| سایه نه به خود فتاد در چاه | بر اوج به خویشتن نشد ماه | |
| از پیکر پیل تا پرمور | کس نیست که نیست بر وی این زور | |
| سنگ از دل تنگ من بکاهد | دلتنگی خویشتن که خواهد | |
| بخت بد من مرا بجوید | بدبختی را زخود که شوید | |
| گر دست رسی بدی در این راه | من بودمی آفتاب یا ماه | |
| چون کار به اختیار ما نیست | به کردن کار کار ما نیست | |
| خوشدل نزیم من بلاکش | وان کیست که دارد او دل خوش | |
| چون برق ز خنده لب ببندم | ترسم که بسوزم ار بخندم | |
| گویند مرا چرا نخندی | گریه است نشان دردمندی | |
| ترسم چو نشاط خنده خیزد | سوز از دهنم برون گریزد |