قسمت هفدهم

در میان این محیط آسمان

□

خدمت او به حقیقت همه زرقست و ریا

□

به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

□

که هم تاجور بود و هم تخت گیر

□

ضائت لنا بضیائه الافاق

□

لنگی و کری و بیهوشی بود

□

و آگاه نیم از بد و از نیک دگر من

□

زانک به خواب حل شود آخر کار و اولین

□

دستها بسته و مهمان شده برخوان کسی

□

دور بادا بوی گلخن از صبا

□

رایتی کاندر بیابان جنون افراختیم

□

در بستگی را گشاینده باش

□

هر برج تا گاو و سمک اندر علا پا کوفته

□

گفتا مگرت آرزوی دیدن جانست

□

زهی سعادت و اقبال و دولت بیدار

□

بازار تو را بهانه دیدم

□

مدتی در فکر آن می‌مانده‌ام

□

از برای عاشقان دنگ را

□

به بوی سنبل زلف تو گشت دیوانه

□

مگر خوش بخفتم برآواز تو

□

نقطه روح لم یزل پاک روی قلندری

□

پس نظر زانجا بپیشانش اوفتاد

□

سخن تلخ نداند که نه اندر خور اوست

□

که من از عربده ناگه قدحی چند شکستم

□

چو گویید این سخن ناگه برآن خاطر گران آید

□

دور بادا بوی گلخن از صبا

□

بگو که قاصدم از جانب فلان که تو دانی

□

ز بیهوشیم باز هوش آورد

□

شبه مهجور عاشق من وصال مصرم

□

ای رفیقان بشتابید که محمل بگذشت

□

های اگر دیدیی روی چو گلنار خویش

□

ما ز ابر عشق هم آبستنیم

□

زن بترسید و دل از ایمان بکند

□

چون سخن من هم فروخوردم تو را

□

ولی اول کسی کامد به بازار تو من بودم

□

بجز پی فراخی در آهنگ نیست

□

هزاران عقل بربایی که سبحان الذی اسری

□

پشت زیر بار آن کوهی که داشت

□

ما همه زان یک شراب مست الست آمدیم

□

دانک از شاه همنشین دارم

□

عندلیبم من که هر ساعت دگر سازم نوا

□

خاک ره از قدومش چون عنبرست امشب

□

ز اصل سکه چو برنقد کامکاری زد

□

پراکندم از دل بر آتش سپند

□

شود حل جمله مشکل‌ها به نور لم یزل بینی

□

ز پا فتادی و عمرت بسر نمی‌آید

□

به اقبال جوان تو از این پیر بجستم

□

نگزم چو سگ من او را لب خویش را گزیدم

□

رو سخن از کبر و از نخوت مگو

□

غمزه خونی مست آن شه خمار ما

□

که به روز آورم شبی با تو

□

ازو گنج گوهر پدید آوری

□

پای بنه در آتشم چند از این منافقی

□

کرد ناگه خر مگر بادی رها

□

عاشق دیوانه را سرمست و حیران می‌کند

□

از ما حلالی خواسته چه خفته‌اید ای کاروان

□

و آرزوی دل مرغان چمن بسیار است

□

ای معطل کرده دست افزار را

□

شد سجده‌ی تو بر همه کس چون نماز فرض

□

ز گردش به گردون برآورد گرد

□

ما هیچ نمی‌رویم از این ده

□

مشنو ای خواجه که چون درنگری بر بادست

□

وین عشرت بی‌چون نگر ایمن ز شمشیر اجل

□

بینی که رشک و حسرت ماهیم و فرقدیم

□

بهر تهدیدست و عدل کبریا

□

لیک بر او هم دق‌ست عاشق بیدار را

□

عالم‌افروز سهیلی علم افراز مهی

□

نوائی نه کز بینوائی بود

□

زهر از هوس دریا آب حیوان گشته

□

همچنین رفتست در عهد ازل تقدیر ما

□

پس از آن حال خود نمی‌دانم

□

که بی‌نظیرم و سلطان بی‌نظیرانم

□

کش من ز راه چشم خود سر در سرای او دهم

□

این چنین باشد چنین کار قضا

□

حرفی ز کینه ساخته خاطر نشین تو

□

چو عمر شه آن راه باشد دراز

□

خربنده چرا گشتی شه زاده ارکانی

□

یا رب چه تذرویست که در چنگ عقابست

□

یا شوم از ننگ تو بی‌چشم و گوش

□

این چراگاه خران را من چرا بشناختم

□

ور دروغست این سزای تو دهم

□

سوی زهر قهر چون شکر بیا

□

من دامن ظلمت دران با آفتاب آیم برون

□

برم رخت بیرون ازین سنگلاخ

□

آب چه که می‌خواهد تا درفکند ناری

□

برصدر سلاطین نتوان یافت گدا را

□

خنده‌ی برق درخشنده ببین کوی به کوی

□

وز غصه بیالوده رو کم ترکوا برخوان

□

این سبزه‌ای که سر زده از روی خاک ما

□

یا قمرا الفاظه اورثن قلبی شرفا

□

که من تنگ دل از بهر تو پرداخته‌ام

□

فلاطون نهد خامه را بر حریر

□

گر پای در بیرون نهی زین خانقاه شش دری

□

که در او همچو دل من اثر از بیماریست

□

دور دارش ز دیده انکار

□

به گلشن ابد و سرو پایدار روم

□

زود معشوقش بکل خود رود

□

قالب از روح بپرداز میا

□

واقف از جمعی ز آگاهان آگاه از رموز

□

مرا زین شب محنت آری به روز

□

پس چه بود پیش وی اسرار تو

□

بر کسی نه خواندی نه دیده‌ای

□

چون ز برای خود کنم چند کشم بلای تو

□

شود جان خصم جان من کند این دل سزای من

□

چسان قاصد من گمنام را پیدا کند یا رب

□

غیره منه علی ذاک الکمال المنتهی

□

به من گهی که ازان غمزه قاصد نظر آید

□

به ابریشم ساز کن حلقه گوش

□

یک عالمی صنم بین از ساده ای بزاده

□

وصل جانان ورنه جنت بوستانی بیش نیست

□

بگرفت سر دستم بوسید رخ زردم

□

چو فکرت بی‌لب و دندان بگوییم

□

در بد و نیک آمد آن ننگرم

□

چرخ شاید جای تو یا سدره‌ها یا منتها

□

قربان دست و بازوی صید افکنت شوم

□

نبینم مگر خواب آشفته نیز

□

یا همچو یاران کرم با خاکدان آمیختی

□

چون نکردی زین سگ آخر احتراز

□

دهان غنچه‌ی من تر نشد ز هیچ سحابی

□

حاضران کاسه و خوان توییم

□

در بد و نیک عشق من رد و قبول خوی تو

□

همچو خورشید همه بی‌سر و پا

□

نه پنداری که رحمش بر من اندوهگین آمد

□

همه لحنهای جهان را زیاد

□

سوی فنا چه دیده‌ای سوی فنا چه می‌پری

□

خاک بر دست آب و آتش کرد

□

چو ذره رقص کنان در شعاع نور جلال

□

بنمایمش جمالت از دور من برستم

□

با توکل زانوی اشتر ببند

□

هر نفسی همی‌زنی زخم سنان چرا چرا

□

شبانه با رخ چون آفتاب برخیزد

□

نام خدایست بر او ختم کن

□

هم ساغر سلطانی اندر دورانستی

□

چون بخفت آن مرد حالی خر برفت

□

تا کی از فکرت خود سوخته‌تر گردانم

□

فی ظل دین مسند لا تغلقوا ابوابکم

□

ای خوشا دولت آن دیده که برطلعت تست

□

بااحتیاط باید بودن تو را در آن جا

□

چون از تو کنم شکوه تو خوی کسی داری

□

ازین ناله زار گردم خموش

□

و آن عقل گریزان شده از خانه به خانه

□

زانکه معذور بود هر که در این کار افتد

□

از خوردن آن باده زیر و زبرست این دل

□

نه آن خود نه آن دیگرانم

□

کز ره گوشم عدو بر بست چشم

□

زان مردمک چو دریا کردست دیدگان را

□

در ره صرصر غبار و بر سر گرداب خس

□

ز سودای بیهوده خواب آورد

□

ز بحر هست و عدم لا اله الا الله

□

از خرابی پا و سر گم کرده بود

□

شاد باد آنکه تو بدویی شاد

□

به درد عشق تو همخانه گشتم

□

چون زر پخته در دهن گازم

□

که یک جان دارم و خواهم که دربازم همین ساعت

□

درد برچیدن ز چشمت جمله را درمان چشم

□

که ساکن کنی در سر این نغز را

□

بیا تا چون گل و لاله درآمیزیم مستانه

□

کرسی از یاقوت برمینا زدند

□

می‌نماید دشمنی‌ها بر رخ تو لیف لیف

□

یا دل و جان وقف دلداران کنم

□

آن چرا بر جمله ناخوش گشته بود

□

تا سجده راست آید مر آدم صفی را

□

خورشید شعله‌ی شمسی آفاق سوزماهی

□

به خشگی کشی تر آرد فرود

□

ز اصل آورده‌ای دانم تو قانون شکرخایی

□

وز شکر شیرین‌تر از خطت کجا روید نبات

□

ما که شرب روح قدسی خورده‌ایم

□

گه زیر می زن ای دل و گه بم و بم و بم

□

از چون تو خوبرویی و ز چون تو دلربایی

□

تا عشق مجرد شود و صافی و یکتا

□

سر نهادن به رضای تو غلط بود غلط

□

خریدار گوهر بود گوهری

□

ای ننگ من تا من منم من دیگرم تو دیگری

□

دیده بگشاید و از ره بنظر باز نماند

□

بالا منم پستی منم چون چرخ دوار آمدم

□

صد مه و صد آفتاب چهره او را غلام

□

کین سخن را در نیابد گوش خر

□

هین دست درکشیدم روی از وفا متاب

□

جز آب تیغ او نرود در گلو مرا

□

طرب بادلش سازگاری کند

□

وگرت شاه کند او که تویی یار یگانه

□

خضر نبود برکنار چشمه‌ی حیوان غریب

□

عذر پذرفتم و دل در کف او دادم باز

□

مرده و زنده بدان جا که تویی آن جایم

□

تیغ به دست اینچنین از پی کاری رسید

□

ای شیرجوش دررو جان پدر به رقص آ

□

ای عشق فرصت یافتی بنیاد دست انداز کن

□

به دانش پژوهی برومند باد

□

تا ز خرد درنرسد راز نو

□

بر قدم رهروان دراز نباشد

□

بدزدیدست جان من برنجانش برنجانش

□

فاش کند چو بی‌دلان بر همگان هوای من

□

گر ملک باشد سیاهستش ورق

□

آن زنده کننده زمین را

□

که من به خشک وتر آتش زنم ز فرقت تو

□

زمین سایه بر آفتاب افکند

□

در مگشای ای صنم کز دل و جان تو برتری

□

پس گرفت از فرش آرایش نظام

□

غم تو داد نشانم غم تو

□

مقیم خانه خمار گشتم

□

حال تنها گرد، تنها گرد، می‌داند که چیست

□

جانا یکی بها کن آن جنس بی‌بها را

□

بر آتش پر زنان پروانه‌ی شمع جمال تو

□

زهره و مه مشعله داریش کرد

□

برون آیی نیابی در چه شیرین است بی‌خویشی

□

بجنب جام می لعل ملکت جم هیچ

□

روز وصالی که ندارد فراق

□

نشد مجنون آن لیلی بجز لیلی صد مجنون

□

شهر بغدادست از وی چون بهار

□

که تا پیدا شود اسرار امشب

□

اینست دوستی که به جغان دشمنت شوم

□

فراغت دهم زانچه نتوان شنید

□

به پیوندی که با تستم ورای طور انسانی

□

گوئیکه مگر یوسف کنعان من آنجاست

□

گفتا: بهشت را نتوان یافت رایگان

□

وی بنده‌ات را بندگی بهتر ز ملک انجمن

□

آمدن و گذشتن و رفتن و ایستادنش

□

تا وارهد به گیجی این عقل ز امتحان‌ها

□

گرد سر تو از سر خد بی‌خبر هنوز

□

کسادی گریزد ز بازار من

□

دکان شکران را یک یک فراز کرده

□

کان چیز که جز عشق بود عین مجازست

□

وز قدش سرو و شجر را چه خبر

□

تو گر از عهد بگردی من از آن عهد نگردم

□

گفت جانم از فراقت گشت خون

□

پر کرد کمان خود تا راه زند ما را

□

جبرئیل از پرتوش آلوده دامان می‌شود

□

سخن بر دعای شه آغاز کرد

□

خورشید و اختر پیششان چون ذره سرگردان شده

□

گشوده‌ام در مقصوره‌ی جهان‌بین را

□

هم پای به آن زبر نهادم

□

از آن هیبت دوتا چون کاف و نونم

□

به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را

□

تا گل سجود آرد سیمای روی ما را

□

جلوه‌گر این است پر دلها زره خواهد شدن

□

که مهری ز خاتم درآرد به موم

□

از آن دم که نظر کردم در آن رخسار دزدیده

□

گر ترا از من دلسوخته باور نشود

□

تویی پیوندم و خویشم کنون در خویش درجستم

□

هر آن کسی که بر او کرد عشق نیم سلام

□

تا نرنجد شیر رو رو زود زود

□

که تا دل‌ها خنک گردد که دل‌ها سخت بریانست

□

حمل بر لطف نهان تو غلط بود غلط

□

مباد از دلش هیچ رازی نهان

□

تو قفل زده کلید برده

□

زود پیش بشر حافی آمدی

□

من از تیمار او تا روز بیدار

□

ساغری دردی بدم در آب حیوان ریختم

□

آن مست ناز را عرق انفعال چیست

□

بنگر به اهل دنیا دریاب این نشان را

□

پادشاهیست که احوال گدا می‌داند

□

جز او را به او دید نتوان ز دور

□

بالا همه باغستی پستی همه کانستی

□

از غایت شیرینی از لب شکر انگیزد

□

رحمت خویش را از او بمپوش

□

ز سرمستی او مست است عالم

□

حالتی خوش کرد بر جانش نزول

□

خون جانم گر بریزد او بود صد خونبها

□

بود بر دوش مجنون در صف محشر لوای من

□

شها بر تو باد آفرین خدای

□

سرگشته چو آسمان خیره

□

این یکی پرسید از آن کای بی‌خبر

□

زیرا که حیات جان باروی تو می‌بینم

□

دل بند بدراند او را نتوان بستن

□

بحمدالله که دیدم بی گره یک بار ابرویت

□

زین هر دو درد رست گل از امر ایتیا

□

از فراموشان بی‌نام و نشان خود بپرس

□

نوازشگری کن به آهنگ خویش

□

کاری نمی‌بینم دگر الا نوای آشتی

□

بدین غریب پریشان دلفگار آرد

□

جعد ویست همچو شب مجمع دزد و هر عسس

□

چه بازی‌ها تو پختستی و من خام

□

بر جهید و زد کله را بر زمین

□

من بر سر دیوارم از بهر علامت را

□

گاهی ز روزن آید و گاه از در آفتاب

□

ز بی دانشان دور شو یاد دار

□

دستی سر زلف او دستی می بگرفته

□

پس نشاید عیبت کردن رند درد آشام را

□

در شهر دلی کو که در او خانه نکردی

□

دل صدپاره خود را به نوایش دادیم

□

بر سر ناز خود آیی و شکرخند قدیم

□

کوته نگشت و هم نشود این درازنا

□

بی‌خود از وسواس دل سوی گریبان می‌رود

□

هر دو جهان بسته فتراک اوست

□

گر گردن ما دارد در عشق تو باریکی

□

شکر به می سرشته که یاقوت احمرست

□

که ما را بی‌سر و پا داری امروز

□

سوی بالا بپریدم که من از چرخ بلندم

□

مرا چون دید زانسان گشت خندان

□

کان شه دعام گفت همو کرد مستجاب

□

به آخر چون شود نزدیک باز از ابتدا گویم

□

خانه بر نقطه زحمت توئی

□

برهاند دل و جان را ز فسون و ز فسانه

□

می‌نیارم تاب اکنون بیش ازین

□

حروف زلف تو برخواندم و خطر دیدم

□

چون مرا گویی که دربند جدایی نیستم

□

اگر یکیم و اگر سد که احتیاج یکیست

□

تا دست شاه بخشد پایان زر و عطا

□

هر لاله که سر از سرخاکم به درآورد

□

ور گلی از باغ تو بوئی بیار

□

خون جگر می‌سپرم در طلب قافله‌ای

□

عقیق ناب مروق ز سیمگران اقداح

□

شد ز بلندی عشق چرخ فلک پست دوش

□

وز چشم من بیرون مشو ای شعله تابان من

□

ز طاق خانه نشیند به زیر موج هلاک

□

که به تیر غمزه او دل ما شکار بادا

□

ز پر کرشمه نگه‌های گاه گاه تو گردم

□

تو بادی جهان داور دور گیر

□

از حضرت شاهنشه بی‌خواب رسیده

□

پس شوی از ضعف چون مویی مدام

□

جان من در ره آن شوخ دل آزار بود

□

دلا برو تو ز پیشم تو را نمی‌جویم

□

که احتیاج به پرسیدن زبانی نیست

□

که بامداد سعادت دری گشاد مرا

□

دلم آن چنان ز جا شد که دگر به جا نیامد

□

همان ناخردمند را چاره ساز

□

ای عجبا بدید کس آنک مرا کشید نی

□

در جهان آفرینش آسیائی بیش نیست

□

بر سر ره بیا ببین بر سر ره فتاده‌ام

□

نه چنان دکان فروشم که دکان نو برآرم

□

دایه‌ی ابر دهد پرورش او به کنار

□

زین رمه پر ز لاف هیچ تو دیدی وفا

□

کشیدی از کف بلبل به چنگ خار مده

□

من گنگ را در خروش آوری

□

صد عقل و جان اندر پیش بی‌دست و بی‌پا آمده

□

من ندانم هیچکس هرگز رسید

□

کاروان بگذشت، منزل چون کنم

□

هر جا که روی خوش رو هر دم که زنی خوش زن

□

ز مشکین هر طرف بر لاله خالی

□

گفت رو از من مجو غیر دعا و ثنا

□

که چشم دارم و از گلستان ندارم حظ

□

خروسان دیگر بکوبند بال

□

چون مرغ بپریدی ای دوست کجا رفتی

□

که ازو رایحه‌ی مشک ختن می‌آید

□

سجده کنان سرو و گل بر طرف سبزه زار

□

در حال بسوز همچو خارم

□

گر نهی تو بر فلک نهد پا

□

از تو به جانم رسید قبله ازانی مرا

□

جلوه‌ات آموخته کبک خرامان را خرام

□

به دین و به دانش گراینده باش

□

گر از شکرقندت در جام کنی حالی

□

ز آفتاب سینه تابش می‌نیافت

□

گر خون من بخوری ور پرده‌ام بدری

□

فتح و فتوح من تویی یار قدیم و اولین

□

بد حریفانند آنها گفتمت هشیار باش

□

این شعشعه نو را این جاه و جلالت را

□

انقلاب از نگهی میفکند در سپهی

□

چو کشتی ام دراندازد میان قلزم پرخون

□

هر چستی و هر سستی آید ز کمین یا نی

□

برکمان سازان ابرویت کمین بازی کنند

□

برخیز تو زینهار برخیز

□

ای که چنین مرگ را جان و دل من غلام

□

تا قیامت گذاشت ذکر جمیل

□

بر قد مرد می‌برد درزی عشق او قبا

□

همای حس فکنده است سایه بر سر او

□

ز سرمستی من مست است عالم

□

تا شحنه فراقت دستان دل بریده

□

گاو می‌بست و ازو می‌ریخت نور

□

گر جان ما بسوخت به جان باز ننگریم

□

تا چشم‌ها به ناگه در روی او گشادم

□

خون ریخت چو دور من و پیمانه‌ی من رشد

□

من چه زنم پیش او او به چه آرد مرا

□

دل را نوید وصل تو در خواب می‌دهند

□

ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می رویم

□

هز هز فی قلوبنا مرحمه لنجتنوا

□

گلی دارد و گلعذاریش نیست

□

نه در خواب و نه بیداری چنین میوه نچیدستم

□

وقت زین است و لگام است چرا ننگیزیم

□

شاخ مرجان اندر او مژگان خون پالای من

□

پنهان نتوان کردن مستی و خرابی را

□

خویش را پروانه‌ی آن شمع بی‌پروا کنم

□

جان سپردن هر دمی شد مذهبم

□

تو با آن لطف شیرین کار این شوری روا داری

□

دل از آن انبوه پر اندوه دید

□

کرده دیوانه مرا سلسله دار عجبی

□

گر ننالیم پس چه کار کنیم

□

تا با که ، دوست گشته و همداستان کیست ؟

□

خطر العشق سلامه ففتنا و فنینا

□

به راه تا سر دوش که تکیه‌گاه کنی

□

بگو الحمدلله درفتادم

□

مرا سلطان کن و می‌دو به پیشم چون سلحداری

□

شاهی تو و حاجبت هلالست

□

من چرخ ازرق نیستم تا خرقه زنگاری کنم

□

تا همچو خود جهان را من از جهان برآرم

□

التفاتی به اسیران بلا نیست ترا

□

پرسش همچون شکرش کرد گرفتار مرا

□

هست آیت نخستین از مصحف نکوئی

□

سرمه سپاهانی است این یا نور سبحانی است این

□

ای دست در آستین کشیده

□

اقبال بنده‌ی در دولتسرای ماست

□

هر کسی را هست پنداری دگر

□

که از خون جگر پر گشت جامم

□

گه میانم گیرد و گاهی گریبانم کشد

□

ای دل و جان جای تو ای تو کجایی درآ

□

با چو من ناکس پرستی ناسزائی حیف بود

□

طریق عشق را آباد کردم

□

ز آفتاب ربودند خود قبا و کلاه

□

چه باک چون لب جانبخش و زلف جانان هست

□

تا ز گل پر کنند دامن خار

□

در میان خم چه باشد آنچ دارد جوی خم

□

هر که در حیز مکان باشد

□

چشم تو را باز کند توتیا

□

اگر دهان بگشاید هزار بار صدف

□

اشکوفه من بود نثارم

□

باغ ارم تویی مها بر بر من بزن بری

□

پیش آن یک رفت و آبی خواست از آن

□

هر دو عالم دم به دم می‌کاسته است

□

پیش خودم نشان دمی ای شه خوش نشان من

□

که چشم‌های جهان را همه بخسبانند

□

درفتاده در شب تاریک بس زلزال‌ها

□

شاید که جهان گیرد یک مرتبه آرامی

□

گریه نصیب تن است من گهر جانیم

□

وی عاشق بی‌دل را درمان و دوا چونی

□

ذره دلشده را آتش خور کم نشود

□

چو عشاق نوآموز بر آن یار بگردیم

□

برجوش اندر نیشکر ای چشمه حیوان من

□

هر کجا فیض عام ایشان است

□

غمزه خونی تو شد حج و غزای نفس ما

□

امام شهر گر دارد مرا معذور می‌دارد

□

همچو روبه از میان نگریختم

□

ای خویش پسندیده هین بار دگر رفتی

□

وز تو در شورند عشاق جهان

□

نقطه‌ای است افلاک از پرگار تو

□

چرا ببسته هر داروی فسون باشم

□

هست آری به فلک رفتن عیسا مشهور

□

ای جمالت رونق گلزارها

□

پنهان اشارت می‌کند آن نرگس مستانه هم

□

دزدی چو سلطان می کند پس از کجا خواهند امان

□

درخواسته من از وی او نیز کرم کرده

□

راستی را جایگاهی روشنست

□

همه اجسام چون جان شد چرا استیزه تن باشم

□

بروم که کدخدایم غله بدروم بکارم

□

بر سر شاه خاوران باشد

□

اگر مقیم بدندی چو صخره صما

□

تکلف هر طرف بر خویش بیش از من ستم کردی

□

و یا خود داعی سلطان دعاها را کنم آمین

□

به ناگه شعله‌ای برشد شگرف از جان خون خواره

□

ثابت و سیاره آرد آشکار

□

تا درآیی تو به اعزاز امشب

□

زود روان روان شود در پی تو روان من

□

صیاد ز مرغان دگر بسته ترش داشت

□

دل از کجا و تماشای خاکدان ز کجا

□

از صحبت هم گل و سمن حظ

□

هر کی ز مشک دم زند زلف گشا که همچنین

□

بر بنده همان لحظه آن چیز گذر کرده

□

شور در تنگ شکر اندازد

□

کس کند باور گل خندان ترش

□

تا بشوم محو تو از دو جهان والسلام

□

که حفظ گنج را سازم طلسمی

□

فریادکنان پیشت کای معطی بی‌حاجت

□

نرسد به جائی که بر آن سر بلندی نرسد

□

ای دیده و ای چراغ نورم

□

چون تو از آن قان نه‌ای رو که یکی مغولکی

□

پوستی بستد ازو مجنون مست

□

هر قصه که این نیست مجاز است چگویم

□

قدر از بام درافتد چو در خانه ببندم

□

کز بهر سجده بر درت خود را تمامی سرکنم

□

لته بر پای بپیچ و کژ و مژ کن سر و پا

□

که زبان توبه گوی و لب عذر خواه دارم

□

برآرد شیر از سنگی که عاجز گشت از او میتین

□

با یار درافتاده بی‌حاجب و بی‌پرده

□

چاره‌ی کار آب خواهم کرد

□

جمله فروغ آتشین تا به کیش نهان کنم

□

ذکرتم عهدنا ذکرا و نادانا منادیکم

□

سری در جمع بیداران در آور

□

بدین یکی کندت جفت و زان دگر عذرا

□

صد آفتاب تعبیه در یک هلال بین

□

به گرد ساقی خود طالب مدد گردم

□

ماند این دم گرم شعله خواره

□

کاخر ای بی‌خواب یک دم شب بخفت

□

کاشانه را به عنبر سارا گرفته‌ای

□

ای دل از جان خویش بیزارم

□

این گردنی که در خم زنجیر آمدست

□

حدیث بی‌غرض است این قبول کن به صفا

□

کس خط ننوشته است به روی قمر از مو

□

ز چه رطل گرانی من چه دانم

□

نه پر دارم که بگریزم نه بالم می‌کند یاری

□

واهوان صید خواب خرگوشت

□

گاه کند فربهم تا نروم در جوال

□

به غیر آب نباشد پناه و دلخواهم

□

و گرنه بود جهان مستعد ویرانی

□

که نزل و منزل بخشید نحن نزلنا

□

ترکتاز لشگر هجران مرا پامال کرد

□

ز توست ار شادمان وگر حزینم

□

دلش از حسرت اشتر میان صد پریشانی

□

راز زیر پرده با حق گفته بود

□

تن فرو دادیم و در نگریختیم

□

بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم

□

ته مانده‌ی این رطل که من خورده‌ام از تو

□

دام دزدان در ضمیر و رمز شاهان در خطاب

□

سهیل طلعت آن مه ستاره سحر آمد

□

درد دل را گلشکر خوش نیستم

□

چونک بخفت بر زرش دست دراز می‌کنی

□

ز آب دیده نمک بردل کباب زنند

□

دعای سوخته درویش دل ریش

□

پس چرا این زیره را من سوی کرمان می برم

□

بر تن او زخم ز اندازه بیش

□

شاه کند خنده تو بنده را

□

از خدنگ نیم کس فارس فکندن از فرس

□

بجهم از این میان و سخن و کنار گویم

□

ای رعد چه می غری وی چرخ چه می‌گردی

□

گفت آن ساعت که او در دل بود

□

سالی که بگذرد به رخ هم چو ماه تو

□

بوی شراب می زند خربزه در دهان مکن

□

بر تو هزار باد وزیده

□

جان نو ده مر جهاد و طاعت و انفاق ما

□

که فردا بی‌وصیت مرده باشم بی‌شهادت هم

□

ما همه ذره در هوای توییم

□

همه قندی و حلوایی زهی حلوا اغا پوسی

□

تسبیح برافشاند سجاده براندازد

□

جهان چگونه منور شدی بگاه سحر

□

ماحضر با عشق او می ساختیم

□

خالق ما، رازق ما را سزد

□

که ای عزیز شکارم چه خوش بود به خدا

□

سهی سروی که دارد عالمی را رد پناه خود

□

لا تنسا هجراننا لا تهدموا دارینکم

□

آخر در این کشاکش کس نیست پاکشیده

□

برهنه دیدش کسی با یک از ار

□

چشم دو دارم ولی یگانه ندارم

□

صرفه مکن صرفه مکن در سود مطلق گام زن

□

دعای زیر لب اندر میان آه نهانی

□

بگرفته ما زنجیر او بگرفته او دامان ما

□

محرم راز نگه‌های نهانش باشی

□

بگذشت از آنک پرده سازم

□

چو خم را وا کنی سر سر مرا ده

□

بوسه برصحن سرای صنمی باید زد

□

تا سر بی‌تن کند گرد تن خود طواف

□

دگر از بهر که سرگشته چو گردون باشیم

□

گوهر دریا کفایت اختر مهر اقتدار

□

چو عشق او دهد تشریف یک لحظه دیاری را

□

آنجا که گردن دل من مانده در کمند

□

ز دل خاره و مرمر دم اقرار برآرم

□

نیست به پیش همتم زو طربی و مفخری

□

ز بهر درد فدا کرده است درمان را

□

در کفر خود دین دار شد بیزار شد ز اسلام ما

□

پیر بیا تا که جوانت کنم

□

بر گردش چرخ و بر زمان بندم

□

لهم الفضل علینا لم مما سبقونا

□

که چو گل هر نفسی میزنی آتش به کسان

□

ای شده خندان دهان از کرمت دم به دم

□

مشوران مرغ جان‌ها را که ایشان را سلیمانی

□

جان برخی آن لعل گهر پوش توان کرد

□

بر پای منبر او مکرر مکرر

□

محروم ز آتش تو جز بولهب ندیدم

□

تاریک باد آینه‌ی مهر انورت

□

خدای داند تا چیست عشق را سودا

□

وین خسان را همگی حمل بر آن است که تو

□

سوی صورت بازنایم در دو عالم ننگرم

□

تا شب همگان عریان با یار در آب جو

□

گشت سر غوغای رسوایی ازو

□

نرسم بر چنان که خود هستم

□

شود دل خصم جان من کند هجران سزای من

□

آن تیغ را به دست خودش بر کمر زند

□

از جام عشق او شده این مست و آن خراب

□

دیدم آئینه‌ی روی تو و گویا گشتم

□

برو آن جا که من باری نخواهم

□

ای مطرب شیرین قدم می‌زن نوا تا صبحدم

□

مردم دریا نشین را بر گهر باید نوشت

□

سقا جودک فی الفقر منتهی الاقبال

□

جهان کهنه را بنیاد کردم

□

عید احرار و قبله‌ی ابرار

□

من از کجا و وفاهای عهدها ز کجا

□

ور نمی‌خواهی تو بر خورداریم آن هم مباد

□

ز ساقی باده منصور خواهم

□

یاد تو دهانم را پرشهد و شکر کرده

□

نور جبین و لعل شکر خای مصطفی

□

ورنه در گلخن نشین گر استخوان می‌بایدت

□

هر چه امروز بگویم بکنم معذورم

□

آن نیمه‌های شب که او با مدعی ساغر زند

□

پر کن ز شکر چون نی بوبکر ربابی را

□

خدا بهر چه نه راضی بود مباش رضا

□

اگر از شراب وصلت ببری ز سر خمارم

□

امروز در این مجمع شاهنشه سردانی

□

زانکه قصاب کوچه دلداریست

□

گفتا که من این بازی بیرون سبب دارم

□

تو دهان گیر و من جهان گیرم

□

جامه را چاک زد سراسر گل

□

یا کامل الملاحه و اللطف و العلا

□

توتیا سازم به چشم خون‌فشان خود کشم

□

بار دگر گرفتمت بار دگر همان مکن

□

پریت خوانده به حمام و کرده‌ات لابه

□

شد مسلمان عاقبت آن پادشاه

□

گو یک جان را هزار تن باش

□

درده شراب لعل ببین ما چه گوهریم

□

مگسی بود که مهمان سرخوانی بو

□

ز آفتاب جدایی چو برف گشت فنا

□

گذاری کن که من زین درد بی‌زنهار می‌میرم

□

نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من

□

به همان کوی وطن کن بنشین بر در روزه

□

هر نسیمی که مرا مژده‌ی جانان آرد

□

به ما از شهریار آید و باقی جمله آرایش

□

کز این گل چون گل و سوسن برآیم

□

دیده خوب است به شرطی که بود نابینا

□

و آنچ کشد سر ز باد خار بود خشک و چوب

□

اقبال شهنشاهی در مرتبه‌ی خانی

□

در میان کار چونت یافتم

□

شراب وصل آن شه را دمی در وی درنگستی

□

کو خبر آرد ز مطلوب اندکی

□

بنفشه پریشیده بر نسترن

□

به جان عشق که از غیر عشق بیزارم

□

دارم آن تاب کز او دیده منور نکنم

□

براق عشق ابد را به زیر زین کشدا

□

هم عیاری در هوای او نگاهی هم نکرد

□

نه پاره پاره زمین را هم آسمان کردیم

□

دلداریی تلقین بکن مر ترجمان را ساعتی

□

بشکر خنده‌ی شیرین چو در آمد

□

دل در مراد پیچد چون باز در کبوتر

□

در این آتش ندانم کرد من روپوش شمس الدین

□

گر هجو کسی کنی چنین کن

□

هم شسته به نظاره بر طارم تو جانا

□

هجر را مانع سودای تو نتوان کردن

□

راستی گویم جدا نشکیفتم

□

از تلخکامی می‌رهی در کامرانی می‌روی

□

یک سر ناخن سپیدی آشکار

□

تا ز بی نقشیت نقشی جاودان آید پدید

□

وز پی نور شدن موم مرا مالیدم

□

از حبس فراق تو سلامت بدرآمد

□

دلربایی جان فزایی بس لطیف و خوش لقا

□

گو در میان مردمان عاشق کشی بنیاد شد

□

گو بیا ما را بین ما از آن گلزاریم

□

در چاره بداختران با روی چون ماه آمده

□

دو دیده ناز ده برهم روان نمی‌آید

□

نی نام گذاشت خواجه نی ننگ

□

جان را به جهان بی‌نشان بردم

□

درختان که تا دوش بودند عریان

□

اوطانا اوطانا من اجلک اوطانا

□

خنده‌ای کرد نهان آن گل خندان که مپرس

□

ولی در حق خود بیداد کردم

□

که پاره پاره پیش آیی و بربایی دل پاره

□

تا شکر ریخته‌ئی ریخته‌ئی آب نبات

□

از خنده شره را شکرستان نمی‌کنی

□

گل هر باغ نبویم سر هر خار ندارم

□

ز خون گرم که در چشم خونفشانم بود

□

شهید گشته دو صد ره به دشت کرب و بلا

□

که از زمانه برافتاده است نام نشاط

□

که ز مستی بندانند که ما درمانیم

□

باغ من و بهار من باغ مرا خزان دهی

□

اگر گنجی نمی‌ارزد خرابی هم نمی‌ارزد

□

حتی ملاء الدنیا بالعبهر و العنبر

□

تا سر آن گنج چو مار آمدیم

□

ما به روی تو نیاریم تو خود شرم بدار

□

تو آن دمی که خدا گفت یحیی الموتی

□

که روزی صد ره از راحت گریزد سوی درد آید

□

در عشق امیرداد باشیم

□

قلم گوید که تسلیمم تو دانی من کیم باری

□

در سنبله‌ات قمر در عقربت آفتاب

□

تو دانی دیگر و من می ندانم

□

همچو شمشیر اجل پیوندها را بشکنم

□

که شبی ز خانه بیرون ننهاده گام هرگز

□

به پیشش جان چه کار آید مگر از بهر قربان را

□

سازند خاک پای تو را توتیای چشم

□

بباید کرد ترک دل نباید خصم شد با جان

□

نرم درآ تو ای پسر هان که قرابه نشکنی

□

هر که از چشم و رخت بی خور و خواب افتادست

□

زان سو که نظر بخشد آن سوی نظر دارم

□

کز پی آن جان و دل این جان و دل را برکنم

□

دیگران را به خانه می‌آری

□

ز عقل و روح حکایت کنند قالب‌ها

□

گاهی چو شعله‌ی خاسته گاهی نشسته‌ام

□

ز بی‌خویشی نداند شادی از غم

□

بیچاره تو گشته تو چاره بیچاره

□

گدا باشد که بفروشد بجامی ملک سلطانرا

□

قسمت عاشقان او حسرت دل کشیدنی

□

کو مهره ربود از نبردم

□

شاخ گلی دامن کشان یعنی قد رعنای تو

□

مست شدم برد مرا تا به کجاها

□

گشت افسرده دل از سردی افسانه‌ی ما

□

ور دار زنی ما را بر گنبد اعظم زن

□

چه نادره گر آب شود مردم آبی

□

بدان تنگی ندیدم در جهان هیچ

□

ز رگ هاش و پی‌هاش به چنگاله کشیدیم

□

زان پیش که برپرد شکرانه شکرخا کن

□

آنچه به دست آمدش از روزگار

□

از خجلت آن حرفش مه در عرقی مانده‌ست

□

مرا چه یارا که دم برآرم، اگر دمارم، ز جان برآری

□

در پرده آن مطرب کو زد ضربان من

□

و آنک ندارد آذری ناید از او برادری

□

گیسوی پرچم علم سدره‌سای ماست

□

دلها چو مرغ اندر غمت از دامگاه آویخته

□

خاک گشتم فرش آن طارم شدم

□

که دل و جان دگر ساختم از آهن و سنگ

□

یکی شبی چه شود از برای یار مخسب

□

از نظر بازان ره آن قصر و آن منظر بپرس

□

در دیده عشق بی‌مکانم

□

به شراب شادی افزا غم و غصه را سزا ده

□

ولوله از جان شیخ و شاب برآمد

□

اگر رسد عجب امروز هم زهی اقبال

□

عدل است همه ظلمش داد است از او بهتان

□

هزاران خنده بر باغ ارم کرد

□

در بر کی کشیدست سهیل و قمری را

□

که ز ابر التفاتش همه تیغ و تیر بارد

□

از گرمی میدانت برسوزد تابستان

□

مرغ دل ما خستی پس قصد هوا کردی

□

گو بده باده درین حجله که سورست اینجا

□

گه راهزن شدی و گهی رهبر آمدی

□

گر تیغ زنی ز تو نگردم

□

جوی خون بر در بیداد روان باید کرد

□

دولت آن جا که در او حسن تو بگشاد قبا

□

از نگاه غضب‌آمیز تو حظی و چه حظ

□

از صدقه نشد کمتر هاده چه به درویشان

□

سیاهش شد سپید آخر سپیدش شد سیه فامی

□

آتش بمغیلان و دخان در حرم افتد

□

کی داند تا چه کاری اندر این دل

□

گویم که چه باشد عشق در کان زر افتادن

□

گر چه سعی طلب ز حد بیش است

□

چنو امیر بباید سپاه سودا را

□

جای دیگر آه سرد و گریه‌ی بی‌حاصلی

□

چو سامندر ز مهر او روی در نار شمس الدین

□

در آن سیران سقط کرده هزاران اسب و جمازه

□

تر شد آن سرگشته از باران و برف

□

پرده‌ی هستی به دم برداشتیم

□

سر خود نیز نخارم که تقاضای تو دارم

□

زانکه از یاران دیروزی جدا می‌بینمش

□

حامله گر بار نهد جرم منه حامله را

□

گریان کنم فرهاد را آتش به مجنون افکنم

□

این می کشدم بالا وان می کشدم هامون

□

ز آهن سازد او سدشان چو ذوالقرنین آسایی

□

هنوزت آتش اندر عین آبست

□

چه خواهی بعد از این بازی دگر آورد می دانم

□

و انطقوا من غیر حرف و اسکتوا تم الکلام

□

گفت وگوی من و حیرانی من گوش کنید

□

در لطافت همچو آب و در سخاوت چون سحاب

□

التفات غلط‌انداز تو را بنده شوم

□

یک جرعه نخورده‌ایم و مستیم

□

چرا خشمی کند تندی چرا باشد شبی تاری

□

باستین خلعت آن بسترد زود

□

تا ز جمعیت آن زلف پریشان نشوی

□

گردون چه دارد جز که که از خرمن افلاک من

□

بودی آفت دل ، راحت جانست امروز

□

که بزم خاص نهادم صلای عیش صلا

□

نیست اکنون به حیات دو جهانی قانع

□

کز او خوردم نمی‌دانم کجایم

□

جوهر زر نمودمی گر نه درون کانمی

□

وز سوز سینه هر نفسم جز فغان نبود

□

جان گرد توست گردان می‌دار بی‌قرارش

□

بی‌رخ خورشید ما می دانک ما آواره‌ایم

□

بپرس اول ره حمام اخلاص

□

که خاطرش بگرفتست این غبار چرا

□

نیم جنبشها تمام از گوشه‌ی ابروی او

□

گوید کجا گریزی من با تو کار دارم

□

شب دراز و تب و رازهای ناگفته

□

باز کردندی دل بریان من

□

گر نیست مرا غبار درگیرم

□

جمع معلق زنان مست به دریا دویم

□

هر که بر خاک درت کرده جبین فرسایی

□

مبارکی ملاقات آدم و حوا

□

کز آهم این نیلوفری ایوان فرو ریزد

□

چون سرو و گل هر دو خورند از آب لطفت بی‌دهن

□

سلطان سلاطینی بر کرسی سبحانی

□

زانم هنوز رشته‌ی جان در کشاکشست

□

هم تیره شود آبم هم تیره شود کارم

□

هر جفایی که کند بردارم

□

که نوک دشنه در دل کرد خانه

□

صد رطل درآشامم بی‌ساغر و بی‌آلت

□

تا ابد خواهند بود از باغ جنت تازه تر

□

یا رب که چه خانه‌ست این یا رب که چه کوی است این

□

ناگاه پدید آمد در آب چنان ماهی

□

در بزم خاصان ره مده عامان کالانعام را

□

زلف ساقی نه کوته و نه دراز

□

فتنه و غلغله اندر همه بازار زنیم

□

چشم به ره نشانده‌ام جان امیدوار را

□

مفلسانیم و تویی گنج ما دینار ما

□

که می‌بینم عجب روئی و می‌باشم عجب جائی

□

به پیشم داشت جام می گه گر میخواره‌ای بستان

□

هر کوه و لنگر زین صلا دارد دگر رهواریی

□

اگر چه زلف سیاهت زیادت از دوشست

□

یا که به بیرون خوش و با ما ترش

□

یا من از تو دوا بیاموزم

□

به بازار آورد گل باغبان در بهمن و آبان

□

چون شیشه صاف گشته از جام حق تعالی

□

دوش مشکل می‌رسید امروز آسان می‌رسد

□

شعله سینه منی کم مکن از شرار من

□

نو کرد عشق ما را باده هزارساله

□

خون دل میخور که این ساعت نمی‌یابم دوات

□

کین می‌دانم که می ندانم من

□

دادم قراضه زر و کانی خریده‌ام

□

نه مسلمانی و نه برهمنی

□

انت کشاف الغطا بحر العطا

□

یک حدیثی موجب آزار صد خاطر شود

□

چون آتشی از چنار جسته

□

وز آسمان درتاختی تا رهزنی بر قافله

□

بس که بر جامها گلاب زنند

□

خانه غلط کرده‌ای عاشق بی‌سیم و زر

□

نه در مرو و نه بغداد و نه طائف

□

به سان خشک لبی برکنار آب زلال

□

نبود مرا سر ماجرا

□

ولی من آه و فغانی که داشتم ز تو دارم

□

که فروشی همی به سیم سیاه

□

بی‌هوشی جانی تو گیرم که جفا کردی

□

تا بباشم گم درو یک بارگی

□

بر سر آتش بماندم ساقیا

□

غرض را درج کرده در میانه

□

کو تا ز عشق روی تو سد ره ز مجنون بگذرد

□

گرد شمع رخ خوب تو پریدم همه شب

□

آن قدر ذوق سر کوی تو دارم که مپرس

□

همی نگردد کارم نفیر چون دارم

□

غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده

□

که برگ بید ز باد هوا نمی‌ترسد

□

و آنک از من سر کشیدی کشکشان آوردمش

□

که ای زمانه‌ی فضل و هنر زمانه‌ی تو

□

کهگل دیوار این ده را سراسر می‌خورد

□

کدامست از این نقش‌ها آن ما

□

محرف بستن تیغ و ملایم راندن توسن

□

ورنه به فضل موی معانی شکافتم

□

بود دل‌های افسرده ز حر تو شود جاری

□

نیست بر بازوی مشتی ناتوان

□

چون شکر زهر غمت زان می‌خورم

□

بار خواهد به مجلس خورشید

□

که در دست اختیاری نیست مرغ بند بر پا را

□

جهان خود چه باشد بر اولیا

□

ز روزن رفته بیرون شعله مهتاب می‌دیدم

□

بی‌شما راحت و نخواهد دید

□

چگونه باشد یا رب وصال در دیده

□

با گل روی تو بازار لطافت بشکست

□

روزگار نازنین را می‌دهد بر آنموس

□

به نزد مبطل باطل به نزد دانا حق

□

ایام شه نوش مبارک بادا

□

مهل ساقی خاصت را برای خاص و عامی را

□

در این میدان نمی‌بینم سپهداری به این آئین

□

باشد آن نزد همت تو سلیم

□

می‌جوشد و می‌روید از عین حسد خنده

□

از جمالش تازه بودی جان من

□

بگریزند ز پیش تو چو آهوی ختا»

□

یادگار نوح پیغمبر که در کشتی کشید

□

نخلی شوم که خنجر الماس بردهم

□

آتشکده‌ها سردست مرا

□

به آن بلند به رکاب سبک عنان مرساد

□

بر دل بگذشتش که اگر نیست مرا مال

□

صلا ای شهره سرهنگان به درگاه

□

نگین خاتم یاقوت احمر آمده است

□

توبه صدساله را یار دراشکست دوش

□

پیش مخلوق با می و معشوق

□

به ما عداوت دیرینه در میان دارد

□

به خورشید سپارید که خوش تیغ کشیده‌ست

□

خود پریشانیم و با جمعی پریشان می‌رویم

□

ما را بدهد جواب ناخوش

□

نصیحت چیست جستن از میانه

□

می‌بباید رفت راه دور دور

□

چند کند قطره‌ای فهم ز دریای عشق

□

زیر این گنبد گیتی‌فرسای

□

غم وتیمار مادر و پدرم

□

کای تشنه بیا ای تشنه بیا

□

که گربندی زبان سوزم و گر گوئی سخن میرم

□

با زبانی چنین خموش منم

□

میمنه را کله تویی میسره را قبا تویی

□

صد گره در خم هر مویت و هر موئی شست

□

گفتم این عکس تو است ای رخ تو رشک چگل

□

وز خطرهای مجلس اینت بتر

□

بیرون ز تصرف زمان است

□

وگر از اصل تو دوری چه از این مشعله‌ها را

□

مکن چو آینه خود را مقابل همه کس

□

او ز سیری و من ز گرسنگی

□

نی خدمت کس خواهی نی خسروی و شاهی

□

بر سر آن طشت خاکستر نشست

□

شاهان همه گردند اسیر سپه تو

□

هست یمن چاکران از خامه‌ی تو در یمین

□

تو گر خود را گذاری با تقاضای جمال خود

□

مخمور کند جوشش مر چشم خدابین را

□

می‌روم امروز و می‌گویم که فردا می‌روم

□

آبان خدای را شبانی

□

کجا تردامنی ماند چو تو خورشید ما رایی

□

پیرامن شکرت نباتست

□

به خون دل خیالش را ز بی‌خویشی بیالایم

□

خواهد انصاف و من تهی‌دستم

□

کرده پهلویم سراسر همچو قانون آبله

□

خشک بادا بی‌شما و تر مبادا بی‌شما

□

کرشمه از در و دیوار گلشن کویش

□

هنوزش از سر انصاف خاک می‌روبم

□

گران جان دید مر جان را سبک برجست اندیشه

□

لعل لبش می و جگر خستگان کباب

□

نفسی می‌زند به سوز و گداز

□

هریکی زیشان محیط از غایت بی‌برزخی

□

ندارم قدر خاک راه پیشت ، قیمت من کو

□

تو برآ بر آسمان‌ها بگشا طریق و مذهب

□

بر من از ایام هجران تو یکدم بگذرد

□

کایدت گاه آنکه نتوانی

□

کواز دهد کسی که نان نه

□

بنزد اهل حقیقت مقام محمودست

□

سگ اصحاب کهف و صاحب غار

□

وان ز حرمان خدمتت رنجور

□

بزم تاریک ما منور کن

□

که دو صد نور می‌رسد به دو دیده از آن لقا

□

همچو مرکز در میان خط پرگار تو باد

□

در حال حیوة این جهانی

□

گر تاج و کمر خواهی نک تاج و کمر باری

□

هرگزم نامد به عمر خویش پیش

□

تو از آن روی چو مه خسرو ملک ختنی

□

در خدمت تو عبث مپندار

□

هم مگر همت تو بحری و کانی بدهد

□

درج کن در نبیذ افیون را

□

بیا که هست مرا نیز کنج ویرانی

□

بر خرافات ژاژ ژنده‌ی خویش

□

خون خواره صد آدم جان ملکی بوده

□

زان پسته دهان هیچ تمنا نتوان کرد

□

گشته ز ایمان جمله ایمانتر

□

سخن چنانکه چنان به بود ز من شنوی

□

وجود تو مستظهر کاینات

□

غم فردا و وسوسه سودا

□

من آب گردم و ز خجالت روان شوم

□

وی محیط فلک سپرده به پای

□

مست و خراب و دلکش از باده مغانه

□

گویم از زندان چه آرند ای اله

□

هست هر دو بر من دیوانه خوش

□

که تا پیدا شود عفو بزرگان

□

رونق گلزار از مرغ نوا پرداز نیست

□

مرغزاری که اخرج المرعی

□

شکار بیشه دیگر کمان ولی او زد

□

ز خاطر نکتهای بکر زادن

□

کو نرگدایی تا برد از خوان لطفم زله‌ای

□

تا ابد بی باده و پیمانه نتوانم نشست

□

با این همه بدهیدش جامی بپزانیدش

□

از مطربی زهره بدین چرخ گنده پیر

□

چون حروف شراب ، نیمی آب

□

منتظر بوی جوش جام تو را

□

وز آه سینه سوز من مبتلا بترس

□

همی کوشم که خوش باشم ولیکن

□

که جنس همدگر افتاد مست و دیوانه

□

در گوش من مجال نماندست پند را

□

ای ماه نارسیده به تو نقصان

□

لوحست و کفایت تو خامه

□

لرزان شده به گردون کوکب

□

احیاکم جلالی جل جلالیا

□

صد قیامت بیش خیزد از زمین کوی او

□

بحر جود ترا مکارم سیل

□

لا کرجاک ضایع یطلبه به غربله

□

ز خیلخانه خاقان برون نمی‌آید

□

پر کنی پیمانه و نشکنی پیمان خویش

□

لام او هرگز نبیند روی ضاد و روی میم

□

کز فلک مهر بگذراند افسر

□

از گناهش بمیندیش و به کین دست مخا

□

از کوههای درد نکردی فروتنی

□

پس مه اندیش هم مصحف شکر

□

بر شاخ کی خندیدی در باغ کی پروردی

□

خط ایشان خواست، کار زان می‌خرید

□

تاج سر من ز خاک پای تو

□

کرده دستت را لب خورشید رخشان دستبوس

□

جهان پر لشکر از اشک جهان پیمای من باشد

□

تا نگشایی بود آن در خفا

□

در پیکر کوه اضطراب از ذره‌ای نور افکند

□

هر دو را سخره‌ی خود کرده به تادیب سخن

□

مستان نگر و نقل و شرابات افندی

□

عاشق ار معشوق را بی وصل بیند واصلست

□

زلف تو چون سر کشد عشوه هندو مخر

□

چو دست بخششت از آستین برون نکنی

□

بنایی را که شاه ماست بانی

□

ما مفلسانیم و تویی صد گنج و صد دینار ما

□

که آنجا نیست بیم پرده دارو پاسبان مانع

□

وان دو یکی محدث و دیگر قدیم

□

شادی کودکان بود بازی و لاغ بر تلی

□

مدح من دشنام لیلی باد و بس

□

همچو مرغی نیم بسمل زین سبب

□

خواجه آنست کاید از پی فی

□

دأب ما اینست یعنی قدر گوهر نشکنیم

□

کم آرد جامه رسان را

□

نیست گر بوئی به رنگی از خودت خورسند کن

□

یک منی از کباب و افزون نه

□

مه سجده همی‌کردت ای ایبک خرگاهی

□

سر در قدم تو پایمالست

□

ز اهتزاز آن قد و بالا مپرس

□

بر جهان و جهانیان مویان

□

به سودای سبک‌روحان مکن چندین گرانجانی

□

جان را برسان در دل دل را مستان تنها

□

در زمان آن فتنه آخر زمان برهم زند

□

با روزگار سوده عنان در برابری

□

بی‌زحمت دشمن دم عشاق شنود او

□

تا به کی در بازی این جان شریف

□

کای همه سرگشتگان را راهبر

□

خرد باید چه قارونی چه عوری

□

سر بسیار گدایان که لگد کوب شود

□

انا و الشمس و الضحی تلف الحب و الولا

□

کی کنی امروز اگر دانی که فردا میروم

□

که از لفظ و معنیش دامست و دانه

□

قرب الخیام الیکم و الدار

□

چه مردمیست که در عین مردم آزاریست

□

شراب و شاهد و ساقی بی‌شمار نگر

□

گفت ای کسی که بر دو جهانت گزیده‌ام

□

تاختن آورد بلایی بر او

□

چونک سهر باید یار مرا

□

که بهر چون تو بدخوئی چرا ترک وطن کردم

□

کس را گناه نیست چنین است طالعم

□

اصلاح هر مکاره‌ای مقصود هر افسانه‌ای

□

تا دران خانقاه آشفته‌وار

□

کس را نبود طاقت جور و جفای تو

□

وی دریغا نیست معشوقی سزاوار غزل

□

سخت پرکاری نمی‌دانم که استاد تو کیست

□

رباب قوت ضمیرست و ساقی الباب

□

اگر تو هم بگذاری حجاب نگذارد

□

امنی از قلم آن همه در آسانی

□

که امشب می‌نماید عشق بر عشاق پامردی

□

دل فتنه یار سیمتن بود

□

بجز مهر بجز عشق دگر تخم نکاریم

□

سازی طریفلی که کنی دیو را پری

□

که فلک پایه‌ی ادنای شماست

□

ای خوشا آن روز و روزی ای خوشا

□

افسر شاه خاوران باشد

□

و آثار این ز عادت خوب تو مستعار

□

عمر دگر جو که بود ساده چو نور صمدی

□

تاب بر خورشید و در خورشید تاب

□

گرچه چون زلف در قفای توام

□

برای من که هجا را بود هجا نکنی

□

با من این نوع که جانانه‌ی من بود امروز

□

غمزه غمازه خون خواره را

□

لیک من از عقبت ادعیه می‌افرازم

□

حدیث پایه‌ی ما هست پیش پستی ماهی

□

یک لحظه‌ای بالا نگر تا بوک بینی آیتی

□

رهزن خاطر عشاق چه زیبا و چه زشت

□

تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم

□

تا ز دیدار تو شدم محروم

□

پارینه پر ز شهد مصفا از آن تو

□

خیز مزن خنبک و خم برگشا

□

حدیث یوسف و رشک برادران منسوخ

□

اگر انصاف دهی آیت بخلیست مبین

□

فروافتد ز بیم او مه و زهره ز بالایی

□

تا کدامین گل به غم به سر شسته

□

گر شناسند و اگر نی سوی توست

□

تا نگردی به گرد آن پایه

□

بر این دل کز محبت سرد شد آتش فشانی کو

□

ای گشاد مشکلم بیا بیا بیا بیا

□

شاه دیوانه و شی ماه مشوش موئی

□

حلقه‌ی گوش فلک حرفی و آن از نام تو

□

که رخ خود به کف پاش بود مالیده

□

چون ژاله که بر برگ گل یاسمن افتد

□

و می‌فرمود چشم او درآ در کار پنهانک

□

ضبط کردی به مختصر نیکی

□

که یک فلوس ز وجه برات بستانم

□

در عشق حج کعبه و دیدار مصطفا

□

که به جرئت تخیل نگزیده‌ام هنوزش

□

تا دگر دامنی به دست آرم

□

از ره مرا برون بر در صدر منزلم نه

□

قاف تا قاف جهانش لشگری

□

بی نام تو نامها همه ننگ

□

که از تجاوز او همچو دیگ می‌جوشم

□

چه غم بودی اگر خود را به این حرف آشنا کردی

□

برگ منت هست به گلشن برآ

□

گستاخ نیم کز دور گرد ثمرت گردم

□

لفظ و معنی همچنان یعنی که ما هم‌پیشه‌ایم

□

پس آنگه گنج باقی بین در این ویرانه‌ای ساقی

□

با مملکت مصر به زندان نتوان بود

□

شیرینتر و نادرتر زان شیوه پیشینش

□

خواه جزوی گیر آن را خواه کلی قادرم

□

مفتاح در گنج طلا خانه‌ی جود است

□

تو را که این هوس اندر جگر نخاست بخسب

□

چشم غضب نمای تو هم تلخ و هم لذیذ

□

هزار ناکس پیشم گرش به کس دارم

□

مدو به هر طرف ای دل تو نیز آهسته

□

ماهست یا رخست یا صبح شب نقاب

□

تو چنان واله خود کز دو جهان بی خبری

□

گر محل دولت و اقبال گردد ربع من

□

اینیم اگر عزیز و گر خوار عالمیم

□

آن مه دریادل جانانه را

□

دارد کشیده به بد ز غیرت بر آب تیغ

□

گرنه تدبیر تو بود در پیش

□

ولی پنهان کنش در ذکر الله

□

دلم حدیث میانش چو در میان آرد

□

دید که خود بود دل خانه محبوب خویش

□

چه کنی روی سرخ خویش سیاه

□

غریب جانوری دور گشت از سر من

□

چون سخن آخر فروخوردم تو را

□

صید شکار جان کرد آهوی جان شکاری

□

در کمال علو تو عیوق

□

صورت چو معنی شد کنون آغاز را روشن شده

□

می‌ربودند آن ز هم روحانیان

□

همه با عقل همنشین دیدم

□

شب یلداکه روز نوروزم

□

این حشر بردن به اقلیم شکیبایی چه بود

□

قبای لعل ببخشیده چهره ما را

□

نقشی چنین ز دقت صانع شد انتخاب

□

زین شعرکی نه نیکو بل شعرکی بهاشم

□

زهی جانم ز تو شیدا زهی حال پریشانی

□

گر چه از خاطر من هیچ بدر می‌نشود

□

وی مشرب مذاقی آنی و چیز دیگر

□

که گویم عشوه اول روز و آخر روز دستوری

□

قدح در دست و می درسر، صراحی پیش زانویت

□

در پیش او می‌داشتم گفتم که ای شاه الصلا

□

اما تو قدسی جوهری با این صفتها خو مکن

□

چون ز بلور سپید بسد ساده

□

یا راه نمی‌دانی یا نامه نمی‌خوانی

□

طرفی علی هجرانهم تبکی و ما تغنی البکا

□

جان ما در پیش ما ایثار ماست

□

امید رستگاری اگر داری

□

درجواب این که گفتی نکته‌ای در راه بود

□

عند الحبیب مبتشرا فی عقارنا

□

کز سرگذشت آب و مرا تر نشد گلو

□

سدید فقیهی سدید فقیهی

□

از جمع مکش خود را استیزه مکن مسته

□

وان پا نهد درین ره کش بیم سر نباشد

□

ور قلعه‌ها درآید ویرانه‌ها کنیمش

□

در باغ مصاف کرده نوروزی

□

رخ از ذوق بساط خرمی تافت

□

گرد چنین مایده گرد ای گدا

□

قوت عنقا ز تشریف سلیمان یافتند

□

هوا و آب دو بحرند پر عفونت ژرف

□

کنار لطف بگشاید میان حلقه مستانه

□

اشک ازین واسطه از چشم بیفتاد مرا

□

مکن بی حکم مردی عزم این کار

□

کجا بماند که روز نکرد هنگامه

□

ای شمع سرکشی مکن و رخ متاب از او

□

گهی بر رکن بام تو گهی بگرفته صحرا را

□

گوشه چشم خدنگ افکن صید اندازی

□

تو آیی نزد ما یا ما بر تو

□

معدوم یابد خلعتی گیرد ز هستی رایتی

□

از خروشیدن مرغان سحر نندیشد

□

با آب شراب را میامیز

□

ترازو چشمه دارد سر بگردان

□

آرد از قوس قزح ابر بهاری مصقل

□

آن عیش بی‌روپوش را از بند هستی برگشا

□

نخست ثبت کند مدحت امام امم

□

خرد به باغ سخن بی‌شکوفه‌ی هنرم

□

در نقد بلا نجات نسیه

□

زاریم بین و ازین بیش میازار مرا

□

تو لختی صبر کن چندانکه قمری بر چنار آید

□

همه در خانه‌ی غلام توایم

□

این خانه‌ی اندوه را بگذار تا ویران کند

□

فکان شمسا اشرقت بخدودها

□

دل در گرو جلوه‌ی شمشاد تو رفتم

□

کز گند طمعشان سگ صیاد نبوید

□

مثال بادبان این بار برجه

□

بنیم جرعه مراعات خاص و عام کنند

□

چه صحرایی چه خضرایی چه درگاهی نمی‌دانم

□

با چون خودی نمای مرا یا شراب ده

□

چون مه خویش خمیدی و دویدی به سلام

□

اصفر خدی من جوی و ابیض عینی من بکا

□

زان جهت بردند و از طاق بلند آویختند

□

امر و نهی ترا به طوع مطیع

□

من چه نهنگم ای خدا بازگشا مرا رهی

□

شد دامن من دجله‌ی بغداد ز دستت

□

با درد تو در میان نهادم

□

یعقوب و نسیم و بوی پیراهن

□

ما زحمت بسیار در این باب کشیدیم

□

زهی گوهر منثور زهی پشت و تولا

□

این شهر شکربار که دارد که تو داری

□

این همی دانم که من زان قطعه جان پرورده‌ام

□

روح مطلق شده و تابش جانیم همه

□

اندر کنار رحمت حق پروریده‌اند

□

تنگ شکر را چه نسبت با دل بس تنگ تنگ

□

به شرط آنکه دگر دردسر نیارم بیش

□

صبح عیدی که شدآفاق از او فرخ فال

□

روز و شب را کی گذارم روز و شب

□

خاری به پای بیهوده گردش خلیده باد

□

چو میخ کوفته سر چون طناب راه‌نشین

□

در رقص که بازآمد آن گنج به ویرانه

□

می‌زند بر هم به یک دم کشوری

□

به سنگ اندرون زاده‌ی باستانی

□

ولیکن تو خداوندا خداوندی آن داری

□

تن بنده‌ی دل آمد و با دل همی رود

□

چو در این دور خرابم چه کنم دور زمان را

□

به قتل من خط آن حور زاد بر کاغذ

□

مدتت را زمانه همسایه

□

این فرش زمینی را چون عرش بیارایی

□

خون جگر از دیده‌ی گرینده روان بود

□

در تن من خون نماند خون دل رز بریز

□

مجمل از مفردات وهم و خیال

□

نگون از طاق این فیروزه منظر

□

یا نور ض ناظرا یا خاطرا مخاطرا

□

عشق را از نرگس شهلای او می در ایاغ

□

رستمی می‌کند مه بهمن

□

ماننده آن دلبر بنما که کجا داری

□

پشه آن نیست که بازیچه دهد بازانرا

□

از دو چشم خون‌فشان افشانده‌ایم

□

گر چاوش تو به پاسبان برگذرد

□

پیش قصرت به سر دست کمین دربان باد

□

ای عقل بام بررو ای دل بگیر در را

□

عتاب عشوه آمیز و خطاب خنده آلودش

□

راویان را گرمی هنگامه‌گو هرگز مباش

□

صد زین قدح کشیده چون عاقلان نشسته

□

چین گیسو را ز رخ بتخانه‌ی چین کرده‌اند

□

می‌کشد جان را از این گل تا به سربالای دل

□

از نعمتهای این جهانی

□

که من چرا زر مفتی چنین دهم به تو باز

□

الا انتبه و تیقظ فقد اتاک اتی

□

هم نخل نازک آمده و هم ثمر لذیذ

□

چرا بر من فروبستی چنین خشک

□

ضمیر را سبل است آن و دیده را پرده

□

فتنه از چشم تو بیدارست و چشمت مست خواب

□

خاصه اکنون کز در بلخ اندرون آمد بهار

□

بر سزاواری سلطان بنمایم برهان

□

چون ز کنعان رفت یوسف دیگر از کنعان چه حظ

□

آواز یارست قم فاسقنیها

□

رنگ از حیا دگرگون زلف از صبا مشوش

□

در تن دانش و رامش به لطافت جانی

□

تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری

□

ولی بگاه شکر خنده جان شیرینند

□

بدین قبله نماز آرم به هر وادی که من هستم

□

برنجید این دل انده نمایم

□

یک جنس خود به مایه‌ی سد بحر و کان فروخت

□

صحت جسم تو بادا ای قمرسیمای ما

□

برطرف مه طرف کله مشکن خدا را بیش ازین

□

در خاک نهاد روزگارش

□

ز اشک خون همی‌ریزم در این دامن نمی‌آیی

□

کان پری صید کند دیو سلیمانی را

□

با شب و روز در چه کاری تو

□

مگر به بارگهش رفت از قضا گه بار

□

یا از آن ترکان یغما پیشه‌ی غارتگری

□

در دو جهان در دو سرا کار تو داری صنما

□

نوبت حسن می‌زند کودک پادشه وشی

□

غمم چراست که از تو به نامه خرسندم

□

ای صورت جان باقی وی صورت تن فانی

□

دهانت چون دلم معدوم موجود

□

راه دور و سنگلاخ و لنگ لنگ

□

ادرار چون خوریم چو جهال صوفیان

□

خامه در او بلبل دستان زن است

□

آن شخص خیالست ولی غیر عدم نیست

□

به حریم دل چه شود که اگر بنشینی و بنشانیم

□

چو اعتقاد تو صافی قرابه‌ای دارم

□

چه باشد پیش افسونت یکی ادراک پوسیده

□

با مردمک چشم من از علم سباحت

□

پیاده‌ای‌دو فرو کن که وقت شهمات است

□

سر برزند از مشرق رخساره‌ی او

□

اسباب کین آماده کن خوی ملال اندیش را

□

و المشجر ندمانی و الورد محیانا

□

زان که می‌ترسم رقیبی بشنود آواز او

□

بیخ صحن تو همنشین سمک

□

صحن گلستان خاک بد فرشش ز گوهر ساختی

□

گوئی از جرم قمر زهره‌ی زهرا بنمود

□

چو بیمار دل آید نگاریم و ندیمیم

□

هست از آن شرم چون قلم رنگم

□

مبارکباد گوی خلعت او

□

عشق گوید راه هست و رفته‌ام من بارها

□

بر زبانش گله‌های تو دروغ

□

نه ره ده بار در مدح تو سفته

□

بی‌ولوله زاغی بی‌گرگ جگرخایی

□

نکشد هیچکس کمان شما

□

گه همدم جاثلیق رهبانیم

□

سقفت از سقف چرخ دارد ننگ

□

پیکان جفا چند خورم بر جگر از تو

□

تشنه مخمور نگر ای شه خمار بیا

□

کوچک نوازی که نمود آن بزرگوار

□

واکنون شدت مسلم بر شاعران شهی

□

بکن که هر چه کنی هست بس پسندیده

□

سرمست شراب ناب خواهد

□

آن کس که مست گردد خود این بود نشانش

□

دارد ز بخیه کاری ادریس یادگار

□

هر طرف بند قبا بافته بربند قبا

□

در هوا ما را که تا خفت پذیرد سنگ ما

□

یک جهان مجنون کشان اندر قفای خویش بین

□

می‌دهش چندان که چون فرزین شود رفتار او

□

عشق شاگرد تو است و درگشا آموخته

□

بر سر راه میکنند شتاب

□

گفتم که مو به مو بشمارم نیامدی

□

سپاس دارم فردا پگاه بفرستم

□

از آن ترسم که ناگه روزگاری در میان افتد

□

سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

□

براندام چو گل لرزیدن پیراهنت بیند

□

دهن نطق بی‌زبان دیدم

□

ای رخت‌های خود را از رخت ما نورده

□

سر شوریدگان سامان نخواهد

□

دانه دیدی آن زمان از دام ترس

□

بوده نقش نگین دولت و دین

□

از فضایت گر وزد بر عرصه‌ی گیتی صبا

□

فدیتک ما ادریک بالامر ما ادری

□

زان دلیری که من از رطل گران نوشیدم

□

باطل شده در زمانه‌ی تو

□

نهادستی به هر گامی تو دام

□

نتوان رفت ز بوی گل و ریحان در خواب

□

که من طاقت برگ کاهی ندارم

□

یک طرف سوی زمین دیگر طرف سوی فلک

□

یک دل درون سینه ما خود زیاد نیست

□

و محنه فتنتنا و خاب من فتنا

□

دست رسی دگر مرا نیست به خاکپای او

□

در اسرار اختران سفته

□

قیامت کو که تا بیند به نقد این شور و شر باری

□

خونبهای من دلسوخته بر قاتل نیست

□

صد لیلی و صد مجنون درجست در اسرارم

□

من و این کنج و به عبرت به جهان در نگران

□

در نخستین گام گردد باغ فردوست دچار

□

هین وقت لطیفست از آن عربده بازآ

□

یعنی آزاد از کمند آن پری پیکر شوم

□

مدحتی گوی تا عطا بینی

□

زهی بستان و باغ و رز کز آن انگور افشردی

□

زانک رندی و قلندر صفتی پیشه ماست

□

خیز ای ساقی مستان قدح باده بیار

□

درآیم یا هم از در بازگردم

□

که یک امروز به نظاره‌ی رویش نروم

□

چشم در چشم خانه چون سیماب

□

بگوشم می‌زند کان آتشین رخسار می‌آید

□

می‌گویم کی بود که روز آید باز

□

که از شعشاع آن کشتی بگردد بحر نورانی

□

کنج میخانه طربخانه‌ی خان می‌ارزد

□

شرح بده از آن ابا بیشتر ای پیمبرم

□

ای دریغا حاتم طایی و معن وائده

□

پیراهن غنچه نیم کار است

□

مفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا

□

که دارد قید گل از سنبل و شمشاد نگشاید

□

تو بدانی اگر نداند کس

□

ذرات خاک این زمین از عزم تو پا کوفته

□

یا بوی اویسست که از سوی قرن خاست

□

از خیل وفاداران دیار نمی‌بینم

□

وگرنه نیست در طبعم بخیلی

□

که تعرض است بر لب گرهیست بر جبین هم

□

تدور بنا الکاسات تتلو علی الولا

□

آخرالامر چو خورشید جهانگیر شدیم

□

تازه شد چون در سحرگاهان گل از باد بزان

□

وقت حشرانگیزی در چالش و میخواری

□

با خاک ره برابر و از عرش برترند

□

خانه دغل او بود کو نشناسد جمال

□

برو ای خر فراخ کون که تویی

□

شود تمام که ماهیست ناتمام هنوز

□

بگریختم از خانه خمار مرا یافت

□

بود در منع زلیخا حق یوسف برطرف

□

مجلس سردان نخواهد گشت گرم

□

بر مثل اصولشان گرد و دراز می‌کنی

□

حرف منشور جلال تو بمعنی طاهاست

□

عادت او چنین بود به خزان

□

داور ار لطف تو بود جستم

□

که کسی به کوی خوبان پی آبرو نیاید

□

آنک بدیدست تماشای شب

□

دراز دست‌تر از آرزوی ماست کمندش

□

دستش به مثال پای مرغابی

□

که امروز است دست خون اگر چه دوش از او رستی

□

چو بلبلان سحر در چمن بوقت صبوح

□

بی‌مزه کلمه بامزه کلکل

□

نیست بر خاطر تو پوشیده

□

خاصیت آب زندگانی بادا

□

فادخلوا الدار یا اولی الالباب

□

در و داغ وفای خود به بینی و خجل گردی

□

وایستادن به پیش مرد خسیس

□

ز آنک تو مکر دشمنان در حق من شنیده‌ای

□

وین چه شورست که از مجلس مستان برخاست

□

چون به هم اندازم وضم چون کنم

□

طفل را از پایه‌ی اول نبودی برتری

□

نکردی هیچ تقصیری وفاداری همین باشد

□

و قد جاوز الکونین هذا عجائب

□

وز جای خویش جنبید دریای اضطرابی

□

تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی

□

سرخیل عشرت‌ها شوی گر چه ز غم چون مو شوی

□

هر زمانی بد گرینگ برون می‌آید

□

وگر صحراست پرعبهر سر آن هم نمی‌دارم

□

ای تو دارای زمان و ای هم تو دارای زمین

□

در همه مطبخ سیاهی آنقدر پیدا نشد

□

انت النهی و بلاک لا اتهذب

□

با آه و ناله بیشم ازین هم زبان مدار

□

که گر خورم به قیامت مصوص برخیزم

□

یا زر و سیم چیدیی گر تو فناپرستیی

□

روز و شب معتکف گوشه محراب چراست

□

تابنده چون رخسار آن سیمتن

□

حالت رفته دگر باز نیاید ز عدم

□

هیچ خجل نمی‌شود طبع ستیزه رای تو

□

وین نور خدا چیست اگر دیر مغانه‌ست

□

پر نگاه و عشوه ریز و غمزه بار آمد برون

□

اندر همه باغ من کدویی تر

□

بر در بنشاندی و تو بر بام دویدی

□

که اوست در همه حالی که غمگسار منست

□

آمدیم از سفر ز راهی دور

□

نانی و حرفه‌ای و نشستن به گوشه‌ای

□

چو آخرهای روز از طفل مکتب

□

بکرد این دل هزاران جان نثار آن گفت رستش را

□

موج قوی جنبش طوفان عشق

□

خوشه‌ی عمر جاودان چیده

□

گمرهی گشته‌ست فاضلتر ز راه

□

در چمن سرو ببالای تو می‌ماند راست

□

چشم بگشاده فغان در بسته‌ام

□

وانگهی حال جعل بین در مثل

□

گر بگویم گریه‌ها بر روزگارم می‌کنی

□

لب خود را به هر دردی میالا

□

که چنین مانده در او پای دل هرجائی

□

روزها رخسار فتح آراسته

□

هم از آغاز روز او را بدیدن ماه تابانی

□

سنبلش شوریده‌ئی بس پر دلست

□

باشد تن خاکسار انباز

□

بر تو و بر خویشتن آسان کنم

□

ورنه هر شوره زمینی که بود پر خار است

□

گلبن جان‌های ما خندان مبادا بی‌شما

□

ز وصف شاه مجاهد به ذوالفقار دو دم

□

غوطها خورده در تموج خوی

□

بستان شده گورستان زندان شده کاشانه

□

کار ما هیچ نمی‌آید راست

□

به کار ناید رو در دروغ رنج مبر

□

فارغ از چنگ و نای و بربط و نی

□

رخ پر گرد بر خاک درت مالیدم و رفتم

□

هزاران عید در اسرار ما را

□

چشمم سفید شد به ره انتظار تو

□

تو در فاژه افتی و من در عطاسه

□

تو همشان دست و پای راستین ده

□

صد نقش برانگیزد و بر سنگ نگارد

□

کما حوت الشقی الیوم فی ارض الفلاینبش

□

لفظش درست و مرد حکیمست و در عزیز

□

آن گریه و دعای سحر کرده است کار

□

ای دور قمر بنگر دور قمر ما را

□

به میلش می‌کشم از یک طرف نازش عنان دارد

□

خر بغایی مکن تو گرد آخر

□

دود جان‌ها برشده هفت آسمان برخاسته

□

حاجتی به ز دوست نتوان خواست

□

کز حد بگذشت آه سردم

□

جگر خویش اگر نرندد به

□

حالا نظر به خوبی رخساره می‌کند

□

بر صفت گلبشکر پخت و بپرورد مرا

□

به باغ عاشقی از سر گل دیوانگی چیدم

□

در جوی آسیا متوطن نگردمی

□

جان دیده رسیده در دیده

□

راستی را هر چه بینی در جهان با زر خوشست

□

پای از پی آن کوبم کانگور تو افشارم

□

اوستادی نیمه‌ای را کرد نقش مانوی

□

رهگذر مردم دیوانه نیست

□

پیش کشی آن بت دردانه را

□

خدنگ نیمکشی کاندر استخوان بدود

□

جز عیال گران مدان به جهان

□

چنگ برای من کند با غم و سوز زاریی

□

زانک مجلس روضه‌ی رضوان و شاهد حور ماست

□

تو روشی جز جفا هیچ نیاموختی

□

پیر دهقان گفت من لذاتنا این الملوک

□

که هر چه با دل من کرد آن تبسم کرد

□

فغدا دماء العاشقین مبددا

□

تاب هجران میبری بیرون ولی کو تاب دل

□

صعب رنجور و نیک بی‌برگم

□

خط در دو جهان درکش چه جای یکی خانه

□

حذر از ضربت شمشیر قضا نتوان کرد

□

به هیچ جای منه دل دلا و پا مفشار

□

به نیکنامی آن را ببخشی و بخوری

□

سخن بر لب و گریه‌ام در گلوست

□

ای گشاد مشکلم باری بیا رویی نما

□

نگاه دلکش ناوک گشای آهویش

□

به مکر و حیلت و دستان و تلبیس

□

باده بیار و دل ببر زود بکن تجارتی

□

زانکه رخت شمع شبستان ماست

□

کنون من بی دل و بی دین نشستم

□

زمانه را ز سخای تو ریگ در موزه

□

که سوزد یک طرف مجنون و یک سو کوهکن گرید

□

وان دگر در نفی و در سوزست خوب

□

می‌توان رفتن به زیر بار یک عالم گناه

□

هیچ تریاق به ز طای طلاق

□

شمع و سحرش خوانم یا نادره سلطانی

□

صورتی صورت نمی‌بندد که بست

□

ز رشک آنک فرعونی خبر یابد ز برهانم

□

خفته گردی چون کمان از بیم در اقلیم خویش

□

بیا و ز یاریم بردار از خاک

□

میان داغ نبشته که نحن نزلنا

□

ایزد که داورت ساخت همواره یاورت باد

□

وین محقر نزد آن مهتر نداردبس خطر

□

بنگر آخر این و آن آمیخته

□

شمسه‌ی طاق تا بخانه‌ی ماست

□

ور به خونم بکشد، پا نکشم زان سر کوی

□

که خلاصی دهد از جاهلی و بدخویی

□

بودند سد اسیر و یکی مبتلا نماند

□

همان بخردان نیز و هم راستان

□

روم خواهی نخواهی دست آن شوخ بلا بوسم

□

کف و کلک تو مجمع‌البحرین

□

شاهی است تو باور کن بر کرسی جباری

□

غنچه جان پیشکش باد صبا می‌آرد

□

چون فلکم روز و شب پیشه و کارم طواف

□

شرمت بادا ولیک نوشت بادا

□

وز همه آن زاویه پرداخته

□

بیاراست با کاخ شاهنشهی

□

رگ فرهاد و مجنون را اگر فصاد بگشاید

□

دارم از بهر شرف خط شریف تو نگاه

□

باغ را نوبهار پوشیده

□

کمترین زاویه‌ئی بر در کاشانه‌ی ماست

□

امروز چنان دیدم زنار میان من

□

بر سر آفتاب و ماه کلاه

□

در زخم بستن جگر لخت لخت ما

□

به گفتار خوب و خرد کاربند

□

کاین آه در تراوش باران آتش است

□

تا که بزاید به سر آن شوم

□

گهی آیی نشینی بر کناره

□

زانکه هر لحظه گرفتار کسی نتوان بود

□

نه روح عاشق روزست و چشم عاشق نور

□

که نیفزاید از این بیهده الا که ملال

□

حکایتهای مهر آمیز گفتی

□

بیاراسته چون به نوروز باغ

□

درمانده‌ای را شاد کن تا در نمانی ای پسر

□

از مهتران فرشته و از کهتران مگس

□

زیرا که می‌نگردد انگور نافشرده

□

وانگه در سرای تو خلوتسرای ماست

□

نی‌نی که ترا سرو رهی زیبد بنشین

□

خانه‌ی انوری کجا باشد

□

نه آن چه بگویم همی بدانم

□

بدان تا توانایی آرد پدید

□

هزاران زاهد صدساله را پشت دو ته بشکن

□

تا چند عنا و رنج فرمایم

□

شربت شادی و شفا زود به بیمار بده

□

درد عشق تو بامید دوا می‌خواهند

□

که آمد این دو رنگ خوش از آن بی‌رنگ جان اینک

□

ملک پدر در سر شیرین و شور

□

وزان گوهر محیط هستی آغاز

□

نخواهی که دایم بوی مستمند

□

گوهر یک دانه هم رنگ خزف شد حیف حیف

□

لم تکونوا بالغیه الا بشق الا نفس

□

خر جوان و خر پیر و خر دو یک ساله

□

شاه چون آن دید، بازو بند خویش

□

که صواب از خطا نمی‌دانم

□

به بیگانگی می‌کشد آشنایی

□

چند حرفی از درون ریش می‌گویم به او

□

مسکنی تن بینوا همان رقص کند

□

سر بر کف و کف بر دهان آیم من شیدا برون

□

کز آن هر بدر بود او را ملالی

□

تو جنس سگ کهفی از جنگ مبرایی

□

بدان عقیق گهر پوش آبدار رساند

□

یک لحظه ز آتشم مپرهیز

□

هم بوی مشک دارد و هم گونه‌ی عقیق

□

دی شب به جامه‌ی من و با جامه خواب تو

□

ندارد کس آن روزگاران به یاد

□

در رمز دهان او سر بسته معمائی

□

سواد عالم عین و تو چون سواد از عین

□

جان وصف گهر گویا زین‌ها همه گوهر به

□

کز دلش می‌زد چو دریا موج خون

□

ای خواجه‌ی زبر دست رحمی به زیر دستی

□

یک نصیحت گوش دار از بنده قاضی ناصحی

□

اندر دو ساق پایش دو خار جست

□

زان مست بدین مست نپرداخته‌ای

□

به جز تسلیم نتوانست صید ناتوانائی

□

که گزافیست ز دوران و بدی از افلاک

□

در عزای تو مکان و لامکان بگریسته

□

از شوق خطت نقطه ز پرگار نداند

□

افسون مخوان ز افسون تو هر روز دیوانه ترم

□

ازین سردی و تاریکی به اندک پنبه و روغن

□

هر چه تقدیر ایزدی باشد

□

به خواب اندرون بود با ارنواز

□

وضع دستارو سراسیمگی پر کلاه

□

اگر وحی باشد هراسان فرستم

□

از نور جمال خود نی خرقه پشمینه

□

مستی آوردی و افکندی ز راه

□

یکدم دل پر غم را بی غم نکنی دانم

□

چه اعتقاد کنی باز گیردش روزی

□

چو من یک حرف گویم، گوییم بسیار می‌گویی

□

شگفتی به دل سوزگی کدخدای

□

کز خزف نشناختم در خاصه در شاهوار

□

گفت خیرگیر می‌کند سلطان

□

والله که غلط گفتم نی نی همه ما را ده

□

دست گیرید که هست این نفسم باد بدست

□

تنک شد جام فکر و من چو شیشه خرد بشکستم

□

آفتابی و آسمانی نو

□

گله‌ای باد بر چراغم از آن

□

فروزنده را مهره در قار زد

□

که نامش بر زبانها کمتر از فرها می‌آید

□

زهی از تو جهان را صد تفاخر

□

عجب خبری که می‌دهدم دم و غم او کر و فر او

□

پنج ره هم سنگ مشکش خواستند

□

تا بگذرد ز چرخ برین جای پای ما

□

سد همه دشمنان گشادیم

□

اما به کشت دیگران باران رحمت کم نشد

□

سیم دشت گردان و ایران‌زمین

□

عجب ار به دست فرمان قلم جزا بجنبد

□

بر قبه‌ی عرش آشیانه

□

وین تلخی من گشته دریای شکرخایی

□

رخت را باغ رضوان می‌توان یافت

□

عارفان لیلی خویش و دم به دم مجنون خویش

□

تو از بخت بیدار اندی که شادی

□

نظر از ره کهکشان برنداشت

□

که بگشای بر من نهان از نهفت

□

در هلاک خویشتن بی‌اختیارم ساختی

□

کاندرین خدمت توان کردن به شرح آن قیام

□

چو طاقت طاق شد او را خموش است او ز ناچاری

□

کار تو برگوی کانجا چون نشست

□

بسی خواری و بی برگی کشیدیم

□

ترا در کجا می‌خورد زندگانی

□

ترکانه برنشستن و هر سو دواندنت

□

ز دفتر به گفتار خویش آورم

□

چون خواست که نام تو برد سوخت زبانش

□

با صورت ایشان نفسی می زن و برخور

□

به پیش سلطنت او که را بود زهره

□

که این حدیقه بب روان نمی‌ارزد

□

مثل ندارد باغ امیدش

□

نزد رایت روی خورشید از خجالت کرده خوی

□

کاین همان دشمن ارباب زمان است که بود

□

جهان را یکی دیگر آمد نهاد

□

من خاک در زبخت نگون می‌کنم به سر

□

قباد دلاور بدو داد گوش

□

صد آفتاب و چرخ را چون ذره‌ها برهم زدی

□

گفت ریگ و خاک گرمست این زمان

□

حصارهای قوی بر گشاده لاد از لاد

□

بشد با یکی نامدار انجمن

□

اینهمه آزردگی داری و خرسندی هنوز

□

ز گیتی همه کام دل یافتی

□

مرگ آمده است و تنگ گرفتست در برم

□

ز مشک سیه سوده انقاس خواست

□

که بودم من به جان دلخواه روزه

□

که از لعل تو کامی برنیاید

□

ولیک عاقبت آن بانگ هم رسد به عمل

□

همانا ز ایران تهم‌زاده بود

□

فضای باختر تا خاوران باد

□

خردمند و بیدار و روشن روان

□

گر خم شود از بار چنین قد چو نونم

□

همان مردم خویش و بیگانه را

□

دامن کشان ز عالم انوار آمده

□

عیسی نیز از خم آبی خورد و رفت

□

زنگی دلم ز شادی بی ترکتاز تو

□

به هرجای درویش و بی‌گنج کیست

□

زان دامن گل کز چمن وصل نچیدیم

□

شود تیره گیتی بدو روشنا

□

عزم پابوس تو درخاطر مصمم هم چنان

□

نهاده دو چشم اندران چهر اوی

□

هم قدحی هم فرحی هم شب ما را سحری

□

تا نباید کرد بر مفسد نماز

□

دم فروکش تا نداند هیچ کس

□

وزو خاستی موج دریای نیل

□

کردم در این معامله من با تو کوتهی

□

به نیک اختر و فال گیتی فروز

□

در لرزه است خامه صورت نگار ازان

□

مهست و سرافراز و گیرنده شهر

□

بر حلقه هر جمعی بر رسته هر جاده

□

همچو نخلی بسته از صد گونه رنگ

□

هر زمان در دیده دیگرگون میا

□

که ای پرهنر پاکدل سروران

□

غنچه گویا خنده‌ای در کار بلبل می‌کند

□

چون بلبل مست ز آشنائی برگو

□

دست و بازوی کمندافکن وحشی بندی

□

ز شاهوی پیر این سخن یادگیر

□

که برگو تا چه می‌خواهی و زین حیران چه می‌جویی

□

وی خور ز عکس روی تو چون ذره در کار آمده

□

از لوح نانبشته خوانی و چیز دیگر

□

پراگند شد غرم و او مانده گشت

□

فلک بر صورت بال عنادل

□

برآمد برین روزگار دراز

□

چاک به دامن رساند گرد بیابان عشق

□

بزرگان و سالاروش بخردان

□

نهر الهوی لا ینقطع نار الهوی لا تخمد

□

کز خلیل خویش آخر جان مخواه

□

که من معشوق اینم کان ندارم

□

نه هندی نه ترکی نه آزاده را

□

هر کس که کند گوش دگر خواب ندارد

□

که آن جز به نام جهاندار دید

□

غرفه‌ها ساخته‌ام بهر تو از گوشه کنار

□

ز پوشیدن و خورد و جای نهفت

□

گفتم می نمی‌خورم گفت مکن زیان کنی

□

زیر هر معنی جهانی راز داشت

□

فالعیش بلا نداک ابتر

□

که پرسید موبد ز نوشین‌روان

□

چه مکتب، خانه‌ای پر لعبت چین

□

تا برجهم از خاک و تنم جان گیرد

□

بند بندم گر به تیغ قهر چون نی میکنی

□

که نامش بماناد تا جاودان

□

بی‌صورت او هستم چون صورت گرمابه

□

بر سر خاکستری بنشسته بود

□

این همه شور و شر نه در خور ماست

□

هم از آسمان کرگس تیرپر

□

با خویشتن ببردی مانا قرار من

□

چون بشناسی دگرچه در می‌آید

□

سپرده‌اند به آن گوشه‌های چشم سیاه

□

رخ تاجور گشت همچون زریر

□

گر نه چنینم تو مرا هیچ دل شاد مده

□

هیچ ندانم ای پسر تا تو از آن کیستی

□

بر دل و چشم رهگذر از بر نیک نام دل

□

دلش گشت پر درد و رخساره زرد

□

هجو هم خوب می‌توانم گفت

□

پر از هوش مغز و پر از رای دل

□

اگر ماهی سهیل‌آسا برون آید چنین آید

□

که آزادگان را بدو بود فخر

□

گلگونه نهد بر رو آن روسپی زرده

□

گشت از ابلیس موسی رمزخواه

□

گشاده شد به دریا دیدگانم

□

چه گویی سخن‌های ناسودمند

□

گر بجوش آید ز خون گرم سد توفان در او

□

شده ز آفریدون دلش پر نهیب

□

چو سروی را به لطف قد رعنای تو می‌بینم

□

همی هرکس از کار برداشت بهر

□

چندانک خوری می خور دستوری دادن نی

□

لاف می‌زد از کله داری خویش

□

جنگ بگذار جام و ساغر گیر

□

هر آنکس که بود از رد و بخردان

□

مانده زخم ناخنش بهر چه بر رخسار گل

□

این میدانم که مست برخاسته‌ام

□

که خود را می‌کشم در قید تا صیاد می‌آید

□

وزین مرزها رنج و سختی گذشت

□

وی زمین را آسمان پنداشته

□

مگر بوی زلف دلارام ماست

□

چنین سوار نیاید به هیچ میدانی

□

روان درخشنده بگزیندش

□

گل به گلزار شد و لاله به صحرا آمد

□

چنین گفت با مرد زنهاردار

□

این نخل هنوز نو قیام است

□

همه جای عاج و همه جای تاج

□

و آن ساغری در دست او هر چاره بیچاره‌ای

□

حال تو چونست در دار القرار

□

قبله لو رزقت من شفتیک

□

جز از نامدارانش همره نبود

□

پیش پیش نخل تابوت است اکنون نوحه خوان

□

پراگند بر لاژورد ارغوان

□

من بسته کمر به عذرخواهی

□

همان دختر شاه را برده‌اند

□

از سیم و زر گوید کسی پیش چنان سیمین بری

□

معینست که سوداست عندلیبانرا

□

جان و دل من تویی ای دل و ای جان من

□

چو بنشست سالار با رای‌زن

□

ما را چه بی‌گناه گرفتار کرده‌ای

□

همی ساختی راه درمان شاه

□

موقوف صد کمان ز کمانخانه جستنش

□

خردمند موبد که بودش وزیر

□

برقی بجسته ز آهن و خارا بسوخته

□

گاه خرم گه خرامان می‌گذشت

□

هم آتش تو نادر هم آب زلالت خوش

□

همی آب رشک اندر آمد به چشم

□

ز درد ناامیدی می‌خروشید

□

گسستند پیوند از جمشید

□

رو کرده جهان خریدار

□

بر دختر شاه آزاده‌خوی

□

مه بی‌تو ز من گیرد صد دوری و بیزاری

□

بود بالایی، بر آنجا رفت شاه

□

فرخنده نگاری است که فرخ سیرستی

□

ز مردان جنگی به فر ونژاد

□

شد پاره پاره قرعه صفت استخوان مرا

□

سیه رنگ و تیره‌تن و تیزتاز

□

ز صوت فاخته و نغمه‌ی هزار چه حظ

□

چنو کس ندارد ز شاهان به یاد

□

وز جرم تو برخاستم باشد که با ما خو کنی

□

خورشید فلک به زرد رویی

□

چون بر سر چه آید تو درفکن به چاهش

□

از آن گلگونه کرده ماه را چهر

□

که به یاقوت دهد پرتو اورنگ به وام

□

که کشتی برافگن هم اکنون به راه

□

کز اسب کین پیاده نمی‌گردد از غرور

□

حریفان راست گشتند از چپ و راست

□

احسنت زهی شاهد شاباش زهی باده

□

هم ز تاب جان زفانش سوخته

□

پای در گل دست بر دل مانده‌ایم

□

نیست به از دانش حکمت رقمی

□

دل‌افگاری دلارامی بیابد

□

نبود ز نظاره هیچ پروای سخن

□

که دایمم من صورت طلب به آن مشتاق

□

قالب این سکه به از آدمی

□

با چو منی ساده دلی خیره سری خیره شوی

□

گر ندهی داد می‌ستان که توانی

□

لیس فی الدار سیدی دیار

□

سوخته برویش برابر نماز

□

امروز شده‌ست نوبت تو

□

تا چون مه و آفتاب پرنور شوی

□

بوالعجب گلها شکفت از عشق در گلزار من

□

خبر گو بعد فیروزی چه سان بود؟

□

وآنگه اندر باغ عشقت مرد و زن پا کوفته

□

هرچه می‌خواهی به خواه و گیر زود

□

یعنی تو هم بیا که تماشای ما کنی

□

که صف تیغ داند باغ سوسن

□

بسیار زود بود به این عشق چون کشید

□

زمین شد به کردار تابنده عاج

□

تا کند عمر وفا با تو وفا خواهد کرد

□

که با خردان بزرگی تازه کردی

□

نماندی هیچ بیماری گر او رخسار بنمودی

□

چیستی گر بیخود از دلدارمی

□

انظرونا انظرونا نستقی الماء الزلال

□

که آن در سعادت را کند جفت

□

هر که جادر ساحت این نیلگون خرگاه کرد

□

چون قوس قزح تا بزنی انگشتک

□

زان ابر فتنه تفرقه باد بلا چکد

□

خلافش رومیان را گشت معلوم

□

قدح از دست تو خوشتر که می جان است و تو جانی

□

بهر آرایش همه در پیش داشت

□

قصه‌ی سوزن است و شانه پدید

□

کای کرده لب تو گوش من باز

□

که در کویش شبی چون پاسبانان تا سحر گردم

□

ز ترس جهاندار با باد سرد

□

به گردون می‌رسد افغان عاشق

□

کمر در بست در مهان نوازی

□

فاسکرنی و سائلنی الی من انت مشتاق

□

تشنه دایم شده خشک دهان آمده

□

بازگرد ای مرغ گر چه خسته‌ای از چنگ باز

□

به ریز هر یکی دیگر شماریست

□

در کوره‌ی سپهر زر مهر را گداز

□

خداوند روزی ده رهنمای

□

به تخصیص از نخستین جنبش شمشاد بالایش

□

ریزم بسر چنید ثانی

□

به گرداگرد ویران خانه خانه

□

جز ز حق نستانم از کس هیچ‌چیز

□

روشنی بر آسمان از خاک تیره بر شود

□

برد پیوند صحبت‌های جانی

□

عشق می‌داند نکو آداب کار خویش را

□

تو حیله‌ی ما مخور که ما مکاریم

□

به این اعتبار اعتباری ندارم

□

به آب دیده می‌کشت آتش خویش

□

چو آمد عیسی خوش دم چرا همدم نمی‌گردی

□

کاشکی هیچ کس رسیدستی

□

از در دل اندرآ تا پیشگاه جان بتاز

□

چو نامت بر پدر گشته مبارک

□

پدر من وزیر خان بوده‌ست

□

که گوش نیوشنده زو برخورد

□

بلی نتیجه‌ی عهد تو و فای منست این

□

جگر آسودگی یابد ز آشام

□

بسازد بهر مشتاقان به رسم مطربان سازی

□

وگر دورم بخوانیدم بواز رباب

□

از بلاهای آسمانی تو

□

که این بلقیس گردد آن سلیمان

□

چو می‌دیدم که ازحد می‌برد جور و جفا رفتم

□

نیابم که از بر شدن نیست رای

□

دوری فرقت و محرومی حرمان نزدیک

□

بتان را در دست شوند از خون؟

□

کای جنت روحانی وی بحر صفا چونی

□

درمان مجوی دل را گر زنده دل به دردی

□

گفتم این نقطه مرا کرد که پرگار شدم

□

خاک زمین صندل پیشانیش

□

به نام او مزین مهر افلاک

□

تو گفتی همه هوش و فرهنگ بود

□

ازو دهاده و زا اهل بزم نوشانوش

□

شام عدم صبح وجود از تو یافت

□

عالم ز بلای او دستار کشان کرده

□

دعوتی آغاز کرد از بهر عام

□

نوز ناخورده تمام از دل بر

□

ور نه علف خانه‌ی آب و گل است

□

کز صحبت من هیچکس آلوده نگردد

□

بس عاشق را که کشت بازی بازی

□

کشی به قدر گناه انتقام از من زار

□

درامد بی سپاه اندر سپاهان

□

ز لطف خود مرا صفراشکن ده

□

آه که آگه نه‌ای کز که جدا مانده‌ای

□

چرا روی ز بر من به هر غلیظ و عتل

□

بیست خزینه ز صد و بیست و پنج

□

داروی کاری که براند شکم

□

بی‌جنبش عشق در مکنون نشود

□

صد بار از مضایقه خونم جگر کند

□

نرگس سرمست در آید به ناز

□

تا زنده شود دمی شکسته

□

در کدامین جای در خاکت کنیم

□

ز دردی کوزه‌ای بستان ز خمار

□

ستاره در رهش مسمار گشته

□

می‌خواهم و دسترس ندارم

□

به شاهی کمر برمیان بر ببست

□

که شب تا صبح دم می‌گردمش بر گرد سر یانه

□

عروسانه بر آمد بر سر تخت

□

روشنایی کی فزاید سرمه ناکوفته

□

خط تو یعنی که هستم پهلوی

□

تا جگر او کشید شربت موفور خویش

□

در مرقد چرخ شد سبک سیر

□

بر علفزار فلک بیند و دندان خاید

□

ز دریای‌ها رودها را بتاخت

□

از یکدگر نمی‌گسلد کاروان حسن

□

همت به فلک برابری داشت

□

سنگ سیاه مرده را از گذرش سعادتی

□

جلدش از اکسون و اطلس دوخته

□

گه فرو شدن تیره‌شب سپیده‌ی بام

□

بوی علیکی رسد و السلام

□

صبر می‌گوید که باکی نیست گو دشوار باش

□

به باغ بهار اندر آورد گرد

□

تحفه‌ی مور به درگاه سلیمان برسان

□

کرد به دشنام زبان را در آن

□

ملالت بر برون تو نمی‌گویی چه کاره ستی

□

جامه پوشیدی و خود رفتی نهان

□

پیدا بود خبیثی در روی و رنگ ناکس

□

بکار بناها کند استواری

□

مژده باد ای پادشاه عالم جان، مژده باد

□

به رسم کیان بر سرش تاج زر

□

که در جان باختن بی‌اختیاریهای من بینی

□

می پروردت زمانه در ناز

□

به کوی لولیان افتد از آن لولی سرنایی

□

پس فرو شو پیش از آن در تحت فرش

□

همه دردی کش و همه قلاش

□

برات مردمی بر وی نبشتی

□

در آرزوی چشمه‌ی حیوان که داری

□

سه خسرو نژاد از در تاج زر

□

برق هرچند بکوشد به گیاهی نکند

□

رکابش عرش را پیرایه داده

□

شکری دیگر به دندان آمده

□

برآوردی دمی یا می برآری

□

گر شیر شرزه باشی ور سفله گاومیش

□

که مردم عشق و باقی آب و خاکست

□

نه بر مردم نه بر دور اعتباریست

□

به هرچ او بفرمود فرمانبرم

□

دام که پاره کرده ورام که بوده

□

درو بهرام چوبین را بسوزد

□

زنهار بجز عشق دگر چیز نگیری

□

سنبل افشانده و بر برگ سمن ریخته است

□

در اول گام هرک این ره سپردست

□

به قصر لعل سازد جای آن حور

□

که خطر نیست در این خانه ز سیلاب امشب

□

گر جان خواهی ز حلقه‌ی جان مگریز

□

گشوده بود و به من لب نمی‌گشود هنوز

□

فلک درهای دولت باز کرده

□

وی کشته وجود همه و خویش به زاری

□

پای کوبان دسته گل بر برین نیلی حصار

□

که تخت او نظرست و بصیرتست جهانش

□

به نیلوفر به دل شد گلستانی

□

معین ملک و ملل پادشاه شاه نشان

□

نیست هیچ آتش، چرا جوشیده‌ای

□

ناز کافتاده به دنباله‌ی چشم سیهش

□

ز قسم دگر بی خبر مانده‌اند

□

آن لحظه که چون بدر بر این صدر برآیی

□

در سینه همی زند زبانه

□

خویش بباید فروخت عشق بباید خرید

□

به کوه سنگ شد چون کوه پولاد

□

چین برابر و نزد و روی به دیوار نکرد

□

دو کون مست گردد از غایت نکویی

□

آتش خورشید پرتو ز امتزاج آب و خاک

□

نه آن یابد نه بی آن گیرد آرام

□

و آن خر بود کز ماندگی آید سوی هر خرگهی

□

خواند حالی عاشق گم‌راه را

□

دردیش خوشتر است یا صافش

□

رسید آگاهی اندر گوش خسرو

□

اختر سعدی و چه سعد اختری

□

فدای روی تو چه جای جانی

□

ربود رنگ ز رویش خروج شاه ختا

□

خون به حد جرعه به جامی نماند

□

کز کافر زلف خود یک پیچ تو بگشایی

□

تو آنی و نه آنی یا جانی و نه جانی

□

هر دلی که کو طالب این کیمیاست

□

چو شب در خواب رفتم بر سر تخت

□

از درد همین است فغانی که مرا هست

□

طریق دولت دل بسته شد به سد جفا

□

گلاب آن گل حسرت که از تو چیدم و رفتم

□

برون آمد بر آئین شتابان

□

دل نیز شکر خاید آن دم که جگر خایی

□

غلغلی اندر جهان افکنده‌ای

□

که بی‌روی چو ماهم چون بدی دوش

□

که و مه سبحه و سجاده جسته

□

خوی زدای جبین منفعلان

□

صدر دین عثمن عفان آمدست

□

که کس در حالت بسمل نبندد چشم قربانی

□

هفت بگویم به درستی نه یکی:

□

گفتم نشدی بی‌دل دلدار چه می‌جویی

□

فکرت کنند در صفت و عزت خدا

□

سر تا قدم نیت شده بر جان آدم تافته

□

بر آمد جان و شیرین بر نیامد

□

دلم را گر به لطفی مبتلا کردی چه می‌کردم

□

هر دو لب را شکرستان کردی

□

آن دوده که زیب ورق یاسمنستش

□

چو زاغ گلخن از بیهوده گوئی

□

هیهات چنان رویی یابند به بی‌رویی

□

توبه بشکست و پی شهوت گرفت

□

خانه بر بام چرخ اخضر گیر

□

که عقدی بست بر رسم مغانی

□

به سان تو خلفی مادر زمانه نزاد

□

هم چنان می‌گفت احد می‌گفت احد

□

عجب گر سر در آرد سر و گل رخسار من با من

□

ز موج شادمانی دل چو دریا

□

بربند دو چشم سر تا چشم نهان بینی

□

اگر پیش سر اندازان سزای تن، سری داری

□

زیرا که هوای رخ نیکوی تو دارم

□

سرشته زاب غم شب نام کرده

□

که کرسی زیر پا، یا ریسمانش در گلو باشد

□

خواه زاهد باش خواهی فاسقی

□

نخواهد کرد دیگر آتش من دود پنداری

□

فروزان شد چنین گیتی فروزی

□

ز آنک نهاد در بغل خاص عقیق معدنی

□

تو چو سایه محو خورشید آیی و محرم شوی

□

احوال این و آن را دانی و چیز دیگر

□

به غارت داد بلبل خانه زاغ

□

بود سراسیمه چو دیوانه‌ها

□

ایمان به باد داده در خورد و خواب مانده

□

سیر واقع ز تماشای کجای تو شوند

□

غلامم لیک خسرو نام دارم

□

آن شاه دلارامم و آن محرم جانی

□

گر تو بنمایی رخ خویشم بتوانی

□

چون حلقه‌های زلفت غمهای بی شمارم

□

رخشنده شد آن قبیله را رخ

□

نه دل سنگست پنداری که آزردن نمی‌داند

□

هم بر کناری از جهان هم در میان سبحانه

□

دست از تمکین به جنبانیدن خنجر زدن

□

شد شیفته‌ی فلان پری روی

□

به تری و به رعنایی چو شاخ ارغوانستی

□

با مرید چارصد صاحب کمال

□

تا در که را پیدا شود پیدا شود ای جان عم

□

دلم دیوانه‌ی زنجیر مویت

□

که برد دیگ حجله بر وی رشک

□

در نکویی آیتی دیدار او

□

با دل قرار فرقت دل دار داده

□

کنیزان ترا آئین پرستی

□

الامان و الامان از سلسله

□

هرگز کجا فتادی ازو برکناره‌ای

□

تو گر نشانه‌ی تیر نگاه من باشی

□

ز دل در یا وش و از لب گهر بار

□

نیم جانی هست و می‌آید نیاز ازمن هنوز

□

عشوه خرد از تو هر زمانی

□

تیغ هندیست نگاه تو ولیکن دو دمه

□

به مشگوی خود آمد با دل ریش

□

ز آتش عشق برجهد تا به فلک زبانه‌ای

□

چون آتش و آب زندگانی

□

خورشید بی‌نقصان شدم تا طب تشکیکی شوم

□

چو می در جام و گوهر در خزینه

□

زان صنف خاص کاین عمل آید یکی خور است

□

بی سر زلف او پریشانی

□

نمائی ترک اغیار وز یک رنگی شوی یارم

□

سرمایه ده سرای دنیا

□

جام جهان نمای را بر کف جان نهاده‌ای

□

خار وی بفتاد وی خارید سر

□

مانده تویی ما ز کجا مانده‌ایم

□

کشید اکلیل خسرو سر بر افلاک

□

گرهمان بر سرخونریزی مایی ، بازآ

□

زیرا که بی سفر تو هرگز گهر نگردی

□

به باده بود لب آلودن تو زود هنوز

□

پیش در میر ولایت گذشت

□

سمندر شو سمندر شو در آتش رو به آسانی

□

لاجرم پر شورشد هر کشوری

□

من صید جگرخسته تو شیر جگرخوارم

□

درونم خوان بشاد روان مقصود

□

نسیم خزان می‌کند زر فشانی

□

فلک از دست قدرت جامه زد چاک

□

سیلاب بند دیده‌ی گریان ما رسید

□

به شسته گرد غم باران نوروز

□

پیش سلطان فی ستر الله

□

کاختران چون لعبتانند و فلک چون چادر است

□

و آسمان گشت سیمگون سیما

□

که عالم پر شد و گنجینه خالی

□

در باغ، شاخ و برگ و سمن نیست

□

محبوب ازل بوده محجوب جهان مانده

□

نهانی اتفاق یار با اغیار می‌فهمم

□

سرمایه ده‌ی تهی نشینان

□

زخم تو و سنگ تو بر سینه و جان دگری

□

چون مخموران گره بر ابروی

□

آن کو شکار توست کسی چون کند شکار

□

که شیرین آمدش تمثال شیرین

□

از در شاه موکب آمال

□

ترک دل و برگ بوستان کن

□

پیش تو بی‌جان شده دیوار وار

□

دو دل بودند یکدیگر گرفتار

□

بر سر باده باده‌ای خورده

□

در چاه زنخدانش هر جا که نگونساری

□

خود تویی از هر دو بیرون جاودان

□

تا تو برون آمدی ای در پاک

□

زشت باشد که شعر گوید کس

□

چشم سوزن که درو چشمه‌ی حیوان دارد

□

یک جهان طی می‌کند چون بادپاهی میکنی

□

همه شب تا سحرگه بگریستی زار

□

باده چون زر تو بر این دست نه

□

در فراست بوده بر وحیش سبق

□

تا در عسل خانه جهان شش گوشه آبادان کنیم

□

کمینه بخشش او جان پاکست

□

حدیث خود به خاصانش ادا کرد

□

می‌ندانم تا کسی می‌داندش

□

تلخیش زهر چکان از دو لب زهر فروش

□

در هر چه فتد افگنده‌ی تست

□

در حسن و وفا فردی فی لطف امان الله

□

رفتی از غالیه طغرا و نشان آوردی

□

گزیده مار نلرزد دلش به هیچ گزندی

□

گرم چو شیر است گرش نیست عنا

□

کشتی مرا قرار تو با من چنین نبود

□

هر بن مویش بود بتخانه‌ای

□

خطت احاطه دور قمر نکرده هنوز

□

سخن را با معانی داد پیوند

□

صد کشته هو دیدم امکان یکی هی نی

□

سیه گر بود و پوشیده سیاهی

□

چه بسوخت اندر آتش که نگشت جان آتش

□

گبر ستیزنده نیامد به زیر

□

که هست از نان کماج آن نمودار

□

سرسبزتر ز خط سیاه تو آیتی

□

ندمد جز گل یک رنگی او از گل من

□

آب در آن شیر درآمیختی

□

وز کژی پنداشته کو مر تو را انداخته

□

کس ز من یک پاک‌روتر پاک‌تر

□

از هستی خویشتن فنا گشتیم

□

گه آرد پادشاهی گه گدائی

□

چون نرم گشت آه دل همچو سنگ تو

□

خاکیان را عمر بر باد او نهاد

□

آیینه‌ی آفتاب در زنگ

□

زمان دیگر از پستی نژند است

□

هر گوشه چو منصوری آویخته بر داری

□

در همه چیز از همه برده سبق

□

گرمی ما دم گرمش نه ز خورشید حمل

□

گهی در بزم و صل آرام گیرند

□

گر کند دعوی به زلفت نافه‌ی آهوی چین

□

چست از بهر شبیخون آمدی

□

تا تیغ میکشی دل من آب می‌شود

□

ازپر فرشته‌ی رفته راهش

□

بسوزد جان اگر گویم همان جانی که هر باری

□

نور عالم رحمة للعالمین

□

تو این چنین ز شراب غرور ماندی مست

□

کز آب گل کند گل را نمازی

□

که چشمش سد نگهبان در کمینگاه نظر دارد

□

هر زمان فال دگرسان می زنی

□

نمی‌دانم چه در دل دارد آن کان حیا از من

□

به مهمان رفت در مهمان سرایش

□

از عشق چنین حلقه ربا چرب زبانی

□

ما اسیر بند و زندان مانده

□

گر افتاده‌ست او از خود نیفتاده‌ست از دستم

□

به رنگ و بوی، چون طفلان، مشو شاد

□

دست اندیشه‌اش از ذیل کند کوتاهی

□

بربایم ز لب او شکری

□

خواهد از جاکندنم جولان تازی ابرشی

□

گر بزاری یک رهم کردی خطاب

□

این جا که اصل کار است جانا چرا نسازی

□

خویشتن را گه آن نیست که بیدار کنی

□

یک شکل ز صد هزار اشکال

□

دم زند جادوی دماوندی

□

که در شست تغافل بود و رنگین داشت پیکان را

□

زانکه هم بر تو فشانم گر مرا جانی دهی

□

در پی دانه‌ی خال تو عبث بود عبث

□

بی‌دل و بی‌قوت و قوت آمدم

□

ای رونق خانه چند خسبی

□

عشق در جانان یکی شد صد هزار

□

در خم آسمان سلام علیک

□

گر هوشیار عشقی از دوست مست باشی

□

به تخت شهریاری کامکاری

□

پس چرا دم در تعصب می‌زنی

□

از لب به زهر آلوده شیرین دهانی را چه غم

□

ابن عم مصطفا، شیرخدای

□

ز مشرق تا به مغرب هوشیاری

□

تو با منی و من ز تو غافل بمانده

□

نرگس شهلا به تماشای تو

□

بر گرفته ز ره به فرزندی

□

آری کلیددار در بوستان منم

□

گشتت زنجیری و در هر حلقه‌ای دیوانه‌ای

□

به یک دامن فشانی آتشم را تیزتر سازی

□

زیرا که تو دلم را هم جان و هم جهانی

□

ز گل واگشتی این جا سر نهادی

□

لاف نیکویی ز جایی می زنی

□

که عالم‌ها کنی شیرین نمی‌آیی زهی کاهل

□

بر من و من می‌نبینم ز ابلهی

□

که شمعش مهر بود و ماه دوده

□

بفشاند روح دامن از خاک

□

این جامه بر قد او ترسم دراز باشد

□

زان می‌سوزم که می‌نسازی

□

گوهر دیده و دل جانی و جان افزایی

□

که می‌گردند سرگردان دریغا

□

چون دهد نامحرم از پیشان نشان

□

از هر سر مویم امتحانی

□

چهره افروختن و میل کبابش نگرید

□

نه نشستی و نه آسودی دمی

□

ز بس کز شست او بر دل خدنگ بی‌درنگ آید

□

سزد گرد روی در دیوار دارم

□

و اگر نیز بشاید ز تو یابند سزایی

□

جدا از صحبت یاران بمانده

□

که من آن سوی بی‌سو را نمی‌دانم نمی‌دانم

□

کانجا نه اندک است و نه بسیار آمده

□

سراسر آسمان مانند راه کهکشان باشد

□

ز که خواهمت که با کس ننشینی و نخیزی

□

گفت از من بشنو گوش باغیار مکن

□

بی سر و پایی ز دست افتاده‌ای

□

جان آمد از لحد برآیی

□

فوق هفت آسمان همی‌یابم

□

گر قبایی هست بر بالای توست

□

در معرض صد گناه افکنده

□

یوسفی دارم که هرگز یاد یعقوبی نکرد

□

چون به فردوسی فرو آورد سر

□

بس که حیران گشته‌ام برقد رعنای تو من

□

چون جام جهان نما کنم باز

□

از هوای خانه او صد هزاران خانگی

□

نه هیچ چمن یافت چو تو سرو روانی

□

که هیچ وقت نبودی ز چشم من مستور

□

ناخورده می ز عشق ندانی قرینه‌ای

□

عیش و عشرت کنند رضوانی

□

خوشتر ز حیات جاودانی

□

از برای لطف استغنا نمای او هلاک

□

گفت با تو برنیاید کار من

□

چون خریدار نفیر و لابه و افغان تویی

□

بردند سفال را به خمدان

□

زیر و زبر چه می‌کنی، زلف بتاب ای پسر

□

منت روی زمین بر من نهی

□

نگفت اما هنوز از چون و چندم

□

کاهویی آه دل سوخته‌بر می‌آرد

□

یا صباگرد از خم آن زلف و کاکل ریخته

□

گر محو کفر گردی بنیاد دین فکندی

□

اگر رویت در این گفتن سوی او است

□

پرده از روی کار باز کنی

□

هر لحظه و هر ساعت صد بار بشوریدش

□

در خرابی می‌روم بی‌باده من

□

ز ما صادر نگردد جز خطا هیچ

□

گه دل و گه جان مختصر بربایی

□

اثر ز تلخی می در لبان شهدفروش

□

تو گه دل بسته‌ی چاهی و گه در بند زندانی

□

از سر روزن آن اصل بصر بی‌بصری

□

زانک چشم نیم خوابش مست بود

□

که در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی

□

دو عالم خلق برخوردار گردد

□

خورد کم خونی مگر یعقوب از فرزند خویش

□

گر در همه جهانت مثل و نظیر بودی

□

فلک گردد ور عشق لیلی و مجنون ز سر گیرد

□

قوت دلم بده ز دو یاقوت جانفزای

□

به رغم من به هر آتش درآیی

□

دلداه‌ی لب تو هر جا که دلستانی

□

بیا که چون تو ندیدست دیدگان سماع

□

تا طلاق خود نگویی مرد آن عالم نباشی

□

گویی ز اهل عشق چو صحرای محشرش

□

تو محال‌اندیش تنها چون کنی

□

که نظر کرد به سویم ز سر معشوقی

□

اما نخست هیبت چندین خطر نموده

□

همرنگ یار مایی یا رنگ از او خریدی

□

چون باد گذشت خاک استاد

□

دلق ازرق مرائیانه مپوش

□

در جنب طاق چشمت نیل فلک سرابی

□

دوزخ حسرت جاوید ز دنیا ببرد

□

همه جان بر کف اندر زینهارت

□

بر فلک از مهر تو مه داغدار

□

شب شده از پرتو او مثل روز

□

مگر که عاشقی باشد مجازی

□

هر پر او جلوه‌ی آغاز کرد

□

بر چرخ کجا پرد آن پرک و آن بالک

□

هر کو ازین سرای حوادث عبور یافت

□

خروس از صبحدم در شک فتاده

□

بیش می‌ارزد دو عالم پر گهر یک گوهرم

□

ساختی با خاک یک سان عاشقان را یک به یک

□

وز بنده جدا مشو که جانی

□

ما بی‌تو خسته‌ایم تو بی‌ما چگونه‌ای

□

مست گردانی و در کار کشی

□

گفت از تو دریغ نیست گر جان منست

□

نام یوسف مانده دایم در زفانش

□

سد بار بنده‌ی لب پر خنده‌ات شوم

□

در روی زمین خوشتر ازین کار نبودی

□

روز چون شد خورد بر جانم خدنگ سینه‌سوز

□

بر دلت پیدا شود در یک نفس صد فتح باب

□

نیم خالی ز زخم خار باری

□

به قطع تیغ تو را دیده‌ام ید بیضا

□

نحن ابناء وقتنا رحم الله من غبر

□

تا از رخت نسیمی بر جان ما وزیده

□

به رخصت که هجو شما می‌کنم

□

روز بازار یاسمن شکنی

□

رسن باز افتد از سررشته هرگه ریسمان لرزد

□

کزین خوشتر نخوردستی شرابی

□

رو تو ز میان که چون سحابی

□

تا کی سوزی مرا به خواری

□

ولی کس کو که در جوید که جویانش نمی‌بینم

□

هر کجا سرسبزیی از پر او

□

هر که او لشکری چنین دارد

□

دانم که مرا چنین نمانی

□

سکه‌ی شاهی به نام پادشاه نوجوان

□

در جمله‌ی عمر تا مرا دیدی

□

چو از اصحاب و از یاران مایی

□

با سر زلفین خویش سر به سر آورده‌ای

□

کجاست مست تو را از چنین خرابی ننگ

□

قطره‌ی آبست نه نیست و نه‌هست

□

این غل هجو تو مبارک باد

□

سرکشی و هر زمان افزون کشی

□

وز قیروان کشید تتق تا به قیروان

□

در داد صلای می از ننگ مسلمانی

□

تا بدانند که امروز در این میدانی

□

هر دمم سوی شیوه‌ای رایی

□

تبارک الله از این شاهدان چشم سیاه

□

پاره‌ی نان داد آن ساعت زنش

□

که دیگر بر سر افسانه رفتم

□

گه به خروش آوری گه به فغان افکنی

□

بر سر خسروان روان باشد

□

که صد عالم ورای عرش و فرشی

□

نه همدم آه ما را هیچ جانی

□

گنج حقیقت کم از هزار نیابی

□

وان کز این میدان بترسد گو برو در خانه باش

□

چندان که پیش رفتی ره را کران ندیدی

□

بر پای گلبن چمن مصطفا زده‌ست

□

گر تو را اهلیتی بودی تو را بر گویمی

□

همچو باران بر سر مجنون ز محمل ریخته

□

خسته و سرگشته چون گوی افکنی

□

زان چون خیال گشتم تا در دلم گذاری

□

کینه‌ی آن هر زمان چندی کشی

□

لاجرم بی زحمت جان می‌زیم

□

مرتضا گفتا که خون ریزم کجاست

□

به روی ناکسی چون من در بستان که بگشاید

□

فارغ ز کشاکش تمنا

□

نازی که در میانه‌ی لطف و عتاب بود

□

گه اگر بسی بجویی چو منی دگر نبینی

□

گه به شب گشت کند بر دل و جان چون عسسی

□

نی رست و به صد نوا برآمد

□

خراب کرده خراباتیی به یک بارش

□

باشد که به حلق ما چکانی

□

شده نقش نگین آفرینش

□

هم خط تو پرده‌ها دریده

□

همچو خورشید نیم‌روز صبیح

□

آخر ز خواب غفلت دیرینه سر برآر

□

با کدامین پای راه بی‌رهی بسپرده‌ای

□

در بلا و رنج و بیماری فتاد

□

صبرم از کف برد لعل شکرینت

□

سر سوی پستی نهد تا که در افتد به بند

□

چو ماه و مهر سر و روی در نقاب کنند

□

نه در جان نه برون از جان کجایی

□

من به این زاری و او بر سر آزار هنوز

□

زان پرده گور او کند این دیر پرده در

□

هر دم نثار گوهر نی قبضه فلوسی

□

گرسنه افتاده بد بی‌توشه‌ای

□

زهی عیسی دم فردم زهی باکر و بافر دم

□

گر چشم خویش بازگشایی از آن لقا

□

بسکه پای بندگی خواهم به راهت استوار

□

خرقه‌ی هستی ز سر بر می کشی

□

بود آن که اضطرارم که نخوانی و نرانی

□

هم چو خلقان دگر کن خرمم

□

امسال چرا شدم کبابی

□

در عمر خود از هرچه بگفته است و شنیده است

□

فکندم خویشتن را در خطر باز

□

مبر از حد صنما سرکشی و کبر و منی

□

که از بزم شما خواهیم بردن درد سر امشب

□

کوته نکند مگر فنایی

□

کز آتشناکی مصمون زبان خامه درگیرد

□

به تریاک سعادت کی رسانی

□

آری به حق آنک مرا تو گزیده‌ای

□

گر زمانی خلوتی داری میان خار داری

□

در هر مقامی که روم بر عشرتی بر می تنم

□

کشته که کشد هزار باره

□

دوید بر اثر او جنیبت تقدیر

□

بر گناه امت من یک نفس

□

منور از تو کند خانه‌ی مدور دل

□

ما طالب گنج کنجهاییم

□

تخم را اندر زمین ریگ ما چون کاشتی

□

تو به مویی گره‌گشای منی

□

طایران را همه از بال و پر انداخته‌ای

□

بگذر که گذشت عمر ای ساقی

□

چو یادم آید از دوستان و اهل وطن

□

گفت پر خونست چاه و نیست آب

□

دارند چشم ای بی‌وفا یاران ز یاران بیش ازین

□

ریختم بال و پر چه می‌طلبی

□

هزاران در ز جنت برگشایی

□

گر به خون صد رهم بگردانی

□

مکرم و مشفق پردل و بی‌دل

□

کز همه در همت افزون آمد او

□

الامان از سینه پرکین دربان، الامان

□

سر ز تکبر بر آسمان که نداری

□

شد میان من و یاران همه صحبت واقع

□

بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی

□

مردگان را بنشانی و به جان ترسانی

□

زان قند که مغز پسته داری

□

کایمن از مدح و ذمت می‌میرم

□

بستان خراج خوبی در ملک کامرانی

□

قفلی زدیم بر در گفت و شنود خویش

□

چو اندر نفس خود یک قطره خونی

□

فتنه در رهگذرش چشم براهست امروز

□

حلقه بزدم گفتا نه مرد در مایی

□

آن مقامات خوش روحانی

□

پرها زنم چو زین قفس تنگ بر پرم

□

خاصه که منقار هجر کند تو را پر و بال

□

به هارونی میان دربسته محکم

□

تا مرا هجو او نباید کرد

□

وز آب درو بلاد احکم

□

ولیکن نه مستی صهباست گوئی

□

همه در وی گم و از وی نشان نه

□

آورده تو نرد دلربایی

□

از دست مده می مغان را

□

به هم نوش کردن می ارغوانی

□

خون او از دیده در جوش آمده

□

باعث خوشحالی جان غمین من کجاست

□

بس دل که برو کباب بینی

□

با شهسوار سر کش گردون فراز من

□

بر خاک نشسته باد پیمایی

□

که از وی در فغان دیدم جهانی

□

برتر ز ضمیر و وهم داناست

□

چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار

□

واخر چو شمع در غم آنم بسوختی

□

قهرمان زمان ولی سلطان

□

کی توانم داد از یاران خبر

□

روزی غیر به غیر از غم روز افزونم

□

نشانی از تو کسی چون دهد که برتر از آنی

□

جمال عشق و روی عشق باری

□

که گربگان تنک‌روی می‌کنند شکار

□

که درد خویش را درمان ندیدم

□

خفت آن شب بر فراشش مرتضا

□

نه مرده و نه زنده نه برکار و نه معزول!

□

نه هست امیدم که کس آید به بر من

□

که شراب بی‌خماری و بهار بی‌خزانی

□

ولی چه سود که آن نیز بر گذر بینی

□

کان جا همگی تویی و ما نی

□

آب بردش تا بناب آسیای

□

چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم

□

تسبیح همه مردان زنار کنی حالی

□

نداشتی زر و گوهر رواج سنگ و سفال

□

توم گرچه نباشی غمگساری

□

از کوی معشوق آواره‌ی عاشق

□

دید بر دریا نشسته کودکی

□

ای تن همه جان شو نه که ز اخوان صفایی

□

با همه کس ولیک چندین نه

□

کاین دل هزار بار تبه شد به کار او

□

و آن نگین خود بود سنگی نیم دانگ

□

دانم که چند رفت و ندانم که چند ماند

□

چگونه ماهی، ماهی بود به سر روزه

□

گر باغبان ببندد از گل هزار دسته

□

می نوش به یاد ملکت جم

□

تو شاد و خرم و فرخنده باشی

□

کمالت عقل را تشویر داده

□

کاین آب صافی بی‌گره جان می فزاید دم به دم

□

در نفاق خود ز حد بگذشته‌ای

□

بزاید کودکی بلغاری آن زن

□

طرف کله اشکسته از شوخی و رعنایی

□

بر صید آن کشیده کمان تیر این زده

□

نشنود هرگز کسی آوای من

□

تا از خیال پیشین زنهار سر نخاری

□

می‌فروشم گر به دیناری بود

□

با صد هزار خجلت ایمان ز سر گرفته

□

چه اگر ز زلف بویی به همه جهان فرستی

□

بیان حال به کام و زبان نمی‌باشد

□

از عشق به گوش عاشقان گفت

□

سمند سعی در آن سنگلاخ لنگ شود

□

بر داده به باد لاابالی

□

آن چشمه زندگی کجا دیدی

□

پس همه فرمان شیطان می‌برم

□

وین اختیارها را بشکسته اختیارش

□

ز صد هزار یکی در نیایدی به بیان

□

زلف حلقه حلقه، برهم، همچو مشک اندوده نای

□

که خبر نبود دل را که تو در میان جانی

□

به تعلیم اشارات نهانش کار می‌کردم

□

پایم زدست رفت و سر از پا در اوفتاد

□

شربت بیاورند که مخمور شربتی

□

در مخنث خانه‌ای دیدش کسی

□

سرگرم ز هر گوشه پی تاز و تکستی

□

گفت آخر یافتم حجی تمام

□

ماننده‌ی موی کافران است

□

به صد عالم از آنجا بر گذشته

□

که چون صبح از دلم سر می‌زند مهر دل‌افروزی

□

ز ارباب یقین بودم سر دفتر دانایی

□

همه خانه نور گیرد ز فروغ روشنایی

□

دست بر دل مانده پای اندر گلی

□

دانی به چه بنشیند این بار به آمیزش

□

گه نعره‌زنم یابی گه جامه‌درم بینی

□

به هجران وصل بگراید ز شیرین

□

میندیش آن زمان تا خود کجایی

□

همه جای تو سیم بر نازک

□

بر جمال خویش حیران کرده‌ای

□

همه دستک زن و گویان که تو در خانه مایی

□

صورتش چون موش دو چشمش پر آب

□

ننگم است از ننگ نامان، توبه پیش بت شکستم

□

مهره کردار دل تنگ تو زیر و زبر است

□

دری که چرخ ببندد کنم به دانش باز

□

با سلیمان منطق الطیر تو خوش

□

می‌کنم گر قصد جان خویش میگوئی مکن

□

چه عجایب دیده‌ای در زیر خاک

□

هست دم داری در این ره روبهی

□

آن دو روبه را ز هم افکند باز

□

جمله شب می‌گداز و جمله شب خوش می‌بسوز

□

کرد دین بر من به طراری تباه

□

بنگر تا چون بدیع گشت و مجدد

□

از سر صدقی کنند ایمان قبول

□

که می‌خواهد باخلاص از خدای من بقای من

□

پیر گفت ای بی‌خبر، تن زن خموش

□

پرنده‌تر ز مرغان هوایی

□

رویها گردد به یک ساعت سیاه

□

توبه‌ی پیش به یک جرعه‌ی می برشکنم»

□

آتش عشقت از توانایی

□

پیش از آن دم که شوی کشته بپرهیز و برو

□

گفت صوفی خوش نباشد جنگ‌ساز

□

وز ستم و ظلم آن طره کافر مپرس

□

می‌فروشم سخت ارزان، کو کسی

□

چونک تن از توست زنده چون ز تن پنهان شدی

□

چون تو بجای جانم بر جای جان نشستی

□

چشم من چشمه‌ی خون زاد از تو

□

خبر تو از که پرسم که تو در خبر نیایی

□

شتربانان همی‌بندند محمل

□

کز سر صدق هر نفس با تو برآورد دمی

□

چو آب لطف بجوشید ز آتش نازش

□

هست در اهلیتت جمعیتی

□

یا زبانی یا دلی برجاستی

□

گر نگفت از صدر کز دهلیز گفت

□

آهوان را به مشک ناب انداخت

□

ماه تو ز مشک در غباری

□

ولی چه سود که اقبالم اتفاق نکرد

□

موی تو هندو لقب مور تو طوطی لقا

□

برای خوشه خرما به گرد خار می گردم

□

تو مجازی دو بینی و شنوی

□

ز آنک زهر است تو را باد روی پاییزی

□

دید آن باز خوش خوش‌زاد را

□

در تو سرگردان شدم ای جان من

□

بدید آن بر پهلوان سپاه

□

این راه رز ایدون چو ره کاهکشانست

□

من چه دریابم ز گفت آن جوان

□

سرم خمار تو دارد به مستیش تو بخار

□

ازان نامداران روز نبرد

□

دل و جان به غم سپارم هله تا تو شاد باشی

□

چون ملایک اعتراضی کرد دل

□

اهل جنون سلسله در پای تو

□

شغاد فریبنده بدخواه اوست

□

کز تنم‌آن کو نشان می‌جست خاکستر ندید

□

فعل من بر دین من باشد گوا

□

حوریست بر یمین و نگاریست بر یسار

□

سپه را به دیدار او بد شتاب

□

او راست چشم روشن و گوش پیمبری

□

جد گود فرزندکم تحقیر نیست

□

چون به دردم دایما مشغول درمان چون کنم

□

به شب آنش و روز پردود دید

□

از سنبلش قبیله و از ارغوانش حی

□

کو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

□

مرگ آیدش از شش سو گوید که منم اینک

□

همه گنج خویشان او برفشاند

□

مقصود او چه بود ز نقشی و خانه‌ای

□

تسخر و بازیچه‌ی اطفال شد

□

نزار گشته ز عشق و گداخته ز تعب

□

زواره فرامرز را پیش خواند

□

که نیک است از برای چشم بد دود سپند من

□

می‌دراند پرده‌های غیب را

□

ز هر چه از تو بلافند صادقست نه لاف

□

غریوان و بر کفتها بر سبوی

□

اندر عقب طعمه چه شاگرد عقابی

□

تا زد اندر پر مرغ و لانه‌ها

□

وز شرم ره زنان گزینیم

□

دلم شد به دیدار تو شادکام

□

عاشقی کردن نیاری دست سوی او میاز

□

دیدن و گفتن بهم آمیختند

□

بیا که ماه تمامی در آسمان سماع

□

سپه را ز گنج پدر ساز کرد

□

ز زمین نیست نباتش که سمایی است سمایی

□

جمله رنجورش همی‌پنداشتند

□

که طلوع صبح روشن ز سواد شام داری

□

همه خیمه‌ها گردش اندر سپاه

□

که نظم و نثرم در است و طبع من دریاست

□

مار کشت آن دزد او را زار زار

□

نور چشمست یا اولوالابصار

□

سخن رفت هرگونه از کارزار

□

بار دیگر با می و ساغر بلی

□

او به صدر صفه با یاران نشست

□

ای بس که پشت دست به دندان گرفته‌ام

□

یکی لشکری داغ‌دل کینه‌خواه

□

نارنج و نار و اقحوان، آورد از هر ناحیه

□

بر ملایک خفیه خنبک می‌زدند

□

نی میوه و نی شیوه نی چرخ و مه و مه وش

□

که ای از کیان جهان یادگار

□

تا ز روی من به روزن‌های غیبی بنگری

□

از بهیمه یاد آورد آن زمان

□

که چاره همه دردی شراب نابستی

□

یکی تیغ هندی گرفته به دست

□

با فلک سفله بسی سر زدیم

□

بر چنین خوانی مقام خام نیست

□

خنجر جنگ ببر چنگ بیار

□

خنک آنک دل شاد دارد به نوش

□

شکر باشد ز هر حسیش جاری

□

گاو را می‌جست شب آن کنج‌کاو

□

چو مرگت سایه اندازد سر مویی چه دانی تو

□

بیارای تن را به دیبای چین

□

خواهم که تو به شادی روزی همی‌گذاری

□

گفت نیم عمر تو شد در فنا

□

آن نرگس و نسرین و قرنفل که چریدیم

□

برو طبع من کامگاری کند

□

نظاره صورت اقداح تا کی

□

همچو اختر که برو خورشید تافت

□

آگه نبوده‌ام که همی دانه افکنی

□

پراگند بر قیر مشک و عبیر

□

هست قفس حصار جان مرغ شکسته بال را

□

تا رماند مار را فرصت نیافت

□

خواهی که تا بدانی یک لحظه‌ای مدانش

□

که گشتاسپ شاهست و پیروز بخت

□

کی باشد جان که گویم جان فزایی

□

خرج کردی بر فقیران جهان

□

رحم کن بر دیده‌ی گریان من

□

چو آهرمن از جام می گشت شاد

□

با ما چه سبب هست ترا، یا چه شمارست

□

صورت آن استخوان را زنده کرد

□

مر محتسب را و تو را هم چاشنی آورده‌ام

□

نهادند خوانی چنانچون سزد

□

یعقوب را نپرسی چونی از این صبوری

□

کو برد روزی ز گردن این سرم

□

بر دو رخ من دو گل افکند زرد

□

می سرخ و جام از گل شنبلید

□

که گر خود پادشاهی کثرت اندر حرمت اندازد

□

تا نبیند چشم من آن رستخیز

□

جان ما صوفییست معنی دار

□

شنیدم همه درد و تیمار تو

□

همه دستک زن و گویان که تو خورشیدلقایی

□

که بدان مرده تو زنده می‌کنی

□

صد دام معنبر است در شستش

□

خورشها بخوردند و می خواستند

□

برایش نرم کرد آن خاره دل را

□

از سلیمان چند حرفی با بیان

□

چو لباس تو درانند تو لباس وصل می‌دوز

□

ازین تیره‌تر کس ندیدست روز

□

هله بشکن قفص ای جان چو طلبکار نجاتی

□

خنده زد بر کار ابلیس لعین

□

طعنه بر مجنون مزن گر عاقلی

□

که پیل ژیان گشت با خاک جفت

□

پر از نقد وفا و مهر یک گنجینه‌ی جانم ده

□

می‌گریزند از تو می‌گریند خون

□

لا تضیق علی العباد تعال

□

بیاموخت رستم بدان پور شاه

□

چون تو پس کردی جهان چونی چو واپیش آمدی

□

کز شماها کیست در دعوی گزین

□

کز میکده ره بدر نمی‌دانم

□

برفتند با او سه هشیار و گرد

□

گر بخیلانرا مدیح آری، بلی باشد هجی

□

زود شمشیری بر آورد و شتافت

□

چو بانگ موج به گوشش رسد ز بحر زلال

□

برفتند یکسر بر پهلوان

□

چون خم نیاورم ز چنان سروقامتی

□

باز باید گشت و کرد آن را تمام

□

کی بود که بود ما نبودست

□

ز گفتار پیکار بسیار گشت

□

ترا با آنکه سد بار آزمودم

□

یاد ناوردی تو حق مادری

□

وان کو نبود محرم تا حشر بخسبانش

□

ز راه و ز آموزش گرگسار

□

و امروز در خرابی دردی فروش و مستی

□

خون نگردد شیر شیرین خوش شنو

□

که من آن کهنه بت‌ها را دگر باره جلا کردم

□

چنین گفت کای خسرو داد و راست

□

گوی اندر روح تو مضمر همی‌گردد بدن

□

از لب شکر چه زاید شکرآب

□

وز چرخ کله زرین در ننگم و در عارم

□

خنک روز کاندر تو بد جمشید

□

تا نخندی اندر آتش همچو زر جعفری

□

از سر سوزن کبودیها زنند

□

وز تیر غمزه کار مرا مختصر کنی

□

که یار تو بادا جهان کردگار

□

تا ببینی که چه خونها ز توام در جگر است

□

سخت بر بندند بار قیدها

□

وین خاکدان خشک را جنت کنم کوثر کنم

□

زبان پر ز گفتارهای کهن

□

ای دوست مرا چه می‌فریبی

□

نه بحاجت بل بفضل و کبریا

□

از دلق برون آمدم از زرق برستم

□

بیامد هم‌انگه به پرده سرای

□

میخ آن خیمه ستاک سمن و نسترنا

□

ده یک قدرش ندیدی صد وزیر

□

جمله اسرار ز توست آشکار

□

نوازنده‌ی رود و گوینده‌یی

□

که جان جان خورشید سمایی

□

او درین دین قبله‌ای و آیتیست

□

از خط و خال تو در کون و مکان غوغایی

□

یکی تا بدان بستگان جست باد

□

خود نمی‌داند که چون آورده در دامم هنوز

□

بهر پرسش آمدیم اینجا بجان

□

بهر لکیسی دلا سرد بود این مکیس

□

همان کشور و مرز بسیار داد

□

وقت نازش تیزگامی وقت صلح آهسته‌ای

□

بهترش دیدی ز فرزندان خویش

□

درد عشقت شفای بیماران

□

بران باره‌ی پیل پیکر نشست

□

خوشم جوانی و این بوستان و این برکه

□

پهلوی من مر ترا مسکن شدی

□

هم بسته پا هم گام زن عزم غریبستان کنیم

□

قلم خواست و قرطاس و مشک و عبیر

□

به میان باغ خندان مثل انار باشی

□

نه چنان صوفی که ما گفتیم پیش

□

بر من آن عارض چو تازه سمن

□

بیاورد چون باد لشکر ز جای

□

شب مرا ماه و روز خورشیدی

□

داد بخششها و خلعتهای خاص

□

با چنین عز و شرف ملک سلیمان رسدش

□

ازین نامبردار مرد کهن

□

مه کی باشد که تو خورشید دو صد انجمی

□

چشمه‌ها را خشک و خشکستان کنم

□

ز پس در تک زدن چون سایه بگذار

□

برفتند با فرخ اسفندیار

□

سیم چون حجره‌ی قیصر، چهارم قبه‌ی کسری

□

پس بگفتندش بکن این را نکند

□

گر ز آب و گلم ای دوست نیم پای به گل

□

مر او را گرفتن همی ساختند

□

در پی خورشید رخشان می‌روی

□

جر کند وز بعد جر مدی کند

□

که ایران بدو گشت تازه جوان

□

روانت ز دیوان ببالد همی

□

گر چه هرگز یاد ما حوری نژاد ما نکرد

□

چون نبودی مرده در پیش امیر

□

ور ستاند گرو از قرص قمر می‌رسدش

□

ورا دید پژمرده و زردروی

□

گه به شب گشت کند بر دل و جان چون عسسی

□

چشم و دل بر بست روز امتحان

□

در جهان پس چگونه آه کنم

□

بدان تا کی آید ز ایران سپاه

□

که از دست تو می‌نالد دل کوه

□

چارقت دوزم کنم شانه سرت

□

او نیست منم سنگین کاین فتنه همی‌شورم

□

ببوسید و بسترد رویش به دست

□

رموز سر پنهان را چه دانی

□

قاصدا تا خواجه پس‌خوردش خورد

□

نقاش بلا نقش کن و فتنه نگاریست

□

به بر بر زره را همی دوختند

□

خوش می‌برد به زاری و خوش زار می‌کشد

□

یا برای فصل کردن آمدی

□

بدران مشک سقا را بزن سنگی و بشکن خم

□

که ما را دگرگونه‌تر گشت رای

□

به قصاص عاشقانت که تو صارم زمانی

□

این دوا خواهند از بهر جنون

□

هر شب از شرم، پر فغان از تو

□

ز دم سپه رفت تا پیش رو

□

نه از گروه کرامست و نز عداد اناس

□

لیک عیب خود ندیدندی به چشم

□

مبادا هیچ کس ای یار فارغ

□

همی از جهان آفرین یاد کرد

□

نی اباحتی گیج حشیشی مزاحی

□

در دل او پیش می‌زاید خیال

□

تا یک نظر به مردم صاحب نظر کنی

□

بیاورد جاماسپ را پیش تخت

□

ما را شکایت از قلم مشکبار تست

□

من حقم رنجور گشتم نامدی

□

پس من اگر آدمیم کمتر از ایشان نشوم

□

دژم گشته از خانه‌ی شهریار

□

بار دیگر فتنه را انگیختی انگیختی

□

چون دو کوری دارم و من در میان

□

در ره عشقش نوایی می‌زنیم

□

بسر بر نهاد آن کلاه مهی

□

طناب راحله بربست روزگار خزی

□

شد ملازم در پی آن بردبار

□

شب پوش عشق خود نهد پاینده باشد لاجرم

□

کجا نام بردند زان انجمن

□

وقت نماز آمد برجه چرا نشستی

□

با چنین برهان و این خلق کریم

□

به یکی روز ببینند دو خورشید عیان»

□

بشد پیش او فرخ اسفندیار

□

اولیست اینکه کس نشود هم نبرد ما

□

تا چه قدر مشترک یابم نشان

□

رسید دلشدگان را گه کنار کنار

□

که پیکانش را داده بد آب رز

□

جانی شرط است کبریایی

□

آن مگس زو باز می‌آمد دوان

□

ز دست چرخ فلک جامه پاره پاره کنم

□

بزرگان و بیداردل موبدان

□

سخن با کوهکن سربسته می‌کرد

□

آن زمان کافغان مظلومان رسد

□

خاک تو بادا کلهم دست تو بادا کمرم

□

هنرمند و بادانش و نیک‌رای

□

صد کفر بیش باشد در عاشقان نفیری

□

اندر آ در سایه‌ی نخل امید

□

زیرا که چنین مستی تا روز حساب اولی

□

یکی راه و آیین دیگر نهاد

□

ورای نور و ظلمت از زمین و آسمان فارغ

□

هر یکی شوخی بدی لا یوفیی

□

ز جاه و قوت پیری که باشد غیب دان ای دل

□

بدین کارکرد از که یابی درم

□

همچو روبه از میان بگریختی

□

چون همه لطف و کرم بد خوی او

□

صد گونه سجود معتبر کردم

□

بدادش ز هر گونه چندی پیام

□

همچون ارمش نقش مهنا و گزینست

□

می‌رسید از وی جگرها را نمک

□

این جمله جور بر من مسکین روا مدار

□

ازان خستگیهاش بریان شدند

□

به سر و دو دیده آیم که تو کان کیمیایی

□

آن صحابی را بحال نزع دید

□

صد جهان جانش خریدار آمدست

□

مادر یحیی که دورست از بصر

□

رغبت به آن کرشمه و نازم زیاده شد

□

مر عزیزان را بکردی بازجست

□

درسوخت دانه را و طپیدن گرفت باز

□

تشنگان بودند و بس مشتاق آن

□

وی روی من گرفته ز روی تو زرگری

□

سایل شه را ز حاجت وا خرید

□

اشک فشان همچو شمع چند گدازم

□

جمله شب او همچو حامل وقت زه

□

سوی باغ آی که آمد گه نوروز فراز

□

زانک دل پهلوی چپ باشد ببند

□

نه در هر ظلمتست آب حیاتش

□

محو شد در نور اسلام و صفا

□

ز آنک از صد باغ و گلشن خوشتر و گلشنتری

□

امتحان کرد آن نکو اندیش را

□

همنشینان او به بزم و به خوان

□

چون جوابات خضر خوب و صواب

□

ز خدمتم خجل و حقگزار خدمت خویشم

□

گوییا آن دم مر او را آفرید

□

زهی خدا که کند مرگ را پیمبر عیش

□

کاسپ من بس توسنست و تندخو

□

پاره پاره دل ما را تو بر آن ژنده زنی

□

از پی آب او چو ماهی زار بود

□

دلبرت صد بار آمد بار ده

□

در هلاک آن یکی بشتافتند

□

و آنکه او چون تو بود، یکدل و یکتا نشود

□

لیک بی خورشید ما را نور نیست

□

چو احسان است هر سویم در این احسان همی‌گردم

□

گفت ازین خوردم که هست اندر سبو

□

بر سر آمد تابناکی ساده‌ای

□

کو نشان از باغ ایمان گر شکفت

□

میغ و او در میان میغ قمر

□

در سوم دفتر بهل اعذار را

□

سهل باشد گو عنایت گونه منظور باش

□

تا که میوه آیدش بهر فراغ

□

خون چون میست جوشان بنشین شراب می‌چش

□

پس ز خوف او کمان را در کشید

□

کمد به جان ممن و کافر اشارتی

□

بازگو آزار ما زین مرد دون

□

همه عمر من برفت و بنرفت هیچ کارم

□

مطرحه‌ی خاشاک و خاکستر کنند

□

صد کینه به دل گیری، صد اشک فروباری

□

من ز نار و او ز خاک اکدرست

□

مفرش نمرود به آتش سپار

□

امتحان نقد و قلبم کرد حق

□

نور رقص انگیز را بر ذره‌ها می‌ریختی

□

چیست بر شیر اعتماد گاومیش

□

از گل سیب و از گل بادام

□

از کفت بگریخته در پرده‌ای

□

ز دست یار کشیدن میان لاله پیاله

□

چشم بیند یا نبیند آن جمال

□

از پی شب چو مرغ شب ترک سحر چرا کنم

□

بنده فرمانم بدانم کار نیست

□

بلبل بگرفت باز زاری

□

بر وساده‌ی آشنایی متکی

□

در راه او دلی را بر کار می نبینم

□

می‌کند بعد اللتیا والتی

□

اوراق عشرهای مجلد کند همی

□

ارمغانی در نظر نامد مرا

□

تا علم بدادیم و به معلوم رسیدیم

□

می‌زدی از درد دل آه و فغان

□

در عالم چون بهار می‌آیی

□

بر دل خلق از طمع چون کوه قاف

□

که یک جان را عوض آنجا هزار است

□

همچو خمری عقل و دانش را بری

□

مردم بی‌امتیاز و عاشق ممتاز را

□

او همان را وا نبشتی بر ورق

□

بیا بیا که حریفان تو را غلام مترس

□

ساکنان عرش را همدم بدیم

□

اگر چه بی‌دلان بسیار داری

□

آن یکی گفت ای عمر اینک هلال

□

در عشق تو جان خرده‌دانان

□

که کنی با محسن خود تو جدال

□

سنبل اندر پیش لاله چون سر زلف دراز

□

روز و شب بر وی ندارم هیچ خشم

□

که اینت گوید گولست و آنت گوید دنگ

□

کوست فتنه‌ی هر شریف و هر خسیس

□

در سبک روحان یک دل کی رسی

□

تا بجنبد جان بتن در چون جنین

□

که نه از می خبرم هست و نه از مینایی

□

معده‌اش نفرین سبلت می‌کند

□

من شناسم نه مرغ فارغ بال

□

نفس جنبید و تبه شد خوی من

□

فارضوا بما یقضی لکم ان الرضا خیر السیر

□

گفت ما را از دهان غیر خوان

□

پریشان دل به جایی من به جایی

□

تا پدید آید که تو چه گوهری

□

چنگ بساز ای صنم، باده بیار ای پسر

□

آب ما را حصن و امنست و سرور

□

بخور موافقتش را نبیذ نو شنبد

□

صحت رنجور بود افسون او

□

آید یکی دگر چو منی یا ز من بتر

□

هین مترس از شب که من خویش توم

□

زان روی همچو لاله لولی است و لالکایی

□

بوی گل شد سوی گل او ماند خار

□

نه زهره راست فروغی در آسمان امشب

□

چون سگ صیاد دانا و محب

□

صیاد ما به دانه چه آراست دام خویش

□

حق مرا شد سمع و ادراک و بصر

□

روا مبین چو تو ساقی و ما چنین هشیار

□

مهلتش ده متسع مهراس از آن

□

زین سان که تو نهادی قانون می فروشی

□

بر من آسان کرد سیلی خوردنم

□

زان حلقه‌ی زلف حلقه در گوش

□

من ترا با وی رسانم رو سپید

□

وان گلاب آورد سوی مرغزار از کوهسار

□

لطف حق غالب بود بر قهر غیر

□

تا بکند جانب دریا نظر

□

هر لباساتی که آری کی خرم

□

که تو آشفته مایی سر اغیار نداری

□

گرچه شد رویم ترش کالحق مر

□

آتش سوزنده بر هم عود و هم مجمر بسوخت

□

در نماز آمد بمسکینی و درد

□

روز حشرش همچنان خواهند کور انگیختن

□

گشته ناسی زانک اهل عزم نیست

□

که ریش خواجه سیه بود و گشت رنگ دگر

□

از ضریر و لنگ و شل و اهل دلق

□

دل و چشم وام بستان ز کسی اگر نداری

□

حاصل آمد از قرار دلستان

□

بی نام و نشان کجات جویم

□

سوی معنی هوش که را راه نیست

□

بدم در بستر خورشید پر نور

□

بر نیاوردی ز تلوینهاش نیش

□

ز دست رفت دل من چو دید سر بازش

□

در کشد مه خاک درویشان بچشم

□

چنین جان و جهان آرا چرایی

□

چون پسندی بر برادر ای امین

□

گفتا:یکی همه گره‌ست و یکی شکن

□

با نبی می‌باختند اهل نفاق

□

سد جان فدای خنجر تو خونبها چه بود

□

چون گرفت آن سوخته می‌کرد پست

□

گلوگیر آمدت چون شهد شیرش

□

ز آستان او براه اندر شوم

□

که خدایت دهدا بیداری

□

شد جزای آن به جان من رسان

□

زانکه تو در جانی و جان کس ندید

□

لیک دانی کین نشانیها خطاست

□

تا به دو دست و به دو پای بنفشه سپریم

□

او نیارد برد پیشم رشته‌تاب

□

از آن چون پر پروانه دعای محترق دارم

□

باحثی مر گفت او را کرده جرح

□

بی آب سفینه را روانی

□

غدر خیاطان همی‌گفتی به شب

□

باز کرده در شادی و در حجره فراز

□

چون علامتها رسید ای نازنین

□

که جادوی قدیمی بر سر سحر و فسون آمد

□

از جز حق از همه احیا نهان

□

به خون درست و نگردد ز زخم کاری سیر

□

رخت را بر گاو عزم انداختند

□

نشسته دو به دو جانی و جانی

□

وین همه برخاست چون الفت رسید

□

تا قیامت برون توان کردن

□

وز فراغت از غم فردای او

□

بیداری من با تو خوشست و وسن من

□

اندرین مجلس سالم را جواب

□

آنک جان از مدد رحمت جانان کشدش

□

یک حدیث‌انداز کرد او را سال

□

که تعلیمم بده نوعی گدایی

□

یک به یک با آن خلیفه وا نمود

□

آیت قل یا عبادی آمده در شان ماست

□

از جهالت زهربایی خورده‌ای

□

که اینهم در میان مردمان افسانه‌ای باشد

□

در دلش شمع هنر افروخته

□

بگفت او ناپسندت را به لطف خود پسندیدم

□

بر جهانیدش ز خواب اندر شبش

□

مندیش از آن جمال و زیبایی

□

بنده‌ی بد منکر دین منی

□

زآتش جوش دلم آمد به جوش

□

گفت بر چشمم ز ظلمت هست داغ

□

که جانت از وصالم باد خرم

□

کای قبادی کز تو چرخ آرد شگفت

□

ملیحی یوسفی مه رو لطیفی گلعذار ای دل

□

که منم طاووس علیین شده

□

که درآمد و برون شد صفتی بود جمادی

□

نقل و قوت و قوت مست آن بود

□

آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

□

می‌دود در خانه ناپاک و دنی

□

جوید هنوز ازین ده ویران خراج خویش

□

او نبیند من همی‌بینم ورا

□

که روح‌هاش به جان سجده می‌کنند از دور

□

لوت چربی خورده‌ام در انجمن

□

می‌بخش و می‌ربا که همین است داوری

□

گر زبون صفعها گردانیم

□

دیری است تا سودای تو، بگرفت هفت اندام دل

□

هین به بالا پر مپر چون جغد پست

□

شکم کرده هنگام زادن گران

□

این کند با خویشتن خود هیچ کس

□

چنان نباشد کز دست یار خوش خو سنگ

□

وقت شادی و مبارک‌باد تست

□

در چراغ ما تو روغن کرده‌ای

□

بدعتی چون در گرفتی ای فضول

□

این را چه حیل باشد و چه درمان

□

این همه الله را لبیک کو

□

تذرو غافلی دارم مقیم آشیان دارش

□

هست مردی و رگ پیغامبری

□

که تا ز هم بدرم جمله پود و تار سفر

□

یک صنم چون من ندارد خود شمن

□

بشناسند همه کس که تو طبلی و دوالی

□

لاغ کردی سعد بودی بر دوام

□

می ببازم تا خبر دارم ز تو

□

وز کرم یزدان نمی‌گیرد مرا

□

مفرش کنون ز گوهر و مسند زند بود

□

گوش کران آن حکایت را شنید

□

نه از تیشه زبون گردم نه از مسمار بگریزم

□

گشت غیبی بر همه حسها پدید

□

چو تو راضی شوی در ابتلایی

□

در جهان گردان حسامی نامه‌ای

□

کاش برداری و بر گردن دلها فکنی

□

که عروس نو گزیدم ای فتی

□

سینه‌ام بشکاف تا بینی درون خویش را

□

داده‌ی بختست گل را بوی نغز

□

مر جمله جهان را همه از کار برآریم

□

سافروا کی تغنموا بر خواندند

□

چون دل به تو بنگرید جستی

□

خود هوایش مرکب و مامون بدی

□

شوریده‌دلان بیقراریم

□

تا بگیرد او به افسونهاش مار

□

با هر کسی همی گله کردی ز خوی ما

□

گفت اکنون زود خردش در شکن

□

چشم من و تو روشن بی‌روی زشت زاغ

□

حفره کردی در خزینه آمدی

□

تو چه دانی ای دل آخر تو بر این چه دست داری

□

تو تماشا کن که دفعش چون کنم

□

با شیر و با پلنگ به یک مرغزار

□

تا در آید آنک می‌باید بکف

□

دگر که از نظر افتد که باز در نظر آید

□

کو خورد مال یتیمان از گزاف

□

ما را صلای فتنه و شور و هزار شر

□

واقف آن غلغل و آن بانگ شو

□

ناموس و پادشاهی در عشق هست خامی

□

مستغاث المستغاث ای ساقیم

□

عاجز و فرتوت و حیران درنگر

□

جمع آردشان شه و صراف مصر

□

چون روی پریرویان با رنگ و نگارست

□

که نمی‌بیند چنان چاش کریم

□

لیلتی دار قرار دونها دار القرار

□

تا کنون وا ماند از تعویقها

□

بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی

□

بسته از جوق زنان هم‌چو ماه

□

میانه مستی و آخر امید بوس و کنار

□

در هزیمت کشته شد مردم ز زلق

□

هوایی همی بیهده زیستم

□

تا بیندازیم اینجا چند روز

□

مانند تو لیلی جان مانند من مجنون خوش

□

بندگان و اسپان و نقد و جنس و زاد

□

خوش بخند ای گلستان کز گلستان دیگری

□

گفت او را قایلی کای مستمد

□

بر روی تو دیده کی کنم باز

□

این طرف رسوا و پیش حق شریف

□

ز بوقلمون به وادیها، فروگسترده بسترها

□

دید رفته رخت و سیم و اشتران

□

گویی همه زبان شو و سر تا قدم بسوز

□

بیش و کم‌کن را ز قرآن مانعم

□

آن زهرگیاهی که در این دشت چریدی

□

یا که این نیکو گهر بهر خدا

□

آسوده دل آن صیدی کش بهر نشان داری

□

این پیمبر گفت و گفت اوست مهر

□

چشم را جاسوس راه انتظاری کرده ام

□

من ندانم تا چه می‌خواهی ز من

□

که نیست در همه اجزاش تای موی ترش

□

دیده‌شان بر زاهد خشک اوفتاد

□

در گوش حلقه کرده به قانون چاکری

□

شاهمات و مات شاهنشاه خود

□

هر آن توبه کزان کردم، شکستم

□

زاری و مسکینی و بس لابه‌ها

□

بپوشید بر کوه سنجابها

□

مشتری شو قبض کن از من ثمن

□

برکش تو از این خنبم تا رنگ دگر گیرم

□

هم به شهر آمد قرین صحبتش

□

نه مکان تو را نه سویی و همه به سوی مایی

□

این زمان در عشق و اندر دام تست

□

به بلبل می‌برد از گل صبا صد گونه بشری را

□

که برند از روزی درویش چند

□

تمام متفق و جمله همزبان شده‌اند

□

در جواب پرسش او خنده فزود

□

بدران مشک سقا را بزن سنگی و بشکن خم

□

تا در افکند آن تعب اندر خویش

□

به باطن همچو باد بی‌قراری

□

بی‌تردد کن مرا هم از کرم

□

معتکف شد عقل و جان در کوی تو

□

تو ازین صوفی بجو ای پیشوا

□

که مویز ای عجبی هست به انگور قریب

□

گفت او واپس‌روست و بس حرون

□

چون شجر و باد به وقت بهار

□

او ز تقوی عاریست و مفلسی

□

کار آن است که با عشق تو هم درد شوی

□

خوی بد را بیش کرده بد کشش

□

خورشید را ز پرده‌ی مشکین نقاب بست

□

بارها بنگر چو مرد عیب‌جو

□

از کمین برخاست ناگه غمزه‌ی صید افکنش

□

ماتم آن خاندان دارد مقیم

□

جز حالت شوریده دیوانه ندانیم

□

آن بگو کان خواجه چون آمد به ده

□

چون باغ به موسم خزانی

□

هم تواند کرد این را بی‌ضرر

□

ولیکن ما و من گفتن به عشقت در نمی‌دانم

□

مر مریدان را کجا باشد مغیث

□

آن را چه دلیل آری و این را چه جوابست

□

کردمش آزاد من بر روی تو

□

وز گل همه جباری وز خار سلام علیک

□

وز معبر نیز و ساحر بی‌شمار

□

تخت سلطان در میان و گرد سلطان آتشی

□

که بر او بد کساد و بی‌خطر

□

ترک چشمت خون هشیاران خورد در عین هستی

□

آتنا فی دار عقبانا حسن

□

ازین بدتر شود حال پریشانی که من دارم

□

سوی افسانه‌ی عجوزه باز رو

□

هر لحظه زان شادی فزا بیش است کارافزاییم

□

پس سه‌روزه داشتند از بهر شاه

□

همچو دل من همچو دل من دلخوش اندر دام حبیبی

□

خیره‌ای کی این دکان نانباست

□

حال من گشت چو خال رخ او تیره و تار

□

لیک راز از پیش چشمم دور نیست

□

بده پر و تهی گیر که مان ننگ و نبردست

□

لیک در وی بود مانده عشق شوی

□

مگذار شاهدان چمن را در انتظار

□

در خم مالی و جاهی در فتاد

□

مکن استیزه کز این مصطبه هم برگذری

□

وآن صیاد آنجا نشسته در کمین

□

ابر بر کوه همی توده کند سیم حلال

□

بهر جاسوسی فرستاد آن دغا

□

اینچنین روزی که دیدم خویش را گم می‌کنم

□

ور نبودی زخم و چالیش و وغا

□

تا که برآمد تا که برآمد بر که جودی خیل و سپاهش

□

در شکار پیل‌بچگان کم روید

□

می نوشد و ممکن صلا نی

□

چون نیابد گوش گردد چنگ بار

□

یک صراحی باده ما را وام ده

□

که تو خواهی بود بر بالای من

□

که من مخمورم و میلم به جامست

□

این چرا هوشیار و آن مست آمدست

□

چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم

□

هم جلاب شکرش می‌داد صاف

□

نیابی در چنان تا تو چنینی

□

که رگ دستست با دل متصل

□

در خیل خرقه‌پوشان نه ننگی و نه نامی

□

جمله اسرائیلیان بیرون شوید

□

تاکی عنان کشیده توان داشت آه خود

□

صورت امثال او را روح ده

□

چو آتشیم به پیش تو ای لطیف خصال

□

پوستها شد بس رقیق و واکفید

□

مجلس ما را بیارا ساعتی

□

که امید صحت او بد محال

□

تشنه‌ی لعل آبدار تو من

□

اندر آن ظلمت همی‌شد هر کسی

□

آذر برزین پیغمبر آذار بود

□

جامگی سی امیر او چون خورد

□

می‌گریزد خواجه از شور و شرش

□

خرگه اندر کوی آن شهری زدی

□

ای ماه بگو که از کجایی

□

بی‌کمال نردبان نایی به بام

□

روی چو مهت بنمای بیهوش و خرابم کن»

□

شه تنی را کو لعین درگهست

□

آنجا که جلوه می‌کند و جلوه گاه کیست

□

تا بیاراید رخ و رخسار و پوز

□

اندیشه کردن آمد سرچشمه زحیر

□

مصطفی چون در معنی می‌بسفت

□

هم ملک غیب گیری هم غیب دان بیابی

□

پس نهادش زود در کف وزیر

□

من ز خود رستم و درو جستم

□

از پی پیغامبر دولت‌فراز

□

ره و رسم وفاداری ندیده‌ست

□

در غنیمت اوفتادش یک غلام

□

وگرش او ندهد جان ز کی باشد مددش

□

موش غره شد که هستم پهلوان

□

این بازماندگان را تا یار می‌کشانی

□

تا بیابد کان قج برده کجاست

□

در زمین آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت

□

از همه عاقلتری تو ای فلان

□

بیهده من چرا روم بهر سراغ دیگران

□

در نهانش مرگ و درد و جان‌دهی

□

وزان کو آفریدستم هزاران آفرین دارم

□

یک امیری آمد آنجا ناگهان

□

گر چه ز زخم تیشه درهم شکست کانی

□

خوش به خان و مان خود بازش رسان

□

مگر اشک می‌ریزم و می‌شمارم

□

کو اولوا العزم و رسول آگهیست

□

ایمنی و عز و ناز، فرخی و دین وداد

□

تا بکی باشم درین خواری چرا

□

گفت خرد الوداع بازنیایم به هوش

□

نی شود او پیر نی هرگز بمرد

□

وی جان سوی جان جان گذشتی

□

بلک هستش صد دریغ از بهر فوت

□

گرد خاک در سرای تو است

□

دایه‌ات خاکی بد و خشکی‌پرست

□

پس بیازار و پس از حرمان بسیارم بکش

□

تا شود زفت و عظیم و منتجب

□

نظر مکن که نیی یافت ارتفاع شکر

□

بود از بیگانه دور و هم ز خویش

□

حلقه گوش روان و جان انسانیستی

□

گر بشد باده تو بی‌باده خوشی

□

کز نخستین روز مست افتاده‌ام

□

کز زیارتهای مردم خسته بود

□

که تا اوست محبوس در منظری

□

هفت سال او دایم اندر مطلبی

□

او قمراء محتجباء تحت حجاب الفکر

□

تا نماید انتقام و زور خویش

□

ور تاجری کجاست چو من گرم مشتری

□

کرده‌ای تو چارقی را دین و کیش

□

با حله‌ای نگارگر نقش او زبان

□

این خطا اکنون که آغاز بناست

□

به گیتی اندر بی‌شک بماندمی جاوید

□

پس بگفتش بر میانت چیست این

□

ما نیک بدانیم گر این رنگ ندانیم

□

من عنب خواهم نه انگور ای دغا

□

دوچاری و دوچاری و دوچاری

□

او در آمد از ره دزدیده تفت

□

از من چه عجب اگر شوم مستش

□

تا یکی مستور کردیمیت جفت

□

جشن سده، طلایه‌ی نوروز و نوبهار

□

جوهری زربخششی دریادلی

□

چه حیله کنم تا من خود را به تو دردوزم

□

که ز مسجد می برون آیند زود

□

طبل خدایی بزن کاین ز خدا یافتی

□

امر و نهی و ماجراها و سخن

□

ننشسته‌ای به حسرت، نشمرده‌ای ستاره

□

تا ترا در زیر خاکی آورند

□

در تماشا گاه دیگر نقش دیوارم مکن

□

خالق جان می‌بجوید تای نان

□

یا بدهی یا ز دکان تو گروگان ببرم

□

وا شناسی مر ورا در لحن و قول

□

ز آنک جان این جهان مرده‌ای

□

بود کوته‌قد و کوچک هم‌چو فرخ

□

گرفته جان پرخون دامن دل

□

می‌کندشان این پیمبر شرمسار

□

گل بوی ربود از مل، مل رنگ ربود از گل

□

در نیفزاید سر یک تای مو

□

در این مجلس نمی‌بینم نشانش

□

می‌رسیدند از سفر از راه دور

□

رستند و گذشتند ز دم‌های شماری

□

ترس ترسان بگذرد با صد حذر

□

تا مو به مو اسیری در شهربند هستی

□

جمله را جستند و او را هم نمود

□

بینی که در این ره چه نشیب و چه فراز است

□

جمله را گویم بمانم زین مقال

□

من نشسته تا چه باشد رای دل

□

مکر ننشاند غبار جنگ من

□

زهره‌ام را ببری در غم خود آب کنی

□

دف زند که خر برفت و خر برفت

□

خون ریز ز دیده چون صراحی‌ایم

□

گویدت این دوست و در وحدت شکیست

□

وز خوردن آن روی شود چون گل بربار

□

از خدا شرمیت کو چه می‌کنی

□

بر دیگ وفا نهیم سرپوش

□

نیست عاقل جز که آن مجنون‌نما

□

همه گلرخان ببینی که کنند خودنمایی

□

هست هم‌چون ماه اندر شهر ما

□

ای خوشا عهدی که شورش عشق و شیرینش تویی

□

چون دلیل آری خیالش بیش شد

□

آینه آورده‌ام عرض جمالی بده

□

که همی لرزد ترا چون پیر دست

□

شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم

□

جز تبسم جز بلی ناورد پیش

□

بر چرخ روح گاه دویدم باختری

□

ما بدادیمت ز غیب این دستگاه

□

چون خاک بدر بدر چه سازم

□

عشق هر دم طرفه دیگی می‌پزد

□

بر دل من ریخته گلنار نار

□

موجب مسخ آمد و اهلاک و مقت

□

ز پرتو تو ظلالست جان‌ها ای دل

□

که هم اکنون باز پرد در عدم

□

گر نگویی بیشتر آخر بگویی اندکی

□

هین چه می‌جویی به سوی هر دکان

□

همواره چنان شهرده و شهرستان باد

□

هر دمی می‌گشت از غفلت پدید

□

کز من و جان منش نیز مددکاری هست

□

در میان آن زنان شد ناشناخت

□

چشم جهان حرف مرا گوش دار

□

سر سر پوستین و چارقت

□

دست از او گر نکشی دست پشیمان خایی

□

که در آن خدمت فزون شو مستعد

□

چندان که ره سپردم بیرون ز تو ندیدم

□

تو بدین احوال کی راضی شوی

□

بهاران شد به دشتی غصه پرداز

□

تا بیابی صد نجات و سروری

□

به صد جان‌ها بنفروشم ز عشقت آنچ من دارم

□

تا یکی تیری خورم من جای‌گیر

□

تا لذت عشق را ببینی

□

آن سر بی‌دانش مادرغرش

□

گاهی از آب لاله را مرکب

□

ور فزاید فضل هم موقن شوم

□

تیغم زده و کشته و نشناخته، اینست

□

یک یک از شطرنج می‌زد بر سرش

□

ملامت کی رسد در من که برگ غم نمی‌دارم

□

روی زشتت را کریه و سخت کرد

□

ز چشمه زندگی جوشید آبی

□

کژ همی‌گردم چنان گاهی چنین

□

گاه بال و گاه پر می‌سوزدم

□

تا به نزدیک آمدن صبری نکرد

□

که هم مارست مار افسای و هم زهرست تریاقش

□

آن شب اندر کوی ایشان سور بود

□

قافله خیال را بهر لقاش می زنم

□

که ترا بس دولتست از امر کن

□

نه ز شیری نه ز خونی نه از اینی نه از آنی

□

هین بده ورنه کنون من غالبم

□

یکی چون گلاب بلخ یکی چون بت بهار

□

در تانی درد جان کندن دراز

□

جان بر آمد از غم و غم همدم جانی هنوز

□

کین علف جز لایق انعام نیست

□

هم آب بر آتش زنم هم باده‌هاشان بشکنم

□

غرقه گشتی کشتی تو در شکست

□

تو ذره‌ای نداری آهنگ زندگانی

□

زانک شخص از فکر دارد قدر و جان

□

ترک سخن عادت و طامات گرفتیم

□

با خلیفه زینچ شد رمزی مگو

□

ای ز ایران تا به توران بندگانت را وثاق

□

که رود عقل چو کوهت کاه‌وار

□

بعد از فنای جسم نباشد بقا دروغ

□

شو نبود اندر کفائت کفو او

□

ز آنک قصد ممن و ترسا و کافر داشتی

□

عاقلی هرگز کند از عقل نقل

□

لاجرم خونریز و خونخوار آمدست

□

فارسان راندند تا صف مصاف

□

آنکه مجنون بود اینش در جهان سرکوب بود

□

بازی خصمت ببین پهن و دراز

□

قد رجعنا جانبا من طور انوار الجلال

□

قصد خفت و خیز مهرافزای کرد

□

ز برای بانگ هر سگ مگذار روشنایی

□

نان جو در پیش من حلوا شود

□

گوید مگوی یعنی برگ مجاز دارم

□

که به عالم نیست مانندش نگار

□

بخورد بر ز تو آنکس که هوای تو کند

□

عشق ساید کوه را مانند ریگ

□

تاج من و سلطان من تا برنشیند بر سرم

□

که بکشت او شیر و اندامش چنان

□

ز تو هم سوی تو که آسمانی

□

قدر آن دادی بدو نه بیش و کم

□

دو رخ لعلفام و قامت راست

□

رفت سوی چشمه تا آبی خورد

□

رموز عشق وجدانیست در گفتار کی گنجد

□

لایق آن هست تاثیر و جزا

□

مژده انافتحنا دردمد سرنای عشق

□

مرد مضطر بود اندر تن زدن

□

گر یک جهان نماند چه غم تو صد جهانی

□

حکم حقست ای دو چشم روشنم

□

هیچ وجهی نیست الا روی تو

□

که شود جنگ و عداوتها دراز

□

آن ز عنبر برد بوی و این ز گوهر برد رنگ

□

خانه پر از دیو و نسناس و دده

□

که باد تا به ابد جان‌های ما جامش

□

بس گلوها که برد عشق رغیف

□

چون مایه صد جنون نگشتی

□

جمله خوشها بی‌مجاعتها ردست

□

لرزان و بی قرار و پریشان و درهمی

□

که به پیش اژدها بردی مرا

□

بر عشق من ستم کرد بر حسن خویشتن هم

□

روی کردی سوی قبله‌ی آسمان

□

خود بشد این وجود من چون که تو را بخواستم

□

ورنه بر تو نه غشی دارم نه غل

□

ز خانه جانب میدان فرستی

□

ای تنگ حوصله چه کنی تنگنای خاک

□

تا دم درد تو با همدم زنم

□

وین چه شمعیست که بازم به شبستان آمد

□

دست چغانه بگیر، پیش چمانه به خم

□

تا به من راوق کند مژگان می پالای من

□

دست بنه بر سر ما دست مکش دست مکش

□

نازنده‌تر ز سروسهی بر کنار آب

□

ز نی هر دم نوایی نو برآری

□

خورده قوت وزله اخوان را ز خوان آورده‌ام

□

چون تو پیدا کرده‌ای این راز پنهان مرا

□

حاجت به چنگ و بربط و نای و رباب نیست

□

با وجود این وداع صعب گریان نیستیم

□

قوت از آن یافت روز خوش دم از آن شد بهار

□

از چه روغن کشیم بهر چراغ

□

او پادشاهی من بینوائی

□

که ز خوابناکی تو همه سود شد زیانی

□

شاهی که عید عصر ملوک است مخبرش

□

جان کجا آید ز دلتنگی پدید

□

ز شیرینیش شیرین خوشه چینی

□

نباید به یک دوست چندین نعیقا

□

داد مس خاک را گونه‌ی زر عیار

□

بود دعوی مشتاقیت سردک

□

آفتاب هفت کشور سایه‌ی پروردگار

□

می‌کند از اختران شیوه لشکرکشی

□

کوشش و جهد را علل منهید

□

ترک سر تا نکنی، وصل میسر نکنی

□

حصول آن غرض از شهریار بگشاید

□

آهی از ما سرزدست و این کدورتها شدست

□

چون باد شده است عنبرافشان

□

این ننگ جان‌ها را ز خود بیرون کن و بر دار کش

□

از ندامت حشر از تو به سپاه آوردیم

□

یا رب تو در آن نظر چه داری

□

پرگار زد هوا را قوس قزح به شه پر

□

چون کنم با نیم جانی بی‌تو من

□

مستمندی سوگوار افتاده‌ئی

□

همچون تنور گرم مشو از پی شکم

□

کز طوق تو برون سر در چنبری ندارم

□

از آن گلشن گلی بر چاکر انداز

□

این رسم بیقراری زو یادگار دارد

□

تشنگان مرد و زن مردانه دیوانگی

□

کاین قدر سرمایه سودا برنتابد بیش از این

□

تیغ بر دست ار به فردای حسابت دیدمی

□

آیا ادای فرض کنم یا ادای قرض

□

زیرا جواب گفته‌ی من نیست جز صدا

□

ور خشم کنی رضا جویم

□

تا چو حیران بزنم پای جفا بر سر خویش

□

وان قد و رفتار نگر سرو خرامان چکنی

□

دامان جان بگیری تا یار می‌کشانی

□

کز حجاب قاف عنقا دیده‌ام

□

شوریده و خسته دل ازینم

□

بر زبانم سخن شهد و شکر می‌نرود

□

دلربا و دلفریب و دلنواز و دلستان

□

چون جرعه ریز دیده به دامن درآورم

□

بگداخت در اندیشه مانند شکر خوابم

□

اقبال کرد باز بر این مملکت گذار

□

در جهان جان‌ها حاصل شدی

□

آبستن لعل توست مریم

□

پری در خانه‌ی آیینه پنهان است پنداری

□

مهر نگارین گزین نه ملکت کسری

□

چشم زخمی آمد و بشکست بر هم بال من

□

خیز و درون پرده ساز پرده به آهنگ بم

□

هین سبکتر ای گرانان الرحیل

□

نون را صد و شش خوانی لیکن صدوده باشد

□

چون شمع در این میان نهادی

□

کرد زبان عذرخواه آن بت سیمین عذار

□

رندان ره‌نشین را میخانه در گشاده

□

نشسته در غم و از غمگسار خود محروم

□

چون کشد بر اسب خویش از موی اسب او تنگ تنگ

□

صبح آتش ملمع و شب مشک اذفرش

□

خشمین تویی راضی تویی تا چون نمایی دم به دم

□

مهر لرزانست و مه ترسان و گردون سرزده

□

که چون دیدم تو را بیخم بکندی

□

با تو و صد ساله ره اندر میان

□

حیف و صد حیف که کردند چو آهن دل تو

□

سپاه شام شد بر روز پیروز

□

دیگران هم رخصت ار خواهند دستوری مباد

□

اسم بی‌ذاتم ز بادم دان نه نقش آزرم

□

زین چرخ پر از مکر جگرخوار رهیدیم

□

اگر او را رضا بودی چه بودی

□

سر دو گوش سرشنو خواهد همی

□

وز لب و خال تو گشت دیده‌ی من آبدان

□

عقل میان بسته چست بر سر کویت مقیم

□

منزل اندر آب و آتش کرده‌ام

□

بجز یک جا که بهتر تشنه مردن

□

فراش جبرئیلش و جاروب شهپرش

□

ما نعمت آن خانه فراموش نکردیم

□

چنانکه یکدم از آن آتشم رهائی نیست

□

که بسی نادر و سبز و تر و عالی شجری

□

نه هر دریا صدف دار است و هر نم قطره نیسانش

□

سیصد و شصت شبانروز همی‌تاخت به راه

□

هم برگه‌ی تو خجلت جام جهان نمای

□

کان دل که بود صاف چو آیینه باقی است

□

سوزن شکاف غمزه‌ت سوسن نمای عبهر

□

در عالم هستی بین نیلین سر چون قاقم

□

سرم به پایه‌ی کروبیان فرو ناید

□

صحت تازه شد از رنجوریی

□

تو بدین سو سرم گرفته کنار

□

در هوای خویش منزل کرده‌ام

□

مهر تو بر ملک جان والی فرمانرواست

□

خویشتن کردن مستان و خراب

□

گر نیستی به چشمم با سنگ کعبه همبر

□

کو خانه نشانم ده من خانه نمی‌دانم

□

وزین گرداب خود را بر کران گیر

□

گر سر کشی سرگشته ایام بمانی

□

متدرع به شخص انسانی

□

بر آن دل دهد هر زمانی گوایی

□

که دل را ذوق بخشد دیده را نور

□

مستحسن است‌هر چه بود اقتضای حسن

□

عمر در کار رصدبان چکنم؟

□

من بر در دل باشم او آید در کویم

□

زیبد آنرا که چنین شکل و شمایل دارد

□

آخر به جفا دلم شکستی

□

پیش چنین شاهدی پیشکشی ساز جان

□

گر تو هم از عاشقانی جان مبر

□

امید از زندگانی بر گرفتم

□

ما همه جفتیم و فردست ایزد دادآفرین

□

کف بر لب آوریده و آلوده معجرش

□

صد عذر بگفتیم و زان مست نرستیم

□

سایبان مهر انور کرده‌ئی

□

جان جان صوفیانی الصلا شاد آمدی

□

تفرقه چون جمع گشت با کم کم ساختن

□

از دل بیوفای تو شادی

□

هر دم که میزنم ز حساب حیات نیست

□

مرغی که نبود در قفس او را فریب دانه ده

□

محنت این دل هم چنان بربود و بس

□

هنگام وصال است بدان خوش صور آییم

□

به نام ایزد زهی لطف خدائی

□

خداوندا نگه دار از جدایی

□

هر منزلی و ماهی من اختری ندارم

□

گرم چو شمع بسوزد به سرسری رسدش

□

چه داند دل که خوبان در کجابی

□

که مستجاب زود شد دعای او

□

کاتش خورشید کرد خانه‌ی باد اختیار

□

من بی‌ره و سرمستم دروازه نمی‌دانم

□

چشم بر هم نزنی تا همه بر هم نزنی

□

تا خود چه دیده‌ای که ز صفراش اصفری

□

صبح دو عید بنمود از سایه‌ی هلالش

□

کو چو عرش سیم ساق افتاده است

□

بسوختیم ز تسبیح و زهد و استغفار

□

مکن جانا که هست این موجب بی اعتباریها

□

دم زد و بوی میش ز کام برآمد

□

برخوانم افسونش حراقه بجنبانم

□

به جان آورد شرط جان سپاری

□

تویی بت واجب آید بت پرستی

□

دیوانه‌ی هوا ز هلال معنبرش

□

راست کان خورشید پیدا گشت ناپیدا شدم

□

فروغ عکس شفق برد بر فلک اعلام

□

باران چو شیر و لاله‌ستان کودکی بشیر

□

چو صبح صادقم دل گشت روشن

□

هم دودم و هم نورم هم جمع و پریشانم

□

بر طرف دانه دام بر آتش نهاده‌ئی

□

اشتر جمال عشق است با قد و سرفرازی

□

حصن حرم تو را و درو کعبه را قرار

□

هو یکفی من الذی ظلما

□

ما مونس آن سریم ما محرم آن رازیم

□

وان طرز بازدیدن و تقریب دانیت

□

در یمنی جزع تو حجره‌ی هندی صنم

□

تو آن مناجاتی من آن خراباتم

□

گوش با گفتار ایشان کرده بود

□

صد ماه بدیدی تو در اجزای زمینی

□

کوس بشارت نوای کاسه‌گر آورد

□

هر تیر ترکشت را صد کینه توز حاصل

□

در میان بودی چو یاری آمدی

□

به فرمان او هر چه علوی و سفلی

□

هیچ جا آشیان نمی‌یابم

□

زهر مرا غوطه ده اندر شکر

□

تا کیست آنکه مونس او در کنار اوست

□

تا نقش و نگار را بدیدی

□

پیش عنانش ببین عاشیه کش روزگار

□

فتنه شود، آزموده‌ایم بسی را

□

تا کند نوبهار نقاشی

□

بگریز که او دشمن فرزانگی آمد

□

که کس را در این باب محرم ندارم

□

مگر من سنگ پولادم که در پرواز آغازم

□

اشگ ریزان ناله را چون میکشید

□

هیچ دیدی کافر از دیوانگی

□

طور آتش نی و در اوج انا الله می‌پرم

□

همچو بحر می‌جوشم تا کجا رسد کارم

□

در آتشست شکر مصری بسان نی

□

و آنکس که بود رفتنی او رفته بده به

□

باد بهشت زاده ز خاک مطهرش

□

سیل درآید چو گیا هر طرفی می‌بردش

□

آنرا که دل مقید و پا در کمند نیست

□

ای حیات جان و سر شاد آمدی

□

وی درد تو پای‌مرد درمان

□

کاتش عشق در دل افتادست

□

روا بود که ز لب کام ما روا نکنی؟

□

همچون نیاز تیره و همچون امل طویل

□

آمد و عید جلال بر اثر آورد

□

اوراد خود را بعد از این مقرون سبحانی کنم

□

چون چمن پیرای باغ آشنائی بوده‌ئی

□

گر علل گیرد جمله ز علی تا به ثری

□

با پختگیش جوهر خورشید خام خام

□

وانگهی بر خاک راهش دیده خون‌افشان کنیم

□

در چین به دست ناید و اندر ختا نباشد

□

نه محضر و نه قباله و بنجه

□

چون طره سر بریده شد از زخم خنجرش

□

که خویش لقمه کند پیش عشق مردم خوار

□

کشور چو شاه سنجر و شاه اردوان گرفت

□

که دهد خاک دژم را صفت جانوری

□

از تب نکنم کبود هر دم

□

صد گره نیز حاصل افتادست

□

رخ همچو آفتابت ز نقاب آسمانی

□

بد است این همه عادت به خشم و ناز مکن

□

مارد بخت یگانه زای صفاهان

□

و امروز هزار شکل و روپوش

□

مه پیش او اسیری شه پیش او گدائی

□

در زمین و آسمان افکنده‌ای

□

به از درد تسکین فزایی نبینم

□

که او داند که من چونم اگرچه من نمی‌دانم

□

با دوستان نشین و می خوشگوار جوی

□

وین گل پژمرده چون ساهر شود زاهر شود

□

نقش دل آسمان ببینم

□

تو گل را لطف و خندیدن میاموز

□

شادی پار و عشرت پیرار

□

نیش زهر است و شکل نوشی

□

من رخ به آب دیده مطرا برآورم

□

چگونه مشکلم کاری فتادست

□

چو زلفت گشتم از آشفته حالی

□

از گوشه‌ی بامی که پریدیم ، پریدیم

□

تن را دل شادمان مبینام

□

نیم خسیس که دزدم قماشه بزاز

□

کزدم او دردمندان را دوائی میرسد

□

سر اسب را مگردان که تو سر نه‌ای تو سنبی

□

وی کعبه‌ی قدس را تو زمزم

□

ز سرمستی نه در خواب و نه بیدار

□

کجا پروای این دیوانه دارم

□

همی‌خوریم و همی بوسه می‌دهیم به دنگ

□

گرنه روشن روی کاری داشتم

□

یقطع عن شاربه کل ملال و فشل

□

از عنبر سوده سایبانی

□

گلزار بده زان رخ و پرخار چرایی

□

کشش همت اخوان به خراسان یابم

□

به یک ساعت هزارم اوفتادست

□

خویش را دیوانه سازی و پری خوانی کنی

□

من گرفتم دارد او همسنگ حسن خود گناه

□

اگرچه در قفس پنج حس گرفتارم

□

کز لطف چگونه گشت رنگش

□

به وضع رفعت او آسمان با تعظیم

□

به کف آورند زاغان همه خلقت همایی

□

که باز از گزند بلا می‌گریزم

□

گر ز عشق تو زیانی داشتم

□

چنین بهار نیاید به هیچ صحرائی

□

گوهر حمرا کسی از لل بیضا کند

□

در خون جان شوم نشوم آشنای نان

□

ای خوشا و ای خوشا اقبال عشق

□

ما جز به خارهای مغیلان نمیرسیم

□

ظن کژ را در دلش جا می‌کنی

□

درگذر زین خشک‌سال آفت اینک گلستان

□

انصاف بده که جای آن هست

□

شعله میزد هفت کشور میگرفت

□

هر چند که پر دردم و بسیار حقیرم

□

ننگند و هم ز ننگ نسوزد شهابشان

□

کان رخ همچون بهار از پس پرده مدار

□

جهانی به خوبی و در لطف جانی

□

که ایشان می‌کشندت سوی پستی

□

غالیه‌سای است باد بر صدف بوستان

□

صد هزاران درد بی درمان ز تو

□

مرا زین حکایت خبر هیچ نیست

□

بگشاده زبان رومی و عبری

□

رخش برون تاز هان، پرده برانداز، هین

□

سوگند ندانم نه از اینم نه از آنم

□

از پی نسخ بتان سومنات آورده‌ئی

□

زیرا دکان و مکسبه و کار ما تویی

□

بر سر خوان تهی کس نکند آفرین

□

پس به یک ساعت ببازم هرچه هست

□

سر گیسوی تو با باد کشاکش میکرد

□

آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد

□

غاشیه‌دار لب تو گشت جان

□

در آن دلی که بدان یار ممتحن باشد

□

همدم جمریان طنازیم

□

زین شهره چراگاه تو محروم چرایی

□

وز صحف من فضلا عشر خوان

□

نه پرده‌ی افلاک به یکبار بسوزم

□

که سجده‌گاه جز آن آستانه نتوان کرد

□

زیرا که طبع مردم را بر چهار باشد

□

کتشین خندق است گرد حصار

□

در بحر قلزم حق ماهی کثیر باشد

□

وان شوخ چشم بین که حمایت نمیکند

□

بنگر آخر در میی کاندر سرم می‌افکنی

□

رساند آیت رحمت به انفس و آفاق

□

که تا مشغول عشقی عشق بند است

□

خدایگان مخالف کش موافق ساز

□

از زلف او به فالش جیم جنون برآمد

□

کز حد بابل رسید عید و مه نو بهم

□

چشم خود بر یار دیگر باز کرد

□

درد سهلست اگر امید دوائی باشد

□

همیشه گربه در انبان نگشتی

□

وز دیده دوم دجله بر خاک مدائن ران

□

تا ابد حبل‌المتین یک موی تو

□

گوهر کانرا ندیده جوهر جانرا چه دانی

□

به بدنامی خویش همداستانی

□

یافت ز انجم فروغ انجمن کهکشان

□

کرده پر از خون جگر در طلب خار

□

عزیمت چمن و رای گلستان دارد

□

ز آنک صد پر دارد این و نیست آن‌ها را پری

□

من در چه آتشم ز اخوان

□

تا قیامت مست و حیران خوشتر است

□

نموده روی به بیچارگان و باز برفت

□

کسی داند که چون یوسف عزیزی در سفر دارد

□

باج و دواج نه به سرا پرده‌ی امان

□

چو خشک آوری ای دوست بمیرند به ناچار

□

هم رو بب دیده و هم دست از آبروی

□

همایی تو همایی تو همایی

□

کاندرین غم‌خانه کس همدم نخواهی یافتن

□

آسمان را فکند در تک و تاز

□

دل شوریده شوری در جهان بست

□

یا مکن وعده هر آن چیز که آن نتوانی

□

اینکه به دست چپ است داغگه ران او

□

زخم چشم و چشم زخم عاشقان را گوش دار

□

نکتهی از روضه‌ی دارالقرار آورده‌ئی

□

دعوی یافه مکن یافه مگو ژاژ مخای

□

جوشن مردان گسست ناوک مژگان او

□

همچون گل رخسار تو آن گل ندهد بوی

□

پنجه‌ی زهد و زرق برتابیم

□

نگریستم و حرف تو بنیاد نکردم

□

نعل بها داد عمر بر سر میدان او

□

مثال کشت کوهستان همه شربت ز بالا خور

□

قضا شکوه قدر قدرت زمانه توان

□

آن به که رقص آری دامن همی‌کشانی

□

رسته‌ای ار ننگری رسته‌ی خذلان او

□

آنگاه روا بود نشان دادن

□

ذات ترا ز جمله جهان احتساب کرد

□

بر ارغوان طویله‌ی یاقوت معدنی

□

خیز از سیاه خانه‌ی وحشت به پای جان

□

پیش از آنک بر او نشیند گرد

□

صبر و هوش من دلسوخته یغما میکرد

□

در مسجدم بسوزد چو بدو رسد اذانی

□

مشک است پیل بالا در سنبل ترش

□

ماه و خورشید طفل یک هفته است

□

چو می پرستی ما یک به یک ز حد بگذشت

□

چندان نبود این که ز هم دوستان برند

□

یاری از خرمی چو باد بهار

□

شب روان خیزید وقت راه شد

□

ور خرد داری مکن انکار هر دیوانه‌ئی

□

پی موسی تو طورم شدی از طور کجایی

□

خارج عادت شدن عده‌ی غم داشتن

□

در بلندی دستگاهت نرسدش

□

نزول ساز در آن خرم آشیان که تو دانی

□

برو بدان ره تا جاودانه شاد بوی

□

بامش فضای گردون، دیوار خط محور

□

چون به دم گرم جگرسوز شد

□

ما توکل کرده‌ایم از اعتبار آسوده‌ایم

□

مرا بی‌یار گردانید یاری

□

سیماب شد چو برزد سیماب آتشین سر

□

ز اشتیاق لب شکر بارت

□

هرگز نشنیدیم طلوع قمر از موی

□

باو در بزمگاه عیش می در جام می‌کردم

□

این اسم مشتق است هم از مصدر سخاش

□

چون بیامد چون شد و چون می‌رود

□

ز پیش پرده‌ی گوهر نگار بگشایند

□

غمزه کمپیرکی زد بر جوانی تیرکی

□

نه تو آفتابی از من چه نظر دریغ داری

□

می در فکن ای ساقی از مست نپرهیزید

□

پس سر رشته در میان گم کرد

□

گاه رهواری چو کبک و گاه برجستن چو گوی

□

عشق بازاری نیاراید ز من

□

دود سیاهی ظلم بر دل شب می‌دمد

□

برنگیرند دل از معتقدان جانی

□

همچو جان ناپدیدم در تک بی‌نشانی

□

گاه از کرشمه دیده‌ی اختر شکسته‌ای

□

جام بلورینه از می خام

□

صد جانش فرو ریزد گر زلف بیفشانی

□

کز تو پر آزردگی داریم و بس آزرده‌ایم

□

که گرد راه بنشانم ز دیده

□

نی نفس کوردل که سوی دام می‌رود

□

و آتش سودای او قصد سویدا کرده بود

□

ستن چرخ و زمینی هوس خاصی و عامی

□

وزین پس نیز جان جان تو باشی

□

یک نفس بود این شد آمد والسلام

□

که آن دیوانه یغما برنتابد

□

نزدیک خردمندان می را لقب اینست

□

و امروز در دو چشمم جز جوی خون نرانی

□

کی نعبده و نعم معبود

□

حکمتی هست نه از باد هوا می‌خندد

□

بویی ببرده‌اند که قطار می‌کشی

□

ساقی برات ما ران بر عالم خرابی

□

هندوی رویت بصر نیکوتر است

□

ای صد هزار حاتم طائی گدای تو

□

در بسته بوده‌ای و گلش را نچیده‌اند

□

شب به سحر کن به روشنائی باده

□

از عرش می‌ستاند بر فرش می‌فشاند

□

پسته و عناب هرگز دیده‌ئی

□

ماییم و تویی و خانه خالی

□

چو برگ گل سخنی گفتمت بیازردی

□

گر راه بین راهی در حال ما نظر کن

□

دلم هزار گره در سر زبان انداخت

□

مکن پنهان ز رنجوران دوا را

□

بر سر میدان توست دست گشاده هوا

□

او ز کان کرم عیار نهاد

□

به سوی هر دلی از خرمی نشان آورد

□

چرا از وسوسه صدپاره گشتی

□

دستارچه زان زلف پریشان که تو داری

□

گرد می‌گردد و در چاه کند ژرف نگاه

□

مکن زین بیشتر بر بیدلان ناز

□

گرچه نوخیز نهالیست ، سراپا ثمر است

□

بر سنگ تو ندانم آب و عیار من چه

□

اقرار به پیش او چو انکار

□

خوش برآ چون سرو و طرف جوی جوی

□

تو هشیاری بیا باشد بیابی

□

مرغم آوخ سوی بستان شدنم نگذارند

□

کند یکبارگی خود را فراموش

□

« خوش نباشد جامه نیمی اطلس و نیمی پلاس

□

فرخت باد اورمزد و بهمن و بهمنجنه

□

نیم از دل تو آگه که وفاگر منی

□

چو بر آن چرخ معانی مهش انوار تو دارد

□

تقریر میکنیم و مقرر نمی‌شود

□

بی خزانی نوبهاری دیده‌ای

□

صیدی کزو آواره شد خاکش بهست از خون او

□

ره جوید و چون مورچه از خاک برآید

□

جواب داد که خود این متاع با ما نیست

□

بیعانه‌ی جان چیست که سودا نکند کس

□

بر جان من ز طره کمین‌ها گشاده‌ای

□

آری درآ هر نیم شب بر جان مست بی‌خبر

□

صدائی گوش کرد از گوشه‌ی بام

□

هر طرف آید به چشمش دلبری عیاره‌ای

□

بنگر تا به روی من چه رسید از برای تو

□

جام جم پر آب حیوان خورده‌ام

□

خویش را در حرم افکن بگذاری که تو دانی

□

جز او از نیست هست آور، دگر کیست

□

سرمه‌ی گیتی بشست گریه‌ی چشم سحاب

□

حسن‌های جمله عالم حسن او را بنده شد

□

در هیچ شهر ما را کس آشنا نباشد

□

که شد چشمم ز تو ابر بهاری

□

که قلم نقش بند هر صور است

□

برابر آمد بر من کنون خزان و بهار

□

ای برتر از شهان جهان دستگاه تو

□

حسن تو پرده گو بدر پردگیان راز را

□

چون صبر کرد غارت ز ایمان چه خواست گوئی

□

خواب من زهر فراق تو بنوشید و بمرد

□

بو که آرم به دست مرهم قرض

□

ای ماه بگو که کی برآیی

□

شب روز نماید چو تو دیدار نمایی

□

زحمت هندوی بصر چکنم

□

زین سفر تا چه شود حال و چه آید به سرم

□

هاویه خوبتر از روضه‌ی رضوان گردد

□

عالم ذکر معالی را منم، فرمان روا

□

وز دل من هر طرف چشمه خون برگشاد

□

سرو که قد تو دید گفت زهی راستی

□

در سمن زار شکفتی چو شجر می‌خندی

□

گردون گره‌ی قبای او بینی

□

روز سپید سایه‌ی چتر سیاه تو

□

« من جرب المجرب حلت به الندامه »

□

شهپر لا برگشای کنگر الا طلب

□

از رشته‌ی جانم گره غم بگشایی

□

مر زهره فلک را کی کسب و کار ماند

□

شکیب و طاقت و صبر و قرار ممکن نیست

□

تا خود چه آتشی تو و یا چه زبانه‌ای

□

خرمی از مزاج دهر مجوی

□

فارغ از امروز و فردا می‌روم

□

نشستن شاد و داد عیش دادن

□

هر زمان کبک همی‌تازد، چون جاسوسی

□

گیر داد عاشقان ندهی فغان چون نشنوی

□

کیست بر در کیست بر در هم منم این الفرار

□

که ندارد به جهان همسر و همتای دگر

□

کز ورای آن نباشد وهم را گنجاییی

□

تا با کمر از پیشت گویند غلام است آن

□

ماننده‌ی مرغ بسمل از ما

□

نسیم الانس موصوب الجنان

□

به امید نگاهی بر سراین رهگذر مانده

□

بگشای زبان، قصد آن مه کن

□

با تو هستم چون گلستان خوی من خوی بهار

□

که شب پوش و عرقچین تو دارد

□

حیران و پریشانم و تعبیر نکردی

□

مصنع او کوثر و سقاش رضوان دیده‌اند

□

کز ورق نام و نشان گم شدم

□

دردم دوا شود چو تو درمان من شوی

□

که اندر محنت و اندوه مانی

□

حاصلی نیست جز دریغ از تو

□

هر که را در سر این خمار بود

□

خرم وصال دلبر و خوش بامداد عید

□

در آتشدان و کانون شو که بودی

□

کز بس شکار آویختن فرسوده شد فتراک تو

□

چون بسرایی برنده‌ی هوش سر است

□

اگر او را رضا بودی چه بودی

□

بی‌لاله و بنفشه و سوسن چگونه‌ای

□

یا زاد شوخ‌تر ز تو فرزند، مادری

□

به شیوه گله بانی که گله را پاید

□

قصد بنیاد مسلمانی مکن

□

ز خداش وحی آید که هنوز وام داری

□

در کام دلم نفس شکستی

□

سر نه چو سرشک در کنارم

□

که آذر در ته خاکسترستم

□

نهادش پلکها بر هم چو بادام

□

کن حمایل هم برای قرصه‌ی خور ساختند

□

چو وصل او بگشاید کنار بازآید

□

دل عاقبت نخواهد و عقلم به کار نیست

□

کز این روز و شب خون خوار چونی

□

تا حلقه‌ی زلف برشکستی

□

من از تو رو نگردانم گر از من رو بگردانی

□

قضای توبه از من دور داری

□

یا به این خوش می‌کنی خاطر که گلزاریت هست

□

آتش دل برآورد دم زدنم، دریغ من

□

من نتانستم مرا باری ببرد

□

طرب گزیده و با جور نیکوان دمساز

□

در او بوس و کنار بی‌کناری

□

سروی و چون روان شوی شور هزار لشکری

□

کز همه کس فارغم بیرون ز تو

□

بیرون ز حد وهم و خیال و گمان ماست

□

دل افسرده غیر از آب و گل نیست

□

آنگه نشستمی که طنابش گسستمی

□

بفروختندت ارزان و اندک بهات کردند

□

مونسی نیست که با وی به میان آرم راز

□

وز جمال خود دهدشان نو به نو سرمایه‌ای

□

عفی الله پرسشی فرما که ای بیمار من چونی

□

ماه فلک را که مه بهیم و تو زشتی

□

کین نقش پنج روزه برون از خیال نیست

□

مرا آتش به جان زن دیگران را خانه روشن کن

□

این آتش را زبانه بایستی

□

هزار اختر و مه اندر آن گمان نرسد

□

بسکه می‌جویم دل سرگشته را در خاک کوی

□

از این سرگشته هرگز برنگردی

□

زر خلاص است خاک بی‌اثر کیمیا

□

بیچارگیی تمام داریم

□

ز دیوانگان رهنمائی طلب

□

وز او میزان عقل و جان گهرسنج

□

گر بر محکم زنی نیابی

□

هیچ از مطبخ تو کاسه و خوانی نرسد

□

گوئیا سرو خرامان میشود

□

خالی کننده دل و جان مشوشی

□

تو تاج بر سری از سر فرو نهی عمدا

□

که خلق عالم و عالم سراب است

□

به هفتاد و دو ملت کافرستم

□

تا ببینی ز آتش هجران کفن خاکسترش

□

سایه‌ی او از او کنار کند

□

ایستاده بر فراز عرش سنجق می‌زند

□

که پادشاه جهانست تا جهان باشد

□

و اندر دهان گنگ درآیی زبان شوی

□

خون کرد هزار جان شیرین

□

راز عشقش را نگه دارم به جان

□

ورت هست فریاد و زاری مکن

□

به شیرین نکته‌های حالت انگیز

□

افتاد قرار بی‌قراری

□

بسته شد روزنه‌ها رفت عدد

□

به نام ایزد زهی لطف خدائی

□

تو چه آتش و چه آبی تو چنین شکر چرایی

□

وعده‌های کژ مده پنهان مشو

□

کاین نام بدین معنی او راست مسلم

□

نقشهای تازه از یاقوت و از زر بسته‌اند

□

که بینم در کمینگاه نظر سد ناوک اندازت

□

صد شهر بیاشوبی هرجا که تو برخیزی

□

ز آفتاب حقایق بیان حجاب کند

□

حدیث نافه‌ی چین میکند باز

□

گر بوی برد که تو چه داری

□

آری ببرد تب‌ها گر نیشکرم بخشی

□

آهی که برآرم ز شرر باز ندانم

□

بنگر از رای بزرگان سر متاب

□

به دل سد کوه غم از بار حرمان

□

آتش سرد به عنبر مگر آمیخته‌اند

□

که در اندرون بوریایی ندارد

□

از آنچه هست مقدر نه کم شود نه زیاد

□

آخر چگونه میرد آنک تواش قرینی

□

تو نو نو کعبتین میزن که من در ششدرم باری

□

گفتار چه باید که همی‌دانی کردار

□

به صد افسون و صد دستان و نیرنگ

□

به هر کس باز گفتم قصه‌ی خویش

□

من شده از دست صبح دست بسر چون رباب

□

پیش آن جان جان جان نبرد

□

بوک چوگان سر فرود آرد بگوی

□

تأمل کن از آن روزی که زادی

□

چو خوشه باز بریدم گلوی کام و هوا

□

ز آفتاب چرخ گردان می‌بسم

□

باد چو بر گل گذرد بامداد

□

رواج‌آموز کار بی رواجان

□

عمرم به کران رفت و ندانم تو که رایی

□

بار دگر مه شکافت روح مجرد رسید

□

هزار بیدق سیمین به دست سحرنما

□

در میان حلقه‌های شور و غوغا بودمی

□

نظر ز کام دل من تمام باز گرفتی

□

کز نگاهی کار صد پیمانه‌ی می می‌کنی

□

سبک رطل گران خواه از سبک روحان روحانی

□

شکر فشانی اینان که در شکر خندند

□

از سر آز خون دل چه خوری

□

پس دل من از برون خیره چرا می‌رود

□

قیامت هم حسابه گر تو جویی

□

نه ز روزگار گیرد کهنی و یا قدیدی

□

چون طفل شیر خوار عرب طوقدارکرد

□

گر پدیدار شود یک سر مو زانچه منم

□

برو آن خسته دلرا دل بدست آر

□

کسش جز در برون در نبیند

□

بر لبم آورده جان با که گزارم عنا

□

به دوغ دیو درافتی دریغ آن باشد

□

سر رفت و آرزوی تو از سر بدر نرفت

□

می‌فرستد حوری و رضوان بلی

□

آن میانجی هم از میان برخاست

□

قامت شمشاد را در شکن آورده‌ای

□

وان شوخ دیده سیر نگشت از جفا هنوز

□

که تنم هیچ چون تو یار نداشت

□

باده عجب راوق است و جام شکسته

□

هیچ چیزش بجز از وصل تو خشنود نکرد

□

عیش بود بر دوام عمر بود خوشگوار

□

قادری که شکنی شیر و تهمتن گیری

□

آب می بر آتش دل هر زمان افشانده‌اند

□

تا حاصل روزگار دارم

□

بر خاک غلطیدن سری در پای او انداختن

□

ز خواب انگیخته بخت جوان را

□

چنین دجال فعل این دیر مینا

□

وگر تو کژ نهی او را به استیزت کند کژتر

□

نشسته پیش تو مست و خراب خوش باشد

□

برابر با سری کش پا تو دیدی

□

چشم ناآمده بین بایستی

□

چون گل سوری به یکی پیرهن

□

بهشت جاودان بازارشان بی

□

یاران نمی‌توان به خود اینها قرار داد

□

فریاد تا چه شوخی، وه تا چه کافری

□

ای شکر تنگ من از تنگ شکر خوشتر

□

« خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار »

□

تا ز شرم تو نریزد گل سرخ چمنی

□

بیار آن گریه‌ی تلخ صراحی

□

وانگشت‌نمای اهل طاماتیم

□

کشیده در بر خود توامان ز مشک قبا

□

که شیرین در وی آساید زمانی

□

که با تو داشت رای آن که نگذرد ز رای تو

□

که چون تو یار دلارام خوش لقا دارد

□

نشان به کوی مغان و می مغانه دهد

□

از زرق من و فسوس دعوی

□

حبذا روزی که این توفیق یابم حبذا

□

عاشقی محرم اسرار کجاست

□

کز بهر دو قرصم بجهان چند دوانی

□

همراهی تو یک دو سه گامی مرا بس است

□

چو ایمان گفتی ایمان تازه گردان

□

زیرا مسیح وار خدا قدرتش بداد

□

زین ندارم بجز از موئی وزان یک سر موی

□

چون چنین خورشید از نور خدا آورده‌ای

□

آن جام سفالی کو و آن راوق ریحانی

□

گر کشتی بقا گرداب منکر یافتم

□

آزرده‌ایم لاجرم از روزگار خویش

□

بدان کوهی که ناظر داشت مسکن

□

طرب افزای تو زر بایستی

□

طفلک نوزاد را با باده حمرا چه کار

□

به کارخانه‌ی عیشش سری و کاری نیست

□

تن کی بود محدثی دی و پریرینه‌ای

□

کعبه را هر هفت کرده‌ی هفت مردان دیده‌اند

□

که به حلقه حلقه زلفت نکند درازدستی

□

همچون جرس از درازگوشان

□

که سگ تو بر سر آید به امید استخوانم

□

هم گلاب از دیده و هم ناردان افشانده‌اند

□

همچو بلبل که شود مست ز گل فصل بهار

□

جمال یوسف مصریست پیش دیده‌ی اعمی

□

و آن غیب همچو آتش در پرده‌های دودی

□

جوجو شداست جانم و بر تو به نیم جو

□

حالی ز دو خر پیاده باشیم

□

لطف بین کین گل نورسته‌ی رعنا دارد

□

نه هر دانش به این مقصد برد پی

□

جان عیسی در صلیب موی تو

□

ماییم ز دوست غرق گلزار

□

کاسیر خویش کند زنگی سیاه مرا

□

سبک روحی مرغان را چه کردی

□

بوالعجب‌وار بهارا که تویی

□

لیک تو نه این نه آنی بلکه هر دو آن توست

□

هم بید سایه بر سر آب روان فکند

□

نگه دار آسمان گو راحت خویش

□

که چون می مجلس جان تازه کردی

□

بر حیرت من گاهی خندیده تو چون شکر

□

وز عدم اوضاع موجودات پیدا کرده‌اند

□

گفتا بس است درکش تا چند از این گدایی

□

به خط خود قلم بر سر کشیدی

□

تا هیچ خلق پی نبرد راه کوی تو

□

تاراج دل به طره‌ی عنبر فشان کند

□

به عزم شهر راند از جای خود رخش

□

زر سامری نقد میزان نماید

□

زان رو که چنین نوری زان رنگ چنان انور

□

میکنم فکر و جز این چاره و درمانم نیست

□

در نای این نوا زن کافغان ز بی‌نوایی

□

در آتش جان پرورش باد مسیحا یافتی

□

که هستم زاهدی صاحب کرامات

□

کنون گه هست به هر گوشه‌ای کناری خوش

□

شروع در سخن مدعا تواند کرد

□

به دست مهر ببستی و مهر بنهادی

□

گویی قضا دهل زد بانگ دهل شنیدند

□

در سر باده کنم خانه‌ی هستی چو حباب

□

از مصحف حسن او بخوانی

□

که ره جان به پای تن کردی

□

گل می‌طلبی ز خار مندیش

□

وزان داد هر بینوائی بده

□

چرا عالم کنی بر خویش تیره

□

چشم بدم که ماندم از تو نظر بریده

□

تو می‌زنی و وهم زنت شوی دگر بر

□

غبار چیست دگر باره در میانه‌ی ما

□

بنده گردد شکر و حلوا بلی

□

بده چون اشک من جام صبوحی

□

خاک در تو بودم در عالم جمادی

□

ما را ز دوستان قدیم آور آگهی

□

سد خدنگ انداختی، بر استخوان آمد همه

□

وز معمای عشق می‌گوئی

□

تا بگذارند که افسرده‌اند

□

به مهرت هم نسی خوش کامم اج دست ؟

□

کی یابد آدمی ز حشیشات فربهی

□

هم چو ستاره به صبح خانه گرفت اضطراب

□

تو دانی و بس حال دگرگون شده‌ی من

□

فلک دردانه بر دریا پراکند

□

به هر جزوی ز حسن او قصوریست

□

شمس را بر قمر ندوخته‌اند

□

در غم و شادی تو تا روز شد

□

لشگر کشان ما را طبل و علم نباشد

□

کز چشم خویش هم پنهان است آن یکی

□

جای قسم است داوران را

□

قلتبان شکل نیست لیکن هست

□

که گرفتار کمند سر گیسوئی نیست

□

امید من از عمر کوته نبود

□

زلف را گه طوق کن در حلق مردان درفکن

□

این چنین عادت خورشیدپرستان باشد

□

تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا

□

پدیدآرنده چون ناپدیدی

□

گرنه جمال رویت در روزگار بودی

□

زانکه تا این درکشی دیگر رسید

□

قضا قضای خدایست هرچه بادا باد

□

به ناگه دور افتادن ز یاران

□

یک دو جنس از روی یکسانی بخواه

□

گهر دیده نثار کف دریای تو دارد

□

نمی‌دانم دری باقی تو دانی

□

تا بریزد هر کجا استاره‌ای

□

بارک الله همه سال این سفرم بایستی

□

این خواندگان خلد به دوزخ سرای ری

□

درفشان در نقاب آسمانی

□

خوش آنکه ز سرچشمه‌ی حیوان تو آید

□

آن دختر آفتاب در ده

□

سنگ‌ها را لعل سازد میوه را رنگین کند

□

گلشن و بستان و ایوان گو مباش

□

ترسم که بگویمت خدایی

□

دلت سنگ شد سنگ بر لشکر افکن

□

تا تو می‌رنجی منی داری هنوز

□

زمان باقی زمین بر جای باشد

□

به هر سنگی ز شیرین داستانی است

□

اینت مسیح راستین درد نشان کیست او

□

ولی چه گویی آن دم که شه شکار بود

□

وانگه فضای عالم ایمان طلب کنی

□

چه شود اگر زمانی به جهان ما درآیی

□

تا زان چراغ راه ز ظلمت برون بری

□

به سر موی ز من دور چرائید همه

□

رخسار و سر زلف تو شرعست و مناهی

□

چون آه ما زبان خود آتش اثر کنید

□

وفا گل بود، بر دشمن فشاندی

□

تا همچو روان صفا پذیرید

□

وز بند غصه دل را ابروی تو گشاده

□

دو چشمم ماند بالا ای افندی

□

بوئی چو باد عیسوی رنگ چو اشک مریمی

□

هر شب چو شمع زار مرا تا سحر مسوز

□

میشد از اطراف خاور رایت روز آشکار

□

که در اثبات و نفیش قیل و قال است

□

عافیت در عشق جانان برنتابد هر دلی

□

زیرا خدا ز قدرت خود قدرتش بداد

□

غره گشتن به چنین کار و کیائی تا چند

□

درهم شکنی به لن ترانی

□

اگرچه بخت مرا رهنما به کوی تو نه

□

تا به بنیاد کالبد چه رسد

□

وان نه سرچشمه نوشست که سریست خدائی

□

پر به ما منمای زاهد خرقه‌ی پشمینه را

□

کز خود برون نیاید آنجا که تو درآئی

□

شاید که با وجودت در ما عدم درآید

□

زمانی جانم از زاری بیاسود

□

نه زمین و نه فلک می‌سپری

□

از شکرهای لفظ او اثر است

□

خوشی خویش ازین خوشتر میندیش

□

که باغ سرو روانی و سرو باغ روانی

□

صلای رغبت هم آشیانی

□

هست دار الملک فتنه در سر مژگان تو

□

چون عیان جلوه کند چهره گمان برخیزد

□

کدورتی نه و با یکدیگر صفائی هست

□

بت و بتخانه بسوزی دل و دلدار فریبی

□

پنهان بدزد موئی و پیدا به ما رسان

□

غرقه‌ی فیض مکرمات تو نیست

□

چو آتش گشت و شد با باد همراه

□

درد محبت است که درمان پذیر نیست

□

آن کیمیای جان‌ها وان گوهر نباتی

□

بیاید آن مه کامل به دست او چنین ساغر

□

غمی کان سنگ خارا بر نتابد

□

هین وقت دعاست الصلایی

□

از آن یک‌ذره کمتر وانکردی

□

غم کشی بی غمگساری مانده‌ام

□

که گوئی عاشق جان و جهان بود

□

خوشا آغاز سوز آتش عشق

□

که گورستان همی گوید بیا تا دوستان بینی

□

وان را که بود برگ کهی کهربا ببرد

□

دارای هفت کشور و معمار نه حصار

□

جهانی زین خیال اندر زیانی

□

چند از درون به خصمی و بیرون به دوستی

□

صبوحی میی، بوالفتوحی سماعی

□

زهی حلاوت لب لااله الالله

□

بیش ازین هم گرمی بازار خواهی داشتن

□

چون سایه دویده در رکیبش بین

□

خوی را خود واکند در حین و خو با او کند

□

او را اسیر و حلقه بگوشند انس و جان

□

به رحمت برگ کاهی را ربودی

□

یک اهل در این میان ندیده است

□

دست هزار عذرا از آفتاب برده

□

تا خود چه گفت دشمن ما در قفای ما

□

ولی چون عاشق از خود رفت بیرون

□

زانکه پرورده به خون جگری

□

وز جعد تو در هر دل از مشک تلی دیگر

□

نه بر گنج فراوان میبرم رشگ

□

حاتم از دست سلیمان برده‌ای

□

کسمان ترسم به درد یارب و یارای من

□

حاصل چه ازین سرای تزویر

□

مراد دیده‌ی خلوت نشینان

□

با ما کشش خاطر او یک سر مو نیست

□

گفتن چه سود با تو که فرمان نمی‌کنی

□

هر چند سبک دستی ای دست از آن زوتر

□

در جهان کامکار خواهد بود

□

تا تو نقاب از رخ عبهر گرفته‌ای

□

بازار زهد ما را بشکست عشق خالی

□

چون پرده راست گشت من اندر میان شدم

□

تیر بلا نیاید جز بر نشانه‌ی دل

□

نماید شاخ سروش چنگل باز

□

صبح دم از هیبتش حوت بیفکند ناب

□

آشکارا و نهان می‌آید

□

نمیدانم که درمان چون توان کرد

□

چون بگستردی تو دین بیخودی

□

پای که از سر کنی در صف عشاق نه

□

معجون سرطانی نگر داروی بیمار آمده

□

بدان مجنون بی‌سامان بگوئید

□

بی آب شود جوهر یاقوت محالست

□

پشت پای خویش بیند تا نبیند روی من

□

در فغانند از او از فقعی تا عطار

□

ای مایه‌ی عیش و کامرانی

□

دام عشق دلبری دردانه‌ای

□

مهر بر چون من کم‌آزاری نهی

□

پیوسته میان خود بربسته به زنارم

□

از ره صبح کاروان از در غیب قافله

□

نگاهت کرده سرمست و خرابم

□

وی مست جام عشقت مردان راه معنی

□

چاشنی و مزه را صورت و رنگی نبود

□

جنانی تربع روض الجنان

□

جهت آینه بر آینه دان می‌لرزی

□

به صفات درنگنجد به خیال در نیاید

□

به کسانی که سرور هنرند

□

داند که میان این و آن فرقی هست

□

این گره کامروز افکنده‌ست بر ابروی خویش

□

عاشق چو آب و سنگ ببر در نکوتر است

□

زیر و زبرست شهر و بازار

□

ز شوق بلبل دلخسته ناله بردارد

□

کز او اندر رخم پیداست تابی

□

سایه نشین دیده‌ی گریان کیستی

□

پس در ره جانان پی اسرار گرفتیم

□

با زلف چلیپایت ترسست ز ترسائی

□

که با تیر نگه سازد اسیرش

□

با بوی مشک و رنگ می از گلستان کیستی

□

ساعتی اهل حرم را می‌ببرد از هوش و کار

□

دل را ز شوق زلف تو سودا گرفته بود

□

که چون دیدم تو را بیخم بکندی

□

نیست در ستم که تو عهد مرا نشکنی

□

این تیغ نطق کز ملکان قسمت من است

□

به راستی که بلائی است این نه بلائی

□

خشم و ناز او نمی‌دانم که باز از بهر چیست

□

بسیار جفای چست کردی

□

چو درفتادی در دام کی رهات کنند

□

به باغ مژده‌ی ایام نوبهار آرد

□

ز فضلت این کرامت نیست دوری

□

که آه من و لعل جانان نماید

□

یک درد به صد دعا همی جویم

□

هزاران مدعی را سوته دیرم

□

ترا تن فربه است و چهره گلرنگ

□

بر تو هر هفت زیور اندازد

□

وز حسد ناشسته رخسار آمدند

□

سلیمان دوم جمشید ثانی

□

یا رب چه لطیف ارمغانی

□

هژده هزار عالم ازین سوی لا رها

□

کارزو بهر عمر می‌باید

□

صبر برون میجهد از دل شیدای ما

□

این بخت نباشد سر شوریده‌ی ما را

□

زین مرتبه بر دیده تشویر توان خوردن

□

جز برگ و جز شکوفه از شاخ تر چه آید

□

نباشد بی می صافی صفائی

□

وگر چه شد تنم در عشق زاری

□

کز چرخ لاجوردی دل هست لاجوردی

□

من از هر دو جهان بیرونت جویم

□

بر غبار آستانش پادشاهان را جباه

□

طلسمش تا به اکنون ناگشاده

□

هنگامه دریده اختران را

□

چونک در پوست نگنجد چه کند

□

که اینت بفسرد آنت بسوزد

□

ای بسا وصف احد کاندر نظر بنموده‌ای

□

فسردگان ز کجا و دم صفا ز کجا

□

برزگری کند به گاو، از قبل کدیوری

□

که ترک مسکن و ماوی نمی‌تواند کرد

□

بی‌علت و بی‌سبب گرفتارم

□

چو عمر رفته ز دستم نداند آنکه کی آیی

□

مرغی باشد که پر ندارد

□

این خیالست که ما از سر او درگذریم

□

گه در صعود انده و گه در نزولمی

□

شد گره اندر گره حلقه‌ی درع سحاب

□

کی بود کی چون نهایت نبودش

□

از کجا یافت در این گوشه‌ی ویرانه مرا

□

به خاصیت بر او آب است بادی

□

جفا گفتی نخواهم کرد، کردی

□

ز آتش بادی بزاد در سر ما رفت باد

□

که اینت بفسرد وانت بسوزد

□

در آیینه بدیدی آنچ دیدی

□

هر هشت خلد از منظرش دیدم میان قافله

□

ادهم شب فکنده سم، کندرو از مشمری

□

چو در ضمیر من آن زلف و خال میگذرد

□

درمانده‌ام و چاره‌ی این باب ندارم

□

وین آفتاب کابر کرم سایبان اوست

□

کو زبانی که مجابات زبان تو بود

□

حکایت گفتن بیهوده تا چند

□

ز کجا عقل بجستی ز کجا نیک و بدستی

□

کز عشق روی او چه غم آمد به روی من

□

چند زنم بانگ که زود ای غلام

□

دلم دریای خون از دیده بگشاد

□

نه مانند سخن غماز باشد

□

شاه دل تو کرده بود کاخ را رها

□

ز لاله زار و ز نسرین و گل چرا گوید

□

قدر به هرچه رضا باشدت رضا دارد

□

تا بیفتد بر همه سایه همای بیخودی

□

خوش خضاب از پی ابروی زر آمیخته‌اند

□

او بر در خدای کفن بر روان کشد

□

ز خوی یار جفا دیده و وفا کرده

□

خدای را نروی دست ما و دامن تست

□

در سلیمان جویی به صدر خواجه شتاب

□

که هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد

□

در گوش ما چو بانگ درائی نمیرسد

□

به شکارگاه غیب آ بنگر شکار باری

□

می‌دود پیش و پس چنان که توئی

□

مست منگر خویش را هشیار کن

□

شمال مجمره گردان نسیم مژده رسان

□

بیان رنج عشق و محنت عشق

□

عودی خاک از نبات گشت مهلهل به تاب

□

ای که تا روز قیامت عمر ما چون دوش باد

□

سپهر کسوت روحانیان شعار کند

□

بدو گفتم ملولی هست گولی

□

قفلی زده بر دهان نهاده

□

امروز طبیبت شد بیمار نگه دارش

□

که خسرو نشانی و خسرو نشانی

□

کنم قناعت و راضی شوم به برگ گیاه

□

بارگیرش صبح دم بود و جنیبت کش صبا

□

به کرم بحر گهر شد به روش باد صبا شد

□

مشک تاتار چرا بر گل سوری سائی

□

از گوشه سینه‌ای برآری

□

ما را بگو که لعبت خندان کیستی

□

چنان غرقم که مویی می ندانم

□

مانده در قعر چاه می‌بینم

□

ز هر پرده نوایی دارد آهنگ

□

در ملک نیم روز شبستان تازه کرد

□

مهر او از دیده برزد تا روان شد جویبار

□

همدمی زین بیش با اغیار نتوانست کرد

□

غم این قدر نداند کخر تو یار مایی

□

تاج لعل از سر و پیرایه ز بر بگشایید

□

خاک شروان ساحری دیگر بزاد

□

که باد خطه‌ی عالیش تا ابد آباد

□

اینکه اندک گفتگویی در میان باشد ، نبود

□

چون نرانند به دیوان قدر باز دهید

□

کان برون از شمار خواهد بود

□

نگردی این چنین دیوانه‌ی کس

□

تو چه دانه من چه دامم که نه اینی و نه آنی

□

جانت فدا که بس خوشی جان و جهان کیستی

□

ای نگارستان جانم روی تو

□

پند پیرانه مده گو پدر پیر مرا

□

خروشان همچو سیل افتاد در دشت

□

صفت عدل شاه می‌گوید

□

هم مست دوان دوان به محشر

□

به تیرگی ز حبش لشگری روان کردند

□

نیک اختریت باشد گر چون قمر نخسپی

□

کز عدم کس نشان نخواهد داد

□

زانکه چشم از اشک میگون راوق افشان آمده

□

ما و میخانه و دردی کش و بدنامی چند

□

با ضعیفی همچو من زور آزمایی اینهمه

□

جان چو کف ز او به جوش می‌بشود

□

کس نداند حالت من ناله من او کند

□

نوای بربط و آواز عود و بانک رباب

□

به نزد او نیرزد خاک زاری

□

بر همه ملک جهان خواهم گزید

□

لاله‌ی سرخ روی را، سوخته‌دل چو من نگر

□

گفتم بر آستانت دارم سر گدائی

□

هوس را مرهم زخم درون ساخت

□

پاسخش را آب لعل و کشتی زر ساختند

□

کز ره جان جامه دران آمدند

□

ابواسحاق سلطان جهان را

□

برای خاطر ایشان نخسبی

□

بیضه‌ی آتشین براندازد

□

سر تخته‌ی خاک آمد و دل خانه‌ی خون شد

□

چو برق میگذرد عمر، کاهلی منمای

□

این گلستانها که پنهان زیر خارستان ماست

□

گره رشته‌ی تسبیح ز سر بگشایید

□

دامان زر دهند و خرند از بلیس درد

□

مایه‌ی این پادشاهی زان گدائی یافتیم

□

اشارت می‌کنی خندان که آری

□

کاین سه را از بس که باریکند همبر ساختند

□

وز قبله‌ی روی خود محراب دگر کرده

□

خاطر آزاد شد از سرو خرامان ما را

□

که ناظر شد ز بزم خرمی دور

□

و اکنون بر آن زگال جگرها کباب شد

□

بنگر به مثر تو چه چفسی به اثر بر

□

علم بفراشت خورشید جهانگیر

□

جانا چو سرو سرکش از سایه سر کشیدی

□

آنجا که درد دادی درمان نمی‌دهی

□

کز بر مشتری ورا مقر است

□

از آن خوش زندگانی دورم انداخت

□

ما بر سر راه فنا با خاک یکسان همچنان

□

بر چرمه تنگ بندد و هرا برافکند

□

قاعده اهل این دیار نه این بود

□

مرا زان ماه مهر افروز ببرید

□

موج زد دریای گوهر از میان خاره‌ای

□

در پس آینه رویم زن رعنا بینند

□

حقیقت بهر دل دارم شریعت بهر تن دارم

□

خرامان بر کنار جویباران

□

گره از سیم و قفل از زر گشادن

□

سود محاکا در این حدیث چه لاف است

□

آنچ کفش داد دوش ما و تو را نوش باد

□

امیدم حاصل و بختم جوان بود

□

به جامی پرده‌ها را بردریدی

□

کاین پیر طیلسان مطرا برافکند

□

لاتخف حق جواب من رانده است

□

دوا و چاره‌ی هر مستمندی

□

بر آستانه‌ی آن در سر نیازی هست

□

پرده‌ی روی تو شدم پرده‌ی من چرا دری

□

زیر لب خنده زنانند که کار آسان شد

□

گر چه در چشم تو ممکن نبود آهوئی

□

همه آسایش جانی همه آرایش عیدی

□

خوش نشستی چون قیامت در جهان انگیختی

□

می نیایی به میهمانی من

□

وزین بر زیانی که ما را زیانی

□

ز ابر دیده دریا کرد دامن

□

شب با جمال موی تو، مشکین حجاب انداخته

□

برد معشوق ناز و عاشق درد

□

شکسته‌ایست که در بند مومیائی نیست

□

پنهان پنهان چه می‌گریزی

□

انجم فروز گنبد هر انجمن نیند

□

دولتت دولت محمد باد

□

ز باد نفخه‌ی مشک تتار میید

□

چون نماید مه چو گردد متصل با آفتاب

□

در روزن من هم نرود صورت مهتاب

□

در حال دلم گریزپا شد

□

ور نی به چه کار آید گل بی رخ گلروئی

□

گر سر موافقت بدانی

□

تاجدار هفت کشور شد به تاجی کز ثناست

□

مردم آن نرگس جادوی تو

□

شبکی در کنار ما باشی

□

به نام عقل نامی کرد نامه

□

پس پیشین خبری خواهم داشت

□

سپیده چهره دل را به کار می‌ناید

□

دگر ره با سر افسانه رفتم

□

از ره دور به سر آمده دانشمندی

□

یک‌رنگ شوی حالی چون آب و درآمیزی

□

غم داغ گازرانه بر اهل جهان کشید

□

فلک مهابت مه روی آفتاب نوال

□

طاقت من چو همین بود چه می رنجیدم

□

جان فشاندن باید و چون سایه بیجان آمدن

□

که می‌دهد به خماران به گاه زودازود

□

دل هرکس ز عطایت به تمنی برسد

□

کفو تو نبود آن نشانی

□

دم دهی پس به آشکار کشی

□

عقل را در کار او مضطر ببین

□

میان عرصه‌ی میدان صنع گردان کرد

□

حکیمانه علاج خویش می‌کرد

□

خاک بر خود پاش کز خود هیچ نگشاید تو را

□

همه را بخت فزون شد همه را کار برآمد

□

سریست در اوصاف تو بیرون ز نکوئی

□

خندان بمیر چون گل گر ز آنک ارجمندی

□

هم‌دم خویش کسی داشتمی

□

فرقت آن یار غم‌گسار برافکند

□

ستاره جیش مخالف کش و موافق ساز

□

عزیز من یقین خواهد شد آخر این گمان یا نه

□

هاتفان سحری را ندی اینجا شنوند

□

که غمزه‌های دلارام طبل حسن زنند

□

بگشاد زلف و رونق مشگ ختا ببرد

□

گلرخا خوش سوی سوسن می‌روی

□

برگشاده است و عنبر افشانده است

□

زاهدان را ناشکیبائی ببین

□

من سرگشته در این واقعه حیران شده‌ام

□

جهان گردید چون دریای آذر

□

دانه‌ی دل رایگان خواهم فشاند

□

کان ترک ختا به خرگه آمد

□

چنین حکایت شیرین کجا نشاید کرد

□

بوسه جای و بوسه جای و بوسه جای

□

وفای گل و صحبت مل مجازی

□

جرم فلک پس سپر آهنین گریخت

□

می‌رسد بانگ سرود از همه جای

□

ز چشم من آبی ز دل آذری

□

بر آتشم بنشاندی و دور بنشستی

□

چون ز کف دوست بود خوش بود

□

دریافت به سوی خویش میلی

□

از فضل تو کرده پیش پایی

□

هر زری کاکسیر سازان خزان افشانده‌اند

□

بنشین و دمی مباش هشیار

□

وز آه و نفیر دم فروبست

□

نمی‌گشت از حریم خسروی دور

□

نقشی که در کف دیده‌ای نه کم نه افزون می‌زنی

□

ز پس صبر تو را او به سر صدر نشاند

□

ز غم‌های جهان آزاد می‌زیست

□

گاه وصال او بخیل در زر و مال او سخی

□

هم به صبح از کعبه‌ی جان روی ایمان دیده‌اند

□

یمانی ظفر از تیغ تو گرفت نژاد

□

کند غمازی از صد پرده‌اش بوی

□

هر غباری که ترا از سم توسن برخاست

□

زانکه نگنجد در او هستی ما و شما

□

ز فرق سر بنده تا پا چه می‌شد

□

پرده ز دستان کهن باز کرد

□

که روشنتر از این نبود بیانی

□

سنگ سازی، سبوی ما شکنی

□

اسیر بند خودرایی بباشیم

□

حجت اثبات وجود تواند

□

که گردد چون فلک عالی بنایی

□

وز آه عاشقانت دریا بخار کرده

□

بر امید بوی دلدار آمدند

□

چون قلم از بند برانداختی

□

کی کند با تو حریفی که همه عربده‌ای

□

تا ندانی ز کجا آمده‌ای

□

زار نالید که کبکان سرائید همه

□

کشتی افتاده به توفان توایم

□

ورنه سد تقریب خوب از بهر رسواییم هست

□

بدین گفتن چه حاجت؟ خود درآری

□

از برای دل یاران چه شود

□

دل یعقوب را مشعوف خود ساخت

□

ماه چرخی چه زیان دارد اگر پست روی

□

ترکان که کمین گشای خوانی

□

لاجرم در کوی او بی عقل و بی جان می‌روم

□

کاخ حکمت را قوی کرده اساس

□

که سوی شهر منظور آمد از دشت

□

تا دوئی یکسو شود هم من تو گردم هم تو من

□

از برای دل پرآتش یاران چه شود

□

به خدمتکاری یوسف میان بست

□

مرگش طلبی اگر ستانی

□

در پای هجر سوخته دل چون گذاشتی

□

رفت ز من آن تبی کز آتش آز است

□

جهان را یادگاری جز سخن نیست

□

که جاسوس نگاه او چه می‌خواهد ز راه من

□

کامروز پاره‌ی دگرش در فزوده‌ای

□

آنچ گذشتست قضا می‌کند

□

بر سر جمع، سیاست کردند

□

بیرون ز ملکت خود دیگر که را فریبی

□

وان نور تویی که جان جانی

□

علم پی کردن از عیان گفتن

□

آن در همه فن بزرگ کارش

□

دواند گلخنی را تا به گلخن

□

مرا در ناف شب دانم بهشتی آشکار است این

□

که اگر کوه ببیند بجهد پیشتر آید

□

زین هنر پایه‌ی خود عالی کن!

□

در سینه درگشاید گوید ز لطف چونی

□

موج خون بنگر و فغان بشنو

□

وز کرکس فلک ز پر و بال درگذشت

□

که بودت آشیان بیرون ازین کاخ

□

میل این فتنه نخست از طرف ناظر نیست

□

صد ماه مقنعم نموده

□

وین بلبل از نواحی گلزار می‌رسد

□

نور چشم است سواد رقمت

□

چو چنان قدح گرفتی سر مشک را گشادی

□

وانجا که پای اوست سر و سجده زان ماست

□

مبتلای درد بی درمان شدم

□

مرکب جهد سوی اعدا راند

□

شبی در خواب شد آشفته خاطر

□

ز قرعه نقش پندارم چنان آمد که من خواهم

□

اگر چه زان نظر این دم به سکر بی‌خبرید

□

نکته‌خوان گشته ز اوراق سمن

□

ز قعر بحر پیدا شد غباری

□

گفتم کاین وقت کیست بر در ما ای عجب

□

ماهی از او بریان شده یک ماهه نعما داشته

□

که صبر و هوش را خرمن بسوزد

□

وین طرفه که تیرت ز کمانخانه نجسته

□

کو وقت نثار تو بر تو شکر افشاند

□

هم عرصات گشته‌ای پر ز نبات و نیشکر

□

بسی از پیشتر شد عصمتش بیش،

□

بیرون و اندرون همه سرسبز و روشنی

□

هرگز دو دوست یک‌دل و همدم نیافت کس

□

شد خون چشمم چشمه زن از چشم رنگ آمیز تو

□

با همه، بی‌همه، تو، ای همه تو!

□

که دارد مرگ در پی زندگانی

□

دگر مشو که غم تو دگر نمی‌گردد

□

ایها الاموات قوموا و ابصروا یوم التناد

□

نهان روی دعا در آسمان کرد

□

انجم و شمس و قمر بگریستی

□

بندش از زنجیر گیسوی تو بس

□

دیده چون پالونه‌ی آهن فرو پالودمی

□

در آن بازار بیع او هوس داشت

□

یک شب نشد که گوش بر آواز نیستم

□

ورچه قصد جان کند زین قدر نتوان دررمید

□

به کوه قاف بپرید خوش چو عنقایید

□

رقم هستی‌اش از تخته‌ی خاک

□

بفزای حلاوت جوانی

□

تا تو بدانی که با تو راست چو تیرم

□

در خلا دین مزور داشتن

□

هر چه هست از طرف توست نخست

□

به کار خود ورا مشغول سازد

□

گر دهد جام زرم دست بر او افشانم

□

زانک جان روسپی باشد که او صد شو کند

□

تهی از خویش و، پر کرد از عزیزش

□

بو نیز نیست اندک در بزم کیقبادی

□

زانکه با دردکش قرین باشم

□

چون بخوانی جواب می‌نرسد

□

مزرع فردا شناس امروز را!

□

تمام خشم شد و رخصت عتاب ندارد

□

لیکن به سرا پرده‌ی او بار مرا بود

□

از خاک برآمد به تماشا گل و گلزار

□

مرگ بر حرف تو انگشت نهد

□

چرا عاقل شدی هشیار گشتی

□

به آن خشت، بر من در گفت و گوی!

□

گاهی ز صاف میکده هیهات می‌کنیم

□

گفت و گوی ناصحان بسیار شد

□

که باشد لایق مسند نشینی

□

از بهر تب بریدن جان نیشکر فرست

□

که هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد

□

کار شیرین کن شیرین کاران

□

چه بود به پیش او جان دغلی کمین غلامی

□

شور بنی آدم همه ز آن روی گندمگون نگر

□

چو روز موسی عمران فروشد

□

بی‌روشنی تو چشمه‌ی قیر

□

تبسمی ز لب نوشخند کرد و گذشت

□

که پیک نازنین رفتاری ای باد

□

پهلوی اصحاب کهفم خوش بخسبان بی‌خبر

□

گشته از آن نقطه زبان‌ات زیان

□

گردن مخار خواجه که وامی است گردنی

□

نام تو بسوزد از زبانم

□

وصل‌طلب فصل بهار ای غلام

□

به آیینی که می‌بایست، آراست

□

نه کوهی سرفراز با شکوهی

□

گر بوسه زنم پایت، سر برنکنی دانم

□

عیسی گلروی از این هر دو زاد

□

آن چون قیس‌اش هزار مجنون

□

مریخ را بگو که چه خنجر گرفته‌ای

□

حلقه‌ی دلم به حلقه‌ی زلفش اسیر نیست

□

کزان سپس نه به چشم هوان به من نگریست

□

ولی افزود از آن خود را رواجی

□

که در معنای آن حیران بمانی

□

یادگار اکنون گیایی مانده نیست

□

گلعذاران از گلستان می‌رسند

□

پشت برین دیر سپنجی کنند

□

یکتا چو کس نداری برخیز از دوتایی

□

کان نه غمزه است که شمشیر قضاست

□

جهان را در بسی غوغا نهادیم

□

جان او افتاد از آن غم در گداز

□

طریق مهر می‌کردند ظاهر

□

کوهم ز دهر نامزد غم نیامده است

□

گشت جهان تازه روی چشم بدش دور باد

□

خال سیه گشت رخ راغ را

□

چشمی لطیفتر ز صبایی بدیده‌ای

□

ولی کم بود اژدها گنج‌زای

□

که به شیر سگش بپروردند

□

منتهی گشته به این نقطه‌ی درد

□

ولی اندیشه از گستاخی دست درازم کن

□

بود گردش نه سپهر از سخن

□

به نقش حاضر باشد ز راه جان بگریزد

□

میان خاره و خارش فکندند

□

گشت خندان روزگارم اندکی

□

روزگارم زمان دهد؟ ندهد

□

گه به خرابات دوان بوده‌ام

□

قاعده‌ی صحبتشان استوار

□

هنوز مبحث قید و رهاییی نشدست

□

زان که بر روی زمین جستیم نیست

□

هر گوشه مقال و ماجرا بود

□

صد بار دل از زمین برآمد،

□

نزد جانان هوشیاری نزد خود دیوانه‌ای

□

خلعه‌هامان درد بخش و تحفه‌هامان غم فرست

□

من زین دو بحر شاکر آثار می‌روم

□

وز کمند زلف او، مارش گزید

□

که او را بر سر بالین خود یکبار می‌دیدم

□

یا صبح‌دم از رشک سلامت نرسانید

□

کله از سر بنهادند و کمر بگشادند

□

شب در آن مرحله کردند نزول

□

ما بند شدیم و تو بجستی

□

شمشادوار تازه و خرم پدید نیست

□

ناگزیری چو جان و ناگذران

□

خارجش نگذاشت از زیر نگین

□

وز آتشم زبانه به گردون رساند و رفت

□

مرغی که تو را شد ز نشیمن چه نویسد

□

تن کی باشد که سنگ‌ها جان شد

□

بنفشه جعد عنبر بوی خود شست

□

وی آتش عشق از چه درسی

□

سر صلاح ندارم سبوی باده بیار

□

کافران غز دهانش را به خاک آکنده‌اند

□

وز این غوغا بلند، آوازه گردد

□

گنه ما درین سر کو چیست

□

سلطان همه عالم مولای تو اولی‌تر

□

چون خرده‌اش بسوزم گر خرده بین نباشد

□

بانگ زه از گوشه‌ها برخاستی

□

همی‌تابد عجب نقش و نگاری

□

زنار بندد ارچه فلک طیلسان اوست

□

به یکی در همه نظاره کنم

□

پر شده‌ی مغز وفا پوستش

□

چون سبزه رخت بر لب جوی تو می‌کشد

□

به کشورگشایی سفر ساز کرد

□

از این دو حال مشوش بگو کدام برید

□

داغ پروانگی‌اش لم یزل است

□

که چو یوسفی خریدی به چه در مزاد دادی

□

خاک مرد آتشین جوشن کجاست؟

□

کنیتش دهر بوتراب کند

□

به دامن پای جمعیت کشیدند

□

کردار همه باژگونه باد

□

زمهریر از روان برانگیزد

□

ز ذوق و لذت آواز و نغمه داوود

□

لیک در نور یقین، مرد تمام

□

تن بی‌جان چه کند گر تو ز تن بگریزی

□

به کران برد زمانه غم بی‌کران ما را

□

چون شنوی تو که سلامت کنم

□

گروهی از خواص خانه، نیزش

□

ز دیدگانم باران غم فرود آید

□

همسایه‌ی نور آسمانی است

□

در هوای شاهدی و لقمه‌ای ای بی‌حضور

□

هر قدم دانه‌ی شکری می‌کاشت

□

چه سود از حکم بی‌زنهار رفتی

□

درآمد خیال دوست در ایوان جان نشست

□

پس به بار عام پیش صفه‌ی مهمان آمده

□

ذوق تجرد به ملک عشق داد

□

مردی و زنده ماند ز تو مکرمات تو

□

مگر وصال تو را یابم و نمی‌یابم

□

جانم فدات ای مژده ور بستان تو جانم ماحضر

□

هر یک آویزه‌ی گوش دگرست

□

دلتنگ ز غم چو کاف کوفی

□

واخجلتا سرایان سر ز آسمان برآرد

□

یعنی که به بندگی ده اقرارم

□

قائد لشکر مهجوران را

□

تا در میان غمزه‌ی بیداد جوی کیست

□

کو بوی خود به صبح‌دم از من دریغ داشت

□

رقص کنان گرد ماه نورفشان آمدند

□

که زبانت دگر و دل دگرست

□

همه روزی بخروشند که بیا تا تو چه داری

□

به ملک دگر تافت عزم‌اش زمام

□

بازان کز آشیان طریق پریده‌اند

□

نگردد شادی‌ای پیرامن او

□

تا گرد من نگردد ده تن نگاهبان

□

وقت بنفشه دارم سودای بی‌شمار

□

گرو عشق و جنون شد گهر بحر صفا شد

□

عرصه‌ی گیتی ز دینار و درم

□

تابد از روزن دل نور ضیایی عجبی

□

برداشت گام دیگر و بر آستان فتاد

□

پیش رویش بر زمین می‌بایدش

□

باغ لطفش رونق دیگر گرفت

□

آمدم دل گرم از سوز تمنا همچنان

□

من درد نوازنده به مرهم نفروشم

□

مبادا در دو عالم کار دیگر

□

ز اسمی بر جهان افتاده نوری‌ست

□

که به از سرو نبود سایه بانی

□

کو بر در وصل تو رسد خم نپذیرد

□

که اسلام بدو تفاخر آرد

□

شد بدو پیوند امیدش قوی

□

در بند کسر حرمت این آستانه باش

□

غمزه کمان درکشید، فتنه کمین برگشاد

□

تشنه را بانگ سقا می‌آید

□

کز آن بر دل ارم را بود داغی

□

وز سینه جدا مشو که جانی

□

با پیر مغان موافقی باید

□

در دق و ورم مانده از رشک هلال تو

□

از پس آن پرده‌نوائی شنید

□

دانی که ز اغیار وفادار ترم من

□

پیشکش صد جان شیرین آورم

□

که ظریفید و لطیفید و نکومقدارید

□

به دایه گفت کای دیرینه‌غمخوار

□

سرمست ز کوی ما درآیی

□

دو صد خرقه‌ی تن رفو یافته‌ست

□

گر شحنه‌ی بدگوی او در حلقم افغان نشکند

□

بر لوح بیان چنین رقم زد

□

به ما جفای تو از بخت بی مروت ماست

□

این درد تازه روی نگوئی چه نوبر است

□

همچو شیر و شهدشان کابین کند

□

میهمان شد به سر خوان خلیل

□

آراسته‌ست خوانی در می‌رسد صلایی

□

راستی کار او جز خم موی تو نیست

□

چشم تو و صد هزار دستان

□

جلوه‌نمائی همه با خویش داشت

□

در کام، زبان همی چه پیچانم

□

کان با قضای چرخ برابر نمی‌شود

□

که همه شیوه می را دل خمار بداند

□

وز مهر کشیدش اندر آغوش

□

برهی از خرد و ناگه دیوانه شوی

□

دم او خواب پاسبان بگشاد

□

با جاه نو رسید و به امکان نو نشست

□

گرفت آن صیقلی آیینه در دست

□

ساختم جان را فدای او غلط کردم ، غلط

□

وز طوس و روضه آرزوی جان برآورم

□

چه زنند هر دو چو ضیا نباشد

□

ز دل بیرون دهد اندوه خانه

□

تا کی بهانه گیری و تا کی دغا کنی

□

تو راست معجزه و نام تو سلیمان است

□

اندوه تو ابر تند خون‌بار

□

نمی‌دانست خود را آرزویی

□

تو می‌خرامی و من رشک بر زمین دارم

□

کن مانده به چنگ غم گرفتار،

□

عاشقان از جز بازار تو بیزار شدند

□

گل از وی نافه‌ی تاتار گردد

□

تو چگونه دلستانی که دم سحر نداری

□

این بس مرا که دیده‌ی من شد شکوفه‌بار

□

گوش را بربند آخر، چند بندی خواب چشم

□

موکبش ناظم عالی گهران

□

اینچنین کز روی مردم شرمسارم کرده‌ای

□

هزاران رخنه در ایمان بیاید

□

نیمه‌ای خنده بود و نیمی درد

□

بار خود بر ساحل بحری فکند

□

ساقی وصل شراب صمدی پیمودی

□

از پایه‌ی خود فرو فتد پست

□

در ره سودای تو می‌باختیم

□

ماند حیران فکرت دانشوران

□

آنجا که طاق بندی ایوان حسن تست

□

هر هفت کرده بر دل من هشت در گشاد

□

نه ماه گشت حامله زان بی‌قرار شد

□

دست مهر از لطف بر دوشش نهاد

□

دانستمی دگر به چه مقدار بشکنی

□

ز هندوی گژمژ سخن درنماند

□

چتر او در قبه‌ی افلاک نقصان آورد

□

فشاند از آتش دل، خاک بر سر

□

که آن نگه که تو کردی زمان زمان نکند

□

افتاد به ساحل این سفینه

□

کاین شب و روز چون نمی‌خسبد

□

پای کردی سوی میدان در رکاب

□

پرهای کشته بهر نشانی نهاده‌ای

□

چندین هزار فتنه ازان یک نظر رسید

□

حلقه‌ی زلفت بدیدم حلقه در گوش آمدم

□

بایدت از معنی آن کام یافت

□

یار حال من بیمار ندانست دریغ

□

و آن حجلگی عماری راز،

□

از شراب صاف ما هستی تو پیرا دور دور

□

تیر مخالف به تنش جا گرفت

□

فرمایدش ز غیرت کاین تاب را ندانی

□

کورا بهر دو نقش دغایی نیافتم

□

با تنگی آب و نان مادر

□

می‌گذرد، آن به خود و این به خواب

□

دام فریب آب که و دانه‌ی که بود

□

داغ بر رخ، طوق بر گردن خروشان آمدم

□

شادی آن صبح‌ها کز یار پرکافور بود

□

که باشد عالمی خوش، عالم عشق

□

یا ضربت جدایی یا شربت عطایی

□

کز او مانده پیداست بر روی روز

□

با بت شیرین سیم‌اندام خور

□

نه به گوش‌ات ز شنیدن خبری،

□

از دور ایستادن و خندیدنش چه بود

□

هم دل شکنی هم تن، دل‌دار چنین خوش‌تر

□

جان پاکشان بیاید کان یار سرکش آمد

□

و آن دهم باشد مثر در جهان

□

کی برد سر ز تو گر ز آنک بدین پردازی

□

که دیده است دو دیوانه را به یک زنجیر

□

هم حامل روح آمده هم نفس عذرا داشته

□

بجز روز سیاه نامیدی

□

ما در میانه‌ی همه رسوا فتاده‌ایم

□

کز تو آوازه در جهان افتاد

□

حیات نو بپذیرد تن نزار چه باشد

□

در حرم حاضر و ناظر بودم

□

ور گویی من چه دانم کفر است و ناسپاسی

□

که چون سلطنت یافت بر وی قرار،

□

توبه کن زین هر سه و دین دار شو

□

تازه کن عهد قدیم دل است

□

که سرم فتاده برخاک و تنم خبر ندارد

□

من آنگه جای او دانم که جان را جای او دارم

□

یا منیرا زاده نور علی نور مزید

□

به خنده نوش نوشین کرد شیرین

□

ز کجا شراب خاکی ز کجا شراب جانی

□

عشقت به یکی جو چه دهد یا چه ستاند

□

عنبری را در دریا دادی احسنت ای ملک

□

از نوای سحری سحرنمای

□

تا چند دست و پا زند صید گلو افشرده‌ای

□

یاد خیال انس رسان تو می‌خورم

□

چو ریش عقل تو در دست کالبد باشد

□

سحرکاری کرد در تعلیم او

□

رو که سوی یار مه وش می‌روی

□

مقبول خرد به خرده‌یابی

□

هر سال ماه رویت با ماه و سال کرده

□

وزین گل عطرپرور کن دماغم!

□

کسی بنشیند و از دور در روی کسی بیند

□

دانم که نیرزدت به زنجیر

□

هزار وسوسه افکنده‌اند در سر عید

□

به تمنای تو خاموشی ما

□

چون تویی را زهره کی بوده‌ست کی

□

هر سحر از هر شجر سحر نمای آمده است

□

که چون برید رگ کون بریده شد رگ چشم

□

هیچ نگرفت دلت چون جرسی؟

□

حرف عنایتی که تبسم، نگفته خواست

□

خاک پر کن که جای مرهم نیست

□

به غیر خون دل عاشقان همی‌نچرد

□

زنده کن مرده‌ی آوازها

□

چو صهبا و چو حلوا این عروسی

□

برخیز از جهان که نه بس خوب مفرش است

□

کافسوس بود که من مرا باشم

□

همی زد کوس شاهی، نام تیموس

□

یعنی خلل پذیر نگردد بنای عشق

□

به پیامی که سازدم دریاب

□

وی لطف تو کرده باغ را سیر

□

هر دو را شد دل ز هجر او دو نیم

□

بیا ای آب بحر زندگانی

□

چون تو را شد حصار جان خلوت

□

به خاک آن تن دردناکش سپردم

□

نی تمنای دلش حاصل شود

□

کز یک نگاه چشم تو در کار من نکرد

□

دیده‌ام را نصیب خار افتاد

□

ترسم که عشق گوید کاین خواجه کودن آمد

□

در خلاف آمد عادت داده‌ست

□

که اندر گلشن جان نیست خاری

□

تا به جهان کس شنید از تو جفاجوی تر

□

کاندرین ره کم نیایی از مگس

□

خالی از آن مایه‌ی دردسرست

□

آه اگر یابی که تأثیر هوای سرد چیست

□

از شش در تو گذر نیندیشم

□

بر کدامین یوسف از چشم بدان غوغا نبود

□

زلیخا را عجب دردی و سوزی

□

گر نفاقی پیشش آری یا که طاماتی کنی

□

تا دل در آب و آتش آن نازنین گریخت

□

هم ز فیض سحاب و بر صبا

□

روی ارادت به مزارات کرد

□

ز آب خوی رخساره از گرد سواری شستنت

□

انگشت زنان رفتم و زنهار نپذرفت

□

که ما فی الدار غیر الله دیار

□

که عمری در پرستش کاری‌اش بود

□

آب دریا تا میان آید همی

□

نقطه بر حلقه‌ی مرکب چه خوش است

□

شش‌پنج‌زنان کوی خماریم

□

نهاد اسباب جشن اندر میانه

□

بر تن از آب دیده توفانیست

□

گرهی ز زلف کم کن، کمری فرست ما را

□

از جام صبوح سر برآرید

□

گشتی به ره طلب روانه

□

آفتاب و صد هزاران همچو دی

□

خاک در خویشم خوان تا تاج سرت خوانم

□

که آواز ارجعی هم از آنجا شنوده بود

□

شدی مفتون او هر کس شنیدی

□

بوی گل مروت زین بوستان نیاید

□

در آتش سوزنده چه آرام توان یافت

□

وز پی صدقه از آن رنگ به گلزار دهید

□

در سیل بلا فتاده چون کوه،

□

چنانک وهمشان شد که خیالی

□

زاهدان را توبه آن خواهد شکست

□

نقدی روشن چو چشم تو عین

□

کز عشق تو قیس را دل افسرد

□

غیر از سر بریده و بال شکسته‌ای

□

بجویم بو که دریابم جمالت

□

از یکی دلبر روایت می‌کند

□

گشت بر مرغ دلم عالم تنگ

□

آخر ای جان قلندر از چه پهلو خاستی

□

کز پی آن در سر افتاده است باز

□

من او را شناسم مرا او شناسد

□

زلیخا را ز جان برخاست فریاد

□

که‌گر کسی متردد شود پیاده در آب

□

همراه سرشک و آه می‌رفت

□

این چه که روباه لنگ دنبه ز شیری ربود

□

به صد مهرش به پیش خویش بنشاند

□

قندیل آسمانی نه چرخ را عمادی

□

وز دل برای نقش حجر لاجورد خاست

□

صد هزاران راز پنهان یافتم

□

طلوع صبح کردش کارسازی

□

سعی کن باشد که گردانی مرا آسان خلاص

□

در گلشن ملایک شیطان چه کار دارد

□

که بایزید از این شیردان یزید شود

□

تا گلی چون تو، به دست آورده‌ام

□

عجب ز اصحاب ایمان و امانی

□

گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها

□

کز بس سیهیت دلفکارم

□

چو گرگان نهان در صورت میش

□

ریخت در جام زمرد فام خیری زعفران

□

اکنون که بهار نافه بوی است

□

روح طبیعی به فلک واسپرد

□

همی زد سر تمنای شبانی

□

تا به هفتم آسمان برتاختی برتاختی

□

وین پرده‌ی سینه کوب سازد

□

اوفتان خیزان از خانه به بازار کشیم

□

نم از سرچشمه‌ی انعام او یافت

□

که از عشق پری رخساره‌ای دیوانه خواهم شد

□

ور حلقه به گوش تو لقب دارد

□

آمدم کتش بیارم درزنم در خار خود

□

برآمد یوسف شب رفته در چاه

□

آن نور لطیف جاودانی

□

جهان را گهرریز ازین راز کرد

□

نغمه‌ی جغد بر ایوان اسد

□

از کمان چرخ، پی در پی رسد

□

کلید وصل ، که دستی چنان درازم نیست

□

طاووس‌وار پای گل‌آلود می‌بریم

□

جمله صداع گردد جمله خمار ماند

□

همه اسباب حشمت بود حاصل

□

تو خبیری تو خبیری تو خبیر ابن خبیری

□

غبارش بوی گل شد در رکاب و گرد جولانش

□

پس چگونه در جزا خواهم رسید

□

وز دو دیده خون چکانیدن گرفت

□

رحم گو بر جان محنت دیده‌ی فرهاد کن

□

نسیم سحرگه گذر برنتابد

□

چو همرهم تو نباشی سفر چه سود کند

□

گوهر مدحت دریا سفتی

□

تو مانی در میان شرمساری

□

دل از آن جان جهان نشکیبد

□

صلح و جنگ نیکوان بدرود باد

□

بهر معراج مقامات بلند

□

لطفی که به این بی سرو پا داشت ندارد

□

کی همه شب دست از او بر آسمانستی مرا

□

بلبل جان‌ها بنسراید

□

حوادث پای در دامن کشیده

□

پیشت چرا نمیرم چون یار یار گشتی

□

بر خنجر تو پاشم یا بر سرت افشانم

□

تا نیفتی دور از محمود خویش

□

یا گلی از گلشن راز آمده؟

□

دگر که از نظر افتد که باز در نظر آید

□

کس را خبر مکن که کجا می‌فرستمت

□

از برای دل یاران چه شود

□

وگر خوردش از کوشش خویش بود

□

مگر من یونسم در بطن حوتی

□

به نسبت جز جفاکاری نیاید

□

شمشیروار در کف دریا شعار توست

□

به جنگ اندرون داد مردی بداد

□

از موج خیز رستم و دیدم کرانه هم

□

چون دائره جمله تن کمر گردد

□

دو هزار در ز رحمت ز بهشت باز گردد

□

سوی کید هندی سپه برکشید

□

تو آن کوهی که در هامون نگنجی

□

از کوی امید در نمی‌آید

□

سرگشته نبودمی چو پرگار

□

سوی مادر روشنک نامه کرد

□

باز بینم شده مطاوع خاد

□

ز آن لب که آتش است و عسل می‌دهد برت

□

آب حیوان بهلند و پی آذر گیرند

□

سرآمد برو تاج و تخت مهان

□

بدان سو کش که بس خوش می‌کشانی

□

پی ز کوی یار نگسستی هنوز

□

بر شب شبیخون ساخته، خونش به عمدا ریخته

□

سیه گشته و چشمها چون چراغ

□

گرم اختلاط داغ درون کسی مباد

□

زد ساغر عیش خویش بر سنگ

□

طبل قیامت زدند خیز که فرمان رسید

□

ز بابک سخنها فراوان براند

□

مرگ است به نام زندگانی

□

که بر او عشق، تیر غم نزده است

□

هجده هزار عالم است آینه‌ی جمال تو

□

جهاندار کز وی نترسد بدست

□

چنین فصلی در بستان به روی دوستان بندد

□

چون این دل هر جائی هر جای بسی باشد

□

خورم چرا نخورم بنده هم گلو دارد

□

به دانش کهن گشته و سال نو

□

کی در آن گلشن و گلزار بخسپد ماری

□

یک رنج بازگوی که من آن نیافتم

□

مرغ پیش از وجدشان شور از نهان انگیخته

□

بیاراست گیتی به داد و به مهر

□

اینها نکنم عاشق دیوانه نباشم

□

دیوانه‌ای چو من به هلالش کجا رسد

□

هم شما هم شما که شیرینید

□

نبرداشت هرگز دل از آرزوی

□

بز دیوی تو مگر یا بره ابلیسی

□

چند جامی بکش از باده‌ی گلفام بخسب

□

وارهان از ننگ و از نام ای غلام

□

زمین شد سراسر پر از گفت‌وگوی

□

وین طرفه تر که هیچ به محمل نمی‌رسیم

□

بشد یاقوت را پیمان شکن ساخت

□

شاهنشه صبح آمد زد بر سر او خنجر

□

در مردم از خرمی شاد بود

□

کان شیرینی بنامیزد بلی

□

که تو ماهی و مه در برنیاید

□

روی سخات در خوی خجلت نهان شده

□

هوا شد به کردار چشم خروس

□

برون دویده ز شوق رخ چو ماه توام

□

تا بر درت این و آن فرستیم

□

بیرون ز جهان جهان کی دارد

□

که بر درد زان پس بباید گریست

□

تو چرا تازه چو شاخ شجری

□

هوای تو به سر تازیانه باز آورد

□

راز دل خویش چون نهان دارم

□

نگاری پر از گوهر و رنگ و بوی

□

هرکس که هست بنده و آزاد من

□

به نثار لب و خالش برسد

□

از مقیمان فلک بانگ امان برخیزد

□

نگونسار شد پرنیانی بنفش

□

خوش می‌خوری و همی‌رسانی

□

ز تقصیرشان گرم شد خوی او

□

دور فلک بین که بر سرم چه فن آورد

□

که چون خیزد از دانش اندر نبرد

□

واندر زندان به ناز در خوابم کرد

□

در شعبده صنع ساحری ساخت

□

ما را مقام و مجلس عرش مجید باید

□

کجا بود با رای او شاه سوس

□

که ز کیمیاست مس را برهیدن از مسینی

□

مگر نرگس نمی‌داند که خون لاله می‌جوشد

□

چو خود را مرد جوشن می ندانم

□

یکی بی‌کران ژرف دریا بدید

□

گنج را مانی که جا در کنج ویران کرده ای

□

لعل مسیحا دمش بر سر دارم ببرد

□

که بی‌پناه تو کس را نشاید آرامید

□

که بد ریخته زیر خاک اندرون

□

دو جهان مرید آید تو هنوز خود کجایی

□

کار جهان تا ابد قرار ندارد

□

به جهان جوی دین طراز فرست

□

به مردی مگردان سر خویش کش

□

ز نیکویان نه تنها خوبی رخسار می‌خواهد

□

کاب کار و کار آبی را بهم درساختیم

□

یار کسی شدیم که او یار می‌کشد

□

نه آید بدین پادشاهی گزند

□

غریب این جهان و آن جهانی

□

یا خود اندر هفت کشور هیچ جائی برنخاست

□

در غم لعل درفشان توام

□

مگر چهر گلنار دیدی به فال

□

بلی چو سبزه دمد طرف لاله زار خوش است

□

چه سگ‌جانم که چندین ناله زین جان حزین خیزد

□

لایق قربان نشد تا نشد آن گوسفند

□

که یک روز نشکیبی از اردوان

□

می‌کند عجل سمین را از کرم بریانیی

□

که این ره دامن تر برنتابد

□

جان چو کف زد به دوش می‌بشود

□

طلایه سنان را به زهر آب داد

□

روز قدح کشیدن و عیش نهانی است

□

روح القدست همین نویسد

□

کجا برآید آن دل که کوی عشق فروشد

□

چهل روز تا پیش دریا گذشت

□

نقش بند جان آتش رنگ او با ماستی

□

پایم به سنگ آمد، پشتم ز غم دو تا شد

□

یک بار به قعر جان فرو شو

□

ز شبگیر تا بود هنگام خواب

□

چرا باید کشیدن رنج عالم ترک راحت کن

□

وفا را زور بازویی نمانده است

□

آن طرف ترک تاز باید کرد

□

به پیری چرا خوار بگذاشتی

□

خوش و شیرگیر گردد ز کفت دو سه خماری

□

نوشی به عاریت ده و بوسی عطا فرست

□

چون ملخ بر ملا گریخته‌ام

□

که هرگز مبیناد نیکی تنش

□

گشته‌ام پژمرده و ز نشو و نما افتاده‌ام

□

مایه در وجه زیان نتوان نهاد

□

هفت قدح از دگران برفزود

□

جهان شد سراسر پر از گفت‌وگوی

□

تصدیع برادران نجویی

□

خاصه که عالم ز غم‌گسار بپرداخت

□

با چنین جان عشق نتوان باختن

□

بدو اندرون مردمانی سترگ

□

به جستجوی تو چون گرد باد فرد بیایم

□

آن پای نهد که سر ندارد

□

شیرگیری که چون پلنگ آمد

□

به نیکی بر خویش بنشاختش

□

تا نخلد شاخ گل سینه نیلوفری

□

به جام ساقی گل چهره می شتاب بریز

□

تا به هر یک خویشتن بر خویشتن بگریستی

□

چو شب تیره گشت اندر آمد بری

□

غمزه‌اش نیز به جاسوسی راز آمده بود

□

وز یک جهتم دو قبه برخاست

□

ما را سقط همه سگان گیر

□

ندیدند زیشان کس آرامگاه

□

زنده کنی مرده را جانب محشر کشی

□

بر دل من برگمار تیر جگردوز را

□

یک گره از زلف هندوی تو بس

□

یکی نامه فرمود پر جنگ و شور

□

تو این می گوییا در صحبت بیگانه‌ای خوردی

□

ز دود دلی کاسمان‌وش فتاده است

□

گفت کز آتش تو جاروبی برآر

□

کزویست نام بزرگی به جای

□

آه که چه دیوانه شد جان من از سوره‌ای

□

جان و دل قربان همه سالش کنم

□

تا پلیدانت خاک ره نکنند

□

خردمند و جنگی و ساسان به نام

□

به سد خواری کند بیرون به سد عزت درون آرد

□

تا کی کنی قبول، خسان را چو کهربا

□

کنون با جور جفتی یاد می‌دار

□

که جایی دد و دام و ماهی ندید

□

خود را به عیش خانه خوبان کشانیی

□

این همه اشک عاریه است اشک روان من کجا

□

چون بر من بیچار فراز است چه تدبیر

□

چو آمد سوی مرز او با سپاه

□

مرا با جغد محنت همزبان کردی ، نکو کردی

□

زبان را به تمهید شکر و سپاس

□

ذره ذره غیب دانی می‌کند

□

نماند به چهر تو هم چهر من

□

آینه کون شد رفت از او آهنی

□

آن کو اسیر هجر است آسان چگونه باشد

□

حد وفا همین بود، جور ز حد چه می‌بری

□

درم داد و روزی دهان را بخواند

□

تو به عیش کوش و مستی که فراغ بار داری

□

طالعی به ز اتصال تو نیست

□

جان به سوی ناوکش همچو سپر می‌رود

□

برفتند گردان پرخاشجوی

□

تا نکند هان و هان جهل تو طنازیی

□

خراج روی تو بر آفتاب و ماه نهم

□

سفت هر گوهر که در دریای گردون یافتم

□

بدیدند با رنج دیده سوار

□

گر سینه‌ای خراشد و جیبی درد کسی

□

ز تسکین آن فتنه درمان ندید

□

جانب اسرار چه پیغام داد

□

که من پیش رومی ببندم کمر

□

برد مسلمانیم وای مسلمانیی

□

طائفه‌ی عقل‌ها هم به اثر می‌رود

□

کو خیمه‌ی نشاط به صحرای غم زند

□

چه گوید ز بالا و پهنای پارس

□

چو کبوتری که افتد به تصرف عقابی

□

از دور خیال جام روزی است

□

که تا سعادت و دولت که را به تخت برآرد

□

به پالیز کینه درختی بکشت

□

زیرا که آفریده نباشد قلندری

□

چشم تو از سحرها ماحضری می‌کند

□

واینه از جمله نهان دیده‌ام

□

نکردی جز از دانش و رای صید

□

یارب نصیب من مکن اینست اگر آسودگی

□

تسبیح در آویزد، زنار دراندازد

□

به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد

□

ازان هر یکی چون یکی سرو برز

□

زیرا که آفریده نباشد قلندری

□

رمزی ز راز مهرت در جان چرا ندارم

□

که دعای بد نیکانت رساد

□

همی گفت با من خداوند پند

□

آن غمزه‌ی حریص غضب را چه می‌کنی

□

روز جهان فرو شد راز نهان برآمد

□

کان ملک ما را به شهد و قند و حلوا می‌کشد

□

نماند کسی از نژاد مهان

□

آن ذوق را هم از لب و دندان خویش جوی

□

بر آسمان وبالم و بر روزگار هم

□

لب چو نهاد بر لبم گفتم خضر دیگرم

□

سپاهی بلند اختر و رزمجوی

□

از که این راه و روش آموختی

□

سگ به شاخ گلستان دربسته‌ام

□

وانگهان چون آفتابی آفتاب هر دیار

□

جهاندیده با داد و فرمانروا

□

وز لاله و که شنو صدایی

□

ازین باریک‌تر تاری نپندارم که دارد کس

□

به مگس راندنش نمی‌ارزد

□

پر از پوزش و رنگ و بوی و نگار

□

چو بندگان ز مجره سپهر بسته کمر

□

از کاروان گسسته و بار اوفتاده‌ایم

□

راه از این جمله گرانی‌ها نهانست ای پسر

□

بهی جست و دست بدی را ببست

□

خود را چو بنده باشی ما را دگر نیابی

□

بی‌دمش بوی جان به کس نرسد

□

خویش را خوش در بن دریا فکن

□

ترا مردم از مردمان نشمرد

□

دیده‌ای کو به تو گستاخ نظر بگشاید

□

به سر خاک باز می‌غلطم

□

هر یکی از نور روی او مزید اندر مزید

□

که نگذشت گویی بروباد و خاک

□

گردن مخار کز گل بی‌خار آگهی

□

صلایی به بالغ‌دلان در فکند

□

اینت بنیاد که جان را حرم است

□

سوی پارس آمد دمان اردشیر

□

بر من و دل گماشته سد ملک عذاب را

□

خونریز دل‌ها کرده‌ای، خون کرده پنهان تا کجا؟

□

ناچار مرگ روزی بر تو امیر باشد

□

بیامد یکی مرد با دستگاه

□

در قدح جان من آب کند آذری

□

کز بس خروش زارتر از زیور آیمت

□

چون سرشکم پرده‌در شد چون کنم

□

جهاندار با کرد نزدیک شد

□

زانکه لازم گشت و جایش شمع محفل می‌شود

□

عهد تو دانی چه بود باد هوا بود

□

که هر قرار که دارید بی‌قرار کنید

□

برافراخته سر ز جای نشست

□

از آتش تو ای بت آگه چه شسته‌ای

□

به جای هر مژه بر چشم سوزنی است مرا

□

کز چند فن فلاطن یونان شناسمش

□

به رومی همی نام یزدان بخواند

□

طرح بنای عشق محبت اساس ما

□

ز آن همه یک گوی در خورد گریبانت نبود

□

زیر فرمان کس نمی‌آید

□

شهنشاه زان تیز دم شد دژم

□

این جا بیا که بینی حسن و جمال یاری

□

چون برون شد بی‌من او راه دهن بر من گرفت

□

بر چهره‌ی گلرنگ او چون لاله در خون آمدم

□

دو کرسی ز پیروزه و لاژورد

□

بر جان کسی اینهمه آزار نیاید

□

بدان تخم اقبال جاوید کشت

□

ور پیامی از دل سنگین او داری بیار

□

که داراب را اندرو خفته دید

□

در شکار جان ما آموختی

□

عشق در آمد ز بام، عقل ره درگرفت

□

تا هم فلک به جای عطارد نشاندش

□

فزاینده و فرخ و دلپذیر

□

گو قضا کن طاعت خود هر که اینش کیش نیست

□

عافیت از راه بم زود بدر می‌رود

□

رسدش گر به نظر گردن فردا بزند

□

سکندر گرانمایگان را بخواند

□

عشقیم توی بر تو عشقیم کل دگر نی

□

کانرا به دو صد طوفان کشتن نتوانم

□

تا چشیدم جرعه‌ای از جام تو

□

یکی نامدار از نژاد قتیب

□

کاین حسن فروشان همه قدر توندانند

□

در بزم، سران بی‌کلاهند

□

که نگوسار یک نبیذ آید

□

جهاندار و نیک‌اختر و پارسا

□

ز پی خشم رهی ساعد و کف می‌خایی

□

مرغ و ماهی آرمید و من نیارامیدم

□

رخسار ما چو نرگس نو زرد کرده‌اند

□

جهان چادر قیر بر سرگرفت

□

به ظلم ریزد و اندیشه از خدا نکند

□

بگریم کشنارویی ندارم

□

کز خار می‌رهاند گلزار می‌نماید

□

وزان ماندن او بران آبگیر

□

چون کشندت سوی خود همچو کمان نستیزی

□

نفاقت سوخت جانم این چه برق است

□

تو چو دری در بن دریا شده

□

بیابان گرفتند و راه دراز

□

این سر که من می‌بینمش لیکن به سامان کی رسد

□

کیمیای کفر و دین را روز بازاری نماند

□

هله تا دو چشم حسرت سوی خاکدان نماند

□

زمین پر ز آب آسمان پرخروش

□

صفت صفا و یاری ز جمال شهریاری

□

که ضروری و حالی افتاده است

□

از چنین کیمیات نیست گزیر

□

هرانچش به دل بود با او براند

□

گر می‌کشد آن عربده کیشم بگذارید

□

از دست غم ستاند و بر یاد غم خورد

□

کس از ایشان دگر نیارد یاد

□

به نزدیک آن نامور بازشو

□

عالم دل را کند اندر صفا نورانیی

□

جز نیستیی که بر دوام است

□

نیست هرگز روی بیرون آمدن

□

سرش تا به ابر اندر از چوب عود

□

نرگسش بر گوشه‌ی دستار خوش ترکانه بود

□

ننگ آیدش از گونه‌ی من زر نپذیرد

□

از دست شیر صید کجا سهل درربود

□

جهاندیده و کارکرده سوار

□

چیز دیگر گشته‌ای تو رنگ پیشین نیستی

□

بس سیه بینم زبان و کام خویش

□

راه هزار ساله بریدم به صبح‌گاه

□

نگه داشتندی همه راز اوی

□

گرداند از تأثیر خود ، سد اختر فیروز را

□

کمال از حد آفرینش، برون

□

که او به دام هوای چو تو شهی افتاد

□

ز شیراوژن اسکندر شهرگیر

□

هر دو را زهره بدرد چون تو دلدوزی کنی

□

در هوس پختن وصال توایم

□

صد علم عشق برافراختیم

□

که ریزد بر آن بوم و بر خون دزد

□

لشکر شکن اگر رفت کشور گشا بماند

□

محنت عشق نیز می‌بایست

□

خدای داند کو با هوا چه‌ها گوید

□

بپرسد ز پرهیزگاران سخن

□

از غلغل سگان چه زیان دارد؟

□

باژ به زلف شست تو عنبر ناب می‌دهد

□

عم پدید آورده بود ارنه پدر گم کرده بود

□

دو دیده پر از خون و رخ لاژورد

□

که شوند اگر تو خواهی قدری ازین نکوتر

□

از ره گوشم به دل خاری رسد

□

از غایت حلاوت نام تو نام عید

□

به خوبی به پیوند گفتار نو

□

کرده گره دامن بر دامنم

□

در نوش خنده بین که چه زهر غمان کشد

□

صفا کی باشدم چون من سر خمار می‌دارم

□

که گوینده یاد آرد از باستان

□

نشین با شیشه همزانو و می را یار جانی کن

□

بزم صبوحی بساز نزل دگرگون بیار

□

ای بسا سیل که از دیده گریان آرند

□

بران باره بر شد دمان شهریار

□

بی تو نه بهرام و نه شاپور پار

□

در تک دریا رو و مرجان طلب

□

کاینه عیب نمای است مرا

□

بیاراسته جایگاه نشست

□

جز ناله‌های زار چه آرد هوای نای؟

□

چون جهانم که بس افکنده سم است

□

مرا در هجر بی‌زنهار مگذار

□

شده شادمان مرد برنا و پیر

□

تار جهان را بجز از باد پود

□

کانکه جان است به درگاه تو هم محرم نیست

□

بر لوح فنا به سر دویدن

□

ندارد پسر شهریار اردشیر

□

چندان که دگر طاقت فریاد نباشد

□

هاتف صبح را جواب دهید

□

تاریک مکن ای ابر یک قطره ببار آخر

□

شده با زبان و دلش تیغ کند

□

برچه نهادی تو الهی بناش؟

□

هم‌چنان دان که نیشکر خاید

□

ریخت به هر دریچه‌ای آقچه زر شش سری

□

که آن را میان و کرانه ندید

□

آنروز آمدی که نثاری نداشتم

□

هست غمم بی‌کنار لهو چه جویم

□

که جان جمله جان‌هاست اگر شما جانید

□

جام غم بر روی ایشان درکشم هر صبح‌دم

□

هرگز نرود زجای خویش آجل

□

همی دارد خمارم در بلاها

□

آتشم در دل خراب مزن

□

راه ننمود که بر چشمه‌ی حیوان برسم

□

گر نسازم یک به یک خاطر نشانت بی حساب

□

سوخته چون سیم گشت، کشته چو سیماب شد

□

محال باشد یک مه بهار و دی باشد

□

به کمان‌کش مژه‌ی تیغ زنت

□

در طلب تا و مگر تار خویش

□

چون صورت چین بدیع‌پیکر

□

که ز ایمان بر او طراز نداشت

□

کز سر دل تا میانم سوخته است

□

پر خاک و هوا و آب و آذر

□

نگونسار شد دولت فیلقوس

□

برای هر متظلم سپاه فضل احد

□

روز و شب چون چرخ سرگردان بماند

□

به لولو بشست ابر گرد از عذارش

□

هر زمان زنجیر دیگر می‌برد

□

از دو عالم بی نشان خواهد بدن

□

زین دو رصد خط امان کس نیافت

□

پرکنی زینها کنون بی‌شک جحیم

□

جائی که هست برون از وهم ما و شما

□

از آنک عشق نگیرد ز هیچ آفت پند

□

او به آتش قصد خرمن می‌کند

□

بجز به شب نرویم، ای پسر، سزاواریم

□

کان روی به آفتاب برخندد

□

این ده اشتر که میر فرموده است

□

او خود ز حال بی‌خبر ما خبر نداشت

□

هم صورت مار است و ببرند سر مار

□

همت ز وجود برتر آرم

□

روی مرا نادره گازی رسید

□

چون بدیدم آتش اندر چنگ داشت

□

داده است بر آنت دهر منشور

□

بر در ایوان جان مرد همی افکند

□

کم گوی از ازل ز ابد نیز هم مپرس

□

آن سینه که سوزش تو را شاید

□

نابوده و بی‌حد و مر نباشد

□

ازین باریکتر تاری نپندارم که کس دارد

□

رخ چون زهره نهاده غلطی روی قمر بر

□

زان روی ندیدم که به روی تو ندیدم

□

چون بهره‌ی خود یافتی از دانش مضمر؟

□

حجره‌ی روح القدس به ز تو مهمان نداشت

□

جانم ز راه گوش برون شد بدان خبر

□

که دندان مزد چون اوئی ازین کم برنمی‌تابد

□

چو سرو قامت من در حریر بود و حلل

□

هر دم ازو بازویی دگر بدر آید

□

بنگرش تا در چه سودا می‌رود

□

هر دم هزار فریاد از عاشقان برآید

□

دهر پوشیده بر تو پوست پلنگ

□

کز آن لب به یکی ماه یکی جام توان خواست

□

نیست بر حق تو به استحقاق زن

□

چه تب بود اینکه در جانان اثر کرد

□

روا نیست بر تو نه مدح و نه ذم

□

آشتی رنگی کنند آنهم نکرد

□

از کی پرسم وصف حسنت از همه پرسیده گیر

□

وز یار کناره جوی شستیم

□

دانه‌ی تو چه چیز است جز می و جام؟

□

گر همه باد شود تخت سلیمان نبرد

□

بوستان از ابر و ابر از بوستان انگیخته

□

به هر سینه گنجی ودیعت نهاد

□

چون جهانند و طلب گار جهانند، ای رسول؟

□

آسایش تاج سروری شد،

□

پیش تو قربان قربان چه باشد

□

گردن گردن‌کشان رام کمند تو باد

□

گر بکوشد زود خار خویش را خرما کند

□

عیش چون باج شد و کار چو طیار مرا

□

ایمان خود به تازگی از سر گرفته‌ایم

□

چه عذر آرم که موئی درنگیرد

□

دارم شفیع پیش رسول آل و عترتش

□

می‌زد به حریم دوست گامی

□

هر یکی گو را به وحدت سالک میدان کند

□

عقل بستاند ارچه جان بخشد

□

در او را نه همی یابم هر سو که شوم

□

صبرش گرهی گشاد نتواند

□

چون بهر شاه تخت مرصع بنا شود

□

که چو درمان کنم بتر گردد

□

همه عیبش هنرستی سوی دانا به بقاش

□

کز دست یارب من یارب به یارب آید

□

پی روز همچو سایه به طریق آسمان شد

□

همه ساحران بابل ز دو چشم شوخ و شنگش

□

کانچه بوده شود نمی‌پاید

□

تا کین دل از فلک بتوزم

□

در وصف تو عقل حکمت اندیش

□

چو آراست روی زمین چون عروس

□

همه خویش و بیگانه بر خیر خیر؟

□

تیغ فراقت درید پرده‌ی رازم

□

کز روح و علم و عشق چه آکنده می‌شود

□

همه نور حکمت ز سر تا به پای

□

لاله بودی چون شده‌ستی چون تلال؟

□

طوطی شکرفشان می‌خواندش

□

که به یک نان جوین شد خرسند

□

من دل شکسته زانم کاندر شکست اویم

□

وان مغز تلخ باز بدو اندر

□

از طاعتم هزار هزاران خزانه بود

□

هین بر کف ما نهید ساغر

□

آب از مژه در میان شکستم

□

چیست درین قول اهل علم اوایل؟

□

من از دل و جان خویش فردم

□

وز من دلشکسته دست بدار

□

سر موئی ز تنت یارم جست

□

ازیرا سیه سار پی برنتاود

□

نه ماهیان کنند وطن گاه زیر آب

□

که کسی به سایه او چو بخفت مست خیزد

□

گر همه در خون کشد، پشت نباید نمود

□

تن سوی پلید شود پاک باز پاک شود

□

با عشق تو در میان نهاده است

□

دانم از صبر هیچ نگشاید

□

در مملکت عاشقی انباز نخواهند

□

گر ز آهنست نرم کند گردنش

□

هشتم هفت تنی از طبقات

□

اسب غم را در قدم‌های طرب‌ها پی کنید

□

ای گوزن آسا نه من زنده به تریاک توام

□

چو بر وی سیاه ابر بگریست زار

□

صف عقلم به یک نظر بشکست

□

اگر یک ذره بتوانی چشیدش

□

تا تو خواهیش دو قولی سخن است

□

دو پهلوش ناخوش چو سوزنده آتش

□

در خط شد و کار برنیامد

□

که قربان تو باشد ای نکوکار

□

که زیر دامن زلف تو سایه پرورد است

□

کسی خود را به کام اژدهای مست نسپارد

□

باغ جان‌ها را به شرط آن لعل رخشان تازه کرد

□

بر صدف فلک رسان خنده‌ی جام گوهری

□

به فرق گنبد فرتوت خاک بفشاندیم

□

رسته از دوزخ و عذاب الیم

□

سر به هفت آسمان فرو ناید

□

خدای داند کاین دل در آن دیار چه می‌شد

□

گر به دیار دشمنان وقت زوال تو رسد

□

وین سپه از من ببرد یکسر غلغل

□

گر پیت سرسری توانم شد

□

از باطن هیچ پرده آواز

□

ما به قبولی که نیست از همه خرم‌تریم

□

گاهی زن و فرزند گهی جان و گهی مال

□

جان به تمنا هزار بار برآورد

□

کژ با راست راست کی آید

□

که نه سگ نه عسسش نشناسد

□

سزد ار هیچ نباشد به چنین ناز نیاز

□

از پی آن سیاه می‌پوشد

□

که او هجای سگی گفت رو که هم شاید

□

به منزل درنگی که من داشتم

□

دارد هگرز طاقت با پیل مست، مور؟

□

آفاق جمال برنتابد

□

کارد چون سوی استخوان آمد

□

وز دم دیگرت قصاص دهند

□

از طمع صعبتر آن را که نه قید است و نه بند

□

هردم از لب بوی جان می‌آیدم

□

هر لحظه همچو چرخ دگرگون نیامدم

□

مرغ از هوا درآرد، مه ز آسمان بگیرد

□

فزاینده در گردش ماه و سال

□

به خورشید و مه، عالم افروزی‌اش!

□

هر کی داند لب تو قصه ساغر نکند

□

نالان و ستم رسیده باشم

□

خردمند است بار و بی‌خرد خار

□

چه دارد پس که دل‌جویی ندارد

□

این خوک گردنک سگک دمنه گوهرک

□

تا روی تو کدخدای دارد

□

جز فساد و شر هرگز کی بود کار حشر؟

□

آخر آبم ز جگر بازمگیر

□

وای آن را که جست سایه بید

□

کوشید و نبود هم نبردش

□

با روز همی چه چراغ باید؟

□

از موکب غم شغب کشیدم

□

گر به قرب جانفزایی پی برم

□

هم نیست عجب ز روزگارم

□

پس هر لشکری یکی مجاهز

□

کز وی زمانه حامله‌ی غم شد

□

هرگز این در وجود آن نرسید

□

من هم جو زرینم کز نار نیندیشم

□

لقمه‌ی یارت به چشم خوبتر آید

□

از در صبر آستانی می‌کنم

□

یک نیمه زو سیاه و دگر نیمه زرد ماند

□

بر شاخ گلش به ناز بستیم

□

از من و من زو کنون به طبع جهانم

□

بر بساط قلندر اندازیم

□

هر روح تا به گردن در حوض کوثر آمد

□

بو که هشیار شوم برگ نثاری بکنم

□

نه من همچو تو بنده‌ی چرخ پیرم

□

کز رمزهای درد تو سری گشاده‌ایم

□

گه به گریه های هایی می‌کنم

□

گه پاس خیالش را شب زنده همی دارم

□

پیری چو کبست کرد و خربق

□

ازین خوشتر تمنائی نمی‌بینم، نمی‌بینم

□

یک لحظه آن عصا بد یک لحظه اژدها شد

□

از طالع بررسیده خواهم

□

ذات تو ز نوع و جنس برتر

□

که خود در شما آب و سنگی نبینم

□

تبرک از شرف آوردی آستانش را

□

بی‌واسطه به حضرت خاصش رسیده‌ام

□

خداوند و سالار گاو و خریم

□

بر او زین سرنگون نتوان نهادن

□

صد هزاران جان‌ها تا لب رسید

□

درد را هم مزاج مرهم دان

□

چون خوب و خوش است آن نه دراز است نه بسیار

□

گوهر اندر خاک پایت رایگان خواهم فشاند

□

گویی همه آب بود و آتش

□

گه‌گه از عشق توام دردی جامی برسد

□

به یک جا دو خواهر زن و دو برادر

□

کن خاک‌نشیمن زمین گرد

□

چو گه عرض بود بر سر میزان چه کند

□

از یارب من به یارب آمد

□

دست کجا در دهان مار کند؟

□

آن عهد به پای آمد و آن دور به سر شد

□

زادند و مرد و کار جهان هم بر آن نوا

□

ز حال سکندر چنین زد رقوم

□

بیدار داشت بادک نوشینم

□

که مادر در جهان حسن زادت

□

چو شراب سرکش تو به لب و سرم نیامد

□

گوی، تیز آمد ز چوگان درگذشت

□

از تو چو فرزند مهربانت نبرد

□

قدم درنه و رهنمایی طلب کن

□

تا شوی از خویش برخودار او

□

برگ هوا بساز و نثار از روان طلب

□

تو همی تاز در نشیب و فراز

□

نصار دین و نصیر اسلام

□

پای پر از خار شد دست یکی گل نچید

□

چرخ از عدل او نهد بنیاد

□

در گه و بیگه به خراسان رجال

□

کرده دستت دست برابر مطیر

□

نپندارم که پر گردد دگر بار

□

به استناد بیفزود پایگاه صدور

□

برهاندی از این رمه‌ی نسناس

□

ای جهان را صدر و دین را مجد و دنیا را مجیر

□

خستگان را ز دواخانه دوا می‌آید

□

جاودان از قهر دریا باد خاکستر کشد

□

چون نیست یقین نفی گمان تو به محسوس؟

□

باز در صدر ملک گشت مقیم

□

می‌بتوان دید روی در رویش

□

لب چو قندش خشک و رخ چو ماهش تر

□

مگر راه بر طبل عطار دارد

□

نیستم جمله حقیقت چو نیم جمله مجاز

□

دو هزار خشک لب بین به کنار حوض کوثر

□

زبده‌ی شکلهای گردون باد

□

عیبم نکرد هیچ کسی هر کجا شدم

□

در و دیوار دین و داد معمور

□

کاین هر سه کیمیاست به یک جای کس نیافت

□

سایه‌ای نه که بود بر در خورشید ذلیل

□

وان دل چون تازه شیر تو شده چون قار

□

با چشم نیم‌خواب جهان‌سوز پرخمار

□

آنچ زبانی نگفت بی‌سر و گوشی شنید

□

قوسی از زر طلی بر کره‌ای از زنگار

□

با چنین بد مهر مادر داورم؟

□

ذروه‌ی سقف تو سپهر عیار

□

خونابه گرفت دیدگانم

□

در اساس استوار او ثابت طور باد

□

چون پر زاغ بود سر و قامتت چو تیر

□

ناله‌ی بلبل و آواز بت سیم عذار

□

چو عقل بسته شد این جا بگو کیش برهاند

□

از بهر کسب مرتبه نقش نگین کنند

□

بیچارگی و زردی و کوژی و نوانیش

□

به عزم خدمت درگاه پیشوای جهان

□

ز غدری که طبع است آن خلق را

□

همه با آه و ناله بودم کار

□

نجویم غزال و نگویم غزل

□

دیریست که پیغام نسیم سحر آمد

□

بدری شود اگر چه شکل هلال گیرد

□

شرنگ گشت همه نوش و شهد و شکر جود

□

بارش خبر آرد که چه بوده است نهالش

□

که نه پیرایه‌ی دگر دارد

□

از طره‌ی سر فکنده‌ی تو

□

هزار دل سر زلفش کشیده در زنجیر

□

کز مکر او به وقت بپرهیزد

□

خواجه‌ی اختران غلام تو باد

□

وی ز جوشاجوش عشقت عقل بی‌دستار باد

□

داد از ره صماخ دماغ مرا خبر

□

دادی کم و خود هیچ نستدی کم

□

هندوان دست ببردند بدین هر دو نگار

□

بر جهان اسب تاختم چو برفت

□

وز دگر جاه قاهرت کین‌توز

□

به از کاه دود،ار چه بد، عود باشد

□

ماه رزین او چو ماه خیام

□

آب نبود او که به سرما فسرد

□

ماهش ز خرمی همه نیسان و تیر باد

□

جز شکر تو نیست غمگسارم

□

بر خداوند من آن صدر کرم فخر کرام

□

یک صوفی محقق پرهیزگار کو

□

نه پیدایی تمام و نه مستر

□

بایدت باز داد به ناکام یا به کام

□

وآنرا قرین نشو و نما کرد روزگار

□

بدادش پر و پرانید آخر

□

شبی که بود نهم شب ز تیر ماه قدیم

□

با خر به خواب و خور چه شدی در خور؟

□

هست هر ساعت کمالی بر کمال

□

چون باد دی ببست رکاب و عنان آب

□

نه چوب و تیشه‌ی نجار را درو رونق

□

صحرای سیمگونش خضرا شد

□

وی در مسیر کلک تو اسرار چرخ مدغم

□

خویشتن را ترش نتانم کرد

□

خدایگان وزیران و قبله‌ی آمال

□

شیر بایستی بر خلق جهان جمله امیر

□

آفتاب آسمان‌افروز باد

□

کرده پریشان شکنش صد سپاه

□

خهی بیان تو آیات ملک را تفسیر

□

بیدار چه سود است تو را چشم چو خرگوش؟

□

عرصه‌ی آسمان زمین تو باد

□

خوان‌هاشان بی‌خمیر و باده‌هاشان بی‌خمار

□

به تو بنیاد عدل محکم باد

□

تو گهی مست خفته گه مخمور

□

وی بمعنی ورای سیر نجوم

□

بر ره جان‌ها ز روزگار چه خیزد

□

صادر و وارد صبا و دبور

□

تا زنده شب تیره پس روز منور

□

زاندازه‌ی کبریای تو کم

□

هم شما هم شما که شیرینید

□

سپهر باز نزاید همی شبی دیگر

□

کز حریصی و جهالت همه در خواب و خمارند

□

محسوت نشان آفرینش

□

وز یک نسیم صبحدم للی لالا ریخته

□

هست مختار مهتران جلیل

□

کرا آز باشد دلیل و نهازش

□

کان چار حرف آمد پس چار طبع عالم

□

چو قازغان تهی بد به کنج خانه نگون شد

□

موکبی کز گرد او گردون دیگر شد اثیر

□

تو بخیره چه خوری انده و تیمارش؟

□

در انتظار مجلس تو دسته دسته باد

□

سیمهای قل هواللهی عیان انگیخته

□

همچو خاتونان درین فیروزه مرقد می‌رود

□

ز دست بند ستمگاره دهر جسته‌ستند

□

آشکار و نهان ز تابش خویش

□

شاخ گل سرخ را وقت نثاران رسید

□

نامه‌ای مقطع آن درد دل و سوز جگر

□

که بر دو عارض من بست دست بی‌وفا عالم

□

در جهان پادشه نشان باشد

□

هر دم شترمرغ فلک از سینه اخگر ریخته

□

خزان شد چون بهار از بس نوادر

□

بر دشت نبشت سبز مبرم

□

اینک نهیب او به جهان اندر اوفتاد

□

لیک عهدی کرده‌ای با یار پیشین یاد دار

□

وی تو مختار خاص و عام بشر

□

عقل بسته است و به تن بسته‌ی دیوانم

□

هوای او به صفت چون نسیم جان‌پرور

□

بیرون ازین دو عمر تو را یک پشیز نیست

□

مجلس و معرکه را مردم و مرد

□

که «امیرا هزار سال ممیر»

□

کرده نعل مرکبت صد رخنه در پشت سمک

□

ببین صیاد را در شست منگر

□

بخت بیدار تو حی لاینام

□

کز خمر جهالت همه سر پر ز خمارند

□

دلم به دست نیاز از دماغ بستاند

□

برقع ز روی انداخته وز دل فغان انگیخته

□

وی به جود و سخا عدیم نظیر

□

آن را که خاک آمد خورش

□

امور دولت و اشغال خلق موزون باد

□

اگر نواله از آن شهره خوان نمی‌آید

□

جمال مجلس سلطان و بارگاه وزیر

□

فرو شست از نگار و نقش ماه مهر و آبانش

□

به نام تو بر منبر آفرینش

□

ازین دندان کن آئینه سیما

□

هم گام من به معبد پیر و جوان رسید

□

گشتن نه رفیقم و نه یارم

□

از دل چون بادم از دوران گردون خاکسار

□

شراب همچو عقیقش به سنگ خاره رسید

□

وان چو پیلان جواهرکش خرامان در قطار

□

کش طمع طراز بود شستم

□

هم بهشت از غیرت صحنت به درد

□

بال بگشاده و کمر بسته

□

عقل سی روز و طمع ماهی بود راسابراس

□

چون شه رومی فروشد سوی شام

□

چون به دست غروب داد زمام

□

گفتم این دل تا چه بیند وین دو چشمم بامداد

□

در علو از زمانه بیرونم

□

سنگ خاراست گه معذرت و تنگ چو میم

□

بی‌خار غم ز گلشن شادی گلی برم

□

چون بینمش که نیم هلال است قند او

□

که مرا بیهده بی‌جرمی در پای ممال

□

از شست و دو گشته است زار حالم

□

بر بی‌بدل چه‌گونه گزیند کسی بدل

□

یا رب این نور صفات از چه مکان می‌آید

□

با یک دو آشنا هم از ابناء روزگار

□

بگردند هردو به هردو صف اندر

□

چندین هزار تعبیه از کار و بار ملک

□

از چشمه‌ی خضر آب داده

□

هزار دور طواف سعود گردون باد

□

جعفر از سعد و سعد از اسمعیل

□

سقفت از سقف چرخ دارد ننگ

□

چون پی مست از خمار غمزه مستش چه سود

□

بر جیب چرخ می‌سپرد پای دامنم

□

در سد کوه ، آیینه ز آب حیات

□

بهر سپهر کوژ ردا کرد و طیلسان

□

پیراهنی ندوخت که آخر قبا نکرد

□

مسندت پشت شهریار جهان

□

سایه همی کرد به بالای کوه

□

تحفها برده ز شادی یکدگر را در جنان

□

بی‌پرده و پوشش همه دل پیش حکمش چون سپر

□

مبارک باشد و میمون و خرم

□

کاش دو صد جان بدی وه که مرا جان یکی است

□

شب سیاه فرو هشت خیمه را دامن

□

مشاطه‌ی جمال تو لطف ازل شده

□

مهر تو نهاد مهر خاتم

□

چه ابلهند کسانی که دل همی بندند

□

خبر داشت کس را تن از دل دل از جان

□

سخن چو نیکو گویی یکی هزار بود

□

با آتش تو چو ساق هیزم

□

به مشک بر ورق لاله زار بنویسد

□

رای تو خورشید و او را آسمان در اهتمام

□

دلی است معتکف و همتی است برحذرم

□

نزاد مادر گیتی چو او ستوده خصال

□

آشنایی با چنین خصمان نه حد چون منی است

□

موکبش تا به سعادت رود و آید باز

□

که او به دام هوای چو تو شهی افتاد

□

وانکه بردست بدایت به ازل

□

همه سوگواران آن مرز و بوم

□

پیدا بر ضمیر تو پنهان روزگار

□

من همچو ذره پیشت جان در میان نهاده

□

ملک گیتی به رونق و به نظام

□

ز دور سنگ خورم با گهر چه کار مرا؟

□

معمار حزم تو در و دیوار روزگار

□

جان بداد و این سخن را در میان جان نهاد

□

شیشه‌ای نیمه بر کناره‌ی طاق

□

غم تو جمله خوردم و رفتم

□

پر طرایف شود اطراف چه هامون و چه تل

□

دفتر دل‌ها ز وفا پاک شد

□

امنش قرار مملکت مصر و شام داد

□

تا شود آن ماه بخورشید جفت

□

در معرکه سلطان شکار باشد

□

چون بخسپند آفتاب و ماه را بالین کنند

□

عجب کو را همی راحت نیاید

□

سراپای آن نامه بوسیده‌ام

□

کرده از غایت دلتنگی ازین گونه خطر

□

کم غم چو روی شادی عالم بدیده‌ام

□

جان مانده چه فرمایی در پای تو افشانم

□

منکری دان به حقیقت که بد اندیش منست

□

تا بگویی دوزخست و اژدها

□

خوبی که دید در دو جهان کو جفا نکرد

□

به سرت گر سر جهان دارم

□

دست از من شکسته‌ی بی‌تاب شسته اند

□

کی سر آخور گشت هرگز مرکبی ناتاخته

□

... راست برشود به شکم

□

مرا این واقعه بس مشکل آمد

□

این حدیثی است که بهر دل ما نیز کنند

□

شیر مرده کی بجستی در هوا

□

به دو زلف عنبرینت که کساد عنبر آمد

□

در راه تو رخ را به وفاراست نهادیم

□

هر نهالی که نشاندند به بستان بنشست

□

مرو را خدمت تو قید گریبان نشود

□

کز می عشق پیر را، مست شبانه یافتم

□

چیزی که نیابم آن چه جویم

□

احوال جگر خوردن پنهان به که گویم ؟

□

صافی عالم بر آن شه گشت درد

□

سوختم ای دوست بیا زود زود

□

بیش از این اسب جفا را زین مکن

□

گر چه صد جای سینه پاره کنم

□

ای دریغا دلبرم کز چنگ شد یکبارگی

□

با زهر پیکان در کمین ترکان خون‌خوار آمده

□

بهتر گواه عدل بود و او گواه تست

□

تعظیم کعبه کفر بود بت پرست را

□

رحم قسم عاجزی اشکسته است

□

در وجود بنده پنهان ای پسر

□

به قدح آنچه از او برگ و نوای طربست

□

هر که از دردت نصیبی یافت فارغ از دواست

□

در گوی زدن شکر سواری

□

تا بنشینیم به هم ای غلام

□

یارب چه چشم زخمست خوبیت را نکویی

□

چه خویش بودی اگربودی زبانش در دهان من

□

باز باشد تا قیامت بر وری

□

گر برفت از دل تو از دل من می‌نرود

□

در همه دلها هوس روی تو

□

خود جان نبود شیرین بی ذوق چنان دردی

□

برای چون تو جان سودای جانان

□

هفت دریا سبو نمی‌دارد

□

ببرید ز خاص و عام پیوندم

□

داروی دل زار پریشان ز که پرسم؟

□

راستت آن جان ربانی بود

□

از دادن و نادادن بس بی‌خبریم آخر

□

راز پنهان مرا پیدا مکن

□

هم بته‌ی پای تو باشد سرم

□

خویشتن بسته در حمایت تو

□

که از عشقت به نو هر روز حیران تر فرو ماندم

□

از کل زمانه بر سر آید

□

دنبال تو به بوی تو رفتست و می‌رود

□

عاشق آن وقت گردد او به عقل

□

ای نهانان سوی بوی آن پرید

□

وی یار ناموافق آخر تو با که مانی

□

کاینک طبیب آمده درمان رسیدنی است

□

هر دو را خوش بسوز همچو سپند

□

مصحف عزلت عوض آن نهاد

□

گفت نقدی ده که این با خاک یکسان می‌رود

□

رود جان هم که محمل باز نامد

□

من برآیم میوه چیدن بر درخت

□

مرا جمال و کمال شما چه سود کند

□

هر دو بر طاق خم ابروی تو

□

کشته‌ی آن لب چو قند توایم

□

زهی نارسیده به زلف تو چنگی

□

در عشق تو هم به تو سپردیم

□

آنچه هجران تو با ما می‌کند

□

که تماشای گلستان شما خوش باشد

□

می‌زند بر آسمانها خرگهی

□

پیش از آن کاین دار و گیر و نکته منصور بود

□

بدان دلیل که تدبیرهای جمله خطاست

□

کان خواب هنوز در سرماست

□

در یوزه‌گر سایه‌ی پر کله ماست

□

اینک سلاحش یک به یک، در قلب هیجا ریخته

□

هست گرفتار همچنان که تو دیدی

□

پسته و عناب هرگز دیده‌ای ؟

□

حادثی ابر چون داند غیوث

□

که هزار موج باده به دماغ من برآمد

□

غم حاضر و غمگسار غایب

□

بدان جان، زندگی بخشید دل را

□

که به پایان رسید عمر دراز

□

کین چه درد است در نهاد دلم

□

که بگذارد هوای او هواداری دگر گیرد

□

خلق غم گویند و نزد بنده جان پروردنست

□

بی‌نظیر و آمن از مثل و دوی

□

زان شکرهای خدایانه شکرریز کنید

□

خدمت او فریضه شد چو نماز

□

کنارت آن زمان گیرم که عمرم در میان باشد

□

ز بد عهدی دل خود را خبر کن

□

که به تیر جفا جگر دوز است

□

من از این عمر و عیش بیزارم

□

اشک آیدم کاندر غمت انبار گردد محرمی

□

در گریوه و راه و در بازار و کو

□

همچو مرغ کشته آن دم پرم از من برکشد

□

زلف تو پیش او نقاب شده

□

گوییا سرو خرامان می‌شود

□

که بر لافگاه سر چار سویی

□

چون به سر می‌نشد قلم برسید

□

چون جوی سیم برطرف نیلگون سراب

□

رحمت نکرد بر دل امیدوار من

□

با مریدان جانب صحرا و دشت

□

که صبرم نیست تا ایام دیگر

□

اگر بیشتر نیست کم زان مکن

□

این باد مشک بو که به شبگیر می‌رود

□

گوشه‌ی شبپوش تو بر طره‌ی طرار تو

□

هان ماه نو طغراش بین امروز در کار آمده

□

بسته به دوستی دل بنموده دوستداری

□

هم بدان خاک درآید و مشویید مرا

□

این چنین دان جامه‌شوی صوفیان

□

خط خوان کیست این جا کاین سطر را بخواند

□

روزگارش این چنین خاری نهد

□

خروشان برفت ازمیان سپاه

□

با حاجب بارت آشنا کن

□

کشتی روان روان برانم

□

پیش رخ تو هیچ خطر ماه و آفتاب

□

از شب یلدا سپه آورده‌ای

□

درس گیرد هر صباح از تربتم

□

ای خدای روز و شب تو بر شبش پاینده دار

□

بس غزل تر که یادگار بماند

□

داغ تو یادگار دیرینه

□

طبع در پهنام عنبر بیخته

□

آن مه نو جوی کز دیار تو گم شد

□

قدمش جای تارک قمرست

□

هر کرا باغچه‌یی هست به بستان نرود

□

که به فرجه وارهند از اندهان

□

دل ما چون جهان شود همه دل‌ها جهان شود

□

وز مناجات شب و صومعه بیزار شوم

□

که غنیمتست و دولت دو سه روز زندگانی

□

هر زمان باز بنشانی زهی کافر بچه

□

پرده نهفته می‌درد زخم خموش می‌زند

□

گرچه همه محنتی به روی رساند

□

در گوش وی این قدر بگویید

□

ورنه دستنبوی من بودی تبر

□

بر اولوالفقه و طبیب و متنجم مسدود

□

روز آفتاب بر سر دیوار می‌نماید

□

آن همه دیدم ولی آن گل رخسار کو

□

زین سپس دانی نکوتر داشتن

□

دیگری پیل که شد فسق پرست

□

غمی دارم همیشه همدم دل

□

جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت

□

دور باشد از تنت ای ارجمند

□

قلب ضلالت شکست لشکر ایمان رسید

□

زان لب لعل شکربار خود آباد کنی

□

باستقبال خواهد شد که بوی یار می آید

□

کرده رخ و زلف او را بی‌منت روز و شب

□

سر برون زد ز چشمه‌ی نوشت

□

کانگشت ازو نگار می‌گیرد

□

حال دل غرقه زان ره ندانست

□

ور هلم ترسم که افتد او به پست

□

وز دامگاه صعب به یک تک عبر کنند

□

آزاده‌ای که درخور صدرست ومسندست

□

بر همه الوان نعم کرده بار

□

پارسایی شگرف و طاماتی

□

در حوت یونس گاه او برسان نوپرداخته

□

ور جان باشد عزیز جانی

□

سبزه صف خویش بصحرا کشید

□

لب گزید آن سرد دم را گفت بس

□

آفرین‌ها بر صفای آن بصر

□

با چنین صد غمت خریدارم

□

کسی درون پرده شد که از بلا برون نشد

□

صورت حال و محال انگیخته

□

کز دهان تو دلم تنگ‌تر است

□

ترا جای شکرست و دانی که دانم

□

که خوابی هم پریشان نیست او را

□

کور کمپیری ببرد کوروار

□

کاندیشه‌هاست در سرم از بیم و از امید

□

بحمدالله بدان نهمت رسیدی

□

اگرم چو بخت روزی به کنار خواهی آمد

□

اهرمن را صفت برتری یزدان نیست

□

که جز عذر زادنش رائی نیابی

□

چون سر زلف تابدار توام

□

هر کجا می‌نگرم لاله ستان دگر است

□

قشر قصه باشد و این مغز جان

□

هر که سوی چشمه حیوان شود

□

خانه‌ی صبر مرا ویران مکن

□

حوری ندانم ای پسر فرزند آدم یا پری؟

□

ز می باید که در دستم نهی هر ساعتی جامی

□

واله‌ی راهی شگرف و غرق بحری منکرند

□

وز دیده نهان کرد به یکبار نشانم

□

به روزگار سر زلف او فراز رسان

□

آن همی‌دیدی و بتر می‌شدی

□

که چیست قیمت مردم هر آنچ می‌جوید

□

دل ز دستم عنان بخواهد برد

□

من دانم و همچون منی ، کاندوه دوری چون بود

□

خانه‌ی لهو و طرب را یک زمان در باز کن

□

که میدانش آتش و او نی‌سوار است

□

اکنون نه بر آن طراز می‌بینم

□

رخ ز خورشید ذره‌یی کم نیست

□

ماجرای مشورت با او بگو

□

ز انعکاسات چشمش چشمشان عبهر آید

□

برون ز اندازه نازی برگرفتی

□

بیا که باز مرا بی قرار خواهد کرد

□

ظهور ظاهر اظهار داری

□

ز هر موییش جویی خون روانه است

□

کاندر نعل از هلالست اسب را میخ از نبات

□

مایه‌ی عمر بجز جان دگری بود مرا

□

تابع خویشست آن بی‌خویش‌رو

□

کان شاخه‌های خشک چه برها همی‌دهند

□

روزکی چند باب ناز و نیاز

□

که دراز ماند دردل هوس قد بلندت

□

نخل دین در بوستان علم زو آمد به بار

□

ز چرخ ناله‌ی وا اسعداه زود برآمد

□

افتاده در دو پای تو از آرزوی تو

□

چو گلبنی که بر او هیچ‌گه صبا نگذشت

□

مر ورا نه دست دان نه آستین

□

جانشان در آتشت چون عود باد

□

گر ز سوی وصل تو باد آمدی

□

نشنود ناله‌ی حزین مرا

□

جز «و یبقی وجه ربک» نقش بی‌بنیاد تو

□

این شور از آن عظیم‌تر بود

□

هم قاعده جنبش وهم اصل ثباتست

□

ترک رخ وزلف تو نتوان گرفت

□

زود در یاب ای شه نیکو خصال

□

پر گشادند و همه جعفر طیار شدند

□

که آب دیده‌ی من آتش تو بنشاند

□

گو برو این همه چون از بر من یار برفت

□

یک عهد به سر بردن یک قول وفا کردن

□

قله‌ی برف و صبح‌دم، شیبتش از معطری

□

عرق سلطان چه عجب کز نسب داودست

□

که از آن گریه نمی‌آیدم آواز به گوش

□

یا مویز و جوز و فستق آورم

□

جسته از سنگ ستاره ز قمر مه روتر

□

که پیشکار قضا و مدبر قدرست

□

دردل من شاهد زیبا همان

□

بنده و آزاد سرمست جوانی آمدست

□

یکی چون زلف تو بر هم نماند

□

از رنگ دگر همی بیارایی

□

مرا فیلسوف ایچ پاسخ نداد

□

تو نداری عقل رو ای خربها

□

از ذوق صنعت خود ذوق دگر نداند

□

آراسته رسته رسته دلبندان

□

هر که بیند شکند بالب و دندان دهنش

□

تا دو چشمت ز جگر مایه‌ی طوفان نشود

□

دل گشت مور ریزه خور از خوان صبح‌گاه

□

می‌خورد چون نوش و باور می‌کند

□

چگونه می‌گسلد دانه‌های لولو را

□

تو مبین او را جوان و بی‌هنر

□

گر نخواهی برهمش زن ور همی‌خواهی بدار

□

چه باید جهانی به هم برنیارم

□

دیوانه شد و برید زنجیر

□

بر امیدت هر زمانی گوش بر در دارمی

□

از روی سپهر ماه برگیرد

□

چو بر من غم او همی سرنیاید

□

این ره که تو میروی به جائی نرسی

□

با خیانت کرد رقعه‌بر ز تاب

□

چو بدان جمال و خوبی بت خوش لقا درآمد

□

کار کلی هنوز در قدرست

□

نشنوم، ار خود کندم آفرین !

□

انس دل و نور بصر و عین حیاتی

□

ره به پنهان شوم انشاء الله

□

من رخ تو دیده‌ام تو دل من برده‌ای

□

در چار بازار بلا نرخ دل ارزان کرده‌ای

□

تو بسی اشتر به قربان کرده‌ای

□

ایا نموده وفاها مکن جفا که نشاید

□

کان روی نکو چنان نماند

□

چو کس مقیم نماند درین خراب آباد

□

خاک تیره بر سر ایام کن

□

پس از چه سبب غرقه به خون پیرهن آورد

□

عیش من خوشتر از شکر باشد

□

که دین حق گرفت از وی نظامی

□

موجب آن تا من آن افزون کنم

□

چه زهره دارد کان چهره را غلام بود

□

هم دولت بی‌غمی سر آمد

□

گر مرا بوی بهاری نیست گو هرگز مباش

□

من به گرد کوی خیره خیره برگردم همی

□

تاج هفت اجرام بالائی فرست

□

دل در رکاب روی نکوی تو می‌رود

□

خانه روان ، خانگیانش مقیم

□

ای عجب آنجا رسید و یافت ره

□

نری جمله نران با عشق کند آید

□

خار تو هر پای نیارد سپرد

□

آفاق بگردند و دلی شاد نیابند

□

صد کژدم مشکین را بر جوش نهادستی

□

پرده‌ای در آفتاب روی اوست

□

وین بخت ز رخنه درنمی‌آید

□

پیش مبین بیش که افتی به شست

□

وین قدم عرصه‌ی عجایب نسپرد

□

چگونه گردد این بی‌دل ز غم سیر

□

هر زمان با من چه صفرا کرده‌ای

□

هر خون که در و بود برانداخت همه

□

رغم مرا مشک سیه بیختی

□

نزدیک آفتاب لباس سیاه برد

□

کز پی‌اش دیگر نخواهد آمدن

□

چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا

□

پس پدرشان پیش آمد ناگهان

□

شکسته بند همه گرد آن کدو گردد

□

با روی تو چه رویست جز بندگی نمودن

□

که هرشب در چه کارم با دل خویش

□

او را بر خود بار مده بار مرا ده

□

کین چنین میراث غم با شهسواران می‌رسد

□

ز گل قسمم بجز خاری نیاید

□

بس‌که در جان من اندیشه‌ی آن روی بماند

□

مست ادب بگذاشت آمد در خباط

□

علت ناصور تو گر زانک گرگ و دد شود

□

که بر مسند جهانی از رجالست

□

چون شمع درآفتاب بی نور

□

سر آن حور بریده که ندارد سر تو

□

همه بلال معانی، همه اویس هنر

□

وز حال منت خبر نخواهد شد

□

ترا چگونه می‌اندر گلو فرود آید ؟

□

وز جمادی یاد ناورد از نبرد

□

هم دل من راه عیاران ابله می‌زند

□

گیتی نخرد دمت که شنگست

□

عیش همی کرد و نمی کرد کم

□

چون دور آسمان دگری به گزین مکن

□

چو تیر از شست او باشد خطا نیست

□

روی ز رویت بگو چگونه بتابم

□

مرهم نمی‌دهی دل افکار خویش را

□

که ندانی تو از آن رو اعتلال

□

زهر را تریاق سازد کفر را ایمان کند

□

برگ گفتار کمابیشم نماند

□

درد دل من کرد اثر در چشمت

□

رمزها سرگرم گوی و بوسها سرباز ده

□

دوات من به دو معنی بدان نشان ماند

□

عافیت را کس به کس می‌نشمرد

□

از سر کوی ناگهان مست به سرا که همچنین

□

که بپرسید از خیل حق مراد

□

یابد او هستی باقی بیرون ز حد

□

غلام روی خوبت شاید امروز

□

که بوی گلرخ من باصبا بود

□

هر زمانی نو عروسی عقد بندی بر ضمیر

□

که گل تازه به دلداری ما می‌آید

□

دعوی داو تمامت می‌کند

□

یارب به فضیلت آن را دوا کن

□

بی‌گناهان را مگو دشمن به کین

□

تا که ظلمات را شهید کنند

□

در دل و دیده خوار می‌نشود

□

وحده لا شرک له می گفت

□

کفر درهم شده را پرده‌ی ایمان کردن

□

چون خروس است زناکار و لیم

□

ز تو دست‌برد و ز من بردباری

□

بردل تاریک خسرو و باده‌ی روشن بریز

□

اعتراض و لانسلم بر فراشت

□

خیره گشته همچنین می‌کرد سر

□

هر روز ز عالم دگر خیزد

□

سیب، زنخ، خال زنخ، تخم سیب

□

در حلقه‌ی مشکینش آرام نهادستی

□

تا خطت آن خون کنون ز شیر بر آورد

□

وز باده‌ی ناب توبه بشکستم

□

گلی که می طلبم در بهار نیست چه سود

□

وانگهان ویران کنی این را چرا

□

آفتاب عاشقان تابنده باد

□

ز دیدگان قدمت را نثارها دارم

□

وانگه سر زیر و پای بالاش کنند

□

یا نیست ترامذهب فریاد رسیدن

□

کاندر حجاب کفرش ایمان تازه بینی

□

رخنه رخنه شد از غمت جگرم

□

گریه‌یی واجبست بر حالش

□

بخش کن این ملک و بخش خود بگیر

□

به عاشقان خدا جز می خدا مدهید

□

سایه‌ی عدلست هرچه ساحت دین است

□

روی زیبا و می روشن و ایام بهار

□

که رنگ عشق بی‌رنگی وجود اندر عدم سازد

□

مداد از لعل خندان می برآرد

□

زشت و خوب و وصل و هجران درد و درمان بگذرد

□

المنته لله که امروز بدامست

□

منسی است این مستی تن جامه کن

□

خورشید را برای مصالح سفر دهد

□

جان بدان یک دیدنت بفروختم

□

خوب‌ترین نعمت هندوستان

□

به لب جوی چو اطفال هراسان باشی

□

با خویشتن بساز و ز هم‌دم نشان مخواه

□

فارغی از من و همی دانم

□

ترک مرا خدنگ بلا در کمان هنوز

□

تا زند بر وی جزای آن خلاف

□

مسجد عیسی ز جان سقف سما اولیتر

□

گویی خبر عاشق هرگز نرساند کس

□

دیده‌ی مهر تو برویم فراز

□

چون سیم رفت از پی او رفت بیم ما

□

بر روی هر دو کون یکی پشت پا زنند

□

بار دگر با سر دیوان شوم

□

سرسوای تو دارم غم سرنیست مرا

□

قحط بیخ ممنان بر کنده است

□

در چنان آتش چه جای عقل یا تدبیر بود

□

نمی‌داند که عشق او رگی با جان من دارد

□

زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست

□

در عاشق خود یکی نظر کن

□

گردن اندر کش، قفای امتحان کس مخور

□

کاواز مرغ جانان شاخ صنوبر ارزد

□

که اینان تنگ چشم آنان حقیرند

□

لا اله الا انا ها فاعبدون

□

منشین ز پای یک دم که بماند کار دیگر

□

راستی باید نه گل خاری نماند

□

دور نخواهیم شد ما ز سرکوی دوست ؟

□

بخت او چون عمر او برناه باد

□

بیرون ز ضمیر دل و اندیشه‌ی جان است

□

که همی جان و تن و دین و دلم آن ببرد

□

محرق ازآتش خورشید تیر

□

بوی جنت خواه از رب غنی

□

که عشق تو به جهان پر و بال بازگشاد

□

جانیست مرا و یک جهان درد

□

که آن دیوانه از زنجیر چونست؟

□

سرو کارم همیشه با می و ورد و قمارستی

□

تا چراغ کیان فرو مرده است

□

هیچم حدیث هجر تو در سر نمی‌شود

□

به بیرون و درون نبود ز تو فرد

□

تا ببندی پور ما را بر گدا

□

رحم کردی عشق تو گر عشق را بودی جگر

□

وفا کردم جفا کردی دریغا روزگار من

□

در مقام سرفرازی خشت بالین کرده‌اند

□

پس اخلاق او نور کلی چراست

□

وز دهان در شاهوار افتاد

□

همه روی زمین شکر گیرد

□

نامه‌ی رحمت پس از عذاب نویسند

□

میر لشکر کردش و سالار خیل

□

که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

□

هر کرا دست غمت برمی‌کشد

□

کاهل بیکار به پیکار به

□

هر چه اندر کل عالم عاشقی مستور بود

□

چشم تو در یک چشم زد، صد خون تنها ریخته

□

که برآنم که بیش از آن ارزد

□

که چند گه زعزیزان خود جدا باشند

□

صورت کل پیش او هم سگ نمود

□

ابر بفرستد به دوران و به نزدیکان گهر

□

اسب حسن این است کو زین می‌کند

□

به پیش اختر دیرساز آمدم

□

من آن هستم که آن از بی‌نشانیها نشان دارد

□

وصفت چگونه گویم کاندر زبان نگنجد

□

دل هرچه کند دگر نمی‌گیرد

□

کان زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

□

فرخ او گردد ز بعد باز باز

□

که بیا جانب ما چون نپرد جان مرید

□

کس را ز تو هیچ گل که خار ارزد

□

سخن صدف رها کن گهری نمای مارا

□

هر روز به رنگ دگر از پرده برآیی

□

که حصن شام و عرب از حسام او زیبد

□

در کار او به کفر و به ایمان نمی‌رسم

□

لرزه درآورد بروئین حصار

□

اندرو هر سو ملیحی سیمبر

□

در جهان همچو جان مبارک باد

□

هیچ در انتظار می‌نرسد

□

کز پی آین مار نشینم به گنج

□

دلت از شوق ملک روضه و بستان نشود

□

دل ز شوقش خویشتن را در میان می‌افکند

□

زهرچ آن جز وفا باید جدا باش

□

نیستی هست لیک هستی نیست

□

هین که گرگانند ما را خشم‌مند

□

کاندر فنای خویش بدیدست عود سود

□

مجلس همه از ولوله زیر و زبر آمد

□

چو خفته باشم و مست و خراب در سایه

□

از دور نگاه کرده دزدیده

□

تو عاشق خودی ز تو عاشق‌تر آینه

□

چه باشد گر ستمکاری نباشد

□

تو گل جویی و او اصلا ندارد

□

فوت شد از من چنان نیکو رفیق

□

همه کدورت دل را صفا توانی کرد

□

بر آن آب و خاک و هوا می‌نیاید

□

اثر این بود فال میمون را

□

عاشقان را کرد گویا پسته‌ی خاموش تو

□

او چرا در خانه‌ی ویران نشست

□

چونست که درست دید نتواند

□

تازیم گرد سر تربتشان خواهم گشت

□

از خرابی خانه مندیش و مه‌ایست

□

فعل صبا ظاهرست لیک صبا را که دید

□

تا از این واقعه خود هیچ خبر دارد یار

□

کانجا مجال عیش و مقام قرار نیست

□

سنگ بر دل بستم از جور دل سنگین‌تو

□

نه محنت زمانی زمان می‌دهد

□

گه گه به ناز گویم سرو روان من کو

□

گشت آشنای جان و زهی آشنای خوش

□

می‌شکافی و پریشان می‌کنی

□

عاشقان رفته را از روی او آگه کنید

□

من چه بیهوده تمنای وصال تو کنم

□

امروز ز می پناه گیریم

□

نه جرم بوالحکم خواهد نه جای بوالحسن گیرد

□

تا هر نفس ز وصل به جانی دگر زیند

□

رسم و آیین تو ز بر دارم

□

درهمت ما بین تو که جمشید و شانیم

□

لیک سوراخ دعا گم کرده‌ای

□

بسوخت عشق تو ناموس و شرم و هر چم بود

□

مکن مکن که غمت سود و دل زیان آمد

□

داد نویدم به صف بندگی

□

سرگشته به پیش زلف و خال تو

□

الا طواف قبله‌ی پاکان کجا کنند

□

چو چین زلف تو بر هم شکستند

□

هر که در کوی مغان گشت شهید ای ساقی

□

مسخ گردی تو ز لاف کاملی

□

لطیف و خوب و چست و تازه و تر

□

چرخ جز کوکنار می‌ندهد

□

هم به سوی خویش فرازم بری

□

چشم و دهن فراخ و تنگ تو

□

چو دید دیده که آن بت به صد شتاب درآمد

□

تا حلقهای زلف تو خالی نشد ز خم

□

دیده نشاید که بود پرغبار

□

کوفت دستار و کله را بر زمین

□

لاجرم شیوه دگر میرند

□

چون به کارت رسند درمانند

□

چون او بنشست رفتم از هوش

□

پیرهن هست و نیست، ساخت نهان ترا

□

که صورت کرم امروز آفریده‌ی اوست

□

الحق نه که هیچ درنمی‌باید

□

گر چه در دیده ز نوک مژه خاری برسد

□

گفت ای بگزیده‌ی رب العباد

□

نوری شوی مقدس از جان و جا چه باشد

□

هرکرا دستیست بر سر می‌زند

□

من دو چشم خویش می پندارمش

□

رو به ترک جان بگو دردت همه درمان بود

□

که در هر قطره صد طوفان ندارد

□

یارب چه کارها کند او گر وفا کند

□

بی غرض اماج خدنگی شوم

□

گشته‌ام امروز حاجتمند تو

□

هر که این بر خورد از تو از تو برخوردار باد

□

کانچه خواهی تو جز چنان خواهد

□

وانگاه به صد عزت مهمان خودت خوانم

□

از سر کله خواجگی و کبر نهاده

□

نقش سود است هرچه بر شجره است

□

هر شب به دارالضرب غم بر نام تو زر می‌زنم

□

یعنی سیاست این بود فرمان نافرموده را

□

وهم قلب نقد زر عقلهاست

□

به رقص اندر مثال چرخ دوار

□

نبوت آن نیز به پایان رسید

□

بس دست تظلم که به دامان تو یابند

□

نهان از گوشه‌ای ما را به عین سر اشارت کن

□

غصه‌ها کردش ز پشت دست دندان برگرفت

□

زهره کرد آب و جگر خون می‌کند

□

که نالان‌تر ز خود چنگی ندارم

□

کرد مردان را اسیر رنگ و بو

□

دلی که چون تو دلارام خوش لقا دارد

□

چون دست یافت زخم یکی کم نمی‌زند

□

آن چراغ چشم بیدارم کجاست؟

□

اسب شادی به زیر زین کن

□

ز آن که نتواند که بیند شاهد خود در برت

□

تا به عمری از این یکی زاید

□

می‌مرد از ان پیکان کین پیر و جوان از هر طرف

□

ور روی کژ از کژم خشمین مشو

□

سینه را سبز و لاله زار کند

□

با یاد تو اندر دهن مار توان بود

□

باد برداشته تا خاک خراسان ببرد

□

آوازه‌ی کوس «لن ترانی»

□

با خویش دگر نخواهم آمد

□

بر دلم باد خرمی نوزید

□

کرد به آگوش تن ارجمند

□

تا کسی ناید از آن سو پاک‌جیب

□

آفتابی با قمر آمیختند

□

بر بنی آدم قوی‌تر بهترین عالمست

□

تو مباش غافل ای جان که هنوز کار دارد

□

دیده‌ی اخلاص را چون طوق بر زنار زن

□

کائی به کمین دل من ران بگشائی

□

مقصود تو از میان برآید

□

که داد این روش و شکل سر و سبز قبا را

□

تا ببینم مر ترا نظاره‌وار

□

ربنا اصلح شأننا اوجد به عفو یا جواد

□

هردم ز تو فتنه‌ای به نویی

□

گر من به جز وفای تو کاری دگر کنم

□

سیاره کنون ریشه‌ی دستار منستی

□

از جمال تو هفت یک نبود

□

او رفت و نیست جز غم او غمگسار من

□

گردیگری نداند من دانم از که باشد

□

که امرش آمد که بیندازش ز دست

□

که راه بند شکستن خدایشان بنمود

□

قدمی باز پس نمی‌آید

□

ای امید من و عهد تو سراسر همه باد

□

درد می درده برای درد این محنت زده

□

که سحر باربد در نغمه‌ی اوست

□

به جفا هیچ ازو نیازارم

□

چو آن آواز کز زنجیر خیزد

□

شرح کن با من از آن یک اندکی

□

میان هر دو فتاده‌ست کارزار و جهاد

□

در شان وصال آیتی باید

□

که تنگ گشته برگل و سمن است

□

صدهزاران بوسه بر خاک در خمار زن

□

چو حدیث مرد نابینا بود

□

آفت توبه‌ی نصوح بیار

□

اگر تو خورده نگیری دهان تنگ ترا

□

زشت را در بزم خوبان جا شود

□

فر آنی بفناکم و حسد

□

چو دانستم رهی دیگر گرفتم

□

نرخ بالا کن که ارزانی هنوز

□

ز آنچه او در میان راه کند

□

گر هیچ هست هیچ کسان دارند

□

تو با وی موافق مشو زینهار

□

خنجر زهرآب داده در کف قصاب داد

□

هم‌چو ریحان و چو سوسن‌زار و ورد

□

بنگرش چون محو آن انوار شد

□

به خنده می‌فشانی شکر امروز

□

در خرمن ما خوشه روید

□

مرا هر روز بی‌جرمی به گور اندر کنی زنده

□

هر که بیچاره نشد تاوان کرد

□

تو توانی اگر تواند کس

□

شد رخ نیکوان بلاعقل و دل سلیم را

□

ماند حیران اندر آن خلق بسیط

□

کز پی من جام و کدو می‌رسد

□

چون پرندوش نه بیهش نه به هوش

□

سیری ندارد هیچگه، خون دیده از دیدار تو

□

پر بریده به بود تا مانم اندر دام تو

□

که در جهان سخن ملک او سلیمانی است

□

در شراب لعل آویز ای غلام

□

بنشینم و فسانه‌ی آن ماه بشنوم

□

یارب آن چندین حلاوت در لبی بتوان نهاد

□

پای کوبانند و قومی در میان زمهریر

□

دریای کشتیی که به سوزن گرفته‌ام

□

بد نام کرده‌اند به مستی شراب را

□

پس خطابش قرب «سبحان الذی اسری» زند

□

دل که بدانست حال ماتم جان در گرفت

□

روا داری که خوانندت جهانی یار بی‌معنی

□

صد مرده زان لب زنده شد درد مرا درمان کجا؟

□

شور ننشاندم که شور انگیختم

□

زهی عدم که چو آمد از او وجود فزود

□

گرنه با روزگار یارستی

□

تا دادمن ز تو بستاند خدای من

□

رود را پیش دل سراب مکن

□

آن جنابت برگرفت اشکی که طوفان تازه کرد

□

زان در وصال یا رتوانگر نمی‌رسم

□

به لب آرم قدح و جان نهم اندر شکر آب

□

محرم درگاه عشقی با بت و زنار گرد

□

فلک دهان خود اندر ره دعا بگشاد

□

آخرم امروز در دام آمدی

□

بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را

□

یا بهش تر زین بدی یا یار ازین به داشتی

□

عشق بازیدن ز جانی دیگر است

□

از دست دل ساده سرانجام بماندم

□

بر خط لاهوت وطن ساخته

□

حجره‌ی من ز اشک خون چون لاله‌زار

□

شانه‌ها و شبه‌ها و سره روغن‌ها تر

□

از رسیلان ناله‌ی جرسم

□

گفت به دم مشنو و نیکو شنو

□

تو نیز چو خویشتن نبینی

□

در آتش موسی لبت، باد مسیحا داشته

□

در دل ز تو همچنان هوادارم

□

کادمی مشتی غبار و عمر باد صرصر است

□

وز فروغ آتش می چهره‌ها را خوی زنیم

□

زانک از شاگرد آید شیوه‌های اوستاد

□

کامروز در غم تو سر پای و سر ندارم

□

گفت که بسیاردرین گفتگوست

□

خورشید بپیمود مسیر دوران را

□

زانکه کمان چون تویی بازوی جان نمی‌کشد

□

وان تویی یارب در آن مسند به کف جام شراب

□

غنچه‌ها بر جگرم زخم چو پیکان آورد

□

برهان کف موسی دارد به جبین اندر

□

تا که تهیست ساغرم خون چه پرست این جگر

□

کوه را در سر از صدا سورست

□

من گویم و او خندد تنها من و تنها او

□

تا برنهی لبم را بر لبت چون پیاله

□

پس این زبان چو تیغم به تیغ باد قلم

□

بگویم شمه‌ای با تو ترا معلوم گردانم

□

ز نازکی بتوان دید روح در بدنش

□

گه عبیر بیخته بر لاله‌ی احمر کند

□

جان ما بی‌خویش شد زیرا که شه بی‌خویش بود

□

نه بگذاری که با هرکس بگویم راز پنهانم

□

دل دهد طره‌ی دلاور او را

□

نی ز هر بحری که بینی گوهر احمر برند

□

عقل اندر باخت وز لایعقلی دیوانه شد

□

که من از بهر رخت زنده‌ام

□

حرسها الله عن الحاد ثات

□

دو نقاش شکر پاش گهر نوش

□

نوح به کشتی نشست جوشش طوفان رسید

□

من بیچاره پندارم که از جایی همی آیم

□

چند بعد از تو بهار و مهر جان خواهد گذشت

□

فرش فرعونی مساز و فعل هامانی مکن

□

که اینجا ز بیم خطا می‌گریزم

□

هدف ناوک قضا بودن

□

خام بود پختن سودای ملک

□

تو به خون کشتگان ماخوذ باش

□

تا جایگاه ناف به عمدا فرودرید

□

تو همچون روزگار آری جفا کن

□

با صورت خویش عشق بازی می کرد

□

اصحاب کهف‌وار برو راه غار گیر

□

خویش را گم کرد ره زان بازیافت

□

به جان تو که بازاری ندارم

□

مانده به دهلی ز فراقم به رنج

□

هر یکی را بر مثال یوسف چاهی کند

□

چو از آن سر نگری موی به مو در کارند

□

مشک است طرازنده بر طره‌ی ماه تو

□

که می‌باید به هر مو شانه‌یی چند

□

کار بر کام بدسگال مکن

□

پیشگاه منصب و صدر حسیبش یافتم

□

آتش غم گشت خاک پای تو

□

نام او برنامه‌ی دولت به عنوانی نشست

□

عیسی بباید ترجمان تا زنده گرداند به دم

□

باز به فریادم هم او رسید

□

جان خوشست این ناخوشی زان می‌کنم

□

که مهر از دوستان یک بار بگسل

□

قالت: دموع عینی لم تکف بالعلامه

□

کین هر دو مدتی است که در روزگار نیست

□

دامن باد عبیر افشانست

□

کایشان درون پرده‌ی این راز محرمند

□

وین خرقه‌های دعوی بر هم درید باید

□

صد هزاران دل گرفتارش نگر

□

در اول دوستی وفا کرده

□

که عمر از بهر رفتن در شتاب است

□

آتش اندر بار مایه‌ی کعبه و زمزم زنی

□

بیرون ز صبر چیست مداوا، من آن کنم

□

رایت جور برافراشته‌ای

□

بت شکن بت پرست را چه زنی

□

تحقیقها نمایش و آبم سراب شد

□

همه سرزیر و سیه کاسه و سرگردان باد

□

این کارهای بسته‌ی خود برگشادمی

□

از ننگ چات باز رشته

□

همه تهنیت مرحبا مرحباست

□

بی خویش از آن شد که ز خویشش خبری نیست

□

بر گل از سنبل نگار آورده‌ای

□

همره تو شو ای دوست که تنها نتوان رفت

□

همه چیزی که باید هست ما را

□

وز درد هر دو عالم جوشید و بر سر آمد

□

که می‌کن حیله‌ای تا شب چه زاید

□

کدامین باد می جنبد که بوی یا سیمین آمد

□

خط بسی خوبتر از زلف دراز آوردی

□

هر دو را افتاب نور قدم

□

وای آن مسکین که با او خورده‌ای

□

این بوی که بودست که باد سحر آورد؟

□

چون خیل خرابات بر آن شاه خرابات

□

همچنان کان مردک طباخ کرد

□

بیش از این چبود که خونم خورده‌ای

□

فریاد که در گوش نگارم نرسانید

□

تحویل کند در آبگینه

□

جان ناپروای من پروانه‌ای است

□

نه نوبدی که تازه دارم رای

□

چگونه عیب تو !نیم کرد بر نقاش ؟

□

از سخن خویش مباش چو گوی

□

یونس وقتم نجاتم می‌دهد

□

می‌دان که به رخ قیامتی‌ای

□

این چه بازی است که برجان من آموخته‌ای؟

□

در جام تو قطره‌ای و مردی

□

بر خویشتن شکسته دلی چون کنی درست

□

آرزو گر به گدایان نرسد یاد رسد

□

ز ابروی بتی روی به محراب دگر داشت

□

فریاد همی خواهم و فریاد رسم نیست

□

زیرا میان گلرخان خوش نیست عفریت ای پسر

□

چون دل او دگری بایستی

□

از تشنگان دریغ ندارند آب خویش

□

مژه بر نرگس او راست چو بر خار رطب

□

پروانه چون نسوزد کش سوختن یقین است

□

چون دوستی سنگ‌دلان زود برفتی

□

کجهای دکان قصا بست

□

مر ترا پیوسته بازارست گویی نیست هست

□

عقل آن را جز که مفرش چون بود

□

زان گونه روزگار که آن روزگار بود

□

هست در ایشان و زیادت هم است

□

غمزه‌ی چشم جاودانه‌ی تو

□

برآمد از پس صبح آفتاب عرش ظلال

□

آخر تو کجا به من فتادی

□

پخته و سنجیده درو ریختم

□

لباس مدعیان چیست گفتگوی دراز

□

تا جسم گردد همچو جان تا شب شود همچون سحر

□

بازم به دست بازی تو دست برنهادی

□

ره ظلمات را مشکل نگویم

□

تیغ محو اندر سرای نفس استکبار زن

□

کو چنین لب گشاده می‌آید

□

ای پر نمک دلم همه بر ریش کرده‌ای

□

کایزدت از حادثه دارد نگاه !

□

به باطن چو دو دیده بایسته‌ای

□

که تا تو را بدهد ملک و متکا سازد

□

از دست شدی و سر برآوردی

□

هرکرا جان و دل و دینی بود شیدای تست

□

ز شکر بر قمر میمی ز سنبل بر سمن سینی

□

شروان شه از کمال سلیمان دوم است

□

طبع دربار بر سری بودی

□

در شور میاور دل آرام گرفته

□

یا بساط کبر و ناز اندر نورد

□

پیش او نقد وقت و حالی باد

□

وصل را هیچ روی ننمودی

□

بباید ترک او گفتن که شه نیست

□

وی چو آتش در بلندی و چو باد اندر صفا

□

می‌ترسم از آن که جان بسوزد

□

پیوند و جمال بیشتر داری

□

کله بالای پیشانی نهاده

□

از در بندیم و زنجیر ای پسر

□

مگرش جای دهی بر سر گردون دگر

□

گرچه به جفا یکی هزاری

□

بدان خواری سران کفر مقهور

□

تا بنده‌ی رندان خرابات نگردی

□

ناچیز را ز روی کرامات چیز کرد

□

وز غم و تیمار تو تیمارداری دارمی

□

جهانم میشود تاریک چون یاد آرم آن شبها

□

جز خوبی و لطف هیچ مندیش

□

گهی دل همه را سخره جواب کنید

□

کز این سرمایه باری کم نداری

□

گر من بجز وفای تو کاری دگر کنم

□

به لب درمان عشاقی به رخ خورشید خرگاهی

□

در ره ایمان به کفر در دو جهان فاش شد

□

از این بهتر چه باشد یادگاری

□

که آلوده دیده چون توان آن آستان پاک را

□

هر شبی راه لب آن دلبر یغما زنیم

□

منصوروار خوش به سر دار می‌رود

□

در چشمه‌ی خور به چشم خواری

□

سنگ ز نزدیکی خور زر شده است

□

آنچنان در شرابخانه منه

□

نتیجه‌ی شب و روزی که در هوس بگذشت

□

هر زمان قصد جفایی می‌کنی

□

امت بیچاره نرفتش ز یاد

□

در کم زدن اوفتاده ماییم

□

وز خنده او شکر بخایید

□

روی نیکو چنین کند آری

□

دل دیوانه‌ی من پهلوی ایشان چون است؟

□

شد دوستی عداوت و شد مردمی جفا

□

وز لات و عزی نعره‌ی اقرار برآمد

□

هرچند که عهد من شکستی

□

آخر آن سوخته‌ی سوخته خرمن آنجاست

□

که به عشق اندرون شکایت نیست

□

از چنین صف نعالم سوی پیشانه برد

□

بیا در میان نه به حق هرچه داری

□

کجا برم بدن غم رسیده‌ی خود را

□

حقا که کار خویش بتر می‌کنی مکن

□

دید کاین منزل خس است برفت

□

با این همه چابکی و عیاری

□

لیک اول از سیاهی چشمم سواد کن

□

گوسفند نفس شهوانی بدو قربان کنیم

□

جان باقی خوش شاد معطر گیرند

□

روی چو آفتاب ترا چاکر آفتاب

□

شبهای سیاهم را مهتاب توان کردن

□

سرو شرمنده شد از بالای تو

□

جان چیست مگو چه جای جان است

□

کار تو دیگرست تو چون دیگران نباشی

□

امشب بران غریب ببین کوچه میرود؟

□

پس به دل گفتن «انا الا علی» چو هامان شرط نیست

□

شیردل کی بود آن کو ز جگر بگریزد

□

مسرع قیصرست و فغفورست

□

چشم مست تو که خواب آلودست

□

که بنگارد چنان رویی بدان خوبی و خوش چهری

□

یا تعزیت امام دارم

□

بزن رود و بیاور باده حالی

□

دهانم بود نزدیک بنا گوش

□

چون دام بناگوش توبه دام ندارد

□

از عرش رسد خروش دیگر

□

بسته‌ی تقدیر نگشایم همی

□

ای کافر نامهربان آخر مسلمانی است این

□

پای بر فرق «اتینا تائعین» باید نهاد

□

وین شیوه گرفتنم غرور است

□

روزی چنان که آید عمری چنانک دانی

□

پیشانی گل گشاده باید

□

کاین دلم خون شد ز غمهات ای پسر

□

گر زخمه زنی بزن به هنجار

□

باد ببر پیروزی و شاهی قرارت

□

فتنه عشق گشت باز گرد سر کوی تو

□

دانم که همین قدر بدانی

□

علی‌وار تخم کرم کاشتش

□

بیا کامروز چون جان جهانی

□

چند به ناکسان دهی سلسله‌ی رموز را

□

نه همانا که همانی، که دگرگونی

□

برخیز و حجاب نفس بردر

□

بر فراز روز روشن می‌زنی

□

به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا

□

گل برده و بگذاشته بر دیده‌ی ما خار

□

نی که کار او ز اندوه و ز شادی برتر است

□

وز لعل تو شربها چشیدیم

□

خراب اندر پی آن بوی رفتم

□

چون دل از آتش عشق تو برآوری جوش

□

کی گردد کارهاش معمور

□

خویشتن را بر کرانی افکنی

□

وین دردسر به مهر به درمان که می‌برد؟

□

عصر عالم را به پای و عمر را به سر

□

برده‌ی بزم خسروانه اوست

□

گر کنم با او خصومت می‌کنم

□

سر به سر اندام زمین شد گران

□

نه همین آب و زمین بخشید باید با منت

□

آب دریا آتش و موجش گهر

□

ورچه می‌دانم که عمدا می‌کنی

□

روزی در ین هوس رود البته جان من

□

بر در هستی یکی از نیستی مسمار زن

□

دیوانگی آورد و به یک ره ز ره افتاد

□

خنده‌ی دزدیده پنهان می‌کنی

□

میخواره و پخته بهتر از صوفی خام

□

از برای بوسه چیدن گرد سایه‌ی مرکبش

□

راه از این هر سه نهانست ای پسر

□

در کله‌داری تو افزون می‌کنی

□

همه دنیا گرفتی، شسته بر جای

□

چند گویی از اویس و چند گویی از قرن

□

که گردون تو را خواند خاقان اکبر

□

کشور دیگر گشاد لشکر دیگر شکست

□

ز میم نام او پوشیده خاتم

□

هر آنچه گفت نکرد و هر آنچه کشت نخورد

□

با لب ترک خطا روزی خطایی سیر سیر

□

این آه‌های سرد برای که می‌کشم

□

یک تار مو ازآن سر زلف دو تا بیار

□

تو چرا در دوستی با ما دو سر چون شانه‌ای

□

لاجرم این یک از آن جدا نتوان کرد

□

انده جانست وان در می‌زنی

□

ما چاک سینه‌ایم و شما چاک دامنید

□

جادوی بلبل اسیر چشم پر نیرنگ تست

□

جز تماشای رویت پیشه و کار دیگر

□

وز گوشه‌ی دل نهاده ما را

□

چون بود مرغی که عمرش در گرفتاری گذشت

□

زان که بنهادیم سر در پای تو

□

سر من از سر زانو کند دامن گریبانی

□

چون بت آزری به زیبایی

□

تاجوری زاد در آن کوکبه

□

چون ببازی جان و تن مقصود آنگه حاصلست

□

تو مرا همسفر و مشفق و غمخوار مگیر

□

سهلست اینکه گه‌گه رویی بما نمایی

□

و لیک هم بنوشتیم ماجرای غمش

□

از تو عادل‌تر نبد هرگز سخن را پادشا

□

خود چون رخ تو بینم پروای سرم نبود

□

جز شحنه‌ی عشقت را فرمان بنمی‌ماند

□

دزد آمد و سر ز پاسبان برد

□

تا به عشق بی‌وفایی دیگر آتش در زنیم

□

گوی را با دست و یا با پا چه کار

□

هر زمانی تازه ایمانی دگر

□

که چون شد پار نتوان کرد پیوند

□

دلها همه در نقطه‌ی پرگار کشیدی

□

که بحر دستش زرین بحار می‌سازد

□

دوستی کن شرط بر پیمان مزن

□

بر سر یک حلقه هزاران نگین

□

مخور تیمار چندینی نه بنیادش تو افگندی

□

کاه را کوه کند ذاک علی الله یسیر

□

که پذیرای گره شد تنم از مویه چو موی

□

بلی خود کرده را درمان نباشد

□

جز رد چرخ و آب کش روزگار نیست

□

چشم تو جانم هدف تیر کرد

□

ببرد آب همه معجزات عیسی را

□

سبزه صف خویش به صحرا کشید

□

دل برد و به جانم اندر آمیخت

□

که تا سعادت و دولت ز ما که را خواهد

□

چو گفتم بوسه‌ای صفرا برآورد

□

آئینه کجست و دیده احوال چکنم

□

قصه‌ی افلاک را بر تارک آفاق زن

□

که بر محیط جهان خامه‌ی تو پرگار است

□

وز مشک سوده بر گل سوری نهاده دام

□

نوازنان که در و عندلیب و فاخته‌اند

□

تا همتش بریده ز هر دو سرا شود

□

صد بخت نیم خواب به کلی به خواب شد

□

صبر بیچاره راه برگیرد

□

زانکه بوی تو زهر قطره‌ی خون می‌آید

□

گاه از برونش زردی گاه از درون سیاهی

□

گر برون جان می کند اعدا خوش است

□

جزعت به غمزه پرده‌ی روحانیان دریده

□

بجان تو که دلم را سر جدایی نیست

□

مر این دل را یکی دلدار باید

□

حلقه‌های عشق تو در گوش باد

□

خضر طرب به چشمه‌ی حیوان نمی‌رسد

□

داد سبک جامه به قیمت گران

□

صبوحی لعلشان صبح و سحر کن

□

نارنج از آن خرد که ترازو کندز پوست

□

آن نیز به دولتت گران آمد

□

کرد طلب کشتی گردون رکاب

□

خام در ده پخته را و پخته در ده خام را

□

الی البقاء یبلغ من الفناء یذود

□

خوش خوش همه بر باد غم عشق تو دادم

□

بهر تار مو جانی آویختست

□

ای برادر کس او باش و میندیش از کس

□

او ز خود بیرون نیامد چون به نزد او توان شد

□

یکی که کو تن و جان و یکی که کو دل و دین

□

وان بخت که پرسش کندم یار ندارم

□

بر سر کویی که باشی فاش باش

□

گر کسی آید برد دستار و کفشم برده گیر

□

گر کار گذاریست قلم را و کرم را

□

تو باقی مان که مارا با تو کار است

□

یار ما را عجب گرفت زبون

□

که در دیده‌ی بخت خوابی نبیند

□

شاید اندی که تو برآسایی

□

چو چشم ناتوانش ناتوانم

□

تنگ شکر از دهان تنگت

□

یار بادنجان چه باشد سرکه باشد یا که سیر

□

زاندیشه‌ی غم خون شد هم زهره نمی‌دارم

□

زمین زان دوابر در افشان یکی شد

□

این چه آفت رفت یارب بر من از دیدار او

□

وز همه کار جهان بیگانه شد

□

اسباب فراغت بهم افتاد جهان را

□

ما را از آن سبزی همه خاطر به صحرا می‌کشد

□

تا به دلها درنگون شد رایت انس و نشاط

□

گر برفت از دل تو از دل من می‌نرود

□

چار تکبیر دگر روز بر این پنج کند

□

که از خونم پشیمانی بود آن ناپشیمان را

□

جز دیده‌ی درویش مر او را سپری نیست

□

داور شرق آفتاب‌وار بماناد

□

اگر جانت همی باید جهان‌گیر

□

کزو نازند هم انجم هم افلاک

□

بوسه‌ای ده زان لب نوش ای پسر

□

ور ز طراری ربودم رخت طراری چه شد

□

ناقص همه این را شد و زاید همه آن را

□

که ناگه چشم بد خویش سوی جان رفت و جان گم شد

□

که خار جفت گلست و خمار جفت نبید

□

با وصالت به بتر بایست نیست

□

زان دل سخن چه گویم کز وی خبر ندارم

□

تا جامه‌ی جان قبا نخواهد شد

□

گهی با جام باشم در مناجات

□

وز شکرخانه آن دوست نوایی برسد

□

صبح سعادت دمید دولت و دین را

□

شد آشنایی با صبا آن زلف عنبر بیز را

□

پس آنگه از میان خود را به چالاکی بدر بردی

□

پس رخنه چنان گشتی کباد نخواهی شد

□

گر بر این پای استوار کند

□

هزار جان مقید ز بند برهاند

□

هر چه نشانست و بالست و بس

□

لیکن عاشق دراز گوید

□

خلاصه‌ی به حقیقت خلاصه‌ی به سزا

□

ازینم میکشی جانا از آن هم

□

عرق سنگ سوی چشمه‌ی حیوان آرند

□

عشق شاه همه سلاطین است

□

هر زمان زو رنج خاری می‌کشم

□

تو که دیوانه و مستی بتو غم نتوان گفت

□

رنج بردار یار باید بود

□

من نخواهم مستیی کز می‌رسد

□

بی‌رایض گشت خوش لگام آخر

□

بر لبت بوسه دادنم هوس است

□

گر چه پذیرنده چو آیینه‌ای

□

چون صبح نمود آن صدف غالیه سائی

□

چیست امروز که خورشید زمین ناپیداست

□

ز پی دل خودست این که من حیات جویم

□

روی را تن آب گردد سنگ را دل خون شود

□

بسته آن حلقه شو چون گوشوار

□

بجز غم می‌نبینم ساحل خویش

□

ز قدر او نموداری شب قدر

□

پیش زهره بچه زهره سخن ماه کنید

□

که یک دل بیش یک جان برنتابد

□

که آفتاب جلالست و آسمان سخا

□

از دگری پرس که عیب تو چیست

□

خوردن می محنت خمار نیرزد

□

این لقب شد فاش زان مرد نجی

□

جز با وصال تو نبود کامرانیم

□

فرض شده خدمت شه کردنم

□

آب حیوان جست خواهی آتش اندر مال زن

□

عز اسلام و ضیاء بصرند

□

جفا بینم هم از تو برنگردم

□

اسباب مهیا کن آن جان که می آید ؟

□

در دام تعلق اوفتادیم

□

هم گواهی دادنست از سر خود

□

قضای بد ز همه کس نهان تواند برد

□

شرح شکن طره‌ی پرتاب تو دارد

□

عادت مکن عاشقی کشی توبه بکن یکچند ازین

□

عشق را با وی آشنایی نیست

□

تا عدل و ستم هست بشیرست و نذیرست

□

کز دل داننده‌ی حکمت پناه

□

دلم بربود یار نو بشد کار من از دستم

□

اسپهش افتاد در قتل عدو

□

پای قهرت بسپرد مر باد را در زیر آب

□

سواران ببر خون دشمن بریز

□

با صفوت و نور خاکپای تو

□

بهتر ز مجاوران کعبه

□

پس مرا بیغاره‌ی مهر و وفا تا کی کنی

□

ور میسر گرددم بسیار بودن هم خوش است

□

بتا بس ناجوانمردی خدایم بر تو داور باد

□

در شکار خود ز صیادی دگر

□

گر نباشد رهی روا باشد

□

رنجه چه‌داری به حضورم هنوز

□

بیشی آن سر را رسد کز عقل باشد پایدار

□

دل و جان بنده‌ی غلام تو اند

□

نه به جان و سرت که جان داری

□

کز بلندیش به سعدین سپهر ست قران

□

ماه دیدم رهی و زهره سما کاره‌ی دوست

□

و از سوادش حیرت سوداییان

□

پیش از بس که عذر لنگ آورد

□

فیض ز یک خواندن قران فرود

□

بی رخ تو جهان روشن من

□

جان گفت له الفضل که وارستم ازین بند

□

عقل بر هیچ گوشه ننشاند

□

بس که بلبل ناله‌ی مستانه کرد

□

از آن می‌ها که از جانم کم کند غم

□

کز رحیقت می‌خورند آن سرخوشان

□

گر چند بلای جان ما بود

□

برده بالا نمی‌توان کردن

□

چاک زن چون روی او دیدی قبای ماه را

□

نه اسم حزن و نه اسم طرب بود

□

وگر باشد مرا باری نباشد

□

هندوست که پا بر سر محراب نهاد

□

پایه‌ی تخت خود از خورشید برتر داشتم

□

گفت جرمت این که افزون زیستی

□

از وجود خود از آن سیر آمدم

□

چو پرهیزی ندارم جان نخواهم برد ازین تبها

□

جان به شکل شکار خواهد کرد

□

در قمره‌ی زمانه به خاکی بباخت بخت

□

کامروز شرق و غرب جهان در پناه اوست

□

بر سبحه‌ی نست شرف چنگ و نای را

□

کش بجا ماند دل و هوش ای پسر

□

تا نگردد شرمسار آن مبتلا

□

تا که نور و سایه باشد سایه باد و نور باد

□

شب تا به روز باده گسار که بوده‌ای ؟

□

پای بازی سر زنی دردی کشی خونخواره‌ای

□

می‌دانم و در زبان نمی‌گنجد

□

امروز یکی هزار می‌بینم

□

به جایی که نبود امید رهایی

□

زهی سوسن زهی نسرین بنامیزد بنامیزد

□

که اندر آن سستیش رشک رستمست

□

که ازو رسم جم و ملک عجم نام گرفت

□

گردان چو باد گرد برآن سرو قامتی

□

ای شمع نکورویان آخر چه وصالست این

□

بسی از مرغ سبک پرتر و پرنده‌تر است؟

□

از آن بندگی می‌کند خاص و عامت

□

پریشان روزگارم با که گویم

□

خاک ره باید شمردن دولت پرویز را

□

هست عقلی کمتر از زهره و شهاب

□

خرگاه آسمان همه در خز ادکنست

□

نی به وجودیکه بود از عدم

□

در بادیه‌ی هجر ز حیرت علمی زن

□

صد و یک جان به جانان برفشاند

□

شاخ انصاف باز بار گرفت

□

که من آن سر انداز را می‌شناسم

□

گر نه او پیش رو فوج بهارستی

□

ای تو مهمان‌دار سکان افق

□

فتنه‌ای در فکندی ای دلبر

□

بنشینم و فسانه‌ی آن ماه بشنوم

□

اگر چه عاشق بسیار داری

□

یا ز اقصای بلاد چینستان آمد

□

بی‌تو چندین زندگانی می‌کنم

□

دیوانگی آورد و نماندیم خردمند

□

مذهب و اعتقاد و دین نکنند

□

اوستادان صفا را اوستاد

□

زان پس که دیده باشی در دولتی چنانم

□

وین شرف از وری به پسر بازگشت

□

تا کی بود از تو بیوفایی

□

تا که چشمم بر آن نگین افتاد

□

رنگ غافل چو ارغوان باشد

□

گشت باقطاع «اوده‌ی» سرفراز

□

بگذشته به زیر گام عاشق

□

بی‌دریغ از بیخ چون برمی‌کنی

□

خاک گلرنگ و باد مشک پریش

□

آن دل که بود وقتی گویی نبود ما را

□

خون روان گشتست از حلق حسین در کربلا

□

چو سالت بر گذشت از شست و ز اند

□

آشیان زین دو شاخ برتر گیر

□

گفت من نزد تو به نیم جو است

□

زین مایه‌ی بیزاری بیزارم بیزار

□

سوی من آید پی این بالها

□

جز نفس سرد یادگار ندارم

□

تیغ بیفگن که منم آفتاب !

□

با زلفتان دلی را مشکل نماند راهی

□

خطی سرسبز زیبا می‌درآرد

□

تو شرم نداری که ز من شرم نداری

□

گهی لشکر کشی گه پهلوانی

□

زان بگفتی از تو می‌خواهم یاری ای پسر

□

شهوتت نبود نباشد امتثال

□

اگر صد درد بی‌درمان ندارم

□

شکر آنرا یک نظر در حال نا شادی بکن

□

تا تو غایب شده‌ای از من و بگریخته‌ای

□

دیده‌است چشمه‌ای که درو نیست هیچ آب

□

دی همه روز اگرچه بر سر بود

□

ازهر چه جز این کردم از کرده پشیمانم

□

وز تن من پریده گردد هوش

□

حبس آهو کرد چون استمگران

□

پای دل در میان نمی‌خواهیم

□

به خاک پاش که سر بر ندارم از قدمش

□

پیش از آن کاین چشم عبرت بین فرو ماند ز کار

□

کورا گه پشت و گاه روی است

□

بیهوده است جور و جفا چند زین کند

□

هم زسر هم ز درد سر برهم

□

گر نبود از عمری اندر عشق او عیار باش

□

اندرین چه گشته‌اند از جرم‌بند

□

به دشنامی چرا یادم نیاری

□

هر چه تو گوئی، به ازان گفته‌اند

□

محراب منست خاکپای تو

□

خیره خیر این نیلگون بی‌در کلات؟

□

جای آن در سینه پیدا کرده‌ام

□

من به خون خویش پروردم بلای جان خویش

□

فریاد من از خنده و بیداد تو از داد

□

خوردشان آن هفت گاو لاغری

□

ره میخانه برگیرم در طامات بربندم

□

لشکر مغرب سوی مغرب شتافت

□

باد پیمای و کژ چو نای و چو چنگ

□

در هر پیچی هزار می‌پیچد

□

اگر زمانه بخواهد که با توام بنشاند

□

کوکم از آن مرغ بود در هنر

□

والله که میان خانه صحراست

□

عشق نبود هرزه سودایی بود

□

که در حدیث نیاید چو در حدیث آید

□

دور شنیده می‌شود در دل شب فغان من

□

کس نی که ترا گوید آخر چه خیالست این

□

چون کنی بیداد؟ کایزد داور است

□

همه کس سر تو دارد تو سر کدام داری

□

همی رام گردد برو بر زمین

□

می‌گیریم ار چه دانشمندیم

□

تا به شستش از کرم آن آب آب

□

که زر به کان بری و گل به بوستان آری

□

این ستم ای کاشکی هر بار بر من بگذرد

□

کافری بی‌برگ ماندستی و ایمان بی‌نوا

□

خط سبزش قضا را بر قدر زد

□

این بتر کردی که بد کردی و نیک انگاشتی

□

دو دیده را به کف پای خویشتن مالم

□

انگشت کند بر آب زورق را

□

یا چه دولت ماند کو واصل نشد

□

قضا همی‌بردش تا به چنگ باز آید

□

گوبرو از بر من این همه چون یار برفت

□

یک بوسه به من صد بشمارید علی‌الله

□

گاه کم و گاه فزون گاه راست

□

ز چمن نرست سروی که ز بیخ برنکندش

□

قاصدی رو به راه می‌کردم

□

من ننشانم ز جان باد هوای ترا

□

آب هوشت چون رسد سوی ثمار

□

پند خردمند نیاید به کار

□

دور فلک از صحبت یارانش جدا داشت

□

چون خنثی و مخنث نه مرد و نه زنند

□

بر سر میدان کفر گوی ز کفار برد

□

گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود

□

من میدانم که از کجا می‌آیی

□

این نصیب از دولت عشق تو بس باشد مرا

□

دست عقل مصطفی بازش کشید

□

شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

□

خود را به نانمودن خویش ارجمند کن

□

هم بوسه جای داری هم بوسه خواه داری

□

بدو کن عنایت که تنت ایدری است

□

نه صبر و طاقت آنم که از تو درگذرم

□

به تبسم دهنت غیرت تنگ شکر است

□

وی کرده تنم ز هجر مدهوش

□

کین همی گوید رسولم از اله

□

بسته کمر و قبا گشاده

□

باز می‌گیرند زوهم صحبتان دیدار خویش

□

ز رنگ و گردن و گوش و دو عارض زیباش

□

که هرگز رخش چون رستم نباشد

□

همایون بادت این روز و همه روز

□

گذر چو طایر قدسی زاوج این نه طاق

□

کاکنون به شغل بی دلی اندر فتاده‌ایم

□

مالک خود باشد اندر اتقوا

□

به دیگری نگرد یا به خود محالست این

□

همچو انبوه گدا در مسجد آدینه بود

□

ای قد کشیده سرنگون شو

□

خورد حسرت چون به رویش باد پیری بروزید

□

ناخوش آن میلست کز ما می‌کند

□

که هست هر خم مویی از و شکنجه‌ی جانی

□

ماروت تو ز شعبده دارد مثالها

□

چون توکل کرد یوسف برجهید

□

تا مهیا نبود عیش مهنا نرویم

□

آن طره به یکسو نه از گوش سخن بشنو

□

خود همچو دانه گشتی در ناو آسیایی

□

بس که گفت و بس گل معنی که رفت

□

کو بتواند چنین صورتی انگیختن

□

چه کند این دل مسکین که پریشان نشود ؟

□

جز جانب معشوق اگر صوفی صافید

□

باد را پوشید و بنمودت غبار

□

ان افعل ما تری انی علی عهدی و میثاقی

□

که بدان دولت دراز رسد

□

پرده‌داران کی دهندت بار بر درگاه یار

□

با شاخ جهان بیهده شورید نیارست

□

کبر رها نمی‌کند کز پس و پیش بنگری

□

که دست و طبعش جز دوک آن حدیث نرشت

□

یک لحظه ترا سوی دل ما نظری نیست

□

هست عقل عاقلان را دیده‌کش

□

گفتم نه چنانم که توان گفت که چونم

□

در سوئال و جواب تو بستست

□

که سر آهنگان خوانند مر او را سرهنگ

□

پشت بداده است ماه هین که رسیده است صبح

□

میان شربت نوشین و تیغ زهرآلود

□

اگرش خواجه‌ی جهان خوانی

□

سرمه‌ی روحانیان خاک کف پای تست

□

ور بود بد در لحد مارت شود

□

که من بی‌دل بی یار و نه مرد سفرم

□

که روزگار درو جز قضای بد ننوشت

□

آمدم بی‌جان و دل در وای تو

□

بیرون ز جهان نی، نه در جهان است

□

جایی دلم برفت که حیران شود عقول

□

به شعری در ز حرص آنکه یابد دیده‌ی بینا

□

جان برد جزع تو و آسان برد

□

وز نتیجه و فایده‌ی آن بی‌خبر

□

من فارغم از هر چه بگویند که هستم

□

هست امروز همان رتبت پیغامبری

□

وی نایب عیسا به دو صد گونه نمودار

□

زیرا که حد وادی هجران پدید نیست

□

وان سر وصل تو دارد که ندارد غم جانش

□

کاین سخن سر علم افلاکیست

□

در سرایی که درو تابش روی تو بود

□

وا شکافد تا کند آن شیر انین

□

که چون فرهاد باید شست دست از جان شیرینم

□

روح او از عروق بگریزد

□

شود ز چشمش بی‌شک معبهر آتش و آب

□

ایدون گمان برد که «خود این ساخته مراست»

□

خطا کردی به تیغ هجر خستن

□

یک جهان زر ناب می‌باید

□

کاهلی کردن و سستی نه رواست

□

اندکی ز اسرار آن باید نمود

□

بزه کردی و نکردند مذنان ثوابی

□

که فخر بالش صدرست و عز مسند و جاه

□

بر سیم ز سیب جاه داری

□

جوشن آب زخم پیکان یافت

□

گرگ دهن آلوده یوسف ندریده

□

چون رخ باغ در بهاران باد

□

که او عاشق چو من بسیار دارد

□

چون زبانه‌ی شمع او بی‌سایه شد

□

شیرین بود از لب شکربار

□

عفو جان‌بخشت خریدار گناه

□

روشنایی دیده‌ی بینای من

□

شش ستاره بر کنار هر مهی

□

بار دلست همچنان ور به هزار منزلم

□

به جای قطره‌ی باران عرق چکد ز سحاب

□

آن بار و بارنامه و آن احتشام دوست

□

غوطه خورد از ننگ کژبینی ما

□

کجاست تیر بلا گو بیا که من سپرم

□

سایه‌ی رحمت خدای آرد

□

چرخ جفا کیش بین لعل وفا کوش بین

□

این شرح‌ها که می‌رود آنها بداده‌اند

□

وان همه صورت شاهد که بر آن دیبا بود

□

کو بر کدوی خشک نهد بیست گز قصب

□

گرفتم هجرت اندر بر شبت خوش باد من رفتم

□

چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت

□

که دوشم قدر بود امروز نوروز

□

نیک تیمار خور ای نیک‌شبان این رمه را

□

جز «و یبقی وجه ربک» نقش را بنیاد کن

□

به همه عمر چنین خواب و خورت کام و هواست؟

□

یا رب ز من چه خاست که بی من نشست یار

□

چون ماه دو هفته رخ و بایسته‌تر از ماه

□

عمرهای خوش بگذرانم بر امید غمگسار

□

آدم از ننگش بکردی خود خصی

□

خلوت نشین جان را آه از حرم برآید

□

اطراف باغ عمر ابدالدهر پر نواست

□

عاشق اکنون هر کجا بوییست آه آنجا زند

□

ور راستی روان خلایق همی ربود

□

زان چشم همی‌کنم به هر سو

□

درهم زده صفهای حور عین

□

وز مغابه‌ی جام تو قندیلها بر هم شکست

□

یا نمازش جایز و کامل بود

□

لو اضافوا صحف الدهر الی اوراقی

□

گرد قناعت بر آستانش نلرزد

□

وقت گرمست نه وقت کرمست

□

گرچه هر روز سر و روی بشوید به گلاب

□

که حریفان ز مل و من ز تأمل مستم

□

هیچ پیرایه بر زمانه نبست

□

مرا صد بار دید آتش که روی اندر کشید ای جان

□

یزلقونک از نبی بر خوان بدان

□

صبح دوم بایدت سر ز گریبان برآر

□

پیش آن دریای مالامال از آب حیات

□

ستیزه بر دل ما و دو چشم تو سوی بازی

□

زلفت به گره‌گشایی آمد

□

که بازش دل نمی‌خواهد نشیمن

□

هر نفس که از نفوس انسانست

□

در میکده با نگار بنشست

□

او صفیا عالما بین المضر

□

نه بی او می‌توان بودن نه با او می‌توان گفتن

□

به چنین روزگار اگر نازی

□

که مرا قوت از آن پسته و بادام دهی

□

بس کرده‌ای بدانکه حکیمت بود لقب

□

نه احتمال فراق و نه اختیار وصول

□

وز ملکشاهیت عالم رونق از سر یافته

□

از سر کوی تو بر سر سنگ و سیلی خورده‌ایم

□

اسلم الشیطان نفرمودی رسول

□

ور به مثل پای سعی در طلبت سر شود

□

غمی از دست و طبعت ابر و دریا

□

ذات تو ز جنس و نوع برتر

□

به یک ساعت دو چندان می‌بسوزد

□

قصد هلاک مردم هشیار می‌کند

□

عذر عذرت مخواه معذورست

□

تا بدان نرگسان چه خواهی کرد

□

وز تکلفها و جانبازی و جود

□

که بر وی این همه باران شوق می‌بارم

□

حکم فتوی بکند مشکل آن بگشاید

□

جان پیوندیش رفت و جان جاویدان بماند

□

موی من مانند روز و روی تو مانند شب

□

ندانم قرص خورشیدست یا رو

□

به سر تو که نیک محتاجست

□

ما ازین معنی بی نام و نشان آمده‌ایم

□

هیکل آنجا بی‌خبر بگذاشتم

□

دگربارش که بنمودی فراپوش

□

آز را از بی‌نیازی جاودان قارون کنند

□

اکنون به بدل باز حلی و حلل آمد

□

و آن چیست که غیر توست آن چیست

□

قیمت لعلش به صد جان می‌کند

□

باش دانستم چو تاج صالحست

□

ترسم ز خصمت چون پرم گیتی بود بر من قفس

□

ای شه سرمایه‌ده هل من مزید

□

که تنها مانده چون خفت از غمش دوش

□

چو تو حراث روزگار نکشت

□

پیش اندازه‌ی صدقش به کمان آید تیر

□

چو روزگار بر آمد نه مایه ماند و نه سود

□

شخصی کما ترانی من غایه اشتیاقی

□

این چون حدیث دشمن و آن چون عتاب دوست

□

اکنون شکر افشان شد تا باد چنین باد

□

در یکی حقه معذب پشک و مشک

□

که چون همی‌گذرد روزگار مسکینم

□

در زد آتش به آسمان دوتاه

□

ای نه مشک و می چو روی و موی تو

□

چرا شبنم به دریا زنده نبود

□

عنبر بسای و عود بسوزان و گل بریز

□

مبارک دگر عید قربان و اضحی

□

با لب تو کیست جان جز که یکی بلهوس

□

لیک باشد حسرت تقصیر و فوت

□

هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه

□

وی مقصد زمین و زمان آستان تو

□

این غم نه کار ماست که این غم کیا کشد

□

معروف به امروز و دی و فردا

□

داروی دوستی بود هر چه بروید از گلم

□

باقی جهان جمله کم گرفته

□

زره مویی که چون تیرست بر عشاق مژگانش

□

قایمی ده نفس را که منثنیست

□

از تیر چرخ و سنگ فلاخن بتر بود

□

حق تعالی گواه و آگاهست

□

زیرا که نداری خبر از درد جدایی

□

به یک غمزه‌ی حیله‌گر می‌ستاند

□

هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم

□

از عطا یادگار اسلافست

□

زمانه‌را و تو را کی توان مساعد کرد

□

می‌خراشد در تعمق روی جان

□

کز هر چه در خیال من آمد نکوتری

□

سپهر نی دم شخصی دم هنر دربست

□

اندر دو جهان شاه بلند اختر می من

□

بازی است که‌ش تذروان جز جنس جانور نیست

□

گناه توست که رخسار دلستان داری

□

که گرت هیزم هر روزه نیست خر بفرست

□

چون زلف دوتا کردن تا کی بود ای دلبر

□

بازگویم مختصر آن را مثال

□

از راه عقل و معرفتش رهنمون شود

□

پایه‌ی تست آن کزو ثابت قدم شد مهتری

□

بر دیده‌ی خویشت بنشانم ننشینی

□

از طلب چون تو دلستان نشکیبد

□

که بامداد در حجره می‌زند مأمول

□

باز هنگام هنر گردن چو باز افراخته

□

جستی از دام پس دمی کم گیر

□

بنگر اندر بول رنجور از برون

□

اگر تلخست و گر شیرین جوابی

□

تا که شاگرد اوست استادست

□

چون ظفر با فتح و سعدست او همه ساله نظیر

□

مرحور وجنان راتو چه گوئی که سزااند؟

□

هزاران سرو بستانی فدای سروبالایی

□

چه نالهای حزین بود و حالهای تباه

□

آن نکو دیدار شوخ کافر استاد را

□

نوحه و زاری تو از بهر کیست

□

پیشت آیم چو کبوتر که به پرواز آید

□

پای‌بند طویله و گله نیست

□

و آن جهان انوار او دارد از آن خرم بود

□

دوست از دو روی او دو جهان نمود

□

شکرینست از آن دهان گفتن

□

هم بداندیشانت را دایم به ... من زنخ

□

دادیم به خود راه بلاها و المها

□

مر کرا باشد چنین حلوای خوب

□

بیند خطای خویش و نبیند خطای یار

□

کافتاب از ماه و چرخ از خاک و کعبه از کنشت

□

هیچ دولتخانه چون ابروی تو

□

آن است نکو و خوش سوی دانا

□

خرقه گو در بر من دست بشوی از پاکی

□

جاه تو الواح نحوست سترد

□

کانچه یوسف داشت صد چندان تراست

□

گشت گریان آب از چشمش دوید

□

هر روز خاطر با یکی ما خود یکی داریم و بس

□

جز به یادت ز دوستداری لب

□

جلمه‌ی عشاق را غاشیه بر دوش بین

□

هرچه نه از عشق بود از همه بیزار شد

□

در ریاحین نگرم بی تو و یارا دارم

□

که اندر عمر خود یکبار باشد

□

محال باشد جستن بهی و پیش گهی

□

کشف گردد که کی گم کردست راه

□

کاختر به درآمد از وبالم

□

آمدی در قلب شهر از طرف دشت

□

با پاک‌بری عشوه‌دهی شوخ دغایی

□

پر نقش زعفران و طبر خون است

□

کاندر آن عاجز بماند سامری

□

که تو با آب روی خویش خاک پای او شایی

□

که بس باشد قبول تو بقای جان جان ای جان

□

او نخواهد هیچ کس را تن‌درست

□

در چمن کس دید سرو سیمتن

□

که از روی خرد باشد بر ایشان صد شرف سگ را

□

بهرچ از دوست وا مانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

□

هرچه کند چشم او ور ببرد جان خوش است

□

دمم با جان برآید چون که یک همدم نمی‌بینم

□

ورنه هرگوشه صد چو عنصری‌ایست

□

بر رخ از خون دیده ره کردم

□

تیرها خوردم درین رزم و سنان

□

پس بگردان شراب شهدآمیز

□

کاه کهتاب باد و جو کشکاب

□

وی نایب عیسی به دو صد گونه دلایل

□

هیچ گردنده‌ای که بی‌کار است

□

غلام خویش کرد و حلقه در گوش

□

کز کاف کن فکان چو وجودت گهر نخاست

□

نعره‌ی عشق از گریبان تا به دامن چاک زد

□

خر جماع آدمی پی برده بود

□

گل سرخ شرم دارد که چرا همی‌شکفتم

□

زندگانی چو مرگ ناخوش گشت

□

صبح ز تشویر همی کند روی

□

نقل من دلسوخته جز خون جگر نیست

□

کدمیی ندیده‌ام چون تو پری به دلبری

□

تا فلکشان به غم بفرساید

□

یک دلشده او را ز ره ناز نیابد

□

بندهای بسته را بگشوده است

□

که بر هر شعبه‌ای مرغی شکرگفتار می‌بینم

□

گردد از رنج غم دلش مجروح

□

بر اسب جفا نهاده ای زین

□

ور نیست ترا بشنو و از مرغ بیاموز

□

گر چو صبحیش نظر بر همه آفاق آید

□

بر عارض تو ز روشنایی

□

مهر تو چو جنانست و وفای تو چو دینست

□

رو در دل زن چرا بر هر دری

□

نه احتمال نشستن نه پای رفتارم

□

چنگی تر و خوش همی سراید

□

باز مهجوران آب و گل تماشایی شدند

□

واگه نه که آشنای من کیست

□

جای دیگر روشنایی می‌کند

□

قضا گفتا تو بنشین خواجه برخاست

□

ما بهای هر کله اکنون سری بنهاده‌ایم

□

کار من سهوست و نسیان و خطا

□

مگذار ناله‌ای که برآید ز سینه‌ای

□

که این دو هم ز صفتهای روح حیوانیست

□

رخها همه زردست و جگرها همه قیری

□

هر چند تو با کارد بوی آن تن تنها

□

مگر اکنون که به روی تو چو موی آشفتم

□

کس ندیدست و جمله خرسندند

□

باز چون افتاده‌ام در دام عشق

□

کاین بحر همیشه در انقلابست

□

حسن عهدم نگذارد که نهم پای دگر

□

تا بدین غایت کسی آلت نساخت

□

بر علم قدیم تو پیدا شده پنهانها

□

ز ذوق مستی عشقت دمی به هوش بر آورد

□

عقلت بگفت و گوش نکردی به پند او

□

هر کرا خدمت جان‌پرور تو روزی کرد

□

کرد هجران تو صفرایی و سودایی مرا

□

وز مار چه خاستست جز ماری

□

وصفت نگنجد در بیان نامت نیاید در قلم

□

ز مجدش ملک را کردند قانون

□

هل تا گیه بجوشد بر من بهار رو

□

اگرچه او به‌سر اندر چو تو بصر دارد

□

روشن کند این غره غرا که تو داری

□

ز مخدومان گرانی دور دارد

□

بر مه روشن روا باشد که مشک افشان بود

□

همیشه رنج طلب کردن و نرنجیدن

□

شاد آمدی و خرم فرخنده بخت بادی

□

واسمان را در کفایت مقتداست

□

چون برگ پدید آمد پس رای نوا کرد

□

از جان بشست دست و به جانان دراز کرد

□

تو خویشتن دلیل بیاری به هر سخن

□

ز آل یاسین چو از نبی یاسین

□

خروش و ناله و زاریست بی او کار من هر شب

□

علم را سرمایه‌ی بازارگانی داشتن

□

هر کو به وجود خود دارد ز تو پروایی

□

نه فلک نیز مجرد فلک و هرچه دروست

□

دل من کردی گمراه و حزین

□

خوردم خرماش و خست خار مرا

□

که وجودم همه او گشت و من این پیرهنم

□

سخن رفتن و نارفتن من در افواه

□

بر امید دانه در دام او افتادیم ای پسر

□

قسمت همای وار بجز استخوان نداشت

□

تو به اندرون جان آی که جایگاه داری

□

به دست چار خوارزمی سپردست

□

از تو شادان اهل سنت همچو بیمار از شفا

□

زیرا که عشق جانان دریای بی‌کران است

□

سروبالا دلستانی می‌کند

□

اندرین روزگار معذورند

□

جز بدو مرد را ولایت نیست

□

جان بلند خویش نفرساید

□

کاین رنج و سختیم همه پیش اندکی شود

□

عذر این آمدن که داند گفت

□

تا نام تو بر زبان ندارد

□

هر دو مصورند ولی نامصورند

□

بالا نتوان خواند که سرو چمنست آن

□

نفرت آهو و خشم شیر هست

□

مبارک باشدم ایام و ساعات

□

ماه از حصار چرخ، سر باختر نداشت

□

بسیار سر که در سر مهر و وفا رود

□

خرمن روزگار پیمودست

□

عاقله عقل ترا ایمان و سنت خون بها

□

روی ننمود و روزگارم برد

□

وین نباشد مگر آن وقت که رای تو بود

□

که آب چشمه‌ی شمشیر تیز خاصبک دارد

□

با عشق خوش شوخی در کار نباید شد

□

ز آتش ادبار، خوش میسوزیم

□

الا ای جان به تن بازآ و گر نه تن به جان آید

□

نرهاند جز اعتقاد درست

□

کفرش همه هدی شد و توحید کافری

□

بسیار شنوده‌ای کلامش را

□

که دنیا و دینم فراموش بود

□

همه بر بوی جود تو هستند

□

در گذار مهره‌ی اصل بنی آدم زنیم

□

همدوش مرغ دولت و همعرصه‌ی هماست

□

که ای حوری انسانی دمی در باغ رضوان آی

□

جفته همچون کمان به زه کردست

□

هر که چندان مشک دارد با جگر او را چکار

□

آنچه او زان موی شبگون می‌کند

□

همچو من معشوقه یک ره آزمودی کاشکی

□

جبر کسر هزار ساله کنند

□

الحمد کنان آید جانش به کباب اندر

□

هر جا که میرسیم، تو با ما چه می‌کنی

□

نه این بدعت من آوردم به عالم

□

که گیتی با بزرگیهاش خردست

□

عیسی به تعلم شده موسی به گدایی

□

یقینم شود چون یقین محمد

□

بلکه در جنت فردوس نباشد چو تو حور

□

می‌شناسم که فاعلیست نه خرد

□

وان پیش دو شمامه‌ی کافور یا دو سیب

□

دل از تیمار کار آسوده کردی

□

و ان هجرت سواء عشیتی غداتی

□

گناه از بنده و عفو از خداوند

□

تا کی از کعبه هین در خمار

□

اندر گل خویش مبتلا گردد

□

بی خلاف آن مملکت بر وی مقرر می‌شود

□

بر دامن تو دست معالی نرسیده

□

تو مهر مرا به یاوه مفروش

□

گر این برزگر میکند سرگرانی

□

باورم این نمی‌شود با تو نشسته کاین منم

□

به کف دست تو حواله کنند

□

منشور جمال جاودانی

□

زود برخیز و راح روح بیار

□

چون گوی عاج در خم چوگان آبنوس

□

بر رخ روز درآرند شب ظلمانی

□

بر خصم ما ز غیرت گل را حرام گردان

□

گر که کار فلک اخضر نیست

□

بار دیگر نکند گر تو به رفتار آیی

□

هفت اختر و نه فلک تولا

□

گر ز آنکه تو خود همی نیایی

□

در حلقه‌ی دام شب مثالت

□

تا بیاموزد پری رخسارگی

□

که فرمان بر زن کند خویشتن را

□

نکته گویست اگر چه ناطق نیست

□

کاش روحم به پدر می‌پیوست

□

خوشتر که پس از تو زندگانی

□

مست از خطا نگردد واجب عقاب را

□

خلق خوب و طبع پاک و یار نیک و بذل زر

□

که‌ت دهر به تیغ خویش نگذارد

□

بیم آنست که دیوانه شوم

□

از خدای و خدایگان دارند

□

زهی ما بر تو غلام سفر

□

رخ از تقدیر، پنهان چون توان داشت

□

پیوسته کشیده تا بناگوش

□

آدمی‌زاد از بقا یکبارگی مایوس شد

□

مجلس جان علیک عین‌الله

□

سزد گر درد بسیارم فرستد

□

گر به شکار آمدست دولت نخجیر او

□

بر جهان آتش بلا بیزد

□

از صفای وقت ما را تخت بود و تاج بود

□

روی درهم مکش ار کار تو شد درهم

□

عیبم مکن که در سر سودای یار دارم

□

گشته در دوران کل خیرالسموت

□

نیست با رخسان او بی‌شاه دارالملک دین

□

زردشت چنین نبشت در زند؟

□

در من از بس که به دیدار عزیزت شادم

□

بحر معقول کان محسوسست

□

وز تابش روی تو برآید دو شب از روز

□

کس نشد آگاه که مقصد کجاست

□

دریغ باشد بی دوستان به سر بردن

□

پس در آوردست‌شان اندر جهان خواب و خورد

□

آتش عشق تا کی افروزی

□

همه کفار را مسلمان کرد

□

گوید دو آفتاب نباشد به کشوری

□

تا به ابد بر در طغرل تکین

□

گه راه مقامران لنگر زد

□

سبک قدم نشده، دید بس گرانجانی

□

چه غم اوفتاده‌ای را که تواند احتیالی

□

گره عهد و بندگیش ز بخت

□

وز مه فرود آویختی کرده به چنگ اندر عجین

□

که‌ش از بد کنش جان و دل می‌رمد

□

ای باد صبحدم خبری ده ز ساحتش

□

که لعنتهای رکنی بر طمع باد

□

چو شد آراسته گیتی به بوی نوبهاری خوش

□

سر بتدبیر بپیچ از خط فرمانش

□

عشق و مستوری نیامیزد به هم

□

خاطر لقمان و اسکندر نداشت

□

سعد کلی داشتی از بهر شخص او نثار

□

چون سوخته شد ز تو نشان یافت

□

کردیم و صبوری از تو نتوان

□

جز مثل که این یکی نمی‌یابی

□

از کوی برآی تا برآییم

□

ز بیداد تو، چند نالم چو نای

□

جواب تلخ ز شیرین مقابل شکر آید

□

روزها رخسار فتح آراسته

□

کاجزای او گرفت همه طرف جویبار

□

کس دیدی که دادش داد خرداد

□

چشم خردمندی و فرزانگی

□

بر مسی هرگز فکندش آسمان کان زر نشد

□

بفزود هزار جان به جانم

□

گرفتاران مسکین را رهاندیم

□

کان جا که رنگ و بوی بود گفت و گو بود

□

روزیم فاضل آمد و روزم خجسته شد

□

گه به خاک آردت چو عزم قدر

□

بانگ بر کون و مکان خواهم زد

□

مگر ز مصر به کنعان بشیر می‌آید

□

زان چنانها که خاطرم را خوست

□

در کنج خرابات می خام گرفتیم

□

خرم کسیکه همچو تواش طالعی نکوست

□

صاحب نظران به عشق منظور

□

که کسی چند پاره در راهند

□

کز خنده شیرینت بخندد به شکر بر

□

نه هر چه داد، ستد باز چرخ مینایی؟!

□

صبر اگر هست و گر نیست بباید کردن

□

مگرش طبع سقنقور و دم کافورست

□

بت پرستیدن از سیه روییست

□

چرا که زود فسرد آن گلی که زود شکفت

□

فراموشم شود موجود و معدوم

□

این گویهای زر که بدین سبز گنبدست

□

هر چه تدبیرست جز بازیچه‌ی تقدیر نیست

□

جانی که نداشتم ز تن بود

□

باغبان را گو بیا گر گل به دامن می‌بری

□

ز خلق سرزنشم باشد از خدای عتیب

□

بپیوست هجرش به غم روزگارم

□

داشتیم ار یک هنر، بودش قرین هفتاد عار

□

که تحمل نمی‌کند خارش

□

دل و طبع تو مجمع‌البحرین

□

چون نداری داغ عشق از حضرت قدس جلال

□

واراسته به دیبا دنیا را

□

غالیه‌ای بساز از آن طره مشک بوی او

□

بر خداوند این همایون جای

□

زنار و کفر و میکده آمد نظام عشق

□

رفتار راست کن، تو نه ای خرچنگ

□

از گردش روزگار دارم

□

کامروز شرق و غرب جهان در پناه اوست

□

حسنش نام و روی هم نامش

□

از سر مویی زبان‌بندی کند

□

به همه عالمش از من نتوانند خرید

□

هم وهم ترا از عدم آگاهی

□

بر ظاهر آن چونکه تو را نیست گوائی؟

□

چنین بساط، دگر جای آرمیدن نیست

□

بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

□

آفتابیست آسمانش گاه

□

زند آسیب ولیکن نکند زیر و زبر

□

همه بر تخت همی تازد و هم بر نخ

□

که تو چون سرو خرامان به چمن بازآیی

□

مردمی کرد و سخت نیک آورد

□

گهی به بلعجبی فتنه‌ای برانگیزد

□

مرا زین خاکدان تیره بردار

□

خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

□

مثل آن حاصل نیاید بحر ملک و کان دین را

□

از پس آن نبود عشق بتی پرده درش

□

درد تو دریچه‌ی عیان است

□

تا به یک ره سایه لطف از گدا برداشتی

□

بیش از این گرد پای حوض مگرد

□

جان و دل و دین وقف مراعات تو دارم

□

غلتید چون کبوتر با باز کرده جنگ

□

چشم نمی‌کنم به خود تا چه رسد به دیگری

□

ورا شراب عناب و مرا شراب عنب

□

ورنه با ویل و وای و ویر مباش

□

خوردن ما سوی باز او خوش و خوار است؟

□

هنوز وقت نیامد که بازپیوندی

□

هزار معجزه‌ی رنگ رنگ بنمودست

□

گه چو معشوق جفت صد جانم

□

گر ترا نیز چنین رائی هست

□

گو سر قبول کن که به پایش درافکنم

□

ملک در دست مشتی افسوسیست

□

زین یجوز و لایجوز و خرقه و حال و محال

□

که بت رهروان وجود بود

□

نه قرار زخم خوردن نه مجال آه دارم

□

واجب‌تر از ادای صیام و صلات باد

□

از قناعت پایگاه پادشایی یافتیم

□

نهفته گفت بدو این غم نهانی را

□

کو به رامش کردن آن جا می‌رود

□

که با خفته بختم به راز آمدست

□

بعز وحدت پیدا از او سنا و کمال

□

روی به مشرق نهاد خسرو سیارگان

□

میسرت نشود عاشقی و مستوری

□

که مرغ ذکر تو تا جاودان از آن چیند

□

نه هر که رفت رسید و نه هر که کشت درود

□

خورده بسی خوشه و خروار را

□

حرام صرف بود بی تو باده نوشیدن

□

خورشید کیست پرتو رای صواب تو

□

چشم عبرت کور و گوش زیرکی کر کرده‌اند

□

جان از دو جهان کنار دارد

□

دامن عفوش به گنه بربپوش

□

هر زمان زحمتت همی آرد

□

گشته مستانند هان هشیار باش

□

جفا دیدن از آب و گل، روزگاری

□

متصور شود شکیبایی

□

دین و ملت را مکانش چون عرض را جوهرست

□

یکی قفل از قضا دارد، یکی بند از قدر دارد

□

این رقیبان سماوی همه یکسر بصرند

□

آن که از دست ملامت به فغان می‌آید

□

از تضرع کردن هب‌لی پشیمان یافته

□

دانم که همین قدر بدانید

□

شکوفه را ز خزان وز مهرگان خبریست

□

از این صورت ندانم تا چه زاید

□

خجل از عارض نیکوی تو صورتگر چین

□

هر چه در صد سال عقل ما ز جان اندوخته

□

خاک کوی تو در بصر نکشد

□

باز کردند بامداد دری

□

از چنین بزمی تواند داد هردم زیوری

□

درع وفای او نه به بالای پست ماست

□

درم آورد چو دینار نداشت

□

رنجه شو پیشتر چرا نایی

□

کاندرو جز کبریا را نیست راه

□

باز عهد استوار خواهد کرد

□

تا سود به یک سو نهی از بهر زیان را

□

بس که حیران می‌بماند وهم در سیمای تو

□

رفتم چگونه گوید آن کو خراب رفت

□

هر ساعت ماهی ز گریبانش برآرد

□

این نه راه زندگی، راه فناست

□

همسایه لعبتان کشمیر

□

بکند چون به فضل برخواند

□

در یک خانه دو تن دعوی کدبانویی

□

که می عشق سر گرانم کرد

□

غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

□

قومی که شان برفتن از اینجا شتاب نیست

□

حقا که نه‌ای بتا ز معذوران

□

بس کن ای بیخودی و سربگریبانی

□

سل السهران عن طول اللیالی

□

تا که با وصلت اتفاق کند

□

هم خواست نداند که تو خواهنده‌ی مایی

□

ز حال من به حقیقت خبر مر ایشان را

□

همچون طلسم پای خجالت به دامنند

□

گپ مزن گرد حدیث او مگرد

□

ناخورده شراب چون شود مست

□

صحبت از رسم و ره دیگر کرد

□

مرا به بند ببستی خود از کمند بجستی

□

شاعرم هم به مدح و هم به هجا

□

زهره‌ی زهره بسوز زان رخ چون مشتری

□

پنداشتی که بوسه چنین رایگان دهد

□

در آن معرض که چون یوسف جمال از پرده بنمایی

□

همت ناستدن هست و لله الحمد

□

انجام عشق جز غم و جز آه سرد نیست

□

افتاد بسی و جست بسیار

□

که منت آشنای درگاهم

□

در باغ مصاف کرده نوروزی

□

حجره‌ی دیده را گلستان کرد

□

که هرگز مبادم ز عقشت رهایی

□

صبر کن تا ببینمت نظری

□

چهره از ناقد گمان و یقین

□

ور نباشی خاک معنی آب بی حاصل مباش

□

دی و اسفند مه و بهمن و آذر گردد

□

درماندگیم به هیچ نشمردی

□

پس از تکبر دامن بدو نیالوده

□

شد چو پشت شمنان شاخ سمن

□

بر روی زمین خرقه و زنار نماند

□

نه به زرق آمده‌ام تا به ملامت بروم

□

دربهار آفتاب با گل کرد

□

ز تاریکی به تاریکی درافتی

□

در فکندی جمله را در یک نفس

□

دل نهادم به جفاهای فراوان دیدن

□

وین هم ز کیادت زمانست

□

گهی به قهر چو یوسف کنی مرا چاهی

□

یکی اسپی است این کو مر سواران را بفرساید

□

بنشینم و بنشانم گل بر سرش افشانم

□

ز رای تست بینایی ز بخت تست بیداری

□

گه از یاقوت کردن چشمه‌ی نوش

□

آری، نداشت جز هوس چینه چیدنی

□

خوشتر ز ابروی تو هلالی نیافته

□

گفتم چه دهند از این فسوست

□

ز شاخسار همی بی‌ثبات نسراید

□

پس چون فرشته روی به عقبی نهاده‌اند

□

تا تو نپنداری که من از دست او جان می‌برم

□

یافت از مشرق و لوشینا

□

صاحبت خبر گلشن و نزهتگه روحست

□

که گستراند قضا و قدر براه تو دام

□

منقل بگذار در شبستان

□

تا چو برخیزیم بر هر شش زند

□

دریغا کو مسلمانی دریغا کو مسلمانی

□

سیرت خلق جهان دگرگون شد

□

تو را چه بود که تا صبح می‌خروشیدی

□

گفت خوبست اگر مرگ پذیرد او را

□

کار بازی بازی از لاف و بازی در گذشت

□

رخ من شاهد هر انجمن است

□

چو روز گردد گویی در آتشم بی تو

□

یا موقف عرض انس و جانست

□

سنگ و آهن بودت از دل سنگ بر آهن زدی

□

هر که او در بند جانان اوفتاد

□

کاهی بودش تعبیه بر هر بن مویی

□

به ما بر دست فرمانت گشادست

□

آن سیه مژگان زهرآلود همچون تیر چیست

□

مقیم گشتن و دامان خود نیالودن

□

با او مگر او را به عنایت نظری بود

□

از ابر جود در آنم یکی یم مقلوب

□

از سه سو دین و جان و تن را سور

□

که نه مادت بد و صورت، نه بالا بود و نه پهنا

□

که آب دیده سرخم بگفت و چهره زردم

□

گفتا چنار عمر من افزون‌تر از دویست

□

زان که در هجر دلارامم مرا آرام نیست

□

بخاک ار درافتد، غبارش بشوئی

□

مگر حلال ندارد مظالم درویش

□

به بهینه زنان دریغ بود

□

من بی من به بهار تو شمن

□

همه کون مکان پر گفت و گوی است

□

گویی همه عالم ظلماتست و تو نوری

□

که نداند همی و نتواند

□

نیست کردارت چو گفتار ای پسر

□

بهتر از لوزینه می‌پنداشتش

□

جز به نظر نمی‌رسد سیب درخت قامتش

□

بجز از محض قلتبانی نیست

□

به دانش جان بپرور نیک و در سر علم رویا کن

□

همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟

□

طبع شورانگیز را دست از لگام

□

پیاده بودم فرزین شدم چه فرزین شاه

□

ایزد در فردوس برو بر بگشاید

□

پیش باز عشق آئین کبوتر داشتن

□

ولیکن آدمی را صبر باید

□

هست در کلک و خاتمش تضمین

□

جای استغفارشان باشد «و هم یستغفرون»

□

چو چشم نیم‌خمارش ز خواب برخیزد

□

که آب دیده به رویش فرو نمی‌آید

□

یکی شاهنشهی دیگر الهی

□

چون شدی عاجز گرفتی کر گسی

□

ز گلبرگ پوشید گلبن ثیابی

□

دعوت منعم نبود بی فقیر

□

فتنها شد ذوشجون و قصدها شد منشعب

□

آمده که بیجاده در آفاق کهی کو

□

تو دیرتر آیی به بر ما که ببایی

□

گر چو یوسف پرده بردارد به دعوی روی تو

□

این‌چنین دلگشای دشمن بند

□

عرش مجید جاه مرا آستانه بود

□

کاش میپرسید کس، کایشان بچند ارزیده‌اند

□

ماه رخساری ملایک منظری

□

آب دستار خواجگیش ببرد

□

زین جگر خوار شگرفی و دلاویز مهی

□

گر بر من سرگردان یک دم نظرت افتد

□

هر زمان صد رهت اندر سر و پا می‌نگرم

□

بر خداوند من آن صورت تایید خدای

□

چون طاقت هجرت من درویش ندارم

□

مرد نادان ز چارپا بتر است

□

که ساکن گردد آشوب رقیبان

□

رنگ طاوس و کبک و زاغ آمیخت

□

باز پرید سوی معدن خویش

□

بر ره ناسزا نه خرسند است

□

می‌نشاید رفت پیش داوری

□

چرخ در غبن و رشک و تاب منست

□

ما نیز هم از صحبت تو سیر شدستیم

□

معموره‌ی دلست که ویران نمی‌شود

□

دانسته‌ام ولیکن خون خوار ناگزیری

□

صد چو ما را روزها بل سالها برگ و نواست

□

برکان دهی و دف زنی و ذلت لت حث

□

پیش لعلت از بن دندان رود

□

سال‌ها گشته‌ام از دست تو دستان اندیش

□

آن چرا تیزرو و این ز چه روی آهستست

□

تا عاشق چشم و دهن تنگ فلانم

□

نه ثباتی است به شهریور و فروردین

□

صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم

□

تیری که جیب گنبد گردونش ترکشست

□

چون محمد تکین بغراخان

□

این مر آن را جفت نی و آن مر این را یار نیست

□

همه خوانند نه این نقش که من می‌خوانم

□

سنگ او لعل و نباتش عود و خاکش عنبرست

□

موجها آید که گویی کوههای ظلمتست

□

مبرهن است کازان طعنه بر دلش چه رسید

□

من نیز بر آنم که همه خلق بر آنند

□

واندر آن سحر کرد و در افشاند

□

نیاید بجز باده‌ی تلخ یادم

□

هم نه سپهر مرغی در دام زلف و خالت

□

که می‌برد به افق پرچم سپاه ظلام

□

پیش از آن کز سرت برآرد گرد

□

نازند به خاکپایت ای دوست

□

گذشت از بامکی بر جو کناری

□

سنگ باشد که دلش زنده نگردد به نسیم

□

نام پسر و کنیت تو خواند

□

پیکان ملک تاج سر تیر فلک ساخت

□

گویی به مثل پیرهن رنگ‌رزانست

□

آخر به غلط یکی وفا کن

□

هیچ بیرون از این دو معنی نیست

□

زو هیچ بتی شگرف‌تر نیست

□

بهم بشکن این طبل خالی میانرا

□

ندانستم که پیمانم نپایی

□

ولیکن او بدین بی‌ساحلی نیست

□

که چو صدرست و دیگران چو روی

□

ره زاهد غرور اندر غرور است

□

بر دل ریش عزیزان نمکی می‌آید

□

تا نریدیم هیچ سود نداشت

□

خواهم که دل و دیده و جان بر تو فشانم

□

دزد گفت از مردم آزاری چه سود

□

مرغ عاشق طرب انگیز بود آوازش

□

بر که بر نفس همتت پیوست

□

بجز از گفتن حمدت نبود ورد زبانم

□

کارزو هرگز نباشد پادشا بر پارسا

□

گر ذوق نیست تو را کژطبع جانوری

□

وزان زمانه نهفت آنکه سالها بسرشت

□

آن دو صف جادوی شوخ دلبر جان دوز را

□

بر دوش تو این بار بس گرانست

□

صید را پای ببندند و رها نیز کنند

□

دامن دولتش از دست فلک چاک بود

□

قبله تا خورشید باشد اختری را دین مکن

□

عشق بی درد دل حرام بود

□

ما بماندیم و خیال تو به یک جای مقیم

□

خبر که دست دگر نیز زیر سنگ بود

□

بی گمان آنگه تو از معشوق خود یابی نشان

□

گوهر تحقیق را سوداگری

□

بسیار دیده‌ام نه بدین لطف و دلبری

□

گر علم را به کلک و نظر تربیت کند

□

زان که نداند همی شکل لبش هوش او

□

چرا حالت شده است از دشمنانت؟

□

پرنرگس و بنفشه و گلنار بنگرید

□

هست زاحوال بدسگال تو چست

□

پادشاهی کرده باشم پاسبانی چون کنم

□

همچو ابراهیم در آتش گلستان داشتن

□

چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش

□

بالله ار جز ثنات خواهم گفت

□

عرش و فرش از لحاف و بستر تو

□

دشوار می‌نماید و آسان نمی‌رسد

□

جای تصور نماند دیگرم اندر ضمیر

□

روی از شرم رای تو بنهفت

□

دل سوخته پوینده شب و روز دوانم

□

گوشه گیر از سرد و گرم روزگار

□

تو بخاستی و نقشت بنشست در ضمیرم

□

گر بدو نافذست فرمانت

□

در پرده‌ی غیب عشقها بازم

□

کشتنیان را سیاستی دگر آمد

□

نظاره کن که چه مستی کنند و جانبازی

□

ز گیتی مرجع دیگر نداند

□

خود منم دیوانه بر عارض ترا زنجیر چیست

□

شد پایبند، خاطر آزادت

□

افتاده به زخمش چو کمان پشت دوتویی

□

جودت آنرا جواب فرماید

□

تنت را جهل پیرایه دلت را کفر پیرامون

□

هر دل که سراسیمه‌ی آن زلف به خم شد

□

گو حریف آتشین را طوف پیرامن مکن

□

از پی نظم جهان کرد بساط شطرنج

□

نام تو بود اول و پای تو بود پیش

□

خانه‌ی تزویر را بنیاد رفت

□

کاین هیچ کسان در طلب ما چه کسانند

□

شمعی که به هر خانه چراغی نهد از غیب

□

قافیت همچو چشم سوزن تنگ

□

گفتا «دویست باشد و اکنون زیادتی است»

□

تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم

□

گفتی که نزد ما به امانت نهاده بود

□

دوش در فرقت او خشک شد و بار نداد

□

گفتگوها با خدا در کوه و هامون داشتن

□

دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی

□

که ز حاتم حدیث جود کند

□

عروةالوثقی تویی امروز و هم حبل‌المتین

□

صبای گرم‌رو عنبرفشان شد

□

به ورع خلاص یابد ز فریب چشم بندان

□

صورت آفتاب بنگارد

□

همه خیر و صلاح خود به باد عشق در دادم

□

که هریمنش گرفتست سر دیگر

□

هرگزش گوش نشنود پندی

□

عقل کل هم پای بر خاکش بدشواری نهاد

□

پس چرا قسمتم از هر دو عنا و تعبی

□

نگرفت آرام جز به داد و به استاد

□

گهی بر حال بی سامان بخندم

□

چو برد مژده‌ی فتحت به باغ و بستان باد

□

نیست دگر آنچه گمان منست

□

دست بسی را ببسته‌اند به دستان

□

چشمی که باز باشد هر لحظه بر جمالی

□

چرخ با همت تو درویشست

□

خالی نه ز آیات تو یک لحظه مکانی

□

ببین گل که چون پای بر خار دارد

□

مثل این روی و نشاید که به کس بنمایی

□

چون مسیح مریم از صفر حمل تا پای حوت

□

زلف تو در هر تنی جان سوخته پروانه‌وار

□

مهر صفت، شهرتش آفاق گیر

□

یا مه چارده که به سر برنهد کلاه

□

زبان به شکر خداوند و ذکر او بگشاد

□

پیک اجل در رسید ساخته کن راحله

□

ببینی نهان را، نبینی عیان را

□

شراب صرف محبت نخوردست تمام

□

اتفاق تنگ دستی دوست را دشمن کند

□

دل را به امید عشق دادیم

□

بمرگ قانعم، آن نیز رایگانی نیست

□

ضرورتست که با روزگار درسازی

□

شغل خاک ساکن اندر سکنه‌ی من صرصری

□

تیرگی از وجود شد به عدم

□

غمزه‌ی تو به یک زمان بشکست

□

تو چنان فتنه خویشی که ز ما بی‌خبری

□

باشد که تسلیی فزاید

□

مرا هجران بدری چون هلالی

□

افتاد مرغکی وز خون سرخ شد پری

□

ممکن نبود پری ندیدم

□

اصل و فرع و منشاء و مطلب نهاد

□

از حجتهای دین یزدان

□

کاینها خبر دهند همی زانها!

□

ما را نمی‌گشایند از قید مهربانی

□

از ضمیر تو در نقاب نماند

□

حرف و بیان شد نهان نام و نشان شد پدید

□

و آنکه او مرد کجا زنده شود دیگر

□

هر روز ناتوان ترم ای دوست دست گیر

□

به پرویزن ابر گوهر چه بیزد

□

جاه دنیا را چکارست ای پسر با عز دین

□

جان خود آئینه‌ی جانان کند

□

چون نظر می‌کنم به رفتارش

□

هرگز از دست او به جان نرهد

□

در کاروان عشق تو عالم پر از بانگ جرس

□

نمی‌ارزید این بیع و شرا را

□

مرهم به دست و ما را مجروح می‌گذاری

□

الا نفسی سه چار معدود

□

تیر مقصود تو کی بیند رخ برجاس را

□

گرجان و عقل هر دو بر این عالم اندرند؟

□

سرو اگر هرگز نباشد در جهان آسوده‌ایم

□

دستوری او چیست رود یا که درآید

□

صد شیفته را از غم او کار برآمد

□

وین یکی جامه بیکسوی کشید

□

جمعیت خاطر پریشانم

□

پای قدرت فلک همی ساید

□

بر رخ چون زر نثار گنج گوهر داشتن

□

از بد و نیک بر کران آمد

□

تا تحمل کند آن روز که محمل برود

□

هزار سال در اندیشه‌ی دراز افتد

□

هیچ صورت چو تو تمام ایزد

□

تو ز یک راهی و ما از یک راه

□

چنان که در دلت آید به رای انور خویش

□

صدر دنیا ضیاء دین مودود

□

وی به نوک نیزه کرده شمع فرعونان لگن

□

انگور نه از بهر نبیدست به چرخشت

□

داند که سخت باشد قطع امیدواران

□

به دگر دل چو عدل بزداید

□

زان مثل ندارد که شهنشاه جهانست

□

فروغ محفل شب زنده‌داران

□

وان چه نه پیمان دوست بود شکستیم

□

در این بیجاده و بیجاده‌ی آن خون کند

□

که چوگانی‌ست از تقدیر و میدانیست از ایمان

□

در زمانی به یک گدا بخشد

□

میان این همه تشویش دام برگیرم

□

همی لرزه در چرخ پیروزه آید

□

وز خون دو دیده پر کنم جام

□

ز خار حادثه، تیه وجود خالی نیست

□

چو خویشتن به تو دادم تو میل بازگرفتی

□

تا ابد از آتش او فعل آب کوثر آید

□

هر یکی با کار و باری در جهان خویشتن

□

وین بر و این تخم نه هر ساعت است

□

صاد قلبی ما تمشی زاد وجدی ما عبر

□

توچه گویی که باتو چند کنند

□

دل شد و با دل قرار از دست رفت

□

وام را نفس گرفت و تو شدی مدیون

□

الا ای گل نازپرورد من

□

همی گفت ای به گاه خواجگی زفت

□

تا سلو یابی ز سلوی منتی یابی ز من

□

هر زمانی برق دیگرگون جهد

□

مباد آن روز و آن خاطر که من با جز تو پیوندم

□

ز بهر چیزی خوار و نژند باز آید

□

موی سیاه تو گر چه اصل گناهست

□

بانگ بر دربان و خدمتکار زد

□

تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید

□

مدبران را تدبیر تشت و خایه نماند

□

آب زد ز آبروی روح امین

□

گر مقری به خدای و به رسول و به کتیب

□

هر کس قلمی رفته‌ست بر وی به سرانجامی

□

جوان و پیر به تصریح چند رانندت

□

آنکه با تار قصب مهتاب کرد

□

ز سیه کاریش امانی داشت

□

که من اسیر نیازم تو صاحب نازی

□

بستری غم‌فزای و شادی‌کاه

□

دایه‌ی حورست و روح بوی خوش و خوی او

□

زیر زمین به بوی آن با دل مست می‌رود

□

اگر در بوستان سروی سخنگوی و روانستی

□

که می اندوه فردا وام گیرد

□

با ما خور ای جان جهان با ما خور ای بدر پدر

□

ور مردمی، چگونه شدستی به دیو رام

□

آتش سودا به آب چشم جام

□

در جام ماه نو می چون آفتاب خواه

□

به دو بحر آب داده از یک عین

□

بر همین قانون که در عالم همی ارکان کنند

□

مکن که شرط ادب نیست پیش سرو قیام

□

به عمر ملک سلیمان و نوح داده نوید

□

در ره آزادگان صحو و درس کم کنید

□

هر دمی، صد زخم بر من میزنی

□

یا به رحمت به کشته می‌نگری

□

گنج بزرگست پس از رنج خرد

□

خیمه‌ی ادبار خود کفر از خجالت در ظلم

□

هر گل که ز بوستان برآمد

□

از آن خورشید خرگاهی برافکن دامن محمل

□

چه حدیثست به جان ارزانی

□

هر سه را بر دار کن وز کوی معنی دار زن

□

چرا با آفتابت الفتی نیست

□

که مونس دل و آرام جان و دفع غمی

□

کیست آنکو نیست اندر نعمت طغرل تکین

□

پیکان ملک بر دو به تیر فلکی داد

□

هر خطبه که هست جز به بام تو مباد

□

لیکن آن بهتر که فرمایی به خدمتگار خویش

□

آخر شمار او بکن از بهر مزد را

□

من همه دیده چو عبهر مانده‌ام

□

ساعتی اشکی و دمی آهی است

□

روی به صالحان نما خمر به زاهدان چشان

□

چند گویی فتح بابی کو و بارانی کجاست

□

بی دهن خندان درخت و بی زبان گویا چمن

□

وصف لب لعلت به شکر می‌نتوان کرد

□

چو سیل از سر گذشت آن را چه می‌ترسانی از باران

□

وی ابر زفت همبر بذل بنان تو

□

حاضر آیم تو می حسیر شوی

□

در باغ و چمن چمیدن آموز

□

شخصم از پای اندرآمد دستگیرا دستگیر

□

لعلی که چو یاقوت نترسد ز تباهی

□

دست به انصاف و سخا بر گشاد

□

تو را از اسپ و خر و گاو و گوسفند رمه است

□

تا دگر برنکنم دیده به هر دیداری

□

دوستی با غزنوی چون آب و روغن گفته‌اند

□

تو همچو مادر بدخو چنین ازان شده‌ای

□

بزد بال و پر، از بی دست و پائی

□

در مذهب عشق آی و از این جمله برستی

□

همتش بر طول و عرض آفرینش غالبست

□

دیده‌ی رضوان و شخص خویش را گریان مکن

□

کز دو سو ره بر تو حیران بسته‌اند

□

دل از محبت دنیا و آخرت کندم

□

بر هر بی‌خردی نیست که چندین دد نیست

□

کاندرین ساعت برین ره حور یا حورا گذشت

□

چه اوفتاده که از خلق میشوی پنهان

□

ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم

□

در گوشه‌ی حبسش گرو حادثه کردست

□

چون دای رخ کز شب بکشی گرد نهاری

□

ای مادر ما چونکه همی کین کشی از ما؟

□

چو بلبل در قفس روز بهاران

□

به حل و عقد ممالک منوب دورانست

□

بر فراق من بگرید گوید این مسکین شدست

□

بداختری چو تو را، کاشکی نمیزادند

□

گرد در امید تو چند به سر دوانمش

□

فی‌المثل گز بگذرد بر دامن او باد سرد

□

کان سیاهی سپید برکردست

□

ممکن نبود که عود گردد

□

بس که به هجر می‌دهد عشق تو گوشمال من

□

وان به اجناس شرف مشهور در پیغامبری

□

مشتری گردد همیشه محنت مخراق را

□

شب خریدیم و سحر بفروختیم

□

اگر او با تو نسازد تو در او سازی به

□

آنچنان خر فراخ کونی را

□

وی ز لبت برده آب رنگ عقیق یمن

□

روشنیش، ای روشنائی‌ی چشم باب

□

که من از عشق توبه نتوانم

□

دنبک زند و حق طمعها بگزارد

□

برد و زیر پای عشق اکراه کرد

□

مرا کندست سیل اشک، بنیاد

□

اگر تلخ اتفاق افتد به شیرینی بیندایی

□

فتنه نتواند که در ظلمش ستمکاری کند

□

در مناجات از زبان عقل و جان چون خوانمت

□

مشمر که شمار بی‌شماری است

□

آری نکو گفتی ولی ما نیز هم بد نیستیم

□

محموم دید و سرعت نبضم بر آن گوا

□

در عالم عالمان دویدیم

□

از تیشه‌ی هیزم شکن و اره‌ی نجار

□

مرا به روی تو از هر که عالمست فراغ

□

میوه و گوشتی فرستادست

□

به دست دشمنان درمانده اندر چاه ظلمانی

□

دست تابستان از روی زمین کوتاهست

□

صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود

□

روز شنبه از ربیع‌الاول از بعد سه هشت

□

جان ما را بخر ز دست خیالا

□

روزی بپر، ببین چمن و جوئی و جری

□

از غم دوست به روی چو زرم برخیزی

□

تازه از انعام تو چیزی حکایت کرده‌اند

□

تابوت شوم روی شده بوستان تو

□

گفتا که مرا ازین خبر نیست

□

که نباشند رفیقان حسود انبازم

□

چه جای هجو که اندیشه هم کرانکند

□

به رنج تن شدم راضی که جز او نیست جانانم

□

مگر بطرف چمن، آب و آبیاری نیست

□

من نیز دلاوری نمودم

□

حاش لله تا نداری این سخن را سرسری

□

گر هیچ پدیدستی زان همگانستی

□

ره‌گذر دیده نی چو دیده‌ی مور است

□

آن که ما در طلبش جمله مکان گردیدیم

□

لیس للانسان الا ما سعی

□

از گشت آسمان وز آسیب روزگار

□

چو می‌بخشند کفش و جامه‌ات خلق

□

گو غنیمت دان که دیگر دیر دیر افتد شکاری

□

عمر کاهست و تو برعکس جهان عمرفزای

□

سر فدا کرده به پیش نیزه‌های سرگرای

□

دل در غمت از میان جان داد

□

هر بامداد می‌کند از نو بدایتی

□

طبع پاک تو از چه پژمردست

□

که نه ره همه‌ی عاشقان وصال کند

□

ور ایمنیت دهد مشو ایمن

□

شاهد ما برقرار مجلس ما بردوام

□

اگر به کون من اندر بدی کرفس و سداب

□

که گه بر گاوشان جایست و گه بر شیرشان مسکن

□

غنچه‌ای چند ازو تازه و تر بر چده‌ای؟

□

چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیابی

□

گر ضم کنی بر آنچه مسماست هم‌نکوست

□

نام من بادا نوشته بر سر دیوان عشق

□

که گردونها و گیتی‌هاست ملک آن جهانی را

□

ز دست دوست نشاید که انتقام کنند

□

سوی ایوان تو آورده به علیین پی

□

ز نمی در وی از خاره دمد مهر گیاه

□

جان او از ذوق عشق آگاه نیست

□

دست او در گردنم یا خون من در گردنش

□

یا جفای سپهر بد پیوند

□

سازگار پخته جانا جز شراب خام نیست

□

معلوم نشد که چون شد این کار

□

تا کی زنم آبگینه بر سنگ

□

با حجت عدل تو ستم بیهده گویی

□

سخنی سخت مختصر باشد

□

از شکوفه رخ و از سبزه عذار آید

□

کز تخم بنی آدم فرزند پری زاید

□

که بر خماهن گردون فروغ او سیماب

□

گر چه هر تیری که اندر جعبه بد بفشانده‌ام

□

پایدار و بلند مقدار است

□

خود نمی‌سوزد دلت چون شمع بر بالین من

□

در نهاد خود فلک سقف و زمین بنیاد باد

□

گهی دیوم و گه ددم گه ستورم

□

زیرا که از چو من کس کاری دگر نیامد

□

که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی

□

وانکه در کلک او هنر تضمین

□

یا چو مردان جان فدا کن گوی در میدان فگن

□

که نه روز آسایشی دارم، نه شب

□

بازگویم که عیانست چه حاجت به بیانم

□

ذات تو و تجویف فلک یونس و ماهی

□

انگشت اشارت کنان بریده

□

به فعل خویش بدان نام نام باید کرد

□

خود چنین روی نبایست نمودن به کسی

□

باش در زیر ریش او تیزست

□

خاص دانش اگر چه عام بود

□

چه خواهد بود گر زین پس نباری

□

از سر زلف تو در پای دل ما زنجیر

□

آنجا که بر کتف علم پیرهن بهست

□

زان که عقلش ز جهل کمتر بود

□

زنده شد چون در مکنون تو یافت

□

از تغابن که تو چون شمع چرا شاهد عامی

□

قلب دیماه شاخ بسد را

□

رخت بدبختی ز دل از خانه‌ی احزان کشد

□

بگرفتم آب پاک ز دریا و تاختم

□

نازنینا تو دل از من به که پرداخته‌ای

□

می‌تواند ولیک می‌نکند

□

خانه‌پردازیم و سوی خانه‌ی یزدان شویم

□

مرد زمستان و بهاران بزاد

□

نامت اندر دهن پیر و جوان اندازم

□

همه عمرت به شادمانی باد

□

نام جز تو شنود نتوانم

□

بهر جا خاطری دیدی شکستی

□

پیغام دوستان برسانی بدان پری

□

نیست مبارز مخنث بن خانه است

□

گه بر آن بی گهر درافشانی

□

کم نور گشت دیده‌ام و قامتم خمید

□

نظیف جامه و جسمی بدیع صورت و خویی

□

که گویدشان همی بی‌شک به گرماها حزیران‌ها

□

عفیفه مریم مر پور خویش را پدری

□

کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست

□

که در اندیشه اوصاف تو حیران بودم

□

در عالم عشق تاج سر شد

□

چرا فروشی دین را به ساز و اسب و درم

□

که نکردیم حساب کم و بسیاری چند

□

بیداری بلبلان اسحار

□

با بانگ زیر و بم بود و قحف در غمی

□

خجلت‌زدگان روزگاریم

□

همی کردار بد را میستائی

□

هر دو به دستت درست کشتن و بنواختن

□

ره بدو می‌نتوان آسان برد

□

وانگه از نوک قصب روز اندر آمیزی به شب

□

رقص کنان بال و پری برفشاند

□

ماه بیفتد به زیر گر تو برآیی به بام

□

گلنار به رنگ توزی و پرنون شد

□

کو نامه‌ی عشق در جهان داد

□

طمع زندان شد و پندار زندانبان، تو زندانی

□

هرگزش گوشه خاطر به گلستان نرود

□

روز و شب در چرخ سرگردان بماند

□

می طواف آرد شب و روز آسمان گرد زمین

□

منزلگه صیاد جانشکار است

□

کودکی گفتا تو پیری با خردمندان نشین

□

هست در آرام تو خود در شتاب

□

گه رقص همی کرد بر آن حال دل و هوش

□

هرگز این سود و زیانرا نشمریم

□

غمت خوردند و کس را غم نخوردی

□

دل ز دستم رفت و جان هم می‌رود

□

مسخر وی گشتند جمله سرهنگان

□

جفت باطل نشود هیچ حقیقت دان

□

بدان همی‌کند و درکشم به خویشتنش

□

ما را ز جهان جز بقا هوا نیست

□

وان عشق مجازی بد و آن سود و زیان بود

□

همه یکباره بر چیدند دامن

□

خلیل بیخ ارادت برید و من نبریدم

□

کار با تو سر به سر خواهیم کرد

□

اندر آن روزی که خواهد بود عرض ذوالمنن

□

نه آگهی تو که این رشته‌ی گرفتاریست

□

تا من یکی از هزار گویم

□

تیری ز قضای بد بگشاد برو راست

□

گر نعمت دنیا را با رنج بسنجی

□

خفته را آگهی از خود نبود، آری

□

انگار که خاک آستانم

□

لب لعلش به دندانم نیامد

□

مال با جودت نماند همچو شادی با ستم

□

چیست مزدت جز نکوهش یا عتاب ای رنجبر

□

می‌سوزد و آتش نرسیدست به خامان

□

سالیان پنجاه و یا پنجاه و اند

□

ترا چون من فراوانند مرا چون تو کجا باشد

□

بدست تو، این کارها کار نیست

□

هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم

□

جان به جانان سپرده باید شد

□

هر کجا قهر تو آید کیسه بگشاید روان

□

برفق گر نظری کرد، جز به خار نکرد

□

آب گلستان ببرد شاهد گلروی من

□

حوران نکو طلعت پیروزه قبائید

□

زمانی گرد سازم با لباسات

□

بپیچید و گردید چون مار چنبر

□

گل بهشت مخمر به آب حیوانی

□

دل ز من بربود و درجانم نشست

□

وان راه که احرار گزیدند گزیدیم

□

وزان بار گران، هر دم خمیدی

□

که بی‌گنه بکشی از خدا نترسیدی

□

زانجات به حیله‌ها فرو خواند

□

با دم عیسی و دست موسی عمران تراست

□

چون ستاره روشنی بخشید و رفت

□

سپهر با تو چه پهلو زند به غداری

□

درد بسی برد که درمان نبرد

□

چون مریدان جان بر آوردن به پیش آه کو

□

بسا نرخها را که ارزان کنند

□

دم به دم شعله زنان می‌سوزم

□

با دل پر خرد سزاوارند

□

در کف ما رادی آموز ابر گوهر بیز را

□

چرا که جز نفسی در چمن نمیپائیم

□

بار بر گردن و سر بر خط فرمان بودم

□

هر دو عالم تا ابد پنهان بود

□

بتر سگ دم و از سگ دم بتر تو

□

ز عیب خویش، تو مسکین چه بیخبر بودی

□

ور راه وفا داری جان در قدمت ریزم

□

صفرا همی برآید از انده به سر مرا

□

یا راه مرا باز نما تو به بر دل

□

گنجها بی پاسبان و بی نگهبان داشتن

□

نه انصاف باشد که بی ما روند

□

جهان سرنگون را دستگیر است

□

منم و یک خر و دو سه همراه

□

زانکه چون من فزون و چون تو بسی است

□

بیا و گر همه دشنام می‌دهی شاید

□

رونده است همواره بیشی و کاست

□

پس سال و ماه و وقت در او از کجا بود

□

تو چنان پنداشتی کافزون شدی

□

من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار

□

در میان حلقه‌ی زنار شد

□

زر به درویش داد و عمر به شاه

□

بنهفت زیر خاک و ندانست گوهر است

□

چگونه شب به سحر می‌برند و روز به شام

□

وین نواها به گل از بلبل پردستان چیست

□

در هزل وجد ای محتشم هم کعبه گردی هم منات

□

دایما دیوانه‌ای لایعقل است

□

به دست جور و جفا گوشمال داده بسی

□

نشاید ز دانا نکوهش بری را

□

زندگی همه در مردن اوست

□

مداد از لعل خندان می بر آورد

□

صباح مقبل آن کز درش تو بازآیی

□

تا یافت یافت می‌نتوان از که جویمت

□

وز حال خویش عالمیان را خبر کنم

□

وآخرین اندیشه و تیمارم اینک می‌رسد

□

چشم من از هر که جهان دوخته

□

کار ازو همچو آب زر گردد

□

از آنکه من ز خود اندر به خود همی نگرم

□

گر در همه خوزستان زین شیوه شکر خیزد

□

و امروز همه روز تمنای سلامی

□

خون از دهن غنچه ز تشویر برافتد

□

نه دل باشم نه جان باشم نه سر باشم نه تن باشم

□

که در دیده او را پدیدار باشد

□

که تحمل کنندش این همه ناز

□

وان دید تو را که یک نظر داشت

□

زان که از هر معنیی چون آفتاب خاوری

□

دامن معشوقت اندر چنگ نیست

□

چگونه دوست ندارد شمایل موزون

□

کسی کز سر این دریا سر مویی خبر دارد

□

در کنار از دیده جیحون بود دوش

□

جمله مردند و اثر زیشان که یافت

□

کاین بلاییست که از طبع بشر می‌نرود

□

فکندست در چرخ چرخ کبود

□

نی آسمان گذارد نی آفتاب و نی مه

□

دل در آن شورش هوای یار کرد

□

حکایت می‌کند بتخانه چین

□

ذره‌ی خاک درت می‌افتد

□

هر کجا نثریست زیبا نامهای ناز تست

□

ز هر یک قطره‌ای بحری روان است

□

این صورت و صفت که تو داری فرشته‌ای

□

ذره ذره پای تا سر نور شد

□

سگ دمست آن روسبی زن سگ دمست

□

هرگز کسی ندیدم کانجا پدید آمد

□

خوش دانه‌ای ولیکن بس بر کنار دامی

□

ذره‌ای شد گرد تو هم در نیافت

□

در و مرجان خوانمت یا آب حیوان ای پسر

□

لاجرم بر دو کون پیروز است

□

وز محنت فراقش بر دل بماند باری

□

کی را خبر موی میان می‌نتوان داد

□

مور در آرزوی نان ریزه‌ست

□

چشمه‌ی خورشید گردد جان فشانت

□

ز شرم رنگ رخسارش چو نیلوفر در آبستی

□

نو بهار و مهرگان یکسان بود

□

یا قدم در عشق تو سخت استوارم نیست هست

□

مرا زنار زلفش بر میان است

□

که جواب تلخ گویی تو بدین شکردهانی

□

تا ابد فارغ ز هر نقصان که هست

□

حق به جان تو نکردی یاد در قرآن قسم

□

هم در میان بحر نگونسار می‌روند

□

وز صحبت دوست ناگزیرم

□

بویی از پیراهنش پیدا شود

□

مردم تو جوهر ناریستی

□

ز عشق شمع او دیوانه گردد

□

تو نیز اگر بتوانی ببند بار تحول

□

گرچه بگویم بسی سوی زبان نمی‌رسد

□

از در آنکه شب و روز درو در نگری

□

ایمن از تیمار دام و دانه‌اند

□

نقد چنین کم اوفتد خاصه به دست مفلسی

□

که اینجا غیر ره بین رهزن آمد

□

از شرابی دو تا فتوح کنیم

□

کامد غم عشق و حلقه بر در زد

□

که جان سپر نکنی پیش تیربارانش

□

گرچه دین و دل زیان خواهیم کرد

□

دلت پر درد و رخ چون کهربا کو

□

سرمست به معراج مناجات برآمد

□

گو بزن جان من که ما سپریم

□

تا که جان دارد شراب شادمانی کی خورد

□

صدهزاران دل برای عاشقی پر خون کنم

□

که دو کون از تو یک اثر دارد

□

کاین کارهای مشکل افتد به کاردانان

□

خرقه‌ی سوخته در حلقه‌ی زنار نهاد

□

تن و جان از عدم فرو شوید

□

کز لبت قطره‌ای زلالم نیست

□

که هست از دیرگه باز آشنایی

□

نه در میخانه کین خمار خام است

□

دستگاه کفر بیش از مایه‌ی ایمان شمر

□

پیر چون طفل نا رسید آید

□

ما همه صید کرده‌ای خود ز کمند جسته‌ای

□

که با خورشید و مه در گردن آورد

□

در نه پیوندد خرد با کاف کفر و دال و دین

□

همه عالم به زیر سایه در شد

□

گر باز کنند از شکن زلف تو تابی

□

زانک ز لطف این سخن، گفت زبان نمی‌برد

□

بدان آید همی هر شب که چشمم بر سهر بندد

□

شرح حالم اشک خونین من است

□

به نقد این ساعت اندر بوستانم

□

کان دم که عشق آمد از ننگ تن به تن شد

□

یا مخوان یا چو بخواندی چو بخیلان بمران

□

بر دل من ز چارسو خیل بلا نمی‌رسد

□

که به روی تو من آشفته‌تر از موی توام

□

گر بود ستاره‌ای نهان بود

□

نیست روی رستگاری زو مرا تا زنده‌ام

□

بر سر صد هزار غم یاد جفات می‌کند

□

دگر مپای که عمر این همه نمی‌پاید

□

اندوه دل‌افزایت تف جگر انگیزد

□

این کار تو نیست جز خدایی

□

کم کاستتیی آن کس کز خویشتن اندیشد

□

که من آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

□

از دست سر زلفت هر شب حشری سازد

□

ور نگیری ز من کنار مگیر

□

قبله‌ی رویت آفتاب بس است

□

دگر چه چاره که با زورمند برنایند

□

گاه می‌سوزد چو عود و گه دمی خوش می‌کشد

□

هر کسی را صابری ایوب و عمر نوح نیست

□

در خور جام تو شراب نداشت

□

به اتفاق ولیکن نبات خودرویی

□

در گوش کرده حلقه معشوقه‌ی الست

□

من شب و روز جگر خسته ز آزار توام

□

ولیکن گوهر دریا ورای کفر و دین باشد

□

که دیده سیر نمی‌گردد از نظر به جمال

□

پیش خورشید پای‌کوبان نیست

□

به بند گران بسته اندر حصاری

□

تا رسی آنجا که آنجا نام و نور و نار نیست

□

تا هم اول نمی‌کند آغاز

□

زآرزوی لب و دندان تو نیست

□

دیده‌ی عقل و بصر بردوختم

□

در پیش زور عشقت تر دامنی چه سنجد

□

به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم

□

مهر و مه را دو پیشکاره کند

□

بر سرش کلاه ارغوانی

□

گه نهان و گه آشکار نهاد

□

هر چه ما را لقب دهند آنیم

□

هرچه دارد به میان در بازد

□

عشق را در کار گیر و عقل را بیکار کن

□

تا خود پس ازین چه رنگم آید

□

کشتن اولیتر از آن کم به جراحت بگذاری

□

ز غمت جان ز میان برخیزد

□

برگ را بنگر چو روی ممتحن

□

چون که سلطان نیست سلطان کی شود

□

در حضرت سلطان که برد نام گدایی

□

هرگز آن توبه خدا نپذیرد

□

زلف جان آویز را یا چشم رنگ آمیز را

□

با چنان باد و چنین آب اگر می‌گذرد

□

هنروری عجبی طرفه‌ای جگرخواری

□

چه زنگی بچه ناگردیده دارد

□

بدین پر کن به سینه اندر خزینه

□

به شب از روزن دیده درآمد

□

ما به تو مستأنسیم تو به چه مستوحشی

□

عقل را ذره‌ای بصارت نیست

□

کز خوبی او خبر ندارد

□

برآورده همه در کافری دست

□

و گر جانم دریغ آید نه مشتاقم که کذابم

□

اگر هم درد تو درمان نگردد

□

بی‌عقل مرد سنگ بود خاره

□

هم پادشاه گیتی جان بر میان گدایت

□

من بر گل شقایق رخسار می‌کنم

□

کم ز کم نبود نصیبم زان کم است

□

بفزود ز آب روی روحم

□

شور جهان‌سوزی عجب در انجمن افتاده شد

□

که ز سر برگذشت سیلابش

□

گر سوی من چشم بگشایی بس است

□

کاخر، اگرچه دیر، بفرسائی

□

وز کفر نهاد خویش دین‌دار نخواهم شد

□

گر سحرگه روی همچون آفتابت دیدمی

□

که این بالای پیدا و نهان است

□

از سردی زمستان و ز گرمی تموز

□

سوز دل آلوده‌ی خمار ندانند

□

چون مرغ شب که هیچ نبیند به روشنی

□

نه دل ز خود اندیشد نه جان ز خطر ترسد

□

ز هرچه هست در این ره گذار بی‌معنی

□

یارب که چه آتش‌ها در هر جگر اندازد

□

چه جای سرو که مانند روح در بدنی

□

که حلاوت لب تو به دهن دریغم آید

□

شربت کفر چشیده علم کفر به دست

□

آنچه می‌جویی هم آنگاهت دهند

□

چه بود بی وجود روح تنی

□

که اینجا کفر و ایمان درنگنجد

□

تا زان سگان به شمشیر از دل برون کنی کین

□

بر سر من اشک‌فشان می‌کند

□

به تماشای لاله و سمنی

□

همچو دزد چار سویش می‌کند

□

نزد عیسا تحفه چون آری همی انجیل را

□

جان ما گر در فزاید حسن تو کم کی شود

□

ور تو درخت دوستی از بن و بیخ برکنی

□

هزار شور و شغب در شکرستان فکند

□

همچو حال تن سزد گر حال جان دیگر کنی

□

چه سودایی است کاندر سرنگنجد

□

تا ندانند حریفان که تو منظور منی

□

کان ماه‌روی رخ را دشوار می‌نماید

□

تا توانی دوستی با یار معنی دار دار

□

چون کار تو از قرار بیرون است

□

یا به هر گوشه که باشد که تو خود بستانی

□

تا مرا در هجر تو یاری بود

□

چون کهن مادرش را بسیار باز آید نوی؟

□

کان کار به جان رسیده چون گشت

□

کز ابر لطف بازآید به خاک تشنه بارانی

□

از شرح و بیان دریغم آید

□

اعدای تو را سوی مغاکی افگند

□

همچو من تا که بود حیران بود

□

همه اسمند و تو جسمی همه جسمند و تو جانی

□

اگر ز وصل توام مژده‌ای به گوش رسد

□

روی نهاده به ما جغاله جغاله

□

خود بر صف جبه و دستار برآمد، لبس همه سان شد

□

که تو صورت به کس نمی‌مانی

□

شور لب لعلش همه شیرینی جان است

□

بر گریبان دارم آنچ آن ماه را بر دامنست

□

تا به عهد تو سوی چشمه‌ی حیوان آید

□

که خاک مرده بازآید در او روحی و ریحانی

□

راستی نه مردمی نه مردم است

□

چون سپری گشت دانه چون خر لانه

□

گره بر ابرو و پر خشم و سرمست

□

آرام دلی و مرهم جانی

□

چون نمی‌بینم تو را ماتم به است

□

چون خوبی دیدار تو هر روز فزونست

□

هر نفس باغ از صبا زیبی دگر می‌آورد

□

حلال کردمت الا به تیغ بیزاری

□

دست موری به آسمان نرسد

□

برآورده فرود آری نباشد کار جز بازی

□

صد دست باید آنجا تا در شمار گیرد

□

هر که ببیند چو تو حور ای صنم

□

ای هستی تو کامل باری زهی ولایت

□

ندهد ور دهد آن یار وفادار دهد

□

ناوک مژگان او بر موی مژگان بگذرد

□

هر لحظه چو دیوانه دوان بر در و دشتی

□

دعوی یگانگیت عام است

□

شو گر به حیله جست توانی بجه

□

حقا که اگر هرگز یک گل ز چمن خندد

□

به حقیقت که تو چون نقطه میانش باشی

□

عمر شد و دل ز هجر خون شد و خوابی نیافت

□

آن را که چو تو دلبر بی باک نباشد

□

هر گلی در چشم او خاری شود

□

چرا نمودی و دیگر نمی‌نمایی باز

□

کس قیمت عشق تو ندانست

□

چه گفتند این و آن هر دو؟ چه چیز است این، چه چیز است آن؟

□

خوش بود آن گلشنی که خار ندارد

□

سرو ندیدم بدین صفت متمایل

□

تا با فروغ رویت اندر برابر آید

□

عاشق بوستان و گل بودست

□

ره فراوان گشت و دین بسیار شد

□

توبه صوفی به زیان آوری

□

کارم ز جور حادثه از دست درگذشت

□

این نعمت بی‌کران و الوان؟

□

چگونه چست و موزون می‌نماید

□

مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید

□

جام جم در جنب جان خواهم نهاد

□

من دل و جان را به تیر غمزه‌ی او خسته‌ام

□

سر سبزتر از خط سیاهت

□

از که جویم دوا و درمانش

□

به وقت شرم صد چندان برآید

□

زهر قاتل را چرا با دل همی معجون کنی؟

□

کو ز چشم خویشتن پنهان بود

□

گر چه در چشم خلایق همه زیبا آیند

□

کین راه به نیستی توان رفت

□

با جمال خاکپایت آشنایی نیست هست

□

در نظر هندوی بصر که پسندد

□

جفا بر عاشقان گفتی نخواهم کرد و هم کردی

□

مست را در عذاب می‌آرد

□

هر یک به حرص خویش همی پر کند دره

□

ترسا بچه آن دارد دیوانه از آنم کرد

□

الیک قلبی یا غایه المنی صاب

□

می‌سوزم و کس خبر ندارد

□

بی‌شک به رویت آید بی‌روئی

□

بهره‌ای گویی ز عمر جاودان برداشتند

□

باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

□

هر که آب حیات تو طلب کرد

□

چو بد مهران ز من پیوند بگسستی؟

□

رندی و مقامری بر آورد

□

چه گردد ار دل نامهربان بگردانی

□

روح از حلقه‌ی او رقص‌کنان رسوا شد

□

رادمردی و مردمی سپریم

□

آنجا نتوان مگر عدم شد

□

همچو محرابی و من چون عابدی

□

در میان بند زنارم کشد

□

تا ناوری دل از حرم دلبران برون

□

صد جانش به رایگان گران بود

□

نه قدرتی که به شوخیش در کنار کشم

□

خاک در چشم عقل افشاند

□

بر زمین نشکیبد از دیدار یار

□

از خویشتنش فراستاند

□

شهد بودست شیر پستانش

□

طوطی روح چه پرواز کند

□

این گزین خانه بدان بیهده مهمان ندهی

□

او قیمت عشق تو آخر قدری داند

□

اگر به دامن وصلت نمی‌رسد دستم

□

سر ببازند و سرفراز آیند

□

خویشی خویش را وطن نبود

□

همه کفار را جواب دهد

□

هرگز نباشد در چمن سروی بدین خوش منظری

□

گو هیچ ممان زانکه تویی زین همه مقصود

□

در غدر و مکر و حیلت و طراری؟

□

کاری چنین به پهلوی لاغر نمی‌شود

□

چه کنم نیست دلی چون دل او ز آهن و رویم

□

لعل او می‌بیند و جان می‌دهد

□

خورشید ما برآید هر شب نماز شام

□

که رخ چو آفتابت ز چه آسمان برآید

□

کمیخته‌اند با گل من

□

یا نسیم گل تر می‌آید

□

آب را چندین همی از بیم آتش چون مزی؟

□

در دام هوای کس نمی‌آید

□

تو سرو یا بدنی شمس یا بناگوشی

□

چون روی ز زیر پرده بنماید

□

در صف ناراستان خود جمله مفلس وار باش

□

از نسیم گلاب چگشاید

□

حاصل ما هیچ نیست جز گنه اندوختن

□

بو که یک چشم بر آن طلعت زیبا فکند

□

چون گوش دل ای سوختنی سخت نمالی؟

□

از توام جز توام نمی‌باید

□

بسیچ گذر کرد بر پیشگاه

□

هر دو جهان بازی خیال نماید

□

عقیق‌افشان و گوهربیز و لولوبار چون باشم

□

به مه و آفتاب بنماید

□

شود کار گیتیت یکسر دراز

□

که دو ابروش حاجب می‌نماید

□

چرخ اگر در باغ بودی گلبنش جوزاستی

□

جلوه گه جمالت در چشم و جان نگنجد

□

جدا کرد سالار آن انجمن

□

همه عرصه‌های عالم به همان قدر بگیرد

□

می ز جام خسروانی در قدح ریز ای پسر

□

باز نتوان گشت ازین در بی فتوح

□

که شمعی برافروختی ز آفتاب

□

در خم زلف چو چوگان تو سرگردان شد

□

آنکه زوالی است فعلش و بدلی

□

نار از رخ گل در دل گلنار نهادند

□

چو بیندش بینادل و نیک‌بخت

□

که کس مردی یک جولان ندارد

□

دیده بر گردن دل بارها

□

جوش بخاست از جگرم کو نشست

□

نیارست رفتن بر دژ فراز

□

گر زر عشاق را سکه‌ی رخساره نیست

□

سر بیابی چو یافتی پایان

□

ز سرسبزی خطش رنگی بر آورد

□

نجنبیند و بیدار هرگز نگشت

□

دیده‌ی او محرم دیدار نیست

□

کارامگه خویش برانداخته دارد

□

گویی که قضا با غم عشق تو قران کرد

□

یکی نامه از شاه وز گیو نیو

□

که این بار آن بار می‌برنتابد

□

مدو کت برآید به دیوار بینی

□

عدد گردید از گفت زبان دید

□

نخواهد ز تو کژی و کاستی

□

زین جهان حیله‌ساز و روزگار کینه کش

□

ز ایوان به کردار آتش براند

□

تو نه سرائی چو بی‌گمان بسر آئی

□

وزویست گردون گردان بجای

□

در میان آب بودم دی و دوش

□

عنان تگاور بباید بسود

□

چون سر ز خطا باز خط ناری؟

□

به گودرز گفتی که بگشای گوش

□

موضع مردم مرایی نیست

□

ببخشید یکسر به مردان مرد

□

گرد و درد و رنج یابد زان گله

□

که بیدار بخت اندرآمد به خواب

□

شادمان آن کس که با تو در یکی بستر بود

□

ازو بهره زهرست و تریاک نیست

□

گشتن او عنصری و جوهری

□

که چون باید او را ستودن توان

□

آن شب که ترا به خواب بینم

□

سرشکی که درمان نداند پزشک

□

هرگز که دهدش پادشائی؟

□

ز درگاه آگاه شد بار بد

□

آری اندر عاشقی زاری و شیدایی بود

□

کزان بد گهر دشمن آزاد شد

□

من به شعر آرم کنون از بهر تو

□

همه کوه وهامون پراز لاله شد

□

چو برقی که بیرون کشی از غمامی

□

به ماهوی سوری کنارنگ مرو

□

نه مردمی نه دیو، یکی دیو مردمی

□

ازان تو بیش است نابرده رنج

□

درد عشاق را نهایت نیست

□

که بوند ازو پیشتر در جهان

□

زین است به کار اندرون تباهی

□

همی کر شد مردم تیزگوش

□

نشسته بر سر کوی تو باشم

□

بنان آمد آن پادشا رانیاز

□

بنهفته به زیر هر گلی خاری

□

که بنهاد پرویز دراسپریس

□

نقل همه نقلها پسته و بادام تست

□

بدان تا چگونه سرآید سخن

□

من در تو چون بپایم گر تو همی نپائی؟

□

برو خواندند آفرین کیان

□

عاشق آن باید که از معنی بود در خورد عشق

□

نویسنده بنوشت تابان چوشید

□

همره و یارانت، هلا برنشین

□

ببندی کمر همچنان بر میان

□

کز نشاطت صبرم از دل بر پرید

□

بزرگان برو گوهر افشاندند

□

وآید به نشاط حسی از نامی

□

از ایران و توران برآورد گرد

□

کز تو به خودم نماند پروا

□

ز گفتار بیدار مرد کهن

□

نشد هیچ کس را زمانه یگانه

□

چو از گردش روز برگشت سیر

□

قباها کز تو در پوشد کمرها کز تو در بندد

□

بران باد کو باد دارد جهان

□

من خاطر از تفکر نیسان کنم

□

که ای نامور مهتر جنگ جوی

□

به درگاه تو از حسن زهی کار و زهی بار

□

که جاوید بر دل نگردد کهن

□

بنشانش و به هر وقت ازو بار شکر چین

□

ندارد بیاد از کهان و مهان

□

عاشقان دادند جان چون پای در محمل نهاد

□

ز هر سو سپاه اندر آورد گرد

□

یک نیمه بیابان و دگر نیمه گلستان

□

که گستهم با گردیه گشت جفت

□

هر زمان او را به من از نو عنایی دیگرست

□

دد و دام بودی فزون از گمان

□

تو اهل روم و گشت دهر غازی

□

همو بر شبستانش مهتر بدی

□

شاید ار دامن ز کون مختصر برتر کشیم

□

به نزد دلیر و بزرگان رسید

□

گردان نه‌ای به حال و تو گردونی

□

شد از درد گریان هران کان شنید

□

یک دم زدنت امان نخواهم

□

که هرگز ندیدی چنو کودکی

□

همی زین نیلگون چادر گذاره

□

که بهرام را آن نه پدارم شد

□

ز شوق لعل شکربار جانان

□

وز آنجای هرکس به ایوان شدند

□

خالی از نعمت وز ضیعت و دهقانی

□

جز آن را که برتابی از ننگ روی

□

چون به دل بار سرافیل وفای تو کشم

□

چنین گفت پس رومیان را بخوان

□

جز از قصاب ناید خواستاری

□

همه کهتران زو توانگر شدند

□

مطمنه با سه دشمن در یکی پیراهنست

□

بران مرز چندیش پیوند بود

□

از شخص همی به مردمان مانی

□

بدو گفت کای مهتر به آفرین

□

بر عقل زیرکان بزند راه اختیار

□

که با او بروی اندر آورد روی

□

قرطه‌ی گلبن به باغ و مفرش هامون؟

□

که از نیزه داران نماند ایچ گرد

□

زیر قدم سگ ترا خاک

□

کهن بود کار جهان نوشدست

□

همی از خر بر بندد ازاری

□

به درگاه بر بود چون پرده دار

□

چنبرست ای نگار چوگان هم

□

که در خاک شد تاج شیروی شوم

□

سلسله بایدت ازو ده منی

□

ز بدخواه وز مردم نیک خواه

□

دین و دل خویش را فدی کردم

□

نیاید مرگ کار نا تندرست

□

کنون چند گه جان‌وشی پوش کن

□

بزرگان و رزم آزموده ردان

□

آن ز دل از دو دیده یکسر بگریخت

□

خردمند مردم چرا غم خورد

□

آنگه به فریب هرکه را خواهی

□

گرفت این جهان جهان رابه دست

□

از در سلمان در آمد دامن بوذر گرفت

□

نشینم برین تخت بر شادمان

□

مرد به کاری کزان شده‌است پشیمان

□

ندیدی زنی کو جهانجوی شد

□

خام خامست صلاح ای پسرا

□

ممان‌تا کس آید به ایران زمین

□

نوحه کنی که وای گل و وای خار من

□

که از آسمان روشنایی ببرد

□

پرده آن پرده‌ست کاکنون عاشقی خواهد درید

□

از ایدر برو تا در مرزبان

□

کی پدید آید ز مغز پربخار، ای ناصبی؟

□

بر اندیشم از مرگ فرزند خویش

□

یکباره همه رفت و خیالی دگر آمد

□

که شد کشته آن شاه با آفرین

□

هرچند تو بدبخت و تنگ حالی

□

که او راهمی‌داشتندی ستوه

□

و اندوه جهان باد شمار ای پسر خوش

□

بپرسید سعد از تن پهلوان

□

پس فعل را نکو کن اکنون که زشت گشتی

□

همان تخت پیش اندرش دام بود

□

بشکنیم اندر زمانه گردش ایام را

□

که تا مرز طوس اندر آمد سپاه

□

نیست درو نیز شما را مقام

□

ز نیکی دهش بر جهان آفرین

□

بنما خلق انبیایی را

□

کزو دید نیرو و بخت و هنر

□

فتنه‌ی غزل نغزی و ترانه

□

بیامد یکی تیغ توری به چنگ

□

در میان لعل خاموش شما

□

هر آنکس که هستند نوگر کهن

□

احسنت و زهی هوشیار خامه

□

هم اکنون جدا کن سرش را ز تن

□

شبان و روز با هم مست و خرم

□

یکی پورش آمد همانند شاه

□

که آید به دام اندرون گرسنه

□

به پرداخت بی داد و بی‌کام گاه

□

امسال هنوز در خمارم

□

نیارست شد نیز در پیشگاه

□

تا درو ناید ز حکمت حور عین؟

□

سپه را همه بدره و تاج داد

□

بی روی تو خلد شد جهنم

□

چنین ز نیک و بد او چرا همی ترسی؟

□

وی خال جمال تو گمانم

□

سخره گرفته است تو را این جهان

□

بفروز به نور وصل جانم

□

خبر بفرست اگر هستی همیدون

□

با موی تو دل تیره‌تر از نقش کمانیم

□

گرچه خود نیست مراین نادره کان را جان

□

چشم تو شوخ هست و رعنا هم

□

نبسه‌ی گردون دون نبود مگر دون

□

جامه‌ی ناموس قضاوت مکن

□

با کاروان رباط کسی هر دوان دوان

□

جز باده بگو حل که کند مشکل ایشان

□

قصد کردی که بخواهیم همی خوردن

□

ما روی بر آن سمنبر آریم

□

بندیش یکی ز روز پیشین

□

باد دستی خاکپایی الغیاث ای دوستان

□

بی‌باک منم، چه ظن بری، یا تو؟

□

یک زمان از می طریقت سنج کن

□

به دو صد چشم در این تیره زمین چندین

□

چو عشق عافیت پخته چو کارم خام جان ای جان

□

تا دیو مر تو را نگرد بسته

□

پیوسته به دام او شکاریم

□

تا به شبانروزها همی بروم من

□

کعبه‌ی کعبتین بازانیم

□

نیک دان باید همیت اکنون شدن ای نیک دن

□

شدم سرگشته و حیران جانان

□

چندین هزار مست بر آشفته؟

□

پیری که از بقای بقیت دلش بریست

□

زین طارم پر شمع‌های رخشان

□

آخر این صبر نیز چند بود

□

او را سوار همچو سلیمانی

□

تن پیش بلا و غم سپر دارد

□

بی‌علم یکی است رازی و تازی

□

زهی سیرت زهی آسا بنامیزد بنامیزد

□

زین مرکب مراد فرو نه زین

□

آویخته از دوال فتراک

□

اگر بر برد شیطان سر به سرطان؟

□

شاید که مرا درم نباشد

□

وز غزل و می به طبع در بشلی

□

بر دست زیار یادگارم

□

براسپ زبان اندر این پهن میدان

□

گر بد شدست رای تو این نیز بگذرد

□

مرا از دوستی گشته‌است دشمن

□

دیوی سیهی به لولو آبستن

□

چون بشویندش آن فریشتگان؟

□

چو قومی هر یکی مدهوش و درمانده به سودائی

□

چنین واجب آید بهار علی

□

ازین گفتمت من که بد میزبانی

□

هرچه امروز فراز آری و بنگاری

□

قصد سوی کشتن این مار کن

□

قضا در موکب تقدیر نفراشت

□

همی‌گفت هریک به بانگ بلند

□

ور نسیم لطف تو بر شعله‌ی دوزخ وزد

□

منزلگه خورشیدست بی‌نور رخش تیره

□

وقتی که هنوز آسمان طفل

□

چو بالای سیصد به زرین ستام

□

گشاده طره‌ی او بر کیمن جانها دست

□

خوانی است زمین پر ز نعمت

□

نماز دیگر یکشنبه بود از بهمن

□

پراز درد و غم شد ز تیمار اوی

□

در آب دیده همی گشت زلف مشکینش

□

کشتن و خون ریختن در کافری

□

به خاصیت همه سنگش عقیق للبار

□

هم آنگه ز بغداد بیرون شدند

□

صولت و سرعت زمین و زمان

□

گرگ گیا بره‌است و بره گرگ را گیاست

□

جستم ز جای و پیش دوید و سلام کرد

□

که باری نزادی مرا مادرم

□

وانکه قصر خراب دولت را

□

بند مادرزاد باید همچو مرغابی به پای

□

سایه‌ای کز مدد مد سوادش دادست

□

هم از شاه و دستور و ز لشکرش

□

قضا توان و قدر قدرت و ستاره محل

□

هرگز کس آن ندید که من دیدم

□

سپهر قدری کاندر ازای قدرت او

□

سرمایه‌ی آن ز ضحاک بود

□

از سپهرت به رفعت آمده ننگ

□

بر مردمک دیده‌ی عشاق زنی گام

□

جرم او قابل و مقبولش از آن سو تاثیر

□

نخستین چنین گفت کای بخردان

□

حشمت از حشمت تو محتشم است

□

خم ز نون پشت تو هم در زمان بیرون شود

□

بر عادتی که باشد گفتم که کیست این

□

ز مریم همی‌بود شیرین بدرد

□

خوش بود خاصه کسی را که توانایی هست

□

ای امیری که بر سپهر جمال

□

به ظل جاه تو در پایه‌ی سپهر نهان

□

ز گردان بیدار دل ده هزار

□

نه کسی یک زمان مرا مونس

□

بنگر که عمر تو به رهی ماند

□

هندوانه دو عمل پیش گرفت او یارب

□

سر نامه کرد آفرین از نخست

□

زبان بود در کامها بی‌تو خنجر

□

جنگها بودی میان ما و گاهی آشتی

□

برفت باد مروت بگشت خاک وفا

□

به درویش بخشید چندی درم

□

مجد دین بوالحسن عمرانی آنکه به جود

□

تو را شست هفتاد من بند بینم

□

خورشید می اندر افق جام نکوتر

□

به باغ اندرون بد یکی پایکار

□

می‌نماید که از رسیدن عید

□

ترا رخصت که داد ای مهر پرور

□

هرکجا حزم تو ساکن موج فوجی از ملوک

□

به آموی یک چند بنشست و بود

□

چون طناب شفق ز هم بگسست

□

گر نیست مراد خستن دستت

□

بذل نزدیک همت تو چو وام

□

سپاه دلاور به ایران کشید

□

موکبی کز طول و عرضش منقطع گردد گمان

□

به عیش ناخوش او در زمانه تن در ده

□

حزمت به هرچه رای کند بر قضا مسلط

□

جهاندار خاقان بیاراستست

□

دخل مدح تو از خواص و عوام

□

هر شب ز درد و کینه تا روز برنیاید

□

بوالمظفر که به عون ظفرش

□

بدو گفت شاها انوشه بدی

□

سلطانت کریمةالنسا خواند

□

بیش ازین کار تو چو بسته نمود

□

هر شادیی که فتنه ز ما فوت کرده بود

□

زبان برگشاد اردشیر جوان

□

ای جوان بختی که مثل و شبه تو

□

بی‌سلب و مفرش پرندی و رومی

□

صاحب صاحب نشانی خواجه‌ی سلطان نشان

□

چو آن دادگر شاه بیداد گشت

□

نظام مملکت و صدر دین و صاحب عصر

□

گر چه شره هر چه شه آمد سوی شرست

□

از موالید جهانم من و در کل جهان

□

بود بیست شش بار بیور هزار

□

دولت تو چو ذکر تو باقی

□

پیش ازان تا این مزور منظرت ویران شود

□

خاتم و خنجر قضا و قدر

□

بد و نیک بیند ز یزدان پاک

□

هلال عید پدید آمد از کنار فلک

□

همانا به صحرا نظر کرده‌ای تو

□

به حکمتی که خلل اندرو نیابد راه

□

هر آنکس که او دفتر شاه خواند

□

چون وزارت آسمان رفعت شود

□

ابر آشفته برآمد وز دمن

□

از شرف پاسبان کهسارم

□

سوی او شدند آن بزرگ انجمن

□

آنکه در خاک حلم او آرام

□

خوبی خوبان عالم گر بسنجی بی‌غلط

□

ای بلبل بوستان تجرید

□

به از بندگی توختن شست سال

□

تو ز اندیشه آن سویی و جهان

□

گر این نزدیک را گوئی و آن مر دور را گوئی

□

هوا سیاه به کردار قیرگون خفتان

□

یکی نامه بنوشت با درد و خشم

□

بازار مصر جامع ملک از مکان تو

□

اگر عاشقی کفر و ایمان یکی دان

□

یا در آن حورا نسب کودک شروعی می‌کند

□

بدو گفت هر کس که شاه جهان

□

هم نام فرخت را زی نامه برد عیسی

□

هرکه را نو گشت مادر او کهن گردد، بلی

□

درخت مفلس از گنج طبیعت

□

گزین کرد از ایران چل و هشت هزار

□

پادشاه جهان که فرمانش

□

ور دل و دین به تو آرند عجب نبود از آنک

□

گوید به چند روز دگر طبع نفس را

□

بیامد نیاطوس با رومیان

□

کمترین آستان درگه تست

□

از مرگ کس نجست به بیچارگی

□

چو تیغ ناخنی بر چرخ مینا

□

نشاید مگر دانش و تخت را

□

بر جهان ای ز جهان جاه تو بیش

□

آسمان رنگم ولیک از روی شکل

□

به طالعی که ببسته است ز ابتدای وجود

□

چو پیداشد آن فرخورشید زرد

□

حواس ظاهر و باطن که منهیان دلند

□

طاعت پیش آرو علم جوی ازیراک

□

روی تقدیر از شکوهت در حجاب

□

ددی بود مهتر ز اسپی بتن

□

بهاء ملت اسلام و فخر دین خدای

□

آسمان خاک بیز از کوی تو

□

بکرم یک سخن بنده تامل فرمای

□

از آن آگهی شد دلش پر ز درد

□

این دود عود شکر که جانست مجمرش

□

چه باشد بازی آن باشد که ناید هیچ حاصل زو

□

اشک این چون آب شنگرف تو سرخ

□

سخن هرچ گفتی نه گفتارتست

□

چهل سال مشاطه کون کرده

□

شیوه‌ی خمر و قمر و رمز مدام

□

آب چشمم ز آتش دل نزهت جان می‌برد

□

بفرمود تا پور هرمزد راه

□

گه معطر خاک دشت از باد کافوری نسیم

□

برگیر دل ز بلخ و بنه تن ز بهر دین

□

نامه‌ای بر رقمش آه عزیزان پیدا

□

به خانه درون بود با یک رهی

□

در سر خمار باده و بر لب نشاط می

□

تا کی حدیث صومعه و زهد و زاهدی

□

پیموده گشت عمر به پیمانه‌ی نفس

□

شنیدم که آن ریمن بد هنر

□

داده رنگ ترا قضا ترکیب

□

بدخواه تو مال است که مالیده‌ی اوئی

□

پیش وهم تو کند سیر شهاب

□

به عنوان بر از پور هرمزد شاه

□

ای طمع از خاک رنگین گر تهی داری تو کیس

□

باغ مهمان دوست برگ میزبانی ساختست

□

گشتی به نیکویی مثل اندر جهان حسن

□

همه شهر زان کار غمگین شدند

□

دیدم اندر سواد طره‌ی شب

□

تا همچو مور بی خور و بی‌پوشش

□

آورد پای مهر چو در دامن زمین

□

به دستور پاکیزه یک روز گفت

□

تا کلک در یمین تو جاری زبان نشد

□

نباید خورد چندین غم بباید زیستن خرم

□

آن به جاه و به هنر به ز فلک

□

چو پژمرده شد چادر آفتاب

□

نظرت حافظ نظام امور

□

گر همی خواهی که جاویدان بمانی، ای پسر،

□

سبزه چون دست به هم درزند اندر صحرا

□

به گستهم گو ایچ گونه مپا

□

عدو بندی که کلکش در دهاده

□

چند گه در رزم شه پرواز کردی گرد خصم

□

عقد تو گشتست عقد مملکت را واسطه

□

بسی مهتر و کهتر از من گذشت

□

فتنه‌ها از بخت بیدار تو در زندان خواب

□

آرزو را و حسد را مده اندر دل جا

□

کرد خالی شهاب کلکش باز

□

بزرگان به بازی به باغ آمدند

□

صدر دنیی ضیاء دین خدای

□

گهر ایمان جسته‌ست ز ارکان سپهر

□

سیر تو به گرد خط ناورد

□

مرا بود نوبت برفت آن جوان

□

نامانده چو تو اختر در برج شاعری

□

چون سخن‌گوی بود آخر کار

□

ترا بیرون ز تشریف شهنشاه

□

که آگاهی ما به خسرو برند

□

در دهر جز خرابی مستی نیافتند

□

بلفضولانرا سوی تو راه نبود تا بود

□

ارواح انبیا ز مقامات آخرت

□

منم گفت فرزند شاهنشهان

□

می چون عهد دوستان به صفا

□

صبر کنم با جهان ازانکه همی

□

تا پای بر مساکن صحنت نهاده‌ام

□

که جانش به دوزخ گرفتار باد

□

ناموس جور و فتنه به خنجر قوی شکست

□

در حجره‌ی مهجوران چون کلبه‌ی زنبوران

□

صاحب و صدر زمین ناصر دین آنکه قضا

□

بخراد بر زین چنین گفت شاه

□

آن خسرو خسرونشان که تختش

□

دیو از تو دست خویش کجا شوید

□

به سجده پشت سرو ناز خم کرد

□

به گفتار زشت و به خون پدر

□

منم از گل به گلین رطل خورم گلگون می

□

خود ز رنگ زلف و نور روی او برساختند

□

بر سر بستر کین افکندش

□

به شیرین فرستاد شیروی کس

□

وصل تو و زحمت رقیبانت

□

همانا چنین مانده زین پست از آنی

□

هر که گرفتی ز هوا دست او

□

سنانهای الماس در تیره گرد

□

که: «ای واقفان از معاد و معاش!

□

نیستی پشتم چو چنبر در غم هجران تو

□

همچو گل از دست من دامن مکش!

□

چو ماهوی بدبخت خودکامه شد

□

برفت او و ما هم بخواهیم رفت

□

شهره سرائی و استوار ولیکن

□

بانگ صریر از قلم سحرکار

□

بدان مجلس اندر یکی جام بود

□

گل رخسار تو تا جیب بگشاد

□

دل بدخواه سوز اندر عشق

□

چو دید از دیدن او بهره‌مندی

□

بدانست اختر شمر هرک دید

□

آتش به خاک پنهان دارند صبح خیزان

□

گر سر ز خطا باز خط ناری

□

خاست مردانه به مهمانیشان

□

خداوند پیروزی و فرهی

□

لطف از مزاج دهر بشد گوئی

□

از خوبی خود غیرت خوبان جهانی

□

به زندان گر درآید، خرم و شاد

□

درمشان بده رومیان را زگنج

□

ز دمسازی این عروسش به بر

□

زمانه بسی پند دادت، ولیکن

□

ملامت‌های عشق از هر کرانه

□

بدان نامداری که بهرام بود

□

دلها به خروش آید چون زلف برافشاند

□

صحبت زنار بندان پیشه‌گیر

□

کای فرازنده‌ی این چرخ بلند!

□

پذیره شدشت با سپاه گران

□

آن حال کز وفای سگی باز گفته‌اند

□

هست شگفت آنکه همی ناصبی

□

مذهب تاج‌ها، زرین کمرها

□

چو بهرام بشنید بالای خواست

□

جزع تو دل را هزار نیش فرو برد

□

مسیحادم و موسی کف سلیمان طبع و یوسف رخ

□

به سان مردم‌اش در دیده بنشست

□

نبود آن زمان رسم بانگ نماز

□

جان یاد لبش می‌کند ای کاش نکردی

□

چند کنی صحبت دنیا طلب؟

□

شد ز بس چوب، چو انگشت سیاه

□

و گرنه هم اکنون ببرم سرت

□

بیا مطرب و، عود را ساز ده!

□

روز فروزنده به روی و مرا

□

همه خفاش آن خورشید گشتند

□

چو بشنید ازو آسیابان سخن

□

تو گر خواهی و گرنه میدان عشقت

□

خانه خالی بهتر از پر شیر و گرگ

□

سخن از کاف و نون دم بر قلم زد

□

بدر بر همی‌بود تا هرکسی

□

یک‌دم و نیم جان گرو دارم

□

پس چو میدان فلک را نیست خورشیدی چو تو

□

بهر خود، گرمی جز سردی نیست

□

ز جهرم بیامد سوی طیسفون

□

من تلخ گریم چون قدح او خوش بخندد همچو می

□

گر تازی و علم را به دست آری

□

برخاست به مقتضای سوگند

□

چنین گفت پس دخت پوران که من

□

غلامش خواستم بودن، دلم گفت

□

مسجد به تو بخشیدم میخانه مرا بخش

□

بر ناقه‌ی رهنورد دم زد

□

یکی باره‌ی تیز رو برنشست

□

ز بسکه بر سر کوی تو اشک ریخته‌ام

□

بس بی‌وفا و مهری کز دوستان یکدل

□

زلیخا عشق را پوشیده می‌داشت

□

شده تیره اندر سرای درنگ

□

آمد کبوتر تو و نامه رساند و گفت

□

گاه دشنام زدن طاقچه‌ی گوش مرا

□

زلیخا همچو مه می‌کاست سالی

□

بیک روی جستن بلندی سزاست

□

نفس عاشقان و ناله‌ی کوس

□

خواهی که بمانی و هم نمانی

□

بی‌نصیب از تو نه چندست و نه چون

□

هر نفس از چرخ ماه را به تعجب

□

آن دلشده چون رسید آنجا،

□

مهری که خود نهاده‌ای آن مهر بر مدار

□

مرغ جان راست صریر تو صفیر

□

به رخ خویش بنازی چنان

□

یارب چه عشق داری کازرم کس ندارد

□

کم دید چشم من چو تو زیرا که چون کمند

□

می‌خواست که غور آن بداند

□

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

□

نگذارم که جهانی به جمالش نگرند

□

بی دیده ز لطف تو بخواند

□

بر فرازنده‌ی فیروزه‌رواق

□

در بهای بوسه‌ای از من لبت

□

تا زهد تکلفیت برخیزد

□

گر راه نیست سوی تو پیری را

□

چون شد از هر دو طرف صفها راست

□

کس سیرت و خوی تو نداند

□

هرک اندرون پنجره‌ی آسمان نشست

□

سرخ روی ناز را چون گل اسیر خار کن

□

چرا ز آن آشیان بیگانه گشتی؟

□

بی‌خرده راست خواهی گرچه خوشت نیاید

□

شاهد دل ناشتاست درد زبان گز بده

□

گند پیری گفت که‌ش خوردی بریخت

□

که ای دانا به اسرار نهانی!

□

آنچنان بی‌معنیی کارم به جان آورد و رفت

□

سخن مایه‌ی سحر و افسو بود

□

از چهره‌ی خود باغی بر خاص گشادستی

□

چو در حالش عزیز آشفتگی دید

□

دل گم نشود در آنچنان زلف

□

شد آن اژدها، گنج در مشت تو

□

ناگاه گلستانش پدید آرد گلها

□

گل بختش شکفتن کرد آغاز

□

چهره پنهان مکن که در خوبی

□

در دلم غصه‌ای گره گیر است

□

جمال عشق آن بیند که چشم سر کند بینا

□

بگفت: «ای قبله‌ی جانم جمالت!

□

ماه رخسارت نه بس در میغ هجر

□

من چون بنفشه بر سر زانو نهاده سر

□

مر بند هوا را بجز از حکمت نگشاد

□

شنیدم کز غمش زالی برآشفت

□

صد هزاران دل به غوغا برده‌ای

□

ناله کنان می‌دوم سنگ به بر در، چو آب

□

آیند هر دو باهم و هر دو بهم روند

□

هر عمل دارد به علمی احتیاج

□

برانی که خونم به خواری بریزی

□

گفتی بدهم کامت اما نه بدین زودی

□

گه رفته به دشت با تماشائی

□

تا به ناخواست دهی کاهش ما

□

چون که شایسته سجاده و تسبیح نیم

□

وفا از شهربند عهد رسته است

□

از چراغ و شمع کس را یاد نامد زان سبب

□

تن بگذارند و همه جان شوند

□

برکند به دست عشوه از بیخم

□

هودج نازش نگنجد در جهان

□

همی خوانند و می‌رانند ما را

□

چون دید که قیس حق‌شناس است

□

نظام داد مقامات ملک را به سخن

□

دین و دنیا حجاب همت ماست

□

چنو در بزرگان بزرگی که دید

□

ز چتر زر به فرق نیک بختان

□

با که گویم که حق من بشناس

□

از موج غم نجات کسی راست کو هنوز

□

چندین مفشان ردا، چرا جان را

□

دید یکی عرصه به دامان کوه

□

بر چیست این تکبر وین را همی چه خوانند

□

هر دم لبش به خنده برآید مسیح نو

□

روی آن کز خاصیت دارد خبر

□

به گردش ز آب و گل، سوری کشیده

□

برخوان از آنکه طعمه‌ی جانست هیچ تن

□

ز دیدار او مادرش ماند باز

□

سر و سامان این میدان نیابد

□

بلبل از منبر گل نغمه‌نواز

□

بدان تا روزگارم خوش کنی تو

□

گر به مستی سخنی گفتم، رفت

□

اگر نه محنت این نامساعد روزگارستی

□

گسترد دست اجل مهد فراق

□

در تمنای یک دمی بی‌غم

□

برنشین ای عمر و منشین ای امید

□

برده این چرخ جفا پیشه به بیدادی

□

ز غازه رنگ گل را تازگی داد

□

گفتم که دل ستانم ناگاه دل سپردم

□

حلقه‌ی ابریشم آنک ماه نو

□

وگر با نقطه‌ای وهمم کسی همبر بود او را

□

چو گل هر دم رواجی تازه‌شان باد!

□

آهن دلا دلم ز فراق تو بشکند

□

بین که پل جفا فلک بر دل من شکست و من

□

کسی کو زاد و خورد و مرد چون خر

□

گنبد گردون عجب غمخانه‌ای‌ست!

□

من به گردت کی رسم چون باد را

□

بر در دل رسید و حلقه بزد

□

مصطفا اندر جهان آن گه کسی گوید که عقل

□

روزی از آنجا که فلک راست خوی

□

من با تو جفا نکنم تو عادت من دانی

□

پیش عناب لبت عناب‌وار

□

من بر ره این جهان همی رفتم

□

نه برین نقطه درین دایره پای!

□

اگرچه خاطرم آزرده‌ی تست

□

خیل عشقت به جان فرود آید

□

کس نیست به بیدلی نظیر من

□

دست مالیدی بر آن چالاک و چست

□

نیست از دل خبرم در غم او

□

مرا یاران سپاس ایزد کنند امروز کز طالع

□

ای به شبان خفته ظن مبر که بیاسود

□

بدین‌سان بود حالش تا سه فرسنگ

□

زود بینم ز تیر غمزه‌ی تو

□

ماه در دندان گرفته پیشت آورد آسمان

□

بنموده فلک مه نو و خود را

□

که: «ای یوسف! به چشم من قدم نه!

□

با بذل دست بخشش او ابر مدخلست

□

بنه گوش را دل به فهم سلیم!

□

شکر چه نهی به خوان بر چون نداری

□

آن واقعه فاش شد در افواه

□

کف کفایت و رای صواب صدر اجل

□

ای خواجه من و تو چه فروشیم به بازار

□

در میان صدهزاران نی یکی نی بیش نیست

□

ز ابروانش طاقت او گشت طاق

□

از نسبت او دولت ودین هر دو حمیدند

□

مرغی که تواش همای خوانی

□

نیست پشیمان دلت اگر تو بر انی

□

از ملامت سخت گردد کار عشق

□

آن دوستیی چنان بدان گرمی

□

هر دم به تیر غمزه بریزی هزار خون

□

تا کی اندر انجمن دعوی ز هجر و وصل یار

□

بیقراری سپهر از عشق است

□

از تابش روی و تاب زلفت

□

چه طرف‌ها که نبستم ز رهنمائی دل

□

شد پرده میان تو و ان حکمت

□

فرصتی می‌جست در بیگاه و گاه

□

بر کشتی عمر تکیه کم کن

□

به پیوند تو دارم چشم روشم

□

تلخ نو شیرین‌ترست از شهد و شکر وقت کین

□

ره به سوی مهر جمالش سپرد

□

ازو دوری نیارم جست ترسم زانکه ناگاهی

□

ای داور مهجوران، جان داروی رنجوران

□

دانی که تو چون خوار و من عزیزم؟

□

بر خود این تنگ‌قفس چاک زدم

□

مرا این غم که هرگز کم مبادا

□

عمری است کز تو دورم و زان دل شکسته‌ام

□

مایه‌ی عنبر فروشان بوی گرد زلف اوست

□

اگر عالم به یک دستور ماندی

□

باش تا صبح دولتت بدمد

□

از آن زمان که تو را نام شد به خیره کشی

□

درختانت همی پوشند مبرم

□

در بلورین صدف چرخ کهن

□

با روی تو در تفکرم کایزد

□

گفت منم آشنا گرچه نخواهی صداع

□

بر نافه‌ی مشک و باغ گل دایم

□

گفت کز سجده‌ی آدم ز چه روی

□

ترا گفتم که با من آشتی کن

□

به دو چشم آهوی تو که به دولت تو گردون

□

سیه کرد بر من جهان جهان

□

علاجی کن! که یک دیدار بینم

□

مرا گویی که در بستان این راه

□

ز خوبان هرکه را بیش آزمائی

□

بدل و شق بپوشیدی درع

□

زلیخا همچنان در خواب نوشین

□

در غم تو سر همی ز پای ندانم

□

عشق به اول مرا همچو گل از پای سود

□

بدین سخن شده‌ای تو رئیس جانوران

□

رو به مهراب عبادت کرده

□

این مراتب کنون که می بینی

□

جانم شکوفه‌وار شکافان شد از هوس

□

دستان دو دست تو به عیوق رسیده

□

گفتی: «از بحر پدید آمده‌ایم

□

خطا گفتم من از عشقت به حکمت

□

ری دیده پس به خاک خراسان رسم چنانک

□

چون من ز بهر مال دهم روزگار خویش

□

کز «عامریان» بلند قدری

□

در سر من خمار انده تست

□

ز بس که از تو فغان می‌کنم به هر محراب

□

در همه‌ی هست و نیست، از تری و تازگی

□

از ره صدق و صفا دوری چند؟

□

زین بیش ممان در غم خویشم که از این پس

□

سرزد ز دلش هوای مجنون

□

به ابر اندر حصاری گشت کهسار

□

تمادی یافت ایام وصالش

□

گفتی که چگونه‌ای تو بی‌ما

□

عشق تو به منشور کهن جان ستد از من

□

اگر مشتاق دلداری و دایم

□

گر کنی آن نقطه ازین حرف حک

□

سایه بر کار من نمی‌فکنی

□

چون بارگی از حرم برون راند

□

گر نه هوا خشمناک و تافته گشته است

□

روز پی خور سگ دیوانه‌ای

□

هر زمان گویی بریزم خون تو

□

روزی به هوای نیمروزی

□

من خاتم کرده‌ام دو بازو

□

غنچه‌ی پیکان به گل او نهفت

□

در هر پس در مجاوری داری

□

آن شما ندانم و دانم که تا منم

□

قول تو خط توست، مر خرد را

□

کارگر چون اوست در گیتی تمام

□

سرمایه‌ی صدهزار غم بیش است

□

مرا باز تیغ صبر بفرسود و زنگ خورد

□

ای یوسف عصر همچو یوسف

□

با گروهی از نژاد خسروان

□

کاشکی بر دست کار چاپکی

□

چون نشینم کژ که خورشید امید

□

آنکه شریف است همچو دون نه به ترکیب

□

کای وجودت خوان احسان را نمک!

□

ورقی باز کن ز عهد قدیم

□

مرهم‌نه داغ دلفگاران

□

صفات قدس کمالش بری ز علت کون

□

دید بحری همچو گردون بیکران

□

چه رسیدست به لاله ز رخت جز حسرت

□

دیده پرآب کرده‌ای رو که به دست غمزه‌ات

□

وام جهان است تو را عمر تو

□

کیست از شاه و حکیم او را مراد؟

□

ای شده پای دلم آبله در جستن تو

□

لاله ز خون جگر در تپش آفتاب

□

بر عرصه‌ی شطرنج خوبی

□

پی تعظیم و اکرام وی از شاه

□

موکب صدر جهان پشت هدی روی ظفر

□

بیا گوش را قائد هوش کن

□

دل به حورالعین حکمت کی رسد

□

چون خلیل آن خللش در دین دید

□

دلی دارم آنجا نه بی پای مردم

□

کوی او جان را شبستان بود زحمت برنتافت

□

کیست کو پهلو زند با آنکه دولتخانه را

□

ناظر و منظور همو بود و بس !

□

ای ز من دلشده بی‌گنهی سر متاب

□

نماز عاشقان بی‌بت روا نیست

□

چونکه نشوئی به خرد روی جهل

□

کای جان پدر! چه حال داری؟

□

بندند گر دهی تو اجازت چو بندگان

□

گفتی چه می‌خوری که سفالین لبت پر است

□

بر افسر شاهان جهانم بودی فخر

□

پدر چون بهر مصرش خسته‌جان دید

□

خاک پای توام و زاتش سودای مرا

□

گر او از لطف عام خود مرا مقبول خود دارد

□

از رفتن رباط نه نیز از شتاب خود

□

غم عشق از دل کس کم مبادا!

□

ولیکن همین غم به آخر که با این

□

شو آینه حاضر کن در خنده ببین آن لب

□

درد صافی درده ای ساقی درین مجلس همی

□

نارسیده میوه‌ای بود از نخست

□

هر وعده که بود در میان آمد

□

نه میی از قدحت یارم خواست

□

فرود آوردی آنچه‌ش خود برآوردی

□

ای که چو شکل خوشت آراستند

□

دیوانه‌ی زلف و خسته‌ی چشمت

□

دم سرد از دهان بر آه جگر

□

در باختن قمار با دوست

□

چند گاهی ره آگاهان گیر!

□

من همی دانم که تا جان در تنست

□

چو نور خرد بودش اندر سرشت

□

گوهر کان دلم نیز چنین شاید

□

ناگه آشفته جوانی دیدم

□

با آن بت کم‌زن مقامر دل

□

گفتا به روزگار بیابی وصال ما

□

تا مهیا نشوی حال تو نیکو نشود

□

شه مصر و سران ملک را خواند

□

گله‌ی عشق تو در پیش تو نتوانم کرد

□

کرانه داشتم از بحر فتنه چون کف آب

□

بنگر که چه کرده‌ای به حاصل

□

ز شیرین خنده آن لعل شکرخند

□

هر روز هست بر سر کوی اجل دو عید

□

گفتم به دل که تحفه‌ی آن بارگاه انس

□

تن من چون خیالی شد بسان زیر نالنده

□

گرفت اسباب عیش و خرمی پیش

□

تو ببینی که مرا عشوه دهان خنداخند

□

گرنه زلف پرده سوز او گشادی راز من

□

از پس خویشت بدواند همی

□

چون ز حال او خبر جستند باز

□

مرا گویی کزین آخر چه می‌جویی چه می‌جویم

□

هوا چون شحنه شد بر عالم دل

□

جز خلاف آخر که داند برگسست اندر جهان

□

باده‌های دولت‌اش را جام ریخت

□

بر عارض تو حلقه‌ی زلف تو گوییا

□

عشق تو چون خلاف مذهب‌هاست

□

اینکه شد زرد و کهن پیرهن جان است

□

نغمه‌ی خنیاگر دستان‌سرای

□

مرا گویی چنین هم نیست آخر

□

به بهانه‌ی حدیثی بگشای لعل نوشین

□

عاشق بیچاره‌یی بی‌پرسشست آخر تنم

□

زلیخا بود مرغی محنت آهنگ

□

ناوک غمزه مزن آندان که او

□

از زهد کنار جوی کاین وقت

□

زین قبه که خواهران انباغی

□

دیدن حشمت او باده اثر

□

حیله‌گری چون کنم به عقل چو گم کرد

□

پروانه‌ی عشقم اوفتان خیزان

□

به کس از ابتدا رسول مباش

□

ز دل صبر و ز تن آرام رفته

□

گفتم که به صبر به شود کارم

□

دل بی‌نسیم وصلت تنها چه خاک بیزد

□

چرا که باز نداری چو مردمان به هوش

□

همه اسباب شاهی حاصل او

□

بر باد تو داد روزگارم دل

□

کمالت عاجزم کرد و عجب نیست

□

ای در دل و جان من نشسته

□

مایه‌ی آزار او بی گاه وگاه

□

کمالی یافت عالم زو که با او

□

اشک و رخ من هر دو سرخ است و کبود از تو

□

این سبز بیابان که چون شب آید

□

چند سر در ره عادت باشی؟

□

چشم بد دور که بس منتظم است آن دولت

□

چشم زمانه را فلک میل زوال درکشد

□

ایدون که بیاراست مر این پیر خرف را

□

حرف فنا خواند ز هر لوح خاک

□

شد توانگر جانم از تیمار و غم

□

عالمی از عشقت ای بت سنگ بر سر می‌زنند

□

این دشته بر کشیده همی تازد

□

درین محنت‌سرای بی مواسا

□

روز شادی چو راز گردونست

□

جان شد سیاه چون دل شمع از تف جگر

□

سخت پی سست بود در طلب کوی تو آنک

□

دایره‌ی چرخ مدار از تو یافت

□

سر زلفت سر آن دارد اکنون

□

اشک من باران بی‌ابر است لیک

□

گوئی درشت و تیره همی بینم

□

کرده میان تو مرصع کمر

□

چه دارم ز عشق تو عمری گذشته

□

دل نیارامد و هم معذور است

□

می نبود آنرخ نصیب چشم اکنون آمدم

□

گر تو در حرف نهی لطف شگرف

□

از کمان ابروان کرد آنچه کرد

□

آدم فریب گندم‌گون عارضی بدید

□

تا کی کشی به ناز و گشی دامن

□

ساز بشکست، چه افغان است این؟

□

تو ز شادی و خرمی برخور

□

کن زخم دوال خورده‌ی عشق

□

گاه چون نعل اندر آذر بست

□

در راه تو عقل فکرت‌اندیش

□

در رکابت فلک فرو ماند

□

چون مار ارقم است جهان گاه آزمون

□

علم ناموزی و لشکرسازی از غوغا همی

□

منزل به دیار یار کردی

□

بیا که بی‌رخ گلرنگ و زلف گل بویت

□

ای در سر عشاق ز شور تو شغب‌ها

□

چه آفتی تو که شبها میان دیده چو خوابی

□

چون ماند برون ز کوی لیلی

□

با وصل تو ملک جم نخواهم

□

هستی خورشید حسن لاجرم از وصل تو

□

حاصل ناید به جسم و جان تو در

□

بزم جودش را چو می‌آراستم

□

خالی مدار خرمن آتش ز دود عود

□

در سر کار هوا شد دین و دل

□

تا روز ژاله بارد از چشم همچو رودم

□

سران ملک را سودای او بود

□

خنده‌ی آن لعل عیسی دم مرا

□

مه سپر کرده و شب ماه سپر

□

پشتی ضعیف بودت این روزگار، چون دی

□

ناگه رمه‌ای برآمد از راه

□

برکشیدم جامه‌ی شادی ز تن

□

تیغ جفا در نیام کن که زمانه

□

بی روی تو روح چیست بادی

□

بست بیتی ز دو مصراع به هم

□

با رنج تو راحت دو عالم

□

رضوان لقب تو یوسف الحسن

□

ز دشمن رست هر کو جست لیکن

□

خاطر به هوای دیگری داد

□

در پیش رخ خوبت خورشید نیفروزد

□

نه به نو شیفته گردم چو به من

□

صدهزاران جان متواری در آری زیر زلف

□

نظر لطف بدین کشتی دار!

□

نکنی جز جفا که نشکیبی

□

درد من بر طبیب عرض مکن

□

راه زد بر تو جهان و برد فر و زیب تو

□

به دیدار پدر احرام بستند

□

بس که ز عشق تو اگر من منم

□

گه سینه ز غم سوختم و دوست نبخشود

□

ناصیت راست چو بر تخته‌ی کافورین مشک

□

هر ورق کز سخن آنجاست رقم

□

با عاشقان کویت لافی زنیم گه گه

□

اگر با غمت گرم در کار نایم

□

همی دانم که گر فربه شود سگ

□

کنیزان جلوه‌گر در جلوه‌ی ناز

□

خنجر تشویش با نیام به صلح است

□

به بازار تو مشتری بی‌بصر به

□

خون حرامست خیره خیره مریز

□

بدو گفت: «ای توان‌بخش تن من!

□

دل بیشتر ز دیده بپالود و همچنان

□

گر خود مگس شوم ننشینم بر آن عسل

□

وانگه که تهی شدی ز فرزندان

□

کز سر مهر و شفقت مادری

□

بر کمالش خط نقصان می‌کشد

□

بر سوزن مژگانم صد رشته گهر دارم

□

گفتا که: می چه سازی گفتم که مر سفر را

□

گفت کز هر جا خبر جستند باز

□

گه گه به طعنه طال بقایی زدی مرا

□

مرد آن باشد که پیش تیغ تو

□

به میدان خویش اندر اسپ سخن را

□

ز مدین کاروانی رخت‌بسته

□

راهیست بی‌کرانه غم عشقش و مرا

□

عشق را مرتبت نداند آنک

□

گر نیازست رهی را به خط خوب تو باز

□

ناگذشته از گلویش خنجری

□

دست عشقت هرکرا دامن گرفت

□

شب‌ها ز بس که سوزش تب‌ها همی کشیم

□

زمانه رخ به قطران شسته وز رفتن برآسوده

□

چون گل جان بوی تعشق گرفت

□

گرچه بر من یزید عشق غمت

□

گل پیمانه در دستش ز خجلت غنچه می‌گردد

□

اگر خاطرش را به خط خطیر

□

غلامی بود پیش رو، عزیزش

□

الحق نه دروغ راست باید گفت

□

افتاد در آن کشاکش درد

□

چیست آن مرده‌ی فریشته خوار

□

زلیخا آن تمنا را چو دریافت

□

از شمار وصال دوست مرا

□

وصل تو به وعده گفت می‌آیم

□

مونس من ماه و پروینست هر شب تا به روز

□

پیر روزی دم عرفان می‌زد

□

هم جمره برآورد فرو برده نفس را

□

نطقم از آن گسست که همدم ندیده‌ام

□

اگر دیبه‌ی جان همی بایدت

□

درین بستان‌سرای پر نظاره

□

مگر بر کجا آمد آسیب هجرت

□

کشتی صبر من چو از غرقاب

□

حاجی به شعاع او به شب در

□

خرد را زو نموده دم به دم روی

□

نقلم همه شد شکر و بادام که آن بت

□

چه آتش سوخت بستان وفا را

□

خاک را قرصه‌ی خورشید همی درزد

□

چون ماند ز طوف کوی لیلی

□

مرا خصمست در عشق تو بسیار

□

عشق تو در مرغزار عقل زد آتش

□

بی‌جمال خوب لاف یوسف مصری مزن

□

صبح طرب مطلع انوار اوست

□

چه می‌کنی به چه مشغولی و چه می‌طلبی

□

نقاب برفکن و آتشی به جانم زن

□

بر روی نکوش چشم رنگین

□

مگر دان سر ز من تا خون چشمم

□

طرفه شکریست آن لبان تو

□

روی تو را در فروغ دید نشاید از آنک

□

گر خواهد بقا یابد بباید مردنش اول

□

مرا به نوک مژه غمزه‌ی تو دعوت کرد

□

اگر ندانی حال دلم روا باشد

□

دود آهم دوش بابل را حبش کرده است از آنک

□

بچن هین گل، ای شیعت و خسته کن

□

گوشه‌ی جام شکسته سوی خاور شد پدید

□

آوازه‌ی تو فرو نشیند

□

ساقیت اشک و مطربت ناله

□

مانند نقش رسمی بی‌اصل و معنیند

□

صد لطف از کردگار وز لب تو یک سخن

□

با این همه غم که از تو می‌بینم

□

دروغ است آن کجا گویند کز سنگ

□

چو سیری نیابد همی کس ز خوانت

□

پیش بالایت به بالایت فرو ریزم گهر

□

عقل با دل گفت کاندر باغ عشق

□

سلطان جمال است او من بر در ایوانش

□

هیچ آشوب نیست در عالم

□

تو چه سرکشی که خاکم ز جفا به باد دادی

□

که خواهد رست از این آسیب فتنه

□

کله کژ کرده می‌آئی قبای فستقی در بر

□

یکی گند پیر است شب زشت و زنگی

□

دشمن کامم ز دوستداریت

□

جان و دل گرچه عزتی دارند

□

چه پندم می‌دهد سوسن که گرد عشق کمتر گرد

□

به نزد زلف چون مشکش نباشد مشک را قدری

□

از پی آن تا حصار غم بگشائی

□

در هوای تو ملک پر بفکند

□

برانگیخت لشکر پی قهرشان

□

تو سوی خرد ز بندگانی

□

صبح امید مرا به تاختن هجر

□

آزادگان روی زمینش رهی شوند

□

چندان که بیش جستم کم یافتم نشانش

□

گوشمالی دهد ایام ولیکن نه به خشم

□

به تو وزلف کافرت ماند

□

دلم بردی و آنگاهی به پندم صبر فرمایی

□

خورشید پرست بودم اول

□

تو همانا که نه هشیار سری،ور نی

□

بر هرچه در زمانه سواری به نیکوئی

□

به سر تو که جان دهد بنده

□

پیغام داده بودی گفتی که چونی از غم

□

ما در طلب زلف تو چون زلف تو پیچان

□

از جور او خون شد دلم وز دست بیرون شد دلم

□

داستانی ز غصه‌ی همه سال

□

خواجه‌ی جان گو مسلسل باش چون راهب که ما

□

به آتش خرسندی یشکش بسوز

□

هم بر آن آتش ز هند و چین و بغداد آمده

□

در بوستان شادی هرکس به چیدن گل

□

خون به خون می‌شوی کز راحت نشانی مانده نیست

□

خوش و کش و طربناکی شگرف و چست و چالاکی

□

روزگارم وفا کند هیهات

□

گرچه پیش از وعده سوگندان خورد

□

رسم ترکان است خون خوردن ز روی دوستی

□

از گل سوری ندانستی کسی عیوق را

□

مرا جان درافکند در جام عشقت

□

روزگارم ز باغ بوک و مگر

□

یوسفان را به چاه می‌فکند

□

منمای روی خویش بهر ناسزا از آنک

□

در ساز ناز بود تو را نغمه‌های خوش

□

هیچ‌کس نیست زیر دور فلک

□

به هر مجلس که بنشینی توئی در چشم من زیرا

□

بگداخت مرا طره‌ی طرارش از آن سان

□

مجروح توام شاید اگر زخم ببندی

□

بودش همه خرمی و خوبی

□

یک وام لبت نداده باشیم

□

گشته‌ست باژگونه همه رسمهای خلق

□

با تو به چنین دردی دل خوش نکنم حقا

□

با بر همچو سیم ساده‌ی او

□

گفتی که دل بداده و فارغ نشسته‌ای

□

همی بوییم هر ساعت همی نوشیم هر لحظه

□

در وعده خورد خونم پس داد وعده‌ی کژ

□

گر کسی تعیین کند کان کیست ورنه باک نیست

□

اثر نماند ز من در غم تو این عجب است

□

چون خر دجال نفست شد اسیر حرص و آز

□

با بلاها بساز و تن در ده

□

وگر جایی دگر تیزست روزی چند بازارت

□

در هوای چمن ای مرغ گرفتار منال

□

چون دیده کوته‌بین بود هر نقش حورالعین بود

□

عاشق‌تر و زارتر ز من یابی

□

چرخ بر روزنامه‌ی عمرم

□

او ز من خراب دل کرد چو گنج پی نهان

□

گر چه همرنگ نار دانه بود

□

شه طغان عقل را نایب منم، نعم الوکیل

□

بی‌کار نیستم که مرا عشق اوست کار

□

بوس وداعی از لب او چون طلب کنم

□

صاحب سر درد و رنج گشتم

□

ز غمت گرچه خسته‌ام، کمر مهر بسته‌ام

□

سودیست تمام اگر دلی را

□

چون آگهی که شیفته و کشته‌ی توایم

□

پوست در تن خشک دارم همچو چنگ

□

صبح چو پشت پلنگ کرد هوا را دو رنگ

□

بند معشوق چون به بستت پای

□

از پی آن را که شب پرده‌ی راز من است

□

دیر زی در شادکامی کز اثرهای لطیف

□

عقل جان بر میان به خدمت تو

□

دل عمر به عشق می‌دهد رشوت

□

من آن آب نادیه نخل بلندم

□

هرگز نبری تو نام عاشق

□

ماتم عمر رفته خواهم داشت

□

داعی عشق او چو به بازار دین برآید

□

بدان شرطی فروشد دل به کویت

□

پیراهن صبر ما اندر غم هجرانت

□

آه سوزان کز ره دل می‌برم سوی دهان

□

هین که طوفان غم جهان بگرفت

□

شو که سلطان فتنه را همه سال

□

در راه حقیقت نشوی قبله‌ی احرار

□

آتش از شرم تو چون گل در خوی خونین نشست

□

بار اندوه و رنج محنت او

□

باری کبوترا تو ز من نامه‌ای ببر

□

کفر معطل نمود زلفت و دین حکیم

□

زان زلف شکسته عاشقان را

□

تا شد دلم آویخته در حلقه‌ی زلفین تو

□

دست دست توست و جان ماوای تو

□

رشوت از حکمت چنان دورست کز گردون فساد

□

بالله که عجب نیست گر از تابش غبغب

□

کنون نقشم کسی می‌باز مالد

□

که: «ای اولین تخم این کشتزار!

□

خوش بزی با دوستان یک دم بزن

□

ور دست من به چرخ رسیدی چنان که آه

□

روی از تو بتا چگونه گردانم

□

چند آوری چو شمس فلک هر شبانگهی

□

ای دو عالم گرفته اندر دست

□

ای قدر ایمان کم شده زان زلف سر درهم شده

□

چون مرا دید ساعتی از دور

□

چون مرا از راه کعبه است این فتوح

□

تو بازپسین یار منی و غم عشقت

□

طره‌ی تو به رغم من چون شب من به تیرگی

□

گفتم جانی به سر آید مرا

□

وین طرفه که در هوای وصلت

□

در دیار تو نتابد ز آسمان هرگز سهیل

□

زبان عشق می‌دانی ز حالم وا نمی‌پرسی

□

گره ابروی سیاست تو

□

خود عالمی پر است که سلطان غلام اوست

□

من ز بهر دوستی را جان و دل کردم سبیل

□

گفتی به طلب رسی به کوی ما

□

چند از تو مرا نکوهش آخر

□

ز لشکرگه خود به درگاه او

□

شمع خود خوانی همی ما را و ما در پیش تو

□

پیش از آن کز پر فشاندن مرغ صبح آید به رقص

□

دو هاروت تو کردی بود جان بر

□

گفتی به مغان رو و به می بنشین

□

دل چو گوی و پشت چون چوگان بود عشاق را

□

سر است قیمت این تاج گر سرش داری

□

دست برکرده به شوخی از جیب

□

جستم دل آشنا و تا حشر

□

مشرق و مغرب ز راه صلح بگرفتی بکلک

□

نقش امید چون تواند بست

□

فکندم دفتر و جستم ز طامات

□

گرم به تیغ جفای تو ذره ذره کنند

□

گاه سوزان در آتش عشقیم

□

شاخ شکوفه فشان سنقر کانند خرد

□

چند گویی مست گشتم می بنه

□

بحر نهنگ‌دار غم از موج آتشین

□

باز ما را جاودان در بند کرد

□

گرچه به شب آئینه نشاید نگریدن

□

گویی از دست هجر جان نبری

□

به ملک عدالت علم برکشید

□

چون کسی را به مهر بگزینند

□

بر بوی وصل تا کی درد سر فراقت

□

بر سر کوی او شبی گذرم

□

جهان بستد ز ما طوفان عشقت

□

با مایه‌ی جمالت ناید ز مهر شمعی

□

ذره‌ی ذات تو خورشید لقاست

□

با وصل تو نابوده هنوزم سر و کاری

□

سرمایه توئی، چون تو شدی، دل که و دین چه

□

او دلبر خوب خوب خوبست

□

گر به جان فرمان دهی فرمان برم

□

جانی خراب کردم در آرزوی رویت

□

این دل سرگشته همچون لولیان

□

دلی کز من به صد جان و به صد دستان نبردندی

□

دانم که مه جبینی ای آسمان شکن

□

از من چو جهان مبر که تو دانی

□

سوخت مرا عشق تو جان به حق النار برد

□

خورشید رهی او نزیبد

□

مرد کامی و عشق می‌ورزی

□

باغ وصال را به همه حالها درست

□

با خویشتن ببر دل ما کز سگان اوست

□

بنده‌ی خاص ملک باش که با داغ ملک

□

ای عاقلان را بارها بر لب زده مسمارها

□

آخر آن ایام ناخوشتر ز ایام مشیب

□

اختر عشق را به طالع من

□

بادی نبرد در همه آفاق که از ما

□

گر بگذرم به کوی تو روزی هزار بار

□

با آنکه به هر فرصت صد نکته دراندازم

□

رای رخشان تو بر چشمه‌ی خضر

□

هر دل که ترا جست چو دیوانه‌ی مستی

□

گر از من رخ نهان کردی سپاس حق کنون کردم

□

جستم ز جای خواب و نشستم به خانه در

□

غبغب چو طوق آویخته فرمان ز مشک انگیخته

□

من آن رهبان خود نامم من آن قلاش خود کامم

□

از غیرت عشق تو به دندان بگزم لب

□

بهر رضای دوست ز دشمن جفا کشند

□

آنچه در آینه بینم نه منم

□

از خود غذایی ساز پس آنگاه بره پوی

□

تا لاجرم زبان من از چاشنی شکر

□

قبه‌ای کز فروغ دیوارش

□

پخته‌ی غم‌های عشقم لاجرم

□

در عشق نمی‌دانم درمان دل خویش

□

محنت چون خون و گوشت در تنم آمیخته است

□

دوستی گویی نه از دل می‌کنی

□

از غایت نور عارض تو

□

صنعتش سال و ماه عشوه و زرق

□

روی صافیت باید آینه‌وار

□

تو نه و من در جهان زندگان

□

به حریر تن و دیبای رخت

□

از پی عشق بتان مردانگی باید نمود

□

دلم از میانه گم شد عوضش چه یافتم

□

صد گونه زیان همی پدید آید

□

خصم و شفیعم توئی ز تو به که نالم

□

آن دست و آن زبان که درو نیست نفع خلق

□

خروس کنگره‌ی عقل پر بکوفت چو دید

□

تا شاخ زمانه کی گلی زاید

□

پیش زخم تو کعبتین کردار

□

گر بنالی ز حال عشق ترا

□

ارق فضلاتها فالارض عطلی

□

به دندان مزد جان خواهی که آیی یک زمان با من

□

در جهان هر جا که یاد آن لب میگون گذشت

□

حسن تو دامست ولیکن ترا

□

پیش‌گاه ستم عالم را

□

کی شود واقف کسی بر طبع تو

□

در صدر دیده‌ای که چه اقبال دیده‌ایم

□

گاه چون نای بدم از غم تو با ناله

□

هر صبح و شام عادت گردون گرفته‌ای

□

آورد فراق زردرویی

□

نتواند نشاند درد دلم

□

با روی خوب و خوی بد از تو کسی کی برخورد

□

داد لبش از نمک بوی بنفشه به صبح

□

هجر و وصلت درد و درمان منست

□

روی تو جان پرورد خوی تو خونم خورد

□

تا به خروارست شکر لعل نوشین ترا

□

مرهم به قیامت است آن را

□

به رنجم از تو رنجم را شفا باش

□

کعبه صفت‌اند و راه پیمای

□

با تو چه کند رقیب تاریکت

□

آسمان را گسسته شد زنجیر

□

وز ملاقات صبا روی غدیر

□

صحن سراچه‌ی او صحرای عشق شده

□

گر برآرد سر چو فرعون اندرین ره شهوتی

□

چون مار کنی زلفین وز پرده برون آیی

□

اگر در دل تو مسلمانی است

□

بی‌میانجی زبان و زحمت گوش آن زمان

□

خورشید نهان شود ز گردون

□

دل من از جفای خود ممال زیر پای خود

□

در غم ماه گریبانت مرا

□

صد ساله ره است راه وصلت

□

طمع خیره چه داری که شوی باقی؟

□

تنم چون رشته‌ی مریم دوتا است

□

ز دل نالم ز روی تو چه نالم

□

جان خاک تو شد که خاک را هم

□

زان گلبن انسانی هر دم گلی افشانی

□

از پی خون‌ریز جان خاکیان

□

دلم در عشق تو خون شد خروش من به گردون شد

□

بلندی و پستی نخوانم تو را

□

توبه و پرهیز ما را تابش از هم باز کرد

□

بجای من که بر عهد تو ماندم

□

جهان کیست پرورده‌ی اصطناعت

□

تا ز عهد حسن تو آوازه شد در شرق و غرب

□

چکنی تو ز آب و آتش یاد

□

گر دل خطی بنگاشتی زلف و لبش پنداشتی

□

بر عاشقان جفا کنی ای دوست روز و شب

□

صد رنگ بیامیزم چه سود که در تو

□

اگر ممکن نباشد وصل باری

□

صبح آخر دیده‌ی بختم چنان شد پرده در

□

شگفت ماندم در بارگاه دولت تو

□

صد عمر به کار آید یک وعده‌ی او را

□

گه در ایمان از رخ ایمان فزایش حجتی

□

دریغ کاش تو را خوی چون خیال بدی

□

تا ابر ترا دیدم بر گرد مه روشن

□

چه دریاست عشقت که هرچند در وی

□

یکی فرزند خواره پیسه گربه است، ای پسر، گیتی

□

ساغری چون اشک داودی به رنگ

□

هر شب خیال روی تو آید به پیش من

□

ماهی است عارض تو کاندر سپهر خوبی

□

پند گیرید ای سیاهیتان گرفته جای پند

□

کنار نسترن پر سبزه کردی

□

گفتم شب عیش را بود روزی

□

هر که او پای بست روی تو شد

□

ما چو وامق او چو عذرا ما چو رامین او چو ویس

□

هم‌چون فلک که بر سر خوان قبول ورد

□

شاد بدانم که در فراق جمالش

□

برانم بازوی خون از رگ چشم

□

چون کله بر سر نشین دزدان افسر جوی را

□

اژدها زلفی و جادو مژگان

□

بر گلبن اهل چو تو یک شاخ ناشکفته

□

چه عجب گر ز وصل محرومیم

□

گاه با چشم و دل پر آتش و آب ای نگار

□

از سگان کی به زهره‌ی شیر

□

بر بوی گل وصل تو سالی نه که عمری

□

نی نی توراست عذر که مشک و میی بهم

□

ز رنج غیرتت بیمار باشم

□

نه کلکش به نیشکر ماند

□

در آرزوی روی تو از دست برفتیم

□

عشقت آتش در من افکند و مرا گفتا منال

□

نافه‌ی آهو غلام زلف عنبر بوی تست

□

هواک الکاس الذی لاتستفت فیها

□

که خورد بر ز تو که تو هرگز

□

لعل تو یک خنده زد، مرده دلی زنده کرد

□

از برای یک بلی کاندر ازل گفتست جان

□

این پرده گرنه صحن بهشت است پس چرا

□

کشتی صبرم شکسته از غمت

□

نیست امیدم که در راه دلم

□

هر کجا بوییست خطت تاخته آنجا سپاه

□

پیک جهان رو چو چرخ، پیر جوان‌وش چو صبح

□

هرچه خوبان را به کار آید ز حسن

□

پیوسته ز کار خود خجل بود

□

جز رویتان که سازد جانهای عاشقان را

□

یک وعده در دو ماهم داده که می‌بیایم

□

یک به ریشم کم کن از آهنگ جور

□

با شوهر خود چو سرکشی کرد،

□

چون چنگ به چنگ بر نهادی

□

بر طارم وصالت نارفته دست هجر

□

یک به دستم کم کن از آهنگ جور

□

صد عیسی دردمند را بیش

□

رخ زردم به گلی ماند نایافته آب

□

جان چه خاک است که پیش تو کشم

□

به قدر واسطه‌ی عقد جنبش و آرام

□

به غلط بوسه‌ای بخواهم ازو

□

جفا نمود و نبخشود و دل ربود و نداد

□

لو تمزجها بالدم من ادمع اجفانی

□

برکنارم ز یار اگرنه مرا

□

چون به در اختیار نیست مرا بار

□

چشم من و روی دلفریب تو

□

از عشق ساز بدرقه پس هم به نور عشق

□

به راه وصل می‌پویم ولیکن

□

مرا زلف گره گیرش گره بر دل زند عمدا

□

بگریخت دلم ز تیر مژگانش

□

قدر بغداد چه داند دل فرسوده‌ی من

□

زان پیش که در باغ وصال تو دل من

□

اندر جهان منم که محیط غم مرا

□

رایت و رویت منور او

□

دل خوش کردم چنین که دانی

□

بر کار من نهی به جفا پای هر زمانی

□

چون ندید اندر دو عالم محرمی

□

راهیست بلعجب که درو چون قدم زنی

□

ز آتش دل چو رسد دود سوی روزن چشم

□

کار آن عشرت ز تو اندام یافت

□

تا ملاحت را به حسن آمیخته است

□

گه در زمین دلها پنهان شوی چو پروین

□

چو نقش عارض و زلف تو نوک خامه‌ی تو

□

سیه‌رویی من چون آفتابست

□

عاشق همه زهر خندد از عشقت

□

هر که شد مشتاق او یکبارگی آواره شد

□

آه از دل پر خون من زین درد روز افزون من

□

ناز تنهات بود عادت و بس

□

تا نام تو بر زبان بیفتاد

□

زلف تو بر دل من بندی نهاد محکم

□

شیفتگان یکان یکان مست لبش زمان زمان

□

هم ز باغ وصل تو روزی گلی می‌چیدمی

□

رخت کاول ز در مصطبه برداشتیم

□

قالب فرزند آدم آز را منزل شدست

□

بابیست و یک و شاق ز سقلاب ترک‌وار

□

وز گل رخسارت ای نگار سمن‌بر

□

درین وحشت آباد پر قال و قیل

□

صبح پیش روی او خندید و بر خورشید چرخ

□

چو خورشید آمدی بر روزن دل

□

روزی که به دست ناز برخیزی

□

هر کو چو شمع پرورد از آتش تو جان را

□

هم گفتن و هم کردن از سوختگان آید

□

نازنین مگذار دل را کز سر پروانگی

□

هیچت غم هیچ‌کس ندارد

□

پای دار ای دل که جانان دست غارت برگشاد

□

نگار خانه‌ی چین است و ناف آهوی چین

□

هات من الدن دما فاشرب هنیا فی‌الملا

□

به دشنامی که دشمن را بگویند

□

دیت آن را که سر برد به شکر

□

ای خوش لب شیرین زبان خوش خوش در آ اندر میان

□

منم آن بید سوخته که به من

□

بی‌آنکه فراق هم‌نفس بود

□

رفت زمانی که ز راحت در او

□

محمول نه‌ای چنانکه اعراض

□

ای آیتی که سجده کنم چون رسم به تو

□

تا کی ز دروغ راست مانند

□

عشق آمد و جام جام درداد

□

زیرا که درم هم از جهانست

□

راحا کعین دیک اصفی من الفرات

□

بعد از این هم بکش روا دارم

□

شب تار و ره دور و خطر مدعیان

□

نابوده شبی شادان از وصل تو ای جانان

□

لب یار من شد دم صبح مانا

□

همی گویی انصاف تو بدهم آری

□

ما را به چشم کرد که تا صید او شدیم

□

سوزنی گشتم به باریکی به خیاطی فرست

□

بر طرف لب تو جان عیسی

□

گفتن اندر همه مسلمانی

□

در عهد تو زیبائی چیزی است که خاص است این

□

نامرد باشد آنکه وفا نشمرد ازو

□

جانی که یافت از خم زلفین تو رهائی

□

ای سرم را ز دیده لایق‌تر

□

با من امروز فلک را به جفا

□

تا کی از نادیدنش ما دیده‌ها پر خون کنیم

□

حلق خلقی را به طوق شوق تو در بند کرد

□

گردون غبار پایه‌ی تخت بلند او

□

در همه روی زمین به ز تو دارنده‌ای

□

بی دل و بی‌جان ندارد قیمتی

□

زخم که جانان زند همسر مرهم شناس

□

عشقت به دل خریدم و حقا که سود کردم

□

از هجر تو ایمنم چو می‌دانم

□

چون تو صنم و چو ما شمن نیست

□

با سرکشی که دارد خوئی چه تندخوئی

□

رهی دلسوزتر از روز هجران

□

خوش عطاری است باد شب‌گیر

□

تا تو مرد صورتی از خود نبینی راستی

□

نه خورشید هم خانه‌ی عیسی آمد

□

بر ضعف تنم قضا موکل

□

صبح چون رخش رستم اندر تاخت

□

ز عشقت شکر دارم من که لاغر کردم از وی تن

□

آتش پرست رویت جان هزار زردشت

□

چند باشم دروفای دلبران

□

خاک آن ره که سگ کوی تو بگذشت بر او

□

آنکه روی همه هشیاران آمد به شتاب

□

هجر توام ز خون جگر طعمه می‌دهد

□

هرگز ز من ندیدی یک روز بی‌وفایی

□

بر لاشه‌ی عجز بر نهم رخت

□

از پیش سجاده بر گرفتیم

□

هر کجا برداری انگشت جفا

□

به یک دل وصلت ارزانم برآمد

□

چون بوی تو دیدم نفس صبح و ز غیرت

□

مه جبهت و آفتاب رویی

□

هجران یار بر جگرت زخم مار زد

□

من دهان خوش می‌کنم لیکن کجاست

□

آن کس که نگین لب تو یافت به صد جان

□

چون مایه همی در پی یک سود بدادید

□

باد بهاری فشاند عنبر بحری به صبح

□

وانکه جانش همچو دل نبود به کار

□

از مکن گفتن زبانم موی شد

□

چندان که ترا جود و معالی‌ست به دنیا

□

مانی به ماه نو که بشیبم چو بینمت

□

چه گویم مرا با غم تو خوشست

□

من نامه نوشتم به کبوتر بسپردم

□

اگر چه دل به نادانی به او دادم به آسانی

□

آن لابه‌های گرمت ز اول بسوخت جانم

□

یا بهشتست و حوض کوثر او

□

دهم در من یزید دل دو گیتی را به یک مویش

□

ز سیم و شکر روی و لب آن کند با من

□

گوئی که ز عشق او نشان ده

□

من ز سودای تو بر سر می‌زنم

□

باد کو خاک کف پای تو را بوسه دهد

□

بند من در عشق آن بت سخت بود

□

روز سیاه کردی روزی ز روی حرمت

□

ور بر سرم نبشته نبودی قضای تو

□

عشق تو عقل مرا کیسه به صابون زده است

□

گه به دستت ببندد از دل پای

□

آسمان پل بر سر آن خاکیان خواهد شکست

□

از جهان آن دوست داری کاتشی

□

تا رخ و موی تو را در نرسد چشم بد

□

نرگس و شمشاد و سوسن مشک و سیم و ماه و گل

□

چو نسیم زلفش آید علم صبا نجنبد

□

من خود از سودای تو سرگشته‌ام

□

چو او تند کند خوی، مبر نام لب اوی

□

گردش ایام دوش تعبیه‌ای ساختست

□

مرا چو عمر جوانی فریب دادی رفتی

□

نسخه‌ی زلف تو برد آنکه بر اطراف صبح

□

بدیدم زرد رویش گرم و لرزان

□

گرد زنگارش پدید آمد ز روی برگ گل

□

در طلب خون من قاعده‌ها می‌نهی

□

خون دلهای عزیزان ریختن

□

مرا کی روی آن باشد که در کوی تو ره یابم

□

سخن حور و بهشت و مه و مهر شب و روز

□

در شیب و فراز این دو منزل

□

برنیارم سر گرم در سرزنش

□

از شهر شما دواسبه راندیم

□

خونم از دیدگان بپالودی

□

بر صرع ستارگان دم صبح

□

مه نخوانم ترا معاذالله

□

باقی آن گاهی شوم کز خویشتن یابم فنا

□

باطن از معنیت پاک و ظاهر از دعوی پلید

□

درخت خرما از موم ساختن سهل است

□

وی ز تیره غمزه‌ی تو روح را

□

بر شاه‌راه سینه‌ی من سوز عشق تو

□

ای سنایی تو مکن توبه ز می

□

زهره داری تو ز بیم دل خویش

□

معروف لبت به تنگ‌باری

□

عافیترا خانه همچون سیم رفت

□

از اعتدال و تقویت طبع او ز خاک

□

نیشتر ماه نو و خون شفق و طشت فلک

□

دل عالم نمی‌دانم یقین دان

□

هر شب به سیر کویش از کوچه‌ی خرابات

□

باز دیگر باره چون سنگین دلان بر ساختم

□

صبح فنک پوش را ابر زره در قبا

□

گه دوستی نمایی گه دشمنی فزایی

□

دل ز کفم شد دریغ سود ندارد کنون

□

در فرقت تو عمر عزیزم به سر آمد

□

از از بتان دلخواه تو، در حسن شاهنشاه تو

□

زین دست عمل کاکنون آورد غم عشقت

□

تا خط نو دمیدش بگریزم از غم او

□

ز آن سوی دریای عشق گر همه سودست

□

همه بر حرف هجران داری انگشت

□

بهار در و گهر می‌کشد به دامن ابر

□

هر روز به هشیاری نو نو دلم آزاری

□

با بدین تاج و سریر از بهر دارالملک سر

□

قلت ار حمینی هیت لک فالقلب فی‌البلوی هلک

□

آری همه دولتی گران آید

□

بس که از خصم توام بیم سر است

□

گر نبودی شده ایمن دل بید از باد

□

جان از درون به فاقه و طبع از برون به برگ

□

آنجا که زلف تست همه یکسره شب است

□

درین کار شاگرد بودش هزار

□

هست پنهان ز سفیهان چو قدم

□

حوت و سرطان است جای مشتری وان برکه هست

□

ای به جایی کاسمان منت پذیرد

□

مهر بریدن ز یار مذهب ما نیست

□

خط قلاشی چو عشق نیکوان بر من کشند

□

رنجور سینه‌ام لب و زلفش دوای من

□

بارگاهش ز بزرگان و ز اعیان پر شد

□

بر درگه تو ناله کسی را رسد که او

□

پخته‌ی عشق شود گر چه بود خام ای جان

□

هر هفته ز تیغ تو عطیت

□

تقدیم تو جاییست که از پس روی آن

□

گفت هجرت تلخ وانگه خوش‌دلی آن من است

□

مرا که فتنه و پروانه‌ی بلا کردند

□

به هر زخمی مرا مرهم تو سازی

□

تو به زر مایلی و نیست عجب

□

از شب هجران بپرس تا به چه روزم

□

فردوس شد امروز جهانی که ازین پیش

□

در میان جان فروشد بر در دل حلقه زد

□

مادر باغ سترون شد و زادن بگذاشت

□

جهانی نیم کشت ناوک توست

□

هم تویی ماه قدح‌گیر ای غلام

□

از تیغ بی‌وفایی بینی چو برنشینی

□

چون بخت جوان و خرد پیر گشادند

□

تنها همه شب من و چراغی

□

چشمکانت جاودانند ای صنم

□

دیده بانان بام عالم را

□

ترا گر کار من دامن نگیرد

□

که: «ای چون صدف جمله تن گشته گوش!

□

دین زردشتی و آیین قلندر چند چند

□

ما را غم فراقت بحری است بی‌کرانه

□

باختم در نرد عشقت این جهان و آن جهان

□

بردم به سرشک خون شبیخون

□

حاکمی کاندر مقام راستی هر دم که زد

□

آفتابم گرو شام و شما بسته حلی

□

آنکه قضا در حریم طاعتش آورد

□

تا تو سر اندر آری صد راز سر برآری

□

گوشها گشته شکر چین که همی ریخت ز نطق

□

رسته چون یوسف ز چاه و دلو پیشش ابر و صبح

□

نرگس مست تو هشیارترین مرغی را

□

گر رسولان وفا نامه نیارند ز تو

□

آنکه پیش قلم همچو سنانش گه زخم

□

ذره در بارگاه خورشید است

□

بی‌یاد روی خوب تو ار یک نفس زنم

□

رنجی که من از پی تو دیدم

□

حریفانت همه یکرنگ و دلشاد

□

آفتابی از شبستان وفا

□

گر بلایش می‌کشم عیبم مکن

□

دل سبوی غم تهی بر من کند

□

آن به جود و زیب و کین و رای و عیش و قدر و ذهن

□

کی غمم بودی اگر در غم تو

□

گردون غبار پایه‌ی تخت بلند تو

□

ساقیی دارم چو اشک و مطربی دارم چو آه

□

کز نوک سلیمانی بر طرف کمر دارد

□

چون بنابود دل قرار گرفت

□

در میان دلی و خواهی بود

□

در عشوه‌ی وصل او عمری به کران آرم

□

بینوایان را کنون دست صبا بر شاخ گل

□

چار زبان رباب دوش به مجلس

□

کلکی که بخواند به صریر آنچه نویسد

□

عرانی السحر ویحک ما عرانی

□

میان مردمان اندر ز خوش خویی و دلجویی

□

ماه نو از فلک به منزل نه ماه

□

وان مرغ رمیده وز قفس جسته

□

مست به عاشق و پوشیده چنانک

□

ای بس که بجویی تو مرا باز نیابی

□

مهره‌ی شادی نشست و ششدره برخاست

□

عشق با عافیت نیامیزد

□

مرکز خاکی نبود جای تو

□

چون رزم کنی و بزم سازی

□

کرته‌ی فستقی بدرد چرخ

□

فکرتت همچون فلک دایم سبک دارد عنان

□

صبر با این بلا ندارد پای

□

کفر و دین را نیست در بازار عشق

□

خاک لب تشنه‌ی خون است و ز سرچشمه‌ی دل

□

مرا اسلام ماندست اندر آن کوش

□

ور دهد تاج عقل با دو کلاه

□

عرصه تا کی کرد خواهی عارضین

□

از سیل اشک بر سر طوفان واقعه

□

خوش آنکه گویی چونی همی توانی نه

□

به روزگار هوای تو کم شود نی نی

□

جزع وی و لعل وی خامش و گویا شدند

□

از گل سرخ رسته‌ای نرگس دسته بسته‌ای

□

آهنگ پست کرده به صوت حزین خویش

□

سوز غمها کار من کرده است خام

□

در ره او جستن مقصود از او

□

یا نه بی‌سنگ و صدف غالیه سایان فلک

□

چند گویی که از بلا بگریز

□

اگر از قیاس جان را جگر آهنین نبودی

□

غمزه‌ی غماز او چون می‌رباید جان و دل

□

در شکر ریزند ز اشک خوش که گردون را به صبح

□

منمای درد هجر از این بیشتر که دانی

□

شکل فلک دوازده برج

□

به قهر از دست او بستان حروف کلک صورت را

□

از هول صور فکرت من در قیامتند

□

قاصد عشق او ز ره چو رسید

□

تو پرتو صفائی از آن، بارگاه انس

□

پس گر به رود جیحون غرقه شوم در آب

□

گنج درها نتوان برد به بازار عراق

□

نازها می‌کند جفا آمیز

□

خاموشی لعل او چه می‌بینی

□

تا با خودم از عدم کمم کم

□

جنبید شیب مقرعه‌ی صبح دم کنون

□

رایت و رایش که در نظم ممالک آیتی است

□

چون به یاد ما رسی دستی به گرد خود برآر

□

عاشق‌ترم ای پسر ز خسرو

□

با تو قرب قاب قوسین آنگه افتد عشق را

□

شادیی باید ز غم آخر مرا

□

بربود دلم کمند زلفت

□

هست خوش باشد کسی را کو ز خود باشد بری

□

معجز این گر نهنگ بحر فشان است

□

از سر جاروب فراشان او هر بامداد

□

همه حدیث شما تیغ بود و گردن ما

□

از پی نظاره‌ی آن شوخ چشم

□

میوه دارم که به دی مه شکفد

□

میزان آسمان را عدلش عدیل گشت

□

در جمال روی او نظارگی

□

هر روز بامداد برآیی و بر زنی

□

وصل تو را به جان و دل می‌خرم و نمی‌دهی

□

جهان رفعت و عز و جلال عصمت دین

□

آنان که چو من بی پر و پروانه‌ی عشقند

□

آزاد کن از تیرگی خویش و غم عشق

□

هردم جگرم سوزی گر زلف به کار آری

□

چنانکه رای تو بر امن و عدل مفتونست

□

از تو به جان و دلی مشتریم وصل را

□

دل من عاشق عشقست و شاید

□

بی هم نفسی خوش نتوان زیست به گیتی

□

چون قضای گنبد فیروزگون

□

بر پای تو سر دارم گر سر خطری دارد

□

نسخه‌ی جبر و قدر در شکل روی و موی اوست

□

رسم جور از ساقی منصف به نصفی خواستند

□

حزم و عزمت چو بر سال و جواب

□

هر که از غیر تو لافی می‌زند

□

ای گل باغ الاهی ز که آموخته‌ای

□

شه مرا نان داد و من جان دادمش یعنی سخن

□

دارم غم تو دایم با جان و دل برابر

□

گر تو به کوی مراد راه مسلم روی

□

گواه رهرو آن باشد که سردش یابی از دوزخ

□

دست و ساعد گرفته دو نان را

□

سایه‌ی یزدان کز تابش خورشید سپهر

□

دل گفت حدیث بوسه میکن

□

چنگ بستان و قلندروار زن

□

سه بوسه خواستم از تو ز من دو اسبه برفتی

□

مدتی ملک در تزلزل بود

□

آتشی زد غم تو در جانم

□

زین سپس دست ما و دامن دوست

□

روز چو شمعی به شب نور ده و سر فراز

□

یک گام به کام دل خودکامه نهادم

□

اینجا گذاشته پر و بالی که داشته

□

ز آتش و درد فراقت این نباشد بس عجب

□

آن خون سیاوش از خم جم

□

امروز نیست هیچ امیدم به کار خویش

□

شب و روز او چون دو یغمایی‌اند

□

ناید ز جمال روح روحی

□

اختران عود شب آرند و بر آتش فکنند

□

این مرکب بیداد تو توسن چو دل تست

□

مفلسی من تو را از بر من می‌برد

□

رای همه زیرکان بسته‌ی تقدیر تست

□

خاکیان را ز دل گرم روان آتش عشق

□

با دل به درد گفتم کاخر مرا نگویی

□

انصاف بده چرا ننالم

□

دل به چین رفت و بازگشت و ندید

□

روز یک اسبه بر قضا رانده است

□

خدمت تو مرا ز جان بیش است

□

ز آتشین پل چو تشنه در گذری

□

به تو من زان سپردم دل نگارا تا مرا باشی

□

رشته‌ی جان سیه کنی چون شمع

□

ز عشقت رازها دارم ولیکن

□

نیست به عالم تنی که محرم عشق است

□

گویی که ندارد به جهان پیشه‌ی دیگر

□

دیده می‌پالای و گیتی خاک پای

□

این دو معشوقه‌ی دو قوم شدست

□

تو را هر دم غم صد ساله روزی است

□

تا پای تو از دایره‌ی عهد برون شد

□

مرا به نیم کرشمه بکشتی ای کافر

□

ملک زیبایی مسلم شد ترا

□

گر قدم بر آسمانم پیش تو

□

عقل از تو چنان تیز که سودا ز تخیل

□

ای آنکه در صحیفه‌ی حسن آیتی شدی

□

شعله‌ی آفتاب را بکشد

□

وان پیر کو خلیفه کتاب دل من است

□

کاش رخ من بدی خاک کف پای تو

□

این کعبه را که سد سکندر حریم اوست

□

دل پوستین به گازر غم داد و طرفه آنک

□

برد رنگ دیبا هوا لاجرم

□

شاخی که ز سردی و ز خشکی شده بد پیر

□

هر دل که زیر سایه‌ی زلفش نشان دهند

□

کی فرود آید غمت جای دگر

□

گفتی که بجوی تا بیابی

□

گر نه عشقت سایه‌ی من شد چرا هر گه که من

□

چرخ در این کوی چیست؟ حلقه‌ی درگاه راز

□

به غم باری دلم را شاد می‌دار

□

در درد فراق تو دل من

□

در بحر کمال تو ناقص شده کاملها

□

رواق چرخ همه پر صدای روحانی است

□

زمن مپرس که بی‌من زمانه چون گذرانی

□

جان هم نکشد به حیله تا روز

□

ما صبر گزیدیم به دام تو که در دام

□

گفتی سگ من چه داغ دارد

□

چو عریان مانم از هستی قباهای بقا دوزم

□

چون یار ز من برید سایه

□

کس ندیده میل در حکمت چو در گردون فساد

□

می چون بوستان افروز ده زانک

□

نکوگویان نصیحت می‌کنندم

□

من سایه شدم او ز پس چشم رقیبان

□

در مرتبه از خاک بسی کم بود آن جان

□

باد سر زلفت از سر آغوش

□

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون

□

جوجو شدم از عشقش او جو به جو این داند

□

باز نقاشان روحانی به صلح چار خصم

□

سایه‌ای مانده بود هم گم شد

□

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد

□

سرشک من به رقص افتاد بر نطع زر از شادی

□

شراب عشق روی خرمت کرد

□

من خاک توام به جای اینم

□

سر که به کشتن بنهی پیش دوست

□

فریاد کز آتش دل من

□

ور هیچ به دست آرید از صورت معشوق

□

بسی بادام چشمانند به دام مرغ حیرانند

□

ور من گدای کوی تو باشم غریب نیست

□

به عیاری که هفت مردان راست

□

کیست آن کو پیش تو سجده نبرد

□

بهای بوسه جان خواهی و سهل است

□

نگویم نسبتی دارم به نزدیکان درگاهت

□

تا نیارم زر رخ از لعل اشک

□

ماه غماز شده از دو لبش بوسه ربای

□

گفتی من آفتابم بر رخنه بیش تابم

□

آمدمت که بنگرم باز نظر به خود کنم

□

عشقبازان را برای سر بریدن سنت است

□

روز و شب ز اشک چشم و گونه‌ی زرد

□

می‌داشتی چو مهره‌ی مارم به دوستی

□

دیگر نبات را نخرد مشتری به هیچ

□

ای خیل خیال دوست هر ساعت

□

عشق عیارست و بر تزویر تقدیرش چکار

□

بر کوه چون لعاب گوزن اوفتد به صبح

□

دور نباشد که خلق روز تصور کنند

□

جهان فرش توست آستینی برافشان

□

آن روز که زلفین نگون تو بدیدند

□

نیرو ده توست ناف خرچنگ

□

افتاده زمین به حضرت او

□

وصیت چنین کرد با حاضران

□

پیش تو همی گردم در خون دو دیده

□

در صدف در است و در حوت آفتاب

□

زان گه که مرا روی تو محراب نظر شد

□

که چون صبح اقبالش آید به شام

□

ما بی‌دلیم و بی‌دل هر چه کند رواست

□

عید منی و شادی می‌بینم از هلالت

□

کمال حسن وجودت ز هر که پرسیدم

□

به صبح و شام که گلگونه‌ای و غالیه‌ای است

□

آن ز بیم مرگ بوده سالها در عین مرگ

□

نه آن کسم که درین دام‌گاه دیو و ستور

□

چو آتش در درخت افکند گلنار

□

بر درگهم ز خیل ملایک بسی سپاه

□

بر امید آنکه روزی بوس یابی از لبش

□

نامرادی است چو معلوم امید

□

کیست که مرهم نهد بر دل مجروح عشق

□

تا صاعقه‌ی عشق تو در جان من افتاد

□

در تماشای ره عشق نیابی تو درست

□

نی نی به بزم عید و به روز وغاش هست

□

دیگران با همه کس دست در آغوش کنند

□

وحشتی دارم تمام از هرکه هست

□

ببردی نور روز و شب بدان زلف و رخ زیبا

□

با این پلنگ همتی از سگ بتر بوم

□

من از تو روی نخواهم به دیگری آورد

□

در زمانه کار کار عشق توست

□

آتش به صفات خویش در زن

□

وینک خزان معزم عید است و بهر صرع

□

نسیم باد صبا بوی یار من دارد

□

بر کنار دو جوی دیده‌ی من

□

در زمانم مست و بی‌سامان کند

□

غواص بحر عشقم، بر ساحل تمنی

□

آخر نه دل به دل رود انصاف من بده

□

از دل به دلت رسول کردیم

□

میم و حا و میم و دال خا و طا و یا و باء

□

وز حسد لفظ گهر پاش من

□

به صید عالمیانت کمند حاجت نیست

□

شهری غریب دشمن و یاری غریب حسن

□

خواهی که نرخ مشک شکسته شود به چین

□

خسرو چین از افق آینه‌ی چین نمود

□

گر مرا عشقت به سختی کشت سهلست این قدر

□

گر چو چنگم دربر آیی زلف در دامن کشان

□

از هیچ مادر یا پدر چون تو نزاید یک پسر

□

من ز چرخ آبگون نان خواستم

□

ای نفس که مطلوب تو ناموس و ریا بود

□

دی یاسجی ز ترکش جانانت گم شده است

□

زان می که کند ز شعله پر آتش

□

عکسی ز پای و پرش زد بر زمین ز گردون

□

هنوز در دلت ای آفتاب رخ نگذشت

□

رخش گلبرگ خوبی ساز کرده

□

بگذاشت آنچه بود هم از هجر و هم ز وصل

□

دل کنم مجمر سوزان و جگر عود سیاه

□

دگربار از پری رویان جماش

□

دسته بند سنبل سروی سرائی کشته‌ئی

□

از بهر پسر به سر بیاییم

□

هدیه بر دل رسان تحفه سوی لب فرس

□

در عشق یار نیست مرا صبر و سیم و زر

□

گر وصل یار سرو قدت دست می‌دهد

□

آنک در پیش صحابان فضل او گفتی رسول

□

مشرق به عود سوخته دندان سپید کرد

□

چشمم به زبان حال گوید

□

مبتلائی در بلا فرسوده‌ئی

□

رمزهای لعل تو دست جوانمردان گشاد

□

بلبله برداشت زود کرد پس آنگه سلام

□

پیش دگری نمی‌توان رفت

□

در شبستان عبیر افشان زلف

□

به آتش کنندم همی بیم آن جا

□

بسی نماند که بی‌روح در زمین ختن

□

ما هیچ ندیدیم و همه شهر بگفتند

□

بدان هوس بر سلطان کامران رفتم

□

وانجا که مراد دل برآمد

□

چون زر جوزائی اختران سپهرند

□

هر که از یار تحمل نکند یار مگویش

□

بر طرف بناگوش تو آن سنبل مه پوش

□

کوس دعوت چون بزد در خاک بطحا در زمان

□

از صفت هم صفرم و هم منقلب هم آتشی

□

ای که مهار می‌کشی صبر کن و سبک مرو

□

در عاشقی خموشی و در هجر صابری

□

در ترازوی قیامت ز پی سختن نور

□

رنگ و بازیچه است کار گنبد نارنگ رنگ

□

تو خود چه فتنه‌ای که به چشمان ترک مست

□

باده خور و شاد بزی انده گیتی چه خوری

□

عیان چو باز سفیدم نهان چو زاغ سیاه

□

این عالمی است جافی و از جیفه موج زن

□

گلدسته امیدی بر جان عاشقان نه

□

خرم کسی که با تو روزی به شب رساند

□

بنهاد ز سر ریا و طامات

□

گشت چو جنت ز نور قبه‌ی چرخ از نجوم

□

تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم

□

عارض و زلف دو تا شیفته کردند مرا

□

خاصه اندوه چنین بت که همی از سر لطف

□

نوار لله از تف نفس و آه مشعلش

□

صد چشمه ز چشم من گشاید

□

چون ثبات فلک و کار جهان می‌بیند

□

بنمای جمال خویش و بفزای

□

تا چشم تو ریخت خون عشاق

□

ببند یک نفس ای آسمان دریچه صبح

□

وفا نمودن و برگشتن و جفا کردن

□

خرقه‌پوشان گشته‌اند از بهر زرق و مخرقه

□

کرد رخ آفتاب زرد قواره نهان

□

مهست این یا ملک یا آدمیزاد

□

عروس مهر رفت اندر عماری

□

بندگی کردیم و دیدیم از تو ما پاداش خویش

□

رخش همت برون جهان چو مسیح

□

تا صبا می‌رود به بستان‌ها

□

تشریف داد و باز اساس طرب نهاد

□

اثر دوزخ ار نمی‌خواهی

□

هر دم هزار بچه‌ی خونبن کنم له خاک

□

من ندیدم به راستی همه عمر

□

وگر به حال پریشان ما کند نظری

□

تا در کف اندوه بماندست دل من

□

سر زانو دبستانی است چون کشتی نوح آن را

□

اگر دانی که در زنجیر زلفت

□

سیمرغ ز آشیان عنایت ز اوج قدس

□

برفشان برفشان دل و جان را

□

تنها روی ز صومعه‌داران شهر قدس

□

هزارم درد می‌باشد که می‌گویم نهان دارم

□

از وصالش تا طمع ببریده‌ام

□

ایمان و کفر چون می و آب زلال بود

□

هین صلای خشک ای پیران تر دامن که من

□

اینست بهشت اگر شنیدی

□

بخت باز آمد و طالع در دولت بگشاد

□

وای آن علمی که از بی عقل باشد منتشر

□

چون زر سرخ سپهر سوی ترازو رسید

□

نفس خروس بگرفت که نوبتی بخواند

□

به غمزه چشم مستش کرده پیدا

□

عشق تو هر شب برانگیزد ز جانم رستخیز

□

پویم پی کاروان وسواس

□

آرزوی دل خلقی تو به شیرین سخنی

□

چو من دل درمی و معشوق بستن

□

گاهی رخ تو سجده برد مشتی دون را

□

چون صبح خوش بخندید از بیست و هشت لل

□

پارس در سایه اقبال اتابک ایمن

□

دست موسی است در طلیعه‌ی صبح

□

اگر بسته‌ای را گهی بشکنی

□

مریم آبستن است لعل تو از بوسه باش

□

کمند عشق نه بس بود زلف مفتولت

□

عاشق رود به شهر کسان لیک همچو ما

□

پیش چونین نوید گر که ترا

□

ای نورزای چشمه دیدی که چند دیدم

□

به حق مهر و وفایی که میان من و توست

□

بالا بلندی گیسو کمندی

□

مهر خوبان بر دل و جان نقش کن

□

طفل می‌خواندمت، زهی بالغ

□

برق جمالی بجست خرمن خلقی بسوخت

□

گر چه سر بر خط هندوی تو دارد دایم

□

کار و جاه سروران شرع در پای اوفتاد

□

خود دجله چنان گرید صد دجله‌ی خون گویی

□

بدم گفتی و خرسندم عفاک الله نکو گفتی

□

آخرالامر هیچکس نگشاد

□

بردوش غایه کش او زهره می‌رود

□

به وحدت رستم از غرقاب وحشت

□

که نه بر ناله مرغان چمن شیفته‌ام

□

بازم بطره از چه دلاویز می‌کنی

□

چو هنگام بقا باشد قضا این قفل بگشاید

□

من شیفته چو بحر و مسلسل چو ابر از آنک

□

محمول پیش آهنگ را از من بگو ای ساربان

□

خرامان شد بر آن سرو آزاد

□

تا کی از نسبت بی اصل همی لاف زنیم

□

خیز و به صحرای عشق ساز چراگاه از آنک

□

ندانم ابروی شوخت چگونه محرابیست

□

واضحی الروض مخضرا فبادر

□

نایب عیسی شدی قبله یکی کن چنو

□

از بس خون‌ها که ریخت غمزه‌ی سرتیز او

□

ملکا مها نگارا صنما بتا بهارا

□

زلف مشکینش پریشان گشته بود

□

نظرمان مباد از خدای ار به تو

□

هر سال اگر خواص خلیفه برند خاص

□

هر که یک بارش گذشتی در نظر

□

دمیکه بی می و معشوق و نای میگذرد

□

ای کمالت کمزنان را صبرها پرداخته

□

زلف تو شیطان ملایک فریب

□

یار آن حریف نیست که از در درآیدم

□

گاه اشگش سوی صحرا میدواند

□

گر زان که چو عیاران از عهده برون نایی

□

ناف ز می است کعبه مگر ناف مشک شد

□

گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن

□

فرهاد را که با دل شیرین تعلقست

□

چون به ترک دل و جان گفت نیاری آن به

□

شوم هم در انده گریزم ز انده

□

ای دردمند مفتون بر خد و خال موزون

□

چنان در عشق او دیوانه گشتم

□

نکته‌ی مرد فکرتست و نظر

□

افضل الدین امیر رملک سخن

□

دل سنگینت آگاهی ندارد

□

ما همه بندگان حلقه بگوش

□

که هزاران خانه از یک نقد گنج

□

ای سوخته رخ تو در زار گریه آتش

□

دوستان دشمن گرفتن هرگزت عادت نبود

□

بسکه در بستان ریاحین سایبان گسترده‌اند

□

هرگز نشود غمت ز یادم

□

ندارم دل خلق و گر راست خواهی

□

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده

□

ز ما نیامده جرمی خدا روا دارد

□

وقت کشت آمد زهی پر سود کشت

□

هرچه نقش نفس می‌بینم به دریا می‌دهم

□

من اهل دوزخم ار بی تو زنده خواهم شد

□

هر نغمه که پیش آرند ما با همه در شوریم

□

بر گرد یکی گرد دل ما و در آن دل

□

صبح از صفت چویوسف و مه نیمه‌ی ترنج

□

ور دوست دست می‌دهدت هیچ گو مباش

□

ز شست زلف تو هر حلقه‌ای و آشوبی

□

گفت چون طفلی به پیش والده

□

بر نوبهار باغ جهان اعتماد نیست

□

میرم و همچنان رود نام تو بر زبان من

□

یا مگر داود مهمان میکند ارواح را

□

بر دم مار آمدم ناگاه پای

□

از تب هجران تو ناخن کبود

□

خمار در سر و دستش به خون هشیاران

□

خدایگان جهان رکن دین عمیدالملک

□

خشک شد از تاب آتش مشک او

□

بر امید کشتن اندر پای وصلش زنده‌ام

□

جمال عارض خورشید و حسن قامت سرو

□

مرا به عشوه‌ی فردا در انتظار مکش

□

او کلاه عاشقان اکنون همی دوزد چو شمع

□

جان یوسف زاد را کازاد کرد حضرت است

□

مه بر زمین نرفت و پری دیده برنداشت

□

حدیث زلف خود از چشم من پرس

□

سالها این دوغ تن پیدا و فاش

□

دیروز چو افتاب بودی

□

ای که هرگز ندیده‌ای به جمال

□

همچو اختر مهره بازی ورد تست اما چو قطب

□

عشق در عقل و علم درماند

□

از لب و دندان من بدرود باد

□

از آستانه خدمت نمی‌توانم رفت

□

با او همیشه ما را جز لاله در نگیرد

□

این ترازو بهر این بنهاد حق

□

هم با عدم پیاده فرو کن به هشت نطع

□

المنه لله که دلم صید غمی شد

□

از حروف آن حرف کاندر فاتحه است

□

ترا یارست بس در جان ز بهر آنکه نشناسد

□

گرچه نوای جهان خارج پرده رود

□

بهشتست این که من دیدم نه رخسار

□

آنانکه راه عشق سپردند پیش از این

□

چون شدی تو پاک پرده بر کند

□

سر به تمنای تاج دادن و چون بگذری

□

بر تلخ عیشی من اگر خنده آیدت

□

چون صبا بر چین زلفش میگذشت

□

مرا بی خویشتن بهتر که باشم

□

چون صفر و الف تهی و تنها

□

تو خود نایی و گر آیی بر من

□

مهر ورزانرا تب محرق بشکر بسته‌ئی

□

من عدوم مر ترا با من مپیچ

□

بر باطلند از آنکه پدرشان پدید نیست

□

مرا نسبت به شیدایی کند ماه پری پیکر

□

جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحاق

□

غرقه در دریای هجران توام

□

دهر چو بی‌توست خاک بر سر سالار او

□

گر خاک پای دوست خداوند شوق را

□

سنبل زلف تو هرلحظه پریشان میشد

□

بوی خوش آمد مر او را ناگهان

□

ابرش خورشید را ناخنه آمد ز رشک

□

نام و ننگ و دل و دین گو برود این مقدار

□

بکلی از خرد بیگانه گشتم

□

بی‌عشق وصال تو نباشد

□

کرد قباهای گل خشتک زرین پدید

□

توبه کردیم پیش بالایت

□

به ناز تکیه زده بر کنار آب روان

□

ای بسا ریش سیاه و مردت پیر

□

در غمت ای زود سیر تشنه‌ی دیرینه‌ام

□

یار از برای نفس گرفتن طریق نیست

□

ندارد سودی این افسانه گفتن

□

حسن او خورشید و ماه و زهره بر فتراک بست

□

از جام تو صاف نوش‌تر، تیغ

□

هیچ شک نیست که این واقعه با طاق افتد

□

دامن یار به دست آر و ره میکده گیر

□

گفت من هم نیز خوابش دیده‌ام

□

خامه‌ی ما نیست طلع، چهره گشای بهار

□

خوابست مگر که می‌نماید

□

هر غمزه‌اش سنانی هر ابرویش کمانی

□

اول به تکلف بنوشتیم کتبها

□

خاصه که به هر طرف نشسته است

□

عقل چون پروانه گردید و نیافت

□

آب هر لحظه چو داود زره میسازد

□

آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد

□

تا درون چار طاق خیمه‌ی پیروزه‌ای

□

حاجت به نگاریدن نبود رخ زیبا را

□

به گریه چشمه‌ی چشم بریخت چندان خون

□

رندی در زهد و کفر در ایمان

□

تا نکنی زنگ خورد آینه‌ی دل که عشق

□

می‌رود در راه و در اجزای خاک

□

با پرتو جمال تو خورشید گو متاب

□

چون صفر آید شود شاد از صفر

□

خوش نمکی شد لبش، تره تر عارضش

□

کابر آزاد و باد نوروزی

□

چندانکه عجز حال بر او عرضه میکنم

□

دارالغرور ما را دارالسرور کردی

□

غم که درآید به دل بنگری آسیب آن

□

پری پیکر بتی کز سحر چشمش

□

وقت خوش بادت که وقت دوستان خوش کرده‌ئی

□

نقشهای زشت خوابت می‌نمود

□

بر چون پرند، لیک دلش گوشه‌ی پلاس

□

مگر دنیا سر آمد کاین چنین آزاد در جنت

□

شمار جوش سپاهش ستاره را مانند

□

آن غمزه که بد بودی با مدعی سست

□

کیست ز مردان که نیست تیغ تو را هم نیام؟

□

آینه را تو داده‌ای پرتو روی خویشتن

□

شکر ایزد که ما نه صرافیم

□

زین قدم وین عقل رو بیزار شو

□

چو باز ارچه سر کوچکم دل بزرگم

□

چو به منتها رسد گل برود قرار بلبل

□

شعله‌ی شوق تو هر لحظه درونم میسوخت

□

به یک دم می‌کند زنده چو عیسی مرده را زان لب

□

بی‌لطف تو کب زندگانی است

□

هر غمی را فرجی هست ولیکن ترسم

□

بلابه گفت که از حد گذشت جور رقیب

□

رویش از گلزار حق گلگون بود

□

چرخ بر کار و یار ما به صبوح

□

تا من در این سرایم این در ندیده بودم

□

در غم و خواری از آنم که ندارم غمخوار

□

گر مه میخواره خوانندت رواست

□

کاریز برده کوثر در حوض‌های ماهی

□

زیور همان دو رشته مرجان کفایتست

□

یک لحظه به پنهانی گر وصل تو دریابم

□

آن خداوندی که دزدیده بود

□

گر گونه‌ی غمگنان ندارم

□

کجا روم که دلم پای بند مهر کسیست

□

ز شوقت بر دل دیوانه‌ی ماست

□

جمله اسباب هوا را برکشیم از تن سلب

□

مرغ از چه زد شناعت بر صبح راست خانه

□

دیوانه عشقت را جایی نظر افتاده‌ست

□

چون ستاره در شعاع شمس پنهان میشود

□

عقل را یاد آید از پیمان خود

□

دل تو سنی کجا کند آن را که طوق‌وار

□

دست در دل کن و هر پرده پندار که هست

□

شد نقاب عارضش زلف سیاه

□

ناز چون یاقوت گردان خاصگان عشق را

□

نیست شب کز رخ و سرشک بهم

□

گفتم چو طاووسی مگر عضوی ز عضوی خوبتر

□

دهان تو صفتی از ضعیفیم میگفت

□

شادی بچگان و یاد دوستان

□

هارون صدر اوست فلک ز آن که انجمش

□

آن بوستان میوه شیرین که دست جهد

□

دیده‌ام دریای خونست و من اندر حیرتم

□

تا سر زلف تو ربود دلم

□

بدو گفت هر کس که افزون خورد

□

حوران بهشتی که دل خلق ستادند

□

در حساب زر و سیم است و غم داد و ستد

□

آنک سرها بشکند او از علو

□

تناور یکی لشکری زورمند

□

میان ما و شما عهد در ازل رفته‌ست

□

دیگران در بحر حرص ار دست و پائی میزنند

□

که پیش این و آن جان را و دل را

□

به جایی که آمد سکندر فراز

□

هر کسی را سر چیزی و تمنای کسیست

□

بسی بگفتمت ایدوست هست رای منت

□

گفت صالح را گدا گفتن خطاست

□

نجوید جز از خوبی و راستی

□

واجب بود که بر سخنت آفرین کنند

□

گفتم که بوسه‌ای بربایم ز لعل او

□

در جستنش روز و شبان گشتم قرین اندهان

□

بد و نیک هم بگذرد بی‌گمان

□

ای رقیب این همه سودا مکن و جنگ مجوی

□

بر آن نالیدن من رحمت آورد

□

دست می‌زند بهر منعش بر دهان

□

سوی فور هندی سپاهی براند

□

همه عمر در فراقت بگذشت و سهل باشد

□

اسیری کو تمنای تو دارد

□

رو که عیسی دلیل و همره تست

□

نوشتند نامه که پور همای

□

دیدی که وفا به سر نبردی

□

هر زمان کز دوستان یاد آورم

□

چند صیادی سوی آن آبگیر

□

پذیره شدندش بزرگان شهر

□

یک شب که دوست فتنه خفتست زینهار

□

گر نام ما ندانند بگذار تا ندانند

□

که داند که حالم چگونست بی تو

□

نه از فر تو کشته شد فور هند

□

من هرگز از تو نظر با خویشتن نکنم

□

بر این نیلوفری کاخ کیانی

□

آه گر داد تبر را دادمی

□

هران بد کز اندیشه بیرون بود

□

ملامت‌ها که بر من رفت و سختی‌ها که پیش آمد

□

گر چه ما بنیاد عمر از باده ویران کرده‌ایم

□

عشق هم عاشقست و هم معشوق

□

بر اردوان همچو دستور بود

□

نگویم می لعل شیرین گوار

□

گاه چون بلبل شوریده درآیم به خروش

□

دست بر بالای دستست ای فتی

□

سکندر بیامد به نزدیک شاه

□

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

□

به زخم تیغ مقیمان خطه‌ی خاور

□

از مدرسه و صومعه کردیم کناره

□

نویسنده‌ی نامه را پیش خواند

□

کس نستاندم به هیچ ار تو برانی از درم

□

آتش غوغای عشق چون بنشستی نشست

□

خلق را بنگر که چون ظلمانی‌اند

□

وزان جایگه شاد لشکر براند

□

باران چون ستاره‌ام از دیدگان بریخت

□

دلا بکوش مگر دامنش به دست آری

□

آری چو بود ظاهر تحقیق، ز تلبیس

□

بسان زنان مرد پوشیده روی

□

حور فردا که چنین روی بهشتی بیند

□

تا کی باشد عبید بی تو

□

تو نگشتی سیر زانها در زمن

□

سکندر بیارد سپاهی گران

□

آن را مسلمست تماشای نوبهار

□

تا بود در میانه‌ی پرگار

□

گر چه از جور تو سیر آمده‌ام تا بزیم

□

به اسکندری کودک و مرد و زن

□

نغنویدم زان خیالش را نمی‌بینم به خواب

□

دوش در کوی خودم نعره زنان دیده ز دور

□

که مرادت هست تا یاری کنم

□

ببود آن شب و بامداد پگاه

□

گرت اندیشه می‌باشد ز بدگویان بی معنی

□

دلم را از لبش بوسیست حاجت

□

جلاب خرد باشد هر گه که تو در مجلس

□

پر از روغن گاو جامی بزرگ

□

تو گر دعوی کنی پرهیزگاری

□

پروانه وار سوزم و سازم بدین امید

□

رحمت از ما چشم خود بر دوختست

□

ز بس نیزه و پرنیانی درفش

□

گوش دل رفته به آواز سماع

□

چه مقبل هندویی کان خال زیباست

□

به دور نگم چو روی و موی نگار

□

همی زرد گردد گل کامگار

□

چند بار آخرت ای دل به نصیحت گفتم

□

غمزه را گو خون مشتاقان مریز

□

لیک زان نندیشم و بر خود زنم

□

چو آگاه شد زان سخن هفتواد

□

اینک من و زنگیان کافر

□

گر خواندنت مراد و گر راندن آرزوست

□

مرا هوای تو غالب شدست بر یک حال

□

بدین‌گونه تا سوی کوهی رسید

□

ملکی مهی ندانم به چه کنیتت بخوانم

□

ابواسحان سلطان جوانبخت

□

هر یکی در بخش خود انصاف‌جو

□

هم‌انگه طلایه بیامد ز روم

□

خرم آن روز که جان می‌رود اندر طلبت

□

ز درد دوریش دیوانه گشتم

□

انگشت نمای همه دلها شود ار چه

□

برآسود و ملاح را پیش خواند

□

عقل بیچارست در زندان عشق

□

دلم سوجه ز غصه وربریجه

□

آهن ار چه تیره و بی‌نور بود

□

یکی نامه بنوشت نزد پسر

□

دامن خیمه برفکن دشمن و دوست گو ببین

□

ز هر سو دشمنانم را خبر شد

□

کجاست جای هنر جز به زیر تیغ و قلم؟

□

ز دیبا سراپرده‌یی برکشید

□

گفتم از آسیب عشق روی به عالم نهم

□

صوفیان را بی می صافی نمی‌باشد صفا

□

ثانیا باشد ترا عمر دراز

□

کنیزک بگفت آنچ روشن‌روان

□

دیگران را تلخ می‌آید شراب جور عشق

□

شکوفه باز بخندید و لطف خنده‌ی او

□

عشق ما تحقیق بود و شرب ما تسلیم بود

□

جهاندار ابوالقاسم پر خرد

□

چشمان تو سحر اولین اند

□

چون منصب بزرگی و چون جاه و ملک و مال

□

گفت ای ابله برو و بر من مران

□

همه روی سرخ و همه موی زرد

□

اگر چه دیر بماندم امید برنگرفتم

□

ای آنشهی که گر تو بگوئی روا بود

□

ما ازین باطل خوران آشنا بیگانه‌وار

□

یکی پادشا بود فریان به نام

□

ساقی بیار جامی کز زهد توبه کردم

□

گهی به کوی خرابات با مغان همدم

□

غازیان حمله‌ی غزا چون کم برند

□

پدر را بران گونه چون کشته دید

□

اول منم که در همه عالم نیامده‌ست

□

سزد که سر به فلک در نیاورد ز علو

□

رافت یاران نباشی آفت ایشان مشو

□

یکی کوه دید از برش لاژورد

□

اگر هزار جفا سروقامتی بکند

□

پرتو رویش چو می‌تابد ز دور

□

صورت او باز گر زینجا رود

□

سر ماه را لشکر آباد کرد

□

هر که را پیش تو پای از جای رفت

□

اگر روزی دو صد بارت بوینم

□

دیریست تا به یادش می نوش می‌کنم

□

شگفت آیدم چون پسر خوانیم

□

با تو بباشم به کدام آبروی

□

چو کارت ز عشقست و بارت ز عشق

□

که چگونه گفت اندر روی شاه

□

بدو گفت شادم ز فرمان اوی

□

در سرو رسیدست ولیکن به حقیقت

□

به دستگیری ساغر خلاص شاید یافت

□

در راه من نهاد نهان دام مکر خویش

□

سکندر چو از لشکر آگاه شد

□

روز و شب می‌باشد آن ساعت که همچون آفتاب

□

شکوفه هر زری کاورد بر دست

□

هیچ کس را زهره نه تا دم زند

□

به نزدیکی تخت بنشاختش

□

آن روز که روز حشر باشد

□

شیخ ابوسحاق سلطان جهان دارای دهر

□

اندک اندک دل به راه عشقت ای بت گرم شد

□

که نه نامور ز استواران خویش

□

ز دنیا بخش ما غم خوردن آمد

□

به غمزه چشم مستش کرده پیدا

□

نه همه جا بی‌خودی شر می‌کند

□

بخوردند آب از پی خرمی

□

بند بر پای توقف چه کند گر نکند

□

به نای و نی نفسی وقت خویشتن خوش دار

□

برآوردن برای فتنه‌ی خلق

□

سر نامه گفت از خداوندپاک

□

نفس آرزو کند که تو لب بر لبش نهی

□

عقابی تیز پر را رام کردم

□

زان شناسی باد را گر آن صباست

□

چو بشنید گفتار جانوشیار

□

ز دست رفتم و بی دیدگان نمی‌دانند

□

تشنگان را بر کنار جو ببین

□

خنده‌ی تو چون دم عیساست کو

□

ستودان مرا بهتر آید ز ننگ

□

نه به خود می‌رود گرفته عشق

□

روح فزائی که او طبع کند شادمان

□

پیش تو این حالت بد دولتست

□

چو رعد خروشان برآمد غریو

□

گفته بودی با تو در خواهم کشیدن جام وصل

□

ز بهر زینت و زیب مخدرات فلک

□

عشق آتشی ست در دل و آبی ست در دو چشم

□

که یزدان ترا مزد نیکان دهاد

□

هر چه زان تلختر اندر همه عالم نبود

□

زمزم مرغان سخندان شنو

□

یا کند آب دهانت را عسل

□

بدیشان درود سکندر ببرد

□

آن مشتری خصال گر از ما حکایتی

□

که عشقی تازه می‌افروزدم دل

□

گر شراب و شیر خواهی ریخته بر ارغوان

□

به هر سو ز باران همی تاختند

□

تو خرسند و شکیبایی چنینت در خیال آید

□

به رفعت با فلک دمساز گردان

□

که کجا بودست مادر که ترا

□

چو منزل به منزل به حلوان رسید

□

من ز دست تو خویشتن بکشم

□

بعد از هزار درد که بر جان ما نهاد

□

گر فوت شود همی نماز از تو

□

یکی نامداری بد آنگه به روم

□

هر کس از او به قدر خویش آرزویی همی‌کنند

□

کسیکه پرتو رای تو در ضمیر آرد

□

اصل لشکر بی‌گمان سرور بود

□

از ایوان به نزدیک شاه آمدند

□

شمع من روز نیامد که شبم بفروزی

□

هرکو قتیل عشق نشد چون به خاک رفت

□

یا بر دل خسته چون زند تیر

□

به اسپ و به نفط آتش اندر زدند

□

ما به مسکینی سلاح انداختیم

□

چون شمع هجران دیده‌ای باید که تا او را رسد

□

هم ز نبض و هم ز رنگ و هم ز دم

□

همه شهر بگرفت و او را بکشت

□

به رغم دشمنم ای دوست سایه‌ای به سر آور

□

خوش کن به باده وقت حریفان که پیش ما

□

ای رخت بستده ز ماه و ز مهر

□

ندانی که پیش که داری نشست

□

امکان دیده بستنم از روی دوست نیست

□

ز عقل برشکن و ذوق بیخودی دریاب

□

چون گذشت آن حال گفتندش صباح

□

چو شاه اردشیر اندرآمد به تنگ

□

خود نبود و گر بود تا به قیامت آزری

□

نه کار دل به کام و نه دلدار سازگار

□

جز آنکه قبله کنم صورت خیال ترا

□

چو آواز کوس آمد از پشت پیل

□

ندارم چون تو در عالم دگر دوست

□

چون با کمر به راز درآید میان او

□

صلح کن با این پدر عاقی بهل

□

شهنشاه خواندند زان پس ورا

□

اگر صد نوبتش چون قرص خورشید

□

خوشا کسیکه چو رندان ز خانه وقت سحر

□

دارنده‌ی شرق و غرب سلطان

□

چو آمدش هنگام برخاستن

□

بوی گل آورد نسیم صبا

□

به دست خسرو خاور فتاد ملک حبش

□

خاصه از بالای که تا زیر کوه

□

سپه را میان و کرانه نبود

□

به زیورها بیارایند وقتی خوبرویان را

□

پیکر رعنای زرین بال سیمین آشیان

□

در میان لجه‌اش سیصد نهنگ داوری

□

پس لشکر او بیامد سپاه

□

خم دو زلف تو بر لاله حلقه در حلقه

□

از دور چو کشتگان ببینی

□

رقعه پنهان کرد و ننمود آن به شاه

□

بکوشید چندی نیامدش سود

□

ذره‌ای در همه اجزای من مسکین نیست

□

شوق فروغ ظلمت گل باز آتشی

□

حاجات تو گر هست به جان و دل و دینم

□

پر از باد لب دیدگان پرزنم

□

عمر کوته‌ترست از آن که تو نیز

□

ناوک چشم تو گر موی شکافد شاید

□

چون در افکندت دریغ آلوده روذ

□

ز تنگی که بد اندر آن رزمگاه

□

بهشت روی من آن لعبت پری رخسار

□

دلم بجا و دماغم سلیم بود ولی

□

مهر و ماهی گر بدندی مهر و ماه

□

بپیچید در جامه و سر بتافت

□

کشتی هر که در این ورطه خون خوار افتاد

□

عالم سفلی ز عقل و روح فایض گشته‌اند

□

نیست عاقل تا که دریابد چون ما

□

یکی تاج پرگوهر شاهوار

□

ای که پندم دهی از عشق و ملامت گویی

□

سپهت را همیشه نصرت و فتح

□

فاسقی بودی به وقت دست رس

□

همان اردشیرش پدر کرد نام

□

کاشکی صد چشم از این بی خوابتر بودی مرا

□

گرت به دست فتد دامنی که مقصود است

□

ذره‌ای خود نیستی از انقلاب

□

زن گازر و شوی و گوهر بهم

□

قضا به ناله مظلوم و لابه محروم

□

ز بهر مقدم سلطان چرخ پرتو صبح

□

گه جنگ کند با من و گه صلح کند باز

□

همه دشت زیشان پر از خفته دید

□

من با همه جوری از تو خشنودم

□

سحرگهان چو ز خواب خمار برخیزی

□

گفت حق دانم که این پرسش ترا

□

یکی شهر بد تنگ و مردم بسی

□

نه فراغت نشستن نه شکیب رخت بستن

□

ملک را چون تو عمیدی چو خدا روزی کرد

□

به هیچ وقت به بازی کرشمه‌ای نکند

□

ز شاهنشه اسکندر فیلقوس

□

بود که پیش تو میرم اگر مجال بود

□

قبله‌ام روی بتانست و وطن کوی مغان

□

جز شباب تن نمی‌دانی به کیر

□

بگویش که آن چیست کاندر جهان

□

دلم شکستی و رفتی خلاف شرط مودت

□

گفت آنچنانکه باز برو رشک میبرند

□

از تف دل و آتش عشقت برهیدیم

□

بر هر عمودی کنامی بزرگ

□

عقل بی خویشتن از عشق تو دیدن تا چند

□

همه دردناکان درمانده‌ایم

□

گفت آن یک که بگویی آشکار

□

که لشکر کشد جنگ را سوی روم

□

نه حرامست در رخ تو نظر

□

مرا دو چشم تو انداخت در بلای سیاه

□

یک مطربتان عقل و دگر مطرب عشقست

□

مر او را خجسته پسر بود هفت

□

من هوادار قدیمم بدهم جان عزیز

□

چمن میشد ز عکس عارض او

□

این دعا چون ورد بینی بود چون

□

پراگنده لشکر چو شد همگروه

□

بر دور عارض تو نظر کرده آفتاب

□

زینسان که آتش دل من شعله میزند

□

ای جمع مسلمانان پیران و جوانان

□

به نزدیک قیدافه‌ی هوشمند

□

نپندارم که در بستان فردوس

□

خطاب سرو به قد تو : خادم و عبید

□

گفت تو کوهی دگرها چیستند

□

جهاندار ایران سپاهی ببرد

□

ای روی دلارایت مجموعه زیبایی

□

ز شمرق شاه خاور تیغ برداشت

□

خالیست راه عشق ز هستی بر آن صفت

□

برهمن چو آگه شد از کار شاه

□

به جولان و خرامیدن درآمد سرو بستانی

□

جمال ملک و دین شاه جوانبخت

□

ممن خویشست و ایمان آورید

□

چو سیر آمد از گفته‌ی رهنمای

□

تو به حال من مسکین به جفا می‌نگری

□

روی در کعبه‌ی جان کرده به سر می‌پویم

□

هجرانت دمار از من بیچاره برآورد

□

چنین گفت کاکنون به راه اندرون

□

دمی تو شربت وصلم نداده‌ای جانا

□

وقت سحر که باد صبا بوی جان دهد

□

بی‌محک پیدا نگردد وهم و عقل

□

دل بخردان داشت و مغز ردان

□

من بعد حکایت نکنم تلخی هجران

□

مشتی مجردانیم بر فقر دل نهاده

□

در مجمره‌ی عشق و غمت سوخته گشتم

□

به مادر یکی نامه فرمود و گفت

□

باری مگرت بر رخ جانان نظر افتاد

□

بب زندگی این خوش عبارت

□

گفت نتوانی و طاقت نبودت

□

بیاورد لشکر ز رود فرات

□

ندهیمت به هر که در عالم

□

ز مسجد رخت بر کوی مغان کش

□

چون رای تو هست کشتن من

□

که بنوشت بیدادی اردوان

□

دل شکسته مروت بود که بازدهند

□

غمت را گو بدار از جان ما دست

□

چه زیان دارد گر از فرخندگی

□

گر او بی‌عدد سالیان بشمرد

□

خلقی به تو مشتاق و جهانی به تو روشن

□

مسبحان فلک در سجودگاه افول

□

باز بیرون تاز در میدان عقل و عافیت

□

از ایوان خویش انجمن دور کرد

□

ترسم ای میوه درخت بلند

□

گه گهی هم باده حاضر میشدی

□

تا ترا آن بو کشد سوی جنان

□

چو بنشست برگاه گفت ای سران

□

داروی دل نمی‌کنم کان که مریض عشق شد

□

مرا عهدیست کاندر پاش میرم

□

مریم کده‌ها بسیست لیکن

□

ز دارای داراب بن اردشیر

□

به گلبنی برسیدم مجال صبر ندیدم

□

خرجم فزون ز غایت و قرضم برون ز حد

□

مسخی از تو صاحب خوبی شود

□

همه هرچ باید بدو در فراخ

□

رخ از ما تا به کی پنهان کند عید

□

آن جسم نه جسمست که روحیست مجسم

□

چون ز خود بی‌خود شدی معشوق خود را یافتی

□

به پرده درون روشنک را ببین

□

وین پرده بگوی تا به یک بار

□

ما کجا اسباب دنیا از کجا

□

تا ببینی خیر او و شر او

□

به نزدیکی اندر تو دوری ز من

□

دوری از بط در قدح کن پیش از آنک

□

خوشا کسی که سلامی بدان دیار برد

□

با فلک آسایش و آرام چون باشد ترا

□

پس از روزگار سکندر جهان

□

تا سر برآورد از گریبان آن نگار سنگ دل

□

با عشق جان ما را سوزیست در گرفته

□

تا ز مغرب بر زند سر آفتاب

□

جهانگشای جوانبخت شیخ ابواسحق

□

آن عرقست از بدنت یا گلاب

□

با چنین مال و بقائی و متاعی که تراست

□

بر روی رقم شد شرری کز دل و جان تافت

□

وصف بالای بلندت بسخن راست نیاید

□

جز این قدر نتوان گفت بر جمال تو عیب

□

ز کنج صومعه از بهر آن گریزانم

□

هم ز استعداد وا مانی اگر

□

گفتا کدام مرغی کز این مقام خوانی

□

دو تن در جامه‌ای چون پسته در پوست

□

به خلوتگاه آن آرام جان رفت

□

گوی نه‌ای چون دوروی گشته‌ستی؟

□

خرامان آمد اندر خواب نوشین

□

ما را تو به خاطری همه روز

□

وانکس که بر در تو نگردد کلید دار

□

پس بپرسیدند ازو کای ره‌گذر

□

نبودی با منش جز مهربانی

□

پایم امروز فرورفت به گنجینه کام

□

نه می‌اندیشم از دوزخ به یک جو

□

غمخواره شدیم در ره عشق

□

با هیچکس شکایت جورش نمیکنم

□

می‌رود وز خویشتن بینی که هست

□

مست شده است گوئیا کز سر ذوق مینهد

□

زانک موسی جادوی کرد و فسون

□

مجنون سر زلفت لیلی بدلاویزی

□

گو دگر گر هلاک من خواهی

□

چو سودا داری ای دیوانه در سر

□

نی نی که اگر نیست ترا هیچ سر ما

□

میدید شمع در من و میسوخت تا به روز

□

کم می‌نشود تشنگی دیده شوخم

□

چتر همایون عشق سایه چو بر ما فکند

□

چون برآمد بر درخت آن زن گریست

□

هوس در بناگوش تو دارد دل من

□

بیاض روز برآمد چو از دواج سیاه

□

با قد و زلف درازش نظری می‌بازیم

□

من خود چه خطر دارم تا بنده نباشم

□

خونابه‌ی سرشکم ریزند مردم چشم

□

ملک آن توست و فرمان مملوک را چه درمان

□

مبر نیرنگ و دستان پیش او کو

□

گفت آن مور اصبعست آن پیشه‌ور

□

دولت اقبال در بالای چترت دائما

□

گر چه از انگشت مانی برنیاید چون تو نقش

□

مبر نیرنگ و دستان پیش آن کو

□

چون شکوفه گرد بدعهدی مگرد

□

اگر زر می‌زنی در ملک معنی

□

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب

□

اگر هلاک خودم آرزوست منعم کن

□

ناله‌ی گرگان خود را موقنیم

□

چو رندان خیز و چابک دستیی کن

□

آن عجب نیست که سرگشته بود طالب دوست

□

ز فکر دنیی و عقبی فراغتی دارد

□

در کوی عشق راست نیابی چو تیر و زه

□

راستی را حق به دستش بود انکارش مکن

□

بوی پیراهن گم کرده خود می‌شنوم

□

ز مشرق بر شفق زر می‌فشاندند

□

وز نباتی چون به حیوانی فتاد

□

برای رونق بزم معاشران لاله

□

باغبان گر نگشاید در درویش به باغ

□

به کار خویش فرو رفته مبتلی گشته

□

خواجگی در خانه نه پس آب را در خاک بند

□

فرخنده درگه تو شهانراست سجده‌گاه

□

طایفه‌ای سماع را عیب کنند و عشق را

□

راهی که میرویم به پایان نمی‌بریم

□

حکمت اظهار تاریخ دراز

□

به صد لباس برآمد سپهر بوقلمون

□

این تویی با من و غوغای رقیبان از پس

□

بهر طرف که روی نغمه میکند بلبل

□

عنبرین زلف چو چوگان خم گرفت

□

در تاب حیرت از رخ او در چمن سمن

□

هم طرفه ندارم اگرم بازنوازی

□

فضای حضرت او دلگشا چو صحن چمن

□

توبه‌ی سست بروتان شده‌است

□

لعل در پوش گهر پاش ترا للی تر

□

اگر آفتاب با او زند از گزاف لافی

□

منم و ناله‌ی شبگیر بدین سان که منم

□

خوش خوش از جهان و جوانمردی

□

نوید فتح صفاهان و مژده‌ی اقبال

□

ز چشم غمزده خون می‌رود به حسرت آن

□

خط طومار عمر می‌خوانم

□

چند بی سرمه سای خواهد بود

□

مکن با چشم سرمستم دلیری

□

تا مگر یافته گردد نفسی خدمت او

□

بر گنه کاری خود گرچه مقریم ولی

□

گهی شه رخ نهم بر نطع شطرنج

□

خجسته خسرو سیارگان به طالع سعد

□

عیب کنندم که چند در پی خوبان روی

□

هنر خود ندانم و گر نیز هست

□

مه که باشد که همی هر شب و هر روز کند

□

وگر اوج قدست کند آرزو

□

زنار بود هر چه همه عمر داشتم

□

ما که در عشق تو آشفته و شوریده شدیم

□

روز فراق رفت و برآمد شب وصال

□

همت ما از سر صورت پرستی در گذشت

□

از ما به یک نظر بستاند هزار دل

□

علاج سینه‌ی دل خستگانی

□

موج دریا کی رسد در اوج صحرای خضر

□

خداوندا اگر چه دورم از یار

□

خرم تن آن که با تو پیوندد

□

دو هفته هفتصد بکر از عماری

□

شب تاریک چو من حلقه زدم بر در او

□

دلم را از لبش بوسیست حاجت

□

میان عاشق و معشوق اگر باشد بیابانی

□

پشتی دین به قوت تدبیر پیر کرد

□

مشو گمراه و بیچاره چنین اندر ره سودا

□

ما گدایان کوی میکده‌ایم

□

ای نسیم کوی معشوق این چه باد خرمست

□

بروی خوب مرا دیده روشنست ولی

□

در جهان جمالت از رخ و زلف

□

دل بزلفت من دیوانه چرا می‌دادم

□

گر او سرپنجه بگشاید که عاشق می‌کشم شاید

□

به صد جمال درآمد عروس گل به چمن

□

وآنکه گر تربیتی باید بحر از نکتش

□

باده پیش آر که بر طرف چمن خوش باشد

□

تو با چنین قد و بالا و صورت زیبا

□

ولی میداد هردم دل گوائی

□

فتنه را در عالم آشوب و شور

□

عاشق دلشده را پند خردمند چه سود

□

جای پرهیزست در کوی شکرریزان گذشت

□

آن موی میان کز مو بر موی کمر بندد

□

این نعمت جان را که به ناگاه در آمد

□

نشاند شعله‌ی خورشید در خزانه‌ی شب

□

نیکخواها در آتشم بگذار

□

گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان

□

گویند ازین میدان آن را که درآمد

□

فتادم باز در پایش به خواری

□

مده ای حکیم پندم که به کار درنبندم

□

پرتو رخسار تو مایه‌ی مهر منیر

□

امر امر تست یارب با پیمبر در نبی

□

طوبی نشنیدیم بدین سرو خرامی

□

شب تاریک هجرانم بفرسود

□

وی سروری که هر نفس از خاک درگهت

□

عالم ز جمال تو پرآوازه شد امروز

□

خورشید نورگستر و مفتاح دولتست

□

چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن

□

بر من خسته‌ی بیچاره ببخشید که من

□

باز نطق زبان در بارت

□

تا چشم دشمنان شود از بیم او سفید

□

دلم صد بار می‌گوید که چشم از فتنه بر هم نه

□

به بوسه قصد لبت کردم از میان چشمت

□

مالرا دجال دان و عشق را عیسی شمار

□

تاراج کرد دین و دل از دست عاشقان

□

نظری مباح کردند و هزار خون معطل

□

همه کاخ پر موبد و مرزبان

□

گر نخواندی «رحمةللعالمین» یزدان ترا

□

سرمایه‌ی گوهران این چهار

□

مرا هوشی نماند از عشق و گوشی

□

سر عهد کرد آفرین از نخست

□

ظن مبر جانا که من برگشته‌ام از عاشقی

□

شیخ را زان باد حالت شد پدید

□

جفای عشق تو بر عقل من همان مثلست

□

به نزد جهاندار دستور گشت

□

از صعود حیات و فضل دلش

□

پدید آید آنگاه باریک و زرد

□

وز سخن گفتنش چنان مستم

□

جهاندار بیدار و نیکو کنش

□

من چه سگ باشم که در عشق تو خوش یک دم زنم

□

گرچه ما را خود ستودن راه نیست

□

مردم هشیار از این معامله دورند

□

ز کار جهان یکسر آگه کنید

□

داده‌ی هر هفت فلک بذل کرد

□

که اندیشه‌ای در دلم ایزدی

□

که گر هم بدین نوع باشد فراق

□

چو از مهرشان شنگل آگاه شد

□

با کس نتوانم که بگویم غم عشقش

□

من که بر سنگ زدم شیشه‌ی تقوی و ورع

□

گویند بدار دستش از دامن

□

بدو داد شنگل یکی دخترش

□

لعل مصنوع آفتاب بود

□

مگر کز پدر یاد دارد پسر

□

گر به صحرا دیگران از بهر عشرت می‌روند

□

که درهند مردی سرافراز بود

□

ایمان و زاهدی را بر هم شکست باید

□

گر بگویم عذر یک یک با تو باز

□

یا خلوتی برآور یا برقعی فروهل

□

چنین گفت کاین مرد بهرامشاه

□

آنکه شد تا سخاش پیدا گشت

□

بکشتی و مغزش بپرداختی

□

اگر ملول شوی یا ملامتم گویی

□

چنین گفت شنگل به یاران خویش

□

گه عقل همی گفت که ای طبع تو کم نال

□

بوالعجب دامی بسازد از هوس

□

هزار جان به ارادت تو را همی‌جویند

□

اگر خویش شاهست گر مهترست

□

همواره رهش مسیر حاجت

□

چنان دید کز کاخ شاهنشهان

□

روی پنهان دارد از مردم پری

□

جهانجوی بر تخت زرین نشست

□

نیکویی و لطف گو با تاج و کبر

□

چه کسی تو باری ای جان که ز غایت کمالت

□

سرو با قامت زیبای تو در مجلس باغ

□

همی‌خواهم از داور بی‌نیاز

□

چشم کجا بیندش از ره صورت از آنک

□

روان اندرو گوهر دلفروز

□

خرم تنی که محبوب از در فرازش آید

□

ز هامون بر مرغزاری رسید

□

نه عجب گر خروش من بفزود

□

در باغ سرو را ز حیا پای در گلست

□

نه دست عهد گرفتی که پای وصل بدارم

□

یکایک همه هند زو پر خروش

□

ای سینه قدم ساخته جان نیز برافشان

□

سپاه انجمن شد به درگاه او

□

نظر به جانب ما گر چه منتست و ثواب

□

اگر پارسا باشد و رای‌زن

□

ای فراق از من چه خواهی چون بنفروشی مرا

□

چو با ما می‌توانی بود هر شب

□

گل با وجود او چو گیاست پیش گل

□

بفرمود تا پیش او شد دبیر

□

از پی موی تو شد بر سر کوی خرد

□

پذیرنده‌ی هوش و رای و خرد

□

پایاب نیست بحر غمت را و من غریق

□

چو بر تخت پیروز بنشست گفت

□

راه خرابات را جز به مژه نسپرید

□

آن همی‌خواهم که تو شاهی کنی

□

چشم حسرت به سر اشک فرو می‌گیرم

□

که آن چیست کز کردگار جهان

□

در یکی بیتت معانی روشنی دارد چنانک

□

ورا کندرو خواندندی بنام

□

با ساربان بگویید احوال آب چشمم

□

بدو گفت کای مرد چیره‌سخن

□

شاه بتانی و عاشقانت سپاهند

□

نثار تو کنم منت پذیرم

□

کسی مانند من جستی زهی بدعهد سنگین دل

□

زهردانشی موبدی خواستی

□

گوید از سختی ور امیر سرخس

□

جوانی بیامد گشاده زبان

□

ستاده‌ام به غلامی گرم قبول کنی

□

یکی خرم ایوان بپرداختند

□

نه مالیده است زیر پا چو خوسته

□

دل دلش تابی و در جانش تفی

□

این لطافت که تو داری همه دل‌ها بفریبد

□

فراوان بگفتند با او ز پند

□

سوسن آنجا بر دویده تا میان سرو بن

□

ببالید برسان سرو سهی

□

گلبنست آن یا تن نازک نهادش یا حریر

□

مگر نامور شنگل از هندوان

□

بر هر چه ترا نیست ز بهرش مبر انده

□

در حال جواب داد شمعش

□

اگر کساد شکر بایدت دهن بگشای

□

بیامد بدین‌سان به هندوستان

□

خورشید نماینده بتی ماه جبینی

□

بگو مر مرا تا که بودم پدر

□

هزار تندی و سختی بکن که سهل بود

□

درم ریختند از کران تا کران

□

جان جهان خواند مرا آن صنم

□

دیشب آن رند که در حلقه‌ی خماران بود

□

من هم اول روز گفتم جان فدای روز تو

□

سر نامداران زبان برگشاد

□

بردیده نهان ذات تو از کشف ولیکن

□

به روز خجسته سر مهرماه

□

گر ز پیش خود برانی چون سگ از مسجد مرا

□

که شد گنج شاه بزرگان تهی

□

زآنکه چون سلطان عشق اندر دل ماوا گرفت

□

بی یاد حضور تو زمانی

□

ای فتنه نوخاسته از عالم قدرت

□

شنید این سخن شنگل از نیک‌خواه

□

کش در چمن رسول بخرامم

□

بفرمود تا برنهادند زین

□

گر آن ساقی که مستان راست هشیاران بدیدندی

□

ستاره زند رای با چرخ و ماه

□

کجا اصلی بود کاری که من سازم به قرایی

□

موی تو و شخص من پر کره و پر شکن

□

هلاک ما چنان مهمل گرفتند

□

فرستاد هندی فرستاده‌یی

□

بدین چوگان مدارا کن وز آن میدان مکافا بین

□

چو بنشست بر جایگاه مهی

□

بارها در دلم آمد که بپوشم غم عشق

□

سوی شاه هیتال شد ناگهان

□

خنجری در دست و «من یرغب» کنان عیاروار

□

صوفیش گفتا تو خونی بوده‌ای

□

همچو بلبل همه شب نعره زنان تا خورشید

□

چوخاقان چینی نبود از مهان

□

از برای دین حق آباد کرده شرق و غرب

□

نهان گشت کردار فرزانگان

□

با من کشته هجران نفسی خوش بنشین

□

ز دانندگان دانش آموختی

□

باده‌ای خواهیم تلخ و مجلسی سازیم نغز

□

پس زفان بگشاد هم چون آتشی

□

معروف شد حکایتم اندر جهان و نیست

□

قصه تا کی گویم از بس خواب خرگوش خسان

□

چون نگردی گرد معشوقی که روز وصل او

□

بپرسیدم از هر کسی بیشمار

□

بستم به عشق موی میانش کمر چو مور

□

نه در دست تقدیر ملکی بگیری

□

گوهر بیضات باید خدمت دریا گزین

□

گفته بدی من ندانم و نتوانم

□

اشتر که اختیارش در دست خود نباشد

□

ز هرچه باشد خرسند را بسنده بود

□

آنکه ترا زاد مرد و آنکه ز تو زاد رفت

□

نخستین به سلم اندرون بنگرید

□

نه چنان معتقدم کم نظری سیر کند

□

تا ما به یاد خواجه دگربار پر کنیم

□

زین صعبتر چه باشد زین بیشتر که هست

□

شد بر او هم ایاز و هم حسن

□

تطاولی که تو کردی به دوستی با من

□

دو دیگر آنکه دل دوستان نیازاری

□

زین چنین کون دریده مادر و زن

□

اگر همچنین نیز پیمان کنی

□

یعلم الله که من از دست غمت جان نبرم

□

هرکه بر درگاه و اندر مجلس تست از خدم

□

هر کجا شوریده‌ای را دیده‌ام چون خویشتن

□

چون در خور او نمی‌توان شد

□

ز درد عشق تو امید رستگاری نیست

□

بوده در بذل و جود چون حاتم

□

گرمی و تری در طبع هلاک شکرست

□

وزان جادوان کاندر ایوان بدند

□

کجا به صید ملخ همتت فروآید

□

نان فرو زن به خون دیده‌ی خویش

□

به بازی گفتمش روزی که دل بر کن کنون از من

□

روزم شبست بیتو و چون روز روشنست

□

یا رب از فردوس کی رفت این نسیم

□

هست نایاب باده اندر شهر

□

رستگاری هر دو عالم در کم آزاری بود

□

خداوند رای و خداوند شرم

□

هر که بینی به جسم و جان زندست

□

نه ماه دولتم از چرخ می‌دهد نورم

□

چون درین مجلس به یاد نی برآید کارها

□

گفت ای پرندگان بحر و بر

□

ایمنی از خروش من گر به جهان دراوفتد

□

ما را فلک گزاف پیشه

□

عارفا فخر به من کن که خداوند جهانم

□

برفتند و هر سه بیاراستند

□

بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست

□

صد بار به عقده در شوم تا من

□

چه خبر دارد از حلاوت عشق

□

سجاده نشینان نه ایوان فلک را

□

نور ستارگان ستد روی چو آفتاب تو

□

نزاد مادر گیتی به صد هزار قران

□

شب دیجور شد ز روز جدا

□

خداوند کیوان و گردان سپهر

□

دگر چون ناشکیبایی ببینم صادقش خوانم

□

افزون نکنی برانچه داری

□

هم ساکن خانقاه بودیم

□

کاشکی گر محرم مسجد نیم

□

جز غم یار مخور تا غم کارت بخورد

□

با هیچ‌کس نگشت خرد همره

□

بهشت عدن را بتوان خریدن

□

بگویش که گرچه تو هستی بلند

□

تا چند گویی ما و بس کوته کن ای رعنا و بس

□

بوده در وقت فطرت عالم

□

چرا که مادر پیر تو ناتوان نشده است

□

خط ستد زان قوم هم بر جایگاه

□

فردا که خلایق را دیوان جزا باشد

□

در فراق رخ چو خورشیدت

□

آفتاب حمل آن گه بنمود

□

چه گویم که خورشید تابان که بود

□

روزی اندر قدمت افتم و گر سر برود

□

خواهش گری به نزد کمال‌الزمان شدند

□

همچو خورشید و ماه در تابد

□

گفتی به ره سپردن گردی برآرم از ره

□

راحت جانست رفتن با دلارامی به صحرا

□

تا هر آن نقشی که حاصل باشد اندر نیمه‌ای

□

وز پی قدر خویش صدرش را

□

دوچشم از بر سر چو دو چشمه خون

□

از نظرت کجا رود ور برود تو همرهی

□

زر فشاند ز صبح هر روزی

□

گفت خورشید خرامان دیدم و ماه سما

□

گر زانک روی و موی تو آشوب عالمست

□

هر که معلومش نمی‌گردد که زاهد را که کشت

□

مادحت را تا بدان رخ برفروزاند چو شمع

□

جان دید جمالش را ور نه به همه دانش

□

که مرداس نام گرانمایه بود

□

بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی

□

به صد زبانت چو سوسن بگفته بودم دی

□

اندر آی اندر آی تا بشناسیم

□

چرخ آستان درگهت شیران عالم روبهت

□

بلبل باغ سرای صبح نشان می‌دهد

□

بر سپیدی که جای گریه بود

□

بر تو غیب آسمان چون عیب عالم ظاهرست

□

مرا با سپاهم بدان سو رسان

□

درد پنهان فراقم ز تحمل بگذشت

□

بنیاد جهان اگر کهن بود

□

گر چه دشوارست کار عاشقی از بهر دوست

□

از پی اشنان سوی بقال شد

□

در حلقه کارزارم انداخت

□

که من از دوری تو دور از تو

□

سپاه بی‌کران داری ولیکن بی وفا جمله

□

به گفتار پیغمبرت راه جوی

□

ما خود از کوی عشقبازانیم

□

چه خورم خون پنج و شش روزان

□

هر چه از معشوق آید همچو دینش کن درست

□

جمله‌ی مردان راه، راه گرفتند پیش

□

تا تو را دیدم که داری سنبله بر آفتاب

□

بدان معنی که فردا تا به محشر

□

شیر فلک را شدست از پی کسب شرف

□

همه موبدان را ز لشکر بخواند

□

خون شد دل من ندیده کامی

□

چیست دانی محمد یوسف

□

ای وای و حسرتا که اگر عشق یک نفس

□

از گهر طوقی مرصع ساخته

□

چندان دل مشتاقان بربود لب لعلت

□

می‌گیر جهان به روی خنجر

□

اگر در اعتقاد من به شکی تا به نظم آرم

□

به جوی و به رود آبها راه کرد

□

به کسی نمی‌توانم که شکایت از تو خوانم

□

در بد و نیک جهان دل نتوان بست ازآنک

□

در سر زلف نشان از ظلمت اهریمنست

□

چون خبر آمد به محمود از ایاس

□

هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشه خاطر

□

آن به ترمدوان به موصول وان سه دیگر در هرات

□

من ز شعر تو دیده موسی‌وار

□

برو تیره شد فره‌ی ایزدی

□

فتنه انگیزی و خون ریزی و خلقی نگرانت

□

خرد زال را بپرسیدم

□

ای دل تو ز سیم و زر چگویی

□

نرگس مست تو چون فتنه ازو بیدارست

□

سفر قبله درازست و مجاور با دوست

□

عنایت ازلی صورت تو چون بنگاشت

□

فرو شد آفتاب دین برآمد روز بی‌دینان

□

خرد بهتر از هر چه ایزد بداد

□

چند شب‌ها به غم روی تو روز آوردم

□

عمر خوش خوی روترش کرده

□

قافله اندر گذشت راه ز ما شد نهان

□

مردم چشمت بدان خردی که هست

□

تا کی این پرده جان سوز پس پرده زنم

□

لطف باری بریده باد از من

□

ساخته میران این لشکر ز روی مرتبت

□

به نزد نیا یادگار پدر

□

یک زمان دیده من ره به سوی خواب برد

□

روزی خلق تو به یوم‌الدین

□

جفاهای تو نزد من مکافاتش به جا باشد

□

من در نظرش سوختمی ز آتش سینه

□

هزار دیده چو پروانه بر جمال تو عاشق

□

هست مهمانکی مرا امروز

□

دینت را نیکو نداری دیو را دعوت مساز

□

کمر بست با فر شاهنشهی

□

بی تو در دامن گلزار نخفتم یک شب

□

بدو ایام بیض و من صایم

□

ور نمی‌دانی که خود جانان چه باشد در صفا

□

از زلف تو مشک وام کرده

□

مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی

□

بگردانی دل حوا ز آدم

□

از لب تو شرم داشت مایه‌ی مل در قدح

□

برین گونه گردد سراسر سخن

□

من نظر بازگرفتن نتوانم همه عمر

□

گرگ و خراز این لیمان‌اند

□

رایت عشق از فلک بفراختم

□

جان جداکردند ازیشان آن نفس

□

تا دل از آن تو شد دیده فرودوختم

□

جز به سعی تو دفع می‌ناید

□

جوی می‌بینی روان در باغهای دلبران

□

چنان بد که یک روز بر تخت عاج

□

چرا ما با تو ای معشوق طناز

□

پیراهن مدت تو دوران را

□

ای خم اندر خم شکسته زلف جان آمیز را

□

یارب چه آفتابی کاندر دو کون هرگز

□

بس توبه و پرهیزم کز عشق تو باطل شد

□

هست اومیدم به صنع و لطف حق عز اسمه

□

ماه و تیر و زهره و بهرام و برجیس و زحل

□

کسی کو شود زیر نخل بلند

□

صورتگر دیبای چین گو صورت رویش ببین

□

چو وقفنامه‌ی دولت قضا به نام تو بنوشت

□

از هوای هر که جز تو جان و دل بزدوده‌ام

□

همچو بلبل قدسیان خوش سرای

□

از آن ساعت که دیدم گوشوارش

□

ز سرخ‌رویی توفیق تست نزد خرد

□

گه تمامی داده مایه‌ی آب دستت را فلک

□

به بالا چو سرو و به رخ چون بهار

□

نگارین روی و شیرین خوی و عنبربوی و سیمین تن

□

تا نگویی که شعر نیرنگیست

□

چون ترا در خور تو بستایم

□

آنک حق طاها برو خواند از نخست

□

دگر به گوش فراموش عهد سنگین دل

□

هستت خبر که هستم دور از تو ناتوان

□

زان قبه لقب گشت مر او را که نیابی

□

اگر تجلی آن ماه سبز خط این است

□

هر جا که سروقامتی و موی دلبریست

□

تا چون دگران نطع خرم بهر تنعم

□

تاج جان پاک را در راه دل

□

دید مشتی شنگ را، نه سر نه تن

□

وین طرفه‌تر که تا دل من دردمند توست

□

به مستی خارجی‌ها کرده‌ام چندان که از خجلت

□

گهی به بوسه امیرم کنی به راهبری

□

حیف است بر لب تو رساند لبی رقیب

□

گر من سخن نگویم در حسن اعتدالت

□

هرچه مکنون خطه‌ی اشیاست

□

در باغ چو بنگریم رویش

□

بس کز همه جهانت جستم به قدر طاقت

□

تن آسوده چه داند که دل خسته چه باشد

□

برو که عاقل از این اختیار آن بیند

□

آوازه‌ی تو در هوای وحدت

□

حیات بخشد اگر خاک مقدمش نه عجب

□

معلمت همه شوخی و دلبری آموخت

□

حسین گفت که جو خواستست حق داند

□

نیکو بشناسم ز زشت در عشقت ای حورا سرشت

□

شد ز آب خم همی تلخش دهان

□

ولیک دست نیارم زدن در آن سر زلف

□

سیصد و سیزده پیغمبر مرسل بودند

□

ز خبث و ز بی آگهی با عزیزان

□

با نسیم طره او در بهارستان رومم

□

هر حکم که بر سرم برانی

□

زانکه بدو تند کره رام توان کرد

□

رخسار و خطش بود چو دیبا و چو عنبر

□

هزار جوی روان کاب‌تر مزاج ازو

□

خار عشقت نه چنان پای نشاط آبله کرد

□

بر هر که ابر عاطفتت سایه افکند

□

قامتم چون لام و نون کردی چو موسی در امید

□

تا در کفم آستین ساقیست

□

شد سپر از دست عقل تا ز کمین عتاب

□

آن برد زر ترا کو از تو زر بیرون کند

□

باز عشقت جمله باز آن را چو تیهو صید کرد

□

زرد شد خون بریخت از وی بسی

□

سوختم گر چه نمی‌یارم گفت

□

کز نسیم گل بمیرد در زمان

□

در روی او بخندید از بهر حال کو خود

□

با غمش تا طاقتی داری بساز

□

به هر چه خوبتر اندر جهان نظر کردم

□

دست مبارک تو بخواهد همی درست

□

چه جای سرکشی باشد ز حکم او که در رویش

□

در چشم زدی ز دست بر هم

□

ببردی از دل من مهر هر کجا صنمیست

□

گردن و گوش آفرینش را

□

طبل جانبازی فرو کوبیم در میدان دل

□

سر خوش و مست و بیهشم،در همه نشه‌ای خوشم

□

روی ار به روی ما نکنی حکم از آن توست

□

چه فرمایی کنون پیغام او را

□

ور مملکت روم بگیری چو سکندر

□

مرد گفتش کاین سخن ناید به کار

□

خاصه ما را که در ازل بوده‌ست

□

داده رنگ ترا قضا ترکیب

□

تمام شد که ترا خواجگی لقب دادند

□

هر نکته که آن تنگ شکر گفت، نکو گفت

□

اگر چه هر چه جهانت به دل خریدارند

□

راضی بدان نیم که به غیری نگه کنی

□

گر شراب و شیر خواهی مضمر اندر یاسمین

□

قدسیان دربند آن تا کی برآیی زین نهاد

□

عقل کهن بار جفا می‌کشد

□

پرسی و گویی که ز من بد مگوی

□

ای به پیش صدر حکمت سرفرازان سرنگون

□

گفتم که طرف دامن دولت به دست کیست

□

مرغ ملوف که با خانه خدا انس گرفت

□

شکر ز لبش چو خواستم گفت

□

حسن ترا بینم فزون خلق ترا بینم زبون

□

از قضا دیوانه چون آن بدیدای

□

گر آبروی بریزد میان انجمنت

□

تاج حکمت با لباس عافیت باشد بپوش

□

محروم گشته از گهر عقل جان تو

□

غم تو را به نشاط جهان نشاید داد

□

آن بودی گل و سنبل و نالیدن بلبل

□

جود ایشان رقم رغبت روزی بخشی

□

جامه بدرم از وی و دعوی خون کنم

□

گفتم این لحظه یافتم شکری

□

به از تو مادر گیتی به عمر خود فرزند

□

گفت تو خر نی چه می‌ترسی

□

خال تو بس با کمال و فضل تو بس با جمال

□

با خلد خواندمان شیخ شهر و زین غافل

□

دلم ببرد و به جان زینهار می‌ندهد

□

مفخر دهری بده زبان و بنه روی

□

به یارم گفت وی را من که خواب من نبد ای جان

□

مگر حکایت طوفان چو اشک ما بینی

□

خون می‌رود از چشم اسیران کمندش

□

دل و دست تو گاه فیض و سخا

□

گر ز آهن دل من در کف تو گشت چو موم

□

جز راستی نبینی در طبع بی نفاقم

□

اما اخالص ودی الم اراعک جهدی

□

درآمد مرغکی وانگه به منقار

□

باغ خندانی به عشرت ماه تابانی به لطف

□

دانی که خوشی او چه سان بود

□

آتش آست و دود می‌رودش تا به سقف

□

سخن چند معجزست مرا

□

با چنین مهتران بی معنی

□

سمند چرخ که بی‌تازیانه می‌رقصد

□

هر دم غم فراقش بر دل نهاد باری

□

دست تقدیر آسمان را پی کند گر دور او

□

می رنگ کند به جامم اندر

□

جمله را یابی عوض الا مرا

□

به کام دشمنم ای دوست عاقبت بنشاندی

□

در زوایای رسته‌ی معنی

□

گر پی حاجت نگردی بر پی حجت مپوی

□

کنون که بر سر بالین نیامدی ما را

□

به هرزه عمر من اندر سر هوای تو شد

□

ز خشم غالب و از حرص با برگ

□

به تو نداد کسی مال و متهم تو بوی

□

مدتی دیگر ز راه افتاده بود

□

حور از بهشت بیرون ناید تو از کجایی

□

ز فضل و هنر چیست کان نیست او را

□

آیم بر تو به طبع زیراک

□

تا چشمم اوفتاد به شاهین زلف تو

□

نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو

□

نی گوشه‌ی کنجی و کتابی بر عاقل

□

باده نوشیم بی ریا از آنک

□

در بهشت ار زانکه برقع برنیندازی ز رخ

□

صحبت از این شریفتر صورت از این لطیفتر

□

گر پرسدم کسی که ز جودش چه یافتی

□

روح را از رنجهای دل تهی کردی کنار

□

خون دل چند خوری زین فلک مینایی

□

شبان خوابم نمی‌گیرد نه روز آرام و آسایش

□

تا که امید کمالست پس از هر نقصان

□

بنگر که همی با من و با تو چکند چرخ

□

گفت چون عاشق شدی بر شهریار

□

آن که صبر از جمال او نبود

□

اعانت کن مرا امشب به سیکی

□

گوش خود و گوش همه آراسته کردیم

□

چه دانه‌ها که نپاشید خال هندویش

□

دل داده را ملامت گفتن چه سود دارد

□

همچو معنی که در بیان باشد

□

گر لب شیرین آن بت بر لب شیرین بدی

□

سوختم در آتش هجران او

□

عدیم را که تمنای بوستان باشد

□

در خاک نهاده آب و آتش

□

زهره مزهر بر تو سازد کز عطارد حاصلی

□

گر صحبت یوسف را پیوسته طمع داری

□

جهان بگذار تا بر من سر آید

□

شراب دار ندانم کجاست تا قدحی

□

سوختم در عاشقی تا ساختم با عاشقان

□

وز کمال نور روی خویشتن

□

نقد هر عقل که در کیسه پندارم بود

□

مرا گفت چون بارگیری نخواهی

□

یگانه‌ای که به پیش خدایگان زمین

□

نعره‌ها خواهم زد و در بحر و بر خواهم فتاد

□

خویشتن بر تو نبندم که من از خود نپسندم

□

بر شاخ وجود بنده مرغیست

□

ماهی و چه ماهی که ز هجرانش برین حال

□

آتش از جان در دلش افتاده بود

□

شادم به تو مرحبا و اهلا

□

چون تیر نهاده کار عالم را

□

زین بنا ایمن از دو چیز سه چیز

□

آن چشم که بندد نظر از منظر خورشید

□

ای مرهم ریش دردمندان

□

وزان نشاط که آن نظم ازو منقح شد

□

از عزیزی گر نخواهی تا به خواری اوفتی

□

وین خیمه‌ی چار طاق ایوان

□

بر دیده صاحب نظران خواب ببستی

□

دلم گفت خاموش تا من بگویم

□

از پی آن تیز خاطر قد کمان کردی ز غم

□

در ره عشق پی ناله دل باید رفت

□

از دگری چه حاصلم تا ز تو مهر بگسلم

□

نه هرجا که باشد سخن زر نباشد

□

جز به مهر تو میل نیست مرا

□

بخطا مشک ختن لاف زد از خوش‌بوئی

□

چه ارمغانی از آن به که دوستان بینی

□

در دو دم بنشانده از باران تیر

□

ترا ز جمله‌ی اهل نشابور

□

گاهی به دل کند جا، گاهی به دیده ما را

□

وین بوالعجبی و چشم بندی

□

خطی نه چنین چنانکه باید

□

رمز سخن‌های من ار دانیی

□

جانت در توحید دایم معتکف بنشسته است

□

همه مرغان خلاص از بند خواهند

□

در تمیز میان جنت و تو

□

از تومان آرزوست بره و شیر

□

در اشک من به چشم حقارت نظر مکن

□

به چه ماننده کنم در همه آفاق تو را

□

فغان من همه زین عیش تلخ و روی ترش

□

یا بجز بیدادی تو کارزارم هست نیست

□

شیشه‌ی پر اشک دارم نیز من

□

ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد

□

من همه شب ورق زرق فرو می‌شویم

□

من ز غم مرده‌ام که کی بود او

□

راهروان صفا از همه دل واقفند

□

جهد کردم که دل به کس ندهم

□

قصد و میل نیکخواه و بدسگالت همچنوست

□

جای دارد در دل پر خونم آن دلبر مقیم

□

آخر به عجز معترف آیند کای اله

□

آن که سر در کمند وی دارد

□

زلزله‌ی قهر توشان پست کرد

□

ز دور نه فلک و چار طبع و هفت اختر

□

ز سر پرده غیب آن کسی خبردار است

□

گفتم ای غافل نبینی کوه با چندین وقار

□

فلک از دور همی دیدش کی دانست او

□

زلف چون پرچین کند خواری نماید مشک را

□

مسکین دلم که حلقه‌ی آن زلف تابدار

□

پایت بگذار تا ببوسم

□

روزه‌ی روزی درآمد خواجه بی‌روزی مباش

□

تا ما ز پی تنقیت و تقویت او

□

دانی از بهر چه کامم را دهان او نداد

□

هر صفتی را دلیل معرفتی هست

□

ترک و تازیک شما جمله سگانند و خران

□

شده بیرون ز در نیستی از هستی خویش

□

از غلامانش برتبت بیش داشت

□

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

□

تویی عالم داد و دین را مدبر

□

چو خورشید ملک هنجار و برجیس وزیر آسا

□

مرغ دلم از سینه کند قصد پریدن

□

گر برانند و گر ببخشایند

□

حجت حقی و مدروس ز تو باطل شد

□

گر ز چرخ چنبری از غم همی خواهی نجات

□

عقل چون دید اهل میکده را

□

صاحب نظران لاف محبت نپسندند

□

نزد خواص حشو وجودم چو واو عمرو

□

هر چه در زیر زمان آید همه اسمست و جسم

□

همه جعمیت عشاق پریشان می‌شد

□

این چه وجودست نمی‌دانمت

□

اندرو خاصیت مغناطیس

□

تا کی از ناموس و رزق و زهد و تسبیح و نماز

□

وانجا که بحر عشق درآید به جان و دل

□

چون من آب زندگانی یافتم

□

عجب مدار که امروز مر مرا دیدست

□

جای نوری تو و ما از تو چو تاریک دلان

□

سر حلقه‌ی سلامت در دام او فتادن

□

گفتی اگر درد عشق پای نداری گریز

□

گرچه ایمانم بدان خاطر قوی بوده است و هست

□

رهیست عشق کشیده میان درد و دریغ

□

رفت پیش خواجه‌ای او بی‌قرار

□

ما کلبه زهد برگرفتیم

□

نکنم خدمت و نگویم شعر

□

حسن خوبان بزم شد کی بود بی های و هوی

□

بس جبهه که بر خاک است از طلعت فیروزت

□

بنفشه زلفی نسرین بری سمن بویی

□

بلخ را پیروز شاه احمد همان هجرت نمود

□

کبک را بین تا چگونه شد خجل

□

قزح زان آشکارا شد که یک روز

□

بیا ای لعبت ساقی نگویم چند پیمانه

□

آب مراد زیر پل کس نمی‌رود

□

خیره ماند از لب تو بیجاده

□

بر گردش ساقی است چشمم

□

بپوش روی نگارین و موی مشکین را

□

منطق و موسیقی و هیات بدانم اندکی

□

داشتی در بر مرا اکنون همان بر در زدی

□

بر تن یوسف چنان بازو گشای

□

خاک من زنده به تأثیر هوای لب توست

□

به وقت خواندن این قطعه دانم این معنی

□

رنج و غم بیهوده منه بر دل و بر جان

□

دلبری رسم وی و عاشق کشی قانون وی

□

باغبان گر ببیند این رفتار

□

غزل و مدح و هجا هرسه بدان می‌گفتم

□

صد دل داری تو چون دل من

□

کس چو زلف و لبش نداد نشان

□

ای به عشق درخت بالایت

□

طبع اگردست تصرف برکشیدی وقت خواب

□

زینهار از روی غفلت این سخن بازی مدان

□

واقف از معنی خورشید ازل دانی کیست

□

تو مگر پرده بپوشی و کست روی نبیند

□

ستارگان ز یمین و یسار آصف و جم

□

من مگوی ار ز خویش بی خبری

□

گفت چون کردند آن دو نامدار

□

ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو

□

خسروانت زیر فرمان پهلوانان زیر حکم

□

قصد آزار دوستان نکنیم

□

در بر غمزه‌ی طفلی سپر انداخته‌ام

□

گر اتفاق نیفتد قدم که رنجه کنی

□

پس از این در تهی نیاید نیز

□

صد مشعله از عشق برافروخته دارم

□

بنواز مرا که بی تو برخاست

□

گر به داغت می‌کند فرمان ببر

□

ز اعتدال بهار خاطر تو

□

روز و شب گر بنغنوم چه عجب

□

آن سحر که چشم همه را بسته به یک بار

□

بر یاد بناگوش تو بر باد دهم جان

□

نه به از خدمت تو آلت جاه

□

کسی کوبست خواب من در آب افگند پنداری

□

عاشق آن باشد که چون آتش بود

□

تو در دل من از آن خوشتری و شیرینتر

□

آبروی خدایگانی تو

□

جز عشق و اختیار به میدان نام و ننگ

□

در مژده گذر کن که دمی در بدنش روح

□

گر تو به شمشیر و تیر حمله بیاری رواست

□

حلال گشته به احکام عقل بر دانا

□

گاه می‌خوردم گه از بحر دعا

□

می‌ندانم هیچ کس آن زهره یافت

□

هرگزش باد صبا برگ پریشان نکند

□

حقا که شوی به مهر مه بر

□

ای توانگر همچو قارون از جمال

□

بینایی من در رخش از گریه فزون شد

□

حور خطا گفتم اگر خواندمت

□

تاج داری خروس وار از علم

□

پسرا خیز و جام باده بیار

□

گفت مردی بینم استاده زبر

□

غلام حلقه سیمین گوشوار توام

□

از بخیلی نبود آنکه کسی داده‌ی خویش

□

سیم و زر بودی مرا و صبر و هوش

□

چون خداوندان خوبی کوش شاهی می‌زنند

□

تا قدم باشدم اندر قدمش افتم و خیزم

□

که باز آید همه کار ندیمان

□

سرمه‌ی چشم سپهر تربت درگاه تست

□

جبرئیل آمد هرگز گرد گر

□

چو عندلیب چه فریادها که می‌دارم

□

گرچه مردانگی به جهد کند

□

وی امانت جای چرخ سبز پوش

□

لب پر شکر تو شهد فشانیها داشت

□

به مجمعی که درآیند شاهدان دو عالم

□

خاک طوس از نعل یک ران تو باشد پر هلال

□

عشق مردی هست قائم گر بر و جانها برد

□

بر گل خودروی رویت کبروی حسن از اوست

□

شگفت مانده‌ام از بامداد روز وداع

□

ننشست نظیر او ولیکن

□

ز عمر و صبر و دین ببرید آنکو بست بر تو دل

□

غیر غم حاصل ندیدم ز آشنایی‌های تو

□

نه دست صبر که در آستین عقل برم

□

کافرم گر قطره‌ای زین پس ریم

□

هرگز مبرید نام عاشق

□

ترک فلکش به جان همی گفت

□

در دو لختی چشمان شوخ دلبندت

□

سرو آزاد ار قبول بندگی یابد ز تو

□

ور گمانت آید که گاه دل ربودن در سماع

□

صاحب دلی که بر سر کویت نهاد پای

□

چند به شب در سماع جامه دریدن ز شوق

□

تیره ماه امید را داده

□

ای نگارین چند فرمایی شکیبایی مرا

□

خشک نانی پیش او آورد زود

□

در دل غم تو کنم خزینه

□

کبشکی داری اگر بخشی به من

□

به جوی تو همه آبی روانست

□

خطای بنده باید تا عطای خواجه بنماید

□

شهری به تیغ غمزه خون خوار و لعل لب

□

هیچت افتد کریم دین که دهی

□

مبر این ظن که عشق را به جهان

□

هرکه را پسته‌ی خندان تو از دیده بشد

□

سزد گر گمانی برد بر سه چیز

□

شده چون تو توانگر را خریدار

□

بگشای کمر پیاله بستان

□

کیفیتی که دیده‌ام از چشم مست دوست

□

ابر بی‌گناهش به خنجر به زار

□

گاه نماییش رهی گوش بمالیش گهی

□

جهد آموختن بباید کرد

□

بار پیمودم همه عمرتمام

□

خداوند بهرام و کیوان و شید

□

جهان گر سراسر همه عنبر است

□

ایام چو ما بسی فرو برد

□

هم منظر زیبای تو مهری است منور

□

سیاوش بر شمع تیغی به دست

□

چو خیال تو بتابد چو مه چارده بر من

□

روز من چون تیره زلفش گشت از هجران او

□

این پرده‌ی نهادت بر در ز هم که هرگز

□

بیاراست پیلان و برخاست غو

□

نه دیده خواری افتادگان را

□

گر قضا مستولی و قادر شود بر هر کسی

□

بر دامن او بند نشد دست مرادم

□

چو از شاه شد گاه و میدان تهی

□

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن

□

یاد تو خورم به ساتکینی

□

چین گیسوی دوتا را چو پریشان می‌کرد

□

که آمد ز توران جهاندار شاد

□

بر لب جوها، دمیده لاله‌ها

□

جان و دل بردی به قهر و بوسه‌ای ندهی ز کبر

□

افسانه دوزخ همه باد است به گوشم

□

همه دانش ما به بیچارگیست

□

هر کی صفرا شودش غالب از شیرینی

□

نفس ما خصمی عظیم اندر نهاد راه ماست

□

عاقبت هنگامه‌ی او سرد خواهد شد از آنک

□

دو منزل یکی کرد و آمد دوان

□

کلید هشت بهشت ار به من دهد رضوان

□

چکند عرش که او غاشیه‌ی من نکشد

□

در همه ملکی بزرگم من که در دستت زبونم

□

شب و روز رفتن چو شیر ژیان

□

تو بر آنک خلق مست تو شوند از مرد و زن

□

جان را بدهم به خدمت تو

□

شد از آن روزن تگرگی آشکار

□

همی بگذرد بر تو ایام تو

□

دوش گفتم از لبش جانم به کام دل رسد

□

به بالا و کمرگاه به زلفین و به مژگان

□

به جای شیر ز بس خورده‌اند خون جگر

□

چو خواهی که یابی ز تنگی رها

□

فقر را دیدم مثال کان لعل

□

قاعده‌ی کار زمانه بدان

□

دید محمودش چنان درمانده

□

خروش آمد و ناله‌ی کرنای

□

خوش آنزمان که مرا نیز بود جایگهی

□

گر چند قدیمست خلاف گل و آتش

□

گر گذارش به سر زلف دوتای تو نیفتد

□

چو دانی که ایدر نمانی دراز

□

پیش منکر می شدم من نیستم من نیستم

□

خاک و باد و آب و آتش در وجود خود بدان

□

جد و جهد اینجات باید سالها

□

همان سرخه نامور کشته شد

□

غرقه‌ی گرداب حیرت از تو شد

□

ز من برد اندک اندک زندگانی

□

نه دست آن که دمی دامن وصال تو گیرم

□

کسی کز نژاد بزرگان بود

□

اشتران سربریده پای بالا می نهند

□

ز شرم روی و دندانت خجل پروین و مه هر شب

□

آسمان را در زبردستی بداشت

□

خواجه انصاف می بباید داد

□

لب نانی که به آب دهنت گردد تر

□

گه دست بلا فراز دل گیرد

□

نقد جان دادم و یک بوسه نداد

□

آن وقت بیا که من ز مستوری

□

تو خورشیدی و دل در چه بتاب از چه به دل گه گه

□

گهی شطرنج بازم با حریفان

□

گر در من بسته ماند، چون کنم

□

در خرابات بود یار من و من شب و روز

□

گرسعادت یار باشد بنده را

□

یک زمان با ما به خلوت می بخور خرم بزی

□

ساده لوحی بین که خواهم بر سر خاکم نهد پا

□

ای شمسه‌ی نیکوان به خوبی

□

ما مستتریم یا پیاله

□

ای پسر دی رفت و فردا خود ندانم چون بود

□

از هر سخن تلخش ره یافته بی دینی

□

اینت بی همت که در بازار صدق و معرفت

□

تا نگفتی سخن ندانستم

□

بر مرکب شایسته شهنشاه شکوهت

□

هم چشم تماشا را بر روی نکو بگشا

□

چوبی که ز هجر تو بود خشک

□

مروت را مگر سیلاب برده‌ست

□

عیش چون نوش مرا چون زهر کرد

□

چون بود آنکس که او عمری گذاشت

□

جان و دل در جام کن تا جان به جام اندر نهیم

□

در دل مجنون چه سوز بود زلیلی

□

مرا زان چه که چونان گفت ابلیس

□

به هر چه می‌نگرم جلوه‌ی تو می‌بینم

□

تا دور شدی ز پیش چشمم

□

دف منی هین مخور سیلی هر ناکسی

□

از موی سیاه اوست شامم

□

زانک خوردی آب حیوان چند راه

□

از قد بلند و زلف پشتش

□

اندراین مملکت ای دوست تو آن سلطانی

□

قیل و قال لایجوز از کوی دل بیرون گذار

□

گردید امید دلم از ذوق فراموش

□

پی به قلاشی فرو نه فرد گرد از عین ذات

□

قلزم من کی کشد تخته هر کشتیی

□

گردن اندر راه معنی چند گه افراشتی

□

مرغ شب خوان که دم از پرده‌ی عشاق زند

□

با می تلخ مغانه دامن افلاس گیر

□

در کار عشق تو دل دیوانه را خرد

□

جز روح طوافگه نداریم

□

سر نالیدن مرغان قفس کی داند

□

گشاد از چشم من صد چشمه‌ی خون

□

از پرتوی که افتد در چشم‌ها ز رویش

□

خرد داند که وصف او نداند

□

شد در سر کار تو همه مایه‌ی عمرم

□

چند ازین آیات نخوت خواندن

□

نمی‌دانم دهانت هست یا نیست

□

جان و دل کردم فدای مهر تو

□

هم خاک در پیر مغان سرمه‌ی چشمم

□

در صورت عشق ما نگارا

□

گلشکر مقویم هست سپاس و شکر تو

□

ملک حسنت چون نخواهد ماند با تو جاودان

□

شیخ گفتش بی سر و بی پا همه

□

بکش خط بر همه عالم ز بهر رند میخانه

□

چه بود سود از آن عمر که بی‌دوست رود

□

به باغ صبح در هنگام نوروز

□

دوش در دامن پاک صنم باده‌فروش

□

بیرون ز رخ و زلف تو ما قبله نداریم

□

شست حق است آرزو و روح ماهی است

□

بسته‌ی تو هزار نادان هست

□

چه نکوییت فزاید که بد آید از تو بر من

□

تا روز دوش مست و خرابات اوفتاده بود

□

همه پیچ و تابش، عیان گیروداری

□

با تو در صدر نشستیم هلا

□

نه کنون می‌خورد آن صف‌زده مژگان خونم

□

دلبران را جان همی بر روی او باید فشاند

□

مگر این را به خواب خواهم دید

□

گر هست بی گناه دل زار مستمند

□

گه دم عشق علی الاخلاق زن

□

مطرب سرمست را آواز ده

□

اندر سر هر مویی از تو طلبم رویی

□

افلاک توانگر از ستاره

□

بخر به جان گران مایه وصل جانان را

□

باد جدا کرد زلفکان تو از هم

□

هله دل من هله جان من

□

هر دمی آن خاربن افزون شدی

□

تا به ماهت نرسد چشم بد هیچ کسی

□

گر بگویند آنچ می‌خواهی تو راد

□

به کسی مبتلا شدم که نرست

□

سوی دلاکی بشد قزوینیی

□

بگذشتم از بهشت برین آستین فشان

□

ای ایاز از تو غلامی نور یافت

□

اختران گویند از بالا که این خورشید چیست

□

بود لقمان در غلامان چون طفیل

□

هر گیاهی که بروید پس ازین

□

نه به وقت خشم و کینه صبرهات

□

عشق ستمکار تو رفته به پیکار جان

□

گفت تشنه بوده‌ام من روزها

□

شهید خنجر مژگان شاهدی شده‌ام

□

گفت صورت کوزه است و حسن می

□

می‌دوانند جانب دریای تو دریای تو

□

پس قیاس فرع بر اصلش کنیم

□

ز هر مویی که اندر زلف او بود

□

صدق عاشق بر جمادی می‌تند

□

هر روز، قسمتی ز تنم خاک میشود

□

پنجه زد با موسی از کبر و کمال

□

تا آینه از خوبی خود با خبرت کرد

□

شاه مردان و امیرالممنین

□

دانم که برشکستی تو محو دل شدستی

□

خاصه رنجور و ضعیف آواز شد

□

هر زمان از اشک میگون ساغرم پر می‌شود

□

واقعه چونست چون بگریختی

□

گاه درخشید و گهی تیره ماند

□

نیم شهر از شعله‌ها آتش گرفت

□

برخیز و ساز باده کن، فکر بتان ساده کن

□

وارهیده از همه خوف و امید

□

شورنده صد هزار فتنه

□

اهل چین و روم چون حاضر شدند

□

هر که در عقل لجوج خویش ماند

□

هرچه آید از جهان غیب‌وش

□

جمال عشق خواهی جان فدا کن

□

بانگ بر زد غیرت حق کای صفی

□

پیران کهن بر لب انهار نشستند

□

پس توانم که همه حلوا خورم

□

ایا نجما خنوسا فی ذراه

□

گفت خادم را که در آخر برو

□

این سرو کدامست که در باغ روان شد

□

چونک خرگوشی برد شیری به چاه

□

در خانه گرم هر شب از ماه بود شمعی

□

بانگ مظلومان ز هر جا بشنوند

□

زنیهار از تو که هنگام شهادت ما را

□

عشق‌بشکافد فلک را صد شکاف

□

چو زهره می‌نوازم چنگ عشرت

□

تا توانی پا منه اندر فراق

□

این قدر دانم که عالی بنده ایست

□

زان مهم‌تر گفتنیها هستمان

□

خلیقه گفت که استاد یافت بهبودی

□

چون عمر بر آسمان مه را ندید

□

از سیاهی بختم زلف یار در هم گشت

□

گنبدی کرد از بلندی شیر هول

□

در آسمان درها نهی در آدمی پرها نهی

□

مارگیرش دید پس بشناختش

□

طره‌ی او صد دل مجروح داشت

□

از خیال زشت خود منگر به من

□

یا بدان لب بده از وصل نصیب عشاق

□

پس مراقب گشت با یاران خویش

□

چرخ شود غلام من، دور زند به کام من

□

با مسلمانان بکر او پیش رفت

□

نه اغر در نه اغر در چلب اغرندن قغرمق

□

آن یکی گوشش همی‌پیچید سخت

□

از لب همچو شکرت پر گهر است عالمی

□

پس خدا آن قوم را بوزینه کرد

□

شاخ و برگت نیکنامی، بیخ و بارت سعی و علم

□

دست می‌مالید بر اعضای شیر

□

قومی که خشت میکده بالین نموده‌اند

□

موجب کین تو با جانم چه بود

□

بگریست بر ما هر سنگ خارا

□

پایکش بست و پرش کوتاه کرد

□

گفت نیست آن تو به ره، ریش منست

□

هر که خواهد از تو از یک تا هزار

□

عندلیبم ز چمن دور زبانم بسته است

□

چون بیامد آن دوم در پیش شاه

□

من دشمنم به خیل نکویان که این گروه

□

گفت از باغ خدا بنده‌ی خدا

□

بر هر شاخی هزار میوه

□

گفت یک کوریت می‌بینیم ما

□

صید خواهی کرد دلها را به زلف

□

سایلی پرسید واعظ را به راز

□

غافل چرا روی، که کشندت چو غافلان

□

گر ببیند نور حق خود چه غمست

□

دل گمشده بر خاک درش بس که فزون است

□

بس عجایب دید از شاه وجود

□

گفتم ای نی تو چنین زار چرا می نالی

□

خواند او آن نکته‌های با شمول

□

سرو را باشد سماع از ناله‌ی دلسوز مرغ

□

با کدامین روی می‌آیی به من

□

از طمع و حمله و پیکار ماند

□

مطلع بر نقش هر که هست شد

□

مایه‌ی مستی ما باده نبودی هرگز

□

با دو کهنه مهر جان آمیخته

□

بلک بنیادش ز نوری کز شعاع جان تو

□

هین منه تو شور خود ای شوره‌خاک

□

جان پاکان خاک جان پاک او

□

هین حکایت کن از آن احوال خوش

□

پایان زلف جعد پریشان سرش ندید

□

زهره نه کس را که لقمه‌ی نان خورد

□

زمانه زان لب شیرین اگر خبر گردد

□

هین چه می‌گردی تو جویان با چراغ

□

خورشید ز خورشیدت پرسید کیت بینم

□

هفت اختر هر جنین را مدتی

□

وقت سحر که بلبله قهقهه بر چمن زند

□

مثقلان خاک بر جا ماندند

□

ای نوش داروی جان اندر لبت نهفته

□

وز تو می‌خواهند هم تا وارهند

□

گر توان وصل تو را دید بخواب

□

خربزه چون در رسد شد آبناک

□

هله ای باغ نگویی به چه لب باده کشیدی

□

کرد آگه آن رسول از وحی دوست

□

بالشت ز سنبل و سمن ساز

□

چون رسول آمد بگفت آن شاه نر

□

ای بوی وفا شنیده از تو

□

ناگهان انداخت او خشتی در آب

□

هر صبح یاد رویت تا شام گه نمودم

□

گفت این ایمان اگر هست ای مرید

□

در این دریا چه کشتی و چه تخته

□

چون ضیاء الحق حسام الدین عنان

□

داشت بس برنا، جنید راه بر

□

پس میان حمله‌ی شیران نر

□

ای جمله بی تو غمگین چون عندلیب بی گل

□

هی تو مادر را چرا کشتی بگو

□

تو چشمه‌ی خورشیدی من ذره‌ی محتاجم

□

او چه داند امر معروف از سگی

□

داده‌ست ز کان تو لعل تو نشانی‌ها

□

آدمی مخفیست در زیر زبان

□

در درون دل درآیی یک زمان

□

که بگیر اینک شهت ای قلتبان

□

ره فتنه‌ی دزد عیار باز

□

هم بوام او خانقاهی ساخته

□

روزی ز قضا قسمت من خون جگر بود

□

زان رسولی کش حقایق داد دست

□

گهی که پخته شدی از درخت فارغ باش

□

آن خداوندی که از خاک ذلیل

□

چون کنی این هفت دریا باز پس

□

ملک ملک اوست فرمان آن او

□

بهر بهای وصلت عشاق تنگ‌دل را

□

می‌فتد او سو به سو بر هر رهی

□

به سختی از سر بازار عشق نتوان رفت

□

بنده‌ی ما را چرا آزرد دل

□

ای به هر هنگامه دام عشق تو هنگامه گیر

□

مر مرا آموز تا احسان کنم

□

هرچ حق از بارگاه کبریا

□

در بیان ناید که حسنش بی‌حدست

□

ز من پند بنیوش و دیگر چو شمع

□

هم عیال تو بیاسودی اگر

□

یا نباید خم ابروی تو شمشیر کشد

□

مرد زن را گفت پنهانی سخن

□

مبر از یار مبر خانه اسرار مسوز

□

که چه مقصودست نقشی ساختن

□

شد یکی پروانه تا قصری ز دور

□

چون ندید او را خلیفه مست گشت

□

چون مرا در هجر تو شب خواب نیست

□

چونک از عقلش فراوان بد مدد

□

چهره‌ی شاهد مقصود نخواهد دیدن

□

فکر غم گر راه شادی می‌زند

□

جمله تجار ما اهل دل و انبیا

□

صد هزاران معجزه دیدی ز من

□

چون ربودم شکری از لب او

□

شب ز اندیشه که فردا چه خورم

□

تو، به کز توانائی خویش گوئی

□

از کمال طالع و اقبال و بخت

□

نعره‌ی منصورت از هر مو به سر خواهد زدن

□

مصطفی ساکن شدی ز انداختن

□

دل از این جان برکن و بر وی بنه

□

آن مسلمان سر نهاد از خستگی

□

چون بخورد آن نیم بادنجان که بود

□

این که فردا این کنم یا آن کنم

□

بر در شاهان کزیشان بیدق شطرنج به

□

احتیاطش کرد از سهو و خباط

□

اندیشه‌ی مردم همه از شور قیامت

□

چون میان پای آن خاتون نشست

□

حلقه درآ روی باز بر همه خوبان بتاز

□

اندر آ در سایه‌ی آن عاقلی

□

گفت این دیدم عجایب حسب حال

□

ور نبیند عاقلی احوال عشق

□

بسرش، فکر دو صد سودا بود

□

باغبان ملک با اقبال و بخت

□

تعال‌الله از این صورت که من ماتم ز تحسینش

□

غالب آمد خنده‌ی زن شد دراز

□

مست دیدی که شکوفه ش همه در است و عقیق

□

آب را در چشمه کی آرد دگر

□

منکری با شاه گفت ای پادشاه

□

نعلهای بازگونه‌ست ای پسر

□

دانی، ز من برای چه دامن گرفت دهر

□

دور از عقل تو این دیگر مگو

□

به جرم بی‌گنهی کشتی‌ام خوشا روزی

□

شیر کشتن سوی خیمه آمدن

□

چون سبوی تو در آن عشق و کشاکش بشکست

□

روزن از بهر چه کردی ای رفیق

□

گرچه عالم پر جمال یوسف است

□

تیر خوردن بر گلو یا مقتلی

□

ندارد هیچ خوبی فر آن ماه

□

جامه‌ات شویم شپشهاات کشم

□

از می طرب نزاید روزی که من ملولم

□

از دکانی گر کسی تربی برد

□

نادیده گرفتن این جهان را

□

چند بی‌خود گشت و چند آمد بخود

□

شیخ را گفتا بگو ای پاک جان

□

ای خری ز استیزه ماند در خری

□

زینهمه سبزه و گل، جز تو کسی

□

بعد از آن رو شیر با روباه کرد

□

هر خواب فتنه‌خیز که بینند مردمان

□

نامه‌ی عذر خودت بر خواندی

□

زهی سال و زهی روز مبارک

□

گرچه مصباح و زجاجه گشته‌ای

□

دیده‌ام آب زندگانی تو

□

او ستیزه کرد و پس بی‌احتراز

□

با وجود تو که هستی ز شکر شیرین‌تر

□

گفت سبحانا تو پاکی از زیان

□

خواهی نکند خطش از دایره‌ی بیرونت

□

روبهک خورد آن جگربند و دلش

□

ز آفتابی کفتاب آسمان یک جام او است

□

مشرف و اهل قلم بر دست راست

□

بار سفر بستند و من چون صید وحشی پای بند

□

گفت می‌خواهد خدا ایمان تو

□

زین شکسته شدن، دلم بشکست

□

پس ره پند و نصیحت بسته شد

□

افتادگان بند تو جایی نمی‌روند

□

شیخ آگه بود و واقف از ضمیر

□

اندر آب انداز الا نوح را

□

چون شوی دور از حضور اولیا

□

تو همی خواهی که هر تابی اندر زلف توست

□

کژ روی جف القلم کژ آیدت

□

چمن از خجلت روی چو ماهت

□

سر او خوردی و شور انگیختی

□

پادشاهان سر راه تو گرفتند به عجز

□

گرچه فاضل بود و فحل و ذو فنون

□

جان ماهی آب باشد صبر بی‌جان چون بود

□

خشمگین شد با مگس خرس و برفت

□

فلک در خون جانم رفت و ما در خون دل

□

بهر مهمان گوشت آورد آن معیل

□

چگونه گلستان گوید کسی آن دلستانی را

□

گفت با اینها مرا صد حجتست

□

تا گل به هواخواهی روی تو درآمد

□

پس بگفتندی چه دانستی که او

□

چون احمد و بوبکریم در کنج یکی غاری

□

گرد می‌گشتی که اندر شهر کیست

□

هر که با هر حلقه در دنیا نیفتاد آشنا

□

کای خدا زین خواجه‌ی صاحب منن

□

نه توان بود بردبار و صبور

□

گفت بیماری مرا این بخت داد

□

مردم سپند بر سر آتش نهند و تو

□

هر که را گلشن بود بزم و وطن

□

تلخی چرا کشم من من غرق قند و حلوا

□

چون شدم نزدیک من حیران و دنگ

□

چون خدنگ چشم جادو می‌نهادی در کمان

□

جمله اعیان و مهان بر خاستند

□

آژنگ ز رخ نمیکنی دور

□

هر سه با هم اندر آن صحرای ژرف

□

در عین مذلت سگ او همدم من شد

□

باده سرمایه ز لطف تو برد

□

درزیا آهنگری کار تو نیست

□

از میان بر جست یک شیر سیاه

□

بوالعجب مرغی که کس آگاه نیست

□

آن جوابات سالات کلیم

□

گر ز دست دیگری نعمت خوری

□

خویش در آیینه دید آن زشت مرد

□

شخص از بلا گریزد تا خون او نریزد

□

مهر داناییش جوشید و بگفت

□

گمان خاینی می بر تو بر جان امین شکلت

□

دور دور از عقل چون دریای او

□

مانده‌ام در تنگنای این جهان

□

گشت بیدار او و زن را دید خوش

□

چو گل دید آن ابر را رهسپار

□

او خدو انداخت در روی علی

□

گیسوی دلاویز تو زنجیر جنون گشت

□

گر نماز از وقت رفتی مر ترا

□

سرکه نه ساله را بهر خدا را بریز

□

چونی ای دریای عقل ذو فنون

□

چون شمع در غم تو می‌سوزم و تو فارغ

□

مذن آمد از یکی لفظی بجست

□

در کوی تو کدیه کردن ای دوست

□

کندرین زندان بماند او مستمر

□

آتش زدگان ستم یار خموشند

□

قوتت از قوت حق می‌زهد

□

نظر رحم بکن بر من و بیچارگیم

□

خام را جز آتش هجر و فراق

□

خاک بر وی گشته بود و روزگار

□

کز برای عز دین احمدی

□

گرامی وقت را، فرصت شمردی

□

در عیادت رفتن تو فایده‌ست

□

سروقدی دلم از طرز خرامیدن برد

□

یاد آور چه دعا می‌گفته‌ای

□

او نعره زنان گشته از خانه که این جایم

□

گفتم ار هر ذره‌ای خونی شود

□

پرورده‌ی طبع گشت خاموش

□

او همی بانگی کند بی گوش و هوش

□

خون جگر نظر کن سوداپزان خود را

□

نیم بهر حق شد و نیمی هوا

□

به دور لعل می‌آلود دوست دانستم

□

چون برابر اوفتادم با تو من

□

یا رب یا رب که چه سان می‌کند

□

ما رمیت اذ رمیتم در حراب

□

شورشی در عقل بیهوشم فتاد

□

روی پنهان می‌کند زیشان بروز

□

کشت کن آنجا که نسیم و نمی است

□

نه ازو نقشی بیابی نه نشان

□

یک دل ز تو شادمان ندیدم

□

دست بستندش که قربانش کنند

□

کسی کو گفت دیدم شمس دین را

□

حبه‌ای را جانب کان چون برم

□

درین دشواری ره جان من شد

□

تا لگد بر تو نکوبد زود باش

□

میان جمع مه رویان همه چون شب سیه مویان

□

غیب مطلوب حق آمد چند گاه

□

من آشنات دانم و تو غیر خوانیم

□

دیو چون باز آمد ای بطان شتاب

□

غنچه گلزار جان روی تو را یاد کرد

□

زانک لقمان گرچه بنده‌زاد بود

□

سوختم ز آتش هجران و دلم بریان شد

□

از دهان غیر کی کردی گناه

□

ز بالا، صبحگاهی دیدمت روی

□

از پی نظاره‌ی او حور و جان

□

ز زنجیر سر زلفش توان یافت

□

ناگهان مردی ورا بیدار کرد

□

جان و سر تو یار که اندر دماغ ماست

□

این زمان بشنو چه مانع شد مگر

□

چون چنگ دو تا شدم به عشقت

□

حمله‌ی دیگر ز بسیارش قلیل

□

چو گفتمش صنما قوت جان من ز کجاست

□

گرچه او با شاخ صد چاره کند

□

شب های فراق آخر بر آتش دل پختم

□

آن تاسف و آن فغان و آن نیاز

□

بیا که بحر معلق تویی و من ماهی

□

یاد دادش جور اخوان و حسد

□

گفت لیلی را کجا یابی ز خاک

□

تا زند تیری سوارش بانگ زد

□

لذت قند و نبات چاشنیی از لبش

□

زانک مرگم همچو من خوش آمدست

□

دیشب به یاد قد تو از دل کشیده‌ام

□

پس زمین تیره را دانی که چند

□

ناز کن ای حیات جان کبر کن و بکش عنان

□

گفت ای شه گاو وحشی بخش تست

□

عزم ره کردند عزمی بس درست

□

هر که دید آن جاه و مالش سجده کرد

□

درافکندش بصندوقی از آهن

□

کی ستاره حاجتستی ای ذلیل

□

حلقه‌در گوش پیر میکده‌ایم

□

پیشه‌ی اول کجا از دل رود

□

روح ز روز الست بود ز روی تو مست

□

پرتو آن وحی بر وی تافتی

□

هیچ گونه شاه می‌نفروختش

□

آتشی از تو نسوزم چاره نیست

□

اندر حریم سینه‌ی مردم به قصد دل

□

چونک من من نیستم این دم ز هوست

□

در عهد زلفش یک جمع شیدا

□

ای نبی و ای رسول کردگار

□

نشاط من ز کار تو خمار من ز خار تو

□

اگر من نرفتی به مازندران

□

عارض از کافور و زلف از مشک داشت

□

صاحب مسجد چو مسجد قلب بود

□

کسیکه بر رگ من تیر زد، نمیدانست

□

کز ایدر به نزدیک دستان شوید

□

ندانستم که دور چرخش از من دور می‌سازد

□

که نمی‌باید مرا این نیکوی

□

گر به جهان آن گنج نبودی

□

سپاهش همه زو توانگر شدند

□

گر خبر یابم به مرگ این پسر

□

وز هوس وز عشق این دنیای دون

□

حدیث عاشقی با او بگفتیم

□

بنه بر سرت افسر خسروی

□

شب گدازانم به محفل، صبح دم نالان به گلشن

□

چارمیخت کرده‌ام هین راست گو

□

این چنین خورشید پیدا چونک پنهان می شود

□

بگویم به تأیید محمود شاه

□

اینجا حلول کفر بود اتحاد هم

□

اولا اخوان شدند آن دشمنان

□

پژمرده خاطر است و سرافکنده و نژند

□

می و رود بر خوان و میخواره خواست

□

نگارا تا لب پر نوش و زلف پر گره داری

□

چون سخن در وی رود علت شود

□

قطار شیر می‌بینم چو اشتر

□

ز جایی که بد شادمان بازگشت

□

عامان کالانعام را در کنج خلوت ره مده

□

غمز کردندش که اینجا کودکیست

□

از عشق گل رخش به صد دستان

□

یکی انجمن ساخت از بخردان

□

بر چشم تو نتوان نظر از عین هوس کرد

□

این دو دعوی پیش تو معنی بود

□

گفتند خواجه عاشق آن باغبان شده‌ست

□

درختی گرفته به چنگ اندرون

□

چو هیچ آزاده‌ی داننده دل نیست

□

ریش او ببرید و کل پیشش نهاد

□

چون سایه نور ندهد بر اوج بام گردون

□

بدو گفت جنگی چنین دژ به جنگ

□

امروز اگر به جرم وفا می‌کشی مرا

□

در زمان از سوی میدان نعره‌ها

□

لا عیش لخایف کیب

□

بدان نامداران زبان برگشاد

□

من کنون در بندگیت ای پادشاه

□

کانچ پنهان می‌کند پیدایش کن

□

در فراقت چو مرغ محبوسم

□

ز بهمن شنیدم که از گلستان

□

بالای او مرا به بلا کرد مبتلا

□

دیده‌ها بسته ببیند دوست را

□

خویش را بعد از این چنان دزدم

□

چو نوشاذر و بهمن و مهرنوش

□

چیست این عجب و تفاخر به جهان ساکن باش

□

لاجرم مردم ترا دشمن گرفت

□

وه چه شیرین صنمی تو که دهان من هست

□

به نزدیک اسفندیار آمدند

□

تا به یادش ساقی از مینا به ساغر ریخت می

□

کور عاجز شد ز بانگ و بیم سگ

□

زبان چرب او کرد درختانی پر از زیتون

□

زواره همان و سپاهش همان

□

تاج ده پیمبران باج ستان قیصران

□

چون ز جو جست از گله یک گوسفند

□

عقل در سایه‌ی حیرت شده زآن رو و دهان

□

به ایرانیان گفت رستم کجاست

□

عارف سالک کجا فارغ شود از ذکر و فکرش

□

از وطن پرسید و آوردش بگفت

□

از دست به دست می روان کن

□

درم دارد و نقل و جام نبید

□

من ز شوقت چو شمع می‌گریم

□

گفت چون دانی دروغ و راست را

□

کودکان، پیراهنت را میدرند

□

ز من پاس این بر به اسفندیار

□

اگر به چشم درستی نظر کند معشوق

□

قلب را من کی سیه‌رو کرده‌ام

□

چون فدا گردند جاویدان شوند

□

به دژخیم فرمود پس شهریار

□

روی یوسف بود در برقع نهان

□

شادمانان و شتابان سوی ده

□

بچشمه، ماهیان سرمست بازی

□

چو ترکان شنیدند زان سان خروش

□

خط سر زد از آن لبان شیرین

□

وانک اشتر گم نکرد او از مری

□

تا ز خود فارغ نیایم با دگر کس چون رسم

□

بدو گفت کای مرد بدبخت و شوم

□

شد در اسرار معانی نعره زن

□

بر در آن صومعه‌ی عیسی صباح

□

زمین سنگ، در سنگ، دیوار سنگ

□

بدو گفت زال ای زن کم خرد

□

می‌توان یافتن از بی سر و سامانی من

□

تا دعای او بود همراه من

□

یکی دیدار او صد جان به ارزد

□

کنون کارهایی که من کرده‌ام

□

چون به میدان آمدی آن مشک موی

□

می‌زنم با تو بجد تا زنده‌ام

□

جان و دل و عقل هر سه هستند

□

فسونگر چو بر تیغ بالا رسید

□

لب تشنگان چاه زنخدان دلکشت

□

از برون شهر آن شیرین فسون

□

در کنار زهره نه تو چنگ عشرت همچنان

□

بدو گفت کای مرد بدبخت خوار

□

گر شود در پای خاری ناگهت

□

راه را بر ما چو بستان کن لطیف

□

مه چو خورشید جویدت هر روز

□

بدو گفت کای بد تن بدنهان

□

ملک دل صاحب نظران زیر و زبر شد

□

گفت آخر چه گله‌ست ای صوفیان

□

سینه خود باز کن روزن دل درنگر

□

بفرمود تا بسته را پیش اوی

□

از خوشی کان چاکرش می‌خورد آن

□

گفت نی نی این غرض نبود ترا

□

گر چه ز دوستی تو دیوانه گشته‌ام

□

بیارید چیزی که دارید خوان

□

چو شاهدان شکرخنده در حدیث آیند

□

من برون کردم ز گردن وام نصح

□

به قدر گریه بود خنده تو یقین می‌دان

□

کنیزک پسر زاد روزی یکی

□

در رهی اوفتاده‌ام که درو

□

دست بر سبلت نهادی در نوید

□

ندیدندم بجز برگ و گیا، روی

□

ز دیبای زربفت کردش کفن

□

هر غنچه که سر زد ز دم باد بهاری

□

گرد رخت من مگرد از کافری

□

دوان شو سوی شیرینی چو غوره

□

اگر کینه بودت به دل خواستی

□

گر نبودی هیچ نور و هیچ نار

□

مقدم موسی نمودندش بخواب

□

به خنده از لب خود پر شکر کنی دامن

□

کباب و می آورد و نوشیدنی

□

من باک ندارم مگر از بی بصرانی

□

ور برو خندد کسی گوید دو است

□

دارالسلام ما را دارالملام کردی

□

چنین گفت کو چون بیامد به بلخ

□

تن و جان برفته از هش ز تو تا تو خود چه گنجی

□

گفت ای عمران برین در خسپ تو

□

گو لباس تن از میانه برو

□

کجا نامه‌ی خسروان داشتی

□

صبح نورانی دیدار تو طالع نشده

□

گفت در شطرنج کین خانه‌ی رخست

□

یفسد ان جاع الی مکل

□

همایون بدی گاه کاوس کی

□

تا نگوئی که من اینجا ز چه مست افتادم

□

حیله را خوردند و آن سو تاختند

□

مه گردون ادب بودی و در خاک شدی

□

نبینم همی دشمنی در جهان

□

همه شاهان سپر افکنده‌ی تیر فلکند

□

میل دریا که دل تو اندرست

□

هر خیالی که در آن دم به تو آسیب زند

□

به هر چیز پیش از پسر داشتش

□

هر مریدی کان او بود ای عجب

□

گفت اه چون حکم راند بی‌دلی

□

مقام وصل بلند است و من برو نرسم

□

بفرمود تا شد زواره برش

□

چشم امید ز خاک در می‌خانه مپوش

□

می‌برندت خانه‌ای تنگ و زحیر

□

بده آن قرار جان را گل و لاله زار جان را

□

دل شاه ایران بدان تنگ شد

□

گفت دایم یاددار این یک سخن

□

حق تعالی گفت در گوش شعیب

□

عرق بر عارض تو آب بر آب

□

بدو گفت گشتاسپ کای زورمند

□

مژده‌ی قتل مرا داد و به تعجیل گذشت

□

می‌نیاید یک جواب از پیش تخت

□

داد ایمان داد زلف کافرت

□

همی راند تیر گز اندر کمان

□

خورشید که بسیار بگشت از همه سویی

□

چون گلستان گشته‌ام صد رنگ و خوش

□

زهرم اگر دهی خورم چون شکر و ز غیر تو

□

همی خواندندی ورا چهرزاد

□

زد به یک تیغم و از زحمت سر فارغ ساخت

□

پشم رنگین رونق خوش یافته

□

آب تلخی شده بر جانوران آب حیات

□

همی رفت تا پیشش آمد دو راه

□

داده‌ئی خاتم بدست دیو و شادروان بباد

□

کز سفرها ماه کیخسرو شود

□

خصم گوید که روا نیست نظر در رویش

□

یکی کوه پیش آمدش پرگیا

□

گر نهادیم قدم بر سر شاهان شاید

□

گرچه می‌دانی که هر طفل پلید

□

این خوشی چیزی است بی‌چون کید اندر نقش‌ها

□

بیامد دمان تا لب هیرمند

□

گفت تا نقاش غیبم نقش بست

□

لیک بنمایم نشانی با شما

□

اگر از حال منت هیچ نمی‌سوزد دل

□

تو آن گوی کز پادشاهان سزاست

□

غنچه‌ای در همه گل‌زار محبت نشکفت

□

گفت نه مستور صالح خواستم

□

کیمیا و زر نمی‌جویم مس قابل کجاست

□

نخستین که نوک قلم شد سیاه

□

نذر کرد آن روز شاه دادگر

□

وآن دگر در هر دو طعنه می‌زند

□

خورشید را به روی تو نسبت کنم به حسن

□

خرامان بیامد ز پرده‌سرای

□

یک جا خراب باده‌ی آن چشم پر خمار

□

دو مه و سه ماه مهمانش بدی

□

ز حسنش گفتنی بسیار داری

□

پدر را بگوید چو بیند کسی

□

گرچه معموری بسی خوش یافتم

□

بعد از آن می‌گفت هین ای سابقان

□

ای تماشای رخت داروی بیماری عشق

□

بدو گفت کز کار اسفندیار

□

ماییم و کوی عشق و درونی پر از خراش

□

آن امیر از بندگان شیخ بود

□

ز بازار جهان بیزار گشتم

□

بدو گفت رو تیغ هندی بیار

□

چرا کینه‌ورزی کنون با کسی

□

اندر آن حمله که نزدیک آمدش

□

نظر در آینه کن تا تو را شود روشن

□

بدو گفت یزدان سپاس ای جوان

□

سنبل ز بوی زلفت بی صبر و بی سکون شد

□

چون مرا تو آفریدی کاهلی

□

عقل از بهر هوس‌ها دارداری می کند

□

همی بود پیشش پرستارفش

□

ما زنده به بوی جام عشقیم

□

بر نیی گشته سواره نک فلان

□

در ره او نبود سنگ و اگر باشد نیز

□

کتایون قیصر که بد مادرش

□

خرم دل مستی که گه باده‌پرستی

□

باز فرمود او که اندر هر قضا

□

تشنه و مستسقیم مرگ و حیاتم ز آب

□

سراسر همه دشت نخچیرگاه

□

ما را ز جام باده لعلت گریز نیست

□

گفت معشوق این اگر بهر منست

□

دید خورشید رخش وز سر انصاف به ماه

□

چنین گفت با او یل اسفندیار

□

یا سر هر کوچه‌ای دیوانگی را پیشه‌کن

□

آمده در بار کردن کاروان

□

سرخیل بی‌دلانم استاد منبلانم

□

ازان برگذشته نیاکان تو

□

مرتضای مجتبا، جفت بتول

□

گر گران و گر شتابنده بود

□

تو را همتا کجا باشد که در باغ جمال تو

□

سحرگه خروش آمد از کرنای

□

قصه‌ی توفان نوح افسانه‌ای از موج اشکم

□

راند عمران جانب میدان و گفت

□

رقص کن در عشق جانم ای حریف مهربان

□

چنین گفت کز کین اسفندیار

□

قرب سی سالست تا او مرد و رفت

□

هر که می‌آمد بگفتا نیست این

□

مه پیش تو از حسن زند لاف ولیکن

□

چو آمد بر لشکر نامدار

□

دامنش را ز پی شکوه گرفتم روزی

□

جای زاهد خشک بود او ترمزاج

□

گر چه هر روزی به هجران همچو سالی می‌بود

□

سپه را همه سربسر بار داد

□

در دار ملک عشق خلیفه کسی بود

□

روستایی در تملق شیوه کرد

□

آید مرا چو نوبت پرواز، بر پرم

□

دل گازر از درد پژمرده بود

□

مهر او تازه نهالی است به بستان وجود

□

او بسی مردم فرستاد آن زمان

□

منم سکندر این دم به مجمع البحرین

□

سپهدار چون پیش لشکر کشید

□

کز من مسکین جوی بستاند او

□

بعد از آن گفتند ای بابا به ما

□

گفت: میباید تو را تا خانه‌ی قاضی برم

□

مگر بشنوی پند و اندرز من

□

دامن کشان گذر ننمودی به خاک من

□

این سخن پایان ندارد مکرهاش

□

از لب دریا چه گویم لب ندارد بحر جان

□

هرانکس که از لشکر او را بدید

□

رفعتی کان رایت ایمان گرفت

□

موسیا خود را خریدی هین برو

□

گر فراموشت کند لطف خدای

□

ز سربر همی کند رودابه موی

□

تا نظر بر عارضش کردم، خط مشکین دمید

□

من ترا اندر دو عالم حافظم

□

چو چشمت بست آن جادوی استاد

□

دید صوفی خصم خود را سخت زار

□

هست یک یک ذره یعقوب دگر

□

آنچنانک پار مردان را رسید

□

نرگس مست بگردان، دل و جان برهم زن

□

او چو که در ناز ثابت آمده

□

خبر نمی‌شوی از سوز ما مگر وقتی

□

بوالفضولی گفت ای مجنون خام

□

در عشق چون مجنون شود سرگشته چون گردون شود

□

قصد جفت دیگران کردم ز جاه

□

هاتفی برداشت آوازی بلند

□

هر زمان می‌گفت ای عمران مرا

□

چرا کنند کم از دسترنج مسکینان

□

این ندانی که می من چه کنی

□

امروز دادم را بده، امشب به فریادم برس

□

قشر جوز و فستق و بادام هم

□

ابر غم تو ای قمر آمد دوش بر جگر

□

حق همی‌دید آن ولی ستارخوست

□

زن ندیدی تو که از آدم بزاد

□

دیدنش با چشم چون ممکن نبود

□

ای کاشکی رقیبان دانند قیمت تو

□

خنده‌ی چه رمزی ار دانستیی

□

من دیوانه و زلف تو گرفتن، هیهات

□

گفت از پیریست ای شیخ قدیم

□

خنک آن دم که بیاری سوی من باده لعل

□

تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست

□

یا صبا رفت و صف مشک ختن بر هم زد

□

کو کرم کو سترپوشی کو حیا

□

هر زنده که اندروست امروز

□

سخت می‌تولی ز تربیعات او

□

با خم ابروی او نرد هوس خواهم باخت

□

من اگر هولم مخنث دان مرا

□

تو چو یوسفی رسیده همه مصر کف بریده

□

پس بگفتندش که از تو چست‌تر

□

وصل یوسف ندهد دست به صد جان عزیز

□

ورکه باور نیستت خیز امشبان

□

در چشمه، بشوق جست ماهی

□

هم‌چو من که بر هوا راکب شدم

□

تا ز خونت نگذری، مگذار پا در کوی عشق

□

شب همه شب می‌سگالیدند مکر

□

موسی جانم به که طور رفت

□

رو به یک زن کرد و گفت ای مستهان

□

تا کی از زنجیر زلف تافته

□

ماهیان از پیر آگه ما بعید

□

ای که با چرخ همی بازی نرد

□

پیش‌کش می‌آرمت ای معنوی

□

زمین به زلزله از سیل اشک خانه کنم

□

آن یکی گفتش که پیغامبر نماز

□

زان تیرهای غمزه خشمین که می‌زنی

□

آنک گل آرد برون از عین خار

□

چو اتصال حقیقی بود میان دو دوست

□

گفت آخر در سبو واگو که چیست

□

با چنین صورت که از معنی پر است

□

مطرب ایشان را سوی مستی کشید

□

گره‌گشایی کارم کسی تواند کرد

□

این چهل روزش بده مهلت بطوع

□

ای یوسف یوسفان نشستی

□

پس به چه نام و لقب خواندی ملک

□

در خلافت میل نیست ای بی‌خبر

□

آدمی کو علم الاسما بگست

□

کسی کز درد عشق تو ندارد زندگی دل

□

خلق را در دزدی آن طایفه

□

واقف شود از حالت دل‌های شکسته

□

آن یکی گفتش ادب را هوش دار

□

جبرئیل و صد چو او گر سر کشد

□

گفت شو من نفقه چاره می‌کنم

□

رقعه‌ای بنبشت چست و لایق او

□

پادشاهی این شنید از صادقی

□

با دلارام من مرا تا روز

□

صاحب خرمن همی‌گوید که هی

□

خادم غیر شدم با همه غیرت عشق

□

گوشتهای بندگان حق خوری

□

اگر شد نقش تن نقاش را باش

□

می‌ندانم که چه خدمت آرمت

□

گفت من از شوق دست شهریار

□

چون سگ صیاد جنبان کرده دم

□

ز راه دیده ناگه در درونم

□

بر سر بارو یکی مرغی نشست

□

تابش حسن تو در کعبه و بت خانه فتاد

□

پیش خلقان خوار و زار و ریش‌خند

□

او فدایی است هیچ فرقی نیست

□

گفت صد خدمت کنم رفت آن زمان

□

بیست روز آن حالتش برداشتی

□

کین فقیر خفته را جوییم هم

□

بدین پاکیزه‌روئی، از کجائی

□

گر بدانی سر ما را ای مضل

□

مرا گویند از آن رو دیده بربند

□

بر شتر زد پرتو اندیشه‌اش

□

نرگس خمار او ای که خدا یار او

□

تو مرا می‌دار بنده و یار غار

□

از همه کون بی نیاز شود

□

آن یکی ترکی بد و گفت این بنم

□

تو شاهدی نه غایب ازیرا خیال تو

□

شاه بیرون رفت با آن سی امیر

□

در خنده آن شیرین پسر، از پسته می‌بارد شکر

□

چون سفالین کوزه‌ها را می‌خری

□

رفتیم سوی شاه دین با جامه‌های کاغذین

□

خویشتن پیچیده در برگ و گیاه

□

قرب صد سوراخ در منقاراوست

□

شکرهای آن جماعت یاد کرد

□

هنگام چاشت، سفره‌ی بی نان ما ببین

□

غیرت عقل است بر خوبی روح

□

هر گه از درش خیمه می‌کنم، جامه می‌درم، نعره می‌زنم

□

پروریدش از طفولیت به ناز

□

عمر را ضایع مکن در معصیت

□

خفته بودستید تا اکنون شما

□

تا کی ز ناتمامی در حلقه‌ی تمامان

□

می‌زد اندر آفتابش او به خار

□

من که آزد و خوش و سرسبزم

□

چون ز صد پایه دو پایه کم بود

□

خورشید عارض او چون ذره برده تابم

□

جمعه شرطست و جماعت در نماز

□

یک لحظه جدا مباش از من

□

باز سلطانست زان جغدان برنج

□

گر نیم زیشان، ازیشان گفته‌ام

□

گفت سلطان بلک آنچ از نفس زاد

□

ای اهل شهر ازین پس من ترک خانه گفتم

□

ای نظرتان بر گهر بر شاه نه

□

ز عنبرین دم باد سحر توان دانست

□

نه چو تو پس‌رو که هر دم پس‌تری

□

جیحون که به عشق بحر می رفت

□

ای همایی که همایان فرخی

□

اندر نهاد گبرت پنجه هزار دیوست

□

بنده باش و بر زمین رو چون سمند

□

اندرین بزم طرب، گوئی ترا

□

گفت ریشت شد سپید از حال گشت

□

جان به سودای تو می‌دادم و می‌رنجیدی

□

چون نبودش تخم صدقی کاشته

□

باریک شده‌ست از غم او ماه فلک نیز

□

می‌نهاد آنجا سر انگشت را

□

درد نوشان درد را به صبوح

□

چون ز یک دریاست این جوها روان

□

بدست جهل، به بنیاد خویش تیشه زدن

□

خفته نه روز اندر آخر محسنی

□

گفتم نظر بدوزم تا بی دلم نخوانند

□

ناله و نوحه کنند اندر بکا

□

امروز چنان مستی کز جوی جهان جستی

□

بعد از آن نوحه‌گری آغاز کرد

□

این تواند بود، اما آمدند

□

من چه گویم پیشت اعلامت کنم

□

بی رنج نوک و پا، نتوان چینه جست و خورد

□

عاقبت جوینده یابنده بود

□

مجمع دل‌های پراکنده چیست

□

چون در آمد آن ضریر از در شتاب

□

نگذارد آن شکرخو بر ما ز ما یکی مو

□

این دلم باغست و چشمم ابروش

□

هر دو دادندم به سبقت سروری

□

گفت اگر جدت نبودی و غرام

□

تله و دام و بند بسیار است

□

ابتلاام می‌کنی آه الغیاث

□

من شب همه شب نشسته بیدار

□

ریخت دندانهاش و مو چون شیر شد

□

دو صد دهان و جهان از برای عز لبت

□

سخت پس پس می‌رود او سوی بن

□

چون تتق از آفتاب چهره کنی دور

□

بانگ آمد نه بینداز از برون

□

جواب داد، کازین گوشه‌گیری و پرهیز

□

بوی پیغامبر ببرد آن شیر نر

□

گر مرا در حرمت راه دهند

□

شب ندزدیدی چراغ روز را

□

قبله جمعی شعله شمعی

□

گفت خان ار آنست که من دیده‌ام

□

چون مرا بس خویشتن دشمن بدید

□

چون مسن گشت و درین ره نیست مرد

□

چو طائران دگر، جمله را پر و بال است

□

گفت باری اندکی پیهم بیاب

□

نیک حال و نیک فال و نیک خوی و نیک خواه

□

چند گلگونه بمالید از بطر

□

دست او را دهان بدی شرح دادی از آن غم او

□

چونک دل غیبست خواهی زو مثال

□

شیخ صوفی گفت ای مرد صبود

□

سنگها در آستین بودش شتاب

□

چون به هوای تو عشق زنده دلم کرد

□

نری خر گو مباش اندر رگش

□

خواهی نخوری یک جو خون از فلک کج رو

□

گفت هر چت دل بخواهد آن بکن

□

نم اندیشه بیا قلزم اندیشه نگر

□

بر سر چاهی بدید آن دزد را

□

بی‌دلی چون آن شنید و کار دید

□

پس خلیفه‌ش کرد و بر تختش نشاند

□

هر روز به هر کسیت میلی

□

نه حراره یادش آید نه غزل

□

آن که بوسید لب نوش تو شکر نچشید

□

تا حروفش جمله عقل و جان شوند

□

چرخ گردنده تو را چون رام شد

□

اولا وقت سحر زن این سحور

□

آن مرید راه و پیر راهبر

□

گفت چونست و چه ارزد این گهر

□

بوستانی‌ست که قدر شکر و گل بشکست

□

که چرا قبله نکردم مرگ را

□

ماه نو در فلک از دست غمش شد به دو نیم

□

پس بدو گفتند ای حارس بگو

□

این سر نشان مردن و آن سر نشان زادن

□

من بدین دوستی شدم راضی

□

چون تو مشغولی بجویایی عیب

□

بدانید کان کس که گوید دروغ

□

شمع خندید بهر بزم، از آن معنی سوخت

□

این عادت قلةالمبالات

□

بگذر ز سر عقل و قدم نه به ره عشق

□

چون مناره‌ی خاک پیچان در هوا

□

بگفتم ای دل خندان چرا دل کرده‌ای سندان

□

سروست اگر گوی زند سرو به میدان

□

گر از دهان تنگت بوسی به من فرستی

□

سوی کاخ بازارگانی رسید

□

عشق نماز دل است، مسجد او کوی دوست

□

نظام داد همه کارهاء معظم من

□

خون من باد حلال لب شیرین دهنان

□

چشمه است و آب نیست، پس این چشمه چون بود؟

□

بگرفته گوش ما و بسوزیده هوش ما

□

که داند که بی‌صبر کوتاه عمر

□

سر به پای فرسش در فکنم همچون گوی

□

ترا چاره اینست کز راه شهد

□

گر ببینم رخ چون شمع تو ای جان بیم است

□

هیچ دل با تو بد نشد که فلک

□

هم زخم ز شست تو شود مایه‌ی مرهم

□

نور آن گوهر چو بیرون تافتست

□

چو آدم توبه کن وارو به جنت

□

کارزوی توام جهان فراخ

□

همچو موسی بازو و زوریم نیست

□

یکی بیشه پیش آمدش پردرخت

□

در تو حیرانم و آنکس که ندانست تو را

□

تویی که هرچ بخواهی خدات آن بدهد

□

دانه‌ی تسبیح ما را حالتی هرگز نداد

□

سر به فرمان بنهد خورشیدش

□

یار دعوی می کند گر عاشقی دیوانه شو

□

با برگ و با نوای چنین بنده‌ای چو من

□

خوشتراز صد مدح یک دشنام او

□

همه بومها پر ز نخجیر گشت

□

اگر بلبل کند ذکر تو در باغ

□

روز کوشش بحر گردون کر و فر

□

راه در جمع پراکنده دلانش ندهند

□

هست عقلی چون چراغی سرخوشی

□

به خدا و به پاکی ذاتش

□

کمترین بندگانت انوری بر در به پایست

□

اندر هوای روی تو ای آفتاب حسن

□

دو زاغ کمان را به زه بر نهاد

□

ز چشم بر رخم از عشق آن دو لاله‌ی تر

□

هر کجا کو نشست از پی طب

□

چه کنم گر نکنم پیروی باد صبا

□

آب دونده به نشیب از فراز

□

خاک لعنت بر سر افسوس داری بدرگی

□

سه کس به زاویه‌ای در نشسته مخموریم

□

چون سراین حقه برگیرد اجل

□

تو گفتی که بازآمد اسفندیار

□

مرا بلبل به صد دستان قدسی

□

نشود راست تا بود هشیار

□

ساقی آن باده که از لعل تو در ساغر ریخت

□

خود دلت چون می‌دهد تا این حلل

□

کی هلدم با خود کی می‌دهدم بر سر می

□

از مثال تو جهان در نقش الله المعین

□

تو خوش بنشسته با گرگی و خون آلوده پیراهن

□

ز دیوار دژ مالکه بنگرید

□

همگی کودکان مهد منند

□

که یارب مر سنایی را سنایی ده تو در حکمت

□

من قوی پنجه و چشم تو ز بیماران است

□

در راه نه به بال و پر خویشتن پرند

□

چند بگویی که همین بار و بس

□

کار دولت چنان بساخت که نیست

□

خاک او بودند دلبندان همه

□

سر نامه کرد آفرین از نخست

□

خستگان را ز طعنه، جان خستن

□

اسباب نشاط جمله داریم

□

سینه چاکان محبت همه دانند که من

□

بی‌نواییم و رسیده ما ز دور

□

شهر بزرگ است تنم غم طرفی من طرفی

□

آن سپهرم درو که گوی سپهر

□

کجا پیغمبری دانی که آن روز

□

برو داستانها همی خواندند

□

به خنده ای بت بادام چشم شیرین لب

□

آنچ از آن چاره نیست آنرا باش

□

صبا ای کاش می‌گفتی بدان آهوی مشکین مو

□

چون شدی فتنه‌ی ناخواسته‌ی خویش؟ بگوی،

□

نظری به سوی می کن به نوای چنگ و نی کن

□

لمعه‌ی رخسار جاه و عکس اشک دشمنت

□

ایکه جمالت ز بهشت آیتیست

□

بدو گفت روز تو فرخنده باد

□

پایش کج است و زشت، ازان کج رود براه

□

به صد عید چونین فلک باد ضامن

□

کسی داند حدیث تلخ کامی

□

تا برون آید رود گستاخ او

□

بهار و صد بهار از تو خجل شد

□

چون از این هر دو مرد خالی ماند

□

تویی آن مرد کز نور وجودت

□

بیامد جهاندیده دانای پیر

□

بیا که حرص دل و آز دیده را بکشیم

□

ای چرخ پست از بر رای رفیع تو

□

از تابش رخسار تو یک شهر بر آذر

□

دردییی بر جان من ریزد ز درد

□

بس بگفتم کو وصال و کو نجاح

□

کین چنین جود اگر بحق گویی

□

هیچ ره دروی نه هم آن دیگرست

□

به درگاه چون خواست لشکر فزون

□

روز، میگردید از کوئی بکوی

□

پشتی شده در نیک و بد جهان را

□

گر ز تیر غمزه خونت ریخت ساقی دم مزن

□

گر نبودی خلق محجوب و کثیف

□

دهلیز دیده است دل آنچ به دل رسید

□

حاسدا مودود شاه ناصرالدین را لقب

□

گر همه جایی رسیدی کی رسی هرگز به جایی

□

به یک روز و یک شب به آموی شد

□

بحر حسنی تو و هرگز صدف لطف نداشت

□

بحر سوزی چو در سخط رانی

□

اهل بینش همه در جلوه‌ی او حیرانند

□

جانت نمانده‌است جز به داد در این بند

□

عمری تو و عمر بی‌وفا باشد

□

خواجه‌ای بنده‌ی خود را نه به تکلیف سوئال

□

چل هزاران سال بدهد بردوام

□

چنین گفت هرکو کمان را به دست

□

جان بر طبق نهاده به دست نیاز دل

□

بادی که کشیدی بساط او

□

گر بی‌گنهان را کشی امروز به محشر

□

صبر نبود چون نباشد میل تو

□

مگس‌ها را ز غیرت ای برادر

□

خبرت هست کز جماعی چند

□

می‌خواستم که جان را بر روی تو فشانم

□

کنیزک نبودی ز شاپور شاد

□

خوب رویان جهان کسب جمال از تو کنند

□

آنکه تا بنده می‌خرد جودش

□

اسیر گشته دلم رد چه زنخدانی

□

در عشق تو جانم که وجود و عدمش نیست

□

هر نفسی که آن رسد کار دلم به جان رسد

□

سه شبانروز شد که از مستی

□

در نجاست مشک بویی، زان چه سود

□

به نخچیر شد شاه روزی پگاه

□

هر که در سایه‌ی تو باشد نیست

□

از آسمان که نام و لقب را نزول زوست

□

هیچ نمازی نپذیرد قبول

□

آهو از وحشت به هر سو می‌گریخت

□

زیر جعد زلف مشکش صد قیامت را مقام

□

سایه و خورشید نتوانند پیمودن تمام

□

بی تنگی دهانت جان مانده در مضیقی

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

دنیا ز دهان تو مهر از خمشی دارد

□

آرام خاک تابع پای رکاب تست

□

گهی ز نرگس مستانه‌ی تو مخمورم

□

وان ابر همچو کلبه‌ی ندافان

□

سوی قدح دست کن ما همه را مست کن

□

طوطیان نظم کلام و بلبلان زیر نوا

□

چون نخواهد بود از شمعت وصال

□

درم بار کردند خروار شست

□

با همه ینبوع نور چشمه‌ی خورشید

□

دلم حریق وفاتت چو کرد خاکستر

□

رخ برافروخت که من شمع شب تاریکم

□

در درون شیران بدند آن لاغران

□

این بکند زهره که چون ماه دید

□

اگر از من بپرسد کو چه می‌کرد

□

دم مزن خون می‌خور و صفرا مکن

□

می و جام بردند و رامشگران

□

از جان و دل فزونی وز آب و گل برونی

□

تیز دادیم و گندها کردیم

□

کس به میدان عشق روی نکرد

□

حلقه در گوش کرد خلق را

□

من تبریز نبعه منبته و ینعه

□

دخل مدحش ز شرق تا غربست

□

زان سپیدی مرد بودش بی‌خبر

□

اگر شهریاری و گر پیشکار

□

فصل باران است و برف و سیل و باد

□

سینه بر خاک نه مربع‌وار

□

در بزم غیر ای بی وفا بهر خدا مگذار پا

□

گشت ممن گفت او را مصطفی

□

هم بسوزی هم بسازی هم بتابی در جهان

□

دست قدرت صورت آدم همی کردی نگار

□

در سخن گفتن شکر ریز آمده

□

نپرداختی شاه روزی ز جنگ

□

بگفت، من بچکیدم ز پای خارکنی

□

از افق برکشید شیر علم

□

ساقی از این مقام شد، صبح نشاط شام شد

□

گر تو را جز بت‌پرستی کار نیست

□

درون خویش بپرداز تا برون آیند

□

من ندیدم ولیک تا نه چرا

□

زانک چیزی گر برو ظاهر شود

□

سراپرده و خیمه‌ها ساختند

□

من در حرم عشقت همخانه‌ی هجرانم

□

اگر بی‌تو نشستی بود ما را

□

خرم دل قومی که به یاد لب لعلت

□

سحر و ضد سحر را بی‌اختیار

□

ای روی خوشت دین و دل من

□

نهان در گوش هوشم گفت فارغ باش از این معنی

□

آسمان پر انجم آراسته

□

به میدان تو گفتی یکی سور بود

□

ای گرو برده ز خوبان، به جز از شیرینی

□

تا جاه عریض تو بود عارض این ملک

□

مخمور و تشنگانیم زان چشم و لعل میگون

□

زین شیوه آتشی که مرا در دل اوفتاد

□

چو نان پخته ز تاب تو سرخ رو بودم

□

شبی به آخر مستی به طیبتش گفتم

□

گفت ای روحانیان آسمان

□

همه پاک در پارس گرد آمدند

□

آنجا که چهره‌ی تو گسترده خوان خوبی

□

بی‌طبع دلگشای تو از سنگ زر نخاست

□

در جنون عاشقی مردان عاقل، دیده‌اند

□

سال دیگر آمد او دامن‌کشان

□

قایم شو و مات کن خرد را

□

ز فرقت تو دلی بود و صدهزاران درد

□

گاه می‌برید بی‌تیغی کمر

□

بپرسید مهتر که بهرامشاه

□

به وصف حسن تو لایق نباشد ار گویم

□

آن روز فلک را چو در آن شکر نگفتم

□

وقتی که چاره‌ی دل عشاق می‌کنی

□

گشت بدبخت جهان و شد به نفرین و خزی

□

مبند آن سر خم را چو کیسه مدخل

□

از نکته‌ی طوطی لب تو

□

گر بنالم در هوای طلعتش عیبم مکن

□

چو آگهی آمد به بهرامشاه

□

بر درج درت ز لعل پیرایه

□

کسی کاندر جهان بی‌هیچ استکمال از غیری

□

بر خال چهره زلف کجش را نگون نگر

□

هین بزن آن شاخ بد را خو کنش

□

گفتم این دل را که چوگانش ببین

□

بیتی از گفته باز می‌گفتم

□

از قرص مهر و گرده‌ی مه کم نواله کن

□

پرستندگان پیش آذر شدند

□

هر که جویای تو بود همه روز

□

خیری خانه گر خراب شدست

□

ز روی و موی بتان می‌توان یقین کردن

□

چون باد بسی داشت سر زلف تو در سر

□

بهر جمال تو است جندره حوریان

□

بنده را خدمت پیوسته‌ی ده ساله مگیر

□

آن مهست یار رخسار شکرست یا گفتار

□

بدو گفت لشکر که قیصر تو باش

□

من بهر جائی که مسکن میکنم

□

عرصه‌ی همتت چنان واسع

□

در ورطه‌ی شوق تو چه اندیشه ز بحرم

□

یا چو غواصان به زیر قعر آب

□

چو شاه بی‌نشان عالم بیاراست

□

که ز چشمم به عشق خدمت تو

□

شاخ شرک از جان او برکندمی

□

سپاهی ز رومی و از قادسی

□

آن کس رسد به دولت وصلی که مرورا

□

شاد باش ای عنصر محمودیان را روح تو

□

در دست هر کسی نفتد آستین بخت

□

از فعل منافقی و بی‌باک

□

گر بحر با تو کوشد در کین تو بجوشد

□

نکبتت عام نکبتی است کزو

□

خواجه گفتش ای غلام کارکن

□

گزین کرد از تازیان سی هزار

□

هر که پیوند تو جوید، خوار است

□

ز ناودان قضا آب حکم بگشادست

□

من نیستم حریف تو با صدهزار دل

□

بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار

□

کی تواند شیشه ای را ز آتشی برداشتن

□

بنتوانی شنید آخر که گویند

□

گاهم از کفر به دین باز آری

□

چنین گفت کز دادگر یک خدای

□

یک نظر کرد و مرا از من ببرد

□

دوستی دارم که در روی زمین

□

خاطری شاد از آن کوی شکرخند نشد

□

هر که را در هر دو عالم قبله‌ای است

□

گر خماری باده خواهی اندرآ

□

تا مرا در میان تابستان

□

آه باشد، درد باشد، سوز هم

□

نوشتند نامه به هر مهتری

□

نشاید در چمن، دلتنگ بودن

□

دانش خضر و نعمت قارون

□

بر سرم گر ز فلک سنگ ببارد غم نیست

□

چون نباشد حفظ و تقوی زینهار

□

توبه شکست او بسی توبه و این چنین کسی

□

چه سود از آنکه از این پیش خسروان کردند

□

دل خسرو شهر و عقل دستور

□

ازین چاشنی هست نزدیک من

□

زن از نخست بود رکن خانه‌ی هستی

□

عیش خوش بر دلم حرام شدست

□

کوی تو ای دلبرا، کعبه‌ی اهل صفا

□

داناش گفت «معدن چون و چراست این»

□

عاقلان را راحت از راحت رسانیدن بود

□

بنده با شاهدی و مطربکی

□

تا چند تشنه بر سر آتش توان نشست

□

مر او را به هر بوم دشمن نماند

□

درد فراق تو هلاکم کند

□

طبع شد بیگانه با آز و نیاز

□

در شامگه هجرش بگداخت تن و جانم

□

عشق آن شعله‌ست کو چون بر فروخت

□

چون مستمعان جمله بروند

□

وز خد آنکه قطره‌ی آبست و برگ گل

□

عاشق ز فنا چگونه ترسد

□

بدان موبدان گفت تاج از نخست

□

مرغکان میپراند این گنجشک

□

حق سلطان این چنین باید گزارد

□

آن که به تیغ امتحان ریخت به خاک خون من

□

مداد آنجا که باشد لوح سیمینش

□

خبر افتاد که گرگی طمع یوسف کرد

□

پشت زمین کرد چو روی سپهر

□

هر یکی در گوش دری شب‌فروز

□

بیاورد و بنشاندش زیر تخت

□

ندیدم چون تو کس یا کس چو تو نیست

□

ولیکن کسی را که زن شوی باشد

□

بتی دریده به تن جامه‌ی صبوری من

□

کاغ کاغ و نعره‌ی زاغ سیاه

□

نوبهاران چون مسیحی است فسون می‌خواند

□

چون گذاری که بر زند هر روز

□

دختران خاطرم بکرند چون مریم از آنک

□

خروشی برآمد ز هر مرز و بوم

□

من، همی خندم برسم روزگار

□

میر بوطالب آنکه مطلوبش

□

حدیث بردباری را بپرس از عاشق صادق

□

عنایت نمودن به کار غریب

□

در و بام مرا دی می شکستی

□

گفتا بدن ز فضله‌ی آمال ممتلی است

□

خون چشم شفق که می‌بینی

□

خداوند پیروزی و برتری

□

بحر عشقت گر ازین شیوه زند موج فراق

□

در دو دم بنشانده از باران تیر

□

هر گوشه ز تیر غمزه‌ی او

□

این لقب شد فاش و صافش شیخ برد

□

ببر عقلم ببر هوشم که چون پنبه‌ست در گوشم

□

خلق رابی‌وجه روزی عمر خواهد بود نه

□

از شادی من خلق جهان شاد شدندی

□

به شبگیر چون تاج بر سر نهاد

□

چشم تو به غمزه‌ی دلاویز

□

باز در معرکه چون صبح سنان‌شان بدمد

□

تیری ز کمانخانه ابروش نخوردم

□

روز عمری که بیخ بر باد است

□

معشوقه روح را بدیدن

□

ملک و دین را زمان زمان تو باد

□

کز کدامین گم شده ماندست دور

□

بدانست کامد به نزدیک مرگ

□

تا ز کمال یقین چراغ نباشد

□

به نماز در تو بگرایند

□

گر دم زند ز طره‌ی او باد صبح دم

□

دزد گرچه در شکار کاله‌ایست

□

من گران گوشم بنه رخ بر رخم

□

ای پار گشاده بند امسال

□

ما با تو چو تیر راست گشتیم

□

بدو گفت کای پاک‌زاده پسر

□

این سیاهی، سیاهی تن نیست

□

اجرام ز رشک پایه‌ی قدرت

□

قربان قاتلی که شهیدان عشق او

□

چو عمر سوده شد و، مایه عمر بود تو را

□

من غلام آن گل بینا که فارغ باشد او

□

روزگاری در کمال ناقصان

□

گر بسی بینی عدد، گر اندکی

□

بپرسیدش از تخت شاهنشهی

□

به خوبی خوب رویان را اگر وصفی کند شاعر

□

کیست بحری که موج بخشش اوی

□

آهی است کز آتشکده‌ی سینه برآمد

□

هر کسی شد بر خیالی ریش گاو

□

سخن جان رهی گفتی دوش

□

با قدر تو اوج زحل از دست فتاده

□

چو اصل گوهر تیغت ز کوه می‌خیزد

□

به آواز گفتند ایرانیان

□

مدعی، دیگر نیامد بر درش

□

مجلس کو دعوی فردوس را باطل کند

□

هر کجا نقاش نقش قامت و لعلش کشید

□

هرگز نشان ندادند از کوی تو کسی را

□

پناه است او پناه است او پناه هر گناه است او

□

اندر آمد ز در حجره‌ی من صبحدمی

□

بود کافر را نمازی زان خویش

□

بدان چربه دستی رسیده به کام

□

گفتن از زشتروئی دگران

□

اولا نایبی که نیست به کار

□

یک طایفه را بهر مکافات سرشتند

□

سجده آوردند پیشش کالامان

□

همچون مسیح مایده از آسمان بیار

□

خود بعد انتظار درازم گلو گرفت

□

عقل را و نقل را همچون ترازو راست دار

□

بفرمود تا رفت پیش اورمزد

□

سرخی رنگ تو، چشمم خیره کرد

□

واثق شده بر فتح نخستینت

□

عجبی نیست که در صحبت آن تازه جوان

□

چو رخسار شمن پرگرد و زردست

□

شد کفر چو شمع‌های ایمان

□

گردون غبار پایه‌ی تخت بلند اوست

□

چو مرغ جان من از آشیان هوا گیرد

□

از ایران همی راند تا مرز روم

□

گر تو چو شاهان برین بساط نشینی

□

طنز می‌کرد با جهان کهن

□

دل ز کار افتاد و روزم تیره شد در عاشقی

□

شمع جمله شد زبانه پا و سر

□

هر کی تو گردنش زدی گشت درازگردن او

□

گر ز بالای سپهر آگه نه‌ای

□

کنون روحانیان عرش را بین

□

بزد تیر بر سینه‌ی شیر چاک

□

ز بس که خلعت عشق تو جان من پوشید

□

وگر تو گویی نطقست مر مرا گویم

□

آخرش چرخ به زندان مکافات کشید

□

گل تر را ز دم صبح به شام اندازد

□

اندیشه چو دزد در دل افتاد

□

مجد دین بوالحسن که طیره کند

□

گرده‌ی نشکستم اندر گلخنم

□

یکی کودک آمدش هرمزد روز

□

رفتی به چمن، لیک قفس گشت نصیبت

□

کین بنده تا ز خدمت بزم تو دور ماند

□

حال عشاق تو گلهای گلستان دانند

□

تا بزانویی میان آب‌جو

□

گر لذت دوستی نبودی

□

فلکت پشت پای از آن بوسد

□

من چه بلایی است هر نفس که ندارم

□

بدان تا ز قیصر دهند آگهی

□

مرا بچرخ برافراشت بردباری، سر

□

در آن دو لفظ سخن چاردست و پای شتر

□

جام‌جم گر طلبی مجلس ما را دریاب

□

چون گربه جز که فرزند چیزی دگرش خور نیست

□

جان حقایقی و خیالات دلربا

□

نوک کلک تاست آن کش جوهری داند صدف

□

پند گیر ای دل که گرداب بلاست

□

چنین بود تا کودکی کفشگر

□

از خدا وصل اوست حاجت من

□

حسن روی تو نماینده‌ترست از طاوس

□

تا لب خود گشوده‌ای مستی ما فزوده‌ای

□

خلق بر وی جمع چون مور و ملخ

□

چو چنین باشد محرم کی خورد غم کی خورد غم

□

وز طریق دگر شناخته‌ام

□

آن ترا از خویشتن روشن شدست

□

که خواهشگری کن به نزدیک شاه

□

بر سر خاکی که پایگاه من و تست

□

آن چنان محمود سیرت مهتر مسعود طالع

□

نه تو من شوی، نه من تو، به همین همیشه شادم

□

زلف او صد توبه را در یک نفس می‌بشکند

□

ماه فشاند پر خود چون خروس

□

وان نیز به بند و مهر او نیست

□

گر کسی در پیش بشرش یافتی

□

بیامد به کرسی زرین نشست

□

صاحب آنهمه گفتار امروز

□

آن بلنداختری که پیش درش

□

نمی‌دانم چه عشق است این که یک جا کند بنیادم

□

گفت این سو آ بیامد آنچنان

□

از من گریز تا تو هم در بلا نیفتی

□

قلتبانی که شصت سال بزیست

□

پایی که بسی پویه بی‌فایده کردی

□

به آواز گفتند پس موبدان

□

گرفتار تو زآن گشتم که روزی

□

سپهداری که در قهر بداندیشان شه طوطی

□

می‌کشد عشقم به میدانی که جان خسته را

□

چو بردل مرد را از دیو گمره

□

سجده کنان پیش درت نفس کل

□

خاک از او به که گر کسی به مثل

□

روز روشن بر دلش تاریک شد

□

ز شاهی پراندیشه شد یزدگرد

□

لاف عشقت می‌زند با هر کسی

□

آنکه قاضی فلک یعنی که جرم مشتری

□

نه دل از طره خم برخمت توان برکند

□

گفت پیغامبر که با این سه گروه

□

چو از راهت ببردم شرط نبود

□

جهان مهر و کینت وجه ساز نعمت و محنت

□

در شب آن زاهد مگر دیدش به خواب

□

یکی مرد بر گاه بنشاندند

□

چون به حضرت رسی امسال، بدان راحت جان

□

چکند گرچه نیست بر تو عزیز

□

روزگاری است که پیوسته بدان ابرویم

□

جامه‌ی دریوزه بر آتش نهاد

□

تا فسون هیچ کس را نشنوی

□

گفته‌ای از روی آزادی نزولی کن درو

□

هوشیاری را گرفت از وی ملال

□

کجا نام آن رومی آزاده بود

□

پس نماند ز سابقان در راه

□

از سیاست آسمان بندد تتق

□

رسم تو عاشق کشی شیوه‌ی من عاشقی

□

گر نخواهی رشک ابلیسی بیا

□

هر بار بفریبی مرا گویی که در مجلس درآ

□

منبر از یادت جناب خطبه عالی داشته

□

جامه‌ی تسلیم در بر کرده‌اید

□

ابا هر سواری پرستنده سی

□

ای کرده رخت پیدا بر روی قمر لاله

□

گویمت بوسه مرا گویی جان

□

تا سرکشان دیومنش را کشد به خون

□

کلید بهشت و دلیل نعیمم

□

بخت مرا چو کلک نگون می‌کنی مکن

□

هر که او دل نهد به مهر زنان

□

گفت این سگ ظاهری دارد پلید

□

شتربارها نار و سیب و بهی

□

سوی کوی جانان و جانهای پاک

□

خاصه آن پادشا که چترش را

□

هم خط نوخیز تو سبزه گل‌زار جان

□

ظلت الارباح خسرا مغرما

□

ز من نباشد اگر پرده‌ای بگردانم

□

گر در گذاری از تو نباشد بسی دریغ

□

هاتقش آواز داد و گفت هین

□

بفرمود تا خلعتش ساختند

□

خبر دهد که تو مردی و شد دلت زنده

□

زانکه گر حاجت فتد تا فضله‌ای را کم کنی

□

به یاد شمع رخت آهی از دلم سر زد

□

پیش شمع روی چون خورشید تو

□

مثال اختران از بهر تابش

□

نظام و رونق و ترتیب داد کار مرا

□

معراج انبیا و شب قدر اصفیا

□

چنین داد پاسخ که ای شهریار

□

بدو گل گفت، کای شوخ سبکسار

□

ای ولی‌نعمت احرار سوی نعمت و ناز

□

تا مرا دیده بر آن نرگس بیمار افتاد

□

جفته اندازد یقین آن خر ز درد

□

ای بلبل و ای هزاردستان

□

آنکه بی‌داغ طاعتش تقدیر

□

من از تو به جان خود جفا دیدم

□

بریشان سپهدار کرد آفرین

□

برخسار و بتن، مشاطه کردار

□

بی‌شرابی آتش اندر ما زدست

□

گر بوسه‌ای توان زد یاقوت آن دو لب را

□

چون ننگری که چه می‌نویسد بر این زمین

□

تا درون سنگ و آهن تابش و شادی رسید

□

مصر جامع را چاره نبود از بد و نیک

□

چرا از کعبه برگردم که گر خاری بود در ره

□

بدژدر هرانکس که بد مهتری

□

مرا دست خلیل الله برافراشت

□

زن چرا شاید آن را که بری بر سر چاه

□

آخر از دست جفایش چاک کردم سینه را

□

گفت ابلیس لعین دادار را

□

بدید آمد از آن آتش به ناگه

□

گفت از عیب خود و از هنر ما مشناس

□

من بنده‌ی بی کس ضعیفم

□

چنین گفت با نامداران شهر

□

دست بختم برفشاند آستین تا ساق عرش

□

جان موسی صفات او روشن

□

دانی ز ناله بهر چه خاموش گشته‌ام

□

بیننده‌ی انوار تو بس دوخته چشم است

□

همه عشاق که مستند ز چه رو دیده ببستند

□

تویی آن سایه‌ی یزدان که شب چتر تو کرد

□

در میان کوه خاک او فکند

□

چنین گفت کز دور چرخ بلند

□

هرگز برون نیاید شیرینی از زبانش

□

آنکه داند که حال عالم چیست

□

بس چنگ زدم به دامن پاکان

□

احمد چون کوه لغزید از نظر

□

گر با تو ز من بدی بگفتید

□

کز غمت انوری ز آتش دل

□

چو بار آمد سر یحیی سرش بر تیرگی ماند

□

نشستند با او به سوک و به درد

□

گفت، با شبرو گیتی چکنم

□

کله با همتت بنهاده کیوان

□

هر که ماهی خدمت می را به صافی می‌کند

□

دل مپیوند تا نشاید بود

□

از آن روزن فروکن سر چو مهتاب

□

ور نسیم لطف تو بر آتش دوزخ وزد

□

پر می‌زند از شوق لبش طوطی جانم

□

دگر آنک دانش مگیرید خوار

□

این، دوا میخواستی، آن یک پزشک

□

دیده‌ی دیده‌ی ذکاء تو است

□

یک سلسله دیوانه‌ی آن حلقه زلفند

□

گیرم این وحی نبی گنجور نیست

□

بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی

□

ای نفس به رسته‌ی قناعت شو

□

داد دریا آن نکو دل را جواب

□

همان آرزوی پدر خیزدم

□

ما را دلی است دایم درهم چو موی زنگی

□

اکنون که از گشاد فلک بر مسام ابر

□

گناه عشق بتی دامنم گرفته به محشر

□

گنج در جای خراب اولیتر است

□

همه قلبند و سیه چون بزنی بر سر سنگ

□

... خر یاد می‌کنم لیکن

□

ای دل نگفتمت که به چشمش نظر مکن

□

فرستاده‌یی جست روشن‌روان

□

گشاده شست جفا ابروی کمان شکلش

□

ماند یک چیز آنکه خود نکند

□

کار هر کس که بر آن ترک کمان‌دار افتاد

□

یک کدویی بود حیلت‌سازه را

□

درشکنم کوزه را پاره کنم مشک را

□

عالم مجد که بر بار خدایان ملکست

□

چو جان نوشید جام جان فزایش

□

چنین گفت کای نامدار انجمن

□

اطفال را بصحبت من، از چه میل نیست

□

هر که پیشش کمر به خدمت بست

□

گرم‌تر از آتش حسرت بباید آتشی

□

هر درختی که ز جایش به دگر جای برند

□

چو درآمد آن سمن بر در خانه بسته بهتر

□

ساحتت آب قندهار ببرد

□

گر چراغ دل ما از نفس سرد بمرد

□

پدر چون بدیدش بهم برده چشم

□

رمز خلقت، بما نگفت کسی

□

ناگهان چشمم سوی گردون فتادی دیدمی

□

نوک مژگان سیاهش را نگر

□

چار وصف تن چو مرغان خلیل

□

گفته بودی کز توام بگرفت دل

□

سایه مفکن بر حدیث انقلابی کاوفتاد

□

گفته بودی در خط خویشت کشم

□

همه مهتران را ز ایران بخواند

□

گهی ز کاسه‌ی بیچارگان، بری گیپا

□

به نادر معده‌ی آزی بیابی

□

در ره ساقی به انکسار فتادم

□

صاحب‌نظری اگر دمم بیند

□

سنگ ما گوهر شکست و حیف هم بر سنگ ماست

□

بالله به نان و نمک او که جهان نیز

□

در فراقت شمع دل افروختم

□

شب آمد ندانم همی راه را

□

مرا گر بی توام غم نیست از هجران و تنهایی

□

کرمش پایمرد گشت و مرا

□

دل چو نهادم به مرگ، عمر ابد دادی‌ام

□

ابر را گوید ببر جای خوشش

□

خسته و بسته‌ست دل و دست من

□

گفتش ای مسکین غلط اینک از اینجا کرده‌ای

□

چون دل تو دشمن جان آمدست

□

که بهرام را دل به بازیست بس

□

در جهان نیکوان بسی بودند

□

که مرا درد هجر تو بر سر

□

خطت را عین ظلمت خلق کردند

□

اگر هرچه بفزاید و کم شود

□

بی تو بودی تو بر سر چرخ

□

در پرده‌ی راست راه دانم

□

گر دعای خوش دلی آموزیم

□

ز نخچیر کوه و ز نخچیر دشت

□

محیط لطف چو دریا مدام در موج است

□

چون به مستی برفت بار دگر

□

کام توان یافتن ز نرگس مستش

□

بر شتر چشم افکند هم‌چون حمام

□

هابده چیزی به درویشان خویش

□

ماهتابیست این علی مهتاب

□

مانده در انقلاب چون گردون

□

که هر شاه کز داد گنج آگند

□

آنچه از لطف و نیکوی در تست

□

زانکه هرگز به هیچ دندان مزد

□

از پی پیوند حلقه‌ی سر زلفت

□

چو زلف او دل پر تاب من ببرد به غارت

□

پیدا بکن که پاکی از کون و پست و بالا

□

داریم کودکی که چو روی و چو موی او

□

این جهودان، گفت معذورند نیک

□

چو بنشست شاه اورمزد بزرگ

□

از چه معنی، خویشی ما ننگ شد

□

خورشید جهان را به هر وظیفت

□

محقق را مقلد کی توان گفت

□

چون به ما بویی رسانیدی ازین

□

یا قوم اتیناکم فی الحب فدیناکم

□

در سواری تو لاف فخر مزن

□

وان دم که تهی شود صراحی

□

به راهام مردیست پرسیم و زر

□

در کنار او نشستی صبح و شام

□

رفعت اهل زمانه کسب کند زانک

□

هم چاره‌ی هر نیشی از خنده‌ی نوشینت

□

نه ازین آمد، بالله نه از آن آمد

□

وقت رحم است بکن کینه مکش

□

فتنه را خواب ضروری دیده از گیتی بدوخت

□

عنبر زلف تو بر کافور میبندد نقاب

□

برو خواندند آفرین خدای

□

بگفت، گر ره و رفتار من نداری دوست

□

یاد کردی ز انوری به کرم

□

هم از سر عشاق و هم از سینه‌ی مشتاق

□

یک خرش گفتی که ها این بوالوحوش

□

دست عشرت برگشادم تا ببندم پای غم

□

گفتی ای آنان کتان آماده بود

□

چون نیک نگه کردم در چشم و لب و زلفش

□

که این کار ز اندازه اندر گذشت

□

مشکلم است این که چون همی نکند حل

□

زهر آسیب زمانه نکند هیچ خلل

□

با یک جهان صباحت چندین ملاحتش هست

□

از پس چندین هزار پرده که در پیش بود

□

بگفتمش که چرا می‌کند چنین گردش

□

در جهان بوی عافیت نگذاشت

□

موسم عشرت و شادی و نشاطست امروز

□

به نرسی یکی نامه فرمود شاه

□

بی‌بهره ز دولت غم تو

□

چرخ را اسب و رخی طرح کند در تدبیر

□

دل ها شکسته از شکن زلف کافرش

□

دیدمش سوی چپ او آذری

□

می‌فروشد او به جانی بوسه‌ای

□

از رای اوست تابش خورشید عاریت

□

خرد نطق خوشت را کار بسته

□

نگر تا نباشی بجز دادگر

□

بر آستان تو بودن مراست مجلس عالی

□

نیابد همتش از نفس رخصت

□

صف شکافی که چنین چشم خمارین دارد

□

خود هیچ نیاساید و نجنبد

□

خواه این و خواه آن باری از آن فتنه لبش

□

ساحت آفاق را اکنون که فراش سپهر

□

شیخ سوی او شد و کردش سلام

□

به پیش شهنشاه رفتند شاد

□

زیر ابروت ماه رخسارت

□

ازخلفات ذات دویم چون برفت

□

نوشینی لبت ز ظلمت خط گشت آشکار

□

دیو زان لوتی که مرده حی شود

□

راضی شدی که بیش نجویی زیان ما

□

واندر زمین مملکت از حرص خدمتت

□

گر بریزم پیش رویت اشک زار

□

ببخشید روی زمین سربسر

□

سگ آدمی رو ولایت پرست

□

آسمان در کشتی عمرم کند دایم دو کار

□

از پریشانی اگر جمع نگردد غم نیست

□

غمت را پاک‌بازی می‌بباید

□

گاه چون مه تافته بر بام‌ها

□

اوجش فلکیست کز بلندی

□

دل چو دادم بتو عقلم ز کجا خواهد ماند

□

کنیزک سوی چاره بنهاد روی

□

گر طاعتی کنی مکنش فاش نزد خلق

□

کهتران را چو مهتران به کرم

□

کمین گشاده درآیی به هر دری به شکارش

□

سهو و نسیان را مبدل کن به علم

□

غزال خویش به من ده غزل ز من بستان

□

وامروز هرکه گویدم آن نیم ثروتی

□

در حوصله‌ی جهان نگنجد

□

برآورد زاغ سیه را بزه

□

باد خزان نکبت ایام ناگهان

□

امر و نهی تو بر زمین و زمان

□

ز سحر چشم تو شاهین پنجه‌ی شاهم

□

با شاخ تو ای دهر و به درگاه تو اندر

□

ای باقی و بقای تو بی‌روز و روزگار

□

گمان بری که ظریفی ولی نمی‌دانی

□

گفت فردا اهل دوزخ زار زار

□

تا نگوئی سخنوران مردند

□

گدایی بر سر کویت نشسته

□

حاتم از خاک گربرآرد سر

□

به بازاری گذر کردم که زر نقشی است از خاکش

□

گفت آب دیده نامش بهر چیست

□

چو روی روز نهان شد به زیر طره شب

□

آورده زیر کان ز پی فایده برون

□

زان گوهری که گردون از عشق اوست گردان

□

چو ثعبانش آلوده دندان به زهر

□

ظلمها می‌رود بر اهل زمان

□

از آفتاب حوادث چنان بسوخت جهان

□

گفتم که نور چشمه‌ی خورشید از کجاست

□

وآن را که دمی روی نمایی ز دو عالم

□

ز نسیمش شود آن جغد به از باز سپید

□

پارسا در خانه‌ی تو نان تست

□

صد هزاران سایه‌ی جاوید تو

□

کانچنان دز در آن دیار نبود

□

بوقت همت و سعی و عمل، هوس راندیم

□

صعب و تاریکست دوراز وصل تو شبهای من

□

خواجگی از پیر مغان دیده‌ام

□

گر بمیرد استخوانش غرق ذوق

□

برگشا این پرده را تازه کن پژمرده را

□

چه گفت گفت زهی ساکن از وقار تو خاک

□

لیک اگر بنگری به حلقه‌ی زلفش

□

حکایت کند دردمندی غریب

□

مقصد این ره ناپیدا را

□

یکماه دگر گر ندهی سوزن عدلش

□

برید از همه جا دست روزگار مرا

□

ای پسر گیتی زنی رعناسب بس غرچه فریب

□

تو قلزمی و دو عالم ز توست یک قطره

□

چار سفلی را از آن ام نام کرد

□

گفت شد با پاسبانی عشق یار

□

گفت ای جگر و جگرخور من

□

دست با خود به کار دوست مبر

□

به بیست بیت مدیح تو در کرم بینی

□

هرگز نشود مشتری یوسف مصری

□

خوان و مهمانی پی اظهار راست

□

بر دل سوخته‌ام آبی زن

□

بی‌تو ما را به حق نعمت تو

□

گر به سر کوی خویش پرده‌ی عشاق را

□

ز کس چین بر ابرو نینداختی

□

جواب داد، مرا با تو آشنائی نیست

□

پلنگ خلافش نزد هیچ کس را

□

هر سیل که برخاست ز کهسار محبت

□

زلف او کافتاده بینم بر زمین

□

عاقبت امر به گوشش رسید

□

لیکن پس از آن جهان معنی

□

تا که ندهد دست وصل پادشاه

□

صد مرد گزین کارزاری

□

از سر کوی او به کعبه مرو

□

تویی که سایه عدلت چنان بسیط شده

□

چشم امید بپوشان ز غبار خط او

□

هر که میرد خود تمنی باشدش

□

سی پاره به کف در چله شدی

□

زمانه روزی چند از طریق عشوه گری

□

گفت پنداری ز درد کار خویش

□

گرت پروای غمگینان نخواهد بود و مسکینان

□

اگر زلعل تو مستان عشق نقل خوهند

□

چو اعتقاد کند کز کسش نباید چیز

□

می‌کند بی خم از جا اشکی که می‌فشاندم

□

تعویذ وفا برون کن از گردن

□

زان قدحی که ساحران جان به فدا شدند از آن

□

بی‌شما هیچ بر گل دل او

□

داشت ریشی بس نکو آن نیک مرد

□

گفت ای ورق شکنج دیده

□

نه غم آب و نه غم دانه داشت

□

عاقل به چنان طایفه‌ی دون نگراید

□

یارب چه لعبتی تو که چندین هزار دل

□

گفت در ملکم سگی بد نیک‌خو

□

رو سینه را چون سینه‌ها هفت آب شو از کینه‌ها

□

گفتم ای پیر مبارک خیر مقدم مرحبا

□

همچو خاکم بر زمین افتاده خوار

□

درخت کهن میوه‌ی تازه داشت

□

محتشم گر به رفاقت شود آن بت مهمان

□

آدم به دست جود خودش پنبه کاشته

□

دست امیدم ار شبی بر سر زلف او رسد

□

کرد از یک روی دنیا آشکار

□

سرو سوسن را همی‌گوید زبان را برگشا

□

سوئال کرد که امسال عزم حج دارم

□

بودی بسیط خاک پر از های و هوی ما

□

آمدند از خبر شنیدن او

□

طوطی شیرین عمل نطق من

□

زیرا که تو کعبه جلالی

□

گر صبا دم زند از مشک ختن عین خطاست

□

کرم سرگین در میان آن حدث

□

ز هر چه پر کندم من سبوی تسلیمم

□

دوش از حساب هندو جمل بنده‌ی ترا

□

چون بیامد مرد با تیغ آن زمان

□

پدر را جفا کرد و تندی نمود

□

گردی که سرمه‌ی‌وش زره‌ی خود به من رساند

□

پند احرار دامنت نگرفت

□

دست غیبت ار بدرد پرده‌ی ما را نه عجب

□

فردات نیامد، و دی کجا شد؟

□

همچو جرجیس شود کشته عشقش صد بار

□

ندارد بیشه‌ی دولت چو تو شیر

□

مرد گفتش ای ز معنی بی‌خبر

□

رشک رخ ماه آسمانی

□

از خدا بهر کحل بینائی

□

تو و ظلمت از حضور و غیبت خورشید دان

□

روز روشن ندهد کاش فلک جمعی را

□

گوشور یک‌بار خندد کر دو بار

□

یا روان کن آب رحمت آتش غم را بکش

□

گر زند خیمه بر دروغ زند

□

چون وقت کار توست چه غافل نشسته‌ای

□

وگر درنیابد کرم پیشه، نان

□

پایه‌ی ده عقده ز گیتی گشای

□

آخر این اختران بی معنیت

□

چه غم از کشمکش گردش دوران دارد

□

ناگهی بادی برآمد مشکبار از پیش و پس

□

جنگ کنم با دل خود چون عوان

□

کردن قذف و کینه جستن مهر

□

کجا تو صید من خسته دل شوی هیهات

□

قانون مغنینان بغداد

□

سویم از روی نوازش کن روان

□

چون تیر نهاده کار عالم را

□

بی مغبچگان نمی‌توان زیست

□

تا گشاید عقده‌ی اشکال را

□

آفتابا بار دیگر باغ را سرسبز کن

□

آنچه از پارسی و تازی او

□

چند گویی راز دل ناگفته مگذار و بگو

□

یکی گفتش آخر چه خسبی چو زن؟

□

چرخ کاندر ضبط گیتی نیست رایش را نظیر

□

پس چه گویی صرف یارم کرد بر درگاه تو

□

ای دل چو خطش سر زد پیوند از او مگسل

□

حلوا نخورد چو جو بیابد خر

□

ز خارش‌های دل ار پاک گردی

□

میوه در ناضج اوفتاد و کسی

□

به جان دوست که هم در نفس بر افشانیم

□

صاحب هنری حلال‌زاده

□

کاندرین باغ ز خوشبوئی او

□

آنکه حکمش دهد ز روی نفاذ

□

جنبش اهل جنون سلسله‌ها را بگسست

□

گر چه شرمین بود شرمش حرص برد

□

چو تویی آب حیاتی کی نماند باقی

□

گفتا به بیست روز من از تو فزون شدم

□

واقعه‌ی آدمی هست طلسمی عجب

□

یکی را به نیرنگ مشغول دار

□

از خرد تاریخ او کردم سوال

□

ای تلف کرده منفقان سخات

□

به چشم پاک بنگر مجمع پاکیزه‌رویان را

□

کی تواند بود مرد راهبر

□

در روزن سینه‌ها بتابید

□

مرا خدای تعالی ز آسیای فراز

□

هرچ او را بود اسباب و ضیاع

□

صیاد چو دید بر گذر شیر

□

در پس زانوی فکرت چون نشستم تا کنم

□

ز شیر بیشه‌ی سلجوقیان به یک جولان

□

آتش به درون من کسی زد

□

ای بسا صیاد بی‌رحمت مدام

□

هین که نه‌ای بی‌زبان پیش چنین جان‌ها

□

عود و شکر ده به من کین غم به من آن می‌کند

□

زان پیش خمار در سر آید

□

چو حجت نماند جفا جوی را

□

طمعی نیست مرا لیک ملولم که چرا

□

آسمانیست آفتابش رای

□

شهری به ره آن مه، خون در دل و جان بر لب

□

چون کارد زدیش آنگه پیش تو بیفتد

□

مومی که می‌گدازد با سوز می بسازد

□

آنکه او تا در سرای آفرینش آمدست

□

هم فلک آرد پدید و هم زمین

□

هم سیل بلا بدو رسیده

□

طبعم چو در غمش الف از ب نمی‌شناخت

□

سپهر برشده تا رای روشنش دیدست

□

کم و بیش آن که به دو چشم ترحم دای

□

فعل و قول آن بول رنجوران بود

□

گفتی چونی چنانک ماهی

□

حکم آن در شرع و دین از آفت طغیان مصون

□

هم دمش حق بود و او هم‌دم بس است

□

به پرخاش جستن چو بهرام گور

□

مرا حالیست زار ای دوستان ز انسان که دشمن هم

□

چیست جهان قعر تنور اثیر

□

دلی باید از خویش بیگانه گردد

□

بر خاک درت به زاری زار

□

طوق زر عشق او هم لایق این گردن است

□

تا دیگران دلیر نگردند همچو او

□

از دل تنگ شکر شور برآمد روزی

□

گفت بر باد نه پی خاکی

□

گشت اکرم نزد حق کاندر رخش

□

خداوندی که بنهادند گردن

□

نتوان به قول زاهد بیهوده‌گوی شهر

□

جبرئیلش می‌کشاند مو کشان

□

همچو قمر برآمدی بر قمران سر آمدی

□

گر درستست این سخن معلوم کن تا آن برات

□

سالی دراز بوده‌ای اندر هوای خویش

□

که نالد ز ظالم که در دور تست؟

□

جهان گردید از ماتم دگرگون

□

گرش بینی بگو ای آنکه پایت

□

گر بسوزد نفسم هر دو جهان را نه عجب

□

باده فراز آورید چاره‌ی بیچارگان

□

چشم دل داند چه دید از کحل او

□

روی هر خاکی که از موزه‌ت جمالی کسب کرد

□

برمشک مزن گره برآب مکش ز ره

□

مجنون چو گل خزان رسیده

□

ناگهش ایام ز بامی فکند

□

گفت زین مقر یک همی جوشم

□

گر دل از سنگ جفای تو ننالد چه کند

□

صبرشان بخش و کفه‌ی میزان گران

□

رومیانش جامه دزد و زنگیانش جامه دوز

□

آنچه بر گردن است ترکاج است

□

حق تعالی گفتش ای صدر کبار

□

شفیع الوری، خواجه بعث و نشر

□

میر کریم آن که مساوی نمود

□

چو وهم تو در سیر برهان نماید

□

پیروی پیر خرابات کن

□

هر که از دشورای هستی برست

□

لب بسته چو بوبک ربابی

□

نیلگون برکه‌ی عنبر گل بسد عرقت

□

گر من افتادم در آن آب روان

□

مجنون چو پرنده زاغ پویان

□

خوانده ز آیندگی خطبه‌ی پایندگی

□

باز برداشت وهن ملت و ملک

□

یا به دور چشم او لاف نظر بازی مزن

□

مال رفت و زور رفت و نام رفت

□

در تغاری دست شویی آن تغار

□

خاقانت نخوام که سزاوار خطابت

□

چون برآمد هفته‌ای گفت ای اله

□

نیاساید اندر دیار تو کس

□

با وجود طفلی از اوضاع چرخ

□

آن دو لطیف را سیمی هست هم لطیف

□

جانم از تن سفر نمی‌کردی

□

نامشان زی تو ستاره است ولیکن سوی من

□

یا قلب ابشرک به وصل و رحیق

□

من ترا بنمایم اندر حال صد بوجهل جهل

□

چشم بسته می‌روم در سال و ماه

□

گل بر سر سرو دسته بسته

□

ای دور پای بر سر اندوه زن که زد

□

غرض چه یعنی دزدیست بی‌حیا آخر

□

مرا به صیدگهی می‌کشد کمند محبت

□

این عمل وین کسب در راه سداد

□

چو در مجلس آیم شراب است و نقل

□

یا همچو سرو نش در آزادگی کند

□

ز پیدایی خود پنهان بماندی

□

به راز گفتم با دل، ز خاطرش بگذار

□

ای تو را در دور بر ما تحت گردون داوری

□

مستعد قبول نطق کند

□

یکی سپرده تن سخت را به هجرانش

□

کون و مکان چه می‌کند عاشق تو که در رهت

□

هست تقاضاگر او لطف او

□

گرگ را دمدمه‌ی فتنه همی گوید خیز

□

سرنگون شد، پوست اندر سرفکند

□

صبح از سر شورشی که انگیخت

□

شد مریض عشق و دردش بس که بی درمان فتاد

□

ناخورده مسیر قلمت وهن توقف

□

حلقه‌ی گیسوی تو کمند مجانین

□

گر چه رخنه نیست عالم را پدید

□

شراب حاضر و دولت ندیم و تو ساقی

□

نظر چشم و بوسه‌های لبت

□

سیمرغ وار از همگان عزلتی طلب

□

جفا دید و با جور و قهرش بساخت

□

به دهر ظل خرد آن قدر که بود ضرور

□

پیغام زنان می‌بر و دیبای به زر پوش

□

ز مویت کافر زنار بندم

□

گفته‌است تو را که «بی مقامم من»

□

ای هر چه بگویم و نویسم

□

مرغزی‌وار گر چه قافیه نیست

□

گوئی مگر انفاس روان‌بخش بهشتست

□

لیلی ز سر ترنج بازی

□

ازینت دوستر دانسته بودم کز فراق خود

□

نه در مزاج کسی گرمیی بد از سیکی

□

چون مرا می‌کشی از کشتنم انکار مکن

□

مه را ز غمت باشد گه دق و گه استسقا

□

چون صد هزار در در سمع و بصر تو داری

□

و آسمان در طلب واسطه‌ی عقد نجوم

□

نامد گه آن آخر کز پرده برون آیی

□

پس از غرم و آهو گرفتن به پی

□

میرامین‌الدین محمد که آسمان

□

دولتی داشت بس به غایت تیز

□

اگر آبم نزنی آتش خرمن سوزم

□

از حلقه‌ی عاشقان بی دل

□

آب حیوان نه که در تاریکی است

□

من چو نیم دستخوش آسمان

□

هفت دریا یک شمر اینجا بود

□

چون محمد شدی ز مسعودی

□

باز از پرتو همسایگی شعله‌ی نار

□

تا آدمی است آدمی و تا ملک ملک

□

جز مهر تو در دلم نرفته‌ست

□

این جمله فرمان‌ها از بهر قدر آمد

□

نی تو حریف کی کنی ای همه چشم و روشنی

□

گرچه جفا دارد با عاقلان

□

با چو من کس که ناتوان توام

□

که صاحب نظر بود و درویش دوست

□

از بی وفائی عمر ناگه چو رخت بر بست

□

با عقل بگفت ماجراها

□

دل ناله‌کنان رفت پی محمل دلدار

□

شادی بدین بهار چو می‌بینی

□

ز آب و گل این دیده تو پرگل است

□

یک گوهر تر و نام او بحر

□

آن اطلس سیه که شب تار نام اوست

□

در اشارت چنان نمود برید

□

گران سنگ شد لنگر حلم او

□

ور به مجنون سقطی از لب لیلی آری

□

تا ره شانه بدان زلف دل آویز افتاد

□

به لامکان به سوی مرغزار روحانی

□

آب حیات تو گر از این بنده تیره شد

□

زین چرخ دونده گر بقا خواهی

□

از پی آنکه قضا عاشق تو کرد مرا

□

چو بشنید بیچاره بگریست زار

□

با وجود آن که دست درفشانت مسرفی است

□

از این آتش که در عالم فتاده‌ست

□

دوش در گذرگاهی دامنش به دست آورد

□

بر سر موی است جان کز دیرگاه

□

باد می زد نرم نرمک بر کنار زلف او

□

در طلب آنچه نیامد به دست

□

هم نشان آشنایی یافت او

□

از زلزله مصاف خیزان

□

چو تاریخ او خواستم عقل گفت

□

چنان در بحر مستی غرق گردند

□

عشق می‌گفتم و می‌سوختم از آتش عشق

□

همه بر قلب می‌زند عاشق

□

کله سر را تهی کن از هوا بهر میش

□

ازین به ستان ستاره به روز پنهانیم

□

گهی تابوتم اندازی به دریا

□

همه ضعف و خاموشیش کید بود

□

فغان که زود همای وجود او فرمود

□

ای دل چو به دام او فتادی

□

من غلام آن نظربازم که با منظور خود

□

کاین فاخته زین گوز و دگر فاخته زان گوز

□

باز سر ماه شد نوبت دیوانگی است

□

تا سرش نبری نکند قصد برفتن

□

شاه را چون دید، گفتش دورباش

□

اندام تنش شکسته شد خرد

□

از دل و جان بود مولای علی و آل او

□

روی زرینم به هر سو شش جهت را لعل کرد

□

نه پای آن که به سوی تو ره بپیمایم

□

به خدا دیو ملامت برهد روز قیامت

□

اختران فلک آیند به نظاره ما

□

خور خوار شده‌ستی چو مرغ لیکن

□

تا تو از توی و توی خود برون آیی به‌کلی

□

بینداختم شانه کاین استخوان

□

وانکه از بهر نگهبانی ذاتش همه را

□

تا رخ ننمود جمله نور است

□

هر قدمی که می‌روم پای به سنگ می‌خورد

□

جان سوخته زان شد که از آنها که برفتند

□

با رفعت و آهنگ مه مه را فتد از سر کله

□

وان چیز که با حد و مر باشد

□

جز کمر کیست آنکه میگنجد

□

کیست جز خواجه مید رای

□

جمعی ز کینه در پی آزار مردمند

□

غلطم مگو که چون شد ز چگونگی برون شد

□

از طاق ابروانت وز تار گیسوانت

□

عاقله شب تویی بازرهانش ز ظلم

□

زمینی خود که باشد با غبارش

□

دانا داند که ندارد به طبع

□

کرده‌ام هر لحظه غسلی بر صواب

□

مرا با چنین دل سر عشقبازی

□

تسکین دهنده‌ی فتن آخر الزمان

□

جمله درمان خواه و آن درمانشان خواهان توست

□

یک عمر تلخ کام نشستم که عاقبت

□

محسوس نیستند و نگنجند در حواس

□

بنگر تا به چه لطفش بردی

□

تا کی تو به تن بر خوری از نعمت دنیا؟

□

اگر زین پیش جان میپروریدم

□

آمد پدرش زبان گشاده

□

وه چه سر خیل آن که خیل خسروان عصر را

□

همه بی‌خدمت و رشوت رسد از لطف تو خلعت

□

پیرانه‌سر بلاکش ابروی او شدم

□

چو عشق سلسله خویش را بجنباند

□

ای که درد سخنت صافتر از طبع لطیف

□

به طبع رفت به زیرم همی جهان جهان

□

آنها که هوای می ندارند

□

جهاندیده‌ای گفتش ای بوالهوس

□

ز من اعزه چو تاریخ فوت او جستند

□

هر دم خرابیی است ز تو شهر عقل را

□

دیباچه‌ی امید من آن صفحه‌ی رخسار

□

این سوز که از زمین دل خاست

□

نشاید نشاید ستم کرد با من

□

پشت گران‌بار تو اکنون شده‌است

□

خامی چو من بین سوخته و آتش ز جان افروخته

□

چون مجنون را رمیده دل دید

□

آفتاب اوج استیلا ولی سلطان که باد

□

صاعقه هجرش زده برسوخته یک بارگی

□

خدای می نپذیرد دعای قومی را

□

با جام آتشین چو تو از در درآمدی

□

آن باغ‌ها بخفته وین باغ‌ها شکفته

□

از قوی عهدی که کردی بر همه روز غدیر

□

بر بتان چین و ترکان چگل

□

کسان را خبر کرد و آشوب خاست

□

مرا دلیست که هست از کمال بوالعجبی

□

به من بنگر که بودم پیش از این عشق

□

سینه نهادم به دم تیغ عشق

□

تو نشسته خوش و عمر تو همی پرد

□

بده می گر ننوشم بر سرم ریز

□

می گوی محال ز آنکه خفته

□

برمشتری کشیده ز مشک سیه کمان

□

افلاس خران جان فروشیم

□

رکاب قدر تو جائیست ای بلند رکاب

□

یا بوی بغل ز خود برانی

□

یکی ز بند سر زلف او اسیر کمند

□

بی‌تو بی‌عقلم ملولم هر چه گویم کژ بود

□

سر گران گشته از آن باده بی‌ساغر من

□

دل نهادی در این سرای سپنج

□

چون اویس این حرف بشنید از عمر

□

دل سائل از جور او خون گرفت

□

عجب اگر دو جهان تن دهد به گنجایش

□

گویی که من شب و روز مرد نمازکارم

□

جانان اگر نشیند یک بار در کنارم

□

خاموشی به که وصف عشق تو

□

این جهان با تو خوش است و آن جهان با تو خوش است

□

وایم از این دشمن بدخو که هیچ

□

صوفیی گفت آنک او بودت پدر

□

قاروره آب سرد گردد

□

گل بهار سخاوت که در محل کرم

□

بر خوان منشین که نیک خامی

□

دوش ز دست رقیب ساغر می خورده‌ای

□

شربت رحمت تو بر همگان گردانست

□

شیر دهد شیر به اطفال خویش

□

عقوبت محال است اگر بت‌پرست

□

عشق با نام و ننگ ناید راست

□

که گفت ارنه سلطان اشارت کند

□

بجاست پرده‌ی گوش فلک که بسته هنوز

□

چو بینی مر مرا نادیده آری

□

ای دل غم زده از عجز تو معلومم شد

□

ز بهر آنکه تا در دامت آرد

□

دل بنه بر هوسی که دل از آن برنکنی

□

شادمانی بدان که‌ت از سلطان

□

چشم من سودازده یا درج عقیقست

□

هر شیفتگی کز آن نورداست

□

نهد مساح و هم اندر قیاس ساحت قدرش

□

زان روز و شب دریدم در عاشقی گریبان

□

من امروز در عالم عشق شاهم

□

باد تکبر اگرم در سرست

□

فی البیان انفراج فی مطار للضمیر

□

زین عارض همچو پر شاهین

□

به بلای جهانت دارم دوست

□

شنیدم که شخصی در آن انجمن

□

در آفرینش شخصی سخن به معجزشان

□

ندانم تا چه خار است اندر این جوی

□

چه حالتی است به چشمان مردم افکن تو

□

رو یار خویش باش و مجو یاری از کسی

□

خاتون خاطرم که بزاید به هر دمی

□

مقرم به فرقان و پیغمبرت

□

پس به عالمیان نمودندی دلم

□

از ترازوی او جهان دو رنگ

□

چو باد آن گاه راه کعبه سر کرد

□

بدان شرطی که با ما کژ نبازی

□

کوه کن زنده نخواهد شدن از نفخه‌ی صور

□

کس دید دلی که دل ندارد

□

در صدای کوه افتد بانگ من چون بشنوی

□

ور به مال اندر بودی هنر و فضل و خطر

□

دردی در ده که توبه بشکستم

□

که در سینه پیکان تیر تتار

□

وه چه آصف آن که در حصر صفاتش لازم است

□

آن جا که با تو نیست چو سوراخ کژدم است

□

افروخت رخ از باده که آتش‌زن شهرم

□

چون خورم اندوه او چو می‌بخورد

□

در آن باغ بتان و بت پرستان

□

وانچه نابوده نافزوده بود

□

گر به دست این نخل می‌مالد یکی

□

طیاره تند را شتابان

□

ناگه گرفته شد به کسوف اجل جهان

□

باد شبگیر که چون پیک خبرها آری

□

عیش‌ها می‌کنم ار خون خوریم فصل بهار

□

از رخ ماه او چو ابر گشود

□

ز طنازی شکوفه لب گشاده‌ست

□

خردمندا، چه مشغولی بدین انبار بی‌حاصل؟

□

امروز دگر هستم دردی کشم و مستم

□

چو درویش بیند توانگر بناز

□

هستی ای خسرو فرهاد لقب قابل آن

□

آتش باده بزن در بنه شرم و حیا

□

گاه ز شاخ گلش هم نفس عندلیب

□

در میان بیخودان مست دردی نوش کرد

□

درنگر در آسمان وین چرخ سرگردان ببین

□

با آل او روم سوی او هیچ باک نیست

□

دی بمرد و من بمردم از غمش

□

احسنت زهی امیدواری

□

آنچنانست دلم بهر تو از ادعیه گرم

□

نه آن گوهر که از دریا برآمد

□

پی دیدن خرامش سر کوچه‌ها ستادم

□

باری نبود آگه زین سو که می‌رساند

□

شد جمله جهان سبز از دم تو

□

گر خیر خیر کرد نخواهی ستم

□

در دو عالم ز هرچه بود و نبود

□

نروید نبات از حبوب درست

□

حکمت این بود که مثل تو مسیحا نفسی

□

در صورت مات برد می‌بخشد

□

نرگس مخمور را جام به کف داده‌ای

□

باندوه چرایند شب و روز بمانده

□

جان‌ها که پرید دوش در خواب

□

به دو سوی صف دو برادر مبارز

□

زین سخن شد جان ایشان بی‌قرار

□

آن کز دو جهان برون زند تخت

□

شبی عیان شده از جیب او ره ظلمات

□

آتش خوران ره به سر کوی منتظر

□

هر عقده که آن زلف دوتا داشت گشودیم

□

آه که جست آتشی خانه دل درگرفت

□

بشکن از باده در زندان غم

□

علم چون گرماست نادانی چو سرما از قیاس

□

زمانی در تماشای خیالی

□

چو آمد بر مردم کاروان

□

در اولم یکی از قابلان لطف چو دید

□

ای زمین ریگ شرمت نیست از انبار تخم

□

جز بدان آهوی وحشی که به من رام نگشت

□

گر سر عشق خواهی از کفر و دین گذر کن

□

آن روی بین که بر رخش آثار روی او است

□

آمده سوی مکه از عرفات

□

غرق ادبارم ز زندان آمده

□

دستاس فلک شکست خردش

□

یکی صاحب خلق و خوی حسن

□

نخواهد ماند این یخ زود بفروش

□

با من مکن مدارا اکنون که در محبت

□

گل صدبرگ برگ عیش بساخت

□

هر که را افسرده دیدی عاشق کار خود است

□

وان بهشتی با فراخی‌ی آسمان

□

گفتم که مرا بنما دیدار که تا بینم

□

دل مرد میدان نهانی بجوی

□

ریاض سلطنت را تازگی داد

□

این جا که منم بجز خطا نی

□

تا بریدند بر اندام تو پیراهن ناز

□

یا کسی دیگر مر او را بر کشید

□

چند پرسی مر مرا از وحشت و شب‌های هجر

□

کیست مر این قبه را محرک اول؟

□

نه نهفتی بودش و نه خانه‌ای

□

نقل دهن غزل سرایان

□

آن داور زمانه که دارائی جهان

□

چو جان بیند جمال عشق گوید

□

کوثر به خیال لب میگون تو دم زد

□

از درون نی آن منم گویان که بر در کیست آن

□

غذاها هم غذا جویند از وی

□

چون سایه جهان پس من آمد

□

قندیم فرست و مرهمی ساز

□

به شب گفتی از جرم گیتی فروز

□

سمی صدر رسل هادی جمیع سبل

□

با کدامین دست بردی حادثات دهر را

□

ای که می‌گویی به آهی نرم کن سنگین دلش را

□

پیش نظرم عالم چون روز قیامت باد

□

بنه سر چون قلم بر خط امرش

□

ای نشانده‌ی دست روز و سال و ماه

□

چون روان بی خط برات آورده بودم از چه وجه

□

از سوک پدر چو باز پرداخت

□

زور آور بلند سنان قوی کمند

□

ز گفتار حکیمان بازجستم

□

دوش چه شب بود که در نیم شب

□

یغمابک جمالت هر سو که لشکر آرد

□

به هر طعام خوشم من جز این یکی ترشی

□

گفتا که «هر چه بود به دلت اندر

□

هر کسی نقشی از آن پر برگرفت

□

چو دشمن کرم بیند و لطف و جود

□

درخشان سهیل سریع الغروب

□

گه یکی تنگ شکربار کند بهر نثار

□

در آن بزم و در آن جمع و در آن عیش

□

جسم تو فرزند طبع و گردون است

□

نقش فناست هیزم عشق خداست آتش

□

فتنه ز آن است برو عامه که از غفلت و جهل

□

چون از کمند عشق امید خلاص نیست

□

شروانشه کیقباد پیکر

□

میر سلطان مرادخان آن جا

□

تا سنگ را پرستی از دیگران گسستی

□

آسمانا چند گردی گردش عنصر ببین

□

چه شود گر ز ملاقات دوایی سازی

□

تو چشم تیز کن آخر به چشم من بنگر

□

شاد مبادا جهان هگرز که او کرد

□

کم کار ولی درو جهان گم

□

زن از خیمه گفت این چه تدبیر بود؟

□

مهی از برج سلطنت گردید

□

وگر چرخ و زمین از هم بدرد

□

لما شربته نفس و ترا

□

وگر یک ذره درد عشق یابد

□

غیر رویت هر چه بینم نور چشمم کم شود

□

نهان اندر بدان نیکان چنانند

□

شد کویت ای شمع چگل اردوی جان کریاس دل

□

دارای سپهر و اخترانش

□

چون فارس خیال زند بانگ بر فرس

□

بی خواب و بی‌قراری شب‌های تا به روز

□

آن میوه یعقوبی وان چشمه ایوبی

□

هر دم از جورش دل آرد نو خبر

□

آخر چه بوده‌ای و چه بوده‌ست اصل تو

□

بل یکی چادر شوم است که تا بافتمش

□

خلق بی‌سرمایه حیران مانده

□

پسر گفتش ای بابک نامجوی

□

چنان ره سر کن به سرعت که از تو

□

من تشنه به آب جوی رفتم

□

در تک این بحر چه خوش گوهری

□

گفتار به عقل است، که را عقل ندادند؟

□

او به اوصاف الهی گشته موصوف کمال

□

شوم شاخی است طمع زی وی اندر منشین

□

چون لاله عذاران چمن جلوه نمایند

□

هردم ز دیار خویش پویان

□

مخدومه‌ی جهان که اگر ننهد آسمان

□

همه در نور نهفته همه در لطف تو خفته

□

بیا بگو به کدامین ره از جهان رفتی

□

مرید خواند خداوند دیو وسوسه را

□

ور در لطف ببستی در اومید مبند

□

گر بدان ناز تو را باز نیاز است امروز

□

زهی دربان تو یعنی که افلاک

□

نازک بدنی که می‌نگنجد

□

منادی زن برای سجده‌ی عام

□

از کمال غیرت حق وز جمال حسن خویش

□

گر عیش اول پیر شد صد عیش نو توفیر شد

□

نبات خط او چون از شکر رست

□

نور منی باش در این چشم من

□

گل سرخ بر سر نهاد و ببست

□

ایکه بر گوشه‌ی چشمم زده‌ئی خیمه ز موج

□

مجنون جگر کباب گشته

□

داروی صبر که بس دیر اثر بود آخر

□

کجایید ای شهان آسمانی

□

هزاران قفل و هر قفلی به عرض آسمان باشد

□

خواب آمد ما و من‌ها لا شدند

□

ای نجات زندگان و ای حیات مردگان

□

ازو ناشده حال دوشیزگی

□

زان چرخ چنبری رسن و دلو ساخته است

□

بدین خوبی بدین پاکی که رویت ( ... )

□

قضا را روزی اندر نوبهاران

□

گر از بریده خون چکد اینک ز چشم من

□

چو او ماه شکافید شما ابر چرایید

□

ز وصفت رسیده‌ست شاعر به شعری

□

خانه خرابی گرفت ز آنک قنق زفت بود

□

وزیر و شاه و پیلان و سواران

□

جاه او دو رخ نهاده ماه را

□

دلتنگ چه دستگاه یارش

□

آفتاب مطلع رفعت که خواهد قرص مهر

□

گر آب حیات را بدانی

□

عاشق به شب بمردی والله که جان نبردی

□

جمله آب زندگانی زیر تختش می‌رود

□

هر یکی نوعی گلی و هر یکی نوعی ثمر

□

خیر و شر آن جهان از بهر او شد ساخته

□

چون شمع نیم کشته و آورده جان به لب

□

به خدمت میان بست و بازو گشاد

□

از مهر من بناحق کردی تمسکی راست

□

صفت شراب داری تو به مجلسی که باشی

□

روزی پسر ادهم اندر پی آهو

□

گرچه دلم در کشید روی چه مقصود

□

از ما مدزد خویش به بیگانگان مرو

□

اسیرم نکرد این ستمگاره گیتی

□

پیر کرد آن قوم را حالی سال

□

ای برآرنده سپهر بلند

□

هر لباسی که بدوزم از هجو

□

آفتاب امروز گشته‌ست از پگاه

□

بسی این کار را آسان گرفتند

□

من چه زنم با دم و با مکر او

□

دیگران بردند حسرت زین جهان

□

پس نه همانم من و جهان نه همان است

□

عجب بمانده‌ام از ذات و از صفات تو دایم

□

سیاهان براندند کشتی چو دود

□

لاجرم تاریخ فوتش هرکه کرد از من سوال

□

یا شعاعی زان رخ مهتاب او

□

آتش از سنگی روان شد آب از سنگی دگر

□

نه هرچه با پر باشد ز مرغ باز بود

□

همه عقل‌ها خرقه دوزند لیکن

□

اگر خر همی کشت حالی چرد

□

در همه نوعی خریدارش شدم

□

سیاره به دست بند خوبی

□

ولی چون پس از اربعینی شدش

□

برفروز آتش زنه در دست توست

□

بند این جام جفا جام وفا را برگیر

□

گر گشت جهان خراب و معمور

□

عفروا من ترب باب بغیه وجهی مدا

□

چه عجب گر ندهد دیو مرا گردن؟

□

چون گوی بمانده در خم چوگان

□

یلان کماندار نخچیر زن

□

به عزم گلشن فردوس زرین محملش ناگه

□

به شکرخنده معنی تو شکر شو همگی

□

پر به ملک برزنم چون پر و بالم از اوست

□

چون جمالت برنتابد هیچ چشم

□

شکفته داشتی چون گل دل و جانم دلاراما

□

چونکه من پیرم جهان تازه جوان

□

یکدم نشود نقش تو از دیده ما دور

□

آن بخت که کار ازو شود راست

□

وانکه در برداشت تشریف قبول

□

ز غم دلم چه شادی به جفا چه اوستادی

□

چو اسماعیل پیش او بنوشم زخم نیش او

□

ای بر در و بام تو از لذت جام تو

□

می‌گدازم می‌گدازم هر زمان همچون شکر

□

برزگاران جهانند و همه روز و همه شب

□

گر پرده ز روی خود گشایی

□

خطابین که بر دست ظالم برفت

□

روی بشارت نمود زآینه‌ی صدق و گفت

□

دل نبیند آنک باشد جسم و جان را او حجاب

□

همه تسبیح گویانند اگر ماهست اگر ماهی

□

خرد بد نفرمایدت کرد ازانک

□

نیست مجاز راز تو نیست گزاف ناز تو

□

وز سخن ونامه‌ی من گشت خوار

□

یاد باد آنکه ز رخسار تو هر صبحدمی

□

آنچه مقصود شد در این پرگار

□

عموم سجده‌ی شکر ظهور او رسانیده

□

بنگر کاین دشمنان دست زنان گشته‌اند

□

ز روی زرد همچون زعفرانم

□

روبه عقل گر چه جهد کند

□

چو جمله راه‌های وصل را بست

□

همی راز گویند تا روز هر شب

□

بر نیت خطت که دلم جای وقف دید

□

مپندار جان پدر کاین حمار

□

اول آن نونهال گلشن جان

□

اگر صد خنب سرکه درکشد او

□

چون طلاق تن بدادی حور بینی صف زده

□

من ندارم زهره خاک پای تو کردن طمع

□

آن می گلگون سوی گلشن کشان

□

شاهی که عطاهاش گران است ستوده‌است

□

هنوزت خال هندو بت پرستست

□

کاغذ ورق دو روی دارد

□

در چشمه سار چشم زند دیده‌ی پدر

□

ای کرده به زه کمان ابرو

□

اگر بر نفس نحسی دیو شد چیر

□

آن‌ها که این جهان را بس بی‌وفا بدیدند

□

دی خیال تو بیامد به در خانه دل

□

به نیسان همی قرطه‌ی سبز پوشد

□

آخر به سر خاک من آیید زمانی

□

که دوشینه معذور بودی و مست

□

وزرای دگر که داشته‌اند

□

پیرکی گنده دهانی بسته صد چنگ و جلب

□

آن نقش که مرد و زن از او نوحه کنانند

□

سواران خفته‌اند وین اسپ بر سرشان همی تازد

□

این چنین فر و جمال و لطف و خوبی و نمک

□

تا متابع بوم رسول تو را

□

شب که داغ خط هندوی تو دارد چو بلال

□

گشت نعمان و منذر از هنرش

□

آن که در طفلی ز استعداد ذات

□

یکتا شده خوش ز هر دو عالم

□

خندان شو از نور جهان تا تو شوی سور جهان

□

گرد من می‌گشت یک لولی پریر

□

جامه صبر می‌درد عقل ز خویش می‌رود

□

راست چو چیزی به دست کرد و قوی گشت

□

گشت از اول قطره‌ی آب آشکار

□

عنان باز پیچان نفس از حرام

□

با آن که لطف بی‌بدل او به این محب

□

همه در بخت شکفته همه با لطف تو خفته

□

چو از این هوش برستی به مساقات و به مستی

□

نرگس جادوت دل از من ربود

□

سر نهم آن جا که سرم مست شد

□

گوشم نشنود لحن بلبل

□

هر سالی کن ز دریا میکنم در باب موج

□

بر عامریان کفایت او را

□

خون ز شریان جبرئیل آرد

□

نوبهار حسن آید سوی باغ

□

هیچ دلی نشان دهد هیچ کسی گمان برد

□

گاو سیه شب را قربان سحر کردند

□

زرد و سرخ و خار و گل در حکم و در فرمان ماست

□

تا چند سخن گوئی از حق و حقیقت؟

□

مرد گفتش ای جوانمرد عزیز

□

دهانی به خنده چو گل باز کرد

□

اگر این آصفی می‌بود این بر خیارا هم

□

چو مرغابی ز خود برساز کشتی

□

آن آفتاب خوبی چون بر زمین بتابد

□

قافله هرگز نخورد و راه نزد باز

□

مکن اندک نبود آن به خدا شک نبود آن

□

آز تو را گل نماید ای پسر از دور

□

از دست تو فردا بروم داد بخواهم

□

به شکار افکنی گشاد کمند

□

دارد خبر که عامل دارالعیار یاس

□

مثالی لایق آن روی خوبت

□

ایا جان دلبر ایا جمله شکر

□

لا یطلب حمدنا لفخر

□

نام شمس الدین به گوشت بهتر است از جسم و جان

□

فرزند این دهر آمده‌است

□

گه رخ همچو ماه بنمایی

□

که پس آسمان و زمین چیستند؟

□

مرکب من نام جو نشنید هرگز زان سبب

□

بازآمد آن قیامت با فتنه و ملامت

□

همه غمگین شوند و جان عاشق

□

دلم در درد تو درمان نجوید

□

گیر که خار است جهان گزدم و مار است جهان

□

محمول نه‌ای چنانکه اعراض

□

حیف باشد که چنان روی ببیند هرکس

□

شد کبک دری ز قهقهه سست

□

وان حیله ساز شوم که تا زاده مادرش

□

ز سفر بدر شوی تو چو یقین ماه نوی تو

□

وفا مباد امیدم اگر به غیر تو است

□

آتشی کردی و گویی صبر کن

□

فنی جلدی اذا عبسوا فکیف تری اذا طربوا

□

حیران و دل شکسته چنین امروز

□

ز حل و عقد عشق ملک رویت

□

تو را هر که گوید فلان کس بدست

□

خمار شیب چو امسال سر گرانش کرد

□

در دو عالم قاعده نیش است وآنگه ذوق نوش

□

چه عذر و بهانه دارد ای جان

□

زانکه مدهوش گشته‌اند همه

□

هر کجا تو خشم دیدی کبر را در خشم جو

□

گر ماه تیر شیر نبارید از آسمان

□

در شب تاریک خورشیدم در آغوش آمدی

□

سبزی دمید و خشک شد و گل شکفت و ریخت

□

سری که بود ز پستی گران رسید به گردون

□

ای صد هزار شمع نشسته بدین امید

□

سال‌ها شد که بیرون درت چون حلقه‌ایم

□

کاروان حیات می‌گذرد

□

ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان

□

با آنک ازو جدا شود او فردا

□

روزی که ز گلزاری بی روی تو گل چینم

□

به بدبختی و نیکبختی قلم

□

این موت به از حیات جاوید

□

نشوی چو خارهایی که خلند دست و پا را

□

کار او دارد کموخته کار توست

□

گر کسی در قطره بودن بازماند

□

چون بسوزد پرده دریابد تمام

□

دل بر تمام توختن وام سخت کن

□

وقت کوچست و کرده مهجوران

□

برو شکر کن چون به خر برنه‌ای

□

جسمم ز تاب درد سراسیمه کشتی است

□

خاک تو گر آب خوش یابد چون روضه‌ایست

□

اگر بر گور من آیی زیارت

□

اولیا و انبیا حیران شده در حضرتش

□

پر شود خانه دل ماه رخان زیبا

□

مرا، ای پسر، عمر کوتاه کرد

□

پس بگفتی آنچ کس نشنوده است

□

تو گفتی که عفریت بلقیس بود

□

یافت حرفی زور برائی بالماس خیال

□

تا کی عطارد از زحل آرد مدبری

□

هر یکی با نازباز و هر یکی عاشق نواز

□

هستشان آگهی که نه ز گزاف

□

زان جام بی‌دریغ در اندیشه‌ها بریز

□

قول تو چه بار است و تو پربار درختی

□

بود آیا که شود بخت من خسته بلند

□

گر پنج نوبتت به در قصر می‌زنند

□

ز دشت خاست غباری که فیض نور از وی

□

زیرا که قهر و لطف کز آن بحر دررسید

□

گشاده ابروست و بسته کیسه

□

کبوتر دل من در شکار باز پرید

□

گفتا که سر قدم کن تا قعر عشق می‌رو

□

تا زاغ به باغ اندر بگشاد فصاحت

□

همان به است که بازانش پر شکسته بوند

□

چو پیر از جوان این حکایت شنید

□

به عشرت کوش کز هر گوشه می‌بینم چو ماه نو

□

مباد آن روز کز تو بازماند

□

هست جانی که ز بوی خوش او شادان نیست

□

هر که یک ذره می‌کند اثبات

□

هم در این کوی کسی یافت ز ناگه اثرش

□

بسیار بدین و بدان به حیلت

□

با سرو قامتت شمشاد گو مروی

□

پایم از قوت رفتار فرو خواهد ماند

□

دل ویران هرکه بود نهاد

□

بر بوی قبله حق صد قبله می‌تراشی

□

اندر دلم ز غمزه غماز فتنه‌هاست

□

وای آن دل که ز عشق تو در آتش نرود

□

عقل همه عاقلان خبره شود چون رسد

□

جز گفتن شعر زهد و طاعت

□

در بن دریا فکنده بود شست

□

سعادت گشاده دری سوی او

□

ز نعل رخش تو روی زمین پر از خورشید

□

کودکی لعلین قبایی خوش لقایی شکری

□

من بنده آن عاشق کو نر بود و صادق

□

همی گوئی که بر معلول خود علت بود سابق

□

چون صد بهشت از لطف او این قالب خاکی نگر

□

ایزد خرد ز بهر چه داده‌ستت؟

□

جان بده تا محرم خلوتگه جانان شوی

□

متی طلع البدر اشتعلت صبابة

□

از برای آن زمین کز من به جان شد منتقل

□

خوش بسوزم همچو عود و نیست گردم همچو دود

□

قرین صد هزاران نقش و معنی

□

کسی که جغدصفت شد در این جهان خراب

□

ز آسمان حق بتاب ای آفتاب

□

همچو دو فرزند نوح‌اند ای عجب

□

ز دولتی به چه نازی که تا که چشم زنی

□

صدف وار گوهرشناسان راز

□

چو نقد مهر اینک می‌دود در مشرق و مغرب

□

آن مه اگر برآید در روز رستخیز

□

بار دگر آن صورت پنهانی عالم

□

تا که آن شمع جهان پرده برافکند از روی

□

مرا خوش بشوید ز آب و ز گل

□

بر در بخت بد فرود آید

□

هر که در صبحت آن شاخ صنوبر بنشست

□

اکاد اذا تمشی لدی تبخترا

□

چنان بست آن سنگ دل دست ما را

□

گه بگوید که حذر کن شه شطرنج منم

□

بیزار گردند از شهی شاهان اگر بویی برند

□

آن عددها که در انگور بود

□

اگر گویم تو می‌گویی من آن ظلمت ز خود بینم

□

هر آن ناز کغاز او آز باشد

□

گفت تن زن خون جان من مریز

□

شکر عاقل از دست آن کس نخورد

□

مثقبی باریک‌تر از فکر خود ترتیب داد

□

چون گلشن نیستی نمودی

□

نقش وفا وی کند پشت به ما کی کند

□

بگویشان که جهان سر و من چو چنبر کرد

□

دشمن ما را و تو را بهر خدا شاد مکن

□

گشت آب پر از تم و کدر صاف

□

ماه تا آفتاب روی تو دید

□

از مقامات تا ثریا همچنان

□

بارگه رفعتش کرد قضا چون بنا

□

عمری تو و عمر را وفا نیست

□

شد جنگ و نظر آمد شد زهر و شکر آمد

□

طارت الکتب الکرام من کرام کاتبین

□

آنک از شیر خون روان کرده‌ست

□

دو زن خفته‌اند و دو مرد ایستاده

□

یا اگر کس به پیشگه نرسد

□

دلیری سیه نامه‌ای سخت دل

□

به این امید کان افسانه‌ها چون بشنود سلطان

□

ای نشسته با حریفان بر زمین

□

جهانیست جنگ و جهانیست صلح

□

واگر صد توبه‌ی محکم بیارم

□

مژده مر کسوه بقا را کز پی عمر ابد

□

ارز سخن خوب خردمندان دانند

□

گر از آن سنبل گلبوی سمن فرسا نیست

□

ز دست شما مرده بر خویشتن

□

هم به بخشش بی‌مثابه هم بریزش بی‌همال

□

با دل گفتم چنین خوش استت

□

عاشق چو منی باید کز مستی و بی‌خویشی

□

بندگانند تو را کز تو تویشان مقصود

□

لا عشق الا بالجوی من کان فی سقم الهوی

□

تن همان خاک گران سیه است ار چند

□

شربت او را ده نخست آنگه مرا

□

به عذرا درد وامق می‌نمایم

□

میر صفی گوهر اختر شعاع

□

پاسبان در تو ماه برین بام فلک

□

دل و جان فانی لا کن تن خود همچو قبا کن

□

ور در جهان نیند علی‌حال غایبند

□

از یار بد چه رنجی از نقص خود برنج

□

ملک را استوار کرده‌ستی

□

کباب شد دلم از سوز سینه و آتش عشق

□

تکبر مکن چون به نعمت دری

□

سپهر طرح نسق ریخت چون مهم جهان

□

دست بر لب می‌نهی یعنی خمش من تن زدم

□

خطی بستانم از میر سعادت

□

جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق فراق

□

حقایق‌های نیک و بد به شیر خفته می‌ماند

□

گاهی ز درد عشق پس خوب چهرگان

□

وز گردش جام حسن ساقی

□

ز میدانش خالی نبودی چو میل

□

چه آفتاب بلند اختر سپهر جلال

□

چو وصال گشت لاغر تو بپرورش به ساغر

□

دی تماشا رفته بودم جانب صحرای دل

□

آن پشت ز عشق روی گردان

□

چونک دلبر خشم گیرد عشق او می گویدم

□

شور است آب او ننشاندت تشنگی

□

گر ما خطا کنیم عطای تو بیحدست

□

مرالصبا عبثا و ابیض ناصیتی

□

گلی ز باغ جهان بهر من شکفت کزان

□

چون بدیدم در سرم سودای تو سودای تو

□

ملک‌ها را چه مندیلی به دست خویش درپیچد

□

جهان کفست و صفات خداست چون دریا

□

ور خیال آید تو را کز دی و فردا برتری

□

گوزن و گور که استام زر نمی‌جویند

□

هر کسی می‌آمدند از هر دیار

□

مه عابدان گفت روزی به مرد

□

ناگهان شاه‌باز روحش کرد

□

ببرد بو خبر آن کس که بود جان مقدس

□

نگفتی من وفادارم وفا را من خریدارم

□

چون نکو ننگری که چرخ به روز

□

زان میی کز قطره جان بخش دل افروز او

□

به مروارید و دیبا شاد باشد هر کسی جز من

□

عجب دارم از جعد مشکین او

□

آخر ای آیینه جوهر، دیده‌ای بر خود گمار

□

فتنه‌ای انگیخت که از هم گسست

□

زخم آیت بندگان خاص است

□

نثار خاک تو خواهم به هر دمی دل و جان

□

آنچ از عشق کشید این دل من که نکشید

□

روحه روحی و روحی روحه

□

چون بر تو همی تیز کند چنگ پس او را

□

همه روحانیان بر جای مانده

□

چو خود را به چشم حقارت بدید

□

آن که غضب رایتش گر فتد از حلم دور

□

چشم جان می‌دید نقشی بوالعجب

□

ز اشک خون همچون اطلس من

□

گفتم که کنم توبه در عشق ببندم

□

برآ بر خرمن سیب و بکش پا

□

هر وعده و هر قول که کرد این فلک و گفت

□

عاقبت غیبت گزیند هر که آید در نظر

□

به پای بت اندر به امید خیر

□

بودی او را برادر کوچک

□

با چنین زفتی چگونه کم زنی

□

در خرمنت آتشی درانداخت

□

نوری که نیارم گفت در پای تو می‌افتد

□

آن شاه ابراهیم بین کادهم به دستش معرفت

□

همانا با خزان گل را به بستان عهد و پیمان بود

□

ز تعجب و ز حیرت دل و جان به سر درآید

□

چو گردن کشید آتش هولناک

□

در آن ماتم از دست غم چاک شد

□

پاکت شود پلیدی چون از صنم بریدی

□

هر که در عشق روت غوطی خورد

□

یکی به تیم سپنجی همی نیابد جای

□

جان من جان تو جانت جان من

□

این دهر نهنگ است، فرو خواهد خوردنت

□

یا نه مشاطه ز بیخویشتنی گرد عبیر

□

خور و خواب و خشم و شهوت شغبست و جهل و ظلمت

□

فکنده طرح شگرفی مهندس تردست

□

پس فراموش شدستت آن‌ها

□

در بحر عجایب‌ها باشد بجز از گوهر

□

گفت که دل آن ماست رستم دستان ماست

□

مرده اگر ببیندت فهم کند که سرخوشی

□

نتوانی که کنی بر سخن حق تو مقام

□

چون چشم و لبش دیدم صد گونه بگردیدم

□

به داور خروش، ای خداوند هوش

□

گوهر بحر سعادت خواندمش کان گنج را

□

و اگر به حیله کوشی دغل و دغا فروشی

□

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز

□

شاه مباش و گدا مباش که آنجا

□

چند زنیم ای کریم طبل تو زیر گلیم

□

مالی نشناسم ز عمر برتر

□

بگرد چشمه‌ی نوش تو سبزه گر بدمید

□

گر تاج می‌دهی غرض ما قبول تو

□

گفتند تیغ بار که هست از ازل تو را

□

عجب از خلوتیانی عجب از مجلس جانی

□

بخل کفی کو که ز قبض تو نیست

□

بس ابله شتابان شده سوی دامش

□

عالم چو ضد یک دگر در قصد خون و شور و شر

□

که پسر بود دو مر آدم را

□

خواست شد در ناو مادر کان بدید

□

چو پاکان شیراز، خاکی نهاد

□

بود از دولت آن مالک مملوک نواز

□

نی دل خصم افکنی بل دل خویش افکنی

□

اگر باد زمستانی کند باغ مرا ویران

□

دهقان به تعجب سر انگشت گزانست

□

اگر دوریم رحمت شو وگر عوریم خلعت شو

□

در باغ و راغ دفتر دیوان خویش

□

برو خود همدم خود باش اگر چه

□

رمق مانده‌ای را که جان از بدن

□

این پاسبانی اما چون دولت تو باقیست

□

قصد بام آسمان می‌داشتی

□

روان گشتند جان‌ها سوی عشقت

□

گشت جهان پرشکر بست سعادت کمر

□

قد قدم الساقی نعم السقا

□

وان باد چون درفش دی و بهمن

□

تو باز گشاده بال همت

□

مدام از پریشانی روزگار

□

چون تو را دیدن عرق ز عرق

□

هنوز از کات کفرت خود خبر نیست

□

ای گشاده هزار در بر ما

□

عشق وقف است بر دل پر درد

□

اگر یار جانی و یار خرد

□

از لذت و از مستی این دانه دنیا

□

ز هستی هر چه در چشم تو آید

□

اینکه در شهنامه‌هاآورده‌اند

□

گل دسته‌ی گلشن جلال افزون دید

□

آن نافه‌های آهو و آن زلف یار خوش خو

□

دانم که زبان و گوش غمازند

□

مگو با دل شیدا دگر وعده فردا

□

گاه سرنا می نوازد گاه سرنا می گزد

□

ما بال قلبک قد قسا فالی متی

□

تو را چو از شکرت بوی شیر می‌آید

□

نصیحت که خالی بود از غرض

□

یکی از هاتفان غیبی گفت

□

عشاق همه شدند حلوایی

□

نخست از عشق او زادم به آخر دل بدو دادم

□

دسته‌ها بسته به شادی بر ما آمده‌ای؟

□

آمد تو را فتوحی روحی چگونه روحی

□

درآمد عشق در مسجد بگفت ای خواجه مرشد

□

لب شیرین او یا جان شیرین

□

آنان که ریاضت کش و سجاده نشینند

□

سر گردنکشان محمدخان

□

نجنبد شاخ و برگی جز به بادی

□

ور تو مستی می‌نمایی در محبت چون نه‌ای

□

همی‌رسد به گریبان آسمان دستش

□

اضاء العشق مصباحا فصار اللیل اصباحا

□

قال لبدره لقد احرق فیک باطنی

□

بگذشته ز هستی و گرفته

□

برآشفت بر وی که کوری مگر؟

□

گر افتد مرغی از تاب هوا در آتش سوزان

□

نگویی کار دارم در پی کار

□

در دل ما صورتیست ای عجب آن نقش کیست

□

در هوایی که ذره خورشید است

□

نظر اولشان زنده کند عالم را

□

گر گریزد صد هزاران جان و دل من فارغم

□

چون شود شخص تو چون مویی نزار

□

که می‌داند که خشت هر سرایی

□

با آن که زآتش کرم هیچ به اذلی

□

تا که سرو از شرم قدت قد خود پنهان کند

□

گه چو نگینم به مزد تا که به من مهر نهد

□

وان جمله چشم‌ها شده حیران چشم او

□

نخواهم عمر فانی را تویی عمر عزیز من

□

آخر چه کند یوسف کز چاه بپرهیزد

□

سخن عرض بود اندر عرض کجا گنجد

□

دلبرا نازده در مار سر زلف تو دست

□

بساط دهر که اجناس کم‌بهاست در آن

□

دو چشم را تو ناظر هر بی‌نظر مکن

□

نوبهاری کو جهان را نو کند

□

پادشا گشت آرزو بر تو ز بی‌باکی تو

□

آن مسیح حسن را دانم که می‌دانی کجاست

□

اجری خور توتیا چه بیند

□

گرگ آن خر را بدرید و بخورد

□

یا من تملک مألوف الذین غدوا

□

یعنی گزیده‌ی نایب نواب نامدار

□

بر گرد خویش گشتی کاظهار خود کنی

□

عشق از پی آن باید تا سوی فلک پرد

□

آن روح لطیف صورتی شد

□

چونک ز خود سفر کنی وز دو جهان گذر کنی

□

چو شمعی برفروزی تو ایا اقبال و روزی تو

□

ای آنکه نگشته است خالی

□

بر امید زلف چون زنجیر تو

□

حدیث لطف و بی‌لطفی مولی

□

سرنای جان‌ها را در می دمی تو دم دم

□

یک حمله دیگر همه در رقص درآییم

□

چنان در هیچ پنهان بود عالم

□

نردبان حاصل کنید از ذی المعارج برروید

□

بس جان گزین بوده سلطان یقین بوده

□

بر امید آنک بیند روی او

□

گر برانی به گناهان قبیح از در خویشم

□

عید دوم حکومت شهری که صاحبش

□

هر روز باغ دل را رنگی دگر دهی

□

چونک ستاره دلم با مه تو قران کند

□

دست زهره در حنی او کی سلحشوری کند

□

سری است سمندر را ز آتش بنمی سوزد

□

آن‌ها که قوی دستند دست تو چرا بستند

□

دیوت از ره برد و لاحولیت نیست

□

که شاه ارچه بر عرصه نام آورست

□

جسمم که گرد راه عیادت نقاب اوست

□

غیر برونی بدست غیر درونی بتر

□

عید آمد ره جویان رقصان و غزل گویان

□

جهان را به آهن نشایدش بستن

□

دل نعره می‌زند که بکش خویش را ز عشق

□

چو مهره توست مهر جمله دل‌ها

□

می پرستان همه مخمور و عقیقت همه می

□

داروی تربیت از پیر طریقت بستان

□

ولی چه بر سر راهم برای خرجی راه

□

هر کی بندی است از این آب و از این گل برهد

□

چونک در تن جان نباشد صورتش را ذوق نیست

□

جدی را بین به کرشمه به اسد می‌نگرد

□

سوی بی‌گوشی سماع چنگ می‌آید ولیک

□

در عین نظر بنشین چون مردمک دیده

□

پس در آن موضع که زر بنهاده بود

□

بگفت ای هوادار مسکین من

□

داغ دیگر روش طالع کج‌رو که شود

□

عجب از کمان پنهان شب و روز تیر پران

□

روزی که بپرد جان از لذت بوی تو

□

تا بگریم در فراقت زار زار

□

چونک ز تو خاسته‌ست هر کژ تو راست است

□

این دل ز هوای تو دل را به هوا داده

□

دلم از زلف کژت جان نبرد زانک درو

□

بس ملامتها که خواهد برد جان نازنین

□

رایت رفعتش افکنده لباسی دربر

□

خنک آن دم که درآویزد در دامن لطفت

□

به باغ‌های حقایق برات دوست رسید

□

هزار ساغر می‌نشکند خمار مرا

□

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

□

چون گذرد می ز سر گویم ای خوش پسر

□

از کم آزاری من هرگز دمی

□

سمندر نه‌ای گرد آتش مگرد

□

نگشت کشتی دریای کین سبک حرکت

□

گرفتم من که الیاسی و خضری

□

غذاها از برون آید غذای عاشق از باطن

□

چون تو ز جهان یافتی بقا را

□

که گفتت گرد چرخ چنبری گرد

□

روز خندان در رخ عین الیقین

□

گر از آن سنگی فتد در دست میغ

□

ز چوگان ملامت نادر آن کس روی برتابد

□

کاندرین خاکی رباط پرملال کم نشاط

□

دریا بدیده‌ایم که در وی گهر بود

□

سر خم را گشاد ساقی و گفت

□

جان‌های جمله مستان دل‌های دل پرستان

□

چون زمین سرسبز گشت از عکس آن گلزار او

□

بردار صراحی را بگذار صلاحی را

□

قصد کعبه کرد روز حج گزار

□

سکندر که با شرقیان حرب داشت

□

سرشک ماتمیان در عزای او گردید

□

گر ز آنک زندگانی بودی مثال سنگی

□

ای آنک ایمنست جهان در پناه تو

□

دور از رویت آتشم در دل

□

گفتا بروم کاری است مهم

□

همچو خران به کاه و جو نیست روا چنین مرو

□

پرده از ناسازگاری بازکرد

□

مردم از فتنه گریزند و ندانند که ما

□

وزین سراچه فانی قدم کشید و رسید

□

هم برآوردی سر از لطف خدا

□

بوی نانی که رسیده‌ست بر آن بوی برو

□

سوی درختان نگر ای نوبهار

□

چرخ معلق چه بود کهنه ترین خیمه او

□

وآنگه که مرهم آری سر را به عذر خاری

□

ز غمت چو مرغ بسمل شب و روز می‌طپیدم

□

به تگ ژاله می‌ریخت بر کوه و دشت

□

آن که کلک دو زبانش بودی

□

به شکارگاه بنگر که زبون شدند شیران

□

آن مه چو گریزانه آید سپس خانه

□

روی گلنار چو بزداید قطر شب

□

خورشید جهان دارد اثری

□

آه الیس ناظری مختلف لطیفه

□

بودیی تو مست‌تر از من بسی

□

خداوند فرمان ملک سلیمان

□

ظل قدرت چو آسمان عالی

□

سبزه‌ها جمله در این سبزی تو محو شوند

□

ز خودبینی جدا گشته پر از عشق خدا گشته

□

خود را تو سپر کن به قبول همه احکام

□

کف تو کف تو کف رحمت تو

□

پیشتر آ تو ای پری از ترشی تویی بری

□

چون آب این حدیث ز بالای سرگذشت

□

یکی در میان معده انبار بود

□

آتش قهرت ار زبانه کشد

□

نه به بالا نه به زیری و نه جان در جهت است

□

غوغای روحانی نگر سیلاب طوفانی نگر

□

سزد گر ز رشک نظر خون شود دل

□

عمری گشتی همچون کشتی

□

زدی طعنه که دود تو ندارد آتش عاشق

□

روی نه بر خاک گرم و خاک کوی

□

استاد کیمیا را، بسیار سیم باید

□

توسن سرکش سپهر بلند

□

تا ببیند آسمان در نیم شب

□

خزان خفت و بهاران گشت بیدار

□

عقل بفروش و جمله حیرت خر

□

من صد هزار خرقه ز سودا بدوختم

□

در سوخته جان زن از آهن و از سنگش

□

در میان آن گروهی بی‌ادب

□

بد اندیش را لفظ شیرین مبین

□

چون به آهنگ ریاض خلدو گلزار جنان

□

فرصت ز کجا که تا کنی لاحول

□

تو گویی خانه خاقان بود دل‌های مشتاقان

□

تا گوش و چشم یافته‌ای بنگر

□

ز زمین تا به آسمان همه گویان و خامشان

□

نگارا گر مرا خواهی وگر همدرد و همراهی

□

زان زنی پیری به خون آغشته بود

□

دیوش از راه معرفت می‌برد

□

بدین سان که از هر دو مصرع زنند

□

ناموسیان سرکش جبارتر ز آتش

□

جامست تن خاکی جانست می پاکی

□

چشمی که ز چشم من طرب یافت

□

هست سماوات در آن آرزو

□

زین عالم چون سجین برپر سوی علیین

□

گرچه تو را نبینم بی تو جهان نبینم

□

زره پوش خسبند مرد اوژنان

□

مالک گردون شکوه کامکار

□

گنج روان در دلت بر سر گنج این گلت

□

فالراح نسخ للعقول بنوره

□

دلم از دلبران بتی بگزید

□

ای طالع ما قرص مه تو

□

تیر نظرت دیدم جان گفت زهی دولت

□

داد آن ساعت جوابش مور لنگ

□

دل اگر پاک بود خانه‌ی ناپاک چه باک

□

سپهر مرتبه‌ی معصوم بیک آن که رساند

□

میان هر دو گر جبریل آید

□

تو باشی سجده و یار تو تعظیم

□

پیش از این در عجب همی‌بودم

□

رها کن کاهلی دریاب ما را

□

وگر از راه اندیشه بدین مستان رهی بودی

□

در دایره‌ی گردون گر در نگری در من

□

پدر هر دو را سهمگن مرد یافت

□

عقل چون تاریخ قتلش خواست از پیر خرد

□

در حیلت خدا بر تو گشاده‌ست

□

نوحه کنی نوحه کنی مرده دل زنده شود

□

طاعت اگر اصل همه شکرهاست

□

هله دیوانه لولیا به عروسی ما بیا

□

در صورت رنج خود نظاره بکن ای بد

□

ز خوان مرحمت آنها که می‌دهند نصیب

□

به حوادث متفرق نشوند اهل بهشت

□

زمان تو و دور والدتست

□

دام و دم قلندر بی‌چون بود مقیم

□

در هر کویی از او فغانیست

□

ز تو هر هدیه که بردم به خیال تو سپردم

□

بمران جان و عقل را ز سر خوان فضل خود

□

ور آن نور دو صد فردوس گفتی هی قنق گلدم

□

کی رسی در وصال خود هرگز

□

نه روی با تو نشستن نه رای ( ... )

□

هست شش ماه که از بهر دعا گوئی تو

□

عاشق چو قند باید بی‌چون و چند باید

□

ای دمت عیسی دم از دوری مزن

□

بگرد روی همچون ماه گویی

□

و الحسن علی البها تجلی

□

باد اندر امر یزدان چون نفس در امر تو

□

چون در افتاده‌ام از پای و ندارم سر خویش

□

چو پوسیده دیدش حریرین کفن

□

چون به این لطف سرافراز شد اکنون آن به

□

الله الله کاین جهان از روی خود

□

جان میزبان تن شد در خانه گلین

□

تا ابد این رخ خورشید سحر در سحرست

□

چو خواهیم که ببینی خراب و غرق شراب

□

گر مرد تماشایی چون دیده بنگشایی

□

در افتادی به دریای حقیقت

□

شنید این سخن پیشوای ادب

□

وان سبک روح حلم پیشه که بود

□

آب خلقان رفت جمله در هوای آب و نان

□

ذرات جهان به عشق آن خورشید

□

طاعت ارکان ببین مر چرخ و انجم را به طبع

□

رخم از عشق همچو زر ز تو بر من هزار اثر

□

و للعشق نور لیس للشمس مثله

□

گر ز دنیا و آخرت مفلس شوم

□

محل قابل و آنگه نصیحت قائل

□

تا رشحه‌ای از سحاب غفران

□

به تو دل چگونه پوید نظرم چگونه جوید

□

چراغ عالم افروز مخلد

□

در جهان بس شهرها کان جا شبست

□

ما اطیب العشاق فی اشواقهم

□

جان چو تویی بی‌شکی پیش تو جان جانکی

□

هر لحظه ز فیض و فضل آن نور

□

من بیچاره تهیدستم ازان می‌ترسم

□

که اگر زین فتاده مور ضعیف

□

در آینه نظر کن و در چشم خود نگر

□

هر آن کو گشت بی‌خویش اندر این بزم

□

می‌نکند به صد قران ترک کلاه‌دار چرخ

□

هر جوی آب اندررود آن ماده خر بولی کند

□

ای دور چه دوری تو و ای روز چه روزی

□

گه گرفتی اشک در خاکستر او

□

نه در مهد نیروی حالت نبود

□

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو

□

چو خلیفه پسری تو بنه آن طبل ز گردن

□

خداوندا تو می‌دانی که جانم از تو نشکیبد

□

پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر

□

درفکنده‌ای خویش غلطی بی‌خبر همچون ستور

□

چون نوبت بار آید گویی که نه من مرغم

□

عمر بگذشت و به یک ساعته امید نماند

□

که حاصل کند نیکبختی به زور؟

□

وگر بحر جمعیتی خورده برهم

□

بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی

□

گامی دو چنان آید کو راست نهادست

□

که نام نیکو مرغ است و فعل نیکش دام

□

بی‌چون تو را بی‌چون کند روی تو را گلگون کند

□

ای تو نهاده یک قدم بگذشته از هر دو جهان

□

بینی ار بینی در آب و آینه

□

مثال عمر، سر بر کرده شمعیست

□

ای اهل ورع وظیفه خوارت

□

تنت چون جامه غواص بر خاک

□

آن ماه دو هفته در کنار آید

□

گفتم کی پیش قدت سرو نهالی

□

با کسی دیگر زبان گردد همه

□

کوه از او سبک شده مغز از او گران شده

□

گرنه در حق جان و دل گم دارمی

□

بشد مرد نادان پس کار خویش

□

که اگر زین فتاده مور ضعیف

□

در آیینه نبینی روی خوبان

□

یک صفتی قرین شود چرخ بدو زمین شود

□

آن عاشقان که راست چو پروانه‌ی ضعیف

□

چند گریختم نشد سایه من ز من جدا

□

تا پرده برانداخت جمال تو نهانی

□

پیرزن در حال گفت ای بوعلی

□

به شب گر ببردی بر شحنه، سوز

□

نطقش از شیرینی در ثنایت می‌نهد

□

آفتابش تافته در روزن هر عاشقی

□

به غیر قوت تن قوتی ننوشد

□

مرا گوید نمی‌گویی که تا چند از گدارویی

□

تسخرت بر آینه نبود به روی خود بود

□

ترک دل و جان کردم تا بی‌دل و جان گردم

□

تو ز ناز خود نگنجی در جهان

□

چنین گفت یک ره به صاحبدلی

□

ولی آن گروه مدارا مدار

□

چشمه آن آفتاب خواب نبیند فلک

□

باغ و طاووسند هر یک از جمالش بانصیب

□

چون نبینی که یکی زاغ و یکی باز سپید

□

گفتی ملول گشتم از عشق چند گویی

□

چو جوشید آب بادی شد که هر که را بپراند

□

خضرست مگر که سرنوشتش

□

کنسیم النعیم حیث حللتم

□

ز شعر شاعر شیرین فسانه

□

بسیار عاشقان را کشتی تو بی‌گناهی

□

تن از تو همی‌کند کرانه

□

وان جمله چشم‌ها شده حیران چشم تو

□

آفت عالم شده‌ست ماه رخی زهره سوز

□

چون از جهان رمیدی در نور جان رسیدی

□

برگ ریزان شاخ بنشانی چه سود

□

به دیناری از پشت راندم نشاط

□

ازین نخلست واین صورت هویدا

□

کوری رهزنان را ایمن کنی جهان را

□

آه از آن موسیی کانک بدیدش دمی

□

چون در فتاد در محن عشق زان سپس

□

مطربا بهر خدا تو غیر شمس الدین مگو

□

از عشق شراب تو هر سوی یکی جانی

□

گر سخن از نیکوی چون زر بود

□

ما لک فی‌الخیمة مستلقیا

□

صورت لطف خدا کهف‌الوری نورالهدی

□

سوی حج رانی و در بادیه‌ام قطع کنی

□

امروز خود آن ماهت در چرخ نمی‌گنجد

□

عشق شاخیست ز دریا که درآید در دل

□

و دنا کریم وجهه قمر الدجی

□

راه زنان را بزنی تا که حقت نام نهد

□

ماده می‌پرسد ز نر، کی رخنه‌جوی

□

سپاهی در آسودگی خوش بدار

□

آصف دهر کش سلیمان وار

□

ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته

□

گر صورت بی‌صورت معشوق ببینید

□

آب انگور خزانی را خوردن گاهست

□

هر که قتلی بکند کشته بهایی بدهد

□

اشارت کرد شاهانه که جست از بند دیوانه

□

هرگز از روز جوانی نشدم یکدم شاد

□

تو آن نه‌ای که چو غایب شوی ز دل بروی

□

معین ملل کز ازل قسمتش زد

□

دام تو خوشتر دام تو خوشتر از می احمر وز زر اخضر

□

بعد از این بر آسمان جوییم یار

□

آفتابی ناگهان از روی او تابان شود

□

اگر ز خوی شما داشتی خبر دل من

□

جمله ملوک راه دین جمله ملایک امین

□

علم در وصف لبش لایعملی

□

شنیدم که مقدار یک روزه راه

□

در شفق نیست مه نو که دگر ساقی دور

□

چون کلوخی به صفت تو به هوا برنپری

□

هر که او سر ننهد بر کف پایش آن دم

□

نعره‌ی رندان شنید راه قلندر گرفت

□

در میان مهربانان مهر دار و گو مباش

□

گفتند شکر الله را کو جلوه کرد این ماه را

□

اهل زندان را نبود از جزو و کل

□

آنچه در سر ضمایر بودش شیخ کبیر

□

شکر دگر که شیر خدا شاه ذوالفقار

□

داریم ز عشق تو براتی

□

گویند عشق چیست بگو ترک اختیار

□

ای غم تو جمع می‌شو کاینک سپاه شادی

□

همی گذشتی و برمن لبت سلامی کرد

□

زد آتش اندر عود ما بر آسمان شد دود ما

□

چون سلیمان کرد آن گوهر نگین

□

سرو چشم هر یک ببوسید و دست

□

افتاده‌ای که بود گران جان تر از زمین

□

درربا جان را و بر بالا برو

□

ور زانک ببندی در بر حکم تو بنهد سر

□

تاب و نور از روی من می‌برد ماه

□

صد مهر دیده از ما، ناداده نیم بوسه

□

کشت مرا به جان تو حیله و داستان تو

□

گفت اگر تو بازیابیم ای غلام

□

همه شب در اندیشه کاین گنج و مال

□

هر بنده‌ی بارگه نشینش

□

خواجه تو چونی بگو در بر آن ماه رو

□

گاهی به جوی دوست چو آب روان خوشیم

□

قانون لنگری به ثری گشت منجذب

□

فریاد من ز درد دل و درد دل ز تست

□

دل زیر و زبر گشت مها چند زنی طشت

□

کرد جان خویشتن حیدر نثار

□

بفرمود جلاد را بی دریغ

□

میرزا سلمان سلیمان زمان فخر زمین

□

گر هزاران دولت و نعمت ببیند عاشقی

□

زهره را دیدم همی‌زد چنگ دوش

□

وصفش چه کنی که هرچه گویی

□

ولایت در ولی پوشیده باید

□

داد جگر مصادره از خود لعل پاره‌ها

□

هرچ بود و هست و خواهد بود نیز

□

سری طیف من یجلو بطلعته الدجی

□

تزلزل بس که برهم زد سراپای وجود را

□

ز جان برخاست ز آتش‌های عشقش

□

گر مانده‌ای در گل روی آر به صاحب دل

□

گوهر از هر طرفی می‌تابد

□

نه رسم ماست بریدن ز دوستان قدیمی

□

ور لانسلم گوی ظن اسلمت گفتی چون خلیل

□

چون به بر مه رسید مورچه بر روی تو

□

صنما به خاک پایت، که به کنج بیت احزان

□

فانی شده در زمان فوتش

□

رو بدو آر و بگو خواجه کجا می‌کشیم

□

ز بدحالی نمی‌نالد دو چشم از غم نمی‌مالد

□

فرزند تو این تیره تن خامش خاکی است

□

تن از آنجا نشکیبد، دلم اینجا چون نیست

□

اذن الفاد لکی یبوح بسره

□

احتراز از عشق میکردم ولی بیحاصلست

□

کاین باز مرگ هر که سر از بیضه برکند

□

می‌زند چون تیغ طعنم خواه دشمن خواه دوست

□

گر نبودی بزم شمس الدین برون از هر دو کون

□

وان جا که مراد دل برآید

□

چون رسد سنجق تو در ستمستان جهان

□

در جسم نمی‌گنجی وز جان نروی بیرون

□

عشق مه است جمله رو ماه حسد برد بدو

□

نی که دو کون محو شد در بر تو چو سایه‌ای

□

به صدقش چنان سرنهی بر قدم

□

اسب چوبین پای امیدت که نقش عرصه بود

□

برود فکرت جادو نهدت دام به هر سو

□

هوای نفس تو همچون هوای گردانگیز

□

گر بسوزی تا سحر هر شب چو شمع

□

ای دل، از میل به چاه زنخ او داری

□

روز و شب با هم نشسته آب و آتش هم قرین

□

پیر گفتا من بدیدم کانبیا

□

صرمت حبال میثاقی صدودا

□

هم خورده بذر مزرع جودش بزرگ و خرد

□

تا تو خمش نکردی اندیشه گرد نامد

□

در خود چو نظر کردم خود را بندیدم

□

من زاری عاشقان چه گویم

□

با محتسب بگوی که: از قاضیان شهر

□

این جا کسی است پنهان همچون خیال در دل

□

صاحب سر سلیمان آمدی

□

از عجایبهای عالم سی و دو چیز عجیب

□

نه همانا که درین واقعه من

□

ایمن کنی تو جان را کوری رهزنان را

□

نکر فرعون و شکر موسی کرد

□

بر دل از زهد یکی نادره تعویذ نویس

□

سرو، با قدی که می‌بینی چنان

□

لقمه دهدت تا کند او لقمه خویشت

□

حق تعالی گفت اگر هستی خلیل

□

اگر دوست بر خود نیازردمی

□

زلفش گرهی بگشاد بند از دل ما برخاست

□

گم گشته از خود و دل و دلبر هزار بار

□

جرعه آن باده بی‌زینهار

□

این دو رنگ مخالف از یک هجر

□

دامنش پاک ز عارست و دلش پاک ز عیب

□

ای طوطی جان پر زن بر خرمن شکر زن

□

از چشم نیم مستت پر فتنه شد جهانی

□

جهاندیده‌ای پیر دیرینه زاد

□

بر امید آنکه بینم روی تو

□

بر خور هله از درخت ایمان

□

ای غم اگر زر شوی ور همه شکر شوی

□

بی قراری پیشه کرد و روز و شب

□

جان شیرین منست آن لب، بهل تا می‌کشد

□

ببین بی‌نان و بی‌جامه خوش و طیار و خودکامه

□

چنین شنیده‌ام از پرده ساز نغمه‌ی شوق

□

عیسی نفسی، خضر رهی، یوسف عهدی

□

تسبیح بده، پیاله بستان

□

پر فروشوی از این آب و گل و باش سبک

□

بیا ای عشق این می از چه خمست

□

گر خاک شویم وگر بریزیم

□

به نام ایزد، چه فرخ فالم امروز!

□

ای بی‌خبر از خویش که از عکس دل تو

□

خواند خلقی را به صد ناز و طرب

□

شبی بر ادای پسر گوش کرد

□

هین! پرده بساز و خوش همی سوز

□

گر بدی گفتند از من من نگفتم بد تو را

□

ای ز عشقت عالمی ویران شده

□

ز ابر سیه‌روی سمن‌وی راد

□

در بتکده‌ای برد مرا مست و بدیدم

□

چشمی که مناره را نبیند

□

درآن میان دل شوریده حال من گمشد

□

موذن گریبان گرفتش که هین

□

دلم را خسته می‌داری ز تیر غم، روا باشد

□

ور عارفی حقیقت معروف جان منم

□

مسلمانان مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید

□

هر زمانی که می‌رود بی‌عشق

□

چو بلبل در آمد به دستان ز شوق

□

نام عاشق بر من و او را ز من خود صبر نیست

□

گفت کی جمعیتی یابم ز کس

□

گرستند و از گریه جویی روان

□

مشاطه‌ی منطق تو کرده

□

گنجی که تو شنیدی سودای آن گزیدی

□

بیابد خلوت عشرت مسیحا

□

زآتش دل پاک سوخت مدعیان را به دم

□

حکایتی که مرا از غم تو نقش دلست

□

خلقان همه مرد و زن لب بسته و در شیون

□

او باد پای رانده و ما داده دل بباد

□

دارالفنا کرای مرمت نمی‌کند

□

چون ندارم همدمی، با باد می‌گویم سخن

□

چه آتش زد نهان دلبر به دل‌ها

□

یک سر مو از غم تو نیست که اندر تن من

□

ز راه غیرت گوید که تا بپوشاند

□

ای باغ، مشو غلط ز رویش

□

برخیز که آویخت ترازوی قیامت

□

آن بار که گردون نکشد یار سبکروح

□

یکی شخص از این جمله در سایه‌ای

□

ای از برای بردن گنجینه‌های مور

□

ما دوسر چون شانه‌ایم ایرا همی‌زیبد به عشق

□

آن یار همانست اگر جامه دگر شد

□

مرد دانا بدرشید و چرخ نادان بد کنش

□

دارم به لب تو حاجتی، لیک

□

خوش خویی و بدخویی دلسوزی و دلجویی

□

ترک رومی روی زنگی موی تازی گوی من

□

خود پرستی خییزد از دنیا و جاه

□

جانم از آتش غم سوخت، نگویید آخر

□

وگر ساقی جان عاشقان را

□

حکمی که کند یزدان راضی بود و شادان

□

مه تابان بجز از خوبی و ناز

□

گر ماه صورت تو ببیند، به صدق دل

□

پنجره‌ای شد سماع سوی گلستان تو

□

نه وسمست آن به دلبندی خضیبست

□

ندانی که برتر مقام تو نیست

□

آیی و بگذری به من و باز ننگری

□

که چراغ دزد باشد شب و خواب پاسبانان

□

لذت فقر چو باده‌ست که پستی جوید

□

گل خندان چو برفکند نقاب

□

چو اشیا هست هستی را مظاهر

□

برپر به پر روزه زین گنبد پیروزه

□

دلبر از ما جدا و دل بر او

□

گر صورتی چنین به قیامت برآورند

□

چو من تن در بلای عشق دادم

□

نیستانت ندارد تاب آتش

□

عجب قندیل جان باشد درفش کاویان باشد

□

همچو نغزان روز شیوه می‌کنند

□

ز شرم خازن جنت در بهشت ببندد

□

شاهنشه یغماییی کز دولت یغمای تو

□

آفرین خدای بر پدری

□

کسی را که همت بلند اوفتد

□

گرت بیافت در آتش کجا رود به بهشت؟

□

داوود را فریبی در دام ملک و دولت

□

مگریز ز سوز عشق زیرا

□

دهقان در بوستان همی سحر آمد

□

بی‌سخن دم ببسته طوطی را

□

هم تو منزهی ز جا هم همه جای حاضری

□

غریبی از غریبان دور مانده

□

تأمل کن از بهر رفتار مرد

□

وآن را که قبول عشقت افتاد

□

آن که از آن طراری باز بر او برشکنی

□

زنهار نخندی تو تا اوت نخنداند

□

جز طالع مبارک از مشتری چه یابی

□

با دشمنان هم خانگی زآن دوست میزیبد نکو

□

یا زهره و ماه است درآمیخته با هم

□

دلم از غمت زمانی نتواند ار ننالد

□

تفکر شبی با دل خویش کرد

□

زان پیش که از حسرت روی تو بمیرم

□

رخ قبله‌ام کجا شد که نماز من قضا شد

□

روزی گذرد ز هجر تو سالی

□

در زیر خاک چون دگران ناپدید شو

□

گر زبان در کام من شیرین شود چون نام او

□

بصیرت را بصیرت تو حقیقت را حقیقت تو

□

تو نشسته بمی و مطرب و ما مست و خراب

□

در این باغ سروی نیامد بلند

□

چون خاک در تو بوسه دادم

□

جان پاکان طالب جان زر است

□

کان شکرهاست او مستی سرهاست او

□

دفتری از سحر مطلق پیش چشمش باز بود

□

عناصر جمله از وی گرم و سرد است

□

چه باشد زر چه باشد جان چه باشد گوهر و مرجان

□

آیین وفا و مهربانی در

□

بنگر ز هجرت چون شدم سرگشته چون گردون شدم

□

جرعه‌ای ده، مرا ز غم برهان

□

کرم تو عذرخواه همه مجرمان عالم

□

جانی کجا باشد که او بر اصل جان مفتون نشد

□

به قول چرخ گردان بر زبان باد نوروزی

□

وجود کل ز کثرت گشت ظاهر

□

ما را بفریفت ما چه باشیم

□

چون قلم قصه‌ی سودای تو آرد بزبان

□

به لطف خویش خدایا روان او خوش دار

□

عاشقان تو نیک معذورند

□

اندیشه و غم چه پای دارد

□

لایجوز و یجوز تا اجل‌ست

□

ما را کجا باشد امان کز دست این عشق آسمان

□

دل در جهان به حلقه ربایی علم شود

□

روح که سایگی بود سرد و ملول و بی‌طرب

□

تنها دل منست گرفتار در غمان

□

شنیدش یکی مرد پوشیده چشم

□

تا سر زلف تو را دل جای کرد

□

گاه ز غیرت رود از همه چشمی نهان

□

وان میر غوغا را بگو مستان سلامت می‌کنند

□

زان می‌پیچم که تاج را چندین

□

نشگفت پای ما که بر آید به سنگ غم

□

بخند ای دوست چون گلشن مبادا خاطر دشمن

□

شمع جانرا ز قدح در لمعان افکندیم

□

تو را با من است ای فلان، آتشی

□

مشت خاکیم به خون جگر آغشته همه

□

رطل گران شه را این مرغ برنتابد

□

جانیست تو را ساده نقش تو از آن زاده

□

گر سیه روی بود زنگی و هندوی توست

□

ای که در خوبی به مه مانی چه کم گردد زتو

□

مثال تیر مژگانت شدم من راست یک سانت

□

از روی تو سر نمی‌توان تافت

□

به قهر می‌روم و نیست آن مجال که باز

□

از آرزوی روی تو جانم به لب رسید

□

هر کسی که متلاشی شود و محو ز خویش

□

ای پیش رو مردی امروز تو برخوردی

□

عیسی به رهی دید یکی کشته فتاده

□

از سر زلف دلاویز و لب شیرین تو

□

تو دانی من نمی‌دانم که چیست این بانگ از جانم

□

سمن را شد نفس باد و روان آب

□

گر به قیامت رویم، بی خر و بار عمل

□

به فصل خزان بود صفراش غالب

□

اگر چشم بد من راه من زد

□

پای تو شده کوچک از تنگی پاپوچک

□

نگفتمت به خرابات طرفه مستانند

□

نگر تا کور مادرزاد بدحال

□

با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری

□

بوی بهشت می‌گذرد یا نسیم دوست

□

بفرمود کشتن به شمشیر کین

□

تا کی بود این محنت؟ تا چند کشم زحمت؟

□

هر درخت آنچ که دارد در دل

□

زان روزنه نظر کن در خانه جلیس

□

آن خبر دارد ازو کو در حقیقت بی‌خبر گشت

□

پیش ازین ترسیدمی کز آب دامن‌تر شود

□

در آن دریا که خون است آن ز خشک و تر برون است آن

□

هم دل گرم گرم نیست درین ره همدل

□

مرد خدا به مشرق و مغرب غریب نیست

□

تا هست ز نیک و بد در کیسه‌ی من نقدی

□

رنج فربه شد برو دیوانه شو

□

آب ما را گر بریزد ور سبو را بشکند

□

گشت جدا موج‌ها گر چه بد اول یکی

□

دلیل حرقت این سینه‌ی رنجور بنماید

□

از کون حذر کردم وز خویش گذر کردم

□

تا کی ز بهر تربیت جسم تیره‌روی

□

بسی جهد کردم که فرزند من

□

یاری ده محنت زده مشناس جز او کس

□

این یک هنرت هزار ارزد

□

گر بو بری زین روشنی آتش به خواب اندرزنی

□

خندید ازو کدو که «من از تو به بیست روز

□

دیو را درد تو در کار کشد، زانکه به حسن

□

چون مهره‌ام در دست او چون ماهیم در شست او

□

مهره با هاروت بابل باخته

□

عقل کل را آبگینه ریزه در پای اوفتاد

□

بر سر میدان جانبازی دلم

□

درفکن اندر دماغ مرد و زن

□

تو خواهی که مرا مستور داری

□

چون بگویند چرا می‌کنی این ویرانی

□

دست کوته مکن از باده و باقی مگذار

□

روحی است مباحی که از آن روح چشیده‌ست

□

تا پای مبارکش ببوسم

□

گرت صورت حال بد یا نکوست

□

فریاد! که از هجر تو جانم به لب آمد

□

به دوران تو منسوخ است شیشه

□

باده او همدل من بام فلک منزل من

□

گر تو به هوس جمال او خواهی

□

چشمم از گریه فراتست و رخ از ناخن نیل

□

نباشد عاشقی عیبی وگر عیب است تا باشد

□

چون هوای ملک دل بیند کز اینسان گرم شد

□

گل دو روی به یک روی با تو دعوی کرد

□

چو روبه حیله‌ها سازی ز بهر صید عوانی

□

ای دل چه آتشی که به هر باد برجهی

□

دلا بگریز از این خانه که دلگیرست و بیگانه

□

چادر افکنده عروسان روح

□

از او چون روشنی کمتر نماید

□

چو دیدی آن ترش رو را مخلل کرده ابرو را

□

چه ذوق از ذکر پیدا آید آن را

□

که سعدی که گوی بلاغت ربود

□

شب خیالت گفت با جانم که: چون شد حال دل؟

□

چون بانگ سماع در که افتاد

□

من در عجب افتادم از آن قطب یگانه

□

زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی

□

شود با وجه باقی غیر هالک

□

ز عشق او دو صد لیلی چو مجنون بند می‌درد

□

آن نگینی که بدو بود ممالک بر پای

□

زبان را چه بینی که اقرار داد

□

در وصف او اگر چه اشارات کرده‌اند

□

از پی این عشق اشک‌هاست روانه

□

هر کی شدت حلقه در زود برد حقه زر

□

چو شه عشق کشیدش ز همه خلق بریدش

□

تا پیش شاخ گل ننشینی، قدح به دست

□

بخواه ای دل چه می‌خواهی عطا نقد است و شه حاضر

□

پیر بودم ز جفای فلک و جور زمان

□

ندیدمش روزی که ترکش نبست

□

چو عمر جاودان خواهی به روی او بر افشان جان

□

شب چو چتر و مه چو سلطان می‌دود در زیر چتر

□

زیر جهان زبر شده آب مرا ز سر شده

□

تو هستی شبنمی دریاب دریا

□

عاشق و معشوق و عشق، عاقل و معقول و عقل

□

گر کوکبه شاه حقیقت بنمودی

□

دیو بود طالب نگین سلیمان

□

کسان به چشم تو بی‌قیمتند و کوچک قدر

□

شد دل بیچاره از دست وفات

□

از شعاع نور و نار خویشتن

□

چشم از نظرش چه مست می‌گشت

□

چو سال سال نشاطست و روز روز طرب

□

بار دیگر بر دل ریش منست از هجر او

□

مگر کوری بود کان دم نسازد خویشتن را کر

□

سرش مدام ز شور شراب عشق خراب

□

وفا را به عهد تو دشمن گرفتم

□

دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا

□

از عالم خاک برگذشتی

□

بروید دل گل و نسرین و ریحان

□

از سبزه زمین بساط بوقلمون شد

□

هر آنچه در مکان و در زمان است

□

جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی

□

کرا وصال میسر شود که در کویت

□

برآوردم از بی قراری خروش

□

زنده چو نباشد دلی کز عشق تو بویی نیافت؟

□

همه ارواح مقدس چو تو را منتظرند

□

گفتی به خرابات دگر کار ندارم

□

ای به هر سویی دویده کار تو یک سو نشد

□

بقایی یابد او بعد از فنا باز

□

نور ز شرق می‌زند کوه شکاف می‌کند

□

لب‌های تو خضر اگر بدیدی

□

همه شب در این غصه تا بامداد

□

در کنج خرابات یکی مغ‌بچه دیدیم

□

گفت مرا می خوری یا چه گمان می‌بری

□

گر چه که تاریک بود مسکنم

□

چون هست یقین که نیست جز تو

□

نی‌نی ، به پیک و نامه چه حاجت؟ که حال دل

□

روی ببینید روی بهر خدا عاشقان

□

مجلسیان سحر محرم اسرار عشق

□

تا همچو آفتاب برآیی دگر ز شرق

□

جای خالی یافت از غوغا و شور

□

اگر نه عشوه‌های باد بودی

□

بس چشمه حیوان که از آن حسن بجوشید

□

او می‌کشدت جانب صلح و طرف جنگ

□

گشاد از دل تنگ درویش یابد

□

یکی بازآ به ما بگذر به بیشه جان‌ها بنگر

□

پندی بشنو که تا چو مخدومم

□

بگفت آن خردمند زیبا سرشت

□

از شراب الست روز وصال

□

جان پیش کشیم و جان چه باشد

□

خود خود را تو چنین کاسد و بی‌خصم مدان

□

هرگز ناراست جز از بهر تو

□

جهان چون توست یک شخص معین

□

رفتی تو از این پستی در شادی و در مستی

□

نه خرقه پوشم که باده نوشم

□

برین زمین که تو بینی ملوک طبعانند

□

تا چند آخر امید یابیم؟

□

دکان چرا رویم که کان و دکان تویی

□

در هاون اقبال عنایت گهری کوفت

□

گل‌های رنگ رنگ که پیش تو نقل‌هاست

□

قدم بپرسشم، ای بت، بنه، که چون تو بیایی

□

ور گنج‌های لعل او یک گوشه بر پستی زدی

□

مرا و عشق تو گیتی به یک شکم زادست

□

دل تو از کجا و غم ز کجا؟

□

اگر چه در خور تو نیستم، قبولم کن

□

در شرح درنیایی چون شرح سر حقی

□

جز رخ دل نظر مکن جز سوی دل گذر مکن

□

تو ز چشم خویش پنهانی اگر پیدا شوی

□

بخت من و من آسان با تو؟ بیا، بیا

□

هم بنده و آزادم ویرانه و آبادم

□

همچنان ناله فرهاد بهنگام صدا

□

چو مرغ کشته قلم سر بریده می‌گردد

□

دست چون شمشیرشان هر ساعتی در پای ظلم

□

انبار نعیم را زیان چیست

□

زان شب که ماه خویش نمودی به عاشقان

□

عشق همایون پیست خطبه به نام ویست

□

من در بلای هجر او زانم بتر کز هر طرف

□

چو نبود عقل در خانه پریشان باشد افسانه

□

که درآموختش این لطف و بلاغت کان روز

□

به آخر نماند این حکایت نهفت

□

نیم‌جانی دارم از تو یادگار

□

اگرم خصم بخندد و گرم شحنه ببندد

□

جان ما با عشق او گر نی ز یک جا رسته‌اند

□

در بال عقاب آمد آن تیر جگردوز

□

شریعت پوست، مغز آمد حقیقت

□

چه در بحث اصولی تو چه دربند فصولی تو

□

دلم چوخیل خیال تو در رسد با خون

□

ترکیب آسمان و طلوع ستارگان

□

ز روی لطف بنما رو، که دردی را که من دارم

□

به نماز نان برسته جز نان دگر چه خواهد

□

من سر نخوهم که باکلاهند

□

ای ز تو دردکشان دردکشان

□

بی‌دهان و لب چو شکر او

□

هیچ فضولی نبدی هیچ ملولی نبدی

□

بر مرگ دل خوشست در این واقعه مرا

□

که بسم الله اول به سنت بگوی

□

کو تابش می که پخته گردیم؟

□

زیانتر خویش را و دیگران را

□

دلو دو چشم مرا گر چه که کم نیست آب

□

گرچه جهان را بسی کس است شکیبا

□

ز قدش راستی گفتم سخن دوش

□

کی بود آفتاب تو در دل چون حمل رسد

□

به بوی آنکه ز خمخانه کوزه‌ئی یابم

□

قیامت که بازار مینو نهند

□

چون پریشانی سر زلفت کند

□

عاشقی را تو کیی عشق چه درخورد توست

□

بر ذکر ایشان جان دهم جان را خوش و خندان دهم

□

روح در این غار غوره وار ترش چیست

□

شماس ازان رخ جفت غم، مطران پریشان دم بدم

□

بار دگر آوردی زان می که سحر خوردی

□

بر سر خشمست هنوز آن حریف

□

چه خوب است تشریف میر ختن

□

تا جام لبش کدام می داد؟

□

پیش باغش باغ عالم نقش گرمابه‌ست و بس

□

بشنو نوای نای کز آن نفخه بانواست

□

فردا جانت به علم زور نماید

□

از زلف تو حلقه‌ای ندیدیم

□

در آتش رو در آتش رو در آتشدان ما خوش رو

□

رقوم دفتر دیوانگی نکو خواند

□

اقصای بر و بحر به تأیید عدل او

□

با دل ریش عاشقان، وه! که چها نمی‌کنند؟

□

از لعل تو دل دری بدزدید

□

در عشق چنان چوگان می‌باش به سر گردان

□

خبرت هست که بلبل ز سفر بازرسید

□

بر رخ خوبان جهان خط کشید

□

جان زرین و جان سنگین را

□

همی‌گدازم و می‌سازم و شکیباییست

□

سبک طوق و زنجیر از او باز کرد

□

چو غرق آب حیاتم چه آب می‌جویم؟

□

که در آن زمان سری تو که تو خویش دنب دانی

□

از حلقه برون نه‌ایم ما نیز

□

با زنگی خال تو که بر ماه

□

چشمت خطا بسی کرد، ای ماهرخ چه باشد؟

□

ای طربستان ابد ای شکرستان احد

□

میان حلقه‌ی رندان مگو ز توبه و تقوی

□

عارفان هر چه ثباتی و بقایی نکند

□

از عمر من کنون چو نمانده است هم دمی

□

اول از دست فراقت عاشقان را تی کنی

□

مسکین دل آواره آن گمشده یک باره

□

هر گل خندان که رویید از لب آن جوی مهر

□

رنج من زان چشم خواب‌آلود تست

□

جان پیشکشت چه بود خرما به سوی بصره

□

چند نصیحت کنند بی‌خبرانم به صبر

□

قضا کشتی آن جا که خواهد برد

□

چو با خود خوش نمی‌باشم، بیا ، تا با تو خوش باشم

□

جهان فانی نماند ز آنک او را

□

هر آنک از عشق بگریزد حقیقت خون خود ریزد

□

مکر و ترفندت کنون از حد گذشت

□

چو رضای او در آنست که دردمند باشم

□

نقلی ز دل معلق جامی ز نور مطلق

□

آنجا که یار پرده عزت برافکند

□

هفتاد زلت از نظر خلق در حجاب

□

عالم چو صدایی است ازین پرده، که داند

□

مرغ دلم می‌طپید هیچ سکونی نداشت

□

چو ایشان را حریف از اندرونست

□

سپیدی رخ این دل سپیدها بخشد

□

چو من هستم به ذات خود معین

□

ورای دیده و دل صد دریچه بگشاده

□

عجب گر در چمن برپای خیزی

□

هم از خبث نوعی در آن درج کرد

□

سر خود نیست دلی را که تو باشی مطلوب

□

روزی کنار گیری ای ذره آفتابی

□

جان حیاتی داد کوه و دشت را

□

بر دل آن کس که تافت یک سر مو زین حدیث

□

عدم موجود گردد این محال است

□

چو بدان بنده نوازی شده‌ای پاک و نمازی

□

آنرا که دلی بدست نارد

□

تو را که درد نبودست جان من همه عمر

□

ز وصلت تا جدا ماندم همیشه در عنا ماندم

□

چونک غم پیش آیدت در حق گریز

□

عالم شکارگاه و خلایق همه شکار

□

زهی صباح مبارک زهی صبوح عزیز

□

رنج که بردیم باد برد و تلف گشت

□

اندر لحد بی‌در و بی‌بام مقیمی

□

کسی را کاختیاری هست و محبوبی و مشروبی

□

ما را به کرشمه صید کردست

□

چرا پیوستی، ای جان، با دل من؟

□

عاشق مشک خوش بو می‌کند صید آهو

□

اگر هشیار اگر مستم نگیرد غیر او دستم

□

سوی حکما قدر شما سخت بزرگ است

□

جامی بیار، ساقی، از آن بادهای خام

□

آن طبله عیسی بد میراث طبیبان شد

□

طبیبانرا اگر دردی نباشد

□

ز مروارید تاج خسروانیت

□

چشم او با جان من گر گفته رازی، گو، بگوی

□

هر اشتری میانه زنجیر می‌گزد

□

درون بیضه چو آن مرغ پر و بال گرفت

□

ز دو صد روضه رضوان ز دو صد چشمه حیوان

□

راهی که سر به کوی تو دارد حقیقتست

□

نهادی سیر بر بینی نسیم گل همی‌جویی

□

با چون خودی درافکن اگر پنجه می‌کنی

□

گر او زهر برداشتی فی‌المثل

□

نقاب روی تو، جانا، منم که چون گویم:

□

گر گهر داری ببین حال مرا

□

اشکی که چشم افروختی صبری که خرمن سوختی

□

سخن می‌رفت دوش از لوح محفوظ

□

هزار نامه سیه شد به وصف صورت تو

□

ایا ای ابر گر تو یک نظر از نرگسش یابی

□

چنگ در زنجیر گیسوی نگاری زن که هست

□

پزشکان بماندند حیران در این

□

مرا به دست سر زلف خویش باز مده

□

چو تاری گشتم از آواز چنگی

□

ای بجسته کام دل اندر جهان آب و گل

□

خوش برآییم دوست حاضر نیست

□

بیا، که درد ترا من به جان خریدارم

□

در آخر چون درآمد شب بجست از خواب و دل پرغم

□

دیدار دلفروزش در پایم ارغوان ریخت

□

مترس از جوانان شمشیر زن

□

ای کاش به جان برآمدی کار

□

عاشق او خرد نیست زانک نخسبد

□

شست ویم چو ماهیان جانب خشک می‌برد

□

تا هر چه بداد مر تو را، خوش خوش

□

تجلی گه جمال و گه جلال است

□

آن آهن تو نرم شد امروز ببینی

□

نار الهموم هاجت من قلبی اشتعالا

□

زهدت به چه کار آید، گر رانده‌ی درگاهی؟

□

بدان مخسب که در خواب روی او بینی

□

هم تو اندر بیشه آتش می‌زنی

□

همه فانی و خوان وحدت تو

□

ور دو دیده ز تو روشن گردد

□

داد من امروز ده، که روز ضرورت

□

چاشنی خیال تو می‌بدرد دل مرا

□

تا به تماشای باغ میل چرا می‌کند

□

چو خواهی که نامت بماند به جای

□

در بهشت وصل جان‌افزای او

□

دلبری که سنگ خارا گر ز لعلش بو برد

□

گامی دو چنان آید کو راست نهادست

□

فکندی آتشم در جان و رفتی

□

سازی ندیده‌ایم و نوایی ازو، مگر

□

ماییم در این خلوت غرقه شده در رحمت

□

بود بی لعل همچون ناردانت

□

هر گنچ و هر خزانه که شاهان نهاده‌اند

□

جایی که عاشقان را درس حیات باشد

□

ز دارالملک عشقم رخت بردی

□

نگذارد نه کوته و نه دراز

□

بلبلان مست و مستان الست

□

ساخت اندر دل ما یار خراباتی جای

□

آمد بتی بی‌رنگ و بو دستم معطل شد بدو

□

ای که مانند تو بلبل به سخندانی نیست

□

سمیلان چو بر می‌نگیرد قدم

□

ز راه لطف به صحرا خرام یک نفسی

□

همین دانم که مجلس از تو برپاست

□

از پرده عراق به عشاق تحفه بر

□

مرد خرد همچو خر ز بهر شکم

□

دل به جان از رخ تو بویی خواست

□

چو بنهادی قدم آن جا برفتی جسم از یادش

□

دل من در گو زنخدانش

□

پروانه کیست تا متعلق شود به شمع

□

لب من رسیدی آخر ز لبش به کام روزی

□

گفتم رسول حق گفت حاجت ز روی نیکو

□

غیرت تو گفت برو راه نیست

□

انت لطیف الفعال انت لذیذ المقال

□

روی تو گر ز دور ببیند خطیب شهر

□

مترس آخر نه مردی تو بجنب آخر نمردی تو

□

آفرین خدای بر پدری

□

یکی گفتش آخر نه مردی تو نیز؟

□

من خسته که روی تو نبینم

□

نهادی سر که پای من ببوسی

□

بمیرید بمیرید و زین نفس ببرید

□

امروز چو دل نشد جدا از گل

□

پیرهن ما قبا کند به نسیمش

□

آتش عشق لامکان سوخته پاک جسم و جان

□

آهویت کرده بر شیر گردون کمین

□

متاع خویشتنم در نظر حقیر آمد

□

چو بلبل به نام رخت خطبه خواند

□

چون صورت جان لطیف کاری

□

گر چشم و جان عاشقان چون ابر طوفان بار شد

□

بحرست همچو دایه ماهی چو شیرخواره

□

ابروانی چون کمان داری و خلقی منتظر

□

انگور دل پرخون شده رفته به سوی میکده

□

تو پادشاهی گر چشم پاسبانان همه شب

□

به سختی بنه گفتش، ای خواجه، دل

□

در خانه‌ی ما نمی‌نهد پای

□

عشق و عاشق را چه خوش خندان کنی رقصان کنی

□

به روضه‌ای که در او صد هزار گل می‌رست

□

گویم: چرا نشانه‌ی تیر زمانه کرد

□

روزی که کاسه‌ی سرم از خاک پر کنند

□

ای صورت روحانی وی رحمت ربانی

□

با گل رویت چه زند لاله و نسرین

□

جهاندیده پیری ز ما بر کنار

□

اسرار خرابات بجز مست نداند

□

نگفتی تا بود خورشید دلگرم

□

چشم کشید خنجری لعل نمود شکری

□

ور دو دیده به تماشای تو روشن گردد

□

دستم چو شد حمایل در گردن خیالت

□

گلزار بین گلزار بین در آب نقش یار بین

□

سلطان که خشم گیرد بر بندگان حضرت

□

بخواه و مدار ای پسر شرم و باک

□

یاران من ز بادیه آسان گذشته‌اند

□

که فردوسش غلام آن گلستان

□

جنبش خلقان ز عشق جنبش عشق از ازل

□

قوت جان آن را که خواهد در نهان

□

رنگ سلامت ندیدم و رخ شادی

□

دورویی با چنان رویی پلیدی در چنان جویی

□

از سهی سرو که در راستیش همتا نیست

□

بس که دنیا را کمر بستم چو مور دانه کش

□

هر که مانند خضرآب حیوة دین یافت

□

گر ضمیر هر خسی ما را نخستی در جهان

□

در کف عقل نهد شمع که بستان و بیا

□

ز ملامت نگریزم که ملامت ز تو آید

□

بی‌قفا روی نیست در خارج

□

یک رنگ کند شراب ما را

□

حور عین می‌گذرد در نظر سوختگان

□

نه از مشتری کز ز حام مگس

□

بر ایشان که بشناسند گوهرهای مردم را

□

غم عشق تو پیاده شده قلعه‌ها گشاده

□

به سوی آسمان رفتم چو دیوان

□

در سروستان بازست، به سروستان چیست

□

گر رسیدم از لبش روزی به کام دل، رواست

□

بگفتم آفتابا تو مرا همراه کن با تو

□

بحضرتی که شهانرا مجال قرب نباشد

□

در بالصحاف علی‌الندمان مصطبحا

□

از می ناب جزع او گرچه خراب گشته‌ام

□

بر آن چشم دروغت طمع کردم

□

شفق وارم به هر صبحی به خون در

□

جامی بخر به جانی ور زانک مفلسی

□

هزاران موجب خیزد هر دم از وی

□

بیا در خانه خویش آ مترس از عکس خود پیش آ

□

از در بخشندگی و بنده نوازی

□

سرش موی و رویش صفا ریخته

□

مرا دردی است دور از تو، که نزد توست درمانش

□

هله آسمان عالی ز تو خوش همه حوالی

□

اشکم چو دهل گشته و دل حامل اسرار

□

زیرا که قیامت قوی را

□

صورت پاک ترا از نظر پاک مپوش

□

داری دری پنهان صفت شش در مجو و شش جهت

□

شود در گردن جانم سلاسل

□

یکی را اجل در سر آورد جیش

□

خرم آن عاشق، که بیند آشکار

□

ای چراغ و مشعله هفت آسمان

□

ای شه صاحب قران خیز ز خواب گران

□

چو یار مست خرابست و روز روز طرب

□

این پرده به تلبیس کجا دور توان کرد؟

□

چو کان نیشکر گشتی ترش رو از چه می‌باشی

□

گر دلی داری به دلبندی بده

□

برون رفت و هر جانبی بنگرید

□

نان تو آتش است و به دینش خریده‌ای

□

در دیو زشت درروی و یوسفش کنی

□

عقل اگر سلطان این اقلیم شد

□

همی تا کند پیشه، عادت همی کن

□

به نفس چون نسیم جان بخشد

□

گوید که به اجرت ده این خانه مرا چندی

□

با شوق حرم سرمکش از تیغ حرامی

□

قبا بر قد سلطانان، چنان زیبا نمی‌آید

□

در ماتم خودیم، بیا، زار بگرییم

□

عقل‌ها نعره زنان کخر کجاست

□

همی‌نالم که از غم بار دارم

□

چون نشاید دیگران را تا همه ردش کنند

□

از خصم نمی‌نالم وز تیغ نمی‌ترسم

□

زر دارد و زر بدهد زین واخردت این دم

□

توانگران را عیبی نباشد ار وقتی

□

نگه کرد و موری در آن غله دید

□

چون ز چنگ غمش آهنگ فغان پست کنم؟

□

چه خون از چشم و دل‌ها برگشاده‌ست

□

دود به پیش خیالت خیال‌های دگر

□

تا چند جویی آخر از جان نشان جانان

□

هر که او را دیده‌ای باشد، شناسد صورتی

□

زنبور شهد جانت هر چند ناپدید است

□

نکنم خلاف رایش بجفا و جور دشمن

□

برآرد تهی دستهای نیاز

□

شدم نومید کاندر چشم امید

□

یا سیدی و روحی حمت فلم تعدنی

□

چون کام و مراد دوست جویی

□

ز آب و گل چو چنین کنده ایست بر پاتان

□

زین‌سان که گریبانم بگرفت غم عشقت

□

یا همچو عشق جان فدا در لاابالی ماردی

□

در عهد لیلی این همه مجنون نبوده‌اند

□

مکن گفتمت مردی خویش فاش

□

بیا، به لطف ز جان به لب رسیده بپرس

□

ای سلیمان که به فرمانت بود دیو و پری

□

هست این سخا چون سیر ره وین بخل منزل کردنت

□

گر جور کنی ور نی تا کار تو می‌ماند

□

فروغ روی تو بر جان چنان تجلی کرد

□

آن رفت که اقبال بخارید سر ما

□

مخمور دل افروخته را قوت روان بخش

□

و طریق مسلوب الفاد تحمل

□

چون ز من جدا نه‌ای، چیست که آشنا نه‌ای؟

□

آتشی از رخ خود در بت و بتخانه زدی

□

خوبان چو رخت دیده افتاده و لغزیده

□

خدایا تو دانی که بر ما چه آمد

□

دل یاران، تو نگفتی که بسوزد بر یار؟

□

هم کوه بدان سختی چون شیره و شیرستی

□

دیده را فایده آنست که دلبر بیند

□

دمادم شراب الم در کشند

□

گر گناهی کرده‌ام بر من مگیر

□

نقشی کنی به صورت معشوق هر کسی

□

جان را صفت ایمان شد وین جان به نفس جان شد

□

عشق تا در میان کشید مرا

□

گر چه می‌گفت که: از بند شما آزادم

□

در عشرت آن دریا نی این و نه آن بوده

□

بزم صبوحی ز قدح برفروز

□

ز هر ناحیت کاروانها روان

□

مرا این دوستی با تو قضای آسمانی بود

□

منورتر به هر دو کون ای دل

□

اما بدان سبب که به هر شام و هر صبوح

□

دوش گفتم ساقیش را هوش دار

□

در آخر گشت پیدا نفس آدم

□

ستاده‌اند صفات صفا ز خجلت او

□

ای موافق صورت و معنی که تا چشم منست

□

به خواب اندرش دید و پرسید حال

□

در بارگاه دردت درمان چه راه یابد؟

□

نمی‌تاند نظر کاندر رکابت

□

جانی که جدا گردد جویای خدا گردد

□

چند گویی توبه آن از عشق و زین ره باز گرد

□

بدان کمر نرسد دست من، ولی برساند

□

در کامه هر ماهی شستی است ز صیادی

□

اگر مستان مجلس را رعایت می‌کنی ساقی

□

ذوق سماع مجلس انست به گوش دل

□

دل مرا که به باران فیض تو زنده است

□

در این چون شد چگونه چند مانی

□

هین توشه ده از خوشه ابروی ظریفت

□

سایه شادیست غم غم در پی شادی دود

□

دل من آینه‌ی صورت او بود و ز غم

□

از سوی چرخ تا زمین سلسله‌ای است آتشین

□

مرد گستاخی نیم تا جان در آغوشت کشم

□

هر کجا باشم دعا گویم همی بر دولتت

□

آیینه‌ی سینه زنگ غم خورد

□

هست چشمش قلزم مستی نعم

□

بیا ساقی سبک دستم که من باری میان بستم

□

وانگه آن دم که میان من و اوست

□

وجود هر دو عالم چون خیال است

□

ای ما و من آویخته وی خون هر دو ریخته

□

از کجا می‌رسد این قاصد فرخنده کزو

□

می‌زنم لاف از رجولیت ز بیشرمی ولیک

□

حیران همه مانده‌ایم و واله

□

قولی که در عراق است درمان این فراق است

□

عقل را معزول کردیم و هوا را حد زدیم

□

رقص شما هر دو کلید بقاست

□

راه پر چاهست و شب بیگاه و صحرا بی‌پناه

□

آینه کیست تا تو را در دل خویش جا دهد

□

گر تو خواهی که یکی را سخن تلخ بگویی

□

سپهرم مدد کرد و نصرت وفاق

□

در خرابات با می و معشوق

□

مایه سودا در این عشقم چنان بالا گرفت

□

چندین مدوید کاندر این خاک

□

بر درت آفتاب را همه شب

□

ظهور کل او باشد به خاتم

□

فما کاسه منه الا نجی

□

تیهوی بی بال و پر بودیم دور از آشیان

□

چه باشد پادشاه پادشاهان

□

جز به دشنام و جفا نامم مبر

□

دهل پیدا دهلزن چون است پنهان

□

بلادری‌ست در عالم نهانی

□

هین جامه بکن زود در این حوض فرورو

□

بخاری مرتفع گردد ز دریا

□

چو نرگس شوخ چشم آمد سمن را رشک و خشم آمد

□

دلی عجب نبود گر بسوخت کتش تیز

□

یک حکایت سر گذشتم پیش آن جان بازگویی

□

دل به غمش بود شاد، رفت غمش هم ز دل

□

گل چه باشد که اگر جانب گردون نگری

□

ای مرد دانشمند تو دو گوش از این بربند تو

□

دل من صاف دین در راه او باخت

□

زهی مطرب که از یک نغمه‌ی خوش

□

یک پرده برانداخته آن شاهد اعظم

□

هر که او چون من دیوانه ز غم کوه گرفت

□

چه مایه بر سر این ملک سروران بودند

□

به زبانی، که بیدلان گویند

□

خاموش نمی‌هلی که باشم

□

اینک آن نوحی که لوح معرفت کشتی اوست

□

چو سال سال نشاطست و روز روز طرب

□

به آخر بداند خداوند لاف

□

بیخ مرا چه می‌کنی قصد فنا چه می‌کنی

□

ما را سر باغ و بوستان نیست

□

چه می‌خواهم از طارم افراشتن؟

□

در سرم نیست بجز دیدن تو سودایی

□

نشاط عاشقی گنجی است پنهان

□

آینه جویی‌ست نشان جمال

□

بگرفت مرا چنان که مویی

□

بیار، ساقی، از آن جام راوقی، تا من

□

سوی صحرای عدم رو به سوی باغ ارم رو

□

کنون که قامت من در پی تو شد چو کمان

□

یا طیف ان غدر الحبیب تجانبا

□

در صومعه چو مرد مناجات نیستم

□

خواجه چرایی چنین کز تو رمد عشق دین

□

بتان را جمله زو بدرید سربند

□

زهر بنوش از قدحی کان قدح

□

ای که بر ما می‌پسندی سال و ماه و روز و شب

□

جان آب لطیف دیده خود را

□

همچو مستسقی بر چشمه نوشین زلال

□

گر اندیشه باشد ز خصمت گزند

□

من همی گویم چو رویت در دو عالم روی نیست

□

عشقی است سخت زیبا فقری است پای برجا

□

ای نازش حور از تو وی تابش نور از تو

□

اگر بی او دمی از دل برآرم

□

هر کرا رفت، همی باید رفته شمری

□

از خلق نهان زان شد تا جمله مرا باشد

□

رویت از زلف سیه چون روز روشن در طلوع

□

نه وامقی چو من اندر جهان به دست آید

□

من هنوز از عشق جانی می‌کنم

□

تو لطیف و بی‌نشانی ز نهان‌ها نهانی

□

خواب مسکین به زیر پنجه عشق

□

اندک اندک زین جهان هست و نیست

□

گویند که: آشفته و زنجیر ولی ما

□

هر آتش زنده از دم توست

□

به جای دوست گرت هر چه در جهان بخشند

□

به آخر ندیدی که بر باد رفت؟

□

مرا گفتی که: فردا روز وصل است

□

هر شهر کو خراب شد و زیر او زبر

□

دگرباره جهان پر شد ز بانگ صور اسرافیل

□

عمری است که تا از آن خویشی

□

تن عاشق بمیرد در جدایی

□

عشقش ز پی غیرت گفتا که عوض جان ده

□

کو صادقی که صبح وصالش چو دست داد

□

سر ملوک زمان پادشاه روی زمین

□

ورچه نثار تو کنم جان، نرهم ز درد تو

□

بر فرق خاک آب روان کرد عشق او

□

هر روز همچون ذره‌ها رقصان به پیش آن ضیا

□

بر آسمانش بجویی چو مه ز آب بتابد

□

ای دلبری که عارض چون آفتاب تو

□

بخورد عشق جهان را چو عصا از کف موسی

□

آفتاب حسن او تا شعله زد

□

به زندان فرستادش از بارگاه

□

تا سر زلف تو پریشان بدید

□

هر کی دلی داشت زین هوس تو ببینش

□

کوهست نیست که که به بادی ز جا رود

□

همچون نقطی سیه پدیدار

□

عاشق دیوانه شدم، وز همه بیگانه شدم

□

خوش آوازی من دیدی دواسازی من دیدی

□

ز پیمان بگذر ای صوفی و درکش باده‌ی صافی

□

تا بار دگر دمدمه‌ی کوس بشارت

□

هرکجا شکرلبی دشنام داد

□

بر کف بنهاده لاله جامی

□

دلا می‌جوش همچون موج دریا

□

طراز خلعت آن خوش نظر چو دیده شود

□

زاهد از سر تو ز آن رو غافلست

□

آن عقل و دل گم کردگان جان سوی کیوان بردگان

□

دانند جهانیان که در عشق

□

همه روز نیکان از او در بلا

□

خون شد جگرم از غم و اندیشه‌ی آن دوست

□

گر ز تو باخبران بی‌خبرند

□

دف دریدست طرب را به خدا بی‌دف او

□

تا تو جان از بس لطیفی در نیابد کس تو را

□

دل خود تمام سوخته شد، جان خسته بود

□

شمشیر درنهاده سرهای سروران را

□

الا والله لا اسلو هواهم

□

نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل

□

تا کی از هجران جانان ناله و زاری کنم؟

□

زمین تا آسمان دود سیاه‌ست

□

به کهربایی کاندر دو لعل تو درجست

□

عشق ز زنجیر خویش جست و خرد را گرفت

□

نیست بجز یاد او در دل ما جای گیر

□

آن میر اجل نیست اسیر اجل است او

□

آن که در چاه زنخدانش دل بیچارگان

□

چکان خونش از استخوان، می‌دوید

□

عالم آیینه‌ی جمال تو شد

□

خیره گان روی خود را از ره و منزل مپرس

□

گر به فقرت ناز باشد ژنده برگیر و برو

□

آزاد گشته‌اند ز کونین بنده‌وار

□

ور قامتت به باغ درآید، ز شرم او

□

در رسته بازاری هر جا بده اغیاری

□

هر سحر چاک زنم دامن جانرا چون صبح

□

چو ماه روی مسافر که بامداد پگاه

□

گر چنین خواهی کشیدن تیغ غم

□

آفتابی کو به کوه طور تافت

□

درد فراق من کشم ناله به نای چون رسد

□

این همه عربده و تندی و ناسازی چیست

□

بگدازد از خجالت، حال، نبات مصری

□

جان خشم گیرد با کسی گردد جهانش محبسی

□

کوس غارت زد فراقت گرد شهرستان دل

□

شنیدم که نامش خدادوست بود

□

در صومعه و بتکده عشقش گذری کرد

□

دل آشفته نگیری خرد خفته نگیری

□

در مجلس جان فکر چنانست که گفتار

□

نتوان گفت به صد سال آن غم

□

به گوشه‌ی نظری کار خستگان فراق

□

شاهیم نه سه روزه لعلیم نه پیروزه

□

بجز از شمع کسی بر سر بالینم نیست

□

همه کارداران فرمانبرند

□

مرا از غایت شوقت نیامد در دل این معنی

□

دگربار ای خیال فتنه انگیز

□

عجب آن شهره بازار خوبی

□

شیرخوار کرمند و نگران

□

گفتم: نتوانی دل شهری بربودن

□

گر افلاطون بدیدستی جمال و حسن آن مه را

□

داروی مشتاق چیست زهر ز دست نگار

□

پری پیکری بود محبوب من

□

به غم زان شاد می‌گردم که تو غم خوار من گردی

□

آن نی بی‌دست و پا بستد ز خلق

□

چاک شدست آسمان غلغله ایست در جهان

□

فریاد برکشید چو مست از شراب عشق

□

پشت فلک شکسته مهر قضا توانت

□

الا ای باز مسکین تو میان جغدها چونی

□

یا رب چنین که اختر وصلت غروب کرد

□

ز من مپرس که آخر چه دیدی از دوران

□

از یار خودم جدا فکندی

□

این جهان روز و شب از خوف و رجا لرزان است

□

هر نور که آید او از نور تو زاید او

□

در هوس این سماع از پس بستان عشق

□

گر تو خواهی که بدانی: به چه روزیم از تو

□

از بس شکر که جانم از مصر عشق خورده

□

آن همه عشوه که در پیش نهادند و غرور

□

کسی گفتش ای یار شوریده رنگ

□

خرابی ها کند چشمش که نتوان کرد در عالم

□

اگر سنگت ببیند بر تو گرید

□

بگرد آتش عشقش ز دور می‌گردی

□

از در سرشک و گوهر اشک

□

باریک تر ز موی سالیست در دلم

□

آمد به مکر آن لعل لب کفچه به کف آتش طلب

□

بسحر که جان فزاید لب یار و جام باده

□

به دستهای نگارین چو در حدیث آبی

□

زان به چشم من درآیی هر زمان

□

چو حقت ز غیرت خود ز تو نیز کرد پنهان

□

و آنک جان‌ها به سحر نعره زنانند از او

□

غم ترسد و هراسد ما را نکو شناسد

□

بود نور نبی خورشید اعظم

□

این کیست چنین غلغله در شهر فکنده

□

ستیزه بردن با دوستان همین مثلست

□

گزیدند فرزانگان دست فوت

□

نشد از بزم وصل خوبرویان

□

کناری نیست این اقبال ما را

□

وان غصه که می‌گویی آن چاره نکردم دی

□

ساقیا آب لعل ده که دلم

□

دلم آونگ آن زلفست و جان خسته می‌خواهد

□

هست سماع چنگ نی هست شراب رنگ نی

□

عذارت آفتاب صبح خیزان

□

تا نپنداری کشفتگی از سر بنهاد

□

مدبرات امورند در مصالح خلق

□

چه کم گردد ز حسنت گر بپرسی

□

صفا آمد صفا آمد که سنگ و ریگ روشن شد

□

بدزدیدی ز حسن تو یکی چیز

□

توشه‌ی جان خویش ازو بربای

□

مرد قمارخانه‌ام عالم بی‌کرانه‌ام

□

بیا که وقت بهارست تا من و تو به هم

□

پدر دیده بوسید و مادر سرش

□

پنهان چه شوی؟ که عکس رویت

□

جان‌ها زنبوروار از عشق تو پران شده

□

باغ دلم که صد ارم در نظرش بود عدم

□

شاهد سرمست را ز خواب برانگیز

□

من اندر مذهب عشقش بزرگین طاعت آن دانم

□

از چشم چو بادامت در مجلس یک رنگی

□

ای مسلمانان اگر چشمش خورد خون دلم

□

طال ما صلت علی اسد الشری

□

دوست می‌دارمت به بانگ بلند

□

خلایق همچو کشت و تو بهاری

□

اندر سفرست لیک چون مه

□

سفها سوی مجالس گرو فرج و گلو

□

نه مهرست این، که داغ دولتست این

□

آه از آن کس که زند بر دل من داغ عجب

□

لعلست یا لبانت قندست یا دهانت

□

یکی خلق و لطفی پریوار داشت

□

آیم به درت افتم، تا جور کنی کمتر

□

خبرها می‌شنیدی زیر و بالا

□

هرگز خزان بهار شود این مجو محال

□

زلف پریشانش را حلقه به گوشم از آنک

□

در ازل جان دل به مهرت داد و این

□

آن رسته خویش خود دیده پس و پیش خود

□

گدائی کز خرد باشد مبرا

□

قلب زر اندوده نستانند در بازار حشر

□

چو بسته زیر پای پیل ملکی

□

وگر او در صمدیت بنمودی احدیت

□

دودی برآید از فلک نی خلق ماند نی ملک

□

سست پایی بمانده بر جایی

□

ماه نبیند ستاره‌ای چو جبینت

□

شها شیری تو من روبه تو من شو یک زمان من تو

□

گر خود همه بیداد کند هیچ مگویید

□

همه روز اگر غم خوری غم مدار

□

با یار بگوی کان شکسته

□

پست و بالا عشق پر شد همچو بحر

□

مستست از آن باده با قامت خم داده

□

حلقه‌ی زلف توام چون بند کرد

□

بگو سیمرغ و کوه قاف چبود

□

حیلت بگذار و آب و روغن

□

رفتیم و روز وصلت روزی نبود ما را

□

اقرار می‌کند دو جهان بر یگانگیش

□

آخر این بخت من از خواب درآید سحری

□

ور بوی مصر عشق قلاوز نیستی

□

چه ماند صورتی کز خود تراشی

□

شمشیرها جوشن شود ویرانه‌ها گلشن شود

□

دانه‌ی خالی، که بر رخسار تست

□

در روح نظر کردی چون روح سفر کردی

□

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق

□

وگر دانی اندر تبارش کسان

□

در لعل توست پنهان صدگونه آب حیوان

□

هم به منش ده مها مده به دگر کس

□

یا قالب بشکست و بدان دوست رسیدست

□

لب گشایدتا ببینم وانگهی

□

چون نپسندد جفا نرگس سرمست یار؟

□

تو آن نوری که دوزخ را به آب خود بمیرانی

□

کای بدل پرده سوز شاهد روز

□

کهل گشتی و همچنان طفلی

□

حسن لیلی صفت چو حکمی کرد

□

به نظاره و تماشا به سواحل آ و دریا

□

پیدا شود سر نهان ویران شود نقش جهان

□

آن سبدکش می‌کشد آن لقمه‌ها را تون به تون

□

عارض او در خم زلف چو مار

□

ز آب و گل چو برآمد مه دل آدم وار

□

غم خوردنم امروز حرامست چو باده

□

چو بیچاره گفت این سخن، پیش جفت

□

از می عشق دلی مست و خراب

□

گر مرد آسمانی مشتاق آن جهانی

□

چون آرزو ز حد شد دزدیده سجده کن

□

گرچه چون کاهی شدم از دست هجر

□

از میان دلبران شنگ و گل رویان شوخ

□

ای به زمین ز آسمان آمده چون فرشته‌ای

□

نرگس بیمار خود را گاه گاهی باز پرس

□

گلیست خرم و خندان و تازه و خوشبوی

□

روی خوب تو که هر دم دگران می‌بینند

□

خورشید به پیش نور آن شمع

□

چگونه جان برد سایه ز خورشید

□

مه و خورشید نظر شد که از او خاک چو زر شد

□

چیست جرم ما؟ گویی کز حریف ناهمتا

□

هر جا که ملاقات دو یار است اثر توست

□

فتنه در پارس بر نمی‌خیزد

□

عزیزی که هر کز درش سر بتافت

□

یک دمی دارم از جهان و آن نیز

□

در حرکت باش ازانک آب روان نفسرد

□

بگرد عاشق اگر صد هزار خام بود

□

جان بود نگین عشق و مهرت

□

از روزگار غایت مطلوب من کسیست

□

سلسله‌ای گشاده‌ای دام ابد نهاده‌ای

□

ای خوشا وقت گل و لاله بهنگام صبوح

□

سفرهای علوی کند مرغ جانت

□

نی طاقت آن تا ز غمت صبر توان کرد

□

این درد ز غصه فراق است

□

دیوی بود حورش کند ماتم بود سورش کند

□

خوشتر از جان خود چه باشد جان فدای خاک تو

□

سینه را ساخته بودم سپر تیر غمت

□

چون چرخ حریف آفتابیم

□

سوز دل یعقوب ستمدیده ز من پرس

□

ز درویش خالی نبودی درش

□

به پرسش من رنجور اگر نمی‌آیی

□

من باغ و بوستانم سوزیده خزانم

□

دست بر هر کجا نهی جانست

□

چون شد خط سبز تو پدیدار

□

ز روح‌الله پیدا گشت این کار

□

صد بار فسون کردم خار از تو برون کردم

□

هلاک من چو بوقت وداع خواهد بود

□

باری نظر به خاک عزیزان رفته کن

□

گر در دلم خیالت ناید، عجب نباشد

□

طاقت عشقت ندارد هیچ جان

□

چون به یک دم صد جهان واپس کنم

□

دانه چیدن چه مروت بود آخر مکنید

□

دیده‌ی آن که نمی‌خفت و سعادت می‌جست

□

گر شکر است عسکری چون برسد به هر دهن

□

می‌کند با خویش خود بیگانگی

□

برون تاخت خواهنده‌ی خیره روی

□

از خود بدرآ، در رخ خوبان نظری کن

□

تو قلم به دست داری و جهان چو نقش پیشت

□

بیگانه شدند آشنایان

□

از دست چو من عاشق دانی که چه برخیزد

□

شورها در سر و با خلق نمی‌یارم گفت

□

از سر قدم بساختم ای آفتاب حسن

□

گر ز دست ساقی تحقیق جامی خورده‌ئی

□

میزان عدل لایجور ولا یحی ...

□

در سرای دل چو سلطان حقیقت بار داد

□

بخورد آن بازی من خشمگین شد

□

قیامت در قیامت بین نگار سروقامت بین

□

هر بی‌دلی ز دلبر انصاف خود بیابد

□

سرایی ساختی اندر دماغت

□

جاندار سراپرده سلطان عدم باش

□

به کنج غاری عزلت گزینم از همه خلق

□

بر این در دعای تو مقبول نیست

□

به عالم در، ندارم غمگساری

□

منم از دست تو بی‌دست و پایی

□

جمله چو شهد و شیر شو وز خود خود فقیر شو

□

گلهای بهار نیم مرده

□

وصل روی تو جهانی ز خدا میخواهند

□

مه گوش همی‌خارد صد سجده همی‌آرد

□

گرم بهر سر موئی هزار جان بودی

□

اسب در میدان رسوایی جهانم مردوار

□

چگونه باشد در دام مانده حیران صید

□

چون تیر روی و بازآیی

□

هر کی او نعره تسبیح جماد تو شنید

□

با دم او می‌رود عین الحیات

□

گر ز مرغ جان به شاخ دل رسید

□

کجا اسراربین آمد دمی کز کبر و کین آمد

□

نیکخواهانم نصیحت می‌کنند

□

تگاپوی ترکان و غوغای عام

□

دل زار من پر غم نبوده یک نفس خرم

□

این دل صدپاره مر دربان جان را پاره داد

□

آن جام شراب ارغوانی

□

ره گم کردم درین بیابان

□

عیسی مریم از تو گر باز گردد این دم

□

از شیوه و ناز تو مشغول شده جانم

□

بسوز مجمر عود ای مقیم خلوت انس

□

راه گم کرده از طریق صلاح

□

تو ای امیر! اگر خواجه‌ی غلامانی

□

جهان چون نی هزاران ناله دارد

□

ماهیانی کاندرون جان هر یک یونسیست

□

به درون جنت به میان نعمت

□

ز باده خوردن اگر منع می‌کنندم خلق

□

ای عشق چه می‌خندی وی عقل چه می‌بندی

□

شرمش از روی تو باید آفتاب

□

چو غنچه گرت بسته بودی دهن

□

هر که را دل در او قرار گرفت

□

سبب غیرت توست آنک نهانی و اگر نی

□

در شام اگر میری زینی به کسی بخشد

□

چون مشک و جگر دید او در ناک دهی آمد

□

دیر کشید، ای نگار، سوختنم ز انتظار

□

نهی بر فرق جان تاجی بری دل را به معراجی

□

آستین افشان برون رفتیم چون سرو از چمن

□

تا رباید کله قاقم برف از سر کوه

□

هر که از خاک درش رفعت نیافت

□

یکی آهن بدم بی‌قدر و قیمت

□

سیر گردی زان همه جفتان تو زود

□

شها نوای تو برعکس بانگ داوودست

□

کند گرمی دگر ره عزم بالا

□

ملامت نشنوم هرگز نگردم در طلب عاجز

□

به حسن طلعت لیلی نگاه می‌نکند

□

جهان گشته و دانش اندوخته

□

می‌افتدت این یک دم کیی براین پر غم

□

ای میر مجلسی که تو را عشق نام گشت

□

آنک بدید روی تو در نظرش چه سرد شد

□

بر باد داده دل را آوازه‌ی فراقت

□

بر آب چشم من کشتی برانید

□

به دیگر کس مده آنچم نمودی

□

شبان تیره بسی برده‌ام بخر و روزی

□

بیچاره آدمی که اگر خود هزار سال

□

دلی کز یار خود بویی نیابد تن دهد بر باد

□

سوی مستان با دو لعل می فروش

□

هر صبح ز سیرانش می‌باشم حیرانش

□

تخته بند فراق تخت نشست

□

چه پردها بدرانید عشق او برما!

□

بهر رضای مستی برجه بکوب دستی

□

دوش چون مشعله شوق تو بگرفت وجود

□

رنگ قبول مردان، سبز و سفید باشد

□

پیش شمع رخش چو پروانه

□

چون مو شده‌ست آن مه در خنده است و قهقه

□

زان می که ز بوش جمله ابدال

□

همچو گویی در خم چوگان عشق

□

بر لاله‌ی بستانش مجنون شده صد لیلی

□

فلک ایمن ز هر غوغا زمین پرغارت و یغما

□

همچون مه نو گشته‌ام از مهر تو در شهر

□

نه در جهان گل رویی و سبزه‌ی زنخیست

□

آفتاب روی او خواهیم دید

□

هست ز اوباش خیالات تو اندر ره عشق

□

ماهی که بیافت آب حیوان

□

از فراز عرش و کرسی بانگ تحسین می‌رسید

□

دل همه پیمانه جست هیچ نیامد به هوش

□

اسرار بر او ظاهر همچون طبق حلوا

□

چون کمان در بازو آرد سروقد سیمتن

□

به محمود گفت این حکایت کسی

□

چون دل تنگم نشد شاد به تو یک زمان

□

الحمد شدم ز حمد گفتن

□

آن راه زنم آمد توبه شکنم آمد

□

به مجلسی که زند خنده لعل میگونش

□

خط آمد سبزه‌زار عالم جان

□

مستک خویش گشته‌ای گه ترشک گهی خوشک

□

گفتمش در شکرت چند بحسرت نگرم

□

امید امن و سلامت به گوش دل می‌گفت

□

ز چشم جادوی مردافگن شبه رنگت

□

مال و زرش کم ستان جان بده از بهر جان

□

کیست که هر ساعت پنجاه بار

□

گلنار پرگره شد و جوبار پرزره

□

نظر زهره کند، خنجر مریخ زند

□

تن چون کمانم دل چو زه ای جان کمان بر چرخ نه

□

کافران از بت بی‌جان چه تمتع دارند

□

به آزار فرمان مده بر رهی

□

وقتی خوش است و مرغ دل ار نغمه‌ای زند

□

ماهیی لیک چنان مست توست آن دریا

□

هر قدح کز می دهد گوید بگیر و هوش دار

□

دلی که آب وصالش به جوی بود روان

□

به خون خوردن میموزان دل ما را به خوان غم

□

دانی که درخت من در رقص چرا آید

□

این خیالیست که در گرد سمند تو رسم

□

ندید دشمن بی‌طالع آنچه از حق خواست

□

جان ز تن از غصه بیرون خواست شد

□

بگشا سر خنب خسروانی

□

از گردش گردون شد روز و شب این عالم

□

چونک بینایان نمی‌بینند رنگ جام را

□

من ترا میخواهم از دنیا، بهر منزل که هست

□

به بزمش جان‌های ما ندانستی سر از پایان

□

هر آن که رای تو معلوم کرد و دیگربار

□

تهیدست تشویش نانی خورد

□

در صومعه چند خود پرستی؟

□

در کشتی نوح همچو روحی

□

بیا و بزم سلطان بین ز جرعه خاک خندان بین

□

مستان می‌عشق درین بادیه رفتند

□

ساقی، میان ببند که هنگام عشرتست

□

چو شانه زلف تو را دید شد هر انگشتش

□

گر صبر کند باری مشکل نشود کارم

□

بدین ماند این قامت خفته‌ام

□

این همی دانم که گفت و گوی ما

□

از بحر تر نگردی و ز خاک فارغی

□

سگ اصحاب کهف و نفس پاکان

□

خدای خصم شما گر به پیش آن خورشید

□

کرد از هوای خویش دلم گرم ذره‌وار

□

گفتم که شد هنگام می ما غرقه اندر وام می

□

از دل برون شو ای غم دنیا و آخرت

□

قفسهای مرغ سحر خوان شکست

□

از من مسکین مبر یک‌بارگی

□

زین چنین عزلی شه ار واقف شدی

□

آن را که شفا دانی درد تو از آن باشد

□

در شهر ندا زنیم و گوییم

□

روزی حکایت ما ناگه به گفتن آید

□

لیلی زیبا را نگر خوش طالب مجنون شده

□

سلطان بی وزیر و جهاندار لم یزل

□

موری نه‌ای و خدمت موری نکرده‌ای

□

با اهل خرابات ندانم چه سخن گفت؟

□

شده‌ام خراب لیکن قدری وقوف دارم

□

تا حال جوان چه بود کان آتش بی‌علت

□

تا تو آن رخ نمودی عقل و ایمان ربودی

□

مجمر سینه به عود جگر آراسته‌ام

□

الحق تو نگفتی و دم باده او گفت

□

دل ضعیفم از آن کرد آه خون آلود

□

دوست بازآمد و دشمن برمید از پیشم

□

ز جورش در فغانم، چند نالم؟

□

صلا کاین مغزها امروز پر شد

□

باز آن بدوی به هجده‌ای قلب

□

آتش عشق بیدلان تو را

□

طالع من خود چه شور بود؟ که هرگز

□

بنگر دست رضا را که بهاری است خدا را

□

هر کرا عقل درین راه مربی باشد

□

سلیمی که یک چند نالان نخفت

□

تا نپنداری که بی‌روی خوشت

□

نی زمین و نه فلک را قدم و طاقت توست

□

آفتابا راه زن راهت نزد

□

هر لفظ او جهانی روشن چو آسمانی

□

ز چین زلف تو رمزی چو نافه سربسته

□

برای ماه بی‌چون را کشیدی جور گردون را

□

گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی

□

بگفت این قدر ستر و آسایش است

□

چو رویش پرده بگشاید که و صحرا به رقص آید

□

قدحی دو چون بخوردی خوش و شیرگیر گردی

□

اسب خسان را به رخی پی بزن

□

همچون گویم که در ره او

□

نغمه‌ی شیرین مرغان سحر

□

نی همچو عقل دانه چین نی همچو نفس پر ز کین

□

بجهانی شدم از دمدمه‌ی کوس رحیل

□

نظر در آینه‌ی روی عالم افروزش

□

چشم بد از تاب رویت آتشی افروخته

□

گر پای سگی ره تو کوبد

□

از حور و ماه و روح و پری هیچ دم مزن

□

جان غرق شهد و شکر از منبع نباتش

□

دست قضا چو نسخه‌ی خوبان همی نبشت

□

زان می‌خندی چو صبح صادق

□

مطرب از دست من به جان آمد

□

به دانش بزرگ و به همت بلند

□

سخنی، کز تو بشنود گوشم

□

دردی بنوش ای جان بسکل ز هوش ای جان

□

تن چو سایه بر زمین و جان پاک عاشقان

□

چون پرده برانداختی از روی چو خورشید

□

اگر سالی نمی‌بینی نشان، هرگز نمی‌پرسی

□

ای حمزه آهنگی وی رستم هر جنگی

□

چون زلف لیلی از دو جهان کردم اختیار

□

نباید ستن اندر صحبتی دل

□

ز شادی در همه عالم نگنجم

□

کبوترها سراسر باز گردند

□

هر گل سرخی که هست از مدد خون ماست

□

شکار خسته اویم به تیر غمزه جادو

□

روزی اگر ز زلف تو بندی گشوده‌ام

□

آدم ز چه عریان شد دنیا ز چه ویران شد

□

درون ما ز تو یک دم نمی‌شود خالی

□

نهد عامل سفله بر خلق رنج

□

به تیر غمزه، ازین بیش، خون خلق مریز

□

شکر وفا بکاری سر روح را بخاری

□

پیش از آن کاین نفس کل در آب و گل معمار شد

□

هرچیز که داشتم تر و خشک

□

آن بلای سینه، یا آشوب دل، یا رنج جان

□

همی‌کوشم به خاموشی ولیکن از شکرنوشی

□

برو ای خواجه که صبرم بدوا فرمائی

□

صبح امروز خدایا چه مبارک بدمید

□

یک وعده‌ی خود بسر نبردی

□

دو جهان اگر درآید به دلم حقیر باشد

□

دلم چون برگ می‌لرزد همه روز

□

کف او خار نشاند کف او گل شکفاند

□

مایه‌ی راحت و آسایش دل بودی تو

□

ز شراب آسمانی که خدا دهد نهانی

□

بالای چنین اگر در اسلام

□

چنان نادر افتاده در روضه‌ای

□

از رخ سیراب خود بر جگرم آب زن

□

بردانم و ندانم گردان شده‌ست خلقی

□

اگر زان سیب بن سیبی شکافم حوریی زاید

□

گر همه طاعتی به جای آری

□

خوبرویان همه گر در نظرم جمع شوند

□

گر قصد هوا کردی ور عزم جفا کردی

□

اگر چو مرغ بنالم تو همچو سرو ببالی

□

نازنینان حرم را خون خلق بی‌دریغ

□

نخست ار چه به صد زاریم درون خواندی

□

جان را به عشق واده دل بر وفای ما نه

□

به مفلسان که ز بازارشان نصیبی نیست

□

بکن مجاهده با نفس و جنگ ریشاریش

□

گرچه گران بار شدیم از غم آن ماه ولی

□

از عقل دو صدپر دو سه پر بیش نمانده‌ست

□

در تو حیرانم و اوصاف معانی که تو راست

□

چو خود را به هر مجلسی شمع کرد

□

کدام دل که به خون در نمی‌کشد دامن؟

□

بسی گشتی در این گرداب گردان

□

زاغ اگر عاشق سرگین خر آمد گو باش

□

می‌تافت پیاپی و دمادم

□

تو به ناز خفته هرشب، ز منت خبر نباشد

□

برون پرده درند آن بتان و سوزانند

□

نه حور بهشت از طراوت بهشتی

□

گر همه کامم برآید نیم نانی خورده گیر

□

با عاشقان شیدا، سلطان کجا برآید؟

□

مثال باز سلطان است هر نقش

□

سمن را گفت نیلوفر که پیچاپیچ من بنگر

□

سر چه باشد تا فدای پای شمس الدین کنم

□

دلم لعل لبت بر دست، اگر پوشیده می‌داری

□

شاهنشه هر شاهی صد اختر و صد ماهی

□

آن که گویند به عمری شب قدری باشد

□

به آخر ز وسواس خاطر پریش

□

بر من مسکین ستم تا کی کنی؟

□

آن جا که تویی کی راه یابد

□

چشم بند ار نبدی که گرو شمع شدی

□

بیار دردی اندوه و صاف عشق دلم را

□

بهشت خوش نبود بی‌جمال نازک یار

□

برخیز ای جان از جهان برپر ز خاک خاکدان

□

خوشا میان گلستان و جام می بر کف

□

دو چیز حاصل عمرست نام نیک و ثواب

□

اگر برفت دل از دست، گو: برو، که مرا

□

صفت حکم تو در خون شهیدان رقصد

□

گر بپوسم همچو دانه عاقبت نخلی شوم

□

رفتند خوشه چینان وین خوشه چین نشسته

□

حاصل عمر گرامی از جهان دیدار اوست

□

هم عاقبت ای سلطان بردی همه را مهمان

□

گر قبولم می‌کند مملوک خود می‌پرورد

□

عدو را بکوچک نباید شمرد

□

پرده بردار از آن رخ پر نور

□

شادی جان‌ها ذوق دهان‌ها

□

پریر جان من از عشق سوی گلشن رفت

□

تا دور فتاده‌ام من از تو

□

حکیمان کاندر این کردند تصنیف

□

هر که اسیر سر بود دانک برون در بود

□

علم چگونه زنی بر فضای عالم قدس

□

به هر مقام که پای مبارکت برسد

□

بیا در گلشن ای بی‌دل، به بوی گل برافشان جان

□

این چه جام است که از عین بقا سر برزد

□

تیغ زدی بر سرم ای آفتاب

□

آمدم تا صاف گردم از غبار هر چه رفت

□

دل شکسته‌ی من گم شد، این سخن روزی

□

فربهیش به دست جو غره مشو به پشم او

□

مهربانی می‌نمایم بر قدش

□

کسی خسبد آسوده در زیر گل

□

چو غنچه گل علم خویش در نوردد زود

□

گر همه زهرم با خوی منت باید ساخت

□

ای آسمان عاشقان ای جان جان عاشقان

□

در زیبایی و عالم افروزی

□

به جز هست حقیقی هست نشناخت

□

می‌گشت دین و کیشم من مست وقت خویشم

□

کسی که نسخه‌ی خط تو می‌کند تحریر

□

بر آب دیده‌ی مهجور هم ملامت نیست

□

ماتم زدگانیم، بیا، زار بگرییم

□

جز دام تو نیست کفر و ایمان

□

تا خارششان همی‌کشاند

□

و اگر بر تو ببندد همه ره‌ها و گذرها

□

چه زنی صلای رفتن؟چو نماند پای رفتن

□

مرغان ابراهیم بین با پاره پاره گشتگی

□

پس چو به بنگرم بر تو و من

□

به خون عزیزان فرو برده چنگ

□

چون که یک نیم ز شب یا کم یا بیش برفت

□

خشم شکلی صلح جانی تلخ رویی شکری

□

پدر بر خم خمرم وقف کردست

□

هر جزو من مشاهده تیغی دگر بخورد

□

دم در کشیده بود دل من ز دیر باز

□

به درگاه خدای حی قیوم

□

بر در دیر مغان از کفر و دین رخ تافته

□

فقدت زمان الوصل والمرء جاهل

□

در دل زارم نظر کن، کز غمت آمد به جان

□

از جان و از جهان دل عاشق ربوده‌ای

□

گر برفکنی پرده از آن چهره زیبا

□

ماه وجودش ز غباری برست

□

حقیقت کز تعین شد معین

□

در من بنگر ای جان تا هر دو سلف خندیم

□

سیلاب ز سر گذشت یارا

□

وعده‌های خوشم همی داد

□

خورشید وحدت اینک از مشرق وجودم

□

نقش‌ها را پشت و پایی می‌زنی

□

مگرد ای مرغ دل پیرامن غم

□

از آن بر خاک کویت سر نهادم

□

میان باغ و طرف جوی و پای سرو و پیش گل

□

آن آب به جوش آمد هستی به خروش آمد

□

بساز با من دم بسته و کلید نجات

□

دگر روز در خوشه چینی نشست

□

جرمم این دان که ز جان دوست‌ترت می‌دارم

□

تویی دریای مخلد که در او ماهی بی‌حد

□

ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هر کس

□

نگردد نقش جز بر کلک نقاش

□

ابا برق و با جستن صاعقه

□

عقل است شبان به گرد احوال

□

دگر بخفته نمی‌بایدم شراب و سماع

□

همه سنگها پاس دار ای پسر

□

کاروان عمر ازین منزل روان شد ناگهی

□

آن دم که به طوف خود بطوفی

□

رستم دستان و هزاران چو او

□

هر شب سپهر پرده‌ی زربفت ساخته

□

بس رنگ بر آرد ز سر این خم پر از نیل

□

یک عالم و عاقل به جهان نیست که او را

□

کنونکه فصل بهاران رسید و موسم گل

□

محتسب گر فاسقان را نهی منکر می‌کند

□

روی بنمای، تا نظاره کنم

□

چو نور از ناودان چشم ریزد

□

شراب لعل بیاورد شاه کاین رکنی‌ست

□

چشم بد خستش ولیکن عاقبت محمود بود

□

به حکمت باشدش جان و دل آگه

□

می زده مییم ما کوفته دییم ما

□

زنهار که چون می‌گذری بر سر مجروح

□

مگر دشمن است این که آمد به جنگ

□

در جلوه‌گاه معنی معشوق رخ نموده

□

آن دم که نهان شوی ز چشمم

□

در شکار بی‌دلان صد دیده جان دام بود

□

تو گویی آب خضر و آب کوثر

□

سر و چمن، گر چه هست تازه، ولی همچو تو

□

چند روزی جهت تجربه بیمارش کن

□

کنم بقاف هوای تو آشیانه چو عنقا

□

برون جستم از تنگ ترکان چو دیدم

□

مشعشعة اذا اسکرت منها

□

چهره چون آفتاب می‌بری از ما شتاب

□

همگی پرده و پوشش ز پی باشش تو است

□

جمع رندان و حریفان همه یک رنگ شدیم

□

نقد هر خوبی که در گنج ملاحت جمع بود

□

چو دیده بیشه آن شیرمست من باشد

□

و گر دوران ز سر گیرند هیهات

□

تعالی الله از حسن تا غایتی

□

قطره کز دریا برون آید همی

□

تو چگونه گلستانی که گلی ز تو نروید

□

در دیده می‌فزاید نور از خیال او

□

سوز ما با عشق او قوت نداشت

□

پیش خورشید جمال روی او

□

رسید از عشق جاسوسش که بسم الله زمین بوسش

□

با خود چو دمی خش ننشستم بهمه عمر

□

به ره در یکی دختر خانه بود

□

بسکه ما خون جگر خوردیم از دست غمت

□

کهنه و پیر شدی زین خرد پیر گریز

□

خورشید چو دید خاک کویت

□

غافلی را لطف بفریبد چنان

□

خون من ریزی و دل گیری نوا

□

گاهی تو را در بر کنم گاهی ز زهرت پر کنم

□

میان عیب و هنر پیش دوستان کریم

□

همه شب پریشان از او حال من

□

دل من آینه‌ی توست، پاک می‌دارش

□

خوش برآمد آن گل صدبرگ من

□

بس زبان حکمت اندر شوق سرش گوش شد

□

خیز ای ساقی و می‌ده به صبوح

□

در کار سر زلفت یک لحظه که می‌پیچم

□

امروز عجب چیزی می‌افتی و می‌خیزی

□

کوکبه‌ی قافله سالار صبح

□

وعده‌ی دیدار هر کسی به قیامت

□

ای نیک، ز من همه بد آمد

□

با سایه یار رو یکی شو

□

تو آن ماری که سنگ از تو دریغ است

□

گوید گرگی بخورد یوسف یعقوب را

□

زبان سوسن او جمله گویاست

□

ای حسرت سرو سهی ای رونق شاهنشهی

□

عاشقان کشتگان معشوقند

□

کسانی که با ما در این منزلند

□

هر ساعتی از غمزه فریبی دگر آغاز

□

دود ار چه زاد ز آتش هم دود شد حجابش

□

گر نه دل‌های شما مختلفند

□

چون گذر کردیم از بالا و پست

□

به یلک هر دو جهان را یله کن، تا چو یلان

□

کارم ز پیچ زلفت شوریده گشت و مشکل

□

تا دل شب تیره نشکند

□

دریغ بازوی سرپنجگی که برپیچد

□

گو درین مصر که فرعون درو صد بیش است

□

رو نمودی که منم شاهد تو باک مدار

□

چون پیشترک روی تو از خود

□

ور دو دیده به تو روشن گردد

□

پیوند تو افزون شو و بسیار بگفتند:

□

به پیش خلق نامش عشق و پیش من بلای جان

□

من نه آن صورت پرستم کز تمنای تو مستم

□

گل به چمن در برست، ماه مگر یا خورست

□

با وصل جان‌فزایت جان را چه آشنایی؟

□

می‌خندد آن لبت صنما مژده می‌دهد

□

گل از نسرین همی‌پرسد که چون بودی در این غربت

□

چون کس نیافت از دهن تنگ او خبر

□

بنشینم به ذکر او تا صبح

□

یکی قطره شود گوهر چو یابد او علف از تو

□

رفته سوی بوستان با دوستان خندان چو گل

□

نه زنگ عاریتی بود بر دل فرعون

□

به هر تردامنی رخ می‌نمایی

□

بر بوی نوبهاری بر روی سبزه زاری

□

علی الخصوص شرابی که اولیا نوشند

□

در کارگاه عشقت بی‌تو هر آنچ بافم

□

به فریاد ما گر چنین می‌رسی

□

در پرده عراقی می‌زد به نام ساقی

□

مهر از سر نامه برگرفتم

□

حلال است از او نقل کردن خبر

□

او را چه خبر از من و از حال دل من

□

پیرهن یوسفی هدیه فرستی به ما

□

به آسمان و زمین لطف ایتیا فرمود

□

بی نمکی چند کنی باده نوش

□

مونسم مهرست و صحبت اشک سرخ

□

چشم هر آنک بسته شد تابش حرص خسته شد

□

چو صوفی از می صافی نمی‌کند پرهیز

□

خمر دنیا با خمار و گل به خار آمیختست

□

هر چند نه‌ایم در خور تو

□

چون همیشه آتشت در نی فتد

□

می‌کش که درست باد دستت

□

ز موج بحر برقصند خلق همچو صدف

□

میان در بند چون مردان به مردی

□

خورشید ز تو گشته صاحب کله گردون

□

عشقت بنای عقل به کلی خراب کرد

□

خردمند از او دیده بردوختی

□

خود با دو جهان چکار ما را؟

□

می و نقل این جهانی چو جهان وفا ندارد

□

ز ابر پرآب دو چشمش ز تصاریف فراق

□

صد جهان ناپدید شد که نشد

□

گمان بردم که: میجوید دلت وصل مرا، لیکن

□

دل خراب مرا بین خوشی به من بنگر

□

گردر اسرار زبان بی زبانان می‌رسی

□

مهربانی و دوستی ورزد

□

یک ذره گرد از آن خاک در چشم جانت افتد

□

سره مردا چه پشیمان شده‌ای گردن نه

□

من و تو هیچ از این جا نرویم

□

مرا زکات تو باید خزینه را چه کنم

□

لاف نخستین «بلی» می‌زنم

□

هر مست درآویخته با مست ز مستی

□

هیچ مصلح به کوی عشق نرفت

□

در این بود درویش شوریده رنگ

□

به غمزه‌ای چو مرا مست می‌توانی کرد

□

هم از برگ و هم از میوه ممتع

□

پیش رخ آفتاب چرخ پیاپی کی زد

□

جان اگر زو داری و جانانت اوست

□

وقتی ز خلق راز دل خود نهفتمی

□

نه زان نوری که آن باشد به جان چاکران لایق

□

غریبست از کسانی کاشنایند

□

نه لایق ظلماتست بالله این اقلیم

□

بنزد عقل چو خورشید روشن است که نیست

□

در هر حرفیش مستمع را

□

آن را که منم منصب معزول کجا گردد

□

سوسن با تیغ و سمن با سپر

□

در دل زده‌ای تو آتش عشق

□

صد ماه یقینم شد اندر دل شب پنهان

□

میل آن دانه خالم نظری بیش نبود

□

پری چهره هرچ اوفتادش به دست

□

خون خور، که درین سرای پر غم

□

بستی تو هست ما را بر نیستی مطلق

□

دعوی عشق کردم سوگندها بخوردم

□

ذره‌ای خورشید رویش شد پدید

□

عناصر مر تو را چون ام سفلی است

□

درآ ای تاج و تخت ما برون انداز رخت ما

□

بخال خلدنشینت که روز و شب چو بلال

□

اهل دانش را درین گفتار با ما کار نیست

□

فرزند رسول را بکشتند

□

با خیال گلستانش خارزار

□

شد می و نقل خوردنش عشرت و عیش کردنش

□

ای مشعله یقین را وی پرورش زمین را

□

یک شب صبح کرده بنالم بر آسمان

□

تن را چو بنان شکار کردی

□

هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد

□

سکونی بدست آور ای بی ثبات

□

پیوسته ز غم شکسته بودم

□

ای زهره مزین زین هر دو یک نوا زن

□

هر کجا یک تار مویت بر هوس سر می‌نهد

□

چون فتنه‌ی آن ماهی چون رهرو این راهی

□

ز بس کالحان داودی ز مرغان عزیمت خوان

□

ساقی در این آخرزمان بگشاد خم آسمان

□

توانگران چو علم برکنار دجله زنند

□

تعلقی است مرا با کمان ابروی او

□

رفت دل و نمی‌رود آرزوی تو از دلم

□

هین شیشه باز هجر رسیدی به سنگلاخ

□

بوطربون گشت مه و مشتری

□

خیز که رسته خیز شد روز نبات ریز شد

□

به عادت حالها با خوی گردد

□

زنان در تعزیت شب‌ها نمی‌خسبند از نوحه

□

ز عقل و عافیت آن روز بر کران ماندم

□

بر سر کویش نظاره کن که هزاران

□

نکرد آن دوست از من یاد روزی

□

شکران در عشق او بگداختند

□

وین تعلل بهر ترکش دافع صد علتست

□

چون هویدا شد آفتاب رخت

□

طبعت به طالع ما شد تند و تیز، ارنه

□

ای گله بیش کرده تو سیر نگشتی از گله

□

از خاک درت برنتوان گشت که کردند

□

دوست به دنیا و آخرت نتوان داد

□

بیا، تا پیش روی تو بمیرم

□

تو لطیفی تو لطیفی تو لطیف ابن لطیفی

□

صدای نای آن جا نکته گوید

□

گلو چه حاجت می‌نوش بی‌گلو و دهان

□

توانایی که در یک طرفةالعین

□

عشوه و مکر زمانه نپذیرد گوشی

□

جان در تن مشتاقان از ذوق به رقص آید

□

جام عیش مرا نه دردی بود

□

وانکه یاد لبش کند روزی

□

پرده هفت آسمان بشکافتی بشکافتی

□

آن کس که در مغرب بود یابد خورش از اندلس

□

درهم ز دست دست سر زلفش از شکن

□

به رغم من برود هر زمان، که در نظرم

□

ای تو فرورفته به خود گاه از آن گور و لحد

□

تا ترا شوری نباشد لذت شیرین چه یابی

□

به مال غره چه باشی که یک دو روزی بعد

□

چه باشد ار بنوازی نیازمندی را؟

□

ور تو خود را از بد او کور و کر سازی دمی

□

ای آسمان عاشقان ای جان جان عاشقان

□

چو مه از روزن هر خانه که اندرتابیم

□

حوری که در مششدر خوبی جمال او

□

یا جهت ستیز من یا جهت گریز من

□

افتاده تو شد دلم ای دوست دست گیر

□

چو خلوت نشین کوس دولت شنید

□

چنین دانم که حسنت کم نگردد

□

سالکی جان مجرد بر قلندر عرضه داد

□

ای عقل تو به باشی در دانش و در بینش

□

ذوقی که هست جمله در آن حضرت است نقد

□

به دلش بر بنهادیم و به جان پرسیدیم

□

اگر من بشکنم جامی و یا مجلس بشورانم

□

بهر دیار که دور از تو می‌کنم منزل

□

نوشین روان و حاتم طایی که بوده‌اند

□

چه خوش باشد دل آن لحظه! که در باغ جمال او

□

ببین عیب ار چه عاشق گشت رسوا

□

ز پیش آب و گل من بدید روح تو را

□

چو فتاد سایه تو سوی مفسدان مجرم

□

شکر آن که خواب می‌گیرد به شب

□

گر نامه نمی‌خوانی خود نامه تو را خواند

□

دانم که سرم روزی در پای تو خواهد شد

□

به خون تشنه جلاد نامهربان

□

تبسم لب ساقی خوش است و خوشتر از آن

□

گردت چرا نگردم چون خانه خدایی

□

یعقوب صفت کی بود کز پیرهن یوسف

□

مویی اگر همه خلق در من نگه نکنند

□

بی‌درد عشق منشین، کندر چنین بیابان

□

گهی رویش سیه دارد گهی در موی خود مالد

□

نمی‌دانم که بر برج که امشب آشیان دارد

□

احوال برادرم شنیدی

□

جامی از میکده روان کردند

□

ای فضل خوش چو جانی وز دیده‌ها نهانی

□

هست گواه قمر چستی و خوبی و فر

□

گرمسیر ضمیر جای ویست

□

عیش نیکوست کسی را که تواند کردن

□

در عشق نشسته تن در عشرت تا گردن

□

خون صاحب نظران ریختی ای کعبه حسن

□

اگر نفع کس در نهاد تو نیست

□

لب میگون جانان جام در داد

□

مرغان پاسبان تو هیهای می‌زنند

□

چو زلف درهمش درهم از آنم

□

اگر روی تو نیست خورشید عالم

□

تو بخت بین که: نخفتم شبی جزین ساعت

□

هزاران نکته در عالم بگفتم

□

بهر ایامی این عشرت دهد دست

□

هر یکی نادیده از رویت نشانی می‌دهند

□

بنمای رخت به دردمندی

□

عجب همراز نفس سگ پرستی

□

در انگشت پری مهر سلیمان

□

شیشه عشق را فراغت‌ها است

□

ز چشم اوست دلها مست و مخمور

□

دو کف به سوی دعا سوی بحر می‌رانی

□

شاهد ما را نه هر چشمی چنان بیند که هست

□

به سودای جانان ز جان مشتغل

□

علی اعلی المعارج و المعالی

□

خیالت شحنه شهر فراق است

□

اندر همه ده اگر کسی هست

□

از میان تو چو مویی شده‌ام

□

ای پیرخرقه،یک نفس این دلق سینه‌پوش

□

هر آن جانی که شد مجنون به عشق حالت بی‌چون

□

مرجان تو پرده دار لل

□

پاک چشمان را ز روی خوب دیدن منع نیست

□

اصل چنگزخان نزاده چون تو فرعی پاک دین

□

از غیرت الهی در عرش حیرت افتد

□

مرا پرسید صفرایی که گر مرد شکرخایی

□

چو پر و بال ز تو یافتست هر مرغی

□

قریب آن هست کو را رش نور است

□

یا مستحق مرحمت یابد مقام و مرتبت

□

هر آن که با رخ منظور ما نظر دارد

□

خدایا تو شب رو به آتش مسوز

□

من با تو سزد که در نگنجم

□

تا چند کنم ز مرگ فریاد

□

مطربا رو بر عدم زن زانک هستی ره‌زنست

□

هاروت تو چاره ساز سحر است

□

غنچه چون با لب خشک آمده بود از اول

□

پیش از تو جهات نقد بوده‌ست

□

گر از بهشت نگارم عنان بگرداند

□

علم از دوش بنه ور عسلی فرماید

□

ز بند زهد و قرابی برستم

□

مشکل هر دو جهان آه چه حلوا شود

□

به غیر خون مسلمان نمی‌خورد این عشق

□

مطبخ جان به سوی بی‌سوییست

□

ز چشم لطف بر احوال مسکینان نظر میکن

□

یخ را اگر بیند کسی و آن کس نداند اصل یخ

□

که شنیدی که برانگیخت سمند غم عشق

□

نشان سگ از پیش و از پس ندید

□

ابر محنت خیمه زد بر بام دل

□

یکی صورت رود دیگر بیاید

□

خرج بی‌دخل خدایی است ز دنیا مطلب

□

من کیم خاک توام بادی به دست

□

زین بیش مده وعده به فردای بهشتم

□

فغان کردن ز شیر حق بیاموز

□

حیات جاودان یابی اگر در راه ما میری

□

سبحانه من عظیم قادر صمد

□

بیا، که بی‌تو مرا برگ زندگانی نیست

□

روان‌هایی که روز تو شنیدند

□

امروز آن کسی که مرا دی بداد پند

□

هر جا فقیر بینی با وی نشست باید

□

می بیارید و تنم را بنشانید چو شمع

□

صد چشمه بجوشانی در سینه چون مرمر

□

کسان که در رمضان چنگ می‌شکستندی

□

شب از درد چوگان و سیلی نخفت

□

برون کن از درون سودای گیتی

□

عنکبوتی بتند پرده اغیار شود

□

خود از این سو که نه سویست و نه جا

□

از سر نام و ننگ و روی و ریا

□

ببین یک ره که تا خود عرش اعظم

□

تشنه‌تر از اجل منم دوزخ وار می‌تنم

□

زلف سیاهت شام غریبان

□

من این روز را قدر نشناختم

□

شاید که دگر نعره‌ی مستانه برآریم

□

رسول غم اگر آید بر تو

□

هش دار که آب زیر کاه است

□

ابروی چون سنبله بی‌خبرست از مهش

□

با چشم تو چو گردی رطل‌اللسان به یادش

□

لطف توام نمی‌هلد ور نه همه زمانه را

□

زین سان که وجود توست ای صورت روحانی

□

کسانی که پیغام دشمن برند

□

از تو نگریزد دل من یک زمان

□

جان همی‌تابید از نور جلالت موج موج

□

آمد رمضان به خدمت دل

□

بر بوی یقین که بو که بینیم

□

طوطی چرب زبان، با همه شیرین سخنی

□

همه دربند هوااند و هوا بنده ماست

□

در حال که من دانه‌ی خال تو بدیدم

□

آن خدایست تعالی، ملک الملک قدیم

□

بس عجب نبود که سودایی شوم

□

که عاشق همچو سیل و تو چو بحری

□

دل چون چنگست و عشق زخمه

□

ز عشق عاشق مفلس عجب فتند لیمان

□

مرا گفتی: کز آنجا آگهی چیست؟

□

ای چشم چمن می‌بین وی گوش سخن می‌چین

□

ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت

□

توان گفت او را سحاب کرم

□

گهی از درد بی‌درمان بنالیم

□

ای آب زندگانی در تشنگان نگر

□

سقای روح یک باده ز جام غیب درداده

□

هر که او سرسبزی خط تو دید

□

نسیمی بیاور ز پیراهنش

□

بس عاقل پابسته کز خویش شود رسته

□

با سرشک ما حدیث لل لالا مگوی

□

حکیم بار خدایی که صورت گل خندان

□

ناخوش چو منی بود که پیوست

□

ور نبودی پرده دار برق سوزان ماه را

□

این پرده نیلی را بادیست که جنباند

□

چون یوسفی بدید چو گرگان همی‌درد

□

راز دل زان فاش می‌گردد، که دوست

□

یک ریسمان فکندی بردیم بر بلندی

□

با آن که تو مهر کس نداری

□

هر آن کو قلم را نورزید و تیغ

□

مگر از زلف دلدارم صبا بویی به باغ آورد

□

برون آب ماهی چند ماند

□

ز باد بولهب و جنس او نمی‌بینی

□

گاه از چوگان زلفش حلقه‌ی مشکین ربای

□

اگر مقبلی هست،در بند اوست

□

بسی خفتی تو مست از سرگرانی

□

بگو که ایمه نامهربان مهر گسل

□

دلش بر وی از رحمت آورد جوش

□

از گل روی یار قسم دلم

□

پازهر تویی و زهر دنیا

□

چه دارید چه دارید که آن یار ندارد

□

مست شد و بر سر کوی اوفتاد

□

بر چمن و سبزه آفتی مرسادش

□

چرا مکن تو در این جا مگو چرا نکنم

□

عذرا که نانوشته بخواند حدیث عشق

□

کسی خوشتر از خویشتن دار نیست

□

بگذار تا بمیرم در آرزوی رویت

□

می‌غلط به هر طرف که غلطی

□

چو خرمن کرد ماه ما بر آن شد تا بسوزاند

□

چون ندید اندر دو عالم محرمی

□

مرد راهبر باید پیر راهت، ای برنا

□

چو گریان بود آن یعقوب کنعان از پی یوسف

□

تو کلک منشی تقدیر بین بدان خوبی

□

وی که در شدت فقری و پریشانی حال

□

نگارا، بر تو نگزینم کسی را

□

امروز حریف خاص عشقیم

□

نومید مشو ای جان در ظلمت این زندان

□

موکلان چو آتش ز عشق سوی من آیند

□

سلوکش سیر کشفی دان ز امکان

□

تا نکنی کوه بسی دست به لعلی نرسد

□

مجال خواب نمی‌باشدم ز دست خیال

□

یکی گفتش این خانه‌ی خلق نیست

□

الا یا حبذا! نفحات ارض

□

در زلزله است دار دنیا

□

ماهی و دریا همه مستی کنند

□

جانت چو به جان او فروشد

□

هر چنبری چو ماری، هر شقه‌ای تتاری

□

شبی بر گرد محبوسان گردون

□

چه زنی تیغ ملامت من جان افشانرا

□

شنید این سخن پیر روشن روان

□

در باخته دل و دین، مفلس بمانده مسکین

□

همگان ز خود گریزان سوی حق و نعل ریزان

□

در هاون تن بنگر کز عشق سبک روحی

□

مرا بیدار در شب‌های تاریک

□

مشک چینی را ز غیرت بر نمی‌آید نفس

□

پیغام دل است این دو سه حرف

□

عجب از دام غمش گر بجهد مرغ دلی

□

بخوشید سرچشمه‌های قدیم

□

چو خدنگ غمزه‌ی او دل و جان و سینه خورده

□

در نیم شبی رسید شمعی

□

بغرد شیر عشق و گله غم

□

ناوک‌انداز آسمان چو بدید

□

به راه تو بر هیچ خاکی ندید

□

عاشقان با عاقلان اندرنیامیزد از آنک

□

چو آن جادوی بیمارش که خون خوردن بود کارش

□

نگه دار فرصت که عالم دمی است

□

من از عشقت گریبان چاک کردم

□

هر کجا زشتی جفاکاری رسید

□

هر کس که سری و دیده‌ای داشت

□

گفتی که ز دل خبر نداری

□

آن ملک با ملکی رفت باز

□

صد کاسه همسایه مظلوم شکستی

□

رامین چو اختیار غم عشق ویس کرد

□

همی گفت شولیده دستار و موی

□

چراغ خانه‌ی دل شد ضیای نور روی تو

□

در بزم سرای شاه جانان

□

خاری که ز گلبن طرب رست

□

صد هزاران دل کامل شده در کوی امید

□

آمد و شد در گرفت از چپ و از راست دوست

□

گر چاشنیی خواهی هر شب بنگر خود را

□

باد بهار نکهتی از شاخ سنبلش

□

کام هر جوینده‌ای را آخریست

□

زان به چشم من درآیی هر زمان

□

قدح چو آفتابت چو به دور اندرآید

□

جان تو چو گلشنست لیکن

□

کیمیای کیمیاسازست عشق

□

ممن ز دین برآمد و صوفی ز اعتقاد

□

یکی دستش چو قبض آمد یکی دستش چو بسط آمد

□

ملک یا چشمه نوری پری یا لعبت حوری

□

کجا عقل یا شرع فتوی دهد

□

بر چهره‌ی کواکب از صنع تست نور

□

ریحان گوید به سبزه رازی

□

آن یار همانست اگر جامه دگر شد

□

گر کند اندر رخ جانان نظر

□

از آن حال دل پرخون تباه است

□

ز زلف جعد چون سلسل بشد این حال من مشکل

□

دستار صوفیانه و دلق مرقعت

□

طلب منصب فانی نکند صاحب عقل

□

گفتم که چو روی گل ببینم

□

هر سحری مستمر منتظرم منتظر

□

دارد هنر و هزار دولت

□

چون ز عقل و جان و دل برخاستی بیرون شدی

□

از او هر عالمی چون سوره‌ای خاص

□

ز درد و حسرت تو جان لاله‌ها سیه است

□

به تیغ غمزه خون خوار لشکری بزنی

□

چنین گفت دیوانه‌ای هوشیار

□

از نیم ذره پرتو خورشید روی تو

□

تربیت آن پری چشم بشر باز کرد

□

بپوشان قد خوبت را از ایشان

□

بر گشاید کار هر دو کون را

□

به سر سیم طبیبانش فرستیم و به جان تحفه

□

درآمد ترک در خرگه چه جای ترک قرص مه

□

نام خالش مبر که وحشی را

□

ما کشته‌ی نفسیم و بس آوخ که برآید

□

بمانده بی رخ زیبای خویش دشمن کام

□

ما همه یک کاملیم از چه چنین احولیم

□

باری دل من صبوح مستست

□

چون در آن دور مبارک برج‌ها را می‌گذشت

□

عجب نبود که ذره دارد امید

□

صد نوش تو نوشیده تشریف تو پوشیده

□

تو خود به جوشن و برگستوان نه محتاجی

□

گذر کرد بقراط بر وی سوار

□

باز دست غم گریبانم گرفت

□

خار شد این جان و دل در حسد آینه

□

اندر سخنش کشان و بو گیر

□

پس تو را حیران میان این دو راه

□

گفتی که: در فراقم زحمت کشیده‌ای تو

□

گناه هر دو عالم را به یک توبه فروشویی

□

خوف غرقابم نبود و بیم موج از بهرآنک

□

قناعتست و مروت نشان آزادی

□

از راحت‌های این جهانی

□

غنچه و گل‌ها مغفرت آمد

□

نقدش برکش ببین که چندست

□

بگذر از باغ جهان یک سحر ای رشک بهار

□

ای دردمند عشق، به درمان مدار گوش

□

افکند خبر دشمن در شهر اراجیفی

□

یکی را چون ببینی کشته دوست

□

اگر بر پری چون ملک ز آسمان

□

بیا، که خانه‌ی دل گرچه تنگ و تاریک است

□

گفتم به نای همدم یاری مدزد راز

□

ور زان که نیاز پیش آری

□

به دست خویش در پای خودم کش

□

یار آن کس شود، که مینوشد

□

اگر عالم بود خندان مرا بی‌تو بود زندان

□

گهی که زاغ شب از آشیان کند پرواز

□

از آنکه من به تأمل درو گرفتارم

□

سخن از تو و جان ز من این به آید

□

شیر و شکر را شمس و قمر را

□

آن کس که هوای شاه دارد

□

کردم از حیرت سجودی پیش او

□

به نام تو زیستم همه عمر و خود ز تو

□

زهی بی‌آبی جانم چو نیسانت نمی‌بارد

□

ندارد با تو بازاری مگر شوریده اسراری

□

قوی در بلاغات و در نحو چست

□

یک روی و هزار آینه بیش

□

در سوی بی‌سو می‌رو و می‌جو

□

پر ده قدحی میرم آخر نه چو کمپیرم

□

کوزه‌ی دردی به یک دم درکشید

□

جهان جمله فروغ نور حق دان

□

از برای صوفیان صاف بزم آراسته

□

چنان مران که غباری بدو رسد ز گذارت

□

گرت به شب نبدی سر بر آستانه‌ی حق

□

ای دیده بیا، که خون بگرییم

□

دولت شفاست مر همه را وز هوای او

□

جان ز تو جوش می‌کند دل ز تو نوش می‌کند

□

ناز گازر چون بدید آن آفتاب از لطف خود

□

بر من گذر نکرد شبی، کاشتیاق تو

□

ای بخت و بامرادی کاندر صبوح شادی

□

هر کو شراب عشق نخوردیست و درد درد

□

ستایش خداوند بخشنده را

□

از گفته‌ی خود سیاه‌رویی

□

روز مهمانی است امروز الصلا جان‌های پاک

□

خود ز فلک برتریم وز ملک افزونتریم

□

نتوان خورد بی‌تو آبی خوش

□

صورت ماه را رقم بستر

□

مرغ معماگوی را رسم سخن آموختی

□

چند چون مرغ کنی سوی گلستان پرواز

□

نباید گر بسوزندت که فریاد از تو برخیزد

□

که آفتاب خرد در غبار حیرت ماند

□

چون سیل در کهستان ما سو به سو دوانه

□

بوسی به دغا ربودم از تو

□

ای ضربت تو محکم ای نکته تو مرهم

□

مگرم عقل شکیبی دهد از عشق، ارنه

□

برجهیی به نیم شب با شه غیب خوش لقب

□

بار عشقت کجا کشد دل من

□

همه شب ز فریاد و زاری نخفت

□

به مجلسی که کسان ساز عشق بنوازند

□

تو به یک خنده چرا راه زنی

□

شد بی‌قدمت سرا خرابه

□

از می عشق ریختن بر دل آدم اندکی

□

ای نوازش کم و بهانه فراخ

□

منطقم را کرد ویران وصف تو

□

معطرست دماغ معاشران ز بخار

□

مگر شاهنشه اندر قلب لشکر

□

بیچاره کسی که از در تو

□

ای خواجه ترک ره کن ما را حدیث شه کن

□

از جرم و جفاجویی چون دست نمی‌شویی

□

چون ز سر لطف مرا پیش خواند

□

بی‌روی او چون عود می‌سوزد تنم

□

هم ملک و هم سلطان شوی هم خلد و هم رضوان شوی

□

صبرم ز روی دوست میسر نمی‌شود

□

بگفتا نه آخر دهان تر کنم

□

چشم میگون یار هر که بدید

□

تا یافت جانم او را من گم شدم ز هستی

□

یار آمد و جام باده بر کف

□

بر من بی دل جهان مفروش از آنک

□

تیر کمان ابروان بر سپرم مزن، که من

□

جنی پنهان باشد در ستر و امان باشد

□

زلف مشکین که چنین برقدمت دارد سر

□

بسیچ سفر کردم اندر نفس

□

تا وارهم ز هستی وز ننگ خودپرستی

□

من مصحف باطلم ولیکن

□

ای کار تو مرده زنده کردن

□

هر دم ز خلق پرسی احوال عرش و کرسی

□

بگذارد ز دل زلیخا را

□

ای دم آتشین من خیز تویی گواه دل

□

ملامت من مسکین کسی کند که نداند

□

ز دشمن جفا بردی از بهر دوست

□

دلم، که در سر زلف تو شد، توان گه گه

□

گر نخواهی که تو را گرگ هوا بردرد

□

یک نشان آنک ز سودای لب آب حیات

□

جان نبرم از تو من خسته‌دل

□

عاقلی گر صبر آن دارد که بنشیند، رواست

□

فرمان خرمشاهیت در خون دل توقیع شد

□

طرب افزای مقیمان درت زاری ماست

□

بتی داشت بانوی مصر از رخام

□

دلدار دل افگاران غم‌خوار جگرخواران

□

اثری که هست باقی ز ورای وهم اکنون

□

آن جان و جهان رسید و از وی

□

گر فاضلی و فردی آب خضر نخوردی

□

سال عمرم بر مهی شد صرف و آن مه عارضت

□

گاه مجاز بنده را حق و حقیقتی دهی

□

هر که دمی با تو بود یا قدمی رفت

□

پراگنده خاطر شد و خشمناک

□

یاد ناورد آن نگار بی‌وفا

□

دم به دم خط می‌دهد جان‌ها که ما بنده توایم

□

هر کس ز جمله عالم از تو نصیب دارند

□

ای دستگیر جانم دستم تو گیر ورنه

□

به هر جایی که مسکینی بیفتد دست گیرندش

□

نشان بدهم که کس ندهد نشان این است ای خوش قد

□

گشتیم گدایان سر کویش و هرگز

□

مگر دل نهادی به مردن ز پس

□

کدام دل که ز جور تو دست بر سر نیست؟

□

خود را چو درنوردیم ما جمله عشق گردیم

□

بی مهر تو هر که آسمان رفت

□

توده ذرات ریگ تا نشود کوه سخت

□

چشم و رخسار پریوش، که تو داری امروز

□

دو خورشید از بگه دیدن یکی خورشید از مشرق

□

چون مرا عشق تو از هر چه جهان بازاستد

□

به مقصوره در پارسایی مقیم

□

ز من چون مهر بگسستی، خوشی در خانه بنشستی

□

در رخ جان رنگ او دیدم بپرسیدم از او

□

مستان شبانه را بشارت

□

کشتیم بر آب دریا هست و من

□

هر چند که یار ما ختاییست

□

چو پر کردند گوش ما ز پیغام

□

بازار لاله بشکن و مقدار گل ببر

□

بالا تمام کرده درخت بلند ناز

□

همه‌جا مست و نیست گویی می

□

صنما مغلطه بگذار و مگو تا فردا

□

صحرا گیریم همچو آهو

□

ز صبا همی‌رسیدم خبری که می‌پزیدم

□

آن چنان خواهم درین مجلس ز مستی خویش را

□

ترکان پری چهره نک عزم سفر کردند

□

کز حسرت درهای یتیمش چو یتیمان

□

چو منعم کند سفله را، روزگار

□

تا آن زمان که دست دهد شادیی تو را

□

در این منازل گردون در این طواف همایون

□

تو چه پرسیش که چونی و چگونه است دلت

□

گفتی که جمال خود نمایم

□

زلفت، که به کژ روی بر آمد

□

شد خدمت تو دستان چون خدمت سرمستان

□

چو روز حشر مرا از لحد برانگیزند

□

چو ساقی در شراب آمد، به نوشانوش در مجلس

□

کی برافشانم به روی دوست جان؟

□

چو بشنید کو رفت با لشکرش

□

شکر از شکرست آستین پر

□

دلی که کاهل گردد نداش می‌آید

□

سر گشته و غم‌خوارم، آن کین غم ازو دارم

□

غنیمت دار رمضان را چو عیدت روی ننموده‌ست

□

ترک خوبان خطا عین صوابست ولیک

□

شب و روز در بند زر بود و سیم

□

با سوز تو از چه رو نسازیم؟

□

چو آن بانگ بشنید آمد شگفت

□

هر باد چغانه‌ای گرفته

□

تا تو نشوی چو ذره ناچیز

□

گرت به جان بخرم بوسه‌ای، زیان نکنم

□

اگر عالم به غم خوردن به پای است

□

حاصل من ز خط تو نیست بجز سیه رخی

□

بدرکرد ناگه یکی مشتری

□

تا بشکند چو توبه، هر بت که می‌پرستید

□

بخواند او گرانمایه جاماسپ را

□

دل مثال آسمان آمد زبان همچون زمین

□

گر پراکنده دلی دامن دل گیر که دل

□

ابروی همچون کمان بسیست ولیکن

□

این حلقه زرین را در گوش درآویزم

□

من پاس دارم تا به روز امشب به جای پاسبان

□

حکایت از لب فرهاد ناتوان برسان

□

دل بی‌عشق چشم بی‌نور است

□

ز دینار وز گوهر شاهوار

□

چه نورست این چه تابست این چه ماه و آفتابست این

□

دیده‌ی جان روی او تا بنبیند عیان

□

وانکه دید روی نگار من

□

چند گویی بی‌نشان و بانشان

□

بخط سبز و سر زلف سیاه و لب لعل

□

وان غمدوا سیف اللوا حظ فی الکری

□

ز سعی و بخت نه دور است اگر شود نزدیک

□

خرامیده نیزه به چنگ اندرون

□

هر عود تلف شود ز آتش

□

ندا برآمد امشب که جان کیست فدا

□

سر درویش فدا شد به وفا در قدم تو

□

از گذری که او کند گردد سرد دوزخی

□

گر سیل عقاب آید شوریده نیندیشد

□

یکی گفتش: ای مرد راه خدای

□

مرا شادی گهی باشد درین غم

□

ازان سه یکی را به بستور داد

□

زان رنگ تو گشته‌ایم بی‌رنگ

□

جانم که فلک ز دست او بود

□

چو باد اگرچه گذر می‌کنی بهر سویی

□

در دولت سلطانی گر یاوه شود جانی

□

قمرت بخال هندو خطی از حبش گرفته

□

غادر الحب صحبةالاحباب

□

بازیچه مدان، تو خواجه، ما را

□

دگر جادوی نام او نام خواست

□

ای نوبهار حسن بیا کان هوای خوش

□

آن حلق و آن دهان که دریدست در لحد

□

دیباچه‌ی خوبی ورق روی منیرت

□

مسلمانان مسلمانان ز جان پرسید کای سابق

□

گرم هلاک پسندی ورم بقا بخشی

□

چو بینی یتیمی سر افگنده پیش

□

از خوان فلک نواله کم پیچ

□

کمانچای چاچی بینداختند

□

روی تو و خوی تو لطیفست

□

خیز تا از خودی برون آییم

□

گزیده‌ی دو جهانی بسان طالع سعد

□

در سینه این عشق و حسد بین کز چه جانب می‌رسد

□

مهر رخ تو مشتری آسمان حسن

□

در سراپرده‌ی عصمت به عبادت مشغول

□

تو ز من فارغ و من از غم تو

□

جو آنجا رسید آن گرانمایه شاه

□

بر مظلومان راه هجران

□

هله منشین و میاسا بهل این صبر و مواسا

□

محتشم را نرسد سرزنش درویشی

□

گهی از دور دور استاده باشی

□

یک بامداد اگر بخرامی به بوستان

□

بگفتا بود مطبخ امروز سرد

□

بیا، ای چشم من، جان و جمال روی جانان بین

□

همه لشکر شاه و آن انجمن

□

در غم شیرین نجوشی لاجرم سرکه فروشی

□

بر امید روی تو در کوی تو

□

جمال حقیقت کسی دیده باشد

□

چون نور آفتابی بر خاک ما فکندی

□

کی شکیبد دلم از چشمه‌ی نوشت هیهات

□

یا ناقلا عنی بانی صابر

□

سودای زلف و خالت جز در خیال ناید

□

بیامد سپهبد هم از بامداد

□

گر بو بری زان روشنی آتش به خواب اندرزنی

□

نه ز لامکان رسیدی همه چیز از آن کشیدی

□

گر در طلبت هزار باشند

□

باده در آن جام فکن گردن اندیشه بزن

□

خوی عذار تو بر خاک تیره می‌افتاد

□

در میانه بی‌دلی ده چوب خورد

□

زان چنان رخ، که تمنای دل است

□

یکی چرمه‌یی برنشسته سمند

□

ای شب شمران اگر شمارست

□

مرغ دلت را که اوست مرغ هوا خواه دوست

□

دعای عاشقان تست در شبهای تنهایی

□

ز ناله تو مرا بوی خر همی‌آید

□

دور از توام ز دیده نماند نشان ولیک

□

کلید فتح اقالیم در خزاین اوست

□

درون کعبه عبادت چه سود؟ چون دل من

□

ز پیش اندر آمد گو اسفندیار

□

پران باشید در پی صید

□

چون نباشم در وصالت ای ز بینایان نهان

□

جانش چگونه تحفه فرستم؟ کزوست جان

□

جوی‌های شیر و می پنهان روان کرده ز جان

□

مرا به روز قیامت مگر حساب نباشد

□

طالب گنجش مبین خود گنج اوست

□

کسی که خاک درت دوست‌تر ز جان دارد

□

که تو باژ بدهی به سالار چین

□

او را چه خبر بود ز عالم

□

نرگس چو بدید چشم مستش

□

گیرم که مهر او ز دل خود برون برم

□

سر بر در خمخانه زد آن سگ فرزانه

□

ترک سر گفتم و از پای تو سر بر نگرفتم

□

یکچند اگر مدیح کنی کامران شوی

□

من رفته از میانه و او در کنار من

□

به الیاس قیصر یکی نامه کرد

□

او جای دگر نرفته باشد

□

گربه را و موش را آتش زنیم

□

اگر بخوان تو از لاغری نه در خوردیم

□

بسی اشکوفه و دل‌ها که بنهادند در گل‌ها

□

به تیغ اگر بزنی بی‌دریغ و برگردی

□

زهره نه کس را که پیش آید به جنگ

□

در هر آیینه‌ای نمی‌گنجد

□

که نپسندد او را به دین‌آوری

□

در وهم نبود این سعادت

□

صد تنگ شکر چشیده هر دم

□

روی او چون دید نقش ما و من

□

صورت مثل چادر جان رفته به چادر در

□

مرجان کهینه بنده‌ی یاقوت و للش

□

براندیش ازان بنده‌ی پر گناه

□

به چشم مست تو گفتم: دلم به جان آید

□

وزانجا خرامید تا رزمگاه

□

عقلست چراغ ماجراها

□

باز آن شهی درآمد کو قبله شهانست

□

از هجر آن پری که خمیرم ز خاک اوست

□

به هر سو چاره جستی حیله کردی

□

ما را دگر به سرو بلند التفات نیست

□

هم‌چو تاری شد دل و جان در شهود

□

کسان که وصل تو یک دم به نقد یافته‌اند

□

چو گشتاسپ آن دید خیره بماند

□

بازوی تو قوس خدا یافت یافت

□

در عشق ز اختیار بگذار

□

در میغ خون دل شب هجر آشنای ما

□

در زمین دل همه عشاق

□

یا مشرب المحیا قم واسقنا الحمیا

□

و وداع النزیل خطب جزیل

□

اگر جانم به لب آید عجب نیست

□

درخت و گل و آبهای روان

□

از عشق تو در سجود افتد

□

ای نور رویت ای بوی کویت

□

اولم آرام دل بودی و آخر خصم جان

□

ستارگان سماوات جمله مات شوند

□

بر ماجرای خسرو و شیرین قلم کشید

□

لوتش آورد و حکایت‌هاش گفت

□

حدیث حسن تو، هر جا که در میان آمد

□

من این زان بگفتم که تا شهریار

□

باده‌ها در جوش از او و عقل‌ها بی‌هوش از او

□

گر وصال شاه می‌داری طمع

□

گر تیغ زنند رخ نپیچیم

□

تفکر از برای برد باشد

□

از ما مجوی شرح غم عشق را بیان

□

سرای دولت باقی نعیم آخرت است

□

حسنت چو برون تازد، عالم سپر اندازد

□

همه موبدان را به کرسی نشاند

□

چون روز شود به هوشیاران

□

چه جای مال و چه نام نکو و حرمت و بوش

□

چون شاه ما سپه انگیزد

□

زیر شجر طوبی دیدم صنمی خوبی

□

صورت یوسف نادیده صفت می‌کردیم

□

زد منادی هر که اندر پنج روز

□

چون فراموشت شد آنچه دون است

□

به فردوسی آواز دادی که می

□

آن تیر که جان شکار آنست

□

دین و ره ایزدی رها کرد

□

به هر سخن، که لب همچو شکر تو کند

□

نای بنه دهان همی‌آرد صبح ناله‌ای

□

جز غم بجهان هیچ نداریم ولیکن

□

از دست دیگران چه شکایت کند کسی

□

ای لقب گشته فلان الدین و الدنیا تو را

□

گذشته به هر دانشی از پدر

□

خویش فربه می‌نماییم از پی قربان عید

□

آفتابا شرم دار از روی او در ابر رو

□

نشینی تو با هر کسی وز کسی من

□

زین فتنه و غوغایی آتش زده هر جایی

□

چه توان گفت در لطافت دوست

□

بی ز جهدی آفریدی مر مرا

□

کارم همه با جام می و شاهد و شمع است

□

چنین گفت کز داور داد و پاک

□

نفس ار چه که زاهد شد او راست نخواهد شد

□

مدتی رازی که پنهان داشتم

□

ز آب بی رنگ شد عنب موجود

□

نظر کردم کلاه از سر بیفتاد

□

طره هندوش بین کاندر همه هندوستان

□

ذکرت لیالی الوصل و اشتاق باطنی

□

سخن دهان تنگش بود ار چه خوش، ولیکن

□

مران جای را داشتندی چنان

□

وجودی که نرست از سایه خوش

□

تاریخ برگذشته بر انسی و فرشته

□

طالب مقصود را از در نشاید باز گشتن

□

کند هنبازی طوطی صبا را از برای شه

□

بخت و رای و زور و زر بودم دریغ

□

دو علم بر ساخت اسپید و سیاه

□

مرا گه گه به دردی یاد می‌کن

□

به من ده دل‌آرام دخترت را

□

جویی‌ست جهان و ما برونیم

□

مویی ز میان تو نشان می‌نتوان داد

□

وقتی که حرص و شهوت خواری کنند بر دل

□

جبرئیل و قدسیان را بال و پر ازرق شده

□

با جوانان پیر ماهر نیمه شب مست و خراب

□

بقائد نصر الاسلام دولته

□

جانا، ز عشق رویت جانم رسید بر لب

□

همی گوید آنکس کجاکین اوی

□

چه دریاها که می‌نوشند چو دریاها همی‌جوشند

□

مر ابر را که دوشد و آن جا که دررسد

□

فرهادوار بی‌تو جان می‌کنم، نگارا

□

خورشید را نگر که شهنشاه اختر است

□

زیبا نگار نازنین رخ چون گل و بر یاسمین

□

آن مرید ذوالفقاراندیش تفت

□

دردی غمم مده، که من خود

□

همه برگ وی پند و بارش خرد

□

مست و خرامان می‌روم پوشیده چون جان می‌روم

□

ببستم خانقه را در، در میخانه بگشودم

□

گر تو بر خوان عشق خواهی بود

□

ماننده عقل و دین بیرون و درون شیرین

□

بنده یاقوت ترا از بن دندان لل

□

بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق

□

تا گوهر شب چراغ گم کردم

□

به دل کین همی داشت ز اسفندیار

□

طلعت خورشید کجا برنتافت

□

خدای گفت قم اللیل و از گزاف نگفت

□

از سر کوی تو راه باز گشتن نیست ما را

□

ای فتنه مرد و زن امشب در من بشکن

□

به جنگ خصم کسی کز حیل فروماند

□

من ز دیگی لقمه‌ای نندوختم

□

این چنین کز یار دور افتاده‌ام

□

بدان جای خرم فرود آمدند

□

صورت و تصویر کیست این شه و این میر کیست

□

تا فسونت کرد چشم ساحرت

□

دود دل ما کسی ببیند

□

یک مشعله افروختی تا روز و شب را سوختی

□

آستان بوسه ده و باش که آسان نتوان زد

□

هرکس صفتی دارد و رنگی و نشانی

□

داستان دلبران آغاز کرد

□

براندیش با این سخن با خرد

□

ور یکی زنبیل کم شد از همه بغداد چیست

□

طبیبی بلک تو عیسی وقتی

□

ماه گردون از برای گرد خاک آستانش

□

هم گل سرخ و سمنی در دل گل طعنه زنی

□

وه که گر من بازبینم چهر مهرافزای او

□

پشت با وی کن تو رو در قبله آر

□

غم ار ندهد جگر بر خوان وصلت

□

وزو بازگشتند هر دو به درد

□

وفا طمع نکنم زانک جور خوبان را

□

های و هوی عاشقانت هر سحر

□

چون در فراق خویشم زار و ضعیف کردی

□

چه کردی آن دل مسکین اگر چون تن گران بودی

□

عقل را ره نبود بر در خلوتگه عشق

□

بودم بر آن که عشق تو پنهان کنم ولیک

□

ز باغ عارضت یک گل بچیدند

□

درنگ آوری کار گردد تباه

□

خصوصا اندر این مجلس که امشب در نمی‌گنجد

□

گه به کیسه گه به کاسه عمر رفت

□

آن حور شکر خنده که از حقه‌ی لعلش

□

خواجه تو عارف بده‌ای نوبت دولت زده‌ای

□

ز فرقت تو نمی‌دانم ایچ لذت عمر

□

صد هزاران خام ریشان هم‌چو تو

□

ز داروخانه‌ی لطفش چو دارو جان نمی‌یابد

□

برو آفرین کرد گشتاسپ و گفت

□

هر جا که سیمبر بد می‌دانک سیم بر بد

□

دل ندارم تا غم زلفت خورم

□

نیست جز سودای زلف همچو قیرش در سرم

□

گفتم ترسم ار خورم شرم بپرد از سرم

□

یاقوت بمی شسته و آراسته خورشید

□

از شراب شوق جانان مست شو

□

این لحظه از آن شادم کاندر دل تنگ من

□

فرستاد نزدیک قیصر پیام

□

فسون ناله بخوانم بر اژدهای غمش

□

باز هر ذره شد چو نفخه صور

□

پس آنگه جنبشی کرد او ز قدرت

□

شد خانه چو زندانم شب خواب نمی‌دانم

□

مشتری را بهای روی تو نیست

□

دست‌بوس شاه کردند و وداع

□

چه خوش باشد خرابی در خرابات

□

چو او را ببینید بر تخت و گاه

□

درست گشت مرا آنچ من ندانستم

□

تا کی نهفته داری در زیر دلق زنار

□

شراب اینجا زجاجه شمع مصباح

□

گلگونه چه آراید آن خاربن بد را

□

چشم گهر پاش من قلزم سیماب ریز

□

شنید این سخن دزد مغلول و گفت

□

اگر چه نثر زر و سیم کرد نتوانم

□

چو هیشوی کوه سقیلا بدید

□

تو را چو عقل پدر بوده‌ست و تن مادر

□

چنار فهم کند اندکی ز سوز چمن

□

بزرگی کاندر آنجا هست مشهور

□

آن میوه که از لطفش می آب شود در کف

□

همه عالم صنم چین به حکایت گویند

□

چون بجوشید از درون چشمه‌ی سنی

□

کس نگوید نوش جان‌ها را نبات

□

خرامید تا رزمگاه سپاه

□

چو چشم مست کسی کرد حلقه در گوشت

□

دوش سرمست درآمد ز درم

□

بخواند راوی مستان به صوت داودی

□

زمان رقت و رحمت بنالید از برای او

□

خیال روی تو تا دیده‌ام نمی‌رودم

□

تو را با من ار زشت رویم چه کار؟

□

با چاکر خرد خود بسی لطف،

□

چو خورشید ازان کوشش آگاه شد

□

هزاران نشان بد ز آه و ز اشکم

□

خنک آن روز خوشا وقت که در مجلس ما

□

خواب در چشمم نمی‌آید به شب

□

لقمه شدی جمله جهان گر عشق را بودی دهان

□

دل ضعیف مرا نیست زور بازوی آن

□

که مرورا گرگ زد یا ره‌زنی

□

وین جان من سوخته را جز سر زلفت

□

به لشکرگه دشمن اندر فتاد

□

هذا انیسی، عندالفراق

□

مرا گفتی که ترک ما بگفتی

□

من ز سفرهای خود سود بسی داشتم

□

لب نیز شده مستک گم کرده ره بوسه

□

اگر چون آن پری پیکر در آفاق

□

مظفرالدین سلجوقشاه کز عدلش

□

از مجلسیان خروش برخاست

□

فرستادگان سپهدار چین

□

همه یاوه گشته همه قبله هشته

□

ما را چو لطف روی تو بی‌خویشتن کند

□

مجنون و عشق خسته و ایوب و صبر زار

□

ساغر تا لب می‌خور تا شب

□

اگر خود آب حیاتست در دهان و لبش

□

چون شنید این شخص کین با شه رسید

□

چون تو ندانی طریق غوص درین بحر

□

یکی گرد کردی به کاخ انجمن

□

بیا و خرقه گرو کن به می فروش الست

□

زر می‌خواهی که دل دهی باز

□

خرابات از جهان بی‌مثالی است

□

ای از پس صد پرده درتافته رخسارت

□

خون عشاق اگر چند حلالست ولیک

□

همه عیب خلق دیدن، نه مروتست و مردی

□

با این همه هم شادم کاندر دل تنگ من

□

که ارجاسپ را بود مهتر پسر

□

صد مثل و نام و لقب گفتمت

□

ز های و هوی حریفان ز نای و نوش ظریفان

□

آه از جگر صورت دیوار برآمد

□

جان بی‌تو یتیم آمد مه بی‌تو دو نیم آمد

□

آتش روی تو زین گونه که در خلق گرفت

□

از مروت باشد ار شادم کنی

□

هیچ خیری ندیدم اندر خود

□

از ایران ره سیستان برگرفت

□

بگفتمش که چرا بی‌گه آمدی ای دوست

□

زلف جانان را شکن بیش از حد است

□

بتی که دامن وصلش به چنگم آمده بود

□

چنگ از شمال و از یمین اندر بر حوران عین

□

عیبم مکن ار دود دلم در جگر افتاد

□

فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست

□

گوی در میدان حسن افگنده‌ای

□

چو از کوه دید آن شه بافرین

□

یافتی فدیتکم فی امل اتیتکم

□

دود سیاه ما را در نور می‌کشاند

□

هزار بار گر از خدمتم برانی تو

□

بیا ساقی کم آزارم که من از خویش بیزارم

□

اهل نظرانند که چشمی به ارادت

□

گفت دی نیم درم راضی‌ترم

□

خواهی که همچو زلفت عالم بهم بر آید؟ژ

□

ز دریا بدریا سپاه ویست

□

خاک پای توام ولی امروز

□

ندیدیم هیچ روزی تیر مژگانش

□

در این تسبیح و تهلیلند دائم

□

ای بدیده لعبتان دیو را

□

هر زمان بر من دلخسته کمین بگشایند

□

چنان مکن که به بیچارگی فرومانی

□

در بیابان عشق پی نبرد

□

آن شعله که لاله نام دارد

□

فقد احرقت فی صد و بعد

□

عهد و سوگند سخت سست شود

□

آخر، ای باد، که داری خبر از من تو بگوی:

□

از آن روی چو ماه او ز عشق حسن خواه او

□

چنان که در رخ خوبان حلال نیست نظر

□

یار کرد او عشق درداندیش را

□

از فراق خویش همچون دشمنانم می‌کشد

□

ز من شرمنده‌ای از بسکه کردی جور می‌دانم

□

جان را سبکی داده و ببریده ز اشغال

□

چه می‌خواهی ز جانم ای سمن بر

□

به گرد کوی تو دیوانه‌وار کی گردم

□

وجود ظاهرم تا چند بینی

□

قاضی حاجت وحوش و طیور

□

پرده اگر برافکنی، وه که چه فتنه‌ها رود

□

خود همیشه کرده‌ای بر من ستم

□

دفتر شکوه‌ی گل مرغ چمن بگشاید

□

بدان نشان که دمم داده‌ای از می که خویش

□

دل سپیدست و عشق را رو سرخ

□

سوختم در فراق و نیست کسی

□

برد همه رخت مرا نیست مرا برگ کهی

□

هر که در آتش عشقش نبود طاقت سوز

□

آنچ در ره دید از رنج و ستم

□

نبرند از وفا طمع هرگز

□

جمله از خاک درش خیزند روز رستخیز

□

بده بده که چه آورده‌ای به تحفه مرا

□

چون لب شیرین تو خواهیم دید

□

تو تویی خود از میان برگیر

□

ای رخ شاهانه‌ات آورده جان پروانه‌ای

□

جعد تو هندوانرا بر دل کمین گشوده

□

چنانکه سیرت آزادگان بود کرمی

□

بده کام دلم، مگذار، جانا

□

نیستش در دست جز شمع سیه بر اشک سرخ

□

سجود کل اوج او حضیض

□

در بسته به روی من یعنی که برو واپس

□

رخ و زلف تو بس باشد ز بهر حجت و برهان

□

ایا اصحاب روشن دل شتابید

□

به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز

□

نرد دل با هم‌دگر می‌باختند

□

عمری بتپید بر در یار

□

روزی که میرم از غم محمل نشین خود

□

آتش دل بر شده تا آسمان

□

ای عقل پیر و بخت جوان گرد راه تو

□

مرا زیبد ار لاف شاهی زنم

□

پوشیده قباهای صفت‌های مقدس

□

بچشم آهوی لیلی نظر کن مجنون

□

رونده رفت ندانم رسید یا نرسید

□

تا گوهر شب چراغ گم شد

□

مقیم کشتی نوح است در دم توفان

□

یکی دمیم امان ده که عقل من به من آید

□

گوهرش اسرار و هر سویی از او

□

روزی همی باید مرا، مانند ماهی، تا درآن

□

هر نور تو را گوید ای چشم و چراغ من

□

خط سبز و لب لعلت به چه ماننده کنی

□

لیک عمر هرکه باشد بیشتر

□

از غم غمگسار می‌نالم

□

من و شمعی که باشد قدر عاشق آنقدر پیشش

□

چو در برج عشاق پا درنهاد او

□

خنجر خون‌ریز او خونم بریخت

□

چو آیات است روشن گشته از ذات

□

سالوس نتان کردن مستور نتان بودن

□

تو خضر وقتی و شب ظلمتست در قدح آویز

□

تحمل چاره‌ی عشقست اگر طاقت بری ور نی

□

آفتاب جمال بر ما تاب

□

سحاب فتنه بر آنگونه بسته بود تتق

□

نان بی‌تو مرا زهرست نه نان

□

ز آزار دلت گر چه نگویی

□

تویی کافشاند و ریزد به کشت دوست و دشمن

□

چو با حق عهدها بستی ز سستی عهد بشکستی

□

آشکارا نپسندد دگر آن روی چو ماه

□

او کله بخشید و تو سر پر خرد

□

تا چند پزیم دیگ سودا؟

□

گر خواهیم در بند غم پای وفا در سلسله

□

تو را که آب حیاتی چه کم شود کوزه

□

گر دین و دلم ز دست شد شاید

□

گاه بر رست چون نبات از گل

□

تا بازرهی زان دم تا مست شوی هر دم

□

با طلعتت ز چشمه‌ی خور دست شسته‌ایم

□

فی زمان سجع الطیر علی‌الغصن رخاما

□

دست تهی به درگهت آمده‌ام امیدوار

□

خورشید لعل پوش چگویم کنایه‌ایست

□

چو گشاده دستم، چو ز باده مستم

□

فلکی چو آسمان‌ها که بدوست قصد جان‌ها

□

از سر پستان شیر شرزه دوشیدن حلیب

□

کی بفشاردی مرا دست غمی و غصه‌ای

□

هر شب و روزی که بی تو می‌رود از عمر

□

آفتاب حق بر آمد از حمل

□

یا حسد برد دشمن بد دل

□

در کار ما مضایقه‌ای داشت ناخدا

□

بیا بیا که به بیمارخانه بی‌قدمت

□

بر محک دیرخانه ناسره آید

□

من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز

□

من از عدم زادم تو را بر تخت بنهادم تو را

□

هرکه از مستی و دیوانگیم نهی‌کند

□

لان هلاک النفس عند اولی النهی

□

وی جان، بشتاب بر در دوست

□

یابوی ریسمان گسل میخ کن ز من

□

اگر نه پرتو لطفت بر آب می‌تابید

□

چون رسد طره تو مشک دگر دم نزند

□

تو آنگه زو خبر یابی که از خود بیخبر گردی

□

شنیدستی که الفرقه عذاب

□

اگر معاینه بینم که قصد جان دارد

□

پادشاهی را خدا کشتی کند

□

خوشا آن دل! که دلدارش تو گردی

□

حسرت آن مرغ کز خرم بهاری دور ماند

□

هلا مباد که چشمش به چشم تو نگرد

□

هر طاعتی که خلق جهان کرد و می‌کنند

□

قدحی می مغانه به من آر، تا بنوشم

□

بگشای دو دست خود گر میل کنارستت

□

عروسی را که او صاحب جمالست

□

چو ناپخته آمد ز سختی به جوش

□

به کام دشمنم داری و گویی: دوست می‌دارم

□

سخنی در جواب شوهر گفت

□

یک دیدن حلوایی زانسان کندت شیرین

□

زان می صافی ز خم وحدتش ای باخودان

□

شهری از قصر جنان و باغ جنت نسخه‌ای

□

زهره عشق چون بزد پنجه خود در آب و گل

□

شمعی به پیش روی تو گفتم که برکنم

□

او نگفتت که کمان را سخت‌کش

□

ننهاده هنوز چون پیاله

□

یاریست هر چه هست و ز یاری غرض وفاست

□

نورک شعشاعه یخرق حجب الدجی

□

تا نمیری به گرد او نرسی

□

چو از هم آشیان افتاد مرغی دور و تنها شد

□

با دوست وفا کن که وفا وام الست است

□

ای باد صبا بهر دل خسته‌ی یاران

□

دع‌الکتاب و خل الکیس یا اسفا

□

دل من با خیالت دوش می‌گفت:

□

پس ز پی جایزه‌اش بر دهن

□

خلوت آنست که در پناه کسی

□

قاب قوسین از علی تیری فکند

□

رخ از خواب عدم ناشسته بود آدم که فرق تو

□

ای برگ پریشان شده در باد مخالف

□

به دلارام بگو ای نفس باد سحر

□

خفیه زان وراق کت همسایه است

□

همچو بلبل که بر افراز گلی بنشیند

□

انداخته‌ام صید مراد از نظر خویش

□

تو دانی که دل در کجاها فتادست

□

نقش از میان اختران بگریخته چون دلبران

□

از سر خوان دو عالم بگذرند آزادوار

□

بشکسته دو صد کاسه و کوزه شه من دوش

□

بقصد کشتن ما خنجر جفا و ستم

□

مه از فروغ تو بر آسمان نمی‌تابد

□

بردار ز رخ نقاب یکبار

□

بازده گو پشت دولت از وجود او به کوه

□

و قولوا: « ایها المولی، الا یا نظرةالدنیا

□

ز صورت تو حکایت کنند یا ز صفت

□

نه ز هجران تو غمگین نه ز وصلت شادم

□

بی‌زخم نیابی تو در این شهر یکی دل

□

بگریست چشم ابر بر احوال زار من

□

بر لب جو من ترا نعره‌زنان

□

بجز غوغای عشق تو درون دل نمی‌یابم

□

رقیبا می‌دهی بیمم که دارد قصد خون ریزیت

□

کتب‌الروح سراحی الکاس صیاحی

□

بلی دیده‌ای کز حقیقت گشاید

□

زندگی بی‌روی خوبش بدتر است از مردگی

□

چه خوانم من فسون ای شاه پریان

□

چون صبح برآمد به سر بام که رفتی

□

چو دل به قهر بباید گسست و مهر برید

□

فتور غمزده‌ی تو خون من بخواهد ریخت

□

به سویش دیده قدرت گشادی

□

تو رنگرزی، تو نیل‌پزی

□

چون اژدهاست قالب لب را نهاده بر لب

□

سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن

□

تن روح برافشاند چون دست برافشانی

□

هر زمان از قیل و قال هر کسی از جا مشو

□

چون شدند از منع و نهیش گرم‌تر

□

بارگاه دل، که بودی جای تو

□

گر شود ناچار و دندان بر جگر باید نهاد

□

الله مراد لی والله مریدی

□

از شوق رخت چراغ گردون

□

دیده‌ی ما، اگر چه بی‌نور است

□

در پیش دو چشم من پیوسته خیال تو

□

بیاقوتت برات آورده سنبل

□

عقل می‌گوید که این رمز از کجاست

□

بر من مسکین نمی‌بخشی، مگر

□

از دست تو کلک معجز آثار

□

جان سخن بخش که از تف او

□

چه عجب که در دل من گل و یاسمن بخندد

□

گفتم آن روز که دیدم رخ او کاین کودک

□

دوش دیدم صورت دل را چنانک

□

آینه‌ای پیش آفتاب نهادست

□

تازیانه‌ش مار نر بود از شرف

□

در سر زلف و خال تو رفت دل همه جهان

□

جان صرف پرکاری که او چون رو به بازار آورد

□

مقلة عینی لک یا ناظری

□

هرگه که چو چوگانی زلف تو به پای افتد

□

سازده، یار گیر دانش و عقل

□

در آن گلزار روی او عجب می‌ماندم روزی

□

گر بدانستمی که فرقت تو

□

خجل گفت کانچ از من آمد خطاست

□

از باده‌ی عشق تو یکی جرعه چشیدیم

□

معاذاله زهی فرخنده حمام

□

همه شب جان تو را شود قربان

□

ای مثل خارپشت گرد تو خار درشت

□

زنده کردن روان خود به علوم

□

جان مشتاقان نمی‌گنجد همی

□

تو بت چرا به معلم روی که بتگر چین

□

چشم شه را فر و رنگ او ربود

□

ای دریغا! دیده‌ی بختم بخفتی یک سحر

□

عنایت تو به پاداش صبردارم و طاقت

□

چو در غزا تو بتازی ز بحر گرد برآری

□

گر سر انگشت بی حرمت به زلف او بری

□

مردم از هجر دوست، یک دمه‌ای

□

فلک هم خرقه ازرق بدرد زود تا دامن

□

باغ جنت را که طوبی زو گیاهی بیش نیست

□

خدایا گر بخوانی ور برانی

□

رحم آر، که بی‌تو زندگانی

□

گر چه دانم که نمی‌یابیش ای مردم چشم

□

فروگذاشته‌ای شست دل در این دریا

□

در نمازند درختان و به تسبیح طیور

□

در سماع توام، چو حال گرفت

□

بازرهان جمله اسیران جفا را جز من

□

این چه نظر بود که خونم بریخت

□

گفت گیر این رقعه کش آثار نیست

□

عمر ما شد، دریغ! ناشده ما

□

به آه و ناله‌ی شبها اسیرم کرد و فارغ شد

□

سماع باره نبودم تو از رهم بردی

□

دل در فنای وحدت و جان در بقای صرف

□

قسمت ما نیست سیر گلشن و پرواز باغ

□

با صدق ابوبکری چون جمله همه مکری

□

تا مگر گنجی بدست آید ترا عمری دراز

□

ای دوست بر جنازه‌ی دشمن چو بگذری

□

از حریرش لباس بود آخر

□

به پسر داد نوبت شاهی

□

العشق فنی، والشوق دنی

□

دلا مگر که تو مستی که دل به عقل ببستی

□

پیش قصری رسید و در نگرید

□

در خرابات مفردان رفته

□

اول نظر ز دست برفتم عنان عقل

□

پیش شه شه‌زادگان استاده جمع

□

در دلم نه حلاوت مستی

□

شوقم چنان فزود که هرگه نهان شوی

□

این شمع و خانه منم این دام و دانه منم

□

یک لحظه ز تو نمی‌شکیبم

□

اندرین مزبله چه می‌پاییم؟

□

مهدی و مهتدی تویی رحمت ایزدی تویی

□

زلف مشکین چون براندازد رخ

□

شه به خوبی چو روی دلبندان

□

دل بی‌عشق چشم بی‌نور است

□

زخم بسی خار بر اندام داشت

□

جسمی کالخردله احرقه ذاالوله

□

آنک بحر تو چو خاشاک به یک سوش افکند

□

یضیق من الفراق نطاق قلبی

□

ای تو گشاده در هفت آسمان

□

یک روز عنایت کن و تیری به من انداز

□

آن یکی گفت ای گروه مکر کیش

□

کی ز تیرت الم رسد؟ که مرا

□

بر حرف اهل حاجت گوش قبول بگشا

□

منم آن ذره هوا که در این نور روزنم

□

چون درآید به جلوه ماه رخش

□

عقل کل هست گنگ و لایعقل

□

بر دل قفلی گران نهاده

□

رویت بدل فروزی خورشید بت پرستان

□

روز بهرام و رنگ بهرامی

□

تو طبیبی و ما چنین بیمار

□

ز بس تاریکی شب نور انجم

□

ز رنج گنج بترس و ز رنج هر کس نی

□

چون ز عقل و جان و دل برخاستی

□

نفسی راه لطف پیش گرفت

□

ای چراغ و چشم عالم در جهان فرد آمدی

□

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست

□

یاد من کن پیش تخت آن عزیز

□

تمام مهربانان را به خود نامهربان کردم

□

من از کافرنهادیهای عشق ، این رشک می‌بینم

□

در رخ و رنگ و چشم تو پیداست

□

فربه کند از غرور پهلو

□

تاب انوار جمالت بهر اظهار کمال

□

گفتا هله مستانه بنما ره خمخانه

□

زلف شکسته بسته در حلق جان جمعی

□

چون بر آن ده گذشت کان سرهنگ

□

ای مرغ ز آشیان رمیده

□

پادشاهی که ساحت بارش

□

چون عرب گردی، بگویی «فاعلاتن فلاعات

□

در دل مقام سازد همچون خیال آن کس

□

تافته حسن ایزدی از رخ خوب احمدی

□

هم رایت احسان را هم آیت ایمان را

□

ای قافله سالار چنین گرم چه رانی

□

که وفای وام او هستند و بیش

□

گر تو روزی به گفتن سخنی

□

نگه خوبست مستغنی زد اما آن نه در هر جا

□

لو تمزجها بالدم، من ادمع اجفانی

□

مداد اینجا چه باشد لوح سیمش

□

مرغان حرم ز رشک مردند

□

این طرفه که از یک خم هر یک ز میی مستند

□

و گر چه غنچه جهان را بروی گل بینی

□

بر نمودار خاک صندل فام

□

از دولت لطف تو، که عام است

□

بر تنش گشته پیرهن خونین

□

کجاست خواب و کجا چشم و کو قرار دلی

□

پوست بدرد ز ذوق عشق چو پیدا شود

□

دل از متاع جهان کند از آن به آسانی

□

ای دیده عجایب‌ها بنگر که عجب این است

□

توبه کند مردم از گناه به شعبان

□

زان فکنده‌ی گاو آبی عنبرست

□

یک دایره فرض کن جهان را

□

ایستادن نیست بر یک مطلبم در هیچ حال

□

آنجا که برستست درخت تو وطن‌ساز

□

چو بر جان آشکارا گشت جانان

□

تو ز فارغی و ما داریم

□

چه کم گردد ز جاهت گر بپرسی

□

عیب نبود گر ترنج از دست نشناسیم از آن

□

اسدی بود کرده طالع تخت

□

در آنجا ز سعیش که مشکور باد

□

بلبل این باغ پرآوازه باد

□

پست و بالای نهاد من هوای او گرفت

□

اگر آتش است روزه تو زلال بین نه کوزه

□

شد جوان زین چمن و پیر و جوان را ز غمش

□

چشمه‌ی فیض گشا خاطر فیاض شماست

□

مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست

□

او بگوید رو بدان دیگر دکان

□

چو با یکدیگر خوش درآمیختند

□

تخته‌ای زین نه سفینه کس نبیند بر کنار

□

ای دلا گرد حوض می‌گشتی

□

در گذر از کون تا تاب آوری

□

چون محبت به شوق تسویه داد

□

چون خرامی غمزه را بنشان بر آن دنبال چشم

□

تا منزل ما کوی خرابات مغان شد

□

شیر با او چو سگ بود به نبرد

□

به گلزاری من ای صبا چون رسی

□

والی ملکش به غضب پیش خواند

□

هزار اطلس کحلی بنفشه وار دریدی

□

تا یکی عشرت ببیند چرخ کو هرگز ندید

□

آن‌که در روزگار معدلتش

□

مریض طفل مزاجند عاشقان ورنه

□

اگر نظر به دو عالم کند حرامش باد

□

هیچ ناورد از ره کدیه به دست

□

ز هر عاشق رموز عشق مشنو سر عشق گل

□

پریشان حال خود بودم در آن وقت

□

به حق جان عظیمی که جان نتیجه اوست

□

از سر بیداد سر سروران

□

در میان آمدمی چون سر زلفت با تو

□

هر باطلی که بیند گوید که هست حق

□

سرشک دیده که می‌رانم از پی تو مرانش

□

از عرب تا عجم سوار شدند

□

یا آن صنم مراد دل من دهد نداد

□

بر یمین و یسار تو چو روند

□

ما را ببری ز سر به عشوه

□

چون زنان مصر جان را دست و دل مجروح باد

□

چون بدیدند جمالش دل خود را پس از آن

□

حلالی خواستم از جمله یاران قاتل من کو

□

ای نسیم سحر از من به دلارام بگوی

□

محتسب بد او به دل بحر آمده

□

بگسلیم از هم طناب خیمه‌ی هفت آسمان

□

به مکتبخانه حاضر گشت ناظر

□

و دوام السکر من کأس البقا مددا

□

عشقت به همه جهان دریغ است

□

مگر میان بتان روی آن صنم دیدند

□

این منصب من بس که چو رخش تو شود زین

□

مرا حکایت آن مرغ زیرک آمد یاد

□

شه در آن حجره نانهاده قدم

□

حیف از آن شمع فروزنده که بود

□

از جفاگر غرضت ریختن خون من است

□

عقل از تو تازه بود جان از تو زنده بود

□

زهی باغی که خندانید از فضل

□

از شراب الست مستانند

□

رطل گران و اندر او دریای زهری موج زن

□

ای سخت کمان سست پیمان

□

وان دگر را عیسی صاحب‌قران

□

خالی است گر خم فلک از باده‌ی نشاط

□

طلب کردم چو تاریخش خرد گفت :

□

بیا حیات همه ساقیان بپیما زود

□

ندارم دل بسی جستم دلم باز

□

داد مظلومان بده تا چند ای بیدادگر

□

چون بیفسایدم چو مار، غمی

□

در چمن همچو شمع مجلس ما

□

آنچنان رفت عهد من ز نخست

□

بر سرو و سمن لل تر ریخته باران

□

ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست ترا

□

دمی به خاک درآمیزی از وفا و دمی

□

شانه نبود او که به مویی شکست

□

طره‌ای کو؟ که دل درو بندیم

□

لخت لخت است این جگر چون خود نباشد لخت لخت

□

سروبالای منا گر به چمن برگذری

□

با دو گمره همره آمد ممنی

□

یک جو وفا ندیدم از روی خوب هرگز

□

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی

□

تن من همچو رشته شد به دلم مهر کشته شد

□

چه گردی گرد این دریا که هر کو مردتر افتد

□

مرد سالک، جوان صاحب درد

□

از آنم کس نمی‌پرسد که چون پرسد کسی حالم

□

ایکه امروز ممالک بتو آراسته است

□

همه در زیر تخت پایه شاه

□

چهره‌ی زیبای او برده ز من صبر و هوش

□

ز ما غیر از گنهکاری نیاید

□

غریبان برستند و تو حبس غم

□

شکرینست یار حلوایی

□

چون من نسازی یک نفس با سازگاری همچو من

□

مگو وقتی دل سد پاره‌ای بودت کجا بردی

□

سروبالای منا گر چون گل آیی به چمن

□

زد ز دارالملک تبریز سنی

□

تن مهجور چون رنجور نبود؟

□

فتاده گرگ را با میش در ایام او وصلت

□

در حلقه‌ی آن سلطان، در حلقه نگینم من

□

خورشید زرکش تافته زربفت عیسی بافته

□

گفته بودی که: بیایم، چو به جان آیی تو

□

لب کنی شیرین و پرسی کیست چون بینی مرا

□

عنت الورق علی قلقلة الاقداح

□

زرد گوشان به گوشه‌ها مردند

□

زان مقامش ملال پیدا شد

□

نموده هیأت پروین به عینه چون گویی

□

ز خون بر رخ من بدیدی نشان‌ها

□

نه که هر چه در جهانست نه که عشق جان آنست

□

سالکان طریقه‌ی علیا

□

دل من در هوس سرو و سمن رخساریست

□

خواب در عهد تو در چشم من آید هیهات

□

شد به پیروزه گنبد از سر ناز

□

نه زلف و خال و رخ لیلی، آن دگر چیز است

□

به گرد تو گردند نیک اختران

□

گر نبدی رشک رخ چون گلشن

□

ننگ بادت هر دو عالم جاودان

□

گفت و گوی تو روز و شب یارم

□

ای سینه زنگ بسته دلی داشتی کجاست

□

معاشری که مدام از قدح گزیرش نیست

□

رخت را سوی سبز گنبد برد

□

در بیابان عشق ره نبرد

□

گل شد از خون دشت و دیگر راه بیرون شد نماند

□

جان مایی و شمع مجلس ما

□

گر چه طوطی خود از شکر زندست

□

تا دلم را هوای باطل بود

□

هوس دارم دگر در عشق آن شب زنده‌داری ها

□

شربت عشقش هنی کردست بر ما عیش تلخ

□

جام زر بر گرفت چون جمشید

□

گفت آن بت پیمان‌گسل جستم ازو چون حال دل

□

پی آن تا قدم درره نهد پاک

□

تو همچو وادی خشکی و ما چو بارانی

□

هزاران مرد دعوی دار بنماییم از مسجد

□

فلک برد از جهان حاجی حسن را

□

شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند

□

مشعل خورشید فروزان شمع برگیر ای ندیم

□

زهره بر برج پنجم اقلیمش

□

پیش ازین دوست بودیم از مهر

□

شکرلله که حفظ یزدانی

□

چو ابر ساعت گریه چو کوه وقت تحمل

□

ای شاد آن زمان که درآید وصال تو

□

اندرین ره، اگر مقامی هست

□

خرمن من بود و خرمن سوز شوخی بود نیز

□

ای چون فلک با من به کین بی مهر و رحم و شرم و دین

□

ز آدمی تا به جمله جانوران

□

هفتمین طارم آستانه‌ی او

□

چوکان در سینه دارم رخنه‌ها از تیغ بدخویی

□

ای رستم دستان نر باشی مخنثتر ز غر

□

بشکافت تنم غمزه‌ی تو گرچه چو مویی است

□

تو ای سرو روان تا از کنارم بی‌سبب رفتی

□

زاهد چه کشی اینهمه بر دوش مصلا

□

افعی تو در حلقه و جادوی تو در خواب

□

مشتری را ز قوس باشد جای

□

بر نقش و نگار فتنه گشتم

□

خلعت خاصه کز شرافت آن

□

مونس جان و دلم بی‌رخ تو صبری بود

□

ز بابا بشنو و برجه که سلطانیت می‌خواند

□

عاشقان را نه دود و نه عود است

□

من و آزردگی از عشق او حاشا معاذلله

□

دست و ساعد می‌کشد درویش را

□

به فراغت به کام دل بنشست

□

گریست عمری آخر ز بیوفائی چرخ

□

به هزل دست به دستش برند و اندازند

□

این همه ترس و نفاق و دودلی باری چیست

□

خواهی که وصال دوست یابی

□

بر در دوست گر رهم بودی

□

دوش در مجلس به بوی زلف او آهی زدم

□

گر ز کمان ابرویت عقل سپر بیفکند

□

سوی گنبد سرای غالیه فام

□

بی‌خبر در بریدن منزل

□

چرا زان رو که خلعت شد مشرف

□

آنچ دادی و بدیدی که بدان زنده شدم

□

هر صبحدم که دام شب و روز بردریم

□

فرق کردن به چشم سر نتوان

□

به اعتماد کس ای غنچه راز دل مگشای

□

ز من حکایت هجران مپرس در شب وصل

□

با چنان گرمیی نکرد شتاب

□

هرکه او در غم تو دل بنهاد

□

به تاج نامداری سربلندی

□

هفت آسمان ز عشق معلق زنان او

□

وآنکس که بنا در این گهر یافت

□

نخست چون در میخانه بسته شد گفتم

□

چو منش رکاب بوسم چه سبک عنان سواری

□

لعل تو در خون باده نوشان

□

ازان نامه‌ها ساز رفتن گرفت

□

این چنینم هنوز بگذارد؟

□

به خود می‌گفت هر دم از سر درد

□

آن چه شاهان به خواب می‌جستند

□

اگر خواهی که چون مجنون حجاب عقل بردری

□

به قمصر داد فرمان تا بسازند

□

نفس گرم نگر فیض اثر بین که اگر

□

جمال ماه پیکر بر بلندی

□

سلیح و درم خواست واسپان جنگ

□

کوکب بخت بلند بی‌زوال

□

در ته کاسه‌ی خیری پی نقاشی باغ

□

درست گشت مرا آنچ می‌ندانستم

□

با دلی پر آتش و چشمی پر آب

□

منم کنون و یکی جان، بیا که بر تو فشانم

□

گفتی به عشق دیگری آلوده‌ای تهمت مکن

□

باش تا نقش ترا سجده کند لعبت چین

□

ز هرگونه‌یی داستانها زدیم

□

شیر با صولتش آید به نظر گربه‌ی زال

□

به خود زد رأی در تغییر فرزند

□

طراوت سمنی تو چه رونق چمنی تو

□

از باغ و گل دلشادتر وز سرو هم آزادتر

□

بنیاد عمر اگر چه خراب است، باک نیست

□

نهادی سر به بد مستی و با دستار آشفته

□

صبر و دل و دین می‌رود و طاقت و آرام

□

به موبد چنین گفت کاین تاج وتخت

□

بود چشم صفای آن صادق

□

اطلس چرخ برین است بلند

□

نمایمت که چگونه‌ست جان رسته ز تن

□

چه برخیزد از خود و آهن تو را

□

مرغ اسیرم اما دارم درین اسیری

□

بر چهره کشیدیم نقاب کفن افسوس

□

مزن بلبل دم از نسرین که در خلوتگه رامین

□

بدو گفت کاین پهلوان سوار

□

دایم اندر نماز و روزه‌ی عشق

□

غبارم را فکن در رهگذاری

□

به دست طره خوبان به جای دسته گل

□

منم خراب خرابات و مست طاعت حق

□

حکمت از چیست روان بر همه کس؟

□

جایی هنوز نیست به ذوق دیار عشق

□

حسن دلاویز پنجه‌ایست نگارین

□

بسازید جای شگفتی طلسم

□

زانکه روی تو را ز غایت لطف

□

سپهر پیر که تا بوده گشته گرد جهان

□

تظلمی به سلف می‌کنی مگر پیشین

□

ترک منی گوش به من دار از آنک

□

بر دل من زبس که جا تنگ شد از جدائیت

□

ز کوی او که کار پاسبان کعبه می‌کردم

□

خال زنگیت سیاهیست بغایت مقبل

□

چو خسرو شما را بدید او برفت

□

کی از شرمندگی با مهربانان

□

میرمیران که کشیده‌ست نگارنده غیب

□

یا من وجهه، ضعف القمر

□

کرده‌ام تقصیرها کان مر تو را کین آورد

□

فغان که تا به گلستان شکفت گل، بادی

□

گیرم ز ناز منع توان کرد حسن را

□

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

□

بسازیم تا او بنیرو شود

□

چیست عالم؟ نیم ذره در فضای کبریات

□

برآمد دود از کاشانه‌ی خاک

□

چو یک دو حمله دویدند ناپدید شد او

□

رخنه می‌جویی خلاص خویشتن

□

ای فضولی، چرا ز نادانی

□

سحر گل خنده می‌زد بر شکایت گوییی بلبل

□

ساقی دلنواز گو داد صبوحیان بده

□

زدیبای زربفت چینی قبای

□

منم آن بلبل مهجور کز بیداد گلچینان

□

هندوی تو گهی که برون آمد از حجاز

□

منم دل سپرده برانداز پرده

□

رو بنمایید ای ظریفان

□

مژه‌ها و چشم یارم به نظر چنان نماید

□

دل رشک پرور من همه سوخت چون نسوزد

□

جای خنده‌ست سخن گفتن شیرین پیشت

□

کجا نام او بود دانا پناه

□

شد نهان در تیره خاک آن قیمتی گوهر که بود

□

ساخته‌ام من به تمنای خویش

□

هین، قصه‌ی آن بهار برگو

□

مانده کرده عالمی دل دیده را

□

ناصح ز روی او مکن منعم که نتواند کسی

□

دهشتم در سنگلاخ هجر فرماید درنگ

□

آن هندوی پر دل تو در چین

□

ورا نیز بندوی بفریفتی

□

کرد بازم مشام جان خوشبو

□

زلف کجش حلقه کش گوش ماه

□

پیش رویت چو قرص مه خجلست

□

هر که سبوی تو کشد عاقبت

□

تا غمت ساکن دل من شد

□

ممکن نشود که بوستان گردد

□

گرت باید تا بمانی در صفات خود ممان

□

چنین لشکری نامبردار و گرد

□

که به او جان دهم به آسانی

□

دیده طرف کمر جاه و کله گوشه بخت

□

ما سایه‌وار در پی ایشان روان شویم

□

گر برافتد برقع از پیش رخش

□

رفت امیر زمان تاج اعاظم که بود

□

بندد کمر به کشتن ما هر که بنگریم

□

می پرستان قدح کش نرگس سرمست را

□

همی باد شرم آمد از رنگ اوی

□

من گرفتم ز خدا جور تو خواهد همه کس

□

ساعتی کان ساعت ار آبی رود همراه ابر

□

که خون بهینه شرابست جگر بهینه کبابست

□

هزار چشمه شیر و شکر روان شد از او

□

بدین صفت که تویی بر جمال خود عاشق

□

دیگر من و شکایت آن بی وفا کز او

□

نظری کن به من خسته که ارباب کرم

□

چنین گفت کای نیکدل سروران

□

بیت معمور او مقر شرف

□

زمین مسندگه کمتر غلامت

□

سر ز کفن بر زن و ما را بگو

□

مرده دل گر ازو نشان طلبد

□

دیده را دیدن تو می‌باید

□

من بودم و دل بود و کناری و فراغی

□

گر بی بصران شیفته‌ی نقش و نگارند

□

که اوریغ بد نام آن شارستان

□

دل رهاندن زدست تو مشکل

□

علم پایه بلندی که در او شقه چرخ

□

دل من شیر بیشه را ماند

□

بدان اصلی نگر کغاز بودی

□

خود به عبث اختیار کرده‌ام از روزگار

□

بنداخت بحر آن چه تو برچیدی

□

ای مهر تو در دل‌ها وی مهر تو بر لب‌ها

□

ز بس بند و پیوند و نیکو سخن

□

باری تو نه‌ای چو من مقید

□

طرفه صحرا دوی‌ست ، خاصه بهار

□

زهی شبی که چنان نجم در طلوع آید

□

اشکال بدایع همه در پرده‌ی رشکند

□

ز باد کوی او در دم دل رنجور جان یابد

□

یابی به جهان عمر تا که قاف

□

به حق صحبت و یاری که چون شوم در خاک

□

بیاراسته میمن و میسره

□

شاه عشاق و عارفان بود او

□

بود بر بار دایم دیگشان لیک

□

چو کاسه تا تهیی تو بر آب رقص کنی

□

سگان طمع چپ و راست از چه می‌پویند

□

با یار شرح درد جدائی چسان دهم

□

گر چه تو سلطان حسنی دارد او هم کشوری

□

مشتاق تو را کی بود آرام و صبوری

□

ز خاقانیان آن سه ترک سترگ

□

بر لعل شکر ریزش آشفته هزاران دل

□

بی گردش خورشید کم و بیش حرارت

□

بشر به پای دویده ملک به پر بپریده

□

نی ز برای تو به جان بار بلای تو کشم

□

روی آیینه را چه داری تار؟

□

میان ما و تو سد گونه خشم شد همه بیجا

□

رسید عمر بپایان و داستان فراق

□

خروش آمد و ناله‌ی گاودم

□

رفت ازین گلستان چون گل و احباب را

□

در آن ده مجاور شدم هفت ماه

□

درون خار گلست و برون خار گلست

□

بامدادان اندر این اندیشه بودم ناگهان

□

منتظرم به کنج غم گریه‌کنان نشانده‌ای

□

مدعی خوش کرد محکم در میان دامان سعی

□

گوش در گفتن شیرین تو واله تا کی

□

فرستید هرکس که دارید خویش

□

ای که خوانی به عشق مغرورم

□

در این عالی مقام پر غرایب

□

ساقی خاص روحی، در ده می صبوحی

□

از آنجا هرچه آید راست آید

□

هزار افسوس از آن نخل برومند ثمرپرور

□

بدین بد حالی افکندی مرا ای چشم تر آخر

□

با ما اساس عربده و کین نهاده است

□

زقیصر یک نامه آمد بلند

□

ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم

□

دگر باغ شد پر نثار شکوفه

□

به فردا میفکن فراق و وصال

□

باغ ز سرما بکاست شد ز خدا دادخواست

□

مرغان حرم در آشیان‌ها

□

بی شکوه و شکایت ما ترک جور چیست

□

اگرم تو خصم باشی نروم ز پیش تیرت

□

چواز دور ترسا بدید آن سپاه

□

ناامید است ز درمان دو بیمار طبیب

□

شاهد عیش نهان بود پس پرده چرخ

□

ما املاء عصتی و وجدی

□

عمری ره تو جستم و چون راه ندیدم

□

از اکارم به مکارم برتر

□

بزم ما را بهر چشم بد سپندی لازمست

□

رخساره فراز سرو سیمین

□

بهرجای کرسی زرین نهاد

□

قصد قتلم دارد و اندیشه از مظلومیم

□

چشم حلمش خطای پوش همه

□

لو ان فراقی حمل‌الطور والصفا

□

عجب این غلغله از جوق ملک می‌خیزد

□

هزاران شکوه بر لب بود یاران را ز خوی تو

□

از عدل بسی قاعده نهاده

□

آتشی دارم که می‌سوزد وجود

□

بیامد بنزد برادر دمان

□

از جمالت خجل شود خورشید

□

شاعر اگر تو باشی و از من طمع کنی

□

چون جامی در خوردم، برخیزم، برگردم

□

هیچ جمعیت اگر یافت کسی

□

که پسندد چو من هنرمندی

□

ای خدنگ غمزه ضایع کن به ما هم ناوکی

□

برو ای خواجه مرا چند ملامت گوئی

□

پسر برنشست از بر تخت اوی

□

آنکه ذاتش بری است از آهو

□

تا نگیرد دامنش گردی کشد جاروب وار

□

مثال ده که نیاید ز صبح غمازی

□

صورت دل صورت مخلوق نیست

□

این همه شادی و نشاط و طرب

□

من رند گدا پیشه و او پادشه حسن

□

دل چنین سخت نباشد که یکی بر سر راه

□

نگه کن خسرو بدین کار زار

□

از شراب الست روز وصال

□

زین طربخانه نشاط انگیز

□

فاذا انتم سکرتم فوق السکر سکرا

□

مرغ توام بال و پر بریخته از عشق

□

همه از بیخودی خوش وقت بودند

□

ظلم باشد اختلاط او به هر نااهل، ظلم

□

وگر سودای گلرویان نباشد

□

بیامد دبیر خردمند و راد

□

خوشم با انتظار امید وصل یار چون دارم

□

نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل

□

گر بگریزی ز خراجات شهر

□

ز صورت تو حکایت کنند یا ز صفت

□

از رخ خود همه‌ی یاران را

□

می‌کشد آنم که خنجر می‌زند وانگه به ناز

□

سودای عشق پختن عقلم نمی‌پسندد

□

سپاهی گزین کرد زآزادگان

□

به نازک تن بپوش آنگه حریر از لاله‌ی حمرا

□

رفت یکی روز به ویرانه‌ای

□

کان بنیان عبد کم خربا

□

آنچه بر مریم ز راه آستین زد

□

نسیمی همه نفخه‌ی مشک سارا

□

دل از دستی بدر بردن نباشد کار هر چشمی

□

شوریدگان حلقه‌ی زنجیر عشق را

□

چو دیدش بنالید و بردش نماز

□

آفتاب جمال بر ما تاب

□

اگر سد سال باشی با کسی یار

□

به باد باده مرا داد همچو که بر باد

□

عشقش شکر بس است اگر او شکر نداد

□

منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر

□

نگه دار آب و رنگ خویش ای یاقوت پر قیمت

□

گرم تو در نگشایی کجا توانم رفت

□

که تو زنده بادی که قیصر بمرد

□

غذای روح بود بوی می‌خوشا رندی

□

دلفریبی که در آیند روانی به سجود

□

مها، بار دیگر نظر کن به چاکر

□

نی نی که نه یک تن و نه یک جانست

□

روزی آغاز کرد بر منبر

□

از جا بجنبد لشکری کز فتنه عالم پرشود

□

جفا و نکبت ایام چون ز حد بگذشت

□

یکی اسب و مردی بروبر سوار

□

آن که از بحر طبع گوهرزای

□

بوی بد زخم تن آن خمار

□

همچو یوسف گناه تو خوبیست

□

برج برج و خانه خانه جویم آن خورشید را

□

با دلش رمزکی فرو گفتم

□

اینست که چشم تر من ابر بلا ساخت

□

نشان راه سلامت ز من مپرس که عشق

□

پذیره شدندش بزرگان شهر

□

نزدیک به آن شد که زهم ریزد و پاشد

□

چه کنم زن جلب که یک باری

□

اشبع طربا و رو عیشا

□

مست گشتم از تو گفتی صبر کن

□

نفسی وصف یار می‌راندم

□

آن مرغ جغد شیوه که سوی تو می‌پرید

□

تا نپنداری که بنشست آتش منصور از آنک

□

بپرسیدمش تا چه داری بیاد

□

نهاده پای طرب بر سر بساط نیاز

□

مشمار برق آه جگر سوز من به هیچ

□

من از زخم عشقش چو چنگی شدستم

□

سخن ز پرده برون آید آن گهش بینی

□

مرا تو عمر عزیزی و رفته‌ای ز برم

□

کو عشق تا شوند همه معترف به عجز

□

تا مست نباشی نبری بار غم یار

□

فرستاده آمد بر شاه نو

□

بندگان را تفقدی فرمای

□

می‌باید گفت باز سد فحش

□

للعشق ظعنت یا مقیما

□

بس که اندر وادی سودای او

□

در آن دلی، که ندارم، همیشه می‌یابم

□

وه چه بامست که جاروب کشش دیده‌ی من

□

بدین مشک سائی و عنبر فشانی

□

همی‌گفت هرکس که راند سپاه

□

از تو غایب نبوده‌ام یک روز

□

در میان شب رغیبش سد گل صحت شگفت

□

دهان به گوش من آورد و گفت در گوشم

□

به پلنگ عزت تو به نهنگ غیرت تو

□

دامن غنچه را پر از زر کن

□

گرنه از یاران بدی دیدی چرا

□

پرده بر عیبم بپوشیدند و دامن بر گناه

□

طلایه بیامد بگفت این به شاه

□

در حریمش بار دارم لیک در بیرون در

□

ای دل تورا نوید که پیدا شدش کلید

□

اگر افتد بدین سو بانگ آن کوس

□

چون پا زنند دست گشایند از جهان

□

کی برون آیی ز پرده آشکار؟

□

اندر آن معنی که گویم بدهم انصاف سخن

□

با درد خود مرا بگذارید و بگذرید

□

که هرچند این پادشاهی مراست

□

هر ذره ازین نقوش و اشکال

□

به تاراج برگ درختان ز هر سو

□

هزار بار پیاده طواف کعبه کنی

□

همچو عنبر حمایلیم همه

□

نصیحت‌های نیک اندیشیت گفتیم و نشنیدی

□

به مجلس می‌روم اندیشناک ای عشق آتش دم

□

هر گه که بگذرد بکشد دوستان خویش

□

چه گویم تا که کاری برنسازد

□

از گلستان جمال دلگشات

□

موکبی با جهان جهان شوکت

□

از آن سوی پرده چه شهری شگرفست

□

تا دایره وار کرد زلفت

□

با غمت زان خوشم که جان مرا

□

ز کوی خویشتن راندی مرا از سنگ محرومی

□

چو صبحدم متبسم شدی فلک پنداشت

□

یک زمان صحبت جدایی یار

□

دل فگارم، چرا نگریم خون؟

□

صبا کو کز حریم عفت او

□

کم خلقنا و نقضنا لک، لا عهد لنا

□

همه مرغان ز چمن هر طرفی می‌پرند

□

قصد و مقصود و آخر و اول

□

هنوز از شب همان پاس نخست است ای فلک مارا

□

نه چمن شکوفه‌ای رست چو روی دلستانت

□

چون غم زدگان به درد می‌بود

□

گر نبردی قرار و آرامم

□

به دستور از معلم حال گفتند

□

تو نوی بخش و بنده‌ی تو کهن

□

چون رسی آنجا نه تو مانی و نه غیر تو هم

□

حرامم باد دلجویی پیکانش اگر نالم

□

در این جریده افسوس رنگ معنی نیست

□

منعم مکن ای محتسب از باده که صوفی

□

از زندگیش نبود اساسی

□

دوست می‌دارمت به بانگ بلند

□

ز بس کز میم و حایش گشت محفوظ

□

به چشم عشق توان دید روی یوسف جان را

□

مقراض در میان نه و خلعت همی‌برند

□

جهانگیر و جهانبخش و جهاندار و جهان داور

□

از لشکر توجه تو کمترین سوار

□

بر من اگر حرام شد وصل تو نیست بوالعجب

□

همی گوید آن کس کجا کین اوی

□

در کوی او عزیز کدام است و کیست خار

□

دولت بود متابع بخت جوان تو

□

عقل تو پای‌بندی، عشق تو سربلندی

□

بس عاشق سرگردان از عشق تو لب برجان

□

وگر یک دم به وصلش خوش برآرم

□

من بودم و نمودی و باقی خیال تو

□

کار ما با ستمگری افتاد

□

خرامید و نیزه به چنگ اندرون

□

نه از کین به روی تو تیغ آختم

□

آرد در خم ،برنج در انبان

□

که به عقل خودشناسی، تو بهای هر متاعی

□

چو ژیوه بود به جنبش نبود زنده اصلی

□

چون ز قوت سوی کمال آمد

□

گو مکن غمزه‌ی او سعی به دلداری ما

□

اندرونم ز شوق می‌سوزد

□

خرامید تا رزمگاه سپاه

□

ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب

□

ای شب خورشید پوشت سنبل باغ بهشت

□

اول سبقت بود « الف هیچ ندارد »

□

گاهی ز فخر تاج سر عالمی بلند

□

یا شمال از دم عیسی نفسی بویی یافت

□

جانی به حسرت می‌کنم بهرعیادت گو میا

□

تدبیر چه سود از آنکه نتوان

□

از آن سه یکی را به بستور داد

□

عشق در هر دلی که سر بر زد

□

به کام فکر ملکی چند گشتم

□

ما تسلیت عنکم، ما نسینا حقوقکم

□

گوش‌هاشان ز گوشش اهل افسانه گردد

□

باد آن را ز لطف حق دائم

□

بسته دو پای و دوخته دو دیده

□

خود که باشد که تو را بیند و عاشق نشود

□

بیامد سپهبد هم از بامداد

□

راز کونین به میخانه شود زان روشن

□

رازق ما آن که به خوان نعم

□

چگونه باشد عاشق ز مستی آن می

□

چه گویم از الف وصل تو که هیچ نداشت

□

به ناکامی دو روز دیگر از کوی تو خواهم شد

□

مغرور حسن خود مشو و قصد ما مکن

□

سخن طوطی خطت به چمن می‌گفتم

□

ز پیش اندر آمد گو اسفندیار

□

صحن عالم ازو کند مامن

□

سپهر عز و علا فتنه بند قلعه گشا

□

همچو بت باش پیش آن بتگر

□

فتد آتش در این فلک که بنالد از آن ملک

□

صبا پر کرد در گلزار دامان از گل سوری

□

پای فرشته چون مگس برده فرو در انگبین

□

هرگز نباشد از تن و جانت عزیزتر

□

مادر که بدید حال لیلی

□

هست وصف جمال و نعت لبش

□

ز لشکر تو سواری اگر برون تازد

□

می‌رسانم سلام و خدمت‌ها

□

چو خلق را به سر آستین به خود خواند

□

مرا دانی که بیمارم ز تیمار

□

در زیر پای رفتنم الماس پاره ساخت

□

دیگران گر ز برای زر و سیم آمده‌اند

□

آتش زده گشت کون و کان هم

□

هر سرو که افرازد قد پیش تو و نازد

□

ز بس جوهر که آن کان در زمین بر روی هم ریزد

□

چه شعله‌ها برکردی چه دیک‌ها بپزیدی

□

همچو زر یک لحظه در آتش بخند

□

دهد یاد از نیک بینی به گلشن

□

گر چه لبت می‌دهد مژده حلوای صبح

□

به تیغ اگر بزنی بی‌دریغ و برگردی

□

کبکی که شکسته بال باشد

□

حیف از آن مهر جهانتاب بلند اختر که شد

□

این چه صورت بود کز هر گوشه زرین افسری

□

فلا زالت تزف لک التهانی

□

گر ماتم دلم به مراد دلم کشم

□

برای قطع نخل هستی خصم

□

تا همچو ماه خیمه به سر منزل که زد

□

برو ای رقیب و برمن سردست بیش مفشان

□

یک یک این پنج نامه تا پایان

□

چو تو از حسن در عالم نگنجی

□

نشسته گوشه‌ای مرغ مسیحا

□

ماهیان می‌طپند اندر ریگ

□

هر چه غفلت کور و پنهان می‌کند

□

بر فرق کاینات چرا پا نمی‌نهم؟

□

به رخصت تو که رفتیم و درد سر بردیم

□

تشبیه روی تو نکنم من به آفتاب

□

به فردوسی آواز دادی که می

□

بیا، که بی‌تو دلم راحتی نمی‌یابد

□

گلستانی ز باد فتنه رسته

□

تو فضل و رحمت حقی که هر که در تو گریخت

□

چون دردی جانان به ره سینه فرو ریخت

□

رازی که با تو گفتم و آنجا کسی نبود

□

فارغ نشین که حسن به هر جا که جلوه کرد

□

شبی خورشید را در خواب دیدم

□

مر آن جای را داشتندی چنان

□

ذروه‌ی عرش و قسوه‌ی ملکوت

□

این جوان نورسی شد وان نهال نوبری

□

خنده زند آفتاب، گیرد عالم خضاب

□

دیده بینای مطلق در میان خلق و حق

□

بعد عمری زد به من تیغی و از من درگذشت

□

ز سوی مصر به کنعان عجب رهیست که باشد

□

ای یار آشنا علم کاروان کجاست

□

دیباچه گشای باغ و بستان

□

رفت محمدعلی آن تازه گل

□

روزیست اینکه بسته تتق آه اهل بیت

□

تداولوا کوسا واسکروا رسا

□

چون درین راه به یک موی خطر نیست مرا

□

صد هزار افسوس کز عالم جوان رفت و نهاد

□

زیر بار سرم این دست بفرساید به

□

چون دل ما برنگرفت از لعل لبت کامی

□

ریزان گل و لاله، شست در شست

□

نبرند از وفا طمع هرگز

□

آمده سیر از تک و پوی همه

□

بگو به نفس مصور مکن چنین صورت

□

هندوی شب سر زلفین ببرد ز طمع

□

من جوان از غم آن تازه جوان خواهم مرد

□

دست امید که یک بار نقابی نکشید

□

عود می‌سوزند یا گل می‌دمد در بوستان

□

نازک تن لاله‌ی دل افروز

□

کاندر آماج نطق معنی جوی

□

به نوشین لعل آن شوخ شکر خند

□

اگر ملولی بستان قنینه‌ای از مستان

□

مرغی که دراوفتد به دامت

□

تو گلی و سر کوی تو گلستان و رقیب

□

ناز دماند از زمین، فتنه فشاند از هوا

□

گهی می‌کشی بفریبم گهی می‌کشی بعتابم

□

نثاری کزان در برانگیختم

□

چون که در دام تو گرفتاریم

□

قضا چون رایت هستی برافرخت

□

و اگر کشی تو گردن، ز می و شراب خوردن

□

اگر یک ذره رحمت هست بر من

□

دو ز اهل حبش چهار از روم

□

هر جا سگ تو دیدم رو داد گریه بیخود

□

گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی

□

پرداخته دل ز صبر و آرام

□

نیایی نزد این رنجور یک دم

□

تا بشارت زند به فتح تومهر

□

برید غیرت شمشیر برکشید و برفت

□

نایافته وصل جان بدادم

□

چاره‌ی درد جدایی تویی ای مرگ چه باشد

□

به وفای تو که تا روز قیامت باقیست

□

چنگ اگر زانکه ز بی همنفسی می‌نالد

□

بر عزم شدن ز جای بر خاست

□

روزی که تن فرسایدم در خاک و جان آسایدم

□

خاک چون گرداندم جذب سکون درگهت

□

فروگرفت مرا مست وار و می‌گفتم

□

همه نقدها شمردی به وکیل درسپردی

□

کجایی ای قدح‌ها از کف اغیار نوشیده

□

وصل خواری بر دهد ای طایر بستان پرست

□

ای مرغ به دام دل گرفتار

□

رفتند ز بهر خواستاری

□

بعد از آن چون نماز جمعه بکرد

□

گر به اندازه‌ی قدر تو و صدر تو زیند

□

فدخلت لج بحر بطرا بما اتانی

□

دل خواسته‌ای و رقم کفر کشم من

□

دلا بردار از لب مهر خاموشی و با دلبر

□

ندانم چون شود انجام مجلس کان حریف افکن

□

خروس پرده‌سرا امشب از چه دم در بست

□

هست بی نیست آشکار و نهفت

□

در بادیه‌ی عشق و ره شوق رساند

□

شد از نتیجه صالع خجسته ظل همای

□

بدن را قفص دان و جان مرغ پران

□

ای آنک یار نیست تو را در جهان عشق

□

چون به ترتیب ذکر جمع آیند

□

زبانم می‌سراید قصه‌ی اندوه و می‌ترسم

□

اگر تو جور کنی جور نیست تربیتست

□

کس را کمر وفا مفرمای

□

یک‌یک ز نشان فراتر افتاد

□

به شهدی داده خوبان را شکر خند

□

وز در بسته چو برنجی، شیوه کنی زود بقنجی؟!

□

در حضور چنان وجود شگرف

□

ز شوق دیدن آن گل، ستم نگر که شدم

□

مجروح را جراحت و بیمار را مرض

□

نام نعیم خلد مبر زانکه در بهشت

□

از وفا فرزند اندوه ترا

□

آفتاب آسمان حشمت و جاه و جلال

□

رمد طبعش ز فکر آب و دانه

□

یا ساقیتی و نور عینی

□

نقشش ز زعفران است وین سطر سر جانست

□

به کوی عاشقان خود گذر کن

□

دست غم اندر جیب جان پای نشاط اندر چمن

□

هم ازو بود و از کفایت او

□

دستم نرسد همی به شادی

□

در هلاک دلم چه می‌کوشی؟

□

به شک از روز مرغان شب آهنگ

□

غیر احمق به فهم این نرسد

□

درآمد دوش آن ترسا بچه مست

□

نرنجم ار سخن تلخ گویدم که ز پی

□

خنجر کشی که ما ز تو قطع نظر کنیم

□

زورمندی که گرفتار نشد در همه عمر

□

ای پسر مذهب قلندر گیر

□

گرفتش دل ازین دیر پرآشوب

□

دروغی میسرایم راست مانند

□

در و دیوار او افسانه گویان

□

کفر و دین عاشقانش هم رقوم عشق اوست

□

شیخ عالم، امام غزالی

□

شکرخا طوطیی دلکش حکایت

□

خواب از خمار باده نوشین بامداد

□

غم عشق تو در جان هیچ کم نیست

□

کم خود گیر، تا جمله تو باشی

□

فلان روز این طرف فرمود آهنگ

□

چه قطره‌هاست که از حرف عشق می‌بارد

□

جمله چون امروز در خود مانده‌اند

□

باده با مدعیان می‌کشی و می‌ریزی

□

عشق لیلی سخت زنجیریست مجنون آزما

□

کنون که غنچه بخندید و باد صبح برآمد

□

وصل چون دارم از تو چشم که چشم

□

روانی لفظ روانبخش او

□

خیالش در دلش هر دم ز جایی

□

چون مه ما را نباشد در دو عالم شبه و مثل

□

هست منزل‌های خوش مر روح را از مذهبش

□

دلیر شیرگیر معدلت‌پرور که از بیمش

□

اگر چه مانده اسیر است همچنان خوش باش

□

شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر

□

یکی چرمه‌یی برنشسته سمند

□

گرت هواست که در بر رخ تو زود گشاید

□

در این میزان گنج و عقل سنجان

□

سوگند خورده باشد، تا من زیم، نخندم

□

در طلسمات عجب موی شکاف

□

زاهد چه عجب گر زندم طعنه نداند

□

نه همین قصه مجنون شده مشهور جهان

□

چو فرهاد گرفتاران بگوشت می‌رسد هرشب

□

بسا خرمن که آتش در زدی باش

□

بود بر چرخ انجم اخیار

□

کمان بشکستش ابروی کماندار

□

زهی قلم که تو را نقش کرد در صورت

□

کشتی نوح را که ز طوفان امان ماست

□

راه اگر گم شد نه جرم ناقه از سرگشتگی است

□

کوس نبرد ما مزن اندیشه کن کز خیل ما

□

تو را چه غم که یکی در غمت به جان آید

□

تو یار یگانه‌ای و بایست

□

عجب نبود کز آهم قامتش در پیچ و تاب افتد

□

اگر پویی ز اسفل تا به عالی

□

یک لحظه که من سری بخارم

□

همرهان رفتند و من بی روی و راه

□

از سرو و صنوبر بگذر سدره و طوبی

□

به التفات تو دارم امیدواریها

□

چون بجز ماه ندیدم که برویت مانست

□

باز بار دیگرم در زیر بار غم کشید

□

دامن صحبت کشید از چنگ اهل دل فسوس

□

اگر چه آتش است و آتش افروز

□

کرة الحجب وجودی و نی

□

اندر این صورت و آن صورت بس فکرت تیز

□

بیمار خود را می‌پرس گه گه

□

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

□

افسوس خلق می‌شنوم در قفای خویش

□

کردم از دیده و دل جای ترا

□

خدا گواست که گر آنچه گرفته‌ام نکنی

□

به روز و شب و بیابان می‌بریدند

□

دعانا بحر ذی ماء فرات

□

کسی باید که از آتش نترسد

□

سودای تو در دلم فکنده

□

بی‌حد بنای آز کشفته

□

گر گوش هوش داری بشنو که باز گویم

□

بی‌روز رخ خوب تو دانم خبرت نیست

□

طره‌ای کو؟ که دل درو بندیم

□

به مشکین طره سازد پای بستش

□

وگر حجاب شود مر تو را ابوجهلی

□

از خارخار این گر طبع آن طرف روند

□

دادش ایجاب و سلب هر تحقیق

□

گاه باشد که مروت ندهد رخصت جور

□

چست بودست مرا کسوت معنی همه وقت

□

چشم تو دلم ببرد و می‌بینم

□

نه فراغی به حسب حال منت

□

ز هر یک پرده‌ای عشق فسون ساز

□

مرا یکدم چو ساقی کم دهد می

□

لاجرم هرکس چنان داند که نیست

□

چون به آخر رسید خوش بگریست

□

به رویت مردمان دیده را هست آنچنان میلی

□

بنور مهر بیارا درون منظر دل

□

بر در بتخانه‌ی حسنت کنون

□

بوی تحقیق از آن مجاز شنود

□

عجب کاریست بعد از شهریاری

□

خوش بود از جام تو، بیخودی ایم هو کی

□

لشکر والعادیات دست به یغما نهاد

□

میان ما بسی فرق است ای همدرد دم درکش

□

از آن سبیکه‌ی زر کافتاب گویندش

□

می با جوانان خوردنم باری تمنا می‌کند

□

دیده راز تو فاش کرد ازآنک

□

تویی در جمله عالم آشکارا

□

چو دست او فرو شوید ز هر کار

□

مده مر گوسفندان را گیاه و برگ پارینه

□

جان چو ز میدان عشق گوی وصال تو برد

□

زدند کوس رحیلش وزین سرای سپنج

□

خوبان که گهی خوانمشان عمر و گهی جان

□

ترا بقتل احبا مواخذت نکنند

□

تا از چه گلی که از تو خالی

□

نیز گویند کو وزیرش بود

□

چو بیخود از دلی آهی برآید

□

ایا کسی که نخفت و نخفت چشم خوشت

□

اهل دینار کجا امت دیدار کجا

□

از خجالت خجل شود خورشید

□

این میوه که آلوده به زهرم لب و دندان

□

نه هر که چشم و گوش و دهان دارد آدمیست

□

جان به ترک دل بگفت از بیم هجر

□

ز من او فارغ و من در خیالش تا سحر کایا

□

به نزدیک پدر یک روز جا کرد

□

ای دم تو قوت عروسان باغ

□

از دهانت چو گوش را خبر است

□

عاشقان تو نیک معذورند

□

رموز کشف و کرامات سالکان طریق

□

دلم چگونه نماید قرار در صف عشق

□

داد از دل پر طمع چه دارم

□

میان روضه‌ی خضرا روان شد چشمه‌ی روشن

□

در آن هنگام کاستیلای عشق است

□

تنش چو روی مقدس بری ز کسوت جسم

□

بگشاد این دماغم پر و بال بی‌نهایت

□

خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده

□

گوگرد احمر کی کند کار غبار راه تو

□

دوش ای پسر می خورده‌ای چشمت گواهی می‌دهد

□

از نوفلیان چو بی غرض ماند

□

پیش که برم شکایت تو

□

ز غم چون خویش را آزاد پنداشت

□

بردر و بشکن غم و اندیشه را

□

گر سکندر چشمه‌ی حیوان نیافت

□

ای دلت در سینه سنگ خاره با من جور بس

□

رنج آنهایی که تخم آرزویی کشته‌اند

□

روق الغصون صنعا زینت کالغوانی

□

هیچ شب نیست که اندر طلبت

□

هان و هان راه خویش گیر و برو

□

نمک پاش جراحتهای ناسور

□

کردم کرانه ز اهل زمانه

□

بحر خونست ای صنم آن چشم نیست

□

سخنی کز تو بشنود گوشم

□

آن قوی حوصله بازم که اگر حسرت صید

□

به نسیم صبح باید که نبات زنده باشی

□

عشقت به بهانه‌ای دلم بستد

□

نبود به بزمت ای شه ره این گدا همین بس

□

دمی از فکر این خالی نمی‌بود

□

زمین چه داند کاندر دلش چه کاشته‌ای

□

اگر گویی سرت خواهم بریدن

□

در رخ او جمال یار ببین

□

تو خوش نشسته به تمکین و حسن از تو نهفته

□

چشم مخمور ترا دیده و برطرف چمن

□

وصل تو اگر به جان بیابد دل

□

به یاد سرو بالایت روان در پای تو ریزم

□

به نام ایزد چه گنج شایگانی

□

آن جفاها که کرده‌ای با من

□

بشو دو دست ز خویش و بیا بخوان بنشین

□

هر جا که یکی قامت موزون نگرد دل

□

سخن را شسته دفتر بر سر آب فراموشی

□

جرعه‌ای خوردیم و کار از دست رفت

□

با غم تو چنان یگانه شدم

□

ای صبا، چند روزی گرد گلستان و چمن؟

□

جوابش داد آن دلداده‌ی عشق

□

بی تو باغ حیات زندانیست

□

زیر او بالا و بالا هست زیر

□

فرماندهی که بر چرخ روز و شب و مه و سال

□

هوس پیاله خوردن بودم به خردسالی

□

چه سود کان مه محمل نشین نمی‌گوید

□

پرس از حال من ز زلف خبر

□

شهریار جهان که در گیتی

□

چو دل را محرم اسرار کردند

□

چو عزم بحر کند نوح کشتی‌اش باشی

□

میراث مانده است جهان از هزار قرن

□

دری برج خدارت در درج احتجاب

□

وقتی نگاهی رسم بود از چشم سنگین دل بتان

□

تا دو لب پر گوهر ما بینی در خاک

□

بر گوشه‌ی عارض چو کافور

□

آنکه هرگز جز حدیث درد عشق

□

سخن در کیمیای جسم و جانست

□

ای عقل و روح مستت آن چیست در دو دستت

□

گل که باشد پیش رخسارت از آنک

□

دریغا گشت در گلزار هستی ناگهان چون گل

□

بلبل گله می‌کرد ز گل دوش به سد رنگ

□

بهرطریقی که دانی مراد خاطر ما جوی

□

ندانم تا فلک را زین غرض چیست

□

آن که ز ابر کرمش کشت امید

□

ز حرف عقل کل تا نقطه‌ی خاک

□

ای جان باغ و یاسمین ای شمع افلاک و زمین

□

دست کردی دلبرا در خون ما

□

نام محمدعلیش ساختند

□

ای آنکه پرسی حال من وه چون بود حال کسی

□

حاکمی گر عدل خواهی کرد با ما یا ستم

□

شادم به تو و یقین همی دانم

□

خلق در ماتم وی و دارد

□

ز دل می‌کرد آه سرد و می‌رفت

□

چونک به صورت تو ممثل شوی

□

جانا می عشق تو دلی خورد

□

سوی خلد رو کرد ازین تیره خاک

□

هیچ سنگین دل بی‌رحم به غیر از تو نبود

□

دستانسرای گلشن روحانیون ز شوق

□

دل و جانم به لابه بستاند

□

ز الفت تن خاکی ملول شد جانش

□

به خون‌ریز اسیران پافشرده

□

به زخم سیلیش از دل برون کن

□

تابشی از آفتاب فقر بر هستی بتاب

□

امیری که گردنکشان را بود

□

پیش خدنگ پرکش ناز تو جان دهم

□

خاک پایش بوسه خواهم داد آبم گو ببر

□

در پیش جنیبت جمالت

□

الم یان اخوانی لکم ان ترحموا

□

شدی هر روز افزون شوق یارش

□

بیدار شو، خلاص شو از فکر و از خیال

□

تا چنین هستیی حجابم بود

□

ترنوا الی بطرف مدنف خفر

□

اله اله محرم راز تو سازم حرف صوت

□

زینگونه چو از درد بمردیم چه درمان

□

مادر چو بدید حال فرزند

□

داری از عاشقان خویش ملال

□

کمند زلف مشکین تو دامم

□

تو را که معدن زر پیش خود همی‌خواند

□

بداد خازن لطفت مرا قبای سعادت

□

جذبه‌ای، تا بر کشم جان را ز قعر چاه تن

□

روشن نکند چشم کس این طرفه عزیزیست

□

همه خطای منست این که می‌رود بر من

□

جان را چه قیمت آرد گر در غمش نسوزد

□

به چشم یار رخ خوب یار می‌دیدم

□

به قصد کبک منظور دل افروز

□

از آن کسی که تو مستی چرا جدا باشی

□

اگر آن گوهر و دریا به هم هر دو به دست آری

□

منتظر فیض حق بود شب و روز و گشت

□

آنها که نام آب بقا وضع کرده‌اند

□

گوئیکه دو ابرویت بیمار پرستانند

□

دارد سر خون ریختنم هجر تو دانی

□

به نیروی داد آفرین شاد زی

□

چو وقت آید که بر مسند نهد گام

□

فی العشق مذرجعتا باللیل ما هجعنا

□

ای ساقی ماه روی زیبا

□

نیست غمگین و پراندیشه و بی‌هوشی جوی

□

از آتش سودای تو و خار جفایت

□

هر ملک وجودی که به شوخی بگرفتی

□

پندار درد گشتم گویی که در دو عالم

□

دگر باره دولت درآمد به کار

□

چو پرزد دید بال خویش بسته

□

وهم رنجور همی دارد ره جویان را

□

تو همچو مست سرکشی افکنده در جان مفرشی

□

بحری است از ما دور نی ظاهر نه و مستور نی

□

ما را به صبح مژده همی داد

□

دینار جسته از زر و رخسار من طلا

□

چو دل در راه تو بستم ضمان کیست

□

کرد رها در حرم کاینات

□

شبی دستور را سوی حرم خواند

□

مختلف آمد همه کار جهان

□

دلم نماند و گدازید چون شکر در آب

□

من ابر آب دارم چرخ گهرنثارم

□

خوش بخت تو ای مدعی کاینجا که من خوارم چنین

□

نوک مژگانم به سرخی بر بیاض روی زرد

□

وان را که کند ز روشنی دور

□

به بازی درآید چو بازیگری

□

ز حرف عیب‌جو مجنون برآشفت

□

نهفته شد گل، و بلبل پرید از چمنم

□

خاصه عشقش را که سلطان دل است

□

خراب و مست به ساقی جان همی‌گوییم

□

سیلی ز دیده خواهدم آمد دل شبی

□

خاتون بکر مهوش آتش لباس را

□

در کجا می‌خورد مرا غم عشق

□

لاجرم او یافت از آن میم و دال

□

نه هرکس در مقام «لی مع الله»

□

گفتم به دل: « بار دگر رفتی درین خون جگر »

□

اگر چه عاشقی و عشق بهترین کار است

□

زمانی از من آبستن جهانی

□

آن قدر آرزوی سجده‌ی رویت که مراست

□

نباید دل از دست مردم ربود

□

قبای عشق مجنون می‌بریدند

□

از آن روشنی بود کان روشنان

□

تو گفتی مهر کز افلاک بنمود

□

اگر تو رند تمامی ز احمقان بگریز

□

سر فدا کردن و سامان جستن

□

چرخ از بهر ماست در گردش

□

به داغم هر زمان دردی فزاید محرم بزمت

□

هندوی بت پرست پستت آهوی شیر گیر مستت

□

دلم چون آبله دارد دگر عشق فدا بر کف

□

حلقه زن خانه به دوش توایم

□

دلم پر شعله گردان، سینه پردود

□

از جهت کشت غمش آبمی

□

در راه رهزنانند وین همرهان زنانند

□

مثال دلبران صیاد بودم

□

ناوکت گفتم زدل بگذشت رنجیدی به جان

□

ای خضر حلالت نکنم چشمه حیوان

□

چون زد در عروس نومید

□

به یونان زمین آمد از راه دور

□

عجب جایی بباید بهجت‌انگیز

□

تا بردمد ز سینه و پهنای این زمین

□

پیش خورشید رخت چون ذره‌ای

□

گر جهان جملگی فنا گردد

□

هر متاعی را در این بازار نرخی بسته‌اند

□

از چه روی ابروی زنگاری کمان او کمان

□

موج طوفان فتنه‌ی تو نه دیر

□

به پیرایش نامه خسروی

□

فضایی خوشتر از فردوس باید

□

مسبب سبب این جا در سبب بربست

□

یک به یک پیش تو آیند چو از جا بروی

□

ز پس کوه معانی علم عشق برآمد

□

سد گل تازه شکفته‌ست ز گلزار رخش

□

همه کس را مگر این ذوق نباشد که مرا

□

خود دل از زلف تو دشوار توان داشت نگاه

□

هستی تو صورت پیوند نی

□

چو خوابش برد در چین دید خود را

□

بهاران بیاید، ببخشی سعادت

□

خورشید که او چشم و چراغ است جهان را

□

گنج کرم آمد مهمان من

□

سر و سامان مجو از من چو رفتی

□

بنشست ز باد سحری شمع شبستان

□

منهی عشق به دست رنگ و بوی

□

به بخشایش خویش یاریم ده

□

نه بی‌هم صبر و نی آرامشان بود

□

روزن آن خانه اگر نیستی

□

چه خون آشام و مستسقیست این دل

□

گر بر دل تو غبار بینم

□

فغان کز دست شد کارم ز هجر و کار سازان را

□

گفتم به شیرمردی چشم از نظر بدوزم

□

روزگاری می‌گذار امروز از آن نوعی که هست

□

چو فرمود سالار گردنکشان

□

نبیند بی‌خزان کس لاله زاری

□

نی چپست و نه راست در جانست

□

تو چو شمعی و من چو پروانه

□

درد چون آبستنان می گیردم

□

با مرکز و محیط نداریم هیچ کار

□

بشمشیر کشتن چه حاجت که صید

□

جز به غنیمت نشمارم غمت

□

ز دولت بهر کار یاریش باد

□

بود بر زر مدار کار عالم

□

هرچه هستی ای امیر، سخت مستی شیرگیر

□

دل آهنم چو آتش چه خواست در منارش

□

هر لحظه ز حسن یوسف خود

□

سر در نقاب خواب کش ای بلهوس که تو

□

در همه شهر ای کمان ابرو

□

در عشق تو بر امید سودی

□

پیش وجود همه آیندگان

□

ز چشمش اهل مجلس مست حیرت

□

نومید همی شود بهر غم

□

عار از آن داریم ازین عالم که ما

□

خورشید جان همچون شفق در مکتب تو نوسبق

□

بی لبت خون دلی بود که دورم می‌داد

□

از درت بر نتوان خاست از آنروی که ما

□

به لشکرگه دشمن اندر فتاد

□

نخستین خرد را پدیدار کرد

□

بلی شرع است ایوان الاهی

□

نگین عشق کاسیر ویند دیو و پری

□

بوسه به او رسد که رخش همچو زر بود

□

بنده صورت آنم که از او

□

می‌دوشینه از سر رفت و یک عالم خمار آمد

□

جز خداوندان معنی را نغلطاند سماع

□

به دل کین همی داشت ز اسفندیار

□

نگارد یکی نامه‌ی دلنواز

□

ز نشترهاش کاو الماس دیده‌ست

□

عجب حلوای قندی تو، امیر بی‌گزندی تو

□

در دل مرد جوهری است از دوجهان برون شده

□

می مالم این دو چشم که خواب است یا خیال

□

جدا ز یار چه باشم درین دیار مقیم

□

چه خوابهای پریشان که دیده‌ام لیکن

□

چو آن بانگ بشنید آمد شگفت

□

که بر هر چه شاید گشادن زبند

□

بحر و در از بخششش صاف آمده

□

ولی دلم چه کند چون موکلان قضا

□

وا کن صندوق زر بر سر ایمان فشان

□

مردانه کنیم کار مردان

□

این صید بی ملاحظه غافل از کمند

□

سرم فدای قفای ملامتست چه باک

□

علاء دین اسکندر تاج بخش

□

من آن گوهر آورده از ناف سنگ

□

جمله مرغان ترک کرده چیک چیک

□

ز تندی عشق او آهن چو مومست

□

خاک بد آدم که دوست جرعه بدان خاک ریخت

□

در خواب سخن نه بی‌زبان گویند

□

پهلوی من و تکیه‌ی خاکستر گلخن

□

رخساره‌ی لاله و سمن را

□

مرا گویند راه عشق مسپر

□

تنش محرم تخت افلاک بود

□

شیر عکس خویش دید از آب تفت

□

کی عشق تو را محرم شمرد

□

به امر موتوا من قبل ان تموتوا ما

□

چو آب و روغن با هر کی مرغ آبی نیست

□

دوش از طرف بام کسی پرتو مه تافت

□

هم تازه رویم هم خجل هم شادمان هم تنگ دل

□

کامسال، دو نور از اخترم رفت

□

همانا که آن مرغ عرشی منم

□

هر لقب کو داد آن مبدل نشد

□

هیچ کنجی نبود بی‌خصمی

□

جان چو باقی شد ز خورشید جمالت تا ابد

□

عشق نیاز آورد گر تو چنانی رواست

□

پرتو طلعت یوسف مگرش خواهد عذر

□

همچون هلالی گشتم چو دیدم

□

می‌خواست بسی دل هوس باز

□

ز دانش مبادا دل شاه دور

□

مهر و هیبت هست ضد همدگر

□

دلا به کوی خرابات ناز تو نخرند

□

خورشید تافتست ز روی تو چاشتگاه

□

عالم چون را مثال ذره‌ها برهم زدیم

□

پای تا سر بیم و امیدم که طور عشق را

□

بار یاران بکش که دامن گل

□

همه موبدان را به کرسی نشاند

□

نه آن شد کله داری پادشاه

□

در وجود تو شوم من منعدم

□

تو قمرعذاری تو دل بهاری

□

خطت از پسته‌ی تو بر رسته‌ی است

□

زر خود چه بود عاشق سلطان سلاطین است

□

به اغیار آنقدرها می‌توانست از وفا دیدن

□

لعل لب و زلف تابدارت

□

گردون کبودپوش کردست

□

رهائی ده بستگان سخن

□

رو تو روبه‌بازی خرگوش بین

□

جملنی جماله، نورنی هلاله

□

هم دل من همچو شحنه طالب دزدان شده

□

چون مه پی آفتاب رفتم

□

غیر گو از من قیاس کار کن این عشق چیست

□

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر

□

نگذرد بر هیچ کس از عاشقان

□

دری را که بندش بود ناپدید

□

گفت پیغامبر که ای مرد جری

□

رخت اندیشه می‌کشی هرجا

□

سودای زلف و خالت در هر خیال ناید

□

ای آفتابی در حمل باغ از تو پوشیده حلل

□

به یک صحبت که با او داشت دل کز من بحل بادا

□

گر مرتبه‌ی یار ز بیگانگی ماست

□

ز داناییت بهره پر برم

□

نویسد خردنامه‌ی ارجمند

□

کم بودشان رقت و لطف و وداد

□

فکرت برون کن، حیرت فزون کن

□

چون خواب را درهم زدی درده شراب ایزدی

□

گر سر زلف چو چوگانش مرا دور کند

□

من آن گدای حریصم که صبح نیست هنوز

□

آن پری زاده مه پاره که دلبند منست

□

کم از یک دم زدن ما را اگر در دیده خواب آید

□

تازه‌ترین سنبل صحرای ناز

□

گفت من گفتم که عهد آن خسان

□

العبد لیس یرضی فی رقه شریکا

□

باز خندد چو گل به شکرانه

□

کجا آن مه کجا آن چشم دوشین

□

آن از پی جمالی بر سر بداشت

□

باح دمعی فی الفیافی و استشبت لوعتی

□

گر بی‌تو خواب و خورد نباشد مرا رواست

□

راهروان عربی را تو ماه

□

هست باران از پی پروردگی

□

فلک به طمع گلو را دراز کرد بدو

□

یک فسون خوان صنما در دل مجنون بردم

□

نی سر ماند نه عقل او را

□

رسم این می‌باشد ای دیر آشنای زود سر

□

از درون سوزناک و چشم تر

□

ساقی عشق بتم در جام امید وصال

□

منتظرانرا به لب آمد نفس

□

دوزخست این نفس و دوزخ اژدهاست

□

باغ و گنج خاکی، مشعله‌ی افلاکی

□

کله‌دار فلک از عشق خطت

□

ابر نبود ماه ما را تا جفای شب کشیم

□

شد گرم تا شنید ز ما سوز دل چو شمع

□

دل بسر زلف دلکش تو سپردیم

□

صبر که ساکن‌ترین عالم عشق است

□

اول بیت ار چه به نام تو بست

□

ناقة الله آب خورد از جوی و میغ

□

ز بس رونده جانباز جان شدست ارزان

□

تا قیامت ساقی باقی عشق

□

گاو و خری گر برود باد ابد در دو جهان

□

عذرم این بس اگر از کوی تو رفتم که نماند

□

دل برده شمع مجلس او

□

دل من باز نمی‌یابد صبر

□

همه آرزوها شکار تو باد

□

گفت عزرائیل در من این چنین

□

آن چمن و شکرستان، هیچ نرفت از دلم

□

در عشق تو هر که نیست قلاش

□

چون سر ما مطبخ سودای توست

□

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود

□

محمل ما را درین وادی کجا باشد نزول

□

سوگند خورم من به خدا و به سر او

□

سر از داد تو بر متاباد دهر

□

بس گریزند از بلا سوی بلا

□

تو قانون شادی به عالم نهادی

□

در آرزوی صباح جمال تو عمری

□

روز آن است که خوبان همه در رقص آیند

□

فانوس وار ما را از شمع دل فروزی

□

گر مطیع خدمتت را کفر فرمایی بگوید

□

در راه تو خوارتر ز حاکم

□

به سر بر زد ز دست خویشتن دست

□

می‌نبخشایی تو بر آتش‌پرست

□

چو آتش در درونت زد، دو دیده‌ی حس بردوزد

□

دل چو ز درد درد تو مست خراب می‌شود

□

اگر ز روزه بسوزد دماغ و اشکم تو

□

چه می‌پرسی حدیث درد پروردی که احوالش

□

هیچ از دهان تنگ تو نگرفته کام جان

□

ز بی‌آبی و شوخی در زمانه

□

گش ایها داراغت خاطر نرنزت

□

با قضا پنجه مزن ای تند و تیز

□

گر نبدی خنده‌ی صبح کذوب

□

من رها کردم جگر را هرچ خواهد گو بشو

□

پیشتر آ دمی بنه آن بر و سینه بر برم

□

چنان شدم ز غم و غصه‌ی جدایی دوست

□

گر برود جان ما در طلب وصل دوست

□

خط تو بر خد تو چو بر شیر پای مور

□

تعالی الله یکی بی مثل و مانند

□

گفت طوطی ارمغان بنده کو

□

هین مخسپید که شب شاه جهان بزم نهاد

□

چند از من کنی سال که من

□

من چشم شدم همه چو نرگس

□

آنکس که برآورد مرا از چو تو نخلی

□

دانا مدبری که شهنشاه زنگ را

□

چو از کوه دید آن شه بافرین

□

گرش مانم بدو کارم تباهست

□

نیست چیره چون ترا چیره کند

□

تو جانان مایی تو خاصان مایی

□

ای بسا سر همچنین جنبان شده

□

مرو زین خانه ای مجنون که خون گریی ز هجران خون

□

شب همه شب دعا کنم تا که به روز من شوی

□

گر چه بخواند هنوز دست جزع بر دعاست

□

مسرور عیش او را این عیش عادتی غم

□

چمن را سرو داد و روضه را حور

□

زاغ کو حکم قضا را منکرست

□

قدم بنه تو بر آب و گلم که از قدمت

□

در بن دیر مغان در بر مشتی اوباش

□

از باغ روی تو تا دور گشتم

□

دل رمیده‌ی من زخم دار صید گهیست

□

شمع شبستان بنشست برخیز

□

گر به گیتی نیست دلداری مرا

□

سرو سرهنگ میدان وفا را

□

در بیان این سه کم جنبان لبت

□

سقوا من نهره روض‌الامالی

□

برهنگان ره از آفتاب جامه کنید

□

مگو با ما که ما دیوانگانیم

□

خسک در زیر پا دارد مقیم کوی مشتاقی

□

تنم این جاست سقیم و دلم آن جاست مقیم

□

بازم هوسی گرفت دامن

□

شب و روز انتظار یار می‌داشت

□

ای خدایا ممسکان را در جهان

□

آشتی و جنگ ز جذبه‌ی حق است

□

شیطان چو به ما رسد کله بنهد

□

آدم دگربار آمده بر تخت دین تکیه زده

□

گریه کن بر حسرت و درد من ای ابر بهار

□

سپه شام بدان هندوی مشکین بشکن

□

با تو نتوان کرد دست اندر کمر

□

بهاری نو برآر از چشمه نوش

□

مکرهای جبریانم بسته کرد

□

قد کلفنی عشقی، الصبوة لا تشفی

□

هر که را در چشم آرد چشم او روشن شود

□

زنده نباشد دل من گر به مهش دل ندهم

□

به میان جنگ و صلحت من و دست و آن دعاها

□

میسرت نشود عاشقی و مستوری

□

ناوک غمزه مزن او را که او

□

جهان افروز هرمز داد می‌کرد

□

او بمانده دور از مطلوب خویش

□

عوض باده نکته می‌گویی

□

هرچه اندر دو کون می‌بینم

□

ساعتی از جوی مهرش آب بر دل می زدیم

□

طیلسان داری و در بانگ نماز

□

بینوا گرد عراق ار چه بسی گردیدیم

□

تا بدیدم به زیر حلقه‌ی زلف

□

مقالت‌های حکمت باز کرده

□

ریش گاو و بنده‌ی غیر آمد او

□

یراد من‌الطبع نسیانکم

□

عفیف و زاهد و ثابت قدم بدم چون کوه

□

ز عکس حلم تو تسلیم باشیم

□

آرزو نام یکی سلسله جنبانم هست

□

اگر به بام برآید ستاره پیشانی

□

چو آنجا رسید آن گرانمایه شاه

□

بگفتا جان فروشی در ادب نیست

□

آب شیرین و سبوی سبز و نو

□

من رام لقاک فی جهات

□

هرچند که در جهان نیم لیکن

□

پیش آن فربه کن هر لاغری

□

آتشت در آب پنهانست و زهرت در شکر

□

سرو بلندم وقتی در آید

□

غمزهات از بیخ وز بارم بکند

□

جهان‌بخش آفتاب هفت کشور

□

ناصحان را دست بست و بند کرد

□

گر آن روی چون مه به گردون نمایی

□

این دم عیسی به لطف عمر ابد می‌دهد

□

گردن ز طمع خیزد زر خواهد و خون ریزد

□

روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم

□

یوسف به بندگیت کمر بسته بر میان

□

گرچه غمت کرد چو مویی مرا

□

بر آمد مشتری منشور بر دست

□

اینک این دریا و این کشتی و من

□

رایت الناس للدنیا زبونا

□

میان مسجد و میخانه راهی است

□

سحرم روی چو ماهت شب من زلف سیاهت

□

نباشد بی وفا گل بلکه مرغی بی وفا باشد

□

اگر چه پسته دهان در جهان بسند ولیکن

□

رخ گر به خون شویم همی، آب از جگر جویم همی

□

دست ذوق از طعام باز کشید

□

حاجت او فهمشان شد بی مقال

□

چه راست می‌طلبی ای دل سلیم از او

□

سر تا به پای عود گره بود بند بند

□

باده منسوخ شود چون به صفت باده شویم

□

دل خون شد و از دیده‌ی خونابه فشان رفت

□

ماه نتابد به روز چیست که در خانه تافت

□

مگذار مرا به ناز اگر چند

□

من از بهر صلاح دولت خویش

□

روی خوبان ز آینه زیبا شود

□

از آن زمان که چو نی بسته‌ام کمر پیشت

□

فرش بقا انداخته کوس فنا بنواخته

□

دستی بنه ای چنگی بر نبض چنین پیری

□

با اینهمه خجالت و ذلت که می‌کشم

□

ما بلبل خوش نغمه‌ی باغ ملکوتیم

□

پای در صلح نانهاده هنوز

□

ملک چون شد ز نوش ساقیان مست

□

گه تناقض گاه ناز و گه نیاز

□

پهلوی هر درخت یکی حور نیکبخت

□

از کف آن هر دو ساقی چشم او و لعل او

□

خوشتر اسیری تو صد بار از امیری

□

غافل است او از من و دردم شود هر روز بیش

□

امید وصل مدار و خیال دوست مبند

□

کمانهای چاچی بینداختند

□

در وصف تو لانبی بعدی

□

کین چنین اندر همه آفاق نیست

□

ز دشمنان و ز بیگانگان زیانت نیست

□

شاخ طربم ز بیخ و بن برکند

□

حاضر ما شو که ما حاضر آن شاهدیم

□

گر نمی‌آیم به سوی بزمت از شرمندگیست

□

چراغ روز بنشیند شب ار چون شمع برخیزم

□

بر آسمان رسد ز فراق تو هر شبی

□

یکی عیش گذشته یاد می‌کرد

□

این سبوی آب را بردار و رو

□

به چاه در نظری کردم از تعجب من

□

ز منزل هوسات ار دو گام پیش نهی

□

از آتش عشق برفروزیم

□

اگر منزل به منزل چون جرس نالم عجب نبود

□

خون جگرم ز فرقت تو

□

ما را نگویی ای جان کاخر به چه عنایت

□

دماغش را چنان سودا گرفته است

□

این زن و مردی که نفسست و خرد

□

فی برق و جنتیه حیات مخلد

□

هم جهان در جانت می‌جوید مدام

□

رها کردم چنان شکرستانی

□

مهجورم و به روز، فراق تو جفت من

□

منعم مکن از صحبت احباب که بلبل

□

با شیر و گوزن هم عنانیم

□

جهان خسرو که سالار جهان بود

□

تو مکن با غیر من این لطف و جود

□

خدات گوید تدبیر چشم روشن کن

□

سردهانند که تا سر ندهی سر ندهند

□

برگشا مشک طرب را که ز رشک کف تو

□

کز تن به قضا بسته‌ی سپهرم

□

تا نفخ صور بازنیاید به خویشتن

□

اشک چون سیم و رخ چو زر کردم

□

دلش گر چه به شیرین مبتلا بود

□

گر مر او را این نظر بودی مدام

□

ایا ساقی جان هر متقی

□

گر مدعی عشقت در چاه بلا افتد

□

تا که بسوزد این جهان چند بسوزد این دلم

□

این راه نه راهیست عنان بازکش ای دل

□

یک زمان آخر چو مهمان توام خوارم مکن

□

دامن عافیت ز دست مده

□

سرو سر خیل شاهان شاه آفاق

□

پای داری چون کنی خود را تو لنگ

□

فطوبی لسکراء من مغنم

□

ای عشق چه زیبایی چه راوق و گیرایی

□

جز از لب لعل جان ننوشم

□

تا به غایت ما هنر پنداشتیم

□

برخیز که در سایه سروی بنشینیم

□

گر جان منست ازو به جانم

□

ز بس لشگر که بر خسرو شد انبوه

□

چون برآمد روزگار و پیر شد

□

یار موافق تا صبح صادق

□

کاری است پر عجایب و پوشیده کار تو

□

هر ذره که می جنبد هر برگ که می خنبد

□

تغافل می‌زنی گر یک سخن سد بار می‌گویم

□

از شقایق در میان سبزه فراش ربیع

□

کجا دیدست بیجاده چنان خال

□

پناه ملک شاهنشاه طغرل

□

تو فرشته‌ی آسمانی یا پری

□

می‌زند سال‌ها در این مستی

□

عشق جانان چو سنگ مقناطیس

□

چون به دست ما سپارد زلف مشک افشان خویش

□

وقت نامد کز جنون این بند از هم بگسلی

□

از خسیسی که هستی ای ملعون

□

حسن را تا کرده‌ای بازار تیز

□

چو ما با ضعف خود دربند آنیم

□

همچو در کان خاک و زر کرد اختلاط

□

هذا حبیبی هذا طبیبی

□

در تافت روز اول یک ذره عشق از غیب

□

فما مل من ذاق الصبابه و الهوی

□

مبین به ظاهر بی‌لطفیش که هست بتان را

□

از کلک نقشبند قضا در تحیرم

□

درنیامد ز راه دیده به دل

□

ز پرگار حمل خورشید منظور

□

سیل چون آمد به دریا بحر گشت

□

گفت: « خوش باش که بخشیمت صدجان دگر

□

اندر چمن ز غیب غریبان رسیده‌اند

□

ای ساقی هر نادر این می ز چه خم داری

□

هر چند سیل فتنه گر چون بخت باشد ور رسی

□

ننهد پای تا نبیند جای

□

شاهد جانم و دلم غم اوست

□

ز مظلومان عالم جور برداشت

□

هر پیمبر امتان را در جهان

□

روان کن کشتی جان را، دران دریای پر گوهر

□

من چنان در عشق غرقم کز توام

□

چون عشق بنا نهاد ما را

□

رهم را منتهایی نیست زان رو دورم از مقصد

□

بر گل عارضت آن خال سیاه افتادست

□

ره بیرون شد از عشقت ندانم

□

یگانه دوستی بودم خدائی

□

مردم نفس از درونم در کمین

□

تو باز خاص بدی در وثاق پیرزنی

□

در این سرما به کوی او گریزیم

□

از طرفی روح امین آمد و ما مست چنین

□

کشت ما را هجر و یاری بر در سلطان وصل

□

ای دوست برآور دری از خلق به رویم

□

هرچه دانی از جفا با من بکن

□

گر انگشتی زدی بر بینی آن ماه

□

دل‌شکسته گشت کشتیبان ز تاب

□

چون به دور و تسلسل انجامد

□

بوک دعای من شبی در سر زلف تو رسد

□

ز نگار خوش پنهان ز یکی آتش پنهان

□

آنچنان جانبازیی کردم به راه او که خلق

□

بنشین یکدم و برآتش تیزم منشان

□

از برون جهان وفا هم نیست

□

به کوه انداختن بگشاد بازو

□

گفت کو پایم که دست و پای رفت

□

و نشرب من عذب لقیاکم

□

صد سلام و بندگی ای جان از این مستان بخوان

□

یک دمی سنگ زند بشکندم

□

جرم می‌آید زمن تا عفو می‌آید ز تو

□

چون شب آمد همه را دیده بیارامد و من

□

وز بزرگی اگرچه در کارست

□

ز تاریکی در آن شب یک نشان بود

□

سنت بد کز شه اول بزاد

□

کم زد آن ماه نو و بدر شد

□

خاطر خیاط عقل گرچه بسی بخیه زد

□

تا لب قند خوشش پندم داد

□

روزی که برید از ره این کشته عشقش

□

هوایت ار بنهم سرکجا برون کنم از سر

□

بس بوالعجب و بهانه‌جویست

□

فریدون دوم جمشید ثانی

□

زن در آمد ازطریق نیستی

□

آه که من دوش چه سان بوده‌ام!

□

بپرد جانب بالا چو چنان بال بیافت

□

فرع سماع آسمان هست سماع این زمین

□

بر رخ چون زر سرشک همچو سیمم دید و گفت

□

مکن ار چه می‌توانی که ز خدمتم برانی

□

ولی در پای تو گشتم بدان بوی

□

چو بر شاه آفرین کرد آن هنرمند

□

من ترا افسوس می‌کردم ز جهل

□

چو بردابرد حسنش دید جانم

□

آنچنان عقل را چه خواهی کرد

□

کی شود این روان من ساکن

□

هرگز میان عاشق و معشوق بعد نیست

□

پیر مغان گرت بخرابات ره دهد

□

جان و جگرم بسوخت هجران

□

که با یاران جماش آن دل‌افروز

□

کز شکسته آمدن تهمت بود

□

پرده‌ی ناموس کی خواهی درید؟

□

بر تو ای ماه آسمان و زمین

□

وگر هزار دل پاک را به هر سر راه

□

جگرم پاره است و دل خسته

□

چنان به پای تو در مردن آرزومندم

□

هرچه دل با خویشتن صورت کند زان زلف و چشم

□

شد از چشم فلک نیرنگ سازی

□

گفت تو بحثی شگرفی می‌کنی

□

دشمن شادکام بسیارند

□

چون ز درد توست درمان دلم

□

تا نجوشیم از این خنب جهان برناییم

□

دلم سد پاره گشت از خنجرش و ز شوق هر زخمی

□

نشانم ز کنج صوامع مجوی

□

غمگنان را هر زمان در کنج عشق

□

دگر ره شادمان می‌شد به امید

□

دید صدیقش بگفت ای آفتاب

□

کهنه بگذار و رو در بر کش یار نو

□

آخر تو برگ کاهی ما کهربای دولت

□

ما پادشاه رشوت باره نبوده‌ایم

□

انگشتری است پشتم گویی

□

خلقی چو من بر روی تو آشفته همچون موی تو

□

خادم و فراش تو رضوان سزد

□

غلام عشق شو کاندیشه این است

□

خلق حق افعال ما را موجدست

□

دو چشم خویشتن در غیب دردوز

□

نتواند رفت قطره در بحر

□

درخت اگر نبدی پا به گل مرا جستی

□

مشکلی دارم بپرسم از تو ، یا از یارتو

□

نفیر عاشقان در کوی جانان

□

عشوه دهد چون جهان و عمر ستاند

□

قلم زن چابکی صورتگری چست

□

معجبی یا خود قضامان در پیست

□

پرده چنان زن که بهر زخمه‌ی

□

چونک در عاشقی حشر کردند

□

کس ندارد طاقت ما آن نفس

□

دارم هوس و نمی‌دهد دست

□

سحر گویند حرامست در این عهد ولیک

□

من به کرانی شدم از دست هجر

□

چو بر گفتی ز شیرین سرگذشتی

□

تا چه عالمهاست در سودای عقل

□

در هوس مشتریت عمر رفت

□

نوحه از اندوه تو تا کی کنم

□

ای عمر عزیز عمر ما باش

□

هم تو مگر پیاله‌ای، بخشی از آن می کهن

□

مرغ دلم افتاد بدام سر زلفت

□

چون زند غمزه چشم غمازت

□

مژه چون کاس چینی نم گرفته

□

حیله کردند آمدند ایشان بشیر

□

نداک سکرة الارواح طرا

□

تو صورت این سماع بشنو

□

ز تو اجسام را چستی ز تو ارواح را مستی

□

تا من خجل شوم که بد غیر گفته‌ام

□

حاجت صحرا نبود آیینه هست

□

به عمری از آن خلوتی دست ندهد

□

خدا داند کز آتش بر نگردم

□

طایفه‌ی نصرانیان بهر ثواب

□

امروز مر هر تشنه را، در حوض و جو می‌افکنی

□

هرگه که برون آید از چشم تو اخباری

□

چون دید مرا بخرید مرا

□

کرده‌ای عهد که بازآیی و ما را بکشی

□

گر برآریم فغان از غم دل معذوریم

□

و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار

□

ز بادام تر آب گل برانگیخت

□

آنک زلف جعد و رعنا باشدش

□

ورنه اینک می‌برندت کشکشان

□

ز صد سبو چو سبوی سبوگری برد آب

□

خرد که گرد برآورد از تک دریا

□

یک نگاه لطف از چشم تو ما را می‌رسد

□

دیوانه می‌کند دل صاحب تمیز را

□

ز آب و هوای لطف تو گلزار کام ماست

□

دگر ره بود پیشین رفته شاپور

□

حیله‌هاشان جمله حال آمد لطیف

□

مست شوند چشم‌ها از سکرات چشم او

□

خوش خوش بربود جان شیرینم

□

آن خیال رخ خوبت که قمر بنده اوست

□

انکار مهر سد ره سد تغافل است

□

دل شکسته مجنون ز زلف لیلی جوی

□

آن که تاج سر من خاک کف پایش بود

□

بتان چین به خدمت سر نهادند

□

چون سزای این بت نفس او نداد

□

هرگز کسی نرقصد تا لطف تو نبیند

□

ز بس که سینه ما سوخت در وفا جستن

□

سوخته شد ز هجر تو گلشن و کشت زار من

□

مگر در من نشان مرگ ظاهر شد که می‌بینم

□

مبر ظن کز سرم سودای عشقت

□

نمی‌دیدم به سویش تا نمی‌شد مدعی غافل

□

ز سبزه یافتند آرامگاهی

□

هر غلام و هر کنیزک را ز جود

□

گفت که ای نزار من خسته و ترسگار من

□

تا پاک نگردی از وجودت

□

بگشا دهان خود را آن قند بی‌عدد را

□

ای دل سپری ساز ز پولاد صبوری

□

گر رخش همت زین کنیم از هفت گردن بگذریم

□

ماه خورشید نمایش ز پس پرده زلف

□

چه می‌خواهند ازین محمل کشیدن

□

چون قضا آید فرو پوشد بصر

□

جمله ره چکیده خون از سر تیغ عشق او

□

اضحکوا بعد البکاء نعم هذا المشتکی

□

لیس یشقی بالرزایا من یکن محفوظکم

□

دلم گر آید از کویش برون آگه کنید او را

□

مگر حلال نباشد که بندگان ملوک

□

هر کجا توسن آهو تک خود خواهد تاخت

□

فلک را چتر بد سلطان ببایست

□

برتر از نوبت ملوک باقیند

□

سجده کنند مهر و مه پیش رخ چو آتشت

□

از عکس جمال جان فزایت

□

ای فتنه‌ها انگیخته بر خلق آتش ریخته

□

دشمنت راکه برو حبس مبست حیات

□

بزیر جامه چو زنار بینمت چون شمع

□

کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف

□

در آن مهتاب روشنتر ز خورشید

□

ماهی خاکی بود درویش نان

□

نه تن به صحبت جان خوبروی و خوش فعل‌ست

□

چو بنمایی ز خوبی دست بردی

□

به گرد نقطه خوبی و مستی

□

جان را مگر به مشعله‌ی دل برون برم

□

برآمیزی و بگریزی و بنمایی و بربایی

□

ز جرم عشق اگر عاشقان روند به دوزخ

□

به گرداگرد آن ده سبزه نو

□

بنده‌ای داریم خاص و محترم

□

گفت دمم چه می‌دهی دم به تو من سپرده‌ام

□

از نهانی کس ندیدت آشکار

□

واله و شیدا دل من بی‌سر و بی‌پا دل من

□

ما و میخانه که تمکین گدایی‌در او

□

گر چو شمع آری حدیث سوز عشقم بر زبان

□

چشمه چشم مرا ای گل خندان دریاب

□

برایی لشگری را بشکنی پشت

□

ور به خواب آییم مستان وییم

□

گوهر نو به گوهری برد سبق ز مشتری

□

ز آفتاب تو آن را که پشت گرم شود

□

من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم

□

عمری به سر سبوی حریفان کشیده‌ام

□

نه آدمی که اگر آهنین بود شخصی

□

کار من دامن گرفتن کار او دامن کشی

□

ز بی لحنی بدان سی لحن چون نوش

□

سر نهاد و خواب بردش خواب دید

□

مستی و طرفه مستیی هستی و طرفه هستیی

□

چون گذشتم ز عقل صد عالم

□

زانک مرا داد لبش نیست لبی را اثرش

□

خانه‌ی دل را به دست شحنه‌ای خواهم کلید

□

جان گرامی فدای خاک رهت باد

□

زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من

□

گل از گل تخت کاوسی بر آرد

□

چون تحری در دل شب قبله را

□

یا نعم ساقی حلو التلاقی

□

بهر خورشید کان چو منتظر است

□

تو چه پرسی که کدامی تو در این عشق چه نامی

□

ای پای طلب اینهمه خون بسته جراحت

□

طالب عشقی دلی چو موم به دست آر

□

تا به جای نوش بارد نیش بر ما خاکیان

□

در آن صحرا فرو خفتند سرمست

□

مسندت من بودم از من تاختی

□

دهان گور شود باز و لقمه ایش کند

□

چو خورشید از رخ تو ذره‌ای یافت

□

تو بر آنک خلق را حیران کنی

□

نهم در پای جان بندی که تا جاوید نگریزد

□

در مانده‌ایم با دل غمخواره می کجاست

□

هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است

□

مهین بانو که پاکی در گهر داشت

□

هر که محراب نمازش گشت عین

□

چه مرد آن عتابم خیز یارا

□

شما و هر چه مراد شماست در عالم

□

تو می گفتی مکن در من نگاهی

□

الوداع ای سر که ما را می‌برد سودای عشق

□

شمشیر کشیدست نظر بر سر مردم

□

چون میرم و کین منش باقی بود ای بخت بد

□

از شر نفس و فتنه‌ی خلقش نگاه دار

□

کین سبو پر زر به دست او دهید

□

ادعوه سرارا و انادیه جهارا

□

شرح سر زلف تو دهم من

□

مرغی که چشد یک دم از دانه دام تو

□

خار وخس زیاده بر آتش نهاد نیست

□

بگذشت و نظر بر من بیچاره نیفکند

□

غمی که چون سپه زنگ ملک دل بگرفت

□

شه مسکین از اسب افتاد مدهوش

□

مرغ بی‌وقتی سرت باید برید

□

دل گفت که جان سپارم آن جا

□

نفس اناالحق تو منصور گشت

□

باده تو به کف و باد تو اندر سر ماست

□

با ما سبک عنان و به غیری گران رکاب

□

دست من گیر که بیچارگی از حد بگذشت

□

این چه اندامست و موج‌انگیزی از آب زلال

□

نه صبر آنکه دارد برک دوری

□

خواه صاف و خواه سیل تیره‌رو

□

دل سخن چینست از چین ضمیر

□

شحنه‌ی سودای او شوریدگان عشق را

□

بیا نزدیک و بر رویم نظر کن

□

دورم از خاک در یار و ، به مردن نزدیک

□

هر شبی جادوان بابل را

□

جز فلاطون خم نشین شراب

□

مده ناخوب را بر خاطرم راه

□

هست هشیاری ز یاد ما مضی

□

خداوندا زهی نوری لطافت بخش هر حوری

□

به سال‌ها بربودم من از عدم هستی

□

ما جوی نه‌ایم بلک آبیم

□

عجب که باده‌ی رشکی نمی‌رود در جام

□

مردم از قاتل عمدا بگریزند به جان

□

رسید شاه سواری که در حوالی او

□

به شاپور آن ظن او را بد نیفتاد

□

نفحه آمد مر شما را دید و رفت

□

گر نخریدست جهان را ز غم

□

جز هوای توام نمی‌سازد

□

بیا تا ظاهر و پیدا بگوییم

□

گر چه توانی چاره‌ام سهل است گو دردم بکش

□

هر که ندارد خبری از سماع

□

در عشق خانقاه و خرابات فرق نیست

□

که از بیم پدر شد سوی نخجیر

□

چند حرف طمطراق و کار بار

□

گریزپای رهش را کشان کشان ببرند

□

نیست نور شمع هست آن نور شمع

□

خون شدم جوشیده در رگ‌های عشق

□

نگار آشنا کش دلبر بیگانه سوز من

□

آن کیست که پیرامن خورشید جمالش

□

دلم نهاد بنای محبت چو توئی

□

اگر خار و خسک در ره نماند

□

نان‌مان نه نان خورش‌مان درد و رشک

□

چه داند دام بیچاره فریب مرغ آواره

□

صد جهان خون و صد جهان آتش

□

گر خیال تو در فنا یابم

□

پروانه‌ام و عادت من سوختن خویش

□

مرد و زن برسر اگر تیغ زنندم سهلست

□

تا چه کند با رخ تو دود دل من

□

به طاعت خانه شد خسرو کمر بست

□

گر بپیوندی بدان شه شه شوی

□

زعفران بر رخ خود مال اگر مه رویی

□

رنگ معشوقان و رنگ عاشقان

□

اسرار خیال‌ها نه ماییم

□

ز من باور کند زاهد زهی عقل

□

هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد

□

بر قدرت خود تکیه کند حسن چو گردد

□

کلید گنجها دادش که بر گیر

□

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش

□

جان ما همچون سگان کوی او خون خوار شد

□

یقین دان کز دم این شیرمردان

□

رفت دریغا خر من مرد به ناگه خر من

□

سحر شوم ز غم و پیرهن همی بدرم

□

گر کنی قصد دلم دست من و دامن تو

□

ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود

□

گرش صدگونه حلوا پیش بودی

□

لیک بگریزید از سرد خزان

□

با خیالت جزو جزوم می‌شود خندان لبی

□

طعنه زند مرا ز کین رو صنمی دگر گزین

□

به خدا طوطی و طوطی بچه‌ام

□

یار هر خار و خسی گشت درین گلشن حیف

□

قصد شکار داری یا اتفاق بستان

□

چند به منتم کشی کز ستمت نکشته‌ام

□

برآی از کوه صبر ای صبح امید

□

رمز الکاسب حبیب الله شنو

□

بدو گویم به جان تو که بی‌تو ای حیات جان

□

چو حسنت می‌نگنجد در جهانی

□

به حق آنک نداند دل خیال اندیش

□

کمان ناز اگر اینست و زور بازوی غمزه

□

با وجود لب لعل و خط مشگ آسایش

□

باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بینم

□

مرا در کویت ای شمع نکوئی

□

مشورت ادراک و هشیاری دهد

□

دعنا ینافس فی الصهباء من سکر

□

رومی روز بعد هزیمت چو دست یافت

□

از تغار تو اگر خون رسدم همچو سگان

□

خدایا با منش خوش سر گران داری و خرسندم

□

شاخها از میوه‌ها گر گشت چون بی زه کمان

□

دو منزلند دل و دیده هر دو خانه‌ی تو

□

آبادی عالم از تمامیت

□

زانک گفتندش که فرمان آن تست

□

ز اول باغ در مجلس نثار آورد آنگه نقل

□

در چار سوی عالم شش گوشه‌ی توتویش

□

کجایی تو کجایی نه از حلقه مایی

□

رخم ز چشمم هم چهره‌ی تذرو شود

□

باده از جام لب لعبت ساقی طلبم

□

در این چمن گل بی خار کس نچید آری

□

اجری خور دسترنج خویشم

□

گفت چون خواهی بگویم آن چه‌هاست

□

عذل العاذل یوما عن هواکم ناصحیا

□

قسمت حقست قومی در میان آب شور

□

در عربده افتاده از عشق چنین خوبان

□

سد کس به یک نگه فکنی در کمان لطف

□

رضوان در خلد باز کردند

□

ز جیب پیرهنت هر صباح خیزد نور

□

و گر جان ماند و از قالب جدا شد

□

مجلس و مجمع دمش آراستی

□

آن چه باشد کو کند کان نیست خوش

□

دولت تو هیچ بی دولت ندید

□

مه توبه کند ز خویش بینی

□

سود ندیدیم ز نوک قلم

□

تار آن سلسله‌ی مشک فشان بر هم زن

□

فغان که با همه کس غایبانه باخت فلک

□

که ره دورست ازین منزل که مائیم

□

خواجه حیران گشت اندر کار مرغ

□

ای رویت از قمر به آن رو به روی من نه

□

چون رسن لطف در این چه فکند

□

رختی که داشتیم به یغما ببرد عشق

□

قبولی زان نگه می‌یابم ای بخت

□

پیام من که رساند به یار مهرگسل

□

آن چه قد بود و چه قامت که ز نظاره‌ی آن

□

ملک چون آهوی نافه دریده

□

صد هزاران قرن ز آغاز جهان

□

از طرفی روح امین آمد پنهان

□

وی بسا آتش که از دل در غمت

□

همه شب چون عصا افتاده بودیم

□

مست و خنجر به دست می‌آید

□

چون تو آگه نیستی از چشم شب‌پیمای من

□

غلام همت آن نازنینم

□

نشسته پیش تختش جمله شاهان

□

خانه‌ها سازد پر از حلوای تر

□

دانی چه حیات‌ها و مستی‌هاست

□

شاه ما از جان ما هم دور و هم نزدیک بود

□

یک دانه اگر کاری صد سنبله برداری

□

فرهاد وضع مجلس شیرین نظاره کرد

□

اسب قناعت بتاز پیش سپاه قدر

□

اینست آن که امروز

□

شنیدم من که آن فرزند قتال

□

طوطیی زان طوطیان لرزید بس

□

کنار خویش دریا کردم از اشک

□

در عالم حسن پادشاهی

□

گه درازم گاه کوته همچو سایه پیش نور

□

هزار نقش وفاقم نمود ظاهر بخت

□

گر در آئینه در آن صورت زیبا نگرد

□

پیوند عمر بسته به موییست هوش دار

□

چو دانه گر بیفتی بر سر آیی

□

دست می‌زد چون رهید از دست مرگ

□

چوب هم گوید بدم من شاخ سبز

□

شبه من غم تو روغن من مرهم تو

□

اصل من و سرشت من مسجد من کنشت من

□

بر تارک و گوش و گردن من

□

آب از گل رخساره او عکس پذیرفت

□

فشاند مرغ دلم را روان به ساعد زلف

□

نخستین گفت کای شاه جوانبخت

□

این از آن لطف بهاریات بود

□

چو ابرو را چنین کردی چه صورت‌های چین کردی

□

روز به کار تو کی توانم برد

□

نرم است درشت او کعبه‌ست کنشت او

□

چنین کز دیدن هر ناپسندم خون بجوش آمد

□

با جوانان بر در میخانه مست افتاده‌ایم

□

حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی

□

ز عشق او که یاری بود چالاک

□

قوم گفتندش که او را قصر نیست

□

روح دهد مرده پوسیده را

□

یهرق العشق دماء حقنت

□

دلم از غم گریبان می دراند

□

اگر بتازم گیتی نگویدم که بدار

□

می پرستان محبت را ز غم اندیشه نیست

□

ابر برای شکست شیشه غنچه

□

تو آن نوری که پیش از صحبت خاک

□

کین چه غلست ای خدا بر گردنم

□

گفتم ای چرخ فلک مرد جفای تو نیم

□

رویت ز برقع ناگهان یک شعله زد آتش فشان

□

ای دل بسوز خوش خوش مگریز از این دوآتش

□

پیش رفتم که بکش دست من و دامن تو

□

امید بود که کاری برآید از دستم

□

مقام اصلی ما گوشه خرابات است

□

چو خسرو بر فسوس مرگ فرهاد

□

اندر آمد چون قلاووزی به پیش

□

بهار آمد بهار آمد رهیده بین اسیران را

□

گر چه بی‌دست و دهانند درختان چمن

□

در جرم توبه کردن بودیم تا به گردن

□

همه سعدم تویی از آن که مرا

□

گر چه غم دارم و غمخوار ندارم لیکن

□

به قدر درک و دانش مرد را مقدرا می‌دانند

□

نسیم دوست می‌یابد دماغم

□

قعر چه بگزید هر که عاقلست

□

تعالوا ان هذا یوم عید

□

وصال تو یکدم به دستم نیاید

□

میرداد قهر چون ماری فروکوبد سرش

□

من این تار نگه را حلقه حلقه می‌کنم اما

□

پادشاهی با گدائی گر نسازد گومساز

□

ای پادشاه حسن خدا را بسوختیم

□

ز قلعه زنگیی در ماه می‌دید

□

عهدها کردند با شیر ژیان

□

صد شهر خبر رفته کای مردم آشفته

□

ز اندیشه‌ها برون دان بازار صنع را

□

چو شراب تو بنوشم چو شراب تو بجوشم

□

کشتی تابوت می‌خواهم که آب از سرگذشت

□

هر که با صورت خوب تو نیامد در کار

□

نه به آن ماه رو نگه دشوار

□

بلابه گفت کای مقصود جانم

□

خواست تا او سجده آرد پیش بت

□

چون بخواهد دل سلام آن یکی همچون عروس

□

ذره‌ای پیش لعل سیرابت

□

رخ تو را ز شعاعات خویش نور دهم

□

ساقی بیا و جام می مشکبو بیار

□

کنونکه تشنه بمردیم و جان بحلق رسید

□

بیار باده که رنگین کنیم جامه زرق

□

فروغ چشمی ای دوری ز تو دور

□

خواجه با خود گفت کین پند منست

□

بگو شکرفروش شکرین را

□

چونک سرزیر شود توبه کند بازآید

□

ای دولت مصور پیش من آر ساغر

□

بر سر سد راه داد ما به گوش او رسید

□

مقبل کسی کش او بغلامی کند قبول

□

نام جلاد بران غمزه منه کاندر قتل

□

ز ترکیب ملک برد آن خلل را

□

چون بدین رنگ و بدین حالش بدید

□

اگر آن خود همین جانست چرا بعضی گران جانست

□

با منی و من ز توام بی خبر

□

رنگ شاخ گل او برگ من است

□

نشود هیچ کم از کوکبه‌ی شاهی حسن

□

کی بود برگ من آن نسرین بدن را کاین زمان

□

خوشا نماز و نیاز کسی که از سر درد

□

شکایت گونه‌ای می‌کردم از بخت

□

این درختانند همچون خاکیان

□

فان فارق الایام بین جسومنا

□

چند مخنث نژاد دعوی مردی کند

□

گریه به باده خنده کن مرده به باده زنده کن

□

پیش ازینم جان فزودی لذت دشنام او

□

نسبت ما مکن ای زاهد نادان به فجور

□

دست به تیغ چون زنی آتش شوق از دلم

□

مثالی داد مه را در سواری

□

ای خدا ای فضل تو حاجت روا

□

ای طوق هوای تو اندر همه گردن‌ها

□

جایی که کوهها را یک ذره وزن نبود

□

امروز میان به عیش بستم

□

بر پاره کاغذی دو سه مدی توان کشید

□

کرده ورد بلبل مست سحر خیز استماع

□

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد

□

چو از خواب اندر آید تاب دیده

□

چون بنالد زار بی‌شکر و گله

□

در دل عاشق کجا یابی غم هر دو جهان

□

جان را چو شست از گل معراج برشد آن دل

□

از یکی حکم او جهان پر شد

□

چه کنم با دل خودکام بلا دوست که او

□

بلبل آوای گلستان فلک را همه شب

□

ابر بلابرون خیمه ز موج خیز غم

□

ز دریا در برآورد مرد غواص

□

همچو قندیلی معلق در هوا

□

صد نکته دراندازد صد دام و دغل سازد

□

از برون گفتن که شیطان گمره است

□

بروی ای عالم هستی همه را پای ببستی

□

اول عشق و مرا سد نقش حیرت در ضمیر

□

میان بادیه‌ی غم ز تشنگی مردم

□

ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان

□

جوابش داد کان حرف الهی

□

اینش گوید نیست چون تو در وجود

□

صد چشم شود حیران در تابش این دولت

□

مست آن می گر نه‌ای می دو پی دستار و دل

□

گوهری را زیر مرمر می کشم

□

ماه رخسارش که چون آیینه بودی در صفا

□

نه من دلشده دارم هوس رویت و بس

□

نظر در آینه داری و اضطراب نداری

□

نخستین صف توانگر داشت در پیش

□

روزگاری پیشمان آمد، بدین صنعت همی

□

وگر او به وعده گوید که دمی دگر بیایم

□

رخت را صبح صادق کس ندیده است

□

مرا بحر صفا گفت که کامی نرسد مفت

□

به لطف آ ب روان است طبع من لیکن

□

چشم آفت مستان شده رخ طیره‌ی بستان شده

□

قره العین من آن میوه دل یادش باد

□

مبادا بی تو هفت اقلیم را نور

□

گلنارها: بیرنگها، شاهسپرم: بی‌چنگها

□

امشب به جمال او پرورده شود دیده

□

به مهر بر تو بچفسد به سوی دام آرد

□

رگ و پی نی و در آن دجله خون می جوشیم

□

سخن بسیار و فرصت کم خدایا وصل چون دادی

□

هیچ از او در میان نمی‌آید

□

سایه می‌افکند مرغی بر سر مجنون و من

□

گوهر به کلاه کان برافشاند

□

چون قوس قزح برگ رزان رنگبر نگند

□

ماهیست که در گردش لاغر نشود هرگز

□

اگر جانم بخواهد شد ز عشقت

□

تو به رخسار چو ماهی چه لطیفی و چه شاهی

□

در آه ما نهفته خزان و بهار حسن

□

تو آن نی که توانی که خستگان بلا را

□

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون

□

جواب آنچه بایستش دریدن

□

نظاره به پیش در کشیده صف

□

آن باده انگوری مر امت عیسی را

□

دل چو طوطی بود و جور دلارام شکر

□

ما را ز درون موافقت‌هاست

□

ز هجران مردم و بر سر ندیدم

□

گر بدردی باز ماندی دل ز درمان برمگیر

□

به صد شعف جهم از جا چو خوانیم سگ خویش

□

بر آن آزاد سرو جویباری

□

چون قدح گیریم از چرخ دو بیتی شنویم

□

بس دل پرنور و بسی جان پاک

□

ور بگوید که که را دارد دوست

□

کدام عقل روا بیند این که من تشنه

□

ز تو گفتم ستمکاری نیاید

□

مهر رویت می‌نهد هر روز مهری بر لبی

□

باده لعل لبش کز لب من دور مباد

□

نه بتوان خاطر از خوبیش پرداخت

□

نشستم بر آن ناقه‌ی آل پیکر

□

آب گوید آسیابان را بپرس

□

وان کو ز چه برافتد در جام و ساغر افتد

□

شد اسب و زین نقره گین بر مرکب چوبین نشین

□

صفای خاطر رندان ز چله خانه نیابی

□

کارداران بهار از زرد گل

□

خوش نرخ خنده‌ی تو به بازار آرزو

□

ز ماندن دست و بازو ریش گردد

□

تو مست خواب غفلتی و از برای تو

□

از خشم و حسد جان را بیگانه مکن با دل

□

ناگهانی برق وصل تو بجست

□

علم چون چادر گشاید در برم گیرد به لطف

□

بیهوده گرد عرصه‌ی جولانگه توام

□

ز بسکه روی بدیوار محنت آوردم

□

هر آبروی که اندوختم ز دانش و دین

□

کزان افزون که دوران جهانست

□

بدخو نبدی چونین، بدخوت که کرد آخر

□

یقین گشت که آن شاه در این عرس نهانست

□

ز عشق عاشق درویش خلق در عجبند

□

زمین و کوه و دشت و باغ و جان را

□

از نوک غمزه سفته شد و خوب سفته شد

□

شد بچین سر زلف تو و این عین خطاست

□

نه هوای سربلندی نه خیال ارجمندی

□

من خاکی کزین محراب هیچم

□

نگاه کن که به نوروز چون شده‌ست جهان

□

جنونست شجاعت میندیش و درانداز

□

اگر یک ذره را دل برشکافی

□

گر طفلک یک روزه شب‌های تو را بیند

□

پیش دست و قبضه‌ات میرم که خوش مردم کش است

□

هرکه در چین سر زلف بتان آویزد

□

اگر نه در خم چوگان او رود سر من

□

که‌ای تو بزرگ امید مردان

□

به خواب اندر سحرگاهان خیالش را به بردارم

□

میران و خواجگانشان پژمرده است جانشان

□

هر درخت و باغ را داده بهاران بخششی

□

بفزای خوف عشق نخواهیم ایمنی

□

ما خود بسوختیم در اول نگاه گرم

□

حلقه‌های جعد چین بر چین مه‌فرسای را

□

مدعی را اگر آواره نسازم ز درش

□

به فالی چون رخ شیرین همایون

□

در لاله‌زار، لاله‌ی نعمان سرخ روی

□

چون شکر گفتار آغازد ببینی ذره‌ها

□

سر و سامان فدای عشق کرده

□

کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل

□

از روی عزیزی است بسته باز

□

شب زلفش بر قمر نهد زنجیری

□

ز کوی میکده برگشته‌ام ز راه خطا

□

نگارین پیکری چون صورت باغ

□

ای جهان را تازه کرده رسم و آیین پدر

□

گاهی به پریشانی گاهی به پشیمانی

□

سر برآر از مستی و بیدار شو

□

واله و مجنون دل من خانه پرخون دل من

□

سنگ ناقص کرده خود را مستعد تربیت

□

نمی‌رود سخنی بر زبان من هیهات

□

رخت را با رخ یوسف مقابل می‌توان کردن

□

شه از بهر عروس آرایشی ساخت

□

یک مرغ سرود پارسی گوید

□

بدان یکیت بدوزد که دل نهی همه عمر

□

ذره‌ی سرگشته در برابر خورشید

□

قرارم کی بود خود در تک گور

□

پا به حرمت نه در این وادی که موسی حد نداشت

□

من ازین در به جفا باز نگردم که مرا

□

دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست

□

کشد گرگ از یکی سو تا تواند

□

نخستین گفتش ای فرزانه استاد

□

زهی ماه زهی ماه زهی باده همراه

□

شربتی را کو به مست خود دهد

□

ذات من نقش صفات خوش توست

□

به اغیار از تو این گرم اختلاطیها که من دیدم

□

عمری و بافسوس ز دستت نتوان داد

□

تیر نگهم زدی چو پنهان

□

جوابش داد مرد نکته‌پرداز

□

بوستان عود همی‌سوزد، تیمار بسوز

□

ز عشقت باز طشت از بام افتاد

□

چو مست عشق گشتی کوزه در دست

□

تو صد شکرستانی ترش چه کردی ابرو

□

بخت بد این رسم بد بنهاد و رنجاند از منت

□

هر کرا دادند مستی در ازل

□

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

□

طبیبی در یکی نکته نهفته است

□

چون قدر تو عالی و چو روی تو گشاده

□

ما بال قلبک قد قسی فالی متی

□

سوز اگر از روح خواهی خواجه کم کن لقمه را

□

این ز عشق است که مغزم ز طرب خیره شده‌ست

□

در گلستانی چو شاخ گل نمی‌جنبی ز جا

□

چو راز من بر هرکس روان فرو می‌خواند

□

دل نیست برجا فلک بر تو دیدی

□

سحرگاهان که از می مست گشتم

□

حاسدم بر من همی پیشی کند، این زو خطاست

□

تو مادرمرده را شیون میاموز

□

مرد درد تو درین ره آن است

□

گرد از دریا برآوردیم و دود از نه فلک

□

همی بپیچم از رنج دل چو شوشه‌ی زر

□

تا کی درین مزابل سفلی کنی نزول

□

فغان کاین لولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب

□

آیینه بخت پیش رویم

□

شاخ بادام از شکوفه لعبتی شد آزری

□

قال لا تأسوا علی ما فاتکم

□

اشکوفه برگ ساخته نهر نثار شاه

□

باطن ما چو فلک تا به ابد مستسقی است

□

بر دلم سد کوه غم از سرگرانیهای او

□

با روی تو رونق قمر گم شد

□

شمشیر جلاد اجل تیز است و قتل یک جهان

□

هوا بادیست کز بادی بلرزد

□

شود انگور زبیب آنگه کش خشک کنی

□

زهی حلوای گرم و چرب و شیرین

□

چون گهر اشک من راه نظر چست بست

□

به مرغی جبرئیلی را ببندیم

□

هر مرض کز عشق پیش آمد علاجش بر منست

□

از سرمستی کشیم گرده رهبان دیر

□

دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد

□

دهان جز من از جام لبت دور

□

ما را به از این دار و دل ما به از این جوی

□

از کرمت من به ناز می‌نگرم در بقا

□

و چون شدند همه سخره سال و جواب

□

عشق چو بگشاید لب بوی دهد بوی عجب

□

ناامید از خدمت او جان چه کار آید مرا

□

از میانت سر موئی ز کمر پرسیدم

□

فلک هم در طلب سرگشته خواهد گشت تا دیگر

□

دارنده تخت پادشاهی

□

غراب بین نایزن شده‌ست و من

□

به حسن خود تو شادی را بکن شاد

□

از لطافت که رخت را دیدم

□

الی کم اقاسی هجرکم و فراقکم

□

گفتم مرنج و گوش کن از من حکایتی

□

گفتم ببینم روی او یا راه یابم سوی او

□

می‌چکد شیر هنوز از لب همچون شکرش

□

به شیرین گفت کای چشم و چراغم

□

خاک پنداری به ماه و مشتری آبستنست

□

تا روز دلبر ما اندر برست چون دل

□

عاشق تو نخورد حیله و افسون کسی

□

به لب شکرفشانت به ضمیر غیب دانت

□

ز مردم گر چه می‌پوشم خراش سینه‌ی خود را

□

به اورنگ لطافت تا به محشر

□

سایه بر هر کس فکند الا من دوزخ نصیب

□

بحکم آنکه آن کم زندگانی

□

ز دستت بیستون آمد به فریاد

□

ای ماه برآ آخر بر کوری مه رویان

□

سجاده به می داده وز خرقه تبرایی

□

تا گوهر حسن تو بدیدیم

□

خوش می‌گذری غنچه گشای چمن کیست

□

از اشگ دل گدازم پیدا شدست رازم

□

چرا چون لاله خونین دل نباشم

□

زهی چشمم به دیدار تو روشن

□

میان ما، نه عقدی، نه نکاحی

□

لیس نبغی غیرکم قد طال ما جربتنا

□

نعل آنست که بوسه گه او خاک بود

□

ای شش جهت ز نورت چون آینه‌ست شش رو

□

هرگونه چیز داشت جهان تا بنای داشت

□

طائر دل که شود صید رخ و زلف دلارام

□

هزار نکته بیان می‌کند به جنبش ابرو

□

باریدن بی‌دریغ چون مل

□

با تست همه انس دل و کام حیاتم

□

گر غیر تو ماه باشد ای جان

□

بس عجب کاری است بس نادر رهی

□

هیچ طاعت در جهان آن روشنی ندهد تو را

□

با که گویم غمت که در مجلس

□

گرم رانی بگو تا باز گردم

□

گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش

□

درین دور هلالی شاد می‌خند

□

نشاندش رو به روی و پرده برداشت

□

ای سرو دو صد بستان آرام دل مستان

□

مجلس گرم پرحلاوت او

□

در خشک و تر جهان بتابیم

□

ترکی که ازو خانه‌ی من رفته به تاراج

□

که کند چاره‌ام این لحظه که بیچاره شدم

□

آب رود نیل را از دست ناید رفع آن

□

شهنشه پای را با بند زرین

□

گدای کوی تو گشتم به شاهی

□

از آب و خطاب تو تن گشت خراب تو

□

بسی در گفتگوی دوست بودیم

□

هر دم از گلشن او طرفه گلی می سکلم

□

ای چرخ همان گیر که از جور تو مردیم

□

شبان تیره از مهرش نبینم در مه و پروین

□

روی تو مگر آینه لطف الهیست

□

ز واپس ماندگان ناید درست این

□

به سنگ و آهن از من یار گشته‌ست

□

مگر تو لوح محفوظی که درس غیب از او گیرند

□

آن شاهراه غیب بر آن قوم بسته بود

□

هزار گونه بلنگم به هر رهم که برند

□

بنده می‌خواهی ز خدمتکار خود غافل مباش

□

چشم شوخت چه عجب گر دل مردم بربود

□

چون محال است رساندن به هدف تیر امید

□

جوابش داد کاین ما هم شنیدیم

□

آن برگهای شاسپرم بین و شاخ او

□

فریاد ز تیرهای غمزه

□

همه فارغ ز امروز و ز فردا

□

به جان عشق که از جان جان لطیفتر است

□

ای دل وحشت گریز اینهمه دهشت چرا

□

شکسته گیاهی من خشک مغز

□

کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک

□

شکوهش پنج نوبت بر فلک برد

□

غم دیرین مگو در سینه دارم

□

جاء بدر کامل قد کدر الشمس الضحی

□

همچو عنبر حمایلیم همه

□

چشم نرگس خیره در من مانده‌ست

□

داد منجم نوید، گفت که با اخترت

□

گر کرامت نشمارند می و مستی را

□

لب خواهشم مجنبان که تمام آرزویم

□

همه گفتند چون ما در زمین آی

□

از آن باده که زردست و نزارست ولیکن

□

بدرد زهره او گر نبیند

□

در جهان جان حقیقت‌بین شدیم

□

هی به سلف نفخی کن پیشتر از یوم الدین

□

هر چه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق

□

دل پرخون من چندان نماندست

□

در کمینگاه نظر با دل خویشم جنگ است

□

جوابش داد کز چندین شهادت

□

زده یاقوت رمانی به صحراها به خرمنها

□

بنموده‌ای از ترنج آلو

□

در صفات او صفاتم نیست شد

□

همیشه تازه و سرسبز دارش

□

رسته گلم ز بام و در جای دگر چرا روم

□

امروز دیگر ذره را خور مهربانی می‌کند

□

تفقد تو تدارک پذیر نیست که نیست

□

گره بگشای با ما بستگی چند

□

بوستان گویی بتخانه‌ی فرخار شده‌ست

□

بیرون پر از این طفلی ما را برهان ای جان

□

درنگر آخر که ز سوز دلم

□

سرمستی جان جهان معشوقه چشم و دهان

□

ای که گویی پیش او اظهار درد خویش کن

□

در هم کشم طناب سراپرده کبود

□

یا رب تو آن جوان دلاور نگاه دار

□

چو تنها ماند ماه سرو بالا

□

گرت خوانم ماه، ماهی، ورت خوانم سرو،سرو

□

زیرا جز صادقان ندانند

□

روستایی گر بوم آن توام

□

من مرد خریدارم من میل شکر دارم

□

تا چند روم از پی او بند کنیدم

□

باغ و صحرا اگر از روضه‌ی رضوان بابیست

□

دلیری با خیالش دستبازی کرده پنداری

□

خرامان گشته بر تازی سمندی

□

جستی و یافتی دگری بر مراد دل

□

یعلم الجهر نقش این آهوست

□

کاری عجب اوفتاده ما را

□

تند نمود عشق او تیز شدم ز تندیش

□

گو جراحت کهنه شو ما از علاج آسوده‌ایم

□

سزد گردست گیریدم که کار از دست بیرون شد

□

گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم

□

شنیدم چار موبد بود هشیار

□

ایا رسم و اطلال معشوق وافی

□

از من پرسید کو چه ساقیست

□

چشم بد دیدیم ما کز زخم او

□

گر از فرزند آدم کس نماند

□

می‌خرم مایه هر شکوه به سد شکر ز تو

□

بریز خون صراحی که در شریعت عشق

□

نازش برای عشوه ای صد لابه می‌فرمایدم

□

چو عیاران سرمست از سر مهر

□

شاخ گل شطرنج سیمین و عقیقین گشته است

□

شراب ما ز خون خصم باشد

□

رهی پیش من آمد بی نهایت

□

هر جا که بود ذوقی ز آسیب دو جفت آید

□

اگر چه خوش نبود در نظر غبار ولی

□

با خیال عارض گلرنگ و قد سرکشش

□

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای

□

بسی کوشیده‌ای در کامرانی

□

به میخوارگان ساقی آواز داد

□

بیماریی دارد عجب نی درد سر نی رنج تب

□

کافر عشق بیا باده ببین

□

از آفتاب بیشم ذرات روح پیشم

□

بدمستی غرورش هنگامه گرم نگذاشت

□

آدم غمزده را بوی بهشت آوردند

□

او ز کمال دلبری زیب جمال می‌دهد

□

تصرف با صفاتش لب بدوزد

□

همطبع را نبیدش فرزانه‌وار باشد

□

هر چند به صورت از زمینی

□

چون قصه‌ی بوسه با میان آرم

□

دریادلی و روشنی بر خشک و بر تر می زنی

□

تا گرم گردد هر زمان هنگامه‌ای در کوی تو

□

خوشا طرف بستان و فصل بهاران

□

اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار

□

و اکنون که به چارده رسیدی

□

اگر توانی یکشنبد از صبوحی کن

□

زهی سرچشمه‌ای کز فر جوشش

□

هر کجا چوگانش راند می‌رود

□

کریمان جان فدای دوست کردند

□

یک خم شدن ز گوشه‌ی ابروی التفات

□

ز دور چرخ شبی این سوال می‌کردم

□

بنای صنع بهر تو نامهربان نهاد

□

در می به امید آن زنم چنگ

□

کنون شویش بمرد و گشت فرتوت

□

چون در غم دوست جان بدادیم

□

جامی که تهی گردد از خون دلم پر کن

□

نمی‌آید دریغ او را چو دریا گوهرافشانی

□

سلطان حسن هر چه کند حکم حکم اوست

□

گر حیات جاودانی بایدت همچون خضر

□

بسته دام و قفس باد چو مرغ وحشی

□

نوباوه باغ اولین صلب

□

هنرش هست فراوان گهرش هست نکو

□

آمده‌ام که تا تو را جلوه دهم در این سرا

□

زود بردم دست سوی حلقه‌اش

□

کمر و کلاه عشقش به دو کون مر مرا بس

□

کف‌الخضیب داشت فلک ورنه گفتمی

□

اهل معنی را که از صورت تبرا کرده‌اند

□

استخوان‌بندی شطرنج جهان کی شده بود

□

ای کار گشای هر چه هستند

□

برنا دیدم که پیر گردد، هرگز

□

مبارکی ملاقات یوسف و یعقوب

□

پر کرده ز چشم نرگسینش

□

نور چشمت چون منم دورم مبین ای نور چشم

□

توتی ما که به غیر از قفس تنگ ندید

□

تا ببینی دل شوریده‌ی خلقی در بند

□

مژدگانی بده ای دل که دگر مطرب عشق

□

سری کز طوق تو جوید جدائی

□

بازیگه شمس و قمر و ببر و هزبرست

□

مخمور توام به دست من ده

□

ساخته شد از برای طالبان

□

چو شیر مست بیرون جه نه اول دان و نه آخر

□

شد دیده تیره و نخورم غم ز بهر آنک

□

حلقه‌ی زلف کمند آسای تو

□

روی تو ز باده ارغوانی

□

ز مژگان خون بی‌اندازه می‌ریخت

□

ابر هزمان پیش روی آسمان بندد نقاب

□

عقل از عقلی رود هم روح روحی گم کند

□

چو زلفش دید دل بگریخت ناگه

□

یا رب من بدانمی‌سنگ دلی چرا کند

□

دوش کامد با رقیبان مست و خنجر می‌کشید

□

هر دم از دیده‌ی قدح پیمای

□

گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا

□

دلم خاک تو گشت ای سرو چالاک

□

خیل بهار خیمه به صحرا برون زند

□

ناقوس تن شکستی ناموس عقل بشکن

□

گر جهان زیر و زبر گشت از او

□

زین خانه شش دری برون رفتم

□

گر آب فراموشی ازین بیشتر آید

□

گفتم ای جان جهان از من مسکین بگذر

□

گرد سر تو شب پره شب پر زند نه روز

□

گر کمالم با کمال انکار چیست

□

تجربت کردم و دانا شدم از کار تومن

□

از بس که بریخت اشک بر خاک

□

چو آتش شیشه‌ای می پیشم آورد

□

ای خردم شکار تو تیر زدن شعار تو

□

کرد رویت سد نگاه جان فزا ازبهر عذر

□

شمع را قصه‌ی پروانه فرو خوان روشن

□

مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش

□

اتفاقا شاه روزی شد سوار

□

سپهر از وی بلند و خاک از او پست

□

بگذار مرا که خوش بخسپم

□

خنک آن چشم که گوهر ز خسی بشناسد

□

سر سودای کسی قصد سر من دارد

□

از ما فروتنی‌ست بکش تیغ انتقام

□

مباش بی لب یاقوت و جام یاقوتی

□

بسویم بین و یک حسرت برون کن از دلم جانا

□

پی سپر جرعه میخوارگان

□

آری هر آنگهی که سپاهی شود به رزم

□

دریای جمال تو چون موج زند ناگه

□

دمی درمان یک دردم نسازی

□

اندر دل درد خانه داریم

□

با اینهمه بیداد که دیدم ز تو هرگز

□

چو سرو هر که برآورد نام آزادی

□

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

□

نیست یک‌رنگی کزو خیزد ملال

□

آن گل که مر او را بود اشجار ده انگشت

□

چه خواهد کرد شمع لایزالی

□

جامه برکش چونک در راهی روی

□

همچون جگر کباب عاشق

□

پر است شهر ز ناز بتان نیاز کم است

□

ساقی از آن آب چو آتش بیار

□

هنوزت ز کین صورت خشم پنهان

□

وعده تاریخ به سر نامده

□

نیمجوشیده عصیر از سر خم

□

ای یار عزیز اگر تو دیدی

□

چون دم دهیم دایم گر دم زنم و گرنه

□

بصیره اهل الله منه مکحل

□

چشم من گستاخ بین ، آن خوی نازک زود رنج

□

از رندی و بدنامی گر ننگ نمی‌داری

□

به خاک پای تو ای سرو نازپرور من

□

از پی صاحب خبرانست کار

□

چنگ او در چنگ او همچون خمیده عاشقی

□

نوازش‌های عشق او لطافت‌های مهر او

□

اگر به چشم بدیدی جمال ماهم دوش

□

بوی جان هر نفسی از لب من می آید

□

عرض فروغ چون دهد مشعله‌ی جمال تو

□

از حیای چشمه‌ی نوشش شد آب خضرآب

□

بربند به شاهی کمر و طوق غلامی

□

مجلسی افروخته چون نوبهار

□

چشم تو خونخواره و هر جادویی

□

لطف تو مطربانه از کمترین ترانه

□

در عبارت همی نگنجد عشق

□

خاکیان رو به اثر آوردند

□

میجهد برق جمالی که دهد اجر فراق

□

دل خواسته بود از من دلداده ولیکن

□

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند

□

غنچه به خون بسته چو گردون کمر

□

دل به جای شاه باشد وین دگر اندامها

□

در دماغ اندرببافد خمر صافی تا دماغ

□

درده می پیغامبری تا خر نماند در خری

□

به درویشی بیا اندر میانه

□

استخوانم سوده شد از روی خویشم شرم باد

□

در آینه روی یار جستم

□

از خشگ سال ناز جهان میشود خلاص

□

چون به وثوق از دگران گوی برد

□

پس از این شب بود روز جدایی

□

جام چون طاووس پران کن به گرد باغ بزم

□

نی که از خطت زبانم شد ز کار

□

عشرت اکنون علم به صحرا زد

□

خرمن مشک چو بر دور مهت ظاهر شد

□

در ساحری اگر ز جهان بر سر آمدست

□

چشم آلوده نظر از رخ جانان دور است

□

تا سخن آوازه دل در نداد

□

نبیذ و بوسه تو دانی همی چه نیک بود

□

پا نهادی بر فلک از کبر و نخوت بی‌درنگ

□

به مرده برگذرد مرده را حیات دهد

□

ما ز کونین عشق بگزیدیم

□

مکن نادیده وز من تند چون بیگانگان مگذر

□

ایکه از تنگ شکر شور برآورد لبت

□

صبا جنبید و میدان رفته شد یارب چرا این سان

□

در پس این پرده زنگار گون

□

جهان ما چو یکی زودسیر پیشه‌ورست

□

جفا می‌کن جفاات جمله لطف‌ست

□

آن لحظه که پروانه در پرتو شمع افتد

□

جان مرا هشته‌ست و پیشین می رود

□

عیب مجنون مکن ای منکر لیلی که ز دور

□

گر چه چنگز خان بشمشیر جفا عالم گرفت

□

گل مراد تو آن گه نقاب بگشاید

□

تیغ نه‌ای زخم بی اندازه چیست

□

صد کارگاه ششترکرده‌ست باغ لاش

□

گشت شب دیر و خلق افتادند

□

دانی تو یقین و چون ندانی

□

اندر فلک عشق هر آن مه که بتابد

□

اگر مکلف عشقی سر نیاز بنه

□

از آن چو کلک ز شستم بجست و گوشه گرفت

□

به قتل ما شده گرم و کشیده تیغ چو آب

□

هر که بیدارست او در خواب‌تر

□

نماز شام نزدیکست و امشب

□

بکش جام جلالی را فدا کن نفس و مالی را

□

دل پیش رخت به جان کمر بسته

□

عشق تو و آنگهی سلامت

□

زان ترا خاک در کنار گرفت

□

تحیتی چو تف آه عاشقان دلسوز

□

در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

□

هر یک از آن آستنی برفشاند

□

دل، جراحت کردش آن زلفین و چون زلفینش را

□

صار روحی فی هواه غارقا حتی دری

□

خیز که این روز ماست روز دلفروز ماست

□

از آسمان در هر غذا از علویان آید ندا

□

کی دهد در جلوه گاه دوست عاشق راه غیر

□

گفتم بگریزم ز کمند تو ولیکن

□

زان نگه قافله‌ی صبر گریزان وز پی

□

عاریت کس نپذیرفته‌ام

□

در زیر گل خیری آن به که قدح گیری

□

سوی شورستان روان کن شاخی از آب حیات

□

کی فانی حق باشم بی قول اناالحق من

□

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم

□

دیر خراب جهان بتکده‌ای بیش نیست

□

بر در ایوان دل کوس فنا کوفتیم

□

دلا چو غنچه شکایت ز کار بسته مکن

□

او بسر دجال یک چشم لعین

□

از پسر نردباز داو گران بر به نرد

□

در رخ جان بخش او بخشیدن جان هر زمان

□

گر بگوید هوشیاری زرق را پرورده‌ای

□

گر جهان بحر شود موج زند سرتاسر

□

ز سستی مرا آن پدید آمده است

□

از من همه رنگ زرد خواهی

□

تا مهر گیاه خط سبزت شده پیدا

□

کیسه‌بری چند شگرفی نمود

□

نیز چه خواهی دگر، خوش بزی و خوش بخور

□

سینه خود باز کردم زخم‌ها بنمودمش

□

از تو صد فتنه در جهان افتاد

□

این موج رحمت است و عدو چون کف و خس است

□

آتش زبان شوید و بگویید حال ما

□

کاشکی گل نقاب بگشودی

□

ما را ز منع عقل مترسان و می بیار

□

در یکی راه ریاضت را و جوع

□

همی‌زاد این دختر بر سپید

□

آن ز دور آتش نماید چون روی نوری بود

□

ما نیستانیم و عشقش آتشیست

□

چو جان اندر جهان گر ناپدیدیم

□

خوش آن غرور که وام دو سد جواب سلام

□

اسیر بند شود هر که بنده‌ی تو نگردد

□

ز بس کز انفعالم مانده سر در پیش چون نرگس

□

بازپسین طفل پری زادگان

□

ولیکن لختکی باریکتر ده

□

طور موسی بارها خون گشت در سودای عشق

□

از زلف تو سرکشان ره را

□

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی

□

از نیاز عاشقان بی‌نیاز است اینهمه

□

بجز نسیم صبا ای برادران عزیز

□

فروغ ماه می‌دیدم ز بام قصر او روشن

□

با سپر افکندن او لشگرش

□

گر نیی کوکب، چرا پیدا نگردی جز به شب

□

چون طیبات خواندی بر طیبین فشاندی

□

بوالحسن گفت حسن را که از این خانه برو

□

گر از صفات تو نتوان نشان نمود ولی

□

اگر آنکه زهر باشد چو تو نوشخند بخشی

□

کنون که کشتی ما در میان موج افتاد

□

دارد آن بت مژه چندان که درو

□

خلق دیوانه شدند از شوق او

□

من جهد کنم بی‌اجل خویش نمیرم

□

از قوام قامتش در قامت تو کژ بماند

□

هرگز نساخت در ره عشاق پرده‌ای

□

تو به دو پر می پری و من به صد

□

نه مغروری چنانم کشت کز دل چون کشد خنجر

□

طوطی دستانسرا شد مطرب از بلبل نوائی

□

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام

□

قافیه سنجان که سخن برکشند

□

بر سرانگشت معشوقان نگر سبزی حنا

□

جسم ما پنهان شود در بحر باد اوصاف خویش

□

این همه کاسه زرین ز بر خوان فلک

□

جای عاقل صدر دیوان جای مجنون قعر زندان

□

بجز من هر کرا دیدی ز بیماران غم گشتی

□

روان جز لعل جان افزا نجوید

□

از خیالش خجلم بس که شب و روز مرا

□

در طبقات زمی افکنده بیم

□

بهشتی کوثر اندر چشمه سارش

□

چون عنایت‌های ابراهیم باشد دستگیر

□

ذره می‌شو هوای جانان را

□

به قدم چو آفتابم به خرابه‌ها بتابم

□

هیچ از دل رمیده ما کس نشان نداد

□

چشم مست تو گر چه درخوابست

□

بیا بیا که تو حور بهشت را رضوان

□

این ده و این دو امیر و قومشان

□

شیفته کرد مرا عشق و ولای تو چنین

□

گر چرخ همه سر شد ور خاک همه پا شد

□

او میان بست و بیامد تا زمین

□

زنار نفس بد را من چون گلوش بستم

□

سر کرد ناز و فتنه و عالم فرو گرفت

□

خلعت وصل چو بر قامت من راست ندید

□

به سر ننهاده کج تاج سیاه آن ترک آتش خو

□

چشمه سرابست فریبش مخور

□

بی می نتوان کردن شادی و طرب هیچ

□

مگو باشد که او ما را نخواهد

□

چون نیکو باز جستم سر دریا

□

چو آب صاف باشد یار با یار

□

عیبش کنند ناگه و باشد به جای خویش

□

برویم فرو می‌چکد اشک خونین

□

اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب

□

اول از آن دایه که پرورده‌ای

□

گر دوستدار مایی، ای ترک خوبچهره

□

مخمور و مست گردان امروز چشم ما را

□

خرمنی بودی به دشت افراشته

□

ای خسرو و سلطان من سلطان سلطانان من

□

شرح دردم از زبان غیر پرسیدن چرا

□

اگر حدیث ملوک از زبان تیغ بود

□

شور طفلان را اگر خوش داری آن رخ را دمی

□

صد چو عالم در نظر پیدا کند

□

آتشی باید چونانکه فراز علمش

□

طوری چگونه طوری نوری چگونه نوری

□

چنان عشق تو در دل معتکف شد

□

هر چه چرخ دزد از ما برده بود

□

تو رنجه‌ای زمن و میل من ولی چکنم

□

همه شب منتظر موکب صبحم که مرا

□

در بحر فتاده‌ام چو ماهی

□

شد نفس آن دو سه همسال او

□

هنوز اندر آن خانه‌ی گبرکان

□

از ره منزل مگو دیگر مگو دیگر مگو

□

اینک موسی را عصا ثعبان شود

□

جز حریف ظریف نگزینیم

□

نازم بدان که هستم شاگرد تو

□

بینوائی که برو لشکریان جور کنند

□

ز بخت سرکش خود کام بر من آن چه رسید

□

رفت یکی پیش ملک صبحگاه

□

گل زرد و گل خیری وبید وباد شبگیری

□

ز حرص و شهوتی ما را مهاری کرده دربینی

□

ترک نیک و بد جهان گفته

□

گر به گرگی برسم یوسف مه روی شود

□

جان و دل کردم نشان پیش خدنگ غمزه‌ات

□

چه فروشی آب رویم که بملک عالم

□

زمانه از ورق گل مثال روی تو بست

□

او به ظاهر واعظ احکام بود

□

به هر کار کردم ترا آزمایش

□

جان شهوانی که از شهوت زهد

□

گر ز دلق و پوستین بگذشتمی

□

گر چرخ و عرش و کرسی از خلق سخت دور است

□

سوی تو گویم نخواهد آمد اما می‌شنو

□

پیش للی سرشکم ز حیا آب شود

□

می گرچه کمست امشب گر یار شود ساقی

□

هر کسی کو از حسد بینی کند

□

از حد و غایت نافرمانی در مگذر

□

چو میان نیست کمر را به کجا بندد آخر

□

چون زلف پریشان را زنار برافشاند

□

در پرده ناموس و دغل چند گریزی

□

گنج صبری بیش ازین در دل به قدر خویش بود

□

هر کجا محمل بعزم ره برون آورده‌ئی

□

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

□

خانه خالی ماند و یک دیار نه

□

ایا کریم زمانه! علیک عین‌الله

□

ز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدم

□

شاه را گفتند او را حجره‌ایست

□

خوش می روی در جان من خوش می کنی درمان من

□

در دام جفا شکسته مرغی‌ام

□

آنکس شکست قلب که بیمش ز جان نبود

□

نقد جان آرند و دشنام از لب لعلت خرند

□

گردن و گوشی ز خصومت بری

□

چون نهنگان اندرآب و چون پلنگان بر جبال

□

غم و مصلحت نماند همه را فرود راند

□

دیده‌ی گریان من پرخون مدار

□

گر چه کثیف منزلم شد وطن تو این دلم

□

چون به ما زین بتر شوی که شدی

□

اگر عناب دفع خون کند از روی خاصیت

□

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش

□

پرس پرسان می‌کشیدش تا بصدر

□

یا چو سیم اندوده شش ماه بدیع

□

همه کس خلاص جوید ز بلا و حبس من نی

□

سرسیه چون نامه‌های تعزیه

□

تلخ مکن امید من ای شکر سپید من

□

اینجا سر بازارچه‌ی لعل فروشیست

□

چو تو برخیزی و از ناز خرامان گردی

□

ای دل رسی چه بر در بیت‌الحرام وصل

□

گفت هر دارو که ایشان کرده‌اند

□

آن روز که من شیفته‌تر باشم برتو

□

غلط گفتم که اندر مسجد ما

□

چه می‌گویم چه بالا و چه پستی

□

خنک آن دم که فراش فرشنا اندر این مسجد

□

همای دولتی تا سایه بر بام که اندازی

□

گر نه هدهد ز سبا مژده‌ی وصل آرد باز

□

بیا ای ساقی گلرخ بیاور باده رنگین

□

تا تو لب بسته گشادی نفس

□

چه جا آنجا که یار آید ز در باز

□

برو ای غصه دمی زحمت خود کوته کن

□

مدتی زن شد مراقب هر دو را

□

گفته‌ای رنجور دارم دل ز غم پرشور دارم

□

آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب

□

در تاب مرو گر دل گمگشته‌ی ما را

□

به تمکینی که مژگانش به جنبیدن نشد مایل

□

مایده از آسمان در می‌رسید

□

کوه چون تبت کند چون سایه بر کوه افکند

□

درخرام ای جان جان هر سماع

□

تا در ره نامرادی افتادیم

□

گفتم که دلا بیار مهره

□

به کشوری که کس از دوستی نشان ندهد

□

عنبرش خادم آن سنبل هندوی دراز

□

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران

□

طفل با دایه نه استیزد ولیک

□

بر سر سرو زند پرده‌ی عشاق، تذرو

□

ما شیر از او خوریم و همه در پیش پریم

□

او به حمام زنان دلاک بود

□

برو ای مرغ خانه تو چه دانی

□

پیش تو سبب چیست که ما کم ز رقیبیم

□

خبر انده اورنگ جدا گشته ز تخت

□

دل از وفا به تو می‌داد دست عهد ابد

□

شاه در آن ناحیت صید یاب

□

من و نبیذ و به خانه درون سماع و رباب

□

دایم خوشیم با وی اما به فضل یزدان

□

آنان که بماندند پس پرده‌ی پندار

□

سحر رسد ز ندای خروس روحانی

□

مردیم به آن چشمه‌ی حیوان که رساند

□

ساقی حدیث لعل لبت رانده بر زبان

□

ای خوشا دولت آن مست که در پای حریف

□

کای لطیف استاد کامل معرفت

□

برآمدن عید و برون رفتن روزه

□

گر درآید عاقلی گو راه نیست

□

چون خدا از خود سال و کد کند

□

که رفت در نظر تو که بی‌نظیر نشد

□

بنده‌ی بسیار خواهی داشت در فرمان خویش

□

خوشا وقتی که مستان جام نوشین

□

گشت معلومم که در گوشت چه آهنگی خوش است

□

خواستم تا دین ز شه پنهان کنم

□

حکیم این راز را خود پرده در شد

□

ولیک آن کو به زندان خفته باشد

□

تا که بدید چشم من، چهره‌ی جانفزای تو

□

در این زمان که خمارم مطیع من می باش

□

اگر مهربانی بپرسد مرا

□

خدود الغید تحت الصدغ ضاهت

□

برسان بندگی دختر رز گو به درآی

□

از درم و دولت و از تاج و تیغ

□

گر شیرخواره لاله ستانست، پس چرا

□

آن نفسی که باخودی بسته ابر غصه‌ای

□

طوطیک پنداشته کین گفت پست

□

دین ما مهر تو و مذهب ما خدمت تو

□

کشیده باد مرا میل آهنین در چشم

□

مگر خونم بخواهد ریخت امشب

□

ایزد برای لذت وصل آفرید و بس

□

تیغ زنان چون سپر انداختند

□

لازم ناکامی عشق است استغنای حسن

□

ای شاه تو شاهی کن و آراسته کن بزم

□

هم چرخ خرقه‌پوشی در خانقاه عشقت

□

رندان و مفلسان را پیداست تا چه باشد

□

ناگه عزیز فرزند از تو جدا شده است

□

نقش جمالت نگارخانه‌ی مانی

□

چه نسبت است به رندی صلاح و تقوا را

□

عمر همه رفت و به پس گستریم

□

عمریست کز پیش نظر بگذشت آن بیدادگر

□

گر درآید عاقلی گو راه نیست

□

چونک هوشش رفت از تن بی‌امان

□

چه شود اگر زمانی بدهی مرا امانی

□

بس شیوه‌های ناز که در پرده داشت حسن

□

از آن چین زلف تو شد جای دل

□

ز آب و آیینه بجو صورت این سر که چراست

□

زانسوی عالم که دگر راه نیست

□

شد نوبت دیدار و زدم کوس بشارت

□

ای عطای دست شادی بخش تو

□

اولاد پیدا آمده خلقی به صحرا آمده

□

رو را بشو و پاک شو از بهر دید ما

□

دیدی قضای مرگ و برون رفتی از جهان

□

منزلگه انس تو سراپرده‌ی قدسست

□

منت سدره و طوبی ز پی سایه مکش

□

سهم زده کرگدن از گردنش

□

سخن باشد بسی کز غیر باید داشت پوشیده

□

هیچ گل دیدی که خندد در جهان

□

یافت شد واندر فرح در بافتیم

□

گفتی که جان بخشم تو را نی نی بگو بکشم تو را

□

رحمی نمی‌کنی، مگر این محرمان تو

□

موری اگر از ضعف بگیرد سردستم

□

دیدم که دیدن رخت از دور بهتر است

□

کم کش ایشان را که کشتن سود نیست

□

برای حرمت خاک درت این چشم می‌دارم

□

نباشد این چنین شهری ولی باری کم از شهری

□

جمله‌ی روی زمین موسی گرفت

□

گه درازم گاه کوته همچو سایه پیش نور

□

چون دهم جان کفنم پینه‌ی مرهم گردد

□

من از آن گوی سیمینت چو چوگان گشته سرگشته

□

ساقیا یک جرعه‌ای زان آب آتشگون که من

□

مرغ هوا در دلم آرام گرد

□

غیردانست که از مجلس خاصم راندی

□

بود عاشق فراق اندر چو اسمی خالی از معنی

□

رفت عزرائیل سرهنگ قضا

□

گر تو لجوجی سخت سر من هم لجوجم ای پسر

□

بعد عمری کامدی یک لحظه می‌بایست‌بود

□

ور کنم یاد ناوک چشمش

□

نه چابک‌تری از تو هست ای اجل

□

پنبه‌ی آن گوش سر گوش سرست

□

اشک هر دم پیش مردم آبرویم می‌برد

□

ماهیان جان ما زنهارخواه

□

چه جویم بیش ازین گنجی که سر آن نمی‌دانم

□

چون قوت دل از مطبخ سودای تو باشد

□

به من لطفی نداری ورنه می‌کردی سد آزارم

□

این تذروان نگر که در رفتار

□

رقیبم سرزنش‌ها کرد کز این به آب رخ برتاب

□

وان امیران دگر اتباع تو

□

دل ایستاده به دریوزه‌ی کرشمه، ولی

□

رهبر کن جان‌ها را پرزر کن کان‌ها را

□

بهر خوردن جز که آب آنجا نبود

□

ای بسا دست که خایند حریصان حیات

□

برخاستم که دست دعایی برآورم

□

گفتم که ز من سرمکش ای سرو روان گفت

□

مگر از سیل اشگم پای قاصد در گلست آنجا

□

دید بنوعی که دلش پاره گشت

□

بیخود مرا حکایت او چیست بر زبان

□

آن لب که بود کون خری بوسه گه او

□

گر سفالی یافتی در راه عشق

□

چند کس را نییم خاص چو زر

□

امید من از طایر وصل تو بریده‌ست

□

دلم از ناوک چشم تو سراسر همه نیش

□

ز تاب آتش سودای عشقش

□

دشمن جانست ترا روزگار

□

تو زود رنج تغافل پرست ، وه چه بلندی

□

آن کس که خرد دهد خرد را

□

جز تو دلاکی نمی‌خواهد دلش

□

وارهیدیم از گدایی و نیاز

□

رفت وز دست اهل تظلم عنان کشید

□

هرکه کرد از در میخانه گشادی حاصل

□

دست مرا که ساخته‌ای زیر دست غیر

□

ظاهرش می‌گفت در ره چست شو

□

همه کار بازیچه گشته است از آنک

□

اندر آبی که بدو زنده شد آب

□

خون رز بر چهره‌ی گل نوش کن

□

جاء نصر الله حقا مستجیبا داعیا

□

ز بس غمان که بدیدم چنان شدم که مرا

□

گفتمش دیوانه‌ی زنجیر زلفش شد دلم

□

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد

□

تا سر این رشته به جائی رسید

□

به دیوانش مرا کاری فتاد ای لطف پنهانی

□

لیتنی یوما اخر میتا فی فیه

□

جو کجا از کاه خشک او سیر نی

□

درمان ز کسی دگر نجویم

□

ترک ما کردی و مهر و لطف بیعت با تو کرد

□

با دلم کس نمی کند پیوند

□

ماهی که یک دو مرحله آمد فرو ز اوج

□

حکم چو بر عاقبت اندیشیست

□

پشت رقیب را همه قربست و منزلت

□

این پنج چشمه حس تا بر تنت روانست

□

عالمی است اشراق نور آفتاب

□

منم در موج دریاهای عشقت

□

ماه سپهر مسند ، شد از صف کواکب

□

نقش دو جهان محو شد از لوح ضمیرم

□

جان درازی تو بادا که یقین می‌دانم

□

پای درین بحر نهادن که چه

□

چه غصه‌ها که نخوردم ز آشنایی تو

□

گفتی مکن شتاب که آن هست فعل دیو

□

وابتغوا من فضل الله است امر

□

سجده کنان رویم سوی بحر همچو سیل

□

ندارد اشتیاق وصل شیرین، کوهکن، ورنه

□

گفتم از محمل آن جان جهان برگردم

□

من به مهرش جان ندادم خاصه در ایام هجر

□

چون خم گردون به جهان در مپیچ

□

این شعله‌های ظاهر و باطن گداز هجر

□

بشد عمری و از خوبی آن مه

□

به کار افتادگی خویش هرگز

□

از این نکته منم در خون خدا داند که چونم چون

□

بر بی کسی من نگر و چاره‌ی من کن

□

درین بتخانه تا صورت پرستی

□

نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخاست

□

گفت چو بر من به سر آمد حیات

□

تو نشسته در مقابل من و سد خیال باطل

□

چوگان زلف دیدی چون گوی دررسیدی

□

دام و دد جمله همه اکال رزق

□

ما طبع عشق داریم پنهان آشکاریم

□

آنکه ما را هیچ برخورداری از وصلش نبود

□

دلی کز خرمن شادی نشد یک دانه‌اش حاصل

□

آتش از غیرت این خانه به خود خواهد زد

□

چون به خویش آمد ز غرقاب فنا

□

به جذبه‌ی نگهی کز پیش کشان می‌برد

□

دگربار این دلم خوابی بدیدست

□

جانی که بر افروزد از شمع جمال تو

□

درشکنید کوزه را پاره کنید مشک را

□

به جرم عشق دربند یکی سلطان بی رحمم

□

گر دولت وصلت بزر و سیم برآید

□

می‌رفت خیال تو ز چشم من و می‌گفت

□

چون ملکان عزم شد آمد کنند

□

فرماندهی کشور جان کار بزرگیست

□

آن عشق سلسلت را وان آفت دلت را

□

هر کسی در مکسبی پا می‌نهد

□

بر همدگر افتادن مستان چه لطیف است

□

به راندن از تو شکایت کنم خدا مکناد

□

ورای پاسبانی پادشاهیست

□

مرغ دل آن نبود که ناید به دام تو

□

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

□

ناامیدم بیش از این مگذار خون من بریز

□

کمان زه کن خدایا نه که تیر قاب قوسینی

□

در بیابان آرزومندیت

□

قدحی بود به دستم بفکندم بشکستم

□

ره نظارگیان بسته به مژگان فرما

□

از حد گذشت ناله و افغان عندلیب

□

این خرد خام به میخانه بر

□

در خطاب آدمی ناطق بدی

□

صید بندانت مبادا طعن نادانی زنند

□

اگر تو مشترییی گرد مه گرد

□

بحثشان بسیار شد اندر خطاب

□

چونک کند شکرفشان عشق برای سرخوشان

□

یار خسرو گشت شیرین و برید از کوهکن

□

مشنو که سر زلف عروسان بهاری

□

به صورتخانه‌ی چین گر قد و عارض عیان سازی

□

بر سر آن جیفه گروهی نظار

□

دادیم جان به راه تو ظالم چه می‌کنی

□

بر راه گلو گذر ندارد

□

مرساد هیچ آفت به تن و به جانت هرگز

□

جام مردان بیار تا کامروز

□

ای عقل برچین این دکان از چار سوی عافیت

□

گرم قبول کنی همچو بندگان بارادت

□

چرا ز کوی خرابات روی برتابم

□

شاه احول کرد در راه خدا

□

آن پادشه حسن ندانم چه خطا دید

□

عقل آواره شده دوش آمد و حلقه بزد

□

چو برنجد بی‌نوا مانند خلق

□

گفته‌ای جان دهمت نان جوین می ندهی

□

با من آواره مردم تا به کشتن همرهند

□

آن ماه تمامست که برگوشه بامست

□

وضع بدمستانه‌ات زد مجلس یاران بهم

□

زین همه الماس که بگداختم

□

می‌توان مرد بهر آن هجران

□

جان را من آفریدم و دردیش داده‌ام

□

زنده‌ی بی سر از آنم که چو شمع

□

ما و یاران همدل و همدم شویم

□

هر ده نشسته بر در و بر بام سمج من

□

همه بتخانه‌ی چین نقش و نگارست ولیک

□

قد خمیده ما سهلت نماید اما

□

بگذر از این پی که جهانگیریست

□

خلاف عادت پروانه خواهد از من شمع

□

مالیده رو و سینه در آن قبله گاه حق

□

که نه حبس باد و قولنجت کند

□

که خوابی دیده‌ام من دوش ای جان

□

گر به بدنامی کشد کارم در آخر دور نیست

□

در پی خضر شو و روی متاب از ظلمات

□

بر صاف سلسبیل کشان طعنه میزنند

□

مرد زرگر را بخوان زان شهر دور

□

ای باد سرگذشت جدایی به گل بگوی

□

بس چهره کو نمود مرا بهر ساکنی

□

هم در سلوک گام به تدریج می‌نهند

□

من صوفی باصوفم من آمر معروفم

□

گه دلم باد تافته گوییست

□

جان من جرعه‌ی عشق تو نریزد بر خاک

□

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

□

گوش دو ماهی زبر و زیر تو

□

همه زهر خورده پیکان خورم و رطب شمارم

□

ما فاز عاشق بمحیاک ساعه

□

بس عجب آمد ورا آن بانگها

□

خود دامنش نگیرد الا شکسته دستی

□

خوش باشد اگر کنج غمت هست که این دل

□

ما را خیال دوست بفریاد می‌رسد

□

کوتاب تیر و ناوک پران که خویش را

□

شحنه مست آمده در کوی من

□

چنان بود که ز فرقش کلاه بارانی

□

آب چو خاکی بده باد در آتش شده

□

رفتم و توبه شکستم، وز همه عیبی برستم

□

بیامد آتش و بر راه عاشقان بنشست

□

بود هنگامه‌ی من گرم چنان ز آتش شوق

□

حرمت خویش نگهدار و مکن قصد حرم

□

و گر کنم طلب نیم بوسه صد افسوس

□

تازگیش را کهنان در ستیز

□

چند گویی قصه‌ی ایوب و صبر او بس است

□

اما چنین نماید کاینک تمام شد

□

تهمتی بر بنده شه را عار نیست

□

خاصه کنون از جوش او زان جوش بی‌روپوش او

□

بهر آن نا آشنا می‌رم که فرد از همرهان

□

هر که بیند من بی برگ و نوا را گوید

□

آن که قضا را به حکم کرده نگهدار دهر

□

موی تراشی که سرش میسترد

□

شدم چون رشته‌ی‌ای از ضعف و دارم شادمانیها

□

ای ساقی شور و شر هین عیش بگیر از سر

□

با سر زلفت تو دو عالم را

□

هر جا روم با من روی با من روی هر منزلی محرم شوی محرم شوی

□

ز سوی مصر به کنعان عجب رهیست که باشد

□

پرده از خون جگر بر روی دفتر بسته‌ام

□

به صوت چنگ بگوییم آن حکایت‌ها

□

پیش تو از نور موافق‌ترند

□

باز آمدی و شعله‌ی شوقم به جان زدی

□

جان مست کاس و تا ابدالدهر گه گهی

□

او به صنعت آزرست و من صنم

□

از طرب باد تو و داد تو

□

نه بجز سوسن ایچ آزادست

□

اگر ز نرگس مستش چمن نشان می‌داد

□

اگر روزی غباری آید و گر سرت گردد

□

پیش او بنوشت شه کای مقبلم

□

ناقه‌ی لیلی به سرعت رفت و از آشفتگی

□

ز بامداد چرا قصد خون عاشق کرد

□

عشقت به دلربایی بگشاده دست بر ما

□

اندیشه عیش بی‌حضورش

□

صیدی ستاده باز که بندد گلوی جان

□

فغان ز دیده که آب رخم برود بداد

□

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض

□

فتنه آنماه قصب دوخته

□

سد بلعجبی هست همه لازمه عشق

□

شاد آمدی بیا و ملوکانه آمدی

□

جملگان بر بامها بودند شب

□

گه خوش و گاه ناخوش چون خلیل اندر آتش

□

فرمان ناز ده که در اقصای ملک عشق

□

مرغ دل کو طائر بستانسرای عشق شد

□

ای مقیمانه درین دیر دو در کرده مقام

□

چون دل و چشمت به ره آورد سر

□

چون نمی‌آید به ساحل غرقه‌ی دریای عشق

□

از غیب رو نمود صلایی زد و برفت

□

از میان جان ز سوز عشق تو

□

مرا هم تو به هر رنگی که خوانی

□

سد فصل بهار آید و بیرون ننهم گام

□

می نماید خط مشک افشانش از عنبر مثال

□

به حق صحبت دیرین که هیچ محرم راز

□

دانه‌ی هر مرغ اندازه‌ی ویست

□

غنچه کی خندد به روی بلبل شب زنده‌دار

□

گفت مرا مهر تو کو رنگ تو کو فر تو کو

□

هر چه در دوشاب جوشیده شود

□

خواهم که شب تاری شود پنهان بیایم پیش تو

□

فهرست حال من همه با رنج و بند بود

□

بعید نبود اگر جان ما شود قربان

□

ز آتش دل دوزخی داریم کز اندیشه‌اش

□

روی در دیوار کن تنها نشین

□

لطف خدا مدد کند از ناخدا چه سود

□

ای عشق طرب پیشه خوش گفت خوش اندیشه

□

چون خروشم بشنود هر بی خبر گوید خموش

□

این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس

□

می‌کنم پنهان ز خود اما گلم خواهد شکفت

□

ز نام تو وان نامه‌ی نامدار

□

در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم

□

اینک این طومار برهان منست

□

اگر خواهی که هر دشوار آسان بگذرد بر تو

□

نیست ز نفس ما مگر نقش و نشان سایه‌ای

□

گفت آنک با من ار یک بدمنش

□

دل را چو انار ترش و شیرین

□

در هوای گلشنی سد ره چو مرغ بسته‌بال

□

صبحدم چون گل بشکر خنده بگشاید دهن

□

تا زهم سلسله حسن نپاشد مگذار

□

خلق چندان جمع شد بر گور او

□

پر نگاهی کو که چون بر دل گشاید تیر ناز

□

به دو چشم من ز چشمش چه پیام‌هاست هر دم

□

چون جمال تو آشکار شود

□

آن یکی گنج کز جهان بیش است

□

جایی که بود خاک به سد عزت سرمه

□

در آن مصاف که جان تازه گردد از لب خنجر

□

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد

□

چونک شد خورشید و ما را کرد داغ

□

مکن مکن که پشیمان شوی چو بر سر راهت

□

ای صنم خانگی مایه دیوانگی

□

کعبه‌ی درویش بودی کوی او

□

گر چه او عیار و مکار است گرد خویشتن

□

رخش دوانی ز پیش، اشک فشانی ز پی

□

زاهد خلوت نشین چون غنچه خرگه زد بباغ

□

تو اجتناب ز غیر از نگاه من داری

□

آن پسر را کش خضر ببرید حلق

□

از نکو خواهیست با او پند مهرآمیز من

□

هست تهی خارها نیست در او بوی گل

□

تا آب زندگانی تو دیده‌ام ز دور

□

چه کم آید قدح آن را که دهد بیست سبوکش

□

کارها موقوف توفیق است ،مشکل این شدست

□

لعل لبست آن یا می ناب باده‌ی لعل از لعل مذاب

□

تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر

□

حق دو نشاید که یکی بشنوند

□

مجو پایان دریای محبت

□

فسقانا و سبانا و کلانا و رعانا

□

مار موسی دید فرعون عنود

□

عشق است آن سلطان که او از جمله دزدان دل برد

□

اظهار قرب اگر نه غرض بود غیر را

□

مرا که ناوک مژگانش از جگر بگذشت

□

کندبر من بتیغ آن بت گنه ثابت که هر ساعت

□

تنگ دل از خنده ترکان شکر

□

گردون به درد و رنج مرا کشته بود اگر

□

سرو علمدار رفت سوخت خزان را به تفت

□

در آن زمان همه خون دلم به جوش آید

□

چه باشد سنگ بی‌قیمت چو خورشید اندر او تابد

□

حبذا این رخ بهشت آرا

□

بختکم شورک از آن زلفک شورانگیزک

□

چون نقش غم ز دور ببینی شراب خواه

□

گفت فلان صوفی آزاد مرد

□

صیاد تهی قفس نشنید

□

عاشق چادر مباش و خر مران در آب و گل

□

وانک ایشان را شکر باشد اجل

□

تو جویایی و من جویانتر از تو

□

چمن و غیر چمن هر دو بر آن مرغ بلاست

□

مردم چشم من از بهر نثار قدمت

□

به دست شاهد بستان زهر گل آینه‌ایست

□

پای فرو رفته بدین خاک در

□

فرعی‌ست این عمل ز اصول کمال خور

□

فرات و دجله و جیحون چه تلخ بودندی

□

تا دلم بنده‌ی سودای تو شد

□

تو مگو مطرب نیم دستی بزن

□

اگر نه تیر جفا بر کیمنه می‌فکند

□

خون شود نافه‌ی آهوی تتاری ز حسد

□

بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه یار

□

در خاک تنم بنگر کز جان هواپیشه

□

به هست و نیست در آرد عنان من در مشت

□

چو خر ندارم و خربنده نیستم ای جان

□

گفت من در تو چنان فانی شدم

□

آن قمری که نور دل زو است گه حضور دل

□

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم ، خطا

□

اگر چه آب رخت عین آتشست ولیک

□

از غایت مضایقه در گفت و گو مرا

□

گر سر کشد نگارم ور غم برد قرارم

□

گو تو خواهی ، که گرانی ببرد بندی عشق

□

تا که دانش گم کند مر راه را

□

روی تو در زلف همچون عقربت

□

چو به رازهای فردان برسیده‌ام چو مردان

□

زندان بی در است کدورتسرای هجر

□

از بارگاه مکرمت عام خسروی