قسمت هفدهم

در سرکه درافتاده آن خوش لب حلوایی

□

تا به کجا بوی این سپند بر آرد؟

□

ما با تو نداریم سخن خیر و سلامت

□

کاول بکشد ما را و آخر بکشد ما را

□

مراد خاطر شیرین عنان کش

□

طایران قدسی افتادند زین هفت آسمان

□

مانند آب و روغن و مانند قیر و قار

□

کسی که بر سر سنجاب می‌کند بازی

□

و آن کو به روزن آید گوید فلان بمرده

□

تا به می بفروشد این دستار ما

□

سرو را در دیده باریک بین اندام نیست

□

لا رأسا تری و لا اذناب

□

وحشی کجا شیدا شود گر ترک خود رایی کنم

□

بر سر بختی زمانه‌ی زمام

□

کز معجزه زنده کرد صد بارم

□

روی آن آب که زنجیر شود چون مویت

□

زهی زمان و زهی حالت و زهی حاله

□

تو را از بهر این کار آفریدند

□

گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

□

من به رحمت بس جوامردم تو را

□

تمنای کنار و بوس تاکی

□

بر سر حافظ محمد جان رسید

□

صندوق درشدست او بیمار می‌نماید

□

گفتم که توبه کردم از زهد و پارسائی

□

چو زر گیری بود آذر ور آتش برزنی بردی

□

ما را که جز حدیث تو از بر نمی‌شود

□

شضد نوبت این زمان که ز بیگانه جویمت

□

زین روی دوا سازد هر لحظه گر ما را

□

که اثرها بکند عاقبت این ناله‌ی زار

□

که ز دور ایستاده بهرام است

□

وین تو نمی‌کنی بتا زلف دوتات می‌کند

□

صبر از آن نرگس مخمور توانا نتوانند

□

بس نیست رخ خوبش دلجویی و دلداری

□

دو نقطه نبود اندر اصل وحدت

□

آن را که دل نگشت گرفتار این کمند

□

پای بندت با ویست ار چه پریدستی دلا

□

نهادند از کرانه در میانه

□

که ذاتت حلیم است و طبعت سلیم

□

که ای مسجود جان زنهار زنهار

□

که دل را امانی و جانرا امانی

□

نشانی زین چنین فتنه نشانی

□

ورنه می‌دانم که با جان آشناست

□

آغوش تو از تو سیمتن حظ

□

که جز تو هیچ ندارم چه خوش بود به خدا

□

تو که کاروان جانها به لب زلال داری

□

از انتظار وعده جو شد دراز گوش

□

نگه کن در من مسکین که بس مضطر فرو ماندم

□

آبروی آفتاب آتش افشان برده گیر

□

نیست بتر ز باخودی مذهب ما جنایتی

□

شاخی چنین شگرف، که در بوستان ماست

□

شرم از آن چشم سیه دار و مبندش به کمند

□

در فقیری می‌خرام و می‌ستان ز ایشان زکات

□

چو شد برگ درختان زعفرانی

□

مواکب ظفر آثار شهریار جهان

□

کاوفتاد آن ماه را بر ما گذر

□

وز برای دوست می‌خواهم جهان بین

□

شاه بین با ترجمان آمیخته

□

بر چهره‌شان ز اشک نشانی همی کند

□

تو خود بر طرف با می برشکن طرف کلاه خود

□

کو زنده کند ابد شکاری را

□

خود گو که او به غیر تو بیگانه که بود

□

بر لوح دل نشسته‌تر از سکه بر زر است

□

هم صحبت آستان ما باش

□

سبزه‌ی خط تو کز طرف قمر می‌روید

□

هم حسرت هر عابدی هم قبله هر معبدی

□

گر کسی به دست افتد هم به گوشه درخیزد

□

که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است

□

سخااش مرده است و لخت لختست

□

به گردن بردم او را تا فلان سوی

□

تارک آرای قبایل گشت تاریخ دگر

□

و السعی الی السعود مسعود

□

وز مویه ضعیف‌تر ز مویم

□

میان خاک و مور و مار رفتی

□

برای نام همین بس که: بنده‌ایم و غلامت

□

شیرخوار مرد خالی کردن خمخانه ایست

□

در تو آویزند ایشان چون بنین و چون بنات

□

دهان پر تبسم گو علاج خونبها می‌کن

□

کس به این رنگ دیده دزد خری

□

ما بی‌نفاق توبه ز طامات می‌کنیم

□

شادی روی او شدی غمخوار

□

تو چشم از خواب بگشایی ببینی شاه شادانی

□

غیرت بود مشایخ طاعت فروش را

□

کز یاد برده‌اند هوای نشیمنم

□

می‌دانک تو از خودی برستی

□

که شهر علم احمد را بود در

□

ازین دار فانی بدارالقرار

□

در این میدان بغلطانید آخر

□

می‌روم و نمی‌روم از سر من هوای تو

□

المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری

□

برمیدم ز برش، تا نرمانند او را

□

به هشیاری من افتاده را در دامنست امشب

□

که از من دردسر داری مرا گردن بزن عمدا

□

چاک در جانش فکن داغ وفای خود نگر

□

واژگون بختان شکستندش ز غیرت بال و پر

□

که یارد سوی خود هرگز کشیدش

□

حبذانکهت انفاس نسیم چمنش

□

جان کی فزایم من گفتم دلم افزایی

□

دستگیری کن و امروز نگه دار مرا

□

از نی کلک همه قند و شکر می‌بارم

□

می‌دان تو به تحقیق که از جنس بشر نیست

□

به آن آهنگ می‌آیم به آواز

□

عقل را داده سر به حیرانی

□

قدم از خانه به در نه همگان را به سفر بر

□

وانگه چو ببینی مه رویش سحری کن

□

چند صفت گشت دلم تا تو بر او برگذری

□

حال من نشنید و دل خون شد دوات

□

همه جمعیت است آشفته حالی

□

جانش می‌گوید حذر از چشمه حیوان چرا

□

بودی اگر به خوان طرب دسترس مرا

□

صفای دوده‌ی آدم خلاصه انسان

□

بر مثال ذره سرگردان شدم

□

کسی نظر نکند کز پی نظر نشود

□

اندر وثاق این دل بیمار آمده

□

باز در زندان شاه انداختند

□

جان عزیز خود به نوا می‌فرستمت

□

چون زنده شدیم از بت خندان خرابات

□

بیابان از پی او ساختی طی

□

به روز شعشعه بر غرب پرتو افشان است

□

کس نداند بر چه قولی بر چه ضربی بر چه ساز

□

زیرا که گنج باشد کنج خراب منزل

□

هم این جا و هم آن جا این عروسی

□

زیرا وفا و خوبی باهم نباشد او را

□

باز چشمش در پی وحشی غزالی دیگر است

□

نه که امروز خماران تو را میعادست

□

یارب که بخت شور و جنون کسی مباد

□

فتادند از پا به حکم قضا

□

بگذار در آن دردش وز دست بمگدازش

□

نبود عیب که پروانه ز پر نندیشد

□

کز این خم جهان چون می بجوشیدی برون جستی

□

گر چه بر طبع حسودان نیک دشوار آمدست

□

خصم زبان دراز شد خنجر آبدار کو

□

نثرن جواهرا جما و وفرا

□

ز دیگر بوم و بر نی این جهانی

□

بر هر زمین که روز جدال افکنی گذر

□

من نبودم چنین چنانم کرد

□

ما سریر خسروی در پاسبانی یافتیم

□

که هفت بحر بود پیش او یکی قطره

□

چنانکه این همه فانیم جاودانه نمود

□

که عالم را منور در شب دی جور میدارد

□

سر آن پیدا کند صد گلشن خندان ما

□

از پرتو آن شمع بر افروخته دارم

□

سلسبیل لطف او یک رشحه بر دوزخ سبیل

□

غرقه شده و آشنا همی جویم

□

لطیف الکشح ممسوخ من الفردوس مسروق

□

فدای تو که جان جان جانی

□

از همه ذرات کون او چو خریدار شد

□

تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

□

ببخشد جان ببخشد جان نگاران نباتی را

□

سراپای وجودش عشق گیرد

□

دادند داد کوشش و امداد و اهتمام

□

برو اندیشه و ره در گیر

□

وانگه از چوب عصا معجز موسی طلبی

□

وین سرمه عشق او اندرخور هاون نی

□

همچو جوهر شده از نور یقین زنده به ذات

□

ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی

□

جز صلاح الدین ز دل‌ها هوشیاری هست نیست

□

خاطر چرا حزین کند و غم خورد کسی

□

چون شود اشجار سخن پرثمر

□

با دوست به قلاشی هم دست کنی درکش

□

یا مهره‌ای ز غالیه در خور نشانده‌اند

□

بخندان خار محزون را که تو ساقی اقطاری

□

بجز دوستیت اختیاری نکرد

□

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

□

برویانید و هستی داد از عین ادب ما را

□

برو کوتاه کن دستش ز فتراک

□

سپر ز واهمه در سر کشد فلک ز سحاب

□

ز بوسه‌های چو شکر در آن کنار چه می‌شد

□

خسرو خوبان چه باشد گر برآرد کام او

□

ببرد از اتفاق آسمانی

□

که بود آخر که آن ساعت «بلی» گفت

□

چه مدتی سپری شد چه محنتی بسر آمد

□

هم بدو وا می‌رویم از انقلاب

□

که هست رنگی و بویی بدانچه خرسندند

□

تا به مردم خویش را ننماید اندر رنگ میش

□

بر پای دل مسکین این بند گران تا کی

□

چندین طمع برآن بت بیدادگر مبند

□

شاید که ز بخشایش این دم سر من خاری

□

فی‌المثل گر سوره‌ی یاسین بود

□

رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

□

رنگ رخ‌ها بی‌زبان می‌گفت آن اذواق را

□

ز آسیب زبان یک سر نرستی

□

سپهر معارف جهان فضائل

□

چون برآید ز عشق شد جاوید

□

ولی ز عشق رخت در جهان نمی‌بینم

□

کس عهد کند با خود نی تو همگی مایی

□

وز دل برون نمی‌رود این هوس مرا

□

سر من که در ره طلب به مستمندی نرسد

□

همیشه مست می‌دارد میان اشتران ما را

□

از که پوشد غم خود چون همه کس را خبر است

□

نه مونسی که کند در فنای من امداد

□

در آینه‌ی همه جهانش

□

که فغانم همه شب تا سحر از بیماریست

□

بر تشنگان و خاکیان در عالم غداره‌ای

□

ولی شاهد همان آیات کبری است

□

صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس

□

این ماه پرستان را مازار مخسب امشب

□

کشد مرغوله ای در مرغزاری

□

برده ز دشت صبا عطر به دشت ختن

□

از شهد شیر بین که چه جوشنده می‌شود

□

کمان حسن بر بازوی ترکان

□

در میکده اکنون که تو انگور فشاری

□

که از مقابل او روی آن پسر بگذشت

□

بیچاره از محبت ناچاری رقیب

□

صد دل به فدا باید آن جان بقایی را

□

گفتی که می‌آویزمش از پیش طاق کیست این

□

ز جنبش لب بخشایش خدیو جهان

□

از سواد چشم چون آهوی تو

□

دل بدلبر می‌سپارد جان بجانان می‌فرستد

□

هلا هاروت و ماروتم بیاموزید جادویی

□

میلاد شادیها همی از روز دیدار شما

□

مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

□

فانی کقلبی او سلامی لائب

□

محبت با مزاحم خوش فتاده‌ست

□

فلک نغمه ارجعی ناگهان

□

صد هزاران در و گوهر بر سرم باریده گیر

□

که غرق بحر مودت نترسد از شبنم

□

خاصبک نهان منم راز ز من نهان کنی

□

به قصد من چه دانستم که چندین خار برخیزد؟

□

آن که ننمود درین واقعه ارشاد که بود

□

کندت خواجه معنی برهاند ز نقوشت

□

مر مرا کشته بود نومیدی

□

گذشت از سر این دایه خواجه میرحسن

□

پیدا گردد همه نهانش

□

از سواد خط آن لاله عذار آوردند

□

بنالانی روان را تو ننالی

□

من از اول گنه‌کارم، که در زندان عشق آمد

□

که شد ز شیوه آن چشم پرعتاب خجل

□

آموخت ز بانگ بلبلان گفت

□

در او می‌ها همه صافی و بی‌غش

□

گذشت از سر ویرانه جهان آخر

□

شراب و شاهد و شمع و کباب و نقل و بخور

□

روشن بود بتیره شب از ماهتاب می

□

دود را نور عیان پنداشته

□

پیش او راه بیشتر دارد

□

ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا

□

دارم ز تو من طمعی تا روز مشین از پا

□

باو اظهار سوز سینه‌ی سوزان خود کردم

□

هزار و صد و چار مطلب عیان

□

زنار سر زلفش عشاق کمر کرده

□

گرم کن خامان عشرتخانه را کافسرده‌اند

□

به کوی یار ما دررو که بینی بام و در باری

□

این زمان سودی نمی‌دارد پشیمانی مرا

□

ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده‌ایم

□

که دشمن می‌نپرسد کار ما را

□

پس آنگه از وصالش سرفرازد

□

تو به راه تغافل افتادی

□

که راز نرگس مخمور با شما گوید

□

انصاف چه خوش باشد سروی بلب جوئی

□

برخوان افلا ینظر معنیش بر این پی نی

□

ای دل بی‌وفا، قرار این بود؟

□

عاقبت راه تردد بست بر پیک نفس

□

که هزاران دل از او لعل بدخشان شده است

□

چشمها روزی اگر با هم مقابل می‌شود

□

گفتند شد مسافر سلطان محمد ما

□

که سپهرت نمی‌دهد خشخاش

□

نسبتش دل بتیر آرش کرد

□

چشم بز کشته بود تیره و خیره نگری

□

پوشیدن مه روا نباشد

□

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

□

وز حکایت امتزاج و از فکر آمیزها

□

به رویش کی در وصلی گشاید

□

تا بر خوری از شفاعت او

□

هر لحظه حمله آرد وانگه به اصل واشد

□

و گر پسند تو گردم شوم پسندیده

□

ای یار بکش دستم آن جا که تو آن جایی

□

زحمتی دارد، که آهی می‌کند

□

غریق العشق فی بحر الوداد

□

که بعد رنج روزه روز عیدیست

□

بیش از بغل و دامن اغیار نباید

□

همه‌ی سرها به داس تیغ درود

□

از تو نیاید بدان نشان که نداری

□

حبشی کاکل عنبر شکنش مشک فروش

□

مرا کشته‌ست آب زندگانی

□

جز وفای تو به یادم نبود روز وفات

□

بیمار بازپرس که در انتظارمت

□

چون دید رخ ساقی بفروخت کرامت را

□

عتابی با عبارت سخت پیوند

□

یکی زیاد برآمد برون یکی کمتر

□

هین که تیرش در کمانست ای پسر

□

ز دست یار سبک روح روح ثانی کو

□

تو ده کل را کلاهی ای برادر

□

کمر، که قد بلند تو در میان دارد

□

من بی صرفه تلف ساختم اکثر به عبث

□

از بهر چه بگشادی دکان گلابی را

□

خواه راه از من بگردان خواه رو از من بتاب

□

مظلوم نواز و دل رحیمی

□

از سر جان درگذر مردانه خوش

□

تاب در جان ساغر اندازد

□

کجا دریا رود در ناودانی

□

مادر دور سپهر پیر ندارد

□

که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن

□

گر دوش نمی‌خفتی امشب بتری امشب

□

زر و سیم است دام، آن دانه‌ی دام

□

شود صحرا نورد و دشت پوئی

□

ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد

□

کوتاه کنم تا نکشد سر به تسلسل

□

ندیدم هیچ خالی زو مکانی

□

اگر به ترک بگویی چه کار دانی کرد؟

□

اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی

□

فاصطفینا حول بدر فی صلوه اقتدینا

□

کاینک ز راه قافله‌ی شکر آمدست

□

ز جلدش هم لباسی داد فاخر

□

بر براق فلک سواره کنم

□

کاسمان از آتش آهم دخانی بیش نیست

□

برخور ز وفا اگر جفا دیدی

□

ز حسنش نفس گویا گشت عاشق

□

هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است

□

کهسار در خروش که ای یار غار ما

□

و یا چون سنگی از پولاد رنجه

□

زان قطره‌ها که بر رخ من می‌شود قطار

□

تا بگویند زر کان آمد

□

طاق محراب بود خوابگه جادوئی

□

آن را که تو در کنار می‌آیی

□

بدیدی، چه حاجت به گفتار ماست؟

□

چه بودی گر بر او هرگز نیفتادی نگاه من

□

وگر حرص بنالد بگیریم کری‌ها

□

سد بار گردم گرد سر عشق تمناسوز را

□

به عجز خود بلاغت راست اقرار

□

لاجرم آن آمد این مقهور شد

□

نافه‌ی مشک ختا گر چه متاعیست نفیس

□

زان زلف مشوش چلیپایی

□

چون دهد دل بتو بیچاره؟ که باخویش ندارد

□

که به تیر مژه هر لحظه شکاری گیرند

□

زان همی‌بینی درآویزان دو صد حلاج را

□

نشاید هرکسی را در گشودن

□

جمشید نوظهور جوانبخت کامران

□

ای بخت خندان خندان چه باشد

□

ز خال عنبرین فلفل چرا بر آتش اندازی

□

ز اندیشه خود فزون نگشتی

□

از خود به جهان یک دل بی‌درد نهشتست

□

نیست گنجشکی که رد چنگال صد شهباز نیست

□

ز نورت می‌شود لا کل اشیاء

□

بر چرخ عالمی را دست دعا بماند

□

کاشان به آن حذیو فریدون فر فرید

□

شیران همه گردن نهند از بیم دست آویز تو

□

نیم جانی بود و با قاتل بماند

□

جان دگرت گویم یا صحت بیماری

□

سر آن نیست که از روی زمین برخیزد

□

فهم ضعیف رای فضولی چرا کند

□

ما هکذی عشقوا به لا تحسبوا

□

همه ره چون دلی از تیرگی پاک

□

کان بیسارت قسم هم بی‌مینت یمین

□

چو عشق با تو نباشد به روزنش نرساند

□

یاقوت لب تو کوثر دل

□

از پی آب کی هلد روغن طبع روغنی

□

درد دل را نتوان گفت مداوایی کرد

□

که دست قدرتش کوتاه سازم پای جرات هم

□

صد شور کنیم ای جان نکنیم فغان تنها

□

درآرزوی گوشه‌ی زندان تو باشم

□

یکی نام دارد سپهر اقتداری

□

همچون سر زلف او مشوش

□

بهوای سمن و سنبل تر باز آمد

□

گر دیگ شکست شیردوشی

□

برون رفتی و بشکستی روان عهد

□

گو در حضور پیر من این ماجرا بگو

□

ز تست آنک دمیدن نه ز سرناست خدایا

□

تمامی از رسوم صید آگاه

□

گسترده باد بر سر او ظل کردگار

□

مر چشم روشنان را از وی ملال گیرد

□

زشت باشد دلق نیلی و شراب لعل فام

□

پیش آر شراب را تو حالی

□

رها کن حدیثش، که جانی ندارد

□

سایه‌ی شبهای هجرت از سرما کم مباد

□

می‌گو که جفای تو حلواست همه حلوا

□

با دل او که بحر احسان است

□

که بنده جایزه از مال خویش می‌خواهم

□

دل نتوانی به این و آن دادن

□

تا خیمه زنی بر سر میدان حقائق

□

در دور درآ بنشین تا کی دوران بینی

□

هم پردگی و پرده و هم پرده‌دار مست

□

کجا رویم بفرما از این جناب کجا

□

ور خسرو شیرینی در عشق چو فرهاد آ

□

بلی کی گنج بی‌رنجی توان یافت

□

کوتهی کرده پایه‌ی ادراک

□

فقر زده خیمه‌ای زان سوی پاک و پلید

□

از قدح سیم می لعل فام

□

خلقان همه صورت و تو جانی

□

دریاب، که آخر زمانست

□

مرغ غم را بر سر ما بی‌پر و بی‌بال کرد

□

آنچ دل را جان جان و دیدگان را دیدنست

□

زینش بتر سزاست دل ناسپاس ما

□

که هم زانوی بانوی جهان است

□

که نیاید به کارت این تن و توش

□

عجب از قافله زانگونه که بر گل بگذشت

□

بنهاد ز عقل نردبانی

□

در چنین سینه‌ی تنگ از چه نشست آوردند؟

□

گاه پیش درد و گه پیش مداوا میرمت

□

میان بندگان سلطان کدامست

□

که اکسیر وجود اکسیر عشق است

□

وز علم جعفری دگری گشته کامیاب

□

منگر برون شیشه بنگر درون ساغر

□

گل روی قدح بشبنم خم

□

وی صورت تو به از معانی

□

نقصان ما چه رنگ دهد با کمال دوست؟

□

ز مهر او چه می‌پرسی در او همت چه می‌بندی

□

که تا گردد الف چیزی که نونست

□

ابر عنایتی که ریاضی شکفته خواست

□

به ملاقات الهی شایق

□

فارغ از امروز و فردایی ببین

□

سرم چو نرگس مخمور بر نمی‌آید

□

تو اندر اطلس و اکسون نگنجی

□

غلام لعل شیرین شو، که نیکو بنده می‌دارد

□

که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

□

هله برپر هله برپر چو من از شکر و غرامت

□

به مهجوری دل از غم پر ز خون تر

□

بدو چون زنده خواهی ماند پس جان را چه می‌مانی؟

□

لیس لدنیا غرور یا سندی لا تحید

□

نمونه‌ئیست ز نقشت نگارخانه‌ی مانی

□

در حلقه خلق آن جهانی

□

غم که پوشیدم، آشکار شد

□

جز لشگر غمت سبب انقلاب را

□

مر مرا از ذکر نام شکرینش منع‌ها

□

زی زهره برده دست و به مه برنهاده پای

□

دل او حسن مجد بغدادی

□

تا مرد زبان نکرد خاموش

□

قصه‌ی مجنون دلفگار بگوید

□

هر چند قلندر جهانی

□

گر نهان آمد، مرا پیدا ببرد

□

نقش خیالی می‌کشم فال دوامی می‌زنم

□

رست از حدثی و شود او چاشنی افزا

□

کز آن گرمی کند آتش گدایی

□

ساعتی بنگرم به هستی خویش

□

در دیده دل آرد درد و سبلی دیگر

□

چگونه رخ ننهیمت چو مات می‌جوئیم

□

بی جوش تو خام زندگانی

□

در قوت احتمال ما نیست

□

ز حد می‌برد شیوه بی‌وفایی

□

ما خود هستیم یاد بی‌ما

□

از زمین دیگر به عزم کعبه‌ی مقصود خاست

□

ببین شراب چه باشد، ندیم، خود میدان

□

که عاشق وار سودایی بباشیم

□

صیقل آئینه‌ی جانم می چون زنگ بود

□

رسن بازی من دیدی از این چنبر چه غم داری

□

به کوی عشق درآید، شتر بخوابانند

□

در آن زمان که به تیغ غمت شوم مقتول

□

کز چهره می‌نمودی لم یتخذ ولد را

□

همان اندوه یوسف در دلش بود

□

هم بدان ساعدان سیمینم

□

شدستم از خلاف و لا و لم سیر

□

وین شخص زار زرد را از مهر چون برکاستی

□

آمد مهمان فی ستر الله

□

هرگز بغیر نپردازد

□

جای آن دارد که از دستت کسی کافر شود

□

چابک شوید یاران مر رقص آن جهان را

□

که شاید نخل من روزی به سوی بوستان آید

□

به لحنی دگر داستان از جدایی

□

خرقه و سجاده بیفکن ز دوش

□

قفل بر درج لعل خاموشت

□

چون چشم عروس بین بکایی

□

گر بدو دست رسیدی چو سرشانه مرا

□

مباد آن که در این نکته شک و ریب کند

□

قم قد ضحک الورد ای دوست مخسب امشب

□

عروس دولتش آید در آغوش

□

از چه افتاده وز چه حاصل شد؟

□

چه گفت گفت کجا شد وصیت بسیار

□

تا بگیرم دست و بر تخت سلیمانت برم

□

با درد من همخانه شو باشد که با ما خو کنی

□

خونم بریز و گرد چنین مهرها مگرد

□

امداد دوست هم قدری می‌کشد مرا

□

پرفنا و علت و بیمار ماست

□

بیا که گوش به آواز پا و چشم به راهم

□

کین دو را در زیب و فر، ثانی نباشد دیگری

□

خطاب آید که موسی لن‌ترانی

□

ز می مست و من فتنه‌ی چشم مستش

□

تا روز حشر بینی سرما بسوخته

□

که آمد شد کاروانت نباشد

□

دادند قراری و ببردند قرارم

□

تو از کجا و ره بام و نردبان ز کجا

□

کزو چشمت همین بر زلف و روی است

□

دید آنکه چو مه به طرف بامت

□

این دلم از زلف تو بندی گشود

□

نیست ترا بجز میان یک سر موی بر بدن

□

یک جوی زر جانب کان آمده

□

ای خوش آن بوسه که بر دست و عنان تو بود!

□

رخش مراد تا به ابد زیر زین ماست

□

به وقت صبح بازآرد روان را

□

صبرکن یک نفس ای دل که مسیحا آمد

□

چشمه‌ی آب زندگانی دل

□

چو فرو شود به کویت ز همه جهان برآید

□

قالبم سوخته و گل شده از خون همه خشت

□

بحمدالله که دانستم که ما را خود تو جویانی

□

ورنه به جایی دگر کار کجا کرده بود؟

□

دانی آخر که به ناکام چه خواهد بودن

□

بخوابانیم عقل ذوفنون را

□

خمار شب شکسته جرعه‌ی روز

□

به پای گل به کار جان فشانی بلبل شیدا

□

از لامکان شنیده خیزید محشر آمد

□

ز اول صبح ازل تا آخر محشر دمی

□

شفق از آفتاب آمد نشانی

□

و گرم کوزه‌گر از خاک سبو کرده بود

□

تا تو خود را می‌رسانی می‌کند مجنون مرا

□

شیوه‌ها گم کرده مسکین شیوه‌ها

□

گل نچینند که من با خس و خارش سازم

□

و انباشته به ساغر زرین شرابها

□

آخر دلت نسوخت که جانم بسوختی

□

که طاقت غم هجران آن نگار آرد

□

زین بوی به هر گوشه نگاری است عیانی

□

که: بما اول او نیازی بود

□

بازخواند مگرش نقش و شکاری بکند

□

مکرم کن نیاز مشتری را

□

که غیر از سایه همپایی نبیند

□

عبیر تر به پیراهن فشان از حقه‌ی سوسن

□

ای پرتو خیال تو بوده امام عید

□

تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی

□

ز آنک به گردن همه بسته‌تر از قلاده‌ای

□

بیارم کسی، تا ضمان شود

□

وز سردوش اسیران تکیه گاهی هم نکرد

□

جمال آن عدو پیروز ما را

□

تا پای طلب از همه بابی نکشیدیم

□

هر کجا جلوه‌ی آن تازه جوان می‌گذرد

□

جام محبت او با بوسعید آمد

□

از سرشک دیده‌ی گوهر فشان بدرود باش

□

درآرد آن پری رو را ز رحمت در کم آزاری

□

نادر آید به کف آن دولت و ناگاه شود

□

که گر سرم برود برندارم از قدمت

□

بنشین نظاره می‌کن تو عجایب خدا را

□

در او شد سینه‌چاکی هرطرف چاک

□

پر از عنبر اشهب و مشک اذفر

□

به جان چو هیبت و بانگ شبان نمی‌آید

□

این خیالست من خسته مگر در خوابم

□

ببینی عقل ترسان را به پای عشق سربازی

□

اینست کامرانی، دیگر مرا چه باید؟

□

کز خواب می‌نبیند چشمم بجز خیالی

□

تو لعلین کن رخ همچون زرم را

□

آری آری راستی و رستگاری گفته‌اند

□

که بودش مهربانی از حد افزون میرعبدالله

□

نه سر نه پای چون گردونت جویم

□

ای بسا دلها که آهنگ رسن بازی کنند

□

هوش ما را تو مران از سلسله

□

دستار نگه‌دار، که بیرون عسسانند

□

ما را شرابخانه قصور است و یار حور

□

آنک خدایش بشست دور ز روشوی‌ها

□

کنم با نیروی عشقش ز بنیاد

□

که بدین قافیت یکی دیگر

□

به زاغی کز کف تو جست منگر

□

بنالد از فغانم کوه نالان

□

ز مشرق تا به مغرب هوشیاری

□

توش ز تنها ربود، هوش ز سرما ببرد

□

صدفسون بر دل سخت تو دمیدم به عبث

□

بخور زان دست ای بی‌دست و بی‌پا

□

دیر می‌آید مگر از انتظارم می‌کشد

□

لکن قضاء جری فی اللوح بالقلم

□

تا صید کنند کمند گیسویش

□

کاین طایفه در کوی خرابات مغانند

□

دلا جویای آن شیری خدا داند چه آهویی

□

بدرقه گر تویی، سبک دزد به کاروان رسد

□

که در این بحر کرم غرق گناه آمده‌ایم

□

کاین خنده گری پرده‌ست مرا

□

جنیبت در جنیبت ، خیل در خیل

□

که رخ خوب دوست باز ندید

□

کز چنگ‌های عشق تو جانست تار تار

□

زیرا که از دور زمان هذا نصیبی لیلتی

□

سوی تاج تابنده‌ش آرید روی

□

بعد از آن عمر درازم در سر تعبیر شد

□

آب خضر نصیبه اسکندر آمدی

□

که گوهرهای جانی جمله سفته‌ست

□

ای مگس مرگ تو در نوش است اندر نیش نیست

□

کز نوا افتاده‌ام افتاده‌ام تا در قفس

□

بیش مبر آب ز کار ای غلام

□

یا سهیلست که از سوی یمن می‌آید

□

سرافگنده و دست کرده به کش

□

خانه‌ای را که در و مثل تو رضوانی هست

□

قدر یک ساعته عمری که در او داد کند

□

ان فی صمت الولا لطف الخطاب

□

در او از زیر می‌شد آب چون یخ

□

کزین افزون نشاید خست جان خسته جانی را

□

همچو گل خوش کنار وقت کناران رسید

□

از چه برگردن قمری بود از غالیه غل

□

نماند اندرو خویش و بیگانه را

□

که توانم ز تن و قوتم از کام برفت

□

که می‌رویم به داغ بلندبالایی

□

از شب چه خبر باشد مر مردم خوابی را

□

هنوز او مستی خون جگر خوردن نمی‌داند

□

آدمی صورت است و خر معنی

□

چو شمعی آمدم رفتم به سر باز

□

که درستست که چشمت نبود بر دینار

□

نماندند از خواسته نیز چیز

□

کاول ندیده بودم پایان این بلا را

□

لب لعلی گزیده‌ام که مپرس

□

بگشاده بدان در جهان‌ها

□

شود آخر شهان را زیب افسر

□

ای عراقی، مگو که عاقل نیست

□

زان ز گرگین تو را گر افزاید

□

همچو سرمستان ببستان پای کوب و دست زن

□

تو داری به آرام و گنج مهان

□

نرگس مست بر یسار آمد

□

روان کن جانب من تاری از جعد سمن سایت

□

آن کس که بدید کبریا را

□

ببرآنجا که کوی اوست در زندان و چاهم کن

□

در نیابد کمال بینایی

□

وآخر ز شرم رویت خود را هلال کرده

□

تنم ز مهر تو شد ذره‌ای و آنهم هیچ

□

برین بر سرش بر سپاسی نهم

□

به هر دیار که رفتند شهریارانند

□

که شیخ مذهب ما عاقلی گنه دانست

□

وانگهان پنداشته خود را که اندر شست نیست

□

گل نورسته‌ی جان پرور خویش

□

عاشقان را بجست و نیک بیافت

□

گشاده هل سر خم را که دردخواه رسید

□

نی سرو براستی روانی

□

ببردند شمع از بر جویبار

□

حرقتی، یا رقتی در چشم بیدارش نباشد

□

به سر انگشت خیال از رخ او طرف نقاب

□

زان آشیان جانی اینست ارغوان را

□

و گرنه خواری عشقت هلاک صحبت ماست

□

کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را؟

□

ز کار ممن و کافر میندیش

□

نام آخر خونی مبر کو بد لقائی بیش نیست

□

که بودی بر او آشکارا نهان

□

کس نیست که از چشم تو دادم بستاند

□

جانا روا نباشد خون ریز را حمایت

□

تا روز گل به خلوت با سوسنست امشب

□

نیابد جای جز بیرون درگاه

□

از من مستمند زار نژند

□

جان خرد سوی سماوات برد

□

ور بنوازی نوا مرغ سحر گو مخوان

□

بدان رادمردان و اسپهبدان

□

دانه نبود او، که زمینش فشرد

□

دل ویران به ملاقات تو آباد که بود

□

کم تری فی وجهنا آثار ما حرشتنا

□

این محرم پیغام رسانی که مرا هست

□

در عبادت به آشکار و نهفت

□

گر بد و گر نیک چنان بوده‌ام

□

وز خرد اجتناب خواهم کرد

□

مرین دین به را نباشد رهی

□

با من رها نکرد و همان دوستی بجاست

□

از مستیش رمزی بگو تا ترک هشیاری کند

□

طومار خیال منطوی را

□

که پروازش بود در دست صیاد

□

ناگه از موج دگر باز سوی دریا شد

□

ای تو را خسرو غلام و صد چو شیرین یاد دار

□

وینم عجب که روضه‌ی رضوان طلب کنی

□

درفشان کنم در جهان نام تو

□

چو سایه کوی به کوی و چو باد در بدرند

□

جنبش لعل شکرخای تو بی‌چیزی نیست

□

تو فزون از داستانی فاسقنا

□

رفت از کار زبان وی و اظهار نکرد

□

ابد اندر بقای ایشان است

□

از عجز نبود آن سخن پیش

□

آتشم از جگر سوخته در دار افتد

□

وزیشان نکردی ز گشتاسپ یاد

□

بنشینیم گرین خوش پسران بگذارند

□

که مهتابی دل افروز است و طرف لاله زاری خوش

□

آن جاست یقین نشانه ما

□

ز عشقت بی‌سر و سامانی من

□

هر که آمد به جستجوی مراد

□

نه آن شراب که اشکوفه‌هاش قی باشد

□

و گرت راه غلط شد به شب تار مرو

□

ز شادی به هر کس رسانیده بهر

□

کز آسمان وصالی بتافتی قمر ما؟

□

فلعلی لک آت بشهاب قبس

□

گر نه شاهیست پس این بارگه سلطان چیست

□

پرسند اگر به حشر سبب را چه می‌کنی

□

شد پس از زلزله بنیان تازه

□

هم نفس جرعه‌ی جامت کنم

□

بر بت ساقی داشته چشم بر مه مطرب داشته گوش

□

گروگان ازان مرز چندی سران

□

به ترک صحبت این پیرهن بخواهم گفت

□

از کریمی گوییا در گوشه‌ای بویی شنید

□

از غیب گشاد او کمین را

□

دوزخی گردید باغ و گلخنی شد بوستان

□

چون من اسیر محنت هجران شود نشد

□

ببین تو قوت شاگرد و حکمت استاد

□

از سرفرهاد شور شکر شیرین

□

که خاقان ره راد مردی بهشت

□

همچو مرغانت چنین از پیش ما پرواز چیست؟

□

نرگس شعبده پرداز تو را بنده شوم

□

کاین جا ما را عظیم کاریست

□

مگر زبانه‌ای از آتش نهانم بود

□

خاص و ندیم ذوالمنن هر دو جهان سرای او

□

لاجرم چندین نظر در کارم اینک می‌رسد

□

از چه رو خط تو با غالیه آمیزد مشک

□

که چون ابر غرنده آواز داشت

□

که در صحت علامتهای بیماری پدید آید

□

کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی‌کند

□

آهنگ کند به صید عنقا

□

خطی از هاله بر دورش کشیده

□

کز هجوم زاغ یک بلبل درین گلزار نیست

□

هم از دل خود گردد در هر نفسی خوشتر

□

گرنه ز دیده دمبدم آب برو چکاندمی

□

برین روزگار گذشته بتاو

□

به باد گوی که: آن زلف عنبری نکشد

□

شب تار محتشم را که ستاره می‌شمارد

□

خوش باش که می‌دهد نجاتت

□

آرزوی خاطری گردور یک دم دار بود

□

چه باکش از غم دوری و کربت و غربت

□

بر ریگ همی زنند دنبال

□

گرد جهان بگشتم و او در جهان نبود

□

که گردد تباه این جوان سترگ

□

در نهان او مسلمانی پدیدار آورد

□

دستگیر ار نشود لطف تهمتن چه کنم

□

گر هزاران یار و دلبر می‌گزینی سود نیست

□

چو آفتاب بود توسن تو چرخ منیر

□

تا دایره‌ای روان نماید

□

که داند آنک به ادراک عرش وار بود

□

گوئیا عقد لسان قلم او کردیم

□

به آگاهی درد لهراسپ شد

□

چو آن یک نقطه که اندر دور ساری است

□

مست و خنجر کش و عاشق کش مردم فکنست

□

چون ز سر رست همه نور شد از گریه برست

□

شهپر باز سایبان باشد

□

لوحی سیه و چند بدآموز و دگر هیچ

□

کار گیرم ز سر زهی سر و کار

□

کز مار سر زلف تو در ملک جم افتد

□

سپاسی نهی جاودان بر سرم

□

چو طاقتم به سر آمد سخن بباید گفت

□

سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه

□

ای تو چاره کرده هر دم صد چو من بیچاره را

□

راه سیارگان بگرداند

□

وز ایشان رعد سان برخاست هرا

□

روا مدار که موقوف داریم به بهار

□

یا نکهت اوئی که چنین غالیه بوئی

□

بنالید ازان روزگاران بد

□

تو هم حلاج‌وار این دم برآری

□

آتش نشه‌ی آن در من مدهوش گرفت

□

باوفایی باوفایی باوفا

□

طول و عرضش همه ایران و همه توران باد

□

جگر سوزدت از دم سرد من

□

بر من به جوانمردی ایثار کنی حالی

□

نمی‌آید حدیثم بر زبان هیچ

□

مگو و مکن طبع با رنج جفت

□

باد صبا، که از سر زلف تو برگرفت

□

مگر از مردمک دیده مدادی طلبیم

□

آب و آتش بیخود و خاک و هوا مست آمدست

□

متقن همه جا بنای تقوا

□

پس به عالم در، ندای کن فکان انداخته

□

چون آن به هم رسید کسیشان جدا نکرد

□

چون سکندر ز پی چشمه‌ی حیوان بروم

□

که آرام آن مار نستوه بود

□

فی‌المثل صد نوبت ار در چاه هاروتم برند

□

از وفا یک ره تو هم زان بی‌دل ابتر بپرس

□

می‌کند ای سخت جان خاکی خوارت ساقیا

□

ای شمع تو هم حرمت پروانه نگه دار

□

که مشک و عبیرش بود خاک و خشت

□

سر زلفش هزار تاب دهد

□

عزت نوح بخواری پسر کم نشود

□

به من تازه کن لشکر و افسرت

□

که بشناسد بدان اسرار پنهان

□

مرضیه السجایا محموده الخصائل

□

استجابوا بغینا و استکثروا میسورنا

□

از مردی و از حمیت تو

□

یکی هلاک یکی زنده این چه بوالعجبی است

□

با چنین رخ چه می‌کنی گلزار

□

اگر چنانکه شوم فتنه هم بوجه حسن

□

مرا داشتند از چنان کار باز

□

گو: گذر کن تو بدین گوشه که بیمار بسوخت

□

زان میان دلبسته موی میان او که بود

□

که من از نفی مستم نی ز اثبات

□

طبیعتی و مزاجی و اعتدالی هست

□

ز آتش غم سوختن با سوز هجران ساختن

□

تویی که از تویی خود مرا ز من برهانی

□

خرم مشو درو که ز دوران روزگار

□

چنان چون در افتد به گلبرگ باد

□

لبسوا لباس الجد منه و ساروا

□

فلان ز گوشه نشینان خاک درگه ماست

□

زین واقعه در شهر ما هر گوشه‌ای صد عربده‌ست

□

خار ز فیض تو گل آورده بار

□

دیدنت گرچه شوق افزاید

□

ز خاک شوره بروید همان زمان گلزار

□

من نه میر ملک و شاه کشورم

□

ابا مهتران و گزینان در

□

اسرار سلحشوری با تیر و کمان برگو

□

چنان نکرده قبولم که باز رد کندم

□

مانند گهر میان دریا

□

آنچه می‌گویند از مجنون تنها گرد چیست

□

که ملک دل پادشه ندارد

□

که درو هیچکس پدید آید

□

وانرا که سری باشد در پات سر اندازد

□

سپه را همی کرد خواهد تباه

□

عاشقانند بر فنا بودن

□

آه اگر خرقه پشمین به گرو نستانند

□

دل سجده درافتاده جان بسته کمر جانا

□

به پای دل نشاند خار نفرت

□

به خانقاه منه پا که صوفیان مستند

□

تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز

□

بگذر که این مزابل سفلی نه جای تست

□

بپیچید و شادیش کوتاه شد

□

دل ندارد صبر از دلدار من

□

سری کز هجر یاری بر سرزانوی درد آید

□

چون دور کنند ز تو غمان را

□

وی ترا آفتاب غاشیه دار

□

این کار اگر ندارد سودی، زیان ندارد

□

وز علم مجوس تا نخوانی

□

صید ملخ کار شاهباز نباشد

□

شناسنده‌ی آشکار و نهان

□

زله دهد از پی زلات من

□

برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

□

گر تو مردی که رخش قبله گه مردانست

□

زانکه خود سخت بی‌زبان باشد

□

اینقدر بس که در این راه زنی گامی چند

□

که شما چون کدوی رنگینید

□

کاخر اینجا در که کردای شیخ حال

□

چنانچون بود رسم آزادگان

□

از لب حلوایی دلجوی تو

□

چشم زخمی بی شک امروزم به ایمان می‌رسد

□

کاندر دل ما از اوست غوغا

□

کسی مست است وحشی کز تو هشیاری طمع دارد

□

پاک دامان وی از لوث گناه

□

گاه گلگون عشقت این راند

□

بر سر دوش عاشقان باریست

□

سوی کوه رفتند ز آوردگاه

□

تا قیامت وای او ای وای او

□

به پیام آشنایان بنوازد آشنا را

□

هر که دارد در دل و جان این چنین شوق و ولا

□

ترا موی سر از خاصیت آن

□

بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را

□

ز آتش اقبال سرمد دود از جانش برآر

□

وین چه فتنه ست که دیگر برخاست

□

خداوند بهزاد را کرد یاد

□

مستک و سرسبز شد از لب خمار تو

□

که گر از حسرت رویت بمیرم ننگرم سویت

□

نظری بدان تمنا نظری بدین تماشا

□

بنده‌اش من که عجب بنده نواز آمده بود

□

شربت از دست دوست خوش درکش

□

نخواهد بود یک ساعت قراری

□

غمهای جهان جمله فراموش توان کرد

□

برو بر نشست آن شه خسروان

□

هر ذره را آهنگ تو در مطمع احسان تو

□

نقل شعر شکرین و می بی‌غش دارم

□

سودای بپوسیده پوسیده سودا را

□

پیر گردید و همان سخت کمان است که بود

□

به قماط هوس فرو بسته

□

چو آینه بنمایم کی رام شد کی حرون شد

□

آنک پیوند من سوخته بگسیخته است

□

چرا کرد رایت مرا خواستار

□

چون چنینی تو روا نیست تو را جنبیدن

□

جدا زانطره و کاکل عجب جمعیتی دارم

□

زان می خورشیدوش تو محو کن اوصاف را

□

که می‌مردی و راه کوی او هرگز نمی‌دیدی

□

لیک جویان درد عشق توایم

□

تا بو که ز خون دل زاد سفری سازد

□

بتان بتنگ شکر خنده بر شراب زنند

□

سوی تو خرد رهنمون آورم

□

مکن ای دوست منزلم بجز از گلستان تو

□

سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم

□

کوری آن حرص افزون جوی کم پیمود را

□

از سر خوان عدمش قسمت است

□

ندای فادخلوها خالدین رفت

□

ولیک هست چو بیمار دق واپستر

□

آنچ می‌گویم یقین بودی ترا

□

همه آذران را نیایش کنیم

□

خواهی به سوی روم رو خواهی به سوی زنگ شو

□

چه باعث است به ره دمبدم درنگ تو را

□

لاجرم غیرت برد ایمان بر این زنار ما

□

با آب شور دیده و تلخ اجاج خویش

□

منتظر یافت عشق بر سر حد

□

بارها زین قفس پریدستی

□

مگر ترانه‌ئی از قول آن نگار بگوید

□

ز خون شد همه رزمگه جوی جوی

□

دندان خرد بنما نعمت خور همواره

□

ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند

□

از خدا واپرس تا گوید تو را

□

ز مهجوری سری بر جیب غم داشت

□

گرنه با غیر همنشین شده‌ای

□

چوگان زلف ما را این سو همی‌دواند

□

زانک آنجا کعبه نی و دیر نیست

□

ولیکن به خلخ نه فرخ شدند

□

هذا سکنی هذا مددی

□

به جای میوه از هر شاخ وی صد جان فرو ریزد

□

گفت رنج صعب من خوشتر مبادا بی‌شما

□

هم قفس با خیل مرغان گرفتارش مکن

□

امروز شد گرفته ز چشم جهان، حجاب

□

از خاک سر کویت خود را گذری داند

□

کانگشتری بدست سلیمان رسید باز

□

بگشتی بران انجمن جفت جوی

□

حلقه او دیدم اندر گوش من

□

بو که بویی بشنویم از خاک بستان شما

□

از صفا و نور سر بنده کمین تبریز را

□

در کف دستش از آن دارد صدف چون آبله

□

در بر کنم از وصل تو تشریف کرامت

□

وعده تو گوش مرا گوشوار

□

همچو دزدان بسته و برآفتاب انداختست

□

بلند آسمان از برش برکشید

□

چنین بندد کمر از شیوه تو

□

که مرا دید به پهلوی تو و ز حسرت سوخت

□

چون آینه‌ست خوشتر در خامشی بیان‌ها

□

که اعتماد بر این صبر حیله سازم نیست

□

روی گیتی را ز آب دیده تر خواهیم کرد

□

تا به سودای تو سر بفراختیم

□

حیف باشد که بافسوس بپایان آرد

□

رخ از درد زرد و دل از کین تباه

□

با فتنه عظیمی تو دست در کمر کن

□

ور نه از جانب ما دل نگرانی دانست

□

هر چند تن پلید با ماست

□

که نتواند زدن راه کسی غارتگر شیطان

□

به رهت چشم امیدم نگران خواهد بود

□

پیش ایشان سبز گردد شوره خاک و سبزه زار

□

واندر سر زلف دلکشت پیوست

□

پر از درد پیچان و تیره‌روان

□

وگر نه سخت ادبناک بودم و مسکین

□

گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی

□

سر کرده در گریبان چون صوفیان مراقب

□

سخت در تشویش و محکم در بلا افتاده‌ام

□

نقل و می از آن لب شکر پاش

□

چندین تک و پوی در جهان چیست

□

درج یاقوتست گوئی وندرو پنهان نمک

□

سیم نام او بد دلافروز طوش

□

هین براق وصال را زین کن

□

گشته‌ام سوزان و گریان الغیاث

□

نه این زمان فراق‌ست و آن زمان لقا

□

به لب آورده کف در عالم آب

□

سوخت ما را، چو موی در آتش

□

حلاوتیست در آن رو که زد نگار نگار

□

مکن انکار کسی کز غم اینکار بسوخت

□

که از بلخ شد روز ما تار و تلخ

□

گر چه نه بر پای توست اندک و بسیار من

□

که باغ حسن را از وی طراوت یاب می‌دیدم

□

به شمشیری که آن یک قطره آبست

□

نافه را تار عناکب نتوان کرد مهار

□

عشق فرمود اولا به مرید

□

گیر زناری و در خمار شو

□

برلب یاقوت آن شیرین پسر باید نوشت

□

بپویم بگویم به اسفندیار

□

نی کز کژی و راست مبراست آرزو

□

هر کسی عربده‌ای این که مبین آن که مپرس

□

زهر ریزد بر تو و تو شهد ایمانی چرا

□

اشک دریاآفرین و آه دوزخ زای من

□

چون پا نهد به پایش نقد روان فشانم

□

می‌زنم زان دست با او دست و پایی سیر سیر

□

فتاده بر طرف سرو و نارون چه خوشست

□

پذیره نیاید مرا نره شیر

□

آورم در چرخ و گردانت کنم نیکو شنو

□

آن قدر بیخودی از بوی تو دارم که مپرس

□

گر دگری نداندت چون تو منی بدانمت

□

گوییا می‌آیدت زان حلقه‌ی فتراک حیف

□

ز بندگیت جدا یک قلم نخواهد شد

□

ز خوشی چو گفتار شیرین زبان

□

که دل ریش مرا یک سر مو دارد گوش

□

که برمی‌آرد این دلو ملمع

□

بالله رها کن کاهلی می‌ریز چون خون عدو

□

چشمی و صد نم جانی و صد آه

□

خلاص یافت ز تلخی و گشت چون حلوا

□

گردیده به یاران وفادار مصاحب

□

به غیر از مرگ حیرانم چه خواهم از خدا امشب

□

پیش جولان عشق تنگ آمد

□

گاه می‌گریم چر ابر نوبهار

□

مایه او بود برون از قیاس

□

ما هکذی عشقی به لا تحسبوا

□

جهان را بر خرابی دیده‌ی خونبار من باعث

□

هزاران دست و پا خسته‌ست هیهات

□

گاهی به نور برق همی خندی

□

ازین مشکل در آخر بر من آسان گشت هر مشکل

□

در فنا در فراوان یافتم

□

که هیچ تخته از آن بر کران نمی‌آید

□

ولی بی تیغ جانان بر نمی‌آید به آسانی

□

ما را تو تعاهد کن سالار تویی در ده

□

که مستحق کرامت گناهکارانند

□

در پی او جان پرانوار را

□

من که خواهم مرد گو از حسرت دیدار باش

□

بدر منیر است محمدعلی

□

در شکست و جست دربان ای پسر

□

خاشاک روب حضرت اعلی مصطفی

□

کزو نتوان به شمشیرم جدا کرد

□

آه دریغ شاه تو در غم مات ریخته

□

چشم لطفی کز من آن بی‌درد و غافل بست و رفت

□

واجب و لازم چنانک سبع مثانی مرا

□

وحشی این حال از مه نامهربان خود بپرس

□

نبودم شکوه‌ای گر چون دلش می‌بود پیمانش

□

زانکه عاشق را زبانی دیگر است

□

هر دم از سوز جگر ساز غمی باید زد

□

تا نکند در ره باطل شتاب

□

بر طارم چارم شد او در سفر روزه

□

کخر ملول گردی از دست و لب گزیدن

□

رامت الاموال کی تنثر له اموالها

□

خاک اگر در دست گیرم سازم از وی کیمیا

□

نگرفتش به ناز بر سر ران

□

امروز قند وصل گزیدن گرفت باز

□

روز و شب بنشسته‌ام ماتم زده

□

ز روز من سیاهی وام کرده

□

از پی خرج بود مکسبه‌ها ورزیدن

□

صد شربت از برای تو هم تلخ و هم لذیذ

□

شاباش زهی دارو دل‌های کبابی را

□

با جان خسته و دل افکار من نکرد

□

چنان زیبا جوانی را چنین باغ

□

هم به آخر در جوال خواب خرگوش آمدم

□

درشکنج نغوله تاب زنند

□

ز تارک افسر دولت ربوده

□

آن مردمی را اکنون دو تا کن

□

تا ز اشک و چهره راهت پرزر و گوهر کنم

□

که در فکر آنچ آید چارتویست

□

گو داد می‌زنید تو میران به راه خود

□

هاتف اگرچه عمرها در ره او شتافتم

□

درافتم هر دمی از بام دیگر

□

باری به هیچ روی ز من روی بر متاب

□

غوغای جنگ غوچ و تماشا از آن تو

□

هیچ نبود و نبود همسر و ماننده او

□

در سر هوس ساقی در دست شراب اولی

□

ذره ذره خاک را از خالق جبار مست

□

از خوی شرم می‌شود تر گل

□

پس به مویی دلش بیاویزد

□

گذار کرد بدین درهمی دو روز و دو شب

□

دعوی چه حاجتست که شاهد گوای اوست

□

بنه از عجز رو بر خاک کویش

□

که رسید آنچ تو خواهی هله ایمن شو و بنشین

□

که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج

□

کز حد نبرند ساحری را

□

به آن طوری که می‌باید نبینی

□

همنشین گشتند در خلوت‌گهی

□

بنماند هیچش الا هوس قمار دیگر

□

کارد همه سر سوی بنا گوش تو پیوست

□

ز بی‌صبری ز جای خویش بر جست

□

یا رب چه کرد در دل هشیار شرم تو

□

لاله‌ی داغ دل کنم داغ الم زدایرا

□

دست زنان چون چنار رقص کنان چون صبا

□

آنها چه کرده‌اند که اینها نمی‌کنند

□

وز بند من مرا نرهاند مگر شراب

□

ندهدت پیشی به یک گام ای غلام

□

سایه‌ی خورشیدش ار بر سر نباشد گومباش

□

که نبود از سفیدی جای مدی

□

آنک زند ز بی‌رهه راه هزار قافله

□

اهل نظر معامله با آشنا کنند

□

این بخت و سعادت سنی را

□

نیستم صیدی که باید کشت و باید خستنت

□

که از آن فهم خلق عاجز ماند

□

شود دمی همه آتش شود دمی همه دود

□

بر چنین عامی فضیلت می‌نهند انعام را

□

زیور آسمان و زیب زمین

□

اضاء لنا غیر الدیار دیار

□

زمانه نقش کزان هر دو چشم جادو زد

□

دودآلودست و خام و رسواست

□

کز زحمت این بند به کوشش نتوان جست

□

منبع جود ببین معدن احسان بنگر

□

می‌توان هم بر زمین جستن قرینت

□

نسیم زلف تو یا بوی مشک تاتاریست

□

ماکجاییم و تماشاگه دیدار کجا

□

از هوس همچو زمین خاک شد و مفرش از او

□

باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور

□

می‌نتانم فرق کردن از دلم دلدار را

□

کز عهد می‌آید برون یک دیدن پنهان تو

□

در هوای دلم کبوتر عشق

□

چو شه حریف نباشد دغا چه سود کند

□

هیچ دردی ناچشیده جمله مست

□

روز میدان نه گاو پرواری »

□

تسبیح گسستند و گرو کرده سجاده

□

که کمر بسته او صد مه زرین کمر است

□

به پر و بال مردان را چه پرواست

□

آنچه وحشی کرد هرگز هیچ ایوبی نکرد

□

چشم بر حکم و گوش بر فرمان

□

پشت خمیده می‌رود در غم گوشمال تو

□

گلی کس نبیند که خاریش نیست

□

به گلخن تابی او شب کند روز

□

در گمان کیقباد و سنجر و سهراب کو

□

که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش

□

تا ابدهای ابد خود این سر و پایان ما

□

زندگی بخش کسی عمر کسی جان کسی

□

نرسیده است هم چنان به مذاق

□

وگر خر است بهل تا کمیز خر بوید

□

مردم دیده‌ی من غرقه‌ی خوناب چراست

□

آورد و در دیار جرون در زمان فروخت

□

بنده شده‌ست و شکار یار مرا همچنین

□

با چو من کج بحث و کافر ماجرائی حیف بود

□

هم بانوا شود ز طرب چنگل دوتا

□

می‌تپم و آن شوخ پندارد که بازی می‌کنم

□

کجا رفت آن به روی من به شوق از شرم دیدن‌ها

□

به گرد لاله‌ی آن سرو قد موی میان

□

کنج میخانه همه گنج قدر خان ارزد

□

سد جهان غاشیه کش بر سر هر میدانگاه

□

رو ترش کن ز در درآ که سلام علیکم

□

بحمد الله و المنه بتی لشکرشکن دارم

□

چشم‌های محرمان را از غبارش توتیا

□

که چندانی نگه داری که من بر یک کنار افتم

□

فیض مهرت قطره‌ای در کشت جان انداخته

□

دستی چنین گشاده که تا شور و شر کنند

□

که فخر من بکمالات بیشمار خودست

□

دم به دمش خود به خود افسانه‌ای

□

که می‌کند ز عشق و فرهاد وقت تو

□

فتاده در ره آن شهسوار بسیار است

□

ای جان غلام و بنده آن ماه خوش لقا

□

بعد از این گنجایش ما نیست زندان ترا

□

چون خدمت من بدو رسانی

□

جان به که کنم نه کان به میتین

□

هستم سزای بند ولی جای پند نیست

□

که تیغش ملک را ماریست بر گنج

□

چون شهرها نگیرم و آن شهریار با من

□

این حکایت‌ها که از طوفان کنند

□

تو ز مردان خدا جو صفت جان و جهان را

□

به اسیر خود نبودی تو در این مقام هرگز

□

شد به دارالسرور کلبعلی

□

تن همه قربان کنیم جان چو به مهمان رسید

□

کو بود که میسوخت دلش برمن از اصحاب

□

به گوش شه رسد حرف جنونش

□

عشق شود عشق جو دلبر عیار بین

□

ولی آن کس که مرد از شوق دیدار تو من بودم

□

ز لعل بار سلطان وش گرفتست

□

می بخور وحشی خدا داند که در آینده چیست

□

آنکه از بدو فطرت اولی

□

لیک زلف تو درخت گندم است

□

در جهان هر که غریبست ز خویشش چه خبر

□

ثوابت را ز جنبش پا شکستی

□

خطاکن را ز عفو او غمان کو

□

وجود خاکی ما را از اوست ذکر رواح

□

در آن ساعت هزار اندر هزارست

□

خانمان عالمی را سوختی

□

تخم خیرات جاودانی کشت

□

اندر زمین نماند یک عقل هوشیار

□

سهل می‌دانی تو از جهل ای سلیم

□

از هردو عجب اینکه نه بود و نه نمود است

□

دایه خواهد چه ستنبول مر او را چه یمن

□

مهر پر کوکبه را سنگ ترازوی تو ساخت

□

چه توان گفت چه گویم صفت این جوی روان را

□

که نیفتد سرو کارت به جفا کار دگر

□

مرده در پای حسن گل، بلبل

□

هرگز نرود به کافرستان

□

لیکن چه توان کرد که فریاد رسی نیست

□

دوند حکم ترا در عنان رخش چو باد

□

در جفا آهسته‌تر چندان مکن

□

کبریاییست که در حشمت درویشان است

□

زهی گرد زهی گرد که برخاست خدایا

□

آورد گر دیگری در بیعش از تقصیر کیست

□

کاین چین گفتار نغزت آبدار است؟ ای حکیم!

□

ای خدایا تا ابد بر موکبش پاینده دار

□

چو زلف یار قد عاشقان چرا بخمست

□

کتاب فتنه‌جویی باز کرده

□

قطره‌ای این کند آنک نکند زان دو سبو

□

اما حریف ساختن جوی شیر نیست

□

که به خون ماست تشنه که خداش یار بادا

□

ولی تا عقل هست آنجا نشاید رفت آگه شو

□

افسانه‌ای گفتم وزان افسانه افسون کردمش

□

آنچنان روی ز ایزد به دعا باید خواست

□

تن را در این حظیره سفلی بماند و رفت

□

داد به دلال سر ریسمان

□

به پیش شعله رویت چو ذره چرخ زنان

□

گفتا خوش آن کسان که دلی شادمان کنند

□

مچشانش پس از آن هر نفسی زهر جفا

□

رفت اگر نبود اجازت ور بود رخصت نشست

□

اندوه که اندوه‌گساران همه رفتند

□

کخر چو حلقه بر درم از بیم و از امید

□

طیره نتوان شد که آن تابی خوشست

□

که فریاد از دل پر درد فریاد

□

هر دمم دم ده بی‌باک ستمکاره مکن

□

زند گر بر مشامم باد بوی پیرهن میرم

□

وان نفسی که بیخودی دی چو بهار آیدت

□

کو هست به ما بر مدار کرده

□

طبیبش کاش می‌آمد به بالین عنقریب اما

□

احسنت زهی مقام عالی

□

آن درج عقیق نیست هستش

□

به دورش کس نداد از فتنه یادی

□

قصد موج و غره دریا مکن

□

زیر این طارم فیروزه کسی خوش ننشست

□

چونک سرمست شدی هر چه که بادا بادا

□

مجال گریه‌ی خونین و چنگل باز است

□

بر سر عالم فشاند ماتم او خاک غم

□

شیر آهو شود آن جا وزو آهوتر

□

گفت داروی دلت صبر و غذایت جگرست

□

وفادارانه خود را می‌ستودند

□

بازرسد به کوی دل نورفشان مصادره

□

نشود یار به این سخت کمانی قانع

□

چه باشد تار و پود لاف اسباب

□

نقش دیوارم ولیکن پای رفتاریم هست

□

جز به کویت کجا کند پرواز؟

□

کان کمان پیوسته بر بازوی اوست

□

یک به یک قصه‌ی ما را همه جا می‌گوید

□

زانوی داد در حرم کبریا زده‌ست

□

کز فلک بی‌مدد چون برهیدی بگو

□

آیینه رویا آه از دلت آه

□

خویش دریاب که این گنج ز تو بر گذرست

□

فتادش سربه پیش از خجلت خویش

□

گویم غم دل یک به یک با غمگساری همچو تو

□

بر جای آفتاب ستاره‌ست یا قمر

□

آخر نه شهر جمله پر از قند و پسته است

□

سواد عالم هستی ز بس پریشانی

□

و افسردگان بی‌مزه در کارها آویخته

□

نعوذبالله از آن دم که مست در نظر آید

□

چون صید می‌کند او اشیاء منتفی را

□

که به مفتاح دعاهای سحر بگشاید

□

کین چرا پیش ازان خلیفه نبود ؟

□

صد سال به یک زمان فرو شو

□

در حجاب عدم نهان گردد

□

که خوردند سیی ز باد خزانی

□

پس من زهره بنوشد قدح از ساعد پروین

□

به یاد نرگس جادوی فرخ

□

پس درون گنبد دل غلغله و فریاد چیست

□

نازم عقوبت شب یلدای خویش را

□

شده خلد ماوای سیدعلی

□

وگر کرانه نماید قصور جام بود

□

قایم افتاد آن زمان در پای او

□

گویا که مگر زبان مار است

□

کمال ساده الوافی یفوق الطور فی المتکین

□

جز گناه طالع ناساز و بخت شور نیست

□

کو نشد آونگ بر دار قضا

□

تا باز سد ره هر شبی تغییر جای او دهم

□

قد و گیسو حمایلش بینی

□

کز گردش روزگار بیرون است

□

ای دریغا که نبودی دلکش سنگینک

□

هر یکی داده ز تاریخ علم آگاهی :

□

کو مست بود خفته از حال همه آگه

□

می‌دهند آبی که دل‌ها را توانگر می‌کنند

□

چونک نشینم به کنج خود به درآرد مرا

□

برسان بندگی ما به خداوند قدیم

□

شب ما با خیال تو روز است

□

نیست در آخر چو خسان بی‌مدار

□

چه التفات ببانگ جرس نجیبان را

□

دام ره کبک دری ساخته

□

در هوای عید بی‌پایان تو

□

غیرت به جرم کشف را ز آتش به منصور افکند

□

رفته باشد عشق بر کوه صفا

□

مرا این بس که آنجا ناله‌ی زاری ز من باشد

□

که نشاید سخن در آن گفتن

□

تا کی ز جمال تو جدا باشم

□

پیش تو حدیث شب یلدا نتوان کرد

□

ده و نه کمترین حرفش به افلاک

□

بر رنگ و رخ همچون زر من

□

ور نه با گوشه رو و خرقه ما در سر گیر

□

کس را نگزم که نی سگم من

□

کسی پروانه را در آتش سوزنده چون آرد

□

وز غم دوری من غرقه به خون جگر

□

پا منه گستاخ ور نی رفت سر

□

در گمان افتم که خورشیدست یا جام شراب

□

از و احوال مکتب باز پرسید

□

چو پور قیصر رومی تو راه زنگ بزن

□

که نه در ورطه بماند نه به ساحل برود

□

برگیر سر که این سر خوش زان سرست امشب

□

چشم گدا نگاه من فاتحه خوان روی تو

□

به من این شیوه را عطا کردند

□

هر کجا کوهیست بر شد بانگ کبکان از کمر

□

دین و دنیا طلبی عالم ایمان درباز

□

که بگویید اختراع کجاست

□

که جمعند هر دو به کانون من

□

گر چه دارد او جمالی بس جمیل

□

کسی کان ماه از چشمش نهانست

□

شکر که جان ترا طاقت آزار هست

□

پس به ایوان شاه حسن درآی

□

چه عجب باشد آن مکان چو مکان لامکان شود

□

ببوی یوسف گمگشته ابن یامین را

□

که همچون دال بوسد پای این نام

□

تا گل و ریحان تا گل و ریحان

□

ای محتشم ازین سگ نا آشنا بترس

□

کای شکر و سپاس مر خدا را

□

آنکس که به راه سر میدان تو آید

□

که جز وی را سوی کل می‌فرستم

□

چه روز و چه روزگار آن دارم

□

گر ز هیبت روز جزا نمی‌ترسد

□

به سد اکرام پشت خویش خم کرد

□

تا به ابد چیره باد دولت خندان تو

□

تا خود درون پرده چه تدبیر می‌کنند

□

هم در آن آتش بگداز میا

□

صبر و آرام ز دلهای شکیبا ببرد

□

حرفی مگر از دهان ما جست

□

وان را که گوهرست گهرها همی‌دهند

□

عذر خواهد باز چون آگه شود

□

هرگز تهی نمی‌شود از زهر ساغرت

□

به می خوشی که هستت ببر اختیار مستان

□

بر من بی سرو پا نیست دگر چیزی هست

□

فحل و فراخ کردی زین می گلوی ما را

□

این خانه‌ی تنگی که من او را به زندان می‌کنم

□

یا خود او این سرود نشمارد؟

□

هوا خوش گردد و با طبع خسرو سازگار آید

□

از باد هوا خادم ریحان نتوان بود

□

خشت در او بود مربع نشین

□

صد چشمه روان کرد از این خاره ما کو

□

ز همرهان به سر تازیانه یاد آرید

□

صورت به تو نمایند اندر زمان اجلا

□

زو درگذر ار او به درت دیرتر آمد

□

باده ناخورده، مستم از بویت

□

چون بدهی تو همان دانک شود بر تو رد

□

بیش از آن لشگر کسی دیگر ندید

□

چو هست صولت عدلش چه احتیاج شبان

□

بازشکاف و ببین کاین تن ماهی است آن

□

بهر قتلم با رقیب آن مصلحت دیدن چه بود

□

مشکل صعب مخوف فیه اهراق الدما

□

کاتش به دلش از غم فرهاد نباشد

□

پر فشان سوی گلستان جنان بگشود بال

□

بند بندم نوحه‌گر شد چون کنم

□

همه گویند که عمرت بسرآمد

□

غنچه گشا باد مسیحا در او

□

و آن دزد همی‌گوید دزد آمد و آن دزد او

□

در نظر نقش رخ خوب تو تصویر کنم

□

مستسقیانه کوزه گرفته که آب آب

□

سنگین دلی ، غریبی ، عاشق کشی ، بلایی

□

که خوش به خواب گران رفت میرزامهدی

□

ز بعد گفتن آری مگو چرا که نشاید

□

باز بموئی دلم آویختست

□

حوضه‌ات باشد بجای چشمه آب بقا

□

ما را امیر گردان او را غلام گردان

□

از ریاض دگرم چون ثمر تازه رسید

□

که از شیرش چشیدی بیست این جا

□

اتحاد شمع برق خرمن پروانه بود

□

مادر دهر چون تو فرزندی

□

وز دهان تو سخن چون شکر است

□

گر بتیغش بزنی جای دگر می‌نشود

□

از چه باقی ماند عالم چون شه باقی نماند

□

بوی جامت بی‌قرارم کرد آخر جام کو

□

کوته کنیم قصه که عمرت دراز باد

□

طغرای تو نبشته مر ملکت صفا را

□

بر در باغ آید و سوی گلستانم کشد

□

که شد آماجگاه رنج و تعب

□

مقام خویش بر اوج علا توانی کرد

□

زانک به می‌ارزدم هر دم هنوز

□

که این کفه شود زان کفه مایل

□

ای لطف واگرفته و بشکسته نردبان

□

دارد از لعل نمک ریز تو حظی و چه حظ

□

گر دلم لرزان ز عشقش چون دل سیماب نیست

□

مرغ دل وحشی که به پروانگی آمد

□

وی رخت را غلام شمع چگل

□

من این بت کم ز سوزن می ندانم

□

گلی ز گلشن رضوان برون نمی‌آید

□

برسرو، زندواف زند، تخت اردشیر

□

اندر طلب آهوی تاتار رسیده

□

هزار خرمن طاعت به نیم جو ننهند

□

لثامست و لثامست و لثامست

□

اگرخورشید را نبود زوالی

□

گر نه در ساغر کنون می می‌کنی کی می‌کنی

□

مرا بردند و آوردند دیگر

□

ای دریغا سر به سر به سرشته‌ام

□

که از یاری به سر بردم وفا را

□

زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه

□

تا جان بود به صورت بی‌جان چه احتیاج

□

که شنیده‌ام کرم شما

□

نیست جایی که نباشد سخن ما مشهور

□

خوشا رندان که در میخانه‌ها دارند کاری خوش

□

جز عشق تو هر چیز که در هر دو جهان است

□

جز دیده کس آبی بلبم بر نچکاند

□

تا مرا دوستی و مهر تو پیدا نشود

□

کشیده از سزای ما لگام او

□

گرم به تجربه دستی نهند بر دل ریش

□

در خانه دلم شد از بهر رهگذر را

□

طوبا که درخت بی‌خزان است

□

به چشم اهل بصیرت صفای جوهر می

□

بهانه را نپذیرم بهانه‌ها مدهید

□

تو چه می‌آیی، نه اشنان می‌خرم

□

پس از سالی گل از خاری برآید

□

دست چه کار آیدم بی‌دم و دستان تو

□

که بر دو دیده ما حکم او روان بودی

□

مرگست بدن جدا از این جا

□

بی موجبی به جنگ رسانیدش چه بود

□

شعله‌ی نار پرتو نور است

□

در خم چوگان او چون گوی گردان می‌روم

□

در شب هجر نکردم نفسی خوابی خوش

□

منبر پیش آور و بردار دار

□

کجا شد آن گشایش‌ها کجا شد آن گشاینده

□

تا حریفان همه خون از مژه‌ها بگشایند

□

وقت نثار گردد مر شاه بوستان را

□

جانی که به نزدیک لب آورده‌ام از تو

□

ز خورشید زین و ز مه نو رکاب

□

بنواز لحن جان که تننتن لطیفتر

□

این چه کار تست آخر شرم دار

□

به رسم موبد پیشین و موبدان موبد

□

زین دو بزاده روز و شب چیست سبب مرا بگو

□

نه طاقت نشست و نه راه بدر رو است

□

ز هجر ازرق زنگار امشب

□

که دماغ از گل باغ تو معطر نکنم

□

من از شرم تو گفتم آسمان کرد

□

بعد از این مرکب آهسته به زین باید کرد

□

بگوی کز لب میگون دوست وام کنند

□

راغش پر از بنفشه و باغش پر از بهار

□

هست امید شب روان یقظت روزهای تو

□

ای درج محبت به همان مهر و نشان باش

□

باغی که جان ندارد آن نیست جان فزا

□

تا چون گلی زو بشکفد یا میوه‌ی آن کی رسد

□

ازین جفاکش ناکام صد هزار افسوس

□

که شیر کرد شکارم به مرغزار سفر

□

کز قفص پیش از اجل برمی پرند

□

که بر اندوده به طرف دم او قار بود

□

این چنین قوم را به من مرسان

□

کی اش قرار در این تیره خاکدان بودی

□

که مرغان را به رشک آرم ز پروازم همین ساعت

□

که توان بردنش از صیقل ابروی تو زنگ

□

روان از دیده‌ی احباب سیل خون ازین ماتم

□

همه چیزی چنین و آن چنان نه

□

مدام بر ورق روزگار خواهد ماند

□

در آخر ز آتشی آبش ببردند

□

بیا امروز دیگربار برگو

□

که واقف است که چون رفت تخت جم بر باد

□

ای جان صوفیان بگشا لب به ماجرا

□

کش از کمین بدرآیند آن سپاه نهانی

□

غوطه‌خواران بحر نورانی

□

ما را شکرلبیست که چیزی دگر دهد

□

ذره‌ای نه شک شناسد نه یقین

□

چون دسته‌ی طنبوره گیرد شجر از چنگل

□

به کم از ذره می‌شود ز نهیب سنان تو

□

عنان به دست تو سنگین رکاب نگذارد

□

کی کرد در صدفی آب را جواهرها

□

ناگاهی آشکاره شود رازم

□

چاک زن طیلسان و خرقه بسوز

□

دریغست ازو روزگار جوانی

□

هر نفس کان صنم شنگ برون می‌آید

□

باد فرو بیخت مشک، ابر فرو ریخت نم

□

جز ز زلال صافیت می‌نخورد نهال تو

□

بود خاکش ز خون ارغوان به

□

کو در آتش خانه دارد بی‌لغوب

□

کز هم بپاشد کوه را اندوه جان فرسای تو

□

هم ز بی‌دل حدیث جان بشنو

□

من زبان بستم ز گفتن ای پسر

□

یک نفس غافل مباش ای ناگزیر

□

سوگند خوری، گویی: شهد و رطب اینست

□

سرمست آن صبوحم تو فتنه را مشوران

□

که بوی او من میخواره را خراب انداخت

□

بپوشیدست این اجسام بر ما

□

کو را اگریاقوت شد زین شعله خاکستر کنم

□

کرد از این خاکدان رو به مقام امین

□

از تو خود صبر چون توان کردن

□

که بر افروخت آتش کاوس

□

به روزگار بهاران کندت رنگرزی

□

پر شده تا سقف سماوات من

□

و اندر آن دایره سرگشته پابرجا بود

□

ز آدمست در و نسل و بچه حوا را

□

گشت باران او زر و گوهر

□

روان شد سوی عقبی میر ممن

□

رو به بازار و ربابی از برای من بخر

□

کسی کو آدمی باشد نخواهد باغ رضوانرا

□

به نور سپید اندر، آن دختران

□

که هیچ آب نماند ز تابشان به جهان

□

کند رعنا روی بنیاد گاهی راست گاهی کج

□

چو غم چون سنگ و آهن هست برجا

□

بر ما ثمر فشانی شاخ وفا چه بود

□

به ز عشقت چه مایه اندوزیم؟

□

آمد و بر جان من پنهان نشست

□

چشمم ز شوق لعل تو درجیست پرگهر

□

باز جسته دامن هر دیبهی

□

ای دم تو رونق ما رونق بازار تو کو

□

ز قعر چاه برآمد به اوج ماه رسید

□

سبزه اگر تیز راند هیچ ندارد دوا

□

گو برو با روی او دعوی مکن بسیار گل

□

حسن عذرا ز چشم وامق پرس

□

سنبله پا به گل از مرغزار

□

هرکش از درد مغان دامن پرهیزترست

□

وان شاخه‌های مورد تر چون گیسوی پر غالیه

□

می‌باش در شکنجه از خویش و درفشردن

□

با تف دل چون من مجنون به صحرا می‌روم

□

سر مکش منکر مشو برده‌ای دستار ما

□

آتش فکند شعله‌ی گلخن به تخت ما

□

به چنین شعر و حکمت عشقت

□

ای همه سود و زیانم غم تو

□

لیکن چکنم گر تو نداری دل من گوش

□

کز آن گسترده خوان بهر بداندیش

□

بس که گفتن دراز شد ذاحدیث منمنم

□

که نافه‌هاش ز بند قبای خویشتن است

□

تا بوی بود بر عود گوا

□

گر اندک اختیار به دود جگر دهم

□

من که در کوچه‌ی او ره ندهندم به گدایی

□

که ز دریا و ز خورشید عطا اولیتر

□

چه توان کرد که تیر خردم رفت از شست

□

گلم افسرده بین آب چمن ده

□

تو را کار است سوی کار می‌رو

□

اگر بینم در آغوش تو ای نازک بدن خود را

□

بی او همه خنده گریه افزاست

□

از دست تو بر خاک مذلت بنشینم

□

در حسن نگاری ز تو افزون نه و هرگز

□

صد قیامت به یک زمان برخاست

□

تا کنم دلق مرقع گروه باده فروش

□

باد عنبرسوز، عنبرسوزد اندر لاله‌زار

□

دشمنان را کور کن شادان مکن

□

آن که او خنده مستانه زدی صهبا بود

□

گرد بنشست بر همه اسباب

□

تو می‌دانی که غم با روزگار او چها کردی

□

بد مبیناد محمد کاظم

□

شد زبردست ابد آن کز تو شد زیر و زبر

□

که روی تو پشت و پناهی خوشست

□

که طومارش رخ زردست و مژگانست وراقش

□

این است مها خشک و تر من

□

که به قد طاقت او نبریده‌ام هنوزش

□

گر چه اندر قالب او در خانه آلایش است

□

نعوذبالله اگر پای من به سنگ بر آید

□

که یار من شوی ای یار و یاری‌های من بینی

□

که تو سر عشق خود را به جهان نهان فرستی

□

که در چمن نتوان گفت مرغ را که خموش

□

که نرگسینی غرقه شود به خون پلنگ

□

زود انگشت برآرد خرد کافر من

□

و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم

□

مگیر آشفته می‌گویم که دل بی‌تو پریشانست

□

از لب او چشم در راه شکرخندی هنوز

□

ابر بگرید به سان دیده‌ی وامق

□

اندر عدم گریز از این کور و زان کبود

□

نه منی برخیزد اینجا نه توی

□

جهنده بلبل و صلصل، چو بازیگر به چنبرها

□

تو ز سود بی‌نیازی بده و خسارتی کن

□

منع کردن وز قفا چشمک رسانیدن چه بود

□

واگشت و لقمه کرد و مرا خورد چون عقاب

□

عشاق را زبان شکایت بریده‌اند

□

یا خانه‌ی من جایت یا خانه‌ی زین بادا

□

دلها به خوی نیک ربوده‌ست نه ز استم

□

از نقطه برون آی و ز پرگار میندیش

□

بسا فساد که در یثربست و در مکه

□

زاغ بود کو بهار یاد کند از خزان

□

بند قبای غنچه گل می‌گشاد باد

□

دو صد چندین ز دست شهریارست

□

که هم اغیار و هم یار آزمودم

□

آنکه از وی گشت کار ملک و ملت استوار

□

برادران را از حق بخواست آن شه زاد

□

چون سر زلف کژت قامتم ار زانک دوتاست

□

به نبیدی که لطیفست، کنون دست بیاز

□

رها کن کو و کو دررو در این کو

□

گمان بد مرا از صحبت آن بدگمان مانع

□

آن جا قبا چه باشد ای خوش کمر به رقص آ

□

بی اختیار اگر نشوی در سجود خویش

□

بربست به آهنگ سقر رخت ز عالم

□

چون چرخ فلک دایم زیر و زبرم بینی

□

با چنین صورت مگر هم خویش باشی یار خویش

□

باز چون دسته‌ی سوسن دم هر طاووسی

□

در دست فنا مانده تو با دست بریده

□

بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست

□

از جمالت غافلم باری بیا رویی نما

□

مادر و خواهر و دختر به زنی

□

چرخ پای از درشت رفتاری

□

گردن گرگان شکست یوسف کنعان رسید

□

درمیان بحر استغناش جای

□

برطللها نوحه کردندی و بر رسم بلی

□

ای همچو کمان جان تو در غصه خمیده

□

که چو صبحی بدمد در پی اش افتد شامی

□

و من الخلف تعالی فوفانا و وفینا

□

عاقبت کاری کند صبرآزماییهای او

□

دردی از این بتر که بود یار با رقیب

□

به یک ساعت ملون کرده روی گنبد خضرا

□

پیرانه سرم آرزوی بخت جوان بود

□

چرخ و سعد از کنیت و نام تو گیرند اشتقاق

□

وگر پنهان کنی می‌دان که دانای ضمیر است او

□

تا دگر خون که از دیده روان خواهد بود

□

چونک تخته و مرد فانی شد جز استغراق نیست

□

ره بسته بود خار مغیلان گذاشتیم

□

بسی ز کنگره‌ی عرش برتر آورده

□

این پرده را دریدی آن پرده را مدوز

□

دست خود بر پوستین بگشاد سخت

□

به هر گوشه از میغ، به زیر هر اصلی

□

چون خوش نباشد آن دلی کو گشت دستنبوی او

□

تو را من از توجه قبله حاجت روا کردم

□

ببین چه صید کند دام ربی الاعلی

□

کردم از خاک درت تقویت بینایی

□

آشکار است رازهای نهان

□

سالوس و نفاق را خریداریم

□

وانکو نظر نبازد صاحب نظر نباشد

□

همی عبیر کند باد بامدادی آس

□

اندکی گرم شو و جنبش را آسان بین

□

اگر موافق تدبیر من شود تقدیر

□

او را و مرا یکی‌ست مذهب

□

که گر چه هست سد آواز سرگرانی نیست

□

به قصد دشمن از بهر شبیخون

□

که از غم تو بماند ز انتفاع شکر

□

هر شبم تا روز بر بالین بسوخت

□

دمش پر از هلال و جناحش پر از جدی

□

نه بیمارم نه غمخوارم مرا نگرفت غم چندان

□

که از خیال تو خالی شود دل همه کس

□

ما را سر کوه این تمامست

□

کدامین عیش و عشرت ، مردم از غم ، عشرت من کو

□

صنیع دانا انگاره‌ی دل داناست

□

که صد عالم فزون‌تر پایه‌ی توست

□

کاش بودی شادی ار دینار نبود گو مباش

□

چون دهان بسدین در گوش سیمین گفته راز

□

جان حلقه به گوش تو در حلقه نیایی تو

□

یک مرغ دل نماند نگشته شکار حسن

□

جهان پرموج و دریا ناپدیدست

□

در بستر از او محنت سنجاب کشیدیم

□

قوام دین و ملت این نظام ملک و دولت آن

□

قطره به دریا در و مرجان شود

□

می‌ندارد جانم از تحقیق دست

□

مخور غم کاخر از من دل کنی شاد

□

ز شرم نرگس تو ده زبانش شد الکن

□

کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

□

چون دهند از بهر تو دستارها

□

آشنایی شد ضرورت تاب یک روزش نبود

□

کدام داغ که آن نازنین جوان نگذاشت

□

تازه می‌شد هر زمانی مشکلی

□

مطرب بلبل نوا را گو بزن در چنگ چنگ

□

خوش نیست خوارکاری، خوبست بردباری

□

که شد عمری که در غربت ز خان و مانی آواره

□

دوستداران صاحب اسرار و حریفان دوستکام

□

گر سر مویی ز حسنش بی‌حجاب آید به ما

□

تیمار کشی تقویت کنی

□

دو جهان کم ز قطره‌ای شبنم

□

روی را صاف و بی‌غبار کند

□

ای چراغ چشم وای جان پدر

□

فاخته نای‌زن و بط شده طنبورزنا

□

با قالب پرکرم خود اندر بلا پا کوفته

□

چون رسد آن بت به یک لعبت نهان برهم زند

□

این همه فتنه آن فتنه گر خوب خدست

□

وحشی که جیب عاریتی پاره می‌کند

□

آستان تو سجده‌گاه من است

□

سوی باده همی‌دهد پیغام

□

تمنا از گدا وز پادشه جود

□

وفا نمود جای او به جای او

□

وی بحر پر از گوهر از مات سلام الله

□

ما به او محتاج بودیم او به ما مشتاق بود

□

به ثبت و محو چو تلوین خاطر شیدا

□

چیست پوشیده از ایشان که چنان باید کرد

□

فرو ریزند کوکب تا فرو ریزند کوکب‌ها

□

ز عشق این عدم آمد جهان جان به وجود

□

همچو مرغ از چمن برون جستست

□

گوژ گشتی چون کمان و تیرگشتی در کمین

□

از آن در آب و گل هر دم همی‌لغزیم مستانه

□

چه حکمت است که می‌دارد اینچنین ما را

□

مرغ نه‌ای پر مزن قیر مگو قار را

□

ما خال عیب صفحه رخسار عالمیم

□

یکی سبز کسوت ز سر تا به پا

□

جز یکی نیست دیده دیده‌وران

□

حکمت یونان طب وز حکم یونان درگذر

□

برآسمان بر، استارگان شوند شوی

□

خواجه دیوان برگو برگو

□

ما دم همت بر او بگماشتیم

□

عجب آن یار بی این یار چونست

□

با وجود سد تبر، یک شاخ بی بر نشکنیم

□

شیخ را بالای منبر ساختن مست و ملنگ

□

سر تا به سر زبان شد بر طرف جویبار

□

چرا برآن لب لعل شکرشکن بنشست

□

چه مویزی و چه انگوری، ای نیک حبیب

□

با قند وصل همچون حلواگر است مردن

□

از می نابم به گوش یک دو سه غلغل بس است

□

زانک این اسرار ما را خوی آن اسرار نیست

□

زانکه یک لحظه به ویرانه‌ی من بود امروز

□

گردنم را طوق از آن فتراک بودی کاشکی

□

تا به تو نام من بماند یاد

□

نه عاشقست که یک حرف بر زبان آرد

□

ندهی داد و همی‌داد ز من بستانی

□

جز زره‌هایی که دارد موی تو

□

زنده رود باغ کاران یاد باد

□

مجال نیست سخن را نه رمز و ایما را

□

حدیث تلخ تا کی بشنوم شیرین زبانی کو

□

چنان بود که سر نیزه‌های خون‌آلود

□

که زهر از او چو شکر خوب و خوب خو گردد

□

زود از دینت برآریم اینت کار

□

امسال به هش باش که امسال نه پارست

□

ما را به عصا چه می‌فریبی تو

□

تابنده بود بر سر او افسر بلا

□

حلقه زن درگه فقر و فنا

□

آن تیرها که خواست ترا بر سپر زند

□

پیش سگان کویش ریزند استخوانم

□

همه دست‌ها ببستی به کمال دلستانی

□

وز پرده‌ی کثرت رخ وحدت بنمائید

□

چه سازم در فراقت با دل و جان

□

ز ساعد و بر سیمین و چهره حوران

□

خدای را که رها کن به ما و سلطان باش

□

که اندک اندک آیدهمی به یاد مرا

□

جامه از اطلس زنگاری و تاج از مخمل

□

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو

□

در نقش دین بماند والله که کافر آمد

□

خورشید بین که ماه محرم گرفته است

□

وین گل به سوی نحل بود دایم طیار

□

این تشنه کشتگان را ز آن نزل می‌چشان

□

که دارد کودکی با صد هزار آزار خشنودش

□

چو چنان شوم بگویم سخن تو بی‌محابا

□

وان دامن کرشمه به مردم فشاندنت

□

لمحه‌ای در نگر به عالم خویش

□

همه غمها تو را آری فتادست

□

ساقی آن آب روان کو که روان می‌ارزد

□

گر مست آب ما که کهن شد سبوی ما

□

پای نه بر بام هفتم آسمان

□

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

□

چو پیر گشتم از آغاز بنده کرد مرا

□

زان می‌تند که در رطل گرانست امروز

□

پرهای گونه‌گون زده چون جنگیان به خود

□

قند او در دهان مبارک باد

□

زیرا که ناله‌ی دهل از دور خوشترست

□

نه معذورم، نه معذورم، نه معذور

□

بیا از راه بام و نردبان شو

□

اشگم از چشم بلا بین میرود تا می‌روم

□

و آنک او در پس غمزه‌ست دل خست کجاست

□

اندکی گر بودم صبر ز من بسیار است

□

به پیری ناامید از کویت ای زیبا جوان رفتم

□

اندر هوای دوست دلی ذره‌وار کو

□

که گرگ چو بره برد از شبان نیندیشد

□

خاکش همه از عنبر و کافور عجینست

□

بوی دهانت شده اقرار تو

□

فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است

□

وی گول دلی کان دل یاوه نکند نیت

□

با جان مگر برون رود این اضطراب از او

□

باری از عشق تو باری است که گفتن نتوان

□

گر رخ ز گل بشویی ای خوش لقا چه باشد

□

راستی در نقش رویت داد خوبی داده است

□

که آنجاست آن سرو بالا رفیقا

□

تا نکشی سوی گوش کی بجهد از کمان

□

کز مه کنعان زلیخا مشربان بگریختند

□

تا ظن نبری که آن دو نیمست

□

از ضعف چون تحمل بار جفا نماند

□

هم نشینان صالح و عاقل

□

تاب او باز کرد یک ز دگر

□

گر چه بی همنفسی خود نفسی نتوان بود

□

آب انگور گساریم به آب

□

تو مویز و جوز خود را بستان در آن سبد کن

□

تو همچو باد بهاری گره گشا می‌باش

□

بمفتاح لقیاکم لیرخص ما غلا

□

کجا بری دم مردن قباله‌ی املاک

□

عاقبت بر روی خاک تیره در این بوستان

□

دام عشق آمد و در او پیچید

□

مردم چشمم فرو بردست دایم سر در آب

□

آن را که به کاخ اندر یک شیشه شرابست

□

زلف تو حال پریشان من

□

کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآیی

□

که نیست لایق آن روی خوب از آن بازآ

□

این زیاد از تو و از حوصله طاقت تست

□

باد ماوای علی‌اکبر بهشت جاودان

□

از ظلمت کفر در خماریم

□

خنده‌ها بر چشمهای ما زدند

□

ده نافه و ده نافگک مشک نهانست

□

حدیثت از زبان گویم زهی رو

□

شیخ ما گفت که در صومعه همت نبود

□

از صفات خوش معنبر ما

□

در دشت‌ها به وهم دویده

□

جمع کرده دل از چهار وز شش

□

چون سگان از برون در میرند

□

گلخنی گفتش که دیدی جایگاه

□

جام دگر آور، به کف دست دگر نه

□

از هوس وصال تو وز طلب جهان تو

□

اگر می‌آید امشب جزم با اغیار می‌آید

□

خوش است گنج خیالت در این خرابه ما

□

ما نیز اسیریم به سد غم بتر از تو

□

که توان بست مرا لیک رها نتوان کرد

□

مرد نباید که تنگ حوصله باشد

□

دامن آنکس بچنگ آور که نائی می‌زند

□

خاصه که باده خوردن با بختیار باشد

□

هرگز نرمد شیر ز فریاد زنانه

□

دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ها شنید

□

چالاک و لطیف و برجهیده‌ست

□

هرگز از پیش دل عربده جویش نروم

□

تا مشکل تو همه شود حل

□

کز سر پستان عشق نور الستش مزید

□

ترا که سبزه براطراف چشمه‌ی نوشست

□

لبش عقیقین و قعر کامش اسود

□

و آن غمزه‌اش از دریا بس سخته کمان گشته

□

به هزار بار بهتر ز هزار پخته خامی

□

حسرت ده طالبان نان را

□

نمی‌بایست کرد اول به این حرف آشنا خود را

□

با اختر سعد کرده پیوند

□

واینه را حافظ آن دیده‌ام

□

مرغ را از گل صد برگ جدا نتوان کرد

□

تن هوای دل و دل جمله هوای تو کند

□

للبرکات مطلع للثمرات معدن

□

دل مجروح من پیشش سپر باد

□

به سوی عرش برد چونک خورد جان حلوا

□

که نه خرمن تو ماند نه هجوم خوشه چین هم

□

این جانگداز آمد و آن دلنواز گشت

□

لم ترتفع استارهم من بعد ما انشق القمر

□

چشم دریا دل من لل لالا می‌ریخت

□

خروش ساری و دستان بلبل

□

مده به کوره هر کوردل گداز مکن

□

نگه‌های حجاب آمیز پر حسرت نگاهان را

□

ففررنا و نفرنا فاذا هم لحقونا

□

که به پیش دگری دست تمنا ببرد

□

کار آفاق با نظام کند

□

از پشته تا به پشته سمنزار و لاله‌زار

□

بریمین و یسار می‌افتد

□

دل عنبرین بود، چو عقیقین جسد بود

□

درآ جواهر اسرار کردگار بجو

□

و از میان تیغ به ما آخته‌ای یعنی چه

□

از من بجست در وی و گفتا مرا بیاب

□

کجا باشد مقامش گوشه‌ی میخانه‌ای باشد

□

که روز دگر دادخواهی برآید

□

و زان گلزار عالم‌های دل زار

□

ز آب دیده لبالب کند بیابان را

□

دامن بادام‌بن پر لل فاخر شود

□

در دل خیالات خوشش زیبا و دلخواه آمده

□

گر بر کسی کشد ز غضب او به خواب تیغ

□

جان کجا رنگ از کجا جان را بجو جان را بیاب

□

گر چه مویی گشت از زلف تو جسم لاغرش

□

در خور خیل صادقان نشوی

□

گاه گریان گاه خندان باختن

□

صورت نتوان بست کزین رنگ نگارد

□

مشکت از مه نافه دارد، ماهت از مشک آسمان

□

من از سود و زیان گویم زهی رو

□

بنگر به رنگ لاله و عزم شراب کن

□

بود که کشف شود حال بنده پیش شما

□

هر زمان درد دلی از سنگ پیدا می‌کند

□

وان کس که می‌ستاند از او جام باده کیست

□

جوی بکن کب به جو می‌رسد

□

عقل را با این سخن بیگانگیست

□

دو سه بوسه بدهیم آنگه نقلش شمریم

□

بکشد کسش نگوید تدبیر خونبها کن

□

من خوش دلم به اینکه دل من به کام اوست

□

به سوی غیب آ طیار این‌ست

□

دلم که بسته‌ی آن طره‌ی دلاویز است

□

که شاید گاهگاهی بعد مرگم بر مزار آید

□

صد نگهبان و دیده‌بان برخاست

□

وقت آنست که از آینه بزدائی زنگ

□

ای ترک چنین شیفته‌ی خویش چرایی

□

سر فروکرده‌ست آن مه ز آسمان

□

عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم

□

رسد چو می‌زندش آفتاب طال بقا

□

رنجشی گر داشتی اظهار می‌بایست کرد

□

ندیدی تا ابد بالای لا پیرایه الا

□

که امن و خوف نداند کلوخ و سنگ و جماد

□

گرشوم بر لب یاقوت تو پیروز امشب

□

مرا ده ساتگینی بر تو وامست

□

وز می کهنه بنه آغاز نو

□

به رمز نام خود از اتحاد بر کاغذ

□

تا ابد از دل او فکر پریشان ننشست

□

به حسرت بر در و دیوار کویش دیدم و رفتم

□

در ملاقات اتصال شده

□

تا هرچه دیدم در جهان از جمله بیرون آمدم

□

گرچه در کوی تو جز خون جگر سائل نیست

□

عاشق ناز تو می‌زیبدش هر گونه نیاز

□

اگر تو واقف رازی بیا و شرح بکن

□

خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود

□

نرویهم معنانا الوانا الوانا

□

عقل کی منصوبه‌ی این نرد می‌داند که چیست

□

خضر می‌رفت از پی سرچشمه‌ی حیوان کجا

□

غمزتها ساحره ریقتها من سکر

□

طناب چنبری بر مشتری بست

□

بر مشک بید نایژه‌ی عود بشکنی

□

فراق از چپ و از راستم گشاده کمین

□

خوش است عمر اگر بی وفائی نکند

□

که آن تو را به سوی نور شمع دین کشدا

□

بگذار که ما ساده دلی چون تو ندیدیم

□

که انگیزد ز خون خصم طوفان

□

جان خون آلود من پیمانه‌ای است

□

ترا شمع شبستان می‌توان یافت

□

آنجاست همه ربع و طلول و دمن من

□

گر تو بازی برپر آن جا ور تو خود بومی بگو

□

مملوک این جنابم و مسکین این درم

□

بالسنه الاسرار شکرا له شکرا

□

نیستی لایق به فتراکش که صید لاغری

□

شد حقیقتی اگر مجازی بود

□

وز موج وز غوغای خون دامانشان ناگشته تر

□

من که بدنام جهانم چه غم از ننگ مرا

□

روز رش و رام و جوش، روز خور و ماه و باد

□

و آن کس که باسر آید تو زخم خنجرش زن

□

از بی سر و سامانی رفتار تو پیداست

□

به روی او نگرم وارهم ز رو و ریا

□

ای عیبجو برو که بس است این هنر مرا

□

دور سپهرش ز نظرها نهان

□

کز بیم دور باشت روی گذر ندارم

□

ملک در بیع نیاورده بها می‌خواهند

□

دو چشم من بدو چون چشم بیژن

□

تا نبیند رویشان آن قلتبان

□

جان فدای شکرین پسته خاموشش باد

□

وان دو سه قندیلک آونگ را

□

دیدم که به زندان تو بیداد گرش داشت

□

و مت فممن یطلبون بثاریا

□

ای مگس‌ها شده از ذوق شکرهات شکر

□

مثالی بر مه از عنبر نوشتست

□

همی‌زد بتعجیل پرتابها

□

رقص کنان دست زنان بر سر هر طارم از او

□

چو تیره رای شوی کی گشایدت کاری

□

که یک گیاه نروید ز جمله صحرا

□

تا به شام روز محشر تابد از نصف النهار

□

التفاتی کند، شود مقبل

□

دگر چو چشم بت من ز می گرفته خمار

□

که رند را نبود در صلاح و توبه صلوح

□

سر ز نخل و دم ز حبل و برزسنگ و سم ز روی

□

کاندر آن صحرا نه چاه است و نه گو

□

دام راهم شکن طره هندوی تو بود

□

چه سلطان و چه خاقان چه والی و چه والا

□

گر بد آن دلبر بدکیش می‌گویم به او

□

نور دارند از آن ضیا عشاق

□

اگر اوباش و قلاشی مخور پنهان و پیدا خور

□

همچون ماه چارده در کنج ویران تافتست

□

پرهای طوطیان از طوطیان وقت چنه

□

فرمان پرستان را نگر مستغرق فرمان شده

□

عمل به قول رقیبان بدعمل کردی

□

اگر چه واقف باشد ز جمله مذهب‌ها

□

رفت کار از دست کی تدبیر کارم می‌کنی

□

همه مستان عشق بی می و کاس

□

گه روی نهاده بر زمینم

□

بر سرای تو ریم ای خام رگ

□

چون ماه سه و دو پنج در پنجه

□

خندان جهت دعوت اصحاب رسیده

□

بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش

□

در زمان قربان بکردی خود چه باشد مال‌ها

□

حرف باید زد به حد خویشتن درویش را

□

سوی شکرستان، شکر می‌فرستم

□

هر برهنه مرد بودی مرد بودی نیز سیر

□

منقطع گردد امید از کاینات

□

گر نترسیدی تو از منصور عادل کدخدای

□

تا جمله فروخواند پنهانی ناگفته

□

شهره‌ی عشق تو رسوا تر ازین می‌باید

□

سجده دادیش چو سایه همه را

□

برد خود را کسی در شاهراه تهمت اندازد

□

بی‌شک و شبه دانه‌ای ز سیاه

□

پرتو از روی جهان‌آرای توست

□

گر بخوردی شربتم این نابکار

□

یکی را بارکش فرمود و پا بست

□

آن رفت که می‌بودیم زاری من و زاری تو

□

با ما به جام باده صافی خطاب کن

□

که آن جا رسم طاعاتست و زلات

□

مگر وقتی که نبود قوت گفتار می‌گویی

□

نام این فرقه‌ی بدنام فراموشش باد

□

از می عشقست سرم پرخمار

□

گمان مبر که دلی در زمانه موجودست

□

هر دو دست خویش ببریده بر او مانند چنگ

□

وای ار آرد به ساحری رو

□

تا زین ستم اباد برم داد تو رفتم

□

چو سیماب از خطر در اضطرابست

□

که در هر انجمن گرد سر شمع دگر گردم

□

روز شب کرده بود و شب‌ها روز

□

برد گمان که شد مگر ملک جهان میسرم

□

یک یک مویم چو مور بست کمر بر وفا

□

روز آن آمد که تائب رای زی صهبا کند

□

نثار خاک جسم او چه باران‌ها بباریده

□

برو ای شیخ که شد بر تن ما خرقه حرام

□

از حسن جمالات پرخرم تو جانا

□

سود کم کرد با قضا حذرم

□

که نوزاد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانیم

□

گوهر عشق را تو خوار مدار

□

لیکن نوای چنگ سحر تیز خوشترست

□

یاری نکنی ما را، وز ما طلبی یاری

□

که چراغی است نهان گشته در این زیر لگن

□

که توسن راندن و شاهانه ترکش بستنت بیند

□

هرگز نکشد غم را هرگز نکند کین را

□

که ز ابرش هوس قطره‌ی بارانی بود

□

سوخت برگش از سموم مرگ و شاخش ناگهان

□

چون توان کرد از تو آزادی

□

مفتی مطلق علی الاطلاق اوست

□

ماند ورشان به مقری بصری

□

بس بود مستی او عذر همه بی‌ادبان

□

در پی اش مشعلی از چهره برافروخته بود

□

ای خدا این بوی از کنعان کیست

□

گویی ز دل بخردان گمانم

□

هر زمانی ارادتش افزود

□

سرفتنه‌ای کز اوست رخ عاشقان زریر

□

آن جام صافی در دهید این صوفی بدنام را

□

نگوید سخن با سخنگستری

□

ذاک حسن و نحن احسن

□

لیلی آنجا به صد آشفتگی مجنون است

□

ز دست ساقی معنی تو هم بنوش هلا

□

کی رود طفل زجایی که تماشا باشد

□

کز نرمدلی قیمت مردم نفزاید

□

پس چرا گم کرده‌ام سر رشته‌ای

□

هم بنا بر آب دارد درنگر

□

پیرهن بر تن، تو تن پوشی همی بر پیرهن

□

دست و دلش درشکست باز بماندش دهن

□

که این نسبت چرا کردیم و این بهتان چرا گفتیم

□

در شفاعت مو به موی احمد مختار مست

□

بعد سد خون جگر کاینجا گیایی سرزدست

□

لب نگشوده غنچه‌ای خنده نکرده پسته‌ای

□

دست زنان آمدست ای دل دستی برآر

□

گر ندیده‌ئی بنگر ماه نیمروزی را

□

فروتر کس، آن کش تو برتر نشانی

□

روز روزت عید تازه هر شبانگه سور نو

□

از سیاستهای پیشین تایب است این پادشاه

□

در آن لبست همیشه گشاد کار چرا

□

نقد حیات صرف در این کار کرده ای

□

از من گرفت لاله عذارم را؟

□

صد کمر بر بسته بر جوزا خوش است

□

چو شکر همی نبخشی نمک جگر نیایی

□

بگرید ابر با معنی، بخندد برق بی‌معنی

□

سر جان مصطفی را بازگو

□

کاین کرامت سبب حشمت و تمکین من است

□

پا چه باشد سر چه باشد پا و سر یک سر شدست

□

خانه سیاه می‌کند نسخه‌ی کیمیای تو

□

مرا ز شهر تو و راه کاروان بستند

□

ربنا و ارحم فانا فی حیاء و اعتذار

□

کز چه اندازند بر من سنگ و خشت

□

پیکانهای پهن زبرجد کند همی

□

سی سال دور باشد سی را چهل مکن

□

آن قدر بود که پیک نظری آمد و رفت

□

به حق تلخی آن شب که ره سپار مخسب

□

تا تکیه به خار و خس ندارم

□

منتظر تا رویم در سر تو

□

که میان حشمت می‌میرم

□

جزو باشی به کل کجا گروی

□

زیان و سودش از بازار عشق است

□

آب حیات جاودان نیست مگر به جوی او

□

بنیاد از این شیوه رندانه نهادیم

□

نور بر دیوار هم آغاز گیرد اضطراب

□

مفتی منم به دین محبت سال چیست

□

بکش آزار کسان و مکن آزار کسی

□

کدام کوه که او را عدم چو که نربود

□

ای همه شادی و هیچ اندوه نه

□

سر رمز علم الاسما شنو

□

که کار عشق این باشد که باشد عاشق آواره

□

آن که در ایوان حسنت بسته طاق از پر زاغ

□

به اختلاط و وفا همچو شکر و حلوا

□

که آنکه می‌دهد این ملک را رواج یکیست

□

غرقه در دریا تو را آسوده در ساحل مرا

□

بی می نباید گذاشت ایام

□

در خصومت از سر جهل آمدید

□

من که گوش شیر نر مالیده‌ام

□

من دیوانه دیوان را سلیمانم به جان تو

□

ز جرعه بر رخ حور و پری گلاب زده

□

شمس الحق تبریزی روشن حدقی مانده‌ست

□

با خصلت ذاتی چه کنم فطرتم اینست

□

دل چو رفت از دست غیر از جان سپردن چاره نیست

□

سرو را چنبر خوانی نکند هیچ نفیر

□

شیر گیران گشته مست از خواب خرگوش شما

□

مرغ حیران گشته بر شاخ درخت

□

سپاه بی‌عدد یابی به قهر نفس اماره

□

نام تو می‌برم که زبانم بریده باد

□

کز تو ای کان عسل شهد کشیدم همه شب

□

که من زنجیر کردم پاره در دارالشفا رفتم

□

نیم مستان عشق را ز خمار

□

خود به عشق خویش ناپروا شده

□

که پس پرده نشستی و جهان پرده‌در است

□

از تکبر می‌رود از دست خویش

□

ای کنج و خانه از رخت چون دشت و صحرا آمده

□

مجال طعنه بدبین و بدپسند مباد

□

نی زیر و زبر کردن زیر و زبری را

□

گر التفاتی می‌کنی ناسور کن این ریش را

□

گر حرف مهر گفت حدیث وفا شنید

□

ناگه سپاه قیصر روم از کجا رسید

□

خنده بر بالای سرو بوستان می‌آمدت

□

ای دریغا همدم و همراز من

□

منه رنج تن سگسار از این سو

□

رایت من هضبات الحمی قباب خیام

□

چو دونان نان ربایی مصلحت نیست

□

بشکند کشتی و سرگردان بماند جان در او

□

حدیثی از لب شیرین و بذله گوی صباحی

□

کی بود مفهوم تو او کو از آن عالی‌تر است

□

یک سری مویم نبود از خود خبر

□

ای ترا خانه چو بیت العنکبوت

□

تا کی کند سود و کی دارد زیان

□

در شکرخواب صبوحی هم وثاق افتاده بود

□

در رخ شمس ضحی دیده بینا چه خوشست

□

همرهی با او میسر نیست یک گامم هنوز

□

قصه‌ی جور تو با او به جهان خواهد ماند

□

لطف آن گل‌های بی‌خارش نگر

□

که خط بگرد عذار تو خوش درآمده است

□

سوی آن شیر او دویدی همچو یوز

□

چون ماه نو این جانم خود را چو قمر کرده

□

چه کند آن چه نکرد است همین تاثیر است

□

عالم الحس انکروا عیسی اذا

□

وفاداری طمع می‌دارم از طبع جفا جویت

□

وحشت از پیر و جوان و مرد و زن

□

در زیر خدر عزت چندان نهان نشستی

□

تا دست ز جان و دل نشویی

□

بوک بنده کان طرف شد جان برد

□

می‌دهد اندر دهان دندان نو

□

ربع را برهم زنم اطلال را جیحون کنم

□

که آن نشکند زیر هفت آسیا

□

اغراق در صعوبت رنج سفر کنید

□

از درد به جانم از دوا هم

□

که بسته بود خدا بنده خدا بگشاد

□

زانک صد دل چو دل خسته من هست اینجا

□

از ضمیر خاک می‌گویند راز

□

جرم من و واعظ و قصاص من

□

کان شکر لهجه‌ی خوشخوان خوش الحان می‌رفت

□

اطلس به دراندازی در ژنده شوی با ما

□

ساقی می دیگر دهد مطرب رهی دیگر زند

□

زین خشکسال حادثه برگ تری نماند

□

تا به روز حشر روی ارغوانی باشدت

□

می‌گذشت آنجا حبیب اعجمی

□

ساختی مکری و ما را سوختی

□

چگونه باشد چون دررسم به نوبت او

□

زان که بیچاره همان دل‌نگران است که بود

□

بفروشم جنت را بر جان نهم جنت

□

که داغی بر جگر از تندی خوی کسی بیند

□

گویی در آفتاب گل سرخ بشکفید

□

اگر رسد به شیاطین شوند هر یک حور

□

یک نفس در دیده‌ی خویشم نهند

□

لیک همره شد جماعت رحمتست

□

طفل عشقی سر پستان بستان

□

دریاب و بنه گنجی از مایه نیکویی

□

در جستن درش معبری هست

□

با یکجهان سپاه به تسخیر آمدست

□

تا جهان است عمر باد تو را

□

وز طیلسان و خرقه قلم برگرفته‌ایم

□

روی خود گلگونه بر کردم کنون

□

چونک من باشم تو گویی ما و تو

□

بر عرعر و بر چنار برگو

□

در کردن سحر ذوفنون باد

□

در پی گام تیز او چه محل باد و برق را

□

نه بهر فصل در آن فصل که گل در بار است

□

باید که چون هاتف نخست از دین و دنیا بگذرد

□

که ندارد چو تو شاهنشه بی‌چون دگر

□

وز همه بیرونت باید آمدن

□

هیچ آن را مقطع و غایت مجو

□

این عمر منقطع را عمری مدام کن

□

که تیر آه من از سنگ خاره می‌گذرد

□

سر او را کف معشوق بمالیده خوش است

□

تیز از اثر جنبش دامان که داری

□

جز عشق تو اندیشه‌ی کاری نه و هرگز

□

شماری بی‌شمارم اوفتادست

□

چیست آن حاصل همه بی‌حاصلی روز شمار

□

کرده بود اندر همه ارکان اثر

□

که همچو موم همی‌گردد از کفش آهن

□

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست

□

چون نچشیدی تو ز حلوای شب

□

و اندر سخن شناخته‌ای اقتدار من

□

می‌کنند از روی و از مویت حکایت مر مرا

□

کان نه از خم بود نه از انگور

□

بگشود کار حسن چو آن مه کمر ببست

□

در طریق انبیاء و اولیا

□

منزلش جز به سماوات مکن

□

سال دگر که دارد امید نوبهاری

□

جان محجوب از او مفخر حجاب شدست

□

وحشی غلام اختر تابنده‌ات شوم

□

به خوبی روضه‌ی رضوان به صافی چشمه‌ی حیوان

□

کم نیستم به هیچ، گر افزون نیامدم

□

گاه همچون ماه از بس نیکوی

□

کل سر جاوز الاثنین شاع

□

که نباید که ز نقصان شود از چشم نهان رو

□

که من غلام مطیعم تو پادشاه مطاع

□

نه جنونی ز خلط و خون که طبیبش دهد دوا

□

از جهان بی او مرا در گوشه‌ی حرمان چه حظ

□

در بدر می‌روند و کوی به کو

□

گناه غنچه بر نیلوفر انداز

□

باغبانی نشسته بر سر آب

□

او چه داند جای آب روشنش

□

شدم بی‌دست چون جعفر مرا ده

□

از طرفی کن خروج از همه بستان خراج

□

سجده آرد ز حرص هر دون را

□

نوعی نما که کم نشود آب و رنگ تو

□

کاندر آن کوی رخت بنهادند

□

تازه گردان چند داری در تعب

□

که آدم بود یک کف خاک نمناک

□

کافرید از خاک آدم را صفی

□

جان هر صبح و سحر همچو سحر خندیدن

□

روزی ما ز خوان قدر این نواله بود

□

گفتم آخر جان جان زین سان ز بی‌چیزی شدست

□

آب حسرت کن و از دیده فرو ریز و برو

□

روان از حسرت بالای آن سرو روانستی

□

سر بنهادن ز من وز تو زدن تیغ تیز

□

قامتت گفت بر کشیده‌ی ماست

□

بی وجوهم چون پس پشتم نهید

□

چند بگوید لبم راز شهنشاه من

□

با وجود آن که هردم بر تو عاشق‌تر شوم

□

کز بهر نشان بود کرامات

□

مرحمت نگرفته باز آن دلنواز از من هنوز

□

از نوک ناوکش شده خفتان چرخ چاک

□

کام دل جاودان برانم

□

این زمان می‌گویمت محکم بدار

□

بس خرابی در فتادی و کمی

□

ذابوا و تضاحکوا و نالوا

□

حواله سر دشمن به سنگ خاره کنم

□

جنگ و برکندن پرها ز کجاست

□

دلم گر خو به آن شوخ بلا کردی چه می‌کردم

□

رشته‌ی عمر وی آمد لیک بس کوتاه آه

□

فاحک لدینا سره لا تشتغل فیما اشتهر

□

روز و شب در آرزوی دانه نتوانم نشست

□

در بزرگی مردمک کس ره نبرد

□

تو برو نخست بنگر که کنون به خانه هست او

□

ولی این حرف چون افتاد در افواه رنجیدی

□

هزار پیر ضعیف بمانده برجا را

□

سد ساله نو بهار خزان را ضمان منم

□

درد خود را دوا نمی‌دانم

□

سرمایه‌ی عمر جاودان است

□

کز غم رنج تو رنجورم ز تو

□

بردم از بی‌دانشی و از نشاف

□

حاجت بخواه از ما وز درد ما خبر کن

□

که به هر حالتی این است بهین اوضاع

□

خوش لقا شو برای روز لقا

□

که آن مژگان کج می‌آزماید زخم چوگان را

□

جنونی از خدا می‌خواهم و دامان صحرایی

□

تا فتدش جمله بدان جا نظر

□

در خیالم گذرد خواب پریشان همه شب

□

این چنین آبش نباشد نادرست

□

بی‌تو گل را نبود برگ چمن

□

چند گویم ز برای تو دروغ

□

چون سنقرئک فلا تنسی

□

آنرا که تنی غرقه به خون هست و کفن نیست

□

قرین عشرت جاوید و دولت سرمد

□

تو چنین قصد دل و جان کرده‌ای

□

وانگه ز خود فنا شو گر مرد راه اویی

□

ماه جانم را سیه‌رو کرده‌ای

□

هر جا که سنگ بینی از عکس خود گهر کن

□

به یک جرعه جوانم کن که پیرم

□

چو مشکلیش نباشد چه درخورست جواب

□

عجب گنجیست اما تا طلسم آن که بگشاید

□

به چه حیله می‌بری دل تو که رخ نمی‌نمایی

□

نفخوا فی شبابه حمل الریح بالشرر

□

عیب نتوان کرد اگر چون من پریشان خاطرست

□

زانک ظلمش در سرش آینده بود

□

کار مرا یار برد تا چه شود کار من

□

در باغ روی او داد گل را مزاج آتش

□

که تصور کنم ختام تو را

□

آنک از غم فراق نفرسود جان کیست ؟

□

که قصد جان تو بی‌ننگ و نام خواهم کرد

□

کافر گردد اگر از اولیاست

□

قوت خود سازد از و تا دیرگاه

□

آفرین بر دست و بر بازوی تو

□

قویثز می کناکیمو سیمیر ابرالالو

□

هزار ساحر چون سامریش در گله بود

□

رها کن صورت نقش و پلنگت

□

حالا بیا خدنگ بلا را نشانه باش

□

بالای گل از سنبل تر بسته کلاله

□

چنین بیهوده پریدن میاموز

□

مصنوع تو از تحت ثری تا بثریا

□

ناقةالله و سقیاها چه کرد

□

راست گویی ای صنم از کار تو از کار تو

□

بودی اگر شکر جو لبت ای پسر لذیذ

□

مگر نامه اعمال ز آفاق پریده‌ست

□

او عجب بی اعتباری بوده است

□

یارش از کوی خود بدر کرده

□

دل شد از کار جهان چون ساده‌ای

□

گشت محوش نام یوسف از زفان

□

خالقست آن گوییا مخلوق نیست

□

بشکاف حجاب بام برگو

□

رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است

□

فیها حمائم یتلقین ما تلا

□

خداوندا نگه دار از گزندم

□

جهلا بحالی و حال الصب مجهول

□

که شب قربان شود پیوسته در روز

□

موی در موی این چنین بین درنگر

□

تا نباشی از عداد کافران

□

غزل تمام کنم گوییم مکرر گو

□

بهتر که او براندم از آستان خود

□

گفت برون آ بر من دلبرا

□

در پرده‌ی گل خار بنی چند نهانند

□

جز اینکه بار جفایت به دوش خویش کشیدم

□

عشق چون پادشاه کامرواست

□

خواست تا توبه کند زهره نداشت

□

گفت نی ای خوش‌جواب خوب‌رو

□

کو پرچم عشاقان صد گونه علم کرده

□

هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد

□

بد بود پیری در ایام صبا

□

وای بر آن که باید از مادر دهر زادنش

□

در انوار بی‌انتها پر زنیم

□

که آن جا نقل بسیارست امروز

□

هیچ می‌دانید کین آواز طاس

□

دم بود بر روی آیینه زیان

□

تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن

□

کان لعل خاتمیست که در دست خاتمست

□

چو به قلب تو رسیدم چه کنم صداع قالب

□

که من از خود به یک پیمانه رفتم

□

ابدا ذوالجلال و الاکرام

□

شود هر دو جهان از شرم چون یک ذره متواری

□

برقعی گلگون فرو هشتی به روی

□

یعنی آب رو و نان و خوان و جاه

□

ولیکن شرط من درخورد من نه

□

آری چه کنم دولت دور قمری بود

□

تا عرش نعره‌ها و غریوست از صدا

□

بخاست آتش از این دل چو آتش از آهن

□

مرجان داری، نهاده بر در شهوار

□

نک خسته بی‌قرار برخیز

□

وین که بر زر می‌نویسد اشک ما منشور ماست

□

وین خزانی ناخوش و زردش کند

□

پیوند کرده را چه جدا می‌کنی مکن

□

نگهدارد که روزی بر من ناشاد بگشاید

□

گر نباشد زر تو سیمین بر بیا

□

بیرون در گذاشت به حال سگان مرا

□

صبر و آرام از دلش برمید

□

گنج ترا تهی کند این پادشاه تو

□

رحمت اینجا کی بود بر پرده راست

□

ای بسا دو ترک چون بیگانگان

□

که نیست لایق آن سنگ خاص هر آهن

□

با خاک کوی دوست به فردوس ننگریم

□

چند چراغ ارزد آن یک صلا

□

خیره مطپ که کره‌ی تو در کمند ماند

□

بهر تن ضعیف من این نیم جان پر است

□

کاندر دل تو رسید آواز

□

هر یکی بر حد خویش آمد پدید

□

چشم عارف سوی سیما مانده‌ست

□

دید و بخندید دلستان من

□

گر کنم در پرده‌های چشم خود پنهان تو را

□

خاصه امروز که با ما خوشکست

□

ملاذ و ملجاء پیر و جوان باد

□

که برون آمد از یکی حمام

□

پس در بر پیر ما بنشست چو هشیاری

□

سپهر شعبده و نافه ورد جیب صبا!

□

چه کشد در چشمها الا که یشم

□

جان می‌شنود از قرط اذن

□

دانست که مخمورم و جامی نفرستاد

□

چند کشی در کنار صورت گرمابه را

□

که چون بر کاروانی تاخت اول دست جان بندد

□

کز هر که رسم دوات جویم

□

مرگ جعلست در عبربیز

□

آخر بقصد خویش چرا میکنی شتاب

□

بهر خویشم نیست آن بهر تو است

□

گفت من هم ز ویم جامه دران

□

حواس رخت به خلوت سرای خواب کشید

□

چو بازرگان بداند قدر کالا

□

که گنج کلبه‌ی ویران من رفت

□

که چنو یار ندارم به جهان دگری

□

همه یکسر ز ربض برده به شارستان بار

□

شاید که شبنمی نکند قصد آشنا

□

باز گرد خانه‌ی همباز گشت

□

ای عشق چرا رفت او در دام و جوال تو

□

ز من محرومتر کی سائلی بود

□

منتظرانند کشاننده را

□

بر ایزد پاک غیبدان است

□

مکن، ای دوست، هرچه بتوان کرد

□

در ببند اندر خلاء و شهوت خود را بسوز

□

بر سر آن جمع گوید کردگار

□

چونک پر شد طشت در وی غرق گشت

□

عوضش گاه بود خلد و گهی کوثر او

□

بر آستانم از قرق پاسبان مدار

□

دل سبک مانند کاه و روی‌ها چون کهربا

□

دود بر آسمان رسد خرمن اعتبار را

□

ماندم، افسوس، پای بر دم مار

□

سایه‌ی او چه پیش و پس ذره چه بیش و چه کمی

□

جان فشانان در پناه او شدند

□

در میفکن خویش از خودراییی

□

سود من بی‌روی تو بد زیان اندر زیان

□

رند را آب عنب یاقوت رمانی بود

□

صد هزاران حاصل جان از درونت حاصلست

□

با همه هر نوع می‌باشی به یک دستور باش

□

هاتف تو از وی بهتری با صدهزار آلودگی

□

مانند قضا تو تندی و تیز

□

هیچ شک نبود که بگشاید کسی

□

لتزول منه اقلال الجبال

□

هر چند نهان دارم از من بجهد خنده

□

جز نهادن سر تسلیم به سمل چه علاج

□

چشمه فرستی جگر خاره را

□

سر راه تو نگیرد به طواف کو نیاید

□

شد ازین غمخانه سوی قصر حورالعین روان

□

گفت: به رنج اندرم از خویشتن

□

سر بریدن خواهی یا آوارگی

□

بر کند از بنده جامه‌ی عیب‌پوش

□

خاست غریو از فلک وز سوی مه کالامان

□

به تحفه بر سوی فردوس و عود مجمر کن

□

هر گوشه چو میدان شد تا باد چنین بادا

□

گرت باور نمی‌داری به دست امتحانم ده

□

هم ز صفا بی‌نظیر، هم ز شرف بی‌بها

□

آب و نانش تیره باد و آتشش بادا رماد

□

دست گیرند بیک جرعه سراندازانرا

□

حیله‌ی فرعون زین افسانه بود

□

بزن سنگی بر این کوزه بزن نفطی در آن کازه

□

دارد همیشه توسن ایام زیر ران

□

وقت تو خوش ای قمر خوش لقا

□

به صید من چه سعی است اینکه دارد صید بند من

□

حاجب بارگاه او فغفور

□

رستی ز غم و ز غمگساری

□

دلی در بند تا بیدار گردد

□

زشت و نزد کس نیرزیدی بلاش

□

وز رشک تلخ گشته دریا که همچنین کن

□

سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است

□

از جمالت غافلم بیا بیا بیا بیا

□

وحشی از دوری آن گوهر سیراب امشب

□

از خلق و خوی نیکو چون خلق را نکوخواه

□

در دل من درآ ببین هر نفسی یکی حشر

□

شده زنجیری و بر کوه و کمر گردیدست

□

سوی جودش قافله بر قافله

□

او بزد زخمی و پنهان کرد رو

□

که بنداز گردن صیدی چنین صیاد نگشاید

□

تو بدانی و ببینی به یقین مشعله‌ها را

□

طبل برگشتن بزن ما مرد میدان نیستیم

□

لاله به کف نهاده ز نو ساغر

□

هرچه گویم هزار چندین است

□

دم نزد، آن جمع را دل داد باز

□

گر بدم کافر مسلمان می‌شوم

□

بدان هوس که خورد غوطه در میانه جو

□

بس کشته دل زنده که بر یک دگر افتاد

□

ز بهر تو هنرمند عظیمست

□

کان گوشه‌ی چشمی که به ما داشت ندارد

□

« هست مگر کژدمش به پیرهن اندر؟»

□

ز شورش و قی آن شیر بوسعید شود

□

چنین در حدیث تو پیچیده است

□

درمیان ماند آهنی آویخته

□

آخر کار بنگری تو سپسی و پیش او

□

بنای کار مواقف به نام شاه نهاد

□

شمع تویی جان چو پروانه را

□

او را که به عشرتگه ما راهنما شد

□

وی طایر آرزو! فروتر پر

□

گر یک نفسم به خویش خوانی

□

گر بکوشی در میانه بیخود اکنون هم شوی

□

چون نه پس بیند نه پیش از احمقیش

□

آن بز عجب ما را گزد در من نظر کرد از گله

□

پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

□

درد تو خوش گوارد تو درد را مپالا

□

جهان ویران کند این چشم گریانی که من دارم

□

وز ملامت میان تاب و تبیم

□

جان شنید آن فسون نمی‌خسبد

□

وز برای نزهت دل باغ رضوان بایدت

□

بهر ناموس مزور جان کنیم

□

ز رویش دیده بگرفتی ز بویش بستی بینی تو

□

ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی

□

این عدم نیست که باغ ارمست

□

گهی باز در آبگون چادری

□

نه خاطرم ز غم طره‌ای پریشان بود

□

راست از دست خدا شرع مبین شد

□

من ز خون خویش بودم بی‌خبر

□

اندر آیند اندرو زار و خجل

□

وی تیر دو چشم تو جگرجو

□

کشته غمزه خود را به نماز آمده‌ای

□

شکر چو کم نیست شکایت چرا

□

وز آب جو گذشت به توفان جنون کشید

□

که این نه کار تو این کار ، کار گردون است

□

ز عشقش جوی جمعیت در آن جامع بنه منبر

□

گردد ز غصه بردل من نیشتر شراب

□

کوه را دیده ندیده کان بکوه

□

برون آیید از زندان و از چاه

□

که گاه گاه شود پر کش از کمان بلندش

□

بالله تستمع لمقالی و حالیا

□

کجا چو وحشی از آن رهگذار خواهم رفت

□

روز روشن مرا شب تار است

□

آورده خط به خون من و در عمل شده

□

این همه غوغا نبودی در جهان

□

جهد کن رنگ کبودی سیر زن

□

این مغز مرا پرمشغله کن

□

افتتح یا مفتح الابواب

□

که ماه ما به خوبی بی‌نظیرست

□

فتنه‌ای نتوان ز بهر خود به زور انگیختن

□

جز کشتن شمع محفل ما

□

وان نرگس او چو روز محشر

□

کاب چشم آمده و دامن من بگرفتست

□

ور بصلح و عذر عکس مهر اوست

□

تو چو مهی به جان من من بصرم به جان تو

□

که هست صد دل بی‌غم برای من مجروح

□

وی بخت که آن طره طرار مرا یافت

□

دمی بنشیند و بر روزگار خویشتن گرید

□

همه‌ی غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

□

چون طمطراق دولت سلطان پدید نیست

□

صفاتت صد یکی تقریر داده

□

نیست جانش عاشق حسن و جمال

□

له عذر و برهان مبرهن

□

شراب نوش و رها کن حدیث عاد و ثمود

□

آنچ نباشد دل فرزانه را

□

جانم به لب رسیده که در انتظار تست

□

برآمد چون ز خاور طلعت خور چون رخ لیلا

□

کان بیشه جان ما را پنهان چه می‌چراند

□

نان نیک مرد در بدنامیست

□

فهم کرده آن ندا بی‌گوش و لب

□

چنگلش چنگی شود با تن تنن

□

ما همانا هدف ناوک تقدیر شدیم

□

مغرور مشو که روی پوش است

□

اینک اینک بر کنار آب حیوان آمدست

□

نشوی به درد و الم قرین، گر از این الم برهانیم

□

شد از جهان به یکسو از شرم در نهانی

□

با سلیمان قصد شادروان کنی

□

دست و پایی می‌زند از بیم سر

□

بجز به کوی خرابات آشیانه مکن

□

در غم افزوده‌ام آنچ از دل و جان کاسته‌ام

□

تو را که رغبت لوت و غم عشاست بخسب

□

طرز خاص نکته پردازان کاشانی هنوز

□

رو قدم به لاله و نسرین زن

□

گفت که خورشید به من بنگرید

□

دود آهیست که در آتش روی تو رسیدست

□

جان مرده یافت از وی جنبشی

□

که از هر کس همی‌پرسد عجب خود هست اندیشه

□

سبک پرواز شاهینی که قصد مرغ جان دارد

□

تا که شوی حاکم و فرمانروا

□

اگر به آتش دوزخ رود عذاب ندارد

□

باز یک بارگیم پست نسازد چه کنم؟

□

که گوگرد سرخ است گرد سمندت

□

من کنم سود و ترا نبود زیان

□

او ز یک تصدیق صدیق آمده

□

چو وا چرخ آیم بود اختر او

□

وین ماجرا به سرو لب جویبار بخش

□

اندر شب قدر قدر ما راست

□

آتش در قبله‌ی آزر زدیم

□

ز اندیشه‌ی فراق چنانم بسوختی

□

بعد خوردن از ره زیرین گشاید پرده زیر

□

نکشد گوشه‌ی خاطر سوی گلزار مرا

□

این قدر بستان کنون معذور دار

□

بپرد جان مجرد به گلستان منن

□

فراموش کار من بنگر کدامست آن کدامست این

□

فالوقت سیف قاطع لا تفتکر فیما مضی

□

چه شد که بر سر نرگس شکست ژاله پیاله

□

بکاهد جان چون نبود جان فزایی

□

حکم کنی بر همه جهان که توانی

□

از لوح درون خط روان را

□

سجده می‌کرد از حیا و می‌خمید

□

وی به گه رزم مهین صف شکن

□

با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم

□

کیل گهر همی‌رسد بر مشتری و مشترا

□

«کاندر حصار بسته چو بیژن چگونه‌ای

□

که چشم و ابروی تو تیر در کمان دارند

□

زهر بدان کس دهند کوست معود به قند

□

سر مکش زنهار از این اسرار باز

□

راست‌گو گفتی دو ضدگو را چرا

□

بر چهره‌ام ز دیده نشان می‌کنی مکن

□

عشق اگر کم نیست ای گل حسن هم بسیار هست

□

یوم وصل و رحیق و نعیم و رضا

□

هم خجل از راه او هم منفعل از روی خویش

□

دل ندادی، خسته زان بی‌نور شد

□

ز لاله کوه چو دیبای لعل شد هموار

□

جمله‌ی زیر زمین پر لعبت سیمین بر است

□

در شهادت گفتن آمد بی درنگ

□

آن دلداری و آن سزا کو

□

گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود

□

گفتم به فر عدلت عدلند و بی‌غرامت

□

قراری داده خواهی بود ما را در خیال خود

□

از طلب اکنون به استادم، تو دان

□

زهی چراغ که خورشید سوزی و مه ساز

□

گهی که عشق شود غالب و خرد مغلوب

□

آخراندیشی عبارتهای اوست

□

سبک کرد و ببرد از وی قرار او

□

علی الخصوص در آن دم که سر گران داری

□

که چشم ساقی اسرار مستست

□

ز هر سو دامنی پرسنگ طفلی در کمین دارد

□

خواجه ... ! تا سود کنی بر درمی دیناری

□

صد عالم کافری نهانی

□

پس لبت سوخته‌ای را بچه سوزان دارد

□

من نه خرگوشم که در گوشم نهی

□

چون شیر خدا گشتی اول سگکی بوده

□

اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد

□

لیس لب العشق سرا قد فشا

□

دیگران را ده که من دفع خماری کرده‌ام

□

تا نسوزد ز شعله بستان را

□

تویی چو مرغ ابابیل پیل کرده شکار

□

می‌دوید آن رند در عشقی تمام

□

پوستشان برکن کشان جز پوست نیست

□

به زمین در تو چو سیماب مرو

□

باده صافی به دست آور تصرف بر طرف

□

که در لطف تو خندد لعل کان‌ها

□

باز آ که جز تو هیچکسم دستگیر نیست

□

مرا، کاهل خراباتم، در خمار اولی‌تر

□

هر عبادت را نمی می‌بایدت

□

عمره عمری بود تا می‌کرده بود

□

تا تر و تازه بمانی تا ابد

□

عشقت گرفت جمله اجزام مو به مو

□

کسی ز سایه این در به آفتاب رود

□

ماننده راح روح افزاست

□

وحشی دردی کشم من تکیه بر خم می‌کنم

□

یا هیچ مدان در دو جهان، یا همه او دان

□

مر ورا با چشمه و سقا چه کار

□

ظاهر آنست که در عین ظهورست اینجا

□

همنشین آن لب و آواز نیست

□

در مقامی که بخندیم بدان سان من و تو

□

تحملت که عنان کرشمه‌ها دارد

□

گرفتم عشق از آغاز این چه شیوه‌ست

□

یعنی ز تو نوازش مامی مرا بس است

□

امید زیستن چندان که دارد؟

□

کز سر کین تیر مژگان می زنی

□

این نه جلابی بود کاتش بود

□

بر درش شستن بود حیف و غبین

□

چو خوش کردند همشان آفرین ده

□

ور وسمه کمانکش گشت در ابروی او پیوست

□

تلالات لسناه بمهجتی و صفا

□

کان یار باقی است و خود این جمله فانی است

□

قدح شراب پر کن، به من آر، چند پایی؟

□

من خشک دماغ و گفت و تکرار

□

آن عقیقین مذاب ناب کجاست

□

تا به هفتم آسمان افروخت علم

□

نظر کن در مه خندان و می‌رو

□

به نیم جنبشی از گوشهای ابرویش

□

آن جا بنشین که خوش مقامست

□

ای خوشم بخت و ای خوشم اقبال

□

عمر ناخوش می‌گذارم، مرگ به زین زندگی

□

بینی آن سرو که خندان گل سوری بر اوست

□

بسوز آخر چو آتش گاهگاهی

□

طعم شیرین رنگ روشن چون قمر

□

ای برگشاده چارجو در باغ باپهنای تو

□

که غریب ار نبرد ره به دلالت ببرد

□

حتی رمی باسهم فیهن سقمی و شفا

□

به بازار نکو رویان که خدمتکار می‌خواهد

□

ای عراقی، بگو که: عاقل نیست

□

چون تو ماهی نیستی دریا به دست آورده گیر

□

قاب قوسینش ثنا خوان آمدی

□

ذات ظلمانی او انوار شد

□

پاک مکن روی خود از خاک من

□

هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد

□

انوار جلال تو بدریده ضلالت را

□

نیم فسونی بدم وعده وصالی بده

□

وارهم زین تنگنای محنت آباد بلا

□

نومید ز چون تو دلستانی

□

سلطنت او را سزاوار آمدست

□

پیر را بگزین و عین راه دان

□

پس از نظر آید صور اشکال مرد و زن شده

□

سهی قدان سیه چشم ماه سیما را

□

گاه چنگم گاه تارم روز و شب

□

از سرنو باز جایی مبتلا می‌بینمش

□

تا درین وقت ز بهر چو تویی در که گشود؟

□

که صورتیست تن بنده دست و پا دارد

□

خیز اگر بازارگانی سیم گوش

□

زو دو اسپه در عدم موجود راند

□

ور مرا می‌نبری با خود از این خوان تو مرو

□

باده پیما که در آن بزم به پیمانه‌ی توست

□

فلیأت علی شوق فی خدمه مولانا

□

مایه‌ی عیش دل اندوهگین من کجاست

□

بسکه بر خاک درت خون جگر می‌ریزیم

□

اینت آشفته دهانی که توراست

□

بار دیگر گرد عالم دربگشت

□

هیبت این مرد هوشم را ربود

□

ای چاره ساز جان‌ها یک شیوه دگر کن

□

لطف‌ها کردی بتا تخفیف زحمت می‌کنم

□

نعم التلاقی قم فاسقنیها

□

فایده چیست سوختن از تف داغ دیگران

□

ساخته با درد بی‌درمان تو، مسکین فقیر

□

که او به عاقبتش عالم بقا سازد

□

ورنه معلومست کز حد میرود تقصیر ما

□

دست سوی آسمان برداشته

□

سرسبز و خوش و حیران رقصان شده مستانه

□

چو پیراهن این فتنه پیرامنم را

□

مرهم این ریش جز این ریش نیست

□

چو دفع تلخی هجر تو از مذاق نکرد

□

مرا چون یار می‌دانی چرا اغیار می‌داری؟

□

آخر تو کدامی که نه جانی نه جهانی

□

زیر قدمش بهشت شد کوی

□

کز تو در اول قدح این درد خاست

□

کیست کسی بگو دگر کیست کسی به جای تو

□

که چرخ هشتمش هفتم زمین است

□

کز دو عالم به از این جستیم نیست

□

بجز حسرت در آن دل کز تو شد افکار کی گنجد

□

یاد حلوا و شکر نتوان کرد

□

کان ز چشم بد رسیدت وز نبرد

□

پیش رویت که برکشیده‌ی تست

□

خلق دریاها و خلق کوه و دشت

□

وی به معنی تو جهان اندر جهان

□

بر نهال عشق خود اما بر بی‌غیرتی

□

سین دندان‌هاش یاسین منست

□

زانکه چنگ من به قانون حریفان ساز نیست

□

در بزم وصال او هشیار نمی‌گنجد

□

آن دم که همی نه در حضور است

□

در مطلع نور قرب جانان

□

کز مری آن دست و پاهاشان برید

□

سلامم زان نکردی بر سر راه

□

خلعت شیب چو تشریف شباب آلوده

□

نور سقفی لاجوردی عاقبت

□

چیست این فریاد و در کنج غم آباد تو کیست

□

در دام فراق تو نگونسار، ببخشای

□

داده دل را هر دمی صد فتح باب

□

پس شما را کار با من کی بدی

□

آن نظر که بیند آن را راست کو

□

من شبم تو ماه من بر آسمان بی‌من مرو

□

چون رشتهای سجه صد دانه پر شده است

□

عقل را بیگانه کردی عاقبت

□

چه خواند این طبیعت را کسی وین خو چه خو باشد

□

دهان تنگ تو بنماید از شکر دندان

□

از خون جگر شراب بینی

□

دانش ندارند اندکی بسیار دان سبحانه

□

این مگر دو جسم بود و روح یک

□

منم محتاج و می‌گویم ز بی‌خویشی دعای تو

□

هر که پیوست بدو عمر خودش کاوین داد

□

کاندر او ایمان ما انکار ماست

□

آرزوی نوش اگر داری منال از زخم نیش

□

کجا افتاد آن مجنون، درین دوران؟ نمی‌دانم

□

از برای ابتلا و امتحان

□

حاصل آید هرچ در دل آیدت

□

اینت خرگوشی چو آبی زیر کاه

□

و اندیشه روان کرده از خون دل پاره

□

برو به دست کن ای مرده دل مسیح دمی

□

سرو رقصان گشته کاین بستان کیست

□

گر چه عاشق خوار می‌باید، چنین خوارم مکن

□

امید وصل ندادی همیشه تسکینم

□

آمد آن روی با هزار نگار

□

می‌سزد گر یک شکر آخر به مهمانی دهی

□

بر درخت و برگ شب نا ساخته

□

در چشم‌هاش غمزه ایاک نستعین

□

که اگر سر برود از دل و از جان نرود

□

نیست در عالم اگر باشد آن فکرت تو است

□

چرا غم از مهتاب است و آتش از خورشید

□

از رندی و قلاشی بیزار نخواهم شد

□

ورنه ناموزد جز از جنس خودش

□

ظاهر آنست که هرگز نکند یاد مرا

□

کارمت از خطه‌ی هندوستان

□

دل من شد تغار او سر من شد کدوی او

□

که از بیرون دردیوار آن دولت سرا بوسم

□

چه عجب لاغری از آتش معشوقه زفت

□

رخصت پرواز نیست ورنه پر وبال هست

□

مرا چون جان ، غم تو درخور آید

□

چو مرد رهگذری جمله رهگذر بینی

□

پس نهادی سیب بر فرق غلام

□

کز سماعش پر برستی فیل را

□

دل من شاخ شاخ آید چو دندان در سر شانه

□

جز دیده‌اش معاینه بیرون نداد نم

□

روضه خوی وی از سغد سمرقند گذشت

□

از هم نمی‌برند اگر از جهان برند

□

همی آر دامان و می‌بر شکوفه

□

زرد و بی‌مغز آمده چون تل کاه

□

کز زهد ودلق نیلگون رنگی ندیدم رنگ را

□

گر نپوشد چشم عقلم را قضا

□

گذر از پار و از پیرار برجه

□

با شعله‌های سوز درون می‌کنم به سر

□

تا چه عشق‌ست که اندر دل ما بسرشته‌ست

□

چنین باشد بلی‌آن کس که بختش واژگون آمد

□

در ره بماند و راه نیاورد سوی تو

□

کین کافر کهنه توبه بشکست

□

چند خواهی بود حیران تو چنین

□

تا به بالای درخت اشتافتند

□

خواهی که یکی گردد بشکن تو دو پیمانه

□

که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود

□

در گوش ضمیر رازدانت

□

یعنی که اندکیست زمان بقای حسن

□

فمالی للجهر مولائی و مالی

□

کشف گردد صاحب در شگرف

□

رخ تو رونق خورشید خاوری بشکست

□

چونک در چشم دلت رستست مو

□

هر عاقل جان ناعاقل تو

□

از پرده آوردی برون ای من سگ عرفان تو

□

وین دل گریان من جز کودک گهواره نیست

□

غلط کردم چرا این صلح بی هنگام می‌کردم

□

کس می نخرد، چه می‌فروشیم؟

□

تو ز بخت و دولت خود پس از آن نظر نبینی

□

کشی در چاه محنت‌ها بلایی

□

موبمو ملک جهان بد بیم سر

□

بادا به بی‌مرادی خونم حلال تو

□

هان ای پسر که پیر شوی پند گوش کن

□

سینه چون آلوده باشد این سخن‌ها باطلست

□

ز دام خود به صحرا افکنی، اول دل ما را

□

نور دادند از آن ضیا عشاق

□

کاشکی گفتی که تبنا ربنا

□

گر درو نرسم درو برسم تمام

□

پیش کفرش جمله ایمانها خلق

□

آن گوش و عارض بایدت دردانه شو دردانه شو

□

دوش می‌داد به میخانه نشان تو صریح

□

هر حرف رقص آرد چون بشنود کلامت

□

ز وی غافل مباشید ای رفیقان تا سحر امشب

□

قیدش کن و بسپار بدان غمزه‌ی خونریز

□

ترکتاز طره‌ی هندوی توست

□

سایه‌ی حق خواجه‌ی خورشید ذات

□

متصل گردان به دریاهای خویش

□

چست و لطیف و موزون چون مه به برج میزان

□

چو یار ناز نماید شما نیاز کنید

□

می‌دود اندر عقب اندیشه‌های لنگ ما

□

وحشی شکایت تا به کی تخفیف این افسانه ده

□

گر نباشد، مباش، گو: غم نیست

□

پیش ما چندی امانت باش گو

□

دوربینی صفت عاقل دور اندیشست

□

تو که خود از فایده در پرده‌ای

□

چشمه کجاست تا که من آب کشم سبو سبو

□

صد نکته بیش بر من ابتر گرفت و رفت

□

بانگ در این خانه همه بیت و ترانه‌ست

□

یکچند کوه می‌کند بیهوده کوهکن هم

□

غرقه زند از حیرت در هرچه بیابد دست

□

درد و غم این است کاکنون می‌کشم

□

زانک نتوان ساختن از خودسری

□

پیش و پس یک دم نبیند هیچ طرف

□

ور نکند یاد من او وای من

□

شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد

□

نمی‌داند که اندر جانش خارست

□

زندگی را ورنه من می‌ساختم بر وی تباه

□

بر نه به دلم مرهم، آخر نظری فرمای

□

کای شهید حق شهادت عرضه کن

□

عقل را دل بخش و جان را حال ده

□

تو ببین کان شیر در چه حاضرست

□

انتقال فی هوان و انتقال فی جنان

□

بر لب خوان قسمتت سهلترین نواله باد

□

خیال خوب آن دلدار ما را

□

پس مدعا از این مژه‌های دراز چیست

□

که از حسرت سرانگشت تعجب در دهان میری

□

همچو شمعی چند بگدازی مرا

□

لب ببست از سنگ و خوش دم درکشید

□

هرگزش میل آرمیدن نیست

□

گرگ ماند و گوسفند و ترکمان

□

ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز

□

کو آب حیاتست و بجز لطف و کرم نیست

□

نبود عجب کز نظم او از در مکنون بگذرد

□

هیچ باشد که یار ما آیی؟

□

تا دهد بر بعد مهلت یا اجل

□

صورت این حال پریشان ماست

□

ما را به خاطر است ، ترا گر به یاد نیست

□

ترک این باغ و بهار و چمن و جوی مکن

□

خود از کدام خم است این که در سبو داری

□

سوی درختی که بگفتش بیا

□

یکباره متاع دل و دین باخته اینست

□

حالم از بد بدتر است، اکنون تو دان

□

در بن دیر خویش را، رند زمانه یافتم

□

تو کجا افتادیی هرگز به ما

□

کان فریب است اینکه ما سد بار دیگر خورده‌ایم

□

که خیز ای مرده کهنه برقص ای جسم ریزنده

□

علم عشق تو بر بام سماوات بریم

□

خواب بود و آن فنا شد چونک از سر رفت خوابت

□

که به پیش دگری دست تمنا ببرد

□

این کند هرگز؟ که کرد این آشنا با آشنا؟

□

کام دنیا مرد را بی‌کام کرد

□

منطق الطیر و مقامات طیور

□

در امید به رویش چنین فراز مکن

□

چون مگس شکسته پر بر شکرم به جان تو

□

آن به کز این گریوه سبکبار بگذری

□

تا بود آن رنج همچون عقل جان آرای ما

□

از عقل و هوشمندی سد ذوفنون بر آمد

□

جان ما بر آتش سودا نهاد

□

شفا از نعره‌های عاشقانه است

□

نه سر پیدا و نه پایان دریغا

□

آن شکوه‌ها که داشتم از وضع روزگار

□

عاشقان پخته بین از وعده‌های خام او

□

این دل زار نزار اشک بارانم چو شمع

□

این کف دست جوامردم تو را

□

وحشیی باید که بر لب گیرد این پیمانه را

□

شعله و نار پرتو نور است

□

گه ز دود و گرد که می‌تافت رو

□

تو ز غفلت کرده ایشان را رها

□

افتادن و بر خاک جبین سودن ما چیست

□

چون رفته بود سوی خوش تو

□

بندی زبانم گویا جادو زبانی ای پسر

□

عاقلان تیره دل را در درون انکارها

□

که در بزمت به این تقریب یک دم بیشتر مانده

□

آب حیوان رایگان در جوی تو

□

روی زمین شود ز تف، پشت پلنگ بربری

□

تا زبور عشق خوانم زار رار

□

وحشی این افسانه‌ی دور و دراز از بهر چیست

□

به هیچ کس نرسد نعره‌های جانی من

□

کش کاروان سحر ز دنباله می‌رود

□

و تبریز منه کالفرادیس قد غدا

□

تا جان هدف ناوک صیاد نکردم

□

ز بی نانی اگر از حد گذشته‌ست اضطرار تو

□

خواه قول و خواه فعل و غیر آن

□

نه هستی شور و مستی هم حجابست

□

مهی را گوش بر افسانه‌ی شبهای من باشد

□

بسیار بگردیده احوال سفر برگو

□

عاقبت دل خوش کن صد ناخلف حیف حیف

□

گویید خسیسان که محالست و علالا

□

سازد زمین صومعه یاقوت احمرش

□

از دولت عشق تو نه دل ماند و نه دینم

□

من نبینم همی ازین دو نشان

□

خشک لب هم مبتدی هم منتهی

□

باز می‌دانم که با او کار خواهی داشتن

□

چون زاده خلیلی آتش تو راست مسکن

□

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

□

در گوش حلقه زر بر طمع او نشانست

□

که گفته است که حسن ترا ، زکات نباشد

□

من می‌کنم، دعای تو، این نیز بگذرد

□

بر سریر شاه شو گو متکی

□

همه دانند که باشد ز نمک ذوق کباب

□

کو صلای جرعه‌ای تا بشکنم سوگند خویش

□

همچون حلوا بنشین بنشین

□

قیامت در پی سر آفت آخر زمان آمد

□

مگر آمیزشی با بخت سرگردان من کردی

□

جماعتی ز حریفان که نکته دان شده‌اند

□

بجز جان پیش تیر تو سپر کردن توان؟ نتوان

□

تا ازین نو رسیده خود چه رسد

□

خارم از مژگان چون سوزن نهی

□

کجا باشم مقیم گوشه‌ی ویرانه خواهم شد

□

چونک پیغامبر عشقی هله پیغام بگو

□

به ابروان دوتا قوس مشتری بشکن

□

پیش نتوانم گرفتن هیچ کاری

□

که می‌کرد از طریق مهر ما را غمگساریها

□

به صد زبان و تو با وی هنوز دمسازی

□

زین قضا و زین بلا و زین فتن

□

یا نیست از تو محنت و رنجم چرا که هست

□

کسی به خلق تو نامهربان نمی‌باشد

□

هر چند شرم بود بگفتم کز آن تو

□

صد شیوه دیگر که محال است بیانش

□

حلقه‌ی زنجیر مویش عقل را دیوانه کرد

□

کراست زهره و یارا غلام جرأت خویشم

□

چنان که برگذرد شعله‌ی دلم ز افلاک

□

لیکن نصیب جان زان پندار یا گمان است

□

درین عزلت خدا را یار دارم

□

به شکنج دام مرغی چه کند که پر ندارد

□

و آن کرم فراخ را بازگشای تو به تو

□

پرده دار حریم حرمت اوست

□

چشم سر مست دل آزار نداری، داری

□

که هر کس را فزونتر مهر ، حسرت بیشتر دارد

□

کارم کنون بساز، که از کار مانده‌ام

□

غازیی بر مردگان نتوان نمود

□

زانکه قلب فلک نشانه‌ی ماست

□

بر بنای جان وحشی نام معموری مباد

□

الروح فدا روحک بالروح تجود

□

به تنهائی تواند کار صد بیدادگر کردن

□

مرگش ز هم نبرد عهدی که با تو بستم

□

سخت تر از روزگار هجر و ناخوشتر ندید

□

ز بزم عیش تو در سر خمار می‌گذرد

□

صبح برهنه می‌کند بر تن چرخ زیوری

□

عزت از من یافت افریدون و جم

□

آنچه هرگز شرح نتوان کرد یعنی حال من

□

امتحان او بیابد امتحان

□

که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

□

ور عشق نورزیدی از کرده پشیمان باش

□

قلاب شهر نیز باین معرض اندر است

□

هیچ پیش میهمان نتوان نهاد

□

که گرفت از خوی یزدان خوی من

□

ده خراج عالم آسان یافتی

□

آن همه جا روشن است دیده‌ی موسا طلب

□

جاذبه خیزان او منگر در خیز من

□

که خود را می‌کنم آزاد تا صیاد می‌آید

□

که زهره را بدرم، ماه را دو پاره کنم

□

گر چه زان جانب به کلی قطع نسبتها شدست

□

دگر لحظه دو چندان می‌نماید

□

شور دل عاشقانش زین شکرستان خوش است

□

ز آرزوی آب خضرم در گداز

□

دل و جانی که بود ز آهن وخارا ببرد

□

از بینش بی‌چون تو خوارزم تو پا کوفته

□

لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

□

نه قابل جامم نه سزاوار سبویم

□

داغ بر دست نازنین دارد

□

نهانی از همه عالم ز بسکه پیدایی

□

کو غسول تیرگیهای شماست

□

هر یکی را نقره خنگی زیر ران

□

ورنه در شهر بسی لعبت بازاری هست

□

اشربوا اصحابنا تستمسکوا الحق المبین

□

آراسته در عشق تو بیرون و درونم

□

گفتا قرین آن که شود هم نشین من

□

آنکه اشک گرم و آه آتش آلودی نداشت

□

در دل ماست چو شکر غصه‌ی چون شرنگشان

□

رنج دلم مخواه و منه دل بر آینه

□

تا توانم بود سرهنگ گهر

□

ترا زان پیش کز مجلس براند عزم رفتن کن

□

شراب الروح یشربه الصیام

□

چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست

□

پادشاه لامکانم من که در ملکت فقیرم

□

وآنچنان چون همال سوی همال

□

که او نگاه به چشم خوش ایاز کند

□

کو بتگ با اسب می‌کردی مری

□

ترا ورای لطافت لطیفه‌ی دگرست

□

اثری نماند از من اگر اینچنین بمانم

□

سوگند و عشوه را تو سپر می‌کنی مکن

□

آخر به رمز گفت و به ایما شنود و رفت

□

نقشی که بر درش ماند از من به یادگاری

□

چو من با کسوت عریان تنی خوگیر و عادت کن

□

کامم همه زان دهان برآید

□

به حسن پیشرو نیکوان ترکستان

□

آن زمان برخاست از یاران نفیر

□

وحشی که جز ابروی تو محراب ندارد

□

حال من دزدیده اندر گوش عیاری بگو

□

بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ای

□

من هر چه گریه کردم شب‌های تار کردم

□

تیر پرکش کرده زان ابرو کمان آمد همه

□

در سایه‌ی دو زلفت پنهان چه کار دارد؟

□

از پر تو بادبیزن می‌کنند

□

هرگزت نفروختم چون هر کسی

□

من که در آتش نگردانم عیار خویش را

□

چند بیگار دیگران کردن

□

حسن به جنبش آورد سلسله‌ی عتاب را

□

صد ره به خون تپیدم تا یک نگاه کردم

□

نیم نظر اجازه ده نرگس نیم باز را

□

پیوسته پریشان سر زلف ایاز است؟

□

سیمرغ را چو شب پره شب‌گرد کرده‌اند

□

بحر تقوی و حیا کان وفا

□

کسی کز جور یار و طعنه‌ی اغیار بگریزد

□

بی‌نشانی هر نشان را برشکن

□

چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود

□

و گر نه در دل خارا اثر توان کردن

□

خلخال دار حلقه‌ی زرین چشم باز

□

به آفتاب توان دید کفتاب کجاست؟

□

در خموشی مغز جان را صد نماست

□

گر چه در هر طرف از چشم تو مستی دگرست

□

که سبزه سرزده اطراف جویبار خوش است

□

گاو تو چو شد قربان پا بر سر گردون نه

□

که رکاب عزم آن مه پی قتل ما بجنبد

□

هر جامه که دل در غم او دوخت، دریدم

□

اگر چه بر در او عمرها تظلم کرد

□

به آفتاب نظر آشکار نتوان کرد

□

زیر آن زلفکان چون شمشاد

□

تا رسی مردانه زان سوی صراط

□

مرد و حرفی گله آمیز از و نشنیدم

□

از رخ ما برفروخت مشعله یا مسلمین

□

دیدم از پیش که در خانه دینم چه شود

□

بر کشتنم کشیده‌ست ابروی او کمانی

□

که سر درخانه‌ی جان کرد عشق خانه پردازت

□

یاران همه مست و ما به هوشیم

□

احذروهم هم جواسیس القلوب

□

کز فرط حرارت دل من در خفقانست

□

که پیش یار ستمگر نمی‌کنند نگاه

□

والله که بنگذارم در شهر یک افسرده

□

کوته ز جیب عیش و گریبان راحت است

□

دیدم که چها خورد و چها برد و چها کرد

□

نداند حقیقت که من کیستم

□

کردمی صبر ز روی تو، اگر داشتمی

□

جز مشامی که گدای است مرا

□

مرد را رسوا کند بس زود زر

□

اینقدر دانم که میل از جانب مطلوب بود

□

تازه کند دم به دم کین تو و کین من

□

چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

□

به دردی تا نیفتی سر دردم را نمی‌دانی

□

ز آیینه‌ی من هیچگه گرد کدورت کم نشد

□

وز چنان زلف ار ببستم نیز زناری چه شد؟

□

رونقی یابد ز نوحه آن نماز

□

ز کلکش نقطه ئی بر گل چکیدست

□

که هنرها همه عیب و همه عیبی هنراست

□

در بیان حال آن دل این زبان برخاسته

□

چو فانوسی که باشد آتش پنهان درو پیدا

□

چه سمندها دواندم چه کمندها گسستم

□

سوسن به زبان آوری خویش که لالست

□

زان نفس بر جان من هر لحظه تاوانی بود

□

زان ساده زنخدان، سمن تازه و نسرین

□

که سوی مجنون زینگونه اثر می‌آرد

□

چشم دل از تیغ نترسیده‌ی ما را

□

وگر چه زاد بس نادر از این داماد و کدبانو

□

دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد

□

بر سر گنج ز حسن افعی پیچان شده‌ای

□

غیر از چه زند طعنه که اسباب ندارم

□

صد بلا و غصه معجون است باز

□

با دو صد دلداری و بگذاشتی

□

گر کسش بیدارگر نبود رواست

□

باقی‌ست آن سوز جگر وان چشم گریان همچنان

□

بی‌کام و بی‌زبان عجب وصف‌های تو

□

ز رازهای نهانی به همزبان مشتاق

□

هم شورش آفاقی و هم فتنه‌ی ایام

□

زهد و صلاح و خرقه‌ی پشمینه باقی است

□

بر کشتی دلیران لنگر چه کار دارد؟

□

قحطش همه نعیم و نیازش تنعم است

□

هم بنا بر نیم دانگ سنگ داشت

□

هر روز عنای دهر ادرارم

□

چون دلم برنجهد زان بت برجسته من

□

هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش

□

چه تیغ‌ها که نزد پنجه‌ی نگارینش

□

در این اندیشه‌ام کز غیر می‌ماند نهان یا نه

□

بمیرم گر چنین، دانم مرا از خود جدا داری

□

شاد باش ای عشق شرکت‌سوز زفت

□

آبیست پیش کوثر آتش نشان ما

□

تا نپنداری که خشم ما همین یک ماه بود

□

پر از حلوای بی‌دوشاب و روغن

□

ما خرابیم و طبیب دگرانست مسیح

□

گرفتگان کمندت ز بس که بسیارند

□

بادا بقای عمر تو و زندگانیت

□

که بر درت ز سگان صدهزار می‌گذرد

□

چه گویم، به من بازگشتن توانی

□

نه سر و نه کران همی‌یابم

□

مرا بخر که خریدار من زیان نکند

□

و آن گاه چو سرمستان می‌گو که زهی دانه

□

این موهبت رسید ز میراث فطرتم

□

ور نه کوتاهی ز اقبال رسای من نبود

□

کرد خون خود بحل ، بردار تیغ کینه را

□

سر به سر عالم شود ناکام، نیست

□

فرق را آخر ببینی والسلام

□

روزی گذر نکرد که آن ناتوان کجاست

□

که از ژرفی آن چاه را ته نبود

□

چشم و چراغ رهبری جان همه عباد از او

□

وه چه شدی گر بدی حسن به فرمان عشق

□

نه ناله کرد مرا در غم تو امدادی

□

من چو خواهم مرد گو از حسرت دیدار باش

□

چو خونم ریختی فارغ نشستی

□

شبه مسیح شد نه مسیح از بر درخت

□

تلخ بود،ابرو از آن درهم کشید

□

عجب وضعیست خوش یارب همیشه آنچنان دارش

□

که تعبیه‌ست دو صد گلشکر در آن احسان

□

که بوی باده مدامم دماغ تر دارد

□

تا سرت را ننهی بر سر پیمانی چند

□

آنچه باشد کم مرا زاسباب رسوایی چه بود

□

از لطف نکرد شاد ما را

□

هیچ می‌بینی طریق آمدن

□

در دلم نبود غمش چون گنج در ویران غریب

□

جانست نه سنگست که فرسوده نگردد

□

تا چو چنگت ننوازم ز نوا هیچ مگو

□

چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی

□

ترسم خدا نکرده نگیرد عنان او

□

که هر زبانه‌ی آن برق سد چو خرمن تست

□

صدبار بمردیم و بزادیم دگربار

□

وز درد درد درد او شد مست هفت اندام ما

□

چون دریغ آید، نجوشم چون کنم

□

این آتش نهفته که زد شعله آه کیست

□

گل تو گل تو گل احمر تو

□

چه حاجت است که مشاطه‌ات بیاراید

□

کشته‌ی تیغ بلا، غرقه‌ی بحر غمند

□

که تیغی در غلافست این طرف یعنی که آه من

□

بو که ببینم اندر او طلعت دلگشای تو

□

صاف گردد دردش ار دردش کند

□

پس به عشق غیب مطلق شاد شو

□

وحشی رند خانه برانداز نیستم

□

جان من این جاست برو جان مکن

□

گر سحاب انگیز گردد خون ببارد از سحاب

□

تو خواجه بزرگی، من بنده کمینم

□

نمی‌گویم که خاص از شیوه‌های دلنوازم کن

□

و آب حیوان رایگان در جوی تو

□

که جان خواجه که سلطان دیر بود برآمد

□

تو در بند قفس ماندی چه باز دست سلطانی

□

زمین را زیب تخت و زیور تاج زمان باشد

□

هین که بهانه نکنی ای بت عیار بده

□

تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم

□

شحنه‌ای می‌گذرد یا عسسی می‌آید

□

زین جنس محبت که بر او گرد نشسته

□

بنازد جنت ار فردا شود ماوای درویشان

□

او به تفصیلش یکایک می‌شمرد

□

بس غنیمت گرد آمد بی‌شمار

□

آن روز چشم فتنه مگر در کمین نبود

□

که دل آن به که باشد پاره پاره

□

گر نشان جویند ازان خاک غم آباد من است

□

یکی بر آتش سوزان ز تابش رویش

□

حاجت به تغافل زدن و تندی خو نیست

□

جان و دل و دین کنی فراموش

□

هیهات که گر باد شوم روی گذر نیست

□

عمر شد کی درد را مرهم کنی

□

وحشیم من کاینچنین زار و نزارم کرده‌ای

□

زان می که به کف داری یک رطل به بالا ده

□

در این سراچه بازیچه غیر عشق مباز

□

آسوده‌ام به ناله‌ی ناسودمند خویش

□

گر میوه‌ی یک باغ نچیدیم ، نچیدیم

□

که پیش آن رخت جان را فدا کردن توان؟ نتوان

□

چون همی‌سوزند عامه از حسد

□

همچون پیش طرهایت ذکر لیلی ترهات

□

که امشب ز آتش دل کار او دشوار می‌دیدم

□

با زر غم و بی‌زر غم آخر غم با زر به

□

سر خود را ولی افتاده در پای تو می‌بینم

□

یوسفش را همه‌ی عمر به زندان می‌کرد

□

عجب که بر نکشد تیغ و قصد ما نکند

□

ذره‌ی آن آفتاب سایه‌ی آن مهر ناب

□

که از شیر لرزد دل هر شجاعی

□

هست او از قول پیغمبر عمر

□

قدر عشاق جگر خوار ندانست دریغ

□

کان زر بین چون بخوانی لم یکن

□

که می‌رقصند با هم مست و هشیار

□

یارب به دو که آموخت این شیوه رمیدن

□

عرض خود بردی چه وضعست این گدایی اینهمه

□

وی تو به دیو، ملک سلیمان فروخته!

□

وان عزیزان رو به بی‌سو کرده‌اند

□

هر که او از بندگی خواهد خلاص

□

آهوی دشت را نتوان ساخت رام خویش

□

لاجرم دولت بر اهل امتحان بگریسته

□

که خواهد شد به رسوائی بدل آن نارسائیها

□

که ز دیوان قضا رزق حلالی دارم

□

از بن همی بشوید بنیاد من

□

تا کی وجوه شام ز خون جگر کنیم؟

□

چند خواهم بودن آخر پای‌بست

□

در میان چندین تفاوت از چه خاست

□

چون گرفتاری که خود را یابد از زندان خلاص

□

آن کو نشد مسلم او را نژند کن

□

ذکرش به خیر ساقی مسکین نواز من

□

گلبن تر سرخ روی از گریه‌ی رنگین من

□

کامروز ز دیروز بسی زارترم من

□

و آن یار نشد، دریغ، حاصل

□

رو نهاده سوی دریا بهر در

□

کاروان رفت و خستگان در خواب

□

در هر مزار افتاده است اینسان چراغ مرده‌ای

□

چو بدیدی تو بدر او تو ز دیدار یاد کن

□

زان که مسافر از وطن بار چو بست می‌رود

□

تو خانه فروزنده و من خانه به دوشم

□

وحشی بی خان و مان در کوه و صحرا همچنان

□

افتان خیزان، چو لاشه‌ی لنگ

□

کز جوار حضرتش جا دادی احسنت ای ملک

□

یک دکان زینجا که هستی برترآی

□

در چمن وحشی چنین دامن پر از گل می‌کند

□

به چنین حال بوالعجب تو از ایشان ادب مجو

□

بس حکایت‌های شیرین باز می‌ماند ز من

□

هم از آن روی نکو یوسف هر بازاری

□

ترسم که سر زند ز تو بی‌اختیار داد

□

ای دو جهان غلام تو، جان و جهان کیستی؟

□

چون کنون می‌رانیم تو از جنان

□

زان یکی کان در عدد آید ترا

□

علاج دعوی سد خونبها تواند کرد

□

چو دل جمع گردد شود تن پریشان

□

چو خورشید جهان آرا که بر چرخ برین آید

□

بوسه می‌بخشند، اما جان شیرین می‌برند

□

که صید بیشه‌ی بسیار در کمین دارم

□

زحمتی هر دم ز دیوان می‌کشم

□

پرده زین کار مکن باز امشب

□

ابری است عین قطره به بازار آمده

□

یعنی که اتحاد بود انتهای عشق

□

در جان و روان ای جان چون خانه کند کینه

□

با هواداران ره رو حیله هندو ببین

□

تا قیامت سرانگشت به دندان ماند

□

ز دام و دانه و پروازگاه و آشیان فارغ

□

فریاد و فغان از دل ابرار برآمد

□

شد ترنجیده ترش هم‌چون ترنج

□

چون ز غیرت می‌گدازم چون کنم

□

کاتش به جان نگیرد دل در فغان نیاید

□

حدث نشود شکر که خوری شکر چو چشد ز شکر او

□

به آن غالب حریفی رشک بر فرهاد می‌آید

□

چین کاکل به سرت چتر فرازیها کرد

□

بر هر کسی گشاده طریق صلات تو

□

کی مرا گوی غرض در خم چوگان آید؟

□

درون بس فراخ و سرش تنگ بسته

□

تا به سنانی ز مه قمر بربایی

□

به روز عرض جزا حایل گناه توام

□

خشم از شیران چو دیدی سر بنه شیشاک شو

□

دور خوبی گذران است نصیحت بشنو

□

ز هشیاری چه می‌گویی که مستم

□

کز آفتاب پل کند از باد نردبان!

□

وآن شیفتگی هنوز برجاست

□

گفت من هم در فنا بگریختم

□

ما بنده آنیم که او بنده نوازست

□

از غیر کمتری ، ز سگ آستانه هم

□

در خاک بود نه مه آن خار تا به گردن

□

بر همزدن دو چشم و به صد نیش خستنش

□

که ز آه سحری بر صف اعدا زده‌ام

□

غالبا طوقی به گرد کوی جانان کرده ای

□

که دارد این چنین یاری؟ دریغا

□

بس که در ره گذرش کشته‌ی بسیار بود

□

ز آتش عشق آب من شد جوش زن

□

و ز پدر نخل وقار لشکری را برگ و بار

□

نهان چون ترک در خرگاه روزه

□

وفای صحبت یاران و همنشینان بین

□

اگر به روی تو افتد نگاه باز پسینم

□

تیر بر گنجشگ مشکن چشم تیر انداز را

□

به ازین کار و بار داشتمی

□

حرص هر که بیش باشد ریش بیش

□

دانیم که از درد توان جست دوا را

□

تا در هوای آن قد رعنا فتاده‌ایم

□

چه جوهردار تیغی تو چه سنگین دل نگاری تو

□

تو دانی خرقه پشمینه داری

□

تا رخ خوب تو شد سرمایه‌ی حیرانیم

□

کانچه غیر از ماست دیوار و در زندان ماست

□

گر عاشق صادقی نشان کو؟

□

بر همه یکسان درآید شام‌گاه

□

در عذابش آرمیده بودیی

□

حفظ جمعیت اجزا نکند طبع جبال

□

خون عشاق ابد تازه بجوشد ز روان

□

وان رفتن خوشش بین وان گام آرمیده

□

که پر شد ز گوهر همه آستینم

□

همه طرز تازه گویی، ز تو کیست تازه گوتر

□

تیر به زین در کمان نتوان نهاد

□

این جهان و آن جهان بر خوان تو

□

کند روشن شراب همچو زنگست

□

نعوذباله اگر پا فرو رود به خلاب

□

کل شیء منکم عندی حسن

□

عارفان آنجا مشام عقل مشکین کرده‌اند

□

خال است و خط و کاکل و زلف زره گرش

□

تیر جست ای صید غافل چشم بر صیاد کن

□

عزیزان، بنگرید: آخر چه خوارم؟

□

گوزن سیاه چشم، پلنگ ستیزه کار

□

تو چنان گردی که گردد پیش تو همچون سراب

□

هرگز طلب نکرد دل باز رسته‌ای

□

هر سوی باغ بود هر طرفی مجلس و طو

□

از نظر ره روی که در گذر آید

□

برون ز دایره کافر و مسلمان باش

□

خنجر زد آنچنان که نگه را خبر نبود

□

در میکده بنشین که ره کعبه دراز است

□

آن رحم و آن روده‌ها ویران شود

□

وندرو باده اثر کرده که در عین خمارست

□

میان ناز و نیاز آشنایی نشدست

□

خوش آید شب بازی لیک از سپس پرده

□

یار را با ما گذارید این زمان ما را به یار

□

هم گل به شکفته ست بدین رنگ و بدین بو

□

از کناری باد صبح انداخت خود را در میان

□

صد علم از عاشقی افراشتی

□

نه ز غدرسپهر کین‌توز است

□

آهنگ حجاز گیر و اهواز

□

زانست که بی نعره‌ی مستانه نباشم

□

چونک برافشاند یار آستین

□

دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ

□

پاداش وفای من جفا کردی

□

کش از ره دگر ز مقابل نمی رسیم

□

سرخ رو همچون شفق تا صبح محشر آینه

□

بهر آن کوثر گروهی شاد و مست

□

بنواز باری نوبتی چون میزنی عشاق را

□

چشمم به حسرت از پی او بازماند و رفت

□

کاندر تموز مردم تشنه‌ست برف جو

□

می‌بارد از آسمان خریدار

□

تا تو ای شاخ گل تازه به رنگ آمده‌ای

□

دست جد تو ذوالفقار نداشت

□

بی‌گلستان رخت چند تپد در قفسی؟

□

چون برون آیم ز عالم با توام آن دم رواست

□

تو از دی و ز فردا بر گذشته

□

گام بر روی هوا آسان زنی همچون سحاب

□

هم بنده بیچاره هم خواجه نسابه

□

خیال باشد کاین کار بی حواله برآید

□

تا آهوی چشمت سگ خود کرده خطابم

□

گرچه مستوجب سد گونه جفایی، بازآ

□

یک نفس با من نیارامید رفت

□

غافلست از طالب و جویای خود

□

نهان در چین شبگون سایبانست

□

کاوراق سبز چرخ شود برگ تاک ما

□

شب مده و روز مجو عاج به شمشاد مده

□

اگر به مصر بردبار از چمن بویش

□

که من زو نشان جستم از بی‌نشانی

□

تا ریختیم با تو، بد افتاد نرد ما

□

چگونه روی تو بینم؟ که در زمانه نپایی

□

ایکاش دانمی که چه کردم به جای ری

□

زان سخن در ششدرم افتد همی هفت اخترم

□

به پیش کلبه‌ی من حکم بوستان دارد

□

ما لم یضلوا فی الهوی لا تزعمو ان یهتدوا

□

بود کن شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم

□

که راه کوی شیرین را ز سر باید قدم کردن

□

نعوذبالله اگر پای من به سنگ بر آید

□

از آن شیرین لبش کامی دریغا

□

اندک‌اندک رخت عشق آنجا کشد

□

چون گریزم زو که با من هم تگ است

□

این زمان جرمهای یکسو چیست

□

آه سرد و اشک گرم و چهره‌های زرد کو

□

که رسم خنده رفت از یاد لعل نوش خندش را

□

هر دل که سراسیمه‌ی سیمای تو باشد

□

غوطه بسی زد به خون تا به کناری رسید

□

باشد که شود دوست دگربار که داند؟

□

می ندارد سود با تو پس زیان می‌بایدت

□

بی ستون کرد و زمینش جای کرد

□

به صحبتی که مراکس طلب نکرد بیایم

□

که ای من غلام چنان ناگهان

□

بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش

□

تا نسوزد پیکرت بر آتش سوزان عشق

□

برو برو که تو پنداری امتیازی هست

□

که بانگ زاغ چون شاید به خنیاگر فرستادن

□

کرد عالم را پر از شمع و عسل

□

چو نیکو بنگری ثعبان حجابست

□

نسخه‌ها دارم اشارت کن اگر کاریت هست

□

و آن روح قدس پاک است از صورت‌ها ساده

□

استخوانم به بیابان عدم کن پرتاب

□

شانه‌گر زلف گره‌گیر تو از هم نگشاید

□

دزدیده هم از دور تماشا نکند کس

□

کشت مرا جفای تو بی‌سبب جنایتی

□

برساز ستا چاک زد این سبز دوتائی

□

مرغ و ماهی گردد از وی بی‌قرار

□

چه موجب است که سازند تاج دولت دال

□

یک دو سخن به نایبی بردهم از زبان تو

□

همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب

□

اسم اعظم را نوشتم بر نگین تازه‌ای

□

که بعد حرق هوا التیام بود محال

□

از رخ چون نگار خویشتنی

□

رفت صوفی سوی صافی ناشکفت

□

گوهر کان لامکان اختر برج کبریا

□

کس نداند که کدام است مه ومهر کدام

□

بی‌وصالش جان نیابی جان مکن

□

که تاب گرمی آن پرده‌ی حجاب ندارد

□

حرف از لب جان بخشش با عیسی مریم زن

□

نگذارد که دگر گام نهد بر سر گام

□

زلف تو بازی چه عجب می‌کند؟

□

ذره‌ای نه روی ماند و نه ریا

□

یک لقمه خورد کاسه‌ی سر پر غرور یافت

□

تا ز ماه عارضت بنمود خط عنبرین

□

می‌نگنجد در جهان در خویشتن پا کوفته

□

جوان بخت جهانم گر چه پیرم

□

ولی مقید آن حلقه‌های گیسویم

□

چمن خوش بود خاصه در بامدادان

□

نزد تو مردن به از تو دور و حیران زیستن

□

مبتلی گردد میان ابلهان

□

زانکه این طایفه را نام و نشانی دگرست

□

گوشه چشمی بجنبان و بینداز از تنش

□

لقبشان کرده حوران خانه خانه

□

هم به یاد او سوی تخت سلیمان می‌رویم

□

ور چهره نیفروزی کی صبح شود شامم

□

اینکه یک سردر بدن دارم بود گر سد هزار

□

آن زاهد خشک جان فشان کو؟

□

که مسیح کرم زمانه‌ی اوست

□

وز هر ورقی گلی نشان کن

□

از کجا می‌آید این دیوانه‌ی سر در هوا

□

گر ز آنک درویشی کند از بهر می خلقان گرو

□

گمان مبر که بدان دل قرار بازآید

□

زان قد و قامت و بالای به من

□

بهانه غمزه‌ی مشکل پسند کرد و گذشت

□

او بود، همه او، بس، تنها همه او دیدم

□

عقده‌ی چندی دگر بگشاده گیر

□

در درون ره دادش و بستد جوی

□

آن سبزه‌ها که زینت بستان حسن تست

□

وسوسه‌ها را بزن آتش تو به یک بار و مرو

□

تا بی تو زین کباب چه خونابه‌ها چکد

□

که گناه از طرف عاشق دل داده نبود

□

همه تن دیده و بر نیم نظر قادر نیست

□

میزار از من بی‌دل، که سر در پایت افکندم

□

چون سر مستان سر هر جانور گشته گران

□

گفت یا رب در دلم افتاد شور

□

پیش او گفتم که یارای زبان باشد، نبود

□

گاه دمم فرودرد از سبب حیای تو

□

که باد غالیه سا گشت و خاک عنبربوست

□

که یار وعده خلاف آن چه گفت باور کرد

□

پرخماری در پی این باده پیماییم هست

□

دلت آیینه‌وار باید کرد

□

بیخبر از حالت خندندگان

□

آنجا که سراپرده‌ی سلطان من آنجاست

□

حکایتیست که گفتی هزار بار دگر

□

هست شرابات ما از کف شاهنشهان

□

خوش حریفی از حریف آزاریت معلوم شد

□

اثر نمی‌کند این ناله‌های بی‌اثرم

□

خو گرفتم با جفای او غلط کردم ، غلط

□

بی‌نور بماند در شب تار

□

بیمار توام باز نپرسی و نیائی

□

بر اوج سریر چرخ خضرا

□

گه بسته‌ی تهمت خراسانم

□

کدامم من چه نامم من مرا جان تو مرا تن تو

□

بشکست عهد چون در میخانه دید باز

□

که در پناهش پیوسته بی پناهانند

□

که آتش در دل و داغ ندامت بر جگر دارد

□

مرا آن بخت کی باشد که تو خواهان من باشی؟

□

دم به دم من پرده می‌افزوده‌ام

□

سجده‌ای از من نبیند هیچ کس

□

تو می‌دانی چه می‌ها دوش از پیمانه‌ای خوردی

□

بو گرفته‌ست دل و جان من از عنبرشان

□

ورنه در امداد خیل حسن را تقصیر نیست

□

تو بر سریر حسن امیر ستم گری

□

رنگینی منقار ز خون دل باز است

□

بد رفت، ندانستم، گفتم: مگرت افتد

□

هم چو مجنون بدوند از عقب محمل تو

□

چنگ از جان باز دارد مردوار

□

زیرا که دیر ساله‌ی زندان حسرتم

□

می‌نال در این پرده زنهار همین شیوه

□

گوهر جان به چه کار دگرم بازآید

□

با شاهدی می‌خورده‌ام، کاو باغ رضوان پرورد

□

می‌کشد اینچنین برون خلوتیان خواب را

□

که نشاید سخن در آن گفتن؟

□

گفت جوع الکلب زارش کرده است

□

ازچه می‌ندهی به عزرائیل جان

□

طالبی را که کسی مثل تو مطلوب شود

□

باز مرا می‌فریفت از سخن پرفسون

□

آید و رخ به کف پای تو ساید گستاخ

□

من تنگ دل از حسرت آن تنگ دهانم

□

گو بیایید به میخانه ، خرابش نگرید

□

مرا که جان به لب آمد کجا برم تریاک؟

□

از آن به خانه‌ی زراد خسروان ماند

□

که تا کله بنهد پیش چار ترک تو را

□

وحشی چنان نشد که شود باز رام من

□

هم تخت و بخت دادن هم بنده پروریدن

□

که عقل کل به صدت عیب متهم دارد

□

غزالی شد شکار من که شیرانند نخجیرش

□

رفع عطش نمی‌شود تشنه‌ی این زلال را

□

چون تو به غمم همیشه شادی

□

چیست دارم گوهری در اندرون

□

ولی نبود فراق تودر گمان ما را

□

کیست کو سد آفرین بر اعتقاد ما نکرد

□

سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

□

بس که نهادی بلند پایه‌ی اعجاز را

□

هم غالیه در دامن زان سنبل پرچینم

□

من سرگشته را بی‌خان و مان کردی، نکو کردی

□

چون که من رنجور و بیمار توام

□

این تنگ‌دلی من از آن است

□

در دلش کی کینه‌ی موری بود

□

انگیز طبع سحر طرازم زیاده شد

□

در دی نبود سردی فی لطف امان الله

□

روزی که رخت جان به جهانی دگر کشیم

□

یک جمع سراغ از در خمار گرفتند

□

ما را هزار بار نه یک بار می‌کشد

□

لاله‌زاری؟ چمنی؟ بستانی؟

□

تو چرا مخصوص باشی ای ادیب

□

گر چه کوثر نمی از جرعه‌ی پیمانه‌ی ماست

□

به پوزش کجا چاره این بود بس

□

ای فربه از بایست خود باری ببین بایست او

□

نیالاید به خون دامان عاشق

□

حال ما دگرگون گشت جمع ما پریشان شد

□

ور از در درائی دیارت کجاست

□

چو اندر گوشت کرمان اوفتاده

□

دور فلک به کار و قرار زمین بجا

□

نیم جو زر یابی، نان خر تو بخور

□

که کردیم با چرخ گردان شمار

□

وگر یک دم زدم بی‌تو پشیمانم به جان تو

□

به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد

□

کانجمن را ز رخت صحن گلستان کردی

□

بسی را فکند اندران داوری

□

در خم زلف پریشان چه خوش است

□

وی که بی‌ره را تو پیغمبر کنی

□

در جهان هرگز نکرد این احترام

□

خروشیدن آمد ز پرده‌سرای

□

وز بهر نقل کرکسش مردار شو مردار شو

□

بشنو ای خواجه اگر زان که مشامی داری

□

هر بار که یاد لب و دندان تو کردم

□

نه اینست اگر بازجوئی درست

□

با خاتم سلیمان شیطان چه کار دارد؟

□

چون دو عالم پر زر و پر خواسته است

□

بنگر که با تو چند بگفتند انبیا

□

همان خواهش و رای و آرام او

□

لنا فی العشق جنات و بلدان و اسواق

□

از دیده‌ام که دم به دمش کار شست و شوست

□

که جام باده شد سرچشمه‌ی آب بقای من

□

برآهخته شمشیر و بر بسته تیر

□

چشم خوش نرگس از چه بیناست؟

□

کف بی‌دریا ندارد منصرف

□

ده برادر آمدند آن جایگاه

□

ز کاخ همایون به هامون شدند

□

ای تن تنتن کرده تن را همه جان کرده

□

اگر تو خندی و من سوز دل کنم اظهار

□

که به بازار غمت جای خریدار نماند

□

که در خود یکی ذره سستی نیافت

□

نیست ممکن که جمال تو در آنجا بینیم

□

زان پیش که بگذارد گلزار نگه دارش

□

سرگشته‌تر ز دایره بی‌پای و بی‌سرم

□

بگیرم کشانش بیارم بروی

□

فرق‌ها پیدا شود از کوفته تا کوفته

□

و الله ما راینا حبا بلا ملامه

□

مشک چین را به خطا خواهم دید

□

چو کوهی روان خنگ ختلی به زیر

□

لب او از شکر خنده شراب عاشقان سازد

□

چیست این گفت اسپ لیکن اسپ کو

□

تا نپنداری که ما را جز تو یاری دیگرست

□

سزد گر برو بربگیریم راه

□

وی خراب امروزم از فردای تو فردای تو

□

کو باده اجل که مرا بی خبر کند

□

که هیچ کس ننهاده‌ست این بنا جز تو

□

نه دل بلکه پولاد را کرد نرم

□

عمر ما، افسوس، بگذشت و تو را نشناختیم

□

جهانی ماورای نار و نور است

□

نفس تو از تو خری برساختست

□

تو با شاخ تندی میاغاز ریک

□

زاری این قالب چون چنگ من

□

که صدر مجلس عشرت گدای رهنشین دارد

□

نتوان گذشتن از سر عیش مدام خویش

□

چو از ژرف دریا برآید نهنگ

□

امید که از درم نراند

□

تا پرش در نفکند در شر و شور

□

می‌شد و می کرد بد مستی بسی

□

زبان شاه‌گوی و روان شاه‌جوی

□

انت لنا البر ولی المنن

□

جنس خانگی باشد همچو لعل رمانی

□

سیمین بران که سخت‌تر از کوه آهنند

□

که پشتت قوی باد و بختت جوان

□

که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌وفایی

□

که خود نیلش سراب عمر خوار است

□

به ملک فقر آمد افتخارت

□

که نشنید کس بچه‌ی پیل تن

□

همچو گوهر تافته از عین کان این است او

□

که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم

□

تو سیه زلف و سیه چشم و سیه مژگانی

□

نگارنده نقش این کارگاه

□

کر می لعل یار سر مستیم

□

حیرت او دم به دم می‌گشت بیش

□

خوشی فردوس برخاست از میان

□

بیاراست لشکر چو بایست شاه

□

گر نوش کنی لوزینه من

□

آنکه از شمشیر او خون می‌چکید

□

اندوه و آن دو سنبل شب رنگ می‌خورند

□

کو نظرگاه خداوند لباب

□

کز بهانه در گمانی ساقیا

□

میان ببسته به زنار در مناجات است

□

دو درست سیم آمد حاصلم

□

به کین پسر داد دل را نوید

□

رها کن ماجرا را ای یگانه

□

با نعره‌های قلقلش اندر گلو ببست

□

درویش گرفت و پادشا هم

□

تا شده ظاهر ازیشان معجزات

□

جز به تیغ خویش قربانم مکن

□

همه را گوش فرا داد و شنید

□

هر ذره‌ئی ز آب و گلم در هوای تست

□

خردمند و روشن روان آمدند

□

مرا راهی به سوی آن یمن ده

□

دی گناه امروز خواهد شد روا امشب ثواب

□

خم ابروی تو ننواخت به یک شمشیرم

□

تا بود هم‌راز تو هم‌چون منی

□

در بهارم ز دست می‌برود

□

هم حیض و هم زناش، گهی ماده گه نرک

□

پای تا فرقت بیالودی همه

□

ابا موبدان و ردان تیز گشت

□

ای بی‌تو سماع‌ها فسرده

□

در گردشند بر حسب اختیار دوست

□

بی اثر شو که اثرهاست در این بی اثری

□

آب شوری جمع کرده چند کور

□

که جهان مسخرم شد چو برآمدم به رنگش

□

بلبل شیفته، یغماگر نیست

□

کرد انکار و بدین راضی نبود

□

همه کار و کردار فرخ نهید

□

در رقص چو ذره‌هاست دیده

□

خبر کن ای صبا زین نکته باری نکته دانم را

□

من که ننالیده‌ام ز هیچ عذابی

□

نامه‌ی دیگر نویس و چاره کن

□

هم بدان ساعدان سیمینم

□

زان آب حیات اینک یک جرعه به جامم کن

□

ز پا افتاده‌ام حیران کجایی

□

به گوراب اندر همی دخمه کرد

□

بی‌کار شوی هزارکاره

□

ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد

□

آسوده دل از کوثر و فردوس برین باش

□

یک به یک واگفت از گیسو و رو

□

لشکر هجران بتاخت در سر من تا گرفت

□

ز خود نرفتن و پیمانه‌ای نپیمودن

□

ولیکن چون نظر کردم چنانست

□

بیابان نبود ایچ پیدا ز کوه

□

شاباش زهی شکر فسانه

□

غمی دارم و غمگساری ندارم

□

بس که به دوستی او با همه شهر دشمنم

□

گر فزون گردد توش افزوده‌ای

□

که غرقه هرچه ببیند درو بیاویزد

□

یک لحظه جفت بود و همه عمر فرد ماند

□

مانده‌ام در میان غوغایی

□

چو آمد به شهر اندرون نامجوی

□

تا خود چه جفا گفتی با خارک پژمرده

□

یاد پدر نمی‌کنند این پسران ناخلف

□

یاد دهان تنگ تو هیچ نشد فرامشم

□

جان او از باد باده می‌چشید

□

از بخت بدم، باری، جز مات نمی‌افتد

□

که در خور تو، ازین به که میستانی نیست

□

تا به مرگ خود نمیرد آن نگار

□

به نزد سپهبد یل زابلی

□

چه غریب است نظر به تو چه خوش است انتظار تو

□

به لشگر عجبی وقت کارزار من آمد

□

سر زنجیر به پای دل دیوانه زدند

□

بنگر آن سردی و زردی خزان

□

یافته زان بهشت زیب جمال

□

دانی از چیست زان دهان بشکست

□

بنیاد همه به باد برداد

□

به نیکی و پاکی و فرزانگی

□

هر قدمی درافکنی غلغله ای به قافله

□

پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

□

گر تر کنی دماغ ضعیفم به بوی خویش

□

آن شبه‌ش در گردد و اویم شود

□

نظر به حال دلم کن، ببین که: چون کردی؟

□

راهم این بود، نبودم گمراه

□

یا یخی بس سوخته از درد این

□

جهان را نمانند بی‌کدخدای

□

ماییم کمان و باده چون زه

□

که به حشرم دگر انگشت نما خواهد کرد

□

پیغام می‌شمردم حرفی که می‌شنیدم

□

در نبرد و غالبی آغشته‌ای

□

جان ز شوقش پیش دستی می‌کند

□

هشت بهشت و چار جوی از بر سدره بنگری

□

گرچه گفت اسکندر و باور نداشت

□

که گیتی مرا از کران تا کران

□

جان چشم به خویش درنهاده

□

گشت طغیانی ز استغنا پدید

□

هر کجا خامه‌ی نقاش کشد تصویرم

□

او همه رد کرد از حرصی که داشت

□

که امید دل و جانش تو باشی!

□

گه شکستم، گه خمیدم چون کمان

□

چو تار طره او روز من شب تارست

□

کزو دارد این تخم ما تار و پود

□

با شیر توایم خوی کرده

□

به آن صیاد جان بودم گمان بر

□

نومید کس مباد ز امیدگاه خویش

□

بر دروغ تو گواهی می‌دهند

□

نیم جانی مانده وین هم برده گیر

□

اگر عشق از بن و بیخت بکند است

□

تا روزه‌ی تو روزه بود نزد کردگار

□

همی تخت شاهی بیاراستند

□

گل از رخ زرد من دمیده

□

تا که ملک فروکند سر ز دریچه سما

□

بر من بی دل که در کوی تو مسکین و غریبم

□

از شقاوت غافلست و از شرف

□

دست با وی در کمر خواهیم کرد

□

همان بر سرم از جور آسمان شرریست

□

مهر تو در جان من گنج بود در خراب

□

ببر تا بیاموزد او سرفشان

□

و آن نیز برفت پاره پاره

□

آن وحشی که با من صحرانورد نیست

□

که در آنجا گذر محرم و بیگانه نبود

□

و اعتقاد خوب با برهان تو

□

تا ز غمت دیده‌ام در گهر افشانی است

□

طشت کرده سرنگون خون از رگان انگیخته

□

ذره‌ای نه دیدم و نه یافتم

□

همی برگشایم به فریاد لب

□

او نیز بجست یک سواره

□

ماند چون چغدان در آن ویرانه‌ها

□

برقع بپوش و طعنه به باغ ارم مزن

□

از سلیمان تا سلیمان فرقهاست

□

ازین میان همه در چشم من تو می‌آیی

□

کو سالکی که زحمت این هفتخوان نداشت

□

سهلست اگر بقای شما در فنای ماست

□

رخان چون گلستان و گل در کنار

□

سر می‌کند از نهان خیره

□

به مهد امن و امان کافر و یهود هنوز

□

که در این کوچه کسی نیست که بدنام نماند

□

یا که بی‌گفتی شکالش حل شدی

□

که سگان را دهان بود در وی؟

□

نرسد زو مگر به جامه زیان

□

تن کیست طفیلیی به فتراک

□

همش تاختن دید و هم کارزار

□

بر گنبد چرخ نردبان نه

□

پهلوی یار خود خوشم یاوه چرا روم چرا

□

اول به سر دویدم، آخر ز پا فتادم

□

تا بدیدی جرم خود گشتی معاف

□

نقد است این دم آنهمه بر خوان صبحگاه

□

همائی را فکندن استخوانی

□

نه به یک کرت، به صد کرت مدام

□

یکی رستخیز است گر رامش است

□

ننگ باشد ز مرگ لنگیدن

□

خلعت حسن چو شد راست به بالای تو شوخ

□

گل منفعل از غنچه‌ی شاخ چمن تو

□

کژ روم با تو نمایم دشمنی

□

وز معجزه‌ی موسی زلفش شده ثعبانی

□

کز خود شوی آسوده از داد نخواهی شد

□

کی از آن سرگشتگی بیرون شود

□

همه در پناه جهاندار بید

□

در چنان دریا تکبر یا که ننگ و عار کو

□

که در وی سرنگون آمد تأمل‌ها و فکرت‌ها

□

نموده‌ایم سوالی، شنیده‌ایم جوابی

□

می‌کشی سر خویش را سر می‌کنی

□

کزان باد هوای او دل ابرار در جنبد

□

هزار طاق پدید آرد از پی یک جفت

□

هندوچه‌ی بستان جمالست نه خالست

□

فراخیش را زود بینی کلید

□

طفقوا الی صوت النداء و ساقوا

□

هدف تیر نگاه تو و آهی نکند

□

هیچ کس موی ندیده‌ست بدین پیچانی

□

صد سقم بینند در تو بی‌درنگ

□

یاد رویت راحت افزایی خوش است

□

روز گشتی شب، کان زلف به رخ کردی باز

□

وافکند اندر سر این مشت خاک

□

که آمد به پیروزی و فرهی

□

ای مدد سمع و بصر شعله و انوار تو کو

□

مگر خفته‌ست پای تو تو پنداری نداری پا

□

از کفر چو برگشتی جوینده‌ی ایمان باش

□

نام من اینست بر لوح از قدر

□

سرمست شوی ز چشم رعناش

□

که دزد هوی را بزندان کنند

□

پیش این سر پا برهنه می‌دوی

□

وزین تازی اسپان آراسته

□

مرگ نقد و حیات نسیه

□

به درد بی‌کسی در کنج محنت دردمندی را

□

سلطان قضا امر به خون ریختنش کرد

□

انتم الباقون و البقیالکم

□

ورای عرش و کرسی متکایی

□

چهره چو ماه منخسف، یافته رنگ اسمری

□

گفت بر ما شد ترا کشتن حرام

□

که خورشید چهر و برومند بود

□

تا گل چینیم دسته دسته

□

قیاسی نیست کمتر جو قیاس اقترانی را

□

حیف است که بر خاک نشانند به جز تاک

□

وآنچ با قارون نمودست این زمین

□

مرا چه جای کرامات و نام یا ننگ است؟

□

شمع خود بگرفتی و بیرون شدی

□

این سخن گفتن بود از من هوس

□

همی نام یزدان بروبر بخواند

□

سر سر عاشقانش در بلا آموخته

□

آهوان دارند آنجا خوی شیر خشمناک

□

تا تخته‌ی تن پاک بگشت از همه رنگم

□

تکیه کم کن بر فن و بر کام خویش

□

از روی جهان زلف شب تار گشادند

□

می نیابی تو به شرق اندر مردی هشیار

□

آن به که کشت و ورز کند مرد برزگر

□

ازو بر شده موج تا آسمان

□

در دماغ عاشقانش باده و افیون شده

□

جهد نمای تا بری رخت توی از این سرا

□

وه که با این همه امید بسی نومیدم

□

تا دو سه روزک شود از قوت خوش

□

روز چگونه بود چون نبود آفتاب؟

□

از توسن غرور بزیر آید

□

زین گونه شکسته پر و بالست

□

ز گردان و سالار و از کشورش

□

خدمت کاووس و آذرنام کن

□

نامسلمان پسری فتنه‌گری پادشهش

□

با چنین آتش چسان مانم خموش

□

دیده گردد نقش باز و نقش زاغ

□

در دل غمگین حیرانم گرفت

□

خوردن افعی همه تریاک شد

□

زیر یک آواز او صد راز بود

□

برآساید و رام گردد زمین

□

آب بنوشد ز ثری یاسمن

□

گردن دراز کرده‌ای پنبه بخواهی خوردنا

□

صاحب نظری نیست که افسانه نکردی

□

سوی بلقیس و بدین دین بگروید

□

فراقش کرد پیرم، با که گویم؟

□

از چه رو، کار تو درهم کرده‌اند

□

که بلبل در قفس بی پر و بالست

□

برین سان بود گردش روزگار

□

تا کی نهان بود دل تو در میان طین

□

بهر خدا نوازشی سینه‌ی فکار خویش را

□

گواه من نبود غیر بی‌گواهی من

□

از پی تعلیم او را گورکن

□

جان و دل و چشم همه از کار برآمد

□

هرچه درد و دردی است آن کار ماست

□

پستی و زردی گزید تا برهد از گزند

□

بگفت آن کجا دید و بشنید پاک

□

برای دیورانی را شهب انداز شیطان شو

□

از پی امتحان بخور یک قدح از شراب ما

□

هم در حضور دلی هم غایت از نظری

□

راز ما را روز کی گنجا بود

□

خویشتن را گو، مرا تاوان مکن

□

بزیر بار جفا، چون تو بردباری نیست

□

وز لب شراب داده که این آب کوثرست

□

هژبر از بیابان به دام آورد

□

عاشق کجا بماند در دور رنگ و بو

□

با دل خود در سخن اما سخن را رو در اوست

□

ترسم به هیچ نامه نگنجد گناه تو

□

تافت بر تو آفتابی بس عظیم

□

چو زخم او شود مرهم، دلم افگار اولی‌تر

□

اشتری ده که زیر بار درند

□

پیش او هر ساعتی اسرار دیگر گویمی

□

که بر سر نیارست پرید زاغ

□

من دست در ساقی زنم چون مستم از تجمیش او

□

سلیمانی به تخت آمد برای عزل شیطان را

□

در حلقه‌ی مویش به همان روز سیاهم

□

طفل را بنهادم آنجا زان صدا

□

خر بسی رانده‌ام برون از راه

□

عادت کژدم مگیر و پیشه‌ی ثعبان

□

می‌گزم دایم به دندان پشت دست

□

شود تا سخنها کند خواستار

□

ای دل و دین و حیات خوش ناچار مرو

□

عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

□

رخسار خو بپوشان کز دست رفت دینم

□

که بترک نام و ننگ آن عاشقان

□

ناگهی بر سر مراد رسید

□

که توان گفت پیش ایشان راز

□

بر بوی وصال جانفزایی

□

نشان داد ازان لشکر و بارگاه

□

همه بر همدگر افتاده و در هم نگران

□

ولیکن نقش کی بیند بجز نقش و نگاری را

□

چون شعله‌ای که از سر آتش شود بلند

□

آب جویش برده باشد تا به دور

□

بی‌روی تو دل من با جان چه کار دارد؟

□

بسی یاوه گفتند هر یک بمحضر

□

پیش جیحون سرشکم برود آب فرات

□

نهادی به روی زمین بر شکم

□

وز برای ما تو دریا را چو کشتی ساخته

□

دوش منت کش آن بار گران بود مرا

□

زیرا که در این مرحله جان هیچ ندادند

□

بی صداع و نقل و بالا و نشیب

□

شود آسان، چو در کارم تو باشی

□

کاندر قصیده‌هاش زند طعنه‌های چست

□

منع واجب آمدی بر دیگران

□

برون آوریدم به رای و به جنگ

□

واکنون همه بی‌بوی تو رنجور بماندیم

□

به باغ جان هر خلقی کند آن جو کفایت‌ها

□

کز صف زده مژگانش وارون شده اقبالم

□

آن برون آثار آثارست و بس

□

صبح امیدم به شام افتاد باز

□

که درین ره، بهر قدم چاهی است

□

وانک در مهر تو چون ماه بیفزود بکاست

□

برآیین و رسم سرای سپنج

□

نواله گر ندهی، استخوان دریغ مدار

□

پی صحرانوردی کوه گردی دشت پیمائی

□

ولی دریغ که از خاطرت فراموشم

□

سنگ چه بود گل نکوتر از زرست

□

با صدهزار عالم پس دانه‌ای چه سنجد؟

□

باد گردد مشکبوی و ابر مروارید بار

□

تا تو از رخ نقاب بگشایی

□

پدید آمد آن دختر نامدار

□

بی نصیبم زان لب شیرین مکن

□

در دل من ز بهر تو نقش و نشان چرا چرا

□

تن از ستم عشق تو بی تاب و توان شد

□

پشه باشد در ضعیفی خود مثل

□

که ز خود مشکل است سر دیدن

□

که تو را بر گل دیگر وطن است

□

با این جگر سوخته حاجت بکبابست

□

بدو داد دل شاه آزرمجوی

□

تا بود فرمان نویسی در بر دیوان دل

□

این چه حسن است بنازم قلم بی‌چون را

□

تا جعد مشک‌بوی تو را باد شانه کرد

□

مرده بود افسون به فریادش رسید

□

که بر خاک در خود خوار بینی

□

مثال نور نویسد بر او قلم تمثال

□

می ده که ز می صفا برآمد

□

به راه گلان دیو واژونه نیست

□

من چنین در رنج و تو آسوده‌ای

□

سبب خواهم که واپرسم ندارم زهره و یارا

□

هر گه که آید از خانه بیرون

□

نه مثال علت اولی سقیم

□

میان خون تپانم، با که گویم؟

□

طفل خرد، آن اشک روشن میمکید

□

از برای نو به گندم شد دلیر

□

که هرگز نیامیخت کین با خرد

□

که در چشمم ز یاد او دمی صدبار می‌آید

□

چرخ گردون را تمام اما بامداد فراق

□

ما و به جلوه‌گاه او جامه‌ی جان دریدنی

□

والتمسناها وجدناها لدیک

□

هزاران عاشق از سقسین و از بلغار برخیزد

□

تو ز فقر بحر در هامون میا

□

شده چون دحیه الکلب قریشی

□

ببستند آذین به هر کشورش

□

که آن را هیچ پایانی نمی‌بینم نمی‌بینم

□

سبب خواهم که واپرسم ندارم زهره و یارا

□

به صورت چون که زیبایی به معنی کار زیبا کن

□

واستان شمشیر را زان زشت‌خو

□

با آب نگار در نگنجد

□

نوید برگ سبزی هم نیاری

□

کز پسته‌ی تنگ تو یقینم بگمانست

□

نشست از بر چرمه‌ی تیزرو

□

کین خسته چند نالد هر شب بر آستانم؟

□

خار خاری هست اما زخم تیغ و تیر نیست

□

برخاست از میانه چو تیغ از میان کشید

□

عاقبت اندر رسی در آب پاک

□

پریشان‌تر ز زلف توست کارم

□

که در گردن از زه طنابی نبیند

□

زانک نتوان زد به غیر دوست دست

□

همش باد و هم بادبان تخت شاه

□

در سر هوس و هوای ساقی

□

وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

□

هر کس که مست نرگس شهلای او بود

□

غره‌ی هستی چه دانی نیست چیست

□

بر جان همه عشق او نگاریم

□

هر زیر و بم که گفت قضا، من نواختم

□

من به فغان نواگری یاد دهم رباب را

□

ازین تیزهش راه بین بخردی

□

جویای سر زلف چو شستیم دگربار

□

کیفیت صلح و صورت جنگ

□

تا با سپاه غمزه به هر کشور آمدی

□

نیم حیوان نیم حی با رشاد

□

که هر دم سوی میخانه گرایم؟

□

شده مبهوت جزع خون‌خوارت

□

برداشته دست در دعاییم

□

سپه را سوی زاولستان کشید

□

محنت زده‌ام، چه می‌کنم ناز؟

□

از تو دارد آرزو هر مشتهی

□

زیرا که من دل از همه عالم بریده‌ام

□

کز شهنشاهان مه پالوده است

□

ندارم طاقت هجران، به جان، زنهار، دستم گیر

□

کزین کار، کارت بجائی رسد

□

زلف را بفشان که صد چین در شکنج موی تست

□

مگر نزد یزدان به آیدت جای

□

طریق مردمی آخر نه از جهان برخاست؟

□

پادشاهان جهان جمله گدای تو شوند

□

جلوه‌گاه عجبی بود و نثار عجبی

□

گفت من رستم مکان ویران شود

□

آرزویی در دل این ناتوان انداخته

□

آن آینه که هست به رویش نشان آب

□

زانک باشد در خرابی جای گنج

□

نهادند بر سر ز آهن کلاه

□

بر سر دردم دگر دردی فزودی کاشکی

□

در پی آن بایدت تا مصر رفت

□

صاحب فضلش ندانم تا نبخشاید گناهم

□

عقل را سودای لیلی در ربود

□

چنان که گوشه‌ی دامن به خون نیالایی

□

که فارغ گشته از هر کس، جز از خویش

□

قمر در سایه‌ی پر غرابست

□

بران سان که بد تخت بی‌کار گشت

□

ورم از لطف بنوازد، زهی دولت زهی دولت

□

یک آفتاب نیست که در او زوال نیست

□

که به سر چشمه‌ی زمزم ندهم

□

که بدیدستم ز رب العالمین

□

نیست یار لعل تو تنها شکر

□

سالک آن زلف شاخ شاخ چو شانه‌است

□

بندگی افکندگیست ای هیچ کس

□

همش تاج و هم تخت شاهنشهی

□

در جنت حسن رویت کاشانه‌ای چه سنجد؟

□

بر زند بر مه شکافیده شود

□

خاکسار بتان کج کلهیم

□

خون مظلومان بگردن برده‌ای

□

با رخت کفر من همه دین است

□

چیست این جیفه که چون جانش خریداری

□

قامتت را سجده آرد عرعر از بانک صلوة

□

سپهبد شد از کار ایشان دژم

□

کان یار سر صحبت ما بیش ندارد

□

به زور غمزه‌ی کمان‌ها کشیده تا سردوش

□

آرزوی تنگ‌عیشان را مهیا کرده‌اند

□

بی‌جهازی را مقرر کرده‌ام

□

بر روی تو شیفته چراییم؟

□

چون شود دوست آشنای دو تن

□

کو نمیرد تا نمیری زار تو

□

نه چون بخت تو چرخ گردان شنید

□

عفا الله نیک فریادم رسیدی!

□

در تن خود غیر جان جانی بدیذ

□

تا مرا جمع نسازی و پریشان نکنی

□

که آن دو ننشستند بر جای رسول

□

گهی به چه فتد و گه به بند و زندانی

□

چون من از درد تهیدستی نکشت

□

تا چرا نه ذوق دارم من نه حال

□

ترا تیغ کینه بباید کشید

□

تدارک بالرحیق من الحداقی

□

مرغ غم بال کران تا به کران بگشاید

□

ظلماتی که از آن چشمه حیوان سر زد

□

خصم خود را رو بیاور سوی من

□

از پی آن کشش دگر، همچو ذباب می‌روم

□

دل به ما ده چند باشی بت‌پرست

□

بنشسته بدم غمگین شوریده و سودایی

□

پر اندیشه دل پر ز گفتار سر

□

جرعه‌دان بزم خود هفت آسمان خواهیم کرد

□

هم‌چو سرو و سوسن آزادی کنید

□

دیوانه را به حلقه‌ی زنجیر می‌کنند

□

وز گلاب آن دیگری بر وی فشاند

□

که همه روی مه از مهر فروزان آید

□

که تا دوا کند این درد ناگهانی را

□

چو بدیدم رخ زیبای تو چیز دگرست

□

بگفتند تا برنشاند سپاه

□

عیش خوش جاودان نمی‌یابم

□

کوی درویش به نزهت گه سلطان نزدیک

□

نی هم است و نه اندیشه‌ی سودم

□

از خیالی کرد تا خانه رجوع

□

خواهی که شوی به دوست باقی؟

□

شعرش به شعر من به قیاس است هم چنین

□

جسمانی و روحانی بگذار به یغمایی

□

زان جنایت مرا گرفت وزیر

□

شب هجران مگر پایان ندارد؟

□

چو آمد نامه ساقی چه نام آورد مستان را

□

کمد به در از پرده مه چارده تو

□

خوش فرود آمد به سوی پایگاه

□

بی‌قدر شود گهر شکسته

□

دل به رنج و تن به بدبختی نهاد

□

زان رو که ز بالای تو پیوسته بلا خاست

□

کز فسون و فسانه گوش گرفت

□

که در روی تو عمرش رفت بر باد

□

که میل طبع بی‌تکلیف می‌شد در تماشایش

□

کز سر سرو نتابد قمری بهتر از این

□

گفت اشتر بام بر کی جست هان

□

بهر نان گربه کند نزد سگان روباهی

□

مانده‌ای از ننگ خود سردرکنب

□

در ره دنیا نه مرد و نه زنی

□

و آفرینش ز جاه او بر جای

□

در هم شود عبادات، پی گم کند اشارات

□

ورنه بختم داد عقلم هم دهد

□

گل بی خار کس از گلبن این باغ نچید

□

نه به شب چوبک‌زنان بر بامها

□

نشنیدی و گوش وا نکردی

□

داستانهاست بهر گوشه ز دستانش

□

خانه‌ی موت و ولادت برکشد

□

دست از اندیشه بر شقیقه نهاد

□

که بر زمین نفتد بعد ازین دگر سایه

□

سرش گرمست از پیچیدن دستار می‌فهمم

□

بس طعنه می‌زند پر او بر پر سروش

□

باخبر گشتند از مولای خویش

□

اندر آن بودم که غیرت گفت: نی

□

نقب به گنج عزیز خوار برافکند

□

از خجل بفسردی و بگداختی

□

خرد داد بر تو گدائی نخست

□

نیابی خوشدلی را جایگایی

□

هر دم از مطلب جداتر می‌بدم

□

که توان تن و کام دل و نور بصری

□

وانگهی مفتاح زندانش به دست

□

در حریم هستی، او تنها شود

□

ز کاه و خوابگاه و آب و ارزن

□

گفت او را نیست از شمع آگهی

□

شفاعت گر روز بیم و امید

□

آنچنان رخ کسی نهان دارد؟

□

که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی

□

یاد او آمد و فکر همه را باطل کرد

□

باز گردد زان صفت آن بی‌هنر

□

گفت و گویی از میان برخاست

□

ز شرم قامت تو سرو کوژ گشت و دو تاه

□

خاک بر سر می‌فشاندی بردوام

□

به زنجیر فکرت شده پای بست

□

طعنه مزن، که: نیستی شیفته‌ی جمال من

□

کی خورد دانه چو شد در حبس دام

□

روزی به دیدن شب تارم نیامدی

□

بی‌پناهت شیر اسیر ارنبست

□

مگر که خاک سر کوت دلنواز آمد؟

□

ز مرغان چمن برخاست فریاد

□

گرسنه بودی و سیر از جان مدام

□

غصه را دست بست و غم را پای

□

بیاراست جانم به فضل درر

□

حاجب از جرم سجودی سر قیصر شکند

□

این گریه‌ی مستانه شد سرمایه‌ی خندیدنم

□

گر جوابش بر نویسی هم رواست

□

سپرد آن به کف صد بلا و رنج روانم

□

آزاد رست و رخت امان بر کران کشید

□

چو روستایی ده گنج می‌نهد به حصار

□

بگیر ای صدف در کن این آب را

□

چون چشم یار مخمور از مستی شبانه

□

اتی وبالم در ربیع و در خریف

□

مرید پسته‌ی شکرفشان شیرین باش

□

تو مبین این خلق را بی‌سلسله

□

مرا باری نظر دایم بر آن رخسار می‌آید

□

چه کند راحله و مرکب رهواری چند

□

من آه زنم تو راه من ناله کنم تو خواب

□

هم از بازی چرخ گردنده گیر

□

الاق مرور ایام التلاقی

□

گر بیابیدش به سوی خانه‌ی حافظ برید

□

یا ز دل پیکان آن ترک سیه مژگان بکن

□

در درون آن عمامه بد دفین

□

بهم کردند و عشقش نام کردند

□

تا ابد رهنمای و رهبر ماست

□

مغز آن سرگشته دل پر دود شد

□

مپیچان عنان من از راه بخت

□

سری بدین عزیزی در قعر جان نهاده

□

روضه اومید تویی راه ده ای یار مرا

□

تا کشیدم به نظر صورت مشکین خالش

□

پر غم و رنجند و مفتون و عشیق

□

که بشد کار من از دست و ز پا افتادم

□

چاه مرگ است درین سیرگه خرم

□

که جان ببازم و حاصل کنم رضای شما

□

ز ناف زمین سر به اقصی نهاد

□

همه خود نقش آن نگار بود

□

کان نورسیده میوه‌ی بستان ما رسید

□

گر سامری تو باشی گوساله می‌توان شد

□

وان در و دیوارها زنده شده

□

ندارد هیچ سودی، هم بگرییم

□

جمشید ماهی گیر بین، نو ملک زیبا داشته

□

خاک بر سر باد پیمای آمده

□

برافروخت چون چشمه‌ی آفتاب

□

که بر تو آید تیری که می زنی بی‌باک

□

گر خرقه تو چاک شد جان تو را نبود فنا

□

خلقی که در آن حلقه‌ی فتراک نکردند

□

روز محشر این زمین را نقره گین

□

چه اوفتاد که گشتی ز من جدا ای دوست؟

□

یکی انده و آن یکی شادمانی

□

زانک مه از روی او یک موی نیست

□

خرد را دگرگونه پیرایه‌ای

□

خبری ز بوی زلفش، اثری ز رنگ او من

□

بود بدیده‌ی باریک بین کبود هنوز

□

که توانایی‌ام از قوت بازوی تو بود

□

آن سخن بر شیشه خانه‌ی او زدی

□

غمت هردم دگرسان می‌نماید

□

صد و یک جان به جانان می‌سپردست

□

در نسخه‌ی توست این لغت ضم

□

راست رو شد به عالم افروزی

□

که غمزه‌ی خوش ساقی بود خمستانش!

□

من شکستم ز امر تا شد ریز ریز

□

لاله گو با رخ او ناز مکن هیچ مروی

□

ما همه ظلمت بدیم او نور بود

□

وگر پنهان نه‌ای، پیدا کجایی؟

□

از پی یک سیب بشکستیم صدها شاخسار

□

یک سخن با من بگو، دیگر مگوی

□

از درختان بس شگفتم می‌نمود

□

کابر رحمت بر سرم باران کنی

□

کان مسیحا دم ز وصلش روح در تن کرده است

□

که پیش باده‌فروشان گدای معتبرم

□

خود مجالش می‌نداد آن تندخو

□

بازم رهان، که با غم و تیمار مانده‌ام

□

بر کرکسان بین در هوا پرواز دشوار آمده

□

از بس که جان به فکرت فردا دراوفتاد

□

تا امام جمله آزادان شد او

□

بازم تو امیدوار کردی

□

تا دریدی لحم و عظم از هم‌دگر

□

بنده‌ی خود را به هیچ بهر چه بفروختی

□

خلف من باشند در زیر لوا

□

علی رغم من مسکین شنیدی

□

که روشنست ازین بزم، رخت برچیدن

□

بود آن این یک بر آن دیگر ببست

□

دل چه داند کوست مست دل‌نواز

□

ولکن ان فنیت اکون باق

□

که گنجهاست در این بی‌سری و سامانی

□

اگر به درد تو دل خواهش دوا بکند

□

آن نه کانگشتان او باشد دراز

□

شده است تن همه دیده چو دام، باده بیار

□

تا درو زاغ برگرفت نوا

□

از بار گران همچو کمانی بخمیده است

□

زین دو نسبت نفی و اثباتش رواست

□

نی کرده پایمردی با او دمی مدارات

□

کی بگفت اندر بگنجد فن من

□

آن که در حلقه موی تو گرفتار نشد

□

هین گو آمد میل کن در سوی چپ

□

عیش خوش جاودان نیابم

□

تو چون کنی، که ترا قدرت پریدن نیست

□

ما دست داده‌ایم بهر حال بند را

□

پا ببخشد شکر خواهد قعده‌ای

□

قلب عشاق را شکست افتاد

□

از حسرتم اگر رگ جان بگسلد چو تاک

□

بس که شوریده‌دل از لعل شکرخای توام

□

دعوت اهل ضلالت جود نیست

□

آورده خط به خون من و در عمل شده

□

جان هم سجود سهو برد هم قضا کند

□

مور در چه مانده بر مه کی رسد

□

در کدامین خانه گنجم ای کیا

□

دمی ز شاه معطل نبود خانه‌ی تو

□

وان سقامت می‌جهاند از سقام

□

ولی به ناز تو آخر نیازمند شدم

□

ابلهی وز عاقلان نشنوده‌ای

□

اگر یک بار دست از خود بشویی

□

هماندم که او خفت، رنجور مرد

□

کی رهائی دهد از بند گرفتارانرا

□

تاکه در عقل و دماغی در رود

□

گذشت آب چو از سر، چه سود چاره کنون؟

□

چشم سری عجب از بی‌خبران می‌داری

□

بیگانه‌ای که هیچ نگشت آشنای تو

□

تا بر آرم بی‌سپاس و منتی

□

هر دو عالم گوشه‌ی میدان ماست

□

که کمتر خط پیشش عقل پیر است

□

تا ترا یک جبه بخشم بی‌سخن

□

تو چه دانی سر این دام و حبوب

□

که خاک تیره دل گردد چو آب دیدگان روشن

□

همان لطف و همان دانش کند استاد صورت را

□

از آن خوش تر که دیدار رقیبان

□

رسم مهمانش به خانه می‌برد

□

نخواهی گفت: کای غم خوار چونی؟

□

جست و خیز تو بهر ملتمسی است

□

وانچ دانستی و می‌دیدی همه

□

تا به یک سو گردد این دعوی و کار

□

کز بهانه درنمانی ای پسر

□

عالم آشوب سپاهش نگرید

□

که بر رخ تو نیفتد نگاه بازپسینش

□

ز آرزوی گوش تو هوشم پرید

□

چو یاد آید رخت هر دم، کجایی؟

□

از سرشک شور حسرت برده باشد آب چشم

□

بی واسطه در کشیده دریایی

□

بد قضا گردان این مغرور خام

□

گرد سر کوی او بپوییم

□

آمده بد تیر اه بر مقتلی

□

پیرانه سر جامی بزن، دور جوانی را ببین

□

زین شدن تا آن شدن فرقیست زفت

□

سودای مجاز در نگنجد

□

اشک را مانند مروارید غلطان داشتن

□

صرف شد در راهشان عمری دراز

□

بی ز رشوت بخش کرده عقل و هوش

□

گله از بخت و روزگار کنیم

□

از شراب وصل ساغرهای مالامال زد

□

فریاد که سرمایه‌ی خون جگرستی

□

ترک تون را عین آن گرمابه دان

□

برین شکسته دلم از غم تو آن آمد

□

رسیده با سپه آنجا که ره نیابد باد

□

شیردادش حالی و در برگرفت

□

بو کند آنگه خورد ای معتنی

□

دور از تو چنین بمانده خواری

□

نگذریم از حکم او ما سه یتیم

□

گر کسی گوش دهد، قصه‌ی شیرین دارم

□

عیب بنهاده ز جهل آن بی‌خبر

□

گردش روزگار چتوان کرد؟

□

ساختیم آرامگاه و مامنی

□

ولی ترا چو من خسته یار بسیارست

□

من نیم گستاخ یا آمیخته

□

بی‌ضبط می‌نهد شتر بی‌مهار پای

□

مرغ جانهای نزار از سکناتش به خروش

□

که من گدای تو باشم، تو شاه من باشی

□

هست جانی در ولی آن دمی

□

بسا شکر که در آن لحظه در دهان انداخت

□

که خیالت به خواب می‌نرسد

□

جان نخواهد ماند و دل بنهاده‌ایم

□

گفت سگ کردی تو بر ما ظلم رو

□

شکری زان لعل جان‌افزای دوست؟

□

ز امر مادر پس من آنگه چون کنم

□

با تیغ کج اگر سرم از تن جدا کنی

□

روز روشن را برو چون لیل کرد

□

که بیند دیده‌ی عاشق به خلوت روی دلدارش؟

□

یاد عجز روزگار ناتوانی داشتن

□

هرک گوید نیست این سوداست بس

□

آنچنان دوزد که پیدا نیست درز

□

بشیر مادر اندوه زای اندیشه،

□

مرا ز مهر تو بی‌خواب و خور نکرده هنوز

□

فرق من و خاک کف پای تو

□

تاکه پیش از مرگ بیند روی دوست

□

چاره جز مردن نمی‌دانم، دریغ

□

هر چه دشوارتر و هر چه بتر

□

که را باشد مسلمانی مسلم

□

پیش ازین بر من نظر ننداختند

□

گوش من نشنود ازین سان پند

□

باقی بهانه‌ست و دغل کاین علت آمد وان دوا

□

کز شمیم خود باد نوبهار، خاک مرده را زنده می‌کند

□

زر به هدیه بردن آنجا ابلهیست

□

غم حور و سر رضوان که دارد؟

□

بهنگام شیاری و حصاری

□

دارویی آمد پدید آن درد را

□

آن خروس و سگ برو لب بر گشود

□

با دولت وصالت خوش بود روزگاری

□

گر بگذرد آب از رکاب آتش عنانی را چه غم

□

ور بی‌هنرم دوباره بفروش

□

نامه را تصحیف خواندی نایبش

□

تا بر سر کوت جان‌فشانم

□

چون بر خط او نظر گمارد

□

صعوه در سیمرغ هرگز کی رسد

□

با تو آن عاقل چو تو کودک‌وشی

□

از درگهت، آن کامیدوار است

□

اندر آتش هم‌چو زر خندید خوش

□

بال قدرتم بنگر، پر اقتدارم بین

□

تا برآمد عشر خرمن از کفه

□

نقش دومین چشم احول

□

تا نیست رهبرت هنر و فرهنگ

□

مرد سوی آسمان برکرد روی

□

عقل از آن اشکالشان زیر و زبر

□

با غمش غمگسار داشتمی

□

رو ببند حیله پای عمر مستعجل مبند

□

خط بر در جنت کش، خون در دل کوثر کن

□

سنگ مرگ آمد نمکها را محک

□

دیده‌ام بی‌ضیا و نور افتاد

□

آری من دیوانه سر کوی تو دارم

□

من ندیدم چون تو یک ماتم‌زده

□

هر کجا آوازه‌ی مستنکریست

□

بخایم هم از بن دندان جگر ناچار چتوان کرد؟

□

دانی سران را هم بود اندر تبع دنبال‌ها

□

گهی ز تیشه‌ی نازت چه ریشه‌ها که نکندی

□

می‌برد از کافرستانشان به قهر

□

چرا بود دل مسکین چو ریگ در جیحون؟

□

در دل شب، پرتو خورشید رخشان داشتن

□

همچو موری لنگ در چاهم ترا

□

شیر را عارست کو را بگروند

□

هیهات! که خورشید پرستیم دگربار

□

تیری از آن کمان به دل من گذر نکرد

□

تو یک سوار توانی زدن به قلب سپاهی

□

انتظار دود کندوری بدند

□

چون پود تو محکمی ندارد

□

زهره‌ی بوقبیس آب کند

□

همچو مرتاضان ریاضت کرده‌ام

□

لیک بر پنداشت گم‌ره می‌شوند

□

وزان خون لعل و مرجان آفریدند

□

تا نباشد بر تو حیفی ای پدر

□

همه‌ی شهر پر از تنگ شکر خواهم کرد

□

او سگ قحطست و تو انبان آرد

□

ور رد کنی، اینت خاکساری

□

اگر چهر گل را بود رنگ و تابی

□

قلبی هوی فی هوة و الدهر، ملق فی الهوی

□

گر بمیرم هست مرگم مستطاب

□

جان کز تو رنگ بیند، اندر جهان نگنجد

□

میسر نیست یکدم شاد بودن بی‌بلای او

□

پس چرا زلف تو صد حلقه درین ماتم زد

□

می‌رهانم می‌برم سوی سرا

□

نشناخت کسی که در چه خوییم؟

□

گاه گوهربار گردد، گاه گوهربر شود

□

مرد من نیست آنک دنیا دشمنست

□

جوع ازین رویست قوت جانها

□

چند از کرشمه جان را ربایی؟

□

آن دم تو را او می‌کشد تا وارهاند مر تو را

□

و گر تو درد فرستی چگونه نپسندم

□

ای بظلمت گاو من گشته رهین

□

مکن، که کار من از تو بماند در پیچاک

□

برای راحت بیمار خویش، بس کوشید

□

وین چه شورست که در لعل شکر خاست ترا

□

آن بمثل لنگی و فطس و عمیست

□

ورنه، به خدا، دست به فریاد برآرم

□

ترسم ندهی کامم و جانم بستانی

□

زان که اینان معجز عیسی مکرر کرده‌اند

□

دست را بر حرف آن بنهاده‌ای

□

دست در زلف یار چتوان کرد؟

□

که شما در خط این سبزه وطائید همه

□

سیر شد زو دل به یک بهتان ترا

□

زین تعدی سنگ و که بشکافت تفت

□

چه جای مسجد و محراب و زهد و طاعات است

□

خود را زمین برمی‌زنم زان پیش کو گوید صلا

□

نمی‌دانم چه سیمین غبغبی بود

□

گنجهاشان کشف گشتی در زمین

□

چون همت سرفراز داریم

□

بخوشی چون صف گلشن کردم

□

او را که دهد قطره‌ئی از بحر سماحت

□

می‌گریزد او سپس سوی شکم

□

به کف آریم جام نوش گوار

□

جنبش فکن در ابروی محراب می‌شود

□

من دیده‌ام قیامت خود در قیام او

□

عقل باشد در اصابتها فقط

□

بر هم زند ز مستی نیک و بد زمانه

□

با درد غم تو شادمان است

□

ور خطاب آید ترا کز جان برآی

□

صبر تا مقصود زوتر رهبرست

□

از عاشق خود ملال تا کی؟

□

از دل فراخی‌ها برد دلتنگ ما دلتنگ ما

□

صبح کیوان فلک تعظیم آن ایوان کند

□

سالها نتوان شنودن آن بگوش

□

نخست آنگه قدم زن در مراحل

□

مرا آرامگه شد چشمه‌ی خون

□

مهر بفزاید ز ماه طلعتش برجیس را

□

آب را گویی عسل شو یا که شیر

□

از تو چه مرا حاصل؟ آخر چه وصال است این؟

□

به صورت بس که بر طرف کلاهی می‌زند خود را

□

حایل میانه‌ی من و دلدار می‌شود

□

با همین خواجه جفا بنموده است

□

بجای خرقه به قوال جان توان انداخت

□

محبوس به آشیان مادر

□

خود کشیم و خود دیتشان می‌دهیم

□

قدر او قدر سکره بیش نی

□

طیره مشو، که چشمه‌ی حیوانم آرزوست

□

دمی که تو نه‌ای حاضر گرفت آتش چنین بالا

□

سودازده در هر سر بازار نبودم

□

نوحه می‌داریم با پشت دوتو

□

از دل و جانم برآید صد نفیر

□

دیگران رفتند و تنها مانده‌ام

□

لیلی آن زلف مسلسل به چه رو می‌پیراست

□

ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

□

بر در لطف تو، ز راه نیاز

□

با حریفان جدل آغاز نمی‌دانم چیست

□

عوض لعل تو سرچشمه‌ی کوثر گیرند

□

هست اندر کاهلی این خوف بیش

□

چاک زن طیلسان و خرقه بسوز

□

چه شوی رنجه به خم دادن بالای دراز

□

هیچ شاخی زین نکوتر بر ندید

□

کرده باشد آفتاب او را فنا

□

که سحرگاه از آن دیار آمد

□

لیک آن صدتو شود ز آواز زن

□

زین نکته توان یافت که اهل درکستی

□

آن نگر که مرده بر جست و نشست

□

چون کنم؟ چون بینوا افتاده‌ام

□

که شادی و غم گیتی نمیکنند دوام

□

می نبود آنگه که بودم می پرست

□

تا که غازی گردد او یا راه‌زن

□

در نیابد کمال بینایی

□

برون ار از سحاب برقع آن روی مه آسا را

□

ور تو شاه کشوری من هم غلام کمترینم

□

تا بیابد طالبی چیزی که جست

□

دانم ندهی شراب نابم

□

ودیعت به یزدان پاکش سپردم

□

دم مزن از پاک بازی پیش جمع

□

چاکری خواهند از اهل جهان

□

کز دوست هرچه آید آن یادگار باشد

□

انما الدنیا و ما فیها متاع

□

هم خورده ز لعل تو امل باده‌ی خروار

□

لیک ازو مقصود این خدمت بدست

□

از آن در آرزوی رنگ و بویی

□

تا بود روز و شب، این گنبد اخضر گردد

□

حسن عالم وقف رویش سر به سر

□

چونک بدنامست مسجد او جهد

□

شاهد مذکور گردی بی گمان

□

گو هم زبان حریفی کز اهل راز باشد

□

که ریخت خون جهانی به خاک راه گذارش

□

انبه و پیروز و صفدر ملک‌گیر

□

رو بر در یار زاریی کن

□

هر چه پنهان کنی ای دوست به ما پیدایی

□

گفته‌ام پیش شما باری هزار

□

چشم‌روشن به وگر باشد سفیه

□

رنگ و بوی سحر دهند به شام

□

خورشید را درکش به جل ای شهسوار هل اتی

□

در ساحت می‌خانه، سراسیمه دویدیم

□

که همی‌بینم سپاهی من شگفت

□

بماندم عاجز و مضطر، شبت خوش باد من رفتم

□

صد هزاران شمع، روشن کرده‌ایم

□

آبش نهان در آتش و آتش عیان ز آب

□

آب زرد و گنده و تیره شود

□

مگر خورشید از روزن برآید

□

فلک ز رشگ نگهبانی از زمین به در آرد

□

هنوز ز آتش دل دیده‌ام پرآبستی

□

در نهان‌خانه‌ی لدینا محضرون

□

بر آشیان وحدت بی‌بال و پر پریدم

□

زهر کان در سنبل است از ناردان انگیخته

□

ما از تو بیاساییم وز ما تو بیاسایی

□

که نقوشش ظاهر و جانش خفیست

□

چون من ز میان کار رفتم

□

خویش را افکند اندر آتشی

□

بسته مرا به راستی زلف کج پریوشان

□

تا رهی یابم در آن آغوش من

□

از آنگهی که مرا چشم در جهان آمد

□

هر که در راه علم، رهسپر است

□

ریخت اشک گرم بر خاک و برفت

□

کین خطر دارد بسی در پیش و پس

□

وین فایده زان نرگس بیمار گرفتم

□

که اهل عشق را ننگ از من بی‌نام و ننگ آید

□

یعقوب را ز یوسف خود با خبر کنی

□

هیچ او را نیست از دزدانش باک

□

کاتشی در پیر و در برنا نهاد

□

هر که از عشق تو یک دم غافل است

□

بر بساط شاه بی‌قیمت بود

□

می‌رسید و دل همی‌شد لخت‌لخت

□

چیره بود به خون من دولت اتصال تو

□

من آردم گندم نیم چون آمدم در آسیا

□

گر فرو می‌رفت پایت بر گلی

□

بوالفضولانه مناجاتی بکرد

□

ز جان افشانی صاحبدلان گردی ز هر کویی

□

همان شربت به بدخواهان چشاندیم

□

روز محشر عذر خواهی روشنست

□

راه دین پویم که مهلت پیش ماست

□

زان چنین سوکوار می‌گریم

□

پیش از آن روزی که گردم از جفای او هلاک

□

وان گه ز چشم او نگه آشنا ببین

□

دیگ دولتبا چگونه می‌پزد

□

به ز عشقت چه مایه اندوزیم؟

□

بر سر خوان، بچه‌ی سیمرغ بریان آورد

□

هیچ باقی هست از حسن و کمال

□

خشیت پیلان ز مه در اضطراب

□

خود گرانی یار مرگ جان بود

□

چون مست گردد پیر ده رو سوی مستان ساقیا

□

که علاوه بر ملاحت خط مشک فام داری

□

که شما فانی و افسانه بدیت

□

دشمن آسا مکن از در، بدرم

□

رسد فتنه، از فتنه انگیختن

□

از دور من و خاک ره و داد ز دستت

□

آتش شوق از دلت شعله زده

□

یک درم از وی به دست آری به صد دینار دین

□

مخزن اسرار آن لعل شکرخا کرده‌ام

□

سر ما و قدم سرو سهی بالایی

□

انقلی یا نفس سیری للغنا

□

چو ماهی ناگهان افتد در شست

□

ذره‌ای هست آمدن یارا کراست

□

من ندانم تا بدو کس یافت راه

□

تا رهی از ترس و باشی بر صواب

□

حالم از خود پرس: تا چون کرده‌ای؟

□

بسیار نقش آدمی دیدم که بود آن اژدها

□

اندیشه از فردا بدار، امروز را فردا مکن

□

لیک صد اومید در ترسش بود

□

با ما سر همدمی ندارد

□

بجان پرداز و با تن سرگران باش

□

زان آب آتشی برآتشم زن آب

□

شکر آنک کرد بیدارم ز خواب

□

شاید اگر آشکار باشد

□

آب چشمم تا سمک شد دود آهم تا سماک

□

که سر راه مرا عشق گرفت از پس و پیش

□

که ز ناری راه اصل خویش گیر

□

از دست فراق وارهاند

□

ایشان چه کرده‌اند بگو تا من آن کنم

□

بی‌خودم آهی برآمد از جگر

□

همچنانک جوشد از گلزار کشت

□

به که بینم؟ که تویی چشم مرا بینایی

□

ارواح را فرهاد کن در عشق آن شیرین لقا

□

شاید که بجز باده‌ی ناب از تو نخواهند

□

میل تن در کسب و اسباب علف

□

زهره نه کهی برآرم، الغیاث ای دوستان

□

ما را ز خط خویش، مجزا چه می‌کنی

□

دیده پر شعشعه‌ی شمس و قمر بود مرا

□

همچنین در ذبح نفس کشتنی

□

در بزم وصال او هشیار نمی‌گنجد

□

کف پای تو بیشتر نازک

□

غبار گشتم و بر دامن تو ننشستم

□

می گواهی داد بر گفتار او

□

به من آور، که نیک ناشادم

□

شب و روزش چو عید و نوروز است

□

رشته‌ی آن سگ به دست خود گرفت

□

روشن اندر روشن اندر روشنیست

□

ظاهر تراست هر نفس انفاس اظهرم

□

سر ببر تا عشق سر بخشد مرا

□

در زیر تیغ جانب ما یک نظاره کن

□

مردن عشاق خود یک نوع نیست

□

دم به دم در بزم وصل یار جام جم زنیم

□

این هنر دایه‌ی باد صباست

□

مقتول خنجر تو شدن خونبهای ماست

□

تا شوی علم و صفات معنوی

□

بجز غم خوردن او را نیست کاری

□

چو ملک عشق به یکبار شد مسخر دل

□

زلف بلند سروقدان طوق گردنم

□

نور خور از قرص خور دورست نیک

□

که بدو در رخ زیباش هویدا بینند

□

از شرم سرخ روی و شفق‌وار می‌روم

□

وین دگر شیرین ترست از انگبین

□

بهترم چون عود و عنبر سوخته

□

سر بسر دریا شود، نی جوی ماند نی غدیر

□

ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را

□

باغبان گفت که بر برگ سمن باران زد

□

اندرو مهمان کشان با تیغ کند

□

سر بسر نور آفتاب مثل

□

و آن خار و خس فکنده شد آخر در آذری

□

روز محشر سر بر آرم از لحد مست و خراب

□

لیک از لطف و کرم نومید نه

□

دمبدم بر جان و دل آن جام جان‌افزا زنند

□

دستبازی به آن ذقن مشکل

□

هوشمندان را از این افسانه افسون کرده‌اند

□

پیش آن شمعی که بر مه می‌فزود

□

که بدان نظر ببینم رخ خوب لاله رنگش

□

مرا گفتا که این ره بی نشان است

□

ده کلاوه ریسمانش رشته‌ام

□

طالب خاصان حق بودی مدام

□

چون بدین نام خوشم بستوده‌ای

□

بر آسمان رو از زمین منزل به منزل تا لقا

□

نه جای آن که نشینم به خاک درگاهش

□

که نباشند از خلایق سنگسار

□

بخر یوسف، سر زندان ندارم

□

چون برق جهان ز ابر آذار

□

برگرفته ریش و آزرمیت نه

□

راه ندهد جزر و مد مشکلش

□

فرمود فراق تو که: فرمای، دگر نیست

□

کافتد اندر دشت محشر چشم قاتل بر قتیل

□

کوته از آغوش تو دست قضا و قدر

□

لیکن ازمن عقل و دین بربوده‌ای

□

از دست جور تو نه همانا که جان برم

□

به من آئید که آهوی ختائید همه

□

لبم گشاد به خونابه‌ی جگر روزه

□

خواجه راکشتست این منحوس‌بخت

□

مزار تو، کم ز آرزویی

□

سودای آن ساقی مرا باقی همه آن شما

□

در اشکی که من از دیده به دامن کردم

□

بلک تا گیری تو ذوق و چاشنی

□

از درگه پادشه گدایی

□

هیچ ماهیش نیفتاد به شست

□

دمبدم سوی آشیان شما

□

که زبانت گشت در طفلی جریر

□

بیا، که با تو مر صدهزار پیوند است

□

شوخ و عاشق کشی و سنگین دل

□

تا گردن یک سلسله دیوانه ببندند

□

سفره‌ای آویخته وز نان تهیست

□

هم در سر زلف اوست گر هست

□

چو دایم زندگی تو بیاراست

□

جز من که بداند که چه آمد به سر من

□

کفرشان آید طلب کردن خلاص

□

ز خدمت تو و بیرون شدم ز خانه‌ی تو

□

بس برطپیدند و نشد درمان نبود الا رضا

□

یکی ز حسرت نظاره‌اش نشسته به راه

□

نفخ حق باشم ز نای تن جدا

□

کزو به هر فلکی آفتابی افروزی

□

وز گردش زمانه پریشان نمی‌شود

□

شمع بنشسته و چشم خوش مستان درخواب

□

پرسم این احوال از دانای راز

□

چه آید ترا از کتاب و کراسه

□

که چون تن دست شست از جان من بیمار فهمیدم

□

که دل سوخته و دیده‌ی گریان دارم

□

آنک بکشد گاو را کاصل بدیست

□

فالش نکند فلک خجسته

□

سه روز عده‌ی عالم بداشت پس بگذشت

□

تا بی‌فتادم به خواری از بهشت

□

چونک بلغ گفت حق شد ناگزیر

□

سالها در زمین دولت و دین

□

نی دلق صدپاره کشان چیزی بده درویش را

□

فصل خزان فسرده‌ام، موسم نوبهار هم

□

گفت ای میر من ای بنده‌نواز

□

ای بسیطش سیر فرمان تو صد ره کرده طی

□

شاه، گر خفته یا که بیدار است

□

در فصل بهار از دم مشکین سمن خاست

□

کردن اندر گوش و افتادن بدوغ

□

تو یکی شاعر گران‌سایه

□

که آنجا نوحه دارد بر سر تن جان ناشادم

□

هرگز آلوده به سر چشمه‌ی حیوان نشود

□

تعزیت‌جامه بپوشید آسمان

□

ای ز سکانش چون سواد از عین

□

که ماه روشنی از روی تو ستاند وام

□

زین همه آرایشی برساختند

□

پر شدی ناخواست از میوه‌فشان

□

که فرستی به من صراحیکی

□

ورنه گردد هر چه من دارم کساد

□

من هم به خیل سوختگان آتشین دمم

□

غیر گرمی می‌نیابد چشم کور

□

شیخ هدهد را اخی خواند سلیمان را اخی

□

توشه‌ی آز در انبار نداشت

□

هنوزت عقرب اندر اضطرابست

□

ز اتفاق بانگشان دارم شکوه

□

سبک اجابت و نازک‌شکن چو چلقوزه

□

به مردن گر شوم نزدیک خود را دورتر دارم

□

که پراکنده‌تر از مشک فشان موی توام

□

یکسواره نقش من پیش ستیست

□

وی ز خورشید گوی برده به رای

□

گوگرد سرخ و مشک سیاه من آب و جاه

□

به قدر یک سر سوزن نیاورد نقصان

□

از یمن زادی و یا ترکیستی

□

یعنی به شرابخانه‌ی تو

□

چو مفلوجی چو مسکینی بماند آن عقل هم برجا

□

هدف سینه‌ام آماجگه تیر نشد

□

جان آن بیچاره‌دل صد پاره شد

□

که ای خلقت چو جودت بی‌کرانه

□

روزی تو هم شوی چو من ایدوست مادری

□

با تویی تو یکی من یکی

□

آن زمان گردد بر آنکس کار زار

□

چو عذر خواهد نام گناه او نبری

□

محتشم گر عاقلی کس را میاموز این رموز

□

کز جام باده حال خرابی نداشتند

□

شد فراموشش ز خواجه وز مقام

□

فی‌المثل گر بود بادنی شیی

□

من پیش تو نوا زنم و دستان

□

او فکندی در رهم خاری چنین

□

بر تو زندان آمد آن صحرا و دشت

□

مرحبا خواجه درآ خواجه درآی

□

بی عصمت تو کی رود شیطان بلا حول و لا

□

کز نشه‌ی بیداری کیفیت خواب اولی

□

نه به تقلید از کسی بشنیده‌ایم

□

که از ناکسان خواستن مومیایی

□

او بانگشت خود انگشتر کرد

□

تن من همچو خسی بر سر آب افتادست

□

پس نگون کرد و از آن ماری فتاد

□

صف می‌دری و جگر همی دوزی

□

از وصل و فراق تو نه سود و نه زیانیست

□

بسته‌ی زلف تو آسوده ز هر سودایی

□

هر کجا خواهد ببخشد تهنیت

□

شب فترت به خواب نادیده

□

تب لرزهای جرم کواکب ربوده بود

□

دایمم هم جامه و هم جای پاک

□

سر بزن بر سنگ ای منکرخطاب

□

که صبح جامه ندرد بر آسمان ز پگاهی

□

ای عیش زین نه بر فرس بر جان ما زن ای صبا

□

با صد هزار حرمان دل را رضا توان کرد

□

کو برهنه بود و ترسید از فساد

□

به گوش دلت چون فرو می‌نخوانی

□

مطیع خویش کن حرص و هوی را

□

یاد باد آنکه مرا این سخن از وی یادست

□

که ز گفتن لب تواند دوختن

□

ور نبود می بماند بنده پیاده

□

من در شکنجه بودم و او در عذاب بود

□

گفتا که باید از همه قطع نظر کنی

□

در بشر واقف ز اسرار خدا

□

که کند دور روزگارش طی

□

بیوفتد پل و در زیر پل بمانی پست

□

دردم چو طبیب دید در دم

□

این سه تاریکی و از غرقاب بیم

□

با عیش چنان مع‌الغرامه

□

زان طره‌ای اندرهمت ای سر ارسلنا بیا

□

گفتا که شرم بادت از روی گل فروشم

□

گفت کو بانگ دهل ای بوسبل

□

وی ترا تا آب و آتش داغ طاعت بر سرین

□

گرسنگان شما بیشتر ز هفتادند

□

کافلاک را چو درنگری زیر پای ماست

□

که در آیینه عیان شد مر ترا

□

زان نداری محاسن و خایه

□

به زور یک نظر کی دل ز صد صاحب نظر گیرد

□

زلف گره‌گشای تو کارگشای عاشقان

□

تشنگی را نشکند آن استقا

□

تا ابد مقصور شد بر جنبش و آرام تو

□

دارد از باغ شاه باختر او

□

پیرم سخن از می نهان گفت

□

تا درون چشمه یابی این دلیل

□

اگر پیش آردت تلخی و شوری

□

این دام و دانه کی کشد عنقای خوش منقار را

□

پس چرا یار قدیم از نظر انداخته‌ای

□

که مرا اندر گریزت مشکلیست

□

من در خلاص او به مثل حمله بردمی

□

مشتاق روی تست هر آنکسی که خوبروست

□

آن می که در پیاله چو خون سیاوشست

□

هر طرف که بنگری اعلام اوست

□

باری اندر طمع و حرص کم از انسانی

□

خراب ساخت سواری به نیم تاخت مرا

□

هم سوخته‌ی داغ تو آسوده ز مرهم

□

آفتابی اندرو ذره نمود

□

نه از آتش و آب وز خاک و بادی

□

که مرد بی بلا مرد لقا نیست

□

من به تو هر روز جان افشانده

□

نه بنفرین تاندش مهجور کرد

□

کز پی خواهنده داری خواسته

□

دل بر غریبی می‌نهی این کی بود شرط وفا

□

بر یک قرار نیست دل بی قرار من

□

خاصه وقت جوش و خشم و انتقام

□

مخمور ز باده‌ی شبانه

□

زیر و بالا، دورتر، نزدیکتر

□

چو آبگینه دل نازک قدح بشکست

□

خلق اندر ریگ هر سو ریخته

□

به مشتری ندهد بر سپهر خودکامه

□

در این چمن که گلی بوده است یا سمنی

□

ای تو مقصود فروغی بوده زین بالا و پستی

□

قفلها بر گوش و بر دل بر زدیت

□

موسی کلیم‌الله و چوبی و شبانی

□

پس از خاک به کیمیائی نیابی

□

در جنب وجود او مهیاست

□

ظاهرش زفت و به معنی تنگ بر

□

روزها همچو بخت خود خفته

□

که چرا باشید بر دزدان رحیم

□

کاتش به پنبه کس نتواند نهان کند

□

می در اندازی چنین در معرکه

□

به دیدن تو خداوند صد چو ذوالقرنین

□

کژدم تن را بسر، پائی بزن

□

اینجا که منم همه وصالست

□

آتشی در جانشان افتاد تفت

□

دانند همگان که مه شعر و مه شاعری

□

در عشرت به رخ اهل محبت بندان

□

وز چشم سیه مستت شهری به امان داری

□

تکیه کم کن بر دم و افسون خویش

□

خنده‌ی بی‌وقت را خندیده کردی داوری

□

کز ازل شمع رخت سوخت به هر انجمنم

□

کز اشتیاق جمالت چه اشک می‌ریزند

□

بل جهد از کون و کانی بر زند

□

ز اسمان امر و نهی بی‌اکراه

□

بر آسمان پران شوی هر صبحدم همچون دعا

□

چاک دامان مرا تا دامن محشر ببین

□

ورنه این بی‌داد بر تو شد درست

□

در این فن چو در زلف ژولیده شانه

□

هر کجا نار است خود را چون سمندر داشتن

□

هر که از میخانه منعم می‌کند بی حاصلست

□

آسمانا چند پیمایی زمین

□

بر پای تو سر نهاده چون دامن

□

به جای سبزه و شبنم جهان را در سپر گیرد

□

ورنه این سیل پیاپی بکند بنیادم

□

خنده را من خود ز خار آورده‌ام

□

روز رجب اصل شادمانی

□

نخل کیانی به نخل‌زار بماناد

□

شکر از پستان مادر خورده‌ای یا شیر را

□

جز که از بعد سفرهای دراز

□

بدو چوبش تمام جوشیده

□

همه جا شاهد رعنائی هست

□

که روزگار نشاند به روزگار منش

□

سر من خاک ره خانه خمار هنوز

□

خیزد چنین طمع به حقیقت ز ابلهی

□

بود هم زین شیوه سرگردان که هست

□

زانکه برآن روانش منزلست

□

مر ترا رام از بلاد و از جمال

□

حدیث مصطفی می‌دان و بو ایوب انصاری

□

بار دگر امید رهائی مگر نداشت

□

نگذارد که خدنگش ز کمان برخیزد

□

نور ظلمت روز شب گوهر حجر دریا سراب

□

آنک تو و ملک جاودانی

□

کوه ثهلان شوم انشاء الله

□

حقه همان کیمیاست وین مس ما زر شود

□

چو آن مرغی که می‌بافد به گرد خویش دامی را

□

رادی و راستی و کم‌آزاری

□

که به هر لحظه دگرگونه کند آئین

□

از ره کفر به سر منزل ایمان شده‌ایم

□

گردن سالوس و تقوا بشکنی

□

چون برآید برهد زین همه سرگردانی

□

تا دل ندهند کارزاری است

□

اگر نظر بحقیقت کنی سلیمانست

□

چیست که آن پرده شود پیش صفاها

□

بوی آن می‌برم الحق تو همانا اویی

□

هرگز به اهرمن مده ایمان خویش وام

□

کار خاصان حرم را به کلیسا فکنی

□

نهال فتنه در آن ملک نخل تازه ثمر شد

□

صفت آسیای او بشنو

□

در دری و کوکب دری نثار توست

□

دردمندان به چنین درد نخواهند دوا را

□

آن سو هزاران جان ز مه چون اختران آونگ‌ها

□

جهد آن کن تا مگر آن نیمه‌ی دیگر شوی

□

جوانان را بحسرت پیر کردن

□

قومی به بر شیخ مناجات مریدند

□

مهر را بزم تو در مجمره سوزانی داشت

□

در عالم دل جهان پناهی

□

گفت: آفتاب را بتوان یافت بی‌نشان

□

لیکن اندیشه ز تشویش بد اندیشانست

□

بر زده با سوز چون مجمر نفس

□

که گردد کار او را عهده‌ی کار

□

توشه‌ی پژمردگی اندوختیم

□

پای آن توسن که اندر خانه‌ی زینش تویی

□

از بدآموزی امروز بسی ممنونم

□

عاجزی خود به شفاعت بریم

□

بگسست و در حمایل روح المین گریخت

□

آن که گوید که مرا میل به دیدار تو نیست

□

جز به جمال تو نبود جوشش و رای نفس ما

□

شد تخت نشین سیمین تخت

□

گه خودپسندی و پندار نیست

□

شام در مستی، سحر در نعره‌ی مستانه باش

□

که میدانم به خصم من نخواهی داد جان من

□

که شهر آسوده گشت و کشور آباد

□

در دلم صد هزار تاب انداخت

□

گفتا که ترا خود ز جهان نقد همانست

□

در تو را جان‌ها صدف باغ تو را جان‌ها گیا

□

ازین کاهش فتاد آن ماه در سلخ

□

چرا بملک سیاهی، سیه کنی وجدان

□

تا ز قضا خط امانت دهند

□

دو ابروی تو را تیر تکبر در کمان باشد

□

غبار آلوده چون باد خزانی

□

کو بود مراد روزگارم

□

با آن نتوان گفت که بیدار نباشد

□

زین پشگان پر کی زند چونک ندارد پیل پا

□

تخته‌ی اسما ز پدر خوانده‌ی

□

تا شود چهر حقیقت بی حجاب ای رنجبر

□

ترسم صبا نیارد زان بی وفا پیامی

□

که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری

□

بکان آن شربتش روزی شد از دهر

□

ز دو رخ گل و از دو عارض سمن

□

خسرو آنست که او را چو تو شیرینی هست

□

نور کی دیدست که او باشد از سایه جدا

□

تعلیم دگر به باد گیرد

□

گه از تشویش سر در زیر پر کرد

□

عهدی که بستی آخر در انجمن شکستی

□

شهبال توجه ز دو ابروی تو دارد

□

میان خار غلطیدی شبانگاه

□

مرغان نفس را ز درون سر بریده‌اند

□

کوه احد گر تو نهی نیست بار

□

هم نهاد اندر پس کون بیست خشت

□

ز مهرت خون دل هم خوابه‌ی من

□

بصبح زندگانی مرده بودن

□

خانه‌ی همسایه را یک سر به توفان می‌دهد

□

که چشم باده کش سرمه‌ی ناکشیده‌ی اوست

□

به یک خرمن دلش کی گیرد آرام

□

زین زارتر کسی را هرگز به دشمنی

□

که گر چه راه خطا می‌روم صواب منست

□

از نور تو روشن شود هم این سرا هم آن سرا

□

خنده‌ی دزدیده نهفتی بنوش

□

سوی ناکسی، بردن از عجز کاری

□

کام دل کی از لب شیرین جوابت دیدمی

□

ز صورت تو مثالی اگر بر آب کشند

□

هر دو به هم شیره‌ی جان تواند

□

کایشان دم و بال رسان دارند

□

ناله موزون مرغ بوی خوش لاله زار

□

همیان او پرسیم و زر گوشش پر از طال بقا

□

معرفت هر دو سرا داده‌اند

□

که بر گلبرگ، بینم شبنمی چند

□

کار زمانه ساخته از لطف کارساز

□

حال از این خوشتر نباشد حافظا ساغر بخواه

□

و ز طرفی بوی وفایی در اوست

□

حریفم قاضی و ساقی امام است

□

کافران کفر شمارند مسلمانی را

□

خوشتر آید از شرابم زهر ناب

□

پای فشردند به زور آوری

□

در آغل، گوسفندان را نشمین

□

دامان گلستان را از گریه‌تر توان کرد

□

که دانم از دم افسرده موم سنگ شود

□

که با تقدیر نتوان داوری کرد

□

عشقشان غوغای زنبور از روان انگیخته

□

ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را

□

گه خدمت لیلی کند گه مست و مجنون خدا

□

نشستی هم بر آئین شبانه

□

ورنه هر ذره‌ای دهانی داشت

□

خاکش اندر لب و چاکش به گریبان باید

□

ای اجل بازا که من زین کار و بارم شرمسار

□

روی به سیاف که بهر خدای

□

زین سبب گویی جگر خوار آمدست

□

زو بپرسیدند کین تاوان کراست

□

که سر عرش و صد کرسی ز تو ظاهر شود پیدا

□

که دیگر پی شود دو تیغ بازی

□

زهر را جای شهد نوشاندن

□

چند غفلت کنی از حالت بیماری چند

□

که بر آگاهیش آن چهره گواهست امروز

□

بگشت کوچه‌های شهر پر جوش

□

در یوسف تو نکرد تاثیر

□

ز گلستان جمالش نصیب خار آید

□

تا صد هزار اقرارها افکند در ایمان ما

□

از خز بی‌تار بپوشد قبا

□

دست شفقت چه کشی بر سر این اژدر

□

فریاد که تیر من به سنگ آمد

□

که بهر زود رفتن کوشش بسیار می‌کردم

□

سوخته شد ناگه از آن شیر سرد

□

در هر دلی از دیدن آن دو گل خاریست

□

چو طوطی لعل شکر خای او شیرین جواب

□

سر درمکش منکر مشو تو برده‌ای دستار ما

□

بود ز عیسی نفس جان فزای

□

ما در آن آئینه هرگز ننگریم

□

از تاب بی حسابت وز پیچ بی شماره

□

کوته نمی‌گردد ولی پای امید از سودگی

□

دم روحانیان کردی معطر

□

مولی صفت نموده و لالا زبان شده

□

عشق می‌ورزی بساط نیک نامی درنورد

□

زین بی‌نوایی می‌کشند از عشق طراران ما

□

حدیثی گوش کن زان پس تو دانی

□

کار بتخانه گزینی و شوی بتگر

□

خرمن بلبل بسوخت زمزمه‌ی زار من

□

وگر عشق تو دینم برد از آن هم نیز برگشتم

□

وگر طاعت کنی بی عشق خاکست

□

آفتابی تو ولی از همه ذرات نهان

□

از چه می‌باشی، به من ده دست و خیز

□

خوش می‌جهی در جوی ما ای جوی و ای جویای ما

□

نظر شد گرم و آتش در دل افتاد

□

چون من نپرورانده گهر هیچ معدنی

□

دل از کف داده‌ای در دادن جان است پنداری

□

دل غم‌پروری داریم و جان محنت اندوزی

□

ز نور نیت کرد یک طرف حایل

□

ز آب چشمه‌ی جان زاد عز الدین بوعمران

□

که آب گل ببرد تا به یاسمن چه رسد

□

اندرکشیدش همچو جان کان بود جان را جان فزا

□

آن همه در پرده نمانده‌ست بسی

□

گر یکمن و گر هزار خرواری

□

عالمی را حلقه در گوشش ببین

□

خواهی به داد من رسی بیداد کن دادم مده

□

درست افگنده مروارید شب تاب

□

گناهم نبوده‌ست جز بیگنایی

□

چند گریم چون همه اشکم بسوخت

□

مستش کن و بازش رهان زین گفتن زوتر بیا

□

همان دانندگان و به خردان را

□

جز خدا را نسزد رتبت یزدانی

□

راز خود مخفی مدار از رازدار خویشتن

□

که آن چه از تو خریدم به عالمی نفروشم

□

مکن بخشیده‌ی خود را ز من دور

□

گرچه مهندس نهاد و شعوذه باز است

□

ور نه معلوم نبودی که دهانی دارد

□

بار دگر رقص کنان بی‌دل و دستار بیا

□

پس آن گاهش دهد پوشیده پیغام

□

شد توده در آن باغ، سحر هیمه‌ی بسیار

□

کز خمارین چشم او داروی خوابش می‌دهند

□

می‌توان در بزمت از صف نعال انگیختن

□

عطارد بر سر ذوالقعد هی کرد

□

زان پیش که حرف لا نبودست

□

کنون فرصت شمار آب روان را

□

بر کتفم نهاد او خلعت نورسیده را

□

نشستی یک زمانی بر لب جوی

□

خطا نکرده، صواب و خطا چه دانی چیست

□

کز رخ و گیسو بلای کفر و ایمانم تویی

□

ز پاسبانی قصر تو نام جو قیصر

□

به جز دود سیه گردش دگر هیچ

□

سخنت زاد سفره‌ی سفره است

□

تا چه ویسیست که در هر طرفش رامینیست

□

مست و خرابم مطلب در سخنم نقد و خطا

□

که لب بر خنده و دل پر ز خونم

□

نیتش آرایش مینوی پاک

□

که خون کند دل دیوانگان سلسله خواهش

□

در دهن گور آن نواله نهفته

□

رضا دادم به تقدیر خداوند

□

کز هرچه بود در ما برداشت یار ما را

□

کی توان کردن بسوی تو نگاه

□

چند زیانست و گران خرقه و دستار مرا

□

که باقی ماند ازیشان گنج شداد

□

بر من و بر گریه‌ام خندید و رفت

□

نرگس نیم مست او کشت به یک اشاره‌ام

□

که می‌برم دو سه روز این جنون ز سلسله‌ی تو

□

آمد و بگذشت چو سیلی ز پلش

□

گفت محنت یکی بس است برفت

□

به همین دیده سر دیدن اقوامم نیست

□

آنگه اگر مرگ بود پیش تو باری صنما

□

به من کاین نوشکن کردم سبک نوش

□

از خون پر تو نیز بدینسان کنند رنگ

□

گر چنین آهو رمی را بخت رام من کند

□

میروم این زمان بیا آن چه نکرده‌ای بکن

□

که بنشاند غبار دشمن خویش

□

دل من ماند به چاه اندر با حسرت و آه

□

بد نهادست که سر بر قدمی ننهادست

□

آنک بیابد کف شه بوسه دهد آبله را

□

گاه از مژه دوخت چاک دامانش

□

حرفهای سخت و ناهموار گفت

□

گو مذن ز پی بستن قامت باشد

□

چه بودی قدر پاس دیده‌ی بیدار دانستی

□

چو دیوی سوی آن غول بیابان

□

دل دلی داشت خم ران اسد

□

دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می‌رود

□

بحر محیط ار بخورم باشد درخورد مرا

□

بنشست به میهمان نوازی

□

که تا رسید به آن بزمگاه نورانی

□

درد تو را کرده عشق مایه‌ی درمان دل

□

من افتاده چگویم ز کدام افتادم

□

شهید خویش را گرید به زاری

□

کین یک گذرنده و آن مدام است

□

تا که مویی مانده‌ی محرم نه‌ای

□

تراشید و ابد بنوشت بر طومار شصتش را

□

ترا نیز اندرین باشد ثوابی!

□

گفت، در همیان تلبیس شماست

□

تا واقف از این نکته شود بی خبری چند

□

ز چشمت به ابرو صد ایماست گوئی

□

و الماس به سینه خرد می‌کرد

□

وانگه به دست راست بر آن بیش، کم زند

□

روزه داران ماه نو بینند و ما ابروی دوست

□

در دو در رضای او هیچ ملرز از قضا

□

به جان دوز این هم پیوند جانی

□

چند ای گنج بخاک سیهی مدفون

□

که به پاکی‌اش نرفتی و به سختی‌اش نبستی

□

که ساخت حرف تمام سمن بران منسوخ

□

دنبال چرای گوسپندان

□

چون گوهر و با گوهر از یک وطن

□

فرض عینست که از دیده برانند او را

□

گردد از خواب، چشم بختم باز

□

نظر می‌کرد و می گفت آفرینی

□

چگونه لاف توانیم زد که بینائیم

□

تا گل قالبت از باده مخمر نکنی

□

گوشه بگوشه می‌جهد چشم گناهکار من

□

وگر تیغم زنی رخ بر نتابم

□

عود الصلیب موی تو، آب چلیپا ریخته

□

هنوز دیده به دیدارت آرزومندست

□

شیشه‌ی امن نفوس اشکسته شد

□

که دولت بادشه را حلقه در گوش

□

جهان تاریک شد چون چاه بیژن

□

وان زلفکان زنگی بر روی انورش بین

□

حذر کردن ازو خاطر نشان یار می‌کردم

□

عروسانه ز سر تا پای پوشید

□

همچو در زیر روی زرد زرنگ

□

مرا که زلف تو در حلق جان طناب انداخت

□

شانه توان کرد به انگشت خویش

□

سنگش محک عیار شاهی

□

گهی ز جهل ، گرفتار شور و شر بودی

□

ما همه سرگشتگان باد به دستیم

□

تو شاه محترمی با من گدا بنشین

□

که دامان گلشن بگرفت خاری

□

با طالع سعید به برهان نو نشست

□

به سرت کز سر من آن همه پندار برفت

□

از من و ما نه بوی ماند و نه رنگ

□

کلید دولتش در آستین است

□

این آرزوست گر نگری، آن یکی امید

□

دل جمعی پریشان آفریدند

□

در روی معشوق نظاره عاشق

□

تمنای درون شب نشینان

□

در عهده‌ی خون‌بهای من کیست

□

هر نفس صد پیل اجری بی سبب

□

گاو نفس خویش را اول بکش

□

رسیدم با تو کاری دیگر افتاد

□

بامید من هرگز این ره نپوئی

□

چه کند دیده‌ی حیرت زده با دیدارش

□

نه ز آن برمی‌توان گشتن نه دیگر می‌توان گفتن

□

ناقه سواری سوی ایشان گذشت

□

تا آنچه کس ندید بدیدم به صبح‌گاه

□

دگر به گل نتوانستم آفتاب اندود

□

به جای سدر و کافورم، پسند است

□

که بت سوزی از بت شناسی به است

□

آب قنات بردی و آبی بچاه نیست

□

یا با رضای او بگذر از رضای خویش

□

در پی این کاروان اشگ جهان پیمای من

□

چو دریا شد تهی گاه زمین پر

□

جمله‌ی شب تا سحر بر درگهش افغان ماست

□

کی رسد راحت بدین پیر غریب

□

این وطن، شهریست کان را نام نیست

□

حیا را اندک اندک پرده می‌خاست

□

اسب زین دشت خطرناک سبکتر ران

□

کز چه روی ریخته‌ای خون مسلمانی چند

□

به آن دو نرگس فتان مگر که فتنه گمانش

□

که باشد پیشگاه رستگاری

□

راز صعوه به شاه‌باز فرست

□

که مدتی ببریدند و بازپیوستند

□

بحر اشگ ما درین غرقاب بی‌طوفان چراست

□

بر گنج هنر، گره‌گشایی

□

بی خار، که چید گل ازین گلشن

□

زان همی گویم که زاهد مرد آگاهی نباشد

□

در و دشت در حصارم دد و دام در پناهم

□

چه خونست این، که هر سو، می فشانم؟

□

گر پس از صد زخم او یک مرهم است

□

یا دلم بسته‌ی بند کمرت نیست که هست

□

کامروز، آن بیچارگان اوراق خود را سوختند

□

زمین گشت از ریاحین عنبرین بوی

□

بجان از فضل و دانش جامه‌ای پوش، ار نه بیجانی

□

از خم زلف تو افتاد به زندانی چند

□

شیرین کند در چشم من محرومی دیدار تو

□

بهتر ز دو صد سبوی پر درد

□

دست بر سر چرا گریخته‌ام

□

کان پری پیکر به یغما می‌رود

□

به چه بسته دل، به که همنفسی

□

خاره‌ی کهسار شد اطلس به تهش

□

بی وجود گوهر و زر، گنج قارون داشتن

□

که فقیر خانه بر دوش و گدای خوشه‌چینم

□

بیدقی راند که صد بازی از آن فهمیدم

□

به ایوان دگر ز ایوان شیرین

□

مرا گویی چرا نالی ز تیمار

□

روز از شب، شب بتر از روز بود

□

دائما، طاحونه‌اش در چرخ بود

□

آراست ز صفه تا به دهلیز

□

در دل خردش، غم و تشویش نه

□

می‌کشد باز آن خم گیسو، دل ما را به سویش

□

نگهی دگر خدا را که خراب آن نگاهم

□

هر کس که به جز تو، بنده‌ی تو

□

کرده ز حق امتحان کعبه

□

صبر نیکست کسی را که توانایی هست

□

این طرفه که نیستند و هستند

□

غیاث دین و دنیا شد خطابش

□

صاف خوردیم و رسیدیم به درد

□

هیچ آگاهیم از ضربت شمشیر نبود

□

پرتو به خانه دلم از غرفه‌های چشم

□

غلط کردم که در گنج اژدهائی

□

در همه عمرم این صواب بس است

□

یا بجز تو هیچ خواهم، کافرم

□

غوغا به سقف غرفه‌ی بالائیان رسید

□

در حضرت قرب نیست در خورد

□

ز شیرین خوشه، خورده دانه‌ای چند

□

که ابروی تو نشاند به زیر شمشیرم

□

دماغم را به بوی هجر هم میدار آشفته

□

به دولت چون ننوشم جام گلرنگ

□

آن نهاد جاودان بدرود باد

□

از که می‌پرسی در این میدان که سرگردان چو گوست

□

که دوش با فلک مست، بسته‌ام پیمان

□

که بر ملکی گدائی را دهد دست

□

هزار شعبده‌بازی، هزار عیاریست

□

گوشی نمی‌توان داد بر بانگ هر منادی

□

شد دجله‌ی خون کنارم از وی

□

سپردم بدین نامور پیشگاه

□

برنهاده به دست جام مدام

□

که تو گوئی رمضان بار سفر خواهد بست

□

سزاست گر من از این غصه، زار گریم، زار

□

ز تاج بزرگی رسیده بکام

□

سخنیم از برای گفتن نیست

□

شاید به کنار من آن موی میان آید

□

گردد اگر چه ریگ ته کوثر آفتاب

□

به ایران کسی برف و باران ندید

□

سرخی عضو دلیل ورم است

□

خود درفشان بود چشمم کاندر او سیماب داشت

□

در ره طاعت، سر راه طلب گم کرده‌ای

□

به هرجای پیوسته شد آفرین

□

گاه بر دوش و گهی بر سر نشاند

□

هر نشه که در شراب دیدم

□

نسبت طاق ابرویت کی به هلال می‌کنم

□

سر نامداران و شاه مهان

□

گفتا: یکی قرار تو برد و یکی وسن

□

مقیم حجره‌ی چشم گهر نگار منست

□

وز درونت، ننگ می‌دارد یزید»

□

به قنوج بر کشوری سر بدی

□

تو آخر طعمه‌ی این اژدهائی

□

پیچان و تاب دار و گره‌گیر و محکمی

□

سبک کننده‌ی قدر بزرگ قدر

□

تو ز آموختن هیچ سستی مکن

□

زمانه براهیم پنداشتش

□

سر که صراحی کشید گوش ندارد به پند

□

حور و جنت ای زاهد! بر تو باد ارزانی

□

که دانم که هستی مرا نیک‌خواه

□

مگو که روز گذشت و مرا شکار نکرد

□

با رضای او گذشتیم از رضای خویشتن

□

باده پیمائی نگویم باد پیمائی است این

□

به نزدیک شاه دلیران شود

□

لاله‌ی سرخ و باده‌ی روشن

□

پای در نه گر حدیث خنجرت در سر خوشست

□

مقتدای اولین و پیشوای آخرین

□

خردمند و بیدار و روشن‌روان

□

هنگام شب، آرمیدن آموز

□

هم شکستی دل یک جمع به بازوی جفا

□

همچو من آلوده دامانی به عشق پاک او

□

سبک سر همیشه بخواری بود

□

سر به زیر آرم از برای دعا

□

دل گرانی مکن ای جسم که جان بازآمد

□

رهزن طرار تو را در قفاست

□

مر آن درد را دور باشد پزشک

□

این گرگ سالهاست که با گله آشناست

□

باکی نباشد از دم شمشیر دشمنش

□

بیمار تو شکسته تو دردمند تو

□

زبان را بیاراست و کژی نخواست

□

روی آن روی نیکوان یکسر

□

اگرش این همه اندوه جدائی ز قفاست

□

بکن جستجویی، بزن دست و پایی

□

سخن گفتنش خوب و آوای نرم

□

در ترازوی چو من دیوانه‌ای سنجیده‌اند

□

واله حسن تو صاحب نظرانند هنوز

□

بلبل تو از غم گلزار زار

□

ابا پیل و چتر و سواران سند

□

بدی کاید از آسمان خلق را

□

خلاف عادت آن سروها که بر لب جوست

□

تا ز شر جمله باشم در امان

□

همه چرم او را به تیر آژدن

□

با همه خردی، قدمش استوار

□

حلقه‌ی آن زلف مشک فام گرفتم

□

منت هم نامیش حمزه‌ی صاحبقران

□

ز گفتار ایشان برآشفته بود

□

نه کفر است و نه دین نه هر دوان است

□

تا بیابم بوی لیلی یک زمان

□

کرد اندر لوح اجر او نظر

□

بدان تاکند برگیا چشم گرم

□

کز چه این خر گشت دوتا هم‌چو دال

□

آن قدر ناله نمودم که ز تاثیر شدم

□

بدآموز آزار فرماست گوئی

□

بجویید رای و دل بخردان

□

شروان به فرش از حرم امسال درگذشت

□

تا دگر عیب نگویند من حیران را

□

روشندل آنکه نیکی و پاکیش مغفر است

□

کجا هرسری رابدی افسری

□

ورنه من آن چارقم و آن پوستین

□

ترک مستی که پی مردم هشیار بود

□

زلف را هرگه نقاب روی پر خوی میکنی

□

پذیره شدندش همه بخردان

□

صهبای وصالم ده، فارغ ز عذابم کن

□

بر سر آبند و از دل بر سراب

□

غسل زیارت ما، از اشک چشم خونبار

□

سپینود و بهرام یل را بدید

□

هر یکی زیشان کلوخ خشک‌جو

□

دیگر خیال چشمه‌ی حیوان نمی‌کنی

□

به خرابات رهی می‌دانم

□

چو خورشید تابان به باغ بهشت

□

ملک شهی که مجاهد نظام او زیبد

□

خفتست او عیب مردم بیدار می‌کند

□

خدمت با مزد، کی دارد شکوه؟

□

که هستیم زین ساختن بی‌نیاز

□

هست مفتاحی بر آن قفل و حجاب

□

یک شهر به فریاد ز فریاد من آمد

□

صد کاروان قند به بنگاله میرود

□

ازو مستمندیم وزو شادکام

□

پرده‌ی دیگر به یارب‌های دیگرشب بسوخت

□

چو جادویش از خواب مستی بخاست

□

می‌برد بیداد از حد لیک از امداد تو

□

خردمند و بیدار و دولت جوان

□

بانک بر زد در زمان آن عشق‌خو

□

پیمانه‌ام ندادی، پیمان من شکستی

□

باغ گل در نظرم دوزخ تابانیده

□

دو فرزند بودیم زیبای گاه

□

گر یوسف است دلوکش عصمت من است

□

حاجت دام گستریدن نیست

□

از پی رد و قبول، اندر کمین

□

همی‌خواهد از کردگار جهان

□

سوی کوه آن ممتحن را خفته دید

□

که لطف بی نهایت با اسیران کهن داری

□

افسانه‌ی عشقم به فسون از تو چه پنهان

□

جهاندیده و راد آزاده‌ای

□

آسمان گشت چون کبود قصب

□

پیشه‌ی ما هست سگبانی و بس

□

که در او نیست ما و من را گنج

□

بگلزریون بودزان روی چاج

□

که بکردت حامل عرش مجید

□

آن چه او کرد به من، شمع به پروانه نکرد

□

ذوقش به جان زیاده ز حد بیان رسید

□

آن کس که سخن گفتن شیرین نشنیدست

□

ور دوانیدی کشتن مپسند

□

تا ننازد فلک سفله به خورشید و مهش

□

تب را کسی علاج، به طنزو نمی‌کند

□

خلعتی از فضل درپوشی مرا

□

تا همه ناله و نفیر افراختند

□

تا فلک بلند سر خاک شود ز پستیم

□

به دوستان وی این طرفه داستان برسان

□

تا با درخت گل بنشینم به بوی دوست

□

روی تو کرد روشن و بر آفتاب بست

□

برخاست از میانه نشیب و فراز من

□

گوش فلک ز ناله دلهای بی قرار

□

یک چشمه ز چشم ما فراتست

□

لیک شهوت کامل و بیدار بود

□

اکنون که اختیار دل از ما گرفته‌ای

□

حیرتی دارم که از دشمن چرا رنجیده‌ی

□

نه بدان بوی و صنوبر نه بدان بالا بود

□

کرم قزم در هنر زان نکنم کرمکی

□

به امیدی که تو را بر سر بیمار آرند

□

آنکه کامش، سر به سر، ناکامی است

□

سنگ شد، تا کی ز کافر نعمتان

□

هم‌چو سرکه در تو بحر انگبین

□

مگر به تار سر زلف عنبرافشانی

□

نیست ناراضی ز اطوارت چه اطوارست این

□

ما ز جورت سر فکرت به گریبان تا چند

□

در حسرت و اندیشه چنان ایلک و خان باد

□

بندگی قامت رعنای تو

□

شرم بادت از خدا و از رسول

□

گفت نصرت یافتم این جایگاه

□

گوهری از دختر شه یاوه گشت

□

در صید نظربازان بگشاده کمینش بین

□

از دست تو ضربتی که خوردم

□

دلتان دهد که بندگی سم خر کنید

□

پشه‌ای آمد و شد پیلی مست

□

وعده وصلش اگر در صف محشر باشد

□

به زبان حال گوید که زبان قال لال است

□

سخته بخشد نار و نور آنگه که در میزان شود

□

مانع اظهار آن حلمست و بس

□

خورشید را گدا و تو را شاه می‌کشند

□

با من چه می‌کند خلف ارجمند تو

□

کز تخم عشقبازی شاخ ندم برآید

□

چو دل‌ها در شکن دارد چه محتاج است دعوی را

□

که می باید قیامت را از این قامت بنا کردن

□

مشمار جدی و عقرب و جوزا را

□

مرغ به دام آمد و ماهی به شست

□

که مرا والله دست از کار رفت

□

شبی که عقرب زلف تو بر قمر ماند

□

در خانه دلم که تو پیوسته بوده‌ی

□

آدمی طبع و ملک خوی و پری سیما شد

□

لعلی به صد هزار بدخشان بها شود

□

تا پریشانی آن زلف پریشان چه کند

□

نامدی زان کوه، هرگز سوی دشت

□

که با من می‌کنی محکم نباشد

□

در کنار رحمت دریا فتاد

□

تا خراب از نظر مردم هشیار شدیم

□

دل بر دهن زدش که بگو پادشه نشان

□

خون مباح و خانه یغما می‌کند

□

آنکه در کوی تو گدای تو است

□

دست امید من ز دامانش

□

ام علی الهجر استمرو اوالجفا

□

نه عاشقست که اندیشه از خطر دارد

□

آنک صد حلواست خاک پای او

□

با درد تحمل کن تا فیض دوا بینی

□

تو در شکست غمش برفراشتی رفتی

□

گر تو را از من و از غیر ملالی دارد

□

که مغز خصم به سرسام حقد بیمار است

□

خیز و بخرام اگر قصد دل و دین داری

□

بنگر و بشناس خریدار را

□

مست از شراب عشق چو من بی‌خبر فتاد

□

چون نکردی صبر در وقت وغا

□

گر تو هم جوینده‌ی کامی مرید جام باش

□

مخصوص توست خانه نزهت فزای دل

□

ما را غم تو برد به سودا تو را که برد

□

تا ابد ره درکشد وادی هجران مرا

□

که خجالت زده دیده خون بار شدیم

□

ننگ می‌دارند اهل کفر، از ایمان من

□

منت منه که طرفی از این برنبست یار

□

رنج کوششها ز بی‌صبری تست

□

دیده‌ی حسرت نگری داشتی

□

دم ساز در برون به سگ آستان شدم

□

چون شربت شکر نخوری زهر ناب را

□

تا تو ز نیل رنگرز بر گل تر نشان گری

□

من چشم ز جام می نپوشم

□

خواهمت گفتن: نکو زان روست عقل

□

مدهوش نماند نتوان گفت که بیناست

□

چون نه‌ای خر رو ترا زین چیست غم

□

خال سیه را چرا غالیه سا کرده‌ای

□

دل جمع کرد و شد متمکن بر آشیان

□

که از دهان تو شیرین و دلنواز آید

□

که نکوتر ازین تجارت نیست

□

چون بخندد چون نگریم، چون بنالد چون ننالم

□

چند بینم کجاوه و صندوق

□

که خورشیدی به زیر سایبانست

□

هر کسی کاری گزیند ز افتقار

□

تا بدانند که من هم ز خریدارانم

□

یک دم اگر سر کشد چرخ ز فرمان خان

□

بهتر از من صد هزار از دست رفت

□

تاش بپذیری که او با توبه ایمان تازه کرد

□

دنبال‌ترین کاروانم

□

گرچه از بهر حدوثش، بودنی است

□

بر هیچ درخت از این ثمر نیست

□

احمقی باشد جهان حق فراخ

□

ما جز سلامت او بر خود نمی‌پسندیم

□

مرد آزمایی که تو در جام کرده‌ی

□

که هر که با تو به خلوت بود نه تنهاییست

□

وشی و پرنیان همه کوه و قفار

□

اگر خواهی بدانی صورت حال پریشانم

□

ضعفم اندر ازدیاد و شوقم اندر اشتداد

□

من سر نمی‌نهم مگر آن جا که پای یار

□

نخوت و خشم خدایی‌اش چه شد

□

دامان تو هر بوالهوسی داشته باشد

□

عشوه پنداری که می‌ریزد ز سر تا پای او

□

آن همه وصفش که می‌کنند به قامت

□

ننشیند ز پای و ناساید

□

عین نشاط است و سرور ای صنم

□

آیه‌ی «لا ترکنوا» را گوش کن

□

که دشمنم ز برای تو در زبان انداخت

□

از دل بوزینه شد خوار آن گلش

□

کنون که دست محبت گرفته دامن من

□

تیغ و ترنج اگر به میان آورد کسی

□

ترک صحبت نکند دل که به مهر آکندند

□

پیش تیغ او به زنهار آمدست

□

عاشق بی چاره ره با جرم چه کشتی

□

نیست بجز راه عشق، زیر سپهر کبود

□

ای دزد آشکارا می‌بینم از نهانت

□

خسته شد آن شیر و ماند از اصطیاد

□

خاک می‌خانه گشت منزل من

□

علامتی دگر است از مغایرت پیدا

□

تلخیی کان شکرستان می‌کند

□

کمانی که سخت است بازو شناسد

□

به وصلت می‌رسیدم گر قضا می‌کرد تمکینی

□

کای شده با وحشیان در قوت جفت!

□

مشتاق چنان شد که چو من بی‌خبر افتاد

□

پس ز علمت نور یابد قوم لد

□

کاش با ما می شد این سودا که با وی می‌کنی

□

یکی ز عقده گیسو گشوده ناقه چین

□

در آتش سوزنده صبوری که تواند

□

درستش گشت فقر و توبه بشکست

□

که از دو چشم فسونگر بلای خواب منی

□

خراسان چه باشد! به آن شاه کشور

□

یا خود در آن زمین که تویی خاک عنبرست

□

ای مطاع الامر اندر عرش و فرش

□

رخت در پای خم انداز و می افکن به سبوی

□

که نه فکر زیان ماند است نه اندیشه سودم

□

تا وقت جان سپردنم اندر نظر بود

□

که صورت شب و روز آمد آبنوس نهاد

□

خوش باش بعد از این که ببینی وفای ما

□

چون نشد، یکبارگی بگذاشتم

□

حسن تو ز تحسین تو بستست زبان را

□

زندگی را مرگ بیند ای غبین

□

تا که از سلسله عقل گریزان نشوی

□

در پهلوی چه خانه‌ی سیاهی نشسته‌ام

□

کسی نگفت که بیرون از این دوایی هست

□

شگفت، ازیرا کز بت کنند خانه بهار

□

تا بدانند که سرمایه‌ی سودای منی

□

اشکال افزود ز ایضاحش

□

جواب ده که امیر از گدا چه غم دارد

□

کس نگرید بر فوات هیچ هیچ

□

تو جور پیشه ندانم که در چه آیینی

□

دست فرشته‌ای که نویسد گناه او

□

پرده صبر من از دامن گل چاکترست

□

مرغ جانم خموش می بشود

□

کس به وصال تو چون رسد به وسایل

□

ترک شغلی کان تو را نبود به کار

□

بر دل کوه نهی سنگ به آواز آید

□

عقل کی بود در قمر افتد خسوف

□

وز آمدنش به دشت رشکم آید

□

وز تطاول غمزه‌ات از تاجداران باج خواه

□

درمانده‌ام هنوز که نزلی محقرست

□

نه گاه گرایش مر او را گرانی

□

که به سر وقت من آن سست وفا می‌آید

□

زین مجازی مردمان تا نگذری

□

اگر عنایت او پرده دار ما باشد

□

چیست خود پنهان و پوشیده ز ما

□

به امیدی که تو را بر سر بالین آرند

□

کمترین پیشکش ما دل و دین خواهد بود

□

سیماب طرفه نبود اگر بی سکون شود

□

بر کسی کو به تو نیاز نداشت

□

دامن باغی که گل چین باغبانی می‌کند

□

سر به سر درد است و خون آلودگی

□

دردیست در دلم که ز دیوار بگذرد

□

دید چشمش تابش صد روز بیش

□

کز گریه سحر نکرده باشم

□

بنه ساغر از دست و بردار تیغ

□

نه چنان که بنده باشم همه عمر در رکیبت

□

ناکامگار کرد گل کامگار او

□

مسیحایی که من دارم همه شهرند بیمارش

□

ذیل عدل حق، از آن اطهر بود

□

باشد که توبه‌ای بکند بت پرست ما

□

نارسیده زحمتش از ما و کاست

□

تو ز دهان درج در در عدن آورده‌ای

□

این گنه بر گردن ایشان مه پرکار من

□

حقا که در دهانش این انگبین نباشد

□

غم جمال برم و انده وحید خورم

□

رفع غم و دفع بلا کرده‌ام

□

که ویران کند سیل آن خانمانرا

□

کیمخت خارپشت ز سنجاب خوشترست

□

نیستها را قابلیت از کجاست

□

که میان من او حاجت پیغام نبود

□

زین جاست حرص دیدن آن تندخو مرا

□

رضای دوست مقدم بر اختیار منست

□

حدیث شاه جهان پیش گیر و زین مگذر

□

به صد خواری رقیب سفله را آواره می‌کردم

□

جهان، پر شد ز دود کفر و سالوسی و زراقی

□

بوی گلی از تو خوشتر آورد

□

پر خوری شد تخمه را تن مستحق

□

با غم او آشنا از همه بیگانه‌ام

□

کاش از خشت لحد بالین و بستر داشتی

□

گویی دل من سنگیست در چاه زنخدانت

□

ز آب حیوان وضو نمی‌دارد

□

روی زیبای تو دیباچه اوراق آید

□

کی شود اینها میسر از حلال؟

□

صورت حال من از شرح و بیان می‌گذرد

□

ماندم از قصه تو قصه‌ی من بگوی

□

منم امروز و تویی وامق و عذرای دگر

□

مه به رویت گرچه می‌ماند نمی‌ماند تمام

□

بر من او خود پارسایی می‌کند

□

چون کسی کو را باشد نظر میر پناه

□

که ما را بند بر پای رحیلست

□

لا تصعب شربها و الامر سهل

□

دست از همه چیز و همه کس درگسلاند

□

ور مرا آتش کند تابی دهم

□

بیچاره فروماندم پیش لب ضحاکت

□

محیط حسن را هرچند طوفان خیزتر سازی

□

کان‌ها که بمردند گل کوزه گرانند

□

و آن خیک مستسقی نگر در سینه صفرا داشته

□

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

□

تارش، همگی ز پود زنار

□

هزار باره که رفتن به دیگری به حمایت

□

قوم دیگر نام سالوسم کنند

□

زان نمی‌بیند که انسانیش نیست

□

جان من از من مستان شاه من

□

با تیر قضا سپر نباشد

□

چه دانم آنکه هرگز کس ندانست

□

چو مجنون بر کنار افتاد لیلی با میان آید

□

ای یوسف مصری، به در آی از چاه

□

ندیده‌اند مگر دلبران بت رو را

□

نان شدی عشر دگر دادی ز نان

□

سراپای من دیده و گوش بود

□

جاری تراست خون دل از آب جو درو

□

ور رفتنیست جان ندهد جز به نام دوست

□

زقه‌ی طفلان دانائی فرست

□

دست محبت آن جا خرگاه عشق چون زد

□

تا شوی واقف مکانهای خطا

□

گر دیگرش خلاص بود زیرکی شود

□

چون نباشد دل ندارد سود خود

□

مردگان بازنشینند به عشقت ز قبور

□

زبس کز نشاء حسنش طراوت‌ناک می‌بینم

□

درون مملکتی چون دو پادشا گنجد

□

پر لاله و پر گل که و بیابان

□

مگر آن کس که بی بصر باشد

□

که فراموشت شود، نطق و بیان

□

آب از دو چشم دادن بر خاک من گیا را

□

کز برای حرمت خلاق فرد

□

آب چشمم ترجمانی می‌کند

□

که عشق کاری، نباشد الا، به دردمندی، ز خاکساری

□

ز عشق بی‌دل و آرام و خواب و خور می‌گشت

□

خون سیاوشان نگر، بر خاک و خارا ریخته

□

پیل اگر دربند می‌افتد مسخر می‌شود

□

ویرانه‌ای چسان کند آبادت

□

که به شمشیر غمت کشته چو من بسیارند

□

باز آوردی فن و تسویل را

□

که هر چه دوست پسندد به جای دوست رواست

□

دارد دمی ز بازی ما دست خود نگاه

□

کاین دوست بود در نظرم یا خیال دوست

□

مونس جانم به تنهایی بس است

□

برداشتن بگفته بیهوده خروس

□

وز توبه بجوی نوال و عطا

□

ای بر رخ تو هزار شه مات

□

بسته‌ی عقلست تدبیر بدن

□

ما را که غرقه‌ایم ندانی چه حالتست

□

ز پاس دامن آن پرده بر دریدم و رفتم

□

جز بر دو روی یار موافق که در همست

□

سیاف پیشه‌ای‌ست که او را تمیز نیست

□

چه کند به دامنی در که به دوست برنریزد

□

کژ روم، با تو نمایم دشمنی

□

همه شیراز یغمای تو باشد

□

جان زرگر سوی درزی کی رود

□

هیچ مشاطه نیاراید از این خوبترت

□

سمن ز شرم عرق ریزد و گل آب شود

□

به کدام دوست گویم که محل راز باشد

□

یکسو گل دو روی و دگر سو گل یکروی

□

عقل گرفتار عشق صبر زبون هواست

□

کز عمر، نشد حاصل او غیر خسارت

□

گر چنانست که در چاه زنخدان تو نیست

□

که چرا آدم شود بر من رئیس

□

گر عارفی بنالد یا عاشقی بزارد

□

در نامه من ثبت گناهی که تو داری

□

مسکین کسی که در خم چوگان چو گو بود

□

جز بر انصاف تکیه‌گه نکنند

□

تا به جایی نرود بی پر و بالش دارند

□

دل دل، این نارهوس را سرد کن

□

کوته نظری باشد رفتن به گلستان‌ها

□

صنع مغزست و آب صورت چو پوست

□

که خارهای مغیلان حریر می‌آید

□

آویخته چون مرغ کبابیست معلق

□

زنهار نگویی این نه نیکوست

□

چه همه چه هیچ چون اینجا سخن بر کار نیست

□

دیدار خوبان اختیار از دست دانا می‌برد

□

این ژنده‌ی پر بخیه که پوشیده‌ام امروز

□

تا کس نکند نگاه در حور

□

در یمین ناید درآید در شمال

□

مرا تمام یقین شد که سهو پندارد

□

باج خواهنده مهی کیسه تهی پادشهی

□

بر ماه نباشد قد چون سرو روانت

□

بخواند قل هوالله طوطی آسا

□

تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند

□

خواهی ار تمثیل وی، چون ظل و نور

□

مبر ای یار که ما از تو نخواهیم برید

□

کو دهد بس کاروانها را به باد

□

مگر آن شب که گور بالینست

□

بی‌کسان را سوختن با ناکسان در ساختن

□

چون آب در آبگینه پیداست

□

«ای حقشناس! رو که نکو حق شناختی»

□

به جانبی متعلق شد از هزار برست

□

ریحان و گل و بنفشه چیدیم

□

وان دگر از عاشقان به تیر تو خستست

□

برجهید ای کشتگان کربلا

□

ور نه چو در کمند بمیرد عجیب نیست

□

بس که ز داغ غرقه به خون آمدم

□

بگذار تا جان می‌دهد بدگوی بدفرجام را

□

وز ابر مصری پیرهن، اشک زلیخا ریخته

□

به بوی آن که شبی با تو روز گرداند

□

دل گرفت از خانقاه و مدرسه

□

چون رایت منصور چه دل‌ها خفقان کرد

□

برگهای سبز اندر شاخ چیست

□

که دل به دست تو دادن خلاف در جانست

□

در راه چون همره شود با آن گل رعنا کسی

□

همچنان در دل من مهر و وفای تو بود

□

ازین خوشتر شود فردا که خسرو از شکار آید

□

بر کشته گذر کردن نوع کرمی باشد

□

منع من محنت زده زان باده‌ی محنت زدا

□

از آن که ره به دکان تو مشتری آموخت

□

خاطر تیز تاب من رانده است

□

بعد از آن نامت به رسوایی برآید ننگ نیست

□

ریزد از آب دیده‌ام صد گل آتشین فرو

□

باز بر هم منه ار تیر و سنان می‌آید

□

تشنه‌ی چاه زنخدان تو نیست

□

به که ضایع نگذاری طرف معظم دوست

□

بر فلاطون طعن کردن بی‌گناه

□

وزین جانب محبت می‌فزاید

□

چون فکنند از شکم ز بار چه خیزد

□

که پیش صاحب ما دست بر کمر گیرند

□

تا نیارد سوی من روز جدائی بوی تو

□

کفتابست در شبستانت

□

که تر گردی ز دردی خرابات

□

تو مپندار که خون ریزی و پنهان ماند

□

ورد سحر قمری و هزار است

□

گرد سودای تو بر دامن جانم باشد

□

برآمد ز رای تو خورشید دیگر

□

که عرض جامه به بازار در نمی‌گنجد

□

بادبان برکش که ما کشتی در آب انداختیم

□

کاینان به دل ربودن مردم معینند

□

چون شاه عشق در دل ایشان فرو نشست

□

که ما را از سر کویت سر دروا نمی‌باشد

□

وز روی کرم گفت که: ای دلشده، برخیز

□

از روی چو ماه آسمانت

□

هان عین عید اینک ببین بر چرخ دوار آمده

□

ناخنش را خون مسکینان خضاب

□

کز قناعت من دلتنگ به دان ساخته‌ام

□

باغی که به هر شاخ درختش قمری بود

□

کاتش غیرت درآمد خشک و تر یکسر بسوخت

□

در بن چاهی به زیر صخره صما

□

تنها وظیفه‌ی تو همی نیست خواب و خاست

□

غلام سعد ابوبکر سعد زنگی نیست

□

تا چه کند باشه‌ی چالاک، باد

□

کو را نشانی از دهن بی‌نشان توست

□

تا هست ملک حسن به زیر نگین

□

بد از منست که گویم نکو نمی‌آید

□

در خراسان و عراق افتاده است

□

که چاره در غم تو های های می‌داند

□

به حق موسی، به حق ناطق

□

مگر آن کس که به دام هوسی افتادست

□

هست بر کنگره‌ها کنگر دیم

□

جرم از تو نباشد گنه از بخت رمیدست

□

که با غیرم مساوی می‌دهد جام وصال تو

□

هنوز مهر تو باشد در استخوان ای دوست

□

فلک را روز و شب چندین شتاب است

□

بدین هوس که سر خاکسار من دارد

□

در دام زمانه کم از ذبابست

□

ز بانگ ناله من گوش چرخ کر می‌گشت

□

نزل جهان را از بره، صد خوان نو پرداخته

□

کردی ز جانم دل بری زان چشمکان عبهری

□

بگذاری مرا شکیبا تو

□

ذره تا مهر نبیند به ثریا نرسد

□

نرد به یک سو نه و اندر نورد

□

بلای عشق که فرهاد کوهکن بکشد

□

از دیده‌ی ما خفتگان نهانست

□

یا دیده جای خواب بود یا خیال دوست

□

کایامشان چو نعش یک از یک جدا نکرد

□

کنیزک را بگو تا مشک ساید

□

کافتم اگر یک دم درو دردم کباب آیم برون

□

بماند تاب عصفوری ندارد

□

کان خال سیه مشرف آن غالیه دان است

□

بیخش اندر دل نشاند تخمش اندر جان بکارد

□

گر سر کوچه‌ی بلا برسی

□

هر که در او ننگرد مرده بود یا ضریر

□

یاس من گردیده بودی یاسمن، بگریستی

□

دعوی بکنی که معجزاتست

□

داری گواهی این چنین رو دعوی اعجاز کن

□

در زاری کارم نگر چون داری از حالم خبر

□

زانکه درد تو ز درمان خوشتر است

□

امسال کار من بتر از پار بنگرید

□

جبر نقصت نشود فی‌البین

□

کاین پای لایقست که بر چشم ما رود

□

کاین غم ار بر کوه بودی من بر او بخشودمی

□

همه دانند که در صحبت گل خاری هست

□

شورش انگیز بیابان بلا گردیدم

□

اگر چه فتنه نشاید که روی بنماید

□

کز دور جایگاهی خورشید در کمین است

□

دستم نمی‌رسد که بگیرم عنان دوست

□

که خواب آلوده نتوان یافت عمر جاودانی را

□

که نیک نامی و مستی به هم نیامیزند

□

به قلم نائب حکم قدرند

□

فلک شوم به بزرگی و مشتری به سعادت

□

زود از خیل غم و درد برآورد دمار

□

که تا در وقت جان دادن سرم بر آستان باشد

□

جای تو جز آتش و جز دار نیست

□

آفرین گویی بر آن حضرت که ما را بار نیست

□

مگر ضعف پیری، فرامش کنم

□

که گرم دل بسوخت جان بنواخت

□

باد آمد و باران زد و جایش بپراکند

□

نه چو دیگر حیوان سبزه صحرایی را

□

صد کوه صبر و تمکین بی وزن تر ز کاهی

□

چو بلبل کز نشاط گل فراغ از آشیان دارد

□

کاندر زمانه بهتر ازین هیچ کار نیست

□

اگر التفات بودی به فقیر مستمندت

□

حیدر صفدر، امیرالموئمنین

□

مگر کسی ز توام مژده‌ای فرازآرد

□

کشت حیاتی که خوشه در دهن آورد

□

مجال نطق نماند زبان گویا را

□

ضیط دل است لازم و حفظ حیات فرض

□

خلاف من که به جان می‌خرم بلایی را

□

یک سخن همچون شکر بایست نیست

□

که آفتاب که می‌تابد از گریبانت

□

لب گزان، از رخ برافکنده نقاب

□

و اینان همه قلبند که پیش تو لسانند

□

هم راضیم گر در دلم سرهای پیکان نشکند

□

که تو زیباتر از آنی که کنم وصف و به یانت

□

بهر دفع چشم بد گردم بلاگردان چشم

□

سلک جواهی مگیر بر ره معنی بپوی

□

از روی تو گل شکفته‌تر نیست

□

بس توبه صالحان که بشکست

□

هاتها من غیر عصر هاتها

□

فتنه انگیزی چو زلفت سر به رعنایی کشد

□

از تن خود گوشت میخور استخوان کس مخور

□

بر زمستان صبر باید طالب نوروز را

□

گره‌گشائی ازین کار کن چنان که تو دانی

□

که عجب دارم اگر تخته به ساحل برود

□

عقل و جان را سوی او آهنگ نیست

□

به مرده درنگری زندگی ز سر گیرد

□

نور کشف و شهود ذوق حضور

□

بی‌مایه زبون باشد هر چند که بستیزد

□

عنا می‌نمود از عنا می‌گریزم

□

کاین گهر می‌ریزد آن زر می‌زند

□

محبت من مهجور با محبت تو

□

وان هم برای آن که کنم جان فدای دوست

□

که تمنای آن وصالم نیست

□

طاقت صبرش نبود ننگ شد و نام رفت

□

بر بهائی ریز، از جام قدم

□

گوید ببایدت دل از این کار برگرفت

□

خون ریختی گرش نبدی حق مادری

□

لعل خوش رنگش چو گوهر کرد حجله‌ی دین ما

□

اگر زلف تو را مشک خطا گویم

□

گوشه چشمت بلای گوشه نشینست

□

که درین وادیش غم جان نیست

□

بگذرد امسال و همچو پار نماند

□

پا را از سر، سر را از پا

□

آن خاک نیکبخت که در رهگذار اوست

□

شب خوشی از لطف روزگار نیابی

□

نه با او می‌توان آسوده بنشست

□

مرا تنها جهانی درد کی دادی خدای من

□

چو بار غم ز دل یار بر نمی‌گیرد

□

تا رزان تافته گشتند و بگشتند از حال

□

جان شیرینست خورشیدش نگویم یا قمر

□

فدیه باشد بر خدا و بر رسول

□

نه کسی نعوذبالله که در او صفا نباشد

□

نه نبی خود بزاید از عالم

□

خام طبعان همچنان افسرده‌اند

□

شراب ناز به آن چشم پر خمار مده

□

کاین گناهیست که در شهر شما نیز کنند

□

بارگاه تو منزل افتادست

□

وین خود چه کفایت بیاست

□

برنیاید زان، مگر عشر عشیر

□

در تو نگرفت که خون در دل خارا بگرفت

□

خشک آخورتر ازین دیده‌ی تر کس را نی

□

که در فتنه بر جهان بگشاد

□

نستانند بلی کشوری از پادشهی

□

جز این قدر که به پهلو چو مار برگردد

□

زانکه نفت عشق تو از نم به است

□

ترسم که راز در کف نامحرم اوفتد

□

پیش او بود عبث ریختن دانه‌ی ما

□

چشم خودبینی ندارم روی خودراییم نیست

□

به مدح و غزل درفشان عنصری

□

کفتابست که بر اوج برین می‌گذرد

□

یکی رساند به ساحل یکی به طوفان داد

□

سر به دیوار سرایی می‌زند

□

نه حله‌ای که آتش آرد بر او زیان

□

پیش نطق شکرینت چو نی انگشت بخاید

□

زنجیر جنون بر پا از موی کسی داری

□

نه که از ناله مرغان چمن در طرب‌ست

□

رفته را باز جا فرستادی

□

ما را حدیث همدم خوش خوی خوشترست

□

که غیر یک نفس آواره باشد از در او

□

ناچار خوشه چین بود آن جا که خرمنست

□

به سخن گفتن شما همگان

□

اگر چه عیب کنندم که بادپیماییست

□

صید پردازنده صد صید گه خواهد شدن

□

که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراب

□

خاتم مقتفی نمی‌شاید

□

بر راه و نظر بر آستانست

□

به دیده‌ام تو نشینی و خواب برخیزد

□

باد گویی کلید رضوان داشت

□

ای وای دلی کو ز پی عشق برآید

□

چون روی مجاوران به محراب

□

چون من از نامردمی در چشم خون مالا کنم

□

به کشتن می‌کند گویی اشارت

□

سر دم اژدها خورد بر خیر

□

دوستی باشد که دردم پیش درمان گفته‌اند

□

در قتل ماچه لازم چندین بهانه جوئی

□

چون کنم کز جان گزیرست و ز جانان ناگزیر

□

فتنه بیدار و عافیت خفته است

□

دوست دارد ناله مستان و هایاهوی را

□

که ناز بر همه خوبان کج کلاه کنی

□

کخر به کار تو درم ای دوست دست گیر

□

سگ را ز دم طوق است و من آن قد یکتا داشته

□

آدمی خوی شود ور نه همان جانورست

□

با این همه تلخی‌ها شیریی دشنامی

□

تاج را گر زر نباشی بند را آهن مباش

□

خون گرفت و زهره‌ی یک آه نیست

□

چون ز دست دوست می‌گیری شفای عاجلست

□

در جان سپاری عاشقی چابک‌تر از پروانه هم

□

اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست

□

دشمن از دوری دولت شد به آخر غم خورت

□

گر باده خورم خمر بهشتی نه حرامست

□

پنهان اشاره کرد که تغییر حال بین

□

به ارادت که یکی بر سر دیبا نرود

□

غنیمت است ملاقات دوستان امشب

□

نیست را پیدا میار و هست را پنهان مکن

□

یکی را کاستی حرمت یکی را محترم کردی

□

باز چون فرهاد عاشق بر لب شیرین اوست

□

راز برون ده که رازدار تو گم شد

□

بی شرع ببر که خانه یغماست

□

فساد ندیدم که زند نیشتر از مو

□

سست مهرست که بر داغ جفا صابر نیست

□

کاملی در خور این کار کجاست

□

آن که هزار یوسفش بنده جاه و مال شد

□

از اختلاط حور بهشتی کشد عذاب

□

لطف جان در جسم دارد جسم در پیراهنش

□

پنجم اقلیم آیتی دیگر بزاد

□

باز در خاطرم آمد که متاعیست حقیر

□

که تو با این خط نوخیز خزانش باشی

□

می‌کشم نفس و می‌کشم بارت

□

کار با تو سر به سر نیکوتر است

□

اگر نه روی شهرآشوب و چشم فتنه انگیزت

□

زان که از همت صاحب نظران است که تو

□

اول صبحست خیز کخر دنیا فناست

□

که راس مال کمال است سوزیانش را

□

سهلست ولی ترسم کو دست نیالاید

□

صدف گوهر یکتای تو نتوان کردن

□

رحمتی کن بر گدای خرمنت

□

سرمه‌ی چشم جهان‌بین من است

□

خفتست و هزار فتنه بیدار

□

وز سر کوی تو شیران همه کوته مرسان

□

که از محبت با دوست دشمن خویشند

□

حنوط جیفه‌ی ظلمی که سر بریده‌ی اوست

□

نه وحشیم که مرا پای بند دام کنند

□

که چو پروانه به دوران تو پیدا گشتم

□

عقل را با عشق دعوی باطلست

□

چون آتش پاره‌ای آن پیر در جست

□

ببرد قیمت سرو بلندبالا را

□

یک مژده درمان بده گو دردمندی شاد شو

□

آیا چه جاست این که همه روزه با نمست

□

کاژدها سر نوک کلک او رقیبش یافتم

□

که بامداد به روی تو فال میمونست

□

سهیل وار ز دورم نواخت لعل بهائی

□

گو بده ای دوست که گویم بگیر

□

درخت ازین غم چون من نژند گشت و نزار

□

نشان حالت زارم که زارتر می‌گشت

□

آن منصب دیگر را حق داردش ارزانی

□

سگ شهر استخوان شکار کند

□

زان می آفتاب‌وش یاد صبوحیان خوری

□

از چله میان بسته به زنار برآمد

□

یک دم چراغ دل شو و بنشین به جای چشم

□

بلبل ار روی تو بیند طلب گل نکند

□

خرقه به خم در زد و زنار بست

□

آوخ که جهان نه پایدارست

□

من ناتوان و عشق تو بسیار زوردمند

□

اندرونت به گل و لاله و ریحان نرود

□

چون در ظلال یوسف صدیق دیگری

□

گر بکشندش نمی‌رود به دگر جا

□

مریض مهر الهیست را ده مرضا

□

برفت رونق نسرین باغ و نسترنش

□

که گاه بگیردت دل از ما

□

چشمم دور بماند و زیادت مقام شد

□

تحفه سازم پیش یار نکته‌دان خود کشم

□

چو لشکری که به دنبال صید می‌تازد

□

وز دست زود آزردنت جانم به آزار آمده

□

گر مرا در جهان نظیر تو نیست

□

برآید بوی یک گلشن ولی با دود صد گلخن

□

نه بنالد که مرا طاقت بدخویان نیست

□

می‌ندانم تا به جز تو کیست کو سلطان توست

□

نقاش ببندد در دکان صناعت

□

بر سرم تیغ و تبر بارد و گر در و گوهر

□

ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

□

نه شاهد محک خلف کان شناسمش

□

گر این شوخ چشمان به یغما روند

□

گردش دوران کمان حسن بر بازوی او

□

که مرده را به نسیمت روان بیاساید

□

نسترن للی لالا دارد اندر گوشوار

□

غمزده‌ای بر درست چون سگ اصحاب غار

□

که دیده‌ی نگرانی که داشتم ز تو دارم

□

کاین حوریان به ساحت دنیا خزیده‌اند

□

عروس دهرش خوانند و بانوی کشور

□

روم آن جا که مرا محرم اسرار آن جاست

□

هرکه را در زمین مکان باشد

□

نکنم گر خلاف توست نماز

□

عرش را رخت در گل افتادست

□

در پایه جمادست او جانور نباشد

□

که چشمش می‌کند تاراج ایمانم به ایمائی

□

هر که مقصودش تو باشی تا نفس دارد بکوشد

□

صفا و مروه‌ی مردان سر زانوست، گر دانی

□

اگرم می‌رود از پیش اگر می‌نرود

□

کرد چشم قاتلش زهری عجب در کار من

□

که شرم داشت که خورشید را بیاراید

□

امروز من از دی به و امسال من از پار

□

هر که با مثل تو انسش نبود انسان نیست

□

اول از شاخ تمنا گل حرمان چیدم

□

گر به جانی می‌دهد اینک خریدار آمدست

□

در هر لب سفالین ریحان تازه بینی

□

سرو آزاد به یک پای غرامت برخاست

□

مرغ جان را پرزنان گرد سرای خویش بین

□

عقلم اندر زمان نصیحت کرد

□

زآنکه در فریاد می‌ناری مرا

□

هر چند که می‌کنی نکویی

□

کان کار وهم و فعل خیالست و شغل خواب

□

کمینه آن که بمیریم در بیابانش

□

به امید یک جنس جان می‌دهد

□

باد نیارد ربود گرد من از کوی دوست

□

خون سر ز جیب و شعله سر از آستین زده

□

بگذری ای پیک نسیم صبا

□

که بچه‌ی عقل تو زیان دارد جان را

□

من از این بازنگردم که مرا این دینست

□

چها در سر گرفتی غیر اگر بودی به جای من

□

ما را همین سرست که بر آستان توست

□

به بذل گنج خزان از بهار می‌سازد

□

ای برادر که حال ما دگرست

□

عاشق بیداد را خوش دل به دلجوئی مکن

□

که خون خلق بریزی مکن که کس نکند

□

چرا تو را به سعادت رفیق و خال و عم است

□

مژه‌ای به خواب و بختی که به خواب درنباشد

□

شدی ای دل سر راهش به چه جرات واقع

□

از دست بیفکند تصاویر

□

جان بر است و تن درخت برور است

□

فدای دست عزیزان اگر بیالایند

□

بی‌ترحم صید بندی ناپشیمان قاتلی

□

چه جای پند نصیحت کنان بیهده گوست

□

بدان گوز در مغز مردم سزاست

□

ترسم هوسم بیش کند بعد مسافت

□

به پائین راند از بالا به بالا تا زد از پائین

□

ور بنوازد به لطف غایت احسان اوست

□

چون تو از دنیا چریدی او تو را خواهد چرید

□

وان گه که را پروای آن کز پای نشتر برکند

□

من سعی می‌کنم که سزاوار آن شوم

□

که گر هلاک شوی منتی پذیر از دوست

□

جز بر مقر ماه نبودی مقر مرا

□

که فرودوختند دیده باز

□

خلایق دو جهان جان کنند بر تو نثار

□

هر گه که بگرید ابر آزار

□

چیزند یا نه چیز عرض‌وار بگذرند

□

پیش چشمم در و دیوار مصور می‌شد

□

خار در چشمش ز دست بخت بیدار تو باد

□

هنوز مستم از آن جام آشنایی باز

□

که هر سه وصف زمانه است هست و باشد و بود

□

که بینی بلبلان را ناله و سوز

□

گرفتم کوه غم از پیش و کار کوهکن کردم

□

تو را گر دل نخواهد دیده بردوز

□

بستان با جاهلان برابر گور است

□

کز دامن تو دست بدارم به تیغ تیز

□

گر انفعال کشد پیش چون تو مهمانی

□

معرفت را نماند جای ستیز

□

یک روز چو من تهیت بنشاند

□

گر جستم این بار از قفس بیدار باشم زین سپس

□

بلی ز پرتو در دارد اعتبار صدف

□

لازمست احتمال بوابش

□

ناچیز شدن مر تورا روا نیست

□

داند که چشم دوست نبیند قباحتش

□

من به آن هم ز دعای تو نمی‌پردازم

□

بلکه به خون مطالبت هم نکنم قیامتش

□

خرد و جان سخن گوی به ما در اثرند

□

نشنیدمی ز دشمن سخنان ناپسندش

□

تا دگر بهر که آتش می‌فروزد خوی او

□

گر برنجد به دوست مشمارش

□

مدار از فلک چشم نیک اختری را

□

گو بگو از لب شکربارش

□

قبله‌ی حاجاتی آخر رو به حاجت‌مند کن

□

به سخن باز نمی‌باشد و چشم از نازش

□

مایه‌ی صور و زایشی و کان ضیائید

□

خون شد و دم به دم همی از مژه می‌چکانمش

□

گرگ یاغی سگ شبان باشد

□

نیست الا چه زنخدانش

□

زعلم و پند گفته‌ستند ریوند

□

گرفته‌ایم و دریغا که باد در چنگست

□

سیلی که سر برآورد از دیده ترم

□

ولیکن گفت خواهم تا زبان هست

□

که گمره شد آنک او نکو ننگریست

□

که به هر وقت همی بوسه دهد بر پایت

□

جان هم به منت گر کند همراهی من گو مکن

□

و گر نمیرد بلبل درخت گل به بر آید

□

مثل است این مثلی روشن بی پیچش و تاب

□

مردمان از در و بامت به تماشا آیند

□

چون مانم اگر روزی دور از نظرت گردم

□

یا رب که دادست این کمان آن ترک تیرانداز را

□

چون همی دانی کو معدن علم و فکر است؟

□

کز بوستان باد سحر خوش می‌دهد پیغام را

□

خورده بر گوش تو گویا سخن بدگوئی

□

به شرعم از تو ستانند خونبها ای دوست

□

گفتار تو را هیچ نه پود است و نه تار است

□

هرگز به سخن عاقل و هشیار نباشد

□

فتنه را با ملک چون دست و گریبان یافتند

□

مردمانند آخر ای دانای حر

□

آنگه شود پدید که از ما دو مرد کیست»

□

سپه را ز دشمن نگهدار باش

□

بر اسمان نگاه نمی‌کرد بی‌وضو

□

داد یزدان را تو بیش از بیش دان

□

پیداست همچو روز که گفتار او خطاست

□

پیاده بیامد بر نامدار

□

ز دام غم نرمید و نگشت رام نشاط

□

می‌کشی از عشق گفت خود دراز

□

اگر جفاش نماید جفاش بردارد

□

توان مرا هم روان مرا

□

اگر از آن نشود باغ منقبت خرم

□

که نیاید در بها گردد هدر

□

مشغله‌شان بی‌حد و بی‌منتهاست

□

سپهبد بزد چنگ هم در شتاب

□

سروران افسر و بی‌پا و سران سر بازند

□

باشد اندر دست طفلان خوارمند

□

گو به غم و دردسر مدار مرا

□

همان رخش گویی که آهرمنست

□

از داغ دسته بست ز گلهای گلخنی

□

تا بگویم من جواب بوالحسن

□

آن خداوندان همی احسان‌ها الوان کنند

□

سلیح جهان پیش او گشت خوار

□

چون به گوشت رسد آلوده به درد آوازی

□

یار او باشم که باشد زورمند

□

نیاز و عجز اگر نبود ورا چه دی و چه فردا

□

شدی آفتاب از نهیبش نهان

□

سر زد چو در خرابه‌ی من آفتاب‌وار

□

لیک در ایمان او بس ممنم

□

پدید آرند هر فوجی به لونی دیگر الحان‌ها

□

به میدان کار و به دشت نبرد

□

ز پی ارنه لطف تو دل دهد به کرشمه‌های زبانیم

□

سوی موصل با سپاه بس گران

□

آغاز زمان تو نیست و مبدا

□

هرانکس که هستید روشن‌روان

□

زان که می‌ترسم به تقریبی شود دمساز او

□

در به در گردم به کف زنبیل من

□

چون کنی بر خیره او را کز تو بگریزد طلب؟

□

نشستند یکسر همه بر درش

□

جولان مده بهر خدا رخش جفا را بیش ازین

□

تا شوند از جوع شیر زورمند

□

نخست آن نهالش مرو را خلد؟

□

همه بوم زابل پر از خون کنیم

□

آن که بپا نشست ازو کوه کشیده ابرشی

□

در زمستان لرز لرزان از هوا

□

دانا چو سگ اهل خوار انگارد

□

پرستنده بر پای پیشش پسر

□

کنجی و گفتگوئی صبری و انتظاری

□

هم امیری جنس او خوش‌مذهبی

□

او هرگزی و باقی و روان است

□

پراگنده از دشت وز کوهسار

□

سوده هر جانب سریر خسروی صد ره جبین

□

کافر از ایمان او حسرت خورد

□

در این پرباد خانه‌ی سست بنیاد

□

ازان نامداران زابلستان

□

نشر جهان ستانی شاه جهان کند

□

حکم حکم اوست مطلق جاودان

□

کو به فرزندان نخواهد جز گزند؟

□

که دارد به بازوی خویش این امید

□

شکوه‌ی لشگر دل را به زور یک نگه بشکن

□

که نباشد جانور را زین دو بد

□

اندر این خانه و، این خانه تو را جای چراست

□

شد آن بارور خسروانی درخت

□

گر همه خاک ره بو چشم من است جای او

□

اهل خود را دان که قوادست او

□

دستان و بند او را اندازه نی و مر نیست

□

بپوشید رخ را به زیر گلیم

□

بند بر دل مانده زلف سمن سای تو من

□

که ترا دارند بی‌جوز و مویز

□

صحبت دیوار پر ز نقش و نگار است

□

به تنبل فزونست مرد دلیر

□

همین یگانه خداوند اعلم است علم

□

جز خیال وصل او دیار نیست

□

آراسته باش مر خرامش را

□

مگر باز بیند بران انجمن

□

از قلزمی که خیزد آتش‌فشان سحابی

□

در میان جبری و اهل قدر

□

بیرون و اندرون زمانه مجاورند

□

ورا باشد و گنج آراسته

□

رخش جنون تاخت به میدان عشق

□

که مکن این ای تو شاه بی‌بدیل

□

در نطفها و خایه‌ی مرغان و بیخ و حب

□

سواران جنگی به هامون شدند

□

گرچه کم شد نشاء غالب خمار آمد برون

□

طاق‌طاق جامه کوبان ممتهن

□

نشینندی مشاطه چینیانت

□

برین رزمگه بر نشاید نشست

□

از پرتو گیرائیش آرم ید و بیضا برون

□

هر یکی را دست حق عز و جل

□

کار این عاقلان که هشیارند؟

□

گر از ما یکی را برآید قفیز

□

بر محتشم که هست غریب دیار تو

□

تا خیالات از درونه روفتن

□

چند گردی به سایه و مهتاب؟

□

همه کوه پرلاله و سنبلست

□

که هرجا دیدم او را جلوه‌گر چون بید لرزیدم

□

تا نمازت کامل آید خوب و خوش

□

قیمت به خرد همی گرد دیبا

□

چنین بر بلاها گذر یافتی

□

نسیمی گر ازین گرما وزد بر عرصه‌ی محشر

□

مقعد صدق او ز صدق عشق خویش

□

بدین هر دو بگمار تن را و جان را

□

به بد تیز مشتاب و چندین مکوش

□

راضی الا به هلاک من آزرده زار

□

چون بخواهد رست تخم بد مکار

□

این گنده پیر جادوی رعنا را

□

برو جامه‌ی خسرو آیین نهید

□

که به شهد دگران دست و دهان آلائی

□

که تسلس می‌کند با این و آن

□

جهان بدو، بنگر، گو، به چشم بهمان را

□

که مردم ندیدی نه چشم ستور

□

نه پای آن که ز دنبال کاروان بدود

□

گیر هم‌چون مرغ بالا بر پرد

□

دیو را نادان نبیند من نمودم مر تو را

□

بود آب و جای گیای ستور

□

بر رقیبان نیز یک یک بایدش کردن نگاه

□

وقت شه شه گفتن و میقات شد

□

چونک الف مردمی کنون نون شد؟

□

ببد گرگسار از می لعل شاد

□

روزی که فتنه بارد چون جامه در برت باد

□

تا بروید برگ سبز متصل

□

پس چرا خود یکی نه بسیار است؟

□

بخندید و زان اژدها کرد یاد

□

کان نقد در قلیل و کثیر است بی‌کسور

□

گشت عاشق بر جمالش آن زمان

□

محکم کمری ز پند بربند

□

که ای نامور شیردل شهریار

□

آن غمزه که می‌گوید صد نکته به ایمائی

□

کرده بود اندر بغل دو سنگ را

□

معروف نیست قول تو زی ترسا

□

جهان را به داد و دهش مژده داد

□

یا آب حیات در سیاهی

□

آن برد دوزخ برد این در جنان

□

هست شگفتی چو ثواب از عقاب

□

که تیره شب آواز نتوان نهفت

□

قیام‌انگیز وی گردید فرقد و بالائی

□

چشم غیبی افعی و آشوب دید

□

گر ماه نو خمیده چو عرجون است

□

نگه کن بدین گردش روزگار

□

چاره‌ام کردی ز روی لطف وکارم ساختی

□

کی بود این جسم را آنجا مجال

□

تا کس نکند رنجه به در کوفتنت مشت

□

مگر بی‌خرد نامور پور زال

□

یا به خواب من درآ یکبار یا در خواب دل

□

برگزیند پس نهد شاه مرا

□

به زر اندرون در شهوار دارد

□

که از کشتگان خاک شد ناپدید

□

بس که برمن گشت گردون زین ممر خجلت گمار

□

او برون انداخت نستد هیچ چیز

□

روز و شب چون چشمهای بی‌سبات؟

□

می و رود و رامشگران خواستند

□

روز پر نور دو خورشید و شب تیره دو ماه

□

جمله مستان را بود بر تو حسد

□

همین بود در دل مکین محمد

□

تو گفتی که گشتست با خاک جفت

□

پیوند تیر غمزه به پیکان آتش است

□

بلک بر خورشید رخشان راه زد

□

لاله در پیشش چون غاشیه‌دار آید

□

کند آفریننده را بر تو یاد

□

من به شیدائی علم رسوای عالم هم چنان

□

امر کردن سنگ مرمر را کی دید

□

دست تو را خار او فگار کند

□

پدرجوی را راز با مادر است

□

ننشیند چو تو بر دامن او فرزندی

□

گشت بر جان خوشتر از شکرنبات

□

مفرد بروم، خانه سپارم به تو فردا

□

همی رستخیز جهان داشتند

□

که در او حوروشی چون تو گرفتست قرار

□

صد هزاران یار را از هم برید

□

که سلب را بپا که افگنده است؟

□

بیاراست روی زمین را به مهر

□

من ناامید ار نیم امیدوار ازان

□

پیش مهمان لوت می‌باید کشید

□

سوی حکیمان به حقیقت بت است

□

پیاده بیامد برش با خروش

□

برآفتاب گمارد بلای چشم سیاه

□

صورت آن چشم دان نه زان گوش

□

در این مقام همی نرم و رام باید کرد

□

اگر نام گیریم ز ایدر سزاست

□

ولی به چشم خرد سیم ساق چون دلبر

□

که همی‌جنبد بتندی از حصیر

□

جهد آن کن که مگر پاک کنی دامن و جیب

□

ز هر سو نهادند پیشش بره

□

که می‌کرد آشنائی از پی آزار من با من

□

این خوشی را کی پسندد خواجه کی

□

ولیکن هر که زاد او یا بزاید زیر او زاید

□

سخن را یک اندر دگر بافتم

□

دورم شراب شیب چشانده است در شباب

□

گر حیات اینست من مرده بهم

□

بر سرم بگذشت تابان آفتاب

□

چه گوید کسی کو بود زیر دست

□

کان بت کند ببردنشان امتحان حسن

□

می‌نیاید پیش بقالی قبول

□

از رگ دل پیش از انک او مر تو را رسوا کند

□

ز کشمیر و کابل گزیده سران

□

ببین خواهد شکستن کوه را صد جا کمر یا نه

□

هم‌چو بند سیل ناگاهان گشود

□

سرانجام ارچه دیر است این قوی خاکش بیوبارد

□

همه کار فرزند او یاد کرد

□

که تا جانباشدت بر گرد آن شمع چه گل گردی

□

حس را منکر نتانی شد عیان

□

شمر ماله و نه سبز همیشه طخ

□

چنان بد که آبستن آمد ز شاه

□

او به کارش رساند یک نفس اندر میان

□

خویشتن پرهیز کن حامل مشو

□

کی تواند کسی که بگشاید؟

□

خداوند دیهیم و شاهنشهی

□

کش باره هنوز نو لجام است

□

از خجالت پیرهن را بر درید

□

اینها چون ریاحین‌اند آنها چو گیااند

□

بخواهد تو این را به بازی مدار

□

نوید نصرت او جز ز آسمان مرساد

□

سمع و طاعه ای دو چشم روشنم

□

جز ز پی راستی نماند و نیفتاد

□

تو گفتی چو آهن سیاه ابر گشت

□

که با چندین هوس پرهیزگاریهای من بینی

□

کار بخت است این نه جلدی و دها

□

رنج بیند هوشیار از مرد کو هشیار نیست

□

به دیدار هر دو گرفته شتاب

□

زود بر گرد و به من مژده‌ی احسان برسان

□

خورد باده مست شد جف القلم

□

چشم شکوفه‌ها همه بینا شد

□

به جان و دل او را نکوخواه باش

□

کز نم فیضش گذار از حاتم طی میکنی

□

که به روزی اندر آیی چار بار

□

خود صیدوار بسته دام که بوده

□

ترا زشت باشد ازین پس خروش

□

عقاب خور ز سرش پوست کند از استیلا

□

پس مر او را ز انبیا تخصیص کرد

□

سر ز جائی برزدن آتش به عالم در زدن

□

دل من ز فرزند خود تیره کرد

□

گرچه ما از صبر لنگر بر رکاب افکنده‌ایم

□

آن ضیا هم واعظی بد با هدی

□

چه گویم شرح بی صبری چو می‌دانم که میدانی

□

ز اسپهبدان پیش او صف زده

□

گرگ بیداز ز هر گوشه و در خواب رمه

□

بهر این مرغان کور این آب شور

□

بر سر شمع جمال تو عبث بود عبث

□

که با من همی بد کند شهریار

□

دعائی گفتمش در زیر لب نشنود پنداری

□

هدیه آورد و بیامد چون الیف

□

قیصر انجم حشم کشور گشای کامران

□

نریمان گرد از کریمان بدست

□

وگر بی‌تو ز خوبان روزگار چه حظ

□

تا به شب آن را چرد او سر به سر

□

کشد تیغ جفا گر بشنود نام وفا از من

□

همان رازدارش پشوتن بود

□

هوش فردا کی گذارد در چو من دریاکشی

□

ور فرو افتی نمیری نکشمت

□

گاه و بی‌گاه گذار تو به سر منزل من

□

بیاورد گنجور او از نهفت

□

گفت خورد از پی عزت او خوار مکن

□

آه او می‌داد از دل بوی خون

□

در وادی وفا طلبی کم اراده

□

سوی زاولستان فغان برکشید

□

باج سر جهان سر چندین خدایگان

□

نی یکی همسایه کو باشد پناه

□

ز تر دامانی چشم نمینم آستینت تر

□

میانش یکی طاق بر پای دید

□

زمین بلرزد اگر از تن افکند جلاد

□

ای رها کرده ره و بگرفته تیه

□

ولیک تا ابدش دست من به دامان است

□

چو رود روان خون همی ریختند

□

بهر من بسته به دقت کمر معشوقی

□

شیننا خیر لنا خذ زیننا

□

دور دهر آماده گرداند اساس ملک و جاه

□

ز هر گونه پرسید و کردند یاد

□

به زمین کرشمه ریزان چو سمند نازرانی

□

حمله کرد او هم برای کید را

□

تو آفتابی و من ذره‌ام چه جای منست این

□

همی‌کرد روی و بر خویش چاک

□

آن که خونم را به شمشیر تغافل ریخته

□

ناامیدم وقت لطف این ساعتست

□

این لطف به اغیار که دارد که تو داری

□

او بهانه می‌جود تا در فتد

□

از تک بحر دلم گوهر به ساحل ریخته

□

تا نباشد خوردتان فرزند پیل

□

مکن کاری که از دستت دل پیر و جوان لرزد

□

که فراموشی کند بر وی نهان

□

ز تو که آفت زمینی و در آخر الزمانی

□

شب ز اختر راه می‌آموختند

□

تسکین مجو تمکین مخواه از بی‌قراران بیش ازین

□

که ترا آورد سیلی بر قفا

□

در مرکبان سست پی من تک غزال

□

صوفیان کردند پیش شیخ زحف

□

او سالم و توانا من ناتوان و خسته

□

چون سر بریان چه خندان مانده‌ای

□

کرده‌ای امشب آن کنابه صریح

□

دزد کی داند ثواب و مزد را

□

بهر چه گوشه‌گیر شد آخر ز راز من

□

از چه آمد راست‌بینی و حول

□

کام خود از شاهد و ساقی برآر

□

تا پدید آید که حیوان جنس کیست

□

معنی اندر ورق روح همی کرد نگار

□

جان‌فزا و دستگیر و مستمر

□

نور رای ترا تجلی طور

□

باشد اندر گور منکر یا نکیر

□

تکرار کرده دفتر اسرار روزگار

□

روزگار خود چه یاوه می‌بری

□

که همی دید قوسی از آفاق

□

وز عجایبهای استدراج شاه

□

که هرگز از خط عشق تو برندارم سر

□

گرد او جمع آمده هنگامه‌ای

□

تا نسازند کمین و نسگالند جدل

□

دست کاری می‌کند پنهان ز دل

□

به تیر نکته بدوزد لب صواب و محال

□

گر نبودی خرخشه در نعمتش

□

لیکن کنون ز شادی روی تو چون نگار

□

که بگوید اوستا چونی تو زرد

□

چه مه روزه و دیگر چه و روز تحویل

□

نه فلک گشتی نه خندیدی زمین

□

خون شود مردمک دیده ازو وقت نظر

□

چون چنین درویشم و عریان‌تنم

□

وی آسمان قدرت بر آسمان مقدم

□

که نیارد برد نی کهنه نی نو

□

هرچه تقریر کرده موسیقار

□

در جواب شیخ همت بر گماشت

□

حال دشمنانت را سگ و یوز

□

تنگ می‌آید شما را انبساط

□

فتنه در خواب دگرباره کند پای دراز

□

تو بنال از شر آن نفس لیم

□

وی به انواع شرف گشته مثل

□

بس درشت و پر وسخ بد پیرهن

□

بوستان جنت و می کوثر و طوبیست چنار

□

نرتع و نلعب بشادی می‌زدند

□

کز دوری بساط تو خون بود در تنم

□

گر بدارد باقیش او را چه کم

□

اشکم از غم چو لل شهوار

□

گفت چونش کرد بی جرمی ادب

□

سعادت ابدی بر هوای او مقصور

□

چون بدی بی ره‌زن و دیو لعین

□

ز خونابه رخسارها چون گلستان

□

تو پی اشتر دوان گشته بطوف

□

چه جای صاحبست و صدر و دستور

□

یک قدم زان پیش‌تر ننهاده‌ای

□

تنگش چو خرمن گل و تنگ شکر ببر

□

اندر آ در بحر معنی چون بطان

□

ابر جودش ببرد آب غمام

□

فارس منصب شود عالی رکاب

□

اشهب و ادهم گیتیش بخایند لگام

□

آن عصا را قصد کن بگذار بیم

□

من و معشوق من ز گوشه‌ی بام

□

پر همی‌گردد همه صحرا و دشت

□

آخر مراد ملک روا کرد روزگار

□

بر تو می‌انداختم از ترس خویش

□

و یا در نهی تو تاخیر مدغم

□

پس برون رو ز انبهی و شور و شر

□

که در انگشت بود عادت سوزانی نار

□

گوید او را این سخن در ماجرا

□

جود عاجز پرورت افتادگان را دستگیر

□

تیر پرانید در صحن فضا

□

نه در مقدمه رنج رسول و گنج سفیر

□

یک دو رمزی از عنایات نهفت

□

باز دارد از قلیل و از کثیر

□

گنج نه و رنج بی‌حد دیده‌ام

□

کو ز خاک است و همه خاک نشیبست و فراز

□

گشت رنجور و سقیم و مبتلا

□

کریم‌طبع و پسندیده‌فعل و خوب‌خصال

□

بر سر دریای بی‌چون می‌طپد

□

در معالی آسمانت پایمال

□

گفت الصدق طمانین طروب

□

چنان نمود که از کشت‌زار برگ سمن

□

منتظر که روید از آهن گیا

□

نه تیر چرخ و نه سامان برشدن به وهق

□

نه از طناب و استنی قایم بود

□

ازو حاسد چو ضحاک از فریدون

□

می‌مرد استاره از تریش زود

□

پای مرد سدید حمدونم

□

و آن دهان غیر باشد عذر خواه

□

برکنده قدر بروت قاقم

□

عقل از سودای او کورست و کر

□

لبم زآتش دل خشک و دل بر دلبر

□

عاشقان درگه وی بوده‌ایم

□

ز عکس رای تو شد جرم آفتاب منیر

□

خاک آن دم باش و از رویش بجه

□

پر بیفکنده پای ز ابله ریش

□

و آنچ افزایند من بر کم زنم

□

سخنت علم غیب را تفسیر

□

بوی جنسیت پی دل بردنست

□

پر شد بیاض و دفتر و دیوان روزگار

□

تا بدان راهی نباشد مر ترا

□

حفظ بیان استوار جهان

□

بذل می‌کردند کابین گران

□

روز تو چو روز عید خرم

□

من نمی‌یایم نصیب خویش نیک

□

بخیر در نهم آفتاب هفت اقلیم

□

تا بیایم نیم‌شب من بی طلب

□

ببیند در دل آبی همی سر

□

چون فشردی شیره‌ی واحد شود

□

وانکه در حبس طاعتش اجرام

□

گاه در بر گاه در خون می‌کشی

□

سعد فلکی دو دست برهم

□

آنچ کفو او نبد راهش نداد

□

بر طبعش غدیر قلزم و نیل

□

لیک شتان این حسن تا آن حسن

□

من گاه زو پیاده و گاهی برو سوار

□

کین دم از نزدیک یاری می‌جهد

□

کای بخت جوان آفرینش

□

خاص کرده عام را خاصه مرا

□

که نهد خنگ او به ما بر گام

□

و آن قبول و سجده‌ی خلق اژدهاست

□

رایتش را فتح لازم گشت و نصرت ناگزیر

□

زانست کاندر نقشها کردیم ایست

□

ز گوشهاشان روی هوا گرفته سنان

□

بانگ چاووشست پیشش می‌رود

□

میان رحبه ز ترکان ماه‌رخ کشمر

□

می‌خرد با ملک دنیا دیو غول

□

روز بار تو ای به جاه سمر

□

همچو شین بر نقش آن چفسیده بود

□

حبذا نقشی که نقاشش نباشد آشکار

□

من کلیلم از بیانش شرم‌رو

□

توسن روزگار بار سرین

□

تا اهابش بر کند در دم شتاب

□

گشت آب حیات و ذوالقرنین

□

مقصد او جز که جذب یار نیست

□

به طفیل خودش به علیین

□

ز آدم و ابلیس بر می‌خوان نشانش

□

همچو بادم من ز خاکی و دویی روزگار

□

چون قضا این بود حزم ما چه سود

□

یقین به نزد گمانش چو پیش حق تزویر

□

تا ببینی حال اینجا زار زار

□

حقیر آمدی گوهر آفرینش

□

سایس و بنده‌ی امیری ممنی

□

همه همراز در شتاب و درنگ

□

بنده‌ی امر توند از ترس و بیم

□

بر روی او فشاند همه گنج شایگان

□

که فلان مشتاق تو بیمار شد

□

چون مور نهان گشته در زمین

□

آگهم مادر غران کردند هین

□

حق‌شناس بندگان باشد چه غم او را شناس

□

بر سعود و رقص سعد او مه‌ایست

□

زانکه در ترتیب عالم کلک تست او را امام

□

که ترا در سر نشاطی ملتویست

□

به مشام فلک برند نسیم

□

ای مبدل شهوت عقبیش کن

□

با صد دریغ و حسرت و دردم ازین قبل

□

در نزاع و در حسد با کیستی

□

آن رازدار غیب شد این رازدار ملک

□

زان احد می‌یافت بوی آشنا

□

چو فکرت بی‌نیاز از کلک و دفتر

□

در دگر ریگی نه قوت مردمست

□

حشر ناممکن بود روز قیام

□

لیلی آن ما و تو مجنون ما

□

القتال ای حیدر ثانی که النصرة معک

□

نه به کلی گمرهانند این رمه

□

بی‌بر بود نهال امیدی که پرورم

□

کز کدامین شهر اندر می‌رسد

□

واخر از بهر خدا این چه جوابست و سال

□

روزیم ده هم ز راه کاهلی

□

زلف عروس نصرت بر نیزهات پرچم

□

خمس بدهم مر ترا با دلخوشی

□

که دهند آفتاب را مرسوم

□

تا ز تو فارغ شود اوهام خلق

□

رفت خواهد عهد تو در عهده‌ی امن و امان

□

گر نه سنگی چه حریفی با مدر

□

ریگ کز تفش بجوشد آب دیگ

□

دست تو در شکربخشی آیتیست

□

پاک گردانید تا هفتم طبق

□

تا بننهی اندرو من الاخیر

□

که اباد الله کید الکاذبین

□

جامه چه درانیم و چون خاییم دست

□

پس چه چاره باشدم اندر میان

□

زانک رشک از ناز خیزد یا بنون

□

مهلتم ده تا چهل روز تموز

□

آنک پوشیدست نورش روی او

□

چون پشیمانی از آن کش خوانده‌ای

□

تو گران کردی بهایش را به بانگ

□

شسته بر در در امید و انتظار

□

غیر خوبی جرم یوسف چیست پس

□

ما ننوشیم این دم تو کافرا

□

ترک سرمستست در لاغ اچی

□

سحر ایشان در دل مه مستمر

□

نه چو فرعونیت و ملکت فانیی

□

با شهان تزویر و روبه‌شانگی

□

بل ز بیمش تیغ و پیکان بشکند

□

چه زنی طعنه برو خود را بگو

□

بر قد خواجه برد درزی قبا

□

بهر ما غرس کرم بنشانده است

□

نه درو معنی و نه معنی‌کشی

□

مال و زر و نعمت از کف داده‌ام

□

گفت آخر نیست جو یا مشرعه

□

داعی الله را نبردندی نیاز

□

تا نگین حلقه‌ی خوبان شود

□

بهر طمع اشتر این بازی کند

□

پس چه می‌کردی کیی ای مردریگ

□

پیر با صد تجربه بویی نبرد

□

جنبش برگت بگوید وصف حال

□

گفت وقت دم مرا دمگیریست

□

بازگو و در مدزد و بر شمر

□

میل آن را در دلش انداختند

□

هرچه خواهد دل در آرش در میان

□

گشت اندر نذر وعهد خویش سست

□

ز اختیار هم‌چو پالان‌شکل خویش

□

بانگ بر زد بر عوان کای سگ ببین

□

شسته پهلوی قباد شهریار

□

نه قرینی نه حبیبی نه خسی

□

آتشی پر در بن دیگ تهی

□

بر دریچه‌ی نور دل بنشسته‌اند

□

مور لنگی رو سلیمان را ببین

□

چون رود در خونشان و مالشان

□

در بیابان در میان این وحوش

□

سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب

□

او بخواهد گفت نیکم یا خوشم

□

بر گزید آن فقر بس باریک‌حرف

□

خواجه بر لقمان ترش گشت و گران

□

غالب آییم و شود کارش تباه

□

بهر فقر او را نشاید سینه خست

□

بر نیامد با خود آن دم در نبرد

□

بر کژی آن فقیر دردمند

□

لیک تفریق جماعت خواسته

□

ظاهرش ابتر نهان پایندگی

□

کودکان را هم کلاه زر نهد

□

نیست بالغ جز رهیده از هوا

□

راه زادن را چو ره‌زن می‌زنیم

□

زین عبادت هم نگردانند رو

□

روز همچون مصطفی شب بولهب

□

می‌رسید او را مدد از بی حدی

□

بعد از آن هم از بلندی ناظرست

□

ما محبانیم با ما این مکن

□

تا به گلزار حقایق ره برند

□

چنگ شعر مثنوی با ساز گشت

□

فعل دارد زن که خلوت می‌کند

□

بر زجاجه‌ی دوست سنگ دوست زن

□

در تنور انداخت از امر خدا

□

سوی مادر آ که تیمارت کند

□

نام تو بر زر و بر نقره زنم

□

من زیان پنداشتم آن سود شد

□

آدمی بی وهم آمن می‌رود

□

زاد صوفی چیست آثار قدم

□

جز عصا و در عصا شور و شری

□

بی سپاه و جنگ بر نصرت زدند

□

لوح شرح کبریایی گشته‌ام

□

کان خر پیرست و دندانهاش سست

□

که هزیمت می‌شد از وی روم و گرج

□

دی نمی‌گفتی که شکر این خر قویست

□

تا که شد استاره‌ی موسی پدید

□

زان یکی چینی ستد رومی دگر

□

لاجرم نشکیبد از وی ساعتی

□

او ز ننگ عاقلان دیوانه شد

□

بر سرش بنشسته باشند چون حرس

□

که چنین گویی مرا زین برتر آ

□

کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو

□

ای مبارک درد و بیداری شب

□

در وفا بودند کمتر از سگان

□

دور بنشین لیک آن سوتر مران

□

نه علی وجهه مکبا او سقیم

□

بگذر از اینها که نو حادث شدست

□

کودکان اندر پی آن اوستاد

□

مهر خلق از بانگ من کم می‌شود

□

ای خدا فریاد ما را زین عدو

□

همچو حق بی علت و بی رشوتند

□

شاخ رحمت را ز بن بر می‌کند

□

کرد تعظیم و لقب دادش کریم

□

وحی و برق نور سوزنده‌ی نبیست

□

دو فرشته می‌کنند ایدر دعا

□

شیر را شاباش می‌گفت آن ظریف

□

کو درین شب گاو می‌پنداردم

□

گر خدا خواهد به پیمان بر زنید

□

گنج زر یا جمله مار و کزدمست

□

لیک مر فرعون را دل بود و جان

□

چپ مرو تا بخشدت دو چشم راست

□

آن برو چون بادبیزن شد پدید

□

که نمی‌دانی تو هیزم را ز عود

□

تاب تابستان بهار همچو جان

□

گشته زندان دوزخی زان نان‌ربا

□

بد گرفته از فغان و سازشان

□

گفت آری بر کنم روزیش من

□

اوستاد جمله دزدانت کند

□

وز خوش تزویر اندر آتشند

□

تا نپنداری که بی معنیستم

□

گفت پس هر روز مردی را کشم

□

مر مخنث را نگیرم لشکری

□

با قضا من چون توانم حیله جست

□

در مکافات تو دیگی می‌پزم

□

غره شیران ازو می‌نشنوی

□

از حیل آن کورچشم دوربین

□

گفت رو فرزند لقمان را بخوان

□

طمع برگ از بیخهاتان بر کند

□

وانگه او بر جمله‌ی انوار تاخت

□

نیست دستان و فسونش را حدی

□

وز فرشته در روش دراک‌تر

□

که برو آن شاخ را می‌کوفت باد

□

یخنیی باشد شه پیروز را

□

گرد هندوستان برای جست و جو

□

کفتابش جان همی‌بخشد شتاب

□

چشم کوران را عثار سنگ‌لاخ

□

جوش دادن از برای لابه را

□

خیر باشد رنگ رویت زردفام

□

در حق او شهد و در حق تو سم

□

که ز سر نامها غافل بدند

□

صد هزاران سال و یک ساعت یکیست

□

کرد ممن را چو ایشان زشت و عاق

□

گفت ازین خور ای بدرد آویخته

□

تا بیاید زان نهان گشته نشان

□

چون ببیندشان به چشم عاقبت

□

گفت اشتر ای رفیق کوه و دشت

□

گفت آریم آب را ما با کلند

□

کین خیال تست برگردان ورق

□

حاجبم من نیستم او را حجاب

□

عیب‌دان از غیب‌دان بویی نبرد

□

ور نویسم بس قلمها بشکند

□

هیچ می‌نایی سوی ده فرجه‌جو

□

موج در موج لدینا محضرون

□

سجده‌ای دیدم ازین طفل شکم

□

ای بیادت هیهی و هیهای من

□

عقل گم شد این سخن را برگشا

□

تا رهیدیت از شر فرعونیان

□

کی رخ آوردی به من آن زشت‌رو

□

گفت بر خرسی منه دل ابلها

□

آنگهان تو در نگر سوی هلال

□

بر مگس تا آن مگس وا پس خزد

□

کیست لایق از برای چون منی

□

تا شوی زان سایه بهتر ز آفتاب

□

چونک تنها شد سبیلش بر کنم

□

پیش خاطر آمد او را آن دعا

□

گشت خشت‌انداز از آنجا خشت‌کن

□

در تبع آید تو آن را فرع دان

□

تا پذیرد آینه‌ی دل نقش بکر

□

که به انسابش بیابی جانی است

□

وین دگر خفاش کز سجین بود

□

کرد او اندر غزااش کاهلی

□

ننگرد در خویش نفس گبر را

□

صد بلیس نو مسلمان آورد

□

خواجه‌ی روحم نه مملوک تنم

□

کر کند خود را اگر گوییش بس

□

خود نبودی نقص الا بر تنش

□

ما ندیدیم اندرین ره دود و نار

□

مر مرا هست آن حقیقت در ضمیر

□

ماند چون خر محتسب اندر خلاب

□

او درین دیوانگی پنهان شدست

□

بند کردندش به زندانی نهاد

□

تا بیابد خضر وقت خود کسی

□

چون محمد با ابوجهلان به جنگ

□

با گیاه تر وی احسان می‌کند

□

وحی خورشیدم چنین نوری بداد

□

سوی آن افسانه بهر وصف حال

□

تا که باشد این دو بر باقی گواه

□

زین سپس جویم جنون را مغرسی

□

غیر حسن تو که آن را یار نیست

□

که درو هم ره نیابد آل حق

□

گفت مولا دست ازین مفلس بشو

□

بر همه زنجیرسازان میر بود

□

کدامست گفت از شما شیردل

□

گرفتش دو ران بر گشیدش ز گل

□

دانه آوردیم از جوی و جری

□

مهر جاهل را چنین دان ای رفیق

□

در بشر روپوش کردست آفتاب

□

چنین گفت پس با پشوتن که شیر

□

چون ملک بقا نشد میسر

□

من بگویم شکر چه خوردی ابا

□

همی کشت ازیشان و سر می‌برید

□

اگر هم نبردش بود ژنده پیل

□

هستی تو بند توس نیستیی برگزین

□

این دو دزد آویخت از دار بلند

□

نافه تاتار را باد بهاری سرگشود

□

بفرمود تا رخش را پیش اوی

□

آن چه خضر سالها شتافتش از پی

□

گفت لا حول این چه می‌گویی مها

□

نوشتم یکی نامه‌ای شهریار

□

فرستاده آمد به زابل بگفت

□

همچو پاکان، گنج در کنج قناعت یافتن

□

هم باومیدی مشرف می‌شوند

□

این جهان ویران شدی اندر زمان

□

دل زنده از کشته بریان شود

□

شاه خیبر گیر اژدر در امام بحر و بر

□

چون بیاید صبح وقت بار شد

□

بیایید یکسر به درگاه من

□

چو رستم دمان سر برفتن نهاد

□

وان را که همی ازو بخندیدی

□

کای خدا تو منفقان را ده خلف

□

گر هجا گویم رمد از پیش من دیو سپید

□

که چندین بپیچم که اسفندیار

□

هردم کنم صد کوه غم در بیستون عشق تو

□

گبر این بشنید و نوری شد پدید

□

بدو گفت قیصر تو داناتری

□

برفتند هر دو به نزدیک اوی

□

نه‌اش پروای از پای اوفتادن

□

بس دعاها کان زیانست و هلاک

□

چون به خرگوش آمد این ساغر بدور

□

همی ریخت از دیدگان آب گرم

□

هر ناله‌ای که نوحه گر از دل به لب رساند

□

مدتی فردا و فردا وعده داد

□

که گشتاسپ را سر پر از باد بود

□

یکی چرخ را برکشید از شگاع

□

بر توچون من به دل نگریدم روا مدار

□

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان

□

سر و جانست در راهت نه آخر سنگ خاکست این

□

سر جادوان را بکندم ز تن

□

سوال کردی و گفتی بگو که برده دلت را

□

که تو اهل نامه و رقعه بدی

□

غریبی همی برگزینی که گنج

□

همه گنج ارجاسپ در باز کرد

□

تو پای بند ظاهر کار خودی و بس

□

چونک او تر کرد ابرو مه ندید

□

آن زمان که پیش‌بینی آن زمان

□

که چشم بدان از تنش دور باد

□

گر نباشد بارش نام از سما

□

او ز عار عقل کند تن‌پرست

□

چو از دور دیدند ایوان شاه

□

همی گشت رخش اندران مرغزار

□

چو صبرت تلخ باشد پند لیکن

□

همچو صیادی سوی اشکار شد

□

مکن که عیب کنندت ز چون منی چو گریزی

□

به پالیز بلبل بنالد همی

□

به تشریف غلامی گر بلند آوازه‌ام سازی

□

آن عیان نسبت بایشان فکرتست

□

چو شاه جهان روی او را بدید

□

بدو گفت کای ترک برگشته بخت

□

گشتیم بی شمار و ندیدیم عاقبت

□

گفت آن خر کو بشب لا حول خورد

□

در سه گز قالب که دادش وا نمود

□

چنان هم که هنگام کاوس شاه

□

آنکه هر ساعت، نهان از خاص و عام

□

دوستی ابله بتر از دشمنیست

□

اگر باژ بفرستی از مرز خویش

□

تن آنگه شود بی‌گمان ارجمند

□

آبی در ده که این بیابان

□

یا درو گنجست و ماری بر کران

□

جدول آب نگر داغ دل از برگ سمن

□

سواری که باشد به نیروی پیل

□

کوه‌کن را می‌کند از شکوه‌ی شیرین خموش

□

کار عارف‌راست کو نه احولست

□

بپوشید جامه‌ی پرستش پلاس

□

زواره به دشنام لب برگشاد

□

مخور ای یار نه لوزینه ونه شهدش

□

حق همی‌گوید که ای مغرور کور

□

کین مدمغ بر کی می‌خندد عجب

□

سپهبد سوی آسمان کرد روی

□

نقطه‌ای زین دوایر پرگار

□

زشت آوازم بهر جا که رود

□

کنون هرک جویند خویشی من

□

به آواز گفت آن زمان گرگسار

□

چاکر نان پاره گشت فضل و ادب

□

عیسی روح تو با تو حاضرست

□

وحشی گرفت خاطر ما از حریم دیر

□

پدرم آن جهاندیده‌ی نامور

□

بت پر کار من کائین دل‌داری نمی‌داند

□

حیله کرد و کرد صوفی را به راه

□

از امروز تا سال هشتاد و پنج

□

بزرگی و گردی و نام بلند

□

بیم آن دارم کازین جور و عناد

□

از سر تقصیر آن صوفی رمه

□

نام و ناموس ملک را در شکست

□

که این تاج و این تخت فرخنده باد

□

اینک قبه‌ی پر نور کز نزدیک ودور

□

ما به زخم بیل و تیزی تبر

□

وگرنه فرخ‌زاد چون پیل مست

□

ندانی که فردا چه آیدت پیش

□

جانم از شادی نگنجد در جهان

□

چون تفحص کرد لقمان از سبب

□

نصیحت گوش کن وحشی که از غم پیر گردیدی

□

بدو گفت کای بد تن بی‌بها

□

تو بدگمان به من و من برین که راز تو بدخو

□

چونک گنجی هست در عالم مرنج

□

بیامد سواری و گفتا به شاه

□

نژاد من از تخم گشتاسپست

□

آخر کارت بدزدید آسمان

□

گفت آدم توبه کردم زین نظر

□

نک ز درویشی گریزانند خلق

□

ز خوردن یکی هفته تن باز داشت

□

طمع در میوه‌ی وصلش، بهائی

□

کشتم او را رستم از خونهای خلق

□

بدو گفت چندین چرا ماندی

□

که او راست تا هست زاولستان

□

وگر چند مائیم مغز جهان

□

هست ازل را و ابد را اتحاد

□

کسی کز عمر بهتر بود پیشم

□

یکی را برآرد به ابر بلند

□

اگرچه کردم، چو بلبل ای گل، در اشتیاقت، بسی تحمل

□

مثنوی که صیقل ارواح بود

□

چو آن اژدهابرز او را بدید

□

برفتند گردان لشکر همه

□

به دهر، هیچکس مهربان نشد با من

□

عمرها بایست تا دم پاک شد

□

گر دو سه پرنده را بندی بهم

□

دگر منزلت شیری آید به جنگ

□

گفت عارف: آن که هستی روز و شب

□

چون برید و داد او را یک برین

□

چه گویید گفتا که آزاده‌اید

□

چه گویی که امشب چه شاید بدن

□

گر عاشقی برآور از جان دم اناالحق

□

آن سنابرقی که بر ارواح تافت

□

در مجلسی میانه جمعی نبود یار

□

چنان بد که یک روز گازر برفت

□

چند بهر یک عطا کانهم نیاید در وجود

□

از دگر انجم به جز نقشی نیافت

□

فراز آمد از شاهزاده سخن

□

تهمتن همی رفت نیزه به دست

□

جواب داد که آئین کاردانان نیست

□

نیست امکان واکشیدن این لگام

□

ای دریغا مرغ خوش‌الحان من

□

سر نامه کرد آفرین از نخست

□

دید اجری بس حقیر و بس قلیل

□

پیش من این تن ندارد قیمتی

□

پذیرفت گشتاسپ گفتا که نیز

□

بفرمود مهتر که جام آورید

□

همی گوئی زمانی بود از معلول تا علت

□

آب می‌زد بانگ یعنی هی ترا

□

مرغی کز آشیانه‌ی خصم تو بر پرید

□

پس اسفندیار آن یل پیلتن

□

ای نه نموده روی مه برده هزار دل ز ره

□

من یقین دانم که عین حکمتست

□

همه ساله زین روز ترسیدمی

□

به رستم چنین گفت کای سرگرای

□

از چه، خود را پشت سر می‌افکنی

□

مر محبان را نشاید دور کرد

□

خوی شاهان در رعیت جا کند

□

بکوشید و پیکار مردان کنید

□

ای علم افراشته، در راه دین

□

من دو بنده دارم و ایشان حقیر

□

چو ارجاسپ با لشکر آنجا رسید

□

اگر مانم اندر سپنجی سرای

□

گر تو را مستی و عشق بلبل است

□

بلک این میراثهای انبیاست

□

از چشم و دیده لل بگشایی

□

چو شش ماه شد پر ز تیمار شد

□

من که بودم ز مقیمان سر کوی حضور

□

لیک هر دیوانه را جان نشمری

□

جهان آفرین گفت بپذیر دین

□

مپیچید سرها ز فرمان اوی

□

گفت خندید به افتاده، سپهر

□

کافران دیدند احمد را بشر

□

این چنین مه را ز اختر ننگهاست

□

که رستم گه زندگانی چه کرد

□

دیده ببندی و درافتی بچاه

□

گفت آری بنده‌ی خاص گزین

□

پرستنده بودی به گرد اندرش

□

همی چوب زد بر سرش ساروان

□

ز بیم درد نهد مرد دنبه بر دنبل

□

گر ندیدی جنس خود کی آمدی

□

جز در دولتسرای وصل تو هر جا روم

□

بگریم برین ننگ تا زنده‌ام

□

دلم شد چاک چاک از غم کجائی ای کمان ابرو

□

سیب چندان مر ورا در خورد داد

□

ستاره‌شناس و گرانمایه بود

□

چل اشتر بیاورد رستم گزین

□

چو گستردی بساط دشمنی را

□

گر سفر داری بدین نیت برو

□

حلقه زد بر در بصد ترس و ادب

□

ببر پنج بالای زرین ستام

□

ما عاشقان مستیم، سر را ز پا ندانیم

□

تو حریصی بر رشاد مهتران

□

چو بند روان بینی و رنج تن

□

به برج حمل تاج بر سر نهاد

□

چاره‌ی من چون به دست چاره گران نیست

□

گفت او هم از ضرورت کای اسد

□

وحشی مجال نطق تو در بزم وصل نیست

□

کنون گر بماند سخن در نهفت

□

فلک بر زمین از دو چشم تر من

□

طالب زر گشته جمله پیر و خام

□

به شمشیر جان از تنش بر کنیم

□

خداوند جان و خداوند رای

□

همه بر چهره‌ی گل می‌نگرند

□

گفت سه گونه زن‌اند اندر جهان

□

گرگ خود چه سگ بود کو خویش دید

□

تهمتن ز خشک اندر آمد به رود

□

منم چه خار گرفتار وادی محنت

□

تافت زان روزن که از دل تا دلست

□

چهارم بدش نام نوشاذرا

□

همانگه چو مرغ از هوا بنگرید

□

نی‌نی که چرخ و دهر ندانند قدر فضل

□

هر که کارد قصد گندم باشدش

□

چه خوش است از تو وحشی ز شراب عشق مستی

□

چنین پاسخ آورد ناکس شغاد

□

به من که ساده دلی کاملم ملاطفت وی

□

نک مرا در پیری از لطف و کرم

□

به شادی پذیره شدندش به راه

□

سپاه پراگنده را گرد کرد

□

چندکنی همچو گرگ، حمله بمردم

□

من چو تیغم پر گهرهای وصال

□

بیم سر با بیم سر با بیم دین

□

تنش تیره بد موی و رویش سپید

□

بپرس قدر مرا، گرچه خوب می‌دانی

□

کان درختان را نهایت چیست بر

□

بیامد سبک قیصر از میمنه

□

که آمد نبرده سواری دلیر

□

یوسف عهدی کزان چاه چو سیم

□

هر که او از صلب فطرت خوب زاد

□

دلبران وحشی حکیمانند ضایع کی کنند

□

بزرگست و گرشاسپ بودش پدر

□

خبر نداری از آن چاکری که خواهد کرد

□

او همی‌افتد به پیشم کای کریم

□

بدان لشکر خویش آواز داد

□

چو رستم سلیح نبردش بدید

□

مرا صنوبر و شمشاد و گل شدند ندیم

□

نک بهشت و بارگاه آمنی

□

آن دگر گفت آسمان با صفا

□

بد آید به مردم ز کردار بد

□

کاکل مشکین به دوش انداخته

□

آن یکی نوری ز هر عیبی بری

□

به ایران زمین باز بردندشان

□

بلند و کهن بود و آزرده بود

□

تو تا این بادپیمائی شب و روز

□

حمیت دین را نشانی دیگرست

□

وصلی نمودی ای فلک پوشیده سد هجران در او

□

چو داراب دید آن سپاه نبرد

□

به ز نخست محتشم باز رسم به کار خود

□

ز آسمان چل سال کاسه و خوان رسید

□

تو ز ایدر برو تا حلب کینه‌جوی

□

بگفتند با او سخن هرچ بود

□

همه جا بوی خوش و روی نکوست

□

ما بری از پاک و ناپاکی همه

□

با قضا پنجه زدن نبود جهاد

□

به شهریور بهمن از بامداد

□

این چنین فرموده، شاه علم و دین

□

گفت دنیا لعب و لهوست و شما

□

چو گشتاسپ نزدیک آن بیشه شد

□

همی‌گفت زار ای گو پیلتن

□

من مانده‌ام ز شام تا صبح

□

گفت عیسی چون شتابش کوفتی

□

با آنکه روز وصل او دانم که شوقم می‌کشد

□

مرا گفت چون کین لهراسپ شاه

□

به سان محتشم داد به شاهی کشور دل را

□

ظلمتی دارم به نسبت با شموس

□

یکی تیز گردان و دیگر بجای

□

ز آتش‌پرست و ز یزدان‌پرست

□

نسزد زندگی و بی‌خبری

□

سنگ روی خفته را خشخاش کرد

□

زو پلنگ و شیر ترسان همچو موش

□

هر زمان دل را دگر میلی دهم

□

تا نسازی بر خود آسایش حرام

□

لایق آن دیدم که من آیینه‌ای

□

چو هر دو برابر فرود آمدند

□

گفت استا نیست رنجی مر مرا

□

اگر دیو را با پری دیده‌ای،

□

چونک موسی این عتاب از حق شنید

□

منع دل زین ره پر تفرقه کردم نشنید

□

آب را آرند من آتش کنم

□

ای نگهبان نبود گر رخ آن مه منظور

□

پرتو اندیشه‌اش زد بر رسول

□

چنین گفت شایسته‌ای تاج را

□

گرگ از آهو چو زاید کودکی

□

بگفتا همان سنگ، بر سر زنیدش

□

چینیان صد رنگ از شه خواستند

□

آن نوای رشک زهره آمده

□

بر سر دیوار عالی گر روی

□

رسم و عادت رندیست، از رسوم بگذشتن

□

مرد زندان را نیاید لقمه‌ای

□

کجا باشد آن جادوی بیدرفش

□

گفتیی سرمست در سبزه و گلست

□

خورشید را که سلطنت سخت روشن است

□

در رحم زادن جنین را رفتنست

□

ترسم که نایدش به نظر بند پاره نیز

□

پیل هست این سو که اکنون می‌روید

□

از بهر مرغان چنین دام تصرف می‌نهی

□

دید پیری با قدی همچون هلال

□

همی گفت کای داور کردگار

□

ترک کرد او ملک هفت اقلیم را

□

گر نخی از آستینش میشکافت

□

این چه یاری می‌کنی یبکارگیش

□

همچنین سرما و باد و آفتاب

□

آن یکی گفتا بده آن آه را

□

در نار جهل از چه فکندیش، این دلست

□

گر گریزی بر امید راحتی

□

چنین داد پاسخ که پیمان من

□

کای مسلمانان که دیدست اشتری

□

بخشیده‌ی خدای ز تو کی جدا شود؟

□

او پس در مدبری را دید کو

□

همه را کشت، بگویید که با خاطر جمع

□

در جمادات این چنین حیفی نرفت

□

دو سالک متشابه سلوک را در عشق

□

گفت چون بودی ز زندان و ز چاه

□

فرود آمد از باره‌ی دژ دوان

□

گفت سیلی‌زن سالت می‌کنم

□

تا خیمه‌ی وجود من افراشت بخت گفت

□

گفت قاضی کش بگردانید فاش

□

پوست چه بود گفته‌های رنگ رنگ

□

همچو گبران من نجویم از بتی

□

در جوانی کن نثار دوست جان

□

خلق آمد جانب عمر شتاب

□

ازیشان چو بشنید اسفندیار

□

کای خسان نزد خدا هی بلال

□

سجلی ساختم به خونم لیک

□

گفت او را محتسب هین آه کن

□

کیسه و کاسه‌ای که مانده تهی

□

بانگ می‌آید که تعریفش کند

□

از تفقدهای عامم نیز کردی ناامید

□

گشت حیران آن مبارز زین عمل

□

زریر و همه بخردان را بخواند

□

گفت راه اوسط ارچه حکمتست

□

تا دیگران گرسنه و مسکینند

□

لا یسع فینا نبی مرسل

□

ای که در روتان نشان مهتری

□

هر پیمبر که در آید در رحم

□

این طایفه‌اند، اهل توحید

□

بر ضعیفی گیاه آن باد تند

□

گزارید پیغام فرخش را

□

مر مرا از خانه بیرون می‌کند

□

از که پرسند جز از مردم نیک و بد دهر

□

گر نبودی نوح را از حق یدی

□

دل را نوید کاتش خوی تو پاک سوخت

□

گر ترا مادر بترساند ز آب

□

شوم تا جان فشان بر وضع بی‌قیدانه‌ات یکدم

□

صوفی آن صورت مپندار ای عزیز

□

چو بفروخت از کوه گیتی فروز

□

بس کسان را کلت پیگار کشت

□

دل و جان هر دو بمردند ز رنجوری و ما

□

بس تن بی‌سر که دارد اضطراب

□

قطره‌ی علمست اندر جان من

□

او نشان کژ بشناسد ز راست

□

با همه خودبینی و کبر و منی

□

یار آن تانم بدن کو غالبست

□

نگر تا کرا یابی از دشمنان

□

شهر شهر از بهر این مطلوب گشت

□

راضیم گر من درین راه عظیم

□

باز زفت و فربه و لمتر شود

□

در تشنگیم طالع بد جان به لب آرد

□

گفت عمران شاه ما را عمر باد

□

ای ناصح عاقل آن کمر بین

□

که اگر ندهد به تو آن ماه را

□

چو بستور فرخنده و پاک تن

□

هر حست پیغامبر حسها شود

□

چون فتادم یا فروماندم ز کار

□

جوع هر جلف گدا را کی دهند

□

آن یکی جودش گدا آرد پدید

□

یا دهان خویشتن را پاک کن

□

از دیده‌ی خونبار، نثار قدم او

□

گر نبودی بهر عشق پاک را

□

مجو مجو پس از این زینهار راه جفا

□

هر که او این ماه زاییدست هین

□

به چهره شدن چون پری کی توانی؟

□

گر خر اول توبه و سوگند خورد

□

آرزو بود که هر لحظه به سویت می‌تاخت

□

من حسودم از حسد کردم چنین

□

نبود گر آدم ای ترک خونخوار

□

باده می‌بایستشان در نظم حال

□

ز تو بخت و جاه دارم دل تو نگاه دارم

□

صد هزاران موی مکر و دمدمه

□

دام تزویری که گستردیم بهر صید خلق

□

بنده فرمانم که امرست از خدا

□

چیست آن کوزه تن محصور ما

□

ناف ما بر مهر او ببریده‌اند

□

رو بسوز! این جبه‌ی ناپاک را

□

کیست اینجا شیخ اندر بند تو

□

نی به بستان جمال او شکوفه تازه‌ای

□

ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ

□

پشت کمان شدم قدم تا تو به تیر مژه

□

باز اگر بیگانه‌ای معبر کند

□

گر خود شنید جان ز من و مژده از شما

□

آنچ می‌دیدم ز تو پارینه سال

□

از بس فشردن عرق انفعال تو

□

پس چرا صد مرده اندر ورد او

□

طوطیی که طمع اسب و مرکب تازی کنی

□

شرح حق پایان ندارد همچو حق

□

طینت گرگ بر آن شد که بیازارد

□

چارقت ربع کدامین آصفست

□

چاه مظلم گشت ظلم ظالمان

□

غوره و انگور ضدانند لیک

□

تا والی مصر وجود شوی

□

هیچ محتاج می گلگون نه‌ای

□

کاین برق حدیث تو از آن است

□

مادران گفتند مکرست و دروغ

□

مر صورت پر حکمت ما را که پدید است

□

زانک مثل آن جزای آن شود

□

وحشی این دل که عزیزست به هر جا که رود

□

لذت آواز خویشاوند نیز

□

نوشت نسخه‌ی امساک و صبر هر که گرفت

□

خانه را من روفتم از نیک و بد

□

به خوی آتش او من همی‌روم ای یار

□

قوت جبریل از مطبخ نبود

□

هیچکس مانند من، حیران نشد

□

بر جهید آن دلقک و در کنج رفت

□

نفس همچون زن پی چاره‌گری

□

تا همی‌گفت آن کلیله بی‌زبان

□

جمله که بینی، همه دارد عوض

□

گفت سایل آن درازی تا چه حد

□

گر ز آنک عقل داری دیوانه چون نگشتی

□

اندرون هر حدیث او شرست

□

ماه رخا پرده ز آفتاب برانداز

□

انبساطی کرد آن از خود بری

□

ز سد فرسنگ از پشت حریفان جسته پیکانم

□

گفت تا هیبت برین یارت زند

□

آ سر که دیدی خاک گشت از آستان فرسائیش

□

دست زیر بوریا کن ای سند

□

به مقام خاک بودی سفر نهان نمودی

□

دل نیارامد ز گفتار دروغ

□

همه صید صیاد چرخیم روزی

□

عشق بحری آسمان بر وی کفی

□

کاشتران قربان همی‌کردند تا

□

زانک بی حق باطلی ناید پدید

□

برحذر بودن ز طغیان هوا

□

دارم ایمان که آن ز جمله برترست

□

هزار مهره ربودی هنوز اول بازیست

□

گر یکی فصلی دگر در من دمد

□

آب چاهیت بسی خوشتر در خانه‌ی خویش

□

آب و ابر و آتش و این آفتاب

□

این عجایب بین که یوسف داشت در زندان مصر

□

همچو یوسف کش ز تقدیر عجب

□

حرفی که ساخت گوش زدم در ازای آن

□

گر فرو ماندی ز دفع خصم خویش

□

گفتم چو یار گم شدگان را نمی‌نواخت

□

من بدم غافل بشغل قال و قیل

□

نهان با خویشتن بس گفتگو کرد

□

کوزه می‌بینی ولیکن آب شراب

□

گفت کل عمرت ای نحوی فناست

□

گفتمش این کفر مقضی نه قضاست

□

خاک بر فرق اعتبار کنم

□

پشت سوی لعبت گل‌رنگ کن

□

بیار بار دگر تا ببینم آن چه میست

□

گفت واگو کز چه نومیدیستت

□

این کمالت بس که در وادی عشق

□

تیر قهر خویش بر پرش زنم

□

به دعوی آمده بودیم چاشنی کردیم

□

خوب گشته پیش ایشان راه زشت

□

می‌کشم پای ز هنگامه‌ی عشقت که فراق

□

از غفوری تو غفران چشم‌سیر

□

یک صراحی پیشم آورد آن حریف نیک خو

□

گفت باشد کان طرف دزدی بود

□

کارگر هر که هست محترمست

□

صدق جان دادن بود هین سابقوا

□

بهتر از ماهی نبود استاره‌ام

□

چون مسبح کرده‌ای هر چیز را

□

قم فلاتمهل فان الصبح لاح

□

می‌کند بیخ سرور کهنه را

□

صد هزاران را میان آب دریا سوختی

□

چون ببینی روی او در تو فتند

□

کسی که داد بر این گونه خواهد از یزدان

□

پس ببستش سخت آن دم بر درخت

□

عجز و نیاز روزم اگر بی اثر بود

□

همتی تا بوک من زین وا رهم

□

تا کرده رقیب آرزوی باده‌ی لعلت

□

هم‌چنین می‌بود تا کشف حجاب

□

بیا بگو که چه باشد الست عیش ابد

□

آن چهارم گفت حمد الله که من

□

بدین تلخی ندیدم زندگانی

□

هم‌چو یوسف که درون قعر چاه

□

دستبوسش چون رسید از پادشاه

□

تو جهان راستان در رفته‌ای

□

این بود احوال جهال، ای عزیز!

□

زان نبات ار گرد در دریا رود

□

به سحرگاه و مشارق که شود تیره رخ مه

□

مر سگی را لقمه‌ی نانی ز در

□

ای ز پیدایی و پنهانی تو

□

چشم سر با چشم سر در جنگ بود

□

کوه را همچو برق سرعت داد

□

گفتی ای اصحاب آفت از خدا

□

آن که در آغاز عمر گشت به تایید حق

□

جوع رزق جان خاصان خداست

□

ای آنک خوبی تو نشانید فتنه‌ها

□

ما ذخیره‌ی ده زمستان دراز

□

حاکم شرعی که بهر رشوه فتوی میدهد

□

چون بدین عذر اعتمادی می‌کنی

□

من گنه‌کار توم رحمی بکن

□

سیر چشمان را گدا پنداشتن

□

چرخ بدانست که کار تو چیست

□

گفت گر بودی ورا دل یا جگر

□

همه شاه دوزی همه ماه سوزی

□

تا رسید آن شب که مولد بود آن

□

فانی نشود هر چه کان بقا یافت

□

سنگ را هرگز بگوید کس بیا

□

زمان اول حسن است و هستش فتنه‌ها درپی

□

گفت لبیکم نمی‌آید جواب

□

زیبا عروس جمله اندیشه‌ام به کار

□

گریه و خنده غم و شادی دل

□

ای خداوند شمس دین صد گنج خاک است پیش تو

□

بعد از آن قومی دگر از روزنش

□

دختر خویش به مکتب بسپرد

□

سر بر آر و ملک بین زنده و جلیل

□

گفت ای شه ناکسی را کس شمار

□

دست و پا بی میل جنبان کی شود

□

زانکه از دنیاست، این اوطان تمام

□

هیچ دانا هیچ عاقل این کند

□

تو هم ز یوسفانی در چاه تن فتاده

□

چشم بگشا حشر را پیدا ببین

□

زین مظلم جای خانه‌ی دیو

□

چون شهیدی روزی جانم نبود

□

بکش و بسوز و بگذر منگر به این که عاشق

□

تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا

□

دردت مباد و باد بر آتش سپندوار

□

کز ضرورت بود عقد این گدا

□

گر تو خوبی و منم آینه روی خوشت

□

این جهان خوابست اندر ظن مه‌ایست

□

ز بداندیش فلک چند شوی ایمن

□

رو برو آورده هر دو در نفیر

□

گفت آن خواهم که دایم شد بقاش

□

چون برآیم بر سرکوه بلند

□

نی ز خلوت کام بردم، نی ز سیر

□

تو روا داری روا باشد که حق

□

بر خر چرا نشینی ای همنشین شاهان

□

این چنین مستیست ز استدراج حق

□

امروز یکی نیست صد هزار است

□

پس بگفتندش که خشمینی چرا

□

وحشی اگر تو فارغی از درد عشق ، چیست

□

جفت شد با او امانت را سپرد

□

وگر خود از سر رغبت شود حدیث شنو

□

حفت الجنه مکاره را رسید

□

دفتر عشقش چو برخواند خرد

□

راستی پیش آر یا خاموش کن

□

از تکلف دور گشتن، ساده و خوش زیستن

□

روز محفل اندر آمد آن ضیا

□

رنگ و بو غماز آمد چون جرس

□

خود فزون آن به که آن از فطرتست

□

با خیالت دوش، بزمی داشتم، راحت فزا

□

گفت خواهم مرد بر جاده‌ی دو ره

□

می‌کنی ما را حسود همدگر

□

کاهلم من سایه‌ی خسپم در وجود

□

گفتمش ای جان چکنم تا مرا

□

گفت شاباش و بدادش خلعتی

□

وحشی از پی گر نبودی آن سوار تند را

□

های ای فرعون ناموسی مکن

□

از دلم گفتم خبرداری شدی خندان که نه

□

هر دو پستر گسترید و رفت زن

□

ناله بخشی خستگان را تا بدان ساکن شوند

□

چند چندت گیرم و تو بی‌خبر

□

در سبزه گر روی، کندت دست جور پر

□

کرد مردی از سخن‌دانی سال

□

از قناعت کی تو جان افروختی

□

آن یکی را کف چو بر پایش بسود

□

سید حسین روضه کجا شد که سر دهد

□

انبیا زان زین خوشی بیرون شدند

□

از آن میی که اگر باغ از او شکوفه کند

□

ما درین فن صفدریم و پهلوان

□

میش و بز و گاو و خر و پیل و شیر

□

روح حیوان را چه قدرست ای پدر

□

صعوه را در زمان معدلتش

□

کفک می‌انداخت چون اشتر ز کام

□

پنبه‌ای در گوش نه تا ننهی از غیرت به داغ

□

او اگر دیوانه است و فتنه‌کاو

□

مرده رنگی و نداری زندگی

□

گفت آری انقطاع دم بود

□

جهان چون دل بت پرستان، سیاه

□

هر که عدل عمرش ننمود دست

□

ور بود عیبی برهنه‌ش کی کند

□

از نشاط از ما کرانه کرده‌ای

□

لذت تخصیص او وقت خطاب

□

پرس پرسان کین مذن کو کجاست

□

گه خسی را بکشد سرمه جان در دیده

□

زان بیاورد اولیا را بر زمین

□

گر به روز اشک چو در می‌بارم

□

گفت زن این گربه خورد آن گوشت را

□

این چه گستاخی‌ست وحشی تا چه باشد حکم ناز

□

گفت خصمان عالم‌اند و علتی

□

هنوز اندران خاطر اسباب کلفت

□

بهر این مرده دریغ آید دریغ

□

هر دم دفعی دگر پیش کنی چون سپر

□

گه بگفت و گه بخاموشی و گه

□

درزی ایام زان ره میشکافت

□

جغد را ویرانه باشد زاد و بود

□

اسم هر چیزی بر ما ظاهرش

□

این فلان شیخست از ابدال خدا

□

ز مقاصد آن، مقصد نایاب

□

مصطفی بهر هلال با شرف

□

شاها به حق آنک بر لوح سینه هر دم

□

کی گمان بردی که او عصیان کند

□

کار جهان همچو کار بی‌هش مستان

□

بهر گوشی می‌زنی دف گوش کو

□

از دید گاه پاشم درهای قیمتی

□

شیر دوشیده ز مه فاش آشکار

□

دل برگرفتی ز تو جانا اگر بدی

□

چونک دار الضرب را سلطان خداست

□

زان گلشن لطیف به گلخن فتاده‌ای

□

عمرو را جرمش چه بد کان زید خام

□

چشم تو خفته است، از آن هر کس

□

روشنی خانه باشی هم‌چو شمع

□

لا اله گفت و الا الله گفت

□

دعوت مکارشان اندر کشید

□

دعوی فهم علوم و فلسفه

□

پس جوابش داد صدیق ای غبی

□

هین کز فراخنای دلت تا به عرش رفت

□

ریش و مو بر کنده رو بدریدگان

□

چون هر نفس لب تو جانی دگر ببخشد

□

ضد و ندش نیست در ذات و عمل

□

صلاح کار در انکار عشق بینم لیک

□

لاف تو ما را بر آتش بر نهاد

□

از زر فشانی تو ره درگهت شده

□

مطمعانش گرم‌تر کردند زود

□

رفیق خضر خرد شو به سوی چشمه حیوان

□

تو خوری حلوا ترا دنبل شود

□

هزار گونه ستم دید، تا بروزن و بام

□

خمس صد دینار بستانی به دست

□

نیم خرگوشی که باشد که چنین

□

نزد پیغامبر بلابه آمدند

□

سوئال علاج، از طبیبان دین کن

□

اخترت گوید که گر افزون کنم

□

ز انتظار رهیدی که کی صبا بوزد

□

گر بدزدی و توانی ساحرست

□

نیک بنگر تا ببینی کز درخت

□

در لواطه می‌فتید از قحط زن

□

گو جان و سر برو، غرض ما رضای تست

□

دل ازین بر کن که بفریبی مرا

□

گفتی دلت که برده ندانسته‌ام بگو

□

گفت از سختی تنم را می‌خورد

□

دل ترسنده که از عشق گریزان شده‌ای

□

هم درآن دم گوشمال حق رسید

□

پرده میویخت پیدا و نهان

□

آنک تن را جان دهد تا حی شود

□

عقل پنهانست و ظاهر عالمی

□

گفت تو چون بار کردی این رمال

□

شنیدم که می‌گفت زاری، غریبی

□

تا خیال و فکر خوش بر وی زند

□

می جوشیده بر این سوختگان گردان کن

□

با دو پر بر می‌پرد چون جبرئیل

□

چون نمی‌بینم جمال روی دوست

□

چونک در خلاقیم تنها توی

□

آن زلف مکن شانه که زنجیر دل ماست

□

منبر و محراب سازم بهر تو

□

خون گرم عاشقان گوئی ز خواریهای عشق

□

سخت جانی باید این فن را چو تو

□

ریش خندی می‌کند بر پند تاب عاشقی

□

باز می‌زارید کای علام سر

□

گردید نژند خاطری شاد

□

زآنک این دیوانگی عام نیست

□

تو مرا در دردها بودی دوا

□

گفت زن خیرست چون زود آمدی

□

لم این مرموز اسرار خداست

□

عاشق میدان و اسپ و پای نی

□

عاقلان را ز چه دیوانه کنی

□

بادها و ابرها و برقها

□

بر یخ بنویس چون کند وعده

□

که چه می‌خواهی بگو ای ذوالکرم

□

دل را کمند شوق که خواهد گلو فشرد

□

نه دهان دزدیدن امکان زان مهان

□

بازار عشق ز آتش غیرت شود چو گرم

□

می‌رسیدش از سوی هر مهتری

□

یک ذوق بودیی تو اگر یک اباییی

□

شیخ رو آورد سوی آن فقیر

□

رهی که گمرهیش در پی است نسپردن

□

زانک آن تابوت بر خلقست بار

□

حال ما اینست در فقر و عنا

□

با خدا گفتی شنیدی روبرو

□

افسوس که برهم زده خواهد شد از آن روی

□

یک غریبی شاعری از راه رسید

□

نی تو بر دریای آتش بال و پر را سوختی

□

با دم شیری تو بازی می‌کنی

□

تا نرد عشقت باختم شش را ز یک نشناختم

□

هم‌چنین لب در ندانم باز کرد

□

ز چرخ عربده جو غافلی که بر سر تست

□

مشت بر هم می‌زدند از ابلهی

□

نخل بزرگ سایه بستان سروری

□

مرغ با پر می‌پرد تا آشیان

□

ای رو به قبله من و الحمدخوان من

□

روبهی اشکار خود را باد داد

□

تو بگرد هنر من نرسی

□

خوابها می‌دید جانم در شباب

□

گفت ای خواجه پشیمانی ز چیست

□

این شنیدم لیک پیری مرتعش

□

خالی شده کوی دوست از دوست

□

سبطیند این قوم و گوساله‌پرست

□

تیغ جانی تو برآور ز نیام بدنت

□

هان و هان ترک حسد کن با شهان

□

شوره است سفیه و سفله، در شوره

□

آنچنان زینت دهد مردار را

□

چه یاری خوب پیدا کرد نزدیکست کز غصه

□

وحی آمد سوی زن زان با خبر

□

وان ملوک از عدل تا کوس جهانبانی زنند

□

زو تبر آورد و بیل او شاد شاد

□

رخت از این پنج و شش جانب توحید کش

□

ای شغالان هین مخوانیدم شغال

□

در مدائن میهمان جغد گشتن یکشبی

□

هم‌چنان دوغی ترش در معدنی

□

سنگ سرمه چونک شد در دیدگان

□

آن غبین و درد بودی صد نماز

□

گر تو خواهی عزت دنیا و دین

□

بوک فیما بعد دستوری رسد

□

زین سر اگر ببینی مویی ز خوب چینی

□

چون تجلی کرد اوصاف قدیم

□

خورشید همه جهان گرفته است

□

می‌رود بی‌روی‌پوش این آفتاب

□

منم وحشی همین مردود بزمش

□

روز عبدالله او را گشته نام

□

جیب چندین تهمت آلوده است حالا از تو چاک

□

ما ندیدیم این که آن نقش است و کف

□

مشک تاتاری به هر دم می‌کند غمزی به خلق

□

این بگفت و خیربادی کرد و رفت

□

ناچیز گشت آرزوی چند ساله‌ای

□

در میان امت مرحوم باش

□

نیم دیگر تلخ همچون زهر مار

□

گفت الا یعلم هواک من خلق

□

شد عمر تو شصت و همان پستی

□

تو بخوان آن را به خود در خلوتی

□

چنین چنین به تعجب سری بجنبانید

□

خیر باشد رنگ تو بر جای نیست

□

چون طمع داری سلب بیهوده زان خونخواه دزد

□

هم‌چو ابلیسی که گفت اغویتنی

□

زین می به جرعه‌ی دگر از خود برون رویم

□

چشم تو که بوسه‌گاه خلق بود

□

رخ امید به عهدت ز عاقبت نگریها

□

اشتباهی هست لفظی در بیان

□

منزهی و درآمیختن عجب صفتی است

□

این نباشد ور بود ای مرغ خاک

□

گر گرانباریم، جرم چرخ چیست

□

بعد از آن خلوت بدیدش پند داد

□

قبله‌ی حاجت در و دروازه‌اش

□

گفت یا رب مر غلامت را خسان

□

حوض کوثر، جرعه‌ای از جام او

□

خود نشد یک حبه از گنج آشکار

□

ز تو است این تقاضا به درون بی‌قراران

□

الله الله جمله فرزندان بیار

□

مردان هزار دریا خوردند و تشنه مردند

□

کور بر اشکم رونده هم‌چو مار

□

ای خطت بر فراز گل سبزه

□

حصن ما را قند و قندستان ترا

□

چشم تلافی ز تو دارم که پیش خلق

□

بس که ظلمت بود و تاریکی ز پیش

□

بیا بیا که ولی نعمت همه کونی

□

اژدها بد مکر فرعون عنود

□

روز بگذشته خیالست که از نو آید

□

گنده‌پیران شوی را قما دهند

□

این قدر از بهر ابریشم‌بها

□

این توقف چیست حیرانی چرا

□

چه آسان بدامت درافکند گیتی

□

قهر گردد دشمن اما دوست نی

□

آنک در سر داری از سودای یار

□

گفت مجنون تو همه نقشی و تن

□

غدر و مکر و جهل هرسه منکر اعدای تو اند

□

عجل با آن نور شد قبله‌ی کرم

□

مگو وحشی چگونه آمدت این مهر در سینه

□

هیچ کس را تو کسی انگاشتی

□

سلسله‌ی فتح را می‌کند آخر به پا

□

گفت من یک کس بدم ایشان گروه

□

مگر این نام نقیبی بود از رشک رقیبی

□

مرد قربان کرد و نانها بخش کرد

□

سالها رفتی و ندانستی

□

وای بر احکام دیگرهای تو

□

جان ناری یافت از وی انطفا

□

چون خضر و الیاس مانی در جهان

□

آن را که پیر عشق، به ماهی کند تمام

□

من آخر اصل دان کو طارقست

□

این هم بپرس از او که تو در حسن و در جمال

□

گفت هجده هفده یا خود شانزده

□

زان است شفق که طوطی چرخ

□

چون ببندی شهوتش را از رغیف

□

بردل اگر خنجر خورد بر دیده گر نشتر خلد

□

مستمع چون یافت جاذب زان وفود

□

پیش از آن کاید به رقص از انتظارم می‌کشد

□

سایسی کردی در آخر آن غلام

□

ور نه دست غیر تستی بر دهان

□

چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند

□

در آن لحظه، دیگر نمیدید چشم

□

لابه کردش ترک کز بهر خدا

□

گر توهم می‌کند او عشق ذات

□

نه زبان نه گوش نه عقل و بصر

□

غافل بزیر گنبد فیروزه

□

هر چه او درخواست از نان یا سبوس

□

خنک آن دم که ز مستان طلبد دوست عوارض

□

عشرها بر روی هر جا می‌نهاد

□

با طاقت و هوشیم ما و او خود

□

مستی دل را نمی‌دانی که کو

□

مگو که وحشیم آید ز پی اگر بروم من

□

این چنین رنجور را گفت ای عمو

□

یکی به قصد من از ابروان کشیده کمان

□

رستم و حمزه و مخنث یک بدی

□

هر جان خسیس کان ندارد

□

این کژاوه گه شود این سو گران

□

ببینی، گر برون آئی یکی روز

□

گریه کردی اشک می‌راندی بسوز

□

سازد اسرافیل روزی ناله را

□

رفت و پرسید و بیامد که ز ری

□

یارب، یارب، به رضا، شه دین

□

آن دم لولاک این باشد که کار

□

خیز برو پیش دوست روی بنه بر زمین

□

سایه‌ی خود از سر من برمدار

□

وصل و هجران با تو و از تو خیال عشق توست

□

گفت مرد زاهدم من منقطع

□

به شکنج طره او دل وحشی است مایل

□

تو نه‌ای این جسم تو آن دیده‌ای

□

یکی اگر نه بهر یک تشخصی داده

□

مهان جهان بر در کیقباد

□

به کوه‌ها چه سپردی که گنج ساز شدند

□

در عشق حسد برند شاهان

□

پدرم مرد ز بی داروئی

□

مگر مرد درویش کز شهریار

□

او ز آتش ورد احمر آورد

□

ساکن بتخانه‌ئی ز خرقه برون آی

□

قم ازل عنی بها رسم الهموم

□

گر از نزد ما سوی ایران شود

□

آن جا که منم چو من نگنجم

□

ای ساقی دل ز کار واماندم

□

احسان و وفای تو به حدی است بس اندک

□

شهنشاه تا جاودان زنده باد

□

وحشی چه کنی ناله که معمور نشد دل

□

کشته شمشیر عشق حال نگوید که چون

□

نقد نیازم نزد بر محک امتحان

□

یکی راز خواهم همی با تو گفت

□

این داد کیست مفخر تبریز شمس دین

□

کجا پنهان شود دزدی دزدی

□

ز تخم تلخ نخورد است کس بر شیرین

□

به نزد فرستاده‌ی پارسی

□

آن خزان نزد خدا نفس و هواست

□

سواد شعر من و وصف آب دیده نجوم

□

در روز پسین، که رسد موعود

□

سپاه مرا سست خواند به کار

□

چو طوق موهبت آمد شکست گردن غم

□

در روز بزم ساقی دریاعطای ما

□

بسته‌ی میثاق وصلت عمر رفت

□

که رشک آورد آز و گرم و گداز

□

این ملک به حق طاهرعلی را

□

چشم مسافر که بر جمال تو افتاد

□

شود بر زبان تا وصیت تمام

□

ستون خرد داد و بخشایشست

□

هر دم دلم به عشق وی اندر حریصتر

□

ماه از آن پیک و محاسب می‌شود

□

بگفت این خصم را راندیم، اما

□

ورا بود کشمیر تا مرز چین

□

و آن دگر خرگوش بهر شام هم

□

گر وصل پادشاهی حاصل کند گدائی

□

جان و عقل آمد، بعینه، جان نور

□

شتروار بارست با او هزار

□

خورشید چون برآید خود را چرا نماید

□

شرق و غرب این زمین از گلستان یک سان شود

□

جز صبر تیر او را اندر جهان سپر نیست

□

برین سان زنی داشت پرمایه شاه

□

با این غرور حسن که سد نخل سربلند

□

سوار عقل که باشد که پشت ننماید

□

مرا که ابرش ادبار بد به زین ماندم

□

چو بخشایش آرد بخشم اندرون

□

هزار جان بفزودی اگر دلی بردی

□

آن دل نبود که باشد او تنگ

□

سحرگاهی هوا شد سرد زانسان

□

نیابد بخواهش همه آرزو

□

با زبان شطاه شکر خدا

□

غم سودای ترا شرح چه حاجت چو دلم

□

تا کند شق، پرده‌ی پندار را

□

سوی پاک هرمزد فرزند ما

□

ارواح بر فلک‌اند پران به قول نبی

□

چه گرگینست وگر خارست این حرص

□

کافر گردی علی الحقیقه

□

ندید از پرستندگان هیچکس

□

مگو وحشی که بگشاید در امید ما آخر

□

بندی مهر تو نیابد خلاص

□

جز گناه عشق خوش لذت ز هر حرفی که بود

□

چنان دید درخواب کز پیش تخت

□

چگونه برقی آخر که کشت می‌سوزی

□

بر در خانه دل این لگد سخت مزن

□

تن خاکی به پیراهن نیرزد

□

پزشک سراینده برزوی بود

□

گفت بر چه موضعت صورت زنم

□

یاران وفادار جفا را نپسندند

□

کاش، حد علم را دانستمی

□

شما را بزرگیست نزدیک من

□

حرکت کن حرکت‌هاست کلید در روزی

□

شب روان از شاه عقل و پاسبان آن سو شوند

□

به چشمت کرد بدچشمی، همانا

□

که باشد ترا زندگانی سه بیست

□

سر لشکر هر فتنه که آید پی جانی

□

آنک عسل اندوخته دارد مگس نحل

□

از بهشتی صفتی غمکده‌ی ما امشب

□

نباید که گویی که دانا شدم

□

نه چرخ زهر چشاند نه ترس و خوف بماند

□

تا تو حدثی لذت تقدیس چه دانی

□

عاقبت، آن مرغک عزلت گزین

□

غمی گشت و بگذاشت دریا به خشم

□

رفته‌ام در بیشه‌ی شیر و پلنگ

□

ای رود چنگ زن که چو عودم بسوختی

□

«بوحنیفه» چه در معنی سفت

□

چو بهرام را دید فرزند اوی

□

بجز از باطن عاشق بود آن باطل عاشق

□

مشو نومید از ظلمی که کردی

□

با منی شرک است استغفار تو

□

سخنهای کسری به گرد جهان

□

نعلم به نام جمله‌ی اجزا در آتش است

□

نماند در سر سعدی ز بانگ رود و سرود

□

الماس ریزه ریخته در چشم غیرتم

□

جهان را بدان باز هل کافرید

□

کیش هفتاد و دو ملت جمله قربان تواند

□

تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو

□

شنیدند ناگه درین بحث پنهان

□

ازویست فرمان و زویست مهر

□

دوست دارد یار این آشفتگی

□

مرغ چمن که رود زن بزم گلشنست

□

گبر چندین ساله‌ای در حین نزع

□

یکی پهلوی نامه از خط شاه

□

ای کمترین فریبت صد خونبهای صیدان

□

افدیک روحی عند الصبوح

□

خطی پدرت و دیگر مادرت و تو سوم

□

پدر تاج شاهی به کهتر سپرد

□

قبول ورد مردم از تک و پوی عبث خیزد

□

من طاقت شکیب ندارم ز روی خوب

□

گوسیه شورویم از ترک عبادت تا مرا

□

فرستاد نزدیک فرزند اوی

□

یوسفی کز قیمت او مفلس آمد شاه مصر

□

لذت عشق با دماغ آمیخت

□

اندرین محکمه‌ی پر شر و شور

□

تو بر زمانه نه آن پر گشاده سیمرغی

□

خود چه جای ترک و تاجیکست و زنگ

□

بدلدار از من بیدل پیامی

□

تا به دل فائز شود، از فیض پیر

□

با رنج ناتوانی ای دوستان مرا

□

کیست که زنده کند آنک تواش کشته‌ای

□

ور نباشد پای بندت تا نپنداری که تو

□

آن بقا از جان نبود از عشق بود

□

جهان موازنه می‌کرد با کمال تو گفت

□

داغ اندوه مرا باز مپرسید حساب

□

چو نیلوفر در آب و مهر در میغ

□

از بهر ذکر خلوتیان کرده محتشم

□

یا در مدد چو مهره میان بندمی به مهر

□

پسند خویش رها کن پسند دوست طلب

□

آن جاست شهر کان شه ارواح می‌کشد

□

باغبانان همگی بیدارند

□

بدین مایه داد و ستد بعد ماهی

□

راه هموارست زیرش دامها

□

هر که را تیغ جفا بردل مجروح زنی

□

با بهائی بگو که با سگ نفس

□

طفلند ممیزان و زینند

□

تا چند آب ریزد دولاب آسمان

□

در شش دره‌ای فتاد عاشق

□

اگر بد کنی چون دد و دام تو

□

در حجر گک نصیر خباز

□

وحشی تو هرگز اینهمه شادی نداشتی

□

چشمی که جمال تو ندیدست چه دیدست

□

درین دیار دل محتشم خوش است به یار

□

قوی باشد اندر زمان تو الحق

□

باده‌ای گر تو ز تلخی ویم بیم دهی

□

تو کعبه عشاقی شمس الحق تبریزی

□

گرد تو چون که پر شود از کودکان خرد

□

از این داغی بماند یا دریغی

□

پس زبان محرمی خود دیگرست

□

عاقبت سیلابم از سر بگذرد چون دمبدم

□

قم یا غلام و قل لنا الدیر این طریقه

□

ضایع از عمر من آنست که شعری گویم

□

چه باشد آن مس مسکین چو کیمیا آید

□

العاشق حوت و هوی العشق کنجر

□

تا ناوک غمزه‌ی تو دیدم

□

ولیک تا تو همان عود وزن می‌سازی

□

نام گو موقوف کن وحشی که این طومار شوق

□

طمع مدار وصالی که بی فراق بود

□

غیر ازو گر همه جان برد و بحل گشت که دید

□

در بلاد ملک تو با خاک بیز

□

از برق و آب و باد گذشته‌ست سم او

□

خارش حرص و طمع در جگر و جانش افکند

□

دریاست دهر، کشتی خویش استوار دار

□

غایت همتت ار کردت سلطان سخن

□

کای عجب لطف این شه وهاب را

□

حدیث سوز عشق از پختگان پرس

□

از قضا، یک شب نیامد آن رغیف

□

ورنه چو به مرگ جهل مردی

□

چون در گهر رسید اشارت گداخت او

□

جان‌های مرده را ای چون دم عیسی شما

□

اندر جهان نیند هم ایشان و هم جهان

□

شد مدتی که عزم زمین‌بوس تازه کرد

□

عجب کیفیتی دارم بلند از عشق و می‌ترسم

□

حرام باد بر آن کس نشست با معشوق

□

گرد تکلیف نگشتم از آن رو که نبود

□

چو در سالی مرا ده روز افزون

□

کاین زمانه چو تن است و تو در او چون جانی

□

چون بی‌نمکی نتوان خوردن جگر بریان

□

شده هر گوشه‌اش نظاره گاهی

□

دیده بر آواز واجب دار تا بی‌شبهتی

□

پیر تابستان و خلقان تیر ماه

□

ترا اگر چه ز امثال ما ملال گرفت

□

ز بس مدهوش افتادی تو در ویرانه گیتی

□

گرفتم بود گندمین نان چو پاسخ

□

برجهان تو اسب را ترکانه زود

□

بر گاو نهد رخت و به عشق آید جان مست

□

عشق توتاوان است بر من چون نیم در خورد تو

□

گوش چرخ از صدای نوبت تو

□

اعمال خرد را ز طبع و دل

□

به در نمی‌رود از خانگه یکی هشیار

□

باش به هوش ای دل غافل که چرخ

□

ای خواجه‌ی فیلسوف فاضل

□

در رخ دشمن من دوست بخندید چو برق

□

دل نیست کم از آهن آهن نه که می‌داند

□

خیره نگرفت جهان، رونق من

□

مجد دین بوالحسن عمرانی

□

گفتش آن طوطی که آنجا طوطیان

□

ظاهر آنست که مرغ دل مشتاقانرا

□

دور است کاروان سحر زینجا

□

در کنج خزیده چون کشیشی

□

حارس تویی رمه را ایمن کنی همه را

□

حله‌ها پوشی بسی از پود و تار طاعتت

□

مردمان، ای برادر، از عامه

□

حبذا عرصه‌ی ملکی که درو جغد همی

□

قبا می‌پوشد و خون می‌کند افشاندن دستش

□

کس مثل تو خوبروی فرزند

□

باید به آب داد کتابی که هیچ جا

□

سیر حکمت از آن سریع‌ترست

□

آن بر سیمین و این روی چو زر

□

هر نی که بدیدی به میانش کمر عشق

□

دولت نوروز نپاید بسی

□

سنگ زیرین او همیشه روان

□

شحنه‌ی قهر خدا زیشان بجست

□

خرد نشان دهان تو در نمی‌یابد

□

گر تو برسی به نعیم مقیم

□

بیش بر یاد ژاژ شعر مده

□

چگونه خنده بپوشم انار خندانم

□

آفتاب ار چه در این دور فریدست و وحید

□

عمری چو قلم به سر دویدم

□

سوئالیست من بنده را بشنو از من

□

برو فارغ نشین وحشی که نخل آرزومندی

□

هر که را در شهر دید از مرد و زن

□

هرچند عقل بیش حذر کرد بیش خورد

□

پروانه سمندر ظفر باشد

□

همچو آبی می‌روی در زیر کاه

□

بانگ ما همچون جرس در کاروان

□

سوی من، دزد ره نیابد از آنک

□

بدان که موسم آنست مثل و جنس مرا

□

گفت طوطی کو به فعلم پند داد

□

از سر دار میندیش که در لشکر عشق

□

زان راه باز گرد که از رهروان تهی است

□

آفتابی و در مراتب جاه

□

خوردی تو زهر و گفتی حق را از این چه نقصان

□

و کیف یتوب القلب عن ذنب ودکم

□

گرچیز نیستند برون از مزاج تن

□

تو نپرسی که آخرت چون زد

□

حذر ز وحشت این آستانه کن وحشی

□

از دیده من پرس که خواب شب مستی

□

ز روی تست فروغ جهان مباد آن روز

□

آز در آب و گل آدم نیامد تا ندید

□

ای قدح رخسار من افروختی افروختی

□

همچنانک امتزاج ظاهرست اندر رکوع

□

مبارک با تو، هر جا نوبهاریست

□

مگر اندر سه گونه حکم نجوم

□

چون بطوفی خود بطوفی مرتدی

□

دمبدم محترز از سیل سرشکم می‌باش

□

چشمت بخط و خال دلفریب است

□

زانکه اندر خدمت این صاحب صاحب‌قران

□

رمضان خسته خود را و دهان بسته خود را

□

با ماه که همخویم تا روز سخن گویم

□

آب حیات است می و من چو شمع

□

اگر به رنج نداری که هیچ رنج مبادت

□

وحشی شکایت تا به کی از روزگار عافیت

□

عیب سعدی مکن ای خواجه اگر آدمیی

□

ز آلودگی بال ملایک به حذر باش

□

دوستان و دشمنانت در دو مجلس می‌کنند

□

میی که کف تو بخشد دو صد خمار به ارزد

□

دهد آن کان ملاحت قدحی وقت صباحت

□

آب حیوان یافتن بیرنج در ظلمات دل

□

به سر کوی بوده‌ای که همی

□

چون قضا آید شود دانش بخواب

□

کرد خون کشته‌ی هجران بیک ره پایمال

□

من غیر زلالک ما شربوا

□

مرغ پر نارسته چون پران شود

□

مسرح روح الله است جلوه روح القدس

□

شیر جان زین مریمان خور چونک زاده ثاینی

□

از چه شد همچو ریسمان کهن

□

گفتمش چونی دلا او گریه درشدهای های

□

صاف سر خم ترا نیست قرابه کش بسی

□

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم

□

محتشم کز درد دوری خاک بر سر می‌کند

□

چونک بویی برد و شکر آن نکرد

□

از سوزش آفتاب محنت

□

صیادی تیر غمزه‌ها را

□

گفتا هر آنکه عیب کسی در قفا شمرد

□

خیره بماند جان من در رخ او دمی و گفت

□

گفت من شه را پذیرا چون شوم

□

عشق سریست کافرینش را

□

افسانه‌ی گیتی نگفته پیداست

□

با تو زمین را سر بخشایشست

□

زان برون انداخت جوشن حمزه وقت کارزار

□

در نورت ای گزیده‌ای بر فلک رسیده

□

مست خرابیم جمله نعره زنانیم

□

آن چرخ فرومانده کبش بنگرداند

□

تو و مارا وداع حسن و عشق اولاست کاین صحبت

□

چنین شمایل موزون و قد خوش که تو راست

□

مهر ورزان راست وجه آزمون از روی زرد

□

آن خلایق بر سر گورش مهی

□

صنما هوای ما کن طلب رضای ما کن

□

گر نه علم حال فوق قال بودی کی بدی

□

بال و پری نزد چو بدام اندر اوفتاد

□

زان سوی این پنج حس نوبت ما پنج کن

□

ما کییم اندر جهان پیچ پیچ

□

چون ننالم کانکه فریاد گرفتاران ازوست

□

چند چون بی‌تمشیت بی‌اعتماد است ای فلک

□

در دلم آید که گنه کرده‌ام

□

به حق بام بلندی که صومعه ملکست

□

میر آمد میر آمد وان بدر منیر آمد

□

هر که پیاده به کار نیستمش

□

ز هر ذره جدا صد نقش گوناگون بدید آید

□

از تو ایمایی و از صیقل ابرو میلی

□

حدیث عشق نداند کسی که در همه عمر

□

سر در خطر تن در عنا دل در گروجان در بلا

□

تا نمکش با شکر آمیخته

□

چه پر است این گلستان ز دم هزاردستان

□

ما را چو ز سر بردی وین جوی روان کردی

□

تو اندر کشور تن، پادشاهی

□

رخم از خون جگر صدره اطلس پوشید

□

هم نگردد ساکن از چندین غذا

□

اگر نشان تو جویم کدام صبر و قرار

□

خامشی باشد، نشان اهل حال

□

چون خدا اندر نیاید در عیان

□

که شکر و حمد خدا را که برد جور خزان را

□

اگر چه دشمن ما جان ندارد

□

عاشقت از جان و دل با دل و جان برطبق

□

اگر دل را از این غوغا نیاری اندر این سودا

□

گفتم که مگر پاس تف سینه توان داشت

□

فتنه سامریش در نظر شورانگیز

□

وجه سفید ره نیم سجده‌ی توست وای اگر

□

لیک گفتی گرچه می‌دانم سرت

□

برقی که بر دلت زد و دل بی‌قرار شد

□

فدهشنا من جمال یوسف ثم افقنا

□

هیچ پاکی همچو تو پاکیزه نیست

□

چه تلخ است و چه شیرین پر از مهر و پر از کین

□

او نداند که هزاران را چو او

□

بسکه ببارید آب حسرتم از چشم

□

بمیرم ز حسرت، دگر یک نفس

□

فیض کرم کرد مواسای خویش

□

ببند چشم خر و برگشای چشم خرد

□

زان خشم دروغینش زان شیوه شیرینش

□

خرد و جان سخن گوی که از طاعت و علم

□

چنگ اقبال ز فر رخ تو ساخته شد

□

خلوتی خواهم و در بسته ویک محرم راز

□

نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس

□

راز چون گوئی به کس رشگم کند کز شرح آن

□

مهر، دهن در دهن آموخته

□

طمع مدار که امشب بر تو آید خواب

□

رهید آن آینه از رنج صیقل

□

به گذرگاه تو ایام بود رهزن

□

باده آنگه شود انگور تنم

□

گفت در گوش گل و خندانش کرد

□

هر شب فضای کوی تو خلوتسرای ماست

□

از مقاصد ندیده کسب نجات

□

زلف بنفشه رسن گردنش

□

چه می نوش کردی چه روپوش کردی

□

عاشق آخر ز چه رو تا به ابد دل ننهد

□

گفته بودی عزم من کن مردوار

□

گفتم که دلا برجه می بر کف جان برنه

□

عشق آن دقیقه نیست که از کس توان نهفت

□

باور از بخت ندارم که به صلح از در من

□

یعنی ولی والا اعظم نظام شاه

□

برق اگر نوری نماید در نظر

□

هله ای عشق برافشان گهر خویش بر اختر

□

ساغری چند بخور از کف ساقی وصال

□

چه دادی جز یکی درهم که خواهی

□

بزن تو چنگ در قانون شرطش

□

حمد می‌گوید خدا را عندلیب

□

یار چو غمخوار گشت غم چه بود غمگسار

□

عابدی کاو اجرت طاعات خواست

□

رخش برو چون جگرش گرم کرد

□

شده ای غلام صورت به مثال بت پرستان

□

که یبقی الحب ما بقی العتاب

□

به چرا فتنه شدن کار ستور است، تورا

□

ذره ذره دف زدی و کف زدی در عرس او

□

بی‌جوشن فولاد صبوری نروی پیش

□

صبر هم سودی ندارد کب چشم

□

نوعی که هستی خویش را بنما و بر هم زن جهان

□

گفت استاد آن دو شیشه نیست رو

□

یک گوشه بسته بودی زان گوشه خسته بودی

□

چون شمع بدم سوزان هر شب به سحر کشته

□

بنام زندگی هر لحظه مردن

□

من شهید عشقم و پرخون کفن

□

چون نمایی مستی ای خورده تو دوغ

□

ناوک غمزه‌ات از جوشن جانم بگذشت

□

حارسی از گرگ جستن، شرط نیست

□

باز عیسی چون شفاعت کرد حق

□

بس کن از شمس مبر نه به غروب و نه شروق

□

گر چه دل سنگستش بنگر که چه رنگستش

□

نقطه‌ی قاف قدرتت گر قدم و دمی زند

□

گلو بگرفت و آوازم ز نعره

□

امروز یا فردا اجل دشواری غم می‌برد

□

خواهی چو روز روشن دانی تو حال من

□

طغرای فتح‌نامه‌ی اندیشه را خرد

□

آن به گهر هم کدر و هم صفی

□

نتوان ز تو عشق صبر کردن

□

مرا گویی که صبر آهسته‌تر ران

□

هزار چشمه‌ی روشن، هزار برکه‌ی پاک

□

شمس حق این عشق تو تشنه خون من است

□

آب کاهی را به هامون می‌برد

□

گر درین معنی درستی درد را درمان شمر

□

اندرین ره چیست دانی غول تو؟

□

جادوی کردت کسی یا سیمیاست

□

ماه می‌گوید با زهره که گر مست شوی

□

یکی جزو جهان خود بی‌مرض نیست

□

جان را به خرد نکو چو دیبا کن

□

با ماهیان ز بحر تو من نزل می خورم

□

به جرم دیدن پنهان بکش به فتوی نازم

□

بازآ و حلقه بر در رندان شوق زن

□

گر پی بری به کج نظری‌های مدعی

□

صد هزاران بحر و ماهی در وجود

□

هنوز مشکل مانده‌ست حال پیر تو را

□

نی تن را همه سوراخ چنان کرد کف تو

□

نبایست بر خیره از پا فتاد

□

جوابمان دهد آن ساقیم که نوش خورید

□

عالمش چندان بود کش بینشست

□

دی بر در دیر درد نوشان

□

سبز گشته، چون زمرد، رنگ تو

□

شد ملک از گفتن او خشمناک

□

آن ذره است لایق رقص چنان شعاع

□

ذره ذره عاشقانه پهلوی معشوق خویش

□

واجب نبود نگار دیدن

□

من بوالعجب جهانم در مشت گل نهانم

□

سوختن با آتش است و عشق با دیوانگی

□

قیاس کن که دلم را چه تیر عشق رسید

□

راندم به میدان چون فرس کز تیرباران بلا

□

بار درافکن که عذابت دهد

□

از سبب آنک بد در صف ترسنده‌ای

□

اگر نه خود عنایات خداوند

□

نه فکرش با قضا دمساز گشتن

□

این عجب خضری است ساقی گشته از آب حیات

□

این چرا کردم چرا دادم پیام

□

آنها که دام بر گذر صید می‌نهند

□

سلام دزد مگیر و متاع دیو مخواه

□

پرده آن دانه که دهقان گشاد

□

ز انتظار رهیدی که کی صبا بوزد

□

ببر ای عشق چو موسی سر فرعون تکبر

□

کاه داری یاخته بر روی آب

□

وافقونا وافقونا فی طریق الاتحاد

□

غزال ما نگردد رام وحشی

□

باور مکن که صورت او عقل من ببرد

□

دادم ای صبر گونه‌ی دل را

□

تا نماند در جهان نصرانیی

□

ای که خورشید تو را سجده کند هر شامی

□

در دست هر کی هست ز خوبی قراضه‌هاست

□

ما در این پرتگه چه میکردیم

□

مطلوب جمله جان‌ها جان را سوی اجلال‌ها

□

ای که اندر چشمه‌ی شورست جاث

□

در چنین وقت که دیوان همه دیوان دارند

□

از ته هر کس که برجستی به ناز

□

ترجمانی هرچه ما را در دلست

□

می‌گزیدی صادقان را تا چو رحمت مست شد

□

دانم که سلام‌های سوزان

□

به چشم او کز ابروی کمان کش

□

خون عاشق اشک شد وز اشک او سبزه برست

□

تا زنده‌ی عرصه‌ی الاهی

□

نه مردی گر به شمشیر از جفای دوست برگردی

□

آخر آن کلبه که زیبش ز حجر بود اکنون

□

کز در بیدادگران باز گرد

□

دشمن اسلام زلف کافرت ما را بگفت

□

شاید که نخسپیم به شب چونک نهانی

□

علامت خطر است این قبای خون آلود

□

تاج من است دست تو چون بنهیش بر سرم

□

آنک از وی فایده زاییده شد

□

کام من این بود که جان بر تو فشانم

□

ز ایوان مدائن هنوز پیدا

□

مایه درویشی و شاهی درو

□

بگذر از خورشید وز مه چون خلیل

□

مرگ ما شادی و ملاقاتست

□

وز تو به مکر و افسون برباید

□

ای دل و ای جان و چشم روشنم

□

گر توتیایی افکنی در دیده ام از راه خود

□

تو می‌روی و خبر نداری

□

بی‌اعتماد مهری کز چشم لطف راند

□

دست بر نبضش نهاد و یک بیک

□

گنج دلت سر به مهر وین جگرت کان مهر

□

چشمه حیوان بگشا هر طرف

□

موج و طوفان و نهنگست درین دریا

□

چو پر شود شکمت در زمان حشر آرد

□

ساحران چون حق او بشناختند

□

بگوی این پیک مشتاقان بدانحضرت که مهجوری

□

آتش اندر زن در این حلوا و نان

□

دید پر روغن دکان و جامه چرب

□

روان شده‌ست نسیم از شکرستان وصال

□

تو در چشم نقاش و پنهان ز چشم

□

چون ز دلبر طعم شکر یافتیم

□

بت من گفت منم جان بتان

□

زان عهد یاد باد کز آسیب زهر چشم

□

عقل را گفتم از این پس به سلامت بنشین

□

به راه قدمت عشقت شتاب آموزتر گردم

□

رابعه با رابع آن هفت مرد

□

از کوی بی‌نشانش زان سوی جهل و دانش

□

خواهی که بگویم بده آن جام صبوحی

□

دمی ز آتش و آبت ، ستم رسید و بلا

□

در آن جوشش بگو کوشش چه باشد

□

ننگ درویشان ز درویشی ما

□

درد بیمار عجب گر بدوائی برسد

□

گر نباشد اطاق و فرش حریر

□

ناوک غمزه‌اش چو سبک پر شدی

□

ز خلق جمله گسستم که عشق دوست بسستم

□

خامش کنی وگر نی بیرون شوم از این جا

□

جان و خرد از امر خدایند و نهانند

□

آن باید کو آرد او جمله گهر بارد

□

دور شو گو بلا ز سر تا پا

□

وقتست اگر بیایی و لب بر لبم نهی

□

بلند تا نشود در غمت حکایت من

□

هرکسی از ظن خود شد یار من

□

نی بیم و نی امید نه طاعت نه معصیت

□

از هجر تو پرهیزم در عشق تو برخیزم

□

به جرم یک دو صباحی نشستن اندر باغ

□

گاو بر این چرخ بر این گاو دگر زیر زمین

□

هر دمی او را یکی معراج خاص

□

ور چو من محرم اسرار خرابات شوند

□

ظل، قدرت بود، کل، قبل الوجود

□

رشته جان بر جگرت بسته‌اند

□

تا دست و پا نهاد دو زلف تو کفر را

□

چو جمال او بتابد چه بود جمال خوبان

□

زهره ندارم ای جان گرد در تو گشتن

□

ای دل ز کجا رسید این دم

□

حله‌ی نو را گرم حور به اکراه دهد

□

تا کی مشام و کام و لب و چشم و گوش را

□

درین باغند عالی شاخها بی‌حد چه سود اما

□

جز توکل جز که تسلیم تمام

□

ای دل گریان کنون بر همه عالم بخند

□

هم برو از جا و هم از جا مرو

□

به نگردد دگر آزرده‌ی این پیکان

□

چونک فردا شهیم در همه مصر

□

همچو بطان سر فرو برده بب

□

از روی تو دیده چون کند صبر

□

مرحبا، ای پیک فرخ فال ما!

□

چشم ادب زیر نقاب از منست

□

امروز می‌گزید ز بازار اسپ او

□

صاحب مروتی‌ست که جانش دریغ نیست

□

ازین همه بستاند به جمله هر چه‌ش داد

□

دیدم ز تو من نقشی بر کالبدی بسته

□

نه نه کر گر فلک بودم بوته

□

نه تو را بگفتم ای دل که سر وفا ندارد

□

ز بس کز عاشقی پا در کلم ممکن نمی‌دانم

□

کیسه بر آن خواب غنیمت شمرد

□

بار دیگر تو به یک سو می‌نهی

□

گاو و ماهی ثری قربان ماست

□

بگفت، راست نگردد بنای طالع ما

□

قطره خون دلم را چون جهانی کرده‌ای

□

چشم دل از مو و علت پاک آر

□

گشته هندوی خال تومشک ختن

□

مکن قبول ز کس دعوی محبت پاک

□

از پی سودای شب اندیشه ناک

□

نوش نوش مستیان بر عرش رفت

□

چون دست تو کشیدم صورت دگر ندیدم

□

گر مرا دل زنده خواهی کرد جامی جانفزای

□

ای جان جان مستان ای گنج تنگدستان

□

بردر خویش بگو حرمت چشمم دارند

□

گویند دوستانم سودا و ناله تا کی

□

بز جر منصب فرهادیم بده اما

□

از سر اکرام و از بهر خدا

□

چو به ترس هر کسی را طرفی همی‌دواند

□

ما عشت فی هذا الفراق سویعه

□

اندر امید خوشه‌ی هوسی

□

ور زمانی بی‌دلان را دم دهی و دل دهی

□

گفت من آیینه‌ام مصقول دست

□

ور او را سرو گویم راست نبود

□

تو را ببر من کوتاه دست چون کشم آسان

□

برنگر این پشته غم پیش بین

□

دلم صد هزاران سخن راند ز آن خوش

□

همه کس بخت گنج اندوز جوید

□

گر بخواهی تا بدانی گوش دار

□

گفتمش چون زنده کردی مرغ ابراهیم را

□

اگر بکشستن وحشی گواه می‌طلبی

□

دشتها عریان همی گردند ز اسباب بهشت

□

ای شیخ شکر کن تو کزین قد فارغی

□

این دو سه مرکب که به زین کرده‌اند

□

در ما بنگر چو می‌شناسی

□

دمی با مصطفا و کاسه باشیم

□

کبوتر جست اندر لانه راحت

□

بیا ای جان که وقتت خوش چو استن بار ما می کش

□

گفت من سوزیده‌ام زان آتشی

□

عاقبت دود دلش فاش کند از روزن

□

باغیست تازه باغ عذارش که بی گزاف

□

چون بنه در بحر قیامت برند

□

جهت تو ز فلک آمده‌اند

□

قد سکتنا فافهموا سر السکوت

□

چیزی که از رگ من خون می‌چکید کردم

□

مجلس قیصر روم است بده صیقل دل

□

ناپخته ثمر اینهمه غوغای خریدار

□

رنگ دستت نه به حناست که خون دل ماست

□

نشان خنده چو پیدا بود از آن لب نوشین

□

بلبل عرشند سخن پروران

□

چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش

□

خمش کن زردهی زان در نیابی

□

بجای گل آرزوئی و شوقی

□

عشق یزدان پس حصاری محکم است

□

باز گو تا چون سگالیدی به مکر

□

پادشاهی تو هر حکم که خواهی فرمود

□

در زیر خنجر اجلش شکر واجب است

□

هر کس ازان پرده نوائی نمود

□

جواهر از کف دریای لامکان ز گزاف

□

که بی‌تو سود ما جمله زیانست

□

او بر دوشنبه و تو بر آدینه

□

نهاده خوان و نعمت‌های بسیار

□

ظلمت به پیش چشمه‌ی حیوان تتق کشید

□

به چشم‌های تو کان چشم کز تو برگیرند

□

هست عفوی که به امید وی از دیده‌ی عذر

□

من از آن روزن بدیدم حال تو

□

ز تو خاک‌ها منقش دل خاکیان مشوش

□

کتاب مکر و عیاری شما را

□

از تن خویش بسائی، چو شوی سوهان

□

بلبل مستم و در باغ طرب

□

دید برون آمده ماری عجب

□

ور آبروی بایدت ای چشم درفشان

□

آن که داد از قد و کاکل شاه حسنت را علم

□

ملک بدین کار کیائی تراست

□

چون دل صفا پذیرد آن سر جهان بگیرد

□

گر زانک نه در میان مایی

□

در صفات لبت از غایت عجز

□

شرابخانه عالم شده‌ست سینه من

□

ما را درین زندان غم من بعد نتوان داشتن

□

از خدا آمده‌ای آیت رحمت بر خلق

□

بهر زمین که خرامی چو آهوی مشگین

□

ما چو شطرنجیم اندر برد و مات

□

گر جمالش ماجرا کردی میان یوسفان

□

هم بزن بر صافیان آن درد دردانگیز را

□

ما را فکند حادثه‌ای، ورنه هیچگاه

□

ای مه عید روی تو ای شب قدر موی تو

□

ای نسیم باغ عیش‌آباد، ای باد مسیح

□

نه منم اسیر تنها بکمند یار زیبا

□

مرغ دل با همه‌ی بی‌بال و پریها آخر

□

خانه زنبور پر از انگبین

□

بگیر کیسه پرزر باقرضواالله آی

□

بر غیر خدا حسد نیارد

□

به فضل خدای است امیدم که باشم

□

ما همه خفته تو بر ما لگدی چند زدی

□

تا به کی این تیشه خواهی زد به پای خود بس است

□

نادره شعری بگوی حسن سعادت بجوی

□

چو قتل بی‌گنهان خواهی ای فلک ز نهار

□

گفت نگهدار درین پرده راز

□

ای دل دریاصفت موج تو ز اندیشه‌هاست

□

گر نه اندر تتق ازرق زیباروییست

□

قاصد پیریم، از دیدن من

□

بارحتی فکرته هیجنی قلقلنی

□

چشم دارد گو برو آن نرگس از خواب و ببین

□

آنکه هر لحظه رسد خون جگر بر کمرش

□

دشنام تو زان لبان شیرین

□

گفت وزیر ای ملک روزگار

□

بر این صفت چو ز حد رفت هر کسی ز هوس

□

پر باد هدایتست ریشش

□

می نیایی در میان عاشقان

□

شکار شیر بگذاری شکار خوک برداری

□

هجر بگزیدنت از وصل دلا وضع تو نیست

□

شبان دانم که از درد جدایی

□

گر نسازم سر فدایت بر تو خون من حلال

□

سنگ و آهن زآب کی ساکن شود

□

عام شده‌ست این عام شده‌ست این نظم سخن‌ها لیک تو این بین

□

شهر وصلت بوده است آخر ز اول جای دل

□

معماری عقل چون نپذرفتی

□

عشق چو خون خواره شود رستم بیچاره شود

□

به اندک گفتگویی آخر کار

□

در عین خمار چند باشیم

□

برای غیر گوری کنده بودم در زمین غم

□

نی صفا می‌ماندش نی لطف و فر

□

ای دل فنا شدی تو در این عشق یا مگر

□

صورت من صورت تو نیست لیک

□

نه غواص گوهر نه عطار عنبر

□

از عشق جهان سوزت وز شوق جگردوزت

□

حقوق خدمت سد ساله لعب اطفال است

□

جهان بی ما بسی بودست و باشد

□

بر نگاهش دوز چشم ای دل که مرهم کاری

□

طبع خلیفه قدری گرم گشت

□

از بر و بحر بگذر و بر کوه قاف رو

□

پنهان یاری به گوش من گفت

□

تو سلیمان شدن آموزی اگر، دیوان

□

هر کجا پرد فرعی به سوی اصل آید

□

امروز آن عزاست که چرخ کبود پوش

□

یا رب آن می ز کجا بود که دوش آوردند

□

ازو چه ره طلبیم بهر حفظ جان کردن

□

رنجش از صفرا و از سودا نبود

□

وادی ز بوی دوست مرا رهبری شده

□

شمس دین صدر خداوند خداوندان به حق

□

درمان چه‌کنیم درد او را

□

قرار عاقبت کار هم بر این افتاد

□

جگر زد آبله وز دیده می‌چکد نمکاب

□

که دانستم که هرگز سازگاری

□

ای محتشم ار دهرت همسایه مجنون کرد

□

ایمن از شر امیران و وزیر

□

دلی ز من بربودی که دل نبود و تو بودی

□

عقلت شب قدر دید و صد عید

□

سپهر پیر بسی رشته‌ی محبت و انس

□

هر جا که می است بزم آن جاست

□

قهرت آنجا که در مصاف آید

□

گویم که دمی با من دلسوخته بنشین

□

ای که باز از کین ما دامن فراهم چیده‌ای

□

پرده شناسان به نوا در شگرف

□

کله و تاج سرم را پی سیلی تو باید

□

از عشق بگو که عشق دامست

□

یکی است با صفت و بی‌صفت نگوئیمش

□

از معدن خویش ای جان بخرام در این میدان

□

افسردگی بس است که باد خزان شود

□

اگر عداوت و جنگست در میان عرب

□

ذرات من ز مهر تو مهر خالی نمی‌شوند

□

هر کمری کان به رضا بسته شد

□

سکسک بدیم و توسن و در راه صدق لنگ

□

در گمان و وسوسه افتاده عقل

□

چو غنچه و گل دوشینه صبحدم فرسود

□

مستمع الست شد پای دوان و مست شد

□

ز موج لجه دریاچه‌اش باد

□

غمت چو ساغر اگر خون دل بجوش آرد

□

پای کوبان بر فراز بیستون عشق تو

□

مرد مال و خلعت بسیار دید

□

صدپاره شد دل من و آواره شد دل من

□

وز بند هزار دام جستی

□

جای آن داری که صد صد را کشند

□

ما را ببین تو مست چنین بر کنار بام

□

دیده را خونبار خواهد کرد از دیدار زود

□

دلی که بر سر کوی تو گم کنم هیهات

□

در جستجوی ما نیست هیچت تعلل اما

□

نور دل و روشنی سینه کو

□

در آن دلی که گزیدی خیال وار دویدی

□

امشب شراب وصلت بر خاص و عام ریزم

□

رنجشی ما را نبود اندر میان

□

رحمتی آر و پادشاهی کن

□

مائده‌ی فیض چه جزو و چه کل

□

تا نگوئی که حرامست مرا بیتو نظر

□

حریفان جان سپر کردند پیشت لیک جانبازی

□

پای درین ره نه و رفتار بین

□

گفتمش زان کفچه‌ای تا نفس من ساکن شود

□

این بوی گلی که کرد چون سرو

□

وان کزو روشنی پدید آید

□

بال و پر باز گشاییم به بستان چو درخت

□

این طی مکان بین که ز هر جا که برون تاخت

□

اکنون که بی‌وفایی یارت درست شد

□

آن کرد گرفتارم کز زلف بتان افکند

□

آمد از آنجا که قضا ساز کرد

□

سوداییان ما را هر لحظه می‌نوازی

□

از آن سو که بهار آید زمین را

□

کرد خشم آلوده، سوی زن نگاه

□

فارغ از سودم و زیان چو عدم

□

چند در این دشت من تیره روز

□

می روشن طلب درظلمت شب

□

ساقی به بی‌نیازی رندان که می بده

□

تا به زیر چرخ ناری چون حطب

□

خوشست تلخی دارو و سیلی استاد

□

موسی چو بدید ناگهانی

□

عشوه دادی مرا در اول کار

□

دشمن جانم منم افغان من هم از خود است

□

از بی‌حقیقیست شکایت ز مردمی

□

عیب شیرین دهنان نیست که خون می‌ریزند

□

گر درین باغ کهن سال بمانی صد سال

□

این جهان محدود و آن خود بی‌حدست

□

کفش‌های آهنین جان پاره کرد اندر رهش

□

چو بازم گرد صید زنده گردم

□

گفت، آن لعل بدخشانی چه شد

□

در بیشه دل خیال رویت

□

این استر چموش لگد زن ازآن من

□

ای شمع که فرمود که در مجلس اصحاب

□

هنوزت طره در مرد افکنی چابک نبود ای بت

□

پیرزنی ره به جوانمرد یافت

□

سغراق آسمانت چون کرد آن چنانت

□

از گریه آسمان چه روید

□

با چرخ پر ستاره نگه کن چون

□

در وصال شب او همچو نیم

□

وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنی

□

هوش خردمند را عشق به تاراج برد

□

چرا کوه وفائی را که بد از نه سپهر افزون

□

آن امیران دگر یک‌یک قطار

□

سبزه‌ها از خاک بررستن گرفت

□

بی ما شده‌ایم شاد گوییم

□

از برای دیدن من، بارها گشتند جمع

□

چو شراب لاله رنگت به دماغ‌ها برآید

□

اگر بر آب شدی نقش صورت بشری

□

بر وچودم به خیال سرزلف سیهت

□

گرفته بهر وی از پاس و اقفان سر راه

□

پیش مغی پشت صلیبی مکن

□

من که ز دور آمده‌ام با شر و شور آمده‌ام

□

نی خواب او را نی خورش از عشق دارد پرورش

□

از پای می درآیم و آگاه نیست کس

□

روز روز مجلس است ای عشق دست ما بگیر

□

با سینه برهنه به شیران نهیم رو

□

گفتی هوای باغ در ایام گل خوشست

□

گفتی اثری در تب عشق از تو نمانده

□

گشت گم آن شیر سگ از شیر مرد

□

سگ خشم و گاو شهوت چه زنند پیش شیری

□

داری سر ما سری بجنبان

□

گر چه در نیرنگ سازی داشت دست

□

عقل و جان آن جا کند رقص الجمل

□

که شب افروز چندین شب چراغ است

□

چون دست دهد پرتو انوار تجلی

□

عشق را طبع زلیخاست که آن یوسف عهد

□

تا نمیرم من تو این پیدا مکن

□

دلم رو به دیوار کردست ازان دم

□

سراسر جمله عالم نیم لقمه‌ست

□

خار بدان گل چننده قصد کند

□

بس که بسی نکته عیسی جان

□

به که وحشی را در این سودا نیازاریم دل

□

چه باشد ار به وفا دست گیردم یک بار

□

گفتم که فرض گشته مرا پای بوس تو

□

سیر بیرونیست قول و فعل ما

□

چو شکوفه کرد به بستان ز ره دهن چو مستان

□

جز خلوت عشق نیست درمان

□

هم اکنون، تراش تو گردد تمام

□

هم ساربان هم اشتران مستند از آن صاحب قران

□

از حکم توچرخ کی کشد سر

□

مرغ شد از ناله‌ی من در خروش

□

من از بهشت فراغت شدم به دوزخ عشق

□

تا قیامت هرکه جنس آن بدان

□

هر شکری زین هوس عود کند خویش را

□

پس الله الله زنهار ناز یار بکش

□

زین چنین بوسه چه در کیسه کنم

□

چه جفته می زنی کز بار رستم

□

به سد چراغ نبردند از سیاهی شب

□

بیا و گونه زردم ببین و نقش بخوان

□

ملوک حسن سپاه تواند اما تو

□

من نه بباد آمدم اول نفس

□

باادب باشم گویی که برو مست نه‌ای

□

گر نبودی جان اخوان پس جهود

□

پیش نشین همه آزادگان

□

عقل عقل و دل دل جان دو صد جان چو تویی

□

فلک گفتی چراغان کرد آن شام

□

گلعذاران بین که کل پرده بر ما می‌درند

□

در قدح عشق‌ریز باده مرد آزمای

□

چونکه ترا محرم یک موی نیست

□

من گمان‌ها داشتم اندر وفای لطف تو

□

صاف‌های جمله عالم خورده گیر

□

چشمهای عالمند اینها که چون در خاک خشک

□

از شیره او من شیردلم

□

چه متاع رستگاری بودم ز سجده‌ی بت

□

حال نیازمندی در وصف می‌نیاید

□

این کاسه سر کاون پر نشه ز عشقت

□

طعمه من کرم شکاری چراست

□

سی سال در پی تو چو مجنون دویده‌ام

□

هر که به گرد دل آرد طواف

□

نمود دیر زمانی به آفتاب نگاه

□

آن را که ندارد جان جان ده به دم عیسی

□

زان چو سیمابم در آتش زین در آبم چون نمک

□

چو در کنار منی گو کمر برو ز میان

□

آن چه آمد بر زبان با آن که حرفی بود و بس

□

چون خرید او را و برخوردار شد

□

هم آتش و دود گشته پیچان

□

تا نگویی در زمستان باغ را مستی نماند

□

تا که وصف دهان تو کردم

□

ترانه‌ها ز من آموزد این نفس زهره

□

در بحرها چو ابر گذشته

□

زهرم چو نوشدارو از دست یار شیرین

□

از بهر گردن سگ زرین قلاده‌ات

□

اندر آ مادر ببین برهان حق

□

چو بدان پیر روی بخت جوانت گوید

□

چو بود حریف یوسف نرمد کسی چو دارد

□

دهقان چو تنور خود ازین هیمه برافروخت

□

تافتن شعاع تو در سر روزن دلی

□

گفته : ای درفشان گوهر بخش

□

گشتیم خاک پایش و آنسرو سرفراز

□

بر تو گر جلوه کند شاهد ما ای زاهد

□

فضل طاعت را نجستندی ازو

□

چنین شراب و چو من ساقی و تو گویی نی

□

وز ساغرهای چشم مستت

□

خویشتن را چون فریبی؟ چون نپرهیزی ز بد؟

□

ایمان با کفر شد هم آواز

□

مایه‌ی هستی تمامی سوختم بر یاد وصل

□

کاش آن به خشم رفته ما آشتی کنان

□

اگر چه بخت به دامن کشید پای مرادم

□

گفت فلان نیم‌شب ای کوژپشت

□

چون ز غیر شمس تبریزی بریدی ای بدن

□

جام جان پر کن از آن می بنگر اندر لطف او

□

دلی که سخت ز هر غم تپید، شاد نماند

□

تو به دست من چو مرغی مرده‌ای

□

برین می‌داشت خود را تا زید شاد

□

ما نه آنیم که از کوی وفایش برویم

□

پیش دستت چاکری استاده بد آخر ببین

□

لرزه درافتاد به من بر چو بید

□

خوبی گلشن ز آب فزاید

□

نان معماریست حبس تن را

□

خود تو دانی کز اشتیاق تو بود

□

همی‌گویند ما هم زو خرابیم

□

بر کمان می‌کشد آن غمزه‌ی خدنگی که مپرس

□

بارها گفته‌ام این روی به هر کس منمای

□

از خاطر من بر مدارای ناصح شیرین ادا

□

گرچه بسی ساز ندارد ز من

□

نک شب قدرست و بدر کرد عنایت

□

یکی گوید که این از عشق ساقیست

□

ز بن برکند گردون بس درختان

□

گر سایه عاشق فتد بر کوه سنگین برجهد

□

کشیدم از جگر آهی و گفتم

□

هوا گرفتم و جانرا بدست آه سپردم

□

دمی که تیر ستم در کمان خشم نهاد

□

در لغت عشق سخن جان ماست

□

تا ز سینه برزند آن آفتاب

□

آفتابی نی ز شرق و نی ز غرب از جان بتافت

□

اگر دلت بشکسته است سنگ معصیتش

□

آن چشم اگر گشایی جز خویش را نشایی

□

خورشید خادم او ، گردون ملازم او

□

هزار بارش از این پند بیشتر دادم

□

رزق شاهنشهی حسن چه داند صنمی

□

حجله و بزم اینک تنها شده

□

بشنو شکر وی از من که به جان و سر تو

□

تن همچون خم ما را پی آن باده سرشت

□

ز طائران جهان دیده، رسم و راه آموز

□

گر کسی غواص نبود بحر جان بخشنده است

□

ز دوران هر زمان شور دگر داشت

□

منه دل برگل باغ زمانه

□

سر آن نرگس پرحوصله گردم که ز من

□

تا به تو بر ملک مقرر شود

□

بمترسان دل خود را تو به تهدید خسان

□

تو چنین لرزان او باشی و او سایه توست

□

وانجا که عاشقان را از صدق باز پرسند

□

آنچ که خر کرد به من گرگ درنده نکند

□

بر رسم داد خواهان زد دست بر عنانش

□

تا کی ای بوستان روحانی

□

گرو از صورت چین بردی و ما را ز پیت

□

اصل ایشان بود آتش ز ابتدا

□

صبر از آن صبر کرد شکر شکر تو دید

□

چون شما و جمله خلقان نقش‌های آزرند

□

ز کاردانی دیروز من چه سود امروز

□

دعوی صفا کردن در عشق تو نیکو نیست

□

فغان کز آتش غم استخوانم گشت خاکستر

□

صاحب‌نظر از ضربت شمشیر ننالد

□

چه شناسی تو ز اندوده مس قلب دلان

□

چون خدا خواهد که‌مان یاری کند

□

دلا خیمه خود بر این آسمان زن

□

چشمه رواق می را نحل بگشا سوی عیش

□

در دست شه اینها سپرغمند کماهی

□

مطربا حسنت ز پرگار خرد بیرونتر است

□

هست رای تو که اسرار نهانخانه غیب

□

گر تیغ می‌زنی سپر اینک وجود من

□

روز فریب بین که گذشت است محتشم

□

صد هزاران طفل کشت آن کینه‌کش

□

مثال گر ندهی حسن بی‌مثال تو بس

□

جان و روان من تویی فاتحه خوان من تویی

□

میکاهدت سپهر، چنین بی خبر مخسب

□

عشق غریب است و زبانش غریب

□

تا مصلا شده راهی چو ره کاهکشان

□

از جرعه‌ی می بزمگه باده گساران

□

ناله‌ات کرد آن چنان زارم که امشب از نجوم

□

می‌رهانی هر دمی ما را و باز

□

در نقش باغ پیش است در اصل میوه پیش است

□

غنچه چو مستوریان کرده رخ خود نهان

□

گر بخواهی ریخت خونم باک نیست

□

ساقی صبر بیا رطل گرانم درده

□

سرتا به قدم تیغ دعاییم و تو غافل

□

هر گه که بسوزد جگرم دیده بگرید

□

قارون نیم که از تو توانم خرید بوس

□

همچو اسمعیل پیشش سر بنه

□

بستان مکن ستیزه تو بدین حیات ریزه

□

بس غریبی بس غریبی بس غریب

□

کرد ای طائر وحشی که چنین رامت

□

ز آفتاب و ز مهتاب بگذرد نورم

□

پس از ظهار عجز و خاکساری

□

ورش صد ابن یامین هست یعقوب

□

گرچه زان گل همچو بلبل نیستم بی‌ناله‌ی

□

چون اشارتهاش را بر جان نهی

□

لعل گوید از میان کان تو را

□

روی تو پیغامبر خوبی و حسن ایزدست

□

به سان گمان بود روز جوانی

□

از بهر دل ما را در رقص درآ یارا

□

تا گزندی نرسد شاخ گل زنبق را

□

از دست کمان مهره ابروی تو در شهر

□

در ملک سخا جاهیست کانجا به رضای او

□

جز که آن قسمت که رفت اندر ازل

□

که سیم و زر بر ما لاشیست بی‌مقدار

□

دل‌ست تخته پرخاک او مهندس دل

□

ازو بیگانه شو، کاین آشنا کش

□

هر لطف که بنمایی در سایه آن آیی

□

زلف مشکینت که ازهر سو دلی شد بسته‌اش

□

بجز ثنای تو نبود همیشه ورد زبانم

□

بسته خوش طاقهای ابرویت

□

عاقبت اندیش‌ترین کودکی

□

ما میوه‌های خامیم در تاب آفتابت

□

چو ز اندیشه به گفت آید چه گویم

□

چون قرار کار ما رفتست دی

□

یأجوج منم مأجوج منم

□

جفا و هر چه کند گو به من خداوند است

□

تیر مژگان و کمان ابروش

□

ز بس کز اتحاد معنوی آمیختم با تو

□

با که گرو بست زمین کز میان

□

به سوی مجلس خوبان بکش حریفان را

□

کف هستی ز سر خم مدمغ برود

□

سنگینی خراج، بما عرضه تنگ کرد

□

در این بساط منم عندلیب الرحمان

□

ز یخ آب را لوح سیمین به دامن

□

در هوایش چون برآمد خسرو انجم ببام

□

به رغم زال سیه شاهباز زرین بال

□

چون عصبیت کمر کین گرفت

□

شاد و منصورند و بس بادولتند

□

لم تزل سفن الهوی تجری بها مذ اصبحت

□

چون خود نکنی چنانکه گوئی

□

هین که بخار خون من باخبر است از غمت

□

ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل

□

گر جان دهی و گر سر بیچارگی نهی

□

ز صولت صمدی باش همچو بید ز باد

□

در سحر سخن چنان تمامم

□

ز صاف بحر نگویم اگر کفش بینی

□

یا رسول الله ستون صبر را

□

این بیهنر آسیای گردنده

□

به حق آنک تو را دیدم و قلم افتاد

□

گفت که از دست عنان داده‌ام

□

مرغان نگر باز از هوا مانند بلبل در نوا

□

طریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن

□

به آئین ملوک پارسی عهد

□

هم چشمی و هم چراغ ما را

□

شکر ایزد را که جمله چشمه حیوان‌ها

□

ناقصان بلی خویشتنیم

□

کله‌های عشق را از خنب جان

□

ساعتی کان ساعت ار آید برون از بیضه بوم

□

سعدی نگفتمت که به سرو بلند او

□

خواهم از خلق نهانت کنم اما چه کنم

□

مرا در دل ز خسرو صد غبار است

□

طوطی غذا شدیم که تو کان شکری

□

عشق تو چون درآمد اندیشه مرد پیشش

□

نکردی نگهبانی خویش، چند

□

ساغر من تا لب و باقی به نیم

□

چو خسرو پرسد از من شرح حالش

□

یک نظر در کار خواجو کن که هر شب در فراق

□

چو ناوک خورده صیدی را تنی بسمل بگو با خود

□

گرفتم هر چه من کردم گناهست

□

بت خیال تو سازی به پیش بت به نمازی

□

جزو درویشند جمله نیک و بد

□

زیور و زیب زنان است حریر و زر و سیم

□

او فرشته‌ست اگر چه که به صورت بشر است

□

ساقی ما ز می خاص به بزم آورده است

□

دلشده پای بند گردن جان در کمند

□

سر مبادم گر سر موئی ز نفع و ضر آن

□

نام و نسبت به خردسالی است

□

صد هزاران روح رومی روی را

□

عالمی کرده خرابه از برای یک کرشم

□

گشتن اندر کان معنی گوهری عالمفروز

□

خاکم شده گنجور زر از تابش خورشید تو

□

یکی را غمزه از مژگان قلمزن

□

دو چشم سیل بار و روی زردم

□

کرشمه سازی از آن چشم را چه نام کنم

□

حذر کن زانکه ناگه در کمینی

□

کف موسی کو که تا گردد عصا آن اژدها

□

رمزی شنید زین سر زو پیش دشمنان شد

□

تا کی ز روی و ریا بت ساختن ز هوا

□

همه شب همچو شمع می سوزیم

□

سیل بی لطفی همین سر در بنای ما مده

□

مه روی بپوشاند خورشید خجل ماند

□

ناید فرو سرم به فلک گر تو سرفراز

□

بران اورنگش آرام اندکی بود

□

پیش خورشید همان خفاشی

□

دلا چون طالب بیشی عشقی

□

بکس مپسند رنجی کز برای خویش نپسندی

□

ای روترش که کاله گران است چون خرم

□

شه انجم سپاه آسمان تخت

□

مشنو که چو در گوشه‌ی محراب کنم روی

□

خیز و جهدی کن چو حافظ تا مگر

□

این نیز چو بگذرد ز دستم

□

چون تیر عشق خستت معشوق کرد مستت

□

از خانه و مان به یاد ناید

□

گر خداوندی از نیاز مترس

□

گه چو کباب این دل من پر شده بویش به جهان

□

بخند، ای گل کز آب چشم وحشی پرورش داری

□

ما ملامت را به جان جوییم در بازار عشق

□

وانکه زیر نگین بود او را

□

هوا را تشنه کرد از آه بریان

□

بفرست سوی بینش همه نطق را و تن را

□

نفس تو عجل سمین و تو مثال سامری

□

بنفشه بر سمن بگرفت ماتم

□

نیست قبول مست تو باده ز غیر دست تو

□

ز مکتب هر زمان بیرون دویدی

□

ای رخت در نقاب شعر سیاه

□

زده سر ز باغ رویت چه گیاه خوش نسیمی

□

ترا گر بر زبان گویم دلارام

□

دل همی‌گوید که:« تو از کجا من از کجا

□

که آتشیست که دیگ مرا همی‌جوشد

□

اگر هر دو جهان بر من بشورند

□

وگر بیدار کردت زلف درهم

□

سفارش دل خود با تو این زمان گفتم

□

گریه گو بر هلاک من مکنید

□

بی‌محابا غوطه در دریای آتش خوردن است

□

هزاره استر ستاره چشم و شبرنگ

□

دل ویران من اندر غلط ار جغد درآید

□

دایما فخرست جان را از هوای او چنان

□

بر بست هر پرنده در آشیان خویش

□

ای لطف بی‌کناره خوش گیر در کنارم

□

اشارت کرد تا صحرانشینان

□

چون زلیخا دلش از دست بشد ملکت مصر

□

جناب خواجه حصار من است گر اینجا

□

سوار تند از آنجا شد روانه

□

عابد و معبود من شاهد و مشهود من

□

شنیدی طبل برکش زود شمشیر

□

زمانه‌ی نامساعد را از این گونه بجز حجت

□

گر خراب است جهان گر معمور

□

پیامی کرد کز شرمندگی مردم که گفت اورا

□

دم درکش از ملامتم ای دوست زینهار

□

مرا ز داغ واسف سینه سربه سر مجروح

□

بر اوج سخن علم کشیده

□

جز دشت عدم قرارگه نیست

□

جمله بی‌قراریت از طلب قرار تست

□

کاشکی دود آه میدیدم

□

هزار شربت شافی به مهر می جوشد

□

مرا این درد دل از پا درآورد

□

ناز آن سرو قد افراخته چندین که کشد

□

مر از وصل بس این سروری که همچو هلال

□

در آن خدمت که یارش ساز می‌کرد

□

جوی فراتی روان شدست از این سو

□

عشق آمد این دهانم را گرفت

□

از بوی جگر که می‌گدازم

□

آن حرامی کز شقاوت تا رود گمره رود

□

اینرا کشد به وادی و آنرا برد به کوه

□

زین در کجا رویم که ما را به خاک او

□

مکن خون کوی ای دل بر سر میدان او مسکن

□

ز یارت بخت باد از بخت یاری

□

جواب داد کجا خفته‌ای چه می‌جویی

□

فتادیم فتادیم بدان سان که نخیزیم

□

بزم، خالی شد شبی از این و آن

□

بوهریره صفتیم و به گه داد و ستد

□

درونش را به چشم پاک بینان

□

ما بچشم خویش رخسار تو نتوانیم دید

□

غم جانم مخور ای همنشین اینک رسید آن کس

□

که دایم تازه باش ای سرو آزاد

□

شیوه یاسمین کن سر بجنبان چنین کن

□

سوی آن چشم نظر کن که بود مست تجلی

□

تا تو نیائی ننمایند هیچ

□

نصر العشق اجیبوا و الی الوصل انیبوا

□

چه جای زحمت و راحت که پیش پای طلب

□

گر هر که در جهان را شاید که خون بریزی

□

سرو را در جسدم تا رمقی هست ز جان

□

چو نوبت داشت در خدمت نمودن

□

به گه وصال آن مه چه بود خدای داند

□

گفتمش گر من بمیرم تو رسی بر گور من

□

هیچگه ما را غم صیاد نیست

□

عقل منکر هیچ گونه از نشان‌ها نگذرد

□

از بهر وجه آب وضو اندر این دیار

□

خاموش که چون گل بشکر خنده در آید

□

امشبم محروم ازو اما بسی شادم که غیر

□

سرای شاه ازو پر دود می‌بود

□

آن‌ها که اهل صلحند بردند زندگی را

□

یتابع سکر الراح سکر لقائکم

□

بدان می‌داریم کز عزت خویش

□

ای شده استاد امین جز که در آتش منشین

□

قطره‌ای از باده‌ی عشقست سد دریای زهر

□

من همان روز که روی تو بدیدم گفتم

□

زنند دست به دست از حسد تمام جهان

□

به عشوه عاشقی را شاد میکن

□

باغ با جمله درختان ز خزان خشک شدند

□

تن ما به ماه ماند که ز عشق می‌گدازد

□

نان فرستادیم بهرت وقت شب

□

درآ ای مه آفاق که روزن بگشادم

□

که چونی با جفای بنده زاده

□

گر روی سوی کعبه کنم یا بخرابات

□

خوی بد از فتنه‌گریهای اوست

□

پرسیدن هر که در جهان هست

□

چه شاخه‌ها افشاندی چه میوه‌ها برچیدی

□

بدان آواز جان دادن حلالست

□

جز شکار مردم، ای هشیار پور،

□

چو چشم بند قضا راه چشم بسته کند

□

چون نیش زنبورم به دل گو زهر می‌ریز از مژه

□

دلم نماند پس این خون چیست هر ساعت

□

فکر خود کن تو هم ای دل که به تاراج بساط

□

هم خطبه تو طراز اسلام

□

آخر نه من و تو یارکانیم

□

تا تو برداشته‌ای دل ز من و مسکن من

□

اگر ما هر دو را یک باغبان کشت

□

زاغ را بلبل چمن خواندم

□

چو بخت من جهانی رفته در خواب

□

کامم این بود که جان برتو فشانم

□

محملت را تتق از پرده‌ی شب خواهی بست

□

مگر سروی ز طارم سر برآورد

□

که پاسبان سراپرده جلالت او

□

نجس در جوی ما آب زلالست

□

ساقی به گردش سر گران زرین نطاقی بر میان

□

شکر خوش تبرزد که هزار جان به ارزد

□

از واقعه‌ی جور هفت گردون

□

صحبت یار عزیز حاصل دور بقاست

□

باز محل شد که به جان بشنوند

□

چنین مهدی که ماهش در نقابست

□

تا کند جان‌های بی‌جان در سماع

□

کی به قشر پوست‌ها قانع شود

□

من از جوی چون بگذرم برنگردم

□

تو از پس پرده دل ناگاه سری درکن

□

هم عهد در او سود و زیان همه عالم

□

بر فروزد دلم از نکهت انفاس نسیم

□

من غمت خوردم تو بر رغمم شدی غمخوار غیر

□

وز آنصورت که با چشم آشنا نیست

□

صد هزاران ساله از هست و عدم زان سوتری

□

همکاسه ملک باشد مهمان خدایی را

□

بس بی‌آراما که بستد زو بی‌آرامی جهان

□

همه زندان جهان پر ز نگارست و نقوش

□

برون از مردن و از زیستن بس بلعجب جایی

□

عجب از کسی در این شهر که پارسا بماند

□

به جنبش آمده تا بحر هستی از اثرش

□

به زیر خسرو از برف درم ریز

□

گهی فراق نمایی و چاره آموزی

□

روزه به زبان حال گوید

□

آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است

□

وان دگر بر در آن خانه او بنشسته

□

زمان بر باد ده گو خرمنش را

□

هر دل که نشد فتنه از آن نرگس بیمار

□

وه که هرچند آن مهم نزدیک می‌خواهد به لطف

□

دو زیرک خوانده‌ام کاندر دیاری

□

در حق چگونه کوبم که نه دست ماند و نه دل

□

خویش دریاب و حذر کن تو ولیکن چه کنی

□

گر صد هزار سال درین ره قدم زنی

□

رآنی الهوی یوما الاعب غفلتی

□

وحشی نرود از در جانان به سد آزار

□

مراد خاطر ما مشکلست و مشکل نیست

□

سیل اشگ من گر افتد از پی این کاروان

□

چو از پرگار تن بیکار گردد

□

فرزین کژروی و رخ راست رو شها

□

من نگویم آینه با روی تو

□

ز انده ایام نگردد زبون

□

بیار عشوه اینک بهای عشوه صد جان

□

بسا یاران که بودی این گمانشان

□

سریر ملکت ده روزه پیش اهل نظر

□

خاطرت کی رقم فیض پذیرد هیهات

□

به خلوت بر زبان نیکنامی

□

این شرابی را که ساقی گشته‌ای

□

هم رحمت رحمانی هم مرهم و درمانی

□

مرد مخوان هیچ، بتش خوان، ازانک

□

در سخن آمد همای و گفت بی‌روزی کسی

□

افسر لطف داشته این همه عزتش مبر

□

گفتم ای عقل زورمند چرا

□

ز آفتاب اگر نیم شب سراغ کنی

□

کسی کو یاد نارد قصه دوش

□

گهی پا زنی بر سر تاجداران

□

چو گردد مست حد بر وی برانیم

□

از لانه برون مخسب زنهار

□

چند کنی تلخ لبش چند کنی تیره شبش

□

نشان خاتم انگشت امر نافذ تو

□

تا بود گوی کواکب در خم چوگان چرخ

□

به یک پیاله که افروختنی چراغ رخت را

□

تنی کو بار این دل بر نتابد

□

سری ز روزن درکن وثاق پرشکر کن

□

ز مستی در هزاران چه فتادیم

□

تو مرا دم به دم اندر غم خود می‌بینی

□

چو مستان شیشه اندر دست دارند

□

تا شود ظاهر که نام ما نرفت از یاد دوست

□

برگ درختان سبز پیش خداوند هوش

□

زخم ما ممتاز کی گردد اگر تیرش کند

□

بس است این زهر شکر گون فشاندن

□

شب بنده را بپرسد وز بی‌گهی نترسد

□

در رقص گشته تن ز نواهای تن به تن

□

هر کبوتر می‌پرد در مذهبی

□

گاه شه بودم و گاهت بنده

□

به تار کاکل خور تاب دادی

□

دلم از زلف تو چون یک سر مو خالی نیست

□

گفتم که در آن تنگ شکر جای سخن نیست

□

ندارم جز توئی کانجا کشم رخت

□

ورای پرده یکی دیو زشت سر برکرد

□

پرده دار روح ما را قصه کرد

□

با زمانه نچخد جز که جوانبختی

□

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم

□

میرم از دغدغه چون غیر نباشد پیدا

□

هر آن شب در فراق روی لیلی

□

خصم کز رشک تو خونها خورد بهر جبر آن

□

برون آمد مهین شهسواران

□

تو برسته از فزونی ز قیاس‌ها برونی

□

گر نه آتش می‌زند آتش رخی در جان نهان

□

گفت را آموخت زان مرد هنر

□

گر آب جوی شیرین است ولی کو هیبت دریا

□

کسی را کی رسیدی این به خاطر

□

مگر پیروزه‌ی خط تو خضرست

□

چو روزی می‌نشستم بر سر راهت اگر گاهی

□

ای بر سر سدره گشته راهت

□

ای نای سربریده بگو سر بی‌زبان

□

اغنیا خشک و فقیران چشم تر

□

ز ننگ من نگوید نام من کس

□

جان دوش مر آن مه را می گفت دلم خستی

□

در خاره کنده‌اند حریفان به حکم عشق

□

وقت آنست که صحرا گل و سنبل گیرد

□

می‌رود ای مادر ایام کار ما ز دست

□

خداوندیش را علت سبب نیست

□

از هر دو زیرافکند بندی بر این دلم بند

□

چنین کس را سماع و دف چه باید

□

انفقوا گفتست پس کسپی بکن

□

این چنین پیدا و پنهان دست کیست

□

کلک نقاش او گه نیرنگ

□

دل دیوانگی بمهر افروز

□

حرف وصلی که محال است مگوئید به من

□

سهی سرو ترا بالا بلند است

□

می‌نگنجد جان ما در پوست از شادی تو

□

چون دستگیر آمد امشب بگیر دستی

□

باغ را از دی کافور نثار آمد

□

چشمی است تو را در دل و آن چشم به درد است

□

به بزم عیش شبها تا سحر او را چه غم باشد

□

گر آن حلوا به دست صوفی افتد

□

به دود مجمره حاجت ندارد آن محفل

□

چو می‌مردند می‌گفتند هیهات

□

ترک یک قطره کنی ماهی دریا باشی

□

یاسمن گفتا نگویی با سمن

□

استعینوا فی‌الحرف یا ذا النهی

□

تا باغ گلستان جمال تو دیده‌ایم

□

این فرش زمردی ببینید

□

بشادمانی ارت دست می‌دهد آبی

□

ز سیاست تو گشتم به گناه اگرچه قایل

□

کند بالای این نه پرده پرواز

□

چون نه‌ای حیوان چه مست سبزه‌ای

□

نوره یهدی الی قصر رفیع آمن

□

در بر ما یک نفس آرام گیر

□

مرا چو پرده درآویختی بر این درگاه

□

تو خون مرده‌ی وحشی چرا نمیریزی

□

عیب پیراهن دریدن می‌کنندم دوستان

□

پاس بیداران این مجلش تو را ای دل که ما

□

شهنشه شرم را برقع برافکند

□

بی جمال خوب دلدار قدیم

□

لنگی نکنم نه بدتکم من

□

چند حرفی نقش کردی از رقوم

□

ای جان تو باری لمتری شیر جهاد اکبری

□

خانه پر از گنج خداداد داشت

□

صاحب‌نظر از نوک خدنگ توننالد

□

به این گمان که شوم قابل ترحم تو

□

نگنجد آسمان در خانه من

□

بالای چرخ نیلی یابند جبرئیلی

□

جان‌ها چو می‌برقصد با کندهای قالب

□

پند همی نشنوی و بند نبینی

□

بسم الله ای روح البقا بسم الله ای شیرین لقا

□

فریب غمزه امروز آنقدر، خوردم که می‌باید

□

مرغ بر بام تو ره دارد و من بر سر کوی

□

خار مزار محتشم گل می‌دهد از خون برون

□

پرندش درع و از درع آهنین‌تر

□

یک ماهه راه را تو بگذر برو به روزی

□

آن نقل گزین که جان فزایست

□

حله می‌پرد ز من در امتحان

□

نه عشق ساقی و مخمور اوست جان شب و روز

□

رفت فضولی به در خانه‌اش

□

یا رب این آسیاب دولابی

□

به عهد لیلی و شیرین هزار عاشق بود

□

شروانشه آفتاب سایه

□

مصحف دیوانگی دیدم بخواندم آیتی

□

این جا کسیست پنهان خود را مگیر تنها

□

گر تو خواهی کرد کاری صد جهان جان وام کن

□

ملیک اذا لاحت شعاشع خده

□

وحشی آزار حریفان کند از کم ظرفی

□

ای مسلمانان به فریادم رسید

□

باران عام رحمت او برخلاف رسم

□

به ناموسی که گوید عقل نامی

□

گر نکاهیدی وجودم هر دمی از درد عشق

□

زخمت رسد ز پریان گر باادب نباشی

□

وآن دگر که برد مروارید خرد

□

بس شمع‌ها افروختی بیرون ز سقف آسمان

□

گریه‌ی ابر بهاری نگر ای غنچه مخند

□

زانرو که هر چه دیده‌ام از خویش دیده‌ام

□

تا غیر خاص خویش نداند حدیث او

□

طبیب روزگار افسون فروش است

□

بزد آه سرد و گفتا که بر آن در است قفلی

□

به هر دم از زبان عشق بر ما

□

فلک مر خاک را، ای خاک خور، در میوه و دانه

□

عارف از ورزش اسباب بدان کاهل شد

□

بد روزگار گشت و فرو ماند و خیره شد

□

ز سوزناکی گفتار من قلم بگریست

□

کرد بی زحمت در انگشت سلیمان دست غیب

□

مرا چشمی و چشمم را چراغی

□

بتاب مفخر ایام شمس تبریزی

□

بر خاک رحم کن که از این چار عنصر او

□

گفت نرهانید از من جان خویش

□

ایا روحی ترفرف فی فضاء العشق و استشرف

□

جای عزت طلبان داعیه جان داران

□

قاتلم می‌شد و چون خون ز جراحت می‌رفت

□

محتشم پرواز مرغ قدرت او گرد او

□

به عیاری برآر ای دوست دستی

□

صورت تن را مبین زانک نه درخورد توست

□

ای آب زندگانی ما را ربود سیلت

□

گرچه میان دریا جاوید غرقه گشتی

□

یا رب چیست جوش من این همه روی پوش من

□

شهسواری بر سرم تاز ای عنان جنبان حسن

□

بارها روی از پریشانی به دیوار آورم

□

به بحر خون شدم از موج خیز حادثه‌ی غرق

□

حصاری لعبتی در بسته بر من

□

هله ای حیات حسی بگریز هم ز مسی

□

قدحی گران به من ده به غلام خویشتن ده

□

تو ز جایی آمدی وز موطنی

□

در خلوت است عشقی زین شرح شرحه شرحه

□

اینست که بهر خاطر میر

□

سرمه‌ی دیده ز خاک ره دربان سازد

□

امید در کمر زرکشت چگونه ببندم

□

ای خطبه تو تبارک الله

□

آن جا که پشت آری گمراهی است و جنگ

□

بحمدالله که خلقان جمله خفتند

□

ننگری کاین چهار زن هموار

□

او فارغ است از کار تو وز گندم و خروار تو

□

هر چه جز گل همه خار است چو بلبل نگرد

□

دیگری گر همه احسان کند از من بخلست

□

چند سویت نگرم عشوه‌ی چشمی بنما

□

حکایت‌های مهرانگیز می‌گفت

□

چون شکستی شیشه درویش را

□

هر دم ز باغ بویی آید چو پیک سویی

□

لیک لعب بازگونه بود سخت

□

گر بسکلد آن نگار بنگر

□

رهانی گر نه ما را زین تباهی

□

خطی ز مشک سوده در اثبات دلبری

□

مایه‌ی دولت پایه‌ی رفعت نقد هدایت گنج سعادت

□

قوی پشت و گران نعل و سبک خیز

□

از آن دمی که صراحی عشق تو دیدم

□

ای زنده زاده چونی از گند مردگان

□

جانشان به حقیقت کل تنشان به شریعت هم

□

ای که ز لعب اختران مات و پیاده گشته‌ای

□

آنکه سد مرغ است در دامش اگر وحشی رمد

□

هزار نوبت اگر خاطرم بشورانی

□

درین جهان به ستایش مشو ندیم کسی

□

شبی دم سرد چون دلهای بی‌سوز

□

روزی که او بزاد زمین و زمان نبود

□

زان حال‌ها بگو که هنوز آن نیامده‌ست

□

پس زیانش نیست پر گو بر مکن

□

عشق بوی مشک دارد زان سبب رسوا بود

□

نشان نعل دلدل قرص ماهش

□

گر چه ز تنگی دهنش هیچ نیست

□

ای زناوکهای پیشین جان و دل مجنون تو

□

همه زیچ فلک جدول به جدول

□

دل ما بتکده‌ها نقش تو در وی شمنی

□

گوهر آینه جان همه در ساده دلی‌ست

□

بینا و زنده گشت زمین زیرا

□

جان اخوان صفا اوست که اندر هوسش

□

ما خود همه دانند که از تیر که نالیم

□

اگر قبول کنی سر نهیم بر قدمت

□

ای دوستان فغان که من ساده لوح را

□

نفس در آتش آری دم بگیرد

□

چه ترجمان که کنون بس بلند سیمرغی

□

بسیار مگو که وقت آش است

□

زانک از عزت به خواری آمدن

□

ای کرده بر پاکان زنخ امروز بستندت زنخ

□

کمال نامداری بین و عزت

□

ایکه پیش قامتت آید صنوبر در نماز

□

از بهر عذر سهو خود هرچند کردم سجدها

□

به عمری کو بود پنجاه یا شصت

□

اکنون تو شهریاری کو را غلام گشتی

□

هر جا غبار خیزد آن جای لشکرست

□

زان می که به جرعه‌ای که من خوردم

□

ذوقی که ز خلق آید زو هستی تن زاید

□

دین زردشتی داری تو مگر؟

□

آدمی را که خارکی در پای

□

ای فلک رتبه‌ی کابلق حکمت

□

سلطان عرب به کامگاری

□

اجل حیات توست ار چه صورتش مرگست

□

دست مرا بست شب از کسب و کار

□

تا چه زلت کرد آن باغ ای خدا

□

خانه چرخ و زمین تاریک است

□

ز عدلش هم‌سرا گنجشک با مار

□

با طلعت حبیب چه اندیشه از رقیب

□

چشم بی‌غیرت من گر شود از گریه سفید

□

شد قیس به جلوه‌گاه غنجش

□

تو به صورت مهی اما به نظر مریخی

□

شمس تبریزی قدومت خانه اقبال را

□

زندان تو آمد پسرا این تن و، زندان

□

خرگوش و کبک و آهوان باشد شکار خسروان

□

لیکن به شکر کوش که از طبع پاک تو

□

لیکن آن نقش که در روی تو من می‌بینم

□

بندی شش جهتم فرد چو آن مهره‌ی نرد

□

علم گشتم به تو در مهربانی

□

هست بر اومید گلستان تو جان‌ها

□

آتش درزد به هست بنده

□

کارت این بودست از وقت ولاد

□

من به هر بادی نگردم زانک من

□

به نفس نامیه گر بنگرد مهابت تو

□

تا کی از مهر تو هرشب چو شفق سوختگان

□

نه از غالب حریفیهای حسن است

□

تا چون کرمش کمال گیرد

□

مثال زر تو به کوره از آن گرفتاری

□

ز جان و تن برهیدی به جذبه جانان

□

چون نیک به خود نگاه کردم

□

زان ماه روی مه جبین شد چون فلک روی زمین

□

بد نام عالمیم ز ما احتراز کن

□

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی

□

باری تو با که بردی و بی‌من درین سفر

□

چو آتش برون راند برق از بخار

□

چون عصای عشق او بر دل بزد

□

شرب گل از ابر بود شرب دل از صبر بود

□

این چه ناشکری و چه بی‌باکیست

□

چشم نرگس را مبند و چشم کرکس را مگیر

□

گر چه شب نیستیش در رسید

□

هر که را بیخبر افتاد ز پیمانه‌ی عشق

□

شبانه هر که به بزمی فتاد و رفت فرو

□

سکه تو زن تا امرا کم زنند

□

بخرام شمس تبریز که تو کیمیای حقی

□

تو مستان را نمی‌گیری پریشان را نمی‌گیری

□

به سان پر ستاره آسمان گردد سحرگاهان

□

دهان بربند گوش فهم بسته‌ست

□

سر سد جان خون‌آلود بر نوک سنان گردد

□

حقا و به جانت ار توان کرد

□

ای منم از خمار غم کز تازه دگر

□

بر آن فیلسوفان مشکل گشای

□

بر عدد ذره جان فدای تو کردی

□

در گنه کافران رحم و شفاعت تو راست

□

پس زر و گوهر ز معدنهای خوش

□

چون شبم روز گشت ای سلطان

□

که هنرمندی افسری سازد

□

بشب رسید مرا روز عمر بیتو ولیک

□

به معبدیست رخ محتشم که می‌کند آنجا

□

از سر خوانی که رطب خورده‌ای

□

قمر زنگی شب را تو کنی رومی مه رو

□

بر رخ او پرده نیست جز که سر زلف او

□

گفته‌ای ایمانت را راهی زنم

□

در باطن من جان من از غیر تو ببرید

□

بسان بیژن در مانده‌ام به بند بلا

□

من ای گل دوست می‌دارم تو را کز بوی مشکینت

□

چشمت از غمزه مرا کشت و لب زنده نساخت

□

در اندیشه‌ی من چنان شد درست

□

گفت این حدیث خام است روی نکو کدام است

□

آنک افلاطون و جالینوس توست

□

آن ز صیدی حسن صیادی بدید

□

برآمد عالم از صیقل چو جندرخانه شد گیتی

□

منظره‌ای داشت چو قصر سپهر

□

دلم شد قصر شیرین وین عجب کان خسرو خوبان

□

در آستین جان تو صد نافه مدرج است

□

ز پروردن فیض پروردگار

□

کسب عیش ابد آموز ز شمس تبریز

□

برخوردم از زمانه چو او خورد مر مرا

□

نیک و بد بنیوش و بر سنجش به معیار خرد

□

گر ترش روی چو ابرم ز درون خندانم

□

برو وحشی تو صید زلف او باش

□

نمی‌دانم این شب که چون روز شد

□

ترک من شد مست و بر دوش رقیب انداخت دست

□

مرا هم ز فرمان نباید گذشت

□

تو هنوز روح بودی که تمام شد مرادت

□

عقل شد گوشه‌ای و می‌گوید

□

گفت لابد درد را صافی بود

□

شاخه‌ها سرمست و رقصانند از باد بهار

□

سد داد خواه هر طرفی ایستاده لیک

□

از بلبلان بیدل شوریده آگهی

□

شیخ حدیث طوبی و سدره کشید در میان

□

که باد افزون ز آسمان و زمین

□

هم عسس هم دزد ای جان هر شبی

□

خود چه باشد هر دو عالم پیش تو

□

در گرفتی شمع و در دادی شراب

□

از آن نوری که از لطفش برسته‌ست

□

هست وحشی بلبل این باغ و مست از بوی گل

□

روز بازار جوانی پنج روزی بیش نیست

□

ای دل که می‌آمد روان تیرش ز قدرت بر نشان

□

فروماندن از بهر کم بیش نیست

□

ز روی زرد بپرسند درد دل چونست

□

چو عشق چهره لیلی بدان همه ارزید

□

در پذیرم جمله‌ی زشتیت را

□

قد ما شد پست اندر قد عشق

□

یاد آن یار سفرکرده محمل تابوت

□

کمان ابروی آن مه چو یاد می‌کردم

□

کرد شهنشاه عشق بر در دل شد بلند

□

درآمد خرامان سمن سینه‌ای

□

هله چنگیان بالا ز برای سیم و کالا

□

از ورای صد هزاران پرده حسنش تافته

□

می‌خواستم که رد کنم احسان خواجه را

□

ما را مطار زان سوی قاف است در شکار

□

حریم ساحت انصاف و عدلت

□

گر دوست می‌آید برم یا تیغ دشمن بر سرم

□

پیش تو چون رقیبان معتبرند امروز

□

خدا ترس را کارساز است بخت

□

در رخ پرزهر دونان کمترک خندیده‌ای

□

شمس تبریزی تویی دریا و هم گوهر تویی

□

زان یکی درد او ز جمله دردها

□

پیش نشترهای عشق لم یزل

□

که چون خورشید جان بر جسم تابد

□

گذشت و بر من بیچاره‌اش نظر نفتاد

□

در گفتن راز آن چه زبان محرم آن نیست

□

چو نیروی جنبش در او کرد کار

□

لا تعجل به مرور و نوی

□

ز جنبش لهب و شعله چون بماند آتش

□

چون گل بتان سیم‌بر بر کف نهاده جام زر

□

عیسی حریف موسی یونس حریف یوسف

□

خویش را ساخته آماده سد شعله خسی

□

من بگیرم عنان شه روزی

□

خطبها بهر لباس تازه افکنده ببر

□

آدم و نوحی نه به از هر دوی

□

موسی خاک رو را بر بحر می‌نشانی

□

ملاء الطارق کاسا طرد الکاس نعاسا

□

عقده‌ای که آن بر گلوی ماست سخت

□

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند

□

دلم را داغ عشقی بر جبین نه

□

بیار باده که هر کو بشد ز راه سداد

□

ای دل حذر از بادیه‌ی عشق که چون باد

□

با قفس قالب ازین دامگاه

□

عشق ار سماع باره و دف خواه نیستی

□

غاری که در اوست یار عشقست

□

غازی مصطفی رکاب آنکه عنان زنان رود

□

شهر ما از شه ما جنت و فردوس خوش است

□

من آن خمخانه پردازم که بدمستی نمی‌دانم

□

من در تو رسم به جهد هیهات

□

نقش دل پیشت کشیدم جان طلب کردی ز من

□

نخستین ورق کافرینش نبود

□

ز آتش ار نگریزی تمام پخته شوی

□

تو را در پوستین من می‌شناسم

□

باز وا پرسد که خنده بر چه بود

□

به دام تو که همه دام‌ها زبون ویند

□

بسا ناگفتنی کز گفتنش مرد

□

از دل تنگم کجا بیرون توانی رفت از آنک

□

چو آشنای تو شد دل ز من برید آری

□

گوهر او چون دل سنگی نخست

□

تا شد گرانترک شد آن هیکل خدایی

□

به زخم بوسه سخن را چه خوش همی‌شکنند

□

روی خود ز آستین مپوش که من

□

صنمی دارم گر بوی خوشش فاش شود

□

مرا بایست کشتن تا نه من رسوا شوم نی او

□

سست پیمانا چرا کردی خلاف عقل و رای

□

امین گنج الهی که راز خلوت غیب

□

که فهرست هر نقش را نقشبند

□

گهی بنالد و ناقه بزاید از شکمش

□

به ظاهر بندگان را می‌نوازد

□

که عرض اظهار سر جوهرست

□

آفتابا مکش ز ما دامن

□

یکی را تیشه‌ای بر سر فرستاد

□

بدان طمع که کند مرغ وصل خوبان صید

□

دلم بهر نگاه آخرین هم می‌طپد آخر

□

سخن را نشان جست بر رهبری

□

وگر چو نای چشیدی ز لعل خوش دم او

□

عیسی ز چرخ چارم می‌گوید الصلا

□

کز آه دل بسوزم هر جا که آهنی است

□

آن لبی کانگشت خود لیسید روزی زان عسل

□

وحشی اگر تو عاشقی کو نفس تورا اثر

□

دنیا به چه کار آید و فردوس چه باشد

□

گویند که ماهی و نگویند

□

برون آر اگر صیدی افکنده‌ای

□

فضل تو علی هین گفت

□

جوابش آید از آن سو که من تو را پس از این

□

که امتحان را شرط باشد اختیار

□

من بخل و سخا نثار کردم

□

چو یکجا جمع شد آن شادی عام

□

ببین که تخت سلیمان چگونه شد بر باد

□

محتشم اشک ز چشم آه ز دل کرده رها

□

چو تو هستی از چرخ و انجم چه باک

□

رختش ز نور مطلق در تخته جامه حق

□

حرف مرا گوش کن باده جان نوش کن

□

شب تاریک ره زنند نه روز

□

چون باغ صد ره سوختم باز از بهار آموختم

□

من مرید عشق گر ارشاد آن شد حاصلم

□

امروز چه دانی تو که در آتش و آبم

□

بر رخش عبرت ای دل زین نه که می‌دهد باز

□

کنت نبیا چو علم پیش برد

□

قدحی به من بدادی که همی‌زنم دو دستک

□

پرده روشن دل بست و خیالات نمود

□

گر حشیش آب و هوایی می‌خورد

□

هر کی استهزا کند بر خاصگان عشق حق

□

دو چیز آمد کمند هوشمندان

□

ببین فرهاد را کز شور شیرین

□

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

□

بدینگونه بر نو خطان سخن

□

برخاست غریو جان ز هر سو

□

ما لنگ شدیم این جا بربند در خانه

□

سایبان است بر تو بخت سپید

□

لیک روی دوست بینی بی‌خبر باشی ز زخم

□

رویت مگر بجای خلیل است ورنه چیست

□

آخر چه بلایی تو که در وصف نیایی

□

داغ دیگر غم افتادگی از پا که مدام

□

خاک به فرمان تو دارد سکون

□

می‌زن و می‌خور چو شیر تا به شهادت رسی

□

راست شو در راه ما وین مکر را یک سوی نه

□

این که کرمناست و بالا می‌رود

□

ای همه هستی مکن از ما کنار

□

چنین تا کرد جا بر طرف کهسار

□

چو سایه راه نشینان بپای دیوارت

□

به لطفم گفت حرف آشنا لیک آن چنان حرفی

□

چو دولت دهد بر گشایش کلید

□

سخن و زبان اگر چه که نشان و فیض حق است

□

نه کودکان به قیامت سپیدمو خیزند

□

از دل من جوی خون بالا گرفت

□

اندر گل بسرشته یک نفخ دگر دردم

□

سپید گشت به من روی روزگار و کنون

□

آن بهایم نتوان گفت که جانی دارد

□

گرچه ز فقر دمبدم گشت زیاد محتش

□

بی‌طمعیم از همه سازنده‌ای

□

بر دل چو زخم راند دل سر جان بداند

□

زین جای برآمدی چو خورشید

□

کف به حس بینی و دریا از دلیل

□

همچو موج از خود برآوردیم سر

□

شود هر چند افزون آشنایی

□

چون زتنگ شکر شکر می‌ریخت

□

کند بختم ز شادی صد مبارکباد اگر از نو

□

سپیده دمی در شب کاینات

□

سر را گرفته بودم یعنی که در خمارم

□

و الباقی و الباقی بینه یا ساقی

□

این پشم سگ که ... سگش خوانم از صفت

□

ناگاه چون درخت برستم میان باغ

□

منه ز دست چو نرگس پیاله خاصه در این دم

□

عیش‌ها دارم در این آتش که بینی دم به دم

□

از قبای تنگ بیرون‌آ و جیب یوسفان

□

چو عالی بود رایت و رای شاه

□

رنجورانند همچو ایوب

□

مرا به جمله جهان کار کس نیاید خوش

□

ور ز رنج تن بد آن گریه و ز سوک

□

در فراقت سزای خود دیدم

□

بکوشد تا کند بیرون در جای

□

خواص چشمه‌ی نوشت که جوهر روحست

□

نمی‌بینم نشاط عیش در کس

□

چون آن هردو جنبش به یک جا فتاد

□

نفخ کند جان در دل ترسان

□

یک قطره از این ساغر کار تو کند چون زر

□

چه می‌گویم که مجروحم چنان سخت

□

یکی جان خواهد آن دریا همه آتش نهنگ آسا

□

بخت ز دنبال چشم اشک مرا پاک کرد

□

ای عقل نگفتم که تو در عشق نگنجی

□

تا شهسوار صبر سبکتر کند عنان

□

چو شد بسته نقش نخستین طراز

□

چشم عشاق ز چشم خوش تو تردامن

□

در این کو کدخدا شاهی است باقی

□

وآن دگر بهر ترهب در کنشت

□

تا که چه زاید این شب حامله از برای من

□

به گلشن لشکر بهمن گذر کرد

□

چو برتو می‌فکنم دیده اشگ گلگونم

□

بر رخم محرومی صحبت در امید بست

□

مبدع هر چشمه که جودیش هست

□

چون ریخت بر من آن را دیدم فنا جهان را

□

غریو و ناله جان‌ها ز سوی بی‌سویی

□

آتش کجا در آب فتد چون فغان کند

□

نشسته می روی این نیز نیکو است

□

عرصه‌ی ما به مروت که ز عالم کم شد

□

من نه آنم که عدو گفت تو خود دانی نیک

□

زان انقلاب کن حذر اندر بساط عشق

□

من که به این آینه پرداختم

□

از جان و از جهان دل عاشق ربوده‌ای

□

رفت به شب بیش ز ده ساله راه

□

عدل چه بود آب ده اشجار را

□

جبرئیل است مگر باد و درختان مریم

□

همه روشندلان آسمانی

□

شهی که باده‌ی روشن کشد بتیره شبان

□

بسته بر آخور او استر من جو می‌خورد

□

هر که به طوفان تو خوابش برد

□

بی وجودی گر تو را نقصان نهد

□

به گرد دیگ دل ای جان چو کفچه گرد به سر

□

منم و نیم جان و چندان عشق

□

ما ذره‌ایم سرکش از چار و پنج و از شش

□

عرصه‌ی عشق و حریف ما چنین منصوبه باز

□

مطیع امر توام گر دلم بخواهی سوخت

□

یخ اندر زیر و آتش بر زبر یابند بالینه

□

غم و شادی نگار و بیم و امید

□

انار عشق تو بودست شمس تبریزی

□

عاقبت بینی مکن تا عاقبت بینی شوی

□

هر که بگزیند جزین بگزیده خوان

□

همچو چهی است هجر او چون رسنی است ذکر او

□

چو گردد شه نهانی خلوت آرای

□

زلف سرگشته اگر سر ز خطت برگیرد

□

عشق که تسخیر من از خم زلف تو کرد

□

اگر شد چار مولای عزیزت

□

سریر هفت فلک تخت تست اگرچه کنون

□

تو سال و حاجتی دلبر جواب هر سال

□

نرسد بوی راحتی به دلم

□

نک نشان لاله رویی لاله رویی لاله‌ای

□

به عالمی که منم منتهای غصه مپرس

□

فضلست اگرم خوانی عدلست اگرم رانی

□

داده تا قتل که را با خود قرار امشب که باز

□

دو مرواریدش از مینا بریدند

□

هم دکان شد این دلم با عشقت ای کان طرب

□

اگر چیم ز چراگاه جان برون کردست

□

این شعاع باقی آمد مفترض

□

بوی دل آید از سخن دل حاصل آید از سخن

□

گدا از هوشمندی شاه گردد

□

از آستان تو دوری نکردم اندیشه

□

رسید سیل فنائی چه سیل آن که رهش

□

شوم چون پیل و نارم سر به بالین

□

کی روا دارد انصاف و جوانمردی تو

□

خورشیدروی مفخر تبریز شمس دین

□

خط چه کشی بر من غمکش از آنک

□

هزار کزدم غم را کنون ببین کشته

□

وگر نبود ز بی‌طالعی به گاه رقم

□

عجب از چشم تو دارم که شبانش تا روز

□

فتاده نقد دلی در میان صد دل بر

□

زده بر ماه خنده بر قصب راه

□

آن خر بود که آید در بوستان دنیا

□

انا لولای احاذر سخط الله لقلت

□

نه شما چون طفل خفته آمدیت

□

بگو به ساغرش ای کف تو گر سوار منی

□

گهرها نی صدف نی حقه دیده

□

بخون لعل فرو رفت کوه سنگین دل

□

از روی زاهدان نرود گرد تیرگی

□

چو دیو از زحمت مردم گریزان

□

تو جهد کن که سراسر همه قراضه شوی

□

مکرر بنگر آن سو چشم می‌مال

□

دل گمان می‌برد کز دست تو نتوان برد جان

□

تا گم کردش تمام از خود

□

سود پیراهن بر آن اندام و ما را کشت رشک

□

آهن افسرده می‌کوبد که جهد

□

بازماند دهن طفل لبن خواره ز شوق

□

زبان بگشای چون گل روزکی چند

□

همه گل‌ها گرو دی همه سرها گرو می

□

تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو

□

این گواه فعل و قول از وی بجو

□

به پیش جام بحرآشام ایشان

□

گر آهویی بدیدندی به راغی

□

نبودمی نفسی بی نوای نغمه‌ی زیر

□

به آرمیدگیش گرچه شد عزیمت رقص

□

بدین طالع کز او پیروز شد بخت

□

برآر نعره ارنی به طور موسی وار

□

روزی بتافت سایه گل بر خیال دوست

□

لیک گفتم به قطع جان نبرم

□

جان من و جهان من زهره آسمان من

□

یاد غزلهای تو وحشی و این ذوق عشق

□

بکی العذول علی ماجری لا جفانی

□

خورشید با کواکب تا گرد دهر گردد

□

که منعم بی‌مبر کول ایچ درویش

□

جنتی دل فروز دوزخیی خوش بسوز

□

سرد گشتی باز ذوق مستی و نقل و سماع

□

هی نه اسپست این به زیر تو پدید

□

وان دم که بگوید نی در نیش هزار آری

□

چو پروانه طلب یاری که آن یار

□

و آنرخ گلرنگ و قد چون صنوبر گوئیا

□

کاش بردی همره خویشم که گردانیدمی

□

عمل‌داران برابر می‌دویدند

□

عاشقا کمتر نشین با مردم غمناک تو

□

اگر بدست ترش شکری تو از من نیز

□

گردون نبرد ساخت به خون‌ریز با دلم

□

کس نداند خدای داند و بس

□

وعده گاهی کو که چون نومید برخیزم ز وصل

□

هر که را در خاک غربت پای در گل ماند ماند

□

داغ مجنون راز وصل آن نیم مرهم بس نبود

□

یتیمان را نوازش در نسیمش

□

بر عاشقت ز صد سو از خلق زخم آید

□

خموش باش و ز سوی ضمیر ناطق باش

□

یا حریص االبطن عرج هکذا

□

یا ز الم نشرح روان کن چارجو در سینه‌ام

□

سر این رشته‌های پیچ در پیچ

□

بپوش چهره که مشاطگان نقش نگار

□

چو کوه اگر همه تمکین شوی بروی خوشم من

□

کفن پوشید و تیغ تیز برداشت

□

شمعی است آفتاب و تو پروانه‌ای به فعل

□

محمد باز از معراج آمد

□

گفتم از لعل لبت یک شکر آرم بر زخم

□

چشم تن بود درفشان از عشق

□

گر گدای در میخانه خورد یک جامش

□

حصار قلعه باغی به منجنیق مده

□

به بام بارگاه آی و ز برقع طرف رخ بنما

□

و گرمی راست خواهی بگذر از زهر

□

چو اشتهای کریمی به لوت صادق شد

□

فروکش این دم زیرا تو را دمی دگر است

□

کز حسد وز چشم بد بی‌هیچ شک

□

هر کی ترسان بود چو ترسایان

□

تو قد بینی و مجنون جلوه ناز

□

هر نفس آهم ز شاخ سدره آتش می‌فروخت

□

در هلاکم چه میکنی تعجیل

□

به پرسش پرسش از درگاه پرویز

□

آفتابا ذره‌ام رقصان تو

□

هر کی در خواب خیال لب خندان تو دید

□

دهم نه زن نبی که به قدر

□

پیش از آن کاین خانه ویران کرد اجل

□

آنکه من من شیشه دارد بار ، سود آنگه کند

□

ظاهر آنست کان دل چو حدید

□

هان ای سر سودائی راز هوس گرمست

□

حقیقت شد ورا کان یک سواره

□

ای صورت جان و جان صورت

□

تا بگشتی در شب تاریک ز آتش نال‌ها

□

عمر بی توبه همه جان کندنست

□

چون خزان از خبر مرگ اگر زرد شوم

□

چه از خم چه سبو چه شیشه چه جام

□

یا از پی معیشت سلطان زنگبار

□

کمند مهر گیسو تابداری رفته از دستم

□

هراسی نز جوان دارد نه از پیر

□

خنک کس که دود پیش و پیشکش ببرد

□

بگو آن حرص و آز راه زن را

□

زن‌صفت را نیست با این راز کار

□

گر جهان پرنور خواهی دست از رو بازگیر

□

من سراپا گوش کاینک می‌گشاید لب به عذر

□

برای خود نشاید در تو پیوست

□

ز گرد ره به تاراج دل افتادند چشمانش

□

خبر دادند خسرو را چپ و راست

□

گر چشم رفت خوابش از عاشقی و تابش

□

دام شب آمد جان‌های خلایق بربود

□

نه از برای منتی بل می‌نمود

□

جانب بحر رو کز او موج صفا همی‌رسد

□

غرض کز گفتگو بودش همین کام

□

وحشی از قید تو نگریزد ارش تیغ زنی

□

اگر از سوختن داغ کشد دست اولی است

□

دو یار از عشق خود مخمور مانده

□

بگو بگو تو چه جستی که آنت پیش نرفت

□

عرق جنسیت برادر جون قیامت می‌کند

□

اشتری ده ه بار من بکشد

□

ای تافته در جان من چون آفتاب اندر حمل

□

نصیحت اینهمه در پرده ، با آن طور خودرایی

□

دور از تو در جهان فراخم مجال نیست

□

از آه من مپوش رخ آتشین که باد

□

به چندین نذر و قربانش خداوند

□

گر گلستان واقفستی زین خزان

□

امروز بنفشه زار و لاله

□

آن خری شد تخمه وز خوردن بماند

□

ای مطرب الله الله می بی‌رهم تو بر ره

□

بسی عشق اینچنین نیرنگ دارد

□

محب روی تو رویم نمی‌تواند دید

□

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

□

هوی بر باد داده خرمنش را

□

به میان دلق مستی به قمارخانه جان

□

از آن زلازل هیبت که سنگ آب شود

□

گفتش که بگیر این می، این روی و ریا تا کی

□

از درد چاره نیست چو اندر غریبییم

□

این لطفها که صرف دگرهاست کو یکی

□

هر دم کمند زلفت صیدی دگر بگیرد

□

طرفه‌تر این کان غلط زین بنده‌ی گمنام شد

□

گر ایشان داشتندی تخت با تاج

□

پیلان شیردل چو کفت را مسخرند

□

خاک بودیم این چنین موزون شدیم

□

گر ازین زودتر مرا معبر بدی

□

ناقتی نخ هنا فهو مناخ حسن

□

به طبع آتشین ناخوش نماید

□

در چنین موسم که گل فرش طرب گسترده است

□

عشوه که موجی ز محیط صفاست

□

درون خرگه از بوی خجسته

□

ور بگشایم بگویی منگر

□

چو سیماب‌ست مه بر کف مفلوج

□

دوم نظام و سوم جعفر است لا ولله

□

پی این شیر مست می پوییم

□

این زمان هم غم مخور دارم برای کشتنش

□

بر من که دلم چو شمع یکتاست

□

بعد قهر از یاریت امید لطفی داشتم

□

دگر کاین تهمتش بر طبع ره کرد

□

بشکستی از نری او سد سکندری او

□

مبارکی تبارک ندیم و ساقی باد

□

می‌کنی جزو زمین را آسمان

□

بنوش این را که تلقین‌های عشق است

□

من این پولاد روییها نمودم

□

تا صبا شد دسته بند سنبل گلپوش او

□

دمی کشی به عتابم دمی به لطف خطاست

□

سخن چون شد مسلسل عاقبت کار

□

ما گدایانیم و الله الغنی

□

پس جوابم داد او کز توست این کار ما

□

سرسبزتر از خط تو ایام

□

گفتم ببندم دست او خود بست او دستان من

□

مجنون هزار نامه‌ی ز لیلی زیاده داشت

□

عشق لیلی نه به اندازه هر مجنونیست

□

گر لب و خط بنمائی به خدا میل کنند

□

شبیخون کرد و آمد سوی بهرام

□

نور گیرد جمله عالم بر مثال کوه طور

□

جان چشم تو ببوسد و بر پات سر نهد

□

چون شود تیره ز غدر اهل فرش

□

آب حیوان یابی گر خاک شوی ره را

□

نه آن خاطر که برآزاده سروی

□

از گل و بلبل اگر برگ و نوا می‌طلبی

□

ازو بر دوز چشم ای دل که بسیار آن گران تمکین

□

جهانگیر آفتاب عالم افروز

□

شکر که ما سوختیم سوختن آموختیم

□

من چو هدهد بپریدم به هوا

□

هرکه را بی‌صرف کم شد نقد عمر

□

جمله گل‌ها صلح جو و خار بدخو جنگ جو

□

وز پی این آهو چشمان باغ

□

جان بر کف دست آمده تا روی تو بیند

□

خلق از امداد عالم گرم شور و مست عیش

□

یکی ناز تو و صد ملک شاهی

□

همه ذرات چو ذاالنون همه رقاص چو گردون

□

کجاست بحر حقایق کجاست ابر کرم

□

خر همی شد لاغر و خاتون او

□

تا چند در این ابر نهان باشد آن ماه

□

منم فرهاد و شیرین آن شکرخند

□

همچون کمر خود را بزر بر وی توان بستن ولی

□

میسوختی چو ز آتش می پرده‌های شرم

□

و گرنه ما کدامین خاک باشیم

□

چون گرفتار منی حیله میندیش آن به

□

این موسی لو رای تبیانه

□

آن دل که بود سرکش گشته است اسیر عشق

□

آمد خیال مستش مستانه حمله آورد

□

ای دیده به خوابی تو که با اینهمه تشویش

□

نه آن چنان به تو مشغولم ای بهشتی رو

□

مطلع مهر شود کلبه‌ی تاریکم اگر

□

گرامی بود بر چشم جهاندار

□

کام ملوکان جایزه گیری

□

قدحی که آن پر دل شود

□

آن به آید که شوم زشت و کریه

□

این را رها کن قیصری آمد ز روم اندر حبش

□

بسا کس کز هوس باشد نظر باز

□

چون شرح دهم غصه‌ی دوری که نگنجد

□

هرگز ز چشم دیر نگاهش به ملک دل

□

شبی در هم شده چون حلقه زر

□

پر و بال بخش جان را که بسی شکسته پر شد

□

چه بودی که یک مرغ پران شدی

□

جانی ز تو بستدند و دادند

□

جان من همچون عصا چون دستبوس او بیافت

□

محروم کن گردنم از طوق دگرهاست

□

دیده به دل می‌برد حکایت مجنون

□

مژده‌ای درد که در دام تو افتاد آخر

□

که فردا جای آن خوبان کدامست

□

سلسله زلفی که جان مجنون او است

□

او سر است و ما چو دستار اندر او پیچیده‌ایم

□

خان و مان چغد ویرانست و بس

□

تارهای چنگ را مانیم ما

□

دماغم تیره شد چون خامه بسیار

□

نظر بعین طبیعت مکن که از خوبان

□

جز من که غیرتم کرد راضی به دوری تو

□

ز عدلش باز با تیهو شده خویش

□

تو نه این جایی نه آن جا لیک عشاق از هوس

□

بت پرستانه تو را پای فرورفت به گل

□

دل گفت که جانی و خرد گفت جهانی

□

چون یوسف پیغامبری آیی که خواهم مشتری

□

گویی بزن که حال جهان برقرار نیست

□

مویی چنین دریغ نباشد گره زدن

□

شبی جواهر فیضش ز افسر افتاده

□

من این گنجینه را در می‌گشادم

□

خوش ببارم خاک را گل‌ها دهم

□

به کاسی کاسه سر را طرب ده

□

گفت صبری کن برین رنج و حرض

□

ما جمع ماهیانیم بر روی آب رانیم

□

بر این اکسیر اگر خود را زند خاک

□

پیش رامین هیچ گل ممکن نباشد غیر ویس

□

ناوکی ننشست ازو بر سینه‌ی پر آتشم

□

به فال فرخ و پیرایه نو

□

جسم که چون خربزه‌ست تا نبری چون خورند

□

صد رخ ز درون سرخ‌ست مرا

□

حق کرده خلیل را اشارت

□

آنک بالایی گزیند پست باشد عشق در

□

وحشی حدیث تلخست بار درخت حرمان

□

با محتسب شهر بگویید که زنهار

□

ستاده چشم برایمانم آن که داده مدام

□

ز بس کافتادگان را داد می‌داد

□

پذرفتن صورت از جمادی است

□

هیچ کس را مکر و فن سودی نکرد

□

خود همو بود آخرین و اولین

□

چو بایدت که تو را بحر دایه وار بود

□

به رفتن زود خیز و گرم مایه

□

چرخ پیروزه ز خون جگر فرهادست

□

زین‌سان که من در عاشقی دارم حیات از درد او

□

در آمد زور دستش را شکوهی

□

حاجتت نیست که یاد طرب کهنه کنی

□

از نوای عشق او آن جا زمین در جوش بود

□

چون همدمی نیافتم اندر همه جهان

□

اگر کژ رفت این دل‌ها ز مستی

□

گرد هر خشم که از تیغ تو در چشم عدوست

□

ناگزیرست تلخ و شیرینش

□

دارد به ذوق تا نفس آخرین مرا

□

شبی بود از در مقصود جوئی

□

تو در این سرا چو مرغی چو هوات آرزو شد

□

از بوی تو جان قانع نشود

□

هرکرا با ضد خود بگذاشتند

□

در کفش خاک مومی سازدش رنگ و رومی

□

نداند کز محبت با خبر نیست

□

طالب لعل توام کانکه بظلمات افتاد

□

بیمار تو را هر بار در تن نفسی می‌ماند

□

جهان از جان شیرینش جدا کرد

□

ظالم جفا کند ز تو ترساندش اسیر

□

انا منذ رایتهم انا صرت بلا انا

□

تا چند کنی کوهی کورا نبود گوهر

□

هر ذوق که غیر حضرت توست

□

گو مدعی خناق کن از قرب من که هست

□

به اختیار شکیبایی از تو نتوان بود

□

آن چنان زارم که بر من دشمنان گزیند زار

□

نگینش گر نهد یک نقش بر موم

□

بیامدیم دگربار سوی آن حرمی

□

ساقیا باده به پیش آر که می

□

گر بدی غیر تو در دم لا شدی

□

چون درآرد ماه رویی دست خود در گردنت

□

دلش با عشق یوسف داشت پیوند

□

پیشتر رفتیم و ما را نیشتر بر جان زدند

□

چسان گنجانم اندر شوق ذوق لطف دلداری

□

خردمندان چنین دادند پاسخ

□

بیا بیا تو اگر چه نرفته‌ای هرگز

□

ای بسا سنگ دلا که حجرش لعل شدست

□

دستی بر نه اگر کنم سود

□

در سینه تاریکت دل را چه بود شادی

□

آنکه سود سر بازار محبت خواهد

□

ما مست شراب ناب عشقیم

□

به جوابی هم ازو چون نرسیدی ای دل

□

بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب

□

شب رو که راه‌ها را در شب توان بریدن

□

ای مست هست گشته بر تو فنا نبشته

□

پادشاهان بین که لشکر می‌کشند

□

منشی روز و شبم نیست شود هست کنم

□

نقوش کارگاه کن فکانی

□

دلم چو بی رخ زیبای او کنار نداشت

□

غالب حریف صحبت اگر دی نبوده غیر

□

نشسته خسرو و شیرین به یک جای

□

چو دانا و نادان شدند از تو شادان

□

ز اول امروزم او می‌بپراند چو باز

□

مرا طالع ارتفاعی است دیدم

□

منی دیگری داری که آن بحر است و این قطره

□

ای شاهباز دوری ما از تو لازمست

□

هر خم از جعد پریشان تو زندان دلیست

□

شخص اجل آنچه داشت در پس دندان صبر

□

مدار از هیچ گونه گرد بر دل

□

بی‌توم پروانی، جای تو پیدا نی

□

دامن تو پرسفال پیش تو آن زر و مال

□

چون بیامد در زبان شد خرج مغز

□

ای فخر من سلطان من سلطان من فرمان ده و خاقان من خاقان من

□

گهر گر زخم مثقب برنتابد

□

بر بنا گوش تو خال حبشی هر که بدید

□

تو که داری سر شاهنشهی کشور دل

□

که گر فرمان دهد شاه جهانم

□

ای باغ خوش بپرور این نورسیدگان را

□

بشنو آواز روان‌ها ز عدم

□

چو پیر ما بدید او را برآورد

□

ماند یکی دو سه نفس چند خیال بوالهوس

□

تو دمساز رقیبانی چنین معلوم می‌گردد

□

از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم

□

رقیبان چون گسستی از دلش سررشته‌ی مهرم

□

کسی کز عشق خالی شد فسردست

□

جهان که آمد و ما همچو سیل از سر کوه

□

خضردلی که ز آب حیات عشق چشید

□

در چله کس نی که گردد عقده حل

□

چون ببینی بر فلک مریخ خون آشام را

□

چو همراهان ازو این حال دیدند

□

چو سروم از دو جهان گر چه دست کوتاهست

□

کی بریدی متصل از دوستدار خویش دست

□

به الماس مژه یاقوت می‌سفت

□

مر مناجات تو را با او نباشد همدم او

□

تا ساحل بحر سیل پیداست

□

رخصت این حال ز خاقانی است

□

چو یک قطره چشیدم من ز ذوق اندرکشیدم من

□

هر کرا هست تحفه‌ای در دست

□

ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته‌ای

□

در محمل ناز مطمن نیست

□

ولی دانم که دشمن کام گشتست

□

از کجا تافت چنان ماه در این قالب تن

□

که طبیبان اگر دمی‌بچشندی از این غمی

□

چه دانم نیستم هستم ولیک این مایه می دانم

□

از ملولی هر کی گرداند سری

□

شراب صبح و صبح شادمانی

□

آدم هنوز خاک وجودش غبار بود

□

شبی به کلبه احزان عاشقان آیی

□

ز دولتخانه این هفت فغفور

□

گر نه خون آمیز بودی آب چشم عاشقان

□

باده خواران به نیم جو نخرند

□

آمد بنشست و پیر ما را

□

یکی جوقی پیاده همچو سبزه

□

نکته وحدت مجوی از دل بی معرفت

□

همه قبیله من عالمان دین بودند

□

چو جان را نیست در رفتن توقف هیچ میگوئی

□

چو سلطان در هزیمت عود می‌سوخت

□

گر بگسلند تارت گیرند بر کنارت

□

این دم اگر از میان برونی

□

گفت مرا در چه فنی کار چرا می نکنی

□

آمد دی خیال تو گفت مرا که غم مخور

□

کند چندان فغان از جان ناشاد

□

خضر را آگهی از آب حیان آوردند

□

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

□

عروسی را که پروردم به جانش

□

در صبر و توبه عصمت اسپر سرشته‌ای

□

چون گشت درست عشق عاشق

□

بسا دولت که محنت زاده‌ی اوست

□

آن نازک و آن مشتک آن ما و من زشتک

□

ما شعله‌ی شوق تو به سد حیله نشاندیم

□

هر که چون موم به خورشید رخت نرم نشد

□

به دامنش که زمین روب اوست بال ملک

□

اگر چه سوخته پایم ز راهش

□

پیک لابد بدود کیک چو او هم بدود

□

جواب مشکل حیوان گیاه آمد و کاه

□

طرب نخواهد آن کس که درد او بشناخت

□

عشقا تو سلیمان و سماع است سپاهت

□

در او هر پاره سنگ از هر کناری

□

چو هندوان رسن باز هردم این دل ریشم

□

تنها گذشت و یکقدم از پی نرفتمش

□

به عشرت بود روزی باده در دست

□

سینه تاریک را گلشن جنت کنی

□

صد حلقه نگر شیدا زان باده ناپیدا

□

عطار اندر ذکر خود وز نکته‌های بکر خود

□

گر زانک تو را عشوه دهد کس گله کم کن

□

خوش باشد اگر هست کسی را سر پیکار

□

غنچه دیدم که از نسیم صبا

□

ورنه بنشین و به قانون شفاعت پیشش

□

وز آنجا تا در دیر پری سوز

□

باری چو بشکنی دل پرحسرت مرا

□

چون حجاب چشم دل شد چشم صورت لاجرم

□

کان زمردیم ما آفت چشم اژدها

□

هر زمان نقشی کنی در مغز ما

□

چمن یکسر پر از گلهای زیباست

□

وانکه چون دیده دید روی ترا

□

عمرت در از باد برون آن چه میتوان

□

بسی شکر و بسی شکرانه کردند

□

به یک غمزه آهوان دو چشمت

□

گه در یم و گاه سوی ساحل

□

مرد از پی سی سال گذر کرد بر آنجای

□

نقش چین مر مرا چه کار آید

□

از کیمیا مراد نه اینست نزد عقل

□

چو در میانه خاک اوفتاده‌ای بینی

□

به قصد جان نخواندی دادی از نقد وفا بر من

□

مرا حیرت بر آن آورد صدبار

□

زان در و دیوارهای کوی دوست

□

سلسله‌ام کن به پای اشتر بند

□

پرم تو دهی چرا نپرم

□

وزیر و حاجب و محمود ایازی را شده چاکر

□

بتی کش خو به دلهای فکار است

□

گر عشق تو در پرده‌ی دل نفکند آواز

□

آهوی شیرافکن چشم بتان

□

سهی سروی روان بر هر کناری

□

که ز فکرت دقیقه خللی است در شقیقه

□

همه نسرین و ارغوان و گلست

□

گفتی سفری بکن که در راه

□

دانی که بحر موج چرا می زند به جوش

□

شکر جورش کن و خشنودی او جو وحشی

□

جفا مکن که بزرگان به خرده‌ای ز رهی

□

گر بر من آستین نفشاند حجاب تو

□

بتان از سر سراغج باز کردند

□

ز جوی حسن تو خوبان سبو سبو برده

□

خانه بازآ عاشقا تو زوترک

□

از آن بانگ دهل از عالم کل

□

بی تو باشد جیش و عیش و باغ و راغ و نقل و عقل

□

گذشته سال‌ها از عصر شیرین

□

شد عمر درین ظلمت دلگیر بپایان

□

مژده مجنون را که امشب محرمان بر راحله

□

چو مریم کرد دست از جشن کوتاه

□

در بزم بی‌هشی همه جان‌ها مجردند

□

ز سلام خوش سلامان بکشم ز کبر دامان

□

عقرب نهند طالع ری من ندانم آن

□

بس رندم و قلاشم در دین عشق فاشم

□

داشت سودای رخش وحشی به سر، در هر نفس

□

به چند حیله شبی در فراق روز کنم

□

هزار چشم ز انجم گشوده بود هنوز

□

صف پنجم گنه کاران خونی

□

نای اگر ناله کند لیک از او بوی لبت

□

اسقیتنی المدامه من طرفک البهی

□

این شکل ندانیم که آن شکل نمودی

□

زهی گناه که کفر است توبه کردن از او

□

قفس باشد ارم بر نغمه سازی

□

مشک غمازست ورنی کی بشب شوریدگان

□

مکن بر محتشم عرض متاعی جز جمال خود

□

پرستاران به رفتن راه رفتند

□

بود در بحر حقایق موج‌ها در موج‌ها

□

بکوبید دهل‌ها و دگر هیچ مگویید

□

پر کردم از اندوه به یک کوزه‌ی دردی

□

هرچ آوردند از ره آورد

□

تا به کی این رمز و ایما، این معما تا به چند

□

سعدی اندر کف جلاد غمت می‌گوید

□

محمل لیلی به سرعت می‌بری ای ساربان

□

چو از خرم بهار و خرمی دوست

□

کسی که زنده شود صد هزار مرده از او

□

چه گویم با تو ای نقش مزور

□

چو گل در باغ حسنش خوش بخندم

□

هان که خاقان بنهاده است شهانه بزمی

□

چه میشد گر در این ایام دوری

□

مطربان با مرغ همدستان شدند

□

برای میهمانی می‌کنم دل را کباب اما

□

ز چوب زهر چون چوپان خبر داشت

□

همگی آب حیاتی همگی قند و نباتی

□

ای عشق با توستم وز باده تو مستم

□

دوست از هر دو تن دو رنگ شود

□

هر کی بیمار خزان شد شربتی خورد از بهار

□

تاج و سارق نهاده طالع و بخت

□

نازنینا مکن آن جور که کافر نکند

□

شب عارفانه ساقی بزم که گشته‌ای

□

ز داد عشق بود کار و بار سلطانان

□

گل و لاله‌ها چو دام‌اند و نظاره گر چو صیدی

□

چشم خوشش را ابدا خواب نیست

□

خلق گوید عاقبت محمود باد

□

یار برفت و ماند دل شب همه شب در آب و گل

□

چو گرما شد ز حد یک روز منظور

□

آخر ای صبح جگر سوختگان رخ بنمای

□

زود جانها به بهای دهنش رفته که بود

□

اگر مجنون زنجیری سر زنجیر می گیری

□

به زیر و به بالا تو بودی معلا

□

میان ابروی خود چون گره زند از خشم

□

به حلق آمده جان در درون هر حلقه

□

دل ما یافت از این باده عجایب بویی

□

شد از فراق به یک ذره صبر راضی و نیست

□

جانور از نطفه می‌کند شکر از نی

□

پیوند تن نمی‌گسلد جان که تا رهم

□

مرا چون نی درآوردی به ناله

□

بده آن قدح را بگشا فرح را

□

دیدن روی دلارام عیان سلطانی است

□

وان گاه کدو بر سر من پر ز شرابی

□

خفته‌ست و برجسته‌ست دل در جوش پیوسته‌ست دل

□

چه جای کوه اگر همت گمارم

□

سواد خط تو یاقوت اگر دهد دستش

□

در وداع آخرین عیش کرد ای جغد غم

□

ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو

□

مجردان همه شب نقل و باده می‌نوشند

□

زلف برافشان و در آن حلقه کش

□

بانوی شرق و غرب توئی بر درت مرا

□

مثال شمع شد خونم در آتش

□

بهر دلگرمی طلسمی ماند بر آتش مگر

□

غایت آنست که ما در سر کار تو رویم

□

دم نزع است وز شوق کلمات تو مرا

□

ای پرده برفکنده تا مرده گشته زنده

□

وگر آشنایی، تو دو چشم مایی

□

زان پیش که دررسد گرانی

□

از آن از خود همی‌رنجم که منهم در نمی‌گنجم

□

خواهی که معنی کش شوم رو صبر کن تا خوش شوم

□

سهی سرو ریاض کامکاری

□

از نکورویان هر آنچ آید نکو باشد ولی

□

دگر ما و بهای خون خود کردن چو آب ارزان

□

گفتم ای جان ببین زین دلم سست تنگ

□

کام من آمد دام افندی

□

پس تو را آیینه گردد این دل آهن چنانک

□

عاشق آن است کو چو پروانه

□

خندید و می گفت ای پسر آری ولیک از حد مبر

□

باده‌ی این شیشه بیش از ساغر اغیار نیست

□

رقص از سر ما بیرون امروز نخواهد شد

□

ز کید خصم پیش یار من مقدار من کم شد

□

سرمه ماست گرد تو راحت ماست درد تو

□

پی نشانه دولت چو تیر راست شدی

□

طفل دوروزه چو ز تو بو برد

□

نفس چون قارون ز سعی ما درون خاک شد

□

چو این تبدیل‌ها آمد نه هامون ماند و نه دریا

□

زبان سوسنش از گفت خاموش

□

هاروت در جوار هلال منعلش

□

به فریادم من بیمار و دل در ناله است اما

□

رو مگردان یک زمان از من که تا از درد تو

□

بقای من چو بدید و زوال خود خورشید

□

فطوبی لمن ادلی من الجد دلوه

□

خاقانیا مصیبت عم خوار کار نیست

□

هر اندیشه که در دل دفن کردی

□

از ماه نو قضا پی محمل کشیدنت

□

عاشق آنست که بی خویشتن از ذوق سماع

□

آفتابی کز طلوعش بعد چندین انتظار

□

در میان صد هزاران ماه او تابان چو خور

□

مست نیم ای حریف عقل نرفت از سرم

□

در سرم افکن می و پابند کن

□

عالم این خاک و هوا گوهر کفر است و فنا

□

لیک باقی وصف‌ها بستوده باشی جزو در

□

ز خس گشته هر چاهساری چو خوری

□

برآنم کابر گرینده از این پس پیش اشک من

□

خود در آب چشم خویشم غرق و می‌سوزم که او

□

ای جوشن را چو دست داوود

□

گویند زاریت چیست زین ناله در دو عالم

□

فکندم خویش را چون سایه پیشت

□

جان و دلی است بنده را بر تو فشانم اینکه هست

□

گفتمش گویم به گوشت یک سخن

□

وعده‌ی جلوه چون دهی قدوه‌ی اهل صومعه

□

دگر رغبت کجا ماند کسی را سوی هشیاری

□

مقرر کرده بهر مدعی مشکل‌ترین قتلی

□

روز شد و چادر شب می درد

□

بستی زبان و گوشم تا جز غمت ننوشم

□

اگر نمود به ظاهر که عشق زاد ز من

□

گفتم که مها جانی امروز دگر سانی

□

قدح باده نسازیم جز از کاسه سر

□

وان سیب بکردار یکی مردم بیمار

□

خیال قد سرو آساش چون در چشم من بنشست

□

من جان فشاندم از طمع بوسه‌ای بر او

□

گر خانه عالم است تاریک

□

عشق را گفتم فروخوردی مرا

□

بجهم حلقه زلفش گیرم

□

من همه در خون و خاک غلطم و از اشک

□

دریای چشمم یک نفس خالی مباد از گوهرت

□

نازم مشام شوق را ورنه صبا گر بگذرد

□

هر که سرپنجه مخضوب تو بیند گوید

□

سرمه راحت مکش ای دل به چشم

□

هر کی ز روی مرحمت از قد من بپرسدت

□

نیت روزه کنی توبره گوید کای خر

□

فی الجمله هر آن کس که در این خانه رهی یافت

□

ای می بترم از تو من باده ترم از تو

□

روز شد ای خاکیان دزدیده‌ها را رد کنید

□

این یکی سوزد، ندارد آتش ومجمر به پیش

□

کی آشیان نهند درین خاکدان از آنک

□

تلخی صبر گفت ولی کرد آشکار

□

زبان ذوالفقار عقل کاین دریا پر از در کرد

□

گر آن گل نچیدی چه بویست این بو

□

کسی تو را و تو کس را به بز نمی‌گیری

□

نیست در مذهب من هیچ به از تنهایی

□

ور از انبوهی از در ره نیابی

□

عجب نبود ز وحشی گریه‌های تلخ ناکامی

□

او سخن می‌گوید و دل می‌برد

□

از می لطفش چو نزدیکان جهانی جرعه کش

□

بکن پی مرکب تن را دلا چون تو نیاسایی

□

بس طبیب است که هشیار کند مجنون را

□

بیندازم من این سر را به پیشش

□

چون گوشه تاج او بدیدیم

□

آن جمالی کو که حقش نقش کرد از دست خویش

□

گوژ گشتن با چنان حاسد بود از راستی

□

خیز تا رخت تصوف بخرابات کشیم

□

من که صد پیغام گستاخانه‌ات دادم هنوز

□

تا من این کارگاه عالم را

□

یا درآ و نرم نرمک مرده شو

□

دستار ربود از سر مستان به گروگان

□

یوسفانم بسته‌ی چاه زمین‌اند ار نه من

□

چادر چو دید از آدم ابلیس کرد رد

□

هم به مرگی فگار باد تنی

□

تا دگر باد صبایی به چمن بازآید

□

بجز مهر و مهت آیینه‌ای در خور نمی‌بینم

□

پیرو پیغامبران بودم به جان

□

در راه ره روان را رنج و طلب نبودی

□

یک مرده به خاک درنماند

□

همی‌جستم فزونی بر همه کس

□

ای مطرب داووددم آتش بزن در رخت غم

□

چو کان از کیسه بیرون یک گهر داد

□

هوای یار همائی بلند پروازست

□

یک جان چو درد و جسم نمی‌باشد ای حکیم

□

چون نگرم به غیر تو ای به دو دیده سیر تو

□

ز آه و ناله تو بوی مشک می‌آید

□

از عشق شرم دارم اگر گویمش بشر

□

یک موی ز زلف پیچ پیچت

□

جز از اسیری و میری مقام دیگر هست

□

به جای خویش نیامد مرا چو وحشی دل

□

غلغل فکند روحم در گلشن ملایک

□

آهوان در پایت ای مجنون از آن سر می‌نهند

□

چون عدمت می فزود جان کندت صد سجود

□

سیدی انت من این صاد حسناک ندامی

□

یا من اذل عقلک نفس الهوی تعی

□

طفت به معتمرا فزت به مفتخرا

□

تا شود این جان تو رقاص سوی آسمان

□

ای تو دل‌آزار و من آزرده‌دل

□

چگونه از خط حکم تو سر بگردانم

□

چو شمعم گر تو برداری سر از تن در حقیقت به

□

چه پیوندی کند صراف و قلاب

□

چو به ظاهر تو سمعنا و اطعنا گفتی

□

به روی بحر خاشاکست اغانی

□

شو خوانچه کن از زهره دلان پیش که گیتی

□

این جمله جان‌ها را در عشق چنگ سازم

□

کرد وحشی شکوه‌ی بی التفاتی برطرف

□

سر مویی نظر آخر به کرم با ما کن

□

در کامکاری از همه آفاق کمتری

□

آن ساعت خجسته تو عهدها ببسته

□

این چه جام است این که گردان کرده‌ای بر جان‌ها

□

ز کیمیاطلبی ما چو مس گدازانیم

□

معجز موسوی تویی چون سوی بحر غم روی

□

نه از حلاوت حلوای بی‌حد لب توست

□

بفروزیم همی آتش رز

□

پیش رویش ز آتش دل سوختم پروانه وار

□

باددر بزم غمم نشه‌ای از درد نصیب

□

ز آواز سماع من اقنجی هم شود زنده

□

نیست از دانش بتر اشکنجه‌ای

□

این همه لشکر اندیشه دل

□

وگر در دیده آید غیر او کس

□

لحد چه باشد در آسمان نگنجد جان

□

از پی رم کرده آهویی که پنداری‌پرید

□

گر به همه عمر خویش با تو برآرم دمی

□

داشت در کشتن من تیغ تو تعجیل ولی

□

از لطف تو چو جان شدم وز خویشتن پنهان شدم

□

ببزم اندرون گنج پیدا کند

□

هر دل که به چنگ او درافتاد

□

منم آن رند مست سخت شیدا

□

ای گرفته آتشت زیر و زبر

□

نیم صابر که صبر آرم به هجران

□

گویدم مردمک دیده‌ی گریان که کنون

□

ز خارج پیچشی‌ها در دمم باید شدن بیرون

□

تو رضا می دهی به کشتن ما

□

آب کسی ریخته نشد زپی من

□

طفل کی باشد تو مگر منکری

□

ببین مثال خلافت به دست نور الدین

□

اندر آن پرده بده یک پردگی

□

از وفای پسران عشق مرا طالع نیست

□

حدیث عشق جانان گفتنی نیست

□

کجا رفت آن خصوصیت که از همدم نوازیها

□

اندر حیوان بنگر سر سوی زمین دارد

□

این خاک سیه بیند و آن دایره‌ی سبز

□

تو صلاح دل و دین را چو بدان چشم ببینی

□

آن شکری را که هیچ مصر ندیدش به خواب

□

این دل من صورتی گشت و به من بنگرید

□

به هر سودا اگر می‌بود سودی

□

منعم مکن ز باده که ارباب عقل را

□

می‌دهد از اشگ سرخم آب تیغ خویش را

□

پرخواره‌ایم کز کرم شاه واقفیم

□

مر قول زبان را به ره گوش تو بشنو

□

چو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی را

□

گنج پنهانی تو ای جان و جهان

□

شاد روزی کاین غزل را من بخوانم پیش عشق

□

اگر زینسان تماشای جمال او کنی وحشی

□

گل صدبرگ ندانم به چه رونق بشکفت

□

دارد گمان زلزله از بی‌قراریم

□

عشق برید ناف من بر تو بود طواف من

□

یکی ز ما چو گل است و یکی چو خار به طبع

□

کیل گهر همی‌رسد قرص قمر همی‌رسد

□

معشوق همی‌شود نهان از من

□

همچو موسی ز درخت تو حریف نوریم

□

نوروز ازین وطن، سفری کرد چون ملک

□

شکنج زلف تو تا بیقرار خواهد گشت

□

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای

□

شد دراز آن دست او تا بگذرید او را ختن

□

پخته شدم و چو گشت پخته

□

جان باز اندر عشق او چون سبط موسی را مگو

□

هرگز که آب دید مصور در آینه

□

جان و ماه و جان و قالب بی‌نشان شد از میی

□

چندین سر بی جرم به دار است در آن کو

□

آن دم که خبر بودم از او تا تو نگویی

□

با دلم عقده‌ی درد از گره ابروی بخت

□

چو از صافش چشیدم من مرا درداد یک دردی

□

گرگ مردم خوار گشته‌است این جهان

□

هر چند یارم گیرد کنارم

□

کو خمر تن کو خمر جان کو آسمان کو ریسمان

□

بنگر این تیشه به دست کیست خوش تسلیم شو

□

آن خاک هست والد و گل باشدش ولد

□

فرهاد اگر چه با غم عشق از جهان برفت

□

تیغ اجل سزاست تن کاهل مرا

□

آسمان چون خرقه رقصان و صوفی ناپدید

□

کنند آتشی هر دو لشکر ولیکن

□

گفتا که بود همره گفتم خیالت ای شه

□

چون دلم خون گشت و جان بر لب رسید

□

با گشادت چه جای تیر و کمان

□

بهشتم همی عرضه کرد و مرا

□

من از کنار تو دور افتاده‌ام نه عجب

□

خواست به نامش کند نوبر گفتار طفل

□

زان باده که عصیرش اندر چرش نیامد

□

یار تو و مار تو است این تنت

□

یا قمر الطوارق تاجا علی المفارق

□

این ماش برنج احولانست

□

بیا اکنون اگر افسانه خواهی

□

ما همه بر نظم و شعر و قافیه نوحه کنیم

□

محتسب بیهده گو منع مکن رندانرا

□

چو بوی آشتی در مجلس آید ترک آن مجلس

□

مست را با غم و اندیشه و تدبیر چه کار

□

ای خردمند گمان بر که جهان خوب درختی است

□

می‌زنی تو زخمه و بر می‌رود

□

به نی عسکری ملک طراز

□

ای دل پاره پاره‌ام دیدن او است چاره‌ام

□

حجابست اینکه خالی می‌کند پهلوی ما از تو

□

گر تو را خاطر ما نیست خیالت بفرست

□

ز دهشت آن چنانم کز برای شرح درد دل

□

گر چه کلیمی همه در اعتراض

□

گر به من از دهر جفائی رسد

□

ساغر بر دست خرامان رسید

□

جانی مانده‌ست رهن این وام

□

تیغ عرب برکنیم بر سر ترکان زنیم

□

یکی را گفت رو آتش بر افروز

□

با جمالت نکنم میل تماشای بهار

□

زور عشقم بین که تازان می‌گذشت آن شهسوار

□

غم نخورد ز رهزنی آه کسی نگیردش

□

احوال دگر گردد ازو بر من و بر تو

□

یا دهر سوی صدر شمس الحق تبریز

□

جان عاشق با وجود عشق تو

□

اگر تو دیوی ما دیو را فرشته کنیم

□

ز وحشی فاش شد رازی که حسنت داشت پنهانی

□

قمر مقابله با روی او نیارد کرد

□

دلم که گشته ز بی‌غیرتی مقیم در آن کو

□

کو میوه‌ها را دایگان کو شهد و شکر رایگان

□

هر چند که زرد است سخنهاش سیاه است

□

چه پیش آمد جان را که پس انداخت جهان را

□

گر مرا دربان عشقت بار داد

□

در آن خط صورت و اشکال عشق است

□

چون فاخته دلبر برتر پرد از عرعر

□

چوشد سرگران از شراب گران

□

ز هجر افتادم از دریوزه وصلش چو گمراهی

□

بیار آنک دمی کز سرم شود خالی

□

هر سوی شادمان به نقش و نگار

□

ای دل خسته ز هجران و ز اسباب دگر

□

تیزتر از کبوتری برج به برج می‌پرد

□

ای ز رویت گلستان‌ها شرمسار

□

کمان شوق پر زور است و تیر انداز دیوانه

□

مرو هر سوی و هر جاگه که مسکینان نیند آگه

□

به زبان جور ممکن بود امتحان عاشق

□

از پس این پرده‌ها ناگاه روزی سر کند

□

تو با خردی و این جهان نادان

□

چون جان جان وی آمد از وی گزیر نیست

□

نی خواجه بازارم نی بلبل گلزارم

□

شب پرتو آفتاب هم هست

□

بسان چاه زمزمست چشم من

□

آن رفت که هر دم که ز بابل ز دمی لاف

□

سوخت صد جان به خصوصیت خاصان تو غیر

□

گر ستیزه کند فلک با ما

□

گر مراد تو زین سخن قصه است

□

ای آنک باده‌های لبش را تو منکری

□

همه اهل زمانه دل بنهند

□

او جان خسیس کی پذیرد

□

تو به من گذار وحشی که غم تو من بگویم

□

دوستان عیب کنندم که نبودی هشیار

□

پیش چشم ساحرت هاروت از شرمندگی

□

مطربا گفتی تو نام شمس دین و شمس دین

□

دیو سیاه است تنت، خویشتن

□

از حور و ماه و روح و پری هیچ دم مزن

□

از کار جهان کور بود مردم عاشق

□

هله ای طیف خیالش بنشین و بشنو

□

وان شرر گویی طاووس به گرد دم خویش

□

ازین قدر چه کم آید ز قدر و حشمت شاه

□

بس عجب باشد اگر جان برم از وادی عشق

□

تو مگو دفع که این دعوی خون کهن است

□

نور گیرد دلت از حکمت من چون ماه

□

در گردنش درآر دو دست و کنار گیر

□

از آن کفتاب سخا بود چرخ

□

ور تو بس خشک دماغی به تو بو می نرسد

□

هرگز نرهد آنکه تواش بند نهادی

□

غیرتم آید شکایت از تو به هر کس

□

پیوسته کنی نسبتم ای گل به رقیبان

□

مطربا گر چه نیی عاشق مشو از ما ملول

□

مایه نگه‌دار به دین و مخور

□

آن صورت نهان که جهان در هوای او است

□

بر خویش پرست همچو خاریم

□

همه خلق از سر مستی ز طرب سجده کنانش

□

وان نارها بین ده رده، بر نارون گرد آمده

□

مگر ز پرده نیاید نگار من بیرون

□

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز

□

رخ همچو زعفران را چو گل و چو لاله گردان

□

وین جانوران روان گرفته

□

دست بردار ز سینه چه نگه می‌داری

□

پادشاهانیم و ما را ملک نیست

□

وگر آن مست نهد سر که رباید ز تو ساغر

□

کشد در باختر بر رشته گوهر تیره شب اعما

□

یا پرده‌ای به چشم تأمل فروگذار

□

زلفت مگر ز من کجی دید کز جفا

□

کار کنم چو کهتران بار کشم چو اشتران

□

بر بنده‌ی تو طاعت تو نیست نیم از انک

□

عاشق چو مستتر شد بر وی ملامت آید

□

چون عربده می کردم درداد می و خوردم

□

گر تو مقامرزاده‌ای در صرفه چون افتاده‌ای

□

وین هدهد بدیع، درین موسم ربیع

□

هنگام تیر انداختن گر بر من آرد تاختن

□

مگر خضر مبارک پی درآید

□

دردی درد خوشش را قدحم

□

چون دید زمانه که غره گشتم

□

چون سبز و خوش نباشد عالم چو تو بهاری

□

دریاست روزگار که هر گوش ماهیی

□

همه بر همدگر از بس که بمالند دهن

□

وحشی اسباب خوشدلی همه هست

□

پای گو بر سر عاشق نه و بر دیده دوست

□

دریای عشق خوبان بحری نکوست اما

□

ای میرداد آتش پیچان چنین چرایی

□

بهتر ز کدوئی نباشد آن سر

□

ور زانک نازنینی بی‌سیم و زر ببینی

□

لطف تو گفت پیش آ قهر تو گفت پس رو

□

گر بگوید فردا از غرور و سودا

□

هر کجا پویی ز مینا خرمنی‌ست

□

بجانت کانکه برجان دارم از غم

□

از غیر رو نهفتن و در پرده دم زدن

□

شاه سوارا به سر تاج بجنبان چنین

□

قران را به پیغمبرت ناورید

□

همچو کوه طور از غم این دلم صدپاره شد

□

چون دایره بی پا و سرم زانکه تو داری

□

مرغ شب چون روز بیند گوید این ظلمت ز چیست

□

خوش است طرز اداهای خاص با وحشی

□

رنجور عشق دوست چنانم که هر که دید

□

نوبر باغ جمالست که پیدا شده است

□

ای بنده قمر پیشت جان بسته کمر پیشت

□

حال ز بی‌فعل اگر به فعل بگردد

□

این خود آن کس را بود کز ابر او باران چکد

□

گر چه کمر شدم چه شد هر چه بتر شدم چه شد

□

هر چه گویی بجز از ذکر، همه بیهوده است

□

برگ بنفشه به خم، چون پشت درمزن

□

هر لحظه چشم ترک تو چون کافران مست

□

از کمانخانه‌ی ابرو به تکلف امروز

□

در شکرستان جان غرقه شدم ای شکر

□

زانکه خان دوستی دیو شد دل شان همه

□

تو در جویی و خارت می‌خراشد

□

با بان آهوان که گزیند پلنگ‌مشک

□

چون نیم نومید ز امید بهی

□

ز زاغی گهی دیده‌بانی کند

□

باور از مات نباشد تو در آیینه نگه کن

□

تو به طفلی آنچ نانی به جمال و شان که گویا

□

ماییم ذره ذره در آفتاب غره

□

وگر جمله حق است قول خدای

□

چون عکس جمال او بتابد

□

تو آرام دل سوداییانی

□

چون در پناه وصلت افتاد جان نگویی:

□

بت ساقی قدح از باده پر کرد

□

من سرگشته چو سردر سر زلفت کردم

□

سرم ز کنگر غیرت بر اهل درد نما

□

باید اول ز حدث سوی قدم پیوستن

□

فگند پهن بساطی به زیر پای نشاط

□

رسید وحی خدایی که گوش تیز کنید

□

یک ذره غم تو خوشتر آید

□

تا دل گمشده را بر سر کویت یابیم

□

بر ده ویران چه تازی، کشوری تسخیر کن

□

گفت در راه دوست خاک مباش

□

آرزوی دیدن جان گر کنی

□

چرا روی شفق سرخ است هر شام

□

لختی عنان مرکب بدخوت بازکش

□

بس زدی تو لاف زفتی عاقبت در دوغ رفتی

□

در دروغ و مکر ذوقی هست لیک

□

وقت است اگر به لطف دمی دست گیریم

□

من می نخورم، تا نبود بر دو کفم جام

□

نام شکر نبرم پیش عقیق تو که خسرو

□

به زور حسن خودچندان مرا آزار فرمودی

□

آن کان دولتی که نهان شد به نام بد

□

برگردن من نشسته بودی

□

عقل گوید پا منه کاندر فنا جز خار نیست

□

گنج بهار اینک روان، میغ اژدهای گنج‌بان

□

با آنکه به ما نمی‌شود راست

□

بساط دوری و شترنج غایبانه به خوبان

□

راحت جان باشد از آن قبضه تیغ

□

از تو مائیم خسته و بیمار

□

حسن داری وفاست لایق حسن

□

زین قد چو تیر و الف چه لافی؟

□

ای بستگان تن به تماشای جان روید

□

در آن زلفین آن یارم چه سوداها که من دارم

□

کان جان که نسیم سر زلف تو به ما داد

□

در سایه‌ی گل باید خوردن می چون گل

□

گر رایت اسلام نگون می‌شود از ما

□

کز پناهت نشدی پاس خدا ای غافل

□

تا طفل بود سلطان دایه کندش زندان

□

هر آنگه کزو باز ماند خطیب

□

در طرب اندیشه‌ها خرسنگ باشد جان گداز

□

وآنجا که عرضه داده عشقت امانت خود

□

هر دمی صد بار از تن می برآید جان من

□

دانم که تا به دامن آخر زمان کشد

□

ای سخت جفای سست پیوند

□

خنگ چوگانی چرخت رام شد در زیر زین

□

آمیخته شد بانگش با بانگ همه زان سان

□

گرچه بسیار دهد شاد نبایدت شدن

□

چه جای پیر که آب حیات خلاقند

□

اگر چه صاحب صدرست عقل و بس دانا

□

دلا، درمان مجو، با درد خو کن

□

پرده‌ی راست زند نارو بر شاخ چنار

□

مطرب پرده‌سرا گوهم از این پرده بساز

□

تن سیمین او تا بود غلطان در کنار من

□

کی بیاید به کوی تو صنما جز به بوی تو

□

با جمال اکنون کجا جوید تو را؟

□

خرد تیره و مرد روشن روان

□

خورشید زرین دهره بین صحرای آتش چهره بین

□

کاشکی دانستمی باری که تو

□

ای صبا پیراهن یوسف مگر همراه تست

□

سعدی علم شد در جهان صوفی و عامی گو بدان

□

بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود

□

گفتی شدم پریشان از مفلسی یاران

□

ز بس سرد گفتارهای شمال

□

مرا در نهانی یکی دشمن‌ست

□

در آن طبله شکر پر کرد عطار

□

نه ره و نه رسم دارم، نه دل و نه دین، نه دنیی

□

کندت پیشه‌ی خویش اندرو همی کج و راست

□

رخم پر ناردان می‌شد ز خوناب

□

بکش مرا و میندیش از گنه که همان من

□

گفت که عاشق چرا مست شد و بی‌حیا

□

در مجلس مناظره بر عاقلان

□

مرا اختر خفته بیدار گشت

□

چو چشمم نیست دریابین، چه مقصود

□

مفشان شبنم از سر سبزه

□

گو مرغ آیی ره بتاب از ما سمندر مشربان

□

گر از حدیث تو کوته کنم زبان امید

□

شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری

□

بس بدیدم نقش‌ها در نور فقر

□

دیوت از راه ببرده است، بفرمای، هلا

□

به دو هفته گردد تمام و درست

□

معذور همی‌دار اگر شور ز حد شد

□

در کوی تو آمدیم و ما را

□

به نیکویی نگری، گر همی به کس نگری

□

حاکم چو عشق باشد فرمان عقل مشنو

□

تو ای سوار که بردی قرار و طاقت ما

□

هذا کنفی هذا عمدی

□

چون چغرگشت بناگوش چو سیسنبر تو

□

نشستند فرزانگان شادکام

□

به یاد حضرت تو یوسفان مصر سخن

□

دلم در بند زلف توست ور نه

□

سهلست اگر گهی گذرد در ضمیر تو

□

که پندارم نگار سروبالا

□

کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین

□

هزارساله ادب را به یک قدح ببری

□

این فلکی جان مرا شصت سال

□

چنین گفت کیین تخت و کلاه

□

آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند

□

شور عشقت تا فتاد اندر جهان

□

گرفتم عشق آن آهو سپردم دل بدان جادو

□

گدائی کو بکوی دل فروشد

□

چشم سخنگوی کرد کار زبان چون رقیب

□

هلا برجه که ان الله یدعوا

□

سی و دو درم که سست کرد زمانه

□

عمر کرد اسلام را آشکار

□

اسرار تو ز کون و مکان چون منزه است

□

ای به رشک از لعل تو آب حیات

□

گر در حضیض برکشدت باژگونه بخت

□

از رشک آفتاب جمالت بر آسمان

□

آب حیوان اگر این است که دارد لب دوست

□

ور تو افلاطون و لقمانی به علم و کر و فر

□

حکمت آموز و هنر جوی، نه تعطیل، که مرد

□

چنین داد پاسخ که شاه جهان

□

در این تیزاب که چون برگ کاه است

□

حلقه‌ی امید تا کی بر در وصلش زنم؟

□

گویی از دو لب من بوسه تقاضا چه کنی

□

کدام دوست که دوری گزیند از بردوست

□

آن ابر کرم کز فیض مشتاق خطا شوئیست

□

ای سرخ و سپید بی‌تو ماندم

□

از خاطر پر علم سخن ناید جز خوب

□

یکایک ز ایران برآمد سپاه

□

در گوش گاو خفته‌ام از امن کز عطاش

□

گرفتم خود که بگریزم ز دام زلف دلگیرت

□

دل را که نومقید زندان حسرت است

□

کاش که در قیامتش بار دگر بدیدمی

□

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را

□

چه کند سرو و باغ را چو نظر نیست زاغ را

□

نامه‌ها پیش تو همی آید

□

ز هر جای کوته کنم دست دیو

□

عجب گویی منم روی تو دیده

□

سخن زلف مشوش بگذار

□

خداوندم نکال عالمین کرد

□

گرم روی زمین گردد مصور

□

یک شهر شد به باد دو روزی خدای را

□

ور دل برود سوی دگران

□

از غدر ترساند همی

□

برادرت چندان برادر بود

□

وآن دم که عیان نشان خود خواهم

□

کو دام سر زلفش؟ تا صید کند دل را

□

بیا بیا که تو از عافیت گریزانی

□

دل برد و تن درداده‌ام ور می‌کشد استاده‌ام

□

می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم

□

ما عشت فی هذا الفراق سویعه

□

گر نه‌ای مست از ره مستان و شر و شورشان

□

همه گفتنیها بدو بازگفت

□

عشق سخن کوشی تویی سودای خاموشی تویی

□

سیر آمدم از حیات خود، زیراک

□

ما بسازیم یکی مجلس، امروزین روز

□

نیست جانش محرم اسرار عشق

□

ختائی ترک آمد محتشم این که در جنبش

□

بیخود بنشین پیشم بیخود کن و بی‌خویشم

□

زانچه داری نصیب نیست تو را

□

فریدون از آن نامداران خویش

□

برگرفتی آب از خاک سیه خورشیدوار

□

چون به آب زندگی لب را بشویند خضروار

□

تو ناامید گشتی از عمر خویشتن

□

فراغ صحبت دیوانگان کجا باشد

□

خم ابروی تو در صنعت تیراندازی

□

از غم مات شاه دل خانه به خانه می‌دود

□

نه از خانه برون رفت آنکه بگریخت

□

بدان ایزدی جاه و فر کیان

□

سایه تو پیش و پس جان مرا دسترس

□

مرا گویی: مشو غمگین، که غم خوارت شوم روزی

□

بی‌وفایی کنی و نادان سازی تن خویش

□

باد را بر سر زلف تو اگر باشد دست

□

هزار حرف که از من کند سوال چه حاصل

□

بد بی‌تو دو دیده دشمن جان

□

چو مر جاهلان را، سوی خود نخواند

□

دلش گشت غرقه به آزاندرون

□

گرچه ما زیرک ترین مرغی بدیم

□

همیشه گرد کوی تو همی گردم به بوی تو

□

که بود این ، که ز چشم بدش گزند مباد

□

ماه رویا مهربانی پیشه کن

□

گر چو شمعش پیش میرم بر غمم خندان شود

□

ای خوب مذهب ای ماه و کوکب

□

قصر تو زین سخن همی خندد

□

تو این را دروغ و فسانه مدان

□

چونک مدد بر مدد آید ز عشق

□

آن رفت که آمد ز من دلشده کاری

□

ز هجرم جز دل پر غم ندارد

□

در دلم زان دراز سوختنیست

□

با چشم و ابروی تو چه تدبیر دل کنم

□

جرم تو گشت خدمتت رنج تو گشت نعمتت

□

کس نمی‌خرد رحیق و سلسبیل

□

شوم ناپدید از میان گروه

□

گزلک شاه سعد ذابح دان

□

مردن و خاکی شدن بهتر که با تو زیستن

□

تیر دعا چه خوبست گر بر نشان توان زد

□

تو که پادشاه حسنی نظری به بندگان کن

□

چگونه سر ز خجالت برآورم بر دوست

□

وگر ردت کنند این‌ها بنگذارد تو را تنها

□

پر از حلقه شد زلفک مشک بیدش

□

ز یک دست سرو سهی شهرناز

□

شهی کز لطف می آید اگر منت نهد شاید

□

از لطف تو سزد که کنون دست گیریش

□

به هجرم خون اگر خوردی، زیان نیست

□

دل رمیده‌ی دعد آنزمان برفت از چنگ

□

عاشقی ریش است و وصل دلبران مرهم برآن

□

کو پر زدن مرغان کو پر ملک ای جان

□

بر روی بی‌خرد نبود شرم و آب

□

نیابد بدو نیز اندیشه راه

□

که تا از اشک بنشانم من آن گرد

□

مجاهدان رهت تا عنایت تو بود

□

در کوره‌یی ز آتش غم تافته است

□

خیمه بیرون بر که فراشان باد

□

من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می

□

گیر که خود جوهریی نیست پی مشتریی

□

نگوید کس که سیم و گوهر و لعل

□

منم گفت با فره‌ی ایزدی

□

وگر دزدی زند نقبی بدزدد رخت عاشق را

□

دلم که آینه‌ای شد، چرا نمی‌تابد

□

نه دل دهدم کز تو کنم روی به یکسوی

□

چون خیمه بر مخیم کروبیان زنیم

□

باز محکم می‌شود با درد پیمان دلم

□

فشاهدت رکبانا قریحا مطیهم

□

چو همی بدرود این سفله جهان کشته‌ی خویش

□

فرستادشان لشکری گشن پیش

□

اگر کس نباشد پناهش به شروان

□

ببینی عاشقانش راکه چون در خاک و خون خسبند؟

□

من خود این مطلب عالی ز خدا می‌طلبم

□

آخر این مور میان بسته افتان خیزان

□

هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی

□

ملک جهان چیست که تا او به جهان فخر کند

□

مر مرا در میان قافله بود

□

چنان بد که بودند روزی به هم

□

دل همه مال و عقار خرج کند در قمار

□

از بهر عراقی، به درت آمده‌ام باز

□

تو گر رخ پوشی از من جان نخواهم

□

برطرف چمن ناله‌اش آن سوز ندارد

□

به دور گردی من از غرور میخندد

□

پیش رو بدان شده رهزن زاهدان شده

□

یک چند به زرق شعر گفتی

□

دگر تور را داد توران زمین

□

از برون پرده ما را کس ندید

□

یکی عاشقی نازنین است بلبل

□

حسن و عشقند از دو سو در کار

□

زهره مردان نداری چون زنان در خانه باش

□

نظر کردن به درویشان منافی بزرگی نیست

□

در خم خسروانی می بهر ماست جوشان

□

مر خر بد را به طمع کاه و جو آرد

□

دمان پیش ضحاک رفتی به جنگ

□

چشم تو شکار کرد جان را

□

در شهر ز عشق تو بسی فتنه و غوغاست

□

همه کهسار پر زلفین معشوقان و پر دیده

□

آنکه ما را می‌تواند سوختن درمان ما

□

اجل مشکل که یابد نوبت آن دو عهدان قاتل

□

در میان باغ حسنش می‌پر ای مرغ ضمیر

□

تا کی روی آخر ز پی حج به زیارت

□

اگر پادشا دیده خواهد ز من

□

هشت خلد مجلسش را نه فلک ده یازده

□

در کار من بی‌دل، نابوده به کام دل

□

البته هیچکس بنیندیشد این سخن

□

بسیار دیده‌ایم درختان میوه دار

□

می خور به شعر بنده که زیبی دگر دهد

□

چو درآید ترش ترش تو بدو پیش او خمش

□

صنع تو به دور دور گردان

□

بز و میش بد شیرور همچنین

□

تو تیزگوش تری از همه که هر نفست

□

ز شوق در دل من آتشی چنان افروز

□

از آواز ما خفته همسایگان

□

دشمن ار با ما بمستوری در افتد باک نیست

□

تا دهد از تو جراتم رخصت نیم بوسه‌ای

□

جان طاقت رخسار تو بی‌پرده ندارد

□

با ناز و بی نیاز به بیداری و به خواب

□

برون آورید از شبستان اوی

□

یا اگر هر دم به نوعی نیز بینی آن جمال

□

چون سلسله‌ی زلفش بند دل حیران شد

□

بیخ کش دولت نشاند بار آرد عزوشان

□

تو خود از کدام شهری که ز دوستان نپرسی

□

گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا

□

پر پروانه پی درک تف شمع بود

□

در حکمت و علم است جمال تن مردم

□

برآمد به سنگ گران سنگ خرد

□

ممن و ایمان و دین ذوق و حلاوت بود

□

چون عراقی نیستم فارغ ز تو

□

بود سرو در باغ و دارد بت من

□

چو از رخش گل صد برگ می‌توان چیدن

□

محتشم در عاشقی بدنام شد پاکش بسوز

□

سنت نیکو است این چارق با پوستین

□

گر نکنی هیچ بر این وام سود

□

همی رفت منزل به منزل چو باد

□

هر هفت کرده حور و بپوشید هفت رنگ

□

هم چنان در خاک و خون غلتانش باید جان سپرد

□

عشرت در آن سر است که آید برون از او

□

وقتی درآیی تا میان دستی و پایی می‌زدم

□

ای دل طریق رندی از محتسب بیاموز

□

بی‌تو همه بازارها پژمرده اندر کارها

□

ولیکن ندارد مرا هیچ سود

□

برو تاختن کرد ناگاه مرگ

□

این جهان افسونگرست و وعده فردا دهد

□

بماندم واله و حیران میان خاک و خون غلتان

□

اکنون یکی به کام دل خویش یافتی

□

عیبی نبود گر ز جفای تو بنالم

□

محتشم چشم امید تو به این رشحه‌ی رشگ

□

آه عاشق ز چه سوزد تتق گردون را

□

ور به زمین آمدی از چرخ تیر

□

تو بشناس کز مرز ایران زمین

□

شست درافکند یار بر سر دریای عشق

□

از گل شادی ندیدم رنگ و بوی

□

چنان ز بادیه سیلاب موج رفته به اوج

□

بیم جان کاین بار خونم می‌خورد

□

محرم راز دل شیدای خود

□

برگو هله جان برگو پیش همگان برگو

□

تیره شب و ستاره درو، گوئی

□

وزان پس ز آرام سردی نمود

□

چو دیدیم آنچ از عالم فزون است

□

ز آرزوی دمی دلم خون شد

□

از همه شاهان چنین لشکر که آورد و که برد

□

ببین که مرغ چمن دمبدم هزار سلام

□

چون محالست که ناید ز تو جز بدمهری

□

فکم من عاشق اردی مقال الحب زر غبا

□

گر از علم و طاعت برآریم پر

□

سپاه فریدون چو آگه شدند

□

آن را که در کار آورد کارش ز رونق چون برد

□

جان را به چهره شاد کنی؟

□

وحشی کسی که چشم وفا داشتم ازو

□

بیچاره‌ای که صورت رویت خیال بست

□

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را

□

جوش نهد در دل دریا و کوه

□

زین سود نبینم تو را ولیکن

□

ترا از دو گیتی برآورده‌اند

□

آن‌ها که ملولانند زین راه چه گولانند

□

حکم داری به هر چه فرمایی

□

چنانکه باز نشناسد امامم

□

نسیم روضه‌ی خلدست یا شمیم احبا

□

تخفیف یابد آزارد خلقی شود سبکبار

□

وگر تنها شدی از یار و اصحاب

□

چون زر مزور نگر آن لعل بدخشیش

□

برین گونه یک چند بگذاشتم

□

زهره ندارم که در وصل تو جویم

□

از دوست به هر خشمی آزرده نخواهم گشت

□

تلخ داروی است زهر چشم و ترک نوشخند

□

قرار عقل برفت و مجال صبر نماند

□

رطل گرانم ده ای مرید خرابات

□

ذره به ذره مشتریندت

□

دانی که چگونه من به یمگان

□

بسر بر همی گشت گردان سپهر

□

فتنه نشان عقل بود رفت و به یک سو نشست

□

ز بیماری مزورهای چون کشکاب می‌سازد

□

گر همی‌خواهی بنشست، ملکوار نشین

□

دلی که همدم مرغان لن ترانی نیست

□

خوش وقت بوریا و گدایی و خواب امن

□

ور کنی پس گوشه کشتی بگیر

□

من دل از نعمت و عز تو چو بر کندم

□

دو پاکیزه از خانه‌ی جمشید

□

بس کز آتش سری و باد کلاهی فلک

□

مرا در سینه تاب انده تو

□

عزمت آنجا که شده در مدد ناصیه صلب

□

بر خاک چو من بی‌دل و دیوانه نشاندش

□

فریاد حافظ این همه آخر به هرزه نیست

□

از سر مستی عشق گفتم یار منی

□

نسرین زنخ صنم چه کنم اکنون

□

وزان پس جهان یکسر آباد کرد

□

هر که ز صهبا آرد صفرا

□

ای امید من، روا داری مگر؟

□

می‌گیر و عطا ورز و نکو گوی و نکو خواه

□

شرطست نه بر چشمه که بر چشم نشانند

□

نشست برتنم از تاب تب عرق چندان

□

فصل بهار را ببین جمله به باغ وادهد

□

تن صدف است ای پسر، به دین و به دانش

□

همی داشتم چون یکی تازه سیب

□

چون به زلف تو دست بگشادیم

□

آیم به درگهت، نگذاری که بگذرم

□

مگو که وحشیم آمد ز پی اگر بروم من

□

هر که با دوست چو سعدی نفسی خوش دریافت

□

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است

□

بس کن و دفتر گفتار در این جو افکن

□

رفتنت سوی شهر اجل هست روز روز

□

گراینده‌ی تیغ و گرز گران

□

مرا رنج تو نگذارد که رنجوری به من آید

□

دلم با اینهمه انده، ز شادی

□

آمد نوروز ماه می خور و می ده پگاه

□

کدام رند خرابات دیده‌ئی کو را

□

محتشم بهر نگاه آخرین در زیر تیغ

□

این لابه ام به ذات خدا نیست بهر جان

□

جز که بدکردار کس بیدار نه

□

به ایرج نگه کرد یکسر سپاه

□

آری در آن، دکان که مسیح است رنگرز

□

سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود

□

نباشد چرا خاصه اینطور فصلی

□

در عهد شاه عادل اگر فتنه نادرست

□

بیا که بلبل مطبوع خاطر حافظ

□

تن پربند چو گهواره و دل چون طفل است

□

کرا در زیان کسان سود باشد

□

بدو گفت تور ار تو از ماکهی

□

ابر خوش لطف تو با جان و روان ما

□

به چشم نرگس کوته‌نظر به وقت بهار

□

بگیر روز سه‌شنبد به دست باده‌ی ناب

□

هر کرا بینی در اینجا مسکن و کاشانه است

□

اگر به زلف تو بستم دلی مرنج که هر سو

□

بسی خدنگ خورد اسپ تازی غازی

□

سه فرزند دارند پیدا و پنهان

□

به زین اندرون بود شاه و سپاه

□

می‌زنم بر آتش عشق آب چشم

□

داده‌اند اندرین هوس جان‌ها

□

منم که سنگ حوادث مدام در دل سخت

□

زخم شمشیر غمت را ننهم مرهم کس

□

سینه تنگ من و بار غم او هیهات

□

بنشسته عقل سرمه کش با هر کی با چشمی است خوش

□

نیست بر عقل میر هیچ دلیل

□

جوانی برآراست از خویشتن

□

ای عاشق و معشوق من در غیر عشق آتش بزن

□

بیچاره دلم که کشته‌ی توست

□

درست گویی نخاس گشت باد صبا

□

جانم از جام لبش گشت بیک جرعه خراب

□

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر

□

چو سجده کرد آیینه مر او را

□

وین کوه برهنه شده را باز نگه کن

□

هله زین نیر درگذر، بده آن جام معتبر

□

می عطسه‌ی آدم شده، یعنی که عیسی دم شده

□

بلا به پیش خیال تو گفت دوش دل من

□

چه خوش گزیده‌امت از بساط حسن فروشان

□

رقیب کیست که در ماجرای خلوت ما

□

علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد

□

رو به ماه آورد مریخ و بگفتش هوش دار

□

یکی گردنده گوئی بر شد از دریا سوی گردون

□

چو سرجوش کردی چه روپوش کردی

□

به حکم تست همه گنج‌های لم یزلی

□

گر غمزه‌ی مست او ببینیم

□

ندانستم من ای سیمین صنوبر

□

خضر بر حال سکندر مگرش رحم آید

□

گر از ره بی‌غیرتی دیگر به آن کو می‌روی

□

در سرای عصمت یزدان تویی

□

ز بر خمد درخت، آری، ولیکن بر درخت تو

□

اخلایی اخلایی، خبر آن کارفرما را

□

ای داده در دلها ندا، تا کرده دلها جان فدا

□

مکش کمان جفا بر دلم، که تیر غمت

□

تا چه فرماید غلوی شوق در افشای راز

□

کسان عتاب کنندم که ترک عشق بگوی

□

بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس

□

از بلا و قضا گریزی تو

□

چون باد خزان بتاخت بر باغ

□

وارکب خیل السخا، فهو حسان النهی

□

ای دل آن جایی تو باری که ویست

□

مرا خوش دار، چون خود را به فتراک تو بر بستم

□

من دژم گردم که با من دل دوتا کرده‌ست دوست

□

بکش جفای رقیب ار حبیب می‌خواهی

□

ای سپهر از بهر تاب آوردن این سلسله

□

صد خرمن نعمت جهت پیشکش تو

□

وز طلعت من زمان به زر آب

□

خود کی بمیرد آنکس که ساقیش توبودی؟!

□

از دهر خاطر فضلا را مخاطره است

□

آرام دل غمگین جز دوست کسی مگزین

□

وحشی آن چشم کزو نیست ترا پای گریز

□

هرگز از دوست شنیدی که کسی بشکیبد

□

سایه طایر کم حوصله کاری نکند

□

مرا آن رند بشکسته‌ست توبه

□

وان عارض چون حریر چینی

□

اذا سقاک بکأس الخلد فی نفس

□

چو یک دم نبیند جمال و جلالت

□

بیش مپرس حال من، زآنکه به شرح می‌دهد

□

بوستان چون مسجد و شاخ بنفشه در رکوع

□

بگردان ساغر و پیمانه در ده

□

محتشم از کمند شد خسته چنان که چون توئی

□

دلق تن خویش را بر گرو می‌بنه

□

تن درخت است و خرد بار و، دروغ و مکر

□

چون بیند توبه روی خوبت

□

نی نی که مرا دریع می‌آید

□

نیم جانی پیش او نتوان کشید

□

ای صاحب متاع صباحت تلطفی

□

در هیچ موقفم سر گفت و شنید نیست

□

جمال دختر رز نور چشم ماست مگر

□

شطرنج همی‌بازد با بنده و این طرفه

□

هیچ نترسی که تو را این نهنگ

□

ان کان شاکی، یبغی هلاکی

□

جان و سر تو یارا بر نقد بزن ما را

□

چشمم ز رخ تو چشم دارد

□

مرغ بی بربط، به بربط ساختن دانا شود

□

چند گوئی که شدی فتنه‌ی رویم خواجو

□

تا محک فرسا نشد نقد محبت یک به یک

□

ای رخ تو همچو ماه ناله کنم گاه گاه

□

عرب بر ره شعر دارد سواری

□

و کأسا قد سقیناه دهاثا

□

بد خلق هرچت فزون‌تر رسد

□

کار دل من عنایت تو

□

نگه ذخیره‌ی دیدار گو بنه امروز

□

گر از رای تو برگردم بخیل و ناجوانمردم

□

بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت

□

انعام عام خود را کردی نصیب خاصان

□

ای شده مغفر چون قیر تو بردست طمع

□

مرکبش دست بود زانک قدح شهبازست

□

و آنک در اندیشه یک جو زر است

□

فریب غمزه‌ی ساقی چو بستاند مرا از من

□

وان سر انگشتان او را بر بریشمهای او

□

خواب اگر می‌بردت حاجت پرسیدن نیست

□

جوهر حسن بود حسن وفا حیرانم

□

عیش ما را مرگ باشد پرده دار

□

وین آسیا دوان و درو من نشسته پست

□

سوسن به غنچه گوید: «برجه چه خفته‌ی

□

گفتی کنم از بوسی روزی دهنت شیرین

□

محتاج نیاز دل عشاق چرا شد

□

صبا را گر بیاموزند محکم کاری حفظش

□

نخست خونم اگر می‌روی به قتل بریز

□

یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم آن

□

این دل آن عاشق مستان ماست

□

منت پرسم اگر تو می‌نپرسی

□

یار سرور و دولتم، خواجه‌ی هر سعادتم

□

چون دلو مسافران چاهیم

□

مرا کرامگه زلف تو باشد

□

به سحرگاهان، ناگاهان آواز کلنگ

□

عیبی نباشد ار من سامان خود ندانم

□

جوانی باز می‌آرد به یادم

□

از آب و آتش و از باد این خاک

□

گفتا که وفاجویان خوابی است که می‌بینند

□

ای تو سلیمان به سپاه و لوا

□

ترسان عروس ملک چو دخت فراسیاب

□

ز روی روشن هر ذره شد مرا روشن

□

ز رنگ جوهر فیروزه می‌شود ظاهر

□

ز شوق روی تو اندر سر قلم سودا

□

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال

□

شد چراگاه ستاره سوی مرعای فلک

□

ز یک قطره چه خواهد خورد بحری

□

جادوان را، جادوانی دیگرند

□

گل آن جهانیست نگنجد در این جهان

□

خود کجا آمدی اندر نظرم آب روان؟

□

برداشته ما حجاب شرم از رخ

□

بی فروغ طلعتش گو مه ز مشرق بر میا

□

جان را دگر به راه عدم ده نشان که دل

□

از عشق شب زلفت آن ماه گدازیده

□

چو حلقه بر درت گر چه مقیمم

□

ز صاف خمر بی‌دردی، ترا بو کو؟ اگر خوردی

□

عطار از هوای خود سود و زیان ز دست داد

□

آفتاب روی تو گر بر جهان تابد دمی

□

آمدم تا سازم از بس خاک فرسایی به عجز

□

وقت آنست که مردم ره صحرا گیرند

□

این که من در جست و جوی او ز خود فارغ شدم

□

همه با ماست چه با ما که خود ماییم سرتاسر

□

باغ و بهار و بخت بین عالم پردرخت بین

□

توی عمر جوان من، توی معمار جان من

□

چو باز آن خوب کم نازد و با این شخص درسازد

□

تا جگر خون کردی، ای جان، ز انتظار

□

نشستند زاغان به بالینشان

□

همچو سرمستان دلم تا صبحدم در باغ وصل

□

ز زمین مهر و وفای او مطلب بری که پی نمی

□

بپذیر مدام خوش ز ساقی

□

ز خوبی روی مه را خیره کردی

□

ور نهادی که تو کنی برداشت

□

تن چو رسد به خدمت کی زیبد از مسیح

□

گر گذشتم بر در میخانه ناگاهی چه باک؟

□

یوسف دیگر به دست آریم وحشی قحط نیست

□

کس به آرام جان ما نرسد

□

طبیب عشق منم باده ده که این معجون

□

ملک تو است تخت‌ها باغ و سرا و رخت‌ها

□

گر سیر نه ای از سر هین خوار و زبون منگر

□

مشو مولای هی ناشسته رویی

□

چو ابر نوبهاری من چه خوش گریان و خندانم

□

با عراقی، که عاجز غم توست

□

بر گل همی‌نشینی و بر گل همی‌خوری

□

جانم از ملک درون عزم سفر خواهد کرد

□

در ملک جان زدند منادی که الرحیل

□

عشق تو گفت ای کیا در حرم ما بیا

□

از عقل گروهی مست بی‌عقل گروهی مست

□

چو از بامداد او سلامی بداد او

□

تا نداند سر من تردامنی

□

ز نقش روی تو با هیچ کس نشان ندهد

□

گرچه هیچم ، نیستم همچون رقیبان در به در

□

گر نبرم ناز دوست کیست که مانند اوست

□

خوشش باد آن نسیم صبحگاهی

□

ای لولی بربط زن تو مستتری یا من

□

مسلمانان مسلمانان امانت دست من گیرید

□

خالی شو و خالی به لب بر لب نابی نه

□

این کنیم و صد چنین و منتش بر جان ماست

□

سحرگهی که به کوی دلم گذر کردی

□

ترسی که کسی نیز دل من برباید

□

هر که را دست دهد طلعت یوسف در چاه

□

آمیزشی به درد کشانم نصیب باد

□

چیزی که زیر هاون افلاک سوده شد

□

شهری است که او تختگه عشق خدایی است

□

گر جان ز جهان وفا ندارد

□

گریست دیده‌ی خسرو بریخت در کیانی

□

برقع تن ز شوق او پیش رخش گشادمی

□

بدین بی مهری ظاهر مشو نومید ازو وحشی

□

تو که در خواب بوده‌ای همه شب

□

در مسجد و میخانه خیالت اگر آید

□

یا ساقی دریادل ما بزم نهاده‌ست

□

به صد عالم نگنجد از جلالت

□

بحق وصال نورالقلب فضله

□

چرا چون جام شه زرین نباشیم

□

من ندارم طاقت آزار تو

□

عاشق شده‌ست نرگس تازه به کودکی

□

خون جگر چون در دل من جای تنگ یافت

□

در اثنای حدیث درد من آن عارض افزودن

□

اگر گویند رزاقی و خالی

□

در غصه‌ای افتاده‌ای تا خود کجا دل داده‌ای

□

بشری بولوج روح قدس

□

چون به صد وجه تو بلای منی

□

در راه پاکبازان این حرف‌ها چه خیزد؟

□

وداع خویش کن اول اگر رفیق منی

□

رضای دوست به دست آر و دیگران بگذار

□

راز درون پرده چه داند فلک خموش

□

ز یاد عالم غدار بگذر

□

عاشقان را روزهای بی‌نشان

□

سوی انبان ما و من نروی

□

مگر آن خواب دوشینه که من شوریده می‌دیدم

□

صبح و شامم طره و رخسار اوست

□

هم بت زنجیر جعدی، هم بت زنجیر زلف

□

زین سپس ما و گدایان سر کوی غمت

□

نرفت ناقه لیلی به خود سوی مجنون

□

تو نقش را نخوانی زیرا در این جهانی

□

ز خونم بوی مشک آید چو ریزد

□

تعالی عن مدیحی، قد تعالی

□

همه کس ز آسمان کند قبله

□

چون ز خود یاد کنند آینه گردد تیره

□

این مهره‌ی مومی که دل ماست چه تابد

□

عشق آدمیتست گر این ذوق در تو نیست

□

صبا زان لولی شنگول سرمست

□

هست احرامت در این حج جامه هستیت را

□

ز بوی خون دست او همه ارواح مست او

□

فتح‌العشق رواقا فاجیبوه سباقا

□

هر سلامی که در جهان شنوی

□

بر ما در لطف خود فرو بست

□

آن ستم کز عشق من دیدم مبیناد ایچکس

□

زهی سعادت آنکس که از پی مقصود

□

شکفته قاصدی از ره رسید ای محرم

□

چو زمین بوس می‌کند پی تو جان آسمان

□

دلا آخر نمی‌گویی کجا شد مکر و دستانت

□

چون بگریزی نرسد در تو کس

□

آن سر که ببند کس نیاید

□

بر خاک درش فتاد و جان داد

□

می‌جهد آهم از درون پاس جمال دار، هان

□

اگر نه سرو که طوبی برآمدی در باغ

□

به نیم شب اگرت آفتاب می‌باید

□

از آنک آتشی‌اند وز عنصر دوزخ

□

گفتم با ضمیر خود چند خیال جسمیان

□

گهر سنگ بود وز تو گشت گوهر

□

ما را چو بجویید بر دوست بجویید

□

اگر چه یافتی از کشتنم رنج

□

مقرعه زن گشت رعد مقرعه‌ی او درخش

□

در چنین وقت که بیگانه کسی حاضر نیست

□

ما را بسی مقرب دلدار کرده است

□

نحن عطاش سندی فاسقنا

□

صدقه از آن لعل کان بخش بر این پرزیان

□

ز تلخ هجر او، شکر چو زهری

□

بیرون همه صفا و درون تیره

□

ز راه لطف و دلداری، بیا، سامان کارم کن

□

چاره خود کن اگر بیچاره سوزی همچو تست

□

کدام گل که به روی تو ماند اندر باغ

□

فغان که نرگس جماش شیخ شهر امروز

□

من ز لقای مردمان جانب که گریزمی

□

مانند خورشید از غمش می‌رو در آتش تا به شب

□

بدویدن ازو نخواهی رست

□

پی فرعون سرکش اژدهاییم

□

ز جور تو بگریزم، برم به عشق پناه

□

خاصه که روز دولت مسعود یار باشد

□

هر دم که شود درج عقیقت گهر افشان

□

سرم کوبند اگر چون زر بهم باشد به مهر او

□

خشک کردی تو دماغ از طلب بحث و دلیل

□

چه بودی گر بدانستی مهی را

□

ای بسا نازکان و خامان را

□

چون من اندر صفات افتادم

□

دل متحیر درو کینت جهانی عظیم

□

دل ز فریب حسن او بزم فسوس و اندرو

□

آن را که چنین دردی از پای دراندازد

□

چه جورها که کشیدند بلبلان از دی

□

چنگ به من درزدی چنگ منی در کنار

□

خداوندا تو می‌دانی که صحرا از قفص خوشتر

□

اگرم شاه و بی‌توام چه دروغست ما و من

□

منم محکوم امر مر گه اشتربان و گه اشتر

□

دل گرفتار کمند زلف تو

□

نخوریم انده گیتی که بسی فایده نیست

□

مگر مرغ سحر خوانرا هم آوازی بدست آید

□

کردی ز باده پیرهن عاشقانه چاک

□

ای ببسته خواب‌ها امشب بیا

□

سبک روحا گران کردی تو رو را

□

الفخ کامن، والعشق آمن

□

خضر ارچه حاضر است نیارد نهاد دست

□

گر بر در دوست راه جویم

□

تا زاده‌ام ای شگفت محبوسم

□

آن گهرهائی که بر وی بست مشاطه‌ی مزاج

□

آسمان کشتی ارباب هنر می‌شکند

□

وگر چو زر ز فراقی کجاست داغ فراق

□

که غسل آرم برون آیم به پاکی

□

اذا ما فیک افنی فیک احیی

□

چون بنده بندگان عشقیم

□

آهی برآوریم، سحرگه، ز سوز دل

□

ای باده خدایت به من ارزانی دارد

□

ای شکری زان لب شیرین کرده تقاضا جان

□

من که چون نی همه دردم بروید از سر من

□

پیش از آنک به حریفان دهی ای ساقی جمع

□

سرفتنه اوباشی همخرقه قلاشی

□

قدامک روضةالمعالی

□

از یک شراب عشق تو بر لوح جان ما

□

چه گویم با تو حال خود؟ که لطفت با تو خود گوید

□

چون بمیری آتش اندر تو رسد زنده شوی

□

حجت آنست که وقتی کمری می‌بندد

□

اگر امام جماعت طلب کند امروز

□

هر کی ناگه از چنان مه دور ماند

□

در خانه همی‌گشتم در دست چنین شمعی

□

ارتمی اغاپسودی کایکا پراترا

□

ماهی دگر است ای جان اندر دل مه پنهان

□

دیدیم که بی‌عشق رخش زندگیی نیست

□

همی‌برگشت گرد قطب جدی

□

ماه کنعانم برفت از کلبه‌ی احزان ولی

□

باز در ملک غم از یافتن منصب عشق

□

الا یا متلفی زرنی لتحیینی و تنشرنی

□

کله کم جو چو داری جعد فاخر

□

ای آسمان، خوش خرگهی، وی خاک، زیبا درگهی

□

عنان جیحون در دست طبع خاقانی است

□

ور بینی عکس روش در جام

□

ای خداوندی که روز خشم تو از خشم تو

□

اگر هزار غمست از جفای او بر دل

□

جام جهان نماست ضمیر منیر دوست

□

دلا تو اندر این شادی ز سرو آموز آزادی

□

کجایید ای در مخزن گشاده

□

عشق طبیبست که رنجور جوست

□

منم استون آن مسجد که مسند ساخت پیغامبر

□

ای خانه‌ی دلت به هوا و هوس گرو!

□

وین نیز عبجتر که خورد باده نه بر چنگ

□

هم عفا الله صبا که عاشق را

□

گرچه آواز وی از محفل او می‌شنوم

□

تخییل‌ها را آن صمد روزی حقیقت‌ها کند

□

بیا چون ما شو ای مه رو نه نعمت جو نه دولت جو

□

رخ خوبان این جهان همه ابرست و تو مهی

□

گفتی ز خود فنا شو تا محرم من آیی

□

یافتمی به روز و شب از لب لعل تو رطب

□

ور این فساد ز من دست باز دار و برو

□

جان باختن آسانست اندر نظرت لیکن

□

گل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید

□

نه چشم تنگ خسیسم ولیک ره تنگ است

□

در بزمگاه وحدت یابی هر آنچ خواهی

□

مست گشتی و شیرگیر شدی

□

چون کشته شوی در او بمانی

□

نی این شب تیره دید روشن

□

طاهری، گوهر نژادی، از نژاد طاهری

□

بهر چه امر کنی آمری و من مامور

□

در گرمی وصال تمامم بسوختی

□

کی بود آب که دارد به لطافت صفت او

□

غیر شرابی چو زر ای صنم سیمبر

□

شو گوش خرد برکش، چون طفل دبستانی

□

آتش ز آهن آمد و زو گشت آهن آب

□

جور بین، کز دست دوران دم به دم

□

ضرابوار شاخ گل زرد هر شبی

□

آنان که شب آرام نگیرند ز فکرت

□

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال

□

در دوغ او افتاده‌ای خود تو ز عشقش زاده‌ای

□

باده دهی مست کنی جمله حریفان مرا

□

اگر تو گریزی ز ما، سابقی

□

ای دل مرا در نیم شب دادی ز دانایی خبر

□

دل بیمار من بیند نپرسد

□

گر با تو بردباری چندین نکردمی من

□

گر شمع چراغ دل من بر نفروزد

□

پرورده‌ی تفتنده‌ی بیابان تمنا

□

گر چه دزدان خصم روز روشنند

□

جهان جان که هر جزوش جهان است

□

لطف گل، خار را تو می‌بخشی

□

تا چند درین وادی بر جان و دلم لرزم

□

کارم، که چو زلف توست در هم

□

در دامن کوه، کبک شبگیران

□

حدیث صبر من از روی تو همان مثلست

□

صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت

□

برو دامان خاقان گیر محکم

□

چگونه بسته بگشاید چو دشمن دار مفتاحی

□

فحب الذی نرتجی دیننا

□

غفلت هر دلبری از رخ خود رحمتست

□

هیچ ذکری نگفته بی‌غفلت

□

مرا این سخن بود نادلپذیر

□

یوسف مصری گر از زندانیان پرسد خبر

□

دست مخمورانه‌ای از ناز بردوشم فکند

□

من غرقه شدم در زر تو سجده کنان ای سر

□

از عالم نه جای ندا کرد عشق تو

□

شیر بیشه میان زنجیرست

□

شرمت ناید که چون کبوتر

□

بنالم بلبل‌آسا چون نیابم

□

به ار خون جگر باشد به جامم

□

بسیار کس شدند اسیر کمند عشق

□

اسیر عشق شدن چاره خلاص من است

□

این‌ها همه سهل است اگر مرغ ضمیرت

□

از ذوق چو عوری تو هر لحظه بشوری تو

□

اولا هر چه خاک و خاکی بود

□

بیاوردیم درها ارمغانی

□

دل اگر در میانه گم نشدی

□

نه امید آن کایچ بهتر شوی تو

□

شمع را زان زبان برند که او

□

آن پر خلاف وعده مرا بهر قتل نیز

□

خلقی که خواهند آمدن از نسل آدم بعد از این

□

بیامد جان که عذر عشق خواهد

□

نکته‌ی چون جان شنوم من ز چنگ

□

قعر این دریا جزین دریا نیافت

□

هان! تا ننهی پای درین راه ببازی

□

یکی چون عاشق بیدل، دوم چون جعد معشوقه

□

سهل بود آن که به شمشیر عتابم می‌کشت

□

گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

□

ولیک من چو دفم چون زنی تو کف بر من

□

تو گویی جان من لعل است مگر نبود بدین لعلی

□

ای دل آن شاه سوی بی‌سویی است

□

بی‌کار بود سازش سازش نبود نازش

□

حال من زلفت پریشان می‌کند

□

زهره شاگردی آن شانه و زلف تو کند

□

تیره می‌گردد سحرگه دیده‌ی سیارگان

□

باد یارب در امان از درد بی‌درمان عشق

□

بس سینه‌ها را خست او بس خواب‌ها را بست او

□

ره چیست میان ما جز نقص عیان ما

□

زهی حسن خدایانه، چراغ و شمع هر خانه

□

تنگدل مرغم گرم بر باب‌زن کردی فلک

□

گر باخبری ازو نشان چیست؟

□

دیر خواب و زود خیز و تیز سیر و دور بین

□

عشق را پیشانیی باید چو میخ

□

نه هر کو نقش نظمی زد کلامش دلپذیر افتد

□

ای شاهد بی‌نقصان وی روح ز تو رقصان

□

قد کفر الذی اتی من مثل لوجهه

□

گر نبدی غیرت آن آفتاب

□

مکن اشارت سوی دلم که دل آن نیست

□

یار در کارم ار نظر کردی

□

نازی تو کنی برما، وز ما نکشی نازی

□

نوش داروئی از آن لب که روان زنده ازوست

□

صبا عبیرفشان گشت ساقیا برخیز

□

مگر غول بیابانی ره مدین نمی‌دانی

□

میان عارف و معروف این دل

□

نه بازی که صیاد شاهان شوی

□

وای بر حال کسی کو بر مجاز

□

ما، اگر بر مراد او سازیم

□

هین رخت فروگیر و بخوابان شتران را

□

باران به بساط اول این سال ببارید

□

بس که در پرده چنگ گفت سخن

□

بس کن از اندیشه بس کو گودت هر نفس

□

چون هر سحر خیالش بر عاشقان بتازد

□

دیوانه و سرمستم، هم جام تن اشکستم

□

گوهر چشم و دل رسول حقست

□

آتش هجر تو پنهان جگرم می‌سوزد

□

از یار مکن افغان بی‌جور نیامد عشق

□

شد مدتی که دیده اختر شمار من

□

قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن

□

دل را گره گشای نسیم وصال توست

□

آه که در فراق او هر قدمی است آتشی

□

از راحت و دردش نکشم خویش، و ندزدم

□

دل یاد کند فضایل او

□

خوان این مجلس جهان آرای

□

چو اندیشه به جاسوسی اسرار

□

دل شوریده ما عالم اندیشه ماست

□

آه و فریاد که از چشم حسود مه چرخ

□

عاشقان تو را مسلم شد

□

ز دور استاده جانم در تماشا

□

تشبثنا باذیال کرام

□

بیار باده لعلی که در معادن روح

□

چون لب و دندان دلدارم بدید

□

هر چه که می‌دهی بده بی‌خبر آن کسی که او

□

ساقی بده آن می که دل لاله‌ی سیراب

□

بده تا به رویت گشایند باز

□

برجای بماند عقل پرفعل

□

بشنو این خطاب را ساخته شو جواب را

□

وصل همچون جبرئیل و هجر چون خناس شد

□

هر که از تو کشیده مویی سر

□

گرچه دودش بر نمی‌آید ز سوز عشق تو

□

بگذشتم بر دیری پیش آمد قسیسی

□

شور غم عشقش چنین حیفست پنهان داشتن

□

بنفشه طره مفتول خود گره می‌زد

□

از جان چرا گریزیم جان است جان سپردن

□

چنین مرگی که مردم زنده گردم

□

اینها همه بگذشت بیا، ای شه خوبان

□

جمله جهان پرست غم در پی منصب و درم

□

زینت تو ز دست غیری نیست

□

گشادی چشم و گوش خاکیان را

□

می پرستی که بود بیخبر از جام الست

□

بود چون رای تو آزار من از بهر رقیب

□

چون نماز و روزه‌ات مقبول شد

□

شه من گفت کاین مجنون بجز زنجیر زلف من

□

جان را ز تو بیچارگی، بیچارگی یکبارگی

□

عکس رای سماک پیرایش

□

روی در روی تو آرند همه

□

گر نیک و بد نزد خدا یک سان بدی در ابتلا

□

دل نماند بعد از این با کس که گر خود آهنست

□

صبا کجاست که این جان خون گرفته چو گل

□

ای دوست دعا وظیفه بنده‌ست

□

تسبیح بینداخت و ز سالوس بپرداخت

□

نالهای دل و جان را جز تو محرم نیست

□

با عشق در این پستی کردم طرب و مستی

□

عوانان اندرو گویی سگانند

□

چون رزم نمی‌سازی چون چست نمی‌تازی

□

بقاف بقا آشیان کن چو عنقا

□

شهری ز آشنایان پر بود ای یگانه

□

نیست مرا ز جسم و جان در ره عشق تو نشان

□

هوای خویشتن را سر بریدی

□

برتر آید ز جان ملک و ملک

□

ز عشق خوبرویان همچو عطار

□

بر سر کویت چه خوش باشد به بوی وصل تو

□

چو جان بالغان لوحی است محفوظ

□

راضی شدم به یک نظر اکنون که وصل نیست

□

یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جبین

□

ز حلم او جهان گستاخ گشته

□

از بستانش سر خر است این تن

□

برخیز که تا خیزیم، با دوست درآمیزیم

□

سوی تو جان چو بشتابد دهش شمعی که ره یابد

□

گرچه برانی از برم باز نگردم از درت

□

عشقوا لرأیه ربهم و تعلقوا

□

ما دگر در دهن خلق فتادیم ولیک

□

در وفای خود و بدعهدی من گرچه رقیب

□

آسمان جاهی که او شد فرش تو

□

خنده کنم تو گوییم چون سر پخته خنده زن

□

کم عانق روحه و روحی

□

بود معن عرب و سیف یمن

□

طره‌ی طرار تو کرد آن چه کرد

□

ای رهزن بی‌خویشان ای مخزن درویشان

□

معلوم شد این حدیث شیرین

□

مکارم تو به آفاق می‌برد شاعر

□

پر کن تو یکی رطل ز می‌های خدایی

□

ای دل بزن انگشتک بی‌زحمت لی و لک

□

بی‌آتش عشق دانک دودی

□

جهان گوید که بازآ ای بهاران

□

یک جرعه ز جام لب او می‌زده‌ای یافت

□

آن ماهی چه خورده‌ست که او لقمه ما شد

□

بهر دیار که محمل رود ز چشم منش

□

سیه چشمی برو افسون و مست اکنون محال است این

□

جهان گم گشت و ماهت آشکارا

□

چون گلشکر من و او در همدگر سرشته

□

ز لطیفی تو، گر شکر ترا

□

گرچه بسی گرم تر از آتشم

□

تات در بوته‌زار بگدازد

□

دست دل خویش را دیدم در خمره‌ای

□

دردت بکشم که درد داروست

□

نظر پاک تواند رخ جانان دیدن

□

دل گفت به زیر لب من جان نبرم از وی

□

برخیز و بیا دبدبه عمر ابد بین

□

یا که ز جنات نسیمی رسید

□

گه نشاط انگیز همچون گلشنش

□

گر زهد تو نیست جمله تزویر

□

ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما

□

هر کس که سرو گفت قدت را براستی

□

چشم بر چشم از رقیب محتشم‌پوشان که هست

□

اگر زخمی زنی از کین به قصد این دل مسکین

□

ز تو خنده همی پنهان کند او

□

ور جان ببری از دست غمش

□

چرخ آن دو قرص زرد و سپید اندر آستین

□

هر زمان بهر دل مجروح من

□

پشت فلک ز جست و جو گشته چو عاشقان دوتو

□

نسبت عاشق به غفلت می‌کنند

□

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین

□

به پیش این چنین دانای اسرار

□

ز رشکت دوست خون دوست ریزد

□

اول بکاشت دانه و آخر درخت شد

□

روح موقوف اشارت می بنالد هر دمی

□

تا چند خوری، دلا، غم جان؟

□

ولیک اسرار خود با تو نگویند

□

می زنندش نتواند که ننالد نفسی

□

ز سیلب اجل هرگز نیامد بر بنای جان

□

اخشوشن بالبلا و ارضی

□

عصای عشق از خارا کند چشمه روان ما را

□

جز به کنج عدم نیاسایی

□

چرا دست آلایی آخر به خونم

□

فرو شد روز من بی‌مهر رویش

□

ای عقل شده مهتر ای گشته دلت مرمر

□

عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند

□

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد

□

آن کس که منم خاک در او

□

بر سر خرپشته من بانگ زن ای کشته من

□

ماهی جان ما که پیچانست

□

آن دم بنگر مبین تو آدم

□

جان من از لب تو مانا که یافت ذوقی

□

جاوید شود عمر بدین کاس صبوحی

□

چشم بد را نفس صبحدم از غایت مهر

□

از دل جن و بشر شعله‌ی غیرت سر زد

□

خود را هم خویش سجده کرده

□

معکوس شنو گر نبدی گوش دل تو

□

ما ز دستان او ز دست شدیم

□

طعنه‌ی بیمار پرس صعب‌تر از تب

□

یوسف گم شده‌ی ما را بین

□

اسرار آن گنج جهان با تو بگویم در نهان

□

به هرزه در سر او روزگار کردم و او

□

صبا گر چاره داری وقت وقت است

□

جانی که برفروزد در عشق تو بسوزد

□

ای طالب خوش جمله من راست کنم جمله

□

ز نخلی بزایید خرما و گفت

□

آخر تو به گفت خویش بنگر

□

همه زان خودی، جانا، از آن با کس نپردازی

□

تو زر سرخ می‌گویش که او زرد است و رنجوری

□

تو آن خجسته همای بلند پروازی

□

امید که از شاخ وصالت نخورد بر

□

چون آینه آن سینه شان آن سینه بی‌کینه شان

□

جان نیز داند جفت خود وز غیب داند نیک و بد

□

سلطان خیل مایی، لیلی لیل مایی

□

گر کرد مرا زلف تو با خاک برابر

□

در بند امید، ای دل، بگشای دو دیده

□

اکنون ز تن گریان جانا شده‌ای عریان

□

هم بدهد دور روزگار مرادت

□

من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی

□

به روز و شب چو زمین رو بر آسمان دارم

□

جان به مثال ذره‌ها رقص کنان در آفتاب

□

بدرون بر فلکیم و به بدن زیر زمین

□

تلوین این رخسار بین در عشق بی‌تلوین شهی

□

چه خوش بود که زمانی نظر کنی به دل من؟

□

عاشق باشد کمان خاص بتی همچو تیر

□

باید که هر کو بیمار باشد

□

می‌شود صیاد پنهان می‌کند آن گاه صید

□

دلی که هیچ نگرید به پیش دلبر جو

□

چون دعوی کری کردم جواب و عذر چون گویم

□

کم خور ازین پاچه‌ی گاو، ای ملک

□

ز آن میی کاتش زند در خوانچه‌ی زرین چرخ

□

درین امید عمرم رفت کاخر:

□

بسوز از حسن ای خاقان تو نام و ننگ مشتاقان

□

رحمی بکن زان پیشتر کاید جهان بر من به سر

□

من چو گویم که قدح نوش و لب ساقی بوس

□

سیمبر خواهیم و زیبا همچو خویش

□

چه صورت‌هاست مر بی‌صورتان را

□

یار سبک روح! به وقت گریز

□

هر دانه که چیدیم هله دام بلا بود

□

گم شد آخر دل ما، بر در تو آمده‌ایم

□

خوری سوگند که فردا بیایم

□

بتیغ هجر زدن عاشقان مسکین را

□

بر دل ما صد خدنگ آمد ز دستش بی‌دریغ

□

به غیر عشق هر صورت که آن سر برزند از دل

□

گفت پیمبر به حق کدمی است کان زر

□

لا تاخذ فلکا حق اذا فارقه

□

چون نظر بر روی آن دلبر فتاد

□

ور سرو نه قامت تو دیده است

□

باشد ز توام مفخر فارغ شدم از دلبر

□

قل لمن یبغی فرارا منه هل لی سلوه

□

بدین شکسته بیت الحزن که می‌آرد

□

برگ می‌لرزد و بر شاخ دلم می‌لرزد

□

براندازد نقابی را نماید آفتابی را

□

ای دل اندر اصول وصل گریز

□

تنها شدم راکد شدم بفسردم و جامد شدم

□

گر نبودی کمر، میانت را

□

دل سنگین چو یابد تاب آن چشم

□

برون ز شکر شیرین سخن مگوی که فرهاد

□

راز دلم ز پرده سراسر برون فتاد

□

قمررویان گردونی بدیده عکس رخسارش

□

چون آینه است عالم نقش کمال عشق است

□

آن روز که هر باغ بسوزد ز خزانها

□

جایی که زلف جانان دعوی کند به کفر

□

بتی کز حسن در عالم نمی‌گنجد عجب دارم

□

بربند در خانه منمای به بیگانه

□

ز آسمان آغاز کارم سخت شیرین می‌نمود

□

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت

□

از حسن پری زاده صد بی‌دل و دل داده

□

با خالق آرام تو آرام گرفتی

□

در آن منزل چه طاعت پای دارد؟!

□

به دل گویم که چون مردان صبوری کن دلم گوید

□

زان چنین ماندیم اندر ششدر هجرت، که ما

□

ای روح چو طاووس بیفشان تو پر عقل

□

بتلخی ار چه بشد خسرو از جهان او را

□

جان هر قدر که بایدت ای دل قبول کن

□

جامی است به دستش که سرانجام فقیر است

□

گفتم مها در ما نگر در چشم چون دریا نگر

□

بگشای رهم که تا سبکتر

□

ندهد مه و مهر نور هرگز

□

در عمر اگر یک دم خواهی که دهی دادم

□

کی درخور لیلی بود آن کس کز او مجنون شود

□

پیش دانگانه همه سر چشم چون سوزن مشو

□

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار

□

این قفص پرنگار پرده مرغ دل است

□

چه لاله است و گل و ریحان از آن خون رسته در بستان

□

زهر آمد آن شکر، که او داد

□

نحس گوید تو را که بدلنی

□

از من مسکین به هر جرمی مرنج

□

ز بحر غم به کناری رسم عجب روزی

□

آنکه بیرون ازو طبیب نداریم

□

خواهم نوشتن نامه‌ای اما نمی‌دانم چسان

□

افروخت بهار چون گل سرخ

□

جمله تو باشی آن زمان دل شده باشد از میان

□

مشتری درفروخت آن مه را

□

صف صف از مرغان نشاندن جفت جفت

□

از پی صید دل چه دام نهم؟

□

از سر کوه این جهان سیل تویی روان روان

□

دگر به هر چه تو گویی مخالفت نکنم

□

بازآی که بی روی تو ای شمع دل افروز

□

مستجاب آمد دعای عاشقان

□

ای خواجه نظاره گر تا چند باشد این نظر

□

دلم از جا رود چو گویم او

□

چو از او در تک و تابم ز پیش سخت شتابم

□

به کدام مذهب این این به کدام ملت است این؟

□

تو مسکینی در این ظاهر درونت نفس بس قاهر

□

در کوکبه‌ات خیل وحشم چیست مخائل

□

گهی به صفحه‌ی رو زلف می‌نهی که بپوشد

□

سلیمانا سوی بلقیس بگذر

□

اخگر شده دل در آتش رویش

□

دل را کباب کردی، خون را شراب کردی

□

جمع تو بار گنه باشد و دیوان سیاه

□

جز نقش نگار هر چه بینی

□

مرا یک کدیه گرمی بیاموز

□

یا چو دیدارم نمودی دل نبایستی شکست

□

زمانه هیچ نبخشد که بازنستاند

□

چو هستی را همی‌روبی سر هر نفس می‌کوبی

□

زان حب کم از حبه آیی بر آن قبه

□

مگو نام فردا اگر صوفیی

□

در آن گل‌های رخسارش همی‌غلطید روزی دل

□

تو را، چنان که تویی، تا کسیت نشناسد

□

دو چشم زشت رویان را لباس زشت می‌باید

□

کجا سفینه‌ی صبرم ازین میان بدر افتد

□

پشت امید به دیوار وفای تو که داد

□

به دهان تو چنین تیغ نهاده‌ست نهنده

□

یکی کف خاک بستان شد یکی کف خاک بستانبان

□

نه به اختیار باشد غم عشق خوب‌رویان

□

هرگز کس از کیان ره کعبه نرفته بود

□

منم آفتاب از دل، که ز سنگ لعل سازم

□

می وام کند ایمان صد دیده به دیدارش

□

من دعا گویم اگر تو همه دشنام دهی

□

نرگس همه شیوه‌های مستی

□

بر شاه خوبرویان واجب وفا نباشد

□

مسلمانان مسلمانان شما دل‌ها نگهدارید

□

همه گل خواره‌اند این طفلان

□

چو دست او رسن باشد که دست چاهیان گیرد

□

بیار ساقی، از آن می، که ساغر او را

□

به پیش دیده دو عالم چو دانه پیش خروس

□

بت عنبرین کمندم بدو حاجب کمانکش

□

هیچت ای چشم سیه روی ازو سیری نیست

□

یا سحرا منورا لیس عقیبه دجی

□

سرشته وصل یزدان کوه طور است

□

چو ز خود برفت ساقی، بدهد قدح گزافی

□

غم من خور که غم بخورد مرا

□

چند گویی کو جفا تا کی کند؟

□

فراری نیست خوبان را ز عرضه کردن سیما

□

آشنایان را جراحت مرهمست

□

جانا کدام سنگ‌دل بی‌کفایتیست

□

اولش جز به سوی خویش مکش

□

چهره فقر را فدا فقر منزه از ردا

□

پس بزم رسول آمد بی‌ساغر و بی‌جام

□

سر غصه بکوبیم غم از خانه بروبیم

□

یوسف گم شده را گرچه نیابم به جهان

□

در چرخ درآوردم نه گنبد نیلی را

□

هر لحظه ترا با دگران گفت و شنیدی

□

به انگیز رقیبان محتشم را داد دشنامی

□

ای یوسف از بالای چه بر آب چه زد عکس تو

□

گل عقل غارت می‌کند نسرین اشارت می‌کند

□

جامه‌ی این جسم، غلامانه بود

□

گیرم‌نه‌ای چون آب نرم، آتش مباش از جوش گرم

□

دین و دل و هوش من هر سه به تاراج برد

□

در آن رگ‌ها تو همچون خون نهانی

□

گر مرا هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبی

□

صالح و طالح متاع خویش نمودند

□

ای شوق هر دماغ سر عاشقان بخار

□

ز مستی تجلی گر سر هر کوه را بودی

□

خاتم هر ملک و ممالک توی

□

هم ظریفی هم حریفی هم چراغی هم شراب

□

چون به سر کوی تو نیست تنم را مقام

□

مست شدم مست ولی اندککی باخبرم

□

در تو زمره‌ی ارباب شوق را منزل

□

روز و شب مهر تو می‌ورزم و این راز نهان

□

جمله جان شو ار کسی پرسد تو را

□

به گوشه چادر غم دست درزن

□

هیچ کس با صد بصیرت ذره‌ی نشناسدش

□

در پی شمع شریعت شب و روز

□

از غمزه‌ی خونریزت هرجای شبیخون است

□

دریدی پرده‌ها از عشق و آشوبی درافتادی

□

بازار حسن جمله خوبان شکسته‌ای

□

گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان

□

خود را چو کمر کردم باشد به میان آیی

□

بازرسید آیتی از طرف عنایتی

□

عمرک یا عمر و تولی، زادک یا زید تجلی

□

اگر دریا شود آتش بنوشیم

□

بر لب خود بوسه ده، آنگه ببین

□

که آب لطف آن دلبر گرفته قاف تا قاف است

□

حلال زاده نیم گر بروی شاهد ما

□

حزم کزدم ز پذیرفتن تکلیف نخست

□

در پرده مباش ای چو دیده

□

گر استفراغ می‌خواهی از آن طزغوی گندیده

□

گویند مردگان که: « چه غمهای بیهده

□

زان زلف هاروتی‌نشان لرزان ترم از زهره دان

□

گر بخواهی کرد تیمار دلم

□

جان را چو بررویید پر شد بیضه تن را شکست

□

بر سر خوان لبت دست چو من درویشی

□

من ایستاده تا کنمش جان فدا چو شمع

□

اگر بدزدم من ز آفتاب ننگی نیست

□

سجاده آتشین کن تا سجده صاف گردد

□

تبریز اشفعی لی بشفاعة الی من

□

گر بپرسندت حکایت کن که من بر جام لعل

□

چون کمان ابروان پر زه کند

□

آن دلبر سروین قد در قصد کسی باشد

□

بی مهر دل سوخته را نور نباشد

□

تیغی که آسمانش از فیض خود دهد آب

□

طوطی قند و شکرم غیر شکر می نخورم

□

ز خود پنهان شدی سر درکشیدی

□

بخارستان پا بر جای بنگر

□

چون قصد به جان من کند چشمش

□

همه شادی و عشرت باشد، ای دوست

□

گردان شده بین چرخ که صد ماه در او هست

□

فرمان برمت به هر چه گویی

□

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست

□

پنج و شش است امشب مهره قمار

□

وصلش به میان آید از لطف و کرم لیکن

□

در سفر ای شاه سبک روح من

□

اگر در خرقه زاهد درآید

□

آه! که در طالعم باز پراکندگی است

□

ای سر الله الصمد ای بازگشت نیک و بد

□

چو شمعی فروزنده شمعی بپیشش

□

یا مپرس احوال من جائیکه باشد مدعی

□

گربه جان عطسه شیر ازل

□

راه تو چون فنا بود خصم تو را کجا بود

□

مغز بری در غم؟! نغزی ببر

□

ترسم از قهر ناخدا ترسان

□

لوای عشق برافراختی چنان در دل

□

نهاده بر سرش افسار سودا

□

توفیق عشق روی تو گنجیست تا که یافت

□

اگر چه موی میانت به چون منی نرسد

□

دل قوی دار چو دلبر خواهی

□

چو از مخدوم شمس الدین زدی لطفی به روی دل

□

دور قمر درگذشت، زهرء زهرا رسید

□

باقیش بگو تو هم زیرا که ز بحر توست

□

همه جهان به تو می‌بینم و عجب نبود

□

هر چند از این سوی تو را خلق ندانند

□

ای آب رخم برده از آن لعل چو آتش

□

با وجود رستگاری در صف زنهاریان

□

چون رفت خزان و رو نهان کرد

□

مرا خوش خوی کن زیرا شرابی

□

بر سر خشکی چو ثقیلان مران

□

گفتم که منم ای جان در پرده مسیحایی

□

در بستاتین بی‌نهایت او

□

مجلس خاص بایدم گر چه بود سوی عدم

□

در سحر همچون ساحری سنگین دل و سیمین‌بری

□

آن که پرنقش زد این دایره مینایی

□

بپیما آن شرابی را که بویش

□

نیاز آتش است آن میل تنها

□

چون دید ما را مست تو یارا

□

آه ز نفس فضول آه ز ضعف عقول

□

گوشتی لاغر است و چندین سگ

□

به دربان گفته‌ای مگذار ما را

□

دمبدم مردمک دیده دهد جلابم

□

به جرمی کاش پیشش متهم گردم که هر ساعت

□

عشق و نشاط گستری با می و رطل ساغری

□

ای دل بازشکل من جانب دست عشق او

□

خلوت ز ما گزیدی آیینه‌ی خریدی

□

من به صفت کدخدای حجره‌ی رازم

□

تا جز رخ او هیچ کسی هیچ نبیند

□

خورشید گوید سنگ را زان تافتم بر سنگ تو

□

بوسه‌ای زان دهن تنگ بده یا بفروش

□

مرغ سان از قفس خاک هوایی گشتم

□

حدیث عشق هم از عشقباز باید جست

□

از بس که نوح عشقت چون نوح نوحه دارد

□

اطلب لباب دینک واترک قشوره

□

ما چند صنم پیش محمد بشکستیم

□

روشن نشد این خانه‌ی تاریک دل ما

□

با ما تو یکی کن سر زیرا سر وقت است

□

نسیم باغ جنت چون عذارش

□

منم کایام چون گشت از کمان کین خدنگ افکن

□

ز چیی عاشق نانی بنگر تازه جهانی

□

هر نیکوی که تن کند از لطف داد جان بود

□

تا یکی گو نشد اگر چه زرست

□

خطت که آفتاب رخت را روان بود

□

چو روزی من از وصلش همه تیمار و غم باشد

□

چونک از او دفع شوم گوشگکی سر بنهم

□

گو رمقی بیش نماند از ضعیف

□

خنده و گریه عشاق ز جایی دگر است

□

به کسی نظر ندارد بجز آینه بت من

□

می‌جنب تو بر خویش و همی‌خور تو از این خون

□

چه حیله سازم ای ساقی؟! چه حیله؟!

□

غبار جان بود و می‌رسد دگر جانی

□

دست در گردن نشاط آورد

□

روپوش کند او هم با محرم و نامحرم

□

برخیزم و بنشانم در مجلس اصحابش

□

دل خسته من گرش همتی هست

□

رو سوی بحری کز او هر نفسی موج موج

□

برآر از خاک جانی را ببین جان آسمانی را

□

ظلمت و نور از تو تحیر درند

□

مهر شرف به صفه‌ی شاه اخستان رسید

□

ولی چون دیده‌ی منکر نبیند دیده‌ی باطن

□

بیا ای جان ما را زندگانی

□

من تن به قضای عشق دادم

□

از روان بخشی عیسی نزنم دم هرگز

□

چون خرد نیک پی در چله شد پیش وی

□

ای خواجه این خانه چون شمع در این خانه

□

امروز مستم مجنون پرستم

□

چو از دستش خورم باده منم آزاد و آزاده

□

ترسا به چه‌ای رعنا، از منطق روح‌افزا

□

چو با دل یار غاری تو چراغ چار یاری تو

□

چو از جانانه جانم دردمندست

□

زهم ببر ز من ای همزبان که من بی او

□

ور تو ای استاسرا متهم داری مرا

□

آنک میان مردمان شهره شد و حدیث شد

□

هر زمان گلشنی همی‌سوزم

□

گفتی که اگر خواهی تا عهد کنم با تو

□

تا مهر گیاهی ز گل تیره برآید

□

زان گرم نگشته‌ای ز خورشید

□

ذکر سودای زلیخا پیش یوسف کرده‌اند

□

حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود

□

من نظر کردم به جان ساده بی‌رنگ خویش

□

بگیر ای چرخ پیر چنبری پشت

□

سیر ببینیم رخ همدگر

□

من شاخ ترم اما بی‌باد کجا رقصم

□

تا چه بد کردم؟ که بد شد حال من

□

بگو به مور بهار است و دست و پا داری

□

ای جان من جهان لطافت توئی ولیک

□

چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت

□

یا سیدتی هاتی من قهوه کاساتی

□

می چو دود بر این سرم بسکلد از تو لنگرم

□

ره نمایان که به فن راه‌زنان فرح‌اند

□

منعما پیش کیقباد دوم

□

خوش مجلسی است: درد ندیم و دریغ یار

□

تو باخویشی به بی‌خویشان مپیچ ای خصم درویشان

□

اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

□

دلا منال ز بیداد و جور یار که یار

□

جگرها را ز نغمه آب دادند

□

اگر حاسد دو پایت را ببوسد

□

ای خسروان درویش تو سرها نهاده پیش تو

□

چون خانه هر ممن از عشق تو ویران شد

□

چو دوستان را بر تخت وصل بنشانی

□

از لطف تو از عقرب صد شیر بجوشیده

□

عاقبت از شکرت شور بر آرم روزی

□

چون محتشم نبوده به گرد درت دوان

□

ز انبار تهی گردد پر گردد پیمانه

□

گفتی که تو را یارا در غار نمی‌بینم

□

الشمس فی ضحاها و القلب قد یراها

□

چو عزم زهد کردم، کفر دیدم

□

هر چه آن کس در جهان با کس نکرد

□

دیده ندیده خود را و اکنون ز آینه تو

□

نکند میل دل من به تماشای چمن

□

شکل هلال هر سر مه می‌دهد نشان

□

لعل لب او که دور از لب و دندان تو

□

تلخ است فراق تو دوری ز وثاق تو

□

برد عشقت از دلم، زاهدی ایم هو کی

□

دیدم گشاد داد او وان جود و آن ایجاد او

□

در دلم بنگر، که از یاد رخت

□

همی‌جویم به دو عالم مثالی تا تو را گویم

□

آب چشم و رنگ روی ما ندارد قیمتی

□

حشمت من محتشم این بس که در اقلیم فقر

□

اندر قفای عاشق هر سو که خصم بینی

□

بیزارم از آن گوش که آواز نیاشنود

□

اتخذالحرص هنا مسکنا

□

تا تو بیمار نفاقی به درست

□

چند گویند مرا: صبر کن از لشکر غم؟

□

تا خوش بخوریم و خوش بخسبیم

□

بیایمت که ببینم کدام زهره و یارا

□

بی دلی در همه احوال خدا با او بود

□

مرا چو مست کشانی به سنگ و آهن خویش

□

تویی فرزند جان کار تو عشق است

□

مشتریان جمله یکی مشتریست

□

می‌خروشم لیکن از مستی عشق

□

شب و روز آتش سودای عشقش

□

او آب زندگانی می‌داد رایگانی

□

چون پرتو خورشید رخت بر قمر افتد

□

من خسته چون ز حیرت ندرم چو گل گریبان

□

صنما ببین خزان را بنگر برهنگان را

□

مرا گفتی تو مغفوری قبول قبله نوری

□

هرجا وفاست حاصل، و هرجا که بوالوفاست

□

چو ز زلف خود شکنجی به میان ما فکندی

□

توسن دولت، که بودی رام من

□

مستان ازل در عدم و محو چریدند

□

بی تو گر در جنتم ناخوش شراب سلسبیل

□

در مقامی که به یاد لب او می نوشند

□

هر چه که در نظر بود بسته بود عمارتش

□

عشقت می بی‌چون دهد در می همه افیون نهد

□

اندر خور روی صنم، کو لوح تا نقشی کنم؟!

□

چشم پر از خواب بود گفتم شاها شبست

□

بدان خوشم که مرا جان به لب رسید، آری

□

خمش کردم ولی بهر خدا را

□

باش تا هر نفس از نکهت انفاس نسیم

□

صد زبان گر با شدم چون بید گویم شکر تو

□

گفت به خنده که برو شکر کن

□

اگر آواز سرهنگان نبودی

□

همه پادشاهان، شکاری بجویند

□

کس ندیده است نمد زینش خشک

□

بر بوی وصلت، ای جان، دل بر در تو مانده است

□

طبل فراق می‌زنی نای عراق می‌زنی

□

پای بر دیده سعدی نه اگر بخرامی

□

گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان

□

کلاه لطف خود با تارک من

□

گه غصه و گه شادی دور است ز آزادی

□

نال فادی کأسه عظمه و بأسه

□

آن می بیار ای خوبرو کاشکوفه‌اش حکمت بود

□

بر من خسته، که رنجور توام

□

جمال گلستان آن کس برآراست

□

مهی که منزل او در میان جان منست

□

خردسالی را گرفتارم که در آداب حسن

□

گفتم والله که نی هیچ مساز این بنا

□

امروز سماع ما چون دل سبکی دارد

□

گر نشکستی دل دربان راز

□

عمری ز عرش و فرش طلب کردی این حدیث

□

چون عشق در دل آمد، آنجا خرد نیامد

□

ای خوی تو چون آب جو داده زمین را رنگ و بو

□

عشق پوشیده بود و صبر نماند

□

گل از خلوت به باغ آورد مسند

□

ولوله در خانقاه افتاد دوش

□

چرا شاید که با چون من گدایی

□

خیالی هست چون خورشید روشن

□

چون رخ آفتاب شد دور ز دیده زمین

□

اگر جمله جهانم خصم گردند

□

خرمن گل گشت جهان از رخت ای سرو روان

□

دانی که چیست قطره باران نوبهار

□

سر ازل ز پیر مغان گوش کن که آن

□

در این بازار طراران زاهدشکل بسیارند

□

تو خواهم کز نکوکاری سبو را نیک پر داری

□

عمر ضایع مکن، که عمر گذشت

□

به توکل زیم اکنون به کسب

□

فتاده چون بود در دام صیدی؟

□

گویند بخوان یاسین تا عشق شود تسکین

□

عمر منست زلف تو بو که دراز بینمش

□

قد تو تا بشد از جویبار دیده من

□

ای آنک ز یک برقی از حسن جمال خود

□

رخ چو کعبه نما شاه شمس تبریزی

□

هان ای صفورا بشکن سبو را

□

از باب فرج دوری و از باب فرادیس

□

کجایی، ساقیا، جامی به من ده

□

کجا بردارم این لب از تو ای خاک

□

ز بوستان نعیمم گزیر هست ولیک

□

حسن را این همه بر آتش رخساره‌ی او

□

بیا بگو چه کنی گر ز خوابناکی خویش

□

گر بیخ دلت نیست در آن آب حیاتش

□

ذاالحال حوالینا و انشق به عینا

□

پس دل خود همچو مستان خراب

□

این خود همه هست، بر در او

□

چو شیر اسکست جان زنجیرها را

□

میل ندارم به باغ انس نگیرم به سرو

□

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم

□

آن بیذقی که شاه شده‌ست از رخ خوشت

□

پیاپی باده می‌دادی به صد لطف و به صد شادی

□

درین دفتر بسی رمزست موزون

□

در دل ره برده‌اند ایشان به دلبر

□

اگر دیدی اشعار جان پرورش

□

بربند این دهان را بگشا دهان جان را

□

زآتش عشق تو آن سوز که در باطن ماست

□

رشته‌ی جان شد چنان باریک کاندر جسم زار

□

پدر و مادر و خویشان چو به خاکش بنهند

□

تا اول با خود نخروشید ربابی

□

کرم بریشم، اندیشه دارد

□

شب همانا نسر طائر خواهد افکندن که هست

□

لطف فرمود و فرستاد یکی درج گهر

□

چونک شوی تو مست او باده خوری ز دست او

□

این حدیث از سر دردیست که من می‌گویم

□

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح

□

گفت نرگس که ز من پرس او را

□

این جمله جفا کردی اما چو نمودی رو

□

ماالعشق یا معنا یشرک انا و انا

□

ز تقدیر همه خلق کر و کور شدستند

□

ناخورده دلم شراب وصلت

□

گر در غم و در رنجم در پوست نمی‌گنجم

□

هر سری لایق سودای تو نبود لیکن

□

ناله از ضعف تنم گر برنیاید گو میا

□

گرد او را پاسبانی درنیافت

□

چه هشیاری برادر هی ببین دریای پر از می

□

صلا زد نادی دولت که عالم گشت چون جنت

□

گر مرا در دوستی تو ز چشم

□

چند باشد بی‌دلی در آرزوی روی تو؟

□

ولیک آن را نهان کردی ز آهن

□

بیا که بر سر کویت بساط چهره ماست

□

ساقیا عشرت امروز به فردا مفکن

□

بهل می را به میخواران بهل تب را به غمخواران

□

کلاه پاسبانانه قبای پاسبانانه

□

کرده آماس ز استادن شب پای رسول

□

کی روید از این صحرا جز لقمه پرصفرا

□

آیا بود که بختم بیند به خواب مستی

□

طنبور دل برداشته لا عیش الا عیشنا

□

کسانی که روزی نگشتند اسیر

□

من دل ز توده‌ی ته گلخن نمی‌کنم

□

گفتا مخنث را گزد هم بکشدش زیر لگد

□

ز بانگ رعد آن دریا تو بنگر چون به جوش آید

□

پیری سوی من، آمد شاخ گلی به دست

□

پیش یکران ضمیرش عقل را

□

بیا، تا روی خوب تو ببینم

□

ز تاب روی تو ماها ز احسان‌های تو شاها

□

به خشم رفته ما را که می‌برد پیغام

□

ملک این مزرعه دانی که ثباتی ندهد

□

بسته لب تو برگشا چیست عقیق بی‌بها

□

پیش آی تو دریا را نظاره بکن ما را

□

ظل خدی مزعفرا کدرا

□

من دوش عجب چه خواب دیدم

□

چنین که من ز فراق تو بر سر آمده‌ام

□

آثار فلک‌ها را اجزای زمین کردی

□

گوئیا دایه‌ام از بهر غمت می‌پرورد

□

گرد از جمعیت دلها بر آرد بی‌درنگ

□

عالم از سرکشی آن مه سرگشته شدند

□

چو آفتاب جمالش بدیده‌ها درتافت

□

جذبه‌ی او داد عدم را وجود

□

بر سر میدان عشق در خم چوگان دوست

□

با من اگر نشینی برخیزم از سر جان

□

عنایت‌های تو جان را چو عقل عقل ما آمد

□

به خواب دوش چنان دیدمی که زلفینش

□

تو کز سرای طبیعت نمی‌روی بیرون

□

سی بیت دگر بخواست گفتن

□

به پیش خدمتش اندر سجودند

□

ز هر لعل لبی بوست رسیده

□

مهربانی کردن این باشد که بستم دست دزد

□

این نه مسجد که به هر لحظه درش، بگشایند

□

چه آسانی که از شادی ز عاشق هر سر مویی

□

در اشک و روی زردم سهلست اگر ببینی

□

ای خواب خوش که گمشده‌ای چند هر شبی

□

ضمیرت بس محل دارد قدم فوق زحل دارد

□

دلا گر چه نزاری تو مقیم کوی یاری تو

□

دست بر حرف بی‌دلی چه نهی

□

غم رسید از ترنج تازه تو را

□

نه مرد عشق تو بودم ازین طریق، که عقل

□

زهی مجلس زهی ساقی زهی مستان زهی باده

□

سعدیا خوشتر از حدیث تو نیست

□

صاحب دیوان ما گویی نمی‌داند حساب

□

و ارضعنی لبانا ترتضیه

□

هر لحظه نومید را خرمن دهم بی‌کشتنی

□

به صورت فریبی مرا روز و شب

□

عقل کمالی که او گردن شیران شکست

□

آن کس که ندیده روی خوبت

□

بگرفت دلم در غمت ای سرو جوان بخت

□

در راه وحدتش دو دلیلند مهر وماه

□

قد اگر این است و اندام این ور عنائی توراست

□

چو در صبر آیم بود صدر او

□

چو سایه می‌دود جان در پی تو

□

اگر عشقم درون آرام گیرد

□

ما چاره به کار خویش چون سازیم

□

ور از کوی فراموشان فراقش رخت بربندد

□

زبون طب افلاطون چه باشی

□

با همه رفتن زیبای تذرو اندر باغ

□

گو غنیمت شمار صحبت ما

□

دلا بی‌گاه شد بازآ به خانه

□

نه تو اجزای آبی را بدادی تابش جوهر

□

وانگه شررش وا اصل رود

□

کم سخن گوییم وگر گوییم کم کس پی برد

□

برید شوق من از خلعت صفات، مرا

□

خیز بیار باده‌ای مرکب هر پیاده‌ای

□

غمزه‌اش بین و دگر شوخی عبهر کم گوی

□

ای کنج دلها مهر تو در سینه‌ام روزنی

□

ببین که عالم دام است و آرزو دانه

□

هم همره و همدردی هم جمعی و هم فردی

□

هم شاه منی هم ماه منی

□

وگر رخصه یابد ز تو هست ممکن

□

گه گهی یاد کن به دشنامم

□

که جان او چنان صاف و لطیف آمد که جان‌ها را

□

وقتی امیر مملکت خویش بودمی

□

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

□

خون گشت نام کوه که نامش شده‌ست لعل

□

آخر چه باشد گر شبی از جان برآری یاربی

□

تو هرچه کنی داعی توم

□

تو به صفت سرو چمن من به صفت سایه تو

□

دل که سودای تو می‌پخت آرزویش خام ماند

□

بر کف نهاده آن را از بهر دلستان را

□

مرغ دل کز سر زلفت نشکیبد نفسی

□

نهال عشق که بود از سموم حادثه بی‌بر

□

ای زهره و مه زان شعله رو

□

مرا و خانه دل را چنان به یغما برد

□

چشم پیران کور کی بیند

□

پر گره دانست زلف تو که من

□

گرچه من دور مانده‌ام ز برت

□

دلم هر لحظه می‌پرد لباس صبر می‌درد

□

تا نه تصور کنی که بی تو صبوریم

□

علاج ضعف دل ما کرشمه ساقیست

□

از نیک و بد بریده وز دام‌ها پریده

□

بوی آن خون همی‌رسد به دماغ

□

بدایات نهایات لدیها

□

می‌نماید فسرده هر چیزم

□

ای بخت، بموی بر عراقی

□

جان بجهان و هم بجه سر بمکش سرک بنه

□

هر صبحدم از نکهت آن زلف سمن سای

□

به آن تکلم شیرین گهی که جان بخشی

□

در عوض آنک گزیدی رخم

□

در هر دو جهان است و نبوده‌ست و نباشد

□

هرکسی برات حفظ ما دارد در زه قبا

□

رای تو چون سپهر تو بر توست

□

نوای مطرب عشقش اگر در گوش جان آید

□

این دانش من گشته بر دانش تو پرده

□

سعدیا حال پراکنده گوی آن داند

□

گر چه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم کش

□

از پی هر گمره نیکو دلیل

□

همی‌گویم افندی ای افندی

□

سبب این تحیت آن بودست

□

با نگار خویش باش و خوب خوب اندیش باش

□

دمی از پرده بیرون آی، باری

□

چو گردون قبول تو بگردد

□

ضعفم از چشم تو زانروی نهان می‌دارد

□

ز درون شعله خیزم مشو از غرور ایمن

□

مظلوم می‌کشی و تظلم همی‌کنی

□

هر نور را ناری بود با هر گلی خاری بود

□

صیر فی نقد معانی توی

□

بنده‌ای چون فرید نتوان یافت

□

سرمایه برفت و سود جویم

□

لیلی و مجنون عجب هر دو به یک پوست درون

□

عنبرین چوگان زلفش را گر استقصا کنی

□

همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

□

هر بتی را که شکستی ای خلیل

□

در شب ابرگین غم مشعله‌ها درآوری

□

هزار وعده ده آنگه خلاف کن همه را

□

چون پدر و مادر عقلست و روح

□

چنان که چشم خمارین توست مست و خراب

□

هم آبی و هم جویی هم آب همی‌جویی

□

سرشکم می‌دود بر چهره‌ی زرد

□

جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر

□

فلک از خوف دل کم زد دو دست خویش بر هم زد

□

دو دیده در عدم دوز و عجب بین

□

بشکست بازار زمین بازار انجم را ببین

□

نور تویی و سایه من، چون گل و ابر از آن کنند

□

مرا باده مده، بوی خودم ده

□

خداوندا در این منزل برافروز از کرم نوری

□

اگر دودی رود بی آتشی نیست

□

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

□

زخم قلج مبادا بر عشق تو رسد

□

ز آب و گل بود این جا عمارت‌های کاشانه

□

خونی بک هجران به هزیمت علم انداخت

□

به سعادت صباحت به قیامت صبوحت

□

تا فتد در ساغر ما عکس روی دلبری

□

چون رشته تبم من با صد گره ز زلفت

□

قد عاشقان خم نگیرد چو سنبل

□

ز خطت صد جمال دیگر افزود

□

ای ماهی در آتش تو جانب دریا کش

□

میان گلبن دل جان بخسته از خاری

□

علاقه را چو ببرد به مرگ و بازپرد

□

گو بگذر از آنکه شست زلفت

□

معشوق چو شمشیر جفا بر کشد، از خشم

□

ای جان تماشاجو موسی تجلی جو

□

گرد دو جهان بگشته عاشق

□

سراسر بخشش جانان طریق لطف و احسان بود

□

خیزید به سوی من کشیدش

□

چو حلقه بر درت سر می‌زنم من

□

عارفا بهر سه نان دعوت جان را مگذار

□

اگر غم همچو شب عالم بگیرد

□

چون خاک در توام ، کرم کن

□

بجستی ز اشکم مادر که دنیاست

□

گر وعده‌ات بملکت نوشیروان دهند

□

بترس از آن که چو من تیر آه افکنم از دل

□

شب روان را بنماید مه رو

□

اگر چه تو نداری هیچ مانند الف عشقت

□

چه خورد این دل در آن محفل که همچون مست اندر گل

□

ور گهر تاج نابسوده شد از بحر

□

پیوسته چینین می زده و مست و خرابم

□

صدق نهنده هم تویی در دل هر موحدی

□

طرفه مدار اگر ز دل نعره بیخودی زنم

□

فرصت شمر طریقه رندی که این نشان

□

این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا

□

منم غرقه به بحر انگبینی

□

ای بس سرهای پاک ریخته در پای خاک

□

گر تو مرد ممنی باور مکن

□

سخن جرعه عاشقی بشنید

□

ندارد چاره دیوانه بجز زنجیر خاییدن

□

شبی دراز بسا ناله‌ی دل مجروح

□

طلب کن نشه زان ساقی که بیمی چشم خوبان را

□

تا هوش باشد یار من باطل شود گفتار من

□

سیم قبای ماه اگر لایق کوی تو بدی

□

تن و جان از پس پیری ز وصالش چه جوان شد

□

پنبه را از گوش بر باید کشید

□

چو تاب مهر تو چون ریسمان گرفت بدل

□

تو آبی و من جویم جز وصل تو کی جویم

□

آستین از چنگ مسکینان گرفتم درکشد

□

فریب دختر رز طرفه می‌زند ره عقل

□

ما را که برای دل حساد جفا گفت

□

رخ گلنار گر در ره حجاب است

□

آن اشتر بیچاره نومید شدست از جو

□

وان رغیف و آش و کاسه صدقه تبریز دان

□

نشسته بر سر خوان فتوت

□

گهی در صورت آبی بیایی جان دهی گل را

□

به قامت تو که شد سرو سرکشش بنده

□

من و گریه‌ی تلخی چنین چه عجب گر از تلخی این

□

هاروت هنر ماروت ادب

□

خود پیشتر اجزای او در سجده همچون شاکران

□

آن کس که ورا کرد به تقلید سجودی

□

تیغش ز چار شهر خراسان خراج خواست

□

تا گم نگردی از خود گنجی چنین نیابی

□

عقل و خرد فقیر تو پرورشش ز شیر تو

□

هرآینه لب شیرین جواب تلخ دهد

□

چه ناله‌ها که رسید از دلم به خرمن ماه

□

از بهر دل این شیشه دلان

□

ای بنده کمینت گشته چو آبگینه

□

کوه طور از شاهماتش پاره شد

□

گرفته هر یکی ذره یکی آیینه پیش رو

□

ای تیر غمت رسیده بر دل

□

در آن میدان که دیاری نمی‌گشت

□

چوهر سخن که صبا نقش می‌کند با دوست

□

ریت از هم پیکرم تا چند پی در پی مرا

□

زین پنج حسن ظاهر و زین پنج حسن سر

□

خیال طبع به روی خیال روح آید

□

می‌رسدم باده تو ز آسمان

□

بردی دلم به زلف و دلم بوی می‌برد

□

اگر گلزار می‌آید کسی را خوش، مرا باری

□

مرا گفت او تناقض‌های بینا

□

گر شاهدست سبزه بر اطراف گلستان

□

نام من رفته‌ست روزی بر لب جانان به سهو

□

ای خمیده چون کمان از غم ببین

□

به زیر سایه اقبال خفتم

□

آهوان را بوی مشک از طره‌اش بر ناف زد

□

چو ما شیریم و شیر شیر خوردیم

□

سرورانی که به هر گرسنه نان می‌دادند

□

چندان بدوان لنگان کاین پای فروماند

□

چو کسی نمی‌تواند که ببوسد آستینت

□

با حسن طبیعت است کز وی

□

هین چرا بند شکستی خاموش

□

تا تو ایازی نکنی کی همه محمود شوی

□

لعلت شکرها کوفته چشمت ز رشک آموخته

□

شب بیست و سیم رفته است از چارده ماه ما

□

عجب زین محنت و رنج فراوان

□

مخسب ای جان که خفتن آن ندارد

□

وقتی صنمی دلی ربودی

□

نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست

□

بی‌خون و بی‌رگ است تنش چون تن خیال

□

سرش را می‌شکافد او برای آنچ او داند

□

اگر تو پاک و ناپاکی بمگریز

□

حسد بر من حسد دارد مرا بر کی حسد باشد

□

آخر این بخت مرا بیداریی

□

ورا دیدم چو بحری موج می‌زد

□

چو خونیان بدود اشک و دامنم گیرد

□

صد جهان جان خواهم از بهر بلا گردانیت

□

مرغان آب و گل را پرها به گل فروشد

□

از تابش تو جانا جان گشت چنین دانا

□

شاد آن که بجست جان خود را

□

زان می که خورد حلاج گر هر کسی بخوردی

□

بر سر کوی وصل تو مرغ صفت پریدمی

□

الا ای طوق وصل او که در گردن همی‌زیبی

□

جنایتی که بکردم اگر درست بباشد

□

من از این طالع شوریده برنجم ور نی

□

سلسله عاشقان با تو بگویم که چیست

□

ای دوش لب گشاده داد نبات داده

□

جانم ز پی عشق شمس الحق تبریزی

□

در این غم چو نزاریم در آن دام شکاریم

□

غبار خاک درت بر سر کسی که نشست

□

چو خشک گشت درختم بسی بلندی یافت

□

دل گر خطری دارد از جان خطرش نبود

□

محتشم چون هر زمان حالی دگر دارد ز عشق

□

چو قرآن را نداند جز که قربان

□

مه گرد درت گردد زیرا که کجا یابد

□

ای دل از سر صبر را آغاز کن

□

اگر بمیرد باشد بهشت را خاتون

□

از مسما هر که یابد بهره‌ای

□

حیوان و گاوی را اگر مردم کنی نبود عجب

□

حقا که مرا دنیا بی دوست نمی‌باید

□

از آن رو هست یاران را صفاها با می لعلش

□

خار ایمن گشت ز آتش در پناه لطف گل

□

ور از نه چرخ برتازی بسوزی هفت دریا را

□

گر صورت شمع او اندر لگن غیرست

□

یاران که چه یاریدم تنها مگذاریدم

□

در میکده با حریف قلاش

□

لعبت صورت مرا دوخته‌ای به جادوی

□

آنکه در حلقه‌ی زلفش دل ما در بندست

□

اگر از آتشین دلها نسوزم خرمن حسنش

□

دلا از حد خود مگذر برون کن باد را از سر

□

و آن جنی ما بهتر زیبارخ و خوش گوهر

□

هر غوره ز خورشید شد انگور و شکر بست

□

دور از تو جان ز من گیرد کنار

□

بر رخ تو توان فشاندن جان

□

حریفت حاضر است آن جا که هستی

□

از جمال و روی جانان جز نگارستان مساز

□

نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی

□

به عشق اندرنگنجد شرم و ناموس

□

مهر بر آن شکر و پسته منه

□

یکی در خواب حاصل کرد ملکی

□

رو رو طبیبان را بگو کان جا شما را کار نیست

□

جان کن، که نه لایق وصالی

□

بر این صورت چه می‌چفسی ز بی‌معنی چه می‌ترسی

□

هر که سر در عقب یار سفرکرده نهاد

□

جامه‌ی هجر که بر قامت صبر است دراز

□

در طلبم خیال تو دوش میان انجمن

□

در ممن و در کافر بنگر تو به چشم سر

□

پرنور شو چون آسمان سرسبزه شو چون بوستان

□

مپذیر این هوس که نپذیرند

□

تا چه کردم، چه گنه بود، چه افتاد، چه شد؟

□

از طبع خشکی و تری همچون مسیحا برپری

□

ای سرو بلند بوستانی

□

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

□

یک جو روان ماء معین یک جوی دیگر انگبین

□

نشستن گوشه ای سودت ندارد

□

بدری زان کفن بر سینه بندی

□

چیست آن اندر جهان مهلکتر و خون ریزتر

□

بر سرم سنگ جور از چه رسد

□

ببین ساقی سرکش را بکش آن آتش خوش را

□

تیغ مکش بر سر مقتول مهر

□

دست از رکاب من بگسل محتشم که باز

□

من باز شکارم جان دربند مدارم جان

□

جهان جویای توست و جای آن هست

□

ز بلاهای معظم نخورد غم نخورد غم

□

درین حیرت ندارم صبر و غم اینت

□

از فلک آنکه هر شبی شنوی

□

امروز ببینی که چه مرغی و چه رنگی

□

شربت از دست دلارام چه شیرین و چه تلخ

□

بازنشان حرارتم ز آب دو دیده و ببین

□

چون جان تو شد در هوا ز افسانه شیرین ما

□

پیش ز زندان جهان با تو بدم من همگی

□

غمش در دل چو گنجوری دلم نور علی نوری

□

از چرخی از اوجی بر بحری بر موجی

□

ز بهر آبرو یک رویه کن کار

□

از آن می‌ها ز وصلش مست بودی

□

عقل ار منصور شودش طلعت لیلی

□

چون به ناشادی مردم ز تو شادان بودم

□

با آن نشین کو روشن است کز دل سوی دل روزن است

□

مکن ای آسمان ناموس کم کن

□

گر شدم خاک ره عشق مرا خرد مبین

□

شد وقت کز نسیم قدوم بهار ملک

□

خود کرده رهنمایی آدم به سوی گندم

□

سر پهلوی آن خم نه کوزه به بر خم به

□

یکی به گوشه چشم التفات کن ما را

□

آن زمان وقت می صبح فروغ است که شب

□

پشیمانم پشیمانم پشیمان تو پشیمان تو

□

نقشی است بی‌مثل آن رخش پرنور پاک خالقش

□

خانه جسمم چرا سجده گه خلق شد

□

بسی زخمست بی‌دشنه ز پنج و چار وز شش نه

□

سر زلف بتان آرام نگرفت

□

میا میا که به میدان دل خران نرسند

□

آنکه بیگانه دارد از خویشم

□

عشوه می‌خواهد به آن بزمم کشاند مو کشان

□

چه برهم گشته‌اند این دم حریفان دل از مستی

□

در جام رنج و شادی پوشیده اصل ما را

□

چون آسمان گر خم دهی در امر و فرمان وارهی

□

گر تو نگیریم دست کار من از دست شد

□

کجاست دانه‌ی مرغان؟ که طوطی روحم

□

دی نامه او خواندم در قصه بی‌خویشی

□

و گر بهشت مصور کنند عارف را

□

بر لب بحر فنا منتظریم ای ساقی

□

با تو هر جزو جهان باغچه و بستان است

□

زهی روز و زهی ساعت زهی فر و زهی دولت

□

قضا نتانم کردن دمی که بی‌تو گذشت

□

هر کجا خوانند ما را تا فریبانند ما را

□

مگو: من او و او من، نیک می‌دان

□

ور ز شراب دنگیی کی پی نام و ننگیی

□

نور نبود هر درونی را که در وی مهر نیست

□

تاب دیدار تو چون آورم ای غیرت حور

□

زعفران رخ ما از حذر چشم بد است

□

چه شد آن نکته‌ها و آن سخن‌ها

□

کرد دیدم کو کند دزدی ولیک

□

ساقی غم که جام جام دهد

□

بوسی ندهی به طنز و گویی:

□

من دوش ز بوی او رفتم سر کوی او

□

به لطف دلبر من در جهان نبینی دوست

□

تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی

□

ای منت آورده منت می‌برم

□

دلی که چون شفق غرقاب خون بود

□

هر آن قطره کز این دریا به ظاهر صورتی یابد

□

شب چو به خواب می رود گوش کشانش می کشم

□

بر لب خود بوسه زن، آنگه ببین

□

باده شاد جان فزا تحفه بیار از سما

□

ز آتش دوزخم از بهر چه می‌ترسانید

□

در دار شفایت مرضی دفع نکردیم

□

دور مکن سایه خود از سرم

□

خمره را بر زمین زن و بشکن

□

شراب عاشقان از سینه جوشد

□

چو خود کردم به جای خویشتن بد

□

کدام دشمن بدگو میان ما افتاد؟

□

اقبال کف پای تو بر چشم نهاده

□

هر که دانست که منزلگه معشوق کجاست

□

چشم بد دور ز خال تو که در عرصه حسن

□

سر تا قدم ز عشق مرا شد زبان حال

□

بود رویت به قبله اندر آن گور

□

از مه او مه شکافت دیدن او برنتافت

□

اگر دل نیستی شهر معظم

□

در کار شو کنون، غم کاری بخور، که من

□

دریای معانی بین بی‌قیمت و بی‌کابین

□

فارغ بنشست از طلب چشمه‌ی حیوان

□

دل که کرد از قبله در محراب ابروی تو رو

□

چه باشد ماه یا زهره چو او بگشود آن چهره

□

آن قدح شاده بده دم مده و باده بده

□

حس چو بیدار بود خواب نبیند هرگز

□

در باغ عهد جای تماشا نماند از آنک

□

خوشا آن دم که با ما یار خوش بود

□

مرا گویی خمش نی توبه کردی

□

سرو را قامت خوبست و قمر را رخ زیبا

□

همیشه پیشه من عاشقی و رندی بود

□

این عقل یکی دانه از خرمن عشق آمد

□

ایا اصحاب و خلوتیان شده دل را چنان جویان

□

احمدش گوید که واشوقا لقا اخواننا

□

در خاک تیره دانه زان رو به جنبش آمد

□

وصاف لایزال ز من آشکار شد

□

نکونام و نکوروی و نکوفال

□

بزم بی شاهد نمی‌خواهم که پیش اهل دل

□

گفتمش کز درد عشقت غم ندارم در جهان

□

فی کلا النقلین ذوق فی ابتدا الانتهاض

□

دیدی تو چنین سرمه کو هاون‌ها ساید

□

خود را بیفشان چون شجر از برگ خشک و برگ تر

□

چون جان و جهان خود تو را دیدم

□

مرغ همت برتر از فردوس اعلی زان پرد

□

غلام و خاک آن مستم که شد هم جام و هم دستم

□

من درخور تو چه تحفه آرم

□

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت

□

جانی دگر چو آتش تند و حرون و سرکش

□

این عشق همچو روح در این خاکدان غریب

□

دلا خوش گزیدی غم شمس تبریز

□

یونسی دیدم نشسته بر لب دریای عشق

□

نظر کن بر دل امیدواری

□

رو ای دل بیچاره با تیغ و کفن پیشش

□

دوستان عیب کنندم که برآرم دم عشق

□

آن که از یک حرف مستم کرد اگر گوید دو حرف

□

عشق را نیمی نیاز و نیم دیگر بی‌نیاز

□

دیدم مستش خستم دستش

□

بار دگر آن قاضی حاجات ندا کرد

□

دامن از اشک می‌کشم در خون

□

بسکه غم خوردم ز جان سیر آمدم

□

تن خود کی باشد تا بود فرش سواران غمش

□

به خونم گر بیالاید دو دست نازنین شاید

□

خامی و ساده دلی شیوه جانبازان نیست

□

مهره که درربوده‌ای بر کف دست نه دمی

□

چندانک تو می‌کوشی جز چشم نمی‌پوشی

□

چون کوه احد دلی بباید

□

چرا از جهل بر ما می دوانی

□

ازین شراب که یک قطره بیش نیست که تو

□

ای ساحر و ای ذوفنون ای مایه پنجه جنون

□

باغبانرا چه تفاوت کند ار وقت سحر

□

مده با خود مجال دستبازی باد را ای گل

□

همان دم جمله گورستان شود چون شهر آبادان

□

گنج دل زمین منم سر چه نهی تو بر زمین

□

گلزار حسن رو بگشا زانک از رخت

□

در صحبت بلندان خود را بلند گردان

□

ز عشقت عالمی پر شور و غوغاست

□

دلی دارم پر از آتش بزن بر وی تو آبی خوش

□

ای دل نگفتمت که عنان نظر بتاب

□

بضرب سیفک قتلی حیاتنا ابدا

□

یک بار دگر شکرفشان کن

□

تو دست و پای هر بی‌دست و پایی

□

که را ماند دل آن لحظه که آن جان شرح دل گوید

□

مخلد دار او را همچو جنت

□

چو نهنگ بحر عشقش دو جهان بدم فرو برد

□

به شاخ گل همی‌گفتم چه می‌رقصی در این گلخن

□

از در خویشم مران که از خم گیسو

□

نور جبین ما نه ز تاثیر طاعت است

□

بس آتشی که فروزد از این نفس به جهان

□

از شرم تو شاخ گل سر پیش درافکنده

□

معزول مکن تو قدرتم را

□

گاه چو حال عاشقان صبح کند ملونی

□

اگر کام تو دشمن کامیم بود

□

این جاست ربا نیکو جانی ده و صد بستان

□

من دگر در خانه ننشینم اسیر و دردمند

□

خیال شهسواری پخت و شد ناگه دل مسکین

□

چون رسید این جا گمانم مست شد

□

دلم همراه ایشان شد که شبشان پاسبان باشد

□

تو رضای دل او جو اگرت دل باید

□

شما مست نگشتید وزان باده نخوردید

□

افسوس بود که بهر جانی

□

همه عاشق شوندش زار هم بی‌دین و هم بادین

□

ز دور چرخ فتادم بمنزلی که صبا

□

آن چنان حالم دگرگون شد که جان دادم به باد

□

آتش به امر یزدان گردد به پیش مردان

□

خاموش به حضرت تو اولیتر

□

سر خود پیش فکنده چو گنه کار تو عرعر

□

دوست چون هرگز نیاید در وطن

□

بیا، ای یار و دل را یاریی کن

□

شب بود و زمانه خفته بودند

□

وفای عهد نگه دار و از جفا بگذر

□

درد عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد

□

آه زندانی این دام بسی بشنودیم

□

به غیر عشق شمس الدین تبریز

□

افسرده آن عمری که آن بگذشت بی آن جان خوش

□

چون لعل ز خورشیدش جز گرمی و جز تابش

□

طبیب دست کشید از علاج درد دلم

□

هر چند که غافلند از جان

□

اگر ز تربت من سر برآورد خاری

□

در من فکند دیدن او لرزه وای اگر

□

در کشتی و دریایی خوش موج و مصفایی

□

بر بام دوید از سر عشق

□

مرا عقل صد بار پیغام داد

□

قرار ملک سکندر دهد به کلک دو شاخ

□

با وجود این چنین زار و نزار

□

ای گشته ز لامکان حقایق

□

فردا که خاک مرده به حشر آدمی کنند

□

دل و دینم دل و دینم ببرده‌ست

□

خسروان بر تخت دولت بین که حسرت می‌خورند

□

از سر ماه من کله بستدمی ربودمی

□

گر چه آن لعل لبت عیسی رنجورانست

□

اشک و رخ عاشقان می‌کشدت که بیا

□

چنان سرمست شد جانم ز جام عشق جانانم

□

کان جا همه پاکباز باشند

□

چو یاد نرگس مست تو می‌کنم بصبوح

□

رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت

□

از دل چرخ در زمین باغ و گل است و یاسمین

□

مه را ز فلک فروفرستد

□

بقا ندارد عالم وگر بقا دارد

□

عشق تو دریاست اما زان چه سود

□

ای از کمال روی تو نقصان گرفته کفر

□

بی خوبی حسن باقوامت

□

گر دوست واقفست که بر من چه می‌رود

□

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد

□

سیدا مولا کریما عالما مستیقظا

□

وز گریه ابر و خنده برق

□

از هوس عشق او باغ پر از بلبل‌ست

□

در دل آتش روم لقمه آتش شوم

□

دردش ندید درمان، زخمش نجست مرهم

□

ای شاه زاده داد کن خود را ز خود آزاد کن

□

بنوک خامه اگر شرح آن دهم صد سال

□

زمام دل به کسی داده‌ام من درویش

□

ای رسن زلف تو پابند من

□

ور گوش تو گرم شد ز مستی

□

از تبریز شمس دین دست دراز می‌کند

□

بر سر بازار دهر خاک چه بیزی

□

دل شکسته‌ام آن لحظه دل ز جان برداشت

□

گشتی تو سوار اسب چوبین

□

چشم برکرده بسی خلق که نابینااند

□

ز کوی یار بیار ای نسیم صبح غباری

□

بر چشم من فتاد ورا چشم گفت چیست

□

جانم مست است و تن خراب است

□

دلم صدپاره شد هر پاره نالان

□

شاد زمانی که نهان زیر لب

□

دانم که روا ندارد آن خود

□

گر خنب ببسته است پیش آر

□

شمع کومجلس اصحاب منور می‌داشت

□

گرد صدخانه به بوی تو دویدم ز جنون

□

کو عهد و کو وثیقه که با بنده کرده‌ای

□

ای دوست دعا وظیفه ماست

□

صبح را در کنج این خانه مجوی

□

چون توان بودن به صورت بارکش

□

درآ شاد از درم: کز آرزویت

□

رو بر سر خم آسمان صاف

□

همه سروها را بباید خمید

□

دلا دلالت خیرت کنم به راه نجات

□

ای آفتاب روی تو کرده هزیمت ماه را

□

چیزی که تو را باید افلاک همان زاید

□

می‌آید آن نگار امشب

□

سر بزن ای آفتاب از پس کوه سحاب

□

مرا از هرچه در عالم به چشم اندر نیامد هیچ

□

پنداشتی ای دماغ سرمست

□

خسته‌ی ضرب تو از تیغ و سنان غم نخورد

□

چو روی منکران عشق در محشر سیه گردد

□

منت او را که او منت و شکر آفرید

□

زان کان که بیامدی شدی باز

□

هر دو جهان چون دو کف و تو چو جان

□

عید همایون فر نگر، سیمرغ زرین پر نگر

□

تو گر چه بینیم غلتان به خون در

□

و آن عقل که کدخدای غم بود

□

روزی به پای مرکب تازی درافتمش

□

اهل نظر دو عالم در یک نظر ببازند

□

دام همیشه تا بود آفت بال و پر بود

□

چون باده ساقی اندرآمیز

□

گر بمانند یتیم از پدر و مادر خاک

□

ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند

□

الغیاث! ای دوستان، رحمی کنید

□

یا من نعش العبید فضلا

□

هیچ نقصان نرسد در شرف و قدر شما

□

جز من تنگ دل ای خسرو شیرین دهنان

□

نی غلط گفتم جهان چون عاشق است

□

به پیشت ماند دل با ما نیامد

□

جان بنوشید و از سرش تا پای

□

هرچه از ماه تا به ماهی هست

□

آن کس که جدا فتاد از تو

□

تویی شاگرد جان افزا طبیبی

□

یکی به حکم نظر پای در گلستان نه

□

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن

□

هر آن کو روزه دارد در حدیث است

□

صیاد بدایت وجودی

□

یک حمله دیگر بنه خواب بسوزیم

□

از آن اسرار عاشق کش مشو امشب مها خامش

□

عاشقی کز سر جهان برخاست

□

یا رب که که را همی‌فریبند

□

حال سرگردانی جمعی پریشان موبمو

□

روز محشر که نهد بند به دل قامت حور

□

بس کن ای نی ز آنک ما نامحرمیم

□

تا لاله ستان عاشقان را

□

چشم تو در چشم‌ها ریزد شرابی کز صفا

□

به گناهی ز مخلصان مازار

□

برای صورت خود سوی من نگاه کنی

□

چون محرم هر شکر دهان است

□

مپرس کشته شمشیر عشق را چونی

□

برخاست بوی گل ز در آشتی درآی

□

ور تو پنهان داری ناموس تو من دانم

□

آنی که بری خسوف از ماه

□

بدو نیک ار ببینی نیک نبود

□

ز شادی‌ها چو بیزارم سر غم از کجا دارم

□

خرسند ز خاک درگه تو

□

خون در تن من باده صرف است از این بوی

□

دردیکشان جام فنا را ز بی نیاز

□

فلک که سکه عشقش به نام من زده است

□

من بعد فان تروا غضوبا

□

خیز دلا و خلق را سوی صبوح بانگ زن

□

چو او از هفتمین دریا به کوه قاف رو آرد

□

چو عشق او جهان بفروخت بر ما

□

چو دام شعر تو را گشت مرغ جانها صید

□

از نرگس او است ای گل سرخ

□

هر کسی بی خویشتن جولان عشقی می‌کند

□

صبر است مرا چاره هجران تو لیکن

□

ای طبیب عاشقان این جمله بیماریم

□

منویس بر این و آن براتم

□

چون شمع بسوزاند پروانه مسکین را

□

گهی خوشدل شوی از من که میرم

□

وی جان، ز سرای تن برون شو

□

چون چشم تو وا کنند ناگه

□

کی برکنم دل از رخ جانان که مهر او

□

جیب جانش ز من اندر خطر است آن که چنین

□

زان دم که از تو چشم خبر برد سوی دل

□

این هر دو نشان برای عام است

□

بس توبه شایسته بر سنگ تو بشکسته

□

آن، بز نگر که در پی طفلی همی رود

□

در دل تنگم نمی‌گنجد جهان

□

ای موسی این دوران چونی تو ز فرعونان

□

خواستم تا نظری بنگرم و بازآیم

□

کوس نودولتی از بام سعادت بزنم

□

چو نایم ببوسد چو دفم زند

□

من که در آن نظاره‌ام مست و سماع باره‌ام

□

گاه چو کشتی بردم بر سر دریا به سفر

□

چون پیاپی کرد و بر من ریخت زان سان جام چند

□

گر عشق حکم کرد به آتش درآر دست

□

به ناگاهان فرود آید بگوید هی قنق گلدم

□

برطرف صبح سلسله از شام بسته‌اند

□

آن که ساغر زده از مجلس غیر آمده بود

□

ترش مکن که نخواهد ترش شدن آن رو

□

برآور بینی و بوی دگر جوی

□

چنان گشت و چنین گشت چنان راست نیاید

□

مردانه پای در نه گر شیر مرد راهی

□

غم بسیار هست و نیست دریغ،

□

چو ناخن نیز نگذارد تو را عشق

□

آب حیات در لب اینان به ظن من

□

گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز

□

ایا اومید در دستم عصای موسوی بودی

□

داشت از روی مصلحت دو سه روز

□

عقل روان سو به سو روح دوان کو به کو

□

ور زانک بجویی و نیابی

□

چو پیر منحنی، اندر مقام دهشت بین

□

کلاه داری قدرش به غایتی برسید

□

و آنکه او در عالم معنی ز دلبردور نیست

□

وای برجان اسیران تو گر دریابند

□

گفتم این جان مرا گرد جهان چند کشی

□

حلقه‌ی جیب کهنه در حلقم

□

کار روبه نبود عشق که هر روبه را

□

آن یوسف گردون نشین، عیسی پاکش هم‌قرین

□

من از وصال تو دل برگرفته بودم، لیک

□

بوده نقاش قضا در شجرت متواری

□

هر شبی یار شاهدی بودن

□

تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز

□

رو خرابی‌ها نگر در خانه هستی ز عشق

□

قدر فلک باتو چه گر سخت باخت

□

پشت افلاک خمیدست از این بار گران

□

تافت از آن خرگه جان صورت ترکم به از آن

□

که راهی بس خطرناک است و تاریک

□

فتح رابا سپید مهره‌ی رزم

□

زلف و خال تو بخط ملک ختا بگرفتند

□

شب که از جولان عنان برتافت همچون آفتاب

□

شاهی نگری خندان چون ماه و دو صد چندان

□

ز شوق خدمت تو بر زبان خرد و بزرگ

□

شاد با چنگ تنی کز دست جان حق بستدش

□

قصد کنی چون در آینه نگری تو

□

ما ترک مراد دل خودکام گرفتیم

□

پیش نظم چون نسیج الوحد تو

□

گر بگریم چو شمع معذورم

□

با که این نکته توان گفت که آن سنگین دل

□

هر کی در این خانه درآید ورا

□

راغب شدم به خدمت او تا شدم چنانک

□

بی علم نمی‌تانی کز پیه کشی روغن

□

گر از عقبات روح جستی

□

یکی اندر دل زار ضعیفان

□

اگر بر گوهر می سایه‌ای افتد ز پاس تو

□

کشته‌ی عشق چو از خاک لحد برخیزد

□

عاشق قصاب را خون خود اندر گردن است

□

گهی دل را بگریانم چو طفلان

□

قدر او را سپهر پای سپر

□

چو یابد نردبان بر چرخ شادی

□

گرچه دولت ضعیف، عقل قوی است

□

سودای محال در دماغم

□

روضهای خطه‌ی اسلام در ایام تو

□

الا گذر نباشد پیش تو اهل دل را

□

من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم

□

اگر بی‌تو بر افلاکم چو ابر تیره غمناکم

□

ساحت عرشست خاک حضرتت

□

زان آتش باغ سبزتر گردد

□

شهی خلق افسانه محقر همچو شه دانه

□

شیدای جمال او در خلد نیرامد

□

خواجه گوید که فلانست برو زو بطلب

□

جم را چو گشت بی خبر از جام مملکت

□

به قدر سوز بخشد سوز بی دردان دوران را

□

آمد ندای آسمان آمد طبیب عاشقان

□

تو بده تا ترا ثواب بود

□

رایناکم رایناکم و اخرجنا خفایاکم

□

گفتیم ساز کار تو بکنم

□

من از آن توام، قبولم کن

□

با فلک مرکب دوام ترا

□

نه چنان در کمند پیچیدی

□

از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام

□

پای چو در حیله نهی وز کف مستان بجهی

□

ستارگان را صدره به من شفیع آورد

□

آن ساقی جان نگشت پیدا

□

به رغم حرص شکم خوار خوان نهد با دل

□

جان که یک ذره انده تو بیافت

□

گاهم از عشوره‌گری می‌خوانی

□

به جام باده چراغ دلم منور کن

□

رنگ آشفتگی از روی تو گر نیست عیان

□

دهل کردیم اشکم را دگربار

□

جز در جهت باره‌ی عدل تو نیفتد

□

برای این رسن بازی دلاور باش و چنبر شو

□

مرا به دولت تو همتی است رفعت جوی

□

غمت هر لحظه جان می‌خواهد از من

□

آن در ابداع و امتحان علوم

□

من قدم بیرون نمی‌یارم نهاد از کوی دوست

□

نقش خیال روی تو تا وقت صبحدم

□

در دیده قدس این دم شاخی است تر و تازه

□

با جذبه‌ی نوک قلم کاه‌ربایت

□

از دل همچو آهنم دیو و پری حذر کند

□

میان بزم تو گردان چو خمرم

□

با چشم پر آب چون قنینه

□

دانکه تشریف خداوند خراسان آیتیست

□

نسبت قد بلند تو چو کردم با سرو

□

محتشم را نده بزمت شده از نادانی

□

تو بدان قدر سوز او برسد باز روز او

□

ز فوق قدرش گردون بمانده اندر تحت

□

در راه فکنده‌است دری

□

در یک ساعت هزار آتش را

□

پیغام خستگانت در کوی تو که آرد؟

□

مفس با بند آرزو بر پای

□

چشم چپ خویشتن برآرم

□

دریغ قافله عمر کان چنان رفتند

□

لقد ملت خواطرنا بهم عجبا و ما العجب

□

بخت پیروز ترا گنبد فیروزه‌ی چرخ

□

موج آن دریا مجو کو را مدد از جو بود

□

حریفا اندر آتش صبر می کن

□

دردا! که درین سرای پر غم

□

حبذا شهر نشابور که در ملک خدای

□

جان که بود تشنه‌ئی برلب آب حیات

□

وقت تغییر عذارت که شد آزرده رقیب

□

به خدا خوب ساقیی که وفادار و باقیی

□

در دو زانو آمدم سر پیش و بر هم دستها

□

عاشق از بوی خوش پیرهنت

□

این همه هست و سبکی عمر من

□

نه هیچ کیسه‌بری همچو طره‌ات طرار

□

قولی نبود راست‌تر از قول شهادت

□

هر کسی را به تو این میل نباشد که مرا

□

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن

□

ای جان مست مجلس ابرار یشربون

□

راحت هستی و رنج نیستی

□

خامش کن و بگزین تو یکی جای قراری

□

گر بگویم ور خموشم ور بجوشم ور نجوشم

□

نومید چگونه باز گردد

□

از نهیب او نهنگان رخت بر خشکی کشند

□

نقش می‌بستم کزو یکباره دامن در کشم

□

به مدعی پر و بالی مده که پروازش

□

نخواهم نخواهم شرابی بهایی

□

گفت نی گفتش آخر از چه سبب

□

ما همه بر سر راهیم و جهانی گذرست

□

دلا بیزار شو از جان اگر جانان همی خواهی

□

چون می‌بری دل، باری، نگه‌دار

□

چه نبی چون تو کنی یاد پیمبر چه ابی

□

اگر چه ناقص و نادانم این قدر دانم

□

حافظ نگشتی شیدای گیتی

□

در حقیقت صد جهان بودی نبودی یک کسی

□

دست از صحبتم چنان بکشید

□

خنک آنگه که کند حق گنهت طاعت مطلق

□

که تا پیغام آن یوسف بدین یعقوب عشق آید

□

می‌گفت عراقی از سر سوز:

□

کفت پیوسته قسمت‌گاه روزی

□

از خاک من خاکی هر خار که بر روید

□

به چشم و لطف نهان سوی محتشم نظری کن

□

گفتم که خار چه بود کز بهر گلستانت

□

اطراف بساط عریض جاهت

□

ای ابر خوش باران بیا وی مستی یاران بیا

□

دید مرا گرفته لب، آتش پارسی ز تب

□

کشت ما را به دوستی، چه کنیم

□

هین که اسباب زندگیم امروز

□

هان تا لب شیرین نستاند دلت از دست

□

ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد

□

لقمه شیرین که از وی خشم انگیزان مخور

□

به سر تو که ذات هشیاریست

□

بیا که نور سماوات خاک را آراست

□

چون بلبلم در باغ دل ننگست اگر جغدی کنم

□

ملامتم مکنید، ار به دیر درد کشم

□

شکر شکر تو در افواهست

□

دلا در باز جان در پای جانان

□

سر نا گفتنی عشق فضولی می‌گفت

□

آن خشم انبیا مثل خشم مادر است

□

ترا سهل باشد مرا ممتنع

□

مرگت گلو بگیرد تو خیره سر شوی

□

عکس رخت از نه فلک بگذشته تا پشت سمک

□

دل عراقی اگر چه هزار گونه بگشت

□

در حل مشکلات چو خورشید روشنم

□

تو آن کمند نداری که من خلاص بیابم

□

بنده پیر مغانم که ز جهلم برهاند

□

که یک جذب حق به ز صد کوشش است

□

آنکه فیض ترحم عامش

□

این پرده بزن که مشتری از چرخ

□

صد چرخ همی‌گردد بر آب حیات او

□

چو کمان ابروانش فکند خدنگ غمزه

□

زان روی که روزی از فراقت

□

بسا که راه نشینان پای دیوارت

□

نمی‌سازم کمال عجز خود پیش سگش ظاهر

□

گردن غم را بزند تیغ می

□

خواستن کدیه است خواهی عشر خوان خواهی خراج

□

نگر آخر دمی در نحن اقرب

□

نیست طغرل شرف و عنقا نام

□

که جزین باده بار نرهاند

□

مصاف عشرت ما بشکند زمانه اگر

□

زهر از قبل تو نوشدارو

□

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعا گویم

□

روز مطلق کن شب تاریک را

□

وز طبیعی رمز چند ار چند بی‌تشویر نیست

□

ارزد که برای حج در ریگ و بیابان‌ها

□

پیداست که یار من ملول است

□

وصلت بتر از هجران، درد تو مرا درمان

□

درد پای من آن محل دارد

□

در راه مهر نیست بجز سایه همنشین

□

بس گل شکفته می‌شود این باغ را ولی

□

چند هنگامه نهی هر طرفی بهر طمع

□

نتابد بر آن آفتاب حوادث

□

العقل مساح الزمان و اهله

□

خرقه از تن برکشیدم، جام صافی در کشیدم

□

بردند به اضطرارم، ای دوست،

□

حال آدم گوی و نوح و قصه‌ی ذبح خلیل

□

گر شب هجران مرا تاختن آرد اجل

□

صوفی صومعه عالم قدسم لیکن

□

اصحابنا لا تیأسوا بعد الجوی مستانس

□

من باده همی خوردم و او چنگ همی زد

□

خبرت هست که لاله رخ پرخون آمد

□

شکر که خورشید عشق از سوی مشرق بتافت

□

بر در یار ما گذشت نسیم

□

زمانه عقد کمالی گسست و ای دریغ

□

در دلم می‌گذرد کاین دم جان پرور صبح

□

دگر در عشوه خواهم کرد گم ضبط زبان تا کی

□

گوید کای عاشقان رحم میارید هیچ

□

باز پس ماند ز همراهیت اگر آصف بود

□

جان پاکان چون شعاع آفتاب

□

قمع آن را که کند کوه پناه

□

با درد خوش توان بود عمری به بوی درمان

□

تیر ترکانت فارغست از تاب

□

این همه بار احتمال می‌کنم و می‌روم

□

در آستان جانان از آسمان میندیش

□

بدان مه ره برد آن کس که آید

□

آنکه در حل مشکلات امور

□

به عهد و توبه چرا چون فتیله می‌پیچی

□

چو من هی ام چو من شینم چرا گم کرده‌ام هش را

□

جام را رنگ و بوی می دادند

□

به استعداد یابد هرکه از ما چیزکی یابد

□

شاخ را بین که چه سرمست برون آمده است

□

نمی‌گفتم ازین مردم فریبی میکنی کاری

□

غیر خدا نیست کسی در دو جهان همنفسی

□

دیر مان ای قدر و رایت عالم تایید را

□

اوست یکی کیمیا کز تبش فعل او

□

در ده می عشق تا زمانی

□

بگذری از ذکر اسماء و صفات

□

آرام خاک تابع پای و رکاب تست

□

عارفان درویش صاحب درد را

□

هر راهرو که ره به حریم درش نبرد

□

رو دست بشو از وی ای صوفی روشسته

□

کرم گفتا بلی لیک از هزاران

□

عید آمد و ما بی‌او عیدیم بیا تا ما

□

چو دلم ز خاک کویش بکشیده است بویش

□

یک بار بوسه‌ای ز لب تو ربوده‌ام

□

سر دندان سپید کرد قضا

□

گر چه دینار نیک بختانراست

□

چشمم آرامیده دریائیست لیک از موج عشق

□

خوبی جمله شاهدان مات شد و کساد شد

□

به خدایی که کعبه خانه‌ی اوست

□

آن چنگ نشاط ساز نو یابد

□

نفس عنبرین دار و آه آتشین زن

□

بی وصل تو در هوای مهرت

□

آنگه چه زند چو دست نبود

□

برگ چشمم می‌نخوشد در زمستان فراقت

□

دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت

□

هر نفس بوی دل آید از صراط المستقیم

□

آن شهابست کلک مسرع تو

□

پیش تو کسی حدیث من گفت

□

تو آبی لیک گردابی و محبوس

□

دل، که با وصلت چنان خو کرده بود

□

قهر شاهین انتقامت اخگر دل در برش

□

آبرویم شده بر باد ز بی سیمی بود

□

جانم از شوق رخت دیر برون می‌آید

□

جان صد هزاران گرد او چون انجم او مه در میان

□

روز مصاف خصم به جیش خطاشکن

□

عشق گرفتست جهان رنگ نبینی تو از او

□

آستینت چو علم کرد مرا

□

از خمستان جرعه‌ای بر خاک ریخت

□

اگر پیروزه در پاسش گریزد

□

نیکست که دیوار به یک بار بیفتاد

□

غم دنیی دنی چند خوری باده بخور

□

ذاب مما فی متاعی وطنی

□

در عالم تن چه می‌کنی هستی

□

سر فروکن یک دمی از بام چرخ

□

تعال انک نوح و نحن فی الطوفان

□

ز روشنایی روی تو در شب تاریک

□

سعی کن سعی که در باب چنین خدمتگار

□

چه تمتع بود ارباب کرم را ز تنعم

□

شعله‌ی آتش سودای رقیبم امشب

□

شمس الحق تبریزی شرحی است مر این‌ها را

□

ز راه حکمت و رحمت عموم اشیا را

□

آن تخم عطای تست در جان

□

وقتی شنیده‌ام که وفا کرد روزگار

□

به گرد خود برآ، یک بار، آخر

□

شاگرد حصیری چو اداء سخنش دید

□

این شور که در سرست ما را

□

دوران همی‌نویسد بر عارضش خطی خوش

□

ای ز شهوت در پلیدی همچو کرم

□

آرزو خود کام زادست و قناعت خوش منش

□

آمد شعبان عمدا از بهر برات ما

□

چون بر دل من نشسته دودی

□

در خلوتی چنین خوش چه خوش بود صبوحی!

□

من و تایی دو دیگران با من

□

هر زنده‌ی صاحب دل کز جان خبری دارد

□

خموشی محتشم اما سخن سر می‌زند کلکت

□

بدیدی دانه و خرمن ندیدی

□

به درم هر که دست باز نهد

□

در دل خم باده چو انداخت تیر

□

گر برانندت به خواری زین سبب غمگین نگردی

□

دلم را از غم جان وا رهاند

□

چه شود از من این گران مشمر

□

از دست زمانه در عذابم

□

چرخ برهم زنم ار غیر مرادم گردد

□

غم نیارد گرد غمگین تو گشت

□

ای بخار بحار کله ببند

□

چون شکستی تو زاهدان را نیز

□

مرا گفتی ببر از جمله یاران

□

بر درش گر مفلسان را بار نیست

□

ور قلم در جهان کشد قهرش

□

مردم دیده‌ام بخون جگر

□

ز ناز بسته لب اما به غمزه فرموده

□

جمله اجزای خاک روح شد و جان پاک

□

احتیاج ضرورتی مشمار

□

این نیست تناسخ سخن وحدت محضست

□

این غارت جان چیست خود این جنگ تو با کیست؟

□

دگر از فهم خویش قصه مخوان

□

قدرش از قدر آسمان برتر

□

زان سوی بحر آتش اگر خوانیم به لطف

□

به بوی مژده وصل تو تا سحر شب دوش

□

آن شاهد فرد احد یک جرعه‌ای در بت نهد

□

معجزی بین که غور اشکالش

□

یک دسته گل کو اگر آن باغ بدیدیت

□

ولی جنبش این شاخ هم از فعل نسیم است

□

منقطع می‌شود زبان مرا

□

ز بهر بخششی کان هر زمان حشر دگر سازد

□

نتواند که شود بلبل بیچاره خموش

□

چون ز من جز بیوفائی سر نزد نسبت باو

□

هدهدان اندر قفص چون زان سلیمان خوش شدند

□

چون پدر مودود نامش کرد تایید خدای

□

ور بپوشند و بیابند یکی خلعت نو

□

تا ز عمرم نفسی می‌ماند

□

جام جهان نمای من روی طرب فزای توست

□

رحل اجزا و نان خشک برو

□

طبیب ما یکی نامهربانست

□

هوای کوی تو از سر نمی‌رود آری

□

چیست غذای عشق تو این جگر کباب تو

□

عالمی از کبریایی سر به سر

□

آن بحر بزد موج و خرد باز برآمد

□

عشق کسی می کشدم گوش کشان می بردم

□

در پرده چند باشی؟ برگیر برقع از روی

□

رای آن بر افق عدل کند خورشیدی

□

ز عشق سیمبران هر که رنگ رخساره

□

غیر میرد به تو هرگاه قرینم بیند

□

آگاه تویی در ده احسنت زهی سرده

□

در آمد شد به چین دامن همت فرو رفته

□

تا کی کنار گیری معشوق مرده را

□

پیش کعبه نفس حسی بهر قربان هدیه برد

□

دست غم تو بس که مرا پایمال کرد

□

در خدمت عشق تست ما را

□

مگر به خیل تو با دوستان نپیوندند

□

بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش

□

جمال خود ز اسیران عشق هیچ مپوش

□

همه همچون ازل قدیم نهاد

□

از کف پیر میکده مجلسیان خرف شده

□

بسیار شب است کاندر این دشت

□

ز جان سیر آمدم بی‌روی خوبت

□

وانکه در طول و عرض همت اوست

□

تیغ هجرم چه زنی کز دل ریشم هر دم

□

ز کذب تهمت اندیشان گهی آگاه خواهی شد

□

سوسنی با صد زبان گر حال من با او بگفت

□

امتی در وفای خدمت تو

□

مبر امید که عمرم بشد و یار نیامد

□

ز غم تو همچو شمعم که چو شمع در غم تو

□

دم به دم گرد درت خواهم گشت

□

در نسبت شیر علم جیشت

□

با صاحب شمشیر مبادت سر و کاری

□

فقیر و خسته به درگاهت آمدم رحمی

□

تیز برداشتی تو ای مطرب

□

کرده صف اختران گردون را

□

از خوشی بوی او در کوی او

□

آن روی گلستانش وان بلبل بیانش

□

مرا چو از لب شیرین تو نصیبی نیست

□

برفت خازن و آورد و پیش شه بنهاد

□

عین سحرست که هر لحظه بروبه بازی

□

مدام از انتظار وعده‌ی او مضطرب بودم

□

ای مونس و ای جانم چندانت بپیچانم

□

ای بس همای بخت که پرواز می‌کند

□

چه غم دارد که خر رفت و رسن برد

□

مرا گوئی چرا بالا نیائی

□

مرا گویی: مشو غمگین، که خوش دارم تو را روزی

□

چرخ چو سوگند بمردی خورد

□

آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند

□

مکن به نامه سیاهی ملامت من مست

□

آن یوسف معانی و آن گنج رایگانی

□

ای مردم آبی شده بی‌باس تو عمری

□

گر زانک سگی خسبد بر خاک سر کویش

□

زین باده که داری تو پیوسته خماری تو

□

ای بخت خفته، برخیز، تا حال من ببینی

□

در بلاد ملک تو با خاک پیر

□

رخ ز مهمانخانه‌ی گیتی بگردان چون مسیح

□

بعد طریق کعبه‌ی مقصد ز قرب دل

□

جان مرا از تن من بازخر

□

ملک چو بنات را کشیدست

□

عقلی که بر این روزن شد حارس این خانه

□

چون تبرا نیستت از خویشتن

□

تو به جمال شادمان، بی‌خبر از غمم دریغ!

□

بر میانم گر معد نبود خلال

□

عشق و مستوری نباشد پای گو در دامن آور

□

یاران همنشین همه از هم جدا شدند

□

و ارواح تلاقینا و ارواح سواقینا

□

حیرتم بر بدیهه خار نهاد

□

از خرمن عشق هر کی بگریخت

□

اندک اندک دیو شد لاحول گو

□

از نامه‌ی خود طویله‌ی در

□

ماجرایی خرده‌وار اندر میان خواهم نهاد

□

هنوزت جادوان در عین سحرند

□

چو بلبل زان نکردم باز میل گلشن کویت

□

رحمی نکند چشم خوش تو

□

نه حرفتی که بدان نعمتی به دست آرم

□

چون ببیند عشق گوید زلف من سایه فکند

□

دل افسرده مانده است چون نفسرد دل

□

چنان بنشست نقش دوست در آیینه‌ی چشمم

□

آسمان در تنعمش چو بدید

□

ور بانگ مذنی می‌آید

□

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود

□

بلک کشد از بت سنگین غذا

□

شبه تو چرخ هم ترا آرد

□

دل من در فراق جان چو ماری سرزده پیچان

□

همه زهاد عالم را اگر بویی رسد زین می

□

همچو طفلان به مکتب حسنت

□

بر امید آنکه از روی قبول

□

دعد را پرده ز رخسار رباب افکندند

□

با ساقی ار نبود نهان کیفیت دیگر چه سان

□

تو بحری و جهان ماهی به گاهی چیست و بی‌گاهی

□

چون برانگیخت مرا رفت و چراغی بفروخت

□

ای خدا رحم کن آن را که مرا رحم نکرد

□

چون آفتاب رویت بر جان فکند پرتو

□

سحرگاهان به کوی او بسی رفتم به بوی او

□

خود ابر جوده نایژه بر خلق کی گشاد

□

اگر نصیب نبخشی نظر دریغ مدار

□

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی

□

از شکار تو به بیشه جان شیران خون شده

□

جرم ماه از اشارت جدش

□

باد صبا باز وزان شد به باغ

□

وقت است که خوبان همه در رقص درآیند

□

سراپایم فدایت باد و جان هم

□

جنتست آن عرصه گر بی‌وعده یابی جنتی

□

بکام دشمنم بی او و او با دشمنم همدم

□

عقل گفت این همه ناز است دگر چیزی نیست

□

خونم خوردی تا کی گردی

□

روزم از دود آتش تقدیر

□

گفتا که بسوزم ار بیایم

□

مار زرین کافکند تریاک کافور از دهان

□

بر امیدی زنده‌ام، ورنه که را

□

گاو در خرمن من هست مرا می‌شاید

□

چه خوشست مرغ وحشی که جفای کس نبیند

□

یا برید الحمی حماک الله

□

چون آخر کار لعل گردد

□

دیده از حیرت همی گفت این چه کحل و توتیاست

□

ز دریا نیست جوش او که در بس یتیمست او

□

ولی آیینه ای عارف نگردد

□

به پیران سر، دل و دین داد بر باد

□

یک حرف دیگرست که بی‌آن تمام نیست

□

با وجودم هر که روی چشم پرخون می‌نماید

□

این منم کز پرسشت با صحت و عمر ابد

□

بست او گرهی میان ابرو

□

بارها از شرم رایت آسمان خورشید را

□

خاک باشی گزید احمد از آن

□

آوازه‌ی لب تو ز خلقی شنیده‌ام

□

با چنین خنده گریه‌ی تو ز چیست؟

□

گوشتی و نقل و نان ترتیب کرد

□

دست در خون عاشقان داری

□

با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی

□

یک لحظه بخندانی یک لحظه بگریانی

□

برابری چه کنی با کسی که در ملکش

□

ماه ازل روی او بیت و غزل بوی او

□

دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی

□

همه کس می کند دعوی عشقت

□

وانچه باقی بماند از تازیش

□

نیم شب راه نیمروز زند

□

ساقیا باده ز خمخانه‌ی دیگر برسان

□

آب حیاتی شاخ نباتی

□

رابعا این کریم گنده دهن

□

در و دیوار این سینه همی‌درد ز انبوهی

□

سلطانش امیر خواند و من بر جهان فضل

□

بر درگهت آمدم به کاری

□

هوس بار سرین تو بیفزود مرا

□

بیچاره مانده‌ام همه روزی به دام او

□

آن روز دیده بودم این فتنه‌ها که برخاست

□

زلف چو رسن چو برفشاندی

□

که بدین سده‌ی ناموس فریدون بکنی

□

که چشم حقد یوسف را نداند

□

این همه ناله‌های من نیست ز من همه از اوست

□

ای یار، بساز تا بسوزم

□

خر ز روباه می‌بنشناسند

□

باغ دور از تو بر مدعیان فردوسست

□

پیش آن شاه جهان‌گیر بمیرم صد بار

□

مردان طریق چاره جستند

□

پیشت از گونه گونه بی‌نفسی

□

بر هر فلکی که ماه او تافت

□

روز و شب بر خشک کشتی رانده‌ام

□

یاد نارد از من مسکین، نپرسد حال من

□

غنی مطلق از غرض دورست

□

ماست رویت یا ملک قندست لعلت یا نمک

□

بشوی اوراق اگر همدرس مایی

□

کشتی نفس آدمی لنگری است و سست رو

□

شکر کن کین زمانش می‌بینی

□

رنگ دیدیت بسی جان و حیاتیش نبود

□

ز سنگ چشمه روان کرده‌ای و می‌گویی

□

در نقش دوم اگر ببینی

□

به رای روشن پاک آفتاب گردونست

□

ای پسر گر عاقلی دیوانه شو

□

از همچو تو دلداری دل برنکنم آری

□

شد صبر و خرد بماند سودا

□

خرمن جود تو نپیماید

□

خنک آن هوش که در گوش دلش

□

قضا هم ز داغ فراق عزیزان

□

پیش ازین گر دگری در دل من می‌گنجید

□

گفتمش چون گفت آن اندر گذشت

□

هوشم نماند و عقل برفت و سخن ببست

□

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس

□

اندرآمیزید زیرا بهر ماست

□

از تو آباد باد و فرخ باد

□

چون شاخ زرست این جان می‌کش به خودش می‌دان

□

مجو مه را در این پستی که نبود در عدم هستی

□

چون بدیدیم آفتاب رخش

□

فروخت روی نشاطم چو بوستان افروز

□

تا کشته نشد در غم سودای تو خواجو

□

عشق چون کهنه شود محو نگردد به فراق

□

گر بداند که حریف لب کی خواهد شد

□

بود بر درگاه حکم آن جهان فرمان‌پذیر

□

چو زمین بود فلک شد همگی حسن و نمک شد

□

تا تو را جان و دل خود خوانده‌ام

□

جانبازی ما عجب نباشد

□

وز معرکه‌ی آز بی‌محابا

□

محتسب در قفای رندانست

□

آن روز بر دلم در معنی گشوده شد

□

گفتمش از عاشقان این خون ز چیست

□

بگو که خوشه آسانی از کجا چینم

□

موسی نهان آمد صد چشمه روان آمد

□

چون خار چنین باشد گلزار تو چون باشد

□

شراب داد مرا ساقی از خمستانی

□

وان سه دیگر چو سگ خسته تسلیش بدان

□

بجز مشاهده‌ی دوستان نباید دید

□

نمی‌دانم که شیرین مرا خصم من از شادی

□

بیرون ز جهان مرده شاهی است

□

من چو کرم پیله‌ام قانع به یک نوع از غذا

□

بسته بود راه اجل نبود خلاصش معتجل

□

غم او بر دل من پرده‌ی زنگاری بست

□

هرچه او خواسته شده موجود

□

گاه باشد به شرق و گاه به غرب

□

چند خواهی چو من بر این لب چاه

□

جان نقد محقر است حافظ

□

همه میرند ولیکن همه میرند به پیشت

□

اینک این مباینت حکمیست

□

چیست حشر از خود خود رفتن جان‌ها به سفر

□

گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی

□

رو سحر خاک کف پای کریم‌الدین بوس

□

رکاب تو ببوسیدند و گفتند

□

گر نهاده کله از مستی و بگشوده قبا

□

موکبت را دل چو با خود می‌برد ای افتاب

□

خاک خاکی ترک کرده تیرگی از وی شده

□

چون ببیند که ترا دست بود بر سر او

□

چو دیدی تاب و فر او فنا شو زیر پر او

□

تو یوسفی و هر دم زلف تو از نسیمی

□

چاکر درگهش جهان حاجبیش به انس و جان

□

چه خبر باشد از لشکر جاهت که درو

□

وان که در بحر قلزمست غریق

□

سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات

□

زو قالبت پیوسته شد پیوسته گردد حالتت

□

وحش را گردد زبان در کام چون پشت کشف

□

چون شود بیمار از ایشان سرخ رو

□

چون ز بلاد کافری عشق مرا اسیر برد

□

کرده عکس روی تو آیینه‌ی دل گلشنی

□

هان تا به منصبش نکنی تهنیت که دین

□

در غمش چون دانه‌ی نارست آب چشم من

□

ور نبودت ننگ و عار از کشتن من بعد قتل

□

ای زهره ز چشم‌های هندو

□

بحمدا به اقبال خداوند

□

گر به قعر چاه نام او بری

□

که این سحر کاری که من می‌کنم

□

از فروغ روی خود روی زمین افروخته

□

ز سنگ ریز در تست دست دریا پر

□

خفته خاک لحد را که تو ناگه به سر آیی

□

بار دل مجنون و خم طره لیلی

□

بر تو همه چیز نسیه بادا

□

مد دریای مکرمت نکند

□

هر که را پرغم و ترش دیدی

□

روح موقوف اشارت می بنالد هر دمی

□

چون درآید از در او، در پایش اندازیم سر

□

ور تو بر اتفاق و بخت نهی

□

در اصل چون تعلق جانی حقیقتست

□

کمان بر من کشید و دل‌نواز مدعی هم شد

□

واعظ عقل اندرآمد من نصیحت کردمش

□

مرا به خدمت شه خوانده‌ای که خدمت او

□

با سر میدان چه کار آن که بود خرسوار

□

پیوسته پیش حکمت چون سرفکنده‌ام من

□

تا چو با بحر آشنا گردم برون آرم دری

□

واقعه از سر بشنو تا به پای

□

مگر ساقی که بستانم ز دستش

□

گوش من و حلقه گیسوی یار

□

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد

□

که از موج دریای دستش کم آمد

□

شمع عشق افروز را یک بار دیگر اندرآر

□

چونک برآرم سجود بازرهم از وجود

□

ز جور روزگار ناموافق

□

دفع ایشان نمی‌توانم کرد

□

نه من دلشده در قید تو افتادم و بس

□

تلخی عشق چون دگر پیش دلم نموده خوش

□

شمس تبریزی جهان را چون تو پر کردی ز حسن

□

گر ترا شبهت و شکیست در این دانی چه

□

رومی پنهان گشت چو دوران حبش دید

□

وقت قدرت سهیل را ز یمن

□

دلم سرگشته می‌دارد سر زلف پریشانت

□

آیا به چه فن توانمت دیدن

□

نصیحتگوی ما عقلی ندارد

□

گفتم ای مسند جم جام جهان بینت کو

□

هر که بیند او سبب باشد یقین صورت پرست

□

چو ذکر جاه تو کردند آسمان من هو

□

در کمینست خرد می‌نگرد از چپ و راست

□

تو مشک آب حیوانی ولی رشکت دهان بندد

□

هستند تو را جمله جهان واله و شیدا

□

به من از کربت و بلا آورد

□

بر هر طرف ز عارض آن ماه دلستان

□

در لباس منع رفتن بس کن ای جادوزبان

□

ایاک نعبد است زمستان دعای باغ

□

داغ نام نکو نهادستی

□

یک غمزه دیدار به از دامن دینار

□

چون ندارم یک نفس اهلیت صف النعال

□

عروس حسن تو را هیچ درنمی‌یابد

□

می‌گفت کجاست باد فضلی

□

نشانی زان پری تا در خیالست

□

ماه شعبان منه از دست قدح کاین خورشید

□

چون مشامت برگشاید آیدت از غار عشق

□

خشک ریشی گری کری نکند

□

چرخ سجود می‌کند خرقه کبود می‌کند

□

ز حسن یوسفی سرمست بودم

□

در جهان بیهوده می‌جستم تو را

□

به صد هزار تکلف به خدمتش بردم

□

از کجا می‌رسد این رایحه‌ی مشک نسیم

□

تواکنون گر دلی داری به سر کن محتشم با او

□

هله سرنای توام مست نواهای توام

□

طیره توان داد ملک را به قدر

□

ناقه صالح چو ز که زاد یقین گشت مرا

□

نزد مخدوم فضل تو نقص است

□

دیوانه‌ی روی اوست دایم

□

تا ظن نبری که ما به شاهی

□

دوش آن غم دل که می‌نهفتم

□

بر خاکیان عشق فشان جرعه لبش

□

فتنه بین کز سلسله انگیختی

□

چون بدان راضی نبودستم طلب می‌کرده‌ام

□

ای شاد آن فرخ رخی کو رخ بدان رخ آورد

□

نور گرفته از برش کرسی و عرش اکبرش

□

بر لاله و گلزار و گلت گر نظر افتد

□

ای نظام آفرینش بسته در انصاف تو

□

بسی تحمل خار جفا بباید کرد

□

زرشک مایل مرگم که از غلط کاریست

□

سکروا بریته و راح لقائه

□

گر لامکان روا بودی جای هیچ‌کس

□

به مثل گفتم این را و اگر نه کرم او

□

زانگه که به عشق اقتدا کردیم

□

وقتی سلام او ز صبا می‌شنید گوش

□

جهان وظایف روزی و امن باز گرفت

□

زهر بیاور که ز اجزای من

□

گر چه خورشید فلک چشم و چراغ عالم است

□

برف فسرده کو رخ آن آفتاب دید

□

موزه‌ای کز افسری بیش است در پایش کنم

□

ای آرزوی آرزو مستان سلامت می‌کنند

□

ز شب‌های من گریان بپرس از لشکر پریان

□

یا زلف را مهل که کند قصد خون من

□

برد یمین ترا سجده خامه‌ی تقدیر

□

میانش چون تنم در بی نشانی

□

یار من چون بخرامد به تماشای چمن

□

دانش نکند یاری در خدمت او کس را

□

بس بر جگر چو جان به لب آید ز تشنگیش

□

صدقات شه ما حصه درویشانست

□

بس که روز پیمبری که گذشت

□

در آن زمان که به عزم طرب شوی بر پای

□

چون ندارم آنچه با قارون فروشد در زمین

□

به شادکامی دشمن کسی سزاوارست

□

شراب لعل و جای امن و یار مهربان ساقی

□

چون ز غایات کون در گذرد

□

به کتابی که تا بدو داریم

□

بهل ویرانه بر جغدان منکر

□

از لذت زخم‌هاش جانم

□

ای مدعی، دگر به خلاصش نظر مدار

□

عز دین مر ترا لقب داده

□

هنگام سحر گر بخرامی سوی بستان

□

خریداران ز قحط حسن می‌گشتند گرد تو

□

گفتی از اهل زمان نیست وفایی کس را

□

به بیوسی چو گربه چند کنم

□

میان ابروی او خشم‌های دیرینه‌ست

□

تو آمده به قدرت و قدرت به فعل پیدا

□

حلول و اتحاد اینجا محال است

□

هزار سال اگر عمر من بود به مثل

□

غزال اگر به کمند اوفتد عجب نبود

□

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت

□

همایان ارواح عشاق را

□

هست فرمانش رهنمای قضا

□

رفت این دل سودایی گم شد دل و هم سودا

□

بطپد دلم که ناگه برود به حجره آن مه

□

گر کند میل به خوبان دل من، عیب مکن

□

گویم کسی که چهره‌ی روزی چنین بدید

□

یکنفس با او بساز ار ره بجائی می‌بری

□

مگر اسرار بزم دوش می‌خواهد نهان از من

□

به آب چشم برین خاک در نهال امید

□

شاد باش ای مصطفی سیرت که خلق شاملت

□

یک موی ز هفت و هشت گر هست

□

قرصه‌ی مه کلیچه‌ی سیم است

□

ها، که اسم اشارتست از اصل

□

ور نام جنینی مثلا در قلم آری

□

سعدی ار نوش وصال تو بیابد چه عجب

□

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا

□

پیران کار دیده گفتند راست ناید

□

زبان نداده به جود و عطا رسانیده

□

این شراب و نقل و حلوا هم خیال احولست

□

ز تیر او بود آن دل که برپرید از آن سو

□

گر کسی باز کند پیرهن از شخص ضعیفم

□

آدمی را چون معونت شرط کار شرکتست

□

هر سنبلی ز زلف نگاریست لاله رخ

□

ز ناز تا بتوان سنگ در ترازو نه

□

ز آن لب ای دوست به صد جان ندهی یک بوسه

□

هوا ماه دیگر چنان گرم گردد

□

این شهر امروز چون بهشتست

□

در لجه‌ی بحر عشق جانت

□

کند در نامه یاد از عهد و از پیمان و من در پی

□

عالمی در حمایت کف تست

□

من همان روز دل و صبر به یغما دادم

□

باورم نیست ز بدعهدی ایام هنوز

□

مرا قلاده بگردن بود، پلاس به پشت

□

باد شهرت را که دارد نسبت از باد بهشت

□

آن لحظه به سبزه گل چه می‌گفت

□

پیشم نشین پیشم نشان ای جان جان جان جان

□

ز شوق کعبه گو: حاجی، بیابان گیر و زحمت کش

□

یارب از کاردی بود با آن

□

از مغبچگان می‌شنوم نکته‌ی توحید

□

غمزه کز قوت حسنت دو کمان ساخته است

□

بوقت شیر، ز شیرم گرفت دایه‌ی دهر

□

سقفش به صدا پس از دو هفته

□

کی شاد شود آن شه کز جان نبود آگه

□

درده کیمیای جان، ز آتش جام زیبقی

□

هر دلی کان نشود نرم بسوز غم تو

□

شخص اقبال را حیات بشد

□

که گفت در رخ زیبا نظر خطا باشد

□

ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا

□

هر چند تو پیدایی چون روز مرا در دل

□

عاطفتهای خاص تو دادست

□

بزن دست و بگو ای مطرب عشق

□

گر لطف و وصال آری ور جور و محال آری

□

دل وصف او به نیکی کردی همیشه، آری

□

دی همی گفتم که از دیوان رای صائبش

□

آن فتنه کدامست که بنیاد جهانی

□

چون کند نازش کمان دلبری را چاشنی

□

زیر هر غمزه‌ای نمی‌دانم

□

غلو می‌کرد کز حسنش زمین را

□

شکرها داریم زین عشق ای خدا

□

در میکده دست بر گشادن

□

در مهر او چو ذره هوا گیر شو بلند

□

اختیار تاج و تختش نیست ورنه چیست کم

□

دل برتوانم از سر و جان برگرفت و چشم

□

طربسرای محبت کنون شود معمور

□

بیدار درو نیافت بالش

□

آنکه از ابر کفش آب خورد کشت امید

□

یک میر وانما که تو را او اسیر نیست

□

شراب خوار که نامیخت با شراب این آب

□

بی‌یاد تو هرگز ننشینیم بر کس

□

پروانه سمندر ظفر باشد

□

دوست مخوانش که رخ ز دوست بتابد

□

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم

□

چون بدان خسرو شیرین ملاحت برسی

□

من و قطره‌ای چند سوئر سباعم

□

آن سینه و چون سینه صیقل ده آیینه

□

به لطف و علم و حلم و عزم مستغنی است پنداری

□

هر کس که کرد با سر زلفش تعلقی

□

گر فرستی تویی فریدونم

□

ز بس که در نظر آمد خیال روی تو ما را

□

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت

□

ز آن بر درت همیشه از دیده آب ریزم

□

گفتم ای گوسفند کاه بخور

□

در مخزن او کرم ضعیفی به چه ره یافت

□

گرد ما در می‌پری ای رشک ماه و مشتری

□

لالند عارفان تو از شرح چند و چون

□

روزگارا چون ز عنقا می‌نیاموزی ثبات

□

خرم آنروز که من بوسه شمارم ز لبت

□

بزم خاصی گر نهان از من نمی‌آراستی

□

انده دنیا نداد دامن جانم ز دست

□

باز چون گاو خراس از تو و از پایه‌ی تو

□

بلبل نالنده به گلشن به دشت

□

اگر تو پر و بال دنیی و عقبی بیندازی

□

مرو به جانب اغیار، اگر مدد خواهی

□

مقصود از این میانه اگر حقنه‌ی دلست

□

درد دوری می‌کشم گر چه خراب افتاده‌ام

□

عشقبازی کار بازی نیست ای دل سر بباز

□

در نصرت خرد که هوا دشمن وی است

□

یارب چه جوانی تو که پای دل پیران

□

عشق که شهر خوشیست این همه اغیار چیست

□

لیس ذا اسماء صفر باطل سمیته

□

خراباتی است بی حد و نهایت

□

چو بینی دوست را از مهر خالی

□

بسکه از دیده سیل خواهم راند

□

اعجاز عشق بین که تمنای هندویی

□

شدند جمع، تمامی بگرد مشتی دان

□

شرابی خورده‌ام از جام طفلی

□

جان چیست خم خسروان در وی شراب آسمان

□

چشم تو گر شد شکوفه بار سزد زانک

□

آنکه خون دل من ریخت ز بیداد و برفت

□

پسر به درد پدر دردمند خواهد شد

□

مرا که دیده به دیدار دوست برکردم

□

وفا خواهی جفاکش باش حافظ

□

بر لشکر نجوم کشد آفتاب تیغ

□

از دم تیر بلا کجا بگریزم

□

راز دل تو شمس دین در تبریز بشنود

□

مه گوید بی ز آفتابش

□

ابروی محراب‌وش گر سوی مسجد بری

□

برو تو شهر بگو: تا دگر نیارایند

□

آنزمان کانماه رخشان خورآئین رخ نمود

□

چند کشی محتشم بار تکبر ز خلق

□

هفته‌ها، خون خوردم از زخم گلو

□

سر ما و قدم مغبچه‌ی باده فروش

□

این دیده دل دیده اشکی بد و دریا شد

□

مرغی عجبم زبس که پریدم

□

بار دیگر در خریداری به شهر انداخت شور

□

دی منکر ما را هوس پرده دری بود

□

ندانم قامتست آن یا قیامت

□

از سخن چینان ملالت‌ها پدید آمد ولی

□

نه تیری بر پر و بالش نشسته

□

نگاری جسته‌ام زیبا و زیرک

□

بر عشق گذشتم من قربان تو گشتم من

□

وان گرگ از حریصی در دنبه چون نمک شد

□

به مخالفم خبر کن که: مقیم این درم، تا

□

تا کی من و جمال من و ملک و مال من؟

□

قیصر قصر ز برجد را که شاه انجمست

□

گر از کرمم خوانی فرش حرمت باشم

□

پرده ز رخ بر گرفت دوش شبم روز کرد

□

گر شبی وعده‌ی دیدار تو را خواهد داد

□

کف تست کیمیایی لب بحر کبریایی

□

هان شاخ دولت بنگرش کامسال نیک آمد برش

□

می‌نویسم قصه‌ها هر دم به خون دل، ولی

□

لیک چون گاه یخ گداز شود

□

صبر قفا خورد و به راهی گریخت

□

به کوی عشق منه بی‌دلیل راه قدم

□

نه عاریش از دامن آلوده کردن

□

چو شیرین تن خویشتن را به تیغ

□

هر کی او گرم شد این جا نشود غره کس

□

مرا گویی چه می جویی دگر تو

□

یک بار اگر ببینی دل را، یقین بدانی

□

ز لعلم چاشنی جستی به بوسه

□

فلک آن پیر زال مکارست

□

ذره‌ای از من نخواهی یافت دیگر سوز خویش

□

ور سلیمان دیو خود باشی

□

گفتم که بود قاتل صاحب‌نظران، گفت

□

نیست عزرائیل را دست و رهی بر عاشقان

□

من تاب می نیارم تابی ز زلف کم کن

□

گر نخواهی تا چو من مسکین و بی‌مسکن شوی

□

نبود این گمان اوحدی را بتو

□

غافل مباش ار عاقلی دریاب اگر صاحب دلی

□

سپهر برشده پرویزنیست خون افشان

□

فرسودن من از تو بدینسان، شگفت نیست

□

ای مرغ دل ار باخبر از لذت دامی

□

زانک بی‌صاف تو نتوان صاف گشتن در وجود

□

زان دمی کو دمید در عالم

□

نسیم صبح ز زلف تو نافه‌ای بگشود

□

سرها برین بساط، مگر کعبه‌ی دلست؟

□

غمم بخاک فرو برد و هست غمخور باد

□

داری سر آزار که تهدید نهانی

□

نمود عشق تو از آستین غیرت دست

□

خون‌بهایی از تو نتوان خواست کز روز ازل

□

بدرم زهره زهره خراشم ماه را چهره

□

سراید نوای مدیح تو زهره

□

تن چو خیالی شدست، زانکه به روزی چنین

□

چه جنایت بتر که خون خوردن؟

□

چشم مجنون چو بخفتی همه لیلی دیدی

□

بیا و از غبن این سالوسیان بین

□

گوئی آن صاحبنظر، رائی نداشت

□

کسی از خاک سر کوی تو بستر سازد

□

هر آن آتش که می‌زاید غم و اندیشه را سوزد

□

از خودی بیرون رویم آخر کجا در بیخودی

□

سر به در دوست نهادند خلق

□

درد عشق تو به نزدیک طبیبان ولایت

□

چون بیاد خط سبز تو برآرم نفسی

□

امشب دهنده می و نقلی که صد اداست

□

اندر قمارخانه‌ی این قوم پاک باز

□

بخت ار مدد نماید ای ترک سخت بازو

□

در این فراق چو عمری به جست و جو بگذشت

□

دل ز من بردی و نگفتم هیچ

□

سر در سرش کنم به وفا، گر به خلوتی

□

دلم از غم تو کباب شد، جگرم بسوخت، چه دلبری

□

دلق و سجاده ناموس به میخانه فرست

□

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم

□

ز من چگونه ترا پاره گشت پهلو و دل

□

قفل رومی برگرفت از درج روز

□

این جمله گدا و خوشه چین اند

□

گر نمی‌خواهی تراش صیقلش

□

گر نقش چینیان بدو پیکر رسد ز چین

□

گه ناله‌ی دور از آتش دل

□

زلف عنبر شکن از روی تو سر می‌پیچید

□

نبود بس خط کلکش که مهر خاتم نیز

□

رفته همچون آب در اجزای خاک

□

نداده است کسی روز بی‌کسی جز غم

□

گه چو روح الله طبیبی می‌شود

□

یا ایهاالعزیز بخوان در سجود شکر

□

چون وصل جویم از تو، گویی: نبینی، آری

□

او شوی گر ز خود فنا گردی

□

دگر به صورت هیچ آفریده دل ندهم

□

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند

□

سال بوسه‌ی ما را ز لب جوابی ده

□

جان دادم و بوسی ز دهان تو گرفتم

□

شب روح‌ها واصل شود مقصودها حاصل شود

□

مستم ولی از روی او غرقم ولی در جوی او

□

اگر خواهی که گردی مرغ پرواز

□

تا غصهای تست در آغوش دست من

□

بسیار ورق که درخیالش

□

تو آن شمعی که در هر محفلی کافروزدت دوران

□

تا لشکر غم تو بشکست قلب ما را

□

با نظربازی که هرگز ترک مهر او نکرد

□

و آنک واقف بود از مرگ سوی مرگ گریخت

□

سرمست چنانم که سر از پای ندانم

□

چون جان رخ او دید، پس دست گزیدن

□

چشم ما را روشنی از تست و بی‌تو

□

به فندق ضیمرانرا تاب در داد

□

زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه

□

ز من چون شیر از آتش می‌گریزد

□

الحق از بدحالی زاهد توان معلوم کرد

□

اشکاری شه باش و مجو هیچ شکاری

□

از باده و از باد او بس بنده و آزاد او

□

دهانش گر نهان گوید که:من با او چه کردم؟ گو

□

مرهم ریش سینه و داروی درد میشود

□

بی آتش رخسار توخون در دل عشاق

□

گفتیم کی خواهی آمد باز حال خود بگو

□

سخن آتشی می‌فروزی، مگوی

□

گر خون پاکم را فلک بر خاک خواهد ریختن

□

از تابش لعل او چه گویم

□

هم خواب خرگوشم دهی، داغ جگر جوشم نهی

□

از بس که کردم سرزنش دل را به یاد آوردنش

□

متحرک چراست چرخ بلند؟

□

چو هست ملک قناعت دیار مالوفم

□

عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند

□

دگر با سیف فرغانی نیاید

□

پسند خاطر مشکل پسند جانان نیست

□

این علم موسقی بر من چون شهادتست

□

گم گشت دل مسکین اندر خم زلف او

□

برآرد غنچه‌ی مهر آن گیاهی

□

دست زمانه بر سر مردم کند به صبر

□

خصم بی آب اگر انکار کند طبع مرا

□

قتلم فکند دوش به صبح و من اسیر

□

به جمال تو درین عهد نیامد فرزند

□

تا بر لب جام می‌نهادی لب

□

چون از بر تو مدد نباشد

□

حساب بر نتوانم گرفت بر خود از آنک

□

جز عشق هر هوس که پزی زین سپس، هدر

□

طلب گار و ترا چیزی نه بر جای

□

جان سرمستم برقص آید ز شادی ذره‌وار

□

گریه شام و سحر شکر که ضایع نگشت

□

پیر شکسته را نفرستند بهر کار

□

یا بهار عمر من رو بر خزان خواهد نهاد

□

آنک ضمیر دانه را علت میوه می‌کند

□

ما توبه شکستیم و ببستیم دو صد بار

□

خود نمایی پیش ما عین ریا باشد، تو نیز

□

کاشی و آجرت به هر خرده

□

ببخش بردل مستسقیان وادی فرقت

□

ز رهم میفکن ای شیخ به دانه‌های تسبیح

□

مشهر کردمی خود را چو شعر خویش در عالم

□

شبانه جام جهان‌بین ز دست ساقی گیر

□

زان صد هزاران قطره‌ها یک قطره ناید بر زمین

□

چون به پایان شد ریاحین، گل رسید

□

فردا سر گورم ار بکاوی

□

اوحدی شد چو هلالی ز فراقت، چه شود؟

□

پس زفان بگشاد شاه نامور

□

ای دل به هرزه دانش و عمرت به باد رفت

□

بس که در آرزوی وصل تو چشمم بگریست

□

از کشتن مظلومان عاجز شده بازویت

□

ز بینایی بگردیدی مگر خواب دگر دیدی

□

که یعنی حیله با من می سکالی

□

ما را بکشت آن بی‌وفا، بی‌موجب و ما شادمان

□

دل درماندگان خستن، خطا باشد، که هم در پی

□

ایکه هرگز نمی‌کنی یادم

□

برتافته است مدعیم دست اختیار

□

ز آتش لاله علمدار شده دامن طور

□

اشک ما نسخه‌ی صد رشته گهر بود، گهر

□

پیری بر آن کسی کن کو مرده تو باشد

□

چون ز اسلام منت ننگ آید

□

آگاه چون نکردی ما را ز آمدن

□

بر تو از بسکه مشفقست و رحیم

□

تا زدی در دل من خیمه باقبال غمت

□

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

□

لایق است او به هر وفا که کنم

□

دل به نگاه اولین گشت شکار چشم تو

□

همه عمر این چنین دم نبدست شاد و خرم

□

ناقه الله بزاده به دعای صالح

□

بر شترست رخت من، ای دل نیک بخت من

□

آن چیز که گفتم آن نباشی

□

در مهر تو چون لاله رخساره بخون شویم

□

تا هست کاکل تو بلاجو عجب اگر

□

کار بزرگ هستی خود را مگیر خرد

□

دل و جان نظر بازان همه بر یکدیگر دوزد

□

رمه خفتست همی‌گردد گرگ از چپ و راست

□

اجلم دنبه نهاد از بره‌ی چرخ و شما

□

گر فقیه از عشق منعت می‌کند،مشنو،که او

□

گر آزاد مردی تو و دین رندان

□

ای رخت آینه‌ی جان می چون زنگ بیار

□

چنان کرشمه ساقی دلم ز دست ببرد

□

چه خواهی از من درویش چون ادا نکند

□

سزد که اهل نظر سینه را نشان سازند

□

کی یابد گرد ایشان را که ایشان

□

گر دشمن چاشتم خفاشم

□

نه آخر واجب آمد جزو هستی

□

به پاکی دیده‌ای کو باز باشد

□

بوقت صبح پریچهره‌گان زهره جبین

□

نشان دهم به سگش غایبانه مردم را

□

ذره گر در هوا کند حرکت

□

هوای سور بلندی فتاده بر سر من

□

ای که تو نزدیکتر از دم به من

□

چون همه تو ما همه هیچ آمدیم

□

ناوک غمزه، که چشمش به من انداخت ز دور

□

اوست در کاینات مردم و مرد

□

الف قامتم ارزانکه بصورت نونست

□

بر تخت جم که تاجش معراج آسمان است

□

بسکه دمی خاک و دمی آب ریخت

□

ز ما ای ناصح فرزانه بگذر

□

سوی چینست آن بت چینی که طالب گشته‌اید

□

فرخنده نامی ای پسر گر چه که خامی ای پسر

□

بعد از وفات بر سر خاکم چو بگذرد

□

پس طبیعت به نقش بندی دست

□

کدام ذره که از آفتاب روی بتابد

□

بسی مدد ز اجل خواست روزگارو نکرد

□

من گهر ناب و تو یک قطره آب

□

شب گذشته کجا بوده‌ای که چشمانت

□

گفت نزدیکان خود را کان فلان غایت چراست

□

در هنر فرزند بازی نه کبوتر بچه‌ای

□

گر چه کمر تو پیچ پیچست

□

نخواهم داشت دست از دامن تو

□

چو جای چشمه که بر جویبار دیده‌ی من

□

از برای شرف به نوک مژه

□

هنگام باده خوردن از لعل شکرینت

□

حالیا مست و خرابیم ز کیفیت عشق

□

بایست بود ترش به مطبخ

□

مرا سیلاب بربوده مرا جویای جو کرده

□

پیش ازینم خبر از پا و سر خود می‌بود

□

گرفتمت که بکوبم بسی به پتک نصیحت

□

مطرب مجلسه نغمه سرای شاهد مستان جلوه نمای

□

نیست کوتاه ز دامان تو دست همه کس

□

چون خاک اگر عزیزی بنشست بر در تو

□

فرخنده منظری شده منظور چشم من

□

باده عشق ای غلام نیست حلال و حرام

□

هر زاهد خشکی نفس از عشق زدندی

□

مطرب، امشب همه آوازه‌ی خرگاهی زن

□

هرکس از بهر پای‌بند وجود

□

عاشقان بودند جان بازان راه

□

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم

□

بر من و بر تو اگر رحمت کند

□

امروز در میانه‌ی عشاق روی تو

□

پاره پاره کند یکایک را

□

گه تاج سلطانان شوم گه مکر شیطانان شوم

□

ز دلتنگی اگر رمزی بگویم

□

به مسافر در این سرای سرور

□

در ره عشق مسلمان حقیقی آنست

□

بست چون پیمان به دلها عشق تو پیوند او

□

تویی غمخوار درویشان و هرگز

□

کحشاش مائدة المسیح نجومها

□

دل نور جهان باشد جان در لمعان باشد

□

نقطه‌ی کاری کناره کن که زره را

□

دردا! که: فراق رخ آن ترک پریوش

□

پیمانه‌ی‌پر از می در ده، مگر که با ما

□

گفتم مگر بخواب توان دیدنت ولیک

□

شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان

□

بر دل تنگم اگر کوهی نهی کاهی بود

□

دل دیوانه از آن کوی به حسرت می‌رفت

□

اندر سفرش بشد حقیقت

□

گلابه چند ریزی بر سر چشم

□

باغبانان خدمت سرو و گل اندر بوستان

□

می سرخت نمد به دوش کند

□

بنده چو محمود شد خموش که سلطان

□

بسی در تابم از مردم نوازیهای او با آن

□

جانا دل تو چو روزگار است

□

تا رقیب از لب او کام‌روا شد گفتم

□

شقه علم عالم هر چند که می‌رقصد

□

موج آن خون چو بگذرد از حد

□

باد صبا ندارد پیش تو راه، ورنه

□

ای رفته و بر سینه‌ی ما داغ نهاده

□

ما بسی در قعر این زندان و چاه

□

شد منهزم از کمال عزت

□

گرچه داری رخ چون آتش و اندام چو آب

□

اصحاب کهف‌وار ز ننگ تو زیر خاک

□

در آن حالی که حالم بازجویی

□

من به سنگ خود همیشه جام خود بشکسته‌ام

□

سوی او راهبر ندانم شد

□

بنمایی،چرا ندانم دید؟

□

یکساله ره ز طرف چمن دور بود گل

□

در تیره شب هجر تو جانم به لب آمد

□

زحمتی دیده همه بر طمع راحت نفس

□

دل از صف مژگان تو بیرون نبرد جان

□

آب حیوانش را حیوان ز کجا نوشد

□

بتر خلق بدی دان که به طبع

□

هیچ شک نیست که: بسیار بماند سخنم

□

بدانکه: نام شبانی نیاید از تو درست

□

ای دانه مشکین تو دام دل عشاق

□

عشق است و مفلسی و جوانی و نوبهار

□

عاشق تو نزد خلق جای نجوید

□

دانی که عاشقان ز چه در خون طپیده‌اند

□

بخوان بر سینه دل این عزیمت

□

من دوش تو را دیدم در خواب و چنان باشد

□

که نزدیک لیلی خبر می‌برد؟

□

ز دست هندوی زلفت نمییارم که چشمت را

□

گر کنم چشم برفتار تو کو صبر و قرار

□

چون شمع نکورویی در رهگذر باد است

□

برهنه گر شود آب روان جان بینی

□

شاهان به هیچ حیله مسخر نکرده‌اند

□

دل ویران که در و گنج هوای ابدیست

□

داد خود بستان که ایام گل است

□

ز پیش دلم شادمانی چه جویی؟

□

من ازو دور و او به من نزدیک

□

منکه چون زلفش شدم سرحلقه‌ی شوریدگان

□

بجز خیال دهان تو نیست در دل تنگ

□

کس بدان یار به رفتن نتوانست رسید

□

تا دید زنخدان و سر زلف تو، دل گفت

□

بمیرید بمیرید و زین ابر برآیید

□

کاسه سر را تهی کن وانگهی با سر بگو

□

گر سر زلف ترا دیگر جفایی در دلست

□

اسب چوگانی خریدی، زین زرین ساختی

□

گر نخواهد که برآشفته شود کار جهان

□

چه نکو حضوری و وحدتی بود از دو جانب اگر تو را

□

چون هلال دولت این ظالمان شد بدر تام

□

زبان از پند من ای خواجه بر بند

□

ور نه که دوش مست او آمد و درشکست او

□

بوم چنان سربزرگ از همه مرغان کم است

□

وصل تو بدین ودل خریدم

□

یک روز برون آی، که هستند بسی خلق

□

از لعل تو یکزمان شکیبم نیست

□

پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد

□

اگر در روز وصل تو نباشم جمع با یاران

□

هرگز از جیب فلک سر بر نیارد آفتاب

□

مرگ از خاطر به ما نزدیکتر

□

ملک دل از دودلی تو مخبط گشتست

□

گل بخت شد شکفته، که شوم چو بخت خفته

□

تنم بیمار بود از غم همیشه

□

کدام قاصد فرخنده می‌رود که مرا

□

دارد از دست رقیبان دلی از بیم دو نیم

□

پر خود سوختم و دم نزدم

□

قسمت من ز کارخانه‌ی عشق

□

ای خنک آن را که او رست از این رنگ و بو

□

ترکتازی کن بتا بر جان و دل

□

به گرد روی چو ماهت ز زلف می‌بینم

□

مرده دل در خواب نوشینست و دولت در گذار

□

صبر بسیار مفرمای من سوخته را

□

دلفریبان نباتی همه زیور بستند

□

هنوز روح تو ز الایش بدن پاکست

□

بزم بتان جای عشرت است که آنجا

□

اندر خلیل لطف بد آتش نمود آب

□

چون کوره آهنگران در آتش دل می دمیم

□

شاد بنشست و بپرسید و شمردم بروی

□

نمی‌بردم گمان از رویت اینها

□

هزار جان گرامی فدای بالایت

□

باز راه سیر با اغیار سرکردی که رشک

□

مرا انبارها پرتوش و برگ است

□

کسی از شمع در این جمع نپرسد آخر

□

از خانه عشق آنک بپرد چو کبوتر

□

خرد به استفاده‌ی او برگماشت وقت تمام

□

لطف تو به مکه‌ی حقیقت

□

جهان را جمله زیبایی من از روی تو می‌بینم

□

چشم درگوی ایاز آورده بود

□

هر سروقد که بر مه و خور حسن می‌فروخت

□

خون چکان بر آتش سودای تو

□

قامتم از خمیدگی صورت چنگ شد ولی

□

بت پرستان رخ خورشید تو را گر بینند

□

حدیث موسی و سنگ و عصا و چشمه آب

□

فردا مگر گناه نباشد مرا به حشر

□

سخن نوباوه‌ی بستان روحست

□

کسی که نام لبش می‌برد عجب دارم

□

با آن که غیر دامن وصلت گرفته است

□

چون داد عادلان به جهان در بقا نکرد

□

مگو در کوی او شب تا سحر بهر چه می‌گردی

□

ماه ما شب برآمد و این خواب

□

جوهرشناس دین شو مرد ره یقین شو

□

عیبم کنند مردم زاهد ز عشق، لیک

□

از بهر کار خود چو بکاری برون شوی

□

آتش رویت که آب گل بریخت

□

چشم من در ره این قافله راه بماند

□

حسن رویت ای صنم آفاق را

□

ماییم و سری در سر سودای محبت

□

نصیب تن از این رنگست نصیب جان از این لذت

□

زهی مشکل که تو خود سو نداری

□

هلال، اگر نه چو ابروی یار من بودی

□

نقل کم خور، که می‌خمار کند

□

گر ز ما بر خاطرت زین پیش گردی می‌نشست

□

خسرو ز جهان می‌شد و آهسته به شیرین

□

شیر دولت پنجه کرد و همچو سگ لایق ندید

□

گر پای نهی از سر رحمت به گلستان

□

پایش چو به سنگ آید دریش به چنگ آید

□

تو زین احرام و زین کعبه چه دانی کز برون چشمت

□

ز رنگ و بوی گل اطراف بستان

□

با دیگران بیاری آسان بر آورد سر

□

گر کژی گوید بدین درگه نه راست

□

همه کارم ز خود کامی به بدنامی کشید آخر

□

تو زبون تن خاکی و چو باد

□

و قبوله فرشات معارا الامعارا

□

زهی شهی که شهان بر بساط شطرنجت

□

نجنبد این تن بیچاره تا نجنبد جان

□

کی به شاخ غمش رسد دستی؟

□

ترا با آن غرور حسن و ناز و سرکشی، جانا

□

ای ز شکر خنده‌ات صد شور در جان شکر

□

خوشا دمی که درآیی و گویمت به سلامت

□

هر که روی چو گلت بیند داند به یقین

□

گفتمش در صدر وصلم جای کن، گفت ای سلیم

□

دوم بار دوم بار چو یک جرعه بریزد

□

هرگز دمی نیافته‌ام هیچ فرصتی

□

آبرویی نبود پیش تو من بعد مرا

□

ز زلفت حلقه‌ای جستم، ندادی

□

تا نهان از دوست، زیر پوست من

□

دگر حور و پری را کس نگوید با چنین حسنی

□

ریسمان مژه‌ام را به در اشک ای دوست

□

تا به گوشه‌ی چشمت یک نظر کنم روزی

□

گر چه ز ما نهان شد در عالمی روان شد

□

اگر چه بام بلندست بام هفتم چرخ

□

جراحت دل عاشق دواپذیر نباشد

□

کجا به ناله‌ی زار تو گوش دارد شب؟

□

چون بگردش در آورند هلال

□

قدمی رنجه نگردید ز مصر دل او

□

ز بام خرد گل اندود پست ما، پیداست

□

چون مار زخم خورده، دل افتد به پیچ و تاب

□

خار و گل پیشش یکی آمد که او از نوک خار

□

هر دم ز برق خندش چون کرد بوسه باران

□

عشق ار نمی‌سازد مرا معذور باید داشتن

□

ماده و نر به هم چو جفت شدند

□

دلم بغمزه و ابروی او بمکتب عشق

□

هر دو عالم یک فروغ روی اوست

□

به باد هوای تو در روضه‌ی دل

□

خواهی که دلت نشکند از سنگ مکافات

□

محروم نماند کس از این در

□

یکی چندی بریدم من از اغیار

□

اگر تو روی بپیچی و گر ببندی در

□

چو شد، اوحدی، دل تو به خیال او پریشان

□

از میانش چون سر موئی ندیدم در وجود

□

در مهمات اسیران که به جان در گروند

□

هر آن سرگرانی که من کردم اول

□

خون مردم همه گر چشم تو ریزد شاید

□

غره مشو با عقل خود بس اوستاد معتمد

□

سینه به شکرانه‌ی او سوختیم

□

ای بت نامهربان، بیا و بیاموز

□

چون ماه از طبع من خود نور پاشد

□

ببوی لعل میگونش بظلماتی در افتادم

□

از زبان سوسن آزاده‌ام آمد به گوش

□

نشوم لحظه‌ای ز ناله خموش

□

مردیم ز درد شام هجران

□

بدان جمال الهی که قبله دل‌هاست

□

چو عکس جیش حسن تو طراد آورد بر نقشم

□

بس خون فرو چکانی از دیده در غم او

□

به اذان و به مسجد و محراب

□

لعل لب در پوش تو چون در سخن آید

□

تو ای طبیب ازین گرمتر گذر قدری

□

با محنتی که دارند از آشنایی تو

□

دل شکسته‌ی ما را درست نتوان کرد

□

چند هزاران سر طفلان برید

□

و آخر به نفخ صور کند قهر کردگار

□

از برای وصف روی خویشتن

□

و آنچه اصل وجود انسانست

□

دانی که برعذار تو خال سیاه چیست

□

به پی ماچان غرامت بسپریمن

□

تا مرا در غم تو با لب خشک

□

شاهد شیرین لبم بوسه نهان می‌دهد

□

اگر بر رو زند یارم رخی دیگر به پیش آرم

□

باد منطق برون کن از لنج

□

بر سر من گر تو خاک راه ببیزی

□

علم عقلست و نفس علم خدای

□

نیابی بجز باده‌ی نیستی

□

آن چه بر ایوب رفت نیست خوش اما خوشست

□

هر که عاشق نشد، به دامن دوست

□

آن که عشق تو نورزید جماد است، جماد

□

ناچریده از لبش شاخ شکر

□

چگونه چشمه‌ی حیوان درین وادی به دست آرم

□

می بیار و خرقه‌ی ما را بکن

□

گفتمش: روی من از فرقت روی تو چو زر شد

□

گهی که عاشق و معشوق را وصال بود

□

ز مرغ صبح ندانم که سوسن آزاد

□

با ما و نه در میان مائی

□

گر چین سر زلف تو مشاطه گشاید

□

رنگ او یافت از آن روی چنین خوش رنگست

□

ای شکوفه تو به طفلی چون شدی پیر تمام

□

روزی شنیدمی به تکلف حدیث خلق

□

شد سعادت طلایه بر تبریز

□

عکس رخش چون در آب چشم من افتاد

□

وعده‌ی بوسه چه می‌فرمائی

□

چو مهر و اشتیاق گوهری دید

□

کبوتران حرم را به جز تو کافرکیش

□

شاه خوبان میر ما و عشق گیراگیر ما

□

فلک زین دو تا نان زرد و سپید

□

اوحدی، دل در وفا و عهد این خوبان مبند

□

قبای وصل گل رویان نپوشی

□

از درم گر تو بر آنی که برانی سهلست

□

آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت

□

تیر که از کمان تو در طرفی روان شود

□

دیدیم روی قاتل خود را به زیر تیغ

□

مستی باده این جهان چون شب بخسپی بگذرد

□

چون دوست و دشمن او هستند رهزن او

□

گر کندم قصد جان دریغ ندارم

□

ز دم در دامنت دست، ار بگیری

□

هر شب از ناله من مرغ بافغان آید

□

ز ره صد ره برون شد غیر و طبعت زو نشد رنجه

□

بغفلت رفت زینسان روزگاری

□

مست مقامات شوق از همه هشیارتر

□

هر وسوسه را بحث و تفکر بمخوانید

□

جانا به لقا چو آفتابی تو

□

ای همرهان، پیش دهان تنگ او

□

تا قیامت هر چه گوید دیگری

□

گفتمش درد من از صبر بتر می‌گردد

□

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم

□

خوبان پیاده‌اند و ازیشان برین بساط

□

در عامل دو بینی کام از یکی نبینی

□

آن ترشی روی او ابرصفت همی‌شود

□

تو دلفریب صفت‌های دلفریب آری

□

با وصال او دلم را نیست پروای بهشت

□

به درد مند غم او رمن که میگوید؟

□

بنگر در اشک مستان عکس جمال ساقی

□

لابه بسیار نمودم که مرو سود نداشت

□

شده‌ست در خم گیسوش بی‌قرار دلم

□

کاشکی خون مرا تیغ محبت می‌ریخت

□

خردم گفت برپر ز مسافران گردون

□

ششم عروس فلک را امید دامادی

□

شراب حاضر و معشوق مست و من عاشق

□

زانچه هست ار بهش ندانی کرد

□

گفت چندانی که می‌کردم نگاه

□

بهای وصل تو گر جان بود خریدارم

□

گه دست میخراشی و گه جامه میدری

□

من کل شمس اذا بدت فبدا

□

ایمان گودت پیش آ وان کفر گود پس رو

□

من بحل کردم ای جان که بریزی خونم

□

مدعی گفت: اوحدی باز آمدست از عشق او

□

تا ببینی تو هر دو گیتی نقد

□

ببست بر رخ خور آسمان دریچه بام

□

گردد ای بت تا کی ازین جنگهای زرگری

□

نی مسند فقر را ز من صدر

□

خال هندوی تو بر آتش عارض شب و روز

□

زان سو فلکیست نیک روشن

□

چند داریم نهان زیر مرقع زنار

□

یکی نقطه است وهمی گشته ساری

□

آنکه سخن زاد ازو نی سخن آباد ازو

□

یاران بخور و خواب بسر برده همه شب

□

شاها فلک از بزم تو در رقص و سماع است

□

هر چه در مکتب خبر علم است

□

ماده بر ماده اوفتان دو به دو

□

همه عالم به دست غم زبونند

□

بده ای خواجه بابا مکن امروز محابا

□

تا تو منظور بیدلان نشدی

□

دل من با ملک به راز شده

□

برون نمی‌رود از جان دردمند فراق

□

نظر پاک چو در خلوت وصلم ره داد

□

همه ذرات جهان از تو مدد می‌خواهند

□

بساط بارگهش چهره‌ی امیران است

□

گفتم به نگار من کز جور مرا مشکن

□

گاه از شوق پرده‌در گردند

□

معلق صد هزاران دل ز هر سو

□

ای دوست کام دل، بنشین و طلب مکن

□

جان من کز هر دو عالم چشم دوخت

□

صفیر بلبل شوریده و نفیر هزار

□

ز وجد پاره کنی جامه‌گر برون آید

□

کو حریفی خوش که جان بفشاندمی

□

جوش برآورد یکی می کز او

□

زیرا که به آمیزش یک خشت شود قصری

□

تا چه منظوری؟ که چیزی در نظر هرگز نیاری

□

کاری بکن، ای خواجه، که این صورت زیبا

□

از دل ریشم اگر بی خبری معذوری

□

دل وحشی است بندی من از علاقه‌ی او

□

گردن ز حلقه‌ی سر زلف تو چون کشم

□

نیاز می‌کشدم در گذرکه صنمی

□

دست و پا و پر و بال دل من منتظرند

□

پس در آتش چون خلیل بت‌شکن

□

زان دردمند شد تن مسکین، که مدتی

□

گل بی‌خار ازین منزل، که بینی

□

گر شود دریا ره از خون دلت

□

ساقیا می بده و غم مخور از دشمن و دوست

□

پرآب نغمه‌ی تردست او ز رود و رباب

□

داستان یوسف گم‌گشته دانستم که چیست

□

باغ سلام می‌کند سرو قیام می‌کند

□

آن جای به گرمی همه خورشید تموزیم

□

سر باغ و بستان نباشد کسی را

□

جدا کن پرده از رخسار چون خورشید نورانی

□

درد را چاشنیی هست که درمان را نیست

□

آن لب که من گزیده‌ام امروز کافرم

□

چنان بیگانه گشته‌ستی که گویی

□

تو خود به چشم حقیقت نظر نکردی باز

□

عاشق چو اژدها و تو یک کرم نیستی

□

چنان شد دل من که بار فراقت

□

آنکه با واقعه‌ی عشق تو پرداخت چو من

□

دفتر کردارم آن ساعت که گویی: بازکن

□

زیردستان که ندارند بجز باد بدست

□

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری

□

با تو خوبی نتوان گفت و ندارم باور

□

سروی است قد شاه که در بوستان سحاب

□

تو مبین جهان ز بیرون که جهان درون دیده‌ست

□

فمن الهجر ضجت الارواح

□

حال بنا گوش او به شرح بگوید

□

نیست راه از تو تا به علت تو

□

آنها که ندانند ترنج از کف خونین

□

یک لحظه آرمیده جهان از فغان من

□

گر به دست اجل از پای درآید تن من

□

کس مبادا به سیه‌روزی ما در ره عشق

□

تن پرده بدوزیده جان برده بسوزیده

□

خود مرا فرمان کجا باشد ولیک

□

ای که گل چیدی و شفتالو گزیدی، رخنه جو

□

هستی نبی را ابن‌عم، از روی معنی لحم و دم

□

عقل را کنه جمالت متصور نشود

□

من از بازوی خود دارم بسی شکر

□

بمعدن، من بسی امید راندم

□

چون هلاکم می‌کنی جز کوی خود خاکم مکن

□

آمد ندای بی‌چون نی از درون نه بیرون

□

خنک آنک ز آتش تو سمن و گلشن بروید

□

روز که بی‌وصل بر آید ز کوه

□

چه روزها بر معشوقه در نیاز شدی

□

حال گیسوی تو از باد صبا می‌پرسم

□

از حاضران در غیرتم با اینکه هست از یک دلی

□

به پیش تست مکدر چو سیل و تیره چو زنگ

□

جهانی سرخوش از افسانه‌ی اوست

□

یک لحظه‌ات پر می‌دهد یک لحظه لنگر می‌دهد

□

مردانه در این راه درآ ای دل غافل

□

جز بهر عشق هر که کمر بست بر میان

□

ای باد، بوی زلف چو چوگان او بیار

□

از تو چند اشنان فرو ریزم به خاک

□

پیش رفتار تو پا برنگرفت از خجلت

□

نه صاحب طبع را عاشق توان ساخت

□

سزای آن که زدم لاف عاشقی همه عمر

□

مستی افزون شدست و می‌ترسم

□

یک دم بانگ نجات یک دم آواز مات

□

در ضمیر نازک اندیشت ز باریکی سخن

□

گذری میکند بجانب من؟

□

بجز از مردم چشمم که بخونم تشنه‌ست

□

دارای دهر شاه شجاع آفتاب ملک

□

سیف فرغانی چون وصف تو می‌کرد گرفت

□

گر بر من آن نگار پری چهره بگذرد

□

از غلبات عشق او عقل چه شور می‌کند

□

به مسجد بتگر از بت باز می‌دانستم و اکنون

□

زندگی گر صفت روز و شب ایشانست

□

هر آن حاجت که میخواهی برآری

□

آن کفن چون در تنم پوشید پاک

□

طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع

□

آفتابی و بی تو نوری نیست

□

تا ابرویش از کمین برآمد

□

چون برروم از پستی بیرون شوم از هستی

□

نخواهم خانه‌ای در ده نه گاو و گله فربه

□

دمی از مردمی دلها نوازد

□

گمان مرد ز گیتی اگر دوام و بقاست

□

وانکه سیر همتش ز ایوان کیوان برترست

□

از لباس غیرتم عریان نمی‌دیدی اگر

□

پیش رخسار چو خورشید وی آن مرکز نور

□

مانند موی کرده تنم را به لاغری

□

اگر منکر شوی من صبر دارم

□

به جان بین هرچه می‌بینی که توحید

□

ای کوه بلا بر دل عشاق نهاده

□

پیش سلطان خشمناک مرو

□

چون بدید آن قوم را میلش فتاد

□

بباختم دل دیوانه و ندانستم

□

اگر روزی ز درویشی دلی بردی زیان نبود

□

به تشنه کامی خود خوش دلم که خضر خطش

□

ربیع آمد ربیع آمد ربیع بس بدیع آمد

□

نی بس کن و نی بس کن خود را همه اخرس کن

□

آب غم عشق تو بگذشت ز سر ما را

□

دونیمه شد دلت اندر میان دین و درم

□

مرض عشق مرا عرضه مده پیش طبیب

□

بناز بار تمنای او بکش که هنوز

□

به بند و حبس سزایی که از تو دیوانه

□

زخمی که سه یک بودت خواهی که سه شش گردد

□

گوید که نهان مکن ولیکن

□

از خون رحم چون به گو خاک فتادیم

□

چونکه بنده فرمانی، پیش حاکم مطلق

□

این رباطی در ره سیلست و ما در وی مسافر

□

خانه‌ی دل عشق بتاراج داد

□

غم کهن به می سالخورده دفع کنید

□

ز زر انگشتری سازند و خلخال

□

ماییم و جهانی که به خاطر نتوان گفت

□

خورشید افتد در کمی از نور جان آدمی

□

بیا که رونق بازار عشق از لب تست

□

اگر به دست من افتد ز طره‌ی تو شکنجی

□

چه میخواهی از آن آرام رفته؟

□

برآید از دل تنگم نوای نغمه‌ی زیر

□

دل هم که خوی با ستم عشق کرده بود

□

عاشق روی تو از خلق بود بیگانه

□

برمه رویش تعشقی است نگه را

□

عجب مدار از آن کس که ماه ما را دید

□

دل شد از دست و ز جان ترسم ازانک

□

هر کس از باده نسبتی دیدند

□

دلم بردی و میگویی: خبر زان دل نمیدارم

□

چه خیزدار بنشینی که تا تو خاسته‌ئی

□

ساقی چراغ می به ره آفتاب دار

□

همه زیورم را بیکبار برد

□

مستانه کاش در حرم و دیر بگذری

□

از مات تو قوتی کن یاقوت شو او را تو

□

همی‌گفتم مرا صد صورت آمد

□

چون بدید این تن روان رفته

□

خانه روشن شد از آن ماه سجنجل سینه

□

ور در سرآن زلف پریشان رودم دل

□

دمی که ماند فلک عاجز چشیدن آن

□

نه صحبت داشتم با آشنائی

□

طالب وصلی اگر با غم هجران خوش باش

□

چه شکارست که این تیر قضا پرانست

□

یارب به در که باز گردم

□

ندارد عالم معنی نهایت

□

مینماید که نطق و جانت هست

□

توحید تو خواند بسحر مرغ سحر خوان

□

حدیث مدعیان و خیال همکاران

□

گفت: دیناری بده پنهان و خود را وارهان

□

گرفتمت که هزاران متاع ازین سان هست

□

ما را باری نگار خوش قول

□

تو با دست تو چون گویی که برگیر

□

ما را بدان مشاهده میل خطا نرفت

□

شوهر کشیست، ای پسر، این دهر بچه‌خوار

□

برو در خواهد آمد خون چشمم

□

از گریه‌های هجر شکست بنای جان

□

دل را مدام زاری از اندوه عشق تست

□

ناله سر می‌زند از هر بن مویم چون نی

□

ای پرده فروکشیده بنگر

□

گرچه مویی شدم ز شوق رخت

□

عاشقی را که برانند ز پیشت به قفا

□

تو جانی، از تو دوری چون توان کرد؟

□

مرد هر چوبی که می‌زد استوار

□

آن عهد یاد باد که از بام و در مرا

□

خار مهرش چو برآورد سر از پای کسی

□

در عین بی‌زبانی با او به گفتگوییم

□

چو کار جان به جان آمد ندای الامان آمد

□

حلاج اشارت گو از خلق به دار آمد

□

هر آن نقشی که بر دل بد

□

عادت زیستن چنین بودست

□

تحیتی که فرستاده شد بدان حضرت

□

دگر کریم چو حاجی قوام دریادل

□

بسر خاک تو رفتم، خط پاکش خواندم

□

لب جان بخش تو گر بوسه به جان بفروشد

□

از جا سوی بی‌جا شود در لامکان پیدا شود

□

می‌بگذری و روی تو از پیشم

□

گر بشنود جفا که تو در شهر می‌کنی

□

فکر در گفتنش نه پاینده

□

خورد و خفتم دیدی و ایوان من

□

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت

□

زین آشیان ایمن خود، یادها کنی

□

چون شاهد و شاه بیند از دور

□

تو مپرس حال مجنون که ز دست رفت لیلی

□

مکن ای جان همه ساله تو به فردام حواله

□

این جدایی ز کندی روشست

□

دهان عاشق از لوزینه‌ی وصل

□

آن صورت آراسته را بیش میارای

□

نقد دین گرچه ندادن ز کف اولی‌ست ولی

□

چشم تو از بردن دلهای خلق

□

سیل اشک ار بکند خانه‌ی مردم نه عجب

□

جسم‌ها را جان کنند و جان جاویدان کنند

□

جان نیز به سودای سر زلف تو برخاست

□

مشکل شکفته گرددم از وصل او گلی

□

فرو خوان قصه‌ی دردم به گوشش

□

آن همه جز اول افسانه نیست

□

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه

□

عشق تو در درون ما ازلی‌ست

□

صید دل حریصم از شوق تیر دیگر

□

همچو گربه عطسه شیری بدم از ابتدا

□

زمین ار خورده بودی فارغستی

□

تا نرفتی در نیامد تیره شب

□

خانه‌ای بس بود گروهی را

□

باز چون گلگون می ساقی بمیدان در فکند

□

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

□

روی زیبای تو آرام و قرار از من برد

□

آن که بر بندد کمر در خدمت پیر مغان

□

چون عقل ندارم من پیش آ که تویی عقلم

□

ز زهد و نیکنامی عار دارم

□

کسی ندید رخت را، که وصف داند گفت

□

چنین‌ها دوستی را خود نشاید

□

صبوحی گناهست در پای سرو

□

درویش مکن ناله ز شمشیر احبا

□

گفتم که آب چشمم بر روی خشک گردد

□

من سودا زده‌ی جمعم ز پریشانی دل

□

جان بر او بسته شد و لنگ ماند

□

مستان الستیم بجز باده ننوشیم

□

دل دین طلب تنگ تن برنتابد

□

دود دلها به دادگر نرسد

□

ز چین زلف تو آگاه نیستند آنها

□

چنان ترسیده‌ام از غمزه‌ی مردم شکار او

□

جواب نامه‌ی مظلوم را، تو خویش فرست

□

مطرب از گوشه‌ی چشمت چه نوایی سر کرد

□

شهی که کان و دریاها زکات از وی همی‌خواهند

□

آزاد جهان بودم بی داد و ستان بودم

□

عدم چبود که با حق واصل آید

□

این چار عنصر و سه موالید و شش جهت

□

از سرشکت آب رویم پیش هر کس زان سبب

□

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور

□

پرده‌ی شک را برانداز از میان

□

اجودی جود منتهی سفن النهی

□

سپاه گلشن و ریحان بحمدالله مظفر شد

□

نشخوار غمت زنم چو اشتر

□

رخ چو به کار آورم، طاق دو ابروی او

□

خوابیست این حیوة طبیعی، ز روی عقل

□

در چنین وقت که مرغان همه در پروازند

□

بزور دست و پائی بنده‌ی خود را دگر بگشا

□

چو خسرو اگر می‌خوهی ملک وصل

□

هر لحظه محبت ز پی سیر خلایق

□

پس آدمی و پری جمع گشت بر من و گفت

□

چو روی نگارم ز چشمم برون شد

□

گفتم که: باز پس روم از پیش این بلا

□

عجب گوی زنخ داری ندانم

□

آتشست این دل شوریده من پنداری

□

چون لاله می مبین و قدح در میان کار

□

این جانور نه لایق باغ است و بوستان

□

عشق تو تا حلقه‌ای کشید به گوشم

□

تو پای همی‌کوبی و انگور نمی‌بینی

□

مرا در راه دی دشنام دادی

□

نخواهم به عالمی غمت را فروختن

□

کوکب او ز کوکب دستور

□

یا خازنان روضه‌ی رضوان بلال را

□

ز خلق دل به کسی بند اگر حریف شناسی

□

ملک روی است و تویی شایسته بر وی همچو چشم

□

عشق طغیانش به حدی شد که جان

□

رسن دوست چو در حلق دلم افتادست

□

آفتاب آسمان غیب را

□

من و زلف تو قرینیم به سرگردانی

□

در غمت زار بگریم من و از بی‌مهری

□

مستم آندم که بمیرم بسر خاک برید

□

بازار شوق گرم شد آن سروقد کجاست

□

شیرین سخن تو تلخ شد با ما

□

منت خدای را که ز هر سو به روی من

□

در هر سخن از جان شما هست جوابی

□

ما را به چشم سر مبین ما را به چشم سر ببین

□

دل من دردی آن درد به دریا نوشید

□

زنیست صورت دنیا، مهل که دست طمع

□

عنقای قاف عشقم و عشق تو گوئیا

□

داد دادیم وفا را و ز بدگوئی غیر

□

آهوی جان بنده چراگاه خویش یافت

□

من که در عهدت سر مویی نورزیدم خلاف

□

دو دست کمر کرد او بگرفت مرا در بر

□

لیک زلفت از درازی بر زمین است

□

جز صدق مبر با خود در راه، که تا منزل

□

چه شبها اندرین معنی که گفتم!

□

موسم سحر شد خیز باده در صراحی ریز

□

من خاکی که از این در نتوانم برخاست

□

مایه بستان ازین چنین مردم

□

به هوای تو عزیزان همه خوراند، اما

□

چون این طرف دویدم چوگانش حمله آرد

□

گهی که مرغ دل ما بماند از پرواز

□

ای اوحدی، اگر نه جدایی ز سر کار

□

گدا، آن به، که سلطان را نداند

□

دل بی مهر کی شود روشن

□

تو هستی یوسف اما نیست یعقوب تو معصومی

□

رو غم آن ماه‌رو مخور که ندارد

□

آن که بر آب بقا شد کرمش رهبر خضر

□

در مجلس و بزم شاه اعظم

□

کی در تو رسد کسی که جاوید

□

یاد آن زلف و یاد آن رخسار

□

به اصل از طبع دراک منند این

□

رسم باشد که بانگشت نمایند هلال

□

ببار ای شمع اشک از چشم خونین

□

فرش سرایت اطلس چرخ است چون سزد

□

قامت شاخ گل از بار خجالت خم شد

□

گفت چرا هشت جوابش بداد

□

یک چند سماع گوش کردیم

□

چو از مقام تو چشمم به راه باید داشت

□

از سه حالش سخن بدر نبود:

□

اهل دل گر جان بر آن سرو روان افشانده‌اند

□

بخور خونم چو آب و غیر، گر آبت دهد مستان

□

به یوسف‌دلان خوی لطف و کرم

□

سودای نیاز من و ناز تو محال است

□

بس کن و از حرف در معنی گریز

□

این دل یکتای من شد تو به تو

□

به قعر اندر رود غواص دریا

□

حدیث با تو به اندازه‌ی تو باید گفت

□

زانک می‌گوید ترا با این چه کار

□

دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت

□

از اثر بوی وصل چون دم عیسی

□

هم سفالین ساغرم بشکست و هم مسکین دلم

□

وقت شمشیر بود واسطه‌ها برگیرید

□

به سر مناره اشتر رود و فغان برآرد

□

حسن پنهان تو بر خاطر من سهل کند

□

با دل مجنون من پیغام وصل

□

حرفیست کاف و نون ز طوامیر صنع او

□

گوش اهل عشق از نظم غزل بی‌بهره نیست

□

در دهان طمعم چون ترشی کند کند

□

نامی از جلوه‌ی خورشید جهان آرا نیست

□

گویی آتش خوشتر آید مر تو را یا کوثرش

□

دلم در درد عشق او چنان است

□

وقتی که مرده باشم، گر مهر مینمایی

□

آن رها کن که نان و هیمه نماند

□

چند سوزی ایکه میسازی کباب

□

حیف است بلبلی چو من اکنون در این قفس

□

ظاهر آن است که در باغ جمال کس نیست

□

سقیالحاء العقص و الداء التی

□

شب رو شو و عیاری در عشق چنان یاری

□

عشق او گرد برانگیخت ز دریای عدم

□

چو مرگ و زندگی باشد مقابل

□

گر بود مشرق و شمالش باز

□

اگر ز کوی تو دورم نمی‌شوم نومید

□

خود را به بزمش ارفکنم بعد قتل من

□

در کوی خود ار ببینی او را

□

گه ز آهی کمر کوه ز هم بگشاییم

□

جانی که به هر صبوح مستست

□

زلف برهم زنی و توبه‌ی ما

□

کی فراموشم شود یادش ز دل؟

□

چون زبردستان نکن با زیردستان بد، که زود

□

هر چند نمک چون شکرت شور جهانیست

□

دیده بخت به افسانه او شد در خواب

□

زاهنین میله، گردکان مربای

□

طاق فلک ز زلزله‌ی صور درشکست

□

نیست ز من باورت این سخن از شب بپرس

□

ای بوالعلا ای بوالعلا مومی تو اندر کف ما

□

ز دلبندان آن عالم دل ما هم ترا جوید

□

از من جدا شد و چو من از من جدا شدم

□

طره‌های سرکشت کی ترک طراری دهند

□

فتاده بس که حدیث من و تو در افواه

□

حسن روی تو بیش از این چه کند

□

غرتک مصر بقاهرة

□

این عالم چون قیرست پای همه بگرفته

□

بردی دلم و پایش بستی به سر زلفت

□

ز حافظان وفا نیست مشفقی که کند

□

زلف بشکستن و نهادن خال

□

لحظه‌ای بی من بقای جان مخواه

□

ای غایب از نظر که شدی همنشین دل

□

گرچه به نصیحتم خردمندان

□

ساقی اگر نه سیب تر بر سر آتش افکند

□

بر گرد خسان گردد چون چرخ دل تاری

□

غلط گفتم مزاج عشق دارم

□

روزگار از دل محنت کش من کم مکناد!

□

ازین عدل نامان غولی طلب

□

نرگسش مستک و عاشق کشک و خونخوارک

□

بخت ساعت ساعتم از وصل سازد کامیاب

□

با نعمت عافیت به صد چشم

□

پس چرا سرو چمن از همه بند آزاد است

□

محو سکرست پس محو بود صحو یقین

□

چو جانم روی یار خوش‌نمک دید

□

گر بر دل تو هست غباری ز داغ غم

□

شاه توفیق جوی صافی تن

□

با منش هر که دید می‌گوید

□

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو

□

حدیث شاعران مغشوش و حشوست

□

اگر به خاتم لعل تو مور یابد دست

□

برو بر بام پرس از پاسبانان

□

آن جا که نظر باشد هر کار چو زر باشد

□

اوحدی پیش تو صد نامه فرستاد از شوق

□

گوش بر قول ناخلف کردن؟

□

لعل تو زلال مشرب روح

□

دلم ز سوزن الماس درد خون شد و گشت

□

نظر در آن گل رو می‌کنند، بی‌خبرند

□

چار تکبیر بزن زان که به بازار جهان

□

برآمد آفتاب جان که خیزید ای گران جانان

□

تا ابد کس ندهد نام و نشان از وی باز

□

بر سر خوان غمش در هر طرف

□

پیشت از روز الست آوردم اقرار «بلی»

□

عشرت خوشست خاصه در ایام نوبهار

□

فلک به مردم نادان دهد زمام مراد

□

اگر در خانه گل خواهی به هر وقت

□

کجا فرهاد خواهد زنده شد از شورش محشر

□

هر که حدیث جان کند با رخ تو نمایمش

□

ای حبس کرده جان را تا کی کشی عنان را

□

روح تو چو مرغیست درین راه،چنان کن

□

چند بگویی: ترا من برسانم به کام؟

□

همچو بالای تو در باغ کسی سرو ندید

□

خدنگ نیمکش غمزه‌اش نخورده هنوز

□

ما بدین یکدم و یک لحظه خوشیم

□

پی پی عشق گیر و کم کم عقل

□

تیره نظر چونک ببیند دو نقش

□

می‌تپم چون ماهیی دانی چرا

□

همراه شوی با ما و آنگاه چو کار افتاد

□

از آه سینه‌ی تو خبر همیشه دارم

□

نیک و بد در راه او یکسان بود

□

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد

□

برگها را ز چهره شویم گرد

□

در دیر و حرم نور رخش جلوه کنان است

□

بیا بیا گذری کن ببین زکات ملک

□

از روزن من مهی عجب درتافت

□

من سخن جفای او با همه گفته‌ام، ولی

□

پدرش را چو شد ز حال خبر

□

نیازمند چنانم که گر بخاک درآیم

□

نگین خام عشق است گوهر دل و نیست

□

گرگ، نزدیک چراگاه و شبانه رفته بخواب

□

کاش آن سرو روان بهر تماشا آمدی

□

دیگران از مرگ مهلت خواستند

□

اگرچه او جهان بفروخت بر من

□

بس قرنها سپهر بگردد بدین روش

□

چو ز من دور گشت مستوری

□

همدم بجز صراحی و جام شراب نیست

□

نخفته‌ام ز خیالی که می‌پزد دل من

□

مرا دی نرگس مست تو می‌گفت

□

تا ننهی وجود خود بر سر کار بندگی

□

هرگز چنین سری را تیغ اجل نبرد

□

ساقیا از بهر جانت ساغری بر خلق ریز

□

دلم ز هجر تو اندر حساب داشت غمی

□

تنی دارم، که نفروشم به جانش

□

بده آن آب چو آتش که بجوش آمده است

□

مشرف کن ای ماه اوج سعادت

□

چو تو در روم نبود دلستانی

□

تو و آن نخوتی که بی‌حد است

□

جان فدای ساقیی کز راه جان در می‌رسد

□

گرچه آورده‌ای به جان کارم

□

گر کوی مغانست این؟ چندین چه فغانست این؟

□

ترا شکار دلی، گر ز دست برخیزد

□

گر چه زر در خاک میجویم که از خاکست زر

□

تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز

□

ترا به بردن دلهای خلق معجزه‌ای است

□

ز تلخ کامی فرهاد کی خبر دارد

□

ندارد آینه با زشت بغضی

□

من نگویم چون کنم دریا مرا تا چون برد

□

عشق و لب لعلت، این چه سوزست

□

راهی نه ز پیش و پس، در شهر چنین بی‌کس

□

دلم از صحبت خوبان نشکیبد نفسی

□

صحرای شوری کو کزو چون روی در شهر آمدم

□

فرشته بود زن، آن ساعتی که چهره نمود

□

حلقه‌ی دیوانگان سلسله را طالبند

□

همه نقش‌ها برون شد همه بحر آبگون شد

□

ز دور چرخ خروش و ز بخت بد فریاد

□

ترا به دل ز که جویم؟ گرت به ترک بگویم

□

عقل معذورم کجا دارد،که در فصلی چنین

□

تو منی یا من توم، چند از دوی

□

تویی که خوبتری ز آفتاب و شکر خدا

□

ز ما دو قطره‌ی کوچک چه کار خواهد ساخت

□

اکنون که نامرادی ما عین کام تو است

□

نقش‌ها یک دگر را جانب خویش خوانند

□

بپر بپر هله ای مرغ سوی معدن خویش

□

جان را نبود قیمت و دل چیست بر او؟

□

ترا بر من که داد این پادشاهی؟

□

گر همدم منصوری رو لاف انا الحق زن

□

دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم

□

عاشقان، در همه جا ننشینند

□

سر زلفی چگونه گردد جمع

□

نوخرانی که رهیدند ز بازار کهن

□

عشق تو چندان که می‌سوزد دلم

□

نفس بفرمود بسی، من ننشستم نفسی

□

من بی‌سود چه گرد تو توانم گشتن؟

□

هم ازو بشنو سخنها آشکار

□

آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع

□

کاش بر میکند، زین مرزت کسی

□

جویباری کند ز دامن چرخ

□

دلا سر سخت کن کم کن ملولی

□

زمین ار خورده بودی فارغستی

□

جمله به یاد رخش خرقه در انداختند

□

وین وجود ار فنا پذیر بود

□

ز چشم ما نرود کاروان بوقت رحیل

□

بشکنید ای دوستان دستم که تا بنشسته‌ام

□

میل ندارد به آفتاب و به روزش

□

صد ولوله در مردم صاحب نظر انداخت

□

از نام تو بود آنک سلیمان به یکی مرغ

□

تو به جان و دلی جفا کوشم

□

بر ما ملامت دگران از کدورتست

□

آنکه بیرون ز جوهر و عرضست

□

شام را از صبح صادق باز نشناسم ز شوق

□

همایی چون تو عالی قدر حرص استخوان تا کی

□

من شکسته گر از تو جفا کشم چه عجب

□

بر بست به راستی میان را

□

فاش شد آن راز که در نیم شب

□

چو دریاییست او پرکار و بی‌کار

□

ز رنگ ناخنت، ای ماه چهره،می‌نالم

□

هرچند سالهاست که این راه می‌روی

□

گر بدانائی دلم اقرار نارد گومیار

□

مکن ز افسانه غم رفته به خواب اجلم

□

به شمشیری که از تن سر نبرد

□

ز آتشی کافتاد از حراق شب

□

به زیر گلبنش هر کس که بنشست

□

جانی که داشتم من، شد محو عشق جانان

□

زین سان که کم نمی‌کند آن شوخ سرکشی

□

ترکیب ماست زبده‌ی اجزای کاینات

□

قدح از لعل تو هر لحظه حدیثی می‌راند

□

گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو

□

اول قدم ز عشق فراغت بود ز خود

□

یک مسلمان ز در کعبه نیامد بیرون

□

قلم بگرفته نقاشان که جانم مست کف‌هاشان

□

تن حامله زنگی دل در شکمش رومی

□

ما را غم هجران تو بد واقعه‌ای بود

□

چند گویی: پخته‌ای باید که گردد گرد او؟

□

تا ترا دیو و پری سر بر خط فرمان نهند

□

عشاق را به دور تو از باده‌ی حیات

□

به دست عشق درافگند همچو مرغ به دام

□

گر خشم کند لعبت منظور وگر ناز

□

دیدم آن آهو به ناگه جانب آن پیر تاخت

□

چه می‌گویم که ریحان خادم اوست

□

هر که کند گوش به گفتار تو

□

چرا تخم وفا می‌کاشتی تو؟

□

گر سر مویی نماند از خودیت

□

صد جوی آب بسته‌ام از دیده بر کنار

□

جمله سخن حرفی از کتابه‌ی عشق است

□

هر مدعا که خواهی گر از دعا دهد دست

□

لیک در خانه بی‌در تو چو مرغی بی‌پر

□

هر کس که خواهد روز و شب عیش و تماشا و طرب

□

صورت کشند و نقش بر ایوان، نه این چنین

□

مرا گر باز پرسی جای آنست

□

مجنون دلش بحلقه‌ی زنجیر می‌کشد

□

من محتشم شاعر و شیرین سخن اما

□

ز آرزوی او همی خواهد که همچون ماهتاب

□

هیچ حاصل بجز دریغم نیست

□

بدانک سرکه فروشی شراب کی دهدت

□

با ما تو به دیر آیی محراب دگر گیری

□

دانم که: بر حکایت من رحمت آوری

□

تن آن دل شده، دل این جان

□

بشیرینی بتم بستست گوئی

□

اندیشه از محیط فنا نیست هر که را

□

از برای کار خود، پائی بزن

□

دریاب عیش صبح دم تا نگذرد بگذر ز غم

□

روشن کن استارگان چاره گر بیچارگان

□

تو را گویم چرا مستم ز لعلش بوی بردستم

□

نه به مهری که بریدی تو، ز دستت بدهم

□

اینجا منشین پر، که جزا می‌نتوان یافت

□

فکندی با قیامت وعده وصل

□

عجب که ذکر تو جزء شهادتم نشود

□

ز توشه‌ای که تو تعیین کنی، چه بهره بریم

□

غم تو هر چه فزونش به نیشتر می‌زد

□

برو ای خواب خاری زن تو اندر چشم نامحرم

□

خود بر تن خود نیش جفا زد ز سر قهر، خود مرهم خود گشت

□

هر دل که دید آب دو چشمم کباب شد

□

ترا چو طره‌ی لیلی فرو کشد به قال

□

هر که در شب رخ چون ماه تو بیند گوید

□

از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکر

□

مجال بستن عهدی بما نداد سپهر

□

جان می‌دهیم و ناز طبیبان نمی‌کشیم

□

بی ماه تو شب سیه گلیمست

□

گر منکری گریزد از عشق نیست نادر

□

چه طالعست دل اوحدی مسکین را؟

□

به چوب سرو ترا تخت بند کرد اجل

□

هر که در میکده از پیر مغان خرقه گرفت

□

در حرمان که دارد صبر دخلی در گشاد آن

□

آخر به عشق زنده کند مر تو را که اوست،

□

آن قدر در خم گیسوی تو دل پنهان است

□

ای بس مرغان آب بر لب دریای عشق

□

آن نافه‌ای که جستی هم با تو در گلیم است

□

به زندان عزیزی در شد این دل

□

منه پای دل اندر بند خوبان

□

یار هم غایب و هم حاضر و چون درنگری

□

رقص بر شعر تر و ناله نی خوش باشد

□

فریاد شوق و بازی طفلانه، هفته‌ایست

□

گر او شب رنگ در تازد تو خود را خاک میدان کن

□

همچو شیران بدرانند و به لب می‌خندند

□

ز پی قند و نبات تو بسی طبله شکستم

□

پیوسته من ز عشق حذر کردمی، کنون

□

چاره‌ی پیری کن ای نفس، که جوانی

□

بسرا مطرب عشاق که مستان از ما

□

می‌کرد دل انکار وجود دهنت را

□

هر چه کردیم ماه و سال، حساب

□

چگونه لاف محبت زند نظر بازی

□

همی‌زد چشمک آن نرگس به سوی گل که خندانی

□

لذت دنیی اگر زهرت شود

□

طعنه زند سرمه را، چشم چو خاک تو دید

□

کردیش حلقه پشت و نگرداند از تو روی

□

باز از ناله‌ی مرغان سحر

□

پیر میخانه همی‌خواند معمایی دوش

□

از طشت آبگون فلک بر مثال برق

□

اسیر بند سواری شدم ز بخت بلند

□

نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد

□

یکی عاقل میان ما به دارو هم نمی‌یابد

□

بس درون سوخته کندر شب هجران چون دیگ

□

خویش بد را زبان ببر به سپاس

□

گر نخواهی که رود دانش و هوش تو برود

□

دهندم تا ز ماوای سگ کویت نشان تا کی

□

بر من همه دوستان بگریند

□

تا شام قیامت نکشد منت خورشید

□

زهره و مه دف زن شادی ماست

□

هرچه وجودی گرفت جمله غبار است

□

ز لبت نبات خیزد، چو خنده برگشایی

□

اگر آن نور نیک حال بود

□

چون نماند هیچ معلومت به دست

□

مطرب بساز پرده که کس بی اجل نمرد

□

یک شبی آن سفله‌ی بی ننگ و نام

□

دوشینه داد وعده‌ی خون‌ریزی‌ام به ناز

□

از پشت پادشاهی مسجود جبرئیلی

□

آن جمالی که فرشته نبود محرم او

□

اگر بیچاره‌ای نزد تو میید، مکن عیبش

□

گفت: عدل تو داد آب او را

□

باد نوروز چو برخاست نیارند نشست

□

مه من طفل و من رسوا و این رسوائی دیگر

□

بود در دست شاه چون چوگان

□

هر کس که خواست زان لب شیرین مراد دل

□

حیات‌های حیات آفرین بود آن جا

□

خطش چو به خون من سجل بندد

□

ناله میکردم و گفت: اوحدی، این روزی دو

□

چو طوطی لب لعل تو در حدیث آمد

□

کرده‌ای چندین حج و بس سروری

□

عشوه‌ای از لب شیرین تو دل خواست به جان

□

من تنم و مهر تو جان من است

□

فقیه و چشمه‌ی کوثر، من و لعل لب ساقی

□

در خانه جهد عیسی تا وارهد از دشمن

□

وجود چون زر خود را به عیش ده نه به غم

□

منزل اندر جان ما دارد غم او بعد ازین

□

گر چه آن دوستان ز دست شدند

□

شرح خط سبز تو مقیمان سماوات

□

نوگلی کز صوت بلبل پنبه‌اش در گوش بود

□

چو فرهاد از غم شیرین ز بهر دوست می‌میرم

□

می‌توان یافت ز خون باری چشم مردم

□

هر که دلی داشت به پایش فتاد

□

ما فقر و صلاح کی خریم آخر

□

پر می و نقلست سرا، با همه پیکار چرا؟

□

رای او پشتوان رایت شاه

□

مشتاق را بکعبه عبادت حلال نیست

□

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی‌شنوی

□

من اگر یک روزه، تو صد ساله‌ای

□

تا محشر اگر خاک زمین را بشکافند

□

ای خنک آن که پیش شد بنده دین و کیش شد

□

بی‌جان مکن این جان را سرگین مکن این نان را

□

در پرده راه ندارد کس

□

از آستان صورت، تا پیشگاه معنی

□

چو گل نقاب برافکند بلبل سحری

□

به این صورت که زادت مادر ایام دانستم

□

برگشای اوراق دل را و بخوان

□

چون ز تاب می رویت از عرق بیالاید

□

گر یاوه شد او ز شاهراهی

□

مرد ره آن است که در راه عشق

□

ز روی راستی با تو ندارد سرو مانندی

□

میتوان یک به یک بیان کردن

□

شه حبش که ز سرحد شام بیرون راند

□

خرابتر ز دل من غم تو جای نیافت

□

بخدمت دگران دل چگونه خواهد داد

□

یک جرعه‌ی تو مست کند هر دو جهان را

□

آستان خرگهش شد کهربای عاشقان

□

بپوشیده ز خود تشریف فقرش

□

من و دلدار و مطربی سه به سه

□

مشو در تاب، اگر زلفم ترا کشت

□

بزیر سایه‌ی زلف سیاهت

□

سحر رود به گرد اگر بند کند فسون‌گری

□

به گوشم گوش شد با چشم شد چشم

□

نیم جو شادی در آب و دانه‌ی صیاد نیست

□

بیمار شود عاشق اما بنمی میرد

□

عطار را به کلی از خویشتن فنا کن

□

گفتی که: به آسانی پرسم سخنت، نی، نی

□

گناه هر که در عالم بیامرز

□

تو فروغ شمع می‌بینی خوشی

□

دانم سر آرد غصه را رنگین برآرد قصه را

□

مرا ز رسم و ره نیک خویش، قدر فزود

□

گریه‌ی مستانه آخر عقده‌ام از دل گشود

□

آن کو ز خاکی جان کند او دود را کیوان کند

□

قد من همچون کمان شد از رکوع

□

چشم ترک تو همان روز که من دیدم عقل

□

مرا چون حلقه بر در دیدی، اکنون

□

گل صد برگ را دگر در دام

□

دیشب سبکدستی تو را می‌داد گستاخانه می

□

خضر شوی در بقا و دانش و آنگاه

□

ز ابروان تو پیوسته می‌تپد دل من

□

گل پرستان چمن را دشمن مخفیست مار

□

رهنمایان راه بین شب و روز

□

از فرق آسمان برباید کلاه مهر

□

مرا بد مهر می‌خوانی و اینم

□

صبحست خیز کاین نفس از گلشن بهشت

□

ز بخت خفته ملولم بود که بیداری

□

شب ز افغان من نمی‌خسبد

□

افسوس که در خلوت خاصت نشسته

□

ولیکن عقل کو آن لحظه دل را

□

هر کسی کو بتر از وی خرد فخر کند

□

نگارا، از وصال خویش ما را شادمان گردان

□

گر چه او دلفروزتر باشد

□

تا صورت جان در تتق عشق ببینید

□

دختر فکر بکر من محرم مدحت تو شد

□

در حصار سینه تنگیها کشید

□

گر دامن جوانان افتد به دست ما را

□

شیوه عاشق فریبی‌های یار

□

همه شب جز تو را نمی‌بینند

□

توسن دل، گرچه تندی می‌نمود

□

اگر خاری کند وقت ترا خوش

□

کرده‌ایم از ملک هستی کنج عزلت اختیار

□

خوش خرامان می‌روی چشم بد از روی تو دور

□

چه خوش بود که چو من طوطیی شکر چیند

□

عاقبت چشم من افتاد بدان طلعت نیک

□

بدان سان می‌خورد ما را ز خاص و عام اندر شب

□

ز چاهی یوسفان را برکشیدم

□

بوی این درد، که امسال به همسایه رسید

□

زن پرهیزگار طاعت دوست

□

چنگی همه از پرده‌ی عشاق سراید

□

از بهر پای بوس وداعی که رویداد

□

از دایره‌ی عشق دلا پای برون نه

□

آن که هرگز قدمی از پی ناموس نرفت

□

به هر دمی دل ما را گشاید و بندد

□

عمر و عیش از سر صد ناز و طرب می‌گذرد

□

در هوس بوسه‌ی توایم ولی نیست

□

با زن دول پند بی‌خرما

□

محو گردد عقل و تکلیفش به هم

□

ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتی

□

چونان ز سفره ببردند، سفره گستردیم

□

کسی که شهد محبت چشیده می‌داند

□

چشم‌هاشان همه وامانده در بحر محیط

□

یکی عاقل میان ما به دار وهم نمی‌یابند

□

دولت همه جا برفت و باز آمد

□

آتش شهوتش به یاد مده

□

روح را کس نکند دستخوش نفس خسیس

□

سخن از ره دو دیده به حریم دل نهدرو

□

مدتی، قاضی ز کسب و کار ماند

□

چون تو زنار سر زلف نهی بر سر دوش

□

چو شد او مشتری عشق جنی

□

گفت با من ساز تا کم سوزمت

□

اگر ز طلعت او مشتری خبر یابد

□

کارش آموز، تا شود بنده

□

صید آن آهوی روبه باز صیاد توئیم

□

صوف برکش ز سر و باده صافی درکش

□

خمر الهی است عشق ساقی او دست فضل

□

کعبه‌ی ما طرف خم زمزم ما درد خام

□

جهان و عقل کلی را ز عقل جزو چون بینی

□

ز من چون شمع تا یک ذره باقی است

□

قیمت قامت او را من بیدل دانم

□

سخن بسیار دارم، گر دلت را

□

با جمالت بتماشای چمن حاجت نیست

□

با تو هم دشمنی غیر عیان شد امروز

□

هر دو، روزی در اوفتیم بدیگ

□

خنده کن که زخم دل خونین مرا

□

عشق اگر محرم است چیست نشان حرم

□

پیش تو محو گشتند اول قدم همه کس

□

من دعا گویم تو دشنامی که خواهی میفرست

□

چه روی بر سرخاکی به تکبر؟ که و را

□

سرو آزاد پیش بالایت

□

اگر نه دایره عشق راه بربستی

□

جهانی شاد و غمگین‌اند از هرج و وصال تو

□

کجا به شاهی کونین سر فرود آرد

□

ایا دو دیده تبریز شمس دین به حق

□

دهد نوری طبیعت را دهد دادی شریعت را

□

گر صرف مالی می‌کنی در پای او منت منه

□

بر سر آتش سوزنده نشینم هردم

□

چه دهم شرح جمال تو که در معنی حسن

□

کسی هم بوده کز عاشق زبانیها به یک ایما

□

ای قبله‌ی جان هر شب بر خاک درت عاشق

□

تسبیح شیخ حلقه‌ی زنار می‌شود

□

بر یکی تختند این دم هر دو شاه

□

پشت صد صد پهلوان می‌بشکند

□

ز روی خوب شکیبم نبود و صورت خوبان

□

نبودست از وصال تو مرا یک ذره نومیدی

□

اگر چنانکه کسی را ز عشق مقصودیست

□

گر دیگرت بر آن در دولت گذر بود

□

سعی بی عشق تو را فایده ندهد که کسی

□

چشمش نظر به حالت دل‌خستگان نکرد

□

تا طلب جنبان بود مطلوب نیست

□

اگرت شکار باید ز منت شکار خوشتر

□

از مهر دوستی چه کنی فخر؟ کو ز کبر

□

گفتمش :اندر پس این پرده کیست؟

□

مرا که از درت امید فتح بابی نیست

□

پر از جدول نماید صفحه‌ی آیینه‌ی رویش

□

چندان چو سگ به کوی تو در خفته‌ام که هیچ

□

دوش در خواب لب نوش تو را بوسیدم

□

ترک آن بود کز بیم او دیه از خراج ایمن بود

□

تا داده‌اند بویی عطار را ازین می

□

در آرزوی آنکه حدیث تو بشنود

□

ز هر سویم غمی سر کرد و تشویشی و اندوهی

□

چه بود گر بما رساند باد

□

شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد

□

آب بقا از روان خلق گریزان

□

بی‌دلان را خبری از دل غارت زده نیست

□

ز اوصاف خود گذشتم وز خود برهنه گشتم

□

ای مطرب صاحب صف می زن تو به زخم کف

□

غم شما گر ازین سان کشد گریبانم

□

مطربم پرده‌ای همی سازد

□

ره کعبه‌ی وصل نتوان برید

□

اگز قلب حقیقت هم بود ممکن محال است این

□

همچو من، غافل و سرمست مپر

□

جوی خون از مژه‌ام کرده روان دل یعنی

□

آن خیال خوش او مشعله دل‌ها باد

□

گفتی که ز صبر توشه‌ای ساز

□

نکاح معنوی افتاد در دین

□

به اول آزمایش باشد آنجا

□

چشم او جز بخواب نتوان دید

□

ای باد از آن باده نسیمی به من آور

□

بسوی چون توئی، خوبان نبینند

□

بنده‌ی عاصی منم خواجه مشفق تویی

□

این عدم دریا و ما ماهی و هستی همچو دام

□

با آیت کرسی به سوی عرش پریدیم

□

ز اشک و سوز و آه من حذر کن

□

دل عرش مطلقست و برو استوای حق

□

ببوی زلف سیاهت بباد دادم عمر

□

پایم ازین گنه که نه جاری به راه توست

□

بیند این بستر و عبرت گیرد

□

من و ابروی یار و شیخ و محراب

□

جان مطلق شد ز نورش صورتی کو جان نداشت

□

از پی یک قطره درد درد دوست

□

بحال اوحدی هرگز نکری التفات اکنون

□

روش آفتاب تابش داد

□

از سر دردی بدین میدان درآی

□

شهر خالیست ز عشاق بود کز طرفی

□

همه دانند ز درویش و توانگر در شهر

□

به شکر این که واعظ غافل است از رحمت ایزد

□

گر میان عاشق و معشوق کاری رفت رفت

□

دیدم آن جا قومی شنگان

□

آن بی‌وفا نگر که: جدا گشت و خود نگفت

□

چون بسوزد دگر به شهر برند

□

بساز ای بلبل خوشخوان نوائی کان مه مطرب

□

سزای هرچه دی در بزم کردم امشبم دادی

□

در دور خوبی تو بی‌قیمتند خوبان

□

گر سر نهم به پای تو عین سعادت است

□

چون جان بپرد از تو این گوهر زندانی

□

تیره گلیم توام رشته‌ی صبرم متاب

□

دی دست در میان تو کردم، رخ تو گفت:

□

هر کس که با درخت گلی دوستی کند

□

شد یکی دیگر گذشت از نور در

□

می‌ای در کاسه چشم است ساقی را بنامیزد

□

من در خیال موزه، بسی اشک ریختم

□

بوسه توان زد بر آن دهان شکرخند

□

ای درد کهن گشته بخ بخ که شفا آمد

□

روزی دو باغ طاغیان گر سبز بینی غم مخور

□

بسی که از دهن او شکر شود در تنگ

□

چشمم چو صبح گشت سپید از جفای چرخ

□

عدولی عن محبتهم فسادی

□

در هجر می‌دهی خبر آمدن به من

□

چو بیند روی تو کافر شود اسلام دین او

□

نگیرم از سر زلفش به راستی چه کنم

□

ملوکانند درویشان ز مستی جمله بی‌خویشان

□

چون جان من به قوت او مرد کار شد

□

نبیند این همه خواری که از تو من دیدم

□

ز بس قطره باران که فیضش فراهم زد

□

من نه آنم که ز کویش به جفا برگردم

□

بی تو در کلبه گدایی خویش

□

من خود شکسته بودم از لشکر غم تو

□

آن ترک نوازنده به سرحلقه‌ی عشاق

□

رقص است زبان ذره زیرا

□

نفسی فوق طباقم نفسی شام و عراقم

□

کسی که وصل ترا می‌کند دو کون بها

□

زین‌سان که من می‌بینم این آشفتگی، سالی دگر

□

مرا تا جان بود در تن ز پایت برندارم سر

□

زلف تو را آن که کرد سلسله‌ی پیوند حسن

□

بی غم او مرده کش باشد چو نعش

□

برنیاید به صد هزاران جان

□

گر بد بودیم بد ببردیم

□

ساقیا درد درد در ده زود

□

اگرم نیز بگوید که: دل خویش ببر

□

مرا دیوانه میدارد سر زلف پریرویی

□

کی تواند شد درین راه خلیل

□

حالیا عشوه ناز تو ز بنیادم برد

□

بسی سرگشته‌ی اخلاص داریم

□

وعده‌ی قتل مرا هیچ نکردی خلاف

□

بی برگان را دهیم برگی

□

بیچاره آدمی که زبونست عشق را

□

دلم شکایت بیگانگان چگونه کند؟

□

با یادش ار برهنه به خارم برآورند

□

با چشم سقیمم دل پر خون بربودند

□

چون گرفتم دامنش مردم ز ناکامی که بود

□

من به شکرانه‌ی وصلت دل و جان پیش کشم

□

اثنی علی الحبر الامام و انما

□

چون گشادی یافت چشمی در رضا

□

در میان این دو دربند عظیم

□

زین جهان چیزی نخواهم خواستن جز وصل تو

□

چندان مرو، که من به تامل ز راه فکر

□

منکه در زنجیرم از سودای زلف دلبران

□

آبرو می‌رود ای ابر خطاپوش ببار

□

خویشتن، بی سبب بزرگ مکن

□

قدمی بیش نمانده‌ست میان من و دوست

□

رو دردی ناز را بپالا

□

جادوی بر خم نشیند می دواند شهر شهر

□

به یاقوت خود حال اشکم بپرس

□

یار گندم گون بما گر میل کردی نیم جو

□

کشد در برقبای فستقی سرو

□

آن که پای مرغ دل می‌بندد از روی هوا

□

مبارکباد گویان، در فکندند

□

خانه هستیش از سیل فنا ویران باد

□

دریای دل از لطفش پرخسرو و پرشیرین

□

بر تو دارم چشم از روی جهان

□

مدعی گر ز رخت معجزه خواهد، بنمای

□

چشم تو تیری فگند، گفت: خطا شد دریغ!

□

تیره بود آن خانه افتادش گمان

□

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک

□

دست بر هر خودپرستی میگشود

□

فیروزی هر فالی از طلعت فیروزت

□

وانگه آن حسن و جمالان خرج گردد صد هزار

□

گر سنگ لحد ببست راهم

□

محتسب بر گاو مستان را فضیحت می‌کند

□

شک نیست که این چشم چو دریا نگذارد

□

مه مطرب بزن ربابی بت ساقی بده شرابی

□

برشکن کاکل ترکانه که در طالع توست

□

برای خوردن کشک، از چه کوزه میشکنی

□

الحق از مهر علی آیینه‌ی دل روشن است

□

از بوسه آب بر لب جوی

□

در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن

□

روزی به پای خویش بیا و نگاه کن

□

کز سر به شمشیرم دهی، یا بند بر پایم نهی

□

در مشگ می‌فکند بفندق شکنج و تاب

□

دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان

□

از بهر آب خوردن باری دهان برو نه

□

دوستان شاه را در عین شادی دیده‌ام

□

هر که خورد غصه و غم بعد از این

□

باغ و بهار هست رسول بهشت غیب

□

شود یک نطفه و گردد در اطوار

□

سر مپیچان، که به رخسار تو داریم امید

□

همچو پروانه نگر مرغ دل ریش مرا

□

ما گدایان قدر این نعمت نمی‌دانسته‌ایم

□

از پی نصرت سلطان جمالش جمع است

□

کسی از دست قضا جان به سلامت نبرد

□

ساقیست گرفته گوشم امروز

□

با این همه جور کز تو دارم

□

گنج زری بود درین خاکدان

□

گرم از خاک لحد کله‌ی پوسیده برآری

□

از هر چه بر صحایف عالم مصورست

□

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

□

دل گنج زرست، او را در بسته همی دارم

□

ساقی سبو کشان را می خرمی نیفزود

□

اگر چه باد سخن بگذرد سخن باقیست

□

ای غنچه گلگون آمدی وز خویش بیرون آمدی

□

تشنه‌ام، گر خوردم اندر منزلی آبی چه بود؟

□

به جز آن یاد نخواهم که در آید به ضمیرم

□

بی‌کسی از یار غایب گشته‌ئی

□

خانه‌پرست از ریا رفت و به کعبه کرد جا

□

عیب نبود تصلف از عاشق

□

از خط تو مهر کهنم تازه شد امروز

□

جان عرشی سوی عیسی می‌رود

□

هستم از عناب تو صفرا زده

□

ز سحر چشم مست آن پری ایمن کجا باشم؟

□

ای شده روی زرد دین، هیچ نچیده ورد دین

□

آن بنا گوش دل افروزست یا مه یا چراغ

□

به رخ چو مهر فلک بی‌نظیر آفاق است

□

اندر شب هجر مطلع تو

□

پی طفلان نوش لب گیرد

□

آن دشمن صبرهای عاشق

□

بگفتم روز بی‌گاه است و بس ره دور گفتا رو

□

سایه‌ای بودم و عکس تو بپوشید مرا

□

دل ترا دوست‌تر از جان دارد

□

شادی آن هندوی میمون که او

□

بر سر درین بهار تو گل زن که من ز هجر

□

قیمت او هم تو بشناسی که گریابی کنی

□

بس که از الفت عشاق به خود پیچیده‌ست

□

مرغ جان هر نفسی بال گشاید که پرد

□

گر ز دوری جای بانگت بشنوم

□

آسمان برنامه‌ی عمرم نبشتست این قضا

□

ز سینه بوی کسی جز تو گر بمن برسد

□

اگر جور برما پسندی رواست

□

چون من گدای بی‌نشان مشکل بود یاری چنان

□

غم تو در گریبان دل من

□

کجا کام حاصل شود رهروی را

□

لا شویم از کل شیی هالک

□

در آن خمی که دل را رنگ بخشی

□

کسی کو از هوای خویش بگذشت

□

به بوی آنکه چشمم روی او بیند

□

شمه‌ئی از رخ و بالای بلندت گفتیم

□

دلیل اتحاد این بس که خون میرانداز مجنون

□

خراب گشتن ملک است دل شکستن عاشق

□

صد جان گران‌مایه گرفت از لب جانان

□

گفت و گوهای جهان را آب برد

□

دیده آن دارد که اسرار دو کون

□

ز آتش و آب مکن چشم و دلم را ویران

□

در شگرفان حرکاتیست که آتش خوانند

□

تا تودر چشم منی از نظرم دور نشد

□

مددی گر به چراغی نکند آتش طور

□

باشد چو چراغ حاصلم آن

□

سراغی از دل گم گشته دوش می‌کردم

□

دیده در حق نه و نادیده مگو

□

چو آن خورشید بر وی سایه انداخت

□

گر زلف چو شستش به کف افتد ز رخ و لب

□

مطرب، ار مانعی و عذری نیست

□

چون کنم وصف جمالت که دو رویست ورق

□

این که دل دیده شکست از تو درستست درست

□

دل در طلب تو هست فارغ

□

هر خون که به خاک از دم تیغ تو فروریخت

□

آفتابی که ز ما پنهان بود

□

گر سخن گویم ز چین زلف تو

□

نسیم گل از شرم بوی سمن

□

دلت خود برد و گر زین پس سرت سودای او دارد

□

آزر و محمود را دارید گوش

□

چون ز نسیم می‌شود زلف بنفشه پرشکن

□

عاشقان از جناب معشوقند

□

گفتم آسان شود از عشق همه مشکل من

□

ور خضروار قلاووز شوی

□

آن لحظه که بیرونم عالم ز سلامم پر

□

یک دم از دستش نمی‌دانیم داد

□

نشگفت از آه سرد من وز رنگ و روی زرد من

□

محرمی کو که بود همسخنم جز خامه

□

ساقیا دیوانه‌ای چون من کجا دربر کشد

□

تو همچو آب لطیفی از آن همی داری

□

هم ز خاک در او سوی سفر خواهم رفت

□

ور چو الیاس قلاووز شوی

□

جان من چون به عشق تو زنده است

□

آن یار که در وفاش تا روز

□

چو در وصل می‌جویی در صحبت ببند اول

□

کار تو سهل است و دشوار آن من

□

می خور به بانگ چنگ و مخور غصه ور کسی

□

رو چهره‌ی نازک شریعت

□

داغ ستمت مرهم جان‌های ستم کش

□

روز پیروزی و دولت در شب ما درج بود

□

سخای کف تو گر چربشی به کوه دهد

□

چو پندار باشی ز دلدار دور

□

دلبرا، می‌کنم از دور سلامت، گرچه

□

بدور باش فراقم ز خویش دور مدار

□

گل اندامی دگر افکنده در دامم ولی خود را

□

چو قانون فضلم نجات است جان را

□

آگاه شد از معنی حیرانی عشاق

□

از خشم مخای هیچ کس را

□

مدتی پنداشتم کز وصل او

□

زمانه مایه‌ی بیداد بود و طره‌ی او

□

جمله او باشم، چو بنشینم به فکر

□

راه دریا گیر اگر للی عمانت هواست

□

مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است

□

اگر تو برق درافشان ندیده‌ای هرگز

□

من در همه احوال خوشم، تا تو نگویی

□

چون بجستم خانه خانه یافتم بیچاره را

□

امنی است مرا از تو امنم تویی ای مه رو

□

نقد که گم کرده‌ایم از چه از آن فارغیم؟

□

گر او به کار من خسته التفات کند

□

بی‌سببی ترک من ای ترک پریرخ چه دهی

□

بتی گفتند خواهد گشت در آخر زمان پیدا

□

مبر از صحبت ایشان که همچون باد در آتش

□

زان گه که با دو زلف تو الفت گرفت دل

□

گاه سوی وفا روی گاه سوی جفا روی

□

خون دل من بریخت چشمت

□

حدث از تست ورنه پیش از تو

□

اندیشه‌ی وصل تو بسر نشتر سودا

□

در گردش آرم جام طرب تا مرا دمی

□

به صورت از نظر ما اگر چه محجوب است

□

حدیث شعر من گفتن به پیش طبع چون آبت

□

رمح سماک و دهره‌ی بهرام بشکنید

□

این جا پلنگ و آهو نعره زنان که یا هو

□

اگر من خود توام پس تو کدامی

□

ای محتسب، تو دانی و شرع و اساس آن

□

یاران همه در گلشن وصلند به شادی

□

زلف کژش بین فتاده بر رخ زیبا

□

بسته است ره سرایت از بس

□

روی منما به هر ضعیف دلی

□

از بس که در قلمرو خوبی مسلمی

□

گر چه صلوات می‌فرستند

□

در آن خرمن که جان من در آنجا خوشه می‌چیند

□

اوحدی آن چنان درو پیوست

□

تا ز وصل او به درمانی رسد

□

دل از چشمم بفریادست و چشم از دست دل

□

وصل خورشید به شبپره اعمی نرسد

□

چو با خورشید روی تو دلش گرم است، عاشق را

□

کنون نه مست نگاه تو گشتم ای ساقی

□

هر سحر همچون سحرگه بی‌حجاب

□

از جذب و کشیدن تو باشد

□

هر لحظه زبان فاش کند سر دل من

□

از بهای بوسه گنج آورده باشی زین سفر

□

بجای گوهر وصل تو وجه سیم و زرم

□

خطر گاهیست گرد خرگهت از شیشهای دل

□

گرت دل است که سرمایه‌دار وصل شوی

□

هر سر خبر ز سر محبت کجا شود

□

شکایت ار ز زمانه کند بگو تو برو

□

گفتی که به عشق اندر گر کشته شوی بهتر

□

بر امید خواب مستی دوش بر طرف چمن

□

در حضرت سلطان معانی به حقیقت

□

عاقلان دانند کادراک خرد قاصر بود

□

پارسایی و سلامت هوسم بود ولی

□

بر توانگر و درویش شکر کم گوید

□

گر ندیدی سحر و معجز دیده‌ی دل باز کن

□

دست کسی به نقره‌ی خامش نمی‌رسد

□

گشت فضای هر سری میل دل و میسرش

□

شکم بنده حال دهن بستگان

□

ما رنگ قصه‌ی خود پوشیده از خلایق

□

تعالی‌الله چنان زیبا نگاری

□

به برم لباس غیرت شده نام خرقه‌ای را

□

تلخی غمت خوردم باشد سخنم شیرین

□

لاف تقرب مزن به حضرت جانان

□

با وجود لعل ساقی جرعه‌ی کوثر ننوشم

□

چون همه تن دیده می‌بایست بود و کور گشت

□

تیر هجرم به جگر در زد و اندیشه نکرد

□

بر آستین خیالت همی دهم بوسه

□

بر ذروه دنا فتدلی کشیده سر

□

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل

□

پوستین بودمت ایام شتا

□

حرف خراباتیان از کرم کردگار

□

گیرم طبیب وقتی احوال من بپرسد

□

دود آتش کفر باشد نور او ایمان بود

□

نسیم صبح، اگر از یوسفم جدا گشتی

□

بر پیرهن ار نقش کنی صورت نرگس

□

چون لب لعل تو در چشم من آید چه عجب

□

شاه عشقت با همه کامل عیاریها زده

□

یار اگرت از نگین خویش کند مهر

□

به تختگاه محبت من آن سلیمانم

□

بنده حضرت شاهی شدم از دولت عشق

□

آنچه در ذره ذره هست از تو

□

ز دردش ببین این سرشک چو لعل

□

چو گفتم: در میان تو بپیچم چو کمر دستی

□

سر آن زلف نگونسار سزد گر ببرند

□

دلبر از ما به صد امید ستد اول دل

□

چون دامن تو گیرد در پای تو چه ریزد

□

تا آن صنم آمد به در از پرده، فلک گفت

□

بی دلان را همه رنجور نخواهی، خواهی

□

در آن خلوت که خوبان را به جام خاص بنوازد

□

شرح هجران تو گفتم: بنویسم، لیکن

□

بس جهودی میکشم، گویی، مرا

□

کنند گوشه‌نشینان کنج خلوت چشمم

□

کر به جرم نگهی بی‌گنهی سوختنی است

□

از پی تن قبای ناز مدوز

□

دوش ای صبا از آن گل در بوستان چه گفتی

□

رنج عشقت راحت هر دردمندی

□

جان من می‌سوزد و دل ندهدم

□

گر چه بر آمد نقوش، چشم بخود دار و گوش

□

به آب دیده بگریم ز هجرت آن روزی

□

گر مراد دل درویش برآری چه شود

□

ناوک غمزه بیار و رسن زلف که من

□

عجب حالیست حال من که در آیینه‌ی دوران

□

صولجانش عنبرین زلف است در میدان من

□

به رویی دیده بگشادم که خون می‌جوشد از شوقش

□

ربود سیل ویم دوش و خلق نعره زنان

□

خبرت نیست که در عشق تو از دشمن و دوست

□

جانم اندر تاب و دل در تب فتاد

□

کمال شوق بجائی رسید و حد مودت

□

باشد به قتل خلق اشارت چو زهر قهر

□

ذاتش که یگانه‌ی زمانه است

□

ابر دریای غمش سیل بلا می‌بارد

□

گر تو ای عیسی نفس می‌ریزی از مینا به جام

□

چون به مقصد رسم که بر سر راه

□

طالعی دارم، که بر من خار گرداند سمن

□

گر چوما نه بی‌برگی ساغری بیاشامی

□

آهنگ آن دارد دلم کز پرده بیرون اوفتد

□

به عشق روی تو روزی که از جهان بروم

□

خلایق ظرف را در پی دوند از بهر زر چیدن

□

دلم شکستی و چشم از دو عالمم بستی

□

مگر از پرده بیرون آمد آن شوخ پری پیکر

□

سلسله جنبان سلسله جنبان گشت برادر این دل مجنون

□

او مرا خاطر برنجاند، من او را عذر خواهم

□

از گفت و گوی دشمن بسیار باک نیست

□

هر چند بی هدایت واصل نمی‌توان شد

□

هست شایسته‌ی فیض نظر پاک بتی

□

تشنه‌ای را کام بخشی شربتی در کام ریخت

□

کو سواری که در این عرصه گرفتارش نه

□

گفتم که بهر چاک گریبان صبح چیست

□

ما خود که‌ایم ما را خون ریختن حلال است

□

گفتی مرا که: داری میلی به جانب من

□

دلم را بارها گفتی که: سامانی دهی، اکنون

□

ده برادر برگشادند آن زمان

□

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد

□

بهر تاریخش یکی از غیب گفت

□

مصلحت این است کز رویش نپوشم چشم شوق

□

یک دم بر آن شاهد می‌خواره نشستیم

□

لوزینه پرجوز او پرشکر و پرلوز او

□

نتانم که وصف لبت کنم

□

بر دل ریشم دلیلی روشنست

□

منم گدایت مطیع رایت

□

سرشک کرده هم آغوش کامکاران را

□

ابر طبعش بس که حالا مستعد بارش است

□

بی حاصلی ز سنگ ملامت بود حصار

□

از شعله‌ی رخسارش می‌سوزم و می‌سازم

□

چه کنی قصد به خونم که دلم

□

اگر روی و خطش بینی تو بی‌شک

□

چون یار گرامی ز در خانه درآید

□

آنچ ایشان را درین ره رخ نمود

□

فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل

□

از جانب دگر خلف پادشاه روم

□

این که گاهی می‌زدم بر آب و آتش خویش را

□

پیکان عشق جانان تا پر نشسته برجان

□

نزدیکتری به من ز عقلم

□

بر کشتگان تیغ غم او کفن مپوش

□

آنرا که پای رفتن و دست وصول نیست

□

موی رویم سپید گشت و هنوز

□

صیدیست محتشم که به قیدی فتاده لیک

□

چابک‌سوار عرصه‌ی دولت که صولتش

□

پی تحصیل روزی دست و پایی می‌زنم صائب

□

به فر طلعت ساقی و خط دل کش جام

□

هجر و وصل زان توست هرچه خواهیم آن ده

□

مرا از رنگ و دستان تو بوی آن همی آید

□

به امید بوسیدنت هر شبی

□

ز صورت تو کند نور معنوی حاصل

□

سنگ و گل را کند از یمن نظر لعل و عقیق

□

از که از گوشه‌نشینی که به بیداری کرد

□

شعله بی‌روغن اگر زنده تواند بودن

□

من که در افسون گری افسانه‌ام در روزگار

□

چون شانه در آن زلف چنان رفت دل ما

□

نداشت هیچ درخت این بر جوان، که تراست

□

دل خود چون گذارد کس به دست چشم سرگردان؟

□

ندارد موئی از موئی تفاوت

□

عالم ز دل تهی شد و آن مه نمی‌دهد

□

بهر آرام تو گشت از جنبش باد مراد

□

دلی نگذاشت در من وعده‌های پوچ او صائب

□

چه قلب‌ها که نیارزد لشکر نازش

□

فلک گر صوفییی پیروزه‌پوش است

□

گفتم: از باغ رخش تازه گلی باز کنم

□

خرقه‌ی پرهیزم از سودای این دل پاره شد

□

گر بمیرد هر که را با اوست دل

□

سرم برفت و زمانی به سر نرفت این کار

□

پیشت آمد به هر حال کردن اندک زری

□

شراب آشتی‌انگیز مشرب را به دور آور

□

مهره‌ی مهر تو از کام دلم بیرون جست

□

سوسن استایش او کرد کز او یافت زبان

□

دارم اندیشه که: یک بوسه بخواهم ز لبت

□

هر دل که توانسته این حال طلب کرده

□

شرح آن نکته که هاروت کند تفسیرش

□

دوش می‌کردی دلا دعوی بیزاری یار

□

چون شهید است هرکه مرد غریب

□

توان به دست و دل از روی یار گل چیدن

□

همه انتقام خود را بکشم ز عمر رفته

□

تا چند تنم پرده‌ی پندار به خود بر

□

هی نیزه‌ی ستیزه که مریخ راست کرد

□

چو بوسه نمی‌دهی رخ به عاشقان منمای

□

ور تو مرد زاهدی، شب زنده باش

□

چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی

□

ازین غم آفتاب از قصر افلاک

□

بی‌پرده عیبهای خود اظهار می‌کنیم

□

چرخ حیران شده از دست رسن بازی تو

□

نه گربه‌ای که روی در جوال و بسته شوی

□

خط بنفشه گرد رخ شاهدان باغ

□

من و محبت خوبان ز عهد مهد ازل

□

اگر من دلق ازرق را بمی شستم عجب نبود

□

چه رغبت است که سر بر نمی‌تواند داشت

□

بیش از آن کن فکر کار خود کز اسباب صلاح

□

همچو گوهر گر دلم از سنگ گردد، دور نیست

□

خواهی که شوی خازن اسرار امانت

□

در میان با کسی همی آید

□

دل من صبر به هر حال تواند، لیکن

□

روی نهان کردی و بردی دلم

□

نرگس مستش ز مژگان خار را

□

نه من بر آن گل عارض غزل سرایم و بس

□

ما باسگان کوی تو یاریم و غیر غیر

□

چو کوتهی نبود در رسایی قسمت

□

گوشه‌ی ابروی معشوقت نیاید در نظر

□

کشتی تن را چو موجم تخته تخته بشکنم

□

تو که چون من ننشستی به غمی روز دراز

□

من از برای تو گشتم مقیم، تا دانی

□

بروز حشر سر از موج خون برون آرد

□

هزار بار ز بی‌لنگری ز جا رفتم

□

دست فلک ز رشته‌ی تدبیر تافتن

□

کار پاس کشتی و کشتی‌نشین با ناخداست

□

در دیر مغان باده ننوشم به چه دانش

□

چون دریغ آمد به خویشم این شراب

□

شاگرد صورت تست آیینه در لطیفی

□

مانند رکابت رو بر پای تو می‌مالم

□

جان نگردد پاک از بیگانگی

□

عمرتان باد و مراد ای ساقیان بزم جم

□

وانکه گرفت از ید علیای علم

□

آنجاکه گل شکفته است، شبنم طراز اشکیم

□

تو شادکامی و شهری مسخر غم عشق

□

ز من جزوی ستاند کل ببخشد

□

زان دست پاک طاهر، نور نگار ظاهر

□

حاصلت از یار چون بجز غم دل نیست

□

سوز غم عشق تو در مجلس رندان

□

از خردم تا ابد فکر تو بیگانه کرد

□

مزاج عنصر آتش گرفته عنصر آب

□

هر کس به ما کند ستمی، همچو عاجزان

□

اگر درنگ نداری به بزم من نه عجب

□

پریده زآشیان مایی

□

حلال می‌کنم، ار خون می بریزد خصم

□

اگر آن غمزه و ابرو بفروشی روزی

□

بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر

□

من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنج‌ها

□

آن ساقی که شهد لقا می‌دهد به خلق

□

چون طفل نی‌سوار به میدان اختیار

□

خضر اگر لعل روان بخش تو را می‌بوسید

□

تا که بدیدم قدحش سرده اوباش منم

□

من چو از پسته‌ی خندان تو کامی یابم

□

در جگر اوحدی نگر، که ببینی

□

دلرا که همچو تیر برون شد ز شست ما

□

آواره‌ای کجاست که در کوی عاشقی

□

سزد ار سیم کواکب دهدش دور که او

□

استادگی است قبله نما را دلیل راه

□

چون خنده زند لعلش در در دل دریا ریز

□

پس برفت و دید و روی آن ندید

□

چنین شب ، گر مجال افتد که با دلدار بنشینی

□

من مفلس نمی‌خواهم جلوس تخت فیروزه

□

تا بکی اشک بر رخ افشانیم

□

در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت

□

آن که گرد فتنه شد بر باد چون ایزد سپرد

□

تا مگر با خبر از صورت عالم گردد

□

نفسی با تو به از زندگی جاوید است

□

در حوبه و در توبه چون ماهی بر تابه

□

از دهانش بوسه‌ای خواهیم خواست

□

روی تو شمع گیتی چون مهر نیم روزان

□

عمری که بیتو می‌گذرانند ضایعست

□

یعنی از خاک حریم شاه سوی ملک فارس

□

چار رکن از صیت استقلال او پر شد که دور

□

هر چند که در دیده‌ی ما خار شکستند

□

چندان که در پیش به درستی دویده‌ام

□

عشقت آتش فکند در جانم

□

چون بگویم: صلح کن، گوید: بگیرم در کنار

□

چشمش بسوخت جان و رخ او ببرد دل

□

من نه عزت خواهم و نه خواریی

□

چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ دلی

□

به یک عدد که در اول فزود در ثانی

□

در شیشه‌ی گردون نیست، کیفیت چشم او

□

نه داد شیخ شنیدی، نه نامه راهب

□

در خانه آب و گل بی‌توست خراب این دل

□

شراب بیخودی در کش زمانی

□

گر بوده‌ای به حلقه‌ی خمارمان شبی

□

بعد ازین گر باده در عالم نباشد گو مباش

□

گه به یک حمله سپاهی می‌شکست

□

هست رایش پادشاهی کز ازل دارد لقب

□

نتوان ز من به عشرت روی زمین گرفت

□

چنان از عشق می‌نالم که مجنونی به زنجیری

□

قطره‌ی اشکم که آن را نیست حد

□

حیرتش هر نفس آهیم بر آرد ز جگر

□

دشمنم گر نتواند که ببیند نه عجب

□

زانک اگر باشد درین ره کامران

□

حالی درون پرده بسی فتنه می‌رود

□

نکشد تا زیخ آهنگر بردش در غل

□

من که چون خورشید تابان لعل سازم سنگ را

□

بخت برگشته و لخت جگر و چشم پر آب

□

به تو دیوار نمایم سوی خود در بگشایم

□

گر ز بهر دل دشمن نکنی چاره‌ی من

□

شب هجران ترا صبح پدیدار نبود

□

گر صبا بوئی ز گیسویت بترکستان برد

□

با دعای شبخیزان ای شکردهان مستیز

□

که شد اسباب عیش خرد و بزرگ

□

ترا که هست می از ماهتاب روی مگردان

□

کرم خواجه بهر بنده مشخص نشود

□

من گرفتم که این همه پرده

□

عدالت چون شعار ذات او شد

□

درین فراق چه شبها که مردمان محلت

□

ای خوش آن صید که وقتی بکمند تو در افتاد

□

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند

□

مراز لطف تو صد مدعاست در ته دل

□

بر قد سرو قدان کمتر کنی نظر

□

تو پادشاه حسنی، من دادخواه عشقم

□

خنک آن را که دست او ببوسید

□

مرا تنیست که گویی، همین نفس برود

□

هم به ترک سر بگویم، هم دل از جان بر کنم

□

دلهای شیخ و شاب بخون در فکنده‌ئی

□

ندارم خیال میان تو هرگز

□

مهین دستور اعظم رای اکبر

□

مراست از دل مغرور غنچه‌ای، صائب

□

مشکل شده‌ست کار من از عشق روی تو

□

چون عقل شد از دست ز مستی می عشق

□

این سینه که شد سوزان از مهر جگر دوزان

□

گو: رفیقان سفر کنند که من

□

نگریزد از کمند تو وحشی که گاه صید

□

از پی آن گل نورسته دل ما یا رب

□

محیط مکرمتی کز درش برد مه و سال

□

ز لاله و گل این باغ و بوستان صائب

□

دل با همه آشفتگی از عهده برآمد

□

عجب خاکم که من از آتش عشق

□

شمع رخ تو از نظر من نشد نهان

□

دلم یک بوسه میخواهد ز لعل شکرین تو

□

ز دیده رفتی و از دل نمی‌روی بیرون

□

گر ز دست توبه‌ام پیمانه‌ی عشرت شکست

□

به جنب نعالش که پایان ندراد

□

یاد جماعتی ز عزیزان بخیر باد

□

تا فتادم در قفای چشم سحرانگیز او

□

پیش سرسبزی خطش چو قلم

□

دوشم به طنز گفتی: کز کیست این فغانت؟

□

به هر گوشه بینی خرامان و خرم

□

هاتفی گفتش مزن زین بیش لاف

□

سزد کز خاتم لعلش زنم لاف سلیمانی

□

به آن محیط کرم نسبت ملال ز بذل

□

مطلبش از دیده‌ی بینا، شکار عبرت است

□

از خط نافه گشا مرهم هر مجروحی

□

چه باهول است آن آبی که این چرخ است از او گردان

□

در غم او بسوختند اهل جهان،حسود من

□

هزار فال گرفتم من از صحیفه‌ی ایام

□

که ز دست او تواند بورع خلاص جستن

□

کرده صد کار به دشمن مرض هجر کنون

□

تو دیده باز کن ای بخت منتظر که صبا

□

بیرون ننهادیم ز سر منزل خود پای

□

تنگ شد کار شکر امشب مگر میخوارگان

□

این همه کبر مکن حسن تو را نیست نظیر

□

خال بنا گوش اوز گوشه نشینان

□

چه باشد گر به نام من فرو خواند لبت حرفی؟

□

دل شوریدگان بی آرام

□

کافر مبیناد این غم که دیده‌ست

□

سگ کوی توام اما به این کز درگهت دورم

□

آتشین‌رویان که می‌بردند ازدلها قرار

□

دانی که از تفسیر دوستی چیست

□

گفت زحل زهره را زخمه آهسته زن

□

ای به زلف و خال چون لیل دجا

□

بوسه‌ای زان دهن بخواهم خواست

□

چو این شکر لبان جان می‌فزایند

□

نیست همتای تو امروز کسی در شوخی

□

من که چون خسته عرق کرده

□

زندان فراموشی من رخنه ندارد

□

یک سحر کاش که در دامن گل‌زار آیی

□

زلفش که فتاده بر زمین است

□

بگفت راز دل اوحدی به مرد و به زن

□

ما را جهان جز سخن دوست مگویید

□

دوش کز ساغر دل خون جگر میخوردم

□

یار ما چون گیرد آغاز سماع

□

دو خواهر یکی همسرش سروری

□

داغی که به به خون جگر کرده بود دل

□

به یک تجلی رخسار او جهان می‌سوخت

□

اگر گویم مرا معذور می دار

□

با چنان ساعد که بر بازوی اوست

□

هم پیش تو بگذرم به دزدیده

□

حاجی بعزم کعبه که احرام بسته‌ئی

□

ز شست شوق تیری خورده بودم

□

وانکه دارد قبه‌ی زرین مهر

□

ز نوک ناخنش تا زیر منقار

□

چون سحری سر کنند از لب جان بخش او

□

سر بر خط تو نهاده طوطی

□

اهل تقوی را زدرد ما نخواهد شد خبر

□

لبت می‌پرسد از جانم که: کامت چیست؟ تا دانم

□

چون مگس را با عسل افتاد کار

□

بداد لعل لبت بوسه‌ای به صد زاری

□

زان الم انس و ملک یک سر شدند

□

فقری که تو امروز به هیچش نستانی

□

چون ز صحن گلستان گلهای رنگین می‌دهد

□

گفتی چه دهی پند و زین پند چه سود است

□

اندک نشمارم من سودای تو گر اندک

□

در دلم چون غمت قرار گرفت

□

عاقبت هر که کند در رخ و چشم تو نگاه

□

ز پیش راه مرو محتشم که بهر عذابت

□

عجب اگر نزند روح خیمه جای دگر

□

صائب بهشت نقد درین نشاه یافتیم

□

من تشنه لب ساقی و او طالب کوثر

□

مغزم همه سوختست وامروز

□

در آب و آتشم از هجر آنکه بی‌رخ خویش

□

طبیب شهر همانا علاج و چاره نداند

□

دلم ببتکده می‌رفت پیش ازین لیکن

□

در بوستان حریفان مانند لاله و گل

□

بر عادت زمانه‌ای داور یگانه

□

خشک بر جا مانده‌ام چون گوهر از افسردگی

□

دل های مجرد همه در چنبر آن زلف

□

ز شکربوره سلطان نه ز مهمانی شیطان

□

یک ره به پیش دیده‌ی من نام او ببر

□

ترا چندین که با من بود یاری، بندگی کردم

□

می‌کشد ابروی ترکان برشه خاور کمان

□

تهمت کش وصالم و در گرد کوی تو

□

بدر گردید هلال از پی تحصیل کمال

□

ما چون کمان ز گوشه نشینی درین بساط

□

به حلقه‌ای که سر زلف او دست افتد

□

بسی هر کار را روی است از ما

□

شد ز چشم ترم به خشم، چو دید

□

گفتی به دل که: صبر کن، او بی‌قرار شد

□

می‌سزد چون من خداوندم مدام

□

گفتم شراب و خرقه نه آیین مذهب است

□

بر سمند سخت سم گردافکنان لشگرش

□

درون خانه‌ی خود، هر گدا شهنشاهی است

□

تا ز خنجر تنگنای سینه‌ام بشکافتی

□

طالع استیز مرا از مه و مریخ بجو

□

هر چه بود اندر سر کار تو شد

□

فصلی چنین، می‌خواه، می، برکش نوای چنگ ونی

□

نسبت شکل هلال و صفت قامت خویش

□

دمی که حور و پری سجده‌ی تو می‌کردند

□

کوه وجود خصم ز باد عمود او

□

یک بیت را مدام مکرر همی کنند

□

سر سلسله اهل جنون کرد مرا عشق

□

چون بسوزی همچو پروانه ز شمع

□

هزار یار فزون داشتم، که هیچ مدد

□

از روی تو در عید عجم خاسته غوغا

□

سروی براستی چو تو از بوستان نخاست

□

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال

□

برون جست از حصار استوار سینه‌ی مجنون‌وش

□

آسان نگشته است بهنگ، ساز ما

□

گوشه‌ی چشمی به سوی من نداری، گوییا

□

سنگ شد آب از غمم آه نه سنگ و آهنم

□

گر صد هزار نقش بداری مقابلش

□

مشکلاتی که ز زلف تو مرا پیش آمد

□

چنان بچشمه‌ی نوشت تعطشی دارم

□

جنبش دریای غم در گریه می‌آرد مرا

□

از پی تاریخ وفاتش نوشت

□

مژگان صفت به دیده‌ی خود جای می‌دهم

□

هم سر دهانش را می‌جویم و می‌یابم

□

در درون صومعه معیار داری هیچ نبود

□

وجود آنجا که باشد محض خیر است

□

سگ بر در سرای تو گستاخ و من غریب

□

هر که خواهد که بیک جرعه مرا دریابد

□

جان فدای دهنش باد که در باغ نظر

□

عروس ملک چون می‌بست پیمان وفا با تو

□

عذر ننوشتن مکتوب من این است که شوق

□

بلای جان مردم فتنه‌ی چشم سیه مستش

□

گویند آن کسان که نرفتند راه راست

□

مسافری، که به شهر آمد و بدید او را

□

التماس بوسه‌ای کردم شبی، رفتی به خشم

□

ای سراپرده بدستان زده بر ملک فنا

□

یاد باد آن که به بالین تو شبهای دراز

□

خبرهای جدید اهل زمین را

□

حلقه‌ی در از درون خانه باشد بی‌خبر

□

چشم بد دور که از صف زده مژگان سیه

□

یک شمه ز روح بارگاه تو

□

هر آن کس کو مجرد چون ملک شد

□

رفیقان راز عشق او ز من بیزار نتوان شد

□

ما به افسون کجا رویم از راه

□

حسن بی‌پایان او چندان که عاشق می‌کشد

□

نوشتی آصف بن برخیا را دور بعد از وی

□

روزی فرزند گردد هر چه می‌کارد پدر

□

کسی داند احوال پیران عشقش

□

شوم چون عشق دایم حی و قیوم

□

گویی که: من ببینم روزی به دیده‌ی خود

□

یک شبم یار در کنار کشید

□

صوفی اگر صافی ازین خم خورد

□

آن چنان تشنه‌ی وصلم که کسی باشد اگر

□

خورد بهم حد جهانی ولی

□

هر چه نتوانیم با خود برد ازین عبرت‌سرا

□

فلک از کعبه‌ی کویش مرا بیرون کشید امشب

□

چون مست شده دل از شرابش

□

پدر چون علم و مادر هست اعمال

□

از نامه‌ی فراقش عاجز شدم، چو دیدم

□

در طلب صبری بباید مرد را

□

دوتا شد قامتم همچون کمانی

□

مشکلی دارم ز دست چرخ کم فرصت ولی

□

تو بودی کام دل ای نخل خوش پیوند، جانم را

□

کافران را رسد ار خون مسلمان ریزند

□

امروز جمادها شکفته‌ست

□

عاشق صادق کسیست کو سخن و سر تو

□

گر تو صد بارم بسوزی در فراق

□

تا ببیند که که آرد خبری از راهم

□

چکند گر نکند خانه‌ی مردم ویران

□

چو باد مخالف برآمد که یک گل

□

غنچه از پوست برون آمد و ما بیدردان

□

من جعد عنبرین نشنیدم که در کشد

□

مکن، دادیم ده کین نیم جانم

□

گفته بودی: غم خورم کار ترا

□

شام سیاه ما را چون صبح کن ز چهره

□

نکنم ترکش اگر زانکه به تیرم بزند

□

نمی‌خورید زمانی غم وفاداران

□

به این فسانه که تا بیست روز اگر نکنم

□

می‌کند منزل تلافی راه ناهموار را

□

در مستی آن باده خماری ندهد دست

□

خود ملک تویی و جان عالم

□

بیش از اجل نبیند روی خلاص و رستن

□

آنقدر فرصت نمییابم که برخوانم دعایی

□

با سرو قدان مجلس خلوت نتوان ساخت

□

خانه تن شد خراب از سستی بنیاد وصل

□

کو داوری که اکنون گیرد درین میانه

□

گوهر و خرمهره در یک سلک جولان می‌کنند

□

با تو دلم را سر آمیزش است

□

گر عزیز است عمر مختصر است

□

با من، دلا، گر سخن آن دهان مگوی

□

سرمه سازم دیدهای پاک بین خویش را

□

اگر دم در کشی عیسی وقتی

□

به کوی میکده گریان و سرفکنده روم

□

جمشید عصر حمزه‌ی ثانی که دست وی

□

مجنون غبار دامن صحرای غیب بود

□

نفسی نیست که آتش نزند

□

از خانه به باغ راه داریم

□

از دلیل این درد را نتوان شناخت

□

اندر آن دریای جان خرمهره چیدن، چند؟ چند؟

□

کنون که کشتی و بر خاک راهم افکندی

□

من گرفتم گه نگه در تو گناهست ای بت

□

حاصل آن کامران که رخش ثناش

□

یاران تلاش تازگی لفظ می‌کنند

□

هرگز ایجاد نمی‌کد خدا آدم را

□

از شوق ابروی و رخ تو ماه ره نورد

□

نه تنها آبرویم برد و در جانم فگند آتش

□

گر جامه دراندازی وز جسم برون تازی

□

گر بود مویی اضافت در میان

□

تشویش وقت پیر مغان می‌دهند باز

□

گر از وادی استغناش بر هامون وزد بادی

□

زنگ افسوسی به دست خواجه هنگام رحیل

□

حال دل خونین را با عاشق صادق گو

□

از سیمبری که هست دلبر

□

ندانم خال او عکس دل ماست

□

گفتی: به راستی دلت از ما شکسته شد

□

راستی را در چمن هر دم به پشتی‌قدش

□

ز تخم اشگ دیگر لاله خواهد کشت در صحرا

□

سرشک بحر بر افلاک زد موج

□

تخته‌ی مشق نقشها کرده است

□

من به جز روی دل‌آرای تو آیینه ندیدم

□

بار امانت چو گران بود و صعب

□

مدعی، تا دل ما عشق نورزد پس ازین

□

بالله که برنگیرم سر ز آستانه‌ی تو

□

هر که درآتش سودای تو امروز بسوخت

□

به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه

□

لطف ادنی ملازمانت را

□

از ره تسلیم، چون شکر گوارا می‌کنم

□

گرت ز تیغ کشد غمزه‌اش گواه مخواه

□

می گفت بلی و گاه نی نی

□

در جهان از شمار شوخی او

□

دانم که باد را بر او خود گذار نیست

□

تا برفتی نتوانم که شبی تا دم صبح

□

یک جهان لطف است ازو بعد از تواضعهای عام

□

غرض کز جهالت به خدام تو

□

صلح کردیم به یک نفس ز نقاش جهان

□

کار من است دادن جان زیر تیغ تو

□

خوشه‌ی عنبرین زلفت تورا

□

ای تن، چو دل به خوبان دادی و من نگفتم

□

پیش کافور و زنجبیل نهاد

□

دوای دل ز دواخانه‌ی محبت جوی

□

اینش سزا نبود دل حق گزار من

□

زمین از آسمان شد تهنیت جو

□

اگر سحر این بود صائب که از کلک تو می‌ریزد

□

منم آن عاشق دیوانه که از غایت شوق

□

اگر خواهی که مرد کار گردی

□

چشمش ز پیش زلف سیه دل نمی‌رود

□

نوری که شمع گردون از عکس اوست روشن

□

لعل در پاش زمرد پوش را

□

دلم ازسینه خواهد جست بیرون محتشم تا کی

□

وز تو آن دیده‌ام امسال که گر شرح کنم

□

از شراب مارگ خامی است صائب موج زن

□

غلام عالم ترکیب تا به کی باشی

□

چون همه دانم ولیکن هیچ دان

□

از من مدار چشم خموشی، که وقت گل

□

روی همگان چونکه به محراب ریا بود

□

ملک نیز این دان و دولت این شمر

□

کجاست صوفی دجال فعل ملحدشکل

□

در صفاهان زری از من شده افشانده به خاک

□

دهان غنچه به لب مهر دارد از شبنم

□

یک زمره به شوخی لب معشوق گزیدند

□

بر آتشم و هنوز در عشق

□

ای اوحدی، ار با تو نقدیست، به خلوت بر

□

از خال سیاه او بر دام زنم رسمی

□

طواف کعبه عشق از کسی درست آید

□

ز اعتماد آن که در زلفت به یک تارم اسیر

□

ترک و تازی از مخالف تا مالف نسپرند

□

از کشاکش یک نفس چون موج فارغ نیستیم

□

ناظم خرگاه اسرافیل باشد

□

فرخ آن اقبال باری کاندرین دریای ژرف

□

غنچگان را گر چه بر گل پرده پوشی عادتست

□

هر کثرتی که دیده، در سلک خود کشیده

□

دردم آخر خریداریم کن

□

مکن که کوکبه دلبری شکسته شود

□

گرت نیست مشکل به شوکت پناهان

□

چون آب روان می‌گذرد عمر و تو غافل

□

خسروی به شیرینی تلخ کرد کامم را

□

سر نخلم ندانی کز چه سوی است

□

عاشق بیچاره راز خویش میپوشد، ولی

□

تو بودی مطرب و ساقی، تو بودی شاهد باقی

□

چو تو صورتی ندیدم همه مو به مو لطایف

□

قرب آن سرو سمن پیرهن از شوق مرا

□

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

□

نزند دست به دامان اجابت صائب

□

بلای مردم دانا ز چشم فتانی

□

بیش شد عطار را اکنون غمت

□

گرگ را کی رسد صلابت شیر؟

□

ز خون دیده کنارم پرست هر دم و نیست

□

چون ز آب دیده ناقه ما در وحل بماند

□

الصبر مر و العمر فان

□

از استر چموش فزونست بد رگیش

□

گر گوش هوش باشد، در پرده‌ی خموشی

□

چنان مضطرب حالم از چین زلفش

□

از سینه خویش آتشش را

□

با عشقت اوحدی را دیدم حکایتی خوش

□

آمد به لب جان از غمت، جانا، نمیگویی که: ما

□

در آشفتگی زلفش آشوب شهری

□

چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است

□

هرکه بی‌اندیشه است از قلزم اندیشه‌ام

□

تن زار تو فروخفت به خاک

□

حسن تو پرده ز چشمم برداشت

□

هر آن رنگی که پنهان می‌سرشتی

□

هر لحظه برون آید ازین صفه نباتی

□

برای عشق تو گر من ببازم مال و جاه خود

□

مائیم فتنه‌ئی که در آخر زمان بود

□

تا بر دلش از غصه غباری ننشیند

□

چرخ اعظم را مقابل قابل دیهیم و گاه

□

گردید ز دندان تو دندانه لب جام

□

خون بهای دلم از لعل گهربار بیار

□

تا نبینم روی چون گلزار آن صد نوبهار

□

نترسد زو کسی کو را شناسد

□

گر تو درآیی ز پی کاروان

□

چون بعون حق نمی‌باشد وثوقت لاجرم

□

وه که شد آلوده دامان آن که در تمکین حسن

□

غلام بی بدلت محتشم که خواند اول

□

نیست دستی بر عنان عمر پیچیدن مرا

□

به صد تعجیل بستان از کفش پیمانه‌ی می را

□

تا یک نفسم ز عمر باقی است

□

چو عریان گردی از پیراهن تن

□

ز آه سرد و آب چشم خود دایم به فریادم

□

تا برآمد ز بناگوش تو خورشید جمال

□

پای ما لنگ است و منزل بس دراز

□

سپهر مرتبه سلطان محمد صفوی

□

می‌کنم خوش دل خود را به تمنای وصال

□

ز بس که هر سر مویم هوای مهر تو دارد

□

بکشد ز کبر دامن دل من چو دلبر آید

□

وگر در مسجد آید در سحرگاه

□

ندیدم مرغ جانت را درین ره دام غیر از تو

□

چشم روشن گشته‌ایم اکنون که بعد از مدتی

□

فشانم بر کدامین جلوه‌اش جان را که پنداری

□

امیرزاده عالی نسب ولیجان بیک

□

برون میار سر از زیر بال خود صائب

□

خیاط حسن تا دوخت بر قامتش قبایی

□

اگر با من نمی‌سازی مسوزم

□

ما میوه‌ی شیرین درخت دو جهانیم

□

جانا، چو زلف با دل شوریده بد مشو

□

روز و شب در پرورش‌شان مانده

□

مکن عتاب از این بیش و جور بر دل ما

□

شیر در پستان نهد بهر جنین سر در رحم

□

عالم بیخبری طرفه بهشتی بوده است

□

بر نفس کافرکیش من طعن مسلمانی مزن

□

از ره رخنه چو دزدان به رز خود رفتم

□

در آتشم من و جز دیده کس نمی‌بینم

□

در گفتن « لا» هر کس بگذشت ز چیزی، من

□

این ضربت بی قانون تا چند زنی برمن

□

بهر خاشاک دل ما شده گرداب بلا

□

یک نفس شو ملتفت وز رشحه ریزیهای کلک

□

ز ما توقع پیغام و نامه بیخبری است

□

شراب شادکامی را چشیدم

□

گر بر گیری نقاب از روی

□

خواهش ما زان جمال نیست بجز یک نظر

□

پیش الف بسکه فتادم چو با

□

تو گوئی در کنارت مادر دهر

□

در میخانه ببستند خدایا مپسند

□

رایتی ذیل جلالش گه گرد افشاندن

□

بهر آزادی من شب همه شب می‌نالد

□

آنان که برده ساقی سرمست هوششان

□

سرحلقه زلف تو گرفتیم

□

گر به کار ما نظر کرد او چه باشد؟ سالها

□

وقتی که می‌رانی مرا، پایم نمی‌پوید دمی

□

گفتمش رنگ رخم گشت ز مهر تو چو کاه

□

دیده نمناک نگردانی اگر تشنه لبان

□

ناگهان آهی برآمد از نهاد روزگار

□

خاک صحرای عدم را توتیا خواهیم کرد

□

من خون دل به ناله خورم زان که اهل ذوق

□

آفتاب هر دو عالم آشکار

□

بر دل ریشم، شبی که دیده بگرید

□

مرا آرام دل بردند، چشمان تو، کی بینم

□

ما غافل و آن عمر گرامی شده از دست

□

ز حسرت لب شیرین هنوز می‌بینم

□

بودش به من گمان خطائی که ذات من

□

چون یوسف تهمت زده، از پاکی دامن

□

نه همین دانه‌ی خال تو ره آدم زد

□

هله ای گنبد گردون بشنو قصه‌ام اکنون

□

رفت قمری چو بلبل آمد و گل

□

عشق را با عقل اگر جمع آورند

□

در نیم شب برآید صبح جهان فروم

□

مو بر اندام شود راست مه یک شبه را

□

در آیین بندی مصر دل افزائید کز کنعان

□

شد دست دعا خار به زیر قدم ما

□

فغان اگر ندهی داد ما گدایان را

□

گفتی مگریز از غم من

□

چو باختیار کردم دل و جان فدای آن رخ

□

گرت سرسبزیی باید، درین صورت به صدق دل

□

برغریبان رحمت آور چون غریبی در جهان

□

به خلدم دعوت ای زاهد مفرما

□

تهمتنی که ز آشوب صیت رستمیش

□

کرده‌ام با خاکساری جمع اوج اعتبار

□

تا زدم لاف هنر خواجه به هیچم نخرید

□

شب گه خواب از این خرقه برون می آیم

□

پیش ازین در دل من هر هوسی بگذشتی

□

پیش ازینم هر کسی می‌داد پند

□

که همچو تشنه که میرد ز عشق آب حیات

□

به نامحرم نسیمی دارد آن گل صحبت پنهان

□

جوهرشناسی آخر از ایشان که در سخن

□

می‌خورم بر یکدگر از جنبش مژگان او

□

دیدم به چشم جان همه اوراق آسمان

□

جرعه‌ی اندوه تو تا دل من نوش کرد

□

گر نه دل اوحدی سوخته‌ای، هر دمش

□

زاهد چراست خشک و چنین آبها روان؟

□

گر ترا دردیستی بیداریی

□

مطرب از درد محبت عملی می‌پرداخت

□

شود تا دو تاریخ یکسان عدد

□

گرد گنه به چشمه‌ی کوثر نمی‌بریم

□

کو اسیری که از آن طره به زنجیر نرفت

□

آفتابا چو بشکنی دل دی

□

اندرین خرگاه می‌گویند: هست

□

آن و اینت به فکر چون یابند؟

□

رفتی و مرا برسرآتش بنشاندی

□

عذرخواهی کندم بعد از قتل

□

بود آن گلدسته چون از نازکی

□

این قفس را آنقدر مشکن به هم ای سنگدل

□

زان به خطا کشتیم که کس نشنیده

□

هم نهانی هم عیانی هر دویی

□

هم آه آتشینم کارگر بود

□

گفته‌ای: در کار عشق من بباید باخت جان

□

فریاد که دستم نگرفتند و به یکبار

□

گر بدانم که وصال تو بدین دست دهد

□

تا شود اطفای ظلم بر سر ذرات ملک

□

به خورشید سبک جولان، فلک بسیار می‌نازد

□

برهانده مرا عشق هم از دین و هم از کفر

□

نه چو خورشید جهانم شه یک روزه فانی

□

خاطر آشفته‌ی ما کی کند؟

□

بگو محتسب را که: بر نام ما

□

شدم سبکدل و گردد ز تیزی و گرمی

□

شه اقلیم بیداد است و مظلومان محنت کش

□

مهلت یک تن نداد از کودک و برنا و پیر

□

مدتی گفتار بی‌کردار کردی مرحمت

□

داغی از دوست رسیده‌ست به من

□

گل وصلت فراموشم نگردد

□

چو بر جانم زدی زخمی، به لطفش مرهمی می‌نه

□

مرا لب تو به دشنام یاد کرد همیشه

□

گر رسن کردی از آن زلف دو تاه

□

حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل

□

ز هر مصرعی نیز به روی فزود

□

صائب به زور گریه‌ی بی‌اختیار، ما

□

ز سحر انگیزیت ای چشم کافر کیش حیرانم

□

به خدا شاخ درختی که ندارد ز تو بختی

□

هر که بر خاک رهت آب رخی دارد چشم

□

همیشه با دل فارغ نشستمی من و اکنون

□

کیست کز هندوی زلف تو نجوید دل من

□

داروی منعم مکش در چشم گریان ای رفیق

□

میر سلطان مراد خان که ازوست

□

عرق رنگ نگذاشت بر روی ما

□

ز یک خدنگ نشانی به خون خویشتنم

□

با پشت دوتا از غم روی تو چنانم

□

جز لب خوشیده و چشم تر اندر هجر تو

□

ترک مهرت خواستم کردن چو دید آن عقل گفت:

□

موی بشکافی به عیب دیگران

□

یاد باد آن که چو یاقوت قدح خنده زدی

□

هرکس که ز مدح گوهری سفت

□

امروز نیست سینه‌ی ما داغدار عشق

□

جهد کن تا اثر خیر تو ماند باقی

□

ز غم افروخته گشتم به غم آموخته گشتم

□

به چشم منکری منگر در او خوار

□

عید من آن دم بود که بینم

□

بسته زنار از سر زلف بتان وز بیخودی

□

بیار باده‌ی رنگین که یک حکایت راست

□

رمحت ز صدر زین برباید هزار تن

□

به سه ماه از آن پس شدی بارور

□

تا باد بهار از همه سو بوی گل آرد

□

جویندگان جوهر دریای کنه تو

□

با عصای ایمان رو راه وادی ایمن

□

ما را به بهار و سمن و لاله چه خوانی؟

□

کرا بجای شما در جهان توانم دید

□

مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر

□

دمی کز در او در آمد اجل

□

آسوده درین غمکده از شورش ایام

□

از پی مقصد دل در همه عالم گشتیم

□

برسان به همدمانم که من از چه روگرانم

□

مگر به سختی گور از بدن برون آید

□

هر چه تو خواهی بکن، زانکه نه کار منست

□

پیادگان جگر خسته رنج بادیه دانند

□

ز پند محتشم افسوس کز طبیعت تو

□

قصه کوته عروس دولت را

□

نشاه‌ی سودای ما از بس بلند افتاده بود

□

من که ز آستان او جای دگر نرفته‌ام

□

خاک ره بر خود نمایان ریختن

□

زان سنگ آستانه به دانش فرو تریم

□

دیدم که با تو ناله و فریاد سود نیست

□

هرک دیدی روی آن یک لشگری

□

از دست رفته بود وجود ضعیف من

□

وه چه حافظ آن فرید روزگار

□

دیدن آیینه را موقوف خواهی داشتن

□

می‌خرم خار جفایش را به جان

□

رخ تو گر چه که خوب است قفص جان تو چوب است

□

گاه از گرفت و گیر بلایی همی کشد

□

به سال وعده‌ی کامم که می‌دهی نیکوست

□

اگر بب حیاتم هزار بار برآرند

□

جامم لبالب از می وصل است و من خجل

□

بی جهتی ناخن دخل غنیم

□

شد آن وحدت از این کثرت پدیدار

□

هر طایر خوش نغمه که در باغ بهشت است

□

آب صافی عشق هم معشوق راست

□

فغان این دل مجروح تیر خورده‌ی من

□

دل درماندگان خستن خطا باشد، که هم در پی

□

از ره مرو بنغمه سرائیدن غراب

□

چو قسمت ازلی بی حضور ما کردند

□

تو که از لطف خالق رازق

□

نمانید ناکنده جایی ز باغ

□

چنان به روز جزا خسته بودم از شب هجران

□

ز خشکیست این عقل و دریاست آن

□

چه خسبی؟ که شبهای تاریک خواب

□

قدر خاک درت اینها چه شناسد؟ که آن

□

من ازین ورطه هجران نبرم جان بکنار

□

پیش از آن کاید به اقبال آن شه اقلیم حسن

□

هر که بدامن چو گل رفته تو را آستان

□

بیا بنما که جابلقا کدام است

□

در عین تیرباران چشم از تو برنسبتم

□

ای ساقی درد درد در ده

□

درد و چشم از خواب و سر مستی فتور

□

ترا از حال محنت‌های من وقتی خبر باشد

□

جمله را شرح و بیانی دیگرست

□

نکته‌ها رفت و شکایت کس نکرد

□

وه چه گفتم تو حاتم ید جود

□

کنون که کشتی می راست بادبان از ابر

□

پرده بر گیر ز رخساره که مردم کمتر

□

دهان مگشای این ساعت ازیرا دنبل خامی

□

من که از هستی چو فرزین رفته باشم بارها

□

ساکن نمی‌شود غم عشقت ز جان ما

□

تا کشیدی نیل بر ماه از پی داغ صبوح

□

چو هم رازم به کس بیندشود دهشت بر او غالب

□

هیتت وقت ظفر چون جبنبش آرد در زمین

□

رها کن عقل را با حق همی باش

□

هر که لبهای تو را چشمه‌ی حیوان شمرد

□

روی‌های زشت فانی محو به

□

ای صبا، از دهن او خبری بارسان

□

از درخت قد و باغ رخ تو کم چه شود؟

□

چون ترا گویم که لالای توام گوئی که لا

□

چشمم آن دم که ز شوق تو نهد سر به لحد

□

سرآمد علما تاج تارک فضلا

□

لذت درد طلب بیشتر از مطلوب است

□

با نفس خلاف اندیش یک بار تخلف کن

□

ای آفتاب از دور تو بر ما فرستی نور تو

□

مرد را در سلوک مرقاتیست

□

فضای هفت کشور بر دو چشمم

□

سفر گزیدم و بسیار خون دل خوردم

□

روی غریب ساختی ای داغ دل که زود

□

نه قاصدی که ز مرغ شکسته بال و یم

□

صائب بگو، که پرده شناسان روزگار

□

گفتی که کام دیدی از آن چاک پیرهن

□

بر جمال دوست چندان می‌کشیم از جام جان

□

از خیل که‌ای؟ که بر رخ تو

□

شکر کردم تا در آتش دیدم این دل را چنین

□

زانک ما را در بهشت پر کمال

□

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می‌باش

□

وزین غم به خاک مذلت نشست

□

خود را شکفته‌دار به هر حالتی که هست

□

نازم سرت ای شمع که شهری زدی آتش

□

خدایا نوبتی مست بفرست

□

صلاح ما همه در گوشه‌ی خراباتست

□

کار دیگران از تو راست گشت صد نوبت

□

گفتمش دردانه‌ی دریای وحدت شد دلم

□

ای دل برون رفتن چه سود از صید گاه عشق او

□

بنده‌ی پیرتوست کیوان لیک

□

گر صبح از دل شب، زنگار می‌زداید

□

وقتی که شدم با خبر از سر دهانش

□

هر که سر زلف تو در خواب دید

□

رقیب قصه‌ی دردم که گفت می‌گویم

□

چشم من از خیالت هر سوزنی که بسته

□

پیش آن سنبل مشکین عبیر افشانت

□

باده گلرنگ تلخ تیز خوش خوار سبک

□

بی ملالی چو شد از عالم کرد

□

زآن چمن کشیان جغدان شد

□

به غیر تیغ پناهم نماند و می‌پرسم

□

خونبهای کشتگان چون غمزه خونی اوست

□

خواب زندان را چو معنی باز یافت

□

هر حرفی از آن دیدم و خطیست به خونم

□

بر سر کوت ندارم سر و پروای بهشت

□

چشم تو خدنگ از سپر جان گذراند

□

سمی نبی نور دین ماه ملت

□

از رخنه‌ی دل است، رهی گر به دوست هست

□

از دیر و حرم مسافران را

□

کین جای نه جای قیل و قال است

□

حسن که شایسته بود بر زد و بر تخت رفت

□

جز یاد جمالت همه ذوقست خرافات

□

مرغ دل من هوا نگیرد

□

حسن مه رویان مجلس گر چه دل می‌برد و دین

□

قبه بر روی نیلگون سپرش

□

صائب ز بزم عقده‌گشایان کناره کرد

□

چنگ در تار سر زلف بتی باید زد

□

سوی اصل خویش یعنی بحر جان

□

عید را قدر نباشد بر شبهای چنین

□

ز سیم اشک و زر چهره وجه آن بنهیم

□

آتش از آب رخ آتش فروز انگیخته

□

برد آن چنان دلم که نخستین نگاه را

□

دواند تا به درگاه خلیفه

□

به صد هزار صنم ساخت مبتلا صائب

□

هر بسته‌ای گشاده شود آخر از کمند

□

در عشق تو صد همدم تیمار برم باید

□

شبی به مجلس رندان شدم به می خوردن

□

محتاج پیک و نامه نباشد مرید را

□

مرد حیران چون رسد این جایگاه

□

دایم به لطف دایه طبع از میان جان

□

ولی این شاهد فرخنده منظر

□

کشتی ما چون صدف در دامن ساحل شکست

□

هر موی من شکسته شد از بار خستگی

□

نام شمس الدین تبریزی چو بنویسم بدانک

□

مشکل رها کند که : بگوییم حال خویش

□

ز لعل اوستدم بوسه‌ای به طراری

□

چنین که بر رخ زردم نظر نمی‌فکنی

□

از یک هلال اگرچه نه‌ای بیشتر هنوز

□

دو مظهرند پذیرایشان زمین و فلک

□

خواهند سبک ساخت به سر گوشی تیغش

□

بی پرده گر قدمی سوی چمن بچمی

□

ایا موسی سخن گستاخ تا چند

□

لبت پیش ما هیچ شغلی ندید

□

طاقت جنگت نداریم، آشتی کن بعد ازین

□

گفت تا کی کوس سلطانی زدن

□

راز حافظ بعد از این ناگفته ماند

□

گر نه سررشته در کف تو بود

□

چون شرر انجام ما در نقطه‌ی آغاز بود

□

در روز وصالش چه گنه سر زده از من

□

از بیم تو گشته شیر گربه

□

ز آشنایان همچو فرزین بگذری

□

از پای طلب منشین، کین جات نمی‌باید

□

دلم کی در فراق آرام گیرد

□

صدر نگفسون در آن دو چشمست

□

ای شمسه‌ی جهان که جهان آفرین تو را

□

یا به ابر اندر عقابی گشتمی

□

من مو به مو جراحت و جعد تو مشک بو

□

در صفتت رفت و روب کرد بسی دل

□

فردا به قیامت گر ازین گونه برآیی

□

من که از دشمن سخن گویم، تامل کن که چون

□

ز آشنای خود دلت بیگانه‌ایست

□

کار صواب باده پرستیست حافظا

□

یعنی سمی احمد یثرب حرم که هست

□

ز روی لاله ازان چشم برنمی‌دارم

□

هم قاصد جانان سبک از راه نماید

□

من خود کجا ترسم از او شکلی بکردم بهر او

□

بعد از آن بیداد و جور و سرکشی، یارب، مرا

□

گردن ناموس بزن، نامه‌ی زندیق بدر

□

گلی بدست نمی‌آیدم برنگ نگار

□

سخنی کامده از حوصله‌ی ناطقه بیش

□

جرم تو ز کوه اگر چه کم نیست

□

عمری است خبر از دل و دلدار ندارم

□

قابل خنجر قاتل نشود خنجر تو

□

ز یک یک ذره سوی دوست راه است

□

آخر ز بهر کیست، نگویی، بدین صفت؟

□

ما را مبصران به نزاری ز موی تو

□

مست عشق آندم که برخیزد سماع

□

چون می‌رود این کشتی سرگشته که آخر

□

وانکه نامد نظیر او بوجود

□

دایم میانه‌ی دو بلا سیر می‌کند

□

از همه کس تظلمی وز تو به لب تبسمی

□

چشمی که دید آن رو گر عشق راند این سو

□

ای قلم، شرح حال من بنویس

□

چشم آن ترک عجب تیر و کمانی دارد!

□

شرح غمم چو آب فرو خواند یک بیک

□

آن وعده‌ی دروغ تو هم گه گهی نکوست

□

ازین بالاتر این کز فیض کامل

□

نه از پیری مرا این رعشه افتاده است بر اعضا

□

کسی در ملک خوبی مرد میدانت نخواهد شد

□

اگر صد خون بود ما را نخواهیم آن ز کس هرگز

□

تو می‌گوئی که که: من ما هم، ولیکن

□

با سر زلف تو خود دست درازی نه رواست

□

ابر چشمم چو شود سیل فشان از لاله

□

به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز

□

چون درگذشت از پی تاریخ او خرد

□

صائب ز دل به دیده‌ی خونبار صلح کن

□

سر سبز گشت باغ رخت از بهار خط

□

کسی سر نهد بر فسونش که چون مار

□

نگارینی که سرگرداند از من

□

از دل سخت تو آن روز من آگاه شدم

□

یک نفس تار سر زلفش ز هم بگشوده‌ئی

□

ورم صد جامه بر تن چون کنم شبهای تنهائی

□

افتابا سپهر ایوا نا

□

ز من یک ذره تا در سنگ باشد چون شرر باقی

□

دل برده از من سروی که دارد

□

بی گل رویش در ایام بهار

□

از عمر خود من آن نفسی شادمان شوم

□

گو که: از نام ما نداری ننگ

□

برطرف مه نشانده سیاهی که سنبلست

□

دوش بر یاد حریفان به خرابات شدم

□

طالبان را ره طلب بگشای

□

در حیرتم که توبه کنم از کدام جرم

□

مجلس بهشت گردد از غایت لطافت

□

در تبریزست تو را دام دل

□

شوخی که ز سر پنجه‌ی مستان دو چشمش

□

مکن دورم از باده خوردن، که باز

□

بود کارم بیاد درج لعلت

□

چون عشق محو سازد شاهی و بندگی را

□

همه در عشق خود فنا طلبند

□

چشم گرسنه، حلقه‌ی دام است صید را

□

در می‌خانه برو باده‌ی دیرینه بنوش

□

سایه که در قرص آفتاب فرو شد

□

هر که خواهد که به دامم کشد آسان آسان

□

هزار شربت اگر می‌دهی چنان نبود

□

سرمست می عشق تو در جنت و دوزخ

□

زان جا که رسم و عادت عاشق‌کشی توست

□

فلیس لی منیه منذ افتقدتهم

□

گر به دست افتد چو ماه نو، لب نانی مرا

□

روزی که پاره می‌شود از هم طناب عمر

□

کو در این خانه یکی سوخته مفتونی

□

چو دامن تو نیاید به دست درمان چیست

□

هفت عضو سرکش را زیر پای ناکرده

□

از غایت مهر گشته حیران

□

حذر کن گزندم زین نخستین ای رقیب از دل

□

رساند کار به جایی جفای گل چینان

□

مرغکان گه به شاخه، گاه به ساق

□

ابروی او که مایه‌ی چندین گشایش است

□

گر نمانم من ای صنم روزی

□

نبوت می‌کنم دعوی به عشق او، که در خلوت

□

من نشکنم این خمار هرگز

□

مردمان گفتند بس شوریده‌ای

□

باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران

□

به روی او برافشان جان و دیده در ره او باز

□

هیچ کاری بی تامل گرچه صائب خوب نیست

□

با صد جهان نیاز تو را بر در آمدم

□

هزار جام به هر لحظه خرد درشکند

□

خوبی که ندید روی او کس

□

دلم را می‌نهی داغی و گرنه در چنین باغی

□

برخیز و بر افروز رخ از جام دلفروز

□

نهان به کس منشین و چنان مکن که جنونم

□

صوفی خانقاه الرحمان

□

گداخت از ورق لاله، دیده‌ام صائب

□

دوش آن تار سر زلف به چنگ آوردم

□

عمرت این یکدم حالی است تو را

□

به خاکپای تو آنرا که هست دست رسی

□

بسر ندارند و یمن، با خود از آن ساختند

□

جائیکه عروسان چمن جلوه نمایند

□

چو لعل شکرینت بوسه بخشد

□

بر تن ما تو حاکمی، ای دوست

□

هر چند صبح عید ز دل زنگ می‌برد

□

گر به ساق تو رسد سیم سرشکم نه عجب

□

ای شاد آن کسی که از این عبرتی گرفت

□

نهاده نرگس شنگت تراز کسوت شوخی

□

با همه پستی بلند همت خود را

□

دست بخونم شسته و از من

□

گر نکشیدی آن صنم زلف مسلسل از کفم

□

یا از کمند غیر غزالم جهد نجست

□

شد هفت سال تا ز خراسان

□

از سر خاک شهیدان تو ای سخت کمان

□

گه بر سر درد درد ریزیم

□

بار غم بر دلم همی بینی

□

تو از هر چاردیواری نشان من چه می‌پرسی؟

□

کسی به زیبایی او هرگز ندید

□

چون طهارت نبود کعبه و بتخانه یکیست

□

هاتف این‌گونه که دارد هوس مغبچگان

□

تصور کان بود بهر تدبر

□

با وجود محیط رحمت دوست

□

بگفت تو ز چه سیری بگفتم از جز تو

□

همچو شهیدان تنش به خاک نپوسد

□

گر به رنج غم او کوفته گردی صد بار

□

کجا چو زلف کژش هندوئی بدست آید

□

چو شمع گرم ملاقات مردمی و صبا

□

سزد گر بر سر شمشاد و سرو امروز در بستان

□

صائب کمند بخت اگر نیست نارسا

□

خرسندم از خرابی دل زان که عاقبت

□

هر که از اثبات آزاد آمد و از محو فارغ

□

عشق را آن کو سپه سازد به عقل

□

با زنخدانش مرا میلیست، می‌دانم که: زود

□

باد بویش بچمن برده که این نکهت مشکست

□

تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم

□

چو رعنا شاهدان سیمبر، دامن کشان بگذر

□

ندیده است جگرگاه بیستون در خواب

□

چون خوی تو می‌دانم از لطف تو مایوسم

□

ار زانک گهر داری دریای دو چشمم بین

□

عنبر سارا بهل، که نافه‌ی چینی

□

اندر شمار دیدن او نام من کجاست؟

□

چون تو سرگردان نگشتی منکر گوی از چه گردی

□

سواری گرم قتلم گشته و من منفعل مانده

□

در گوش مشتری شده آواز چنگها

□

ای زلف یار، اینهمه گردنکشی چرا؟

□

هر چه گفتند مکرر همه در گوش آمد

□

شرم دارم کز گریبان سر برآرم خشک مو

□

چه پرسمت ز وفا، گویی: آن نمی‌دانم

□

تا ماه تشبه به رخت کرد ز خوبی

□

یک زمانم بخدا بخش و ملامت کم گوی

□

دگر به صید حرم تیغ برمکش زنهار

□

گفت: کافهام اگرچه در ماند

□

در آدم شد پدید این عقل و تمییز

□

نه مسلمان ز قضا کام‌روا شد نه یهود

□

نه که هر مرغ به بال و پر تو می‌پرد

□

عاشق و درویشی اینجا، در دعا و صبر کوش

□

بیا، که جز تو نظر بر کسی نیفگندم

□

جهانداران نهندت عید اگر قربان ما گردی

□

راز در پرده و اهل غرض استاده خموش

□

نام آن شهر است قم فخرالبلاد ام‌القری

□

بلبل ز نظر بازی شبنم گله‌مندست

□

موی او تا با میان نازکش الفت گرفت

□

تو می‌ترسی که در دنیا مدامت

□

به روی خود چو در بندم در آمد شد مردم

□

تو گر جویای تمکینی، سزد با من که ننشینی

□

گر بیندازند سر از تن مرا

□

هر کس از مهره مهر تو به نقشی مشغول

□

چون ننالم که مرا گریه کنان می‌بیند

□

اگر تو برگ علایق ز خود بیفشانی

□

به لب رسید همان لحظه جان شیرینم

□

گر خواب شبم ببست آن شه

□

نیستم آسوده از کارش دمی

□

راهی که نیست بر در او، سهو یافته

□

بگویم روشنت ماهی سریر حسن را شاهی

□

کشی گر آهی از دل خیزد آتش

□

گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم

□

به که در دنبال دل باشم به هر جا می رود

□

کردمی در پیش مردم ادعای هوشیاری

□

از روی همچو ماهت بر گیر آستینی

□

طمع از بوس و کنارش ببریدیم که آن

□

طبیب خفته‌ی ما را همی باید خبر کردن

□

کمان داران چشم دلکشت را

□

چشمم از آینه داران خط و خالش گشت

□

تغافل‌های او در بزم غیرم کشته بود امشب

□

آن زاهد خشکم که در ایام بهاران

□

سر بسی بار گران بود ز دوش افکندم

□

سبزه زار عشق را معمور کرد

□

سوختیم از مهرتان، هم سایه‌ای می‌افگنید

□

گر نبیند چشم ما جز روی تو

□

زان روز که رخسار چو خورشید تو دیدم

□

چون برون آرم سر از خاک لحد باشم هنوز

□

ز کج رفتاری گردون و بیداد سپهر دون

□

اگر عاشق نمی‌بودیم صائب

□

زلف و رخت از بهر همین دل کش و زیباست

□

چون نشان گم کرد دل از سر او افتاد نیست

□

همچو نارم بکفید از غم سیب ز نخش دل

□

قیمت وصل تو که داند که: چیست؟

□

بحاجب چون توان محجوب گشتن

□

بگشا بند قبا تا بگشاید دل من

□

بی‌رحمی برق بین چه پرسی

□

هر چند صائب می‌روم، سامان نومیدی کنم

□

تو در حجاب رفته به چندین هزار ناز

□

همه دعا شده‌ام من ز بس دعا کردن

□

بر دل بیچارگان امروز هر زخمی که هست

□

عاشقان از آرزوی روی او جان می‌دهند

□

حلقه‌های زلفش از گل برفکن

□

می‌نهد تا غمزه ناوک در کمان می‌سازدم

□

به من گفتی که جور من نهان می‌دار از مردم

□

میخانه است کاسه‌ی سر فیل مست را

□

هزار مرتبه بالاترم ز چرخ اما

□

عیش شیرینم برای لذتی

□

به چیزی توان برد چیزی که این جا

□

پسند من نخواهد بود در عقبی بغیر از تو

□

ای دل نگفتمت که مرو در کمند عشق

□

جرعه جام بر این تخت روان افشانم

□

همه نیکی گزید و نیکی کرد

□

زندان جان پاک بود تنگنای جسم

□

هر دلیلی که حکیم از دم شب کرد بیان

□

ابلیس ز لطف تو اومید نمی‌برد

□

میان بستی به خون ریزم دگر بار

□

باغ ترا باغبان بودم و آفت رسید

□

تا چه مرغی کاشیان جائی همایون جسته‌ئی

□

تمییز من و غیر حوالت به نظر کن

□

بر بدیهه بگویی اندر حال

□

چون نفس سوختگان می‌رسی ای باد صبا

□

من ملول از غم و غیر از تو به سر حد نشاط

□

شراب و شاهد و شمع من و ز گوشه‌ی مجلس

□

بر یاد تو جامه پاره کردم

□

دل من گر به گلستان نرود معذرست

□

ور پلیدی درون اندکیست

□

من جرعه نوش بزم تو بودم هزار سال

□

گر دو جهان هوس بود، بی‌تو چه دسترس بود؟

□

افسانه‌ی نسیم به خوابش نمی‌کند

□

یا سر خار ستم را بر دل خونین نشان

□

شربتی داری که پنهانی به نومیدان دهی

□

در خرابات ما شود عاشق

□

دل در غمش بیمار شد وانگه من از دل بی‌خبر

□

از خط سبز او شده چشم امید من

□

نه لب طفل آرزویم را

□

گاهی به دوات چاره خواهم

□

از حرف خود به تیغ نگردیم چون قلم

□

زیر آن زلف ببین طرف بناگوشش را

□

تا باز رهیم یک زمان از خود

□

قلب سالوس و ریا را نشکستند درست

□

ز اشک چو خون بر رخ زعفرانی

□

بدار ای مدعی از دامنم چنگ

□

وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون

□

در ره کوی دوست بی‌سر و پا

□

چو سوخت تشنه‌لبی دانه‌ی مرا صائب

□

با جان نازنین به کمین گاهت آمدم

□

نوای طوطیان آفاق پر شد

□

ای که میان بسته‌ای باز به خون‌ریز ما

□

دوش می‌گفتی که: پیش من بمیر

□

چو آن خورشید تابانرا بوقت صبح یاد آرم

□

بر سر خاک شهیدان خود آمد جامه چاک

□

روحش آن سدره نشین طایر در تن محبوس

□

صائب در بهشت گرفتم گشاده شد

□

روزی اگر در آینه افتد نگاه تو

□

گل مگر لافی زد از خوبی کنون پیش رخت

□

در جهان نوش لبی را نشناسم امروز

□

خاطر ما کی خراشیدی چنین؟

□

چون به نادانی خویش اقرار کرد

□

جگر چون نافه‌ام خون گشت کم زینم نمی‌باید

□

ز انسان که خورد نسیم بر گل

□

غفلت من از شتاب زندگی خواهد فزود

□

باده‌ی صاف چو دل‌های حکیمان اله

□

خمش آن شیر شیران نور معنیست

□

مرا بس باشد این دولت که آن مهروی هر صبحی

□

هر چه از من خواستی یکسر تراست

□

چون ذره سراسیمه شدیم از غم و روزی

□

نامه‌ای خواند و درید آن مه پرکار و برفت

□

ای عراقی، مکن شکایت دل

□

نیست آسایش درین عالم، که بهر خواب تلخ

□

پای طلب کشیدم از کعبه و کلیسا

□

تخت بنهادی میان خون دل

□

تخت ضحاک تو داری، که دو گیسوی دراز

□

میل یار قدیم دارد دل

□

ما بدیوانگی ار زانک بعالم فاشیم

□

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت

□

به ناحق گرچه زارم کشت این بس خونبهای من

□

گر بنوازد کسی این چنگ را

□

زان شکستم به هم آیینه‌ی خودبینی را

□

جواب داد تو باری چرا زنی تشنیع

□

دانش و دین مرا آن چشم ترک

□

اوحدی، تن در شب غم ده، کزین شیرین‌لبان

□

ایکه چون نی سوختی جانم چونی را ساختی

□

رقیبی بود در بیداری شبگردیم با او

□

بربودش بتی چنان مقبول

□

براق راهروان است روشنایی راه

□

شستند به دریای محبت تن ما را

□

آراسته حسن تو به بازار فروشد

□

همرهان من، گو: سفر کنید

□

چو دادی وعده‌ی وصلم به فردا

□

دست در دامن تسلیم و رضا باید زد

□

واعظ شحنه شناس این عظمت گو مفروش

□

گشت از مسجد و بازار و حصار

□

وصل نتواند عنان رفتن دل را گرفت

□

پند کسی چگونه نیوشم که آن دو لب

□

ای چشم که پردردی در سایه او بنشین

□

از طراوت بیتر زده

□

این جا به دیده‌ی جان بینی جمال او را

□

ای دل مجوی نافه‌ی مشکل ختا ولیک

□

به نام دیگری در عشق می‌گفتم حدیث خود

□

ور دهد غیر شربت نوشت

□

چو نی بجو نفس گرم ازان سبک‌روحان

□

چگونه بر سر آتش سپندوار نسوزم

□

در وادی غم تو دل مستمند ما

□

اگر نه سلسله جنبانشان بود شوقی

□

گرت شبی به سر کوی ما گذار افتد

□

واسطی گفتش که این قوم تباه

□

هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بیند

□

گر تو از عشق فارغی، باری

□

مایه‌ی عشرت ایام کهنسالی شد

□

هر چند آستینت در دست من نیفتاد

□

گر دست خواهی پا دهد ور پای خواهی سر نهد

□

سری را، که پیوسته بر دوش دارم

□

گر سست گیرم عهد تو، از هجر خود داغم بنه

□

می جوشیده خور که حیف بود

□

توئی آب حیات و من خراب افتاده بیماری

□

غرض چو کرد ازین گلستان پرخس و خار

□

کردم نهفته در دل صد پاره راز عشق

□

پسند خواجه ما هیچ بنده‌ای نشود

□

در جهان شوریدگان هستند و نیست

□

پی همراهی این قافله بودم عمری

□

گر کرده‌ای تجارت هندوستان عشق

□

گر برکشی وگر بکشی رای رای تست

□

به فریاد خمار مفلسان رس

□

هم رعیت مرید و هم شاهش

□

نشکنی از چشمه‌ی کوثر خمار خویش را

□

نمی‌ماند شکیبم در محبت

□

ای شاد آن زمانی کز بخت ناگهانی

□

خون جگرم بر رخ و پرسیدن احوال؟

□

گر به بازار برآیم ز ضعیفی چو نشانم

□

آخر ای گلبن نو رسته بستان جمال

□

داغهای دل خود را هر یک

□

این نقطه ز سرعت تحرک

□

درین حدیقه‌ی گل صائب از مروت نیست

□

با تو فروغی مگر دم زده از درد خویش

□

گه معتکفان کوی لاهوتیم

□

ما را مگر به پیش تولطف تو آورد

□

هر کس حکایت خود اندر نبشت، لیکن

□

بسرسری سر زلفش کجا بدست آید

□

نقش می‌بستم که گیرم گوشه‌ای زان چشم مست

□

همچو من، دل اسیر او شودت

□

جذبه‌ی دیوانه‌ای صائب به من داده است عشق

□

زیر شمشیر اجل بردم پناه از بی‌پناهی

□

زانک دشنام تو بهتر ز ثناهای جهان

□

بر آسمان بساید فرقش کلاه دولت

□

سخن بوسه گفته‌ای، بنگویی که: چند و چون؟

□

چون دم خوش نمی‌زنم بی لب لعل دلکشت

□

دل بی‌تو شبی که داغ می‌سوخت

□

هزاران اژدهای کوه پیکر

□

در چنین وقتی که می‌باید گزیدن دست و لب

□

تو خود چه گلشنی که هوای خوش بهشت

□

بگذر تو ازین جهان فانی

□

به رنگ شب شود روزت ز عشق او پس آنگاهی

□

ز بهر جلوه عروس چمن در آویزد

□

بود یک جزو غنیمت از قیاس

□

مرغ روحم که همی‌زد ز سر سدره صفیر

□

چون سکندر ازو شنید دعا

□

من بی‌خبرانه رفتم از راه

□

نوبهار آمد و تعجیل به رفتن دارد

□

گفته دل من بدو کای صنم تندخو

□

به امید صلح و کنار تو خواهم

□

گرم نهی چو کله تیغ تیز بر تارک

□

حکایت شب هجران و حال و روز جدائی

□

ز داغهایی که خونابه چیده پیرهنت

□

عداوتی نیست، قضاوتی نیست

□

می‌فشاندم آستین بر رنگ و بوی عاریت

□

مرد میدان بلای دو جهان دانی کیست

□

پرسیده‌ام ای لیلی من آن که ای تو

□

همه شب ز انتظار او دو چشمم باز و می‌ترسم

□

وی دل که سینه را سپر غصه کرده‌ای

□

صعب‌تر از درد من در غم هجران او

□

رنگ خون دل ما را که نهان می‌داری

□

دامن ز کفم می‌کشی و می‌روی امروز

□

کمال ظاهر او پرورشگر ازهار

□

بالای خوشت بلای جان است

□

ای دل روشن ضمیر بر همه دل‌ها امیر

□

خیال روی تو گفتم: شبی به خواب ببینم

□

گفتمش: امروز کن، گر گذری میکنی

□

شد دلم مستغرق دریای عشق

□

ز بس شوخی دلارامی که دارد در زمین جنبش

□

خواهد بدل عمر، بهار از همه گیتی

□

می‌برم چون چشم خوبان دل به هر حالت که هست

□

شوری که فکندی به سرم زان لب شیرین

□

همی تا لعل سیرابت نمودی

□

ز خوی تند خود، ای ترک،بر حذر میباش

□

تا غرق عشق گردی در بحر بی‌نشانی

□

مست اول، آنک بود اندر جوال

□

به فیض جرعه جام تو تشنه‌ایم ولی

□

مور با لطف او قوی چون پیل

□

ای معلم سر خود گیر که ما چون گرداب

□

دلی ز سنگ به آن سرو سیمبر دادند

□

وگر به قعر چهی درروی برای گریز

□

عشق و مستوری بهم دورند و راه پاکبازی

□

نخورم بر غم تو باده جز بعلانیه

□

ای بس که ما بسوزن مژگان کشیده‌ایم

□

جهان عشق چه بی قید عالمی است که آنجا

□

گل عشرت‌آمیز آن روضه را

□

مزن زنهار لاف حق شناسی

□

روی من و خاک سر کوی عشق

□

گفتم آخر کار من بهتر شود

□

سیم اشک من از آن نقد روانست، که گشت

□

نکنم یاد بهشت و غم دوزخ نخورم

□

یک راه در دیر مغان برقع براندازی صنم

□

هر جا که دلیست در غم تو

□

چو فردا همچو امروز او ز من بیگانه خواهد شد

□

آنجاست ادمی که دلش سیر می‌کند

□

گر با تو به فردوس برین جای دهندم

□

سینه کبودی چرخ پرتو سینه منست

□

دلم به جان غم عشق تو میکشد، تا هست

□

می‌دواند میان لشکرگاه

□

گوید خیال آن لب جانبخش دلفریب

□

در صد کتاب یک سخن از سر عشق نیست

□

روز و شب تا به جهان داشت مقام

□

فریاد می‌کند سخنان بلند ما

□

پس از هلاک به خاکم بیا که می‌ترسم

□

زلف او چون پرده‌ی عشاق آمد زان خوش است

□

تا کی باشیم پس بر در؟

□

دستش به جان نمی‌رسد، ار نی به جای آب

□

لیک آن ساعت ایاز هوشیار

□

ز شور و عربده شاهدان شیرین کار

□

داد پستان فکر من به صفا

□

دولت مساعدت کرد، صیاد چشم پوشید

□

گر عمر من وفا کند ای ترک تندخوی

□

زان باده داده‌ای تو به خورشید و ماه و چرخ

□

ظلمی که از غم تو گذشتت بر سرم

□

به جان می‌ماند از پاکی لب دلبر که من دارم

□

در هوای تو چو بلبل زدمی نعره‌ی شوق

□

عشق اگر پاکست در انجام صحبت میشود

□

داشت او دلبری فرشته نهاد

□

کناره کردن از افتادگان مروت نیست

□

با غمزه‌ی غارتگر ترکانه درآ از در

□

پیش طرف کلاه گوشه‌ی تو

□

از گردش ایام توقع نه چنین بود

□

فرو هشتی به خویش آن زلف را کاشفته می‌گردد

□

آزاد گشت از همه آنکو غلام تست

□

هر کو نکاشت مهر و ز خوبی گلی نچید

□

منزل آنجاست درین بادیه کز پا افتی

□

نیست ممکن، نقش پا را از زمین برخاستن

□

ز شرم طلعت رخشان خسوف ماه تمامی

□

حاسدان را هم از حسد بخرند

□

رنگ خوبان ز لوح فکر بشست

□

با گوی و چوگان،ای پسر، روزی به میدان برگذر

□

تا دل اندر گره زلف پریشان تو بستم

□

ببین در آینه جام نقش بندی غیب

□

از یار بگسل ای رقیب آخر زمانی تا به کی

□

ما چون حباب منت رهبر نمی‌کشیم

□

هر سر موی مرا در دیده‌ی بدبین او

□

آنچه ما دیدیم در عالم که دید

□

ای که از دام من شیفته بگریخته‌ای

□

هر شب وصال او به دعا خواهم از خدا

□

آمد کنون بدایت عمرم بمنتها

□

آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم

□

زار بنالم چنان که هرکس بیند

□

بی‌حاصلی نگر که حضور بهشت را

□

دستی ز زراقی بکش، ناز سر ساقی بکش

□

هر گه که به خلق بنگریدی

□

گفت: بیخت بکنم، گر گل وصلم جویی

□

دلم تعلق اگر با دهان تنگ تو دارد

□

لب لعل آبدارت شکری فتاده در می

□

حرف دلکوب حریفان به دلم کاری کرد

□

تا دید بی‌حجاب رخی را که کردگار

□

در آن روزی که گلها می‌سرشتند

□

تا که عیان ز پرده شد صورت نقش بند تو

□

از همه ملک دو عالم یک نفس

□

چون غلامان جان من بر لب ز تلخی می‌رسید

□

کباب از دل کنم حاضر، شراب از خون چشم آرم

□

زلف مشکینت چرا آشفته شد چون کار من

□

من که ره بردم به گنج حسن بی‌پایان دوست

□

عشق چون دستبرد بنماید

□

ای خدا! ای فلک! ای طبیعت!

□

پدر علاقه به فرزند خویشتن دارد

□

جان‌ها ذره ذره رقصان گشت

□

گر چه به هر باغ بس لاله و گل ریخته

□

بسته‌ای بر دیگرانم باز و می‌دانم که چیست؟

□

گل جامه چاک کرده و نرگس فتاده مست

□

چشم امید شد از فرقت دلدار سفید

□

رقیب گفت: « بهار از تو سیر شد » هیهات!

□

به چه تقصیر زرم قسمت آتش گردید؟

□

حال دل سوخته‌ی عشق کسی می‌داند

□

ساقیا جام می عشق پیاپی درده

□

سزد که بانگ نگوید دگر مذن مسجد

□

با همه شکر، که هست در لب شیرین تو

□

نه مرا معلوم تا در درد کار

□

چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا

□

گرد آن مرغزار می‌گردید

□

ساقی صبوح کرده ز میخانه می‌رسد

□

چون به روی خود پرده می‌کشد، روز روشنم تیره می‌شود

□

منتظر باش و چشم بر در دار

□

چون اله خویش را تقدیس کردم سالها

□

طاوس جانم از هوس منتهای وصل

□

ایکه دور افتاده‌ئی از راه و با ما همرهی

□

اگر فصاد بگشاید بیمار عشقت را

□

حکمت ار می‌کرد فخر از روزگار بوعلی

□

آنقدر باش که خالی کنم از گریه دلی

□

ذره را پرتو مهر تو کند خورشیدی

□

آن رفت که می‌آمد از دست مرا کاری

□

چون نشانی بنماند ز تن من بر خاک

□

یک نفس، ای ساروان، پیشروان را بدار

□

تا برفتی همچو آب از چشم دریا بار من

□

کو پیک صبح تا گله‌های شب فراق

□

از اشک گلگون کردمش گلگون رخ آراسته

□

در جوانی توبه کن تا از ندامت برخوری

□

رخ دوست را ندیدم دم رفتن، ای دریغا

□

مرا عشق بپرسید که ای خواجه چه خواهی

□

قرنفل در دهان داری، که هنگام سخن گفتن

□

گم شده بودم که: بجویی مرا

□

از ما نشان مجوی و مبر نام ما که ما

□

ز من پیوند مگسل ای نهال بوستان دل

□

دل ز رشکم طپد چو بسمل باز

□

سیم آیت در او شد عرش رحمان

□

ای عشق جهان سوز درآ از در اغیار

□

چون نشکیبد ز آب ماهی بی آب

□

برو یک نقطه‌ی آتش بگردان

□

چون به سر کوی می‌فروش برآیی

□

ز چشمش چشم پوشش چون توان داشت

□

بگفتمش به لبم بوسه‌ای حوالت کن

□

باشدش هیچ میل و رغبت ما؟

□

حضور گلشن جنت به زاهد باد ارزانی

□

گاهی از جلوه‌ی لیلی‌روشی مجنونم

□

چو خلق بر کف دستت نهند چون سیماب

□

یار گردن کش ز دامت گر چه سر بیرون برد

□

به لطف و نوازش بده داد ما

□

ساقی بده کزین می در بزم دردنوشان

□

تازان به جولانگه درا کز ناز بر اهل وفا

□

اگر به قامت موزون کشد دل هاتف

□

مگر دل مرکز عرش بسیط است

□

هم شربتی از لعل تو در دکه‌ی قناد

□

ای از بر من چو تیر رفته

□

از چشم من خجل شد ابر بهار صد پی

□

سالیست تا من بوسه‌ای زان لب تمنی میکنم

□

گفتم که خیال تو کند مرهم ریشم

□

از آن زمان که بر این آستان نهادم روی

□

به پاکی زاده شد در خاک و شد پاک

□

بد از نیکان و نیکی از بدان پر دیده‌ام صائب

□

هیچ مرغ دلی از حلقه‌ی زلف تو نجست

□

گرد خانه چند جویی تو مرا چون کاله دزد

□

رندیی کان سبب کم زنی من باشد

□

دوری اگر او جوید شاید که توان کردن

□

بی روی و قامت و لب جان‌بخش دلکشت

□

زود بر رخصت خود کلک پشیمانی راند

□

چشم مستت بلای عشاق است

□

تو کز شراب حقیقت هزار خم داری

□

چون راستی محال است در طبع کج کلاهان

□

راست که بنمود روی آن مه خورشید چهر

□

ای دانه‌ی در، عشق تو دریاست ولیکن

□

یک روز نمی‌آیی، تا در غم خود بینی

□

چون برونست از احد وین از عدد

□

چون به هنگام وفا هیچ ثباتیت نبود

□

یا ز آه نیمشب، یا از دعا، یا از نگاه

□

از بینش بلند، به پستی رهانده‌ایم

□

ای دل از زلف دل آویزش مکن قصد زنخدان

□

گر به سنام سر گردون روی

□

از ستمی منال، اگر عاشقی آن جمال را

□

از دست زلف هندوی او جور می‌برم

□

ز بسکه آتش دل خونش از جگر پالود

□

هر دام که افکنده فلک در ره صیدی

□

خلق در دست قدرت او بود

□

عشق را گفتم به دست آرم عنان اختیار

□

تنگ شد جای ز بسیاری مرغان قفس

□

هرگه که ز زاد و بوم رستیم

□

زلف تو دل برد و هست در پی جان، ای عجب!

□

شبی در گردنت گویی بدیدم

□

ور بود مرغی که چیند آشکار

□

ای آن که ره به مشرب مقصود برده‌ای

□

گفتش: اول به حسن عاشق شو

□

درین ریاض، چو چشم آن ضعیف پروازم

□

گر مجال گریه می‌دیدم به خاک آستانت

□

سرمه نو باید در چشم دل

□

ما را مجال بود بروبر، به دوستی

□

اگر چون نی کنی زاری مه و سال از فراق او

□

روانم در شب هجران بفرسود

□

الهی تا طلب خواهنده باشد ابروی پرچین

□

نفسی بازپرس مستان را

□

کسی کو عقل دوراندیش دارد

□

صنمت چرا نگویم، صمدت چرا نخوانم

□

تا نماند هیچ ذره بی نصیب

□

سگ باشد ار به صحبت سلطان رضا دهد

□

در دل ما هر چه بود، جز هوس و یاد حق

□

لیک اگر زینجا به نزد ذوالجلال

□

عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را

□

در صومعه‌ها چو می‌نگنجد

□

گرچه دارم در بغل چون هاله تنگ آن ماه را

□

آن که بر کشتن من تیغ کشیده‌ست تویی

□

آه که شب جمله در این وعده رفت

□

زان زلفهای جان گسل تسبیح یوحنا خجل

□

از روی زیبا سرکشی نیکو نیاید، دلبرا

□

دیشب خبرم نیست که شاگرد خرابات

□

غبار راه جنیبت کشان حسن تو را

□

ای ربوده دلم به پیشانی

□

یک روز اگر کند ز تو آیینه رو نهان

□

هر چه ز جور خوی تو، می‌گذرم ز روی تو

□

در تاز و جهان بگیر کز حسن

□

گر تو هم در سینه داری غیرتی، رشکی ببر

□

هر دم از غصه جهانی بفروشی بر ما

□

ای محمد، با پدر لطفی بکن

□

گدای میکده‌ام لیک وقت مستی بین

□

دو روزی بگذرد گو ناخوش از هجرش به من هاتف

□

موقوف نسیمی است ز هم ریختن ما

□

دست ار ندارد سجده‌ی محراب ابرویش

□

چو عود و شمع نسوزد چه قیمتش باشد

□

تاب وصلش نداشت آن پر درد

□

با زلف آن دلدار چون باد صبا گستاخ شد

□

من کرده دل صدر نشین را سوی بحرین

□

چو میروی پی صیدی هزار گونه شتاب

□

از محیط غم تو جان نبرند

□

تو گویی لفظ من در هر عبارت

□

رخ زیبای او در چنبر زلف

□

به دل و جان تو را که جان و دلی

□

دو عالم سود کرد آن کس که در عشق

□

چندان نمک لبت را در پسته بسته آخر

□

گفتند که آن جان جهان با تو چنان نیست

□

چندان که زدم لاف کرامات و مقامات

□

کرده از لطف و صنع ربانی

□

از ما زبان خامه‌ی تکلیف کوته است

□

ناله تاثیری ندارد در دلت

□

عشق برد جوبجو تا لب دریای هو

□

عقل با هاتف پی تاریخ آن

□

جانیست آن لب تو، یک دم بما سپارش

□

درنفس چون بادم از خاطر برون بردی غبار

□

دور آخر زد به بزم آتش که آن میخواره داشت

□

بیش ازینم ز خویش دور مدار

□

این شیشه پاره‌ها که درین خاک ریخته است

□

نظر ز چاره‌ی بیمار خود مپوش خدا را

□

بر تنگ شکر ز تیر مژگانت

□

از آنش باغ عشرت جز همین باغ

□

بسم این کار پریشان، که نمی‌بینم جز

□

شور از دل یکتای من خسته برآورد

□

از طعنه رقیب نگردد عیار من

□

گر نبودی کمر، میانت را

□

چون نمودی سیر و دور خویش را صائب تمام

□

سخت پیمان‌تر ندید از وی جهان سست عهد

□

که آهوی متأنس بماند از یاران

□

اگر، ای آفتاب جان‌افروز

□

روزی که بیرون آوریم از قید مهرت پای دل

□

شام سحر پوش را کرده ز مه تکیه جای

□

در این دو مملکت از پرتو خروج و ظهورش

□

چون که پی گم کنم ازین هستی

□

غضب شد اندر او پیدا و شهوت

□

کیفیت جنون را از من توان شنیدن

□

بس تن که ز بار عشق یک مویت

□

هر که از بهر امیدیش به دامان زد دست

□

چند گویی: زیان کنی از من؟

□

یاد باد آنکه گرم زهره‌ی گفتار نبود

□

بر این جان پریشان رحمت آرید

□

خواهم به خواب در شوم از مستی آنچنان

□

بجستیش برق نحوست ز چشم

□

قوت من خون جگر بود ز یاقوت لبش

□

چو خارخار دلم می‌نشیند از هوسش

□

تو چه دانی مصالح این کار؟

□

مپرس اینکه: دیوانه چون شد دل تو؟

□

زلفت بدلگشائی از دل گره گشوده

□

همچو نعلم پیش او چشم از زمین برداشتن

□

آفتابم ز خانه بیرون شد

□

بسان آتش اندر سنگ و آهن

□

بویت اگر به مجمع روحانیان رسد

□

چون تویی جمله چرا از تو خبر نیست مرا

□

جا به کویت نتوان کرد ز بیم اغیار

□

اگر به آخر عمر این مراد خواهی یافت

□

من چنان بیخودم که بانگ جرس

□

گر چه بی‌سامان نماید کار ما سهلش مبین

□

حسن روی تو می‌رباید دل

□

از گرانسنگی نمی‌جنبم ز جای خویشتن

□

چاک گریبان تو، صحن گلستان تو

□

صد هزاران ساله از دیوانگی بگذشته‌ایم

□

ندیدم زان گل بی‌خار جز مهر و وفا اما

□

من ازین دیده‌ی خونبار شبی می‌بینم

□

لاله گون شد رخم از خون دل اما چه توان کرد

□

هوای غیر تصرف کند چو در معشوق

□

ای روح غنی! بسوز و عاجز شو

□

سر باختن درین سفر دور، دولت است

□

جمعی که به بیداریشان کام ندادی

□

چون می تحقیق خورد در حرم کبریا

□

رو سوی عالم باقی آورد

□

گرم به روز قرارست یا به شب بی‌تو

□

چون کنم آن یک نفس با خویش من

□

از این مزوجه و خرقه نیک در تنگم

□

چون ز غم آباد دهر یافت ملالت نهاد

□

به نیم چشم زدن پر ز آب می‌گردد

□

من و شور تو اگر تلخ و اگر شیرینی

□

به دستم داد آن یوسف ترنجی

□

فریاد که گنجینه‌طرازان معانی

□

ای که روز و شبت همی خوانم

□

آشنائی را بچشم خویش دیدن مشکلست

□

مهربان چرب زبان گرم نگه بود امشب

□

من هم از ایشان جدا، بلبلیم بینوا

□

صائب ز اهل عقل شنیدن حدیث عشق

□

بنمای به مرغان چمن دانه‌ی خالت

□

عطار را درین ره اندر حجاب ره نیست

□

روز و شب درد درد می‌نوشم

□

گر سری در سر او رفت چه چیزست هنوز؟

□

ز چشمش فتنه بیدارست و چشمش

□

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات

□

اشجار گونه‌گون و شکفته میانشان

□

از گردش فلک، شب کوتاه زندگی

□

آنان که داغ و درد تو بردند زیر خاک

□

دست بر لب می‌زدی یعنی که تو

□

چون گشت زمین ز جور گردون

□

زآن آفتاب رخ صفت پرتوی مگوی

□

با طلعت زیبای تو در باغ بهشتیم

□

گر درین دیوان گناه ما خطای عاشقی است

□

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران

□

ز بند خصم به تدبیر می‌توان جستن

□

گر چه در چشم تو مقدار ندارم لیکن

□

در ره تو به قرن‌ها چرخ دوید و دم نزد

□

گر هیچ مجال نطق یابی

□

منت ز تافتن زلف منع می‌کردم

□

چون دل ز پیت رفت و خطا کرد سزا یافت

□

ز دور باده به جان راحتی رسان ساقی

□

گر سر صلح داری، اینک دل

□

ساغر اغنیا پر می ناب

□

گفتم برای دل ها آخر بده قراری

□

ای بشنیده آه جان باده رسان ز راه جان

□

از برای کمند گیسویت

□

چه زنی به تیغ و تیرم؟ چه نخواهم از تو بوسی

□

چشم مخمورش که خونم می‌خورد

□

چشمه سوزن هوس تنگ بود یقین بدان

□

شاهبازان در قفس مانده

□

من آن حسن غریبم کاروان آفرینش را

□

باخته‌ام از پی یک بوسه جان

□

مرغی بدم ز عالم غیبی برآمده

□

برد دل از همه کس نظم او که هاتف را

□

حاجت اینها نبود، از حال من پرسد رقیب

□

چون کلیم القصه شد بر کوه طور

□

جهان چو خلد برین شد به دور سوسن و گل

□

غرض چو جانب عشر تسرای خلدبرین

□

چرا گه در حضیض و گه در اوجند

□

با خاک مقدم تو چه منت ز افسرم

□

گاه ز پستان ابر شیر کرم می‌دهد

□

بود از رخسار و قامت غیرت گل رشک سرو

□

همه عالم به جمالت نگرانند وز غیرت

□

مطرب پرده‌سرا چون بخراشد رگ چنگ

□

تا چه شوند عاشقان روز وصال ای خدا

□

به جلفای صفاهان از سر جهل

□

چو پشت آینه باشد مکدر

□

تا دمادم نکشد جام لبالب ساقی

□

سوز جگر بلبل و دلتنگی غنچه

□

آن ملاحت، که حسن روی تو راست

□

شکر به دامن می‌کشند از لعل او تردامنان

□

کهنها جمله به یک گندم فروخت

□

لب و دندانت را حقوق نمک

□

جوادی که در خشک سال کرم

□

در آن خلوت‌سرا محبوب گردد

□

مردم از فتنه ایمنی جویند

□

با ساکنان سینه بنشین که اهل کینه

□

همچو آیینه دیده شو همه تن

□

طوق تو بر گردنیم و داغ تو بر دل

□

مقیم طاق دو ابروی تست مردم چشمم

□

ولی برتافت بر چون‌ها مشارق‌های بی‌چونی

□

چو بیرون رفت از غمخانه‌ی دنیای دون و شد

□

به اخلاق حمیده گشته موصوف

□

یکی ز جنبش مژگان او به چنگ اجل

□

از کعبه‌ی جان چون که ندیدیم نشانی

□

آه غبنا و اندها! که گذشت

□

گویند: ترک او کن و یاری دگر بگیر

□

هر زمان نعلم در آتش می‌نهد زلفت ولیک

□

طره شاهد دنیی همه بند است و فریب

□

دیگر از فهم خویش قصه مخوان

□

وجودش اندر این عالم نپاید

□

تا خط سبز تو از یاسمت چهره دمید

□

برای مغز سخن قشر حرف را بشکاف

□

آهنگ چمن کن که به کف بهر تو دارد

□

ز غصها که تو دانی کدام ازین بتر آخر؟

□

اکنون که خضر ظلمت زلف تو شد دلم

□

به صف‌ها رایت نصرت به شب‌ها حارس امت

□

کرد پیدا بهر خود غمخانه‌ای

□

شود او مقتدای هر دو عالم

□

جوی خون از چشم مردم می‌رود بی‌اختیار

□

ز سرگشتگی زیر چوگان چرخ

□

گرچه دردی است، عشق، بی‌درمان

□

چیست این نقش گونه‌گون؟ ار نیست

□

چون تیره نبود روز من کز آه عالم سوز من

□

همچو حافظ به خرابات روم جامه قبا

□

هاتف از شوق چو در باغ جهان

□

زمان خواجه وقت استوا بود

□

موی عنبر شکنت سلسله‌ی گردن دل

□

درخت هر که بدو سر کشید جان نبرد

□

بودم پی تاریخ که پیر خردم گفت

□

دل رنجور مرا نیست به غیر از تو دوا

□

طائر جان کوتذرو بوستان کبریاست

□

حق معیت گفت و دل را مهر کرد

□

عاشقان راست چاره‌ی غم عشق

□

چو تو بیرون شدی او اندر آید

□

زهر ستم چشیده‌ام، بار الم کشیده‌ام

□

چون نبودم مرد وصلش لاجرم

□

خامه‌ی هاتف نوشت از پی تاریخ او

□

رای رای تست، هر حکمی که می‌خواهی بکن

□

حیف باشد که بافسوس جهان می‌گذرد

□

در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند

□

گفتم ار بخت خفته خواهد رفت

□

خجلت روی زمین از سنگ طفلان می‌کشم

□

چون خواجه روز محشر جرم مرا ببخشد

□

پیک دل عاشقان رفت به سر چون قلم

□

ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من

□

مست شبانه بامداد، آمد و کرد قتل ما

□

برخیز تا ببینی قندیل آسمان را

□

جمال گل گواه آمد که بخشش‌ها ز شاه آمد

□

ای گل که ز هر گلی فزون است

□

نوشداروی امان در گره حنظل نیست

□

در هر سر موی صید بندش

□

گر گلشکری این دل بیمار کند راست

□

از می نیستی چو بی‌خبرند

□

کردند بهر بزم چمن ساقیان ابر

□

چون حساب نحس کرد و سعد از آن

□

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم

□

سنگدلی بین که چهر درهم معشوق

□

صائب فسرده‌ایم، بیا در میان فکن

□

گفتم ز لب نوشت صد بوسه طمع دارم

□

ولیک موی کشان آردم بر تو غمت

□

به پای سرو و گل در باغ هاتف نالد و گرید

□

می‌کنی دعوی که: در باغ لطافت گل منم

□

کفرت ز راه تحقیق ایمان پاک دینان

□

بجه از جا چه می‌پایی چرا بی‌دست و بی‌پایی

□

رندی که باز بسته در عیش بر جهان

□

زانهمه قصر که کردیم بنا، قسمت ما

□

خیر است آن چه می‌رسد از دست چون تویی

□

گر به رویم نظر کنی نفسی

□

بی‌وجودت جهان وجود نداشت

□

اوحدی، این گریه کمتر کن، که خاک کوی دوست

□

آنچنان درصفت ذات تو حیران شده‌ام

□

ما را به آب دیده شب و روز ماجراست

□

تشنه کام و پا برهنه در تموز و سنگلاخ

□

خنده در چشم آب گرداند

□

غیر از وصال نیست خیال دگر مرا

□

ز بار و رخت که این جا بر آن همی‌لرزید

□

چند مانی تو این چنین خفته؟

□

زان درختی که درین باغچه بالای تو کشت

□

چون بر سر آبست ترا منزل مالوف

□

یک گره را بر هوا درهم زدی

□

برافکند بر دوش بید نگون

□

همت پیران دلیل ماست هر جا می‌رویم

□

من ز خود می‌روم و یار قدح می‌بخشد

□

دام سر زلف تو باد صبا حلقه کرد

□

من ز کویت بدر ندانم رفت

□

به ترک آینه گفتم چو عاشق تو شدم

□

هرک در دریای کل گم بوده شد

□

چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار

□

چون جرس با ناله عمری شد که ره طی می‌کند

□

برآور پنبه‌ی پندارت از گوش

□

همین بس است خیال درست عهدی من

□

لیک چشم نیک و بد آمیخته‌ست

□

چو مرد گشت دنی، قولهای اوست دنی

□

خونم ز دل گشود و برویم ببست در

□

دیشب که مرا جان و دل از داغ تو می‌سوخت

□

اگر عطار عاشق بد سنایی شاه و فایق بد

□

گرش خلق جهان جان جهان گویند می‌شاید

□

در جوش نوبهار کجا تن دهد به بند؟

□

افراختی از قامت خود رایت خوبی

□

ز غمت با که برآرم نفسی

□

به روی آب نگه کن که از تطاول باد

□

قصه‌ی این غریب سرگشته

□

زانک چندانی که نانش می‌رسید

□

زهد من با تو چه سنجد که به یغمای دلم

□

کامران بودن از طریق عدول

□

شرح شبهای دراز هجر از زلف است بیش

□

یک باره مرا مکن فراموش

□

عشق جان‌ها در آستین دارد

□

بیا شیرین زبانی بین که همچون نیشکر خامه

□

همچون علف برآیند از گورم استخوانها

□

تا شود بتخانه از روی حقیقت کعبه‌ات

□

اگر عطار عاشق بد سنایی شاه و فایق بد

□

داده‌اند اندرین هوا جانها

□

نبشته نامه‌ای در باب معنی

□

تا کنون صورتی از پرده نیامد بیرون

□

خود تو چه آفتی که چرخ از پی گوشمال من

□

گرم تازان عرصه‌ی تجرید

□

گر تو با من دشمنی، چون از میان دوستان

□

ای فتنه‌ی صبح خیز آمد گه صبح خیز

□

بازآی که بازآید عمر شده حافظ

□

چاره جو هاتف برای مشکل عشقم ولی

□

صائب نشان به عالم خویشم نمی‌دهند

□

نه بخت آن که نشانم به صدر ایوانش

□

دلو گردون چو از آن آب حیات آمد پر

□

غم بتان به همه عمر خوردم و افسوس

□

با مدعی بگوی که: ای بی‌بصر، مکن

□

در سلسله‌ی زلف رسن تاب تو پیچم

□

درون مجمر دل‌ها سپند و عود می‌سوزد

□

با این همه، این نقوش و اشکال

□

جذبه‌ی دریا به فکر سیل من خواهد فتاد

□

تا به صد حسرت لب و چشمم نبندد دست گیتی

□

چند بینی آنچه آن ناید به کار

□

بر این خاک تیغ دلیری بجنبد

□

تنگ شکر به سرد مزاجان بمان و تو

□

عشق آن زن در دلش نقصان گرفت

□

سواد نامه موی سیاه چون طی شد

□

پیغام حور نشنود از خازن بهشت

□

گوشه‌گیری درد سر بسیار دارد در کمین

□

کشتی مرا و تا سر خاکم نیامدی

□

تو را غروب نماید ولی شروق بود

□

دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر

□

کرده از ما کسان به کیسه شکر

□

درین آلاله در کویش چو گلخن

□

چه روزی‌هاست پنهانی جز این روزی که می‌جویی

□

ز بر تخت حکم شاه شود

□

کار، فرخنده گشته از فرهنگ

□

ترسم گسلد مویت از کشمکش دلها

□

درد هر کس به قدر طاقت اوست

□

چون تویی صورت و تویی معنی

□

بر گرد من ار دانه و دامیست عجب نیست

□

من چگونه خواب یابم اندکی

□

حکم مستوری و مستی همه بر خاتم تست

□

حیف از آن در درخشان گران قیمت که شد

□

او ازین، این ازو جدا نبود

□

ای گلبن مراد بدین تازه نازکی

□

به هر جفا و به هر زخم اندک اندک آن

□

نماند از شب تاریک غم نشان که دگر

□

ای باد مشکین، گر می‌توانی

□

گرنه آنست کزو مشک ختا می‌خیزد

□

عاجز و بی‌کسم مبین اشک چو اطلسم مبین

□

کامیاب از روی آن ماهند یاران در وطن

□

گوش سنجر چو آن نفیر شنید

□

آن که ندیده حسرتی در همه عمر خویشتن

□

مرا گویی که حرفی گوی از اسرار گنج جان

□

تبرزین نه عقابی صیدپیشه

□

تیر فرصت در کمان جهدتست

□

نسیم نافه یا بوی عبیرست

□

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست

□

از خیالش چه شاکرم! کو نیز

□

گفت کن آیینه را دارید پیش !

□

تا پسته‌ات را دیده‌ام حرف کسی نشنیده‌ام

□

در این جهان که در او مرده می‌خورد مرده

□

چو شمعم به جان آتش افتد به بزمی

□

خبرم ز مرگ دادند که: چون بود؟ گر آن هم

□

ز بهر خاطرم ای هدهد آن زمان که توانی

□

دوزخ جای کافران جنت جای ممنان

□

فکر عالم نمای معنی خوان

□

بدر آر از گل طبیعت پای

□

هر دو عالم را به یک ضربت به خون آغشته ساخت

□

می‌گفت هر که دوست کند در بلا فتد

□

خون جگر خورد یقین هر که چو هاتفش بود

□

کس چه داند که چه بر سینه‌ی من می‌گذرد؟

□

گفت اگر می‌دانیی ای بی‌خبر

□

چو عطرسای شود زلف سنبل از دم باد

□

سر عشق یار با بیگانگان هاتف مگو

□

شست و شو داده موی او باران

□

چشم من قامت دل‌جوی تو را می‌جوید

□

چو گوش کوه شنید آن بیای فرخ او

□

چون به جوانی ز جهان خراب

□

به صد چستی دلم جستی که: بازش خسته گردانی

□

عکسی فکنده نورت بر شمع آسمانی

□

گشته مردان بندگان از تیغ تو

□

وصف شیرین به نزد خسرو گوی

□

بهلیدش چنانکه مست افتد

□

من پیر سالخورده‌ام او طفل سالخورد

□

روزی که ز بد کردن بگرفت دلش کلی

□

هر ارادت که عشق را شاید

□

عشق ارباب هوی وه! که چه ناخوش هوسست

□

چون نهنگ آسا دو عالم درکشد

□

تو پنداری که بدگو رفت و جان برد

□

برای امتحان تا می‌توانی بار درد و غم

□

مشفق خلق و نیک خواه بود

□

به گریه گفتمش از رخ نقاب یک سو نه

□

معدن صبرست تن معدن شکر است دل

□

فقوموا بلامهل و شوقوا مطیکم

□

زان خرمگسان دور، که ما نوش لبت را

□

از آه دل سوخته با نغمه‌ی زیریم

□

زهی لطف و زهی نوری زهی حاضر زهی دوری

□

در خاک کرد عشق و شبابم را

□

طفل معنی به کام پرورده

□

می‌برم رشک نظربازی که از بخت بلند

□

هرگز نشوی تو هم نفس کس را

□

هاتف سوخته کز سوختگان وحشت داشت

□

ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار

□

گفتم که بیا تا که روان بر تو فشانم

□

گر رود از پی خوبان دل من معذور است

□

ولیکن چه چاره؟ که از دار غربت

□

تا کسی بر گهر نیابد دست

□

من که دست چرخ را می‌پیچم از نیروی عشق

□

چون هیچ نیابی توی پهلوی زنان بنشین

□

با عقل مردد نتوان رست ز غوغا

□

نهاد رخت سوز او علفها بر تلف بسته

□

ز نرگس تو طبیبان اگر شوند آگاه

□

اگر آتش تو را بیند چنان در گوشه بنشیند

□

حیف از آن بحر سخا و منبع احسان که بود

□

که به نیروی عدل ساده‌ی تو

□

وقتی ار سایه‌ی بالای تو بر خاک افتد

□

آسمان را چون زمین در حقه کرد

□

نالم که برد بر تو نامم

□

از وی بپرس حال من، ای باد صبح دم

□

روی یوسف باز می‌نشناختند

□

بعد از این دست من و دامن سرو و لب جوی

□

غنچه‌سان هاتف دلم از عشق چون صد پاره است

□

هر که علم از برای زر طلبد

□

خون به پیمانه کشی مغبچگان بنشینند

□

بامر حافظ الله المکان یعی

□

غرض چو رفت ازین بزم و شد به دارالخلد

□

آنها که تن به مهر سپارند و دل به عشق

□

از ما سخن یار چه پرسید که یکدم

□

در دل خود دید عالی غلغله

□

همبوی بیدمشک است اما نه بیدمشک

□

تا نمیری نباشی ارزنده

□

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد

□

حقا که اگر تا که جهان بود به خوبیت

□

بگو که هاتف محنت نصیب غمزده تا کی

□

کس چون کند ز بهر سرانجام ترک جام؟

□

رسن بازی کنم با سنبلت لیک

□

در نیل غم فتاد سپهرش به طنز گفت

□

همی زند صلای مرگ و نیست کس

□

در جهانگیری ز بس تدبیر کرد

□

گر آن دهان نسازد از بوسه شادکامم

□

سوی بحرم کش که خاشاک توام

□

هاتف سوخته را لاله صفت در دل زار

□

از آتش سوزان دل دودم به سر بر می‌شود

□

چند خیزی که قیامت ز قیامت برخاست

□

اگر هستی تو از آدم در این دریا فروکش دم

□

به تاریخش رقم زد کلک هاتف

□

حافظ راز و محرم پرده است

□

باده‌ی مستانه بنوش آشکار

□

هین روی چو آفتاب بنمای

□

از چمنش برکشید سرو سهی قامتی

□

چنان زان رخنها نیکت نیامد

□

من نمی‌دانم که من اهل چه‌ام

□

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست

□

چسان هاتف بجا ماند کسی را دین و دل جایی

□

خام بود آن مرید و بیرون جست

□

دل ز بلای عاشقی یافت ره نجات را

□

آن نیشکر از عشق تو صد جای کمر بست

□

برق جفا به باغ حقیقت گلی نهشت

□

از چاه ز نخ گر ندهد آب، چو دزدان

□

راستی را تا ببالای تو مائل گشته‌ایم

□

جان چو سوی وطن رود آب به جوی من رود

□

شکایتی ز سگانت نبود هاتف را

□

صبح تا شام حال او این بود

□

گر علم دوستی را تعلیم می‌گرفتی

□

عشق چو کار دل است دیده‌ی دل باز کن

□

رخشی بیداد تاختی چندان

□

یک روز پیرهن ز فراقت قبا کنم

□

چو شد مواصلت و قرب معنوی حاصل

□

چون تویی نرگس باغ نظر ای چشم و چراغ

□

گوش کن سر این فسانه ز من

□

دل تو بیضه‌ای‌ست ناسوتی

□

گر شبی در خانه جانانه مهمانت کنند

□

درده می بیغامبری تا خر نماند در خری

□

همچون طفلان به مکتب عشقت

□

تا بشنوم ز خاک درش بوی او شبی

□

تو اگر فتنه دور قمری نادر نیست

□

در این دام و در این دانه مجو جز عشق جانانه

□

گر هست وفا گفتی هم در تو گمان دارم

□

چون پی اختیار خود باشی

□

با سر زلف شکن در شکنش عهد مبند

□

دل بردن مشتاقان از غیرت خود تا چند

□

در غم دوستان مهر گسل

□

مرا به صومعه، گو: شیخ شهریار مده

□

دامن محمل براندازی مه محمل نشین

□

خاک کوی تو به صحرای قیامت فردا

□

شد از آشناییش جان ز تن و کنون که بینم

□

خوردن رزق خویش و منت خلق

□

ز انجمن به چمن رو نهاد و می‌ترسم

□

بدو می‌گفت آن آتش که ای شه

□

نوروز فر خجسته فراز آمد

□

یک سخن ناگفته، ما را چون سخن

□

در فغانم ز دست قاتل خویش

□

که نه من هم شاه و هم شه‌زاده‌ام

□

سوی من بوی تو باد آورد، زین حسرت رقیب

□

رخ زنگی مبین، ببین دل او

□

تا بر غم روی تو گشادم در دل را

□

ای دل به میان این سخن در

□

اسب عزم از زمین ری زین کرد

□

در وصل او مشکل رسم، تا زان من دانی مرا

□

ای ساقی سوقی بیار آن آفتاب راوقی

□

به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن

□

زلال حوض آن پیوسته روح‌افزار و جان‌پرور

□

خلق را بر نماز داشته‌اند

□

نرم خواهم دل سنگین تو را تا چه کند

□

ای غم چه خیره رویی آخر مرا نگویی

□

گر تو خوبی و ما ضعیف و فقیر

□

تا غمزه‌ی شوخت را دیدم، ز دلم دایم

□

ز روزگار میندیش و کار خویش بساز

□

چونک شوی ز روی تو برق جهنده هر دلی

□

دایم از گریه دیده پرخون داشت

□

درک خیریت، اختیار بود

□

بهتر آن است که از درد تو بسپارم جان

□

دانی تو که چیست چاره‌ی کارت

□

وحدت او مقدس از تمثیل

□

هجر تو و مرگ اوحدی را من

□

منهدم از عروج او قبه‌ی قصر قیصران

□

گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت

□

تهی نگشت ز زهر غم تو ساغر عیشم

□

باشدت حکم بر وجود و عدم

□

کسی نشنیده هرگز داد دلهای مسلمانان

□

آن را که جان گزیند بر آسمان نشیند

□

در جهان غیر عشق نپرستم

□

ز آتش سینه‌ی ریشم خبرت شد گویی

□

جور کشیدم ولی نه چندین

□

زدی در من یکی آتش که شد جان مرا مفرش

□

حسنت از روضه‌ی جنان خوشتر

□

اصل جنی ز نار بود و هوا

□

ناله برآمد ز کوه از اثر زاریم

□

چه می‌گویم که از یک جان چه خیزد

□

کرد تنها عزم ره وز دوستان کس را نبرد

□

به مرد و زن خبر درد من رسید، ولی

□

دل دیوانه چه جائیست که باشد جایت

□

پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآی

□

اگر بزودی زود آنچه گفته‌ام کردی

□

در جهان نیست صاحب دردی

□

آشفتگان عشقت گیرم که جمع گردند

□

تو خود جفا نکنی ور کنی جفا بر دل

□

آفت جانی از آن دو غمزه‌ی دلدوز

□

مرا پرسند: کز دانش چه دانی؟

□

یکنفس خواهم که با گل خوش برآیم در چمن

□

دین من از عشق زنده بودنست

□

هاتف به من ز جور رقیب و جفای یار

□

جاهل و عام را فضول کند

□

زلف و چشمش خلق را دیوانه کرد

□

عجب کاری است کار سر معشوق

□

یا عاذلی فی هواها ما بذالک قل

□

چو خواهم بوسه‌ای، گویی: ترا اینها زیان دارد

□

گر به خیال روی او در رخ مه نظر کنم

□

بر هوشمند سلسله ننهاد دست عشق

□

چه باد است حیرانم این باد دلکش

□

خواست تا در مجالی اعیان

□

من گرفتم جز تو دلداری نمودم اختیار

□

ای شب کفر از مه تو روز دین

□

در سر زلف یار دل بندیم

□

گویی حسود چاره سگالم چها کند؟

□

چون زلف تو در کشاکش افتاد

□

تو می‌دانی که من بی‌تو نخواهم زندگانی را

□

مگر وارهیم از غم نیک و بد

□

به ادب رو، که دیده‌ها بیناست

□

هم دوستان او همه در عیش و در نشاط

□

جز خیالی چشم تو هرگز نبیند از جهان

□

زین صفت درها که طبع تو سفت

□

گر در خور سازم شوی پنهان بسازم کار تو

□

هم شمع برفروخته از چهره هم چراغ

□

از ره مرو به عشوه دنیا که این عجوز

□

با هاتف آنچه کرده که او داند و خدا

□

گر زبان حکیم خاموشست

□

به حالت دل من سنگ ناله کرد زمانی

□

دلم ز آه شود ساکن و ازو خجلم

□

در آن روز سلامت سوز کز خون یلان گردد

□

زین سایه توان گشتن همسایه‌ی نور او

□

فتنه‌ی بیدار مستان نرگس پرخواب تست

□

حق بفرماید که نه از خواری اوست

□

خسرو معدلت نشان که بود

□

در و دیوار در شمار تواند

□

تشنه کامی کز پی ابروی ترکان می‌رود

□

صد هزاران هزار عالم را

□

در رفع فتنه و ظلم کوشید در صفاهان

□

چه سلامها نبشتم بتو از نیازمندی!

□

دائم دل پرتاب من از آتش سودا

□

چه فتنه بود که مشاطه قضا انگیخت

□

گاه گلگشت خلد را کوثر

□

شاهد دل، که نامش ایمانست

□

آفتاب آید ز گردون بر سجود بام من

□

خون چکیده‌ست ره ره این نه بس است

□

عاشقان پیش چون تو صیادی

□

دهانم چون فرو بندد ز گفتن وقت جان دادن

□

چو دجله گشت کنارم در آرزوی شبی

□

درختان بین درختان بین همه صایم همه قایم

□

نبد مرا دل و دین کز دو چشم و زلف بتان

□

ورد او از مباحیان کهن:

□

گر مسلمان کافرم خواهد مقام شکوه نیست

□

دین و دنیا و دل و جان و جهان و مال و ملک

□

گه ز غمزه ناوک پیکان گیر

□

تا ما گدای آن رخ و درویش آن دریم

□

بنمای ملکتی که نباشد خلل‌پذیر

□

از کیمیای مهر تو زر گشت روی من

□

زلف را بیهده مکاه که باشد

□

همره عشق شو، که یار اینست

□

بی خبر گردیدمی از خویش تا روز جزا

□

سایه که فانی کندش طلعت خورشید بقا

□

آنجا که عشق کشد تیغ، بی‌درع و بی‌زر هم من

□

تو با کمال بزرگی و احتشام ندانم

□

گر تو خواهی که شهان تاج سرت گردانند

□

چون نمی‌توانست آوازی فراشت

□

تفته چون دوزخ سریرم هر شب از گرمای تب

□

دید بر رخسار او خال سیاه

□

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم

□

نه نه تو شمع جانی پروانه‌ی توام من

□

تو مپندار کز در تو رویم

□

کس نپردازد سخن چون اوحدی

□

ایکه دل با خویش داری رو بدلداری سپار

□

خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز

□

خامه‌ی هاتف پی تاریخ فوت او نوشت

□

کثرت از عقل و عاقل و معقول

□

به نشیمن گه آن طایر زرین پر و بال

□

بی من اگرت امیر سازند

□

بسته‌ی عقل و هوش را زین پس

□

مقابل در حضور خود جفا زین پیش میگفتی

□

کاف و نون پیش من آنست که خود ممکن نیست

□

مه شکافد وان دل محجوب نی

□

در ترقی است کار ما در عشق

□

قطع این ره به راه‌پیمایی

□

با بخت سرنگونم الفت گرفته زلفش

□

پس اکنون کیست محرم در ره فقر

□

ربط ما و تو نهان تا به کی از بیم رقیبان

□

گو: بوسه‌ای بده، لبت ار می‌کشد مرا

□

مست گفت ای حق تعالی یار تو

□

بی خیالش مباد منظر چشم

□

مگر غماز صبح از بام گردون دیدشان ناگه

□

حوریان گرد او گروه شده

□

گر چه صبوری خوش است در همه کاری ولی

□

آخر تو کجا و ما کجاییم

□

زنده به جان خود همه حیوان بود

□

گفتی که: حجتی به غلامیم باز ده

□

فراق جان ز تن آن لحظه باشد

□

مر سپه را وقت تنگاتنگ جنگ

□

ز بر پوشی ز مروارید شب تاب

□

مهر ابسال از درون او نکند

□

ساقی به مذاقم از ازل کرده

□

ای مرا چون جان ببین زاری من

□

هر گه که علم شدی به کاری

□

ای نیک‌خواه عافیت اندیش خیر گوی،

□

پس بپوشد خشت آخر روی من

□

به صدق کوش که خورشید زاید از نفست

□

گهی در آرز وی چشم دلبند

□

نتوانش سپاس، فکر آنست

□

در همه عمر به جز عشق نکردم کاری

□

آن چشم نیک را نرسد هیچ چشم بد

□

توئی کت نگذرد پر دل که روزی

□

چو گویمت که: غم اوحدی بخور، گویی:

□

نه کار آخرت کردم نه دنیا

□

آوارگی نوشت شده خانه فراموشت شده

□

چو وقت آید که این غم بر سر آید

□

رنج و بیشی به یکدیگر باشد

□

چشم دارم ز لب لعل تو من ای ساقی

□

هر کس که ازین رهت خبر داد

□

همین است اندرین گفتار حالم

□

گر جان طلبند از من دلسوخته ایشان

□

گر آن جان جهان را باز بینم

□

نخست موعظه پیر صحبت این حرف است

□

جریده بودش آهنگ از مداین

□

تا چو در وی کند سعادت رو

□

بر سر زلفت به هیچ حیلتی آخر

□

تو مرد دل تنکی پیش آن جگرخواران

□

جواهر بند ناهید از ثریا

□

ورنه چشم مست او را زلف او یار آمدی

□

دیدم چو هزار خرمن گل

□

باز آن عین ضلالت را به جود

□

در عالم وحدت ایستاده

□

چون درو بود راست کرداری

□

یار مست می دوشین و حریفان به کمین

□

گفته بدی عاقبت وفای تو آرم

□

نگر غازی ملک را کز دل آراست

□

عمر عزیز و جان گرامی تویی مرا

□

زلف تو بر رخت شامست برسحر

□

چو با حبیب نشینی و باده پیمایی

□

خوبان قبیله را طلب کرد

□

نهلد در حجاب ذاتش را

□

در شاه راه عشق مرو با هوای نفس

□

چون ز شب نیمی بشد مستان همه بیخود شدند

□

دگر جانب مسلمانان دهلی

□

ای که بی‌زهر ندادی قدح نوش بکس

□

مراد از زندگانی چیست روی دلبران دیدن

□

شد زن او نزد قاضی در گله

□

چو لختی کوه ازینسان پی سپر کرد

□

چیست؟ این چیست؟ گر نه زرق و ریاست

□

سرم گوی خم چوگان او شد

□

گرچه من رندم ولیکن نیستم

□

دگر گفت: کز راه خوانندگی

□

بر مثال لاله دارم سینه‌ای پر خون، که از وی

□

هر چه نتوان یافت در ظلمت ز آب زندگی

□

زلف دلبر دام راه و غمزه‌اش تیر بلاست

□

وگر تاریخ بکشایند ز ابجد

□

گه به بالین مردگان باشی

□

مدعا در دل من هیچ نماند از دهنت

□

پارسی گوییم شاها آگهی خود از فاد

□

من قدری بر سر این کار شدم

□

چون هست شبستانت، پر غلغل مستانت

□

اگر ببام برآیی که فرق داند کرد

□

من چه دارم که فداات نیست آن

□

آموختنش، کجا بود هوش؟!

□

در ضمیر شه چون این اندیشه خاست

□

دلی که می‌رود اندر قفای سلسله‌مویان

□

ایمان چه که با دلی پر از بت

□

چرا گل دامن از بلبل نچیند

□

گر عدل بینم از تو و گرنه نمی‌توان

□

یوسف مصر را بجان عزیز

□

دوش می‌گفت که فردا بدهم کام دلت

□

نخست از دیده خسرو خون تراوید

□

میتوانش فروخت، گردونست

□

صید ضعیف عشقم، با پنجه‌ی توانا

□

چون سر کس نیستت فتنه مکن دل مبر

□

عرصه‌ی عالم به مسافت تراست

□

تا گشت وجود و عدم ما متساوی

□

ادرار ما روان ز دل و دیده داده‌اند

□

گفت ای ستار بر مگشای راز

□

شیر خنک از تف و تابش بسوخت

□

صیقلی‌وار صیقلی می‌زن!

□

دست من دامن ساقی زدم از بخت جوان

□

مرا نیست زر چون دهم زر ولیکن

□

روزی از آن غم که غانش گرفت

□

و گرش قصه‌ی سرمستی من باور نیست

□

بعزم کعبه چو محمل برون برد مشتاق

□

خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت

□

گر به خرد گنج نهان داده‌اند

□

گفت: «گویم که پهلوانی چیست؟

□

پرده برانداختم از ان رخ و گیسو

□

باز در حین ببرد از بر همسایه گرو

□

سوزش‌شان دید درونش بسوخت

□

زو دل ما بعد ازین عشوه نخواهد خرید

□

خرد را فریبی و دل را امیدی

□

پس بگفتی قبض کن جان همه

□

حیدر کرار بسی کرد جهد

□

تا نشد عذرا ز تو سیمین‌عذار

□

کرده تا چشم تو از غمزه اسیرم گفتم

□

بر سر میدان رسوایی عشق

□

نه شیران را کند کس حمله تعلیم

□

به بالا چو سروی، برفتن تذروی

□

به شعله‌ئی دم آتشفشان بر افروزم

□

صرف شد عمر گران مایه به معشوقه و می

□

به فرمود کاول برارند جامع

□

رنج خود بر گرفته از مردم

□

نیمی به دوش یاری و نیمی به روی دوست

□

عجایبند درختانش بکر و آبستن

□

گفت رفیقی که نگونیت چیست

□

با همه زیرکی، نگر: صید تو گشت اوحدی

□

سوی گیسوی گرهگیر تو مرغ دل من

□

لیک می‌گویید هر دم شکر آب

□

تازه شود لاله چو رخسار دوست

□

از دو رو راست کرده سبلت و ریش

□

کاش برگردی از این راه که ارباب امید

□

چون نامتناهی است ذره

□

وین گل ما بعضی اگر خشک شود

□

شادی به غمت دادم و اکنون ز غمت شادم

□

ما را بدست خویش بکش کان نوازشست

□

نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید

□

نسیم صبح گاه از مشک بوئی

□

روح ایشان مرا چو محرم داشت

□

گر تو با شمشیر روزی بر سرم خواهی گذشت

□

هر گاو و خری سیخ خورد بر کفل و پشت

□

چو خود برداشتی اول ز خاکم

□

گر چه من پیر شدم در هوس دیدن او

□

ز اوصاف حور بهشتی نشان داده لعبت ساقی

□

دیروز مستان را به ره بربود آن ساقی کله

□

خبر بردند بر بهرام سر کش

□

متقاطر شد ابر و باران گشت

□

آن را که نقش صورت جانان به خاطر است

□

یقین دانم که در دستم کم آیی

□

نی کم زان زن هندو در نیکوی

□

باد را بر سر کوی تو گذر دشوارست

□

موی و رویت روز و شب در چشم ماست

□

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

□

مقیمان زمین زان مهربانی

□

با عتیبه سخن‌گزار شدند

□

تا بیابی خال او جوینده‌ی هر دانه شو

□

گر چه ز رب العباد هر نفسی رحمتست

□

برفتن هم رکاب شاه شاپور

□

در پای ستم چو خاک ره ما را

□

هر زمانم که نظر بر رخ گل می‌افتاد

□

بهار حسن آن مهتر به ما بنمود ناگاهان

□

برابر چشم بر چشم ایستادند

□

به طبیبان میار روی و، مجوی!

□

نمی‌دیدم طبیبی غیر آن عیسی نفس، ورنه

□

صبحدم چون سماع گوش کنی

□

روان شد سوی فرهاد بد اختر

□

از غم آن تن همچون سمن و روی چو گل

□

مردم چشم عقیق افشان لل بار من

□

من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش

□

خردمندان چو گشتند انجمن گفت

□

نفس مستجاب آنکس راست

□

سرو گیرم که به بالای تو ماند لیکن

□

دراشکن کشتی اندیشه‌ها را

□

به تن عیسی جانش مانده بی دم

□

هر کس به گمان خود، گوید سخنان خود

□

گر دیگری بضربت خنجر شود قتیل

□

داده من ایوب را مهر پدر

□

گشاده شب در این طاوس گون باغ

□

لیکن آثار روح حیوانی

□

از شیشه‌ی مقصود گلابی نگرفتم

□

از بی نمکی و بی قراری

□

آمدن از خلد به هندش بد از آن

□

اگر نیستی چون کمان بر کژی

□

تا چند کنم ناله و فریاد که در شهر

□

ز باده هیچت اگر نیست این نه بس که تو را

□

اگر شیرین ز راه بی وفائی

□

تا ز خشمش بجاست یک ذره

□

کامی از دیر و حرم هیچ ندیدم در عشق

□

پای آهسته نه که تا نجهد

□

او سبق امید کرده پر کار

□

زین پیش بود نفرتم از دور از زمان

□

بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم

□

پس سقام عشق جان صحتست

□

وصیت اینست کاندر گلشن دهر

□

گفت: حقی که در شمار آید

□

اگر از پرده رازم آشکارا شد چه غم دارم

□

وگر از راز او رمزی بگویم

□

بزرگ امید گفتش کانچه را یست

□

من ز تیمارش چنان گشتم که نتوان گفت و او

□

آیدم زلف تو درخواب و پریشانم ازین

□

یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد

□

همی کن هر چه خواهی در حضورم

□

شه سلامان نیز با صد عز و ناز

□

گفتی صبور باش به سودای عشق من

□

ماییم و شور مستی مستی و بت پرستی

□

خوانی بکشید مهترانه

□

ذوق تمام دارد گفتار من ولیکن

□

غنچه کو را اهل دل ضحاک ثانی می‌نهند

□

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی

□

جوانی بود دیگر هم نشینش

□

گرچه یک مرد در زمانه نماند،

□

دستی نمی‌کشی به سر زلف خود چرا

□

از شوق روی چون مهت گردن کشان درگهت

□

چو دید آن اوستادی را به بنیاد

□

بر سر چار سوی رغبت خویش

□

آنکه شداد در ایوان ز زر افکندی خشت

□

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش

□

گهر سنجی کزین گنجینه‌ی در سفت

□

زانکه در شکر اگر نکوشی تو

□

زلفش به عدم گر کشدم هیچ غمی نیست

□

ممنان را همه عریان کردی

□

می نگرم کاین عمل صدق زای

□

از تو امید چه دارم؟ که به یک عهد نپایی

□

ساربان گر بخدنگم زند از محمل دوست

□

که تو صاحب‌خرمنی من خوشه‌چین

□

گریان نفسی به سر کشیدش

□

نیست خالی جهان ازین پاکان

□

تا در خیال حورم و اندیشه‌ی قصور

□

چون دلم مست شد ز دردی او

□

کسی روشن کند این آتشین سوز

□

هر کس از جانبیش می‌جویند

□

چون جهان را برخ آرام جان می‌آمدی

□

آن آهوی سیه چشم از دام ما برون شد

□

که آمد بهترین پادشاهان

□

تاج شد از گوهر او سربلند

□

پر کند سیل سرشکم ز میان بنیادش

□

پاها مکش دراز بر این خوش بساط خاک

□

شبی این گونه تاریک و جگر سوز

□

اینجا که نقل بوسه بود زان دهان و لب

□

رخت در روشنی برد آب آتش

□

کشته شد در نوحه‌ی او می‌گریست

□

بهشت و بوستان بی‌دوست زشتست

□

حاصل این سه علم ارچه بسیست

□

تا پاک بسوزاند خشک و تر عالم را

□

چو در دریای بی پایان فتادیم

□

دانسته شوی به کاردانی

□

آن چنان بر دل من ناز تو خوش می‌آید

□

خبر من بسر کوی خرابات برید

□

به نیم بوسه دعایی بخر ز اهل دلی

□

آهو به زبانش بی تظلم

□

گفت: اگر در میانه کس باشد

□

دلا باید گرفتن دامن بالا بلندی را

□

به مصطفی و به هر چار یار فاضل او

□

ز آنجا که رسید بر چهارم

□

گر شوی ایمن ز خوف دزد، نیز

□

کی ز دلم برون روی زانکه چو من نبوده‌ام

□

ما چو اسمعیل ز ابراهیم خود

□

زین گونه به چاره‌ای که دانست

□

با کسی گفت ز آن زمین بشگفت:

□

آه اگر دامن پاک تو نیارند به دست

□

دل آینه‌ای است پشت او تیره

□

چو دیدی دستگاه کوه کن را

□

دردا! که هستیم ز فراق تو نیست شد

□

چگونه گوش توان کرد پند صاحب هوش

□

حافظ چو طالب آمد جامی به جان شیرین

□

شهنشه زان حدیث آمد به خود باز

□

راه مردان به خودفروشی نیست

□

گر به کیش تو گناه است محبت، ترسم

□

رو چو آتش می‌چو آتش عشق آتش هر سه خوش

□

به پاسخ شکرین کردم زبان را

□

با همه خلق سر خوشی وز من خسته سرکشی

□

به قفا بر نتوان گشتن از آن جان جهان

□

بی‌درنگی هین ز بغداد ای نژند

□

کنون کامیدم از تو یافت یاری

□

چون شود جان و جسم آلوده

□

یک باره سبک‌بار شد از غصه‌ی دوران

□

تا پادشا گشتی بر دیده و دلم

□

گردن من زن قدری پیشتر

□

خبر ده ز اجتماع او تنم را، تا برون آید

□

چون نرسد دست بلعل لبت

□

بر آتش رخ زیبای او به جای سپند

□

چو «خسرو» شو گدائی خوش سرانجام

□

چون سلامان بحر را نظاره کرد

□

شام من صبح ز خورشید فروزنده نشد

□

ز کیمیا عجب آید که زر کند مس را

□

روان شد با عروس خویشتن شاه

□

کجا غصه‌ی دل تواند نهفت؟

□

چرا ز قید توام روی رستگاری نیست

□

تا که خرابم نکند کی دهد آن گنج به من

□

اگر بالا شدم چون دیدمت مست

□

یک به یک چوگان‌زنان جویای حال

□

مشکل ز وجود من ماند اثری باقی

□

چو نقاش ازل از بهر خطش

□

زمان چون رفت دیگر یافت نتوان

□

بگذار، که من نماز خود را

□

هنوزت گرد گل گرد عبیرست

□

حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان

□

شکر خائیده شد در زیرگازش

□

آنکه پنهان کند حکایت دوست

□

به چمن گر نچمی بهر تماشا نه عجب

□

دست دل از رنج رست گر چه دلارام مست

□

الپخانی که خالت بود فرخ

□

برین آستان دعوت هیچ کس

□

گر شوم خاک رهت کو راه آن

□

از بوسه‌ها بر دست او وز سجده‌ها بر پای او

□

با این همه گر پذیری این خاک

□

تا مرید از مراد نفس نمرد

□

شبی ز روی عرقناک او سخن سر کن

□

گرچه به خورشید مرا علم هست

□

اندیشه بهر بلندی و پست

□

ملامت گر ندید او را، از آن فریاد میدارد

□

دلم از روی تو چون می‌نشکیبد ز آنروی

□

زینهار از آب آن عارض که شیران را از آن

□

به بالین گاه او شد با دلی تنگ

□

چون بدانستی حکیم آن حال را

□

شب گر ز غمش میری، چون نوبت صبح آید

□

دام نهان کرد و دانه ریخت به پیشم

□

کنون از سینه بیرون ریزم این جوش

□

احول ما، کجاست، دبیری که بشنود

□

چه شد که با من سرگشته کینه می‌ورزی

□

تو همی‌آموزیم که چست ایست

□

ملایک جمله گفتندش همانگه

□

ساخت ز آن بند سخت، آزادش

□

جذبه‌ی عشق کشانید به کیشی ما را

□

دلی کز دست شد زاندیشه‌ی عشق

□

عنوان سواد خط سبزت

□

یار ارچه تیمار آورد، یا رنج بسیار آورد

□

از آتش جهنده‌ی عشقت جهان بسوخت

□

سلطان و فکر لشکر و سودای تاج و گنج

□

برون از جهل بوجهلی نبینم هیچ در ذاتت

□

عور ماند، که پرده در بودست

□

شوق زخم دگر به جان دارد

□

عشق بگوید الصلا مایده دو صد بلا

□

هر چه در عالم تحقیق صفاتش خوانند

□

شبی دراز چو زلف تو آرزوست مرا

□

عاجزم پیش دل سخت تو من کز آهی

□

سجده کنی به پیش او عزت مسجدت دهد

□

دهن غنچه‌ی سیراب چو خندان می‌شد

□

از بلا چون به حیله نتوان رست

□

کی غمی از روز جزا داشتم

□

گفتم ز خیال تو رنگی بودم یک شب

□

تا چین سر زلف بتان شد وطن دل

□

اشک چشم من کنون خونیست و آن خون نیز هم

□

سرفرازی می‌کنم وقتی که بنوازی به تیغم

□

برو این دام بر مرغی دگر نه

□

ما را امید رحمت و بیم عذاب نیست

□

آنچه یاقوت گفتیش میناست

□

حلقه‌ی آزادگان تن به بلا داده‌اند

□

ز معشوق اعظم به هر جان خرم

□

گر بگذرد ز جوشن جانم عجب مدار

□

تا دامن قیامت بیرون نرفتی از کف

□

چگونه جمع کنم این دل پریشان را

□

هین به جای می به من زهری دهید

□

بر دلم عیب نگیرید که دیوانککیست

□

راستان رنج خود تلف کردند

□

دلت به سینه‌ی سیمین ز سنگ ساخته‌اند

□

چون نه خوفت بماند و نه رجا

□

چگونه در تو رسم تا ز خود برون نروم

□

با روی تو این سختی پیوند که ما راست

□

هم آتش می بسوخت مغزم

□

فردا شراب کوثر و حور از برای ماست

□

بقد سرو سرافرازان برخ صبح سحر خیزان

□

چون نظر کردم آن غضب کوشی

□

تا ز اقتضای مستی دامان او بگیرم

□

بادلان خیره گشته کاین دل کو

□

کنار چون کنم از آب دیده گوهر شب

□

کردم فدای تو دل و دین و توان و جان

□

آبی نزدی بر آتشم هرگز

□

ما زان دغل کژبین شده با بی‌گنه در کین شده

□

گاه ترانه گفتن عقلست دستیارم

□

این مسلسل سخن که می‌خوانی

□

زان رو به خدنگ مژه‌ات دوخته‌ام چشم

□

او یوسف عالم است در خوبی

□

میر گفتا هرک گرگ یک تنه

□

به عهد دست سیمینش تو خاموشی مجوی از من

□

هیچ از آن کعبه مقصود نجستیم نشان

□

به گیسوی تو خوردم دوش سوگند

□

در چنگ زلفش دل پای بندی

□

چون چهل بگذشت روزی تا به شب

□

هم حلقه‌ی گیسویت سر رشته‌ی امیدم

□

مهتر چو خراب گشت و خوش شد

□

از سر زلف درازت نکنم کوته دست

□

روز مصاف یک تنه، این همه قلب و میمنه

□

یارب این صید فکن کیست که نخجیرش را

□

سازی ز خاکی سیدی بر وی فرشته حاسدی

□

عزت دیر مغان از ساکن مسجد مجوی

□

«قافیه اندیشم و، دلدار من

□

شاهین تیر زپنجه‌ی دشت محبتم

□

رخ زرد و کبود جامه خورشید

□

کاشگی از خاک کویش من غباری بودمی

□

صد بار جور کردی و تندی نمود، لیک

□

در عالم پیری سر و کارم به جوانی است

□

یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست

□

شاهدان خمیده گیسو را

□

طفل را نیست بهتر از دایه

□

میر انجمن جایی در صف نعالم داد

□

از پس چندین حجاب چاک زدستی تو جیب

□

چشمه‌ی نوشست یا کان نمک یا جام می

□

برخیز و شمع را بنشان، یا بهل چنان

□

به منت زخم کاری خورده‌ام از سخت بازویی

□

گفت یا رب برگ دادی رفت برگ

□

آتش دل هر شبی دلخسته و پر سوخته

□

تو درین چارمیخ طبع و هوا

□

چو بی تو آه شرر بار برکشم از دل

□

من از خودی خود افتاده‌ام به چاه طبیعت

□

لشکر عشق توام تا خیمه زد در ملک دل

□

چند گویی: پخته‌ای باید که گردد گرد او؟

□

گفتی منشین به راه تیرم

□

از آن افیون که ساقی در می‌افکند

□

از آن مرا ز دهان تو هیچ قسمت نیست

□

تا روی پیش او سلام کنی

□

زان راه که باریدن باران ز چه روست

□

درویش ز دوش باز مست است

□

آنک گوید که عناب نشاند خون را

□

هیچ جایی ز تو خالی چو نمی‌شاید دید

□

پیش لب نوشینت تا کی به سال آیم

□

از جرم ترسان می‌شوی وز چاره پرسان می‌شوی

□

تا پیر خراباتت منظور نظر سازد

□

هرچه خواهی میسرت باشد

□

دوش پیش دهنت مشکل خود را گفتم

□

گفتمش عهد کن به چشم این بار

□

شنیده‌ام که ز زر کارها چو زر گردد

□

که گر پا بسته‌ی این نقش گردیم

□

تا تو منظور منی دیده فرو دوخته‌ام

□

سر خدا که در تتق غیب منزویست

□

جعد تو نسیم صبحدم را

□

چه شکایت کنی ز مردن طفل؟

□

شکر می‌گوید خدای آسمان را

□

چو مه از ابر تن بیرون رو ای دوست

□

تا ترا نفسی و شیطانی بود

□

عیبم مکن، که دیگر مشکل خلاص یابد

□

این چنین حسن و لطافت که تو داری تا حشر

□

نی قرص سازد قرصی یی مطبوخ هم مطبوخیی

□

گر غم بیچارگان داری و درد خستگان

□

دست دادی که: توبه کردم زود

□

دوش به هیچم خرید خواجه و ترسم

□

دلا گر سر عشقت اختیار است

□

داغ دل آور که در میدان درد

□

گوش ما را از لبت چشم دعا

□

چنان ز دوست ملولم که گر حدیث کنم

□

ز سر غیب کس آگاه نیست قصه مخوان

□

کی شاد شود خسروی از دور تو کز تو

□

عرصه‌ی آفاق لشکرگاه توست

□

عشق صدا می‌زند به کافر و ممن

□

آنچ نوشی خیال تو باشد

□

بیا که ساقی چشمم بیاد لعل لبت

□

تا تو مرا ساختی با رخ خویش آشنا

□

کنون که دست تظلم زدم به دامانت

□

گلزار و باغ عالمی چشم و چراغ عالمی

□

بر سر کوی تو زینگونه که از دست شدیم

□

جز شب تیره نیست آن ظلمات

□

در پرده قدح نوش فروغی که مبادا

□

ز رعنایان نازک‌دل چه خیزد

□

بروزگار مگر حال دل کنم تقریر

□

اوحدی مقبل شود در هر دو عالم

□

از غم عشقت چه جامه‌ها که دریدم

□

قراری بسته‌ام با می فروشان

□

آنرا که بود برگ گل و عزم تماشا

□

گرنه مانع سختی گردون شدی

□

قافله‌ی مشک را از ختن آرد نسیم

□

بران تو دیو ز خود پیش از آنک دیو شوی

□

ما کنون آن اشک گرم و آه سرد

□

ازو پی گم کنم هر دم، ولی زودم رسد در پی

□

خون دلم از حسرت یک جام به جوش است

□

گفت که جان جان منم دیدن جان طمع مکن

□

موئیست دهان تو و از موی شکافی

□

بر دل اهل ذوق راهش ده

□

من کجا و بزم آن شاهنشه اقلیم حسن

□

کسی ننهاد و نتواند نهادن

□

خون ساغر بچنین روز نمی‌شاید ریخت

□

صبر میورزیم و غماز آب چشم

□

پرده ز آیینه‌ی رخسار، خدا را بردار

□

بعد از اینم چه غم از تیر کج انداز حسود

□

سرو را برلب هر چشمه اگر جای بود

□

هر چه از عیب خود معاینه دید

□

سفره‌ی می‌خانه شد خرقه‌ی پشمینه‌ام

□

وز میان خویش را برون کن تیز

□

هرگز از چرخ بد اختر نشدم روزی شاد

□

گر چهره‌ی چو ماه به بامی برآوری

□

چشم طمع از همه سو بسته‌ام

□

بس جره‌ها در جو زند بس بربط شش تو زند

□

گر چه اسیر تو در شمار نیاید

□

چون حیات مرد، نی درخور بود

□

بخت بد بین که به سر وقت من آن سرو روان

□

پیش از اجل بمرد و بدان زندگی رسید

□

چگونه از رجام شراب برخیزد

□

دل به نزد تو فرستادم و گفتی: بس نیست

□

من از انجام جهان واقفم از دولت جام

□

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

□

چون برون از باده‌ی یاقوت فامم قوت نیست

□

از تو موری اگر بیزارد

□

همچنان بس خاک می‌بیزی تو باز

□

کیمیایی که کند سنگ عقیق

□

تاب تیر تو ندارم که ندارد فرقی

□

در هوس خیال تو خفتنم آرزو کند

□

هرکرا او هست، کل او را بود

□

چون ناز کند جانان اندر دل ما پنهان

□

چگونه از سر کویت کنم جلای وطن

□

به کرامات و معجز و بولی

□

آنچنان در دل تنگم زده‌ئی خیمه‌ی انس

□

صد بلعجبی دانی کابلیس نداند آن

□

همای گلشن قدسم نه صید دانه و دامم

□

گر چه ز هجران او درد سری کم نبود

□

من پرستار دو چشم خوش بیمار توام

□

بیفشان جرعه‌ای بر خاک و حال اهل دل بشنو

□

از نام چه پرسید که بی نام و نشانیم

□

هر یک اندر کار وی رایی زدند

□

تا کلاغی را شود پر، حوصله

□

ز انتظار رسول تیغ علی

□

غنچه همچون گلرخی کو داده باشد دل بباد

□

در این باغ کش میوه زهرست یکسر

□

در مذهب صاحب‌نظران باده مباحست

□

خدیو روح شمس الدین که از بسیاری رفعت

□

تا تاج سر از نعل سم رخش تو سازیم

□

عون عصمت حصارشان گشته

□

خاطرم با یار ودل با کاروان

□

مرا به خلق نمود و برفت دل ز پی او

□

جز عشق دلبر مگزین که خوشتر

□

آنچه از هجر تو بر خاطر من می‌گذرد

□

در عالم صورت ار چه هجرست

□

بی گفت و گوی زلف تو دل را همی‌کشد

□

بیش ازین برگ چمن بود چو بلبل ما را

□

وه کز ایشان بجز فسانه نماند

□

هر که جان در قدمش بازد و قدری داند

□

آن ماهیی که دریا کار کسی نسازد

□

در آن مقام که احرام عشق می‌بندند

□

حال من پیش رقیبان تو دانی به چه ماند؟

□

زین همه آلودگی پاکم بری

□

امروز ما مهمان تو مست رخ خندان تو

□

مطرب سازنده گو امشب دمی با ما بساز

□

چون شتابان سوی او بردم پناه

□

رنگ ماگیری و سگبانی کنی

□

تا نپنداری که این دریای ژرف

□

جور تو سهلست ار می‌پسندی

□

خود چه حبیبی؟ بتا، یا چه طبیبی؟ که هیچ

□

بی لب شیرین نباید خسروی فرهاد را

□

ز من به حضرت آصف که می‌برد پیغام

□

عالمی کو در خرابات فنا ساغر کشد

□

گفت: او را زبان گفتن نیست

□

پیکرم در مهر ماه روی تو

□

تنگ شکر خر بلاش ور نخری سرکه باش

□

بهر صبوحیان سحر خیز شب نشین

□

طبیبانم خطا کردند و عین درد شد درمان

□

جمله تاریک است این محنت سرای

□

دلا منگر به هر شاخی که در تنگی فرومانی

□

دلم آن طره هندو بسیه کاری برد

□

واندرین تیره‌شب ز ناله‌ی زار

□

بوصال تو که گر کوه تحمل بکند

□

قرابه‌ی ننگ و شیشه‌ی نام

□

مرا در حلقه‌ی رندان درآرید

□

گر این شبهای تاریکم دعایی مستجاب افتد

□

بتابیش ازین قصد آزار من

□

این تقواام تمام که با شاهدان شهر

□

گفتی که در کنار کشم چون کمر ترا

□

هر یکی زین چهارده گانه

□

گفت آن دیگی که امشب بس عظیم

□

خدای پر شما را ز جهد ساخته است

□

گنج لطفی و چون توئی حیفست

□

در دل او عاقبت یک روز تاثیری کند

□

سست‌تر از موی مور نیستمی گر ز تو

□

در آسیا گندم رود کز سنبله زادست او

□

هر روز کشی بر من دلسوخته کینی

□

وانکه را این دو کس نگه کردند

□

همه دل فرو گرفتی به تو کی رسم که گر من

□

در بیابان عشق نعره‌زنان

□

باز آی ای همای همایون که مرغ دل

□

دوش گفتی: به دلت در زنم آتش روزی

□

هرک کردی سوی آن برقع نگاه

□

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست

□

بی تو از دوزخ و فردوس چه جوئیم که ما

□

بکن اندر زمان مستی خود

□

لیک مشغولم، مرا معذور دار

□

برای مغلطه می‌دید و دیدنش می‌جست

□

ای چو تن منت میان بلکه در آن میان گمان

□

ز آشنا دل مردم درست گردد و من

□

تو ره نبری تو تا تویی تو

□

رو سخت کن ای مرتجا مست از کجا شرم از کجا

□

از آب چشمه تیره شود چشمه‌ی حیات

□

گفت: دشنام داد و چوب زدم

□

من که قاضی‌ام نه مرد معنوی

□

بود تردامن در اول چون زنان

□

بچه مانند کنم نقش دلارای ترا

□

اگر تو روی نخواهی نمود روز قیامت

□

پادشاهان سایه پرورد من‌اند

□

چو بر روی زمین باشی توانایی غنیمت دان

□

ای بتیغ ابتلایت هر شکاری شبلی

□

شیر مردان دین به آخر کار

□

در نهان در زیرچشم آن پیر راه

□

یاد می‌کن آن نهنگی را که ما را درکشد

□

لیلی چو بنماید جمال از برقع لیلی مثال

□

ز قوس ابروان چشمش چو تیر از غمزه اندازد

□

تو که باشی ، این و آن را برفشان

□

نوح ار چه مردم وار بد طوفان مردم خوار بد

□

بزد راهم سماع ارغنونی

□

هم برین حرف، این خجسته کلام

□

روز و شب چون قلیه وی بر تابه‌ای

□

چون حضورت نیست در مسجد دمی

□

اگر خواهی که با تن‌ها نباشم

□

دلم به تیر غمش خسته گشت و می‌خواهم

□

هست راهی سوی هر دل شاه را

□

من به خیال زاهدی گوشه نشین و طرفه آنک

□

ای ز سر زلف مشکسای معنبر

□

دست دل در شاهد رعنا مزن!

□

از زفافت بت پرستان رسته‌اند

□

انا کالشوک سیدی کالورد

□

اثری بیش نماند از من و چون باز آئی

□

ازو به تیر قضا روی برنگردانم

□

ناگهی باشد که آن صاحب سرای

□

چون تو سرافیل دلی زنده کن آب و گلی

□

آبروی ساغر از چشم قدح پیمای ماست

□

گل که با گل نشست خویشی یافت

□

وانجا که کوس رعد بغرد ز طاق چرخ

□

اگر خواهی کزین دریا وزین گوهر نشان یابی

□

خواجو سخن وصل مگو بیش که درویش

□

سر فرزند درین خانه نشد پیدا، لیک

□

خود تو بنگر تا تو با این جمله کار

□

مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع

□

وقت آنست که در پای سهی سرو چمن

□

تحفه کین مفلس فقیر آورد

□

هزار نامه‌ی حاجت فرو فرستادم

□

هر چه عیان بود نهان آمدند

□

معینست کزین ورطه جان برون نبرم

□

اوحدی، ار کار هست، بر در او بار هست

□

چون نخواهد بود گامی کام دل همراه تو

□

عشوه‌شان را از چه رو باور کنید

□

گشته مستانرا سر کوی مغان بیت الحرام

□

ور رهد زینها بریزد خون به تیغ

□

چون نبود آن مرد عاشق مرد کار

□

مرغی که چنین شگرف افتاد

□

بر اوج این نشیمن سبز آشیان پرم

□

میوه‌ی وصلت به ما مشکل رسد

□

خه خه‌ای موسیچه‌ی موسی صفت

□

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

□

تا دهم بوسه و بر بازوی ایمان بندم

□

کیسه‌ی مظلوم را خالی مکن!

□

تو تعصب کن که ایشان مردوار

□

قد چو چنگ را که دلش تار تار شد

□

چون درآئی نتوانم که مراد از تو بجویم

□

پروانه‌وارم سوختی، ای شمع وز رخسار تو

□

آنک او را این چنین دردی بود

□

در سر خلقان می‌روی در راه پنهان می‌روی

□

ایکه گفتی گر سر این کارداری پای دار

□

چیست زهره کخر از وی دل ربود؟

□

چون بدیدم عجز و حیرانی خویش

□

گویی ز بنفشه گلستانش را

□

رنگ رخسارت نمی‌بینم ببرگ لاله‌ئی

□

زر خواستی به عشوه و سر می‌نهیم نیز

□

از نکو روییت می‌ببینم نصیب

□

گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند

□

ز هر که دل برباید تو دل رباتر ازوئی

□

زیر فرمان وی‌اند اینها همه

□

رو پی کار جهان گیر و جهان گیر جهان

□

نی نی مهلش زانک از آن ناله زارش

□

تا برگ گلبرگ رخش دارم ندارم برگ گل

□

ز مهر سر زلفت، ای سنگدل

□

ازین طاق چهارم روی خورشید

□

عنقا که یابد دام کس در پیش آن عنقامگس

□

بر کوه اگر گذر کند این آه آتشین

□

قلم و لوح بودش اندر مشت

□

بنگر اندر خاک و مگذر همچو باد ای بیخبر

□

چون جمله فرو شدند اینجا

□

از تنم جز پیرهن موجود نیست

□

ز غیر تو حاصل بجز رنج نیست

□

زاری اندر نی ز گفتار منست

□

اشک خونین بنمودم به طبیبان گفتند

□

اگر باری از غمم ندارد بر دل

□

تو اگر واصلی وسیلت چیست؟

□

شکر از پسته‌ی شیرین تو شور آورده است

□

سال کردم گل را که بر کی می‌خندی

□

قصه غصه درویش اگرت راه بود

□

نظیر زلف هندوی تو گر گویم خطا باشد

□

تا رفته دید کار و ز دستش برفته کار

□

هم آدم و آن دم تویی هم عیسی و مریم تویی

□

گرم از تشنگی جان برلب آید

□

قبض کف گر خواستی، انگشت او

□

هرچ آنرا پای داری یک دمست

□

چندین غم بی نهایت از تو

□

که برد خبر به یارم که ز اشتیاقش

□

با من نکند خویشی بیگانه‌ی خوی تو

□

خود صلوة وصوم بی‌حد داشت او

□

خورشید پیشت چون شفق ای برده از شاهان سبق

□

به تحفه کهن زنگی مست را

□

ساقی، از جام جم شرابم ده

□

هم ندید آن بنده را، گفت ای خدای

□

زهی دعوت زهی مهمانی زفت

□

درین آرامگه چندانکه بینم

□

بارها پیش تو این نامه فرستادم، لیک

□

اگر نور وجود تو نبودی

□

بگرفت دم مار را یک خارپشت اندر دهن

□

وز شگرفان چارده ساله

□

زهد چون قلعه‌ایست پاس ترا

□

این همه آثار صنع از فر اوست

□

تا ابدش نشان و نام از دو جهان بریده شد

□

بلبل ز شاخساران با ناله‌ی هزاران

□

جان از کف اندوه تو آسان نتوان برد

□

تا نباشم زرد در چشم کسی

□

پس برون جست او چو تیری از کمان

□

هرگز شنیدی در ختن مشکین خطی چون یار من

□

گر گدا یا امیر خواهد بود

□

فردا که بپرسش اندر آرند

□

فقر کز وی تو ننگ می‌داری

□

گفتم چو بخت خویش مگر بینمت بخواب

□

دشمنان از پی فراوانند، لیک

□

مطلوب ظهور سر امر است

□

از سر دل بیرون نه‌ای بنمای رو کایینه‌ای

□

در مهر تو همره بجز از سایه نجستم

□

آنکه از بهر نان کند توبه

□

آنک اول حلقه دار السلام

□

زین همه نقش‌های گوناگون

□

گفتم که بدانائی از قید تو بگریزم

□

جز روی او نباشد قندیل شب نشینان

□

کار ذی القربی به جان پرداخته

□

چون دانه شد افکنده بررست و درختی شد

□

و فیها نظرت و قد زل رجلی

□

شاهدی پر عشوه بود ابسال نیز

□

در چنین ره حاکمی باید شگرف

□

بگیر مطرب جانی قنینه کانی

□

صوفی افسرده را زحمت ما گو مده

□

ز حال اوحدی ار پرسدت که چیست؟ بگویی

□

خوش دلی در کوی عالم روی نیست

□

عشق چو خون خواره شود وای از او وای

□

کمر موی میانش را چنان در حلقه آوردست

□

روی در سیر و هیچ زرقی نه

□

ز رنج تشنگی مردم به زاری

□

مرا جانان فروشد در غمت جان

□

سر چو ملک بر زدیم از حرم سرمدی

□

بر پای غلامان تو گر روی نمالد

□

چون نیم من اهل دریا، ای عجب

□

چون از نشاط نور تو کوران همی بینا شوند

□

آن دل که من بملک دو عالم ندادمی

□

هر چه او داد غایت آن باشد

□

خضر مرغانم از آنم سبزپوش

□

گر درآیند ذره ذره به بانگ

□

گهی که بلبل روح از قفس کند پرواز

□

بار و خری که با من دیدی بسان عیسی

□

جمله گفتندش مکن ای پیشوا

□

ملکت و اسباب کز این ماه رخان شکرین

□

کشته‌ی تیغ جهان افروز مهرت گشته‌ام

□

دل خود را به خون بپرورده

□

هرچ رابنیاد بر آبی بود

□

هر که در عشقش چو تیر راست شد

□

درس تقوی چند خوانی خاصه بر مستان عاشق

□

بیا و سر دل من ز اوحدی بشنو

□

سر کس می‌ندارم چون کنم من

□

ای بانگ نای خوش سمر در بانگ تو طعم شکر

□

ترا ای نرگس دلبر چو عین فتنه می‌بینم

□

به نزدیک من با یکی جام می

□

گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا

□

از این و آن بگریزم ز ترس نی ز ملولی

□

و گرت شیخ و شاب طعنه زنند

□

سر جمله به تفصیل ندانی که بگویم

□

عشق گنجم در خرابی ره نمود

□

ما مور بیچاره شده وز خرمن آواره شده

□

حال آن سرو خرامان که ز من آزادست

□

هوا نیلگون گشت و کوه آبنوس

□

سیب را بشکافتی حالی به تیر

□

می‌رفت دلم به غرق تا بوک

□

خیال تو بینم اگر غنچه چینم

□

چو غم دادی به غم خواران، نیابد کرد تقصیری

□

یا برآورد ز دل شیفته‌ای بادی سرد

□

باز از میان صرصرش درتابد آن حسن و فرش

□

هر امیری را بود قشلاق و ییلاقی دگر

□

که در جنگ هرگز نسازد کمین

□

تو بازی و کله داری نمی‌بینی جهان اکنون

□

در عین دود و آتش باشد خلیل را خوش

□

تحیتی چو فروغ جمال شمع چگل

□

عالمی را بنده‌ی خود کرده‌ای

□

زان دهان عقل همچون پسته از هم باز ماند

□

در آب تیره بنگری نی ماه بینی نی فلک

□

ز شام تا بسحر شمع‌وار پیش وجودت

□

جهاندار نامش سیاوخش کرد

□

سر فرو بردی همه شب تا به روز

□

عیسی لب روح‌بخش تو دید

□

چاره آنست که دیوانگیی پیش آرم

□

دردش بلای ناگهان، مهرش میان دل نهان

□

گم شدم گم شدم نمی‌دانم

□

جان را تو پیدا کرده‌ای مجنون و شیدا کرده‌ای

□

در کمالیت حسنت نرسد درک عقول

□

شما را چه کرد آن سوار دلیر

□

گر ترا صد وعده‌ی خوش می‌دهند

□

در آشنا عجمی وار منگرید چنین

□

تو خامه‌ی دو زبان بین که حال درد فراق

□

مرا امروز بگذارید همراهان، درین منزل

□

کین گدا گر هیچ بادنجان خورد

□

ای صورت عشق ابد خوش رو نمودی در جسد

□

هر شب به مهر روی جهانتابت از فلک

□

بشد هیربد با سیاووش گفت

□

هرک او در پاک بازی دم زند

□

گر به حسامم بکشی نقد جان

□

چه باشد گر دمی در منزل دوست

□

گر چه هر دم بشکنی عهدی و برداری دلی

□

گفت هرگز ای غلام این خود که کرد

□

این ابر چون یعقوب من وان گل چو یوسف در چمن

□

خورشید را بذره‌ی بی خواب و خور نمای

□

وزانجا سوی روشنایی رسید

□

در جست و جویت عقل و جان واله فتاده در جهان

□

گفته هر قوم هم از مستی خویش

□

نشان دوست از دشمن چه پرسی

□

مگرم دهند راهی به کلیسای گبران

□

گر بیابم قطره‌ای از کوثرش

□

چون آب روان دیدی بگذار تیمم را

□

ساکن نشدم در حرم کعبه‌ی وحدت

□

چنین تا به نزدیکی پل رسید

□

هر دو عالم بسته‌ی فتراک او

□

چون دید آفتاب که آن ماه هشت خلد

□

در جهان بی نشانی تا نیاوردیم روی

□

ز هجر عنبر زلف و فراق درد دندانت

□

این را مثال هست به عینه یک آفتاب

□

خوش می‌روی بر رای ما خوش می‌گشایی پای ما

□

چون سر از خوابگه خاک برآرم در حشر

□

بجنبید کاووس را دل ز جای

□

ما همه در حکم نفس کافریم

□

شود دمی همه یار و شود دمی همه غار

□

دل بباد از بهر آن دادم که دارد بوی دوست

□

دل چنان خو کرد با رویت که تن با خاک پاک

□

تا نپردازی تو از نفس خسیس

□

از جان گذشته صد درج هم در طرب هم در فرج

□

گر نداری سرآنک از سر جان در گذری

□

شنیدند و بر دل گرفتند یاد

□

تا به هیچی ما همه چیزت دهیم

□

یک غمزه‌ی ضعیفت صد سرکش قوی را

□

همه شب منتظر خیل خیال تو بود

□

قدم به پرسش من رنجه کن، که هر ساعت

□

جان گنج طلسم جسم دایم

□

بگشا ز دستم این رسن بربند پای بوالحسن

□

تا چشم می‌پرست تو بیمار خفته است

□

چو تابوت را دید دستان سام

□

تا قطره‌ی شبنم سحرگاه

□

دولت بشتافته‌ست چون نظرت تافته‌ست

□

حلقه‌ی زلف تو در خواب نمودند به من

□

آنرا که آرزوی گلستان وصل تست

□

شیخ راگفتا چو شد پیدا دو راه

□

واپس جوابم داد او نی از توست این کار ما

□

چون نویسم حدیث لعل لبش

□

یکی غرم بریان و نان از برش

□

با عود بسای عود می سوز

□

ما چون فتادیم از وطن زان خسته‌ایم و ممتحن

□

ندانم کدامی که دامی دلم را

□

از آفتاب رویت من همچو سایه دورم

□

پشتت چو چنگ گشت و شعوری نیافتی

□

روشنی روز تویی شادی غم سوز تویی

□

خرقه از پیرمغان گیر و گرت دست دهد

□

به ترک اندر افتاد خم دوال

□

کرد در شش روز هفت انجم پدید

□

نر باش و صیقلی کن دل را و نقش برخوان

□

خبر از انده یعقوب نداری و مقیم

□

به روز وصل چو امید بود می‌بودم

□

آنک بر بی‌رحمتان رحمت کند

□

لوطیی دب برد شب در انبهی

□

بجای من تو اگر صد هزار دوست گزیدی

□

چو بشنید سالار مازندران

□

عشق گوهر آتشی زد در دلم

□

کی بگردانم ز تو از هر جفایی روی از آنک

□

بیرون ز زلف و عارض خورشید پیکران

□

مرا به عشق تو چون آب در گذشت از سر

□

جمله‌ی پرندگان خامش شوند

□

همچو کتابیست جهان جامع احکام نهان

□

قلم چون سر یک زبانیش نیست

□

ابر میمنه طوس نوذر به پای

□

با چنین درگه که در رفعت تر است

□

نه مصطفی به سفر رفت جانب یثرب

□

نعلم نگر که باز برآتش نهاده‌اند

□

بوده ز جور تو ما در همه وقتی زبون

□

گفت چون این مملکت وین کار و بار

□

گاه بود پهلوی او گاه شود محو در او

□

گفتا بدلربائی ما را چگونه دیدی

□

چنین تا به قچقار باشی براند

□

تویی که در شب تاریک می‌کند روشن

□

دردیم داد و درد من بفزود

□

ای شمع مریز اشک خونین

□

تو می‌گویی: کزین پس من وفا ورزم، بلی خوبان

□

گرچه نام یوسفش بودی ندیم

□

نیست مرا کار و دکان هستم بی‌کار جهان

□

شیرگیران باردات همه در دام آیند

□

تن و خواسته زیر فرمان تست

□

من مگر نمرود وقتم کز حبیب

□

ای لطف تو دستگیر رنجور

□

ای عبید از پی دل چند توان رفت آخر

□

چو پی او روی بنه ز سر این خواجگی که تو

□

از ملایک بانگ خیزد کای آله

□

یا چو اسمعیل صبار مجید

□

بیا که زلف رسن باز هندو آسایت

□

یکی بیشه پیش اندر آمد ز دور

□

وانگهی بر تو نشسته‌ای امیر

□

ما را چه مرقع و چه اطلس

□

مرا گویند کز عناب خون ساکن شود لیکن

□

هم ز دردی شد چنین لاغر تنم

□

به صورت چرخ از آن فوق تو افتاد

□

حسن غریب تو مرا کرد غریب دو جهان

□

روح را که طاوس باغ تست

□

سیاوش گو پیلتن را بخواند

□

گفت از بی‌رحمی تو کردگار

□

گفتم کی از دل و جان برده قراری

□

شمع بنشست ای مه بی مهر برخیز

□

پیش ازین دیده به امید وصالی میخفت

□

هر دو نگرفتم به یک دست آن زمان

□

ز لشکر بر شاه شد خیره خیر

□

چون ختائی بچگان بزم صبوح آرایند

□

بدو گفت اولاد چون آفتاب

□

چه کم گردد ز بحر بی نهایت

□

دهانت چو با پسته‌ای تنگ ماند

□

رخ منور و خال سیاهت آتش و هندو

□

آنچه مقدور من بیچاره بود، از جان و دل

□

آه من می‌رفت تا راهم گشاد

□

بپذرفت دخترش گستهم گرد

□

چون بهوای کوی تو عمر بباد داده‌ام

□

بدیشان چنین گفت کافراسیاب

□

پیش عیسی آن خم آمد در سخن

□

یتیمان فراقش را بخندان

□

هر لحظه‌ام از غم تو کرده

□

کجا کارم ز قدت راست گردد؟

□

تو شنیدی بانگ از اهل مجاز

□

نیامد به دل‌ش اندرون ترس وبیم

□

نه خورشید بامی که خورشید بامی

□

اگر داد باید که ماند بجای

□

اول نگاهدار نظر تا رخ چو گل

□

پیران ره حروف زلفت

□

تا که برطور جلالت نبود منزل قرب

□

گناهم نیست اندر عشق و گر هست

□

ای ز شفقت داده مهر مادران

□

ازیشان برزم اندرون نیست باک

□

اگر صد رهت بشکند روزگار

□

خرد نیست او را نه دانش نه رای

□

گفت آخر چند خواهی کشت زار

□

پرده گردون بدر نعمت جنت بخور

□

چون ازین ظلمت سرای خاکدان بیرون شدیم

□

بی‌تو دمی نمی‌شود خالی و فارغ، ای صنم

□

تا که رنجوری تو فکرت می‌کنم

□

اگر خسرو آید به ایران زمین

□

برکش علم از پای سهی سرو روانش

□

ز گفتار او گیو را دل بخست

□

تا دوا ناید پدید این درد را

□

هر که مویی سرکشید از عشق او

□

گر خداوندان عقلم نهی منکر می‌کنند

□

چون اوحدی نگر تا: بر فقر خود نگریی

□

آن لحظه که جان شود خرامان

□

بگستهم و گردوی و بندوی گرد

□

بقاصدی سوی جانان روان کنم جان را

□

اگر دادگر باشی و پاک دین

□

یافت عابد از خوش آوازی او

□

فلک از بهر عاشقان گردد

□

هر چند گفته‌اند حکیمان که نافعست

□

سحرست گرد عارضت آن خط مشکبوی

□

این جمله گفت و گوی نه زان بود تا تو خوش

□

بشد تیز لشکر بفرمان گو

□

گرم عنایت شه دستگیر خواهد بود

□

برافروخت چون گل رخ تاج‌بخش

□

بهتر آن باشد که چون مرغان ز دام

□

ماه رویا در من مسکین نگر کز عشق تو

□

اهل معنی از چه رو انکار صورت کرده‌اند

□

گفته‌ای: اوحدی آن به که ز پیشم برود

□

کو کسی کز وهم پای عقل برتر می‌نهد

□

سخنها ز هرگونه آراستیم

□

بود هندوی چشم می پرستان

□

بفرمان اویست گردان سپهر

□

در حرف نخست باز یابی

□

آن خار می‌گریست که ای عیب پوش خلق

□

گر دست رسد خواجو برخیز چو سرمستان

□

شکایت کردم از جور تو یاران را و گفتندم:

□

گر وقت کشت خوش بنشیند میان ده

□

کنون گر دهیدم به جان زینهار

□

چون دانه ببیند مرغ از دام شود غافل

□

گرایدونک خشنودی از رنج من

□

ذره تا ذره بود ذره بود

□

چون شود خورشید رویت آشکار

□

ندانم از من بیدل چه دید مردم چشم

□

در مسکنی که این دل مسکین کشیده دم

□

نرگس چون چشم داشت پست شد از بیم مرگ

□

نجوید جز از راستی درجهان

□

میست کاب حیاتست در سیاهی شب

□

چو ده ساله شد زان زمین کس نبود

□

گفت اگر جاروب و غربالم بدی

□

شاه که در دولتش هر طرفی شاهدی

□

بر افروزی روان حسن اگر عارض برافروزی

□

تا نجوشیم در نیاید عشق

□

منع را گر ناپدیدار آمدند

□

فرستاد کس قیصر نامدار

□

دل شوریده که گم کردن و دادم بر باد

□

نهان کرد گیسو به زیر زره

□

چون علی از غیبهای حق یکیست

□

چون کار نمی‌کند فغان بی تو

□

کام دل خواهی برو گردن بناکامی بنه

□

گر روز می‌کردم شبی با رویت اندر خلوتی

□

از قضا می‌رفت درویشی اسیر

□

که از بهر شاهی پدر را بکشت

□

خطا بود که نجوئی مراد خاطر ما

□

ز بس گنج و زیبایی و فرهی

□

نه خدایی می‌کنی نه بندگی

□

سرود و بانگ تو زان رو گشاد می‌آرد

□

به جور او چو بمیرم ز نو شوم زنده

□

به چند وجه بکردم نصیحت دل خویش

□

دوستی کز مرگ نقصان آورد

□

نترسد ز کردار چرخ بلند

□

دلم ز جعد تو سودائی و پریشانست

□

ز گرز تو خورشید گریان شود

□

چو اندر عالم جان اوفتادی

□

بگریخت دلم ز چشم تو زود

□

گر سایه بر سرم فکند زلف او دمی

□

تن به رخ تو زنده بود، از تو برید و مرده شد

□

چون بدو دادی تو هر دولت که هست

□

ز یزدان پذیرفتم این تخت نو

□

خاکبوس بساط فرمانت

□

دگر روز گرسیوز آمد پگاه

□

چندان که تو شرح عشق کردی

□

به یک خانه دو بیمارند و عاشق

□

در حلقه‌های زلفش جانهای ما اسیر

□

بنده فرمانند گرد بارگاهت خسروان

□

تا ما گل روی دوست دیدیم

□

نشسته بران تخت بی گفت وگوی

□

بگذر از خالش و گیسوی سیاهش بگذار

□

چو افراسیاب آن سخنها شنود

□

زانک هر مردی که نان ما شکست

□

از هر سویم همی فکن هر دم

□

تا چند ز دور چرخ نالم

□

تشنه‌ی لعل توام دیگر ازان می‌دهد

□

کودکش گفت ای امیر پر هنر

□

ز بهرام چوبین یکی نامه داشت

□

ببوی آنکه هم روزی برآید اختر بختم

□

از ایران برآرم یکی تیره خاک

□

در تعصب می‌زند جان تو جوش

□

در خم چوگانش یکی گوی شو

□

عاشق صادق کسی بود که نخواهد

□

ره نمایی هر زمان با کیش و قربانم بده

□

گر به صدر مملکت خواهی نشست

□

کجا خواندندیش یزدان سرای

□

نفس کافر کیش را گر بنده‌ی فرمان کنی

□

مگر شهر و دختر بماند بدوی

□

و آن دیده که خون جگر از درد بسی ریخت

□

ذره‌ای گر ز پرده در تابد

□

رفتم ار جان بدهم در طلبت عمر تو باد

□

محتسب گو: در پی رندان مرو

□

من چو ایشانم، ولی در راه دین

□

دگر گفت ما تخت نامی کنیم

□

غریبان را چرا باید که بینند

□

بدرید چنگ و دل شیر نر

□

چنان به ذات خود از هر دو کون مستغنی است

□

تا ز خوبی بتان خالی نگردد جان تو

□

در تاب می‌شد جان مه چون چهره می‌افروختی

□

خاک توام، ای پسر، آخر چراست؟

□

گفت باکی نیست، می‌خواهم پرید

□

بدو گفت رو پیش خسرو بگوی

□

یکشب بکنج کلبه‌ی احزان نکرده روز

□

گرفتند زان پس عمود گران

□

من نیابم در جهان بی‌آب سود

□

تو چه گنجی آخر ای جان که به کون در نگنجی

□

ضعف رها نمی‌کند ورنه ز آه صبحدم

□

هر چند بینی جوش من، فریاد نوشانوش من

□

جای باشد پیش جانان صد هزار

□

همی‌راند نستود دل پر ز درد

□

زان جفا جوی ستمکاره نداریم شکیب

□

خرد را و دین را رهی دیگرست

□

تا اگر روزی بر شاهم برند

□

ولیک مرکب تندست هان و هان زنهار

□

زرد شد خیری و مبد باد صبح و ویس گل

□

از خوی تو بس گل که به خونابه سرشتم

□

زار می‌گفتی که این داغم بس است

□

بدیدش یکی جای کرده بلند

□

باشد دعایش کار من سودای او بازار من

□

کس از نامداران ایران سپاه

□

آنک عالم داشت در زیر نگین

□

بتا ز زلف تو زان خیره گشت روی زمین

□

خواجو اگر عاشقی حاجت گفتار نیست

□

دوستی را که مه وصال به اندیشه‌ی تست

□

تا عالم مجاز نهادم به زیر پای

□

گر از دیر دیرینه آیی فرود

□

گر کشدت ای عبید سر بنه و دم مزن

□

کمند و پی رخش و رستم سوار

□

چون بشد ده روز، مرد سوخته

□

الدوله عیشیه و القهوه عرشیه

□

تا نگویند که چون سوسن ازو آزادم

□

خلق گویند که: با او سخن خویش بگوی

□

صد گوهر معنی ار توانی

□

چو بهرام روی شهنشاه دید

□

گر بار دگر سوی عراقت گذر افتد

□

ز هر جای روزی‌دهان را بخواند

□

تو بگو او را که عزم راه کن

□

زان چشمه‌ی حیات که در کوی دوست بود

□

ز خوابگاه عدم چون بحشر برخیزم

□

نرگس چشم و گل و رخسار و سرو قد او

□

همان به است که پنهان بماند آب حیات

□

چواین راست گردد بهنگام تو

□

یک زمان با من بدرویشی بساز

□

همان نیز کامد نیابد رها

□

این زمن بستان و با من بیع کن

□

در خرابات مردان جام جانست گردان

□

چون به ارزم یافتم من این متاع

□

ای که منکر میشوی سوز دل ریش مرا

□

دوستی و دشمنی ما را ببین

□

ور ای دون که پیروزگر باشد اوی

□

احمد حنبل چنین گفتی که من

□

و دیگر فرنگیس را خواستی

□

چون بسی شد نالهای زار او

□

چون به شمار کس نیم، سر به هوا برآورم

□

پیش از آن کز حقه برگیرند سر

□

همیشه حاجت ابرو چو سر در گوش او دارد

□

گفت آخر صورت موشت چراست

□

نیاطوس را داد لشکر همه

□

در جهان او را طلب کاران بسیست

□

بفرمود تا رفت پیشش هجیر

□

بنوشت به خون دل جوابی

□

گرد کفش خاک پای مصطفی را سرمه ساز

□

بسیار ز من دردسر و رنج کشیدند

□

جان فدا کردم و گفتی که: نه اندر خور ماست

□

هر کسی گفتند در روی زمین

□

همه جنگ و پرخاش بدکام اوی

□

ز بس که جست بصر چون هلال روی تو را

□

که رستم به مصر و به بربر چه کرد

□

شاه می‌شد، در قفاش آن سگ دوان

□

از فقر رو کردم سیه عطار را کردم تبه

□

نیاید خسته‌ای کو منکرت شد

□

هر که او گفت: دل به خوبان ده

□

من همی ننهادمی بی او به هم

□

جهان آفرین برتن کیقباد

□

چون به شهر خود درآمد شهریار

□

به بر در گرفتش بپرسید زوی

□

وز حجره‌ی تنگ آفرینش

□

جامه خران دیگرند جامه دران دیگرند

□

یا مرا در خانه‌ی من ده قرار

□

دل خواستی تو از من، تشریف ده زمانی

□

به خاصیت تو دری عالم افروز

□

زمین سر به سر گفتی ازجوشنست

□

خواست تا تیغی زند بر وی نهان

□

نرفتم به گفتار تو هوشمند

□

دل چون بشنید نام می را

□

فلک طشت است و اختر خایه در طشت

□

هرکه را در آشیان سی دانه نیست

□

بر عارضت نشان عرق در بهار گویی

□

چون بدل کردند خلوت جای من

□

بخواهر چنین گفت بهرام گرد

□

چوبرزد سرازتیره کوه آفتاب

□

سر و گوش بگرفت و یالش دلیر

□

بانگ می‌زد کای مبشر باش شاد

□

قراضه دو که دادی برای حق بنگر

□

در خوردنت چیره کن برنهاد

□

کدام خواب گرانت ربوده بود؟ نگارا

□

روی سوی عشق تو آورده‌ایم

□

شمارا زما هیچ نیکی نبود

□

چنین شهریاری و بخشنده‌یی

□

شه بربرستان بیاراست جنگ

□

بهر خود یک طاس را پر آب کن

□

آتش عشقت درآمد گرد دل

□

چو شیروی را شهریاری دهد

□

بدین حسن ار شبی تنها به دست زاهدی افتی

□

چون سنایی همیشه در بد و نیک

□

همانا که گل را بها خواستی

□

بفرمود تا گاو دم بر درش

□

برفتن مگر بهتر آیدش جای

□

که صفر بگذشت و شد ماه ربیع

□

که عشق باغ و تماشاست اگر ملول شوید

□

بدو گفت بشتاب و برکش سپاه

□

ترکانه کین اندوخته: ما را بیرغو سوخته

□

در صلح چگونه‌ای که باری

□

تو را تا نسازم سلیح و سپاه

□

که شاهی دگر برنشیند به تخت

□

همی گفت زار ای نبرده جوان

□

مشرق این باد فکرت دیگرست

□

وز تو کس را دمی درین وادی

□

شد ازتشنگی دست گردان ز کار

□

به لطفم پرسشی میکن، که از جور تو دارم من

□

یاد کن آن مرد را کو پای در دریا نهاد

□

بنه برنهاد وسپه برنشست

□

که یک بار گفتیم و این دیگرست

□

روانش خرد بود تن جان پاک

□

هین غنیمت دار در بازست زود

□

نشین به کشتی روح و بگیر دامن نوح

□

نیاطوس را داد چندان گهر

□

پهلو تهی مکن چو میان از کنار ما

□

گر دولت یاری کند و بخت مساعد

□

نگر تا چه فرمایی اکنون مرا

□

چنین گفت با باغبان شهریار

□

تهمتن یکی جامه‌ی ترکوار

□

بس بکوشی و بخر از کلال

□

در ره گذرت جانا با خاک شدم یکسان

□

بگوش اندرون خواند خسرو قباد

□

ما را سپر کردن چه سود؟ اینجا، که دست عشق او

□

یک دم و یک رنگ باش چون گهر آفتاب

□

فرستاد روز چهارم کسی

□

زمانه زمانیست چون بنگری

□

خم آورد پشت دلیر جوان

□

چیست برهان بر حدوث این بگو

□

باز شد خنده خانه این جا

□

به قیصر یکی نامه بنوشت شاه

□

گر چه عیدیست مرگ ما بر تو

□

اینست رضای او که اکنون

□

پی دشمن از بوم برداشتی

□

کجا جهن بر زین بدی نام اوی

□

یکی جز به نیکی جهان نسپرد

□

پادشاهان لب همی مالند شاد

□

دانم که بدت افتد زیرا که دلم بردی

□

ازین پس کنون تا چه فرمان دهی

□

ز راه دور دویدم برت، ستیزه رها کن

□

بر سر کوی عاشقی صبرست

□

جهاندار بگرفت و از نهان

□

تو را و مرا مزد بسیار باد

□

وزان روی سهراب با انجمن

□

از بلیس او پیرتر خود کی بود

□

دید قبا رفته خمارش نماند

□

ز شاه جهان یزدگرد بزرگ

□

رخم گل بود و بالا تیر و کردند

□

این جهان روشن اندر هجر آن زیبا پسر

□

می‌کند، به صد شکنجه، جانی

□

ز کشور کنم دور بدخواه را

□

به بالا ز سرو سهی برترست

□

تا بماند آن معانی در جهان

□

در زمان زنار بستم بر میان

□

مساایچ با آز و با کینه دست

□

عجب! ار نه قامت تست قیامت زمانه

□

کرده از شکل عزب خانه‌ی زنبور از غم

□

دانست مسافر خردمند

□

گرانمایه پیروزنامه به داد

□

عهد بستیم و نیستی راضی

□

گفت ای موسی کدامست آن چهار

□

بگفت چیست شکایت هزار بار گشادم

□

به نفرین شد آن آفرینهای پیش

□

درد خود را به طبیبان بنمودم، همه گفتند:

□

ور سنایی هنوز خواهد خفت

□

همه ساله زین روز ترسیدمی

□

همه چین برو زار و گریان شدند

□

گر ترا دست به جور همه عالم برسد

□

تا بنشکافی به نشتر ریش چغز

□

وز هرچه یافت جوهر انسان ز شوق و ذوق

□

پرستنده‌یی را بفرمود شاه

□

فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟

□

تا تولا کرده‌ایم از عاشقی در دوستیت

□

عمر سرمایه‌ایست نامعلوم

□

به گفتار بی‌بر چو نیرو کنی

□

کوچ ایشان رحلت صیف و شتا

□

تا نبیند خصم را پهلوی خویش

□

ماندست چشم نرگس حیران به گرد باغ

□

همی پهلوانی برو مویه کرد

□

بر تن چون گل همی پوشیده مشکین زلف، یعنی

□

تا اگر باری نباشم بر بساط دوستان

□

به کرم رخت خواجگیم بسوز

□

چو سازدندگان شمع ومی‌خواستند

□

بر سر کوی سبکباران عشق

□

یا کلام بنده‌ای کان جزو اوست

□

خالص برای لله ازین ژنده جامگان

□

بدانستم و شاد گشتم بدان

□

فگنده‌ام دل خود را چو خاک بر سر راهت

□

عشاق چو روی تو ببینند

□

به بازاری که جان را نرخ خاکست

□

پس اندر بدی پانصد بازدار

□

اوحدی، گر عشق می‌ورزی ز سور دل منال

□

از کسی یاری نخواهد غیر او

□

نور از درون هیزم بیرون کشید آتش

□

به خاقان چینی یکی نامه کرد

□

نزد من آبیست، گفتی: خون مجروحان عشق

□

هر روز همی شود به نوعی

□

هرگز دل من مباد بی‌غم

□

ز پیوند وز بند آن روزگار

□

جز به دعا نمیرسد دست من از غمت، ولی

□

خوی بد در ذات تو اصلی نبود

□

از ازل تا ابد ز مستی عشق

□

ز کشور بشد تا به درگاه شاه

□

زین سر تو بساز چاره‌ی خویش

□

زهد و گنه و کفر و هدی را همه در هم

□

گویند که تا کی از در و بام

□

چنین داد پاسخ بدیشان قباد

□

مگر تو چاره‌ی کارم کنی و زخم که دارم

□

تو بخشم شه زنی آن تیغ را

□

کی گردد سیر ماهی از آب

□

همی سنگ را درکشیدی به دم

□

هجر تو پیر کرد مرا وین طریق تست

□

کی زشت شود روی نکو ار بنشویند

□

ازیشان چو بشنید اسفندیار

□

کند چون بخواهد ز ناچیز چیز

□

به گوشت همی رسد که: من می‌کنم زیان

□

مرده گردم خویش بسپارم به آب

□

چون برابر کردم اشک خود به دریا در شمار

□

برفت و گرانمایگان راببرد

□

ترا، ای زاهد، ار حالیست میترسی و لیکن ما

□

ور همی دعوی کنی گویی که «لی صبر جمیل»

□

چو بستور فرخنده و پاک تن

□

چوآمد به نزدیک آن برزکوه

□

اکنون سپر چه سود؟ که بر دل گذار کرد

□

چنگ در صلب و رحمها در زدی

□

نگذاشت شیر بیشه‌ای از هست ما یک ریشه‌ای

□

ازان پس نمیرم که من زنده‌ام

□

گفتم که: هیچ گوش نکردی به قول من

□

ندیدی دین کفرآمیز بنگر

□

تیمار دلش، به جان نگنجید

□

بدیشان چنین گفت کامشب خروش

□

گر بمیرم من و آیی به نمازم بیرون

□

بر مثال سنگ و آهن این تنه

□

ز روی خویشتن بت بر زمین زن

□

ز یزدان نیکی دهش یاد باد

□

با دگران مر ترا هر چه میسر نشد

□

جان و دل را همی نهیب رسد

□

چون مادر من، کجایی آخر؟

□

بترس ای گنهکار و نزد من آی

□

به جور حاسدان نتوان حذر کردن ز عشق او

□

گفت با اینها ندارم مشورت

□

پیش آ بهار خوبی تو اصل فصل‌هایی

□

ز بدها تو بودی مرا دستگیر

□

جگر من مسلمان بخوری بدان توقع

□

همیشه تا بوم در خمر و در قمر

□

به شهر این مثل شهره‌ی عالمست

□

فرستاد تا هر که آن دخمه کرد

□

هر چه باشد، ز دل و دانش و دین، گر خواهد

□

جز تو پیش کی بر آرد بنده دست

□

گرچه جفای او بسی برد فرید بعد ازین

□

بنام تو بر پاسبانان به شب

□

چو خوبان پرده برگیرند، جان خود فداکرده

□

چشم بیمار تو ما را ببرید

□

به ایران زمین باز بردندشان

□

از آن نامدران ده و دو هزار

□

بر شده بالا و سوارش بلند

□

وآن خری کز عقل جوسنگی نداشت

□

دمی می‌خور دمی می‌گو به نوبت

□

چو گستهم بشنید لشکر براند

□

آب فراخی همه ره تا به گنگ

□

مرغزار وصال یافته‌ایم

□

دید از نظر جمالش

□

بدیشان چنین گفت کاین روز چند

□

چه سود ملک سلیمانت خسروا به سخن

□

این حدث بر روی زشتت می‌کنی

□

بالغ راه کی شوی چون ندهی به دوست جان

□

نهادند خوان و می چند خورد

□

خورد خسرو نیست جز غم چاره چیست

□

بگذشت آن زمانه که بودم سزای تو

□

چون از طرفی نیافت یاری

□

سواران فرستاد ماهوی زود

□

گفتم که غمت آخر تا چند خورد خسرو

□

گوش گوید من به صورت نگروم

□

صد هزاران مرغ دل پرکنده بین

□

چو سالی برآمد که مریم بمرد

□

عود به خروار قرنفل به من

□

یقین دان که تو او نباشی ولیکن

□

لیک، آن کاندرین خزاین پر

□

نشستند بر سبزه می خواستند

□

خون دل گر چه که بسیار برفت اندک ماند

□

که چنین تتماج پختم بهر تو

□

صورت آن آینه چون جسم بود

□

مباش ایمن و گنج را چاره کن

□

سر گم شده بجوید مگر از در تو خسرو

□

نیست منزل صبر را یک لحظه پیش من چنانک

□

از امروز تا سال هشتاد و پنج

□

کزویست بر پای گردان سپهر

□

مخسب امشب که ازبی‌خوابی خویش

□

حبه‌ای آن گر بیابد سر نهد

□

دو هزار دفتر چو به درس گویم

□

یکی راز گفت آن زن پارسا

□

آنچه بد از مصلحت ملک راز

□

هر چند که زهر عشق می نوشد

□

زو هیچ شمار برنگیرم

□

فرود آمد از باره بردش نماز

□

اندرا و میان جان بنشین

□

چون نکرد آن کار مزدش هست لا

□

صد درت گر گشاد پنداری است

□

چو خاقان ورا دید برپای جست

□

خرچ رهم زان کف دریا اثر

□

عشق او در قلب ما چون هست سلطانی بزرگ

□

بپوشید جامه‌ی پرستش پلاس

□

در گنج بگشاد و چندان گهر

□

مپسند که در پیش لبت مرده بمانم

□

هم‌چو میل مفرط هر نو مرید

□

هر شرابی که دوست ساقی نیست

□

بدارمش چون جان پاک ارجمند

□

به یک آمدن ببردی دل و جان صد چو خسرو

□

کز رفق سنایی اندرین حالت

□

عمری به بهانه‌ی وداع او را

□

گرآیی سر و تاج و گاهش تو راست

□

گاهگاهی خرامشی نکنی

□

هم در آن مجلس که بشنیدی تو این

□

رخش فلکی به زین درآرم

□

چنین گفت که اکنون بر بوم ری

□

بشکست می لعلت چون توبه‌ی خسرو را

□

ز جعدت کمندی و شهری پیاده

□

تو خود دانی که از تو بوالعجب‌تر

□

همی‌بود خراد برزین سه ماه

□

کرشمه داد چشم نیکوان را

□

گفت شاهش کین پسر از دست رفت

□

ز منقارش فلک سوراخ سوراخ

□

کس کو ز پیمان من بگذرد

□

چرا خسرو نیندیشی تو امروز

□

خوب نبود بر چو من بیچاره‌ای

□

خورشید چنانچ تیزی اوست

□

بیاوردم از مرو چندان بنه

□

مرنج از بهر جان خسرو اگر چه می‌کشد یارت

□

چونک پرش سوخت توبه می‌کند

□

دل در ره نفس باختی پاک

□

بکی موبدی بود را دوی نام

□

خال تو برلعل لب دست یافت

□

ولیکن چون سحرگاهان بنالد

□

همی کشت ازیشان و سر می‌برید

□

به تیزی ازو چشم خود برمدار

□

چه کند دل که جفای تو تحمل نکند

□

در الهی‌نامه بس اندرز کرد

□

هر که تو را کرد خوار رو به خدایش سپار

□

همی‌رفت نرم از بر خاک گرم

□

چه داند باز چون بندند پایش

□

بر ما غم تو چو آسیا گشت

□

چه گویید گفتا که آزاده‌اید

□

بدان کارتازین دو شیردمان

□

کسی که مسکن اصلیش عالم علوی است

□

گفت شوهر نه سرت گویی بگشت

□

چه عجب بود ز عطار اگر آیدش تفاخر

□

نخوردم غم خرد فرزند اوی

□

خسروا دیده نگهدار ز دیدار رقیب

□

گر ز مرد گرد بیجاده‌ش پدید آمد چه شد

□

با توکله بنهم و سر بر سری

□

چو سرو سهی گوژ گردد بباغ

□

کرد گز رسوئی حریفان نخست

□

قوم گفتندش که ما هم زان قضا

□

هزار دود مرکب که چیست این فلکست

□

بهار دیده‌ی من نیست جز که عکس رخش

□

نکته‌ی من گوهر کان من ست

□

هر که معشوقه‌ای چنین طلبد

□

هم یاد کنند گه گه آخر

□

نماز مست شریعت روا نمی‌دارد

□

خسرو ز بتان کرشمه بد نیست

□

هر دل ار سامع بدی وحی نهان

□

چند غم جهان خوری، چیست جهان، خرابه‌ای

□

برشکست از من و از رنج دلم باک نداشت

□

ترا به از عمل خیر نیست فرزندی

□

گر توانی کرد با ما زندگی زینسان درآی

□

ما را دل پر غمست و گو باش

□

همه بر من چه زنی زخم فراق ای مه خوبان

□

گیه چو می‌گوید که بنوازم ترا

□

مرگ‌جو باشی ولی نه از عجز رنج

□

ما را که پیدا کرده‌ای نی از عدم آورده‌ای

□

کبک این چنین نرود سرو این چنین نچمد

□

کارت چنین که پرده‌ی دلها دریدن است

□

گویی که طلبکار دگر یاری رو رو

□

راه تسلیم رو که عالم حکم

□

چنانت دوست می‌دارم که وصلم دل نمی‌خواهد

□

گشتم در آب دیده چنان غرق کاین زمان

□

پس فرو پوشان لحاف نعمتی

□

نه لاف پاک‌بازی و مردمی همی زنیم

□

آن‌ها که خوانده‌ام همه از یاد من برفت

□

برشکر خوانند افسون بهر دلجویی ولیک

□

در عشق نیست زحمت تمییز بهر آنک

□

پس از چندی صبوری داد باشد

□

غنیمت دان اگر روزی به شادی دررسی ای دل

□

چنین دانم که آن گوینده‌ی چست

□

جامه‌ی خفته خورد از جوی آب

□

لقای تو چو نباشد بقای عمر چه سود

□

انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش

□

مدحت شاه که نامش به فلک رفته چنانک

□

خوش بدست امروز و دی با آن نگارین عیش ما

□

در باغ زمانه هیچ گل نیست

□

در کان نبود چون تن زیبای تو سیمی

□

زمانه تا بود ، دوران او باد

□

وآن سوم پند دهم من بر درخت

□

کی بود آخر که بادی در رسد

□

حلقه‌ای گرد خویشتن بکشم

□

عشق بازی با خیال یار هم شبها خوشست

□

بر امید روی چون گلبرگ تو

□

ای راحت جان من فرج ده

□

لهجه شیرین من پیش دهان تو چیست

□

عالم همه یغمای تو خلقی همه شیدای تو

□

از برای حق شمایید ای مهان

□

ما دماغ از بوی شمس الدین معطر کرده‌ایم

□

پرده چه باشد میان عاشق و معشوق

□

بنده خسرو به دعای تو که آن حبل متین

□

ناز و مستی دلبران بر عاشقان زیبا بود

□

این همه هست کاشکی باری

□

چنان موافق طبع منی و در دل من

□

دشنام از زبان توام می‌کند هوس

□

از سخن‌گویی مجویید ارتفاع

□

همچون مگس به ریزه‌ی کس ننگریستم

□

چنان به یاد تو شادم که فرق می‌نکنم

□

گفت خسرو نگیردت ما ناک

□

گوید امروز بر من از سر زهد

□

چو شاه جهان روی او را بدید

□

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان

□

عفو کن آن را که رضای تو نیست

□

شادیی آمد ز بیداریش پیش

□

عشق تو کان دولت ابدست

□

طوطیان دیدم و خوشتر ز حدیثت نشنیدم

□

طرفه نباتی مکه چو شد در دهن

□

از خویشتن آزاد زی از هر ملالی شاد زی

□

از تحیر هر زمانی در رهت

□

بیا به صلح من امروز در کنار من امشب

□

کجا روم که ز کوی تو هر کجا که روم

□

نه شود زور جوانی از تو کم

□

ز بس که بوی گل عارضش عرق گیرد

□

مر خداوند عقل و دانش را

□

از آن خویش مدان خسروا که عاریت است

□

بنده مشو ز بهر فزونی را

□

ور سایه‌ی تو بر آفتاب افتد

□

گر به شمشیر احبا تن ما پاره کنند

□

سربدره‌های کهن بسته شد

□

از تو عالم روح زاری می‌شود

□

خرمش کن به یک شکرخنده

□

وه وه که بزرگوار حوریست

□

روزها شد که دلم رفت و دران زلف بماند

□

گفتم ای مست جمال آن وعده‌ی وصل تو کو

□

برد از خدمت سلطانم از آن می‌ترسم

□

مقدور من سریست که در پایت افکنم

□

چنان نه یاد خود اندر ضمیرم

□

مشرق و مغرب که نبود بر قرار

□

برهمی جوید دلم ناکشته تخم

□

هر که به شب شمع وار در نظر شاهدیست

□

جانی که از فراق رها کردخانه را

□

بوسه‌ای را زان لب چون لعل نوشینت به جان

□

در راه تو انوری تو خود دانی

□

ز غرقاب این غم، رهایی نیابم

□

خسروا پهلوی‌من شین ساعتی دل ده مرا

□

ای ز تو کس گشته جان ناکسان

□

چون محو کند راهم نی جویم و نی خواهم

□

به جان دوست که چون دوست در برم باشد

□

بار ها کرده بدم توبه ز می باز مرا

□

ای سنایی بهر خاک کوی تو

□

شیوه‌ی عهدش دگر با انوری بخرند باز

□

این چشم و دهان و گردن و گوش

□

راند زلکهنوتی و دریای هند

□

حق چو خواهد زلزله‌ی شهری مرا

□

نتوان گفت که هندوی بصر

□

قم املا و اسقنی کأسا و دع ما فیه مسموما

□

اگر چشمش به کشتن کرد تقصیر

□

ای رفته ز نزدیک سنایی خبرت هست

□

زان می‌ترسم که هر متاعی را

□

مرا گناه خودست ار ملامت تو برم

□

شه آمد باز از آنجا با دل تنگ

□

گفت اگر دیوست من بخشیدمش

□

چون غیورست آن نبات حیات

□

از تو روحانیترم در پیش دل

□

شده چون پر زاغ این نیلگون باغ

□

چون وصیت کنم به عشق ترا

□

آن کیست که او را چو کف پای تو روییست

□

گنجشک بین که صحبت شاهینش آرزوست

□

برسی ای سوار و بنواز به لطیف خاکی را

□

کژ شود پالان و رختم بر سرم

□

گفته بودی کز توام بگرفت دل

□

ای ساقی از آن پیش که مستم کنی از می

□

منعمان گر چه برانند گدا را از در

□

دلیل صدق او دایم سنایی را بهارستی

□

آری این جور و ظلم با که کند

□

آنان که شمردند مرا عاقل و هشیار

□

تمام ار باز رانم شرح این حال

□

بر مسلمانان نمی‌آری تو رحم

□

گوید بلبل که گل آن شیوه‌ها

□

ای که صبر از من طمع داری و هوش

□

که از غزنه چو بیرون کرد صمصام

□

مرا گفتی تویی عاشق بدین ره جان و دل در باز

□

انوری تا کی از این کافربچه

□

کس از کناری در روی تو نگه نکند

□

جهان از قبه‌های کارداران

□

تا درو اشکال غیبی رو دهد

□

تا دردی درد بی‌دلان خورد

□

یاران صبوحیم کجایند

□

ای گل چه زنی خنده ز نالیدن خسرو

□

ای بسا در حقه‌ی جان غیورانت که هست

□

هیچ روزی مرا به سر نامد

□

همی‌گویم بگریم در غمت زار

□

تو و زهد خرقه پوشان من و دیر درد نوشان

□

هیچ خطاطی نویسد خط به فن

□

زان عشق همچو افیون لیلی کنی و مجنون

□

هر چه کنی تو برحقی حاکم و دست مطلقی

□

دگر شه معز جهان کیقبادی

□

بادی داریم در سر ایراک

□

با عشق درآمدم به دلتنگی

□

عجب در آن نه که آفاق در تو حیرانند

□

چو منت هزار عاشق بودای صنم ولیکن

□

نیل را بر قبطیان حق خون کند

□

پرده بردار و بیش ازین آخر

□

بتا تو روی ز من برمتاب ودستم گیر

□

ز خسرو رخ مپیچ ار گشت ناچیز

□

خود را به دو باده وارهانیم

□

وز نکورویی چو شعر انوری

□

از آب و گل چنین صورت که دیدست

□

ز ابروی خم پشت کمان ساخته

□

تا از آن واقف کنی مر عام را

□

ما لولی و شنگولی بی‌مکسب و مشغولی

□

بدین دو دیده که امشب تو را همی‌بینم

□

بده ساقی که من مست و خرانم

□

گه ز رخسار بتان بر لاله و گل می‌خوریم

□

مرا افتاد با بالای او کار

□

مرغ دل صاحب نظران صید نکردی

□

از دست غم ت در زمانه

□

هیکلش از یاد رفت و شد پدید

□

ترک فلک که هست او در هندوی تو دایم

□

ز اول هستی آوردم قفای نیستی خوردم

□

مثنوی او راست ثنائی بگو

□

زان گهر یافته‌ای ای گهر تیره،

□

وانجا که کناری اندر افزایی

□

آخر قصد من تویی غایت جهد و آرزو

□

چو دیدی که هستی بقایی ندارد

□

مدح تو حیفست با زندانیان

□

دشمن ما در هنر شد به مثل دنب خر

□

هرگز فرامشت نشود دفتر خلاف

□

پیر ار از نامردای رگ چو پیدا شد ز پوست

□

خود یاد ندارد کس از زلف تو و چشمت

□

مردبینی که روز وصل چو شمع

□

بر سر کوی عشق بازاریست

□

زاهدان تسبیح می‌خوانند و خسرو نام دوست

□

گشت حاکم بر سر فرعونیان

□

نظری کن که چون بمردم من

□

لایق بندگی نیم بی هنری و قیمتی

□

لیک بشرطی که درین رای من

□

صحبت دیدار تو جستم همی

□

گرچه در پیمان تست این دم چنان غافل مباش

□

حدیث عقل در ایام پادشاهی عشق

□

دعا زین به نمیدانم به جایت

□

عقل را گر اره‌ای سازد دو نیم

□

به آفتاب جلالت که ذره ذره عشق

□

جهان روشن به ماه و آفتابست

□

گویی بر آمد گاه خواب اندر دل شب آفتاب

□

چند بر طاعات ما راحت کنی

□

تا چند که پوستین به گازر ده

□

اگر فرهاد را حاصل نشد پیوند با شیرین

□

روز قیامت که خلق روی به هر سو کنند

□

هین فسون گرم دارد گنده پیر

□

در واقعه‌ی عشق رخت از همه نوعی

□

حیث لا تخلف منظور حبیبی ارنی

□

ابر صد بار آبروی خویش را بر خاک ریخت

□

امشب ای دلبر به دام آویختی

□

از کار جهان کرانه‌ای دل

□

دایما عادت من گوشه نشستن بودی

□

مراد خسرو بی‌دل برآور یک زمان بنشین

□

تا گواهی بدهم و بیرون شوم

□

این ملولی می‌کشد جان را که چیزی تو بگو

□

همه دیده‌ها به سویت نگران حسن رویت

□

بپوش از شمع حال سوز خسرو

□

زر ندارم با تو کارم زان قبل ناساخته‌ست

□

با همه دل بگفته‌ام که مرا

□

چاره صبرست و احتمال فراق

□

نهانی وعده محکم گشت خان را

□

گوهری دارم ز تقوی یا سخا

□

در گلخن تیره سر فرو برده

□

این همه دلبندی و خوبی تو را

□

در آن مبین تو که شور است آب دیده عاشق

□

لولاک لما کنت امینی به حیاتی

□

درد از چاکرت دریغ مدار

□

دل من نه مرد آنست که با غمش برآید

□

دل که به گل ماند نیامد برون

□

گفت کز صورت مبینید این هنر

□

اما چو قلب و نیکو ماننده‌اند با هم

□

نرخ گل و گلشکر شکسته

□

نام نماند ازدل و جان و هنوز

□

تا دیده‌ی ما جز به تو آرام نگیرد

□

از شیوه‌ی خود رمیده گشتم

□

خان الزمان عهدی حتی بقیت وحدی

□

جور کردی ، به آه رخصت ده

□

آن تکبر بر خسان خوبست و چست

□

ملک کسری در سر زلف تو دید

□

با دوست کنج فقر بهشتست و بوستان

□

در غمش خسرو چو چشم خون فشان

□

گه ساقی باش و گه حریفی کن

□

گویی آخر این همه بیگانه‌اند

□

ضرورتست که عهد وفا به سر برمت

□

گفتم : تویی اندر تنم ما هست جان روشنم

□

هر زمان نو صورتی و نو جمال

□

سبو به دست دویدم به جویبار معانی

□

تو را که زلف و بناگوش و خد و قد اینست

□

بناله آن نوای باربد برمی‌کشد خسرو

□

در مسلمانی مگر از کافری باز آمدی

□

با چنین تمکین نباشد کار خرد

□

آن گوی معنبرست در جیب

□

به فرخ روزی اندر خلوت قصر

□

آنکه برو گفته‌ای سرود و غزل

□

گفتی مرا چو جویی در جان خویش یابی

□

می‌خواستمت پیشکشی لایق خدمت

□

هستی ما نزد خرد اندکی ست

□

چرا باشی چو غمناکی مدار از مفلسی باکی

□

بودیم به هم درشده با قامت موزون

□

گفتم اگر لبت گزم می‌خورم و شکر مزم

□

گر تو درین فن کنی اندیشه چست

□

مادری هرگز من چون تو ندیده‌ستم

□

قیصر روم عشق غالب باد

□

چه جرم رفت که با ما سخن نمی‌گویی

□

چو بشنید آن خبر جان عزیزش

□

عاجزم با چشم رنگ آمیز او

□

آنکه می‌گوید که از زلفت به تنگ

□

بدنت در میان پیرهنت

□

چون خاک گشتم در رهت چون ایستادی نیستت

□

در چاه گه و شه چگونه باشد؟

□

تن پلید است بخواهم انداخت

□

به عشقت زار و حیرانم ز مدهوشی پریشانم

□

تافته از گرمی خود آفتاب

□

پیوسته در آن بود سنایی

□

چه کنم عسکری که نی‌شکرش

□

صوفی چگونه گردد گرد شراب صافی

□

ضمیرش محرم دیرینه‌ی عشق

□

در این بند و زندان به کار و به دانش

□

روان خفته اگر داندی که در خوابست

□

با فروغ آفتاب حسن او

□

من خسروا و شیرین بنگر که چه شکلست این

□

ساقیا زنجیر مشکین را ز مه بردار زود

□

این همه هست خود ولیکن اینک

□

همه جان خواهد از عشاق مشتاق

□

جانا چودل خسته به سودای تو دارم

□

ای بخرد، با جهان مکن ستد و داد

□

دیده روی خویشتن در آینه

□

اکنون که تو روی باز کردی

□

داد نویدش که از ین قعر چاه

□

به برده شاد مباش وز مانده طیره مشو

□

چشمش کدام زاویه غارت نمی‌کند

□

گر بنده خود خوانی افتیم به سلطانی

□

بشر دری دریای وجودش

□

بتگر بتی تراشد و او را همی پرستد

□

هل تا کشد تو را نه که آب حیات اوست

□

دفتری در تو وضع می‌کردم

□

گرد سرش کرد موذن چو گشت

□

اندوه به گرد ما نگردد

□

دامن من گر به دست عشق نگاریست

□

نشنیده‌ای که فرهاد چگونه سنگ سفتی

□

گرم چنان شد که چو آواز داد

□

جرم گردون تیره و روشن درو آیات صبح

□

پنهان ز رقیب غمزه دوشم

□

پری روی از نظر غایب نگردد

□

صبر همی خاست نمی آمدش

□

نام رندی بر تن خود کن درست

□

ناخوانده رسیدن این چه رازست

□

گر سر ما خواهی اینک جان و سر

□

ز هجران سخت خسرو وه که در عشق

□

زیرا که بر پلاس نه خوب آید

□

تیغ تا او بیش زد سر بیش شد

□

مرا به منظر خوبان اگر نباشد میل

□

چون به گنه معترف آید کسی

□

چو صیاد خرد لعل تو باشد

□

چو در پیش لبت از بیم چشمت

□

چه طاعت کرده‌ام گویی که این پاداش می‌یابم

□

چون به توکل شدم اندیشه سنج

□

بر مرکب زمانه نشسته‌ستی

□

چو عالم ذره‌ای است اینجا ز عالم چند باشی تو

□

دیده به روی هر کسی برنکنم ز مهر تو

□

به رعنایی منه بر خاکیان پای

□

آن لب و دندان و آن شیرین زبان

□

می‌گشت به گرد و کوه و صحرا

□

یا رب آن آب حیاتست بدان شیرینی

□

نویدش داد کای سلطان عشاق

□

جوانی چون نشیبت بود ازان تازان همی رفتی

□

ز آن شرابی که بوی جوشش او

□

از همه کس رمیده‌ام با تو درآرمیده‌ام

□

گر خیال قامتت اندر شر و شور اوفتد

□

بر انتظار میان دو حال ماندستم

□

زلف را گو یاری چشمت مکن

□

خیز و غنیمت شمار، جنبش باد ربیع

□

عشق بت و بیم جان این نقد به کف تا کی

□

بر نه به خرت بار که وقت آمده است

□

قفس بشکن کزین دام گلوگیر

□

سحر سخنم در همه آفاق ببردند

□

خرد مخوانم که ز دور ز من

□

بر خاک نهم به پیش آن روی

□

زانکه تا دست سیاهش برنهند

□

چشمم بدوخت از همه عالم به اتفاق

□

ماه رسن بسته چو دلو استوار

□

نیک نگه کن که در حصار جوانیت

□

برادرا تو کجا خفته‌ای نمی‌دانی

□

تا تو برگشتی نیامد هیچ خلق اندر نظر

□

یک حلقه به گوش خسرو انداز

□

یوسف عصر ار نه‌ای پس چون که اندر عشق تو

□

کدام است گفت از شما شیر دل

□

تدبیر نیست جز سپر انداختن که خصم

□

در «اوده» برد ، ز لطفی چنان

□

تا نخوانیش او به صد لابه همی خواند تو را

□

تا نگردی هندوی زلفش به جان

□

چون دل ببردی دین مبر هوش از من مسکین مبر

□

تا جان بود از مهر رخش بر نکنم دل

□

تا زمانی ما برون از خاک آدم دم زنیم

□

یعنی ز من ستم رسیده

□

به رنگ و بوی بهار ای فقیر قانع باش

□

حوض نه گویم که حبابی ز نور

□

من خویش را ازین سه گوا دارم

□

هر کی باشد عاشق آن آفتاب از جان و دل

□

کسی که قیمت ایام وصل نشناسد

□

نغمه‌ی مطرب زگلوگاه ساز

□

بنگه هادوریان را ماند این دل کز طمع

□

آنجا که مراد تو به جان کرد اشارت

□

گویند رفیقانم در عشق چه سر داری

□

گوش گران و همه ناموس جوی

□

ننگ داری زانکه همچون جاهلان نوک قلم

□

صبح از شرم سر به جیب کشد

□

گر به مسجد روم ابروی تو محراب منست

□

دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد

□

روی تا داریم به کویش در بهشتم در بهشت

□

در تماشاگاه زلفش از پی ترتیب حسن

□

ای رفیقان سفر دست بدارید از ما

□

چو ملک سند هو کوهستان و دریا

□

آفتاب از اوج زی دریا شتافت

□

بنگر که چه خون دل گرفتست

□

هر که با دوستی سری دارد

□

دردا که دل ز خسرو بیچاره می‌رود

□

کنون از باده پیمودن نخواهم یک دم آسودن

□

مه چون سگ پاسبانت ار خواهی

□

هر که این روی ببیند بدهد پشت گریز

□

یک جو از ین فن چو به دامن نهم

□

گر نبرده است تو را دیو فریبنده ز راه

□

با خوندان و راندنم چه کار است

□

چند خواهی روی پنهان داشتن

□

زلف کج طبع تو هندوی بلا انگیز است

□

از زلف تابدار نشان گمان مجوی

□

در خاک می‌نجویم جور زمانه را

□

گر به جان ناز کنی گر نکنم در رویت

□

بپوشید رستم سلیح نبرد

□

طرفه سواری است گل فروخته هموار

□

گرفتم دامنت از من کشیدی

□

مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی

□

چون رهیدی و خدایت راه داد

□

در حجره‌ی چشم آمد خورشید خیالش

□

هیچ امسال دیده‌ای هرگز

□

ز دست دیده ودل هیچ کس پریش نگشت

□

پر از پور سامست روشن دلم

□

تو را نزدیک و آسان است پیدا این جهان، پورا

□

زلف در پای چرا می‌فکند زانکه کمند

□

جهانی عشقبازانند در عهد سر زلفت

□

همچو نوری تافته بر حایطی

□

نیست در چنبر نه چرخ یکی پروین بیش

□

جانا از این حدیث ترا خود فراغتیست

□

سپر از تیغ تو در روی کشیدن نهیست

□

بر زال رفتند با سوگ و درد

□

گر بر سر برآوری ز گریبان دین حق

□

سر به سر راضی نه‌ای که سر بری از تیغ حق

□

نم چشم آبروی من ببرد از بس که می‌گریم

□

مریما بنگر که نقش مشکلم

□

بامدادان چون نگه کردم بسی فرقی نبود

□

عمر شد و عشوه به دستم بماند

□

ناله‌های زار من شاید که گر کس نشنود

□

همی مردمی نزد او خوار شد

□

گرچه گلی تو چو آب‌روی بود

□

ناگه ز درون جان در داد ندا جانان

□

گرفتار کمند ماه رویان

□

تند بادی همچو عزرائیل خاست

□

هر چند میان کوه لاله

□

مرا به دست تو چون عشق باز داد وفا کن

□

کشته معشوق را درد نباشد که خلق

□

منم گفت بر تخت گردان سپهر

□

نیک بر رس تا برون زین دز چه باید مر تو را

□

تو دست گزان بر من کاین جمله ز دست تو

□

چه خطای بنده دیدی که خلاف عهد کردی

□

از ضمیر من بدانستند زود

□

از جزع تو اقلیمی در شور و تو از شوخی

□

در بحر تحیر تو پایاب

□

به روی او نماند هیچ منظور

□

همان دردگاهش فرو دوختند

□

ایام بر دو قسم است آینده و گذشته

□

زود شو محو تا تمام شوی

□

بر سرو قامتت گل و بادام روی و چشم

□

مرد را صد سال عم و خال او

□

چون خیال خاکپایت می‌نبیند چشم من

□

با کسی گر وفا کنی همه عمر

□

حاجت گوش و گردنت نیست به زر و زیوری

□

چنین تا ز کابل بیامد زرنگ

□

آب تیره است این جهان، کشتیت را

□

کمر بگشاد مریخ و بینداخت

□

به وفای تو کز آن روز که دلبند منی

□

تا بپرسم نه خمش صبری کنم

□

هر کس نشان نیافت از این راه بر کران

□

گویی که اگرچه هست کامم

□

مراد ما وصال تست از دنیا و از عقبی

□

دو بیجاده بگشاد و آواز داد

□

ای بر ره بازی اوفتاده بس

□

شطرنج مباز با ملوکان

□

دوست تا خواهی به جای ما نکوست

□

یاد کردم قول حق را آن زمان

□

چون شب دوشین شبی هرگز مباد

□

کز کبر به دست التفاتش

□

هوس اوست دلم را چه توان گفت اگر

□

پدر چون به فرزند ماند جهان

□

آن به که خویشتن برهانی ز رنج خویش

□

اولا خم شکست و سرکه بریخت

□

زیب و فریب آدمیان را نهایتست

□

گفت فردا بشنوی این بانگ را

□

در هوای شمع عشق و شمع می پروانه‌وار

□

زین طرفه ترت حکایتی دارم

□

موسی طور عشقم در وادی تمنا

□

که گر حصن دریا شود جای اوی

□

این گوی به کردار یکی خوان عظیم است

□

ذره ز که پرسد و چه پرسد

□

من بیچاره گردن به کمند

□

چون غلط شد چشم موسی در مثل

□

خیز تا یک چند بر دیدار او باده خوریم

□

ماییم و سری و اندکی زر

□

اول چراغ بودی آهسته شمع گشتی

□

زبان تیز بگشاد دستان سام

□

در سپه سامری از بهر چیست

□

هر یکی ذره شود عیسی و عیسی نفسی

□

فکم تمرر عیشی و انت حامل شهد

□

تابدانی که زیان جسم و مال

□

مرا گویی قناعت کن ز جوش یک جهان رعنا

□

هست دل در پرده‌ی وصل لبت

□

فی الجمله قیامت تویی امروز در آفاق

□

زمین شد به کردار کشتی برآب

□

گر زهد همی جوئی، چندین به در میر

□

چو هر چه هست همه اصل خویش می‌جویند

□

این نه نصیحتی بود کز غم دوست توبه کن

□

آن دراز و کوته اوصاف تنست

□

من مدتی کردم حذر از عشقت ای شیرین پسر

□

کرانه کردی از من تو خود ندانستی

□

سهل باشد سخن سخت که خوبان گویند

□

چو هنگامه‌ی زادن آمد پدید

□

چونکه زمینی نشود بر فلک

□

سینه‌ای کز زخم تیر جذبه او خسته شد

□

ما تماشاکنان کوته دست

□

گربه باشد شحنه هر موش‌خو

□

پیش تو به قلب و قالب ای جان

□

آخر ز تو در جهان پس از عمری

□

موجب فریاد ما خصم نداند که چیست

□

ستاره‌شناسان به روز دراز

□

بحری است ژرف عالم کشتیش هیکل تو

□

تا مشعله‌ی روی تو در حسن بیفزود

□

معجزات پنج پیغمبر به رویش در پدید

□

زان به قرصی سالکی خرسند شد

□

هر کرا سودای وصل آن صنم در سر فتاد

□

گفتم که بوسه گفت که زر گفتمش که جان

□

در آب دو دیده از تو غرقم

□

بدان سان که آمد همی جست راه

□

بجز با تو نیارامد چو رفتی

□

یا ربنا رب المنن ان انت لم ترحم فمن

□

هزار بار بگفتم که چشم نگشایم

□

یعرفون الانبیا اضدادهم

□

در مجلس طنازی بر دست گرانجانان

□

جوابم فرستد کزین می چه جویی

□

گر تو برگردیدی از من بی‌گناه و بی سبب

□

برانسان سپه بر هم آویختند

□

آنکه بداند چگونگیت بداند

□

نقطه‌ای از تو بر تو ظاهر گشت

□

قد ملکت القلب ملکا دائما

□

هر که او را مقتدا سازد برست

□

ما رخت غریبانه ز کوی تو کشیدیم

□

به صرف جان چو در بازار حسنش

□

هر که سودانامه سعدی نبشت

□

ستوران تازی سوی نیمروز

□

به مادر مکن دست، ازیرا که بر تو

□

جان من اول که بدیدم تو را

□

یا ببرد خانه سعدی خیال

□

در سفر معظم مرادش آن بدی

□

چو من وصل جمال دوست جویم

□

از این پس وفا رسم هرگز میا گو

□

دامن من به دست او روز قیامت اوفتد

□

گر از تور بر ایرج نیک‌بخت

□

گر نه بره نه گرگ نه‌ای، بر در امیر

□

می‌دهی دم می‌ستانی جان من

□

نفسی به بوی وصلت، زدنم بهست جانا

□

گر به ظاهر آن پری پنهان بود

□

گر بد کنند با ما ما نیکویی کنیم

□

کجا باشد آن ترک بد بیدرفش

□

مرغ سیر آمده‌ای از قفس صحبت و من

□

همی رفت ازین گونه تا پیش سام

□

پس شاه چگونه‌ای تو با بند

□

غنیست چشم من از سرمه سپاهانی

□

غم حال دردمندان نه عجب گرت نباشد

□

قوم گفته شکر ما را برد غول

□

بار نیامد دلم در شکن زلف تو

□

رقعه‌ی دردم ز تو بیچاره‌وار

□

به سرت کز سر پیمان محبت نروم

□

کسی کو شود کشته زین رزمگاه

□

گر تو مجنونی از این بی‌دانشی پس خویشتن

□

من ندانم کافتابی یا مهی

□

دردیست در دلم که گر از پیش آب چشم

□

آفتابی که بگرداند قفاش

□

گل و مه پیش تو بر منبر حسن

□

روی پنهان مکن که راز دلم

□

به جای خشک بمانند سروهای چمن

□

نگه کرد دستان ز تخت بلند

□

چون با خرد، ای بی‌خرد، نسازی

□

ولی دردم تو اسرافیل جان‌ها

□

باور که کند که آدمی را

□

بعد یکساعت بر آورد از تنور

□

زان ز وصل ما نداری یکدم آسایش که تو

□

چهارم بدش نام نوشاذرا

□

نه در زلف پریشانت من تنها گرفتارم

□

چنین آمد از داد اختر پدید

□

تو در خز و بز به زیر طارم

□

چه می‌گویم که ریحان خادم اوست

□

تو در میان خلایق به چشم اهل نظر

□

حق تعالی گر سماوات آفرید

□

سر بسان سایه زان بر خاک دارم پیش تو

□

رای وصلت خواستم زو هجر گفت

□

آنان که به گیسو دل عشاق ربودند

□

برآمد هر آنچ آن ترا کام بود

□

یک سخن باد و حرف خویش چنانک

□

دل ز شب زلف تو دید رخ همچو روز

□

من که روی از همه عالم به وصالت کردم

□

عبرت و بیداری از یزدان طلب

□

تو زر کنی از لاله و کافور کنی مشک

□

ادب نایدم بیش ازین در ضمیر

□

در ازل رفته‌ست ما را با تو پیوندی که هست

□

اگر پیل با پشه کین آورد

□

گشته چون برگ خزانی ز غم غربت

□

رنگ دریا گیر چون شبنم ز خود بیخود شده

□

تن من فدای جانت سر بنده و آستانت

□

گفت آن دیگر که ای یار یقین

□

ای سنایی در شبستان غمش

□

چیزی دگر همی نشناسم درین جز آنک

□

مدار توبه توقع ز من که در مسجد

□

وزین بندگان سپهبدپرست

□

نه خواننده نه راننده نبینم

□

خفاش اگر سگالد خورشید غم ندارد

□

نیاید تو را هیچ غم بی‌دل من

□

مرگ بینی باز کو از چپ و راست

□

خواهی که کاروان سلامت بود ترا

□

گفتی که چو دل جان بده انکار نداری

□

تا نقش می‌بندد فلک کس را نبودست این نمک

□

فرستاده باز آمد از پیش سام

□

جز خوی بد فراخ جهانی را

□

در غم عشق تو جان خواهیم داد

□

حیرتم در صفات بی چونست

□

همچنین تشنیع می‌زد برملا

□

خبر ندارد از آن کز بلاش نگریزم

□

جانا ز لطف ایزدی گر بر دل و جانم زدی

□

نفس را عقل تربیت می‌کرد

□

سپهدار نوذر چو آگاه شد

□

لیکن فلکت همی بفرجامد

□

ز بس دعا که بکردم دعا شدست وجودم

□

شمع برکردی چراغت بازنامد در نظر

□

چونک پایانی ندارد رو الیک

□

نعلی که بینداخت همی مرکبش از پای

□

لیلی، که بهار عالمی بود

□

ای خوبتر از لیلی بیمست که چون مجنون

□

همانا زمان آمدستم فراز

□

سوی بستی نیازد جز توانا

□

من سگ کوی توام شیری شوم گر گاه گاه

□

تو صاحب منصبی جانا ز مسکینان نیندیشی

□

زفت گردد پا کشد در سایه‌ای

□

دلم در چاکری عشقت کمر بستست تو گویی

□

بگذر ز من عتاب روزی،

□

از لعل لب شکرفشانت

□

ز سام نریمان همو بارداشت

□

بارانی تنت گر گلیم آمد

□

چون تو پای لنگ داری گو پر از خلخال باش

□

الا ای ترک آتشروی ساقی

□

صورتی که یوسف ار دیدی عیان

□

تو روی مرا به ناخنان خسته

□

خود همینست عادت معشوق

□

سر از بیچارگی گفتم نهم شوریده در عالم

□

به مهراب گفت ای هشیوار مرد

□

مردم اگر جان و تن است از چه روی

□

در بحر بی نهایت عشقت چو قطره‌ای

□

فما ذالنوم قیل النوم راحه

□

چشم‌بندی بد عجب بر دیده‌ها

□

پارسایی را بود در عشق تو بازار سست

□

همه توقیع‌ها را کرد باطل

□

بیا که ما سر هستی و کبریا و رعونت

□

بدو گفت زال ای پسر گوش‌دار

□

بشکست هزار بار پیمانت

□

تا چون به جنس خویش رود از خلاف جنس

□

با وجود رخ و بالای تو کوته نظریست

□

هین چراکشتی بگو گاو مرا

□

بسا زهاد گیتی را که بردی

□

جان بر در دل به درد می‌گوید

□

به سر راهت آورم هر شب

□

بیفگند بر گستوان و بتاخت

□

زجاهل بید به زیراک اگر بید

□

دل زار به های های بگریست

□

ساعتی چون گل به صحرا درگذر

□

چون نپرسی زودتر کشفت شود

□

بم گسسته ست زیر و زار خوشست

□

درین شبها دلم با عشق می‌گفت

□

به چشم‌های تو دانم که تا ز چشم برفتی

□

چنین داد پاسخ به افراسیاب

□

پیشه مدارا کن با هر کسی

□

بر آتش آب چیره بود از فروتنی

□

ای ساربان آهسته رو با ناتوانان صبر کن

□

در دو صد من شهد یک اوقیه خل

□

موسا چون مست گشت عربده آغاز کرد

□

همه روی زمین یاری گزیدم

□

شکار آن گه توان کشتن که محکم در کمند آید

□

اگر داردی طوس و گستهم فر

□

پر از بادست که را سر دگر بار

□

از بس که بریخت مشک از زلفش

□

ماه رویا مهربانی پیشه کن

□

لطف رویش سوی مصدر می‌کند

□

بدان راضی شدم جانا که از حالم خبر پرسی

□

بار وصلش در جهان نگشاد کس

□

روی تو نه روییست کز او صبر توان کرد

□

به شهر اندرون گرد مهراب بود

□

چشم دل هر چند کورستت به چشم دل ببین

□

مینداز آتش اندک به سینه

□

مردم چشمش بدرد پرده اعمی ز شوق

□

تن چو اسمعیل و جان همچون خلیل

□

بر بوی تو ز آرزوی رویت

□

در خون من مشو که نیاری به دست باز

□

آن را که هلاک می‌پسندی

□

ز زابل به کابل رسید آن زمان

□

ای رفته چهل سال به تن در ره دنیا،

□

رهزن من بسی شدند که من

□

بیار ای باغبان سروی به بالای دلارامم

□

ما خلقت الجن و الانس این بخوان

□

اکنون که همه جهان بدانست

□

این شگفتی بین و این مشکل که اندر عاشقی

□

حکم آن توست اگر بکشی بی‌گنه ولیک

□

ز مهراب گرد آوریده پیام

□

تو را گر همی پند خواهی گرفتن

□

شبست لیلی و روزست در پیش مجنون

□

با تترت حاجت شمشیر نیست

□

هر چه زو زایید ماده یا که نر

□

نیکو نبود که بی گناهی

□

کردند، به درد، پیرهن چاک

□

گفتم مگر ز رفتن غایب شوی ز چشمم

□

به پرده‌سرای رد افراسیاب

□

درویش توست خلق به عمر ایراک

□

بنشان از دلم غبار به می

□

مکن رغبت به هر سویی به یاران پراکنده

□

تو مبین مر آن عصا را سهل یافت

□

تا تو به شوخی گری پخته شود کار خام

□

با منت چون تویی توان ساخت

□

شراب خورده ساقی ز جام صافی وصل

□

تبیره زدندی همی شست جای

□

چو ننوازی و ندهی گشت پیدا

□

روزی که او بغرد صندوق را بدرد

□

گلم نباید و سروم به چشم درناید

□

زانک کرمنا شد آدم ز اختیار

□

خصم به بدی گفتن من لب چه گشاید

□

چو هر دو برابر فرود آمدند

□

احبتی امرونی بترک ذکراه

□

بفرمود تا نزد او شد قلون

□

وز این حدیث خبر نیست سوی جانوران

□

ز بس کز عشق تو در خون بگشتم

□

چو دانی کز تو چوپانی نیاید

□

جمله‌شان از خوف غم در عین غم

□

همه عالم چو حرف «ن» از آن در خدمتت مانده

□

تیر مژه بر کمان ابرو

□

هزار بار بگفتیم و هیچ درنگرفت

□

همه راستی راست از بخت اوست

□

برزگری کن در این زمین و مترس ایچ

□

گنه را لطف تو گوید که تا کی

□

هندوی چشم مبیناد رخ ترک تو باز

□

خالق افلاک او و افلاکیان

□

کار او چون بیشتر با سوزن و ابریشمست

□

ای فرو برده به وصلت از طمع

□

دگر من از شب تاریک هیچ غم نخورم

□

که در خورد تاج کیان جز تو کس

□

ز بیم تیغ چو تو بگذری به آذر و دی

□

نور این خورشید اگر زایل شود

□

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم

□

ای اخاف الله ما لی منه عون

□

جز از آن نیست که گویند مرا

□

در روی تو روی خویش بینند

□

ای که پای رفتنت کندست و راه وصل تند

□

چو زال آگهی یافت بر بست کوس

□

نه زیر و از برو پیش و پس و به راست و به چپ

□

بی خدای لطیف شیرین کار

□

نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا

□

کای خروس عشوه‌ده چند این دروغ

□

دلا تا چون سنایی در ره دین

□

عشق گفت این هجر باری کیست و چیست

□

جز صورتت در آینه کس را نمی‌رسد

□

به راه دهستان نهادند روی

□

غره مشو به عارض عنبر نبات خویش

□

چو ابراهیم بت‌بشکن بیندیش

□

هر جا که تو بگذری بدین خوبی

□

هر گرانی و کسل خود از تنست

□

پیوسته سنایی ز پی دیدن رویت

□

گه مشک می‌فشاند بر مه ز گرد موکب

□

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را

□

یکی سرو دید از برش گرد ماه

□

مایه اگر چرخ و طبایع بدی

□

دید روی زرد من در ماهتاب

□

ای به حسن تو صنم چشم فلک نادیده

□

پیش از استحقاق بخشیده عطا

□

مژه تیری و ابروان چو کمان

□

گر بخت دست گیرد ور عمر پای دارد

□

تا روان دارد روان دارم حدیثش بر زبان

□

بیامد به خوار ری افراسیاب

□

سیب و بهی را درخت و بارش بنگر

□

چشم بد را چشم او بر خاک راه

□

اگرم نمی‌پسندی مدهم به دست دشمن

□

جوشش خون باشد آن وا جستها

□

گیرم از راه وفا و بندگی یک سو شویم

□

در جهان عاشقی بینم همی

□

نگاری سخت محبوبی و مطبوع

□

وزان پس به سالار بیدار گفت

□

که شب نیست جز نیستی‌ی روز چیزی

□

سینه‌ای کز زخم تیرش خسته شد

□

به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم

□

هر کجا اندر جهان فال بذست

□

من درین میدان سواری کرده‌ام تا لاجرم

□

عنایت بر سر هجرم به آیین

□

غلام باد صبایم غلام باد صبا

□

فریدون ز ضحاک گیتی بشست

□

نگار کودکی را که‌ش به من دادی

□

تا ز ما ذره‌ای همی ماند

□

چنین صورت نبندد هیچ نقاش

□

جوع یوسف بود آن یعقوب را

□

ای نقطه‌ی خوبی و نکویی به همه وقت

□

طریقی نما از خبر داشتن

□

بعد از حبیب بر من نگذشت جز خیالش

□

بفرمود تا رویش از خاک خشک

□

تو چرانی گوروار و شیر گیتی در کمین

□

سرک فروکش و کنج سلامتی بنشین

□

هزار چون من اگر محنت و بلا بیند

□

هر سیه دل می سیه دیدی ورا

□

از زلف تو صد هزار منزل

□

فراز آمد از شاهزاده سخن

□

ما را که جراحتست خون آید

□

بهار آمد ازگلستان گل چنیم

□

جان تو بر عالم علوی رسد

□

زیرا که شد آمدی که افتاد

□

من اندرخور بندگی نیستم

□

میوه‌ای که بر شکافیدی ز زور

□

بیابی ز من شرم و آهستگی

□

بدان لشکر خویش آواز داد

□

یک روز کمان ابروانش

□

ببیند یکی روی دستان سام

□

گر او از در و مرجان گنج دارد

□

یک عروسیست بر فلک که مپرس

□

شحنه‌ی هجر تو هر دم می‌برد صبرم به یغما

□

گفت گرد آیید هین یا مسلمین

□

تا ترا روشن شود در کافری در ثمین

□

گفتم به میزبان که مرا زله‌ای فرست

□

مرا که با توام از هر که هست باکی نیست

□

نگر تا چه باید کنون ساختن

□

جای درنگ نیست مرنجان در این رباط

□

رو خرقه‌ی جسمت را در آب فنا می‌زن

□

گل نسبتی ندارد با روی دلفریبت

□

رنجها دادست کان را چاره هست

□

جوزای کمرکش کشدی غاشیه‌ی من

□

مرا گفتا ترا با کار خود کار

□

باغبان را گو اگر در گلستان آلاله‌ایست

□

کنون آنکه گفتی ز کار دو اسپ

□

همواره حذر کن ار خرد داری

□

از ره خشک راه بسیارست

□

چندین که برشمردم از ماجرای عشقت

□

جبرئیلا گر چه یاری می‌کنی

□

گنه آن کردم ای نگار که دوش

□

به شادی پذیره شدندش به راه

□

ای بر در سرایت غوغای عشقبازان

□

و دیگر ز بد مردم بد کنش

□

در تن خویش ببین عالم را یکسر

□

آب گرمم به دهن می‌آید

□

چون در دورسته دهانت

□

کور را پرهیز نبود از قذر

□

نزد تو اقبال دوامست و عز

□

گر فوت گرددش همه‌ی عمر یک جفا

□

یک روز به بندگی قبولم کن

□

چو آگاهی آمد به سام دلیر

□

گفته سخن چو سفته گهر باشد

□

بشنو ز بهار نو سقاهم

□

اندرونم با تو می‌آید ولیک

□

چونک بشنود آن دهل آن مرد دید

□

هر چند همیشه تنگدل باشم

□

به معشوق نتوان گرفتن کسی را

□

اول نظر که چاه زنخدان بدیدمش

□

منوچهر بشنید و بگشاد گوش

□

ازیرا که من مر بقا را سزاام

□

هر سودایی که بیندم گوید

□

گرم هزار تعنت کنی و طعنه زنی

□

او برهنه آمد و عریان رود

□

بی باده مباش و بی رهی هیچ

□

گفتم یارب چه عیشها کنمی من

□

بی رخت چشم ندارم که جهانی بینم

□

قباد آمد و تاج بر سر نهاد

□

حورا که شنود ای مسلمانان

□

در آن طرف که ز مستی تو گل ز خار ندانی

□

تنک مپوش که اندام‌های سیمینت

□

ز آدمی که بود بی مثل و ندید

□

آویخته شد دلم نگون سار

□

جفا مکن چه کنی بس که در ممالک حسن

□

دانی چه می‌رود به سر ما ز دست تو

□

همه نامداران کشورش را

□

علی از تبار رسول است و نیست

□

فرعون نفس را به ریاضت بکشته‌اند

□

بنده را بر خط فرمان خداوند امور

□

زانک انسان در غنا طاغی شود

□

من به خود قادر نیم زیرا که هستم ز آب و گل

□

غم و رنج تو اگر نام و نشانم ببرد

□

گفتم که مگر نهان بماند

□

همه ساله پیروز بادی و شاد

□

از من بردی تو دزد بی‌رحمت

□

اندرون هر دلی خود نغمه و ضربی دگر

□

بلبل بوستان حسن توام

□

نه فدایی می‌ستاند نه زری

□

ای سنایی توبه باید کردن از معنی ترا

□

آن شد که غمگسار غم ما تو بوده‌ای

□

تو قدر صحبت یاران و دوستان نشناسی

□

ز هر بد به زال و به رستم پناه

□

پیغام فلک بر زبان دوران

□

از جان کنمت خدمت بی منت و بی علت

□

گر ز من یاد آوری بنویس آنجا قطعه‌ای

□

بی‌مرادی شد قلاوز بهشت

□

زهر او آب رخ تریاک برد و پاک برد

□

گه دست عشق جامه‌ی صبرم کند قبا

□

وگر خشم گیرد به کردار زشت

□

به کابل که با سام یارد چخید

□

بنگر که چرا کرد صنع صانع

□

در آن زمان که چراغ خرد بگیرانیم

□

تو با این مردم کوته نظر در چاه کنعانی

□

گفت ای داود بودم هفت سال

□

گر نیابی خضروار آب حیات اندر ظلم

□

دیده‌ام در پای او گوهر فشاند

□

چنین که می‌گذری کافر و مسلمان را

□

بجستند از آن انجمن هردوان

□

همی سازند تاج فرق نرگس

□

از آه دل عطار آخر به نمی‌ترسی

□

در همه چشمی عزیز و نزد تو خواریم

□

هست هفتاد و دو علت در بدن

□

گاه پیری آمد از عشق تو بر رویم پدید

□

یار گلرخ چو مرا بار ندارد

□

گر تو آن جور پسندی که به سنگم بزنی

□

نشست از بر تخت پرمایه سام

□

به یمگان به زندان ازینم چنین

□

چونک مستان را نباشد شمع و شاهد روی تو

□

برگذری و ننگری بازنگر که بگذرد

□

میل و عشق آن شرف هم سوی جان

□

از تو با رنگ گل و بوی گلابیم از آنک

□

بستدی جان و بوسه می‌ندهی

□

شبی خوش هر که می‌خواهد که با جانان به روز آرد

□

که از ده و دو تای سرو سهی

□

گاهی گمان همی برمش باغی

□

تو گدا کژ بازی آخر کی رسی

□

من آن نیم که پذیرم نصیحت عقلا

□

رو بده مال مسلمان کژ مگو

□

ما را به نام خود کن زان پس چنانکه خواهی

□

هم‌دست زمانه شد که در دستان

□

و گر هلاک منت درخورست باکی نیست

□

که ز آواز تو خلقی بی‌شمار

□

دنیا و دین شدند ز تو زیرا

□

امروز کعبه بین که روان شد به سوی حاج

□

می‌روی خرم و خندان و نگه می‌نکنی

□

آنک مردن پیش چشمش تهلکه‌ست

□

من کیم کز تو توانم برد ناز

□

گفت اگر این بار دست از من بداشت

□

سودازده‌ای کز همه عالم به تو پیوست

□

چون چنین خواهی خدا خواهد چنین

□

خاک را شوی همین دوست که می‌زاید

□

تا دل من به مفلسی از همه کون درگذشت

□

شرحت کسی نداند، وصفت کسی نخواند

□

اشتری بد کو بدی حمال کوس

□

چون به نامحرم رسی بدروز و کافر رنگ باش

□

هر چوب ز حجرهای دردش

□

مردم از ترس خدا سجده رویت نکنند

□

پس امیرش گفت خامش کن برو

□

از مال مرا چیزهاست بهتر

□

چو رازها طلبی در میان مستان رو

□

گر بخوانی مقیم درگاهم

□

تهمتی بر ما منه ای سخت‌جان

□

نبیند هرگز آنکس خواب را روی

□

هر کس شده در کنار آبی

□

کای دل ربوده از بر من حکم از آن توست

□

آن به قاصد منهزم کردستشان

□

بخواهد خورد مر پروردگان خویش را گیتی

□

من که عطارم یقین می‌باشدم

□

بنشین یک نفس ای فتنه که برخاست قیامت

□

من بهر جایی که بینم آب جو

□

با سنایی چنین توانی بود

□

نیست چون انوری یکی عاشق

□

بار بی اندازه دارم بر دل از سودای جانان

□

باغها و سبزه‌ها در عین جان

□

ور همچو خز و بز بپوشدت گلیمی

□

سفر راه نهان کن سفر از جسم به جان کن

□

گر گلشن خوش بو تویی ور بلبل خوشگو تویی

□

او دو صد جان دارد از جان هدی

□

در دل از مهرت نهالی کشته‌ام کز آب چشم

□

واکنون هزاربار شبی با دریغ و درد

□

گفتم که برآرم از تو فریاد

□

صد هزاران عاقل اندر وقت درد

□

همی تابد ز چرخ سبز عیوق

□

عود و شکر چگونه بسوزند وقت سوز

□

به گنج شایگان افتاده بودم

□

اصل ما را حق پی بانگ نماز

□

گهی اندر سجودم پیش ساقی

□

به بند روزگارم چند بندی

□

مطرب آهنگ بگردان که دگر هیچ نماند

□

پس بگوییدش بیا اینجا تمام

□

به تیغ یک تن بهتر نیاید از سپهی

□

نشسته‌ایم دل و عشق و کالبد پیشت

□

گر ز آمدنت خبر بیارند

□

او به عکس شمعهای آتشیست

□

بر مهر تو دل نهاد نتوان

□

این دعا خوش بر آستین بندد

□

آفتاب کرم و ماه ضیا هم برسید

□

سحر رفت و معجزه‌ی موسی گذشت

□

اشترانند بر این چرخ روان ور نی

□

نعره‌زنان برون شدم، دلق و سجاده سوختم

□

هر که در آتش نرفت بی‌خبر از سوز ماست

□

چون شدم من روح پس بار دگر

□

چون خوری می با حریف محرم پر درد خور

□

خوی تنگش به روزگار آخر

□

روزی تن من بینی قربان سر کویش

□

او چو بیداریست این هم‌چون وسن

□

ز گفتار خیر و به دیدار حق

□

به روی بت نرسی تو مگر به دام دو زلفش

□

در همه عمرم شبی بی‌خبر از در درآی

□

تا ادبهاشان بجاگه ناوری

□

میر میران گر نباشی باک نیست

□

در فراق تو عاشقان ترا

□

چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان

□

حلیه‌های روح او را هم نمود

□

بدل کرده جهان سفله هستی را به ناهستی

□

راه جسم و جان به یک تک می‌برند

□

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

□

آن دگر گفتی که سحرست و طلسم

□

گفتا: بگیر زلفم گفتم: ملامت آید

□

من به حالی دیگرم از عشق او هر لحظه‌ای

□

خار تا کی لاله‌ای در باغ امیدم نشان

□

کوزه‌ای کو از یخابه پر بود

□

بی‌زن نخورد طعام هرگز

□

بگشای ای جان در بر ضعیفان

□

ای غم از همنفسی تو ملالم بگرفت

□

من کلام حقم و قایم به ذات

□

اگر غمگنان را غم اندر دل آمد

□

صد غم از عشق او فزون دارد

□

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح

□

روز دیدی طلعت خورشید خوب

□

در تن ار علتی‌ست اینجا خواه

□

ای دل یقین شناس که یک ذره سر عشق

□

گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کن

□

چون نبی آگه کننده‌ست از نهان

□

امروز چه ار صحبت ما گشت بریده

□

نگویی کاین چنین عید و عروسی

□

به خدای اگر به دردم بکشی که برنگردم

□

پس مرا زان رزق نطقی رو نمود

□

مگر عقل تو خود با تو نگفتست

□

گر در برم کشد او از ساحری و شیوه

□

گر به میدان محاکای تو جولان یابم

□

مطربان خواهی و قوال و ندیم

□

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق

□

پیش کین رهبران رهت بزنند

□

چه دشمنی تو که از عشق دست و شمشیرت

□

این طبیبان نوآموزند خود

□

طوطیان معنوی پرند در باغ فلک

□

کار کن ار عاشقی بار کش ار مفلسی

□

ز ابنای روزگار به خوبی ممیزی

□

گر بود در راه آب این را بریز

□

رخنه افتد بیشک اندر دین تو زین کارها

□

در کوی وفای تو به انصاف

□

گر خانه محقرست و تاریک

□

ور صبا را پیک کردی در وفا

□

شعر و خطش بدیدم و گفتم

□

جمله دل عاشقان حلقه زده گرد فقر

□

بی روی توام جنت فردوس نباید

□

هست در کوشش امیدم بیشتر

□

با سنایی همه عتاب میار

□

عشق را عافیت به کار نشد

□

لاجرم صید دلی در همه شیراز نماند

□

هیچ گرد خود نمی‌گردد که من

□

آن یکی گوید فلان ناپاک فاسق را نگر

□

از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی

□

روشن روان عاشق از تیره شب ننالد

□

تا کنون حلم خدا پوشید آن

□

خانه‌ی خمار اگر شد کعبه پیش چشم تو

□

چون لب تو باده‌ی خوش رنگ نه

□

رفته بودیم به خلوت که دگر می‌نخوریم

□

این سوم هست آدمی‌زاد و بشر

□

همت عالی بباید مرد را در هر دو کون

□

گرم خوش رو به پیش تیغ اجل

□

مرا مجال سخن بیش در بیان تو نیست

□

شاه‌پیلا من رسولم پیش بیست

□

با سنایی عهد و پیمان داشتی در دل مقیم

□

خصم همی گویدم که عاشق زاری

□

رقص حلال بایدت سنت اهل معرفت

□

تن برهنه سر برهنه سوخته

□

جوشن صبر و شکیباییم خون نو شد ز زخم

□

سری که هر دو عالم یک ذره می‌نیابند

□

صبای روضه رضوان ندانمت که چه بادی

□

او ببینی بو کند ما با خرد

□

که تا هر گوهری بینی که عکسش در شب تاری

□

کس نداند که آن چه طالع بود

□

چون سراییدن بلبل که خوش آید بر شاخ

□

حارسی از گرگ جستن شرط نیست

□

دولتش بر کسی که چشم افگند

□

خاصیت مرغ چیست آنک ز روزن پرد

□

ولیکن با رقیبان چاره‌ای نیست

□

حسن ظنی بر دل ایشان گشود

□

خاکپای کمزنان شد توتیای چشم ما

□

با حسن تو در نواله‌ی چرخ

□

کرده‌ام از راه عشق چند گذر سوی او

□

پای تا سر غرق سرگین آن جوان

□

شرم دار ای فلک آخر مکن این بی رسمی

□

هست همه گفتگو با می عشقش چه کار

□

که پسندد که فراموش کنی عهد قدیم

□

تا غذی گردی بیامیزی بجان

□

گه خمیده چو قد عشاقم

□

قصد او آن نه که آبی بر کشد

□

دلم ربودی و جان می‌دهم به طیبت نفس

□

کین مریدان من و من آب شور

□

تو چو نرگس کله زر بر سر

□

مجلس چمنیست و گل شکفته

□

سعدیا ناله مکن گر نکنم

□

انبیا گفتند کین زان علتست

□

یکسان شود آنگهی بر او بر

□

این به علم استواریش داده

□

ما با توایم و با تو نه‌ایم اینت بلعجب

□

وآنچ آن بابیل با آن پیل کرد

□

ای زخمه زنان شد چو بهشتی ز رخش صدر

□

ببین تا مرد صاحب دل درین دریا چسان جنبد

□

شکر در کام من تلخست بی دیدار شیرینش

□

این چه ماند آخر ای کوران خام

□

آتش نفس لجوج ار هیچ‌گون تیزی کند

□

یا در آن لوتی که آن سوزان بود

□

خیلی نیازمندان بر راهت ایستاده

□

ایها السالون قوموا واعشقوا

□

تشنه تا کی بود خلیفه‌ی دل

□

به حجت و به لجاج و ستیزه افزون گشت

□

همه اسباب عیشم آماده

□

گفت حق آموخت آنگه جبرئیل

□

چند گویی که دلت پیش تو باز آوردم

□

فصل دیگر دعای شاه جهان

□

دلی که با سر زلفت تعلقی دارد

□

گفت قصدم زین فشاندن جوز نیست

□

مجلس آرایی کنی هر جا که باشی زان که تو

□

گویی که بیکباره دل خلق ربوده ست

□

بی دوست حرامست جهان دیدن مشتاق

□

گفت رو رو نقش بی‌معنیستی

□

با چنان روی و با چنان زلفین

□

می‌چرد در نور گوهر آن بقر

□

غمزه‌ی او مست و ...

□

گرچه شیری چون روی ره بی‌دلیل

□

نیست از جمع مالشان کس را

□

همه مست و خوش شکفته رمضان ز یاد رفته

□

آواز دهل نهان نماند

□

بدر می‌جویم از آنم چون هلال

□

غمخانه برگزید و ره عشق و گمرهی

□

در گردنم آر دست و برخیز

□

عجب مدار ز من روی زرد و ناله زار

□

خود ضمیرم را همی‌دانست او

□

به مار ماهی مانی نه این تمام و نه آن

□

دل چو بنواخت ارغنون وصال

□

دل می‌طپد اندر بر سعدی چو کبوتر

□

هر که دید او مر ترا از دور گفت

□

ای همایون همای کبک خرام

□

کرده منزل شب به یک کاروانسرا

□

مجنون رخ لیلی چون قیس بنی عامر

□

اعتقاد اوست راسختر ز کوه

□

خانه‌ای کو به یکی لحظه کمربند کند

□

آن کسی دریابد این اسرار لطفت را که او

□

چگونه وصف جمالش کنم که حیران را

□

نفس گوید چون کشی تو گاو من

□

روز و شب اختیار مهر کنند

□

از مادر خود خبر نبودش

□

قسم به روی تو گویم از آن زمان که برفتی

□

ای بکرده اعتماد واثقی

□

ره وحدانیت چون کرد روشن دیده‌ی عقلت

□

ستارگان همه آگه شدند و ماه خجل

□

در دل سعدیست چراغ غمت

□

لا اعود خلق قلبی بالمکان

□

آن اشاراتی که از عشقش خبر یابی مکن

□

دید پامرد آن همایون خواجه را

□

خسته‌ی مانده‌ام نمی‌پرسی

□

پس به چنگال از زمین انگیخت گرد

□

هر کس که برد به بصره خرما

□

ور شوی کوفته به‌هاون عشق

□

منم جانا و جانی بر لب از شوق

□

خوی دارم در نماز این التفات

□

خواهی همی دیدن چنین با تو بوم دایم قرین

□

شخصی هنری به سنگ و سایه

□

گفتم از دست غمت سر به جهان دربنهم

□

لیک فتح نامه‌ی تن زپ مدان

□

آنکه بر شید و شیر نزد کفش

□

گرچه غلطان است در پای تو زلفت

□

طوطی شکر شکستن دیگر روا ندارد

□

ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه

□

بناز آرد اگر گویم بزاری آن نگارین را

□

یک سلامی نشنود پیر از خسی

□

به عمری از رخ خوب تو برده‌ام نظری

□

پس تو چون جستی ازیشان برتری

□

هست در توفیق تو طاعت رفیق بندگان

□

که داند گفت گفت او که عالم نیست جفت او

□

دل عارفان ببردند و قرار پارسایان

□

هیچ ما را با قبولی کار نیست

□

گر چه کشمیریست آن سیمین صنم از حسن خویش

□

نز مادر و نز پدر بیادت

□

گر تو گویی خلاف عقلست این

□

زهر خواری را چو شکر می‌خورند

□

پس دل خون شده‌ی تافته‌ی تیره‌ی من

□

آن همه غوغای روز رستخیز

□

گر بکشی کجا روم تن به قضا نهاده‌ام

□

گو غلامم را چه کردی راست گو

□

خود روز همه نوبت تن خواهد بود

□

هین بیا ای جان جان و صد جهان

□

گر آن ساعد که او دارد بدی با رستم دستان

□

تا ببینم این ندا آواز کیست

□

هجر تو مانند وصل هست روا بهر آنک

□

دیو و پری داشت تخت ظلم از آن بود سخت

□

تو عشق آموختی در شهر ما را

□

کاروانها بی نوا وین میوه‌ها

□

روی جز بر جناح چنگ ممال

□

تا به نعمان خبر رسید درست

□

زین سبب خلق جهانند مرید سخنم

□

آن سمیعی تو وان اصغای تو

□

گنج اگر خواهی که یابی ابتدا با رنج ساز

□

تا در تو نظر کردم رسوای جهان گشتم

□

دریاب عاشقان را کافزون کند صفا را

□

از زیان مال و درد آن گریخت

□

سالکان اندر سلامت اسب شادی تاختند

□

پانصد استسقاستم اندر جگر

□

گذر از دست رقیبان نتوان کرد به کویت

□

اخ اخی برداشتی ای گیج گاج

□

از بدن یزدان پرستی وز روان یزدان طلب

□

نگفتمت خبرم کن تو پیش از افتادن

□

آه اگر وقتی چو گل در بوستان یا چون سمن

□

من بترسانم وقیح یاوه را

□

چون دانست او که فتنه بر خاست

□

زان بوی خوش دماغ پرور

□

چه کنم دست ندارم به گریبان اجل

□

تا یکی روزی بیامد با سعود

□

مایه قهرست و لطف ناوک دلدوز او

□

تا این گل دو روی همی‌روی نماید

□

چو عزمش برآهخت شمشیر بیم

□

این جواب ماست کانچ خواستید

□

چو بی آن روی چون لاله بگریم زار چون ژاله

□

مال خود ایثار راه او کند

□

بدل گفتم از مصر قند آورند

□

پس طبیبان از سلیمان زان گیا

□

آفتاب ار بی‌مدد تا بد ز عونت زین سپس

□

چو سرو و سنبله بالاروش کن

□

زهی چشم دولت به روی تو باز

□

اصبعت در سیر پیدا می‌کند

□

از طلعتها چو روی عفریتان

□

خون که گرفت گردنت را

□

سر سرفرازان و تاج مهان

□

چون جری کم آمدش در وقت چاشت

□

بر مخندان بر درر آب رخ لبلاب را

□

پاک‌بری تا دو جهان در نباخت

□

می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان

□

تا نیفتد بانگ نفخش این طرف

□

از لطیفی آنت جان خواند از آنک

□

آن دو فاضل فضل خود در یافتند

□

ز وصل او چو کناری طمع نمی‌دارم

□

هم‌چو آن دلاله که گفت ای پسر

□

می‌کند از خانه‌ی فضل الاهی بهر تو

□

ای سجده‌ها به پیش درت واجبات عید

□

به انتظار عیادت که دوست می‌آید

□

پس دلم می‌لرزد از جا می‌رود

□

گر صومعه‌ی خویش خرابات کنی تو

□

کیخسرو بی کلاه و بی‌تخت

□

جز عهد و وفای تو که محلول نگردد

□

گفت قول تست برهان و درست

□

بخشنده چو ماییم ز ما بین که حقیقت

□

آنجا که حساب کار عشق است

□

هر چه در حسن تو گویند چنانی به حقیقت

□

تو نمی‌دانی کزین دو کیستی

□

از سینه نهال امل از بیم بکندم

□

الله الله زان دز ذات الصور

□

با طبع ملولت چه کند دل که نسازد

□

حاصل این اشکست ایشان ای کیا

□

گفتی آن هر شکن از زلف بر آن عارض او

□

شراب لعل که گر نیم شب برآرد جوش

□

نوبهار از غنچه بیرون شد به یک تو پیرهن

□

تو برین دکان زمانی صبرکن

□

قولش همه زرقست به نزدیک سنایی

□

قصه ناشینده او داند

□

تا کی ز درد عشق تو نالد روان من

□

زان جرای خاص هر که آگاه شد

□

گر نیایم بگو سنایی کو

□

سگ به بود از من اگر از بهر سگت جان

□

همچنان پیر نیست مادر دهر

□

دانه‌ی گندم توانی خورد و من

□

در صومعه پای کوفت از مستی

□

نه به پنج آرام گیرد آن خمار

□

گر توان بود که دور فلک از سر گیرند

□

پس نظر کرد آن سلیمان سوی تخت

□

از برای کرکسان باطن اماره را

□

شد همگی جان مثل آفتاب

□

پایه خورشید نیست پیش تو افروختن

□

خربطی ناگاه از خرخانه‌ای

□

تو به از عاشقان امید مدار

□

تا نگریزد شبی چو مستان

□

اگر قدم ز من ناشکیب واگیری

□

مغز او خود از نسب دورست و پاک

□

دین تازه شد از صدق سماعیل پیمبر

□

دل من خواست همی بر کف او دادم دل

□

تو هم گردن از حکم داور مپیچ

□

از همه نومید شد مسکین کیا

□

تا دل کم عشق تو در بست به شادی

□

موش در منقار زاغ و چغز هم

□

ترا بر من به دل باشد که یارم

□

روز و شب در جنگ و اندر کش‌مکش

□

تیغ ننهادی ز دست و درع ننهادی ز پشت

□

نعمت ما چو ز مکون بود

□

چون نمی‌گیرد قراری کار من با وصل تو

□

چون نه شیری هین منه تو پای پیش

□

باز بنما روی خود ایماهروی

□

تا یمن تاب شد سهیل سپهر

□

یار درد و غمم مدار که من

□

چون خری پابسته تندد از خری

□

بندگان را بندگی کردن نشاید تا توان

□

بگذشت به کاروان چو یوسف

□

ای پشت من ز عشق تو چون ابروی تو کوژ

□

ای خنک آن را که ذلت نفسه

□

بی جمال یوسف و بی سوز یعقوب از گزاف

□

ابرکی یا ناقتی طاب الامور

□

گویی بدان میارم کز بد بتر کنم من

□

پس بگفتندش که تو بر تخت جاه

□

تا به گوش دلش آن گوهر خوش می‌شنوی

□

اندر هوای عشق تو از تابش حیات

□

وانگه من مستمند بی‌دل را

□

سالکان راه هم بر گام او

□

خواهی که بیاسایی مانند سنایی تو

□

آن روز نشسته بود بر کوه

□

هر زمان گویی که من نیک آورم

□

لیک بد مقصودش از بانگ رباب

□

سر دانا شده پست و دل عاقل شده تاری

□

تا ظن نبری، چشم و چراغا! که شب آمد

□

بیش از این روی انتظارم نیست

□

باد جان‌افزا وخم گردد وبا

□

دل ترا دادم توکل بر خدای دادگر

□

چون بیفتد بر کن آنجا می‌طلب

□

نهال بختی کز باغ دولتت نبرند

□

از شهی تو چه کم گردد اگر

□

ای برآورده سر کبر از گریبان نفاق

□

عاشق و شهوت کجا جمع آید ای تو ساده دل

□

ناز دیگر می‌کنی هر ساعتی

□

تا بداند کودک آن را از مثال

□

بدره‌ی زر و درم را دست او طیار بود

□

خنده که نه در مقام خویش است

□

بر پای جهی که قصه کوته کن

□

خویشتن را من نمی‌بینم هنر

□

زان وسیلت ساختم خود را وگر نز روی عقل

□

گفتم از درد تو دل نیک شود، گفتا نی

□

چشم مجاهدان ظفر نیست بر قدر

□

درخور دریا نشد جز مرغ آب

□

گفتم بزیم به کام با تو

□

جز مگر نادر یکی فردانیی

□

از یکی بازوی اسلام همه ساله قوی

□

لیک ناقه بس مراقب بود و چست

□

ترا پرسید من خواهم ز سر بیضه‌ی مرغی

□

جان دوم را که ندانند خلق

□

چو یافت موی تو در کوی دلبری امکان

□

عاقل اول بیند آخر را بدل

□

شه پیل نبینی به مراد دل معشوق

□

کاینک من و لشگری چو آتش

□

روز را رویت به سیلی خواست زد

□

روی سوی مدرسه کرده صبوح

□

جادو اگر در بهشت نبود پس در رخش

□

نه کمر را ز میانت وطنی است

□

غمخوار شدست جانم ای دل

□

تا شبی بنمود او را جنتی

□

در راه تو نیست عاشقان را

□

پس به دیوان در دوید از گرد راه

□

گویم که ز دوری تو هستم

□

فارغیم از زر که ما بس پر فنیم

□

سالوسیان دل را در کوی او مصلا

□

سخن ز علم خدا و عمل خدای کند

□

از مرهم وصل فارغم زیرا

□

گفت الدین نصیحه آن رسول

□

کز مستی و عاشقی ندانیم

□

زان گوهر و نافه چرخ شش طاق

□

در خفیه گرنه عزم خروجست باغ را

□

ورنه این زاغان دغل افروختند

□

با دو لب چون باده و با چشم چو نرگس

□

غلغلی در اهل اسلام اوفتاد

□

به بوی وصل خود رنگش نبینی

□

بس عظیم و بس فراخ و بس دراز

□

اینست رضای او که اکنون

□

این ازینجا گوید آن خباز را

□

گر کنم در عمر دندانی سپید

□

گرچه عالم را ازیشان چاره نیست

□

سوخته بینی دلی در بیم هجران ساخته

□

بر لب دریای چشمم دیده‌ای صحرای عشق

□

با منت چندین چه باید کارزار

□

در فتاد از موزه یک مار سیاه

□

گر از تو عاجزم این حال را چگونه کنم

□

هم خوابه عشق و هم سرناز

□

بسان انوری در گلستانم

□

جمله دانند این اگر تو نگروی

□

گر نور پذیرفتی زو شش جهت عالم

□

کمر خواست بستن همی بر میان

□

همتش آنچنان که از سر عجز

□

گفت موسی این ملامت کم کنید

□

چون مطربان خوشدل گشتند جمله حاضر

□

خواستم تا آن به دست خود دهم

□

قلزم و کان را نه مستفید نخست‌اند

□

او نمی‌دانست کاندر مرتعه

□

چون به دهانت رسید هیچ نبیند خرد

□

نشسته‌ایم دل و عشق و کالبد پیشت

□

خاک و خاشاک منزلت ز شرف

□

چون جوان بودی و زفت و سخت‌زه

□

ما را به نزد هیچ کسی زینهار نیست

□

صحبتی جوی کز نکونامی

□

گرنه صراف خزان کیسه‌فشان رفت ز باغ

□

نه بلا به چاره بودش نه به مال

□

خوردنیهای جهان گر به شکم جمع شدند

□

پیمانه‌ی هر دو کون درکش

□

حال من بنده ز حال دیگران بودی بتر

□

چون کریمی گویدت آتش در آ

□

من می‌روم و رفتن و خواهم رفتن

□

قرنها را صورت سنگین بسوخت

□

گر جهان را بود ز حزم تو سد

□

هر چه صد روز آن کلیم خوش‌خطاب

□

تو تا از ذوق آب و نان رکاب اینجا گران داری

□

بر مثل وام دار جمله به زندان بدند

□

آن می‌بینم که کس نمی‌بیند

□

دست و پایش ماند از رفتن به راه

□

ور ز راه پنج حس خواهی که یار آید ترا

□

باز از نفسش برآمد آواز

□

یارب این یارب بی‌فایده چیست

□

چون بدید آن عالم الاسرار را

□

تکیه مکن بر بقا زان که در آرد به خاک

□

کس چه داند که چون شراب بخورد

□

انوری دم درکش و تسلیم کن

□

باد آن میوه فشاندی نه کسی

□

آینه بر گیر و بنگر گر تماشا بایدت

□

آن اشر چون جفت آن شاد آمدی

□

من و معشوقه و بر این مفزای

□

من که خروبم خراب منزلم

□

چون به تخت حکمتت بر، جلوه کردی صورتش

□

ز توست این شجره و خرقه‌اش تو دادستی

□

وانرا که راه در شب ادبار گم شود

□

پس همان کس کین موکل می‌کند

□

جوهرت ز اول نبودست این چنین

□

چون سایه نداشت هیچ رختی

□

در خورد تو نیست انوری آری

□

هم‌چو استوری که بگریزد ز بار

□

گاه چون بی دولتان از خاک و خس بستر کنیم

□

صد جان باید به هر دمم تا من

□

جز هجر تو به گرد جهان داستان نباشد

□

گر نبودی تنگ این افغان ز چیست

□

بس بلعجب آسایی و وین بلعجبی بس

□

ور بکردی ذره‌ای را مشرقی

□

فضله‌ای کز خاک دیوارش به باران حل شود

□

امتحان چشم خود کردم به نور

□

ای سواری کت سزد گر باشد از برقت براق

□

چون روح در نظاره فنا گشت این بگفت

□

طوفان حوادث اگرآفاق بگیرد

□

مرگ شیرین گشت و نقلم زین سرا

□

راز او در عشق او پنهان نماند تا مرا

□

پیکری چون خیال روحانی

□

داری سر آنکه بیش از اینم

□

باز گفتی بعد یک دم سوی راست

□

شراب حکمت شرعی خورید اندر حریم دین

□

تو گفتی آسمان دریاست از سبزی و بر رویش

□

قصه کوتاه کن که کوته کرد

□

هرچه از تو یاوه گردد از قضا

□

مرا گوید به عشق اندر چرا چندین همی نالی

□

صد هزاران شیر زیر را نشان

□

با جهل پناه کاندرین باغ

□

باد را دیدی که می‌جنبد بدان

□

مثل شنیدم کز نیم مشت ساخته‌اند

□

چو هست و نیست مرا دید چشم معتزلی

□

گر دست‌رسی بدی به بوسی

□

شحنه‌ی صدر جهان بودی و راد

□

حال تو ای ماه روی چیست که باری

□

در عالم عشق گشته چالاک

□

بر دل نفسی انده گیتی به سر آرید

□

چون وصیت کرد آن آزادمرد

□

روا باشد که قوت جان به اندازه‌ی حشم گیرد

□

تا فتادم از تو یوسف‌روی دور

□

خویشتن را بدین میار چو من

□

از کی این سو می‌گریزی ای کریم

□

شبهای فراق تو ندیدیم نهایت

□

آن گره کو زد همو بگشایدش

□

من تشنه بر آن لبم وگر چند

□

گفت میلش خویشی و پیوستگیست

□

نطع پر اسب و پیاده پیل و فرزین و رخست

□

چو آفتاب جمالش به خاکیان درتافت

□

دشمن همی ز دشمن یک روز داد یابد

□

رحمش آمد گفت هین زوتر روید

□

چون او قمری قمار دل را

□

هستی و نیست مثل و مانندت

□

تیر گردون کیست باری در همه روی زمین

□

بهر این فرموده است آن ذو فنون

□

دیدیم که در عهده‌ی صد گونه وبالیم

□

نفس ما هم رنگ جان شد گوییا

□

بلبل اندر هوای بزم وزیر

□

به جنگ آزمائی برون خواست مرد

□

گر سر مژگان زند بر هم به عمدا آن نگار

□

او وظیفه داد و تو عمر و حیات

□

صبع تیغیش چو از نیام بتافت

□

گفت نیکویی ازینها دیده‌ام

□

خطی نارایجم دادی و شاید

□

تو بها کرده بودی ای نادان

□

پیش دست و دل تو ناچیزست

□

دگر باره هندی چو شیر سیاه

□

ای هوش و جان بی‌هشان جان و دل عاشق کشان

□

حاجت گاهی نرفته نگذاشت

□

در میانست و خاک پایش را

□

جان حیوانی ندارد اتحاد

□

نادیده چو شاهان جوان بخت به ناگاه

□

هر لحظه صبا از پی صد راز نهانی

□

به جنب فکرت او برق گوییا زمنست

□

هم از پرورشهای پروردگار

□

حالم اینست و حرص و عشقم پیش

□

هم‌چنان این دو علم از عدل و جور

□

تا ملک ز اهتمام تو تمهید یافتست

□

باش کشتیبان درین بحر صفا

□

شکر چدن آید خرد و جان ز ره گوش

□

مزج النار بالهوی لیس یبقی و لا یذر

□

انوری خود کرده را تدبیر چیست

□

دگر سوالانی و پرطاس روس

□

هر روز صبح صادق از غیرت جمالت

□

بسیار دوید و مال پرداخت

□

راحتم از روزگار خویش همین است

□

می‌کشاندشان سوی کسب و شکار

□

ای ذات تو ز آلایش اوهام و خرد دور

□

چون مرا تنها بدید آن ماه روی

□

داده کلک بی‌قرارش کار عالم را قرار

□

پیاده به کردار یکپاره کوه

□

با حسن و جمال یار جفتست

□

اندر آن قلعه‌ی خوش ذات الصور

□

میان من و تو هم اندر هم آمد

□

شهره ما در ضعف و اشکسته‌پری

□

من چه گویم که خود به هر مکتب

□

که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر

□

روز می خوردن تو بدر و هلال

□

بر آن بود رایم که عزم آورم

□

آن که یک ساعت دل آورد و ببرد و باز داد

□

مجنون رمیده نیز در دشت

□

چون سبک‌روحی گران کابین مباش

□

هر که در تونست او چون خادمست

□

شنیدمی که ز نا ایمنی در آن کشور

□

از چهره‌ی او دلم چو دریا شد

□

به حق آنکه داد ای بت جمالت

□

ز ما سر براری و با ما نی

□

تا کی از جور تو ای گندم نمای جو فروش

□

ضد را با ضد ایناس از کجا

□

چون عاشق زار تو شدم باری

□

این در آید سر نهند او را بتان

□

آنچه در طبع خلق خلق تو کرد

□

مرا بقا و فنا از برای خدمت اوست

□

لیکن به گل آفتاب چون پوشم

□

زمین را ز شورش بر افتاد بیخ

□

خفته‌ی بیدار بنگر عاقل دیوانه بین

□

صحرا همه نیزه دید و خنجر

□

به عهد او که دادیم باد عهدش

□

آنچ منصب می‌کند با جاهلان

□

از رفعت او حریم مشهد

□

تو اندر پرده‌ی غیبی و آن چیز

□

ور ترا بار بود خدمت ما هم برسان

□

همان روسی افکن سوار دلیر

□

هر دل که سرافراشت به دعوی صبوری

□

یک مهی مهمان فرزندان خویش

□

تو اگر معتکف توبه همی باشی باش

□

حق همی‌گوید که دیوار بهشت

□

ای آفتاب جان من از لطف و روشنی

□

ایا کسی که درافتاده‌ای به چنگالش

□

هم برین دل اگر بخواهی ماند

□

ز دانستنش عقل را ناگزیر

□

چون تو خود جویی مر او را کی توانی یافتن

□

بستم سخنش به آب دادم

□

نه جور بخت من و روزگار محنت تو

□

گفت تا جا کژ مشو بر فرق من

□

بوی بیرون سوی و عطار از درون سو مشک سوز

□

هر کسی گوید شرابی خورده‌ام از دست دوست

□

من تو نگشتم که به هر خرده‌ای

□

تا سحر گه نخفت ازان خجلی

□

از جمال و از بهایت خیره گردد سرو و مه

□

تازه می‌باشد ریاض والدین

□

جام سپهر افتاد و درد ستم ریخت

□

تا رهد از مرگ تا یابد نجات

□

باغ شد چون رخ شاهان ز کمال

□

برون گوش دو صد نعره جان همی‌شنود

□

چون به حسن از ماه بیش آمد به‌جور

□

ازین سیل گاهم چنان ده گذار

□

باش با من تازه چون شاه اسپرم

□

چونکه تیر یتاقت آوردم

□

گرچه برخاستی تو از سر این

□

ای ببرده عقل هدیه تا اله

□

اندر ازل از بهر چاکرت خود

□

گر عقل نشان است ز خورشید جمالت

□

شهریست انوری و شب و روز این غزل

□

ز بند جهان داد خود را خلاص

□

جزع تو بر هم گسست بر همه مردان زره

□

گفت آخر نه یکی مردیست فرد

□

ساقی همتش از جام کرم جرعه بریخت

□

آن غلامان و کنیزان بناز

□

آنچه در صدرست در لولوش کسی می ننگرد

□

خمر کهن بر سر عشاق ریز

□

آفتاب بروج سقفش را

□

گشاده دل و دیده بر دوخته

□

پخته نگردی تو به دوزخ همی

□

می‌برد به هر کناره‌ای دست

□

هرکس به خان و مانی دارند مهربانی

□

ده هزارش داد و خلعت درخورش

□

سبکتر کفه‌ی ذاتی گران‌تر کفه‌ی جانی

□

عشق تو دلم در آتش افکند

□

بیلکی کز شست میمونت رود

□

برا ای در از قعر دریای خویش

□

گر همی خواهی که با معشوق در هودج بوی

□

که بدانم سگ چه می‌گوید به بانگ

□

چون قدر نقش کاینات کند

□

چون به خانه مرغ اشتر پا نهاد

□

نی غلط کردم که رای صایبت با اهل عصر

□

به قدر روزنه افتد به خانه نور قمر

□

هر غمی کز تو باشدم حقا

□

چون ز صید پلنگ و شیر و گراز

□

هر چند که خوش نیایدت هل تا

□

پلپلی چند را بر آتش ریز

□

کار من روزی شود همچون نگار

□

نجم ثاقب گشته حارس دیوران

□

پس به جاروب «لا» فرو روبیم

□

هرچه ویران شد از تغافل من

□

چون پای بلا به جور بگشادم

□

ز نیرنگ این پرده دیر سال

□

از هر چه برو نشان تو نیست

□

هم خیالاتش هم او فانی شدی

□

پیشکارش قدح باده به دست

□

ای حطیم امروز آید بر تو زود

□

اینهم از شعبده و بوالعجبی اوست که هست

□

شاهدان فنا شما جمله

□

سلطان عشق او چو دلم را اسیر کرد

□

دید کین گنبد بساط نورد

□

هر زمان بینی ز شور زلف او برخاسته

□

سیمای سمن شکست گیرد

□

دایم از فتح باب ابر سخات

□

جنبش اهل فساد آن سو بود

□

دل کیست تا حدیث خود و یاد خود کند

□

اگر بر جان خود لرزد پیاده

□

آنکه در انگشت تدبیر سلیمان دوم

□

در نظامی که آسمان دارد

□

از پی منت وجود تو کرد

□

چونک دشمن گرد آن حلقه کند

□

گفته بودم کزو کنم درخواست

□

ورنه تسخر باشد و طنز و دها

□

چنبر گردون به گرد خاک از آن گردد همی

□

منم که هجو نگویم بجز خواطر خود را

□

ترسم که جان من کم من گیرد از جهان

□

یکی را چنان تنگی آرد به پیش

□

از ناله که می‌نالم ماننده‌ی نالم

□

جولان زدن سمندت این بود؟

□

چشم کردم شوخ و گفتم ای نگار

□

اعتماد زن بر آن کو هیچ بار

□

قوتی دارد این سخن بی فعل

□

بدین شایستگی جشنی بدین بایستگی روزی

□

اشک چو سیم دارم و روی چو زر ازین غم

□

خداوند بی نسبت بندگی

□

گشتست دل آگاه که من هیچ نماندم

□

هر صباحی یک گره را راتبه

□

گر از تو بوسه‌ای خواهم به جانی

□

از گرفت من ز جان اسپر کنید

□

هر آنکس کو گرفتارست، اندر منزل دنیا

□

مرا در دست اندیشه بمسپار

□

تو داری سر آن که در کار خویشم

□

خرد را تو روشن بصر کرده‌ای

□

او نیست بجز صورت بی هیت بی روح

□

گمراه و سخن زره نمائی

□

آنکه پیش سایه‌ی او سایه‌ی خورشید را

□

درختی سهی سایه در باغ شرع

□

پای بند خیر و شری کی شود در راه عشق

□

کم زن و قلاش و قلندر بباش

□

غمت با دلم گفت کز عشق چونی

□

باد نوروزی از قباله نو

□

مرده بودم غرقه گشتم ای عجب زنده شدم

□

پس تجسس کرد عقل پادشاه

□

ور آبروی ملک رود جز به جوی تو

□

کو هواخواه دشمنان بود است

□

سخن از مهر تو آراسته آید چو جنان

□

تو به مرگ و زندگانی هله تا جز او ندانی

□

اگر دستی نهم بر تو نهادم دست بر ملکی

□

بس گل که تو گل کنی شمارش

□

هر که او دل به غم یار دهد خسته شود

□

چو خونم می‌بریزی زود بشتاب

□

به همه محنتی رضا دادن

□

ای که وقتی نطفه بودی بی‌خبر

□

و آنجای که بخشایش ما دم زد اگر تو

□

آمدم و آوردمت آیینه‌ای

□

شعر من سحر شد و شد به کمال از پی آن

□

خویشان همه در شکایت او

□

بی درد چو بد سنایی از عشق

□

دل چون بشنود این سخن زود

□

ما عافیتی گرفته بودیم

□

یا سائلی عمن بلیت بحبه

□

آمیخته صورتگر خوبان بر فتنه

□

گر ترک یک هنر بکند مرد طبع او

□

در همه راه تمنا کردمی

□

ناخن زد و آن ورق خراشید

□

طالب عشق و می و عیش و طرب باش و بجوی

□

بستی به مهر با دل من چند بار عهد

□

با ما به زبان رسم و عادت

□

در تو نتوان گفت جز اوصاف نیک

□

آنکه می فخر کرد ازو ابلیس

□

اجزای ما بمرده در این گورهای تن

□

از خوی بدت شکایتی دارم

□

می‌رفت سرشک ریز و رنجور

□

آنکس که ردایی ز ریا بر کتف افگند

□

در طریق عاشقان خون ریختن

□

اجل پرتو شعلهای سنانت

□

کسی که تاج زرش بود در صباح به سر

□

مایه‌ای داری چو عمر از وی مدان جز علم سود

□

روزی هزار کار برآری به یک نظر

□

پرخون دل و کنار همی خوانم این غزل

□

دراعه درید و درع می‌دوخت

□

ای از پی داغ ما آرایش باغ ما

□

گفتم: گر خشم تو از نرد نیست

□

روی خوبت را بسی پشتی ز موست

□

سرائری یا جمیل الستر قد قبحت

□

کفر و ایمان از نشان زلف و رخسار ویست

□

صبر چو ابریست خوش حکمت بارد از او

□

دسته‌ی خنجرش جهانگیرست

□

هر ماه ز جامه و طعامش

□

دو چشمم هر شبی تا بامدادان

□

بادیه‌ی عشق تو بادیه‌ای است بی‌کران

□

فلک از هاله سپر ساخت مگر

□

بر کفی جام شریعت بر کفی سندان عشق

□

یکی باشد یکی هفده چو اندر مجلس ماندن

□

بار دگر به آب ده این رنگ و بوی را

□

گفت با دل بگو که حالی نیست

□

روزی که به طالع مبارک

□

بگزیدیم یاری از خرابات

□

بر هم افتاده چو زلفش هر نفس

□

مرا در پای غم کشتی و رفتی

□

عاشق که بر مشاهده‌ی دوست دست یافت

□

نور اصلی چو فروغی دهد از دست فروع

□

پیراهن سیاه که پوشید روز فصل

□

بیش پای از قفای هجر منه

□

پنج نوبت زن شریعت پاک

□

از کفر و ز توحید مگو هیچ سخن نیز

□

بدید بیخبری روی او و گفت امروز

□

گویی از این پست به همه رنج یار باشم

□

جای دیگر نعیم بار خدای

□

بی بوالعجبی زلفش کاشنید که سر بر زد

□

کسی که همره ساقیست چون بود هشیار

□

بر توان آمدن از دریا خشک

□

گوهر و سنگ شد به نسبت و نام

□

گر شکر بی‌زهر خواهی خار بی خرما مباش

□

یارب از تاب زلف هندوی او

□

عشق و سرور و لهو مرا در نهاد رست

□

مهر فرمان ایزدی بر لب

□

به شهوتی که برانی چه خوش بوی که همی

□

ز خیال نگار من چو بخندد بهار من

□

گفتی که خون و جانت ما را مباح باشد

□

نالنده ز روی دردناکی

□

هم تو رس فریاد حالم حرمت دیرینه را

□

بی تو عمری صبر کردم وین زمان

□

جواب راست چون دانی که تلخ است

□

سعیم اینست که در آتش اندیشه چو عود

□

چینه‌ی دام لبان تو زمان تا به زمان

□

می‌خندد بر نصیحت من

□

لیکن ار عشوه بایدت بدهم

□

خانه‌ای دید چون خزانه گنج

□

هفصد هزار سال به طاعت ببوده‌ام

□

نه رنگ او تباه کند تربت زمین

□

غم دل چه گویم تو زین کار دوری

□

نگشت سعدی از آن روز گرد صحبت خلق

□

مشکشان در نافهاشان چون جگرشان خون شده

□

چشم در آن باد نهادست خس

□

مگر هوای تو اصل حیات شد که قضا

□

پدر از آتش جوانی او

□

با حد و خد هر یک خورشید کم ز ظلی

□

گر بیابد عقل بوی زلف او

□

ترا گویم که به زین باید این کار

□

لاغرو ان دنف‌الحکیم بمثله

□

آری آری هم برین طبعست تیغ شهریار

□

خفته شکلی اصل هر بیدادیی

□

سخن ز سر قدر برکشد به جذب ضمیر

□

وانگه ز جگر کبابی خویش

□

ببندد به عشق تو حورا میان

□

دو سرو دیدم کو زیر هر دوان با من

□

ای بس همای بخت که پرواز می‌کند

□

کم فی البریة من آثار قدرته

□

مرا توبه و پارسایی نسازد

□

آب حیات آمدست روز نجات آمدست

□

چه طعن‌هاست که اطفال شاخ می‌نزنند

□

پری آنگه که برده بود نماز

□

امید وصال تو مرا عمر بیفزود

□

سرکشی از هر دو عالم همچو موی

□

از صدای نوای مطرب او

□

اگر این درنده‌خویی ز طبیعتت بمیرد

□

عقل تا با خود منی دارد، عقالش دان نه عقل

□

صبح دروغین گذشت صبح سعادت رسید

□

ز شرم فکرت او روی شمس گلگونست

□

از شما کیست کو به هیچ نبرد

□

تا مانده‌ام از تو برکناری

□

چندین هزار رهرو دعوی عشق کردند

□

تیر مژگان را بگو آهسته‌تر

□

بس روزگارها که برآید به کوه و دشت

□

تسلیم کن به صدق و مسلم همی خرام

□

خیال او چو ناگه در دل آید

□

هست هم چیزی درین زیر گلیم

□

دستش از زه نثار در می‌کرد

□

دوش مرا گفت که آن توام

□

بسی دستان بکردم لیک در دست

□

سوگند مخور که من ترا دانم

□

بتی چون برآرد مهمات کس

□

گر ما همه سیاه گلیمیم طرفه نیست

□

این تحفه دیده‌اند که عشاق روزگار

□

با آنکه نباشی نفسی جز به خلافم

□

گوید از راه عشقبازی او

□

بیگانه شدستم از همه عالم

□

کس نداند مرد عاشق را ولیک

□

رهرو امید را عشوه‌ی تو پی برید

□

لبش ندانم و خدش چگونه وصف کنم

□

کجا نور باشد چه جای ظلام

□

خاصا سعدی که او به هر دم

□

دل به تو دادم و دهم جان نیز

□

شاه ازان جان نواز دل داده

□

شود صحرا همه گلشن شود گیتی همه روشن

□

ذره ذره در ره سودای تو

□

نی‌نی به اجل هم نرهیم از غم عشقت

□

خالق خلق و نگارنده‌ی ایوان رفیعی

□

آنچه نتوانند زد آن دیگران بر هفت رود

□

حریفان گر همی‌خواهی چو بسطامی و چون کرخی

□

در کوی غمت به جان رسیدم

□

بانگ دزدیده بلبلان را زاغ

□

بودیش سر عشق من و برگ مراعات

□

از پی کم کردن بدمذهبان

□

بلبل ز نوا هیچ همی کم نزند دم

□

واقبح ما کان المکاره والاذی

□

هر که در مصر شود یوسف چاهی نبود

□

قلب میاور بدانک غره کنی مشتری

□

راستی باید از لبت خجلم

□

آنچه بر گفته شد ز رای بلند

□

اندر بنه صد شتر بدیدیم

□

اگر سایه‌ی باطن او نباشد

□

بر جای عطارد بنشاند قلم تو

□

هر جا که روی زنده‌دلی بر زمین تو

□

نیست او گر مردم چشم ای شگفتی پس چراست

□

بل که بر اسب ذوق و شیرینی

□

گر حور و آفتاب نهم نام تو رواست

□

شاه ازان نوبهار کشمیری

□

گر تو یک ره جمال بنمایی

□

این طرفه‌تر نگر تو که بر روی اوست گل

□

آن دید جهان از کرم هر دو که هرگز

□

وفاداری مجوی از دهر خونخوار

□

چون بهشت و دوزخست آن زلف و رخ

□

تو کان قند و نباتی نبات تلخ نگوید

□

تفاوتی که درین نقشها همی بینی

□

مهر آن دختران حور سرشت

□

همچو یعقوبند گریان زان که تو

□

دوش غمش خون من بریخت و مرا گفت

□

ایا به پای تو یازان فلک به دست لطف

□

تا گرد ریا گم شود از دامن سعدی

□

فرش میدانش ز رخسار و لب میخوارگان

□

سوسن با تیغ و سمن با سپر

□

خنده‌ی خنجر ز فتح بی‌قیاست

□

بود سرهنگ خاص پیش رکاب

□

مست ثنای عشقست در مجلست سنایی

□

درآشامید دریاهای اسرار

□

پرده‌ی یاقوت بر پروین مبند

□

گر کسی شکرگزاری کند این نعمت را

□

وین دیو سرای استخوانی را

□

ما را شکرلبیست شکرها گدای اوست

□

هرکه همچون دانه‌ی انگور با او شد دودل

□

آفرینش گره گشاده اوست

□

این عجب‌تر آنکه عشقت رایگان

□

زیر هر پرده نقد تو گردد

□

در پناه باده شو چون انوری

□

حرم عفت و عصمت به تو آراسته باد

□

عشقبازی زیبد آنکس را که جان بازد به عشق

□

تا جان‌ها ز خرقه تن‌ها برون شود

□

رد و منعت حکم گردون راحنا بر کف نهد

□

نسلش از نسل شاه دارا بود

□

خواهم که ترا بینم یک بار به هر ماهی

□

وصل تو گنجی است پنهان از همه

□

در صف نیکوان به مقام مفاخرت

□

چنین درخت نروید ز بوستان ارم

□

در سرا ضرب عقل و نفس و فلک

□

مراست جان مسافر چو آب و من چون جوی

□

جنتی در خاصیت زان چون ملک

□

در دهم ماه و در ششم بهرام

□

تا هیچ کسی ترا نگوید

□

هر که روی چو آفتاب تو دید

□

در رجم شیاطین ممالک چو شهابیست

□

زمین لگد خورد از گاو و خر به علت آن

□

هر کرا دل بود از شست لقا راست چو تیر

□

پیش او رو ای نسیم نرم رو

□

اول دعا بگفتم برحسب حال خویش

□

تا توانم چو باد نوروزی

□

اندر ره نیستی همی رو

□

خال بیچاره از آن چاه بدان زلف برست

□

بر من از خورشید هم پیداترست

□

سعی تا من می‌برم هرگز نباشد سودمند

□

نه اولیت او را بود گه اول

□

زان سر مستانش رست از خنجر قصاب مرگ

□

بلبل فصیح گشت چو بوی بهار یافت

□

خرمی را در او نهاد بنا

□

این سلامت را که من دارم ملامت در قفاست

□

زمانی کفر می‌افشاند بر دین

□

آشفته دل از جهان جافی

□

کف عطای تو گر نیست ابر رحمت حق

□

تازیان مر بید را هرگز نخوانندی خلاف

□

هر جان که می‌گریزد از فقر و نیستی

□

سفهش غالب و چون بخت لیمان خفته

□

تا شب از دست حور می می‌خورد

□

به خوی تن مرو ایرا که تو عدیل خرد

□

من ز سر تا پای فقر و فاقه‌ام

□

دریده گشت به زوبین ناکسی دل لطف

□

دل ای حکیم درین معبر هلاک مبند

□

گفتم: ای سایق سفینه‌ی نوح

□

لطف‌ها کرده‌ای امروز دو تا کن آن را

□

خورشید کیست چاکر رایش از این سبب

□

شیر داری ازان میانه دلیر

□

در بر تنگ شکر مار جهانسوز بین

□

نشود باز این چنین قفلی

□

گفت ای کسی که در همه عمر از جفاء چرخ

□

همیشه سبز و جوان باد در حدیقه‌ی ملک

□

سه حرفست نامش که در مرتبت

□

شراب حاضر و معشوق مست و من عاشق

□

وز خطبه چو تحمید او برآید

□

به پرستاریش میان در بست

□

اندرین ره گر بمانی بی‌رفیق و راهبر

□

جان فشان از خنده‌ی جان‌پرورت

□

با این همه میل من سوی تو

□

ور به زندان عقوبت بری از دیده‌ی شوق

□

از قفا خوردن ایام چه ننگ آید و عار

□

که ای خدای اگر عفوشان کنی کردی

□

از غمت روی بر زمین دارم

□

تو را آسمان خط به مسجد نبشت

□

روشنی را نشان به اوج شرف بر

□

چو زلفت نیز زناری به صد سال

□

صبرم چگونه باشد از عشق ماهرویی

□

همه نامداران و گردن فرازان

□

بر سر این چرخ گردان جاه او بینی نشان

□

لا یهولنکم بعدکم

□

ای از خیال روی تو اندر خیال هرکس

□

یکی با سگی نیکویی گم نکرد

□

من نیارم دید در باغ طرب

□

راست گفتی ز مشک بر کافور

□

یاران همه رفتند ز ایام حوادث

□

روحی فدا بدن شبه اللجین ولو

□

عجمی‌وار نشینم چو ببینم کز دور

□

اگر حلاوت لاحول تو به دیو رسد

□

چو کس واقف نمی‌گردد همی بر سر کار او

□

ره نیکمردان آزاده گیر

□

جز به فر تو ای امیر بتان

□

فروماند زبان او ز گفتن

□

کوسش به حربگاه چو تکبیر فتح گفت

□

عاشقی راست نیاید به تکبر سعدی

□

دیوانه را همی نشناسد ز هوشیار

□

عید بنوشت بر کنار لبش

□

من این همه ندانم دانم که می‌برآید

□

تو در پنجه شیر مرد اوژنی

□

هر لحظه یکی عیسی از پرده برون آری

□

تا رخت شد ملک‌بخش هر دو کون

□

تو رنجی و آسان دگر کس خورد

□

سعدیا دامن اقبال گرفتن کاریست

□

همچو خنثا مباش نر ماده

□

ای آب زندگانی بخشا بر آن کسی

□

گرفتند شیون به هر کوهسار

□

ربوده‌ست خاطر فریبی دلش

□

از برای بی نشانی یک فروغ از آه دل

□

ازین چندین بگردید او که ناگاه

□

سپهبد بلرزید در خواب خوش

□

در نگارستان صورت ترک حفظ نفس گیر

□

از بزرگیست در دماغ تو کبر

□

غنچه گره گره شد و لطفت گره گشاست

□

گرش زآرزو بازدارد سپهر

□

درآمد نمدپوش چون سام گرد

□

لشکر لا حول را بند قطیعت بگسلد

□

همه زر کانی و سیم سپید

□

بدو گفت ایدر برو به اصفهان

□

اصحاب را ز واقعه‌ی ما خبر کنند

□

چون به میدان تو پیکان بلا گشت روان

□

شربتی دادش از حقیقت عشق

□

به گفتار او سر برافراختند

□

جوانان شایسته‌ی بخت ور

□

یک مر صلاح را مگر ما

□

یک سر موی ازین سخن باز نیاید آن کسی

□

ز گردنده خورشید تا تیره خاک

□

اتأمرنی بالصبر عنک جلادة

□

عیار آن است در عالم که در میدان عشق آید

□

به هر کجا عدم آید وجود کم گردد

□

کشانی و شگنی و گردان بلخ

□

به موسی، کهن عمر کوته امید

□

چنگ در زنجیر زلفینش زدم

□

ای عجب بحری است پنهان لیک چندان آشکار

□

جهانجوی بر تخت زرین نشست

□

مبین کز ظلم جباری، کم‌آزاری ستم بیند

□

دوست رویی آن چنان کز پشت ماهی تا به ماه

□

اگر به جیب تفکر فروبری سر خویش

□

ترا هرچ بر چشم سر بگذرد

□

همان دم که در خفیه این راز رفت

□

خورشیدوار کردی چون ذره‌های عقلی

□

عاشق همه رسوا به در انجمن عالم

□

بپرسید کاین پهلوان با سپاه

□

پنجه‌ی دیو به بازوی ریاضت بشکن

□

گاو آبی در جزیره سنبل و سوسن چرد

□

بدود شاه جان به استقبال

□

به پیران چنین گفت کایرانیان

□

چو سودا خرد را بمالید گوش

□

آن مایه بدانید که ایزد نظری کرد

□

گر به ترک عالم فانی بگویی مردوار

□

گهر آنک از فر یزدان بود

□

در هر قدم که می‌نهد آن سرو راستین

□

صنع تو به دور دور گردون

□

ان طبیب الرضا بشر اهل الهوی

□

ازین تخمه از گوهر کیقباد

□

تگاور به دنبال صیدی براند

□

نی نی که برفت نوح آخر

□

من چه کردم چو چنین خواست چنین باید بود

□

نموده ز هر سو بچشم اهرمن

□

بس که در آغوش لحد بگذرد

□

از هجر نالش آرد بس بلبل از درخت

□

آب بزن بر حسد آتشین

□

نگون شد سر و تاج افراسیاب

□

چو در لشکر دشمن افتد خلاف

□

چو بیخود بر برش باشم ز وصف اندر کنف باشم

□

مهتران بینم بر روی زنان همچو زنان

□

چون پدید آمد به کوفه بوحنیفه تاج دین

□

گر خردمندی از اوباش جفایی بیند

□

عالی چو کعبه کوی تو نه خاکپای روی تو

□

درده تریاق حیات ابد

□

آب اول داد باید بوستان را روز و شب

□

بگوی آنچه دانی که حق گفته به

□

رحمت آری بر من و دستم گری

□

عرش اگر کرسی نهد در زیر پای

□

تا کی از دارالغروری ساختن دارالسرور

□

تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع

□

تا به من بر لشگر اندوه تو بگشاد دست

□

در خار لیکن همچو گل در حبس ولیکن همچو مل

□

ساکن و صلب و امین باش که تا در ره دین

□

رعیت چو بیخند و سلطان درخت

□

یا همه رخ گرد چون گلنار باش

□

چون بود آن کس که ندارد میان

□

از پی خدمت آن سیمتن خرگاهی

□

بالای خاک هیچ عمارت نکرده‌اند

□

دیدار وی همان بود و سوختن همان

□

جنبش هر ذره به اصل خودست

□

منت خدای را که مر این هر دو وصف را

□

در آن وقت نومیدی آن مرد راست

□

جامه‌ی غم بدرم من ز طرب چون تو مرا

□

حرص زنجیر است این سر فهم کن

□

کشتند درین راه بسی عاشق بی‌تیغ

□

زیرا که پادشاهی، چون بقعه‌ای بگیرد

□

دامن نزند شادی با جان سنایی

□

هدهدها من سباء اتحفنا من نبً

□

چون گذشتی ز کاف و نون رستی

□

نشاید ز دشمن خطا درگذاشت

□

آنچه بر جانم رسید از عشق آن سیمین صنم

□

به چه آلتی عشق روی تو بازم

□

صدهزاران کیسه‌ی سوداییان در راه عشق

□

پیراهن خلاف به دست مراجعت

□

جامه‌ی عفت برون انداختم

□

چراغ عقل در این خانه نور می‌ندهد

□

همی سام را هیز خوانم پس آن گه

□

بگفت ای وفادار فرخنده خوی

□

نه عجب گر بکشم تلخی گفتار ترا

□

عطار به وصف تو چون بحر دلی دارد

□

نیم روز اندر بهشت آدم عدیل ملک بود

□

کار به تدبیر نیست، بخت به زور آوری

□

آیتی کز فال عشق تو برآید مر مرا

□

از آن گل‌ها که هر دم تازه‌تر شد

□

به گوش خواجه فرو گوید زان زمان معنی

□

مبادا که فردا به خون منش

□

با خروش و با فغان دیوانه‌وار

□

خوب رویی شگرف گفتاری

□

ای بوی تو با خوی تو هم آتش و هم عود

□

عجب داری از لطف پروردگار

□

گویی دگری گیر مها شرط نباشد

□

زهی نبات که دارد لب تو کز وی شد

□

غمزه‌ی نغز و طره‌ی خوش او

□

بگفتا همی‌گریم از روزگار

□

آسمان تند و سرکش زیر دست و رام تست

□

بر خاک از آن فتاد خورشید

□

نخرید کسی جان بهایی به زر و سیم

□

چه درختهای طوبیست، نشانده آدمی را

□

زینهاری دارم اندر گردنت

□

پرده بردار صبا از بر آن شهره قبا

□

آنکه آن ساعت که او را چرخ آبستن بزاد

□

به رحمت بکن آبش از دیده پاک

□

این تمنا و این هوس که تراست

□

در عشق چو یار بی نشان شو

□

پدید گشته دو جرم سهیل و سی پروین

□

یا سائلا عن یوم جد رحیلهم

□

تا نیفتد بر امید عشق در دام هوا

□

بانگ مرغان می‌رسد بر می‌فشانی پر و بال

□

باد لطفش بوزد گر بحد چین نه عجب

□

خورنده که خیرش برآید ز دست

□

مسکن من در بیابان مونس من آهوان

□

چون با تو بود عنایت یار

□

میار طعنه اگر عارض و لبش جویم

□

بیداد گری، کج کلهی، عربده جویی

□

ایزد چو بدادست به خوبی همه دادت

□

وجود چیست و عدم چیست کاه و که چه بود

□

جلوه ده طاووس سفلی را ز حکمت تا مگر

□

ندانسته از دفتر دین الف

□

بودم اندر وصل تو صاحبقران روزگار

□

برتر گناه نزد تو بخلست و هیچ کس

□

از عم و خال شرف مر همه را

□

آنگه چه محصلی فرستی

□

سنایی از غم عشقت سنایی گشت ای دلبر

□

خوش از عدم همی‌پرد این صد هزار مرغ

□

تا تو در زیر غبار آرزو داری قرار

□

توانگر خود آن لقمه چون می‌خورد

□

من دانستم که می بلاییست

□

گوهر وصلت از آن در پرده ماند

□

ز رازخانه‌ی عصمت نشان مجو از من

□

فلا تحسبن البعد یورث سلوة

□

هیچ ابدال ندیدی که درو در نگریست

□

چو کر و فر او دیدی تویی کرار و شیر حق

□

شهادت گفتن آن باشد که هم ز اول در آشامی

□

به سالی ز جورت جگر خون کنم

□

پیش خز تا کنیم بر لب تو

□

چون چادر مصقول گشته صحرا

□

زرد و سرخی باز در کردند خوشرویان باغ

□

عقل بین کز بر سیلاب غم عشق گریخت

□

ای که گفتی که عاقبت بنگر

□

زین راه نابدید معما کی بو برد

□

شرع را یکسو نهادستند اندر خیر و شر

□

دریغا که بی ما بسی روزگار

□

گفت آن وجود فعل بود کاندرو ترا

□

خلق را چون نیست بویی زین حدیث

□

از تعجب هر زمان گوید بنفشه کی عجب

□

تا نپاشی تخم طاعت، دخل عیش

□

با زر بزید به کام عاشق

□

در این سرا که دو قندیل ماه و خورشیدست

□

چه جای مه از زینت ماه فلک آمد

□

چرا پیش خسرو به خواهش روی

□

ریخت همی آب شب و آب روز

□

ز گلبنان شکفته چنان نماید باغ

□

چون به زلف و به عارضش نگری

□

دوستی با که شنیدی که به سر برد جهان

□

گر بهشتی نیست پس جادو چراست

□

چند بینی صورت نقش جهان

□

چون شمت شاهسپرم از باد شمالی

□

یقین، مرد را دیده بیننده کرد

□

آن سینه که بردی بدل دل غم عشقت

□

ما بدادیم دل اما چه کنیم

□

از رنگ رزان جامه ستد دشت و بپوشید

□

عروس ملک نکوروی دختریست ولیک

□

با همه محنت که دیدم من به عشق

□

وگر نباشد آن نور دیو را روزی

□

از رخش گردد منور گر همه جنت بود

□

نبودش ز تشنیع یاران خبر

□

کار ما کردست در هم چون زره

□

آمد آن مشکبوی مشکین مو

□

عالمی بیمار غفلت بود اندر راه لا

□

عجب مدار که تا زنده‌ام محب توام

□

یا فراقت را بجز ناله شعارم هست نیست

□

این همه شیوه‌ست مرادش توی

□

همه من بینم و بیننده نی دیده دو چشمم

□

محقق چو بر مرده ریزد گلش

□

کفر و دین و دیو مردم هر زمان چون آسمان

□

دنیا و آخرت دو سرای است و عاشقان

□

کار عقلست ای سنایی شیر دادن طفل را

□

چه سود کاسه‌ی زرین و شربت مسموم

□

جان آرامش همی بخشد جهانی را به لطف

□

هر که فسردست کنون گرم شد

□

هم ناکسند گر چه همی با کسان روند

□

ز پشت پدر تا به پایان شیب

□

ز بی‌خوابی همی خوانم به عمدا این غزل هردم

□

سوسن سیمین، وقایه برگرفت از پیش روی

□

خط مشکین بر آن عارض کافور نهاد

□

وصال دوست به جان گر میسرت گردد

□

چون تو مخنث شدی اندر روش

□

آب هم از آب مصفا شود

□

گه چو دندان سپید کرد بطمع

□

به پشتش درآور چو مردان که مست

□

دانم که خلل ناید در حشمت او را

□

ندانم تا فلک در هیچ دوری

□

عقل ار چه بزرگ رهنماییست

□

گر دوست جان و سر طلبد ایستاده‌ایم

□

گر چه زمزم را پدید آورد هم نامش به پای

□

ز باد و بوی توست امروز در باغ

□

چرخ بی آرام را اندر جهان آرام نیست

□

دمادم بشویند چون گربه روی

□

روی نبینیم ما دیدن سیمرغ را

□

در بتکده رفت و دست بگشاد

□

در خرابات نبینی که ز مستی همه سال

□

جامی چه بقا دارد، در رهگذر سنگی؟

□

آخر بنگویی ای نگارین

□

الحنطه حیث کان حنطه

□

گاه بودم بره فگنده دو چشم

□

ز نعمت نهادن بلندی مجوی

□

ور همی خواهی که گردد کار تو همچون نگار

□

تا ابد کامش ز شیرینی نگردد تلخ و تیز

□

چنان گشتم ز مستی و خرابی

□

یثنی علیه ذو والاحلام جمهرة

□

تاریکی هجر چند بینم

□

از آن که هر که جز این آب زندگی باشد

□

تا نبینم رخ چون ماه ترا

□

جوانمرد را زر بقائی نکرد

□

هر که عاشق شناسد از معشوق

□

جامه خوشتر بر تو یا فرزند

□

در همه عالم ندیدم لذتی

□

عدو را کز تو بر دل پای پیلست

□

از نور در آن ایوان بفروخته انجمها

□

هان ای دل خسته نقل ما را

□

برین فرق و برین دست برین روی و برین دل

□

درون تا بود قابل شرب و اکل

□

شربت وصل تو ماند نوبهار تازه را

□

خاک توییم لاجرم در ره عشق تو ز ما

□

این طرفه‌تر که هر دو جهان پاک شد ز دست

□

ز دیگدان لیمان چو دود بگریزند

□

بنمود رخ و روم به یک بار بشورید

□

ای حسد موج زن بحر سیاه آمدی

□

چند گویی تو چون و چند چرا

□

دگر دیده چون برفروزد چراغ

□

از جمع غلامان تو حقا که درین شهر

□

گویی که رشته‌های عقیقست و لاژورد

□

مرد آن بود که داند هر جای رای خویش

□

وه که گر با دوست دریابم زمان ماجرا

□

نیندوزم ز کس چیزی چنان فرمود جانانم

□

اگر چه رطل گرانست او سبک روحست

□

به باغ صحبتت دلشاد و خرم

□

قناعت سرافرازد ای مرد هوش

□

من دل کردم ز عشق یکتا

□

در عشق زنده باید کز مرده هیچ ناید

□

خود چون بود آخر به غم هجر گرفتار

□

نه چشم طامع از دنیا شود سیر

□

ای بت شمن پیشت منم جانم تویی و تن منم

□

از نغمه تو ذره‌ها گر رقص آرد چه عجب

□

حرارت‌های نفسانی بسوزد دینت را روزی

□

پسندید از او شاه مردان جواب

□

اینهمه خوارست کاندر عاشقی

□

بی او نفسی مزن که ناگاه

□

ور چنان دانی ترا روز قیامت از خدای

□

و من هوسی بعدالمسافة بیننا

□

جز تربیت و تمشیت و صدق و صفا نیست

□

چون شهسوار فارسی خربندگی تا کی کنی

□

از لعل تو هست عاقلان را

□

چو بیند کسی زهر در کام خلق

□

من طاقت هجر تو ندارم

□

چون زندگیم به توست بی تو

□

صفا را خاوری سازش ز رفعت

□

تسائلنی عما جری یوم حصرهم

□

گر خورم باده به یاد کف دست تو خورم

□

تشنه ترم من ز ریگ ترک سبو گیر و دیگ

□

گشتست سنایی مغ بی‌دولت و بی‌دین

□

که حالش بگردید و رنگش بریخت

□

چو آفتاب رخش محترق شود ز جمال

□

یا در غم ما تمام پیوند

□

چون نقاب از رخ براندازد ز خاتونان خلد

□

گر از یک نیمه زور آرد، سپاه مشرق و مغرب

□

بلعجب بازیست در هنگام مستی با فقر

□

دوش حریف مست من داد سبو به دست من

□

فغان زان سنبل سیراب مشکین

□

به ظاهر من امروز از این بهترم

□

جان و دین و دل همی خواهد ز من

□

گفتمش فانی شو و باقی تویی

□

از برای این جهان و آن جهان ای دلربای

□

اگر هزار جراحت کنی تو بر دل ریش

□

گر نشیند گرد کوی دوست بر رخسار ما

□

ای مگس دل با لب شکر مپیچ

□

یک زمان از رنج هجرانش دلم خالی مباد

□

تو روی از پرستیدن حق مپیچ

□

گداخت مایه‌ی صبرم ز بانگ شکر لفظت

□

چون بهای شکرت صد جان است

□

کر مسجد را همی نخوانی

□

امید روز وصل دل خلق می‌دهد

□

من و خورشید و معشوق و می لعل

□

شمس تو معنوی بود آن نه که منطوی بود

□

از در دروازه‌ی لا تا به دارالملک شاه

□

کسی بر گرفت از جهان کام دل

□

بیگانه بود میان ما جان

□

چون پردلان عالم پیشت سپر فکندند

□

در شوخی دست برد خواهی

□

شاخی که سر به خانه‌ی همسایه می‌برد

□

حسن تو چو آفتاب آنگه

□

روا شود همه حاجات خلق در شب قدر

□

در کوی امید تو و اندر ره ایمان

□

نباید سخن گفت ناساخته

□

با آفت زلف تو که بیند

□

بر ما چو وجود نیست ما را

□

ملک شرع مصطفا آراستی از عدل و علم

□

دو رسته لل منظوم در دهان داری

□

بوسه دهد خلد و حور، پای و رکیب ترا

□

مرا هزار جهانست پر ز نور و نعیم

□

رحمتت زان کرده‌اند این هر دو تا از گرد لعل

□

چنان خار در گل ندیدم که رفت

□

گنجی که به هر کنج نهان بود ز قارون

□

خاطر عطار از نور معانی در سخن

□

هم به چشم شاه روی شاه خواهی دید و بس

□

سعدیا از درد صافی همچو من شو همچو من

□

ما به جان بخریده عشق لایزالی را تو باز

□

ای خوشا روزی که بگشاید قبا را بند بند

□

کوه آتش همیشه همره تست

□

رضا و ورع: نیکنامان حر

□

نبیند روز عمر من دگر مرگ

□

کنون ز سنگ بنفشه دمد عجب نبود

□

به عصایی و گلیمی که تو داری پسرا

□

ذر حدیثی و ما علی من الشو ...

□

با سنایی ازین خصومت نیست

□

دو ولایت که جسم و جان خوانند

□

به همه عمر اگر کند گنهی

□

الست از ازل همچنانشان به گوش

□

راه او پر گل همی شد کز فراق خود همی

□

آن چنان جامی که نتوان داد شرح

□

کیست کز عشقت نه بر خاک اوفتاد

□

به خواب و لذت و شهوت گذاشتند حیات

□

نیزه کشید آفتاب حلقه‌ی مه در ربود

□

غوره افشاری و گویی من ریاضت می‌کنم

□

دازم زنگار دل، دارم شنگرف اشک

□

یکی حجره خاص از پی دوستان

□

این پرده گرنه چرخ رفیع است پس چرا

□

پهلوانان درت بس بی‌دلند

□

عزم جفت طلب است و طلب آبستن یافت

□

در سایه‌ی ایوان سلامت ننشستیم

□

عیسیم منظر من بام چهارم فلک است

□

تو زاده عدمی آمده ز قحط دراز

□

دولت اندر هنر بسی جستم

□

بگسترد سجاده بر روی آب

□

مه در هوای بابل چون یک قواره توزی

□

که یابد از می عشق تو بویی

□

والشمس خوان که واو قسم داد زیورش

□

به قبله‌ی کرمش روی نیکخواهان راست