| مرغ گفتش خواجه در خلوت مه‌ایست | دین احمد را ترهب نیک نیست | |
| از ترهب نهی کردست آن رسول | بدعتی چون در گرفتی ای فضول | |
| جمعه شرطست و جماعت در نماز | امر معروف و ز منکر احتراز | |
| رنج بدخویان کشیدن زیر صبر | منفعت دادن به خلقان هم‌چو ابر | |
| خیر ناس آن ینفع الناس ای پدر | گر نه سنگی چه حریفی با مدر | |
| در میان امت مرحوم باش | سنت احمد مهل محکوم باشد | |
| گفت عقل هر که را نبود رسوخ | پیش عاقل او چو سنگست و کلوخ | |
| چون حمارست آنک نانش امنیتست | صحبت او عین رهبانیتست | |
| زانک غیر حق همه گردد رفات | کل آت بعد حین فهو آت | |
| حکم او هم حکم قبله‌ی او بود | مرده‌اش خوان چونک مرده‌جو بود | |
| هر که با این قوم باشد راهبست | که کلوخ و سنگ او را صاحبست | |
| خود کلوخ و سنگ کس را ره نزد | زین کلوخان صد هزار آفت رسد | |
| گفت مرغش پس جهاد آنگه بود | کین چنین ره‌زن میان ره بود | |
| از برای حفظ و یاری و نبرد | بر ره ناآمن آید شیرمرد | |
| عرق مردی آنگهی پیدا شود | که مسافر همره اعدا شود | |
| چون نبی سیف بودست آن رسول | امت او صفدرانند و فحول | |
| مصلحت در دین ما جنگ و شکوه | مصلحت در دین عیسی غار و کوه | |
| گفت آری گر بود یاری و زور | تا به قوت بر زند بر شر و شور | |
| چون نباشد قوتی پرهیز به | در فرار لا یطاق آسان بجه | |
| گفت صدق دل بباید کار را | ورنه یاران کم نیاید یار را |