| اگر باژ خواهی ز قیصر رواست | ک دستور تو بر جهان پادشاست | |
| ز گفتار او شاد شد شهریار | دلش تازه شد چو گل اندر بهار | |
| برون شد فرستاده از پیش شاه | شب آمد برآمد درفش سیاه | |
| پدید آمد آن چادر مشکبوی | به عنبر بیالود خورشید روی | |
| شکیبا نبد گنبد تیزگرد | سر خفته از خواب بیدار کرد | |
| درفشی بزد چشمه‌ی آفتاب | سر شاه گیتی سبک شد ز خواب | |
| در بار بگشاد سالار بار | نشست از بر تخت خود شهریار | |
| بفرمود تا خلعت آراستند | فرستاده را پیش او خواستند | |
| ز سیمین و زرین و اسپ و ستام | ز دینار گیتی که بردند نام | |
| ز دینار و گوهر ز مشک و عبیر | فزون گشت از اندیشه‌ی تیزویر |