| وگر گوسفندی برند از رمه | به تیره شب و روزگار دمه | |
| یکی اسپ پرمایه تاوان دهم | مبادا که بر وی سپاسی نهم | |
| چو با دشمنم کارزاری بود | وزان جنگ خسته سواری بود | |
| فرستمش یکساله زر و درم | نداریم فرزند او را دژم | |
| ز دادار دارنده یکسر سپاس | که اویست جاوید نیکی‌شناس | |
| به آب و به آتش میازید دست | مگر هیربد مرد آتش‌پرست | |
| مریزید هم خون گاوان ورز | که ننگست در گاو کشتن به مرز | |
| ز پیری مگر گاو بیکار شد | به چشم خداوند خود خوار شد | |
| نباید ز بن کشت گاو زهی | که از مرز بیرون شود فرهی | |
| همه رای با مرد دانا زنید | دل کودک بی‌پدر مشکنید | |
| از اندیشه‌ی دیو باشید دور | گه جنگ دشمن مجویید سور | |
| اگر خواهم از زیردستان خراج | ز دارنده بیزارم و تخت عاج | |
| اگر بدکنش بد پدر یزدگرد | به پاداش آن داد کردیم گرد | |
| همه دل ز کردار او خوش کنید | به آزادی آهنگ آتش کنید | |
| ببخشد مگر کردگارش گناه | ز دوزخ به مینو نمایدش راه | |
| کسی کو جوانست شادی کنید | دل مردمان جوان مشکنید | |
| به پیری به مستی میازید دست | که همواره رسوا بود پیر مست | |
| گنهکار یزدان مباشید هیچ | به پیری به آید به رفتن بسیچ | |
| چو خشنود گردد ز ما کردگار | به هستی غم روز فردا مدار | |
| دل زیردستان به ما شاد باد | سر سرکشان از غم آزاد باد |