| به شادی برآمد ز ایران خروش | نهادند هر یک به آواز گوش | |
| دل نامداران ز تشویر شاه | همی بود پیچان ز بهر گناه | |
| به پوزش به نزدیک موبد شدند | همه دل‌هراسان ز هر بد شدند | |
| کز اندیشه کژ و فرمان دیو | ببرد دل از راه گیهان خدیو | |
| بدان مایه لشکر که برد این گمان | که یزدان گشاید در آسمان | |
| شگفتیست این کز گمان بگذرد | هم از رای داننده مرد خرد | |
| چو پاسخ شود نامه بر خوب و زشت | همین پوزش ما بباید نوشت | |
| که گر چند رفت از برزگان گناه | ببخشد مگر نامبردار شاه | |
| بپذرفت نرسی که ایدون کنم | که کین از دل شاه بیرون کنم | |
| پس آن نامه را زود پاسخ نوشت | پدیدار کرد اندرو خوب و زشت | |
| که ایرانیان از پی درد و رنج | همان از پی بوم و فرزند و گنج | |
| گرفتند خاقان چین را پناه | به نومیدی از نامبردار شاه | |
| نه از دشمنی بد نه از درد و کین | نه بر شاه بودست کس را گزین | |
| یکی مهتری نام او برزمهر | بدان رفتن راه بگشاد چهر | |
| بیامد به نزدیک شاه جهان | همه رازها برگشاد از نهان | |
| ز گفتار او شاه خشنود گشت | چنین آتش تیز بی‌دود گشت | |
| چغانی و چگلی و بلخی ردان | بخاری و از غرجگان موبدان | |
| برفتند با باژ و برسم به دست | نیایش کنان پیش آتش‌پرست | |
| که ما شاه را یکسره بنده‌ایم | همان باژ را گردن افگنده‌ایم | |
| همان نیز هر سال با باژ و ساو | به درگه شدی هرک بودیش تاو |