| ازان پس بیامد دوان مادرش | فراوان بمالید رخ بر برش | |
| همی گفت کای نامور پادشا | جهاندار و نیکاختر و پارسا | |
| به نزدیکی اندر تو دوری ز من | هم از دوده و لشکر و انجمن | |
| روانم روان ترا بنده باد | دل هرک زین شاد شد کنده باد | |
| ازان پس بشد روشنک پر ز درد | چنین گفت کای شاه آزادمرد | |
| جهاندار دارای دارا کجاست | کزو داشت گیتی همی پشت راست | |
| همان خسرو و اشک و فریان و فور | همان نامور خسرو شهرزور | |
| دگر شهریاران که روز نبرد | سرانشان ز باد اندر آمد به گرد | |
| چو ابری بدی تند و بارش تگرگ | ترا گفتم ایمن شدستی ز مرگ | |
| ز بس رزم و پیکار و خون ریختن | چه تنها چه با لشکر آویختن | |
| زمانه ترا داد گفتم جواز | همی داری از مردم خویش راز | |
| چو کردی جهان از بزرگان تهی | بینداختی تاج شاهنشهی | |
| درختی که کشتی چو آمد به بار | دل خاک بینم ترا غمگسار | |
| چو تاج سپهر اندر آمد به زیر | بزرگان ز گفتار گشتند سیر | |
| نهفتند صندوق او را به خاک | ندارد جهان از چنین ترس و باک | |
| ز باد اندر آرد برد سوی دم | نه دادست پیدا نه پیدا ستم | |
| نیابی به چون و چرا نیز راه | نه کهتر برین دست یابد نه شاه | |
| همه نیکوی باید و مردمی | جوانمردی و خوردن و خرمی | |
| جز اینت نبینم همی بهرهیی | اگر کهتر آیی وگر شهرهیی | |
| اگر ماند ایدر ز تو نام زشت | بدانجا نیایی تو خرم بهشت |