| یکی چاره سازیم تا جای ما | بماند ز تن نگسلد پای ما | |
| یکی موبدی بود نامش همای | هنرمند و بادانش و پاک‌رای | |
| ورا برگزیدند ایرانیان | که آن چاره را تنگ بندد میان | |
| نوشتند پس نامه‌یی بنده‌وار | از ایران به نزدیک آن شهریار | |
| سرنامه گفتند ما بنده‌ایم | به فرمان و رایت سرافگنده‌ایم | |
| ز چیزی که باشد به ایران زمین | فرستیم نزدیک خاقان چین | |
| همان نیز با هدیه و باژ و ساو | که با جنگ ترکان نداریم تاو | |
| بیامد ز ایران خجسته همای | خود و نامداران پاکیزه‌رای | |
| پیام بزرگان به خاقان بداد | دل شاه ترکان بدان گشت شاد | |
| وزان جستن تیز بهرامشاه | گریزان بشد تازیان با سپاه | |
| به پیش گرانمایه خاقان بگفت | دل و جان خاقان چو گل برشکفت | |
| به ترکان چنین گفت خاقان چین | که ما برنهادیم بر چرخ زین | |
| که آورد بی‌جنگ ایران به چنگ؟ | مگر ما به رای و به هوش و درنگ؟ | |
| فرستاده را چیز بسیار داد | درم داد چینی و دینار داد | |
| یکی پاسخ نامه بنوشت و گفت | که با جان پاکان خرد باد جفت | |
| بدان بازگشتیم همداستان | که گفت این فرستاده‌ی راستان | |
| چو من با سپاه اندرآیم به مرو | کنم روی کشور چو پر تذرو | |
| به رای و به داد و به رنگ و به بوی | ابا آب شیر اندر آرم به جوی | |
| بباشیم تا باژ ایران رسد | همان هدیه و ساو شیران رسد | |
| به مرو آیم و زاستر نگذرم | نخواهم که رنج آید از لشکرم |