| همه سر به سر دست نیکی برید | جهان جهان را ببد مسپرید | |
| همه مهتران آفرین خواندند | زبرجد به تاجش برافشاندند | |
| جوان بود سالش سه پنج و یکی | ز شاهی ورا بهره بود اندکی | |
| همی‌راند کار جهان سوفزای | قباد اندر ایران نبد کدخدای | |
| همه کار او پهلوان راندی | کس را بر شاه ننشاندی | |
| نه موبد بد او را نه فرمان روای | جهان بد به دستوری سوفزای | |
| چنین بود تا بیست و سه ساله گشت | به جام اندرون باده چون لاله گشت | |
| بیامد بر تاجور سوفزای | به دستوری بازگشتن به جای | |
| سپهبد خود و لشکرش ساز کرد | بزد کوس و آهنگ شیراز کرد | |
| همی‌رفت شادان سوی شهر خویش | ز هر کام برداشته بهر خویش | |
| همه پارس او را شده چون رهی | همی‌بود با تاج شاهنشهی | |
| بدان بد که من شاه بنشاندم | به شاهی برو آفرین خواندم | |
| گر از من کسی زشت گوید بدوی | ورا سرد گوید براند ز روی | |
| همی باژ جستی ز هر کشوری | ز هر نامداری و هر مهتری | |
| چو آگاهی آمد بسوی قباد | ز شیراز وز کار بیداد و داد | |
| همی‌گفت هر کس که جز نام شاه | ندارد ز ایران ز گنج و سپاه | |
| نه فرمانش باشد به چیزی نه رای | جهان شد همه بنده‌ی سوفزای | |
| هرآنکس که بد رازدار قباد | برو بر سخنها همی‌کرد یاد | |
| که از پادشاهی بنامی بسند | چرا کردی ای شهریار بلند | |
| ز گنج تو آگنده‌تر گنج او | بباید گسست از جهان رنج او |