| دبیر جهاندیده را خوشنواز | بفرمود تا شد بر او فراز | |
| یکی نامه بنوشت با آفرین | ز دادار بر شهریار زمین | |
| چنین گفت کز عهد شاهان داد | به گردی نخوانمت خسرونژاد | |
| نه این بود عهد نیاکان تو | گزیده جهاندار و پاکان تو | |
| چو پیمان آزادگان بشکنی | نشان بزرگی به خاک افگنی | |
| مرا با تو پیمان بباید شکست | به ناچار بردن بشمشیر دست | |
| به نامه ز هر کارش آگاه کرد | بسی هدیه با نامه همراه کرد | |
| سواری سراینده و سرفراز | همی‌رفت با نامه‌ی خوشنواز | |
| چو آن نامه برخواند پیروز شاه | برآشفت زان نامور پیشگاه | |
| فرستاده را گفت برخیز و رو | به نزدیک آن مرد دیوانه شو | |
| بگویش که تا پیش رود برک | شما را فرستاد بهرام چک | |
| کنون تا لب رود جیحون تو راست | بلندی و پستی و هامون تو راست | |
| من اینک بیارم سپاهی گران | سرافراز گردان جنگ آوران | |
| نمانم مگر سایه‌ی خوشنواز | که باشد بروی زمین بر دراز | |
| فرستاده آمد بکردار گرد | شنیده سخنها همه یاد کرد | |
| همی‌گفت یک چند با خوشنواز | ازان شاه گردنکش و دیرساز | |
| چو گفتار بشنید و نامه بخواند | سپاه پراگنده را برنشاند | |
| بیاورد لشکر به دشت نبرد | همان عهد را بر سر نیزه کرد | |
| که بستد نیایش ز بهرامشاه | که جیحون میانجیست ما را به راه | |
| یکی مرد بینادل و چرب‌گوی | ز لشکر گزین کرد با آبروی |