| همی رفت شادان به اصطخر پارس | که اصطخر بد بر زمین فخر پارس | |
| چو اندر نصیبین خبر یافتند | همه جنگ را تیز بشتافتند | |
| که ما را نباید که شاپور شاه | نصیبین بگیرد بیارد سپاه | |
| که دین مسیحا ندارد درست | همش کیش زردشت و زند است و است | |
| چو آید ز ما برنگیرد سخن | نخواهیم استا و دین کهن | |
| زبردست شد مردم زیردست | به کین مرد شهری به زین برنشست | |
| چو آگاهی آمد به شاپور شاه | که اندر نصیبین ندادند راه | |
| ز دین مسیحا برآشفت شاه | سپاهی فرستاد بی‌مر به راه | |
| همی گفت پیغمبری کش جهود | کشد دین او را نشاید ستود | |
| برفتند لشکر به کردار گرد | سواران و شیران روز نبرد | |
| به یک هفته آنجا همی جنگ بود | دران شهر از جنگ بس تنگ بود | |
| بکشتند زیشان فراوان سران | نهادند بر زنده بند گران | |
| همه خواستند آن زمان زینهار | نوشتند نامه بر شهریار | |
| ببخشیدشان نامبردار شاه | بفرمود تا بازگردد سپاه | |
| به هر کشوری نامداری گرفت | همان بر جهان کامگاری گرفت | |
| همی خواندندیش پیروز شاه | همی بود یک چند با تاج و گاه | |
| کنیزک که او را رهانیده بود | بدان کامگاری رسانیده بود | |
| دلفروزو فرخ‌پیش نام کرد | ز خوبان مر او را دلارام کرد | |
| همان باغبان را بسی خواسته | بداد و گسی کردش آراسته | |
| همی بود قیصر به زندان و بند | به زاری و خواری و زخم کمند |