| پادشاهی بود عالم زان او | هفت کشور جمله در فرمان او | |
| بود در فرماندهی اسکندری | قاف تا قاف جهانش لشگری | |
| جاه او دو رخ نهاده ماه را | مه دو رخ بر خاک ره آن جاه را | |
| داشت آن خسرو یکی عالی وزیر | در بزرگی خرده دان و خرده گیر | |
| یک پسر داشت آن وزیر پر هنر | حسن عالم وقف رویش سر به سر | |
| کسی به زیبایی او هرگز ندید | هیچ زیبا نیز چندان عز ندید | |
| از نکو رویی که بود آن دلفروز | هیچ نتوانست بیرون شد به روز | |
| گر به روز آن ماه پیداآمدی | صد قیامت آشکارا آمدی | |
| برنخیزد در جهان خرمی | تا ابد محبوب‌تر زو آدمی | |
| چهره‌ای داشت آن پسر چون آفتاب | طره‌ای هم رنگ و بوی مشک ناب | |
| سایه بان آفتابش مشک بود | آب حیوان بی لبش لب خشک بود | |
| در میان آفتاب دلستانش | بود هم چون ذره‌ی شکل دهانش | |
| ذره‌ی او فتنه‌ی مردم شده | در درونش صد ستاره گم شده | |
| چون ستاره ره نماید در جهان | سی درون ذره‌ای چون شد نهان | |
| زلف او بر پشتی او سرفراز | در سرافرازی به پشت افتاده باز | |
| هر شکن در طره‌ی آن سیم تن | صد جهان جان را به یک دم صد شکن | |
| زلف او بر رخ بسی منسوبه داشت | در سر هر موی صد اعجوبه داشت | |
| بود بر شکل کمانش ابرویی | خود کجا بد آن کمان را بازویی | |
| نرگس افسون گرش در دلبری | کرده از هر مژه‌ای صد ساحری | |
| لعل او سرچشمه‌ی آب حیات | چون شکر شیرین و سرسبز از نبات |