| ز دارنده بر جان آنکس درود | که از مردمی باشدش تار و پود | |
| چو اندر نوشتند چینی حریر | سر خامه را کرد مشکین دبیر | |
| به عنوان برش شاه گیتی نوشت | دل داد و داننده‌ی خوب و زشت | |
| خداوند بخشایش و فر و زور | شهنشاه بخشنده بهرام گور | |
| سوی مرزبانان فرمانبران | خردمند و دانا و جنگی سران | |
| به هر سو نوند و سوار و هیون | همی رفت با نامه‌ی رهنمون | |
| چو آن نامه آمد به هر کشوری | به هر نامداری و هر مهتری | |
| همی گفت هرکس که یزدان سپاس | که هست این جهاندار یزدان شناس | |
| زن و مرد و کودک به هامون شدند | به هر کشور از خانه بیرون شدند | |
| همی خواندند آفرین نهان | بران دادگر شهریار جهان | |
| ازان پس به خوردن بیاراستند | می و رود و رامشگران خواستند | |
| یکی نیمه از روز خوردن بدی | دگر نیمه زو کارکردن بدی | |
| همی نو به هر بامدادی پگاه | خروشی بدی پیش درگاه شاه | |
| که هرکس که دارد خورید و دهید | سپاسی ز خوردن به خود برنهید | |
| کسی کش نیازست آید به گنج | ستاند ز گنج درم سخته پنج | |
| سه من تافته باده‌ی سالخورده | به رنگ گل نار و با رنگ زرد | |
| هانی به رامش نهادند روی | پرآواز میخواره شد شهر و کوی | |
| چنان بد که از بید و گل افسری | ز دیدار او خواستندی کری | |
| یکی شاخ نرگس به تای درم | خریدی کسی زان نگشتی دژم | |
| ز شادی جوان شد دل مرد پیر | به چشمه درون آبها گشت شیر |