| به روم اندرون هرچ بودش ز گنج | فراز آوریده ز هر سو به رنج | |
| بیاورد و یکسر به شاپور داد | همی بود یک چند لب پر ز باد | |
| سرانجام در بند و زندان بمرد | کلاه کیی دیگری را سپرد | |
| به رومش فرستاد شاپور شاه | به تابوت وز مشک بر سر کلاه | |
| چنین گفت کاینست فرجام ما | ندانم کجا باشد آرام ما | |
| یکی را همه زفتی و ابلهیست | یکی با خردمندی و فرهیست | |
| برین و بران روز هم بگذرد | خنگ آنک گیتی به بد نسپرد | |
| به تخت کیان اندر آورد پای | همی بود چندی جهان کدخدای | |
| وزان پس بر کشور خوزیان | فرستاد بسیار سود و زیان | |
| ز بهر اسیران یکی شهر کرد | جهان را ازان بوم پر بهر کرد | |
| کجا خرم‌آباد بد نام شهر | وزان بوم خرم کرا بود بهر | |
| کسی را که از پیش ببرید دست | بدین مرز بودیش جای نشست | |
| بر و بوم او یکسر او را بدی | سر سال نو خلعتی بستدی | |
| یکی شارستان کرد دیگر به شام | که پیروز شاپور کردش به نام | |
| به اهواز کرد آن سیم شارستان | بدو اندرون کاخ و بیمارستان | |
| کنام اسیرانش کردند نام | اسیر اندرو یافتی خواب و کام |