| هرآنکس که شد در جهان شاه فش | سرش گردد از گنج دینار کش | |
| سرش را بپیچم ز کندواری | نباید که جوید کسی مهتری | |
| چنین است انجام و آغاز ما | سخن گفتن فاش و هم راز ما | |
| درود جهان آفرین برشماست | خم چرخ گردان زمین شماست | |
| چو بشنید گفتار او انجمن | پر اندیشه گشتند زان تن بتن | |
| سرگنج داران پر از بیم گشت | ستمکاره را دل به دو نیم گشت | |
| خردمند ودرویش زان هرک بود | به دلش اندرون شادمانی فزود | |
| چنین بود تا شد بزرگیش راست | هرآن چیز درپادشاهی که خواست | |
| برآشفت وخوی بد آورد پیش | به یکسو شد از راه آیین وکیش | |
| هرآنکس که نزد پدرش ارجمند | بدی شاد و ایمن زبیم گزند | |
| یکایک تبه کردشان بی‌گناه | بدین گونه بد رای و آیین شاه | |
| سه مرد از دبیران نوشین روان | یکی پیر ودانا و دیگر جوان | |
| چو ایزد گشسب و دگر برزمهر | دبیر خردمند با فر وچهر | |
| سه دیگر که ماه آذرش بود نام | خردمند و روشن دل و شادکام | |
| برتخت نوشین روان این سه پیر | چو دستور بودند وهمچون وزیر | |
| همی‌خواست هرمز کزین هرسه مرد | یکایک برآرد بناگاه گرد | |
| همی‌بود ز ایشان دلش پرهراس | که روزی شوند اندرو ناسپاس | |
| بایزد گشسب آن زمان دست آخت | به بیهوده بربند و زندانش ساخت | |
| دل موبد موبدان تنگ شد | رخانش ز اندیشه بی‌رنگ شد | |
| که موبد بد وپاک بودش سرشت | بمردی ورا نام بد زردهشت |