| خورد عیاری بدان دل‌خسته باز | با وثاقش برد دستش بسته باز | |
| شد که تیغ آرد زند در گردنش | پاره‌ی نان داد آن ساعت زنش | |
| چون بیامد مرد با تیغ آن زمان | دید آن دل‌خسته را در دست نان | |
| گفت این نانت که داد ای هیچ کس | گفت این نان را عیالت داد و بس | |
| مرد چون بشنید آن پاسخ تمام | گفت بر ما شد ترا کشتن حرام | |
| زانک هر مردی که نان ما شکست | سوی او با تیغ نتوان برد دست | |
| نیست از نان خواره‌ی ما جان دریغ | من چگونه خون او ریزم به تیغ | |
| خالقا سر تا به راه آورده‌ام | نان همه بر خوان تو می‌خورده‌ام | |
| چون کسی می‌بشکند نان کسی | حق گزاری می‌کند آن کس بسی | |
| چون تو بحر جود داری صد هزار | نان تو بسیار خوردم حق گزار | |
| یا اله العالمین درمانده‌ام | غرق خون بر خشک کشتی رانده‌ام | |
| دست من گیر و مرا فریاد رس | دست بر سر چند دارم چون مگس | |
| ای گناه آمرز و عذرآموز من | سوختم صد ره چه خواهی سوز من | |
| خونم از تشویر تو آمد به جوش | ناجوان مردی بسی کردم بپوش | |
| من ز غفلت صد گنه را کرده ساز | تو عوض صد گونه رحمت داده باز | |
| پادشاها در من مسکین نگر | گر ز من بد دیدی آن شد این نگر | |
| چون ندانستم خطا کردم ببخش | بر دل و بر جان پر دردم ببخش | |
| چشم من گر می‌نگرید آشکار | جان نهان می‌گرید از شوق تو زار | |
| خالقا گر نیک و گر بد کرده‌ام | هرچه کردم با تن خود کرده‌ام | |
| عفو کن دون همتیهای مرا | محو کن بی‌حرمتیهای مرا |