| دلا در بزم عشق یار، هان، تا جان برافشانی | که با خود در چنان خلوت نگنجی، گر همه جانی | |
| چو گشتی سر گران زان می، سبک جان برفشان بر وی | که در بزم سبک روحان نکو نبود گران جانی | |
| تو آنگه زو خبر یابی که از خود بیخبر گردی | تو آنگه روی او بینی که از خود رو بگردانی | |
| بدو آن دم شوی زنده که جان در راه او بازی | ازو داد آن زمان یابی که از خود داد بستانی | |
| بدو او را چو خواهی دید، پس دیده چه می‌داری؟ | بدو چون زنده خواهی ماند پس جان را چه می‌مانی؟ | |
| به روی او برافشان جان و دیده در ره او باز | تو را معشوق آخر به که مشتاقی و پژمانی | |
| مشو چون گوی سرگردان، فگن خود را درین میدان | رساند خود تو را چوگان به جولانگاه سلطانی | |
| همای عشق اگر یک ره تو را در زیر پر گیرد | نه سدره‌ات آشیان آید، نه از فردوس وامانی | |
| نشین با خویشتن، برخیز و در فتراک عشق آویز | مگر خود را ز دست خود طفیل عشق برهانی | |
| ز بهر راحتت تن را مرنجان جان، نکو نبود | که جان را در خطر داری و تن را در تن آسانی | |
| تو خود انصاف ده آخر، مروت کی روا دارد؟ | ستوری را شکرخایی و طوطی را مگس رانی؟ | |
| درین وحشت سرا امنی نخواهی یافتن هرگز | درین محنتکده روحی نخواهی دید، تا دانی | |
| چو عیسی عزم بالا کن، برون بر جان ازین پستی | میا اینجا، که خر گیرند دجالان یونانی | |
| ولی بی‌عون ربانی مرو در ره، که این غولان | بگردانند از راهت به تخییلات نفسانی | |
| برون از شرع هر راهی که خواهی رفت گمراهی | خلاف دین هر آن علمی که خواهی خواند شیطانی | |
| ز صرافان یونانی دغل مستان، که قلابند | ندارند قلبشان سکه ز دارالضرب ایمانی | |
| تو را دل لوح محفوظ است و علم از فلسفی گیری؟ | تو را خورشید همسایه، چراغ از کوچه گیرانی؟ | |
| دلت آیینه‌ی غیب است و هر دانا درو بینی | طلسم عالم جسمی و گنج عالم جانی | |
| ور از خورشید وجدانی شود چشم دلت روشن | نه روی آن و این بینی، نه نقش این و آن خوانی | |
| به شب در آب نتوان دید عکس انجم و افلاک | ولی در روز بنماید ز تاب مهر نورانی |