| کنون رفت و زو نام بد ماند و بس | همی آفرین او نیابد ز کس | |
| ز ما باد بر جان او آفرین | مبادا که پیچد روانش ز کین | |
| کنون بر نشستم بر گاه اوی | به مینو کشد بی‌گمان راه اوی | |
| همی خواهم از کردگار جهان | که نیرو دهد آشکار و نهان | |
| که با زیردستان مدارا کنیم | ز خاک سیه مشک سارا کنیم | |
| که با خاک چون جفت گردد تنم | نگیرد ستمدیده‌ای دامنم | |
| شما همچنین چادر راستی | بپوشید شسته دل از کاستی | |
| که جز مرگ را کس ز مادر نزاد | ز دهقان و تازی و رومی نژاد | |
| به کردار شیرست آهنگ اوی | نپیچد کسی گردن از چنگ اوی | |
| همان شیر درنده را بشکرد | به خواری تن اژدها بسپرد | |
| کجا آن سر و تاج شاهنشهان | کجا آن بزرگان و فرخ مهان | |
| کجا آن سواران گردنکشان | کزیشان نبینم به گیتی نشان | |
| کجا ان پری چهرگان جهان | کزیشان بدی شاد جان مهان | |
| هرانکس که رخ زیر چادر نهفت | چنان دان که گشتست با خاک جفت | |
| همه دست پاکی و نیکی بریم | جهان را به کردار بد نشمریم | |
| به یزدان دارنده کو داد فر | به تاج و به تخت و نژاد و گهر | |
| که گر کارداری به یک مشک خاک | زبان جوید اندر بلند و مغاک | |
| هم‌انجا بسوزم به آتش تنش | کنم بر سر دار پیراهنش | |
| وگر در گذشته ز شب چند پاس | بدزدد ز درویش دزدی پلاس | |
| به تاوانش دیبا فرستم ز گنج | بشویم دل غمگنان را ز رنج |