رباعیات

هرکس که سر زلف تو آورد بدست		از غالیه فارغ شد و از مشگ برست
عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ		داند که میان این و آن فرقی هست

□

تا مهر توام در دل شوریده نشست		وافتاد مرا چشم بدان نرگس مست
این غم ز دلم نمی‌نهد پای برون		وین اشگ ز دامنم نمیدارد دست

□

ای مقصد خورشید پرستان رویت		محراب جهانیان خم ابرویت
سرمایه‌ی عیش تنگدستان دهنت		سر رشته‌ی دلهای پریشان مویت

□

گفتم عقلم گفت که حیران منست		گفتم جانم گفت که قربان منست
گفتم که دلم گفت که آن دیوانه		در سلسله‌ی زلف پریشان منست

□

دوران بقا بی‌می و ساقی حشواست		بی زمزمه‌ی نای عراقی حشو است
چندانکه فذالک جهان می‌نگرم		بارز همه عشرتست و باقی حشواست

□

دنیا نه مقام ماست نه جای نشست		فرزانه در او خراب اولیتر و مست
بر آتش غم ز باده آبی میزن		زان پیش که در خاک روی باد بدست

□

امشب من و چنگیی و معشوقه‌ی چست		بودیم به عیش و عهد کردیم درست
ساقی ز بلور ناب بر روی زمین		میکشت عقیق و للتر میرست

□

میکوش که تا ز اهل نظر خوانندت		وز عالم راز بی‌خبر خوانندت
گر خیر کنی فرشته خوانند ترا		ور میل بشر کنی بشر خوانندت

□

هرچند که درد دل هر خسته بسیست		وز دست فلک رشته‌ی بگسسته بسیست
زنهار ز کار بسته دل تنگ مدار		در نامه‌ی غیب راز سربسته بسیست

□

گل کز رخ او خجل فرو میماند		چیزیش بدان غالیه‌بو میماند
ماه شب چهارده چو بر می‌آید		او نیست ولی نیک بدو میماند