| چو از قلب شاپور لشکر براند | چپ و راستش ویژگان را بخواند | |
| چو با مهتران گرم کرد اسپ شاه | زمین گشت جنبان و پیچان سپاه | |
| سوی لشکر رومیان حمله برد | بزرگش یکی بود با مرد خرد | |
| بدانست یانس که پایاب شاه | ندارد گریزان بشد با سپاه | |
| پس‌اندر همی تاخت شاپور گرد | به گرد از هوا روشنایی ببرد | |
| به هر جایگه بر یکی توده کرد | گیاها به مغز سر آلوده کرد | |
| ازان لشکر روم چندان بکشت | که یک دشت سر بود بی‌پای و پشت | |
| به هامون سپاه و چلیپا نماند | به دژها صلیب و سکوبا نماند | |
| ز هر جای چندان غنیمت گرفت | که لشکر همی ماند زو در شگفت | |
| ببخشید یکسر همه بر سپاه | جز از گنج قیصر نبد بهر شاه | |
| کجا دیده‌بد رنج از گنج اوی | نه هم گوشه بد گنج با رنج اوی | |
| همه لشکر روم گرد آمدند | ز قیصر همی داستانها زدند | |
| که ما را چنو نیز مهتر مباد | به روم اندرون نام قیصر مباد | |
| به روم اندرون جای مذبح نماند | صلیب و مسیح و موشح نماند | |
| چو زنار قسیس شد سوخته | چلیپا و مطران برافروخته | |
| کنون روم و قنوج ما را یکیست | چو آواز دین مسیح اندکیست |