| ازان بند ایزدگشسب دبیر | چنان شد که دل خسته گردد به تیر | |
| چو روزی برآمد نبودش زوار | نه خورد ونه پوشش نه انده گسار | |
| ز زندان پیامی فرستاد دوست | به موبد که ای بنده را مغز و پوست | |
| منم بی‌زواری به زندان شاه | کسی را به نزدیک من نسیت راه | |
| همی خوردنی آرزوی آیدم | شکم گرسنه رنج بفزایدم | |
| یکی خوردنی پاک پیشم فرست | دوایی بدین درد ریشم فرست | |
| دل موبد از درد پیغام اوی | غمی گشت زان جای و آرام اوی | |
| چنان داد پاسخ که از کار بند | منال ار نیاید به جانت گزند | |
| ز پیغام اوشد دلش پرشکن | پراندیشه شد مغزش از خویشتن | |
| به زاندان فرستاد لختی خورش | بلرزید زان کار دل در برش | |
| همی‌گفت کاکنون شود آگهی | بدین ناجوانمرد بی‌فرهی | |
| که موبد به زندان فرستاد چیز | نیرزد تن ما برش یک پشیز | |
| گزند آیدم زین جهاندار مرد | کند برمن از خشم رخساره زرد | |
| هم از بهر ایزد گشسب دبیر | دلش بود پیچان و رخ چون زریر | |
| بفرمود تا پاک خوالیگرش | به زندان کشد خوردنیها برش | |
| ازان پس نشست از بر تازی اسب | بیامد به نزدیک ایزد گشسب | |
| گرفتند مر یکدگر را کنار | پر از درد ومژگان چو ابر بهار | |
| ز خوی بد شاه چندی سخن | همی‌رفت تا شد سخنها کهن | |
| نهادند خوان پیش ایزدگشسب | گرفتند پس واژ و برسم بدست | |
| پس ایزد گشسب آنچ اندرز بود | به زمزم همی‌گفت و موبد شنود |