| هم‌اندر زمان زود پاسخ نوشت | سخنهای با مغز و فرخ نوشت | |
| چنین گفت کای مهتر نامور | نگر سر نپیچی ز راه پدر | |
| به نیک و بد شاه خرسند باش | پرستنده باش و خردمند باش | |
| بدیها به صبر از مهان بگذرد | سر مرد باید که دارد خرد | |
| سپهر روان را چنین است رای | تو با رای او هیچ مفزای پای | |
| دلی را پر از مهر دارد سپهر | دلی پر ز کین و پر آژنگ چهر | |
| جهاندار گیتی چنین آفرید | چنان کو چماند بباید چمید | |
| ازین پس ترا هرچ آید به کار | ز دینار وز گوهر شاهوار | |
| فرستم نگر دل نداری به رنج | نیرزد پراگنده رنج تو گنج | |
| ز دینار گنجی کنون ده هزار | فرستادم اینک ز بهر نثار | |
| پرستار کو رهنمای تو بود | به پرده درون دلگشای تو بود | |
| فرستادم اینک به نزدیک تو | که روشن کند جان تاریک تو | |
| هرانگه که دینار بردی به کار | گرانی مکن هیچ بر شهریار | |
| که دیگر فرستمت بسیار نیز | وزین پادشاهی ز هرگونه چیز | |
| پرستنده باش و ستاینده باش | به کار پرستش فزاینده باش | |
| تو آن خوی بد را ز شاه جهان | جدا کرد نتوانی اندر نهان | |
| فرستاد زان تازیان ده سوار | سخن‌گوی و بینادل و دوستدار | |
| رسیدند نزدیک بهرامشاه | ابا بدره و برده و نیک‌خواه | |
| خردمند بهرام زان شاد شد | همه دردها بر دلش باد شد | |
| وزان پس بدان پند شاه عرب | پرستش بدی کار او روز و شب |