| به بندوی و گستهم گفت آن زمان | که اکنون شدم زین سخن بدگمان | |
| رسیده مرا هیچ فرزند نیست | همان از در تاج پیوند نیست | |
| اگر من شوم کشته در کارزار | جهان را نماند یکی شهریار | |
| بدو گفت بندوی کای سرفراز | بدین روز هرگز مبادت نیاز | |
| سپه رفت اکنون تو ایدر مه ایست | که کس در زمانه تو را یار نیست | |
| بزنگوی گفت آن زمان شهریار | کز ایدر برو تازیان تاتخوار | |
| ازین ماندگان بر سواری هزار | بران رزمگاه آنچ یا بی بیار | |
| سراپرده دیبه وگنج وتاج | همان بدره وبرده وتخت عاج | |
| بزرگان بنه برنهادند وگنج | فراوان ببردن کشیدند رنج | |
| هم آنگه یکی اژدهافش درفش | پدید آمد و گشت گیتی بنفش | |
| پس اندر همی‌راند بهرام گرد | به جنگ از جهان روشنایی ببرد | |
| رسیدند بهرام و خسرو بهم | دلاور دو جنگی دو شیر دژم | |
| چوپیلان جنگی بر آشوفتند | همی برسریکدگر کوفتند | |
| همی‌گشت بهرام چون شیر نر | سلیحش نیامد برو کارگر | |
| برین گونه تا خور ز گنبد بگشت | از اندازه آویزش اندر گذشت | |
| تخوار آن زمان پیش خسرو رسید | که گنج وبنه زان سوی پل کشید | |
| چوبشنید خسرو بگستهم گفت | که با ما کسی نیست در جنگ جفت | |
| که ما ده تنیم این سپاهی بزرگ | به پیش اندرون پهلوانی سترگ | |
| هزیمت بهنگام بهتر زجنگ | چو تنها شدی نیست جای درنگ | |
| همی‌راند ناکار دیده جوان | برین گونه بر تا پل نهروان |