| هم آنگه که او خویشتن کرد راست | نژندی وکژی ازین بهر ماست | |
| چو آید بران مرز بندش کنید | دل شادمان را گزندش کنید | |
| بدین بارگاهش فرستید باز | ممانید تا گردد او سرفراز | |
| ببندید هم در زمان با سپاه | فرستید گریان بدین جایگاه | |
| چنین داد پاسخ که از بخت بد | سزد زین نشان هرچ بر ما رسد | |
| سخنها درازست و کاری درشت | به یزدان کنون باز هشتیم پشت | |
| براند اسپ وگفت آنچ از خوب و زشت | جهاندار برتارک ما نبشت | |
| بباشد نگردد باندیشه باز | مبادا که آید بدشمن نیاز | |
| چو او برگذشت این دو بیدادگر | ازو بازگشتند پر کینه سر | |
| زراه اندر ایوان شاه آمدند | پراز رنج و دل پرگناه آمدند | |
| ز در چون رسیدند نزدیک تخت | زهی از کمان باز کردند سخت | |
| فگندند ناگاه در گردنش | بیاویختند آن گرامی تنش | |
| شد آن تاج و آن تخت شاهنشهان | توگفتی که هرمز نبد درجهان | |
| چنین است آیین گردنده دهر | گهی نوش بار آورد گاه زهر | |
| اگر مایه اینست سودش مجوی | که درجستنش رنجت آید بروی | |
| چوشد گردش روز هرمز بپای | تهی ماند زان تخت فرخنده جای | |
| هم آنگاه برخاست آواز کوس | رخ خونیان گشت چون سندروس | |
| درفش سپهبد هم آنگه ز راه | پدید آمد اندر میان سپاه | |
| جفا پیشه گستهم و بند وی تیز | گرفتند زان کاخ راه گریز | |
| چنین تا بخسرو رسید این دومرد | جهانجوی چون دیدشان روی زرد |