| شکر کز فیض کرد بار دگر | جنبشی بحر لطف ربانی | |
| گوهری از محیط نسل نهاد | رو به ساحل چو نجم نورانی | |
| مهی از برج سلطنت گردید | نور بخش جهان ظلمانی | |
| نازنین صورتی که تصویرش | نیست یارای خامه مانی | |
| معتدل پیکری که تعدیلش | عقل را داده سر به حیرانی | |
| میر سلطان مراد خان که ازوست | در بقا روی عالم فانی | |
| نایب آب سمی جد که قضا است | ابجد آموزش از ادب دانی | |
| لایق داوری و دارائی | قابل خسروی و خاقانی | |
| خلف میرزا محمد خان | صورت لطف و قهر سبحانی | |
| خان نوعهد نوجوانکه باو | میکند فخر مسند خانی | |
| در سرور است تا قیام قیام | از جلوسش سریر سلطانی | |
| آن جهان بان که داده از رایش | بانی این جهان جهان به اینی | |
| وان جوان دل که هست تا ابدش | زیر ران توسن طرب رانی | |
| آن که ایزد نگین ملک باو | داشت با آن گرانی ارزانی | |
| وانکه از رشک خاتمش لب خویش | می گزد خاتم سلیمانی | |
| مدتی کان یگانه بود ز تو | خانهی ازدواج را بانی | |
| بود او در محیط نسلش طاق | چون در شاهوار عمانی | |
| گوهر فرد میر شاهی خان | کش معین بادعون یزدانی | |
| چند روزی چو رفت و باز آمد | ابر صلبش به گوهر افشانی | |
| گشت شهزاده دوم پیدا | کاولش کردم آن ثنا خوانی |