| زلف پیش پای او بر خاک می‌ساید جبین | همچو هندویی که پیش بت نهد سر بر زمین | |
| زین خطایش بر سر بازار باید کند پوست | گر کند دعوی به زلفت نافه‌ی آهوی چین | |
| ای شب خورشید پوشت سنبل باغ بهشت | وی لب شکر فروشت چشمه‌ی ماء معین | |
| عاجز از موی میانت مردمان موشکاف | مضطر از درک دهانت مردمان خرده بین | |
| گرمی مهر تو هردم می‌شود در دل ز یاد | تا ز ماه عارضت بنمود خط عنبرین | |
| بهر دلگرمی طلسمی ماند بر آتش مگر | غمزه‌ی افسونگرت چون غمزه‌ی سحر آفرین | |
| مردمان دیده از موج سرشکم بد برند | آب چون در کشتی افتد بد برد کشتی نشین | |
| شد بهار اما چه خوشحالی مرا چون بی قدش | شاخ گل در دیده می‌آید چو میل آتشین | |
| بگذر از بیت الحزن اکنون که در اطراف باغ | می‌کند بلبل غزلخوانی به آواز حزین | |
| بلبل از گل در شکایت غنچه خندان از نشاط | گل پریشان زین حکایت بر جبین افکنده چین | |
| تاکند در کار بلبل چون رسد هنگام کار | شاهد گل زهر پنهان کرده در زیر نگین | |
| غنچه و گل اشک بلبل گر نمی‌کردند پاک | آستین آن چرا خونین شد و دامان این | |
| آب جو بهر چه رو در هم کشد چون در چمن | کرده همیان پر درم از عکس برگ یاسمین | |
| غنچه گو دلتنگ شو کو خرده‌ای دارد به کف | کز نسیمش کیسه پردازیست هر سو در کمین | |
| روح در تن می‌دمد باد بهاری غنچه را | می‌رسد گویا ز طرف روضه خلدبرین | |
| یعنی از خاک حریم روضه‌ی شاه نجف | گلبن باغ حقیقت سرو بستان یقین | |
| حیدر صفدر، شه عنترکش خیبر گشای | سرور غالب، سر مردان امیر الممنین | |
| تا چرا خود را نمی‌بیند ز نامش سر فراز | رخنه‌ها در سینه کرد از رشک عینش حرف سین | |
| کیست کو سر کرده سر باشد بدور عدل او | کش ز سر نگذشت حرف ناامیدی همچو شین | |
| گر نیارد سر فرو با پاسبان درگهت | هندوی گردنکش کیوان درین حصن حصین |