| آن شنیدی که عاشقی جانباز | وعظ گفتی به خطه‌ی شیراز؟ | |
| سخنش منبع حقایق بود | خاطرش کاشف دقایق بود | |
| روزی آغاز کرد بر منبر | سخنی دلفریب و جان پرور | |
| بود عاشق، زد از نخست سخن | سکه‌ی عشق بر درست سخن | |
| مستمع عاشقان گرم انفاس | همه مستان عشق بی می و کاس | |
| گرم تازان عرصه‌ی تجرید | پاکبازان عالم توحید | |
| عارفی زان میان بپا برخاست | گفت: عشاق را مقام کجاست؟ | |
| پیر عاشق، که در معنی سفت | از سر سوز عشق با او گفت: | |
| نشنیدی که ایزد وهاب | گفت: «طوبی لهم و حسن مب»؟ | |
| این بگفت و براند از سر شوق | سخن اندر میان به غایت ذوق | |
| ناگهان روستاییی نادان | خالی از نور، دیده‌ی دل و جان | |
| ناتراشیده هیکلی ناراست | همچو غولی از آن میان برخاست | |
| لب شده خشک و دیده‌تر گشته | پا ز کار اوفتاد، سر گشته | |
| گفت: کای مقتدای اهل سخن | غم کارم بخور، که امشب من | |
| خرکی داشتم، چگونه خری؟ | خری آراسته به هر هنری | |
| خانه‌زاد و جوان و فربه و نغز | استخوانش، ز فربهی، همه مغز | |
| من و او چون برادران شفیق | روز و شب همنشین و یار و رفیق | |
| یک دم آوردم آن سبک رفتار | به تفرج میانه‌ی بازار | |
| ناگهانش ز من بدزدیدند | از جماعت بپرس: اگر دیدند؟ | |
| مجلس گرم و غرقه در اسرار | چون در آن معرض آمد این گفتار |