| ای به ذات کریم بیهمتا | وی به طبع سلیم بیمانند | |
| وی به نخجیر گاه دهر تو را | شیر گردون کمینه صید کمند | |
| ظل قدرت چو آسمان عالی | قدر ظلت چو آفتاب بلند | |
| در رهت همچو بندگان همه روز | خور به تشریف چاکری خرسند | |
| بر درت همچو چاکران همه شب | مه به عنوان بندگی دربند | |
| افتابا سپهر ایوا نا | ای به عونت سپهر حاجتمند | |
| وی به لطف تو چرخ اطلس بود | از مه و افتاب زیور بند | |
| خلعتی کز تن مبارک خود | وعده کردی به این فقیر نژند | |
| بس که میباید از تن تو شرف | که نیاید ز خلق چشم گزند | |
| ترسم آن دم که لطف فرمائی | از بر من فرشتهها به برند |