| بیود آن شب تیره با می به دست | همان لنبک آبکش می‌پرست | |
| چو شب روز شد تیز لنبک برفت | بیامد به نزدیک بهرام تفت | |
| بدو گفت روز سیم شادباش | ز رنج و غم و کوشش آزاد باش | |
| بزن دست با من یک امروز نیز | چنان دان که بخشیده‌ای زر و چیز | |
| بدو گفت بهرام کین خود مباد | که روز سه دیگر نباشیم شاد | |
| برو آبکش آفرین خواند و گفت | که بیداردل باش و با بخت جفت | |
| به بازار شد مشک و آلت ببرد | گروگان به پرمایه مردی سپرد | |
| خرید آنچ بایست و آمد دوان | به نزدیک بهرام شد شادمان | |
| بدو گفت یاری ده اندر خورش | که مرد از خورشها کند پرورش | |
| ازو بستد آن گوشت بهرام زود | برید و بر آتش خورشها فزود | |
| چو نان خورده شد می‌گرفتند و جام | نخست از شهنشاه بردند نام | |
| چو می خورده شد خواب را جای کرد | به بالین او شمع بر پای کرد | |
| به روز چهارم چو بفروخت هور | شد از خواب بیدار بهرام گور | |
| بشد میزبان گفت کای نامدار | ببودی درین خانه‌ی تنگ و تار | |
| بدین خانه اندر تن‌آسان نه‌ای | گر از شاه ایران هراسان نه‌ای | |
| دو هفته بدین خانه‌ی بی‌نوا | بباشی گر آید دلت را هوا | |
| برو آفرین کرد بهرامشاه | که شادان و خرم بدی سال و ماه | |
| سه روز اندرین خانه بودیم شاد | که شاهان گیتی گرفتیم یاد | |
| به جایی بگویم سخنهای تو | که روشن شود زو دل و رای تو | |
| که این میزبانی ترا بر دهد | چو افزون دهی تخت و افسر دهد |