| کنون شیرین بار بد گوش دار | سر مهتران رابه آغوش دار | |
| چو آگاه شد بار بد زانک شاه | به پرداخت بی داد و بی‌کام گاه | |
| ز جهرم بیامد سوی طیسفون | پر از آب مژگان و دل پر ز خون | |
| بیامد بدان خانه او را بدید | شده لعل رخسار او شنبلید | |
| زمانی همی‌بود در پیش شاه | خروشان بیامد سوی بارگاه | |
| همی پهلوانی برو مویه کرد | دو رخساره زرد و دلی پر ز درد | |
| چنان بد که زاریش بشنید شاه | همان کس کجا داشت او را نگاه | |
| نگهبان که بودند گریان شدند | چو بر آتش مهر بریان شدند | |
| همی‌گفت الایا ردا خسروا | بزرگاسترگاتن آور گوا | |
| کجات آن همه بزرگی و آن دستگاه | کجات آن همه فرو تخت وکلاه | |
| کجات آن همه برز وبالا وتاج | کجات آن همه یاره وتخت عاج | |
| کجات آن همه مردی و زور و فر | جهان راهمی‌داشتی زیر پر | |
| کجا آن شبستان و رامشگران | کجا آن بر و بارگاه سران | |
| کجا افسر و کاویانی درفش | کجا آن همه تیغهای بنفش | |
| کجا آن دلیران جنگ آوران | کجا آن رد و موبد و مهتران | |
| کجا آن همه بزم وساز شکار | کجا آن خرامیدن کارزار | |
| کجا آن غلامان زرین کمر | کجا آن همه رای وآیین وفر | |
| کجا آن سرافراز جان و سپار | که با تخت زر بود و با گوشوار | |
| کجا آن همه لشکر و بوم و بر | کجا آن سرافرازی و تخت زر | |
| کجا آن سرخود و زرین زره | ز گوهر فگنده گره بر گره |