| هرانکس که درویش باشد به شهر | که از روز شادی نیابند بهر | |
| فرستید نزدیک ما نامشان | برآریم زان آرزو کامشان | |
| دگر هرک هستند پهلونژاد | که گیرند از رفتن رنج یاد | |
| هم از گنج ما بی‌نیازی دهید | خردمند را سرفرازی دهید | |
| کسی را که فامست و دستش تهیست | به هر کار بی‌ارج و بی فرهیست | |
| هم از گنج‌ماشان بتوزید فام | به دیوانهایشان نویسید نام | |
| ز یزدان بخواهید تا هم چنین | دل ما بدارد به آیین و دین | |
| بدین مهر ما شادمانی کنید | بران مهتران مهربانی کنید | |
| همان بندگان را مدارید خوار | که هستند هم بنده‌ی کردگار | |
| کسی کش بود پایه‌ی سنگیان | دهد کودکان را به فرهنگیان | |
| به دانش روان را توانگر کنید | خرد را ز تن بر سر افسر کنید | |
| ز چیز کسان دور دارید دست | بی‌آزار باشید و یزدان‌پرست | |
| بکوشید و پیمان ما مشکنید | پی و بیخ و پیوند بد برکنید | |
| به یزدان پناهید و فرمان کنید | روان را به مهرش گروگان کنید | |
| مجویید آزار همسایگان | هم آن بزرگان و پرمایگان | |
| هرانکس که ناچیز بد چیره گشت | وز اندازه‌ی کهتری برگذشت | |
| بزرگش مخوانید کان برتری | سبک بازگردد سوی کهتری | |
| ز درویش چیزی مدارید باز | هرانکس که هست از شما بی‌نیاز | |
| به پاکان گرایید و نیکی کنید | دل و پشت خواهندگان مشکنید | |
| هران چیز کان دور گشت از پسند | بدان چیز نزدیک باشد گزند |