| قاضیی بنشاندند و میگریست | گفت نایب قاضیا گریه ز چیست | |
| این نه وقت گریه و فریاد تست | وقت شادی و مبارکباد تست | |
| گفت اه چون حکم راند بیدلی | در میان آن دو عالم جاهلی | |
| آن دو خصم از واقعهی خود واقفند | قاضی مسکین چه داند زان دو بند | |
| جاهلست و غافلست از حالشان | چون رود در خونشان و مالشان | |
| گفت خصمان عالماند و علتی | جاهلی تو لیک شمع ملتی | |
| زانک تو علت نداری در میان | آن فراغت هست نور دیدگان | |
| وان دو عالم را غرضشان کور کرد | علمشان را علت اندر گور کرد | |
| جهل را بیعلتی عالم کند | علم را علت کژ و ظالم کند | |
| تا تو رشوت نستدی بینندهای | چون طمع کردی ضریر و بندهای | |
| از هوا من خوی را وا کردهام | لقمههای شهوتی کم خوردهام | |
| چاشنیگیر دلم شد با فروغ | راست را داند حقیقت از دروغ |