قسمت هفدهم

تا یار مرا به شست گیرد

□

ز پیوند بقا شیرازه‌شان باد!

□

درد مجروحی که نالد از دل افگار خویش

□

زین قصر دوازده دری ساخت

□

پس عاشق دلسوخته را کار نهادند

□

وی نوازنده‌ی دل‌های نژند!

□

مرو ایمن اندرین ره که فگار خواهی آمد

□

ز دیده‌ی تر من همچو شمع، آب بریز

□

که بدانم که نمی‌بایست جست

□

سردی آیین جوانمردی نیست

□

کنون ملک بین چون دو سلطان یکی شد

□

تن خاک همی سازم جان بنده همی دارم

□

زینسانش آزمود! چه نیک آزمودنی

□

بانگ جنگ‌آوری از صفها خاست،

□

باران از کشتی که یاران نیست او را

□

من که خرابه اندرم گنج نهان من کجا

□

که فکری در درون ما از این بهتر نمی‌گیرد

□

گفت به خورشید لقا دختری

□

زان چه سودم که صبا بوی گلستان آورد

□

فروغ خور عقیق اندر یمن ساخت

□

می‌طپد دل در برم می‌سوزدم جان چون کنم

□

به سینه تخم غم پوشیده می‌کاشت

□

گواهی میدهد دل آن کمان هم

□

خون من خورد و ندید از دوستی در روی من

□

اشتر بخوابان هین هله نه از بهر من بهر خدا

□

وز صفیر تو در آفاق نفیر

□

سوخت جهانی ز زمین تا سپهر

□

خود به خود می ساز کز همدم وفائی برنخاست

□

یوسف مصر نگردد همه زندانی

□

همای دولتش آمد به پرواز

□

همچو براتی که برخواب نویسند

□

جان در شکنج زلفت پنهان چه کار دارد

□

سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

□

پایه‌ی اقبال شدی پست او

□

که آن بالای هم‌چون تیر چون است؟

□

غارت هاروتیان شد زهره‌ی زهرای من

□

توسنان زمانه رام تو اند

□

چو دونان جغد این ویرانه گشتی؟

□

به پیشت بشکنم دندانه‌یی چند

□

دردم از آن فزود که درمان نیافتم

□

هم بخفتند آن سو از بیم عسس

□

پس از سالی که شد بدرش هلالی،

□

کز شیشه‌ی دلیل امید صواب نیست

□

میرداد مجلس از زنار و ساغر ساختیم

□

به فسون سازی گیتی نفسی بنگر

□

کوشش از دانش همی گیرد رواج

□

نشان نقطهای انبیاء دان

□

زهر که سلطان دهد همبر تریاق نه

□

شمه‌ای از نفحات نفس یار بیار

□

تنیده ریسمانی چند، می‌گفت:

□

بسیار خوبان دیده‌ام اما تو چیز دیگری

□

آن کز تو دور ماند می‌دان چگونه باشد

□

تا کی زنم چو ذره‌ی سرگشته دست و پای

□

تا بهره به قدر آن رساند

□

صورت و معنی به صفت هر دو تیز

□

که چون تو مجلس آرائی نمی‌بینم، نمی‌بینم

□

بی شمع روی تو نتان دیدن مر این دو راه را

□

خیمه بر طارم افلاک زدم

□

گر دست من نگیری صد بار وای من

□

وقت طرب و کنار جوی است

□

که تو گنجشک صفت در دهن ماری

□

هیچ سودی ندهد خواهش ما

□

بر تشنگان سوخته لطفی که درهمند

□

آنگه که هزار جان فرستیم

□

سر و دستار نداند که کدام اندازد

□

لطافت را نکو آوازگی داد

□

خوش گریه‌یی است بر سرآتش کباب را

□

پای صورت در میان نتوان نهاد

□

ز دم فسرده‌ی من نفس سحر بگیرد

□

یابد اندر خلوت آن ماه، راه

□

دیده‌ی بد آفت روی نکوست

□

سپهی به ز زلف و خال تو نیست

□

تا بر سر سنگین دلان از عرش بارد سنگ‌ها

□

در آن دولت ز چل بگذشت سال‌اش

□

نبود امید پیش دیده‌ی بیدار می آید

□

ز آتش رخسار تو تاب بصر می‌رود

□

چو یکی جامه‌ی شوخی و قضا صابون

□

گشت ز بی‌مهریشان کینه‌جوی

□

نه از جان بلکه از دل زنده باشم

□

هم بدان منزل برداشت فرود آر مرا

□

زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

□

بپا شد سایه در زرین‌درختان

□

نبشتند یکسر همه رایگان

□

نتوانست بر کنار افتاد

□

وانگاه دیده برکن و نیز از حرم مپرس

□

بر صدر شرف خجسته‌بدری

□

دلم به زلف نگهدار و درد باز رسان

□

نفخه‌ی صور در دهان بگشاد

□

تا که بالغ گشت و زفت و شیرمرد

□

همچو سایه به زمین افکندش

□

عاشقی دین من و بی‌خبری کیش من است

□

که از جان من در من آتش فتاده است

□

نشستن بدریوزه در رهگذاری

□

قمری از سرو سهی زمزمه‌ساز

□

یارب چه خیالست این اینجا من و آنجا او

□

خواهم کز دود دل پرده کنم روز را

□

که چو خوش بنگری ای سرو روان این همه نیست

□

بسا انوار ، کن مستور ماندی

□

گل گرچه خو برو بود و باغ جای خوش

□

چون من تهی دوی به وصالش کجا رسد

□

با حریفان خوش نشستم، با رفیقان عهد بستم

□

بی‌غمی در آن دروغ افسانه‌ای‌ست!

□

که تابودست خوبی بی‌وفا بود

□

قالت جنون عادلک هاوی هموم قاتله

□

اه لیک خود معذور را کی باشد اقبال و سنا

□

به بزم خسروان غوغای او بود

□

غیر ازین کار کنون کار دگر نیست مرا

□

پسین میوه‌ی باغ هفت و چهار!

□

چرا خاطرت را پریشان کنند

□

کند زندانیان را از غم آزاد

□

گه مرده و گه زنده آهی و دمی سردی

□

وز عاشق خویش منفعل بود

□

چه افتاد این سر ما را که خاک در نمی‌ارزد

□

ز نور قرب وی نومید گشتند

□

تا تو در پیش من نشستی نیست

□

آن مرغ پرد که پر ندارد

□

ندیدم هیچ سرگردان ندیدم

□

ز رحمت پا درین روشن حرم نه!

□

حسن تو یکسو نهم مه بد گرسوی تو

□

شب دراز است دمی در قفس و دام بخسب

□

کز وی بخیزد در درون رحمی نگارین یار را

□

کوه ببرند و پی کان شوند

□

تفسیر چنین خواب پریشان ز که پرسم

□

رسولی روان کرد و همراه او

□

بس بیخبری، اگر چه هشیاری

□

از او صلح و از آن سنگین‌دلان جنگ

□

از من مسکین مپرس کان دل افگار کو

□

روزی برای ما زی و ریزی به ما فرست

□

که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

□

به سلامت برسانش به کنار!

□

ماننده‌ی آفتاب مشهور

□

که تا جان برنیاید، برنیاید

□

از وجود خویش پنهان می‌زیم

□

خطاب آمد به نزدیکان درگاه

□

کوه البرز و پشه حمالش !

□

نزدیک یار و پاسخش آور به سوی من

□

فردا زمین و آسمان در شرح تو باشد فنا

□

عشقش به در از حد و قیاس است،

□

عاشق که صاحب همت است میلش به بالا می‌کشد

□

سر بر زمین خدمت یاران بیوفا

□

بشهر و قریه، بسی خانه‌ها که آبادند

□

وز لبش شد تلخ، شهدش در مذاق

□

بگرداند رو در هوای هوایی

□

بس طواف شکر کامسالش کنم

□

برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد

□

گرد این نقطه چو پرگار برآی!

□

بخت آرزوی دل به کنارم نرسانید

□

گر جویم هم ندیده خواهم

□

ذره‌ی حیران شدم ای جان من

□

گشتند کسان لیلی آگاه

□

پرخون زدست هجر، به جانان که می برد؟

□

که خرمم ز خیال تو و زخوی تو نه

□

تا درد تو روشن شود تا درد تو گردد دوا

□

چاک در پرده‌ی عادت کرده

□

کس از میخانه عاقل باز نامد

□

نه مرد درد تو باشم گرت گناه نهم

□

گفت، بد کار از منافق بهتر است

□

نسخه‌ی صحت رنج است و الم

□

باز رهانم که رهاننده‌ای

□

مرده اکنونم که نقش زندگی دارم کفن

□

در میان پختگان عشق او خامم هنوز

□

نیست والا گهری به ز سخن

□

خلقی بگمانند که محراب کدامست

□

آبت از چشمه‌ی خواص دهند

□

سر خود بر قدمت می‌میرم

□

تافتی روی رضا؟ راست بگوی!

□

چیست آن غنچه که پنهان شده در پیرهنش

□

نخلی است که خار با رطب دارد

□

بند رقیت ز پایت بر کند

□

کزین پس صبر را دشوار بینم

□

که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را

□

رفته بی‌زحمت راه ظلمات

□

چو رنجوری، چرا ریزی دوا را

□

عرضه‌ده مخزن پنهان کوه

□

از برای کوری چشمان خودبین کرده‌اند

□

کس عمر ابد یک نفس اندر نپذیرد

□

در کمان ناوک مژگان تو بی چیزی نیست

□

هر یکی مطلع انوار قدم

□

چندانکه دو ابر و بنشاند بنشانیم

□

سنگ پیاله شکست گربه نواله ربود

□

نیستم یک نفس آزاد از تو

□

آینه‌ای بهر ره آورد برد

□

نیم شب را زوالگه می گفت

□

گر عشق این است ازین بتر خندد

□

می‌آید از قبضه قضا بر پر او تیر بلا

□

وز ملامت شد فزون تیمار عشق

□

و از دو جهان یک نفسش ده سلام

□

بگریزد نه بند بر پای است

□

هماره بر صفت و خوی نیک افزودن

□

وز فزع ساق تو پیچد بر ساق

□

آمد شبم به روز سخن مختصر کنم

□

دم ز خامان جهان دربسته‌ام

□

گره بگشود از ابرو و بر دل‌های یاران زد

□

گرم رفتاری مهر از عشق است

□

وز در او سر به سر آفاق پر

□

مقید به اینها ندانم تو را

□

خورشید درون پرده پرواز

□

جهان چون خانه‌ی مرغان بر او تنگ

□

رود در قعر دریا ربع مسکون

□

امشب به داغ او کن و فردا به ما رسان

□

شست در مجلس ترش چون زهر و مار

□

شتری برد به قربانیشان

□

کاوازپای اسب و تو ناگاه بشنوم

□

هرکه به نزدیک تر از تو سیه روی تر

□

دست قدرم کرد بناگاه نگونسار

□

دلش را روی در مهراب دوشین

□

ور کشیم به رایگان گرد سر تو جان من

□

بر آستان نگر که چه زار اوفتاده‌ایم

□

بازش ز طره تو به مضراب می‌زدم

□

روح بقا جست ز هر روح پاک

□

اندرین ویرانه سلطانی هنوز

□

هم به زنهار جفا از تو پیامی برسد

□

که در زندان ناکامی نیابی کامرانی تو

□

به تحصیل تمنایش عنان تافت

□

به ملک خشکی و تری مکن ناز

□

برده و در تنگنای شام شکسته

□

گه خوانیش سوی طرب گه رانیش سوی بلا

□

دل قیری، رخ کافوری چند؟

□

روی نما گشته چو آبی به چاه

□

کان لب نه شکاری است که مادام توان یافت

□

شعله‌ها گشته نهان در دل این مجمر

□

مرده بود بی‌سخن جانفزای

□

ولی من پای فرسنگی ندارم

□

کاب من و سنگ من غمزه‌ی یارم ببرد

□

هیهات از این گوشه که معمور نماندست

□

با گل تن رنگ تعلق گرفت

□

من کجا یارم که گویم یارمش

□

بر بساط نیاز می‌غلطم

□

آب روی عاشقان ابروی تو

□

بود کاهل‌تنان را تازیانه

□

بر صفحه‌ی دیده لاله روید

□

نه گلی از چمنت یارم جست

□

انگور گردد غوره‌ها تا پخته گردد نان ما

□

چشم‌های بحریان چون اختران

□

در دلم خار خار دیرینه

□

لیک محمل برجهان خواهد شکست

□

نکته‌هائی را که ما آموختیم

□

و آن سلامان چون ز شه بی‌جفت زاد؟

□

بازش به سر زلف پریشان تو یابند

□

کز دور یک سلام هم از من دریغ داشت

□

کز این به هم به جهان هیچ رسم و راهی نیست

□

شکیب از جان غم فرجام رفته

□

زانکه بادیست هر زمان سر او را

□

با داعیه‌ی تو نیم گام است

□

هرگز سری ندارد چندان که برشمارم

□

چشم انسان را جمالت مردمک!

□

چو صبا خرامش کن کمری نمای مارا

□

بر صورت من راست چو خورشید سما بود

□

کز لابه و گریه پدر رستند بیماران ما

□

سر من در عبادت پایمالت!

□

رفته زنه گنبد بالا برون

□

زان پس به چشم رحمت بر ما نظر نداشت

□

پا در رکاب و سر به تن و دست در لگام

□

غیر وی این عرصه نپیمود کس

□

لیکن تمنا می‌کنم فتراک صید آویز را

□

بر سر این همه خشم تو چراست

□

بر چشم دشمنان تیر از این کمان توان زد

□

صد گل راحت ز گل او شکفت

□

دوستان آشفته و زارم کجاست؟

□

تا تو ببر درآئی صد دل ز جان برآید

□

از سر به پای رفته وز پای سر نموده

□

رو بهر چه در وبال داری؟

□

مست بگوش کی کند کن مکن حکیم را

□

آسمان با عشق‌بازی عهد و پیمان تازه کرد

□

ان الهموم اخرجت در دولت مولای ما

□

بر سر خوان خودش نپسندید

□

کین بهار عمر ناگه رایگان خواهد گذشت

□

جز در حرم جانان پرواز نخواهند

□

گهی، هوا چو یم عشق گشت طوفانی

□

فتنه‌ی ارباب نظر خواستند

□

زحمت خویش بردم ورفتم

□

شحنه‌ی امید را کاری رسد

□

کردم سال صبحدم از پیر می فروش

□

ترک همراهی بیراهان گیر!

□

بگیر باده که هنگام پارسایی نیست

□

ناله‌ی آتش بگاه سوختن بر من گرفت

□

در کون و مکان کجات جویم

□

نه جوان، سوخته جانی دیدم

□

که خواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را

□

حلق هزار خلقی بر رهگذر بریده

□

جوشیده و صافی چو جان بر آتش عشق و ولا

□

به دل یعقوب را شوری در افکند

□

که گذشت عمر و باقی نبود جهان فانی

□

ما کجا محرم جمال توایم

□

خانه چون خورشید در اقطار گردون داشتن

□

دل بی‌عشق در عالم مبادا!

□

هم خواهد شد چرا نخواهد شد

□

بر سر نطع ملامت پای‌کوبان آمدن

□

ز حقه دهنش چون شکر فروریزد

□

علاج خسته‌جانیش اندر آن دید

□

چه خوشست گل ولیکن چه کنم که خار دارد

□

نی مشک و می شود آنگاه زیر آب

□

از هیچ وجود اثر نمی‌دانم

□

مرحله‌ی خاک قرار از تو بافت

□

ای آب دیده یک نفسی ایستاد کن

□

صدف جویم الا نهنگی نبینم

□

زان سان که اول آمدی ای یفعل الله ما یشا

□

لجه‌ای ژرف شود چشمه‌ی حرف

□

ننهاد آرزوی من اندر کنار من

□

سیل خون از میان برانگیزد

□

بنشاندند مرا خواه نخواه

□

چشم نظارگیان مست نظر

□

چو بنگرند خلایق کمال صنع خدا را

□

من مقامر دلم چنین باشم

□

که از نهفتن آن دیگ سینه می‌زد جوش

□

نمانده آرزویی در دل او

□

شود گل آب و در پیشت بریزد

□

لابه‌ها بنموده‌ام لبیک‌ها بشنیده‌ام

□

می‌دادم و می‌خوردم و بی می ننشستم

□

طعنه‌ی بدخواه و پند نیک‌خواه

□

خلعت عیسی فگنم بر خری

□

مهری که نبوده است سرشتن نتوانم

□

ای جان مرگ اندیش رو ای ساقی باقی درآ

□

عقل فعال‌اش از آن کردند نام

□

آهو بره‌یی به خواب خرگوش

□

از جرعه‌ی ناتمام روزی است

□

نه دوست شناختست نه دشمن

□

خفته به شب مرده‌ی کاشانه‌ای

□

شام عدم را سحرآمد پدید

□

که با غم زور بازویی ندارم

□

پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

□

شهدهای حکمت‌اش در کام ریخت

□

ماری کزینسانم گزد، کی در خور افسون بود

□

ازو جز زشت کرداری نیاید

□

بی آتش رخ تو دل گشته چون کبابی

□

ولی هر لحظه شد اندوه او بیش

□

خبر ما بر آنکس که ز ما بی‌خبر است

□

صد شحنه را خون ریخته با طوق و فرمان تا کجا؟

□

ما خفتگانیم و تویی صد دولت بیدار ما

□

تارک تاج سعادت باشی؟

□

یک نفسی بیا نشین در بر ما که همچنین

□

حسن تو یک شعله زد، سوخته‌ای درگرفت

□

توسن زهدش همه جا تاخته

□

در آن آشفتگی حالش بپرسید

□

گنج زر اندر نظرم چیست ؟ خاک!

□

پایان پدید نیست چه پایان کنار هم

□

به یار یک جهت حق گزار ما نرسد

□

محرمان کردندشان دانای راز

□

درمانده را تدبیر کو دیوانه را سامان کجا؟

□

گرد سرا پرده‌ی مراد چه پویم

□

دوستکانی چون خورد با پهلوان

□

مهره و مار آمده با یکدگر

□

داد جهان راز ظفر بهر نو

□

وی خستگان را خارها در جای خواب انداخته

□

بلبل سرمست تویی جانب گلزار بیا

□

تار بگسست، چه دستان است این؟

□

نماندی نام هندو ز اصل تا فرع

□

دل مهر تو بر زبان نهاده است

□

کیست آنکس که هواخواه من است

□

واندر ره بی‌خودی قدم زد

□

آه پیدا نمی‌توان کردن

□

چو خورشیدی که زی مغرب سفر کرد

□

سماع وعظ کجا نغمه رباب کجا

□

و آنجا همه شب قرار کردی

□

این زمان در دهنش نیست مگر بوی شراب

□

امانی ده که ما را بیم غرق است

□

سر فدا کرده صاحب اسراران

□

به زانوی ادب پیشش نشستند

□

داد باران گنه شوی ز عین غفران

□

فلاطون از آنها یکی در شمار

□

مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

□

جانی پر از آرزوی لیلی

□

نیکویی ناموزی آخر از رخ نیکوی خویش

□

دزد دلاوری است که بر کاروان فتاد

□

همچو کاه اندر هوا رقصان شدیم

□

سردار رمه شبانی آگاه

□

ضایع آن روزی که بر مستان به هشیاری گذشت

□

هر که این می‌بیند آن می‌خواندش

□

کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

□

وز گام‌زدن به سوی لیلی

□

دانم که زاهدید اگر توبه نشکنید

□

به حرف ضلالت قلم درکشید

□

پس به چه معنی من و ما مانده‌ایم

□

کس نبود آگاه ز آن پوشیده‌راز

□

بیا به صحبت یاران بی‌ریا و نفاق

□

چه سود که بختم سوی بامت نرسانید

□

پوست بود پوست بود درخور مغز شعرا

□

به تخت عز و صدر جاه بنشاند

□

چون بدیدی که در کمند توایم

□

به گوش آمدش بانگ طبل رحیل

□

در آن درماندگی، فریادها کرد

□

به نعمت‌های خویش‌ام کن شناسا!

□

خوش آنکس کاونهد گردن به تسلیم

□

آفتاب روی تو پنهان بماند

□

تشخیص کرده‌ایم و مداوا مقرر است

□

همه دستان‌نمای و عشوه‌پرداز

□

که تو جانی و جان من بدن است

□

باور کنی آسمان و ماهند

□

که من این شیر مادر را دگر باره غذا کردم

□

باشد به لقای دیگری شاد

□

چون تبر برداشت منت بر بتان آذر است

□

نام غم از هیچ زبان کس نیافت

□

دم به دم در جان مستش می‌رسید

□

چراغ افروز جان روشن من!

□

چنین بخشد به دلها راحت و روح

□

دل و اشکاف و یاسح او در میان طلب

□

جای آسایش جهاندار است

□

بر خط حکم تو نهد سر ملک

□

هر چه گویند از آن تنگ دهن می‌آید

□

که اینجا خانه در کویی ندارد

□

در خرابات بگویید که هشیار کجاست

□

از قفای او در آید دیگری

□

آن صبر که هر بار بد این بار ندارم

□

جان سپار ای تن که سلطان تیغ غیرت برکشید

□

مخموری من ز نرگس مستش

□

به عزم مصر با بخت خجسته

□

سنگ تراش کی خرد گوهر شب فروز را

□

در سایه‌ی زلف کرده بالین

□

رنگ کجا ماند و بو ساعت دیدار مرا

□

گوی اسرار به چوگان می‌زد

□

قبله‌ی عشاق نیست جز خم ابروی دوست

□

ازین بتر گره‌کاری نپندارم که دارد کس

□

بنگر بروز تجربه تنها چه می‌کنی

□

نمانده باز جز چشم ستاره

□

قطره چکانید به کام همه

□

صفت بی‌زوالی افتاده است

□

حاشا که رسم لطف و طریق کرم نداشت

□

نبود از مال و زر کم، هیچ چیزش

□

عبیر رحمت جاوید برکفن مالم

□

چون تیغ فراسیاب در ده

□

یا بیا گر کافری اقرار ده

□

جیب ادب مخزن اسرار اوست

□

که هر نهال که شاندند باز برکندند

□

جانش هلاک تن شد خنده زنان برآمد

□

هیچ زمین دفع کند از تن خود زلزله را

□

زو درین گفت و شنید آمده‌ایم

□

برون کن از پس سر گر غلط کردم زبان من

□

دست را حالی به خنجر می‌برد

□

عاقبت یکقطره خون نوشید و رفت

□

هزاران نکته‌ی باریک چون موی

□

که خوب رویان البته بی‌وفا باشند

□

رعاها الصبر ویلی ما رعاها

□

تا تو را خود ز میان با که عنایت باشد

□

ز بدعهدی چه ماندت تا نکردی

□

کان مرغ آشیان به گلستان رسیدنی است

□

تا در دوست ندانم به چه عنوان برسم

□

هزار گونه گره در فتاده در سخنم

□

اما ندانم آنکه چه لشکر شکسته‌ای

□

بنگر که باز بر گل خوشبو چه میرود؟

□

در عشق تو رسوائی کاری است که عام است آن

□

گشته بود همچو دلم مسجد لا حول و لا

□

جام سوار آمدو قنینه پیاده

□

جز آب دیده خون جگر در کنار نیست

□

پاداش خوشی‌ش ناخوشی کرد،

□

نخوانده‌ای و بچشم تو راه و چاه، یکیست

□

قلمی کز دلم شکسته‌تر است

□

بلبل بیچاره را پروانه کرد

□

سر فرو نارد تا افسر سلطان نبرد

□

که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز

□

سوی دل باز گردانم ز دیده

□

چون گریزم که گروگان دل دشمن آنجاست

□

گرچه دانم که آن به کس نرسد

□

شکر گویم به صد زبان از تو

□

تو چه آتشی که آبم ز جگر دریغ داری

□

برآفتاب به خط غبار بنویسد

□

در عرض وی انگشتری جم نپذیرد

□

چاکر و یاری گر تو آه چه یاری صنما

□

وز من دم دشمنی نیابی

□

مسلمان بودنم امکان نباشد

□

در آینه‌ی صبح به بوی تو ندیدم

□

بر آتشهای کین، آبی فشاندیم

□

الا بر وفا و مهر کز این دو پیاده‌ای

□

گربکشتند بسی صید رها نیز کنند

□

مست آیی و عذر آری، آزار چنین خوش‌تر

□

در سایه تو بلبل باغ جهان شدم

□

کز پی تب بریدن بشر است

□

هر کجا رفتم همه شور تو و غوغای تست

□

ازینسان روز بازاری نپندارم که کس دارد

□

گفتا که به یاد من کن این نوش

□

الا که به عذر آن دردی دگرم بخشی

□

اهل سخن خود که شمارد که چند

□

می چو تیغ فراسیاب دهید

□

این برادر زان برادر خردتر

□

کس داد نشان ز بی‌نشانی

□

گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست

□

ناشکسته توبه و نابسته زناری نماند

□

بسکه خون میریزد از انگشت تو

□

کز سلامت نه رنگ ماند و نه بوی

□

تن شاه بردند زان آبگیر

□

تا رخش قدر عنان درآرم

□

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

□

صبح اول دیده‌ی عمرم چنان شد کم بقا

□

نمکی را به کباب آلوده است

□

مرتبه‌ی گنبد گردان طلب

□

هر لحظه طواف بیشتر کردم

□

مشتری صفوت که در وی حوت و سرطان دیده‌اند

□

من بسم ، اسکندر مغرب گشای

□

آشتی نیست همه اشتلم است

□

ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر

□

صد ستم از روزگار وز دل تو یک جفا

□

در زدن چشم ز دریا گذشت

□

مردم آن چشمها جمله سپند تو باد

□

کسی بجز تو، نکردست در خرابه مکان

□

بخورد خونم و گفتا برو نه در خوردی

□

تاراج دین تلقین مکن آن هندوی بی باک را

□

چون روز بشد دیده ز روزن چه نویسد

□

کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما

□

زان خون که نیست چندین، چندان چه خواست گوئی

□

گویم که یکی دیگر گویی تو که نتوانم

□

شیر مردان را از نافه‌ی آهو کم نیست

□

این نفسی چند در هوس به چه تازم

□

آن سایه که در قفای او بینی

□

مرا ببیند و از دور رخ بگرداند

□

زآنکه دست عقل زیر سنگ داشت

□

نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت

□

همچو پسته سبز و خون آلود و خندان دیده‌اند

□

دلت خاره‌ست و بهر کشتن من خاره تر بادا

□

شاهد غم را ببر زان درکشم هر صبح‌دم

□

هر چه بود، آن شیر و این روباه بود

□

نوعروس فضل را صاحب منم نعم الفتی

□

کس نخورد، در همه شهر ، آب خوش

□

که از تنگی که هست آن ره نفس هم برنمی‌تابد

□

رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

□

رحمی کن ار حقه‌ی مرهم بگشایی

□

بگو با آن مه نامهربانم

□

عرش مجید ذات مرا آشیانه بود

□

با دست هرچه دیدم چون یار می نبینم

□

ماه چو شاخ گوزن روی نمود از حجاب

□

مه و خورشید شمع خویش از آن سوخت

□

کو دست به خون من نیالاید

□

شاید که چو وابینی خیر تو در این باشد

□

حجت آن اژدهای کوه شکاف است

□

حلقه بگوشم، به رضای تمام

□

و آمده تا هوش را خانه فروشی زند

□

هر زمان گرد و غبارش می‌سترد

□

آن داغ که از نخست کردی

□

بین سوی خود لیک به چشم کسان

□

بزم خلیفه ندید لشکر سلطان نداشت

□

تا می لعل آوردش خون به جوش

□

سوی دل باز آرم از ره دهان چون نشنوی

□

شرم نداری که بگوئی سخن ؟

□

کانگه سفر نشاید چون مه به عقرب آید

□

واگر نه رستخیزی ز همه جهان برآرم

□

هفت اقلیم است سروران را

□

چنین کز یاربم می‌خیزد از هر خانه یا ربها

□

از خون سر چار سوی شستیم

□

همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

□

رضوان مجاور حرم روضه سان اوست

□

نسخه‌ی دیباچه‌ی نوروز کرد

□

جستیم و نیافتیم تدبیر

□

رام از چه شدی، رمیدن آموز

□

می‌شتابد به هر کران که توئی

□

مجمع اوصاف خطابش دهم

□

از مژه یک دامنت لعل روان خواهم فشاند

□

که گل تا هفته دیگر نباشد

□

زرین شود آن گوی گریبان که تو داری

□

عقل سراسیمه و اندیشه مست

□

زان می که خلاف مذهب آمد

□

مثل تو هیچ گوهر نه دیده نه شنیده

□

در زکامی و مشک می‌پوئی

□

آمده از مهر و شده هم به مهر

□

از واقعه‌ی من همه آفاق خبر شد

□

این جیراننا و کیف الحال

□

بر راه دی کمین به مفاجا برافکند

□

وزان گیسوی شب را شانه کرده

□

اینجا چه جای غم‌زدگان قلندر است

□

بسی کردی بخوبان سوگواری

□

که بهر دم جگر ما بخوری

□

مهره بچید از ندمای دیگر

□

خامی گردون روانم سوخته است

□

درخت کام و مرادم به بر نمی‌آید

□

ماه ذی القعده به روی دجله تابان دیده‌اند

□

از پی ملک ست مرا گفتگوی

□

آنجا که اوست هم به پر او پریده‌ام

□

آخر این دم ما ز جایی می‌زنیم

□

صد کار به کار درشکستی

□

گفت از بهر سری ترک صنم نتوان گفت

□

ز آتش سودا ببین که در چه گدازم

□

وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است

□

بند و طلسم او همه درهم شکستمی

□

گو همین یک سخن راست که جانان چون است؟

□

مونس شده تا بگاه روزم

□

سیاه روز بلاهای ناگهانی نیست

□

این دم قیامت است که خوش‌تر فزوده‌ای

□

زد همه بنشست غبار زمین

□

کز توی ناحق گزار نیست گزیرم

□

بی صوت هزار خوش نباشد

□

خود کوی تو را نشانه بایستی

□

نی خامه نکوتر از نی قند

□

جان‌های خلق در او رسته به جای گیا

□

هین بشکن ز خون خم، رنج خمار ای پسر

□

کیسه‌ی من ز ناز تو چون لب تو به لاغری

□

به این دیار نیامد کبوتر حرمش

□

پرتو توست که سایه فکن است

□

ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفت

□

جگر خواری مکن واپرس کای غم‌خوار من چونی

□

کاو از پای اسپ تو ناگاه بشنوم

□

ندیده هیچ کس زخم گشادت

□

بر من گریست زار که فصل شتا رسید

□

بحری و قطره قضا آمده‌ای

□

که در هر یک ایمانی آویختست

□

اکنون که کنار برنیامد

□

تا سراپرده گل نعره زنان خواهد شد

□

بها اینک، بیاور هر چه داری

□

کان دیگری را به دل آید که چون

□

گرچه ز خرد نبود زهری به گمان خوردن

□

ماهی که دید او را سی و دو روز حاصل

□

به من یزید چنین تاج سر بیار بها

□

شرمت نیامد از من و اشک روان من

□

دردی که من از غم تو خوردم

□

هر آن قسمت که آن جا رفت از آن افزون نخواهد شد

□

هر نفسی بال و پر ریخته‌شان از قضا

□

داروی تلخش ز نصیحت به کام

□

شاهدت درد و میزبان خلوت

□

چه تفاوت که ماش یا عدسی است

□

گر در دلم آید که در آغوش من آیی

□

گریه کنان کرد ز دریا گذر

□

راضیم ار زین قدر بیع به سر می‌رود

□

آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت

□

از تیه لا به منزل الا الله اندرآ

□

دیده گشای دل عبرت گزین

□

کاین آتش غم جز آب ننشاند

□

وی عجب آبستنی داری هنوز

□

تا نشود جان ز تن، زو نتوان شد رها

□

نویدی میدهد اما ندارد

□

لیک چنین هم طریق و رسم تو را بود

□

نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد

□

تحلیها بوشی او وشاح

□

بر جان من از هر مژه قصاب دگر داشت

□

نعره زنان برآیم یعنی که مست اویم

□

دیدی آن تغییر و دیگرگون شدی

□

هم پرده‌ای که دوزی هم خود همی دری

□

کر د فراهم سپه‌ی بی قیاس

□

هوای تو عرضی نیست مادر آورد است

□

کز فراقت سوختم ای مهربان فریاد رس

□

پر طوطی سوی شکر کشیدی

□

هر لحظه می‌آید به سر ما را چه پیشانی است این

□

که حاجت ز چنان روی به هنگام توان خواست

□

گر همه جان است ایثار ره جانان کنیم

□

بینم نشسته بر سر کویت مجاوری

□

چون به صفت من توام و تو منی

□

نتواندی کشیدن ستم دل چو سنگش

□

فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

□

چون کام روزه‌دار و لب شیر خوار کرد

□

باد همی ماند زسیرش بجای

□

سخن رفته ز سر بازمگیر

□

گنجهایش نگاهبانی داشت

□

سپاس زندگانی نیست بی‌تو بر سرم باری

□

که ذکر او بدین مقدار باشد

□

جماشی چشم پر عتیبش بین

□

طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم

□

زانکه صد نوبر مرا زان یک صنوبر ساختند

□

غمازی آن دزدی ازمشک ختن بشنو

□

چون حجله‌ی شکوفه برانداخت نوبهار

□

وی دیده در انتظار می‌ساز

□

بس رخنه کردیم دل، در دل چرا نتابی

□

چندین هزار بازروی زور آزمای را

□

مگر سوسن نمی‌داند که عاشق پند ننیوشد

□

این چه عیب است بدین بی‌خردی وین چه خطاست

□

آن حلی همچو ستاره به سحر بگشایید

□

من در آن کس که ترا بیند وحیران نشود

□

از سر غیرت جهانی می‌کنم

□

اسیر پنجه‌ی باز هوائی

□

همچون دندان شانه گل چه خوری

□

برحال پریشان پریشان شده‌یی چند

□

که جانان خریدن بصر برنتابد

□

و لو آذیتنی بالهجر و الحجر

□

آن زخم مار نی که به باد فسون بری

□

زد قلعه و مهره رایگان برد

□

او هنوز از جور موئی کم نکرد

□

تا دل ز نامت زنده شد، پر شد دو عالم نام دل

□

کامروز به تیر غمزه خستی

□

سرخاک ره قاصد فرمان که می آید ؟

□

دود سیاه بر صدف آسمان کشد

□

که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ریز است

□

داد فریاد خوان خواهد داد

□

سرمه در چشم ماه می‌کردم

□

نه گردنیم که از حکم سربرافشاندیم

□

اگر بادی وزد، ناگه گدازد رو بویرانی

□

که در شب امل من سپیده شد پیدا

□

زو سگ بازار به مقدار به ...

□

سر عاشق بدان فرو ناید

□

هر کدورت را که بینی چون صفایی رفت رفت

□

بر نمکش ساختم مردم دیده کباب

□

آمد وگفت که سرو تو ز گلزار برفت

□

بگیرد تر و خشک گیتی تمام

□

کلی به دل جهان فرو شو

□

نرخ شکر شکسته‌ای پسته دهان کیستی

□

بگو خوابی که دیدستم شب دوش

□

ما به سر کوی عجز از تو مسلم‌تریم

□

بشد به رندی و دردی کشیم نام و نشد

□

سخن از بارگاه می‌گوید

□

کاش میکردیم عمر رفته را روزی شمار

□

من به داغ این حدیث از خوی بی‌باک توام

□

حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

□

دلم چون سوزن عیساست یکتا

□

میان جان برآمد آفتابی

□

مطرب جان خوش نواست نغمه‌ی موزون بیار

□

در عرصه خیال که آمد کدام رفت

□

گویی کز ایزد آمده در شان کیستی

□

یاره‌ی جان نشود لل و مرجانش

□

کانصاف ز کس ندیده باشم

□

تا برم گوهر خود را به خریدار دگر

□

روزگار این به روزگار کند

□

گه رقص‌کنان گوشه‌ی خمار گزیدیم

□

کس خمار هوسش نشناسد

□

باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

□

که سرد آتش عنبرافشان نماید

□

تا که بشاخ گل سرخ آرمید

□

آئینه خیال برنتابد

□

با تو تا روز خفتنم هوس است

□

نه مشک خلل گیرد چون با جگر آمیزی

□

تا ابد عمرت زیان خواهد بدن

□

فلک عرش توست استوایی طلب کن

□

به شکر آن که برافکند پرده روز وصال

□

تن دردادم چنان که داری

□

شستشو کرد هریمن چو درین زمزم

□

باز دیگر جای مسکن می‌کند

□

حرفیست از هزاران کاندر عبارت آمد

□

یک جهان نظاره کن کن جام از چه گوهر ساختند

□

که دل در مهر آن دلدار بستم

□

چون کوس هرچه زخم بود بر شکم خورد

□

وز پی اش سوره اخلاص دمیدیم و برفت

□

ناگه بزنی زخمی چون کژدم و بگریزی

□

پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست

□

ذخیره زین فزون نتوان نهادن

□

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

□

کافرا معجزه دارا که تویی

□

به سر می‌برد دیده‌ی اشکبارم

□

کمانکش چشم بادامت چو ترکی کز کمین خیزد

□

که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید

□

یافته پیرانه سر رونق فصل شباب

□

گرسنه خفتن و در سفره نهفتن نان

□

چون سایه ز من رمید یارم

□

بر چهره نه خال حیرت آمد

□

ولاتخفی الهوی خوف الفضوح

□

چون با منی چه جویم اکنون بیارمیدم

□

تا لشکر شبروان شکستم

□

وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت

□

که شکار آهوی ختن کردی

□

عقل فرسوده است و در فکر سریم

□

هوا برد رنگی که من داشتم

□

که شب تا روز اختر می‌شمارم

□

یزدادلها صبغ فی احمرها القانی

□

یک حیله‌ی کارگر چه سازم

□

فرق سر بر آستان می‌آیدم

□

موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد

□

هم عقد پروین داشتی هم طوق جوزا یافتی

□

ز انوارت، زمین را تابناکی

□

فریاد بسوخت در دهانم

□

زهره در رقص آمد و بربط زنان می‌گفت نوش

□

پیشکش‌های تو زر بایستی

□

نه قلبی‌ایم و نه جناحی‌ایم

□

چو جانم در سماع آمد که یارب وصل یار است این

□

تا بپرسد که چرا رفت و چرا بازآمد

□

بهر بغداد دلی تازه‌ترم بایستی

□

در دامن من تهیست بسیار

□

بشکست نردبانم و بر تو به نیم جو

□

ناله کن بلبل که گلبانگ دل افکاران خوش است

□

گوئی کز ایزد آمده در شان کیستی

□

چنان بی پا و سرگشتم که پای از سر نمی‌دانم

□

بانگ دولاب آسمان بشنو

□

پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

□

پرده‌ها بر بصر ندوخته‌اند

□

سیاه روز و سیه کار و بد گهر بودی

□

نقش شش روز کمتر از کم دان

□

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

□

از طرب این هشت گوش را خبر آورد

□

کز فروغ تو نظر می‌سوزدم

□

از پری‌روی سلیمانی بخواه

□

خورشید شعله‌ایست که در آسمان گرفت

□

برفتی خاک بر روزن فشاندی

□

بستم و باز بگردن کردم

□

آن می هنوز در خم چندین خمار من چه

□

که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد

□

نان او تخمی است فانی جان من گنج بقاست

□

می‌نبینم روی درمان درنگر

□

از نیل و بقم دکان نهاده

□

انعام تو بر کون و مکان فایض و شامل

□

ناز مشعل‌دار سلطان برنتابد هر دلی

□

بخسته، دست و پا و پشت و گردن

□

دستار سر سران ربوده

□

که ز صحرای ختن آهوی مشکین آمد

□

از سوی رخنه‌ی دل جان به شرر باز دهید

□

عاشق و دردی‌پرست افتاده‌ام

□

چاکر به انتظارت دو چشم چار کرده

□

که دوست خود روش بنده پروری داند

□

چون شیفته شوم کنی افسون به دوستی

□

عسس خسته از گشتن و شب دراز

□

پشت دست از نهیب سرخاید

□

حریم درگه پیر مغان پناهت بس

□

فالنفس من قبل الصبی ربت جنانا بالدم

□

هیچ آبی بر جگر دارم ز تو

□

وز دیده زبان راز بستیم

□

که می حرام ولی به ز مال اوقاف است

□

چه معنی که معلول و حیران نماید

□

دل خلق خدای رنجاندن

□

کوره عجب گرم بود سوخته پرتاب شد

□

آه اگر زان که در این پرده نباشد بارم

□

کاب روی اندر ره آن دلستان افشانده‌اند

□

هر دو عالم بوی یکتا موی تو

□

که: «ای از جهالت تهی خاطران

□

که هر چه گفت برید صبا پریشان گفت

□

طشت و خون را بهم از نیشتر آمیخته‌اند

□

تا بنگری که نام و نشان از رفاه نیست

□

او را به جوی زین غم غم‌خوار نیندیشم

□

دلق ما بود که در خانه خمار بماند

□

فالدیک فی اذان والکاس فی الصلوة

□

هفتاد و دو فرقه را خم شستش

□

که این دم با چنوئی درنگیرد

□

دریاب کار ما که نه پیداست کار عمر

□

از کار بازماند همچون بت از خدائی

□

دیو بستن، قدرت دست سلیمان داشتن

□

روشنم شد کشنایی مانده نیست

□

کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

□

هر شب برای خون من رای شبیخون می‌زنی

□

لاجرم عاقلی نیم، مستم

□

ز بخشش به کوشش گذر چون بود

□

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت

□

دیده راوق فروش می‌بشود

□

این گاهواره رادکش و سفله‌پرور است

□

نیارد بداد اندرون کاستی

□

دل در وفای صحبت رود کسان مبند

□

الحق فتاد ما را حالی چه صعب حالی

□

کمر از زلف مشکبار تو من

□

که کژی به باغ اندر آورد بر

□

ملالت علما هم ز علم بی عمل است

□

ترسم که نقره خنگ به بالا برافکند

□

جرسش ناله‌ی شبانگاهی است

□

در شارستانها گشادند باز

□

مگر آن روی که مالند در آن سم سمند

□

تا صدف آتشین کرد به ماهی شتاب

□

پس آن بهتر بود کاکنونت جویم

□

نه دارای داراب و گردان سند

□

می‌بینمت عیان و دعا می‌فرستمت

□

گر تو به خوان وصلش مهمان نمی‌کنی

□

که هنگام جدل شمشیر قارن

□

رهایی نباشد ز چنگ زمان

□

که از سال ملولیم و از جواب خجل

□

که نه حاصلم همین بس که تو دلبر منی

□

به صد جان من شدم در شیون دل

□

سپاهی بیاورد بی‌مر ز جای

□

که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

□

بود یک هفته را محل منهید

□

ز سوزی، ناله‌ای، اشکی و آهی

□

همه خون ز مژگان به رخ برفشاند

□

فرصت عیش نگه دار و بزن جامی چند

□

شاه زمین را به نورهان ظفر آورد

□

خفتگان مست را دشنام ده

□

ز دیدار دیده سرش ناپدید

□

چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش

□

زود بر حرف وفاداری نهی

□

چند میترسی ز هر خان و جناب ای رنجبر

□

یکی مایه‌ور باره و شهر دید

□

هر آن که سیب زنخدان شاهدی نگزید

□

بسته‌ی صلیب زلفت عقل هزار عیسی

□

تا ابد آن حلقه را شمار نیابی

□

بسی گوهر و گنجش آمد به مشت

□

آن شب قدر که این تازه براتم دادند

□

برده کلاه زرش قندز شب را ز تاب

□

وان، به پیراهن تنگش خندید

□

که روی زمین جز به دریا نماند

□

چون شمع همان دم به دمی جان بسپارم

□

تو همچو عمر جوانی، برو نه اهل وفایی

□

گر زنم دم بی تو نامحرم زنم

□

به دشت اندرون خیمه‌ها ساختند

□

بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است

□

ما را بگو ای ماه تو، کز آسمان کیستی

□

غرق در دریای ماتم کرده‌اند

□

ز روم و ز ایران گزیده سران

□

دست دعا برآرم و در گردن آرمت

□

ماند نفس فسون گران را

□

گفت درآی ای پسر خرقه‌پوش

□

برهنه تن و پوست و بالابلند

□

قرعه کار به نام من دیوانه زدند

□

یک پیک وفا روان ندیده است

□

چشمه‌ی چشمم بماند غرقه‌ی در یتیم

□

پرستنده برخاست از بارگاه

□

گر فلکشان بگذارد که قراری گیرند

□

زان خطی کز عارض آتش فشان انگیختی

□

کین سفر چون مرغ بسمل کرده‌ام

□

کسی را که از مردمی بود بهر

□

گر سالکی به عهد امانت وفا کند

□

در ره امید من قافله‌ها می‌زنی

□

بر نقطه‌ی خون نگر چنینم

□

بران خواسته نیز گنجور بود

□

گو که بخرامد که پیش سروبالا میرمت

□

در روی تو نگفتم آخر که تو چه کردی

□

دور از روی تو با هر موی تو

□

به جده درآمد فراوان نماند

□

هر آن که خدمت جام جهان نما بکند

□

ولیک از آن نتوان یافت لذت خرما

□

در جان خویش گفتم چندان که راز دارم

□

ز ایوان بیامد به نزدیک شاه

□

که خاک میکده ما عبیر جیب کند

□

گمان برد کاین عشق کاری است بازی

□

ور همی ترسی تو از جان الحذر

□

به تابوت او بر شدند انجمن

□

می‌رود آب دیده‌ام که مپرس

□

دیو از خورش به هیضه و جمشید ناشتا

□

چو شب به طره طلسم سیه‌گری رسدش

□

فرستاد زی فیلسوف سترگ

□

تا نیست غیبتی نبود لذت حضور

□

چه باشد این ورق را در نوردی

□

باز یابم بی سخن صد جان ز تو

□

به دیبا سر گاهش آراستن

□

ز فریب او بیندیش و غلط مکن نگارا

□

چو فروغ رویش آید سپه سحر نیاید

□

تا من ز غم عشق تو بسیار بسوزم

□

همی رفت با جامه و رنگ و بوی

□

به هیچ باب ندارم ره خروج و دخول

□

داور پیش نشین بایستی

□

ذره‌ای عشق می‌دهد پرواز

□

ستاره شده سرخ و زرد و بنفش

□

که در حساب خرد نیست سهو بر قلمت

□

کاین درد را بنفشه به شکر نکوتر است

□

در پیش دردنوشان بر پای ایستاده

□

سوی قیصر اسکندر شهرگیر

□

هاتف غیب ندا داد که آری بکند

□

به هر دردی مرا درمان تو باشی

□

تا بمیرم ناگهانی بی‌تو من

□

ز خوردن نیامد بدو در کمی

□

ز فیض جام می اسرار خانقه دانست

□

گر چه چو اهل صور فکنده کفن نیند

□

یا ز جام وصل تو قطره‌ای به دست آرم

□

چو بر خوان نشیند خورش ننگرد

□

گر خرابی چو مرا لطف تو آباد کند

□

بر سماع بلبلان عشق جان افشانده‌اند

□

یک سر موی است پیش روی تو

□

ز کار گذشته فراوان براند

□

سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش

□

بی‌سپاس آسمان خواهم گزید

□

هر نفس تازه جهانی داشتم

□

وزین سو نگهدار این مرز و بوم

□

من به آه سحرت زلف مشوش دارم

□

نقش سه شش بر سه زخم کام برآمد

□

گوئیا یکدم برآمد کامدم من یا شدم

□

سرافراز گردان و کنداوران

□

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

□

خوناب قبه قبه به شکل حباب شد

□

دل بدادم چون گرفتارم به جان

□

پذیره شدش کرد بی‌مر به جنگ

□

باده و گل از بهای خرقه می‌باید خرید

□

بس حیل خوردند و ساغر بحر اخضر ساختند

□

که گنج جان نمی‌بینم طلسم تن نمی‌دانم

□

همی گفت با نامدار اردوان

□

نومید نتوان بود از او باشد که دلداری کند

□

در تو نگرم کینه دیدار نمایی

□

اکنون کم سالوس و مراعات گرفتیم

□

سر بخت ایرانیان گشته دید

□

هزار یوسف مصری فتاده در چه ماست

□

از بهر کعبه پرده‌ی رنگین زرنگار

□

زانکه دایم بی من و ما می‌روم

□

یکی خانه بر سر ز یاقوت زرد

□

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

□

که نه برگی نه بری خواهم داشت

□

صد نور به آفتاب داده

□

همی پرنیان گردد از رنج خار

□

به که نفروشند مستوری به مستان شما

□

آب آتش زده چون چاه سقر بگشایید

□

با حریفی آب دندان خورده‌ام

□

هم از دوده و لشکر و انجمن

□

که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

□

باد سرد از سر خوناب سویدا شنوند

□

گر نگردد گرد راهت نرسدش

□

ابا لشکر و گنج و گسترده کام

□

ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند

□

صبح را غالیه‌ی تازه‌تر آمیخته‌اند

□

کز خطوات تن و جان گم شدم

□

ازیشان به دل در نیامدش یاد

□

از شافعی نپرسند امثال این مسائل

□

تا به مرغ نواگر اندازد

□

قدح‌ها زهر ناکامی کند نوش

□

سپه را به منزل فرود آورید

□

بجز از عشق تو باقی همه فانی دانست

□

ای کاش با چنین غم دل در کنار بودی

□

تا ناقصان عشق نیابند بوی تو

□

سر نامداران پر از باد کرد

□

نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند

□

کز صفات خود به بعد المشرقین افتی جدا

□

چون با گل تازه خار دارم

□

که رایش همی از خرد برخورد

□

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

□

سفال دل چو ریحان تازه کردی

□

بعد از آنش بر زمین زد والسلام

□

بدانست کش روز کوتاه شد

□

زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

□

وز همه عالمم نشان برخاست

□

از بس که بگریم به نظر باز ندانم

□

زمانی نگردم ز پیمان اوی

□

چه فکر از خبث بدگویان میان انجمن دارم

□

و آتش از روی خنجر افشانده است

□

اندیشه‌ی بر دوام داریم

□

همه در خور جنگ روز نبرد

□

که از یمین و یسارت چه سوگوارانند

□

بیش مکن مضایقه زانکه رسید مشتری

□

زان بی تو همیشه بی قرارم

□

همان بخت دارا جوانه نبود

□

می‌کنند این دلستانان الغیاث

□

نمود بر ورق روز از شب استادی

□

با خاک ببینی تن هامون شده‌ی من

□

ز هر سو گرفتند بر شاه راه

□

سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج

□

آن را همی که تره دهی نان نمی‌دهی

□

نه نام بماند و نه نشانم

□

بداندیش را درد پیکان دهاد

□

که بد و نیک ندیده‌ست و ندارد نگهش

□

بی‌دست شناور نتوان رست ز غرقاب

□

دردی‌کش و کم‌زن خراباتیم

□

بر شاه منشین و منمای دست

□

هر کس حکایتی به تصور چرا کنند

□

شب چو چراغی به روز کاسته و نیم تاب

□

در پیش رخ تو ماه‌پاره

□

فروزنده‌ی آتش و نعم و بوس

□

جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها

□

نفسی، هم‌نفسی داشتمی

□

تو در میان جانم گنجی نهان نهاده

□

برهنه سپاهی به کردار دیو

□

ز عاشقان به سرود و ترانه یاد آرید

□

خوش بسوزند و صبا خوش دم از آنجا بینند

□

صد هزاران چشم چون گردون ز تو

□

کزو شاد بد آن همه مرز و بوم

□

که به روی که شدم عاشق و از بوی که مست

□

بسا پسته دهانان را تو بربسته دهان بینی

□

خاصه از تحت الثری قعرش فروتر یافتم

□

همه لشکر فور برهم زدند

□

از آن کمانچه ابرو و تیر چشم نجاح

□

مرغی است پر بریده که از آشیان ماست

□

از کام و دهان مار مندیش

□

بباید که باشیم با ترس و باک

□

پیش از آن کز قامتت چوگان کنند

□

چو وقت خون من آمد لگام باز گرفتی

□

سنبل شاخ شاخ را، مروحه چمن نگر

□

یکی داستان زد برین مرد سنگ

□

منظری از چمن نزهت درویشان است

□

خضر خلیل مرتبه بنیان تازه کرد

□

جمله‌ی ذرات چشماروی تو

□

پذیره شدندش بزرگان دو میل

□

همچو من افتاده دارد صد قتیل

□

در آن صدا همه صیت وزیر عرش جناب

□

در خاک و خون فتاده سر در نقاب برده

□

بران نامور بارگاه آمدند

□

گفت این حکایتیست که با نکته دان کنند

□

گوهر از الماس و مشک از پرنیان افشانده‌اند

□

از همه چین مشک ارزان می‌بسم

□

سکندر چنین گفت با ماهیار

□

بود همراز و هم زانوی فرخ

□

زیرا که همچو آتش، یک‌سر همه زبانی

□

لاجرم بی کار و باری مانده‌ام

□

چو آگه شد از پیش بهمن برفت

□

کاین همه قلب و دغل در کار داور می‌کنند

□

گر به بازار خراسان شدنم نگذارند

□

و از آرزوی او کم اغیار گرفتیم

□

نیا شد به دیدار او شادکام

□

باطل در این خیال که اکسیر می‌کنند

□

عقل در این خطه کیست؟ شحنه‌ی راه فنا

□

آتشین شد مزاج معتدلم

□

دو یاره یکی طوق گوهرنگار

□

گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش

□

تو جان منی به جای آنی

□

همچنان می‌رو که غایت نبودش

□

که بر باره‌ی دژ پی شیر بود

□

از بهر این معامله غمگین مباش و شاد

□

فغان ز کفر تو و آه ازین سبک‌دستی

□

زین بیش در هوای خودم بال و پر مسوز

□

ازین پرهنر نامداران خویش

□

بیار باده که این سالکان نه مرد رهند

□

جرعه‌های این بر آن خواهم فشاند

□

مگر این مشکل از آن است که بی خویشتنم

□

که فرمان یزدان کی آید که دم

□

که دراز است ره مقصد و من نوسفرم

□

بگذری بازوی وفا شکنی

□

مگر گنج همه عالم نهان با خویشتن دارم

□

به برزن یکی جایگه ساختش

□

که این متاع قلیل است و آن عطای کثیر

□

از بن هر موی فریادی برآمد کاندرآ

□

ز دو کونش رکویی می ندانم

□

ز گشتاسپ نشناختی کس ورا

□

جهدی کن و سرحلقه رندان جهان باش

□

ترک غازی که چنبر اندازد

□

این سر نتوانمت بیان دادن

□

ز کوشش بدی خوردن هر کسی

□

از این فسانه هزاران هزار دارد یاد

□

دندان مار بر جگرم چون گماشتی

□

وزین فیروزه‌گون چنبر میندیش

□

که از نکهتش بوی ناخوش بیافت

□

بس در بسته به مفتاح دعا بگشایند

□

عاشقی را که شمع‌وار کشی

□

برخاست ز پیش دل اقرارم و انکارم

□

شده هر دو از بیم خواری دژم

□

چه‌هاست در سر این قطره محال اندیش

□

یکایک دل لشکر آشفته دید

□

دیگر که بیندم چو من از خود نهان شدم

□

شده نام او در بزرگی بلند

□

که فلک دیدم و در قصد دل دانا بود

□

که آورد زان روی لشگر به راه

□

این جهانی و آن جهانی من

□

نهد پی بران خاک آباد بوم

□

چه پاسبان و چه سلطان چه هوشیار و چه مست

□

همه کار دارا بر ایشان شمرد

□

از درد مغان صفا همی جویم

□

چنین گفت کاکنون جزین نیست رای

□

شبان تیره مرادم فنای خویشتن است

□

بگفتند کان را نشاید شمرد

□

هین که بسی درد فزود ای غلام

□

مخوانید ما را جز از بیقطون

□

جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

□

که آگاهی مرگ نتوان نهفت

□

زانکه اینجا نیست افزون آمدن

□

بیاوردشان تا میان دو کوه

□

دلبری در حسن و خوبی غیرت ماه تمام

□

نشست کیان افسر موبدان

□

صد هزاران سرور بی سر ببین

□

پر از باغ و میدان و ایوان و کاخ

□

هرگز نگفت مسکن مالوف یاد باد

□

به دشمن رسد تخت چون بگذرد

□

تا تو به درآیی از شبستان

□

ورا نام دستور شاپور کرد

□

که زیارتگه رندان جهان خواهد بود

□

میان اندرون شاه شاپور بود

□

خورشید خجل گشته رخساره چو زر کرده

□

به هامون سپه بیش بود از نبات

□

جهان به کام دل اکنون رسد که شاه رسید

□

کسی را نبود آشکار و نهان

□

چون کس نماند اندر جهان تا کی بود خون‌ریز تو

□

چو دیدی ز ما کن برو آفرین

□

پیرانه سر هوای جوانیست در سرم

□

چه گوید کرا بود تخت مهان

□

در میکده رند درد خواریم

□

ز داد وی آبادتر شد جهان

□

منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود

□

ز بهر خورشها برو بسته راه

□

ز سر تا پای قرایی بباشیم

□

نشسته برو سبز مرغی سترگ

□

از من ایشان را هزاران یاد باد

□

وان دگر در زیر کامش جست لخت

□

من ز حیرت بی سر و سامان شدم

□

گفت اگر مشتش زنم من خصم‌وار

□

نهان ز چشم سکندر چو آب حیوان باش

□

لیک باید رفت آنجا نیست بد

□

گاه ز تن عین زیان بوده‌ام

□

ابر گرید باغ خندد شاد و خوش

□

شاهراهیست که منزلگه دلدار من است

□

می‌کنند ای جان به نوبت خدمتی

□

داد نفسی نداده باشیم

□

او احد می‌گفت بهر افتخار

□

عشق می‌گفت به شرح آن چه بر او مشکل بود

□

آب می‌ترسید از آن و می‌شکفت

□

تا ابد در خود تمنایی ببین

□

این چرا نوش است و آن زهر دهان

□

چو زلفت درهم و زیر و زبر باد

□

او ز ظلمت ما ز نور روشنیم

□

همچو خورشید آشکاره کنم

□

وانگهانی اندر آ تو اندرون

□

تیره آن دل که در او شمع محبت نبود

□

این دهل زن را بران بر بند راه

□

هرچه خواهی بکن ولی این نه

□

عاشقان چون برگها لرزان شده

□

که در او آه مرا قوت تاثیر نبود

□

گفت این را بخش کن از بهر خورد

□

هستم حبشی که داغ او دارم

□

یا که وا یادت دهم شرط کرم

□

آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد

□

باز گردانید ز اوج آسمان

□

کی بدانند قدر مختصران

□

مات او گشتند در دعوی مپر

□

که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را

□

من چو تیغم وان زننده آفتاب

□

ولیکن راه محو و کاروان نه

□

ای ز کوری پیش تو معدوم شی

□

ور نه در کس نرسیدیم که از کوی تو بود

□

بانگ آب آمد به گوشش چون خطاب

□

می‌شنوی ناله‌ی زار ای غلام

□

از سر و از دم کدامینش بهست

□

از مه روی تو و اشک چو پروین من است

□

گفت کین مه از خیال تو دمید

□

پرورده به زیر پر سیمرغ جمال تو

□

هم تواند کرد این دی را بهار

□

و آتش چهره بدین کار برافروخته بود

□

ناخنش ببرید و قوتش کاه کرد

□

جمال خویش بر صحرا نهادیم

□

تن زنم یا در عبارت آرمت

□

که من نمی‌شنوم بوی خیر از این اوضاع

□

گفت از جان مار من پرداختش

□

مرد جان در آستین می‌بایدش

□

بندگان خویش را ای منهتک

□

هر چه آغاز ندارد نپذیرد انجام

□

فایده‌ی آن باز با تو عایده‌ست

□

یک نفس با تو نمی‌پرداختیم

□

گرچه عورم دست و پایی می‌زنم

□

که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد

□

صد خیالت می‌فزود و شک و ظن

□

اثر آن ز دور دیدستی

□

می‌نمود افسانه‌های سالفه

□

گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست

□

پیش از آن کین نفس کل پابست شد

□

آن دم بتر از بت خطا باشم

□

بام را کوشنده نامحرم بود

□

عافیت را با نظربازی فراق افتاده بود

□

این زبان پرده‌ست بر درگاه جان

□

پای در نه زانکه داری دست رس

□

خوی زشت تو نگردیدست وشت

□

کان جا همیشه باد به دست است دام را

□

پای خلق از زخم آن پر خون شدی

□

عالمی از آه خون آلود خویش

□

حق برو نسیان آن بگماشته

□

بنوش و منتظر رحمت خدا می‌باش

□

این چه بهتانست بر عقلت جنون

□

در میان حلقه‌ی کفار شو

□

که فرج از صبر زاینده بود

□

بوی زلف تو همان مونس جان است که بود

□

راست کن بهر بهیمه کاه و جو

□

مست و خراب کار خرابات می‌کنیم

□

تا شود استاره‌ی آتش فنا

□

در خدمت قامتت نگون باد

□

پشت و پهلو گاه بالا گاه زیر

□

برهم سوزد همه زمانه

□

حق همی خواند الغ بگلربگش

□

کز دلق پوش صومعه بوی ریا شنید

□

پر معانی تیره‌صورت همچو لیل

□

همچو مجنون گرد عالم دوست جویان می‌روم

□

نیم‌شب نبود گه این شر و شور

□

در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود

□

او چه کرد آخر بگو ای زشت‌خو

□

زندگی جان ز جانان یافتم

□

سوی خانه‌ی آن جهود بی‌امان

□

گدای خاک در دوست پادشاه من است

□

بود او گنده‌دهان دندان سیاه

□

گرد به گرد در و بامت کنم

□

هم‌چنانک بوی یوسف را پدر

□

در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر

□

جز من بی مثل و با فضل و خطر

□

اجسام خیره گشته ارواح حال کرده

□

قبله‌تان غولست و جاده‌ی راه نه

□

ورای مدرسه و قال و قیل مسله بود

□

زانک علم خط و ثبت آن دست راست

□

هرچه که هست در جهان هست همه مثال تو

□

بی فن من روزیم ده زین سرا

□

عقل کل چاکر طغراکش دیوان تو باد

□

در وصال حق دو دیده چه کمست

□

کز زبونی سیلی ایام خور

□

باز مستی از دم مطرب چشید

□

که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

□

پنجه‌ای زد کرد نقشش را تباه

□

خویشتن را زبون توان کردن

□

حق ترا آنجا رساند ای دژم

□

تا بود فلک شیوه او پرده دری بود

□

خنجر اندر کف به قصد تو رود

□

یک چشمه ندید چشم بحرین

□

هم در آن چه عاقبت خود افکنی

□

آهوروشی کبک خرامی نفرستاد

□

چون قضا آید چه سودست احتیاط

□

کز باده‌ی عشق سر گران دارم

□

قسم سادس در تمام مثنوی

□

که استظهار هر اهل دلی بود

□

خرس حارس گشت از دل‌بستگی

□

بر زرده نشست آفتابم

□

ریع تقصیرست و دخل اجتهاد

□

اگر طلوع کند طالعم همایون است

□

چون درختی را نداند از درخت

□

واینه فارغ ز نشان دیده‌ام

□

که کنون جامه دریدیت از عزا

□

ارغنون ساز کند زهره به آهنگ سماع

□

استخوانها را بدان با جان کنم

□

زردرو از سبزه‌ی آن چشمه‌ی نوش آمدم

□

وز دلال و کینه و آفات او

□

همچو گل بر خرقه رنگ می مسلمانی بود

□

تو نمی‌دانی ز اسرار خفی

□

بتر از خویش دشمن می ندانم

□

تو به جای خنده خون بگرستیی

□

که بر او وصله به صد شعبده پیراسته‌ام

□

افتخار هر نبی و هر ولی

□

یک شکر از درج لولوی تو بس

□

امر معروف و ز منکر احتراز

□

چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

□

زین غرض باطل گواهی می‌دهند

□

صبح دم زد ما چنین خام ای غلام

□

سوی سنگی می‌روی از گوهری

□

آهنگ خصم او به سراپرده عدم

□

کی پزد کی وا رهاند از نفاق

□

چو تو بوی زلف مشکین به میان جان فرستی

□

عایشه بگریخت بهر احتجاب

□

تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

□

شب نخفتستم ز عشق و سوزها

□

چون که بدیدم هم سزا نیز بداد شکرم

□

در کنار لطف آن اکرام‌ساز

□

که همچو روز بقا هفته‌ای بود معدود

□

واندرو تخم فساد انداختن

□

گرم می‌تازد از آتش غرقه در خون یافتم

□

که حقیقت دختر ما جفت تست

□

یک فروغ رخ ساقیست که در جام افتاد

□

در میانه داشتی حجره‌ی دگر

□

این راه چو پر شیب و فراز است چه تدبیر

□

تا در افتد صید بیچاره ز راه

□

گر ماه مهرپرور من در قبا رود

□

پهلوی شور خداوندان پاک

□

سر در آن ره چون گریبان باختن

□

هی چه بسیارید ای دخترچگان

□

وگر به روز شکایت کنم به خواب رود

□

صیدها گیرند بسیار و شگرف

□

کسی کز دور و از نزدیک دیدش

□

در شب معراج مستصحب شدم

□

وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم چون هست

□

او ایازی بود و شه محمود وقت

□

به کار خود درافتادم ز خر باز

□

که چه شد این رخت و این اسباب کو

□

در حلقه چمن به نسیم بهار بخش

□

که هلاکم عاقبت بر دست اوست

□

با جمله‌ی زاهدان به انکاریم

□

می‌رهانیمان ز رنج ای کوردل

□

که دایم با کمان اندر کمین است

□

تا جنون باشد سفه‌فرمای او

□

پس کرده سال از چشیدن

□

که فخ و صیاد لرزان شد ز درد

□

که به جایی نرسد گر به ضلالت برود

□

خواجه بود و از هوا آزاد بود

□

در همه عالم سمر شد چون کنم

□

سفره‌ی رویش نشد پوشیده‌تر

□

همچنان در آتش مهر تو سوزانم چو شمع

□

چند دبوسی قوی بر خفته زد

□

هر لحظه دیگر سان شدم هر دم دگرگون آمدم

□

که فغان می‌کرد کای واویلتا

□

که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

□

هر طعامی کو نخوردی ریختی

□

ای بس که برآمدم ز هر سویش

□

پر ز تشبیهات و تمثیل این نصوح

□

که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم

□

جان و مال و خانقه در باخته

□

یعنی تو نور چشمی در چشم از آن نشستی

□

در خریداری این اسود غلام

□

تا ابد سر نکشد و از سر پیمان نرود

□

او درون خویش حکمت یافتی

□

جمله از چشم خون فشان گفتن

□

گفت دمش را به سوی خانه کن

□

که گوش هوش به پیغام اهل راز کنید

□

در گل و می‌خنددش هر ابلهی

□

نسیه نبود پرتو رخسار او

□

از تو دارند و سخاوت هر سخی

□

که نقش خال توام هرگز از نظر نرود

□

شیر پیشت آورم ای محتشم

□

در میان جان و دل پیدا شده

□

دی نبردی باغ عیش آموز را

□

که مرد راه نیندیشد از نشیب و فراز

□

ابغض الاشیاء عندی الطلاق

□

تا بدیدم سیم هفت اندام تو

□

تو بنه نامش عجوز سال‌خورد

□

به مومیایی لطف توام نشانی داد

□

گفت تا نور اندر آید زین طریق

□

خیز تا پیش مغان دردی خمار کشیم

□

خرد کردش پیش او بود آن صواب

□

که با شکستگی ارزد به صد هزار درست

□

چند پرید از ازل سوی ابد

□

صد سیل ز دیدگان برانم

□

گفت آخر نیست دکان قصاب

□

زین قند پارسی که به بنگاله می‌رود

□

که کبودم زن بکن شیرینیی

□

یکباره ترک کار مزور گرفته‌ایم

□

چون جنازه نه که بر گردن برند

□

فکر هر کس به قدر همت اوست

□

رو بگردانید از آن و خشم کرد

□

قربان شدن است در رهت کیش

□

لیک چون از حد بری غماز اوست

□

بود که پرتو نوری به بام ما افتد

□

آن طرف چون رحمت حق می‌دوند

□

ز می من فخر می‌گیرم ز مسجد عار می‌دارم

□

زو بجو که با دلستش اتصال

□

کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود

□

آن دگر کوری چه باشد وا نما

□

غرقه‌ام تا آشنایی پی برم

□

تا رود از جسمت این رنج کهن

□

هان بنوشید دم به دم می ناب

□

امر اعرض عنهم پیوسته شد

□

تا نام نهند پهلوانش

□

قد کمان و هر حسش تغییر شد

□

ور نه هر سنگ و گلی لل و مرجان نشود

□

این چه رمزست این بکن یا رب بیان

□

از تیر جفا هزار ترکش

□

گفت به ارزد ز صد خروار زر

□

بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد

□

گفت در من کرد یک دیوانه رو

□

نعره‌زنان بر دو جهان تاختیم

□

هیچ آزادی نخواهم زینهار

□

بجز ساغر که باشد دستگیرم

□

خود بدیدم هر دوان بودند لنگ

□

تا هرچه بود از همه بیرون نیامدم

□

بر سپه بگزیدش و فرزند خواند

□

تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم

□

بر گرفت از کوه سنگی سخت زفت

□

کارزوی آشنایی می‌کنم

□

سوی صحرا و کهستان صیدگیر

□

گر فتد عکس تو بر نقش نگینم چه شود

□

کو بر ارکان بصیرت متکیست

□

تا بمیری روی در دیوار کن

□

نه ده انگشتش بجنبد در عمل

□

کار ملک است آن که تدبیر و تامل بایدش

□

لیک جمع‌اند و جماعت قوتست

□

در گرد خط تو نارسیده

□

شیعه عاشورا برای کربلا

□

یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد

□

در حقیقت گشته‌ای دور از خدا

□

گردون به زیر پای تو چون خاک ره خوار آمده

□

هیچ کس از حال او آگاه نی

□

که زیر تیغ تو هر دم سری دگر دارد

□

با حقارت ننگرید اندر رسول

□

ارواح حال کرده و اجسام حل شده

□

مخزن هر دولت و هر برگ را

□

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید

□

کمد این سلطان بر من بامداد

□

بگسستم دگر چه می‌طلبی

□

ای ذکور از ابتلاات چون اناث

□

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب

□

شرکت اندر کار حق نبود روا

□

در انتظار وصل چنانم بسوختی

□

در حدث مدفون شدست آن زفت‌گنج

□

لاجرم همت پاکان دو عالم با اوست

□

یاوه‌تاز و طبل‌خوارست و مضر

□

هر زمان صد گونه دستان کرده‌ای

□

سوی خلدستان جان پران شوند

□

گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید

□

آفرید او شهسواران جلیل

□

عقل است اعجمی و خرد شیرخواره‌ای

□

شیخ را بشناخت سجده کرد زود

□

چون عود گو بر آتش سودا بسوز و ساز

□

لیک سرخیل دلی سررشته‌ای

□

ای دل و جان رهی دردسر آورده‌ای

□

بر دکان او و بر خوانش بدی

□

کس عیار زر خالص نشناسد چو محک

□

نه کهی یابی به راه کهکشان

□

مفلسی بی پا و سر سرگشته‌ای

□

چون زنان مر نفس را بودن زبون

□

در سر کوی تو از پای طلب ننشستم

□

رومیان در علم واقف‌تر بدند

□

ای گهر شریف جان گوهر کان کیستی

□

طاعنان را از حدیثت رافضم

□

که در هوای رخت چون به مهر پیوستم

□

مستمع را رفت دل جای دگر

□

گفت هین برخیز و بستان باده‌ای

□

درگذشتی از دو صد ذکر و نماز

□

طره را تاب مده تا ندهی بر بادم

□

پر شده آفاق هر هفت آسمان

□

از کف پیر میکده، درد مغانه یافتم

□

تا نشد فارغ نیامد خود درون

□

که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ

□

شاخ شاخش شیر نر پاره کند

□

دارم سر او و سر ندارم

□

روی در رو کرده چندین عمرو و بکر

□

تحریر خیال خط او نقش بر آب است

□

زانک آن لقمه‌ربا گاوش برد

□

که اندر اولین حرفی به سر دفتر فرو ماندم

□

با جماعت کرد و فارغ شد ز راز

□

نور ز خورشید جوی بو که برآید

□

آنچنان شد که شنیدستی تو حال

□

من شادیی ندیده‌ام اما شنیده‌ام

□

می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا

□

کاین رشته از او نظام دارد

□

قحبه گشتند و ز غم تن کاستم

□

بگسسته نفس نفس شمردیم

□

گفت تو بگزین مرا کاری فتاد

□

به سیب بوستان و شهد و شیرم

□

پیش این دم هرکه دم زد کافر اوست

□

گر ره بود بر آتش بیم خطر ندارم

□

که بخیری ره‌نما باشی مرا

□

که شمه‌ای ز بیانش به صد رساله برآید

□

دفتری باشد حضور یار پیش

□

کرد از حروف زلف تو عالی روایتی

□

گفت ای شاهان و ارکان بلند

□

که چون شکنج ورق‌های غنچه تو بر توست

□

قطره‌ای را سوی عمان چون برم

□

ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید

□

اندر آمد کور در تعظیم سگ

□

غلام همت سروم که این قدم دارد

□

کش نداند برد از ره ناقلی

□

ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

□

چون ز مکر نفس می‌آشفته‌ای

□

در اشک ما چو دید روان گفت کاین چه جوست

□

آن بزرگ و تو بزرگ و زفت و چست

□

وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

□

گر فزون آیید اندر امتحان

□

که نقش خاتم لعلش جهان زیر نگین دارد

□

گفت کان زنجیر بود و ما اسد

□

ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست

□

از دهان غیر بر خوان کای اله

□

زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش

□

می‌دواند در میان کودکان

□

زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

□

من ضعیفم گرچه زفتستم جسد

□

ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را

□

مرگ من در بعث چنگ اندر زدست

□

فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

□

کش خضر بنمود از رب علیم

□

خدا را زین معما پرده بردار

□

که بدی بر نور خورشید او دلیل

□

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

□

گاه وصل این عمر ضایع کردنست

□

کژ همی‌گردم بهر سو هم‌چو بید

□

صیرفی‌ام قیمت او کرده‌ام

□

چه عجب گر بر دل دانا زند

□

دانه‌ها بر دام ریزی نیست جود

□

کرد ما را پیش مهمانان خجل

□

من برنجم زین چه رنجم می‌شوی

□

این دلیل اختیارست ای صنم

□

خویشتن کم بین به خود غره مشو

□

کار کار تست برحسب مراد

□

که بری خوردیم از ده مژده ده

□

خاک بر احوال و درس پنج و شش

□

کین تو در سینه مرد و زن گرفت

□

باز هجران آوریدی تاختن

□

سجده‌ی افسوسیان را او بخورد

□

رنگ رخساره چنین چون ریختی

□

بر درخت و میوه‌اش شد عاشقی

□

راه‌بان و رازدان و دوست‌بین

□

چون شناسی بانگ خویشاوند خود

□

هر دو را در حجره‌ای آویخته

□

همچو اعداد عنب در بوستان

□

کارسازیهای شادی می‌کند

□

نه از عروقی کز حرارت می‌جهد

□

عقل کلی را کند هم خیره‌سر

□

چون مشبک کرده باشد پوست را

□

لطف آب از لطف تو حسرت خورد

□

شاه پیغامی فرستاد از وجا

□

دست در زیر حصیری کن بر آر

□

یک مذن کو بود افصح بیار

□

آن زمان چون فرصتی شد حاصلش

□

وآن دگر از زرق جانی می‌کند

□

گردد او چون تار مو لاغر ز غم

□

از سموم بادیه بودش علاج

□

این قدر اندیشه دارد ای عمو

□

آن طبیعت جانت را از مادرست

□

چون کنم صبری صبورم لاجرم

□

تا سوی باغش بنگشایند پوز

□

در میان روز روشن چیست لاغ

□

واندر آن پرسش بسی درها بسفت

□

که بدان فهم تو به یابد نشان

□

مهر اول کی ز دل بیرون شود

□

گفت او را چند باشی در زحیر

□

تا بدم اوشان رهاند از جناح

□

خود نبودش قوت و امکان حول

□

چونک نومیدم من از دلخواه من

□

لیک مقصودش جمال شاه بود

□

ای خیال اندیش پر اندیشه‌ها

□

آنک دارد شیخ عالم بایزید

□

همچو آن گم کرده جوید اشتری

□

وقت فر او وا نگشت از خصم تفت

□

در اجابت قاصدان را شاد کرد

□

در دلت ضیفست او را دار خوش

□

خویشتن را بهر جلوه ساختند

□

گر خورد خرما که حق کردش عطا

□

آفتاب آن رنگها بر تافته

□

می خدایم می‌دهد از نقش وی

□

در جواب او فصیح از راه غیب

□

موی عانه هست نقصان نماز

□

در میان آن دو عالم جاهلی

□

نورت از پستی سوی گردون شتافت

□

هین به بیرون کم روید از حصن آب

□

طالب معروفی است و شهرگی

□

کای مذن بانگ کردی وقت هست

□

صورتی کم گیر زود این را ببر

□

مر مرا سجده کن از من سر مکش

□

صبر کرد آن دلقک و گفت الامان

□

چون خمش کردی تو او هم شد خموش

□

تا رهد از دست دوزخ جان تو

□

هر نواحی بهر جمع جادوان

□

که امشب ای خاتون دو جامه خواب کن

□

سوخت ما را ای خدا رسواش کن

□

سست گردد در قرار و در ثبات

□

بوسه باران کرده از لب بر لبش

□

نقش او اینست که اندر کاغذست

□

پس پیاپی جمله زان سو برجهند

□

راستی آری سعادت زایدت

□

چند الله می‌زنی با روی سخت

□

کم نگردد ماه نیکوفال عشق

□

گفت خانه از کجاش آمد بدست

□

پس قضا آمد ره عیشش ببست

□

تا بدو اندر جهد در یابدش

□

غیر خبث جوهر تو ای عنود

□

این چه غلغل بود شاهنشه نخفت

□

وان ذکر قایم چو شاخ کرگدن

□

رمز یعنی سوی سبلت بنگرید

□

بر من آمد آن و افتادم به چاه

□

کرد مستعمل بهر جا که رسید

□

گر بنشکافی تلف گردد هلاک

□

دیدن و تمییز باید در پسند

□

سابقون السابقون در راندند

□

مرد در جست و قوایمهاش بست

□

کمترین سگ بر در آن شیطان او

□

زر ببخشش در سر ای شاه غنی

□

چون نیاموزی تو بنده داشتن

□

زخم‌خواری سست‌جنبی منبلی

□

پس ز بام افتاد او را نیز طشت

□

نامد او میدان که در وهم و شکیست

□

نامه‌ی سنی بخوان چه ماندی

□

که کند فرعون و ملکش را خراب

□

جهد می‌کرد و نمی‌شد لب فراز

□

پیش حق محبوب و مطلوب و پسند

□

سوی خانه با دو صد جهد طویل

□

تا سگالد مکرها او نوع نوع

□

کی ز ارواح مسیحی بو بری

□

مر مسلمان را رضا باید رضا

□

این ضیا اندر ظرافت بد فزون

□

بی سفرها ماه کی خسرو شود

□

کاد فقر ان یکن کفر آمدست

□

گفت این صوفی سه خو دارد گران

□

کین ز حکم ایزدست ای با خرد

□

تا که حزم خواجه را کالیوه کرد

□

چونک عهد حق شکستند از نبرد

□

مغز چون آگندشان شد پوست کم

□

که بود با تیغشان چون گوی سر

□

گفته آید شرح یک عضوی ز پیل

□

در نیابد جز شهیدی مقبلی

□

من چه کاره‌ی نصرتم من بنده‌ام

□

عشق لرزاند زمین را از گزاف

□

با یکی پر بر امید آشیان

□

گفت در کافرستان بانگ نماز

□

اندر آن تاریکیش کف می‌بسود

□

کی خورد او باده اندر گولخن

□

این چه شیدست این که می‌آری مدام

□

قصرها از بهر او آراستند

□

آنک جویندست یابنده بود

□

بر محبان از چه داری س ظن

□

خلعت و هر کس ازیشان زر کشید

□

این چنین سغری ندارد کرگدن

□

هین مرو سوی زن و صحبت مجو

□

چون نیارد روبهی خر تا گیاه

□

سخت از جا برده است این نعره‌ها

□

سر خویش کرده سوی آسمان

□

مسجدی سازیم و بود آن مرتدی

□

بروها و چهرش پر آژنگ شد

□

منزل ما خود تو باشی ای شریف

□

غم ناچریدن بدین بگذرد

□

سنگ را می‌کرد ریگ او زیر سم

□

ز دیبا یکی پر بیرون کشید

□

هین در آ خواجه در آن گوشه نشین

□

چنان داغ دل گشتم و سوکوار

□

تو نه‌ای رخت کسی را مشتری

□

تو گفتی که با باد همباز گشت

□

اشتر تو زان میان گشته نهان

□

کسی را که بسیار گوید مخوان

□

صد هزاران عیب پوشند انبیا

□

بزرگان و کار آزموه ردان

□

جمله می‌پیچید هم در ساق و پاش

□

بر او نشسته بسی رهنمون

□

تا ببینی فسق شیخت را عیان

□

همی رفت خواهی به زابلستان

□

ما شقی زین دولت و ایشان سعید

□

به سال فراوان نیاید به چنگ

□

گفت پشتم درد می‌آید عظیم

□

از اندازه‌ی کار برتر شدند

□

راست دارد این سزای بد خو است

□

به گردن برآورده گرز گران

□

غیبت ایشان کنی کیفر بری

□

برفتند یکسر پر از جنگ و جوش

□

نی درو قالی و نه در وی حصیر

□

دو دیده‌تر و خاکسار آمدند

□

این جهان تاریک گشتی بی ضیا

□

برین روز بیهوده خامش چراست

□

کیست کز دست تو جامه‌ش پاره نیست

□

که ای شیردل مهتر نامدار

□

تا شود پیدا شما را این خفا

□

سر گوسفندی تواند برید

□

همچو اشتر بر نشین می‌ران مرا

□

همان جامه‌ی رزم و پوشیدنی

□

چشم چون بگشاد پنهان گشت مرد

□

که ازماه پیدا نبود اندکی

□

در تک چون برق این سگ بی تکست

□

به نزد مه کابلستان شوید

□

جز سعادت کی بود انجام نصح

□

نگارش همه گوهر پهلوی

□

خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت

□

ببردند لرزان و پرآب روی

□

گفت از آنک خورده‌ام گفت این خفیست

□

به یاد جهاندار بر پای خاست

□

امتحانی می‌کنی ای مشتری

□

نگه کن بدین کردگار جهان

□

راست را دانم تو حیلتها مجو

□

که فردا چه پیش آورد روزگار

□

خرد نبود این چنین ظن بر کبار

□

شب و روز خندان به بر داشتش

□

کرد سجده حمل من ای ذوالفطن

□

که آرند بدبخت را بسته خوار

□

کرد بیدارش ز غم صاحب‌درم

□

نهادند یکسر به آواز گوش

□

از چه می‌پرسی بیانش کن تو فاش

□

زبان و روان پر ز گفتار تلخ

□

تیغ غازی دزد را آلت شود

□

ز گردنکشان سر برآورده‌ام

□

من نمی‌خواهم عنب خواهم ازم

□

نه در آشکارا نه اندر نهان

□

گفت بنمایم ترا تو باش خوش

□

ز کار تو ویران شد آباد بوم

□

پدید آمد از کاستی راستی

□

فراوان سخن راند از لشکرش

□

تن و پیکر پهلوان داشتی

□

همان روز کیخسرو نیک‌پی

□

که کاری گرفتیم دشخوار خوار

□

خروشان برو نامدار انجمن

□

نگوید سخن پادشا جز که راست

□

به فتراک بر گرد کرده کمند

□

همه چاه بد کنده در زیر راه

□

ز گیتی به دیدار او بود شاد

□

تو شادانی و خواهرانت به بند

□

یکی کودک زیرکش مرده بود

□

بر آواز ایشان همی خست روی

□

بدان فر و آن خسروانی کلاه

□

فرو ماند بر جای پیل و سپاه

□

به بالای دژ درنمانده بسی

□

گرفت آفرین بر خداوند ماه

□

سواری نجست از بد بدگمان

□

ز گفت زواره بسی کرد یاد

□

یکی جوشن و مغفری نامدار

□

که دیدم ترا شاد و روشن‌روان

□

پراندیشه و دست کرده به کش

□

گرفته شب و روز اندر برش

□

مرا تلخ شد در جهان روزگار

□

سرافراز و دین‌دار و پاکان تو

□

درفشی درفشان پس او به پای

□

در گنج بگشاد و دینار داد

□

به دکان بر خویش بنشانیم

□

دلش مهر و پیوند او برگزید

□

یکی ژرف دریای بی‌بن بدید

□

که کین جوید از رزم اسفندیار

□

بدانی سر مایه و ارز من

□

هم از کوس و رویین و هندی درای

□

در پیش شدی که حاجبم من

□

حاش لله از کمال جاه او

□

هر کجاتان دل کشد عازم شوید

□

چو او دست بردی به سوی کمان

□

مسلمانان مسلمانان بشویید از دل من دست

□

گفت زشت‌آوازم و ناخوش نوا

□

من ز جان سیر آمدم اندر فراق

□

چو از راه نزد پشوتن رسید

□

جان فروشی به یکی مشتی خاک

□

فایده‌ی اول که آن شخص علیل

□

هنوز داغ نخستین درست ناشده بود

□

ورا راهبر پیش جاماسپ بود

□

چون در سخن‌ها سفت و الارض مهادا گفت

□

گفت حق نه بلک لا انساب شد

□

راه دل عشاق زد آن چشم خماری

□

چو نان خورده شد هر یکی را سه جام

□

زان اشکبار گشتم چون ابر در بهاران

□

پیشتر ز افلاک کیوان دیده‌اند

□

نیست این کار کسی کش هست کار

□

همی گفت کای پاک دادار هور

□

دریغا قالبم را هم ز بخشش نیم پر بودی

□

او چنین و کودکان اندر پیش

□

با این چنین تابانیت دانی چرا منکر شدند

□

زده حربه‌ها را بن اندر زمین

□

ریختی خون جنید و گفت اخ هل من مزید

□

چون ببینم کان لبش جنبان شود

□

تا به روزی که به جوی شده بازآید آب

□

یکی نره گوری زده بر درخت

□

از بعد چنان شهدی وز بعد چنان عهدی

□

ورنه من بیناترم افلاک را

□

من گدا و تمنای وصل او هیهات

□

چو گفتار و کردار پیوسته شد

□

هر دو گامی مست عشقی خفته‌ای

□

پوستین را بازگونه گر کند

□

جانش خندان شد از آن روضه‌ی رجال

□

به بالا و دیدار سام سوار

□

خدایا عمر نوح و عمر لقمان

□

او همی‌گوید بکش پیشین مرا

□

تا خلیفه گفت که ببرید دست

□

کجا بسته بد گیو و کاوس و طوس

□

من ز شمع عشق او نان پاره‌ای می‌خواستم

□

تو نگاریده‌ی کف مولیستی

□

خداوندا تو ایمان و شهادت

□

شتر بود و اسپان به دشت و به کوه

□

ای شهر چه شهری تو که هر روز تو عید است

□

دستکت بوسم بمالم پایکت

□

چشم من کرد به هر گوشه روان سیل سرشک

□

سپاهی ز زابل به کابل کشید

□

کرمت به خود کشاند به مراد دل رساند

□

در دعا می‌خواستی جانم ازو

□

گر نبینیش و سلامت وا روی

□

هرانکس که دارد روانش خرد

□

چو لا تاسو علی ما فات گفته‌ست

□

گفت لا حول این چه افزون گفتنست

□

غیر صندوقی ندید او خلوتی

□

شما سوی رستم به جنگ آمدید

□

عجبا نماز مستان تو بگو درست هست آن

□

پاکشان کرد از مزاج خاکیان

□

روی اگر چند پری چهره و زیبا باشد

□

مرا نیست فرخ مر آن را که هست

□

در حلقه آن مستان در لاله و در بستان

□

دفتر صوفی سواد حرف نیست

□

شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست

□

چو اسفندیار آن شگفتی بدید

□

بزن پایی بر این پابند عالم

□

تا ز روز و شب گذر کردم چنان

□

وام دارد از ذهب او نه هزار

□

ببندی همی رستم زال را

□

شها همراز مرغابی و هم افسون دیوانی

□

وان دگر در نعل او می‌جست سنگ

□

رو پی مرغی شگرفی دام نه

□

مگر خوار گیرم تن خویش را

□

از این مستان ننوشی های و هویی

□

گفت کاری کرد کان عار ویست

□

گاه می‌گویم چه بودی گر نبودی روز حشر

□

سه جام میش داد و پرسش گرفت

□

مانند مرغی باش هان بر بیضه همچو پاسبان

□

گفت شیر از روشنی افزون شدی

□

گوی خوبی که برد از تو که خورشید آن جا

□

بفرمود تا داغ دل گرگسار

□

ز من و ماست که جانی بگشاده‌ست دکانی

□

روح او با روح شه در اصل خویش

□

از ره پنهان ز عینین پسر

□

به رای و به داد از پدر برگذشت

□

مرده ز گور برجهد آید و مستمع شود

□

ور بخوردی بی دل و بی اشتها

□

بنده‌ی ممن تضرع می‌کند

□

بدو گفت کای شاه برتر منش

□

یا دوست دوستی تو و یا نیک دشمنی

□

آن غلامان میوه‌های جمع را

□

که درمانده‌ام دست گیر ای صنم

□

نه سیمرغ پیدا نه شیر و نه گرگ

□

بنگر که چه زشتی تو بس دیوسرشتی تو

□

گرچه زیشان شیر نر را ننگ بود

□

سر ز مستی برنگیرد تا به صبح روز حشر

□

بدو گفت برخیز ازین خواب خوش

□

تویی گوهری که محو است دو هزار بحر در تو

□

گفت نااهلان نکردندت بساز

□

پای مرد آمد بدو دستش گرفت

□

بگویید کاسفندیار آمدست

□

صد هزاران تشنه ز استسقا بگفته ترک جان

□

فلسفی منطقی مستهان

□

جز دل محجوب کو را علتیست

□

همی راند تا پیشش آمد دو راه

□

ترشم گفتی و پیش شکر بی‌حد تو

□

گفت خامش کن که آن کار تو نیست

□

یکی گفت کاین بندیان شب روند

□

پشیمانی آید ترا زین سخن

□

چو روشن گشتی از طاعت شدی تاریک از عصیان

□

ظل او اندر زمین چون کوه قاف

□

به پیش آینه دل هر آن چه می‌دارم

□

ببردند پیش یل اسفندیار

□

وقت آن شد که دل رفته به ما بازآری

□

چونک بادی پرده را در هم کشید

□

سیلی نقد از عطاء نسیه به

□

که نام تو یابد نه پیچان شود

□

ولیکن عشق کی پنهان شود با شعله سینه

□

وام او را حق ز هر جا می‌گزارد

□

صورتی از صورتت بیزار کن

□

نخستین کمر بستم از بهر دین

□

دردهایی کدمی را بر در خلقان برد

□

تا مرا صحت رسید و عافیت

□

برات خوبی و منشور لطف و زیبایی

□

دل کهرم از پاسبان خیره شد

□

قد زرع الفراق فی خدی بذر زعفر

□

چینیان گفتند یک خانه به ما

□

سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن

□

به سام نریمان کشیدی نژاد

□

تا چه می‌بینند جان‌ها هر دمی در روی تو

□

گرچه شه ناخوش شد از گفتار او

□

او زرم داد و تو دست زرشمار

□

ازان پس بپوشید روشن برش

□

ای بی‌تو حیات تلخ گشته

□

کله‌اش بر کند مغزش ریخت زود

□

احمقم گیر احمقم من نیک‌بخت

□

بدو گفت رو لشکر آرای باش

□

با ناکسان تو صحبت زنهار تا نداری

□

صوفیان تقصیر بودند و فقیر

□

به حقیقت آدمی باش وگرنه مرغ باشد

□

در فرهی بر تو اکنون ببست

□

من خاک دژم بودم در کتم عدم بودم

□

آن یکی بگذشت و گفتش حال چیست

□

خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز

□

کنون غارت و کشتن و جنگ و جوش

□

باری تو هزار گنج داری

□

ور نخواهد دید حق را گو برو

□

کی دهد زندانیی در اقتناص

□

به ایوان رستم مرا کار نیست

□

بگریز ز همسایه گر سایه نمی‌خواهی

□

چون مگس حاضر شود در هر طعام

□

گه جانب خوابش کشی گه سوی اسبابش کشی

□

که روزی نبد زندگانیم خوش

□

دیدبانا که تو را عقل و خرد می‌گویند

□

شد حواس و نطق بابایان ما

□

که چندین ز تیمار و دردم مپیچ

□

بران سان که هرکس که بیند ترا

□

برپریده مرغ ایمانت کنون

□

خلق را تاب جنون او نبود

□

بیار باده که عمریست تا من از سر امن

□

ز مجمر یکی آتشی برفروخت

□

چونک اندر سر گشادی نیستت

□

آن درختی را که تلخ و رد بود

□

چون به مقصد آمد از ره آن جوان

□

خنک آنک بر کینه گه کشته شد

□

چاکر خنده توام کشته زنده توام

□

رفت آن مسکین و سالی در سفر

□

رو به مصر آنجا شود کار تو راست

□

خروشی برآمد ز زابلستان

□

تنم را بین که صورتگر ز سوزن

□

یک سر مو از تو نتواند برید

□

شمایلی که نیاید به وصف در اوهام

□

کمان آر و برگستوان آر و ببر

□

قضا آمد بدیدم ماه رویی

□

آن ستونهای خللهای جهان

□

شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت

□

چو جاماسپ را دید پویان به راه

□

نه آن معنی که زاید هیچ حرفی

□

آن خدو زد بر رخی که روی ماه

□

جمله فرزندانش در اشغال مست

□

زن گازر از درد کودک نوان

□

برو ای جان دولت جو چه خواهم کرد دولت را

□

دود گلخن کی رسد در آفتاب

□

آن معیت کی رود در گوش من

□

که شاه جهان جاودان زنده باد

□

دغایانی که با جسم چو پیلند

□

آتش ظلم و فساد افروختن

□

به دولت تو چنان ایمنست پشت زمین

□

دژ گنبدان بود راهش یکی

□

جان به هزار ولوله بهر تو گشت حامله

□

جامه‌های خلق بدریدی ز خار

□

آن جا که کار صومعه را جلوه می‌دهند

□

چو بنهاد رستم به خوردن گرفت

□

جور تو ما را چو قند راه مدد درمبند

□

تگ مران درکش عنان مستور به

□

تو یقین می‌دان که هر شیخی که هست

□

که پیش پدرم آن جهاندیده مرد

□

چه حاجت آب دریا را چشش چون رنگ او دیدی

□

رخت خود را من ز ره بر داشتم

□

گفت بر کی بیشتر رحم آمدت

□

ازین سو خروشی برآورد رخش

□

بیم است فلک سیاه گردد

□

برد او را زخم آن دبوس سخت

□

ای نهاده پای رفعت بر فلک

□

پدر درپذیرفتش از نیکوی

□

بفروز چنین شمعی در خانه همی‌گردان

□

سجده کرد و گفت کین گاو سمین

□

رهزن دهر نخفته‌ست مشو ایمن از او

□

برآشفت رودابه سوگند خورد

□

ای جان تو در گزینش جان‌ها چه می‌کنی

□

بعد ازین گر شرح گویم ابلهیست

□

مرغزی و رازی افتند از سفر

□

خداوند کیوان و ناهید و هور

□

بادها را مختلف از مروحه تقدیر دان

□

هر کسی را سیرتی بنهاده‌ام

□

هشت روزی اندرین خط تن زنید

□

ز من در دل آزار و تندی مدار

□

راست چرا بنگرد سوی چپ خویش خوار

□

ساعتی در روی من خوش بنگرید

□

سم یکران سلطان را درین میدان کسی بیند

□

جهانجوی بگذشت بر هیرمند

□

آن دم پرده سوز گرمش را

□

گفت حق اندر سفر هر جا روی

□

مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد

□

هم از کین نوش‌آذر و مهر نوش

□

بنگر اندر من که خود را در بلا افکنده‌ام

□

گفت شاهی شیخ را اندر سخن

□

خود غراب البین آمد ناگهان

□

چو از خواب بیدار شد تیره شب

□

سر کاغذ گشاده دست اجل

□

باز فرمودش که در رنجوریم

□

چون فطامش شد بگفتم با پری

□

جهاندار داند که دستان سام

□

ای زمین تخم گیر آخر تویی هم اصل تخم

□

از خیال و وسوسه تنگ آمدی

□

بس مالکان باغ که دوران روزگار

□

که دستان بدگوهر دیوزاد

□

به هفتم چرخ نوبت پنج داری

□

خواستم ایم قحبه را بی معرفت

□

سبب مپرس که چرخ از چه سفله پرور شد

□

زواره به زودی گشادش میان

□

یا کسی دیگر برای همدمی

□

چون دوایت می‌فزاید درد پس

□

عشق را در پیچش خود یار نیست

□

هیونی که بود اندران کاروان

□

از خاک برویند در این دور خلایق

□

صاحب رایست و آتش‌پاره‌ای

□

زود کبریت بدین سودا سپار

□

همی گفت هرکس که این نامدار

□

ای گشته چو باد از لطافت

□

خاصه شه‌بازی که او عرشی بود

□

گر به نومیدی ازین در برود بنده‌ی عاجز

□

چو در پیش او انجمن شد سپاه

□

بفزا شراب و خوش شو بیرون ز پنج و شش شو

□

کای امیر صید و ای شیر شکار

□

گذار بر ظلمات است خضر راهی کو

□

بدو گفت گازر که اینت سخن

□

در بارگاه خاقان سودای پرنفاقان

□

سنگ آورد و مگس را دید باز

□

ترهات چون تو ابلیسی مرا

□

چنین گفت کز کار اسفندیار

□

صبحی که همی‌راند خیال تو سواره

□

گفت آری پهلوی یاران بهست

□

ای خواجه سرمستک شدی بر عاشقان خنبک زدی

□

بکوشی و آن را بجای آوری

□

دل شیر بیشه‌ست ولیکن سرش تویی

□

گفت آن فرعست این باید نیاز

□

گر بنده می‌نوازی و گر بنده می‌کشی

□

میل خشکی مر ترا زین دایه است

□

ای نقره باحرمت در کوره این مدت

□

چون نتیجه‌ی هجر همراهان غمست

□

چگونه باز کنم بال در هوای وصال

□

در چه مرگم چرا می‌افکنید

□

گه مدرس شود و درس کند بر سر صدر

□

صد هزار ابلیس و بلعم در جهان

□

حاتم ار بودی گدای او شدی

□

هر منجم سر برهنه جامه‌پاک

□

خود پرده‌ها و قافیه وآنگه خراب عشق تو

□

خویش‌بین چون از کسی جرمی بدید

□

گفت کو آن تیر و از حق باز جست

□

می‌زنم تا در رسد حکم خدا

□

نی هزاران بار خون خویشتن را ریختی

□

صوفیان را پیش رو موضع دهند

□

ز خاک شاهدی روییده باشد

□

دزد آید از نهان در مسکنم

□

نی بلبل خوش لحنی نی طوطی خوش رنگی

□

چون خطاب یار شیرین لذیذ

□

من از بیگانگان دیگر ننالم

□

مقصد ما را چراگاه خوشست

□

گر غروب آمد به گور اندرشدی

□

چونک وقت آید که جان گیرد جنین

□

که اکابر را مقدم داشتن

□

بر دروغان جمع می‌آید دروغ

□

ای آنک ز روز و شب برونی

□

مشکهای آب و سرکه می‌زدند

□

جانیست چون شعله ولی دودش ز نورش بیشتر

□

خیره شد در شیخ و اندر دلق او

□

همه از دست دل فریاد کردند

□

چون به معراج حقایق رفته بود

□

سمع الدهر بتیسیر بلوغ الامال

□

او مجال راز دل گفتن ندید

□

از رحموت گشته‌ای در رهبوت رفته‌ای

□

بر نیایم یک تنه با سه نفر

□

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم

□

گفت یادم نیست الا همتی

□

این جا گفتن ز روی جسم است

□

خویشتن آراسته از بهر او

□

خون چکان رو کرد با شاه و بگفت

□

در سفر گر روم بینی یا ختن

□

لا کقتول عاشق یقتلنا بشارق

□

هست اندر نقش این روباه شیر

□

گفت با قاضی و پس اندرز کرد

□

سنگ و آهن را بدم در می‌کشید

□

بدیدم عشق را چون برج نوری

□

گفت آنچ خورده‌ای آن چیست آن

□

ضرورتست بلا دیدن و جفا بردن

□

گشت مشکلهاش حل وافزون ز یاد

□

بتا زیبا و نیکویی رها کن این گدارویی

□

خاطرش شد سوی صوفی قنق

□

معنی آب زندگی و روضه ارم

□

هان و هان منگر تو در زفتی من

□

از روح بی‌خبر بدیی گر تو جسمیی

□

گر شود پر شاخ همچون خارپشت

□

هر دو را دل از تلاقی متسع

□

صد هزاران طفل می‌کشت او برون

□

من آنم کز فراقت مستمندم

□

هر که دور از دعوت رحمان بود

□

گفت کودک آن خیال دیووش

□

تو کجا در می‌روی ای مرد خام

□

شیران همه ماهتاب جویند

□

بز مرا که بز میانه‌ست و وسط

□

دل دیوانه سپر کرده و جان بر کف دست

□

من به پیشت حاضر و تو نامه خوان

□

محراب بسی دیدی در وی بنگنجیدی

□

جمله اهل محکمه گفتند ما

□

بهای باده چون لعل چیست جوهر عقل

□

هین زنان امسال اقبال شماست

□

از چشم من بپرس چرا چشمه گشته‌ای

□

زیره را من سوی کرمان آورم

□

قصد شه آن نه که خلق آمن شوند

□

من ز هر کس آن طمع دارم که او

□

بنگر به درخت ای جان در رقص و سراندازی

□

مرگ بی مرگی بود ما را حلال

□

تا بنشناسد ز گفتن قاضیش

□

می‌دوی این سو و آن سو خشک‌لب

□

در آب حیات رو چو ماهی

□

عار نبود شیر را از سلسله

□

در باغ امل شاخ عبادت بنشانید

□

نور چشمانم چو آنجا گه روید

□

پردگی و فاش تو آفت او باش تو

□

جسم هدهد دید و جان عنقاش دید

□

ارباب حاجتیم و زبان سال نیست

□

چون بزادش آنگهانش بر کنار

□

ذوق جان‌ها می‌زند بر جان تو

□

گفت چه صورت زنم ای پهلوان

□

سجده خود را می‌کند هر لحظه او

□

گوشت اندر شست تو ماهی‌رباست

□

شرط است بی‌قراری با آهوی تتاری

□

عین آن حکمت بفرمودی رسول

□

آن ملک برخاست شب شد پیش او

□

آنچنان کن که دهانها مر ترا

□

همه همخوابه رحمت همه پرورده نعمت

□

ماه می‌گوید به خاک و ابر و فی

□

به چشم طایفه‌ای کژ همی نماید نقش

□

ور ندیدش نه از برون نه از اندرون

□

ور هستی تن لا شدی این نفس سربالا شدی

□

او به یک مشتم بریزد چون رصاص

□

هر که چون لاله کاسه گردان شد

□

بعد از آن گفتش که این هر دو جوال

□

کجایید ای ز جان و جا رهیده

□

من حفر برا نخواندی از خبر

□

بر هر آن عضوش که افکندی نظر

□

هر یک از ره این نشانها زان دهند

□

هر صبح ز عشق تو این عقل شود شیدا

□

سال قحط از آفتاب خیره‌خند

□

در سینه‌ها برخاسته اندیشه را آراسته

□

من ترا بیدار کردم از نهیب

□

چو طرب رمیده باشد چو هوس پریده باشد

□

چون همه انوار از شمس بقاست

□

ز سعد ابوبکر تا سعد زنگی

□

پیشی و خویشی دو دعوی بود لیک

□

اهل هزار بحر و کف گوهر عشق را صدف

□

خنده‌ی او گریه‌ها انگیخته

□

امام خواجه که بودش سر نماز دراز

□

وز دم الممنون اخوه بپند

□

زیر دیوار وجود تو تویی گنج گهر

□

این عجب که نیستی از من جدا

□

چون فکندی تیر از قوس ای سعاد

□

هان که بویای دهانتان خالقست

□

دی عقل درافتاد و به کف کرده عصایی

□

گفت اگر رویش به شهر و دم به ده

□

کوه از غمت بشکافته وان غم به دل درتافته

□

این چراغ شمس کو روشن بود

□

ای تو شمع نه فلک کز نه فلک بگذشته‌ای

□

پس عزا بر خود کنید ای خفتگان

□

تا بدانند این خداوندان ملک

□

جمع آرم ساحران دهر را

□

رحم القلوب بفتح‌ها و فتوح‌ها

□

جام صحت را نبودی سنگ تب

□

خیال زلف تو پختن نه کار هر خامیست

□

رفت پیش شیخ با چشم پر آب

□

صنما چو تیغ دشنه تو به خون بنده تشنه

□

گفت نالان از چی ای اوستاد

□

روی آورد آن ملک سوی وزیر

□

او چو فارغ گشتی از اوراد خویش

□

ساقی جام ازلی مایه قند و عسلی

□

شش جهت را نور ده زین شش صحف

□

این کلید صبر را اکنون چه شد

□

گشت مستک آن گدای ژنده‌دلق

□

از پای درفتادی و از دست رفته‌ای

□

چون رسن یک گز ز صد گز کم بود

□

عمر به افسوس برفت آنچه رفت

□

من به تبلیغ رسالت آمدم

□

در کار مشکل می‌کند در بحر منزل می‌کند

□

آنک زو هر سرو آزادی کند

□

این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت

□

نیکوان را رهنمایی می‌کنم

□

ولیک پیشتر آ خواجه گوش بر دهنم ده

□

چون بگفتی ای صبور و ای حلیم

□

از فضولی تو کمان افراشتی

□

گفت پیغامبر نشانی داده است

□

چو که‌ها را شکافانید کان‌ها را پدید آرد

□

نفقه و کسوه‌ست واجب ای صنم

□

چندین چشش از بهر چه تا جان تلخت خوش شود

□

آنچنان رو که همه رزق و شرست

□

باد خزانست غیر زرد کند باغ را

□

رو به عقل خود چنین غره مباش

□

دگر قامت عجزم از بهر خواست

□

که بلی من هم شتر گم کرده‌ام

□

هر سوی نشانی است ز مخلوق به خالق

□

گفت روزی یار او که امشب بیا

□

جهان و هر چه در او هست سهل و مختصر است

□

پس جواب او سکوتست و سکون

□

پیش مهمانان به صورت حاضری

□

او پس از تو زاد و از تو بگذرید

□

قرةالعینت چو ز آب و گل بود

□

خانه را بخرید یا میراث یافت

□

آن کس که ربود از رخ مر کاه ربایان را

□

گفت با خود کز کف طفلان گهر

□

این چه حکمت بود که قبله‌ی مراد

□

گفت عمران این زمان چون آمدی

□

چو تویی یار مرا تو به از این دار مرا تو

□

آنچ معلوم تو نبود چیست آن

□

سنگ‌وش در ره سیلاب کجا دارد پای

□

از غبین و درد رفتی اشکها

□

آه که این پنجره هست حجابی عظیم

□

پنج گوهر دادیم در درج سر

□

شراب خورده و خوی کرده می‌روی به چمن

□

داد حق اهل سبا را بس فراغ

□

طوطیانند که خود را بکشند از غیرت

□

موجب ایمان نباشد معجزات

□

خود نگفتم چون درین ناموقنم

□

وان فرار از نکته‌های ناصحان

□

ز بخل ار طوق زر دارم مرا غلی بود غلی

□

با چنین پنهانیی کین روح راست

□

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

□

گفت دانم کز تجوع وز خلا

□

میل تو با کیست جان تا بشوم خاک او

□

من ز شه بر می‌نگردانم بصر

□

ای دوست دل منه که درین تنگنای خاک

□

مشتری نبود کسی را راه‌زن

□

تو سباحی و از سباح زادی

□

زانک واقف بود آن خاتون پاک

□

ساروان بار من افتاد خدا را مددی

□

دید خود را سبز و سرخ و فور و زرد

□

ای آسمان برین دم گردان و بی‌قراری

□

تا که صدیق آن طرف بر می‌گذشت

□

دیو می‌آورد پیش هوش مرد

□

جمله اجزای تنش خصم ویند

□

تو لیلیی ولیک از رشک مولی

□

هین بیا زین سو ببین کین ارغنون

□

در آتش و در سوز من شب می‌برم تا روز من

□

گفت آن هندوی دیگر از نیاز

□

خویش را ذوقی بود بیگانه را ذوق نوی

□

ما ندانستیم ای خوش مشتری

□

چون طبیعت نبود قابل تدبیر حکیم

□

او شکسته‌دل شد و بنهاد سر

□

وصل و هجران صلح کرده کفر ایمان یک شده

□

سخت می‌رنجی ز خاموشی او

□

دولت صحبت آن شمع سعادت پرتو

□

باز را گویند رو رو باز گرد

□

گه لباس قهر درپوشی و راه دل زنی

□

آن شراب حق بدان مطرب برد

□

در شبان‌روزی وظیفه‌ی چاشتگاه

□

کین گواه صدق گفتار منست

□

این جا کسی است پنهان مانند قند در نی

□

ورنه آدم کی بگفتی با خدا

□

چون به آزادی نبوت هادیست

□

آن دو خصم از واقعه‌ی خود واقفند

□

ای حلقه‌های زلف خوشت طوق حلق ما

□

بود هم این خواجه را خوش دختری

□

به چشم و گوش و دهان آدمی نباشد شخص

□

تا رهیم از حبس و تنگی و ز کار

□

هلا ای فکرت طیار برپر

□

ز اتفاق طالع با دولتش

□

چو شمع صبحدمم شد ز مهر او روشن

□

باطلست این زانک رای کودکی

□

من که چون دیگ بر آتش ز تبش خشک لبم

□

من ز استیزه نمی‌جوشیدمی

□

من بدین وقت معین ای دلیر

□

اندرین کوچه یکی زیبا زنیست

□

شنودی تو که یک خامی ز مردان می‌برد نامی

□

جمله را حمال خود خواهد کفور

□

گر نگوییم آتشی را نور نیست

□

که بگفتی چند کردم من گناه

□

افسانه ما شنو که در عشق

□

رقعه‌ای شکلش چنین رنگش چنین

□

کسی روز محشر نگردد خجل

□

پس گلوی گاو ببرید آن زمان

□

بر عشق چو می‌چسبد عاشق ز چه رو خسپد

□

گرچه بر آتش‌زنه‌ی دل می‌زند

□

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض

□

بی تو نظم و قافیه شام و سحر

□

تویی ز کون گزیده تویی گشایش دیده

□

خواجه می‌پنداشت کز خود می‌مرد

□

پیش از آنک اشکنجه بیند زان قباد

□

چون ز ظن وا رست علمش رو نمود

□

هین لقمه مخور لقمه مشو آتش او را

□

تا بکی این ابتلا یا رب مکن

□

گفت بی‌ریت شری خود فاسدیست

□

شب ببردش بر سر یک روزنی

□

همه همخوابه رحمت همه پرورده نعمت

□

تو ز خرمنهای ما آن دیده‌ای

□

من از کرم برکنده بودم به زور

□

شاه از آن هیبت برون جست آن زمان

□

نقشی که بر دل می‌زند بر دیده گر پیدا شدی

□

رنج بدخویان کشیدن زیر صبر

□

به شیراز آی و فیض روح قدسی

□

بر خران پشت‌ریش بی‌مراد

□

طاق‌های سبز چون بندد چمن

□

کز تناقضهای دل پشتم شکست

□

تا بگوید با حریفان در سمر

□

با معبر گفت و با اهل نجوم

□

بس تازه و بس سبزی بس شاهد و بس نغزی

□

ترک را از لذت افسانه‌اش

□

هم‌چو ابراهیم ادهم از سریر

□

تا بدین شیوه همه جمع آمدند

□

تا چند نعل ریز کند پیک ماه نیز

□

رو بدو کرد آن زن و گفت ای امین

□

این قدر دریاب کاندر خانه‌ی خاطر، ملک

□

گفت پیغامبر که از بهر مهان

□

صد روح غلام تو تو هر دم چو کنیزک

□

دم این استور نفست شهوتست

□

عارضش را به مثل ماه فلک نتوان گفت

□

گفت از پیریست ای شیخ نزار

□

خدایت چون سر مستی نداده‌ست

□

آنک کس بود و شهنشاه کسان

□

خیز ای پس مانده‌ی دیده ضرر

□

ای مقلد تو مجو بیشی بر آن

□

آن سلسله کو به دست دارد

□

که مرا از بندگیت آزادیست

□

عشق تو کف برهم زند صد عالم دیگر کند

□

برفشانم بر شما چندان عطا

□

سبز شوند از بهار زرد شوند از خزان

□

آن‌چنان کان خواجه را مهمان رسید

□

بتا جور دشمن به دردش پوست

□

هر طرف که ساحری بد نامدار

□

لاهوت و ناسوت من او هاروت و ماروت من او

□

جغدها بر باز استم می‌کنند

□

به روی ما زن از ساغر گلابی

□

نه قضای حق بود کفر و نفاق

□

بر کنار او ربابی در کف او زخمه‌ای

□

هم برون افکن هر آنچ افکندنیست

□

آنچ بعد العسر یسر او دیده بود

□

از سفر بیدق شود فرزین راد

□

ای جان سوی جانان رو در حلقه مردان رو

□

گفت چون باشد سگی کوری پلید

□

دارم دلی همچون جهان تا می‌کشد کوه گران

□

دزد دیگر بانگ کردش که بیا

□

برداشت ربابکی دل من

□

هر محدث را خسان باذل کنند

□

به پارسایی ازین حال مشورت بردم

□

عیب باشد اول دین و صلاح

□

جان که در آفتاب شد هر گنهی که او کند

□

قصه‌ی پاره‌ربایی در برین

□

تو خفته‌ای و نشد عشق را کرانه پدید

□

گوش کن هاروت را ماروت را

□

به مثال آفتابی که شهیر شد به بخشش

□

نه مرورا راس مال و پایه‌ای

□

کرد فعل خویش قلعه‌ی هش‌ربا

□

لطف کن این نیکوی را دور کن

□

خامیم بیا بسوز ما را

□

گفت پاره‌ی آرد ده ای کدخدا

□

بلبل با درخت گل گوید چیست در دلت

□

در سخن بسیارگو همچون جرس

□

دل سیر نمی‌شود به جیحون

□

طول و عرض و وصف قصه تو به تو

□

بسیار صبر باید، تا آن طبیب دل را

□

عقل جزوی آفتش وهمست و ظن

□

من یوسف دلخواهم چاه زنخت خواهم

□

ای کریمی که کرمهای جهان

□

به ممنی رو و فرصت شمر غنیمت وقت

□

حاجیان حیران شدند از وحدتش

□

تو دریایی و می‌گویی جهان را

□

عشرهای مصحف از جا می‌برید

□

بر ستیز قول شاه مجتبی

□

نی چراغی در شب و نه روز نان

□

اگر دامان جان گیری به ترک این و آن گیری

□

باد پنهانست از چشم ای امین

□

ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان

□

از سخن می‌گویم این ورنه خدا

□

آن را به دانه بردی وین را به دام بردی

□

مرغک آمد سوی او از ناشناخت

□

نمرد سعد ابوبکر سعد بن زنگی

□

می‌زنی دستی بر آن کوزه چرا

□

هر سحری حلاوتی هر طرفی طراوتی

□

هرچه خواهد خاطر تو وا مگیر

□

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل

□

این چنین کژ بازیی می‌باختند

□

زان رو که زهره نیست فلک را که دم زند

□

بشمرند آن ظلمها و امتحان

□

گر نبودی احول او اندر نظر

□

گوسفندان حواست را بران

□

چونک کردم رو به بالا من بدیدم یک مهی

□

کاروانی دید از دور آن ملک

□

بسم الله امشب بر نوی سوی عروسی می‌روی

□

پوز سگ دایم پلیدی می‌خورد

□

گر طبل وجودها بدرد

□

عشق شوی و شهوت و حرصش تمام

□

تا ز دنیا نکند ترک سلاطین جهان

□

این سال وآن جوابست آن گزین

□

دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من

□

گر نبودی گوشهای غیب‌گیر

□

ای که انگشت نمایی به کرم در همه شهر

□

خفیه می‌گفتند سرها آن بدان

□

شب من نشان مویت سحرم نشان رویت

□

دیگر آنک فهم کن ای بوالهوس

□

هرکه باشد قوت او نور جلال

□

خلق را می‌خواندی بر عکس شد

□

در پیش چنین فتنه و در دست چنین می

□

قبله کردم من همه عمر از حول

□

چون نور آن شمع چگل می‌درنیابد جان و دل

□

او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت

□

بر سنگ اشارتی است که بر حال خویش باش

□

هم به سعی تو ز ارواح آمدند

□

دریغ است فرموده‌ی دیو زشت

□

کر و فر و آب و تاب و رنگ بین

□

مگر حضرت نقابی بست از غیرت بر آن چهره

□

گفت دزدان آمدند اندر نقاب

□

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن

□

باز در دل زود استغفار کرد

□

کاین عالم خاک خاک ارزد

□

دور عیسی بود و ایام مسیح

□

دلقک اندر ده بد و آن را شنید

□

تا بکوشد او که نی من خفته‌ام

□

چون دید که می‌سوزم گفتا که قلاوزم

□

اندرین امت نبد مسخ بدن

□

گر طفل شیری پنجه زد بر روی مادر ناگهان

□

دور ازو و دور از آن اوصاف او

□

تا دو چشمت بسته باشد اندر این بازارگاه

□

گفت می‌جویم به هر سو آدمی

□

کجاست آنکه به انگشت می‌نمود هلال

□

سجده کرد و رفت گریان و خراب

□

نیاید جز ز مه رویی طواف برج‌ها کردن

□

نقش در کاغذ چو دید آن کیقباد

□

که را گویم که با این درد جان سوز

□

تا بپالاییم صافان را ز درد

□

ساقیا عقل کجا ماند یا شرم و ادب

□

صدق موسی بر عصا و کوه زد

□

در میان آن دو لشکرگاه زفت

□

گفت خسپم هم برین درگاه تو

□

چو زین لوت و از این فرنی شود آزاد و مستغنی

□

پستر ما را بگستر سوی در

□

هم‌چو خورشید و چو ماه پاک‌باز

□

کس نتاند بیش و کم کردن درو

□

ماه پیمانه عمر است گهی پر گه نیم

□

چند گویی با دو کهنه نو سخن

□

دارالشفای توبه نبستست در هنوز

□

گفت اندر قصر کس را ره نبود

□

یا چشمه خضر است روان گشته بدین سو

□

حسرت آزادگان شد بندگی

□

بیار زان می گلرنگ مشک بو جامی

□

مغز علم افزود کم شد پوستش

□

در آن زمان که به خوبی کلاه عقل ربایی

□

چون امیرش دید گفتش ای وقیح

□

گرانی نظر کرد در کار او

□

طبعت ای آتش چو سوزانیدنیست

□

صلا مستان و بی‌خویشان صلا ای عیش اندیشان

□

خلق خایف شد ز فتنه‌ی عامه‌ای

□

غم را بدرانی شکم با دورباش زیر و بم

□

آن یکی را کف به خرطوم اوفتاد

□

به دل طور درآید ز حجر نور برآید

□

چون ضرورت بود دختر را بداد

□

نهالی به سی سال گردد درخت

□

هر حوایج را که بودش آن زمان

□

جان چون نداند نقش خود یا عالم جان بخش خود

□

بنده پروردن بیاموز ای خدا

□

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد

□

ممنان در حشر گویند ای ملک

□

دنبال شیر گیری کی بی‌کباب مانی

□

عامیانه چه ملامت می‌کنی

□

عجب در زنخدان آن دل فریب

□

صورت مردان و معنی این چنین

□

گر صبح سعادت به تو اقبال نمودی

□

آنگهان تنبل کنی جایز بود

□

ای جویبار راستی از جوی یار ماستی

□

زهره نه عمران مسکین را که تا

□

به حمل رسید آخر به سعادت آفتابت

□

با محمد بود عشق پاک جفت

□

چه شایسته کردی که خواهی بهشت؟

□

از بهشت انداختش بر روی خاک

□

هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی

□

بر سر که رفت آن از خویش سیر

□

نرگس طلبد شیوه چشم تو زهی چشم

□

در طلب زن دایما تو هر دو دست

□

نقلست از رسول که مردم معادنند

□

زخم دیگر خورد آن را هم ببست

□

زنی جنگ پیوست با شوی خویش

□

از پیام اندر پیام او خیره شد

□

هنوزت خار در پای است بنشین

□

گفت بهر سخره‌ی شاه حرون

□

گر تو کنی بر مه تفو بر روی تو بازآید آن

□

تا بیامد بر لب جوی بزرگ

□

مس هستیت چو موسی نه ز کیمیاش زر شد

□

من ندارم طاقت آن تاب آن

□

چون گرانباران به سختی می‌روند

□

قاصدی دانا ز دیوان ادب

□

والله کو یوسف است بشنو از من از آنک

□

خر ز دورش دید و برگشت و گریز

□

ماهی و مرغ دوش ز افغان من نخفت

□

این جنین مر آن جنین را سجده کرد

□

طره‌های مشک را دربافتی دربافتی

□

ظن نیکو بر بر اخوان صفا

□

اگر همچنین سر به خود در برم

□

می‌نمود آن مکر ایشان پیش او

□

مانند خیالی تو هر دم به یکی صورت

□

گشته بود آن خر مجاعت را اسیر

□

اکنون که گشتی گلشکر قوت دلی نور نظر

□

قول پیغامبر قبوله یفرض

□

تو چگونه دارویی هر درد را

□

هم‌چو کزدم کو گزد پای فتی

□

کان همه ناموس و بانگ، چون درم ناسره

□

که درین کشتی حرمدان گم شدست

□

همچو حسن ز دست غم جرعه زهر می‌کشم

□

خانه می‌روبد به تندی او ز غیر

□

شوخی مکن که مرغ دل بی‌قرار من

□

که دو مرد او را به تنگ آورده‌اند

□

وقت لطف ای شمع جان مانند مومی نرم و رام

□

خود نباشد جوع هر کس را زبون

□

نه سگ دامن کاروانی درید

□

آن یکی رومی بگفت این قیل را

□

شده زرکوب و حق مانده تنش چون زرورق مانده

□

هین ز گنج رحمت بی‌مر بده

□

زین باده می‌خواهی برو اول تنک چون شیشه شو

□

مر شما را سرکه داد از کوزه‌اش

□

چونک فروشد تنش در تک خاک لحد

□

باز این سستی این ناموس‌کوش

□

یوسف شنیده‌ای که به چاهی اسیر ماند

□

گفت واعظ چون شود عانه دراز

□

چو کاهی جز به بادی می‌نجنبد

□

کی توانی کرد در خون آشنا

□

ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان

□

حسن یوسف دیده‌ی اخوان ندید

□

هر شب مقام دیگر و هر روز شهر نو

□

باز خود را سرنگون از کوه او

□

بخندید و بگریست مرد خدای

□

دست دیگر باختن فرمود میر

□

در پی هر منوری هست یقین منوری

□

شربتی که به ز خون اوست ریخت

□

ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده

□

من نیم در عهد ایمان بت‌پرست

□

روپوش برنتابد گر تاب روی این است

□

حال باطن گر نمی‌آید بگفت

□

آن کز توانگری و بزرگی و خواجگی

□

شیر چون وا گشت از چشمه به خور

□

اشارت کن بدان سرده که رندانند اندر ده

□

خشت و خشت موش در گوشش رسید

□

به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه

□

مردی این مردیست نه ریش و ذکر

□

خنک آن دم که صلا دردهد آن ساقی مجلس

□

من در خانه‌ی کسی دیگر زدم

□

زن و مرد با هم چنان دوستند

□

جنگها کرده مظفر آمدند

□

شهم دریافت بازی را بخندید و بگفت این را

□

بر سرش کوبی دو سه مشت ای کره

□

چون جلوه مه می‌کنی وز عشق آگه می‌کنی

□

مرده‌ای باشم به من حق بنگرد

□

گرفتم من که دنیایی و دینی

□

او بسی کوته ضیا بی‌حد دراز

□

مقل علمت ببابل هارو ...

□

وان پشیمانی که خوردی زان بدی

□

اگر شور مرا یزدان کند توزیع بر عالم

□

بر تنم یک جایگه بی‌زخم نیست

□

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر

□

رفته‌ای در خون جانم آشکار

□

می درده و اختیار ما بستان

□

کی شناسی گر خیالی سر کند

□

زهی ملک و دوران سر در نشیب

□

سخت می‌خندید هم‌چون بنگیان

□

هر جسم که بر سر شد جان گشت و قلندر شد

□

چون برآید صبح گردد سبز دشت

□

رخ زعفران رنگ آمدم خم داده چون چنگ آمدم

□

از برای غصه‌ی نان سوختی

□

تو گویی می‌روم رنجور دارم

□

هم‌چو شاخ بید گردان چپ و راست

□

نیک‌بختان به راحت ماضی

□

ظلم آری مدبری جف القلم

□

بر جام من از مستی سنگی زدی اشکستی

□

اندکی گفتیم زان بحث ای عتل

□

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنیست

□

لیک نفس نحس و آن شیطان زشت

□

ولیک این همه محنت به گرد باغ چو خاری

□

نکته گفتی جبریانه در قضا

□

کلیمی که چرخ فلک طور اوست

□

دید صد چندان که وصفش کرده بود

□

خواجه چه گیری گروم تو نروی من بروم

□

او بگفتی خانه‌ی دل خلوتست

□

ابر گران چون داد حق از بهر لب خشکان ما

□

گفت بشکن گفت چونش بشکنم

□

بر سر افسانه رو مست سوی خانه رو

□

ترکمان را گر سگی باشد به در

□

پایمردم عقل بود آنگه که عشقم دست داد

□

گفت من از خودنمایی نامدم

□

تا پا نباشد ز آنک پا ما را به خارستان برد

□

جای روح پاک علیین بود

□

عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار

□

پادشاهی کن ببخشش ای رحیم

□

تو جهان زندگی و این جهان بندگی

□

زن بخوردش با کباب و با شراب

□

سپهرش به جایی رسانید کار

□

تا بدین سالوس خود را جا کند

□

در سیل کسی خانه کند از گل و از خاک

□

نوال دست تو بطلان منت خورشید

□

از پای این زندانیان بیرون کنم بند گران

□

مرا دلی ز غریوش چو اندر آتش عود

□

آخر تو چه جوهر و چه اصلی

□

رونق عالم تصرفهای کلکت می‌دهد

□

و مجلسنا یحکی منازل جنة

□

گرفته مکنت او عرصه‌ی صباح و مسا

□

در غار فتم چون دل و دلدار حریفند

□

سایه‌ای کز طرف دامن فضلش دارند

□

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم

□

گفت از کجات پرسم و خود کی رسیده‌ای

□

رایگان روی نموده‌ست غلط افتادی

□

واضح به پیش رای تو اشکال حادثات

□

ندانی که چون راه بردم به دوست!

□

گاهی از دوری خورشید همی شد فربه

□

زهد از تو مباحی شد تسبیح صراحی شد

□

گفتیی چرخ پرده‌ی کحلیست

□

نی نی برو مجنون برو خوش در میان خون برو

□

آورده بیم رزم تو مریخ را به مویه

□

ما و منی پاک رفت ماء منی خشک شد

□

تکاورانی در زیر زین به دولت او

□

و یا برف گدازان بر سر کوه

□

گشته باطل ز عکس دیوارت

□

کو شیوه ابروی تو کو غمزه چشمت

□

از می حشری به که درآرند به مجلس

□

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود

□

نوبهار آمد و هنگام طرب در گلزار

□

رستی ز خمار هر دو عالم

□

چو درگذشت ز شب هشت ساعت رصدی

□

ز یاران یکی گفتش اندر نهفت

□

همه بستر ز اشک من رنگین

□

ای طالب آن طبله روی آر بدین قبله

□

نخفت فتنه و بی‌جفت خفت شخص هنر

□

عرضه کردش می نپذرفت او به خشم

□

قدر در سکنه‌ی ایام نگذاشت

□

عالم به حکم او است مر او را چه فخر از این

□

داده بی‌میل و کرده بی‌کینه

□

آن کو به غیر سابقه چندین نواخت کرد

□

با روضه‌ی ممالک و ملت که تازه باد

□

ای بس دغل فروشان در بزم باده نوشان

□

خاک با حلم او چو باد خفیف

□

ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت

□

مسرع عزم تو برید قضا

□

تو به گوش دل چه گفتی که به خنده‌اش شکفتی

□

هندوان را چه اگر گرم و تر آمد به مزاج

□

نیاید به نزدیک دانا پسند

□

جستم چنان ز جای که جانم خبر نداشت

□

چو جوششی و بخاری فتاد در دریا

□

آنکه فرش ببرد آب ز کار برجیس

□

چون پای خود بر سر نهی پا بر سر اختر نهی

□

صدر ملکش فلک مسلم کرد

□

به تو سوگند بخوردم که از این شیوه نگردم

□

بدین صفت به وثاق من اندر آمده بود

□

عیبت از بیگانه پوشیدست و می‌بیند بصیر

□

از خلاف حرکت مختلف آمد همه چیز

□

وگر آن ناطق کلی زبان نطق بگشادی

□

حضرتت قصریست او را کمترین سقفی سپهر

□

در غریبی و فراق و غم دل پیر شدم

□

آن پس از مبدع و پیش از ابداع

□

چه بود باطن کبکی که دل باز نداند

□

بنده امشب با جمال‌الدین خطیب

□

زنی گفت من دختر حاتمم

□

الا از آن لعاب که منسوج کلک تست

□

میان خوبرویان جان شده چون ذره‌ها رقصان

□

حصار برشده بی‌آب و گل ولیک به صنع

□

هر گه بگردانی تو رو آبی ندارد هیچ جو

□

نهان و پدا گفتی که معنی‌ایست دقیق

□

شش جهت گوساله‌ای زرین و بانگش بانگ زر

□

در جلوه کشیده کشف نطقت

□

بضاعت به چندان که آری بری

□

باد بر سده‌ی تو هم نرسد

□

تو در این ماه نظر کن که دلت روشن از او شد

□

در اجسام زمین سیرش مثر

□

به سر سبز تو ای سرو که گر خاک شوم

□

چو اخگر اخگر هر اختر از فلک رخشان

□

سر فروکن که از آن روز که رویت دیدم

□

بکاهد وقت خشمش عمر در مرگ

□

چو دید اردبیلی نمد پاره پوش

□

بر پنج عمده بودی دین را اساس و اکنون

□

دست مده تو چرخ را تا که به پیش اسب او

□

با برکه‌ی تو رای نباشد به کوثرم

□

کوسه را بد بر زنخدان چار مو

□

کلک تو شرع ملک را مفتی

□

ماهی ز کجا شکیبد از دریا

□

بخت بیدار تو حی لاینام

□

تو مرد باش و ببر با خود آنچه بتوانی

□

نه ز سعی جمال محرومم

□

عقلا ز قیاس خود زین رو تو زنخ می‌زن

□

حلم ترا کمانه همی کرد آسمان

□

دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست

□

یا همی گوید چرا در کل انسان بر دوام

□

از خود به خود چه جویی چون سر به سر تویی

□

ساعد و ساق عروسان چمن را بینی

□

که عشق من ای خواجه بر خوی اوست

□

نیارد داد گردون هیچ دولت

□

دکان ز خود پرداختم انگازها انداختم

□

هر دو در تاب خانه‌ای رفتیم

□

از جوش خون نطقی به فم آن نطق آمد در قلم

□

خلق نادیده در جبلت تو

□

تو نعمانی در این مذهب بگو درس

□

اسبی چنانکه دانی زیر از میانه زیر

□

شنگی، شکرینی، چو شکر در دل خلقی

□

صبا سرشته به خاکش طراوت طوبی

□

به پیش زخم تیغ من ملرزان دل بنه گردن

□

آنکه با داغ طاعتش زاید

□

ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است

□

ملک را بی‌کلک تو بازار کند

□

ای دل از عالم چنین بیگانگی

□

بازگیرد پس از این رونق ملک محمود

□

چو مرده باشم اگر بگذرد به خاک لحد

□

ترسم که روز وصل تو نادیده ناگهان

□

گلبرگ‌ها بر همدگر افتاده بین چون سیم و زر

□

که پیش خدمت او از دو پای بنشیند

□

امشب غنیمت دارمت باشم غلام و چاکرت

□

موکب صدر جهان پشت هدی روی ظفر

□

هستی تو از سر و بن در چشم خویش ناخن

□

چنان شد باغ کز نظاره‌ی او

□

لما حدا الحادی و جد رحیلهم

□

کردم نظر به فکر در احکام نه فلک

□

خود خورد و فزون شود آنک ز خود برون شود

□

راضی ز تو ای رضیةالدین

□

چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش

□

صورت قندهار پیش تو زشت

□

در آن صبوح که ارواح راح خاص خورند

□

بوی خاک از نرگس و سوسن چو مشک تبتی

□

یکی گفتش آخر تو را ننگ نیست؟

□

دهر در مدحتت گشاده زبان

□

وگر خسرو از این شیرین یکی انگشت لیسیدی

□

در سلسله‌ی زمان مخر

□

شه نوازیدش که هستی یادگار

□

طرازی نه چون طاهربن مظفر

□

الله الله تا نگوید دشمنی

□

انده بمرد و مفسدت او ز دل گذشت

□

اقر بان الصبر الزم منس

□

گر ز آب وصل او این آتش دل کم کنم

□

شمع بدان صبور شد تا همگیش نور شد

□

جهان جاه و محامد محمد آنکه به جود

□

گدایی در میخانه طرفه اکسیریست

□

هفته‌ای هست که در دست تجنیست اسیر

□

چه نور پنج و ششی تو که آفت حبشی تو

□

نقش تحریرش از سینه‌ی مظلومان خشک

□

مدامش به روی آب چشم سبل

□

وی دل ار قومی نکردند از تو یاد اندر رحیل

□

جفایی کز بر معشوق آید

□

نه به فر تو در کمان برجیس

□

ای آفتاب جان و دل ای آفتاب از تو خجل

□

مهری که وحوش و طیور را

□

امروز بس خرابی هم جام آفتابی

□

بر دامن کسوت بهیمه‌ات

□

تا تطاول نپسندی و تکبر نکنی

□

بر طارم فلک چو شه زنگ شد مکین

□

طوق ملکی این دم اگر گوهر پاکی

□

یکی از تف سینه در قعر دوزخ

□

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

□

خطبه‌ی تو بوده اندر نیکنامی معجزه

□

به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی

□

چون رکاب تو گران گردد عنان تو سبک

□

اگر دشمنی پیش گیرد ستیز

□

میر مودود احمد عصمی

□

عاشق شده بر پستی بر فقر و فرودستی

□

به جنب قدر رفیعش مدار انجم پست

□

بین که چه داد می‌کند بین چه گشاد می‌کند

□

کلک تو جذر اصم را بشنواند از صماخ

□

در این دریا بسی رگ‌هاست صافی

□

از شرم رای او رخ خورشید خوی کند

□

من مصفی ممن یقدر جوره

□

محمدآنکه به اقبال او دهد سوگند

□

چون ماه تمام آیی و آن گاه ز بام آیی

□

با وفاقش الم دهر شفا

□

چه دوزخی چه بهشتی چه آدمی چه پری

□

گفتم آن نعل خنگ دستورست

□

چیست سپیدی چشم از اثر نفس و خشم

□

برد سلکی ز مروارید شب تاب

□

شغال نگون بخت را شیر خورد

□

دم سخت گرم دارد که به جادوی و افسون

□

مثال نردبان باشد به نالیدن به عشق اندر

□

رومی از آن گونه که افگند برون

□

ما خستگانیم و تویی صد مرهم بیمار ما

□

اگر ناوک نمی‌اندازد از چیست

□

چون باشد در خمار هجران

□

سیاهی بس که بسته ذیل جاوید

□

بقای ملک باد این خاندان را

□

چشمه خضر و کوثری ز آب حیات خوشتری

□

یوسف اندر تتقی یا اسدی بر افقی

□

دراسانیم شکر اندیش گردان

□

ما و می و زاهدان و تقوا

□

پری رویا چرا پنهان شوی از مردم چشمم

□

به خدا صاحب باغی تو ز هر باغ چه دزدی

□

فراوان صید کردی دام و دد را

□

بکرد از سخنهای خاطر پریش

□

آسیابان گویدت کای نان خوار

□

بگفتا جان ربایم من قدم بر عرش سایم من

□

شکر گفتا که چون من خود برانم

□

قدر جان زان می‌ندانی ای فلان

□

دوش رفتم بدر دیر و مرا مغبچگان

□

در هر گره نگه کن وضع خدای بین

□

مقیمان زمین در پرده‌ی راز

□

فتن العابدین صدر رخیم

□

آمد دوش مه که تا سجده برد به پیش تو

□

اندازه تن تو خود سه گز است و کمتر

□

ز آنجا به طریق تاجداری

□

زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

□

گویند نظر به روی خوبان

□

سحر حلال آمد بگشاد پر و بال

□

ز قد مریمش نخلی ببر داد

□

پسندی که شهری بسوزد به نار

□

نغمت آن کس که او مژده تو آورد

□

اگر آتش شبی در خواب لطف و حلم او دیدی

□

صبح دمی خضر ز خضرای دشت

□

گفتا چو تو نوشیده‌ای در دیگ جان جوشیده‌ای

□

عجب از پادشه که سایه‌ی او

□

تو از او نمی‌گریزی تو بدو همی‌گریزی

□

هر دو دلاور چون به کین آمدند

□

دهان مرده به معنی سخن همی گوید

□

از گریه آسمان درآمد

□

چو رشک ماه و گل گشتی چو در دل‌ها طمع کشتی

□

ختم الخلفاء درین کهن طاس

□

رسیدن گل و نسرین به خیر و خوبی باد

□

تا رنج تحمل نکنی گنج نبینی

□

از لعل لبت بده زکاتی

□

ملک در پرده با دلدار بنشست

□

چو پیش آمدش بنده‌ی رفته باز

□

پای بکوب و دست زن دست در آن دو شست زن

□

ای آتش فرمانروا در آب مسکن ساختی

□

بدین رنگین خیالی پرنیان سنج

□

دیوانگان جسته بین از بند هستی رسته بین

□

ز تیره غمزه‌ی عاشق کش تو ایمن نیست

□

الصلا ای عاشقان کاین عشق خوانی گسترید

□

مصافی کرد چون فیروزمندان

□

فرزند نیکبخت تو نزد خدا و خلق

□

آینه زیر بغل زن چو ببینی زشتی

□

گه گوید این عرصه کاین خانه برآوردی

□

دو ساغر در دو دستش صاف و نایاب

□

ز بیم غارت عشقش دل پرخون رها کردم

□

گر کند انعام او در من مسکین نگاه

□

شیر فلک زین خطر خون شده استش جگر

□

به زیور بهر دو خورشید پر نور

□

به میدان عشق تو در اسب سودا

□

عشق فروخت آتشی کب حیات از او خجل

□

اشتر ز سوی بیشه بی‌جهد نمی‌آید

□

پس چو چنین است سخن جان ماست

□

ای هفت گردون مست تو ما مهره‌ای در دست تو

□

خطی که مردم چشمم نبشته است چو آب

□

عالمی پرآتش عشاق بود

□

خضر خانی کش از دیوان تقدیر

□

بیچاره‌ی توفیقند، هم صالح و هم طالح

□

فی القلب بارق مثل الطوارق

□

از خود شیرین چنانک شکر

□

خورشید به نیلگون عماری

□

از چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد

□

چون چنان شد بر فلک خورشید کز نیروی فعل

□

در عشق اگر امینی ای بس بتان چینی

□

برگ شود بر گل نسرین فراخ

□

مپندار چون سرکه‌ی خود خورم

□

بنگر رزم جهان را بنگر لشکر جان را

□

آن جنس که عشاق در این بحر فتادند

□

چنان دور افگند کاز بعد یک چند

□

گوش تویی دیده تویی وز همه بگزیده تویی

□

همچو سرچشمه‌ی نوش تو ز بهر سخنم

□

تو اگر نشکنی آن کت به سرشت او شکند

□

گه از لبها نصیب جان ربایند

□

قرار یک نفسم بی‌تو دست می‌ندهد

□

سرو اگر سر کشید در قد تو کی رسید

□

به شه بنده نوازی تو بپر باز چو بازی

□

کمر بر بست در کارش زمانه

□

همی‌رویم به شیراز با عنایت بخت

□

هزار بلبل دستان سرای عاشق را

□

بر کوه طور طالب ارنی کلیم وار

□

بر درت ای مایه ده زندگی

□

توانگر ترش روی، باری، چراست؟

□

لو قطعنی دهری لا زلت انادی

□

به هر لحظه وصال اندر وصالی

□

تماشا کرد لختی بر لب جوی

□

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی

□

منکه بی خاک سر کوی تو نتوانم خفت

□

چندین هزار خانه کی گشت از زمانه

□

نیندازد، گر آید ببر و یا شیر

□

روح پاکم چند باشم منزوی در کنج خاک

□

عجب تو بیت معموری که طوافانش املاکند

□

اندر هوس دریا ای جان چو مرغابی

□

جمال آراست، این ماه دل افروز

□

توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون

□

هر شبی روزی و هر روز زوالی دارد

□

چو از الست تو مستم چو در فنای تو هستم

□

ز بعد شکر یزدان شد بر آن عزم

□

در آغوش وی دختری چون قمر

□

ادب عشق جمله بی‌ادبیست

□

از طلعت مستورش بر خلق زدی نورش

□

خود ز پدر گر چه کنون آمدی

□

ای خمشی مغز منی پرده آن نغز منی

□

وگر بازارئی غمخواره دیدید

□

نور رخ شه نور رخ شه حسرت صد مه رهزن صد ره

□

ز نوش ساقیان و نغمه‌ی ساز

□

بشر الینا بالرجاء بمنه

□

یکی چشمیست بشکفته صقال روح پذرفته

□

عشق مپرس چون بود عشق یکی جنون بود

□

ترا کز آشنایی صد زیان بود

□

جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش

□

برق یمانی بجست باد بهاری بخاست

□

مبادا هیچ دل را زین چنین عشق

□

شاه در و دید و دریافتی

□

نگفتی که قبله‌ست راه حجاز

□

ز گریه ابر نیسانی دم سرد زمستانی

□

تو زیبا شو که این آیینه زیباست

□

دود اجل خاست ز هر بندشان

□

غرقه جوی کرمم بنده آن صبحدمم

□

خون دل می‌خور که هم روزی رسانندت بکام

□

تا آدمی نمیرد جان ملک نگیرد

□

روزی که آن کوه به صحرای خاک

□

تن درست چه داند به خواب نوشین در

□

چو لطفش را بیفشارد هزاران نوبهار آرد

□

زمین مانند تن آمد فلک چون عقل و جان آمد

□

چو بر کارش فتادی چشم یارش

□

چو کار عمر نه پیداست باری آن اولی

□

نه تو را از من مسکین نه گل خندان را

□

قهر است کار آتش گریه‌ست پیشه شمع

□

زان شیردلی که داشت با خویش

□

مکن بد که بد بینی از یار نیک

□

دهان پرپست می‌خواهی مزن سرنای دولت را

□

صید کرده جان هر مشتاق را

□

ز گنج بخششم هر چیز دادی

□

می‌کشد آن شه رقمی دل به کفش چون قلمی

□

کردند ترک صحبت عهد قدیم را

□

بالاترک پر ای جان ای جان بنده فرمان

□

عروس غنچه را نو شد عماری

□

چو فندق دهان از سخن بسته بود

□

گریبان گیر و این جا کش کسی را که تو خواهی خوش

□

گنجی تو عجب نیست که در توده خاکی

□

به ترتیب جهان بودی شب و روز

□

تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی

□

عمر نبود آن چه غافل از تو نشستم

□

ابر نیسان خود چه باشد نزد بحر فضل او

□

او به خصومت همه نفرین فزود

□

زمانی برآشفت و گفت ای رفیق

□

عشق که چادرکشان در پی آن سرخوشان

□

چرا ای پیر مجلس چنگ پرفن

□

عروسانی که حسن شه پسندند

□

دوش همی‌گشتم من تا به سحر ناله کنان

□

چون ز عشق کمرت کوه گرفتم

□

هین سبو بشکن و در جوی رو ای آب حیات

□

زبانی پوزشی کان در حرم کرد

□

به مأوی سر فرود آرند، درویشان معاذلله

□

در مذهب عشاق به بیماری مرگست

□

یکی ستم ز وی از صد هزار عدل به است

□

خمار عشق بازی در سر افتاد

□

در پاش فتاده‌ام به زاری

□

غیرتم هست و اقتدارم نیست

□

در جمال و حسن و خوبی در جهانت یار نیست

□

بزرگان گفته‌اند این نکته دیر است

□

چو مسکین و بی طاقتش دید و ریش

□

تویی دریا منم ماهی چنان دارم که می‌خواهی

□

اگر امداد لطف تو نباشد در جهان تابان

□

که تا دوران گردون را روائیست

□

هر نفسی تشنه ترم بسته جوع البقرم

□

هیچ خسرو نشنیدیم که همچون فرهاد

□

ور حس فاسدی دهمت نور مصطفی

□

شدی از دست چون شوریده کاران

□

به چشم کوته اغیار درنمی‌آیند

□

ما غریبان فراقیم ای شهان

□

چون می‌پری بر پای تو رشته خیالی بسته‌اند

□

و گر خواهد دو تن را نام فراهم

□

به وفای تو که خاک ره آن یار عزیز

□

بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط

□

از باد زند گیاه موجی

□

درین پیرانه عقل آن را پسندد

□

قضا را درآمد یکی خشک سال

□

شرابا اذا ما ینشر الریح طیبها

□

هر حیوان و جانور از عدمند بر حذر

□

پس آنکه در غرض بگشاد لب را

□

یک زمانی اشک‌ریزان جمله‌شان

□

گنج قارون چو درین ره به پشیزی نخرند

□

ساقی رطل ثقیل از قدح سلسبیل

□

دگر گفت: سعدی نه از کس کم است

□

به سمع خواجه رسیدست گویی این معنی

□

وگر از ناز او گوید برو از من چه می‌خواهی

□

سرنای این دلم ز تو بنواخت پرده‌ای

□

آن به که کنون، درین تفکر

□

صراحی می‌کشم پنهان و مردم دفتر انگارند

□

می‌خواهم و معشوق و زمینی و زمانی

□

ذره به ذره کنار شوق گشادست

□

همه گفتند کاین رسمی نو افتاد

□

که ای نفس من در خور آتشم

□

غلط کردار نادانی همه نامیست یا نانی

□

اگر در خاک بنهندم تویی دلدار و دلبندم

□

سواد تیره چون سودای جانان

□

ای شه شطرنج فلک مات مرا برد تو را

□

از دل ما نشود یاد تو خالی نفسی

□

کار حق کن بار حق کش جز ز حق

□

بی صرفه همی شتافت چون کور

□

یطاف علیهم والخلیون نوم

□

طوارق زرننا و اللیل ساجی

□

و آن لعل چو بگشاید تا قند شکر خاید

□

زخم عصی خورد بد انسان ز کمین

□

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین

□

غافلست از صورت زیبای او

□

ساده دلی ساز مرا سوی عدم تاز مرا

□

بنشست پدر به شادمانی

□

خنک روز محشر تن دادگر

□

عشق معراجیست سوی بام سلطان جمال

□

همه ذرات عالم زنده گردد

□

نه خوش دارد شراب لاله رنگم

□

آن نه که ترسا و مشرک می‌خورند

□

گوئی در فتنه و بلا بگشود

□

مکار را ببینی کورش کنی به مکری

□

مقصود وی آن بت یگانه است

□

مپندار از آن در که هرگز نبست

□

خوابی الغیب قد املاتها مددا

□

گفتا ز چه بی‌هوشی بنمای چه می‌نوشی

□

مرا بگذاشتی در خاک خواری

□

رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات

□

آن که منظور دیده و دل ماست

□

از ما مجوی جانا اسرار این حقیقت

□

از چارده بگذرد چو سالست

□

نرنجید از او حیدر نامجوی

□

اگر در سر بگردانی دل خود

□

خود کشته عاشقان را در خونشان نشسته

□

سخن در قصه‌ی یوسف که ناگاه

□

زهر به پیش او ببر تا کندش به از شکر

□

پیش طبعم که ازو لل لالا خیزد

□

چو پر و پاش نماند چو او ز هر دو بماند

□

دل اگر این مهره آب و گل است

□

ای دوست روزهای تنعم به روزه باش

□

با طلب آتشین روی چو آتش ببین

□

چشم من و چشم تو حریفند

□

ممالک گیر سلطان جهان بخت

□

زاهد خام که انکار می و جام کند

□

خواهم که بیخ صحبت اغیار برکنم

□

از کمال لعل جان افزای خویش

□

کسی را کاین همه یک جا دهد دست

□

کرا خانه آباد و همخوابه دوست

□

باز چون میلی بود سویی بدان ماند که او

□

بیا ای شاه یغمایی مرو هر جا که ما رایی

□

پس آنگه بر طریق اندوهم کیش

□

هرکه را هستی صلا داد از تو مستاصل فتاد

□

فرهاد را مکش بجدائی و در غمش

□

میان شهر نی منشین بر آذر

□

ندیمان هر چه بشنیدند از آن راز

□

گیتی برو چو خوش سیاووش نوحه کرد

□

فقلبی خفیف الظعن نحو احبتی

□

بر این صورت چه می‌چفسی ز بی‌معنی چه می‌ترسی

□

چو نیت چنان داشت در دل نهانی

□

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار

□

همی‌گذشت و نظر کردمش به گوشه چشم

□

عجب آن چیست مشعشع رخت از نور مبرقع

□

به دامان تو خواهم کرد پیوند

□

گر افتد به یک لقمه در روده پیچ

□

صیدیم به شصت غم شوریده و مست غم

□

با غیر اگر خشمین شوی گیری سر خویش و روی

□

به شیرین گفت میدانی که کارم

□

هاتها صهباء من خمر الجنان

□

هنوز در سر فرهاد شور شیرینست

□

در چنین شمعی نمی‌بینی که از سلطان عشق

□

آنکه به گرماست همین رنجش و بس

□

بداندیش او را درون شاد گشت

□

مرا دو گوش گرفتی و جمله را یک گوش

□

بپرد دل بیابان‌ها شود پیش از همه جان‌ها

□

اگر چه عاشقی خود بت پرستیست

□

شکوه تاج سلطانی که بیم جان در او درج است

□

به کام دشمن و بیگانه رفت چندین روز

□

ماه خندانت گواهی می‌دهد

□

بدو گفت: ایکه آتش می‌کشی تند،

□

یکی خویشتن را بیاراستی

□

چو تو در آینه دیدی رخ خود

□

من بنده خوبانم هر چند بدم گویند

□

بدار ز خاک ره که پستم

□

تو را خواب غفلت گرفته است در بر

□

جهد کردم که ز دل بو که برآید کاری

□

خضر و سمن چو رندان بشکسته‌اند زندان

□

ای جلوه گر بهار خندان

□

هم عاقبت چو نوبت رفتن بدو رسد

□

دو دستش را به تخته دوختستند

□

بگرفت تو را تاسه و حال تو چنان است

□

رموز آموز عقل نکته پیوند

□

شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست

□

دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست

□

گه ببخشی ثمر و زرع مرا خشک کنی

□

مکلل زیوری در خورد شاهان

□

مرا گریه آمد ز تیمار جفت

□

صد زهره ز اسرار به آواز درآمد

□

بیا بشنو حدیث پوست کنده

□

در شرع، نظام دین احمد

□

شها! شکایت، خود نیست گرچه از آداب

□

برفت آنکه بلای دلست و راحت جان

□

ای خنک آن دم که تو خسرو و خورشید را

□

قضا را از اتفاق بخت قابل

□

آن پنجه‌ی کمانکش و انگشت خوشنویس

□

بیدار شد آن فتنه کو چون بزند طعنه

□

گر صورت گرمابه نه‌ای روح طلب کن

□

تیغ برآورده سیاست گری

□

چو پیراهن شوم آسوده خاطر

□

ما نامه بدو سپرده بودیم

□

ای باده تو از کدام مشکی

□

ز تاراج سپهر دون بیندیش

□

که این دفع چوب از در کون خویش

□

و اللیل اذا یغشی ای خواب برو حاشا

□

بزم درآ و می بده رسم بهار نو بنه

□

از آن پس داد با اندک غباری

□

چند بگشایی سر انبان لاف؟

□

دل در پی او فتاد و او را

□

بسی نمودم سالوس و او مرا می‌گفت

□

شکوه مرد در عهد درست است

□

از دست قاصدی که کتابی به من رسد

□

رو سایه سروش شو پیش و پس او می‌دو

□

سری ز خاک برآور که کم ز مور نه‌ای

□

همی‌راند با شاه بوزرجمهر

□

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز

□

صید بیابان سر از کمند بپیچد

□

بگذار کاهلی را چو ستاره شب روی کن

□

خنیده بهر جای جمهور نام

□

چو سالاری از دشمن افتد به چنگ

□

گر نقد درستی تو چون مست و قراضه ستی

□

عشق قرابه باز و من در کف او چو شیشه‌ای

□

همی خواست تا گنجها بنگرد

□

این مکان بوده است روزی خیمه‌گاه اهل‌بیت

□

سپیده‌دم که گل از غنچه می‌نماید رخ

□

ای دل تو هر چه هستی دانم که این زمان

□

بگسترد هم پاکی و راستی

□

سرافرازیم اگر بر بنده بخشی

□

که جنباننده این نقش و معنی‌ست

□

این کیست بگویید که در کون جز او نیست

□

یکی نامه نزدیک بهرامشاه

□

من از رنگ صلاح آن دم به خون دل بشستم دست

□

زین سان که می‌دهد دل من داد هر غمی

□

کاین باد بهار می‌رساند

□

فزاینده نام و تخت قباد

□

به امیدت طربناکم به عشقت ( ... )

□

و رایناکم بدورا فی سماوات المعالی

□

گر باد ز اندیشه نجنبد تو نجنبی

□

نشستند یک روز شادان بهم

□

حدیث علم رسمی، در خرابات

□

با تو صد سال زبان قلم ار شرح دهد

□

در مقامی که چنان ماه تو را جلوه کند

□

بیامدش پاسخ ز هر کشوری

□

دوام پرورش اندر کنار مادر دهر

□

گلزار کند عشقت آن شوره خاکی را

□

هم به فلک درفکند زهره ز بامش شرری

□

نباشد همی ایدر از هیچ روی

□

در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز

□

به قیاس درنگنجی و به وصف درنیایی

□

بی گهان در پیش کردی روح‌های پاک را

□

ز خشکی خورش تنگ شد در جهان

□

تو خود را چو کودک ادب کن به چوب

□

به بوسه‌های پیاپی ره دهان بستند

□

اگر در جنت وصلت چو آدم گندمی خوردم

□

که من زین فرستاده‌ی شیرمرد

□

بهائی بارها ورزید عشق، اما جنونش را

□

گدائی کو کند دائم دعای دولت سلطان

□

تا ز قونیه بتابد نور عشق

□

که که را به که دارم و مه به مه

□

ولیکن تو را صبر عنقا نباشد

□

خم‌ها است از آن باده خم‌ها است از این باده

□

رفتی تو بدین زودی تو باد صبا بودی

□

نخستین چنین گفت کن کز گناه

□

مبتلایی به غم محنت و اندوه فراق

□

درد دل من ز حد گذشتست

□

لیک از تو شکایت است دل را

□

بخندید و بهرام را گفت شاه

□

مرا به شد آن زخم و برخاست بیم

□

چون دولت بی‌شمار را دیدی

□

در هر قدمی دامی چون شکر و بادامی

□

پزشک سخنگوی وکنداوران

□

نه به جانش، طوالع انوار

□

چشم توام اشک جوید از چشم

□

می‌خند چو گل در این گلستان

□

همان تا لب رود جیحون ز چین

□

زیر این دلق کهن فرعون وقتم بیریا

□

چو خورشید حمل آمد شعاعش در عمل آمد

□

گفتم که تویی ماهی با مار چه همراهی

□

بویژه که باشد به بالا بلند

□

از خطا گفتم شبی زلف تو را مشک ختن

□

جانی کمال یافته در پرده‌ی شما

□

گفته مستان ساقیا هل من مزید

□

بیاسود بهرام تا نیم‌روز

□

یکی در برش پرنیانی قباه

□

شاهانه پیامی کن یک دعوت عامی کن

□

ما را مبین چو مستان هر چه خورم می است آن

□

شما را سوی من گشادست راه

□

زمانه همچو دل من، سیاه روز شده

□

بر سر کوی خرابات خراب اولیتر

□

نهادم دست بر دل تا نپرد

□

به بهرام گفت ای پسندیده مرد

□

نفرت تجانبا فاصفر وردی

□

یک روز تو گر خواری یک روز تو مرداری

□

سرش مگشا مگو نامش که آن چیست

□

بزرگی نماید همی شاه تو

□

گفته بودی که شوم مست و دو بوست بدهم

□

هلاک ما به بیابان عشق خواهد بود

□

ای شکر بنده تو زان شکرخنده تو

□

بران تخت شاهیش بنشاندند

□

که بر من نکردند سختی بسی

□

هر سوی که روی آری در پیش تو گل روید

□

حاشا ز عطای تو کان نسیه بود ای جان

□

چنین آگهی یافت شاه جهان

□

در حیرتم از بخت بد خود که چه سان؟

□

هر کرا ساعت سیمین تو آید در چشم

□

چشم پیاپی چو ابر آب فشاند

□

بدان آرزو نیز پاسخ دهد

□

برادران لحد را زبان گفتن نیست

□

به هر مغز و دماغی که درافتاد خیالش

□

هلا بشکن دل و دام حسودان

□

چو آگاه شد پور او یزدگرد

□

وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت

□

عقل را با عشق خوبان طاقت سرپنجه نیست

□

آخر چه زیان اگر بیفتد

□

همه لشکر خویش را برنشاند

□

به کوشش توان دجله را پیش بست

□

چه پرخونست پوز و پنجه شیر

□

در سایه‌های عشقت ای خوش همای عرشی

□

روانهای روشن ببیند به خواب

□

آنکه بندد از ره حق پای مرد

□

تا چرا نرگس مست تو بقصد دل من

□

چه چنگ اندر تو زد عالم که او را

□

خور وخواب با موبدان داشتی

□

چون ماه شب چارده از شرق برآمد

□

پر از درست بحر لایزالی

□

بر یاد لب تو نی هر صبح بنالیده

□

چنین گفت کز کردگار سپهر

□

بر در ارباب بی‌مروت دنیا

□

بیم آنست دمادم که برآرم فریاد

□

ای چو خفاش نهان گشته ز روز

□

هرانکس که دارد روانش خرد

□

که فعل فلان را بباید بیان

□

چو بی‌گاهست آهسته چو چشمت هست بربسته

□

ای چون فلک دربافته‌ای همچو مه درتافته

□

چغانی شهی بد فغانیش نام

□

هرکه رو از وجود محدث تافت

□

دل افروزی چو آن خورشید خوبان

□

گفتم ای عقلم کجایی عقل گفت

□

یکی عهد نو خواست از شهریار

□

به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقیست

□

ای بیخودی جان‌ها در طلعت خوب تو

□

باری من بیچاره گشتم ز خود آواره

□

پراندیشه شد جان کسری ز مرگ

□

زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر

□

مبادا در جهان دلتنگ رویی

□

جوهری بیند صافی متحلی به حلل

□

هر امیری کو کشد گردن بگیر

□

بلای خمارست در عیش مل

□

بنما ز می فرخ این سو اخ و آن سو اخ

□

نه سماع است نه بازی که کمندی است الهی

□

بوی زلف مشکبار روح قدس

□

هر زمان، در ذکر حی لایموت

□

طالب وصل حرم در شب تاریک رحیل

□

از بر سیمین تو کارم زر است

□

خانه ز مشتی غله پرداخته

□

بسیار برنیاید، شهوت پرست را

□

بدان زشتی به یک حمله بمیرد

□

معنی ندهد وصلت این حرف بدان حرف

□

بیخود و مجنون دل من خانه پرخون دل من

□

در خانقه نگنجد اسرار عشقبازی

□

باشد که خود به رحمت یاد آورند ما را

□

اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا

□

در سفرش مونس و یار آمده

□

نه روزی به سرپنجگی می‌خورند

□

که اندیشه چو دامست بر ایثار حرامست

□

چه گویم گر نبودی آن که دانی

□

چو قدح ریخته گشتم به تو آمیخته گشتم

□

به جواب دردمندان، بگشا لب ای شکرخا!

□

مجلسیان سحری را شب دوشین

□

ماییم چون درختان صنع تو باد گردان

□

دیده به هم زد چو شتابش گرفت

□

بوی چمن برآمد و برف جبل گداخت

□

زان روز که زادی تو ای لب شکر از مادر

□

الا ای ساقی بزمش بگردان جام باقی را

□

ای سررشته طرب‌ها عیسی دوران تویی

□

من آن فریب که در نرگس تو می‌بینم

□

شاخکی تازه برآورد صبا بر لب جوی

□

ندهد بی‌چشم تو چشم من آینگی

□

جست از سوی دکان سویی گریخت

□

ز خورشید پنهان شود موش کور

□

مما احب بان اقول فدیتکم

□

بجوشد بار دیگر از جمالش شادی تازه

□

رستم که باشد در جهان در پیش صف عاشقان

□

کارم از هندوی زلفش واژگون

□

خبرت هست که شب تا بسحر منتظرم

□

بفشار به غم تو دزد خود را

□

گرچه در خشکی هزاران رنگهاست

□

بدین صحیفه‌ی مینا به خامه‌ی خورشید

□

از ره هجر آمده و آورده ما

□

گه پای مشو گه سر بگریز از این سو

□

در خانه حسن بود ماهی

□

روی نگار در نظرم جلوه می‌نمود

□

گردن نهم به خدمت و گوشت کنم به قول

□

در خراباتی که مجنونان روند

□

صد هزاران دام و دانه‌ست ای خدا

□

زبان آوری بی‌خرد سعی کرد

□

جان شده بی‌عقل و دین از بس که دید

□

پیر از غمت هر جا فتی زان پیش کید آفتی

□

چون عشق تو رامم شد این عشق حرامم شد

□

کم نشد هرگز دواتش از قلم

□

تا کی کشم از پیر و جوان محنت و بیداد

□

مه رخا سیمرغ جانی منزل تو کوه قاف

□

گاو که خرمهره بدو در کشند

□

اهذا هلال العید ام تحت برقع

□

مرا گویند بامش از چه سویست

□

عاشق بی‌گناه را بهر ثواب می‌کشی

□

فهم و وهم و عقل انسان جملگی در ره بریخت

□

گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم

□

تا ملامت نکنی طایفه رندان را

□

ز جهان گریز و وابر تو ز طاق و از طرنبش

□

لابه و زاری همی کردند و او

□

تو را با حق آن آشنایی دهد

□

ناامیدانی که از ایام‌ها بفسرده‌اند

□

نیک و بد هر کس را از تخته پیشانی

□

موسی بدید آتش آن نور بود دلخوش

□

ای خوش آنکو رفت در حصن سکوت

□

پیش رویت شمع تا چند ایستد

□

تا گمان آید که بر تو ظلم رفت

□

گفت یکی وحشت این در دماغ

□

زمین پارس دگر فر آسمان دارد

□

فروبریم دست دزد غم را

□

سر را چه محل باشد در راه وفاداری

□

بیار نقل که ما نقل کرده‌ایم این سو

□

هزار نقش برآید ز کلک صنع و یکی

□

ما روی کرده از همه عالم به روی او

□

به باطن جان جان جان جانی

□

چون بحق بیدار نبود جان ما

□

مرو از پی هرچه دل خواهدت

□

مدوزان خرقه ما را مدران

□

انگشت نما و شهره گشتیم

□

ز سحر گر بگریزم تو یقین دان که خفاشم

□

هر سنگ و خار این راه، سنجاب دان و قاقم

□

گر چه ره در حرم خاص نباشد ما را

□

در بام فلک درافتد آتش

□

چونک شد از پیش دیده وصل یار

□

تو به بازی نشسته و ز چپ و راست

□

بدین سان مهتری یابد هر آن کس

□

دیده همچو ابر من اشک روان نباردی

□

مبسمه بلبلنی عابسه زلزلنی

□

در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست

□

شکرین پسته دهانی به تفرج بگذشت

□

چه جای خاک که بر کوه جرعه‌ای برریخت

□

بهر این بعضی صحابه از رسول

□

گهش جنگ با عالم خیره‌کش

□

ای خلق حدیث او مگویید

□

تو همچو آتش سرکشی من همچون خاکم مفرشی

□

جز در بن چاه می ننالم من

□

عارفش گفت: این که بهرش در تکی

□

وامق آن نیست که گر تیغ نهندش بر سر

□

بهای نعمت دیده سپاس و شکر خدا دان

□

ساده‌تر از شمع و گره‌تر ز عود

□

یا لهف عصر شباب مر لاهیة

□

در لعل بتان شکر نهادی

□

از برگ نمی‌نازد وز میوه نمی‌یازد

□

خواجه مجلس تویی مجلسیان حاضرند

□

از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا

□

عقل روا می‌نداشت گفتن اسرار عشق

□

زان دلخوشیم و شاد که جان بخش ما تویی

□

کان عدد را هم خدا داند شمرد

□

چو آن سرفرازی نمود، این کمی

□

الف بدر حول بدری سجدا خروا له

□

ز نور روی تو پر گشت خلوت حمام

□

آری منم ولیک برون رفته از منی

□

نصف آن شامش بدی، نصفی سحور

□

بطیره گفت نبینی سپهر کاسه مثال

□

پیش آردت شرابی کای ذره درکش این را

□

تا به یکی نم که برین گل زنی

□

پاکبازان طریقت را صفت دانی که چیست

□

اگر یک روز باقی باشد از دی

□

هله ای غنچه نازان چه ضعیفی و چه یازان

□

ز حلق من آن خواهم که شکر سکر کند

□

شراب خانگی ترس محتسب خورده

□

بیا که گر به گریبان جان رسد دستم

□

آن ز سحری تر نماید چون بگیری شاخ او

□

ظاهر نقره گر اسپیدست و نو

□

خبر داد پیغمبر از حال مرد

□

دهانی بسته حلوا خور چو انجیر

□

گر قمر است و گر فلک ور صنمی است بانمک

□

ای آفتابت دایه‌ای ما در پیت چون سایه‌ای

□

باز گیرم شهنشهی از سر

□

گفتمش قد بلندت بصنوبر ماند

□

آن چشم‌های مست به چشمت که ساقی است

□

خاصه کلیدی که در گنج راست

□

دل از جفای تو گفتم به دیگری بدهم

□

ذا مناخ اوقفوا بعراننا

□

چنان نادر خداوندی ز نادر خسروی آید

□

لعل در کوه بود گوهر در قلزم تلخ

□

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

□

صورت کنند زیبا بر پرنیان و دیبا

□

ای مطرب خوش نوای خوش نی

□

کای شده آگاه ز استادیم

□

فروان سخن باشد آگنده گوش

□

یا نسیم الصبح انی عند ما بشرتنی

□

گر تو کتاب خانه‌ای طالب باغ جان نه‌ای

□

درویش به دلق اندر و اندر بغلش گوهر

□

دین و دل به یک دیدن، باختیم و خرسندیم

□

در چمن سرو سرافراز که کارش بالاست

□

جهانی چون غباری او برانگیخت

□

مصحف و شمشیر بینداخته

□

ارجوک مولای فیما یقتضی املی

□

ای باغ خوش خندان بی‌تو دو جهان زندان

□

زمین را بهر تو گهواره کردم

□

درون خانه بنشستن حرام است

□

از آستان پیر مغان سر چرا کشیم

□

بی‌دلان را عیب کردم لاجرم بی‌دل شدم

□

باده دزدید از لبان دلبر من یک صفت

□

روز و شب آویزش پستی نداشت

□

نگارا قصه‌ی خود را به خدمت

□

دررو به عشق دینی تا شاهدان ببینی

□

جنون طرفه پیدا گشت در جان

□

چون پوست بود این دل چون آتش باشد غم

□

رنج راحت دان، چو شد مطلب بزرگ

□

طبیب عاشقان درمان نسازد

□

به مانندش ز اول تا به آخر

□

گوهر چشم از ادب افروخته

□

گوهر ز سنگ خاره کند، لل از صدف

□

چون دید جالینوس را نبضش گرفت و گفت او

□

بنشان تو جنگ‌ها را بنواز چنگ‌ها را

□

ما را تو به زرد و سرخ مفریب

□

فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی

□

چنان فراخ نشستست یار در دل تنگ

□

پیش حیرتگاه عشقت جمله شیران در طلب

□

آه بخور از نفس روزنش

□

همان کاین سخن مرد رهرو شنید

□

چو باشد آب‌ها نان‌ها برویند

□

بدان لب‌ها که بوی گل گرفته‌ست

□

عشق تو را من کیستم از اشک خون ساقیستم

□

«ظاهرت، چون گور کافر پر حلل

□

هیچکس با تو زمانی بمراد دل خویش

□

ز عقل کل بگذشتی برون دل بدمیدی

□

زین همه گل بر سر خاری نه‌ای

□

دل بی‌خویشتن و خاطر شورانگیزش

□

اندر دل هیچ کس نگنجیم

□

آن کیست که او را به دغل خفته نکردی

□

کی بمانیم اندر این خانه

□

سحر سرشک روانم سر خرابی داشت

□

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین

□

تو آن مهی که هر کو آمد به خرمن تو

□

جای دو شمشیر نیامی که دید

□

تولای مردان این پاک بوم

□

تا روز زنگیان را با روم دار و گیرست

□

کو گوهر جان بودن کو حرف بپیمودن

□

هر صورتی به از قمر شیرینتر از شهد و شکر

□

گوهر یکتای بحر دودمان دانشم

□

عهد می‌کرد که از کوی عنایت نروم

□

پیش آتش رو تو از نقصان مترس

□

آن به خلافت علم آراسته

□

چو نیک و بد به سر آید جهان همان بهتر

□

ماییم همیشه مست بی‌می

□

آهوی لنگ چون جهد از کف شیر شرزه‌ای

□

ای بحر اقبال و شرف صد ماه و شاهت در کنف

□

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

□

گفتم به گوشه‌ای بنشینم چو عاقلان

□

بر آن عقل خسیست طمع کردم

□

بر سر کار آی چرا خفته‌ای

□

سرش باز پیچید و رگ راست شد

□

ما به پر می‌پریم سوی فلک

□

بیار آن معجز هر مرد و زن را

□

از سر چه صد رسن انداختی

□

ابری بهم رسید و ز بارش بهم رساند

□

بیروی تو از هر دو جهان روی بتابم

□

از آن شکرستان دیدم نشان‌ها

□

بینی آن باشد که او بویی برد

□

بزرگ پیش خداوند بنده‌ای باشد

□

چو عنقا برپرد بر ذروه قاف

□

گفتی که تو را یارم رخت تو نگهدارم

□

در عجبی فتم که این سایه کیست بر سرم

□

زاهد ار راه به رندی نبرد معذور است

□

چنان غریو برآورده بودم از غم عشق

□

در آینه بدیدم نقش خیال فانی

□

گر ملکی عزم ره آغاز کن

□

چو بنمودی و بربودی ثبات از عقل و صبر از دل

□

بر مخزن نور حق امینی

□

تا عشق کنار خویش بگشاد

□

این چنین آینه‌ای می بینم

□

فتنه‌ی ایام و آشوب جهان

□

جهان پرست ز دردیکشان مجلس او

□

گر چه چون شیر و شکر با همه آمیخته‌ای

□

کعبه مرا رهزن اوقات بود

□

چو بازآمدم کشور آسوده دیدم

□

پس به علت دوست دارد دوست را

□

نگفتی یک دل و مردانه باشیم

□

در عشق روم که عشق را من

□

با این همه هر آن که نه خواری کشید از او

□

دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان

□

ننگری هیچ غنی را و یکی عوری را

□

با همه نزدیکی شاه آن جوان

□

همچو دف می‌خورم از دست جفای تو قفا

□

آن سجده گه مه و فلک را

□

ای عشق دو عالم ز رخت مست و خرابند

□

عدم دریاست وین عالم یکی کف

□

خرده بینانند در عالم بسی

□

ز دیده دست بشویم اگر نه روی تو بیند

□

اگر نقوش مصور همه از این جنس اند

□

اعتماد جمله بر گفتار او

□

بحر آفرید و بر و درختان و آدمی

□

که این سو عاشقان باری چو عود کهنه می‌سوزد

□

به خواب کن همه را طاق شو از این جفتان

□

روز آن است که تشریف بپوشد جان‌ها

□

سینه گو شعله آتشکده فارس بکش

□

من همه قصد وصالش می‌کنم

□

به هر جانب یکی حلقه سماعی

□

در دلم آید که دیانت دروست

□

ندیمی زمین ملک بوسه داد

□

پر در پر بافته رشک احد گرد رخش

□

آن شمع که می‌سوزد گویم ز چه می‌گرید

□

هزار پرده بسوزی به هر دمی زان سوز

□

خلص الارواح من قیدالهموم

□

صفا ز باده‌ی صافی طلب که صوفی را

□

همه زنگ را شکسته شده دست جمله بسته

□

شیفتن خاک سیاست نمود

□

که ای شوخ چشم آخرت چند بار

□

زهی این کیمیای حق که هست از مهر جان او

□

چرا تو سرد و برف آیی فنا شو تا شگرف آیی

□

این مرگ که خلق لقمه اوست

□

خط ساقی گر از این گونه زند نقش بر آب

□

وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید

□

ایا بت جان افزا نه وعده کردی ما را

□

پیر بدو گفت چه افتاد رای

□

زرش دیدم و زرع و شاگرد و رخت

□

ای عشق تو در دلم سرشته

□

ای جزو چون بر می‌پری چون بی‌پری و بی‌سری

□

ساعتی می کرد بر ما شکر و گوهر نثار

□

رو کسی جو که تو را او هست دوست

□

جان کی برم از آهوی صیاد تو هیهات

□

چشم مرده وام کرده جان ز بهر عشق او

□

کای کمینه بخششت ملک جهان

□

خاک راهی که برو می‌گذری ساکن باش

□

که به غیر کنج زندان نرسم به خلوت او

□

روی متاب از وفا خاک مریز بر صفا

□

گفتم به دلم چونی گفتا که در افزونی

□

اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود

□

از هر چه تو گویی به قناعت بشکیبم

□

چه چگونه بد عدم را چه نشان نهی قدم را

□

تنگ دو مرغ آمده در یکدیگر

□

هنوز از پیش تازیان می‌دوید

□

تا زان نصیب بخشد دست مسیح عشق

□

خداوندا اگر آهن بدیدی

□

جمعیت رندان را بر شاهد نقدی زن

□

یارب! چه فرخ طالعند، آنانکه در بازار عشق

□

نیکبخت آنکو ز شادی و نشاط آزاد شد

□

هر روز سر برآری از چارطاق نو

□

مه که به شب تیغ درانداختست

□

جای گریه‌ست برین عمر که چون غنچه‌ی گل

□

شکر باکرانه را شکر بی‌کرانه گفت

□

هر سنگ که بگرفتی لعل و گهرش کردی

□

در فروبند و ز رحمت در پنهان بگشا

□

همای گو مفکن سایه شرف هرگز

□

از آن طرف نپذیرد کمال او نقصان

□

بس احتراز کردم صبر دراز کردم

□

ما چو چنگیم و تو زخمه می‌زنی

□

برفت آن زمین را دو قسمت نهاد

□

ور پنهانست او خضروار

□

ببرش سوی بیابان و کن او را تشنه

□

حلقه به گوش است خرم گوش خر و حلقه زر

□

نی میسر این جز الحان سال

□

سر برنکرد پیش سرافکندگان عشق

□

مست و خندان ز خرابات خدا می‌آیی

□

شاه بویی برد از اسرار من

□

برو، گفت دست از جهان برگسل

□

آن ساغر پرعقار برریز

□

گر خوشی است این نوا برجه و گرم پیش آ

□

از دو صد شهرم اگر بیرون کنند

□

به می عمارت دل کن که این جهان خراب

□

شرط وفاست آن که چو شمشیر برکشد

□

ای صورت حقایق کل در چه پرده‌ای

□

از قمر اندوخته شب بازیی

□

چو شیرینی از من بدر می‌رود

□

پندی بده و به صلح آور

□

آن صنم لطیف تو گر چه که شد حریف تو

□

ز شمع آموز ای خواجه میان گریه خندیدن

□

بهائی جوید از من زهد و تقوی

□

عاقل آنست که منکر نشود مجنون را

□

چون رفت آفتاب چه ماند شب سیاه

□

گفتی از آنجا که نظر جسته بود

□

نه اول خاک بودست آدمیزاد

□

ور جادویی نماید بندد زبان مردم

□

دو دیده را بگشا نور ذوالجلال ببین

□

تیزروان همچو سیل گر چه چو که ساکنیم

□

هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز

□

همچنان امید می‌دارم که بعد از داغ هجر

□

گر نه هر روزی ز برجی سر فروکردی مهم

□

زان ازلی نور که پرورده‌اند

□

همی گفت بر چهره افگنده خوی

□

کار را بگذار می را بار کن بر اسب جام

□

چه با لذت جفاکاری که می‌بکشی بدین زاری

□

هین که اندیشه و غم پهلوی ما خانه گرفت

□

امر و نهی شرع و عقل و دین ز رب

□

راستی را ترک تیرانداز مستت هر نفس

□

مرغ گزینی یقین دانه شیرین بچین

□

گر رسدت دل به دم جبرئیل

□

خدای تا گل آدم سرشت و خلق نگاشت

□

جان را تو چو مشک ساز ساقی

□

چو گرد راه هین برجه هلا پا دار و گردن نه

□

خاکی به تو رسیده به از زری رمیده

□

سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها

□

مثل زیرکان و چنبر عشق

□

سوداییان جان را از خود دهی مفرح

□

یک کنیزک دید شه بر شاه‌راه

□

که بی گردش کعب و زانو و پای

□

گفتا که که را کشم به زاری

□

من باغ جان بدادم چرخشت را خریدم

□

ز جلال تو جلیلم ز دلال تو دلیلم

□

خمرة من نار موسی نورها

□

آید سوی بین الحزن از مصر بوی پیرهن

□

موج سودا و جنونی کز هوای او بخاست

□

چون دهن تیغ درم ریز باش

□

کیف لهوی بعد ایام الصبی

□

فی الهوی من لیس فی الکونین بدر مثله

□

نمی‌دانی که خار ما بود شاهنشه گل‌ها

□

سر هزارساله را مستم و فاش می کنم

□

ایا پرلعل کرده جام زرین

□

آن خون کسی ریخته‌ای یا می سرخست

□

حق تو را از جهت فتنه و شور آورده‌ست

□

هرکه جز آن خشت نقابش نبود

□

دامن وصلش اگر من به کف آرم روزی

□

کرم را شادمان کن از جمالت

□

دیدم که فراز آمد دریا و بشد قطره

□

ما خون جگر خوریم چون شیر

□

آن یکی گوید: حساب و هندسه

□

گر چه بفزود حرارت ز شکر خسرو را

□

می‌افشاری مرا چو انگور

□

نک فلان شه از برای زرگری

□

فرعون‌وار لاف اناالحق همی زنی

□

ساقیان سیمبر را جام زرین‌ها به کف

□

بربسته و بررسته غرقند در این رسته

□

کو عاشق شیرین خد زر بدهد و جان بدهد

□

رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم

□

دیوانه گرش پند دهی کار نبندد

□

از کمال رحمت و شاهنشهی

□

باز به بط گفت که صحرا خوشست

□

چو سیلاب ریزان که در کوهسار

□

ببین آن حسن را کز دیدن او

□

چو عیسی گر شکر خندی شکرخنده ببین از وی

□

شیر است یقین در بیشه جان

□

نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا

□

تذرو جان من از آشیان برون می‌شد

□

کیست کمپیرک یکی سالوسک بی‌چاشنی

□

سر پنهانست اندر صد غلاف

□

خود به یک بار از تو بستاند

□

آن میی کز ظلم و جور و کافری‌های خوشش

□

در دیده هزار شمع رخشان

□

یک دمم چشمه خورشید کند

□

با یار شکرلب گل اندام

□

طمع از دوست نه این بود و توقع نه چنین

□

ای آشنای شاهان در پرده سپاهان

□

نرم نرمک گفت شهر تو کجاست

□

حسودی پسندت نیامد ز دوست

□

در میان شکران گل ریز کن

□

تو را با من نه عهدی بود ز اول

□

هر صبح بر آن دو زلف مشکین

□

الهی به عابد! الهی به باقر

□

اگر نیست ضعفی در آن چشم مست

□

این همه بگذشت آن سرو سهی

□

خشک شد آندل که زغم ریش بود

□

با دوستان مشفق و یاران مهربان

□

الصلا پروانه جانان قصد آن آتش کنید

□

بکن نظر که بدان یک نظر که درنگری

□

گفت که ای سر خدا روی به هر کس منما

□

حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش

□

صورت سنگین دلی کشنده سعدیست

□

عنان درکش پیاده پروری کن

□

بعد ازین دستوری گفتار نیست

□

میان بست مسکین و شد بر درخت

□

بلبلان را مست گردان مطربان را شیرگیر

□

به نور مه بدید اشتر میان راه استاده

□

گلم ار چند که خارم در پاست

□

لطف دلدار اینقدر باید

□

بگوی نوبت نوروز و ساز عید بساز

□

تو بگو وگر نگویی به خدا که من بگویم

□

درمیان قوم موسی چند کس

□

طبق باغ پر از نقل و ریاحین کردند

□

خورشید چون برآید هر ذره رو نماید

□

بگریست بسی از غم تو طفل دو چشمم

□

حاصل از این سه سخنم بیش نیست

□

عفت الدار بعد عافیه

□

با زمانی دیگر انداز ای که پندم می‌دهی

□

جمله شکوفه‌اند اگر میوه است او

□

من نخواهم شد ازین خلوت برون

□

نیاید نکوکار از بدرگان

□

در نوای عشق آن صد نوبهار سرمدی

□

ساقی ماه رویی در دست او سبویی

□

نفس ماده کیست تا ما تیغ خود بر وی زنیم

□

تلخ کرد این نان و حلوا کام تو

□

ضرورتست که پیش تو پنجه نگشایم

□

در ره معشوق جان گر پا و پر کار آمدی

□

منزل تو دستگه سنجری

□

من سگ اصحاب کهفم بر در مردان مقیم

□

گر ز آب لطف تو نم یافتی گلزارها

□

گر حبه‌ای آید به من صد کان پرزرش کنم

□

بی لب می فروش تو کی شکند خمار دل

□

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

□

حقیقت آن که نه درخورد اوست جان عزیز

□

هر نظری کو بدید روی تو را گشت

□

گر جهان پیشت بزرگ و بی‌بنیست

□

نمی‌توان که به دست آورم کلاله تو

□

گلشن رخسار تو سرسبز بادا تا ابد

□

نه گاوی که کشی بیگار گردون

□

لیکن گشاد راه کو دیدار و داد شاه کو

□

گر ز دیو نفس می‌جویی امان

□

پیش فرهاد ز لعل لب شیرین شکری

□

هر جسم کو عرض شد جان و دل غرض شد

□

کاهن شمشیرم در سنگ بود

□

دنیا زنیست عشوه‌ده و دلستان ولیک

□

بی خط و بی‌خال تو این عقل امی می‌بود

□

گنج جمال همچو مه جانش بدیده گفته خه

□

دانی که از چه خندم از همت بلندم

□

گر چه وصالش نه به کوشش دهند

□

نظر پاک مرا دشمن اگر طعنه زند

□

احمقی باشد اگر جانی بمیرد بعد از این

□

در یکی گفته ریاضت سود نیست

□

نه کورم ولیکن خطا رفت کار

□

سو به سو گشتم که تا طفل دلم خامش شود

□

آن طبع زرافشانی و آن همت سلطانی

□

غم بیهوده در جهان نخوریم

□

در آب و آتشم از تاب کو سموم اجل

□

خلاص ده ز تن تیره روح قدسی را

□

ز غمت سنگ گدازد رمه با گرگ بسازد

□

گفت اینک اندر آن کارم شها

□

زینهار از دور گیتی، و انقلاب روزگار

□

تو چشم آتشین در خواب می‌کن

□

پیچ زلفش چو ندیدی تو برو معذوری

□

به حق آنک به فراش گفته‌ای که بروب

□

گر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر

□

ای گلبن خرامان با دوستان نگه کن

□

امروز بنفشه در رکوع است

□

گفت استاد احولی را کاندر آ

□

بخواهم به کنج عبادت نشست

□

چه می‌گویم اشارت چیست کاین جا

□

در این عالم مرا تنها تو بودی

□

جان همه جانا ای دولت مولانا

□

سید حسین روضه کجا شد که سقف چرخ

□

راستی هر که در آن سرو خرامان می‌دید

□

صد گون گره است بر دل و نیست

□

آنکه ورا دوسترین بود گفت

□

دع ترمنی بسهام لحظ فاتک

□

ور نه سکته بخت بودی مر مرا خود آن زمان

□

در آن بحر جلالت‌ها که آن کشتی همی‌گردد

□

حارت ابصار البرایا فی بدیهیاتکم

□

مگر به روی دلارای یار ما ور نی

□

مرا شکر منه و گل مریز در مجلس

□

تابشش بر چادر مریم رسید

□

بی‌خبر بودند از حال درون

□

کسی جان از آسیب دشمن ببرد

□

اسب و رخت راست بر این شه طواف

□

گفتم به ایاز ای حر محمود شدی آخر

□

سخن راست تو از مردم دیوانه شنو

□

می‌رسد از تو نوید لاتخف

□

مشتاق کعبه گر نکشد رنج بادیه

□

نالان تو صد هزار رنجور

□

بی‌حس و بی‌گوش و بی‌فکرت شوید

□

زجرت طبیبا جس نبضی مداویا

□

بحر و هجران رو نهد در وصل و ساحل رو دهد

□

امروز قیامت تو برخاست

□

از ما مپوش راز که در سینه توایم

□

خدا را محتسب ما را به فریاد دف و نی بخش

□

کام از او کس نگرفتست مگر باد بهار

□

به کاهلی بنشینی که این عجب کاریست

□

چون قلم آمد شدن آغاز کرد

□

کنون دست مردان جنگی ببوس

□

آمده‌ام که بوسه‌ای از صنمی ربوده‌ای

□

یک موی نمی‌گنجد در حلقه مستان

□

وگر چو نقره و زر پاک و خالص از پی تو

□

رخ بر رخ دلبران نهادیم

□

هر کرا دست دهد وصل پریرخساران

□

چو سلام تو شنیدم ز سلامتی بریدم

□

از چمن انگیخته گل رنگ رنگ

□

دامن کشان که می‌رود امروز بر زمین

□

جان را ز تست هر دم سلطانیی مسلم

□

کی هر دو یکی گردد تو آتش و من روغن

□

نعره رعد را نگر چه اثر است در شجر

□

دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشمم

□

می‌رود تا در کمند افتد به پای خویشتن

□

شد عطارد مست و اشکسته قلم

□

آن امیر دیگر آمد از کمین

□

کز او داد مظلوم مسکین او

□

صد هزاران همچو ما در حسن او حیران شود

□

چو باشد شیشه روحانی ببین باده چه سان باشد

□

هم پرده من می در هم خون دلم می خور

□

مأخذ کل، قدرت بی‌منتهی است

□

معینست که طوفان دگر پدید آید

□

گفتا که روی نیکو خودکامه است و بدخو

□

نیکوئیت باید کافزون بود

□

درخت سبز نمی‌بینی ای عجب در باغ

□

چو دل تمام نهادی ز هجر بشکافد

□

دیدن روزی ده تو رزق حلال است تو را

□

ما بدر نی ایم و از پی بدر

□

صبح امید که بد معتکف پرده غیب

□

چو بی‌دلان همه در کار عشق می‌آویخت

□

سقط‌های چو شکر باز می‌گوی

□

ملک سلیمان مطلب کان کجاست

□

یکی سیل رفتار هامون نورد

□

سنبله با یاسمین گفت سلام علیک

□

کو شیرمردی در جهان تا شیرگیر او شود

□

چو بدیدم که دهانم شد غماز نهانم

□

رخصت اریابد ز ما باد سحر

□

من اگر توبه شکستم مکن انکارم از آنک

□

مونس و یار دلی یا تو دلی

□

خواجه مع‌القصه که در بند ماست

□

پدر گفتش ای نازنین چهر من

□

روح حیوانی تو را و عقل شب کوری دگر

□

اگر آتش زنی سوزی تو باغ عقل کلی را

□

من خیره روتر آمدم بر جود تو راهی زدم

□

من که قول ناصحان را خواندمی قول رباب

□

روی اگر باز کند حلقه سیمین در گوش

□

چو تو راست ای سلیمان همگی زبان مرغان

□

این دو فرشته شده در بند ما

□

فرومایگی کردم وابلهی

□

طبل سفر ز دست قدم در سفر نهیم

□

همه خاکیم روینده ز آب ذکر و باد دم

□

وان شکرخنده خوبت که شکر تشنه اوست

□

ور نبود جامه‌ی اطلس تو را

□

سرتسلیم چو بر خط عبودیت داشت

□

چون قماشات تو اندر همه بازار که راست

□

بیگنه از خانه برویم کشید

□

الجن والانس والاکوان جمهرة

□

درربودی از زمین یک مشت گل یک مشت گل

□

این دولت تازه بی‌تو بادا

□

آن چنان کردیم ما مجنون که دوش

□

به صدر مصطبه‌ام می‌نشاند اکنون دوست

□

از بهر خدا روی مپوش از زن و از مرد

□

تجلی کن که تا سرمست گردند

□

گفت ای نور حق و دفع حرج

□

یکی زان میان گفت و زنهار خواست

□

در آن کاروانی که کل زمین

□

ای تو مدد حیات را از جهت زکات را

□

رسن را می گزی ای صید بسته

□

بر علم رسوم چو دل بستی

□

چون کنم نقش ابرویش بردل

□

آفتابی کفتاب از عکس او است

□

شعبده تازه برانگیختم

□

چو سرگشته دیدند درویش را

□

اگر دشمن تو را از من بدی گفت

□

در هر سری سودای تو در هر لبی هیهای تو

□

بحر من غرقه گشت هم در خویش

□

باده نوشی که در او روی و ریایی نبود

□

جان در ره او به عجز می‌گفت

□

ای سبک عقلی که از خویشش گرانی داده‌ای

□

بوسه دادندی بر آن نام شریف

□

چنین گفت دیدم گرت باورست

□

که پروانه نیندیشد ز آتش

□

سر ننهد چرخ تو را تا که تو بی‌سر نشوی

□

همیشه دامن شادی کشیدمی سوی خویش

□

سجاده‌ی زهد من، که آمد

□

هر دل که به دستش نبود رشته‌ی دولت

□

گفتا تو چنگ مایی و اندر ترنگ مایی

□

هر که او بنهاد ناخوش سنتی

□

عارف اندر چرخ و صوفی در سماع آورده‌ایم

□

تو خواه باور کن یا بگو که نیست چنین

□

از جای در بی‌جا روی وز خویشتن تنها روی

□

فراختر ز فلک گشت سینه تنگم

□

به آب دیده بشوییم خرقه‌ها از می

□

جوفروشست آن نگار سنگ دل

□

جنبش جان کی کند صورت گرمابه‌ای

□

مادر بتها بت نفس شماست

□

به ذوالنون خبر برد از ایشان کسی

□

از این هفت آسیا ما نان نجوییم

□

دلا می‌گرد چون بیدق به گرد خانه آن شه

□

مکن ای دوست ملامت بنگر روز قیامت

□

نان و حلوا چیست؟ فرزند و زنت

□

اگر دریغ نداری نظر ز خسته دلان

□

بگیر این عقل را بر دار او کش

□

تا به من امید هدایت کراست

□

آنچنان رویت نمی‌باید که با بیچارگان

□

سماع آن جا بکن کان جا عروسیست

□

هر حاصلی که دارم بی‌حاصلی است بی‌تو

□

مأمون امین را تو می ران که رو ای خاین

□

برآی ای صبح روشن دل خدا را

□

بخت نیکت به منتهای امید

□

ز شب رفتن ز چالاکی چه آید

□

زور جهان بیش ز بازوی تست

□

نه هرکس سزاوار باشد به صدر

□

ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم

□

چون مست و خراب آمد سجده گهش آب آمد

□

از ساغر او گیج است سرم

□

اندر طلب مقام اصلی

□

بشکن خمار من بلب لعل جان‌فزای

□

چو قلم ز دست بنهی بدهیش بی‌قلم تو

□

آنک از حق یابد او وحی و جواب

□

ای که خواب آلوده واپس مانده‌ای از کاروان

□

سحر تو نمود بره را گرگ

□

ای بلبل پوینده وی طوطی گوینده

□

چه می گویم من ای دلبر نظیر تو دو سه ابتر

□

عشقبازی را تحمل باید ای دل پای دار

□

چو بر ولایت دل دست یافت لشکر عشق

□

ور آفتاب جان‌ها خانه نشین بدی

□

طفل را گر نان دهی بر جای شیر

□

ماه و پروین تیر و زهره شمس و قوس و کاج و عاج

□

تو اسیر بو و رنگی به مثال نقش سنگی

□

من آنم کز فراقت مستمندم

□

دعوی عشق وانگه ناموس و نام و ننگ

□

قد ذاب قلبی یا بنی شوقا الی اهل الحمی

□

تا تودر چشمی مرا از گریه خالی نیست چشم

□

نگوید هیچ را بد مرد این راه

□

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

□

راه دانا دگر و مذهب عاشق دگرست

□

تا که آب از عکس تو گوهر شود

□

ای سنگ سیه را تو کرده مدد دیده

□

خرد پوره آدم چه خبر دارد از این دم

□

رواست در بر اگر می‌طپد کبوتر دل

□

ندانستم از غایت لطف و حسن

□

جانی است چون چراغی در زیر طشت قالب

□

تا کمر از زلف زره بافته

□

اگرم به سوی دوزخ، ببرند باز خوش خوش

□

تا نیازارد تو را هر چشم بد

□

بپیوندید پیوند قدیمی

□

گه چو عیسی جملگی گشتم زبان

□

بلکه ذاتش هم لطیف و هم نکوست

□

گویند که زیباست بغایت مه نخشب

□

چو شکار گشت باید به کمند شاه اولی

□

اندر آ ای مادر اینجا من خوشم

□

تو یاد هر که کنی در جهان بزرگ شود

□

امشب مخسب ای دل می‌ران به سوی منزل

□

درآ چون شیر و پنجه بر جهان زن

□

در عشق توام گشاد دیده

□

به شوق چشمه نوشت چه قطره‌ها که فشاندم

□

گفتم مگر به وصل رهایی بود ز عشق

□

در تتق گردها لطیف هلالی

□

ترک قصب پوش من آنجا چو ماه

□

گر من بمیرم در غمت خونم بتا در گردنت

□

ای کف چون بحر گوهرداد تو

□

خنک کسی که ورا دست گرد جیب بود

□

آن سر زلفش که بازی می کند از باد عشق

□

یارب، به عبادت زین عباد

□

ابر را بنگر که لاف در فشانی می‌زند

□

وقت است که در وجود خاکی

□

یک شب ازان فتنه پر اندیشه خفت

□

گوید اندر جهان تویی امروز

□

آن نفسی که باخودی یار کناره می‌کند

□

گهی سوزد دلم گه خام گردد

□

گر که قافی تو را چون آسیا

□

لعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاست

□

اگر پیشم نشینی دل نشانی

□

و اگر باغ نه مستی که در او میوه برستی

□

بین که بزنجیر کیان را کشید

□

کنون دشمن بدگهر دست یافت

□

هیچ بختی در جهان رونق گرفت

□

چو او رخسار بنماید نماند کفر و تاریکی

□

آنک ترش روی بود دانک درم جوی بود

□

صیت عابد رفت تا چرخ کبود

□

جان سرمستت که گشت از صافی وصلت خراب

□

ای خم خسروان که تو داروی هر غمی

□

حسابی را کزین گنبد برونست

□

بخواند و راه ندادش کجا رود بدبخت؟

□

ای خواجه خوش دامن دیوانه تویی یا من

□

بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس

□

چو تویی مشعله ما ز تو شمع فلکیم

□

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد

□

جرمی نکرده‌ام که عقوبت کند ولیک

□

چو آفتاب چرا تو کلاه کژ ننهی

□

چو شه معشوق را مولای خود دید

□

پسندیده پرسیدی ای هوشمند

□

نی که منم بر در بلک توی

□

گلبن جان به عشق تو گفت اگر نترسمی

□

ای کار دو چشم تو بی‌جرم و گنه کشتن

□

کای عمر تباه گنه پیشه!

□

مشنو که دل خسته‌ی دیوانه ما را

□

ای چرخ آسیا ز چه آب است گردشت

□

بیا شام و بخور خوردی که خواهی

□

گر مرید صورتی در صومعه زنار بند

□

عقل تا تدبیر و اندیشه کند

□

از آهوان چشمت ای بس که شیر عشقت

□

کم کن تو فزایش بین بنواز و ستایش بین

□

بر بوی آن که جرعه جامت به ما رسد

□

من صید وحشی نیستم دربند جان خویشتن

□

گر شب گردک بدیدی این طلاق

□

جوابش داد کاین محکم سوالست

□

به تنها یکی در بیایان چو بید

□

آخر عشق به از اول اوست

□

عود که جود می‌کند بهر تو دود می‌کند

□

مرگ خران سخت بود در حق من بخت بود

□

ز دوائر عشر و دقایق وی

□

چو جانان سرگران باشد بپایش

□

دلم گفتا ندیدی آنچ دیدم

□

چو شیرین گشت شیرین‌تر ز جلاب

□

گر چه قومی را صلاح و نیکنامی ظاهرست

□

قد وجدت امراه تملکهم

□

طلسم تن که ز هر زهر شهد بنموده‌ست

□

درسوزد پر و بال خورشید

□

امروز مکش سر ز وفای من و اندیش

□

چنین جوان که تویی برقعی فروآویز

□

تو اگر گوشه بگیری تو جگرگوشه و میری

□

شکنجه گرچه پنجه‌اش را کند سست

□

تو را صبر بر من نباشد مگر

□

گفت آخر چون درآید خانه تا سر آتشست

□

زین منزل شش گوشه بی‌مرکب و بی‌توشه

□

رقص کنان خواجه کجا می روی

□

گر پای نهند به جای سر

□

شب رحیل خوشا در عماری آسودن

□

جان دید کسی بدین لطیفی

□

صبح از گل سرخ دسته بسته

□

هزار پیر و ولی بیش باشد اندر وی

□

چو چشم خود بمالم خود جز تو

□

به یک رقعه جهانی را قلم بکشد کند بی‌سر

□

از عقل بپرسیدم کاین شهره بتان چونند

□

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

□

قوی به چنگ من افتاده بود دامن وصل

□

چه زیان دارد خوبی تو را دوست اگر

□

به نیروی تو بر بدخواه پیوست

□

پس از گریه مرد پراگنده روز

□

یا رب کنم ببینم بر درگه نیاز

□

نیست نزار عشق را جز که وصال داروی

□

غنچه و خار تو را دایه شوم همچو زمین

□

زین بیش خطیه پناه مباش

□

اگر پیمان کند صوفی که دست از می فرو شویم

□

بانگ جوشاجوش آمد بامدادان مر مرا

□

کدامین آب خوش داد چنین جوی

□

و انما مثل الدنیا و زینتها

□

فی غبار نعله کحل یجلی عن عمی

□

ای رحمه للعالمین بخشی ز دریای یقین

□

یکی چرب زبانی یکی جان و جهانی

□

نبود چنگ و رباب و نبید و عود که بود

□

بخت آن نکند با من سرگشته که یک روز

□

هشت منظر شد بهشت و هر یکی چون دفتری

□

زین سحر سحرگهی که رانم

□

شنید این سخن نامبردار طی

□

اندر شکم چه باشد و اندر عدم چه باشد

□

امروز می باقی بی‌صرفه ده ای ساقی

□

دل‌ها بر ما کبوترانند

□

بر ظواهر گشته قائل، چون عوام

□

بیا و بر سر چشمم نشین که در قدمت

□

شاهدان استاره وار اندر پیت

□

هم آخر چون شود دیوانگی چیر

□

افسوس برین عمر گرانمایه که بگذشت

□

تو میرابی که بر جو حکم داری

□

همچو سرنا بخروشیم به شکر لب یار

□

جور کنی وفا بود درد دهی دوا بود

□

مغبچه‌ای می‌گذشت راه زن دین و دل

□

کس ندیدست تو را یک نظر اندر همه عمر

□

خنک آن دلی که در وی بنهاد بخت تختی

□

ستون سرو را رفتن در آموخت

□

ز رحمت بر او شب نیارست خفت

□

تیغی به دست خونی آمد مرا که چونی

□

ز طوفان فناام واخریدی

□

یک زمانی که ز من دور شود

□

جان به بوسی می‌خرد آن شهریار

□

منصور بقا از گذر دار فنا یافت

□

جان‌ها بینی چو روز روشن

□

خروش طبل وی گفتی دو میل است

□

منشور در نواحی و مشهور در جهان

□

عقل سلطان نهان و آسمان چون چتر او

□

چو آب و گل به آب و گل سپردی

□

من میان اصبعین حکم حقم چون قلم

□

بیا که پرده گلریز هفت خانه چشم

□

ابرویش خم به کمان ماند و قد راست به تیر

□

ز توست حامله هر ذره‌ای به سر دگر

□

سرم را بخت و بختم را جوانی

□

پدر به صبر نمودن مبالغت می‌کرد

□

بازآر بار دیگر تا کار ما شود زر

□

جهان کشتی و تو نوح زمانی

□

تن چون نگردد گرد جان با مشعل چون آسمان

□

گنج علم «ما ظهر مع ما بطن»

□

هر گره کز شکن زلف کژت بگشایند

□

هشت جنت به تو عاشق تو چه زیبا رویی

□

چو گرگ افزون بود در چاره‌سازی

□

ز خسروان مقدم چنین که می‌شنوم

□

در واقعه بدیدم کز قند تو چشیدم

□

که بیخ بیشه جان را همه رگ‌های شیران را

□

هر لحظه روت گوید من شمع شب فروزم

□

گفتا نه گفتنیست سخن گر چه محرمی

□

بازآی که از غم تو ما را

□

پریر رفتم سرمست بر سر کویش

□

ز تو گر باز پرسند آن نشانها

□

چنین دور از خویش و بیگانه گشتم

□

شکار نسر طایر را به گردون

□

بدیدن آفتابی را که خورشیدش سجود آرد

□

هزار ابر عنایت بر آسمان رضاست

□

سعی می‌کن تا به فعل آید تمام

□

چو اختیار من از کاینات صحبت تست

□

در عشق تو پاشکستگانند

□

کاین بیکس را به عقد و پیوند

□

سزد که روی عبادت نهند بر در حکمش

□

ما کان زر و سیمیم دشمن کجاست زر را

□

در عالم بی‌رنگی مستی بود و شنگی

□

در دل آتش اگر غیر تو را بنگرم

□

وه که دردانه‌ای چنین نازک

□

می‌نپنداشتم که روز شود

□

صنما ز چشم مستت که شرابدار عشق است

□

ببخاشی ای صنم بر عذرخواهی

□

تو آنی کزان یک مگس رنجه‌ای

□

چو بر می‌آید این آتش فغان می‌خیزد از عالم

□

اگر با جمله خویشانم چو تو دوری پریشانم

□

قمر الحسن اتانی و الی الوصل دعانی

□

تا برون آیم ز فقر و احتیاج

□

دلست کاین همه خونم ز دیده می‌بارد

□

قسمت آن باردان مایده و نان گرم

□

چنان افتاد تقدیر الهی

□

قضا روزگاری ز من در ربود

□

چو سایه کل فنا گردم ازیرا

□

ای عمر بی‌مرگی ز تو وی برگ بی‌برگی ز تو

□

مقصود نور آمد عالم تنور آمد

□

عیبم بپوش زنهار ای خرقه می آلود

□

هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید

□

صدقات همه شاهان که سوی نیست رود

□

به عیاری ز جای خویش برجست

□

در این نوعی از شرک پوشیده هست

□

وان پنج حس باطن چون وهم و چون تصور

□

ای عشق که آن داری یا رب چه جهان داری

□

ناوک غمزه او را به کمان حاجت نیست

□

ورنه حق مقصود داری ای خبیث

□

چو ماه مهر فروزت به زیر سایه‌ی شب

□

از روح بجستم آن صفا گفت

□

مدارا کن که خوی چرخ تند است

□

سکندر که بر عالمی حکم داشت

□

باد بهار پویان آید ترانه گویان

□

از رشک همی‌گوید والله که دروغ است آن

□

چون درون طره‌اش دریافتم دل را عجب

□

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

□

دامن دولت جاوید و گریبان امید

□

یک یوسف بی‌کس است و صد گرگ

□

به دریا مانی از گوهر فشانی

□

فرو گفت و بگریست بر خاک کوی

□

قدی چو سرو خواهی در باغ عشق رو

□

تو عقلا یاد می‌داری که شاه عقلم از یاری

□

جز که بر خاک درش ننشینم

□

این عبادتهای تو مقبول نیست

□

بلالش خازن فردوس جاوید

□

صحن گلستان عشرت مستان

□

که گر چون گوسفندم میبری سر

□

نظر برفت و دل اندر کمند شوق بماند

□

زر و سیم و در و گوهر نه که سنگیست مزور

□

اندیشه کرد سیران در هجر و گشت سکران

□

هفت دریا بر ما غرقه یک قطره بود

□

یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت

□

برف پیری می‌نشیند بر سرم

□

در آن الست و بلی جان بی‌بدن بودی

□

ای هیچ خطی نگشته ز اول

□

اگر تشنه مانی ز سختی مجوش

□

اشپوی ترک چیست که نزدیک منزلی

□

وز میان صوفیان آن صوفی محبوب را

□

جز عشقت نپذیرم جز زلف تو نگیرم

□

«لا» نهنگی است، کاینات آشام

□

خوش آن صبوح که آتش رخان ساغر گیر

□

پاک کن رگ‌های خود در عشق او

□

بت زنجر موی از سیمگون دست

□

هات العقار و خذ عقلی مقایضة

□

در زاهدی شکستم به دعا نمود نفرین

□

چو دورم زان نظر کردن نظاره عالمی گشتم

□

و ان ذقتموا ما ذقتموه بحقها

□

نه وصل بماند و نه واصل

□

دیوانگان خود را می‌بست در سلاسل

□

سوی جانان برشدی دامن کشان دامن کشان

□

هزارت حاجت از شاهی رواباد

□

سزد گر به دورش بنازم چنان

□

طاق و ایوانی بدیدم شاه ما در وی چو ماه

□

کی باشد کاین ترکان از قشلق بازآیند

□

بند من است مشتبه باز گشا گره گره

□

در تعلم، هست دانا ناگزیر

□

بروزگار تواند اسیر قید فراق

□

به وصلش مر سما را فخر بودی

□

ز هر سو قطره‌های برف و باران

□

نیاید همی شرمت از خویشتن

□

تو هر چه داری نه جویانش بودی

□

آینه‌ای خریده‌ای می‌نگری به روی خود

□

خورشید و ماه از وی خجل گوهر نثار سنگ دل

□

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

□

به موی تافته پای دلم فروبستی

□

بگذر ز خشک و از تر بازآ به خانه زوتر

□

سوم صف جای بیماران بی‌زور

□

بدو گفت کاین خانه کیست پس

□

که دردمید در آن نی که بود زیر زمین

□

همان ترتیب مجنون را نگه دار

□

پی بوسه گل را که فر بخشد مل را

□

هر صبح که روح القدس آید به طوافت

□

چو غنچه گاه شکر خند سرو گلرویم

□

تو دلا چنان شدستی ز خرابی و ز مستی

□

بسی دارم سخن کان دل پذیرد

□

وه که ازو جور و تندیم چه خوش آید

□

پاینده باش ای مه و پاینده عمر باش

□

بر صورت ما واقف پریان و ز جان غافل

□

این دم که نشسته‌ایم با هم

□

زنهار از آن عبارت شیرین دلفریب

□

گر همه عالم ز لوح فکر بشویند

□

سر بریدی صد هزاران را به عشق

□

نه ابر از ابر نیسان درفشان تر

□

به شب سنگ بالایی ای خانه سوز

□

مرده دل و مرده جو چون پسر مرده شو

□

ز خلق عالم جان‌های پاک بگزیدند

□

برآ بر چرخ چون عیسی مریم

□

با توجه یار شو ای بخت و در راهم فکن

□

شمع را در آتش و سوز جگر بگداختند

□

ای هجر تو ز روز قیامت درازتر

□

خروش کوس و بانگ نای برخاست

□

از هزاران در یکی گیرد سماع

□

فتاده دیدم دل را خراب در راهش

□

کبوتروار نالانند در عشق

□

در طلسمات شمس تبریزی

□

چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس

□

که دارد در همه لشکر کمانی

□

هله ای روح مصور هله ای بخت مکرر

□

چو زین ره بستگان یابی رهائی

□

مدر پرده بر یار شوریده حال

□

فوجدناه رفیقا و مناصا و طریقا

□

آه دردت را ندارم محرمی

□

صد هزاران ممن توحید را

□

السلام ای آهن دیوار تیغت آمده

□

دل شکسته که در زلف سرکشت بستم

□

با هزاران عقل بینا چون ببیند روی شمع

□

جهانداور جهاندار جهان باد

□

رقیب گفت برین در چه می‌کنی شب و روز؟

□

از نور آن نقاب چو سوزید عالمی

□

صلا که یافت هر گوشی و هوشی

□

خورده شکرها دل من بسته کمرها دل من

□

بوی بهبود ز اوضاع جهان می‌شنوم

□

گر راه بگردانی و گر روی بپوشی

□

ای دل تو دلی نه دیگ آهن

□

چو گردد خواب را فکرت خریدار

□

دلاور به سرپنجه‌ی گاوزور

□

تو لقمه شیرین شو در خدمت قند او

□

بیا ای آهو از نافت پدید است

□

عشق بود خوب جهان مادر خوبان شهان

□

گفتم: روم به میکده، گفتند: پیر ما

□

افکند سپهرم بدیاری که وجودم

□

چون کدو بی‌خبری زین که گلویت بستم

□

عتابت گرچه زهر ناب دارد

□

جمع کردند و نهادند و به حسرت رفتند

□

به پیش ما خزینه سیم مشمر

□

این چه کرامت است ای نقش خیال روی او

□

عقل هم انگشت خود را می گزد

□

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

□

همه عالم جمال طلعت اوست

□

گر خواب و قرار رفت غم نیست

□

ز سالار ختن تا خسرو زنگ

□

با لشکر غمزه‌ی تو در شهر

□

نرنجم ز آنچ مردم می‌برنجند

□

بیرون مرو ای خواجه زین صورت دیباچه

□

چون صید شدم چگونه پرم

□

این دشت، خوابگاه شهیدانست

□

بساکه جان بلب آمد بانتظار لبت

□

گر رطل گران دهند درکش

□

خیالت پیشوای خواب و خوردم

□

چو ماکیان به در خانه چند بینی جور؟

□

زمین و آسمان‌ها پرشکر شد

□

زهی خلوت زهی شاهی مسلم گشت آگاهی

□

معده گاو گرفته‌ست ره معده دل

□

مردمی کرد و کرم لطف خداداد به من

□

آخر ای باد صبا بویی اگر می‌آری

□

من خود چه کسم که وصل جویم

□

صاحب جهت جلال و تمکین

□

آگه از حال من شوی آنگاه

□

هم سیاهی و هم سپیدی چشم

□

منگر به نقطه خوار تو آن را نگر که دوست

□

عجز خواهید روح را که ز عجز

□

همسر پرهیز نگردد طمع

□

کارت چو شد ز دست و تو انکار می‌کنی

□

بشکفته است شوره تو غوره‌ای و غوره

□

چو بدر انجمن گردد هلاکت

□

قرب خواهی گردن از طاعت مپیچ

□

جان هم به سماع اندرآمد

□

به کوری دی و بهمن بهاری کن بر این گلشن

□

براق عشق گزیدم که تا به دور ابد

□

مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

□

نه عاشقست که هر ساعتش نظر به کسی

□

عجب آن بام بالای چه خانه‌ست

□

بساز ای بخت با من روزکی چند

□

پس آنگه دهن شوی و بینی سه بار

□

ز عکسشان فلک سبز رنگ لعل شود

□

گر جان بداندیشت گوید بد شه پیشت

□

بی‌او ز برای عشرت من

□

مخسب آسوده ای برنا که اندر نوبت پیری

□

دو هفته هست که رفتی ولی بنامیزد

□

هیچ کس رشک نبردی که فلان دست ببرد

□

چو وا جستیم از آن صورت که حالست

□

تو را به تخته و تابوت درکشند از تخت

□

زهی شور زهی شور که انگیخته عالم

□

کفر را سرمه کشیده تا بدیده کفر نیز

□

منم کنون ز عشق رخ چو گلشن تو

□

بدین شکرانه می‌بوسم لب جام

□

گر جمله صنم‌ها را صورت به تو مانستی

□

ما را بنمای مهر و الفت

□

هرجای چو آفتاب راندن

□

گر آزاده‌ای بر زمین خسب و بس

□

فظفرنا بقلوب و علمنا بغیوب

□

چنان کن شیشه را ساده که گوید خود منم باده

□

در بحر صاف پاک تو جمله جهان خاشاک تو

□

هشیاریم افتاد به فردای قیامت

□

صدمه‌ی غوغای من ستر کواکب می‌درید

□

یک نظری گر وفاست هم صدقات شماست

□

بهاری مشگبو دیدم در آن باغ

□

جماعتی که بپرداختند از ما دل

□

دلم از مهر در ماتم نشسته‌ست

□

گهی چون چاره غم‌ها را بسوزی

□

یا چو بازی است که از عشق همی‌پراند

□

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو

□

روی از جمال دوست به صحرا مکن که روی

□

تو اگر ز خار گفتی دو هزار گل شکفتی

□

دگر باره شد از شیرین شکرخواه

□

مکن سعدیا دیده بر دست کس

□

هوا چو حاقن گردد به چاه زهر شود

□

چه ساکن می‌نماید صورت تو

□

به رخ چو آفتابت به حلاوت خطابت

□

نفس تو گمره است و همی ترسم

□

چون عقیق گوهر افشان تو می‌آرم بیاد

□

همه خاموش به ظاهر همه قلاش و مقامر

□

سبک رو چون بت قبچاق من بود

□

در آن لحظه رویش بپوشید و سر

□

هزارساله گذشتی ز عقل و وهم و گمان

□

عشق من و روی تو از عهد قدم بوده‌ست

□

هین که مستان آمدند و راه را خالی کنید

□

به گوش هوش نیوش از من و به عشرت کوش

□

پاکیزه روی در همه شهری بود ولیک

□

ای خدا مجنون آن لیلی کجاست

□

به گنبد در کنند این قوم ناورد

□

جوانان پیل افگن شیر گیر

□

چون دیده پر شود ز خیالش ندا رسد

□

کنار پرگل و روی چو ماهت

□

تناقص صبری بازدیاد ملالکم

□

زهر باد، چون گرد منما بلندی

□

چون شبش گرد ماه خرمن کرد

□

به خیالی به من آیی به خیالی بروی

□

بفرمودش به رسم شهریاری

□

آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی

□

ما چنگ زدیم از غم در یار و رخان ما

□

با این همه سلطانی آن خصم مسلمانی

□

ای وای از آن ساعت کاین خاطر چون پیلم

□

می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست

□

قسمت خود می‌خورند منعم و درویش

□

بی تو نماز ما چو روا نیست سود چیست

□

جهان را اولین بطنی زمی بود

□

به اندازه‌ی بود باید نمود

□

بگذشت مه توبه آمد به جهان ماهی

□

بگشای دهانت را خاشاک مجو در می

□

خیره از عشق ویم کز هوسش هر نفسی

□

تا چند، به تربیت بدنی

□

پرده ز رخ برفکند و زهره فروشد

□

او بحر و ما سحابی او گنج و ما خرابی

□

مولا شده جمله ممالک

□

مرا همچو تو خواب خوش در سرست

□

تا خیزد ای فرخ زین سو اخ و زان سو اخ

□

دماغ پاک بباید برای مشک و عبیر

□

بس ناله مس‌ها شنیدیم

□

گریه آبی به رخ سوختگان بازآورد

□

شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان

□

از دود گر گذشتی جان عین نور گشتی

□

ز یاری حکم کن تا شهریاری

□

بباید چنین دشمنی دوست داشت

□

بدان دو نرگس مستش عظیم مخمورم

□

چند فلک گشت قمر تا به خودش راه دهی

□

تا عشق تو پای ما گرفته‌ست

□

یغماگر افلاک، سخت بازوست

□

وانکه سپر شد بر پیکان او

□

صبحدم آن صبح من زد یک نفس

□

بسی تیر از کمان افکنده بودم

□

چو نشناسد انگشتری طفل خرد

□

وگر عقلست آن پرفن چرا عقلی بود دشمن

□

از روزن تن خود چون نور بازگردیم

□

فتاده ولوله در شهر از ضمیر حسود

□

روز ازل از کلک تو یک قطره سیاهی

□

عاشقان را چه غم از سرزنش دشمن و دوست

□

نی بهانه‌ست این نه بر پای نی است

□

به تنگ آمد شبی از تنگ حالی

□

که گر عقل و طبعش نباشد بسی

□

فطب تجوت من اصحاب قریه ظلمت

□

چند گویی این جهان و آن جهان

□

هی به زبان ما گو رمز مگو پیدا گو

□

تا کی از دست ساربان نالم

□

نشست و مشعله از جان بیدلان برخاست

□

نیزه کشی بردری تو کمر کوه را

□

جوابش داد دانای نهانی

□

آفتاب اینهمه شمع از پی و مشعل در پیش

□

آن که او را کس به نسیه و نقد نستاند به خاک

□

درپوش چنین خرقه می‌گرد در این حلقه

□

دو چشم خاین نامحرمان را

□

غلام همت آن رند عافیت سوزم

□

زندگانی نتوان گفت و حیاتی که مراست

□

هر کی از ظلمت غم بر دل او بند بود

□

به چربی گفت با او کای جوانمرد

□

شب آن جا بیفگند و بالش نهاد

□

چه جای ما که گردون را چو گاوان در خرس بست او

□

درده بی‌دریغ از آن شیره و شیر رایگان

□

دل بود از تو خسته جان بود از تو رسته

□

گفتمش: از کاو کاو سینه‌ام، مقصود چیست؟

□

خط تو چون بخطا ملک نیمروز بگیرد

□

دل و جان و صد دل و جان به فدای آن ملاحت

□

شیریست نشسته بر گذرگاه

□

ایها العاقل اف لبصیر یتعامی

□

چو دست متصل توست بس هنر دارد

□

عاقلان از مور مرده درکشند از احتیاط

□

از قدم درشت او نرم شده‌ست گردنم

□

به درد و صاف تو را حکم نیست خوش درکش

□

بوی بهار می‌دمدم یا نسیم صبح

□

چون لشکر حبش شب بر روم حمله آرد

□

چو شیرین را عروسی بود می‌گفت

□

بپرسید کای مجلس آرای مرد

□

از آنک توبه چو بندست بند نپذیرد

□

اندر این ماتم دریغا تاب گفتارم نماند

□

گر کرامات ببخشد کرمت

□

به یادم نیاید، به صد اضطراب

□

درد نوشان بسکه اشک از چشم ساغر رانده‌اند

□

ای گل چرا نخندی کز هجر بازرستی

□

چو مرغی نیم کشت افتادن و خیزان

□

گرت با ما خوش افتادست چون ما لاابالی شو

□

گل صدبرگ دید آن روی خوبش

□

از رشک پنهان ای پری در جان درآ تا دل بری

□

بر نام و نشان او رفتم به دکان او

□

فغان که آن مه نامهربان مهرگسل

□

گر من از سنگ ملامت روی برپیچم زنم

□

تو چرا صاف چو صحن فلکی

□

اگر هر زاهدی کاندر جهانست

□

نه دشمن برست از زبانش نه دوست

□

بترس از آن شب رنجوریی که تو تا روز

□

تا بخورد تا ببرد جان مرا عشق کهن

□

چونک هست این صوم نقصان حیات هر ستور

□

قرب شاهان، آفت جان تو شد

□

چون تو در بادیه بر دست نهی آب زلال

□

زان تاب اگر شعاعی بر آسمان رسیدی

□

در این مشکل فرو ماندند یک چند

□

به تندی گفتم آری من، شراب از مجلسی خوردم

□

وفا چه می‌طلبی از کسی که بی‌دل شد

□

این بوی که از زلف آن ترک خطا آمد

□

اگر به دست من آید چو خضر آب حیات

□

در شان من به دردکشی ظن بد مبر

□

گر من از خار بترسم نبرم دامن گل

□

سینش گوید که فاستجیبوا

□

هزار اشتر سیه چشم و جوان سال

□

به دلداری آن مرد صاحب نیاز

□

چون به سگ نان افکنی سگ بو کند آنگه خورد

□

چشمش را بین خشمش را بین

□

مثال سیل‌ها در جستن آب

□

چشم بر اجر عمل، از کوری است

□

عامی چو من بحضرت سلطان کجا رسد

□

کی باشم من که مانم یا نمانم

□

ای حاکم کشور کفایت

□

بی‌زر میسرت نشود کام دوستان

□

پیاپی از سوی مطبخ رسول می‌آید

□

از من دو جهان شیدا وز من همه سر پیدا

□

میان جان چاکر کار کردی

□

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد

□

بادا بر املاق آفرین کاید چو تو زان حور عین

□

جامت چرا ننوشم چون ساقی وجودی

□

غافل منشین نه وقت بازیست

□

قبا بست و چاپک نوردید دست

□

پاهای تو بگشاید روشن به تو بنماید

□

چو روح قدس ببیند ورا سجود کند

□

یا رب من بدانمی‌هیچ به یار می رسد

□

یا برید الحی! اخبرنی بما

□

چو گلگون سرشکم مردم چشم

□

آن تکلف چند باشد آخر آن زشتی او

□

خاک عرب از نسیم نامش

□

کدام عیش درین بوستان که باد اجل

□

چراست وااسفاگوی زانک یعقوبست

□

مسلمانان سرم مست است از آن روز

□

چند تلخی کشید جان ز فراق

□

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است

□

گر پای بر فرقم نهی تشریف قربت می‌دهی

□

از چنین نجار یعنی عشق او

□

جهان را کرده‌ای از نعمت آباد

□

بسر برده ایام، بی حاصلی

□

گهی قباش درید و گهی به کوه دوید

□

دید که ناز می‌کنم گفت بیا عجب کسی

□

بوی سیب آمد مرا از باغ جان

□

تو همایی، همای، چند کنی

□

من چو بی یار سر از پای نمی‌دانم باز

□

گر چنگ کژ نوازی در چنگ غم گدازی

□

به چشم نیک بینادت نکو خواه

□

تواریت عنی بالحجاب مغاضبا

□

یا صافیه الخمر فی آنیه المولی

□

حسن تو و عشق من در شهر شده شهره

□

ز آفتاب خرد گر چه پشت من گرم است

□

امروز که در دست توام مرحمتی کن

□

ای سرو خرامان گذری از در رحمت

□

زین سنگلاخ هجر سوی سبزه زار وصل

□

سرم را تاج و تاجم را سریری

□

شنید این سخن مرد پاکیزه خوی

□

تو را چو نوحه گری داد نوحه‌ای می‌کن

□

جان دوش ز سرمستی با عشق تو عهدی کرد

□

ای شب روان را مشعله ای بی‌دلان را سلسله

□

وقل یا سادتی انتم بنقض العهد عجلتم

□

برآتش فکند از خم طره‌ی عود

□

گر مرگم از او است مرگ من باد

□

از این مشگین رسن گردن چه تابی

□

ره طالبان مردان، کرمست و لطف و احسان

□

چونک نخواهی رهید از دم هر گول گیر

□

چو حوران بهشتی باد خندان

□

ای خرمن گل شتاب مگذار

□

پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب

□

مرا که گفت دل از یار مهربان بردار

□

مرغان تشنه را به خرابات قرب خویش

□

چه پنداری که خواهم خفت ازین پس

□

چو مردانه‌رو باشی و تیز پای

□

میان جنت و فردوس وصل دوست مقیم

□

من می‌شنیدم نام دل ای جان و دل از تو خجل

□

برکن قبا و پیرهن تسلیم شو اندر کفن

□

قاقم و خز چند پوشی چون شهان؟

□

از آن دلبستگی دارد دل ما با سر زلفش

□

کاین طرف هر چند سوزی در شرار عشق خویش

□

فرو رفته دلش را پای در گل

□

دگر سبزی نروید بر لب جوی

□

چون چشمه بجوش از دل سنگ

□

چون سرکشی آغازی یا اسب جفا تازی

□

پروانه را ز شمع تو هر روز مژده‌ای است

□

گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی

□

ای بلبل گوینده وای کبک خرامان

□

تو خورشیدی و جان‌ها سایه تو

□

بباید داغ دوری روزکی چند

□

دل خویش و بیگانه خرسند کرد

□

دمم فزون ده تا خیک من شود پرباد

□

ای ساقی شیرین صلا جان علی و بوالعلا

□

گر عسس خرد تو را منع کند از این روش

□

فرخنده شبی بود که آن خسرو خوبان

□

دیگر حدیث کوثر و سرچشمه‌ی حیات

□

گوهر تو و این جهان چو حقه

□

سوادی نه بر آن شبگون عماری

□

زهی زمانه‌ی ناپایدار عهد شکن

□

میان صد کس عاشق چنان بدید بود

□

ای خدمت تو کردن چون گلبشکر خوردن

□

در حلقه عاشقان قدسی

□

به چشم عقل در این رهگذار پرآشوب

□

هر که بازآید ز در پندارم اوست

□

گر ز آنک کله نهی وگر نی

□

بدرد آمد دلش زان بی‌دوائی

□

بزرگان نهادند سر بر درش

□

دل پرخون ببین تو ای ساقی

□

ای کرانه رفته عشق از ننگ تو

□

چو بگفتم نبرم سر سر من گفت آمین

□

فاغسلوا یا قوم عن لوح الفاد

□

مرغ جان در هوات پر می‌زد

□

گم شده‌ام من ز خویش گر تو بیابی مرا

□

شفیع انگیخت پیران کهن را

□

پوشیده کسی بینی فردای قیامت

□

این جا به خدا که دل نهادیم

□

این دلبر پرفتنه با جمله دستان‌ها

□

سرافراز است که لیکن نداند ذره باشیدن

□

تا کی می صبوح و شکرخواب بامداد

□

صنم اندر بلد کفر پرستند و صلیب

□

گل صدبرگ ز رشک رخ او جامه درید

□

دو صیدافکن به یکجا باز خوردند

□

کسی زین میان گوی دولت ربود

□

من کان ارضیا ما جاء مرضیا

□

میان خاک چون موشان به هر مطبخ رهی سازی

□

گر نور خود نبودی ذرات کی نمودی

□

هر کس ز آز روی نهفت از بلا رهید

□

چشمت از دیده‌ی ما خون جگر می‌طلبد

□

ای بسته بند عشق حقستت

□

فلک بر پای دارو انجم افروز

□

هر جا که پادشاهی و صدری و سروریست

□

اگر سایه کند گردن درازی

□

ای دماغ عاشقان پرباده منصوریت

□

بغل‌هایت بگیرم همچو پیران

□

گفتم اسرار غمت هر چه بود گو می‌باش

□

دام دل صاحب نظرانت خم گیسوست

□

تا هیچ سست پایی در کوی تو نیاید

□

به خط چین و زنگ آورد منشور

□

سر پادشاهان گردن فراز

□

کجاست شیر شکاری و حمله‌های خوشش

□

فقیرم من ولیکن نی فقیری

□

ما ذره آفتاب عشقیم

□

قیاس حیرتم ای قبله مراد ازین کن

□

هزار دل ز سر شانه‌اش فرو بارد

□

ز شراب چون عقیقت شکفد گل حقیقت

□

همان رسم پدر بر جای می‌داشت

□

از آنم که بر سر نبشتی ز پیش

□

نامش ورقی بوده ملک ابد اندر وی

□

از آن چشم سیاه او وزان زلف سه تاه او

□

مستی تو وانگهی سر و پا

□

دلم ز پرده برون شد کجایی ای مطرب

□

به کرشمه عنایت نگهی به سوی ما کن

□

بدگمان باشد عاشق تو از این‌ها دوری

□

من استضعفت لاتغلظ علیه

□

گفتم او را این چه زلف ( ... )

□

خیز که از هر طرفی بانگ چنگ

□

بیا ای دست اندر آب کرده

□

ای دو دیده ز نظر دورم کن

□

تو واقف خود و من واقف نگاه رقیب

□

بسکه در دیده‌ی من کرد خیال تو نزول

□

گفتم که بگو سخن گشاده

□

عطارد کرده ز اول خط جوزا

□

آفرینش همه تنبیه خداوند دلست

□

پیاله بر کف زاهد ز خلق باکش نیست

□

عجب در آخرین بازی شدی مات

□

ما سایه آن بتیم گویی

□

ز خون که رفت شب دوش از سراچه چشم

□

خیال روی کسی در سرست هر کس را

□

هوشی است بند ما و به پیش تو هوش چیست

□

بسان گوسپند کشته بر جای

□

کسی گفتش این عابدی پارساست

□

مجلس ایثار و عقل سخت گیر

□

از شرم تو گل ریخته در پای جمالت

□

هر حس به محسوسی جفت است یکی گشته

□

یک دم ای شیخ خبر باش که جنت به جحیم

□

ز وصف کوی تو گر شمه‌ئی نسیم بهار

□

نه زمین ستان بخفته ز رخ فلک شکفته

□

بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟

□

بعد از دعا نصیحت درویش بی‌غرض

□

صائد الابطال من عین الظبا

□

ایا ای عاقل هشیار پرغم

□

سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی

□

هم گلستان خیالم ز تو پرنقش و نگار

□

گر من از دوست بنالم نفسم صادق نیست

□

از سیل بلا چو کاه مگریز

□

مرقع بر کش نر ماده‌ای چند

□

ولیکن تو بستان که صاحب خرد

□

خضر خضرانست و از هیچ عجب نیست

□

چو آرم پیش تو زاری بهانه نو برون آری

□

بر امید خیال گوهر تو

□

دلا به سایه‌ی غم رو که افتاب طرب

□

مرغ جان را تا نسوزد ز آتش دل بال و پر

□

شلغم پخته تو امید ببر زان تره زار

□

چو آگه گشت بهرام قوی رای

□

ز عمرت آنچه به بازیچه رفت و ضایع شد

□

مبارکی دگر کان به گفت درناید

□

ای که طاووس بهار از عشق رویت جلوه گر

□

باغ خلد است جان من تا من

□

به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌نوش

□

نازنینی که سر اندر قدمش باید باخت

□

ای تو گشاد عالم ای تو مراد آدم

□

در این منزل بهمت ساز بردار

□

چو در چشم شاهد نیاید زرت

□

آب یار نور آمد این لطیف و آن ظریف

□

جبریل همی‌رقصد در عشق جمال حق

□

حبس حقایق را دری باغ شقایق را تری

□

من که با خود برده بودم شور از میدان عشق

□

مرا گر زور و زر داری میازار

□

می‌گرد چون خراسی خواهی و گر نخواهی

□

به گرداگرد خرگاه کیانی

□

اگر بر نگردد به صدق و نیاز

□

خستگانیم و تویی مرهم بیمار ما

□

چو من با تو چنین گرمم چه آه سرد می‌آری

□

دلبر و یار من تویی رونق کار من تویی

□

هر صبح و شام قافله‌ای از دعای خیر

□

ای آتش خرمن عزیزان

□

چهره چون آفتاب بر تن چون غوره تاب

□

در آن مدت که شد فرهاد را دید

□

اگر جستم از دست این تیر زن

□

نکند کسی ز خوشی سفر

□

گر جور و جفا این است پس گشت وفا کاسد

□

عصیر جان به خم جسم تیر می انداخت

□

چو سنگ خورد نهانی تنم به لرزه فتاد

□

هست در سالی شبی ایام را یلدا ولیک

□

پرست خانه دل از موکل عجمی

□

در آن مستی نشسته پیش مریم

□

تجانب خلی والوداد ملازمی

□

پیش به سجده می‌شدم پست خمیده چون شتر

□

در این دریا و تاریکی و صد موج

□

دشتی که چراگاه شکاران تو باشد

□

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست

□

مطرب همین طریق غزل گو نگاه دار

□

کلیم روح به هر جا رسید میقاتش

□

چو من نقش قلم را در کشم رنگ

□

یکی را بگفتم ز صاحبدلان

□

ترنگ و تنتنش رفته به گردون

□

عزیزی بودم خوارم ز عشقت

□

معلم خانه چشمش چه رسم آورد در عالم

□

چو غیر چید گل وصلت از مساهله من

□

چشم دریا دل ما چون ز تموج دم زد

□

رفعت آمد سرو سهی را

□

پرستاران و نزدیکان و خویشان

□

گوشه‌ی چشم مرحمت بر صف عاشقان فکن

□

جان به پیشش در سجود از خاک ره بد بیشتر

□

که مهمانان مثال چار فصلند

□

دشمن جاه تو نیم گر چه که بس مقصرم

□

بعد از این روی من و آینه وصف جمال

□

تا تو را جای شد ای سرو روان در دل من

□

تو را چه شصت و چه هفتاد چون نخواهی پخت

□

ز یک سو ملک را بر کار می‌داشت

□

گروهی بر شیخ آن روزگار

□

می‌دانک حدث باشد جز نور قدیمی

□

برون کن خرقه کان زین چار رقعه‌ست

□

ما قصر و چارطاق بر این عرصه فنا

□

ستادم آن قدر آن جا که داد مرغ سحر

□

ز آه و اشک میگونم شبی تا روز در مجلس

□

خدای داد دو دستت که دامن من گیر

□

یکی افسانه آینده می‌خواند

□

خرمای به طرح داده بودند

□

می‌ران فرسی در گلشن جان

□

رها کن این همه با ما تو چونی

□

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

□

گوشم همه بر قول نی و نغمه چنگ است

□

گر ایستاد حریفی اسیر عشق بماند

□

به غیر خدمت ما که مشارق شادیست

□

روز و شب آخ و آخ و ناله و وای

□

چو بهمن به زاولستان خواست شد

□

خود از کف دست من مرغان عجب رویند

□

دل را چو خیال تو بنوازد مسکین دل

□

دل چو شبنم ما را به بحر بازرسان

□

گر نباشد دست قدرت در میان حسن تو را

□

از دیده محو کرد مرا هر چه هست و نیست

□

تو راست باش چو تیر و حریف کژ چو کمان

□

ملک اعظم اتابک داور دور

□

ماه فرخنده، روی برپیچید

□

دو گوشم بست یزدان تا رهیدم

□

از بهر عجوزی را تا چند کشی کابین

□

ایا ساکنیها من فضیله سیدی

□

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

□

حسن اندامت نمی‌گویم به شرح

□

اگر نه جرعه آن می بریختی بر خاک

□

در آن دیر کهن فرزانه شاپور

□

نمی‌خواستم تندرستی خویش

□

چو خوان آسمان آمد به دنیا

□

ننگرد او به رنگ تو غم نخورد ز جنگ تو

□

به کوی عشق آوازه درافتاد

□

ای که ربوده‌ای به رخ صد دل و مایلی بدین

□

پای بند غم سودای تو مسکین دل من

□

بگفتمش ز رخ توست شهر جان روشن

□

در آمد کار اندامش به سستی

□

هوادار نکورویان نیندیشد ز بدگویان

□

گفتم ای سر خدا روی نهان کن

□

ازیرا ناله یاران بود تسکین بیماران

□

کم طمع شد آن کسی کو طمع در عشق تو بندد

□

تا بو که یابم آگهی از سایه سرو سهی

□

اگر به دست کند باغبان چنین سروی

□

ز تاب تو برسد سنگ‌ها به یاقوتی

□

به شام و صبح اندر خدمت شاه

□

همه تخت و ملکی پذیرد زوال

□

گر رقص کند آن شیر علم

□

ای گوهری از کان من وی طالب فرمان من

□

در پوست من و تو همچو انگور

□

زین سان که آن نامهربان شاد است از ناشادیم

□

چون ندارم زور و زر هم چاره‌ی من زاریست

□

بدی تو بلبل مستی میانه جغدان

□

تعصب را کمر در بسته چون شیر

□

خدای را به تو خلق نعمتیست چنان

□

جان ز ذوق تو چو گربه لب خود می‌لیسد

□

درویش ز خویشتن تهی شد

□

آنچ محال است تصور دهم

□

گر بایدم شدن سوی هاروت بابلی

□

سرانگشتان مخضوبش نبینی

□

نور دو عالم عشق قدیمی

□

در پیروزه گون گنبد گشادند

□

چو بر وی گذر کرد یک نیمه روز

□

دیدمش مست می‌گذشت گفتم ای ماه تا کجا

□

هر شاخ همی‌گوید من مست شدم دستی

□

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

□

حدیث درد مرا دهر در میان انداخت

□

باز آی و قدم رنجه کن و محنت ما بین

□

اگر چه روح جهانست و روح سوی ندارد

□

تو با چندان عنایت‌ها که داری

□

دزد از جفای شحنه چه فریاد می‌کند

□

چونید و چون بدیت در این راه باخطر

□

پیش لیلی می‌برم من هر دمی

□

دلا در بوته آتش درآ مردانه بنشین خوش

□

مکن ز غصه شکایت که در طریق طلب

□

که نه من ز دست خوبان نبرم به عاقبت جان

□

در طلبی تو در طرب افتی

□

ملک طغرل که دارای وجود است

□

ای صبا آرام جانی چون رسی آنجا که دانی

□

دیدمش بیمار جان را گفتمش چونی خوشی

□

مایه صد ملامتی شورش صد قیامتی

□

به سر درخت مانم که ز اصل دور گشتم

□

تفاوت‌ها شدی در غیرت و بی‌غیرتی پیدا

□

هر که از مهر تو چون ذره شود سرگردان

□

سایه هماست فتنه شاهان و این هما

□

به هر خارش که با آن خاره کردی

□

بر دل مسکین هر بیچاره‌ای

□

چو بر این خلق می‌تنم مثل آب و روغنم

□

گویی که گزیده‌ست ز مستی رخ من بر

□

آنک باشد ز بخیلی دل او آهن و سنگ

□

قوت بازوی پرهیز به خوبان مفروش

□

به جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی

□

دوشم نگار دلبر می‌داد جام از زر

□

زهر دروازه‌ای برداشت باجی

□

مخور هول ابلیس تا جان دهد

□

خورشید پناه آرد در سایه اقبالت

□

اگر عیب همه عالم تو را باشد چو عشق آمد

□

از بندگی خدا ملولم

□

به چشم رمز گو می‌کرد سحر اندر جواب من

□

آبیست که سرچشمه‌اش از آتش سینه‌ست

□

ای مطرب الله الله از بهر عشق آن شه

□

فریدون بود طفلی گاو پرورد

□

کهف الاماثل فخرالدین صاحبنا

□

آتش و پنبه را چه می‌داری

□

شود سرهای مستان فارغ از درد

□

شهر ما تختگه و مجلس آن سلطان است

□

گر رنج پیش آید و گر راحت ای حکیم

□

کس اندر عهد ما مانند وی نیست

□

عجمی وار نگویی تو شهان را که کیید

□

چو شیرین دید روی مهربانان

□

دلش خون شد و راز در دل بماند

□

رباب دعوت بازست سوی شه بازآ

□

تو بیش کنی کم را از دل ببری غم را

□

بگشاد دلم بغل که می جو

□

به اشارت مگر احوال بگویم که چه شد

□

لعلش بگاه نطق چو گوهرفشان شود

□

در سور مهی بنفشه مویی

□

همان تمثال اول ساز کرده

□

آفتابی در اوج خویش بلند

□

نفس آهوان او چو رسید

□

یک بار بگو که بنده من

□

گر چه فروتر بنشستم ز لطف

□

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی

□

ساربانا خبر از دوست بیاور که مرا

□

چو رسید نوبهاران بدرید زهره دی

□

بسی کوشیدم اندر پادشائی

□

گنه بود مرد ستمگاره را

□

اگر دریا درافتی ای منافق

□

ابر دل ما ز عشق این مه

□

آن جا جهان نور است هم حور و هم قصور است

□

نامه‌ی قتل محتشم چون کنی از جفا روان

□

مرغ دلم زعشق گلستان عارضت

□

گفتم خلاص من به هلاک من اندر است

□

در آن صحن بهشتی جای کردند

□

یادش آمد حدیث آن استاد

□

همه شهر بشورید چو آوازه درافتاد

□

هم به وفا با تو خوشم هم به جفا با تو خوشم

□

هر میوه که در باغ جهان بود همه پخت

□

آن که عمری شد که تا بیمارم از سودای او

□

گر به سر می‌گردم از بیچارگی عیبم مکن

□

وز یارک خود دریغ داری

□

شه مشرق که مغرب را پناهست

□

که زنهار از این کژدمان خموش

□

کرده شاهان نثار تاج و کمر

□

پیشکشم نیست بجز نیستی

□

ما یکی بودیم با صد ما و من

□

ندارم در شب هجران درون کلبه‌ی احزان

□

ایکه خواهی که ز می توبه دهی مستانرا

□

دوش آمد خواجه‌ای بر در بگفتش عشق او

□

ز سودای جمال آن دل‌افروز

□

آمد از گنبد کبود برون

□

الموت فی لقائک یا بدر طیب

□

امروز به بستان آ در حلقه مستان آ

□

گفت مادر مادرانه چون ببینی دام و دانه

□

طبیب عشق مسیحادم است و مشفق لیک

□

در قفس طلبد هر کجا گرفتاریست

□

وگر به شخص ز جاهل نهان شدیم، به علم

□

چنان در لطف بودش آبدستی

□

شنیدم که مسکین در آن زیر گفت

□

تا نیفتد بر جمالت چشم بد

□

خداوند نام و خداوند گنج

□

در عشق رسید بحر خون دید

□

نه کشیدن به سوی خود گستاخ

□

در ملک بی‌نیازی کون و مکان چه باشد

□

مشک است سخن نافه‌ی او خاطر دانا

□

جهان عشقست و دیگر زرق سازی

□

شه زبان برگشاد چون شمشیر

□

سوی بحر رو چو ماهی که بیافت در شاهی

□

دگر بهره را بر برادر سپرد

□

تو مپرسم که کیی تو بده آن ساغر شش سو

□

من به گوش خود از دهانش دوش

□

هلاک نفس به نزدیک طالبان مراد

□

مرا گوئی «اگر دانا و حری

□

چرا این ثابت است آن منقلب نام

□

تو را آتش ای یار دامن بسوخت

□

گفت الست و تو بگفتی بلی

□

ز میرین به هر گوهری بگذرم

□

چو تلقین گفت پیغامبر شهیدان ره حق را

□

دیده هرچند که گستاخ بود چون بیند

□

بیگهست امشب و وقتی خوش و یاران سرمست

□

چون درختان ببارند به دیدار ولیکن

□

نخوردی بی‌غنا یک جرعه باده

□

دید نزهتگهی گران پایه

□

ای جان چو رو نمودی جان و دلم ربودی

□

که چندین به افسوس خوردی خزر

□

گفتم که چونی در سفر گفتا که چون باشد قمر

□

گر دیگران به عیش و طرب خرمند و شاد

□

شب‌ها من و شمع می‌گدازیم

□

خیره بدادی به پشیز جهان

□

چو من زین ره به مشرق می‌شتابم

□

دو درویش در مسجدی خفته یافت

□

من هم خموش کردم و رفتم عقیب گل

□

چماننده‌ی چرمه‌ی نونده جوان

□

آن دم که ترش باشد بهتر ز شکرخانه

□

هنوز عهد تو آورده بود دهر به جنبش

□

گرم بتیغ جفا می‌کشی حیات منست

□

سود دنیا را همی جویند و نندیشند هیچ

□

از او تا چارپایان دورتر بود

□

بود پیری بزرگ نرسی نام

□

ز آن سوی هست و عدم چون خاص خاص خسروی

□

نخفتی به منزل چو برداشتی

□

جان نماییم جسم عالم را

□

چنان زند ره اسلام غمزه ساقی

□

ای برادر ما به گرداب اندریم

□

چون آتش زرد است و سیه سار ولیکن

□

طلب فرمود کردن باربد را

□

مرا خود دلی دردمندست ریش

□

گر دبه پرزیت بود سود نیست

□

به ایران زمین باز کردند روی

□

زهر عالم همه عسل شد

□

می‌کنم از خوی نازکت شب هجران

□

آن رفت که از نکهت انفاس بهاران

□

مشکلی پیش آمده‌ستم بس عجب

□

در آوردند مرغان دهل ساز

□

تا شب آنجا نشاط و بازی کرد

□

از او پرس از او پرس اسرار ما

□

سپهبدش را گفت فردا پگاه

□

خود را چو مرده بینیم بر گور خود نشینیم

□

کجا روم چه کنم چاره از کجا جویم

□

به بنده‌ام گو تاج خواهی بر سرم نه یا تبر

□

هر که مرو را کند این دردمند

□

که ترسم مریم از بس ناشکیبی

□

چرا با رفیقان نیایی به جمع

□

در آن زلفین از آن می‌پیچد این جان

□

نباشم برین نیز همداستان

□

کاروان‌ها که بار آن شکر است

□

تا تو قرار داده‌ای قتل مرا به تیغ خود

□

ساکن کوی خرابات مغان خواهم شدن

□

من قول جهان را به ره چشم شنودم

□

چو روز از دامن شب سر برآورد

□

گفت این خانه قفل بسته چراست

□

وارهان این جان ما را تو به رطلی می از آنک

□

دو شاه سرافراز و دو نیک‌پی

□

بیار جام اناالحق شراب منصوری

□

مرا ذلیل مگردان به شکر این نعمت

□

خطاست این که دل دوستان بیازاری

□

چنگال مزن در این شتابنده

□

صفیر مرغ و نوشانوش ساقی

□

نبینی که چون با هم آیند مور

□

بسته بدانست در آسمان

□

سیه رنگ بهزاد را پیش خواست

□

ای می فروش این ده ساغر به دست من ده

□

سرگرمیم از عشق تو بر عاقل و جاهل

□

تا چه کردم که ز بدنامی و رسوائی من

□

وین ابر به جهد خشک‌ها را

□

بسا مرغا که عشق آوازه گردد

□

کانچه در نامه کاتبان راندند

□

گفتم که در انبوهی شهرم کی بیابد

□

خود و اهرن از جای گشتند باز

□

من میان اصبعین حکم حقم چون قلم

□

کس نیارد بر او دم زند از قصه ما

□

بعد از این عیب و ملامت نکنم مستان را

□

جامه بدرند از اعدا و آنک

□

اشارت کرد کان مغ را بخوانید

□

همی رفتی و دیده‌ها در پیش

□

هر آن کز بیم تو خاموش باشد

□

خجسته پی و نام او زردهشت

□

شربت مرگ چو اندر قدح من ریزی

□

مژه بیش از مدد ابرویش از دل گذران

□

ز چشم آهوانش خواب خرگوش

□

مر مرا آنها دادند که سلمان را

□

چو کوه آهنین از جای جنبید

□

تا نزد بر ختن طلایه زنگ

□

خیره و سرگشته و بی‌کار کن

□

مر او را دهم دخترم را همای

□

انهضوا نادی المنادی الصلا این الرجال

□

برق غیرت چو چنین می‌جهد از مکمن غیب

□

صاحب دلی نماند در این فصل نوبهار

□

خانه‌ی معموری و مار است جهل

□

درونم را به نور خود برافروز

□

بگفت ای پسر قصه بر من مخوان

□

گر ترکست و تاجیکست بدو این بنده نزدیکست

□

درختی گشن سایه بر پیش آب

□

نفسی کوزه زنیم و نفسی کاسه خوریم

□

هنوزت بدشنام من پیش خوبان

□

اشکم ز دیده قصه‌ی طوفان سوال کرد

□

من راز فلک را به دل شنودم

□

خردمندان نظر بسیار کردند

□

همه را در نگارخانه جود

□

فی وجنه المحب سطور رقیمه

□

شه نیمروز آنک رستمش نام

□

در آتشم ار فروبری تو

□

گوییا خواهد گشود از دولتم کاری که دوش

□

رویی نتوان گفت که حسنش به چه ماند

□

ستم گار زی تو خدای است اگر

□

به رسم مهترانش حله بر بست

□

به هیکل قوی چون تناور درخت

□

تیغ برآور هله ای آفتاب

□

یکی نامه بنوشت خوب و هژیر

□

در کنار محرمان جان پروریم

□

تو ماه مجلس ما شو به صد طرب گو شمع

□

ترا بر جان من فرمان روانست

□

چون گرفتی قرار و پست نشست

□

می‌سرخ از بساط سبزه می‌خورد

□

بست چون زرد گل به رعنائی

□

شراب عشق ابد را که ساقیش روح است

□

همان به که من سوی ایشان شوم

□

ما را هم از آن آتش دل آب حیات است

□

هر آن که راز دو عالم ز خط ساغر خواند

□

ز حرص من چه گشاید تو ره به خویشتنم ده

□

بی سود بود هر چه خورد مردم در خواب

□

ببربط چون سر زخمه در آورد

□

گر دهد عمرم امان رویت ببینم عاقبت

□

مرا گویی چه عشقست این که نی بالا نه پستست این

□

به زاریش گفتند گر شهریار

□

در عشق جان سپاران مانند ما هزاران

□

ز هجوم وحشیانم شده متفق سپاهی

□

هیچم بدست نیست که در پایش افکنم

□

نگشاید نیز چشم و گوشم

□

در اندیشید ازان دو یار دلکش

□

چون برین سبزه زمردوار

□

در بن خانه‌ست جهان تنگ و منگ

□

نهاده به سر بر کیانی کلاه

□

چه شود اگر بسازی نشتابی و نتازی

□

یا رب اندر دل آن خسرو شیرین انداز

□

مشعله‌ای برفروخت پرتو خورشید عشق

□

زود بیفگن ز دلت بند آز

□

به برخورداری آمد خواب نوشین

□

بگفت از پس چار دیوار خویش

□

این خوشدل و خوش دامن دیوانه تویی یا من

□

یکی دیزه‌یی بر نشسته بلند

□

زین شمع‌های سرنگون زین پرده‌های نیلگون

□

حواله دل محروم من نمی‌شود الا

□

عاقبت بینی که کارش در هوا گردد بلند

□

پیاده با سواران جمله بی‌جان

□

آنچه تغیر نپذیرد توئی

□

سرخ در سرخ زیوری بر ساخت

□

این مقصر به دو صد رنج سزاوار شدست

□

دو گوهر بد این با دو گوهر فروش

□

بیانش کرده گیر ای جان نه آن دریاست وان مرجان

□

عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم

□

شب بر آنم که مگر روز نخواهد بودن

□

جوینده‌ی جسته گشت، از من

□

تو را خواهم از هر مرادی که هست

□

فتد تشنه در آبدان عمیق

□

جلوه گه جمله بتان در شبست

□

همه کوهسارانش نخچیر بود

□

بجوشند از درون دل عروسان

□

وفا نگر که دم قتل من ز خیل سگانش

□

چون نام من خسته باین کار برآمد

□

دوان به سوی من از هر سوی حلال و حرام

□

ره به تو یابند و تو ره ده نه‌ای

□

کانچه گوینده دگر گفتست

□

او ره خوش می‌زند رقص بر آن می‌کنم

□

نیاید بدرگاه فرخنده شاه

□

چند شود زمین وحل از قطرات اشک من

□

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا

□

غلام آن سر و پایم که از لطافت و حسن

□

دین خدای ملک رسول است و، خلق پاک

□

چو زیرک بود شاه آموزگار

□

سراسیمه گوید سخن بر گزاف

□

دامن هر خار پر از گل کند

□

از ایران سوی روم بنهاد روی

□

قال ان الله یدعوا اخرجوا من ضیقکم

□

ز سوز دل چو به او شرح حال خویش نویسم

□

بسا خرمن که در یکدم بسوزد

□

زانک ازینها خود تهی ماند بهشت

□

حدیثی که پرسد دل پاک او

□

دیو بندد به خم خام کند

□

هم باده جدا خوردی هم عیش جدا کردی

□

همی کشت زیشان همی خوابنید

□

زین کوی تعزیت به عروسی سفر کنیم

□

گفتم گره نگشوده‌ام زان طره تا من بوده‌ام

□

وین سر که تو داری ای ستمکار

□

پس جهان تا ابد بفرساید

□

سوی عجم ران منشین در عرب

□

گدا را چو حاصل شود نان شام

□

طریق عشق ز هفتاد و دو برون باشد

□

بدان خانه شد شاه یزدان پرست

□

تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت

□

مکرر گرچه نتوان گفت با آن نوش لب حرفی

□

باده می‌نوشم و خون از جگرم می‌جوشد

□

پر صقالت بود روی، از گشت چرخ

□

سنبل او سنبله روز تاب

□

شیرداران دو شیر مردم خوار

□

ملاحت‌های هر چهره از آن دریاست یک قطره

□

چنین گفت هیشوی کان سرفراز

□

معذوری خود دیده در خویش ترنجیده

□

گر چنین چهره گشاید خط زنگاری دوست

□

تیغ قهر ار تو زنی قوت روحم گردد

□

نگفتم مگر راست، گفتم که نیست

□

نه از بهر آن کاین چنین گوهری

□

چشم وصال بینان، چشمیست بر هدایت

□

و سکره لفادی من شمائله

□

بر آیین شاهان نمازش برید

□

گر چه مردانیم اگر تنها رویم

□

به طول و عرض شبی در وصال می‌خواهم

□

خورشید اگر چه شرفه‌ی ایوان کبریاست

□

مرد را سودای دانش در دل و در سر شود

□

بدان پیکر از راه افسونگری

□

روز خانه نه روز بستان بود

□

لا و الذی حاز الملاحه و البها

□

هرانکس که بودی مر او را همال

□

صورتت سهمناکی حالتت دردناکی

□

اگر به زلف دراز تو دست ما نرسد

□

پری رویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر

□

امید چه داری که کام یابی؟

□

فرو رفت شب روز روشن رسید

□

تنی چند بر گفت او مجتمع

□

صد مصر و صد شکرستان درجست اندر یوسفان

□

سر موبدان بودو شاه ردان

□

زهر بر یاد یکی نوش تو ای آهوچشم

□

همت از یار مرا رخصت استغنا داد

□

هر سوخته دلرا که زند لاف انا الحق

□

از پس بی‌فعلی آنکه فعل ازو بود

□

فلک باد گردنده بر کام او

□

زلف شب چون نقاب مشکین بست

□

من می‌روم توکلی در این ره و در این سرا

□

ببر تخت و بالا و زرینه کفش

□

این طرفه که با تن زمینی

□

پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی

□

و گر تو جور کنی رای ما دگر نشود

□

همو مایه‌ی زهد و دین هدی

□

ز پرسیده‌ی شهریار جهان

□

دمی منتظر باش بر طرف بام

□

دریدی پرده ما این چه پرده‌ست

□

به پیش صف دشمنان ایستاد

□

ای آنک به عشق رخ تو واجب و حق است

□

فلک از برای جورم همه عمر داشت زنده

□

در حقیقت نیست در پیمان درست

□

بدرید بر تن سلب مشک بید

□

فرشته نمودار ایزد شناس

□

از سواران پره بسته به دشت

□

مده پند و مبر خونم به گردن

□

برفتند هر دو شده خاکسار

□

از تو دل من نمی‌شکیبد

□

بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر

□

سرابستان در این موسم چه بندی

□

پر تو و بال تو جوانی و جمال است

□

چو فرمان چنین آمد از شهریار

□

به تلبیس ابلیس در چاه رفت

□

چونک از خوردن باده همگی باده شوم

□

چنین گفت قیصر که من زین سپس

□

پرده‌ست بر احوال من این گفتی و این قال من

□

از قتل مردم مرگ را در کار بستی آن قدر

□

ز تیغ و دار چه ترسانی ای پسر ما را

□

کس جهان را به بقا تهمت بیهوده نکرد

□

خردمند روی از پذیرش نتافت

□

هرکه می‌دیدش آفرین می‌گفت

□

چون می احمر سگان هم می‌خورند

□

ببد چشمه‌ی روز چون سندروس

□

یومذ مسفره ضاحکه بود چنان

□

مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش

□

ناوک غمزه بر دل سعدی

□

میوه و گل از معانی سازم همه

□

بر آن نقش کز کلک قدرت نگاشت

□

زن خوب خوش خوی آراسته

□

خار او سرمایه گل‌ها بود

□

به ایران فرستم فرستاده‌یی

□

ای شمع من بس روشنی بس روشنی در خانه‌ام چون روزنی چون روزنی

□

هست باقی رشحه‌ای از وصل و جان من کباب

□

چو از سر قلمم برگذشت آب سیاه

□

نشناخت مرا رفیق پارین

□

کله داری آن شد که بر هر سری

□

آراسته کرد و رفت پویان

□

تا نیابم آن چه در مغز منست

□

به گاهی که باد سپیده دمان

□

تا من بلند باشم پستم کند به داور

□

گفتم که کی ببخشی بر جان ناتوانم

□

تلخست پیش طایفه‌ای جور خوبروی

□

گر بلند است در میر تو سر پست مکن

□

روز شده با قدمش در وداع

□

مژدگانی بده ای دوست که محنت بگذشت

□

لب بوسه بر شد جفت شکر شد

□

که شاهی ز گیتی گزیدی که بخت

□

چه باشد شیر نوزاده ز یک گربه زبون باشد

□

کام بخشی عالمی را لیک غیر از عاشقان

□

از مور پیامی به سلیمان که گذارد

□

از آن ناز گذشته بگرفته است تو را

□

سابقه سالار جهان قدم

□

اوستادان کار می‌جستند

□

اذا حدا طیبنی و ان بدا غیبنی

□

بیامد گو و دست کرده بکش

□

لوح و قلمیم نی حروفیم

□

عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا

□

بسی بگشت و غمت در دلم مقام گرفت

□

ای برادر، چشم من زینها و زین عالم همی

□

زرامش سوی دانش آورد رای

□

نه از بهر آن می‌ستانم خراج

□

چون بر سر کوی یار خسبیم

□

به هر جای کاواز او آمدی

□

ای آنک تو را جنبش این عشق نبوده‌ست

□

تا پای حیات من نلغزد

□

ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم

□

عالم کان بود و منش زر و کنون من

□

این ده ویران چو اشارت رسید

□

دولت ز عتاب سیر گشته

□

من ضاق به دار او اعطشه نار

□

بدو گفت بگزین ز لشکر سوار

□

ندا رسید به آتش که بر همه عشاق

□

لاله ساغرگیر و نرگس مست و بر ما نام فسق

□

در سوخته پنهان نتوان داشتن آتش

□

نفسم چون نال بود و جسمم چون کوه

□

چنین گشت بر من به دانش درست

□

زهی دولت مادر روزگار

□

بر خانه منه دست که این خانه طلسم‌ست

□

که بر گرد آن کوه یک راه بود

□

به دم ناشمرده زنده شویم

□

زین باده‌ی دو ساله که می‌آورند باز

□

چو کرد مطرب عشاق نوبتی آغاز

□

گر رای تو کفر است مکن پیدا ایمان

□

بود درین گنبد فیروزه خشت

□

بر دیو شهاب حربه رانده

□

ولکن بریق القرب افنی عقولهم

□

پسر بود او را گزیده چهار

□

گوش تو تا بنمالم نگشاید چشمت

□

تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی

□

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ

□

توی بر خواب و خور فتنه همانا خود نه‌ای آگه

□

به فرمان شه پیر دریا شکوه

□

بر ابروی عابد فریبش خضاب

□

این جا سر نکته‌ای‌ست مشکل

□

ازایران یکی نامدارم دبیر

□

پای از دزدی کشیدم چونک دست از کار شد

□

گر پا نهی ز خانه برون با رخ چه مهر

□

دیده دریا دلی از خون دلم می‌بیند

□

رسولی شغب کو میان دو صف‌شان

□

چو فرهنگ خسرو چنان بازجست

□

آهی به شکنجه درج می‌کرد

□

هر سوی که عشق رخت بنهاد

□

چنین گفت با دختر سرفراز

□

عشق است آن دزدی که او از شحنگان دل می برد

□

آن شد اکنون که ز ابنای عوام اندیشم

□

هر کس غم دین دارد و هر کس غم دنیا

□

این دهر بی‌وفا که نزاید هگرز

□

ز گنج سخن مهر برداشتم

□

چو تمکین و جاهت بود بر دوام

□

گل داند و بلبل معربد

□

نگارنده‌ی چرخ گردنده اوست

□

خاصیت من این است هر جا که روم اینم

□

چنان سربسته حرفی گفته بودم در محرم کشی امشب

□

سرشک بود که او روی ما نگه می‌داشت

□

تا پاک شد اکنون ز تو گناهان

□

ز پرسیدن شاه ایزد شناس

□

از راه رحیل خار برداشت

□

من بی‌من و تو بی‌تو درآییم در این جو

□

فلان جا ایستاد و سوی من دید

□

در من از این خوشتر نگر کب حیاتم سر به سر

□

چو در میان مراد آورید دست امید

□

گرت آرزوی آنست که خون خلق ریزی

□

چونکه سوی حصار خرسندی

□

بهر دولتی کاوری در شمار

□

شنیدم که مردی مبارک حضور

□

سرسبز کند چو تره زارت

□

آتشفشانست این هوا ، پیرامن ما نگذری

□

زاهد چه جوید رحم تو عاشق چه جوید زخم تو

□

هجر چون اسب حریفان مسافر زین کرد

□

گر تو ناوک می‌زنی دور افکنم درع و سپر

□

ز سر بنهاد شاخ گل به باغ آن تاج پر درش

□

برآواز من جمله مرغان شهر

□

آفریننده خزاین جود

□

در هر گوشی از او سماعیست

□

نه دریا بلکه پیچان اژدهایی

□

گاهم فریفت با زر گاهم به جاه و لشکر

□

سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند

□

عنایتی که تو را بود اگر مبدل شد

□

ای تاخته شصت سال زیرت

□

فرق به زیر قدم انداختم

□

نگه داشت بر طاق بستان سرای

□

در روزه اگر پدید شد رنج

□

فرهاد را که بگذرد از سر چه نسبت است

□

همه عیب از من آمد که ز من چنین فن آمد

□

با تو آن روز که شطرنج محبت چیدم

□

تا کی خورم خون جگر در انتظار وعده‌اش

□

نو کن سخنی را که کهن شد به معانی

□

داغ تو داریم و سگ داغدار

□

زان آب که بر وی آتش افشاند

□

دودت نپزد کند سیاهت

□

نهد گل زیر پا آسیب خارش

□

روشن است آن خانه گویی آن کیست

□

خون ما خوردند این کافردلان

□

دل مردم دگر کسی نبرد

□

یافته حج و کرده عمره تمام

□

نیندیشم دگر زین خورده سودا

□

زن بی خرد بر در و بام و کوی

□

من خر نخوهم که بند کاهند

□

گر این وضع است می‌ترسم که با چندین وفاداری

□

که جز در ظل آن سلطان خوبان

□

زلف مساز پرشکن خال به رخ منه که من

□

ببند خادم ایوان در سراچه که ما

□

گهی در بارد گهی عذر خواهد

□

ساقیا زین همه بگذر بده آن جام شراب

□

منصوبه گشای بیم و امید

□

صورت اگرت چو تیر انداخت

□

بساطی کش نبوت مجلس آراست

□

ای در فلک جان ملک در بحر تسبیح سمک

□

زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل

□

گر زر فدای دوست کنند اهل روزگار

□

آز، گر او را امین کنی، بستاند

□

دست و پا را چون نبندی گاهواره ت خواند حق

□

که فکرش بلیغ است و رایش بلند

□

شد جمله روح عشق محبوب

□

وحشی به پای دار چو ما را برند خلق

□

عود دمد ز دود من کور شود حسود من

□

امان می‌خواهم از کثرت که گویم یک سخن با او

□

من تحفه جان می‌آورم بهر نثار مقدمش

□

چو من پادشاه تن خویش گشتم

□

گر نبودی بوی آن خم در دماغ خاص و عام

□

نومیدی تو سماع کردم

□

کی منتظر نسیم باشد

□

غرورش مصلحت را آنچنان دید

□

دوش از رخ نگاری دل مست گشت باری

□

گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببین

□

هر آن چه بر سر آزادگان رود زیباست

□

فعلت نه به قصد آمر خیر

□

ای شیخ پر از دعوی وی صورت بی‌معنی

□

غم خویش در زندگی خور که خویش

□

پیشت به فسون و سخره آیند

□

به کدام علم یارب به دل تو اندر آیم

□

چون کبوترزاده برج توییم

□

از دیدن او پند گو یک‌باره منعم می‌کند

□

چراغی کزو شمع مجلس فروزد

□

هم مقصر بوم به روز و به شب

□

نی مسکین تو با شکرلب خو کرده‌ست

□

ای شیفته چند بیقراری

□

چو ما بر خویشتن اغیار گشتیم

□

ملال خاطر شیرین چو دیدند

□

همه شادان و دست انداز و خندان

□

بوی شیر از لب همچون شکرش می‌آید

□

آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار

□

توفیق دهم برانکه در دل

□

چگونه راه برد این دل به سوی دلبر پنهان

□

روزگار وصال چون بگذشت

□

درربودی از زمین یک مشت گل یک مشت گل

□

ناچار گشته غربت دل را و گرنه هرگز

□

تنگ شکر را ماند این سودای سر را ماند این

□

ز گرم خونی و غم‌خواری تو کار حسد

□

کی تواند زد قدم با کاروان

□

زمانه به کردار مست اشتری

□

چون به تجلی بتافت جانب جان‌ها شتافت

□

طبال نفیر آهنین کوس

□

جان‌ها همه شب به عز و اقبال

□

سخن در کفه ریزد آنقدر در

□

ای عشوه تو گرمتر از باد تموزی

□

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت

□

آخر ای نادره دور زمان از سر لطف

□

گر بر آرندم از این چاه چه باک است که من

□

لشکر رسید و عشق سپهدار لشکرست

□

نگه کرد شیخ از سر اعتبار

□

در یم صدفی قرار گیرد

□

در جرگه‌ی او گردن جان بست به فتراک

□

ببین جان‌های آن شیران در آن بیشه ز اجل لرزان

□

بهر دل مشتاق مکش تیر ز ترکش

□

گر چه جانان دوست دارد دشمنی با دوستان

□

زنهار ظن مبر که چنین مسکین

□

نفسی شاخ نباتم نفسی پیش تو ماتم

□

بر گفت ز راه تیزهوشی

□

سلطان حقایق و معانی

□

کشد یک خشت از بنیاد سستش

□

عشق مهمان شد بر این سوخته

□

دهان شهد تو داده رواج آب خضر

□

به ناز اگر بخرامی جهان خراب کنی

□

زین زال دور باش که او دایم

□

نمی‌شکیبد ماهی ز آب من چه کنم

□

قفا خوردی از دست یاران خویش

□

بس کشته زنده را که دیدم

□

سرمه‌ای خواهم که جز یک رو نبینم ، عشق کو

□

دل ز آتش عشق او آموخت سبک روحی

□

لاله‌رویان ز ساغر خوبی

□

جعد سنبل چون شکن گیرد ز باد صبحدم

□

ز اول چنانت بود گمان اندر این جهان

□

من از قندم مرا گویی ترش شو

□

پاس شب را ز خیل خانه خاص

□

هر جا که روی هش است مفتاح

□

میان روز و شب فرق آنقدر بود

□

عظیم نور قدیم است عشق پیش خواص

□

چون حسن عاقبت نه به رندی و زاهدیست

□

تا سر زلف پریشان تو محبوب منست

□

نام سخن‌های من از نثر و نظم

□

من سر خود گرفته‌ام من ز وجود رفته‌ام

□

چو بام بلندش بود خودپرست

□

صعوه ز کجا رهد که سیمرغ

□

بر کوهی و به گونه‌ی دریایی

□

ای بر لب من نهاده مهری

□

آن که می‌گردد به جرم دیدنت بسمل همان

□

از دفتر معانی نقش صور فرو شوی

□

فضل و ادب مرد مهین نسبت اوی است

□

خاک کوی عشق را من سرمه جان یافتم

□

پرسید ورا چو سوکواران

□

هر آب چو پرده دار گشته

□

می عشرت به گردش صبح تا شام

□

گفتن از او تشبیه شد خاموشیت تعطیل شد

□

یا رب این آتش که در جان من است

□

تا مرا با نقش رویش آشنایی اوفتاد

□

بر نه به سر کلاه خرد وانگه

□

به چه میخ بندم آن را که فقاع از او گشاید

□

مپرور تن ار مرد رای و هشی

□

چو جان سلسله‌ها را بدرد به حرونی

□

تا تنم خاک محنتی نشود

□

تلخ بود غم بشر وین غم عشق چون شکر

□

نجم سپهر سلطنت آن رجعتی که داشت

□

از آن دو نرگس مخمور ناتوان عجبست

□

شرمنده شد از باد سحر گلبن عریان

□

نهنگی هم برآرد سر خورد آن آب دریا را

□

چون بری نام هر کرا خواهی

□

تا نسوزی بوی ندهد آن بخور

□

ز آتش تا به باد از آب تا خاک

□

آه که امروز دلم را چه شد

□

عاشقان را بر سر خود حکم نیست

□

گلا و تازه بهارا تویی که عارض تو

□

به خرد باید و دانش که شود مرد تمام

□

روا باشد که از چون تو کریمی

□

عدو را بجای خسک در بریز

□

بوالمعالی گشته بودی فضل و حجت می‌نمودی

□

تو خفته و من هر شبی در خلوت جان آرمت

□

از جهت این رسول گفت که الفقر کنز

□

چون شوی با غیر بد مخصوص خود گردانیم

□

بت ضحاک من آن مه که برخ جام جمست

□

مر کهین را خدای ما بگزید

□

بگفتمش که به خونابه جامه چون شویی

□

شاخ آبله هلاک یابد

□

همی‌نالد درون از بی‌قراری

□

غرض چون بود آهنگ شکارش

□

مادر چو داغ عشقت می دید در رخ من

□

ز دیده‌ام شده یک چشمه در کنار روان

□

نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو

□

بیدار شو زخواب، سوی مردمی گرای

□

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم

□

غلط گفتم ای یار شایسته خوی

□

شب تتق شاهد غیبی بود

□

خوش آن روزی که چون گویند پیشت حرف مشتاقان

□

اندرآییم مست در بازار

□

ای که آگه نه‌ای از آمدن آن بت مست

□

از سرشک و چهره دارم وجه سیم و زر ولی

□

بگریم من بر این نرگس که بر عارض پدید آمد

□

من چو آب و روغنم هرگز نیامیزم به کس

□

مجنون به همان قصیده خوانی

□

چو دیدم آن گل او را که رنگ ریخته بود

□

بیا زین کیمیا زر کن مست را

□

کله ار رفت بر او گو نه کلم سلسله مویم

□

کمر کوه کم است از کمر مور این جا

□

نه آبروی که گر خون دل بخواهی ریخت

□

چه فضل آوریم، ای پسر، بر ستور

□

مکتب تعلیم عشاق آتش است

□

طمع کرده بودم که کرمان خورم

□

چو اندر نیستی هستست و در هستی نباشد هست

□

شاهان جهان را به مدح‌ها

□

اکسیر لدنی را بر خاطر جامد نه

□

نگهی کرد و به من فهمانید

□

کافر گردنکشش بازار ایمان می‌شکست

□

به نازی کزو دیگری رنجه گردد

□

قل تعالوا آیتیست از جذب حق

□

زلفین مسلسلش گره‌گیر

□

هم دایه جان‌هایی و هم جوی می و شیر

□

که هر نوگل که عشقم می‌نهد پیش

□

اگر در آینه دم را بگیری

□

آن چه زر می‌شود از پرتو آن قلب سیاه

□

دیوار سرایت را نقاش نمی‌باید

□

اندر جهان تهی‌تر ازان نیست خانه‌ای

□

ای طره پربندت بگشاده گره‌ها را

□

دوم پرده بر بی حیائی متن

□

ای بسا منصور پنهان ز اعتماد جان عشق

□

آنکه از تشنگیش بود گذر بر ظلمات

□

در زندان جهان را به شجاعت بکنیم

□

من چون کنم که طور بد ناپسند من

□

از کلک نقشبند ازل بر بیاض مهر

□

نه کمتر شوند این چهار و نه افزون

□

گر یار وصال ما نجوید

□

آنچنان کز حجاب تاریکی

□

گریبان گیر و این جا کش کسی را که تو خواهی خوش

□

لبش را خشک شد سرچشمه‌ی نوش

□

یا رب اشرح صدرنا یا رب ارفع قدرنا

□

گفتم صنم پرست مشو با صمد نشین

□

چو تلخ عیشی من بشنوی به خنده درآی

□

و گر بر اسپ ستام است، لاجرم گردنش

□

تاج زرین چون نهد از عاشقی بر فرق من

□

مکن خانه بر راه سیل، ای غلام

□

گر ذره‌ها نهانند خصمان و دشمنانند

□

مکن دوری خدا را از سر بالینم ای همدم

□

همه بانگ زاغ آید به خرابه‌های بهمن

□

زمان چو ز جان می‌رسد به لب قدری

□

برخاک درگه تو چو دوشم مقام بود

□

نه باک داشتم که همی عمر شد به باد

□

چو قضا به سخره خواهد که ز سبلتی بخندد

□

گه شست به آب دیده رویش

□

نپرد عقل جزوی زین عقیله

□

ولی داند کسی کاهل خطا نیست

□

داروی درد دلم درد وی است

□

شود چون بید لرزان سرو آزاد

□

برون از خوردن و خفتن حیاتی هست مردم را

□

شب هزاران در در گیسو کشید

□

من از کجا و مباهات سلطنت ز کجا

□

چو دید اندر آشوب، درویش پیر

□

یک زمین نقره بین از لطف او در عین جان

□

آنکه هر دم در ره او می‌فکندم خویش را

□

جانب خویش نگذرم در رخ خویش ننگرم

□

یک سر نمانده بر تن و آن شوخ را هنوز

□

حاجیانرا کعبه بتخانه‌ست و ایشان بت پرست

□

خلل از ملک چون شود زایل

□

چون که من دارو بدم هر درد را

□

برداشته دل ز کار او بخت

□

ز راه خرد بنگری اندکی

□

ز عاشق چون برد صبر و قرارش

□

به سما و به بروجش به هبوط و به عروجش

□

یا رب این نودولتان را با خر خودشان نشان

□

تا عهد تو دربستم عهد همه بشکستم

□

تن تو خادم این جان گرانمایه است

□

گر ز مسیح پرسدت مرده چگونه زنده کرد

□

بدانست روزی پسر در کمین

□

یکی آتشی برشده تابناک

□

چو داری غمزه را بگذار تا عالم زند بر هم

□

آن شاهدی نه‌ایم که فردا شود عجوز

□

چنان تیر اشارت در کمان پنهان نهاد آن بت

□

بباغ بلبل خوش نغمه سحر خوان بین

□

بیچاره مشک بید شده عریان

□

اندازه خود را بدان نامی مبر زین گلستان

□

زان تازه ترنج نو رسیده

□

مرا گفت کز من چه باید همی

□

چو بی‌خود آید از جانی فغانی

□

جان چو فروزد ز تو شمع بروزد ز تو

□

راهم مزن به وصف زلال خضر که من

□

مجروح تیر عشق اگرش تیغ بر قفاست

□

بیدار شو از خواب و نگه کن که دگر بار

□

دامی است در ضمیرم تا باز عشق گیرم

□

مروت زمین است و سرمایه زرع

□

همی کرد باید کزین چاره نیست

□

شد مانع نشستنم از خاک راه خویش

□

به توست بیخودیم گر خراب و سرمستم

□

پیدا شود ز اهل جهان ثانی تو را

□

چو حسن روی تو آوازه در جهان افکند

□

چون گربه مر فرزند را

□

که خلقان صورت و نامند مثال میوه خامند

□

خصمان چو خروش او شنیدند

□

ز هر کشوری مهتران را بخواست

□

برآورد از شکاف سینه‌ی خویش

□

قوام عالم محدود چون ز بی‌حدی است

□

گویند رمز عشق مگویید و مشنوید

□

عمر گویندم که ضایع می‌کنی با خوبرویان

□

ور گشت شمیده گلبن زرد

□

زیر دندان تا نیاید قند شیرین کی بود

□

چو بی بهره عزم سفر کرد باز

□

دو مهتر یکی کهتر اندر میان

□

دهقان چه خوب گفت چو می‌کند خاربن

□

در این ویرانه جغدانند ساکن

□

می‌گشت لبم خضاب اگر دوش

□

زنجیر دل تافته را در غم و دردم

□

ور به خوبی در بودی خطر و بخت بلند

□

چگونه راه برد این دل به سوی دلبر پنهان

□

شاه پیغمبران به تیغ و به تاج

□

مراو را ز دوشیدنی چارپای

□

به هر خدمت که فرمایی برآنم

□

امروز سرمست آمدی ناموس را برهم زدی

□

بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ

□

عشق غالب شد و از گوشه نشینان صلاح

□

دم بکشی بازدهی زانکه دهر

□

دست‌ها را چون کمر کن گرد من

□

شنیدم که گفت از دل تنگ ریش

□

به کاخ اندر آمد دوان کند رو

□

دارد خبری آن نگه خاص که سویم

□

چون برسد کوس تو کمتر جاسوس تو

□

چند افکنی در آتش سوزان دل مرا

□

که رساند ز دل خسته‌ی جمعی پیغام

□

گر تو شریفی و بهتری تو ز خویشان

□

چشم مست تو قدح بر سر ما می ریزد

□

نی شروانشاه بل جهانشاه

□

جهان سربه‌سر پادشاهی تراست

□

که بینی هرکجا رنجور عاشق

□

بیار آنک نگنجد در این دهان نامش

□

معاشری خوش و رودی بساز می‌خواهم

□

راه آه سحر از شوق نمی‌یارم داد

□

یک چند جمالم فزون همی شد

□

دردی وجودت را صافی کن و پالوده

□

ز اهوی شیرگیر روبه‌باز

□

سرانشان به گرز گران کرد پست

□

در دام غمت تازه فتادم نگهم دار

□

هر جفاکش طالب روز وفاست

□

به گلشن حسرت قدش رود از نخل بر گلشن

□

جان شیرین بده از عشق چو فرهاد و مزن دم

□

تا به پیشت یکی دگر فاسق

□

گرد فلک همی‌دوم پر و تهی همی‌شوم

□

می‌گشت به هر بسیچ گاهی

□

دو پاکیزه از گوهر پادشا

□

ندانم چونی از این رنج و تیمار

□

من عاریه‌ام در آن که خوش نیست

□

با سر زلف تو مجموع پریشانی خود

□

نشان من به سر کوی می‌فروشان ده

□

عشقی که ما دو اسبه ازو می‌گریختیم

□

اگر سیبش لقب گویم وگر می

□

چپ و راست لشکر کشیدن گرفت

□

زمانه بر آسود از داوری

□

بر آن کس کز هنر یکسو نشسته

□

چو از آن کوه بلندم کمر عشق ببندم

□

تا شد نگارخانه‌ی چشمم تهی ز غیر

□

بده آن باده‌ی نوشین که ندارم سرخویش

□

جانی که پرسیدی از و کرده وداع کالبد

□

بر سر کارگاه خوبی بود

□

سکه بر نقش نیکنامی بند

□

مگر خود درنگم نباشد بسی

□

چه خوش عهدیست عهد عشقبازی

□

عشق او صد جان دیگر می بداد

□

مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم

□

گوی شو یکبارگی اندر خم چوگان یار

□

آنجا که حسن دست به تیغ کرشمه برد

□

والله کشانم او را چندان به گرد گردون

□

نه هرجا که بینی خطی دل فریب

□

چه گویم کیم بر سر انجمن

□

گریبان می‌درید و آه می‌زد

□

ای که ما در میان مجلس انس

□

آورده‌ای بپرسش حالم رقیب را

□

چون صید او شدم من مجروح خسته را

□

تا چه آتشها کند بر هر سر کویی بلند

□

بر بنده ناگهانی کردی نثار رحمت

□

از بندگی زمانه آزاد

□

به شعر آرم این نامه را گفت من

□

ورش خواهی همان نابود و ناباب

□

پیر ما را ز سر جوان کرده‌ست

□

ای نسیم سحری بندگی من برسان

□

ناچار هر که دل به غم روی دوست داد

□

خواهم که شود دست سراپای وجودم

□

دل نگیرد هیچ کس را از حیات جان خویش

□

کسی نام حاتم نبردی برش

□

پسر خود گرامی بود شاه را

□

به کین دردمندانش کمر سخت

□

استوثقوا ادیانکم و استغنموا اخوانکم

□

هرکه در راهی به عزت کشته‌ای را دید و گفت

□

دیده غیرت برد از دل که مقیم در تست

□

این مبین جانا که آسان پنجه صبرم شکست

□

دوش شراب ریختی وز بر ما گریختی

□

این بود بلندی کلاهت؟

□

ز خاور برآید سوی باختر

□

کسان همزبان را یاد می‌کرد

□

حاصل درآمد زاغ غم در باغ و می کوبد قدم

□

دلدار که گفتا به توام دل نگران است

□

لب شیرینت ار شیرین بدیدی در سخن گفتن

□

در چند کارزار فتاده

□

او به دست من و کورانه به دستش جستم

□

برو شکر یزدان کن ای تنگدست

□

هنر خوار شد جادویی ارجمند

□

گره در گوشه‌ی ابرو فکنده

□

پرت دهیم که چون تیر بر فلک بپری

□

چه جائیست کوی تو کانجا مدام

□

راستی را شاخ عرعر می‌درفشد همچو بید

□

همه خرقه‌ی صلاحم شده خارخار و گل گل

□

چو دیکی پخت عقل من چشیدم بود ناپخته

□

می‌خواند سرود بی‌وفائی

□

کشیدند با لشکری چون سپهر

□

که چون جان باشدش مشغول تن نیز

□

گر نهی تو لب خود بر لب من مست شوی

□

قدح به شرط ادب گیر زان که ترکیبش

□

میان عارفان صاحب نظر نیست

□

به خون غلتیدم از عشق تو، سد چون من نگرداند

□

چون سر عشق نیستت عقل مبر ز عاشقان

□

شاخ که با میوه‌هاست، سنگ به پا می‌خورد

□

که نام بزرگی که آورد پیش

□

پس آنگه گفت او را کای خردکیش

□

خورشید لایزال چو ما را شراب داد

□

عدلت ز عدل کسری و کی می‌برد سبق

□

اگر بلبل برون آید ز بستان

□

ز سر بگذشت آب دیده‌اش از سر گذشت من

□

زحمت اغیار آخر چند چند

□

زین سوی ورق شمار تدبیر

□

بیامد دمان با سپاهی گران

□

حریف هم به بزم میگساری

□

امروز ظریفم و لطیفم

□

نامه تعزیت دختر رز بنویسید

□

به دم سرد سحرگاهی من بازنشست

□

اسباب سد زندان سرا چندست بر بالای هم

□

از غیب یکی لعلی در غار جهان آمد

□

نبودی بجز آه بیوه زنی

□

جهانجوی با فر جمشید بد

□

ز اوج کامکاری اوفتادن

□

مهر برگیرم ز قفل و در شکرخانه روم

□

کاکل که به بوسیدن دوشت شده مایل

□

سرد باشد هر که او بی مهرروئی دم زند

□

کیست بدخواه تو ای همت پاکان با تو

□

دل سنگین او چون ریخت خونم

□

در پرده عاشقان خنیده

□

به فرزند تا لشکری برگزید

□

به شبها سوختی چون شمع تا روز

□

هلا این لوح لایح را بیا بستان از این موسی

□

بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را

□

از در صلح آمده‌ای یا خلاف

□

باد، پیمان تو با اغیار یارب استوار

□

ما خرابیم و خرابات ز ما شوریده‌ست

□

صبح چنان صادقست در طلب او

□

زمانه بی‌اندوه گشت از بدی

□

فلک را گرمی خور سوخت چندان

□

فاخف القصر لا تبدی و من یسلک لا تهدی

□

تا به خاک راهت افتد صورت از دیوار و در

□

دوستان را نسیم باد صبا

□

به رطل بخت یک خمخانه می ساقی که بر لب نه

□

نمی‌بینم تو را آن مردی و زور

□

روزی ز طریده گاه آن دشت

□

چو بیننده دیدارش از دور دید

□

نه هر کو بر فراز منبر آید

□

چو تویی چشم و زبانم دو نبینم دو نخوانم

□

از بتان آن طلب ار حسن شناسی ای دل

□

عشق و سودا و هوس در سر بماند

□

یکباره چرا قطع نظر می‌کنی از ما

□

زهی سر دل عاشق قضای سر شده او را

□

قلم زن نکودار و شمشیر زن

□

چنین گفت کامروز تخت و کلاه

□

اگر در دیده‌ی مجنون نشینی

□

گر کژ نهدم کمان ابرو

□

هزار شاخ ز یک آب و گل نموده نمو

□

برآید از دل مشتاق کعبه ناله‌ی زار

□

فلک گو استخوان پیش سگ افکن ناتوانی را

□

هزار رستم دستان به گرد ما نرسد

□

در نام سلیم عامری بود

□

به پیلان گردون کش و گاومیش

□

که چند از رنج بی‌حاصل کشیدن

□

یکی غاری است کاندر وی ز سر سرها وحی است

□

از این رباط دودر چون ضرورت است رحیل

□

صد مشعله افروخته گردد به چراغی

□

طبع تو هیچ خاطر ما در میان ندید

□

چو سررشته اشارت‌هاش دیدی

□

خجل بازگردیدن آغاز کرد

□

بدان تا گذر یابم از روی آب

□

کرامت کن درونی درد پرورد

□

گفتم که دلا مبارکت باد

□

در صبوحی می‌تواند کرد پیش از آفتاب

□

عکس پروینست یا قندیل مه یا شمع مهر

□

این غرور نازیاد از بندی نو میدهد

□

درافکن کهنه‌ای گر زر نداری

□

یاری دو سه از پس اوفتاده

□

که بر هفت کشور منم پادشا

□

نگو آسان طلسمش را گشادم

□

چون باشد شهر شهریارا

□

چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل

□

آن چنانش به ذکر مشغولم

□

آن نصیحتها که می‌کردیم اهل عشق را

□

بیا ای خواب مستان را ببسته

□

نخواهی که باشی چو دف روی ریش

□

ز نام و نشان و گمان برترست

□

اگر خواهی هنر را سخت بازو

□

سررشته نیستی به ما ده

□

مرض عشق من آن مایه‌ی بد نامیها

□

در آن زمان که وجودم شود عظام رمیم

□

رفت آن سوار تندرو ماند این سگ دنباله‌دو

□

ظلمت شک جای من بادا

□

زانحال که بود زارتر گشت

□

توانم مگر پایه‌ای ساختن

□

مهی کش در دل و جان است منزل

□

در ما نگرید و در رخ عشق

□

بزمگاهی دل نشان چون قصر فردوس برین

□

عالم به عیش اندر ببین تا مر ترا گردد یقین

□

مسند خواری بیارایید پیش تخت ناز

□

آن در که همیشه بسته بودی

□

در اوباش، پاکان شوریده رنگ

□

از این سه دو پاکیزه از شهرناز

□

ز ره شد از خرام کبک بازش

□

ای شهر جهان خراب بی‌تو

□

سوختم ز آهی که هست اندر دلم از تیر خویش

□

آتشی در سینه دارم کز درون سوزناک

□

سر خسرو ز گل گردد گران فرهاد را نازم

□

آن دایه عقل و آفت عقل

□

صلب شاهان همین اثر دارد

□

پدید آمد از هر سویی خسروی

□

به جانان حرف دوری در میان داشت

□

خاری که به باغ دوست روید

□

یاد باد آن که رخت شمع طرب می‌افروخت

□

یاسمین بویی که سرو قامتش

□

کلکی که بسی خورده قار و گیتی

□

در آب حیات غسل کردن

□

کسی قول دشمن نیارد به دوست

□

نگه کرد هوشنگ باهوش و سنگ

□

نهاد از آتشی بر عاشقان داغ

□

شادی ز میان غم برانگیز

□

این شد ز خوان وصل نصیبم که بی‌نصیب

□

گل صد برگ را بباید ساخت

□

بخوان ای عشق افسونی و آن افسون بدم بر من

□

ای آنک طبیب دردهایی

□

اولین فصل آفرین خدای

□

نیایش به جای پسر داشتی

□

چه دیدی کاینچنین بی‌تابی از وی

□

هر جان به ولایتی و شهری

□

امروز قدر پند عزیزان شناختم

□

از پیش تو راه رفتنم نیست

□

محتسب در جستن می پرده‌ی ما می‌درد

□

جان شب را تو چون چراغی

□

که را قوت وصف احسان اوست؟

□

ابوالقاسم آن شاه پیروزبخت

□

به بی‌برگی چو سازد شاخ یکچند

□

اشتر مست کف کند هر چه بود تلف کند

□

می‌کند ایزد ندا کای فلک فتنه‌زا

□

از سر کوی تو هر مرغ که پرواز کند

□

آیا چگونه می‌گذرد تلخی قفس

□

راست ماند تلخی دلبر به تلخی شراب

□

چون وامق از آرزوی عذرا

□

خرد رهنمای و خرد دلگشای

□

ز دانش یافت قدری آن خرد کیش

□

شمع و شاهد روی او و نقل و باده لعل او

□

برو ای زاهد خودبین که ز چشم من و تو

□

همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت

□

با چشم شوخ نیز گرفتم بر آمدی

□

لطف خود پیدا کند در آب باران ناگهان

□

تو هرگز رسیدی به فریاد کس

□

چو آمد به کاراندرون تیرگی

□

کبر زشت و از گدایان زشت‌تر

□

خورشید چون برآمد گفتم چه زردرویی

□

وگر بر گرد سروت مرغ روحی پرزند میدان

□

فرهاد چو یاد آورد از شکر شیرین

□

بسیار عذابی که کشیدیم ولیکن

□

ای گلبن جان برای مجلس

□

دردی کش عشق و درد پیمای

□

از اختر چنین استشان بهره خود

□

هرگز ای آتش تو صابر نیستی

□

آن لحظه که بی‌هوشم ز ایشان برهد گوشم

□

زبور عشق نوازی نه کار هر مرغیست

□

ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست

□

هیچکس را به جان مضایقه نیست

□

از خیال خویش ترسد هر کی در ظلمت بود

□

به یاد حق از خلق بگریخته

□

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی

□

قسم هر روزش بیاید بی‌جگر

□

دام بشر لایق آن صید نیست

□

در غین مهر این که مرا کشته‌ای نهان

□

من دلخسته اگر زانکه ز دل می‌نالم

□

هر چیز که جز باده بود گو برو از دست

□

با خلق بسته بسته بگویم من این حدیث

□

بینا کن دل به آشنائی

□

چراگاه مردم بدان برفزود

□

بانگ آمد کار چون اینجا رسید

□

دام دل بگشاییم بوسه زو برباییم

□

از دم صبح ازل تا آخر شام ابد

□

روی تاجیکانه‌ات بنمای تا داغ حبش

□

انتقام از من کشد مپسند بر من این‌ستم

□

ای تن من خراب تو دیده من سحاب تو

□

تو را دیده در سر نهادند و گوش

□

دو سنگی دو جنگی دو شاه زمین

□

گفت ای طوطی خوب خوش‌حنین

□

هر سحر پیغام آن پیغامبر خوبان رسد

□

به گفتار غرض گو ناامیدم ساختی از خود

□

نظر بفرقت صوری مکن که در معنی

□

نه زخم ماست همین از کمان دشمن و بس

□

وز جگر گلستان شعله دیگر زنیم

□

پدری و برادری بگذار

□

جان شهان و حاجبان! چشم و چراغ طالبان

□

هفت دریا را در آشامد هنوز

□

پیش از این ناز و خشم می کردم

□

بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه

□

هر که بیفتاد به تیرت نخاست

□

چون پسندم باز فتراک تو ، زیر پا فکن

□

ای بر سر هر پشته از درد تو صد کشته

□

یتیم ار بگرید که نازش خرد؟

□

در فراقند زین سفر یاران

□

بعد ازین اندر پی صیدی میا

□

ای بسا فکرت باریک که چون موی شده‌ست

□

به غیر حسرت و مردن بری نداد آن تخم

□

گویند صبر در مرض عشق نافعست

□

ز مقصودم بر آوردی رقیبا

□

گر پرتوی ز روی تو در عالم اوفتد

□

از بسی گور کو به زور گرفت

□

فوق همه‌ای چون نور شوی

□

جان من کمتر ز طوطی کی بود

□

گفتم به خدا گر تو بروی

□

مبتلا گشتم در این بند و بلا

□

عاقبت از ما غبار ماند زنهار

□

تا بامداد کوس بشارت زدیم دوش

□

به راستی که: نظیرت کجا به دست آرد؟

□

بجای آور، ای خام، شکر خدای

□

برپایه‌ی تخت شه شاهان به سجود آی

□

رنگ رویم را نمی‌بینی چو زر

□

تا روح شویم جمله می ده

□

یکی به عارض تابنده رشک ماه فلک

□

ملک محمودی از کجا یابی

□

ستم گذشته ز اندازه ورنه کی با تو

□

مرهم این ریش کرد نیست، که عمری

□

چون قهقهه کرد کبک حالی

□

رشک برم کاش قبا بودمی

□

همچنانک عقد در در و شبه

□

عقل میدانی او خود خر لنگ افتاده است

□

بنده طالع خویشم که در این قحط وفا

□

زان بیخودم که عاشق صادق نباشدش

□

کدام ملک به توفان دهم کدام بسوزم

□

یار به یک بار میل سوی جفا کرد

□

به شکرانه گفتا به سر بیستم

□

چونک ترا در دو جهان خانه نیست

□

گفت پیغامبر بکن ای رای‌زن

□

همی‌گوید دل زارم که با خود عهدها دارم

□

ای دل ز جامروز جفایش که در وفاست

□

دلم ابروی ترا می‌طلبد پیوسته

□

ای بوستان شکفته شو اکنون که خلق را

□

دل امام به محراب ابروان بربودی

□

در حلقه رشته گره‌مند

□

فشکرا ثم شکرا ثم شکرا

□

گفت این از بهر تسکین غمست

□

سر بمگردان چنین پوز مجنبان چنان

□

ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن

□

اگر تو عید همایون به عهد بازآیی

□

از سرود درد من در بزم او افتاد شور

□

شمس را دیدم و مثل قمرش نور نداشت

□

یکی را که در بند بینی مخند

□

فقیر و عارف و درویش وانگهی هشیار

□

گفت احمد راست گفتی ای عزیز

□

بس شنیدم های و هوی عاشقان

□

داده خواص نافه به ناف زمین هوا

□

تا صبا قلب سر زلف تو در چین بشکست

□

سنت ملت خوبیست که با صاحب عشق

□

لبت که آیت لطفست، قهر بر دل من

□

یکی گرز پولاد بر مغز خورد

□

تو شاه عظیمی که در دل مقیمی

□

نیست حاکم تا کند تیمار او

□

خمار شعر نگویم خمار من بشکن

□

کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو

□

یک جهان شیرین شدند از عشق او فرهاد او

□

ز اشک ناامیدی کاش ای دل کور می‌گشتی

□

دیو چو در مغز بود جستم و بیرن نشد

□

در معرفت دیده‌ی آدمی است

□

ز آب و آتش چو باد بگذشتی

□

همچو صیادی که گیرد سایه‌ای

□

تا بشکنی شکاری پهلوی چشمه ساری

□

هست از سر بریده او یک رهم امید

□

هر کس که دید قامت آنسرو سیمتن

□

جام می کشتی نوح است چه پروا داریم

□

خواهی که جاودانت باشد تصرف اینجا

□

طمع کردن رایان چین و چگل

□

قالوا تسلی، حاشا و کلا

□

خنده می‌آمد نقیبان را از آن

□

آن جنازه برپریدی گر نگفتی غیرتش

□

آه از آن جور و تطاول که در این دامگه است

□

شاهدش دیدار و گفتن فتنه اش ابرو و چشم

□

کمان را زه بریده، تیر را پیکان و پرکنده

□

روز و شب چون گوی دستش در گریبان منست

□

کمان کیانی به زه راست کرد

□

همه چاره جویان ز تو پای کوبان

□

حبس کردی معنی آزاد را

□

سخنم مست شود از صفتی و صد بار

□

ز دلدار دگر خواه دوای درد دل جستن

□

ذوق فقیران خاقان نیابد

□

زین چاکهای سینه که کردند ره به هم

□

کلاه بخت جوان بر سر آن کسی دارد

□

طمع دار سود و بترس از زیان

□

بگرد جمع مرا چون قدح چه گردانی

□

زانک موسی را منور کرده‌ای

□

ای خشم کرده دیدار برده

□

دلی کو عاشق رویت نباشد

□

در رویت آن که تیغ نظر می‌کشد به جهل

□

فریب تاج مرصع مده به سربازان

□

عشقی که نیست برتو، حربیست بی‌غنیمت

□

اگر جانب حق نداری نگاه

□

مرو مرو چه سبب زود زود می‌بروی

□

پس بدو گفتند یا وجه العرب

□

چون خلیلی هیچ از آتش مترس ایمن برو

□

دوستان را حضم خود سازم که بعد از کشتنم

□

چو قامت تو ببینند کوس عشق زنند

□

لطف آمد و تلافی سد ساله می‌کند

□

در روزگار حسن تو یک دل نشان که داد؟

□

چه کردی که درنده رام تو شد

□

برافکن برو سایه‌ی از سعادت

□

بر سر دریا همی راند او عمد

□

مما احب بان اقول فدیتکم

□

دولت از مرغ همایون طلب و سایه او

□

به آب تیغ اجل تشنست مرغ دلم

□

دل شد کبوتر لب بامی که سد رهش

□

ولی از پیروی چون همدم آمد

□

شب دیگر از ذکر و طاعت نخفت

□

زهر از تو مرا پازهر شود

□

از ره خشک آمدست و از سفر

□

فتحلقوا حول البشیر و اقبلوا

□

آزرد جانم از تو ز آزارهای پیش

□

ز چهره هیچ نماند نشان ولی ما را

□

میان آشنایان هر چه می‌خواهی بکن با من

□

سرو بستانی دگر هرگز نرستی از زمین

□

به خیمه درون مرد شمشیر زن

□

لخلیلی دورانی، لحبیبی سیرانی

□

مرغ خانه‌ست او نه سیمرغ هوا

□

هله خان من هله مان من

□

سر ز حسرت به در میکده‌ها برگردم

□

چه تربیت شنوم یا چه مصلحت بینم

□

بزم بدمستان عشق است این به حکمت باده نوش

□

بنه تن بر هلاک، از خویش بینی

□

چو نامردم آواز مردم شنید

□

روان شو تا که جان گوید: روانت شاد باد و خوش

□

گفت نه من خود پشیمانم از آن

□

آفتابش روی‌ها را می کند چون آفتاب

□

گشت راز من عیان بس کز اشارات نهان

□

خاتم لعل ترا چون شد مسخر ملک جم

□

تو خوش بیا جولان کنان گو جان ما بر باد رو

□

به هیچ چوب سرمن فرو نیامده بود

□

نهان بگوی به آن دوستدار یکدل من

□

زهد من می جهاد من ساغر

□

گفت زن آهنگ برم می‌کنی

□

عشقا چه شیرین خوستی عشقا چه گلگون روستی

□

شاه ترکان سخن مدعیان می‌شنود

□

گر چه دریا را نمی‌بیند کنار

□

بی‌رخ او طرح صبر انداختی

□

شاگرد عشقم، گر سخن گویم درین معنی سزد

□

زن از ناامیدی سر انداخت پیش

□

چو گشت عشق تو فصاد و اکحلم بگشاد

□

کین سه را خصمست بسیار و عدو

□

ای فسون اجل فراق لبت

□

گرنه در خلوت خاصت بدمن می‌گوید

□

در جام عقیقین فکن ای لعبت ساقی

□

کدام سنگدل از درد من خبر دارد

□

سودی ندارد از کس یاری نمودن دل

□

چو گل رنگ رخسار و چون مشک موی

□

دوش جمال تو همی‌شد شتاب

□

خاتم ملک سلیمانست علم

□

به هر دم صد هزار اجزای مرده

□

عالم از شور و شر عشق خبر هیچ نداشت

□

عاشقان را ز بر خویش مران تا بر تو

□

آتش سردی که بگدازد درون سنگ را

□

ترسا گر آن دو زلف چو زنار بنگرد

□

به کش کرده دست و سرافگنده پست

□

بیا که روز عزیزست مجلسی برساز

□

چون گرفتار آمدی در دام او

□

چون این جهان نبود خدا بود در کمال

□

نیست چیزی در مذاق من مقابل با بهشت

□

خط زنگارگون آن بت چین را

□

بود آهو که صیادش به یک تیر افکند در خون

□

حدیثی گر دراندازد که: بی‌من چون همی سازد؟

□

که تا هرکسی را که دارد پسر

□

چو آن مه برآمد به چشمش درآمد

□

ناطقی یا حرف بیند یا غرض

□

بوی کباب می‌زند از دل پرفغان من

□

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

□

بهشتی صورتی در جوف محمل

□

زان خم زلف می‌کشد منت بند جادوان

□

سینه سپر کرده خلق تیر غمش را و او

□

ورا نام شاپور کرد اورمزد

□

ای خواجه، بهل، فتراک مرا

□

هرچه هستی جان ما قربان تست

□

آیت هر ملاحتی ماه تو خواند بر جهان

□

ترسم از شوخی هم امروزم کند رسوا که هیچ

□

تنها نه مرا با رخ و زلفت هوسی هست

□

هر جا روم ز کوی تو سر بر زمین زنم

□

چاره جز سوختن و ساختنم نیست کنون

□

منجم بیاورد صلاب را

□

به من نگر که مرا یار امتحان‌ها کرد

□

گو که ما را غیر این اسباب نیست

□

صح عند الناس انی عاشق

□

گر چه می‌گفت که زارت بکشم می‌دیدم

□

هرگز اندیشه یار از دل دیوانه عشق

□

ز سیمای قصب درماهتاب افتاده جانها را

□

هر خسته را که کعبه‌ی دل خاک کوی تست

□

سوی شهر شد شاددل با سپاه

□

مرغت ز خور و هیضه مانده‌ست در این بیضه

□

ترک این شرب ار بگویی یک دو روز

□

در آن دریا مرو بی‌امر دریا

□

هشدار ای غزال که صد جا نشسته‌اند

□

من آنگه بختیار آیم که یارم بختیار آید

□

سد دوزخم زبانه کشد عشق خود یکیست

□

خورشید جبینی، که فروع رخش از دور

□

ازان پس شهنشاه بر پای خاست

□

نه حیات خواهم، نه زکات خواهم

□

ناقه‌ی صالح چو جسم صالحان

□

اول از آهنگران تعلیم گیر

□

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر

□

پرتو آفتاب اگر بدر کند هلال را

□

رخنه بند دیده امید خواهد شد مکن

□

صفات حق تعالی لطف و قهر است

□

سگ و یوز در پیش و شاهین و باز

□

برآ برآ هله ای آفتاب چون بی‌تو

□

چون تعلق یافت نان با بوالبشر

□

سجده گه ما خاک در تو

□

نوید عمر ابد هم به گوش ناخوش نیست

□

در گذر از عمر آنکه پیش محبان

□

با بلهوس از پاکی دامان تو گفتم

□

سود جهان به مردم عاقل بده، که من

□

جهان را همی داشت با داد و رای

□

ضء فضاء الفلا عن درک ادراکه

□

مهر و رقت وصف انسانی بود

□

آن بلبل مست ما بر گلشن ما نالان

□

زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه

□

روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی

□

ندهد دل ما گوشه‌ی هجر تو به سد وصل

□

در پرده‌ای و بر همه کس پرده می‌دری

□

طلایه نه و دیده‌بان نیز نه

□

اخلایی اخلایی،بشویید از دل من دست

□

زین سپس من نشنوم آن دمدمه

□

از قل الروح امر ربی فهم شد

□

بر یوسفیت حسن گواه است و عجب نیست

□

بنشستی و فغان ز دل ریش من بخاست

□

ای عزیزان بار خواهم بست یار من کجاست

□

گر دود زلف از آتش رویش جدا شود

□

ز ما ایزد پاک خشنود باد

□

جولاهه کی باشد که دهی سطنت او را؟!

□

کز فلک راه برون شو دیده بود

□

سبزه نرویدی اگر چاشنیش ندادیی

□

گل ز حد برد تنعم نفسی رخ بنما

□

همچو طوطی هر زمانی صدره‌ی دیبا مپوش

□

کی گریزم از درت اما ز من غافل مباش

□

ای باد، مده به زلف او دل

□

نباید زدن تیر جز بر سرون

□

در این راه بیراه اگر سابقی

□

باد کشتی را به گردابی فکند

□

صد هزاران زخم بر سینه ز زخم تیر عشق

□

پیش روی تابناکش کوههای عقل و صبر

□

راستی راز لطافت چو روان می‌گردی

□

ز یمن عشق بر وضع جهان خوش خنده‌ها کردم

□

آنکه روزی گر چمان اندر چمن رفتی برش

□

که چونان بدیم از بد یزدگرد

□

تو شاه عظیمی که در دل مقیمی

□

گفت بوجهل این دوم نادرترست

□

عروس الهوی بدر تلالا فی الدجی

□

در این چمن چو درآید خزان به یغمایی

□

از مایه بیچارگی قطمیر مردم می‌شود

□

خندان نشست و شمع شبستان غیر شد

□

عیب نتوان کرد اگر روزی دو، دوست

□

به هر سو سواران همی تاختند

□

من خود از فتنه و بلا بگریختم در گوشها

□

نکته‌ی لا ینبغی می‌خوان بجان

□

ای صنم خوش سخن حلقه درآ رقص کن

□

داری دلی که هست محل ملایمت

□

گرمدعی از نوک خدنگت سپر انداخت

□

بیرون دویده‌ایم ز محنت سرای غم

□

بود حکمش روان چون شاه عادل

□

شب و روز زان چرم گریان بدی

□

نه از خاکم و نه از بادم، نه از آتش و نه از آبم

□

پس ازین فرمود حق در والضحی

□

گفتم ای ماه نو این جمله گداز تو ز چیست

□

ساقیا جام دمادم ده که در سیر طریق

□

وجود خسته من زیر بار جور فلک

□

خدنگی خورده‌ام کاری ز شست ناز پرکاری

□

پندی که نیکو خواه من، می‌داد بد پنداشتم

□

گرازیدن گور و آهو به شخ

□

بر در حیرت، بکش اندیشه را

□

نفع باران بهاران بوالعجب

□

هله المنه لله که بدین ملک رسیدم

□

گر به خوبان دگر پیش تو هم از پی غیر

□

دل دیوانه‌ام از بند کجا گیرد پند

□

این عشق بلائیست، شنیدی که چها دید

□

ندارد کل وجودی در حقیقت

□

سزای تومان جایگاهی نبود

□

بر این بنه دل خود را چو دخل خنده رسید

□

وین دو بایسته درین خاکی‌سرا

□

بگریختیم از جور او یک مدتی وز دور او

□

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند

□

دیار هند و اقالیم ترک بسپارند

□

ماخولیا گر نیست این جویم چرا خونخواره‌ای

□

گر تیره طبعی دور گشت از مجلس ما، گو: برو

□

نیایش کنی پیش یزدان پاک

□

ز آدمی چون پری رمیدم من

□

جسم و جان و هرچه هستم آن تست

□

پیش آتشکده عشق تو دل شیشه گر است

□

در ورطه‌ی عشق بتان ناکرده خود راامتحان

□

عاشقانرا با طریق زهد و تقوی کار نیست

□

بسکه آزرده مرا خوشترم از راحت اوست

□

گاه آنست که: یاد لب شیرینش باز

□

خرد بر دل خویش پیرایه کرد

□

به گوش چرخ چه گفتی که یاوه گرد شده‌ست

□

چونک خصم خویش را در آب دید

□

طوطی جان تو را سرکه نوا کی دهد

□

طالب لعل و گهر نیست وگرنه خورشید

□

نه من انگشت نمایم به هواداری رویت

□

وحشیم من کشتن من اینکه رویت بنگرم

□

صلح را خود ببین که ما چه کنیم؟

□

دروغ از بر ما نباشد ز رای

□

علت اولی نمودی خویش را با فلسفی

□

چون ورا نوری نبود اندر قران

□

هر دو عالم بی‌جمالت مر مرا زندان بود

□

مردم مردمند جمله بتان

□

گر چو فرهاد ز مژگان گهرافشان گردم

□

پادشاهان و نکویان دو گروه عجبند

□

آیا بر که گویم: این قصه‌ی پریشان؟

□

پرستندگان را ببخشید چیز

□

هله ذره مگو مرا چو جهان گیر خود مرا

□

مدعی را قحط جان اندر سرست

□

شفقت را قرین کنی کرم و آفرین کنی

□

در بزم دور یک دو قدح درکش و برو

□

تا چه مرغم کم حکایت پیش عنقا کرده‌اند

□

در گلویم ز تو این گریه که شد عقده‌ی درد

□

غم نیست گر شد آبم، یا هجر داد تابم

□

چه با رنج باشی چه با تاج و تخت

□

دوری ز میوه ما چون برگ می‌طلبی

□

مرد حق باشد بمانند بصر

□

هموا لریته فلاحت شمسه

□

گر به شیرین سخنی خوش نکنی کام رقیب

□

بیار آن می که در خمخانه باقیست

□

شرابی خورده‌ام از شوق و زور آورده می‌ترسم

□

دریاب، که دست ما فرو بست

□

شب و روز و گردان سپهر آفرید

□

عشق وجیهی، بحر یلیه

□

ای بسا امساک کز انفاق به

□

عسلی جوشد از آن خم که نه در شش جهت است

□

چشمی که نه فتنه تو باشد

□

گر بیارند کلید همه درهای بهشت

□

گلخن فروز حسرتم گرد آورد خاشاک غم

□

بر رشته‌ی پروین زده صد سوزن طعنه

□

چو گستهم کو پیل کشتی بر اسپ

□

اما تصغی الی قلب حریق

□

خواجه چون بیلی به دست بنده داد

□

آمد محمود باز بر در حجره ایاز

□

جمالش ذره در صورت قالب نمی‌گنجد

□

بهر موئی دلی دارد ولیکن

□

چو باشد باده در خم تلخی و حالی دگر دارد

□

دلبر اگر می‌کند گوش به فریاد ما

□

کسی را نیامد بران دشت خواب

□

از تو پدید آمده سودای عشق

□

در جهان خاک ابر و آب بود

□

خانقاهش جمله از نور است فرشش علم و عقل

□

چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک

□

تویی که گر بخرامد درخت قامت تو

□

چنان گمان بودم کاسیای گردون را

□

دست صبح از چین زلف عنبرآمیزت به لطف

□

بدو گفت هرکس که تو شاه را

□

صرت انا لا انا غیرک عندی فنا

□

چون رسید او پیشتر نزدیک صف

□

از قوت شراب به فریاد جام تو

□

از تو به جان آمدم اندیشه کن

□

خسرو آن نیست که از آتش دل چون فرهاد

□

آمد به بزم رندان مست از می شبانه

□

کواکب گر همه اهل کمالند

□

ز دینار گنجی ز بهر نثار

□

توی چون سوخت، هو باشد، چو غیرش سوخت او باشد

□

در تو نمرودیست آتش در مرو

□

چونک قبله شاه یابی قبله اقبال شو

□

ببین که رقص کنان می‌رود به ناله چنگ

□

حقیر تا نشماری تو آب چشم فقیر

□

همه بر باده‌ی رشکیست که در جام منست

□

مالم به دست نیست، که درپای او کنم

□

سرای سپنجی نماند به کس

□

نانچ خوردی بده به مخموران

□

پشت او خم گشت همچون پشت خم

□

طاعت و ایمان کند آن کیمیا

□

از احسن محتشم گوش فلک گردد گران

□

مپرسید از لگن سوز دل شمع

□

نخل تو یک دو ثمر داشت به خامی افتاد

□

چون کسی هرگز ندید از خوان وصلت جز جگر

□

بخوردند سوگند یکسر سپاه

□

چو غیر گوهر معشوق گوهری دانی

□

آن ندایی کاصل هر بانگ و نواست

□

هر که او اندر دل نوح است رست

□

از دست برده بود خمار غمم سحر

□

تنها نه من به دانه خالت مقیدم

□

مرحبا این بهار جان پرور

□

حلول و اتحاد از غیر خیزد

□

نبودم فراوان من از تخت شاد

□

هزار جام پر از زهر داده بود فراق

□

مکرها کردند آن دانا گروه

□

سوسن تیغی کشید خون سمن را بریخت

□

کس نینداخته در ساحت این تنگ فضا

□

گر چه خلقی شده‌اند از غم لیلی مجنون

□

داغ جنون تازه گشت این دل پژمرده را

□

زمین بوس و سلام و اشتیاق و خدمتم یکسر

□

به گفتار تو گوش دارد سپاه

□

من مست نعمت تو دانم ز رحمت تو

□

حیله کرد انسان و حیله‌ش دام بود

□

ز بحر توست یکی قطره آب خاک آلود

□

گرت هواست که چون جم به سر غیب رسی

□

دلی شکسته و جانی نهاده بر کف دست

□

با هرچه آدمی است همی گویی

□

شریعت را شعار خویش سازد

□

و دیگر که من پیرم و او جوان

□

الا تبریز بشراک دواما

□

هر که شد مر شاه را او جامه‌دار

□

از تب چرا خروشم عیسی طبیب هوشم

□

نقش مراد نرد محبت که وصل توست

□

بر سرو کس نگفت که طوطی شکر شکست

□

به هر که خواه نشین گر چه این نه شیوه تست

□

من از داغ هجر تو هردم به نوعی

□

سرنامه کرد آفرین مهان

□

آه از نغولیهای تو، آه از ملولیهای تو

□

عذر احمق بتر از جرمش بود

□

اگر نه از نسب آدمی برو مگری

□

غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست

□

گر یک نظر به گوشه چشم ارادتی

□

شهرت حسن کند زمزمه عشق بلند

□

داری دهنی، که از لطافت

□

برآرست منذر چو بایست کار

□

اگر چه کوه بود عقل همچو که بپرد

□

هر یکی از وی مرادی خواست کرد

□

ایا من عشق خدیه یذیب الف حور العین

□

نکوست رشته‌ی زرین مهر و هاله‌ی ماه

□

شراب وطلعت حور از بهشت مطلوبست

□

دوزخ جور برافروز که من تاقویم

□

ما همان اقرار اول می‌کنیم

□

خداوند داد و خداوند رای

□

روان چرات نیابد چو پر و بال ویی

□

مرد غرقه گشته جانی می‌کند

□

زان خرابم که ز اوقاف خرابات توام

□

سر خدا که عارف سالک به کس نگفت

□

قسم به جان تو گفتن طریق عزت نیست

□

به قدش سرو را نسبت توان کرد

□

عدم آیینه‌ی هستی است مطلق

□

چو ایوان او بود زندان من

□

صفهای پری رویان، در بزم سلیمانی

□

ای عمر بر جه ز بیت المال عام

□

تو گویی کو و کو او نیز سر را

□

آن که رفت و یاد خلق او مرا دیوانه ساخت

□

چنین که باز گرفتی زبان ز پرسش من

□

عباس بیک اعظم کز بار احتشامش

□

از آن گفته است عیسی گاه اسرا

□

ببازارگان گفت ما را سپنج

□

به حق گنج نهانی که در خرابه ماست

□

سوی خلقان صد اشارت می‌کنند

□

چه شراب است کز آن بو گل‌تر آهوی ناف است

□

به دور لاله دماغ مرا علاج کنید

□

گر سرم می‌رود از عهد تو سر بازنپیچم

□

به بوستان تو گر مرغ ما نمی‌گنجد

□

گر ز دیدار تو آگاه شوند اهل بهشت

□

چو آگاهی آمد به شاپور شاه

□

چو سحر پرده می‌درد تو پس پرده می‌روی

□

جامه‌ی ما روز تاب آفتاب

□

و اگر قدم فشردی به جفا و نذر کردی

□

گشته سوار و خورده می من همه جا روان ز پی

□

آن ترک ختائی بچه آیا چه خطا دید

□

نخلی که ز باغ لایزال است

□

دل درین وادی ز تاریکی بسوخت

□

چو نومید شد او ز چرخ بلند

□

باده خوردی و بر فلک رفتی

□

راویان این را به ظاهر برده‌اند

□

جمع خواهد آن بت و تنهاروان خود دیگرند

□

طهارت ار نه به خون جگر کند عاشق

□

من بی تو زندگانی خود را نمی‌پسندم

□

به رود نیل فکندند دیده‌ی پدران

□

چرا کردند نامش عرش رحمان

□

بر ماده شد تیز بگشاد دست

□

بالله رأسک حرک هکذا طربا

□

آتش اندر زن بهر دو تا بکی

□

سوف تلاقیه به میعاده

□

روز قسمت به اسحاب تربیت یارب که گفت

□

گر صورت جانان نبود دل که ستاند

□

گناه گل فروشان چیست گو بلبل بنال از خود

□

ما ز تو مهر و وفا خواسته‌ایم، ای صنم

□

به دینارشان یکسر آباد کرد

□

گر گل او در نگشادی، چرا

□

آنچ حق آموخت کرم پیله را

□

مهارش آنک حاجتمندشان کرد

□

دل از کرشمه ساقی به شکر بود ولی

□

مرا کمند میفکن که خود گرفتارم

□

دارم آن صبر که با چاشنی ذوق مگس

□

دل یاد تو در ضمیر دارد

□

به دژخیم فرمود کو را ببر

□

عاشقان را چه سود دارد پند

□

نفحه‌ی دیگر رسید آگاه باش

□

گاو و بزغاله و بره گردون چرخ

□

با غیر اگر عمری بود پیدا نگردد هیچ کس

□

بیدل غمزده را مژده‌ی دلبر دادند

□

سد پرده‌ی خون گشت بر عقده‌ی غم خشک

□

ز سیب ساده بود شاخها به موسم گل

□

بیامد ز آموی یک پاس شب

□

هزار جام سعادت بنوش ای نومید

□

دامهاشان مرغ گردونی گرفت

□

جست دلم ز قال او رفت بر خیال او

□

طیره جلوه طوبی قد چون سرو تو شد

□

ندانم هیچ کس در عهد حسنت

□

چو حدیث من بر آید کند آنچنان تغافل

□

اقبال به کعبه‌ی وصالت

□

تو بیدار باش و جهاندار باش

□

بدانک پیر سراسر صفات حق باشد

□

چون خدا خواهد که پرده‌ی کس درد

□

وگر روی از اجل شد زعفرانی

□

کام جویان را مده در بزم جای ماه که هست

□

می‌رسد قاصدی از راه و چنان می‌شنوم

□

جانند بدین وجه کشان نیست وفایی

□

جو فروش مفتی را از نماز و از روزه

□

نخواهیم یکسر به شاهی ترا

□

من فرش شدم زیر قدمهای قضاهاش

□

چون سر رشته به دست و کام تست

□

این راه بی‌نهایت گر دور و گر دراز است

□

جز نقد جان به دست ندارم شراب کو

□

دوش آرزوی خواب خوشم بود یک زمان

□

بلبل آن به که فریب گل رعنا نخورد

□

با دل بسی گفتم، کزو بگسل، چو نشیند این سخن

□

به من پادشاهی نهادست روی

□

ز کان لطف تو نقدست عیش و عشرت ما

□

همنشینی با شهان چون کیمیاست

□

چو من ایزار پا دستار کردم

□

عشق او ما را گرفت از چنگ دیگر دلبران

□

آهنگ شب از دیده من پرس که هر شب

□

سپر انداختیم اینست اگر چین خم ابرو

□

ز اشتیاق تو در افتاد به جانم آتش

□

بکشتند و خانش همی سوختند

□

زیرا که آفتاب پرستند، سایها

□

زانک ایشان ز آبهای تلخ و شور

□

گل چو به پستی نشست آب کنون روشن است

□

پیمان شکن هرآینه گردد شکسته حال

□

ما به یک شربت چنین بیخود شدیم

□

ز اشک ناامیدی برد مژگان آب و می‌ترسم

□

عدم با هستی آخر چون شود ضم

□

چنین گفت با رای‌زن شهریار

□

افسرده شدیم و زرد گشتیم

□

هر دمش صد نامه صد پیک از خدا

□

آتش نو را ببین زود درآ چون خلیل

□

غیر نگذارد که گردم با سگانت آشنا

□

بر عرصه‌ی حدوث قدم در قدم زنند

□

تو خوش به دولت خواب کن گر پاسبانی بایدت

□

یک ذره گر دل تو میلی بما نماید

□

هم‌انگه پدر کرد بهرام‌نام

□

کم اتلفنی بلن حبیبی

□

گفت با خود من شهان را دیده‌ام

□

ور بگفتم نکته‌ای هستش بسی تأویل‌ها

□

منظور خردمند من آن ماه که او را

□

اگرت سعادتی هست که زنده دل بمیری

□

چه روزگار خوش است آن برای رفع مظنه

□

چون وقت بوسه دادن گویی که: بی‌دهانم

□

فرستاده را موبد شاه گفت

□

از خشم دو گوش حلم بستی

□

گفت خواهی که ترا نخلی کنند

□

گنج طلب کن ای پدر من

□

بنگر به عشق و بوالعجبی‌های او کزو

□

مکن قصد من مسکین که خوبان

□

در کمان ناز آن تیری که من می‌خواستم

□

باد تواند درو رسید، سلامش

□

برفتند کارآگهان ناگهان

□

بیم ازان می‌کندت، تا برود بیم از تو

□

روی بالا کرد و گفت ای عندلیب

□

اشتهای مشک و عنبر چون بخیزد جمع را

□

کمند صید بهرامی بیفکن جام جم بردار

□

کاشکی پرده برافتادی از آن منظر حسن

□

گر بر آید جانم از غم ، نیستی آن ، کز غلط

□

کژی بر راستی زو گشت غالب

□

به صورتگری گفت پیغمبرم

□

چو گشت عشق تو فصاد و اکحلم بگشاد

□

همچو اسرافیل کوازش بفن

□

عادت خوبان جفا باشد جفا

□

ملک دل می‌رود از دست که کردست ظهور

□

گلستان رخت در دلستانی

□

فرسوده سرها در رهت در هر سری سد آرزو

□

نوبت آن وصل را که وعده همی داد

□

به آزادگی لنبک آبکش

□

فذاک الوصال، بما نشتری

□

دمدمه‌ی ایشان مرا از خر فکند

□

نیست بازی کشش جزو به اصل کل خویش

□

دانست که خواهد شدنم مرغ دل از دست

□

مرا به علت بیگانگی ز خویش مران

□

متاعهای وفا هست در دکانچه‌ی عشقم

□

نام من فرهاد کردند از پریشانی، ولی

□

بیامد به پیرامن طیسفون

□

بخر جان و دلرا ز اندیشها

□

اندرین عالم هزاران جانور

□

قدحی به دست برنه به کف شکرلبان ده

□

اگر نقاب گشاید گل سمنبر من

□

ز اشکم سنگ می‌گردد ولیکن

□

داغ تو مرا شمع صفت سوخت کجایی

□

خلل در راه سالک نقص مغز است

□

بدو گفت کاین عهد من یاددار

□

غرض از هجر گرت شادی دشمن بودست

□

شد پشیمان خواجه از گفت خبر

□

به جان شه که نشنیدم ز نقدش وعده فردا

□

تخت زمرد زده است گل به چمن

□

ای چشم خرد حیران در منظر مطبوعت

□

خیره فرو ماند فلک ز آن که ما

□

انصاف داد عقل که: در بوستان حسن

□

پدر کرد بیداد و پیچد ازان

□

لگام‌ها بکشیدند تا که واگردند

□

گوش من لایلدغ الممن شنید

□

در عالم خارستان بسیار سفر کردم

□

اگر به خنده لب کامبخش خود نگشاید

□

ظاهر آنست که برصفحه‌ی منشور جمال

□

نشینم من هم از اندوه و، دور از کوی او گریم

□

آنکه خلیل تو بود وین که حبیب منست

□

به اخترشناسان بفرمود شاه

□

یا بدر اما تقل من این؟

□

شاخ و برگ از حبس خاک آزاد شد

□

طمع جمله طامعان بود از خرمنت جوی

□

ز من ضایع شد اندر کوی جانان

□

آخر نه منم تنها در بادیه سودا

□

ما و تو هم درد و هم داغیم ای مرغ چمن

□

تا کی خلی درین دل پیوسته خار هجران؟

□

بسان بهشتی یکی سبز جای

□

و سقی‌الصب و قد اسکرنی

□

گرچه از میری ورا آوازه‌ایست

□

که تا ببندم سدی عظیم بر یأجوج

□

زان تندخوتری که توانم ز بیم گشت

□

زلف هندوی توام دوش بخواب آمده بود

□

بیا ای باد خاکم بر سر هر رهگذر افکن

□

خبری شد عیان من از فکر

□

به شاهنشهی در چه پیش آوری

□

همه مرغان چو دانه چین تواند

□

هر که اول ممنست اول بدید

□

زنده کند هر وطنی ناله کند بی‌دهنی

□

حکایت لب شیرین کلام فرهاد است

□

نقش نامت کرده دل محراب تسبیح وجود

□

برگردنم ز تیغ تو سد بار منت است

□

صید توام، ترک من مگیر، که دیگر

□

دل گور بردوخت با پشت شیر

□

چو پرده برانداخت گفتم دلا هی

□

سوی چاهی کو نشانش کرده بود

□

پیش کشی می‌کنی پیش خودم کش تمام

□

باز در وادی غیرت به هوای صنمی

□

مفرح جگر خسته و دوای خمار

□

در خود نیافتیم مدارا به اهرمن

□

آن نور هر دودیده اگر می‌دهد رضا

□

تنش را به خلعت بیاراستند

□

قد قیل بمن یراک یوما

□

ور بگرییم ابر پر زرق وییم

□

هر زمان جانب دگر تازم

□

خوش بسوز از غمش ای شمع که اینک من نیز

□

سرو اگر نیز آمدی و شدی

□

اینست که چون دید پریشانی من ، گفت :

□

سر که من دارم به نام تست هم پیش تو روزی

□

نخست از نیایش به یزدان کنید

□

تا بدانستیی ز دشمن و دوست

□

چون قضا بگذشت خود را می‌خورد

□

از من مپرس چونم می‌بین که غرق خونم

□

مژگان دراز طفلی بازی کنی به خونها

□

گهی که شست گشاید هزار نعره زند

□

با خاک من آمیخته خونابه‌ی حسرت

□

گفتی که: بامداد مراد تو می‌دهم

□

بفرمود تا لنبک آبکش

□

یا من زارنی، وقت‌السحر

□

مرده باید بود پیش حکم حق

□

ما مثال موج‌ها اندر قیام و در سجود

□

چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر

□

دست بیچاره چون به جان نرسد

□

دیرتر دولت پابوس تو دریافته‌ام

□

ما ازین دریا، که کشتی در میانش برده‌ایم

□

بهاران و گوران شده جفت جوی

□

نی غلطم، عاریه بود این وطن

□

گفت نی اول شما ای ساحران

□

جانور را زادنش از ماده و نر وز رحم

□

دردبر درد خود افزودن و صابر بودن

□

سلطان بنده پرور و قهار سخت گیر

□

کشتی نوح چیست چو توفان گریه شد

□

بدو چشمت که: مرابی‌تو به شبهای دراز

□

بدانید کز کردگار جهان

□

ز ابتدای جهان تا به انتهای جهان

□

آن حکیمش گفت کز جذب سما

□

گیر که خود مرد سخا کشت بخیلی همه را

□

بی چراغ جام در خلوت نمی‌یارم نشست

□

کامران آن دل که محبوبیش هست

□

گرم مجال نگاهی بود زمان چکنم

□

با فقیه از عقل می‌گوید سخن

□

سه دیگر بدانی که هرگز سخن

□

چه احتیاط مرا عقل و احتیاط نماند

□

ظلمت چه به که ظلمتهای خلق

□

چو دیدی آن چنان سیمین بری را

□

آثار صبح حشر نمود و فلک نه شست

□

گر کام تو اینست که جانم بلب آری

□

من خود گره به کار خود انداختم که تو

□

اندر آیینه هیچ ننماید

□

وزان پس بشد موبد پاک‌رای

□

بر خلق عشق و سودا گنهی کبیره آمد

□

این قدر ارشاد تو بخشیده‌ای

□

چون مثالی برنویسد در فراق

□

از رهگذر خاک سر کوی شما بود

□

روزگاریست که سودای تو در سر دارم

□

چو خواهد بی‌گناهی را کشد احوال من پرسد

□

ز یک نا گه چه گنج دولتست این؟

□

جهاندار چون دید بنواختش

□

تو آب حیاتی، چو رویت بدیدم

□

همزبانی خویشی و پیوندی است

□

در عشق جانان جان بده بی‌عشق نگشاید گره

□

تو آن ستاره‌ی مسعود پرتوی که به است

□

باش تا آب حیاتی که خضر تشنه‌ی اوست

□

گو خاک تیره زر کن و سنگ سیاه سیم

□

بر تن شوریده باری این چنین سنگین نبود

□

خورشها فرستاد و چندی نبید

□

گر تو ز خورشید حمل سر کشی

□

صورت ما اندرین بحر عذاب

□

ور بگوید من به دانش نظم کاری می کنم

□

شمع دل دمسازم بنشست چو او برخاست

□

لایق خدمت تو نیست بساط

□

بسکه شب قصه‌ی دیوانگی از من سر زد

□

کفش و دستار بینداز و تهی کن سر و پای

□

منم پاک فرزند شاه اردشیر

□

عجبتر از عجایبها، خبیر از جمله غایبها

□

گفت هین اکنون چه می‌خواهی بخواه

□

ز یاد دوست شیرینتر چه کار است

□

عشق اینک از ره می‌رسد ای جان به استقبال رو

□

دلم چون کشد مهد سلطان عشقش

□

بس است این طعنه از پروانه تا جاوید بلبل را

□

خون من ریزی و چشم تو روا می‌دارد

□

جهان گر شود رام با کام من

□

یا مولی یا مولی، اخبرنی عن لیلی

□

آنش گوید هر دو عالم آن تست

□

رو مسلمان سپر سلامت باش

□

شد از خروج ریاحین چو آسمان روشن

□

بکش چنان که توانی که بنده را نرسد

□

ز سنگ تفرقه ایمن نشست صاف دلی

□

آن کو به یقین نبیند او را

□

نبودش دران کار افزار سخت

□

ای برده هوش ما را، یار آر دوش ما را

□

در تو تا کافی بود از کافران

□

جان ملک سجده کند آن را که حق را خاک شد

□

ز دل کردم برون بهر نزولت جمله‌ی خوبان را

□

از عقل پیر درگذر و جام می بخواه

□

خاک بادا به سر آن مژه‌ی گرد آلود

□

اگر از پای در آییم به سر باید رفت

□

به پشت هیون چمان برنشست

□

تو گویی گرفتار هجرم مگر

□

از فسون او عدمها زود زود

□

ای شده از دست من چون دل سرمست من

□

کی بود در زمانه وفا جام می بیار

□

عجب از دیده گریان منت می‌آید

□

گر آهن بگداخته در بوته‌ی ما ریخت

□

مجو آزار آن بیدل، که از سودای وصل تو

□

که پیدا شد آن فر شاپور شاه

□

ز چنگی تو ای چنگ تا چند نالی

□

طاوس میان باغ دمان و کشی‌کنان

□

از پرسشم ز خشم لب لعل بسته‌ای

□

تا دهد چشمم برای صحت چشمت زکوة

□

مرهمی از من مجروح مدارید دریغ

□

با جلوه‌ی حسنت چه کند این تن چون کاه

□

همچو فرهاد از غمش روزی به صحراها روم

□

همیشه بوی شاد و پیروزبخت

□

او چو سرکه‌ست و می‌کند ترشی

□

رفته و فرمودنی، مانده و فرسودنی

□

هر چند که استادی داد دو جهان دادی

□

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله

□

گویند به جانبی دگر رو

□

کمند پاره در گردن گریزانست نخجیری

□

بیدلان خسته را زان زلفهای چون رسن

□

یکی چاره باید کنون ساختن

□

کنت فی سیر خفی صورتی فی‌ذالسکون

□

من روزه بدین سرخ‌ترین آب گشایم

□

ای تو تمام لطف خدا و عطای او

□

پا می‌کشد ز مزرع دل وصل خوشه‌چین

□

بخواه دل که من خسته دل روان بدهم

□

به تنگیم از جدایی کاشکی می‌شد یکی پیدا

□

وجود علم از آن دریای ژرف است

□

بیاورد لشکر ز آذر گشسپ

□

کیف هذاالجفا و انت وفا؟

□

مشک جعد و مشک خط و مشک ناف و مشکبوی

□

پربسته چو هاروتم و لب تشنه چو ماروت

□

غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید

□

من دگر میل به صحرا و تماشا نکنم

□

شب هلاکم می‌کند اندیشه‌ی غمهای روز

□

دور شدی، دیر مکش،بر مچشان زهر و مچش

□

که تاج کیی تارکت را سزاست

□

زمین خود کی تواند بند کردن

□

یکی را طبع آتشناک داده‌ست

□

بر درختی کشیان مرغ توست

□

شود دوزخ سراسر حرف من گر عشق خوبان را

□

این طرفه که هر کو بگذشت از سر درمان

□

نه نگفتم نکو معاذالله

□

همچو فرهاد دگر کوه گرفتیم و کمر

□

چنین گفت کای نامور بخردان

□

بده تو ملکت و مال و دلی به دست آور

□

عنیزه برفت از تو و کرد منزل

□

ای همه دستان ساقی مستان

□

بر خاک راه یار نهادیم روی خویش

□

چنین پسر که تویی راحت روان پدر

□

ما مردمان خانه بدوشیم و خش نشین

□

جانا، تو بر شکست دل ما مگیر عیب

□

گر امشب بدین خانه یابم سپنج

□

الدیک فی صیاح، واللیل فی انهزام

□

چوبش همه از صندل و از عود قماری

□

کی سیر شود ماهی ز تری

□

بیاد آن مه خرگه نشین چو بارم اشگ

□

عجب از چشم کماندار تو دارم که مقیم

□

عیب پوشان هنر بینیم ما طاووس را

□

بارها جان عزیز خویش را در پای او

□

سر نامه کرد آفرین نهان

□

مثال ده که نریزد گلی ز شاخ درخت

□

هرگاه که من جهد کنم دل به کف آرم

□

دیده کی از رخ تو برگردد

□

طریق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل

□

بر گلت آشفته‌ام بگذار تا در باغ وصل

□

قهر تو چون بلند کند گوشه‌ی کمان

□

رها مکن که: به یک بارگی ز پای درآیم

□

پرستنده سیصد ز ایوان شاه

□

« حی » نیز اگر هیچ ندارد، چو الف نیز

□

وان نسترن چو ناف بلورین دلبری

□

چو تشنه‌ای دود استاخ بر لب دریا

□

ای دل ز سجود تو محراب به تنگ آید

□

چشم مست تو چو یک لحظه ز می خالی نیست

□

دل به خاک رهگذارش عمرها پهلو نهاد

□

گر التفات به زر دیدمی ترا روزی

□

درم داد و اسپ و نگین و کلاه

□

به نو نو هلالی به نو نو خیالی

□

نرگس چون دلبریست سرش همه چشم

□

بس خوب و لطیفی تو بس چست و ظریفی تو

□

راهم شراب لعل زد ای میر عاشقان

□

پندارم آهوان تتارند مشک ریز

□

تا پرده برگرفت ز ماه تمام خویش

□

ای باد صبح‌دم خبر ما بپرس نیک

□

ز هندوستان تا در مرز چین

□

طاب ما ادبنی دهری بالضر ولم

□

به قدح بلبله را سر به سجود آور زود

□

دندان تو چو شد سست بر جاش دیگری رست

□

با خود از بهر تسلی شب یلدای فراق

□

به سحر نرگس جادوی دلبر کشمیر

□

ای قاصد از آن همسفر غیر خبر چیست

□

دست خویش از بهر کشتن بر کسی دیگر منه

□

چو نزدیک ایوان شنگل رسید

□

جان سوارست و فارسی، خر تن زیر ران او

□

بامدادان بر هوا قوس قزح

□

پیش چو من کیقباد چشم بدم دور باد

□

کام خود آخر عمر از می و معشوق بگیر

□

خانه عشق در خراباتست

□

خوردم به وصلت تو بسی باده‌ی نشاط

□

من آن خاکسارم، که گر برگذاری

□

چو ایوان خالی به چنگ آمدش

□

باده بر باد دهد هردو جهان را چو غبار

□

ابر شد نقاش چین و باد شد عطار روم

□

بی‌دست می‌کشی تو و بی‌تیغ می‌کشی

□

به من لطفی که دی در راه کرد آخر پشیمان شد

□

ای عزیزان گر بصد جان می‌نهند ارزان بود

□

کمینه خاصیت عشق جذبه‌ایست که کس را

□

حیلت ما همه حالت شد و حیلتها سوخت

□

ای به صد لطف کارسازنده

□

چو آهوی ختنی خون تو شود همه مشک

□

ولیکن ماه دارد قصد بالا

□

گریبانم دریدستم ز خود دامن کشیدستم

□

بر آن چشم سیه صد آفرین باد

□

اگر مرا به زر و سیم دسترس بودی

□

لیلی و مجنون به هم می‌بوده‌اند

□

بس گوشه نشینی که ز هجر تو بنالد

□

گویی که ندارد به تو قصدی تو چه دانی

□

گر بپرسد، چه صورتت باید؟

□

در زمجره شد چو مطربان، بلبل

□

دل دیده آب روی خود در خاک کوی عشق او

□

طوبی از قدت پیاپی می‌کند رفتار کسب

□

عیبم مکن ای خواجه که در عالم معنی

□

خواه شکر ریز و خواهی زهر در جامم که تو

□

گیرم نمی‌دهی به چومن طوطیی شکر

□

مر او را دهم دخترم را همای

□

پیشه‌ی کیمیا خود این باشد

□

ناز چندان کن بر من که کنی صحبت من

□

طور ندا کرد که آن خسته کیست

□

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست

□

که بپسندد از باغبانان گل

□

شدیم مات به شترنج غایبانه‌ی تو

□

روزی که به قتل من شمشیر کشد دشمن

□

یکی دیزه‌یی بر نشسته بلند

□

خیال بد رسول دیو باشد

□

نرگس بسان حلقه‌ی زنجیر زر نگر

□

ما همان دست جعفریم فی انقطاع الا ارحموا

□

به این امید که روزی شکاری خورم از تو

□

اگرم هزار جان هست فدای خاک پایت

□

نه همین فلک خجل شد ز کف نیاز عشقم

□

عجب آمدم که: بعضی ز تو غافلند، مردم

□

مرا گوید بیازارم اگر جان در غمم ندهی

□

ما را چه عدم، چه هست، چون تو

□

از میان خانه‌ی کعبه فرو آویختند

□

گر درآید عاقلی گو کار دارم راه نیست

□

به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد

□

در گریز نبستست لیکن از نظرش

□

پیش من هست احتراز از چشم و دل از غیر دوست

□

بر لوح دل نقوش پریشان کشیده‌ایم

□

اگر زان لعل شکربار بفروشد به جان مویی

□

همی‌زیم به ستیزه و این هم از گولیست

□

هر جایگهی کنجا آمد شدن تست

□

جان بنفروختی ای خر به چنین مشتریی

□

من نمی‌گویم بپرس از دیگران احوال من

□

میانش یکسر مو در میان نیست

□

کلید دار عنایت وسیله‌ها انگیخت

□

چکد اندر دهانش قطره‌ای چند

□

روی ترا ماه نگویم از آنک

□

می درغمی خور اگر در غمی

□

طریق و مذهب عیسی به باده‌ی خوش ناب

□

عذیری منک یا مولا فان الهم استولی

□

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است

□

ما را نظر به خیرست از حسن ماه رویان

□

بر کافر عشق بتان جایز نباشد مرحمت

□

نه آخر علت غایی در آخر

□

هرکسی زان چشم و زلف اندر گمانی دیگرند

□

فتحت عیون قلبی فرأیت الف بحر

□

چو نامم از ندایت کوه بنشیند

□

ای بریده دست دزدی کو بدزدد حکمتم

□

از طره دو تا به دو زنجیر بسته است

□

تا بخون جگر جام بیالایندش

□

سد صلا می‌زند آن چشم و به این جرأت شوق

□

از شکایت‌ها که هست این بنده را

□

دگر بهره را بر برادر سپرد

□

بلبل مست سخت مخمورست

□

بر زند نارو، بر سرو سهی «سرو سهی»

□

ای ز تو بیمار حبیب و طبیب

□

ز من چو باد صبا بوی خود دریغ مدار

□

خارست به زیر پهلوانم

□

از خواری ویحک چرا زمینم

□

من میکنم آن طاعت کز بنده سزد، لیکن

□

به زاریش گفتند گر شهریار

□

دلق شپشناک درانداختی

□

ز خواب اندر چو برخیزم سیه گردم، دوته گردم

□

نفس شومت را بکش کان دیو توست

□

گشته مقبول کس طاعت این خاک نشین

□

گفتم که چیست آنخط مشکین برآفتاب

□

شرح رازی که میان من و او خواهد بود

□

از روی تو کام دل چه جوییم؟

□

پی عهدت نیاید جز در آن راه

□

اشکوفه می‌خورد ز می روح طاس طاس

□

به ساقی گفت آن مینای می کو

□

تو شاهنشاه صد جان و جهانی

□

اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنیست

□

گو کم یار برای دل اغیار مگیر

□

اینچنین مستغنی از حال تهی دستان مباش

□

بردند پیش قاضی از قتل من حکایت

□

به ایران زمین باز کردند روی

□

چه دهم شرح اشتیاق که خود

□

به زیر پر قوش‌اندر، همه چون چرخ دیباها

□

گر کسی گوید که آتش سرد شد باور مکن

□

به غیر کامده زان زلف تابدار به رنج

□

اگر بجانب کرمان روان کنم پیکی

□

حدیث غیر گویی تا ز غیرت زودتر میرم

□

سه گونه نوع انسان را ممات است

□

کاین قصه‌ی محنت از غمینی

□

هر مرده‌ی که خواهی برگیر و امتحان کن

□

به جان اندر قوتست و به مغز اندر مشکست

□

شکرت چو آرزو شد ز لب شکرفروشش

□

چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله

□

چون تویی را چو منی در نظر آید هیهات

□

گو مده فرمان که دیگر نیست دل فرمان پذیر

□

ز ملامت رقیبان نکند گذار بر من

□

هر کسی را چنانکه روی نمود

□

بگفت حیله مکن هین گمان مبر که اگر

□

میان عاشقانم کن سر افراز

□

بگذار جسم و جان شو رقصان بدان جهان شو

□

ز آثار حسن او اثر از آدمی نماند

□

آن دل که سفر کرده بچین سر زلفت

□

غمزه‌ات خونریز دل دربند لعل نوشخند

□

نه مخلوق است آن کو گشت واصل

□

بوسید، چو مادران، سرش را

□

برید غیرت واگشت و هر یکی می‌گفت

□

به یادم می‌تراشد کوه را روی

□

خیز سبک رطل گران را بیار

□

با صبا افتان و خیزان می‌روم تا کوی دوست

□

شمع پیشت روشنایی نزد آتش می‌نماید

□

گر بدانی حال من گریان شوی بی‌اختیار

□

کدام پرده بماند درست و پوشیده؟

□

جایی نه که دیده را برد خواب

□

در آفاق گردون زمانی پریدی

□

ز یاران رنج به کاو بر تن آید

□

چند بپرسی که رخت زرد چیست

□

گر خرام این است بس جانها ز پا خواهد فتاد

□

هر آن غریب که خاطر بخوبرویان داد

□

یار ساقی شد و سد توبه به یک حیله شکست

□

دلم از هر دو جهان روی تو می‌خواهد و این

□

که شاهی ز گیتی گزیدی که بخت

□

اگر حسنش بتابد بر سر خاک

□

تویی که فاتح مغموم این سپهر بوی

□

از لب اقبال و دولت بوسه یافت

□

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

□

دوست به هندوی خود گر بپذیرد مرا

□

عمری زدم لاف سگی اما چه حاصل چون مرا

□

اگر تاریخ عالم را بخوانی

□

چون باز آمد رمیده را هوش

□

میان خار و گل این سینه‌ها چو بلبل مست

□

دل من بردی و از خویشتنم دور کنی

□

دل سیر نمی‌شود به جیحون‌ها

□

نه چنان برخش آهم زده تازه حسنت

□

من به مهر دل به پایان می‌رسانم روز را

□

با همه خدمت چه بودی گر پذیرفتی ترا

□

چندین به میسر شدن کار چه نازی؟

□

بدان خانه شد شاه یزدان پرست

□

همچو پری، باش ز خلقان نهان

□

لاله نروید در چمن، بادام نگشاید دهن

□

مرغ جان اندر قفص می کند پر و بال خویش

□

زبان مور به آصف دراز گشت و رواست

□

هر که را خاطر به روی دوست رغبت می‌کند

□

پدید آرد هوس از عشق با مردم جفا کاری

□

از درد دل چو مار بپیچید سالها

□

با شاهد و می خجسته نامان

□

بربود جام مهرش، چو تو صد هزار سرکش

□

گهی بتازد برمن، گهی بدو تازم

□

چو آینه ز جمالت خیال چین بودم

□

اهل دل را گفته محروم نگذارم ز جور

□

ز راه لطف بجز باد نوبهار که باشد

□

زورق گران و لجه خطرناک موجه صعب

□

بر نمی‌دارم ز زانو سر به حق دوستی

□

چون غم زده را در ان تحیر

□

لاله و گلبرگها، عکس تو آمد، مها

□

این یکی گویا چرا شد، نارسیده، چو مسیح!

□

هر لحظه مرا در پیش رخت

□

گر کمیت اشک گلگونم نبودی گرم رو

□

گویند نظر چرا نبستی

□

مادر و دختر و خواهر که تراست

□

به کوشش از متصور شود وصال رخ تو

□

دو دست خود به خون دل گشادست

□

عشق او جاهم بس است در هر دو عالم پس دلم

□

بر کف پای شمن بوسه بداده وثنش

□

ای رخ خورشید سوی برج من

□

بشکن ای مطرب که مجنونان لیلی دوست را

□

شب تاریک اگرت وصل میسر گردد

□

از لاله‌ی جگر خون احوال کوهکن پرس

□

گویند: ازو طلب دار آیین مهربانی

□

هردم به غمی تازه دلم خوی فرا کرد

□

طاب لحبی حرکاتی، صار خساری برکاتی

□

به بانگ نخستین از آن خواب خوش

□

عدم چون اژدهای فتنه جویان

□

طی مکان ببین و زمان در سلوک شعر

□

اگر چه صاحب حسنند در جهان بسیار

□

نیامد سرو من بیرون که بر گرد سرش گردم

□

نتوان شکایت ستم روزگار کرد

□

من افشاندم و آسمان برگرفت

□

در هوشها فتاده نهایات بیهشی

□

جز این ابر و جز مادر زال زر

□

من خوش و تو نیم خوشی جهد بکن تا بچشی

□

شغل طبیعت اوست در عین خشم و اعراض

□

تو چه یاری که نداری غم و اندیشه‌ی یار

□

التفات ابر رحمت نیست ورنه بر درت

□

حدیث دوستی و قصه‌ی وفاداری

□

آنکه روی تو دید باز از عشق

□

برون بری تو ز خرگاه شش جهت جان را

□

اکنون به جوی اوست روان آب عاشقی

□

چون شدی از خود نهان زود گریز از جهان

□

گر من آلوده دامنم چه عجب

□

بر کوزه آب نه دهانت

□

زلف او دل برد و کاکل در پی جانست وای

□

وجود اولیا او را چو عضوند

□

وافکنده کمان غمزه در بازو

□

منه لب بر لب هر بوسه جویی

□

رادمردان را هنگام عصیر

□

اگر چه گم شوی از خویش و از جهان این جا

□

شهر ویران کرده‌ای را باد صحرا در دماغ

□

چشم را در بند تا در دل نیاید غیر دوست

□

مانند سگ هرزه رو صید ندیده

□

من حذر می‌کنم از عشق، ولی فایده نیست

□

منمای همه جفا گه مهر

□

عالم پر ازین خوبان، ما را چه شدست ای جان؟!

□

این زبیب ای عجبی مرده‌ی انگور بود

□

ای معدن آتش بیا آتش چه می‌جویی ز ما

□

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار

□

در مشک و عود و عنبر و امثال طیبات

□

به بازار جنون افتاد وحشی بی سر زلفش

□

حکایت زقن و زلف و عارضت، یعنی

□

پسر بود او را گزیده چهار

□

ای ماه پاره همچون ستاره

□

از روی سلاطینش هر روز بساطست

□

بسیار مرکب کشته‌ای گرد جهان برگشته‌ای

□

با تیزی مژگان تو نقاش چه سازد

□

می‌سراید همچو مرغان سرائی وز نفس

□

قانون خود به چنگ مخالف کنم به ساز

□

در آرزوی نسیمی ز زلف تو جانم

□

هرجا که رسم برابر من

□

لو ان شرارا من هوانا تبلجت

□

نماز بامدادان کرد باید

□

دست نمودم که بگو زخم کیست

□

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان

□

این همه زورآوری و مردی و شیری

□

رخنه چو میفتد به دل بسته نمی‌شود به گل

□

چه بودی آنکه چو حوری در آمدی هر دم

□

بنده گشت از بهر تو دل دیده را

□

خفته هزار غم خورد از بهر هیچ چیز

□

کوکبی آری ولیکن آسمان تست موم

□

گر جام دهی شادم دشنام دهی شادم

□

من از مهر تو هر کس را که با خود ساختم دشمن

□

باید که حدیث من دیوانه‌ی سرمست

□

تا جان دهم ز شوق چو این مژده بشنوم

□

به دردش گر دلم زین پیش می‌مرد

□

به وجهی خون همی بارم من از دل

□

هر دیده که بهر تو بگرید

□

آبی چو یکی کیسگکی از خز زردست

□

اگر ز روز شمردن ملول و سیر شدی

□

اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش

□

گفتم لب تو را که دل من تو برده‌ای

□

میرم به آن عتاب که گویا سرشته‌اند

□

تامل کن به چشم دل یکایک

□

پیش از این عمری به باد عشق او بر داده‌ام

□

سد پیش و پس تو این عارست

□

معجون مفرح بود این تنگدلان را

□

شه من باده فرستد به چه رو می‌نپرستم

□

گر کار تو در پرهیز پر پیش نمی‌آید

□

چون ما دگری دارد آن فتنه بهر جائی

□

معلوم مهربانی اهل هوس که چیست

□

صوفی اگر آن روی نبیند بگذارش

□

عشق تو حقیقت است ای جان

□

مرا ستایش بسیار کرد و گفت:« ای آن

□

نی نی دروغ گفتم، این چه شمار باشد

□

آنک او نان را بت خود کرده است

□

عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم

□

هر شاهدی که در نظر آمد به دلبری

□

وصل اگر اینست و ذوقش این که من دریافتم

□

پرواز مرغ جان نبود جز به کوی تو

□

شادی وصلت به هر دل کی رسد

□

چون بگریزی نرسد در تو کس

□

آن گل که به گردش در نحلند فراوان

□

عاشق اندر حلقه باشد از همه تن‌ها چنانک

□

یک ذره نمی‌فروشم ای گل

□

سرو هر چند ببالای تو می‌ماند راست

□

از دل برآید شعله‌ای کاتش به عالم در زند

□

به حسن غمزه و قامت ببردی دل جهانی را

□

هیچ دم نیست که بر جان و دلم

□

ایا غریب فلک تو بر این زمین حیفی

□

گلبنان در بوستان چون خسروان آراسته

□

هر تیر کز تو پرد هفت آسمان بدرد

□

عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکم است

□

بند بر پای تحمل چه کند گر نکند

□

ور همی دیو بینم از تو رواست

□

دیده را با رخ تو کاری رفت

□

یک دم از درد عشق ناساید

□

ای چرخ بی‌قرارت وی عقل در خمارت

□

چون ز گردون بر ازین سلسله‌ی زر اندود

□

گفت دل کاندر خم چوگان او

□

چون برم پی به مقام تو گرفتم چو صبا

□

در بزم درد نوشان زهد و ورع نگنجد

□

می هست و اعتدال هوا هست و سبزه هست

□

دشمن از غصه‌ی من علت بیماری داشت

□

گشت قانع به پاسخ تو دلم

□

گهی چو عیسی مریم طبیب جان گردی

□

زردگل بیمار گردد، فاخته بیمار پرس

□

پرده خوبی تو شقه زلف تو است

□

برآی ای آفتاب صبح امید

□

ای عاقل اگر پای به سنگیت برآید

□

گفتی گله‌ای ز ما نداری

□

کردست رقیبان را خار گل روی خود

□

از خم زلف تو سامان رهایی نبود

□

وز هر چهی برآید از عکس روی تو

□

وگر ایدونکه بینجامدمان نقل و نبیذ

□

چو نور لامکان آفاق بگرفت

□

ای ناصخ از فرمان من سرمی‌کشد تیغ زبان

□

لطف کند وز برای خاطر رامین

□

خود را نهفته بود بر این آستانه عشق

□

رویت ز روشنی چو بهشتست و من ز درد

□

در دائره‌ی جهان محدث

□

چون تو بحری و صورتت ابرست

□

این باغ و راغ ملکت نوروز ماه بود

□

نفس کل و عقل کل و آن دگر

□

واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزید

□

پیش از این من دعوی پرهیزگاری کردمی

□

اگر جز کعبه‌ی کوی تو باشد قبله گاه من

□

تجمل روی خوبان را بیاراید ولیکن تو

□

گشت یکبارگی دل ریشم

□

صراحی‌وار خون گریم به پیشش

□

بگو، بشنو ، چو اکنون هست فرصت

□

چه خوشی‌های نهان است در آن درد و غمش

□

نیست امشب محمل لیلی روان یا کرده‌اند

□

غمست حاصلم از عشق و من بدین شادم

□

نه خبر می‌رسد مرا ز ایشان

□

صورت دست از ترنج فرق نکرد آنکه دید

□

وقت باشد بر سر بازار عشق

□

جان من و جان ترا پیش ازین

□

از بامداد تا به شبانگاه می خوری

□

آن بتان چون جهت شکر دهان بگشادند

□

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

□

خصمی که تیر کافرش اندر غزا نکشت

□

تو بی‌وفا چه باز فراموش پیشه‌ای

□

خط سیه می‌دمد ز رویت و زنهار!

□

تنها تو همه جهانی و آن کس

□

ای خوان لطف انداخته و با لیمان ساخته

□

بنده وفادار و هواخواه تست

□

غلط گفتم غلط گفتن در این حالت عجب نبود

□

پاکدامانی از آلایش اغیار چو گل

□

چون شد اقطاع شما تختگه ملک وجود

□

چه دید از من که چون بر هم زدم چشم

□

کدام است آن جهان کان نیست پیدا

□

مردی چه طلب کنم ز آتش

□

نزلت چشیدم رویت ندیدم

□

نبودم سخت مستور و نبودند

□

می‌چشان و می‌کشان روشن دلان را جوق جوق

□

به پای بوس تو دست کسی رسید که او

□

زان عارض فرخنده خو نه رنگ دارد گل نه بو

□

پژمرده شد ای زرد گیا برگ امیدت

□

قامت من چون الف بود از نشاط

□

خویشتن بر طریق ایشان بند

□

گر ندمیدی غم او در دلم

□

چون با دگری من بگشایم، تو ببندی

□

توبه من برای او توبه شکن هوای او

□

نگاه دم به دمت بس خوش است و خوش‌تر از آن

□

ایکه بر خسته دلان می‌گذری از سرحشمت

□

شدم سویش به تکلیف کسان اما پشیمانم

□

اندر آمد شب و تا صومعه، زین جا که منم

□

دلم سجاده‌ی عشقش برافشاند

□

از روی گویم یا ز خو، از طره گویم یا ز مو

□

چو فرهاد این شنید ، از دل به سد درد

□

شد جمله جهان بهشت خندان

□

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست

□

به رهت نشسته بودم که نظر کنی به حالم

□

بسیار ستمکار و بسی عهد شکن هست

□

مکن بیش ازین ستم، به نیکی گرای هم

□

خواهم که دمی برآورم با تو

□

همچو مه در شهرها، شاهدی ایم هو کی

□

خنیاگر ایستاد و بربطزن

□

رهوار نتانی شد این سوی که چون ناقه

□

ماه نو از نهایت تعظیم گشته است

□

اگر چه باد بود پیش ما حکایت تو

□

خود چه فرق است از آن خار که بر چوب گل است

□

خلق می‌گویند: زهد و عشق با هم راست نیست

□

باز این شب تیره‌ی جگر سوز

□

غرقه‌ی دل دان و طلب کار دل

□

هر گه که زند قمری، راه ماورالنهری

□

با ترشانش ترشم با شکرانش شکرم

□

مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید

□

قاصد مگر آهوی ختن بود

□

آرزو دارم طلسمی رخنه‌ی او بسته عشق

□

به دست کوته ما این گرو نشاید برد

□

طمع وصل تو ندارم ازآنک

□

غوره انگور شد اکنون همه انگور خوریم

□

فرو کشید گل سرخ روی‌بند از روی

□

هر کی سرش شکافتی سر بفراخت بر فلک

□

کشور حسن بیک تاخت بگیری چو شوند

□

میل خوبان نه من بی سر و پا دارم و بس

□

آنکس که گشت باعث سوز فراق ما

□

باده نوشان لبت جمله خرابند امروز

□

بفریفت آن شکر لب ما را به عشوه آری

□

العاشقون قاموا، ذااللیل لاتناموا

□

ای ملک مسعود بن محمود کاحرار زمان

□

ماجرایی رفت جان را در الست

□

خال مشکین که بدان عارض گندمگون است

□

آن چه عیبست که در صورت زیبای تو هست

□

رقابت است که چو در دلی به کینه نشست

□

صبح چو حسن تو کرد روی به باغ آفتاب

□

تا در این دوری ز داروی و ز درمان چاره چیست

□

به ناله باز سپیدم، بسان فاخته شد

□

عاشقی کو بر میان خویش بر بسته‌ست جان

□

ماییم و آب دیده در کنج غم خزیده

□

توان گرفت بزر ز احترام گوشی را

□

وین چرخ چرخ زن ز سماع تو هر زمان

□

بجز جور و جفا کردی نکرد آن مه بحمداله

□

چو روی او نمی‌بینم نباشد دیده را سودی

□

در غم هجر صبر من برسید

□

قراضه‌هاست ز حسن ازل در این خوبان

□

شاه دل گم گشت و چون شطرنج را شه گم شود

□

حسن یوسف قوت جان شد سال قحط

□

گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

□

پیش قدمش به سر دویدم

□

بود چون در کیش خوبی عیب عاشق داشتن

□

مشکل خود را ز رای خرده‌دانی بازپرس

□

هر گریه که کرد موج خون ریخت

□

مگوی غیب کسان را به غیب دان بنگر

□

ای صنم ماهروی! خیز به باغ اندر آی

□

الا ای جان انسانی چو از اقلیم نقصانی

□

میرم از رشک زیان‌کاری جان باخته‌ای

□

غلام آن بت چینم که سرحد ختنش

□

رفعت آن جامه که آرد به قد قدر تو راست

□

از ما مپرس: کاتش دل تا چه غایتست؟

□

وانگه ز خراش سینه‌ی خویش

□

ز گلها که روید بهارت ز دلها

□

سپردم بدو من قفاری که گفتی

□

به صدف مانم خندم چو مرا درشکنند

□

ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست

□

آن نه می‌بود که دور از نظرت می‌خوردم

□

از نظم و نثر عاجز گشتم

□

ز تاریکی زلفش روز شب کن

□

هجر تو بر امید وصل خوشست

□

ز آن شکر روی اگر بگردانی

□

شبی چون چاه بیژن تنگ و تاریک

□

ای حلقه به گوش و عاشق گل

□

گر دم به دمم گریه گلو گیر نگردد

□

با صوفی‌صافی گو در درد مغان آویز

□

سوختم سد بار پیش او سراپا همچو شمع

□

ای ساربان شبی که کنی عزم کوی او

□

عشق عمرم ببرد و عشوه بداد

□

ارتمی آغاپسو، کایکاپر ترا

□

من خواب ز دیده به می ناب ربایم

□

دیده بگشا زین سپس با دیده مردم مرو

□

چنان پر شد فضای سینه از دوست

□

بیا که دم به دمت یاد می‌رود هر چند

□

چه سرها کز بدن بیگانه سازد خنجر شوخی

□

گر بغیر از کمر طاعت او می‌بندم

□

صبری نه که سازگار دل باشد

□

چو جغذ آنجا رود، طاوس گردد

□

زانکه زلفش کژدمست و هر که را کژدم گزید

□

بنگر اندر میزبان و در رخش شادی ببین

□

آن ضبط و پی افشردن در ضبط اساس ملک

□

اشک را چونکه بصد خون جگر پروردم

□

رفتی و باز نمی‌آیی و من بی تو به جان

□

می‌شنیدم که: شود نیک به شربت بیمار

□

گنجیست غم اندرون سینه

□

وعده کردی کایم، وعده را می‌پایم

□

حاسدم خواهد که او چون من همی‌گردد به فضل

□

عیش ما نقد است وآنگه نقد نو

□

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

□

رشکم از پیرهن آید که در آغوش تو خسبد

□

مکش زحمت برای راندن ما

□

آن چه با رنج یافتیش و بذل

□

در کار تو نیست عقل بر کاری

□

کی برشکافت زره بر تن چنین کافر

□

بدخو نشدستی تو، گر زانکه نکردیمان

□

عالم فناست جمله در یک دمش بقا کن

□

جان سوی او رفته زان محبوب جانبازش طلب

□

آنکه در ملک ملاحت کوس شاهی می‌زند

□

از رنج دل اندکی بگفتم

□

چشم آن ترک سپاهی به هزیمت ببرد

□

از عشق روی خوبت آب آورم ز دیده

□

گفتم ای دل کجایی آخر تو

□

برفت یار بیوفا و شد چنین

□

دست در سنگی زدم دانم که نرهاند مرا

□

آن دم که به یک خنده دهم جان چو صراحی

□

هر کس سر سودایی دارند و تمنایی

□

شمع سرگرم به تاج سرخویش است چرا

□

دل ما ننالیدی از چشم تو

□

من تخته‌ی عاشقی ز سر گیرم

□

عجب که دوش کجا بوده است این دل من

□

که گل چون راز خویش از پرده بگشاد

□

ای که در باغ رخش ره بردی

□

به نوعی کرده درخواهم غم افسانه‌ی عشقت

□

زلف شبرنگ چو از عارض زیبا برداشت

□

پروانه سوزد از پی سد گام پرتوت

□

ز عشرت و طرب و باده هیچ باقی نیست

□

گویی به هلاک جانت برخیزم

□

فوصلکم مدید صلوا بلا انقطاع

□

نکنم با تو جفا، ور تو جفا قصد کنی

□

مشتی فسرده را به دم گرم بشکفان

□

صحبت حور نخواهم که بود عین قصور

□

این چنین بیخود نرفتی سنگ دل

□

رخش اینچنین متاز که پیش از تو دیگری

□

هم از الله در پیش تو جانی است

□

ناز بسیار می‌کند لیکن

□

نی که یوسف خزید در چاهی

□

راست پنداری بلورین جامهای چینیان

□

خوش من فریب تو خورم نندیشم و این ننگرم

□

از اضطراب درد تو بر بستر هلاک

□

تا پشت کمان می‌شکند ابروی شوخت

□

نگهبانت به سوی فتنه و ناز

□

سر در نیاورند ز اغلال در سعیر

□

خاک درگاه ترا سرمه‌ی خود خواهم کرد

□

لطفهایی که کرد چندین گاه

□

مرا تو گویی می‌خوردنست اصل فساد

□

چو آدمی به غم آماج تیر را ماند

□

بر جبین نقش کن از خون دل من خالی

□

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان

□

یاری ظاهر چه کار آید خوش آن یاری که او

□

ز لب آب وصلی بدین سینه ریز

□

نرگس چشم و سرو قامت تو

□

بیایید ای درختانی که دیتان حلها بستد

□

به روزگار زمستان کندت سمیگری

□

اگر چه قند ندارم چو نی نوا دارم

□

خالی کن اقلیم دلم از لشگر ظلم و ستم

□

منعم مکن ز گریه که در آتش فراق

□

مشهور جهان ساخت بر آواز عزیزش

□

جام در دست گرفتیم به یاد دهنش

□

منصوبه منه که با دغای تو

□

ولیکن ز مستان به مکر و به دستان

□

نه بنشیند از پای و نه یک زمان

□

نبود روی از این سو همه پشت است از این سو

□

هرگز نمی‌شود ز سر خود خبر مرا

□

ای نظر آفتاب هیچ زیان داردت

□

می‌نشستم که مگر خار غم از پا بکشم

□

ای مدعی، از نکوهش ما

□

در کار تو من هنوز گرمم

□

یسکن فی جوارنا، تسکن منه نارنا

□

یکی چون دو رخ وامق، دوم چون دو لب عذرا

□

کباب و می از این سو دود از آن سو

□

از مردمی اگر به حجاب ای مراد دل

□

با آنکه طبیب دل ریشست بگوئید

□

گر چه می‌دانم که دشوار است صبر از روی دوست

□

زهی ساقی که او از یک پیاله

□

نهاده به سر برکیانی کلاه

□

به پیش عاشق صادق چه جان چه بند تره

□

و گر آزمایمت صدبار دیگر

□

چند شود تر زمین از مدد اشک من

□

بر سر تربت من با می و مطرب بنشین

□

فرهادوارم از لب شیرین گزیر نیست

□

سیل مژه ترسم که تن از پای در آرد

□

چو با ایشان شود خاک و هوا ضم

□

از بلای تو چون توان بگریخت

□

هزار حلق و گلو شد دراز سوی لبش

□

در شود بی‌زخم و زجر و در شود بی‌ترس و بیم

□

از لذت بوهای او وز حسن و از خوهای او

□

محتشم پرسد اگر حال من آن سرو بگو

□

گر زانکه راه سوختگان می‌زنی رواست

□

بسکه در مجلس ما رفت سخن ز آتش شوق

□

تو، که از ناز و تکبر بر خود خاصان را

□

کار عاشق به سیم گردد راست

□

بر جهنده شده هر خفته ز جذب کرمش

□

صلصل به لحن زلزل وقت سپیده‌دم

□

آنک عشقش خانه‌ها برهم زده‌ست

□

بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود

□

ای مفلس آن چه در سر توست از خیال گنج

□

از یک نفس برآر ز من دود شمعسان

□

همین بس خون بهای من که: روز کشتنم دستش

□

چشم تو آهویی است بس نادر

□

تو عاقل ازانی که عاشق نه‌ی

□

ناله‌ی بلبل سحرگاهان و باد مشکبوی

□

بیار آن جام پرآتش که تا ما درکشیمش خوش

□

گرچه کفر است ز بس سرکشیت می‌ترسم

□

مهر ورزان که وصالت بجهانی ندهند

□

از قصد بدسگالان و ز غمز حاسدان

□

گر جمالت را بدیدی بت ز دور

□

چماننده چرمه‌ی نونده‌ی جوان

□

گر بت جان روی نمودی به ما

□

بنمای دوستداری، بفزای خواستاری

□

منتظر بنشسته‌ام تا دررسد

□

بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود

□

دل ز جان برگیر و در بر گیر یار مهربان

□

جانب بستان چه می‌خوانی مرا ای باغبان

□

اگر خواهی که: جفت غم کنی خلق جهانی را

□

عشق چون در حدیث وعده شود

□

فکرت درین ره شد ژاژ خایی

□

فضایش چون سرای می‌فروشان

□

چه بهانه گر بت است او چه بلا و آفت است او

□

به گل فرو شده خاشاک بحر غم بسر آمد

□

غنچه در مهد زمرد در تبسم بود و باز

□

حلاوت بخشیی گاهی به شکر خنده میفرما

□

آن ماه که سجاده نشینان در او

□

بود با گرد ران گردن ولیکن

□

چون به سباغ طیر تو اوج هوا مخوف شد

□

لب به دندان گزد از قطره شبنم غنچه

□

این نه بس دل را که دلبر دست در خونش کند

□

نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس

□

گلم ز دست به دربرد روزگار مخالف

□

به مهجوری صبوری کار من نیست

□

شهر پر شور شد از پسته‌ی شکر پاشت

□

گیرم که ز بد بتر شود گو شو

□

هل عاشق تصدیم عشوقتین جمعا

□

بدانسان غسل گاهی ساخت کبش

□

بگفتمش خبر نو شنیده‌ای او گفت

□

راز خود گفتم چو بلبل خوار کرد آن گل مرا

□

مرا چو مست بمیرم بهیچ آب مشوی

□

این شیشه‌ی ظریف که صد جا شکسته بیش

□

هر صباحی تازه گردد جان ما

□

از بر تو گر غمیم آرد رسول

□

امروز خلقی سوخته، در تو نظرها دوخته

□

پاسبان گنج را ماند، شده گنجش به باد

□

سکون است او سکون است او سکون هر جنون است او

□

مقیم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد

□

جهان و هر چه در او هست با نعیم بهشت

□

به خشکسال وفا رستی ای گیاه محبت

□

خار و خون می‌دارم اندر دل ز چشم مست او

□

گیتی بسی نماند گر چهره باز گیرد

□

تویی شب فروزم تویی بخت و روزم

□

پیش روی تو آفتابی زلف

□

به سر تو که جدایی مندیش

□

شاه طهماسب‌خان که سپهش

□

مستسقی که تشنه‌ی دریای وصل بود

□

شد ز تو زهر خوردنم مایه‌ی رشک عالمی

□

بر خاک پای او چه غم؟ ار صد هزار پی

□

این محتشمیست با بزرگی

□

هوا شد معتدل، هنگام آنست

□

تاکند خاکسترش بر سرزدست این نو بهار

□

کتب العشق علینا غمرات و محن

□

پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی

□

یافه‌مگوی و مبین از فلک این خیر و شر

□

تنم به تیغ قضا طعمه‌ی هزبر نهند

□

لبت که از همه گیتی پسند ماست، نگه کن

□

آهی ز جگر چنان برآورد

□

غلام صبوحم ولی خصم صبحم

□

چه برده آرزوی قصر و گلشنی ز تو هوش

□

گر تو گویی کو درستی کو درستی کو گواه

□

زخم امانت بس است مرهم لطفی فرست

□

می‌دهد نکهتی از مصر و دلم می‌گوید

□

من به سد لطف از تو ناخرسند و محروم این زمان

□

عمر خود در کار او کردم به امید دمی

□

زان قد چو شاخ سمن و روی چو گلبرگ

□

رفت مسیحا به فلک ناگهان

□

تماشا کن که این نقش عجب چیست

□

از خون آن جگرها که بوی عشق دارد

□

رسید موسم آن کز طرب چو نرگس مست

□

من بعد از این اگر به دیاری سفر کنم

□

ز رنج و ضعف بدان جایگه رسید تنم

□

ازان گاهی که کرد آن مه نگاهی در وجود من

□

هنگام سحر، ز بخت ناشاد

□

لا تسکر جاهلا لیما

□

چو عقل، مایه دانش، چو درک ، منشاء یافت

□

فتاده آتش خواب اندر این نیستان‌ها

□

چه تابان کوکبی بود آن چراغ چشم بیداران

□

سری کز سر عشقش نیست خالی

□

نه خیره گردد چشم من از شب تاری

□

عقل دل را ز تمنای تو سعیی می‌کرد

□

به پیش صف دشمنان ایستاد

□

هذا مرادی هذا فادی

□

به من گفتا که دارویی مرا هست

□

زنده گشتند و پی شکر دهان بگشادند

□

ز چشمت جان نشاید برد کز هر سو که می‌بینم

□

این قاصد از کدام زمینست مشک بوی

□

سگ خواری کش عشقم به گردن طوق خرسندی

□

دردم همی فرستی هر ساعت از برخود

□

کاندیشه به حلقه‌ایش درشد

□

سقیا لک یا ساقی، من نائلک الباقی

□

دمساز کلام جان فزایت

□

فاش بیا و فاش ده باده عشق فاش به

□

نشان رخصت عیشت نویسد ارشه دل

□

ایکه از سنبل مشکین توعنبر بوئیست

□

تا نپرسیم از آن مست که کی می‌زده‌ای

□

به رخش علم و چوگان عبادت

□

نوبهار آمد و جهان بشکفت

□

درد دل را اگر نمی‌بینی

□

گشته شاعر، بلی شود شاعر

□

دم تو دم تو دم جان وش تو

□

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل

□

شوری ز وصف روی تو در خانگه فتاد

□

گفتی چه کس است این ، چه کسم، آن که ز جورت

□

گفتمش: بر روی خاک‌آلود من نه پای، گفتا:

□

چون ز پی تست چه شادی چه غم

□

گفتم: « ابحان چو توی از تن ما جان خواهد

□

هیچ کسم نیست به همسایگی

□

دلا سرسخت و پاسستی چنین باشند در مستی

□

زان عیادت که نمودی به فرستادن غیر

□

کدام یار که او روی ما نگهدارد

□

نقدینه وفاست همان بر عیار خویش

□

چه گویی که: صوفی نخوردست می؟

□

گلی نشکفت باری این زمانم

□

نیستی در خانه، فکرت تا کجاست

□

کوته شود فسانه دور و دراز خصم

□

که جمله ترشی‌ها بدان گوار شود

□

ابروی دوست کی شود دست کش خیال من

□

آنست آدمی که در او حسن سیرتی

□

عشق چون بر سر کس حمله‌ی بیداد آرد

□

چشمش مرا بکشت، چه آرم به زلف دست؟

□

محمد جهانگیر حیدر مصاف

□

ایا کسی که خوشی با وفا و صحبت خلق

□

محیط حادثه آماده تلاطم بود

□

ز غمم همچو کمان تیر مزن

□

نیم بسمل شده تیغ تغافل امروز

□

پسته را با دهن تنگ تو نسبت کردم

□

از حال ما چنانکه درو کارگر شود

□

آن کمند مهر، یا زنجیر غم، یا بند عشق

□

با خیال روی معشوق ای عجب

□

من سکر مقلتیه اری کل جانب

□

گشت بر عکس هر آن نقش مرادی که زدم

□

تو راست حکم که گویی به کور چشم گشا

□

هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان

□

غرقه در بحر عمیق تو چنان بی‌خبرم

□

آب در پیمانه گردانیده‌ام زین درد بیش

□

کاه نبد او، که به بادی پرید

□

لبت چون چشمه‌ی نوش است و ما اندر هوس مانده

□

مترس از خصم و تو فارغ همی باش

□

قدر بر لوح هستی چون قلم زد

□

من کجا بودم عجب غایب از سلطان خویش

□

روزگاری بودم از ناقابلان لطف تو

□

چو داند حال او کز تشنگی مرد

□

رسم بزم ماست دود از دل بر آوردن نخست

□

این که می‌آید دم صبحست یا باد ختن؟

□

زان بتر کز عشق هستم مست با خصمان او

□

دعانا خالق کل دعاء

□

میان بچه شیر و گوزن است آنقدر الفت

□

در هر صبوحی بلبلان افغان کنان چون بی‌دلان

□

عافیت چشم مدار از من میخانه نشین

□

تا کوه گرفتم ز فراقت مژه‌ای آب

□

خلقی یتیم گشت و جهانی اسیر شد

□

به عکس سیر اول در منازل

□

بیا مدگو و دست‌کرده به‌کش

□

فلک از تو حارس زحل از تو فارس

□

ز فرط ظلمت شب تنگنای عالم خاک

□

فلا یعلوک نحس انت آمن

□

نه همزبانی، که من زمانی، باو شمارم، غمی که دارم

□

از حرم طارم نشینان چمن

□

خوش آن کز خار خار داغ عشق لاله رخساری

□

زلف را وقتی اگر تابی دهی

□

حساب وصل با عشقت بکردم

□

اگر چه تیره شبی رو به صبح صادق آر

□

شل به یکی دست وبه یک پای لنگ

□

مجهول مرو با غول مرو

□

لب لعل و خط مشکین چو آنش هست و اینش هست

□

سجاده نشینی که مرید غم او شد

□

بود علامت باران اشک خرمی ما

□

عجب ار تا به ابد روی رهایی بیند

□

با توبه بیشی صبر درنتوان بست

□

لیک دور و تسلسل اندر عشق

□

گر نیاید بر زمین پایش ز شادی دور نیست

□

ای طبیب عاشقان و ای چراغ آسمان

□

به شراب لبش آلوده نگردید که دید

□

تا چه سحرست اینکه برگل نقش مانی بسته‌اند

□

گرد ننشیند به طرف دامن آزادگان

□

اگر انکار کنندم به محبت همه خلق

□

نقشی نگاشت خطش از مشک سوده بر گل

□

کل سراج حدث ینطفی

□

فارغ از عاشق غمناک نمی‌باید بود

□

ناگهان افکند طشت ما ز بام

□

به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید

□

برتاس در بر می‌کنم یک لحظه بی اندام او

□

آن مژه کشت عالمی تا به کرشمه نصب شد

□

نه ماه سیامی، نه ماه فلک

□

گیسوی بنفشه خاک بوسان

□

گفتمش قصد خون من داری

□

جست بیرون ز پشت دشمن شاه

□

آن را که باشد درد دل کی رهزند باران گل

□

چو ممکن نیست بودن بی‌بلا بسیار ممنونم

□

آنچنان در عالم وحدت نشان گم کرده‌ام

□

به گنجشگان میالا دام خود، خواهم چنان باشی

□

درویش را ز نوشت شاهی خبر نشد

□

چه وفا این چه ژاژ می‌گویم

□

می‌برمی از بد و نیک کسان؟!

□

پستان شکوفه است پر شیر

□

سر دیگر رسدش جز سر پردرد و صداع

□

ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت

□

سرانگشتان صاحب دل فریبش

□

گل تو خارهای خود راییست

□

اگر آن زلف تو در بردن عقل از همه روی

□

به هر جای کاو از او آمدی

□

زیر سایه درخت بخت آور

□

به سد جان گرامی آن لب دلجوست ارزنده

□

الیس الصحو منزل کل هم

□

از خم موی توام رشته‌ی جان میگسلد

□

مطرب دستانسرای مجلس او را

□

چند نالم بردرش ای همنشین زارم بکش

□

بر گل بنفشه ز بیم قفا

□

تا پدید آمد شراب عشق تو

□

می‌شکفد از نظرت باغ دل

□

شد کشته عالم و تو همان در مقام جنگ

□

یا مراد من بده یا فارغم کن از مراد

□

شکر خدا که از مدد بخت کارساز

□

به مدتی نفسی یاد دوستی نکنی

□

گرچه عمری شد که کشت از درد استغنا مرا

□

ای رنج تن ما را راحت، زکه جوییمت؟

□

هیچ شب نیست تا ز خون جگر

□

غلط ز رنگ تو پیداست ز آل یعقوبی

□

هیچ بیمار در این دور به صحت نرسید

□

هزار بار سبو را به سنگ بشکست او

□

چاک دلها محض حرفی بود تا روزی که کرد

□

همچو فرهاد از غم شیرین بتلخی جان بده

□

چهره پرخاکستر از گلخن برون خواهم دوید

□

پسته از لب همه کس خواهد و بادام از چشم

□

آب رخان من مبر، دل رفت و جان را درنگر

□

لقد نهج الهوی منهاج کبد

□

غره و سلخ نیابند در آن دایره راه

□

شکل طبیب عشق تو آمد و داد شربتی

□

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان

□

ای روی تو آرام دل خلق جهانی

□

گر عیاذبالله از رازی که می‌پوشم ز تو

□

مرا که سینه کبابست و دل بر آتش او

□

جان داده‌ام مگر که به جانان خود رسم

□

شب منم و خلوت و قندیل جان

□

ز حد بگذشت و منظورش نیامد

□

کوس محمودی همه بر اشتر محمود باد

□

چه سود سرمه‌ی آسودگی بدیده کشیدن

□

اگر نه لطف نماید نسیم باد صبا

□

نی نی ز حصن نای بیفزود جاه من

□

من و تو عارض ذات وجودیم

□

عمری کمان صبر همی داشتم به زه

□

ولیکن سر عشقش شکرستان

□

ز ننگ ما به خود پیچند افلاک

□

چون سوی مردار رود زنده شود مرد بدو

□

باده درده چند از این باد غرور

□

گلی به دست من آید چو روی تو هیهات

□

پاینده باد ملکش و ملکی است ملک او

□

همچو گنجیست درین عالم ویران رخ او

□

در حقه‌ی جان بردم غم تا بنداند کس

□

بر لب بحر تو مقیمم مقیم

□

چکنم کان نمی‌توانی کرد

□

گر سیم و زر فشانی در سود این جهانی

□

به آن رخسار گندم‌گون جمالت راست بازاری

□

تا تو در چشم منی از لب سرچشمه‌ی چشم

□

این منم، این منم به خدمت تو

□

در خانه اوست چون نبود، ماه، گو: متاب

□

چه خواهد کرد چندین غم ندانم

□

سبک رو همچو پریان شو ز جسم خویش عریان شو

□

به گورم کی توانست این سخن گفت

□

آمد امروز یار گفت سلام علیک

□

محترم دار دلم کاین مگس قندپرست

□

از سر هستی بگذر از سر مستی چه روی

□

بر سر خوانند نزدیکان ولیکن لطف شاه

□

چونت ز دل برآمد، جانا که بی‌رقیب

□

چندان که رسانید بلاها به سر من

□

اقبال آبادان شده دستار دل ویران شده

□

ز نقش حلقه‌ی میمش دهد یاد

□

بر سر گوری بخوانی فاتحه

□

ناز از شکرستانت هر چند مگس راند

□

آنکس که بود معتکف کعبه‌ی قربت

□

ما را به دست رشک مده خود بکش به جور

□

که چون حاصل شود در دل تصور

□

سیه رنگ بهزاد را پیش خواست

□

درآید سنگ در گریه درآید چرخ در کدیه

□

هست جهان سفره‌ی احسان او

□

ای وعده تو چو صبح صادق

□

به نیم جان چه کنم با نگاه دم‌دمش

□

مطرب بی برگ بین از همدمان او را نوا

□

من که میسرم شود صافی جام او چرا

□

مطرب آن نغمه‌ی سبک برزد

□

چو تو داشتی صحبت از ما دریغ

□

ای مطرب شیرین نفس عشرت نگر از پیش و پس

□

زریست لایق همیان و کیسه‌ی تاجر

□

نیک بنگر در رخ من در فراق جان جان

□

سخن می‌گفتم اندر بزم با پهلونشینانش

□

سحر اگر زانکه چنینست که من می‌نگرم

□

کشم تا کی غم هجران اجل گو قصد جانم کن

□

وجود تو همه خار است و خاشاک

□

دارم ز آب و آتش یاقوت و جزع تو

□

ای بت شنگ پرده‌ای گر تو نه فتنه کرده‌ای

□

شرط الطاف به جا آوردید

□

ز خود مسم به تو زرم به خود سنگم به تو درم

□

شکوه سلطنت و حسن کی ثباتی داد

□

شکرت شور دلنوازان مارت آشوب مهره بازان

□

پروانه که و ، محرمی خلوت فانوس

□

از آن آموخت انسان پیشه‌ها را

□

کردیم به کام دشمن ای دوست

□

ز دردی غم و اندیشه سیر چون نشوی

□

در قیامت مگرش باز ببینم که فتاد

□

من کنت هواه کیف یهلک

□

گر سر کشیدی یکباره معشوق

□

عطر مجنون همه از سنبل لیلی سودند

□

بشتابید و به مجروح کهن مژده برید

□

چندین پیاده بنگر و چندین سوار بین

□

ای جان و روشنایی به زین همی بباید

□

این چنین باده و چنین مستی

□

آگه نیی که از پی وجه معاش خویش

□

دست بزد خرقه من چاک کرد

□

او به خونم تشنه و من بر لبش تا چون شود

□

بر چینیان آشفته هندوی تو از شوریدگی

□

جذب محبتش کشد، هست بهانه‌ای و بس

□

سماع مطرب اندر گوش و دست یار در گردن

□

در راه تو کارها بنامیزد

□

رهی که جمله جان‌ها به هر شبی بپرند

□

دارم از بله تا به دانشمند

□

ماه برآید تو مگویش برآ

□

ز پیچ نوبت عدل بلند طنطنه‌ات

□

نتواند که بدوزد نظر از منظر دوست

□

از پی یک نیم جان چند تقاضای ناز

□

تا جان ندهم جای جراحت ننماید

□

آمد پدرش به مردی پیش

□

چرا آسان نماید کار دشوار

□

در آن شب ناظر از هجران منظور

□

مست شد باد و ربود آن زلف را از روی یار

□

غمزه زنان آمدی شاهسوار اجل

□

ای عزیزان اگر از مصر نمی‌آید باد

□

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد

□

آنکه ز درد جدایی تو بمیرد

□

چه دهی وعده‌ی فردا که مرا

□

در گوش من بگفتی چیزی ز سر جفتی

□

نیست دانم که در ولایت تو

□

بر جای باده سرکه غم می‌دهی مده

□

در کوی خویش اگر ز وفا جا دهی مرا

□

ز بسکه سنگ زنم بی رخ تو بر سینه

□

من که مستم مجلست گر هست و میر مجلسی

□

شکر آن شیرین دهان خواهیم گفت

□

غم و تیمار عشقش عاشقان را

□

بی عدد پیش جنازه می‌دود خوهای تو

□

بر دربار ز بسیاری سرهای سران

□

مشنو تو هر مکر و فسون خون را چرا شویی به خون

□

کشید روز به شامم چه شام آن که درو

□

ملامت می‌کنندم پارسایان

□

صعوه‌ی کم زهره‌ام من وین دلیری از کجا

□

مگر او رحمتی کند، ورنه

□

هست بسی یوسف یعقوب رنگ

□

جان و دلم ساکنست زانک دل و جانم اوست

□

رو به در قاضی حاجات کرد

□

شد چناران دف زنان و شد صنوبر کف زنان

□

بی‌ترس و باک من به خطا ترک کس مکن

□

می‌رساند رنج و پندارم که راحت می‌رساند

□

آنچه مارا خوار می‌کرد آن محبت بود و رفت

□

خیال خوب مبند، ای دل امشبی و مخسب

□

بهین سرمایه صبر و روزگارست

□

درده آن باده اول که مبارک باده‌ست

□

روزیست اینکه خشک شد از تاب تشنگی

□

چو در کان روم او عقیق است و لعل

□

جمشید جز حکایت جام از جهان نبرد

□

باری اگرش شربت آبی نچشانند

□

از ساکنی چرخ و سیاهی شب مرا

□

دیده‌ای دارم درو پیوسته آب

□

یک هفته، ز بخت تفته‌ی من

□

بالا همه باغ آمد و پستی همگی گنج

□

که تابر جای خرمن خرمن مشک

□

نظر به روی حریفان بکن که مست تواند

□

همایانم به زاغان باز نگذارند از غیرت

□

گر چه طوطی ز شکر نیک بتنگ آمده بود

□

بی زبان مرغی که در کنج قفس دم بسته بود

□

اعجاز عیسی در دو لب پنهان صلیب اندر سلب

□

او در سخن و رفیق خاموش

□

لاقت قمرا اذا تجلی

□

چه سر زد ز بلبل الا ای گل نو

□

شکر است عدو رفته و ما همدم جامیم

□

هر دم به یاد آن لب میگون و چشم مست

□

ماه مطرب گو بزیر و بم در آور ساز را

□

دعاهای سحر گویند می‌دارد اثر آری

□

نیست ما را هیچ عیب از عشق بازی، کندرین

□

بیرون دهم از دم درونی

□

اگر مشهور شد شورم خدا داند که معذورم

□

جواب سلامم ندادند باز

□

سرفرازی کار شمع و سرسپاری کار او

□

به تحریک طبیعت در خم چو گان بیدادم

□

کو زنده دلی تا جان در پای تو افشاند

□

ز بلای چشم شوخت نگریختم ز خود هم

□

زلف سیه را به ازان می‌شکن

□

همی کشت زیشان همی خوابنید

□

چو مرده مرده‌ای را کرد معزول

□

هم خود بگو که از پی تحریر هجو من

□

راست بگو به جان تو ای دل و جانم آن تو

□

روی زرد است و آه دردآلود

□

شب تاری تو پنداری که خور سر برزد از مشرق

□

به بوی مشک جراحت شود فزون و مرا

□

مشک را در فکنده خون به جگر

□

مزن مزن پس از این در دل آتشم که ز تو

□

یک شبی خورشید پایه تخت او را بوسه داد

□

خردسالی‌ست شسته لب از شیر

□

جانم اندر پی دل می‌آید

□

آن که از صدمت عدالت او

□

من در نیاز بودم و اصحاب در نماز

□

امید نیست مرا کز کسی امید بود

□

اول بتو دادم دل آسان و ندانستم

□

چون پیکرش از نشان نستی

□

عیسی و موسی که باشد چاوشان درگهش

□

به رسوایی شود ناگه فسانه

□

بار دگر فتنه زاد جمره دیگر فتاد

□

گرچه خالی نیست از سوز بت دیگر دلم

□

باد پیمائی به خاک آغشته‌ئی

□

از ما اگر کناره کنی حایلی بکن

□

آتشی کندرین دل از غم اوست

□

گویی اندر کنار وصل شوم

□

مه با سپر و تیغ شبی حمله او دید

□

خلعت خسروانه سر تا پا

□

من و تو بی‌من و تو جمع شویم از سر ذوق

□

چین ابرویش ز درگه بیشتر نگذاردم

□

گر برآرم فغان به صد دستان

□

داد مریض مرا مژده‌ی صحت طبیب

□

ز شرم روی تو در باغ وقت گل چیدن

□

شه نیمروز آن که رستمش نام

□

ز مستان سلامت ز رندان پیامت

□

مجلسی او دل آگاه او

□

آن کوه احد پشمین شده‌ست

□

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

□

ای طبیب دل مجروح روا می‌داری

□

گو مست جام خوبی غافل مشو که دارد

□

به عفت شهوت خود کرده مستور

□

چون گل از نارکی ز باد هوا

□

جان از تن آلوده هم پاک به پاکی رفت

□

دوزد از رشته باران و سر سوزن برف

□

رزق مرا فراخی از آن چشم تنگ توست

□

به بزم امشب هوس خواهند و لطف یار بخشنده

□

همچون مگس بتنگ شکر برنشسته است

□

با لاابالی مشربان خوش‌بر سر میدان درآ

□

خرد از دیدن احوال عقبا

□

عاشق محنت‌زده چون هست شاد

□

خسرو وداع ملک خود از بهر شیرین می‌کند

□

خویش را دیگر به آب روی خود هرگز ندید

□

پختگان عشق را باشد ز خام خمر جان

□

ساقی به دست باش که غم در کمین ماست

□

نشسته‌ام مترصد که از دریچه‌ی صبح

□

من خود از حیرت تو خاموشم

□

نکو اندیشه کن ای مرد عاقل

□

جزعش به کرشمه درنوشته

□

باری دلم از مرد و زن برکند مهر خویشتن

□

قرعی نه و انبیقی و حلی و نه عقدی

□

ای عیان بی‌من مدان و ای زبان بی‌من مخوان

□

سر به صحرا می‌دهی ای قبله‌ی لیلی و شان

□

روز و شب خاشاک روبان در دیر مغان

□

ای بی‌وفا برو که بر این عهدهای سست

□

ای باد صبح، راز دل لاله عرضه دار

□

دردا و حسرتا که بجز بار غم نماند

□

زندان صبوحی همه مخمور خمارند

□

و گردانی که آن یار مسافر

□

خود چه باشد پیش او هفت آسمان

□

در ضمیرت هیچ می‌گردد که پار افتاده‌ای

□

ترنم می‌کند بر شاخ بلبل

□

ماهی که بود پادشه خیل نکویان

□

سرم بر آستان او ، چوبینی برمدار او را

□

در کوکبه‌ی رخ چو ماهت

□

پوست رها کن چو مار سر تو برآور ز یار

□

نبودی گر نجوم عالم افروز

□

ور براندازد ز رویت باد دولت پرده‌ای

□

می‌روم زین شهر و اهل شهر یک یک می‌کنند

□

خبر چشمه‌ی حیوان بسکندر بردند

□

این حسن پنج روز به یوسف وفا نکرد

□

درمان دل نخواهم، تا درد مهر هستم

□

گریه‌ی من شور در عالم فکند

□

بر در اندیشه ترسان گشته‌ایم از هر خیال

□

از این بی‌مهر یاران دوری اولا

□

در بهاران گشت ظاهر جمله اسرار زمین

□

هنوزت دایه میزد شانه بر سنبل که من خود را

□

بسکه چون صبح در آفاق زنم آتش دل

□

گر زخم غمی بر جگر ریش نداریم

□

هر که قتل ما بدید آگاه شد:

□

در جهان برنیاید آب به آب

□

آسمان را و زمین را خبرست و معلوم

□

شعاع نیر فتح از لوای او لامع

□

چو او طره برافشاند سوی عاشق همی‌داند

□

چه شد که گر از بی‌تکلفی یک بار

□

شدم خیالی و در هر طرف که می‌نگرم

□

بر سر این کین همه خواری چرا باید کشید

□

چنان می‌نالم از سودای آن گل‌چهره هر صبحی

□

اندرین ایام در باغ وفا

□

هر یکی بسته دهان و موشکاف اندر بیان

□

نوبت او گذشت و شد تاریخ :

□

بر در من کیست که در می‌زند

□

در خز این درد و دوا چه بگشایند

□

مرا جگر مخور اکنون که سوختی جگرم

□

ماند بدانکه باشد بر کشتیی روان

□

بلبل شیرین سخن شکر فشانی پیشه کرد

□

مایه‌ی کیمیاست خاک درت

□

میا بی‌دف به گور من ای برادر

□

آن دیگ لب شکسته‌ی صابون پزی ز من

□

اندیشه جز زیبا مکن کو تار و پود صورت است

□

به من می‌کنی لطفی از حد زیاده

□

باز آی که بی رخ تو ما را

□

غمزه‌اش کرد طمع در دل و چونش ندهم

□

نه عجب خرقه‌ی پرهیزم اگر پاره شود

□

ز لعب دو رخت بر نطع خوبی

□

بر چرخ سبزپوشان پر می‌زنند یعنی

□

آخر مجلس او بزم جدل را آغاز

□

اهل ایمان همه در خوف دم خاتمتند

□

گداز یافته‌ی سیمت کدام گرم نگاه

□

مکن ملامت رامین اگر ملازم ویسی

□

مرد عشق است آنکه گر عالم سپاه غم گرفت

□

گر چه باشد به شهر او راهت

□

دل ترا دادم وگر جان بایدت

□

در خدمت شه باشد شب همره مه باشد

□

در او خوش صورتان پرنیان پوش

□

چون جهان تاریک بینی از سپاه زنگ شب

□

عداوتم به دل کاینات داده قرار

□

ترک پری روی من ندانمت امروز

□

عشق غالب گشت اگر در بزم او آهی زدم

□

درد نهان مرا هیچ علاجی نبود

□

ور نمی‌یابد آن سلسله موی

□

کدام حسن و جمالی که آن نه عکس تو است

□

از آن فایض به خلوتخانه‌ی گل

□

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی

□

هرچه در دل داشتم او را به خاطر می‌گذشت

□

خون قدح بمذهب مستان حرام نیست

□

گرد زنجیر به مژگان ادب پاک کند

□

اگر نوری ز خود در تو رساند

□

ز مادر تا تو زادی کس ندیدست

□

خورشید که می‌درد از او مشرق و مغرب

□

رایتت کز هر آفت است مصون

□

ز نازی کز تو در سر بد تهی کرد از دماغم غم

□

بر سر داد محبت که حسابی دگرست

□

ابرویش تا چه شد که پیوسته

□

باد دستت خشک همچون خامه‌ی آن ماهرو

□

ای زبان، بگذر، که نام پاک او از بس شرف

□

شحنه‌ی عشقت دلم را چون بخواند

□

به عاشق ده تو هر جا شمع مرده‌ست

□

طرفه ریاضی‌ست که تا رستخیز

□

شد عقل و خرد دیوانه تو

□

نگهت اگر نگهت گیسوی اوست

□

پیش چشمم ز حیا آب شود چشمه‌ی نیل

□

یک وعده خواهم از تو که گردم در انتظار

□

دیده‌ی گریان به دلم فاش همی گفت خود این:

□

باز کاری درگرفتستی مگر

□

یکی لوحیست دل لایح در آن دریای خون سایح

□

دو عمده‌اند برابر به سد جهان لشکر

□

جان‌هاست نارسیده در دام‌ها خزیده

□

ار جهاد حیدری ور دفع اعدا میکنی

□

گرد مه جادویش فسون در باغ

□

جان کرد وداع تن و برخاست که وحشی

□

بده ساقی، چو کشتی ساغر می

□

هرکسی آمد به استقبال من

□

چو در اسرار درآیی کندت روح سقایی

□

خوش پرده درانه می‌زدم نیش

□

انتقال للدجاج وسط دار للحبوب

□

می‌گریزد صید از صیاد یارب از چه رو

□

جم را از جگر سوخته دلخون کردیم

□

مرا به میکده ، ای محتسب رجوعی نیست

□

دزدان جهان گشته، در خرقه نهان گشته

□

دلم رفت و ز تو کاری نیامد

□

زان رو که غدرها و دغاهاش بس خوش‌ست

□

چیست افغان غلامان شه باقی مگر

□

ای ز هر نقشی تو پاک و ای ز جان‌ها پاکتر

□

چو گوی از غم به سر می‌غلطم و بر خاک می‌گردم

□

مروساقی که بی آن لعل میگون

□

در نمی‌گیرد باو نیرنگ سازیهای ما

□

غصه چون دست برآرد تو به می دست گرای

□

کی به پیمان من درآرد سر

□

ای بسا شاد گلی کز دم حق خندان است

□

حدیث خوش‌ادا گلزار یاریست

□

آبستن است نه مهه کی باشدش قرار

□

گر بگفت دوست خواهد از حریفان عالمی

□

ز شوق لعل تو سقای کوی میخواران

□

من آن نیم که بدی سر زند ز یاری من

□

شبی که بر سر کویش گذر کنم چون باد

□

جان سوختن و جگر خلیدن

□

هم آب و هم آتش برادر بدند

□

مهجه‌ی نور فشانش چو کند جلوه گری

□

خشک و ترم خیال تو آینه جمال تو

□

از بس که بهر کشتنم افتاده در شتاب

□

از نافه‌ی تاتاری بر مه فکند چنبر

□

کوی تو که باغ ارم روضه‌ی خلد است

□

دیشب در اشتیاق تو، ای آفتاب رخ

□

به غارت برد غمزه‌ت یک جهان جان

□

بیرون سبب باشد اسرار و عجایب‌ها

□

تند شد و گفت سزایش دهند

□

افلاطونی جالینوسی

□

دیده ما چو به امید تو دریاست چرا

□

مسخرت نشود تختگاه ملک وجود

□

صید ناوک خورده خواهد جست، ما خود بسملیم

□

نه او پنهان شد از چشمم، که من نیز

□

ناید بر من خیال او هیچ

□

امروز وفا کن آن سوم را

□

جغد به میراث در او خانه گیر

□

خریدی هندوی زشتی قبیحی را تو در چادر

□

ای مسیحا دم که صد بیمار در پی میروی

□

هر درونی که درو آتش عشقی نبود

□

دور از آن کو تا به کی باشی دلا بی خان ومان

□

جان هزار بیدل در لعل آبدارت

□

خدمت ما بجز هبا نشمرد

□

آن شکر چو برف او وان عسل شگرف او

□

این حرم وین ریاض گرد حرم

□

از بس که آفتاب دو رخ بر رخش نهاد

□

خشک شد بیخ طرب راه خرابات کجاست

□

برآنم چو شرطست درکیش ما

□

ساقی می صافی به حریفان دگر ده

□

دوست گیرد نهان و فاش کند

□

با کس به مگوی نام تو چیست

□

از دعوت تو فنا شود هست

□

معلم را به سوی خویشتن خواند

□

شب روان فلکی پرنورند

□

به کشاکشم فکنده سر زلف تابداری

□

هر که خاطر بکسی داد چه بیمش ز خطر

□

پلنگ خوی غزالی که می‌رمد ز فرشته

□

او چو برخاست غم خود به نیابت بنشاند

□

عشق چو رنگی دهد سرشک کسی را

□

لعل لبی کو که ز کان تو نیست

□

شده برف ظاهر به فرق صنوبر

□

تا نقش را نسوزی جانت فسرده باشد

□

عابدان آفتاب از دلبر ما غافلند

□

قاتل مشتاق گو تیغ مکش در حرم

□

ز اختلاط تو امروز یافتم سد چیز

□

ز خالش حال دل جز خون شدن نیست

□

به نادر اگر بازی راست بازد

□

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو

□

عاجز از موی میانت مردمان موشکاف

□

گل چو تو را دید به سوسن بگفت

□

هست اقبال تو یاور که من ادعیه خوان

□

صوفی از خرقه برون آمد و زنار ببست

□

خورده قسم اختران به پاداشم

□

به غیر از نم نمیبیند ز دست گریه چشم من

□

مرا مگوی ز رویم چه غم رسیده به رویت

□

ز هر حلقه از آن زلفین پربند

□

به ناگه پیشم آمد پیر دانش

□

تو را هر گوشه ایوبی به هر اطراف یعقوبی

□

ز ساقی کمان ابرو شنیدم

□

چند کنی دعوتم بتقوی و توبه

□

به سد خواری مرا کشتی وفا داری همین باشد

□

ز تمنای تو برخار جفا می‌خفتیم

□

دل به بدی تن زده تا به شود

□

عزم سفر دارد جان می‌نهیش بند گران

□

به چین در دور عدل آن جهاندار

□

بر این لبم چو از آن بخت بوسه‌ای برسید

□

در عالمی که رتبه‌ی حسن از یگانگیست

□

چون لعل آبدار تو از روی دلبری

□

گشته‌ام آواره سد منزل ز ملک عافیت

□

گر بپرسیدنم نهد گامی

□

شد در پی آنکه تا چه سازد

□

باده به دست ساقیت گرد جهان همی‌رود

□

خال رخش داغ دل آفتاب

□

هم بدان سو که گه درد دوا می خواهی

□

بود دامن به دست صد خس این گلهای رعنا را

□

جان تشنه‌ی لعل آبدارش

□

به مجلس کاش از من غیر می‌شد آنقدر غافل

□

نقش طاعت خود را محو کن، که آن ساعت

□

در زاویهای چین زلفت

□

چشم مست یار گویان هر زمان با چشم من

□

عکس هر رازی که در دل بگذرد آید پدید

□

خون ما را رنگ خون و فعل می‌آمد از آنک

□

دیده پرنور شود نرگس نابینا را

□

در دل تنگ من آمد غم و جز یار نیافت

□

فریاد ز بد بازی دوری که برافشاند

□

تا جهان پرده برانداخت ز روی تو، بریخت

□

مبادا مرا پیشه جز راستی

□

درون دل نهان نقشیست از تو

□

هرچند توتی است خطت ، چون در آتش است

□

تن به سان ریسمان بگداخته

□

آه من در صف عشاق به گردون شده آه

□

نیندیشد معاشر در شبستان

□

خوش آن ادا که هزاران هزار وعده ناز

□

پیش من آن خاک پر ز لعل، که روزی

□

ببی راه پیدا یکی دیر بود

□

مبارکست هوای تو بر همه مرغان

□

بسکه انصاف تو برتافته سرپنجه‌ی ظلم

□

آتش بی‌باکی اندر چرخ زن

□

حسن نوبنیاد شیرین را ظهور اندر ظهور

□

در حلقه‌ی رندان خرابات مغان آی

□

در چشم ظاهر است بزرگ این عمل ولی

□

گر در افتد به کفم دامن وصلش روزی

□

چه کردی که بودت خریدار آن

□

چو من از خویش برستم ره اندیشه ببستم

□

ازو دردی و صافی ساز کردی

□

سخت نازک گشت جانم از لطافت‌های عشق

□

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف

□

کس را مباد ازینسان حاصل ز درد هجران

□

از جنون ما تماشای خوشی خواهد شدن

□

نخستین آیتش عقل کل آمد

□

دبیر سرافراز را پیش خواند

□

چو شیری سوی جنگ آید دل او چون نهنگ آید

□

تو گفتی از فلک انجم نمی‌تافت

□

ور حدیث و صفت او شر و شوری دارد

□

من صیدی‌ام کز سرکشی حکمت شکارت می‌کند

□

حال من زلف تو تقریر کند موی بموی

□

وحشی از عهده‌ی شکر تو نیاید بیرون

□

عندلیب از عشق گل در بوستان

□

کنون رای و گفتارها شد ببن

□

عشق تو حیران کند دیدار تو خندان کند

□

ز طالعست که خونی کزو کشی دامان

□

دلاله عشق بود و مرا سوی تو کشید

□

به صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی

□

چو می چشیدم ز خود برفتم

□

از پی دویدمش که عنان گیریی کنم

□

به یاد آور مقام و حال فطرت

□

دلیران که دیدند خشت مرا

□

ساقی وفاداری کز مهر کله دارد

□

خوش کشوری که او علم داد می‌زند

□

راه قنق را گرفت غیرت و گفتش مرو

□

عقل و دین و دل که مخصوصند بهر الفتت

□

ز های و هوی رقیبان چه غم که شبرو عشق

□

تیره مغاکیست تنگ خانه‌ی دلگیر خاک

□

چون خریداران بدیدندش ز جهل

□

چنین گفت پیرخراسان که شاه

□

زهی هستی که تو داری زهی مستی که من دارم

□

گویی سخن از مهر به هر بی ره و رویی

□

بزم را از وی جمال و رزم را از وی جلال

□

گشت مژگان تو یکدم خون چکان وز درد آن

□

خموش باشد که با کشتگان خنجر عشق

□

برآمد عمرها کز دور دیدم نخل بالایش

□

پرده ز رخ دور کرد، شهر پر از نور کرد

□

که از شاه ایران مشو ناامید

□

چنگ تن‌ها را به دست روح‌ها زان داد حق

□

از آن طیره گشتم که بخت بدم

□

غار جسمی ان یراه عاذل او عاذر

□

مشرب رواج یافته چندان که محتسب

□

گوش جانم بر سماع بلبلان صبح خیز

□

زان اجل اختیار جان تو کرد

□

هم امروز از جهان دیدن فرو بندم دو بینایی

□

به جنگ‌آوران گفت چون زخم کوس

□

جز آب دگر آبی از نادره دولابی

□

مرغ دل ما کیست اگر دامگه اینست

□

شب همه خلقان بخفته چشم من بیدار و باز

□

نکال شب که کند در قدح سیاهی مشک

□

چون دل خسته‌ی ما رفت بباد از پی دل

□

از آن روایی بازار کم عیارانست

□

چو نور حق ندارد نقل و تحویل

□

دو هفته برآمد بفرمان شاه

□

زخمی که زدست وانمایید

□

ز غم تو می‌گریزم من ازین جهان و ترسم

□

با جهان بی‌وفا ما آن کنیم

□

چشمی که دل به دامن پاکش زدی مثل

□

هیچ دانید که از بهر دل ریش اویس

□

جان من گویا نشان تیر بیداد تو بود

□

کسی را که با رویت افتاد مهر

□

همی راه جوید که دیرینه کین

□

شرق تا غرب شکرین گردد

□

چو کار من نخواهد شد به کام دوستان از تو

□

چون ستودی باغ را پس جمله را بستوده‌ای

□

چون گریزد از بلا عاشق که آن ابرو کمان

□

گر چه از ضعف چنانم که نیایم در چشم

□

آن ترک ظلم پیشه دگر می‌رود که باز

□

تا صوفیان به باده‌ی صافی رسیده‌اند

□

تو گفتی بجنبد همی دشت وراغ

□

خون ببرد نطفه کند نطفه برد خلق کند

□

آن خنده‌ها که غنچه‌ی سیراب می‌نهفت

□

ای حزم جمله خسروان از عهد آدم تا کنون

□

نرگس چشمت ای گل می‌فکند دمادم

□

کارم از قطع منازل نپذیرد نقصان

□

روح آن کشته‌ی غم شاد که تا بود دمی

□

ز سرکشی غرضت گر همین ستمکاریست

□

بشاهی مرا این نخستین سرست

□

دیدم آن شاه را آن شه آگاه را

□

دل چو آینه ام تیره شد در این پستی

□

ای مه که چرخ زیر و زبر از برای توست

□

سوی دشت آهوی خود را به چرا خواهی برد

□

طلعت خورشید و شست یا قمرست این

□

روز مردن درد دل بر خاک می‌سازم رقم

□

دو چشم او چه خطاها که داشت اندر سر!

□

از آواز اسپان و بانگ سپاه

□

وانمودی هر آنچ می‌گویند

□

باغبانا خار در راه تماشاچی منه

□

خیز ز پیشم ای خرد تا برهم ز نیک و بد

□

دمی ز نخل خیالت ثمر دهد شیرین

□

آن خط سبز هیچ دانی چیست

□

به کشت دیگران چون باری ای ابر حیا خواهم

□

در هر دو هفته بینم روی ترا، ولیکن

□

چوبینی ندانی که این بند چیست

□

یک حمله دیگر همه دامن بگشاییم

□

چشم غارت کرده را صعب است از دیدار دوخت

□

تا شمع نمی‌گرید آن شعله نمی‌خندد

□

به زیر دامن حسنت نهفته است هنوز

□

آه کز دود دل نیارم کرد

□

کجا گفتن توان شرح غم محمل نشین خود

□

شربت وصل تو هرکس بچشیدند ولیکن

□

چو بندوی و گستهم بردست شاه

□

عقل اگر سلطان این اقلیم شد

□

چه گفتم ، اله ، اله آنچنان سرکش نیفتادی

□

باز کن آن میکده را ترک کن این عربده را

□

چو گنجشگیست مرغ دل به دست طفل بی‌باکی

□

از برای معاشران صبوح

□

مارا به هما دعوی پرواز بلند است

□

از طالع خود بر سرگنجی بنشینم

□

بدان باره اندر کشیدند رخت

□

چو طوطیان خبر قند دوست آوردند

□

حالم مپرس ای همنشین بی طره‌ی آن نازنین

□

دست خود را بگزیدم که فغان از غم تو

□

وکیل قاضی‌ام اندر گذر کمین کرده‌ست

□

چو بدامنش غباری ز جهان نمی‌پسندم

□

دو چشم من رخ من زرد دید نتوانست

□

اگر یابم از بوی زلفش خبر

□

چنین گفت زان پس به بانگ بلند

□

ای عشق اگر چه تو آشفته و پرتابی

□

سبک خشک شد چشمه‌ی بخت من

□

خون عشاق کهن خود نشود تازه بود

□

ز آفتاب فتنه گشتند ایمن از دوران که باز

□

قاضی دیوان اعلی را که خوانی مشتری

□

نشین و بال برافشان که هر کجا مرغیست

□

عمر منی، وفا کن، تا برخوردم ز وصلت

□

بیامد چوشاهان که دارند فر

□

چو خاص و عام آب خضر نوشند

□

بود هر آستانی را سگی ای من سگ کویت

□

چه اطلس‌ها که پوشیدند در باغ

□

طبیبم نیز رویش دید و خصمم گشت می‌ترسم

□

برویم گر بخندد چرخ گوید

□

یاد آن روز که دامان توام بود به دست

□

گر شود کوزه کوزه گرنه شگفت

□

بران شارستان ایمن و شاد باش

□

صد شعله‌ی آتش است در دیده

□

بی رضای ماست سویت آمدن از ما مرنج

□

زخم بر تار تو اندرخور خود چون رانم

□

آن که ز پای تا به سر گشته بلای جان من

□

چون غمزه‌ی خونخوارت برقلب کمین سازد

□

پناه ملک و ملت میرمیران

□

آن عقل، که بر هر غلط انگشت نهادی

□

بدو گفت عهدی ز ایرانیان

□

اندر حرکت نهانست روزی

□

بر پای من دو بند گران است چون تنی

□

در آتشم در آبم چون محرمی‌نیابم

□

خواستم تسکین سپند آتشت کردی مرا

□

زان لعل آبدار که همرنگ آتشست

□

دورم از مطلب همان با آنکه هرگز هیچکس

□

رقت چشم آرزومندان

□

وزان روی خسرو بیابان گرفت

□

ز سایه خود گریزانم که نور از سایه پنهانست

□

گر وعده‌ی وصال نبودش به دیگران

□

نکته مگو هیچ به راهم مکن

□

سخن مجلسیش می‌کشد از ذوق مرا

□

مه برخسارت پناه آرد از آنک

□

از کدامین درد خود نالم که از دست غمت

□

ما نظر با روی او از راه معنی کرده‌ایم

□

بدو گفت کای مهتر جنگجوی

□

شمار برگ اگر باشد یکی فرعون جباری

□

نازم کرشمه را که سدم نکته حل نمود

□

صد روز و روزگار دگر گر دهی مرا

□

زمانه گر نه زر قلب داشتی کارش

□

وصل گل و بلبل و فصل بهار

□

گهی عارضی سازد از سوسنی

□

دارم گواه آنکه تو کشتی مرا، ولیک

□

ازان ماند بهرام اندر شگفت

□

به سفر چون مه گردون به شب چارده پر شد

□

بردی دل مرا و به حرمان بسوختی

□

بیاور بیاور شرابی که گفتی

□

برکس مکن اطلاق هلاکم که ز دنیا

□

آدم که آب کوثرش از دیده رفته بود

□

ای خوش آن ناز که چون بر سر غوغا باشی

□

ای که با هر کس چو گل بشکفته‌ای

□

چوگشت از نوشتن نویسنده سیر

□

افسون مرا گوید کسی توبه ز من جوید کسی

□

بر من کمان مکش، که از آن غمزه‌ام هلاک

□

تو پرده تن دیدی از سینه بنشنیدی

□

بهر رضای توام چرخ ز قصر حیات

□

از چه در تاب شو دهر نفسی گر بخطا

□

از دور من و دست و دعایی اگرم تو

□

ای با همه طلعت تو نیکو

□

گرای دون که گویی که پیروز نیست

□

او صید شود به تیر غمزه

□

مجلسی خواهم که پیشت گیریم و سوزم چو شمع

□

کار تو این است که دل پروری

□

نخل ترت در پیرهن چون نیکشر شد پرشکن

□

برسر چار سوی خطه‌ی عشق

□

در بزم عشق نرد مرادی نمی‌زدم

□

بر ما بجز نام آن رخ مگوی

□

چو خسرو به نزدیک ایشان رسید

□

پست و بالا چند یازد از تکلف در هوا

□

از آن دریا و کان کمد محیط مرکز دوران

□

مطربا بهر خدا تو غیر شمس الدین مگو

□

مشکین از آن نشد دم خلقت که چون صبا

□

منه پیمانه را از دست اگر با می سری داری

□

عنان کمتر کش اینجا چون رسی کز ما وفاکیشان

□

قد او تیر بلا، غمزه‌ی او ناوک فتنه

□

یکی دخترش بود مریم بنام

□

کبر و منی خلق حجاب تو می‌شود

□

امتحان ناکرده خواندی غیر را در بزم خاص

□

ماه رویان جهان از حسن ما دزدند حسن

□

تیر او مرغیست دست آموز و مرغ روح ما

□

از مویه تنم بسان مویست

□

برون آور ز جیبت آن عنایتها که می‌دانی

□

زین منازل نکرده آب گذار

□

بدو گفت کای شاه نابختیار

□

بود مه سایه را دایه به مه چون می‌رسد سایه

□

بس زار که بگذاشتیم روز

□

برنتابد جان آدم شرح اوصافش صریح

□

مروت گر چه نامی بی‌نشان است

□

پیش گیسوی شما راست نمی‌آرم گفت

□

هر که بود از وصل شد دلگیر و هجر ما همان

□

ای خط سبزت برات خون من

□

برفتند پیران به نزدیک اوی

□

فارس چو تویی باید ای شاه سوار من

□

به آواز دف و نی خاکبوس دیر می‌گوید

□

تو به هنگام یاد کن که چو هنگام بگذرد

□

نیم ارچه وصل تو را سزا به همین خوشم که تو دل ربا

□

زلف چوگان صفت ار حلقه کند بر رخسار

□

مرا به کنگره‌ی وصل او صلا مزنید

□

کسی که چون تو پری چهره در کنار کشد

□

گریشان بیایند وفرمان کنند

□

غمگین ز چیی مگر تو را غولی

□

آوازه‌ات به مستی و رندی بلند شد

□

گر ز کبر و خشم بیزاری برو کنجی بخست

□

ای در بر رقیب چو جان مانده تا به کی

□

ز خویشتن بروم چون تو در خیال من آئی

□

وحشی سوخته را بستر سنجاب نمود

□

شوق لب چون جام عقیقش ز لطافت

□

کنون گر تو پران شوی چون عقاب

□

در وحشتی بماند که تن را گمان نبود

□

دل من کیست که لطف از تو کند گستاخی

□

بنگر حشر مستان از دست بنه دستان

□

عقل در عشق تو انگشت ملامت بر من

□

شکنج سنبل طاوس بیکران گیرند

□

محیط جانب من بین و عذر رفته بخواه

□

باغ، که او خاک معنبر کند

□

گزین کرد زان جنگیان سه هزار

□

تو باشی چون صدا و یار غارت

□

بیداد کنی پیشه و چون از تو کنم داد

□

نفسیشان معانقه نفسیشان معاشقه

□

شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد

□

من غریب که گشتم ز خویش بیگانه

□

تو همان یاری که با من داشتی سد التفات

□

مهر، که در حسن پادشاه نجومست

□

ز آشوب بغداد گفت آنچ دید

□

شیر آهو می‌دراند شیر ما بس نادرست

□

وحشی صفتم جامه‌ی سد پاره بدوزند

□

گفتم سر من ای جان نعلین توست لیکن

□

ای که در مهد همایون میروی سلطان صفت

□

بدان قرار که دلبستگی نماید و فصلی

□

نیست بر ذرات یکسان پرتو خورشید فیض

□

هر دم بنفشه‌وار فرو می‌روم به خود

□

نشسته زنی خوب برتخت ناز

□

گر زمین از مشک و عنبر پر شود تا آسمان

□

چون معدن الماس شد از عمزه‌ی تو سینه‌ام

□

خواهی که همه دریا آب حیوان گردد

□

صبوحی کرده آمد بر رخ آثار عرق زانسان

□

گرچه کی باز آید آن مرغی که بیرون شد ز دام

□

بر جیب صبرم پنجه زد عشقی، گریبان پاره کن

□

اگر مراد دل خود طلب کنیم از تو

□

به قیصر چنین گفت پس رهنمای

□

الجد یسجد راحنا متخاضعا

□

پیش لیلی کیست تاگوید ز استیلای عشق

□

بند مکن رونده را گریه مکن تو خنده را

□

کوس شادی داده صد نوبت به نام او صدا

□

بسی شکایتم از سوز سینه در جانست

□

ای رونی‌یی که طرفه‌ی بغداد، تو

□

زلف و خال و خط خوبان همه رنجست، آنها

□

به پیش اندر آمد یکی خارستان

□

گر تو عاشق شده‌ای عشق تو برهان تو بس

□

ازین بی همتان خواریست حاصل اهل حاجت را

□

ای غم برو برو بر مستانت کار نیست

□

منه فزونم ازین بار جور بر خاطر

□

رخت هستی از سرمستی بنه برآستان

□

نی همین داد تغافل می‌دهد خود رای من

□

آن بهشتی، که ترا وعده به فردا دادند

□

ز بهر بیهده، از راستی بری نشدن

□

غم چون دزد که در دل همه شب دارد منزل

□

مرا تو اول شب رانده‌ای به خواری ومن

□

در میان جان و دل پیدا شود

□

سهم کشنده ناوکی می‌کشدم که در پیم

□

حاجت بقدح نیست که ارباب خرد را

□

دیده گستاخ نگاهست بر آن مست غرور

□

بر در او از برای دیدنی

□

مانند گوی در خم چوگان حکم او

□

گر بگویی پس روم نی پس مرو

□

عشقبازان رازداران همند از من مپوش

□

در طبع همچون گولخن ناگه خلیفه رو نمود

□

بهای نیم کرشمه هزار جان طلبند

□

هست چون خال سیاه تو مرا روز سپید

□

ما بیکسیم و ساکن ویرانه‌ی غمت

□

باغبان قد ترا دید و همی گفت به خود:

□

گذشت بر در آن لانه، شامگه زاغی

□

یک دم که خمار تو از مغز شود کمتر

□

گر نمی‌پویم ره دیدار عذرم ظاهر است

□

فلا هرب اذا طلبوا و لا طرب اذا هربوا

□

هنگام ترکتازش طاقست در نظرها

□

کز بوستان دمید چو بر خد دلبران

□

ای که یک دم فارغ از یاد رقیبان نیستی

□

زان چنین در دانهای خال او دل بسته‌ام

□

عشق تو بحری است من چو قطره‌ی آبم

□

در خانه مجو که او هواییست

□

چو نیک درنگری عشق ما مجازی نیست

□

غیب دان کن سینه‌های خلق را

□

خوش نازکانه می‌چمی ای شاخ نوبهار

□

هر دم آن جادوی تیرانداز شوخ ترکتاز

□

خیزید و بنگرید نباید به جادویی

□

درین دانه مرغی تواند رسیدن

□

زان کنم گریه که اندریم بخت

□

استیزه مکن مملکت عشق طلب کن

□

بیگانه شوم از تو که بیگانه پرستی

□

در حسد افتاده‌ایم دل به جفا داده‌ایم

□

چند غیرت بیند و گویند با من کاشکی

□

دهانش بی گمان همچون دلم تنگ

□

از بی سر و سامانیم یاران نصیحت تا به کی

□

صبر فرمود مرا در ستم خویش و دلم

□

یک شبی درتاخت دل مست و خراب

□

غم گر چه بود دشمن گوید سر او با من

□

کو جرگه‌ای که باز نماند نشان از او

□

در میان هفت دریا دامن تو خشک کو

□

لبت شکر به مستان داد و چشمت می به میخواران

□

مارست غم عشقش و او گنج لطافت

□

غریب نیست که گردد ز شست و شوی غمام

□

سر به خاک پایش در افکنم

□

هشیار آنکه انده نیک و بدش نبود

□

عشق تو آورد شراب و کباب

□

گر دیگر از پی تو دوم داد من بده

□

چو تو پنهان شوی از من همه تاریکی و کفرم

□

گوی چوگان هوس گشته رقیب

□

طاوس جلوه ساز گلستان عشق را

□

درد تو کم نشد ز سفر بلکه سد الم

□

در دیده کس نیامد و دل یاد کس نگردد

□

می‌تپم روز و شب و می‌سوزم

□

دلتنگ نیم اگر چه دل تنگم

□

جگر تا لب گره از غصه و سد عقده در خاطر

□

با تارک گل آمد موبند فروهشته

□

شکسته رنگی رنج خمار هجر زحد شد

□

در آرزوی لعل تو بینم که هر نفس

□

عتاب آلوده آمد ، باده در سر، دست بر خنجر

□

ز چشمت مردمی دیدیم و از روی تو نیکویی

□

بکنج لانه، مور آرمگه ساخت

□

هر سوی کار و بار که ما میر و مهتریم

□

لطف خوبان گرچه دارد ذوق بیش از بیش، لیک

□

ای بسا شب که من از آتششان همچو سپند

□

در عین افتقار رساندم به آسمان

□

چون قصه‌ی اندوه فراق تو نویسم

□

زنجیر غم به گردن جان می‌نهد هنوز

□

نیابی در اجزای من دره‌ای

□

دل ز من بردی و گفتی غم مخور

□

ناگاه یک آهو به دو صد رنگ عیان شد

□

به کنج بی‌کسی و غربتم من آن مرغی

□

فداء العشق ادوائی و مر العشق حلوائی

□

اجل که بی مددی قتل این و آن کردی

□

وان رند کو که بر در دردیکشان درد

□

بر سر هر شاخ گل مرغی خوش الحان و مرا

□

ای آنکه درین پرده شما راست مجالی

□

ز بس کاندیشه‌های خام کردی

□

عاشق چو پیاله پر ز خون بود

□

زبان خوبست اما بی‌زبانی چون زبان من

□

حلقه حلقه بر او رقص کنان دست زنان

□

به برج خویش ساکن بود ثابت کوکبی ناگه

□

صبحدم از لاله چون گلاله برافشاند

□

کرشمه‌ای که جنون آورد تعقل آن

□

زین جهان من داشتم جان و دلی

□

تا کیم خاری نهی می خور چو گل

□

بر عدد ریگ هست در هوسش کوه طور

□

باطلی گر حق کنم عالم مرا گردد مقر

□

زندگی‌ام وصل تو مرگم فراق

□

از نیم شب برگشتنم یاران به طعن و سرزنش

□

به خشم رفتی و اشکت ز پی دوانیدم

□

در اصل حل مسأله عشق کس نکرد

□

ورقی باز کردم از سخنش

□

ساختم با آنکه عمری سوختم

□

بیا ای یار لعلین لب دلم گم گشت در قالب

□

انگبین دام مگس کردن ز شیرین پیشه‌ایست

□

این دم حکم بیاید تعلیم نو نماید

□

آن که کام از لعل او جستن بزر ممکن نبود

□

چون لاله دل از مهرتوان سوختن اما

□

کمینه خاصیت عشق جذبه‌ایست که کس را

□

از دست بنده چه کار آید؟

□

آشنایی یافت با چیزی که نتوان داد شرح

□

و آنک آن لحظه نبیند اثر نور برو

□

آن مه کزو رسید فغانم به گوش چرخ

□

بازرسید از الست کار برون شد ز دست

□

خوش آن ساعت که از اطراف صحرا سر زند گردی

□

وانکه او سینه نسازد سپر ناوک عشق

□

منت کحل الجواهر می‌کشد چشمم زیاد

□

چه نخجیر کندر کمندت نیفتد؟

□

کشیدند و بردندشان سوی قاضی

□

بخور آن را که رسیدت مهل از بهر ذخیره

□

سفر کردم ز کوی آشنایی

□

بوبکر سر کرده گرو عمر پسر کرده گرو

□

گنجشک را چه طاقت در عرصه‌ای که آنجا

□

با دل خسته‌ی یکتای من سودائی

□

از دشت هجر می‌رسم آگاهیم دهید

□

شبی چو باد به ما بر گذار کردی و زان شب

□

همچو پروانه پر و بال زنم در غم تو

□

بارها لطف تو را من آزمودم ای لطیف

□

خاطر هرکس از و می‌شد، به نوعی شادمان

□

راح نما روح مرا تا که روح

□

محمل لیلی حسن ناقه ز وادی رساند

□

بزلف کافرت آوردم ایمان

□

به سوی ملک عدم گر چه از جفای تو رفتم

□

قیامت بیند آن دستی

□

دل و دیده دریای ملک تنند

□

حال صورت این چنین و حال معنی خود مپرس

□

لازمه‌ی عاشقیست رفتن و دیدن ز دور

□

در ده ویرانه تو گنج نهان است ز هو

□

من و تغافل چشمی که سردهد چو نگاه

□

هر شب از دفتر سودا ورقی باید خواند

□

غیر داند که نگاهش چه بلا گرمی داشت

□

نیست خواهد شد وجود دردمند ما ز غم

□

خطت طوطی است آب حیوانش در بر

□

آن یوسف مصر الصلا گوید

□

شاه تهماسب آنکه دست و دلش

□

العشق ما فی رقه خیر لکم من عتقه

□

رموز ناله‌ی بلبل که داند

□

خواهم که سوی یار فرستم خبر ولیک

□

حاش لله گر بشوید صدمه‌ی توفان نوح

□

مهر خود از دلم، دگران گو: برون برید

□

ز پای، چون تو در افتاده‌اند بس طفلان

□

عاشق شهنشهیست دو عالم بر او نثار

□

آن گریه‌های شوق که غلتید کوه از و

□

هیچ حسود از پی کس نیک نگوید صنما

□

ز راه عشق بر می‌گشتم آن رعنا دچارم شد

□

صبح خیزان بنغمه‌ی سحری

□

اله اله چه رشکها که برند

□

جز به چشم ترک مستت خون مردم کس نریخت

□

هم نام به باد داده هم ننگ

□

ده بار از آن راه بدان خانه برفتید

□

ساعتی کان ساعت ار گشتی سکندر کامجوی

□

چون نهد پا در دماغ سرکشان روزگار

□

نیستم راضی به مرگت لیک می‌خواهم چو خود

□

تا برفت از چشمم آن یاقوت گوهر پاش تو

□

کشتی ما که موج غمش داشت در میان

□

گلها به دستیاری نم شاخ سبزه را

□

بر بلندی چو سپیدار چه افزائی

□

از صفتی فرشته را دیو و بلیس می‌کند

□

هر پسر را کان پدر باشد به استصواب اوست

□

از کبر و بخل غیر مرنج و ز خویش رنج

□

ساکنم کن به ره خویش که پر مشکل نیست

□

ایکه وصف روی زردم در قلم می‌آوری

□

گفته‌ای هر جا که می‌بینم فلان را می‌کشم

□

هزار قافله سر گشته شد ز هر جانب

□

آهی که عاشقانت از حلق جان برآرند

□

تویی مگر مگس این مطاعم عسلین

□

زارم انداخت ز پا خواری هجران هیهات

□

وگر یار جسمی و یار هوا

□

چو دلبری کنی آغاز من نخست دهم دل

□

چو نمی‌توان رسیدن بخدا ز خودپرستی

□

به دیگری نگذاریم ، مرده‌ایم مگر

□

صبا در طره‌ی شمشاد پیچید

□

قضا، نیامده ما را ز باغ خواهد برد

□

هر آنک ترک خر گوید ز مستی

□

جان بود ز هجر تو مهیای هزیمت

□

از می لعل پرگهر بی‌خبری و باخبر

□

حقاکه گر به خاک برابر کنی مرا

□

تیر بلای او را جز دل هدف نشاید

□

بر مائده‌ی خلد خورانم همه خونم

□

زان طرف لالهای سرخ برست

□

از دیده‌ی او بدو نظر کن

□

در صرصر عشق عقل پشه‌ست

□

افتاده خسم چرا هوس چندین

□

آن منافق روی ظلمت جان تسخرکن که خود

□

گرچه می‌گویم و غیرت به دهان می‌زندم

□

از چه رو بستانسرای خلد را

□

لیلی تمام گوش و ندیمان بزم خاص

□

خوانیست درین خانه، گسترده به خون دل

□

وقت آن آمد که تدبیری کنی

□

چون خیال ماه تو ای بی‌خیال

□

سر به قدر آرزو خواهم که چون راند به ناز

□

فرخا زاغی که در زاغی نماند بعد از این

□

بر فلک شد پر نفیر از بانگ پیکانان بلند

□

براه بادیه‌ای ساربان چه جوئی آب

□

مشهور شهری گشته‌ای وحشی چه رسوایی‌ست این

□

دوش می‌گفتم: برون آیم، بگیرم دامنش

□

کدامین خط خطا رفت آنچه گفتم

□

زانک خلقش چون براند خو ز خلقان واکند

□

باده گر بر خاک ریزی به که در جام رقیب

□

دی رفت سوی گوری در مرده زد او شوری

□

دل کز خرد و صبر و سکون صاحب خیل است

□

چمن دوزخ بود بی لاله رویان

□

نیم شبان نشسته جان ، بر در خلوت دلم

□

به یاد روی تو هر بامداد دیده‌ی من

□

هر پارگی بهمت من میشود درست

□

شیر نظر با سگ اصحاب کهف

□

آنکه می‌پرسد نشان راحت و لذت ز ما

□

هر دم یکی را می‌دهد تا چون درختی برجهد

□

ولی خالق اکبر علی عالی قدر

□

مبر نام مستی که شرب مدام

□

داغی که روغنم بچکاند ز استخوان

□

ای آنکه یک دم از دل ما نیستی جدا

□

جان و دلم سوخته است از طمع خام تو

□

گه چون حویج دیگ بجوشیم و او به فکر

□

بود از مجنون به لیلی لاف یکرنگی دروغ

□

بانگ برزن عاشقی را کو به گل مشغول شد

□

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق

□

حکمت یونان ندانی کز کجا آمد پدید

□

به کنج این قفس افتاده عاجز من همان مرغم

□

داشتم از شاخ عمر وعده‌ی برخوردنی

□

فضای خانه و باغش هوس بود

□

جنس فرعون هر کی در منیست

□

به حکمت باده خور جانان بدان ماند که این باده

□

اگر کفریم ایمان شو وگر جرمیم غفران شو

□

چو نیست در نظر آن گل که نوبهار من است

□

بیا که در غم هجر تو کار دیده‌ی من

□

خبر دهید به صیاد ما که ما رفتیم

□

ازین صفت که بی‌یگانگی همی کوشید

□

در ملت مسیح روا نیست عاشقی

□

جان من با اختران آسمان

□

عشق است که سر در قدم ناز نهاده

□

آسمان را چو کرد همچون خاک

□

دل و جان از حسد در آتش انداز انتظار او

□

شیر گیران پلنگ پیلتن

□

مباش و باش ز بیم و امید با تن و جان

□

صورتی را که ازو نور بصیرت خیزد

□

ناسازگاری از فلک آمد، وگرنه من

□

در جان چو سفر کردم جز ماه ندیدم

□

دست برخنجر خرامان می‌رود آن ترک مست

□

کی تراشد نردبان چرخ نجار خیال

□

نهاد یاری مهر و وفا به یکطرف آخر

□

تا ترا دیو و پری جمله مسخر گردد

□

خمخانه‌ای نمی‌طلبم از شراب وصل

□

به طفلی کرد باز احساس عالم

□

چون جمله یکی است در حقیقت

□

آیینه جان را بین هم ساده و هم نقشین

□

دور از آن آشوب جان و دل ، دگر صبرم نماند

□

مس را که زر کنند یکی علم دیگر است

□

گرم نه پیر مغان در به روی بگشاید

□

همچو گل یک سال اگر کردیم غربت اختیار

□

تو نه مرغ این شکاری پی صید دیگری رو

□

ز رویت پرده‌ی دوری زمانی گر برافتادی

□

چون گلشنی است دل که در آن روید

□

هر بار ز جرعه مست بودم

□

جایز نداشته‌ست کسی هجر دائمی

□

مستان و عاشقان بر دلدار خود روند

□

فیض من بنگر که چون رفتم به بزمش صد حجاب

□

گر چه هر دم بودم صبر کم و حسرت بیش

□

در دانش تیزهوش برجیسم

□

گر ز تو لاله‌رخ دلم ناله کند، روا بود

□

هر دو عالم هیچ می‌دانی که چیست

□

ملولان به چه رفتید که مردانه در این راه

□

کامی نیافتم ز لب او به بوسه ای

□

تبلی السرایر است و قیامت میان باغ

□

با دل خون شده چون نافه خوشش باید بود

□

چون نمی‌بینی کسی که جز تو می‌گوید سخن

□

به هر جا می‌رسم افسانه‌ی عشق تو می‌گویم

□

جذب مغناطیس بین کاهن به خود چون می‌کشد؟

□

نقش بام و درم ز سیم و زر است

□

کفرت همگی دین شد تلخت همه شیرین شد

□

ز لبی چنان که بارد شکرش ز شکرستان

□

در اجزای من خوش درآمیخته

□

نسبت به شانت از من ناید اگر دعائی

□

کی بمنزل ره بری تا نگذری از خویش ازآنک

□

سوی مصاحبان تو هرگز کسی ندید

□

مرا که روی تو بینم به جاه و مال چه حاجت؟

□

مست برم آمد و دردیم داد

□

نه روز بخت می‌خواهد نه شب آرام می‌جوید

□

آنکه خدنگ نیمکش می‌خورم از تغافلش

□

چو خلیل اندر آتشم ز تف آتشت خوشم

□

به نظر بازی من گرنه گمان برده چرا

□

چه نکهتست مگر بوی دوستانست این

□

گر یار خبردار شود از غم عاشق

□

دوستان گویند: کز دردش به غایت می‌گدازی

□

گر زنده‌ای و مرده نه‌ای، کار جان گزین

□

چو شه عشق کشیدش ز همه خلق بریدش

□

شدی از مهربانی دوست با اغیار و بد با من

□

در گمان افتد دلم زین واقعه

□

با آن که جهانگیرست شمشیر زبان من

□

گفتم که جهان بر من دلتنک چه تنگست

□

این کنار از کام دل برمی‌شود سوی سماک

□

همه عالم به نور اوست پیدا

□

خسرو یک سواره را بر رخ نطع نیلگون

□

برو ای شکر کاین نعمت ز حد شکر بیرون شد

□

تن در آن خدعه مده زانکه یکی زن رمه نیست

□

دوش خیال نگار بعد بسی انتظار

□

نسبت خاصی از او خاطر نشینم شد که دوش

□

گویای بی تلفظ و بینای بی بصر

□

یاقوت ناب و آب فسرده است جام می

□

نه آن این گردد و نه این شود آن

□

زبونی هر چه هست و بود از تست

□

در دل اگر تنگیست تنگ شکرهای اوست

□

بی سبب هر زمان چو پایه‌ی خویش

□

چو هیچ خصم نماند برو به بزم نشین

□

قلعه‌ی تن که خطر از سپه تفرقه داشت

□

لعل تو شکریست ازو رفته آب قند

□

کافران را که آدمی نسبند

□

ز چشم او همه دلها جگرخوار

□

سوز عشقش بس بود در جان تو را

□

چرا در بزم خلوت بی‌گرانان

□

امیر اجل فخر دین بوالمفاخر

□

هین سبکتر دست درزن در عنان مرکبش

□

سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب

□

ز تو دیده چون بدوزم که توئی چراغ دیده

□

گفتند زهره را ز فلک دور کرده‌ایم

□

به رخم چو بر گشادی در وعدها که دادی

□

به که از مطبخ وسواس برون آئیم

□

ای غم تو راحت جان چیستت این جمله فغان

□

ایام در مواکب قلب سپاه تست

□

گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم

□

صبر کن ای دل که از لذت چشانیهای اوست

□

بشوی دلق مرقع به آب دیده‌ی جام

□

تا ستونم رسد به خیمه‌ی او

□

اگر بودی مرا در دست مالی

□

جان‌های عزیز را درین درد

□

تا بدانی که تکبر همه از بی‌مزگیست

□

آنچه این زن به مزد می‌خواند

□

صافی شرم توست نهان در حجاب غیب

□

به ساحل گر روم بهتر که دریای وصالش را

□

هر که با زلف گرهگیر تو پیوندی ساخت

□

ذات مقدس تو جهانیست از کمال

□

اگر خواهی که گردد بر تو آسان

□

ای تشنه مرو، کاندرین بیابان

□

خضر از کرم ایزد بر آب حیاتی زد

□

گویم این نیست بدان دشواری

□

اندر عدم و وجود افکند

□

چنان ربود دل مرا که هیچ دیده ندید

□

دست دادیم ببند تو و تسلیم شدیم

□

ملک‌الموت کوفته دارد

□

هزار جامه‌ی پرهیز دوختیم و هنوز

□

مردانه به کوی ما فرود آی

□

گر از وی درفشان گردی ز نورش بی‌نشان گردی

□

دعوی همی کنم که در آفاق چون تویی

□

جان‌های عاشقان چون سیل‌ها غلطان شده

□

همانا باد هم خوش کرده منزلگاه جانان را

□

قرص خورشید ز روی تو به جائی ماند

□

ده قصیده است و چهل قطعه همه مدحت تو

□

از جوان بختی که هستم وقت پیوستن به حق

□

گفت، هان بر گوی شغل خویشتن

□

هر طرف از حسن از بدلیلیی کاسد شده

□

هیچ یک از دریچه‌ی جانش

□

آن دف خوب تو این جا هست مقبول و صواب

□

قضا چون بست به رمه طاق ابرویت زبردستی

□

دریاب که سیلاب سرشکم بشد از سر

□

شاه احمد نام موسی معرکه

□

خرابات آشیان مرغ جان است

□

چو دریا عقل دایم قطره بیند

□

من تو را مشغول می‌کردم دلا

□

از نام خدای و رسول نامت

□

من کان مخرسا جمادا

□

غمزه که جادوگر مردم رباست

□

عمرم بنهایت رسد و دور بخر

□

سپهر رفعت و خورشید روزگار که هست

□

ز شاهد بر دل موسی شرر شد

□

مکن هرگز بطاعت خودنمائی

□

عاشقان غرقه‌اند در شکراب

□

اگر به نطق همی حرف و صوت را خواهی

□

حج پیاده می‌روی تا سر حاجیان شوی

□

در لشگر عقل و خرد یک مرده صد صف بر درم

□

چون وقت سحر گل بشکر خنده درآید

□

بیخ بدعت چنان بکند که دیو

□

بدان صفت که کمر در میان کشید ترا

□

سوز جانم بیش ازین ظاهر مکن

□

آن باده همانست اگر شیشه بدل شد

□

درخواست همی کنیم هر دو

□

دیده غماز بدوزد فلک

□

تا عتابت باشد از حلمم دل خوش که من

□

اگرت بر سرست سایه‌ی مهر

□

سایه بر قحبه‌ی جهان مفکن

□

با قامت او هر که نشاند پس ازین سرو

□

کس ندانست چه سحرآمیزی

□

تو به هر روز به تدریج یکی چیز بدانی

□

نه که خود آدم به ذکر تو تقرب می‌نمود

□

بلک شود آتش دایه خلیل

□

ز انسان که گرگ در غنم افتد غنیم‌وار

□

نمی‌رود نفسی کان نگار کافر دل

□

بازار یکی مزرعه‌ی تخم فسادست

□

بگوی تا: نزند تیر غمزه جز بر ما

□

همچو من صد هزار سرگشته

□

اگر ترش کنی و رو ز ما بگردانی

□

به ذروه‌ی فلک و ماه برکشیده سرود

□

همه سوداپرست تو همه عالم به دست تو

□

چون غجک دم به دم آید ز دلم ناله‌ی زار

□

مگر بشهر شما پادشه منادی کرد

□

ولیکن از طریق آرزو پختن خرد داند

□

کرد اگر حکم که شاه سلیم

□

دل برای مهربانی پروراندن لاجرم

□

هر که دلی داشتست بنده دلبر شدست

□

تو چو کوهی و در مفاصل کوه

□

روح شو و جهت مجو ذات شو و صفت مگو

□

چون گشودی بهر دشنامم زبان دیگر بخشم

□

از آن دو جادوی عاشق کش تو می‌ترسم

□

بی‌نهیب روز محشر طالبان آخرت

□

وز پی سال اجلش عقل گفت

□

خاک پای او به نوک برگ چشم

□

من بر در این شهر دی بشنیدم از جمع پری

□

مدتی بنده نیابد خبری زان انعام

□

بجز نقاش را منگر که نقش غم کند شادی

□

من گریبان چاکم از یکروزه هجران وای اگر

□

جامی بده ای ساقی تا چهره برافروزم

□

کمال لم یزل و ذات لایزالی اوی

□

جان پدر ز غم سوخت خون شد دل برادر

□

زمانه به گنج تو تا چشم دارد

□

ای مه ز رخسارت خجل مستان سلامت می‌کنند

□

راه آن هیچ گونه می‌نروی

□

بت گلروی چون شکر چو غنچه بسته بود آن در

□

تا به نزدیک‌ترین وعده‌ی وصلت برسم

□

هر کس که گرفتار نگردد به کمندی

□

فغان ز عادت این رنج ساز راحت سوز

□

میر عالی‌رتبه یک تاریخ او شد در حساب

□

گفتار خویش بگذر اگر می‌توان گذشت

□

می‌فریبم مست خود را او تبسم می‌کند

□

بی‌شک بود مولد تب لرزه‌ی نیاز

□

خرابات بتان درشد حریف رطل و ساغر شد

□

نشان اهل خدا عاشقیست با خود دار

□

ای شمع جمع مستان بخرام در شبستان

□

غلام را بفرستاد بامداد پگاه

□

با دگر اشعار کز پی می‌رسد این قطعه هست

□

جفا از آب و گل میدید بسیار

□

گر روشن است و بر تو زند برق روشنش

□

از مقاماتت اگر فصلی بخونی بر عدو

□

از نور تو روشن دل چون ماه ز نور خور

□

خون آن مستی که او خنجر کشد من چون گنه‌کاران

□

خوشا بوقت سحر شاهدان عربده جوی

□

تا وقت سحرگه من و او در شب دوشین

□

زبان خامه نقاش کرده صنعتها

□

همچو من در عشقت ای جان ترک جان‌ها گفته‌اند

□

بگشای به امیدی تو دیده جاویدی

□

وان جهانم درو که بحر محیط

□

قدم آیینه حادث حدث آیینه قدمت

□

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است

□

گفتمش چند کنم ناله و افغان از تو

□

زین گونه بضاعت مودت

□

رستخیزی بود موقوف همین کز ابر طبع

□

یاره و طوق زر من بفروخت

□

صد معدن دانایی مجنون شد و سودایی

□

بخت بیدارت خروسان سحرگه‌خیز را

□

پاک نی و پلید نی در دو جهان بدید نی

□

گفتمت دستم بگیر و مردم از شرمندگی

□

سر پیوند آرزومندان

□

برو در سایه‌ی اقبال او رو

□

در بنای مستقیم الجود میریزد مدام

□

هر که پریشان نشد از زلف تو

□

ای روی ترش بنگر آن را که ترش کردت

□

کاشکی در ابتدای آفرینش کردگار

□

عشق شهی است چون قمر کیسه گشا و سیم بر

□

دوستان عیب من بی‌دل حیران مکنید

□

دلم چو غنچه بخندد چو سر ز خاک برآرم

□

رسمش اندر زمانه تصنیف است

□

ای همنشین اگر طلبند از تو هم‌دمان

□

هزار مرتبه گفتم که خانه‌ی صیاد

□

نه که قصاب به خنجر چو سر میش ببرد

□

به کعبه‌ی سخن اندر چه ذکر او رانی

□

از سوی تو موحدی از سوی من مشبهی

□

زان رخ توبه شکن منع نگه ممکن نیست

□

گفتم که منشیان شهنشاه نیمروز

□

به خدایی که مجمل روزی

□

زبده‌ی ساداتش ار خوانم رواست

□

خورشید گرفته لوح از سر

□

که رسول حق الناس معادن گفته‌ست

□

... در زهره‌ی سپهر نمود

□

چونک او بی‌تن شود پس خلعت جان آورند

□

علامت شه حسن است قد و کاکل او

□

مرا چو شیشه‌ی می دستگیر خواهد بود

□

تویی که تیغ تو چون سیل خون برانگیزد

□

لاجرم زان پیشتر کاید ز شیب

□

زینهمه نخهای کوتاه و بلند

□

دادیش یکی شربت کز لذت و بویش

□

تا تو باشی مشتری را صدر و مسند کی رسد

□

خر ننگ دارد ز آن دغل از حق شنو بل هم اضل

□

آه بلند شعله‌ی من گرد کوی او

□

موکب سلطان عشقت چون علم بر دل زند

□

گردی ار عقل داشت صحن دماغ

□

ز ملک خود سفر حج گزید با خلقی

□

جانان چو رخ نمودی هرجا که بود جانی

□

لطف تو دریاست و منم ماهیش

□

جایی که زلب حیات بخشی

□

نیست جز آفتاب را قوت دفع سایه‌ها

□

دل که در بزمش به حیلت دخل نتوانست کرد

□

گر بیدل و دینم چه بود چاره چو اینم

□

من ز خیری به تابخانه شوم

□

پیر خرد ز مرگ جهان سوز او چو کرد

□

نامه‌ی دیو تباهیست همان بهتر

□

جز فیض بحر فضل تو ما را امید نیست

□

هیچ سر آستان تو بنسود

□

مکن ای یار ستیزه دغل و جنگ مجوی

□

در هفت زمین تزلزل انداخت

□

کسی کو خویش را در یار پیوست

□

هین که برکرد مرغ و ماهی را

□

برف طراحی باغ از رشحات نمکین

□

گرچه شب اندر شکست ماه بلند است

□

در چه طبع تو خیالاتست

□

زمان در امتثال امر و نهی او چنان واله

□

بسی خورشید افلاکی نهان در جسم هر خاکی

□

بر آستانه میخانه گر سری بینی

□

کردم گذار برسرکویش وزین سپس

□

آنکه با اشتمال انصافش

□

ز باغ غصه کوه از پا فتاده

□

ای رمه، این دره چراگاه نیست

□

ای دل که جهان دیدی بسیار بگردیدی

□

صحنش حرمی که در حریمش

□

تا شود این نقش تو رقصان به سوی آسمان

□

از نم سیلی فنا شد صورت شیرین ز سنگ

□

چرا کردی بقول بد سگالان

□

به دست بنده ز حل و ز عفد چیزی نیست

□

دست و تیغی شد علم کاندر ته هفتم زمین

□

هر آدمیی را که کفی خاک سیاه است

□

از تیر مژه چه صید می‌کرد

□

بنده را شاگرد خوارزمی است شیطان هیکلی

□

لاف ز شه می‌زند سکه ز مه می‌زند

□

در سه سال آنچه بیندوختم از شاه و وزیر

□

خستگان ضربت تسلیم را بهر شفا

□

قاقم و سنجاب در سرما سه چار

□

نه من آن کوچه پیمایم که شبها تا سحر بودی

□

چنان در کار خود، یکرنگ و یکدل

□

آب چه دانست که او گوهر گوینده شود

□

سوراخهای او کندم وام ریشخند

□

بی‌دلان را جز آستانه‌ی عشق

□

بر سر جرم منند عفو و جزا در تلاش

□

گر صفای مروه خواهی خاک یثرب سرمه ساز

□

در انتظار تو چشم عوام گشته سپید

□

به ابر قطره چکاندن به باد قره زدن

□

آن جامه که از تو جان ما یافت

□

در جیب شما چو دردمیدند

□

بلخ شهریست در آکنده به اوباش و رنود

□

روضه‌ی خاکش عبیر و روح‌پرور روضه‌ای

□

که مه به تو می‌ماند خوئی که کنون داری

□

پشت پائی چون خضر بر ملک اسکندر زده

□

هرچه دعوی کرده از رتبت امیرالممنین

□

با برادر همرهی کرد اختیار

□

شمع جان پاک را اندر مغاک افروختیم

□

هین مترس از چشم بد وان ماه را پنهان مکن

□

جلبی چند بوده‌اند حریف

□

آن که با جود کفش هر روزه

□

خوبان بشتابید به دل جوئی عاشق

□

ظلم در ، یا ساق او عدلست و دشنام آفرین

□

گرچه در محنتی فتادستم

□

طهماسب خان پناه جهان شاه شه نشان

□

چون شراب عشق در وی کار کرد

□

شیری که به صید شیر گیرد

□

به امیدی تمام بعد الله

□

رخ تابان نهفت و کرد روز جمله یاران را

□

ز سفته گوهری بگسسته‌ام سر رشته‌ی صحبت

□

به بالا بلندی به یاقوت قندی

□

به وصف حجره‌ی پیروزه در بود

□

تا که از گلشن دوران بردند

□

قفسم گر زر و سیم است چه فرق

□

گر درخور عشق آید خرم چو دمشق آید

□

عدل تو ز روی خاصیت کرده

□

بدو آن دم شوی زنده که جان در راه او بازی

□

چشمت به خدنگ مژه‌کار دل من ساخت

□

هندویت رانده برشاه خاور سپه

□

روی زمین شست ز گرد ستم

□

دوش از عطیه‌ی تو ای نوبهار دولت

□

ای کاش چو دل برد او بارش دهدی باری

□

ما شب گریزان و دوان و اندر پی ما زنگیان

□

ما چو قرص ارزن و حوت غدیر

□

از سر مستی همه دریای هستی در کشند

□

غنچه که گوئی دهنش گشته گوش

□

شبی که نرگس میگون بخواب می‌بینم

□

در مزان هرکه بیندش گوید

□

آنچنان کن کز استماع نوید

□

خفتگان با تو نگویند که دزد تو که بود

□

شیخ شیوخ عالمست آن که تو راست نومرید

□

میر بوطالب آنکه او ثمرست

□

گردون ستمگر کند این کار که باشد؟

□

خسرو مهدی ظهور کز نصفت گستری

□

بگذر از نرگسش که نتوان داشت

□

با هوای سقف او رونق نبیند نافه‌ای

□

مهر هر صبح گه از بهر سرافرازی خویش

□

بی‌تو از بس که چشم من بگریست

□

از تف بهاری چه خبر یافت دل خاک

□

زر نابم ده ازپی کابینش

□

پادشاه دیار جود و وجود

□

ماهی نهد دل بر خطر مرغ هوا یابد ضرر

□

خادم ایوان در خلوت ببند

□

بسکه کوشد که با تو دم نزند

□

زین ملک و سلطانت سلطان حسین

□

بگفتا به جوی آب رفته نیاید

□

امروز نمی‌دانم فتنه ز چه پهلو خاست

□

عقل در کوی تو اعراض نمود از فردوس

□

ز رنگین لاله‌ها گلگون قصب درپوش بر پیکر

□

های و هویم لرزه در گورافکند منصور را

□

چو این سراچه‌ی خاکی مقام عاریتیست

□

تا من از تو جدا شدم به خطا

□

لیک از نظم گران سنگ مناسب‌تر نیست

□

جان بنده شد رای تورا روی دل‌آرای تو را

□

دهان جمله غمگینان بخندد

□

پاره‌ای ازاعتقاد خویش نزد من فرست

□

ز مور کمترم و می‌کشم به قوت عشق

□

دست و تیغ آن قبا گلگون نشد هرگز بلند

□

خوش بر کنار چشمه‌ی چشمم نشسته‌ئی

□

گیرم که یکی دو زان بدزدد

□

با آن که در کفایت آن سعی‌ها نمود

□

نداشت دیده‌ی تحقیق، مردمی کاز دور

□

دلبر چون ماه را هر چه کند می‌رسد

□

هم دست تو دستگاه روزی

□

فلکم از تو جدا کرد و گمان می‌کردم

□

بخت نگون نمود گرانی که صیدوار

□

ما بی رخ او و ناله‌ی زار

□

باز چون دست به شطرنج تفرج یازی

□

وز پی سال رحلتش دل گفت

□

به هواداری گل ذره صفت در رقص آی

□

چو رکاب مصطفایی سوی عفو روی آرد

□

ثانیا این کمال مستوفی

□

زیر برقع، چو آفتاب منیر

□

خلعت عشاق را می‌داد خیاط ازل

□

چو آیمت که ببینم مرا ز کوی برانی

□

دو جهان‌گیر و دو کشور ده و اقلیم سنان

□

ولی در آخر کارم چو یافت ناقابل

□

چو بفروختی، از که خواهی خرید

□

گر نه پرتوهای آن رخسار داد حسن داد

□

بارها می‌گفت کایم نزد تو

□

نه بال و پر زند هنگام جان دادن ز بیتابی

□

تا ز مژگان لعل پاشم در رهت پرورده‌ام

□

کوته نکنم دست دل از زلف جوانان

□

تویی آنکس که ذکر مدت تست

□

آن چه او گفت در طریق حساب

□

از میان جان نگیرد عشق او هرگز کنار

□

امروز غیر توبه نبینی شکسته‌ای

□

قضا توان و قدر قدرت و ستاره یسار

□

روی بنمود و دل ببرد و نشست

□

پرگار خود چو عشق به گردش در آورد

□

چون بمیرم بره دوست مرا دفن کنید

□

آنکه در شان او ثنا منزل

□

خرم شو ای بسیط زمین کاین بساط شد

□

گه روئیدن من بود امروز

□

دوست چو در چاه بود چه خوشست

□

صدگونه چو من یتیم احسان

□

آفتابی، که عرش ذره‌ی اوست

□

پاکش از دیده‌ی غیر و به دلم ساز مقام

□

بی شهد شکر ریز وی از فرط حرارت

□

به آبی چند آبش باز روی آر

□

برمه عید نخواهم نظر کس که تمام

□

هم ز فقر خویشتن بیزار شد

□

هر مرغ جان چون فاخته در عشق طوقی ساخته

□

ماند یک چیز اینکه او چو بکرد

□

مرا جدا ز تو ویرانه‌ای است هر شب جای

□

بده جام می و از جم مکن یاد

□

شرط فراشی در دیر مغان دانی چیست

□

دست او را خواستم گفتن سخیست

□

دستار سرخ اوست عروسانه معجری

□

شکستن خاطری در سینه‌ای تنگ

□

یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان

□

این سخن را عزیز دار که دوش

□

یابم از دیدن تو آب حیات

□

از گلستان او همه کس را به کف گلی است

□

کنون ز شکر شیرین چه برخورد فرهاد

□

قحط فرموده قلتبانی چند

□

ضابط قانون دولت حافظ ملک و ملل

□

هرگه که به خون خطی نویسی

□

در دلش یاد من آمد هر طرف کرد التفات

□

چون کریمان از او قبول کند

□

چون که حسن آمد از عدم به وجود

□

بیدار بود دیده‌ی کید رقیب لیک

□

لبش خواهی بناکامی رضا ده

□

خسروان نقش نگین خسروی

□

آن که خاک در کاخش متغیر شده است

□

خرمی کردیم وقت خرمی

□

ز آسمان دل برآ ماها و شب را روز کن

□

چاکران حضرتش نزد من آوردند دی

□

چرخ دوری زد و شد اختری از خاک بلند

□

ثبات عشق دیرین بین که دارم چشم برغیری

□

فلفل فکنده است برآتش بنام ما

□

دورها بگذشت بر خوان نیاز

□

در قیام این قیامت دل گمانی برد و گفت

□

گرچه مستند از شراب بیخودی

□

دل چو شد از عشق گرم رفت ز دل ترس و شرم

□

غرض او تویی و خدمت تو

□

کامیابی که هر مراد که خواست

□

چهره‌ی هجر به خواب آید اگر عاشق را

□

بودی دو هفته کز بر من دور گشته بود

□

نگوئیش کاندر جفای فلان

□

چو آفتاب که آید ز ابر تیره برون

□

سنگ میدزدند از دیوانه با این عقل و رای

□

شمع را تو گرو این لگن تن چه کنی

□

همش بر آسمان دست اوامر

□

در دلم آرزوی عشق تو را

□

ز خواب بستن من آزمود قدرت خویش

□

شاید ار ملک جهان در طلبش در بازی

□

وانکه بی‌مهر خازنش در خاک

□

مرا رخیست کبود آن چنان ز سیلی غم

□

هم بی خبرم ز کار هر دم

□

چه زهره دارد اندیشه که گرد شهر من گردد

□

رنگ او با زمانه درنگرفت

□

دست از عاشقی نمی‌دارد

□

از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او

□

نیست جز کلک سیه روی مرا همسخنی

□

گیرم که سنت صله برخاست از جهان

□

گل باغ صفا صفی‌الدین

□

بنگر من از خوشی چه نکو روی و فربهم

□

دل نشناسم چه بود جان و بدن تا برود

□

بر هوای دولتت مرغ خلافی کی گذشت

□

ز بی‌تابی همی جویم ز هر کس چاره‌ی دردی

□

سر رشته‌ی رضا به دل غیر بسته یار

□

تا جدا مانده‌ام از روی تو ای سیمین بر

□

چون با تو نیست گویمش آن بازخواست زود

□

در آفاق ارچه ممتازم ولی می‌خواهم از خلقم

□

چون به زیبایی آن داری تو

□

از این صلح پر از کینش وز این صبح دروغینش

□

چو عاقبت همه را تا به سنجر اندر مرو

□

بود در بازی عشق بتان، جان باختن، بردن

□

شاهد بخت چون کرشمه کند

□

در آنزمان که شود شخص ناتوانم خاک

□

پاس تو گر اندیشه کند در کان

□

وز بلندی زد سر ایوان وی

□

گر که منظور تو زیبائی ماست

□

آمدم با چشم گریان تا ببیند چشم من

□

سال بر پانصد و سی و سه ز تاریخ عجم

□

رشته‌ی عمر آن یگانه گهر

□

نزدیک شد فرارم ازین عرصه کز قیاس

□

بفرهاد ار رسد پیغام شیرین

□

وانکه گفتی طبع ما را شاد گردان گاهگاه

□

چه مولی آن که در بازار معنی است

□

در پرده اگر حریف مایی

□

در هر طرفی یکی نگاریست

□

همتت از سر علو و سمو

□

آیت عشق تو چو بر خواندم

□

بر مثانی و مثالث بنواز ای مطرب

□

هرگز از صدر نشینان سلاطین با تو

□

آنکه با عدل او نمی‌گوید

□

تا غنیمان را کنم هریک به کنجی منزوی

□

دانی که نوشداروی سهراب کی رسید

□

این چه باغست این که جنت مست اوست

□

سیر ستارگان فلک نیست در بروج

□

ازین سرای پرآشوب، جان آگاهش

□

به محفل دگران در هوای کوی توام

□

با من سخن از کعبه و بتخانه مگوئید

□

فلک ساغر ماه نو پیش دارد

□

سمی شاه ولایت علی نوشت یکی

□

راهبر تا درگه حق گام گام

□

بروب از خویش این خانه ببین آن حس شاهانه

□

مکن به عذر و تلطف دل مرا دریاب

□

برده ز مرسلان سبق خاتم انبیا به حق

□

ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد

□

ز خاک کوی تو ما را فراق ممکن نیست

□

ناوک عصمت بدوزد چشم روز

□

علاجی نکردند تلبیس را

□

این سبک خنگ بی آسایش بی پا تازد

□

به خلق خوب اگر با جهان بسازد کس

□

بفرمایی برای انوری را

□

این دایره بیش نقطه‌ای نیست

□

من خورده قسم به عصمت تو

□

شام زلفش چو می‌رود در چین

□

هر که او خورد ساتکینی زان

□

ای جهان سالار گیتی داور گردون سریر

□

چو یار اندر خرابات است من اندر کعبه چون باشم

□

خورشید تویی و ذره از توست

□

نزد عهدت وفا برابر دین

□

نام گنهی نبرد تا کشت

□

تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار

□

بساز مطرب مجلس نوای سوختگان

□

تو سایه‌ی یزدانی و بی‌حکم تو کس را

□

آن که از جوهرشناسی روز بازار ازل

□

روح را از ناشتائی میکشیم

□

جان‌های باطن روشنان شب را به دل روشن کنان

□

نامه‌ی فتح تو سیاره به آفاق برد

□

شد از دستت قوی دین خدا آیین پیغمبر

□

باز به گوش مه و کیوان رسید

□

حنا مگر امروز درین مرحله تنگست

□

باز بی‌پاس دولتت کبک است

□

هزار قرن اگر مهر و مه عروج کند

□

ندیدیم هیچ وقتی لعل خندانش

□

جان به قدم رفته در کتم عدم رفته

□

داغ آسیب دور تو دارد

□

دل ما را فراغت از جان است

□

آن کس که کرده صد جا بدگوئی تو نیک است

□

اگر تو زهر دهی همچو شهد نوش کنم

□

هم بر آن گر بماند از چه سبب

□

مدار اهل زمین اعتماد دولت و دین

□

ای که هر درگهیت سجده گهست

□

آنک قطار ابر را زیر فلک چو اشتران

□

از برم دل به خدمت تو رسید

□

زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه‌ورانش

□

گران بارم نکردی از غم مرد آزمای خود

□

می چون زنگ بده کاینه‌ی خاطر ما

□

تو بمان صد قران و گر به شبی

□

جهان ز فتنه چه دارد خبر که در بند است

□

طفلی که ز دایه دور ماند

□

به رخان چون زر من به بر چو سیم خامت

□

در خم دور فلک تا عدل باشد کوژپشت

□

به هاتف خرد بهر تاریخ گفت

□

بس که در سرکشی آن مه به من استغنا کرد

□

چنان سرمست می‌گشتم ز آوازش که در شبها

□

ستراعلی جلال دولت و دین

□

بجای خون همه یاقوت و لعل خواهد ریخت

□

از تیرگی و پیچ و خم راههای ما

□

بی پا شد و بی‌سر شد تا مرد قلندر شد

□

ور زانکه باز رای ادب کردنی بود

□

دیدمش، چون ز غیب روی نمود

□

دهر به یکدم چنان شد متغیر که گشت

□

هر که در عشق پریرویان نیامد در شمار

□

ای سفیه فقیه‌نام تو کی

□

می‌کنم هر سو مویت به دعائی پیوند

□

آنجا که تویی و جان دل مسکین

□

همه در غصه و در تاب و عشاق

□

زانکه بر بی‌نیاز واجب نیست

□

بس تجربه کرده‌ام ندارد

□

آشنایان ره عشق گرم خون بخورند

□

سرو ما را چون کشیدی در بر آخر راست گوی

□

مارگیری را ماری ز سر سله بجست

□

بر سرم نیست طبیبی که با شفاق آید

□

از هم گسست رشته‌ی عهد و مودتی

□

مشک آمد پیش طره او

□

سقف تو با سپهر همسایه

□

برافراخت بنیان افعال نیک

□

تا نگردد خواری من برملا پیش کسان

□

چون خلیل ار درمیان آتش افتادم چه باک

□

میر بوطالب بن نعمه که بی‌نعمت او

□

ندانم چون سرایم وصف شان و شوکت او را

□

چو لاله‌زار رخت شد ز چشم من بیرون

□

دانی چرا چون ابر شد در عشق چشم عاشقان

□

به سر تیغ ملک بستانی

□

عزت ز محرمان بر او بیشتر کراست

□

دگر غوغای مرغانست در نخجیر گاه او

□

چون سر میدان نداری پای دریکران چه آری

□

در و مروارید طوقش اشک اطفال منست

□

والی یم دل ولی سلطان که در دوران او

□

برآشفت بر وی طناب و چنین گفت

□

سلطنتست و سروری خوبی و بنده پروری

□

عجب مدار که اندر سرای عالم کون

□

باغبان پرداخت گلشن را، اکنون باید به می

□

همچو بلبل بینوا دور از گلستان می‌شویم

□

هر چه گفتم جز ثنایش ضایعست

□

تا بتوانی حذر کن از منت

□

هر که با مداح خاص الخاص سلطان این کند

□

زلف تو زنار خواهم کرد از آنک

□

آن بلیس بی‌تبش مهلت همی‌خواهد از او

□

تو گر گویی که روز آمد به آخر

□

تا من اندر سماع عشق آیم

□

ز دل بس رازهای پرده گر سر بر زند روزی

□

لطیفه‌ئی که خضر نقل کرد از آب حیات

□

یا همچو شمع نور به هرکس رساند آنک

□

بر ملک شعر تاخت چه آرد شه شعور

□

ره سپردم روزها و ماهها

□

آغاز کن حسینی زیرا که مایه گفت

□

به آسانی فکندی سایه‌ی حشمت بر آن پایه

□

نور خود را جلوه داده در لباس این و آن

□

قیامتست قیامت که صور فتنه دمید

□

قامتش را به صنوبر نتوان خواندن از آنک

□

دل من از سیهی دادن تو سیر آمد

□

وگر بهم نرسد خرجی آن قدر بد نیست

□

یک نظر بر تو فکندم جان و دل

□

فسون بخوانم و بر روی آن پری بدمم

□

چو حلقه‌ی در کعبه بگیرم از سر صدق

□

عارفان چون که ز انوار یقین سرمه کشند

□

تکیه بر اختر شب دزد مکن کاین عیار

□

اگر فراش دیری فرض عینست

□

بر چهره‌ی گیتی اگر بخواهی

□

همایون طایر توفیق و اقبال

□

بر شاخ هنر چگونه خوری

□

استیزه مکن مملکت عشق طلب کن

□

دربند خواب او همه حیران بمانده‌ایم

□

ما گرفتار دام عشق توایم

□

خوبی به غایتی که زلیخا نمی‌برد

□

مرا چو توبه گنه بود توبه کردم از آن

□

سیب انصاف را ببندد رنگ

□

اصل قانون بزرگی میرزا سلمان که هست

□

نام تو و نشان تو چون به زبان برآورم

□

خویش و بی‌خویشی به یک جا کی بود

□

زمانه در دل کتم عدم ضمیری داشت

□

نکو ستاند دل از حریفان

□

در نامه‌ی عمل ملک از آدمی کشان

□

چودر خیال خیال آید آن خیال چو موی

□

زاستین کرم تست اگر درهمه عمر

□

چو بر خنک سیلاب سرعت نهی زین

□

دانش چو گوهریست که عمرش بود بها

□

در گلشن ذوق او فرورو

□

به گیتی فتنه کی بنشستی از پای

□

هم آشناست با تو و هم محرم ای دریغ

□

به خاطر میرسانی هیچ گه کان دشت پیما را

□

یکدمم مرغ دل از خال تو خالی نبود

□

وز برف ریزه گوشه‌ی هر ابر پاره‌ای

□

صدای نوبت دولت بلند گشت و درید

□

چون نیک نگاه کردم آن روز

□

از دعوت و آواز خوشت بوی دل آید

□

دان که او را نعمت دیگر نو نیامد زاسمان

□

نخلم ز پا فتاده شادم که کرد فارغ

□

جان رخش طرب تازد چون ولوله اندازد

□

تو چون جانی همان بهتر که از ما سیر برنائی

□

خدمت خاک درگهش همه عمر

□

اجل گرد ماتم رسانیده دیگر

□

اگر گل رست و گر یاقوت شد سنگ

□

تا تو مشتاقی بدان کاین اشتیاق تو بتی است

□

کیک دریاچه‌ی من افکندی

□

بالای بلند خوش خرامان

□

جهان اگر به مثل کام اژدها گردد

□

بگاه جلوه برطرف گلستان

□

هردم ز غایت و رعش کاتب یمینش

□

زمانه تا سر سالش اگر امان دادی

□

ملک حسن آفتاب روی تورا

□

صورت ار نقصان پذیرد نیست معنی را کمی

□

نه آن دامن کشیدست از تکبر

□

در خلد اگر پهلوی طوبیم نشانند

□

صد بار سرخ شد دم تیغش به خون غیر

□

آورده بخونم رخ زیبای تو خطی

□

ولیک باد خزانش چو شاخ عمر شکست

□

رستم شجاعتی که چو دست آورد به حرب

□

تمام عمر، درین کارگاه زحمت و رنج

□

بی آبی خویش جمله دیدند

□

بر سپهر اول از تاثیر نور آفتاب

□

بود از پاکی طینت تا بود

□

چو بی‌جرمی به تیغ بی‌دریغم می‌کنی بسمل

□

ما چنین سوخته از تشنگی و لاله رخان

□

نعال بارگاه ترا گرد دستگاه

□

به میراثش اکنون تو را می‌رسد

□

خواستم تا دل نثار او کنم

□

هر شمع گدازیده شد روشنی دیده

□

مخالف کی تواند دیدعز عز دین هرگز

□

از مصلی فراز منبر شد

□

چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت

□

دیشب دل دیوانه‌ی بگسسته عنانرا

□

تویی که عاشق عهد بقای تست جهان

□

اختر بیضا تجلی گوهر دری شعاع

□

اشک را چون لعل پروردن بخوناب جگر

□

زین حلقه نجهد گوش‌ها کو عقل برد از هوش‌ها

□

فغان من ز خداوند من حمیدالدین

□

من ز جهان بی‌خبر، کرد دل من نظر

□

فریبی خورده‌ای ای غیر از آن پرکار پندارم

□

محمود اگر چنانکه مسخر کند دو کون

□

از خبرهای صریر آسمان گوشت چه یافت

□

در ترازوی جود سنگ سبک

□

جان ز خود فانی شد و دل در عدم معدوم گشت

□

بگو ای نای حال عاشقان را

□

ای جهان را بوده بنیاد از طریق مکرمت

□

چه بلا بود کان به من نرسید؟

□

هست شیرین را درین خمخانه از حسرت دریغ

□

هندوانت نیکبختانرا کشیده در کمند

□

کلک تو میزان حشر آمد که در بازار ملک

□

کسی ز اهل کرم چون نبود بهتر ازو

□

با گرانسنگی و پاکی خو کرد

□

اگر چه مست جام عشق بودم

□

با این همه شرح حال شرطست

□

از بس چو تنها بیندم از شرم گردد مضطرب

□

شرح افتادگی من چو شنیدی برخیز

□

تو بیفکن، هرک راباید، ز راه

□

مال چهار بنگر و جذرش بروفزای

□

وین حسن موافقت که گفتم

□

هیچ وفا نبودت گر بودت صبر ازو

□

ور خود حشمش نبود خورشید بود تنها

□

بخت را دانی که یارد کرد حی لاینام

□

به کسی التفات کن نفسی

□

آن که ده با هفت و نیم آورد بس سودی نکرد

□

خاک قدم تو سرمه‌ی حور

□

دو طلایه است حزم و عزم ترا

□

واندرین شهر به صد رسوائی

□

ز وحشت سست شد بر جای ناگاه

□

اشکال نو به نو چو مناقض نمایدت

□

در کمال بوعلی نقصان فردوسی نگر

□

چون حدیث تو بشنود گوشم

□

دمی صد بار از درد تو می‌مرد

□

گر شما هستید اهل جنگ و کین

□

کدام طفل تمنی کنون رسد به بلوغ

□

وین دم به رسم تحصیل دارد کسی که برده

□

خراب گشتم و بیخود اگر چه باده نخوردم

□

شاهیست دل اندر تن ماننده گاوی

□

انوری پس تو نیز یاد آور

□

جانب خلد برین بار سفر بست و شد

□

در انتظار رویت ما و امیدواری

□

مرا گر داستان نبود هوای گلستان نبود

□

دوش دور از تو ای مدبر عقل

□

نازنین صورتی که تصویرش

□

جواب داد که من نیز صاحب هنرم

□

طبل وفا کوفتند راه سما روفتند

□

روز و شب در عبادت خالق

□

زنده جانان مرده در غم یار

□

مه جبینی ز زمین خاسته کز قوت حسن

□

دل بر در انتظار یابی

□

زینت ملک پادشاه جهان

□

سواری می‌کند زین رخش ناهموار دوران را

□

تو چو خورشیدی و من چو ذره‌ام

□

عشق همچون نهنگ لب بگشاد

□

با جهانی کفت آن کرد که با خاک و نبات

□

هرکسی کام دلی آورده در کویت به دست

□

هر بوالهوس که گفت فدای تو جان من

□

که طوطی دل شوریده‌ام بسان مگس

□

چون ز خدمت به کف نیاید این

□

صد چنین در بطنش اندر پرورش

□

فلک ایدوست به شطرنج همی ماند

□

ور کلفی باشد عاریتیست

□

هرچه از عالم بخیلی جمع کرد

□

گفتم از جور چرخ ناهموار

□

گریخت گاو شب از شیر بیشه‌ی مشرق

□

خون می‌خور و پشت دست می‌خای

□

برکشیدش ز جهان تا به مقامی که ازوی

□

گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب

□

بی قراری زانکه در جان و دلت

□

چو گلزار تو را دیدم چو خار و گل بروییدم

□

پختکی داشت دیگ دهر و نداشت

□

دوش می‌گفت که خونت شب دیگر ریزم

□

بهر مجلس که باشد چون من آیم او رود بیرون

□

حلقه‌ی زلف چو زنجیر پریرویان گیر

□

صورت قندهار پیش تو زشت

□

مرغ روح از هوس قفس شکند

□

کباب و مرغ و پنیر است و شیر، طعمه‌ی من

□

ای خوب مناز کاندر آن گور

□

به چنین جرم و تجنی که مرا افکندند

□

یک جرعه و صدهزار ساغر

□

سرگرمیت چو برده به کسب هوا برون

□

از کجا این منزلت آمد پدید

□

دی حیات تو نهادستی مرا در تن چنانک

□

خدایگان صدور جهان که در آفاق

□

چون بدو ره نی و بی او صبر نی

□

گل خواجه سوسن شد آرایش گلشن شد

□

بنشست و یکی کاغذکی چکسه برون کرد

□

درین غمخانه شد دلگیر جانش

□

نور حق ز آینه‌ی روی تو دایم پیداست

□

شکر حکایتی ز دو لعل شکر وشش

□

باد معلومش که من خادم به شعر بلفرج

□

چو کرد آن ثانی مریم وداع شاه عیسی دم

□

سموم فتنه کرد آهنگ تاراج

□

آن دیده کز این ایوان ایوان دگر بیند

□

گویم آن در خزانهای ازل

□

هر یک از جام قبه‌ی نورش

□

قرار وفا کرده با من نگاری

□

کاشکی گر در خور مصحف نیم

□

چشم جهانیان ز پی دیدن جهان

□

چراغ چشم بینش آفتاب سرمدی پرتو

□

این آتش تیز را که در جان است

□

نوبهاری هست با صد رنگ گلزار و چمن

□

شرر شعله‌ی سیاست تست

□

به ارادت درآمد از در او

□

می‌نماید که به قلبی زده‌ای یک تنه وای

□

لاجرم پایت نمی‌آید ز شادی بر زمین

□

تا تو تعیین کرده‌ای یعنی که شعر تست شعر

□

که طالع گشت خورشید جهان‌تاب

□

در هجوم ترکتازان و کمانداران عشق

□

همه روز لعب کردی غم خانه خود نخوردی

□

خبر داری که فرزند عزیزت

□

چون ز سیمرغ دید شهپر عشق

□

لب امید بلبیک محتشم بگشا

□

کی توان گفت از دهان تو سخن

□

آن بلنداختری که پیش درش

□

روز هم خواهشم این بوده که در هیچ محل

□

گه در طلبش ز دست رفتیم

□

جان را به مثال عود سوزیم

□

همه بگذار این نه بس که ملک

□

تا با خودم، از خودم خبر نیست

□

ای تو را شیردلی در خم هر موی به بند

□

گر کنی قصد دل خسته‌ی یاران سهلست

□

بحر در موج شبانروزی دلش را زیر دست

□

وانکه تاج سر معقولات است

□

غم شکستگیم نیست، زانکه دایه‌ی دهر

□

هم از جمله سیه روییست آن نیز

□

نفس تو نفیس است در آن مرتبه کو هست

□

ناله و افغان من بشنو خدا را تا به کی

□

از غم مرگ و عذاب قبر آزادم که هست

□

عروش هشت جنت در فراقت

□

هزار ... خر اندر ... زن آن قوم

□

عید سوم وزارت نواب کامیاب

□

به حسن رای خویش اندیشه کردم

□

روباه لنگ رفت که بر شیر عاشقم

□

چو می‌دهد همه چیزی به قدر حاجت من

□

مولد او چون دل احباب را

□

غنود آن نرگس و شد بر طرف غوغا ز هر گوشه

□

چو طبیب ما ندارد غم حال دردمندان

□

سخره‌ی داغ و طوق عرق شماست

□

خرد فکر تاریخ وی کرد و گفت

□

مردم‌کشی دهر، بی سلاح است

□

جان سپهست و من علم جان سحرست و من شبم

□

نهیب رزم تو بگسست جوشن بهرام

□

شوق دل‌ها ارادت تو بود

□

قسمی از بیگانگی دارد که می‌بارد از آن

□

گر به سر زلف دل ز من بربودی

□

امروز اگر از این سه برون آریم به جود

□

آن چنان کن کز استماع نوید

□

چون تو خورشیدی و من چون سایه‌ام

□

گر بانگ نیاید ز فسا بوی بیاید

□

اسباب دهر داده‌ی دست سخای تو

□

کیست جان؟ از عکس انوار جمالت تابشی

□

سپرد امشب ز اسرار خود آن شاه پریرویان

□

شه عرصه‌ی فلک را به دو رخ دو دست برده

□

به تفکر رسد به سر فلک

□

لطف دیگر علاوه این ساخت

□

تا خفت ز خستگی زمانی

□

شهر غلبیرگهی دان که شود زیر و زبر

□

بر در و بام حضرت عالیت

□

که همی شد سوار اندر ری

□

ملک شانی و پشت قدر احباب از سگان کمتر

□

چون مگس افتد به دامش سرنگون

□

برنخیزد مگر به دست ستم

□

ارتفاع اساس جاه تو را

□

عاشق که در ره آید اندر مقام اول

□

هر که از وی خرقه پوشد برکشد خرقه فلک

□

مسعودی و در دادن اقطاع سعادت

□

شد دلم، تا شدم گرفتارت

□

خواب ملال تا رود از سر زمانه را

□

چو روشنست که هر روز را زوالی هست

□

کار خالد جز به جعفر کی شود هرگز تمام

□

ز قبه‌ی سپرت لامع آسمان شکوه

□

زر کانی را چه نسبت با سفال

□

حبیب آمد حبیب آمد به دلداری مشتاقان

□

جز تو کرا در صف عرض جهان

□

یک دم از گلخن بدن بپرید

□

مرا کز رنجش اغیار دایم دل گران گشتی

□

منظری سر بر فلک افراشته

□

داشت آنرا حلقه در گوش آدم اندر بندگی

□

رایتی صیقلی مهجه نورانی او

□

چون نه نادان و نه دانا مانده‌ایم

□

چو خورشیدی و از خود پاک گشتی

□

زهی مفید که تنبیه کرد بی زجرم

□

گر گنه کردم، عطا از شاه خوبان دور نیست

□

زمین پر گردد از نقش جبین ماه رخساران

□

ز بار خاطرم ای ساربان تصور کن

□

به رنگ زنگ زداید ز جان اندهگین

□

یعنی امین بار گه سلطنت که هست

□

نالید و گفت خون دلست این نه رنگ و زیب

□

ز پیت مراد خود را دو سه روز ترک کردم

□

آنکه با عزمش آسمان عاجز

□

عاشقان را به لطف بنوازند

□

به می‌خوردن مگر هر دم ز مجلس می‌رود بیرون

□

چو نفس سگ به جفا شام خورد بر دل ما

□

جان که دلش سیر نگردد زتن

□

چون ازیشان چو شاعران دگر

□

تا جان دارم ز عشق جانان

□

کاری ز ما گر خواهدی زین باده ما را ندهدی

□

موزه‌ی خاص ترادستار کردم از شرف

□

زان صراحی، که جام رضوان است

□

گر چه تب استخوان من کرد ز مهر گرم و رفت

□

کاکل مشکین تو غالیه برنسترن

□

هزار بار ز بهر طلایه‌ی حزمت

□

شبی چو غره ماه محرم اول او

□

مرا به سفره‌ی خالی زمانه مهمان کرد

□

به حق غنچه و گل‌های لعل روحانی

□

گر بخندم وان به هر عمریست گوید زهرخند

□

دو هوایی اگر نورزی به

□

مرا هم راز چون با غیر دید و لب گزید آن بت

□

بوده‌ای همرنگ او از پیش و خواهی بد ز پس

□

تو ناصر دینی و ازین معنی

□

پیک صبا هم رساند مژده کز اقبال و بخت

□

خوش خوش اندر پیچ زلفش پیچ تا مشکین کنی

□

به گرد سنبل تو جان‌ها چو مور و ملخ

□

خسروان دل برقرار ملک آن گاهی نهند

□

به فرمانش بنا کردند باغی

□

دو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر

□

مه سایه پرور شب خورشید مسکنش

□

نقش طبیعی سترد روزگار

□

هر مصرع ازین سه بیت غراست

□

تو غافلی و سپهر گردان را

□

خودکرده شمر آن را چه خیزد از آن سودا

□

فلک جاه ترا خارج عالم داخل

□

بوسه‌ای چند ز لعل لب تو می‌طلبم

□

در میان شاهدان گل دگر باد بهار

□

در فصل بهار و موسم گل

□

تیز دندانی حرارت می

□

وانکه در مهد از جبینش می‌نمود

□

نومید شو ز هر که توانی و هرچه هست

□

شب کفر و چراغ ایمان خورشید چو شد رخشان

□

همی شرم دارم که پای ملخ را

□

یاران شدند مست و مرا بخت خفته ماند

□

که می‌بینم که این دشت مشوش

□

فصل بهار باده گلبوی لاله گون

□

شرابشان نرسیده است و بنده درمانده

□

اشرار از شراره‌ی قهر تو امینند

□

خوش بکار دوستان پرداختی

□

ببین اجزای خاکی را که جان تازه پذرفتند

□

صورتی روحانی از بالای منبر می‌نمود

□

چشم وحشی نگه یار من آهوست ولی

□

مژده ده صبح شهادت را که چون هندوی شب

□

گنج نهانی اما چندین طلسم داری

□

گوشتی ماند و من درین ماندم

□

که به این حیوان رساندن گرچه شغل لازمست

□

دور بگردان و شتابی بکن

□

ساقیا از دست تو بس دست‌ها از دست شد

□

کار فرمای دهد رونق کار من و تو

□

اگر بر آن سری ای ماهرو!که روز مرا

□

بی تو به حال مر گم و جان به عذاب می‌کنم

□

نشان دل بمیان شما از آن آرم

□

در نظم جهان هرچه صریر قلمت گفت

□

تو شاخ دولتی بنشین درین بستان سرا چندان

□

جای افسون کردن مار هوی

□

لذت بی‌کرانه ایست عشق شدست نام او

□

آسمان بیخ کمال از خاک عالم برکشید

□

بست عقد ازدواج و اتصال

□

گر بجنبد باد می‌میرم که از بی‌تابیم

□

چون از کمال غیرت بر جان کمین گشایی

□

بخت بیدار مهربانش گفت

□

فلک یابد زمین را بر زبر از نقطه کوچکتر

□

آخرت آن روی و دنیا این دگر

□

رونق باغ می‌رسد چشم و چراغ می‌رسد

□

گفتا چنار نیست مرا با تو هیچ جنگ

□

درگهش قبله‌ی ارباب حوائج شب و روز

□

چو من هلاک شوم از طبیب شهر بپرس

□

بگو که فاتحه‌ی باب صبح خیزان را

□

ثریا با علو همت تو

□

آن والی زمانه که کوس ولای او

□

گرسنه بر سر خوان فلک نشستم و گفت

□

گر تو نور حق شدی از شرق تا مغرب برو

□

شربت خوشگوار امروزت

□

آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام

□

بر سر ایوان عرش اینک منادی می‌زند

□

روی تو که شمع نه سپهر است

□

جویبار تو گهر سنگ شده دریاوار

□

در صبوح سلطنت می‌خواند از عظمش قضا

□

تو ز خون پوشیده قوس قامتم

□

پرده اندیشه جز اندیشه نیست

□

اگر آز من نعمت تو بداند

□

دل سوخت بر منش همه گر سنگ خاره بود

□

رخسار عافیت را کایام کرده پنهان

□

زلف سیهش را دل شوریده گرفتار

□

که چندین نگار از تو برساختند

□

خشت ته فرش آستانش

□

ز بیم هژبران، پناهنده گشتن

□

دورست رواق‌های شادی

□

دریده درفش و نگونسار کوس

□

بر دلم ساحران غمزه‌ی تو

□

براندازد ز دل بنیاد آرام آن سهی بالا

□

سد ره جانست، جان ایثار کن

□

ز فریاد شیپور و آواز کوس

□

بهر تاریخ وفاتش هاتفی از غیب گفت

□

دل بر سر ره ماند که می‌دید که هستش

□

جان جان‌ست وگر جای ندارد چه عجب

□

چو کارآگهان آگهی یافتند

□

دلم از عشق توست دیوانه

□

نقطه عشق نمودم به تو هان سهو مکن

□

حاجیان چون روی در راه حجاز آورده‌اند

□

مبارز طلب کرد و می‌کشت مرد

□

زان مدت و گفت

□

امروز گذشت و بگذرد فردا

□

ز نابینا برهنه غم ندارد

□

مراو را سپارد گل و برگ و باغ

□

هوای قصر جنان کرد از جهان خراب

□

از دم ناصح واعظ دلم اندر چاهیست

□

گر غریب از شهریی کی ره بری سوی دهی

□

درای جگر تاب و فریاد زنگ

□

به زعم بردباری هرکه را از دوستان گفتم

□

خمار و قلندر شو مست می دلبر شو

□

بشکافد آن دم آسمان نی کون ماند نی مکان

□

پر از خشم سر ابروان پر ز چین

□

رسید کار به جایی که یار بگذارد

□

آنکه دردی بی‌دوا نگذاشت یارب از چه رو

□

چون سایه دویدیم به سر در عقبش لیک

□

کشیدند صف قلب داران روس

□

قلب بسیار بوده رد عالم

□

شکستی هر چه را، دیگر نپیوست

□

ای رونق مطربان همین گو

□

بیاراسته همچو باغ بهار

□

چو بینی جنبش عاشق مشو منکر که عشق او

□

خواهم شومت دچار اما

□

یا به ترک شهر، وین کشور بگوی

□

نفیر نهنگان درآمد به اوج

□

غمی که داده به چندین هزار کس دوران

□

در راه فتاده‌ام به بوی آنک

□

گر قاعده است این که ملامت بود ز عشق

□

همان پور فرخنده زال سوار

□

جامه‌ی علم و عمل کاو را بود

□

بدعاقبت کسی که چو من اعتماد وی

□

گر بود شوق حرم بعد منازل سهلست

□

کند هر زمان صلح و جنگی دگر

□

صاحب لوای تاجور بارگه نشین

□

جز تو در دیگ، هر چه ریخته‌اند

□

عدم تو همچو مشرق اجل تو همچو مغرب

□

همانا که باشد به روز شمار

□

وه! که ناگه بسر برآید باز

□

کرد عیسی ز فلک مرحله چند نزول

□

روی عالم پر شد از غوغای او

□

سوی میسره تنگ چشمان چین

□

لب نشاط شه از انبساط خندان گشت

□

تا برد دل ز من سر زلف معنبرش

□

بیا به پیش من آ تا به گوش تو گویم

□

پری چهره را بچه بود در نهان

□

گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست

□

هر کسی با شمع رخسارت به وجهی عشق باخت

□

خیز تا می خوریم و بنشانیم

□

نهان آشکارا درون و برون

□

مه چارده ساله‌ای کام یافت

□

خواندش گهر به پیش که من لعل روشنم

□

گر چشم سرش خسپد بی‌سر همه چشمست او

□

چو دستور فرزانه با موبدان

□

جسم غم فرسود من چون آورد تاب فراق

□

توبه‌های مستی عشقم خطر دارد که باز

□

در بسته میان خود به زنار

□

ز فرمان او زیر چرخ کبود

□

نایره‌ی مهر ازو شعله‌ی تابان شعاع

□

کسی کز خوان وصلت سیر نبود

□

صد پرده در پرده گر باشد در چشمی

□

خروشیدن آمد ز پرده‌سرای

□

صورتی خوب دید و حیران شد

□

زان همنشین ستاره که می‌تابد از زمین

□

چو جز تو هیچکس آنجا مجال قرب ندارد

□

چون فرستادی رسولی پیش زن

□

سمندر گر برون آید ز آتش دوزخی بیند

□

گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس

□

وان دیده بخت جاودانی

□

چه آوای نای و چه آوای چنگ

□

چسان من ننالم ز هجران که نالد

□

آن چنان تنگ دلم از غم آن تنگ دهان

□

بعد از آن دردی درآمد در دلش

□

شد قیامت عید و بی‌دینان دهل

□

دگر سادگان پس گروه نخست

□

تا ابد ختم کرد چهره‌ی تو

□

زین سپس با من مکن تیزی تو ای شمشیر حق

□

بیامد سپه را همی بنگرید

□

آهن خویش را به آینه ساز

□

من خود ای شوخ گنه کارم و مستوجب قهر

□

دست شستم ز دل و دیده خونبار ولیکن

□

جمع آمد خلق بر وی آن زمان

□

یکی زبده مردم نیکنام

□

کسی را قدرت بذل و کرم بود

□

رحمت اوست کب و گل طالب دل همی‌شود

□

به نام خداوند خورشید و ماه

□

بارها گفتم که پیکانش ز دل بیرون کشم

□

ساقیا بر ساحل غم مانده‌ام وقتست اگر

□

جایی که آفتاب بتابد ز اوج عز

□

ور بکاریدی امل از عوریش

□

از تو عالم کامرانست ای کریم کامکار

□

هر که امروز معایینه رخ یار ندید

□

تلخش چو بنوشی و بخندی

□

بدادند زان روز تلخ آگهی

□

غرفش خوشتر از ریاض بهشت

□

جذبه‌ی دل برده شیرین را به کوه بیستون

□

سنبل پرتاب هرگز چیده‌ئی

□

حاجتش نبود به سوی که گریخت

□

تاج سر زمان که زمین حریم او

□

راه پر خار مغیلان وتو بی موزه

□

ترسد ار شمع نباشد بنبیند مه را

□

سپه را به سالار لشکر سپرد

□

چو بیرون شد از دنیی دون و شد

□

سوخت تن از سوز تو ای دل بر او

□

چو با ما غمگساری می‌توان کرد

□

امر حق بشنو که گفتست انظروا

□

چو از نامجویان نزد خیری

□

در آتش هجر انتظارم

□

بزم سلطان است این جا هر که سلطانی است نوش

□

چو نزدیک شاه اندر آمد زمین

□

با مدعی از یاری گاهی نظری داری

□

کرشمه سلسله جنبان قید دلها گشت

□

تیر ترا منم هدف گر تو خدنگ می‌زنی

□

مثنوی پویان کشنده ناپدید

□

ای تاج بخش فرق سلاطین کامکار

□

تو ندانم به چه امید نهادستی

□

چه ماند هیبت شمشیر چوبین

□

بکوشید کاین جنگ آهرمنست

□

چه کند کوه کن دلشده با غیرت عشق

□

ضبط بیتابی خود کرده ولی در حرکت

□

بجز عشقت ندارم کیش و دینی

□

تا به پشت آدم اسلافش همه

□

چاشنی آن به مذاق حسود

□

از لطیفی که هست آن دلبر

□

بنفشه در رکوع آمد چو سنبل در خشوع آمد

□

چنین گفت با بخردان شهریار

□

چون به دارالسرور خلدبرین

□

طور من آن یگانه نمی‌آورد به یاد

□

پای سرو از قد رعنای تو در گل می‌رفت

□

پس عوان که معدن این خشم گشت

□

خاتم ملک کرد چون در دست

□

در خانه گر که هیچ نداری شگفت نیست

□

تا سلیمان به جهان مهر هوایت ننمود

□

چنان شد ز بس کشته و خسته دشت

□

راه وصل تو، راه پرآسیب

□

ز افتادنم در ره چه باک آن شوخ چابک رخش را

□

در همه عالم نمی‌دانست کس

□

هیچ معهودش نبد کو آن زمان

□

دو جوهرند چراغ جهان مه و خورشید

□

وز فروغ لعل روح‌افزای خویش

□

جان که صافی شدست در قالب

□

ز گیتی برآمد به هر جای غو

□

من چنانم که پیش ازین بودم

□

من حالت زاهد را با خلق نخواهم گفت

□

بر سر نیامدست سیاهی بپر دلی

□

که نظرگاه خداوندست آن

□

ذات نکو طینتش زینت صد بارگاه

□

بکن این پایه و بنیاد دگر بر نه

□

من که باشم باد و خاک و آب و آتش مست اوست

□

چو از خیمه ایرج به ره بنگرید

□

شدم دور از دیار یار و شد عمری که سوی من

□

پا از ره سلامت دوران کشیده‌ای

□

نی نی چو ربابم از غم تو

□

هم‌چو از آب و گل آدم‌کده

□

بر صراطی چون دم شمشیر آسان بگذرد

□

جانا ره عشق چون تو معشوقی

□

من چرا گرد جهان گردم چو دوست

□

بدو گفت نزدیک رودابه رو

□

نخل بلندش که بود سرو ریاض جهان

□

چو گفتمش که مرا کی ز ذوق خواهد کشت

□

یکدم بیاد آن لب و دندان در نثار

□

چیست نامش گفت نامش بوالحسن

□

بزرگ حوصله‌ی محراب بیک دریادل

□

بپرس راه ز علم، این نه جای گمراهیست

□

دوزخ آشامان جنت بخش روز رستخیز

□

مه فرودین وسر سال بود

□

چون سفها خویش را بی‌سبب افکنده‌ام

□

ز رخش راندنش از ناز در نشیب و فراز

□

دیوانه‌ی عشق او هرجا که خردمندی

□

نیمشب آواز با هولی رسید

□

خرد چو خواست ز هم اسم او به ایمائی

□

مطرب ز دیوان فرح پروانه را آورده صح

□

چیست در آن مجلس بالای چرخ

□

چنین تا برآمد برین روزگار

□

به قابوس و به صابی از رعونت

□

با گیاه شور پرور فرقت باران نکرد

□

بدینسان کز نظر یکدم جدا نیست

□

کون می‌گوید بیا من خوش‌پیم

□

گر شکوهت مکان طلب گردد

□

کشت و زرعی به ملک جان میکرد

□

آن باده همانست اگر شیشه بدل شد

□

نگاری بد اندر شبستان اوی

□

خاک در او ببوس و از ماش

□

هلاک از نرگس بیمار خواهی ساخت آن روزم

□

در جهان منگر اگرچه کار و باری حاصل است

□

شمع مقصد را نماید هم‌چو ماه

□

در رهت همچو بندگان همه روز

□

زلف برهم فکنده می‌گذرد

□

به حق دل لطیفی خوش و مقبل و ظریفی

□

چو دیهیم شاهی بسر بر نهاد

□

دل بیچاره از آن بیخبر است ار گاهی

□

درج محبت بر مهر خود نیست

□

چون چنگ زه جان کشدم چون نخراشم

□

گوشه‌ای رو نامه را بگشا بخوان

□

چو خواست دل که برد ره به گنج تاریخش

□

خشم هم بر کوزه، هم بر آب کرد

□

ای ساقی خوب شکرلله

□

بدانش نیاید سر جنگجوی

□

لایق میدان ما چون نیست نه گوی فلک

□

عطری که چون عنبر بر اطراف من فشاند

□

پیش شد محمود و گفت ای بی‌قرار

□

پس طبیبان الهی در جهان

□

بر او بارید چندان ابر رحمت

□

آنجا که نقدها را ناقد عیار خواهد

□

گاهی قلم کاغذ شود کاغذ گهی بیخود شود

□

چنان شد ز گرد سواران جهان

□

طعمه‌ی گرگ اجل شد یوسف رویش چو بدر

□

مطبوعتر ز نقش تو صورت نبست باز

□

تشنگانرا ساقی میخانه گو آبی بده

□

گفت دهلیزیست والله این سخن

□

بهر نقدی که درین وقت به از گنجی بود

□

پشت در افتاده، اما پیش بین

□

گر بیخودی ز خویش همه وقت وقت تو است

□

بباید یکی شاه خسرونژاد

□

ز آرزوی قد تو سرو سهی

□

کشتی را که به یک جذبه‌ی گرداب تعب

□

هرک را آن لحظه گردانند روی

□

پس غزا زین فرض شد بر ممنان

□

ناگه ازین دام گه پرخطر

□

یک لحظه نقاب از رخ زیبات براندند

□

چو او آب حیات آمد چرا آتش برانگیزد

□

هر اسپی که رستم کشیدیش پیش

□

گرفتش دل ازین تنگ آشیان و طایر روحش

□

با وجود آن که ضبط گریه خود می‌کنم

□

در ده شراب روشن و در تیره شب مرا

□

یک گروه دیگر از دانش تهی

□

عنایت متزلزل زبان صاحب جمع

□

بتن، این پیرهن دلکش من

□

آن جای که عشق آمد جان را چه محل باشد

□

چنین داد پاسخ به مهراب باز

□

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون

□

داغ دیگر نظر دوست به دشمن که از آن

□

یک چند در اندیشه‌ی روی تو نشستم

□

ذلة الارواح من اشباحها

□

جغدی که در خرابه‌ی ادبار خانه داشت

□

گفتی به من رسی تو گر ذره‌ای است صبرت

□

گفتم به صبوح خفتگان را

□

چه چاره است جز خون او ریختن

□

خیز، کز لعل یار نوشین لب

□

گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر

□

صبحدم بلبل مست از چه سبب می‌نالد

□

باد را دیدی که با عادان چه کرد

□

اما ز عزت جو کمیاب پربها

□

همقدم تاجوران زمین

□

چون گل زردی ز عشق لاله‌ای

□

بدام آیدش ناسگالیده میش

□

روز و شب، سال و ماه آواره

□

بی‌لبت تشنه چو مردیم شکیبائی ما

□

فریاد کنان فلک که احسنت

□

بیشتر در آب می‌افتد ثمر

□

از رهبر خود مباش غافل

□

چون تو برانداختی برقع عزت ز پیش

□

بیا ای پاک مغز من ببو گلزار نغز من

□

پذیره شدش سام یل شادمان

□

در جهان، گر دل از تو بردارم

□

تا قضا بازار حسنت گرم کرد از دست تو

□

چون در آن منزل فرخنده عنان باز کشیدی

□

جبر بودی کی پشیمانی بدی

□

ناگهان در هفت گردون اضطرابی شد پدید

□

گشت اندر چشمه‌ی خون ناپدید

□

هر چیز که می‌بینی در بی‌خبری بینی

□

بتان پاسخش را بیاراستند

□

خون ریختیم ناحق و پرسی که مبادا

□

گفتم آن به که سر خویش فدای تو کنم

□

دهن اوست در همه عالم

□

در پناه جان جان‌بخشی توی

□

اجل شد دلیر این چنین هم که ریزد

□

چون شکستی نبود جانان را

□

مشک گفتم زلف او را زین سخن بشکست زلف

□

به کار آگهان گفت تا ناگهان

□

دلیری که دارد ز سر پنجه‌اش

□

محو ستادند عابد و زاهد مست فتادند راکع و ساجد

□

ای بسا در گرانمایه که آید به کنار

□

الصلا گفتیم ای اهل رشاد

□

ای در حق منقبت سرایان

□

بگفتا مکن خاطر خویش تنگ

□

سگ اصحاب را خوی سگی نیست

□

قباد از بزرگان سخن بشنوید

□

به وفای تو، من دلشده جان خواهم داد

□

ای در تن هر گلبنی از رشگ تو صد خار

□

لب خندان تو از تنگ دلی پر نمک است

□

گرچه می‌دانی بصفوت حال من

□

چو اعرابی چشید آن آب بر جست

□

جهان عشق تو نادر جهانی است

□

امروز شما هیزم آن آتش خویشید

□

سه روز اندران کارشان شد درنگ

□

نافه‌ی چین است مشکین خامه‌ات کثار وی

□

به جائی می‌رسد شخص هوس در ملک خود کامان

□

بنشاند باد بستان مجلس بدل نشانی

□

حاضر آمد تخت بلقیس آن زمان

□

ز خط کاتب بی‌مثل و مانند

□

اگر بجانب شهرت گذر فتد، بینی

□

بانک سرنای چه گر مونس غمگینان‌ست

□

به دو هفته باید که ایدر بوی

□

ناصح که می‌زد لاف عقل از حسن لیلی وش بتان

□

بر گرد رنگی گشت جان ز آب دم تیغت ولی

□

خواجه‌ی کونین و سلطان همه

□

چون رسیدم در حطیم آوازها

□

نیلوفر ریاض ریاضت رخ من است

□

به دشواری به دست آید چو من کس

□

جز غمزه چشم شه جز غصه خشم شه

□

یکی بچه بد چون گوی شیرفش

□

ندانی گر ز حال تشنگان شربت وصلت

□

کوتهی و تهوری تا شده همنشین غیر

□

چون موی گشته‌ایم ولیکن گمان مبر

□

قلعه‌ها هم گرد آن دو بقعه‌ها

□

آن که حزمش به صولجان ظفر

□

از نظر باز حسودش می‌نهفت

□

سیب را بو کرد موسی جان بداد

□

به سالی ده و دو بود ماه نو

□

بنده را شاعری نپنداری

□

صیادوار ز آهوی دیر التفات او

□

درآمد پیش پیر ما به زانو

□

چون نشینی بر سر کوی کسی

□

قضا صولتی کاسمان سده‌اش را

□

جادوی کشمیر نیارد همی

□

پی گشادن درهای بسته می‌آیند

□

به هر جایگاهی بیاراستی

□

هین! که گلزار من روان بشکفت

□

رواج مشگ ختن چون بود که هست صبا را

□

روشنست این کانکه از سودای او در آتشیم

□

هم بدانجا ناله‌ی مشتاق کرد

□

خلف المصطفی امین‌الدین

□

گهری کاز صدف آز و هوی بردی

□

با تو برهنه خوشترم جامه تن برون کنم

□

که آرمت با دخت ناپاک تن

□

مالک الملک قادر بی‌عیب

□

امشب از من حرکت رفت که بیش از همه شب

□

ز اول حقه یک شب مهره‌ی ماه

□

میل جان در حکمتست و در علوم

□

در بحر صلاح روحی بیک

□

ای ساقی از می عشق دلقم بشو و بیا

□

چون گشاید باگشادم چون ببندد بسته‌ام

□

سر سرکشان گشت پرگرد و خاک

□

هر شبم وعده دهی کایم و من در سر راهت

□

هزار سلسله مو در پیت به خاک افتد

□

ای تن از جان بر دل چون نال نال

□

نیست را چه جای بالا است و زیر

□

دل من تا نشد افکار عالم را نشد باور

□

چو کارگر شده‌ای، مزد سعی و رنج تو چیست

□

هر کس که دید چهره او نشد خراب

□

نهادند سر سوی افراسیاب

□

از مناهی دین حذر کردن

□

از جناب او نپیچد هرکه سر چون مهر و مه

□

زان دو لعل آتشین آبدار

□

این سخن آخر ندارد وان جوان

□

آن که شدش در صغر سن ز فیض

□

من اندر یک زمان صد مست از خمار بنمودم

□

امروز به از دینه ای مونس دیرینه

□

برآمد سیه چشم گلرخ به بام

□

به طبع آزمایی هجا گفتمت

□

از خم زلف بعد ازین جا منما به مرغ دل

□

گوهر آرای قطره در اصداف

□

او همی دانست که آن کو عادلست

□

ذره‌ای را آفتابی بر گرفت از خاک راه

□

کمین گاه پلنگ است این چراگاه

□

این عشق که مست آمد در باغ الست آمد

□

نشستند بیدار دل بخردان

□

طعن‌ها از قد چون سرو روان

□

دو جهان ز توست ای مه بکشی اگر یکی را

□

جگرم سوخت که از لعل لبش

□

گفت هستم در مهمی قندجو

□

بهر دفع ظلمت ادبار از ضعف امید

□

دل سوخته بر بلا نهادم

□

به مبارکی و شادی چو جمال او بدیدم

□

چو لشکر به نزدیک جیحون رسید

□

نره غولی روز بر گردن کشیدن خیرخیر

□

خوشم آن چنان ز جفای او که به زیر بار بلای او

□

باده می‌نوشم و از آتش دل می‌جوشم

□

گر بپوشیمش ز بنده‌پروری

□

خادمان رفیع قدر تو را

□

عقل را بازارگان کردن ببازار وجود

□

برو بر ره بپرس از رهگذریان

□

سپاه انجمن کرد و پویان برفت

□

گرچه از تو به بوی خرسندیم

□

خون رنگینم که ریزان گشته از چشم پرآب

□

چون لاله ز سر کله بینداز

□

دید زاغی زاغ مرده در دهان

□

شد دست چرخ پر شهب از بس که می‌جهد

□

چشم تو یارب ز هر که روی تو خواهد

□

چون فزون گردد تجلی از جمال حق ببین

□

چه پوشد کجا برافرازد درفش

□

هر دلی کو به عشق بینا شد

□

ندای ترک تکبر صفیر آن مرغ است

□

از کمین سازان کسی نگشود بر قلبم کمان

□

دور عثمان آمد او بالای تخت

□

فتنه چو بود این که جهان را گذشت

□

دزدم لحاف برد و شبان گاو پس نداد

□

هر چه تصور کنی خواجه که همتاش نیست

□

کند آفرین کیانی براوی

□

رمضان میکده را بست خدا داند و بس

□

هست از ورق شرم و حیا دست خودش نیز

□

ابروی تو رستها چو تیراست

□

سر فرو کردند قومی بوالعجب

□

این هم از اقبال او دیدم که از دریای فکر

□

دور از روی تو هر دم بی تو من

□

در خواب کنی سوختگان را ز می عشق

□

به پیش اندرون رستم پهلوان

□

قطار نخلها از هر دو ساحل

□

در قتل من امروز مبر خوف مکافات

□

اشک محیط سیلم خون از فرات رانده

□

آنک گر خواهد همه خاک زمین

□

چون آن یگانه مطلع انوار فیض بود

□

آن، ز ژولیدگی مویش گفت

□

زیر و زبر گشت خرابات ما

□

برفتند بیدار تا هیرمند

□

خاک را از تکیه حلمش به تن باشد سکون

□

دی که خلقی را به تیر غمزه کردی سینه چاک

□

هم عمل هم علم با هم یار داشت

□

گر بلادر خورد او افیون شود

□

که اول بوده چوب خشک در باغ

□

گم شو اینجا از وجود خویش پاک

□

عشوه و عیاری و جور و دغل

□

پذیره شدن را بیاراستند

□

وز شوق رخ و قامت تو پیش گل و سرو

□

ربیع العمر فی مرعی حماکم

□

نوای نغمه‌ی عشاق از اصفهان چه خوش آید

□

که خدا شیرین بکرد آن میوه را

□

ز غصه صدهزاران قصه دارم

□

در ره ویران دل، اقلیم دانش ساختن

□

جان ما همچون جهان بد جام جان چون آفتاب

□

یکایک بران رایشان شد درست

□

گفتم: ای جان جان، من مسکین

□

از شکر خوش‌ترست و شیرین‌تر

□

ماهرویی و ازین رو ای پسر

□

عشق و سودا چونک پر بودش بدن

□

چو تو به خنده در آیی و عاشقان گریند

□

ناحیت دل گرفت لشگر غوغای نفس

□

به چه نوع شکر گویم که شکرستان شکرم

□

یکی یاد کرد از نیا زادشم

□

آن گروهی که از تو باخبرند

□

راه حریم کوی تو بر من رقیب بست

□

تا سواد خط مشکین تو بر مه دیده‌ایم

□

خصم تنها گر بر آرد صد نفیر

□

کی بود که ز خود خلاص یابم

□

در راه تو کند آسمان چاه

□

وگر مصحف به کف گیرم ز حیرت افتد از دستم

□

بدو گفت مادر که ای جان مام

□

شدی دوش از بر امشب آمدی اما ز بیتابی

□

لاله و گل از رخ تو منفعل

□

رونقی کان عرصه‌ی کونین یافت

□

معنی الله گفت آن سیبویه

□

شاید ار یکدم غم کارم خوری

□

گفتم خبری گویم با تو ز دل زارم

□

ای چاشنی هر لبی ای قبله هر مذهبی

□

دو پرخاشجوی با یکی نیک خوی

□

همای همت من باز کرده بال طرب

□

ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است

□

ز آنروی که از روی نگارین تو دوریم

□

شکرها و حمدها بر می‌شمرد

□

از خودی خودم خلاصی ده

□

جز من که دستم از همه چیز جهان تهیست

□

برون دوید ز گلشن چو آب سجده کنان

□

به دل گفت کاکنون ز لشکر چه باک

□

گفتم: ار چه تو نیز بیماری

□

چو فرمائی که خاصانت به بزم آرند یاران را

□

با چون تو کس چو من خس هرگز چه سنجد آخر

□

که مرا افسانه می‌پنداشتید

□

چو بگذری به تعجب تو ماهروی به راه

□

پسته‌ی تو در سخن تا شکرافشان شده

□

تیغ حجابست رها کن حجاب

□

هم این یک سخن قارن اندیشه کرد

□

خزان چو بگذرد از پی بهار می‌آید

□

نخست بر سر من تاخت هر شکار انداز

□

بر ما مگیر اگر ز پراکندگی شبی

□

قوم تو در کوه می‌گیرند گور

□

دل، که از دیدار تو محروم ماند

□

مندیش که دام هست یا نه

□

جانب صحرای رویش طرفه چاهی گفته‌اند

□

چو کابلستان را بخواهد بسود

□

چون دم از آشنایی تو زنیم

□

خونم آمیخته با مهر غیوری که اگر

□

من چو گویی پا و سر گم کرده‌ام تا تو مرا

□

نیست اینها بر خدا اسم علم

□

تا مستی رندان خرابات بدیدم

□

پسری کز خط سبزش چو قلم

□

خالق ارواح ز آب و ز گل

□

نه از تخم ایرج جهان پاک شد

□

به دست یکی بست زیبا نگار

□

در مذهب طریقت خامی نشان کفر است

□

چو ریش خستگانرا مرهم از تست

□

تو منی من خویشتن را امتحان

□

ز رویش هرچه بگشایم نقاب روی او اولی

□

ز پای مادران کندیم خلخال

□

آن قبله مشتاقان ویران نشود هرگز

□

به تخت کیان اندر آورد پای

□

چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان

□

غمزه‌ات محتاج افسون نیست در تسخیر خلق

□

آن همه در سینه‌ی صدیق ریخت

□

مادرش پرسید کای کره چرا

□

آن دل که به صد حیله ز خوبان بربودیم

□

از بند نصیب خویش برخیز

□

دل اندر بی‌غمی پری بیابد

□

دگر آفرین بر فریدون برز

□

صد شکر که شد کشته به خواری و ز قتلش

□

یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست

□

برو طبیب و صداعم مده که مخمورم

□

پس به معنی آن شجر از میوه زاد

□

دلم دربند زلف توست، ورنه

□

تا خلق ازو رسند بسایش

□

ماندم دهان باز ز تعظیم آن جمال

□

بدانید هر پنج و آگه بوید

□

نفسی از همه تبرا کن

□

چشمت که خوش بمن به فکندی خدنگ ناز

□

آنک او در دست خاری مبتلاست

□

چون همی آورد امانت را ز بیم

□

آتش دل چون نمی‌گردد به آب دیده کم

□

پری رویا کنون منشور حسنت

□

فرمای تو ساقی را آن شادی باقی را

□

درجفای جهان نظاره کنان

□

منم آن قمری نالان که از بس سنگ بیدادم

□

خواب و خورت ز مرتبه خویش دور کرد

□

از برم بگذرد و خاک رهم پندارد

□

خلق دیوانند و شهوت سلسله

□

ز روی تو رنگی رسیده است گل را

□

نزدیک رفت پیرزنی کوژپشت و گفت

□

سمن با سرو می‌گوید که مستانه همی‌رقصی

□

مشک برگشت خاک عودی پوش

□

وصف حسن جمال خود خود گو

□

کار موقوف نگاهیست میان من و او

□

جمله گفتند این زمان ما را به نقد

□

جز یکی لقیه که اول از قضا

□

بیدلان را جز آستانه‌ی عشق

□

وگر گویی به لب جان خواهمت داد

□

گردیم ما آن شب روان اندر پی ما هندوان

□

یافته از ره اصول و فروع

□

بر دلم بار هجر پیش منه

□

زده آن آب که بر خاک وجودت ای گل

□

حلقه‌های جعدش از هم باز کن

□

در بیابانهای پر از خار و گو

□

فراق یار بی‌رحمت مرا در بوته‌ی زحمت

□

دهر گرگیست گرسنه، رخ از او برگیر

□

خم شراب میان هزار خم دگر

□

زمین را به مردم برآراست چهر

□

ای کشته‌ی غمزه‌ی نکویان

□

ز برای صید جانها چو شکار پیشه ترکان

□

فرو ماندم درین راه خطرناک

□

ظاهر دستار چون حله‌ی بهشت

□

آن دل که به رخسار تو دزدیده نظر کرد

□

هر کسی از نقش روی تو خیالی می‌کند

□

مرا گفتند راه راست برگیر

□

به کشتن چو دادی تنومندیم

□

سایه‌اش نور مرحمت باشد

□

قلم چو تیر کند در پیام شخص اشارت

□

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم

□

که اگر حقست او پیداش کن

□

اینک به امیدی به درت آمده‌ام باز

□

پهلوی جانان چو بیفکند رخت

□

گر چو زنجیر به هم پیوستیم

□

محمد که سلطان این مهد بود

□

دل عاشق ز عشق بیمار است

□

بنشسته با رقیبان رخ بر رخ آن شه حسن

□

با طوطی عقل خویش همدم

□

گفت جرمم چیست ای دانای راز

□

حال دل ضعیف چنین زار کی شدی؟

□

بدری که در مقابل خورشید آمدست

□

سبوی می چه می‌جویی دهانش را چه می‌بویی

□

توئی برترین دانش‌آموز پاک

□

جوانمرد و جوانبخت و جوان طبع و جوان دولت

□

آرام و خواب خلق جهان را سبب تویی

□

عقل کافی را که لوح کاف و نون محفوظ اوست

□

گفت داودا تو هجرت دیده‌ای

□

چه آزاری ز من خود را؟ به آزاری نمی‌ارزم

□

اگر حکایت بهرام گور می‌پرسی

□

گه چو حکم حق دل من قصد سرها می‌کند

□

رقیبان شب گشته سرمست خواب

□

به کام دل چو با اغیار می نوشی به یاد آور

□

نه آسان دیدن رویت نه ممکن دوری از کویت

□

ای ساقی عشق جام در ده

□

گر در آییم ای رهی در بتکده

□

چون دید به عاقبت که دلدار

□

هر که را باز عشق صید کند

□

آهوی می‌تاخت آن جا بر مثال اژدها

□

چراغی که پروانه بینش به دوست

□

خون بدخواه نامراد خضاب

□

ز پای گرگ طمع دست حرص بند گشود

□

کین بر که کشیدی و کمان بر که گشادی

□

در ببستم تا کسی بیگانه‌ای

□

مرا یک ذره اندوه تو خوشتر

□

جز بدو نیک تو، چرخ می‌ننویسد

□

تاریک را روشن کند وان خار را گلشن کند

□

بنال ای دل رعد چون کوس شاه

□

غمش گفتم نهان در سینه دارم ساده‌لوحی بین

□

آن خردسال تاجو صراحی کشیده قد

□

چون بود کز بحر پر گوهر بسی

□

زهره نه با آن غضب که دم زنند

□

هر که رویت دید و دل را در سر زلفت نبست

□

باز چون سایه‌ای همه روزش

□

تو را بر در نشاند او به طراری که می‌آید

□

شب و روز از این پرده نیلگون

□

عشق معنی صراط عشاق است

□

به دستیاری ما ناید آن مسیح نفس

□

از شام روز پوشت سرگشته تیره روزان

□

می‌نکردی او دعا بر اصفیا

□

به صد پرده بلبل نواساز گردد

□

شبی کز چهره، برقع برگشائی

□

ساغرها می‌شمرد وی بشده از شمار

□

کز صنم خانه‌های گنبد خاک

□

شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من

□

بی خبر زد کرشمه‌ات رگ جان

□

بنگر که چند عاشق ز تو خفته‌اند در خون

□

گفت خود را اندر افکن هین ز بام

□

با چنین دیده، که پرخوناب است

□

گم شدن و بیخودی است راه خرابات

□

نوروز رخت دیدم خوش اشک بباریدم

□

توانا و دانا به هر بودنی

□

آتش به سپهر زد شراری

□

بعد از آن هم که کنی به سملم از تاب حسد

□

مو آن عودم میان آتشستان

□

چونک من فارغ شدستم از گلو

□

بی‌لب شیرینت عمرم تلخ گشت

□

درین دریا بسی کشتی برفت و گشت ناپیدا

□

چونک بر کرسی برآید پادشاه روح او

□

یک تنه سوی صید رفت برون

□

شمس دین، آنکه بدو دیده‌ی من روشن شد

□

خرامان چو شوی گردد تنت سر تا قدم لرزان

□

یا نه بادی است که از طره‌ی مشکین بتی

□

تری تن را بجویند آبها

□

هر کسی دارد ز خود آسایشی، دردا! که من

□

به یقین از دهن پرشکرت

□

ز هست و نیست برون‌ست تختگاه ملک

□

هرکس از خوبی و جوانی او

□

چه باشد جادهی ای سرو سرکش در پناه خود

□

یار را با غیر دیدن مرگ اهل غیرت است

□

ملک جانرا منزل جانانه می‌باید شناخت

□

غالبی بر خواجه دام او شود

□

هم بسوزیم ز تاب رخ تو ناگاهی

□

چرا ندوخت قبای تو، درزی نوروز

□

گلنار چو دید گلشن جان

□

دان که هر مدحی بنور حق رود

□

حیف از آن گوهر یکتا که کرد

□

من بار راه هجر کشیدم جهان

□

در کنه تو عقل و بصر هم اعجمی هم بی خبر

□

باز صوفی عذر درویشی بگفت

□

مطلوب دل در هم او یافتم از عالم

□

آب رویم مبر که بی رویت

□

لیک شرطی کن تو با خود تا که شرطی نشکنی

□

هین کرم بینید وین خود کس کند

□

تبرزین نه کلید فتح و نصرت

□

مردانه دندان سخت کن وز تیغ هجران سر مکش

□

در سایه‌ی ایوانش اگر راه نیابی

□

تو ز بیم بانگ آن دیو لعین

□

بسیار خلق چون شکر و عود سوختند

□

نخفته، نه مست و نه هوشیار ماند

□

بس نبود مصر مرا این شرف

□

نوح‌وار ار صدقی زد در تو روح

□

گشت آگاه زان گزیده خصال

□

خبر من پریشان ببر ای صبا به آن مه

□

پنج روزی همه کامی ز جهان حاصل گیر

□

او گناهی کرد و ما دیدیم لیک

□

هر کس رسید از تو به مقصود و این گدا

□

ترک جانت گوی آخر این که گفت

□

بنگر جان و جهان ور نتوانی دیدن

□

گفت من با حق دعاها کرده‌ام

□

آن گره سالکان، که ره بردند

□

ظل همای وصل که گسترده شد مرا

□

بیدار بسر بردن و تا روز نخفتن

□

اندریشان حرص بنهاده خدا

□

عاشق که گذر کند به کویت

□

خود سلیمان شدن به ثروت و جاه

□

زهره نداشت هیچ کس تا بر او زند نفس

□

این سبب را باز گو با من که چیست

□

بر من نه از ترحم کم کرده یار بیداد

□

جمعی که باهم اول بودند راست چون تیر

□

گفت برمن ختم شد اسرار عشق

□

رقعه‌ی دیگر نویسم ز آزمون

□

خوش بلایی است عشق از آن دارند

□

مرا در عشق تو چندان حساب است

□

هزار صورت زاید چو آدم و حوا

□

انبیا را تنگ آمد این جهان

□

همه جا به بی‌وفایی مثلند خوب رویان

□

دیده‌ها در طلب لعل یمانی خون شد

□

از تو خالی نبودمی یکدم

□

آن محمد خفته و تکیه زده

□

دوستان را زار کشتی ز آرزوی روی خود

□

از چه معنی، در شکستی بی سبب

□

بگفتم بهترین چیزی ولیکن پیش غیر تو

□

در نگر در صنعت پاره‌زنی

□

زان دو کمند عنبرین تا نروم ز کوی تو

□

بعد ازین بودن من موجب بدنامی اوست

□

درین تنهایی و سرگشتگی من

□

پس بگفتی هر گیاهی فعل و نام

□

خون جگرم خوردی، جانم به لب آوردی

□

ساقی جام الست چون و سقیهم بگفت

□

خرقه غم و شادی را دانی که که می‌دوزد

□

گفت داودش بگو ای بوالکرم

□

خوش بلایی است عشق، از آن دارند

□

ای تیر غمزه کرده به الماس خشم تیز

□

دائم خیال قدت بر جویبار چشمم

□

ساعتی شد مرد جنبیدن گرفت

□

رفت عمری کمدی کاری ز من

□

سرانجام کردار بد، نیک نیست

□

گر روم گزید جان اگر زنگ

□

تو مبین این پایها را بر زمین

□

چون به آهنگ گلستان جنان پرواز کرد

□

سلطان من خدا را زلفت شکست ما را

□

های طاها در دل او های و هوست

□

گفت نامت چیست برگو بی‌دهان

□

خود گرفتم که سر اندر ره عشقش بازم

□

در بر دیندار دیر چست قماری بکرد

□

ای چاشنی هر لبی وی قبله هر مذهبی

□

عور می‌ترسد که دامانش برند

□

آن کاملی که رتبتش از غایت کمال

□

از رسوم شرع و حکمت با هزاران اختلاف

□

در ختن چون زلف چین بر چین مشک آسای او

□

کس نمی‌جنبد درینجا جز که باد

□

در دام سر زلفش ماندیم همه حیران

□

تیره روزش کرد، چرخ نیل فام

□

خجل است از رخ یارم گل تر

□

اندرین اندیشه تشویشش فزود

□

حیف از آن نخل برومند ثمرپرور که ریخت

□

کم مبادا که طراوت ده باغ طربست

□

هرک در هر دو جهان بیرون ما

□

یک حکایت هست اینجا ز اعتبار

□

آن رفت که می‌رفتم در صومعه هر باری

□

چو بر جانم زدی شمشیر عشقت

□

چو سر چاکری عشق دریافت

□

آنک یک دیدن کند ادارک آن

□

ای زاهد آسوده جان تا چند طعن عاشقان

□

بده تا بگویم به آواز نی

□

از سرشک چشم فرهاد ای بسا لعل و گهر

□

غیرفهم و جان که در گاو و خرست

□

به معنی زیستن باشد که نزد دوست جان بازی

□

ز بس گردید هر دم تیره ابری

□

در بیابان غم از دوری دارالملک وصل

□

پس تبسم کرد و گفت اکنون بیا

□

به آشیانه نبستند عندلیبان دل

□

شد سرای دل خراب و یافت قصر جان شکست

□

نارسته هنوز دار منصور

□

تو ز شادی چون گرفتی طبل‌زن

□

به سوی من گذری کن، که سخت مشتاقم

□

بتافت از زلف آن روی چو خورشید

□

بگه برخیز فردا سوی او رو

□

در تنور پر ز آتش در فکند

□

در نوشته سرادق جبروت

□

خشت زیر سر و بر تارک هفت اختر پای

□

مگو از دنیی و عقبی اگر در راه عشق آئی

□

از ترازو کم کنی من کم کنم

□

تو همچون گربه آنجایی که آن ظالم نهد خوانی

□

جمله آنان را که چون زالو مکندت خون بریز

□

سجود کرد و در آن سجده ماند تا به ابد

□

جمله عالم خود مسبح آمدند

□

پر و بالم به حسرت ریخت در کنج قفس آخر

□

غایب از چشمم چو میشد با نگاه آخرین

□

آن یکی را جنبش مادام داد

□

هین قم اللیل که شمعی ای همام

□

به جان من غم تو، شادمان باد،

□

از بهر شکار روی گلگونت

□

ای گل و گلزارها کیست گواه شما

□

آن توی که بی بدن داری بدن

□

نداشت بهره‌ای آن بوالفضول از حکمت

□

ای دل بشارتی دهمت محتسب نماند

□

صورت نتوان بست چنین موی میانی

□

داد ده ما را که بس زاریم ما

□

حال دل بودی پریشان پیش ازین

□

هزار قطره‌ی باران چکید بر رویش

□

این عدم خود چه مبارک جایست

□

هم بگوییمش کجا خواهد گریخت

□

یا دل به کوی صبر و سکون ره برد نبرد

□

که را رسد که کند عیب دامن پاکت

□

گور کندن دید و یک ساعت نمرد

□

عقل او کم بود و حرص او فزون

□

آمدم در کوی امید تو باز

□

چون جمالت صد هزاران روی داشت

□

یا تشنه چو اعرابی در چه فکند دلوی

□

یا عدم دیدست غیر این جهان

□

دل ز احوال نیک و بد آزاد

□

ز دست مرگ خواهد یافت مرهم دردم آخر

□

رخسار تو در شکنج گیسو

□

تو مبین ز افسون عیسی حرف و صوت

□

در پی سیمرغ وصلش عالمی دل خسته‌اند

□

نه گله‌ایش از فلک نیلفام

□

گفتا برای دعوی قاضی گواه خواهد

□

او ز تو آهن همی‌خاید ز خشم

□

کای رشحه شاد زی که ز یمن قدوم شاه

□

اشارت که سرت را فکنده پیش به مجلس

□

روز پنجه هزار سال آنجا

□

بارها گفتند زر را وا بریم

□

دست ازین عاشقی نمی‌دارد

□

مرد آن باشد که همچو شمعی

□

صاف او بی‌درد بود و راحتش بی‌درد بود

□

گاو قربانی و نانهای تنک

□

دو گهر یک شبه دو لل را

□

روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم

□

ز لعل دختر رز چون مراد بستانم

□

بود اندر عهده خود سحر افتخار

□

دل مرده، برون کشیم خرقه

□

یا نهان شد در پس چیزی و یا

□

صد هزارند ولیکن همه یک نور شوند

□

کین چه شاید بود وا پرسم ازو

□

شبی چند از خدا خواهم به خلوت تا سحرگاهان

□

خون در دلم رفت آنقدر از راز نازک پرده

□

یک ذره اگر شمع وصال تو بتابد

□

چونک بلقیس از دل و جان عزم کرد

□

دارم هوس آنکه ببینم رخ خوبت

□

چون نیست غلط کننده پیدا

□

چون خدمت قیصر کند او راتبه قیصر خورد

□

قوم گفتندم جواب آن سلام

□

سخنی کان از آن لب دلجوست

□

دوری که اقتضای غضب کرده طبع می

□

گر گل از گل بدمد بیدل جان افشانرا

□

صورت کار سلیمان دیده بود

□

می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای

□

دون‌ترین کسبی که در عالم رود

□

می‌زن ای هستی ره هستان که جان انگاشتست

□

گفت استا راست می‌گوید روید

□

دل دیوانه در سر زلفش

□

دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

□

وقت نامد کز نمکدان لبت

□

آمد از غم بر در کعبه بسوز

□

نام و ننگ ما همه بر باد داد

□

عاشق دل سوخته را دست گیر

□

صد چشم وام خواهم تا در تو بنگرم

□

رفته است آوازه‌ی عدلت چنان

□

بر من ای صیاد چون امروز اگر خواهد گذشت

□

سایه پرورد بلا می‌شوم آخر کامروز

□

دل ما بردی و گوئی که خبر نیست مرا

□

ای بدیده در فراقم گرم و سرد

□

چه خوش باشد که پیش از مرگ بینم!

□

هم‌چنین هر نام صافی داشتست

□

یعقوب برون آمد از پرده مستوری

□

بوک حیوانات را دردی دگر

□

شاه محمود جهانبخش آن که جسم مرده را

□

ای معلم هر جفا کان تندخو کرد از تو بود

□

تو مگر دیوانه‌ای ای بوالهوس

□

پس بگفتی تا کنون بودی خدیو

□

ز آن همی ترسم که ناگه سقف بر فرش اوفتد

□

تو طلسم گنج جانی گر طلسمت بشکنی

□

دل بیچاره مفتون شد خرد افتاد و مجنون شد

□

سخت راسخ خیمه‌گاه و میخ او

□

یک سو سرشک و یک‌سو داغ دل

□

در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد

□

جنون نتیجه‌ی عشقست و عقل عین خیال

□

از چنو شاعر نس از تو بحردست

□

ور مرا عشوه کمترک دادی

□

چند تیرانداز بهر بالها

□

پرندوش پرندوش خرابات چه سان بد

□

سنگ را صد سال گویی لعل شو

□

سرو تو را به تربیت من چه احتیاج

□

ای طبیب ار تو دوائی نکنی درد مرا

□

آخر دمی چنان شو کز دست ساقی جان

□

خیر باشد اوستاد این درد سر

□

چون خرابی چشم مستت می‌کند

□

چو دل را می‌نیابم ذره‌ای باز

□

چنین ثبات و بقا باد را کجا باشد

□

روی ناشسته نبیند روی حور

□

بود عاشق، زد از نخست سخن

□

من که دایم سر گران بودن ز لطف اندکت

□

اگر چراغ نباشد به تیره شب شاید

□

خواجه را کشتی و بردی مال او

□

آیا بود آنکه بی‌دلی را

□

آب دیده تا چه دید او از نهان

□

به شب نالان و بیداران نیابی جز که بیماران

□

چون عبادت بود مقصود از بشر

□

ساکن است او، مگر تو بشتابی

□

رنج را از تن مایل به اجل دور افکند

□

تو خود دهان نداری چون بوسه خواهم از تو

□

عذر آوردند کای مادر تو بیست

□

ندیدم هیچ گلزاری به عالم

□

چون نیست شوند در ره هست

□

ای برادر از رهی این یک سخن را گوش دار

□

بیخ هر یک رفته در قعر زمین

□

فصرت ولا ادری من‌الیوم لیلتی

□

در بادیه سیل مژه‌ام خار دمایند

□

در آنزمان که شود وصل معنوی حاصل

□

دود پیوسته هم از هیزم بود

□

در صومعه بیهده چه باشی؟

□

پس مجو از وی گواه فعل و گفت

□

چاره روپوش‌ها هست چنین جوش‌ها

□

این چگونه شمعها افروختست

□

دلش از هر غمی آسود، چون یافت

□

باز خواهم غوطه زد در خون که از بحر درون

□

گر جهان با خویش خواهی برد تو

□

کو هما کو پشه کو گل کو خدا

□

از لب و زلف و خال و خط دانه و دام کرده‌اند

□

در پرده‌ی وجود ز هستی عدم شوند

□

زین قبله به یاد آری چون رو به لحد آری

□

این فناجا چون جهان بود نیست

□

گوییا تخم مهر ما کارد

□

تو نازک طبعی و طاقت نیاری

□

تنم مقیم مقامست و جان بمرحله عازم

□

زور آدم‌زاد را حدی بود

□

نگاه کردم و در خود همه تو را دیدم

□

من نجس زینجا شدم پاک آمدم

□

به یک دانه ز خرمنگاه ماهت

□

که بودشان لرزه و تخویف و ترس

□

گرچه بسیار می‌نواختمت

□

ترک چشمت که دم از شیر شکاری میزد

□

میل اگر بودی در آن دو مقتدا

□

یک‌دمی دیگر برین تشنیع راند

□

رازی است درین پرده، گر آن را بشناسی

□

گر تف خورشید عشق یافته‌ای ذره‌شو

□

گه جام مست گردد از لذت می تو

□

ای کریم و ای رحیم سرمدی

□

تا ببینیم روی خوبت را

□

ساقی بیار جامی و از خلوتم برون کش

□

پسته‌ی تنگ تو نقل مستان

□

آن جنودا لم تروها صف زده

□

باری، دری که هرگز بر کس نشد گشاده

□

گفت والله تا ابد ضیف توم

□

گر گوهر و مرجانی جز خرد مشو این جا

□

ریگ را گویی که گل شو عاجزست

□

سرو رعنای ریاض عزت و مجد و شرف

□

در حکمت سلیمان هر کس که شک نماید

□

گر شاه به مشورت وزیر است

□

این رسولان ضمیر رازگو

□

چون می نخرند زهد و تقوی

□

دست‌آویزی نکو به دست آمد

□

گر ولوله مرا نخواهند

□

اضطراب ماه گفتی در زلال

□

دل به پیغام وفا هر کس که می‌آرد ز یار

□

صد میل آتشین به گناه نگاه گرم

□

راستی را شمائل قد او

□

از زمین بر رست خوبی بی‌نقاب

□

دختر نعش گواهی نتواند دادن

□

که برو از پیه این اشتر بخر

□

در آینه عکس قیصر روم

□

چونک سلطان شاه محمود کریم

□

دل ناتوانم همانا بدید

□

چه میسائی رخ رغبت به پای آن که می‌داند

□

یک صانع است و صنع هزاران هزار بیش

□

که تانی هست از رحمان یقین

□

ز رخ نقاب برانداز، گو: بسوز جهان

□

بس جان که ز پیچ حلقه‌ی زلفت

□

بحریست دل تو در حقایق

□

که بتاسانید او را ظالمی

□

گر جمال بتم نظاره کنی

□

از کینه جوئی تو شکایت کنم چرا

□

فراق لاله رویان سوته دیلم

□

آنچنانک از فقر می‌ترسند خلق

□

دشمنم با دوستان گوید: فلانی عاشق است

□

هر پرت را از عزیزی و پسند

□

می‌گوید دست جام بخشش

□

یک صباحی گفتش اهل بیت او

□

هفتمین را برون کنی میدان

□

گر دلت نشکفته بود از گریه‌ی پردرد من

□

چون سر زلف تو سرکشی کند آغاز

□

معنی تکبیر اینست ای امام

□

جمله عالم جرعه چین جام اوست

□

پیک راهی تو به شمع روی او منگر بسی

□

خرامان جانب میدان خویش آ

□

هر کجا که یوسفی باشد چو ماه

□

از تف آتش غمم صدره اگر چه تافتی

□

به هر منزل که رو آرد خدا را

□

در دیده‌ی من خیال قدت

□

صورت تن گو برو من کیستم

□

ز نوش لب چو مرهم می‌ندادی

□

هر خراج و صلتی که بایدت

□

امروز فغان عاشقان را

□

جوع و ضعف و قوت جذب و قضا

□

از لالی نظم او گشتی

□

کی عطرسای مجلس روحانیان شدی

□

چشم از آن بگرفته‌ام زیر کلاه

□

سده چون شد آب ناید در جگر

□

جایی که این عزیزان جام شراب نوشند

□

تا تو در اثبات و محوی مبتلایی فرخ آن کس

□

حاصل عصای موسوی عشقست در کون ای روی

□

هزلها گویند در افسانه‌ها

□

منش از مردمان رخ می‌نهفتم

□

سرو کی گیرد به گلشن جای سروی کش بود

□

ندانم چه نقشی که مثل تو صورت

□

گفت آیا ای عجب با چشم کور

□

دو چشم تو، خود اگر عاشقی، پر آب بود

□

زانک ابر از پیش آن چون وا جهد

□

گر دست و ترازوی نداری

□

حب جاه و سروری دارد بر آن

□

چون رقم بر وجود انسان راند

□

ملک جانی کز خرابیها نمی‌ارزد به هیچ

□

تا شود این نفس کافر یک زمان

□

در سمرقندست قند اما لبش

□

چرا خواهد به کام دشمنانم

□

عشقت چو نشست در دلم ساخت

□

از ناز شود ولایتی تنگ

□

مادرش از خشم گفتش هی خموش

□

مکن به چشم حقارت نظر به درویشان

□

فیضی که آتشین دم عیسی به مرده داد

□

درد صاحبنظران را بدوا حاجت نیست

□

زاهدی بیند بگوید ای کیا

□

نسیم لطف تو از کوی می‌برد هر دم

□

عقده را بگشاده گیر ای منتهی

□

آخر حیوان ز ذوق صحبت

□

ور نباشی مستحق شرح و گفت

□

غمزه‌ی یار مست و ما مخمور

□

منم کاویخت چون هجران کمان خویش از دعوی

□

جگرم خون گرفت از غم آن

□

همچو پیلم بر سرم زن زخم و داغ

□

منم چو مردم چشمت، به من نگاهی کن

□

بر بساطی که عشق حاکم اوست

□

اومید تو هر دمی بگوید

□

گفت هر یک من نکردستم کنون

□

شب از جفای تو می‌نالم و چو می‌نگرم

□

عقلم فکند از ره و عشقم دلیل گشت

□

چند گوئی در صف رندان کجا جویم ترا

□

از همه محروم‌تر خفاش بود

□

گر ندادی جگرم وعده‌ی وصلت هر دم

□

زر و سیم و گله‌ی اسپش نمود

□

گوهر پاک از کجا عالم خاک از کجا

□

می‌زند کفلیز کدبانو که نی

□

تو بمانی به کام دل، گر مرد

□

میلت در آئین جفا چه بلاست ای سرو که تو را

□

افراخته رایت جلالت

□

این همی گفت و رخش در عین گفت

□

بیا، گر خواهیم دیدن که دور از روی خوب تو

□

خانه بیاراسته‌ام چون نگار

□

یک نشان دگر آن است که تن نیز چو دل

□

طوطی نقل شکر بودیم ما

□

گاه گاهم بر رخ او رخصت نظاره هست

□

بترس از آن که ز حرف حریف سوز نوشتن

□

ز دست دیده دلم روز و شب بفریادست

□

در شریعت هست مکروه ای کیا

□

دریغا! رفت عمر من، ندیدم یک نفس رویت

□

از مجاعت و اشتها هر گاو و خر

□

دل مثال ابر آمد سینه‌ها چون بام‌ها

□

موسیی آن را عصا دید و نبود

□

تا به دامانش رسد دستم به امداد نسیم

□

اگر بینی صفائی در رخ زاهد مرو از ره

□

گر نشان راه می‌خواهی نشان راه اینک

□

گفت در یک خانه گر باشم دو روز

□

بر سر خوان درد او درد بسی کشیده‌ام

□

هرآنکس کو ازین یک جرعه نوشید

□

آن شخص که مردنیست فردا

□

زین دو جوشش قوت حسها شدم

□

پس از سلام به کنجی نشین و بهر تحیت

□

کمتر از ذره نه‌ای پست مشو مهر بورز

□

هر کفی خاک که بر عرصه‌ی دشتی بینی

□

آن سگی که می‌گزد گویم دعا

□

ای از برای نعمت دنیا چو اهل کفر،

□

لیک اول پند بدهندش که هین

□

هر گهری کان ز خزینه خداست

□

گویم آنگه که بپرسند از بطون

□

کاشکی یک روز برکندی ز جا این تند باد

□

گرچه هست از نازک اندامان زمین رشک فلک

□

وادییشان پیش آمد بس سیاه

□

گفت تاب فرقتم زین پس نماند

□

کارم نه چنان فتاد مشکل

□

گوش بنهادند خلق هر دو کون

□

از ناز همه دروغ گویی

□

نه تو لا تلقوا بایدیکم الی

□

بازش مگر حیات دهد لطف شهریار

□

ملک ایمن نماند بر فلک چون بر زمین آن مه

□

سر موئیست میان تو ولی یکسر موی

□

از برون حس لشکرگاه شاه

□

فرخ آن بی‌دل، که یابد هر سحر

□

هین مکن خود را خصی رهبان مشو

□

بانگ نوشانوش مستان تا فلک بررفته بود

□

همچو پروانه شرر را نور دید

□

گردن‌کشی که هر صبح بر درگهش ز مژگان

□

در ابتدای وصل به هجرم اسیر ساخت

□

برو پیراهنی بفرست از معنی سوی کنعان

□

خویشتن را نیک ازین آگاه کن

□

نز تو به من رسد اثر، نه به رخت کنم نظر

□

نیارد کار خود یک لحظه پیدا

□

هر که را همت عالی بود و فکر بلند

□

آنک اندر سیر مه را مات کرد

□

پس از تعمیر کاشان کز ازل می‌بود ویرانه

□

به سنگم سر مکوب ای همنشین تا آستان او

□

میخواره‌ی سرمست بدنیا نکند میل

□

تو مکن تهدید از کشتن که من

□

چو مهر خوب رویان است در هر جان تو را جانی

□

گفت ای یاران من قسمت کنید

□

ترک این شرب بگویند در این روزی چند

□

از سر که بانگ زد خرگوش زال

□

دل بسی در غمت به خون غلتید

□

کردار اهل صومعه‌ام کرد می پرست

□

همکاسه‌ی تو خوان فلک گشت همچو زر

□

آن دگر گوید دروغست این بران

□

مرا، که نیست ازین آتشم مگر دودی؟

□

قومی نه نکو نه بد نه با خود و نه بیخود

□

یار آن صورت غیبند که جان طالب اوست

□

تو بگویی فال بد چون می‌زنی

□

عیان روی گل و دامان گلچین

□

یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده

□

تا دلم صید نگشتی بکمند غم عشق

□

مسجدی بر ره بد و بانگ صلا

□

با سوز بی‌دلانت مالک چه طاقت آرد؟

□

پس بشر آمد به صورت مرد کار

□

گهری لطیف کانی به مکان لامکانی

□

خوف حرمان ازل در کسب لوت

□

پیش تیر ارادت معشوق

□

رقیبان غافل و ما را از آن چشم و جبین هر دم

□

تو همی خواهی که دانی سر عشق

□

گر شدیت اندر نصیحت جبرئیل

□

چو با ابروی تو چشمم به پنهانی سخن گوید

□

بس گهر کز قعر دریای ضمیر

□

صد مه اگر افزاید در چشم خوشش ناید

□

ختم کرده قهر حق بر دیده‌ها

□

خورد هر تشنه لب آب از لب مردم فریب او

□

تا به خاک رهم از کینه برابر کردی

□

خیال زلف و رخت گر معاونت نکند

□

آنچنانک عاشقی بر سروری

□

بهای گوهر وصلت مرا میسر نیست

□

خاک را بینی به بالا ای علیل

□

گر دو صد هستیت باشد در وجودش نیست شو

□

پیش مردان خدا کردی نفیر

□

آخر کار فروشند به هیچش این است

□

نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج

□

در بیان رهنمونی آمده

□

گفت هین امروز ای خواهان گاو

□

بر آن شکسته دلی رحم کن ز روی کرم

□

قابل امر شدن همچون گوی

□

ای صد هزار جان مقدس فدای او

□

یک درخت از پیش مانند امام

□

که گر یک نظر روی من بنگری

□

تو ای بشیر بشارت ببر به قافله‌ی جان

□

چون تو کنار می‌کنی روز و شب از میان ما

□

کیقبادی رسته از خوف و رجا

□

نعره ز جان زنیم، همه روز تا به شب

□

وآن طبیب روح در جانش رود

□

به خدا حور و فرشته به دو صد نور سرشته

□

او همی‌گفت این به فرمان خداست

□

صبح او گردید شام از گردش انجم فغان

□

دوستان در پرده می‌گویم سخن

□

تویی آن صدر کز دریای جودت

□

کو غلام ما مگر سرگشته شد

□

بس مرا از زندگانی، مرگ کو، تا جان دهم؟

□

چون صبا چاک کرد دامن گل

□

غلطم گر چه خیالت به خیالات نماند

□

از وجودم می‌گریزی در عدم

□

نسیمی در آن نگهت مهر پنهان

□

گر بود ما را دو عید از دیدنت نبود بعید

□

ما را اگر چه کس به پشیزی نمی‌خرد

□

باز مرغی کان تردد را گذاشت

□

در جهان چشمت خرابی می‌کند

□

گر رسول آنست که آید از عدم

□

آن چه روی است که ترکان همه هندوی ویند

□

بر مسلمانان زیان انداز تو

□

ز هزل شربت زهرت به کام خواهم ریخت

□

میندیش از جزا هرچند فاشم کشته‌ای ای مه

□

گفت فرزندش کزو کردم سال

□

کخ‌کخی و های و هویی می‌زدند

□

بدین صفت که تو آغاز کرده‌ای خونریز

□

چون جمالی است بی نشان جاوید

□

خمر من و خمار من باغ من و بهار من

□

از رضا که هست رام آن کرام

□

دیده‌ای کو رخ تو دیده بود

□

گر ز حرمانش ندارم زندگی بر خود حرام

□

گفتم قدم برون نهم از آستان دوست

□

بعد نومیدی بسی اومیدهاست

□

ساقی، قدحی، که مست عشقم

□

گفت بعد از عز این اذلال چیست

□

در آن دریای پرمرجان یکی قومند همچون جان

□

هین جواب خویش گو با کردگار

□

چون به ایوان عاشقی بر شد

□

امن انکرتنی عن عشق سلمی

□

کردی ای موسی به صد دردش هلاک

□

دست را بر اژدها آنکس زند

□

با چنین زلف و رخ نه فتنه‌ی ما

□

ای مرد کندرو چه روی بیش ازین ز پیش

□

ای فلک تا چند از این دستان و مکاری تو

□

دست سوی موزه برد آن خوش‌خطاب

□

دایما مشتغل به ذکر خدای

□

کرده از بی‌اختیاریهای مستی امشبم

□

چو رفت آب رخم در سر وفاداری

□

نفس اول راند بر نفس دوم

□

روی بنموده جمالت، باز پنهان کرده رخ

□

هر دو سبزند این زمان آخر نگر

□

بتراش زر به ناخن از کان و چاره‌ای کن

□

خادمه سفره بیفشاند و فتاد

□

چون من به گلگشت چمن چون بشکفد آن تنگدل

□

آن که دوش از پیش چشم ساحرش بگریختم

□

چون از تو نماند هیچ بر جای

□

که ز قرآن گر نبیند غیر قال

□

با هم بودیم خوش، زمانی

□

گر چنین زیبا نبودی عارضت

□

جان پروانه مسکین ز پی شعله شمع

□

من ترازویی که می‌خواهم بده

□

بقیت لما سروا جیران اثر هم

□

بود در قبضه‌ی تسخیر من اقلیم وصال

□

با روی تو فارغ ز گلستان بهشتیم

□

دید آنجا کاروانی بس بزرگ

□

صبا گر از سر زلفش به گورستان برد بویی

□

بار اول از ره تقلید و سوم

□

نماید آینه سیمای هر کس

□

چونک تابستان بیاید از گشاد

□

کرد ارسطو بر سکندر یاد

□

ز دستبرد صبا گرد گل کلاله نگر

□

شد قطره محیط و ذره خورشید

□

عقل اسیرست و همی خواهد ز حق

□

تا نیابم یک دم از محنت خلاص

□

با من بگفته‌اند که فانی شو از وجود

□

ای زهره ییان به بام این مه

□

دست زاهد هم بریده شد غلط

□

دلم شکستی و عهد تو سنگدل نشکستم

□

باده‌ای کاین هفت خم در خود نیابد ظرف آن

□

کنارم زان از آب دیده دریاست

□

کسب را همچون زراعت دان عمو

□

پیش روی تو که آب از لطف دارد، می‌کند

□

عقل او مشغول رخت و قفل و در

□

شب قدرست وصل او شب قبرست هجر او

□

زان نظر روپوشها هم بر درید

□

به تماشای باغ و بستان شو

□

بی گمان دولت به میدان رخش سرعت می‌جهاند

□

گاهم از راه یقین دور کنی

□

پیشتر از واقعه آسان بود

□

دارم بسی شکایت چون نشنوی چه گویم؟

□

تا شده عشق تو در جان معتکف

□

آن نافه که بویش همه را خون به جگر کرد

□

آن نثار میوه ره را می‌گرفت

□

روان شد و به دل جان رسید یاران را

□

خوش آن مردن که بر بالین خویشت بینم و باشد

□

عالم خاکی نسیم باد عنبر بیز را

□

هر که آن مسجد شبی مسکن شدش

□

هجر او را، که جان ما خون کرد

□

گفت این سو آ مکن هین با خود آ

□

ساقیم کرده چنان مست که هنگام سماع

□

یا نمی‌دانی کرمهای خدا

□

شمع خلوتخانه‌ی آل پیمبر کز رخش

□

بعد حرمان من نامه‌ی سیاه آن که به تو

□

ز سنگ لاله از آن می‌دمد که خونین شد

□

زندگی و مرگ سرهنگان او

□

از می لعل یار سرمستیم

□

پاک بری چست بود در ندب لامکان

□

گفتم که امتحان سعادت به کام کیست

□

یا که کفش تنگ پوشی ای غوی

□

ز دامان نسیم صبح پیدا شد دم عیسی

□

چشم سیهت به تیغ مژگان

□

جای من بیدل و دین یا دیر بود یا دار

□

اقتضای داوری رب دین

□

از پی یک نظاره بر در او

□

دام را چه ضر و چه نفع از گرفت

□

ز خط سبز تو ای نوبهار گلشن حسن

□

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی

□

ای صبا، صبح دمی بر سر کویش بگذر

□

آتشی کز همه‌ی ظاهر نظران پنهان بود

□

همت عالیم در کار آمدست

□

یک دو میدان در پی عیسی براند

□

خود به دو چشم من شبی خواب گذر نمی‌کند

□

صبح آمده با جام جم چون شیر با زرین علم

□

سرمایه آمالی و بخشنده‌ی احوال

□

چون موکل می‌شود ظلم و جفا

□

تبسم لب ساقی مرا شرابی داد

□

تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش

□

خفته در خوابگه اطلس دیبا با دوست

□

هست باشد ذات او تا تو اگر

□

بیمار دلم، خسته جگر از غم عشقش

□

تا گشاید قفل و در پیدا شود

□

نازم آن چشم سیه کز یک نگاه آشنا

□

در میان موج دید او کشتیی

□

خاک بر فرق سر چرا نکنم؟

□

آن دم که با تو باشم یک سال هست روزی

□

چون ز عقل و نقل ذوق عشق حاصل شد تو را

□

که ترا می‌جوید آن شه خشمگین

□

پیش از آن کز تو مرا جان به لب آید ناگاه

□

ذره‌ی سودای تو که سود جهان است

□

بر مست غم دور فلک دست ندارد

□

همچنان آن ماجراها باز رفت

□

به جان و دل تو را هر سو خریداری بود چون من

□

مرا زیاده ز حد کرده است با خود نیک

□

چشم نرگس به خیال نظرت می‌دیدم

□

اسپ را بفروخت چون بشنید مرد

□

در سر زلف بتان شد عاقبت

□

از خیالی گشته شخصی پرشکوه

□

تو گر به سینه دل سخت آهنین داری

□

مدتی بر نذر خود بودش وفا

□

قدرش چاکر و قضاش مطیع

□

خونت از غیرت اشک که به جوش است که باز

□

شیخ چندانی که در صحرا بگشت

□

پیش شیخی در بخارا اندری

□

مرا آهن در آتش بود از شوقت، ندانستم

□

دریای غم تو موج می‌زد

□

دل یک قوم به خون خفته‌ی آن چشم سیاه

□

کی بود ماهیت ذوق جماع

□

ز سحاب لطف تو گر نمی، برسد به نخل امید من

□

زمان کنم افزون جراحت تن خویش

□

آن درد نیست بردل ریشم که تا بحشر

□

چه شرف یابد ز کشتی بحر در

□

ور وصالش بساختی کارم

□

چونک او حی الرب الی النحل آمدست

□

چه کیسه‌ها که نپرداخت جعد طرارش

□

پاسبان آفتابیم از درون

□

چهره به زر کشیده‌ام، بهر تو زر خریده‌ام

□

تو به دست دگران دامن خود دادی و من

□

پرسی تو ز من که عاشقی چیست

□

لایق این حضرت پاکی نه‌اید

□

تا بلبل خوشنوای گم شد

□

رخ تو آتشی دارد که هر دم

□

سنگ نالید به حال دل دیوانه‌ی من

□

منبلی نی کو به کف پول آورد

□

فی ربعهم عشت ملتذا بصحبتهم

□

پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد

□

شکنج زلف و روی دلفروزت

□

تو ز قرآن ای پسر ظاهر مبین

□

تا دل من در سر زلف تو شد

□

جلوه‌گاه و اختیارم آن پرست

□

ترکان خطایی روش مهر ندانند

□

خیر باشد نیمشب چه می‌کنی

□

از می شرق دوست مست شدند

□

ز نشستنش به مسجد به ره نیاز زاهد

□

هر کسی را بود عذری تنگ و لنگ

□

آن سیه رویم که صد آیینه را کردم سیاه

□

در کوی خرابات جمالش نظر افگند

□

نیست از جانب من تا به تو یک موی میان

□

می‌روم گریه‌کنان از سر کویی کانجا

□

به نفس چون مسیح جان بخشد

□

عبیر آمیخت از گیسوی مشکین سنبل پرچین

□

مکدر است دل آتش به خرقه خواهم زد

□

امشب از زمزمه‌ی پرده‌سرا بی خبرم

□

قمری به کام کرده یکی بربط

□

حاصلم از غم عشق تو نه بجز خون جگر

□

در عجب درماند کین لغزش ز چیست

□

کسی که تکیه زند بر عنایت ساقی

□

آشوب رقص و شور و شر و های و هوی او

□

تو دی می‌رفتی و هاتف به دنبال تو چون سایه

□

به قول دشمنان برگشتی از دوست

□

چون برون آرم ز خاطر در معنی‌های بکر

□

می‌کند از هر سر مویم سفیدی راه مرگ

□

دل ز فراق گشت خون، جان به لب آمد از غمت

□

درین دریا چو شبنم پاک گم شو

□

هر گوشه اهل رازی دارد بدو نیازی

□

این کوشش و کشش همه بی‌کار چون بود؟

□

چند آخر بر لب دریا نشینم خشک لب؟

□

خوش بودی ار به خواب بدیدی دیار خویش

□

عارفان در وجد و ما در های های

□

روی از غبار حادثه درهم نمی‌کشیم

□

وصف حسن جمال خود خود گوی

□

در ذکر کردی کدو را آن عجوز

□

یا از شکنج طره کمندی به ره منه

□

ازین قیاس تو در آدمی نگر، کو نیز

□

چون غم و درد نهانش کرده بود

□

ره غمخانه‌ی من پرسد از اهل نیاز اول

□

آتش مپرست تا نباشد

□

جگر سنگ به جوش آمد و ما سنگدلان

□

از زهد و صلاح توبه کردم

□

چون شمع سحرگاه دل سوخته هر شب

□

خسرو ملک جهانم من که در جنت غلامم

□

سر زلفت ز بهر غارت دل

□

از افق او دمید کوکب رخشنده‌ای

□

این چه رخشنده عذار است که از پرتو آن

□

جدائی ز من چه گزینی چو دانی که صبر ندارم

□

شب‌نشینان عاشق افسانه‌های زلف تو

□

دل و جان همه عالم فدای لعل نوشینش

□

موم از خویش و ز سایه در گریخت

□

آن کار که جز دادن جان چاره ندارد

□

بخلوت ارچه نشیند بر تو، شاد مباش

□

مجلس بساز با صنمی نغز و دلفریب

□

گر کند آهنگ شوخی یکدم دیگر چو نی

□

هرک در جمعیتی خواهد نشست

□

می دو ساله دم روح‌پروری دارد

□

مرا دور از رخ دلدار دردی است

□

چو بازان جای خود کن ساعد شاه

□

خواهی که به چنگ آری آن زلف مسلسل را

□

به امید تو میباشم من شورید پسر، لیکن

□

با همه خیل ستاره ماه شب افروز

□

تیر مژگان در کمان ابروان چون می‌نهاد

□

کجا رسد بکمندت که لاشه‌ئی که مراست

□

بار منت بر نمی‌تابد دل آزاده‌ام

□

من خاک شوم، جانا، در رهگذرت افتم

□

حبذا ارواح اخوان ثقات

□

گوهر مقصد صاحب نظرانی لیکن

□

سزای خویش باید یار جستن

□

عاقبت افتاد بدامان خاک

□

گل یار حسن گشته و بلبل قرین عشق

□

چون کرم پیله بر تن خود بیش ازین متن

□

در آن جهان ندهد فقر اگر نتیجه، در اینجا

□

عروس معنی او بهر چشم نامحرم

□

می نیاید ز جهان هم نفسی در نظرم

□

آن که در هر پرده نقش صورت شیرین کشید

□

مرا توفیق نیکو بندگی ده

□

هر که را عشق تو طهارت داد

□

به سرعت بگذرد هر تیرش آخر از دل گرمم

□

گر برانید چو بلبل ز گلستان ما را

□

نشود دیده‌ی من باز چو بادام به سنگ

□

بسا خون جگر، جانا، که بر خوان غمت خوردم

□

خاصه پنجه ریش و هر جا خرقه‌ای

□

حال در مانده‌ی عشق تو نمی‌داند چیست

□

دل در جهان مبند، که بی‌جرعه‌های زهر

□

حریر سبز بتن بود، پیش از این ما را

□

میزد او خود در صحبت چو من از بی‌صبری

□

زان خبر نیست از توی خودت

□

چون بلبل تصویر به یک شاخ نشستی

□

نیابی نزد مهجوران، نپرسی حال رنجوران

□

کز عشق چو آفتاب گردد

□

تا نسیم سحر از جعد بلندت دم زد

□

مرا درویش دیدی، رفتی از غم

□

نرگس اندر بوستان رخساره‌ی او دید و گفت

□

من خود از زخم غمت می‌شکفانم گل داغ

□

چراغ مجلس مستان ز شمع چهره برافروز

□

یوسف به خانه روی ز بازار می‌کند

□

نهاده دین به یک سو و زهر سو

□

هم‌چو ابلیس از خدای پاک فرد

□

ایمن از فتنه‌ی این گنبد مینا منشین

□

اگر به مصر غلامی عزیز شد چه عجب؟

□

معلوم نشد به فکر و پرسش

□

نمی‌گفتم سخن درباره‌ی بدگوهران کم گو

□

گر مورچه‌ای در تو کوبد

□

چون خشت نهادیم به پای خم می سر

□

ما که دور از تو ز هجرانت به جان آمده‌ایم

□

از فلک بی‌قرار هیچ نیاموختن

□

داغ و دردی که رسید از تو حرامم بادا

□

نمی‌دارم از دامنت دست باز

□

نگارا غم عشقت از عاشقان

□

شبم بی‌زلف او صد نیش عقرب نیست در بستر

□

چو کام من توئی ای آفتاب گرم برآی

□

استخوانم سرمه شد از کوچه گردیهای حرص

□

به من ار خدنگ غمزه فگند چه باک؟ لیکن

□

راههای مختلف می‌راندش

□

کاش آن دیر آشنا با خنجر آید بر سرم

□

نخست آگاه کن خود را، چو بازی نرد درد او

□

جایی‌ست که اندرو کسی را

□

عمری گذشت تا به امید اشارتی

□

حقا که ز قدرت همو بود

□

آیینه پاک کرده‌ام از زنگ قیل و قال

□

در خرابات خراب افتاده

□

چون کار بخت و صورت تقوی بدیده‌اند

□

خاطر آزادگان بند کم و بیش نیست

□

همچنین بیگانه بودی، یا چنان کت عادتست

□

گر فقیری به ما بود محتاج

□

حسن فروشی گلم نیست تحمل ای صبا

□

مرا بزلف تو رایست از آنکه طوطی را

□

این درد و این بلا به من از چشم من رسید

□

بر زمانه چه دل نهم؟ که روان

□

روز صیادم بد و شب پاسبان

□

قاتل چگونه منکر خونم شود به حشر

□

گوش بر قول حسودان مکن، ای رانه رواست

□

اگر به جان و جهانم دهد رضای تو دست

□

هرچه از ما گفت در غیبت رقیب روسیه

□

رابعه گفتش که ای شیخ زمان

□

گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود

□

از پرتو آفتاب رویت

□

دل سوخته زانم که کنون از سرخامی

□

یکی به غایت حسرت ز لعل میگونش

□

بر صورت تو ماه و پری فتنه میشوند

□

نه فکریش از برای آب و دانه

□

ز کس حرمت دوشم چه خود را دور میداری

□

من بلبل فصیحم من همدم مسیحم

□

شکفته بود همه بوستان خاطر من

□

یافتم صحبت آن یار، مگر روزی چند

□

وآن دگر تسخر زدی کز جر و مد

□

کوی دل ها همه از شوق به سر می‌غلطید

□

میخواستم که: جایت بر چشم خود بسازم

□

بی‌قامت همچو سرو او دایم

□

غیر را خواست کند گرم زد آتش در من

□

زیرکان هستند کز پالان جوابم آورند

□

میلی که داشتند حریفان به نقل و می

□

هم دیده‌ی تو باید تا چهره‌ی تو بیند

□

می‌نگویم از بتر بودن سخن

□

من که شیر بیشه را صیدم گهی دشوار بود

□

میان ما و تو کاری کجا ز پیش برآید؟

□

بوسه‌ای داد لبت، قصد دگر کردم، گفت

□

الا ای یوسف مصری که کردت سلطنت مغرور

□

چشمم از لعلک در پوشک او در پاشک

□

از تهیدستی حیرت زدگان بی‌خبرست

□

در جام جهان‌نمای می بین

□

از تو نوشند ار ذکورند ار اناث

□

چون به یاد چشم او اهل نظر را می‌کشند

□

دل ما را ز نعمت غم تو

□

در عشق که مردم را از پوست برون آرد

□

ز کوی مغان رخ مگردان که آن جا

□

لیک چون شد واجبم، چون من یکی

□

براق جاذبه‌ی نوبهار آماده است

□

گل گر ز رخ تو رنگ ناورد

□

هر دم ز آتش دل اخگرفشان خویش

□

پیمانه‌ی حیاتم پر شد فغان که نتوان

□

گر قبا شد ز غمت پیرهنی حیف نباشد؟

□

بی وصال تو من مرده چراغم مانده

□

عهد مهر و شرط یاری کز وفا کرد آن نگار

□

طبیب ار بیندت در خواب کز رخ پرده برداری

□

افسوس که با دیده‌ی بیدار چو سوزن

□

چون از تو ندید چاره‌ی خویش

□

وآنک آنش نیست باغ بی‌ثمر

□

اسلام و کفر از آن رخ و گیسو مشوش‌اند

□

سخن بسیار میدانی وزین سال

□

تو بدان دام زلف و دانه‌ی خال

□

دارد آن غمزه کمانی که به چشم نگران

□

ساکن گوشه‌ی جهان ز جهان

□

چون آینه و آب نیم تشنه‌ی هر عکس

□

چند خواهی کرد ازین جور و ستم؟

□

قطره‌ای را که او نبود و نه هست

□

مردم از محرومی دیدار در بزمش به حسرت

□

ز فراز قامت نازنین رخ نور گستر نازکت

□

همچون نشانه تا کی بر دل نهد جراحت

□

ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است

□

تا مگر با تو بزر وصل مهیا گردد

□

گیریم گل در آب به تعمیر دیگران

□

به دمی زنده کنی صد مرده

□

گر بود بد تا بدی کمتر بدی

□

سیل غمت فتاد به فکر خرابی‌ام

□

لبت یک روز بوسی، گفت،خواهم داد، سالی شد

□

چو از ذکر لبت شیرین کند کام

□

حور می‌گفتم تو را خواندی سگ کوی خودم

□

هر گلی را که زینت چمن است

□

خبر از خود ندارم چون سپند از بیقراریها

□

گر نخواهی کشتنم از تیغ غم

□

هر که اینجا آشنای او نشد

□

ببین که در طلب حال آتشین رخ تو

□

روی زمین چو قصه‌ی فرهاد کوهکن

□

همی فتاده و مفتون دانه و آبند

□

خدنگ فتنه ز دل میفتاد کج دو سه روز

□

بود که ساقی لعل تو در دهد جامی

□

یک ذره دلم سختم از اسلام نشد نرم

□

دیده‌ی گریان مگر بر جگر آبی زند؟

□

بر امید گوهر و در ثمین

□

جز با من دل شکسته در عالم

□

چون تو آهو زاده‌ای حیفست حیف!

□

تویی آن بی‌دهانی کو سخن گفت

□

مژده محمل مه کوکبه‌ای می‌آرند

□

بگرفتم زنارش در پای وی افتادم

□

کوری بی‌منت از چشم به منت خوشترست

□

بی‌کسی را بی‌دل و بی‌جان مدار

□

سرسبزی گلگون رخت را که بدیدم

□

هر تن که شود با خبر از فیض شهادت

□

ریش گردانی دلم را وانگهی گویی: منال

□

چون تو به دلی نزدیک از چه ز تو من دورم

□

فرس آهسته ران کاندر پیت از پویه فرسوده

□

ز ما چو هیچ نیاید خلاف شرط محبت

□

شاید به گرد قافله‌ی بیخودان رسم

□

مرا از خود جدا دارد نگاری

□

دیو بر دنیاست عاشق کور و کر

□

بعد چندی که شدم داخل کاشانه‌ی دوست

□

گر مریدی جزو مرادت نیست

□

آسوده‌اند کارگران جمله، وقت شب

□

مگرش خدمت دیرین من از یاد برفت

□

مرد زاهد گفتش آخر ای غلام

□

دو چشمانش چو دو مشعل فروزان

□

دل که خورد از جام عشقش جرعه‌ای

□

دیده‌ای کو تا ببیند صد هزار

□

آه سحر و اشک شبم شاهد حال است

□

گر عام شود قصه‌ی ما در همه عالم

□

تر کنم از آب چشم روی چونان خشک را

□

خواه چون شمع بسوزان همه را خواه بکش

□

سرو از تو در تمایل در کله ربیعی

□

اگر به قدر سفر فکر توشه باید کرد

□

از صد نسیم گلشن فردوس خوشتر است

□

سوی چپش بس جهان‌سوز آتشی

□

در محبت چه تطاول که نکرد

□

اصل او از کجا هویدا شد؟

□

بهر دانه‌ای، قصه‌ای از فریبی

□

عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود

□

خط تو بر ماه و من در قعر چاه

□

حیرت مباد پرده‌ی بینایی کسی!

□

گل از شادی همی خندد، من از غم زار می‌گریم

□

در ره سودای تو درباختم

□

به خاک کوی تو شب نیست کاب دیده‌ی من

□

نسبت گل بتو می‌کردم و عقلم می‌گفت:

□

از مرهم وصل تو نصیبی نبود هیچ

□

مرغ زیرک به در خانقه اکنون نپرد

□

تا غبار خط ریحان تو برگل دیده

□

از مفسلی، کفایت ما چون ده خراب

□

هرگز نکنم تو را فراموش

□

از پی هیکل شتاب اندر دوید

□

گر بدین پسته‌ی خندان گذری در شکرستان

□

گفتی: برو، برفتم و گفتی: بیا، دگر

□

ای به شیرینی ز شکر در جهان معروف‌تر

□

بر آن شدی که کنی نام خویش بر دل غیر

□

حایطی بودش درختی در میان

□

بس که چون منصور بر ما زندگانی تلخ شد

□

از می عشق ار چه سرمستی، مکن

□

دمی کز ما برآید بی غم او

□

جمعی همه آشفته‌ی آن سنبل مشکین

□

در خاک و خون ز هجر تو فریاد میکنم

□

هر تنی، روشنتر از جانی شده

□

دست غم زنگ ز پیشانی خدمت چو زدود

□

چو آن هندو ندیدم هیچ کافر

□

چون نی نوازشی به لب خویش کن مرا

□

جنود تیغ تو) آنجا سپر بیندازند

□

هدیه‌ها و ارمغان و پیش‌کش

□

هم جلوه‌ی ساقی را در جام بلورین بین

□

بی‌واسطه روزی هوس دیدن ما کن

□

جوانی نکودار، کاین مرغ زیبا

□

شطرنج غایبانه شیرین به کوه کن

□

چون جهان سر بر خطت دارد مدام

□

ز حرف حق لب ازان بسته‌ام، که چون منصور

□

همه حدیث وفا و وصال می‌گفتی

□

لیک گنجی که قسم عشاق است

□

کمند عشق را گردن نهادم

□

چون در آوردیش به پرده‌ی راز

□

افغان و زاری من از حد گذشت بی تو

□

ز سیر دل ره او بست تیر دلدوزی

□

با غم عشق تو تا پنجه در انداخته‌ایم

□

تجلی سنگ را نومید نگذاشت

□

هر بیدل و شیدایی افتاده به سودایی

□

تیغ لا در قتل غیر حق براند

□

مرا چه کار به دیدار مهوشان زمانه

□

چون دیده و دل من گشتند فتنه‌ی تو

□

در طبع من که هستم قربان روز وصلت

□

نزاکت بین که سروش می‌شود مانند شاخ گل

□

گر بگشایی ز بند گوهر دریای عشق

□

نه سرانجام اقامت، نه امید بازگشت

□

در صومعه ناگاه رخش پرده برانداخت

□

کی بود کی که پیش شمع رخت

□

در حسرت دیدارش طی گشت شب و روزم

□

حال می خوردنم از روزن و سوراخ به شب

□

سر بر فراز، تا نزنندت بسر قفا

□

با چنین گنج که شد خازن او روح امین

□

هیچ بادی بر نمی‌آید در این طوفان و موج

□

بلبل سرودخوان شد و قمری ترانه‌گوی

□

حجاب روی تو هم روی توست در همه حال

□

ای که خاک شوره را تو نان کنی

□

کجا کمان سلامت ز عرصه‌ای ما راست

□

رخ نمودن را نشانی نیست پیدا

□

بوسه‌ای دادی و پس طیره شدی، لب پیش آر

□

بلای خلق بودی اول ای سرو سهی بالا

□

محو گردانیم نامت بعد ازین

□

پرده‌ی شرم و حیا، بال و پر عنقا شده است

□

خوشی و خرمی و کامرانی

□

مست بودم که عشق کیسه شکاف

□

تا به درها نروی هر سحری کی دانی

□

دشمنان از شراب وصل تو مست

□

نخواهم بی تو ملک هر دو عالم

□

هر کس که گفت خاک در دوست توتیاست

□

حال وامق که پریشان تر از او ممکن نیست

□

محو شد هر کس که دید آن چشم خواب آلود را

□

این جهان بر مثال مرداری‌ست

□

آنک او بعد از رئیسی خوار شد

□

زهاد ز کف رشته‌ی تسبیح فکندند

□

ترا با من چه کار؟ ار دل فریبم

□

عاشق از دلبر بی‌لطف نیابد کامی

□

بی شک رساند تیر خود آن گل رخ زرین کمال

□

چون همه تیری بیندازی تمام

□

علم زد بر فراز بام اهواز

□

عاشق دیوانه نامم کرده‌اند

□

همچو مرغ نیم بسمل بال و پر

□

چون سواری تو که از شیوه‌ی چوگان بازی

□

سخن گویی و می‌خواهم که دردت زان زبان چینم

□

خرم آنکو وقت حاصل ارمغانی از تو برد

□

گرم زمانه سرافراز داشتی و عزیز

□

بفشان گره طره‌ی مشکین پریشان

□

خانه پردازتر از سیل بهاران بودیم

□

وصال او نمی‌یابم، تن اندر هجر او دارم

□

وز حسودی بازشان خر ای کریم

□

به عمر اگر عملی غیر عشق کردستی

□

رشحه‌ی نور در دماغم ریز

□

آن کس که چو من به روی خوبت

□

بزم حالیست ز نا محرم و از چهره‌ی راز

□

آن پر اکنون در نگارستان چینست

□

در قفای گراز خودکامه

□

چشم خوش سرمستش اندر پی هر دینی

□

چو عقلم مات شد بر نطع عشقش

□

مجو خلاف رضای مرا که در همه عمر

□

دوش به طنز گفته‌ای: شاد شو از وصال من

□

بر سر کوی تو در قید وفای خویشم

□

گشت دیر آمدن صبح وصالم گوئی

□

گر طالب دیداری از خلد برین بگذر

□

از زندگی است یک دو نفس در بساط ما

□

تا سر زلفین تو کرد پریشان دلم

□

هیچ صبحم خفته یا خندان نیافت

□

جامی بکش تا جم شوی، با اهل دل محرم شوی

□

گو: جمله جهان تیغ برآرید، که با کس

□

گفت پروانه‌ی پر سوخته‌ای

□

برآرد خاصه وقتی گوی بیرون بردن از میدان

□

پنداشتی که چون نخوری روزه‌ی تو آنست

□

رشته‌ی عمرم ز پیچ و تاب می‌گردد گره

□

با سگان گشتن مرا هر شب به روز

□

هر نفس کان در حضور او زنی

□

مخور فریب نگاهش اگر مسلمانی

□

اختری حکم و آسمانی جاه

□

اسب همت سر کشید و بهر جو جایز نداشت

□

صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند

□

سنبل برانداز از طرف بستان

□

ز انقلاب چرخ می‌لرزم به آب روی خویش

□

بنگر که: دو صد مهر به یک ذره نمودند

□

چون وفاات نیست باری دم مزن

□

صد بار دل افتاد در آن چاه زنخدان

□

گر بدانم که کجایی؟ به سرت پیش آیم

□

کودک دهقان، بسرش کوفت مشت

□

ور نبودی بر سر آزار من در انجمن

□

پیش یار غار، صدیق جهان

□

نوبت به کینه جویی دشمن نمی‌دهیم

□

بوی جان افزای او خواهیم یافت

□

خیز و خون سیاوش آر که صبح

□

حیرتی دارم از آن صورت زیبا که تو راست

□

خرم از گل بدر افتادی و بار از گرداب

□

در دندان بنمای از لب همچون آتش

□

به جنبشی که نمود از نسیم کاکل او

□

گر چه چون عنقا به قاف عشق کردیم آشیان

□

برآریم از بحر سر چون حباب

□

فروغ عشق تو تا کی روان من سوزد

□

پیش آب و پس هم آب با مدد

□

نام تو برده می‌شد تا نامه می‌نوشتم

□

کمتر ز مار و مور شناس آن گروه را

□

خواری کس نخواستم هرگز

□

سایه ز خود گو ببر غیر تو گر خود هماست

□

گنج وفا مجوی که در کنج روزگار

□

جان غربت زده را زود به پابوس وطن

□

ندارم مونسی در غار گیتی

□

تو را میان الف است و الف ندارد هیچ

□

گر ز چین آشوب برخیزد عجب نبود که باز

□

آشکارا دی فرستادی دعایی نزد من

□

مرو از بر ما و گر می‌روی

□

دی زهر و انگبین بهم آمیختی که بود

□

غسل کردیم به خون دل و از روی نیاز

□

بوی یوسف می‌کشم از چشم چون دستار خویش

□

در جهان یک دم نبودم شادمان

□

ساقی مستان ما شد شکرستان ما

□

شد چمن انجمن از بوی خوشش پنداری

□

غمت هر لحظه در پروازم آورد

□

بر سر کوی تو سودا می‌پزم

□

بر کوهکن ز رتبه‌ی مقدم نوشته‌اند

□

هاتفی گفتش برو این لحظه پاک

□

از برای امتحان چندی مرا دیوانه کن

□

سودای تو نگنجد اندر دلی که جان است

□

به رخش حسن چون بر عاشقان تاخت

□

تعیین دل مکن بر خوبان سنگ دل

□

همه از فیض نفس زاینده‌است

□

خط ریحانی بر چهره‌ی مشکین خالش

□

اینک می‌رسد شورافکنی کز گرد راه

□

درین مدت که از یاران جدا گشتیم و غمخواران

□

دل خوش مشرب ما داشت جوان عالم را

□

ز خوان وصل تو چون قانعم به دیداری

□

عجب دردی برانگیزی که دردم را دوا گردد

□

تا به پای او دادم نقد جان به آسانی

□

کوه پیموده سنگ و بر سخته

□

گر از رویت بهار آگاه باشد

□

باده خور غم مخور و پند مقلد منیوش

□

هزاران درد دارم لیک بی تو

□

شد مهربان سپهر به من آخر حیات

□

گفت: خیر است، درین وقت تو دیوانه شدی

□

گه دام زلف انداخته گه تیغ مژگان آخته

□

شبی کز شور مستی گریه‌ی مستانه سر کردم

□

در زمین این بخار هست و دخان

□

دهان چون پسته و پسته پر از قند

□

تو گرم قتل اجل نارسیده‌ای که شوی

□

جز زلف و رخت که دید روزی

□

جدا بود شکر و شیر، همچو روغن و آب

□

در رزم پاکبازان عالم چه قدر دارد؟

□

راه برم به سوی او شب به چراغ روی او

□

مریض عشق تو را حاجتی به عیسی نیست

□

قوت جذب و قوت امساک

□

عشق تو داده است در ولایت جان حکم

□

کی زنده دم تو کشد منت مسیح

□

من نه پر دارم نه پا نه هیچ نیز

□

گاهی بی‌خویشتن شوم ز غم تو

□

سوی من بنگر، که عمری بر امید یک نظر

□

در دل چو عشقت آمد سودای جان نماند

□

به امیدی که سحر بر رخت افتد نظرم

□

چو بادی برآید دمی باده درکش

□

آب اجل که هست گلوگیر خاص و عام

□

به خواب نیز نمی‌بینمش چه جای وصال

□

بسکه می‌ترساند از زنجیر و پندم می‌دهد

□

لب پیاله نمی‌آید از نشاط به هم

□

گر چه کس را نمی‌شود حاصل

□

سر چوب تری آن گاه گرید

□

بس که آلوده شد از خون خریدارانت

□

جانا، دل محرور من شد بیقرار از شوق تو

□

چه کنم، گر طلب کند تاوان

□

تو قبله‌ی رقیبی و من در سجود تو

□

بگذر تو ز خویش و از قرابات

□

در ته یک پیرهن، چون بوی گل با برگ گل

□

ز رنگ نیستی شان رنگ و بویی

□

چون کمین گیرم که بر خورشید و ماه

□

یاران خراب باده و من مست خون دل

□

ای تن، تویی و این صدف در «لو کشف»؟

□

کبر شاهانه‌ی تو شاخ امیدم بشکست

□

در مرده جنبش آید اگر خیزد از زمین

□

گمان مبر که تمنای بنده سیم و زرست

□

در دل ما شکوه‌ی خونین نمی‌گردد گره

□

تافته اندر دلم پرتو مهر رخت

□

من از او جانی برم بی‌رنگ و بو

□

در مرهم زخم خود چه کوشم

□

بر سر کوی تو سگ را قدر بیش از من، که آنجا

□

بر زمین هر ذره‌ی خاکی که هست

□

غیر پر کید و تو بی‌قید و من از مجلس برون

□

از غم تو غنیم وز همه عالم درویش

□

سوختم صد بار و از بی‌اعتباریها نگشت

□

ما را به وصال وعده دادی

□

چون لاله فروغ روی او یافت

□

زاهد شبی به حلقه‌ی مستان گذار کن

□

گفتی که: من از جهان برونم

□

در طبعم آتش تو آب سخن فزوده

□

منم که بی تو نفس می‌کشم زهی خجلت

□

بی‌موی میانت تن من در شب هجران

□

مه تمام، هلال و هلال شد مه بدر

□

چند نالم از جفا و جور تو؟

□

چو دوست با عدو تو نشست از او بگریز

□

حقه‌ی یاقوت را قوت روان کرده‌ای

□

مانند آفتابی، کز بس شعاع خوبی

□

تا بدان دوست رسم بگذرم از هر چه جز اوست

□

شد مست و از تواضع بی‌اختیار او

□

گفت این نانت که داد ای هیچ کس

□

ای زلف یار، سخت پریشان و درهمی

□

خورشید رخت بر سر ما سایه نیفکند

□

باد جهان بی وفا دشمن من ز جان و دل

□

آن ماه پری چهره گر از پرده درآید

□

تا قطره را نباشد از گم شدن هراسی

□

محبوب حق شدن به نماز و به روزه نیست

□

برش ادا نکنم مدعای خود هرگز

□

جان آن نبود کو را نبود اثر از جانان

□

چرا برداشت آن ابر بهاران سایه از خاکم؟

□

از آن گهی که خراباتیی دلم بربود

□

چشم گشا عاشقا بر فلک جان ببین

□

غیر الم در این قدم هیچ نشد مشخصم

□

آنکه از اصطفا بر افلا کند

□

سر، درد سر کشید و تن خسته عور ماند

□

به خلوتگه چه بنشینی ز دست حاجیان بستان

□

هر که به بندی درست دم نزند جز به درد

□

می‌کننداز من توقع صد دعای مستجاب

□

دل مرا، که به هر حال صید لاغر توست

□

غلط گفتم آن ذره‌ای گر بود هم

□

به هوای دهنت نقد روان باید باخت

□

خبر ز کرده‌ی مردان شنیده‌ای به تواتر

□

گفت، زنگی که در آئینه‌ی ماست

□

محل نامه نوشتن مرا ز دغدغه کشت

□

فریاد ز دست تو که از قید حوادث

□

آفت جانی از دو غمزه‌ی دلدوز

□

چند رو گردانی از سرگشته‌ای؟

□

در این بودم که این چون است و آن چون

□

ای که به برهان عقل، منکر عشقی

□

دمی نزدیک آن باشد که: گردم در تو ناپیدا

□

به دوری که مردم سگی می‌کنند

□

جان می‌دهم از حسرت دیدار تو چون صبح

□

من در آنم تابگویم ترک جان

□

گوشه‌ی دامن خالی است، که چشمش مرساد!

□

وی از پی طعن دین نشانده

□

از عشق تو نشکیبم گر خوانی و گر رانی

□

طاق ابروی تو گر قبله شود

□

به گردد حال ازین سامان که می‌بینید و این آیین

□

کسی کز سوز عشق تو ندارد جان و دل زنده

□

شعله‌ی نیم نظرهای توام پاک بسوخت

□

دلم چون گیسوی او بر کمر دید

□

از حباب ما گره در کار بحر افتاده است

□

به مستی از لب تو وام کرده‌ام بوسی

□

شش جهتم از رخ تو وز نظر فرخ تو

□

تو آن چه دوش کردی از نوک غمزه کردی

□

ترس خدا ندارد در سینه شهر سوزی

□

چه زیبائی بهنگام چمیدن

□

بدین دستور تاریخ وفاتش

□

گر جمالش ذره‌ای پیدا شدی

□

موقوف به یک جلوه‌ی مستانه‌ی ساقی است

□

ور عکس جام باده ناگاه بر تو تابد

□

خاک تن تو شود همه ذره

□

فراغت دادی از غم‌های دهرم ای غم جانان

□

تا نشوی فارغ و یکتا، کجا

□

اگر کسی ندهد دل به چون تو دلداری

□

ریخت هرجا هندوی جانش به ره تخم فریب

□

چرا باید که وامانی بملبوسی و ماکولی

□

یارب شود چو دست سبو، خشک زیر سر!

□

جان در تنم ار بی‌دوست هربار نمی‌گنجد

□

جفای او که روان گریزپای مرا

□

به تیره‌روزی من چشم روزگار گریست

□

وقتی که روزگار تو نیکو شود ز بخت

□

ز سنگریزه، جواهر بسی بتاج زدم

□

از دست زاهد کردیم توبه

□

چون سلیمان ملک خود چندان بدید

□

چون باد صبح، رزق من از بوی گل بود

□

چه آرم بر در وصلت؟ که دل لایق نمی‌افتد

□

لازمت باشد اگر عاشق شوی

□

نشه‌ی عشاق را هرگز نمی‌دانی که چیست

□

حرکت کرد بر زمین چپ و راست

□

چو اسبان کره‌ی تند فلک را

□

از خون یکی کرده‌ی امروز صبوحی

□

جانم ز جانان سر بر نتابد

□

به ده ماه از این پیش دیدمت من

□

زیر رحای چرخ که دورش به آب نیست

□

هزار جان مقدس سپرد هر نفسی

□

دلا را صورتی دیدم که دل می‌برد دیدارش

□

ز مهمان خیالت هر شبی صد عذر میخواهم

□

چو دست می‌ندهد لعل او، از آن حسرت

□

نثار خاک رهت نقد جان من هر چند

□

تو را شیطان مسلمان گشته جاوید

□

تابنده بد ز روز ازل نور ذات او

□

در جهان گر دل از تو بردارم

□

وگر در عشق او از جان برآیم

□

تا خط تو را دیدم، دادی رقم خونم

□

نیم شب دیده‌ی مذن بام

□

ای مردم چشم دل خیالت!

□

گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن

□

فراش عبادتکده‌ی راهب دیریم

□

چون کبوتربچه‌ی پروازی

□

این طرفه که او من شد و من او وز من یار

□

چو سنگم خوار و سرد ار من به لعلی کم سفر سازم

□

نقدی که ز بازار تو بردیم تلف گشت

□

نام خود سلمان نهادی، تا مسلمان خوانمت

□

از ندانستن من، دزد قضا آگه بود

□

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست

□

جاودانی پای بنهاد از جهان

□

هر که را آیینه بی‌زنگ است، می‌داند که من

□

دست من نگرفت روزی از کرم

□

پر شکر شد شرق تا غرب جهان

□

می به کشتی نوش کن کز فیض پیر می‌فروش

□

گر دل سختت نمی‌ماند به سنگ، ای سیم تن

□

کار رقیب مسکین خود بیش ازین چه باشد

□

تا خطت یافته تحریر رخ ساده رخان

□

از فروغ شمع رخسارم منور کن روان

□

جسم خاکی مانع عمر سبک‌رفتار نیست

□

زبان گشاده، کمر بسته‌ایم، تا چو قلم

□

اندر کژیم منگر وین راست سخن بین

□

من از دو زلف پراکنده‌ی تو حیرانم

□

ز بهر فضل و پیشی من، چو کردم با تو خویشی من

□

کمان ابروی او تیر غمزه‌ای نزند

□

چون همی‌گفتمش ای مونس دیرینه‌ی من

□

برآری برفراز طور سینا

□

اگر ز طعنه‌ی عاجز کشی نیندیشم

□

کی صید جهان شویم؟ چون ما

□

گفتی به بر سیمین زر از تو برانگیزم

□

زلفی که جایگاه دخل خلق عالم است

□

چو بر رخسار از آن آتش کشیدی داغ ما زان پس

□

وی دیده هر آنچه گفته از دوست

□

اذا تغرد عن ذی الاراک طائر خیر

□

بر چشم پرخون چون ابر گریم

□

خلوتی چون خانه‌ی آیینه‌داری پیش دست

□

گو بدان ای به وجود تو گرفته زینت

□

ساقی می جانان بگذر ز گران جانان

□

خود چه اندیشم ز هجران من که در بزم وصالم

□

به قدر راستی گیرد سخن سنگ

□

با من ترا چه دعوی مهر است و همسری

□

مدعی منع سخن کرد ولیکن به نظر

□

تویی سلطان مطلق در دوعالم

□

چون گهر قانعم به قطره‌ی خویش

□

مبتلا گشتم به درد یار خود

□

تا که مهر مهر او بر جان زدیم

□

صید قید او نمی‌یابد خلاص

□

کوی او بی‌زحمت ناجنس باشد صبح‌گاه

□

در آغوش چمن، یکدم نشستم

□

دشنام تلخ زود مکن بس که در مذاق

□

اینهمه دلها بری ز دست ولیکن

□

باغبان بر رخ ما گو در بستان مگشا

□

چون فشاندیم آستین بی‌نیازی بر جهان

□

لذت نامه‌های تو ذوق پیام‌های تو

□

شب نیست که با خیال قدت

□

من شیشه‌ی خود بر سر کوی تو شکستم

□

ترا لیلی نشاید گفت لیکن عاقل از عشقت

□

گرچه تو را از ازل حسن خدا داد بود

□

ما ننگ وجود پارسایانیم

□

خاری نشد آزرده به زیر قدم ما

□

بیا، که بی‌تو دل من خراب آباد است

□

چون دل بشست از بد و نیک همه جهان

□

خاک صاحب نظران را شود از دولت عشق

□

دیده بسیار لطف و ناکرده

□

آن سعادت کو که بتوانیم گفت

□

من رند و عاشق در موسم گل

□

ای بت گلرخ بگردان باده‌ی گلرنگ را

□

در گوش عشقبازان، چون مژده‌ی وصالیم

□

تو را گفتم که: مشنو گفت بد گوی

□

نه تو پیدا نه من پیدا نه آن دم

□

اگر نه با لب و چشمش فتاد کار تو ای دل

□

مرا ز دست فراقت به جان رسیدی کار

□

بر آن صندوق زد قفلی ز پولاد

□

ز رخش صبر و شکیبائی آن گزیده سوار

□

عشق را سر برهنه باید کرد

□

به چشم ناشاسان گوهرم سیماب می‌آید

□

از وفا و دوستی کم کرده‌ای

□

از تو تا برکنار ماند دلم

□

شاید که شود رنگ به خون دل شیرین

□

کجا شیرین شود کام تو از حلوای خرسندی؟

□

گه قصد جان به نرگس جادو همی کنی

□

لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام

□

ماندست مرا حسرت دیدار تو در دل

□

آن خسروان که روز بزرگی کنند خرج

□

ازان باده که اول دادی، ای دوست

□

جمله بت و بت پرست چون اوست

□

هر جا که چنین ترکی با تیر و کمان آید

□

برده ابداعیان کن فیکون

□

ربود مرغکم از زیر پر بعنف و نگفت

□

ستم مکن که به نخجیر گاه حسن ز تو

□

هر کست از گزاف می گوید

□

چون تیر مدارید ز ما چشم اقامت

□

چون هوا رنگ آفتاب گرفت

□

جان بارگه تورا طلب کرد

□

هم چشم سیه مست تو کرده‌ست خرابم

□

بهشتی طلعتا، آن چشمه‌ی کوثر لبت باشد

□

گر من به بوسه مهر نهم بر لبت رواست

□

عبیر افشان نسیمی کاینچنین مدهوشم از بویش

□

بر رهگذرت دنیی و دین دانه و دامست

□

تا به زانو پایم از گرد کدورت در گل است

□

دل بیچاره را به وصل دمی

□

من ترک فضل و فاضلی کردم به عشق از کاهلی

□

تا سرو پی بندگی قد تو برخاست

□

چو اندر دوستی کار تو زرقست

□

شعاع روی او را پرده برگیر

□

تا غنچه خندانت دولت به که خواهد داد

□

گفت من پیوسته در کان گشته‌ام

□

نشاه‌ی پا در رکاب می ندارد اعتبار

□

چون زلف برفشانی عالم خراب گردد

□

چون ز هستی خویش نیست شدم

□

از حال شکست دلم آگاه نگشتی

□

به دو گیسوی مشک پیوندت

□

دراز آن خواب و عمر گله کوتاه

□

به کشتن سر بلندم دیر می‌کردی چه گفتم من

□

اشک منست یا می گلرنگ در قدح

□

امروز از این خجسته مقدم

□

بر عاشق خود مگیر خرده

□

زمانی بر کف عشقش چو سیمابی همی‌لرزم

□

دل خلقی به خاک او گرفتار

□

چون به روز هجرانم، رخ ز من نپیچانی

□

دست در زلفت به نادانی زدم

□

به میزان نظر سنجد گرانیهای حسنت را

□

گرچه من جبریل مرغانم ولیک

□

ز چشم آن کس که دور افتاد، گردد از فراموشان

□

در سماع دردمندان حاضر آ، یارا، دمی

□

دل فتنه‌ی طره‌ی سیاهت

□

ز خاک میکده در عین بی خودی دیدم

□

اگر ز روی چو گل پرده بر گرفتی دوست

□

خلق جهان مختلف شدند نگارا

□

پای خسرو اگر از دست طمع در گل نیست

□

زرگر باد بهاری از کلاه سیم دوز

□

انجم به آفتاب شب تیره را رساند

□

چون بی‌تو نه‌ایم زنده یک دم

□

فریاد که آن مریم رنگی دگر است این دم

□

زان پا نهاده‌ام به سر آهوی حرم

□

تن او شد به عقل و جان قایم

□

محتسب سال دگر بر سر کویت آرد

□

چون من شکسته‌ای را از پیش خود چه رانی

□

گفت اگر ما را بود از عمر بهر

□

شرم از حضور مرده‌دلان جهان مدار

□

آفتابا، در هوایت ذره‌ام

□

سود دو کون در طلبت گر زیان کنیم

□

کس گر می‌شنید از من فسون و مکر گردون را

□

نهال روضه‌ی حسن و جوانی

□

پیش عشاق تو بهتر ز غنا، درویشی

□

سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل

□

ز معنی نیستم خالی بهر صورت که می‌بینم

□

ما را خراب‌حالی، از رعشه‌ی خمارست

□

اگر کسی به جهان در، کسی دگر دارد

□

ور چشمش بیش بود هم ترشی بیش کند

□

چه شد خلیل که واله شود ز آتش من

□

و گر چو شمع نمی‌گردی از غمش، بنشین

□

یاوه میگوئی، چه میگوئی سخن

□

دست جرات چو گشاید ز خیالات غلط

□

تو نداری تاب آن حیران شوی

□

باده‌ی یک ساغرند و پشت و روی یک ورق

□

به از هشتم بهشت آید مرا جای

□

معدوم شیء گوید اگر نقطه‌ی دلم

□

هم فتنه‌ی مردم شدی از نرگس پر فن

□

دلش را آتش سودا برآشفت

□

اما به شرط آنکه نماید چو ماه نو

□

داری گمان که می‌شکنم عهد چون توئی

□

گر صید بتان شد دل من عیب مگیرید

□

نامه‌ی پیچیده را چون آب خواندن حق ماست

□

چه کرده‌ام که ز درگاه وصل جان افزا

□

مسلمانی منور گشته از وی

□

گفتم سر راهت نرسیدم به امیدی

□

گفتم: از هجر لبت روی به خونابه بشستم

□

ز وصف آن دهان من در شگفتم

□

گفتمت مستی ز جام حسن و خونم ریختی

□

هر جا که صراحیی ز جامی است

□

سرایی را که صاحب نیست، ویرانی است معمارش

□

وگر از عشق جانم بر لب آید

□

گر دمی آتشین زنم ز دلم

□

باریک تر از موی شدند اهل دل اما

□

نخستین روزت ار با من نبودی فتنه اندر سر

□

مژه در خون چو دست قصاب است

□

ندارد جز هوای بر مجنون محمل لیلی

□

چگونه شرح دهد خامه حال ریش درونم

□

بیهوده مسوزان نفس خویش چو غواص

□

لبت تو بر لب من نه، ببار و بوسه بده

□

مرغ دل علیل را شهپر جبرئیل را

□

توان شناخت که من دردمند عشق توام

□

علم علم بر برین بالا

□

خواهی که گرد کویت دیوانه سر نگردم

□

بیاض روی تو را نیست نقش درخور از آنک

□

این چیست که می‌گویی وین چیست که می‌جویی

□

بغیر از عقده‌ی دل کز گشادش عاجزم عاجز

□

جسم چبود؟ پرده‌ای پرنقش بر درگاه جان

□

جان انس از شوق او آتش گرفت

□

چشمت ز نگاه مردم‌افکن

□

چو ز چهره بر گشایی تو نقاب، عقل گوید:

□

دست صدقم کشد به میل نیاز

□

تو گرم عیش با غیر و مرا هر لحظه در خاطر

□

گوهر شهوار خواهی بر لب بحر آرمت

□

گردی که خیزد از قدم رهروان عشق

□

در راه باز مانده‌ام، ار یار دیدمی

□

از خوف و رجا پار دو پر داشت دل من

□

خیز ای صنم مهوش از زلف و رخ دلکش

□

هر لحظه آن دو ساعد سیمین نهان کنند

□

ز آن تنی کز سمن و یاسمنش عار آید

□

نخواهی داد اگر داد کسی رخ بر کسی منما

□

اگر خواهی که باشی از بزرگان

□

چون گردباد، نیش دو صد خار می‌خوریم

□

در کعبه چون که نیست مرا جای، لاجرم

□

در هر نفسی هزار عالم را

□

گر بت من ز در دیر درآید سرمست

□

نجویی هرگزم، وآنگه که جویی پیش در باشم

□

لب شیرین آن دلبر در آغشته است پنداری

□

سلطان‌نشان عرصه‌ی اقلیم سلطنت

□

تو بهنگام سخن گر نشوی موی شکاف

□

زمین ساکن و خورشید آتشین جولان

□

گر صفات خود کند یکباره محو

□

وجود جمله غبارست تابش از مه ماست

□

ماهی ندیده‌ام چو تو در چارسوی حسن

□

آنکه مهرش نیاید اندر چشم

□

خندید مرغ زیرک و گفتش تو کودکی

□

دگر بقیه‌ی ابدال شیخ امین الدین

□

سیرم ز روز و شب که درین حبس پر بلا

□

خواهد کمان هدف را، پیوسته پای بر جا

□

یاران ز شراب وصل سر مست

□

عاشقان چون حلقه بر در مانده‌اند

□

آن جا که پیاله‌ای، خرابم

□

آنکه ببرید از من بیدل ترا

□

چو کج روی تو، نپویند دیگران ره راست

□

از غصه‌ی درشتی خود با سگان او

□

هر که در ابروی چون ماه نوت دارد چشم

□

ای دست! عنان مکرمت درکش

□

ز وصل خود بده کام دل من

□

ز گازران مگریز و به زیر ابر مرو

□

هر کس خم ابروی تو را دید به دل گفت

□

ز شاخ مهر چون گفتم که: بار الفتی چینم

□

دانه، چو طفلی است در آغوش خاک

□

دل ویران من ای گنج طرب رفته به باد

□

حق تعالی از زمین تا نه فلک

□

ابر افکنده از تگرگ خدنگ

□

ردا و طیلسان یکسو نهادم

□

عشق لب لعل تو هزار آتش

□

اگر به شربت شمشیر او سری داری

□

شب شراب که باشد رخ تو شاهد و شمعی

□

اگر نزبهر آن باشد که در پایت فتد روزی

□

طیره‌ی جلوه‌ی طوبی قد چون سرو تو شد

□

خستگان زنده‌دل دانند قدر درد عشق

□

ما در چه شماریم، که خورشید جهانتاب

□

تو با عیش و طرب خوش باش، من با ناله و زاری

□

بخندان جان ما را از جمالی

□

خوش دل از وصلت نسازد تا نسوزی از فراقش

□

کو آن توان و توش؟ کزین خاکدان غم

□

صفیر قمری و بانگ شباویز

□

به فانوس تن گر رسد گرمی دل

□

نیست کاری کان پسر را اوفتاد

□

نگردد قطع راه عشق، بی‌شوق

□

ز بهر صید دل‌های جهانی

□

مرغ عقل و جان اسیر دام تو

□

تیره شد روزم و افزود غم جان سوزم

□

وجودم نیست گشت از عشق، تا تو

□

به شب چون خانه گشتم روشن از شمع

□

ز حال آن بت بیگانه وش خبر پرسید

□

گر گذری باشدت بمنزل آن ماه

□

حلقه‌ی بیرون در از خانه باشد بی‌خبر

□

باز نگر که: می‌کشد بی تو مرا فراق تو

□

برکن از کار تو دست به یک بار تو

□

تو مشکین مو نباید ساعتی بی‌کار بنشینی

□

اگر در عاشقی صد جان به پاشی

□

که، ای روح بخشنده، لختی درنگ

□

خدا را از طبیب من بپرسید

□

گفت هر سنگین دل و هر هیچ کس

□

جای دگر بنفشه یکی دسته بدروند

□

به یک کرشمه چنان مست کرد جان مرا

□

بسیار وفا جستم اندک قدم از هرکس

□

پیراهن حیای زلیخا دریده شد

□

این قصرهای خرم و گلزارهای خوش

□

گر بر زمین بیفتد آب دهان یارم

□

ز خاک تربت من گل دمید و هست هنوز

□

گفتم از زلفش بپوشم ماجرای دل ولیک

□

چیزی به روی هم ننهادیم در جهان

□

چگونه بی‌تو بتوان زیست آخر؟

□

غصه کجا دارد کان عسل

□

یک ره پس از هلاک به خاکم گذار کن

□

داروی دردی که هست از در غیری مخواه

□

رخ تو بر طبق روی تو بدان ماند

□

هست در زیر نگینم کشوری عالی سواد

□

بر لب دریا نشینم دردمند

□

زنهار تا گره نشوی بر جبین خاک

□

جانا، روا مدار که با دیده‌ی پر آب

□

بیار درد که معشوق من گرفت مرا مست

□

چشم و لب او هر سو گرفته‌ست

□

در جهان کار سخن پرداختن

□

شد وقت رحیل و مرد راهی

□

صبرم آن مقدار میفرما که می‌خواهد دلت

□

آن آتش مذاب در آب فسرده ریز

□

من آن را ندانستم اندر کجاست

□

دلدار نساخت، چون نسوزم؟

□

چو اسماعیل قربان شو در این عشق

□

رسیده‌ام به مقامی ز فیض درویشی

□

گرهی بازکن از بند دو زلفش به نیاز

□

چون نوایب هلاک خلق شدند

□

حدیث چون و چرا درد سر دهد ای دل

□

همچو من بر آب چون استد یکی

□

در هر شکست، فتح دگر هست عشق را

□

چو سایه بر من بی‌نور افگنی گویند

□

برد از سر دلبری دل مستم

□

زلف آشفته‌ی او خواسته آشفته دلم

□

ز هجران گر چه داری صد شکایت

□

با رخ او که در او صورت خود نتوان دید

□

خرم شد از ملاحت تو عهد دلبری

□

گر کسی برخورد از لعل لبت اولی من

□

درین وحشت سرا تا کی اسیر آب وگل باشم؟

□

جرعه‌ای ریختند بر سر خاک

□

این دل همچو چنگ را مست خراب دنگ را

□

تا پاره نگردید ز هم رشته‌ی عمرم

□

فردا اگر از کلی احوال بپرسند

□

گر نیارد ایزد پاکت بیاد

□

با دگران چها کند عشق که در مشارکت

□

کودکی اندوهگین بنشسته بود

□

دامن هر که کشیدیم درین خارستان

□

کارهایی که چشم یار کند

□

چون نشان جویم از تو در ره تو

□

بر خاک پای ماه من ار سر نسوده مهر

□

بنمودم هزار پی بتو احوال خویشتن

□

گریم ز درد عشق و نگویم که حال چیست

□

چو گیرم پیش رویش باشدم هر دیده دریائی

□

اکنون که مرغ پرده‌ی نوروز می‌زند

□

صیدم از کهسار و آبم ز آبشار

□

هوات تا ز من دلشده چه برد؟ چه گویم

□

ده خدایی نیست جز تو هیچ کس

□

اهل معنی همه از حالت من حیرانند

□

در دست کوته ما مهر زر ار نبیند

□

بی او ز زندگانی چون سیر گشته‌ام

□

در دل خاک از غمت آهی اگر برآورم

□

گفت یا رب تا کیم داری عذاب

□

ای دریغا لباس علم و هنر

□

چو آنجا که تویی کس را گذر نیست

□

چند گویم کز تو غم خوردم بسی

□

اکنون که خاک راه تو شد جان پاک من

□

همچو بلبل همه از دست تو فریاد کنم

□

گفت: نزدیک است والی را سرای، آنجا شویم

□

حسنت همی گوید که هان خوش جهانی را به کس

□

بحق صحبت دیرین که حق صحبت دیرین

□

موجود و فانی فی‌الله، هستی‌پذیر و فناخواه

□

بگذر تو ازین قیود مشکل

□

چو شیرگیر شد این دل یکی سحر ز میش

□

با رخ تو خواهش حور و قصور

□

نزدیک او شد آن دل کز غم شکسته بودی

□

ز آرزوی شیوه‌ی رفتار تو

□

زبان عجز بگشاید که ای شاه جفا پیشه

□

گهری عجب تر از تو نشنیدم و ندیدیم

□

رهین وحشت خویشم که می‌برد هر دم

□

چه شود گر بگذری تا من

□

جان می‌کاهم درین ره دور

□

آن را که چرخ داد به کف سر خط امان

□

کیستی؟ روی در کجا داری؟

□

ما از همه کمتریم در ملک

□

شیوه چشمت فریب جنگ داشت

□

هر لحظه ابروی تو کند بر دلم کمین

□

هر دم از دستان مستان فتنه و غوغا به پاست

□

دل ما مرد، بر تن خوش بموییم

□

وسوسه و اندیشه بر وی در گشاد

□

شنیدم کز برای هر شبی روزی مقرر شد

□

گر مرغ زیرکی به هوای دگر مرو

□

هر کجا دل شده‌ای بر سر کویت بینم

□

از جرعه‌ای که ریخته ساقی به جام ما

□

خدای پاک قدیم ازل که در ره او

□

از من بی‌عاقبت، آغاز هستی را مپرس

□

از نیست هست کرده، از بهر جلوه‌ی خود

□

نیک در هر حلقه او را باز می‌باید شناخت

□

یارب چه گلبنی تو که با نقش قامتت

□

ز خیل کیستی؟ راهت نه اینست

□

بریز پای میاور چو خاک و برمگذر

□

سزاوار فراقم من که از خوبان پسندیدم

□

تلف گشت عمرم در ایام مهر

□

تا درین باغی، به شکر این که داری برگ و بار

□

از می حسن ار چه سرمستی، مکن

□

عشق گشاید دهن از بحر دل

□

گر سر زلف پریشانت سری با من ندارد

□

نبودت هرگز این عادت، مگر باز

□

اهرمن را بهوس، دست مبوس

□

چه بیداد است این بنشین و رسوائی مکن کز تو

□

مساز قبه‌ی زرین که تیز شمشیر است

□

چون صبح، در پیاله‌ی زرین آفتاب

□

نگویی تا چه بد کرد بجایت؟

□

عشق تو نمود دستبردی

□

منم اولین شکارش به شکارگاه نازش

□

به هر صفت که میسر شود بکن جهدی

□

درین تاریک جا، جز تیرگی نیست

□

چون به هوای مدحتت زهره شود ترانه‌ساز

□

مردم همه گویند که خورشید برآمد

□

روی در نقصان گذارد ماه چون گردد تمام

□

جان‌ها ز راه حلق بر افکنده خویشتن

□

چونک کمر ببسته‌ام بهر چنان قمررخی

□

خاک می‌خانه آب حیوان است

□

لنگر کشتی نفوس تویی

□

گل به بستان جمال ازو گیرد

□

ماه اگر بی تو برآید به دو نیمش بزنند

□

در آرزوی رویت ای آرزوی جانم

□

دل چو خون گردید، بی‌حاصل بود تدبیرها

□

نی همدمی که با او یک دم دمی برآرد

□

در غارت جان و دل در زلف و لبت بازی

□

پاک یزدان فطرت پاکش ز پاکی آفرید

□

واعظت گولست و میدانم که: از ره دور گردی

□

چون باز گرد عالم گشتم بسی و آخر

□

نوای بلبلت ای گل کجا پسند افتد

□

بنالم هر شبی در آرزویش

□

نبض دل بیتابان، زین دست نمی‌جنبد

□

چون آفتاب بر دل هر ذره روشن است

□

آن صورت روحانی وان مشرق یزدانی

□

هر کجا دم زدم از قد و رخ و زلف و خطت

□

تا به کی قصه‌ی مال و زر و بستان و سرای؟

□

زردی درد بر رخ بیمار عشق تو

□

شهر را کردن حصار و بر ظفر دادن قرار

□

دیو را در بند و زندان باز دار

□

گر چه چندین خرمن گل را به یکدیگر زدیم

□

ز غمش دو دیده خون گشت و ندید رنگ او چشم

□

چون سحرگاه باد صبح بخاست

□

هم سحابی ز بیابان مروت نگذشت

□

نخواهد بود تا هستم دل من بی‌ولای تو

□

ور به قانون ادب بر در او ره یابی

□

هلاکم بی‌وصیت خواست تا کس نشنود نامش

□

هر کرا جان بود از تیغ بگرداند روی

□

از خود بریده بر سر آتش نشسته‌ایم

□

گهی در پای او غلتان چو زلف بی‌قرار او

□

گرفتم گوش عقل و گفتم ای عقل

□

میوه‌ی عیش بسی چیدم از آن نخل مراد

□

چو دل بردی ز مهرم سیر گشتی

□

سوی بتخانه مرو، پند برهمن مشنو

□

دوش در مستی از آن رقعه‌نویسی هر حرف

□

گر به خونم درافکنی ز درت

□

ز فیض صبح مشو غافل ای سیاه درون

□

جور دلدار و جفای روزگار

□

گر ز خود و هر دو کون پاک تبرا کنی

□

دل به شیرین دهنش دستی اگر خواهد یافت

□

خنک دردی که درمانی پذیرد!

□

تا کند از آدمی شکم چون لحدپر

□

گمانم بود کاخر آشنائی بر طرف سازی

□

آثار صنع بین که بتاثیر نامیه

□

از گرد کسادی گهرم مهره‌ی گل شد

□

جواز از موی و روی تو همی یابند روز و شب

□

مخلوق خود کی باشد کز عشق تو بلافد

□

یعقوب اگر چاه زنخدان تو بیند

□

ای که نمی‌زنم دمی جز به خیال لعل تو

□

دهانت گاه سخن تا نبیند آن کو گفت

□

کسی هم بوده کز عشاق چون یک زنده نگذارد

□

نیست درمان مرگ را جز مرگ بوی

□

به کار دیگران کن ساقی این جام صبوحی را

□

از آن چون بلبل بی‌دل ز رنگ و بوی گل شادم

□

در بادیه‌ی عشق نه نقصان نه کمال است

□

گفتی چون جان رسد به لبت خواهم آمدن

□

رقیب آن دید و با من گفت: هی! هی! چیست این عادت

□

گر نیست دل تو راست با ما

□

افسانه‌ات شبی که نمی‌آیدم به گوش

□

در شب تیره بسی نوبت مهرت زده‌ام

□

سخن گر از دل دانا نخاست، زیبا نیست

□

دریغا! روزگار نوش بگذشت

□

یک زمان ابری بیاید تا بپوشد ماه را

□

گشاده چهره بیا در حضور خازن جنت

□

ادیم روی من از پنجه‌ی ندم سیهست

□

تو گمان میکنی که شاخ گلی

□

فکند نسیم عشقت به جهان قدس اگر ره

□

گفت می‌رو تا به نزدیک ایاز

□

برق را در خرمن مردم تماشا کرده است

□

گفتی که: بمردی از غم ما

□

مردان ره را بارها بر لب زده مسمارها

□

هر لاله نو رسته که بشکفت در این باغ

□

غمت خون دل من خورد و او را غم نخوردی تو

□

یوسف عهدی به حسن و گرچه چو یعقوب

□

دوشم که نیست غاشیه کش در کاب تو

□

بی دلستان دل خون کنیم وز دیدگان بیرون کنیم

□

شد آن عذار دلکش پژمان

□

دلم، که خون جگر می‌خورد ز دست غمت،

□

به بدبختی چو دور افتادم از تو

□

خون می‌چکد ز خامه‌ی خونین دلان شوق

□

چون سنگ و روست آنکه نشد گرم دل به عشق

□

از آن درخت که در نوبهار گل رستی

□

تیری که در کمان توقف کشیده داست

□

نه محرم ایمانم نه کفر همی دانم

□

چون صبح، زیر خیمه‌ی دلگیر آسمان

□

نیاری یاد از من: کای ز غم زار

□

خورشید چو روی او همی بیند

□

دانی که داد بلبل شیدا به دست کیست

□

چه باک از آن که پراکنده حالتیم و روان؟

□

دادخواه و مردم بیدادگر

□

اگر بر من نبخشایی پشیمانی خوری آخر

□

ای ماه شب نقاب تو در اوج دلبری

□

جون سر زلف، امید من ناکام این است

□

چو آفتاب رخت شعله زد ز برج جمال

□

متصلست او معتدلست او

□

پیش از آن دم که شود آدم خاکی ایجاد

□

با تو بار سفر دل من بود

□

از طمع بودش بدست اندر، کمند

□

بگشا به شیوه نرگس پرخواب مست را

□

ز آرزوی او جگر می‌سوختش

□

تمام روز ازان همچو شمع خاموشیم

□

چو روی تو نبینم هر سحرگاه

□

دل بسی افسانه‌ی وصل تو گفت

□

بر آن سرم که جفای تو را به جان بخرم

□

درود از ما، سلام از حضرت او

□

من اندر وصف گل درها بسفتم

□

نه سر زلف خود اول تو به دستم دادی

□

زخم شمشیر ترا مرهم جان ساخته‌ایم

□

رعد فرو کوفت کوس و ابر ز بالا

□

ترسم که کند خرابیی باز

□

چون شکر و چون شیرم با خود زنم و گیرم

□

المنة لله که سبک‌بار نشستم

□

انکار مکن ما را گر بی‌سر و پا بینی

□

ز دستبرد حوادث، وجود ایمن نیست

□

با تو بگویم که هجر با من بی دل چه کرد

□

دستی که به هر دامن حاجب زدمی من

□

ما را مبر به باغ که از سیر لاله‌زار

□

بگذاشتم، ای عزیز چون جان،

□

وز هرچه نقد عالم عرفان است از هزار

□

ای خسرو ملاحت در من نظر مپوشان

□

برآن درگه بمیرم، بس عجب نیست

□

من به دست آورم وصالش لیک

□

دادن از روی زمین خاک بنی‌آدم به باد

□

بهای یوسف کنعان اگر نمی‌دانی

□

صبح وطن به شیر مگر آورد برون

□

اگر چه من از شرمساری نیارم

□

هر جا حیاتی بیشتر مردم در او بی‌خویشتر

□

قومی به وصالش نتوانند رسیدن

□

دمی خواهم که سوی من قدم را رنجه گردانی

□

از خون جگر سرشک سازید

□

من به خیال قامتت می‌روم از جهان برون

□

از صحبت اختران صورت‌بین

□

نهال خوش ثمر رهگذار طفلانیم

□

ما را چو به کام دشمنان کرد

□

کار ما را قرار می ندهی

□

از سر کوی جنون نعره‌زنان می‌آیم

□

اندر غم تو رازم رمزی دو بود و اکنون

□

تله مانند خانه‌ایست نکو

□

به خون ریز من مسکین چو فرمان داده‌ای باری

□

جانم از دست دل ار غرقه‌ی خون جگرست

□

آنقدر باش که اشکی بدود بر مژگان

□

نه پای آنکه ز پیش زمانه بگریزد

□

ما منتظر وقت و دل ناظر تو دایم

□

گر بیاید ز سفر یار پری‌پیکر من

□

سحرگاهان دعای مستجابت

□

گر کان بدخشان را سنگی است برو رنگی

□

برتاب عنان خود ازین راه که رد پی

□

همان به است که گل زیر غنچه بنشیند

□

هر شب کواکب کم کنند، از روزی ما پاره‌ای

□

جان ما چوگان و دل سودایی است

□

چو زلفت گر نشینم بر سر خاک

□

یا به خاطر دم بدم آشفتگی را راه ده

□

به دست کوته ازان شاخ بر نشاید چید

□

آنچه از حسن تو دیدم ز کبوتر طوقی‌ست

□

بر دل ریش چه شیرین نمکی می‌پاشید

□

دم بدم از گوشه‌ی میدان جان

□

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست

□

وانکه دل بست در سر زلفش

□

گر صلح کند داروی کلیش بسازیم

□

تا دل من در غمت جامه‌ی جان چاک زد

□

گفتم: از چیست چنین تازه رخت گفت: از می

□

ز جوهری که تو را آفریده‌اند ای دوست

□

تو ناز فروش اگر به سویت

□

هر نگاری کان بود بر روی آب

□

نیستم نومید از تشریف سبز نوبهار

□

بوده‌ام بر درش عزیز بسی

□

مریز آب روی من آخر که من خود

□

در وصف تار مویت یک مو بیان نکردم

□

نه رونق تو ماند،نه سوز دردمندان

□

گه روم، آسیا بگردانم

□

در سفالین کاسه‌ی رندان به خواری منگرید

□

ز بس کز ناله‌ی من در فغانست

□

اگر چه آب و خاک من عمارت بر نمی دارد

□

چو بر رباب غزل پرده‌ساز شد طبعت

□

هین آن لب ساغر بنه اندر لب خشکم

□

قابل ناوک آن ترک کمان ابرو کیست

□

دل من زان کسی یاری پذیرد

□

دولت آنست که جاوید بود

□

گفتم عنان بگیر دلم را که می‌رود

□

بازآ که در آرزوی رویت

□

شکسته تاج مرصع به شاخک بادام

□

میان خاک و خون افتاده حیران

□

کشته‌ی عشق را به خون شویند

□

عاقلی کز شکن زلف تو دیوانه شود

□

به پیش خواجه رونق بخش و نورش

□

ز آسمان گر به زمین درنگری چون خورشید

□

ز رفتارش تن و جان در بلا وین طرفه کز بالا

□

بلبل نبود در چمنش برگ و نوائی

□

دریافت مرغ تصویر، معراج بوی گل را

□

بنشین، ز آستانه‌ی او برمگیر سر

□

شه من گفت هر مسکین که عمرش نیست من عمرم

□

کو چنان عشقی که تا یک جا به فرساید وجودم

□

از قوت و خرقه هرچه زیادت بود ترا

□

بی‌لب خندان تو دایم چو آب

□

بد رندان مگو ای شیخ و هش دار

□

مشتکی بود از تو و آزرده بود

□

در چشم پاک بین نبود رسم امتیاز

□

چو با دریا گرفتی آشنایی

□

ای غم عشق تو مرا سوخته

□

اول قدم نهادم در کوی بی قراری

□

بقای حسن چو گل چند روز می‌باشد

□

ای که در این خانه صاحبخانه‌ای

□

عروس بخت در آن حجله با هزاران ناز

□

شرح سرگردانی مستسقیان بادیه

□

چون ز مژگان برگشایم خون به درد زاد و بوم

□

این چنین پیدا، ز ما پنهان چراست؟

□

به چشم نفس نشد روی ماه او دیدن

□

گر سایه به سرم فکند شاه باز بخت

□

تو اندر پرده ای با غمگساران

□

نوکش، چو نوک بوم سیه‌کار، منحنی است

□

دی که در من دیدن آن آفتاب آتش فکند

□

چه گوهری تو که در عرصه‌ی دو کون نگنجی

□

چه غم ز دوری راه است بیقراران را؟

□

زین زهد و پارسایی چون نیست جز ریایی

□

گرچه تو صد هزار می‌بینی

□

کام دلم تو بودی هر سو که می‌دویدم

□

باده‌ای گر نخورده‌ای ز کجاست؟

□

جواب داد ز یک چشمه‌ایم هر دو، چه غم

□

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را

□

مشو بحسن عمل غره و بزهد مناز

□

دل آزاد من و گرد تعلق، هیهات

□

بیا، که غیر تو در چشم من نیامد هیچ

□

شب آمد و جوش خلق بنشست

□

در خور خرمی هر دو جهان دانی کیست

□

دو قدم راه بیش ، نیست ولی

□

تشنه‌ام، نیست شگفت ار طلبم آب حیوة

□

چون رفته‌ای دامن‌کشان من از تخیل سوده‌ام

□

در غم دنیا گرفتارآمدی

□

بر خاک تشنه جرعه فشانی عبادت است

□

رخ تو در خور چشم من است، لیک چه سود

□

هرچه هستند سد راه خودند

□

دلی می‌باید از آهن کسی را

□

نظر، کز راستی آید، بلندست

□

چو بر بط برکناری خفته بودیم

□

روزی که چرخ از گل ما کوزه‌ها کند

□

هنوز تشنه‌ی آن لعل آبدار توام

□

بوسه دادی به لب جام و به دستم دادی

□

مزار ز من، اگر بنالم

□

وگر سرمست دل روزی زند بر سنگ آن شیشه

□

از الفت ما گر به گریزی عجبی نیست

□

آن ناشکفته غنچه‌ی نسرین و شاخ او

□

ز روی پرده برانداز تا جهانی را

□

به من عهدی که در عهد از محبت بسته‌ای مشکن

□

چاه چون بشنید آن تابش نبود

□

ز مرگ تلخ به ما بدگمان مشو زنهار

□

ای مرگ، بیا و مردمی کن

□

چون ببیند پسته‌ی خط فستقیت

□

تو صنم قبله‌ی صاحب نظرانی امروز

□

نه قضایی بسر عمر من آمد ز غمت

□

بسی بخانه نشستیم و دامن آلودیم

□

یار تا باشد چرا باید زدن با غیر حرف

□

روح قدسی در هوای مجلس روحانیان

□

حرص هیهات است بگشاید کمر در زندگی

□

مرا که بتکده و مصطبه مقام بود

□

عدم را برگماری جمله هیچیم

□

گندم خال وی از جنت او خواهم چید

□

به تایید سعادت اختر مهر

□

درمانده نیستید، شما را بقدر خویش

□

شد آرمیده سوار سمند و آخر جولان

□

چون دیده‌ی من هر دم گلبرگ رخت بیند

□

سرگذشت روزگار خوشدلی از من مپرس

□

به نقد این لحظه جانی میکن ای دل

□

دری نهفته‌ای تو به دریای عشق در

□

با چشم تو آسوده‌ام از فتنه‌ی ایام

□

ای به رخسار آفتاب دوم

□

زخم گر از تو آیدم مرهم روح سازمش

□

چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش

□

در خرمن خورشید زند آه من آتش

□

هر که از دامن او دست مرا کوته کرد

□

این قطره‌ی خون تا یافت از لعل لبش رنگی

□

پیاز و گندنا چون قوم موسی

□

ای از همه خوبان به، شکر کش و فرمان ده

□

به تنهایی مرا خاری تمامست

□

چون استخوان مرده نیاید به هیچ کار

□

به شرمساری انگار عاشقی چکنم

□

آن نه من بودم که در سجده گهی

□

آن سبزه‌ام که سنگدلی‌های روزگار

□

المنة لله که پس از محنت بسیار

□

تیرباران همه‌ی شادی دل

□

کدام دام نهادی که طایری نگرفتی

□

رحمتی داری، که بر ذرات عالم تافتست

□

بلکه تا بر سر کوی تو گدایی کردیم

□

چشم از آن غمزه اگر دوش نمی‌بستم زود

□

شاهد میخوارگان گو روی بنمای از نقاب

□

خون گریه می‌کند در و دیوار روزگار

□

چون نبات می‌گدازم، همه شب، در آب دیده

□

کس به درازگردنی بر سر کوه کی رسد

□

بگذار ز کف سبحه و بردار صراحی

□

دادم به زلفش دوش دل، چشمش به ترکی گفت: هی!

□

چو ما، برو در و دیوار خانه محکم کن

□

خال سرسبز تو خوش دانه عیشیست ولی

□

آب از پس رفت و آن طفل عزیز

□

تا نفس را راست کردم، ریخت اوراق حواس

□

در دل چو عشقت آید، سودای جان نماند

□

هر روز هزار بار خود را

□

عاشقانش را به محشر وعده‌ی دیدار داد

□

صفت بر و صورت فاجر

□

آن دوست را بجان کسی احتیاج نیست

□

من رمیده ز غیرت ز پا فتادم دوش

□

بامدادان که صبا حله خضرا پوشد

□

این ماتم دگر، که درین دشت آتشین

□

ماتم خویشتن همی دارد

□

چون تو سیمرغی به قاف ذوالجلال

□

هست مدتی کان شکر دهن، می‌دهد مرا ره در انجمن

□

بس که خجالت بری به روز قیامت

□

ای خدمت تو کردن بهتر زدین و دنیا!

□

این منم کز صیقل آئینه‌ی صدق و صفا

□

از زرش خلخال و دست ابرنجنش

□

رسان به دامن صحرای بیخودی خود را

□

دلم، که حلقه به گوش در تو شد مفروش

□

وین شور چو پا و سر ندارد

□

دوش آن مه نامهربان، می زد به کام دشمنان

□

از لطف بما نگاه کن روزی

□

ذره‌ها گر همه خورشید شود بی‌رویت

□

دی گرمیش به غیر نه از روی قهر بود

□

گر جهان بی یار باشد من جهانم از جهان

□

وطن چاهسار است و بند عزیزان

□

لب شیرین تو گفتا: ز من پرس

□

رستم میدان فکر پیش عروسان بکر

□

جانم آمد به لب امروز مگر یاران دوش

□

نام من بدنام گویی، تا میان مرد و زن

□

چو تو ای بت رخت را سجده کرده

□

آتش ز گل گلاب چکد این چه ناز کیست

□

به عتاب گفته بودی که برآتشت نشانم

□

مباش در پی مطلب، که مطلب دو جهان

□

ظاهر آن است که بی‌زاد و تهی دست رود

□

در پیش رخت پیاده گشته

□

از روی تو پرده برفکندند

□

زین سوی لامکان و از آن سوی هفت چرخ

□

چیره شد چون بر سیه، موی سپید

□

بر درگهت که نقد دو عالم نثار اوست

□

از بند باز کن خو وزو دوست کام دل جو

□

از گلشنی که دست تهی می‌رود نسیم

□

با درد بساز، از آنکه درمان

□

تو شخصک چوبینی گر پیشترک شینی

□

بخت آن کو که به صحرای طلب

□

تو آفتاب و من آن ذره‌ام ز پرتو مهرت

□

بدر تمام آنگهی شوی که برآید

□

ستاره شب هجران نمی‌فشاند نور

□

گر خاک زمین جمله به غربال ببیزند

□

می‌برد عشق از زمین بر آسمان ارواح را

□

گو: آمده‌ام به درگه تو

□

در کنج نفاق سر فرو برد

□

دعوی عشق کسی راست مسلم که مدام

□

لاله خوانند ترا، آه! ز تاریک دلی

□

با چشم تو نرگس است همخوابه

□

بی تکلف هر که دل بر وی نهاد

□

بلبلان چون سخن از شاخ صنوبر گویند

□

هر کجا باشم بغیر از گوشه‌ی دل در جهان

□

از تابش می دلم برافروز

□

تو می‌خرامی و خورشید و ماه در پی تو

□

طرب انگیز گلی در همه گل‌زار نرست

□

ما بکار خود نمی‌پرداختیم از مهر تو

□

ما ندیدیم و راه کج رفتیم

□

زاهد پشیمان را ذوق باده خواهد کشت

□

بازگشت از راه و گفت ای ذوالجلال

□

مرغان لطیف‌طبع آگاه

□

هر سراسیمه‌ای نمی‌یابد

□

گر غباری است از منت زآن است

□

تیره شد روزم ز تاثیر دعای نیم شب

□

تو در دیار خود از خسروان مملکتی

□

زن ار براه متاعت نمیگداخت چو شمع

□

گلی کز جنبش باد صبا آزرده می‌گردد

□

گر گروهی ویس را با گل مناسب می‌نهند

□

عزم درست کار پر و بال می‌کند

□

چوگان حیات تا بخوردیم

□

تا روی تو را دیدم من همچو گل تازه

□

وقتی به یک اشارت جانی توان خریدن

□

ز دیده اشک خون چندین مباران

□

خنده‌ی ما را، حکایت روشن است

□

تا بو که دست در کمر او توان زدن

□

گفت یا رب آب این خم و آب جوی

□

ماتم فرهاد کوه بیستون را سرمه داد

□

دایه‌ی لطفت مرا در بر گرفت

□

گر عاشق روی خود سرگشته همی خواهی

□

نزد حبیب کرده‌ام قصه‌ی درد اهل دل

□

در جهان بر چه حال خواهد بود؟

□

کای تو در کار دیگران همه چشم

□

شدم از سنگدلیهای تو خورسند به این

□

ز جام لعل سمن عارضان سیمین بر

□

رحمی به خاکساری ما هیچ‌کس نکرد

□

قبول تو همه کس را بر آشیان جا کرد

□

مرغ دل عاشقان باز پر نو گشاد

□

دوشم به وعده گفتا یک بوسه خواهمت داد

□

چو از تنگ دهانم قند ریزد

□

ای عشق مناسبت نگه‌دار

□

نموده بود به من غایبانه رخ آن دم

□

شیخ گفتا چون دلت بی‌خویش ازینست

□

پای در گل ماندگان را قوت رفتار نیست

□

چه بلا بود کان به من نرسید؟

□

تا دل از تر دامنی برداشتیم

□

از بلای ناگهان آسوده خاطر گشته‌ام

□

از بهر آبروی مجازی، چو خاک پست

□

کسی بزرگ نگردد مگر ز کار بزرگ

□

با ته پیرهنش چون ببر آرم که فتد

□

آرزو می‌کندم با تو شبی در مهتاب

□

دیدند که در روی زمین نیست پناهی

□

تا شام درآید، ز غمت، زار بگریم

□

سوسن زبان گشاده و گفته به گوش سرو

□

عیشی به از این نیست که از روی تو عشاق

□

مهل خراب جهان را به دست ظلم، که زود

□

دوستان به که ز وی یاد کنند

□

چنان بیرون دویدم بیخودانه

□

چون دل زهر کرده بدو هرچه گفته بود

□

خطر در آب زیرکاه بیش از بحر می‌باشد

□

جانا، چه باشد؟ گر در همه عمر

□

برگ گلت آزرده شود از نظر تیز

□

عشق برخاست که من آتش عالم سوزم

□

باشدش خوف و بیم از آتش و آب

□

حاجب قصر تو، هر روز خسی است

□

در دست وصل سوزن تدبیر روز و شب

□

گر چه هر کو می خورد از پا در افتد عاقبت

□

در شکست دل من چرخ چرا می‌کوشد؟

□

منه دل بر چنین محنت سرایی

□

خوبی جمال عالمان وان حال حال عارفان

□

نبودم تیره‌روز از عشق آن ماه

□

بر دل گذر نمی‌کرد این روز نامرادی

□

دست در زلف تو زد دیوانه‌وار

□

وصل خود موکب روان کرد ای رفیقان کو دگر

□

چون ز نامردی نیم من مرد او

□

به طاقت دل آزرده اعتماد مکن

□

بدید تا نظر از دور ناردان لبت

□

آنکه بر جان خویش می‌لرزد

□

مگر از دیدن او دیده بپوشد ورنه

□

از خیال حجر اسود و بوسیدن او

□

در نفسی هر چه آن تست ببازی

□

هم بر آن ساده‌دلان خنده سزد هم گریه

□

گرت افتد به دواخانه‌ی وصلش گذری

□

چون دل عاشق نداری یک نفس یک‌جا قرار

□

من چو حلقه بمانده بر در تو

□

اگر خواهی که تو دیوانه گردی

□

تار طرب گسسته شد، پای طلب شکسته شد

□

چو پای بسته‌ی این قبه گشته‌ای، ناچار

□

پادشاهان که زر همی‌بخشند

□

کرم ناساخته جا می‌کند اینها در بزم

□

در صفه‌ی عاشقان حضرت

□

گر چه در ظاهر عنان اختیارم داده‌اند

□

جانا، ز آرزوی تو جانم به لب رسید

□

رخ بنمای گه گهی کز پی آرزوی تو

□

عشق آمده عقل از پی بیچاره‌گیش رفت

□

داور داده ده، بهادر خان

□

با تو، رنگ تو هست تا هستی

□

محمل لیلی از آن واسطه بستند بلند

□

مرغ نتواند که در بندد زبان

□

سفینه در عرق شرم من توان انداخت

□

آن را مخواه بی‌دل کو بی‌تو جان نخواهد

□

صدر خرابات کسی را بود

□

آنجا که ز خطت اثری سجده برد مور

□

هوش من در گفتن شیرین تست

□

تو زاده‌ی ایامی مردم نبود زین سان

□

دگر گرینده چشمی خواهد از سیلاب رانیها

□

شه حکیمان و ندیمان را بخواند

□

با همت و با عزم قوی ملک نگه‌دار

□

عروس حسن تو چون جلوه کرد خاطر من

□

نه بنده نه آزادم نه مدت خود دانم

□

اگر آن قیامتی را که شنیده‌ام بیاید

□

باده‌ای بود سخت مرد انداز

□

به چشم معنی چندان که باز می‌نگرم

□

فتنه در مملکت دل نکند دست دراز

□

سرو را کار ببندد چو میان تنگ ببندی

□

پوشیده نیست خرده‌ی راز فلک ز ما

□

بیرون شود، چو عنقا، از خانه سوی صحرا

□

و او گوید ز سرمستی که آن را تو بدیدستی

□

سال کردم ازو فتنه در حقیقت چیست

□

چون سزای سوختن دیدی مرا

□

دلم در زلف تو بهر رخ تست

□

من این حروف نوشتم چنان که غیر ندانست

□

ز لعل پر نمکت بوی خون همی‌آید

□

سازند ازان سیاه رخ ما، که چون عقیق

□

تیمار تو گر چه جان بکاهد

□

چون ز چشمت تیرباران در رسد

□

نکته‌ی عشق تو رفتم که نگویم، گفتم

□

بدادم عمر و درد دل خریدم

□

خسته گشت از بوی جانکاهت وجود

□

آب و آتش به هم آمیخته‌ای از لب لعل

□

گر چه از مصر دهد آگهی انفاس نسیم

□

نه با تحیت نوری ز خواب برمی‌خاست

□

عشقت سپه انگیزد، خون دل ما ریزد

□

دو سه بریشم از این ارغنون فروتر گیرد

□

با جام می شبی به شبستان من بیا

□

هر کس که دید روی ترا نیک روز شد

□

عاشق از آستینت شکر کشد به دامن

□

ساغر ما که حریفان دگر می‌نوشند

□

آمد بر من سرمست زنار و می اندر دست

□

در مقام فیض، غفلت زور می‌آرد به من

□

خود نیابی چاشنی ذکر دوست

□

تا زهر چو انگبین نگردد

□

سگ سرای توام گر عزیز و گر خوارم

□

آمد آن موسم که: هر کس با دلارامی که دارد

□

تا غمت در درون سینه‌ی ماست

□

صید را هرچند زور خود برون آرد ز قید

□

چون کنم قطع منازل بی‌گل رخسار تو

□

طفل بازیگوش، آرام از معلم می‌برد

□

بپرس آخر که: بی تو چونم، ای جان،

□

به درد و به زاری به اندوه و خواری

□

هردم به مجلس ای رقیب از یار دلجویی مجو

□

هلاک همچو منی در غم تو حیف نباشد؟

□

چون نگین بر دل نشان خویش کرد

□

شوخ چشم من که دارد روی خوب و خوی بد

□

سایلی گفت ای برنگ راز جوی

□

درود فراوان سوی شاه خوبان

□

چون دل ما خون شد از هجران او

□

عقلی که در حقیقت بیدار مطلق آمد

□

گر خون محبان خوری از تاب محبت

□

گر همی خواهی که باشی پیر عهد دیگری

□

دل گم گشته باز می‌جستم

□

سگ آن مست غرورم که نگه داند راه

□

جان چه بود تا کنیم در ره عشقش نثار

□

دست و دلم ز دیدنت از کار رفته است

□

مرا جانی، که می‌دارم تو را دوست

□

چند کشی بار هجر غصه و تیمار هجر

□

نصیبم آن صف مژگان نشد به بیداری

□

دانم که: حسابی نبود روز قیامت

□

دلم کز رنج راه تو به جانش می‌رسد راحت

□

تسبیح و خرقه لذت مستی نبخشدت

□

شاه چون در قصر تیر انداختی

□

وز نفسی عرصه‌ی این خاک توده را

□

ز سودای پریرویان عجب نیست

□

گر بوسه عوض دهد یک چه بود

□

خطش نشسته بر زبر لعل نوش خند

□

رخت چندان جفا کردست بر من

□

در طلب کاری گلزار وصالت امروز

□

ساقی به مژدگانی عیش از درم درآی

□

چه جرم رفت که رفتی و در غمم بنشاندی

□

گفت : «گر این چنگ نوازند راست

□

زیر برقع چو آفتاب منیر

□

چنان شوی که مکان و زمان و اهل زمان

□

در آب و در آتش مرا تو می‌دهی جنبش مرا

□

چون پذیرفتار بدرفتار نادانان تویی

□

تو در شهر تن مانده‌ای تنگ دل

□

نموده رشحه‌کشیها نهالت از می ناب

□

سری که فلک نبود محرم

□

پله‌ی دین و کفر چون میزان

□

ای بار غمت شکسته پشتم

□

لباس خواجگی از بر بیفکن

□

سنبلت ای گل عذار، بر سر نسرین گذار

□

از آن کس که میداردت در عنا

□

تو در هر جا که بنشینی، گیاهی

□

به هوای لب شیرین پسران چند کنی

□

شکار افکن آهویش خدنگ اندازی

□

ای بلبل اسیر! به کنج قفس بساز

□

چو زلفت گر برآرم سر به سودایت، عجب نبود

□

در دل کان نقد زری غایبی از دیدن خود

□

تو که از قید گرفتاری دل آزادی

□

نوری، که در تصرف کس مدخلی نداشت

□

نشاط آرد هوای مرغزاران

□

گشاد کار مشتاقان در آن ابروی دلبند است

□

در نور جبینش حج اکبر

□

در مشورت اگر چه گشاد جهان ز ماست

□

دلا، بر من همین باشد که جان در راه او بازم

□

ز همدستی جمعی تنگ‌چشمان

□

یکی خراب لب لعل او نخورده شراب

□

عنبر به دلاویزی بر دامن مه ریزی

□

نباشد هیچ اندر خطه‌ی خاک

□

با تو آن عهد که در وادی ایمن بستیم

□

تو این بی‌حیائی نگر کز هوا

□

شود ز شیشه‌ی خالی خمار می‌افزون

□

آن خوشدلی کجا شد؟ وان دور کو که ما را

□

بگوید در چنان مستی نهان کن سر ز من رستی

□

پیش صاحب نظران صورت بر دیوار است

□

حالم تباه کردی، حال تو چیست گویی؟

□

ای بسا گوشه، که میدان بلاست

□

چه گردها که برانگیختی ز هستی من

□

ماه از آن موی زلف تیره شود همچو مور

□

چون سیل، گرد کلفت ما هر قدم فزود

□

نیاید جز خیالت در دل من

□

اگر به خنده در آید لبش ز هر سویی

□

حلق ما لایق آن حلقه‌ی فتراک نگشت

□

به سال «واو» و« ذال» از سال هجرت

□

تا شد آن طوطی، برای سودگر

□

هر که آن تلخم دهد حلوا بها جانش دهم

□

از عشق آن جان جهان بگذشتم از جان و جهان

□

نومیدیی که مژده‌ی امید می‌دهد

□

غباری از سر کوی تو برخاست

□

گشتیم به ویرانه به سودای چو تو گنج

□

من از کدورت صاحب دلی خبردارم

□

متاز اندر پی چون من شکاری

□

گرفت از پای، بند سرو و شمشاد

□

ای کنج غم تو کنج دگر اختیار کن

□

هم از عقل معظم پیش رفته

□

چه باشد از بلای جنگ صعبتر؟

□

رمزی از اسرار باده کشف کرد

□

چو یک دردی به حلق من فرو رفت

□

دم از دانش مزن با دانه خال نکورویان

□

حلقه‌ای نیست خالی از ذکرت

□

به همه جای می‌رود حکمش

□

یک جهت تا دیده‌ام با غیر آن بی‌درد را

□

اهل خرد متابعت نفس کی کنند

□

زندان بود به مردم بیدار، مهد خاک

□

گشت در معصیت سیاه و سپید

□

اشتر مستم نجویم نسترن

□

نتوان کام مرا داد به دشنامی چند

□

جوان چو پیر شود، کار کرده می‌باید

□

وگر نه، بی‌سبب از دست من چه مینالی

□

ز عافیت شده بودم تمام نقد حضور

□

وگر نفس و هوا عقلت رباید

□

از نوبهار عمر وفایی نیافتم

□

یک لحظه غمت از دل من می‌نشود دور

□

گر نباشد باد سخت از پیش و پس

□

بهای بوسه او نقد جان دریغ مکن

□

هر دمت رای کسی باشد و اندیشه‌ی جایی

□

اگر چون گل خس و خاری گزینی بر چو من یاری

□

از روی سیمگون چو سحر پرده می‌کشی

□

با گلستان جمالش نکشد فصل بهار

□

سعادت ز پیشش گریزنده شد

□

نفس مکارت کجا بازار زرقی تیز کرد

□

تو چون دی زاده‌ای با تو چه گویم

□

هر کس که منع من کند از تار زلف او

□

به چهره چراغی، به رخساره باغی

□

این، عسل میخواست، آن یک شوربا

□

نه گل از دست غمت رست و نه بلبل در باغ

□

نه گفته‌ای کزین پس فتنه نخواهم انگیخت

□

همه دلدادگان پاکدلیم

□

تا بلبل خوش نوا ز باغم رفت

□

زان مرد نه‌ایم کز کسی ترسیم

□

با چین طره‌ی او مشک ختن بپاشم

□

تن صدق کجا ورزد؟ بر خال به خون عاشق

□

کس، بدین رزمگه ندارد راه

□

پرسیدم از طبیبی احوال دوست گفتا

□

خوشا آن صبحدم کز مطلع جام

□

چرا از غیرت مذهب بود کم غیرت مشرب؟

□

بس که سودای سر زلف تو پختم به خیال

□

یا می دهش از بلبله یا خود به راهش کن هله

□

با قاتل از غرور ندارد سر حساب

□

قدمم گرفت، تندی مکن، ای سوار، تندی

□

هست وضوش آب چشم، روز جوانیش وقت

□

گرفته‌ای همه‌ی عالم به حسن عالم گیر

□

چندان که درین دریا می‌جویم و می‌پویم

□

یارب! کجاست آن که چو شب در چکد به جام؟

□

چون شعر رهی نهان نماند

□

طره‌ی مشکینش تابی در فلک می‌آورد

□

چون قدح از دست مستان می خوری مستانه خور

□

گر آن گلچهره را در دل نشان دوستی بودی

□

با چنین رو به گرد کعبه مگرد

□

ساقی دولت به دستم ساغری پر فیض داد

□

منجوق چتر خسرو سیاره بفکنم

□

در محیط رحمت حق، چون حباب شوخ‌چشم

□

دوش با شمع گفتم از سر سوز

□

اگر چه مرغ استادم به دام خواجه افتادم

□

همه اسباب پریشانی ما جمع آمد

□

چون که با ما باده خوردی قصه‌ی رفتن مگوی

□

ملک خسرو برود در هوس بندگیش

□

شاخ گلی و گرنه هنوز ای پسر کجاست

□

مرد گفتش اینچ گفتی نیست راست

□

فغان که زیر فلک نیست آنقدر میدان

□

شمعم رخ یار است و شرابم لب دلدار

□

هر روز وفاداری من بیش کنم دانی

□

با همه تیر بلا کامده بر دل مرا

□

دل من بی‌رسن زلف تو چون سنگ شود

□

نگذری تو هیچگاه از کوی ما

□

مهر من گشته یکی صد ز خطش

□

بهر منزل که فرمائی بدیده

□

جز من که باغ خویشتن از خانه کرده‌ام

□

روزی به سلام یا پیامی

□

تو را چگونه فریبم چه در جوال کنم

□

چنان به جلوه درآمد جمال صورت تو

□

دوش بر آن بوده‌ای تا بخوری خون من

□

ز ترکتازی تو، مانده بیوه‌زن ناهار

□

در بزم کس نماند که پنهان ز دیگران

□

چند بر بوک و مگر مهره فروگردانی

□

از پی دزدی وطن و دین بهانه شد

□

زیبد ار خاک درت بر سر کنم

□

هرگه که وجود تو عدم گشت

□

یک عمر را به روزه بسر برده‌ام مگر

□

چو زین سر هست، زان سر نیز باید

□

امروز، اوستاد بدرسم نگه نکرد

□

از صدف یاد دار نکته‌ی حلم

□

چون سرو سهی می‌کرد از قد تو آزادی

□

کرده‌ام قالب تهی از اشتیاقت، عمرهاست

□

در دل نکنی مقام یعنی

□

ای جان و دل مستان بستان سخنم بستان

□

نکته خال و خطش از من سودازده پرس

□

چو دیده‌ی تو کند میل دانه‌ی خالی

□

سخنش چاشنی شکر داشت

□

بر من درستم باز دشمن به لطف ممتاز

□

زود درمالید آن خورشید و ماه

□

غمزه بدمست و نگه خونی و مژگان خونریز

□

یکی گره بگشای از دو زلف و رخ بنمای

□

غلغلی در فکنده تا به فلک

□

در حلقه‌ی مشکینت سر رشته‌ی آزادی

□

آن کو به یاد دوست تواند نشاط کرد

□

اگر چه نیست تویی و منی میان من و تو

□

صد بار بگفتی که دهم زان دهنت کام

□

بلبلانرا خبری از گل صد برگ بیار

□

ستاره زنده‌ی جاوید شد ز بیداری

□

با داغ غمت درون سینه

□

ناول الکاس نهارا و جهارا و قحا

□

کار من آمد به جان از ستم پاسبان

□

احوال خود بگویم با زلفش آشکارا

□

ای که بر خلق حقت دست و ولایت داده‌ست

□

امین عشق گذارد نگین مهر چو بر دل

□

سر بریدند آن پسر را زار زار

□

رو نهان می‌کند از روشنی دل شیطان

□

دیده‌اید آخر که چون بودم عزیز در گهش؟

□

چو گل در مهد آمد بلبل مست

□

گر عقل خواند از قد او خط ایمنی

□

چون تاختن کند غم آهنگ سبزه‌ای کن

□

در پی حسن دلربا هر روز

□

یادباد آن که چو آغاز سخن می‌کردی

□

ای سرو سیمتن ز کجا می‌رسی چنین

□

یا رب که هیچ دیده ز پرواز بی محل

□

در سینه‌ی هر غمزده پنهان همه او بین

□

بسوزم پرده هفت آسمان را

□

مستوفی قلمرو او مالک عراق

□

همه دانستنیست این به عیان

□

عرش بر آستانش سر بنهد

□

نیست حد آدمی کز تن برد جان در وداع

□

هست در هر ثقبه آوازی دگر

□

عقده‌ای هرگز نکردم باز از کار کسی

□

دلی دارم گرفتار غم تو

□

چون درآمد عشق و جان را مست کرد

□

کسی رسانده به لب جان نازنین مرا

□

تو نامه‌ی خدایی و آن نامه سر به مهر

□

من از برای خور و خواب، تن نپروردم

□

بهر زه چند نهفتن رخی که شعشعه‌ی آن

□

بوی پیراهن یوسف ز صبا می‌شنوم

□

زمان و مکان را قلم درکشیم

□

از یار جدا فتاده عمری

□

گر چه درازگردن‌اند تا سر کوه کی رسند

□

ضعفم از پای درانداخت خدایا مپسند

□

ورین معنی بتی را جمع بودی

□

سپید مهره‌ی روز و سیاه دانه‌ی شب

□

صد ره افتاده نگاهش به غلط جانب من

□

روز دعوت ، مرد بی‌خود می‌دوید

□

گشود لب به شکر خنده غنچه‌ی تصویر

□

اگر جهان همه زیر و زبر شود ز غمت

□

گر دل داری تو را سزد عشق

□

دامن رندان سبک سیر گیر

□

هر دمی قصه‌ی ما را چه ز سر میگیری؟

□

شوق گل روی تو چو بلبل

□

شعله‌ی بازار قتل پست شود گر کنی

□

مرا قتیل نبیند کسی بضربت تیغ

□

چشم تو ترکی و کشوریش مسخر

□

پرده از چهره زمانی دور کن

□

روز فردا ز عشق تو گوید

□

تنگ شکر از دهان می‌بارد آن شیرین پسر

□

آنکه بی‌نام او نگشت تمام

□

از دهنش قند ریخت لعل شکربار او

□

ز آه گریه آلودم خط ز نگاریش سر زد

□

صد جان و هزار جان نثارت

□

شکایت گره دل به روزگار مبر

□

می صاف اگر نباشد، به من آر درد تیره

□

مرغی است جان عاشق و چندانش حوصله

□

با همه لاف زیرکی، بی خبرم ز خویشتن

□

نبینی به خود غیر ازین صوت و صورت

□

من چرا باشم خاموش چو بلبل؟ کاکنون

□

منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان

□

شاد خواران چو مجلس آرایند

□

چیست خاک تیره تا باشد تماشاگاه ما؟

□

با وصالت نپخته سودایی

□

ببندم گردن غم را چو اشتر می کشم هر جا

□

خاک رهی گزیده‌ام، تا چه بزاید آسمان

□

مرا حالی چو زلفت پیچ در پیچ

□

مردمی در سیرت تو همچو گوهر در صدف

□

برون خرام و ببر گوی خوبی از همه کس

□

خواست تا بشناسد او را آن زمان

□

چو قاف قدرتش دم بر قلم زد

□

پیش که رود؟ کجا گریزد؟

□

می‌نتوانم سر از تو پیچید

□

یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند

□

ای که میگویی: خیال او توان دیدن به خواب

□

چو هیزم ار چه بسی سوختی ولی خامی

□

جفاکار است لیکن می‌دهد زهر جفاکاری

□

دلدار من جاندار من شمشاد خوش رفتار من

□

می بده، می بستان، دست بزن پای بکوب

□

چگونه غرق خونابه نباشم؟

□

من سرگشته چون فرمان نبردم

□

ز سحر نرگس جادوی تو عیانم شد

□

گر بر آنی که: غمت خون من خسته بریزد

□

مه نور همی خواهد از روی تو در پرده

□

در انتظار دردم بسمل شدم هلاک

□

زهر است مزاج چار عنصر

□

جهان را سور و جان را نور اعنی

□

گذشت عمر و ندیدم جمال روی تو روزی

□

زیر قدشم هزار مشتاق

□

نهاد عمر من آن روز زد به کوتاهی

□

دل بر شمع رخت راه نمی‌یافت هیچ

□

از عشق خوب رویان من دست شسته بودم

□

گفتم به دلق زرق بپوشم نشان عشق

□

تحیتی گهر آگین چو دیده‌ی فرهاد

□

زنجیریی است ابر که فریاد می‌کند

□

نمی‌دانم چو بحر بیکرانی

□

با باد صبا خواهم تا دم بزنم لیکن

□

مست خواب سحر از بهر همین شد چشمش

□

بر ندارم سر ز خاک آستانت

□

همه از دولت خاک سیه است

□

هزار خانه توان در ره فراغت ساخت

□

شربتش بردند او گفت اینت قهر

□

از ما اثر مجوی که رندان پاکباز

□

در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟

□

هر دو لب بربندد آرد قانعم

□

گر کام جان توان یافت از روی و موی دلبر

□

هر نامه که از پیش تو آمد همه شد فاش

□

درو ز سیل بلایی بترس اگر یابی

□

خیمه از شهر چو بر دشت زند ابر مثال

□

آتش زدم از آه درین خرگه نیلی

□

خواهی ار نی ره تقوا را

□

با آنکه ز گلشن وصالت

□

در این خمخانه ما را میهمان کن

□

طالبان را نیش شوقت خوش تر است از نوش دارو

□

اینجا نتوان کرد مقام، ار چه دلم را

□

عبث به چه نفتادیم، دیو آز و هوی

□

نداده بود دلم را به چنگ غصه تمام

□

مکن ای صنم که گر من نفسی ز دل برآرم

□

ناخن نزد کسی به دل سر به مهر ما

□

لعل تو شکر توان گفت، ار بود

□

زان خط سبز بر رخ زردم

□

تن به هر بلایی آنجا که مبتلایی

□

شب دین از فروغ این شده روز

□

ما قبله‌ی خود روی چو خورشید تو کردیم

□

من خود از باده‌ی دیدار خرابم امشب

□

گل و گلشن و نغمه ارغنونی

□

تا وارهی از دم ستوران

□

چون تو نه آنی که ره بری به معانی

□

تسکن قلب الوری تسکرهم بالهوی

□

خوابم از غیرت نمی‌آید مگر امشب کسی

□

مرا در جامه می‌جویی، نیابی جز خیال از من

□

دیری است که بر در قبول است

□

کشی به جورم و گوئی که خونبهای تو چیست

□

از سر جهل هر کسی لاف زند ز قرب تو

□

کوتاهی از من است نه از سرو ناز من

□

تا ببینیم روی خوبت را

□

راه تو شگرف است بسر می‌روم آن ره

□

گفتم به شحنه نالم از چشم او ولیکن

□

چنان شدی تو که مستان به دوش بردندت

□

دیده‌ای کو رخ تو دیده بود

□

بر سر من بود ازو سودای لطف دائمی

□

در بهاران که عروسان چمن جلوه کنند

□

بسته‌ام چشم از تماشای زلیخای جهان

□

ماییم کنون و نیم جانی

□

سلسله بنگر گر بکشندت

□

تشنه کامان محبت را نگر

□

به هر زخمی ز یاری سرمیپچان

□

چه دانم؟ تا چه اجر آرم من مسکین بجای تو

□

کو صبر با دو چشم نظر باز خویش را

□

زلف همچون شست او می‌کرد صید

□

از خون جگر کام کسی تلخ نگشتی

□

کنون در حال من بنگر: که عاجز گشتم و مضطر

□

تو چنین پسته دهان و من ز شوق

□

گل آتش زد چاک سینه‌اش دامان گلشن را

□

چراغیست روی تو، ای ماهرخ

□

دست تهی به درگهت آمده‌ام امیدوار

□

دوش گستاخانه زلفش را گرفتم در خیال

□

گر سپر انداختیم چون قمر از تاب مهر

□

خرمی شادی فزا که مایه‌ی مستی است

□

گل خوی کرده را کنی گر یاد

□

این مشعله از کجاست بینی

□

بس که کارم سخت شد از سخت گیریهای عشق

□

گر روی بیندت، ز ستم بشکنیش پشت

□

زانکه مرا کره‌ایست تند و زنخ سخت

□

شراب دهشتم دست هوس کوتاه می‌دارد

□

تویی مختار کل آفرینش

□

چشمم به صد مجاهده آیینه‌ساز شد

□

جود را پروریده همت تو

□

چون مرا نام و نشان نیست پدید

□

پروانه‌ی حریص چه پروا ز آتشش

□

درد دل را به درد بنشانم

□

کیسه‌ای دادیم در این شبها

□

کام پر زهر و جگر پر نمک و دل پرخون

□

ار چه در تابست زلفش کاین تطاول می‌کند

□

دوش پیچیدم به زلفش از پریشان خاطری

□

گر اندکی عرق نسترن به دست آری

□

فربه و پرباد توام مست و خوش و شاد توام

□

از شنعتی که محرم و بیگانه می‌زند

□

در زمین هر چه جسم و جان دارد

□

اگرچه دم نمی‌یارم زدن لیکن چنانک آید

□

مرغ روحش کاو همای آشیان قدس بود

□

جمله‌ی روزم مگس دارد عذاب

□

صبح ارنه مرید آفتاب است

□

دامن همت تو گرد فساد

□

دام دیوانگی بگسترده

□

مگر به صید دل آن طفل نی سوار درآمد

□

گفت: کاب از کدام جویستش؟

□

دست تو رازقست و ضمیر تو غیب‌دان

□

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

□

چو زان دو نرگس میگون بیان کنم رمزی

□

صبا کاش آن مسلسل سنبل مشکین بیفشاند

□

مرا و حال مرا بی‌جمال طلعت تو

□

بیا ای جان تویی موسی وین قالب عصای تو

□

تا نریزم دانه‌های اشک رنگین را به خاک

□

به گوشه‌ای کشی آن زلف را به رفق و بگویی

□

مشغول بوده‌ای که نکردی عیادتم

□

بیا که رونق این کارخانه کم نشود

□

بود سلطانیم پندار و غلط

□

گر نیارد به نظر سیم سرشکم نه عجب

□

سعادت فلکی طینت تو چون بسرشت

□

در بن این دیر درس عشق که گوید

□

تا ز خون چهره منقش نکنی لاف مزن

□

عدل بی‌علم بیخ و بر نکند

□

گر بی‌خردان قیمت این ملک ندانند

□

ز بدمستی به مجلس دستم اندر گردن افکندی

□

چون چشم چشم بند تو در خاطرم فتاد

□

ماییم و نشاطی که نه پیدا و نه پنهان

□

بنده را صاحب استری دادست

□

تلخ کنی تلخ شوم لطف کنی لطف شوم

□

هیچ هشیاری نمی‌خواهد خمارآلوده‌ای

□

گر هزارم بار خون دل بریزی حاکمی

□

از نهیبت ستاره بی‌آرام

□

بیرون جهیم سرخوش و از بزم صوفیان

□

من چو خود را زنده در عمری دراز

□

عاشق روی تو از سر چمن دلتنگ است

□

یارب چه طالعست که خود بی‌معالجت

□

گهی سجاده و محراب جستیم

□

از خانه‌ی آن کمان ابرو بود

□

آنست سر روزه: کز هر بدی ببندی

□

آن نمی‌باید که آدم را برون کرد از بهشت

□

از جام هجر یار چوسرها شود گران

□

مرا ماهیت رویش چو شد روشن بدانستم

□

داغی است که در سینه‌ی صد چاک نهفتند

□

نارسته ز جهل و برده هر روز

□

تا عشق تو بگرفتم سودای تو پذرفتم

□

بر روی کسی بخت گشاید در دولت

□

روی ترا تکلف زلفی بکار نیست

□

از جهانی به تست فخرم و بس

□

دل که دارد سر ز لف تو چو غافل مرغیست

□

خورشید را بروی تو تشبیه چون کنم

□

یار خوبان ستم پیشه گران بود ، گران

□

می شش و نان پنج من چهار منی گوشت

□

نخرد نقشت او نه نیک و نه بد

□

خرقه نهادم به رهن و باده خریدم

□

چو نرگس تو ز بیداد خون خلق بریخت

□

همچون زه و جیب قدر و رایت را

□

به دست تنگ قبائی دلم گرفتار است

□

بیرون نرود راه تو بی‌ترک مقاصد

□

کجا گردد قبول خواجه‌ی ما

□

ای برادر خویشتن را صفه‌ای دان همچنان

□

هر چه غیر خیال معشوقست

□

خم موی تو را دیدند بر روی

□

به دل گفتا: بکن زین کار دندان

□

باز چون در ظل عالی رایتش آرام یافت

□

وهم کافر شده حیران تو گفت آن را نیز

□

هر چند نیست با کمرت هیچ در میان

□

تا که دو زلف تو بر یسار و یمین است

□

ز قصد حادثه ایمن چو وحش و طیر حرم

□

کسی کو روی این دریا بدید است

□

مناجاتی خراباتی نگردد

□

دلت سختست و مژگان تیر، در کار من مسکین

□

تو چه گویی که کند نفس ملک همت من

□

هر شیفته کز جیب جنون سر بدر آرد

□

ز شوق سیب سیمینت سرشکم بر رخ چون زر

□

بقای عاشق صادق ز لعل معشوق است

□

وز الهی آنچه تصدیقش کند عقل صریح

□

به شب مثال چراغند و روز چون خورشید

□

می‌توان یافتن از تیشه‌ی فرهاد ای عشق

□

ای قبله‌ی روح و جسد، وی بیشه‌ی دین را اسد

□

او ز مستی به یک دو می گروست

□

من اول از تو کردم احتراز اما اسیری هم

□

هم سری چندی بریده داشتند

□

هست به سر تا هوای کعبه مقصود

□

در هیچ دین و کیش کسی نشیند

□

سخت‌تر از سنگ نتوان آمدن

□

از جان برید هر که به زلفت کشید دست

□

نشاید پر نظر کردن به رویت، کان سعادت را

□

این یکی شب همه شب در غم و اندیشه‌ی آن

□

دل به راه او چو مرغ نیم به سمل می‌طپید

□

مهر ورزان چو جمال تو بها می‌کردند

□

بس که تن خسته و دل زار شد از بار غمت

□

هوا و نفاق از میان برگرفتم

□

هر آن دلی که به خدمت خمید چون ابرو

□

سر زلفی که به یک جو نخرد یوسف را

□

گفتی که: ز تقصیر تو بود این همه دوری

□

روز بخشش آفتابی جام زرین بر یسار

□

فرهاد رخم پرور چشم حقارتست

□

ای بسا خسرو که او فرهادوار

□

زان عمر من و زلف تو کوتاه و بلند است

□

زاسمان تا به پایه‌ی شرفت

□

فتنه برخیزد آن زمان که سحر

□

از سر ما پا مکش که با تو به یاری

□

نه فلز و جواهر کانی

□

می‌ندانند و فرق می‌نکنند

□

ز بلده‌ی که عنان تافت غصه تاخت به آنجا

□

مقیم از گلشن طبعم نسیم شوق می‌آید

□

سیم اگر بر زبر سنگ ندیدی هرگز

□

مشغول مشو به تن نه اینی

□

گفتا که تو را جستم در خانه نبودی تو

□

سر خوشم از دور جام و گردش ساقی

□

برسیدند همرهان تو هر یک به منزلی

□

ابر عدلت که عافیت مطرست

□

بهر قتل دو جهان فتنه چو زه کرد کمان

□

مرد گفت ای میغ چون گشتی پدید

□

موسی چه کند گر نکند پیشه شبانی

□

چو گردکی که رساند زمین به دامن تو

□

زلف کژ کرد و برافشاند دلم

□

زاهد و اندیشه‌ی گیسوی حور

□

کی از ده نامه‌ای نامم برآید؟

□

نام سلطان به جمل چون عدد ایشانست

□

به تیغ بی دریغم چون کشد جلاد عشق تو

□

رخ ار زانکه شستم بخوناب دیده

□

من نه تنها کشته خواهم گشت در میدان عشق

□

در دولت تو کراست نیسان

□

چون صورت آیینه من تابع آن رویم

□

گر سایبان سنبل بر فرق گل ندیدی

□

نه قوت را مجالی در مزاجم

□

مرا گفتست فردا کاتش صبح

□

نشانه گم شود از غایت هجوم نظرها

□

چو روی دوست بود گو بهار و لاله مروی

□

شربت مرگ از برای عاشقان

□

به بیت عمادی جوابش بگفتم

□

سر در نشیب مانده‌ام از غم چو مست عشق

□

گریه چون ابر بهاری چه کند گر نکند

□

نه در کار بلای هجر دستی

□

گفت افراسیاب وقت شوی

□

کو دل و تاب کزان زلف و خط و خال سیاه

□

پخته‌ئی کوتا بگوید واعظ افسرده دلرا

□

چرخ کبود را ز حسام بنفش او

□

قیمت عمر من و عمر تو یکسان نبود

□

بر نشانه خاک ما اینک نشان زخم تو

□

کسی از خرابه‌ی دل نگرفته باج هرگز

□

زمین بوسیده، می‌گوید به زاری

□

ز آب‌روی سخای تو روزکی چندست

□

برند راه به میزان حسن چون تو سوار

□

ملک اینجا بایدت انداختن

□

رحمانی خویش را چه خواهی کرد

□

ز بهر خسرو سیارگان همی خواهد

□

یا اشک گرمم از دم سردم فسرده شد

□

تو قوی پنجه شکارافکن و من صید ضعیف

□

نخواهم گشتن از عشق تو بیزار

□

گر قصه‌ی بنده را کنی گوش

□

الهی تا هوس باشد کنار و بوس طالب را

□

سحاب از بی حیائی بین که هر دم

□

شانه تا زد چین زلفش را به همراه صبا

□

قایم به وجود ماست گیتی

□

جسد را کن به جان روشن حسد را بیخ و بن برکن

□

کام خود از مغبچگان جسته‌ام

□

زدی لاف از وفاداری همیشه

□

با من غم خرابی عالم به کلبه‌ای

□

گر به کویش جا کنم یک شب سگش از طور من

□

بعد از آن تعبیر آن کردم تمام

□

چندی غم زمانه می‌خورد خون ما را

□

نه من بوفراسم امیر قبیله

□

هر در عشقت که دل داشت نهان از جهان

□

بلعجب نیست اگر شعبده‌بازیم همه

□

پیش دستان، که پیش ازین بودند

□

پاره‌ی ابر سیه را ندهد بهره‌ی نور

□

قول و فعل و عهد و شرطم بود پیشش معتبر

□

شبه‌اش غالیه آسا و شبش غالیه سا

□

جز ار طرز مدح و طراز غزل

□

حکمت اندر نفاذ گشته چنان

□

چو گرد سینه خود طوف کردیم

□

وقتی در دل را به رخم باز نمودند

□

ظلم تاریک و دل سیه کندت

□

گفتم او را حاش لله این تساوی شرط نیست

□

نمودی یک وفا دادیم پیشت داد جانبازی

□

تا چه دیدست که آن سنبل گل‌فرسا را

□

قدمی رنجه کن از سرو سمن ساق به باغ

□

ز کل جهان کس نظیری نزادت

□

آسمان از اشتیاق روی تو

□

خمیازه گشاید دهن زخم دلم باز

□

سه به تدبیر ملک و رای صواب

□

گردن و گوش نفس مردم را

□

ساز چنگ آهنگ عشرت صحن مجلس جای رقص

□

گر تو پاس خاطرم داری و گرنه حاکمی

□

آنان که بر جمال تو بگشاده‌اند چشم

□

وگر به عیب نخواهی شمرد با دو سه مرغ

□

ذوق گرفت هر چه او پخت میان جنس خود

□

زان غنچه‌ی سیراب چه خون ها که نخوردم

□

گر نمانی نه در شمار شوی

□

سه دیگر آنکه زبان را به گاه گفتن زشت

□

سنگسان شو در قدم نی همچو آب

□

بر خریداری تو آموختم

□

پای غرور بر سر صید حرم نهد

□

نتوانند ز رفعت پیمود

□

دل هر دم از فراقت داغی دگر کشیده

□

نخواهی بر سر خاک من آمد روز محشر هم

□

ببریده ز علم و بهر جاهی

□

خسروان نقش نگین خسروی

□

آن مهی که نه شرقی و غربیست

□

ندهم کنون ز دستت که ز دست رفتم

□

گرنه رازم آفتاب است از چه پیدا شد چنین

□

نزد عاقل هیچ فرقی نیست گاه مصلحت

□

پیک راه عاشقان دوست را

□

سر مویم همه شد تیغ و سپر سینه‌ی تنگ

□

چو در خیزم به کوی تو ز پیشم زود بگریزی

□

ترا ذوالفقار علی خود گرفتم

□

هر روز که برخیزی رو پاک بشویی

□

از دیده بیفتاده سرشکم که بشوخی

□

آن مرغ اسیریم به دام تو که خوردند

□

نه پای آنکه ز دست زمانه بگریزم

□

ای مدعی زاهد غره به طاعت خود

□

تا جان میانه من و جانانه حایل است

□

دام شرک را دانه جز تو کس نمی‌بینم

□

نقشبند کل ز تاثیر صبای لطف تو

□

خلص روحی من هفواتی

□

اگر چه غیرتم آید که با وجود حریفان

□

تا نشانده‌ام در دل ساق سرو و سیمینت

□

تویی که مسرع امرت ندید وهن توقف

□

ور نظرش از نظر آگه بود

□

اشکی است که ابر مژه بر دامن من ریخت

□

از تو آن روز که امید وفایی دارم

□

تو ناصر دینی و ازین معنی

□

ای تن گرفته پای دل وی دل گرفته دامنت

□

مگر از خط سیاه تو غباری دارد

□

قد چو قدح خم دهید پس همه در خم جهید

□

جز نکویی نکنم با همه تا دست رسد

□

سر برون کن تا ببینی عالمی

□

دانی از بهر چه شب تا به سحر بیدارم

□

از دست کینه‌ی تو نیارم که دم زنم

□

خاتم و خامه‌ی تواند هنوز

□

جان تو مستست در بزم احد

□

اگرت دست دهد صحبت بیگانه و خویش

□

در عمر خود به هیچ قناعت نموده‌ام

□

ز اسب و تخت تو رشکم نیاید

□

تورا با جان مادرزاد ره نبود درین دریا

□

از غم سینه‌ی سیمین تو ای سیمین ساق

□

چون که دل پرده‌نشین چندگاه

□

در کواکب نگاه کن به شگفت

□

ای تو دهلزن به قل بنده تو را چون دهل

□

بازگشت و دفتر خود بازکرد

□

بدرد جیب آسمان و بر او

□

به رسولی که بد سبابه‌ی او

□

لاجرم از بس که بال و پر زدیم

□

شرار شوق تو بر می‌جهد ز هر عضوم

□

شاخ ستم کشته‌ای، بار جفایی بچین

□

تو جهان کاملی اندر جهان مختصر

□

نگیرم عیش و عشرت تا نیاید

□

از حرم ببستانسرا میا

□

چگونه روز جزا دامنت به دست آرم

□

خاطر از اندیشه عاجز و نقد کیسه این

□

پر نام تو شد جهان و از تو

□

من ندانم که لب از وصف لبش بربندم

□

دل را، ز هر چه هست، بپرداز و صاف کن

□

به گرانمایگی و جود روانی و خرد

□

چو اصل رنگ بی‌رنگست و اصل نقش بی‌نقشست

□

از بسکه فشاندیم در از چشم گهرریز

□

من که به گوش خویشتن از تو شنیده‌ام سخن

□

تا جهان بیعت فرمان بری ایشان کرد

□

چون توشه‌ی وصال توام دست می نداد

□

زنده‌ی جاودانیم تا حرکات عشق شد

□

روح خاکی کثیف بود و نژند

□

اینست عیب من که نه دورو نه مفسدم

□

می تازم ترکانه تا حضرت خاقانی

□

ای دل ار شور شکر خنده‌ی شیرین داری

□

اندر حرام‌زادگی از استران دهر

□

کرده اجرام ماتمت بر وی

□

جاوید ز خویش بی‌خبر شد

□

کس شبیهش نشناسیم اگر چه همه عمر

□

ازیرت بیرون تاخته، قوش بلا انداخته

□

می‌ندانم ز پای سر زین غم

□

ای طبل زنان نوبت ما گشت بکوبید

□

گر ره بدواخانه‌ی مقصود نیابیم

□

کاغذین جامه هدف‌وار علی‌الله زنیم

□

ز شعر نفس تو آن بارهای عار کشید

□

حل این مشکلم که افتادست

□

هر جا که بیان کرد کسی قصه‌ی یوسف

□

در خروشم به صیت آن معشوق

□

بی‌تو تاریک شد جهان بر من

□

از جام می خالص پرعربده شد مجلس

□

در لعل لبش یافتم آن نکته که عمری

□

انا افضل الدنیا ما اتی خاطری

□

در دام حریف نو فتادست

□

کدامین خط خطا رفت آنچه گفتم

□

شیخ تا حلقه‌ی زنار سر زلف تو دید

□

غرض تو کشتن ماست و گرنه از چه معنی

□

نیم جوشیده دیگکی دارم

□

ور تو گواهان مرا رد می کنی ای پرجفا

□

یاد باد آنکه ز چشم خوش و لعل لب تو

□

سنبل مشکین تو از همه آشفته‌تر

□

شکرهای آن کنم وانگاه چه

□

چون تو نه نهانی و نه پیدا

□

گره‌ی کار مرا دست فلک باز نگرد

□

نخواهم یافتن یکشب مجال خلوتی با او

□

چون تو نیم من که به هر خورده‌ای

□

رخت کشیدم به حج تا کنم آن جا قرار

□

چو مجنون تا درین حی زنده باشی

□

فتاده تا نظرم بر کمان ابروی تو

□

جز که پیروز شاه عادل را

□

آن فلک کان در درون عاشق است

□

از قهر دل آزارد، وز لطف بدست آرد

□

از بی‌هنریست او فتادن

□

در جنب کفت سیاه‌کامه است

□

شنو از شمس تأویلات و تعبیر

□

ایکه از سر انا الحق خبری یافته‌ئی

□

فریاد که پیوسته ز ابروی تو ما را

□

حضورت گر نبوده‌است آن خم ابروی محرابی

□

عالمی در دست من، من همچو مویی در برش

□

بفرست بوی پیرهن از مصر و یکنفس

□

گرفتند مر یکدگر را کنار

□

کشتگان تو کجا زندگی از سر گیرند

□

بگوید آب ز من رسته‌ای به من آیی

□

تا کند مرغ دلم را چون کبوتر پای بند

□

گر به تیغم نزند محض گناه است، گناه

□

ساقی چشم تواش باده به پیمانه نکرد

□

ذره‌ای وصلش چو کس طاقت نداشت

□

گر مرا با تو بزندان ابد حبس کنند

□

شود جان کاووس بیره کند

□

با مدعی ز مینا می در قدح نکردی

□

میان لشکر هجران که تیغ در تیغست

□

رحمتش آمد بدان بیچارگیم

□

به عشق زلف و رخت فارغم ز دیر و حرم

□

من خود گرفتم از تو توان برگرفت دل

□

تو گفتی رو مکن در من نگاهی

□

ساقیا باده ده که در غفلت

□

بفرمود تا لشکر آراستند

□

مشنو ز من به غیر نواهای سوزناک

□

خود را مبین در من نگر کز جان شدستم بی‌اثر

□

هم مریدان هم کسی کان دید ازو

□

بر خاک رهی تا ننشینی همه‌ی عمر

□

هرگز نتوان رفتن بیرون ز کمین گاهی

□

پیدا بسی بجستمت اما نیافتم

□

کاسه‌ی چشم از شراب راوقی پر کرده‌ام

□

تنش چون خورش جست و آمد به شور

□

سری کی شود قابل پای قاتل

□

چو شاه خوش خرام آمد جز او بر من حرام آمد

□

شعر تو عشاق را سرمایه داد

□

دوش گفتی ماجرای وصل و هجرانت به من

□

عرقت خوشه‌ی پروین و رخت خرمن ماه

□

صورت خویش را مکن صافی

□

آن چه نعلست که لعل تو برآتش دارد

□

درخت و گیا دید و آب روان

□

نقد هر دو عالم را باختم به یک دیدن

□

مرا وامی است در گردن که بسپارم به عشقش جان

□

بود روی عالم از پیل و سپاه

□

کسی کاندر جهان آن روی زیبا را نمی‌بیند

□

دلی که زد به دو زلف تو لاف یک رنگی

□

چند غم جهان خورم، چون نیم اهل این جهان

□

شمع چگل شد باده گسار شمسه‌ی گردون مشعله دار

□

که بر شاه ایران کمین ساختی

□

پرده‌ی تن را به دست شوق دریدیم

□

هر که اقرار کرد و باده شناخت

□

بقصد جان من آن کس که میکشد شمشیر

□

هر گه که چو طاوس خرامی عجبی نیست

□

سوخت عشق آتشین هم شمع و هم پروانه را

□

تو بدو نزدیک نزدیکی ولیک

□

ز چشم ما بجز از خون دل چه می‌جوئی

□

بهشتیست آراسته پرنگار

□

معطر شد دماغ جان من از بوی گیسویش

□

گر به خدمت نمی‌رسم به بدن

□

جمله کم زن مهره دزد پاک بر

□

یا قافله سالار ره کعبه ندانست

□

اگر به داد جان ممکن است دیدن جانان

□

تیر چشمش که کم خطا کرده است

□

خوشا طرف بستان و دستان مستان

□

ز تندی به جوش آمدش خون برگ

□

کی می‌رسی به حلقه‌ی رندان پاکباز

□

من از غصه چه ترسم چو با مرگ حریفم

□

گفت من باری به جان بگزیده‌ام

□

دلم در عهد آن زلف و بناگوش

□

آرزومند مجلس سلطان

□

یک موی تو در صبحدم بر گاو و آهو زد رقم

□

گو پیر خانقاه بدان حال ما که ما

□

فرستاده‌ای چون هژبر دژم

□

کینم انداختند در دل تو

□

گر نمی‌خواهی که خردت بشکند

□

وقت رفتن گر روم با آتش عشقت بخاک

□

با همه بی‌ترحمی باز به رحمت آمدی

□

کاسه‌ی خون و جام می، فرق ز هم نکرده‌ام

□

جان من چون بشنید قول الست

□

از حد گذشته‌اند بخوبی و لطف از آنک

□

فراوان گرفتند و انداختند

□

از آتش شوق او به گلشن

□

سخت دلم همی‌طپد یک نفسی قرار کن

□

نظر بقلت مالم مکن که نازش من

□

سلیمان چو شد کشته‌ی اهرمن

□

چیست بلای دل صاحب‌دلان

□

تا من خط سبز تو ببینم

□

روی خوب تو جهانیست پر از لطف و جمال

□

چو آمد به گرسیوز آن آگهی

□

قطع نظر کردمی از کاینات

□

دکان نعمت از باطن گشاییم

□

یک زمان زانجا به خود آیند باز

□

وقتی به فکر حال پریشان فتاده‌ام

□

قامت یکتای من گشته دوتا چون هلال

□

اگر جامه‌ی عمر تو زآهن است

□

کسی که خاک شود در میان بحر مودت

□

چنین گفت کای کدخدای جهان

□

سر به سر جمع شد اسباب پریشانی ما

□

در آن بزم قدسند ابدال مست

□

گفت ای دارنده‌ی دنیا و دین

□

در خشک سال مردمی از کشت‌زار دیو

□

گر یاد گلستان نکند هیچ عجب نیست

□

ای در ره حل و عقد عشقت

□

کدام یار جفا کز تو احتمال نکردم

□

تو خورشید گفتی به بند اندرست

□

صف دلها همه از تیر ندوزی، دوزی

□

از باغ و از عرجون او وز طره میگون او

□

زیر هر موی چو زنجیر تو دیوانه دلیست

□

بی‌بها جنس وفا ماند هزاران افسوس

□

کی جهان سوختی از عشق جهان سوز اگر

□

تو را سرمایه‌ی هستی بلایی است

□

ناقه بیرون رفت و اکنون کوس رحلت می‌زنند

□

چنان گرم شد رخش آتش گهر

□

نومید من که در قدم یار، بی‌نصیب

□

بند کمرت گشتم ای شهره قبای من

□

هرک چون مویی شود در کوی او

□

جز سر زلف پریشانت نمی‌بینم کسی

□

ز سجود خاک پایش به سرم چه‌ها نیامد

□

من نه مرد ننگ و نامم، فارغ از انکار عامم

□

رفتیم در هوایش و برخاک کوی او

□

یکی بچه‌ی فرخ آمد پدید

□

زلیخا را محبت کرد رسوای جهان آخر

□

پریشان باد زلف او که تا پنهان شود رویش

□

چون عوض نبود مرا، بی من مباش

□

بالمسک قدت نبالها و لها

□

به کیش زمره‌ی عشاق دوزخی باشم

□

گر بر جگرم آب نمانده است عجب نیست

□

کارت از چین سر زلف بتان در گرهست

□

به اولاد گفت آنچ پرسیدمت

□

گر از درم آن سرو خرامنده درآید

□

از چشمه بونواس مگر آب نخوردی

□

اولم زان اشک اگر خونی دهید

□

مرا پیوسته در خون می‌کشد پیوسته ابرویی

□

سلیمانیم داد لعل لب او

□

در هوای روی تو جان بر میان

□

شادی وصل اگرت دست نخواهد دادن

□

همی خویشتن را چلیپا کند

□

در دعوی محبت هم خوار و هم عزیزم

□

از این حالت که دل دارد بگیر و برجهان او را

□

کس چه داند تا درین حبس تعب

□

علاج نیست خلاص از کمند او ورنه

□

خون غزالان کعبه ریخته چشمت

□

وگر نقطه‌ی عاشقان نیست خالت

□

تا دلم در گره زلف دلارام افتاد

□

خرد داد و گردان سپهر آفرید

□

در چنگ من نیامد مرغی ز هیچ گلشن

□

بی‌تو جهان چه فن زند بی‌تو چگونه تن زند

□

نور شمعست یا فروغ جبین

□

دیده تا زلف و زنخدان تو را یوسف دل

□

به طرف بام قدم نه که شرم خورشیدی

□

تنگ دل شد هر که آه من شنود

□

چه باشد چون من نالان بضربت گشته‌ام قانع

□

که رستم که باشد فرمان من

□

گر تو زیبا صنم از کعبه درآیی در دیر

□

آهنیم ز عشق تو خواسته نور آینه

□

شه بر آن بی‌حرمتی انکارکرد

□

قتل خود را به دم تیغ محبت دیدیم

□

صف عشاق به یک چشم زدن بر هم زد

□

سر مویی نمی‌دانی ازین سر

□

بر سر کوی خرابان از خرابی چاره نیست

□

سوی مرز توران چو بنهاد روی

□

سرو فرازنده‌ای خاسته از مجلسم

□

دلا از سنگ صد چشمه روان کن

□

شکر می‌کن پس به شادی می‌خرام

□

تا کند سیمین قواره در زمین

□

کار مرا به نیم نگاهش تمام کرد

□

در امید و بیم عشقت همچو شمع

□

چشم مخمور تو خونریز ولیکن خونخوار

□

بیارم کنون لشکری شیرفش

□

یار در کشتن من این همه انکار نداشت

□

شنیدم ز آسمان روزی که دارم از غمت سوزی

□

من ز حیرت گشتم اینجا رازجوی

□

به دیده تا نکشم خاک آستان تو را

□

حالتی در باغ او دارم که با من هر سحر

□

هم غمزه‌ی غمازش بی تیر جگر دوزد

□

جز این یک هنر نیست مکتوب را

□

چو یک ماه شد همچو یک سال بود

□

هر باده که سیمین کف او داد، گرفتیم

□

هر غم و شادیی که صورت بست

□

با چنین مردی موکل بر سرم

□

حقه‌های بلور سیم‌افشان

□

جمع کن سلسله‌ی زلف پریشانت را

□

چند در خون دلم گردانی

□

در چمن افتد غلغل بلبل

□

همی جست بر چاره جستن رهی

□

به خواب خوش نرود چشم من از خوشحالی

□

ای ز دل من خبیر رو دهنم را مگیر

□

تا بر آب افکند زلفت چنبر از سیلاب چشم

□

ای کاش چهره‌ی تو سحر بنگرد سپهر

□

زهر قهرت گر چه شیرین است اندر کام عاشق

□

بارگاه عشق همچون دایره است

□

گر نرگس مستت نکند ترک تعدی

□

گرت هیچ یادست کردار من

□

اختیاری آید اندر دست ما را

□

آنچ به هفت آسمان جست فرشته و نیافت

□

گر ندارم از شکر جز نام بهر

□

بیگانه را به کوی خود ای آشنا مخوان

□

شد بدور سنبل مشکین او عنبر فراخ

□

عشقت مرا نکشتی گر یک‌دمی وصالت

□

انفاس روح می‌دمد از باد صبحدم

□

چنان ننگش آمد ز کار هجیر

□

دلم همچون کبوتر در هوا پرواز می‌گیرد

□

آن خروسی که تو را دعوت کند سوی خدا

□

عاقبت اندیش نبود یک زمان

□

زده ره عقل مرا، حور بهشتی رویی

□

تو پروا نداری که پروانه داری

□

چه می‌گویم که طوفانی است عشقت

□

آن غلام آمد بسی کارش نداد

□

سپاه انجمن شد برو بر بسی

□

گر چه عامی را چو من سلطان نیارد در نظر

□

غار جنت شود چو هست در او

□

چون شدم کشته‌ی پیکان خدنک غم عشق

□

چین زلفت ناف آهو، نافه‌اش خوناب دل

□

گر چه بجای من ترا هست هزار معتقد

□

در غم آب زندگانی تو

□

گفت آخر گلخنی امشب ز من

□

به مرو و نشاپور و بلخ و هری

□

گفتا ز قید هستی رو مست شو که رستی

□

اندیشه و دل به خشم با هم

□

و گر نی اجری خیل حبش را

□

جامت به دل مصحف پنج آیت زر دارد

□

از دیده فتاده در بلا دل

□

واقعه‌ای بایدت تا بتوانی شنید

□

آن شبان را گفت بهر کردگار

□

دل و پشت گردان ایران تویی

□

چون کار تو در هر طرفی مشک فروشیست

□

می‌کشندت دست دست این دوستان تا نیستی

□

هر کجا در زمانه دلبندیست

□

بر کسی خواجه ما از سر رحمت نگذشت

□

چو خون چشم من آمد بجوش از آنرویست

□

برد زنجیر زلف تو دل من

□

شعر شیرین مرا ماه مغنی می‌خواند

□

شب تیره آمد سوی لشکرش

□

مدتی گوشه گرفتم ز خدنگ اندازان

□

صد افسنتین و داروهای نافع

□

چون تگرگ از سنگ می‌نشناخت باز

□

فرماندهی که لشکر کشورگشای او

□

براستان که غباری چو شخص خاکی خویش

□

در پرتو نیستی عشقت

□

گر تو ما را دوست داری بر دوام

□

شود شهر هاماوران ارجمند

□

شب شامی لباس زنگی آسا

□

زین بگذشتیم دریغست و حیف

□

مستم از کوی خرابات ببازار برید

□

خون بهای دلم از چشم تو نتوانم خواست

□

چشمکش همچو دل ریشک من بیمارک

□

هر جا که شگرف پرده بازی است

□

آمده نه از سر دعوی و لاف

□

به شمشیر هندی برآویختند

□

راه آدم زنی و روضه‌ی رضوان جوئی

□

سبو بدهیم و دریایی ستانیم

□

بیوفائی چون جهان دل بر تو نتوانم نهاد

□

به خون من صنمی پنجه را نگارین ساخت

□

گر چه رنگ عاشقان از غم شود چون زعفران

□

گر پیش رخت جان ندهم آن نه ز بخل است

□

صوفیش گفتا؛که گفتت خسته باش

□

همی بینم اندر جهان تاج و تخت

□

ره چون برم به کویت زانرو که نادر افتد

□

شهری پر از عشق و فرح بر دست هر مستی قدح

□

هست علم آن مرد پاک راست گوی

□

آفتابم بایدی با چشم درد

□

چون دلم را نور معنی رهنمائی می‌کند

□

حرمت گرچه مرا روی نمود

□

درد باید در ره او انتظار

□

چنان بد همه شهرها تا به چاچ

□

تا کی کنم ز دیده‌ی می لعل در قدح

□

چون خداوند شمس دین چوگان زند یارش کجاست

□

دامنم دجله‌ی بغداد شد از حسرت آن

□

یا آه عاشق بود خود بر صبح سوزی نامزد

□

عارضش بین بر سر سرو ار ندیدی

□

شیوه‌ای دارد عجب در دلبری

□

سرنهادند آن همه بر روی خاک

□

که ای شاه پیروز و به روزگار

□

حوری و چو کوثرش عقیقی

□

گر تو مرا گویی رو صبر کن

□

هست مقصود دلم زان لب شیرین شکری

□

تالله للنیل صفو دجلة لا

□

به نامه بهر جگر خستگان دود فراق

□

درین ره کوی مه رویی است خلقی در طلب پویان

□

گفت من می‌جویمش هر جا که هست

□

بدو گفت شاه سمنگان چه بود

□

هر سحری که نسترن پرده ز رخ برافکند

□

گرد باغش گشتم و والله نبود

□

کار آمد حصه‌ی مردان مرد

□

نه همین لاله به دل داغ تو دارد ای گل

□

نرگست فتنه‌ی هر گوشه نشینست مقیم

□

هر که چوگان سر زلف تو دید

□

ازبن هر موی این کس نه به تیغ

□

به کشتی به یکروز بگذاشت آب

□

ای بسا شب کاندرین امید روز آورده‌ایم

□

دکان خود ویران کنم دکان من سودای او

□

رشته‌ی جان من سوخته بگسیخته باد

□

قتل‌گاهی است کوی او کان جا

□

شب قدرست قدر شب دریاب

□

چون سایه‌ای فرو شدم از عشق تو به خاک

□

چون تو می‌بینی جراحت روح را

□

دل شاه کاووس ازان تنگ شد

□

پای دل رمیده گر باز بدستم آمدی

□

معظم دارش اندر دین و دنیا

□

داوری پیش که شاید برد اگر بی موجبی

□

دی پی تجربه از کوی تو بیرون رفتم

□

خط سبز تو از سیه کاری

□

خود تو آتش بر سفالی می‌نهی

□

چون ز باغ عارضت هر دم بهاری می‌شکفت

□

ازین راز جان تو آگاه نیست

□

کنار از من چه می‌جوئی بیا بنگر که بی رویت

□

هر آن روی که پشت است به آخر همه زشت است

□

ز خط سبز تو نسخم خوش آمدی و کنون

□

ملتی نیست به جز کفر محبت ما را

□

بنگر از ناله‌ی شبگیر من و نغمه‌ی مرغ

□

بگردیدم چو گردون گرد عالم

□

در آن زمان که روند از قفای تابوتم

□

زمانه چو آمد بتنگی فراز

□

گل بستان فروز دم نزند

□

ببین تو لطف پاکی را امیر سهمناکی را

□

زانک می‌بینم که هستند این دو چیز

□

تو هم خواهی گریبان چاک زد تا دامن محشر

□

ای قامت تو قیامت عقل

□

می‌فروشم آبروی خویشتن

□

باز جان و تن ز نقصان و کمال

□

تو گفتی جهان سر به سر آهن‌ست

□

کاف و نون از نسخه‌ی دیوان حکمت نکته‌ئی

□

زان راه که آه آمد تا باز رود آن ره

□

برگ بنفشه کز چمن آید نسیم او

□

جز یاد او امید بریدم ز هر چه بود

□

کمال معجزه‌ی حسن بین که غایت سحرست

□

زان دست همه جهان فرو بستی

□

توقعست که از عاشقان بیدل و دین

□

کمندی به فتراک بر شست خم

□

از خویش ز بیخویشی بیگانه شدم لیکن

□

ای ساقی خوب بنده پرور

□

تا نتابد آنچ می‌باید تمام

□

جام فرعونی خبر ده تا کجاست

□

جفا مجوی و میازار بیش ازین ما را

□

گرچه نشانه بسی است لیک دراز است راه

□

راه تاریکی نشاید قطع کردن بی‌دلیل

□

چنین لشکری باید از مرز روم

□

دادم بهوای روی او دل

□

اگر چه در لگن بودم مثال شمع تا اکنون

□

گر به مویی زندگی باشد ترا

□

آن بت طناز را خلوت دل منزل است

□

دل باز به جان آید کز وی خبری یابد

□

خون خوری بر روی آن دلدار خور

□

مرد گفتش ای همه دعوی نه کار

□

که سهراب شد زین جهان فراخ

□

ای باد بهاری مگر از گلشن یاری

□

چنگ زن ای زهره من تا که بر این تنتن تن

□

افتان و خیزان میروم تاکی رسم در کاروان

□

ناگهان از خدمتش قومی به دولت می‌رسند

□

طاس زرین می‌نهد نرگس چمن را بر طبق

□

لعل دانی که چیست رخش لبش

□

عاشقش از خواب چون بیدار شد

□

پر اندیشه شد تا چه آمد پدید

□

در مرتبت بپایه‌ی دربان نمی‌رسی

□

آن‌ها تویی وین‌ها تویی وزین و آن تنها تویی

□

دست زد بر طاس یوسف آشکار

□

چرخ قرابه‌ی تهی است پاره‌ی خاک در میان

□

قلبی غریق فی الحوی روحی حریق فی النوی

□

بادم نبردی آخر چون ذره‌ای ز سستی

□

آن سخن گفتند با محمود باز

□

به میلاد بسپرد ایران زمین

□

با چنین شرطه ازین ورطه برون نتوان شد

□

جاء الفرج الاعظم جاء الفرج الاکبر

□

بیست روز از صبح دم تا وقت شام

□

زنی به سخره برآمد به بام گلخن و گفت

□

خمیده قد چنبر از چین جعدش

□

پروانه بر معنی کی محرم شمع افتد

□

بنده‌ی بس غم کشم، شادیم بخش

□

جهان سر به سر نو شد از شاه نو

□

گفتمش کی موی او در شانه ما اوفتد

□

ور آدم نیز از ما گوشه گیرد

□

شاخ وصلم گر ببرآید چنین

□

نگه سیر بر آن روی نکو نتوان کرد

□

ای مه آتش عذار آب چو آتش بیار

□

از باده‌ی من خلق جهان مست بدندی

□

دل گم گشته که بر خاک درت می‌جستم

□

پس پرده اندر یکی ماه روی

□

در شبستان می پرستان کش

□

بیرون مشو از دیده ای نور پسندیده

□

گر نمی‌خواهد که ما را رشته‌ی جان بگسلد

□

دردا که کشت ما را شیرین لبی که می‌گفت

□

گوش سوی غزل و دیده سوی چشم غزال

□

سگ به ز کسی باشد کو پیش سگ کویت

□

بر من بخاک پات که مانند آتشست

□

بدان تا بپوشند گردان سلیح

□

بعد از این قافله در راه بکشتی گذرد

□

نگذارد آفتابش یک ذره اختیارم

□

نهان کی کند خامه رازم که او

□

ترک چشم او ز مژگان بر سرم لشکر کشید

□

بی عنا و الم او نتوانیم نشست

□

طاوس چرخ پیشت پروانه‌وار رفته

□

پیش ما هر روز بی او رستخیزی دیگرست

□

برون آمد از خیمه ارژنگ دیو

□

ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم

□

می خوردم می خوردم در شهرت می گردم

□

جعد مشکبارش گیر زلف تابدارش گیر

□

گر صفای می ناب و رخ ساقی این است

□

میان یوسف و یعقوب گر حجاب بود

□

گر صفتشان برگشاید پرده‌ی صورت ز روی

□

همه عالم غمام غم بگرفت

□

پذیرفت هر مهتری باژ و ساو

□

شب دراز ندانم دو چشم جادویت

□

بپرسید از آن‌ها که دیدند نشان‌ها

□

چون بسی باشد یک اندر یک مدام

□

با جلوه‌ی آن مه جهان تاب

□

گفت بی پروانه نتوان یافتن

□

گر صد ازل و ابد به سر آید

□

گفت یک نیمه بمن ده‌ای غلام

□

پس آنگه سوی زابلستان کشید

□

ز شور زلف تو در شب نمی‌توانم خفت

□

به حق اشک گرم من به حق آه سرد من

□

من چو استحقاق آن دارم عظیم

□

مشکل که به دستم رسد آن لعل گهر بار

□

با رخ بستان فروز ویس گلندام

□

در جگردوزی و جان سوزی سخت

□

چون درآمد شب، سر آن پاک‌زاد

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

گر نه یاری کند انفاس روان‌بخش نسیم

□

جان سرگردان که گم شد در بیابان فراق

□

یک قدم در دین نهادند آن زمان

□

گفتم که نوش‌داروی عشاق خسته چیست

□

وانک او بی پر بود، در صد بلا

□

رشته چو یکتاست در اصلی که هست

□

اگر آن نور تجلیست که من می‌بینم

□

چنین گفت با هیربد ماه‌روی

□

تا دل ما در غم چوگان تست

□

در آب و گل فروشد پای طالب

□

من زفان و نطق مرغان سر به سر

□

تو ندانم ز کدامین گلی ای مایه‌ی ناز

□

ساقی می چون زنگ ده کائینه‌ی جان منست

□

ماه کو از آسمان سازد زمینی

□

زین تابخانه رخت برون بر که کاینات

□

سرافراز سهراب با زور دست

□

شیخ گفتا شوخ پنهان کردنست

□

بیخ درخت خاکست وین چرخ شاخ و برگش

□

مکش جعدش که پیش روی جانان

□

چون نکند چشم تو چاره‌ی دلخستگان

□

فرخ او چون حال می‌داند که چیست

□

به چیزی زندگی باید که نبود زین جهان لابد

□

چه رویست آنکه در اوصاف حسنش

□

که آمد بر ما سپاهی گران

□

سر کوی خط و قدت چمن و سنبل و سرو

□

ساغری آورد و بوسید و نهاد او بر کفم

□

در دم بجان رسید و طبیبم پدید نیست

□

گر گریزد عاشق از زاهد عجب نبود، که نیست

□

با کلاه شفشه و با طوق زر

□

گفتم این جان به لب آمد ز فراقت گفتا

□

گفتم ایشان را که نبود زین سال

□

ببینم که این نو جهاندار کیست

□

آنچ در تست از حسد و از خشم تو

□

هین باز پرید جمله یاران

□

گفت احسنت اینت ریش و اینت کار

□

پیش مهدی که پیشگاه هدی است

□

سنبلش بی‌وجه نبود گر بود شوریده حال

□

بوالعجب مرغی است جان عاشقت

□

صید ما کیست آنک صیادست

□

نه دریا پدید و نه هامون و کوه

□

هم رازق بی ریبی و هم خالق بی عیب

□

آن باده انگوری نفزاید جز کوری

□

عیب جویا، تو به چشم عیب بین

□

کیست دانی بهره‌مند از سینه‌ی سیمین بران

□

تا وضو سازم کنم با تو نماز

□

هرگز ز گل و مشک نیفتاد به صحرا

□

تیز چشمی گفت ای مغرور مست

□

جگر خسته در چنگ آهرمنم

□

گر تو در عالم خوشی جویی دمی

□

چون ببینی روی او را دم مزن

□

گردن ببند مینهم و سر ببندگی

□

صبح شد مریم، آفتاب مسیح

□

عقیقش کاتش اوآب لعلست

□

اگر عطار مسکین را درین گبری بسوزانند

□

زلال از مشرب جان نوش چون خضر

□

بیامد بران دشت آوردگاه

□

تو درین ره مرد عقد و حل نه‌ای

□

کوه طور جان‌ها سودای او سودای او

□

لل از پسته‌ی خود ریخته کاین چیست حدیثست

□

بلای جانن من بالا بلندی است

□

چون نماندش هیچ، بس درویش شد

□

کور مادرزاد آید کل خلق

□

ذره را سرگشتگی بینم صواب

□

یکی لشکر آمد ز پهلو به دشت

□

شیخ گفتش مدتی شد روزگار

□

فسون قل اعوذ و قل هو الله

□

در بر قبای شامی پیروزه گون چو ماه

□

حکایت غم او من نگفته‌ام تنها

□

ماهیی کز سینه چون دم برکشید

□

بیچاره دلم که چشم مست او

□

باد در کف خاک درگاه توم

□

زان دو زاد و ز هر دو آزادست

□

آنچ او را هست بر ظاهر عیان

□

همه مهمان خوان لطف تواند

□

آن نکو سیرت محمد نام بود

□

کوه کن تا به دل اندیشه‌ی شیرین دارد

□

چون همه مومست و چیزی نیز نیست

□

به هر سوئی که می‌گشت او همی ریخت

□

برگرفتش تا برد با جای خویش

□

ناگه از ره نسیم یار رسید

□

گنج معنی که طلسمست جهان بر راهش

□

عقل کل ار سری کند با دل چاکری کند

□

هم نجوم و هم برون آرد پدید

□

شاخ گل در بند خواری از قد موزون یار

□

ای دل نگفتمت که ز ترکان بتاب روی

□

دست چون در کمر کنم با تو

□

این سخن از وی کس قاضی شنید

□

در رواق سپهر میباشی

□

هر چند که در دم نشود قابل درمان

□

گوش بنه تا که من حلقه به گوشت کنم

□

هرکه آن بشنود از خیل و سپاه

□

ناصح تیره‌دل چنان داند

□

پرده بر رخ میکشی وز ما نمیداری حجاب

□

او نگردد نرم از اشکم ولیک

□

هر غنیمت کافتدم این جایگاه

□

هر که دل دارد این دلیلش بس

□

گفتم آخر این چه کارست ای خدای

□

گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای

□

چه منزلست مگر بوستان فردوسست

□

چشم مخمور وی از مستی می شد هشیار

□

گر تو بتیغم زنی کز نظرم دور شو

□

چو گل یک روزه در میانه‌ی صد خار

□

پاسبان را خواب کی لایق بود

□

حرف‌خوان صحیفه‌ی خود باش!

□

من ببوی دانه‌ی خالش بدام افتاده‌ام

□

چه داند روستایی مخزن شاه

□

گفت هین آبی ده‌ای بخرد مرا

□

به خدا کز تو کسی قطع نظر نتواند

□

سرکشی گفتش نمی‌بایست سوخت

□

در جمالت مدام بیخبر است

□

در حلقه‌ی دردی کشان بخرام و گیسو برفشان

□

هیچ در خلد حور نر باشد؟

□

گفت آخر تو امام عالمی

□

چون نگرم سوی نقش گوید ای بت پرست

□

پیر چون بشنید گفت ای بوسعید

□

به طره‌ی تو کسی می‌کشید دست مراد

□

مرد عاشق را خبر دادند از آن

□

چون زبان در عشق تو بر هیچ نیست

□

سید اولین رسل مرسل آخرین زمان

□

چون تهی کرد سفره و کوزه

□

کز خوشی جنت و ذوق وصال

□

بستم من گردن جان بردم پیشش به نشان

□

مرد عابد دید موسی را ز دور

□

شاهد ضرور نیست شهیدان عشق را

□

زین‌سان که در قفای تو از غم بسوختیم

□

سرخی لب لعلت سرسبزی جان دارد

□

گفت من خود را در آب انداختم

□

تا نخوانی حکیم دو نان را

□

ذره‌ئی گفتم ز مهرت سایه از من برمگیر

□

ای غم اجلت در این قنینه‌ست

□

آنرا که زور پنجه‌ی زور آوری نماند

□

انهمت عذری الهوی و عفانی

□

اگر ز خاک محبان غبار برخیزد

□

گفتم مگر که باشم از خاصگان کویش

□

بعد از آن در خیمه‌ی تنها نشست

□

به یکی میل بی‌گواه مکن

□

گر بخونم بخط خویش برات آوردی

□

میان خانه‌ات همچون ستونم

□

هشت جنت نیز اینجا مرده‌ایست

□

در بر این پیرزن هیچ جوان مرد نیست

□

برخاسته بودی و دل غمزده می‌گفت

□

خون دل ماست یا دل ماست

□

خط غبار چه حاجت بگرد رخسارت

□

باده در خیک و بنگ در انبان

□

در بر رخ ما مبند بر گریه‌ی ما مخند

□

اگر ناموس راه تو بگیرد

□

گر به شب از پرده پیدا آمدی

□

عن مقلة الافاق کحل ظلامها

□

تو نه‌ای شاهی، که تو دون همتی

□

چون چشم نیم خوابت بیدار کرد فتنه

□

اگرهمچون خضر خواهی که دایم زنده‌دل باشی

□

احدست او نه از طریق شمار

□

بحرکلی چون بجنبش کرد رای

□

تعال انک داوود فاتخذ زردا

□

مذهب خود با توگفتم ای عزیز

□

درد دل بر که کنم عرضه که درمان دلم

□

مرد عاشق چون بود در عشق زار

□

به شکر آنکه زان آتش بسوزد

□

کیوان که هست برهمن دیر شش دری

□

به فریب دل خیال انگیز

□

وان همه مرغان همه آن جایگاه

□

در میان خون ما پا درمنه

□

وانگهی می‌گفت برگویید راست

□

سینه‌ام چاک شد و ضارب خنجر پنهان

□

دل درین پیرزن عشوه گر دهر مبند

□

ز هر کسی چه شکایت کنم چو می‌دانم

□

تا بدانندی که با دانای راز

□

علم بهر کمال باید خواند

□

ورد سحرم زمزمه‌ی نغمه‌ی چنگست

□

ولوله در کو فتاد عقل درآمد که داد

□

زمزم از خجلت الفاظ تو غرق عرقست

□

اگر با خاک پاشانت سواری آرزو باشد

□

ادریس کو معلم علم الهی است

□

عشق دریایی است قعرش ناپدید

□

چون عزیز مصر یوسف را خرید

□

ای همه قدسیان قدوسی

□

در عری شاه ماتم ای پری‌رخ رخ مپوش

□

خصوصا آن سگی کو را به همت

□

کیست این فتنه‌ی نوخاسته کز مهر رخش

□

فرخنده مقامی است سر کوی تو لیکن

□

چه مهره باخت ندانم سپهر دشمن خوی

□

چون صومعه و میکده را اصل یکی بود

□

بسکه بسوزد از غمش ایندل سوزناک من

□

هر چه جمع فرشته و ملکند

□

پیش لعلت که از او آب گهر میریزد

□

ز رویت جان ما گلشن بنفشه و نرگس و سوسن

□

تاراج دلها میکنی در شهر یغما میکنی

□

نعم فلک بل جنة فی ذراهما

□

داشت آن خسرو یکی عالی وزیر

□

عشق را با هفت چرخ و شش جهت آرام نیست

□

زین سخن پروانه شد مست و خراب

□

گاه لافش ز مذهب تجرید

□

ای برده آب من زان لعل آبدار

□

بر روی و قفای مه سیلی زده حسن او

□

روزی گدای کوی خودم خوان که بنده را

□

فریاد که دل در سر سودای تو ما را

□

بی گل روی تو بس خار که در پای منست

□

ما مسیم و این نفس‌های به درد

□

عندلیبان سحر خوان چو در آواز آیند

□

خنک آنکس که او برید از خلق

□

هم عفی الله مردم چشمم که با این ضعف دل

□

بدو گفتم که ای دلبر چه مکرانگیز و عیاری

□

بی شکر شیرین تو در درگه خسرو

□

هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه‌ای

□

برو ای خواجه اگر زانکه بصد جان عزیز

□

دل اگر خون شد ز عشقش باک نیست

□

ماه رویش مثل فردوس آمده

□

روز چارم چو آش دیر آمد

□

از چه رو هندوی مه پوش شما در تاب شد

□

چه دانیم چه دانیم که ما دوش چه خوردیم

□

هنوزت سنبل مشگین سمن‌ساست

□

بدین امید که یک لحظه با تو بنشینم

□

آب رخ پیش ما کسی دارد

□

جان‌های عاشقانت چون مرغ بال بسته

□

بی گل روی او چرا یکدم

□

چشم بی‌خوابشان بر آن رخ زرد

□

ای خوشا با تو صبوحی و ز جام سحری

□

چو دیدم لوح پیشانی ساقی

□

گرنه در هر جوهری از عشق بودی شمه‌ئی

□

چون جرس در سینه می‌نالد دل زارم مگر

□

تا برفتی نشدی از دل تنگم بیرون

□

گر فصیح عالمی باشد به پیش عشق تو

□

سخن باده با لبت بادست

□

میتوانم به وقت زراقی

□

در جفای من مرو زین بیش نیز

□

ولیک آثار ما پیوسته توست

□

پیش آنکس که چو نرگس نبود اهل بصر

□

می گساران فارغند از فتنه دور زمان

□

ای که بالای بلند تو بلای دل ماست

□

روزی نه به اختیار می‌رفتم

□

می کشم درد بامید دوا

□

فرصت خویشتن چو کردی فوت

□

بشنو سخنی راست که امروز در آفاق

□

لا تترکنا سدی صحایا

□

با تو محالست برآمیختن

□

طوطی ار پسته‌ی خندان تو بیند گوید

□

با لب لعل روح پرور تو

□

درد خمار بنوشید و دل از دست بداد

□

سرو را گر چه ببالای تو مانندی نیست

□

پادشاهی بدان توانایی

□

من از وصال تو عهدیست کارزو دارم

□

شکر که عیسی رسید عازر ما زنده شد

□

گوئی ان سنبل عنبرشکن مشک‌فروش

□

زین دو تا مهره‌ی سپید و سیاه

□

سر زلفت ببریدند و ببالات خوش افتاد

□

چه کمی درآید آخر به شرابخانه‌ی تو

□

در خواب کرده غمزه که جادوی بابلست

□

اندرین کار یار باید، یار

□

امام ما مگر از نرگس تو رخصت یافت

□

قلزم روحست دل یا کشتی نوحست دل

□

هر دو تن می‌آمدند از ره دوان

□

برکند از باغ بیخ نسترن را بی خلاف

□

چشم مخمور تو گر زانکه ببیند درخواب

□

می‌رسد از دو جزع تو تیر بلا به جان من

□

پس دگر شب باز آمد شهریار

□

لیکن ارواح زنده‌ی ایشان

□

در میان جمع آمد در خروش

□

سر فروکن ز بام و خوش بنگر

□

دستی ز سر لطف بنه بردل ریشم

□

رفت آفتاب و صبح ره غیب درنوشت

□

تا ابد مست بیفتد چو من از ساغر عشق

□

کردیم همه کار ولی هیچ نکردیم

□

چه دیده دیده‌ی خونبار من که یکباره

□

آن تواند قدم نهاد آنجا

□

شیخ کو را دید آمد در برش

□

اگر جز تو سری دارم سزاوار سر دارم

□

قطره است این جمله از دریای بود

□

گر به سر من آن پری از سر ناز بگذرد

□

گوشه‌ای بگزید کافر پاک‌تر

□

ور برافشاند سر زلف دو تا

□

بر نیندازی بنای عقل و دین

□

سر خاری بخور، مشوه خیره

□

مرغ روحانیش گفت ای پیرراه

□

بیا ای عشق کاندر تن چو جانی

□

بس بود این مفلسی از تو مرا

□

من کافر محبتم اما به راستی

□

مادر دختر از آن آگاه شد

□

جانا نکنی به من نظر تو

□

واپسین خشتی که پیوندد به خاک

□

روح قرآن بر آسمان بردند

□

مرا بر قول مطرب گوش و مطرب در سماع

□

شتابید شتابید که ما بر سر راهیم

□

چون نهاد از راه در ویرانه گام

□

جمعی بکشت و جمع دگر زنده ساخت باز

□

سایلی گفتش چنین وقتی که هست

□

در زمستان روی چون گل جلوه کن

□

در میان راه می‌شد بی‌قرار

□

گر خوری می به خانه‌ی دگران

□

جان همی باید ستد از تو به تیغ

□

ای عشق الله الله سرمست شد شهنشه

□

برعرصه حسن شاه گردون

□

بگشا لب افسونگرت ای شوخ پری چهر

□

ماه نو چون ز لب بام بدیدم گفتم

□

چند دارم دیده بر راه امید

□

در سر شاخ تو ای سرو بلند

□

هست همت چو مغز و کار چو پوست

□

نه تنها بدامش نهم پای بند

□

با یارک خود بساز پنهان

□

هر کجا رنج و بلایی بیش بود

□

چشمش پی خون ریختن مردم هشیار

□

بدار ای ساربان محمل که از دور

□

آن ذره عشق ناگه چون سینه‌ها ببویید

□

چو بی‌کام دل بنده باید بدن

□

گه بنام خودت نگار کند

□

این نطع پر از اسب و پیاده و رخ و پیلست

□

اگر منکر شود مردی ز سوز عاشق سوزان

□

یکی تخت زرین زبرجدنگار

□

هر دل که شد نشانه‌ی آن تیر دل‌نشین

□

عاقبت این خانه خود ویران شود

□

این است جفا که زود بگذشتی

□

بیاورد لشکر بران رزمگاه

□

یعنی آن‌اش به دیده خیر نمود،

□

بینمت منظوم و موزون و مقفا زان ترا

□

لطف شاهان گر چه گستاخت کند

□

بنالد همی بلبل از شاخ سرو

□

می ز مینا به قدح ریز و ز عشرت مگذر

□

جمله عالم را مسخر کرده تو

□

گفتند که سیم‌بر نگار است او

□

کزین خواب نوشین سر آزاد کن

□

در حیل دفتر و کتاب که ساخت؟

□

پیش ادراک خاطر علویش

□

دزد نهان خانه را شاهد و غماز کیست

□

فرستاده‌ی بختیار و سوار

□

سودای او گزیدیم جنس غمش خریدیم

□

خود نداند که جز او دیار هست

□

عمری به سر دویدم گفتم مگر رسیدم

□

چپ و راست هر سو بتابم همی

□

عشق دیوانه را چو برخوانند

□

جای فرشتست و دیو چشم قوی خشم او

□

شکست از موج این کشتی نه خوبی ماند و نه زشتی

□

ستودن مر او را ندانم همی

□

هم نشه‌ی هر جامی از چشم خمارینت

□

پس برآرم اشکم خود بر زبر

□

دنیا و آخرت به یکی ذره نشمرند

□

که گر گیو و خسرو به ایران شوند

□

غیب دان جز به نور نتوان شد

□

گوش حس باطنم گر باد اگر نشنوده‌ام

□

اندیشه پرنده زین سوخته پر گشته

□

چو باشی بدین گفته همداستان

□

هر گز آن دولت بیدار نصیبش نشود

□

گفت ابراهیم نی رو از میان

□

جانا ز شراب شوق تو هر دم

□

هنر با نژادست و با گوهر است

□

به سر رشته‌ی خود آیم باز

□

خرد گر پیشوای عقل باشد

□

مزن بر عاشقان عشق تشنیع

□

تو خستو شو آنرا که هست و یکیست

□

بیچاره آن گروه که از اضطراب عشق

□

تا فرستد حق رسولی بنده‌ای

□

دور می‌باشم از جمال تو زانک

□

به توران یکی نامداری نوست

□

کاسه‌ی پر پیاز دوغینه

□

جهان یکسر همه پر دیو و پر غولند و امت را

□

نه جاسوسم نه ناموسم من از اسرار قدوسم

□

نهادند سر سوی افراسیاب

□

تا کی که با خیال تو در خاک می‌کنیم

□

هل مرا تا که سه پندت بر دهم

□

جانا دلم از چشم بد، نه هوش دارد نه خرد

□

بریده سرش را نگونسار کرد

□

ماتمت سور باشد اندر خواب

□

ز بدرویی و خودرایی همه یکبارگی رفته

□

امروز سر زلف تو مستانه گرفتیم

□

همان آز را زیر خاک آوری

□

ز آتش لب تشنگی رفت چو خاکم به باد

□

گر بود عاقل نکو فر می‌شود

□

مرد مسلمان اگر ز زلف سیاهش

□

سپاهی دلاور ز چین برگزین

□

دل که وحدت سرای این راهست

□

زان که دارند هم ز اقبالت

□

اندر چرش جان آ گر پای همی‌کوبی

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

گر شب وصلش کشد به روز قیامت

□

تا رهی زین جادوی و زین قلق

□

من آن روزی که نام عشق بردم

□

پرستنده راگفت خورشید فش

□

خلعت اقبال بر خود چست یافت

□

از گریبان شکوفه بادام

□

اگر چه عامه هم آیینه‌هااند

□

همی نیزه بر مغفر آبدار

□

دوش از رخش نسیمی بگذشت سوی گلشن

□

عقل او را آزمودم بارها

□

جهان آشفته و شوریده‌دل گشت

□

دگر گفت کاری که فرمود شاه

□

شاه چون دانست قدرش را شریف

□

از پی آنکه چو در شرق بود مطلع او

□

گر تو فرعون منی از مصر تن بیرون کنی

□

که رستم بدش نام و بیدار بود

□

همه از زورمند در حذرند

□

چونک استنجا کنی ورد و سخن

□

تا روز وصال در شب هجر

□

همه کار بر داد و آیین کنیم

□

روز بر سفره نان نخوردن سیر

□

سرخ اگر نیست پس بر هر عقل

□

فربه از توست آسمان و زمین

□

کند آفرین بر خداوند مهر

□

عهدی نبسته‌ایم که در هم توان شکست

□

این محک قرآن و حال انبیا

□

عقل بفروش و جمله حیرت خر

□

کسی کو به خلعت سزاوار بود

□

سلطنت چیست؟ تن درستی تو

□

آنکه از بیم خنجرش دشمن

□

بیت القدس اگر شد ز افرنگ پر از خوکان

□

هزار و صد و شست خسرو پرست

□

چون ننالم که تیغ بر فرق است

□

بر جهید از جا و گفتا بخ لک

□

توبه من چون بود هرگز درست

□

سزد گر بگویم یکی داستان

□

خلق رومش نماز بردندی

□

گرمی و تری در طبع فزاید مستی

□

باده خوری مست شوی بی‌دل و بی‌دست شوی

□

بگاهی که رفت آفریدون گرد

□

غم زمانه مرا سخت در میانه گرفت

□

خشک می‌آورد او را شهریار

□

بحری که اگرچه موج‌ها زد

□

ردا زیر پیروز بفگند و گفت

□

آنکه نامش همیبری شنواست

□

از برای باستانی خسروی را سر مکن

□

ای مستی هوش آخر در مهر بجوش آخر

□

بهر پادشاهی و خودکامه‌یی

□

ز خسروان ملاحت کجا روا باشد

□

رو کسی جو که ترا او هست دوست

□

اگرچه خامشی فرمود لیکن

□

یکی نامه سوی برادر بدرد

□

گر بدی دامنش گرفت چه باک؟

□

با قرب من آنگاه قرین گردی کز دل

□

منم افتاده در سیلی اگر مجنون آن لیلی

□

بیامد فرخ زاد آزرمگان

□

ربود هوش مرا چشم او به سرمستی

□

جمله عالم گر بود نور و صور

□

مگر افتاد پیر ما بر آن قوم

□

همی رای زد با بزرگان بهم

□

بر نشیند، که: صاحبم،بر صدر

□

ز موسی رهروی آموز اگر خواهی به دیدن ره

□

وقت بهارست و عمل جفتی خورشید و حمل

□

نبیند کسی نامه‌ی پارسی

□

تا کسی سر به کمندت ننهد کی داند

□

هست جنت را ز رحمت هشت در

□

در میان جان و دل پنهان شدی

□

بفرمای تا اسپ و زین آورند

□

این تخیل نماند و احساس

□

حسن اندر حسن اندر حسنم

□

نوش ورا نیش نیست ور بودش راضیم

□

چو برخاست گرد نبرد از میان

□

تو و آن پنجه‌ای که رنگین است

□

هر شبی تا روز زین شوق هدی

□

میان دربست از زنار زلفش

□

از آمل کس آمد ز کارآگهان

□

به دل از یاد حق نباشد دور

□

کفر ممکن شدی در سر زلفین تو

□

ما شاخ ارغوانیم در آب و می‌نماییم

□

سوی سعد و قاص جوینده جنگ

□

تا ملک مهر علی را در دل خود جای داد

□

پیش بینا برده‌ای سرگین خشک

□

چون ندارم هیچ آبی بر جگر

□

چنان هم که یزدان تو را داد تاج

□

قوم گفتند: «ما جوانانیم

□

خاطر دوربین روشن تو

□

بشنو سماع آسمان خیزید ای دیوانگان

□

ازان کار او در شگفتی بماند

□

حدیث زلف جانان در میان است

□

گفت بنما تا ببیند این جسد

□

که یابد از سر زلف تو مویی

□

پس از من پسر بر نشیند بگاه

□

عقل را زیر دست سازد عشق

□

دل قهر و دو زلفش دید انگشت گزان زان شد

□

اسب چوبین برتراشیدی که این اسب منست

□

نرفتند نزدیک خسرو سه روز

□

آن که چون طومار پیچیده‌ست دلها را به هم

□

آنچنان پر شد ز دود و درد شاه

□

برقع از روی برفکن تا جان

□

ازو نیست آهو بزرگست شاه

□

نعمتش را سپاسداری کن

□

لیکن چکنم چگونه آیم

□

من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم

□

اگر با تو او را برابر کند

□

شاهدی تشنه لبم کشت که از غایت لطف

□

هیچ کوزه‌گر کند کوزه شتاب

□

بلعجب دردی است دردت کاندرو

□

قلون رفت تنها بدرگاه اوی

□

خواستندش نشان عشق و دلیل

□

چاک کرده بر نوای عندلیب خوش نوا

□

آن پادشاه لم یزل داده‌ست ملک بی‌خلل

□

هر آنکس که برگاه شاهی نشست

□

انتقامم را ز زلفش مو به مو خواهم کشید

□

در قناعت می‌گریزد از تقی

□

منادی می‌کنند در شهر امروز

□

ز گیتی هرآنکس که جوید گزند

□

تا ز لیلی سر حسنش سر نزد

□

از شوق تو در دیده‌ی جویان تو ناری

□

کر شوم تا بلندتر گوید

□

بفرمود تا پاسبانان شهر

□

گر بدینسان کمر جور و جفا خواهی بست

□

پس شتابیدند تا دام آورند

□

گنج عشقت در جهان جد و جهد

□

به تن زرد و گوش و دهانش سیاه

□

زان میان یک وکیل خرجی تو

□

دید رضوان به خرابیش ز یک روز چو گنج

□

گفتم بیا شاد آمدی دادم بده داد آمدی

□

پی پشه تا پر و چنگ عقاب

□

ای بوستان خوبی خارم ز بی‌نوایی

□

گر ازین دولت نتازی خز خزان

□

به هر راهی که دانستم فرو رفتم به بوی تو

□

مگو آنچ بدخواه تو بشنود

□

علم کان جز حدیث و قرآنست

□

از برای آنکه تا شاهین شود همکاسه‌ات

□

در سایه آن گلشن اقبال بخفتیم

□

چو من شادمانم تو شادان بزی

□

بس خانه که ویران است از لشگر بیدادت

□

آن خداوندی که دادندت عوام

□

هزارن قرن گامی می‌توان رفت

□

قژ آگند پوشید بهرام گرد

□

بیضه وارش به زیر بال کشد

□

غیب من دانم و پس غیب نداند بجز از من

□

از باغ جمال تو یک بند گیاهم من

□

چو پیداشد آن فرو آورند شاه

□

مانند تو بر روی زمین نادره‌ای نیست

□

چونک عقلت نیست نسیان میر تست

□

چند گویم ز خود که در ره عشق

□

کشنده‌ی پدر هر زمان پیش من

□

روی مجرم بپوشد او به وفا

□

جادوی استاد را پیش دو بادام تو

□

هاروتیی افروختی پس جادویش آموختی

□

هماناکه شد سال بر شست و شش

□

کفش همیشه به شمشیر جوهرافشان است

□

هم‌چو آن زنگی که در آیینه دید

□

ماه رخا رخ تو را پی نبرد به هیچ روی

□

یکی نام گفتی مر او را پدر

□

به رخش تازه‌دار جانم را

□

تاز دو عید و یکی قدر چه خیزد ترا

□

نشان سکه او بین به هر درست که نقدست

□

در گنجای کهن برگشاد

□

بیرون نرود به هیچ دستان

□

ناخن و منقار و پرش را برید

□

خورشید که دست برد در خوبی

□

که دانست هرگز که سرو بلند

□

که نگهدارد آن در خانه

□

بلبلم خوانده‌ای و سیمرغم

□

ببوسیدم زمین را سجده کردم

□

چو خسرو فرود آمد از تخت بار

□

گفتم از مساله‌ی عشق نویسم شرحی

□

گفت چون اقرار کردی پیش من

□

چون بنده شدند پادشاهانت

□

پسر با برادرش پیش اندرون

□

هر یکی را در آن جهان جاییست

□

های های و هوی و هوی عاشقان و دلبران

□

گهی گویی خلاف و بی‌وفایی

□

چو خسرو گشاده در باغ دید

□

تا طره‌ی پرشکن گشادی

□

کی شود گلزار و گندم‌زار این

□

چون بخواهی ریخت همچون گل ز بار

□

همه جادویی دانی و بدخویی

□

تحفه‌ی جان نهاده بر کف دست

□

باز گویم نی که پر خم زن بود

□

ندارم محرم این خواب جز تو

□

کسی راکه درویش باشد ز گنج

□

نظر از روشنی شمس و قمر پوشیدم

□

هر صباحی رو نهادی سوی گور

□

خط مشکینت جوشی در دل انداخت

□

به فرجام شیرین ورا زهر داد

□

بچه‌ی خویش را به ناز مدار

□

مر ترا گفتند دست از مردمان کوتاه کن

□

تا که نظر مست شود ز آفتاب

□

شتابم همی تا مگر یابمش

□

طوبی سر از خجالت خویش افکند به زیر

□

چشم را بر نقش می‌انداختم

□

اگرچه فشاندم بسی اشک خونین

□

که ای پهلوان زاده‌ی بی‌گزند

□

آب بس تیز بود و پهناور

□

هیچ وقت ایمن نبودند از زبان ناکسان

□

پیش روزن ذره‌ها بین خوش معلق می‌زنند

□

بفرمود تا جام بنداختند

□

تا ترک جان نگفتم، آسوده دل نخفتم

□

این بدن مانند آن شیر علم

□

لعلت از آفتاب کرد سال

□

یکی سوی خاقان بی‌مایه پوی

□

زن بخواهی، ترا رها نکند

□

تیغ «الا الله» زدی بر فرق «لا» گویان دین

□

میا به پیش ز درش ببین که می‌ترسم

□

همی‌ساخت همواره تا آن سپاه

□

و لدیه لی مشفع من خلقه

□

که کسی‌مان گفت که امروز آن سند

□

هر دو جهان پرده‌ای است پیش رخ تو

□

برفتند هرکس که بد کرده بود

□

گر چه بسیار مال و جاه بیافت

□

هر که چون کرکس به مرداری فرود آورد سر

□

آن روی همچو روزش وان رنگ دلفروزش

□

منادیگری کرد خاقان چین

□

آن دل که نبوده‌ست کسی جز تو به یادش

□

هم‌چو موسی نور کی یابد ز جیب

□

گر بدین برهان کنی از من طلب

□

فرستاده چون در خراسان رسید

□

حق چو حسن کمال اسما دید

□

ایا آن کس که عالم را طبایع مایه پنداری

□

عشق چو لشکر کشید عالم جان را گرفت

□

بیامد بدان خانه او را بدید

□

در دیده‌ی عشاق نه کم ز آب حیات است

□

هم اشارت را نمی‌داند به دست

□

من نیم اما همه زشتی ز من

□

شنیدند ازو این سخن مهتران

□

بعد نه مه گشت پیدا ز آن محل

□

پس تو گویی که مرثیت گویش

□

مست شو مست کن حریفان را

□

به پرگار تنگ و میان دو گوی

□

تو حور و چمن جنت و ساغر لب کوثر

□

گفت میری مر مرا حق داده است

□

آن دم ز حساب عمر نبود

□

گزیدند جایی که هرگز پلنگ

□

غنچه کو در کشد زبان دو سه روز

□

شعر تو ناگفته مانند عروس پردگیست

□

مرا جان طرب پیشه‌ست که بی‌مطرب نیارامد

□

فرود آمد از تخت شاهی قباد

□

هنوز قابل این فیض نیستم در عشق

□

وین نباشد بعد عمر مستوی

□

مرد شنو چه باشی مردانه رو سخن دان

□

کنون من ز کسهای آن نامدار

□

گرد او دودهای ظلمانی

□

شد عراق از نگار خامه‌ی او

□

وظیفه تو رسید و نیافت راه ز در

□

شبانگاه نیران خرداد ماه

□

ره به خدا یافتم ز بی خودی آخر

□

سبطیان زو آب صافی می‌خورند

□

جایی که صد هزاران سلطان به سر درآیند

□

ازین ننگ تا جاودان بر درت

□

برق رخشان، کند جهان روشن

□

شرم دارند ار نهند از تابش زهره کلاه

□

گر تو عشقی داری ای جان از پی اعلام را

□

چو صبرم از تو میسر نمی‌شود چه کنم

□

فریاد که جز اشک شب و آه سحرگاه

□

از بن دندان برویاند شکر

□

گفتمش ای پیر چه دانی مرا

□

یک دم نمی‌رود که نه در خاطری ولیک

□

مستمر بر مکارم اخلاق

□

نی بدن آوردم این تقویم تا ز احکام او

□

مرا گویی به قربانگاه جان‌ها

□

گر همه سرمایه زیان می‌کند

□

آینه‌ی خاک تیره کار چه بینی

□

کم همی‌افتی تو در رو بهر چیست

□

هر که را دل ز عشق گشت خراب

□

گر تیغ برکشند عزیزان به خون من

□

چون به عبرت نگاه کرد در آن

□

گاه با بار مذلت سوی آن مسجد دویم

□

همه جهان دهلند و تویی دهلزن و بس

□

رنگ رویم غم دل پیش کسان می‌گوید

□

زرهی نیست که در خط زره سازش نه

□

این همه که مرده و پژمرده‌ای

□

از بس که زنم دو دست بر سر

□

کس چنین روی ندارد تو مگر حور بهشتی

□

دست وقتی به توبه دانی برد

□

یا ز بی آبی چو خار از خیرگی دیده مدوز

□

اشکسته چرا باشی دلتنگ چرا گردی

□

ای که دلم بردی و جان سوختی

□

شد فزون بس که خریدار لبت می‌ترسم

□

کرمکی کاندر حدث باشد دفین

□

گر نقاب از رخ خود باز کنی

□

ای آفتاب روش و ای سایه همای

□

بچه از خانه سر بدر داری؟

□

ماهت ار نور دهد تری آبست درو

□

قلت القتل فی الهوی برکات بلا ضرر

□

بیاض ساعد سیمین مپوش در صف جنگ

□

خیز و بجو جام جم سوی چمن خوش بچم

□

گفت این بار ار کنم من مشغله

□

عشق اگر نیستی سر مویی

□

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان

□

سر به سر نور و جمله روحانی

□

خوبی خطش بین که بر آن روی چو لاله

□

در وصل تو می‌جوید وز شرم نمی‌گوید

□

خورشید و مهش ز خوبرویی

□

باد غیرت آتش زد، در سرای عطاران

□

از تکبر جمله اندر تفرقه

□

هر که در کوی تو آید به قمار

□

از روی نگارین تو بیزارم اگر من

□

اولین پایه‌ی ارادت تو

□

ز خود تا گم نگردی باز هرگز نیست این ممکن

□

آن باده همی‌جوشد وز خلق همی‌پوشد

□

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی

□

گفتم به چشم عقل نیفتم به چاه عشق

□

جز عمادالملک نامی در خواص

□

دانی که ز تر دامنی و خامی خود من

□

نتوان رفت مگر در نظر یار عزیز

□

کرده‌ی خویش را منه سنگی

□

ماهی که رهنمایست از دور رهروان را

□

همین دانم که از بوی گل تو

□

چو نرگس چشم بخت از خواب برخاست

□

چشم وی آراسته ابروی پیوسته را

□

این خران را کیمیای خوش دمی

□

چون دوست نقاب از رخ پر نور برانداخت

□

چون دلارام می‌زند شمشیر

□

تا تو در چرخ وای وای زنی

□

چند بی‌بوسه جای خواهد بود

□

گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن

□

داعیه شوق نیست رفتن و بازآمدن

□

هنوز اهل صفا پرده در میان دارند

□

خالق افلاک و انجم بر علا

□

کور باید گشت از دید دو کون

□

نماز شام به بام ار کسی نگاه کند

□

هر کرا رای شهر ساختنست

□

گر هوا را می‌نخواهی دیبه را بستر مکن

□

آن جا همه مستی است و برون جمله خمار است

□

بلای عشق تو بر من چنان اثر کردست

□

ز می کشان تهی کاسه، من دریغ مدار

□

پس قیامت نقد حال تو بود

□

چو در عشق صادق نیست یک تن

□

چون گل روند و آیند این دلبران و خوبان

□

گاه او را عیان به صورت موج

□

عرشی که سر آسیمه بود ز اول

□

ما در این ره همه نسرین و قرنفل کوبیم

□

و آفتابی خلاف امکان‌ست

□

یک طایفه هر صبح به امید تو برخاست

□

هیچ آژنگی نیفتد بر رخت

□

چون این جهان و آن یک با صد جهان دیگر

□

اخلایی و احبابی ذروا من حبه مابی

□

دهنش در خیال فرزانه

□

خیزو درین گورها در نگر و پند گیر

□

سماع شکر تو گوید به صد زبان فصیح

□

یا شنیدی که در وجود آمد

□

چشم ساقی مست خواب و چنگ مطرب بر رباب

□

ورنه تادیب و عتابت کردمی

□

نتوانم که تو را بینم از آنک

□

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم

□

دل شب زنده‌دار زنده بود

□

چون کعبه پر آدمی ز هر جای

□

درهای باصدف را سوی دریا راه نیست

□

بارکشیده جفا پرده دریده هوا

□

ابروان همچو کمان داری و مژگان چون تیر

□

کشت و باغ و رز سیه استاده است

□

از غم من چون تو خوشدل می‌شوی

□

مشنو که همه عمر جفا برده‌ام از کس

□

باغ بین را چه غم که شاخ شکست؟

□

به ذات ایزد اگر دست گیردت فردا

□

آن که همی‌خوانمش عجز نمی‌دانمش

□

این قاعده خلاف بگذار

□

بوسه‌ای زان دهن تنگ بده، یا بفروش

□

صیقلی دید آهن و خوش کرد رو

□

گل از شرم رخ او خشک لب گشت

□

تو را چه غم که مرا در غمت نگیرد خواب

□

نسبتی دارد به حال من قوی

□

آفتابی بود یوسف بلمعالی ماه او

□

ترش دیدم جهانی را من از ترس

□

اگر کنجی به دست آرم دگربار

□

هیچ دانی حیات باقی چیست؟

□

منتهای دستها دست خداست

□

چو آفتاب رخش نور بخش اسلام است

□

غایت کام و دولتست آن که به خدمتت رسید

□

این بلا سنگ آزمایش تست

□

گر همی یک چند بی‌کام تو گردد دور چرخ

□

چو دیدم داد و جود تو شدم محو وجود تو

□

در خواب گزیده لب شیرین گل اندام

□

کسی کت به سالی ببیند دمی

□

رایحه‌ی جنت ز بینی یافت حر

□

مرد جانان نه‌ای مکن دعوی

□

چون دل از دست به درشد مثل کره توسن

□

شب عمرت به وقت صبح رسید

□

از روی سخا حاصل ده ملک بدادیم

□

دلا خود را در آیینه چو کژ بینی هرآیینه

□

عیبت نکنم اگر بخندی

□

ز دستش زان نمینالم که بر میگرید از خاکم

□

دیگری که نیم‌عاقل آمد او

□

در رهت تا حشر دو سرگشته‌اند

□

کشته تیر عشق زنده کند

□

شب کنی روز و روز در کارش

□

نقش نعل مرکب تو قبله‌ی روحانیان

□

باغ جان خوش ز سنگ بارانست

□

پیش از آب و گل من در دل من مهر تو بود

□

هر که از دستان دل غافل شود

□

بهر این فرمود آن شاه نبیه

□

گر ز من بد مستییی بیند دمی

□

گفتی به کام روزی با تو دمی برآرم

□

ماده شیری بدیدش از ناگاه

□

ذات نامحسوست از خورشید پیداتر ولیک

□

زان سوی چو بگذشتم شش پنج زنش گشتم

□

و گر شمشیر برگیری سپر پیشت بیندازم

□

ای کاج! مرا نسوختی هجر

□

در مدیحت داد معنی دادمی

□

من خود این دم مرده‌ام بیشم نماند

□

به حسن قامتت سروی در آفاق

□

به بهشت و بدوزخ و بالم

□

تعبیه در صدای هر خم اوست

□

ای دل شکرستان از نمکش شور کن

□

باید که سری در نظرش هیچ نیرزد

□

نفس کافر ترا ازو ببرید

□

غازیان غیب چون از حلم خویش

□

یاسمین را که اگر هست بقایی نفسی است

□

ندانستی که ضدان در کمینند

□

تن او باشد اندر افزونی

□

به شخص گردان داد او سباع را دعوت

□

لب عیسی صفتش مرده به دم زنده کند

□

ندانم این شب قدرست یا ستاره روز

□

غلط کردم، نه آن گنجی که در آغوش من گنجی

□

پیش از افکندن نبود او غیر چوب

□

اندر میان مستان چندان گناه کرده

□

از دوستی که دارم و غیرت که می‌برم

□

بهر پرسش پیش خویش‌اش خواندند

□

در واسطه‌ی خازن و نقاش بدین شکر

□

سخندانان چو مشرف بر دهانند

□

بی عزیزان چه تمتع بود از عمر عزیز

□

خاکسترت کنم من روزی در آتش خود

□

یا بفر دست مریم بوی مشک

□

چون روح حقیقی را افتاد می اندر سر

□

ز دستم بر نمی‌خیزد که انصاف از تو بستانم

□

کوش تا بی‌حضور دم نزنی

□

شو راستیی چو من به دست آور

□

که ستاره‌های آتش سوی سوخته گراید

□

من آنم ار تو نه آنی که بودی اندر عهد

□

می‌نویسم سخن مهر و قلم می‌گوید:

□

ای خلیل اندر خلاص نیک و بد

□

گر گل‌آلود آورم پایم رواست

□

چشمم بستی به زلف دلبند

□

رخت همت به خطه‌ی جان کش

□

از ستاره همه ربایی گوشت

□

من ز راز خوش او یک دو سخن خواهم گفت

□

نظری به لشکری کن که هزار خون بریزی

□

وقت گلست، ای ماهوش، در وقت گل خوش باش، خوش

□

گفت شوهر را کای مابون رد

□

پرده بازی چنان عجایب کرد

□

پیش نماز بگذرد سرو روان و گویدم

□

هر زبانی به صد بیان گویا

□

تا قامت چون تیر مرا بینی در گل

□

ندانم کتش دل بر چه سان است

□

چون قامتم کمان صفت از غم خمیده دید

□

ز سودای کنار او کنارم شد چو دریایی

□

گفت آن مور سوم کز بازوست

□

از تو گر وصال آید قسم من وگر هجران

□

من خود این سنگ به جان می‌طلبیدم همه عمر

□

فیض ام‌الکتاب پروردش

□

کسی که راوی آثار و سیرت تو بود

□

جهان مارست و زیر او یکی گنجی است بس پنهان

□

امید تو بیرون برد از دل همه امیدی

□

از برای خوردن حلوای غم

□

جز همین میلی که دارد سوی آن

□

چو مژه بر سر چشمت نشاند

□

بزرگوار مقامی و نیکبخت کسی

□

صاحبا، در شب سعادت خواب

□

آسمانها چون زمین مرکب دربان تست

□

چو خویش جان خود جان تو دیدم

□

ندانمت که چه گویم تو هر دو چشم منی

□

برگشتن از حضور تو ممکن نمی‌شود

□

گفت رگهای من‌اند آن کوهها

□

زین سر زلفت که هست مملکت جم توراست

□

امروز باید ار کرمی می‌کند سحاب

□

حاتم آنجا نداشت هیچ به دست

□

جان تو پاسبان بقای تو بوده باز

□

چون شب بشود تاری با این همه بیداری

□

حاصل عمر صرف شد در طلب وصال تو

□

پار با دوست بوده‌ایم این جا

□

صبر کن در موزه دوزی تو هنوز

□

من موی‌میان نگویمت زانک

□

نمی‌بینم خلاص از دست فکرت

□

خود حروفی بدین صفت باید

□

از تو بی‌دل دوستانت همچو قفچاقان ز خان

□

تو بر مقامه خویشی وز آنچ گفتم بیش

□

تو خود فرشته‌ای نه از این گل سرشته‌ای

□

چو برق همتشان شعله بر تو اندازد

□

راز پنهان با چنین طبل و علم

□

در چهره‌ی آن ماه چو شد دیده‌ی ما باز

□

حیران دست و دشنه زیبات مانده‌ام

□

خواجه حسن و جمال او را دید

□

ناید از خود عجبم زان که به آواز و به روی

□

ای غم و اندیشه رو باده و بای غمست

□

ز ابروی زنگارین کمان گر پرده برداری عیان

□

هجر داغیست که گر بر جگر کوه نهند

□

جهان فردوس‌وش کن از نسیمی

□

زلف او چون از درازی بر زمین است

□

گر می به جان دهندت بستان که پیش دانا

□

گاه بنهادی سه پر مرغی بر آن

□

مرا سعد علی نانی همی داد

□

چون ز آشکار و پنهان بیرون شدی به برهان

□

لبان لعل چون خون کبوتر

□

چو با زنار عشق او صبوحی کرد روح تو

□

زلفت طراز گوش کن یک نیم ازو گل پوش کن

□

تو جهانی، لیک چون آیی پدید

□

یا سعد کیف صرنا فی بلده هجرنا

□

او دلیلست ازو دلیل مخواه

□

همه ساسی نهاد و مفلس طبع

□

بیا که بی تو به بازار عشق نقدی نیست

□

تو که همتای خویشتن بینی

□

مثل دهانت شکری در مصر نتوان یافتن

□

از رخ تو دلیل اثباتست

□

تن کشتگان خود را به میان خون رها کن

□

آن چنان وهم در تو حیرانست

□

همه بیش از تو بوده‌اند به زور

□

چو کیوان قوی تاثیر دهقان طبع بر گردون

□

چون تیر پریدیم و بسی صید گرفتیم

□

ندانم ای کمر این سلطنت چه لایق توست

□

بی‌رخش روزی نمی‌بیند دلم

□

فرق کن در راه معنی کار دل با کار گل

□

می‌مپرس از من سخن زیرا که چون پروانه‌ای

□

به تیغ هجر بکشتی مرا و برگشتی

□

مردمی چون نبی نداند کس

□

هر زمان از جای سری روید همی بر تن چو شمع

□

ای کیمیا ای کیمیا در من نگر زیرا که من

□

آن عهد که گفتی نکنم مهر فراموش

□

درون سینه دلم چون کبوتران بتپد

□

کرا معشوق جز عشقست از آنست

□

دانم که نخواهم یافت از دلبر خود کامی

□

به چشمانت که گر زهرم فرستی

□

کای دل امشب تو را چه اندوه است؟

□

گه از مسافت با روغنی کنی آبی

□

به سر توست شاه را سوگند

□

یاران شنیده‌ام که بیابان گرفته‌اند

□

بارها زلف تو، دانم، که بر روی تو خود

□

جهد کن جهد تا به عشق رسی

□

در صفات روی چون خورشید او

□

همی‌دانم که فریادم به گوشش می‌رسد لیکن

□

حق همسایگان بزرگ شمار

□

هر چه هستیست همه ملک لب و خال تواند

□

شراب حق حلال اندر حلال است

□

بیار ساقی و همسایه گو دو چشم ببند

□

مرا اگر چه بسی عیب هست، شکر کنم

□

عاشقان در خدمت زلف تواند

□

گر برفکنی پرده از آن چهره‌ی زیبا

□

به خوابگاه عدم گر هزار سال بخسبم

□

بانگ چاووشان دلم از جا ببرد

□

تا به روی آب چون مرغابیان دانی گذشت

□

یا سلیمان ذی الهداهد لک

□

خاطرم نگذاشت یک ساعت که بدمهری کنم

□

طبعم اندیشه‌ی سودای تو کردست و خطاست

□

هشیار نشد هر که ز گفتار تو شد مست

□

چگونه دم توانم زد درین دریای بی پایان

□

نه هر وقتم به یاد خاطر آید

□

چار عنصر به چار میخ در آر

□

باد غمازست و عطاری کند هر صبحدم

□

مها با این همه خوشی تو چونی

□

کاین بخت نبود هیچ روزم

□

بی‌شب زلف درازت بر من آشفته دل

□

وصل تو سیمرغ گشت بر سر کوی عدم

□

یاسمن دوشیزه را، همچو عروس بکر بین

□

سر درنیاورم به سلاطین روزگار

□

رفتنی کیست اندرین گوشه؟

□

بود نام و ننگ ما را پیش ازین هر جایگاه

□

چرا چو ذره نیاید به رقص هر صوفی

□

بر بستر هجرانت شاید که نپرسندم

□

اگر به آب وصالش طمع کند غیری

□

بر تو بدلی نارم و دیگر نکنم یاد

□

در درون چون نافه‌ی آهوی حسن

□

چون تو بدیع صورتی بی سبب کدورتی

□

در هوای توست تاجم فرق‌سای

□

ای نظام‌الدین و فخر ملت ای شیخ الشیوخ

□

پری را چهره‌ای چون ارغوان است

□

به امید آن که جایی قدمی نهاده باشی

□

صد کاروان دل را در راه محنت تو

□

زدی اندر دل و جانم ز عشقت آتش هجران

□

یاران که شبی فرقت یاران نکشیدند

□

سخت مشتاقیم پیمانی بکن

□

رند کی میگذشت آشفته

□

تو جانی و انگاشتی که شخصی

□

در نقش بی‌نقشی ببین هر نقش را صد رنگ و بو

□

نسخه چشم و ابرویت پیش نگارگر برم

□

دل تنگ شود غنچه و لب خشک و جگر خون

□

بی چون و بی چگونه رهی کاندر و قدم

□

گشتی چو گنج زیر طلسم جهان نهان

□

عجب دارم ز بخت خویش و هر دم در گمان افتم

□

چون توکل کنی، مگو از غیر

□

صد هزاران رگ جان غمزه‌ی خونیش گشاد

□

گوید سلام علیک هی آوردمت صد نقل و می

□

نه او به چشم ارادت نظر به جانب ما

□

چون بی‌شمار غصه کشیدم ز هجر او

□

خواهم که به شادی نفسی با تو برآرم

□

جایی که جگر سوزد مردان و جگرخواران

□

کنون حلاوت پیوند را بدانی قدر

□

تن پاک ار ز جان جدا باشد

□

با خوی تو در کوی تو از دیده روانیست

□

گرفت چهره عشاق رنگ و سکه زر

□

بسیار بود سرو روان و گل خندان

□

چون جان به لب رسید و دل از غم خراب شد

□

نه بهشت از ما تهی گردد نه دوزخ پر شود

□

روی تو بود روزی خطت گرفت نیمی

□

بندگی هیچ نکردیم و طمع می‌داریم

□

لیک اندر جنب او بی قال و قیل

□

برگ که ما از که بیجاده نترسد

□

جز خون دل عاشق آن شیر نیاشامد

□

تا به نخجیر دل سوختگان کردی میل

□

هرگز به بیداری کجا دستم به وصل او رسید؟

□

طره‌ی طرار تو دل دزدد از مردم همی

□

در سر گرفته عالم اندیشه‌ی وصالت

□

در هیچ بوستان چو تو سروی نیامدست

□

هر یکی در خیل خوبان سروری

□

خارست همه جهان و آنگه

□

ببستم نقش‌ها بر آب کان را

□

خود گرفتم که نگویم که مرا واقعه‌ایست

□

ز غم تو در لحد من به مثابتی بگریم

□

جز درد عشق غمزه‌ی معشوق را که کرد

□

چون درآید تیرباران بلا

□

چندان که می‌بینم جفا امید می‌دارم وفا

□

دهم از سر، تراش آن خامه

□

عقل ترسا روح عیسی روی را

□

صدیق و مصطفی به حریفی درون غار

□

ز بانگ رود و آوای سرودم

□

ز کار عشق او ما را نشاید بود بی‌کاری

□

در جهان ما را کنون شش چیز باید تا بود

□

تا چند نهان کنی به تلبیس

□

گفتم عنان مرکب تازی بگیرمش

□

کارها کرده در خلا و ملا

□

ز عکس رخ تو به هر مرغزاری

□

به میان بیست مطرب چو یکی زند مخالف

□

زان که هرگز به جمال تو در آیینه وهم

□

دلم خود رفت و این ساعت دو چشم شوخ این خوبان

□

بدخو عقاب کوته عمر آمد

□

عاشق صاحب جمالی شد دلم

□

و گر گویی که میل خاطرم نیست

□

با چنان دیده‌ی تر و لب خشک

□

از برای کسب آب روی خویش

□

جان و جهان جان مرا دست گیر

□

تو همایی و من خسته بیچاره گدای

□

در زبان خاص و عام افتاد رازم چون سخن

□

چشم را بیدار دار اندر غم او زان کجا

□

زلف شبرنگ و روی گلگونت

□

از چه ننماید به من دیدار خویش آن دلفروز

□

بوسه بر دست و پای صد زندیق

□

نظارگیان رخ زیبای تو بر راه

□

یک برق ز عشق شه بر چرخ زند ناگه

□

همه گو باد ببر خرمن عمر

□

خالی نمی‌شود دلم از درد ساعتی

□

چه جای دعوی سروست در باغ

□

مستی و غرور سخت کاری است

□

جور از قبلت مقام عدلست

□

لطف حق درج در شمایلشان

□

باز در رعنا سرای طبع طراران چرخ

□

حلال اندر حلال اندر حلال است

□

من که در هیچ مقامی نزدم خیمه انس

□

ز پیش دوستان رفتن نباشد اختیار دل

□

من به حق باقی شدم اکنون که از خود فانیم

□

پس پرده‌ی پندار می‌سوزم اکنون

□

بر گل روی تو چون بلبل مستم واله

□

آشپز گر پزد هریسه ز من

□

آنکه والتین ز بر ندانستی

□

تا که فتادم چو صدا ناگه در چنگ غمت

□

آفتابی تو و من ذره مسکین ضعیف

□

در صورت حورا صفتی نیست ز حسنش

□

همچو مرغ از قفس شکسته شدیم

□

گر نباشد ماحضر چیزی نیندیشیم از آن

□

شب ما روز نباشد مگر آن گاه که تو

□

نبود، گر ز زهد گیری رنگ

□

که صفت کردن ایمان به گهر سخت خطاست

□

کو شاهد و کو شادی مفرش به کیان دادی

□

شیرین بضاعت بر مگس چندان که تندی می‌کند

□

گل از شکایت آن جورها که روی تو کرد

□

می‌خواست تا نشانه‌ی لعنت کند مرا

□

به آسانی منه در کوی او پای

□

می‌روی و اندر پیت دل می‌رود

□

خاطر ابسال چیدن خواست‌اش

□

همی خور باده‌ی صافی ز غم آن به که کم لافی

□

ز اول می‌کشد او خار بسیار

□

دلم گرد لب لعلت سکندروار می‌گردد

□

ز هر حدیث به آواز مطربی کن گوش

□

گر در خور خدمتت نباشیم

□

خیالی و سرابی می‌نماید

□

قناعت می‌کنم با درد چون درمان نمی‌یابم

□

نرگس جادوی او خوابش ببرد

□

قدر او چرخ بلند و رای او شمس مضی

□

ای عشق که از زفتی در چرخ نمی‌گنجی

□

خاطر از مهر کسان برداشتم از بهر تو

□

هر چند فراخ آمد صحرای جهان بر من

□

خواهی که بود خاک درت افسر عشاق

□

گر ماه لاله گونش تابد به نرگس و گل

□

چه پروای سخن گفتن بود مشتاق خدمت را

□

تا شبی سویش به خلوت راه یافت

□

از بهر دلفروزی جان گهر و ارکان

□

با دلبران و گلرخان چون گلبنان بشکفته‌ام

□

من آدمی به جمالت نه دیدم و نه شنیدم

□

نسیم باد، بده بوی آن نگار و دگر

□

زلف تو چوگان به دست آمد پدید

□

همچو پروانه سر افشان گر وصال شمع خواهی

□

هرگز نبرده‌ام به خرابات عشق راه

□

دید کز راه می‌رسد سنجر

□

دل بپرداز ازین خرابه جهان

□

بپرس عیش چه باشد برون شدن زین عیش

□

بر من دل انجمن بسوزد

□

جان، که نقدست، بدو بخشم، اگر صبر کند

□

در دل ار خیل خیال از سحر دستان آورد

□

گر مست این حدیثی ایمان تو راست لایق

□

بر کس نمی‌توانم به شکایت از تو رفتن

□

هر پیی کش ببرد آب نخورد

□

از لطف در الفاظ بشر تحفه‌ی وحیی

□

چه جای باغ و بستانش که نفروشم به صد جانش

□

با همه تدبیر خویش ما سپر انداختیم

□

شکار آهویی زان گونه وحشی

□

باور نکنم قولت زیرا که ترا در دل

□

تا نباشد همچو یوسف خواجه‌ای

□

مه چنین خوب نباشد تو مگر خورشیدی

□

غیب‌دان جز به نور نتوان شد

□

به روز آرایش مکتب شبانگه زینت ملعب

□

هفت اخترند عامل در شش جهت ولیکن

□

چون اسم تو در میان نباشد

□

گر سرم از پای تو دوری کند

□

افتاد به دام زلف آن بت

□

گر تو ز من فارغی من ز تو فارغ نیم

□

سیلاب نیستی را سر در وجود من ده

□

قرب سی سال ماند بر سر پای

□

نیست بر درگاه سلطان هیچکس را دین درست

□

شنیده‌ای که در این راه بیم جان و سر است

□

عالم شهر گو مرا وعظ مگو که نشنوم

□

سینه‌ی من هر نفس که زد به فراقش

□

نه بس کاریست کشتن عاشقان را

□

تو مخور زنهار ازین می تا تویی

□

آورده ز غمزه سحر در چشم

□

منزل خود بلند ساز این جا

□

ورنه بر جان و دل من مهربانستی دلت

□

آن مه که نه بالاست نه پست است بتابید

□

چشم‌های نیم خوابت سال و ماه

□

عشق ترا نیک می‌شمردم و بد شد

□

در زلف تو تاب و گره و بند و شکنجست

□

چون لب گشادی در سخن جان من آمد سوی تن

□

چه شکر گویمت ای باد مشک بوی وصال

□

در تحمل ز بس تمام که بود

□

گه برهنه‌ت کند چو آبان شاخ

□

ای برگ قوت یافتی تا شاخ را بشکافتی

□

روی در خاک در دوست بباید مالید

□

بر در مسجد گذاری کن، که پیش قامتت

□

یک جرعه زان می نوش کن سری ز حرفی گوش کن

□

دو جهان گرچه سخت با خطر است

□

چه کند پای بند مهر کسی

□

خرس نیزار خورد به ناچارش

□

ای آنکه سر رندی و قلاشی داری

□

خنک آن بیدق فرخ رخی را

□

آورده‌اند صحبت خوبان که آتشست

□

صبا را چمن کرده هر بامدادی

□

با دیدن رویت ای نگارین

□

دستار عقلشان کف طرار عشق برد

□

هرگز نبود جسم بدین حسن و لطافت

□

مده، ای خواجه، بی‌گرو زنهار

□

اشک رخ من چو عقیق و زرست

□

شاه خورشید که بر زنگی شب تیغ کشید

□

تا نشنوی ز مسجد آدینه بانگ صبح

□

دل به درد او سپارم، تن به مهر او دهم

□

نقش چین باید ز سینه محو کرد

□

در حلقه‌ی سماع که دریای حالت است

□

ور چنین حور در بهشت آید

□

سرو را پای فروشد به زمین همچون میخ

□

آبروی عاشقان در خاکپایش تعبیه‌ست

□

وگر تو فتنه انگیزی و خودکام

□

ما زنده به ذکر دوست باشیم

□

زان لب طمع نباید کردن بجز سلامی

□

سامری چون در سرای عافیت بگشاد لب

□

هر که در حال شد از زلف پریشانت دمی

□

آب تلخست مدامم چو صراحی در حلق

□

گر به گزش در افگنی، سنگ و گزت بهم زند

□

کس نثاری کرد نتوانست اندر خورد او

□

چو بر جانم زدی شمشیر عشقت

□

مویت از پس تا کمرگه خوشه‌ای بر خرمنست

□

چون دست برآوری به خون ریزی

□

شخص را می وار هر شب در بر ویس افگنیم

□

جامه‌دران اشک فشان آمدم

□

همی‌خرامد و عقلم به طبع می‌گوید

□

چراغ خویش به آتش گرفتمی همه وقتی

□

اگر خاطرش را به وقت سخن

□

بیا گر من منم خونم بریزید

□

من به کمند او درم او به مراد خویشتن

□

دلم تنگست، از آن چندین تعاون میکنم، ورنه

□

از دل من وز سر زلفین او اندازه کرد

□

چون بنگنجد شکر برون ز دهانت

□

یا غریب الحسن رفقا بالغریب

□

سیاه شد چو شب تیره روز روشن بختم

□

ز دور هفت رونده طمع مدار ثبات

□

شمس و شموسی که سرآخر شدست

□

با تو برآمیختنم آرزوست

□

دوش گفتی که: نداری سر من

□

اگر روزی کف پایت ببوسم

□

هر که از لب او سال کرده

□

ناودان چشم رنجوران عشق

□

و گر من طالب اندوه گردم

□

در غارت بی باران چون عادت عیاران

□

همه مستیم ای خواجه به روز عید می ماند

□

گفته بودی قیامتم بینند

□

فرستادی که: دل به فرست، اگر کامت همی باید

□

گاه آن آمد که بر ما باد سلوت برجهد

□

چون بدیدم لب جگر رنگت

□

رطب شیرین و دست از نخل کوتاه

□

رها کن، تا بمیرد شمع پیش او ز رشک امشب

□

حربه و شل در بر بهرام خربط سوز نه

□

السر فیک یا فتی لا تلتمس ممن اتی

□

این خسته دلم چو موی باریک

□

از چشم تو مجنون عرب یافته مستی

□

مرد باید پاکباز و درد باید مرد سوز

□

برون آید ز جمع خود نمایان

□

پایان فراق ناپدیدار

□

یاد نقش روی آن گل چهره چون همراه ماست

□

بنده‌ی فضل خداوندیست و آزاد از همه

□

بشارت‌های غیبی شد غذااش

□

سرو روان ندیده‌ام جز تو به هیچ کشوری

□

روزم نتوان دیدن، زیرا که به گردیدن

□

آخر نه ز گلبن تو خاریم

□

چون نمانی تو، تو مانی جمله و این فهم را

□

تن به زیر قدمت خاک توان کرد ولیک

□

ای باد صبح، اگر بر آن بت گذر کنی

□

در عالم حسن خود بی‌منت گردونی

□

با سیب انار گفت که شفتالویی بده

□

تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من

□

شاخ رزان،در گشت رز، پوشیده رنگارنگ خز

□

آتش هجرت به خرمنگاه صبرم باز خورد

□

گر تو اینجا ره بری با اصل کار

□

گفتم این درد عشق پنهان را

□

ماهی که می‌سرایم در شوقش این غزلها

□

با چشم ز تابشت نبیند

□

چونک فتادم ز فلک ذره صفت لرزانم

□

دلم به عشق گرفتار و جان به مهر گرو

□

ساغر ز سیم ساده با آب لعل دایر

□

آتش اندر خاکپاشان همه عالم زدند

□

سلطان غیرت او خون همه عزیزان

□

از تو کی برخورم که در وعده

□

بوسه‌ای خواستمش، کرد کنار ارچه چنان

□

ای آنکه مفلسیست بلای عظیم تو

□

تا ز اخلاص و ریا بیرون شدم

□

سزای دشمنان این بس که بینند

□

می‌زنم بر سر خود دست به خون آلوده

□

ای به رخ ماه زمین بی روی تو

□

خون می‌گریم که قلب افتاد

□

چون میسر شدی ای در ز دریا برتر

□

نیامدست مرا در خیال جز رخ تو

□

مدت حسن و بقای ماه من

□

جانب محو و فنا رخت کشیدند مهان

□

چه خوشست در فراقی همه عمر صبر کردن

□

گستاخ منش کرده‌ام، اکنون چه توان کرد؟

□

تو مر آن گوهر بیرونی باقی را

□

مرده آن دل که به صد جان نه به یک

□

هر گه که گویم این دل ریشم درست شد

□

گردن بسی بگشت، تن و دل به جای بود

□

اگر در پارسایی خود مرا او را دوستارستی

□

ای شاد باطلی که گریزد ز باطلی

□

اگر جماعت چین صورت تو بت بینند

□

بر سر کوی تمنای تو از نزدیک و دور

□

آتش عشقت ببرده عالمی را آبروی

□

بیم است که ذرات جهان جمله بسوزد

□

به گریه گفتمش ای سروقد سیم اندام

□

آهنگ کار کرده، تن را حصار کرده

□

کی ز دوران فلک طعمه‌ی تقدیر شود

□

بگفتم هجر خونم خورد بشنو آه مهجوران

□

ای که در دل جای داری بر سر چشمم نشین

□

گاه مشهور شد به آیت نور

□

چون شوخ نه ای بسان نرگس

□

غیر تو در حقیقت یک ذره می‌نبینم

□

از عشق کمان دست و بازوش

□

رنگ ریا و زنگ نفاق و نشان کبر

□

شفا سازد دل و جان را و عاشق را شفا سوزد

□

چو بگذشتی تو گردون را بدیدی بحر پرخون را

□

مطرب اگر پرده از این رهزند

□

ساقی، بیار باده‌ی گل رنگ مشک بوی

□

گر چه نفس هوا ز مشکست

□

سالک مطلق شدم چون آفتاب

□

سرگشته چو چوگانم و در پای سمندت

□

هر فرض که از من به همه عمر قضا شد

□

ترازوی قیامت کو همی اعراض را سنجد

□

ز دست تو شود آن سنگ لعل می‌دانم

□

گو تشنگان بادیه را جان به لب رسید

□

ز شهر نیز بدر می‌روم، که خانه‌ی خلق

□

چنان چون مر تو را پند است مرده جد بر جدت

□

گر کشته شود عاشق از دشنه‌ی خونریزت

□

یا مسافر که در این بادیه سرگردان شد

□

همچو دولت، گاه دشمن، گاه دوست

□

ای سنایی نزنی چنگ تو در پرده‌ی قرب

□

مرا گویی در این عمرت چه دیدی

□

نه اگر همی‌نشینم نظری کند به رحمت

□

ساقیان مجلس عشق از برای قتل ما

□

از طلعت و رخسارش خورشید چو مظلومان

□

گر در سر این شود مرا جان

□

دری به روی من ای یار مهربان بگشای

□

آن کو دلیل گشت دلم را به عشق او

□

کار من مشکل شد ارنی دوست در دل بردنم

□

شوره زمینی شوره زمینی کز تو کشد او آب بهاری

□

دوست دارم که خاک پات شوم

□

زان دهان تنگ شیرینم بده

□

بیازردی مرا وانگه تو گویی

□

چه جای وهم و فهم است کاندر حوالی تو

□

دریاب که نقشی ماند از طرح وجود من

□

مرا گفتی: میان در بند اگر خواهی کنار من

□

گر نبودی تیغ عزرائیل را اصل از خلاف

□

بر دلدل دل چون فکند دولت ما زین

□

گر رسد از تو به گوشم که بمیر ای سعدی

□

چنان شکری، کز دهان تو خیزد

□

به چهره اصل ایمانی به زلفین مایه‌ی کفری

□

گویی که مرا باز ندانی چو ببینی

□

نگفتی بی‌وفا یارا که از ما نگسلی هرگز

□

بسیار می‌کشد به زنخدان او دلم

□

توبه‌ات روح‌الامین دان نفس شارستان لوط

□

ای از رخ شاه جان صد بیذق را سلطان

□

چراغ چون تو نباشد به هیچ خانه ولیکن

□

پیش رخ و جبینت باج و خراج هر دم

□

تا نهفته مشک باشد مر ترا در زیر سیم

□

ز زلف تو به دلم چون هزار تاب رسید

□

گر من سخن نگویم در وصف روی و مویت

□

تا ارض و سمای من خالی شود از من هم

□

تو نیز مه چهارده بنمای

□

گه از من خار رویانی گهی گل

□

تا به کرم خرده نگیری که من

□

ور سگ کوی تو در گور من آواز دهد

□

ابروی مقرونت ای دلبر کمان اندر کشید

□

چند ریزم از سر یک یک مژه

□

کمال الحسن فی الدنیا مصون

□

بمان ،ای ساربان،ما را به درد خویش و خوش بگذر

□

لعل تو به غمزه کفر و دین را

□

این خبر افتاد به خوبان غیب

□

اگر تو با من مسکین چنین کنی جانا

□

کس نمیخواهم که گردد گرد او

□

چو پیشم آمد کردم سلام روی بتافت

□

عهد کردی تا من دلخسته را مرهم کنی

□

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

□

آن سست عهد سرکش بدمهر سنگدل

□

زان لب تو هر دمی گردد باریک‌تر

□

ای قطب این هفت آسیا هم کان زر هم کیمیا

□

چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید

□

وقتی که من در پای تو چون گوی سرگردان شوم

□

دو قبضه جان همی باشد به غمزه ناوک مژگانت

□

گر یک گهر از آن گنج آید پدید بر من

□

خواهی به لطفم گو بخوان خواهی به قهرم گو بران

□

گر چه می‌دانم که: حوران بهشتی چابکند

□

ابدال شکسته همه در راه تو توبه

□

اینک سر و گرز گران می زن برای امتحان

□

بذل تو کردم تن و هوش و روان

□

برآید شاخ مرجانی بروصد جا از آن قطره

□

عاشقان بر سر اگر ریزند خاک

□

دل ز تو بیهوش شد دیده برو زد گلاب

□

برخیز که باد صبح نوروز

□

فتنه‌ای در میان فگنده ز عشق

□

نقش بند عقل و جان را پیش نقش روی او

□

ای کرده خیال را رسولی

□

چه جور کز خم چوگان زلف مشکینت

□

به شهر خویش چو بیگانگان مرا ز در خود

□

با مغان اندر سفالی باده خور

□

خود خلق دو کون کشته گردند

□

چه شیرین لب سخنگویی که عاجز

□

رحم، که بر هم شکست ما را

□

ز دیدارت نپوشیدست دلدار

□

زهای و هوی ترش‌های ماش خنده گرفت

□

جز خط دلاویز تو بر طرف بناگوش

□

چون ز الف شد همه حرفی پدید

□

برخاست اختیار و تصرف ز فعل ما

□

خدمت حق کن به هر مقام که باشی

□

تا مرا از تو آگهی دادند

□

غریبی که شد شهر بند غم تو

□

هر که در جست لقایت نبود راست چو تیر

□

بنهاد یکی صهبا بر کف من و گفتا

□

مه دوهفته اسیرش گرفت و بند نهاد

□

ناله‌ی من در غم هجر تو شد زیر، ای نگار

□

جنید و شبلی و معروف کرخی

□

گه دست ز جان خود بشوییم

□

بساط عمر مرا گو فرونورد زمانه

□

تا نبیند دیده‌ی من روی غیر

□

گر همی حق پرسی از من عاشقی کار تو نیست

□

همه مستیم ای خواجه به روز عید می ماند

□

هر که فدا نمی‌کند دنیی و دین و مال و سر

□

زمستان هجران به پایان بریم

□

هر چه اسبابست آتش در زن و خرم نشین

□

هر کجا در زیر خاک تیره گنجی روشن است

□

مرغ جانم را به مشکین سلسله

□

تن و دل گر به فدای تو کند چندان نیست

□

ور گل دهدی چشم مر از آن رخ چون باغ

□

از این آتش چو دودم من سراسر

□

چه کند بنده حقیر فقیر

□

بر امید آنکه او را غم خوری

□

چو روی خوب او دیدم ز خوبان مهر ببریدم

□

در شیوه‌ی کفر پیر و استادیم

□

به هر کویی پری رویی به چوگان می‌زند گویی

□

با این کمان و دست که ما راست، پیش تو

□

محتسب را گو ترا با مست کوی ما چکار

□

چو بازان ساعد سلطان گزیدم

□

صد هزارش دست خاطر در رکاب

□

مرا از آستانت غیرت آید

□

ور نه می لشکر نوروز فراز آید

□

هر شب ز جور چرخ بلایی دگر رسید

□

ای هر تنی از مهر تو افتاده به کنجی

□

در عالم از رخ تو نشانی شده پدید

□

گر سعیدیت آرزوست به عدن

□

گفتم بسوز و سازش چشمم به سوی توست

□

خود کردن و جرم دوستان دیدن

□

دل آشفته بجای کس دیگر بستم

□

هر شبم وعده دهی کایم و نایی بر من

□

جان‌ها ز راه حلق برافکنده خویشتن

□

عاشق آن گوش ندارد که نصیحت شنود

□

تو فخری میکنی بر من، چه حاجت؟

□

چو من ز آتش غیرت نهاد کعبه بسوزم

□

گفتند در این دام یکی دانه نهاده‌ست

□

تشنه ترسم که منقطع گردد

□

از گل و باغش نبود چاره‌ای

□

باز ناگه بلعجب وارم پس چادر نشاند

□

چون بدادم دل به تو بر یک نظر

□

از گل و ماه و پری در چشم من زیباتری

□

زلف تو در بند آن هست که: شادم کند

□

یکی حاجت به تو دارم ایا حاجت پذیرنده

□

سرم در چرخ کی گنجد که سر بخشیده فضل است

□

سرو در باغ نشانند و تو را بر سر و چشم

□

بگردد حال ازین سامان و این آیین که می‌بینید

□

بر نشاط و خرمی یک دم بزی

□

در چنین بحری نیارم کرد عزم آشنا

□

از شرم چون تو آدمیان در میان خلق

□

ای هوشیار، پند مده پر مرا، که من

□

تو فارغ و ما از دل خود بیهده پرسان

□

بسی بی‌دیده را سرمه کشیدم

□

دامن دوست به دنیا نتوان داد از دست

□

گر در افتد به کمندم، صنما، چون تو غزالی

□

از بهر رضای دل تو از دل و از جان

□

چه جای هزار و صد هزار است

□

از بس که در نظرم خوب آمدی صنما

□

ای که قصد سر ما داری، اگر لایق تست

□

به هستی جبروتی نیاید اندر وهم

□

درآکنده ز شادی‌ها درون چاکران خود

□

بسته زنجیر زلف زود نیابد خلاص

□

ز هجران شب زلف تو بنشینم به روز غم

□

این دو سه روز غم وصال و فراقت

□

مردانه به کوی یار درشو

□

سنبل نشانده بر گل سوری نگه کنید

□

اندیشه‌ی باران نکند غرقه‌ی دریا

□

دارم هزار بوسه بر روی و چشم تو من

□

ملک الموت برید از دلم آن روز طمع

□

من نیز به خدمتت کمر بندم

□

فردای قیامت که سر از خاک برآرم

□

چشمهای همه کس گشته تماشاگه جان

□

صد گنج میان جان کسی یافت

□

سعدیا لشکر سلطان غمش ملک وجود

□

به دهان تو، که از وی شکر اندر تنگست

□

هر روز جهان خوشتر از آنست چو هر شب

□

حین نأت تنقصنی حین دنت ترقصنی

□

نه چنان ز دست رفتست وجود ناتوانم

□

رخ گل رنگ تو بس خون که بریزد فردا

□

دادی ندهد عشق تو ما را که در آن داد

□

اگر خواهی که این گنجت شود معلوم دم درکش

□

قصه لیلی مخوان و غصه مجنون

□

مرا از بس که او دم داد و دل غم دید در عشقش

□

تا تو در دایره‌ی فقر فرو ناری سر

□

جان ریخته شد بر تو آمیخته شد با تو

□

همچنان داغ جدایی جگرم می‌سوزد

□

این دولت بیداران ناگاه نماید رخ

□

گه چون خدای حاجت ما ز آستان مساز

□

کردم ز پریشانی در بتکده دربانی

□

وه که گر بر سر کوی تو شبی روز کنم

□

ز من صبر جستی و عقل و سکونت

□

آفتاب کل مخلوقات آن کز بهر جاه

□

چو یارم در خرابات خراب است

□

تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی

□

هر که دیدار ترا دید و سفر کرد از شهر

□

گویند ترا مه قدح گیر

□

در میانم با غم عشقش چو شمع

□

نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به

□

چونکه پیوسته دل سوخته میخواهد دوست

□

گفتم: وفا نداری گفتا که: آزمودی

□

درون خمره عالم چو زنبوری همی‌گردم

□

مطربان گویی در آوازند و مستان در سماع

□

کجا خلاص شوند از وبال ما فردا؟

□

آخر روزی برای ما زی

□

درین ره پاک دامن بایدت بود

□

گر نسیم سحر از خلق تو بویی آرد

□

دوست به پرسیدن تو، روی تو در دیدن تو

□

صدر زمانه تویی پس چو زمانه چرا

□

کل امر منه حق مستحق نافذ

□

برو ای سپر ز پیشم که به جان رسید پیکان

□

کردم اندیشه‌ی خود: مصلحت آنست که من

□

چون اناالله در بیابان هدی بشنیده‌ای

□

در هر سر موی زلف شستت

□

کیست کو بر ما به بیراهی گواهی می‌دهد

□

قالب و قلبم خیالی در خیالی بیش نیست

□

آن دل که بیافت قبله‌ای زان

□

گرد او گردم که دل را گرد کرد

□

مجال صبر تنگ آمد به یک بار

□

گر بگزیند مرا از پی کشتن بود

□

خاک در دیده‌ی خورشید زدن تا کی ازین

□

در زمان آزاد گردد سرو از بالای خویش

□

سر کوی ماه رویان همه روز فتنه باشد

□

از الف و از نقط درشکن این یک ورق

□

بر سر آزادگان نه تاج گر گوهر نهی

□

این دل مجنون مست بند بدرید و جست

□

سری دارم مهیا بر کف دست

□

تو غلام که‌ای؟ نمی‌دانم

□

گر بود ای شوخ چشم رای تو بر خون من

□

چو تو بنمانده‌ای تو را زیبد

□

کاش با دل هزار جان بودی

□

ای که مرد معنی را زیر خرقه می‌جویی

□

که جز عالم عقل نبود بلی

□

گویند چون ز دور زمانه برون شدیم

□

کدام باغ چو رخسار تو گلی دارد

□

بی‌خار محنتی نگذارد زمین دل

□

سرو در بر دارم و مه در کنار

□

ای دل محجوب بگذر از حجاب

□

اگر برابر خویش به حکم نگذاری

□

به روز جنگ ز دست غمت به فریادم

□

قبله‌ای ساختی از غالیه بر سیم سپید

□

مسلمانان کجا شد نامداری

□

سلطان صفت همی‌رود و صد هزار دل

□

وقتی به حال خود نظرم بود و این زمان

□

اکنون که رضای تو به اندوه تو جفتست

□

گر ندارم آبرویی پیش تو

□

آن کس که بجز تو کس ندارد

□

رفیقا، مکن پر نصیحت، که من

□

در حجاب کبر یا چون باریا جولان کند

□

از چیزی خود بگذر ای چیز به ناچیز

□

با تو همه برگ‌ها مهیاست

□

راه دل رازدار بسته زبان را

□

از ما بهر حدیث به آزار چون کشد

□

ای بت بربط‌نواز پرده‌ی مستان بساز

□

سعدی غمش از دست مده گر ندهد دست

□

چو شاخ گل زر عنایی بهر دستی همی گردی

□

غم و اندوه جان من جمال و زیب روی او

□

پری و دیو به پیش تو بسته‌اند کمر

□

دریغ بازوی تقوا که دست رنگینت

□

مدتی در بسته بودم دیده از دیدار خواب

□

ای دریغا آن پریرو از نهیب چشم بد

□

گر فرو استد کسی مرتد شود

□

من آن نیم که به جور از مراد بگریزم

□

از لب خود کان دشمن بر میار

□

یا بود منکسف از عقده یکی پاره ز شمس

□

دمی کاندر وجود آورد آدم را به یک لحظه

□

که دیدست هرگز چنین آتشی

□

بگردان باده، ای ساقی، چو اندر خیل عشاقی

□

در بازم با تو خویشتن را

□

شیر دل پیش نمکدان لبت

□

گر تماشا می‌کنی در خود نگر

□

شربت قند رها کن، که از آن ساعد و دست

□

در هر آن خانه‌ای که می نبود

□

یک لحظه بری رختم در راه که عشارم

□

سر می‌نهم که پای برآرم ز دام عشق

□

دلم چو ناله کند رستخیز خواهد کرد

□

راه پر جان شود آن جای که گام تو بود

□

قرب سی سال ز خود خاک همی دادم باد

□

هر چه از دنیا و عقبی راحت و آسایشست

□

باز به گوش تو رساند مگر

□

ز بهر چشم تو نرگس همی پویم به هر مجلس

□

ز آغاز عهدی کرده‌ام کاین جان فدای شه کنم

□

همچون دو مغز بادام اندر یکی خزینه

□

ز بهر کشتن من چرخ تیز می‌بینم

□

بر نهاده بر بر چون سیم و سوسن داشتم

□

سر به ره در نهاد سیل اجل

□

نصیحت می‌کنندم سردگویان

□

چنگ حسود ما چه گریبان که پاره کرد

□

بباید رفت بر چرخش که تا با مه سخن گوید

□

مرا استاد صبر است و از این رو

□

آن چه ما را در دلست از سوز عشق

□

این شیوه‌ی چشمهای بی‌خوابت

□

به گرد خویش همی پرم و همی گویم

□

گفتند خودی تو درین راه حجاب است

□

هر ساعت از لطیفی رویت عرق برآرد

□

گفت:وفا کنم، دلا، هر چه بگوید آن پری

□

لاجرم ز انصاف تو، روی ز من شد پر درر

□

هر رنج که دیده‌ست او در رنج شدیدست او

□

چه لطفست این که فرمودی مگر سبق اللسان بودت

□

دلی که بود، به زلف تو داده‌ام، دیرست

□

آنچه هجران تو با ما کرد دی

□

گر بجنبد کاروان عاشقان

□

تهت و المطلوب عندی کیف حالی ان نا

□

به بوی گل عارض او دل خود

□

تا خدمت رندان نگزینی به دل و جان

□

دست مرا بر سر خود می‌نهاد

□

خون هزار وامق خوردی به دلفریبی

□

دل به تمنای تو بر در امید زد

□

چو روی خویش خرم کن یکی بستان طبع ای بت

□

چون آرزوی وصل توام خشک و تر بسوخت

□

به تیغ هندی دشمن قتال می‌نکند

□

چون مگس برسر نهد هر لحظه دست

□

جز به عمری در ره ما راست نتوان رفت از آنک

□

انما اجسامنا حالت کسور بیننا

□

ولیک با همه عیب از تو صبر نتوان کرد

□

اشک همچون دجله‌ی من در غمش دیدی بسی

□

هر زمان آیی به تیر انداختن

□

نرسد آفتاب در گردت

□

بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت

□

من فاش همی دیدم روی تو ز هر رویی

□

در مجمع خیل خوبرویان

□

آنک کسی گمان نبرد رفت گمان من بدو

□

آن کس که مرا به باغ می‌خواند

□

مستی ز سر فرونه و ز پای کبر بنشین

□

بار اندوهان من گردون کجا داند کشید

□

چو پروانه گرت پر سوزد آن شمع

□

در سراپای وجودت هنری نیست که نیست

□

در آب من چون شیر شو، تا آتشت کمتر شود

□

برفکندی رسم ظلم و اسم رشوت از جهان

□

اصبح قلبی سهرا من سکر مفتخرا

□

مرا ز دست تو گر منصفی و گر ظالم

□

سجاده گر مانع شود، حالیش بفروشم به می

□

ما عجب خواریم در چشم تو ای یار عزیز

□

که می‌داند که آن زنجیر زلفت

□

اگر خود نعمت قارون کسی در پایت اندازد

□

رو بشارت زنان، که گشت یکی

□

خواهی که ران گور خوری راه شیر رو

□

ممن عشقم ای صنم نعره عشق می زنم

□

مالک خود را همیشه غصه گدازد

□

منزوی بودم و با خود، که ز ناگاه خیالت

□

از همه خوبی که بجویی ز دوست

□

اندرین باب شعر ای عطار

□

تو آفتاب منیری و دیگران انجم

□

چه سنگ غصه که بر سر زنم حسودان را!

□

آب رخ عاشقان نریزی

□

بلا را من علف بودم ز اول

□

غم عشق آمد و غم‌های دگر پاک ببرد

□

ای دل، منال در قدم اول از گزند

□

ور گل دولتت همی باید

□

ای ساقی آفتاب پیکر

□

مرغ پرنده اگر در قفسی پیر شود

□

چشم ترکت را غلامان گر چه بسیارند، لیک

□

با مجال سخات هفت اقلیم

□

کی دارد روزه همچون روزه من

□

ندانم از سر و پایت کدام خوبترست

□

در سینه‌ی من می‌نهد مهر تو بنیاد، ای پری

□

یک زمان با عشق خود می خور و دلشاد زی

□

هر لحظه هزار عاشق مست

□

همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش

□

رقیب اگر چه بر آن در ملازمست ولی

□

هر عاقلی به زاویه‌ای مانده ممتحن

□

چو طوطی جان شکر خاید به ناگه

□

اگر چه مهر بریدی و عهد بشکستی

□

با جبرئیل عقل روانم، که شاد باد،

□

هین خیز و ز عکس باده گلگون کن

□

مسکین دل من چو نزد تو نیست

□

گرم با صالحان بی دوست فردا در بهشت آرند

□

مستوفیان مال بقا را خزینه‌دار

□

در میان صد هزاران نحل جز یک نحل نیست

□

سبک گردیم چون باد بهاری

□

درد عشق از هر که می‌پرسم جوابم می‌دهد

□

هر لحظه نامه‌ای بنویسم به مجلسی

□

هرنفس کانرا بیاد روزگار تو زنم

□

ای در غرور دل را داده شراب غفلت

□

هزار چاره بکردم که همعنان تو گردم

□

جز دیده و دلم نپسندد نشانه‌ای

□

من بی‌تو همی هیچ ندانم که کجایم

□

اگر چه پیش و پس آن جا نگنجد

□

گر در آفاق بگردی بجز آیینه تو را

□

مردمان گویند: هرچه از دیده رفت از دل برفت

□

ای کاشکی ز خواسته مفلس نبودمی

□

آن چیز که یافت بس عجب یافت

□

خاطر سعدی و بار عشق تو

□

بر سر چار سوی دل مشهور

□

اجل در بند تو دایم تو در بند امل آری

□

خورشید رخ خوب تو چون تیغ کشیده‌ست

□

به چه کار آید این بقیت جان

□

چمن ز شکل ریاحین و رنگ سبزه‌ی تر

□

آتش عشقش جنیبتهای زر چون در کشید

□

چون در دل آمدم آنچه زبان لال گشت از آن

□

با بلبلان سوخته بال ضمیر من

□

اگر چه شد ز روانی چو آب گفته‌ی ما

□

گر چه با طاعتی از حضرت او «لا تامن»

□

ابر ترش رو که غم انگیز شد

□

به راستی که نه همبازی تو بودم من

□

مشکین کند کنار و لبش هر به مدتی

□

کشتیش از اندهان ولنگرش از صابری

□

بدو گفتم که ای گلچهره مگذار

□

آرام دلم بستدی و دست شکیبم

□

هر چند که جان را بر لعل تو بها نیست

□

آنجا که قدت آید ناید ز سر و سروی

□

به دنبل دنبه می گوید مرا نیشی است در باطن

□

ناوک فریاد من هر ساعت از مجرای دل

□

ز درش به روز من ار چه دور همی روم

□

چو از بند خرد آزاد گشتم

□

هر لحظه به رغم من در زلف دهد تابی

□

آه دریغ و آب چشم ار چه موافق منند

□

گفتمش: از هجر تو گشت نهارم چو لیل

□

زنار پرستی مکن ای بت که جهانی

□

مرا چون دایه فضلش به شیر لطف پرورده‌ست

□

پرتو نور روی تو هر نفسی به هر کسی

□

غربت من در جهان از بهر تست

□

خواب خرگوش آمد از تو عاشقانت را نصیب

□

نرسد بوی زلف تو به دلم

□

ای شاهد هر مجلسی و آرام جان هر کسی

□

دوستی کم نکنم، با تو پسر، ور به مثل

□

ای ضعیفان از سپیدی مویتان شد همچو شیر

□

چون میر شکار غیب را دیدم

□

سپر صبر تحمل نکند تیر فراق

□

از شتاب عمر می‌ترسد دل من، خویش را

□

نبردی دل ز کس هرگز که خود دلهای ما از تو

□

در دلم آتش فکن از می که می

□

از این پس عیب شیدایان نخواهم کرد و مسکینان

□

چون شست به یکی رنگی نقش سبک و سنگی

□

کوه از آن کله بگشاده و از غایت لطف

□

پرده مکن پرده مدر در سپس پرده مرو

□

عشق آمد و عقل همچو بادی

□

امشب که در دیر آمدم، زنار باید بر میان

□

از علایقها جدا گردیم و ساکن‌تر شویم

□

گفتی که اگر صبر کنی کام بیابی

□

گفته بودم که دل از دست تو بیرون آرم

□

بی‌دلی رفتی و خود را بشکستی، ای تن

□

خود را ز میان خود بردار ازیراک

□

گر غایبی هر دم چرا آسیب بر دل می زنم

□

تو را که این همه بلبل نوای عشق زنند

□

بار کسی بکش، که ز پای ار بیوفتی

□

عشق را بوحنیفه درس نکرد

□

هرچه بباید ز نیکویی همه هستت

□

ای بلبل اگر نالی من با تو هم آوازم

□

نمی‌آید ز من کاری درین اندوه و سهلست این

□

باشد چو ابر بی‌مطر و بحر بی‌گهر

□

دیوانه کوکب ریخته از شور من بگریخته

□

انگشت نمای خلق بودم

□

بدان صفت که تو آن زلف می‌کشی در پای

□

بسته‌ی تست طبع ناگویا

□

در چنین راهی قوی کاری بود

□

به خیل هر که می‌آیم به زنهار

□

چونکه به فرمان تست این دل مسکین که گفت:

□

من سوی تو شنبه و تو نزد من

□

نی مرد شکم خوارم نی درد شکم دارم

□

چون کبوتر بگرفتیم به دام سر زلف

□

جنتست آن رخ خوب و ز دهان و لب تو

□

عالمی علم بر تو جمع شدست

□

از جادویی چشمش برخاسته صد غوغا

□

شاید اگر نظر کنی ای که ز دردم آگهی

□

با آن غرور و غفلت و خردی و بیخودی

□

راه عقل عاقلان را مهر او مرشد شدست

□

چون وقف کردستم پدر بر باده‌های همچو زر

□

ما به تو پرداختیم خانه و هرچ اندر اوست

□

زان چهره چون یاد آورم،در گور، بعد از سالها

□

تلخ گردد عیش شیرین بر بتان قندهار

□

ره به خورشید است یک یک ذره را

□

گر چنانست که روی من مسکین گدا را

□

نیست تشویشم از آن کس که کند خو و اتو

□

ز بهر دو طامات و ژاژ و مزخرف

□

چون بگشاید این دلم جز به امید عهد دوست

□

هر که منظوری ندارد عمر ضایع می‌گذارد

□

با چنان رخ ز گل که گوید باز؟

□

از عشق تو قارون منم غرقه در آب و خون منم

□

این راز شگرف پی ببردن

□

گر چمن گوید مرا همرنگ رویش لاله‌ایست

□

نو نشود حال عیش و روز نشاطت

□

همین بد با سنایی عهد و پیمان تو ای دلبر

□

تو عقل خویش را از می نگهدار

□

دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم

□

از گل روی تو چون یاد کنم در چمن

□

مانده در بند زمانیم و زمان ما را نه

□

هر کو به وجود ذره آمد

□

برقع از پیش چنین روی نشاید برداشت

□

پرده‌ای انداختی بر روی و سیلی در گذار

□

این چار غریب ناموافق را

□

طمع ندارم از شب روی و عیاری

□

ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی

□

رخصت که دادست اینکه تو آشفتگان عشق را

□

عاشقی خواهی و پس توبه کنی

□

جان باختگان راه عشقیم

□

چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل

□

یارب، آن پرده کی براندازی؟

□

دیو هم کاسه بود بر سفره تا وهم و خیال

□

هر لحظه اشارتی که هش دار

□

ای دل از بهر چه خونابه شدی در بر من

□

نیستی از همچو منی در جهان

□

عذر تو اگر چه لنگ من پیوست

□

تلخی ز می لعل ببردند که می را

□

تو به آفتاب مانی ز کمال حسن طلعت

□

چو جویم میوه‌ی وصلی ز روی او، خرد گوید:

□

چکنی بود خود که بود تو بود

□

ای درختی که به هر سوت هزاران سایه‌ست

□

گر بهار و لاله و نسرین نروید گو مروی

□

برفت و در پی او آن چنان گریسته‌ام

□

تا جان من از رخت نسوزد

□

جان مشتی عاشق دل سوخته

□

مگر از هیت شیرین تو می‌رفت حدیثی

□

صد گریبان بدریدیم ز شوق تو و نیست

□

کی بدین کفر و بدین ایمان من تن در دهد

□

وان کز تو بود شورش می دار تو معذورش

□

گوش دلم بر درست تا چه بیاید خبر

□

غیر از دو بوسه هر چه به بیمار خود دهی

□

بنده‌ی او از سر چشمیم همچون سوزنش

□

یقین می‌دان که هم هر دو بود هم هیچیک نبود

□

زنده می‌کرد مرا دم به دم امید وصال

□

کمتر ز سگیم در شمار او

□

از برای عز دیدار سیاوخشی و شش

□

آفتابا رجوع کن به محل

□

دردنوشان غمت را چو شود مجلس گرم

□

چشمت ز بهر دیگران چون کرد یاری، سعی کن

□

بشکنی بازار خوبان جهان

□

پیر گشتی و بسی کردی سلوک

□

یک رنگ شویم تا نباشد

□

گرک هوس را به عنف دست ببستیم و دم

□

عزیزت خوانم ای جان جهانم

□

آفتاب روی شه عالم گرفت

□

گر چه در خیل تو بسیار به از ما باشد

□

مجال آمدن و پای راه رفتن نیست

□

هجر تو بر ما زیانی‌ها نمود

□

از درازی و دوری راهت

□

مثال عاشق و معشوق شمع و پروانه‌ست

□

گمان مبر که بدوزم نظر ز روی تو هرگز

□

بوی آن زلفکان مشکینش

□

متهم را شاه چون قارون کند

□

به کنج خلوت پاکان و پارسایان آی

□

دوستان را همه خون ریخته چشم تو وز آن

□

مایه‌ی عشق بی‌نصیبی دان

□

بیا تا در تماشای خرابات

□

بلای عشق تو نگذاشت پارسا در پارس

□

در دستگاه چرخ اگر اندوه و محنت کم شود

□

جز زلفتان که دارد چون شهد و شمع محفل

□

زانک وجد حلق باقی خورد اوست

□

دشمن خویشتنم هر نفس از دوستی او

□

چو دیدی که چشم تو آبم ببرد

□

چو بینمت آن دو تا لعل پر از کبر

□

سالها در رهت قدمها زد

□

گفته بودیم به خوبان که نباید نگریست

□

گر بهای خون ما خاک تو باشد عیب نیست

□

خاک را با غم سرشت اول قضا اندر قدر

□

بحر بی‌قعرست تنها علم نیست

□

تو گویی در همه عمرم میسر گردد این دولت

□

امشب از نرگس مخمور تو من مست شوم

□

دوش از پیاله‌ای که ثریاش بنده بود

□

مرا گویی چو گم گردی مرا جوی

□

رحمتی کن که به سر می‌گردم

□

دلم به دام بالها در اوفتد چون صید

□

چو فسون دانم کردن چه حیل دانم ساخت

□

قفل کردن بر در حجره چه بود

□

تو خود سر وصل ما نداری

□

بر خوان عشق حاجت دست دراز نیست

□

ز بهر چشم خوب تو برای دفع چشم بد

□

در دیده‌ی آفتاب روشن

□

خرقه بگیر و می بده باده بیار و غم ببر

□

چو ز گردنم گشودی گره دو دست سیمین

□

فعلت نه به قصد آمر خیر

□

جمله را رزاق روزی می‌دهد

□

روزی چو پادشاهان خواهم که برنشینی

□

ای هلاک دلم پسندیده

□

گر صورت عشق و حسن کس بیند

□

شد بی تو ای شمع چگل دیوانگی بر من سجل

□

غلام قامت آن لعبتم که بر قد او

□

به وقت مرگ وصیت کنم رفیقی را

□

شمع جنت خواند عمر را نبی یکبار و بس

□

جمله فسق و معصیت بد یک سری

□

ساعد دل چون نداشت قوت بازوی صبر

□

چون آمدم به تفرقه از جمع او، مگر

□

تا بر نکنید جان و دل از غیر دلارام

□

سرکشان بر امید یک دانه

□

گروهی همنشین من خلاف عقل و دین من

□

آ ستین گر چه به خون ریختنم باز نوردد

□

بنوشت زمانه گویی آنجا

□

دست سوی خاک برد آن متمر

□

روز هجرانت بدانستم قدر شب وصل

□

پوشیده نیست تندی و گفتار تلخ او

□

چو آلوده‌ای بینی آلوده‌ای

□

به زبانی که اشک خونین راست

□

چو گل لطیف ولیکن حریف او باشی

□

آن که هر ساعت به نوعی صاع در بارم نهد

□

نزد دیدارش که بوده بهای بهمن

□

آنچنان که عاشقی بر زرق زار

□

وجود هر که نگه می‌کنم ز جان و جسد

□

بر من چه شب گذشت ز هجران یار دوش؟

□

هر ساعت صبر من بود کم

□

جمله رویا روی و پشتا پشت و همدرد آمدند

□

چندان که بی تو غایت امکان صبر بود

□

مهربانا، گر توانی رحم کن بر کار ما

□

یکره بپرس جانا زان زلف مشکبویت

□

سالها می‌کرد دلاکی و کس

□

از من مطلب صبر جدایی که ندارم

□

اگر بر تو به پا آمدم مرنج، که زود

□

دست بر دل هزار بار زدم

□

مرد عشق تو هم تویی که تویی

□

ما را سریست با تو که گر خلق روزگار

□

در عجبی ز حیرتم، در رخ چون نگار او؟

□

از بهر لطف مستان وز قهر خود پرستان

□

چون تهی گشت و وجود او نماند

□

آن نه صاحب نظر بود که کند

□

ز خاطرت نرفت آن نقش و از دل نشد خالی

□

چون سر بنهاد در کنارم

□

در حقیقت چو جمله یک بودست

□

به هر چه درنگرم نقش روی او بینم

□

غافلست آنکو به شمشیر از تو می‌پیچد عنان

□

بسی نماند مر آن سرو و ماه را که شود

□

از غریو و نعره و دستک زدن

□

هر آن که با تو وصالش دمی میسر شد

□

کار نداریم جز خیال تو، گر چه

□

خویشتن بینان ز حسنت لافگاهی ساختند

□

کس نیست کز خروش منش نیست آگهی

□

به کام دل نفسی با تو التماس منست

□

او گر به اختیار دل ما رود دمی

□

مرد باش و برگذار از هفت گردون پای خویش

□

صد هزاران معجزات انبیا

□

به دلت کز دلت به درنکنم

□

نامه با خودنگاه دار و چو او

□

هر زمان با تو یار اندیشم

□

گرچه دل خراب من از می عشق مست شد

□

وه که به یک بار پراکنده شد

□

در چنین وقتی که شد بیدار هر جا فتنه‌ای

□

لب و دو عارض با آب و نارش آخر برد

□

رگ زدن باید برای دفع خون

□

مرا به هیچ بدادی خلاف شرط محبت

□

همه گلها ازو شکفته و باز

□

لبیک زدیم از سر دعوی چو سنایی

□

در میان اهل دل هر ساعتش

□

گر آن شاهد که من دانم به هر کس روی بنماید

□

گر آتش اندوه برین آب بماند

□

هودج متواریان را نقشبند نوبهار

□

گفت رو رو دست من بی‌کار شد

□

سیم دل مسکینم در خاک درت گم شد

□

بدان صفت زده‌ای خیمه بر دلم شب و روز

□

وز شربت لطف خویش تر کن

□

در شکل بتان خواست که خود را بپرستد، خود را بپرستد

□

گو خلق بدانید که من عاشق و مستم

□

گفتم: به دامنش بکشم گرد از آسمان

□

نکنی ور بکنی ناز به هنجار کنی

□

بعد از آن گفتش بدان در مملکه

□

ز دیده و سر من آن چه اختیار توست

□

ناگه دل من برد، چو آگه شدم، او را

□

اختلاط عشق تو با جان من باشد همی

□

مانده‌ام همچو گوی در ره تو

□

از خنده شیرین نمکدان دهانت

□

ای دل، نگفتمت که: مخواه از لبش مراد؟

□

بیگانگی ای نگار بگذار

□

گر خوری کم گرسنه مانی چو زاغ

□

گر تو ز ما فارغی ما به تو مستظهریم

□

فارغ نشستن تو به ایام ساعتیست

□

در رخ دوستان کمان نکشند

□

گفتم دل خویش خون کنم من

□

بارها گفتم بگریم پیش خلق

□

تا زلف مشکین خم زدی، آفاق را برهم زدی

□

و آن که راهست ز حکمت رمقی

□

میر آخر دید او را رحم کرد

□

خادمه سرای را گو در حجره بند کن

□

بر آستان تو از دست منکران محبت

□

در وصف چو خیری نبود خلق پرستی

□

چون ز عطار بگذری کس را

□

گر به خشمست و گر به عین رضا

□

نقش غمم چون بر دل نوشتی

□

شکر نمایم و از زهر ناب تلخ ترم

□

گفت پیغامبر که بر رزق ای فتی

□

گر به جراحت و الم دل بشکستیم چه غم

□

به خاموشی چرا زین‌گونه عیشم تلخ میداری؟

□

حلاوت از شکر کم شد چو قیمت آورد نوشش

□

خاک او زان شده‌ام تا چو میی نوش کند

□

غم دل به کس نگویم که بگفت رنگ رویم

□

هر چند بکوشید که بیگاه بیاید

□

ذهن تو و سنگ تو به مقدار حقیقت

□

ذاب جسمی من اشارات الکنی

□

ای زلف تو کمندی ابروی تو کمانی

□

غریبی، مفلسی گر با کسی دلبستگی دارد

□

به صبوری توان رسید به دوست

□

چنانم در خم چوگان فگنده

□

وصال جان جهان یافتن حرامش باد

□

آز بسیار به دیدار تو دارد دل ما

□

خورشید ثنای تو همی کرد بر آن دل

□

زانک جمله کسب ناید از یکی

□

دیگر کسش نبیند در بوستان خرامان

□

ازان کرد آشکارا دیده راز من

□

چشمه‌ی خورشید را از ذره نشناسم همی

□

چون جشن ساخت بتان را چو خاتمی شد ماه

□

اگر چه مالک رقی و پادشاه به حقی

□

آنکه سنگی می‌نهد در راه ما

□

با من به زبانی و به دل باد گرانی

□

سگ‌بچه اندر شکم ناله کنان

□

مرا روی تو محرابست در شهر مسلمانان

□

گر نه آب چشم سیل انگیز من مانع شود

□

تا تویی با تو نیایی خویشتن رنجه مدار

□

ذره‌آی چون هزار عالم هست

□

هرگز اندیشه نکردم که کمندت به من افتد

□

جان همی دادم اگر زانکه خیال تو نه زود

□

اکنون که پر ز برگ زمرد شد از صبا

□

زیرکان گفتند بایستی که این

□

چه دامن‌های گل باشد در این باغ

□

یا ز دین آشکارا شرم دار

□

نیست اندر تو چو یوم‌الحشر لهو و ظلم و لغو

□

عشق تو بی‌رحم‌تر از آتش است

□

همدمی نیست که گوید سخنی پیش منت

□

گر شبی پیش خودم بار دهی بی‌اغیار

□

گاه چون زلف را ز هم بگشاد

□

از جزر وز سیب و به وز گردگان

□

عقوبت هرچ از آن دشوارتر نیست

□

دلت می‌دهم، بوسه‌ای بده

□

صد دفتر هجر حفظ کردی

□

نرگس سرمست نگر کاو فکند

□

دامن ز پای برگیر ای خوبروی خوش رو

□

بستم دکان مشغله را در به روی خلق

□

عالم همه بی‌رنج حقیری ز غم عشق

□

گفت لوطی حمد لله را که من

□

با روی تو ماه آسمان را

□

زود ببینی چو من فاخته را در چمن

□

راز «ارنی ربی» در سینه پدید آید

□

گر گدای آستان او شوی

□

زینهار از بلای تیر نظر

□

ما را غرض از دیدن خوبان صفت تست

□

نبود از خواری آدم که خالی گشت ازو جنت

□

یک سبب انگیخت صنع ذوالجلال

□

در هیچ حلقه نیست که یادت نمی‌رود

□

اندر شکست خاطر ما سعی می‌نمود

□

آن رخ که شکر بود نهانش به لطافت

□

چون بگستردی بساط داوری

□

دیده فرودوختیم تا نه به دوزخ برد

□

ازان زاری نه بیزاری، همانا

□

بوسه همی رفت چو باران ز لب

□

پس ز جنس خویش آموز سخن

□

مشعله‌ای برفروز مشغله‌ای پیش گیر

□

گو: بوسه‌ای به جان بفروش، ار زیان کند

□

خال و کله تو صنما دانه و دامست

□

یک موی ز زلف کافر تو

□

زهد نخواهد خرید چاره رنجور عشق

□

گر چه بر راه دلم دام نهد از سر زلف

□

گر قسیم کفر و ایمان نیستی آن زلف و رخ

□

سینه سوزان لابه کرد و اجتهاد

□

همه عالم نگران تا نظر بخت بلند

□

فراق آن رخ آبی به کار باز آورد

□

خیالش ربودست خواب از دو چشم

□

راستی آن است که از هیچ وجه

□

همای فری طاووس حسن و طوطی نطق

□

ز قلیه‌های بزرگان سر که پیشانی

□

برفشان آن گهر که کافر ازو

□

گوش را بر بند و افسونها مخور

□

هر آن وقتی که دیدارش نبینم

□

معذور دار، اگر قمرت گفته‌ام، که من

□

خامند و پخته مانا تو دو شراب داری

□

تا که جامی تهی کنم در عشق

□

جهد کردیم تا نیالاید

□

گر جان طلب کند ز تو جانان، بدین قدر

□

آن جان بود شریف که دم دم ز دست دوست

□

هم ز خوشه عشر دادی بی‌ریا

□

مه پاره به بام اگر برآید

□

خلقی به خیال تو، مشتاق جمال تو

□

بر نظم عشق مهره فرو باز بهر آنک

□

پروانه‌ی او شدم که هر ساعت

□

تو ندانی که چرا در تو کسی خیره بماند

□

هر که بر بوی گل و ناله‌ی بلبل سحری

□

در سینه‌ی هر معنی بفروخته آتشها

□

در دمی از صور یک بانگ عظیم

□

مگر لیلی نمی‌داند که بی دیدار میمونش

□

برین صفت که دلم را نگاهبان غم تست

□

کم زنان را غاشیه بر دوش گیر

□

ترک نام و ننگ و صلح و جنگ گیر

□

اگر دعات ارادت بود و گر دشنام

□

ای رفیقان سفر، گر سر رفتن دارید

□

تا چند کند جور و جفا با من عاشق

□

راه می‌ندهد کسی را اندرو

□

کشتی در آب را از دو برون حال نیست

□

جانا، دوای این دل مسکین به دست تست

□

درد سوز سینه را وقت سحر بنشان ز درد

□

جمال ما ببین کین راز پنهان

□

چرخ مشعبد از رخ تو دلفریبتر

□

چو میخ خیمه گر خصمان بکوبندم به خواری سر

□

سوی آن کو بخیل‌تر در عصر

□

جملگان از بامها زیر آمدند

□

هیچم اندر نظر نمی‌آید

□

اگر در دل کسی بود، آن ندانم

□

سر برآوردند مشتی گوشه گشته چون کمان

□

جان من از جهان غم، سوخته شد به جان تو

□

آستین بر دست پوشید از بهار برگ شاخ

□

هزار بار مرا سوختی و دم نزدم

□

فرزانه‌ی خلقت شده از کین تو شیدا

□

گر مرا ساغر کند ساغر شوم

□

ما خوشه چین خرمن اصحاب دولتیم

□

خجلم که بر گذشتی تو و من نشسته، یارب

□

فرزند بسیست چرخ را لیک

□

بر امید رخ چون آفتابت

□

الی العداه وصلتم و تصحبونهم

□

وقتی که نبینم رخش احوال توان گفت

□

ای که می قدر فلک جویی و نور آفتاب

□

تلخ نبود پیش ایشان مرگ تن

□

اگر تو را سر ما هست یا غم ما نیست

□

ز من حکایت مهر و حدیث عشق چه پرسی؟

□

دل تنگ ما معدن عشق تست

□

نی خطا گفتم که در تاب و تبم

□

ز دوستان به جفا سیرگشت مردی نیست

□

فرخنده یوسفیست، که زندان اوست دل

□

از هیچ پدر هیچ صبی آن بندیدست

□

که ببینم رزق می‌آید به من

□

گمان مبر که بداریم دستت از فتراک

□

مجنون ز رخ لیلی از مرگ نیندیشد

□

ای دوست تا تو باشی اندوه کی بود

□

زان درفکند خود را خورشید به هر روزن

□

هزار بی‌دل مشتاق را به حسرت آن

□

صد بار بر زانو نهم سر بی‌رخش هر ساعتی

□

اندر خم زلف بت پرستت

□

مرگ را تو زندگی پنداشتی

□

از کف ندهم دامن معشوقه زیبا

□

اسباب دل و دین مرا لشکر عشقش

□

هرگز از بار حسد خسته نگردد پشت ما

□

نقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیب

□

در چکانیدی قلم بر نامه دلسوز من

□

چوب خشک از طرب باده جوان گردد و تر

□

گر به زر وصف کند برگ رزانر پس از آن

□

جان تن خود را شناسد وقت روز

□

دربند دمی که بی‌غمی باشم

□

دلم را سوده‌ای صدبار و چون از عاشقان خود

□

هر گه که به ترک جان آسان نتوانی گفت

□

گر برآری یک نفس بی عشق او

□

تا غمت می‌کشد گریبانم

□

باشد بجای خویش اگرم سرزنش کنی

□

نطع را اسب و پیاده رخ و پیل و فرزین

□

بر من از هستی من جز نام نیست

□

لاجرم بادت نسیمی یافت چون باد مسیح

□

بوس به جان بها کنیم، ار بفروخت خود نکو

□

بس کس که ز عشق غمزه‌ی او

□

کره‌ی گل ز راه برگیرد

□

همه امید در وصل تو بستم

□

وفای دوستان بر دل چو مهری بر نگین دیده

□

چون «لعمرک» گفت اینجا جای دیگر «والضحی»

□

تا در آمد حکم و تقدیر اله

□

گرچه هست ای پری‌وش مه‌رو

□

می‌بایدم خزینه‌ی قارون و عمر نوح

□

خمیده چو حلقه کرد قد من

□

می‌کشد هر روز عاشق صد هزار

□

گفتی ز رفتن آمد آنکه بدی برویت

□

ترسم رسول دین تو گیرد، بدین سبب

□

چون گور کافران ز درون پر عفونتند

□

خاک بر قانون نفیر آغاز کرد

□

آن عهد نیست آنکه ز الوان گل چمن

□

از برای سخن عقل خطایی باشد

□

شد خواب ز چشم من رمیده

□

فتادم در میان دردنوشان

□

نام بیداد از جهان برخاستی

□

گفتمش روزی که: از وصل تو کی من برخورم؟

□

گفتی که چه می‌سازی بی صبر دل و جان

□

حد خود بشناس و بر بالا مپر

□

ای برادر سختی راست بخواهم گفتن

□

آن شب چه شد؟ که بی‌رخ لیلی نبود حی

□

همه دریغ و همه درد من ز تست و ز تو

□

هر سحر عنبر فشاند زلف عنبر بار او

□

چه زنم خنده که در عشق تو

□

به چند گونه مرا از تو بوسه بود و کنار

□

بدان آتش آنجا مبادا که سوزم

□

آن حوالی نیستان و بیشه بود

□

من اینک در میان کارم ای دل

□

اگر بکشتنم آیی ز راستی چون تیر

□

گر به شکلم نگه کنی اینم

□

سالک راه تو بی نام و نشان اولیتر

□

نیستی فریاد من چندین ز جور روزگار

□

چون بدان قامت نازک رسی آهسته ز دور

□

بدر دین از نور آثار تو می‌گردد منیر

□

صد هزاران قرن پیشین را همین

□

دختر رز که تو بر طارم تاکش دیدی

□

گر چه ستمگار بود خاطر ازو برنگشت

□

کعبه‌ی عاشقان سوخته دل

□

گه گه گویی که دیگری را باش

□

بی‌غمی خوش ولایتست ولیک

□

بر دلم بار گران شد چو ز من دور شدی

□

طوقداران الاهی از زبان ذوق و شوق

□

در کمال صنع پاک مستحث

□

گویی از من بگذران می‌نگزرد

□

چون شوی واقف ز راز آن طرف

□

چند گویی کان و کان یک ره ببین

□

مطربا قولی بگو از راهوی

□

دلی و صد هزاران آه خونین

□

پیش از زحل و زهره و برجیس بگفتیم

□

بیزار شد ز هر چه بجز عشق و باده بود

□

آنچ خورد آن بیخ از زهر و ز قند

□

مشاطگان عالم علوی ز رشک خطت

□

ناوک غمزه بیندازی و بگریزی تو

□

در خراباتی که این گوید که فاسق شو بشو

□

تا همه خون خوریم در غم تو

□

دین عرب و ملک عجم از تو تمامست

□

مست توام، چه می‌دهی باده به دست مست خود؟

□

چو دو خصم قوی که در پیکار

□

صبح کاذب کاروانها را زدست

□

در آرزوی شکر و بادام تو صد سال

□

جز در طریق عشق ندیدم که: هیچ وقت

□

زود در گردنم فگن دلقی

□

خوار شود در ره او همچو خاک

□

دل در هوای او ز جهانی کرانه کرد

□

ای بخت من، به دست من انداز دامنش

□

بارنامه‌ی چشم آهو از دو دیده کرد پست

□

نه ز بخل سیم و مال و زر خام

□

گفتم که چو روزگار برگردد

□

هر چند سر کشیدم ازین عشق سالها

□

یوسف نبود هرگز چون او به نیکویی

□

گردون به هزار چشم هر شب

□

چشمت اندر تیر بارانش افکند

□

اگر عاشقی ترک ایمان بگوی

□

علم خورد و خواب در بازار عقلست و حواس

□

سودای تو می‌آرد زان می که نه قی آرد

□

چو در عشق تو سخت افتاد کارم

□

سر بگذرد به چرخ بلندم به گردنی

□

من از تو هیچ ندیدم هنوز خواهم دید

□

وقت سحری باد درآمد ز پس و پیش

□

در کوی هنر مباش کان کوی

□

گو: ای شکسته خاطر ما را به دست هجر

□

در جهان شاهدی و ما فارغ

□

گر بر سرت گلست مشویش شتاب کن

□

گیرم که برگرفتی دست عنایت از من

□

هر چند به حالم من، از دست که نالم من؟

□

برخیز و بیار آنچه زو گردد

□

لیک عالم ز عشق موج زن است

□

وز نوای پاسبان نوبتش هر نیم شب

□

خواری کند پیاپی و آنگاه بر چه دلها؟

□

صورت این حرفها نبود چو نیکو بنگری

□

مرا به گور سپاری مگو وداع وداع

□

با دلشده‌ی مسکین چندین چه کنی خواری

□

در چمن می‌شو و بر یاد گلش می مینوش

□

شهدیست با شرنگ و نشاطی‌ست با تعب

□

بنمای لب و رویت تا این دل بیمارم

□

ز کردار تو چون نازارم ای دوست

□

من بکوشیدم که: گویم حال خویش

□

جز در خم زلف دلفریبت

□

خاکش خوش باد کوست عاشق

□

یک روز دامن تو بگیرم که چند شب

□

صدبار چون خلیل مرا سوختند وباز

□

آه سرد و سرشگ و گونه‌ی زرد

□

جمله‌ی اهل دیده را از تو زبان ز کار شد

□

نظر رحمت و رعایت تو

□

گر کنارت، گوید: از زر پر کنم

□

سروی و مهی عجایب تو

□

جاء نا میزاننا کی تختبر اوزاننا

□

به دست هجر خویشم باز دادی

□

ایکه نهاده‌ای مرا بر سر دل کلاه غم

□

با پاسبان کویش در خاک می‌رویم

□

راهی که آفتاب به صد قرن آن برفت

□

خون همی ریزی و فارغ می‌روی

□

انصاف من بده: که کجا گویم این سخن؟

□

از لب آموز خوب مذهب خوب

□

گفتم این بنده نه در عشق گرو کرد دلی

□

از دست فراقت اگرم دست نگیری

□

عهد کردی که: نسوزی به غم خویش مرا

□

گویند سنایی را شد شرم به یک بار

□

یا منادی کن اناالحق در جهان

□

کی باشد این بخیلی با وی به دادن دل

□

آن ماه در مهد آمده، کام مرا شهد آمده

□

نرگسی کز بیم ایزد سالها یک رسته بود

□

لکن الموت حیاه لکم

□

از کام دل رها کندش دست روزگار

□

به پایش فرو رفته خار جفا

□

گامزن مردانه وار و بگذر از موت و حیات

□

ای بسا غم کو مرا خورد و غمم کس می نخورد

□

بیگانه مشو چو دین و دل با من

□

عیدیست هر به ماهی اگر ابروی ترا

□

پادشاهان قوی برداد خواهان ضعیف

□

این دل من ساده و بی‌مکر بود

□

ای یوسف عصر بی‌رخ تو

□

دست ار به وصل موی میانی رسد به روز

□

ور زان که تو دل بردی ما نیز ببردیم

□

ماهی که قاف تا قاف از عکس اوست روشن

□

همرهی جسته‌ای ز من وانگه

□

یکتایی دلم ز جفا هر دمی دو تا

□

تا تو فرمانبر چوگان سواران نشوی

□

به جان عشق که جانی ز عشق جان نبرد

□

مرا گویی از عشق من بر چه کاری

□

گنج در پیش چشم و ما مفلس

□

جان من شد مسکن رنج و بلا

□

چه غم ره است این خود که دلم دمی درین ره

□

بارها گفتم که جان هم می‌دهم

□

کاشکی! آن روی فرخ می‌نمود

□

حلقه‌ی کمند گشت زه پیرهنت

□

نه که هر سنگ ز خورشید نصیبی دارد

□

هرکس که به صبر پای بفشارد

□

مرا روی چو تقویمست و به روی جدولی خونین

□

گر مثال دست شاه زنگ دارد زلف تو

□

دو کون به هیچ باز آمد

□

گفتم از بی‌آبی چشم زمانه‌ست این مگر

□

چون هوش برفت از رقیبان

□

به دشواری توانی یافتن مر دور چیزی را

□

ای خورده جام ذوالمنن تشنیع بیهوده مزن

□

جان و دل را در هوای مه‌وشان

□

بیدلی را عیب کردم در غم او، عقل گفت:

□

یک بار مناجات تو در وصل شنیدم

□

دل و جان عاشقانت ز غمت به جوش آید

□

از موی تو ربوده نشان مشک و غالیه

□

ای که میگویی: سر خود گیر و دست از من بدار

□

خویشتن خویش را رونده گمان بر

□

آب بد را چیست درمان باز در جیحون شدن

□

گفتم غمت بکشتم گفتا چه زهره دارد

□

غم و اندوه در عشقش فراوانم به دست آید

□

قلم دلیل صلاح است و تیغ رهبر جنگ

□

مرغ تو حلاج سزد من کیم

□

به اشارت نهان ز دشمن گفت

□

ماییم به بار آمده در گلشن هستی

□

چو استر سزاوار پالان و قیدی

□

اندر این حلقه تو آنگه ره بری

□

چون من شمار هیچ بد و نیک برنگیرم

□

دادی ز جفا نوشم، تا گشت فراموشم

□

سودکی دارد کنون گر گوید ای غازی بدار

□

چون تجلی‌اش به فرق که فتاد

□

باش تا صبح دولتت بدمد

□

ای که میگویی: خیال او توان دیدن به خواب

□

تو اندر حصار بلندی و بی‌در

□

من دیدم اگر کسی ندیدست

□

در باغ روزگار ز بیداد نرگس او

□

امروز گو: شکفته مشو هیچ گل، که تو

□

بسیار بدیدم به جهان سنگدلان را

□

دیدم کمر تو را ز هر سوی

□

یا سلسله است از شبه بر گرد آفتاب

□

هر که ما را بشناسد به خدا راه برد

□

هر روز منزلی بروی زین ره

□

هر چه اندر وطن تو را سبکست

□

زهره کی دارد به کردن هیچکس

□

چند بپوشیدم این راز دل و خلق را

□

یک ره نظری کن به سوی بنده نگارا

□

هیچ یوسف دیده‌ای کز تخت و تاج

□

رغم کسی را به خانه در چه نشینی

□

دیدی تو کارمن چو نگار، این زمان ببین

□

تا پر خمار بود سرم یکسر

□

ابرها گر می‌نبارد نقد شد

□

ملک تاج‌بخش و تاج ملوک

□

چون ماهی به شستم، در دامم و به دستم

□

چاکر ما چون قباد و بهمن و پرویز بود

□

چون درافتادم به پندار بقا

□

ارغوانم چو زعفران بی‌درد

□

بادیش در سرست و هوایی همی پزد

□

با تو روان است روزگار حذر کن

□

چو در دست تو باشیم ندانیم سر از پای

□

ناگشته من از بند تو آزاد بجستی

□

دیگ سودای ترا دل در دماغ

□

در میان عشق حالی دارم اردانی چنانک

□

فرو نشست بر آفتاب و روشن کرد

□

مرا کز در دل درآید غم او

□

چشم من توفان همی بارید در پای غمت

□

نفرین کنی بر ایشان از دل و گر کسی نیز

□

چرخ کهنه به گردشان گردد

□

گفتمش بس می‌کند چشمت جفا

□

رشته‌ای نیست نصیحت، که ببندد پایم

□

بر گل ز مشک ناب رقم می‌کشی مکش

□

من به میان این طرف اشک‌فشان شدم چو شمع

□

نیابد بیش از این دانم غرامت

□

به وصل روی تو ایمن کجا توانم بود؟

□

به چنگ باز گیتی در چو بازت گشت سر پیسه

□

رخ معشوق زرد لایق نیست

□

خود گر سخن از وصال گویی

□

اگر بر جان شیرینم فرستی رحمتی، شاید

□

هر چند همه دفتر عشاق بخواندیم

□

طاقت و صبرم نمانده‌ست دگر هیچ

□

دل ببری وانگهی بازکشی دل ز من

□

شبم یک بوسه فرمودی که: خواهم داد، لیکن من

□

زیر میغ تیره قرص آفتاب

□

مغزها آمیخته با کاه تن

□

مرا به بندگی خود قبول کن زان پیش

□

ذکر تو می‌کنیم و به پایان نمی‌رسد

□

تو خورشیدی از آن پیش تو آرند

□

نیست از تو یک نفس خشنود دوست

□

کسی ز چون و چرا دم همی نیارد زد

□

آدم ز حسن روی تو گر بهره داشتی

□

گر تو مر آز و حسد را بسپاری دل خویش

□

رو ترش کردن بر ما پیشه ساخت

□

هر آیت از عنا و عنایت که منزلست

□

از دهن تو بوسه‌ای داشتم آرزو، ولی

□

از مراد خویش برخیز ار مریدی عشق را

□

در کف لاله‌ی خود روی نهد سرخ قدح

□

آخرت شرم نیاید که همه عمر مرا

□

گر صد غبار بر دل من باشد از غمت

□

تخم ما بی‌گمان سخن بوده‌است

□

تا برهد شب ز ظلم ما برهیم از ظلام

□

هین که روز و شب زمانه همی

□

چون نداری گل وصلم، به کفم خار جفا

□

آب رخ عاشقان مریزید

□

دلی کز آرزوها گشت پر بت

□

پای تشریف صاحب عادل

□

بر سر خوان خیال تو ز بس خون که بخوردیم

□

تا گل در کله چون عروس نهان شد

□

در من که توم بنگر خودبین شو و همچین شو

□

در بارگاه حضرتش از احترام و جاه

□

از بهر فرستان این قصه بر تو

□

طوفان بلا از چپ و از راست برآمد

□

گشت فانی ز خویش چون عطار

□

از عزم او طلایه تقدیر منهزم

□

گفته بودم که: بترک تو بگویم پس ازین

□

علم را بنیاد او کن مر علم را بام او

□

نه به یک بار نشاید در احسان بستن

□

بربند نامه موی به نزدیک من فرست

□

آن تن همچون خمیر سیم و آن موی دراز

□

در میان عارفان جز نکته‌ی روشن مگوی

□

جمله‌ی عشاق را سرمایه‌ها

□

خام خوانندم که توبه بشکنم

□

چو مقامیست هر کسی را خاص

□

کی شوی غره بدین رنگین مزور جامه‌هاش

□

روح بشارت شنید پرده جان بردرید

□

از قیاسی که تکیه‌گاه منست

□

گویی: از آشوب او هیچ توانیم دید

□

خون نیز ترا مباح کردم

□

او سمن سینه و نوشین لب و شیرین سخنست

□

از سر مردمیی گر تو کلاهی نهیم

□

نمیگفتی که: پایانیست هر موج بلایی را؟

□

از خال و عم به ناحق بستانی

□

آتش دل سهل نیست هیچ ملامت مکن

□

کار می‌دارد و معشوق و خرابات و قمار

□

کس گناهی بر تو نتواند نشاند

□

زاهدان ار تکیه بر زهد و صیام خود کنند

□

پیرا بیا ببین که جوانان رند را

□

فتنه بر فتنه است زو و همچنان

□

زلف تو در راه دل دام بلا چون نهاد

□

زیرا که عیب و علت کندی کاردار

□

هر که را چون بنفشه دید دوتا

□

هر دم هزار خرمن جان بیش می‌برد

□

نخستم دانه می‌دادی که: در دام آوری ناگه

□

تا سلسله‌ی عشق تو بربست مرا دست

□

عارف شهر ار ببیند روی ماهت

□

بر سرم هرچه عشق بنوشتست

□

اگر امشب سر آن زلف به من دادی، نیک

□

جود خدای است علت تو و، ما را

□

همچو مهتاب شاخ شاخ آن نور

□

هر روز مرا هزار بد گویی

□

هر دم از بهر شکار خاطری

□

گهی کزو به نفورم بر من آید زود

□

شغبه‌ی آن شکرستان شکربار ار شدم

□

مرا گویی که از من بجز غم نبینی

□

گر دلت سیر آید از من طرفه نیست

□

از تو جهان رنج خویش چون گسلد

□

گلزار جان فزایت بر باغ جان بخندد

□

لبت تا دست گیرد عاشقان را

□

نه به شاهیم طامع و نه به میر

□

با زحمت شانه چکند چنبر زلفی

□

از غم جام خسروی لبش

□

بی‌تو مرا در کنارم ار بنمانی

□

چو مرغ خانه گرفتم درین دیار وطن

□

نیست عجب کافری از ناصبی

□

خیز که رستیم ما بند شکستیم ما

□

هیچ غم را کران نمی‌بینم

□

آیت نصرة بسی خوانم، که از راه وصال

□

در عشق تو غم مرا چو شادی

□

دریا که تو را به خویشتن خواند

□

بر تنم یک موی ازو آزاد نیست

□

کرده بودم ز وصل جامی نوش

□

ز آرزوی آنکه روزی زنت کدبانو شود

□

یاد داری کمدی تو دوش مست

□

تا گرفتم آشنایی با غمت

□

مرا از هر که دیدی بیش کشتی

□

تکیه گه جان و دل گه رخ و گه زلف تست

□

هر که مویی ز میان و ز دهانت

□

ز بیم بخشش متواریانند

□

رنگ دویی رنگ ماست ورنه ز نوری چراست؟

□

دام است تو را قال مقال از قبل مال

□

هر که پندارد دو نیمم پس دو نیمش کرد قهر

□

بسا جان منتظر بر لب رسیده

□

بالم به سنگ سر کشی بشکستی ای سیمین بدن

□

در سرت بادست و بر رو آب نیست

□

گفتم چو به تو نمی‌رسم باری

□

نی ز تو بتوان برید تا بشکیبم

□

ز لطف تو گر در جهنم یمیست

□

خاری است خطا زهر بار، تاکی

□

هر کی زنده‌ست به نورالله

□

به جانی بوسه‌ای می‌خواستم گفت

□

دهنت دیدم و تنگ شکرم یاد آمد

□

کوی تو شدست باغ عشاق

□

آن قدر به چنگ باز و تیهو آمد

□

گر با همه کس چنین کند دل

□

ز بیم آنکه چشم من ببیند روی غیر او

□

چون خم همی خوری و جزین نیستت هنر

□

کرد مرا خشم مه و بر رخم

□

بلعجبی جان من از سر بنه

□

سر فدا کردم و جان می‌دهم و دل برتست

□

نیستی دیدی که هستی را همیشه طالبست

□

بس شب که چو شمع در فراقت

□

مگر این بود بخششم ز فلک

□

بادم مده، ای یار، چنان ورنه بیفتم

□

تا گرد به جامه بر همی بینی

□

بگردد این رخ زردم چو صد هزار نگار

□

هر کو ز می وصلت یک جام بیاشامد

□

اگر چه موی شکافی همی کنم ز معانی

□

دوری از عشق اگر همی خواهی

□

ای یوسف عزیز سفر کرده تا به کی

□

کافری می‌کنی در این معنی

□

بدر هر حصار می‌گشتم

□

گر جوهریت بودی بر روی خوب صورت

□

کرد لولی دست خود در خون من

□

یاریست بس عزیز به ما زان نمی‌رسد

□

به پیشگاه قبول تو راه نیست، مگر

□

ماه ترکستان بسی از ماه گردون خوبتر

□

گر طبق آورد شبرنگش بقا باد اشک را

□

برنیاید چرخ با خوی بدش

□

زلفش به عنبر بیختن، استاد در خون ریخت

□

خویشان تو اند جانور پاک

□

هر آن دلی که به یک دانگ جو جوست ز حرص

□

در عشق تو گردنان گردون را

□

میخوری خون دل من، تا ز دل دوری کنم

□

پشت کوژ و تنم ضعیف شدست

□

ز گریانی که هستم، مرغ و ماهی

□

بیا که در پس زانو ز چند روز فراق

□

هر کس که دید روزی از دور صورت او

□

بی‌علم به دست ناید از تازی

□

همی‌شکاف تو کف را که تا به آب رسی

□

هست بسی یوسف یعقوب رنگ

□

اگر غیری نظر بازی کند با صورت دیگر

□

حال با شعر فرخی آریم

□

دست ایامم به روی اندر فکند

□

خواب که در چشم فتنه هست نه صرفست

□

جانا، چو به نقد از بر من دل بربودی

□

چونان که فزودی بکاهی ایراک

□

جمله ثمر ز آفتاب پخته و شیرین شود

□

من کیم کز عشق تو بر سر زنم

□

سر بد پسندم آخر که چه فتنه کرد، دیدی

□

ده سال فزونست که من فتنه‌ی اویم

□

از مفرح‌ها دل بیمار را

□

چنان دست بر خون روان کرد چشمت

□

آتش دل، که من بپوشیدم

□

به جهد و کوشش با خویشتن به پای و بایست

□

دل چو سطرلاب شد آیت هفت آسمان

□

هرچه دانش بود گم کردم همه

□

هر زمان گویی که: فردایی دگر

□

با رخ و با زلف تو در سر بازار عشق

□

همه خلق تا قیامت به تحیر اندر افتد

□

با رخ و دندانش روز و شب فلک

□

کس ندانم که تواند که: ز دردم برهاند

□

بنگر در این مثال تن خویش را ببین

□

سخن عشق چو بی‌درد بود بر ندهد

□

خطایی که کردم به من برمگیر

□

شکنج سنبل پست تو گنج صورت و معنی

□

ز خجلت سرو قدت را همی گوید پس از سجده

□

در شکن زلف هزاران گره

□

یادگاری هم نماند آخر از آن

□

یار پر دستان دوری دوست را

□

همچو بلبل لحن و دستان‌ها زنند

□

به من نگر که مرا او به صد چنین ارزد

□

آنکه در معرکها ملک به شمشیر ستد

□

شمع لبت را بدید، مهر گرفت از عقیق

□

آنچه نخواهی که به درویش مکار

□

تا فال گرفته‌ام جمال او

□

با آنکه کس به شادی من نیست در غمت

□

او نمی‌دانم چه سر دارد؟ ولی

□

در میان خز و بز مر خاک را پنهان که کرد

□

زیرا که خبر همه ملولیست

□

چو با جانم غم تو آشنا شد

□

خلق گویند که: حال تو بر دوست بگوی

□

جرعه‌ای درد صفا در ریز بر اصحاب درد

□

تخم وفای او را کشتم به هر زمینی

□

تو با من دل دگر کردی به شهر و ده سمر کردی

□

درگاه و در بیگاه من، دانم بریدن راه من

□

زیرا که روزگار دهد پیری

□

بسیار خصم داری پنهان و می‌نبینی

□

کرا در باغ رخسارت بود راه

□

بر یاد داری: کز غمت شبها به تنهایی مرا

□

گویی ببر از صحبت نا اهل بر من

□

چون بود کشته از کشنده خجل

□

غمی دارم اگر خواهی بگویم با تو ورنه نه

□

مکونات جهان را تو قطرها پندار

□

چه دزدی زی خردمندان چه موشی

□

گفتم به آسمان که چنین ماه دیده‌ای

□

هرجا که تو دام زلف گستردی

□

گرم صد آستین بر رخ فشانی

□

پیوسته چو من فگنده تن گردد

□

دوش آن مهم به تندی می‌زد به تیغ و می گفت

□

چون نوبت حسن پنج کرد آن بت

□

از در خود برانیم هر دم و من به حکم تو

□

بگذشت تموز سی چهل بر تو

□

به آفتاب تو آن را که پشت گرم شود

□

دامن از خواب کشان در نرگس

□

زاهد خام اگر زند طعنی

□

با چنان زلف و چنان چشم دلاویز ای عجب

□

هرچه آن دشوار حاصل کرده‌ای

□

یک زمان از تو دور باد دلم

□

آورده‌ای به دیده‌ی من خط خون و مست

□

تا کی بود خلاف تو با دانا

□

همسایه ما بودی چون چهره تو بنمودی

□

کی دست دل کنون در شادی زند ز عشق

□

دست من چون شانه در زلفش نخواهد رفت، لیکن

□

تا کی کنی کبر آوری چون عاقبت را بنگری

□

ما گدایان را از درگه خود دور مکن

□

دوستان را اگرچه درد ز تست

□

چون شود خوابت گران دست سبک روحی بگیر

□

گر از این خانه بیرون رفت باید

□

بر او گشته ترسان بر او گشته لرزان

□

عقل بر سخت لبت را به سخن گفت این است

□

بی‌چهره‌ی چو شمع تو در خلوت تنم

□

رسم چنانست که ماه راه نماید

□

ماه‌رویا جان من در حکم توست

□

جز غم عاشقی ز بی سیمی

□

سیم تنا، خوش عملی نیست این

□

هر کو همیت جوید تو زو همی گریزی

□

هر طرفی کو رود بخت از آن سو رود

□

با فتنه‌ی روزگار تو عیدست

□

می که تو داری به کف روزی و مقسوم تست

□

هر که را درد سرست از دست قیفالش زنند

□

تو گفتی گرد زنگارست بر آیینه‌ی چینی

□

اگر با من نخواهی ساخت جانم همچو دل بستان

□

رنج درون تن را تدبیر اوست کافی

□

این است تو را منزل و زاد، ای سفری مرد

□

بر سر چرخی که عیسی از بلندی بو نبرد

□

دایم شمار وصل همی برگرفت دل

□

چاه که می‌ساختند بر ره من دلبران

□

دوستانم بر سر کارند در بازار عشق

□

نقد باشد اهل دل را روز و شب

□

پیش قدرت پشت و روی آفتاب

□

ز ما رقیب چو بیگانه بود روز رحیل

□

دل پراندوه‌تر از نار پر از دانه

□

با کور کسی گوید کاین رشته به سوزن کش

□

دست گرد جهان برآوردم

□

به عهدت دست میگیری، چه سودست؟

□

خویشتن‌داری کن اندر کارها

□

ز سیل حادثه یارب خرابیت مرساد

□

جانان من سفر کرد با او برفت جانم

□

آن باده‌ی صافی را در شیشه‌ی جان ریزم

□

این گوی سیه را به میان خانه که آویخت

□

لب بگشا هیکل عیسی بخوان

□

همخانه‌ی هرکه شد غم تو

□

آدمی باید و حوای دگر دوران را

□

گر ماه هلال آید در نعت کسوفست

□

قلاشان را درین ولایت

□

خدمت چرخ جز به درگه تو

□

گر تو ایزد را بدین خواهی شناخت

□

وزین خیمه‌ی معلق برنپرد

□

ساحل نفس رها کن به تک دریا رو

□

با تو چه سازم که چو افغان کنم

□

چو خاک بر درش افتاده‌ام بدان امید

□

هر شب که کند عشق شکیبایی من کم

□

معشوق جام می به کفم داد و گفت نوش

□

یاد وصلش کنم معاذالله

□

بیدلان را مال و سر بر دست و دلبر بی‌نیاز

□

مهر چنین خیره چه داری برانک

□

هزار صورت و شخص عجب ببیند روح

□

باشد که بینم از رخ نسرین او نشان

□

بر دل و بر دیده‌ی من گر کنی حکم، ای پسر

□

زحمت ما چون ز ما می پاره‌ای کم می‌کند

□

پرده‌ی عشاق راهی خوش بود

□

وز پی نفی عقل و راحت روح

□

ما سر و مال در غمت باخته سال و ماه و تو

□

یکی نان دهی خلق را می ولیکن

□

چون مرا در عشق‌ست ا کرده‌ای

□

عیسی اندر آسمان هم داند ار خواهی بپرس

□

شهر خطیب کشته منبر و خطبه نو کنم

□

فریفته چه شوی ای جوان بدانکه به روی

□

بحلقه کرده همی جعد او حکایت جیم

□

چو گویم که خوارم ز عشق تو گویی

□

چو بوی نافه گردد فاش بوی مشک شعر من

□

نبینی همی خویشتن را نشسته

□

بنمود خدای بی چگونه

□

دل برد و دامن درکشید تا پای‌بند وصل تو

□

دگر به پند من، ای مدعی، زبان مگشای

□

شاهراه شرع را بر آسمان علم جوی

□

در فسق و قمار پیر و استادیم

□

عقل کوشید با غمت یک‌چند

□

ز بهر شکاردل خستگان

□

بر پشت فگنده چون عروسان

□

مشتری اسب دوانید سوی پیر زحل

□

نیست بر اثبات یزدان نزد عقل

□

بر روی راه این دو سه حیوان، به راستی

□

غم خوبان و آز مال دنیا

□

تو طفلی وانکه در گهواره‌ی تو

□

هرگونه‌ای شمار گرفتم ز روز وصل

□

اندیشه‌ی مستوری و دین داشتنم بود

□

همی فرش پرندین برنوردد

□

از آدمی ادراک و نظر باشد مقصود

□

جان نخواهم برد امروز از تو من

□

کز یاری من نیایدت ننگ

□

سرو را کی رخ چو ماه بود

□

در فرقت آن نازنین گشتم همه روی زمین

□

به غمی چون دل بنستانی

□

بی‌رنگ و سرمه خم ابروی عنبرینت

□

چو نیکو گشته باشد، خوت، بر خوانت

□

هر دل که نسیم من بر او زد

□

عتاب دوستان یکسو گرفتم

□

هر کس گرفت با خویش از ظاهرم قیاسی

□

برهنه پا و سر زانم که دایم در خراباتم

□

وقت رفتن ملک به میر سپرد

□

به یک برف آب هجرت غم چنان شد

□

ز خوبان دیده داغ هجر و دیگرشان دعا گفته

□

سخن که بانگ توست او جدا نگر به چه شد

□

جان فدا عشق را که او دل را

□

زیر بار بلای او همه عمر

□

ای ترک پری‌چهره، چه بیداد و جفا ماند؟

□

از حلقه و تاب و بند زلفت

□

هر که را در ره اسلام قدم ثابت نیست

□

دل در سخن زرق زراندود تو بستم

□

ای عاشقان موی تو افزون ز موی سر

□

دل خزینه‌ی علم دین آمد، تو را

□

مستان سبو شکستند بر خنب‌ها نشستند

□

بردی دل و در کمین جانی

□

تا روی خویش از چشم من پوشیده‌ای، ای مهربان

□

جمع آر همه تفرقه‌ی خویش به جهدت

□

کی کند عاشق نگاهی در جهان

□

آتش زدم اندر دل تا جمله بسوزد

□

گفتار تو زنبور زبان از شکرینی

□

منیوش مگر پند خوب و حکمت

□

بر مثل سیل خوش از لامکان

□

پندم بدهد همی شود در سر

□

بی‌فتنه مقیمانش فعلی نپسندیده

□

گهی از دست تو گیریم چون آتش می صافی

□

از هر دو کون گوشه‌ی دیری گزیده‌ایم

□

دارد وصال یار یکی پایه‌ی بلند

□

به جای خویش میبینم درونت گر ببخشاید

□

قول فلان و فلان تو را نکند سود

□

در شب غفلت جهانی خفته‌اند

□

دردا که بر امید وصال تو در فراقت

□

از غم او گر بگریی باز پوشان چشم‌تر

□

لولو لال همی بارم ز عشقش در کنار

□

طبله‌ی مشک تتاری همه آتش گیرد

□

الا ز شست عزم تو تیر قدر قضا

□

بر زان دل چو سنگ و بر همچو سیم خام

□

آنچه نه خوش است و نه نیکو برش

□

یک به یک بیگانگان را از میان بیرون کنید

□

هیچ گل ناشکفته از وصلت

□

گاه گویایی فضیحت گشته‌ای

□

گر ز دو هاروت او دلها نژند آید همی

□

صورت در آینه از آینه

□

محرم پسته‌ی لبت نشدم

□

ز بهر چشم بدانش به نیک خواه بگویم

□

زین فاحشه گنده‌پیر زاینده

□

ای صلاح دل و دین تو ز برون جهتی

□

مرا گویی چه داری تو که پیش من کشی آنرا

□

کو محرم رازی؟ که اسیران محبت

□

ای همه روی بر خرام به منظر

□

روزکی چندی چو مردان صبر کن در رنج و غم

□

صورتش را قضای شهوت نیست

□

گفتم: دلم به وصل تو تعجیل می‌کند

□

گرم شود شخص هر که تافته گردد

□

جان بسپارم به تیغ هیچ نگویم دریغ

□

بیش رخ منمای کاندر کار تن

□

هزار تلخ بگویی مرا و چون بر مردم

□

سبب آبروی جانها کرد

□

حلقه‌ی زلف توام دامی نهاد

□

هستی جان و دل خصومت ماست

□

از آن مستی به هشیاری رسی لیکن به شرط آن

□

هرگز نیامد و بنیاید گذشته باز

□

کسی که بر نمدی چوب زد نه بر نمدست

□

آنرا که فلک همی کند نازش

□

مرا از روی خود دوری چه فرمایی و مهجوری؟

□

در وصف تو عقل و جان چون من شده سرگردان

□

معدن زاغ شد، آرامگه کبک و تذرو

□

چندین چه کنی به وعده دربندم

□

لاله به موکب صبا، گفت: هزار مرحبا

□

این بلعجبی است، خوش کجا باشد

□

هر حس معنوی را در غیب درکشید

□

بر دست تو توبها شکستیم

□

گاهم سگ درخوانی، گه ننگ مسلمانی

□

هم محنت قال و قیل بردیم

□

عاشقان را بر امید روی تو

□

مشتری گر به تو رسیدی هیچ

□

شدم چو خاک زمین خوار و روی آنم نیست

□

نازان و دنان به راه چون دونان

□

در روز اجل چو من بمیرم

□

دیده‌ی بخت مرا گریان مکن

□

در سفر هجر او تا نشود دل ملول

□

گر صومعه‌ی شیخ خبر یابد ازین حرف

□

من و شور تو که از سلسله‌ی زلف بلند

□

سخن بازگیری ز چاکر همی

□

چنان در تو گم شدم که: گر جویدم کسی

□

بسیار شمرد بر تو گردون

□

بر تخت سلطنت بنشستست چشم تو

□

سر مگردان از من و ای جان مرا

□

بهشتی را که میگویند باور میکنم، لیکن

□

از روی آن صنوبر ما را چراغ باید

□

چون خواستی که عاشق در خون دل بگردد

□

گویی که چو زر آری کار تو چو زر گردد

□

دل چه باشد؟ عشق میباید که باشد بر مزید

□

بسی بسته شکستی پیش من، پس چون

□

بر حصار فلک ار خوبی تو جمله برد

□

چند گویی یار دیگر می‌کنم

□

حدیث محنت فرهاد و کوه بیستون کندن

□

چون بنفشه خفته‌ام در خدمتت

□

گزند تو را قدر و قیمت که داند

□

رواق حجره‌ی دل ساخت سمت بهر تو بخت

□

ز راه دور و بیابان چه باک و دوزخ تابان؟

□

عاریت داشتم این را از تو تا یک چند

□

گهی که خاک شوم خاک ذره ذره شود

□

هرچه خواهی از ستمکاری بکن

□

اگر چه شد سخن عشق من به گیتی فاش

□

که نمیرند جمله باخطران

□

چون کسی بر آب دریا پی نبرد

□

نه جز بذل از شهریاری مرادت

□

مکن، ای پسر، ز خوبان طلب وفا به جانت

□

نامه‌ای کرد خدا چون به خرد زی تو

□

دور باد از رزم شیران چشم سگ

□

در دولت تو آخر ما را شبی بباید

□

میل به ما میکنی، تا بخوری خون ما

□

چونان شده‌ام من ز نحیفی و نزاری

□

دلم را اختیاری می‌نبینم

□

در خون و خاک پیش تو می‌گردم وز شوخی

□

حال خود ونامه‌ی امیدوار

□

خفته و نشسته جمله روانند با شتاب

□

ای دل مباش غمگین کاینک ز شاه شیرین

□

برو کاندر ستمکاری چو عالم

□

دل پاره‌های خون فگند همچو برگ گل

□

هر که بی اوصاف شد از عشق آن بت برخورد

□

ترک فلک غاشیه‌ی ما کشد

□

یارت ار جو کند خود چکند چون به عتاب

□

گر با تو غمی گویم در خواب کنی خود را

□

گر تو نه دیوی به همه عمر خویش

□

ای عشق خونم خورده‌ای صبر و قرارم برده‌ای

□

دل همی دزدی و منکر می‌شوی

□

به وفاداری اوگشت تنم خاک و هنوز

□

مشک‌ست هزار نافه بت‌رویا

□

زبان از شکایت بر دوست بستم

□

چون کلاه خواجگی یکباره بنهادم ز سر

□

پیچش خرطوم بسان کمند

□

نیابم همی جای خواب و قرار

□

چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گل

□

لاله بر شاخ زمرد به مثل

□

پخته ازو شد چو معانی تمام

□

این چنین کار از آن یار مرا آمد پیش

□

هر دم که زنند عاشقانت

□

انصاف اگر دهیم جانا

□

جان دادم و درد تو خریدم

□

به میدان تنگ اندرون اسپ کره

□

گاه از نوک قلم سوداش نقشی می‌کشید

□

نیست در بوستان وصل گلی

□

خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت

□

رهروی باید که اندر راه ایمان پی نهد

□

مریخ روز معرکه شاها غلام تست

□

از شاخ وفا گلم ندادی

□

جان برد از خانه‌ی تن عاقبت

□

صبح را بنگر پس پروین روان گوئی مگر

□

هر که بجز عاشقست در ترشی لایقست

□

مدتی تخم وفا کاشته شد

□

جان میکن و از بهر وفا دم مزن ای دل

□

هر که از تصدیق دل در خویشتن کافر شود

□

من ز ترسازاده چون می بستدم

□

دریغ آن دوستی با من به یکبار

□

ماجرای دل خود کام چه پرسی از من ؟

□

مردم نشده‌ستی چو می‌ندانی

□

شکر کز آواز من این خفتگان

□

آزرم ز پیش برگرفتی

□

تازیم در غم تو جامه درم

□

شفیع آرم که را دیگر که را گویم که را خوانم

□

نور ذره ذره بخش هر دو کون

□

در دفتر تندی و درشتی که همانا

□

هستی من رفت وخیالش نماند

□

اینم کند به خطبه درون نفرین

□

ساقیا دست همه مستان گیر

□

چون فتنه‌ی دیدار تو گشتیم به ناکام

□

سر آنروی آتش‌ناک گردم

□

زان همی کمتر کنم در عشق فریاد و خروش

□

در ازل گویی قلم رندم نبشت

□

مبادا هیچ آسایش دلم را

□

گفتم که ز کویت بروم تا ببرم جان

□

نقاب رومی و چینی به نیسان

□

او دو صد عهد کند گوید من بس کردم

□

کوژ چو چنگ تو همچو ناله‌ی زیرست

□

قیمت گل نشناسد مگر آن مرغ اسیر

□

یا تاج وصل بر سر امید برنهم

□

همچو چرخ از شوق تو در هر دو کون

□

در پرده‌ی دل چو هم تویی آخر

□

ترا به روز ازل با جیب عهدی بود

□

غریبی دشمنی صعب است کز تو

□

آن آفتاب تابان مر لعل را چه بخشد

□

واکنون چه اوفتاد دل اندر بلای تو

□

با چشم آهو! نه که شیران کندشکار

□

از دست بداده دسته‌ی گل

□

زر همچو گل ز صره از آن ریختم به خاک

□

راز من در غمت چو پیدا شد

□

به طاعتم طلبند و به عشرتم خوانند

□

نگوید کس که ناکس جز به چاه است

□

چو تو سلیم دلی را چو لقمه بربایند

□

ماه سرد و ترست و رنگ‌آمیز

□

ای دریغا که خاک خواهم شد

□

رنج دگر مخواه و برین بر فزون مجوی

□

زان رو به شکل سوزن عیشی شدم که تو

□

در باغ چمن ضامن گل گشت ز بلبل

□

چاک دامن مژده‌ی بد نامیم داد ای سرشک

□

امروز به آب چشم تو حورا

□

سپیده را چو فروشست شب به آب سیاه

□

عمر از تو زیان و عشوه سودست

□

چه باشد گر شبی پرسد که در شبهای تنهایی

□

در نارم از گلزار تو بیزارم از آزار تو

□

گر طمع داری وصال آفتاب

□

بخت یاری نمی‌دهد نی‌نی

□

به برسام فرمود کز قلبگاه

□

وین بحر بی‌آرامش نگون‌سار

□

جام دوی درشکن باده مده باد را

□

فقر غم تو ز باغ دلها

□

خسروم من : گلی ازخون دل خود رسته

□

دست تو طوق گردن دگری

□

راست گفتی که بر گذرگه باد

□

روزگارم گلی شکفت از تو

□

چنین که من ز تولب می‌گزم کم ار گویی

□

ایوان به گرد گوی درون گردان

□

ببری در خم خویش و خوش و یک رنگ کنی

□

دوشم آن دلبر گرفت اندر کنار

□

قلم را داد سودای الهی

□

چو او با من سخن گوید چو یوسف وقت لا باشد

□

خط تو هزار بیش دارد

□

باغیست چهره تو که دارد ستاره‌بار

□

جانم از غیرت ز دست جاهلان سوزد از انک

□

گر نه مستی،پس بی‌آنکه بیازردیم

□

زانک تو در سردسیر داشته‌ای رخت خشک

□

همه عذر لنگست کز تو بدیدم

□

هر طرفی سحر بیانی نوست

□

بهر دفع چشم زخم مستش را چو من

□

بنده‌ی بیچاره گر می‌بایدت

□

کشد ز کلک خطا بر رخ قضا و قدر

□

گر دلم ریش کند و جگرم خون سازد

□

از امت سزای بزرگی و فخر

□

گفتم کی زیر و زبر چرخ و زمینت

□

من از وصلت فقع تا کی گشایم

□

دشنام مرا گفته بدی دوش و همه شب

□

شد اصل همه شادی ای دوست وصال تو

□

بی تو چو جان و دل توی سیر شدم ز جان و دل

□

در کار من نظر کن بر حال من ببخشای

□

قبه اسلام شده در جهان

□

نه از هامون سودائی تحیر هیچ کمتر شد

□

من ز هر درد نمی‌گردم دنگ

□

چند پرهیزی از این پرهیز چند

□

که آن‌ها که درروی او خوانده‌ام

□

گرم رو باش اندرین ره کاهلی از سر بنه

□

سپهر با همه بی مهریش به مهر آمد

□

ز طبع خود نخواهد گشت گردون

□

جانست پیام اهل دل را

□

یاد آمد آنچه منت بگفتم دی

□

به ماهیان خبر ما رسید در دریا

□

سیر ستارگان فلک نیست در بروج

□

خواستم تا روم اندر طلب رفته‌ی خویش

□

زان نکردی تو همی ساخت بر من که ترا

□

از مشک خط خود جگرم سوختی ولیک

□

بر آسمان کمالش به هر قران که فتد

□

به خانه‌ی تو همه روز بامداد بود

□

از جهل که آن ملک توست، جانم

□

آفتاب ار ندهد تابش و نور

□

صفی ملت اسلام و نجم دین خدای

□

بار خدایا! من غافل به راز،

□

تا مگر سنگین دلت را رحمت آید بر دلم

□

غمهاش به جان اگر فروشند

□

اگر با من نیی بی‌تو نیم من

□

ساقی نیم مست من جام لبالب آر تا

□

وجود از عدم همچنین گشت پیدا

□

ای مرده را کنار گرفته که جان من

□

تحفه سازد گه گهم آن دل ظریف

□

مرا در اولین منزل ره افتاد

□

آستین پر خون و دیده پر سرشگ

□

مبر مویی وجود آنجا که دایم آن وجودت بس

□

از درد تو سخت ناتوانم

□

هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش

□

چون سمن شد بر دو عارض مشک شم شمشاد تو

□

خبرت هست که در باغ کنون شاخ درخت

□

ای ببردستی بطراری ز من

□

دست در گل همی زنم لیکن

□

کشت دیگر بتان ندارد بر

□

می‌رانیم ز مجلس و می‌خوانیم ز در

□

همی گفتی که تا عمرم ترا هرگز بنگذارم

□

مهتاب چه خوش بودی گر بودی و من تنها

□

خبر همی ز تو جویند جملگی غربا

□

از در مشعله داران فلک

□

بل سپهرست کاندرو شب و روز

□

چو نتوان رشته‌ی گردون گستن

□

با من از روی طبیعت گر نیامیزد رواست

□

گرچه ز قوت دل چون کوه پایداری

□

کشتی عمرم شکستست ای عجب

□

ماجرای دوش می‌پرسی که چون بگذشت حال

□

چند فخر آری بدین بسیاری جهال عام

□

هر درخت و هر گیاهی در چمن رقصان شده

□

چون به یک نوع از جفا تن دردهیم

□

هم خون عشقان گنهش را شفیع باد

□

وان لب عناب گونت طعنه کرد

□

آمد آن غمگسار جان و روان

□

تا همی دانی که در کار توام

□

لذت وصل نداند مگر آن سوخته‌یی

□

وعده نبودیش به ملک ابد

□

روی خوشش چون شرار خوی خوشش نوبهار

□

در کار تو می‌فروشود روزم

□

تو از برای عشقی وعشق از برای تو

□

نگویند ای مسلمانان هرانکو مبتلا باشد

□

وا گرفتی ز بیدلی شکری

□

کارم از دست چرخ پرگرهست

□

دیوانه شد دلم ره زلف تو برگرفت

□

وز گه شام بپوشد به سیه چادر

□

در تو نگران او و تو را چشم چپ و راست

□

لعل تو در خنده شد رشته‌ی پروین گسست

□

جان می رود زمن چو گره می زند به زلف

□

کیست درین عالم کو را دگر

□

من و نقش تو که هم صورت و هم معنایی

□

سنگ عشق تو چو بشکست سبوی دل من

□

بنمای قد خویش که از بهردیدنت

□

چون عسلی شد زخانت زرد، چرا

□

شراب صافی و سلطان ندیم و دولت یار

□

مذکران طیورند بر منابر باغ

□

ز بیداد تو خورسندم همه عمر

□

گر نخواهی که بی قرار شوم

□

گر با تو خلق عالم آید برون به خصمی

□

پیوسته ثنا گفت فلک همت این را

□

به دل و دو دیده و جان همه جا نهفته هستی

□

گر بنده نه‌ای چرا نه از تنت

□

سیل غم بی‌شمار بار و خرم برد

□

دردی نهانیست مرا از فراق تو

□

برق بهر سوی به تابی دگر

□

تا دل ما شد اسیر عقرب زلفین تو

□

همی‌ندانم کاین را که رنگ داد چنین

□

هر لحظه کجی نهی دگرگون

□

زین پس به خوبان ننگرم ، در کوی ایشان نگذرم

□

سرکش و تازنده ستوری بده است

□

که پاره پاره به تدریج ذره که گردد

□

گفتی که از فراق چه رنجت همی رسد

□

در چمنی هر کس و من بر درش

□

من خود از بیم بلای عاشقی

□

هر ذره‌ای ز عالم سدی است در ره تو

□

افلاک به رمح طعنه طاعن

□

مسیح من چو مرا دم نداد جان دادم

□

ز نادیدنی چشمها کور ساز

□

نکند جانب گریز نظر

□

وانکه قدر در ادای خدمتش افکند

□

گرهیچ گنجست ای نیک رای

□

وز بند و بلای فلکی رسته نگردی

□

چه نعمتست به از باده باده‌خواران را

□

چنانم من ز هجرانت نگارا

□

بیتو دایم چگونه باید زیست

□

مشکل درد مرا چرخ نداند گشاد

□

ذره چرا شد سوار بر سر کره هوا

□

من نگویم کز پی تفویض ملک روم و چین

□

از دوزخ اگر نشان بپرسند

□

از همه خلقان دلارامم تویی

□

تو ز ما فارغی و ما همه روز

□

از طالع سعد ما براند

□

جست، پی هدیه نصیحت گران

□

عشق در ظاهر حرامست از پی نامحرمان

□

ور بگیرد ز بهاران و ز نوروز رخت

□

دوش گفتند که رنجور ترک بود آری

□

قصه‌ی زلفش نمی‌گویم بکس

□

اندر ره عاشقی ز باده

□

رسته‌ها بینم بی‌مردم و درهای دکان

□

خدایگان وزیران که در مراتب قدر

□

گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو

□

برگذر و کوی او غرقه چو من صد هزار

□

ز لامکانش بخوانی نشان دهد به مکانت

□

زحمت سرمای سرد از ماه دی

□

بشارت میدهم کز پرده‌ی راز

□

در حسرت آن عنبر و دیبای نو آیین

□

مگر طراری بسیار می‌کرد

□

بوسه‌ای خواستم نبخشیدی

□

ز تودور چند سوزم بمیان آتش غم ؟

□

آتشی دارم درین دل گر شراری بر زنم

□

هین که مخموران در این دم جوق جوق

□

نفی تهمت را اگر دشوار عشق

□

در صدف چون رشته دندان او

□

یک روز مرا بخواند و بنواخت

□

پنج عنصر حیدر کرار دارد

□

منسوج لعابش چه نسیجست کزو ملک

□

تازه کن جان خسرو از غم خویش

□

کدخدای روح را در ملک عشق

□

مریم عشق قدیم زاد مسیحی عجب

□

پیش سیر حکم تو چون خاک باد اندر درنگ

□

گزیر نیست ز تو هر جفا که هست بکن

□

تیر عشقت در جهان بر من رسید

□

دام مشکین است زلف عنبرینت

□

گفتی که لعل ناب و عقیق گداخته است

□

هر که چنین فرصتی از دست داد

□

صدهزاران دل فدا بادا دلی را کو ز عشق

□

عجب مدار ز مرده که از خدا طلبد جان

□

گرچه دایم در فراق خدمت تو داشتند

□

اگر با ما سخن گویی ز روی مرحمت میگو

□

بی روی چو خورشیدت بیچاره سنایی را

□

آخر این ناز تو هم در گذرد

□

جهان عمارت و تسکین به رای و عدل تو یافت

□

می تست خون خلقی و همی‌خوری دمادم

□

رایت عشق آشکارا به

□

چو تو عذر خواهی گنه و جفا را

□

اگر ز حال منت نیست هیچ‌گونه خبر

□

بتان رامزن سنگ ای پارسا

□

با بت آتش رخ اندر ساختم

□

آنجا که نیست هستی توحید، هیچ نیست

□

از دلم هرگز نپرسد آن نگار

□

چو هست بنده‌ی خلق آدمی ز بهر طمع

□

یا سپید و روشن از تو کار و بارم هست نیست

□

زین گونه درگشایی داده تو را رهایی

□

اوصافت بزرگیش چه اصلی و چه مالیست

□

چنان شو جانب خود رهنمایم

□

چون وصال یار نبود گو دل و جانم مباش

□

شده بنفشه به هر جایگه گروه گروه

□

دل خانه فروش نام و ننگم زد

□

گر چه تن من ز پی سوز راست

□

ترسم که جهان خراب گردد

□

آن گوش انتظار خبر نوش می‌کند

□

با چنین اعتماد بر خوبی

□

تیزی ازو یافته گوش دگر

□

چون بت ست آن بت قلاش دل رهبان کیش

□

گویند که صبر کن ولیکن

□

هرکجا رای تو شد راضی به کاری

□

به باغ غرقه‌ی خون است لاله دانی چیست

□

بگشاد ز پای بند تکلیف

□

ور بگیرد ز گل افشانی تو

□

که در آن سایه کنون مادر شاخ

□

ایام جوانی به سرزلف بتان شد

□

مجمع عشاق را قبله‌ی رخ یار بس

□

در بیابان بیش از آن حله‌ست کاندر سیستان

□

آسمان چون لاجوردت حل شده

□

نشسته نظاره من از دورشان

□

قبله‌ی جان ای نگار از صورت و روی تو نیست

□

نه از آن حالتیست ای عاقل

□

زان نشوم رنجه از جفاش که در عشق

□

هوای گرم و تو نازک، برون مرو جانا

□

چنگ وار آهنگ برکش راه مست انگیز را

□

راست که درد خورده شد، موج بخاست از دلم

□

آن شد که از تقرب مصحف به اختیار

□

یک سینه پر از قصه‌ی هجر است ولیکن

□

عشق تو بر دین و دنیا دلبرا بگزیده‌ام

□

با این همه فراغت گر بحر را به ماهی

□

آسمان و مجره و خورشید

□

دل مده غمزه را به کشتن خلقی

□

ای آمده به طمع وصال نگار خویش

□

چو روی کودکان ما درخت گل به بار آید

□

جودش کفاف عمر به خرد و بزرگ برد

□

شد وقت گل و روزی فریاد که ننشینی

□

بیدل و بیجان منم در غم هجران او

□

عشق خلیلست درآ در میان

□

طبع بر کارگاه شاخ نگر

□

بیش آرمی ای ساقی خون‌ریز که پیشت

□

گر بنده‌ی خوی بد خود نیستی آن ماه

□

از خرقه و طیلسان دلم خون شد

□

برق تیغش چو برق روشن و تیز

□

دهندم پند و بامن در نگیرد

□

پنج حس و چار طبع از پنج باده برفروز

□

در پی روزست شب و اندر پی شادیست غم

□

در زوایای ظل رایت تو

□

گرم شد آوازه که خورشید شرق

□

ای چراغ دل نمی‌دانی که اندر وصل و هجر

□

باغیست روی نیکوی آن روی نیکوان

□

هرچه قائم به ذات جز اول

□

دولت آن نبود که سلطان را پرستی چون سگان

□

پای من در دام تو بس سخت ماند

□

به گوش هوش بگفتم به آب روی برو

□

صبر گویم می‌کنم لیکن چه صبر

□

قصه‌ی خونریزی این دودیده‌ی خسرو

□

گر بخوانی ور برانی بر منت فرمان رواست

□

کس را مباد با من و با درد من رجوع

□

هر ساعتی فریبم دل را به عشوه‌ی تو

□

ز لب آید همی بوی شرابش

□

همچون تو شدم مغ از دل صافی

□

چونک جان محرم اسرارش نیست

□

عاشقان ترا بدین اومید

□

ای راحت و آرام جان با روی چون سرو روان

□

گر شوم من پاسبان کوی تو راضی بوم

□

طاعت تو دینست آن را که او

□

پای دربند آن و این چه کنی

□

عاشقان گرچه ترا بهرجفا بد گویند

□

گهی همچون لبک در نالش آیم

□

ما نیز چو تو منکر این غلغله بودیم

□

گوید که دامن از تو و عهد تو درکشم

□

چه اوفتاد که آن سرو راستین برخاست

□

باد زلفش از خوشی می‌آورد بوی عبیر

□

چو دست من به یک بازی فرو بستی چه بازم من

□

گه گهی گر می‌کنی ما را طلب

□

فرامش کرد عمرم روز را ز اینک

□

ماه در آسمان سیاه شود

□

ساقیا دست من و دامن تو مخمورم

□

گرچه شبهای وصل بود خوشم

□

ز بهر جهان داری و بادشاهی

□

در هوای عشق و بند زلف او

□

بر دست بید بست ز پیروزه دستبند

□

بوسی ندهی وگر طمع دارم

□

از روی تو شام صبح گردد

□

خام ما خام تو و پخته‌ی تست

□

هر که شود صید عشق کی شود او صید مرگ

□

در سر کبر و جفا هر ساعتی

□

آهوی چین را جگر در نامه‌ی سواد بسوخت

□

آفت جانهای ما شد خط دلبندش ولیک

□

گر پرده‌های عالم در پیش چشم داری

□

در بهای هر غمی خواهی دلی

□

چشم تو اگر خون دلم ریخت عجب نیست

□

نصیب خلق یکی خندقی پر از شهوت

□

ز ریحان و گل‌ها که روید ز دل‌ها

□

آری گرت بیابم روزی به کام یابم

□

گفتمش تیر میزنی بردل

□

نادان بود آنکس که ترا دید و از آن پس

□

تا شدم بی خبر از خویش، خبرها دارم

□

صبوری را مگر معذور داری

□

حاصل از عمر ندارد به جز از حسرت و درد

□

مده پندم که در طالع مرا عشقست و قلاشی

□

سفر کنید از این غربت و به خانه روید

□

گرم یار خراباتی به کیش خویش بفریبد

□

دادند نشان دل خسرو سوی چشمت

□

دست بردی به سوی تیر و کمان

□

زان جراحت چه غمم باشد از آنک

□

آن سایه‌ی یزدان که تاج او را

□

چو راند تیغ در صف‌های انبوه

□

سر به خرابات خرابی در آر

□

جمله دامن‌های پرزر همچو کان

□

ز تاجش سه بهره شده لاژورد

□

نی داشت خبر از خود و نی از می و مجلس

□

قصه چکنم که در ره عشق

□

مرا دلیست من آن دل بدان دهم که مرا

□

و دیگر که گیتی ندارد درنگ

□

آسمان وا راست دامان مراد ناکسان

□

نشنوین آنچه ناشنودنیست

□

چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گل

□

می پرستی پیشه‌گیر اندر خرابات و قمار

□

نصیحت زندگان را کرد باید

□

زان جمال همچو ماهش هر چه بود از تیره شب

□

از نام تو کشتیی بسازم

□

حال خود عالمی کند حالی

□

منزل اول که شد از شهر دور

□

چندین سر اندیشه و تیمار که دارد

□

ز دیده موی برست از دقیقه بینی‌ها

□

سحرگه صعب‌تر باشد مرا هجران آن دلبر

□

چو نیم خورده‌ی خود باده بر زمین فگنی

□

عاشقان را از کنار و بوسه دادن چاره نیست

□

منزل اندر هر دو عالم کی کند

□

توحید من آن زلف بشولیده‌ی او بود

□

جانان مرا به هجر تو هر مونسی که هست

□

ور من به یاد تو شوم از تشنگی هلاک

□

همچو ماهی دمی به خشک طپید

□

بت من هست دلداری و زود آزار و من دایم

□

بکن کاری همین جا تا توانی

□

از نزدت ار فرمان بود جان دادنم آسان بود

□

بس که بریزد گل نازک ز باد

□

رضوان و بهشت و حور و عین را

□

محتشمانند درین روزگار

□

چون زنان رشک برند ایمنی و عافیتی

□

ای قهر بی‌دندان شده وی لطف صد چندان شده

□

پای ما در دام عشق خوبرویان بسته شد

□

گاه روشن همره او گشته آب

□

درد آمده پاداش که هین ای سر و تن داد

□

کس سر مویی ندارد از مسما آگهی

□

یکی گلبنی از روح گلت عقل و گلت عشق

□

تاترا دیدم و ندادم جان

□

جرعه‌ای می به جان و دل بخرم

□

با چنین لاله رخان روح چرا نفزایید

□

زان سگ بچه‌ای به کتف برگیر

□

بپرسید بیژن که تاجش که داد

□

پر مکن جام ای صنم امشب چو دوش

□

در افعال خلق آشکارا شود

□

تا کی کمر و کلاه و موزه

□

پرده برانداخته چون آفتاب

□

جانم ببرد تا ندبی نرد ببازم

□

غم خصم خویش داند هم حد خویش داند

□

چار نفس و چار طبع و پنج حس و شش جهت

□

دعای دوستی از خون نویسند اهل درد و من

□

خاکپای و خار راهش دیده را و دست را

□

خلقی از روی تو در کوچه‌ی بی آرامی

□

ای ماهرو نیکو سیر ای روی چو شمس و قمر

□

لیلی و موی مشک بو، آنکس که دیده مو به مو

□

ور تو اندیشی که گاه گوهر افشاندن ز لعل

□

چو کاسه بر سر آبم ز بی‌قراری عشقش

□

آهوان در بزم شیران در شکار

□

بس که ستد روز جهان را زتاب

□

اگر چشمم ز رویت باز ماند

□

ری نیک بد ولیک صدورش عظیم نیک

□

در خرابات هر که مرد از خویش

□

گر دل از ما ببرید و بتو پیوست چه باک ؟

□

هیچ جایی نیافت از پی انس

□

مرغ جان‌ها با قفص‌ها برپرند

□

بنگر اندر گل که رشوت چون دهد

□

چو جا در سینه‌ی خسرو گرفتی

□

امشب چه بود که حاضر آیی

□

تازه کن عهد کهن با صنم باده فروش

□

با قافله‌ی مفلسی و مرحله‌ی عشق

□

چون به تخت سلطنت بنشستی از حکم ازل

□

جهان کفر و ایمان را ز سوز عشق بر هم زن

□

لقمه‌ات مردار آمد شاهدت هم مرده‌ای

□

در بند تو سر زنان گردون

□

ز خیال طره‌ی تو چو شب ! ست روز عمرم

□

گرد عشق آنگاه بینی کاب رخ را کم زنی

□

مایه‌ی عمر جو به جو با تو دو نیمه می‌کنم

□

عاشق خوانند مرا و بی دل

□

نیستم آسوده از کارش دمی

□

در ره روش عقل تو ما کهتر عقلیم

□

راه زنانیم ما جامه کنانیم ما

□

رامش جانی به لطف و فخر حورانی به حسن

□

نعت سلطان رسل ، آنکه مسیحا به درش

□

چون در میان عشق چو شین اندر آمدی

□

بوستانی ز لاله و سوسن

□

سنایی گر به تو دل داد بستاند که بدعهدی

□

گفت که : ای ختم سخن پروران!

□

وصل تو کی بود نظر دلگشای تو

□

وگر گریز کنی همچو آهو از کف شیر

□

فغان ای مردمان فریاد فریاد

□

اگر آدمی غرقه گردد به دریا

□

ای عمل تقدیر کرده بر تو دوران فلک

□

گر برسد دست، جهان را بخور

□

خیزیم و رویم از پس یار

□

از بخت روزی باطرب خضر آب خورد و شست لب

□

دام کن بر طرف بام از حلقه‌های زلف خویش

□

سیاه کاسه شوی ار ز مطبخ عشقش

□

تو گویی می مخور من می خورم می

□

عشق بتان اگر چه بلایی است جان‌گداز

□

وز دست ریا فرو نشستیم

□

سرچشمه‌ی نمکی خورشید نه فلکی

□

ار هیچ شکار حاجت آید

□

چو در جفات بمیرم بخوانی آنچه نوشتم

□

قتال‌ترین دلبرانست

□

چون صریح و رمز قاضی می‌نداند جان او

□

چشمه‌ی حیوان چه جویی قطره‌ای آب از نیاز

□

برو ای صبا و خالی که ترا ز هجر دیدن

□

یک بوسه ازو بیافتم بس

□

بر جهان این نقره گیران عید کرده پیش از آنک

□

اکنون که دلم ربودی از من

□

نصیحت گوهری دان کان نزیبد

□

زعفرانست از رخ من توده بر بالین من

□

ای خرد دوربین ساقی چون حور بین

□

باز کاسد کرد در بازار عشق

□

ایزد کجات بهر هلاک من آفرید

□

چشم و دل ترست و گرم از عشق تو

□

هر پریشانی که در هر دو جهان

□

خود قاف ز هم همی فرو ریزد

□

هر که بگویدت که گل خنده چگونه می‌زند ؟

□

شد نقص کمالی که مرا بود به صورت

□

چو خورشید جمالت روی بنمود

□

گر نیابم وصل رویش باشد از وی اینقدر

□

هر کس که ببیندت به یک روز

□

هست بی تحفه‌ی نشاط و طرب

□

ای دیده نه سیل خون فردات به کار آید

□

تا خط تو بدمیدست ز بهر خط تو

□

مکن ای امام مسجد من رند را ملامت

□

آن خم که بر او مهر مغانست نهاده

□

هر دم دهد بت من نو ساغری به ساقی

□

عشق تو مرغی‌ست کو را این خطابست از خرد

□

دوش جستم ز دهانش خبر آب حیات

□

گهی شه رخ شوم با عیش و راحت

□

گم شود در نقطه‌ی فای فنا

□

دام دارد چشم ما دامی نهاده بر نهیم

□

به خواب خوش جهانی آرمیده

□

مر مرا گفتی چرا بر روی من عاشق شدی

□

جان ز تو گشت شیدا دل ز تو گشت دریا

□

اگر چه خود ندارد با رهی دل

□

گر دهدم تا جور سر بلند

□

ای خوشا کوی خرابات که پیوسته در او

□

نیک دور از خدای بود ز من

□

من غلام زبان آن بلبل

□

ورت بدنامی است از من به یک غمزه بکش زارم

□

گفتم و را بمیر که این سخت منکرست

□

در فراقند و همه منتظرند

□

گه به قهر از جزع مشکین تیغها افراخته

□

هستی او تا به عدم خانه بود

□

بی رخ تو در میان بحر آب

□

از عبادت غم کشی و صد شفیع

□

مشک همی بیخت زلف تو همه شب دوش

□

از تری خواست چکیدن آری

□

رضوان بهشت حق یقینم

□

بین که چه ریسیده‌ایم دست که لیسیده‌ایم

□

باز در شهر مسلمانان مغی

□

می حلالست کنون خاصه که از دست حریف

□

آهسته‌تر، نه ملک خراسان گرفته‌ای

□

چون گریزد دل از بلا؟ که جهان

□

بدان شهر دختر فراوان بدی

□

اگر بشنیدی از مرغی نوائی

□

آن درد دل که برده‌ای آنگه عروسی است

□

صد دیگ به جوش هست این جا

□

نخست آفرین خداوند مهر

□

ز غزنین تا لب دریا درین باب

□

از افتاب دیدی بر خاک بوسه دادن

□

زیر ابر اندر آسمان خورشید

□

ز جهرم بیامد سوی اردشیر

□

ترسم از پرده برون افتم چو گل کاین باد صبح

□

چون من تو شدم تو زی مغان شو

□

ز حلق نیست نوایت ولیک حلقه رباست

□

وزان روی لشکر بیامد چو کوه

□

دل پاره‌های خون فگند همچو برگ گل

□

مگر صبح بر اندکی عمر خندد

□

در ظلمت حال خاطر اندوه

□

سوی فور هندی سپهدار هند

□

هیچ رحمی نیست بر بیمار خوش

□

ندهیم تار مویی که میان جان ببندم

□

خاک از فروغ نفخش قبله فرشته آمد

□

سخن چون ز گلنار زان سان شنید

□

در کنج غم افتاده من بریاد سرو خویشتن

□

فتنه کنیم بر خود پنهان شوی از چشمم

□

با این همه گر دمی برآرم

□

ازان مرز کس را به مردم نداشت

□

سروت چو برای جان ماخاست

□

صبح دندان چو مطرا کند از سوخته عود

□

اشکوفه لب گشاد که هنگام بوسه گشت

□

به پیش آمدندش بزرگان شهر

□

جمال صحبت هم صحبتان غنیمت دان

□

مور در پایگاه جمشید است

□

اگر عالم خاک طوفان بگیرد

□

غمی بود زان کار داراب نیز

□

ماجرای دل گم‌گشته‌ی بی نام ونشان

□

چون بلبلم بر آتش نعره زنان و سوزان

□

عشق مهمان بس شگرف آمد

□

چو خواهی که باشد ترا آب‌روی

□

کسی از هفت بام چرخ بگذشت

□

از رخ تو کس نداد هیچ نشانی تمام

□

من چو مظلومان از سلسله‌ی نوشروان

□

به هر سو همی رفت زان‌سان سپاه

□

هر صفتی را که بر انگیختم

□

به یک دل وقت را خرسند می‌باش

□

مباش کاهل کاین قافله روانه شدست

□

برو همگنان آفرین خواندند

□

از باد هوایت دل صد جان بدید این خود

□

به حق غمزه‌ی شوخ تو در رسم لیکن

□

عمرم بشد به پای شب و روز و غم گذاشت

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

دور مکن ز دامنش گرد من ای صبا ازانک

□

در رکابش هفت گیسودار و شش خاتون ردیف

□

وان یکی را قهر نومیدی دهد

□

چو از دور دیدند گرد سپاه

□

راز با دیوار هم گفتن نمی آرم ازانک

□

ما چراغ تو و تو آتش و باد

□

ای ساقی ماه‌روی برخیز

□

به رسمی که بودش فرود آورید

□

مرا بهر تو کافر میکند خلق

□

او خود نزید برای ما هرگز

□

دست می‌کوفت نیز می‌لافید

□

سپه را بفرمود تا هرکسی

□

شبم تازه شد جان بدشنام مستی

□

در شکر ریز طرب بر عده داران رزان

□

بنگه تیر ازو شود روضه صفت به تازگی

□

جهان روشن از تاج محمود باد

□

از درونم نمی‌روی بیرون

□

درع حکمت پوشم و بی‌ترس گویم القتال

□

ای مظهر الهی وی فر پادشاهی

□

هرانکس که آید بدین بارگاه

□

حدیثش چون خبر در امر و در نهی

□

دردی مطبوخ بین بر سر سبزه ز سیل

□

از همه خلق دل من سوی او دارد میل

□

کنیزک نیامد به بالین اوی

□

مردمان منکر عشقند و منم کشته‌ی او

□

کاری است فرو بسته، گشادن تو توانی

□

همه از سلسله عشق تو دیوانه شدند

□

سکندر بیامد به سوی حرم

□

هر لحظه مرا با دل جنگیست درین معنی

□

دهره برانداخت صبح، زهره برافکند شب

□

چون گشت صبا خوش نفس از مشک و می صبح

□

که این را به اندامها در بمال

□

بگذشت کار از زیستن خیز ای طبیب خیره کش

□

تو جهان دگر شدی از لطف

□

مرد کو از خود نرفتست او نه مردست ای پسر

□

سپهدار در خان پیل‌استه بود

□

پروانه وار پیش روم بهر سوختن

□

هر زمان گوئی بگو تا خود نشان عشق چیست

□

لشکر شب دیدم اندر جنگ روز آویخته

□

بروبر گرامی‌تر از جان بدی

□

چون کرد طره‌ی تو غارت قرار خسرو

□

به مهر فاخته زان پس که روی بنمودی

□

آن نقل هزارمن بریزید

□

زبانها نه تازی و نه خسروی

□

غره مشو ز جاه مجازی به اعتبار

□

قبای صبح را مشکین زره زن

□

الوداع ای کعبه کاینک کالبد با حال بد

□

یکی شارستان داشت با ساز جنگ

□

مباشری که به کنج فراق می نوشد

□

کم ز مرغ نامه آور نیست نزد بیدلان

□

لاله خون آلود می‌روید ز خاک

□

مر آن نامه را خوب پاسخ نوشت

□

شه بته‌ی چتر سیه می چمید

□

از دیده جام جام ببارم شراب لعل

□

دوست از من ترا همی‌طلبد

□

نباشد فراوان خورش تن درست

□

گر چه توانم ز تو این پا یه برد

□

خیالت در برم باغ طرب داشت

□

چو باد را فسراند ز باد آب کند

□

که برگشت روز بزرگان دهر

□

گشت علم از خورش ارجمند

□

تا دل به وصال تو رسد روزی

□

او را فلک برای طبیبی خویش برد

□

ازان لشکر روم بگریخت اوی

□

هم از معشوق و عاشق نیست تمییز

□

چون کمر حلقه به گوشم، چشم پیش از شرم آنک

□

هر نفس الهام حق حارس دل‌های ماست

□

زناگه دو لشکر بهم بازخورد

□

ملک به میراث نیابد کسی

□

مرا نمودی کای پای بست محنت ما

□

هست بر نیست چون توانی بست

□

چو بشنید سالار روم این سخن

□

بتی و آفت تقوی و دین آخر نمی‌دانی

□

درد دل ما به بوسه بردی

□

گر برآری ز دل بحر غبار

□

همه خانه قندیلهای بلور

□

پیل طلب کرد، شه، پیل زور

□

در آب دیده می‌بینی که چون غرقم به دیدارت

□

شب گوزن افکنده گویی شاخش اینک در هوا

□

به نزدیک او مردم انبوه شد

□

طرز سخن را روش نو دهم

□

گرچه سپید کاری است از همه روی کار تو

□

تا که از کفر و ز ایمان بنماند اثری

□

اگر برگرفتی ز مردم شمار

□

راست که شد بر لب دریا رسید

□

سرنامه‌ی عشق کشتن آمد

□

متاع مهر و وفا را نمی‌خرند به هیچ

□

یکی کار بدخوار دشوار گشت

□

گورفیقان سفر کنند که ما

□

دفتر گل را فلک کرد به شنگرف رنگ

□

چو دررسی تو بدان شه که نام او نبرم

□

دگر باره از آب زان سو گذشت

□

که چون آمد دولرانی به درگاه

□

تو را چو شمع ز تن هر زمان سری روید

□

افسرده چو سایه و نشسته

□

همی باد تا جاودان شاد دل

□

نا تو به مشرق بوی و من به غرب

□

یارب چه رونق استی بازار ساحری را

□

چو تو باشی دل و جان کم نیاید

□

بدان فیلسوف آن زمان شاه گفت

□

مهش در چشم نیکان ریخته تاب

□

همه سگ‌جان و چو سگ ناله کنانند به صبح

□

از دیدن او سیر نگردد دل نظار

□

یکی نامه فرمود پس تا دبیر

□

که گر چه می‌نهی بار فراقم

□

مرا گر خال گندم‌گونت جوجو می‌کند گو کن

□

ز عید باقی این عید آمده‌ست رسول

□

نگه کرد فرزانه ملاح پیر

□

روی من از اشک و رویت از صفا آیینه شد

□

نونو از چشمه‌ی خوناب چو گل تو بر تو

□

صفوة الدین زیبده‌ی عجم آنک

□

ولیکن برین گونه ناساخته

□

روی نهان کردم از ابنای جنس

□

یا دست بر دلی ز تو یا پای در گلی

□

چو یوسفم تو نباشی مرا به مصر چه کار

□

گمانی نبردم که از اردشیر

□

ای نفس صبح‌دم گر نهی آنجا قدم

□

خاقانی از چشم و زبان شد پیش تو گوهرفشان

□

عکس ماهت به آفتاب رسید

□

به فرمان به پیش سکندر شدند

□

من که بدم چاک را و پیش از آن

□

وادی فکرت بریده محرم عشق آمده

□

خلعت خیر و لباس از عشق او دارد دلم

□

بفرمود تا تخت بیرون برند

□

گر کمر کینه کنی استوار

□

آن خویشی، چند گوئی آن اویم آن او

□

هیکل خاک را ز نور حرز نویسد آسمان

□

دو تا گشت آن سرو نازان به باغ

□

بخت بد به نگردد از کوشش

□

بر زمین صد هزار خون‌ریز است

□

ناامیدان که فلک ساغر ایشان بشکست

□

بکشتند هرکس که بد نامدار

□

کای پسر! از ملک و جوانی مناز

□

شد شکسته کمرم دست برآید ز جیب

□

مست از خانه‌ی خود چون بخرامد بیرون

□

همی پروریدش به بربر به ناز

□

رخش علل دررهش افگنده سم

□

گفته بودی که تمامم به وفا

□

بلبل مسکین که چه‌ها می‌کشد

□

همه جامه‌ی خسروانی به زر

□

خاص شد از بهر وداع دو شاه

□

بودم به طبع سنقر حلقه به گوش او

□

چو دختر سپردم به داماد گفتم

□

یکی سنگ‌باران بکردند سخت

□

سیل، عنان بس که به تندی گزاشت

□

برنتوانم گرفت پره‌ی کاهی ز ضعف

□

تو جوی بی‌کرانی پیشت جهان چو پولی

□

که دشمن که افگندی اکنون کجاست

□

در نخورد آب وی اندر زمین

□

روی چو صبحش مرا از الم دل رهاند

□

پرده‌ی پندار می‌باید درید

□

از آتش برافروخت نفط سیاه

□

به جز یک فتح ملک «دیو گیری»

□

چو ماه سی شبه ناچیز شد خیال غرور

□

کل ذی روح یفدی فی هواک روحه

□

جهانجوی چون دید بنواختشان

□

یکی دخمه کردند او رابه باغ

□

تا خون نگشادم از رگ جان

□

مسعود سعد نه سوی تو شاعری است فحل

□

نوشتم یکی نامه‌یی پیش ازین

□

ناوک غمزه در دلم می‌زد

□

من اینجا پای‌بند رشته ماندم

□

همه اسباب عشق این جا هست

□

نگوییم چندین سخن بر گزاف

□

تا شمع حسن افروختی پروانه وارم سوختی

□

اشک در رقص است و ناله در سماع

□

گفتم: ترا همی‌نتوان دید ماه ماه

□

سپهدار هندوستان شاد شد

□

با که می‌خورد آن ظالم و در خوردن می

□

مگر فهرست نیکوئی است آن خط

□

ما دل نهاده‌ایم که دلداریی کند

□

که گر آب دریا بخواهد رسید

□

من به فسون و فازان خودت می کنم

□

علم چهل صبح را مکتبی آراسته

□

برقراخان شب و آقسنقر روز از شرف

□

فرود آمد و بامداد پگاه

□

گفتم که بسوزم جان برآتش روی تو

□

تو شکار من و من کشته‌ی تو

□

به گوش خصم می‌گفتی سخن‌ها

□

به سر بر یکی ابر تاریک بود

□

زان تن کاهل که گل نازکست

□

آسان همی بری ز حریفان خویش دل

□

چون نیایی در میان حلقه با من چون نگین

□

حکیمی که بد ارسطالیس نام

□

سنگ وی از بس که به خورشید شود

□

ما در آب و آتش از فکرت که گوئی آن نسیم

□

بدین زاری و خفریقی غلام دلق و ابریقی

□

ازان بوی شد شاه ایران دژم

□

اصحاب هوس چاشنی عشق چه دانند؟

□

لبت می در می است و نوش در نوش

□

خنبک زند چو بوزنه، جنبک زند چو خرس

□

چو بر کوه روی سکندر بدید

□

ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست

□

سی و شاق آمده و خانقهی بوده و باز

□

عمری باید تا دیو از او بگریزد

□

خردمند و بادانش و شرم و رای

□

قطره‌ی او چشمه‌ی والا شده

□

چرخ و انجم پلاس شام هنوز

□

محو گردد در قیامت زان جمال

□

فرستاد هرگونه‌یی خوردنی

□

خواستم تا بروم در طلب رفته‌ی خویش

□

گر شانه در زلف آردی از شانه دلها باردی

□

وجهک وجه القمر قلبک مثل الحجر

□

چو آمد سپهبد به بالین کرد

□

فغان خسرو است از سوزش دل

□

مجلس ز پری‌رویان چون بزم سلیمانی

□

پیش اشتر دلی چو خاقانی

□

چنان شد ز بالین ما اردشیر

□

بوی گلشن به گل همی‌خواند

□

دیده در پای تو گشتن هوس است

□

نصیب زاهدان اظهار راه است

□

سرت پر ز تیزی و کنداوریست

□

گاه درها می‌گشاید بر فلک

□

زلف جانان ترازوی عشق است

□

هر سنگ را گر ساحری کرده صبا میناگری

□

چو تاج بزرگی به سر برنهاد

□

به هر طرف که ببینی تو مرغ سوخته پر

□

کوه رحمت حرمتی دارد که پیش قدر او

□

در جهان قدس اگر داری سبک روحی طمع

□

ز جهرم بیامد به ایوان شاه

□

بگریز از آن فقیری کو بند لوت باشد

□

خونم همی خوری که تو را دوستم بلی

□

دریاست شاه و زیر رکاب آتشین نهنگ

□

از آنکس کشان خواند از جای خویش

□

چو سال سال نشاطست و روز روز طرب

□

این فلک کعبتین بی‌نقش است

□

چون سگ نفسم نمکساری بیافت

□

روانم روان ترا بنده باد

□

لعلیست بی‌نهایت در روشنی به غایت

□

عشق از اول بیدق سودا فرو کردن خوش است

□

نرسم در خیال تو چه عجب

□

چو مغز اندرین کار خودکامه کرد

□

آه بی‌ساجد سجودی چون بود

□

عمر کز سی گذشت کاسته شد

□

به باغ سرو سوی قامت تو کرد نظر

□

چنین گفت کز مرگ شاهان داد

□

بجنب بر خود آخر که چاشتگاه شدست

□

چار طوفان تو از چار گهر بگشایید

□

غرقه‌ام در خون و خون چون خشک شد گردد سیاه

□

پذیره شدن را بیاراست شاه

□

پرتو خورشید جدا شد ز تن

□

لبالب جام با دو نان کشید

□

وه که بر آه عاشقی با همه آرزو شدم

□

همی رفت پیش اندرون قیدروش

□

خوش خبران غلام تو رطل گران سلام تو

□

جنبش ده ترک لرزه دار ز شادی

□

زلزله‌ی غم فتاد در دل ویران

□

فراز آمدند آن دو لشکر بهم

□

گفت تا گازر نخندد من برون نایم ز ابر

□

مترس ماه نگیرد، گرم نمائی یاری

□

بخت برگشته‌ات از خواب نخواهد برخاست

□

دمادم به ده شب پس یکدگر

□

صافی آن باده چو ارواح خورد

□

خون خورده‌ای نه مه پسر خون رزان می خور دگر

□

چشم در خاکش بمالم تا شود سیماب ریز

□

یکی مرد بد نام او شهرگیر

□

نام و ناموس کی شود مانع

□

از دلو یوسفی بجهد آفتاب و چشم

□

من هم از بندگان سلطانم

□

کمینگاه کرد اندران کنج کوه

□

چون چنین کان زر پدید آمد

□

نفسی دریغ داری ز من ای دریغ من

□

من گنجه نبینم که براهیم در او نیست

□

که من چون فرستاده‌یی پیش اوی

□

تختگه نسل شما شد دماغ

□

لب تشنگان جان را سیاره‌ی حیاتی

□

باغ پر خیمه‌های دیبا گشت

□

ز گیتی مرا بهره این بد که بود

□

که در سرم ز شرابش نه چشم ماند نه خوابش

□

بر زخم‌های جانم هم درد و هم دوائی

□

آب و آتش یکی است بر تن مشک

□

پرستنده مرد اندر آمد ز کوه

□

پشت افلاک خمیدست از این بار گران

□

محتسب گودی به ماه روزه جام می شکست

□

آتش عشقش ز غیرت بر دلم

□

سکندر چو بشنید کامد سپاه

□

ز جهل توبه و سوگند می‌تند غافل

□

تا که هوا شد به صبح کوره‌ی ماورد ریز

□

هربار غم که در بنه‌ی غیب سفته بود

□

چو کودک به زخم اندر آورد گوی

□

ای پیر جان فطرت پیر عیان نه فکرت

□

چون گریزد دل از بلا که جهان

□

از من به روز عید بیازردی

□

همان به کزین کار ناسودمند

□

آن عسسی رفت قبایش ببرد

□

دروازه‌ی سرای ازل دان سه حرف عشق

□

سپهر مهره‌ی بازوی بندگان تو گشت

□

نهانش همی داشت تا هفت سال

□

هزار نکته نبشتست عشق بر رویم

□

با تو حدیث بوسه همان به که کم کنم

□

صد هزاران محو در اثبات هست

□

چو جایی ز دشمن بپرداختی

□

از پس دور قمر دولت بگشاد در

□

در طبق آفتاب چون مه نو دید

□

شاهان همه در پناه قدرت

□

بدیدند خود بودنی هرچ بود

□

عشق ایمن ولایتیست چنانک

□

رضوان به روی تو دید این تیره خاکدان را

□

به پل برون نشود با چنین پلی کارت

□

چنین گفت داننده دهقان چاچ

□

وان چشم کو چو برق همی‌سوخت خلق را

□

هیچت افتد کاین دل دیوانه را

□

خیمه‌ی دولتش بر آن زد چرخ

□

چنو کشته شد دخترش را بخواست

□

نقش گرمابه بینی هر یکی مست و رقصان

□

آن به که پیش هودج جانان کنی نثار

□

شیرین دهنا بشنو اشعار خوش خسرو

□

ببر طوق با یاره و گوشوار

□

عجب نباشد اگر مرده‌ای بجوید جان

□

ماه نو را نیمه‌ی قندیل عیسی یافته

□

مجلس ز می زیورزده، وز جرعه خاک افسر زده

□

به آواز رومی سخن راندند

□

بی منت کسی همه بر نقره می‌زنند

□

گه به زبان مادگان عشوه‌ی خوش همی دهی

□

هر آن مستی که بشناسد سر از پای

□

سری را نخواهم که افتد به چاه

□

چون به لشکرگاه عشق آیی دو دیده وام کن

□

یک می به دو گنج شایگان خر

□

این هفت تاب خانه مشبک شد از دعا

□

دیده بر دفتر جمعیت نه!

□

معدوم را کجاست به ایجاد دست و پا

□

بر پی دو نان شوی از سر دون همتی

□

دم ز کوثر نزنم تا لبت اندر نظر است

□

چو شد قاف قلم ز آن کاف موجود

□

چو ان الله یدعو را شنیدی کژ مکن رو را

□

تا خون من چو آب نخوردی به نوک غمزه

□

خاقانی از انده رشیدت

□

رخت از آن ورطه چو آورد برون

□

مرا گفتی که ما را یار غاری

□

دلم تو را و جهان را وداع کرد به عمری

□

کسی که دیرنشین مغانست پیوسته

□

کنم از جیب نظر تا دامن

□

صوفیان طاق دو ابروی تو را سجده برند

□

مرا ز فرقت پیوستگان چنان روزی است

□

بدرود ای پدر و مادرم، از من بدرود

□

ز خوابی بندها بر کارش افتاد

□

که جان عاشق چون تیغ عشق برباید

□

دل من مست توست او را میفکن

□

دوش ناگاه رسیدم به در حجره‌ی او

□

ضمیرم را سپاس اندیشه گردان!

□

مرگ یک یک می‌برد وز هیبتش

□

چرخ آمده کعبتین بی‌نقش

□

چرخ را ز آه من زیان چه بود؟

□

گر از گردون نگردد نور خور گم

□

ز دود شب پزی ای خام ز آتش موسی

□

بال فرو کوفت مرغ، مرغ طرب گشت دل

□

خنده‌ی شیرین او گریه‌ی من تلخ کرد

□

نشسته گل ز غنچه در عماری

□

سر را تو چنان کرده رو رو که رقیب آمد

□

در ده رکاب می که شعاعش عنان زنان

□

گر خشک‌سال بخل جهان را گرفت، من

□

پیاپی داد آن نخل برومند

□

از غیب حصه‌ها را بدهی به مستحقان

□

در چشمش آب نی و رخ از شرم خوی زده

□

عشق او آسان همی پنداشتم

□

داشت شاه آیینه‌ای گیتی نمای

□

بپرسم از گل کان حسن از که دزدیدی

□

بده فرمان به هر موجب که خواهی

□

تا کی جوئی طراز آستی من

□

مقبول عرب به کارسازی

□

هرگز غلام خود را نفروشد و نبخشد

□

نه نه سرچشمه حیوان به خراسان خیزد

□

چون زلف خوبان بیخ او پر گره

□

گرفتی با وی آن‌سان لطف‌ها پیش

□

سر کشی از هر دو عالم همچو موی

□

مگر لطفی که از تو چشم دارم

□

نیکان عهد را به بدی کردن

□

مائده‌ای تازه برون آمده‌ست

□

چون جنس همدگر بگرفتند جنس جنس

□

ای تو به دلبری سمر، شیفته‌ی رخت قمر

□

شاید ار تنگ دلان تنگی شکر نکشند

□

گشتی ازین سگ‌منشان، تیزتگ

□

بهار از من بگردد چون ندانم

□

چشم من دریای گوهر هست لیک

□

برگش زمرد است و گلش لعل آبدار

□

به آن آورد روی جست و جو را

□

مالک الملک چنان سنجق عشاق فراشت

□

داو طرب کن تمام خاصه که اکنون

□

ارغوان بینی چو دست نیکوان پر دستبند

□

بر خواند به رسم دادخواهی

□

شب غریب چو آواز آشنا شنوی

□

تا دهان روزه‌داران داشت مهر از آفتاب

□

دانم که ندهی داد من، روزی نیاری یاد من

□

شد از غمگین دل خود غصه‌پرداز

□

یکی همیشه همی‌گفت راز با خانه

□

برشکافد صبا مشیمه‌ی شب

□

باده‌ی کهنه گر از عمرش پرسم گویند

□

چو روز سال، هر یک سیصد و شصت

□

گنج زری بود در این خاکدان

□

همچون فلک معلقی استاده بر دو قطب

□

دست قضا گر شکست شاخ نو از سرو

□

آنچه خود دانی، روش می‌کن بر آن!

□

چون نبینم خشم و ناز شکرینت هر دمی

□

بهر ثبات ملک چنین کعبه‌ی جلال

□

چشم من و آن روی پر از لاله و پر گل

□

مرکب گرم عنان می‌رانی

□

هزار بلبل مست و هزار عاشق بی‌دل

□

در سپر ماه راند تیغ زراندوده مهر

□

بشر گفتی ملک گردد بلی گردد بدو بنگر

□

«همی بس گرچه بس کاسد قماشم

□

آن جان به شیشه‌ای که ز سوزن همی‌گریخت

□

جام ز عشق لبش خنده زنان شد چو گل

□

هر شبی با هزار دیده سپهر

□

ولی سر می‌زد آن هر دم ز جایی

□

اگرم عشوه پرستی سر هر راه نبستی

□

حلقه‌ی سیمین زره چون ز شمر شد پدید

□

سیمرغ دولت از فزع دیو گوهران

□

دست وزارت به وی آراستی

□

یک گوهری چون بیضه جوشید و گشت دریا

□

ز نارنج اگر طفل سازد ترازو

□

جدایی گمان برده بودم ولیکن

□

آمد از بارگی خویش به زیر

□

هر چه آمد سوی هستی ره هستی گم کرد

□

دوش خوش ساخت فلک غالیه دان از مه نو

□

آری از صبح دزد بگریزد

□

بیفشان بال و پر ز آمیزش خاک

□

هله ای دل تو خویش سست مکن

□

چل گز سرشک خون ز برخاک بر گذشت

□

یا به تیغ کج او گردن تسلیم بنه

□

گر به ما خواهش تو راست شود

□

ناکشیده دامن معشوق غیب

□

دیده دارد سپید بخت سیاه

□

سلطان دلان به عرش براهیم بنده‌وار

□

هلال‌آسا شبی پشت خمیده

□

دلم هزار گره داشت همچو رشته سحر

□

امید وفا دارم و هیهات که امروز

□

خطا گفتم مگر مشک ختاست او

□

فاخته چنبر دف کرده ز طوق

□

با تو موافق شدم با تو منافق شدم

□

بر شکرت از پر مگس پرده چه سازی

□

لاجرم خیبر خزران بگشاد

□

غم یوسف ز جان او نمی‌رفت

□

نقش گرمابه ز گرمابه چه لذت یابد

□

گل شکر را ز رشک نیشکرش

□

پاکباز آمدیم از دو جهان

□

طرب‌سازان نواها ساز کردند

□

گفتی گزیدی بر ما دکانی

□

نعل آن نقره خنگ او از برق

□

مرا به زادن دختر غمی رسید که آن

□

روزی ...

□

چو عجوزه گشت گریان شه روزه گشت خندان

□

نظام کشور پنجم اجل رضی الدین

□

گذاره کرده بیابانهای بی‌فرجام

□

نباشد شوق دل هرگز از آن بیش

□

چون ذره‌ها اندر هوا خورشید ایشان را قبا

□

از پی یک صره‌ای ز سیم و زر زرد

□

عقل عالم نه سغبه‌ی جهل است

□

لب هنوزش ز سخن نابسته

□

از روی تو تاب یافت خورشید

□

کرم شب تابم در تابش روز

□

تو عهد کرده‌ای که نشانی به خون مرا

□

متحد اولی و آخری‌ات

□

کو آن خلیل گویا وجهت وجه حقا

□

چار دیوار خانه روزن شد

□

بس نقد گم ببوده‌ی مردان که یافتند

□

چون گل آدم سرشتند از نخست

□

فقر ببرده سبق رفته طبق بر طبق

□

گنج خانه‌ی هشت خلد و نه فلک دادم بدو

□

عشق با من سفری گشت و بماند

□

خیمه‌ی ما به سوی ساحل زن!

□

متاع عقل نشانست و عشق روح فشانست

□

هلاک تن شمع جان است اگرنه

□

نزد محمود شاه هند گشای

□

در آن خرم حرم کردش نشیمن

□

مرد کو از خود نرفت او مرد نیست

□

کشتیم درست و بر لب خویش

□

« در هر دو جهان آرزوی روی تو دارم

□

تاج به سر نه زرین‌تاجان

□

زهی نصرت که مر اسلام را داد

□

در کعبه‌ی حضرت تو جبریل

□

دشمن معشوق خود را دوست دارد هر کسی

□

گوهر این کان همه یک‌رنگ نیست

□

تا گشاد او دکان حلوایی

□

با که گیرم انس کز اهل وفا بی‌روزیم

□

من از دو نرگس مست تو چشم آن دارم

□

ازو نرمی وز ایشان سخت‌رویی

□

سرگشتگان سودا جمله سوار گشتند

□

گر لبت آن منستی ز جهان

□

اما چکنم قبول کن عذر

□

در نقد وفاش هیچ شک نیست

□

آمد خورشید ما باز به برج حمل

□

پروردگان مائده‌ی خاطر منند

□

آتشی کرده‌ست خواجه کز فراوان معجزات

□

بو که از غیب نویدی برسد

□

تا آفتاب چهره زیبات دررسید

□

ز لبش نشان چه جویی ز دلم سخن چه رانی

□

چو در چهار در ملک شد به چهار جهت

□

دروغ از راست پیش توست ممتاز

□

اگر دلتنگ و بدرنگی به زیر گلبنش بنشین

□

بر سر این سر کار کی رسی ای ساده دل

□

لوح یاقوت زرد گشت به باغ

□

در گفتن این فسانه‌ی راز

□

امسال حلقه ایست ز سودای عاشقان

□

منم آن مرغ کذر افروزد

□

جان زبیده موکب تو دیده در حجاز

□

ز وسمه ابروان را کار پرداخت

□

بدان گلزار بی‌پایان نظر کن

□

صد زهر بیامیزی و در کام دلم ریزی

□

باز رزبان به کارد برد رز

□

سبزه و لاله چو لب مهوشان

□

وگر خراب شوم من بود رگی باقی

□

چون طفل، جنگ چند کنی آشتی بکن

□

مرغ را چون بدوانند نخست

□

دوستان نغمه‌ی غم ساز کنند

□

قرص مه را هر شبی چون بر سر بالین نهی

□

تا بر درش به داغ سگی نامزد شدیم

□

مده به دست سپاه فراق ملک دلم را

□

طبع بطان از لب دریا گرفت

□

چه سماعست که جان رقص کنان می‌گردد

□

گفتم چه شود که من شوم تو

□

تو تاج بخش جمع سلاطین و همچو من

□

خاک یک جرعه از آن جام گرفت

□

هزار مسجد پر شد چو عشق گشت امام

□

کوس از چه روی دارد آواز گنج باری

□

گهی از چشم خود خون می‌فشاندست

□

یوسف از او کرد نهانی سال

□

نشوم شاد اگر گمان دارم

□

این پرده گرنه بحر محیط است پس چرا

□

چون گوزنان هوی از جان برکشم

□

بی‌ملامت عشق ، جان‌پروردن است

□

جان پروانه مسکین که مقیم لگنست

□

ز آن حرف صولجان وش زیرش دو گوی ساکن

□

تویی خورشید و ماه من به هر بزمی و هر بامی

□

سخن آواز پر جبریل است

□

عشق در خویش بین کجا گنجد

□

آن نه ز گریه است که چشمم به قصد

□

شمع نه دندانه گردد از شکن آخر

□

روی در قاعده‌ی احسان کن!

□

عمارتیست خراباتیان شهر مرا

□

گنج دولت می‌شمردم لاجرم

□

کارم انجام نگیرد که چو دوش

□

نبود آن خواب خوش، بیهوشی‌ای بود

□

دلم هزار گره داشت همچو رشته سحر

□

سودای این سواد مکن بیش در دماغ

□

مرغ کابی خورد به کشور شاه

□

نخستین خواست ز استادان آن فن

□

سخن چو روی نماید خدای رشک برد

□

هر بار نفس که برگشایم

□

لب شیرینش چون تبسم کرد

□

گفت: «عاشق که بود کامل‌سیر

□

چراست پنجه شیران چو برگ گل لرزان

□

خود آن کس را که روزی شد دبستان از سر زانو

□

بلی هر زری را عیاری است و وزنی

□

چند روزی ز قوی‌دینان باش!

□

بنمای خانه‌ای که از او نیست پرچراغ

□

طفل زی مکتب برد نان من ز مکتب آمده

□

هر کسی را وعده‌ای در وعده گاهی داده‌ای

□

زلیخا را غبارانگیز کردند

□

همچو خور عالم فروز و همچو گردون سرفراز

□

خواهی که جان به شط سعادت برون بری

□

ماهی و جوزا زیورت، وز رشک زیور در برت

□

کیست ابسال از سلامان کامیاب؟

□

بس زبان کز صفت آن لب او کند شود

□

شام مشعبد نمود حقه‌ی ماه و به لعب

□

درد عشق تو که جان می‌سوزدم

□

عرصه‌ی گیتی که بود باغ‌سان

□

طفل جان در مکتبش استاد استادان شدست

□

ز آن عید زای گوهر شمشیر آب دار

□

نکنم مدح سرائی به دروغ

□

روضه‌ی جان را نهال نوبری

□

قد بشر باللقاء صدقه

□

عشق تو آورده قیامت پدید

□

گفتم: دو زلف تو چه فشانند بر دو رخ؟

□

بعد توست اصل همه تنگی‌ها

□

ما ز گردون سوی مادون آمدیم

□

هم‌خانه شوی به مهد عیسی

□

مفلقی فرد از گذشت از کشوری

□

لاغر و زرد شده همچو هلال

□

مثال دل همه رویی قفا نباشد دل را

□

رهبان رهبرند در این عالم و در آن

□

جهانی و چون خانه‌های بهشت

□

روی عبادت سوی مهراب کرد

□

نیافت صیقل احمد ز کفر بولهب ار چه

□

عشق از سرم درآمد وز پای من برون شد

□

نه نه شهباز چه؟ که گنجشکم

□

قاف تا قاف امتداد دور او

□

در خرابات دلم اندیشه‌هاست

□

تیر باران سحر دارم سپر چون نفکند

□

به برگ سبز چنان شادمانه بود درخت

□

چو یوسف نرگس سیراب بگشاد

□

خلاصم ده خلاصم ده خلاصی

□

صد رزمه‌ی فضل بار بسته

□

صورتش بست کز رسیدن او

□

امروز شنیده‌ام که جایی

□

بر پای لولیان طبیعت نهند بند

□

رو که ز عکس لبت خوشه‌ی پروین شده است

□

آگه شوی ز خاک ریاضت‌کشان عشق

□

جمله یکی بود و دوئی هیچ نه

□

البقره راست بود موسی عمران نمود

□

گردون فرو گذاشت هزاران حلی که داشت

□

صد جگر پاره بر زمین افتد

□

که دانایی به راه مصر پوید

□

آن زر سرخ و نقد طرب را بده که من

□

بر زه سیمین ماه گوی زرند اختران

□

هیچ نقاش نبسته‌ست چنان تصویری

□

چو زندان بر گرفتاران زندان

□

درده از آن شراب که اول بداده‌ای

□

چرخ بر من عید کرد و هر مهم

□

مشکن از طعن ناکسان که سگان

□

آمد پدر و گرفت دستش

□

فرق گفتند بسی جامعشان راه ببست

□

دوشت همه شب چو بدر دیدم

□

مستی عشق تو را چند نهان باید داشت

□

پرده از چشم جهان بین کن باز!

□

تو بسی سمن بران را به کنار درگرفتی

□

از عارض و روی و زلف داری

□

آنچه از من شد گر از دست سلیمان گم شدی

□

قد تو سروی‌ست بهشتی‌چمن

□

کنجی و عشق و دلقی ما از کجا و خلقی

□

نوشین مفرح آن لب جو سنگ خال مشکین

□

صد هزاران هزار قرن گذشت

□

فلک سرگشته از سودای عشق است

□

ز بهر شادی توست ار دلم غمی دارد

□

جهان نیست از هیچ جایی که در وی

□

خورشید در نقاب عدمد شد ز شرم آنک

□

اوست در عالم مفیض خیر و شر

□

هر که گوید که خلاصش ده ز عشق

□

شب گیسوان گشاده چو جادو زنی به شکل

□

تا به آسانی نمیری پیش دوست

□

روز چنان می‌گذرد شب چنین

□

در گلشن بگشاید ز درون صورت عشق

□

پای در دامان غم کش کز طراز بی‌غمی

□

ساخت فرو کند ز اسب، آینه بندد آسمان

□

عالمی یافتم، از عالم، پیش

□

طبل غزا برآمد وز عشق لشکر آمد

□

چشمش ز خواب و غمزه زنبور سرخ کافر

□

غصه‌ای باشد که چون تو گوهری

□

کرده‌ای عادت و خو، پرده‌ی خویش

□

زهی سلیم که معشوق او به خانه اوست

□

ماندم چو کودکان به شب عید بی قرار

□

آب و سنگم داده‌ای بر باد و من پیچان چو آب

□

هر که آن دولت و شوکت نگریست

□

نبود رشک عشق تو بجهد خون عاشقان

□

پوشندگان خلعت ایمان گه الست

□

روی تو مرا روز و شب اندوهگساریست

□

چو در صحرا به خرمن سیل‌اش افتاد

□

جز شکرش نیست مرا چاره‌ای

□

ای دو لبت نیست هست، هست مرا کرده نیست

□

آری ز ابتدا حرم کعبه را ستون

□

جام او ز آن باده، ذوق‌انگیز شد

□

به چار پا و دو پا خواجه گرد عالم گشت

□

نعش و پرن بافته در نظم و نثر

□

بشکند توبه‌ی مرا ترسم

□

جوابی دادش از حسن ادب باز

□

اگر سیری از این عالم بیا که

□

گلخن ایام را باغ سلامت مگوی

□

از دست عشق چون به سفالی شراب خورد

□

چون به سخن باز شود ساز او

□

در مژه او گر چه دل را مژده‌هاست

□

پیش کز آسیب روز بر دو یک افتد صبوح

□

دل بود جای عشق و چون دل شد

□

لیک نه آن مهره که روز شمار

□

فلک ببست میان مرا ز فضل کمر

□

نحس اجرام و وبال چرخ و قلب عالمم

□

غدر چون لذت دزدی است نخست

□

ز فرقش تاج را اقبال‌مندی

□

وارهان مر فاخران فقر را از ننگ جان

□

ذره چه سایه دارد آن سایه‌ام به عینه

□

بس کم زنی استاد شد بی خانه و بنیاد شد

□

نامه‌ی عمر به توقیع رسید

□

به جان عشق که تا هر دو جان نیامیزد

□

بینی که لب دجله کف چون به دهان آرد

□

زین سفر مقصود امسالش تو بودستی نه حج

□

چون سلامان آن نصیحت‌ها شنید

□

تنها نه آدمی حیوان نیز همچنین

□

در مدینه قدس مریم یافتم

□

ما بر در تو چو خاک بودیم

□

کز ایوان شه خورشیداورنگ

□

معاد کل شرود طغی و منه نی

□

از اشک خون پیاده و از دم کنم سوار

□

گر هیچ تشنه در ظلمات سکندری

□

کتابی بین به کلک صدق مرقوم

□

بنده ساقی عشقم مست آن دردی درد

□

به کاه برگی برگ جهان نخواهم جست

□

همه با جعدهای مشکین بوی

□

به قانون خلیل و دین یعقوب

□

زان سو که ترک شادی و هندوی غم رسید

□

نقش سر زلف او رست مرا در بصر

□

انجم نثار افشان او، اجرا خوران از خوان او

□

می‌راند نشید شوق خوانان

□

تو لحد خویش را پر کن از زر صدق

□

اول جنبش که نو گلبن آدم شکفت

□

در راه طلب بنشین چندان که خطر یابی

□

گفتی ز فراق روز با او

□

از فرشته گذشته‌اند به لطف

□

چو از عالم خویش بیگانه گشتم

□

دلم مرغی است در قل بسته چون سنگ

□

هر کعبه‌ی روی به قصد منزل

□

باز جان را ز خویشتن گم کرد

□

بلکه چو جوزا جناب برد به رفعت

□

آن خواجه که می‌دانم جرم همه می‌بخشد

□

گفت: «ای دل و جان من فدایت!

□

چو هیچ باد صبایی به گردشان نرسد

□

برکنم شمع و وفا را به خراسان طلبم

□

وز نور روی و صفوت لعل تو آورد

□

گر از جان دم زنم پرورده‌ی توست

□

سفر بیامد وزان هجر عذرها می‌خواست

□

خونت ریز بی‌دیت مشمر بادیه که هست

□

مهر خورشید رخت هیچ نگنجد به ضمیر

□

شد حیله‌گر و وسیله‌اندیش

□

در دو چشمش بین خیال یار ما

□

گه به حد منزل از سدره سریری می‌کنم

□

دیده مهی برخوان دی، بزغاله‌ی پر زهر وی

□

آشفته و بی‌قرار می‌گشت

□

قیصر از آن قصر به چه میل کرد

□

شاخش جلال و رفعت، برداده طوبی آسا

□

به میخانه امامی مست خفته است

□

نه در خانه به کاری بند گشتی

□

آینه‌ست و مظهر روی بتان

□

امید را بجز غم سرمایه‌ای نبینم

□

یوسف روز جلوه کرد از دم گرگ و می‌کند

□

چو باشد مرکب رهرو گران خیز

□

بلبل دل تا ابد سرمست باد

□

گشت ز پهلوی باد خاک سیه سبز پوش

□

به خطا گر کشیدمت سر زلف

□

به هر وقت آمدی از شهریاری

□

مستیست در سر از می و این تاب آفتاب

□

به شکر آنکه جهان را خدایگان ملکی است

□

ایمن از کوه نشینان به گذر

□

تو را عمری‌ست کز جان می‌پرستم

□

این نیستان آب ز آتش می‌خورد

□

بهر منال عیش ز دوران منال بیش

□

عزم ره داریم نتوان پیش ازین کردن درنگ

□

روز دیگر ره پیشینه سپرد

□

گل از پی قدوم تو در گلشن آمدست

□

ز آن سوی عید دختر رز شوی مرده بود

□

چون فلک با تو نسازد با دگر کس گو مساز

□

نه ره خورد به خود داده نه خفت

□

صد بار عهد کردی کاین بار خاک باشم

□

درخت وفا را کنون برگ ریز است

□

درمانش مخلصان را دردش شکستگان را

□

گفت: «با واهب روزی، بگرو!

□

عقل را قبله کند آنک جمال تو ندید

□

جان چو سزای تو نیست باد به دست جهان

□

به رنگی کز خم نیلی فلک خاست

□

رابطه‌ی جان و تن ما ازوست

□

برادری بنمودی شهنشهی کردی

□

در جرم ماه و قرصه‌ی خورشید ننگرم

□

چشم پر خواب تو هم خسته و هم خسته نواز

□

جان از آن مژده‌ی جانان می‌یافت

□

آورد برون گردون از زیر لگن شمعی

□

پیش سریر سران آب ده دست باش

□

آه خاقانی از آتش بتر است

□

نظم کلامش نه به غایت بلند،

□

دلی که نیست در اندیشه سال و جواب

□

شدستم ز انده گیتی مسلم

□

خواستم تا پیش جانان پیشکش جان آورم

□

در زرق و تملق باز کردند

□

عید آمد به کف نشان وصال

□

تاجوران را ز لعل طرف نهی بر کمر

□

خونت به گلو رساد چون ...

□

هر که درین گنبد نیلوفری

□

بنگر به طوطیان که پر و بال می‌زنند

□

آنجا بود سجاده‌ی خاصش به دست راست

□

وگر در یک قدم صد جان دهندت

□

سامعان جمله سرافکنده به پیش

□

چه کمندست که پر می‌کشد این جان‌ها را

□

ابلقی را کاسمان کمتر چراگاه وی است

□

مردی به لب بحر محیط از حد مغرب

□

گر بدارد دوست از بیداد دست

□

ای یار شعله خوار من اهلا و مرحبا

□

روز به پروار بود فربه از آن شد چنین

□

تا کی به بزم غیر می لاله گون کشی

□

سگان را طوق گشته حلقه‌ی دم

□

درون بحر معانی لا نه آن گهری

□

از زعفران چهره مگر نشره‌ای کنم

□

برتر از نقطه‌ی خاک‌اند به ذات

□

ز راه افتاده دور، آنجا فتادند

□

در این برف آن لبان او ببوسیم

□

بر سر کویش ببوسیم آستان و بگذریم

□

دل نمی‌بینم مگر چون هر دلی

□

کای به جمال از همه خوبان فزون!

□

پشت آنی تو که پشتش از غم و محنت شکست

□

خیز در این سبز کوشک نقب زن از دود دل

□

پرچم ز شب پرداخته، مه طاس پرچم ساخته

□

نا آمده از تو رهنمایی

□

اگر کهم هم از آواز تو صدا دارم

□

از شاخ شکوفه ریز گوئی

□

ترک سرمستی و در کردن خون هشیاری

□

دل ازو گوهر دانایی یافت

□

انتظار ادیم بهر سهیل

□

جزع تو به غمزه برده جان‌ها

□

پیک انفاس بر طریق مراد

□

پرستاران گل‌بوی گل‌اندام

□

شکر به وقت شکر خوردنت نصیبی یافت

□

رنگ به سبزی زند چهره او را مگر

□

راست گفتی به بتکده‌ست درون

□

فلک را انجمن‌افروز از انجم

□

مژده دولت رسید در حق هر عاشقی

□

رخ را نمکستان کنم از اشک شور از آنک

□

آنکه فیض دو دست تو بشنید

□

همه در پیش یوسف کشیدند

□

شکستگان تویم ای حبیب و نیست عجب

□

کعبه استقبالشان فرموده هم در بادیه

□

پرده‌ی پندار کان چون سد اسکندر قوی است

□

مستی و عاشقی از عیب بود گو میباش

□

چون بهار سرمدی حق رسید

□

من تو را طفل خفته چون خوانم

□

روز و شب آبستن و تو بسته‌ی امید

□

به پیش خاطرم ار کاینات عرضه کنند

□

به اختلاف دو شمشیر نیست امن طریق

□

دانی ز چه سرخ رویم؟ ایراک

□

اندوه آن پری رو بهتر ز هر نشاطی

□

همچو غواصان در این دریای موج سیمگون

□

گشاده ز آتش او آب حیوان

□

نقد است سرخ‌رویی دل با هزار درد

□

زین غبن چتر روز چرا نیست ریز ریز

□

غلام همت درویش قانعم کو را

□

همچنان در نور روح این نار تن

□

عقل جگر تفته‌ای است، همت خشک آخوری است

□

پرده برگیرند از پیشان کار

□

همچو سگ میدویم در پی تو

□

تنگ بود حوصله آدمی

□

ای ز پرگار امر نقطه‌ی کل

□

گر در دم نهنگ درآیی نفس مزن

□

هیون کوه را در سایه بستند

□

پارسی گوییم شاها آگهی خود از فاد

□

مشرفان قدرم حسب مراد

□

گر از پرده برون آیی و ما را روی بنمایی

□

در کنه وصف تو نرسد عقل دور بین

□

از فراقت تلفم گشته خیالت علفم

□

جام فرعونی اندرآر که صبح

□

اگر کیمیای وفا جستا خواهی

□

میان باغ به صد لب شکوفه میخندد

□

نوبت الفقر فخری تا قیامت می‌زنند

□

شعری به شب چو کاسه‌ی یوزی نمایدم

□

هر وقت که می خواران پیمانه‌ی می نوشند

□

هر کجا صیت تو رفته خطبه‌ها آراسته

□

نیست زیان هیچ ز سنگ آب را

□

زین سوی جیحون توان کشتی و پل ساختن

□

سخا بمرد و مرا هر که دید از غم و درد

□

گرفته سنبلش بر گل وطن گاه

□

در عالم طراوت او یافت بس حلاوت

□

دل زنده شدی به بوی بویت

□

مستی عشق تو را هشیاری از دنبال هست

□

صریر کلک او را دهر محکوم

□

جادوکانی ز فن چند عصا و رسن

□

دل گم گشته را همی جویم

□

دور ماندید ز من همچو خزان از نوروز

□

رشگ آیدم همیشه بر حال آن سگی کو

□

نور احمد نهلد گبر و جهودی به جهان

□

دل من آرزوی وصل می‌کند چه کنم

□

چون به هم برفکنی طره‌ی مشک افشان را

□

از نسیم گلستان تا شمه‌ای

□

گر آسمان و زمین پر شود ز ظلمت کفر

□

راستی به که صبر معذوراست

□

ابر از هوا بر گل چکان ماند به زنگی دایگان

□

غنیمت است غنیمت شمار و فرصت دان

□

کشتی شش گوشه‌ست این شش جهت

□

شعله‌های آه من در پیش خلق

□

گر چهره‌ی تو در نگشادی فتوح را

□

ز عکس چهره‌ی خود چشم ما منور کن

□

رهد ز خویش و ز پیش و ز جان مرگ اندیش

□

سایه است هم‌نشینم و ناله است هم‌دمم

□

چون در زمانه چیز نداری خرد چه سود

□

تا بود کاینات را بنیاد

□

امیر دست درازست و شحنه بی‌باک

□

چنان بر دیده بندم نقش رویت

□

شنیده‌ام که حدیثی که آن دوباره شود

□

ابروکمانی نازک میانی

□

لذتی هست با شما گفتن

□

گر زان رخ گندم‌گون اندک نظری یابم

□

به دست عدل تو باشه پر عقاب برید

□

از هیچ خط نتابم غیر از سجل دین

□

آن کوی را نگر که پرد زو مصورات

□

گر عتابی ز سر ناز برفت

□

بیرم سبز برفکنده بلند

□

می بیارید که ایام طرب روی نمود

□

تا نشود گردنی گردن کس غل ندید

□

تراشید مشکین رقم خامه‌ای

□

گردون در آفتاب سلامت کرا نشاند

□

ز کوی او غباری کاورد باد

□

ادیم روی سهیلیم هر کجا بنمود

□

ز آتش هجران تو دود به مغزم رسید

□

شاهان جهان را ز نهیبش تن و جان نیست

□

که ای نوباوه‌ی باغ جوانی

□

جان‌ها واگشاده پر در غیب

□

نوری و نهان از من، حوری و رمان از من

□

چون عقاب الجور آرنده‌ی جور

□

ناگهان خیل خیالش بر سرم

□

جهود و مشرک و ترسا نتیجه نفس است

□

فلک جائی به موی آویخت جانم

□

سرمه‌ی دیده‌ها بود خاکی

□

نیست در دستم کنون از خشک و تر

□

عشق روی تو به شش سوی جهان دام دلست

□

چشمه‌ی دل فسرده بود مرا

□

نیز فریبم ندهد طمع و جمع

□

تا شنیدم آتشی در من فتاد

□

ای طعنه زنان بر ما بگشاده زبان بر ما

□

همچون بنفشه کز تف آتش بریخت خوی

□

یکی چون پرند سبز، یکی چون عبیر خوش

□

زین پیش کسی بودیم و امروز در این کشور

□

اندرآ در باغ بی‌پایان دل

□

عید است این که بر جان کشتن حواله کردی

□

عمل اژدهات پیش آرند

□

خرد میگفت کی مدهوش بیمار

□

آسمان خود کنون ز من خیره است

□

طرفه‌تر آنکه طره‌ات سر ز خطت همی کشد

□

چرخ مینا شکند شیشه‌ی عمر تو به سنگ

□

هرجا که آتش غم دلدار شعله زد

□

جان سپاریم بدان باده جان دست نهیم

□

می‌کشم رطل عشق تا بغداد

□

زهی آفتابی که در حضرت تو

□

در عیش ساز و عادت خسرو بنا نهاد

□

رخت را برد و مرا درویش کرد

□

جعد نشان بر جبین ساده و بنشین

□

هر شب همی‌درخشد در گلستان

□

رندی گزین که شیوه‌ی ناموس و رنگ و بو

□

آن قلمی که نقش کرد چونک بدید نقش تو

□

بر عامریان گذشت از آغاز

□

دست و عصاش موسوی، رکوه پرآب زندگی

□

گر حال من نپرسد عیبش مکن که هرگز

□

چو دست بر تو نهد یار و گویدت برخیز

□

شیرین شکری‌ست نورسیده

□

چه می‌گویم چه بیرون چه درون است

□

سمن فسانه ز رخسار حور میگوید

□

قرار دولت او خواه و از قرار مپرس

□

فرسوده‌تر ز سوزن عیسی تن من است

□

دو نیمه کنم عمر با یک دلی

□

هر خسته‌ی که دور شد از پیش یار خود

□

چو قطره از وطن خویش رفت و بازآمد

□

تو سلامت گزین که نام دلم

□

میی بدست من اندر، چو مشکبوی گلاب

□

بر آشیانه‌ی او عقل و روح جسته مقام

□

آن لاله‌ای چو راهب دل سوخته بدرد

□

از ساغر زمانه که نوشید شربتی

□

دیدم که گنج خانه‌ی غیب است پیش روی

□

ز شوق قامتت مردم خدا را

□

بیار جام حیاتی که هم مزاج توست

□

زیر سپهر کیست نمی‌دانم

□

دل عشاق به امید وصال تو خوش است

□

مسیر تیغ تو با سرعت قضا همراه

□

تو لقمه‌ای بشکن زانک آن دهان تنگست

□

چو او پرده سازد شوم جمله گوش

□

خورشید منی، من به چراغت طلبم ز آنک

□

زو هر آن حلقه بر گوشه‌ی مه میافتاد

□

تو را سعادت بادا که ما ز دست شدیم

□

خوی زمانه داری ممکن نشد که کس را

□

دشمن بیگانه‌ام تا شاهد بزم منی

□

آتشی در سینه دارد نی چو بادش میدمد

□

حاکمی هر چه تو نامم بنهی خشنودم

□

دور از تو گذشت روز عمرم

□

منم گاو دل تا شدم شیر طالع

□

ایشان مقیم در حرم وصل مانده‌اند

□

چو مشرقست و چو مغرب مثال این دو جهان

□

من چون کبوتران به وفا طوق‌دار او

□

چون پری بگرفته گو بر تن بدرد پیرهن

□

عنان ارادت چو از دست رفت

□

ای خدا جان را پذیرا کن ز رزق پاک خویش

□

بر دست گرفته کاسه یا جام

□

قدرش عراقیان چه شناسند کز سخن

□

هر دمی از آه دود آسای من

□

پشه باشد که به هر باد مخالف برود

□

نه من آیم نه توام دانی خواند

□

گرچه از سرپای کردم چون قلم در راه عشق

□

جز از خیال قد و زلف یار و غصه‌ی شوق

□

با لطف بهارت دل چون برگ چرا لرزد

□

جان کز تو در این مقام دور است

□

این دو طفل هندو از بام دماغ

□

هوس خانقهم نیست که بیزارم از آن

□

خاک از نثار جان‌ها تابان شده چو کان‌ها

□

بیداد از آن جزع جهان‌سوز نبینند

□

من نمی‌دارم ز تو درمان طمع

□

به دست خود کسی چون مار گیرد ؟

□

در مجلس مستان دل هشیار اگر آید مهل

□

لعل تو عشاق را به قیمت یک بوس

□

بود اول خر و آخر شد خوک

□

ما را ز عشق رویش هر لحظه‌ای فتوحی

□

بره و خوشه گردون ز برای خورش است

□

گفتی جفا نه کار من است ای سلیم دل

□

باغ فردوس نخواهند مقیمان درت

□

لاله بر طرف چمن رقص کنان پنداری

□

ای خدا از ساقیان بزم غیب

□

کردم حسابش جو به جو در دستخون دیدم گرو

□

نقش رخ آرزو به روی که بینی

□

گشاده دولت او کشوری به یک حرکت

□

می‌بخش و مخسب کاین نه نیکوست

□

در معنی بوسه‌ی تهی هم

□

گر به غارت می‌بری دل باک‌نیست

□

نه ز جور زمانه در خشمیم

□

جان من طغرای باقی دارد اندر دست خویش

□

قصد لب تو کردم زلف تو گفت هی هی

□

نیزه‌ی چون مارش از بر چرخ ساید نیش او

□

چو زلفش بیقراری پیشه کردم

□

لطیفی برآمیخته با کثافت

□

سه یک دوستان سه شش خواهم

□

ای غمزده‌ی خاکی کز آتش غم جوشی

□

هرکو نهاد گردن طاعت به امر تو

□

عالمی در دست بر جانم ولی

□

این دار خلافت پدر را

□

تا هجر او سوزد جگر از صبر چون سازم سپر

□

پیش کسی ز شکر و شکایت چه دم زنم

□

تا بس کنمی زین دل مخالف

□

بردم بدو گمانی کز عشق گشت رسته

□

امام و سرور هر دو جهان که مفتی عقل

□

نه کسی حال من سوخته دل می‌پرسید

□

از مجلس ما مردم دو روی برون کن

□

با غم هجران تو شادم ازیرا مرا

□

ز بهر فراغت سفر می‌گزینم

□

بنوش باده‌ی صافی ز دست دلبر خویش

□

هست ترک و من به جان هندوی او

□

چه گوهر فشان‌اند این گنج و مار

□

سخاش نور نخستین شناس و صور پسین

□

یکی را زان پریرویان طناز

□

سفر کردی و راه غربت گرفتی

□

خرمگس برخوان گیتی صف زده است

□

من کامدم ز خطه‌ی تبریز سوی ری

□

بتی کز وی بخود پروا ندارم

□

گفتم: جان پدر این خشم چیست

□

دوستان همچو مهر، نمامند

□

غنچه دارد زر تر اندر لعل

□

ترا که گفت که با کشتگان راه غمت

□

دل دادن تو از پی آن بود تا مرا

□

ای خیال یار در خورد آمدی

□

کفت عیسی‌آسا به اعجاز همت

□

همدم برنا و پیر مونس شاه و گدا

□

کنون گر گلبنی را پنج شش گل در شمار آید

□

دوست در روی ما چو سنگ انداخت

□

از کیا درگیر کز زر یافت تاج

□

هزار بوسه ز لب وعده کرده‌ای و یکی

□

جانا نبرم جان ز تو زیرا که تو ترکی

□

زنده به امید صبح ماندم

□

دهر بیخ پیمبری بگسست

□

ز پیش شاه و وزیرم دری گشاده نشد

□

قصد کردی به دل ربودن من

□

دود وحشت گرفت چهره‌ی عمر

□

بد نثری و رسائل من دیده چند وقت

□

گر چه میزد یار ما لاف وفاداری دل

□

چون ابر بهاری می‌گری زار

□

سفر کرد ازین ملک، شاه شما

□

جان می‌کند نثار منوچهر از بهشت

□

خواهد فلک که حکم کند در جحهان ولی

□

لیک اندر تیه هجرش گرد من

□

از دغا بازان نو یک جنس کو

□

اعدای مار فعل تو را زخم کین تو

□

جهانی را از آن آگاه کردند

□

خراباتی است بیرون از دو عالم

□

دلت از مهر گشته شد غمم از حد گذشته شد

□

به سلطانی جود چون سر فراشت

□

اگر روزی به لطف آن پادشا را

□

سپر آفتاب تیغ کشید

□

بوسیم عطا کردی، زان کرده پشیمانی

□

مرا چه نقصان گر جفت من بزاد کنون

□

کمان ابروی پیوسته میکشی تا گوش

□

نرگس اوست ای عجب بیمار

□

من خود از غم شکسته دل بودم

□

خواص آذربیجان چو دود آذرپیچان

□

صد بوسه به آسانی از لعل تو بربایم

□

جان نه تنهاست عاشق رویت

□

بی‌تو به بازار عشق سخت کساد است صبر

□

گر تن به قرب کعبه نگشت آشنا رواست

□

شوریدگان ما را در بند زر نبینی

□

اگر گویم همه غمها به یک بار

□

بربسته زر چهره به پای کبوترت

□

نه در نبات این بدلی آمد از قدر

□

در پی مستی خماری بود و ما را وین زمان

□

بزد یک دشته بر دل پیر ما را

□

از خاک سر کویت خالی نشوم یک شب

□

گوئی به مجلس هردمی کو مست من، ها عالمی

□

ز چشمم هر شبی مژگان براند

□

چون اصل همه به قطع هیچ است

□

ای لاف زده ز عشق و دل داده

□

زبان خامه‌ی جوشن در زره بر من

□

چنین تا چند کوشی در هلاکش

□

برنیارد خورد کس از روی تو

□

امروز جهان بستد و ما را غم این نیست

□

تو چه نشین و موکب سیاره آشنا

□

در دعوی سعادت دنیا و آخرت

□

از وصف تو هر شرح که دادند محال است

□

یا مرا بر در میخانه‌ی آن ماه برید

□

اسباب هست و نیست اگر نیست گو مباش

□

جز آنکه سر ببازم و در پایش اوفتم

□

تا کی ز هستی تو کز هستی تو باقی

□

بلبل خوش نغمه زن هست بهار سخن

□

ترکان غمزه‌ی او چون درکشند یاسج

□

... ن درستی نیافتم جائی

□

کس را ز دهان تو سخن نیست

□

گر ناوک سحرگه من کارگر شدی

□

صبح آمده زرین سلب، نوروز نوراهان طلب

□

با ضعیفان هرچه در گنجد مگو

□

اندوه تو کوه بی‌قرار است

□

خواهی که کشی یاری آن یار منم آری

□

عطاردی است زحل سر زبان خامه‌ی او

□

من اینکه عشق نورزم مرا به سر نرود

□

درین دین گر بقا خواهی فنا شو

□

او چو در آمد ز در بانگ برآمد ز من

□

دلم کعبه است و تن حلقه چگونه حلقه‌ای کانرا

□

ما را همین بسست که داریم درد عشق

□

از آن اجسام پیوسته است درهم

□

بردی دل من ناگهان کردی به زلف اندر نهان

□

چون علی اقضی‌القضات است و علی نام است هم

□

من از این شهر اگر برشکنم در شکنم

□

زلف تو دوش به چاه آمد و آن خال سیه

□

تدبیر نیافت غیر ازین هیچ

□

محنتش نام خواستم کردن

□

شکوفه‌ها که در آن لحظه چشم باز کنند

□

جورم ز دل خویشست از عشق چه نالم

□

برکنم از زمین دل بیخ امل به بیل غم

□

نه نه قباد مخوان کیقباد خوانش از آنک

□

دوش در آن سرخوشی هوش ز ما میر بود

□

تا پیاده می‌روم در کوی دوست

□

چه نقش است این که طالع بست تا بر جامه‌ی عمرم

□

چون بار من، ای سفله، فگندی ز خر خویش

□

چو بر جانم فراقش تاختن کرد

□

ز سر تا به بن زلف او پر گره

□

مرغی که نامه آور صبح سعادت است

□

تو ز شادی خندخند و نیستی آگاه ازان

□

نهان چون زاهدان تا کی خوری می

□

بسی سعادت از این شب پدید خواهد شد

□

رازی که چو نای از لب یاران ستدم من

□

دریاست یکی روزگار کان را

□

در بزم پادشاه جهان باده نوش کن

□

من از سرو بلندت نگسلم پیوند الفت را

□

باغی است طاووس رخش ماری است افسون‌گر در او

□

مانده همیشه به گل اندر درخت

□

قبا گوئی چه نیکی کرده باشد

□

باد گویی مشک سوده دارد اندر آستین

□

از بن دندان به دندان مزد تو

□

گر آرایش بت ز بتگر بود

□

گفت کاین شیفته را باز چه حال افتاد است

□

از هر صنایعی که بخواهی بر او اثر

□

ای دل به غم نشین که سلامت نهفته ماند

□

گیتی به مثل مادر است، مادر

□

گشاده چشم خواب آلود نرگس

□

بدو گفتم که کارم توبه‌ی توست

□

هیچ یک خوشه‌ی وفا امروز

□

بر این قولت ای خواجه این بس گوا

□

واله دلبر شکر دهنیم

□

چون رود راه آنکه هر میلش

□

در ساحت زمین مطلب کیمیای انس

□

بود و باشد چه چیز و هست چه چیز؟

□

قصه‌ی زلفش نمیگویم به کس

□

زان می که در شب ز عکس خامش

□

گر بکشم که گهی زلف دراز تو را

□

تو و فرزند تو هر دو بر این اسپید لیکن تو

□

بنیاد عدل محکم و بازوی دین قوی

□

جوانی و از عشق پرهیز کردن

□

خستگی سینه‌ی ما را خیالت مرهم است

□

پیداست به عقل و زحس پنهان

□

و گرچه روزگارم زو جدا کرد

□

کاریست مرا نیکو و حالیست مرا خوب

□

چو خوش گفت کای مانده در تاب و پیچ!

□

از ما به شما شادتر از خلق که باشد؟

□

نسیم خسته شد و ناتوان و می‌افتد

□

بود تو اینجا حجاب افتاد و نابودت حجاب

□

به سوسن بوی و توسن خوی ترکم

□

گرچه در شهر کسان گلشن و کاشانه کنی

□

به قهر حاسد سوز و به لطف مجلس ساز

□

همه کس طالب یارند ولیک

□

رصد عشق تو جهان بگرفت

□

گاهی پدید باشد و گاهی نهان شود

□

همیشه بر در میخانه میکند مسکن

□

چون دل من بوی می عشق یافت

□

ای ساقی فراق گرانی همی برم

□

عروسی پرنگار و نقش بودی

□

چو چتر خسرو خاور خرام پیدا شد

□

نتوانی ای نگارین گفتن مرا که تو

□

سایه پرورد شد دل تو چو گل

□

ولیکن گیا را بباید شناخت

□

ز کوی او غباری کاورد باد

□

آزر بت‌گر توی کز خز و بز

□

گفتا جفا نجویم زین خود گذر نکرد

□

خوبی و جوانی و توانائی

□

خوش خاطری که منصب و جاه آرزو نکرد

□

زخوی نیک و خرد در ره مروت و فضل

□

طبع تو تا عادت پلنگ بیاموخت

□

فزودگان را فرسوده گیر پاک همه

□

لاف ضحاکی زند گل لاجرم از عدل شاه

□

زین بد پدر کسی را درخورد جز حذر نیست

□

عاشق آن نیست کو به بوی وصال

□

وهم جانت مبر بجز توحید

□

بگیر دست بتی وز زمانه دست بدار

□

جز مردم با خرد نمی‌یابد

□

از هجر تو در چشمم خورشید شود سفته

□

بنویسد آنچه خواهد و خود باز بسترد

□

باز آمد از نسایم و الطاف ایزدی

□

پروردگان دایه‌ی قدسند در قدم

□

در پای غم فکنده است هجر تو عالمی را

□

ور تو خود کردی تقدیر چنین بر تن خویش

□

نگارا نگارا جدائی ز ما

□

چون نکنم بیش ازینش خوار که او

□

پیش بالای تو هم بالای تو

□

نگر که تان نکند غره عهد و پیمانش

□

وآنچه شرحش میدهم کان نامده است

□

کرا خورداد گیتی مرد بایدش

□

تا در امید من هجر به مسمار کرد

□

زاروار است کنون بلبل و تا یک چند

□

که ای هم جان و هم جانانه‌ی دل

□

چو مه گذشت تو شادی ز بهر غله‌ی تیم

□

قسم هرکس جرعه بود از جام غم

□

مادر بسیار فرزندی ولیک

□

ناسخ نسخه‌ی صحیفه‌ی باغ

□

گرچه نه غایبند به اشخاص غایبند

□

برای بوی وصال تو بنده‌ی بادم

□

یار مستان بی‌هش‌اند از بیم

□

پادشاهی کاورد زخم سنانش روز رزم

□

مردم که سخن گوید زان است که دارد

□

ز پی عماری تو چه روان کنیم مرکب

□

این خیل چرا چویند و زخیل چراجوی

□

برای فکرت و اندیشه در منازل قدس

□

گر ندیدی طناب هاش، ببین

□

گر نه‌ای در بر من رغم ملامت گر من

□

دیو پیش توست پیدا، زو حذر بایدت کرد

□

از کوی دوست بیخود و سرگشته میرویم

□

بارنده به دوستان و یاران بر

□

چه رانی کشتی اندیشه در خشک

□

جسم بی صانع کجا یابد هگرز

□

موسم عیشست غنیمت شمار

□

صحبت دنیا مرا نشاید ازیراک

□

خدا زیارت فتراک دل نصیب کناد

□

به معلولی چو یک حکم است و یک وصف آن دو عالم را

□

هر آن متاع که شب را ز مشگ و عنبر بود

□

دانای فیلسوف چنین گفت ک«این جهان

□

سلطان نیکوانی و بیداد می‌کنی

□

پیچ و تابش نور و تاب از من ببرد

□

از آن آتش که او را در چراغ است

□

تن خانه‌ی این گوهر والای شریف است

□

فغان از بلای عشق که در جانم اوفتاد

□

دانا گر چشم سر ندارد بیناست

□

در کوی عشق بی سر و پائی نشان نداد

□

برنا کند صبا به فسون اکنون

□

پیداست چو آفتاب کان دل

□

بهره‌ی خویشتن از عمر فرامشت مکن

□

هرگز نباید خواب خوش در چشم من تا ناگهان

□

تو که لطیفی به جسم دون چه شوی

□

از اوج آسمان به سر سدره بگذرم

□

چون به مردم شود این عالم آباد خراب

□

ای دوستان نمیدهد آن زلف بیقرار

□

آز دیو توست چندین چون رها جوئی ز دیو؟

□

گرفتی به دستور آن، کار پیش

□

چون دو گوا گذشت بر آن دعوی

□

خدایگانا گردون پیر میخواهد

□

محمد رسول خدای است زی ما

□

ره برده به خیمه‌ی ذلیلان

□

بده پندش که بگشاید سرانجام

□

به دار شش جهت انداخت مهره‌ی ایام

□

او را چنار گفت که «امروز ای کدو

□

مکن خراب سینه‌ام، که من نه مرد کینه‌ام

□

از فعل به فضل شو بیفزای

□

صوفی صفت شکوفه بر آواز عندلیب

□

نیک را بد دارد و بد را نکو از بهر آنک

□

اگر دل در غمش گم شد چه شاید کرد، گو گم شو

□

برتو، ای فاخته، آن فخ ترنجیده

□

خود چه شامیست شقاوت که ندارد انجام

□

بر چرخ، همچو لاله به دشت اندر،

□

آتش رخسار او دیدم سپند او شدم

□

چرخ را انجم به سان دست‌های چابک‌اند

□

اینک شراب اگر هوست میکند وضو

□

آن است کریم طبع کو احسان

□

چو داری دل و هوش حکمت گرو

□

دو چیز است بند جهان، علم و طاعت

□

اطلس زربفت را در اختران پوشیده‌اند

□

گرت همی عمر نیرزد به شکر

□

هم سنگ خویش گریه‌ی خون راندم از فراق

□

هم امروز از پشت بارت بیفگن

□

از بند ریا و زرق برخیز

□

تو چو یکی زنگی ناخوب و پیر

□

به دو چشم تو که از جان اثری نماند با ما

□

چون گریزم ز قضا، یا ز قدر، من چو همی

□

غلام دولت آنم که هرچه بستاند

□

زی تیر نگه کرد پر خویش برو دید

□

بلائی که از عشقت آمد به رویم

□

گفتا که «کرا کشتی تا کشته شدی زار؟

□

هزار بار فتادم به دام دیده و دل

□

ز مردم آن بود، ای پور، از این دو پای روان

□

تن چو جان از دیده نادیدار ماند

□

درخت بارور فرزند زاید بی‌شمار و مر

□

سگ کوی رندان آزاده‌ایم

□

سفله جهان، بی‌وفاست ای بخرد

□

باد صبا دروغ زن است و تو راست گوی

□

چو بیمارگون شد ز نم چشم نرگس

□

کجا کسیکه از آن چشم ترک وا پرسد

□

گر در کمال فضل بود مرد را خطر

□

دل و جان باخته است هر دو بهم

□

بند نهادند بر تو تا بکشی رنج

□

یکدم قرار نیست دلم را ز تاب عشق

□

یار ز من گسست و من بهر موافقت کنون

□

ملامت من مسکین مکن که در ره عشق

□

یافتن وصال تو کار نه چون منی بود

□

میان باغ چو وصل نگار دست دهد

□

در عشق تو تر نیامدن شرط است

□

بر کسم هیچ حسد نیست خدا میداند

□

دیده کافوری و جان قیری کند

□

بیا به وصل دمی روزگار ما خوش کن

□

از دست آنکه دست به وصلت نمی‌رسد

□

سر زلفش زباد نوبهاری

□

نشانش از که می‌پرسی سراغش از که می‌گیری

□

در دست و کیسه‌ی ما دینار کس نبیند

□

از پنجره‌ی صلاح برخاست

□

سیل گو راه در او بند به خوناب سرشک

□

دلم ز دست تو آباد گر نمی‌گردد

□

دمی بر عاشق خود مهربان شو

□

رطل دریا صفت آرید که جام زردشت

□

گه بر گل از بنفشه خطی دلربا کشد

□

چو بگذشت سال وی از هفت و هشت

□

کلاه از فرق فرقد در ربودند

□

درین کاخ دلکش نماند کسی

□

دل فکنده است در این آتش سودا ما را

□

دل بر امید وعده‌ی او چون توان نهاد

□

دولتی یابم اگر در نظر شمع رخت

□

یک بوسه ز پایت آرزو دارم

□

جهانرا چار عنصر مایه باشد

□

بر آن دیار که باد فراق تو بگذشت

□

کس مرا از دل سرگشته نشانی ندهد

□

لب لعل تو تا در خنده آید

□

تا چشم نیم مستت وسمه نهد بر ابرو

□

آینه از دست بفکن کز صفا

□

تن مقیم حرم و دل به خرابات مغان

□

چون درد توام گیرد دامان غمت گیرم

□

غرض آن بود کین ابیات دلسوز

□

گفتم هستی چو گل هم خوش و هم بی‌وفا

□

زمان به صبح شتابان و من به قوت فکر

□

قصد دل کردی نگویم کان رگی با جان نداشت

□

چون ز یزدان هرچه خواهی میدهد

□

هر لحظه زیر پای سگ پاسبان تو

□

باو از هر دری افسانه میگفت

□

نیکوان خلد بالای سرت نظاره‌اند

□

مدامم خرمی دمساز بودی

□

بس شب که نوان بودم بر درگه وصلش

□

ما دل به درد هجر ضروری نهاده‌ایم

□

با خویشتن بساز و ز کس مردمی مجوی

□

گرت به دیر مغان ره دهند از آن مگذر

□

زان می که تو را نصیب خصمان است

□

نه بر هر باغ و بستان می‌نهم دل

□

شبم روشن شده است و من ز خوبی

□

مرا دید اوفتاده زار و مدهوش

□

بودم در این حدیث که آمد خیال تو

□

به دست خویشتن شمعی میفروز

□

کشت مرا دلش به کین هست لبش گوا بر این

□

نه کار تست این نیرنگ سازی

□

آلوده به خونابه‌ی هجر تو روان‌ها

□

بیا امشب مگو فردا که اینکار

□

ما آستین ناز تو از دست کی دهیم

□

نافه گشا شده صبا غالیه سا نسیم گل

□

داریم درد فرقت یاران گمان مبر

□

از دیده‌ام خیال تو محروم گشت باز

□

آئی به کف آن خنجر چون چشم من از گوهر

□

دل اوفتاده عاجز بر آستانه‌ی تو

□

بر لبش خال ز گازم اثر است

□

به دست خویشتن شمعی نیفروز

□

تابنده مهش ز تاب خود رفت

□

گر تفرجگاه جنات نعیمت آرزوست

□

کارم از دست شد ز دست فراق

□

از رخ زیبای تو قبله‌گه عام را

□

چون از سفر حجاز برگشت

□

رها کن عقل و رو دیوانه میگرد

□

در عرضگه عشقش فتنه سپه انگیزد

□

خیال مهر تو در چشم هر سهی سرویست

□

تا دل به کفر دعوت زلفش قبول کرد

□

دماغ باده گساران ز خرمی در جوش

□

اگر نزل عشقت بجز جان فرستم

□

گرچه ما نامه سیاهیم ببخشای که ما

□

طاق پذیر است عشق جفت نخواهد حریف

□

به کفر زلفش ایمان هرکه آورد

□

شو خوانچه کن و چمانه در خواه

□

این پای خسته جز ره حرمان نمیرود

□

چو تو در خنده‌ی شیرین دو چاه از ماه بنمائی

□

اگر نه پیک نسیم بهار رنجه شود

□

از مزاج اهل عالم مردمی کم جوی از آنک

□

مبتلائیست که امید خلاصش نبود

□

مرکب جان به مرغزار غمت

□

هر آنچه داشته از عقل و دانش و دین

□

بس که از زاری زبانم موی و مویم شد زبان

□

طلوع کرده ز مشرق طلایه‌ی خورشید

□

دردی شگرف دارد دل در غم تو دایم

□

صنما عشق تو با جان بدر آید ناچار

□

تا کرد مرا بسته بادام دو چشم او

□

چو خیل ترک که بر لشگر حبش تازد

□

ای به خوان زلف تو یوسف طفیلی آمده

□

در دل بی‌قرار می‌نگرم

□

رخش شوخی مران که عالم را

□

مکن با زلف شستم عشقبازی

□

کشتی می داشت ساقی ما به جان لنگر زدیم

□

تو آری نامه از یاران به یاران

□

نثار باغ را گردون به دامن در همی پیچد

□

پرتو شمع تجلی بر دل ما شعله زد

□

گرچه خون ریزد دل دار نهان

□

حرام گشت بر ابنای دهر فتنه و ظلم

□

بارها گفتی که بوسی بخشمت

□

نام سرمستان عاشق پیش مستوران نگفت

□

به هر اشکی که از رشکت فرو بارم به هر باری

□

در او قبله‌ی اقبال بادا

□

بر یقینم کز فراق او به جان ایمن نیم

□

بهر که درنگری شاهدیست چون شیرین

□

دل یار است سنگین پس چه معنی

□

برفت دوش خیالش ز چشم من چه کند

□

شب زن هندوی و جانم جوجو اندر دست او

□

به پایمردی گلگونه میتوان رستن

□

از قبضه‌ی کمان فلک بر دلم به قهر

□

به زلف پرشکنت رشته‌ی امید دراز

□

در آویزش زلفت آویخت جانم

□

تا به دامان وصالت نرسد دست امید

□

در قیمت لعل تو چه ارزد

□

انده چرا برم چو تحمل ببایدم؟

□

فتراک او بلندتر از چتر سنجری است

□

اگر چه همچو گیا نزد هر کسی خوارم

□

عشق تو چو چنبر اجل شد

□

موی چون تاب خورده زوبینی است

□

کنیزی فرستاد و یک تن غلام

□

وجوه قرض میم هست لیک میترسم

□

لیک ز بیم رقیب وز پی نفی گمان

□

می‌زد دو بال خود را برهم

□

بگشا صدف یعنی دهن بفشان گهر یعنی سخن

□

اگر عارفی راه میخانه گیر

□

سود نکند نصیحتم که مرا

□

خسروا بنده عبید از کرمت دارد چشم

□

غلط گفته‌ام نخل چه؟ کز دو دیده

□

چه باشد کز سر مسکین نوازی

□

چو ز آن، برهمانان خبر یافتند

□

رغبتم سوی بتانست ولیکن دو سه روز

□

از بس که به صنعتش طرازید

□

چراغ طالع شب تیره می‌شد

□

بندی ز زلف کم کن و زنجیر ما بساز

□

چشم و لب پیش من آور چو رسد باده به من

□

زلفش نگر دلال دل از من چه پرسی حال دل

□

دو روزی گر دلی خرم نباشد

□

تو خود دانی که آن دل کو تو را خواست

□

خرم دریکه باز شود هر سحرگهی

□

به پای فراست بر آگرد خویش!

□

به دست هرکه فتد خاک آستانه‌ی تو

□

نوشی به یقین نماند لیکن

□

شکلی و صد ملاحت و روئی وصد جمال

□

گر به خورشید رخی گرم شود آغوشی

□

ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان

□

ماه من کاشتر سوار آید به راه

□

اجرام شد موافق و افلاک مهربان

□

آن را که خصم ماست شدی یار و همنفس

□

هر امیدی که داری از یزدان

□

به باغ وصل تو گر شرط من یزید رود

□

کجا ز حال پریشان ما خبر دارد

□

پشت من از زبان شکسته شکست خورد

□

نرگس فتان تو لعبت مردم فریب

□

درد دلم ببین که دلم وصل جوی اوست

□

میان موی و میان تو نکته باریکست

□

می‌سوز مرا که خام کس باشد

□

جان و دلی که بود مرا چون به پیش او

□

غرقه‌ی عشق و تشنه‌ی وصلیم

□

بفرمودم که حاضر گشت فصاد

□

به حکمت چو در ثمین سفته است

□

گوش بنهادم به آواز صبوح

□

دل به دست خویشتن شد کشته در پای غمت

□

گر آفتاب زردی از آن سو گذشته‌ای

□

گوهر عمرم شکسته شد ز فراقت

□

گفتم مورز عشق بتان گرچه جور عشق

□

خصم تو کور و تو آیینه‌ی شرع

□

ز نیکان گر بدی جوئی توان یافت

□

به دو نرگس، به دو سنبل، به دو گل

□

نیستم ممکن که در باغ جهان

□

زیر دست غم تو مهره صفت

□

از من دواسبه قافله‌ی صبر درگذشت

□

به شام آورد روز عمر ما را

□

پرنیان جوئی به پای پیل غم

□

سلامت نزد ما دور از شما مرد

□

من سوختم آوخ ز هوس پختن او لیک

□

نیم شب پنهان به کوی دوست گم نامان شوند

□

ای تازه گلبنی که شکفتی به ماه دی

□

دل دیوانه بشیبد هر ماه

□

بازارگانی از دل زارتر که دید

□

میانه‌ی صف مردان بدم چو گوهر تیغ

□

باد آمد و بگسست هوا را زره ابر

□

خورشید به تهمت خدائیت

□

چهره‌ی من جام و چشم من صراحی کن که من

□

رفتم به مغان و هم ندیدم کس

□

دیدی که تیر غازی مویی چگونه برد

□

همه خلق در بند بینم پس آخر

□

تا باد، دو زلفین تو را زیر و زبر کرد

□

بر تو مرا اختیار نیست که شرط است

□

پیش لب تو تحفه فرستم دل و دین را

□

هر بار به جرعه مست گشتم

□

فلک پل بر دلم خواهد شکستن

□

گوهری کز چشم من زاد آفتاب روی تو

□

از تو وفا نخیزد، دانی که نیک دانم

□

تا بودم بر قاعده‌ی مهر تو بودم

□

بر دل چو آتش می‌روی تیز آمدی کش می‌روی

□

تاختن آورد هجر، تیغ بلا آخته

□

مرغی است دلم بلندپرواز

□

دور فلک بر دلم کرد ز جور آنچه کرد

□

خنجر تو چون پرند روشن و با زینت است

□

بد است کار من از فرقت تو وین بد را

□

روزی از روی خودم چون روی خود

□

از دیده به بالاش فرو بارم گوهر

□

دل هم از درد به جانی به از آنک

□

نسیم صبح جانم را ودیعت آورد بویش

□

و آمد عهدی که ز خرم‌دلان

□

نه تنها بلندی و پستی تویی،

□

امیری را که بر قصرش هزاران پاسبان بودند

□

گرچه هستند به فردوس بسی خاتونان

□

ای کرده غارت منزلم آتش زده آب و گلم

□

پس عجب نی گر رگ ایمان ما

□

تا لبش را لب نخوانی زینهار

□

نخستین چو خور سوی مغرب شتافت

□

بر چرخ زنند خیمه‌ی آه

□

با این جفا که اکنون با عاشقان نمودی

□

شهری ز تو مست عشق و ما هم

□

زخم بلا را چو کعبتین همه چشمم

□

هر شب که پر شکوفه شود روی آسمان

□

از چشم بد ایمنی که دارد

□

حیرانم از سپهر چه حیران؟ که مست نیز

□

دهم در من یزید دل دو گیتی را به یک مویش

□

مهره از باز پس بگرداند

□

عشق نو گر دیر آمد در دل سودائیان

□

تا به اسلام عشق تو برسم

□

دست بر شاخ وصل او نرسد

□

به وصلش رسم این بار گر ایام شود یار

□

گر در این آتش که عشق اوست در درگاه او

□

عوض شکوه کنم شکر چو یوسف اظهار

□

بر در او ز های و هوی بتان

□

فرستاد پیش ارسطو کسی

□

در کار دلی که گمره توست

□

مسکین زین غم ز پا درافتاد

□

آن دل که بماند از تو و وصل تو چه باشد

□

اندک سخنی زبانت را عذر

□

عشق اگر چند مرغ صحرائی است

□

جانی که تو را شاید بر خلق فرو ناید

□

هرکه چوگان سر زلف تو دید

□

شاهد روز در دو حجره‌ی خواب

□

صبر بیرون تاخت از میدان عشق

□

به بوسه مهر نوش او شکستم

□

تن غرقه‌ی خون رفتم و دل تشنه‌ی امید

□

مائده‌ی جان چو نهی در میان

□

شد چو کشتی به کژی کار فلک

□

خاک درت را فلک بوسه نیارست زد

□

تو هم هستی در این طوفان ولیکن

□

عشق مهمان دل است و جان و دل مهمان او

□

مرا با عشق تو در دل هوای جان نمی‌گنجد

□

دو طرار هشیار و، تو خفته مست

□

جان را به وداع آفرینش

□

جوجوم از عشق آنک خالش مشکین جو است

□

هر دلی را که کبودی ز لب لعل تو داشت

□

لب به دندان فرو گزد یعنی

□

همه درد چشم تو شد هستی تو

□

به جایی که مرگش مقدر بود،

□

عنان شاهد دل گیر و دست پیر خرد

□

کی رسم در تو که رخش وصل تو

□

جان فشان و راد زی و راه‌کوب و مرد باش

□

دوشم لقبی داد، کمتر سگ کوی خود

□

گرچه من اینجا حدیث از سر جان می‌کنم

□

هرکس که پای داشت به عشق تو هر زمان

□

از ناله در آن گران رکابی

□

همچو مرغی از بر من می‌پرد

□

از تو و بیداد تو ننالم کاول

□

مرغان روزگار نگر کاژدهای غم

□

زهره‌ی آن نیستم که پای تو بوسم

□

زدم عمری از بی‌مثالان مثل

□

از اشک دلشدگان گوهر نثار زمین

□

این مرغ آشیان ازل را به تیغ عشق

□

چو گشتی شناسای یزدان پاک،

□

نظرت نیست به من زانکه مرا

□

سفر کعبه به صد جهد برآوردم و رفت

□

رسول من سوی تو باد صبح‌دم باشد

□

یک ناخن کم نمی‌کنی جور

□

دادم به باد عمری در انتظار روزی

□

هفت صد هزار سال به طاعت گذاشتم

□

دل هم از من دوست‌گیر است ای عجب

□

گر نیست گشتی از خود و با تو توئی نماند

□

تخم وفاست دانه‌ی دل چون به دست توس

□

آنجا که سنان باشد با کافر مژگانش

□

خلوتی کن نهان ز سایه‌ی خویش

□

یک شب وصال داد مرا قاصد خیال

□

تا دلم کردی نشان تیر هجر

□

در مشرق و مغرب دل من

□

یاقوت هست زاده‌ی خورشید نی مگوی

□

به گه صبوح زهره ز فلک همی سراید

□

سری را کاگهی دادند ازین سر

□

تا چشم نظاره زو خبر ندهد

□

با خوی تو صورتم نمی‌بندد

□

دیدبان عقل را بربند چشم

□

چراغ‌وار به کشتن نشسته بر سر نطع

□

با چنین شوری که ناگه خاست نتوان خوش نشست

□

دوش گرفتم به گاز نیمه‌ی دینار تو

□

در پیش خسان اگر نهی خوانی

□

به کتف عمر میکش بار محنت

□

صاف طرب شرب توست چون که فراهم نه‌ای

□

آنجا که تو تیر غمزه اندازی

□

چند از سگ ابلق شب و روز

□

شرط صبوحی بود گاو زر و خون رز

□

بس که سربسته چو غنچه دردسر دارم چو بید

□

هر لحظه چون گوزنان هوئی برآرم از جان

□

چه جوئی مهر کین‌جوئی که با او

□

دیدیم رخت که قبله‌ی ماست

□

گر بوس تو را کنند قیمت

□

بر چشم من آن ماه جهان‌سوز رقم بود

□

کس برای گره گشادن دل

□

خزان شد بهاری که من یافتم

□

تا قیامت غلام آن عشقم

□

قرارم شد ز هفت اندام گوهر هفت ناکرده

□

گاهی بکشم به آه سردش

□

از هم‌نفسان مرا چراغی است

□

بالای سر ایستاد روزم

□

یاقوت بلور حقه پیش آر

□

تا همایم خوانده‌ای در کام دل

□

از کوی سوار چون برآئی

□

دردانه‌ی عقد عنبرینت

□

مژگان پر ز کینت در غم فکنده دل را

□

کیسه‌ی عمر سپردیم به دهر

□

شب مهتاب چون به سر بازی

□

لیک بی‌زر نتوان یافت به بغداد مرا

□

امروز پیشم آمد نالان و زار و گریان

□

از سر عجب هر زمان با خود

□

دیده‌ام کافور کز هندوستان خیزد همی

□

از پس عمری اگر یکی به من افتد

□

آخر چه موجب است که باز از حدیث وصل

□

ساخته‌ام با بلای عشق تو چونانک

□

گفتی ببرم جان تو، اندیشه در این نیست

□

سایه‌ی خار تو سروستان است

□

دل ازین و آن گریزان می‌شود

□

چو بر داغ هجران من دل نهید

□

گنه کرده بناکرده شمار

□

لرزه‌ی برق در سحاب دل است

□

بر کوه بیازمای یکبار

□

فلک موافقت من کبود درپوشید

□

همیشه هم به تو معمور باد و مسکون باد

□

مگر ز غیب دری کدر کار بگشاید

□

هیچ نشسته نه نیز خفته مبر ظن

□

خردی هنوز طفل زبان دان کیستی

□

سر و کاری همی بینی کران‌گیر

□

محل نامیه در چار طاق ارکان کرد

□

ای دو عالم گشته عاجز در سر منقار تو

□

تو خود ز مادر از پی این کار زاده‌ای

□

می‌نگردد چرخ جز با رای تو

□

سر بزرگی و سودای پادشاهی نیست

□

تا نفریبد در این رهت بروانه

□

زخمه برآور که نیک جعدی و ساده

□

هستی هر دوان نمی‌خواهیم

□

بو که ناگه شکار ما باشی

□

یک بادیه ره فرقست از گفتن تاکردن

□

چو دید کز تو بهر لحظه شیونی است مرا

□

چون با غم تو دل آشنا دارم

□

وانگه به گوش جان بشنو نوش باد عید

□

آن نیکوی نگشتی هرگز بدل به زشتی

□

این بار قدح لبالب آمد

□

من بر تو هزار شب دعا کرده

□

بوی او بشنیده‌ام غش کرده‌ام

□

گویی که غمست غم نباشد

□

در یوزه‌گرش ز خوان انعام

□

گفتی که کارگاه حریر ملونست

□

سهیل آویخته از گوشه‌ی ماه

□

هرچند کارمیده و بر جائی

□

گرد ز شیران مرغزار برآورد

□

اگر جز رنج بینم حاصل خویش

□

«در من این عیب قدیم است و بدر می‌نرود»

□

گر زخم زند ما را چشم تو به خواب اندر

□

نشینم ز بیهوده گویی خموش

□

یک به یک بر سر زبان دارم

□

که سبزه میدمد و گل به بار میید

□

خوبتر زین کسی نداد نشان

□

چون کشتنی است جانم، قربان چرا ندارم

□

چرخ را دستبرد ننمایی

□

«توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار»

□

چون کم ز دیم خویشتن از بهر کام دوست

□

بین که عروش چمن جلوه نمای آمده اسن

□

اگر کار این است بر هیچ کارم

□

ز گوهر بر فلک پیرایه بستند

□

آگاه نه ای ز گرد نفسانی

□

که نقش خلد برخوانم ز دیده

□

مدنی شد که بر آونگ سرش در کنبست

□

بر خاک آستانت وقتی گذار دارد

□

ای دوست به جان تو که آوارم آوار

□

که شد پرگهر دامن روزگار

□

کنون حیران بماندستم از این گفتار بی‌معنی

□

ما جمری بغدادیم ما بکروی شیرازیم

□

مشفق بدند برمن و غمخواره

□

یک سود در زمانه بی‌صد زیان برآید

□

در شان بدسگال تو و نیکخواه تست

□

به زر پخته به دل کرد صبح نقره ستام

□

ناوک مژگانت ای جانان دل و جانم بخست

□

سینه‌کنان چو باز گشاده پر آیمت

□

راستی بهتر تا فاستقم اندر هودست

□

که دیده را جز از آن وجه روشنائی نیست

□

نفرین کند بگوئی از صدق دل که آمین

□

او کعبه‌ی من و حرم از من دریغ داشت

□

ز دو صد گریه بود خنده‌ام

□

ز کبر دامن همت بدان نیالاید

□

بادبانش رو نهاده سوی باد آفتست

□

در همه کشتزار آدم نیست

□

گر چو دیگر مردمان خوش روزگاری دارمی

□

کند در چشم جانها توتیائی

□

چون نشسته گرد بر زرین لگن

□

یک مگس را انگبین جستیم نیست

□

اقطاع قدیم شالهنگست

□

به جود دشمن مال و به رای دشمن مال

□

ز جور هر دو آفتگر شبت خوش باد من رفتم

□

بر سر تیغ چون توان پای است

□

ناله‌ی من زار همچنان که تو دیدی

□

چمن طراوت نزهتگه جنان دارد

□

کنونت باز یابد گشت از این بازی و طنازی

□

پرده‌ی راز نهانم سوخته است

□

فتنه بر خواب امن مفتون باد

□

گل بریزید که آن سرو خرامان آمد

□

مونس من ماه گردون بود دوش

□

هر نامه‌ای را که داشت به منقار سر گشاد

□

مکن جان مکن جان مکن جان مکن

□

دلم را جان و جانرا زندگانی

□

ولیکن نه‌ای آگه از باد ساری

□

جوجو شد از غم نو به نو بی‌روی گندم‌گون او

□

تخت و تیغ تو و نگین تو باد

□

که مرا وارهاند از غم قرض

□

هر دل که ز چشمکانش بگریخت

□

بر زبان غم دهد پیغام خویش

□

بجز امید بری بایستی

□

چو رندان فاش کن راز نهانی

□

ابر مشاطه شده است و باد دلاله

□

که همه با گرو به کین باشم

□

براق روضه‌ی جان کرد عقل بهر تو زین

□

بر سر بازارهایش دستها بر بسته‌اند

□

شد یقین کان طره طرارست گویی نیست هست

□

زمردی است مرا صبر نه ز نامردی

□

وز روی تو گرفته اثر ماه و آفتاب

□

آنکه بی ما عزم بستان کرده بود

□

از بر و پرهیز شاید گر مرو را در کنی

□

نه تو آئی نه منت یارم جست

□

ابر جودش چو ابر معطی و راد

□

نامهربانی شنگی دغائی

□

آنکه او نیست در حمایت تو

□

چون تمنا کنم دریغ از تو

□

در دماغ آسمان از نغمت خوش سور باد

□

لشگر از بهر شبیخون میکشید

□

ولیکن زود شاید یافتن نزدیک را آسان

□

کو آب طرب به جوی دل راند

□

ز نیم شب مترصد نشسته املی را

□

غمش را در میان جان نگه دار

□

عالم عقل را و برهان هم

□

عشقت آمد تمامتر بشکست

□

بنگر که چه انتظار می‌بینم

□

جان برفشان به ذوق که جای سپند نیست

□

چون کرد بر تو چرخ کمان را به زه

□

پس به تکلف اندرو حسن تو تاب می‌دهد

□

بر بستر تیمار تو بیمار توان بود

□

سودای پادشاهی حد گدا نباشد

□

باریده بر او ز دیده هانم

□

ما به شکرانه شکر اندازیم

□

این کمان را هم تو و بازوی تو

□

غیر از خیال باطل و جز ترهات نیست

□

اگر به کوشش با گردش فلک نه بسی

□

تا صبح بدین سبب کشیدم

□

یارب چه کمالی تو عرب را و عجم را

□

دل مسکین مرا نعل در آتش میکرد

□

کرگس دراز عمر ز خوش خوئی

□

جانم ز لب گذشت و به بالای سر رسید

□

به‌سر شد عمر و هم نگشاد کاری

□

از شهریار هر که رسد شهریار اوست

□

چون ز فعل زشت این بد گنده پیر آگه شوی؟

□

بی‌تو دانی هیچ نگشاید ز من

□

همچنان امروز و فردا می‌کند

□

بر همه‌کس مهربان با همه‌کس سازگار

□

سقایی راه را بشاییم

□

به هر نیک و بد نیکخواه شما

□

آخر تو چه روز را به کار آیی

□

نیک باشد گر کنی زان اجتناب

□

چون تو ازو طمع خود نمی‌گسلی؟

□

بند روان گسسته‌ام انس روان من کجا

□

عمر که وارث عدل و صلابت عمرست

□

«ترحم ذلتی یا ذالمعالی»

□

بر جان عاشقان بتر از زخم ذوالفقار

□

مرو از جای که صحبت برجاست

□

جز غم و تیمار نفزایم همی

□

شعله‌ی او بر در هر آشنائی میرسد

□

نگوئی یک شکسته‌ی خویش کی بستی؟

□

چکنم چون نوشته شد به سرم بر قضای تو

□

گفت نیکو می‌کند گر می‌کند

□

ما سعی میکنیم و به دربان نمیرسیم

□

چه خواهد وصف سرتاپای جانان

□

صد مشکل ازین‌گونه به یک‌دم بگشایی

□

در هوای خویش سرگردان مکن

□

آتشی در عود و مجمر میگرفت

□

سوهان علاج داند کرد و فسان فسون

□

سگ‌جانم ارنه چندین هجران چگونه باشد

□

ز صد شادی دیگر آن در نیاید

□

دگر ز خاطرم اندیشه‌ی دراز برفت

□

از درخت صدق بر روی صد عصا ثعبان کنیم

□

دانی که خطا کردی، دیگر نکنی دانم

□

که چه دیبای شوشتر دارد

□

نو عروسیست که پیراهن والا دارد

□

وانگه به زید و خالد بسپاری!

□

طاقت هجر تو هست طاقت خوی تو نیست

□

کز این غم تا زیم بهتر نگردم

□

بوریائی که در او بوی ریائی باشد

□

همچو شمع از هوس گدازانیم

□

هم بی‌نمک منافقی باید

□

تو نیز چو روزگار برگردی

□

ما را ز خاک کویش هر ساعتی صفائی

□

سوی حکیمان تو از خدای عطائی

□

آب دیده بریز و پاک بشوی

□

پیشت آب من کنون تیره به دستان می‌رود

□

غریبی را کسی چون یار گیرد ؟

□

یار وفادار چنان منست

□

گر کشتنیم باری در پای تو اولی‌تر

□

کین لطایف نتیجه‌ی سحرست

□

که بیوفائی چرخ و فلک ز حد بگذشت

□

ندهند آنچه تو خواهی به تو تا جان ندهی

□

جان هم بده و به کوی او ره کن

□

از کارهای خویش که تو در میان نباشی

□

فغان و آه و زاری پیشه کردم

□

دل بنه بر بوسه دادن هیچ مستیز ای پسر

□

مرا در گریه‌ی تلخم دو دریا بر زمین خیزد

□

من نه درین پرده‌ام گر تو درین پرده‌ای

□

کاندیشه‌ای ز شکر و شکایت نمیکند

□

اگر از پی استر و زین حزینی

□

ز راه زهد بگردان به کوی باده بیار

□

درجام او ز عکس رخ او شراب خام

□

نه کسی درد من خسته مداوا میکرد

□

کاین که تو مشغول آنی ای پسر کار گلست

□

تقصیر نمی‌کنی ز تقصیر

□

که نقش بند حوادث ورای چون و چراست

□

عاشق مطرب خوش آوازیم

□

چه بدگوئی سوی دانا چه ماری

□

که خمار من از آنجاست هم آنجا شکنم

□

آنچه تو از مکر و دستان می‌کنی

□

عاقبت بشکست پیمانی که با ما کرده بود

□

چون فرود آیی به بازار ای پسر

□

شهری چو من بنهاده سر بر خط آن افسون نگر

□

هجر تا کی نهد به جان خارم

□

مکانرا از جهت شش پایه باشد

□

بر سیرت و بر عادت گیاهی

□

و آوازه‌ی گل‌شکر شکستی

□

تا شاخ نرگسی به مثل دار می‌نماید

□

اشارتی به سر تازیانه نتوان کرد

□

دل را ز هوای نفس بر دارد

□

از بس که مرا الماس اندر بصر افشاند

□

دامنت چون ز دست بگذارم

□

دیوانگان ما را باغ و سرا نباشد

□

زیرا که تو زنده‌ای چو ایشان

□

جان دهم جای دگر مهمان مشو

□

او را به تو هم نیاز می‌بینم

□

با اسیران هرچه بتوانی مکن

□

جان را ازان مدهوش کن کم کن حدیث بیش و کم

□

نوشی بزن سبک که گران تو می‌خورم

□

که خط در دفتر جانم کشیدی

□

مقصود ما ز وصل تو بوس و کنار نیست

□

زان است که همواره تو با قال و مقالی

□

کان نوش جانگزای‌تر از سم نیامده است

□

از چنین پرهیز پرهیز ای غلام

□

چشم بگشا تا ببینی جنت بی‌اشتباه

□

کانچه گفتم ترا کفایت نیست

□

رمیده خاطرم از دام راه بی‌تاثیر

□

مردم چشم و سرم طرف دوال تو کنم

□

کرد منسوخ طبله‌ی عطار

□

زانکه نباشد عجب از خر خری

□

از راه زبان بر دل همدم نفروشم

□

ناکرده مرا وصل تو خشنود برفتی

□

ز وصلش دست ما کوتاه کردند

□

آخر نه ز باغ تو گیاییم

□

اشک ز چشمم گشاد مایه‌ی اشک است دود

□

باز باید زدن آخر بهم این سنگ و سبوی

□

بدان امید که صیدی کجا توان انداخت

□

گرگ و بره مباش و بترس از مخاطره

□

طرازی کار زو دارم چنان آمد که من خواهم

□

که حال من ز غمت بر چه‌سان تواند بود

□

جز بر آن رند که افتاده بود مست و خراب

□

بود بر هر دو عالم دست ما را

□

انصاف می‌دهم که ز انصاف خوش‌تر است

□

در میان رهم گذاشته‌ای

□

چنان سیلی که دریا برنتابد

□

تو پشت در این زهر بار خاری؟

□

باریک‌تر ز رشته‌ی مریم لبان اوست

□

بازیی نیکو به کو آورده‌ای

□

ترک مستی چون گرفتیم از خمار آسوده‌ایم

□

بوسه وامق‌وار هر دم بر لب عذرا زنیم

□

خراشید مشحون به غم نامه‌ای

□

وعده‌ی داد دهی و همه بیداد کنی

□

از لعل تو بربایم صد بوسه به آسانی

□

وز زیر روزگار تو بیرونی

□

هم به سلامت بر من از تو سلامی برسد

□

با رای او زبانه‌ی خورشید اسودست

□

دستم به هیچ چاره‌ی دیگر نمی‌شود

□

از کمر بر ساخته زنارها

□

شک نیستی که گرده‌ی گردون بخستمی

□

غم آن قدر نداند کاخر تو آن مایی

□

بترس آخر ز آه سوزناکش

□

چون تن آزاد خود را بنده‌ی خاتون کنی؟

□

روزی نگفتی کای فلان اینک دل غم‌ناک تو

□

تا جان به جای نامه فرستم به سوی تو

□

مرا شوریده‌ی هر انجمن کرد

□

برو فرمان بر و کار دگر کن

□

خار اجل ز راه جان برنکنم، دریغ من

□

که جهان را به عدل صد عمرست

□

نمیدهی و مرا زهره‌ی تقاضا نیست

□

جز چاکری و فسوس و طنازی

□

کاندر خزانه‌ها فلک هم نیافت کس

□

تا که بی‌چشم پر خمار توام

□

حکایت باز میپرسید در راز

□

گفت از تو بر نگردم تا نسوزم خرمنت

□

یاد وصالش مرا نعل در آتش نهاد

□

مریخ قهرمان و عطارد دبیر باد

□

تا بود خاک و آب و آتش و باد

□

جز تو؟ از خاکی سرشته و خفته بر خز و بزی

□

وی جم به ماتم آی که خاتم پدید نیست

□

آرد و در دست خونخواری نهد

□

کاسه که میداشتی عذر که میخواستی

□

در چشم تو مکر و حیل و زرق و فسونست

□

هر طبیبی مجسش نشناسد

□

باز جستم زمانه را سر و پای

□

من از این کوی اگر برگذرم درگذرم

□

چون لبالب شد چمانه و بلبله

□

پیام راز من بگزاری ای باد

□

از راز دلم چه پرده برداری

□

غوصه میزد نور می‌انداخت گرد هر کنار

□

آنکه در میدان مدار گوی در چوگان نهاد

□

می‌کن که دست شحنه به تو در نمی‌شود

□

تا نگفتم طفیلی و مگسم

□

زبان به شکر نسیم بهار بگشایند

□

این چند گره نه بر گشائی؟

□

ای به هجران خسته مارا، خسته را مرهم فرست

□

همه را قوت از قوام تو باد

□

من اینکه می نخورم در بهار ممکن نیست

□

گاه آن آمد که ما با رود و رامشگر زنیم

□

از آتش غیرت دل من زیر و زبر شد

□

تا دو چشمم چهار می‌نشود

□

چشمی وصد کرشمه و لعلی وصد عتاب

□

برگیر، هلا، زاد و همه بار سفر زین

□

فریاد از آن لعل جهان‌ساز نخواهند

□

کی بود کی که دگر بر سر انکار شوم

□

نیست جز مسکنت و عجز مداوای دگر

□

کان نگارین روی عاشق می نخواهد کرد مرد

□

چو رکیب تو روان شد چه محل روان ما را

□

بادی که در حمایت بوی تو می‌رود

□

که در بر سرو سیمین تو دارد

□

از بهر چه مانده‌ای بدین خامی؟

□

گرت سوزی است طوفان تازه گردان

□

صیدیست بس شگرف بدو زان نمی‌رسم

□

کند در چشم جانها توتیائی

□

صورت مهر و وفا بنگاشتن

□

به آن راست کردی همه کار خویش

□

دلبر ز تتق به در نمی‌آید

□

نظر با این گدا بودی چه بودی

□

ندارد سودشان خواهش نه زاره

□

در چشم من شکوفه‌وش آید خیال یار

□

کالسلام علیک ای درویش

□

از رای روشن و خرد خرده‌دان ماست

□

ما را کی لب چو قند بود

□

کانیت شکاری شگرف وینت شبی بوالعجب

□

گر ز زلفت گه گهی داد آمدی

□

مدام بر سر میخانه میکند پرواز

□

این است رسم زشتی و آثار بی‌وفائی

□

گوهر از چشم جهان بین آورم

□

یا بیخهای شب زده بر روی صبحدم

□

فراقش جامه‌ی صبرم قبا کرد

□

از تنگ دلی جانا جای نفسم نیست

□

زنهار وصل را گو تا دستشان بگیرد

□

همین است اگر راست خواهی گمانم

□

زانکه خاطرها پریشان میشود

□

نه بسته طنابی نه ستونی زده زین‌سان؟

□

برای پاس خیال تو دشمن خوابم

□

برون آمد به دستی دیگر امروز

□

ز دست حادثه‌ی روزگار محنت زای

□

هر کرا بر روی آب تست در سر باد تو

□

قناعت کن از خوان گیتی به هیچ!

□

زلف کژت بسودن قول خوشت شنودن

□

خرم دلی که در طلب ملک و مال نیست

□

بر تو همی دارد همواره کین؟

□

غم پرورده‌ی چگل چه خوری

□

من ندانم تا چه افسون می‌کند

□

ز بسکه رخت ریاحین بوستان آورد

□

زهی قامت زهی بالا بنامیزد بنامیزد

□

بکش پنبه از گوش حکمت‌شنو!

□

که دایم با تو از ایشان وصالست

□

دهر را در اضطراب و چرخ را در زینهار

□

اگر بازی تو از اندیشه‌سازی

□

بوس از تو و جان از من، بازار چنین خوش‌تر

□

نی به تو بتوان رسید تا بشتابم

□

غمت سلطان خلوت خانه‌ی دل

□

بدره‌ی ناداشتی به روز رستاخیز را

□

وز سدره سر به گلشن رضوان برآورم

□

باشد که یابم از لب نوشین او جواب

□

و گر ابلهی پارسائی طلب

□

تن گدازنده‌تر از نال زمستانی

□

آفاق بر آهنین سپر خندد

□

به هر جانی یکی باری نیاید

□

تماشای ریاحین میکند باز

□

باد هجرانت نشانده کشوری را خاکسار

□

ز مهر تو بری نه‌ام، به جان کشم جفای تو

□

که تا عشقت چه می‌فرماید امروز

□

در رسم و عدل شیوه‌ی نوشیروان گرفت

□

پر خم خمی و بد سیر و بی‌هنر خمی

□

تو گفتی خدنگ بود که در پرنیان نشست

□

صبر دایم برنخواهد آمدن

□

خدا را اگر دوست داری مکن

□

ز بوی گل به باغ اندر اثر کن

□

هستی خود به دلستان بخشد

□

که یک تیر غمزه‌اش خطا می‌نیاید

□

قدم فشرده و در پیش عقل بیش بها

□

ز بانگ آن دگران جز به حرف‌های هجی

□

در سایه‌ی زلف تو نهانی است

□

غارت صبر و سلامت می‌کند

□

غلام سرو قدی باش و از جهان آزاد

□

کی باده دهد چو باد رنگت

□

دل اینجا از سگان کیست تا پروای او دارم

□

از تو انصاف چون ستاند کس

□

حریمش کعبه‌ی آمال بادا

□

غریب و سپنجی به خانه‌ی کسانه

□

یعنی که به سایه‌ی مغیلان

□

پیرهنی کوست درو بوی تو

□

که می‌فروشم نام از قباله بردارد

□

چون یکی درج برآورده به افسونی

□

دهر غدار امین بایستی

□

بلکه به خونابه‌ی سرشک عجین است

□

نظر حرام بود گر به کیمیا دارد

□

از پس سیمین تذروی بسدین عنقاستی

□

بی‌من از من نعره سر برزد پشیمان آمدم

□

هزار ساله فزون انتظارها دارم

□

هرزه مده عمر و جوانی به باد

□

ترکی و مستی مکن چندان که خواهی ناز کن

□

وز او فر شاهی فروزنده گشت،

□

که ز دست غم تو جان نبرم

□

دل خسته بازمانده و چشم از قفا هنوز

□

بنشسته میان نیلگون کندو

□

دست من گدا به دوالش کجا رسد

□

در فراقت زرگری آموختم

□

خیل خیالش صف زنان نارد برویش تاختن

□

تا تو بر درگاه سلطانی زهی کافر بچه

□

جست از همه کس نشان او باز

□

کانچه کنی من به سر آن شوم

□

روسیاهیم از آن نامه سیاه آوردیم

□

ما تو را،ما را از بهر چه آزاری؟

□

خورشید هست زاده‌ی یاقوت احمرت

□

کافرم گر کنون مسلمانم

□

مرا هم بیشتر ز آن در دماغ است

□

حبیب و آدم و عیسی مریم

□

تا روز مرا در زد و دیدار نپذرفت

□

وانکه بر منهزمان راه به انعام گرفت

□

کو خسته دل نیامد و خونین جگر نرفت

□

چه میده است و چه کشکینه‌ی جوینه

□

یک جرعه مرا به سر نمی‌آید

□

تا زنده بود او را هشیار نخواند کس

□

در بوستان دهر گل خرمی به بار

□

کی هوا یکسره پر گرد و غبارستی

□

طاقت ضربت دوال تو نیست

□

مکن بیگانگی و آشنا باش

□

کشته و سوخته یابند چو پروانه مرا

□

شمال اکنون زهر کوهی و غاری

□

دیده ز آن دیدار نگسستی هنوز

□

شدی بار دگر کردی دریغا روزگار من

□

در آفتابه کن که در این خانه آب نیست

□

چو آستینش گرفتم گفت بردا برد

□

بیرون ازین دو، لطف نمائی نیافتم

□

پوستین ماه و پروین می‌کند

□

یا چه صبحست سعادت که ندارد آغاز

□

آذارو دی و تموز و تشرین

□

یک عالم مال برنتابد

□

کز یمین ملک در یسار گرفت

□

وه که از دست دل خویش چه خونین جگریم

□

من به جای خاک آتش ریختم

□

دست در دامنت زدم دریاب

□

حیلتی چونین که دانی می‌کنم

□

هنوز هیچ نمیباشد انتباه مرا

□

گرت بشخشد قدم ز پایه‌ی ایمان

□

در سیه‌کاری سپیدی خوی تو

□

زین یک متاعم این همه درخور نمی‌شود

□

به شمع و شاهد و چنگ و دف و چغانه دهد

□

گوش پر در شود آنجا که گلوی تو بود

□

چون عمر پایدار و فلک دستگیر نیست

□

گر به جان ساعتی زمان خواهد

□

با ساده نشین و باده نوشان

□

با قامت سرو و روی دیباهی

□

بر کنگرده‌ی فساد بنشست

□

این بهانه است یار می‌ندهد

□

نفاذ امر او را چرخ مامور

□

می خواه و چندان نوش کن تا خوانمت تنگ شکر

□

به هر کجا که کنی قصد قصر ویران است

□

همچو اشکال هلالی کوز باد

□

در آتشم ز دست دل بی‌قرار خویش

□

برگوش همه خلق خاص و عامه

□

قسم من تا خط بغداد است باز

□

مرهم درد خود ترا دانند

□

کوه را پیراهن از اکسون و خارا کرده‌اند

□

ساقیا در ده شراب ارغوانی فام را

□

گوش ماهی است بر او آتش دل ننشانم

□

هر فتنه که روزگار می‌زاید

□

گه لاله‌زار سنبل تر سایه‌بان کند

□

از بازی او مگر که نظاری

□

رود عاقبت، گر چه ماند بسی

□

کی بود این محل و مقدارم

□

به دست عاشق بیچاره اختیاری نیست

□

دست با زردشتیان در جام کن

□

ز نسیم جانفزایت، اثری فرست ما را

□

راح صافی چو عقل و روح بیار

□

کش ز یمن نظرت کار به بالا برسد

□

تافته زی شد هوای تافته ایدون

□

جان تو که بیشتر نیندیشم

□

این هجر بی‌شمار کجا در شمار بود

□

رقصی بکرد و خرقه سوی باغبان فکند

□

تو مر فرزند فرزندان فرزندانت را پندی

□

آیم به سر کویت وز در به درت خوانم

□

زودا که ز خان و مان برآید

□

کنار آب و شب ماهتاب خوش باشد

□

بر قول من گوا بس پیرار و پار من

□

پشت دست آئینه‌ی روی تو بس

□

پای اهلی به دست می‌ناید

□

چو از بلاد حبش پادشاه ترکستان

□

آفتابی را هبایی الغیاث ای دوستان

□

بیار آتش و درخانه‌ی خراب بریز

□

که بی‌وصل تو اندر دل وبال دل بود جانم

□

که عقل و هوش جهانی چرا کنی یغما

□

نیست برتر گوهری از علم دین

□

دولت دیگری طلب کو به وصال تو رسد

□

زانچه به من در غم هجران رسید

□

در آن کوچه ما را سرائی بده

□

اینهمه آشوب کار و بار نیرزد

□

یک نظر بنمای و آشوبی در ایشان درفکن

□

تات گوید کاین سخن در صفوةالدین مریمست

□

کج‌ای مهروانی کسب اومی کست ؟

□

نامه را نیست مگر صورت تو عنوان

□

صد جان همی فشانم و بر تو به نیم جو

□

چون تیمم به ساحل یم باد

□

بر سکه‌ی دل ما نقش درم نباشد

□

وقت کن ایام و ساعات ای پسر

□

کان کو فرشته بود کنون اهرمن‌وش است

□

که تا هردم مرا رنجی نماید

□

چو احوال پریشان روزگاران

□

هرگز شنود کس به جهان خفته و روان!

□

کاندوه بود یا غم نابود می‌بریم

□

هرشب دو دست از هجر غم تا روز بر سر می‌زنم

□

به شکر آنکه ترا هست روزگاری خوش

□

چون تو به سزا پسر ندارد

□

کای خواجه ما سخن نشناسیم زر فرست

□

دام دلها زده از مرزنگوش

□

غرق طوفان شده اندیشه‌ی بارانم نیست

□

تخمش خواهیم که نپراگنی

□

تا سنگ را ز گریه‌ی من دل به درد خاست

□

آراسته خوب صورتی‌ای

□

نطاق از برج جوزا برگشودند

□

پس هراسیدن ز چوبی همچو ثعبان شرط نیست

□

ندانم بدر خوانم یا هلالت

□

عاقبت هم طریق عجز گزید

□

پناه یافت جهان در حریم امن و امان

□

زربفت ردای پرنیانی

□

نورسته گلشن ز آب خود رفت

□

از تو بهتر هیچ برهانی دگر

□

وز هیچکس ننالم غیر از گوای قرض

□

بی داد تو افراخته صمصام ندارد

□

پری دجله به بغداد زرم بایستی

□

ایمنی داده آز را ز نیاز

□

زآنچه وقتی در کناری آمدی

□

از پس این دیو چرائی دوان؟

□

زین جان که جوی ارزد بسیار نیندیشم

□

ورق عمرمان کنند فراز

□

کرده زنهار نهان زیر عبائی تا چند

□

پس مرد منی دست دگر بار مرا ده

□

پالوده ز اندیشه‌ی وصل تو جگرها

□

وصل را چون وعده فردا کرده‌ای

□

که در حمایت آن دولت جوان باشد

□

اگرشان یکی نان دهی جان ستانی

□

گرفتاری گرفتارش، پریشانی پریشانش

□

این چه ژاژست کاش خارستی

□

عجب از معتکف گوشه‌ی ابروئی نیست

□

زخم ما بر کعبتین خرمی امروز شش

□

پیاپی جرعه‌ها بر من فشاندی

□

چون سر زلف او دوتا بودن

□

که هر ساعت شبستانت بسوزد

□

نه نیز از صبح صفرائی بجنبید ایچ صفرائی

□

من گوهر عمر خود بر گوهرت افشانم

□

وانگهی گویی محابا کرده‌ام

□

به رویش چشم جانم باز بودی

□

حرف بوسست چو لبهای قلم چاکر تو

□

خامشی گواه بین غنچه دهان کیست او

□

در تو به اشک خویش به دامن گرفته‌ام

□

چون دل خلاص یابد زان زلف وانهاده

□

در این بی‌نوا شب گه پر کنه

□

کفرش خوش آمد از من مسکین به کین گریخت

□

آخر نگویدم که هوای که می‌کشم

□

کند صاحبدلی بر من دعائی

□

ز جورش پرده بدریدم ز عشقش توبه بشکستم

□

چون دامن نیاز به دست تو داده‌ایم

□

کتاب عاشقی را برگرفتم

□

خلعت و انعام سلطان گو مباش

□

نخواهد جز زمین و شهر و مسکن

□

در رزمگه زلفش گردون سپر اندازد

□

زنار چهارگانه بربستم

□

فلک به دور درافتاده من به چون و چرا

□

نز پی بلعجبی از پی نظاره‌ی دوست

□

لیک جان آن داشت کان آهنگ با جانت نبود

□

بدارم دست از این معنی همان دستی همی خایم

□

تا یکزمان قرار بود بر زمین مرا

□

وانم به نامه فریه کند سفته

□

کسی گر نبشناسدت ز آن چه باک؟

□

هرگز نبود فرقت او در شمار من

□

بر درگه خجسته‌ی سلطان کامران

□

گه چون خلیفه نایب ما ز آستین مکن

□

به خاکش فرو نه، برون در افکن

□

تا در غم تو خون دل از دیده گشادم

□

زیرا که فارغست طبیب از دوای ما

□

همی بندد صبا بر روی هامون؟

□

کنارم کم ز دریائی نمی‌بینم، نمی‌بینم

□

به زنارش که در ساعت چو او زنار دربندم

□

قدم بنه که در آن کوچه آشنائی هست

□

عمر یارب می‌گذارم در غم تیمار او

□

چون پسته دل از حسرت آکنده همی دارم

□

تازه صد نوع دگرگون می‌کنی

□

حکایت خوب و استادانه میگفت

□

وز بس چراغ و شمع چو بستانی

□

قضا برنگیرد قدر برنتابد

□

این بار که نیک نیک دربندم

□

نه بر هر قصر و ایوان میبرم رشگ

□

دستهای عاشقان یکباره زیر سنگ تست

□

تا نبخشی، دل بر آن نتوان نهاد

□

صد هزاران غم دگر دارم

□

ز تاب آتش دل سینه پرجوش

□

جز خفتن و خور چون ستور لانه

□

وز آه سوختگان عنبر بخار هوا

□

بر هر نشانه‌ای که زند باز جسته باد

□

صریر کلک تو با حکمت قدر همراز

□

چند ازین عشوه خرم من ز تو ای عشوه فروش

□

در نیمه راه عقلم هم خوف و هم رجائی

□

از من اثر نماند و ز وصلت اثر ندارم

□

دگر امروز و فردا بر نتابد

□

چون جان تست از علوم خالی

□

گفتی از دریای هستی برگ معبر ساختیم

□

آری مرا چه جرم بود بر نمی‌رسم

□

سر خود گیر تا سر در نبازی

□

ما مردمان بی دل و بی مکر و ساده‌ایم

□

یکی دست جامه، یکی خوان طعام

□

که در حق تو کرداری ندارم

□

وه که چه نازنین بود گلرخ عنبرین کله

□

کسی نیست جز دوستدار علی

□

سفر کوی مغان است دگر بار مرا

□

که گجش را مزاح کافورست

□

کاطراف خانه‌اش همه دریا گرفته بود

□

زخمه و مل در کف ناهید بر بط ساز ده

□

هم کشم گر ز سر بدر گردد

□

بر امید نوبهاری می‌کشم

□

هر کجا نامت رسیده سکه‌ها بر زر زده

□

آراسته قعرش به در و مرجان

□

کیست کو بی‌خون دل یک لقمه خورد از خوان تو

□

چه دارم هرچه دارم من نشاید آن ترا دانم

□

کعبه‌ی دیگر نباد دلبر ترسای ما

□

اندوه تو ما را چو شکر شد به چشیدن

□

تا کند سایه را نهان خلوت

□

ای کافر سنگین‌دل آخر نه مسلمانم

□

چو مستان بر در میخانه میگرد

□

کاین دهر کین کشد ز تو نادان، کین

□

کس نه که بر او گذر ندارد

□

زودا که فراق تو برد دست به جانم

□

که در ساعت شبستانت بسوزد

□

خاصه چون فریادم از بیداد بر گردون شود

□

این مصیبت هزار بار افتاد

□

سرویست قامت تو که دارد بر آفتاب

□

تا عاجز اوفتادم بر آستانه‌ی دل

□

از اول که نوری کنون از ظلامی

□

دل ز خون‌ریز نهان نشکیبد

□

پیش هرکس بر دل آسان می‌کنم

□

که در حوالیش آب زلال میگذرد

□

از عین و شین و قاف تبه شد قوام عشق

□

قصد خورشید غمزه زن کردی

□

فالی که نه در گمان ما بود

□

مژه چون آب داده پیکانیست

□

چند بوئی زلف چون شمشاد و روی چون سمن؟

□

جو به جو می‌دید شب حال دل رسوای من

□

نظیری در همه عالم نداری

□

چون گرمگهش بود بامداد

□

دامن شب را از روز گریبان کردن

□

از ملامت به هر زبان افتاد

□

بیت‌الاحزان شدست کویم

□

وین دست بسته جز به دعائی نمیرسد

□

در باغ بشست سبزه پیراهن

□

حالی بسوخت جانم کردم ازو سالی

□

ایام وفا نمی‌کند چندان

□

دگر بارش مسلمان چون توان کرد

□

گاهی زمین تیره و گاهی سما شود

□

کایینه سیه شود چو تر گردد

□

گویی که عشوه‌ی تو یک یک ز بر ندارم

□

از پی مصلحتی چند مسلمان شده‌ام

□

اگرچه برشود ناکس به کیوان

□

آنجا برغم باد صبا می‌فرستمت

□

هرچه خواهی کن ولیکن این مکن

□

غم و فکر برگ و دگر هیچ نیست

□

افتد ز فلک هر دم پیشش به زمین اندر

□

از سر رغبت سر و کاری نهی

□

بایست طیره‌رویی رو جان که ننگ جانی

□

اقبال شد مساعد و ایام سازگار

□

با غزل و می به طبع چون عسلی؟

□

تیری چنان گذشت که پیکان نیافتم

□

آن روز که آوازه فکندند خزان را

□

بر قدر بام تو نرود وهم دور پای

□

تا با تو بمانم ار بمانم

□

وین نبودی گر به وصل او گمانستی مرا

□

باز آمدن از ایشان پیداست آن من کو

□

عنایتی به سر عاشقان زار آرد

□

نگر تا نتازی به پیش سواران

□

گل اندر لکه‌ی زمرد ز حجله رخ همی پوشد

□

بتگری را رخت مب شده

□

مقام بر لب دریا نمی‌تواند کرد

□

با خیالت گفته‌ام دوش ای پسر

□

ما ارچه هزار کان فرستیم

□

عجب هم در میان هم بر کرانی

□

وگرچه همچو صدف غرق گشته تن بی‌کاست،

□

و گرچه نیست تو را هرگز از خبر خبری

□

چون صراحی بر سر جام تو جان خواهم فشاند

□

نه جز عدل در پادشاهی امامت

□

چو شاه روم که آهنگ زنگبار کند

□

بوسه ای از دوست حلالست و بس

□

که صید از نگون‌سر شدن درنماند

□

بازیی نیکو به کو آورده‌ای

□

بر آستانه‌ی او فتح و نصر گشته مقیم

□

گر گهرش گوهر فانیستی

□

در زلف تو ندانم تا جان چه کار دارد

□

که از خونم فقعها می‌گشاید

□

چون فرو رفت غم عشق تو با شیر مرا

□

لب نهاده بر لب چون شیر و شکر داشتم

□

قندی ز لب بدزد و به ما خون‌بها فرست

□

قدحی از شبه و مرجانست

□

ز دست داده و سر در سر هوی کرده

□

تا به هنگام سحر روی خود این مسکین

□

زان یوسف ما که گرگ خوی است

□

خون بریزد که همی موی نیازارد یار

□

که این کاری است با لختی درازی

□

سوسن آزاده را در زیر سیسنبر کند

□

بر نمط عشق اگر پای نهی طاق نه

□

وز خار جفا دلم بخستی

□

ناله و سوز و آه می‌بینم

□

کجا باشد همال بی‌همالی؟

□

کو مرا کشت و نیازرد از برون یک موی من

□

در بندگی روی تو اقرار بدادیم

□

هیچکس منصور را به ردار نتوانست کرد

□

ورچه سلب زمین ز دیباست

□

به تدبیر آن کار بشتافتند

□

شدی در جنگ و خشم از سر گرفتی

□

بهر که برگذری عاشقیست چون فرهاد

□

نیستت این فخر، ننگ است این و عار، ای ناصبی

□

آهنگ دگر سرای دارد

□

از دست پایمرد طرب ساغر اوفتاد

□

سپاه شب بنه در کوهها نهان کردند

□

خود را به دو دست ما کمندیم

□

در جستجوی کشتن من آب وانخوردی

□

خونابه ز چشم من گشادی

□

دست کوته نکند اشگ ز دامان ما را

□

او جسته مر تو را و تو زو جسته

□

هرگز از کاشانه‌ی کرکس همائی برنخاست

□

چون تو با من با می و جام آمدی

□

درون مهر پرستان ز عاشقی در تاب

□

خسته‌ی خار یار باید بود

□

نقاش طراز ساحری ساخت

□

به دل و جانت مشتری بود

□

گرش پروای ما بودی چه بودی

□

زیر ادب‌هاش گران‌بار کن

□

پنهان مکن یعنی ز من تا عشق‌دان کیستی

□

معشوقه نیی که روزگاری

□

روی از که بایدم؟ که کسی نیست آشنا

□

گویی از روم و خزر نزدت اسیر آورده‌ایم

□

زان زلف پرس احوال دل یا شکر دارد یا گله

□

هم از مادر عشق زادست خواری

□

گویی مرا زبان و دهن نیست

□

ز بیهوده‌ها گوش مدهوش کن

□

با آنکه کم ز ماست شدی یار و آشنا

□

یک سوره برآید که تو آن برم نداری

□

که ایام نوبهار چنان بوستان نداشت

□

چو زلف خویش در هم زن همه ایام جان ای جان

□

به چشم کیاست ببین کرد خویش!

□

جفایی که کردم ز من درگذار

□

تو سازی مرهم امیدواران

□

پس این واماندگان را پیشوا کو

□

زهری به گمان چشیده خواهم

□

برکند نهال کامگاری

□

این همه نور و ضیا زان روشنائی یافتیم

□

بر سر و دیده نهم رایت رای ترا

□

راه برون بسته‌ام آه درون سوز را

□

کان کیست که در برابر آید

□

از چیست آن؟ ندانم یارب

□

مطلع مهر ز شرق آید و افزایش ماه

□

که عشق او عقیق از چشم من ساخت

□

که به عمری چنان نهد خاری

□

ز سرو ناز قدت دست آرزو کوتاه

□

در باده فزون کن تو خمار ای پسر خوش

□

دیده سقا، سینه حمالش کنم

□

سر ما نداری بهانه چه آری

□

این سخن را قوی نیامد لاد

□

دانه‌ها را می نسنگی سنگ بر زن طاس را

□

هزار طوبی در عرض یک گیاه نهم

□

کی باشد از لبانش یکباره سازواری

□

نز جفای سپهر در تابیم

□

این اسب سوار خوار ابلق را

□

تا دم صبح قیامت ز سر شام بخسب

□

شب دو و بی‌قرار و هرجایی

□

گرفته باز شکوهش جهان به یک پرواز

□

از جاه فرود آیی و در چاه درآیی

□

آه ای کبوتر از دل سیمرغ جوی من

□

گردن ننهم همی ز جباری

□

سپاه روز بر شب چیره می‌شد

□

زهی ناوک زهی زوبین بنامیزد بنامیزد

□

که آرزوی من این است و آرزوی تو نه

□

بر گوشهای کنگره‌ی بارگاه اوست

□

چو دولت یار باشد غم نباشد

□

سینه‌ی صد صعوه‌ی بیچاره را بریان مکن

□

وز دم سبوح‌خوان دربسته‌ام

□

اگر زو شکر گویی یا بنالی

□

مباد هیچکس از روزگار خود محروم

□

چه کردی کز منت آزار باید

□

ازین به تحفه در باری نپندارم که کس دارد

□

ای کاش ساعتی به جمال تو شادمی

□

ده صد و صد هزار خواهد بود

□

همرهان نان و چارپایان کاه

□

ابن الله بر نگین نویسد

□

هزار سال طواف سعود گردون باد

□

هرکه بر پای دل از عشق سلاسل دارد

□

تا کردمی فدای جمال تو مالها

□

آبروئی ماند کس را آب ما باری نماند

□

پیش سنگ حلم تو چون باد خاک اندر شتاب

□

کسی که با سر زلفش نپخت سودائی

□

عیب را پیش عقل عنوان کرد

□

جان غم پرورد را خرم نکرد

□

تا چند بی‌وفایی تا کی ز بدگمانی

□

تا بود نقل مرا شکر و بادامی چند

□

جمله‌ی عالم طفیل آن نفس باشد مرا

□

پیغام آن ستاره‌ی رعنا به ما رسان

□

رنجی برگیر اگر توانی

□

به لطفی کار مسکینی بسازی

□

او همه چون شکر و می همه گرمی و تری

□

شو از نیستی توتیایی طلب کن

□

من ندانستم که این فن می‌زنی

□

کاری مسیرش نشود بی‌رضای تو

□

چون ترا دارم در آغوش ای پسر

□

ز آتش صبح درزمان بگشاد

□

ماه و خورشید مست و مخمورست

□

نامش زمانه خسرو مالک رقاب کرد

□

مشک ار بوی دهد خشکی نارست در آن

□

گران‌باری افسر برنتابد

□

آری قیاس ما ز دل خویش کرده‌ای

□

قدری نداشت هیچ ندانم چرا ببرد

□

گهی بسوزد آخر فذلک پرواز

□

مانا که گشت عاشق ظنم مگر خطا شد

□

چشمم از خونابه دریا می‌کنی

□

در آن میان سخن از لب رها نشاید کرد

□

لحن داوود با ادای زبور

□

دل چو پیل پرنیان خواهد شکست

□

جان من پیراهن صبرم قبا تا کی کنی

□

نزدیک عقل داد و کرم بس گواه تو

□

هم کمان در دست و هم تیر ای پسر

□

زمین آهن و آسمان زر بود

□

آن نه از دل از ریایی می‌کنی

□

غمزه‌ی غماز تو جادوی معجز نماست

□

بر نطع شما آخر فرزین و شهی کو

□

کز آنجا تا اجل مویی نمانده است

□

رغم را پیوسته در خون منی

□

صدف هستی ما را بشکن!

□

رخ زیر دو زلف خود دفین کن

□

بی‌آتش رز دیگ هوس خام توان یافت

□

جزع تو سرمست گشت ساغر عبهر شکست

□

که در سلک خریدارانش باشم!»

□

همچو خنجر شدست گنگ زبان

□

خواهی به زیر خاک بنه خواه زیر آب

□

گردن بخت مرا خندان مزن

□

زبانم را ستایش‌پیشه گردان!

□

که او آیینه‌ی زنگار دارد

□

که یاری به چنین کار ز ایام توان خواست

□

یک زمان یعنی که رحمت می‌کنم

□

وآنچه نی، می‌پرس از دانشوران!

□

وز برای کور دینی حمله بر گرگین مکن

□

امید من ز خلق برین جاودانه بود

□

یارب تو از این همه چه جویی

□

که بر وی رشکشان هر دم شدی بیش

□

انصاف بده چنو دگر نیست

□

از زمانه بیست میدان درگذشت

□

هر ساعتی بخونم دست جفا چه شویی

□

پرده ز اسرار همه گیتی گشای

□

وز تو پر دل همرهانت همچو چندالان زرای

□

کور آیینه شناسد؟ هیهات

□

همواره دعا گفت ملک دولت آن را

□

که همسایه بود یار وفا کیش

□

بردار ز روی زلف ژولیده

□

خون دل عاشقان نقش پرند تو باد

□

بر تن ز تو جامها دریدیم

□

در آن حلقه ره فریادشان گم

□

گذرگه برفراز کوه و گه بر قعر دریا کن

□

در کف حقه باز می‌غلطم

□

ایام به سیف هجر ضارب

□

زمین را زیب انجم ده به مردم

□

غمناک نشد هر که ز دیدار تو شد شاد

□

ایمه به صد پاره شد کدام شکسته

□

بار نادادنش امروز بر آن قول گواست

□

چاشنی‌ای گیر! که چون آمده‌ست

□

فوطه‌ی کحلی بنفشه شعر سیما بی سمن

□

ما در میان راه و غبار اوفتاده‌ایم

□

کس درندهد تن این دغا را

□

افسانه‌ی خویش را کماهی

□

چو بویی یافت از عشقت ز شادی بر پرید ای جان

□

ای تو میان جانم زان زارتر بریده

□

ز حد بگذشت الحق ماتم دل

□

که آرد در کنار آن آرزو را

□

با ندایت «ارجعی کل الینا یرجعون»

□

کز گردش سپهر مسلم شد

□

نهد به نطق حنا بر کف صواب و خطا

□

برون شد گوهر بینش ز دستم

□

در صید چو بازی نبود جوجه ربائی

□

با این نسیم خوش ز گلستان کیستی

□

حقا که اگر جز جان وجه درمی‌دارم

□

به یار خویش کرد این قصه آغاز

□

تو حسن خلق و حسن بنده حسن

□

زحمت هستی ما، از ره ما برگرفت

□

در چشمت آب نیست ندانم که بر چه بادی

□

جان حسود از حسدش کاستی

□

هر چند که آرام تو جز باد گری نیست

□

خون سیاوش بده، گاو فریدون بیار

□

روح را چون زیر و زار آورده‌ای

□

گشاد از چشمه‌اش فواره‌ی جود

□

گر بنکردی لبت دعوی پیغمبری

□

کانکه تو را دارد اختیار ندارد

□

بر درش دایم رسول قیصر و فغفور باد

□

پیش یاران ز دهان کرد برون،

□

دمار از من برآوردی خدایم بر تو داور باد

□

رسیدی ز آب حیوان تازه کردی

□

زلف چون در حلق جانی افکنی

□

قیس هنری درآمد از راه

□

گر لطف لبش دیدی انگشت زنانستی

□

چو نقطه‌ی زرهم بر کرانه باز آورد

□

چو تو نامم به یخ برمی‌نگاری

□

خوی‌چکان قطره‌زنان می‌رانی

□

هان ز خود فانی مطلق شو به حق شو استوار

□

به همت یک آزاد رنگی نبینم

□

کان را همه اوصاف فلک فرع و زکاتست

□

بپر تا کنگر ایوان افلاک!

□

در عدل تو در سینه‌ی اعدات دخانی

□

وز من جفا نیاید، دانم که نیک دانی

□

با چو من سوداییی صفرا مکن

□

با دلی همچو دل شیر، دلیر

□

صافی می درو چو سهیل و شراب شد

□

دانم که کست تحفه ازین کم نپذیرد

□

در سرشک از غبن سنگ لاجورد

□

همی کرد از درون نشو و نمایی

□

تن نهان در پرده و رخسار در زیر قصب

□

چشم تو با زلف گفت، زلف تو در تاب شد

□

نالها کردم و نبخشودی

□

مهیا کرد و فارغ بال بنشست

□

باز در کار آر نوک ناوک کین توز را

□

شهره‌نامان را مسلم نیست پنهان آمدن

□

برش سپهر بود چون بر سپهر سها

□

حدیثش از زبان او نمی‌رفت

□

بازدانی راز گردون در شهور و در سنین

□

چون نظر سوی هلالش برسد

□

زیر فرمان کس نمی‌آید

□

مو به مو بر تن ما خواست شود

□

در مکانیم نه از بهر مکان آمده‌ایم

□

تا تو را بیند رضوان غم ایشان نبرد

□

روزی برسد چو من به کام آخر

□

نشسته در شفق از خون دیده

□

هر یکی در امتحان دلفریبی ممتحن

□

تا باشم ازین قاعده گشتن نتوانم

□

یکسر همه بر صورت فردوس و سعیرست

□

خاطرش فرد ز همخوابی و جفت

□

زین قبل سخره کند بر شیر و بر خرگوش تو

□

اما ز قضاش دام روزی است

□

سیرت عشاق روزگار ندارم

□

به میدانی ز هر جانب دو فرسنگ

□

حجله‌ی عقلست و جان گوش سخن کوش او

□

کز آب عافیت جویی ندارم

□

هر که بود از عمرو و زید و خاص و عام و شیخ و شاب

□

متفق باطنی و ظاهری‌ات

□

دعوی مکنید صفوت و بیهوده ملافید

□

گر بر سر هر سنگی حالی عسسی باشد

□

موی‌کشان گردن ینال و تگین را

□

خیالی آمد و آن بند بگشاد

□

محو شد نحو بوعلی نسوی

□

هم به دست اشک در پای غمش پاشیده‌ام

□

لاجرم آبت مزاجی یافت چون آب حیات

□

شد به قدش خلعت صورت درست،

□

خاطر بی خاطران مسکن و ماوای تست

□

درجوی جان خوش می‌روی ای آب حیوان تا کجا؟

□

جنبش گردون طفیل اختیارست

□

شتربانان حدی آغاز کردند

□

یا ز رعنایی چو گل بر تن بدران پیرهن

□

نزد بدعهدی نشیمن می‌کند

□

همه بی‌خار همی زاید ورد

□

محتاج گواهی محک نیست،

□

خرسند شدم به عذر لنگ تو

□

تو اکنون بر سر گورش کلاغی پاسبان بینی

□

از تابش خورشید عار باشد

□

هلال عید را قوس قزح ساخت

□

کژدمست آن روسبی زن کژدمست

□

روزی نگفت یک کس کز یک فغان برآمد

□

هرکه ز ابنای انس و جان باشد

□

ازو گرمی وز ایشان سردگویی

□

زهاد گرفته همه بر یاد تو باده

□

که آرزومند زلف و خال توایم

□

از مراعات زمان سیر آمدم

□

روشن بصرم ز خاک پایت!

□

بسته شود پسته‌وار تیغ زبان در دهن

□

خورشید هوا نقاب در ده

□

ای شادی تو آفت درد نهانیم

□

تا ساحت خیمه‌گاه جانان

□

ولیکن سوی شستگان شسته‌ای

□

گر یکی برکنی هزار کشی

□

تا ببینندت ای پری پیکر

□

لل عمان همه هم‌سنگ نیست

□

با دزد عمر گشته قرین پاسبان تو

□

ز آنکه دو عالم به نقد از پی تاوان نداشت

□

عدلش حیات تازه به خاص و به عام داد

□

زین چمن بوی امیدی برسد

□

صبر کن تا گوی در میدان برد

□

این باد ندانم از چه جام است

□

شب دوشین ز شکل دیگر بود

□

عقده بند کمر محتاجان

□

کرده ز ره غالیه آساش حصاری

□

بنده‌ی کافری توانم شد

□

گویی به بها ولایتی باید

□

نه در بیرون به کس خرسند گشتی

□

آخر یک روز کام عاشق

□

که هستی‌ده و هست و هستی تویی

□

تونیز این راه بی‌رحمی رها کن

□

که داند جز تو کردن کشف این راز؟

□

من خود از ناقصی غرب‌البین

□

که عنانش محل پاردم است

□

دلی می‌باید و من آن ندارم

□

داشت با خود سخنی آهسته

□

توبه و عشق بهم ناید راست

□

همچو گویی در سر چوگان بماند

□

حوران خلد را به هوس نیل برکشیده

□

نمام زبان کشید و غماز

□

کی تواند همچو طوطی طمع شکر داشتن

□

زلف تو در حلق دلم مشکین طناب انداخته

□

خودسری باش و کار از سر گیر

□

از نوا گشته جلاجل زن شوق

□

ازین دو چشم گریانم از آن لبهای خندانش

□

هم خود به صفت میان آهند

□

دلسوخته شد آخر و من خام بماندم

□

ظاهر و باطن خود یک‌سان کن!

□

دستیار خویش دارد زهره در خنیاگری

□

ز آنکه در اصل عالی افتاده است

□

ورنه چنانکه باشد زین روز درنمانم

□

به زنجیر زرش زد قفل آهن

□

شد هزیمت چون نگارم رخ سوی منزل نهاد

□

فروغ جمالش بر آن ملک تافت

□

روی تا کی ز من نهان داری

□

داده ز فیروزه و لعلش نشان

□

تو چرا چون ابلهان کوتاه کردی آستین

□

ساغر که شکست از می روشن چه نویسد

□

من همچنان تأمل دیدار می‌کنم

□

که درین دایره آرام گرفت

□

زنار مغانه بر میان بست

□

زنگ عنا را چو آینه همه رویم

□

تا روی تو دیدم به دگر کس نگرستم

□

رای سفر در دلشان جان گرفت

□

هر که «لا» می‌گفت وی را می‌زدی بر جان و تن

□

نقد روانتر در او خون جگر می‌رود

□

تو کجا و من سرگشته کجا می‌نگرم

□

کای شده محرم به حریم وصال!

□

کمال عافیت باشد همه قربان جان ای جان

□

ازین سان روز بازاری نپندارم که دارد کس

□

آفتابی ز مادر و پدری

□

دشمنان خرمی آغاز کنند

□

نهی علت هیولا را که آن ایدون و این ایدون

□

هر که را درد کهن‌تر یافت درمان تازه کرد

□

که بی تکلف شمشیر لشکری بزنی

□

که کردند از برایش یک فلاخن

□

بی روی تو بود چون توانم

□

آن بود آن کز همه جهان به سر آید

□

می‌نشاید گفت با هر باردی

□

روح‌بخش دم اسرافیل است

□

خوش لقا چون نگار خانه‌ی چین

□

محرومم از زمانه، چه محروم؟ خوار هم

□

عهد تو منسوخ کرد ذکر اوایل

□

پیش جانان نبرد سجده به غیر»

□

گر چه همچون سرو و سوسن نزد عقل آزاده‌ایم

□

دندان و لب تو شکل یاسین

□

وز کس این بوی نیاید مگر آهوی تتاری

□

در پی حاجت مسکینان باش!

□

که یارد کرد جز اسلام و جز سنت نگهبانی

□

ناله‌ی داد خواه می‌پوشد

□

سودای تو خالی کرد از سر همه سودایی

□

به زندان کردن او تیز کردند

□

آب حیوانش به خدمت چنگ در فتراک زد

□

از دست روزگار دوال ستم خورد

□

در سر سودای تو شد روزگار

□

ز سودای شب‌اش مدهوشی‌ای بود

□

گاه با رخت غریبی نزد آن ویران شویم

□

من به دولت اگر از سیلی اخوان برسم

□

که به روی دوست ماند که برافکند نقابی

□

به فرقش نارون در چترداری

□

رفت از بر من جهان و جانم

□

آن سنگ‌دل افسوس که گوهر نپذیرد

□

ور تحمل نکند زحمت ما تا نرویم

□

نگیرد رونقی بازار انجم

□

زنده را مرده مرثیت گوید

□

دست من بر شاخ گلناری رسد

□

حسدگو دشمنان را دیده بردوز

□

علاجش از عزیز مصر جوید

□

می چه خواهی ای جوان زین عاشقان دل زده

□

در سر آمد زانکه میدان تنگ داشت

□

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

□

کردم از وی ز سر مهر سال

□

سخن مرتضا دگر باشد

□

شکست اندر دلم نیش جفاها

□

که دل اهل نظر برد که سریست خدایی

□

چو بخت خویش چشم از خواب بگشاد،

□

هر ساعت درد من بود بیش

□

نیش آن مژگان کافر می‌برد

□

که پند عالم و عابد نمی‌کند اثرم

□

شد از دیدار یوسف باغ خندان

□

عجز ما دارد همی ذات ترا از ما نهان

□

تو را تا کعب و ما را تا به فرق است

□

چه حرفست این که آوردی مگر سهوالقلم کردی

□

آسمان را آفتاب دیگری

□

که هم خردی و هم عزیزی چو زر

□

رطب از استخوان به کس نرسد

□

ما را نگاهی از تو تمامست اگر کنی

□

دورست که ره برد به جایی

□

ننگ دارند ار کنند از عکس پروین پیرهن

□

ز تو قانعم به بوئی که سمنبر منی

□

قاعده مهر نیست بستن و بگسیختن

□

بنگر پیش و پس و شیب و فراز!

□

ور به خطم نگه کنی آنم

□

گفتا وفا نمایم زان خود اثر نداشت

□

دو ابروان تو گوید مگر هلالست این

□

پشت به درد سر اصحاب کرد

□

داری از یوسف و داوود پیمبر نسبی

□

کز آب وفا قطره به جوی تو ندیدم

□

سر ببازیم و رخ نگردانیم

□

چیست کوه آتش و دریای آب؟

□

آن مثل منست با خیال تو

□

زانکه روح القدس جان می‌خواندش

□

نتوان بازگرفتن به همه شهر عنانش

□

دعوی مائی و توئی هیچ نه

□

ریخته بین زیر خاک ساعد و ساق و کله

□

ستایشگری کرد با او بسی

□

مریض العشق لا یبری و لا یشکو الی الراقی

□

بر فرزند، بل فرزند فرزند

□

تا بود خون مرا با خاک روزی اختلاط

□

مگر یک رخش در میدان دو رستم برنمی‌تابد

□

با خود آوردم از آن جا نه به خود بربستم

□

جهان پر فتنه از غوغای عشق است

□

به جان اعداء کرد او حسام را مهمان

□

چیزی که تو را باید بر خلق حرام است آن

□

بسیار فرق باشد از اندیشه تا وصول

□

دادی دل خود به دلربایی

□

چون به گاه بذله زان لب لطف باری ای پسر

□

غم‌گساری نشان دهد؟ ندهد

□

جز بر سر کوی تو که دیوار زبونم

□

روی تو شمعی‌ست بهشت‌انجمن

□

چون روی او ببیند از شرم گم کند ره

□

خود به خود کرد این و جرم خویشتن بر من گرفت

□

بنده میان بندگان بسته میان به چاکری

□

قرب تو مایه‌ی یکرنگی‌ها

□

وز پرورش لفظ تو ما مهتر جانیم

□

تو ز کافور ای عجب هندوستان انگیختی

□

تو پادشاه کجا یاد پاسبان آری

□

باز کن خوی ز خو کرده‌ی خویش!

□

باز در سر فضول ساسانی

□

من دل و جان پیش مهمان درکشم هر صبح‌دم

□

منم زین نوبت و تنها نشستن

□

کی شوی آماده‌ی روز پسین؟

□

خاک بر سر هزار ره کردم

□

خانقاهش بجز از زلف خم اندر خم نیست

□

گر درد فراق یار گویم

□

دگرباره به خانه میل‌اش افتاد

□

به عجب گفت همی کینت نکو جایگهی

□

حاضر آمد طلاق خواب دهید

□

از خواب نباشد مگر انگشت گزیده

□

اوست در گیتی کفیل نفع و ضر

□

شافعی را در او روایت نیست

□

کز عشق تو جز دریغ برناید

□

نپندارم که باشد غالب الظن

□

بانگ برداشت که: «این کیست؟ این کیست؟»

□

عاشقان پرنیاز و دلبران نازنین

□

ترک این‌چنین کند که خورد خون به دوستی

□

بر من چو بگریم از غمت زار

□

از ره گوش، برون رفته ز خویش

□

بر دل عاشقان کمین نکنند

□

از عالم تنگ خوی شستیم

□

راه ز پیش و دل ز پس واقعه‌ایست مشکلم

□

کام او ز آن شهد، شکر ریز شد

□

ز گلشنهای روحانی به گلخنهای جسمانی

□

ز بد گر نیکی انگاری نیاید

□

خشم آیدم که چشم به اغیار می‌کنی

□

ز پایش تخت را پایه‌ی بلندی

□

نخواهم کرد پس گیتی عمارات

□

زان زلف چون بنفشه دل من بسوخت زار

□

کیف یحلو زمن البین لدی العشاق

□

نظم احوال به تقطیع رسید

□

که بینی از ره حکمت جمال حضرت سلطان

□

هم بدر و هم آفتاب پیداست

□

تویی برابر من یا خیال در نظرم

□

جان به حریفان دهد آواز او

□

نتابی تو سر زلفین نسوزانی دل بنده

□

بیمار به روی بستر افتاد

□

روا داری گناه خویش وان گه بر من آشفتن

□

جامه‌ی آسودگی بر خود درید

□

چون نیست خبر که تو کجایی

□

از هجر غافلی که دمار از جهان برآرد

□

که بی شمشیر خود کشتی به ساعدهای سیمینم

□

می‌راند به صد شتاب محمل

□

اکنون شکرستان شد تا باد چنین باد

□

در همه آفاق نشان کس نیافت

□

به دوستی که نکردم ز دوستیت عدول

□

صد قصه‌ی سینه سوز با او

□

چون عرش پر از فرشته هزمان

□

از نیستی دهان نهاده است

□

نکو کردی علی رغم بدآموز

□

با دختر عم نکاح بست‌اش

□

هین ببند از غمزه درها کوی عشق آباد را

□

دل جو مشکینش دید خر شد و بارم ببرد

□

کهنگ خون من چه دلاویز می‌کنی

□

بر خاک حریم یار بگذشت،

□

گه از لطافت با کهربا کنی کاهی

□

از پسین ششدرت خلاص دهند

□

به خلاف تیغ هندی که تو در نیام داری

□

شوریده به هر دیار می‌گشت

□

گرفتنش باید همی استوارم

□

هزار شکر کنم چون بتر نمی‌گردد

□

چون تیر ناگهان ز کنارم بجست یار

□

تربیت لطف تواش باغبان

□

بر زمین شاهراه کشور تو

□

دریغا مرثیت گویی ندارد

□

فردا که تشنه مرده بود لای گو بخیز

□

بر آیین جمیل و صورت خوب

□

تا تو اندر جهان چه خواهی کرد

□

تا شوی باقی چو دامن برفشانی زین دمن

□

مگر کافتاده باشم مست و مدهوش

□

نفع رساند به تو ز آسیب مار

□

در زیر قدمهایت آرمیده

□

هم تو سلطان بر آن جهان که توئی

□

که بی وجود شریفت جهان نمی‌بینم

□

به نام عاشق و معشوق مرسوم

□

دل نداری تا ترا گویم به دل بیدار باش

□

لیک نگفتم که هست گل ز تو خوشبوی‌تر

□

با همه سعی اگر به خود ره ندهی چه حاصلم

□

همچو تک آهوی وحشی ز سگ

□

گر فرو رفت آفتاب ای قوم باری ماه کو

□

بر عشق وی این آه جهان‌سوز گوا بود

□

ز آب حیات بهتر خاک شرابخانه

□

به امید وصالش خواستگاری

□

بر در نادیده معنی خیمه‌ی اسرار زن

□

پس به چه دل دست سوی زلف تو یازم

□

قبله اهل دل منم سهو نماز می‌کنی

□

زد گام سوی قبیله‌ی خویش

□

خاکپای چاکرانت توتیای حور عین

□

تن نماند و نظر جان به تن است

□

که نمی‌داندت نشان گفتن

□

یا ازین مائده برخیز و برو!»

□

ما در طلب دانه ره دام گرفتیم

□

صد خدنگ از هر نشانی می‌کنم

□

غایبم از ذوق حضور ای صنم

□

بر خرد پرتو عرفان می‌تافت

□

تا نباشی همچو ابر ای نایب دریا دژم

□

زآنسو که توئی نماز بستیم

□

چنان نوشم که شیرینتر شرابی

□

تهی از تهمت افشای آن راز

□

بر عقل زدیم از جهت عجز رقمها

□

گفتم دو سه بار برنیامد

□

گر خلق از آب و خاک تو از مشک و عنبری

□

بهر ایشان شتری دیگر برد

□

با اسب شرف منزل نه چرخ بریدیم

□

من کیستم از عالم تا این خطرم بخشی

□

من بعد ما سهرنا و الاید فی العناقی

□

شود ز آن تازیانه سیر او تیز

□

همچو یوم‌الحشر بی‌انجام باد ایام تو

□

بوی زره‌ی غالیه فامت نرسانید

□

بشکستی و من بر سر پیمان درستم

□

تا نشود هر کس از آن بهره‌مند

□

عید همی بین و قدر در شکن موی او

□

کو بوسه کخر ار من خاک تو آفتابی

□

بی‌طاقت از ملامت خلق و جفای یار

□

چه عزیزی که نکردی با من

□

گر میدهی وگرنه بیرون کنم قباله

□

از نیشکر قلم چکیده

□

بیا و زنده جاوید کن دگربارم

□

کن قصه‌ی درد پیچ در پیچ

□

با جان مترنم شده نیروی تمیزی

□

امید وعدهای بامدادت

□

ملولی را چه غم دارد ز حال ناشکیبایی

□

مردن ما، زیستن ما، ازوست

□

در خام پخته گردان در پخته خام گردان

□

سرودم به وصف غزالان غزل

□

که با چنین صنمی دست در میان داری

□

فسون دلبری بر وی دمیدند

□

تا چرخ چو من به زیر پای آری

□

گنجشک وارشان ز هوا در دهان کشد

□

لاجرم ننگری به مثل منی

□

هر چه اندیشه رسد، ز آن هم بیش

□

نیست گویی ذره‌ای دردیده بینایی مرا

□

به دانا فلاطون چنین گفته است:

□

که من دو گوش بیاکندم از حدیث عذول

□

محبوب عجم به دلنوازی

□

ای زنت روسبی غلیواژی

□

پیش سرای پرده‌ی او سر بریده‌ام

□

به خرابات دامن پرهیز

□

بر وی از سنگ رقیب آید شکست

□

به هم اندر مزن شتاب مکن

□

خوشتر ز شکر دانم بر سینه سنان خوردن

□

که خود هرگز نمی‌گردد فراموش

□

پی آسودگی محمل گشادند

□

چفته شده و خشک چو بی‌توز کمانی

□

این روز بی‌مرادی در انتظار من چه

□

وین گل نشکفت هیچ سالم

□

الم تفرقه را صحت ده!

□

تو به وصلت دیگران را سود باش

□

چشم بندش آنچه می‌دانی بخواه

□

ز خواب عاقبت آگه به بوی موی تو باشم

□

پای منه هردم از ایوان برون!

□

بسان طوطی گویی شکر همی خاید

□

تا خون دلم به ناخن آری

□

عهد وفای دوستان حیف بود که بشکنی

□

افکند آوازه‌ی نیکوفری

□

مجلس میخواره را فراش باش

□

گاه از تف سینه برفروزم

□

گویمش این چنین بکن صورت قوس و مشتری

□

تن از او دست توانایی یافت

□

با چنین اجلال و رتبت آسمان چون خوانمت

□

از نیستی در آینه‌ی دل نشان طلب

□

نمی‌کند که من از ضعف ناپدیدارم

□

پرستاری‌ش را بی‌صبر و آرام

□

بر بساط نیستی یک چند گاهی دم زنیم

□

حدیث مهرجوئی درنگیرد

□

که مستم یا به خوابم یا جمال یار می‌بینم

□

ز هر جایی سخن آغاز کردند

□

نگنجید آن سخا و فضل در تو

□

جان به میانجی نه و مهمان طلب

□

همه خاک‌های شیراز به دیدگان برفتم

□

ور از تن، شیر رحمت خورده‌ی توست

□

چو بینمت آن دو تا جزع پر از جوش

□

جز به صحرای جان فرو ناید

□

کس سوخته خرمن را گوید به چه غمگینی

□

که بی‌کام جوینده‌ی نان بدی

□

چو تیر و ماه دیوان ساز پیک‌انگیز در برزن

□

تا بشناسی که من چه کردم

□

سخت مجروحیم پیکانی بکن

□

بلند اختر و لشکر آرای سند

□

کانچه در کانست در ارکان تراست

□

خبر فرستی اگرچه سلام باز گرفتی

□

دشمن و دوست بدانند قیاس از سخنم

□

سراپرده‌ی او ندیدی پلنگ

□

تا مرا از دست خود چون شمع خود گردن زدی

□

چو نیلوفرم آب مفرش فتاده است

□

گر من ز بندگان تو باشم کمینه‌ای

□

میان اندرون چشمه‌ی آب شور

□

هر سه در عشق بی حقایق نیست

□

الحق سپه گران شکستم

□

بادام چشم و پسته دهان و شکرسخن

□

به دام بلا در نیاویخت اوی

□

پر ستاره‌ست جهان را دامن

□

که قیامت ز جان برانگیزد

□

هر زمان بسته دلی سوخته بر فتراکی

□

ز ناهید مغفر همی برگذاشت

□

من جرب المجرب حلت به الندامه

□

ازین قبل نفس باد صبح‌دم سرد است

□

گر چه دانستم که پاک از خاطرم بگذاشتی

□

بماندند با داغ و درد آن گروه

□

ای رفیق راه اعلی می‌زدی

□

وز حریفان کهن یک تن کجاست؟

□

لیکن نه بدین صورت و بالا که تو داری

□

به نزدیک آن چشمه شد بی‌سپاه

□

فتنه‌ی نو میار و حال مکن

□

ز صدای صوت زارش ز نوای زیر چنگش

□

چشمانت می‌گویند لا ابروت می‌گوید نعم

□

تو گفتی جز آن بر زمین نیست راه

□

رو که رستی تو ز آفات زمن

□

با آن بلند سرو که چون سایه پست اویم

□

لیکن وصول نیست به گرد سمند او

□

کسی کش ز نام و خرد بود بهر

□

پس عاشق آن دلبر خونخوار نباید شد

□

بر سر سرو صنوبر فکنت

□

متصور نشود صورت و بالای دگر

□

بسازند کشتی و زورق بسی

□

کار را با بخت چون زر کرده تو

□

گرچه با دل‌ربای دم نزده است

□

حبیبان روی در روی حبیبان

□

گروهی ازو شاد و بهری دژم

□

در کتاب عاشقان جز آیت مشکل مباش

□

اثر گاز بر آن، لب چه خوش است

□

درآمد از درم آن دلفریب جان آرام

□

مهندس فزون آمدی صد هزار

□

هم ازو مخمور هم از اوست مست

□

کیسه بجای یکی هزار بپرداخت

□

به رخ لاله و نسرین چه تمنا دارم

□

برآشفت و پیچان شد از کین اوی

□

ای چشم و چراغ من و ای جان جهانم

□

برای فصد، قصد نیشتر کرد

□

نگویی کخر ای مسکین فراز آب حیوان آی

□

خروشی برآمد ز ابر سیاه

□

وقت مهر این می‌کند زال پلید

□

شب‌پوش بر ابروان نهاده

□

چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش

□

که باشد ز ما سوی ما دادخواه

□

به باد تو گرم و به باد سرد تو سرد

□

عذر بپذیر و نظر بازمگیر

□

امروزم آرزوی تو درداد ساغری

□

همه روزگارانش مسعود باد

□

بعد نومیدی ز بیرون می‌رسد

□

ما را غم آن است که فردا چه ستاند

□

به خشم رفتم و بازآمدم به مسکینی

□

ابا لشکر و کوس و با دار و گیر

□

کز «قل الله ثم ذرهم» مومیایی یافتیم

□

برای خشک جانی برنیاید

□

باز می‌آیی و جان می‌پروری

□

جهانجوی پیش سپهبد چمید

□

عاقلی را دیده‌ی خود داند او

□

به باد سرد چراغ زمانه بنشاندیم

□

بر من به نیم جو که بسوزند خرمنم

□

ابا کرد کشور همه یار گشت

□

برکش این رومی و بهایی را

□

نزد تو آنجا سخن از سر و زر می‌رود

□

او بادبیزن همچنان در دست و می‌آید مگس

□

فروزنده‌ی ماه و گردان سپهر

□

دوغ را در خمره جنباننده‌ای

□

بدل سبزه عود تر خاید

□

فاش کرد آن که ز بیگانه همی‌بنهفتم

□

سرون و میان و بر و پشت و یال

□

علم باقیست عالمی کم گیر

□

هم نور جمال او حجیبش بین

□

دگر جای نصیحت نیست در گوش

□

همه زر و گوهر برافشاندند

□

کی بداند آخر و بدو زمین

□

دردی غم قوت ماست وز تو فراهم‌تریم

□

تحمل می‌کنم با زخم چون مرهم نمی‌بینم

□

همه گرد بر گرد او رسته بود

□

خواجگی در راه تو در خاک راه افگنده‌ام

□

خوی تو نیز از جفا یاری او می‌کند

□

پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی

□

به دیدار او شاد و خندان بدی

□

یک در توبه‌ست زان هشت ای پسر

□

لب‌های شکرینت غم خوش‌گوار کرده

□

از شبستان به درآیی چو صباح از دیجور

□

نه ترکی نه چینی و نه پهلوی

□

بهتر ز حدائق و سکینه

□

دشمنان همچو ماه، محرم دان

□

من این دعوی نمی‌دارم مسلم

□

بیاراست لشکر بران پهن دشت

□

کرد پیری آن جوان در کارها

□

چون شکوفه نشکفم کز سرو چالاک توام

□

که به هر گوشه چشمی دل خلقی ببری

□

بزرگ آنک او تن درستی بجست

□

ور زان که تو نگشادی ما نیز ببستیم

□

که بر دهر حرون نتوان نهادن

□

که قبول و قوتت هست و جمال و جاه داری

□

برآمد هم‌آنگاه گرد نبرد

□

مرده از جان زنده‌اند از مخرقه

□

افتاده‌ی سگ گزیده باشم

□

راضیم راضی چنان روی ار نمودی کاشکی

□

ز رنج و ز غم گشته آزاد دل

□

هر که گوید جز این سمر گوییست

□

کز آتش سوختن عجب دارد

□

گویی که به جسم در میانی

□

سخنهای با مغز و فرخ نوشت

□

مردم و دیو و پری و مرغ را

□

دل به تو من داده‌ام گناه مرا بود

□

همچو من مستند بی میخوارگی

□

به یاد آمدش روزگار کهن

□

وز پی دردی قدم با مرد دردی خوار زن

□

هر نواله استخوان می‌آیدم

□

دل چنین سخت نباش تو مگر خارایی

□

خرد یار کن رزم او را مجوی

□

بهر عین کوزه نه بر بوی آب

□

اجل را سنگ در دندان بیاید

□

تو در برابر من چون سرو بایستادی

□

ز شهر کجاران سوی کوه شد

□

وز دست تو زهر همچو تریاک

□

خونین صدف از دلم گشوده

□

پیر محله گو مرا توبه مده که بشکنم

□

ز اختر ترا بیشتر بود بهر

□

دوست بهر دوست لاشک خیرجوست

□

نزدیک شد آفتاب زردش

□

کز خاکدان هستی بر دل غبار دارم

□

که این دانش از من نباید نهفت

□

ارغوانست از رخ تو سوده بر بالین تو

□

ز هفتم پرده رخ بنمود گوئی نوبهار است این

□

روی به دیوار صبر چشم به تقدیر او

□

بیایم دمان گردن افراخته

□

چشم را باشد از آن خوبی خبر

□

کمان شد خدنگی که من داشتم

□

که بوستان امیدم بخواست پژمردن

□

نویسد ز اسکندر شهرگیر

□

وندران مجلس که آن گوید مسلمانی مکن

□

ای من مگس آن شکرستان که تو داری

□

درداده ز فتنه تاب در موی

□

به بالا و چهر و بر اردشیر

□

نه از لیمی و کسل هم‌چون گدا

□

در پستی غم فتاد جانم

□

من عادت بخت خویش دانم

□

از ایوان شاهی به هامون برند

□

چون توبه‌ی من خمار مخموران

□

عهد بندی که عهد ما شکنی

□

اگر گلی به حقیقت عجین آب حیاتی

□

یکی شاه نو گشت با فر و یال

□

ماهیان واقف شدند و هوشمند

□

کم کرده‌ای و در سخن زر فزوده‌ای

□

دو جهان بی تو نیرزد دو جوم

□

بیامد سوی رزم خود با گروه

□

لیلی تویی مجنون منم در کار تو بسته هوس

□

و آسوده‌تر، نه رایت سنجر شکسته‌ای

□

گویی همه روحست که در پیرهنست آن

□

همان تیره گشت آن گرامی چراغ

□

تا نگردد زشت و ویران این زمین

□

گر عوضش عافیت دهی نپذیرم

□

نیش سخنت مقابل نوش

□

دو تا گشته و دست بر سر شدند

□

داروی دردناکست آنرا که درد نیست

□

اندیشه در آن است که بر گفته نپایی

□

پیش تو رخت بیفکندم و دل بنهادم

□

بدان تا بگوید که گنجش کجاست

□

آفتابی تاجر گشتت ای کلک

□

خرمن نشو و نما آمده‌ای

□

یا از در سرای اتابک غریو کوس

□

عنان باره‌ی تیزتگ را سپرد

□

ز شیر صورت او دیدم و ز آتش دود

□

در عهده‌ی آن زمانه بایستی

□

همه خادم شوند غلمانش

□

یکی نامجوی آید و شهرگیر

□

از لب تو خواست کردن آدمی

□

تب‌های نیاز من نبستی

□

دیگر حیوان به نفخه صور

□

به خورشید گردن برافراختشان

□

هست امروز آستانه‌ی تو

□

در آن عالم کنی، کاینجا نکردی

□

گر نرود به طبع من من بروم به خوی او

□

درو قطره باران نیاید پدید

□

روی خود را زشت و بر آیینه رید

□

کافرم گر هوس داشتمی

□

چون میسر نشود روی به روی آوردن

□

بباید نمودن به من راه راست

□

هر چند فرق فرقد جای نشست ماست

□

ناوک انداز شکارا که تویی

□

تو خفته در کجاوه به خواب خوش اندری

□

پراندیشه جان ابروان پر ز خم

□

دشمن و باطل کن تدبیر تست

□

ور آینه برداردی آئینه جان‌ها یافتی

□

خون درویشان مریز ای محتشم

□

نوشته درو دردها بیش ازین

□

رفتن به خرابات ورا شرم نیاید

□

رنگ خالش محک دل جوئی

□

که نبیند جفای اصحابش

□

که از رنج اسکندر آزاد شد

□

هم‌چو طفلان عشقها می‌باختم

□

خون دل من درست کردی

□

گر فروریزند خون آید به جوی

□

شکیبایی و خامشی برگزید

□

چون سامری هزارش چاکر گه فریب

□

در زیر نگین مسخر آرم

□

وز همه کس وحشت و بیگانگی

□

به کیوان تو گفتی که نزدیک بود

□

خاصه در وقت بهار و ضیمران

□

تن ناتوانم به محمل نهید،

□

زینهار آن خوشه پنهان کن که خرمن می‌بری

□

بجنبید ازان کاهنین بد سپاه

□

عقل ما را لعل روح افزای تو

□

زان هیچ نفس زدن نیارم

□

این گروهی محب سودایی

□

چو باد خزان برزند بر درخت

□

که نمی‌یابید در وی راه آه

□

پی کیسه ببریدنت تیزدست

□

فراخای جهان تنگست بر مجنون چو زندانی

□

دل هرک زین شاد شد کنده باد

□

از دو کون اندر گذر لبیک محرم وار زن

□

ناله‌ی رعد ز امتحان بشنو

□

از زلف تو یادگار دارم

□

که بیچاره باشد خداوند لاف

□

باز بستانند از تو هم‌چو وام

□

زانکه داند با وفایی مانده نیست

□

تا قوس باشد در جهان دیگر نبیند مشتری

□

کزان سان نجست از کمان ایچ تیر

□

کاندر شب او عقل همی روز گذارد

□

کز عشق سود جست به جان در زیان فتاد

□

زلال اندر میان و تشنه محروم

□

جهانجوی و پردانش و رهنمای

□

این بهارت را همی آید خزان

□

با چنین کاری که در جنبید نتوان آرمید

□

هم نشنیده‌ام که زاد از پدری و مادری

□

خردمند و بیدار و گسترده کام

□

تا آب ز چشم خود نرانید

□

طره‌ی طرار تو طیره‌گری می‌کند

□

تا تو یک روز چو ساغر به دهن بازآیی

□

به یزدان پناهید و رفتند پیش

□

پشت زیر و می‌روم بر آب بر

□

کز جنگ طفل زود دمد بوی آشتی

□

سواد زلف چون پر پرستو

□

چو رعد خروشان فغان برکشید

□

پس دو دست شاه زنگی بسته در زنجیر چیست

□

چون بینمت که یاد یکی دون همی خوری

□

ساکن شود بدیدم و مشتاقتر شدم

□

جهان شد ز پرخاشجویان دژم

□

ور بود بدخوی بتر می‌شود

□

تو عمر او را هر زمان کیسه به صابون می‌زنی

□

آیینه‌ات بگوید پنهان که بی‌نظیری

□

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

□

خادم ما ایلک و خاقان بد و مهراج بود

□

به موی زلف ترکان سلاحی

□

که هیچ کس نگشاید اگر تو دربندی

□

چنین کرد بر تخت پیروزه یاد

□

سخره‌ی استاد و شاگردان کتاب

□

نه غلام عشقم از من چه کمر دریغ داری

□

به امید آن که روزی به کف اوفتد وصالی

□

نگویی مرا خود که شاه تو کیست

□

با این همه در عشق تو هستیم نو آموز

□

چون نه خضرم به سر آن شدنم نگذارند

□

می‌افتم و می‌گردم چون گوی به پهلوی

□

همی تاختند از پس شهریار

□

تا بدانی زیرکم یا ابلهم

□

سرنامه‌ی خلق زندگانی

□

کاندر آن بیغوله ترسم تنگ باشد جای تو

□

کزان پس کسی را نبد تخت عاج

□

تو زین دو ای هنری مرد بر کدام رهی؟

□

از بوقبیس حلم خود ارکان تازه کرد

□

سر بر خط بندگی نهاده

□

بیاورد ز اصطخر چندان سپاه

□

یا مگر خود جان پاکت دولتیست

□

کنجا توئی و منی نیابی

□

افتاده خبر ندارد از تیر

□

که زو دید نیک و بد روزگار

□

زنار چهار کرد بر بست

□

قصه از پیشگاه می‌گوید

□

بر وی پراکند نمکی از ملاحتش

□

همی خواب دید این شگفتی نگر

□

تازه ماند آن شباب فرخت

□

بهر آن غالیه کاندر سحر آمیخته‌اند

□

چون تو را گشتم تو خود خاطر ز ما برداشتی

□

سکندر سپرده بدو چشم و گوش

□

بار دگر امید مناجات تو دارم

□

وز مژه‌ی تو نکرد هیچ خدنگی خطا

□

و امید نمی‌رسد به پایان

□

نباشد دل دشمن و دوست شاد

□

که بخر این را به جای ناف مشک

□

چون قرعه بر تو افتد آسان نمی‌دهی

□

اگر چه سرو نباشد به رو گل سوری

□

هم‌انگه سطالیس را نامه کرد

□

و آنگاه مرا چو حلقه بر در زد

□

خوان فکرت سازم و بی‌بخل گویم الصلا

□

بازنیایند حریفان به هوش

□

شوم برگرایم کم و بیش اوی

□

گنج از زیرش یقین عریان شود

□

کز زیره آب دادن جانان چه خواست گوئی

□

شوند جمله پشیمان ز بت پرستیدن

□

درو بافته چند گونه گهر

□

جان برافشانم همی از خرمی بر جان عشق

□

چون کمر گاه تو بازم کیسه لاغر ساختند

□

به تو گویم که هم تو درمانی

□

زمان چون نکاهد نشاید فزود

□

واسطه زحمت بود بعد العیان

□

یاوگی گشته و تن با سفر آمیخته‌اند

□

ترک جان دادم از این پیش که دل بسپردم

□

خردمند سالار شاه اردشیر

□

تا دل مسکین من شد جای تو

□

جان کندن ما برای او بینی

□

نه اگر همی‌گریزم دگری پناه دارم

□

برآمد برین روزگاری دراز

□

سروری و امر مطلق داده است

□

مهر بر عمر ازین قبل منهید

□

سپری گشت عهد برنایی

□

جهاندار پیروز را خواندند

□

عاجز شده‌ی آن دل چون سنگ فلانم

□

اگرچه لاغر افتاد این شکاری

□

کس این سرای نبندد در این چنین که تو بستی

□

یکی تاج پر گوهر شاهوار

□

در شفاعت مصطفی‌وارانه خاص

□

شیشه‌ی بازیچه بین بر سر آب از حباب

□

چون یاد تو می‌آرم خود هیچ نمی‌مانم

□

فزونی همی جست هر یک بدوی

□

عشق تو طوق گردن من

□

باد زلفت بود با خاک جناب پادشا

□

تا مگر بر سرم کنی گذری

□

دگر بدکنش سر برافراختی

□

ور بداند نشنود این هم به دست

□

پیکر آفاق گشت غرقه‌ی صفاری ناب

□

مگر در دل چنین بودت که خود با ما نپیوندی

□

ز نخچیر دشتی بپرداختند

□

هر مشک را نقاب قمر می‌کنی مکن

□

من چه دانم داد عشقت را نشان چون نشنوی

□

تا لب گور به اعزاز و کرامت بروم

□

به مردی یکی کار سازم بلند

□

که بناکام از جهان بیرون روی

□

یک دیت آسمان نخواهد داد

□

سبزه نشنیدم که دمد بر گل سوری

□

ز هر سو بیاورد بی‌مر سپاه

□

دیگر چکنم به جایت ای دوست

□

در جنب محنتی که ز هجران کنون بری

□

در باغچه می‌کند گل افشان

□

سپهر آفرینش نخواهد فزود

□

زان بود که ترک سرور کرده‌ای

□

نمی‌پرسی مرا کای تشنه‌ی دیدار من چونی

□

کمثل البدر فی حد الکمال

□

شدند اندران آگهی همگروه

□

تا هست غم توام در آغوش

□

رو که قیامتی است هم زلف تو در سیه‌گری

□

دو پایم از دو جهان نیز درکشم بی تو

□

نه از چاه خوانم سوی تخت و گاه

□

این بود یا رب تو زینم پاک کن

□

سری که دردسر آرد بریدن است دوا

□

طوعا و کرها بنده‌ام ناچار فرمان می‌برم

□

بزد کوس و آورد لشکر به راه

□

گهش چو خوانم با من به قصد بستیزد

□

یاسج ترکان غمزه‌ش کز کمان افشانده‌اند

□

گرد بر گوشه نعلین تو نتوان دیدن

□

بهر پیران ز افتاب و مه دو نان آورده‌ام

□

فکر می‌جنباند او را دم به دم

□

زرین شیرازه زد هر ورقی را جدا

□

وی هر دلی از شوق تو آواره به سویی

□

کبستنی به بخت سترون درآورم

□

فلک را از مه نو حلقه در گوش

□

نه نارنج و زر هر دو یکسان نماید

□

مرا در رویت از حیرت فروبسته‌ست گویایی

□

زرین جهاز او زده بر خاک مادرش

□

کاردها بر من زنید آن دم هله

□

موقف شوق ایستاده کعبه‌ی جان دیده‌اند

□

وقف تو کردم دل و چشم و ضمیر

□

نه آبشان به کار و نه کاری به آبشان

□

تو چو مردان تکیه بر خمر و در خمار زن

□

سر زنان ندبه کنان جیب گهر بگشایید

□

طوق بر گردن نهادی چون حمام

□

نه تا کعبش بود جودی و نی تا ساق طوفانش

□

بهر این پرسش ترا آزردمی

□

بر سماع و رقص جان خواهم فشاند

□

به وجودت گر از خود آگاهم

□

در هر انگشتی شماری داشتم

□

همچو فرزین کجروی در راه نافرزانه‌ای

□

وز لب خندان او بلبله بگریست زار

□

فرو می‌ماند از وصفت سخنگوی

□

خوشه‌ی خرمای تر بر طبق آسمان

□

در زمین نم نیست نه بالا نه پست

□

یا باد در کفی ز تو یا خاک بر سری

□

رسمیست که در جهان تو آوردی

□

مهر چو مقبول نیست خاک به فرق نگین

□

جز سلسله بر دست دل ریش ندارم

□

من آن جو سنگ خالت را به صد جان می‌خرم باری

□

گو غم نیکوان مخور تا نخوری ندامتش

□

تکلیف این کثیف منه بیش بر روان

□

آب جوشان گشته از جف القلم

□

صبح دم ناله‌ی سگ بین که چه پیدا شنوند

□

دو هفته رفت که از وی خبر نیامد بیش

□

ایمان صفت برهنه سروان در معسکرش

□

در باده گریزید که آن کشتی نوحست

□

عیسی و آنگه الم جنت و آنگه عذاب

□

که من حکایت دیدار دوست درننوردم

□

کاین کلید در رضوان به خراسان یابم

□

یابد و تری و میوه شاخ خشک

□

برو ای شوخ که بس مختصری

□

ور نه بازآید آب رفته به جوی

□

چنان که نیست به یک جو جهان خریدارم

□

تیر چون از شست شد از دست غازی در گذشت

□

گرچه به صورت یکی است روی من و کهربا

□

درد ما نیک نباشد به مداوای حکیم

□

امشب همه چو سهات جویم

□

بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

□

اکنون ز شکر گوش مرا گوشوار کرد

□

پادشاهی می‌رود با لشکری

□

شیر دلان را ز جزع، داغ نهی بر سرین

□

در یمن ساکن نگردی تا که باشی در ختن

□

چو عیسی پای‌بند سوزن آنجا

□

گل ز من دل برد یا مه یا پری نی روی تو

□

شد بحر آب و آب شد از شرم گوهرش

□

تا که صورتها توان دید اندرو

□

چو روز پانزده ساعت کمال یافت ضیا

□

تو خود گوی زنخ داری بساز از زلف چوگانی

□

دست موسی برآرد از کهسار

□

از سایه‌ی کاف کبریای تو

□

نیاید ز موم این همه تن گدازی

□

گر اجازت دهی ای سرو روان بنشانم

□

رجعت کنی از اشارت جم

□

تا بدانی قوت حکم قدر

□

گردون درم خرید سگ پاسبان ماست

□

وین خوی معاندت رها کن

□

صاعی بساخت کز پی عید است درخورش

□

نیستی جوینده را هستی کم اندر کهکشان

□

که بی‌پرگار و بی‌مسطر کشیدی

□

هر جا که می‌نگرم گویی که در نظری

□

فتنه‌ی تو کرده سلامت نهان

□

چون منحک مر قلب را گوید بیا

□

بنامیزد فتوح اندر فتوحی

□

باشد که غلام خویشتن خوانی

□

شب تن بیمار داشت لاغر ازین شد چنان

□

وانچه نخواهی که بشنویش مگوی

□

چون نوش کنم زهر ز آن صعب‌تر آمیزی

□

که نباشد به امر سلطانش

□

بگریز از این جزیره‌ی وحشت فزای خاک

□

ور بوی بی‌صبر گردی پاره‌دوز

□

این سپید آفت سیاه سر است

□

نظاره کن که چه مستی کنند و مدهوشی

□

مشکین جو تو دیدم با جو شدم برابر

□

کرد آنچه خواست آدم خاکی بهانه بود

□

که تا باشم، مرا سلطان تو باشی

□

یکی منم که ندانم نماز چون بستم

□

طاووس و بهشت و مار با هم

□

پیش تو چرخ و زمین مبدل شود

□

کوه قاف و نقطه‌ی فا هر دو یکسان دیده‌اند

□

تا چه دید از من مسکین که ملولست ز خویم

□

نتوانی برون شد از پرگار

□

نباشد مبتلا الا خداوند بلا باشد

□

شه رخ غم در پی آن برنتابد هر دلی

□

که معالجت توان کرد به پند یا به بندش

□

سوی برون داد رنگ پسته‌ی خندان او

□

رایحه‌ی جنت کم آید از دبر

□

از پی کاوین بهای کاویان افشانده‌اند

□

حدیث عشق بر صحرا فکندم

□

ساخته دیباچه‌ی کون و مکان

□

چو بوستان و به قد سرو بوستان شده‌ای؟

□

کشته در پای تو زر بایستی

□

شاهدان در حالت و شوریدگان درهای و هوی

□

غم تعبیه در میان ببینم

□

غیر این منطق لبی بگشادمی

□

روح مثاله نویس نوح خلیفه کتاب

□

مگرم دست چو مرهم بنهی بر دل ریش

□

گشت ز پستان ابر دهر خرف شیر خوار

□

چونکه ز ماه تو خلق گمشده راهست

□

باغنه‌ی داودی مرغان خوش الحانی

□

گو ببین آن روی شهرآرا و عیب من مکن

□

ماه نوصاع تهی بنمود و بس

□

تا چد حد حس نازکست و بی‌مدد

□

به غم مباش که ما را هنوز بر یادی

□

جان فشانیم به سوغات نسیم تو نه سیم

□

آستین دست کس معلم نخواهی یافتن

□

تا رهد دیده زین شب همه خالا

□

کاین آدمی را آبخور خون است مسکین آدمی

□

غلغل اندر ملکوت افتد از آه سحرم

□

از تنگی کمند، نه از وجه دیگرش

□

استعاذت خواه از رب الفلق

□

گر شما جان ستمکش به گهر بازدهید

□

بگذار تا ببینم که که می‌زند به تیرم

□

گوئی ز تف آهش لب آبله زد چندان

□

رقص بر شعر بلفتوح کنیم

□

هندوی نه چشم را به بانگ درآورد

□

دیر برآید به جهد هر که فروشد به قیر

□

خاک جناب ارم نمای صفاهان

□

چون به امرش بر گرفتی گشت خوب

□

گر چون دو چشمت او را یک کیسه‌دار بودی

□

انصاف می‌دهد که نهان می‌شود پری

□

حشو ارکان و زوال دهر و دون کشورم

□

پشت چون نون و دل چو نقطه‌ی نون

□

آن جان که وقت صدمه‌ی هجران شود فنا

□

کدام سرو کند با قدت سرافرازی

□

شهد سپید در لب، موم سیاه خالش

□

سر ببرشان تا رهد پاها ز سد

□

بر سر سیل روان شیشه‌گر آمد حباب

□

که در پایت فشانم چون درآیی

□

که تویی خواب دیده‌ی بیدار

□

یک صفحه ز وصل هم ز بر کن

□

بل یوسفان دل را از چاه غم نجاتی

□

ز معربدان و مستان و معاشران و رندان

□

زآن که بهم درخوردعنبر و دریا کنار

□

حمله ناوردند بر تو زشت‌کیش

□

بر دلم تخته پوش می‌بشود

□

و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم

□

دیو دلی کن بدزد از فلک این یک دو دم

□

خیل خیل انجم همی کردند یارب یاربش

□

بر خنگ صبح برقع رعنا برافکند

□

تا فدا کردمی به دیدارش

□

سر خویشی هر دو عالم ندارم

□

که شما پر از من و خوی منید

□

صبح دم از اختران نثار زر آورد

□

که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی

□

میوه‌ی غم بود و بس، نوبر بستان او

□

هم معطل هم معطر مانده‌ام

□

گفت اینت خوب جائی، خوشتر ز خلد ماوی

□

یا به خوشتر زین تماشا می‌روی

□

عمر دوباره در سفر روح پرورش

□

مصطفی که الولد سر ابیه

□

کالا حدیث زر فراوان نمی‌کنی

□

به آستین نرود مرغ پای بسته به دام

□

لعل تو به بوسه داده تاوان

□

عشق آمده با نیش که هان ای دل و جان نوش

□

دندانه‌ی کلید ابد دان دو حرف لا

□

در هر دو جهان من آن فقیرم

□

هرچه ز جان هست بیش با لبت از نیست کم

□

کیست آن لوطی که بر تو می‌فتد

□

باز مرا ذم کنی از سر تر دامنی

□

گر تو با ما خوش درآیی ما از آن آسوده‌ایم

□

گه به قدر همت از شعری شعاری می‌برم

□

کز کنارم ناگهان آن لولو لالا گذشت

□

رغم دل رایگان خوران را

□

کی دست دهد در همه آفاق چنویی

□

بسته زبان ز دود گلو گاه مجمرش

□

که اصبع لاغر ز زورش نقش بست

□

کس نقش وفا از آن ندیده است

□

کز او می‌برآید دم سرد من

□

چون نرانند به دیوان چکنم؟

□

چون سوی کودک شب آدینه‌ای

□

که او به ترک سزا بود و تو به هجر سزایی

□

به عقل من به سرانگشت می‌کند بازی

□

یک مشتریم نه پیش دکان

□

مثل من نبوند در حسن و بها

□

گوهری بیرون از آن خواهم گزید

□

چون بر شکوفه آید باران نوبهاری

□

دل آشنا هیچ جایی نبینم

□

از جان به برم گر همه مقصود تو اینست

□

نشنیده‌ای که کس را ز عدم خبر نیاید

□

با هم گرفته انسی وز دیگران ملالی

□

سالها شد نشان نمی‌یابم

□

پیش قبطی خون شد آب از چشم‌بند

□

گه به شگرفی و تری هوش مرا همی بری

□

خیال روی تو نگذاردم از برابر خویش

□

زان است کز غم تو پا و سری ندارم

□

از برای آنکه من در آب و او در روغنست

□

که بس نماند که مانم ز سایه نیز جدا

□

گر به سر بگذرد دگربارش

□

بهر مراد جسم به زندان مدار جان

□

تو آبی و پنداشتستی سبویی

□

که مستان را فکندن نیست مردی

□

با او چنان که در پی سلطان رود سپاه

□

خورشید را بجز دل نیلوفری ندارم

□

تو ز می دار صراح ای پسرا

□

بادم خشک خوش تر و گل، تر نکوتر است

□

دست از هزار عذرا بردی به دلستانی

□

هرگه که دیدها شودم رهنمای نان

□

چند ازین حال و محال و چند ازین هجر و وصال

□

بانگ برآورد کوس، کوس سفر کوفت خواب

□

بی روی تو می‌برد به زندانم

□

تات مسلم بود پشت به خم ساختن

□

خرقه پوشان ریا را بر قفا مخراق زن

□

گریز جستی و از دام من برون جستی

□

وین کی شود میسرم ای دوست دست گیر

□

چو گشتم ز انده عزلت ممکن

□

در مثل شبه حقیقتها چنین باید نهاد

□

کن شکسته جام را رسوای خاور ساختند

□

گریان چو در قیامت چشم گناهکاران

□

وینجا به دست چپ بودش تکیه‌گاه عام

□

آگهی نیست که من سوخته‌ی زار توام

□

بسته به کوه بر کمر، موی میان کیستی

□

عیبت آنست که بر بنده نمی‌بخشایی

□

این کهن گرگ خشن بارانی از غوغای من

□

کای دل تو چه گویی که ز ما یاد کند یار

□

همه بر دست خون قمار کند

□

کجا همتای من باشد که جان در پایت افکندم

□

بسیار دمیدم آتش غم

□

عمری سپری گشت من اندوه خورانم

□

بر پرند سحر ندوخته‌اند

□

گریز نیست که دل زین مقام برگیرم

□

چند خواهی بست بر خشک آخور آخر زمان

□

این بتر کامروز نامم ننگ شد یکبارگی

□

اصداف ملک را گهر اندر نهان اوست

□

بیا و گر همه بد کرده‌ای که نیکویی

□

کلبه‌ی قصاب را موقف عیسی مدان

□

جز به نزدیک من قرار مگیر

□

عده‌ی خاتون خم تمام برآمد

□

همچنان طبع فرامش نکند پروازش

□

هست گهر ریز به سوی دهان

□

کز رگ جان یکی لعل نشد نیشترش

□

دست آب دهد مجاوران را

□

تو به هر ضرب که خواهی بزن و بنوازم

□

درشکن از آه صبح سقف شبستان او

□

ترسم پشیمانی خوری ای یار بد پیوند ازین

□

قطب تو میخ و میخ زمین جرم کوهسار

□

هنوز بر سر پیمان و عهد و سوگندم

□

که نایب است به ملکت ز قاسم الارزاق

□

که تابره‌ی کاهکشان برگ که ماست

□

بر کتف کوه دوخت دست سپیده غیار

□

بازدیدم که قوی پنجه درانداخته‌ای

□

کرده است فلک ستاره باران

□

آفت جان را ز بت رویان به جان باید خرید

□

غیبه‌ی زرین فشاند بر سر او شاخسار

□

تو روح پاکی و ابنای روزگار اجسام

□

تا نعل برنهاد چو هاروت کافرش

□

دست در زیر زنخ انگشت در دندان بماند

□

کز نور صبح بینم گنج روان مشهر

□

هوشم بردی به چشم جادو

□

مهره‌ی زرین مهر کرد نهان در دهان

□

گر ترا درد دل‌ست از دیدگان قیفال زن

□

آمد چو صفر مفلس وز صفر شد توانگر

□

ملک پری پیکری شدیم و برستیم

□

پس همه ره با همه لبیک گویان آمده

□

پای در کش به دامن اعزاز

□

زرین رسن فرو کن وز چه مرا برآور

□

همان بهتر که در دوزخ کنندم با گنهکاران

□

چشمم نمک چند ز لب نوش خند او

□

در حلقه‌ی زلف مشکسای تو

□

که دارد دم سرد و خندان نماید

□

یا همه سود ای حکیم یا همه درباختن

□

غوغا به هفت قلعه‌ی مینا برآورم

□

زان که ز ارکان صفا قوت او یکسان نیست

□

طفل خونین به خاور اندازد

□

چه جای فرق که زیبا ز فرق تا قدمی

□

اعنی سگی است حلقه بگوش در سخاش

□

خاک کوی تو گام گام ایزد

□

روی پرچین شده چون سفره‌ی زر بگشایید

□

تو پهلوانتر از آنی که در کمند من افتی