| خورشید آسمان وزارت که روی ملک | آئینهوش ز صیقل عدلش منور است | |
| سلطان بارگاه سیادت که عهد او | پاینده دار دولت آل پیامبر است | |
| آن داور زمانه که دارائی جهان | برقد کبریاش لباس محقر است | |
| آن والی زمانه که کوس ولای او | یکباره هر که زد دو جهانش مسخر است | |
| یعنی امین دین محمد که نام او | بر لوح دل نشستهتر از سکه بر زر است | |
| بودش به من گمان خطائی که ذات من | در ارتکاب آن ز ملک بیگنهتر است | |
| با آن که داده بود به خود مدتی قرار | کاظهار آن مخالف تمکین و لنگر است | |
| زانجا که نکته پروری طبع شوخ اوست | زانجا که شوخ طبعی آن نکتهپرور است | |
| صندوق نار دوش فرستاد بهر من | یعنی که مجرمی و تو را نار در خور است |