| رهاند خرد مرد را از بلا | مبادا کسی در بلا مبتلا | |
| نخستین نشان خرد آن بود | که از بد همه‌ساله ترسان بود | |
| بداند تن خویش را در نهان | به چشم خرد جست راز جهان | |
| خرد افسر شهریاران بود | همان زیور نامداران بود | |
| بداند بد و نیک مرد خرد | بکوشد به داد و بپیچد ز بد | |
| تو اندازه‌ی خود ندانی همی | روان را به خون در نشانی همی | |
| اگر تاجدار زمانه منم | به خوبی و زشتی بهانه منم | |
| تو شاهی کنی کی بود راستی | پدید آید از هر سوی کاستی | |
| نه آیین شاهان بود تاختن | چنین با بداندیشگان ساختن | |
| نیای تو ما را پرستنده بود | پدر پیش شاهان ما بنده بود | |
| کس از ما نبودند همداستان | که دیر آمدی باژ هندوستان | |
| نگه کن کنون روز خاقان چین | که از چین بیامد به ایران زمین | |
| به تاراج داد آنک آورده بود | بپیچید زان بد که خود کرده بود | |
| چنین هم همی بینم آیین تو | همان بخشش و فره دین تو | |
| مرا ساز جنگست و هم خواسته | همان لشکر یکدل آراسته | |
| ترا با دلیران من پای نیست | به هند اندرون لشکر آرای نیست | |
| تو اندر گمانی ز نیروی خویش | همی پیش دریا بری جوی خویش | |
| فرستادم اینک فرستاده‌یی | سخن‌گوی با دانش آزاده‌یی | |
| اگر باژ بفرست اگر جنگ را | به بی‌دانشی سخت کن تنگ را | |
| ز ما باد بر جان آنکس درود | که داد و خرد باشدش تار و پود |