| خسروا شاها جوان دل شهریارا سرورا | ای جهان را عهد نو هنگامهات خرم بهار | |
| ای برای عقل پرور پایهی دین پروری | وی به ذات فیض گستر سایهی پروردگار | |
| ای تو را در دور بر ما تحت گردون داوری | وی تو را از قدر بر مافوق گردون اقتدار | |
| ای جهان سالار گیتی داور گردون سریر | ای فلک پرگار عالم مرکز دوران مدار | |
| ای نصیبت سلطنت زنجیر بند معدلت | وی به دست مرحمت مشکلگشای روزگار | |
| مشکلی دارم ز دست چرخ کم فرصت ولی | مشکلی آسان گشا د دست شاه کامکار | |
| پیش ازین کز شاعری حاصل نمیشد یک شعیر | وز ضرورت کرده بودم شعر بافی را شعار | |
| میگذشت از جمله اوقاتی ولی پیوسته بود | وام تاجر در میان و مال دیوان بر کنار | |
| وام چون از حد گذشت و راه سودا بسته گشت | بر شکستم من وزین درهم شکست آن کار و بار | |
| وین بتر کز حرف تحصیل آن زمان خود میکند | نغمهی خارا گذر هر لحظه بر گوشم گذار | |
| من که تا غایت به امید خدیو نامور | قرض خواهان دگر را کردهام امیدوار | |
| چون بود حالم اگر بر سخت گیریهای دهر | نارسیده لطفی از شه در رسد تحصیلدار | |
| کیسهی بیزر سفرهی بینان دل ز بیبرگیهای دهر | نارسیده لطفی از شه در رسد تحصیلدار | |
| کیسهی بیزر سفرهی بینان دل ز بیبرگی به جان | اسب بیجو خانهی بیگندم نفرها غصهخوار | |
| کاهم اندر کاهدان نایابتر از زعفران | من به رنگ زعفرانی مانده از خود شرمسار | |
| وانگه از من گه سمان گه آریه خواهه گه چورک | نازبان فهمی که بارد از زبانش زهر مار | |
| ای به دردت رسم اشفاق و فتوت مستمر | وی به عهدت صد انصاف و مروت استوار | |
| بیقراری خاصه در شلاق افلاسی چنین | چون تواند داد شلتاقی چنین با خود قرار | |
| مفلس و باقی ستان مال را باهم چه ربط | شاعر و تحصیلدار ترک را باهم چه کار | |
| الحذر زان ترک یوق بیلمز که گاه بیزری | پیش او هرچند عذر آرند گوید زر بیار |