| ای حلقه‌ی درگاه تو هفت آسمان سبحانه | وی از تو هم پر هم تهی هر دو جهان سبحانه | |
| ای از هویدایی نهان وی از نهانی بس عیان | هم بر کناری از جهان هم در میان سبحانه | |
| چرخ آستان درگهت شیران عالم روبهت | حیران بمانده در رهت پیر و جوان سبحانه | |
| در کنه تو عقل و بصر هم اعجمی هم بی خبر | جان طفل لب از شیر تر تن ناتوان سبحانه | |
| در وصف ذاتت بی شکی از صد هزاران صد یکی | دانش ندارند اندکی بسیار دان سبحانه | |
| در جست و جویت عقل و جان واله فتاده در جهان | تو دایما گنجی نهان در قعر جان سبحانه | |
| دل غرقه‌ی دریای تو تن نیز ناپروای تو | سرگشته‌ی سودای تو عقل و روان سبحانه | |
| هر بی‌زبانی بسته‌لب با رازهای بوالعجب | با تو سخن گو روز و شب از صد زبان سبحانه | |
| ذرات عالم از علی تا نقطه‌ی تحت الثری | تسبیح تو گوید همی کای غیب دان سبحانه | |
| شب‌های تار و روشنان بر خاک تو نوحه‌کنان | مردان ز شوقت چون زنان بر رخ زنان سبحانه | |
| گردون زنگاری تو غرق هواداری تو | و اندر طلبکاری تو بر سر دوان سبحانه | |
| بر درگه تو آسمان در آستین آورده جان | سر بر نگیرد یک زمان از آستان سبحانه | |
| سلطان عالی حضرتی برتر ز نور و ظلمتی | در پرده‌های عزتی در لامکان سبحانه | |
| بس کس که اندر باخت جان تا یابد از کویت نشان | وز تو نبوده در جهان کس را نشان سبحانه | |
| وصفت که جان افزایدم گرچه زبان بگشایدم | نه در عبارت آیدم نه در بیان سبحانه | |
| چون وصف تو بیچون بود از حد عقل افزون بود | هم از یقین بیرون بود هم از گمان سبحانه | |
| پیش از همه رانده قلم بنوشته منشور کرم | فرعون و موسی را به هم روزی رسان سبحانه | |
| فرعون چون سرکش بود گرچه در آب خوش فتد | زان آب در آتش فتد هم در زمان سبحانه | |
| پنهان کنی پیغمبری از آتشی در آذری | زان برد موسی اخگری اندر دهان سبحانه | |
| از نیم پشه کژدمی، انگیختی چون رستمی | تا بر سر نامردمی می‌زد سنان سبحانه |