| درم داد با لشکر نامدار | سوی جنگ جستن برآراست کار | |
| بدان جنگ هرمز بدی پیش‌رو | همی‌رفت با کارسازان نو | |
| قباد از پس پشت پیروز شاه | همی‌راند چون باد لشکر به راه | |
| که پیروز را پاک فرزند بود | خردمند شاخی برومند بود | |
| بلاش از بر تخت بنشست شاد | که کهتر پسر بود با مهر و داد | |
| یکی پارسی بود بس نامدار | ورا سوفزا خواندی شهریار | |
| بفرمود پیروز کایدر بباش | چو دستور شایسته نزد بلاش | |
| سپه را سوی جنگ ترکان کشید | همی تاج و تخت کیی را سزید | |
| همی‌راند با لشکر و گنج و ساز | که پیکار جویند با خوشنواز | |
| نشانی که بهرام یل کرده بود | ز پستی بلندی برآورده بود | |
| نبشته یکی عهد شاهنشهان | که از ترک و ایرانیان در جهان | |
| کسی زین نشان هیچ برنگذرد | کزان رود برتر زمین نشمرد | |
| چو پیروز شیراوژن آنجا رسید | نشان کردن شاه ایران بدید | |
| چنین گفت یکسر بگردنکشان | که از پیش ترکان برین همنشان | |
| مناره برآرم به شمشیر و گنج | ز هیتال تا کس نباشد به رنج | |
| چو باشد مناره به پیش برک | بزرگان به پیش من آرند چک | |
| بگویم که آن کرد بهرام گور | به مردی و دانایی و فر و زور | |
| نمانم بجایی پی خوشنواز | به هیتال و ترک از نشیب و فراز | |
| چو بشنید فرزند خاقان که شاه | ز جیحون گذر کرد خود با سپاه | |
| همی‌بشکند عهد بهرام گور | بدان تازه شد کشتن و جنگ و شور |