| باز اندر خاطرش این فکر جست | کز پی هر چیز یزدان حافظست | |
| کی گذارد حافظ اندر اکتناف | که کسی چیزی رباید از گزاف | |
| گر بیابان پر شود زر و نقود | بی رضای حق جوی نتوان ربود | |
| ور بخوانی صد صحف بی سکته‌ای | بی قدر یادت نماند نکته‌ای | |
| ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب | علمهای نادره یابی ز جیب | |
| شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان | کان فزون آمد ز ماه آسمان | |
| کانک می‌جستی ز چرخ با نهیب | سر بر آوردستت ای موسی ز جیب | |
| تا بدانی که آسمانهای سمی | هست عکس مدرکات آدمی | |
| نی که اول دست برد آن مجید | از دو عالم پیشتر عقل آفرید | |
| این سخن پیدا و پنهانست بس | که نباشد محرم عنقا مگس | |
| باز سوی قصه باز آ ای پسر | قصه‌ی گنج و فقیر آور به سر |