| هر هنر من که زانگیز طبع | در نظر عقل شود جلوهگر | |
| خصم بداندیش حسد پیشه را | ناوکی از رشک رسد بر جگر | |
| طوطی شیرین عمل نطق من | کام جهان را چو کند پرشکر | |
| چاشنی آن به مذاق حسود | چون رسد از زهر بود تلختر | |
| ز آب و هوای چمن طبع من | چون شود اشجار سخن پرثمر | |
| بی جهتی ناخن دخل غنیم | میوه خراشی کند از هر شجر | |
| طایر عنقا لقب درک من | بیضهی معنی چو کشد زیر پر | |
| خصم سیهرو کندش زاغ نام | روح قدس گر زند از بیضه سر | |
| جنبش دریای خیالات من | افکند از تک چو به ساحل گوهر | |
| مدعی آن لل شهوار را | گاه خزف خواند و گاهی حجر | |
| ابر مطیر شکرین کلک من | بر چمن دهر چو ریزد مطر | |
| دوست خورد نیشکر از فیض آن | زهر گیا دشمن حیوان سیر | |
| محتشم اندر نظر عیب جو | عیب تو این است که داری هنر |