| دگر خفته آسیمه برخاستند | به هر جای جنگی بیاراستند | |
| ازیشان کس از بیم ننمود پشت | بسی نامور شاه ایران بکشت | |
| چو شد طایر اندر کف او اسیر | بیامد برهنه دوان ناگزیر | |
| به چنگ وی آمد حصار و بنه | گرفتار شد مردم بدتنه | |
| ببود آن شب و بامداد پگاه | چو خورشید بنمود زرین کلاه | |
| یکی تخت پیروزه اندر حصار | به آیین نهادند و دادند بار | |
| چو از بارپردخته شد شهریار | به نزدیک او شد گل نوبهار | |
| ز یاقوت سرخ افسری بر سرش | درفشان ز زربفت چینی برش | |
| بدانست کای جادوی کار اوست | بدو بد رسیدن ز کردار اوست | |
| چنین گفت کای شاه آزاد مرد | نگه کن که که فرزند با من چه کرد | |
| چنین گفت شاپور بدنام را | که از پرده چون دخت بهرام را | |
| بیاری و رسوا کنی دوده را | برانگیزی آن کین آسوده را | |
| به دژخیم فرمود تا گردنش | زند به آتش اندر بسوزد تنش | |
| سر طایر از ننگ در خون کشید | دو کتف وی از پشت بیرون کشید | |
| هرانکس کجا یافتی از عرب | نماندی که با کس گشادی دو لب | |
| ز دو دست او دور کردی دو کفت | جهان ماند از کار او در شگفت | |
| عرابی ذوالاکتاف کردش لقب | چو از مهره بگشاد کفت عرب | |
| وزانجا یگه شد سوی پارس باز | جهانی همه برد پیشش نماز | |
| برین نیز بگذشت چندی سپهر | وزان پس دگرگونه بنمود چهر |