| پادشاهی بود بس صاحب جمال | در جهان حسن بی‌مثل و مثال | |
| ملک عالم مصحف اسرار او | در نکویی آیتی دیدار او | |
| می‌ندانم هیچ کس آن زهره یافت | کو تواند از جمالش بهره یافت | |
| روی عالم پر شد از غوغای او | خلق را از حد بشد سودای او | |
| گاه شب دیزی برون راندی به کوی | برقعی گلگون فرو هشتی به روی | |
| هرک کردی سوی آن برقع نگاه | سر بریدندیش از تن بی‌گناه | |
| وانک نام او براندی بر زفان | قطع کردندی زفانش در زمان | |
| ور کسی اندیشه کردی زان وصال | عقل و جان برباد دادی زان محال | |
| روز بودی کز غم عشقش هزار | می‌بمردند اینت عشق و اینت کار | |
| گر کسی دیدی جمالش آشکار | جان بدادی و بمردی زار زار | |
| مردن از عشق رخ آن دل‌نواز | بهتر از صد زندگانی دراز | |
| نه کسی را صبر بودی زو دمی | نه کسی را تاب او بودی همی | |
| خلق می‌بودند دایم زین طلب | صبر نه بااو و بی‌او ای عجب | |
| گر کسی را تاب بودی یک زمان | شاه روی خویش بنمودی عیان | |
| لیک چون کس تاب دید او نداشت | لذتی جز در شنید او نداشت | |
| چون نیامد هیچ خلقی مرد او | جمله می‌مردند و دل پر درد او | |
| آینه فرمود حالی پادشاه | کاندر آینه توان کردن نگاه | |
| روی را از آینه می تافتی | هرکس از رویش نشانی یافتی | |
| گر تو می‌داری جمال یار دوست | دل بدان کایینه‌ی دیدار اوست | |
| دل بدست آر و جمال او ببین | آینه کن جان جلال او ببین |