قسمت هفدهم

ای ترا پیروزی و شاهی مسلم

□

تو با این حسن اگر در گلشن آیی

□

ترا گر من بوم شاید وگر نه هم روا باشد

□

هر شبی بنگر که بر مهتاب بازی می‌کند

□

آشکارا گشت رازم تا ز من

□

دام‌های عشق او گر پر و بالم بسکلد

□

باغ اگر بر چرخ بودی لاله بودی مشتری

□

انت بحر تحیط بالدنیا

□

چو دل دادم بدو جان خواست از من

□

بازار حسن داری دکان درو ملاحت

□

تا جام کنم ز دیده خالی

□

بیدلانرا سخنی از رخ دلبر گفتند

□

با وفاداری که دربند تو شد

□

خانه یار من و دارالقرار

□

همچو نخچیران دنیدی، سوی دانش دن کنون

□

اجعلوا الساقی خبیرا عارفا عنه سلونی

□

در سر کار تو کردم دین و دل

□

هر دم از حسن تو دگر رنگی

□

هم حیات از لب نمودن هم شفا از رخ چو حور

□

گو عروس فلکی رخ منمای از مشرق

□

این نعره‌های گرم ز عشق که می‌زنم

□

صلا گفتیم فردا روز باغ است

□

زین قبه‌ی پر چشمهای بیدار

□

او همی‌گرید و همی‌بخشد

□

چون مه چارده به نیکویی

□

در آن دم که پژمرد و بیمار گشت

□

دریای سبز سرنگون پر گوهر بی منتهی

□

فکنده مرغ صراحی خروش در مجلس

□

دل مسکین فدای رنج تو باد

□

آفتاب و فلک اندر کنف سایه توست

□

هیچ نیابی مرا ز پند و قران

□

هیچ دلی چون نبود خالی از اندوه

□

ور نکردی خوار تیمار توام در چشم خلق

□

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند

□

لبیک عاشقی بزنم در میان کوه

□

همچو بلبل می‌خروشیدم بفصل نوبهار

□

راتب شده عالم کهن را

□

به جان پیر قدیمی که در نهاد من است

□

اندیشه بود اسپ من و، عقلم

□

اندران گوشه بدیدم آفتابی کز تفش

□

ای به زلف کافر تو عقل را

□

بپاکی، چون بساط پاک بازان

□

هم دیده داری هم قدم هم نور داری هم ظلم

□

غنچه چون زر دارد ار خوش دل بود عیبش مکن

□

در عذر و گره موی ببند و بگشای

□

و این طرفه‌تر که چشم نخسپد ز شوق تو

□

بسیار تاختی به مراد، اکنون

□

مثال ده که نروید ز سینه خار غمی

□

نسیم باد در اعجاز زنده کردن خاک

□

مدت ما جمله به محنت گذشت

□

عاشقی را دوست دارم عاشقان را دوستر

□

مرا کز بیخودی از خود خبر نیست

□

در ظلمت نیاز بجهد سکندری

□

چون ببینی ماه نو را همچو من بگداخته

□

گفتا چو ستور چند خسپی

□

هذا لباسی، هذا کناسی

□

با آنکه جز جفا نکند کار کار اوست

□

دل من مهر تو را گرچه به خود زود گرفت

□

عاشق نباشد آنکه مر او را خبر بود

□

کشته‌ی تیغ ملامت برضا نتوان شد

□

بردم ز پای بازی تو دست برد عمری

□

دی عهد نکردی بروم بازبیایم

□

گفت: بنگر که چرا می‌نگرد گردون

□

اگر لطفش نماید رخ به آتش

□

سوگند به جان ما همی خورد

□

خفاش برفت با سیاهی

□

تا بدیدم دامن پر خونش چشم من ز اشگ

□

در سواد شام تاری مشک تاتاری که یافت

□

بر گوش نهاده‌ای سر زلف

□

می نماید کان خیال روی چون ماه شه است

□

سرم زیرش ندارم، مر مرا چه

□

کیف یبقی فطنا، من نزل‌العشق به

□

از دولت این جهان دلی بودم

□

آمدن پیش تو بختم ننماید یاری

□

آن ناز تکلف بد و آن مهر فسون بود

□

لبت از تنگ شکر شور برآورد

□

شرط و پیمان کرده‌ای در دوستی

□

از اسپک و از زینک پربادک و پرکینک

□

سوی آن مرده‌ای که زنده شود

□

چه صورت کنیمت که صورت نبندی

□

به حل و عقد جهان را زمانه‌ایست دگر

□

ندادند ایمنی از دستبردم

□

گر هزاران جان لبش را هدیه آرم گویدم

□

ای صبح جهانتاب دمی همدم ما باش

□

از سحر بنان تو وز اعجاز کف تست

□

دل‌ها چو خسرو از لبش شیرین چو شکر تا ابد

□

خرد را عنان ساز و اندیشه را زین

□

به روزی پنج نوبت بر در او

□

ناشکفته زو گلی هرگز مرا

□

روز وصل تو که عید است و منش قربانم

□

جانوران بنده‌ش گشتی اگر

□

چه بویست کارام دل می‌برد

□

در بلخ چه پیری و جوانی بهم افتاد

□

حیوان علف کشاند غیر علف نداند

□

بسته‌ی هوا مباش اگر خواهی

□

واستنور جملة النواحی

□

بجز بازار وسواس تو در دل

□

گفت: مستی، زان سبب افتان و خیزان میروی

□

زمانی با غریبان نرد بازم

□

ماه را از شکن سنبل شبگون بنمای

□

مبر مبر خور و خوابم ز داغ هجران بیش

□

ای شنیده وقت و بی‌وقت از وجودم ناله‌ها

□

نشیب و توده و بالا همه خاموش و بی‌جنبش

□

آهن هستی من صیقل عشقش چو یافت

□

از رخ و زلف خویش در عالم

□

دهن و قند لبت پسته‌ی شکر مغزست

□

گه بوسه همی داد بر آن درد لب و چشم

□

من که جز باده نمی‌بود بدستم نفسی

□

به سخن لب ز هم چو بگشایی

□

سرما چو گشت سرکش هیزم بنه در آتش

□

خسته ازانم که شست سال فزون است

□

مرا بپرس که چونی در این کمی و فزونی

□

صاحب ابوالفتح طاهر آنکه ز رایش

□

به زیورها نکورویان بیارایند گر خود را

□

مهر تو با جان من پیوسته گشت اندر ازل

□

چون دل بسر زلف سیاه تو سپردیم

□

چو یاران گر به پیغامی نیرزم

□

بلکا دلکا کم کن یغما

□

بستری پاک و پراگنده کنی فردا

□

در حالت مستی چو دل و هوش نگنجید

□

از غم عشق تو دل خون می‌خورد

□

گرچه حدیث وصل تو کاری نه حد ماست

□

آب حیوان داری اندر در و ور جان ای پسر

□

همچو نقشت خامه‌ی نقاش صنع

□

گر نبودی جان که دیدی هجر او

□

ور ز آنک یار پرده عزت فروکشید

□

در میان آتشی و اندر میانت آتش است

□

عجب لطف بهاری تو، عجب میر شکاری تو

□

بر روز روشن از شب تیره فکنده بند

□

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

□

اجلال تو را ض سماکی افگند

□

بر لاله ز نیلش اثر داغ صبوحی

□

دل ز کاری که پیش می‌نرود

□

ایا شیر خدا آخر بفرمودی به صید اندر

□

در گردنش از عقیق تعویذ

□

اگر سرم برود گو برو مرا سر اوست

□

کلکیست که در نظم جهان خاصه ممالک

□

به پرسش درد جانم را دوا داد

□

بیاید هر شبی هجران به بالینم فرو کوبد

□

قدت را رشک طوبی می‌توان گفت

□

آن کره‌ی سر کشیده‌ی توسن

□

نیم قانع به یک جام و به صد جام

□

تازیت ز بهر علم و دین باید

□

طواف کعبه صورت حقت بدان فرمود

□

دل اندر عشق بستم، ور همه عمر

□

به روزگار تو جز عاشقی کنم نسزد

□

کفر و ایمان گر به صورت پیش تو حاضر شوند

□

نوشته منشی دیوان صنع لم یزلی

□

بر حریر از قیر نقش افکنده‌ای

□

جان‌ها که ز راه نو رسیدند

□

دلم زو نگار است و علم اسپرم

□

گه دست می‌زدم که زهی وقت روزگار

□

نهان شد از من بیچاره راز محنت تو

□

شهان اگر که به تعمیر مملکت کوشند

□

توبه و پرهیز کردم ننگرم زین بیش من

□

لاله دل در دم جانبخش سحر می‌بندد

□

دست عدلت خاک رابیرون کند از دست باد

□

خاک را و خاکیان را این همه جوشش ز چیست

□

توبه را از جانب مغرب دری

□

نفسی با خودم قرینی ده

□

با سخنهای تلخ چون زهرت

□

هر سال شهر را ز رخت در چهار فصل

□

کس از خوان تو سیر خورده نرفته است

□

زلف تو هندو نژاد لعل تو کوثر نهاد

□

هستم به خاک‌پای و به جان و سرت به حالی

□

اول و آخر تو عشق ازل خواهد بود

□

گنج زیر خانه است و چاره نیست

□

سایه بر بندگان فکن، که تو مهتاب هر شبی

□

از جهان ایمان و جانی داشتم

□

من به تو اولی که تو آن منی آن من

□

یار معنی دار باید خاصه اندر دوستی

□

گوشوار زرش از طرف بنا گوش چو سیم

□

چون تو در عیش و خرمی باشی

□

هیچ نمیرد آتشی ز آتش دیگر ای پسر

□

چون خبر یابد دلش زین وقت نقل

□

پلنگ عشق چه ترسد ز رنگ و بوی جهان

□

دیر شد دیر که خورشید فلک روی نمود

□

صفت پیشروان ره عقل

□

حسن معشوق را چو نیست کران

□

هر چند که زلفت دل من گوش ندارد

□

با حریف جنس درساز ای پسر

□

خاکیان زین باده بر گردون زدند

□

بس عنایتهاست متن این مقال

□

ای دل گفتی که یار غار منست او

□

ماه را بر بساط خوبی تو

□

تو به خود رفتی، از آن کار به جایی نرسید

□

در دیده خیالی که مرا بد ز رخ تو

□

درود دیده‌ی گوهر نثار لعل فشانم

□

چون بجز جور و جفاکاری نداری روز و شب

□

آتش آب می‌شود عقل خراب می‌شود

□

گفت چه خصلت بود ای ذوالکرم

□

تو آفتاب و دلم همچو سایه در پی تو

□

روزم به آخر آمد و روزی نزاد نیز

□

مرا به کوی تو کاری فتاد، یاری ده

□

او را دلم آرامگه‌ست و عجبست این

□

چون بمهمانخانه‌ی قدسم سماع انس بود

□

چون غم او درآید از در دل

□

پرده من مدران و در احسان بگشا

□

آن خداوندی که نبود راستین

□

فتنه و ویرانیم شور و پریشانیم

□

کفر و اسلام کار کس نکند

□

به بوسه تربیتم کن که من برین درگه

□

روی تو در هر دلی افروخته شمع و چراغ

□

از شیر و سلسبیل مگر در جوار قدس

□

ایام خز و خرگه گرمست و زین سبب

□

بوسه بده به روی خود راز بگو به گوش خود

□

بلک بهر میهمانان و کهان

□

پرذوق، چون صراحی بنشین، اگر نشینی

□

شعله‌ی باسست هرچه عرصه‌ی ملکست

□

بکار خویش نپرداختیم، نوبت کار

□

عالم پر گفتگوی و در میان دردی ندید

□

چون سر انا الحق ز من سوخته شد فاش

□

مودود شه مید دین پهلوان شرق

□

تو در جهان غریبی غربت چه می‌کنی

□

فلسفیی گفت چون دانی حدوث

□

نقش را کار نیست پیش قلم

□

نوبت خوبی بزن هین که سپاه خطت

□

سپاه صبر ما بشکست چون او

□

پیری که از مقام منیت تنش جداست

□

رویی که ز شرم او درافتاد

□

توده‌ی خاک عبیر آمیزست

□

در دل چو خیال او تابد ز جمال او

□

تو ز شح و بخل خواهی وز دها

□

که خوب طلعتی از ساکنان حضرت قدس

□

گردون نخورد غمت که شوخست

□

پسته دهان که در سخن و خنده می‌شود

□

آفرین بر جان آن کس کو نکو خواهت بود

□

حدیث سوز درون از زبان نی بشنو

□

جهان محمدت محمود صدری

□

مرا بهر تو باید زندگانی

□

پیرو نور خودست آن پیش‌رو

□

کی دید خربزه زاری لطیف بی‌سرخر

□

روی فارغ‌دلان به رنگ بود

□

تا تو بر پشت زمین پیدا شدی

□

مجلس ما از جمال خود برافروز ای غلام

□

زلف تو ز حلقه درشکستی

□

بردم ندب عشق ز خوبان جهان من

□

مطبخ دل را نگار باز قباله گرفت

□

گفت پیغامبر کای ظاهرنگر

□

نبود باده به جان تو راست گو که چه بود

□

دانی چگونه باشم در محنتی چنینم

□

صبا از رشک اندام چو آبت

□

نامه آن نامه‌ست کاکنون عاشقی خواهد نوشت

□

از قیر طیلسانی بر مشتری کشیده

□

بدین ماه زرینش در خیمه منگر

□

لولیان از شهر تن بیرون شوید

□

آن دروغت این تن فانی بود

□

نام تو زنده باد کز نامت

□

دست من بود و گردنش همه شب

□

غزال روز، پنهان گشت از بیم

□

دیرگاهست تا چو من بلبل

□

ز فراق چون منی را چه کشی به درد و خواری

□

چون در رکاب عهد و وفا می‌رود دلم

□

رویه المعشوق یوما فی مقام موحش

□

که حسن باشد مرید و امتم

□

به جان من به خرابات آی یک لحظه

□

نباشد دولت وصلت کسی را

□

بنگر آن دایره‌ی روی و برو نقطه‌ی خال

□

در خرابات خود به هیچ سبیل

□

کفر تو ایمان پاک دینان

□

زانجا که روی کارست خورشید آسمان را

□

بر سران و سروران صد سر زیاده جاه او

□

گفت ای خوش‌نام غیر من بجو

□

و سعادة لیوم نظرالسعود فینا

□

بیداد فلک از آنکه دی بودست

□

چنین پرسید سنگ از لعل رخشان

□

ور چنان دانی که جان پاکبازان را ز عشق

□

دانی تو که جز وفا ندیدی خود

□

ز تو یک درد را درمان مبادم

□

تا نه ردی کردمی و نی تردد نی قبول

□

چونک استنشاق بینی می‌کنی

□

گر شخص تو اینجاست من از راه ضمیری

□

بر غبغب چون سیمت از خط سیه گویی

□

در خواب کن زمانی آسودگان شب را

□

تو مه و سال کمر بسته به آزار منی

□

ای صفاتت برون ز چون و چرا

□

چو برنشیند عمرم مرا کجا بنشیند

□

ای جان خوش ساده از اصل ملک زاده

□

بو مسیلم را بگو کم کن بطر

□

چگونه آه نگویم که آتشی بفروخت

□

یاد زلفت برد آب روی صبر

□

غلام خنده شدم کو روان و پیدا کرد

□

باده خور و مستی کن و دلداری و عشرت

□

ریحان به ریاض انس پیوست

□

به رندی سر برافرازم به باده رخ برافروزم

□

دگربار آفتاب اندر حمل شد

□

ناخنی که اصل کارست و شکار

□

برآ به بام ای خوش خو به بام ما آور رو

□

از نهانی که هست خلوت ما

□

از عاقبت عشق تو اندیشه نکردم

□

تا همه رویست یارم همچو گل

□

رخت در چشم ما نورست در چشم

□

هر غمی کاید به روی من ز تو

□

تا بشکفد از درون هر خار

□

مدتی حس را بشو ز آب عیان

□

هوا گاه سردست و گه گرم و سوزان

□

دل شاه پرویز ازان شاد شد

□

من از آن توام و هر چه مرا هست توراست

□

آنکه خالی شود ز خویشی خویش

□

ای مه غلام روی تو گشته زحل هندوی تو

□

چو آمد برون آن بد اندیش شاه

□

دست خود بر سر من مالد از روی کرم

□

روزی آن سلطان تقوی می‌گذشت

□

تو برو، که دست و پایی بزنی به جهد و کسبی

□

چنان بد که در کوه چین آن زمان

□

برخوشه چینیم فلک سفله، گر گماشت

□

بود هر باری دلم عاشق به طوع

□

رسانده خط بیاقوت تو ریحان

□

یکی نامه‌یی بر حریر سپید

□

گر تخت نهی ما را بر سینه دریا نه

□

که برو کتاب تا مرغت خرم

□

زندگی تازه ببین بعد ازین

□

که بهرام را پادشاهی و گنج

□

کاین ره از بیرون همه پیچ و خم است

□

همه روز و همه شب معتکف‌وار

□

درمان عشق جانان هم درد اوست دایم

□

فرستاد گوینده‌یی راز روم

□

ز جام باده خاموش گویا

□

گفت من بسیار می‌افتم برو

□

بر ما خوانی سلام سوزان

□

ز تختی که خوانی ورا طاق دیس

□

چون چشم ترم دیدی لب بر لب خشکم نه

□

از چرخ ستمکاره نباشد به غم و بیم

□

زین در گرفته‌ایم بپروانه سوز عشق

□

بیاراست برسان شاهنشهان

□

درآیی درآیم بگیری بگیرم

□

تا ز قاروره همی‌بینند حال

□

ز نوبهار رخش این جهان گلستانی

□

برفتند گوینده ایرانیان

□

تو، پریشان ما و ما ایمن

□

شبگیر ز خواب سست خیزم

□

کفر و دین درباختم در بیخودی

□

همی نوکنم گفته‌ها زین سخن

□

چونک هست او کل کل صافی صافی کمال

□

در کلیله خوانده باشی لیک آن

□

نشسته بودند یک شب نجوم و سیارات

□

جهاندار چون کرد آهنگ مرو

□

هر نفسم فراق تو وعده به محنتی کند

□

بار در کوی خرابات مرا هیچ کسی

□

وی آیت رحمت که کست شرح نداند

□

جهاندار هم داستانی نکرد

□

اگر می‌بنالم وگر می‌ننالم

□

گشته ایشان پیر و باباشان جوان

□

هین به غنیمت شمر این روز چند

□

کسی رانشد بر درش کار بد

□

درخشنده، چو اندر درج گوهر

□

ای تماشاگه عقل نور پاش

□

داد طلب کردم از تو داد ندادی

□

فرود آوریدندش اندر زمان

□

مرو هر سو به سوی بی‌سویی رو

□

لاجرم بسیارگو شد از نشاط

□

جهان ز نور تو ناچیز شد چه چیزی تو

□

که برگویی آن جنگ خاقانیان

□

خوی تیز از برای آن نبود

□

یار جز تو گرفت نتوانم

□

شیرگیران جهان را بنظر صید کنند

□

همه لشکر رومیان عرض کن

□

به حق این سه و آن چار رو ترش نکنی

□

بودم از گنج نهانی بی‌خبر

□

وگر رفیق نسازد چرا تو او نشوی

□

برآشفت روزی به گردوی گفت

□

چه شب و روزی مرا، چون روز و شب

□

که خوش خوش برآردش ازو دست عالم

□

ساقی کوثر، امام رهنمای

□

چنین گفت کامد یکی نو سخن

□

کشته عشق توام ور ز آنک تو منکر شوی

□

عقل را باشد وفای عهدها

□

حدثنی صاحب قلبی، طهرلی جلدة کلبی

□

بران سان بزرگی کس اندر جهان

□

گل خشبوی و نکوئی چو ترا

□

تا حدیث عاشقی و عشق باشد در جهان

□

من چو از باده گلرنگ سیه روی شدم

□

سرنامه گفت آفرین مهان

□

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

□

زانک جنت از مکاره رسته است

□

در دل آیینه من در دل من آینه

□

به گویش که زشت کسان را مجوی

□

که من، مرآت نور ذوالجلالم

□

این منم زاری که از عشق بتان شیدا شدم

□

ای دل غافل بدانک منتظر توست دوست

□

جهان از نم ابر پر ژاله شد

□

هاشمی الوجه ترکی القفا

□

تا کنی کمتر تو آن ظلم و بدی

□

راه هستی کس نبردی گرنه نور روی او

□

بران تخت شاهیش بنشاندند

□

من بیک پایه بمانم صد سال

□

دلبران بی دل شدند زانگه که او بربست بار

□

گر ندیدی نیمشب در نیمروز

□

نخست آفرین کرد بر دادگر

□

پاکان به گرد در به تماشا نشسته‌اند

□

او ادب ناموخت از جبریل راد

□

بدان نشان که به هر شب چو ماه می‌تابی

□

چوآن نامه نزدیک خاقان رسید

□

سوی انبار، چشم بسته مرو

□

امروز به جای تو کسم نیست

□

مجره زان پدید آمد که یک شب

□

همی‌بود تا روز بهرام شد

□

هر زمان چون مست گردد از نسیم خمر جان

□

گرش می‌خوانم نمی‌آید به دست

□

آن خانه چیست؟ سینه و آن، دود چیست؟ فکر

□

پراکنده گشتند و مستان شدند

□

همیشه کار تو، سوراخ کردن دلهاست

□

هفت گردون مختصر باشد به پیش مرد عشق

□

ور می‌طلبی خون دل خسته‌ی فرهاد

□

نشستش به شهر سمرقند بود

□

زعفرانستان خود را آب خواهم داد آب

□

گفت ای موسی کدامست آن یکی

□

حیاتش را نباشد خوف مرگی

□

که مریم پسر زاد زیبا یکی

□

عمرت خوانم از آنکه با کس

□

جان همه جانها کوثر و تسنیم تست

□

چشمه‌ی آب حیات بی‌لب سیراب تو

□

که شیرین به مشکوی خسرو شدست

□

مرو ای یوسف خوبان ز پیش چشم یعقوبان

□

این علل‌هایی که در طب گفته‌اند

□

سر نبری ای سر، اگر سر بری

□

که چون او سوی شهر ترکان رسید

□

ز زید و عمرو مشنو کاین حکایت

□

به نزدیک من از شق زهی شور و زهی شر

□

مهپوش شب نمایت شام سحرنشینان

□

همه روز با دخت قیصر بدی

□

در دل من نهاده‌ای آنچ دلم گشاده‌ای

□

به تو بسی گاوان و میشان خورده‌ای

□

از چمن یار صد روان مقدس

□

برآمد یکی ابر و برشد خروش

□

در چشم تو روی مردمی پیدا

□

نفس اماره و لوامه‌ست و دیگر ملهمه

□

پهلوی خورشید مشک‌آلود کرد

□

نهادند در گلشن سور خوان

□

ای دریغا چشم بودی تا بدیدی در هوا

□

این خرد از گور و خاکی نگذرد

□

چون سرو و سوسن تا روز روشن

□

همه تاجدارانش کهتر شدند

□

بلبل چو بدید گل بنالد، من

□

ملک الموت جفای تو ز من جان ببرد

□

چو رخسارش ز چین جعد شبگون

□

که آگه شدی زان سخن شهریار

□

مطربا نرمک بزن تا روح بازآید به تن

□

بوالفضولی از حسد طاقت نداشت

□

مصحف عشق تو را دوش بخواندم به خواب

□

ندید از بزرگان کسی کینه جوی

□

زهد با نیت پاک است، نه با جامه‌ی پاک

□

گر جان و روان من بخواهی

□

از نسیم زلف مشک‌افشان خویش

□

بیامد دمان پیش خاقان چین

□

در دل چون سنگ مردم آتشی است

□

گر نبودی جنبش آن بادها

□

دوست یک جام پر از زهر چو آورد به پیش

□

به پرده سرای اندرون کس ندید

□

هیچ کس نیست ز خوبان جهان همچون تو

□

وگر نو کیسه‌ی عشق تو از شوخی به دست آری

□

دیدمش دی بر سر گلبار و گفتم راستی

□

چه گفت آن سخنگوی مرد دلیر

□

عشوه دهد دشمن من عشوه او را مشنو

□

یک جوانی را گزید او از هذیل

□

هر کی کر نیست بشنود وصفت

□

مگر بهره بر گیرم از پند خویش

□

مسوز زاتش هجران، هزار دستان را

□

من برو ساعت به ساعت فتنه زانم کز جمال

□

پی می‌برد به چیزی جانم ولی نه چیزی

□

چو آگاه شد زان سخن یزگرد

□

بدیدم بی‌تو من خود را تو دیدی بیخودم هم تو

□

کو سوی دریا شد و از غم عتیق

□

جام سخن بخش که از تف او

□

جهان بر کهان و مهان بگذرد

□

تا سر زلف تو ندیدم دگر

□

با می و ماه و خرابات بهار

□

ماه بزم افروز و عالم سوز من چون حاضرست

□

چنین می همی‌خورد با بخردان

□

چو فتادی به چاه و گو که ببخشید جان نو

□

که یکی رقعه نبشتم پیش شه

□

زمین خشک لبم من ببار آب کرم

□

خبر یافت ماهوی سوری ز شاه

□

گل وصلت نبوید گر چو غنچه

□

به روئی ار به روی کسی آری

□

کرده سر زلف پر فریبت

□

چو پنجاه و سه روز بگذشت زین

□

خشم هرگز برنخیزد جز ز کبر و ما و من

□

که تو میری هر یک از ما هم امیر

□

گفت که: « ارجعی » شنو، باز به شهر خویش رو

□

به کرخ اندر آمد یکی حمله برد

□

در کمین رهنوردان مینشست

□

خورشید هر کسی که شب آید فرو رود

□

کمینه خادمه‌ی بزمگاه ماست نشاط

□

بسی نامداران گشته کهن

□

مجلس خوش است و ما و حریفان همه خوشیم

□

بعد چندین سال می‌زاید شهی

□

ذاق القراش ذوقا والشمع ذاب شوقا

□

چنین گفت یک روز کز مرد سست

□

ماهی اگر چه مه را بر روی گل نروید

□

گاه آن آمد از وصل تو بستانیم داد

□

نیل برکش چشم بد را و سوی روحانیان

□

چوازپیش برخاستند آن گروه

□

فتنه گر است نام تو پرشکر است دام تو

□

که بود که قفل این دل وا شود

□

بجه بجه چو شهاب از برای کشتن دیو

□

کس آمد به خاقان که از ترک و چین

□

چه کنم وصف تو که مستغنی ست

□

خسته او را که او از غمزه تیر انداخته‌ست

□

دماغ عقل معطر کن از شمامه‌ی می

□

سپاهی بیاورد بهرام گرد

□

بس اکدش و بس کدخدا کز شور می‌های خدا

□

دشمن تو جز تو نبود این لعین

□

تو چو باغی و صورتت برگی

□

بدو گفت با کس مجنبان زبان

□

کز مدد روغن تو نور فرستد

□

بربود ز بوی زلف عقلم

□

شد که تیغ آرد زند در گردنش

□

چو شیروی ترسنده و خام بود

□

کسی اندر سفر چندین نماند

□

کرد شه شمشیر بیرون از غلاف

□

ز زحمت شب ما و ز ناله‌های صبوح

□

برادر بیامد به نزدیک اوی

□

دگری گفت قدم در نه و اندیشه مکن

□

پس آن بهتر که ما در وی مقیمیم

□

ریحان مشک بیزت آب بنفشه برده

□

مقاتوره پوشید خفتان جنگ

□

تلخی ز تو شیرین شود کفر و ضلالت دین شود

□

چون کسی با عقل کل کفران فزود

□

ببرد او به سلامت میان چندین باد

□

همه رزمگاهش به تاراج داد

□

این خط و خال را نتوان گفت دلکش است

□

زان زهد تکلفی برستیم

□

گر نیکویی رویت یک ذره رخ نماید

□

یکی نامه بنوشت نزدیک شاه

□

گفتم که تا به گردن در لطف‌هات غرقم

□

گفت مستانه عیان آن ذوفنون

□

دل و جان غلامت چو رسد سلامت

□

همی‌گفت شاهی کنم یک زمان

□

روز دعوی، چو طبل بانگ زدن

□

تا من بزیم پیاله بادا

□

کای گل تازه روی خندان لب

□

چو بگذشت نیمی ز روز دراز

□

سوره یاسین بسی خواندم از عشق و ذوق

□

خواب دید او کان پسر ناگه بمرد

□

نیستی از چرخ و ازین آسمان

□

به روز چهارم به آموی شد

□

در طی تو گر هزار قهر است

□

بی روی تو لب خشک‌تر از پیکر تیریم

□

ولی چو نفس جفاپیشه سد دولت شد

□

بیامد به تخت کیان برنشست

□

گوهر باقی درآ در دیده‌ها

□

نر و ماده نقش کردی جان‌فزا

□

ای میر ساقیانم ای دستگیر جانم

□

چو آگاه شد بار بد زانک شاه

□

یکی بگفت به آن دیگری، تو خون که‌ای

□

ای ز شکر منت دیدار تو

□

چو از گل آرزوی مرغ خوش نظر بادست

□

چو برتخت بنشست و کرد آفرین

□

همه سرسبزی جان تو ز اقبال دل است

□

آن شه والنجم و سلطان عبس

□

میان آب دری و ز آب می‌پرسی

□

بدو گفت بشتاب زین انجمن

□

عشق تو مژده‌ور جان به حیات ابدی

□

بر خاستمش به بر گرفتم

□

توان کردن هزاران جان به یک دم

□

ششم سال زان دخت قیصر چو ماه

□

دل پرخون بنگر چشم چو جیحون بنگر

□

تا همه زان خوش علف فربه شوند

□

صحیح المی و داو سقمی

□

دل سوخته‌ای به آتش عشق

□

روزی طلب کنید، که هر مرغ خرد را

□

هم ز دندانت برآید دردها

□

به خون دیده‌ی ما ساعد نگارین را

□

شوخ تنها که خواند چشم ترا

□

مدتی هست که ما در طلبش سوخته‌ایم

□

پس بگفتندش چه جای خنده است

□

بگفتمش که یکی نامه‌ای به دست صبا

□

زلف پر تاب تو چو قامت من

□

عشق رویت چو مرا حلقه بزد بر در دل

□

تا دلت آیینه گردد پر صور

□

چشم عقل دوربین را روز و شب

□

در کوی قلندری و تجرید

□

اندر قفص هستی این طوطی قدسی را

□

گفت آری بد فراق الا سفر

□

نشاید عاشقان را یار هشیار

□

تا کی به نقاب و پرده یک ره

□

پی هلاک خود، ای بیخبر، چه میکوشی

□

دور ازو وز همت او کین قدر

□

ما را نه ز دین آر بشارت نه ز دینار

□

در آتش تیمار تو تا سوخته گشتیم

□

از آن سیبی که بشکافد در روم

□

گرد عالم حلقه گشته او محیط

□

ای صورت عشق ابد وی حسن تو بیرون ز حد

□

آهستگی مجوی تو از ماورای هوش

□

ذکر آن پسته و بادام مکرر نکنم

□

کای عجب چونم نداد آن شه جواب

□

حرامت باد اگر بی ما زمانی

□

بر پشت چمن سمن برآمد

□

از درون سو آشنا و از برون بیگانه رو

□

وهم خوانش آنک شهوت را گداست

□

هست سری کو چو سرم مست نیست؟

□

همواره به بند او اسیریم

□

بیا که رایت صلح و صفا برافرازیم

□

گفت شخصی خوب ورد آورده‌ای

□

آن زمانت که در کنار آمد

□

تا توانیم کرد با همه کس

□

از خم آن می که گر سرپوش برخیزد از او

□

تا فرو گیرند بر دربند غیب

□

جمله عشاق را یار بدین علم کشت

□

کی زهره بود مرا که باشم

□

من اندر مرکز رخسار خوبان

□

ورنه گر چه مستعد و قابلی

□

بر لب دریاست خوشتر جای من

□

از بهر دو چشم پر ز سحر تو

□

بار جور نیکوان از دی و فردا برتر است

□

گفت هستم یار و خویشاوند تو

□

من ردا اکرامکم، نرتدی ایم هو کی

□

شد خلد به روی تو سرایم

□

برای چیست تکاپوی من به هر طرفی؟

□

پس به شوهر گفت زن کای نیکبخت

□

دیگر متمایل نشود سرو خرامان

□

زین باده‌ی چون ارغوان پر کن سبک رطل گران

□

از نظر رفتی ز دل بیرون نه‌ای

□

کابلی جادو این دنیاست کو

□

زانک وظیفه‌ست هر سحر ز کف تو

□

بر بساط عاشقی از روی اخلاص و یقین

□

چه نیکو هر دو با هم اوفتادند

□

باد هم گفت ای سیلمان کژ مرو

□

دوش آمد و تیز و تازه بنشست

□

این عشق جوهریست بدانجا که روی داد

□

دل تو غریب و غم او غریب

□

این درخت تن عصای موسیست

□

زنهار تن مرا چو شمع تنها مشمر

□

در دل از عشق تو دوزخ می‌نمود

□

از لباس بخت عریانم و گرنه کردمی

□

بانگها زد گریه‌ها کرد آن لعین

□

خرقه‌ی صوفی بخون چشم ساغر شسته ایم

□

زین بیش نیک بود به من بنده رای تو

□

مژده مر کان‌های زر را از برای خالصیش

□

کین زمین را از چه ویران می‌کنی

□

وگر سه چار قدح از مسیح جان خوردی

□

جان را به قضای عشق بسپارد

□

لب تست شیرین، زبان تو چرب

□

گر رود سوی فنا این باز باز

□

سر یک موی سر مفراز و سر در باز و سر بر نه

□

گوییم صبر کن ز بهر خدا

□

رنج گوید که گنج آوردم

□

که عجایب نقشها آن کلک کرد

□

فذا ربیع وصل و نوبة التلاقی

□

غبار نعل اسب تو به دیده درکشد حورا

□

باز سپید است حسن، طعمه‌ی او مرغ دل

□

ساعتی بگریست و در پایش فتاد

□

آهوان صید مردمند و دلم

□

سالها اندر نباتی عمر کرد

□

عاقبت امر رست مرغ فلک از قفص

□

کان عجوزه بود اندر جادوی

□

عمرک یا نخلة هل تأذنی

□

لیک آن مستی شود توبه‌شکن

□

گفت، من خندیده‌ام تا زاده‌ام

□

خورشید حمل رویت دریای عسل خویت

□

شکری خواستم از لعل لبت

□

آواره شده ز کفر و ایمان

□

گیر که قحط است جهان نیست دگر کاسه و نان

□

در سر ز خمارت ار صداعی است

□

خدا ندانی خود را و خاص بنده شوی

□

هرکجا شاه و شهریاری بود

□

فردا که ازین دیر فنا درگذریم

□

گهی به بحر تحیر گهی به دامن کوه

□

چو زائران حرم را وصال روحانیست

□

همچو گلم بر سر آتش نشاند

□

گر سر ببینی پرطرب پر گشته از وی روز و شب

□

کی بود چرخ و ثریا که بشاید قدمت را

□

چو در دل آمد عشق تو و قرار گرفت

□

خاک من و تست که باد شمال

□

زهر غمش می‌خورم بوک به شیرین لبان

□

پیش تو افتاده ماه بر ره سودای عشق

□

گر صد هزار قرن همه خلق کاینات

□

گر باده دهی ور نی زان باده دوشینه

□

بکن جان مرا امروز چاره

□

ساقی ما یاد این مستان کند

□

ز آفتاب گرفته‌ست خشم گازر نیز

□

باز خود را به صد توانائی

□

ز هر نسیم بلرزی، ز هر نفس بپری

□

محرقنی برده کفی اذا دعوته

□

آشنائی از چه رویم دور می‌دارد ز خویش

□

روی تو عقلم صدف عشق ساخت

□

من آن دیوانه بندم که دیوان را همی‌بندم

□

چون تو خواهی که شکرخایی غلط اندازی

□

هله خیزید که تا مست و خوشی دست زنیم

□

غوغای عارفان و تمنای عاشقان

□

کاش، در بحر بیکران جهان

□

آتش تو مقیم شد با دل من ندیم شد

□

تا چند باشی آخر از حرص نفس کافر

□

بس احتیاط کردیم تا نشنوند ایشان

□

کی شنود این بانگ را بی‌گوش ظاهر دم به دم

□

گه مثال و رمز گویی گه صریح و آشکار

□

بهارست و همه ترکان بسوی پیله رو کرده

□

پیشتر زانکه رفت و صید انداخت

□

بهیچ مبحث و دیباچه‌ای، قضا ننوشت

□

می چو در او عمل کند رقص کند بغل زند

□

اگر هزار فغان کرده است بلبل مست

□

چون غم تو کیمیای شادی است

□

قصه کن در گوش ما گر دیگران محرم نیند

□

با جمله سازواری ای جان به نیک خویی

□

گه سیه‌پوش و عصا، که منم کالویروس

□

من آنچه شرط بلاغست با تو می‌گویم

□

گفت، در خویش هم دمی بنگر

□

صد هزاران عقل‌ها بین جان‌ها پرداخته

□

سایه‌ای شو تا اگر خورشید گردد آشکار

□

آه که دریای عشق بار دگر موج زد

□

هست این سر ناپدید و هست سرنایی نهان

□

حاشا که چنان سودا یابند بدین صفرا

□

رزق جهان می‌دهد خویش نهان می‌کند

□

شاه را شد ز عالم افروزی

□

بودیم بر کناری عطشان آب وصلت

□

برهم زده خانه را و ما را

□

مکش زمام شتر ساربان که دلشدگان را

□

در صومعه‌ها نیم شبان ذکر تو می‌رفت

□

خیمه جان بر اوج زن در دل بحر موج زن

□

وحش صحرا گشته و رسوای بازاری شده

□

خزان و بهار از تو شد تلخ و شیرین

□

چو بیچاره شد پیشش آورد مهد

□

ای لعل دل افروز، تو با اینهمه پرتو

□

بسی دل‌ها چو گوهرها ز نور لعل تو تابان

□

لالای شب در هر قدم لل بر آورده بهم

□

بندیش از آن روز که دم‌های شماری

□

ای عاشق جریده بر عاشقان گزیده

□

بکن ای موسی جان خلع نعلین

□

هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه

□

از دگر روز هفته آن به بود

□

از برای جلوه، گلهای چمن

□

جان شکرخای است لیکن از توش

□

خط تو بنفشه‌ئی نباتی

□

دریغا نیست همدردی موافق

□

همه از عشق بررسته جگرها خسته لب بسته

□

خسته کردی بندگان را تا تو را زاری کنند

□

مست و بی‌خویش می‌روی چپ و راست

□

پس از چند سال آن نکوهیده کیش

□

قربت معشوق از اهل عشق توان یافت

□

ان کنت تهجرنی تهذبنی به

□

زان فلک هنگامه می‌سازد به بازی خیال

□

از باده بسی ساغر فربه کن هر لاغر

□

همچو اندیشه به هر سینه بود مسکنشان

□

اگر چه خار را من می‌نبینم

□

خیالی گول گیری گر بیاید

□

روز شنبه ز دیر شماسی

□

چو بشنودم سماع او، نگردد کم، نخواهد شد

□

تا تو نشوی رسوا آن سر نشود پیدا

□

هر که زین گنبد گردنده کناری نگرفت

□

ذره ذره در دو عالم هر چه هست

□

فاجتمعوا نقضی ما فاتنا

□

ز خشم من به هر ناکس بسازی

□

ور تن من خاک بدی این نفس

□

به آفتاب نماند مگر به یک معنی

□

روزی بیا به کلبه‌ی ما از ره شکار

□

گر تو نمی‌خری مخر می به هوس همی‌خرم

□

عرش را بر آب بنیاد او نهاد

□

جام جفا باشد دشوارخوار

□

می‌در و می‌دوز تو می‌بر و می‌سوز تو

□

ای ما و صد چو ما ز پی تو خراب و مست

□

خاک تویم و تشنه‌ی آب و نبات تو

□

باده‌ای چند خورد سردستی

□

دور کن پرده ز رخسار و رقیب از پهلو

□

تیر دولت‌های ما پیروز شد

□

قلم پوشیده می‌رانم که اسرارم نهان ماند

□

خلق عالم جمله مست غفلتند

□

بده به خمس مبارک مرا ششم جامی

□

آفتابی که به هر روزنه‌ای درتابی

□

تو همچو عیسی و اندیشه‌ها جهودانند

□

هر که او سجده کند پیش بتان در خلوت

□

کز چه روئیدی به پیش پای ما

□

باده از آن خم مه پر کن و پیشم بنه

□

مفروش چنان برآن که پیوست

□

نقد عشاق را عیار نبود

□

دشمن جان‌های ماست دوستی دوستان

□

من گریبان می‌درانم حیف می‌آید مرا

□

کجکنن اغلن چند گریزی

□

کار داران و کار فرمایان

□

بر سپهر تیره‌ی هستی دمی

□

تردامنم مبین که از آن بحر تر شدم

□

از چمن تو هر کسی گل بکنار می‌برند

□

باد سرسبزی خطت که به لطف

□

پیش روی ماه ما مستانه یک رقصی کنید

□

نه عاشق بر سر آتش نشیند

□

بدادم به تو دل مرا توبه از دل

□

ای که دستت می‌رسد کاری بکن

□

چو کردم یک نظر در تو دلم شد مهربان بر تو

□

مست و خراب این چنین چرخ ندانی از زمین

□

زین ابر تر چو باران بیرون شو و سفر کن

□

هم طرب سرشته‌ای هم طلب فرشته‌ای

□

سایه خویشی فنا شو در شعاع آفتاب

□

زان دست شستم از خود تا دست من تو گیری

□

چو شب روان هوس را تو چشمی و تو چراغی

□

چون گل از کام خود برار نفس

□

گر چه جز تلخی از ایام ندید

□

روزی که نریزد خون رنجیش بدید آمد

□

عنان باد نخواهم ز دست داد کنون

□

از بس که سر زلفش در خون دل من شد

□

چو می برند شاخی را ز دو نیم

□

ما را چو سایه دیدی از پای درفتاده

□

کلید حاجت خلقان بدان شده‌ست دعا

□

درد پنهان به تو گویم که خداوند کریمی

□

در درون خراب من بنگر

□

مخلص کشتی ز باد و غرقه کشتی ز باد

□

خون روان شد زو ز چوب بی‌عدد

□

چون به سخن داشت مرا دوش یار

□

ای ساقی تشنگان مخمور

□

این رنج چو در وا شد دعوی تو رسوا شد

□

دیده که جهان از نظرش دور فتاده‌ست

□

شاه با زیور سپید به ناز

□

چو دل پیوست با تو گو همی‌باش

□

هدده فراقه من غمرات یومه

□

هیچ دل سوخته کام دل شوریده نیافت

□

موی همرنگ کفک دریا شد

□

صد هزار انگشت‌ها اندر اشارت دیده شد

□

بیا ای خواجه بنگر یار ما را

□

ای رخ تو چون قمر تک مرو آهسته تر

□

اگر آدمی به چشمست و دهان و گوش و بینی

□

من طوطیم لب تو شکر بود که بینم

□

آید ز خدا جزای خیرت

□

در بحر عشق عقل اگر راهبر بدی

□

به زنهارت درآمد جان چاکر

□

نی خوشی مر طفل را از دایگان و شیر بود

□

همه را زیر و زبر کن نه زبر مان و نه زیر

□

اینچنین حضرتی و تو نومید؟

□

که به سر پنجه شیر گیر شداست

□

هر که از جام عشق او می‌خورد

□

در می شده من غرقه چون ساغر و چون کوزه

□

حکایت شب هجر و حدیث طره دوست

□

در رهش با نیک و بد در ساختیم

□

آب روان داد ز چشمه حیات

□

خورشید بتافته‌ست بر جمع

□

درد تو دواست و دل ضریرست

□

چنین گفت بیننده‌ای تیز هوش

□

که، ای پژمرده، روز کامرانی است

□

آن قطره بی‌وفا چه دیده‌ست

□

معنیی در هر هزار آواز داشت

□

جامی که عقل و روح حریف و جلیس اوست

□

گلشن ز رنگ روی تو صد رنگ ریخته‌ست

□

نه محرم درد ما را هیچ آهی

□

بانگ زنهار از جهان برخاست

□

پیش از آن راصد ستاره‌شناس

□

پیش ازین شوریده دل بودم ولیک

□

آن شاه دو صد کشور تاجیت نهد بر سر

□

هر کجا می‌رود اندر دل ویران منست

□

من درون پرده جان می‌پرورم

□

به پیش قبله حق همچو بت میا منشین

□

که تا چون است احوال دل من

□

در شب تاری ره متواری

□

ز نخوت بر او التفاتی نکرد

□

هفته‌ها در دام تب، چون صید ماند

□

خدایا حرمت مردان ز دنیا فارغش گردان

□

چون رسد آخر خود آن شاه جهان

□

تو دریای الهی همه خلق چو ماهی

□

خر صید آهو کی کند خر بوی نافه کی کشد

□

بر روزن توست بنده از کی

□

آخر شب شد آخر شب شد

□

چون دم صبح گفت نافه گشای

□

گفت، از عیب خویش بی‌خبری

□

گشادستی دو دیده پرقدم را نیز از مستی

□

پای سرو از هوس قد تو می‌بوسیدم

□

میم در ده تهی دستم چه داری

□

همه گردن کشان شیردل را

□

با کدامین چشم تو از ظلمتی بگذشته‌ای

□

امروز خوش برخاستم، با شور و با غوغاستم

□

گهم خواند جهان گاهی براند

□

گفت، ما هر دو را بباید پخت

□

چون شیشه بشکنی جان بسیار پای یاران

□

گر من طلبم دولت وصلت نتوانم

□

چون مطرب هوایت چنگ طرب نوازد

□

سلطان خوشان آمد و آن شاه نشان آمد

□

صفت چراغ داری چو به خانه شب درآیی

□

بانگ خر نفست اگر کم شدی

□

حجره‌ای خاص دید در بسته

□

تو پنداری، ز فروردین و خرداد

□

شهره نگارم ز تو عیش و قرارم ز تو

□

چنین شنیده‌ام از مفتی مسائل عشق

□

هر که مویی آگه است از خویشتن یا از حقیقت

□

شیوه گری بین که دلم تنگ شد

□

نشسته می‌روی این نیز نیکو است

□

لا تبغ اتصالا نعت جسم

□

کاین سیل متفق بکند روزی این درخت

□

ژاله بر برگ سمن همچون عرق بر روی او

□

تو چرا آب و روغنی که سلامی نمی‌کنی

□

پیرمردی خارکش می‌راند خر

□

در نقد وجود هر چه زر بود

□

ای خار گلی از روضه من

□

گه سحر حمله برد بر همه چون خورشیدی

□

از باده‌ی شبهای تو و ز مستی لبهای تو

□

دل قوی شد بزرگواران را

□

همیشه سر بفلک داشتیم در بستان

□

هم زهد برشکسته هم توبه توبه کرده

□

برلعل لبش دست نداریم ولیکن

□

یاد زلفت کرده‌ایم و نام زلفت برده‌ایم

□

قلزم مهری که کناریش نیست

□

در این مه چون در دوزخ ببندی

□

جاء امیر عشقه ازعجنی جنوده

□

یار نادیده سیر، زود برفت

□

طفلی، مرا ز پهلوی خود بیگناه راند

□

صحراست پر از شکر دریاست پر از گوهر

□

آنک غرق قدس و عرفان آمدست

□

او عشوه دهد از او تو مشنو

□

شاه منی لایق سودای من

□

بگزیده‌ام ز هجر تو تابوت آتشین

□

جویی ز فکرت، داروی علت

□

روز یکشنبه آن چراغ جهان

□

در جهان هر چه می‌خوهی می‌کن

□

آن مه که ز روز و شب برون است

□

چه نکهتست مگر بر گذار باد بهار

□

خطش خوانا از آن آمد که بی کلک

□

عاقبت امر ظفر دررسید

□

ای گوهر عشق از چه بحری

□

عجب به خواب چه دیده‌ست دوش این دل من

□

تا خلوتیان سحر از خواب درآیند

□

جعد بنفشه مویان تابی ز چین زلفت

□

جام میی که تابشش جان ببرد ز مشتری

□

چون سبزه ز خاک سر برآورد

□

باد صبا ای خوش خبر مژده بیاور دل ببر

□

دامن گردون پر از در است و مروارید و لعل

□

ور تازه‌ای نه دوشین بنشین بیا بنوش این

□

دایه‌ی هستیها، چشمه‌ی مستیها

□

فرخ و روشن و جهان افروز

□

چو غافلان منشین، راه رو که برخیزد

□

از گفتن اسرار دهان را تو ببسته

□

طوفان آب دیده گر ازین صفت رود

□

مردانه بگذر از ازل و از ابد تمام

□

همچو دریا همه شب جوشان باش

□

هست سرتیزی شعار شیر نر

□

چراغ خدایی به جایی که آیی

□

آستین کشته‌ی غیرت شود اندر ره عشق

□

نه پایش مانده اندر حلقه‌ی دام

□

و شاهدت ماء شابه الروح فی الصفا

□

در قبه‌ی متواری لایعرفهم غیری

□

چون جگر عاشقان می‌خورد این شب به ظلم

□

گفتم بدو چه باخبری از ضمیر جان

□

وگر غم پر شود اطراف عالم

□

هزار یوسف زیبا برآید از هر چاه

□

کار هریک چنانکه بود به ساخت

□

بگشای این قفس و بیرون آی

□

چون ساکنان آسمان خود گوش ما برتافتند

□

خلوت نشین کوی خرابات گشته‌ایم

□

جان چو شد نزدیک جانان دید دل را نزد او

□

در دست فضل و رحمت تو یارم و عصا

□

فرمان سقی الله رسیده‌ست بنوشید

□

سبزه و سوسن لاله و سنبل

□

شب از بی قراری نیارست خفت

□

خواجه شد در دام مهرش پای بند

□

نبود آن شهر جز سودا بنی آدم در او شیدا

□

از پسته‌ی خندانش هرجا که شکر ریزی

□

مکرهای دشمنان در گوش کرد

□

یا آنک ماجرا نکنی به هر فرصتی

□

اسپت بیاورند که چالاک فارسی

□

هزار عقل ببندی به هم بدو نرسد

□

اشقر گور سم به صحرا تاخت

□

از رسانیدن پیغام رهی عار مدار

□

ای مست مکش محشر بازآی ز شور و شر

□

طائر میمون مینای فلک یعنی ملک

□

گر خواهی بود زنده‌ی جاوید

□

در همه روی زمین چشم و دل باز که راست

□

ای گفته ما غلام آن دم

□

دل بنه، گردن مپیچان چپ و راست

□

مغیث زمان ناصر اهل ایمان

□

به یاد روی تو تا زنده‌ام همی گریم

□

ماه درست پیش او قرص شکسته بسته‌ای

□

نیست در چار حد جمع جهان

□

باد چو جبریل و تو چون مریمی

□

گرد آن حوض همی‌گردی و عاشق شده‌ای

□

جهان سوزید ز آتش‌های خوبان

□

نه چون ماندست ما را، نی چگونه

□

شد برافروخته چو سبز چراغ

□

نزد من ای از جهان یگانه به خوبی

□

خرقه فلک ده شاخ از او برج قمر سوراخ از او

□

صبحدم در پای گل چون با حریفان می‌خورید

□

زان تنم شد چو میانت باریک

□

چه حدیث است ز عثمان عمرم مستتر است

□

مانند شترمرغی گویند بپر گویی

□

یا قهوة اجلالی، یا دافع بلبالی

□

گر مسلمانی رفیقا دیر و زنارت کجاست

□

از بهر غذای جان ای زنده به آب و نان

□

اندر ذقن یوسف چاهی چه عجب چاهی

□

وز بی خوابی دو چشم مستش

□

ای دلبر شنگ من ای مایه رنگ من

□

چشم بد از روی خوبت دور باد

□

کجایید ای سبک روحان عاشق

□

بهار از پرده‌ی غم جست بیرون

□

کردگار بلندی و پستی

□

شبی در خلوت وصلت چو بخت خود همی خفتم

□

نیکو است حال ما که نکو باد حال تو

□

نموده لعل لبت ثلثی از خط یاقوت

□

مانند قلم زبان بریده

□

گفتم فریضه دارم آخر نشان دهید

□

چون فلک از توست روشن پس تو را محجوب چیست

□

جان من از بحر عشق آب چو آتش بخورد

□

کمر بندد قلم کردار سر در پیش و لب برهم

□

بازآ که عاشقانت جامه سیاه کردند

□

همچو علی در صف خود سر نبری از کف خود

□

مه رخ نموده از سمک ماهی شده مه را شبک

□

هر چند که زهر از تو کانیست شکرها را

□

آهوی عرشی که او خود عاشق نافه خود است

□

همه ذرات پریشان ز تو کالیوه و شادان

□

همه خفتند و فتادند به یک‌سو چو جماد

□

نمد پوشی آمد به جنگش فراز

□

خیال پستی و دزدی، تو را برد همه روز

□

ور آدم از ایوان دل درنامدی در آب و گل

□

گر باد صبا مشک نسیمست عجب نیست

□

چون با تو نهم قرار وصلت

□

یک گوش به دست این یک گوش به دست آن

□

و به دشنام بتم آیی و تهدید دهی

□

گر بریزی تو نقل‌ها در پیش

□

دیگران را غم جان دارد و ما جامه‌دران

□

هم پسر، هم دخترش بیمار بود

□

از سبب مصادره شحنه عشق رهزند

□

شکر و پسته‌ی خندان تو می‌دانی چیست

□

یاد آن کس کن که چون خوبی او رویی نمود

□

هر آن گلزار کاندر هجر مانده‌ست

□

دل گفت چرا تو هم نیایی

□

سبک به دامن پیراهنش زدم من دست

□

به سرهنگ دیوان نگه کرد تیز

□

آب چشم من آرزوی تو بود

□

میان نعره‌ها بشناخت آواز مرا آن شه

□

دوش می‌گفتی که چشم ناتوانم خوشترست

□

ای جان به مولای تو، دل غرقه‌ی دریای تو

□

ای تو در آیینه دیده روی خود کور و کبود

□

سینه بگشا چو درختان به سوی باد بهار

□

تویی یار غارم امید تو دارم

□

اظن الذی لم یرحم الصب اذبکی

□

تو آفتابی و این هست حجتی روشن

□

همچو دعای صالحان دی سوی اوج می‌شدی

□

ای از هویدایی نهان وی از نهانی بس عیان

□

به صد حیله کنم غافل از او خود را کنم جاهل

□

نام شمس الدین به گوشت بهتر است از جسم و جان

□

زین نوع که مات کرد دل‌ها را

□

بیا بیا که حیات و نجات خلق تویی

□

که لشکر کشوفان مغفر شکاف

□

ز دوده، پشت تو مانند قیر گشته سیاه

□

نفس الکریم کمریم و فاده

□

برده ازین قالب خاکی رخت به صحرا جام

□

عالمی بر منظر معمور بود

□

چیست مراد سر ما ساغر مردافکن او

□

تو مرا چو خسته بینی نظر خجسته بینی

□

ای دل دل جان جان آمد هنگام آن

□

والستر فی دین المحبة بدعة

□

هر که را دل به عشق اوست گرو

□

دود دل لاله‌ها ز آتش جان رنگ تو

□

ای کار دل ناساخته ناگاه بر دل تاخته

□

خوابم از دیده چنان رفت که هرگز ناید

□

این خانه جنات است یا کوی خرابات است

□

ما سوخته حالان و شما سیر و ملولان

□

بپوشد از نقش رویم، به شادی حله‌ی اطلس

□

که خاطر نگهدار درویش باش

□

از چه گشتستیم ما از هم بری

□

گفتم که ای مستان جان می‌خورده از دستان جان

□

ترا بر اشک چون باران من گر خنده می‌آید

□

گفتم ای دل چیست حال آخر بگو

□

عذر می‌گوید که یعنی خامشم

□

ای زنده کننده هر دلی را

□

خمره‌ی سرکه ز شکر صلح خواست

□

عسل خوش کند زندگان را مزاج

□

تو را به مثل من ای دوست میل چون باشد

□

اول تو و آخر تو بیرون تو و در سر تو

□

نه که منشور نکویی تو بی طغرا بود

□

چه کند چرخ فلک را چه کند عالم شک را

□

میزار ما را، که کار خطاست

□

چون جولهه حرص در این خانه ویران

□

قد حن واشتکی فلذا الصخر بکیا

□

رهی رو که بینی طریق رحا

□

خاطرش از بندگی آزاد بود

□

مگر نشنیده‌ای دستان ز بی‌خویشان و سرمستان

□

از حریفان صبوحی بجز از مردم چشم

□

برتر ز صفات خرد و دانش و عقل است

□

چه بود آغاز فکرت را نشانی

□

یا مصر پرنباتی یا یوسف حیاتی

□

چو رنجور والله که آن زور داری

□

فیالیت شعری ای ارض ترحلوا

□

شوق لقاء تو باده‌ی طرب انگیز

□

در شهر یکی کس را هشیار نمی‌بینم

□

از خاک یکی سواد افتد

□

از روی تو در هر جان باغ و چمنی خندان

□

ز من چو زان رخ همچون قمر نشان پرسید

□

هر چه گویی تو اگر تلخ و اگر شور خوش است

□

هذا محمد قتلی تغمد

□

به کنجی درون رفت و بنشست مرد

□

غم تو دنیی و دین است نزد عاشق صادق

□

گه دور بگردانی گاهی شکر افشانی

□

کز حلقه‌ی زلف او دلم را

□

تا روی چو ماه تو بدیدم

□

از شمار دو چشم یک تن کم

□

سوی شیران حمله بردی همچو شیر

□

برادر، مرا در چنین بی‌دلی

□

هیچ دست آویزم آن ساعت که ساعت در رسد

□

آن هندوی چشم را غلامم

□

این جا کسی است پنهان چون جان و خوشتر از جان

□

ختم کرده عدل و انصافش به حق

□

سر و جان پیش او حقیر بود

□

وجود خود ز ما خالی مپندار

□

در این اقداح صورت راح جانی است

□

یکی ساعت بسوزانی، شوی از نار نورانی

□

مترس از محبت که خاکت کند

□

ما دو سر در یکی گریبانیم

□

تو شرم نداری که تو را آینه ماییم

□

اگر گفتم که اشکم سیم نابست

□

بی روی چو ماه او دم سردم

□

نبوت در کمال خویش صافی است

□

نقاش را اگر ز جمال تو قبله نیست

□

فوجهک سیدی! شمسی و بدری

□

خفتگان را چه خبر زمزمه‌ی مرغ سحر؟

□

خطبه‌ی شعر مرا شد پایه‌ی منبر بلند

□

این صدف‌های دل ما با چنین درد فراق

□

هر که او بویی ندارد زین حدیث

□

مه پرستان ماه خندیدن گرفت

□

ز شیب قعر بحر آید برافراز

□

آتش خور در عشق به مانند شترمرغ

□

وصم وافطر و عید فی نعیم

□

توقع مدار ای پسر گر کسی

□

وآنگه ز روی صدق کند وز سر خشوع

□

رستن ز جهان شک هرگز نبود اندک

□

دگر مگوی حدیث از نعیم و ناز بهشت

□

به هرچه درنگرم بی تو صد هزار افسوس

□

تن چو تحاشی فزود کار که بتوان نکرد

□

یک لحظه مبر ز بنده که نیست

□

آدمیی را همه در خود بسوز

□

جهان زیر پی چون سکندر بریدم

□

به عشق روی گل قولی همی گوی

□

رها کن گرگ خونی را که رو نارد بدان صیدی

□

سیه زلف و سیه چشم و سیه دل

□

ماننده ابری تو هم مظلم و بی‌باران

□

تسخیر روی او به دعا می‌کند دلم

□

کی باشد مه که گویم ماه رویی

□

یا من سألت عن صفةالروح کیف هو

□

مگر در سرت شور لیلی نماند

□

درین خار گل نی و ما اندرو

□

ماه تمام درست خانه دل آن توست

□

یاری آن نیست که آگاه نباشد از یار

□

دلی باید که گر صد جان دهندش

□

نزد تو نامه‌ای ننوشتم، که سوز دل

□

نیست بر هستی شکستی گرد چون انگیختی

□

بر وعده تو بر نجده تو

□

بی‌مغز بود سر که نهادیم پیش خلق

□

مرا بخشم میاور، که گرگ بدخشم است

□

هر آن چشم سپیدی کو سیه کرده‌ست تن جامه

□

سینه می‌کرد از سپه داری خویش

□

بیان حکمت اگر چه شگرف مشعله ایست

□

هم لفظتان انجیل خوان، هم لهجتان داودسان

□

بس شاه و بس فریدون کز تیغشان چکد خون

□

تا تنگ دلی از بهر قبا

□

دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

□

با خودی گرد کوی عشق مگرد

□

شکر شنیدم از همه تا چه خوشند این رمه

□

من آن نیم که دیدی و آوازه‌ام شنیدی

□

گرچه شده‌ام چو موی بی او

□

ما را دلیست گمشده در چین زلف تو

□

در آن جان‌ها که شکر روید از حق

□

دعانا من تعالی عن حدود

□

همه برگ بودن همی ساختی

□

خود بدین چشم چون توان دیدن

□

من همه در حکم توام تو همه در خون منی

□

صدر دین صدیق اکبر قطب حق

□

سیه آن روز که بی‌نور جمالت گذرد

□

ز سرما زمین داغ بر چهره داشت

□

اقتلونی ذاب جسمی قدح القهوه قسمی

□

بر روی منه تو دست مرا

□

نه بر باد رفتی سحرگاه و شام

□

بی رخت ای آفتاب پرتو رویت

□

ز بدعهدی چه غم دارد شهنشاهی که برباید

□

سپیده نافه گشایست و باد غالیه افشان

□

وصلت چگونه جویم کاندر طلب نیاید

□

بیا، که از سر رغبت به نام عشق تو کردم

□

همه ذرات پریشان همه کالیوه و شادان

□

ما در این دور مست و بی‌خبریم

□

به دخمه برآمد پس از چند روز

□

چون به پایان نرسد محنت هجر از شب وصلم

□

در زلف چو چوگانت غلطیده بسی جان‌ها

□

آفتاب شرع و دریای یقین

□

گمان عارف در معرفت چو سیر کند

□

چشم گریانم ز هجر عارض گل رنگ او

□

آن حسن که در خواب همی‌جست زلیخا

□

چونک دیک بر آتشم نشاندی

□

آزاد بنده‌ای که بود در رکاب تو

□

ز عشرت زان گریزانم که از غم گریم ایامی

□

ما را و تو را کجا فرستاد

□

نظر مهر ز ما باز مگیرید چو صبح

□

صبح علم بر کشید و شمع برافروخت

□

تویی، که وصل تو هر درد را بود درمان

□

دوش آمده بوده‌ست و مرا خواب ببرده

□

آوخ آوخ طبیب خون ریزی

□

برو پنج نوبت بزن بر درت

□

ز درد من خبر داری، ازینم دیر می‌پرسی

□

در تو کجا رسم تو را همچو خیال روی تو

□

تا خط آوردی به خون عاشقان

□

ای عشق شوخ بوالعجب آورده جان را در طرب

□

باز جستیم و نشد روشن ازین چار کتاب

□

پروانه چون نسوزد چون شمع او بود

□

ساغر شاهانه گرفتی به کف

□

جفا بردی از دشمن سختگوی

□

در کمند غم تو پا بستم

□

تو سلطانی و جانداری تو هم آنی و آن داری

□

انفاس دوستان دمد از باد بوستان

□

به صد شتاب برون رفت عقل جامه به دندان

□

گویا شود پیاپی با دل مسیح جانت

□

به طرب هزار چندان که بوند عیش مندان

□

دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام

□

گرفتار در دست آن کینه توز

□

چو گشتی سر گران زان می، سبک جان برفشان بر وی

□

ز آنک عمارت ار بود سایه کند وجود را

□

بر بیاض برگ گل عمر مرا

□

تو ناز کنی و یار تو ناز

□

بود موجود را کثرت برونی

□

چو دهان نیست مکانش همه اجزاش دهانش

□

سودای قدیم آتش افزای شده است

□

امام رسل، پیشوای سبیل

□

آه اگر عشوه گری‌ها زلیخا سازد

□

تو را گر قحط نان باشد کند عشق تو خبازی

□

آنکه بگذشت و مرا در غم هجران بگذاشت

□

از تفاخر همچو گردون فارغیم

□

گر چه یک چند از وفاداری بجست

□

با خلق بگو که دور باشید

□

پرده توی وز پس پرده توی

□

عقل بهتر می‌نهد از کاینات

□

شهری آبش جانفزا ملکی هوایش دلگشا

□

سر سخره سودا شد دل بی‌سر و بی‌پا شد

□

تو به عزت بر دو عالم تاخته

□

دوش ساغرهای ساقی جمله مالامال بود

□

چو چشم سر ندارد طاقت تاب

□

هر لحظه بخوانیم که ای دوست

□

من عین مدامة رحیق

□

ندانم از پی چندین جفا که با من کرد

□

با اهل وفا و هنر افزون شود و کم

□

یک ساعتی تشریف ده جان را چنان تلطیف ده

□

مگر ستاره‌ی بام از شرف به زیر افتاد

□

بار تو چون کشد دلم گرچه چو تیر راست شد

□

وز او هر لحظه‌ای دانای داور

□

یک غلامی ماه رویی مشک بویی فتنه‌ای

□

مکن گرگی، مرنجان همرهان را

□

کس از دست جور زبانها نرست

□

پسرا، می مغانه دهی ار حریف مایی

□

یک لحظه هستم می‌کند یک لحظه پستم می‌کند

□

تیز کرده سر دندان که مگر

□

هر که بتواند نگه دارد خرد

□

بر خوان رخت ز بیم آن زلف

□

تو هر صبحی جهان را نور بخشی

□

در پیش چنین خنده، جانست و جهان، بنده

□

چنان خسب کاید فغانت به گوش

□

گرفت از من دل و زد راه دینم

□

یا شاهد جان باشد روبند گشاده

□

کمند زلف ترا گر رسن دراز آمد

□

جان تن جان است و جان جان تویی

□

از قضای آسمانی خلق را بیمست و باز

□

جامه‌ها را چاک کردی همچو ماه

□

لا هوتک موضح المصادر

□

پس آشفتگی باشد و ابلهی

□

شتابت چیست ای جان از تنم خواهی برون رفتن

□

وگر کشتی رخت من نگشتی غرقه دریا

□

در معرض قهر و لطف تو من

□

کرانه کرد دلم از نبیذ و از ساقی

□

دامنم پر خون دل گردد ز دست روزگار

□

جعفر طیاروار ار آب و از گل کی رهی

□

هرگز ندیده چشم جهان این چنین بهار

□

چو سرو در چمنی راست در تصور من

□

کرده تحصیل علم حکمت و شرع

□

الا فاملی منه لی کاسه

□

نه عهد کردی و گفتی که با تو کینه نورزم

□

چاره‌ی عشق تو بیچارگی است

□

مپرس از من حدیث زلف پرچین

□

گه سحر حمله برد بر دو جهان خورشیدش

□

مر چنین دلربای پنهان را

□

شرف خاندان و دولت و ملک

□

از مقیم حرم کعبه نباشد کمتر

□

هیچ کسی سیر شد ای پسر از جان خویش

□

تا دیده ز پرتو جمالت

□

رخت بربندید ای یاران که سلطان دو کون

□

از چشم دلم نمی‌شود دور

□

گر نه جوشاجوش غیرت کف برون انداختی

□

سیه گشت رخشنده روز سپید

□

که گر هر دو باهم سگالند راز

□

در کار من غمزده ای دوست نظر کن

□

وگر ناگه قضاء الله از این‌ها بشنود آن مه

□

برون ز خامه که او هم زبان بود ما را

□

مرغی بودم به دست سلطان

□

خاک مشکست و زمین عنبر و دیوار عبیر

□

زان رنگ اشارتی که به روز الست بود

□

در ایوان شاهی شبی دیر یاز

□

زمن عوج ظهری بعد ما

□

عیش بر من ناخوش است و زندگانی نیک تلخ

□

از سر پستان عشق چونک دمی شیر یافت

□

از لبت جانی همی خواهم برای خویش نه

□

شمس تفریق شد از روزنه‌ها

□

بنیاد عشق ویران، گر می‌زنم تظلم

□

من شبم تو مه بدری مگریز از شب خویش

□

بدو گفت گر سوی من تافتی

□

چه بد کرده بودم که ناگه ازینسان

□

زینگونه غافل نگذری از حال زار ما اگر

□

وگر آن جان جان جان به تن‌ها روی بنمودی

□

بی نمکدان عقیق لب شور انگیزت

□

بر بساط نیستی با کم‌زنان پاک‌باز

□

در سینه بشکنم نفس خویش را به غم

□

ای از شش و پنج مهره برده

□

بر مادر آمد پژوهید و گفت

□

صهباء تحیی عظام المیت ان نقطت

□

چون دل و عشق متفق گشتند

□

سر سجاده و مسند گرفتم من به جهد و جد

□

چو یک همدم نمی‌دارم در آفاق

□

ای یوسف امانت آخر برادرانت

□

هر آن کو خالی از خود چون خلا شد

□

به هر دم رخت مشتاقان خود را

□

جهان دل نهاده بدین داستان

□

کله دلو کرد آن پسندیده کیش

□

زین منزل اکنون شد روان تا آن بت محمل‌نشین

□

من واله یزدانم در حلقه مردانم

□

خواستم تا بنویسم سخنی از دل ریش

□

ای جگرسوختگان عهد کهن تازه کنید

□

پس آنگاهی که ببرید او مسافت

□

چو رها کنی بهانه بدهی نشان خانه

□

هر پرده که میزنند در خانه‌ی دل

□

بیخ مداومت را، روزی شجر بروید

□

شوم از قید جسم و جان فارغ

□

نوری که بدو پرد جان از قفص قالب

□

برد سیمرغ از دل ایشان قرار

□

هر مخنث از کجا و ناز معشوق از کجا

□

یزدان هزار عذر بخواهد ز روی تو

□

چو فراق گشت سرکش بزنی تو گردنش خوش

□

سرش راست بر شد چو سرو بلند

□

گلی را که نه رنگ باشد نه بوی

□

دل به ایوان عشق بار نیافت

□

زهی بازار زرکوبان زهی اسرار یعقوبان

□

باده پیش آور که هردم باد عنبر بوی صبح

□

در طبع روزگار وفا و کرم مجوی

□

طوق‌داران چشم آن ماهند

□

ژنده پوشیدی و جامه ملکی برکندی

□

جوان بود و از گوهر پهلوان

□

مألوف را به صحبت ابنای روزگار

□

پس از عمری که می‌گردد به کامم یک نفس گردون

□

برای آنک واگوید نمودم گوش کرانه

□

تویی آن خواجه کز یک شاخ نعتت

□

به پیش درکند ارواح را فرشته خواب

□

می‌خواره گنج دارد و مردم بر آن که: نه

□

تو خود می‌نشنوی بانگ دهل را

□

پدید آمد از دور چیزی دراز

□

یکی را به غایت خوش افتاده بود

□

اندر آمد ز اسب پیشش شد

□

گر ز فلک نهان بود در ظلمات کان بود

□

خرقه‌ی ابر بخونابه فرو می‌بردم

□

جان ندارم، بار جانان چون کشم

□

حکایتی که زن و مرد از آن همی ترسند

□

منگر آخر سوی روزن سوی روی من نگر

□

به رسم کیان تاج و تخت مهی

□

با یزیدی و جنیدش بیاید تجرید

□

بر خوان جگر خواری وز دست غمت زاری

□

بفشاریم شیره از شکرانگور باغ تو

□

ای عجب هر شعله‌ای از آفتاب روی او

□

روی زمین سبز شد جیب درید آسمان

□

بگشای دست و جان و دلت را بیه اد دوست

□

اندرآ در باغ تا ناموس گلشن بشکند

□

بنمودت ابروی خود از زیر نقاب

□

تو هم بر دری هستی امیدوار

□

زاغ، گو: بی‌خبر بمیر از عشق

□

دل ایمان ز تو شادان زهی استاد استادان

□

انفاس روح بخش تو جانرا حیات بخش

□

زین سوز که در دلم فتادست

□

تا دهان و رخ ترا دیدند

□

زان جنس مباحی که از آن سوی وجود است

□

چو خورشید زد عکس برآسمان

□

سر هوشمندش چنان خیره کرد

□

گشت حاصل ز فیض ربانی

□

ز لا و لم مسلم شو به هر سو کت کشم می‌رو

□

ماه است روی خرمت دام است زلف پر خمت

□

گفتم تو با منی دم ز درون می‌زنی

□

یکی ره باز بین تا چیست آن عکس

□

ور طایر غیبی به تو بر سایه فکندی

□

که او داشتی گنج و تخت و سرای

□

یکی شکر گفت اندران خاک و دود

□

مفلسان را نظاره‌ای بخشی؟

□

در پرده دو صد خاتون رخساره دریدستند

□

من اگر بخنده گویم دهنش به پسته ماند

□

مستم بکرد و گرد جهانم به تک بتاخت

□

چندیست تا بر روی او آشفته گشته این چنین

□

پا واگرفتن تو هر دو ز حال کفر است

□

چو شب گردش روز پرگار زد

□

عمارت با سرای دیگر انداز

□

حال ما بین درین پریشانی

□

ورای کفر و ایمانی و مرکب تند می‌رانی

□

هرگز دلم نیارد یاد از جهان و از جان

□

وان کس که بدید حسن یوسف

□

عهد من از یاد مهل، تا نشوم خوار و خجل

□

موقوف وقت بودی تعجیل می‌نمودی

□

بگشت از برش چرخ سالی چهل

□

عدو را به الطاف گردن ببند

□

جان من در هوای ایشان است

□

گر کژ و گر راست شدی ور کم ور کاست شدی

□

مرا مگوی که دل در کمند او مفکن

□

چو با زلفت نهم صد کار برهم

□

مه ز دیوان مهر خواسته نور

□

بار دیگر توبه‌ها را سوختی درسوختی

□

چشم توز می مست و من از چشم تو مست

□

بعید نیست که گر تو به عهد بازآیی

□

بیم آن است کز غم عشقت

□

از یک قدح و از صد دل مست نمی‌گردد

□

جانا عجب بمانده‌ام از خود که روز و شب

□

هر عنکبوت جوله در تار و پود آن چه

□

بر صورت این پرده بزرگان شده حیران

□

یاد کن هیچ به یادت آید

□

برون رفت خرم به خرداد روز

□

شنیدم که باری سگم خوانده بود

□

چو با تو شاد بنشیند ز هر چت هست برخیزی

□

چو نامت بشنود دل‌ها نگنجد در منازل‌ها

□

ز عقل بگذر و مجنون زلف لیلی شو

□

گفتم که در غم تو یاری کنندم آخر

□

نشانی داده‌اندت از خرابات

□

ای کوی من گرفته ز بوی تو گلشنی

□

که این نامه را دست پیش آورم

□

قضا نقش یوسف جمالی نکرد

□

آه از آن شوخ که سرگشته به صحرا دارد

□

گر سر برون کردی مهش روزی ز قرص آفتاب

□

چون که جانی داری اندر مردگی

□

برای من مگری و مگو دریغ دریغ

□

سیر آمدم ز عیش، که بی‌دوست میکنم

□

بسازی با دو سه مسکین بی‌دل

□

یکی روم و خاور دگر ترک و چین

□

کس دل به اختیار به مهرت نمی‌دهد

□

به وصلم دست گیر، ای دوست، آخر

□

یکی پرزهر افسونی فروخواند به گوش تو

□

مرغان چمن را به سحر همنفسی نیست

□

گر بود غوغای عشقش بر کنار عالمی

□

کدام پشت، که در عهد زلف چون رسنت

□

از بهر حیات و زنده کردن تو

□

خجسته فریدون ز مادر بزاد

□

بنالید بر آستان کرم

□

در بوته‌ی بلا تن زارم گداختی

□

ای شه و سلطان ما ای طربستان ما

□

شب عمرت بشد و صبح اجل نزدیک است

□

آزمودم دل خود را به هزاران شیوه

□

بسیار وعده دادی ما را به روز وصلی

□

بس گران جانی و بس اشتردلی

□

سراسر زمانه بدو گشت باز

□

یکی بنده‌ی خویش پنداشتش

□

گفتا چه شد آن دل که من از بس جفا خون کردمش

□

آن سر زلف سرکشت گفته مرا که شب خوشت

□

شد خروس سحر ترنم ساز

□

چون زلف کافر او آهنگ دین کندم

□

چه جوید از سر زلف و خط و خال

□

چنین می‌کن که تا بادا چنین باد

□

اجزای وجود من همه دوست گرفت

□

به دوستی جهان بر که اعتماد کند؟

□

شاهان همه در حسرت آنند که باشند

□

تن را بدهد هستی جان را بدهد مستی

□

باد است که خاک را براند

□

تا نشد بالغ و ز جان فارغ

□

برخاستی که: زهر جدایی دهی بما

□

ساقیا آن لطف کو کان روز همچون آفتاب

□

زانی ناخوش که خویش نشناخته‌ای

□

عیش را بی تو عیش نتوان گفت

□

بر خاک درت گدای مسکین

□

این روح چرا داری گر ز آنک تو این جسمی

□

اگر نه عمر منی رسم بیوفائی چیست

□

ذره‌ای غم از تو چون خواهد گدای کوی تو

□

دل من بردی و گویی که: ندانم که کجاست؟

□

قمری است رونموده پر نور برگشوده

□

چو سی روز گردش بپیمایدا

□

ترسمت ای نیکنام، پای برآید به سنگ

□

این آینه چهره‌ی حقیقت

□

ما از خود خویش توبه کردیم

□

درین حیرت فلک ها نیز دیر است

□

خواهی خود را بدو بدوزی

□

پای بر گردن گردون نهم از روی شرف

□

چون از خودی برون شد او آدمی نماند

□

وگر دل نخواهی که باشد نژند

□

که من عاشقم گر بسوزم رواست

□

دلم از چز تو خانه خالی کرد

□

ای نرگس چشم و رخ چون لاله کجایی

□

گفتم که چون کمر کشمت تنگ در کنار

□

چند دارم تشنه‌ی لعل تو جان

□

ولی چون پخته شد بی پوست نیکوست

□

ای جان و عقل مسکین کی یابد از تو تسکین

□

که من شهریار ترا کهترم

□

چنین گفت ابلیس اندر رهی

□

از پس آینه دزدیده به رویش نگرند

□

چو رخ شاه بدیدی برو از خانه چو بیذق

□

نی خطا گفتم که می‌تابد بسی

□

ز شادی و ز فرح در جهان نمی‌گنجد

□

بعد ازین چون گرم شد بازار خورشید رخت

□

خنک آن دم که بگویی که بیا عاشق مسکین

□

بر خاک بانگشت تو بنویس که خیز

□

به بیداریش فتنه برخد و خال

□

اولیا را نگین خاتم بود

□

کرده به دست اشارت کز من بگو چه خواهی

□

داغ فراق تا بکیم بر جگر نهی

□

ماه دو هفته گرچه هست تمام

□

زمان ما به سر آورد درد عشق تو، جانا

□

گرفتم من که جانی و جهانی

□

فریدون ز بالا فرود آورید

□

من سرو را قبا نشنیدم دگر که بست؟

□

گوهر بحر اجتبا، مهر سپهر اصطفا

□

بت‌ها تراشیدم بسی بهر فریب هر کسی

□

از کفر ناگذشته دعوی دین مکن تو

□

چشم تو برگشاید هر دم هزار چشم

□

برسر کویش گذر کند به تانی

□

سر نو خواهی که تا خندان شود

□

درهای گلستان و چمن را بگشای

□

ز نیروی سر پنجه‌ی شیر گیر

□

در مصر یوسف زینهار آغوش مگشا بهر کس

□

با خاره چه چاره شیشه‌ها را

□

رویت بشب افروزی مهتاب سحرخیزان

□

یا چون زن کم‌دان شو یا محرم مردان شو

□

به هر موجی هزاران در شهوار

□

بزن آب سرد بر رو بجه و بکن علالا

□

که یزدان ز ناچیز چیز آفرید

□

قد غلبتم روائح المسک طیبا

□

بیا، که جان مرا بی‌تو نیست برگ حیات

□

دلا نقاش را بنگر چه بینی نقش گرمابه

□

گفت ای سلطان نیکو روزگار

□

ور بیاری شبکی روز آری

□

حروف نقش چین را نسخه کرده

□

وجودت از نی و دارد نوایی

□

خداوند نام و خداوند جای

□

ای که نیازموده‌ای صورت حال بی‌دلان

□

داشت بر یوسف و زلیخا دست

□

دست جعفر که ماند از او بر سر کوه پرسمو

□

خلعت عاشقی از عقل نهان باید داشت

□

بی خویش شدم چنان که هرگز

□

اندر دل سخت او کین پر شد و مهر اندک

□

ز شرم روی ما گل از تو بگریخت

□

به چندین فروغ و به چندین چراغ

□

خرقه‌پوشان صوامع را دو تایی چاک شد

□

از قضای خدا و صنع اله

□

از جان و جهان رسته چون پسته دهان بسته

□

خواهی که از قرینه بدانی که عشق چیست

□

مانند بحر قلزم ماهی نیابی ای جان

□

بیرون رو، ای خیال پراکنده، از دلم

□

وگر آن میر خوبان را به حیلت

□

دل گفت به گاه وصل با یار مرا

□

کاش بر من نرسیدی ستم عشق رخت

□

از سر مستی همه دریای هستی بر کشیم

□

ای نور پسندیده وی سرمه هر دیده

□

بجفا بر سر یاران وفادار میا

□

وز زلف او اگر سر مویی به من رسد

□

گفتی که: دل بدوده، من جان همی فرستم

□

سفر کردیم چون استارگان ما

□

بیامد به تخت پدر بر نشست

□

درخت قامت سیمین‌برت مگر طوبی‌ست

□

ز روی خوب نقاب آنگهی براندازی

□

بی‌مه و سال سال‌ها روح زده‌ست بال‌ها

□

امید از جان شیرین بر گرفته

□

خوش بنگر در همه خورشیدوار

□

دلش ارچه با دل من به وفا یکی نگردد

□

تاریکی غم تمام برخاست

□

بران رودبان گفت پیروز شاه

□

که بودش نگینی بر انگشتری

□

هر شب از افغان من بیدار خلق اما چه سود

□

ای مه باقی وی شه ساقی

□

خون دل تا چند نوشم باده‌ی نوشین بیار

□

هر که نادیده در اینجا دم زند

□

چه سخن کرد به چشم و چه شکر گفت ز لب؟

□

لاحول کن و ره سلامت گیر

□

گرانمایه را نام هوشنگ بود

□

بی‌خانمان که هیچ ندارد بجز خدای

□

مرا بی او شکیبایی چه می‌فرمائی ای همدم

□

تا گاو و ماهی زیر این هفتم زمین خرم شده

□

نه مست بودن از می کار تنگدلان است

□

ماننده آفتاب رخشان

□

شبی که قصه‌ی درد دل شکسته نویسم

□

زنی درویش آمد سوی عباس

□

برآمد برآن تخت فرخ پدر

□

نه از درد دلهای ریشش خبر

□

تا دلم باد، مبتلای تو باد

□

دل افکاری که روی خود به خون دیده می‌شوید

□

دلدار مرا با من دلسوخته بگذار

□

دشنه‌ی هجر توام کشت از آنک

□

از هیچ یار بر دلم این بار غم نبود

□

برهنه شد ز صد پرده دل و عشق

□

چو این کرده شد چاره‌ی آب ساخت

□

گر از حق نه توفیق خیری رسد

□

ربودی دل ز من، چون رخ نمودی

□

رومی رخان ماه وش زاییده از خاک حبش

□

زهره دارد که پیش نرگس تو

□

مر پریان را ز حیرت او

□

حیرت او زبان من در بست

□

ای عشق چون درآیی در لطف و دلربایی

□

بران برز بالا ز بیم نشیب

□

از این دست کو برگ رز می‌خورد

□

آن دل که به هر دو کون سر در ناورد

□

اگر نالایقم جانا شوم لایق به فر تو

□

حسنست که چون مست به بازار برآید

□

ز بحر عشق تو موجی نخیزد

□

سپید و زرد و سرخ و سبز و کاهی

□

دی بایزید بودی و اندر مزید بودی

□

پیش و پس عاشقان چو سایه میدر

□

وگرنه منقبت آفتاب معلومست

□

گرد حمام نفس می‌گردید

□

قند تو فرخنده بود خاصه که در خنده بود

□

در میان چین فتاد از وی پری

□

ای تو رنگ عافیت زیرا که ماه از خاصیت

□

من آن دوزخ دلم، یارب، که دیدم

□

تو شراب و ما سبویی تو چو آب و ما چو جویی

□

چو خورشید بر چرخ بنمود تاج

□

چنانش در انداخت ضعف حسد

□

رایت مهر جمالت لایزال افروخته

□

شیری است که می‌جوشد خونی است نمی‌خسبد

□

دست نگارین بروی ما چه فشانی

□

تو ز عشاق فارغ و شب و روز

□

ز هرچ آن در جهان از زیر و بالاست

□

چون مهر جان پذیری بی‌لشکری امیری

□

به بخت جهاندار هر سه پسر

□

رشک آیدم ز مردمک دیده بارها

□

چون من بی‌خبر از دوست دهندم خبری

□

و العشق یصیحکم جهارا

□

جامه‌ی ماتم چرا پوشیده‌ای

□

پیش او ذره صفت هر سحری رقص کنیم

□

لبش، که بر دل ما راه زد، جنایت نیست

□

در حلقه اندرآ و ببین جمله جان‌ها

□

خوابی دیدم و دوش فراموشم شد

□

من و چند سالوک صحرا نورد

□

بیگانه و آشنا ندانی

□

خون ریزبک عشق در و بام گرفته‌ست

□

فروغ طلعت از آئینه جوئید

□

لعل تو می‌خورد خون سوخته‌ی من

□

در طوافت سعی خواهم کرد از آنک

□

نی چراغ عشرت ما را مکش

□

که بود آنکه دیهیم بر سر نهاد

□

خورشید وشی، ماه رخی، زهره جبینی

□

حسن جانان به جان توان دیدن

□

تو طوطی زاده‌ای جانم مکن ناز و مرنجانم

□

چون بترک جان بگوید عاشقی

□

چند شب گشتیم ما و چند روز

□

جهان چون زلف و خط و خال و ابروست

□

اندر دلم آمدی چو ماهی

□

خورشگر ببردی به ایوان شاه

□

که سفله خداوند هستی مباد

□

یکدم به مراد ما نبودی

□

چگونه گرد برآورد شاه موسی وار

□

خورشید بر زمین زده پیش رخت کلاه

□

خورشید رخت بتافت یک روز

□

موی بتراش و کفن ساز تنت را از موی

□

ای عاشق الهی ناموس خلق خواهی

□

اگر بر درخت برومند جای

□

صبا گر بگذرد بر خاک پایت

□

باده‌ی عشق ده به ما مستان

□

چو من با تو چنین گرمم چه آه سرد می‌آری

□

ز کجات جویم ای جان که کست نیافت هرگز

□

سر من مست جمالت دل من دام خیالت

□

ز دل و جان نشانه ساخته‌ام

□

چو هیاهوی برآری و نبینند سپاهی

□

کنون تا چه داری بیار از خرد

□

بیابان و باران و سرما و سیل

□

حکیم جام جم و آب خضر چون گوید

□

بنگر به شهوت خود ساده‌ست و صاف بی‌رنگ

□

یاقوت تو روح پرور جان

□

عقلم که جهان زیر و زبر کرد به فکرت

□

خوارم و بی‌وصل دوست خوار بود آدمی

□

می‌بند و می‌گشا که همین است جادوی

□

بازیست ولیک آتش راستیش

□

به اتفاق همایون و طلعت میمون

□

شنود اگر غم من نه غمین نه شاد گردد

□

گل و سوسن از آن تو همه گلشن از آن تو

□

گفت در هر دو جهان ندهد خبر

□

شکارگاه بخندد چو شه شکار رود

□

در او راز دل گلها شکفته است

□

همان لحظه در جنت گشاید

□

صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد

□

در پای لطافت تو میراد

□

مهر و مه را شکسته‌ای رونق

□

از می عشق سرخوشم آتش عشق مفرشم

□

تا ابد باز نیائیم بهوش از پی آنک

□

دلبر تو دایما بر در دل حاضر است

□

ازین دام نام و ازین چاه جاه

□

خوش خرام ای سرو جان کامروز جان دیگری

□

گرانمایه هم شاه و هم نیک مرد

□

خدنگ درد فراق اندرون سینه‌ی خلق

□

مهر ز من گسسته‌ای، با دگری نشسته‌ای

□

یار تو از سر فلک واقف است

□

نه هیچ فلک دید چو تو بدر منیری

□

چشمت بیافرید به هر دم هزار چشم

□

دل دیوانه به زنجیر نبستن عجبست

□

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی

□

فریدون فرزانه شد سالخورد

□

صبا سرعتی، رعد بانگ ادهمی

□

آخر آن آهوی چین از نظرم خواهد رفت

□

آید سوی بی‌خوابی خواهد ز درش آبی

□

برآید از قلمم بوی مشک تاتاری

□

اگر گویم که می‌داند که در عشق

□

کار ما با غم حوالت کرده‌ای

□

تلخی دهد امروز تو را در دل و در کام

□

ما را تو به شحنه ده که ما طراریم

□

نظر آنان که نکرند درین مشتی خاک

□

شاهد سرمست من دید مرا در خمار

□

با صوفیان صاف دین در وجد گردی همنشین

□

گفت بود آدم همی عالی گهر

□

ای آنک هر وجودی ز آغاز از تو خیزد

□

تلخست کام ما ز ستیز تو، ای فلک

□

سر این خدای داند که مرا چه می‌دواند

□

دوان مادر آمد سوی مرغزار

□

چو دیدش به خدمت دوتا گشت و راست

□

روی زیبا ز من چرا پوشی؟

□

از فرقت آن دریا چون زهر شده شکر

□

صانع مقدری که شه نیمروز را

□

چو پر پشه‌ی وصلت ندیدم

□

بیا، که با گل رویت فراغتی دارم

□

به تن این جا میان بسته چو نایی

□

از من بشنو گریز پا سر نبرد

□

به چشم نیک نگه کرده‌ام تو را همه وقت

□

مرهم ننهد بر ریش،از غایت حیرانی

□

یا چون شراب جان فزا هر جزو را دادی طرب

□

زهاد زمانه را سر زلفت

□

من گمانم تو عیان پیش تو من محو به هم

□

جهان را سر به سر در خویش می‌بین

□

ای نقش شدی به سوی نقاش

□

گویی مرا شبت خوش خوش کی به دست آتش

□

مرا یک درم بود برداشتند

□

خوبان فزون از حد ولی نتوان به هر کس داد دل

□

چو باده بر سر باده خوریم از گلرخ ساده

□

هست در زنجیر زلف دلربایت دل فراخ

□

هرکه با جان عشق بازد این خطاست

□

به دستم ز باغ جهان گل مده

□

ماها چه لطیف و خوش لقایی

□

بنگر به سوی روزن بگشای در توبه

□

بس که بودم چون گل و نرگس دو روی و شوخ چشم

□

دست کی شستمی به خون جگر

□

یا رب منم جویان تو یا خود تویی جویان من

□

روی بنمایی چو ماه آسمان

□

خیزید روان شوید یاران

□

از تو دارم هوسی در دل شوریده، ولی

□

پیر است عروس عیش دنیا

□

گاه چو قطار شتر می‌کشدم از پی خود

□

نه آن شوکت و پادشایی بماند

□

دل مسکین چرا غمگین نباشد؟

□

دم به دم او کف خود را از دلم پرخون کند

□

بزم از عقیقت پر شهد و شکر

□

ساقیا خیز و جام در ده زود

□

چو ممکن گرد امکان برفشاند

□

بازار زرگران بین کز نقد زر چه پر شد

□

چشم و دل عشاق چنان پر شد از آن حسن

□

به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه

□

در طرف چمن ساقی دوران می عشرت

□

چو سایه خسپم و کاهل مرا اگر جویی

□

وانچه بر رست از زمین دلم

□

آن را که بود آهن آهن ربا کشید

□

شبهاست تا دلم را تب دارد از غم تو

□

از رخ عشق بجو چیز دگر جز صورت

□

ای خشک درختی که در آن باغ نرستست

□

جهل باشد فراق صحبت دوست

□

حیرتم غالب است و دل واله

□

بمشو غره پرستش بمده ریش به دستش

□

مگر چو باد صبا مژده‌ی بهار آورد

□

جان که فروشد به عشق زنده‌ی جاوید گشت

□

او را نتوان دید، که صورت نپذیرد

□

داغ سلطان می‌نهند اندر دل مردان عشق

□

غصه کشی کو که ز خوف تو نیست

□

در رفتن و بازآمدن رایت منصور

□

باز بر خاکم چرا می‌افگنی؟

□

از چه طرف رسیده‌ای وز چه غذا چریده‌ای

□

غیر تو هرچه هست سراب و نمایش است

□

کافر و ممن گر از خوی خوشش واقف شوند

□

ولایت بود باقی تا سفر کرد

□

جان چو اندر باده او غوطه خورد

□

دلی خواهیم چون دوزخ که دوزخ را فروسوزد

□

سواری چیست و چالاکی دلم بستی به فتراکی

□

از خط خوش نگار بر خوان

□

شراب عشق می‌جوشی از آن سوتر ز بی‌هوشی

□

گفتم ز قیدش یابم رهائی

□

هیچ کارم نیست جز اندوه تو

□

مرا پیش لب لعل تو سربازیست در خاطر

□

برگذشتی ز بسی منزل اگر یادت هست

□

خورشید اگر در گور شد عالم ز تو پرنور شد

□

ملک صمدیت را، چه سود و زیان دارد

□

چه افتادت که از من برشکستی؟

□

ور دو هزار جان و دل بر در تو وطن کند

□

گر تو لاف از عقل و از لب می‌زنی

□

سالوس و حیل کنار گیرد

□

مزاج دلم گرم از آن می‌شود

□

در این رنگی دلا تا تو بلنگی

□

بگذار شکرها را بگذار قمرها را

□

ز راوی چنان یاد دارم خبر

□

دلم از جان خویش دست بشست

□

سیل آمد و درربود جان را

□

چه آیتست جمالش که با کمال معانی

□

دل که ره می‌جست در وادی عشق

□

به سر می‌گردم از عشقش، چو دانم

□

گه در زمین خدمت چون خاک ره شدم

□

هم تک یار یار کو راحت مطلقست او

□

گر دیگر آن نگار قبا پوش بگذرد

□

روی بنمای، که تا پیش رخت جان بدهم

□

تازه و خندان نشود گوش و هوش

□

یا نه زان است نسیم سحر از سوی تبت

□

عشق شیرینی جانست و همه چاشنی است

□

دل از دستم برون بردی که با ما سر در آری تو

□

خفته پنداشته‌ای دل‌ها را

□

هر آن کسی که چو ادریس مرد و بازآمد

□

پدر بارها بانگ بر وی زدی

□

بر نمی‌دارم از این در سر خویش ای دربان

□

صد بار ببخشودم بر تو به تو بنمودم

□

از بس دل سرگشته که بربود در آفاق

□

کاشکی خاک رهت سرمه‌ی چشمم بودی

□

کافر، که رخ ز قبله بپیچیده بود و سر

□

گر نه در انوار غیرت غرق بودی عشق او

□

نوبت هجر و انتظار گذشت

□

چه دوستی کند ایام اندک اندک بخش

□

طیره از زلف او ریاض بهشت

□

بازار یوسفان را از حسن برشکسته

□

به کنعان بی تو واشوقاه می‌گویند پیوسته

□

بنگر هزار گول سلیم اندر این جهان

□

پنهان اگر چه داری چون من هزار مونس

□

از برای شرح آتش‌های غم

□

مه رو چو تویی باید ای ماه غلام تو

□

ز هر خیمه پرسید وهر سو شتافت

□

گر عتاب است و گر ناز کدام است آن کار

□

تویی خورشید وز تو گرم عالم

□

دوستان در بوستان برگ صبوحی ساخته

□

چه جای قیامت است کاینجا

□

بر سر زند چلیپا از زلف پای بندت

□

این حریفان را بخندان لحظه‌ای

□

خم پیشین بگشا و سر این خم بربند

□

به عین عجب و تکبر نگه به خلق مکن

□

ورنه غیرت دمم فرو بستی

□

هر نجم ناهیدی شده هر ذره خورشیدی شده

□

رای آن داری که باشی یار من

□

در زمانی که بگویی هله هان تان چه کمست

□

آنکه او را در آب می‌جویی

□

برخیز بیا دبدبه عمر ابد بین

□

طوطی گویا شدم چون شکرستانم اوست

□

جهاندیده پیری بر او برگذشت

□

آخر از حسرت بالای تو ای سرو روان

□

می‌کشدم به هر طرف قوت کهربای او

□

خورشید را ز برج صراحی طلوع ده

□

جان را به لب آر و بوسه‌ای خواه

□

شد روز من از غمت چو سالی

□

آخر ای مطرب نگویی قصه دلدار ما

□

نفس ار چه که زاهد شد او راست نخواهد شد

□

بندگان شکر خداوند بگویند ولیک

□

جز مرادت مرا مرادی نیست

□

من گرد ره را کاستم آفاق را آراستم

□

بستاند عقل جوهر از جان

□

فرد چرا شد عدد از سبب خوی بد

□

حدیث چهره و قد و رخ تو سر تاسر

□

گر عاشقی نیابی مانند من بتی

□

چندان فروخور آن دهان تا پیشت آید ناگهان

□

چو روز آمد آن نیکمرد سلیم

□

دوستان پیمبرند همه

□

داریم سری کان سر بی‌تن بزید چون مه

□

عیب نبود گر ترنج از دست نشناسم که نیست

□

تا کی آخر از فراقت کار من

□

کند او جمله دلها را وشاقی

□

برگذر از گوش و بر جان‌ها بزن

□

به سرو سبز وحی آمد که تا جانش بود در تن

□

بستان و باغ ساخته و اندران بسی

□

از ریا دور بود اخلاصش

□

زبان و جان و دل را من نمی‌بینم مگر بیخود

□

آن ذره ذریت شده خورشید خاصیت شده

□

نگفتمت که بدان سوی دام در دامست

□

گر پرتوی ز روی تو افتد بر آسمان

□

بزد با من میان راه تنگی

□

سر از پی آن باید تا مست بتی باشد

□

تو با دشمن نفس هم‌خانه‌ای

□

محرمان سراچه‌ی قدسی

□

نظارگیان ملول گشتند

□

چو جام بیخودی نوشم جهانرا جرعه دان سازم

□

خورشید کز فروغ جمالش جهان پر است

□

دگر باره ز دور چرخ دوار

□

که آورد آن پری رو رنگ دیگر

□

مرا گوید چرا چشمت رقیب روی من باشد

□

چو پیلش فرو رفت گردن به تن

□

گر چه بمیرم از غمت هم نکنی به من نظر

□

گر نقش پذیرفتی در شش جهت عالم

□

ور چنین زیر پرده بنشینی

□

جامه صبر من از آن چاک شد

□

کشیده‌ایم بسی‌بار چرخ، وقت آمد

□

هر روز خطبه‌ای نو هر شام گردکی نو

□

حیران چرا نباشد خندان چرا نباشد

□

به خوابش کسی دید چون در گذشت

□

از وصال قد تو ای دلدار

□

جان را نشاط و دمدمه جمله مهماتش همه

□

کاکل مشک فشان برمه شب پوش مپوش

□

طبایع را نباشد آنچنان خوی

□

هیچ محتاج گرو نیست، که دل خواهد برد

□

آب را در دهنم تلختر از زهر کنی

□

هر موج که می‌زند دل از خون

□

جز آستانه‌ی فضلت که مقصد اممست

□

تو کرده‌ای دل من خون و تا ز غصه کنی

□

ما بر در عشق حلقه کوبان

□

شد چنان عاشق که بی‌آن بت دمی

□

آن زمانش بخور که تازه بود

□

شحنه اگر دوست بود، این همه بیداد چیست؟

□

ای عشق چون درآیی در عالم جدایی

□

مثر را نگر در آب آثار

□

همی برفلک شد ز مردم خروش

□

دعا اثر نکند کز درم تو چون راندی

□

هم دور قمر یارا چون بنده بدی ما را

□

خط مشکین تو از غالیه بر صفحه‌ی ماه

□

چون پی برد به تو دل و جانم که جاودان

□

سر عاشق کله‌داری نداند

□

نه درونی نه برونی که از این هر دو فزونی

□

آن فکر و خیالات چو یأجوج و چو مأجوج

□

چو بلبل، سرایان چو گل تازه روی

□

طفیلت در وجود ارض و سماء عالی و سافل

□

گرفتم دانه تلخم نشاید کشت و خوردن را

□

ننگ نیاید تو را که هیچ کسی را

□

آن چنان عقل را چه خواهی کرد

□

اثر میر نخواهم که بماند به جهان

□

آن مرغ خانه عقل است و آن خانه این تن تو

□

چه مقدارست مر جان را که گردد کفو مرجان را

□

گر خون دل خوری فرح افزای می‌خوری

□

منگر بدان که روز فروشد، تو می بیار

□

با آن مه بی‌نقصان سرمست شده رقصان

□

قدحی آب که برآتش ما افشاند

□

دین به تزویر خویش کرد سیه‌رو چنانک

□

خاطرم را ز حدیث دو جهان باز آورد

□

زین خیالی که کشان کرد تو را دست بکش

□

ای عاشق خوش مذهب زنهار مخسب امشب

□

تا کی این باد کبر و آتش خشم

□

تو و یک وعده و فارغ ز من هر شب به خواب خوش

□

چون عهد دلم دیدی از عهد بگردیدی

□

شیخ بود او در حرم پنجاه سال

□

جز رنگ‌های دلکش از گلستان چه خیزد

□

چون تو پسر مادر سپهر نزاید

□

سلطان بچه را میر و وزیری همه عار است

□

چون خیالت بر که آید چشمه‌ها گردد روان

□

علاج درد مشتاقان طبیت عام نشناسد

□

واله حسن خوبرویان بود

□

آورده یکی مشعله آتش زده در خواب

□

ما صید حریم حرم کعبه قدسیم

□

اعجوبه‌ی زلف خرده کارت

□

رسولی با هزاران لطف و احسان

□

تویی می واجب آید باده خوردن

□

آن یکی دست تو گیرد وان دگر پرسش کند

□

گویی که احتمال کند مدتی فراق

□

دلم آنگاه خوش گردد که تو دلدار من باشی

□

مرا بر تخت خود بنشان دوزانو پیش من بنشین

□

در عشق تو نیم ذره حسرت

□

از ستیزه ریش را صابون زدند

□

در اطوار جمادی بود پیدا

□

مگریز ز یاران تو چو باران و مکش سر

□

گفتا که چند رانی گفتم که تا بخوانی

□

بگفت ای پسر تلخی مردنم

□

نگفتیم که: بیایم، چو جان تو به لب آید؟

□

زیر قدم می‌سپرم هر سحری بادیه‌ای

□

هر یار که دور از رخ یاران بدهد جان

□

سر زلفش نگر کاندر دو عالم

□

ما قصه‌ای که بود نمودیم و عرضه داشت

□

صد هزاران خانه هستی به آتش درزده

□

سزای آنک زید بی‌رخ تو زین بترست

□

سیاه سیم زراندوده چون به بوته برند

□

ای هجر، به جان رسیدم از تو

□

بحر کرم تویی مرا از کف خود بده نوا

□

در آرزوی رویت چندین غمم نبودی

□

در این قرص زرین بالا تو منگر

□

امشبم داغی نهادی از جفا بر دل، کزو

□

وی عقل مگر تو سنگ جانی

□

برون را می‌نوازد همچو یوسف

□

به کوی گدایان درش خانه بود

□

عاشقان را خیال عارض تو

□

بجز از دست فلانی مستان باده که آن می

□

چون دل گمشده را با تو نشان یافته‌ایم

□

تو گدایی دور شو از پادشاه

□

چه دانستی ز صورت یا ز معنی

□

تو بپرس چون درآمد که برون نرفت هرگز

□

بی زحمت دیده رخ خورشید که بیند

□

گرت آیینه‌ای باید، که نور حق در او بینی

□

تو چه چیزی؟ چه بلایی؟ چه کسی؟

□

یا شجرا غصونه فوق سماء وهمنا

□

آب رخم مبر ز دو جادوی پر فریب

□

مه و خورشید نظر شد که از او خاک چو زر شد

□

نی، که حاتم نیست با جود تو راد

□

مه بدر نور بارد سگ کوی بانگ دارد

□

نقدهایی که نه نقد غم توست آن خاکست

□

یکی طشت خاکسترش بی‌خبر

□

چه خوش باشد که بعد از ناامیدی

□

خانه در او حیران شده اندیشه سرگردان شده

□

چون ما بترک گلشن و بستان گرفته‌ایم

□

کافری شادی است و آن شادی نه از اندوه تو

□

تا نیاید نگار ما در کار

□

زخمی بزن دگر تو مرهم نخواهم از تو

□

نگار ختن را حیات چمن را

□

ز دیدار هم تا به حدی رمان

□

همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان، بر آستانت

□

ای فخر خردمندان وی بی‌تو جهان زندان

□

در پیش نور رویت پیران شست ساله

□

وان کس که ز دام عشق دورست

□

دمم می‌دهی که: من بیابم دمی دگر

□

از یک نظرت قیامتی خاست

□

ور تو گویی چرخ می‌گردد به کار نیک و بد

□

حریص و جهان سوز و سرکش مباش

□

اندر آمد به مسجد جامع

□

دزدیده دل ز حسنت از عشق جامه واری

□

کفر دانی چیست دین را قبله‌ی خود ساختن

□

در دل سنگ لعل می‌بندد

□

غمزه‌ی آهووش گو افگنت

□

خانقاه روحیان را از تو حلو و حمزه‌ها

□

آن صبح چو صادق شد عذرای تو وامق شد

□

اضحت علی ید الغرام طویلة

□

در غمت دود از آن به عرش رسد

□

می‌جوش ز سر گیرد خمخانه به رقص آید

□

عشق جانان عالمی آمد که مویی در نگنجد

□

نار خندان که دهان بگشادست

□

کار تو دل فروزی، شغل تو دیده دوزی

□

از تابش آن مه که در افلاک نهان است

□

امروز چه روزست بگو روز سعادت

□

برو تا ز خوانت نصیبی دهند

□

مرغ جان تا بیافت دیده‌ی باز

□

چه جای ذره که چون آفتاب جان آمد

□

برآمد از جگرم دود آه و آتش دل

□

من در میانه هیچ کسم وز زبان من

□

روی او در حسن چون ما هست، می‌گویم تمام

□

زندگی نو به نو از کشتنش

□

مباد جانم بی‌غم اگر فدای تو نیست

□

الکافل الرزق احسانا و موهبة

□

هر که از عشق بی‌خبر باشد

□

و وراء انوار الهوی لی سید

□

آشفته‌ی رخ تو هرجا که ماهرویی

□

به باغ خود همه مستند لیک نی چون گل

□

گر او در پنج فرسنگی کند منزل چنان سازم

□

چون جان برسد نه تن بجنبد

□

ایعلرا ظلام الکون نور و دادنا

□

خورشید و گلت خوانم هم ترک ادب باشد

□

نقشبند فطرتت نقش جهان انگیخته

□

چو افتادی تو در دامش چو خوردی باده جامش

□

بیار آب حسرت که جز سیم اشک

□

چون حلقه‌ی زلف توست زناری

□

پایم به گل فروشد، تا چند سر کشیدن؟

□

خدایا چشم بد را دور گردان

□

حوریان بین نوریان بین زیر این ازرق تتق

□

چنان صورتش بسته تمثالگر

□

لعب با دنبال عقرب بوسه بر دندان مار

□

بنگر روی ظریفش بخور آن شیر لطیفش

□

شاهی خوب رویان ختم است بر تو اکنون

□

اگر ز رنگ رخ یار ما خبر دارد

□

آب چشم من ز سر بگذشت و می‌گویی: بپوش

□

درفکندی در سر و جان فتنه‌ای

□

می روح آمد نادر رو از آن هم بچش آخر

□

هنوز آن حدیثم به گوش اندرست

□

به قتلم کوشی ای زیبا جوان و من درین حیرت

□

ای آن که هستت در سخن مستی می‌های کهن

□

گرامی دار مرغان چمن را

□

چون نه وجود است نه عدم به خرابات

□

تاب دل ناهید ز باد خم زلفت

□

رخ یوسفان ببینی که ز چاه سر برآرد

□

وگر بی‌کار گردد چرخ گردون

□

تا گرد نان روی زمین منزجر شدند

□

مجلس نور و جلوه‌گاه سرور

□

به بحر نیستی درشد همه هستی محقر شد

□

آنچه کل خلق نتوانست کرد

□

دوش باغ عشق بودم آن هوس بر سر دوید

□

ما طلب‌گار عافیت بودیم

□

صد هزاران غلغله زین بوی مشک

□

درنده آنک گفت پیدا

□

مهرگیاه عهد من تازه‌ترست هر زمان

□

خوشا چشمی!که رخسار تو بیند

□

گر این جایی گر آن جایی وگر آیی وگر نایی

□

جام می را مطلع خورشید تابان کرده‌ایم

□

گم نیارد گشت در دریا دمی

□

چو دل را در غمش فریادرس نیست

□

رو به دل کردم و گفتم که زهی مژده خوش

□

اگر چه باغ را نیمی گرفته‌ست

□

به فصل خزان درنبینی درخت

□

از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی

□

ای هر چه بیندیشی در خاطر تو آید

□

بعد سالی دید فرزندش به خواب

□

ای طالب و ای عاشق بنگر به طلب بخش

□

گر زانکه عاشقی به مثل خاک دوست شد

□

ای بسا کافر شده از عقل خویش

□

بار دگر آن جان پر از آتش و از آب

□

جمالی گرو برده از آفتاب

□

چه حاصل از وفاداری من کان بی‌وفا دارد

□

اگر چو چنگ بزارم از او شکایت نیست

□

گرم وصول میسر شود که منزل قربست

□

عقل از طره‌ی او نعره‌زنان مجنون گشت

□

بر سر خار چمن روی بمالیم چو گل

□

التفاتی نبود همت او را به علل

□

نبینی نور چون دانی تو کوری

□

به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح

□

باز جانم به مهر دربند است

□

ای تو فضول در هوا ای تو ملول در خدا

□

دریای در عشقت در اصل لطف پاک است

□

چون دید که بند عقل بگسست

□

شعاع آفتاب از چرخ چارم

□

در گلستان جهان آب و گل

□

مگر از چهره او باد صبا پرده ربود

□

دلبر سست مهر سخت کمان

□

عروس حسن تو را هیچ در نمی‌یابد

□

به حق آن که در سر دارم از تو

□

شبهاست که از حسرت روی تو نیاید

□

با هم نفسی ز درد عشقش

□

دلبرانی که به خوبی بنشانند امروز

□

هر ذره‌ای دوان است تا زندگی بیابد

□

هندوی طره‌ات چه رسن باز لولییست

□

دادار غیب دان و نگهدار آسمان

□

شدم خاک اگر از جفایش مباد

□

ای جان چرا نشستی وقت می است و مستی

□

بر سر هفتم طبق در من یزید هشت خلد

□

چنگ را در عشق او از بهر آن آموختم

□

گر چه کم ما گرفته‌ای تو ز شوخی

□

آن گرمی چشم را که داری

□

گاه خوش خوش شود گه همه آتش شود

□

به آخر سر ناامیدی بتافت

□

چرا ز غم دل پر حسرتم بیزردی؟

□

چو اشتر را ندید از غم بخفت اندر کنار ره

□

گفتمش پروانه‌ی شمع جمال او منم

□

پر زنان در پیش شمع روی تو

□

از جمله بپرسیدم احوال نهان تو

□

از میان نقش‌ها پنهان شدی

□

دزد دلم به هر شبی در هوس شکرلبی

□

تمیش ولم تحسن الی بنظرة

□

چه دانم و چه نمایم؟ چه گویم و چه کنم؟

□

ای آب چه می‌شویی وی باد چه می‌جویی

□

طیار گشت در افق غیب تا ابد

□

بحر کرم کرد جوش پنبه برون کن ز گوش

□

در باغ شد شکفته به هر جانبی گلی

□

مده دامن به دستان حسودان

□

تو در جنگ آیی روم من به صلح

□

مجرد به معنی نه عارف به دلق

□

یا از تب غمم شب هجران کشد نکشت

□

چشم ببسته‌ای که تا خواب کنی حریف را

□

چون توانم که دل از مهر رخت برگیرم

□

چنان گم گشته‌ام از خویش رفته

□

برت آمدیم یک دم، ز برای دست بوسی

□

زلف کفر و روی ایمان را چرا درساختی

□

ذوق سر سرمست را هرگز نداند عاقلی

□

ان لیل الوصال صبح مضییء

□

دین و دنیا و دل و جان همه دادم چه کنم

□

هر هنری و هر رهی کان برسد به ابلهی

□

فتنه را بیداریی پیوست بود

□

خبرت هست که ریحان و قرنفل در باغ

□

صورت بت کافری باشد پرستیدن ولی

□

دل نهادم که به همسایگیت خانه کنم

□

چو در سلطان بی‌علت رسیدی

□

زبان درکش ای مرد بسیار دان

□

تا به مقصد درین طریق تو را

□

دل از سر غمازی یک وعده از او گفته

□

دریا فکنده ذیل بغلتاق فستقی

□

چون صد گرهم فتاد در کار

□

انصاف توان داد که: با لطف وجودش

□

هله خواجه خاک او شو چو سوار شد به میدان

□

الا ای قادر قاهر ز تن پنهان به دل ظاهر

□

گر شهوت از خیال دماغت به در رود

□

از کف خود رایگان دامن امن و امان

□

می‌بیند و می‌داند یک یک سر یاران را

□

گفت من حیران و فرتوت آمدم

□

عهدشکن گشته‌اند خاصه و عامه

□

از آن زمان که تو باغ مراد بشکفتی

□

یا رب چه خجسته‌ست ملاقات جمالت

□

شب در شکنجه بودم و جرمی نرفته بود

□

توان گفتن این با حقایق شناس

□

اولین اکتساب علم خدا

□

قرابه دل ز اشکستن شدی ایمن اگر از لطف

□

اگر ملالتت از سرگذشت ما نبود

□

تا بگذشتی چو باد بر من

□

رخش خطی کشید اندر نکویی

□

گر نیم شبی زنان و گویان

□

آه که چه بی‌بهره‌اند باخبران زانک هست

□

بت‌پرست صورتی در خانه‌ی مکر و حیل

□

دل فدای تو، چون تویی دلبر

□

چو شانه سنگ ز عشق تو شاخ شاخ شده‌ست

□

در پیش عکس رویت شمس و قمر خیالی

□

سرمست زییم مست میریم

□

در بلا پیوسته یارم بوده‌ای، امروز نیز

□

به فر سایه‌ات چون آفتابیم

□

اگر عقلست پس دیوانگی چیست

□

بسی دیده شاهان و دوران و امر

□

حسن او راست آینه عالم

□

در عشق تو چون دم زدم صد فتنه شد اندر عدم

□

سخن سرکشی سرو سهی بیش مگوی

□

شد جهان همچو حلقه‌ای بر من

□

جای او را جان خود خواهیم ساخت

□

آن عشق چو بزم و باده جان را

□

انظر الی راح تناهی لطفه

□

ای پادشاه شهر چو وقتت فرا رسد

□

بگذر سحری به کون جانان

□

باد تو درختم را در رقص درآورده

□

ماهتابی بود بس عالم‌فروز

□

غلام روز دلم کو به جای صد سالست

□

تا ابد منظور جانی، زانکه دل

□

آن جا که نه جای است چراگاه تو بوده‌ست

□

ان کنت تهجرنی تهذبنی به

□

به شرط آن که منت بنده وار در خدمت

□

در خماریم، کو لب ساقی؟

□

این لطف و رحمت را نگر وین بخت و دولت را نگر

□

ماجرای اشک گرمم یک بیک با او بگو

□

می‌خفتد و می‌خورد شب و روز

□

تفکر رفتن از باطل سوی حق

□

منگر اندر شور و بدمستی من ای نیک عهد

□

حشم عشق درآمد ربض شهر برآمد

□

اگر باد و برف است و باران و میغ

□

می‌شکنی دل کسان ای پسر آه اگر شبی

□

فغان از چشم مکارت کز اول بود این کارت

□

چون عروسی جلوه کردن ساز کرد

□

صلای باده جان و صلای رطل گران

□

باغ رویش را ز چاه غبغبست امسال آب

□

هر روز زان برآری ما را ز کسب و کار

□

گفتمش آخر پی یک وصل چندین هجر چیست

□

ازین در بر نوشتم نامه لیکن

□

خدا را رحمی از جور و جفایت چند روز و شب

□

چو دست شاه یاد آید فتد آتش به جان من

□

زان نادره‌ی دور زمان هر که خبر یافت

□

هر که او برنخیزد از سر سر

□

ماهی فکند سایه؟ اقبال بر سرم

□

دو دست کفشگر گر ساکنستی

□

جهان گر چه که صد رو در تو دارد

□

شاید که چشم چشمه بگرید به های های

□

به چشمی روی آن مه بینم از شوق و به صد حسرت

□

بر خوان تو استاده هر گوشه سلیمانی

□

گنه کاران بر جان خورده زنهار

□

چون جدا گشت عاشق از معشوق

□

بر درت سگ وطنی دارد و ما را نه، که چه؟

□

بر چهره نزار تو صفرای دلبری است

□

هر جا که نهی پایی از خاک بروید سر

□

ز جور شکم گل کشیدی به پشت

□

جان فرهاد خسته شیرین است

□

بی‌همره جسم و عرض بی‌دام و دانه و بی‌غرض

□

بر سر زلفش گذشته‌ئی که بدینسان

□

طره‌ی مشکین سیه رنگ را

□

مگر اجل برهاند مرا ز عشق، ارنه

□

جمله سوداها بر این فن عاقبت حسرت خورند

□

اه چه گفتم کجاست تا به کجا

□

پری که در همه عالم به حسن موصوفست

□

از حسن و جمال او حیرت زده هر عقلی

□

یا نعم صباح ای جان مستند همه رندان

□

این راه دراز سالکان را

□

گر چه خود نیکو نیاید وصف می از هوشیار

□

همچو چشم خویش ساقی مست می‌دارد مرا

□

ترجمان سر دشمن می‌شوی

□

اگر این لشکر ما را ز چشم بد شکست افتد

□

گدایانی از پادشاهی نفور

□

ور از زلفش صبا بویی به کوی بی‌دلان آرد

□

بمال چشم دلا بهترک از این بنگر

□

شب مه پوش و ماه شب پوشت

□

میکده‌ی فقر یافت خرقه‌ی دعوی بسوخت

□

در وی سر سرجویان گردان شده از گردن

□

تو را من پاره پاره جمع کردم

□

ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر

□

سر به سریر سلطنت، بنده فرو نیاورد

□

ما غره به دین‌داری و شاد از اسلام

□

صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم

□

خدایگانا امروز در سواد جهان

□

عمر بی‌عاشقی مدان به حساب

□

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

□

گلزار چو رنگ از صدقات تو ببردند

□

نوبت کهنه فروشان درگذشت

□

تمتع به هر گوشه‌ای یافتم

□

دریغ و درد از آن شمع سحر خیزان که بود او را

□

هر مرغ صدپر می‌شود سوی ثریا می‌پرد

□

برو دود ز ره دیده اشک گرم روم

□

جمله مست مست و جام می به دست

□

دگری روی ز تیر تو اگر می‌پیچید

□

قطار اشتران همه مستند و کف زنان

□

حلقه آن جعد او سلسله پای کیست

□

و اعلم بان امام المرء بادیة

□

عندلیبم آخر ای صیاد خود گو، کی رواست

□

ای عاشق الاهو ز استاره بگیر این خو

□

می عشقم بچشانی و مرا

□

با روی تو سور شد عزاها

□

تن همه جان گشت چو او باز به دل کرد نظر

□

خورشید رو نماید وز ذره رقص خواهد

□

سرهای درختان همه پربار چرا شد

□

توان بر تو از جور مردم گریست

□

دم روح‌القدس زد چاک در پیراهن مریم

□

چو من ز خواب سر و پای خویش گم کردم

□

هر چند از چار آخشپج و پنج حس در شش دریم

□

گفتم لب اوست جان، خرد گفت

□

باده نیز اندر اصل خود آبیست

□

بگشای نقاب و در فروبند

□

گر نیز بپوشد رو ور نیز ببرد بو

□

امید بسته برآمد صباح خیر دمید

□

با من اکنون فلک در آن حد است

□

فهم کنی تو خود که تو زیرک و پاک خاطری

□

از دیده برون مشو که نوری

□

ز رخ ماه خصالش ز لطیفی وصالش

□

خورشید چرخ خوبی عکس فلک نوردت

□

تو چنان همایی ای جان که به زیر سایه تو

□

ای شراب طهور از کف حور

□

غم زیردستان بخور زینهار

□

عاشقان کشتگان زنده دلند

□

به پیش جان درآمد دل که اندر خود مکن منزل

□

صبر چون در مرض خسته دلان نافع نیست

□

بیا جانا که وقت آن درآمد

□

مرا به وصل خود آهسته وعده‌ای می‌داد

□

مرا در چرخ آورده‌ست ماهی

□

دلی دارم که خوی عشق دارد

□

فتنه‌ی شاهد و سودا زده‌ی باد بهار

□

رو جانب دام یا قفس کرد

□

که غم تو خورد ما را چه خراب کرد ما را

□

گر عشق بتان خنجر هجران نکشیدی

□

عارض رخسار او چون عارض لشکر شدست

□

همچو الحمدم فکندی در زبان خاص و عام

□

تا زلال تو دیدم قصه جان شنیدم

□

گر سجده کنان آید در امن و امان آید

□

به دورانش از کس نیازرد کس

□

بنده را خاطری است ناخرسند

□

از این سپس منم و شب روی و حلقه یار

□

دل چه بود مخزن اسرار شوق

□

چو عشقت هست دل را جان نخواهد

□

درون خانه چو ره نیست، چاره آن دانم

□

هر طرف آید به دستش بی‌صراحی باده‌ای

□

چه گویم من مکافات تو ای جان

□

گران باری از دست این خصم چیر

□

پرسی ز من که دارد؟ زان بی‌نشان نشانی

□

عشق درون سینه شد دل همه آبگینه شد

□

بال و پر ده مرغ جان را تا میان این قفس

□

حلقه حلقه عاشقان و بی‌دلان

□

آن شناسد که: چه بر یوسف مسکین آمد

□

هله ای دیده و نورم گه آن شد که بشورم

□

شما دل‌ها نگه دارید مسلمانان که من باری

□

ای سرو خوش بالای من ای دلبر رعنای من

□

حمد بی‌حد کردگار احد

□

ای برده هوس‌ها را بشکسته قفص‌ها را

□

همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان

□

یا کسی مشک ختن می‌بیزد

□

دل عارف شناسای وجود است

□

چو وضو ز اشک سازم بود آتشین نمازم

□

بال برآرد این دلم چونک غمت پرک زند

□

بر پنبه آتش نشاید فروخت

□

دل پر درد را درمان تو سازی

□

آنک نجوشد او به خود جوش تو را تبه کند

□

وی جان ما به یک دم صد زندگی گرفته

□

از دلشده زار چو زاری بشنیدند

□

چو هست مطلق آید در اشارت

□

کار بوزینه نبوده‌ست فن نجاری

□

دوستی در اندرون خود خدمتی پیوسته است

□

که شبلی ز حانوت گندم فروش

□

درون رفتم، ندیمی چند دیدم

□

ای آتش در آتش هم می‌کش و هم می‌کش

□

چشمه‌ی نوش گهر پوش لبت چشمه‌ی جان

□

نکشد کس کمان عشق به زور

□

ز فضلش هر دو عالم گشت روشن

□

در این خانه نمی‌یابم کسی را

□

تو باشی خنده و یار تو شادی

□

به بازیچه مشغول مردم شدم

□

یا سحر باد بوی جان آورد

□

خوش آن باشد که می‌راند به سوی اصل شیرینی

□

چند باشی در حجاب خود نهان

□

ترکانه بتاز وقت تنگست

□

نباشد اهل دانش را مول

□

اندر دو چشم کور درآیی نظر دهی

□

از حال گدا نیست عجب گر شود او پست

□

که بار دگر دل نهد بر هلاک

□

حیرت حسن دوست جانش را

□

زنجیر دیگر ساختی در گردنم انداختی

□

می‌رود آب گل از نسترنش می‌ریزد

□

تا خاص خودم گرفت کلی

□

از آن چون مهر زر دایم فرو بستست کار من

□

گلرخا سوی گلستان دو سه هفته بمرو

□

جان چست شد که تا بپرد وین تن گران

□

درخت قد صنوبر خرام انسان را

□

روشن از مقدم خود گیتی را

□

در روح نظر کردم بی‌رنگ چو آبی بود

□

راز عالم در دلم، گنگم ز نااهلی خلق

□

غم خود چه زهره دارد تا دست و پا برآرد

□

دفتر دوستان خود می‌خواند

□

چرا کاهل شدی در عشقبازی

□

باغبانا رعد مطرب ابر ساقی گشت و شد

□

تنی چند در خرقه راستان

□

جان ما گوهری است بیش بها

□

کسی کو در شکرخانه شکر نوشد به پیمانه

□

بی می جانفزای و نغمه چنگ

□

چنان کاری که آن کس را نیفتاد

□

شراب و شمع سکر و نور عرفان

□

تلخی ستان شکر ده سیلی بنوش و سر ده

□

در عشق گشتم فاشتر وز همگنان قلاشتر

□

آتشم در جان گرفت از عود خلوت سوختن

□

بده جامی و بشکن توبه‌ی من

□

افکند در سر من آنچ از سرم برآرد

□

جان و دل خسته را ز آرزوی خویشتن

□

هزار توبه و سوگند بشکنند آن دم

□

ز طرب نماند باقی، که مرا تو هم وثاقی

□

برگ قفص نداری جز ما هوس نداری

□

هر نفسی را از او نصیبیست

□

بدو گفت نابالغی کای عجب

□

من هم از روی باد پیمایی

□

تا بداند که شب ما به چه سان می‌گذرد

□

روز شادی همه کس یاد کند از یاران

□

چون کس از بی نشان نشان دهدت

□

آه من شد سرد و دل گرم از فراق

□

بی زیر و بی‌بم تو ماییم در غم تو

□

روح آمد و راح آمد معجون نجاح آمد

□

آن صانع قدیم که بر فرش کائنات

□

عشق در هر دلی که جای گرفت

□

شب آن چنان به گاه آمده که هی برخیز

□

حد و اندازه‌ی هرچیز پدیدار بود

□

کنک شاید خلق را آن کس نشاید عشق را

□

راست کرد ایزد شکار عقل را

□

صلا که ساعتی دیگر نیابی

□

همه مستند این جا محرمانند

□

امیر عدو بند مشکل گشای

□

انجم افروز اندرون عشق است

□

به بوی وصل دو دیده خراب و مست شده‌ست

□

تحیتی چو شمیم شمامه‌ی سنبل

□

به زیبایی گل سرخش به انصاف

□

لب لعل و دهن تنگ و خط سبز تو برد

□

خضر آب حیات را نپاید

□

افرحوا قد جاء میقات الرضا

□

فرشته رشک برد بر جمال مجلس من

□

گفتم چه خوش از کار جهان گفت غم عشق

□

خورشید جهانی تو سلطان شهانی تو

□

شرابم داد و گفتا نوش و خاموش

□

بازخر جان مرا زین هر دو فراش ای خدا

□

حکیمی راست گفتار است و کردار

□

خواهم که در این میان درآیی

□

چون چهره نمود آن بت زیبا

□

ندانست بیچاره درویش کوست

□

از نه آهنگ خرده‌ی عشاق

□

برج نشاط رخنه شد لشکر دل برهنه شد

□

بی رخ یار هوای گل و گلزارم نیست

□

بنگر که چگونه ره سپردند

□

صورت خوب از چه به گیتی بسیست

□

در شهر به هر گوشه یکی حلقه به گوشی است

□

برات و قدر خیالت دو عید چیست وصال

□

ای که در دنیا نرفتی بر صراط مستقیم

□

دل از مهر بتان برداشتم آسودم این است این

□

تو چون مه و ما به گرد رویت

□

ای به سر حد سبا سیر تو خوش

□

ور به یاری و کریمی شبکی روز آری

□

ناله‌ی مرغان سحرخوان به صبح

□

جان شیرین تو در قبضه و در دست من است

□

دزد دلم گشت گرفتار یار

□

به مسجد در آمد سرایان و مست

□

تا غم تو قبول کرد مرا

□

پیوسته حسد بودی پرغصه ولیک این دم

□

زاهدانرا بخروشیدن چنگ سحری

□

جهانی بود در عین عدم غرق

□

ز حسرت دهنت جان من رسید به لب

□

چون کوه احد آب شد از شرم عقیقت

□

دلی همچون صدف خواهم که در جان گیرد آن گوهر

□

این پنج روزه مهلت ایام آدمی

□

روزم سیه است از غم هجران بود آیا

□

همی‌گوید شهنشه کان مایید

□

گه لب همچو لاله بگشایی

□

از آن طلعت خوش و زان آب و آتش

□

نیست کسی در جهان کش چو من شیفته

□

از دم و دمدمه آیینه دل تیره شود

□

چند باشد غم آنت که ز غم جان ببرم

□

او به شمشیر جفا خون دلم می‌ریزد

□

کجایی ای که خندانم ز وصلت دوش می‌دیدی

□

رفته‌ست رقیب و بر آن یار نبود او

□

حلقه‌ی زلف دلارام من از هم بگشای

□

ز دعوی هیچ نگشاید اگر مردید اندر دین

□

به هر باری اگر نفع است اگر ضر

□

در او آرامگاه جان عاشق

□

چون دهانت بسته باشد در جگر آتش بود

□

هزاران در از خلق بر خود ببندی

□

تا به چنگ آرند دردش دل به دست غم دهند

□

زهی پیدای ناپیدا پناه امشب و فردا

□

ملک عالم مصحف اسرار او

□

این هدهد از سپاه سلیمان همی‌پرد

□

زیر لبت ازوسمه نقطهاست، چه روشن؟

□

نگفتی چرخ تا گردان بود گرد

□

این جهان و آن جهان یک گوهر است

□

تو فارغ از من و من در غم تو

□

بیگانه گفت اگر سخنی در حقم چه باک

□

ما بر سر هر پشته گم کرده سر رشته

□

بجنب چین سر زلف عنبر افشانت

□

این راه پریدنم خیال است

□

چاره‌ی دل در فراقت جز جگر خوردن نبود

□

ای بهاری که جهان از دم تو خندان است

□

عید آمد ای مجنون غلغل شنو از گردون

□

بنالید کای طالع بدلگام

□

ز آتش رشکم کنی تا داغ، هر شب می‌شوی

□

عالم خاک همچو تل فقر چو گنج زیر او

□

گر ببینی روی خود در خط شده

□

چه کند مرده و زنده چو از او یابد چیزی

□

دورم همی کنند ادیبان ز پیش تو

□

آفتاب و چرخ را چون ذره‌ها برهم زند

□

تو خورشید جهان باشی ز چشم ما نهان باشی

□

چو دست قضا زشت رویت سرشت

□

ز بس که داد قلم شرح سرنوشت فراق

□

چو من صلح جویم شفیع او بود

□

راستی را که شنیدست بدینسان سروی

□

دلق و عصا را بسوز کین نه نکو مذهبی است

□

جناب قدس وحدت دیر جان است

□

دیدی که سخت زردم پنداشتی که مردم

□

یکی پیمانه‌ای دارم که بر دریا همی‌خندد

□

نسیم صبا بغداد بعد خرابها

□

به بحر نیستی از بیخودی فرو رفته

□

جان منی و یار من دولت پایدار من

□

هر زمانم به عالمی میلی

□

دلنوازان نازنازان در ره اند

□

حوران جنت ار به کمالت نگه کنند

□

یک بلندی یافت بختم در هوای شمس دین

□

به معراج برآیید چو از آل رسولید

□

می‌آیی و در پی تو عشاق

□

آرزوی تو هردم از دل ریش

□

با زخمه چو آتش می‌زد ترانه خوش

□

بوی روح از دم جانبخش سحرمی‌شنوم

□

هم جمله تویی و هم همه تو

□

کی وعده وفا کنی تو امروز؟

□

در این خاکستر هستی چو غلطی

□

چرخ و زمین گریان شده وز ناله‌اش نالان شده

□

که دستم به رگ برنه، ای نیک رای

□

امید بر سر زلفش به خیره می‌بندم

□

بر خیمه این گردون تو دوش قنق بودی

□

آفتاب سپهر رویت را

□

از بس که شنید یاربم چرخ

□

رنگ همه خام وچنان پیچ و تاب

□

چو بدان تو راه یابی چو هزار مه بتابی

□

بر آن بالا برد دل را که آن جا

□

که گردد درونش به کین تو ریش

□

هان! دلم گر نشانه می‌خواهی

□

سیمبرا نه من زرم لعل لبا نه گوهرم

□

هر دم از چشمم چو اشک گرم روراندن که چه

□

تا جان بودم در تن رو از تو نگردانم

□

چو هستی را ظهوری در عدم شد

□

هلا آهسته‌تر ای برق سوزان

□

بنده چو بیندیشد پیداست چه بیند

□

ای محمد گر قیامت می‌برآری سر ز خاک

□

بر کشور جان شاهی ز اندوه دل آگاهی

□

خوان روانم از کرم زنده کنم مرده بدم

□

زنار و بت اندر بر ناقوس ومی اندر کف

□

خدای داد شما را یکی نظر که مپرس

□

صید چو آن زلف چون کمند ببیند

□

چه مایه رنج‌ها دیدی تو هر روز

□

به جای باده درده خون فرعون

□

پیش تو به اتفاق مردن

□

خلعت ذات او، ز موزونی

□

انبوه بریز نان که زشت است

□

خیال روی تو چون جز بخواب نتوان دید

□

در آرزوی زلف چو زنجیر تو عقلم

□

خلقی، چو طرف، بر کمرش بسته‌اند دل

□

زان شب که سر زلف تو در خواب بدیدم

□

در صوفی دل‌ست و کویش جان

□

جهاندیده‌ای گفتش ای هوشیار

□

می‌گفت واعظ با کسان، دارد می و شاهد زیان

□

در خانه نقشینی دیدم صنم چینی

□

خیزو بزمی در صبوحی راست کن

□

چو قاف قربت ما زاد و بود اصل شماست

□

او همه نورست، از آن شد همه چشمی برو

□

وی دلی کز عقل اول زاده‌ای

□

ز شیرینی حدیثش شب شکافیدست جان را لب

□

نه چون ممسکان دست بر زر گرفت

□

از کوی وفا برون نیائیم

□

ز چشم مست تو پیچد دلم که دیوانه است

□

گر ز دست او دلم از پا درآید گو درآی

□

این است حقیقت که ز وصل تو نشان نیست

□

باری گر از درد تو من زاری کنم، عذرم بنه

□

ور چو چشم خونی او بودمی من فتنه جوی

□

چونک به لطفش نگری سنگ حجر موم شود

□

آنکه مکنت بیش از آن خواهد که قسمت کرده‌اند

□

جناب صاحب اعظم خدیو افخم اکرم

□

ای گلشن نیکویی امروز چه خوش بویی

□

هرچند جهد کردی کاری به سر نبردی

□

به باغ خود همه مستند لیک نی چون گل

□

عکس خورشیدی چنان بالا بلند

□

شیری و شیرشکن کینه ز خرگوش مکش

□

این زهر کشنده انگبین بخشد

□

سپهدار و گردن کش و پیلتن

□

جز تو کس واقف وجود تو نیست

□

برآور دودها از دل بجز در خون مکن منزل

□

ملک جهان کرده‌ایم وقف سر کوی یار

□

حد تو صبرکردن و خون‌خوردن است و بس

□

اگر نه دامن از گوهر بریزد چون فلک شاید

□

گر نخواهی که کمان وار ابد کژ مانی

□

گر بشکند این جامم من غصه نیاشامم

□

هر آنچه خاطر موری ازو بیازارد

□

اغیار راست نازت، عشاق را عتابت

□

ای یوسف کنعانی وی جان سلیمانی

□

مردان راه‌بین را در گبرکی کشیده

□

همه را از تبش عشق قبا تنگ آمد

□

باش، تا او به تخت مصر آید

□

نه ز بادها بمیرد نه ز نم کمی پذیرد

□

یک لحظه سایه از سر ما دورتر مکن

□

نگه کرد قاضی در او تیز تیز

□

وگر یابم دمی بوی وصالش

□

مرا صفرای تو سرگشته کرده‌ست

□

چو رویش کو لاله‌ئی چو قدش سروی

□

چون بسی کار است با هر کس تورا

□

من غلام رندی، کو، چون به باده بنشیند

□

چه دارد عقل‌ها پیشش ز دانش

□

خاصه آن لحظه که از حضرت حق نور کشد

□

چو ماه دولت بوبکر سعد افل شد

□

غمگین مگر از فراق یاری؟

□

چونک سپید است و سیه روز و شب عمر همه

□

یک دم اگر بوی زلف او به تو آید

□

چه نقش‌ها که ببازد چه حیله‌ها که بسازد

□

از او شد خط دور هر دو عالم

□

صد هزاران آفرین بر روی تو

□

خاک سیه بر سر او کز دم تو تازه نشد

□

به یک سالش آمد ز دل بر دهان

□

گر کند جان به تو نثار مرنج

□

قلم را هم تراشد او رقاع و نسخ و غیر آن

□

من آن نیم که ز دینار باشدم شادی

□

جان ما را تا به حق شد چشم باز

□

روی اقبالی ندید آن سر، که زود

□

عرش از خدای پرسد کاین تاب کیست بر من

□

گربزانند که از عقل و خبر می‌دزدند

□

نکونام و صاحبدل و حق پرست

□

گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند

□

ای سر فروبرده چو خر زین آب و سبزه بس مچر

□

زان جوش به گوش خاک در دهر

□

سرمه کشید این جهان باز ز دیدار ما

□

عرض اعراب و جوهر چون حروف است

□

گر بنده بگویمت روا نیست

□

معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار

□

مگر بر زبانش حقی رفته بود

□

ز بی‌وفایی گل بود مرغ دل آگاه

□

چه زهره دارد و یارا که خواب آرد حشر ما را

□

جرعه‌ئی برخاک می خواران فشان

□

چون نماند از وجود من اثری

□

ماه زنگی نسبت رومی رخ شاهی نسب

□

پیش آن لب‌های آری گوی او

□

بی حد و بی‌کناری نایی تو در کنار

□

زن و فرزند و خویش و یار و پیوند

□

سخنش منبع حقایق بود

□

صد نشاط است و هوس در سر آن سرمستی

□

در خم چوگان خویشم هر زمان

□

با ملیحا زاده الرحمن احسانا جدید

□

در باغ رو، که دست بهار از سر درخت

□

ز برای تو اگر تن دو هزار جان سپارد

□

چون چنین است صنم پند مده عاشق را

□

یکی گفتش از دوستان در نهفت

□

دیروز چو آفتاب بودی

□

یکی کشتی که این دریا ز نور او بگیرد چشم

□

به سراپرده‌ی آن ماهت اگر راه بود

□

پروانه تو گشتم تا بر تو سرافشانم

□

جز او معروف و عارف نیست دریاب

□

مشرق و مغرب بدرد همچو ابر از یک دگر

□

از دور ببینی تو مرا شخص رونده

□

زمستان درویش در تنگ سال

□

اندیشه‌ی هجر دردناکت

□

گر بسته شدی از وی رسته ز همه بندی

□

موج می‌زد بحر خون از دیدگانش

□

می‌ستانی از خسان تا وادهی ده چارده

□

چو گشت او بالغ و مرد سفر شد

□

اثر پای تو را می‌جویم

□

چه بی‌ذوقست آن کش عشق نبود

□

امید از بخت می‌دارم بقای عمر چندانی

□

دیده‌ی هر کس به جاروب مژه

□

ای غوث هر بیچاره‌ای واگشت هر آواره‌ای

□

زین صفت بر من اگر جور کند مسکین من

□

عشق را جانی بباید بیقرار

□

جان گرامی به پدر باز داد

□

مغز جهان تویی تو و باقی همه حشیش

□

در عشق باش که مست عشقست هر چه هست

□

بز نیم در آخور قسمت، گیاهی گو مرو

□

یا صبا بوی سر زلف نگاری آورد

□

کمان را چون بجنباند بلرزد آسمان را دل

□

مهربان خویشتن گفتم تو را

□

در اگر بر تو ببندد مرو و صبر کن آن جا

□

مگر یک سو افکن، که خود هم چنین

□

وین جمله شیشه خانه‌ها را

□

آن چنان جستن که می‌خواهی بگو

□

بر سر عشاق طوفان گو ببار

□

آن بود بحر و بحر بی پایان

□

ز جام باده عرشی حصار فرش ویران کن

□

ندیم و همدمم از صبح تا بشب ناله

□

مرغ دلم همچو باد گرد دو عالم بگشت

□

از ریاحین چرخ در ناف زمین

□

چراغم مرد و دودم رفت بالا

□

اشک دوان هر سحری از دلم آرد خبری

□

بر عروسان چمن بست صبا هر گهری

□

با این همه راضیم به دشنام از تو

□

من آب تیره گشته در راه خیره گشته

□

در تحیر طفل می‌زد دست و پای

□

هر مقامی که رنگ آن گل نیست

□

او به بغداد روان گشت و مرا در پی او

□

افروخت روی دلکش شد سرخ همچو اخگر

□

آمده‌ام بهار خوش پیش تو ای درخت گل

□

زغن گفت از این در نشاید گذشت

□

غزلی دلپذیر می‌گفتم

□

صرفه چه کنم در معدن تو

□

چون نغمه ساز گلشن روحانیان توئی

□

در بحر نیلی فلک افتد هزار جوش

□

به طرف چمن در خزانی نرفت

□

برخیز که شورید خرابات افندی

□

چون باز که برباید مرغی به گه صید

□

مسافر وادی الحب لم یرج مخلصا

□

کی بسازی چاره‌ی بیچاره‌ای؟

□

همی‌گو آنچ می‌دانم من و تو

□

تورا چه عالم و چه عرش و چه فرش

□

بید پیاده که کشیدست صف

□

به حکم آنکه ندارم حضور بی‌رخ دوست

□

آفتاب عشق تو تابنده باد

□

خود اوست جمله طالب و ما همچو سایه‌ها

□

ره صبر چون گزینم، من دل به باد داده

□

جام از می عشق برتر آمد

□

هر صورتی پرورده‌ای معنی است لیک افسرده‌ای

□

من شوریده دل را از ضعیفی

□

آن آینه می‌زدای پیوست

□

این که در کار بلای دل ما می‌کوشید

□

گلزار نقاب می‌گشاید

□

به چنگ و تنتن این تن نهاده‌ای گوشی

□

بر درگهی که نوبت ارنی همی زنند

□

دست ما گیرد مگر در راه عشقت جذبه‌ای

□

بحر کمینه شربتم کوه کمینه لقمه‌ام

□

ای دوست ماه روزه رسید و تو خفته‌ای

□

به روز وصل چو برقم شب فراق چو ابر

□

آن کمان چرخ، یا قوس و قزح، یا شکل نون

□

تو جهان پاک داری نه وطن به خاک داری

□

تو ز چرخی با تو می‌گویم ز چرخ

□

رومیانه روی دارد زنگیانه زلف و خال

□

تو را تا ز گمنامی آرم برون

□

بود جان‌های پابسته شوند از بند تن رسته

□

تا آن نگار سیمبر شد شمع ایوانی دگر

□

آگاه از آنم که به جز تو دگری نیست

□

تنم برخیزد، ار گویی، ز بند جان به آسانی

□

چنین عشقی پدید آری به هر دم

□

تو می دانی که ما چندان نپاییم

□

گرم به هر سر مویی ملامتی بکنی

□

به حسرت زین گلستان با صد افغان رفتم و بردم

□

زان ماه پرافزایش آن فارغ از آرایش

□

یک قطره شراب در صبوحی

□

لعل عرشی تو چو رو بنمود

□

چو کفر و دین بود قائم به هستی

□

سحری چون قمر آیی به خرابات درآیی

□

بهر تحریض بندگان یزدان

□

گروهی سوی کوهساران شدند

□

چرا خربنده‌ی دجال باشم؟

□

چرا زهری دهد تلخی چرا خاری کند تیزی

□

چو دور عشرت و جامست بشتاب

□

لب لعلش جهان را برهم انداخت

□

گر فتنه می‌شویم بر آن روی، طرفه نیست

□

هین وقت صبوح شد فتوحی

□

نگویم یار را شادی که از شادی گذشتست او

□

که آمد یکی سهمگین باد و گرد

□

به خصم بد اندیش در زیر آن

□

کی بگریزد ز دست حق کی پرهیزد ز شست حق

□

هم زلف تو توبه‌ها شکسته

□

شنوده‌ام که بسی خلق جان بداد و بمرد

□

ز چشمش خاست بیماری و مستی

□

تو نور خاطر این شب روانی

□

بربست دهان و دیده بگشاد

□

مرا صورتی برنیاید ز دست

□

اندر آن جایگه نهد گاهی

□

دلم آهن همی‌خاید از آن لعلین لبی که او

□

می لعل ار چه لطیفست در آن جام عقیق

□

پشت من یکتا دل از زلف دوتا کردی

□

ما خود از خواری و مسکینی بخاک افتاده‌ایم

□

تو را می‌گویم و تو از سر طنز

□

مراد دل کجا جوید بقای جان کجا خواهد

□

یارب به فضل خویش ببخشای بنده را

□

حیف از آن ماه جهان آرای بی‌نقصان که کرد

□

بر تو زیانی کی شود از تو عدم گر شیء شود

□

نه جانی و نه غیر از جان چه چیزی

□

ز طرب چون طربون شد خرد از باده زبون شد

□

مسافر آن بود کو بگذرد زود

□

تو گویی کو طمع کرده‌ست در من

□

یقین می‌دانک جسمانیست آفت

□

همی رفت و می‌پخت سودای خام

□

سراغ منزل آن یار مهربان چو گرفتی

□

صد مطرقه کشیده در یک قدح بکرده

□

عید مسیحی روی او زنار قیصر موی او

□

به خود زنده مباش ای بنده آخر

□

ندانستی کسی کین پرتو اوست

□

ای بسا کوه احد کز راه دل برکنده‌ای

□

غصه در آن دل بود کز هوس او تهیست

□

آسمان در زیر پای همتت

□

فغان و ناله کنم صبح و شام و در دل یار

□

ایا خورشید رخشنده متاب از امر او سر را

□

چون برسد آفتاب در خط نصف‌النهار

□

در دل هر لولیی عشق چو استاره‌ای

□

گر کنم رندی، سزد، کندر جوانی وقت گل

□

بیایی یا بدان سومان بخوانی

□

خضر وقت تو عشق است که صوفی ز شکست

□

صد نعره همی‌آیدم از هر بن مویی

□

شکر خدا که مرد به ناکامی و ندید

□

همه سرسبزتر از سوسن و از شاخ گلیم

□

در آن حضرت که باد صبح گردش در نمی‌یابد

□

شکر دارد لبش هرگز نمیری

□

تفکر کن تو در خلق سماوات

□

آتشی در کفر و ایمان شعله زد

□

چون افتد شیر نر از حمله حیز و غر

□

لاکاس عندی و لا کانون یدفنی

□

قفس به بود بلبلی را که نالد

□

هزاران بار خفتی همچو لنگر

□

چون کرم پیله پرده خود را کند تمام

□

زانک جان‌ها همه تشنه‌ست به وی

□

هر زمان مست بر سر کویی

□

گزیدم آتش پنهان پنهان

□

گر لباس قهر پوشد چون شرر بشناسمش

□

که پایابم از دست دشمن نماند

□

همی پویم به سویت گرد عالم

□

یاران وفا را بین اخوان صفا را بین

□

ابر مشکسا بر قمر مسا

□

غمت چندان که دوزخ سوخت عمری

□

طبیعت های عنصر نزد خور نیست

□

نگارا تو به بستان آن درختی

□

مشین این جا تو با اندیشه خویش

□

درویش و پادشاه ندانم درین زمان

□

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را

□

خوش باش کز آن گوهر عالم همه شد چون زر

□

بر دل در دو کون فروبند از گمان

□

گر چه پیر کهنه‌ای در حکمت و ذوق و صفا

□

روی چو گلبرگ تو اشک مرا سیم کرد

□

مرغ جان دیوانه آن دام شد

□

امروز توبه بشکنم پرهیز را برهم زنم

□

فرستاد لشکر بشیر نذیر

□

عاشق روت لم‌یزل گشته

□

حیات خویش در آن لقمه گر چه پنداری

□

خان اردوی فلک را کافتابش می‌نهند

□

دل من سوخته‌ی حیرت گوناگون است

□

همه آن است و این مانند عنقاست

□

صدزبان شد سوسن اندر شرح تو

□

جهان بگرفت ارواح مجرد

□

بدیده بار دگر آن بهشت روی زمین

□

چنین دانست کاین را من ندانم

□

ای همنفس همیشه پیش آ

□

عاجزی‌ام در خرابی زاده من

□

چو شکر یک دل و آغشته این شیر شوید

□

خوبت رخست و زیبا، بنشین، نکو، نکو

□

صد اشتر جمله شکر و قند

□

زین واقعه گر ز جای رفتی

□

به بازار گندم فروشان گرای

□

چون می‌توان ز دست شهان طعمه یافتن

□

تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا

□

زهی شوخ چشمی که من کرده‌ام

□

به یک لحظه چشمت ز عشاق صد جان

□

چون درین مقام آیی گوش کن که: در راهت

□

خندان و تازه رویی سرسبز و مشک بویی

□

چیست از دور آن گوهر عجب ماهست یا اختر

□

گر به طوفان می‌سپارد یا به ساحل می‌برد

□

خدیو کامران کز یاری بخت

□

از جنگ سوی ساز آ وز ناز و خشم بازآ

□

در کنج شرابخانه گنجی است

□

هر کجا خطبه بخواند بر دو ضد

□

شاد نابوده ز وصل تو من و نابوده

□

یکی اقبال زفتی یافت جانم

□

آمدی کتش در این عالم زنی

□

کس نشاید که بر تو بگزینند

□

به دل صدگونه مطلب سوی او رفتم ولی ماندم

□

به دم در چرخ می‌آری فلک‌ها را و گردون را

□

بر بام هفت قلعه‌ی گردون علم زنم

□

در بیابانی که پایان کس ندید

□

دولت پیروز اگر بنشاندش بار دگر

□

ای دلبری که ساقی و مطرب فنا شدند

□

آن ترک که آن سال به یغماش بدیدی

□

شبی مست شد و آتشی برفروخت

□

ستم به ساغر می‌شد نه بر سر من اگر

□

این صورت تن رفته و آن صورت جا مانده

□

با زلف چلیپاوش بنشسته به مسجد خوش

□

شادی شب‌های ما کز مشک و عنبر پرده داشت

□

بفغانند مغان از من و از زاری من

□

درهای آسمان را شب سخت می‌گشاید

□

خربندگی و آنگه از بهر خر مرده

□

به ناز خفته چه داند که دردمند فراق

□

زد چو طوطی یکی شکرخنده

□

بشنو سخن یاران بگریز ز طراران

□

نفی را اثبات خود دانسته و اثبات نفی

□

هر که دلی دارد و نشان تو یابد

□

تنگهای شکر مصری بسی دیدیم، لیک

□

تو کان لعل و جان کهربایی

□

گر جسم تنک دارد جان تو سبک دارد

□

خدای را که تواند گزارد شکر و سپاس

□

حبذا آن زمان که در ره عشق

□

پای درختان بسته بد تو برگشادی پایشان

□

گر چه شهباز معرفت بودم

□

نمی‌شاید که چون برقی به هر دم خرمنی سوزی

□

کدام لاله به روی تو ماند؟ ای دلبند

□

نرسی به باز پران پی سایه‌اش همی‌دو

□

وان میر ساقی را بگو مستان سلامت می‌کنند

□

به صاحبدلی گفت در کنج ده

□

صبا بوی عراق آورد گویی

□

هر گوشه یکی باغی هر کنج یکی لاغی

□

لعلت نگین خاتم خوبی وصف زده

□

ماهرخ با خط و خال منی

□

ای بسا خانه! که بر اسب شود تنگ و سوار

□

وگر او چهره مستی به سر دست بخستی

□

هر کس که غافل آمد از این روزن ضمیر

□

همیشه صاحب این منزل مبارک را

□

چه افتادت که از من سیر گشتی؟

□

بدیدن بامدادانی چنان رو را چه خوش باشد

□

گر جان ز من ربودی الحمدلله ای جان

□

اجزای خاک حامله بودند از آسمان

□

دل را چه قدر و قیمت و جان چیست؟ کین دو رفت

□

ز روی آینه گل دور کردی

□

از هر دو جهان بگذر تنها زن و تنها خور

□

مرا مصلحت نیست لیکن همان به

□

دست یازید و بر گرفت و بخواند

□

عید و عرفه خندیدن تو

□

تو گوئی لعبت چشمم برون خواهد شد از خانه

□

یارب از عشق شکر خنده‌ی او

□

صبح برخیز و بر گل به صبوحی بنشین

□

تو کدام و من کدامم تو چه نام و من چه نامم

□

چون کرد بر عالم گذر سلطان مازاغ الصبر

□

چو آواز مطرب برآمد ز کوی

□

کجایی؟ با فراقم در چه کاری؟

□

هر چه در عالم دری بسته‌ست مفتاحش تویی

□

کی توانی دید روی گل که همچون خار گشتی

□

مرغ و ماهی ز من شده خیره

□

رای دو دلی کردن و آهنگ جدایی

□

عزیزا تو به بستان آن درختی

□

گر چه تو خون خواره‌ای رهزن و عیاره‌ای

□

شب از درد بیچاره خوابش نبرد

□

ای عندلیب باغ محبت گل وفا

□

بدم دامن کشان تا تو ز من دامن کشیدستی

□

عمریست که آن عمر عزیزم بشد از دست

□

با غذای خاک نتوانیم زیست

□

سرو بدین قد خوش خرام نروید

□

شمعی که در آسمان نگنجد

□

عشق را بوحنیفه درس نکرد

□

اگر تو ملک جهان را به دست آوردی

□

هستم آشفته بر رخی، که برو

□

به حق اشک گرم من به حق روی زرد من

□

عاشقانت را به مستی دم به دم

□

همه را از تو چو خاشاک بر آن آب براند

□

ز طره غالیه بر یاسمین توانی برد

□

به قاصد تا بیاشوبد بجنگد

□

امروز گل لعلت از شاخ دگر رستست

□

ولی نظم کردم به نام فلان

□

روزی و از قفا شبی و ز پی

□

طمع دارند و نبودشان که شاه جان کند ردشان

□

نزد خسرو نبود هیچ شکر جز شیرین

□

چون سلطنتت به دل درآید

□

دوش گفتی که: فلان از سر تیغم نبرد جان

□

گفتم غمت مرا کشت گفتا چه زهره دارد

□

یک لحظه ز کوی یار دوری

□

ز باریدن برف و باران و سیل

□

آن معین شریعت احمد

□

بیا بخرام و دامن کش در آن دود و در آن آتش

□

عالمی نظارگی حیران او

□

تو گردی راست اولیتر از آنک کژ نهی او را

□

غلام کیستی، ای خواجه‌ی پری‌رویان؟

□

شهری بنگر ز درد رنجور

□

به یادم نیست هیچ آن ماجراها

□

ازان تیره دل مرد صافی درون

□

خدا نگیردشان گرچه چاره‌ی دل ما

□

دوش ز درد دل مها تا به سحر نخفته‌ام

□

ماجرای دل دیوانه بدلدار بگوی

□

هم غصه به زیر پای بردم

□

دل شکیب از روی خوب او نداشت

□

کی شود با تو معول که چنین صاعقه‌ای

□

عشق گردان کرد ساغرهای خاص

□

دل منه بر وفای صحبت او

□

درة التاج امارت قرة العین کمال

□

بخند جان و جهان چون مقام خنده تو راست

□

پشه گشته با شه‌ای از فر او

□

فلکش گرفتم چو مهش گرفتم

□

در حلق دل شیفته شد حلقه به شوخی

□

چرخ گردان به تو گردد که تو آب اویی

□

برای ماه و هنجارش که تا برنشکند کارش

□

کسی گفتش ای سغبه‌ی خاکسار

□

به بویت زنده‌ام هر جا که هستی

□

من شیوه پریان را آموخته‌ام شب‌ها

□

چون ازین منزل همی باید گذشتن عاقبت

□

چو درمان است درد او دلم را

□

ز چنان غمزه، که او دارد و ابرو عجبست

□

تو اگر لطف گزینی و اگر بر سر کینی

□

در پیش رخش چه رقص می‌کرد

□

چنان دیو شهوت رضا داده بود

□

خونم چو می ار کشی حلالت

□

گرفتارم به دامت ساقیا ز آنک

□

مرتضی را شربتی کردند راست

□

عاشقان را چو همه پیشه و بازار تویی

□

به صحرای معنی گذر، تا ببینی

□

چون ز پیش رشته‌ای در لعل چون آتش بتافت

□

تن برود به پیش دل کاین همه را چه می‌کنی

□

هر کجا بدگوهری در عالمست

□

چون بر سمند آید و خلقیش در رکاب

□

معتمد الهوی معی مستندی و سیدی

□

شب و شمع و شراب و ناله‌ی چنگ

□

مرا چو زلف تو بر حرف می فرو گیرد

□

ناهید در هبوط و قمر در شرف خراب

□

بس نقش و نگار درشکستی

□

گر خرابات ازل از تاب رویش پر نگشت

□

واستنقذالدین من کلاب سالبه

□

محنت‌زده‌ای، نیازمندی

□

صنما صنما اگر جان طلبی

□

صد تشنه‌ی آتشین جگر را

□

عاقل کردست با تو کوتاه

□

جایی بجز از درت ندارم

□

ز کرم مزید آید دو هزار عید آید

□

خور نور درخشاند پس نور برافشاند

□

بگفت ار به دست منستی مهار

□

ناظرم بر رخت به دیده‌ی جان

□

چون عزم میدان زمین کردی تو ای روح امین

□

مرا نپرسی و گویند دشمنان که چرا

□

هر لحظه‌شان ز هجر به دردی دگر کشند

□

ما برگزیده‌ایم ترا از جهان، تو نیز

□

بر امید کرم و رحمت بخشایش تو

□

روزیست اندر شب نهان ترکی میان هندوان

□

مگر که مرد وفادار از جهان گم شد

□

صید خود را چرا زنی تو به تیر؟

□

روز و شب و نتایج این حبشی و روم را

□

چو زهرم می‌چشاند چرخ گردون

□

ز شیر دیو مزیدی مزید تو هم از اوست

□

نشانی ز بلقیس، اگر کرده‌ای

□

بشکف که من شکفتم تو بگو که من بگفتم

□

چو بادی تو گهی گرم و گهی سرد

□

مدامش به خون دست و خنجر خضاب

□

من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران

□

بیا ای ساقی لب گز تو خامان را بدان می‌پز

□

مرا ز خویش بیک جام باده باز رهان

□

پیش ز ما جان ما خورد شراب الست

□

راز دلم را به صبر، گفت: بپوشان

□

اما چو جمله عالم ملک تو است کلی

□

دم جهل و دم غفلت برون شد

□

همچنان در غنچه و آشوب استیلای عشق

□

گذشت عمر گرانمایه در فراق دریغ

□

شنیدستی که الدین النصیحه

□

گر ببندد فلک به صد گرهم

□

چون جدا گشت عاشق از معشوق

□

به نقد اندر بهشتست آنکه در خلوت سرای خود

□

ما را به چه کار می‌فرستی

□

عالم پر از حمد و ثنا از طوطیان آشنا

□

زنش گفت از اینان چه خواهی؟ مکن

□

سر مویی ز تو، تا با تو باقی است

□

گر همچو روغن سوزدت خود روشنی کردی همه

□

مشعله‌ی بیخودی از جگر افروختیم

□

دریاب مرا که طاقتم نیست

□

حیفت آمد که: دمی بی غم هجران باشم

□

صلا کز شش جهت درها گشاده‌ست

□

آنک از قلمش موسی و عیسیست مصور

□

خویشتن سوزیم و جان بر سر نهاده شمع‌وار

□

در حال چو جام سجده بر دم

□

چه باشد جرم و سهو ما به پیش یرلغ لطفت

□

تو همچو آفتابی تابنده از همه سو

□

دل را زبان بباید تا جان به چنگش آرد

□

وقت کارست، ای نسیم، از کار او

□

صنما چنان فتادم که به حشر هم نخیزم

□

سر بنهم من که مرا سر خوشست

□

بر جان ضعیف آرزومند

□

پس از آن چار کوکب تابان

□

چو دست و پای وقف عشق کردند

□

گر از کوی او روی رفتن ندارم

□

خوش خوش چو شمع ز آتش عشق تو فی‌المثل

□

نیست عدو را مجال، با مدد آن جمال

□

چیست نی آن یار شیرین بوسه را

□

به خط خویشتن فرمان به دستم داد آن سلطان

□

عقابان می‌درد چنگال باز آهنین پنجه

□

تن درماندگان رنجور یابی

□

زردی رخ بستان کز فرقت آن خوبان

□

از کشتن کشته‌ای چه خیزد

□

چه ریشه برکنی از غصه و پشیمانی

□

سود من جمله ز هجر تو زیان خواهد شد

□

همه لافت که زاری‌ها کنم من

□

هست ز چنگ غمش گوش مرا کش مکش

□

به رای جهاندیدگان کار کن

□

دل محمل نشین مشکل درون محمل آساید

□

الا ای عقل شوریده بد و نیک جهان دیده

□

فتاده ناقه در غرقاب از آب چشم مهجوران

□

زان تاختنش یوسف دل گر نشد افگار

□

متاب زلف خود، ای آفتاب رخ، دیگر

□

ما را به حکایت به در خانه ببردی

□

از او کو حسن مه دارد هر آن کو دل نگه دارد

□

قضای کن فیکونست حکم بار خدای

□

گر رویم از درت و گر نرویم

□

بس که گمره را کنی بس جست و جو

□

عاشقان را ز بیخ و بن برکند

□

وگر به پیش من آید خیال یار که چونی

□

چیست پیش پاکبازان کام دل جستن؟ غرض

□

دگرباره شکستی تو بها را

□

ساقی ظریف و باده لطیف و زمان شریف

□

تا چشم بدی به زیر بنهد

□

روان کرد جویی ز بحر روان

□

کی دم کس شنیدیی یا غم کس کشیدیی

□

شب درازست و عمر ما کوتاه

□

بی تو با چشم خون فشان همه شب

□

یک جرعه به ذات خود ازان باده‌ی صافی

□

در ره خر بد ز اسب رهوار

□

باده او را نخورم ور نخورم پس کی خورد

□

سر فروتنی انداخت پیریم در پیش

□

شب اندوه من نگردد روز

□

ز طرب چون حشر شود سرشان مستتر شود

□

زین عقل گزاف گوی پر دعوی

□

یا به قاصد رو ترش کردی ز بیم چشم بد

□

خون جگر به حلق رسیدست وز هره نه

□

دو چشم تو بیان حال من بس

□

چون لعل لبش دیدی یک بوسه بدزدیدی

□

ز شادی چو گلبرگ خندان شکفت

□

نظری کن، که به جان آمدم از دلتنگی

□

چو مه روی تو من باشم ز سال و مه چه اندیشی

□

غمزه‌اش قرچی و یاقوت خموشش جاندار

□

نرگس دستان گرش دست دل از حیله برد

□

زان دم که تو روی باز کردی

□

همان سودایی و دیوانه می‌باش

□

من در پی آن دلبر عیار برفتم

□

هاون از یار جفا بیند و تسلیم شود

□

باش آماده‌ی غم شب هجر

□

از نعمت روحانی در مجلس پنهانی

□

گفت یا رب جبه‌ی ده محکمم

□

از لعل لبش شراب نوشید

□

هر چه در امکان عقل بود بگفتیم

□

چه بود حیات بی‌او هوسی و چارمیخی

□

بمیرید بمیرید و زین مرگ مترسید

□

لبت دانم که یاقوتست و تن سیم

□

نخست از گرد کلفت پیکر سیمین روحانی

□

در بزم چنان شاهی در نور چنان ماهی

□

بتو کی توان رسیدن چو ز خویش رفتم

□

بت بود در راه او هرچه آن نه اوست

□

عدم خانه‌ی نیستی راست گنجی

□

آسمان گر واقفستی زین فراق

□

آن نفسی که باخودی خود تو شکار پشه‌ای

□

کی بود جای ملک در خانه‌ی صورت پرست

□

یار من پاک و به رویش غیر چون دارد نظر

□

دراندازد به جان عاقلان بی‌خبر سوزی

□

صد شور به پسته در فتاده است

□

تا کی ز شب زنگی بر عقل بود تنگی

□

درکس نیوفتد این آتش

□

تو چرا همچو گل خندانی

□

کسی خواهد که او بیدار گردد

□

منه در میان راز با هر کسی

□

وی دیده ببار اشک خونین

□

هشیار به سگ ماند جز جنگ نمی‌داند

□

گر چه فارغ بوده‌ام چون نسر طایر ز آشیان

□

در عشق درد خود را هرگز کران نبینی

□

چه بر خورند ز بالای نازک تو؟ ندانم

□

از نثار جوهر یارم مرا

□

بریان نخورم که هم زیان‌ست

□

اگر همین خور و خوابست حاصل از عمرت

□

چسان خورشید رویت را مه تابان توان گفتن

□

آتش رخسار تو در بیشه جان‌ها زده

□

تا نیابد اطلاعی هیچ کس

□

بی دیده جمال او کی بیند

□

امشب زرنگ می برافروز آتشی

□

ما را همه بند دام کردی

□

ساقی به سوی جام رو ای پاسبان بر بام رو

□

پراگنده گویی حدیثم شنید

□

بی‌تو چنانم کز جان به جانم

□

شهد و شکرش گویم کان گهرش گویم

□

می‌روی فارغ و خلقی نگران از پس و پیش

□

زآرزوی سر زلف تو مدام

□

ز ذره بیشترندش کنون هواداران

□

به روز و شب مرا اندیشه توست

□

هم بحر پرگوهر شود هم شوره چون گوهر شود

□

شگفت نیست گر از طین به درکند گل و نسرین

□

ناگهان دم درکشید از بذله‌ی دلکش دریغ

□

گهی باشی چو دل اندر میانه

□

و امروز پشیمانی و درد است دلم را

□

آن دل پرخواره ز عشق شراب

□

اگر آن چاه زنخدان به سر کوچه برد

□

ای زهره‌ای که آتش در آسمان زدی

□

بجز با روی خوبت عشقبازی

□

دم عیسیست پنداری نسیم باد نوروزی

□

بی مه روی تو ای کوکب تابنده مرا

□

چند بینی این و آن و نیک و بد

□

چون نظر کردیم در بستان بیاد قامتش

□

گریه‌ی شمع وقت خنده‌ی صبح

□

عزلت گزیده بودم و کاری گرفته پیش

□

دی بخندید آن بهار نیکوان

□

صلا زن پاکبازی را رها کن خاک بازی را

□

چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید

□

آلتی از کرم بدو بخشید

□

گه در کفم فشاری گه زیر پا به هر غم

□

گفت کین هر دو جهان بالا و پست

□

بگرد بام تو گردان کبوتران سلام

□

اگر برابرش آیم به خشم برگردد

□

ما خود فنای عشقش ما خاک پای عشقش

□

گر لب ز سلام تو خموش است

□

خردمند مردم ز نزدیک و دور

□

عاشقان را ز دوست نگزیرد

□

ساقی دلدار تویی چاره بیمار تویی

□

برگلبن ایجاد توئی غنچه‌ی خندان

□

تا که سر زیر پای تو ننهم

□

بند کن زلف جهان آشوب را

□

سرفرازی شیرگیری مست عشقی فتنه‌ای

□

بنده بحر محیطم کز محیطی برتر است

□

قرعه‌ی همت برآمد آیت رحمت

□

که تا کیم به فسون گویی آنچه می‌خواهی

□

برو برو که خران گله گله جمع شدند

□

قلاش و قلندرسان رفتم به در جانان

□

وان سنجق صد هزار نصرت

□

تا او ز نقش چهره‌ی خود پرده بر گرفت

□

کز او در آینه ساعت به ساعت

□

چو مغز خام بود در درون پوست نکوست

□

ز فرخنده خویی نخوردی بگاه

□

از حسن تو بازمانده تا چند؟

□

عالم همه چون دریا تن چون صدف جویا

□

چون زهد و نکونامی بر باد هوا دادی

□

اگر صد تیر بر جان تو آید

□

دشمن پر در کمین داری و دستی بر کمان

□

چو ز هجر تو به نالم ز خدا جواب آید

□

چشم تو ناز می‌کند لعل تو داد می‌دهد

□

نشاید هوس باختن با گلی

□

در خماریم کو لب ساقی؟

□

ماه آمدی از لامکان ای اصل کارستان جان

□

چگونه می‌کشی صد بحر آتش

□

قاصد ره داد شیر ور نه کی باور کند

□

مایه‌ی روزگار خود در هوس تو باختم

□

هستی ز غیب رسته بر غیب پرده بسته

□

روی بستان را نبیند راه بستان گم کند

□

شنیدم که مهمانش آمد یکی

□

ز فیض ابر آزاری زمین مرده شد زنده

□

چون به عالم نیست یک کس مر مکانت را عوض

□

پیش کسی کز خمار جان بلب آورد

□

چون یک تن را هزار جان هست

□

همه ذرات عالم همچو منصور

□

همه اجزات خموشند ز تو اسرار نیوشند

□

جان و تنم بخست او شیشه من شکست او

□

فراغ دلت هست و نیروی تن

□

جز صبا کیست کزین خسته برد پیغامی؟

□

عیدانه بپوشیده همچون مه عید ای جان

□

بر نطع کامرانی نور رخت به یک دم

□

جان بدان عشق سپارید و همه روح شوید

□

چمن بسان بهشتی گشاده روی طرب

□

چشم یعقوب به دیدار پسر شاد شدی

□

دو چشم عاشقان بیدار تا روز

□

از این خفرقی موی کالیده‌ای

□

مگو فردا برت آیم که من دور از تو تا فردا

□

مجنونی من گشته سرمایه صد عاقل

□

چهره‌ی خوب تو رشک لعبت نوشاد

□

دل از شراب عشق چو بر خویشتن فتاد

□

بود در ذات حق اندیشه باطل

□

امروز دامن تو گرفتیم و می‌کشیم

□

چون عبهر و قند ای جان در روش بخند ای جان

□

اگر جواهر ارواح در کشاکش نزع

□

تو جانی و چنان دانی که: جسمی

□

نیمی بخور ای ساقی ما را بده آن باقی

□

رفت مردی بازآمد پر شتاب

□

چو هر دو سر به هم آورده‌اند در اسرار

□

گرد دهن چون شکرش گرد، که امروز

□

از هجر دوتا چو لام گشتیم

□

در پرده حجاز بگو خوش ترانه‌ای

□

چه زنار مغ بر میانت چه دلق

□

از می عشق اگر چه بی‌خبرند

□

فما طلبوا سوی سقمی فطاب علی ما طلبوا

□

چشمت به ساحری شده در شهر روشناس

□

در آینه روی خویش می‌بیند

□

بر بوی باد زلف تو شب روز می‌کنم

□

بسی زنهار گفتی لابه کردی

□

هر که بدید از او نظر باخبرست و بی‌خبر

□

نشست از خجالت عرق کرده روی

□

آه که تار و پود آن رفت به باد عاشقی

□

هم سوی دولت درجی هم غم ما را فرجی

□

آوازه‌ی وصال تو کوس ابد زده

□

کجا گردم دگر کو جای دیگر

□

روشن دل کسی که تو باز آیی از درش

□

از دیده برون مشو که نوری

□

این صورت بت چیست اگر خانه کعبه‌ست

□

بدو گفتم این ریسمان است و بند

□

عجز من بین، دعای من بپذیر

□

چو بر براق معانی کنون سوار شود

□

یاران به همتی مدد حال ما شوید

□

روزگاری به بوی او بودم

□

به آن رسید که توفان بر آیدم بدو چشم

□

بیا ای سرو گلرخ سوی گلشن

□

بنده چو بیندیشد پیداست چه بیند

□

اکتفی رشف الثنایا بعد اهلاک الضرام

□

بیم آن است کز غم عشقت

□

شدم بر بام تا مه را ببینم

□

سر نگردانم از ره تو دمی

□

تا کی اشارت آید تو ناشنوده آری

□

هر زمانی در به روی ما مبند

□

تابان شده‌ست کانی خندان شده جهانی

□

به چشمه‌ای که در او آب زندگانی بود

□

که مپسند چندین که با این پسر

□

اندر آن عزم و آن طلب، بانی

□

مه را نگر برآمده مهمان شب شده

□

چو هست عهد مودت میان لیلی و مجنون

□

گوشمالی که هیچکس ننمود

□

ابریشمی بساز و ازین حلقه پنبه کن

□

اندک اندک به جنون راه بری از دم من

□

که تا نازی کنیم آن جا و بازاری نهیم آن جا

□

بر حرف معاصی خط عذری نکشیدیم

□

نسیمی چو انفاس عیسی مقدس

□

من بی‌رخ چون ماهت گر روی به ماه آرم

□

ننگری از ناز در زمین که دمی نیست

□

این دو پیغام مخالف در جهان

□

بنشستم که: نویسم سخن عشق و ز دل

□

بر آب حیات راه یابی

□

آنک سرسبزی خاک‌ست و گهربخش فلک

□

قفا خورده گریان وعریان نشست

□

فغان که در همه‌ی عمر یک سخن نشنیدی

□

نای برای من کند در شب و روز ناله‌ای

□

نافه‌ی مشک از گل بگشا بدر منیر از شب بنما

□

هر گل که به رنگ دل نشد اینجا

□

گفتی: بسنده کن به خیالی ز وصل ما

□

به دم خوش سحرگه همه خلق زنده گردد

□

صورت چه پای دارد کو را ثبات نیست

□

گنج آزادگی و کنج قناعت ملکیست

□

نبستم دل به مهر دیگران اما ز کوی تو

□

نی نی تو بنال ای دل زیرا که من مسکین

□

چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو

□

ما از آن سوختگانیم که از لذت سوز

□

چه ساغرها تهی کردیم بر یادت: که یک ذره

□

هست در صفه ما صف شکنی کز نظرش

□

بسوز ای دل در این برق و مزن دم

□

به کتابش آن روز سائق نبرد

□

هان نظاره که گل جمال نمود

□

جان نادیده خسیس شده

□

منکه در صبح ازل نوبت مهرت زده‌ام

□

چشم مرا با تو ای یگانه چه نسبت

□

گردن ما ز بسی دام برون جست و کنون

□

دو هزار خنب باده نرسد به جرعه تو

□

آنک به رقص آورد پرده دل بردرد

□

همیشه بر سگ شهری جفا و سنگ آید

□

کو دلی کز آن دل بی‌رحم سنگین نیست چاک

□

آن نرگس سرمست او و آن طره چون شست او

□

بی آب و دانه در قفسی تنگ مانده‌ام

□

چو مست چشم تو نبود شراب را چه طرب

□

ای صبا، باز آمدن دورست یوسف را ز مصر

□

چو شیر و چون شکر بادا همیشه

□

عذر گو وز بهانه آگه باش

□

ز نام آوران گوی دولت ربود

□

از گلبن جمالت خاری است حسن خوبان

□

نباشد خامشی او را از آن کان درد ساکن شد

□

بینم دو جهان یکموی از حلقه‌ی گیسویش

□

شراب عشق نخوردست هر که تا به قیامت

□

الغیاث، ای دوست، کز دست جفات

□

مرد مطلق دست خود را کی بیالاید به جان

□

بازوی تو قوس خدا یافت یافت

□

مطربان رفتند و صوفی در سماع

□

گرچه از حکه در تعب باشی

□

در حلقه سر اندرکن دل را تو قویتر کن

□

زهی موسی عمران بر در تو

□

چو نظر کنی به بالا سوی آسمان اعلا

□

چه گنه کرد دلم کز تو چنین دور افتاد؟

□

جان تشنه ابد شد وین تشنگی ز حد شد

□

مستی سرم آمد نور نظرم آمد

□

الا مگر آنکه روی لیلی دیدست

□

شیرافکنی که در رزم گر شیر بیند او را

□

العشق نور مرتفع و السر نعم المکترع

□

از چشم بشد ظلمت و سرچشمه‌ی خضرم

□

بگذر از نقش دو عالم خواه نیک و خواه بد

□

پر کژدم و پر ز مار گوری

□

هر طرف از عشق تو پر سوخته

□

بدان حلاوت بی‌مر و تنگ‌های شکر

□

چیست دوران ریاست که فلک با همه قدر

□

سروران چون گو به پای توسنش بازند سر

□

دوش خیال مست تو آمد و جام بر کفش

□

چه دریایی است این دریای پر موج

□

گر خمر خلد نوشم با جام‌های زرین

□

به آب دیده دست از خود بشویم

□

خضرت چرا نخوانم کب حیات خوردی

□

صبح وجود را بجز این آفتاب نیست

□

ای ذات شریف و شخص روحانی

□

نسپردمی دل آسان به تو روز آشنایی

□

آمده‌ام مست لقا کشته شمشیر فنا

□

ز هستی رونق مستی نبینی

□

باد خاک سیاه بر سر آنک

□

باد می‌پیمایم و بر باد عمری می‌دهم

□

دستم شکست دست فراقت ز کار و بار

□

میان روز شتر بر سر مناره رود

□

و مغتمض الا جفان لم یدر ماالذی

□

به بوی زلف تو هر دم حیات تازه می‌یابم

□

دنیا نبود عیدم من زشتی او دیدم

□

ناتوان بر بستر زاری فتاد

□

قالب خاکی به زمین بازداد

□

کنون بر سر شاخ فرقی ندارد

□

چندین هزار مرغ بدین فن بکشته‌ای

□

بر هر چه امیدستت کی گیرد او دستت

□

در ایام او روز مردم چو شام

□

می‌نوازی غیر را هر لحظه از لطف و مرا

□

ای فرورفته چو قارون در زمین

□

این چه انفاس روان بخش عبیر افشانست

□

دل چو در گرداب عشقش اوفتاد

□

چو عمر تو بنزد تست بی‌قیمت، نمی‌دانی

□

آنک او رد دل است از بددرونی‌های خویش

□

عقل از مزه بویش وز تابش آن رویش

□

ای که در نعمت و نازی به جهان غره مباش

□

زاهد آن راز که جوید ز کتاب و سنت

□

به جان جمله مردان به درد جمله بادردان

□

سر نبرم از غمت زانکه تو از سرکشی

□

آمدم کز سر بگیرم خدمت گلزار او

□

گذری کن، که مگر با تو دمی بنشینیم

□

خواهم که دو عشر ای خوش آواز

□

ز سوسن بشنو ای ریحان که سوسن صد زبان دارد

□

پدر گفتش اندر شب تیره رنگ

□

کارم از دست رفت و دست از کار

□

از جان و دل گوید کسی پیش چنان جانانه‌ای

□

بسکه آتش در جهان افکنده‌ام از سوز عشق

□

در جشن می عشق که خون جگرم ریخت

□

دلم از جان نخست دست بشست

□

هیچ می‌دانی چه خون ریز است او

□

ز کار و کسب ماندم کسبم اینست

□

شری که به خیر باز گردد

□

خاتم انبیاء، رسول هدی

□

من مست و حریفم مست زلف خوش او در دست

□

چو مست خنب وحدت گشتی ای دل

□

تیزچشمان صفا را تا ابد

□

های و هویی در فلک نتوان فکند

□

در این خشکی هجران ماهیانند

□

نبات آب و گل جمله غم آمد

□

دوان شد به مهمان سرای امیر

□

ز بهر کندن خارا برای سجده‌ی شیرین

□

جام آتش درکش درکش

□

خیزد از چین سر زلف تو مشک ختنی

□

مرا آن یک نفس جاوید نه بس

□

چه سود قرار وصل جانان؟

□

گر چه به نقش پستی بر آسمان شدستی

□

هر آدمی را در جهان آورد حق در پیشه‌ای

□

قدر فلک را کمال و منزلتی نیست

□

سایه حق کریمخان که ز عدل

□

بازیم یکی عشقی در زیر گلیمی به

□

در عشق چنان دلبر جان بر لب و لب برهم

□

پیاله‌ای به من آورد لاله که بخوری

□

از می عشق تو مگر مست شد

□

تا با تو چو خاص نور گردم

□

تا که مرا شیر غمت صید کرد

□

ور به خلوت با دلارامت میسر می‌شود

□

رفت ناگاه ازین گلشن و ناچید گلی

□

ای بزاده حسن تو بی‌واسطه هر مرد و زن

□

من همان لحظه که بر طلعتش افکندم چشم

□

بیگانه شدم ز هر دو عالم

□

بنمود رخ زیبا، گشتیم همه شیدا

□

بیمار رنج باید تا شاه غیب آید

□

درد نباشد ننماید صبور

□

ز خلوتگاه ربانی، وثاقی در سرای دل

□

به تزویج محبوبه‌ای میل کرد

□

بر سر شطرنج بتی جامه کنی کیسه بری

□

سرخ منقاروشی پوش آمده

□

در دل عشاق چه آتش فکند

□

آشتی کن بامن، آزرمم بدار،

□

خیالی را امین خلق کردی

□

خواهم که ز زنار دو صد خرقه نماید

□

بگذری در کوی یارم تا کنی حال دلم را

□

آن‌که چون او نزاد فرزندی

□

چو آمد موسی عمران چرا از آل فرعونی

□

بسته‌ای با می و پیمانه ز مستی پیمان

□

نور دل من ز عکس روی توست

□

وآن را که عنایت تو ره داد

□

کی برد جان ز تو گر ز آنک تو دل سخت کنی

□

قصد جان جمله خویشان کنیم

□

صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار

□

چرخ و انجم همه را بر درش از بخت بلند

□

بپر ای دل که پر داری برو آن جا که بیماری

□

گر آتش عشق بر فروزم

□

ز فلک فتاد طشتم به محیط غرقه گشتم

□

عمرم گذشت و یک نفسم بیشتر نماند

□

عجب یارا ز اصحاب شمالی

□

نوبت خانه گذشت نوبت بستان رسید

□

جمالش برفت از رخ دل فروز

□

آه که برچیده شد زود ز بزم جهان

□

چو جغدان چند این محروم بودن

□

جان من شکسته بین وین دل ریش آتشین

□

سر به بازار قلندر در نهم

□

من که در میکده کم از خاکم

□

ای رخت کشیده به نهان خانه بینش

□

به جان خواهم نوای عاشقانه

□

ناگهی باد خزان آید و این رونق و آب

□

آن فتنه‌ی عالم که ز ظلم و ستمش بود

□

منم مخمور و مست تو قدح خواهم ز دست تو

□

از شمع سال کرد کاخر

□

مهمان او شدیم که مهمان همی‌خورد

□

ناله‌ی زار عاشقان، اشک چو خون بی‌دلان

□

مگر من یوسفم در قعر چاهی

□

سراندازان و جانبازان دگرباره بشوریدند

□

به صبرش در آن کنج تاریک جای

□

بی تو احوال مرا در دل شب‌ها داند

□

اذا ما شت اسراری ادر کأسا من النار

□

اگر خط سیه کارش غباری دارد از عنبر

□

دی زاهد دین بودم سجاده نشین بودم

□

خسرو ملک جمالی تو و اندر سخنم

□

میان ما چو تو مویی نبینی

□

ز رندان کیست این کاره که پیش شاه خون خواره

□

جهان نماند و خرم روان آدمیی

□

آن که رسد روز و شب از کف فیاض او

□

در جنت و در دوزخ پرسان تواند ای جان

□

تا تو در ششدره‌ی نفس فرومانده شدی

□

نشود بند گفت و گوی جهان

□

به بوی آنکه در آتش نهد قدم روزی

□

تو اصولی تو اصولی تو اصول ابن اصولی

□

رو بر در دل بنشین کان دلبر پنهانی

□

پسر چند روزی گرستن گرفت

□

به کام دوست می مهر دوست می‌خوردم

□

صوفی ز هوای او پشمینه شکافیده

□

چون کسی نیست که با او نفسی بتوان برد

□

خورشید دراوفتاده پیوست

□

امروز چنان مستم از باده‌ی دوشینه

□

ای نقد جان مگوی که ایام بیننا

□

که ما را نردبان زرین و سیمین

□

شتربانی آمد به هول و ستیز

□

تا قدم زین وحشت آباد عدم بیرون نهم

□

بر دل من زن همه را ز آنک دریغ است و غبین

□

اول به وصل خویش بسی وعده دادیم

□

ما را نبید و باده از خم غیب آید

□

تو داد بندگی خداوند خود بده

□

گر گویی می‌شناسم لاف بزرگ و دعوی

□

ز مستی من ترازو را شکستم

□

ز دلهای شوریده پیرامنش

□

چه دلداری؟ که هر لحظه دلم از غم به جان آری

□

صبح که آفتاب خود سر نزده‌ست از زمین

□

جبدا باده‌ی گلرنگ به هنگام صبوح

□

اگر خواهی که مرد کار گردی

□

ناظرم در رخت به دیده‌ی دل

□

در رخت پیداست والله رنگ او

□

بزن دستی بگو کامروز شادی‌ست

□

که بگشاید دری کایزد ببندد

□

بر کن از خواب چشم نرگس را

□

بسوزد دل اگر گویم همان دلدار پیشینی

□

با چشم پر آب پای در آتش

□

مرا غیر تماشای جمالت

□

دست و پایی می‌زدم، تا بود جان

□

بار دیگر در جهان آتش زدی آتش زدی

□

خواب دل را خراب دید و یباب

□

که من نان و برگ از کجا آرمش؟

□

یار بی‌غیر که می در قدحش خون گردد

□

ای روی تو چون آتش وی بوی تو چون گل خوش

□

کردیم حال خون دل از دیدگان سال

□

پروانه‌ی شمع عشق شد جان

□

گردیم هر دو مست شراب نیاز و ناز

□

تو آن دری که از دریا فزونی

□

خیال تو چو درآید به سینه عاشق

□

این دست سلطنت که تو داری به ملک شعر

□

خوب رخساری نقاب از پیش رخ برداشتی

□

زیر این هفت آسیا هستی ما را خوش بکوب

□

ز هرچه می‌دهدت روزگار عمر بهست

□

نوبت آدم گذشت نوبت مرغان رسید

□

تا خار غم عشق تو در پای دلم شد

□

هله ای جان و جهانم مدد نور نهانم

□

ای عاشق شاه دان که راهت

□

کس بدین شوخی و رعنایی نرفت

□

دل ز غم رنجور و تو فارغ ازو وز حال ما

□

هر ذره ز خورشیدت گویای اناالحقی

□

بعندلیب نسیمی ز گلستان برساند

□

کار من و حال من چه می‌پرسی

□

پیری به در آمد از خرابات

□

کو وفاهای لطیفت کز نخست

□

در چاه زنخدان تو هر جان که وطن ساخت

□

رب اعف عنی وهب لی مابکیت اسی

□

از بی‌خبری خبر نداریم

□

ایمان ز سر زلفت زنار عجب بندد

□

همان به است که شیران ز بیشه برنایند

□

آمد می ناب وز پی نقل

□

فتنه‌ای انگیخت، شوری درفکند

□

بی روی خوش تو زنده بودن

□

آب حیوان ایمان خاک سیهی کفران

□

شیراز در نبسته‌ست از کاروان ولیکن

□

از بهر یکی جرعه دو صد توبه شکستیم

□

غماز غمت گفتا در خانه بجوی آخر

□

خط بخونم باز می‌گیرند و خونم می‌خورند

□

باز چون زلف برگرفت از روی

□

این امیرانی که بیماران حرص‌اند و طمع

□

از برای علف دیو تو قربان تنی

□

شاخ عشق اندر ازل دان بیخ عشق اندر ابد

□

شبانگه مگر دست بردش به سیب

□

در خلوتی که ما را با دوست بود آنجا

□

جان‌ها همه پا کوبند آن لحظه که دل کوبی

□

رفتم نه چنان کامدنم روی بود نیز

□

بر حصار فلک ار خوبی تو حمله برد

□

خرم آن خانه که باشد چون تو مهمانی در او

□

نه که روی و پشت عالم همه رو به قبله دارد

□

از رنگ بلور تو شیرین شده جور تو

□

نه دینار دادش سیه دل نه دانگ

□

آورد به یک زخمه، جهان را همه، در رقص

□

در هر ره و هر پیشه در لشکر اندیشه

□

شاخ امید من گل صد برگ بار داد

□

گر وصال است از تو قسمم گر فراق

□

مرا، که جز رخ او در نظر نمی‌آید

□

کی میان من و آن یار بگنجد مویی

□

می‌گشت گرد حوض او چون تشنگان در جست و جو

□

اگر روزی مرادت بر نیارد

□

زان جا که حساب همت ماست

□

در حسن بهشت تو در زیر درختانت

□

به هیچ جای نشانی نداد هیچ کس از تو

□

دگر نشینم هرگز برای دل که برآید

□

روی او دیدم سر زلفش چرا آشفته گشت ؟

□

از خلق نشان تو شنیدم

□

یار دگر و کار دگر کفر و محالست

□

یکی زان میان غیبت آغاز کرد

□

به گفتگو سخن عشق دوست نتوان گفت

□

درکش قدح سودا هل تا بشوی رسوا

□

چه رنجها که نیامد برویم از غم رویت

□

عاشق عشق تو شدم از دل و جان که عشق تو

□

ای ز تاب حسن تو آیینه صورت آفتاب

□

بینی که شکر کران ندارد

□

بشارت می پرستان را که کار افتاد مستان را

□

عنان گریه چون شاید گرفتن

□

مرا مکش، که نیاز منت بکار آید

□

غلام باغبانانم که یارم باغبانستی

□

زان همای بس همایون آمد او

□

نگفتی تا قیامت با تو جفتم

□

ز خود صبری و آرامی نمی‌یابم نمی‌یابم

□

مها از بس عزیزی و لطیفی

□

ای تو در جان چو جان ما در تن

□

بنماندست آب در جگرم

□

آن یار، که در میان جان است

□

از عشق سنگ خارا بر آهنی زده

□

یوسف گل تا عزیز مصر شد یعقوب وار

□

عقل تو چون قطره‌ای است مانده ز دریا جدا

□

بیا، که وقت بهار است و موسم شادی

□

آفتاب لطف حق بر عاشقان تابنده باد

□

او ز هر نیک و بد خلق چرا می‌لنگد

□

ترکت مدامعی طوفان نوح

□

بنمای جمال، تا دهم جان

□

در پنجه ماست دامن تو

□

منت پیوسته خواهم بود غمخوار

□

چهره من رشک گل و دیده خود را

□

در راه عشقبازان زین حرف‌ها چه خیزد؟

□

از شاخ درخت گیر رقصی

□

این همه لطف و سرکشی قسمت خلق چون شود

□

سر ز پیشت برنمی‌آرم ز دستور طلب

□

پی به کوی او همانا کس نبرد

□

ما را بگزیده لب کیم بر تو امشب

□

روی زیبای ترا بدر منیر آینه دار

□

تا عشق تو در میان جان است

□

به امید خیالت می‌دهم جان

□

چه شود اگر ز عیسی دو سه مرده زنده گردد

□

راه دهید یار را آن مه ده چهار را

□

که در طفلیم لوح و دفتر خرید

□

لعل تو شیرین‌تر از آب حیات

□

نعره‌ها از عاشقان برخاسته

□

ور زلف پریشان را درهم فکنی حلقه

□

ترک ما هر طرف که مرکب راند

□

خسته‌ای از جور عشقت کشته دان

□

جبرئیل آمد به مهمان بار دیگر تا خلیل

□

اگر تسخر کند بر چرخ و خورشید

□

کرا شرع فتوی دهد بر هلاک

□

جز لطف توام که دست گیرد؟

□

سمعوا نداء الحق من فم طارق

□

چون بر دوام دور زمان اعتماد نیست

□

بسیار درین بادیه شوریده برفتیم

□

اگر صد بار هر روزی برانی از بر خویشم

□

هست ای ساقی خوب از بامداد

□

تقصیر کجا گنجد در گرم روی عاشق

□

اسروا حدیث العشق ما امکن التقی

□

ساغری از می لبش دوش سال کرده‌ام

□

ای شادکن دل‌ها اندر همه منزل‌ها

□

زان نگینش بود چندان نام و بانگ

□

گیرم کز او بگردی شاه و امیر و فردی

□

سوره‌ی حمد و ثنای او بخوان

□

زان باده پیر تلخ پاسخ

□

عجب آن غمزه غماز چونست

□

خداوند بخشنده‌ی دستگیر

□

نی خطا گفتم: کجا لذت دهد

□

مسلمانان مسلمانان به هر روزی یکی شوری

□

ز مشک سوده سلسله بر مه نهاده‌اند

□

تن چند زنم که چشم مستت

□

نزد تو خاکسار چو دین را نبوده آب

□

من پار ز آتشی گذشتم

□

صد حاجت گوناگون در لیلی و در مجنون

□

این پنجروزه مهلت ایام، آدمی

□

تا بسی محنت خدمت نکشد همچو ایاز

□

جان و دل فسرده را از نظرش گشایشی

□

ماهرویان ره جفا سپرند

□

که جان ویست به عالم اگر شما جسمید

□

برون شو از مکان و کون تا زیشان نشان یابی

□

خالی است اندرون تو از بند لاجرم

□

گر تو نازی می‌کنی یعنی که من فرخنده‌ام

□

کمربند و دستش تهی بود و پاک

□

جان بباید داد و بستد بوسه‌ای

□

وگر بر کار بودی دل درون کارگاه عشق

□

جان بتلخی می‌دهیم ای جان شیرین دست گیر

□

ناله‌ی رندی به گوش او رسید

□

از تاب سینه آتشی اندر جگر زنیم

□

سوگند می‌خورم به جمال و کمال او

□

مه نور می‌فشاند و سگ بانگ می‌کند

□

گر منزلتی هست کسی را مگر آنست

□

به عالم، در که دیدم باز کردم

□

داد از گلستان حسن و جمال

□

در عشق دلی و نیم جانی

□

که عشق شیر سیاه‌ست تشنه و خون خوار

□

تا چشم بتم چه فتنه انگیخت؟

□

والله که عاشقی و بگویم نشان عشق

□

مگر ما شحنه‌ایم و غم چو دزدست

□

پیر بودم به وصال رخ خویش همه روز

□

بیا، که جان من از آرزوی دیدارت

□

جان‌هایی که مست و مخمورند

□

سرشک من بکجا می‌رود که همچون آب

□

ز عشق روی و موی تو به یکبار

□

لب لعل او نبوسد، به مراد، جز لب او

□

گر آفتاب عشق نبودیم چون زحل

□

آن جا که وصال دوستانست

□

مگر ز مدت عمر آنچه مانده دریابی

□

بلبل از وصلت گل بانگ برآورده چنانک

□

چونک خیال خوش دمت از سوی غیب دردمد

□

ز ماه روزه چو کاهی شد ای پسر ماهت

□

گفتی که تو روبهی نه‌ای شیر

□

ور هیچ مجال گفت یابی

□

زین سر چو زنده باشی تو سرفکنده باشی

□

هر نی کمر خدمت در پیش تو می‌بندد

□

بداندیش مردم بجز بد ندید

□

آنجا نپذیرند صلاح و ورع امروز

□

بر کشته دیت باشد ای شادی این کشته

□

بیاد زمین بوس درگاه تو

□

عاشق تو کسی بود که چو شمع

□

ترش نشینی گیرد همه جهان تلخی

□

چشمی که مستتر کند از صد هزار می

□

و آنک سوگند خورم جز به سر او نخورم

□

هر جا که شهریاری و سلطان و سروریست

□

ز وصف تو اندر چمن داستانی

□

عقل کل کژچشم گشته از کمال غیرتت

□

طوطیان خط تو پیش شکر

□

زان چنین خندان و خوش ما جان شیرین می‌دهیم

□

چو آمد در دل و دیده خیالت آشنا بنشست

□

از بیم آتش تو زبان را ببسته‌ایم

□

صبوح آمد صبوح آمد صبوح راح و روح آمد

□

عرب دیده و ترک و تاجیک و روم

□

وین بوم محنت از پی آن تا کند خراب

□

یکی لحظه قلندر شو قلندر را مسخر شو

□

اندکی با چشمه‌ی نوشش بشیرینی شکر

□

گر سبک‌دل شوم عجب نبود

□

با عشق دلگشایت عاشق کجا برآید؟

□

تو از شراب مستی من هم ز بوی مستم

□

عالم همه دریا شود دریا ز هیبت لا شود

□

به روزگار همایون خسرو عادل

□

آن جان جهان کجاست آخر؟

□

گفتا که در این سودا دلدار تو کو بنما

□

نرسد هیچکس به درگه عشق

□

وانگهان چون گازری از گازران درویشتر

□

جز جمال خود نبیند در جهان

□

ای نای همچو بلبل نالان آن گلی

□

بحر دلم که موج او از فلک نهم گذشت

□

که را دانش وجود و تقوی نبود

□

من چه دانم در میان دوستان

□

سیم اگر نیست به دست آورم

□

خبر از درد نداری و دوا می‌جوئی

□

کفر و دین و شک و یقین گر هست

□

چو در دام سر زلفش همه عالم گرفتار است

□

خوبان بسی بدیدی حوران صفت شنیدی

□

ماننده خزانی هر روز سردتر

□

سر قبول بباید نهاد و گردن طوع

□

هستی آن را می‌سزد کز نیستی

□

کی بود همنشین تو کی بیابد گزین تو

□

از عشق تو صد هزار آتش

□

هزاران عاشق داری به جان و دل نگرانت

□

در خود منگر، نرگس مخمور بتان بین

□

زیرا که بلای عاشقی را

□

از رفتن جان چه خوف باشد

□

بگذار مشک و بوی سر زلف او بیار

□

در تو نظرهای خلق تیر عدو دان

□

آن سگ بود کو بیهده خسپد به پیش هر دری

□

مقیم در طیرانست مرغ خاطر ما

□

وصل تو خلاصه‌ی وجود است

□

نیست بستان تو مباش در او

□

ای مبارک چاشتگاهی کفتاب روی تو

□

کیست که از دمدمه روح قدس

□

نه من صورت خویش خود کرده‌ام

□

از یاد خودم کرد فراموش به یکبار

□

تیر بودی چون شده‌ستی چون کمان؟

□

نیکوییی که هرگز نی روز دید نی شب

□

چشم چو مریخ او مست ز تاریخ او

□

اگرچه زد مگس هجر نیش، آخر کار

□

راست گو جانا که امروز از چه پهلو خاستی

□

نوبت عشق مشتری بر سر چرخ می‌زند

□

آرزو می‌کندم با تو دمی در بستان

□

بیا، که بزم طرب ساخت، خوان عشق نهاد

□

وان عیش چو قند کودکی را

□

نسیم گلشن فردوس و آب چشمه‌ی خضر

□

از مال جهانم نیم جان بود

□

دردیی در ده، کزین جا دردسر خواهیم برد

□

عشق جامه می‌دراند عقل بخیه می‌زند

□

ز چنگ سخت عجیب‌ست آن ترنگ ترنگ

□

به ره بهشت فردا، نتوان شدن ز محشر

□

به من نگر، که به من ظاهر است حسن رخت

□

داند که هر آن چیز کو بجنبد

□

چون ملکت جم نماند جاوید

□

اختران در خدمت او صد هزار اندر هزار

□

روی در خاک کوی او مالیم

□

که گنجش ز بخشش بنالد همی

□

عجب ترک خوش رنگ این چه رنگست

□

چنان گرم رو در طریق خدای

□

اگر سزای جمال تو نیست دیده رواست

□

این چرخ مدور چه خطر دارد زی تو

□

ما پست و ترا بلند قامت

□

پس نه از پس راه داری نه ز پیش

□

بس دل که به کوی غم او شاد فروشد

□

نیامد ز گیتیش جز زهر بهر

□

تا پیاده می‌روم در کوی دوست

□

جود پیدا و وجود از نظر خلق نهان

□

هر کجا بوی دلارامی شنید

□

زانکه او بوده نیست و سرمدی است

□

شد جانوری که آشیانش

□

آنک نقل و می او در ره صوفی نقدست

□

سوختن در هجر و خوش بودن به امید وصال

□

چو گشتی بلند اختر و جفت جوی

□

مدت یدها الی رحیق

□

سبکبار مردم سبک‌تر روند

□

شبی بی‌فکر، این قطعه بگفتم در ثنای تو

□

عمرت از تو گریزد از پس آز

□

جان شیرینست یا مرجان شیرین

□

نیست چون زلف تو سر خویشم

□

زان یوسف گم شده به عالم

□

نگه کردم این نظم سست آمدم

□

چو مرغ خانگی کز اوج پرد

□

عطائی است هر موی از او بر تنم

□

چون ز رخسار پرده برگیرد

□

معزول شده است جان ز هرچه

□

زنار کمر کرده وز دیر برون جسته

□

بیخودی خوش ولایتیست ولی

□

بی‌قرارند مردم از تو و تو

□

بیاراسته آمد از جای خویش

□

نی روز بود نی شب در مذهب دیوانه

□

در روی هر سپیدی، خالی سیاه دیدم

□

خط خوش بر لب جانان چه نکوست

□

کینه نجوید مگر از دوستان

□

چون بلبل سودازده راه چمنی گیر

□

روی جان دیگر نبیند تا ابد

□

خرقه‌ی صوفیانه بدریدیم

□

همه سرکشانشان پیاده شدند

□

بر هر چه همی‌لرزی می‌دان که همان ارزی

□

دشمن به دشمن آن نپسندد که بیخرد

□

به لطف صید کنی صدهزار دل هر دم

□

همواره سیه سرش ببرند از ایراک

□

چون بسوی غار می‌شد مصطفا

□

که آتش رخشان خاصیت چنین دارد

□

گوارنده نشد از خوان گیتی

□

دقیقی ز جایی پدید آمدی

□

هر کی استاد به کاری بنشست آخر کار

□

که پیری به در یوزه شد بامداد

□

به گرد حرف چو اعراب تا بکی گردی

□

غره مشو گر چه نیابد همی

□

هدف ناوک چشم تو ز تیغش چه زیان

□

چون دم ما سخت گیرا شد به عشق

□

چند گردم چو فلک گرد جهان سرگردان؟

□

فرستاد نزدیک قیصر پیام

□

در دل مدار نیز که رخ بر رخش نهی

□

تا نپنداری شرابی گفتمت

□

خود ندارم من از جهان چیزی

□

چون روز دزد ره ما گرفت اگر به سفر

□

من سایه صفت فتاده بر خاک

□

هم شما هم شما که زیبایید

□

زیبد که ز درگاهت نومید نگردد باز

□

بشد شهریار از میان سپاه

□

عالم همه ویران شود جان غرقه طوفان شود

□

گر از پا درآید، نماند اسیر

□

از سوز بی‌دلانت مالک خبر ندارد

□

باد شمر کار جهان را که نیست

□

سر خود پیش نه ار پای درین راه نهی

□

اسب بر جسم و جهت خواهم تاخت

□

این چشم جهان بین مرا در همه عالم

□

به شاه کیان گفت زردشت پیر

□

نومید مشو گر چه مریم بشد از دستت

□

تو آزادی از ناپسندیده‌ها

□

غم چندین پریشان حال امروز

□

ای خردمندان، که باشد در جهان

□

گفت من از حق نمی‌آیم به سر

□

روزگار خویش را امروز دان

□

نیابد هر که دلداری، چو من زار و حزین اولی

□

ازان کوه بشنید بانگ پدر

□

بتازید بتازید که چالاک سوارید

□

کسی گفت می‌دانمت دسترس

□

جان فرهاد خسته شیرین است

□

این چرخ بلند را همی بین

□

مانند باد می‌شد و می‌کرد دمبدم

□

من به جان سوختم بگو آخر

□

باری، به نظاره‌ای برون آی

□

بدو گفت با او برو همچنین

□

بازگردی زان خسان زن صفت

□

به گوش آمدش در شب تیره رنگ

□

رنج من می‌بین و فریادم مرس

□

نه عجب گر نبودشان خبر از چرخ و ز کارش

□

در ریای خود منافق پیشه‌ای

□

مثال اشتر هر ذره‌ای چه می‌خاید

□

بر دل ما گه گهی، داشت خیالی گذر

□

کشیدند شمشیر و گفتند اگر

□

ز رعد آسمان بشنو تو آواز دهل یعنی

□

به چهر آفتابی، به تن گلبنی

□

دل دهیم، از سر زلف تو چو بویی یابیم

□

تو چو نخچیر دل به سوی چرا

□

می نوشین و نوشا نوش مستان

□

هر سپاهی که عقل می‌آراست

□

حسن هر جا به دلستانی رفت

□

یکی نام او بیدرفش بزرگ

□

شنو از مصطفی کو گفت دیوم

□

جهان‌گشای و عدو بند و ملک‌بخش و ستان

□

میل جان‌ها جمله سوی روی توست

□

راست کردند این خران سوگند تو

□

چه گویم من که از هر جا که گویم

□

بوستان عاشقان سرسبز باد

□

از اول مهربانی کرد و آنگاه

□

بگشتاسپ گفت آن زمان جنگجوی

□

امروز ز کندهای ابلوج

□

که من فر فرماندهی داشتم

□

آنجا چو نام تست سلیمان ملک خلد

□

گر تو به مثل به ابر بر باشی

□

خبر چشمه‌ی حیوان بخضر می‌آرد

□

چون خاک ز دست او کنم بر سر

□

به عدل چون نکند ملک را بهشت صفت

□

به مرز خزر مهتر الیاس بود

□

چون همه سوی نور تست کیست دورو به عهد تو

□

الها قادرا پروردگارا

□

گیرم که نمی‌افتد با وصل منت رایی

□

وگر ناید از تو نه نیک و نه بد

□

ز پی تو پاک‌بازان به جهان در اوفتادند

□

هزار شکر و هزاران سپاس یزدان را

□

تا سوخته‌ای دمی بنالد

□

پدرت از غم او بکاهد همی

□

وگر تو پشت سوی آب داری

□

نه اندیشه از کس نه حاجت به هیچ

□

مانا به کرشمه سوی او باز نظر کرد

□

گر نگشته‌ستند فتنه بر جهان از دین حق

□

چون چهره بخون دیده شستم

□

عقل چون شرح لب تو بشنود

□

فتور غمزه‌ی تو صدهزار صف بشکست

□

خرامید تازان به آوردگاه

□

کشتی شما ماند بر این آب شکسته

□

مطرب از مشغله‌ی کوس بشارت چه زند

□

دامن از اغیار در خواهیم چید

□

دشمن من این تن بد مهر مست

□

یک جرعه می و هزار معنی

□

حدیث صبر مگویید صبر را ره نیست

□

بجز تو در همه عالم دگر دلبر نمی‌بینم

□

ازان دشت آواز کردش کسی

□

مشتری در طالع است و ماه و زهره در حضور

□

جور بکن که حاکمان جور کنند بر رهی

□

دل که ز جان سیر گشت خون جگر می‌خورد

□

حرام را چو ندانستمی همی ز حلال

□

لاله را با آن دل پرخون اگر چون غنچه‌اش

□

عشاق به روی همچو ماهت

□

ز هجر یار گریانم، ندانم

□

سپه را به هامون فرود آورید

□

آن را که بخنداند خوش دست برافشاند

□

سال و مهت مبارک و روز و شبت به خیر

□

با محنت فراقت راحت چه رخ نماید؟

□

در دام به دانه مباش مشغول

□

صفات ذات جهان‌آفرین دهندی شرح

□

خندید و گفت روبه آخر به زیرکی

□

ناله و فریاد من هر نیم‌شب

□

به بلخ گزین شد بران نوبهار

□

ای در غم بیهوده از بوده و نابوده

□

چو نتوان عدو را به قوت شکست

□

ز آرزوی روی خود زارم مدار

□

به دیبا بپوشید نوروز رویش

□

مرد این راه نی ورنه چو مردان رهش

□

ره عاشق خراب اندر خراب است

□

چنگ در دامان وصلش می‌زدم

□

نبرده سواری گرامیش نام

□

به صد وادی فرورفتم به سودا

□

بر سر بازار سربازان عشق

□

بر من آن است که با فرقت او می‌سازم

□

رخ سبز صحرا بخندید خوش

□

دل من نشان کویت ز جهان بجست عمری

□

عید ار بوی جان ما دارد

□

دریاب که از عمر دمی بیش نمانده است

□

به گشتاسپ بنمود به انگشت راست

□

دی یار قهرباره و خون خواره بود لیک

□

یکی پارسا گفتش از روی پند

□

کرشمه‌ای بکند، صدهزار دل ببرد

□

ابر سیاه را به هوا اندر

□

چو ترک مهوش کافر نژاد من صنمی

□

بی روی تو کعبه‌ها خرابات

□

گشتیم دگر باره به کام دل دشمن

□

به بستور گفتا که فردا پکاه

□

این قیامت بین که گویی آشکارا شد ز غیب

□

یکقدم بر خلاف نفس بنه

□

می‌خواستم که با تو برآرم دمی به کام

□

پیش خدای نیست شفیعم مگر رسول

□

تو مرهم درد بیدلانی

□

شیرین چو شکر تو باش شاکر

□

غافل از کار خلق نتوان بود

□

پس شاه کشته میان را ببست

□

هر لحظه و هر ساعت بر کوری هشیاری

□

جوان جوان‌بخت روشن‌ضمیر

□

لحظه لحظه بترم، دور از تو

□

هر کسی که‌ش خار نادانی به دل در خست نیش

□

چون من از جام می و میکده بدنام شدم

□

جولانگه جلالت در کوی دل نباشد

□

در کوی عشقبازان صد جای جوی نیرزد

□

یکی سرکشی بود نامش گرزم

□

ز حرف عین چشم او ز ظرف جیم گوش او

□

قضای لازمست آن را که بر خورشید عشق آرد

□

خود ز عشقت سینه‌ام خون کرده‌ای

□

چه کردم که از من رمیده شدند

□

چون به نزدیک حرم آمد به کام

□

الا حقیر ما را الا خسیس ما را

□

تا به کی همچو سایه‌ی خانه

□

گوی بر منش نام او اهرنا

□

می‌دود چون گوی زرین آفتاب

□

یکی گفتش ای خسرو نیکروز

□

زنده به بوی توام، بوی ز من وامگیر

□

گر خردمند بقا یافتی از سفله جهان

□

راستی را پیش آن قد سهی سرو روان

□

در عالم پر حسرت بسیار بگردیدم

□

با اهل مدرسه چو به اقرار نامدم

□

در ایوان گشتاسپ بر سوی کاخ

□

میان ما چو شمعی نور می‌داد

□

برانداخت بیچاره چندان عرق

□

مانده در تیه فراقم، رهنمایا، ره نمای

□

علت جنبش چه بود از اول بودش؟

□

از بس که من به فکر ز پای آمدم به سر

□

چو باد در سر بید افتد و شود رقصان

□

صبر از تو نکرد دل، والله

□

که آنجا کند زنده و استا روا

□

گل‌ها چون میان بندد بر جمله جهان خندد

□

من اگر هزار خدمت بکنم گناهکارم

□

یا نبد هیچ کس از باده‌فروشان بیدار

□

آب چو نیل برکه‌ش میگون شد

□

تا در درون چشمم خرگاه زد خیالت

□

نمک این حدیث درد دل است

□

جهان سر به سر ظلم و عدوان گرفت

□

ز دریا به زین اندر آورد پای

□

بیارید به یک بار همه جان و جهان را

□

کالصاحب الصدر الکبیر العالم ال

□

چو مرده زنده شوم گر به خنده آب حیوة

□

چو یافتش مزه ترش و ناخوش

□

هفته‌ای باژنده در گوشه

□

عاشقان نقش خیال تو چو بینند به خواب

□

ز تنهایی ملولم، چند نالم؟

□

گزینان لشکرش را بار داد

□

بنوشته بر آن دفتر حرفی ز شکر خوشتر

□

از سر ناز وز سر خوبی

□

هم ز حسن خود پدید آرد بهشت آباد جان

□

فرومایه آن به که بد حال باشد

□

همان بهتر که باز آئی از این پرواز بی‌حاصل

□

چگونه کشم بار هجرت چو کوهی

□

ور از لطف و کرم یک ره درآید از درم ناگه

□

سپردش بدو گفت بردارشان

□

هلال وار ز راه دراز می‌آیند

□

اسقیانی و هدیر الرعدقد ابکی الغماما

□

چه سحر کرد ندانم دو چشم جادوی تو؟

□

جانش زی فراز شود تنش زی مغاک شود

□

اینت جمال دلبری مثل تو کس ندیده‌ام

□

به آسمان جهان هر شبی فرود آید

□

وگر غمزه‌اش کمین سازد دل از جان دست بفشاند

□

به زین بر نشستند هر دو سپاه

□

هر نظری بر رخ او راست نیست

□

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت

□

به گوش دل سخن دلگشای تو شنوم؟

□

اصل شر است این حشر کز بوالبشر زاد و فساد

□

نکرده در جهان کامی بجز وصلت تمنا دل

□

درمان دل وصال و جمال است و این دو چیز

□

نسیم خوش مگر از باغ جلوه می‌دهد گل را

□

بدو گفت گشتاسپ من پیش ازین

□

بر سر غنچه بسته که نهان می‌خندد

□

به ره بر یکی دکه دیدم بلند

□

دلم، که از سر سودا به هر دری می‌شد

□

اقرار بسی برتر از گواهان

□

کین یک دوسه روز عمر باقی است

□

از آنک عشق نخواهد بجز خرابی کار

□

آخر سگک در تو بودم

□

جهان آفرین را ستایش گرفت

□

از قد و بالای اوست عشق که بالا گرفت

□

عجب داری از سالکان طریق

□

بینایی هر دیده‌ی بینا همه او بین

□

دو لشکر صف‌زده در خانه‌هاشان

□

لبک لعل روان پرور کش جان بخشک

□

ای بسا خونا که در سودای تو

□

غصه دم‌دم می‌کشم از جام غم

□

یکی پیرسر بود هیشوی نام

□

ای نیست کرده هست را بشنو سلام مست را

□

من مات لاتبکوا علیه ترحما

□

گویند رقیبان که ندارد سر تو یار

□

با خران گر به آب‌خور نشوند

□

جمالت حسن را در بر گرفته

□

شجری خوش و خرامان به میانه بیابان

□

به وصل خود دلم را شاد گردان

□

یکی نام گشتاسپ و دیگر زریر

□

فتد به پای تو دولت نهد به پیش تو سر

□

به جرمی گرفت آسمان ناگهش

□

روز اول که دیدمش گفتم:

□

کهن گشته‌ای تن نه‌ای بل نوی

□

خفته چون چشم تو در هرطرفی بیماری

□

از آن غم که یکدم سر گل نبودت

□

نیک نزدیک بود بر در تو

□

به پیش اندر آمد نبرده زریر

□

برگ گل از لطف تو نرمی بیافت

□

دو دوست یکنفس از عمر برنیاسودند

□

دریاب، که نیک دردمندم

□

ناز دنیا گذرنده است و تو را گر بهشی

□

کان یکی گفت انگبین دارم بسی

□

مرا خود جان و دل بهر تو باید

□

رخ بازنمای، تا ببینیم

□

شب آمد یکی پرده‌ی آبنوس

□

اول نماید مار کر آخر بود گنج گهر

□

سر پنجه‌ی ناتوان بر مپیچ

□

خواهی که راه‌یابی بی‌رنج بر سر گنج

□

بر در میر تو، ای بیهده، بسته طمعی

□

ستاره‌ئی که ز برج شرف شود طالع

□

گه محرم کم زن خراباتیم

□

پیش خیال رویت جانی چه قدر دارد؟

□

مهان و کهانرا همه خواند پیش

□

چو ملک و پادشاهی دیده باشی

□

چنانکه در نظری در صفت نمی‌آیی

□

بر جان من شکسته رحم آر

□

غلغل باشد به هر کجا سپه آید

□

تو ندادی هیچ باز او را جواب

□

این چنین وقت عهدها شکنند

□

قدوه و عمده‌ی شاهان جهان غازان را

□

بفرمود تا کهرم تیغ‌زن

□

چنان گشتم ز مستی و خرابی

□

بسا کس به روز آیت صلح خواند

□

نسیم او مگر در باغ جلوه می‌دهد گل را

□

هرکو به گرد این زن پرمکر گشت

□

گر ماه خوانمت نبود ماه سرو قد

□

چون رخ جان ز آینه دل بدید

□

آنگاه شنو خروش مستان

□

بپوشید زربفت رومی قبای

□

بازار جهان به کسب برپاست

□

قفایی فرو کوفت بر گردنش

□

به لطف، کار دل مستمند خسته بساز

□

یکسره عشاق مقال منند

□

چون بدید آن زاهدی، کرد احتراز

□

هزار رحمت دیگر نثار آن عاشق

□

با این دل مرده خنده تا چند

□

بفرمودشان گفت به خرد بوید

□

ای بسا خشک لبا کز گره سحر کسی

□

با لب یار و در بر دلدار

□

هوای عشق تو را مهر و ماه چون ذره

□

دو پهنیش چون آب نرم است و روشن

□

ماه ساقی حور عین و جام صافی کوثرست

□

تو همه من هیچ به هم هر دو را

□

نپندارم که هجرانت گذارد

□

همی تاخت تا پیش کابل رسید

□

درختان بین که چون مستان همه گیجند و سرجنبان

□

کان سوخته خرمن زمانه

□

دمی بر جان پر حسرت بموییم

□

جز آن نادان که ننگ جهل زیر پی سپر کردش

□

عاصیان و غافلان را از گناه

□

جاء من یحیی الموات و الرمیم و الرفات

□

شر و شوری فتاد در عالم

□

بدو گفت کاین جز برادرت نیست

□

تو چو آب زندگانی ما چو دانه زیر خاک

□

اگر تو آب و گلی همچنان که سایر خلق

□

ناز مکن، که می‌کند جان من آرزوی تو

□

درخت این جهان را سوی دانا

□

ای خادم یاقوت لب لعل تو لل

□

انگشت نمای دو جهان گشت به عزت

□

کرشمه‌های خوش تو شراب ناب من است

□

کمابیش از صد وهفتاد شد روز

□

آن را که دمی روی نمایی ز دو عالم

□

فهرست جمال هفت پرگار

□

مرا، کز جام عشقت مست باشم

□

چون به حسد، بنگری به خوان کسان بر

□

باز جستندش به هر موضع بسی

□

ای که در خوابت ندیده آدم و ذریتش

□

با درد تو دردسر نباشد

□

هر کرا کحل محبت چشم جان روشن نساخت

□

آن ترک که آن سال به یغماش بدیدی

□

بر گوشیار آمد از راه دور

□

پادشاه وقت غازان را اگر بینی بگو

□

جسته از محنت و بلای حجاز

□

فروغ روی تو تا دیده‌ام ز زیر نقاب

□

دیگر نزنیم لاف مردی

□

دلی دارم، مسلمانان، چو زلف یار سودایی

□

گل شکفت و لاله بنمود از نقاب سرخ روی

□

عاشق به جهان چه غصه دارد

□

عاشق پسری بد آشنا روی

□

چو با خود یافتند اهل طرب را

□

تاش همی جستم او به طبع همی جست

□

عاشقان در جست و جویت صد هزار

□

پوسیده استخوان و کفن‌های مرده بین

□

نگارا، بر سر کویت دلم را هیچ اگر بینی

□

تا بود نقد جان ، به کف من نیامدی

□

ای آنک سال‌ها صفت روح می‌کنی

□

سرو بلند بستان با این همه لطافت

□

زان یوسف گم شده به عالم در

□

غزال و غزل هر دوان مر تو را

□

از تاب دل شب تا سحر لب خشک دارم دیده تر

□

جهان ز فتنه‌ی بیدار رستخیز شود

□

گدای درد نوش می پرستم

□

مل رفت به سوی گل، گل رفت به سوی مل

□

ای نیست کرده هست را بشنو سلام مست را

□

نالید چو مرغ صبحگاهی

□

درآ شاد از درم خندان که در پایت فشانم جان

□

هر چند که بسیار و دراز است سخنهات

□

دی زاهد دین بودم سجاده نشین بودم

□

خواهم که سازم صد جان و دل را

□

وانکه چیند گلی ز باغ رخش

□

که بر خزانه‌ی این رازهای پنهان زد؟

□

تف و بوی جگر سوخته و جوشش خون

□

نه خوردی، که خاطر بر آسایدش

□

برس، که بی‌تو مرا جان به لب رسید، برس

□

اسم تو ز حد و رسم بیزار

□

وی برخ رشگ ماه و پروین بشکر خنده جان شیرین

□

دلم برخاست دینم رفت از دست

□

ز منزلگاه دونان رخت بربند

□

نرگس میان باغ تو گویی درمز نیست

□

ز رویت باغ و عبهر می‌توان کرد

□

برجست و به عزم راه کوشید

□

با درد تو درد در نیاید

□

عاجل نبود مگر شتابنده

□

بی دل و دینی سر از خط برده‌ای

□

اینک آن چوگان سلطانی که در میدان روح

□

ناخوش نبود کسی که او را

□

خواهم این سینه پر از جوهر جانهای نفیس

□

آن را که منم خرقه عریان نشود هرگز

□

زیان می‌کند مرد تفسیردان

□

به کدام دل توانم که تن از غمش رهانم؟

□

زیرا که تا به صبح شب دوشین

□

چون خضر دست ز سرچشمه‌ی حیوان شستیم

□

هم هر دو کون برقی از آفتاب رویت

□

میل دل‌ها جمله سوی روی توست

□

بر خود خواند آن آواره دل را

□

کمان ابروان و تیر مژگان

□

پر گرفتم چو مرغ بال گشای

□

بیا، که بهر تو جان از جهان کرانه گرفت

□

مار جهان را چو دید مرد به دل

□

گفت می‌بینم ترا اهلیتی

□

شهسوار اسب شادی‌ها شوید ای مقبلان

□

هزار دل کنی از غم خراب و نندیشی

□

خواب آورد افسانه و افسانه‌ی عاشق

□

جمله مستان خوش و رقصان شدند

□

قناعت توانگر کند مرد را

□

هیچش ز تخم عشق معطل روا مدار

□

اثبات یقین تو به معقول چه سود است،

□

خادم عیشخانه کو تا بکشد چراغ را

□

از تیزی و تازگی که او بود

□

بویی به مشام ما رسیده است

□

که عاشق لاغر است و زرد و دلتنگ

□

پدید باشد مستی میان صد هشیار

□

جمشید یکم به تخت‌گیری

□

جانا تو به نیکویی فریدی

□

تاش همی خوار داری و ندهی چیز

□

بار دیگر نفس چون قوت گرفت

□

خنک او را که شد برهنه ز بود

□

سجاده و تسبیح به یک سوی فکندم

□

چشم ما را نرسد بیشتر از بام و دری

□

در باغ فنا درآ و بنگر

□

به شیخی در آن بقعه کشور گذاشت

□

دل و دین و خرد زدست بداد

□

به رویش همی بر دمد مشک سارا

□

مرغی که بود بلبل بستانسرای شوق

□

آورده‌اند پشت برین آشیان دیو

□

بیا، ببین، نه همانا که زنده خواهم ماندن

□

بیار ای بت کشمیر، شراب کهن پیر

□

سیاهی جانت ار محسوس گشتی

□

متواری راه دلنوازی

□

بر درش هر چه داشتم بردم

□

که به آل رسول خویش مرا

□

بنده‌ای گفت این زمان می‌خواندش

□

ز چپ و ز راست بنگر به قطارهای بی‌مر

□

این همه غم زان سوی من رو نهاد

□

در بوستان حسن تو گل بر سر گلست

□

من سر رشته خود گم کردم

□

بدزدید بقال از او نیم دانگ

□

عقل سخن پرور است جاهل ازین علم

□

در غم آزت چو شیر شد سر چون قیر

□

از کوه نتابد چو تو خورشید کمربند

□

ای شادی غمگینان چون تو به غمم شادی

□

آوازه‌ی وصال تو کوس ابد زده

□

ای بلنداختر نام‌آور، تا چند به کاخ

□

صلای چهره خورشید ما که فردوسست

□

خندیدن قرص آن گل زرد

□

اگر نه مقتبس بودی به روز از شمع رخسارت

□

به خانه‌ی مهین درنشاندند جفتان

□

باد تگ می‌راند تنها بی‌یکی

□

هر کی بیند رخ تو جانب گلشن نرود

□

از خانقاه رفته، در میکده نشسته

□

چون نفس امشب فرو بردم جدا از صبح وصل

□

در دل و در دیده دیو و پری

□

که جایی که دریاست من کیستم؟

□

پیش او از درد می‌نالم ولیک

□

افزون زچهل سال جهد کردی

□

ز آشنا بیگانه گشتیم از جهان و جان غریب

□

نیست علت که ملک صد سلطان

□

دل به ایوان عشق بار نیافت

□

مرا ده ساقیا جام نخستین

□

در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران

□

بر نجد نشسته بود مجنون

□

خون شد جگرم، شراب در ده

□

سزد کز خری دور باشیم ازانک

□

در بهشت عدن خندان می‌گذشت

□

قطره آب منی کز حیوان می‌زهد

□

خون شد ز فراق یار و از یار

□

چندی بکوشم در وفا کز من نپوشد راز خود

□

غلغل مستان چو به گردون رسید

□

چو بازآمد از راه خشم و ستیز

□

فضل تو بر تواتر و فیض تو بر دوام

□

تا بر سرت نگشت بسی تیر و نوبهار

□

شمسه‌ی ایوان عقلی ماه برج عشق باش

□

بس جان که ز پرده در جهان افتد

□

خورشید وجود بر جهان تافت

□

گیتی فرتوت گوژپشت دژم روی

□

در عوض بت گزین کزدم و مار همنشین

□

در هر نظری شگفت باغی

□

ببین که پیش تو در خاک چون همی غلتد؟

□

زیرا که درختی که مر او را نشناسند

□

این خلافت گر خریداری بود

□

شب جامه سپید کرد زیرا

□

ما که از سوز دل و درد جدایی سوختیم

□

پیش ازین با ما دلی زایینه بودش صافتر

□

شاه در این دم به بزم پای طرب درنهاد

□

عاشق صادق ز خان و مان بگریزد

□

دردمندم، بر من مسکین نگر

□

بر حسرت شاخ گل در باغ گوا شد

□

خداوندا بده صبری جمیلم

□

کار دو جهان من جاوید نکو گردد

□

کی درآویزم به دام زلف یار؟

□

آن گل که مر او را بتوان خورد به خوشی

□

از هوا و شهوت ای جان آب و گل می صد شود

□

سر بلندیش راز پایه پست

□

تو دلدار اهل دلی شاید ار من

□

مرد دژ آگه آن بود و دانا

□

هر یکی از جهل عذری نیز گفت

□

یک لحظه سلف دیده کاین جایم تا دانی

□

ساقی، به یک کرشمه بشکن هزار توبه

□

عشق را آماده بود اسباب و جان مستعد

□

اگر چه خضر سیرآب حیاتست

□

شر انگیز هم در سر شر رود

□

فریب زلف تو با عاشقان چه شعبده ساخت؟

□

تا همچو زید و عمرو مرا کور بود دل

□

تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند

□

بسی زاری و دلتنگی نمودیم

□

بر خیره قصیده چند خوانیم؟

□

غراب بین نیست جز پیمبری

□

جز کشتن عاشقان چه شغلت

□

بانوفل تیغ‌زن برآشفت

□

به بزم عشق ترشح کند چو آب حیوة

□

چه قدرت رود بر تن منت ازان پس؟

□

وطن تو از که جویم که تو در وطن نگنجی

□

دل از دیار خلایق بشد به شهر حقایق

□

دردا! که درون آدمی زاد

□

الماس ریزه شد نمک سوده‌ی حکیم

□

پنهان شدم از نرگس مخمور مرا دید

□

که در هند رفتم به کنجی فراز

□

به خاطرم چو تو اندیشه را نمودی راه

□

کار خر است خواب و خور ای نادان

□

بیار ساقی شراب باقی

□

دل کسی دارد که در جانش ز عشق

□

جام دو جهان پر ز می عشق تو دیدیم

□

آب انگور فرازآور یا خون مویز

□

مطرب و یار من و شمع و شراب

□

دید آن گل سرخ زرد گشته

□

بهر عمارت مسعود را چه خلل شد؟!

□

بر تو موکلند بدین وام روز و شب

□

هرگز ندید هیچ کس از مصحف جمال

□

یا می دهش از بلبله یا خود به راهش کن هله

□

گر دولت است در سرت امروز وامگیر

□

زان نیمه شب بترس که در تازد از جگر

□

که از این سو همه جان‌ست و حیات

□

بگفتا خموش، ای برادر، بخفت

□

در شعر تخلص به تو کردم که وجود

□

خرد شکستی به دبوس طمع

□

چون عدل سلطان جهان کیخسرو خسرو نشان

□

ذره‌ای است انجم زخورشید رخت

□

سپاه عشق تو از گوشه‌ای کمین بگشود

□

بکردار زنی زنگی که هرشب

□

شد حامله هر ذره از تابش روی او

□

کانروز که نوفل آن ظفر یافت

□

از صفای می و لطافت جام

□

به از ترب پخته بود مرغ لاغر

□

در حقیقت چو اوست جمله تو هیچ

□

آن گل که میان باغ جانست

□

دلی کو یافت از وصل تو درمان

□

شهری به ترکتاز دهد بلکه عالمی

□

با آن همه حسن آن مه گر ناز کند گه گه

□

مپندار اگر سفله قارون شود

□

بیا، ای بخت، تا بر خود بموییم

□

طمع ببر تو ز بیشی که جمله بی طمعان

□

پیش لب لعلت آب حیوان

□

شمال صبحدم مشکین نفس گشت

□

جولانگه جلالت در کوی دل نباشد

□

یکدل و یکتا خواهم که بوی جمله مرا

□

خمارش نشکنم الا به خونم

□

کان دشت بساط کوه بالین

□

در دو چشم پر آب نقش نگار

□

منقش جامه‌هاشان را که‌شان پوشید فروردین

□

صبح به یک نفس جهان روشن از آن همی کند

□

تا نام تو شنیدم شد سرد بر دلم

□

مرا چو می‌نرهاند ز دست خویشتنم

□

ببر، گر بلبلی درد سر بیهوده از گلشن

□

به هر شبی کشدم تا به روز زنده کند

□

برآمد طنین مگس بامداد

□

تا پیش تو نمیرد جانم نگیرد آرام

□

خبر آری که این روایت کرد

□

بطراوت سمن رخان چمن

□

تا ترکتاز هندوی زلف تو دیده‌ام

□

یکی دل داشتم پر خون، شد آن هم از کفم بیرون

□

دو مار افسای عینینش دو مارستند زلفینش

□

که طاووس آن طرف پر می‌فشاند

□

نوبر باغ هفت چرخ کهن

□

رویت چو شود پیدا ابدال شود شیدا

□

سوی چشمه‌ی شوربختی شتابد

□

روی تو با موی و خط مور و سلیمان به هم

□

هر یکی را ولایتست جدا

□

شادان به غم تو چون نباشیم؟

□

شد طبیب من بیمار مسیحا نفسی

□

نظر در روی شه باید چو آن نبود چه را شاید

□

پس از هوشمندی و فرزانگی

□

بشتاب، که جان به لب رسید است

□

هر که او انده و تیمار تو را کوشد

□

با چنین درد ندانم که چه درمان سازم

□

از می عشق جان ما یافت ز دور شمه‌ای

□

ره ده قلندری را، در بزم دردنوشان

□

گر خسیسانرا هجی گویی، بلی باشد مدیح

□

سرو بلندم تو را راست نشانی دهم

□

کانروز که مه به باغ می‌رفت

□

در خلوتی چنان، که نگنجد کسی در آن

□

شاعر اندر مدیح گفته تو را

□

قاضی ایشان را به کنجی برد باز

□

دل و جان به آب حکمت ز غبارها بشویید

□

بازم خر ازین غم فراوان

□

اظهار محبت به سگ کوی تو کردیم

□

چو ناگاهان بدیدش همچو برقی

□

ز نام آوران گوی دولت برند

□

من ز عشق تو پرده بدریده

□

چرخ پیموده بر تو عمر دراز

□

غافل مشو ز سوزم چون آه سینه دیدی

□

بسی رفتم درین دریا و گفتم

□

بیا، که با لب تو ماجرا نکرده هنوز

□

تفرج را خرام آهسته می‌کرد

□

چو ساغرم دل پرخون من و تن لاغر

□

خورشید ز بیم اهل آفاق

□

هر زمان از غمزه‌ی خونریز تو

□

وز موی و رخم تیرگی و نور برون تاخت

□

دل می‌برد این خط نگارین

□

منکر مباش بنگر اندر عصای موسی

□

دلبری بود در کنار مرا

□

فرزند مرا چون برادران

□

به گرد چرخ استاره چو مشتاقان آواره

□

یکی فتنه دید از طرف بر شکست

□

یاری دهید، کز در او دور گشته‌ام

□

فرو بارید مروارید گرد این سیه دیبا

□

گرت کدورتی از دوستان مخلص بود

□

گر ز چشمت خسته‌ای آمد به تیر

□

به امید وصالت می‌دهم جان

□

شیر نر تنها بود هرجا و خوکان جفت جفت

□

ترونده پالیز جان هر گاو و خر را کی رسد

□

خونی که بود درون هر شاخ

□

تنم از رنج بگدازد، دلم از غم به جان آرد

□

هر گه که همیشه دل تو بیهش و خفته است

□

مالک رد و قبول هر چه کند پادشاست

□

یکی وجود چو آتش بود نباشد آب

□

تا فراموشت نگردد غیر حق

□

زهر ندامتی‌ست که بردیم زیر خاک

□

آن بخت که را باشد کید به لب جویی

□

یکی زندگانی تلف کرده بود

□

گفتگویی در زبان ما فکند

□

گر خطیر آن بودی که‌ش دل و بازوی قوی است

□

اگر نبود نسیم زلف خوبان

□

ناپدید است عیسی مریم

□

پریشان سر زلف بتان شد

□

نبید خور که به نوروز هر که می نخورد

□

عدد ذره در این جو هوا عشاقند

□

کردی فلک ترنج پیکر

□

تا کی از وصلش نصیب بخت ما

□

زیرا که درو خزان به زر آب

□

شمع فلک با هزار مشعل انجم

□

نارسیده یک لبی بر نقش جان

□

جمال یوسف مصری شنیدی؟

□

گفتی تو چه اندوخته‌ای ز آتش دوری

□

به باد و بود محمد نگر که چون باقیست

□

اگر تو بر دل آشفتگان ببخشایی

□

سر زلف او بگیرم، لب لعل او ببوسم

□

موری تو و فلک به مثل زنده پیل مست

□

عقیقست یا لب شیرین عذارست یا گل و نسرین

□

گفتم که دلم به غمزه بردی

□

در چشم پر آب من جز دوست نمی‌آید

□

رهد عطشان ز مردن آب خوردن

□

امروز در جمال تو خود لطف دیگرست

□

هرروز خمیده نام تر گشت

□

ای به دستار و به جبه گشته اندر دین امام

□

جز خاک هرگز کی خورد

□

باد بوی گل رویش به گلستان آورد

□

سر خنب‌ها گشادم ز هزار خم چشیدم

□

چو راه عشق تو کوبم بسازم از سر پای

□

در تصرف چون نمی‌آورد حسنت ملک دل

□

چون دماغ است و سر استت مکن استیزه بخسب

□

چو چنگش کشیدند حالی به موی

□

در دیده‌ی هر عاشق او بود همه لایق

□

بی آنکه ببینش تو خوش خوش برباید

□

سلطان بی وزیری دیان بی‌نظیری

□

همه افسوس خواره و همه رند

□

نخورم غم از آتش، ار برسد

□

افکنده همچو سفره مباش از برای نان

□

مرا سودای تو دامن گرفته‌ست

□

کانروز که نوفل آن سپه راند

□

کارم از محنت به جان آورده‌ای

□

زیرا که به روزگار پیری

□

همای شخص من از آشیان شادی دور

□

آنک از نقد وصال تو به یک جو نرسید

□

دل را به سخن گشاد دادی

□

کافیست همین بهره‌ام از مائده‌ی وصل

□

عالم ز تو پرنورست ای دلبر دور از تو

□

به دل گفت کوی سگ این جا چراست؟

□

به یک نظاره به روی تو دیده خشنود است

□

گرد در من همی نیارد

□

چنین که غمزه‌ی شوخ تو مست و مخمورست

□

چون صدقه ستانی است شکر لعل لبت را

□

خون دل هر دم دگرگون می‌خورم

□

همچون حرمش طالع سعدست و مبارک

□

ای باغ توی خوشتر یا گلشن گل در تو

□

گز نقد کنان حال مجنون

□

این هم روا ندارم کایی برای جانی

□

در آب نمیدی آن ردا را

□

سروها دیدم در باغ و تأمل کردم

□

من شده مهمان تو در چمن جان تو

□

ای بر سر تو لجام حکمت

□

باز تا امروز دارد با که میل اختلاط

□

دگر دل دل نمی‌باشد دگر جان می‌نیارامد

□

دلم از تو چون برنجد که به وهم درنگنجد

□

در بزم ز رخسار دو صد شمع برافروز

□

گفتن نتوانند، چو گوئی ننیوشند

□

صورت عشق چه نقشیست که از پرده‌ی غیب

□

در تماشای خط سرسبز تو

□

تا ذوق می و خمار یابی

□

جعد پرده پرده در هم همچو چتر آبنوس

□

نی غلطم در طلب جان جان

□

کان پیر پسر به باد داده

□

می‌تپم چون مرغ بسمل در میان خاک و خون

□

پیری، ای خواجه، یکی خانه‌ی تنگ است که من

□

دامن دولت چو به دست اوفتاد

□

بوستان را کرمش خلعت نو می‌پوشد

□

حبذا آن زمان که پرده‌ی عشق

□

عشوه پرست من بیا، می زده مست و کف زنان

□

ازیرا خواب کژ بیند که آیینه خیالست او

□

سرو شد افراخته، کار چمن ساخته

□

کام دل شکستگان دیدن توست هر زمان

□

آمد از مشرق سپاه شاه زنگ

□

گاه صبوحست و جام وقت شباهنگ و بام

□

دلا گر عاشقی از عشق بگذر

□

آن توبه‌ی نادرست ما را

□

ملیک سماوات و خلاق ارضین

□

بر بیگانگان تا چند باشی

□

گشت از دم یار چون دم مار

□

مرهم جان خستگان لعل حیات بخش تو

□

دل چون بحر تو در معصیت و نرم چو موم

□

هر کس به جهان خرمیی پیش گرفتند

□

زمانی مرغ دل بربسته پر بود

□

باری، بپرس حال دل ناتوان من

□

خوان زیبایی به نعمتهای ناز آراست، حسن

□

مثال گوی در میدان حیرت

□

دوان آمدش گله‌بانی به پیش

□

نرگس مستت ربوده عقل من

□

به دو بندم من ازیرا که مر این جان را

□

یکدم بنشینید که آشوب جهانید

□

آب حیوان چو هست در ظلمات

□

آن مونس دل کجاست آخر؟

□

هر زمان نوحه کند فاخته، چون نوحه‌گری

□

تو می‌گویی که بازآیم چه باشد

□

مائیم و نوای بی‌نوائی

□

خوش نغمه‌ای است نغمه‌ی مرغان صبح دم

□

نه آن جای این را نه این جای آن را

□

گر در خیال خلق پری وار بگذری

□

باز از رضای رضوان درهای خلد وا شد

□

عشق رویت رستخیزی از زمین انگیخته

□

دیده کز نعمت دیدار نبودش سپری

□

خمیر و نانبا دیوانه گردد

□

چنان آسمان بر زمین شد بخیل

□

سر حکیم ما را در شوق لایزالی

□

نافرید ایزد زخوبان جهان چون تو کسی

□

قدح در ده که چشم مست خوبان

□

چوبی که فنا نگردد از خود

□

در جهان این شور و غوغا از چه خاست؟

□

طبیبم گفت درمانی ندارد درد مهجوری

□

ز قد پرخم من در ره عشق

□

برداشت ازو امید بهبود

□

در غمت دود آن به عرش رسد

□

که حالی یافتم ، داری چه اندوه

□

در تفکر عقل مسکین پایمال عشق شد

□

کاه نبود او که به بادی پرید

□

زاغ گو، بی‌خبر بمیر از عشق

□

مگوییدش حدیث کوه درد من که می‌ترسم

□

گویم سخن و زبان نجنبانم

□

اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست

□

ناگذشته ز سر هر دو جهان

□

عشق بازیدن، چنان شطرنج بازیدن بود

□

سوخته‌ئی کو که خون ز دیده ببارد

□

ز نام و ننگ بگریز و چو مردان

□

از نرگس مخمور تو مخمور بماندیم

□

من سر زنم به سنگ و تو ساغر زنی به غیر

□

گر سایه برگ گل فتد بر تو

□

جست جائی فراخ و ساز بلند

□

بدیدی گر فراقش چونم آخر

□

لاله‌ی خودروی شد چون روی بترویان بدیع

□

هر ساعت از نو قبله‌ای با بت پرستی می‌رود

□

ای ز نوشانوش بزمت هوش‌ها بی‌هوش باد

□

شدند حلقه به گوش تو را چو حلقه به گوش

□

آن دولتی که می‌طلبیدیم در به در

□

تو پادشهی و جمله عشاق

□

پسر چاوشان دید و تیغ و تبر

□

تماشای رخ خوبان خوش است، آری، ولی ما را

□

به بوسی زان لبم بنواز از مهر

□

دست ازطلبت باز نگیرم که بشمشیر

□

ور یک سر موی از رخ تو روی نماید

□

دست گیر ای دوست این بخت مرا

□

بد خوییت به آخر دیدن گذاشته است

□

دیده عقل مست تو چرخه چرخ پست تو

□

کان مرغ به کام نارسیده

□

نهفته‌دار رخ خویش را ز هر دیده

□

به دین موسی امروز خوشترست نبیذ

□

مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد

□

واسطه‌ها را برید دید به خود خویش را

□

درین تیمار گر یک دم غم تو

□

لیلی که شد مجنون ازو دور از خرد سد مرحله

□

خود گیر که خرمنی ندارند

□

در او فضل دیدند و فقر و تمیز

□

تا مرا بر خویش عاشق کرده‌ای

□

این یکی گل برد سوی کوهسار از مرغزار

□

بنا کام از لبت برداشتم دل

□

خاک راه از اشک ما گل گشت و ما

□

در دیده‌ی پر آبم جز یار نمی‌آید

□

هر زمانی چو ریگ تشنه‌ترم

□

پنگان فلک ندید هرگز

□

در جنبش هر چه هست موجود

□

اندر آن روز که کردار نکو سود کند

□

به نرمی گفت او را خیرمقدم

□

در که خواهم بستن آن دل کز وصالت برکنم

□

هزار ظلم رسیده ز عقل گشت رهیده

□

اگر عشق تو خون من نریزد

□

چون سبزه قدم بر لب جویی ننهادیم

□

هرگز ماهی سباحت آموخت

□

به تربت سپردندش از تاجگاه

□

ز احسان زمانه دیده بردوز

□

ز قرقویی به صحراها، فروافکنده بالشها

□

تا بکی گوش کنی برنفس پرده‌سرای

□

قرائی و تایبی نمی‌خواست

□

«مبارک» نام تو ز ایزد بتارک

□

چه دیده‌ای و درین چیست مصلحت که نگاهت

□

وان کس که جدل ببست با تو

□

از سر این خیال درگذرم

□

رها کرده همه ترتیب شاهان

□

بسان یکی زنگی حامله

□

ای مردمک دیده‌ی ما بنده‌ی چشمت

□

مه می‌دود چو آیی در ظل آفتابی

□

فلک نوری که گرد آورده از مهر

□

گه قطره‌یی ز تو بچکد گاهی

□

هر چند درخت‌های سبزند

□

که چون زندگانی به سر می‌برد؟

□

گوی را زیبد اندر زیر، توسن

□

که این شب چون به روز آید ز شیرین

□

دامن افشان زین صفت مگذر ز ما

□

چو گفتی ننگ می‌داری ز عشقم

□

همه سرمایه‌ی عشرت مهیا

□

به بزم عیش بی دردان به جانم ، کو غم آبادی

□

بیچاره دلی که ماند بی‌تو

□

دانای نهان و آشکارا

□

نماند اندر فلک ز انجم نشانی

□

خوشم نبیذ و خوشا روی آنکه داد نبیذ

□

مست شراب و خواب و جوانی و شاهدی

□

غوره بودم کنون شدم انگور

□

تیغ به خون شسته ز پهنای دست

□

می‌کرد دل تفأل از مصحف جمالش

□

عقل ار چه شگرف کدخداییست

□

قی آلوده دستار و پیراهنش

□

که با خسرو چو شیرین بست پیمان

□

آسمان خیمه زد از بیرم و دیبای کبود

□

امروز در جهان به نیازست ناز ما

□

چون نیست شمار عشق پیدا

□

فلک دودی ز دوزخ وام کرده

□

از قدح نوشیدن پنهانیش با دیگران

□

ما بر در و بام عشق حیران

□

از پرده نام و ننگ رفته

□

ملک غازی که فتحش هم عنان بود،

□

چون ابروی معشوقان با طاق و رواقست

□

تو جامه‌ی دلبری کنون دوخته‌ای

□

بر زمین و چرخ روید مر تو را یاران صاف

□

ز باران عنایت گل سرشتی

□

با دلم هر چه توان کرد بکن تا بکشد

□

فسرده چند نشینی میان هستی خویش

□

که بد مرد را خصم خود می‌کنی

□

هوس خاستش کاز پی ملک داری

□

سپیده‌دم، از بیم سرمای سخت

□

روح پاکست چشم عیسی جام

□

بی تو دل و جان من سیر شد از جان و دل

□

همه کس به یک قسم درمانده‌اند

□

گویی هزار بند گران پاره می‌کنم

□

ما به فلک بوده‌ایم یار ملک بوده‌ایم

□

مجنون ز مشقت جدائی

□

حلاوت گیرد از شیرینیش کام

□

نامم نهاده بودی بدخوی جنگجوی

□

اول پدر پیر خورد رطل دمادم

□

زحمت سرما و دود رفت به کور و کبود

□

خسرو که کمینه بنده‌ی تست

□

جا در خور او جز صدف دیده‌ی من نیست

□

بیچاره زمین که شوره باشد

□

مر استاد را گفتم ای پر خرد

□

گشاید عقدهای مهربانی

□

از ما بستانی دل و ما را ندهی دل

□

بده آبی و از مستان بیاموز آتش انگیزی

□

در سر زلف تو سر خواهیم باخت

□

جهان از چشمه خود روی شسته

□

شوخی که برون آمده شب مست و سرانداز

□

غم نیست اگر ماهش افتاد در این چاهش

□

کان شیفته رسن بریده

□

شهی کش چارترکش در کله نیست

□

از بسکه درین راه رز انگور کشانند

□

چندین وفا که کرد چو من در هوای تو

□

دود و بویی می‌رسد از عرش غیب

□

رسید اقبال پیشانی گشاده

□

فغان ز سنگدل من که خون سد مظلوم

□

تو از نقصان و از بیشی نگویی چند اندیشی

□

نترسد همی ز آه و فریاد خلق

□

چنبر نه چرخ بسی بیخت خاک

□

بر بنفشه بنشینیم و پریشیم خطت

□

فرو بسته کارم ز مشکین کمندش

□

صلای کفر در دادم شما را ای مسلمانان

□

پشت فلک طوق سجود از تو یافت

□

رنگین شدن بزم من از یار محال است

□

هر لبی را که ببوسید نشان‌ها دارد

□

کاسمان را ترازوی دو سرست

□

شد ز بسی سجده‌ی پنهانیش

□

می ده چهار ساغر، تا خوشگوار باشد

□

ز چشم خلق فتادم هنوز و ممکن نیست

□

زانک جان محدثست و عشق قدیم

□

بیست خزانه است درو پر ز گنج

□

ز رشک قرب من ای مدعی خلاص شدی

□

ای ماه روی از تو صد جور اگر بیاید

□

دگر پارسایان خلوت نشین

□

شه چو به گرما به رسیدی فراز

□

گوهر حمرا کند از لل بیضای خویش

□

هوس تو هیچ طبعی نپزد که سر نبازد

□

چون مرا می‌دید دل برخاسته

□

به تاج و تخت دادش سرفرازی

□

صبر در می‌بندند اما نیستم ایمن ز شوق

□

رخ بر رخ من نهی بگویم

□

چون گل باغ سرمدی داری

□

بی خردی در رخ آن گنج زار

□

تا زیم، جهد کنم من که هوای تو کنم

□

تا سر زلف پریشان تو در جمع آمد

□

سخن چو نیک نگویی هزار نیست یکی

□

چون گل نوروز کند نافه باز

□

این چشم چه بود آه که ناگاه گشودی

□

آنک باشد بر زبان‌ها لا احب الافلین

□

یکی پادشاهی ملامت پسند

□

حجت ثابت چو در آن نیست شکی

□

مجلس به باغ باید بردن، که باغ را

□

گفتم به گوشه‌ای بنشینم ولی دلم

□

در این دریا یکی در است و ما مشتاق در او

□

رسولی کاسمان را پایه داده

□

شغل همه دولت قرار داده

□

هان تا نروی تو در جوالش

□

زد دست و درید پیرهن را

□

بو که ز نزدهت گه درالسلام

□

برفروز آتش برزین که درین فصل شتا

□

دگر از حربه خون خوار اجل نندیشم

□

ایا ماهی جان در شست قالب

□

به رحمت باز کن گنجینه‌ی جود

□

تبسمی ز لب دلفریب او دیدم

□

سینه‌های روشنان بس غیب‌ها دانند لیک

□

یکی عابد از پارسایان کوی

□

نه مردم شد کسی کز عشق پاکست

□

تبیره زن بزد طبل نخستین

□

آن پری کز خلق پنهان بود چندین روزگار

□

خط وجود را قلم قهر درکشند

□

دوان با چشم گریان و دل ریش

□

کرشمه‌ای که نکاهد ز حسن اگر بنوازی

□

یاد داری که ز مستی با خرد استیزه بستی

□

ز آفرینش نزاد مادر کن

□

بر آن شد کاتش کین بر فروزد

□

بگسلد بر اسب عشق عاشقان بر تنگ صبر

□

دانی حیات کشته شمشیر عشق چیست

□

در شعاع آفتاب معرفت

□

ملک را در گرفت آنحال شیرین

□

هم رسد روزی که در کار بد آموز افکند

□

زین مرگ هیچ کوسه ارزان نبرد بوسه

□

رضای حق اول نگه داشتی

□

که چون خسرو ستد گنجینه‌ی روم

□

تا رخ گلنار تو رخشنده گشت

□

هر که با مستان نشیند ترک مستوری کند

□

در ملا تحقیق کردن آشکار

□

زمانه برگ عشرت ساز کرده

□

ای باغ خوش بخند که خلقی ز هر طرف

□

عشق رسانید تو را همچو جام

□

صبحش ز بهشت بردمیده

□

که باشم من به خدمت زیر دستی

□

ابر سیاه چون حبشی دایه‌ای شده‌ست

□

آن کس که دلی دارد آراسته معنی

□

فتح الدهر عیون حسد

□

سلام من که دل در دام دارم

□

ز حرف و صوت بیرونست راز عشق من با او

□

خود عاقبت اندر ولا نی بخل ماند نی سخا

□

این دست نگارین که به سوزن زده‌ای

□

ز آسیب صبا در جلوه شد باغ

□

خواسته داری و ساز، بیغمیت هست باز

□

دان که داریم عزم «روز آباد»

□

ور به دم صور باهش آید ازین می

□

چو اندر شهر گشت این داستان نو

□

آمدم تا روبم و در چشم نومیدی زنم

□

روزیست اندر شب نهان ترکی میان هندوان

□

کاسمان قبله زمین خواندش

□

شیر که از بز به سبو ریختی

□

چه مرده و چه خفته که بیدار نباشی

□

من می‌باشم ز عشق تو ریش بتا

□

امیر عشق رسید و شرابخانه گشاد

□

خرد را با کفایت کرد خرسند

□

منادی است ز هجران که هر که بندی شد

□

اشتر دیوانه سرمست من

□

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند

□

حکایت کرد کز بیداری بخت

□

وینک بیامده‌ست به پنجاه روز پیش

□

نه حلالست که دیدار تو بیند هر کس

□

ما را ز دو کون نیم جان بود

□

کشید از تن لباس مرزبانان

□

من مرد حمله‌ی سپه هجر نیستم

□

زیرا قفصی‌ست این زمانه

□

کز ملک عرب بزرگواری

□

شیر صفت مرد به یک توی قبا

□

ای سپاهت را سپاهان رایتت را ری مکان

□

من از دست تو در عالم نهم روی

□

دی دل من می‌جهید و هر دو چشمم می‌پرید

□

خلل در عشق شیرین در نیامد

□

حق یاریهای سابق گر نبستی راه نطق

□

شبی یا پرده عودی و یا مشک عبرسودی

□

نباتی میان بسته چون نیشکر

□

چو دیو دوزخ از عفریت روئی

□

به دست راست شراب و به دست چپ زلفین

□

دیگر این مرغ کی از بیضه برآمد که چنین

□

به دندان می‌گزم لب را که هرگز

□

شهنشه نیز نگذشت از رضایش

□

زینسان متاز ای سنگدل ترسم بلغزد توسنت

□

من غره به سست خنده او

□

روی منذر از آن نشاط و نعیم

□

به تنهائی نشستی در شب تار

□

بستان بسان بادیه گشته‌ست پرنگار

□

روا بود که چنین بی‌حساب دل ببری

□

ای زده اندر دل من آتشی

□

ز جنبیدن فلک بی کار گشته

□

آیا چه شد که پهلوی ما جا نمی‌کنی

□

از آن لب شکرینت بهانه‌های دروغ

□

بگشتی در اطراف بازار و کوی

□

ازین گلها که بینی گلشن آباد

□

که شیرین آن بهار گلشن راز

□

نور دل و شمع بیان ماه کش و سرو روان

□

گر بسوزد همچو شمعم عشق او

□

طلب کردند موبد را نهانی

□

نهادست از نکویانش بسی غمهای ناخورده

□

درج عطا شد پدید غره دریا رسید

□

زد قهقهه مور بیکرانی

□

به کوه انداختن فرزانه فرهاد

□

زلف بنفشه ببوی، لعل خجسته ببوس

□

بلای عشق خدایا ز جان ما برگیر

□

یا رب این آب حیات از چه وطن می‌جوشد

□

کان روز که زاد قیس فرخ

□

فرصت دیدن گل آه که بسیار کمست

□

سرو زیبا و به زیبایی بالای تو نه

□

چو شیرش به سرپنجه در خود کشید

□

بختش چو به اوج رهبری داشت

□

نه نرد و نه تخته نرد پیش ما

□

ای خواجه به کوی دلستانان

□

با حسن نظاره‌ی رخش کرد

□

بزرگیهای بی اندازه کردی

□

غماز در کمین گهرهای راز بود

□

روزی اندر خاکت افتم ور به بادم می‌رود سر

□

در بدایت بدایت همه چیز

□

درین موسم که از دل‌های پر سوز

□

که در عشقم بجز خواری ندیده‌ست

□

تیرباران عشق خوبان را

□

بندگانشان دلخوشان و بندگیشان بی‌نشان

□

که ای داروی چشمم خاک کویت

□

آخر ای صاحب متاع حسن این دشنام چیست

□

قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد

□

یکی هاتف انداخت در گوش پیر

□

نشیند اهل دولت را به سینه

□

خوبست مرا کار به هر جا که تو باشی

□

هجر تو عزیز و وصل خوارم دارد

□

خرقه‌ی مخرقه ز تن برکن

□

بدین عزت شده اسلام منصور

□

نه دستی داشتم بر سر، نه پایی داشتم در گل

□

تا دیده‌ی چون نرگس ما بینی در خاک

□

از مرسله‌های زر حمایل

□

گهی خوش خوش به شادی جام گیرند

□

هر زمان روح تو لختی از بدن کمتر کند

□

به گرد پای سمندش نمی‌رسد مشتاق

□

هزار رحمت دیگر نثار آن عاشق

□

خردمندی طلب کردند هشیار

□

آمدم من به سر گریه‌ی خود به که تو نیز

□

که گفت من خبری دارم از حقیقت عشق

□

سلامی از من مسکین بدان صنوبر بر

□

چو مرغی تشنه کابی بینداز دام

□

سوی رز باید رفتن به صبوح

□

دهانش ار چه نبینی مگر به وقت سخن

□

هر خاک که ذره‌ی قدم گشت

□

نهان گشت از پی عاشق نوازی

□

به گلخن گر روم از رشک گلخن تاب در بندند

□

بختم نخفته بود که از خواب بامداد

□

او سواره گشت در موکب به گاه

□

که خسرو چیست این حاد و خیالی

□

اورمزد و بهمن و بهمنجنه فرخ بود

□

یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد

□

چون دل سیاه بد و قلب کوره دید و سیه شد

□

اکنون که نداری از خرد ساز

□

با چنین تندی و بی باکی که آن عاشق کشست

□

تو را که هر چه مرادست می‌رود از پیش

□

ز دست عشق تو یک روز دین بگردانم

□

از روح قدس شنیدم آواز

□

رسید پیشرو کاروان ماه خزان

□

وقتست اگر از پای درآیم که همه عمر

□

از زلف تو حل نمی‌توان کرد

□

صواب آن شد کزان فردوس پر نور

□

شد آتش جگرم پیش مردمان روشن

□

وجودی دارم از مهرت گدازان

□

خواست یاری گفت چون بیرون روی

□

سلطان جهان علاء دنیا

□

آنکس که بود آمدنی آمده بهتر

□

اگر هزار غمست از جهانیان بر دل

□

بی‌کسب و بی‌کوشش همه چون دیگ در جوشش همه

□

اکنون قدری در معانی

□

کرشمه گرم سال است ، لب مکن رنجه

□

گر برقعی فرونگذاری بدین جمال

□

یکی سفله را ده درم بر من است

□

جاروب زنان بارگاهش

□

نعیق تو بسیار و ما را عشیقی

□

دوش در خوابم در آغوش آمدی

□

تا بدیدم زلف تو ای جان و دل

□

عروس صبح را بیدار شد بخت

□

من حرف می کشیدن اغیار می‌زنم

□

چون به از زر به عمر هیچ ندید

□

در شعاع نور گوهر گاو آب

□

چون به قدم طاقت گامی نماند

□

آمد خجسته مهرگان، جشن بزرگ خسروان

□

ای عجب گر من رسم در کام دل

□

چون بتازند آسمان هفتمین میدان شود

□

چون بهر اقلیم که جنبد قلمی

□

رفتن و ناآمدن سهل است با خود خوش کنیم

□

شیرینتر از این لب نشیندم که سخن گفت

□

شبی دید جایی که دزدی کمند

□

دگر ره باز شیرین مجلس آراست

□

چونانکه من به شادی روزی هم گذارم

□

گر در جهان بگردی و آفاق درنوردی

□

تا هست شدیم در بقای تو

□

شنیدی قصه یوسف که تا چون

□

سبک باش ای صباح روز عشرت بس گران خیزی

□

گر بانگ برآید که سری در قدمی رفت

□

کوهها ببرید و وادی دراز

□

خضر خان و دول رانی درین کار

□

گر هیچ سخن گویم با تو ز شکر خوشتر

□

درد دل پیش که گویم که بجز باد صبا

□

چون حدیث بی‌دلان بشنید جان خوشدلم

□

برخاست ز خوابگاه این دیر

□

می‌کند فریاد بلبل از کمال شوق باد

□

خدنگ غمزه از هر سو نهان انداختن تا کی

□

که صاحبدلی بر پلنگی نشست

□

لیک نیفتاد به روی ز می

□

به درد کسان صابری اندرو تو

□

سلیمانست گویی در عماری

□

پیش از آن کت به قهر جان خواهند

□

به قدر چار ماه و چند روزی

□

اگر خود همره جانان نرفتم

□

خالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد

□

یک سواره تاخت تا قلعه بکر

□

اگر خورشید این ساعت بلند است

□

مرغان زبان گرفته را یکسر

□

هر که با شاهد گلروی به خلوت بنشست

□

به دو چشم نرگسینت به دو لعل شکرینت

□

چو الهام الهی شاه را گفت

□

آن آرزو که دوش نبودش اثر هنوز

□

هزار گونه غم از چپ و راست دامنگیر

□

خران زیر بار گران بی علف

□

که چون خورشید هرمز رفت در خاک

□

گل که شب ساهر شود پژمرده گردد بامداد

□

گرم جواز نباشد به پیشگاه قبولت

□

چون من خسته دل ز تو، زیر و زبر بمانده‌ام

□

گهی نعمت دهد گه بی‌نوائی

□

ز روی خویشتن هم شرم می‌آید مرا تا کی

□

کسی که روی تو دیدست از او عجب دارم

□

پای مردش سوی خانه‌ی خویش برد

□

بگویم آنچه کرد از کاردانی

□

بود سالیان هفتصد هشتصد

□

هر آن که با تو دمی یافتست در همه عمر

□

تشنیع می‌زنی که جفا کرد آن نگار

□

خداوندیکه حکمت بخش خاکست

□

شراب لطف پر در جام می‌ریزی و می‌ترسم

□

چون دوست گرفتی چه غم از دشمن خون خوار

□

ندانی چه بودش فرو مانده سخت؟

□

که چون خسرو ز یار عصمت اندیش

□

یکی چون خیمه‌ی خاقان، دوم چون خرگه خاتون

□

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

□

باز چون درکشد نقاب از روی

□

حمله بسی کرد سوار دلیر

□

می‌رسدت ای پسر بر همه کس ناز کن

□

ندهم دل به قد و قامت سرو

□

پس بگفتندش کیی ای بوالوفا

□

آدمی آن است که در وی دل است

□

یا بکن آنچه شب و روز همی وعده دهی

□

ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند

□

ای عدل تو کرده چرخ را سبز

□

ز دورش هر یکی گردش به کاریست

□

بر خنجر الماس نهادم ز تو پهلو

□

هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ای

□

بانگ او تو نشنوی من بشنوم

□

کازاده جوانی از فلان کوی

□

بر یاسمین عصابه‌ی در منضد است

□

شاید ای نفس تا دگر نکنی

□

در پای اوفتادم زیرا که سر ندارد

□

ای دیده گشای دوربینان

□

هر زمان در مجمعی گردی چه دانی حال ما

□

هر که تماشای روی چون قمرت کرد

□

در طواف شهرها و قلعه‌هاش

□

و گر خورشید در مجلس نشیند

□

تریاق بزرگست و شفای همه غمها

□

دنبال تو بودن گنه از جانب ما نیست

□

ای ز آتش عزم رفتن تو

□

باد بهشت می‌گذرد یا نسیم صبح

□

از عهده چون آید برون گر بر زمین آمد سری

□

دولت آنست که امکان فراغت باشد

□

بس صفای بی‌حدودش داد او

□

بر خودم گریه همی‌آید و بر خنده تو

□

گر نسیم کرمش بر در دوزخ به جهد

□

غم هجران به سویتتر از این قسمت کن

□

ز عقل و جان و دین و دل به کلی بی خبر گردد

□

سرو اگر نیز تحول کند از جای به جای

□

خون قطره قطره می‌چکد تا اشک نومیدی شود

□

دوستانت را که داغ مهربانی دل بسوخت

□

آنک آتش را کند ورد و شجر

□

به خواب درنرود چشم بخت من همه عمر

□

مکن راز آشکارا تا توانی

□

به منظوری که با او می‌توان گفت

□

همه غوطه‌ها بخوردی همه کارها بکردی

□

اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش

□

بزم فراغ آراست دل کو بی محابا غمزه‌ای

□

ای صورت دیبای خطایی به نکویی

□

شیر غران هیزمش را می‌کشید

□

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

□

خداوندی که هست آورد از نیست

□

هزار صید دلت پیش تیر بازآید

□

سوختم از خوی خامان، بر شدم زین ناتمامان

□

در بادیه تشنگان بمردند

□

چون در به زیر پاره‌ی الماسم

□

من در این جای همین صورت بی جانم و بس

□

کو بگفتت در کمان تیری بنه

□

شراب خورده معنی چو در سماع آید

□

ناصحان گفتند از حد مگذران

□

دیده در می‌فشاند در دامن

□

گر عشق وبال و کافری بود

□

هر دم که در حضور عزیزی برآوری

□

می‌کشد سد بار هر ساعت من بد روز را

□

نه بلندیست به صورت که تو معلوم کنی

□

داشت کاری در سمرقند او مهم

□

دراز کاری دارم که هر سگی را من

□

هیبتی زان خفته آمد بر رسول

□

نیز نباشد مدام هست چو بر ما گذار

□

سر هر موی زلفش از درازی

□

عجبست اگر توانم که سفر کنم ز دستت

□

چیست اشاره چون زیم حکم چه می‌کند بگو

□

مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست

□

از پی توزیع گرد شهر گشت

□

به پای سرو درافتاده‌اند لاله و گل

□

اینش گوید من شوم همراز تو

□

حاجب من روا نگشت از تو

□

بالله ار شور کنم هر نفسی عیب مگیر

□

جرم بیگانه نباشد که تو خود صورت خویش

□

طوطی‌اند و گفت نتوانند جز آموخته

□

که را مجال نظر بر جمال میمونت

□

هر یکی از دیگری استوده‌تر

□

بسیار زبونی‌ها بر خویش روا دارد

□

گفت خصم جان جان چون آمدم

□

بر این یکی شده بودم که گرد عشق نگردم

□

در ره عشق تو چون جان زحمت است

□

ما کبک دری بوده گریزیده ز کبکی

□

لطف او نسبت به من این یک دو سال

□

قامتت گویم که دلبندست و خوب

□

تو تمنا می‌بری که اختر مدام

□

خود کرده بود غارت عشقش حوالی دل

□

خواجه گفتش فی امان الله برو

□

گویی دو چشم جادوی عابدفریب او

□

سوی شما نبشت او بر روی بنده سطری

□

تا کی سوی من نه از ره غیرت

□

تمام در طلب وصل و وصل می‌طلبیم

□

مهر مهر از درون ما نرود

□

وقتها خواهم که گویم با تو راز

□

دو چشم از ناز در پیشت فراغ از حال درویشت

□

آنک ملکش برتر از نوبت تنند

□

بر آتش عشقت آب تدبیر

□

آفتابی که هر دو عالم را

□

گر منزلتی دارم بر خاک درت میرم

□

گلگشت چمن با دل آسوده توان کرد

□

گر نوازی چه سعادت به از این خواهم یافت

□

روز نور و مکسب و تابم توی

□

یاد تو می‌رفت و ما عاشق و بی‌دل بدیم

□

چونک خلق از مرگ او آگاه شد

□

قافله شب چه شنیدی ز صبح

□

در فراق لب چون شکر او تلخ شدیم

□

به تماشای درخت چمنش حاجت نیست

□

بلا اینست کاین دل بهر ناز و عشوه می‌میرد

□

ز درد روبه عشقت چو شیر می‌نالم

□

هر دو تن مربوط میقاتی شدند

□

سماع انس که دیوانگان از آن مستند

□

تو مجو بدنامی ما ای عنود

□

شیراز مشکین می‌کند چون ناف آهوی ختن

□

دلم می‌سوزد از درد و چه سازم

□

بلای غمزه نامهربان خون خوارت

□

هست بیش از طاقت من بار اندوه فراق

□

گر زهره به چرخ دویم آید عجبی نیست

□

گشت آمن او ز خصمان و ز نیش

□

مرا گر دوستی با او به دوزخ می‌برد شاید

□

عاقل اندر بیش و نقصان ننگرد

□

بی‌نهادی پلید و پر هوسی

□

به جان تو که امروزم ببینی

□

دل گم کرده در این شهر نه من می‌جویم

□

گلشن در هم شکفت آن بی مروت بین که می‌خواهد

□

گفتیم که عقل از همه کاری به درآید

□

آن فلان قبه که در وی مشهدست

□

باری به چشم احسان در حال ما نظر کن

□

من هلاک فعل و مکر مردمم

□

می حلالست کسی را که بود خانه بهشت

□

گر از آن یک ذره گردد آشکار

□

هر که عاشق نبود مرد نشد

□

کردم سراپا خویش را چشم از پی طی رهت

□

مغیلان چیست تا حاجی عنان از کعبه برپیچد

□

عرضه کردند آن سخن را زیردست

□

من نیز چشم از خواب خوش بر می‌نکردم پیش از این

□

از صفا گر دم زنی با آینه

□

تنکدلی که نیارد کشید زحمت گل

□

ما به بغداد جهان جان اناالحق می‌زدیم

□

زلف و رخت چون روز و شب زان زلفکان بلعجب

□

می‌آید از گشودن آن بوی منتی

□

کلاه ناز و تکبر بنه کمر بگشای

□

پس مرا گفت آن یکی بر طور تاخت

□

این بوی عبیر آشنایی

□

ای که با شیری تو در پیچیده‌ای

□

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی

□

شغل عشق تو چنان کرد مرا

□

به لطف اگر بخرامد هزار دل ببرد

□

دلیریی که دلم کرد و می‌زند در صلح

□

چون می روشن در آبگینه صافی

□

یک درم خواهی تو امروز ای شهم

□

کی شکیبایی توان کردن چو عقل از دست رفت

□

شیر می‌گفت از سر تیزی و خشم

□

گر مدعیان نقش ببینند پری را

□

نه سبوی او بدیدم نه ز ساغرش چشیدم

□

خال مشکین تو از بنده چرا در خط شد

□

پایه آن یافت که گردید مجرد ز همه

□

فرهاد را از آن چه که شیرینترش کند

□

پای او می‌سوخت از تعجیل و راه

□

به خدا که پرده از روی چو آتشت برافکن

□

هر غلامی را بیاورد ارمغان

□

لن ترانی نقش کرد از نار بر اطراف روی

□

خطش خوش خوان از آن آمد که بی کلک

□

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ

□

فریاد که هر طایر فرخنده که دیدم

□

گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل

□

گفت قج بخش ار کنیم این را یقین

□

روی اگر پنهان کند سنگین دل سیمین بدن

□

نایب رحمان خلیفه‌ی کردگار

□

که را مجال سخن گفتنست به حضرت او

□

همچو پره و قفل من چون جفت گردم با کسی

□

ور ز رعنایی هنوز از جای رایت آگهیست

□

ماهی که چرخ ساخت به دستان ز من جدا

□

یار بارافتاده را در کاروان بگذاشتند

□

پس قبایت تنگ آید باز پس

□

نه هر آن چشم که بیند سیاهست و سپید

□

در نمد در دوز تو این کوزه را

□

به بندگی و صغیری گرت قبول کند

□

جان ما را زنده‌ی جاوید گردانی به قطع

□

هر که ز ذوقش درون سینه صفاییست

□

خواهم که حریفی چو تو خوبت بچشاند

□

زهر اگر در مذاق من ریزی

□

پس کسی گفتش که آن قطب دیار

□

شاخ گل از اضطراب بلبل

□

ماجرای مرد و زن افتاد نقل

□

آتش اندر درون شب بنشست

□

جان ز قطیعت برست دست طبیعت ببست

□

ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد

□

بمیرم پیش آن لب، اینچنین گاهی تبسم کن

□

همچو شانه بسته‌ی هر تاره‌ی مویی مشو

□

نور مردان مشرق و مغرب گرفت

□

و گر حدیث کنم تندرست را چه خبر

□

آب بارانست ما را در سبو

□

بر خاک فکنده خرقه زهد

□

تو گم نه‌ای و گمشده‌ی تو منم ولیک

□

به جان دوست که دشمن بدین رضا ندهد

□

عمرت دراز باد که ما را فراق تو

□

فرشته‌ای تو بدین روشنی نه آدمیی

□

گفت نه من پیش ازو زاییده‌ام

□

فراش خزان ورق بیفشاند

□

هرچه گویی من ترا فرمان برم

□

وان وسمه بر ابروان دلبند

□

در دانه‌های شهوتی آتش زنند زود

□

دیگر از آن جانبم نماز نباشد

□

سپهر گردان آن چشم‌ها گشاید باز

□

پیش از این گویند کز عشقت پریشانست حال

□

یاد طوفان بود و کشتی لطف هو

□

همه وقت عارفان را نظرست و عامیان را

□

رب هب لی از سلیمان آمدست

□

غلام آن لب ضحاک و چشم فتانم

□

هرکسم گوید که درمانی کن آخر درد را

□

دل زنده می‌شود به امید وفای یار

□

پیشت به قدر غیر مرا اعتبار نیست

□

گر نشد اشتیاق او غالب صبر و عقل من

□

گفت آن سالوس زراق تهی

□

یک بار به طبع خوش شدم چاکر عشق

□

اسم هر چیزی چنان کان چیز هست

□

امشب که بزم عارفان از شمع رویت روشنست

□

ای بسی حق‌ها که دارد بر شب تاریک ماه

□

چنان به دام تو الفت گرفت مرغ دلم

□

درد محرومی دیدار مرا کشت افسوس

□

آن نه شخصی که جهانیست پر از لطف و کمال

□

می‌تند بر رشته‌ی دل دم به دم

□

امروز یقین شد که تو محبوب خدایی

□

حلقه کردند او چو شمعی در میان

□

آن قامتست نی به حقیقت قیامتست

□

فارغند از عالم و از کار عالم روز و شب

□

ز درد عشق تو دوشم امید صبح نبود

□

گرفتم کان مسافر نامه سوی من روان سازد

□

سوگند به جانت ار فروشم

□

دیو حرص و آز و مستعجل تگی

□

اگر جهان همه دشمن شود ز دامن تو

□

گفت هر یک را بدین عیسوی

□

چون دیدمش آن رخ نگارین

□

جز قیاس و دوران هست طرق لیک شدست

□

در دلم هیچ نیاید مگر اندیشه وصلت

□

در میان اشک شادی گم شدم روز وصال

□

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود

□

گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود

□

سروبالای کمان ابرو اگر تیر زند

□

کانک این بت را سجود آرد برست

□

مردم هلال عید بدیدند و پیش ما

□

دل من گشت چو دریایی خون

□

خبر ما برسانید به مرغان چمن

□

ذوق آن جستن از قفس ناگاه

□

ساقیان لاابالی در طواف

□

هاتفی گفتش کای دیده تعب

□

نه دهانیست که در وهم سخندان آید

□

زانک با جان شما آن می‌کند

□

ره به در از کوی دوست نیست که بیرون برند

□

چو تو دلداریی کنی دو جهان جمله دل شود

□

یار زیبا گر هزارت وحشت از وی در دلست

□

اینست که می‌ریخت به پیمانه‌ی اغیار

□

چو نمی‌توان صبوری ستمت کشم ضروری

□

چون به یک دکان بگفتی عمرم

□

ای باد بوستان مگرت نافه در میان

□

واله اندر قدرت الله شد

□

برادران طریقت نصیحتم مکنید

□

دل که به جان آمده‌ی درد توست

□

دوست گر با ما بسازد دولتی باشد عظیم

□

می‌آیی و می‌افکند چا کم به جیب عافیت

□

ولوله در شهر نیست جز شکن زلف یار

□

بر درخت گندم منهی زدند

□

بیش احتمال سنگ جفا خوردنم نماند

□

گفت پا واپس کشیدی تو چرا

□

فلک سرد بادی برآورد و گفتا

□

ایا بتان شکرلب چو روی شه دیدم

□

از بغیضان جام و باخرزی

□

سهل است کار پای من گو در طلب فرسوده شو

□

روز همه سر برکرد از کوه و شب ما را

□

آن جهود و ممن و ترسا مگر

□

ز شور عشق تو در کام جان خسته من

□

نیست کسبی از توکل خوب‌تر

□

می روی و التفات می‌نکنی

□

چون ندیدم از تو گردی پس چرا

□

یک سر بپر همت ازین دامگاه دیو

□

ای عشق شدی خوار بکش ناز دو روزی

□

چه کار اندر بهشت آن مدعی را

□

آن یکی را سر شکستی چوب‌زن

□

هر که را صورت نبندد سر عشق

□

می‌دود بی‌دهشت و گستاخ او

□

لطف آیتیست در حق اینان و کبر و ناز

□

پیش آر جام آتش اندیشه سوز را

□

هر که را گم شدست یوسف دل

□

شوق یوسف اگرم ثانی یعقوب کند

□

مرا جفا و وفای تو پیش یک سانست

□

من شنوده بودم از وامش خبر

□

دانند عاقلان که مجانین عشق را

□

چون نمی‌سوزی چه شد خاصیتت

□

ای که منظور ببینی و تأمل نکنی

□

یارب چه کسی که در دو عالم

□

من که با مویی به قوت برنیایم ای عجب

□

روزی به کار تیغ تو آید نگاه دار

□

شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود

□

لابه کردی در نماز و در دعا

□

عاشق ز سوز درد تو فریاد درنهاد

□

زان سبب کاندر شدن او ماند دیر

□

این دلبری و شوخی از سرو و گل نیاید

□

عاشقان را از جمالت عید باد

□

برخاستیم و نقش تو در نفس ما چنانک

□

حذر از صحبت او باش اگر خود یک نفس باشد

□

همچنان عاشق نباشد ور بود صادق نباشد

□

دشتها را گز گز آن شه چاه کند

□

متفق می‌شوم که دل ندهم

□

تو مرید و میهمان آن کسی

□

دگر به روی کسم دیده بر نمی‌باشد

□

بی مهر رخت برون نیاید

□

اکبر و اعظم خدای عالم و آدم

□

گر کوه خصمی تو کند انتقام تو

□

ابروش کمان قتل عاشق

□

شد زنش را نسل از شوی دگر

□

در وهم نگنجد که چه دلبند و چه شیرین

□

بود ذکر حلیه‌ها و شکل او

□

دیباچه صورت بدیعت

□

مرا به لطف گزیدی چرا ز من برمیدی

□

چون خضر دید آن لب جان بخش دلفریب

□

عشق و اساس عشق نهادند بر دوام

□

تو را در آینه دیدن جمال طلعت خویش

□

شد سوی تبریز و کوی گلستان

□

زیباتر از این صید همه عمر نکردست

□

او چو جانست و جهان چون کالبد

□

تو به هر جا که فرود آمدی و خیمه زدی

□

در میان این دو ششدر کل خلق

□

بی روی چو ماه آن نگارین

□

ز فروغ آفتابی شب خویش روز خواهم

□

زنهار از آن تبسم شیرین که می‌کنی

□

نه هزارش وام بد از زر مگر

□

عیشست بر کنار سمن زار خواب صبح

□

گر رسولی چیست در مشتم نهان

□

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت

□

والله منت همه بر جان اوست

□

نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی

□

تیغ تیز و دل بی‌رحم چرا داده خدا

□

آیینه‌ای طلب کن تا روی خود ببینی

□

هیچ تیمارم نمی‌داری چرا

□

گر خیال یاری اندیشند باری چون تو یار

□

تا امان یابد بمکرم جانتان

□

دریای عشق را به حقیقت کنار نیست

□

چون عبارت محرم عشق تو نیست

□

آب را قول تو با آتش اگر جمع کند

□

اله اله این دل است آن دل که وقتی داشتم

□

به راستی که نخواهم بریدن از تو امید

□

تو ز صد ینبوع شربت می‌کشی

□

طاقت سر بریدنم باشد

□

از برای آب چون خصمش شدند

□

آن بر سر گنجست که چون نقطه به کنجی

□

تو را اگر نفسی ماند جز که عشق مکار

□

هر که چشمش بر چنان روی اوفتاد

□

که دارد باطل السحری که بر بازوی جان بندم

□

نمی‌دانم رطب را چاشنی چیست

□

ور نبودی نفس و شیطان و هوا

□

تا به افسوس به پایان نرود عمر عزیز

□

جود می‌جوید گدایان و ضعاف

□

تا قوت صبر بود کردیم

□

عدو جان خویش و خصم تن گشت

□

مرغان چمن نعره زنان دیدم و گویان

□

بحلی ز من اگر چه همه باد برد نامم

□

بخت پیروز که با ما به خصومت می‌بود

□

بفرمود شاپور تا شد دبیر

□

ای گل خندان نوشکفته نگه دار

□

باز بر زن جاهلان چیره شوند

□

طفل گیا شیر خورد شاخ جوان گو ببال

□

دست و پاشان تو شکستی چو نه پا ماند و نه دست

□

خلق را بیدار باید بود از آب چشم من

□

اندر هزار بادیه گشته

□

از کمال هیچ چیزی نیست شادی عقل را

□

سخنشان بران راست شد کز یمن

□

گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم

□

باز آمد کای محمد عفو کن

□

فراق افتد میان دوستداران

□

گرفتم صد هزاران علم در مویی بدانستی

□

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر

□

گویند بگیر دامن وصل

□

یکی موبدی بود شهرو به نام

□

پایه پایه رفت باید سوی بام

□

همی‌بینم رضایت در غم ماست

□

آبم ز جوی تیغ تغافل مده ، مباد

□

پرستش گرفت آفریننده را

□

هم‌زبان و محرم خود یافتند

□

عقل تا بوی می عشق تو یافت

□

من بد روز را آن بخت بیدار از کجا باشد

□

سیه جوشن خسروی در برش

□

گفت از تو کی چنین پنداشتم

□

گرمی شیر غران تیزی تیغ بران

□

که مرا در نظرآورد که از غایت ناز

□

برانوش نام و خردمند بود

□

گفت من دریا و کشتی خوانده‌ام

□

از می نیستی چنان مستم

□

پیش ما یاقوت یاقوتست و گوهر گوهر است

□

چو زرین درفشی برآورد راغ

□

هین چه لافست این که از تو بهتران

□

نقش‌های فسرده بی‌خبروار مرده

□

حسنش آنست ولی خود نه همانست بلی

□

چو نه ماه بگذشت بر ماه‌روی

□

گفت احمد مر ورا که راستی

□

از میان حلقه‌ی مردان دین

□

به سد جان می‌خرم گردی که خیزد از سر راهت

□

به می خوردن اندر چو بگشاد چهر

□

گفت پیغامبر بواز بلند

□

در باغ‌ها درآی تو امسال و درنگر

□

زناگه بخت وارون بر سرم تاخت

□

چو لختی برآمد برین روزگار

□

گر خبر خواهی ازین دیگر خروج

□

چون ز لبت نبود مرا روی یک شکر

□

خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است

□

به روم آنک شاپور را داشتی

□

تا سزای او و صد چون او دهم

□

اگر چه ماه به ده دست روی خود شوید

□

لطفی که بد خو سازدم ناید به کار جان من

□

تو گفتی که بگریزم از چنگ مرگ

□

مال و زر سر را بود همچون کلاه

□

چون چشم چمن چهره‌ی گلرنگ تو بیند

□

زان بیم کافتاب زند تیغ

□

بکوشید و آیین نیکو نهاد

□

شیر را چون دید در چه کشته زار

□

این جهان و آن جهان هر دو غلام امر تو

□

از ما برید یار به اندک حکایتی

□

چنین گفت کای نامور بخردان

□

از نوایش مرغ دل پران شدی

□

درد دردت علاج مخموران

□

باز گفتم که در جهان پس از او

□

کمان را به زه بر نهاده سپاه

□

کشتن این کار عقل و هوش نیست

□

قد اکرمنا و قد دعانا

□

دود آتشکده از کلبه عاشق خیزد

□

بفرمود تا نامداران روم

□

اهل نار و اهل نور آمیخته

□

لعلت که شکر دارد حقا که یقینم من

□

سد شکر که زنجیری زندان جدایی

□

بیامد یکی سرد مهترپرست

□

گفت اینک نایب آن مرد من

□

بت و بت پرست و ممن همه در سجود رفتند

□

با کس نتوان گفتن و پنهان نتوان داشت

□

نبودی جدا یک زمان ز اردشیر

□

فقر لقمه دارد او نه فقر حق

□

جاروب خرابات شد این خرقه‌ی سالوس

□

نگاه گرم آتش در حریف انداز می‌خواهم

□

جهان را همی داشت با ایمنی

□

راه فانی گشته راهی دیگرست

□

دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند

□

زمانه وصل ترا سد سبب مهیا ساخت

□

کجا چون من و چون تو بسیار دید

□

در ره آمد بعد تاخیر دراز

□

جهان وزن جایی پدیدار آرد

□

در گیتی‌ای شگفت کران داشت هرچه داشت

□

کنارنگ با موبد و پهلوان

□

آنچ حق آموخت مر زنبور را

□

بهر باران چو کشت منتظر است

□

رسم کجاست این ، تو بگو در کدام ملک

□

یکی جامه و چهر و بالا یکی

□

حق تعالی جهدشان را راست کرد

□

بر خود گیرند خرده هر دم

□

قطره‌ای ناچیز کو را برد ابر تفرقه

□

به تاجش زبرجد برافشاندند

□

چونک بازرگان سفر را ساز کرد

□

ذره‌ها بر آفتابت هر زمان بر می‌زنند

□

گشته پایم راز دار طول و عرض کوچه‌ای

□

پسر زاد پس دختر اردوان

□

زانک صحت یافت و از پرهیز رست

□

سرمایه‌ی عمر دیدن توست

□

سخت شوریده طریقی است ترا

□

ز تیزی روانش مدارا گزید

□

بانگ آمد مر عمر را کای عمر

□

هم دلم افغان کنان گوید که راه من زدند

□

دیوانه طینتیم زر و سنگ ما یکیست

□

ز داد و ز رای و ز آهنگ اوی

□

او به قصد نیک خود جایی رسد

□

تا تو تویی عاشقی از تو نیاید درست

□

وای بر غیر اگر یک دو سه روزی ماند

□

همه راست گفتید و زین بترست

□

بس که آن شیر از کمین می در ربود

□

آنک تواضع کند نگذرد از حد خویش

□

عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم ، عبث

□

پدر بر پدر پادشاهی مراست

□

ناید آن الا که بر خاصان پدید

□

عاشقی تردامنی گر تا ابد

□

پروانه یک زمان دگر زنده بیش نیست

□

به منذر چنین گفت بهرام شیر

□

گفت چه عذر ای قصور ابلهان

□

هم شما هم شما که زیبایید

□

خوش آن عشقی که در کوی جنونم خسروی بخشد

□

به مرد اردشیر آن خردمند شاه

□

کای خدایا منفقان را سیر دار

□

هزار بار برآمد مرا که یکباری

□

آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است

□

چو خسرو بدید آن دو شیر ژیان

□

روز موسی پیش حق نالان شده

□

شکر کز آن کان زر جعفری

□

حال نکو بگذرد، بخت مددها کند

□

سپاه انجمن شد چو روزی بداد

□

گوش و هش دارید این اوقات را

□

یقین‌دان که همچون تو بسیار کس

□

مجلس ما هر دم از یادش بهشتی دیگر است

□

یکی پور بودش دلارام بود

□

گر به جهل آییم آن زندان اوست

□

در این چنین قدح آمیختن حرام بود

□

گریه بس کرده‌ام ای جغد نشین فارغ بال

□

دو شیر ژیان پیش آن بیشه دید

□

کین همه فقر و جفا ما می‌کشیم

□

هر کسی جان و جهان می‌خواندت

□

بود روزی آن عنایتها که باما می‌نمود

□

سر سال هشتم مه فوردین

□

گر نباشد فعل خلق اندر میان

□

هم جهان را نور بخشد آفتاب روی تو

□

چه بهانه ساخت دیگر به هلاک بیگناهان

□

همه دشت یکسر پر از گور دید

□

که مرا عیسی چنین پیغام کرد

□

در فراق تو تشنه می‌میرم

□

هست خوش مصلحتی لیک دریغا کو تاب

□

بیامد یکی مرد گویا ز چین

□

مرغ بی‌اندازه چون شد در قفص

□

این جگر از تیرها شد همچو پشت خارپشت

□

آن عصایی که شکست سر قیصر با اوست

□

چو سی سال بگذشت بر سر دو ماه

□

در عجب افتاد کین معهود نیست

□

چندان می عشق یار نوشیدم

□

بی رحم کسی شرح جگر خوردن من پرس

□

بیامد سوی آذرآبادگان

□

خواجه اندر آتش و درد و حنین

□

بوی می لعل بشارت دهد

□

نه آن چه بدانم همی بگویم

□

یکی باره‌یی تیزرو بر نشست

□

صد هزار اندر هزار از مرد و زن

□

وی کمال آفتاب روی تو

□

روزی که ما ز بند تو آزاد می‌شدیم

□

شب و روز کارآگهان داشتی

□

طوطی مرده چنان پرواز کرد

□

عقل باتدبیر آمد در میان جوش ما

□

گر همه مرهم شوی ما را نباشی سودمند

□

بگسترد فرش اندر ایوان خویش

□

لیک موسی را مقدم داشتند

□

گر مرغ هوای او شوم شاید

□

رازها دارم و زان بیم که بدنام شود

□

بفرمود تا رفت شاپور پیش

□

تا به جای او شناسیمش امام

□

اندر آتش افکنیم آن موش را

□

چشم از غرور اگر چه نمی‌گشت ملتفت

□

پراندیشه آن شب به ایوان بخفت

□

بلبل از آواز او بی‌خود شدی

□

هر که خورد از جام دولت درد دردت قطره‌ای

□

هم بدینسان گدازدم شب و روز

□

فرستاد شاپور کارآگهان

□

ترهات از دعوی و دعوت مگو

□

خورشید دیگریست که فرمان و حکم او

□

رفتی تو وز غم تو نیابم همی قرار

□

ز تیره شب اندر گذشته سه پاس

□

چونک در چه بنگریدند اندر آب

□

همچو چنگ از پرده‌ی دل زار زار

□

غمزه گو ناوک خود بیهده زن پس مفکن

□

بیامد هم‌انگه یکی مرد مه

□

گفت کو قصر خلیفه ای حشم

□

قدر من او شناسد و شکر من او کند

□

در زمینی که به این کوکبه شاهی گذرد

□

همان شه چو مجلس بیاراستی

□

از ادب نبود به پیش شه مقال

□

به ترسایی درافتادم که پیوست

□

گشته‌ام خاموش و پندارد که دارم راحتی

□

نگه کرد از آغاز فرجام را

□

این ز بارانهای رحمت بود یا

□

یکی کدو ز کدوها اگر شکست آرد

□

شد به گمان دیدنی، عمر تمام و ، من همان

□

به دست چپش هرمز کدخدای

□

رویش از غم زرد و هر دو لب کبود

□

جمله ز خودپرستی مشغول کار خویشند

□

بر من خسته بین و تند مران

□

برین نیز چندی زمان برگذشت

□

در حذر شوریدن شور و شرست

□

بلک دریاییست عشق و موج رحمت می‌زند

□

سزای خدمت شایسته است لطف چه منت

□

فرستاد و ایرانیان را بخواند

□

گر به بطلانست دعوی کردنم

□

چون دم عیسی‌زنی از چشم سوزن

□

حال خود گر عرض می‌کردم به این سوز و گداز

□

ز شاهی برو هیچ تاوان نبود

□

گفت آن شیر اندرین چه ساکنست

□

آن مراد همه عالم چه فرستاد رسول

□

به خود دادم قرار صبر بی او یک دو روز اما

□

بهار آمد و شد جهان چون بهشت

□

مرکب استانید پس آواز داد

□

منم و هزار حسرت که در آرزوی رویت

□

ز گرد راه خود را بر سر کوی تو افکندم

□

برابر ز کوهی یکی شیر دید

□

طفل ازو بستد در آتش در فکند

□

اگر به آب ریاضت برآوری غسلی

□

در دست نداریم بجز خار ملامت

□

همه راه و بی‌راه لشکر گذشت

□

گفت پیغامبر چه خواهی ای ستون

□

آفتابی که جهان روشن ازوست

□

زهرم دهند یا شکر آن چشم و لب بگو

□

بزد در بگفتا که بی‌شهریار

□

گفت سایل چون بماند این خاکدان

□

از الست آب زندگی خوردند

□

می‌کند افشای درد عشق داغ تازه‌ام

□

شدند انجمن پیش او بخردان

□

کو یکی مرغی ضعیفی بی‌گناه

□

تا روی به کعبه‌ی تو آوردم

□

گشت ز تاب و طاقتم تاب رقیب منفعل

□

همه مهتران با نثار آمدند

□

روبه و آهو و خرگوش و شغال

□

باد صبا می‌وزد از سر زلف نگار

□

گر چه از دل می‌رود عشق به جان آمیخته

□

کمر بست و ایرانیان را بخواند

□

بی عنایات حق و خاصان حق

□

هست مرد حقیقت ابن‌الوقت

□

جهان آن عیش شیرینم بشورید

□

که آن شیردل مرد جز شاه نیست

□

آب صافی در گلی پنهان شده

□

نگار اندر کنار و چون نگاری

□

آن برگ گل که دارد بر سر بکند

□

چنان بد که یک روز بی‌انجمن

□

رایت اکرام و داد افراشته

□

صبح دمید و گل شکفت، از پی عیش دم به دم

□

آلوده نیم چون دگران این هنرم هست

□

ز گنجور دستور بستد کلید

□

خواجه چون دیدش فتاده همچنین

□

غزل سرا شدم از دست عشق و دست زنان

□

کوه اگر بودی ز جا رفتی بنازم حوصله

□

هرانکس که داند که دادار هست

□

خاک را در گور او آگنده کرد

□

میم است دهان تو و مویی است میانت

□

مست حسنی با رقیبان میل می خوردن مکن

□

برفتند گردان بسیار هوش

□

گوش خر بفروش و دیگر گوش خر

□

گر عشق وبال و کافری بود

□

که گر بیچاره‌ای کامی بیابد

□

کجا نام آن پیر خراد بود

□

که ناظر بر سواد شهر می‌دید

□

به زمین می فرو شود خورشید

□

خوش بهشتیست خرابات کسی کان بگذاشت

□

بزرگان ایران ز بهر شکار

□

شکرپاش زبانهای شکر ریز

□

ز اندیشه‌ها نخسپی ز اصحاب کهف باشی

□

ز دستت هر چه میمد به ارباب وفا کردی

□

کلاه برادر به سر بر نهاد

□

ارادت شد به حکمت تیز خامه

□

ز فرط شادی وصلش به قطع جان بدهم

□

بر آن بودم که در راه وفایش عمرها باشم

□

ز غسانیان طایر شیردل

□

گرش افتد به شاخ سرو پرواز

□

مردگان کهنه را رویش دو صد جان می‌دهد

□

دل بسته‌ی هواست گزیند ره هوا

□

بشد پیر مردی عصایی به دست

□

خیالت برده از دل صبر و تابم

□

در بن این خاکدان عالم غدار

□

شوق می‌گوید که آسان نیست بی او زیستن

□

بفرمود تا پیش او شد دبیر

□

دمیده صبح دولت آسمان را

□

شاهدانی که در جهان سمرند

□

ساختی کارم به یک پرسش که در کارت که بود

□

پدرت آن سرافراز شاهان بمرد

□

ز شیرین گفت در هر سو نشانی‌ست

□

رخش شمع است و عقل ار عقل دارد

□

شعله‌ای می‌بایدم سوزان که ننشیند ز تاب

□

به فرمان ببردند پیروزه تخت

□

نه هر عقلی کند این راه را طی

□

بر بهار جان فزا زنهار تو جرمی منه

□

روبرو بنشست با هر بی ره و رویی ، دریغ

□

ز خورشید تابنده شد دشت گرم

□

غرض عشق است و شرح نسبت عشق

□

چو با خورشید هم‌تک می‌توان شد

□

ای دل به راه سیل غم جان را چه غمخواری کنی

□

چو گشتند زان رنج یکسر ستوه

□

سخن گنج است و دل گنجور این گنج

□

ز عشق حسن تو خوبان مه رو

□

تا زد به نام من غم او قرعه‌ی جنون

□

چو شد تیره بر پای خواب آمدش

□

سر و سرکرده‌ی نازک مزاجان

□

هم ز یکرنگی جهان عشق را

□

امروز سه سال شد که مویم

□

همه نامداران ایرانیان

□

که در نزدیک آن دلکش نشیمن

□

بر سر کوی تو پرطبله من بین و بخر

□

توام سررشته داری، گر پرم سوی تو معذورم

□

همه مرگ راییم برنا و پیر

□

ز چشمش روشنایی برد ایام

□

صد هزاران آدمی را ره بزد

□

عشق خونخوار است با بیگانه و خویشش چه کار

□

خراسان ترا دادم آباد کن

□

که لیلی گر چه در چشم تو حوریست

□

جهان عقل چو روم و جهان طبع چو زنگ

□

غم می‌فروخت لیک به اندازه میفرست

□

چو بشنید بیدار شاه جهان

□

که روزی چند از این حالت چو بگذشت

□

عجایب بین که نور آفتابم

□

ز مستی آنکه می‌گوید اناالحق کی خبر دارد

□

به جشن آمدند آنک بودی به شهر

□

چو تیغ عشق جانش غرق خون ساخت

□

شمع افروزان بنه در آفتاب

□

هنوزم مبتلا نا کرده کشت از تیغ استغنا

□

به نزدیک منذر شدند این گروه

□

چو عشق آتش فروزد در نهادی

□

در دل بریان من آتش مزن

□

شده نزدیک که هجران تو، مارا بکشد

□

ز هر مرز پیوسته شد باژ و ساو

□

گرش از کارها معزول سازد

□

روز و شب را از میان برداشتند

□

لرزان تر و ضعیف‌تر از من

□

چو بنشست بر جایگاه مهی

□

به هر دم عشق پر افسون و نیرنگ

□

بس که پیراهن بدرم تا مگر

□

ناز بر من کن که نازت می‌کشم تا زنده‌ام

□

چنان بد که ماهی به نخچیرگاه

□

خوشا عشق و خوشا عهد خوش عشق

□

جاء نا میزاننا کی نختبر اوزاننا

□

رنگی ز گل ندارم و بویی ز یاسمن

□

پس آگاهی آمد به هند و به روم

□

به سر بردن به شادی روزگاران

□

چون نام و نشانت می ندانم

□

نقش فریب غیر پذیرفت همچو موم

□

معشوق عزیز، روی بنهفت

□

عجبها دارد این عشق پر افسون

□

غم پرستی که تو را بیند و شادی نکند

□

با وجود کاروان مصر کز هم نگسلد

□

زان جمله یکی منم درین سوز

□

مبارک منزلی ، دلکش مکانی

□

چون تو برگیری دل از جان مردوار

□

اگر به باغ روم بهر دیدن گل و سرو

□

ارزانی گوهر گران خیز

□

که ناظر رخش راندی با رفیقان

□

قسمت حقست قومی در میان آفتاب

□

نخواهد بود حال هیچ عاشق همچو حال من

□

به پیش اندر آمد نبرده زریر

□

خموشی پرده پوش راز باشد

□

صد پیر قوی به حلقه می‌داشت

□

اقرار مهر کردم وگفتم وفاکنی

□

پدرت از غم او بکاهد همی

□

نه بحث ما در آن امر محال است

□

به نقد خاک شدن کار عاشقان باشد

□

حمایتی که حریفان بزم در بد من

□

از آن کوه بشنید بانگ پدر

□

که چون خسرو از آن دشت فرحبخش

□

آنچه که از عشق تو معتکف جان ماست

□

دلی دارم که هر چندش بیازاری نیازارد

□

خرامید تازان به آوردگاه

□

صلاح آن دید چشم شیر گیرش

□

شاه ما از پرده برجان چو خود را جلوه کرد

□

در قفس گر ماند بلبل باغ عیشت تاز ه باد

□

زان ز روی تو نگردانم روی

□

که چون منظور دور از لشکری گشت

□

آه من در جهان نمی‌گنجد

□

سرت گردم به رقص آور دلم را گرم سویم بین

□

پس شاه کشته میان را ببست

□

که ناظر داشت در کشتی نشیمن

□

این فلک آتشی چند کند سرکشی

□

شب به کویت مردمان را نیست خواب از دیده‌ام

□

همه سرکشانشان پیاده شدند

□

کزین معنی خبر چون یافت منظور

□

جایی که وجود عین شرک است

□

هر نگاهی از پی کاریست بر حال کسی

□

سازنده‌ی گوهر شب افروز

□

رساند گلشنی را تا به گلشن

□

مطربا این ره زدن زان رهزنان آموختی

□

بیعانه‌ی هزار غلام است خنده‌ات

□

چو گل ز خوشی به خنده کوشیم

□

که مدتها بهم منظور و ناظر

□

هرچه خواهم ز تو تو به زانی

□

پیش از آنروز که میرم جگرم را بشکاف

□

کان بت چو ازین سرای غم رفت

□

بباید گنجی از گوهر گشادن

□

از باده گزافی شد صاف صاف صافی

□

تا چه کردیم که چون سبزه ز کویی ندمیم

□

دقیقی ز جائی پدید آمدی

□

هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست

□

تا با رخ چون گل بگذشتند به گلزار

□

چیست گفتم گنهم دست به خنجر زد و گفت

□

معشوقه‌ی آفتاب پایه

□

زدندش طایران بوستانی

□

به جان رسید فلک از دعا و ناله من

□

خریدارانه چشمی دید سویم

□

آمد به سرای خویش رنجور

□

که چون از گرمی این مشعل زر

□

ای زلفت از نیرنگ و فن کرده مرا بی خویشتن

□

میان عاشق و معشوق یک کرشمه بس است

□

به بلخ گزین شد بر آن نوبهار

□

که چون از رنج دریا رست ناظر

□

آنک چو یوسف به چهم درفکند

□

شبی که آز برآرد کنم به همت روز

□

کان پیر جگر کباب گشته

□

به یک روزش رساند تا بجایی

□

ای به بالا برشده چندان که عرش

□

عالمی را کند مسخر خویش

□

از شبنم گوهرین شمایل

□

غم خود خور به روز شادمانی

□

به هر کجا عدم آید وجود کم گردد

□

دگر راه کدامین کاروان صبر خواهد زد

□

کان زهره‌ی شب نشین بی‌خواب

□

که هر صبح اینچنین تا شام منظور

□

نی که تویی جمله و ما هیچ نه

□

بیا بشنو ز من افسانه عشق

□

قیس از هوس جمال دلبند

□

در او ناسفته گوهرها نهاده

□

همه از کار از آن روی معطل شده‌اند

□

وامروز بر یقین و گمانم ز عمر خویش

□

به زین برنشستند هر دو سپاه

□

به هر جا شرع بر مسند نشیند

□

سود ما سودایی عشقت بس است

□

چنان بگریم کم دشمنان ببخشایند

□

همه هستی ز ملک تا ملکوت

□

که بود اندر کنار مصر کوهی

□

ساقی روح چون تویی کشتی نوح چون تویی

□

نقاب شرم چو لاله ز روی بردارند

□

بهر غوطه چندان فرو ریخت در

□

خوشا سرمنزلی خوش سرزمینی

□

بلعجب دردی است درد عشق جانان کاندرو

□

نثاری خواهم ای جان آفرین شایسته‌ی پایش

□

به بستور گفتا که فردا پگاه

□

ازین پیکر که سازد چشم خیره

□

صوفی چرخ خرقه و شال کبود خویش

□

نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار

□

طمع را بر تو دندان گرچه کندست

□

مدارا با مزاج خویش می‌کرد

□

چون بود تو بود بود ما بود

□

بیهده ابرش نتاخت اینطرف آن ترک مست

□

هرکس که غم ترا میان بست

□

آید از مهد زمین طفل نباتی بیرون

□

عاشق روی تو را گنبد گردون نکشد

□

همان خوردم فریب وعده‌ی تو

□

گزینان لشکرش را بار داد

□

به سیل‌خیز حوادث اسیر کلبه گل

□

گر به آتش نمی‌زنی آبی

□

به هیچ وقت مرا نظم و نثر کم نشود

□

باز خون عقل و جانم ریخت اندر عشق او

□

یاری که دستگیری یاری کند کجاست

□

شمع‌ها می‌زنند خورشیدند

□

بی‌مر با بخت درآویختیم

□

در عشق تو ز اشک دیده دل را

□

گر دهد دستم ثبات کوه بستانم به وام

□

تو نکوتر ز نیکوان دو کون

□

مباشید ای رفیقان امشب دیگر ز من غافل

□

کس ندیدست رخ خوب ترا

□

دی نوبت کیدی دگر بود

□

ز شادی و ز فرح در جهان نمی‌گنجد

□

آنکه مشت استخوانی بود بگذر سوی او

□

در آرزوی خواب شب از بهر خیالت

□

به قدر وجه براتم درید کفش و نشد

□

نیاید در انگشت این غم شمردن

□

باورش می‌آید از من دعوی وارستگی

□

دل نفس از عشق تو تنها نزد

□

گشت چشمم ژرف دریایی وآتش خون دل

□

جان و دل را چو به پیک در تو بسپارند

□

یک بار نام من به غلط بر زبان نراند

□

نبرده سواری گرامیش نام

□

ناهید ز مطربی کشد دست

□

نی نی که نیست کس را جز نام عشق حاصل

□

آنکه گوید نزدم جام و زد آتش به دلم

□

آن را که هدایتی رساند

□

ته پای جان شکاری دل من به خون زند پر

□

ای روی تو خوب و خوی تو خوش

□

از تیغ بی ملاحظه‌ی آه ما بترس

□

در کنارم به جای دمسازی

□

جسمش از جامه تو پوشیده‌ست

□

با دردکشان دردپیشه

□

در زیر ابر ساغر خورشید شد نهان

□

بی‌تو در هر خانه دستی بر سریست

□

غیرت باغ جنت است آری

□

چشم دل بگشا و در جان‌ها نگر

□

بی‌محاق و کسوف بادی از آنک

□

تنم در بند هجر تو اسیرست

□

مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف

□

ز هر ذره چو صد خورشید می‌تافت

□

خوش است بزمگه یار و ناله‌ی نی مطرب

□

مردی از عشق و در غم دگری

□

نی ناله‌ای نزدیک لب نی گریه‌ای در دل گره

□

آن که در دریای خونم غرقه کرد

□

کار دشوار است برمن ، وقت کار است ای اجل

□

بگذشت زمانه وز تو کس را

□

گل باغ سیادت کز رخش دهر

□

چون از تو نه نام و نه نشان ماند

□

منم با محنت روی زمین خوش

□

تیر مژگان ترا خون ریختن

□

در طلب گنج به ویرانه‌ها

□

هست مستی که کشد گوش مرا یارانه

□

زمانه دامنت از دست ما برون مکناد

□

در مغرب زلف عرض داده

□

آفتابی که سایه‌ی چترش

□

ز هر یک ذره خورشیدی مهیاست

□

بر در میخانه من خواهم که آید غمزه مست

□

عاشقان بسیار دیدم در جهان

□

گر من به دل فرو نخورم دشنه‌های ناز

□

هر چه نسیه‌ست مقبلان را عیش

□

هر درد را که می‌نگری هست چاره‌ای

□

هرگز آیا به خواب خواهم دید

□

میر میران که روی خرم تست

□

روح دهن مانده باز در سر زلفت مدام

□

تن من زار بر تو می‌نالد

□

روی ایمان ندیده‌ای به خدا

□

سخن‌هایی که در حق تو سر زد از رقیب من

□

باقرضواالله کدیه کند چو مسکینان

□

شد یار و غیر و داد قرار جفا به ما

□

تویی کز زلف و رخ در عالم حسن

□

عفا ک اله مرا کشتی و رفتی

□

آسوده بدم نشسته در کنجی

□

باز آ و حسن جلوه ده و عرض ناز کن

□

آتش هجر توام خوش خوش بسوخت

□

در گلستان ز مستی شوقت

□

میوه تمام گشته و بیرون شده ز خویش

□

نوازشم به جواب سلام اگر چه نداد

□

شد بر سر کوی لاف عشقت

□

خفتگان خاک همچون سبزه از گل سر زنند

□

تا به کوی عقل و جان کردی گذر

□

ای سر به خاک تنگ فرو رو ، ترا که گفت

□

فریاد از آن کنم که آمد

□

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست ترا

□

گهی به خاطر بیگانگان سال دهید

□

من و زخم تیز دستی که زد آنچنان به تیغم

□

کان سوخته‌ی خراب سینه

□

زمانه دشنه‌ی جورش چنان زد

□

خرقه آتش زد و در حلقه‌ی دین بر سر جمع

□

گیرم که جهان آتش سوزنده بگیرد

□

کان گوشه نشین روی بسته

□

چند ما را ز جفای تو دود اشک به روی

□

نقش‌هایی که نگارد آن نگار

□

پیش رندان حق شناسی در لباسی دیگر است

□

مسلمانان مرا معذور دارید

□

پدید گشت مه نو ز طرف چشمه مهر

□

نمی‌ترسی که همچون خود نمایان

□

خوبی خود را بگیر از دلم اندازه‌ای

□

بر من غم تو کمین همی سازد

□

بی‌وداع دوستان کردی سفر

□

بر چنگ وفا و مهربانی

□

خلق روان به هر طرف بهر سراغ یار من

□

چون تو بازارگان ترکستان

□

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

□

نه در مسجد گذارندم که رند است

□

اگر با من چنین ماند پریشان اختلاط من

□

خود نیز نشان نمی‌توان دادن

□

در نظر نعمت دیدار و به حسرت نگران

□

گر عالم جمله خار گیرد

□

برخاست باد شرطه و زورق درست ماند

□

کان شمع نهان گداز شب خیز

□

مجلس آرای وزارت انجمن پیرای عدل

□

بر بساط عشق تو هر دو جهان

□

این چه استغنا و ناز است ، این چه کبر و سرکشیست

□

راز عشقت نهان نخواهد ماند

□

چه نام است اینکه پیش اهل بینش

□

آن کس که بعید شد ز معمار

□

بسیارسر به کنگره عشق بسته‌اند

□

گردون ز حرارت تموزی

□

ز برج عدلش ار خورشید بر باغ جهان تابد

□

شوریده به محراب فنا سر به برافکند

□

بود جهان جهان فریب از پی جان مضطرب

□

از اهل قبیله مهتری چند

□

آیین بی‌وفایی هم خود بگو که خوب است

□

تو روز قیامتی که از تو

□

اگر غم دل من جمله عمر می بودی

□

باز این دل خسته درد نو کرد

□

عوض یوسف گم گشته چو اخوان بینید

□

نمی‌گویم ز مستی توبه کردم

□

دست یاری کاستین مالیده جیب ما گرفت

□

فروشم چو من مست باشم خراب

□

اگر ره بایدت در خلوت خاص

□

بس خطاها کرده‌ام دزدیده لیکن آرزوست

□

پای برگشتن نخواهم داشت خواهم رفت و ماند

□

یکی سرکشی بود نامش گرزم

□

زکان صنع کردی گوهری ساز

□

گفت زبان ز سر بنه خاک بباش و سر بنه

□

سوخت دل از داغ و داغم بار جانسوز آنچنان

□

از آن دشت آواز کردش کسی

□

تاریخ جلوسش از فلک جستم گفت :

□

مهمان بفزود می بیفزا

□

پس بخشش نوساخته اسبابم کرد

□

ما به گرد درش همی گردیم

□

فروزان عارضی مانند لاله

□

چند خواهم بود نی دنیا نه دین

□

نقل وفا در بزم نه تا رام گردد مدعی

□

سخن را چنان پایه بر کش به ماه

□

هرکس شد از او بلند پایه

□

ماییم معاشران دولت

□

اگر بیند مرا طفلی به این آشفتگی داند

□

تا تو ز کوی تو برون رفته‌ای

□

گفت ای قحبه این چه اطوار است

□

عشقت که ازو دل را پر خون جگر دیدم

□

کرد آنچنان جمالی در کنج خانه ضایع

□

مهان و کهان را همه خواند پیش

□

بسکه از پهلو به پهلو گشته‌ام در بزم غم

□

گر سلامی از لب شیرین او داری بگو

□

از این زیستن هیچ سودم نبود

□

که آنجا کند زندواستا روا

□

چشم خفاش کور گو می‌باش

□

از شوق رخش چو مست شد چشمش

□

چه خوش بود طرف روی یار از خط سبز

□

سود کی دارد به طراری نمودن زاهدی

□

ز ما سد جان نمی‌گیری که دشنامی دهی ز آن لب

□

بدوان از پی مردان بنگر از چپ و راست

□

این باب محبت همه اشکال دقیقست

□

در وصف حسن آن لب ناهید چنگ مطرب

□

کرشمه‌ی تو ز بس باشدش برای اجابت

□

آری چو بتافت شمع خورشید

□

با کوه گویم آنچه از او پر شود دلم

□

ز عشقت گرچه با دردیم و در هجرانت اندر غم

□

شیشه‌ای لطف کرد، اما بود

□

سر مردان چه کند خوبتر از سجده تو

□

دوشم شبی گذشت چه گویم چگونه بود؟

□

از پای تا به سر همه عشقت شدم چنانک

□

ز آنچه آتش بر آبگینه زند

□

بی عشق اگر دمی برآرم

□

خواهی بدار و خواه بکش ، ناپسند نیست

□

عقل که در کوی روزگار نپاید

□

پناه جهان قطب گردون مکان

□

کوه را که کند اندر نظر مرد قضا

□

هنوز خفته چو بخت منند خلق که من

□

زین جور بر جانم کنون، دست از جفا شستی به خون

□

باز چون آمده از سجده سرش سوده به چرخ

□

چنان خطت برآوردست دستی

□

ای معلم ، ای خدا ناترس، ای بیدادگر

□

دل و دین و می و عهد و قوت

□

شدم جوینده‌ی زیبنده اسمی

□

عقل بند و دل فریب و تن غرور و جان حجاب

□

خوش پر فرح زمینی و خرم گذرگهیست

□

نمی‌جویم نجات از بند عشقت

□

ای که از اهل زمانی ز فلک مهر مجوی

□

گر از عشقت برون آیم به ما و من فرو نایم

□

طایری بودم من و غوغای بال افشانیی

□

جان و دل در کار تو کردم فدا

□

بر سر این کوی جز این خانه نیست

□

بنشین نظاره می‌کن ز خورش کناره می‌کن

□

من کجا و رخصت آن بزم دانم جای خویش

□

ولیکن مراد من این بود و بس

□

زمرد لباسند یا لعل جامه

□

روز به شب نمی‌رسد تا ز خیال زلف تو

□

آنکه در باغ دلم ریشه فرو برده ز نو

□

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم

□

ولی ز آتش طبعم پلنگ وار گریخت

□

بدود روح پیاده سر گنجینه گشاده

□

می‌رم به ملتفت نشدنهای ساخته

□

بنشانده پیاده ماه گردون

□

جز عکس مدعا ز تو کس صورتی ندید

□

جوش دلم چون به سر خم رسید

□

مکن مباد که عادت کند طبیعت تو

□

با من چو سخن گوید جز تلخ نگوید

□

داشت یکی لاشه خبر پشت ریش

□

در وقت سماع صوفیان را

□

میان باغ و یار سرو بالا

□

بر سیم ساده بیخته از مشک سوده‌گرد

□

کند بیگانگی هر چند گویم شرح غم با او

□

تا هیچ و همه یکی نگردد

□

خواهم که شوم ازنظر لطف تو غایب

□

در آرزوی رویت دور از سعادت تو

□

تا ز آیینه ایام برد زنگ ملال

□

بی‌تو هستم چون زمستان خلق از من در عذاب

□

درین مدت اگر اوقات من صرف ملک می‌شد

□

گوش را منتست بر همه تن

□

به جمال تو گرین عید مجسم بودی

□

مستیم را نیست هشیاری پدید

□

رقیبان را ز وصل خویش تا کی معتبر سازی

□

درد دل چندان که گنجد در ضمیر

□

الله ، الله ، چه رفیع الشأنید

□

ساعتی بیرونیان را می‌ربود از عقل و دل

□

پیش که رسیدم، که ز اندوه جدائی

□

چو رویت کی بود آن مه که هر مه

□

بی زیبق و گوگرد که اصل زر کانی‌ست

□

چون آتش عشق تو شعله زند اندر دل

□

بیا بنگر که غمناکیست چشم آرزو بر در

□

سایه بر کار من نمی‌فکند

□

جایی که کمترین نفرت بار خود گشود

□

صد هزاران شعله بر در صد هزاران مشعله

□

کوه محنت بر دلم نه منتت بر جان من

□

عالمی را از جفای عشق تو

□

که شد چون مشعل مهر منور

□

آتش عشق چون درآمد تنگ

□

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

□

نام من هرگز نیاری بر زبان

□

ای سوار فرد از لشکر جدا افتاده‌ای

□

بعد پرخوردن چه آید خواب غفلت یا حدث

□

هر چند بیش کشت به ناز و کرشمه‌ام

□

که ازان نقد قیمتی به سه سال

□

به رنگ چشم آهو مهره گل

□

تا دل مسکین من در آتش حسنش فتاد

□

ای که پرسی موجب این ناله‌های دلخراش

□

نتوان گله‌ی تو کرد اگرچه

□

به مفت نیز نیرزد و گرنه هم خود گوی

□

سردهم این دم توی می بی‌محابا می‌خورم

□

چون طبع جهان باژگونه بود

□

خود وفا را وجود نیست پدید

□

شاه بر مسند و زربفت قبایان ز دو سو

□

کار من شد چو سر زلف سیاهش درهم

□

به نظم آوردم این درد دل ریش

□

برگشت چو روزگار و آن نیز

□

روزگاری آنچه با من کرد استغنای تو

□

زان خورد خون جگر عاشق زیرا شیر است

□

نمی‌دانم که باز ای ابر رحمت بر که می‌باری

□

ز باغ وصل تو گل کی توان چید

□

ساعتی کان ساعت از خوبی گلستان ارم

□

درین ره چون روی کژ چون روی راست

□

تو شمع مجلس افروزی ، من سرگشته پروانه

□

پرده‌ی ما دریده گشت و هنوز

□

ولیکن من بعکس جمله هستم

□

در عشق بی‌قرارش بنمودنست کارش

□

من چرا در عشق اندیشم ز سنگ طعن غیر

□

دل برد و جمال کرد پنهان

□

که بود اقلیم چین را شهریاری

□

خشک‌لب مانده نعل در آتش

□

شد نشان تیر بیداد تو جسم لاغرم

□

با عشق تو غم همی گسارم

□

رقیبان سد سخن گویند و یک یک را کنی تحسین

□

ور بیاری شبکی روز آری

□

به گمان این فکندم تن ناتوان به کویت

□

ناید اندر وصف کس آن چشم و زلف از بهر آنک

□

رفته و در زاویه‌ای ساخته

□

وگر سیری ز جان در باز جان را

□

در عشق اگر بادیه‌ای چند کنی طی

□

وصل تو بدان جهان توان یافت

□

بزن بر جانم آن تیر نگاه صید غافل کش

□

نعره و غلغله آن مستان

□

ای باغ طبع نظم من آراسته ترا

□

در بیابان رهروان عشق را

□

رفت یکی روز خطایی بر او

□

چکیده خون دل بر دامن جان

□

زین در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود

□

بنده‌ی زلفین تو شد غالیه

□

سرای چرخ خالی شد ز کوکب

□

کوری هشیاران ده آن جام سلطانی بده

□

پیش تو من کم ز اغیارم و گرنه فرق هست

□

وز چه رویت همی شود غم عشق

□

آزاد کن ز راه کرم گر نمی‌کشی

□

چندان درین بیابان رفتم که گم شدستم

□

در ما ز دست آتش و بر عزم رفتن است

□

کرد ز جان و جهان ملول به جورم

□

بر در این بهشت روحانی

□

فدیت سیدنا انه یری و یجود

□

بلای هجر و درد اشتیاق پیر کنعانی

□

خوشترم آن نیست که دل برده‌ای

□

زیرا که او قباحت بسیار کرده است

□

از دست دل اوفتاده‌ام خوار

□

دوری نگزیند ز رقیبان سر مویی

□

هر غنچه که جلوه‌کرد گستاخ

□

دراین اندیشه خفتم دیدمت در خلوتی تنها

□

گر بزد ناداشت زخمی از سر مستی چه باک

□

گذاریدم همانجایی که میرم بر مداریدم

□

آسیب غم تو در زمانه

□

این تاس خالی از من و آن کوزه‌ای که بود

□

هر که را خوش نیست با اندوه تو

□

به سبزی سر خوان کسی نیارم دست

□

ایهاالقوم الذی فی‌المدرسه

□

حاکم تو باش و جانب خود گیر و حکم کن

□

بالله ار شور کنم هر نفسی عیب مکن

□

کجا رفت آنکه طبعم شادمان بود

□

منت دادم به کف شمشیر استغنا که افکندی

□

آنچه دستم به دامنش نرسد

□

صد جهان پر عاشق سرگشته را

□

نشاط من از عیش کمتر نشد

□

تازه گردید از تو درد اشتیاق

□

مبارکباد و چون نبود مبارک

□

به برهنه شده عشق قبایی بدهند

□

بی‌زلت و بی‌گناه محبوسم

□

عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است

□

گرفته روی زمین آب بحر تا حدی

□

شاه بازان مطار قدسیند

□

یک خریدار دگر ماندست و گر اینست وضع

□

از برای نفس تا سازد عیان

□

که چون دستور از آن راز آگهی یافت

□

ما خاک شما شدیم در خاک

□

صباحی ناگهانم خواب بربود

□

زلف تو مرا عمر دراز است ولی نیست

□

ازین خواب پریشان سر برآور

□

بی پر و بال توام تا عشق تو

□

در نگاهی کان به هر ماهی کنی آنهم ز دور

□

کارکنان سپهر، بر سر دعوی شدند

□

ز بس گوهر کزان دریا نثار آسمان گردد

□

هزار عاشق داری تو را به جان جویان

□

باز با من هر زمانش خشم و نازی دیگر است

□

نهادم عقل را ره توشه از می

□

روزیست اینکه دست ستم ، تیشه جفا

□

هرگز به خطا خطی نیفتاد

□

سنگی نفتد این طرف از گوشه‌ی آن بام

□

وز بخت سیه ندیده‌ام، هیچ زمان،

□

ای خشک لب بادیه این سوز جگر تاب

□

مست عشقم دار دایم بی‌خمار

□

خوش آن نگاه که در آشنایی اول

□

شراب تلخ صوفی سوز بنیادم بخواهد برد

□

غرض از بودن باغ است همین دیدن گل

□

چندان که فکر کردم چندان که ذکر گفتم

□

گمان دارند خلقی کز تو خواریها کشم آخر

□

می‌فزاید از تو جانها را طرب

□

خلدبرین ساحت این گلشن است

□

صد برج حرص و بخل به خندق دراوفتاد

□

هر کس که آمد غیر ما در بزم وصلش یافت جا

□

در بحر مایی و منی افتاده‌ام بیار

□

والای شقایق است دررنگ

□

چون پنجه‌های شیران عشق تو خرد بشکست

□

بخوانم از برایت داستانی

□

ای مست ز جام هوا و هوس

□

مطبخی می‌خواست رو سازد سیاه از دست او

□

گر نگشتی دیو جسم آن را اکول

□

سوخت ما را آنچنان حرمان عاشق سوز ما

□

به دنبال اجل جانها دوند از شوق اگر آن بت

□

در اظهار انعام حکام بافق

□

خون خواره چو خاک جرعه از جامیم

□

ما با لب تفسیده ره بادیه رفتیم

□

شد هوش دلم غارت آن غمزه‌ی خونریز

□

ز شب تادم صبح بر یاد کاه

□

خواست دیوانه شدن عقلش رمید

□

چونی از شاخ گلت رنگی و بویی می‌رسد

□

بر آتش که شده کوی تو جای همه کس

□

که منظور از وفا چون گل شکفتی

□

چند پیکار آفتاب کشم

□

صبر رنجیدنم از یار به روزی نکشید

□

به تونزدیکتر ز حبل ورید

□

اگر برابر خورشید خاطر تو رسد

□

آخری را پر ز گاوان و خران

□

دانی که هست بنده و آزاد تو

□

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

□

کمین جولانگه خورشید رایت

□

رویت ای ترک اگر نخواهم دید

□

یکی سنگ سختم که بگشاد چرخ

□

گر بیالایی از او دست و دهان

□

چون به تدیبر کار ناید راست

□

اندر آن کاری که ثابت بودنیست

□

نی صدر وصل خواهم و نی پیشگاه قرب

□

ز شاهراه سعادت به باغ رضوان رفت

□

چنین افتاده‌ام مگذار غمناک

□

که دردم را تواند ساخت درمان

□

از میان بی موجبی خنجر به خون من کشید

□

عروس این سخن را زیوری داد

□

ور به زشتی و ناخوشی‌افتد

□

این ضیاء الحق حسام الدین راد

□

چشم ظاهر بین بر آزار است وای ار بنگرد

□

عیب دل کردم که وحشی وضع و هرجایی مباش

□

گرنه از رشگ رخ او رو به ناخن می‌کند

□

کو مرا در درد عشقش همدمی

□

پیکان ز جگر جسته و زخمی شده جان هم

□

گر چو من افتاده‌ای زان جذبه آگاهم که او

□

در آن ساعت حکیمی در گذر بود

□

نبود او را حسرت نقلان و موت

□

مرا چشم تو افکند از نظر اما نمی‌پرسی

□

دردمندان بلا زهر هلاهل دارند

□

در قدح ریز از آن لعلی خورشید فروغ

□

هر که در عشق ذره ذره نشد

□

هنوز نیست مشخص که دل چه پیش کسیست

□

چون درک یکایک از شهان بیند دور

□

هر اشربه‌ای کز پی درمان نوشی

□

در گشاد و گشت پنهان مصطفی

□

غیر ازین کمدیم و خوار شدیم

□

گرچه در بزم دگر شبها چو شمعم در گداز

□

تا ابد تب از وجود حضرت شهزاده رفت

□

گرد کویت چون تواند دید کس

□

آمد چو باد و مضطربم کرد همچو برق

□

مولوی را، هست دایم این گمان

□

از چه رو بر نیل ماتم زد لباس عافیت

□

هفت گاو فربه بس پروری

□

ای عقل همانا که نداری خبر از عشق

□

جان مردم را خراشید آن که حک کرد از جفا

□

ز عالم زاغ پا بیرون نهاده

□

در دل هر که نشینی نفسی

□

حفظ ناموس تو منظور است می‌دانی تو هم

□

بهر امتحان ای دوست، گر طلب کنی جان را

□

میرمیران که بود طلعت فرخنده‌ی او

□

والذی کان عزیزا فاحتقر

□

در انتظار اینکه مگر خواندم شبی

□

گرد دیوانگان عشق مگرد

□

بود همین زخم سر نیش خار

□

چکنم تا همه یکی بینم

□

این مرغ تنگ حوصله را دانه‌ای بس است

□

تا شربت بیخودی چشیدند

□

عجب دوری و ناخوش روزگاریست

□

که آمدیم ای شاه ما اینجا قنق

□

درخت میوه‌ای داری صلای میوه‌ای میزن

□

هرکه ز دشت وجود خاست درین صید گاه

□

پسر آرق وزیرم من

□

نی عجب آن است کین مرد گدا

□

مهر خزانه یافت دل و جان و هر چه بود

□

عزت اندر عزلت آمد، ای فلان

□

در حرمش پرده نشین دختری

□

حق ببردش باز در بحر صواب

□

رفتی و هست بر جا از تو ثنای خوب

□

رخ اگر اینست که آن ماه راست

□

ای جان تو خوش بخند که حسرت سر آمده‌ست

□

با هر که از حقیقت رمزی دمی بگویم

□

ز هر دری که نهد حسن پای ناز برون

□

ز مراحم الهی، نتوان برید امید

□

معز دین و دول خسرو ستاره محل

□

ریختم سرمایه بر پاک و پلید

□

چه بودی گر من بیمار چندان زنده می‌بودم

□

هوا ز نکهت گل در چمن تتق بندد

□

داد انصاف و عدل داد الحق

□

دل چو عشق تو درآید به میان

□

جسم و جانم را زهم پیوند بگسستی بس است

□

سعی تو، از بهر دنیای دنی

□

می‌روم و می‌خرم و می‌خورم

□

هست عقلی هم‌چو قرص آفتاب

□

اثر شیوه‌ی منظور کند هر چه کند

□

چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن

□

تنگ مکن ای همای خانه بر این خاکیان

□

سرگشته و سوکوار از آنم

□

بخار حسرت چون بر شود ز دل به سرم

□

باز آتشی فتاد به عالم که دود آن

□

خانه‌ای دارم از عنایت شاه

□

عالم سفلی و شهوانی درند

□

می‌کشیدند ملایک همه چون سرمه به چشم

□

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال

□

که ز ره می‌رسد به سد اعزاز

□

گر من از عشق رخت توبه کنم

□

خودنمایی کی کند آن کس که واصل شد به دوست

□

هر عهد که با خدای بستند همه

□

ز بالای اشجار از باد دستی

□

هرکرا باشد مزاج و طبع سست

□

چو مجنون تازه سازم داستان عشق و رسوایی

□

می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر

□

دادند بهر لعل زر نقره خنگ تو

□

تا کی سر نام و ننگ داریم

□

بلند و پست و هجر و وصل یکسان ساخته بر خود

□

باد گلزار خلیلم، شعله دارم در بغل

□

معلم بر در دستور جا کرد

□

آن شهادت را که فرخ بوده است

□

به دیگری دهم این دل که خوار کرده‌ی تست

□

آن چه بر من کارها را سخت می‌سازد مدام

□

زین خطایش بر سر بازار باید کند پوست

□

دل شناسد که چیست جوهر عشق

□

چو حاجبان زمی از شب سیاه پوشیده

□

همایون به چنگ همایان فتاد

□

ستون سقف فلک گشت رکن صحت شاه

□

چون عدو نبود جهاد آمد محال

□

روزی که نماند دگری بر سر کویت

□

ز رکن آباد ما صد لوحش الله

□

تویی خلاصه آبا و امهات وجود

□

چون ز تنگت نیست رایج یک شکر

□

چون بسوی کس توانم دید باز از انفعال

□

خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟

□

شکر و سپاسی که خدا را سزد

□

زانک هر مرغی ازینها زاغ‌وش

□

نی یوسف مصری تو که در بیع کس آیی

□

پس از دو سال که بختت به خانه باز آورد

□

به تیر خیمه دایم چشمشان باز

□

پس هر پرده عالمی پر درد

□

رفته بودم ز آتش امید در دل شعله‌ها

□

کاشوب و نوای فرح نو در دل

□

علمی ساخته الحق که چو گردید بلند

□

بر عدم تحریرها بین بی‌بنان

□

نعوذباله اگر بگذری به جانب غیر

□

آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد

□

ز مهر او منور خانه‌ی خاک

□

عالمی جان آب شد در درد تو

□

چیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدن

□

شعله‌ها هریک به حدی منتهی است

□

کیمیای حیات خسته دلان

□

مر مرا بنما تو محسوس آشکار

□

جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم

□

که به آن مایه‌ی جهل این قدرت کرده دلیر

□

چراغ دودمان نعمت الله

□

عمر اگرچه گذران است عجب می‌دارم

□

رسید بار دگر بار حسن حکم چه باشد

□

اهل وحدت را به شقوت کرده حکم

□

سوار عزم تو هرجا که رخش حکم جهاند

□

گرنه بهر نسل بود ای وصی

□

گوشه‌ی ناامیدیم داد ز سد بلا امان

□

به زیر دلق ملمع کمندها دارند

□

بر حدت طبعم آفرین کن

□

چون کسی از عشق هرگز جان نبرد

□

در حبس و بند نیز ندارندم استوار

□

خواهی که تو را کشف شود این معنی

□

رویی ز اول خطش آغاز رستخیز

□

که بلغزد کوه از چشم بدان

□

غمزه را بخش اجازت که به خنجر بکند

□

همه آفاق گرفت و همه اطراف گشاد

□

که مکتبخانه‌ای گردید تعیین

□

فرو رفته همه در آب تاریک

□

ای صید کش صیاد من تاب کمندت بازده

□

گوش بگشا، لب فرو بند از مقال

□

گله‌ای دود در دماغم از آن

□

آن نماز او عجب باطل شود

□

چشمش از ظاهر حالم خبری می‌پرسید

□

کجاست همنفسی تا به شرح عرضه دهم

□

تا نمیری نمیشوی آزاد

□

ز بس که من سر او دارم از قدم تا فرق

□

خواهم که ز بیداد تو فریاد برآرم

□

بس که شد گل گل تنم از داغهای آتشین

□

جفای چرخ نه امروز می‌رود بر من

□

خرقه‌ای بر ریش خر چفسید سخت

□

در صلات عاشقان دوری و تنهاییست رکن

□

تیر نظر به غیر میفکن که هست حیف

□

آنکه در پای شکوفه می‌زد این موسم نوا

□

شد عمر و نمی‌بینم از دین اثری در دل

□

بدها که ز من همی رسد بر من

□

فی باب نوالک قد وقفوا

□

این فعل پر شکوه نیاید ز هر گروه

□

گردنش بستند و بردندش به شاه

□

ما کشته‌ی جفا نه برای وفا شدیم

□

دلم ز وعده‌ی شیرین لبی است در پرواز

□

نیاید جز خطاکاری ز ما هیچ

□

ور ز رخش لحظه‌ای نقاب برافتد

□

خانه آتش زدگانیم ستم گو میتاز

□

نزد اهل حق، بود دین کاستن

□

حرص کاهش هست تا حدی که گر بگذارمش

□

آب هش را می‌کشد هر بیخ خار

□

یاران به میان من و آن مست مییید

□

بگذر ز کبر و ناز که دیده‌ست روزگار

□

مسند آرای ملک امن و امان

□

هر که خورد از جام عشقت قطره‌ای

□

ای عندلیب خو کن با خار غم که هرگز

□

لوحش الله، ز سینه جوشیها

□

الحذر از ابروی پرچین حاجب، الحذر

□

آن نمی‌بینی که هر سو صد بلا

□

عاشق بسی به کوی تو افتاده است لیک

□

چو نی یک استخوانم نیست درتن

□

ادای دگر گر چنین می‌کنید

□

پی بر پی رندان خرابات نهادم

□

تافته عشق دوزخی ز اهل نصیحت اندرو

□

زانکه عقل هر که را کامل کنی

□

یا زرم را به کس حواله کند

□

غیر معشوق ار تماشایی بود

□

در دل از تف سینه صاعقه‌ییست

□

چوگان حکم در کف و گویی نمی‌زنی

□

اگر مدد نرسیدی ز طالع فیروز

□

هر دو عالم چیست رو نعلین بیرون کن ز پای

□

بی طاقتیم در ره او می‌رود از حد

□

ابلیس نشد ساجد و مردود ابد شد

□

تخم امید ما از و نارسته ماند از بی‌نمی

□

گفت خود آن چیست کش حاصل نشد

□

صیاد کیست تا نگذارد ز هستیش

□

بیا بر بام و با من یک سخن زان لعل نوشین کن

□

آن ناز چشم کرده سر صلح اگر نداشت

□

چون به مقصد ره برم چون در سفر

□

عیش خسرو چیست با شیرین به طرف جوی شیر

□

جور کم، به ز لطف کم باشد

□

تو و خلاف مروت خدا نگه دارد

□

شیخ را چون دید گریان آن مرید

□

یارب حریف گرم کنی همچو آرزو

□

به خشم است آن مه از غیر و نشان تیر خوفم من

□

کارم همه بخت بد بپیچاند

□

از ناز برکشیده کله گوشه‌ی بلی

□

تیغی که زخم ناز به قدر جگر خورم

□

جان به لب، از حسرت گفتار او

□

تا گل سوری بخندد ساقی بزم بهار

□

کرد نام آن دریده فرجی

□

ای مرغ زود رام که آورد نقل و می

□

دامن‌فشان رفتم برون زین انجمن وز غافلی

□

بیموجب از او رنجم و بیوجه کنم صلح

□

همچو شمع می‌سوزم همچو ابر می‌گریم

□

رسید بار دگر بار حسن حکم چه باشد

□

نان و حلوا چیست؟ این طول امل

□

شیر بینم شده متابع رنگ

□

شمع مرده باده رفته دلربا

□

رحمی که به این غمزده‌اش بود نماندست

□

ور آفتاب نکردی فسوس جام زرش

□

شفا و راحت هر دردمندی

□

نیست یک کس که به لب آمده جان

□

تو کجا وین دل که در هر گوشه‌ای جغد غمی‌ست

□

اگر آزرده‌ای از توبه‌ی دوش

□

منه به گوشه‌ی طاق بلند استغنا

□

فقر فخری را فنا پیرایه شد

□

تهیه‌ی سبب گریه‌های چون زهر است

□

من که بی او زنده تا یک روز دیگر نیستم

□

برقیم و بلکه تندتر از برق و رعد نیز

□

صد هزاران سود کردم در دو کون

□

صدای شهپر شاهینی از هر گوشه می‌آید

□

من دانم و دل، غیر چه داند که در این بزم

□

هزار مرحله دورم فکند چرخ ز کویت

□

بهر فرمان حکمت فرمان چه بود

□

مرغ فارغ بال بودم در هوای عافیت

□

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق

□

گلشن حسنی ولی بر آه سرد ما مخند

□

غم نباشد کانچه پیشان است و پس

□

بشتاب رفیقا که عزیزان همه رفتند

□

تمام عمر آب شور می‌خورد

□

به چندین گنج رنج و محنت عالم نمی‌ارزد

□

همت او صید خلق از خیر و شر

□

نوبهاری می‌دماند از خاک من گل وان گذشت

□

عبوس زهد به وجه خمار ننشیند

□

ول یاری بدان رسمی‌ست خوبان را کهن

□

هر دو عالم را درین چاه حدوث

□

ور دعوی جانبازی عشقی نکند دل

□

و اسقنی تلک المدام السلسبیل

□

گفتم بگو از آن لب شیرین حکایتی

□

آن خر نر را بگان خو کرده بود

□

ز اهل نشأه حرفی یاد دارم جان من بشنو

□

در حق من لبت این لطف که می‌فرماید

□

قصوری نیست در بیگانگی اما نه هر وقتی

□

چه می‌گویم چه پیدا و چه پنهان

□

سد جوق حسرت بر گذشت اکنون هزاران گرد شد

□

نام او، بی‌بی تمیز خالدار

□

ره آوارگی در پیش و از پی دیده‌ی حسرت

□

باز شد قفل و در و شد ره پدید

□

هندوی چشم تو شد می‌بین خریدارانه‌اش

□

سوز دیرینه‌ام از وصل نشد کم چه کنم

□

نه دأب آشنایانست با هم رطل پیمودن

□

سایه‌ای بودم از اول بر زمین افتاده خوار

□

لاله آتشناک رویاند ز آب و خاک دشت

□

آنکه از خوف خدا دورت کند

□

صبر ما پنجه مومیست چوعشق آرد زور

□

چونک کعبه رو نماید صبحگاه

□

تیغ بیرحمی بکش اول زبانم را ببر

□

چه شکرهاست در این شهر که قانع شده‌اند

□

من بنده‌ی نگه که به سد شرح و بسط گفت

□

هم خواجه تاش گردون دل بر وفا غلامت

□

تو خود مرا چه کنی لیک چشم را فرمای

□

امسال نیست زمزمه‌ای در جهان ولی

□

همچو فانوسش کسی باید که دارد پاس حسن

□

از نظرشان کله‌ی شیر عرین

□

من و رد و قبول بزم سلطانی که دربانش

□

صدساله وصال تو مرا می‌رسد ای ماه

□

به کنج کلبه‌ی ویران غم نومیدم افکندی

□

همه دشواری تو از طمع است

□

دیگر از شهرم چه خوشحالی چو آن مه پاره رفت

□

واغسل الادناس عنی بالمدام

□

یک شمه کار در فن ناز و کرشمه نیست

□

در سر خود پیچ هل خیره‌سری

□

گله گر کنم ز خویت بجز اینقدر نباشد

□

چو تیر غمزه نهی در کمان کشی همه بر من

□

کی باشد از تو طالعم کاین بخت اختر سوخته

□

هر شبی زان بگشاید فلک این چندین چشم

□

دی که میمد ز جولانگاه شوخی مست ناز

□

ور برآرد دود از بنیاد ما

□

رفت آنکه لشکری را در حمله‌ای شکستی

□

این زکات و هدیه و ترک حسد

□

بودی به راه سیل بسی به که راه او

□

تاریخ این حکایت گر از تو باز پرسند

□

آرد هوای نای مرا ناله‌های زار

□

چون ز راه اندر رسد ما روی بر راهش نهیم

□

آگهم از طرح صحبت تا شمار نقل بزم

□

مرا ز ساغر بیداد شربتی دادی

□

دل تست فارغ از غم که شراب عیش خوردی

□

کز برای تو چنین کردم چنان

□

ز طرب مباش خالی می‌رود خواه و ساقی

□

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو

□

دو چتر از دو سو سر برآورد از در

□

در صومعه سجاده نشینان مجازی

□

فدا باد جانها بدان زلف کش

□

گرد رخ من، ز خاک آن کوست

□

بر درش مردم و آن خاک بر اعضای من است

□

گفت آن حجره که شب جا داشتم

□

هرگز نیاید در نظر نقشی ز رویت خوبتر

□

حلقه توبه گر امروز چو زهاد زنم

□

وان جل زر نیش به فرو شکوه

□

هر تابش مهت را مهری هزار در سر

□

تا ز هر بادی به جنبی ، پا به دامن کش چو کوه

□

دعوی زهد از برای عز و جاه

□

جان بجایست ولی زنده نیم من زیرا

□

گفت آوه بعد هستی نیستی

□

از خفتگان خاک چه پرسی که حال چیست

□

ذخیره‌ای بنه از رنگ و بوی فصل بهار

□

بدانست ماهوی و از قلبگاه

□

چشم بر روی تو دارم از جهان

□

گریه می‌آیدم از دور به آواز بلند

□

بی‌نام تو شعله‌ها تباهند تباه

□

چند گویند که گه‌گه به دلش میگذری

□

گفت طاوسا چنین پر سنی

□

راز دلت به صبر گفت بپوشان

□

که ای صوفی شراب آن گه شود صاف

□

خیالت داند و چشم من و غم

□

ندارم من درین حیرت به شرح حال خود حاجت

□

هر که بر حال عاشقان خندد

□

حیرتی دارم از آن رندی که گفت

□

ذوق جفا وجور تو برمن حرام باد

□

گوش ما گیر و بدان مجلس کشان

□

موئی به مویش به هنر به بختم

□

من که شب غم زدم بس خم از اقلیم عشق

□

هرچند بینمش هوسم بیش می‌شود

□

لب دریا همه کفر است و دریا جمله دین‌داری

□

سرو بشکست و سمن زرد شد و نرگس خفت

□

روی دل، از غیر حق برتافته

□

خیال یار گذر کرد این طرف ای صبر

□

فکرت بد ناخن پر زهر دان

□

روی به کاس کی آورد و گفت

□

جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است

□

آن طره به یک سو نه وز گوشه‌ی مه ما نا

□

ز هشیاری نه دیوانه نه عاقل

□

تا به گلزار جهان سرو بلندت برخاست

□

لیکن القلب العشوق الممتحن

□

به یاد زمین بوس درگاه تو

□

گفت بی‌چون دیدم اما بهر قال

□

بی تو ای گل سر گلگشت چمن نیست مرا

□

گریه طوفان خیز گشت و از سرم برخاست دود

□

ز عشق آراست لوح آب و گل را

□

چون مرا در بند بیند از خودی

□

درخت دهر سر تا پای خار است

□

الهی الهی، به صدق خدیجه

□

چون دهان و لعل شور انگیز او

□

سایلی بگذشت و گفت این گریه چیست

□

دست ازتو می‌نشویم و از غم تمام خلق

□

جراتم با آن که بی‌دهشت به صحبت می‌دواند

□

ذوق جفا و جور تو بر من حرام باد

□

ذره‌ای دوستی بتافت از غیب

□

خوابش دیدیم دوش و مستیم

□

این بیابان قتلگاه سید لب تشنه است

□

من بیهشم که می‌دهد از سرو من نشان

□

مضطرب در نزع چون ماهی ز خشک

□

چشمت آفت، غمزه فتنه، خط قیامت، رخ بلاست

□

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

□

رفت در آن خانه‌ی تیر از مسیر

□

بر دل من چون دل آتش بسوخت

□

باوصال تو ندارم سر بستان و بهشت

□

تو شاه جواهر ناسوتی

□

سرور درد خود با خویش گویم

□

تنگشان آورد لشکرهای او

□

لبانت آن‌چنان بوسم که جایم بر لبان آید

□

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش

□

قد او هر گه که جولان می‌کند

□

بیم است که از آه دل سوخته هر شب

□

به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم

□

من از پروانه دارم چشم تحسین

□

آشکارم بکش که تا باری

□

شاهدی‌اش فارغ آمد از شهود

□

اگر خود نداند همی کین و داد

□

ناز که غارتگر ملک دل است

□

نیک‌خواهی که کند منع ز عشق تو مرا

□

روزی برون آمد ز شب طالب فنا گشت از طلب

□

دل مارفت با محمل نشینی

□

می‌برد هوش از سر و از دل قرار

□

باده همی خورد و نمی‌خورد غم

□

چون ندارد سیر سرت در درون

□

خوانچه‌ی آراسته بیش از هزار

□

ابروی یار در نظر و خرقه سوخته

□

از زلف بریدنت دل من

□

انگشت‌زنان کوی معشوقیم

□

زانگونه که نغز و جان فزا می‌آیی

□

به خدائی که داشت ارزانی

□

گرد چمن شاهد زیبا بسی است

□

بحر را پوشید و کف کرد آشکار

□

سهل بود ترک دو عالم ولی

□

بهشت اگر چه نه جای گناهکاران است

□

چون غمت جمله قسمت من شد

□

مرکب عشق تو چو برگذرد

□

وان خال سیاه برسر ابرویت

□

لا تقم فی اسر لذات الجسد

□

غم و غصه فراقت بکشم چنانکه دانم

□

در میان چوب گوید کرم چوب

□

دهنت ذره و کم از ذره است

□

در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند

□

بخانه‌یی که ره جان نمی‌توان بستن

□

هرچه جز عشق توست از سردل

□

مرا ز عارض او دیر شد گلی نشگفت

□

هر پایه کزان بلندتر بود

□

گوشش از بار درد گران گشتست

□

اختیار آن را نکو باشد که او

□

هر چه ز صنعت به همه عالم است

□

نمونه‌ایست دل من ز گرگ یوسف گیر

□

از بس که زمین سیر شد از خوردن خلق

□

هر که ندهد این جهان را سه طلاق

□

بیا ساقی و پیش از مردنم می ده که جان در تن

□

بالسان حال کرد از حق سال

□

نه به گلزار گشاید دل من نه در باغ

□

گر بود نیکو ابد یارت شود

□

هر خسی را از گلستان جهان گلها شگفت

□

یاران مدد نمودند در صلح غیر با او

□

به راه انتظارم هست چشمی

□

تو فارغ و ما در اشتیاقت

□

با پرتو عارض توخورشید

□

هر گنج کز آبادی گیتی و دهور

□

وان که به تقلید نشست اندرین

□

آکل و ماکول بود و بی‌خبر

□

گر چه گلستان خوش است ور چه چمن دلکشست

□

گر چه از کوی وفا گشت به صد مرحله دور

□

دردی که بود از عشق جانم به فدای آن

□

گر با تو دوصد دریا آتش بودم در ره

□

یکی در ابر بهاری نگر ز رشته‌ی صبح

□

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

□

رخ تو دیدم و گفتی سپند سوز مرا

□

کار تو تبدیل اعیان و عطا

□

به این صفت که همی خوریم بردر تو

□

به ترک خدمت پیر مغان نخواهم گفت

□

مشو مقیم درآبادی خراب جهان

□

ایمن از توحید و از شرک آمدم

□

هست چو ذات ارم اندر صفات

□

ور نبود مشربه از زر ناب

□

چل شد و درین جهت آمد نشست

□

سستی او هست چون سستی مست

□

تو مست و دلها بردرت گشته روان از هر طرف

□

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

□

از سرزنش مرده دلان جان به لب آمد

□

از دیر برون آمد سرمست و پریشان مو

□

من آنچه می‌کشم اندر درازی شبها

□

ناز بر بلبلان بستان کن!

□

از پس که گرفتار غمت شد همه دلها

□

آن چهره که رشک فخر فقرست

□

ایدوستی که هست خراش دلم از تو

□

بسته آتش‌پاره‌ی من تیغ و من حیران که چون

□

دل من ببرد زلفش جگرم بحتست چشمش

□

دعوی دو کون از دل خود دور فکندیم

□

دل من ماند در زلفش که داند

□

متعلق دلش به هر ورقی

□

باران خوش رسید و حریفان عیش را

□

من از قباش ربودم یکی کلهواری

□

خواب در چشمم نمی‌آید به شب

□

صدنامه‌ی بی‌دریغ رقم زد به نام غیر

□

گر همه بر ماه رسد افسرم

□

آشنایی یافت با سودای تو

□

بغنیمت شمر ایدوست اگر یافته‌ای

□

تکیه بر بستر منقش، بس

□

دیده بر روی چو گل بندد نبود خبرش

□

بار دگر آن حبیب رفت بر آن غریب

□

مرده‌ی آن دهان چون پسته

□

در هر زمان زمانه به شغلی قیام داشت

□

نادره برگی چو گل بوستان

□

هر که پست بارگاه فقر نیست

□

زبان اوست ترکی گوی و من ترکی نمی‌دانم

□

سکه چو رسانید به تمییز قبول

□

ای دردمند هجر مینداز دل ز درد

□

نه که همسایه آن سایه احسان توام

□

ساکنان سرکوی تو نباشند به هوش

□

پناه صد دل مجروح گشته کاکل تو

□

چه گویمت که دل تنگ من کرا ماند

□

نه کفرم ماند در عشقت نه ایمان

□

معذوری از زلف سیه، پوشی بران روی چو مه

□

داند این را هرکه زین ره آگه است

□

نسیم باد صبا شرح آن خط ریحان

□

چون کمانی با من آخر پیش آ

□

در دهان و میانت می بینم

□

برو به هر چه تو داری بخور دریغ مخور

□

درونی ده که بیرون نبود از درد

□

شب‌های وصال می‌شمردم

□

نیایند اهل دل در چشم خوبان

□

گرد قدم زائرت، از غایت رفعت

□

صیدی که دل خلق جهان بود بدامش

□

باز سعادت رسید دامن ما را کشید

□

گر نه لنگر شود اندوه چو کوه تو مرا

□

عمریست تا دلت ز اسیران زلف ماست

□

سکوبا و قسیس و رهبان روم

□

هم در کنار عرش سرافراز می‌شوند

□

هر که در کوی تو بویی برد از عالم گذشت

□

زاتش هستی نشد روشن درین تاریک بوم

□

همه شب دیده‌ام خفتن ندادست

□

خمخانه خاصان شدم دریای غواصان شدم

□

درد تو میهمان هر روزه

□

چشم بر دور قدح دارم و جان بر کف دست

□

خونابه‌ی پیدا همه بینند خود از چشم

□

از فرقت رویت ز دل پر شرر خویش

□

گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب

□

دی مفتیان شهر را تعلیم کردم مسله

□

به تاریخ شاهان نیاز آمدم

□

ای که تو شاه چمنی سیرکن صد چو منی

□

گهی غم می‌خورم گه خون و می‌سوزم به صد زاری

□

من به سرمنزل عنقا نه به خود بردم راه

□

هجر کشیدیم تا به وصل رسیدیم

□

هر عاشق سرگردان کز عشق تو جان بدهد

□

ساخته سلطان سکندر صفات

□

بالله اخبرنی بما قد قال جیران الحمی

□

پاکبازان سر کوی خرابات فنا

□

چپانی برک دت قر تن اکشدر

□

غمزه زنانی همه مردم فریب

□

نه رازش می‌توانم گفت با کس

□

او همی رفت وخلق در عقبش

□

تو چنان انگار کاندر راه عشق

□

باز آمده‌ای تابنمایی و بسوزی

□

نه بر دل تو را، از غم دوست،دردی

□

عالم تمام پر ز شهیدان کشته گشت

□

یعقوب را بگویم یوسف به قعر چاهست

□

خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش

□

گنج در آستین و کیسه تهی

□

گر همه عالم شوند منکر ما گو شوید

□

گرچه ندید جان و دل از تو وفا به هیچ روی

□

تا چند زاغ مزبله لختی همای باش

□

دل ز غم خالی و سر پر از هوس

□

تو رهرو و منزلت در خواجه ومیر

□

چونک تویی میر مرا در بر خود گیر مرا

□

این خط پر ز مهر به دلبر که می‌دهد؟

□

به ولای تو که گر بنده خویشم خوانی

□

هر که بگویدت که تو دل به چه شکل می‌بری ؟

□

گوییا وقت سحر از دست خضر

□

تاکی از ین شیوه به ننگی شوم

□

ناگهان سر کرد طوفان خیز سیلی کز زمین

□

سخنی چو گوهر تر صدف لب تو دارد

□

یار چو آیینه بود دوست چو لوزینه بود

□

حاجبی آمد بشتابندگی

□

چراغ دیده شب زنده دار من گردی

□

ناز پی آن شد قلم سحر سنج

□

تا به سلطانی اندر آمده‌ای

□

نام این نامه‌ی والاست «قران السعدین»

□

جذبه‌ای از عشق باید، بی‌گمان

□

هر چند که در کیسه نداریم پشیزی

□

من خاک تیره نیستم تا باد بر بادم دهد

□

به که چو آوردی و بازم بری

□

به خدایی که تویی بنده بگزیده او

□

نه ای گلی که آرد سوی مات هیچ بادی

□

ز بسیاری که یاد آرد ز معشوق

□

آئینه بدست کرده خندان خندان

□

بگذر ز محله‌ی مهجوران

□

برند برای ریزه‌ی چند سرش

□

ولی بزم روحست و ساقی غیب

□

مهر جانی وبهاری کایدت خوش باش ازانک

□

مه که بود صیقلیش آفتاب

□

بودیم خردمند که زد عشق تو برما

□

سر زلفت به دست چون آرم

□

بی صبح شبی خواهم کورا غم خود گویم

□

از علم رسوم چه می‌جویی؟

□

تیرگی عیش مشتاقان ترا چون رو شنست

□

مژده بیداران راه عشق را

□

کای به رخم چشم جفا کرده بازا

□

در پیت رخش که گرمست که غرق عرقی

□

آنکه در خون دل من تشنه است

□

نام و نشانم ز دو عالم مجوی

□

نا خوانده سویت آمدم ناگفته رفتی از برم

□

استمع ماذا یقول العندلیب

□

بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع

□

فوق فلک مکان تو جان و روان روان تو

□

اندوه جدایی ز کسی پرس که یک چند

□

کار بر مرغ دلم در کف طفلی شده است

□

اشکم چو زند برآسمان موج

□

روی نهفته است تیر روی نهاده است مهر

□

چشم منی !هیچ غباری میار

□

روی از لذات جسمی تافته

□

من نه بخود شدم چنین شهره‌ی کویها ولی

□

هین که رسیدیم به نزدیک ده

□

برخاستم و فتادم از پای

□

در هوای شمع رویت قطره‌های اشک گرم

□

هلاکت من بیچاره از کسانی پرس

□

ای موی میان بیا و یکدم

□

درازی هست در موی تو چندان

□

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!

□

تو می‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو

□

عشق برآورد ز هر سنگ آب

□

همی خیزد ز زلفت ناله‌ی دل

□

گرچه هستم در بهشت وصل ای حوری نژاد

□

عجب اگر نتوان نقش خاطرش دریافت

□

حال من خود در نمی‌آید به نطق

□

خوش منزلی است عرصه‌ی روی زمین دریغ

□

گفت: ای خوشنام! غیر من بجو

□

چشم مست او که مژگان را به قتلم تیز کرد

□

برف بدم گداختم تا که مرا زمین بخورد

□

کوکبه‌ی شرق سوی شرق تافت

□

چو گفتمش که نصیبم دگر ز لعل تو نیست

□

هر دو عالم قیمت خود گفته‌ای

□

محنت‌زدگان پر غروریم

□

بهره‌ی مقصود چو بی رنج نیست

□

هر روز هزار بار در عشق تو ام

□

فردای قیامت که به انصاف رسد خلق

□

شاه نشسته به تخت عشق گرو کرده رخت

□

باز گلهای نو از درد کهن یادم داد

□

می‌زند غیر در صلح به من چیزی هست

□

خوانید روح و امق و مجنون وویس را

□

گر جمال جانفزای خویش بنمایی به ما

□

جان من از هوس آن به لب آمد اکنون

□

رفته در حیرت که حد علم چیست؟

□

عهدها بستی و می‌داشتم امید وفا

□

اگر حجاب بدرد محمد از یک شاخ

□

چون کسی قلب بشکند که همه کس

□

ساقی صفای صبح جوانان پارسا

□

هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد

□

یاران همه مشتاقند در آرزوی یک دم

□

ور روشی کز تو نیاید مرو

□

گفت : هر وقتی که کردم قصد آن

□

روی خود پوش چشم را چه کنی

□

اگر چه روغن بادام از بادام می زاید

□

گلگون نازش زیر زین غمزه بلایی در کمین

□

بوی یک رنگی از این نقش نمی‌آید خیز

□

هر روز اندرین شهر خلقی زدل برایند

□

که داند تا سر زلف تو در چین

□

بس که از خون دلم لاله‌ی خونین بشگفت

□

که خالی کنم سینه را یک زمان

□

گرم فرو جست ز تخت بلند

□

بیا دلدار من دلداریی کن

□

از حد ناسوت برون تاخته

□

یک لحظه با تو بودن و با غیر دیدنت

□

آفت جمال شاهد و ساقیست بیهده

□

گر بر کامی سوار گردیم

□

مژه‌های کژ دلاویزت

□

دو نهال است رسته از یک بیخ

□

دوش بگفتم که دهانیت نیست

□

جهان شکارگهی دان ز هر طرف صیدی

□

بهار آمد و هر گل که باید آن همه هست

□

غم غریبی و غربت چو بر نمی‌تابم

□

با منت از بهر تمنای ملک

□

هر که روی چو آفتاب تو دید

□

ندانم تا که گفت آن بی‌وفا را

□

ای ساربان، ! خدا را؛ پیوسته متصل ساز

□

مرده را حسرت زمردن نیست هست از بهر آنکه

□

صد گونه خلل دارم ای کاش یکی بودی

□

درنگ آمدن ای عمر کم کن

□

مرا امید وصال تو زنده می‌دارد

□

اول بدو صد زاری جان پیش‌کشت کردم

□

در دو عالم نیست کاری با کسم

□

بهر سوی فرستاد مهر و نگین

□

بود امر ممکنی از ممکنات

□

سوخت جانم درون تن چکنم

□

دمی که شعشعه این جمال درتابد

□

بی‌خوابیم بکشت وه از من که هر شبی

□

با چنین جاه و جلال از پیشگاه سلطنت

□

دلم ببردی و گر سرجدا کنی زتنم

□

زو هر که نشان دارد دل بر سر جان دارد

□

دین هزار پارسا در سر گیسوی تو شد

□

در همه حالات، حق منظور داشت

□

کردی بزرگی به حق کهتران

□

آنک به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش

□

خرابم می‌کنی از رخ ز لب نیز

□

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید

□

چو زلف بی‌قرارش بی‌قرارم

□

چندین حجاب و بنده به ره بر گرفته‌ای

□

بنده عشقم و آنانکه درین غم مردند

□

در هر فنش دلا نه از اهل جهان

□

از دست هجران من در بلایم

□

تو نکو دانی که هر چیز از کجاست

□

تن زن ازان هم که کسان گفته‌اند

□

گفتم ای بخت بخفتیدی و خورشید دمید

□

بیخوابیم بکشت و ه از من که هرشبی

□

سرسبزی خطش همه سرسبزی خلق است

□

جان من از مایه‌ی غمهای تو پرورده شد

□

روشن نمی‌شود ز رمد، چشم سالکی

□

چشم یقینش چو به رحمت فتاد

□

چنان چیزی که در خاطر نیابد

□

رفتی و بوی زلف تو ماند و هزار دل

□

آن که به پرسش آمد و فاتحه خواند و می‌رود

□

تو می‌روی وز هر کران خلقی به فریاد و فغان

□

زین چنین دریا که گرد من درآمد از سرشک

□

خطی که از دود دلم برگرد آن لب سبز شد

□

منظور خلایقست این سینه‌ی ما

□

چون رفت از من آن دل نادان روای صبا

□

یقین می‌دان مجیب و مستجابست

□

سنبل به تاب رفته و نرگس به خواب ناز

□

هست پیدا که به خون ریختنم بسته کمر

□

گفت به غمزه لبش جان ده و بوسی ستان

□

شورشی اندر نهاد دل فتاد

□

نبینم آن لب خندان ز بیم جان یک‌سره

□

آن لحظه که بر آینه تابد خورشید

□

دیوانه‌ی بتان کند رو به کعبه زانک

□

کاروان بس گران آهنگ کرد

□

هر شب ای غم چه رسی در طلب دل اینجا

□

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس

□

بس دل که به دولت فراقت

□

هر زمان قسم دل پر درد من

□

دردی بمن آور چومیم نیست به جام

□

آواز آید که سهل باشد درویش

□

از بس که به چشم تو درمد دل من

□

تو بس قدیم پیری بس شاه بی‌نظیری

□

عشق آمد و گردن خرد زد

□

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند

□

تاراج خوبرویی در ملک جان در آمد

□

داشتم امید آنک بو که در آیی به خواب

□

تا جور شرق برآهنگ آب

□

زوج الصهباء بالماء الزلال

□

نظر در روی تو خود کرده‌ام من

□

نقش خوبت در میان جان ما

□

پیوند تو از نگلسم هرگز

□

تا به چنگ غمش افتاد گریبان دلم

□

از روش پیل کران تا کران

□

رخت سلطان حسن یک سوار است

□

خوشم از گریه‌ی خود گرچه همه خون دلست

□

در ارض محمد شد و محمود آمد

□

مردمان گویند چونی در خیال زلف او

□

چون چنگ زند یکی تو بنگر

□

بنویس نامه‌یی و روان کن به دست اشک

□

بران دمی که دمیدی نهان بر آتش غیر

□

صدره فتاده بر ره خویشم بدید وهیچ

□

پایم ز دست واقعه در قیر غم گرفت

□

نمی‌رفتم بلا شد بوی زلفش

□

السلام ای بارگاهت خلق‌را دارالسلام

□

محمد شه که صد چون کسری و جم

□

همی‌گفتم به گل روزی زهی خندان قلاوزی

□

مکن بس بر همین کز تیغ و از رای

□

نگاری چابکی شنگی کلهدار

□

که میراند جنیبت را که میدان عنبر آگین شد

□

جوینده‌ی در ز جان نترسد

□

خواهم خود را درست بینم لیکن

□

این مقام فقر خورشید اقتباس

□

آگه از ناله من کی گردد

□

هست درست دلم مهر تو ای حاصلم

□

نظام الدین حق فرخنده نامی

□

صحن سرای دیده بشستم ولی چه سود

□

چرخ یکی حلقه‌ی انگشترین

□

تا یاد لبت نبود گلهای بهاری را

□

خود را به سر کویت بدنام ابد کردم

□

سرگرم به حکمت یونانی

□

حامل یک ماهه نه بل یکشبه

□

چشم تو چون رهزند ره زده را ره نما

□

این واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

□

آن گل که هر دم در دست بادیست

□

میان دلبر و دل حاجت رسالت نیست

□

کار روی حسن تو گردان بس است

□

خراب گردد این باغ و برپرند همه

□

باید اول آید از حق نهی و امر

□

نادره‌ی حکم خدای حکیم

□

از چپ و راست می‌رسد مست طمع هر اشتری

□

به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد

□

تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت

□

رها کن چرا می‌کنی قصر و ایوان

□

عجب می‌آیدم کین آتش عشق

□

ای طالبان وصل ز مادور کز فراق

□

ادعای اتباع دین و شرع

□

فریاد من خسته رسانید به کویش

□

ایا کسی که هزاران هزار جان و روان

□

لباس زندگی برخود مکن تنگ

□

خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت

□

هنگام سحر خلق به محراب و دل من

□

نا پدیدار شود در بر من هر دو جهان

□

از سرخشم اگر بخایی لب

□

بگشای منقبت زبان را

□

چون دفتر گل باز کند مرغ سحرخوان

□

چو روی انور او گشت دیده دیده

□

چون منی باید تا باورش آید غم من

□

آن که کرد از قوت حسنت قوی بازوی جور

□

داد نخستش به دعای پناه

□

کمر بسته کله کژ برنهاده

□

ز نور او کینه پرتوی بدر

□

شراب عشق، می‌سازد تو را از سر کار آگه

□

خوش آن حالت که گاه گفتن راز

□

گل را مدد رسید ز گلزار روی دوست

□

ریزی تو خون برآستان من شویم از اشک روان

□

از غیرتم هلاک که بر صید تازه‌ای

□

الا ای آب حیوان پیش زلفت

□

زان روی که چون زلف تو تیره است و پریشان

□

گردیده باد بر سرآن سرو جان من

□

یارب، یارب، به کریمی تو

□

گرامی نازنین حضرت پاک

□

باز برآورد عشق سر به مثال نهنگ

□

نمی‌پرسی ز احوالم که چونی

□

گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو

□

گر زند با دهنش بسته ز بی‌مغزی لاف

□

هر زمان ابر از هوا نزلی دگر می‌افکند

□

اندک اندک گه گهی بایار بودن خوش بود

□

شبی، چنانکه اگر سر بر آورد خورشید

□

اگر ز دست اجل چند که امان یابم

□

سنه الوصل قصیر عجل معتجل

□

من نه تنها گشته‌ام شیدای دردت جان من

□

ساخته ظاهر معجز لعلت ز آتش سوزان چشمه‌ی حیوان

□

به این مقدار هم رنجی برای خاطر نمی‌خواهم

□

دلخوشی با دلگشایی بوده‌ام

□

آن عیش که یاری دهدم صبر ندیدم

□

گر داد من شکسته دادا دادا

□

اگر جان می‌رود گو رو غمی نیست

□

چونک خر خورد جمله کنجد را

□

بازم از سر تازه شد مستی عشق

□

اشک حرم نشین نهانخانه مرا

□

امروز هم از اول صبحم سرمستی است

□

از بس که حلقه بینی در زلف مشکبارش

□

اگر نسیم صبا زلف او برافشاند

□

بهر اظهار فضیلت، معرکه

□

کوس عزیمت ز در شهریار

□

چو شخصی کو دو زن دارد یکی را دل شکن دارد

□

آن که ز زر بر سرش افسرشده است

□

نشان ز عالم آوارگی نبود هنوز

□

خواب نماند خلق را در همه شهر از غمت

□

هر روز تا به شب چو ز عشق تو سوختم

□

جان به بازی ببری از من و بازم ندهی

□

به گوش من، سخنی گفت دوش باد صبا

□

چشم تو از عیب تو دیدن تهی است

□

هزار آتش و دود و غمست و نامش عشق

□

گر چه به غیبت شدئی کینه توز

□

به بزم شعله‌ی ناز بتان جلوه فروش

□

شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من

□

چو شور پسته‌ی تو تلخیی کند به شکر

□

با خویش گویم راز تو می گویم و دم در کشم

□

به جای سدر و کافورم پس از مرگ

□

بود در اندیشه من چند گاه

□

آن دو زلف کافر خود را بگو

□

دل گم گشته را درهر خم زلفش همی جستم

□

یعنی بیا که آتش موسی نمود گل

□

خم شده از بارگهر گردنم

□

چو سر در کار و جان در یار بازی

□

واجب اول به وجود قدم

□

هیچ می‌پرسی که مرغی کز دیاری گاه گاه

□

صحرا و چمن پهلوی من هست بسی لیک

□

تا بو نبرد دماغ هر خام

□

از خیال او چه نالم رفت کارم زدست

□

دهر آتشی فروزد کابی بر آن توان زد

□

چشمش من مستمند را کشت

□

آخر چه طاقت آرد اندر دو کون هرگز

□

چنین گفت با آسیابان که خیز

□

دعای من که اجابت عنان کشنده‌ی اوست

□

نوبت خوبی زدند در شب گیسوی تو

□

وگر این بلبل جانم بپرد ناگهان از تن

□

ابر سرا پرده به بالا کشید

□

زین سفر گر به سلامت به وطن بازرسم

□

چون ترا نیست نیم کنجد شرم

□

چون کرم‌پیله، عشق تنیدم به خویش بر

□

مطرب بزن رهی و مبین زهد من از انک

□

از زاری و افغان من گردد دل او سخت تر

□

به بانگ نوش، مگر ساقیم کند بیدار

□

غمان تو مرا نگذاشت تا غمگین شوم یک دم

□

غلام پنجه‌ی مرغول هندوانه‌ی اویم

□

در ورطه‌ی کفر افتد انس و ملک ار نبود

□

ابر سرا پرده به بالا کشید

□

گر ز مشرق تا به مغرب دعوت است

□

دست از جفا بدار و گرنه دعا کنم

□

اسب جرات چو هوس تاخت به جولانگه عشق

□

رخ نمودی و جان من بر دی

□

ای منکر هر زنده خنبک زنی و خنده

□

آمده دردی زسپهر کبود

□

حله جفت نباشد لایق اندام تو

□

دی زهد فروختیم بسیار

□

تا به کی گویم که آنجا کی رسم

□

درین حضیض چرا گشته‌ای چنین محبوس

□

خرد کجاست که دارد لوای صبر نگاه

□

به جلوه‌گاه نیکوان که هست جلوه‌ی بلا

□

چونک من از دست شدم در ره من شیشه منه

□

از درونم برون نخواهد رفت

□

وقت رفتن داد تیغ غمزه را زهر آب ناز

□

رویی چنان مپوش زعشاق کاهل دل

□

جایی که شمع رخشان ناگاه بر فروزند

□

روز محشر نبود هیچ حسابش به یقین

□

شدم آن چنان کشته او به میل

□

خان جهان ، حاتم مفلس نواز

□

مقام داشت به جنت صفی حق آدم

□

کای خلف ! از راه مخالف بتاب !

□

شد آن که اهل نظر بر کناره می‌رفتند

□

گر غنچه گره بر ابرو افکند

□

تا زلف چو زنارش دیدم به کنار مه

□

رخ و زلفش را میدانم باری که خوشند

□

از نگه من به تمنای خویش

□

اگر زخامه کج افتاد نقش ما چه کنیم

□

گفت مرا چرخ فلک عاجزم از گردش تو

□

به طراوت رخ تو رشک گل سیراب است

□

گر جان به تن ببینی مشغول کار او شو

□

ما تا که یابم از دل گم گشته آگهی

□

راست اندازی چشمش بین که گر خواهد به حکم

□

کافسر او را پسر انباز گشت

□

که خوش به بانگ بلند از خواص می می‌خواست

□

ای دل تو نمی‌گفتی که اینک ز پی مردن

□

مرا چون او ولی باشد چه سخره بوعلی باشم

□

هر دم از خون دیده در پی او

□

مه جلوه می‌نماید بر سبز خنگ گردون

□

رسید خیل غمت ورنه ایستد جانم

□

کردم از چشم و دل شراب و کباب

□

مادر من پیرزن سبحه سنج

□

فشاند آن که ز ما آستین رد به دو کون

□

شادمانیهاست از حسن و جوانی درسرت

□

در شکرستان دل قند بود هم خجل

□

وای بر آن آدمی بی خبر

□

الا ای ساروان منزل دوست

□

رنجم مبادا بر تنی ، چون من مبادا دشمنی

□

جان به تماشای گلشن در حق بر

□

بر رخ تو که آفت جان منست

□

بهترین وجهی است در یکتائی دهقان صنع

□

گفتی از من بگذرم زین‌سو بود بر تو ستم

□

زهره در خویش نگنجد ز نواهای لطیف

□

هست پیراهنت چو قطره‌ی آب

□

خوشم به لطف سگ درگهت که در شب محنت

□

سرو بشکفت و چمن سبز شد و نرگس خفت

□

دیر شد آخر قدحی می بیار

□

شه معزالدین و الدنیا که از دیوان غیب

□

نبودی کوه کن در عشق اگر بی‌غیرتی چون من

□

دران شبی که کنم گشت کوی تو همه روز

□

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

□

زان موی بناگوشت هر کس گله‌یی دارد

□

مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت

□

پیش آن محراب ابرو جان خلقی در دعا

□

هر که خار مژه‌ی تو بنگرد

□

ای مسلمانان آن موی ببینید آخر

□

ای زده عقل و راه دین خواهی اگر متاع جان

□

میبنید تا می توانید در وی

□

چه چاره آنچ بگوید ببایدم کردن

□

به مجلس فروزی دلم خوش بود

□

قرار برده ز من آن دو نرگس رعنا

□

دگر باره شیران نمودند شور

□

گشت رویم چون نگارستان ز اشک

□

میی کوست حلوای هر غم کشی

□

گنه‌کارانه ماندم سر به پیش غمزه‌اش آن دم

□

مگر چون بدان می دهان تر کنم

□

از تو زدن تیغ تیز وز دل و جان صد رضا

□

شه درین خشت خانه‌ی خاکی

□

مه نیز تافتد ز تو در بحر اضطراب

□

دراین غم که از تشنگی سوختم

□

هر که دلش دیده‌ی بینا نیافت

□

گفت چون هفت گنبد از می و جام

□

گرچه از هر دو جانب بر دهن مهر سکوت

□

سپه را برآراست خاور خدیو

□

جز من و ساقی بنماند کسی

□

نام شاهنشهی برو بستم

□

یاران مدد که جذبه‌ی عشق قوی کمند

□

میی کو به فتوی میخوارگان

□

زخم کاید بر منی آید همه

□

صید کردی و شادمانه شدی

□

شه چار رکن عشقم که به چار سوی غیرت

□

مگر بوی راحت به جانم دهد

□

از دل و جان برکندش لولی و منبل کندش

□

نیاوردم از خانه چیزی نخست

□

کی نشیند در زمان وصل بر خاطر غبار

□

به من ده که تا زو جوانی کنم

□

قصه‌ی هرکس چو نوعی نیز بود

□

سراپرده هفت سلطان سریر

□

مگر این باده همه داروی بیهوشی بود

□

نه باده جگر گوشه‌ی آفتاب

□

عاشقان گوی‌اند در چوگان یار

□

ز مهتاب روشن جهان تابناک

□

که کرده پیش تو اظهار سوز ما امروز

□

مگر نو گند عمر پژمرده را

□

مرا مبشول مویی زانکه در عشق

□

بدان داروی تلخ بیهش کنم

□

زبان ز پرسش حالم اگر کشید دمی

□

الانی سواری چو غرنده شیر

□

به هر ره راهبر هشیار باید

□

بلندی ده آسمان بلند

□

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا

□

دگر باره میدان شد آراسته

□

مردم چشم تو با من کژ چو باخت

□

میی گو چو آب زلال آمده است

□

طرفه‌تر آنکه نیست با معشوق

□

مگر چاره سازم در این سنگریز

□

ای ساقی مست من بنگر به شکست من

□

مگر زان خرابی نوائی زنم

□

وه که ز کین می‌کند هر بدو روزم سپهر

□

می‌ناب ده عاشق ناب را

□

تو با من در درون جان نشسته

□

سفالینه جامی که می جان اوست

□

ناوک غمزه چون زنی گر نکنند جان سپر

□

گوارنده آبی کزین تیره خاک

□

چو بیمار گردد به بازار گردد

□

صبوحی که بر آب کوثر کنم

□

بی‌طاق ابروی تو که طاق است در جهان

□

رخم را بدان باده چون باده کن

□

خود حال دلم چگونه گویم

□

که تا دولتش بوسه بر سر دهد

□

به دفع کردن غیر از درت غریب مهمی

□

دو لشگر چو دریای آتش دمان

□

ز عقل خود چو رفتم من سر زلفش گرفتم من

□

مگر ز آن می آباد کشتی شوم

□

به نیکی می‌بری نامم ولی چندان بدی با من

□

از آن آب و آتش مپیچان سرم

□

تن و جان محو شد از من، ز بهر آنکه تا هستم

□

نه آن می‌که آمد به مذهب حرام

□

خیمه در کوه و بیابان زده با لاله ز حان

□

کنم دست شوئی به پاک از پلید

□

چه باشد در چنان دریا به غیر گوهر گویا

□

فروزنده لعلی که ریحان باغ

□

در افتاب وصل یکی گرم اختلاط

□

میی کاب در روی کار آورد

□

بر کسی درد تو گردد آشکار

□

من او را خورم دل‌فروزی بود

□

آفتاب از پرده پیش از صبح می‌آید برون

□

به من ده که سیماب خون گشته‌ام

□

آمد ترش رویی دگر یا زمهریرست او مگر

□

میی کو ز محنت رهائی دهد

□

پیشت چو شمع اشگ بتان قطره قطره ریخت

□

گلابی که آب جگرها به دوست

□

شربت اسرار را فردا منه

□

مگر چون بدان شربت آرم نشاط

□

ما به جان ناز کشیم از تو اگر هم روزی

□

چراغی کزو چشمها روشنست

□

ای سلام تو درنگنجیده

□

چو زان جام کیخسرو آیین شوم

□

آن که دیشب به من گفت و ز بزمش راندی

□

پس از نام دارنده‌ی مهر و ماه

□

زره ابر گشت پیکان باز

□

مگر با من این بی محابا پلنگ

□

شیخ که دامن‌کش از بتان شده ای گل

□

لبالب کن از باده خوشگوار

□

کار تو باید که باشد بر مراد

□

راست روشن به زخمهای درشت

□

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس

□

میی کز خودم پای لغزی دهد

□

سبزه‌ی تازه روی را، نو خط جویبار بین

□

خداوند روزی ده دستگیر

□

کباب کرده دل صد هزار لیلی و شیرین

□

بده تا مگر درآید به چنگ

□

اگر چه دلبر ریزد گلابه بر سر تو

□

پناه بلندی و پستی توئی

□

با شاهد دلجوی غم دست وفا کن در کمر

□

مگر جان خشگم بدوتر شود

□

از هستی خویش پاک بگریز

□

گرانمایه‌تر تاج آزادگان

□

چون دهد از غم توام آه به باد نیستی

□

گراینده شد هر دو لشگر به خون

□

چو زان یوسف جدا مانم یقین در بیت احزانم

□

میی کو مرا ره به منزل برد

□

سزای تکیه گهت منظری نمی‌بینم

□

چراغ دلم یافت بی روغنی

□

سرگشتگان عشقیم نه دل نه دین نه دنیا

□

خرابم کن از باده جام خاص

□

تو شاه حسنی و خلوت سرای توست دلم

□

بدان آب روشن نظر کن مرا

□

من زیان‌ها کرده‌ام من دیده‌ام

□

از آن می که دل را برو خوش کنم

□

لطف الهی بکند کار خویش

□

به من ده که این هر دو گم کرده‌ام

□

آب حیوان چون به تاریکی در است

□

سبزه خضر وش جوانی یافت

□

در ره رخشت فتادم خاک من دادی به باد

□

سرشگی که از صرف پالودگی

□

درخت اگر متحرک شدی ز جای به جا

□

هست از روی بقای ذات او

□

داد عصمت دهی از بهر رضای دل او

□

بده تا در ایوان بارش برم

□

دستم چو از نیرنگ او آمد به زیر سنگ او

□

تا بود کز بانگ حیوانات و دد

□

میانت را نشاید موی گفت از نارکی اما

□

به تشنه ده آن شربت دل‌فریب

□

ستاره‌ها بنگر از ورای ظلمت و نور

□

پیش او مهمان شد او وقت تموز

□

در مکتب حقایق پیش ادیب عشق

□

به یک جرعه زان باده یاریم ده

□

بسی گل دیده‌ام اما ز رویش

□

سهل گردان ره نما توفیق ده

□

چشم افسونگرش از کشتن من کی گذرد

□

به من ده که تا زو دوائی کنم

□

جانوری لاجرم از فرقت جان می‌لرزی

□

بل عدو خویش را هر جانور

□

قصه العشق لا انفصام لها

□

که تا مهد بر پشت پروین کشم

□

روح را در سر او حیران نگر

□

چون ز خالق می‌رسید او را شمول

□

عشق چو بازم به ناز سوی تو خواند از برون

□

برون رفت با ویژه‌گردان خویش

□

تا کی از این شرم و حیا شرم بسوزان و بیا

□

بر سر شاخی مرودی چند دید

□

نرگس کرشمه می‌برد از حد برون خرام

□

سوی گرد مهراب بنهاد روی

□

چهره‌ای دیدند جانبازان که جان درباختند

□

بانگ می‌زد نک نوای بی‌نوا

□

لرزه‌ام بر رگ جان افتد و افتم درپات

□

خروشان ز کابل همی رفت زال

□

هشیار بر رندی ضدی بود و ضدی

□

درنگر پس را به عقل و پیش را

□

گفت امشب صبر کن چندان که در خواب آیمت

□

بهار دل افروز پژمرده شد

□

بی نظیری چو عقل و بی همتا

□

چشم می‌مالم که آن هفت ارسلان

□

آن پند کج تاثیر خود باد مخالف بود و شد

□

نگه کن که مر سام را روزگار

□

دشمن تو در هنر شد به مثل دم خر

□

از مثال و مثل و فرق آن بران

□

شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا

□

گرامی جهانجوی را پیش خواند

□

هستی هر دو عالم در هستی تو گمشد

□

هیچ مستقسقی بنگریزد ز آب

□

سیهم روی اگر جز رخ تو

□

بکافید بی‌رنج پهلوی ماه

□

ای مه نقاب روی او ای آب جان در جوی او

□

چون همی‌خواندند گفت ای کودکان

□

به دست جور چو داد از شکست عهد عنان

□

نگه کرد دربان برآراست جنگ

□

تو چو طاوسی بدین ره در خرام

□

این ز عشقش خویش در چه می‌کند

□

این است که در جهان به صدرنگ

□

گشاد آن سخن بر ستاره شمر

□

ای دیده جهان و جان ندیده

□

بیتها در نامه و مدح و ثنا

□

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید

□

کس اندر جهان کودک نارسید

□

جان در غم عشق تو میان بست

□

جمله را با همدگر در می‌فکند

□

رقیب محرم راز تو گشت نزدیک است

□

ز پیوند مهراب وز مهر زال

□

که از او محتسب و مهتر بازار بدرد

□

گفت او را ای عدو جان خویش

□

دل آزرده ما را به نسیمی بنواز

□

همی تاخت کز روز بد بگذرد

□

در آرزوی رویش در خاک خفت و خون خور

□

وز خدا می‌خواست روزی حلال

□

به مرگ تلخ شود کام ناصحی که چنین

□

بخواند آن زمان زال را شهریار

□

دخلت التیه بالبلوی و ذقت المن و السلوی

□

مکر هر کس کو فروشد یا خرد

□

تا طرح هم زبانی با این و آن فکندی

□

ازان پیشتر تابه قارن رسید

□

اسرار صفات جوهر عشقت

□

مسجد طاعاتشان پس دوزخست

□

سر زلفش که از آه هواداران کم آشفتی

□

بیامد نشست از بر تخت و گاه

□

سلیمانا بدان خاتم که ختم جمله خوبانی

□

اقتدا کردند آن شاهان قطار

□

هنگامه بگردد چو خورد غلغله‌ی تو

□

به دیبای رومی بیاراستند

□

چون دلم در آتش عشق اوفتاد

□

تا که نفس گول را محروم کرد

□

باغبان کاندر درون بر دست گلچین گل نزد

□

به پیش سپه قارن رزم زن

□

مصلحت نیست عشق را خمشی

□

ناگهان در خانه‌اش گاوی دوید

□

قصد جان است طمع در لب جانان کردن

□

پیام آوریدی سوی پهلوان

□

دل بود بسی در انتظار تو

□

چون موکل می‌شود برتو ضمیر

□

به عزم بزم خاصش گیرم آن دم دامن رعنا

□

یکی ترگ رومی به سر بر نهاد

□

آمیخته باش با حریفان

□

گر بگویم متهم دارد مرا

□

در این خرقه بسی آلودگی هست

□

بدان آگهی شد منوچهر شاد

□

از غم آن پیچ زلف بیقرار

□

قفل بر دلهای ما بنهاد حق

□

شده راست کار بختم ز فلک که کرده مایل

□

گرانمایه سیندخت را خفته دید

□

هر طرفی همی‌رسد مست و خراب جوق جوق

□

پادشاهی کن برو بخشا که او

□

احادیا بجمال الحبیب قف و انزل

□

رده برکشیدند ایرانیان

□

روی تو کز ترک آفتاب دریغ است

□

هیچ ماهیات اوصاف کمال

□

گر به جای آتش نمرود بودی یک شرار

□

بدو گفت کاین چیست کانگیختی

□

باده‌ای را که ز دل می‌جوشد

□

هم عرق کرده ز بسیاری لحاف

□

گر کنی پرسش و بی جرم بود چون باشد

□

شماساس کز پیش جیحون برفت

□

چون حجابی مشکل آمد عقل و جان در راه او

□

تا گناه و جرم او پیدا کنم

□

وصل بی‌منت او با تو به یک هفته کشد

□

ز نارفتن کار نوذر همان

□

ما زنده از اکرام تو ای هر دو عالم رام تو

□

او چه اندیشد در آن بردن ببین

□

بسته شد از چار حد بر من در وصلش که هست

□

بفرمود پس تا منوچهر شاه

□

تا در سفر اوفکند دردم

□

ورنه کارت سخت گردد گفتمت

□

چاک به دامان رساند جیب شکیبم که باز

□

هم از رزم‌زن نامداران خویش

□

میفکن نوبت عشرت به فردا

□

این دعا می‌کرد دایم کای خدا

□

ما دخل به خود در می‌دیدار نگردیم

□

بهشتم بیامد منوچهر شاه

□

با گل و با بلبل و با مل بهم

□

چون پیمبر درمیان امتان

□

بهر گذار کردنت از غرفه‌های چشم

□

سپاهی بیامد ز ترکان و چین

□

از نظر آفتاب گشت زمین لاله زار

□

حجت بارد رها کن ای دغا

□

ز حالت بر سر تیر اجل در رقص میرد

□

کسی را نبد ز آمدنش آگهی

□

در تاریکی میان خون مرد

□

حرص نابیناست بیند مو بمو

□

ز درد هجر زارم بر سر من زینهار امشب

□

گله هرچ بودش به زابلستان

□

چونک رسول از قنق گشت ملول و شد ترش

□

که ببرم دست و پاتان از خلاف

□

منم کانداختم در بحر هجران کشتی طاقت

□

برو تازیان تا به البرز کوه

□

سر مویی ز زلف خود نمودیم

□

گفت موسی هین تو دانی رو رسید

□

چشم تو هندوئیست که پنداری از خطا

□

برآشفت و سیندخت را پیش خواند

□

دلم پر گشت از مهری که بر چشمت از او مهری

□

هر رسول شاه باید جنس او

□

آفتاب فتح را هر دم طلوعی می‌دهد

□

وزان پس به پاسخ زبان برگشاد

□

وصل او گوهر بحری است شگرف

□

گفت یا رب منگر اندر فعلشان

□

به پیراهن دریدن تا به دامان می‌رود دستم

□

دلش گشت پر آتش از درد و غم

□

خلاص شمع‌ها شمعی برآمد

□

جان ما فارغ بد از اندیشه‌ها

□

زاهد برو که طالع اگر طالع من است

□

پس پشتش اندر یکی حصن بود

□

گه به مناجات به سر گشته‌ام

□

پس برون جستند سوی خانه‌ها

□

دارم ای گل شکایت بسیار

□

گذر کرد سوی شبستان خویش

□

بس کردم از دستان زیرا مثل مستان

□

فجفجی افتادشان با همدگر

□

به من ده که بس بی‌دل افتاده‌ام

□

پذیره شدندش همه سرکشان

□

در کسوت ابریشم و پشم آمد و پنبه، تا خلق بپوشند

□

مدعی گفت ای نبی الله داد

□

به رنگ دست تو ابری ندیده چشم فلک

□

پس اندر سپاه منوچهر شاه

□

چند از این قیل و قال عشق پرست و ببال

□

مرغ یک‌پر زود افتد سرنگون

□

همچو جم جرعه ما کش که ز سر دو جهان

□

نخست از جهان آفرین کرد یاد

□

پس حلقه‌ی زلف کرد در گوشم

□

پیش پیغامبر در آمد با خمار

□

شب که ملول می‌شوم بر دل ریش تا سحر

□

منوچهر برخاست از قلبگاه

□

یا فرحی مونسی یا قمر المجلس

□

باز آن یک بار دیگر هفت شد

□

بسا که گفته‌ام از شوق با دو دیده خود

□

یکی خوب و چهره پرستنده دید

□

خادم زلف تو عنبر لایق است

□

در هوای نابکاری سوخته

□

مجنون چو افشاند آستین بر وصل تا روز جزا

□

دو بیهوده را دل بدان کار گرم

□

چون ز شاگردان عشقی ای ظریف

□

در میان آن بیابان مانده

□

من که سر خوش نشدم از می صد خمخانه

□

دل هر دو بیدادگر پر نهیب

□

سالها بر مرکب فکرت مدام

□

ما رمیت اذ رمیت از نسبتست

□

بر صرصری سوار وز دل می‌برد قرار

□

میان دو لشکر دو فرسنگ بود

□

تا جان ز فکرت بگذرد وین پرده‌ها را بردرد

□

مدحها شد جملگی آمیخته

□

اشکی که می‌دارم نهان از غیرت اندر چشم‌تر

□

بدیدند مر پهلوان را پگاه

□

تا می عشق تو چشید دلم

□

جفت او دیدش بگفتا وا حرب

□

مرا کشنده‌ترین ورطه‌ی محل وداع

□

کنند انجمن پیش تخت بلند

□

چو آفتاب تموزیم رغم فصل عجوز

□

و آن جماعت در پی او در قیام

□

هر چند که هجران ثمر وصل برآرد

□

همه نامداران شدند انجمن

□

بدری که فرو شد زو خورشید به تاریکی

□

مدت ده سال سرگردان بگشت

□

دامن افشاندن و برخاستنش را بینید

□

خروشیدن کوس با کرنای

□

یک دم ای ماه وش اسب و عنان را بکش

□

طاس و مندیل و گل از التون بگیر

□

حسن لیلی جلوه گر در چشم مجنون بود و بس

□

برآویخت با نامداران جنگ

□

یک زمان مگذار بی درد خودم

□

حلم حق گرچه مواساها کند

□

نشانده بر سر من بهر قتل خلقی را

□

پرستنده شد سوی دستان سام

□

گرت بیند زندگانی تا ابد باقی شود

□

پیش آن انوار نور روز درد

□

صوفی ز کنج صومعه با پای خم نشست

□

چو هنگام برگشتن شاه بود

□

هر کجا رویی چو ماه آسمان است

□

در زمین می‌شد چو مه بر آسمان

□

زه شد چو کمان تو پی کشتن مردم

□

که ای نامور پهلوان دلیر

□

روز بزمست نه روز رزمست

□

کز رمه‌ی پیلان بر آن چشمه‌ی زلال

□

انفاس عیسی از لب لعلت لطیفه‌ای

□

به تدبیر یک با دگر ساختند

□

خازن خلد هشت خلد بگشت

□

بر خلاف قول اهل اعتزال

□

یار عشق دیگران را گر ز من کردی قیاس

□

بدان بندگان خردمند گفت

□

چنین باغی در این عالم نرسته‌ست و نروید هم

□

زانبهی برگ پیدا نیست شاخ

□

زهد رندان نوآموخته راهی بدهیست

□

به تخت منوچهر بر بار داد

□

گرچه جوابم ندهی این بسم

□

سخت‌تر شد بند من از پند تو

□

هرچند چو فانوس به دل پرده کشیدم

□

نبد شاه را روزگار نبرد

□

از غم و اندهان من سوخت درون جان من

□

جمله استادند بیرون منتظر

□

اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم

□

بدو گفت کای نامبردار شاه

□

ذره‌ای سرگشتگی عشق تو

□

گر تو جایی خفته باشی با خطر

□

ز آتش سرکش قهرت ز تو رو گردانست

□

ابا ژنده‌پیلان و رامشگران

□

ز خواب برجهی و روی یار را بینی

□

نیم‌شب آواز قرآن را شنید

□

کلک تو بارک الله بر ملک و دین گشاده

□

پذیره شدندش به آیین خویش

□

گاهی ز درد درد هیاهوی می‌زنیم

□

ای یگانه هین دوگانه بر گزار

□

هنوزت به این کشته نا پشیمان

□

سر نامه کرد آفرین خدای

□

آن ساقی بایستم چون دید که سرمستم

□

و آفرید او وصفهای عارضی

□

صحبتی داشت که آمیخت بهم آتش و آب

□

به پیش پدر شد بپرسید از وی

□

هر دل که زعشق تو خبر یافت

□

ریگ آمون پیش او همچون حریر

□

هلال‌آسا اگر ساید سرم بر آسمان شاید

□

به شمشیر تیز آن سر تاجدار

□

یا ساقی عشقنا تذکر

□

روح را توحید الله خوشترست

□

غم که کرده خلل در خرام چابکت ای گل

□

ستاره‌شناسان بر او شدند

□

چند ازین ناموس و تزویر و نفاق

□

راویه‌ی ما اشتر ما هست این

□

یک دم اگر ستم نکنی میرم از الم

□

یکی مرد با هوش را برگزید

□

ور تو خواهی سماع را گیرا

□

همچو آن مستی که پرد بر اثیر

□

به جلوه گل سوری نگاه می‌کردم

□

می‌شخولیدند هر دم آن نفر

□

در قدح ریز آب خضر از جام جم

□

پس کدامین شهر ز آنها خوشترست

□

ز عشقم گوئی آگاه است کامشب از نگاه او

□

ما و اصحابم چو آن کشتی نوح

□

تا شوی از سجود من مونس این وجود من

□

جمله خلقان منتظر سر در هوا

□

به راه جستجویت هرکه کمتر می‌کند کوشش

□

ای سرافیل قیامتگاه عشق

□

سودای تو بحر آتشین موج

□

راضیم کز من بماند نیم جان

□

کاشکی هرگز از آن گل نامدی بوی وفا

□

در بنااش دیده می‌شد کر و فر

□

داروی درد بنده چیست بگو

□

از برای آزمون می‌آزمود

□

من که از دست تو صد تیغ به دل خواهم زد

□

آن کلامی که بدادی سنگ شیر

□

از پس پرده روی بنماید

□

هیچ کس در وی نخفتی شب ز بیم

□

بلبلان را جای گلزارست و عصمت کرده است

□

گامهای تند بر بام سرا

□

هر که جز عاشقان ماهی بی‌آب دان

□

از سرافرازان عزت سرمکش

□

بیزم به جستجوی تو خاک دل خراب

□

تا به طمع آن دلت نیت کند

□

چون نظیرت نیست در دریا کسی

□

من گدا بودم درین خانه چو چاه

□

کلفتی داری و پنهان داری از من گوئیا

□

وحی کردش حق که ترک این بخوان

□

در زیر درخت گل دی باده همی‌خورد او

□

شمع از برق مکرر بر شود

□

حالی خیال وصلت خوش می‌دهد فریبم

□

خواهرانت ساکن چرخ سنی

□

بس دل و جان را که زلف سرکشش

□

سوی مردن کس برغبت کی رود

□

مگذار که نا اهلان چینند گل رویت

□

این زر من بر سر آن زر نهید

□

تا همه جان ناز شود چونک طرب ساز شود

□

دید مریم صورتی بس جان‌فزا

□

هنوز سجده‌ی آدم نکرده بود ملک

□

کای سلیمان معدلت می‌گستری

□

گر بدین دریا فرو خواهی شدن

□

گرچه گرمابه عریضست و طویل

□

زهر چشمی به حسرت می‌گشاید از پی آن گل

□

پیش خلق ایشان فراز صد که‌اند

□

یا برو از جمع ما ای چشم و عقل

□

ز آرزوی سایه جان می‌باختند

□

آن دم که دور گشته و ساقی تو بوده‌ای

□

قصه پر جنگ و پر هستی و کین

□

اولین شب صبحدم با یارم اینک می‌دمد

□

صاحب خانه بخواهد مرد رفت

□

شد عقل و زمان مستی آمد

□

سر مکش اندر گلیم و رو مپوش

□

مستی که شد مهمان من جان منست و آن من

□

کو بگوید کین قدر تن که منم

□

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

□

نوگیاهی رسته دیدی اندرو

□

چون به پیدایی بدیدم روی دوست

□

چند کوبیم آهن سردی ز غی

□

این گوی که دستی نگهش داشته زان سوی

□

در کف حق بهر داد و بهر زین

□

هر یکی زین کاروان مر رخت خود را رهزنند

□

بامدادان چون سوی دکان رود

□

شمع مجلس در شب وصل تو سوزد من ز هجر

□

خرده‌های خدمتش بگذاشتی

□

نیست در کافرستان مویی روا

□

یاسه مه یا چار مه گشتی تباه

□

طبع مدقق حرکت سنج می نهد

□

من همی دانستمت بی‌امتحان

□

تویی خورشید و ما پیشت چو ذره

□

نور شعله‌ی هر یکی شمعی از آن

□

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

□

گفت وقت فقر و تنگی دو دست

□

مستغرق خویش کن مرا دایم

□

آن سیه حیران شد از برهان او

□

از کشتکان شهری پر و خلق از پی قاتل دوان

□

که چنین آتش ز دل افروختی

□

ای که ابیت گفته‌ای هر شب عند ربکم

□

خشمگین با زن که مهر اوست سست

□

ما محرمان خلوت انسیم غم مخور

□

در فلان وادیست زیر آن درخت

□

پیش شمع رخش چو پروانه

□

رو همی‌مالید در خاک او ز بیم

□

در انتظار این که تو ساقی شوی مگر

□

که بیایید ای عزیزان زود زود

□

الا ای شحنه خوبی ز لعل تو بسی گوهر

□

سال و مه رفتم سفر از عشق ماه

□

نیست در بتخانه‌ی مارا غیر فکر روی دوست

□

آدمی را شیر از سینه رسد

□

اشکم چو به صد زبان سخن گوید

□

ز اولیا اهل دعا خود دیگرند

□

در عشق می‌دهند به مقدار رنج گنج

□

گفت نخود چون چنینست ای ستی

□

این رقص موج خون نگر صحرا پر از مجنون نگر

□

اسپ این خواجه سقط خواهد شدن

□

مرغ دل کامد به سویت چون کنم ضبطش که هیچ

□

پس فرو رفت او به خود اندر نغول

□

کارم درافتاد ولیکن به یل برون

□

تو روا داری که من بی حجتی

□

تو آن صیاد بی‌قیدی که باقیدم رها کردی

□

هین مکن جلدی برو ای بوالکرم

□

هین هله شیر شکار پنجه ز من برمدار

□

عقل از جان گشت با ادراک و فر

□

بترس از آن که ز آمیزشت به چرب زبانان

□

می‌فتاد از جوزبن جوز اندر آب

□

عشق پی بردن از خودی رستن

□

مرغ بی‌هنگامی ای بدبخت رو

□

ای پای تا به سر چونی قند دلپسند

□

جنس مایی پیش ما اولیتری

□

روی ویست گلستان مار بود در او نهان

□

او حکایت کرد کز بعد طعام

□

چرا آن تیره اختر کز برای یکدرم صدجا

□

من ندیدم ظلمتی در شصت سال

□

چه باک اگرم عقل و دل و جان بنماند

□

چون خدا پوشید بر تو ای جوان

□

زهره در مجلس ما سجده ز مه خواهد خواست

□

پس بر عطار طرار دودل

□

با دمش باد بهاری چه زند

□

مدعی گاو نفس تست هین

□

این که می‌گویند آن خوشتر ز حسن

□

باز حیوان را چو استعداد نیست

□

زر بده بستان می تلخ آنگهی

□

خواست آبی و وضو را تازه کرد

□

خواب گران صبح خبر داد ازین که دوش

□

چون قریش از گفت او حاضر شدند

□

گر همی انکار خود پنهان کنی بر روی تو

□

بر همه کفار ما را رحمتست

□

باز این چه نصب کردن خالست برعذار

□

جفت گشته با رهی خویش زن

□

هست جانت را دری اما دو روی

□

که غریبی و نمی‌دانی ز حال

□

من نخواهم داشت دست از حلقه‌ی فتراک او

□

گفت آصف من به اسم اعظمش

□

روی چو خورشید تو بخشش کند

□

آن ز دور آسان نماید به نگر

□

غلام چشم آن ترکم که در خواب خوش مستی

□

سایه‌ی حق بر سر بنده بود

□

نامه‌ی عشقت بخواندم عاشق دردت شدم

□

تا که زیرک باشی و نیکوگمان

□

این که در ترقی کار تو بس که هست

□

آن من بر چرخ و آن او نشیب

□

بتان بس دیده‌ام جانا ولیکن نی چنین زیبا

□

جمله برخیزید تا بیرون رویم

□

علی وادی الاراک و من علیها

□

میل تن در سبزه و آب روان

□

از نیستی دو دیده به کس می‌نکرد باز

□

چون شما بسته همین خواب و خورید

□

چون ز من بندند راه آشنائی‌های تو

□

همت عالی تو ای مرتجا

□

بنده عیب ناک را بمران

□

گفت چون باشد کسی که جاودان

□

چهره‌ی عصمت او یافت تغییر به دروغ

□

گفتم ایشان را که روزی حلال

□

کمند زلف تو در صید یارب

□

از چنین محسن نشاید ناامید

□

دیوانه‌ای که غاشیه داری به کس نداد

□

حق به من گفتست هان ای دادور

□

در آب تو را بینم در آب زنم دستی

□

شحنه را غماز آگه کرده بود

□

تعبیر رفت یار سفرکرده می‌رسد

□

حیله‌های تیره اندر داوری

□

می‌ندهد او به جان گرانمایه بوسه‌ای

□

سینه باز و تن برهنه پیش پیش

□

سواد خط مژه‌ام زان فراق نامه سترد

□

گفتش ای جان صعب‌تر خشم خدا

□

گرز برآورد عشق کوفت سر عقل را

□

دادشان چندان ضیاع و باغ و راغ

□

مرغ دل گرد لب و خال می‌گردد بلی

□

منبر مهتر که سه‌پایه بدست

□

بر روی جهان ندیده چشمی

□

در دلش نه آنچ تو اندر دلم

□

جلوه کردی با قد رعنا و کشتی خلق را

□

ور بود شهوت امیر شهوتم

□

گر چه برفتی از برم آن بنرفت از سرم

□

این همه دارند و چشم هیچ کس

□

ازین بهتر نمی‌دانم طریق مهربانی را

□

یک گره را جمله عقل و علم و جود

□

عاشق شوریده را جان است و بس

□

گفت خواجه رو مرا غربال نیست

□

گریزان شد فراق و هجر بی‌خم زد تو هم اکنون

□

میل مجنون پیش آن لیلی روان

□

در هوس گلرخان سست زنخ گشته‌ای

□

در بیابانی که چاه آب نیست

□

مگر زنجیر مویی گیردم دست

□

بر سر بامی و قصری بس بلند

□

جمله تویی به خود نگر جمله ببین که دایما

□

چون زمین برخاست از جو فلک

□

سواری تند در جولان و شوری نیست در میدان

□

کودکی کو حارس کشتی بدی

□

چشم کژبین را بگفتم کژ مبین

□

آن سبا ماند به شهر بس کلان

□

دل که آیینه شاهیست غباری دارد

□

پیش بلقیس آنچ دیدیت از عجب

□

چه کنی در زمانه‌ای که درو

□

گفت حاشا از من و از جنس من

□

پاس درون قرار به نامحرمان چو یافت

□

خفت در مسجد خود او را خواب کو

□

گر تو غلط دهی مرا رنگ تو غمز می کند

□

با چنین جاه و چنین پیغامبری

□

ای درگه اسلام پناه تو گشاده

□

لیک قسم متقی زین تون صفاست

□

گر نقطه‌ی دل به جای بودی

□

سالها گفتید زین افسون و پند

□

باغ حسن تو نم از خون جگر می‌طلبد

□

هر زمان نخود بر آید وقت جوش

□

اشک‌های بهار مشفق کو

□

اهل دنیا سجده‌ی ایشان کنند

□

رسید باد صبا غنچه در هواداری

□

گر ز خواجه آن زمان بگریختی

□

در عشق تو خرقه درفکندم

□

تو نه آیی در سر و خوش می‌روی

□

آیینه ساز چشم من این شیشه ساخته

□

چونک او بنیاد آن مسجد نهاد

□

چو هر سنگی عسل گردد چرا مومی کند مومی

□

آن یکی در پی دوید و گفت خیر

□

نگارا بر من بی‌دل ببخشای

□

آنک حق و راستست از ما و او

□

چون تهی دستم ز علم و از عمل

□

گفت آن درویش یا رب با تو من

□

یکی ز غایت عرفان گلیست پرده‌گشا

□

ظاهر آن شاخ اصل میوه است

□

دست زنان عقل کل رقص کنان جزو و کل

□

پیش تو گرد آوریم اجزاش را

□

در وهم می‌نگنجد کاندر تصور عقل

□

مسجدا گر کربلای من شوی

□

وصف سر زلف پر طلسمت

□

حزم چه بود در دو تدبیر احتیاط

□

رایت فتح قریب میشود اینک بلند

□

تا شود زفت و نماید آن عظیم

□

گاه کند لاغرم همچو لب ساغرم

□

نیم‌بیداری که او رنجور بود

□

گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع

□

گفت چون ترسم چو هست این طبل عید

□

تو ایازی پوستین را یاد دار

□

آن مثل آوردن آن حضرتست

□

تا ذوق حرف تلخ تو حسرت کشم کند

□

بوی عطرش زد ز عطاران راد

□

نی خواب گذاشت خواجه نی صبر

□

اختیار آمد عبادت را نمک

□

یاد تو زود چون رود از دل که همرهش

□

دیدشان در بند آن آگاه شیر

□

کو سکندر که لب چشمه‌ی حیوان دیدم

□

حق نمودش آنچ بنمودش تمام

□

جوشن در صبر است شکیبنده دلان را

□

کرده‌ی او کرده‌ی تست ای حکیم

□

جاء الملک الاکبر ما احسن ذا المنظر

□

جزو او بی او برای او بگفت

□

زود می‌بینی رگ جانم به چنگ دیگری

□

لاقت الاشباح یوم وصلها

□

تا کی گردی به گرد عالم

□

مشورت کردند در تعویق کار

□

در حجابست از لب و گوش آن چه می‌گوید به من

□

کاندرین خواری نقدت فتحهاست

□

کفر دان در طریقت جهل دان در حقیقت

□

هفت می‌شد فرد می‌شد هر دمی

□

ابروی دوست گوشه محراب دولت است

□

بس شکنجه کرد عشقش بر زمین

□

من تشنه زان نخواهم ز لب خوشت شرابی

□

یک نظر او سوی صحرا می‌کند

□

از وی چون پرده افتد برملا از من کند رنجش

□

بود اندر باغ آن صاحب‌جمال

□

با همگان روترش است ای عجب

□

ظلمت افزود این چراغ آن چشم را

□

بس سخنها که به روی تو نگفتم ز حجاب

□

بانگ بر وی زد به هیبت آن نگار

□

چرا اندر صف مردان نشینم

□

گفتن هریک خداوند و ملک

□

ز بس لطف من و اندام زیبایت عجب دارم

□

زیر چادر مرد رسوا و عیان

□

هر آنچ از فقر کار آید به باغ جان به بار آید

□

سخت بی‌صبر و در آتشدان تیز

□

صورت شمع رخش بر در و دیوار کشید

□

دست برمی‌داشت یا رب رحم ران

□

همچو خورشید از فروغ طلعتش

□

منبلی‌ام زخم جو و زخم‌خواه

□

جولانی تو راست که جولان ز لعب تو

□

دید بس نادر گیاهی سبز و تر

□

حیفست که جان پاک ما را

□

بلک جمله مردگان خاک را

□

صلاح ما همه دام ره است و من زین بحث

□

چون به صحرای سلیمانی رسید

□

دریوزه گران شهر گبرانیم

□

که هله نعمت فزون شد شکر کو

□

چو گرد آید جهانی غم به دل گنجد سریست این

□

این نه آن شیرست کز وی جان بری

□

برکش شمشیر تیز خون حسودان بریز

□

پس بگفتم من ز روزی فارغم

□

بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند

□

با دو عقل از بس بلاها وا رهی

□

گردون که همه کس را زو دست بود بر سر

□

من نمی‌رنجم ازین لیک این لگد

□

شوق بر صبر این سپه بگماشتی گر داشتی

□

تیغ دادن در کف زنگی مست

□

ور آفتاب نرفتی به پر و پا همه شب

□

گر بدی این فهم مر قابیل را

□

نمی‌گفتم کمند سرکشی بگسل که می‌ترسم

□

ناشکیباکی بدی او از فراق

□

زاهد خانه‌نشین را به یکی کوزه درد

□

جز مگر مرغی که بد بی‌جان و پر

□

ز جرمم در گذر یا بسملم کن به کی داری

□

خفته بود آن شه شبانه بر سریر

□

هر بسته‌ای که باشد امروز برگشاید

□

بوی پیراهان یوسف را ندید

□

به طرب حمل مکن سرخی رویم که چو جام

□

گفته‌ایم این را ولی باری دگر

□

گویی که بلا با سر زلف تو قرین بود

□

آه سوزانش سوی گردون شده

□

زان دو زلف و عارضم پیوسته در حیرت کنون

□

گفت حق تمییز را پیدا کنم

□

بر منبری بلندی دانای هوشمندی

□

پرده‌دار تو درت را بر کند

□

عشق زد بر در دل نوبت سلطان دگر

□

هم‌چنین دنیا اگر چه خوش شکفت

□

جام در ده و این دل پر درد را

□

سر به گوشش برد هم‌چون رازگو

□

چو با جمعی دچارم کرد از من صد سخن پرسد

□

وز چنان بانگ بلند و نعره‌ها

□

آنک عشوه کار او بد عشوه‌ای بنمودمش

□

شاه مکرم بود فرمودش هزار

□

زده جام غضب آن غمزه مگر غمزده‌ای

□

ما ز مال و زر ملول و تخمه‌ایم

□

نه همه بت ز سیم و زر باشد

□

بانگ زد در گوش او شه کای گدا

□

با حریفی چو تو در بزم زبان بازی غیر

□

که مرو زان سو بیندیش ای غوی

□

یکی بازی برآوردی که رخت دل همه بردی

□

از پی آن گفت حق خود را سمیع

□

امید هست که منشور عشقبازی من

□

کوه با داود گشته همرهی

□

دیده‌ی اخترشمار من ز تیزی نظر

□

چون بنوشیدم جهاد آذری

□

ز استغنا نمی‌گشتم به گرد کعبه لیک آخر

□

مصطفی را چون ز شیر او باز کرد

□

لقاء وجهک فی الهم فالق الاصباح

□

زیر آن باطن یکی بطن سوم

□

هرگز به یمن عاطفت پیر می فروش

□

فغان ز دامن باغی که باغبان آنجا

□

درین میدان که یارد گشت یکدم

□

جان من چون پر شد از سودای او

□

خوش کامرانیست در اثنای قهر و خشم

□

من سر نخواهم شدن از وصل تو آری

□

ای قطب آسمان‌ها در آسمان جان‌ها

□

بیمار جهل گردد روزی هزار نوبت

□

به حال مرگ باشد هرکه دور افتد ز غمخواری

□

آئی چو سیر کوبه‌ی رازی به بانگ و نیست

□

جمله از آن آینه پیدا نمود

□

آن بر و آن دوش را هم به کنار آورم

□

غیر جز تیر تغافل از کمان او نخورد

□

ناف شب سوخت تف مجمر روز

□

چنانک دی ز جمالش هزار توبه شکست

□

پس ازین پیش من از جور مکن یاد، که من

□

تنت را دید گل گویی که در باغ

□

غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور

□

هم دورهای عالم بگذشت و کس ندانست

□

ساربانا، شتر دوست کدامست؟ بدار

□

با آن که برده ترک توام حدت از سرشک

□

چشم سیاه مستش آیا چه دیده باشد

□

بهار آمد زمان کشت آمد

□

دلبر، که دستگیری عاشق کند ز لطف

□

عرش آن بار گران را سبک از دوش انداخت

□

لکن لی قلب کماء غائر

□

توبه‌ی من درست نیست خموش

□

اندر همه تنگهای شکر

□

سر ز تقوی پا ز مسجد دست از طاعت کشم

□

شد سیاهی دیده‌ی دولت سپید

□

پرها بر هم زند یعنی دریغا خواجه‌ام

□

دلم قرین غم و درد و رنج و غصه شود

□

مرا تو کشته‌ای و بر سرم ستاده کسی

□

علی رغم خورشید دست ضمیرت

□

بی سر و پای از آنم که دلم گوی صفت

□

پادشاهان ولایت چو به نخجیر روند

□

امشب اندر سیر با او جمله مخصوصند لیک

□

تو منکری که از لب عیسی نفس منم

□

از گهرم دام کن ور نبود وام کن

□

گرم کند ز جفا همچو ریسمان باریک

□

ندانم از تو هر چند از ستم فرمائی آزارم

□

رشته‌ی عمر پاره شد بس که ز دست جور او

□

عشق را جان دگر باید از آنک

□

ازآن بی‌چون و چند ار تو نشانی یافتی این جا

□

مرغ غم ترک دل ما نکند تا به ابد

□

تنم از اشک به زر رشته‌ی خونین ماند

□

گفت که این خانه دل پر همه نقشست چرا

□

هیچ کس نیست که از یار سفر کرده‌ی من

□

مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا

□

بلی شاعری بود صاحب‌قران

□

قدری ز نور رویت به دو عالم ار در افتد

□

از برای کدام روز بود؟

□

زمانه دامن آخر زمان گرفت و هنوز

□

پیش سپید مهره‌ی قدرش زبون‌تر است

□

جهان پر شد مگر گوشت گرفتست

□

نی، چه باک از ناله‌ی من لاله‌رویی را؟ که صد پی

□

من ز سودای تو دیوانه‌ی صحرا گردم

□

زلف او زنجیر گردون است و بیدادی کند

□

آن در که به روی همه باز است نگارا

□

از کجا میرسد این نامه فرو بسته به مهر؟

□

زور کمند جذبه من بین که ناقه‌اش

□

تشنه لب دوست را بر لب کوثر مخوان

□

عاشق صدساله‌ام توبه کجا من کجا

□

بر آستانه‌ی معشوق اگر دهندت بار

□

هر گل نو ز گلرخی یاد همی‌کند ولی

□

تو را برهنه در آغوش باید آوردن

□

گفتم که روی او را روزی سپند سوزم

□

رفیقان گر زمن پرسند حال او که: چون گم شد؟

□

گر سجده‌ی بشر ملک از یک جهت نمود

□

کاش در عالم دو یک‌دل دیدمی

□

درآ به حلقه رندان که مصلحت اینست

□

سینه میسوزد نهان از جور چشم

□

جست برقی و به جان طمع آتش زد و سوخت

□

گر سوی مصرت بردمی خون زلیخا خوردمی

□

ترکتاز هر دو عالم را به حکم

□

گر به مشک ختنی میل کند عین خطاست

□

ز دیده گر ننهد سر به جیب سیل سرشگ

□

هاون سیم زعفران سایان

□

دوش مرا شاه خواند بر سر من حکم راند

□

مگو: از فرقتت چونست شیدایی که خود بیند؟

□

این چه ابروست که پیوسته اشارت فرماست

□

دیوانه‌ام و روی به صحرا دارم

□

دل من ز انبارها غم چنان شد

□

نشگفت! اگر شکسته شوم در غمش، که هست

□

حیرتی دارم که بنایان شیرین کار صنع

□

آشنایی‌های آن بیگانه پرور بین، که من

□

کافری‌های زلف کافر تو

□

به عشقم سرزنش کردی ،ببین آن روی را امشب

□

طاق و رواق مدرسه و قال و قیل علم

□

گر در میان نباشد پای وصال جانان

□

در لب لعل ترک من آب حیات خضر بود

□

تو ازآن سخن که گویی و از آن میان که داری

□

به سرعت شخص طاقت پا بگرداند ز پشت زین

□

سردار اهل فضلم و بندار نظم و نثر

□

گفتمش ای جان جان ساقیان بهر خدا

□

بهر کمند که خواهی بگیر و بازم بند

□

بر بوی کنار تو شدم غرق و امید است

□

من فکنده‌ام در دل عقده‌های بی‌حاصل

□

هوش بشد از دل من کو رسید

□

از حیرت جمال تو در چشم عاشقان

□

از راه نارسیده شهنشاه عشق او

□

به کوی می‌فروشان با هزاران عیب خوشنودم

□

زین باده نخوردست او زان بارد و سردست او

□

زین حجره‌ی ویرانه چو شد سیر دل ما

□

چون عمر تبه کردم چندان که نگه کردم

□

رفتن به سلامت ز در دوست گمان است

□

در راه حق چو محرم ایمان نبوده‌ایم

□

نه چنان بسته‌ی مهرم که بپیچانم رخ

□

شد گرفتاری ز حد بیرون اجل کو تا شود

□

گر بدینسان نرگس مست تو ساغر می‌دهد

□

زیر و بالا از رخش پرنور بین

□

من آن ایام دولت را چه گویم؟

□

بی ماه مهرافروز خود تا بگذرانم روز خود

□

چگونه از سرکویت توان کشیدن پای

□

وزن کجا آورد خاصه به میزان عشق

□

گوید به مستی: سوی من، منگر، مرو در کوی من

□

اشگم از بی دست و پائی در پی این دل شکار

□

چه پی دشمنان شود به خلاف

□

سرمایه مستی منم هم دایه هستی منم

□

هوای عشق و هوای می و هوای تموز

□

همچو گلبرگ طری هست وجود تو لطیف

□

حادثه‌ها را ز چشم مست تو بیند

□

در ششدر خاک و خون فتاده

□

هست از میان او کمر بر هیچ، آری در جهان

□

نیند این بولاهوس طبعان الایش گزین عاشق

□

شمس الملوک ناصرالدین شه که صورتش

□

چشم تو چون رهزند ره زده را ره نما

□

دلم ار خواستی، جانا، به حجت میدهم خطی

□

درودی چو نور دل پارسایان

□

من بی‌چاره چون بوسم رکاب شه‌سواری را

□

به خوش رنگی رخش عالم برافروخت

□

اشتر من به ناخوشی سر ننهد گرش کشی

□

من کز بتان فریب نخوردم به صد فسون

□

در پیش خیال تو خیال است تنم

□

دهان بر می‌نهاد او دست یعنی دم مزن خامش

□

از دل من گرچه گرو می‌بری

□

خوش به جای خویشتن بود این نشست خسروی

□

گربه‌ی موش گون بسی دیدی

□

در مان چه طلب کنم که در عشقش

□

گفتم: ز پرده روی نماید، نمود، لیک

□

بی‌خبر آمدی فرو در دل بینوای من

□

هر کجا می‌گذری شعله‌ی آه دل ماست

□

هر لحظه و هر ساعت یک شیوه نو آرد

□

غلطم، چیست سر و جان و دل و دین و درم؟

□

قدت که بلای راستان است

□

امروز هر تنی که به شمشیر کشته‌ای

□

دل پر ز فضول و زند برلب

□

مرده‌ی آن دهان چون پسته

□

گر در وثاق خاک نشینان قدم نهی

□

مایل کسی به شه‌پر فوج فرشته نیست

□

در این درگاه بی‌چونی همه لطف است و موزونی

□

مرد را مردمک دیده به خون تر می‌کرد

□

دعای صبح و آه شب کلید گنج مقصود است

□

هر کجا روز تیره‌ای بینی

□

هر که زان سر یافت یک ذره نشان

□

این جور، که بر دلم پسندیدی

□

از صد قدم به ناوکی انداختی مرا

□

صف زده مژگان چشم خیمه نشینی

□

برق آن رخ را چه نسبت با رخان زرد زرد

□

شد باغ پرینگی دگر، هر برگی از رنگی دگر

□

بود در خرگه نقاب افکنده و محجوب لیک

□

سیاره‌ای ز کوکبه‌ی یوسف عراق

□

بنگر به چشم دل که دو چشم سرت هگرز

□

به بند او در افتادم

□

شب محنتم نشده سحر مگر آفتاب جهان سپر

□

تو و آن طره‌ای که مفتول است

□

گر رخت خویش خواهد ما رخت او دهیمش

□

میکنم جای تو در جان، گر چه

□

الا ای دولتی طالع که قدر وقت می‌دانی

□

زنده چو نفس حکیم نام من از تازگی

□

عقل من دیوانه جانم مست شد

□

ولیکن دور گردون خود نخواهد

□

جدار بزم تو را مهر گشته حاشیه پوش

□

از جنیبت فرو گشاید ساخت

□

ای آفتاب باقی وی ساقی سواقی

□

روی در محراب و دل پیش تو دارند، ای پسر

□

سرای قاضی یزد ارچه منبع فضل است

□

ما را به جرم عشق تو کشتند منکران

□

سواران گر بفرسایند اسپان را به رنج اندر

□

چون پیش او ز جور بنالی و نشنود

□

گر سر فنی از تن چون موی من ای شوخ

□

فارغم در غم عشق تو ز ویرانی دل

□

بهر سفر سوی یار خانه برانداخت دل

□

هزار دیده بر آن چهره ناظرند ولیکن

□

با آن وجود و آن عظمت زیر خاک رفت

□

محمود بوسه می‌زد پای ایاز و می‌گفت

□

زلف تو و صد هزار حلقه

□

ز کاردوست بسیارست گفتن قصه با دشمن

□

رفتن ناقه گهی جانب مجنون نیکوست

□

گه شناس قبول از دبور بی‌خبری

□

میان خونم و ترسم که گر آید خیال او

□

ز هجران تو رنجوریم، اگر بیمار میپرسی

□

جام می گیرم و از اهل ریا دور شوم

□

خوشم به آه دل خسته خاصه در دل شب

□

گرد غربت نشود شسته ز دیدار غریب

□

پوشیده هر کسی را پیراهنیست، لیکن

□

تو جفا پیشه چو یاری ده اهل غرضی

□

بلای سختی و برگشته بختی

□

زبانم عقده‌ای دارد چو موسی من ز فرعونان

□

گر کار مرا تو غم رسی روزی

□

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

□

باده خور باده به بانک نی و فتوای حکیم

□

عدد از عقل خاست اما دل پاک

□

ز بی یارمندی بنالند مردم

□

از شوخیت بر قتل خود دارم گمان اما کجا

□

خواهی نرسی به ناامیدی‌ها

□

آی بکی سنسن کن بکی سنسن

□

سرم در دام این سودا بهل، تا بسته می‌باشد

□

به آب دیده پروردم نهالت را چه دانستم

□

پای مقصودم به هر راهی که پوید راه عشق

□

عالم چرا که نیست سخن گوی و جانور

□

پس از صد بار جانم را که سوزانیده‌ای از غم

□

آن چه جان دو جهان افکند آسان بگرو

□

ماهی است چو با طلعت افروخته بنشست

□

به روزه دار نیاید ز آب جز بانگی

□

نزدیک بود کز غم من ناله برکشد

□

ز بس حسرت که دارد بر تواضع کردن شیرین

□

گر همه صورتگران صورت زیبا کشند

□

راهب دیرش چو سپه عرضه داد

□

چه گویی: بدان تا کجا شد دل تو؟

□

غمزه‌ات شغل آن قدر دارد که در صید افکنی

□

یصید لیث الرجال خاتلة

□

پیشه ندارم جز این کار ندارم جز این

□

تا بینم آفتاب رخ او ز روزنی

□

چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزم

□

با صد هزار حسرت از آن کو گذشته‌ام

□

بنگر که مر این دو را چه می‌داند

□

قرص خورشیدی، که چون بر رویت اندازم نظر

□

از خطایی گه گهم بنواز در پهلوی خویش

□

گر صبح‌دم به دامن گلشن گذر کنی

□

تویی قبله همه عالم ز قبله رو نگردانم

□

دوست تا احوال ما بشنید رحمت کرد و لطف

□

دست قضا به مژده کلاه از سرم ربود

□

مرگ از سر جوان جهان‌جوی تاج برد

□

چون قطب ساکن آمدم اندر مقام فقر

□

بی‌او نبود هرگز چیزی که شود زایل

□

گر ز من دارد دلت گردی پس از قتلم بسوز

□

چگونه پیش تو ناید پری به شاگردی

□

ما یکی جمع عاشقان ز هوس

□

وحشت آباد است این، زین جا سبک بیرون رویم

□

بگفتمی که چه ارزد نسیم طره دوست

□

باغ شما روی دوست، صحن فلک روی باغ

□

کاروان مهرگان از خزران آمد

□

هر چه نه از پیش الف شد روان

□

بخشت زیر سر و خواب امن و کنج حضور

□

گلبام زند کوست گلفام شود کاست

□

اگر بالاست پراختر وگر دریاست پرگوهر

□

باده نوشیده شب و خفته سحرگاه به خواب

□

گر آید روز روشن ور رود دور از رخ و زلفش

□

ای عشق پا به تارک جمشید سوده‌ایم

□

طریق صوفیان ورزم، ولیکن از صفا دورم

□

چند گویی که: عشق بدبختیست؟

□

تا در وجود آمدی ای کعبه‌ی مراد

□

خرد را از سر غیرت قفای خاک پاشان زن

□

آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان

□

آن نفس به همی، که گرفتار علف بود

□

بود بنیاد طلسم جسم من قائم به وصل

□

قطره خون تازه‌ای از تو رسیده بر دلم

□

این تیغ نه از بهر ستمگاران کردند

□

صورتی چند نقش می‌بستم

□

از سخن حریف سوز آن چه تو آتشین زبان

□

لقد احسن الله فیما مضی

□

دانه شیرین بود اکرام شاه

□

قومی در انتظاریم، این جا دمی گذر کن

□

فلک ز بد مددیها تمام یاران را

□

دمی کز روح قدس آمد سوی جان بنت عمران را

□

عشق تو در پرده می‌کردم نهان

□

صوفی، مباش منکر مردان که سرعشق

□

دو روز ماند عیار حضور قلب درست

□

صبح گوئی زلف شب را عاشق است

□

گر امان خواهی امانی ندهدت آن بی‌امان

□

ای پرده‌ی عار خود و ندر دم مار خود

□

روزها رفت که دست من مسکین نگرفت

□

همه عالم شب است خاصه مراک

□

گشتن گردون و درو روز و شب

□

نهان شدی ز من، ای آفتاب چهره، همانا

□

سایه‌پرور ساخت صد مجنون صحراگرد را

□

من و سودای غمت گر همه جان در خطراست

□

رهزنی آن کس کند کو نشناسد رهی

□

دل را درین حدیث ملامت نمی‌کنم

□

ره رو منزل عشقیم و ز سرحد عدم

□

آفتابی که آفتابش پخت

□

بی روی کسی که کس ندید است

□

گرم روی کو؟ که پیش این نفس سرد

□

خوش آن که طرح سیر شب اندازد آن مست خراب

□

هر جا گذری اشک من از دیده پدیدار

□

گه می‌فتد از این سو گه می‌فتد از آن سو

□

دیگر بر آتش غم او گرم شد دلم

□

نخل تو شد میوه‌ی ریز از تو ندیدم بری

□

یک جسم ناتوان ز سر راه او نخاست

□

مرا گفت کاینجا غریب است جانت

□

دل جوش می‌زند ز تمنای وصل تو

□

شد درد دل فزون که به عیسی دمی چنان

□

وی کیان گوهری که کیوان را

□

چو دور افتاد ماهی جان ز بحر افتاد در حیله

□

در فروغ روی و چین زلف تو

□

سینه‌ی تنگ پر از آه و تنگ پرده‌ی راز

□

یخفی و یبدی الصبح لونا خائلا

□

تا توانی در فنای خویش کوش

□

قیامت می‌کند بلبل سحرگاه

□

چو شرح حال تو پرسد ز محرمان به اشارت

□

درد شیرین دوای فرهاد است

□

با شیره فشارانت اندر چرش عشقم

□

ز خاکت بوی عهد یار می‌یابد دماغ من

□

دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند

□

یا مرو در پیش رویش یا چو رفتی سجده کن

□

خود چنین بر شد بلند از ذات خویش

□

عجب دان که از کارگاه ملاحت

□

بازم افکند ز پا شکل همایون فالی

□

نگار مست شراب است و مدعی هشیار

□

باز آن جاروب را ز آتش بسوخت

□

از لب چون خون و آن روی چو آتش هر دمی

□

آه کز طعنه بدخواه ندیدم رویت

□

شب چیست خاک خاک نگر آفتاب خوار

□

چه گر عشق تو دریایی است آتش

□

با دگران سرکشی نمود و تکبر

□

نخل آتش ثمری سرو مرصع کمری

□

گرنه آن ترک سپاهی سر غوغا دارد

□

چو آفتاب برآمد چه خفته‌اند این خلق

□

زان رخ چراغی پیش دار امشب، که بر من از غمت

□

عاشق و رندم و میخواره به آواز بلند

□

من مجرم محبت و دوزخ فراق یار

□

لا بل که هر کسیش به مقدار علم خویش

□

به مال و جاه چندینی نباید غره گردیدن

□

تا او قرار داد که نبود جدا ز غیر

□

تو ساز جفا داری و من سوز وفا

□

شعله نور آن قمر می‌زد از شکاف در

□

چون شود راز دل من آشکار

□

در قتل من که ریخته جسمم ز هم مکوش

□

بر تن چنگ بند رگ وز رگ خم گشای خون

□

ماه اگر در طاق گردون جفته زد

□

دشمن از دستم گریبان گو: بدر

□

روز و شب از خدا همی طلبم

□

سر سودا زده بسپار به خاک در دوست

□

به هر کجا که نهی دل به قهر برکندت

□

در آینه جز رویی ننمود مرا، زین رو

□

همت آئینه‌ی نیر دلان صورت خوبت

□

کشیدسرمه به چشم و فشاند طره به رو

□

پیمانه‌ی این چرخ را سه نام است

□

نیک بد حالم ز دست هجر حال آشوب تو

□

قدم کند از بیم پاس غیر توقف

□

از نور و نور و سور و سرور و چراغ و باغ

□

آب منست او نان منست او

□

پخته‌ای باید که: داند سوختن در عشق خوبان

□

بگفتمی که بها چیست خاک پایش را

□

بس که سرخاب روی عمر بشست

□

از روز ازل هنوز مستم

□

در خاک کوی خود دل ما را بجوی نیک

□

کین منت نشسته به خاطر مگر رقیب

□

گر جعد تو مویی فکند بر سر آتش

□

گر ز هر چیزی بلنگی دور شو

□

چشم همه آفاق به دیدار تو بینند

□

همسایه‌ام شده مه نو آن که ماه نو

□

من بدین طالع برگشته چه خواهم کردن

□

هر آنکه بر طلب مال، عمر مایه گرفت

□

دو رنگی در میان ما به یک بار آن چنان کم شد

□

همرهش فوجی ز می‌خواران پر ظرف از شراب

□

عرش ذری سبلان ام فلک العلی

□

ببین در رنگ معشوقان نگر در رنگ مشتاقان

□

جز دل دردمند مسکینان

□

غم دل چند توان خورد که ایام نماند

□

درد فراق را به دکان طبیب عشق

□

بستی در دیده از جهانم

□

هر کبوتر که ز دام سر زلفت بجهد

□

گر دلم در سینه سوزان نباشد گو مباش

□

دوش بوسیدم لب شکرفشانش را به خواب

□

اسرار آسمان را و احوال این و آن را

□

به شادی بسی می‌بنوشیم خوش

□

همه محزون گدازان آفتاب مضطرب سوزان

□

تا تنگ دهان را به شکر خنده گشودی

□

به آب پند باید شست دل را

□

کجا گنجد اندر زمین؟ عاشقی کو

□

یا مجوئید نشان از من سرگشته دگر

□

از شرار آه مشتاقان دل

□

هر کسی اندر جهان مجنون لیلی شدند

□

هر نفسم خون دل ریزی و گویی: مگوی

□

نیم به سمل شده‌ای فیض تمام از تو نیافت

□

گوشی که هیچ نشنید فریاد پادشاهان

□

جان برافشانم چو پروانه ز شوق

□

دست بگیرد دل درویش را

□

قیمت بزرگ دری اختر بلند خردی

□

عاشق دیوانه را کار بدین قبله نیست

□

شکسته بسته می گفتم پریر از شرح دل چیزی

□

او رفت، که روزی دو سه را باز پس آید

□

چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم

□

در عین خشم اهل هوس را به خون کشید

□

آنک او چو من از مشغله و رنج حذر کرد

□

روی به سنت آورم، میوه‌ی جنت آورم

□

پیش ابروی کجت سجده خطا بود خطا

□

جان از سر میدان تو بیرون نتوان برد

□

بر گردن و بر دست من بربند آن زنجیر را

□

سرو و سمن به قد تو مانند و روی تو

□

چه اعتماد توان کرد بر تو ای غافل

□

شربت من ز کف یار الم بود، الم

□

گه به مستی های هویی می‌زنم

□

بنماید ترا، چنانکه تویی

□

دردمند از درد چشمت چشم بیماران ولی

□

تا کدامین خسته را کشتی ز تیغ بی‌دریغ

□

گر ز سر سر او دانسته‌ای

□

شبی چو سال ببینم و گرنه نتوان گفت

□

دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا

□

من و اوصاف تو تا شغل قلم تحریر است

□

بر سر هر نرگسی ماهی تمام

□

از شهرم اگر برون کنی سهل

□

علی‌الصباح نشیند چو مه به مجلس می

□

یا نخل بندی کرد شب، زان خوشه‌ی پروین رطب

□

ننگ بگذار و با حریف بساز

□

دوش آن صنم به ساغر و رطلم خراب کرد

□

شده‌ام خراب و بدنام و هنوز امیدوارم

□

آن شهنشاهی که نیکی کرد با خلق زمین

□

آیینه‌ی عارضت سیه شد

□

نیست سنگی کان ز آه آتشین من نسوخت

□

ز قتلم شد پشیمان تا ز اندوهم برآرد جان

□

کوثرنا دجلة و جنتنا الکرخ

□

مرا گوید مرو هر سو تو استادی بیا این سو

□

رنگ رویم سربسر کرد آشکار

□

زلیخا طلعتی را رانده‌ام از شهر بند دل

□

سقا بودی چو ... از اول

□

آفاق و جهان زیر اوست و او خود

□

بر دل ما دگر آن یار کمان ابرو تیر

□

تو راست دست بر آتش ز دور و نزدیکست

□

رخ افروخته‌اش خجلت ماه فلک است

□

ای آنک رخ تو همچو آتش

□

بر سر خاک درت گر بودم راه شبی

□

ز کفر زلف تو هر حلقه‌ای و آشوبی

□

تو و نوشیدن پیمانه و خشنودی دل

□

می‌نتوان دید روی او لیکن

□

زود بگذر، که اصل ذات یکیست

□

دست خرد کوتاه شد از ضبط ملک عافیت

□

قدم به کوچه‌ی دیوانگی بزن چندی

□

اسرار آسمان را اندیشه و نهان را

□

چو بوی پیرهنت بشنوم ز خود بروم

□

پیام دوست شنیدن سعادت است و سلامت

□

اگر به جان منت صدهزار فرمان است

□

هر که دنیا را به نادانی به برنائی بخورد

□

آثار خشم و چشم تو کفرست و ایمان، ای پری

□

بسمل شدم به تیغ تو چون مرغ دم به دم

□

صد شکر خدا را که نشسته‌ست به شادی

□

ای تشنگان ای تشنگان امروز سقایی کنم

□

من شمع گشتم و تو پروانه، تا به زاری

□

جانش غریق رحمت خود کرد تا بود

□

فغان که بر در شاهی است دادخواهی ما

□

عاشق ذره‌ای غمت دیدم

□

خون جگرم خورد و بلای دل من شد

□

زین تب چنان ره نفسم تنگ شد که هیچ

□

دوش اسیر کسی شدم که ندانم

□

ای چهره تو مه وش آبست و در او آتش

□

اندر پی بهبودی باید شدنت، کین جا

□

ناف هفته بد و از ماه صفر کاف و الف

□

فالعهد للربع المحور بد معنا

□

گر به ناکام تو بود این همه تقدیر، چرا

□

دل من، کو گرو مهر ببرد از همه کس

□

همایون طایران باغ حسن از شعله‌ی حسنت

□

یا رب که دامن تو نگیرد به روز حشر

□

گر چه چون تاری ز زخمش زخمه دیگر بزن

□

روی سبز ارنگت اندر حلقه‌ی زلف سیاه

□

از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن

□

چون شعله‌ی آه بی‌دلان نقب

□

در زاری و نزاری چون زیر چنگ زارم

□

به خاک پای تو محتاجم و ندارم راه

□

ای آتش دل با آن کز دست تو می‌سوزم

□

صدهزاران دل دیوانه به زنجیر کشم

□

گر چه جان را نبود قوت این گستاخی

□

دگر پای صبر از زمین برگرفتم

□

من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها

□

شور دل فرهاد شکر خنده‌ی شیرین

□

بر لذت بهیمی چون فتنه گشته‌ای

□

جام در دست و یار در پهلو

□

طبع آلایش گزینی کادم بیچاره داشت

□

گهی زلفش پریشان می‌کند یک دشت سنبل را

□

سلام من شنوی در لحد خبر شودت

□

شمشماد همی لرزد چون بید ز بالایت

□

دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی

□

خرمی صحن باغ با تو خرامیدن است

□

به جهانی که نشان نیست ازو

□

دنیی و دین و دانش در کار عشق کردی

□

چون گشته‌ای به دشمن ناموس خویش دوست

□

سر بر دم تیغ تو نهادیم به مردی

□

وعده مکن وعده مکن مشتری وعده نیم

□

کسی حال دل مجروح من داندکه: همچون من

□

کرده تیر نگهت را سبک آهنگ به جان

□

عشق پیری است که ساغر زده‌ایم از کف او

□

حصنی قوی است کورا دیوار هست و در نیست

□

کور اگر خاک سر کوی تو درد دیده کشد

□

از داغ جنون من مجنون خبری داشت

□

تا کی کشیم خرقه‌ی تزویر را به دوش

□

آن گفته پلیدت در روی شدت پدیدت

□

اگرت میل به خورشید رخش خواهد بود

□

رتبه به اسباب نیست ورنه چو بر آشیان

□

هر که بیند رخت ای حور بهشتی گوید

□

همچو گویی خویشتن تسلیم کن

□

دوش راز عشق او بر مرد و زن

□

شهسواری که به جولانگه حسنت امروز

□

بخت رمیده رام شد وحشت من تمام شد

□

از قند تو می نوشم با پند تو می کوشم

□

زان رخ آیینه‌فام اندر دل ریش منست

□

هش دار که گر وسوسه عقل کنی گوش

□

گر بساط می و معشوق نباشد به میان

□

اینها که نیند از تو سزای که و کهدان

□

ماه بر زمینش نهاده رخ

□

بی‌تکلف خوش طبیب مشفقی کز درد تو

□

سپردم جان و بوسیدم دهانت

□

پری و دیو نداند ز تختگاه بلندش

□

چشم آن فتنه‌ی پیدا به دلم پوشیده

□

ای بخت سرکش تنگش به بر کش

□

جدا تا مانده‌ام از آستانش

□

افتاد سر هزار سرکش

□

نشانی از آن نوشدارو بیار

□

از تو هر جور که شد ظاهر و کردم من زار

□

قامت افروخته می‌رفت و به شوخی می‌گفت

□

مست گشتم ز طعنه و لافش

□

نور بپاشد ز روی، باز بپوشد به موی

□

چو می‌رفت از جهان این بیت می‌خواند

□

سینه‌ام مجروح و زخمم کاری است

□

نداد داد مرا چون نداد گربه مرا

□

من آشنای روی تو بودم، مرا ز چه

□

آن چنانم مضطرب کز من گران لنگریست

□

تا زلف پراکنده‌ی او جمع نگردد

□

شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم

□

اگر حدیث مشوش کنم بدیع نباشد

□

تیغ بر کف عرق از چهره‌فشان خلق کشان

□

میان گبر و مسلمان از آن سرافرازم

□

با خیالی آمد از خجلت هلال

□

خون من خوردی، دلم را غم بخور

□

به قدر عشق اگر در حشر یابد مرتبت عاشق

□

تا ز بندت شدم آزاد، گرفتار شدم

□

خانه خویش آمدی خوش اندرآ شاد آمدی

□

جمله به می‌دادم و به مطرب و ساقی

□

کم نگه کردم که رویت را ندیدم سوی غیر

□

هم از رخ تو صحن چمن لاله به دامان

□

گشت بر من روز و شب چندانکه گشت از گشت او

□

هر کس که تو می‌بینی حالی بتو می‌گوید:

□

آفتابیست که دارد ز دل ذره خبر

□

نظاره‌ی رخ تو به اصرار خوب تر

□

ای عاشق صافی روان رو صاف چون آب روان

□

محنت من جمله از عشقست و رنج از آگهی

□

صفای خلوت خاطر از آن شمع چگل جویم

□

بتحیة مشفوعة بمحامد

□

جان من من عاشقم از دیرگاه

□

هر که بدید کار ما وین رخ زرد زار ما

□

نام دورافتادگان گر رفته از خاطر تو نیز

□

مهوشی از مهر در کنار من آمد

□

ور همه در زهر دهی غوطه‌ام

□

خراب افتاد کار من، خرابات اختیار من

□

نقش خوارزم و خیال لب جیحون می‌بست

□

قد کنت مرتد افادرکنی الهدی

□

وز عقل یکی سپر کن ارخواهی

□

رخت این آتش سوزنده که در سینه نهاد

□

قد اگر این است پر تنها ز پا خواهدفتاد

□

ما مهر از آن پسر سر مویی نمی‌بریم

□

تو آن ما و من آن تو همچو دیده و روز

□

دلم نزدیک آن آمد که: از درد تو خون گردد

□

ز من در باب آن زلف و زنخدان خواستی حرفی

□

از پی قتل مردم دانا

□

رای مرا به یک زمان جمله برای خود مران

□

دریغم آید از آن، گوهر پسندیده

□

شبی کز دوریش گویم حکایت با دل محزون

□

و حق الحق لا ابغی رضاه

□

عشق دریاییست و موجش ناپدید

□

غافل شدی ز حالم، با آنکه دور بینی

□

چشم فلک نبیند زین طرفه‌تر جوانی

□

من نشاطی را نمی‌جویم به جز اندوه عشق

□

نه همی بینی کاین چرخ کبود از بر ما

□

گفته‌ای: بر سر آنم که بگیرم دستت

□

باز جیبی چاک خواهم زد که دستم هر زمان

□

دوزخ کنایتی ز دل سوزناک من

□

چونک در چرخ آردت باده

□

پای وصلش ز سوی ما کوتاه

□

صبازان در چو ناید دیده‌ام گوید چه بحرست این

□

عشق سرگرم عتاب و عشق ما زان در عذاب

□

چه بلایی بر اهل روی زمین

□

توحید به جایی برساند قدمت را

□

ز انتظار شوم کشته تا نشان خدنگی

□

تا چه کرد آن سنبل نورسته در گل‌زار حسن

□

او را که داغ توست نیارد کسی خرید

□

بیرون شد اختیار دل و دین ز چنگ ما

□

مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را

□

ای خواجه بهش باش که با آن لب می‌نوش

□

اندر مشیمه‌ی عدم از نطفه‌ی وجود

□

صورت او مایه‌ی لطفست و ناز

□

ز غیرت ای گل نازک ورق چو دامن پاک

□

ز زلف و روی تو تا عشقم آگهی درداد

□

امروز چون زنبورها پران شویم از گل به گل

□

بر جان شیرینم ببخش، ای خسرو خوبان چین

□

کودک دل است و دو و لعب دوست لیک

□

قتل عشاق تو خالی ز تماشایی نیست

□

منت صد جان بیار و بر سر ما نه به حکم

□

هر نقد را که از ازل آمد به کام گیر

□

به غیر حیرت عشقت چه باعث است ای گل

□

چون سر از خاک بر آرند شهیدان در حشر

□

امانی از ندم دادی نه لافیدی نه دم دادی

□

دلی که این همه آتش درو زنند بنالد

□

تو از صفا گل بی‌خاری ای نگار ولی

□

کسی از سر دل جام خبردار نشد

□

هیچ دگرگون نشد جهان جهان

□

سرم به خاک بپوسید و آتش غم دوست

□

چو شنیدم از رقیبان خبر عزیمت او

□

زود فرو شد که عطسه دیر نماند

□

در شام دو زلف او صد صبح نهان بیشست

□

بی‌خبر بودم و از دور کمان مهره‌ی مهرت

□

کار بحر هوس از رشگ به طوفان چو کشید

□

ختم الخلائف فی‌الخلائق حسبة

□

اندر میان صفه‌نشینان خانقاه

□

در خواب سر زلف تو می‌بینم و این را

□

نه کاکل است که بر سر فتاده سر و مرا

□

فصل نوبهار آمد، جام جم چه می‌جویی

□

با مرگ کجا پیچد آن زلفک و آن پیچک

□

ز توفان خفتگان کوچه را آگاه دار امشب

□

زاد راه حرم وصل نداریم مگر

□

کی از برج فلک ماهی بدین خوبی شود طالع

□

نیک بنگر که همی مرکب عمر تو

□

گفتمش: ای جان، بیا، دست به یاری بده

□

غیر من کز تو به پابوس سگان خورسندم

□

تو و آن زلف سراسیمه که سامانش نه

□

شکلک زاهدان ولی ز درون

□

چاره کردم که مگر درد تو بهتر گردد

□

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

□

کوی معشوق عرصه‌ی محشر

□

خیز که بشکفت گل و یاسمین

□

خود زمانی نیست پیش دیده‌ی من راه خواب

□

تا فکنده طرح صلح آن جنگجو با ما هنوز

□

گر دگری ز اتفاق هم‌نفسی یافت

□

چند کشی بار هجر غصه و تیمار هجر

□

ای باد صبح دم، خبر او بیار تو

□

معنی دوستی از گفت و شنو مستغنی است

□

من از حدیث دهان تو لب نخواهم بست

□

زو بوسه بیابی اگر او را بزنی کارد

□

اگر تو همچو جهان خرمی،ولیک جهان

□

تا توانم سوخت پنهان کافرم گر آشکار

□

ای پیر عاشقان که در این چنبری گرو

□

قلتم الصبر اجمل صبر العبد ما انصبر

□

گیر و گرفت چیست؟ چو با عشق ساختیم

□

کو دلی و دلیرئی کز پی رونق جنون

□

آنجا که بناگوش تو شامم همه صبح است

□

چون بر پیر در شدم، پیر ز خویش رفته بود

□

درخت غنچه کند، غنچه پیرهن بدرد

□

عشق تو بسته خوابم و چشمانت از فریب

□

تا ترک جان نگفتم آسوده‌دل نخفتم

□

اگر فانی شود عالم ز دریایی بود شبنم

□

گر چه به حکم توایم، بر جگر ریش ما

□

سبزپوشان خطت بر گرد لب

□

دیگر ز پهلوانی رستم سخن مگوی

□

در حال خویشتن چو همی ژرف بنگرم

□

آن دلفروز پرده برانداخت همچو روز

□

بستست خطش از نو دیباچه‌ای که گویا

□

نرگس او با دل بیمار من الفت گرفت

□

علم ما داده او و ره ما جاده او

□

بکن ز جور و جفا هر چه ممکنست امروز

□

آیین تقوا ما نیز دانیم

□

لاشه‌ی تن که به مسمار غم افتاد رواست

□

شادی به روی غم که غمم غمگسار گشت

□

گر چه در پای دلم خار جفا بود، دگر

□

من اگر گناه‌کارم تو به عفو کار خود کن

□

بر سر آزاده‌ام نه صلح و نه جنگ است

□

جهان شکست و تو یار شکستگان باشی

□

کاروان مشکل رود بیرون، کز آب چشم من

□

آن آفتاب کشور خوبی چو ماه نو

□

گرم قوتستی چراغ فلک

□

بر لفظ زمانه هر شبانروزی

□

بیگانه گشتم از همه خوبان به مهر تو

□

شکستی از ستم پیمان چون من نیک‌خواهی را

□

سزاست گر صف ترکان به یکدگر شکنی

□

مرا دلیست خراب خراب در ره عشق

□

وانکه بردند به گردون ز کله داری سر

□

نیاید گر از دیده سیلی دمادم

□

تا شراب آلوده لعلت گفت حرفی از کباب

□

بر نام تو در میان خشکی

□

مهر تو بر صحیفه‌ی جان نقش کرده‌ایم

□

ز بزم میروی افتان و سر گران حالا

□

نیش خاری اگر از نخل تو خواهم خوردن

□

بیا که چون تو نبودست و هم نخواهد بود

□

آتشی در من زدی از هجر و میگویی: مسوز

□

تیغ زبان برو چو کشیدم سرم مباد

□

کامیاب آن تن که تنها با تو در بستر بخفت

□

برزن غزلی، نغز و دل‌انگیز و دل‌افروز

□

چون با من بیگانه غمش را سر خویشست

□

بی روی تو در چمن ندارند

□

چون به لبش می‌رسی جان بده و دم مزن

□

سر به سر پر کن قدح را موی را گنجا مده

□

لعل تو روزی مرا وعده‌ی وصلی بداد

□

نخست پادشهی همچو او ولایت بخش

□

به زین اندر افگند گرز گران

□

ز حیرانی عشق تو خلاصم کی بود هرگز

□

این چنین بیدل و بیچاره که ماییم امروز

□

سم توسنت کز همه رو شد سجده فرمای بتان

□

چنین گفت با رخش کای نیک یار

□

دو سه گام ار ز حرص و کین به حلم آیی عسل جوشی

□

چو زلف تو جستم کمند شد

□

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو

□

چو رفتند و بردند پیشش نماز

□

یقینم که من هردوان را بورزم

□

نه امکان آنچه من دیدم که در تقریر کس گنجد

□

جز کاتب قدرت که رخت را ز خط آراست

□

سخن چون برابر شود با خرد

□

عقل بند و دل فریب و جان حجاب

□

با چشم تو تقریر کن: کهنگ جان بیدلان

□

زخم نوک خار رابا خود ده‌ای بلبل قرار

□

جدا گشت زو کودکی چون پری

□

از رگ جان هر شبی در هجر تو

□

مرا چه سود ملامت؟ به یاد باده‌ی روشن

□

چو عذری هست در تقصیر طاعت می پرستان را

□

خروشی برآمد ز افراسیاب

□

چو بسوخت جان عاشق ز حبیب سر برآرد

□

سپر ناوک آن غمزه چرا گشتی باز؟

□

و من یتق الله یجعل له

□

چو رخش اندر آمد بران هفت کوه

□

کس ندید، ای پسر، نه نیز شنید

□

گر تو پای دل دیوانه‌ی ما خواهی بست

□

بر ماه تازهد پرتو حسنش نظر فکن

□

نشست از بر زین و ره برگرفت

□

از دل و جان شکسته‌ام بر سر ره نشسته‌ام

□

گیاه مهر بروید ز خاک منزل تو

□

خاقان شرق و غرب که در شرق و غرب، اوست

□

تو گفتی ز جنگش سرشت آسمان

□

متحیر شدم نمی‌دانم

□

هر کس به تفرجی و صحرایی

□

ای هم دم از افسانه یک لحظه به خوابش کن

□

نشستنگه آن گه به اسطخر بود

□

چرا ز خواب و ز طرار می‌نیازاری

□

ز حسرت رسن زلف و چاه غبغب او

□

من گل‌افشان کاشانه خویشم بسرشک

□

دبیری خرمند بنوشت خوب

□

ای نگار بدیع وقت صبوح

□

ور به دست آورم از شام دو زلفش گرهی

□

لعلش بشارت می‌دهد کان غمزه دارد قصد جان

□

ز موبد برین گونه برداشت یاد

□

هر چند به بر گیری او را نبود سیری

□

شعله که در سینه بود سوز به دل باز داد

□

عجب مدان که به تیر دعا شود دل سنگ

□

زنی بود برسان گردی سوار

□

قصه‌ی تو همی نبشت دلم

□

خلق از برای دانه به دام اوفتاده، من

□

کار چشم نیم باز اوست در میدان ناز

□

که گر نام مردی بجویی همی

□

هر لحظه اختیاری نو نو دهد به جان‌ها

□

بیگانه را خبر مده از حال این سخن

□

دل دیوانه از آن شد که نصیحت شنود

□

هنوز از دهن بوی شیر آیدش

□

سبوی بگزین، تا گردی از مکاره دور

□

پیش ازینم دل دیوانه بده جای گرو بود

□

شب فراق من سخت جان سوخته دل را

□

پی اسپ و گویا زبان سوار

□

گر تو یارا عاشقی ماننده این شمع باش

□

که صد رحمت ایزدی بر رخت

□

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو

□

مرا بارگه زان تو برترست

□

زلف پریشانش شکن کرده باز

□

گر نباشد لطف طبع و حسن خلق و عز نفس

□

مردم از ذوق چودی تیغ کشیدی بر من

□

تو گفتی گو پیلتن رستم‌ست

□

جوشش خون را ببین از جگر ممنان

□

رفتی و شهری مرد و زن بر خاک راهت منتظر

□

بخواه جان و دل از بنده و روان بستان

□

خنیده سپاه اندرآورد گرد

□

دیدمش و دید مر مرا و بسی

□

روش قد نازنینت خوب

□

شمشیر قاطع اجل است آلت نجات

□

بیاراست تخت و بگسترد داد

□

هر جا خیال شه بود باغ و تماشاگه بود

□

صد نوبت آزمودم و جز بند دل نبود

□

به شمشیرم زد و با کس نگفتم

□

دمان تا لب رود جیحون رسید

□

خون ستم کشان را بر خود حلال کرده

□

به بوی زلف تو، از نو، جوان شوم هر بار

□

ترک ما ناکرده از بهر سفر پا در رکاب

□

نخست آفرین کرد بر کردگار

□

تن ما خرقه ایست پرتضریب

□

گاه دعا به ناله‌ی زیرت چو گوش کرد

□

سر چو نقش بستر از جا برندارد هرکه او

□

بدان جایگه بودش آرامگاه

□

چه گوئی از چه او عالم پدید آورد از لولو

□

دگری بهای خویش ار نستاند از تو بوسه

□

یارب آن چشم که باشد که تو با این همه شرم

□

چو یک هفته بگذشت هشتم پگاه

□

مثال باغبانانم نهاده بیل بر گردن

□

نیست مجال گذر بر سر کویت، ز بس

□

بر سر سرو ملایم حرکات

□

خبر یافت زو رستم و گیو و طوس

□

عصا اندر کف و سجاده بر دوش

□

نه آخر تن ناز پرورد من

□

نمی‌دانم چرا برداشت از من سایه‌ی رحمت

□

یکی تنگ میدان فرو ساختند

□

ای سر مستان ای شه مقبل

□

دانم که: دهد عقل نکوخواه مرا پند

□

از خود نگشته است به کس آشنا دلی

□

ز بالا زدش تند یک پشت دست

□

خبر بیاور ازیشان به من چو داده بوی

□

در قیامت همه را چشم بسویی و مرا

□

یک امشب زنده‌ام از بردن نامت مکن منعم

□

دو روزه بیک روزه بگذاشتی

□

مگریز که ز چنبر چرخت گذشتنیست

□

به تن ز پیش تو دورم، ولی دلم بر تست

□

ساقی شکردهان و مطرب شیرین سخن

□

بفرمود تا رستم زال زر

□

با لب شیرین با من سخنان گوید تلخ

□

مرا ز بار فراقت حکایتیست مطول

□

باد عمرم آن قدر کز شاخ وصلت برخورم

□

بپوشید سهراب خفتان جنگ

□

تبارک الله در خاکیان چه باد افتاد

□

با آن رخ چو ماه و جبین چو مشتری

□

زلف خاتون ظفر شیفته‌ی پرچم توست

□

به هاماوران بود صد ژنده پیل

□

در باغ و راغ مفرش زنگاری

□

خونم بریزی هر روز، چون من

□

همچو سوسن به زبان با همه کس در سخنی

□

که از سرو بالاش زیباترست

□

جور او کش از آنک شورش دل

□

حیف می‌داند که بعد از چند مدت بیدلی

□

در چشم پرخمار تو پنهان فسون سحر

□

بدان تا زواره بیاید ز راه

□

مسلمان زاده نتواند که روی از قبله گرداند

□

بس بدویدیم در به در ز پی تو

□

برای چون تو دری شاید ای چکیده‌ی صنع

□

بفرمود کز نامداران روم

□

لبم که نام تو گوید به باده‌اش خوش کن

□

آن ساده چه داند این حکایت؟

□

قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق

□

برآمد همی تا به خورشید جوش

□

نه هر چه یافت کمال از پیش بود نقصان

□

یاد می‌دار که: در خوبی چو دوران تو بود

□

تو ز خود غافلی ای شمع ملک پروانه

□

از ایران بشد تا به توران و چین

□

هر دم ز پرتو نظر او به سوی دل

□

بر آستان تو موقوفم، ای سعادت آن

□

تا درخت دوستی برگی دهد

□

سیاووش لشکر به جیحون کشید

□

جان بر لب مشتاقان دور از لب او بنگر

□

رنگ قمر کجا بری؟ روی چو ماه او ببین

□

طوطی ناطقه‌ام قوت گفتار نداشت

□

به طوس و به گودرز فرمود شاه

□

به مدحت آنچ بگویند نیست هیچ دروغ

□

چشمان ناتوان تو، از بس خمار و خواب

□

وصل تو چون نمی‌دهد در ره عشق کام کس

□

به ارژنگ سالار بنهاد روی

□

گفتار زبان است ولیکن نه مرا نیز

□

به سنگ خویش بریزد ز طره عنبر و مشک

□

جز وی به که داد ایزد در سلک سرافرازان

□

سخن گفتن آمد نهفته به راز

□

چو صد هزار ستاره ز تست روشن دل

□

یاد میدار آنکه: هستی هر نفس با دیگری

□

دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست

□

به کشتی گرفتن نهادند سر

□

چو گردان گشته سیلابی میان آب آسوده

□

از دل برون کن کینه را، صافی کن از ما سینه را

□

از بتان حال دل گمشده می‌پرسیدم

□

ستمکاره خوانیمش ار دادگر

□

بخرام بیا کاین دم والله که نمی‌گنجد

□

عاشقی گر کامیاب آمد ز معشوقی چه گشت؟

□

از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم

□

جوان را بران جامه آن جایگاه

□

بخر شمارش مشمارش، ای بصیر، بصیر

□

سخن من نه بیش گوی و نه کم

□

من خورم تیر نظر گرچه به غیر اندازی

□

نویسنده‌ی نامه را پیش خواند

□

چون منکر مرگست او گوید که اجل کو کو

□

اندر پی او آه منست آتش سوزان

□

کسی هم بوده کز مردم اگر عالم شود خالی

□

تهمتن بیامد به نزدیک شاه

□

اسرار عشقم آخر افتاد بر زبانها

□

برخیز و از شراب غمش مست گرد و باز

□

زان شمع بس که داشته‌ام دوش اضطراب

□

همی رفت پویان به جایی رسید

□

در آب چون نجهد زود ماهی از خشکی

□

زان نمکدان لب شیرین شورانگیز تو

□

ساقی بیا که از مدد بخت کارساز

□

که افراسیاب آمد و صدهزار

□

نیست جهان خوار سوی ما، ز چه معنی

□

بنازم در بغل گیرد، چو جان خویشتن، لیگن

□

یاری آن نازنین کش بت پرستیدن سزاست

□

یکی نامه بنوشت نزدیک شاه

□

خواهی که تا بیابی یک لحظه‌ای مجویش

□

زنار ببندی تو و پس خرقه بپوشی

□

ذروه‌ی کاخ رتبتت راست ز فرط ارتفاع

□

نشست از بر تخت سودابه شاد

□

گر ز دست تو به هر حلقه دلی لرزان نیست

□

من شرح حال خویش ندانم که چیست خود؟

□

وصل را گرچه به کوشش نتوان یافت ولی

□

تهمتن بپوشید ببر بیان

□

انت تدری حیاتنا بیدیک

□

امسال نام خویش بشویم به آب می

□

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

□

سراپرده از شهر بیرون کشید

□

قدت چو سرو و رویت چون دیبا

□

برای نزهت ار وقتی بیارایند جنت را

□

صبر من کاندر عیار از هیچ کوهی کم نبود

□

شوم ره بگیرم به افراسیاب

□

لشکر دیو و پری جمله به فرمان ویند

□

ای همرهان، به منزل گر بازگشت باشد

□

کام بخشی گردون عمر در عوض دارد

□

چو کاووس را دید دستان سام

□

دو هفته ماه و فروزنده آفتاب منی

□

دوشیزگان باغ طبقهای سیم و زر

□

هوا بهر چه رضا ده شود مشو راضی

□

خود و گیو گودرز و چندی سوار

□

چو گه خدمت شه آید من می‌دانم

□

هندوی ترک آن صنم کرد بسی خطا ولیک

□

یا رب این قافله را لطف ازل بدرقه باد

□

در گنج بگشاد و روزی بداد

□

چون شدستند خلق غره بدو

□

لاف کشف و غیب دانی می‌زنی

□

چشم مکحل باز کن بر عاشقان افکن نظر

□

شود برگ پژمرده و بیخ مست

□

مستم ز خمر من لدن رو محتسب را غمز کن

□

ز حال خود خبر دارم نکرد آن ماه و زین غصه

□

بتی کز غمزه هر شب دیگری را افکند در خون

□

به نزدیک سالار هاماوران

□

خواری کشان حسنش گلهای بوستانی

□

آنکه زلفش به بردن دل خلق

□

بار دیگر خاک‌پایش گر به دست افتد مرا

□

نخست آفریننده را یاد کرد

□

تو مخالفت همی‌کش تو موافقت همی‌کن

□

ز میر و خواجه ملولیم، بعد ازین همه عمر

□

در میخانه‌ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود

□

پیامی ز من پیش کاووس بر

□

که به کتف برفکند چادر بازارگان

□

نهان بودی زما، پیداستی باز

□

بخشم گفتی، نمی‌گذارم، که زیر تیغم، برآوری دم

□

سوی زابلستان فرستاد زود

□

همچون غریبان چمن بی‌پا روان گشته به فن

□

گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ

□

سخن درست بگویم نمی‌توانم دید

□

به دیوان چنین گفت کامروز کار

□

صبح چون دردمید از پس کوه

□

رفیقان هر زمان گویند: عاقل باش و کاری کن

□

ز سبزه هر رقم تازه بر حواشی جوی

□

که آمد پیاده‌گو تاج‌بخش

□

هر جان که بود محرم بیدار کنش آن دم

□

دلم آخر ز تو چون صبر تواند؟ کاول

□

ساحری گویا با چندین خطا چون دیگران

□

نرسد کس به کنه معرفتش

□

گر رقیبان به بصر تیز بوند از بر ما

□

دوش گفتم: بتوان دید به خوابت، لیکن

□

با حریفان حرف آن مه بر زبان آور به رمز

□

این ده و باغ و بچه وزن تو

□

گنج نهان دو کون پیش رخش یک جوست

□

بر ما در بلا و غم و غصه بر گشاد

□

بفشان عرق ز چهره و اطراف باغ را

□

بر هوا چون بخار زور کند

□

سیرم از زرق فروشی و نفاق

□

اندر آیینه‌ی او روی کسی ننماید

□

چنان خو کرده با دردش دل اندوهگین من

□

خانه‌ی ظالمان نه دیر، که زود

□

جمله خرابات خراب تواند

□

دوستی کو و مجالی؟ که برو عرضه کنم

□

ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز

□

زن مستور شمع خانه بود

□

رهی گوی خوش، ورنه بر راهوی زن

□

غیری اگر آن روی به دوری بپرستید

□

با دلی گرم نشاط آمد و از حرف نخست

□

به تراز قبول نوری بخش

□

چو باغ وصل خوش بویم چو آب صاف در جویم

□

هیچ بر من نکنی چشم عنایت از خشم

□

زلف در دست صبا گوش به فرمان رقیب

□

عاقلی، گرد نانهاده مگرد

□

« دل ما را ز چه رو زار و حزین باید کرد

□

ندیدم در تو چندان کاردانی

□

چه ز مزرع امیدم دمد از جفای ترکی

□

گر چه این قصرها طربناکست

□

چو فارغ شد غم او را سخره گیرد

□

به کوی او خبر من که می‌برد؟ که دگر

□

چشم ز عین بی‌بصری مانده بی‌نصیب

□

هوش یار تو به، که بیهوشی

□

خزان گوید به سرماها همین دستان دی و بهمن

□

تا خلق ندانندم وز چشم نرانندم

□

شوره‌زار وقت ما و کشتزار عمر تو

□

به چنین دولتی مشرف شد

□

وای از دل سنگینش وز عشوه رنگینش

□

گفتی: برو ز پیشم، خود می‌روم، ولیکن

□

کرده‌ام خوی به هجران چه کنم ناز اگر

□

حلقه‌ی ذکر حلقه‌ی دل تست

□

نکرده چاره مکر تو هیچ مکاری

□

ما را زبان ز وصف و ثنای تو کند شد

□

چون ره کوی تو پرسم دلم از بیم طپد

□

یافت عنقا به عزلت و دوری

□

در آن ظلمت رسی در آب حیوان

□

نه چون کلاه توام، کین چنین بهر بادی

□

می‌گفت سحر گهی که یا رب

□

سفره‌ای چرب دید و حلقه‌ی ذکر

□

ای شکم پر نعمت و جانت تهی

□

سرشک چیست؟ که در پای او شدن حیفست

□

تیر پر کش کشته‌ی او کو که ریزم بر جگر

□

من شنیدم که در شبان دراز

□

بیا بیا که حریفان همه به گوش تواند

□

به چشم روزه‌داران از کنار بام هر شامی

□

دی گریبان رد حسن مه کنعانی بود

□

تن به دود چراغ و بیخوابی

□

کسی کاو به دل ناوکش خورد گفتا

□

دهانم خشک و لب تلخ از فراق تست، یک باری

□

تو لطفها که به من داشتی فغان که نداری

□

بهترین میوه‌ای ز باغ تو اوست

□

دل از تو شرحه شرحه بنشین کباب می‌خور

□

چندان غریب نیست که باشد غریب‌دار

□

مدعای دل عشاق بتان می‌فهمند

□

از حقیقت به دست کوری چند

□

آنکس که نباید بر ما زودتر آید

□

اگر به پیش کسی جز تو بسته‌ام کمری

□

مردمی با مردم آهو شکار او که کرد

□

روی وعظی که در پریشانیست

□

نی غلط من نامدم تو آمدی

□

عمر بلبل چو وفا کرد به دوری بنمرد

□

آن که می‌گردد مدام از دور باش خشم و کین

□

در بصر نور و در زبان گفتار

□

پیمانه زدی ز دست بیگانه

□

بر رخ من در می‌خانه ببندید امشب

□

می‌کنم با نفس آمیز نگه‌های عجب

□

بی‌رعونت قدم نخواهی زد

□

گر فلک سجده برد بر در او می‌سزدش

□

دل من به دام عشق تو کنون فتاد و آنگه

□

خان بن خان و شهنشاه شهنشاه نژاد

□

هر چه هست اندرین جهان خراب

□

خوشتر ز بقا چیز نیست ایرا

□

تا بود بر دیگران وصلت حلال

□

محمل آرائیست یکجا گرم با صد آب و تاب

□

خانه خالی بود، حضور دهد

□

خوش شده‌ام خوش شده‌ام پاره آتش شده‌ام

□

راز خود با دل هر ذره همی گوید دوست

□

لطیفه‌ای به میان آر و خوش بخندانش

□

نفس روینده رام ایشان شد

□

چنان بر من گذر کردی که دارایی به درویشی

□

بنمای روی خویش، که غیر از تو هر چه هست

□

میشود صد نکته‌ام خاطر نشان تا میشود

□

من درین کوچه خانه‌ای دارم

□

کنار بازگشادست عشق از مستی

□

صدبار گفته‌ام دل خود را بدین هوس:

□

غم صحرائیان دارم که غافل گیری گردون

□

کار این تخت چون ز دست بداد؟

□

آن برگ رزان بین که بر آن شاخ رزانست

□

خو کرد دل ریشم با روی تو وین ساعت

□

پذیرد طرح کاخ عشرتم دوران مگر روزی

□

دوستی کز برای دین نبود

□

روان شد سوی ما کوثر پر از شیر و پر از شکر

□

قصه‌ی درد فراق تو مپندار، ای دوست

□

نصیحت گوش کن کاین در بسی به

□

اعتبارت کند به هر مویی

□

تویی از روی ذات آئینه‌ی شاه

□

گذار بود مرا با تو هر دمی ز هوس

□

زیاد حور و فکر خلد اگر غافل زیم شاید

□

نظر اندر صفات حق کردن

□

مرغی که تا کنون ز پی دانه مست بود

□

این پرده که بر درست بردر

□

سبوکشان همه در بندگیش بسته کمر

□

گرد بدعت مگرد و گرد فضول

□

پارسا شو تا بباشی پادشا بر آرزو

□

همچو ماهی صید آن ماهم، که روزی بیست بار

□

تشنه‌ای را کز تمنا عاقبت میسوختی

□

تا مرا هوش و مستمع را گوش

□

دلدار من تویی سر بازار من تویی

□

هر عربده‌ای که باده انگیخت

□

هیچ مژگان دراز و عشوه‌ی جادو نکرد

□

خادمی چست و صاحبی خوشخوی

□

روزی نمی‌شود که برغم شکرفروش

□

برون شهر، با یاران، شب مهتاب در صحرا

□

غیر کز مرده لان بود به یک پرسش تو

□

چون رسید آدمی ز عالم جود

□

ز مرگ خویش شنیدم پیام عیش ابد

□

پرسش دل چو به زلفش برسانی، پس از آن

□

یاری یاران مرا از یار دور افکنده است

□

نفس چندانکه هست بالاتر

□

خانه‌ی تاری است این جهان و بدو در

□

ز شادیها چه بنشستی؟ به عزتها چه برجستی؟

□

گردم زنم بر کوه و دشت از آب چشم و خون دل

□

ز آستان عقل پیشتر نرود

□

شاه کله دوز ابد بر فرق من از فرق خود

□

یادم نمی‌کنی تو به عمر و نمی‌رود

□

باد سمند سر گشت بر تن خاکیم رسان

□

نفسی طیب و دمی مشکی

□

نقد وجود من همه مصروف هیچ شد

□

گفتند که: چونی؟ نتوانم که بگویم

□

بوده ذاتی هم که چون یابد مجال گفتگوی

□

پای کش در گلیم گوشه‌ی خویش!

□

آتش فرعون بکش ز آب بحر

□

عجب دارم که: در فردوس فردا

□

قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم

□

دل باقی محل نور خداست

□

تا غره گشته‌ای به سخن‌هائی

□

من حاکم این شهرم، هم نوشم و هم زهرم

□

در آن تاریکی شب از فروغ ماه روی او

□

قوت و حس و جنبش به مراد

□

پیش چشمت سرکش روپوش نیست

□

هزار سال پس از مرگ زنده شاید بود

□

به صحبت هر که را خواند نهان آرد به قتل آخر

□

قلم اینک چو نی به لحن صریر

□

او پی جور و جفا، من بر سر مهر و وفا

□

هر کس علاج درد دلی می‌کنند و ما

□

هم از تندی هم از تمکینش تا آگه شوی بنگر

□

حق چو خواهد که بنده راه برد

□

اوحی الیکم ربکم انا غفرنا ذنبکم

□

عروس گل ز اطراف چمن در جلوه می‌آید

□

شراب خانگیم بس می مغانه بیار

□

پر دلی کو ز جان نیندیشد

□

نهان در جهان چیست؟ آزاده مردم

□

زین آب و گل گذر کن و مشنو که: در وجود

□

غم تو یافته چندان رواج در عالم

□

گشته قانع به رزق و روزی خویش

□

زین خانه گر روم من و خانه تهی کنم

□

هم صورت او از همه نقشی بشنیدیم

□

گر نه آیینه‌ی روی تو برابر باشد

□

نفس دانا بدان تعلق ساخت

□

این جهان را ترک کن تا چون گذشتی زین جهان

□

اشک چشمم سر دل یک یک به رخها بر نبشت

□

گردد چو آه صاعقه‌انگیز ما بلند

□

راستگاران بلندنام شوند

□

به هر لحظه ز تدبیری به اقلیمی رود میری

□

زاهدان از چشم تو ما را ملامت می‌کنند

□

در فریبنده سخنها چو دمد باد فسون

□

«ناله‌ی من ز خست شرکاست»

□

بد به سوی بد گراید نیک با نیک آرمد

□

در جهان هم نفسی جز تو ندارد جانم

□

بر زمین رخش قمر نعل چو خواهد راندن

□

شب نگاهی درین معانی کن

□

به خویش آی و چنین خویش را خلاوه مکن

□

نوش دارو داد و آن سودی نداشت

□

کلک مانی سحر کرد و بر دلی ننهاد بند

□

مرد را کاوستاد یار شود

□

سر شهریاران ایران زمین

□

صد گونه مرهم ار بنهی سودمند نیست

□

اگر از محنت غربت بمیرم جای آن دارد

□

زهر بر روی و زهر در کاسه

□

درآی مست و خرامان و ساغر اندر دست

□

هر که از ناله‌ی شبگیر من آگاه شود

□

تو خود رفتی ولی باد جنون خواهد دواند از پی

□

وقت یاریست، دوستان دستی

□

پرسید از آن چنار که «تو چند ساله‌ای؟»

□

اینست خارها که ازو چیده‌ایم گل

□

ز دادخواه پرست آن گذر عجب کامروز

□

چون شود کار او موافق گفت

□

عجب که خواجه به رنگی که طفل بود بماند

□

خوابی دگر ببینیم هر شب هلاک خود را

□

در جلوه‌ی تو نازک میان کوشیده بهر من به جان

□

در جهان جای او حجیم بود

□

هرکه او حق نعمتش بشناخت

□

او را همی زنند به صد دست در جهان

□

هر دم به سینه راه مده کینه‌ی مرا

□

هرچه بالای طور عقل بود

□

گفت بنگر گوش من در حلقه‌ایست

□

دختران گل به وقت صبح‌دم در پای سرو

□

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب

□

نظری کن درین معانی تو

□

محال است این طمع هیهات هیهات

□

بر تن شنیده‌ای چه رسید از فراق جان؟

□

رسید از ماه سیمایان سپاهی در قفا اما

□

زور بر زیر دست خویش مکن

□

جان دل اصل دل و اصل دلت فصل دلست

□

خسته‌ی هر ستم شدم، ای قدم بلا برو

□

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

□

لنگری باز کرده چون کشتی

□

خانه پرداخته‌ام تا تو ز جا خاسته‌ای

□

حلالست مالم به فتوای شوق

□

چنان مشتاقم ای شیرین زبان طرز کلامت را

□

وین دم از هر دو خود نشانی نیست

□

چو دایه این جهان پستان سیه کرد

□

روی او لاله‌ی بهارم بود

□

در شاه راه عشق کشیدم ز پای دل

□

سخن عشق را بیان میکرد

□

عمر خوش دختران رز به سر آمد

□

مرا چون ماه در عقرب خوش آمد روی و زلف او

□

برشکست خیل طاقت ده قرار ای دل که کرد

□

چون شود منزل و وطن معمور

□

چون بخندد آن عقیق قیمتی

□

نه‌نه، چه جای وصل؟ که ما را ز روزگار

□

ناصح مور ز مهر و غم درد ما مخور

□

گر ازین قبه ره به دریابی

□

مرا بنفشه و لاله به کار نیست که او

□

به خاکم چون رسی، شاید زمانی گر فرود آیی

□

زیر این سقف مقرنس به ازین جائی نیست

□

واعظت مرگ هم نشینان بس

□

بگفتم ای پسندیده چو دیدی گیر نادیده

□

حاصل شهر عاشقان سریست

□

برکشد آینه از جیب افق چرخ و در آن

□

غایت شکر چیست؟ دانستن

□

بدان وقت گوید همیش این سخن

□

دل برد و جان اگر ببرد نیز ظلم نیست

□

هزار جان به جسد آیدم اگر روزی

□

بخش کن روز خویش و شب را نیز

□

هزار سنگ ز آفاق بر سرم آید

□

گفتی: به روز شش همه گیتی تمام شد

□

آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش

□

عدل چون گشت با خلافت یار

□

روز چون قارون همی‌نادید گشت اندر زمین

□

دزدست و شب تیره، چشم همگان خیره

□

کجاست نرمی و کیفیتی و نشه عشقی

□

لهجه‌ی خشم او نداند کس

□

ما جمع عاشقان تو خوش قد و قامتیم

□

دل ز شوق می لعل توچو خون شد مپسند

□

کس عسل بی‌نیش از این دکان نخورد

□

گفت: بابا، زنا کن و زن نه

□

این جهان را بجز از بادی و خوابی مشمر

□

چون فلک روی زمین از سمن و سوسن و گل

□

یارب چه با دلها کند محجوب خورشیدی که او

□

گر نکوکار بوده باشد، رست

□

بی‌رنگ فرورفتم در عشق تو ای دلبر

□

زود جام زهد خود بر سنگ شیدایی زند

□

رو دروبال کرد مرا اختر مراد

□

یافتندش به کنج میخانه

□

کسی که لاله پرستد به روزگار بهار

□

گنج حسن و دلبری زیر نگین لعل اوست

□

وقت سخن تو غرق عرق گردی از حجاب

□

علم نفسست و عقل و علم‌اله

□

فغان که کار سفر نیست سخره دستم

□

آنرا که در کنار به خون پروریده‌ایم

□

به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار

□

با پسر قول زشت و فحش مگوی

□

هر سکه که هست جز به نام تو مباد

□

در کتاب طالع شوریده می‌کردم نظر

□

بدان که هر نظری قابل جمال تو نیست

□

در این نه مقوله بسته شود

□

آمد بهار و گفت به نرگس به خنده گل

□

اگر جهان همه دشمن شوند باکی نیست

□

که ای عزیز کسی را که خواریست نصیب

□

از پس ناامیدی انا

□

نه شمع راست شعاعی، نه ماه را تابی

□

حرامست ار کند روزی دلش میلی به بستانی

□

بر این شکار به صد اهتمام اگرچه کشید

□

چون پسر شد به زور پنجه دلیر

□

مر زبان را طاقت شرحش نماند

□

برین رقعه ننهاد شاهی قدم

□

همه‌ی اطوار تو دلکش همه‌ی اوضاع تو خوش

□

معنی اختیار فاعل چیست؟

□

نعمت تخم است وزو شکر بار

□

صدم دشمن به شمشیر ملامت خون همی ریزد

□

بس نقش خامه زیر و زبر گشت تا از آن

□

یا مگرد آشنای و شوی مکن

□

به گرد شمع سمع تو دعاهاام همی‌گردد

□

شب‌خیز کردی نام خود، تا صبح سازی شام خود

□

اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز

□

روی در فضل بی‌نیاز کنی

□

ای سر زلف قمرپوش عجب طراری

□

فردا همه یک رنگ شود طالب و مطلوب

□

دام فریب دل گشت طره دل‌فریبی

□

کار من عشق و بار من عشق است

□

به زیر هر درختی بین نشسته بهر روی شه

□

بر سر من بنهد دست سعادت تاجی

□

چند روزی که به سودای تو جان می‌دادم

□

چون ترا نیز عزم این راهست

□

فرزند توایم ای فلک، ای مادر بدمهر

□

عمر به سر شد مرا در غم هجران تو

□

در قیامت کز زمین خیزند سربازان عشق

□

منکر آمد به پیش او معروف

□

ای داروی فربهی و صحت

□

شکسته‌ی غم عشقت ز روزگار، ای دوست

□

رعشه‌ی نخل وجودم نگذارد که به چشم

□

آن زمانت رسد سراندازی

□

امشب که زیبا صنم ماه شبستانم تویی

□

این چنین رخسار و دندان و جبین

□

در جهانگیری به یک گردش سراپای جهان

□

هر نمازی و و طاعتی که تراست

□

هرگز ندیدست آسمان هرگز نبوده در جهان

□

گفتی که: به وصلم برسی زود، مخور غم

□

عاشق و رند و نظربازم و می‌گویم فاش

□

خویشتن دار و راست باش و امین

□

روشنی‌ی چشم مرا خوش خوش ببرد

□

ای که جان خواسته‌ای از من بیدل، بفرستم

□

من و شبهای سرما و خیال آستان بوسی

□

رو در آن قبله‌ی دعا آورد

□

به قاصد او ترشست و به جان شیرینش

□

ای سرو، که اسباب جوانی همه داری

□

روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق

□

زانکه چون خواجه مبتلا گردد

□

«ده دله از بهر چیست عاشق معشوق

□

مرا گویی: سر خود گیر و پایم بسته‌ای محکم

□

مباش این همه ای گنج حسن در دل غیر

□

نفس نطقی و روح انسانی

□

از جان همه قدوسی وز تن همه سالوسی

□

گربه‌ی بید بر دریچه‌ی شاخ

□

دگر خواهند دید احباب در بازار رسوائی

□

گه به دوشش کشند و گاه به مهد

□

وقت منظر شد و وقت نظر خرگاهست

□

من عاشق آن گوشه‌ی چشمم، به رفیقان

□

رفتنم را بس که میترسم کسی مانع می‌شود

□

زانکه در کردن عمارت عام

□

روان شد سوی ما کوثر که گنجا نیست ظرف اندر

□

زان طره باد نیست که نگرفت بوی مشک

□

به گوش آمد صدایی در چنانم

□

شستن جان و تن ز ظلمت عار

□

گه به روی بوستان اندر کشد پیروزه لوح

□

گر خبر از درد من نیست ترا، در نگر

□

خطاب خود به من از اهل بزم خاسته پنهان

□

حارس بوستان در خانه

□

برجه مستانه کناری بگیر

□

چون شد شکسته کشتی صبر من در آب عشق

□

ساعتی ناز مفرما و بگردان عادت

□

کار هر یک پدید و مدت کار

□

خرم بود همیشه بدین فصل آدمی

□

خوبان سزد که بر درت آیند سر به سر

□

گر نبودی بر سر آتش ز اعراض نهان

□

تو هم ار عاشقی بلاگش باش

□

هست کسی پاک از این آب و گل

□

مکن جور، ای بت سرکش، مزن در جان من آتش

□

ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق

□

به ثناشان دریغ باشد رنج

□

من از اثر عشق، سیه بخت و سیه روز

□

هر چند باده‌ی او مرد افگنست و قاتل

□

آن چه با جان من بدروز می‌کردی مدام

□

شود از آب چشم و بیداری

□

من آتشین زبانم از عشق تو چو شمع

□

بردمش پیش امیری، تا بخواهم داد ازو

□

مطرب کجاست تا همه محصول زهد و علم

□

سالها دیده در سرای سپنج

□

شمشاد به توی زلفک خاتون شد

□

منت عاشق و عاشقت را رقیب

□

هرچه دوران در هم آرد از پی آزار خلق

□

این صفتهای لاابالی چیست؟

□

ای جان من با جان تو جویای در در بحر خون

□

خلق گویند: سخن‌های پریشان بگذار

□

در تصرف کوش تا عشقم شود کامل عیار

□

نیست در هیکل الف بی تی

□

ترسم به جنون کار کشد اهل خرد را

□

بنده‌ی خانه‌زاد باید جست

□

ای گل رعنا برای عندلیب بی‌نصیب

□

حال خود گفت و مرد شد حاضر

□

چرخ زمین شد چرخ زمین شد جنت مأوی راحت جان‌ها

□

مگر باد صبا گوید نشان آتشین رویی

□

دارم ز پاک دامنی اندر محیط وصل

□

اوفتادش گذر به قافله‌ای

□

آستین برزده‌ای دست به گل برزده‌ای؟

□

خلوت دل چون ز دوست پر شد و پر کرد پوست

□

آن تن ز پافتاد که در زیر بار عشق

□

تا ببینی نشان قدرت او

□

نظر کردم بر او یعنی که واپرس

□

قلم نیستی به من در کش

□

تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب

□

سخن هول آن دو راه مگوی

□

من همان روز که چشمان تو دیدم گفتم

□

ز سودای کنار او حذر می‌کردم از اول

□

خیال آرزوئی می‌پزم که می‌ترسم

□

مردمی آزموده باید و راد

□

قد رجعنا قد رجعنا جانبا من طورکم

□

به خشم رفت و درین گردش زمانم بست

□

می‌رود سرخوش و من بر سر آتش که چه وقت

□

در حدیثی دلیل خواستمش

□

به هرچه خوشترت آید زنامها، تن را

□

بیدلی گر می‌کند جایی نظر

□

دست همه از نخلت پرمیوه و بس خندان

□

کندرین گرد شهسوارانند

□

صد نقش برانگیزم با روح درآمیزم

□

بز ناری میان بستم که هرگز باز نگشایم

□

سوی رندان قلندر به ره آورد سفر

□

ناگه از آب ماهی‌ای برجست

□

جهان فتنه بگرفت و پر مشک شد هم

□

گر جان من بخواهی، کردم حلال بر تو

□

علم مدح تو بیضا علم افراختنی است

□

سوی این روشنی همی پویند

□

ای چشم و ای چراغ روان شو به سوی باغ

□

و آنگه از بهر برون آوردنش

□

بر کدام ابرو کمان چشمم به سهو افتاده است

□

مرد را مردمی شعار بود

□

باز جهان خرم و خوب ایستاد

□

از دیده گر در پیش دل سیلی نرفتی هر نفس

□

تا عکس سر و قد تو در بر کشیده است

□

پشت گرمم بدانکه بی‌کم و کاست

□

دل به قصد جان من برخاسته

□

چه طلسمست درین گنج و چه رسمست او را

□

دختر رز چند روزی شد که از ما گم شده‌ست

□

وز روانی خود به بحر رسید

□

من در آن اندهم که رنج رسید

□

پیش آی و تازه کن به سر آهنگ آن سرا

□

طفل نو سلسله‌ای شوخ تنگ حوصله‌ای

□

جام داری، نگاه کن در وی

□

لیلتی مدت یداها امسکت ذیل الصباح

□

نه پی مال می‌رویم و نه جاه

□

جسم خاکی شد سپند و بستر آتش آن زمان

□

باش در هر نظر ز اهل شعور!

□

گاه بر رفتن چو مرغ و گاه پیچیدن چو مار

□

هیچ می‌خواره ندارد طمع حور و بهشت

□

ز لبی است کام جانم چو گلوی شیشه پرخون

□

همه پرداختند پیش از من

□

تو ارتقا به سخا جو مگو نه گو آری

□

نقاش دوربین را از دست بر نیاید

□

ز تابم می‌کشد اکثر نگاه دیر دیر او

□

هر دو کردند از آن حرم بشتاب

□

بدان مقام که با من به می نشست همی

□

ز رشک طلعت خوبت بریزد اختر گردون

□

رد جام عشوه ریخته میها به زهر چشم

□

گلشنی دید تازه و خندان

□

خدیو عالم بینش چراغ عالم کشف

□

گر بر تن مجنون تو صد سلسله باشد

□

آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد

□

ز آل بویه یکی ستوده خصال

□

مکر تو صعب است که مردم ز تو

□

نقش بسی دیدم از دفتر خوبی ولی

□

صد ره شکست ای رشک مه حسنت دل و دین را سیه

□

در سماوات کن به فکرت سیر

□

به بر گرفت رباب و ز سر نهاد کله

□

مرا ز خاک درش شرمسار باید بود

□

بود محل بندی لیل ز باد روزگار

□

ننمودی به پیش رویش زشت

□

راست گفتی بر آمد اندر باغ

□

به خیره سوختنم دست یافت دوست، مگر

□

رسم به تانست ای پری دین کاهی و ایمان بری

□

برشمردی از آن نشانی چند

□

کوه ز کوهی برود سنگ ز سنگی بشود

□

اگر چه نام مرا دور کرده‌ای تو ز دفتر

□

حسنش امان یک نگهم بیشتر نداد

□

تا شب آخرین و روز نخست

□

جز که در خورد خرد صحبت ندارند از بنه

□

ز گریزپایی من چو خبر به خانه آمد

□

سیلاب تیغ بار چنان تیز رو فتاد

□

غم بیشی ز دل به در کرده

□

بدان شه که مرا آورد کلی روی آوردم

□

تو خفته‌ای، خبرت کی بود؟ که من هر شب

□

در راه عشق وسوسه اهرمن بسیست

□

لیک خامه از جنبش پیوست

□

قتلم امروز نشد تا چه کند

□

بزن بر جانم آن زخمی، که دانی

□

خراش دل ز سبک دستی کرشمه‌ی او

□

از سری با چنان پریشانی

□

غرق شدم در شراب عقل مرا برد آب

□

چون کمان در خود کشید اول مرا

□

شیرینتر از آنی به شکرخنده که گویم

□

به خصومت میان فرو بستند

□

ناگه ز یکی گوشه ازین سخت کمانی

□

هرگز سر کوی خوبرویان

□

فرشته نیز گواهی نویسد اربیند

□

همه نزدیک خلق و دور از خویش

□

زنهارده خلایق آمد

□

هیچ شک نیست که ما هم به نصیبی برسیم

□

زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست

□

تو دعا را اگر ندانی روز

□

ز ماه چاردهی روزگار من سیه است

□

دل شوریده ز هجر تو به جان می‌آید

□

مژده را شد بال و پر پیدا که موران ضعیف

□

گر تو این نکته را نمی‌دانی

□

انی وجدت امراه اوصفه تملکهم

□

از سر من شور تو هیچ نیاید برون

□

چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست

□

راه عمدا بر آن دیار افگند

□

گل سر پستان بنموده، در آن پستان چیست

□

نفس منصب خواه جاه اندوز را

□

دست دعوی از کمان ابرویش کوتاه بود

□

پشت طاقت به عاجزی خم ده!

□

وگر در راه بازار غم عشقت خریدارم

□

چون بپوشیم راز؟ کاوردیم

□

بجز شکردهنی مایه‌هاست خوبی را

□

روزی آمد ز خنجر ستمی

□

بجز وصال تو هیچ از خدا نخواسته‌ایم

□

این پریوش را اگر فردا به فردوس آورند

□

کرده از گوشه کنارم هدف ناوک ناز

□

دید قومی گرفته تیشه به دست

□

ای چشمه آگاهی شاگرد نمی‌خواهی

□

تو آب دیده‌ی پیدا بهل، که پوشیده

□

برق اجل به خرمنی آتش نزد دلیل

□

گر نه سرمایه تاج جود کنند

□

کارها را بکشی کرد خرد

□

شهر پدر بگذاشتم، نقشی دگر برداشتم

□

دمی در بزم و صد ره می‌کشد از بیم و امیدم

□

میوه‌ی بیشه چون نپروردست

□

غلام تست هزار آفتاب و چشم و چراغ

□

چو تیر غمزه زنی بر برابرند آماج

□

عنقریب از گریه نابینا چو دیگر چشمهاست

□

که: بهر مرد بیست حور دهند

□

خانه‌ها بینم پر نوحه و پر بانگ و خروش

□

سخن لب، که تو داری، نتوانم گفتن

□

چون فاخته‌ی سنگ ستم خرده ازین باغ

□

هر چه مفهوم عقل و ادراک است

□

گویند بهر عشق تو خود را چه می‌کشی

□

چون کمان بشکست پشت عالیم را در فراق

□

گوشه چشم رضایی به منت باز نشد

□

گشته در کارگاه بوقلمون

□

از پس خویشم کشیدی بر امید

□

چو باز مرغ دل ما هوای او دارد

□

حسن را از چهره‌ی زیبای او گل در طبق

□

عشقش سپه کشید به تاراج صبر من

□

عشق گردانید با او پوستین

□

گرفتم عهد ازین بهتر نداری

□

روز و شب خوابم نمی‌آید به چشم غم پرست

□

دو روزی شوق اگر از پا نشیند

□

چرا بالاتر از واعظ نباشم بر لب کوثر

□

به رنگ چهره‌ی او گر نگه کند گل سوری

□

جان نیز گشت پیرو دل کز ره اجل

□

گرچه می‌سازم جهانی را ز صهبا تر دماغ

□

کجا رفت او میان حاضران نیست

□

به بند عشق چو شد پای تا سرم بسته

□

حالیا از چشم طوفان خیز من ره دجله است

□

هر سر موی حواس من به راهی می‌رود

□

خوب است به دیدار شما عالم ازیرا

□

ترا حسن و مالست و خوبی، ولیکن

□

همه شب چو شمع ستاده‌ام که نشانمت به حریم دل

□

به مقصد پی برم کی رشحه چون نیست

□

اندیشه می‌کنی که رهی از زحیر و رنج

□

ارکان سلامت را بر باد دهم خرمن

□

به سوی روضه‌ی رضوان سفر کرد

□

فریب روی آتشناک او خوردم، ندانستم

□

خواجه هی خاموش باش امشب که اصحاب حضور

□

جامه‌ی زهدی، که بود بر تن ما، تنگ شد

□

می‌شوم غمگین اگر سوی خود آوازم کند

□

چون شیشه‌ی شکسته و تاک بریده‌ام

□

به یک دمم بفروزی به یک دمم بکشی

□

اگر بهر دو جهانش بها کنم یک موی

□

تا کی اندر دام وصل آرم تذروی خوش خرام

□

گشاده سینه و گردن کشیده

□

روی بستان را چون چهره‌ی دلبندان

□

چیست چنین مست شدن وانگهی

□

از قد و لب ریاض تو را ای بهار ناز

□

ز دست هجر تو تا دیگری بسر نکند

□

مرا چون دایه قدسی به شیر لطف پرورده‌ست

□

گر زانکه سری دارم در پای تو، ای دلبر

□

هر که بخراشدت جگر به جفا

□

آه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است

□

از آنکه نرگس لختی به چشم تو ماند

□

جامه گه ازرق کنی، گاهی سیاه

□

سرو از قبا گران بار گل از هوا عرق ریز

□

در بساط من ز عنقای سبک پرواز عمر

□

جان و جهان جان مرا دست گیر

□

دلم از شوق تو شب تا به سحر نعره زنان

□

به باد ده سر و دستار عالمی یعنی

□

بند طره بر من بیدل نه

□

ازیرا که همچون گیا در جهان

□

بر سرش تا گل بدیدم پای صبر خویشتن را

□

سکه عشق می‌شود تازه که باز از بتان

□

بس لابه نمودیم و کس آواز نداد

□

کم انادی انظر و نقتبس من نورکم

□

شد چو مویی تنم از غصه‌ی نادیدن تو

□

از تاب آتش می بر گرد عارضش خوی

□

نمی‌گردد ز خاطر محو، چون مصرع بلند افتد

□

معشوق پرده‌پوشی و منظور پرده‌در

□

کمر به کشتن ما گر ببسته‌ای سهلست

□

سپند آتش شوقم که هردم هاتفی دیگر

□

خورشید زرد چون کله دارا

□

از گلزار چون روم جانب خار چون شوم

□

از بند اگر کسی را کاری گشاد روزی

□

از دامن تو دست ندارند عاشقان

□

گریه‌ای از سرمستی به تهیدستی خویش

□

جان تو با این چهار دشمن بدخو

□

سر بیدوست بر زانو چه گویی؟ فرصتی باید

□

عقل کو تا سرکشم یک چند از طوق جنون

□

هیچ کم از شیخ صنعان نیست درد دین من

□

هفت اختر بی‌آب را کاین خاکیان را می خورند

□

نظر به صورت ایشان ز روی معنی کن

□

به یک نگاه مرا گرم شوق ساخت ولی

□

ندارم غم ز قرب مدعی رشحه که در کویش

□

سرو چمان را به ناز سوی چمن برده‌ای

□

دلم کباب شد از هجر آن دهان چو شکر

□

سمن را رعشه درتابد که از باد سحرگاهی

□

یا چو بستان و گلستان تو گلزاری هست؟

□

هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری

□

این باد زلف اوست که باد بنفشه برد

□

خسرو روی زمین غوث زمان بواسحاق

□

ای وای اگر به گربه‌ی خونین برون دهم

□

بری دان از افعال چرخ برین را

□

هر سحر زلف چو شامش، که دلم در کف اوست

□

روی به خاکپای او شب به خیال میهنم

□

هزار افغان ز بی‌مهری چرخ پیر کز کینش

□

ای دوش نموده روی چون ماه

□

پسته حیران آید و شکر به تنگ آید ز شرم

□

در حسرت آن طایر بی‌بال و پر ما

□

خاک مراد ماست دل خاکسار ما

□

اگرچه باده حرامست ظن برم که مگر

□

من مستم از جای دگر، افتاده در دامی دگر

□

نه اشک بود که چشمش به قتلم از مژه راند

□

یک طفل شوخ نیست درین کشور خراب

□

مقضی تویی قاضی تویی مستقبل و ماضی تویی

□

به دل کنند صبوری چو کار سخت شود

□

تو پیک خلوت رازی و دیده بر سر راهت

□

شهپر پرواز ما خواهد کف افسوس شد

□

زمانت نیست چیزی جز که حالت

□

دگران نهند خاک در او چو تاج بر سر

□

در چشم دهر کرد ز چرخم بزرگتر

□

تا به کی گرد خجالت زنده در خاکم کند؟

□

دل را ز خود برکنده‌ام با چیز دیگر زنده‌ام

□

ترک کله داری، شبی، کرد این،مپرسیدم، که شد

□

بودی بنده‌نواز آن مه و امروز از ناز

□

دانسته‌ایم بوسه زیاد از دهان ماست

□

دوش تا یار عرضه کرد همی

□

گر چه با من نفسی از سر مهری ننشینی

□

نالش غیر ز جور تو غلط

□

بپرید از فراز بام و ناگاه

□

در عالم پرآتش در محو سر اندرکش

□

سوار گشتم و گفتم: ز دست او ببرم جان

□

زبان شکوه بگشایم اگر بر خنجر جورت

□

چون سیل درین دامن صحرای غریبی

□

بدل نغمه‌ی عنقاست کنون

□

عکس کین و مهر ایشان کفر و دین

□

در قدح شد چو می عشق فلک حیران ماند

□

نفس چگونه برآید ز سینه‌ام بی آه؟

□

منم آن تخته که با من دروگر کارها دارد

□

رفت ز پند خرد در وطن دام و دد

□

روز جزا تا رود شور قیامت به عرش

□

حیف است اگر چه کذب رود بر زبان تو

□

پار از ره اندر آمد چون مفلسی غریب

□

کعبه‌ی من کوی تست و حج دل من

□

در خرامش بر قفا چشم افکن ای زنجیر مو

□

دیدنم نادیدنی، مدنگاهم آه بود

□

ز زخم‌های نهانی که عاشقان دانند

□

با تو نشست دشمنم روی به روی و من چنین

□

به کارم هر گره کاندازد آن پیمان گسل گردد

□

یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن

□

عمر تو عمر نوح باد ولی

□

عاشقی چیست؟ زنده بودن فاش

□

اگر ز جیب زمین فتنه‌ای برآرد سر

□

نفس گسسته چو تیری که از کمان بجهد

□

زان لاله روی دلستان روید ز رویم زعفران

□

هر شبی از چرخ نیلی بگذرد

□

زمام کشتی دل تا کسی نداده به عشقت

□

شمع حریم عشقم، پروای کشتنم نیست

□

«عید مولود امیر الممنین شد

□

نالیده‌ام هزار شب از هجر و بعد ازین

□

همچو نخل‌تر که باد تند ازو ریزد ثمر

□

از چهره‌ی گشاده‌ی سیمین‌بران باغ

□

ای بی‌درد دل و بی‌سوز سینه

□

سوختم از روزه‌ی هجرانش، اندر عید وصل

□

زان لقمه که صوفی را در معرفت اندازد

□

به گل ابر بهاران نبود دهقان را

□

شب ز انجم گرد بر گرد حمایل طفل‌وار

□

من از برای چنان آفتاب رخساری

□

تا آهوان چشم تو رفتند از نظر

□

حیف از آن تازه گل که بر شاخش

□

از کان شکر جستن اندر شب آبستن

□

در دهر چون من بیدلی سرگشته کم پیدا شود

□

باغ بهشت و سایه طوبی و قصر و حور

□

ناامید از جذبه‌ی خورشید تابان نیستیم

□

من به سودای غمت اشک به دامن کردم

□

دلم چو غنچه سحرگاه تنگ بود و به مهرت

□

زان پیش کز وداع تو جانم رود برون

□

در کنار خاک، عمر ما به خون خوردن گذشت

□

ور بدرد طبل شادی لشکر عشاق را

□

مرا خوان، ای پریچهره، که گر صدبار در روزی

□

کمان ابرویت را گو بزن تیر

□

هزاردستان بد در سخن مرا و چو من

□

محمد خصال است و حسان او من

□

نیست عیبی اندرین گوهر،ولیکن من شکستش

□

به نوگلی نگرانم که می‌دمد چو گیاه

□

پیمانه‌ام ز رعشه‌ی پیری به خاک ریخت

□

سر و پا گم مکن از فتنه بی‌پایانت

□

به اول فارغ فارغ نماید خویش را از تو

□

گر به حیا مقیدی برقعی از حجاب کن

□

آن که رخسار و جمالش دایم

□

حسن تو بدرید پرده‌های وجودم

□

در خاک به امید تو خلقیست نشسته

□

با درد و غم زیادم ازین هم عنان مکن

□

عاشرتهم غانما بالطیب و الطرب

□

چو کردی نیت نیکو مگردان

□

گفتم: شبم چو سال شد از بار هجر تو

□

ناف هفته بد و از ماه رجب کاف و الف

□

رعدها آوازه‌ی احسان عالمگیر تو

□

شد نفس مطمنه‌ی او باز جای خویش

□

خلق گویند که: ترکش کن و عهدش بشکن

□

من و مجاهده در راه دین به کلک و زبان

□

این باده زیاد از دهن ساغر ما بود

□

گفتم که در این بازی ما را سببی سازی

□

مگر یزدان به روی من در وصل تو بگشاید

□

این منم کز پاکبازی چشم هجران دیده را

□

ز بیخوابی مرا چون چشم انجم نیست پروایی

□

من و زهر تو که هم زهری و هم تریاقی

□

وجود بیدلان پست از سواد چین زلف او

□

اختیار کشتنم دادی به دست مدعی

□

قطره گوهر می‌شود در دامن بحر کرم

□

جان عزم سفر دارد تا معدن و اصل خود

□

چنین که چشم تو آهنگ دین من دارد

□

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد

□

شبنم خود را به همت می‌برم بر آسمان

□

نه از کاس نوشم، نه از کس نیوشم

□

به کینم مخای لب، چو آنم که پیش ازین

□

همره ما جز خیال کاکل و زلف تو نیست

□

صد هزاران حیف از آن سرو سهی قامت که بود

□

ماننده مریخی با ماه و فلک خشمم

□

مثل زر خالص برون آیم ز آتش، گردرو

□

آن کس که اوفتاد خدایش گرفت دست

□

اسفندماه رخت برون برد از این دیار

□

صنعت دلکش داود ندانی، دانی

□

زمن هر چند سر می‌پیچد آن دلبر

□

تصرف از طرف اوست زان که وقت توجه

□

هزار حیف ازین مایه‌ی عفاف که بود

□

مجنون ز غم لیلی چون توبه نکرد ای جان

□

آمدم تا به در خانه سلامت گویم

□

حسن آخر به رخ شاهد یکتای ازل

□

خلیج فارس گفتی کز مغاکی

□

مرا ذخیزه همین یک رشید بود از عمر

□

گر ببینند رخ و قد ترا بید گل، ای بت

□

چمن از دل گشایانست اما بر دل بلبل

□

افسانه بود معنی دیدار، که دادند

□

جانی بباید گوهری تا ره برد در دلبری

□

هر زمان مهری و پیوندی نباشد سودمند

□

سادس ماه ربیع الاخر اندر نیمروز

□

وسعت از دست و دل مردم به منزل رفته است

□

«تابم از دل برد زلف عنبرینت

□

مکن از غصه زبونم، که نه بی‌دانش و دونم

□

در بحر دل هوائی گردیده شورش انگیز

□

تا چو مجنون شدم بیابانگرد

□

ای مطرب زیبارو دستی بزن و برگو

□

جامه‌ی توبه زشت شد، وقت کنار کشت شد

□

پر گره گشت درونم ز تحمل چون مار

□

شد از حاجی آقا محمد جهان

□

نقب محنت به گنج عمر رسید

□

مرا به عمر خود امید نیم ساعت نیست

□

گرفتم پنبه‌ی آسایش از داغ جنون یعنی

□

وادی سرگشتگی در من نفس نگذاشته است

□

در مجلس حیرانی جانی است مرا جانی

□

بس خطا بود نگه باز نکردن که گذشتی

□

ز چشم او به نگه کردنی گرفتارم

□

با محتسب به جنگیم، از زاهدان به تنگیم

□

چون همه وضع جهان گذران در گذر است

□

جان ما بر باد خواهد رفت، ساقی، یکزمان

□

تا نگردد سیر عاشق بر سر خوان وصال

□

چون لاله، صاف و درد سپهر دو رنگ را

□

به هر هنگام هر مرغی به هر پری همی‌پرد

□

نشسته‌ام که بجویی مرا، خیال نگه کن

□

طاق ایوان خجالت گذرانید ز مه

□

هر چند صد بیابان وحشی‌تر از غزالیم

□

قعده‌ی نقره خنگ روز آمده در جنیبتش

□

اگر یارت جفا جوید وفا کن

□

زانگبین است مگر فرش حریم در او

□

مل خنده بود گریه‌ی پشیمانی

□

چو عشق مردم خوارست مردمی باید

□

چون ذره آنکه رقص کند در رهش ز عشق

□

قدت که بر صفتش نیست هیچ کس قادر

□

چو ابروی بتان محراب خود کن

□

از دو چشم تو جهان پرشور است

□

بر بام رو تا خلق را در تیره شب روشن شود

□

در جهان بس که گرفتیم کم خود چو هلال

□

در عجبم ز آفریدگار کز آن روی

□

من از خزینه سلطان عقیق و در دزدم

□

تنم را خون دل خوردی و ترکش می‌کنی اکنون

□

اگر کشاکش زور قضا بود ز دو جانب

□

تو مرد صحبت دل نیستی، چه می‌دانی

□

پارسا روی هست لیکن نیست

□

رخت بر سوسن و گل طعنه‌ها زد

□

من سر گشته‌ی بی دست و پا گرچه عنانش را

□

حیف از آن گوهر ارزنده که بود

□

خمار باده او خوشترست یا مستی

□

ز هجرت چون فرو مانم جزین کاری نمیدانم

□

بود عاشق کشی اندر همه عهدی پنهان

□

صبح محشر عاجز از ترتیب اوراق من است

□

در خور تو وز در کردار تست

□

بخود گفت: ار چه پر تشویش راهست

□

شب آمد و سخن از کید مدعی می‌گفت

□

سرانجام چون خشت بالین بود

□

تو کل را جمع این اجزا مپندار

□

جهان بر دشمنان بفروش و عشق دوستان بستان

□

روز شب گردد ز تاریکی اگر بیند به خواب

□

به هیچ وجهت قمر نخوانم

□

گردن اشتران دهی پر زر

□

به دل در دشمنی چیزی نبودش

□

به غیرتم ز نگاه کشیده‌ی تو که دید

□

دامن کعبه چه گرد از رخ ما پاک کند؟

□

ای گشته ز تو واله هم شهر و هم اهل ده

□

با دست تو من پای فشارم به چه قوت؟

□

عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست

□

دل می‌خورد غم من و من می‌خورم غمش

□

بهار غمگسار آید که هر کس را به کار آید

□

بسی در عشق گرم و سرد دیدی

□

آهم شرر فشان شده یاران حذر کنید

□

چشم پوشیده‌ام از هر چه درین عالم هست

□

عشق تو اندرخور ما شوق تو اندر بر ما

□

نوشت از غایت مهری، که دانی

□

نصاب حسن در حد کمال است

□

هیچ ساز از دلنوازی نیست سیرآهنگتر

□

مائده سازد از بره، بر صفت توانگران

□

دلی کو را نظر باشد به حالت

□

به خاک از رشحه‌ی خون نقش شیرین آید ولیلی

□

بر لب بام خطر نتوان به خواب امن رفت

□

آید خورشیدوار ذره شود بی‌قرار

□

بیخودی، رخ در بیابان کرده‌ای

□

من این مقام به دنیا و آخرت ندهم

□

به چشم هر که سیه شد جهان ز رنج خمار

□

گل سرخ رخش چو عکس انداخت

□

ز تنگ شکر مصری برون نیاورند

□

در پرده عذار او در بسته گلستانی

□

سوسن تو شکسته بر سر لاله

□

هات حبیبی سکرا لا بفتور و کسل

□

حسن از اثر مستی و ناخفتن دوشت

□

نذر و فتوح صومعه در وجه می‌نهیم

□

چون کند قافله کوچ از صحرا

□

بیمار بوده جرم خور سرطانش داده زور و فر

□

تو روزی ز دست غم خود مرا

□

باز رسید از پی هم کوه کوه

□

شکار لاغرم، مشاطگی از من نمی‌آید

□

طرب افزاترست از باده

□

زلف و رخ ترا ز دل و دیده میکنند

□

طرف کرم ز کس نبست این دل پرامید من

□

امام و مقتدای اهل دین شد

□

آمد آن سرو جلوه کرده به ناز

□

لایق سودای آن جان و جهان

□

از برای یک نگه بر روی آن عابد فریب

□

بنمود جلوه‌ای و ز دانش فروخت نور

□

بیرون شدم ز آلودگی با قوت پالودگی

□

مرا دم بعد ازین امیدواری

□

بیا ای طایر دولت بیاور مژده‌ی وصلی

□

اول از عشق جهانسوزت مدد خواهیم خواست

□

آمد به گوش من خبر جان سپردنش

□

من طلب تو چون کنم؟ چون به تو در رسم؟ که تو

□

دولت که یاریت کرد پیوسته باد یارت

□

چندان که چشم کار کند در سواد خاک

□

ای صفا و ای وفا در جور عشق

□

ز شمایل تو خجل شود رخ سرخ لاله سحرگهی

□

دارم من از فراقش در دیده صد علامت

□

داشتم در عهد طفلی جانب دیوانگان

□

طبیب دردمندان خوانمت ای عشق کز رحمت

□

اندرین مدت که روی اندر کشیدی زین دیار

□

چرنده را ز چرا باز می‌تواند داشت

□

جان باقی به من از بوسه کرامت فرمای

□

لیک آنگونه ره که قافله‌اش

□

پای نفس اندر جگر نافه شکسته

□

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد

□

زود این ره خوابیده به انجام رسیدی

□

چون روز اسعد ازین چرخ دیر سال فرو رفت

□

آن روی را مپوشان، زیرا که در ممالک

□

سحرگه تر نشد در باغ کام غنچه از شبنم

□

از می و نقل به یک بوسه قناعت کردیم

□

ره پر پیچ و خم آز چو بگرفتی

□

به خون دیده ترا کرده‌ام به دست، ولی

□

به جای لوح سیمین در کنارش

□

نمی‌گردانی از من راه اگر سیل ملامت را

□

سر زلفش چو شیر پنجه گشاد

□

روز مرگم بر سر تابوت خواهد شعله زد

□

بعد چندین انتظار از رشته‌ی باریک جان

□

مرا ز سیر گلستان نصیب خمیازه است

□

باغی که در آن آشیانه کردی

□

این سرخی من و زردی رخ تست

□

الهی خلعت حسنت که جیبش ظاهر است اکنون

□

شبنم به آفتاب رسید از فتادگی

□

زحل نحس تیره روی نگر

□

این سخت گفتنت همه با من ز بهر چیست؟

□

چون مرد میدان را زنند از بهر جانبازی صلا

□

حق پسری داد ز لطفش که هست

□

گفت ما نیز آن متاع بی بدل

□

دل سخت تو بجز کینه نورزد با ما

□

اگر عمرم نمانده است ای پسر بادا بقای تو

□

نیست پروا تلخکامان را ز تلخیهای عشق

□

بر تو شدی سر اناالحق عیان

□

چیزی که هیچ گونه وفایی نمی‌کند

□

دهم در خیل مستان تن به بدمستی که هر ساعت

□

امید گشایش نبود در گره بخل

□

که چرا در صف ما بنشستی

□

در روی عجم چشم توصد تیر کشیده

□

برای نیم نگه سرخوشان خواب غرور

□

نه من از خود، نه کسی از حال من دارد خبر

□

آئینه بردار و ببین آن غمزه‌ی سحر آفرین

□

سنگین دلی، و گرنه چنین درد سینه سوز

□

طرح یک رنگی فکند آن بت بهر بد گوهری

□

کلک هاتف برای تاریخ نوشت

□

بپات رشته فکندست روزگار و هنوز

□

سوی من هر دم ز زلف و خال و خط

□

بکوش خواجه و از عشق بی‌نصیب مباش

□

طراوت از ثمر آسمانیان رفته است

□

چون دو زلف تو پراکنده و سرگردانم

□

خوشا چشمی که روز و شب تواند دید روی تو

□

مسجد سرو من قدر است کن وز بار عشق آنجا

□

جوان‌بختی که باغ دولت اوست

□

در تنگنای پست تن مسکین

□

رندان سر افرازش دستار گرو کرده

□

دیدی دلا که آخر پیری و زهد و علم

□

شام تاریک غمش را گر سحر کردم چه سود؟

□

الوداع ای کعبه کاینک مست راوق گشته خاک

□

زرقی همی فروشی و شهری همی خری

□

عقابی در رسید از اوج استیلا و پیش وی

□

هر نوایی که شنیدیم ز مرغان چمن

□

میان کوی بخسبی و استخوان خائی

□

چون سرو روان داری قدی به خرامیدن

□

روی رنگین را به هر کس می‌نماید همچو گل

□

بر سفال جسم لرزیدن ندارد حاصلی

□

ای که چون حسن تو نبود به جهان کالایی

□

از شرم بنا گوش تو در گوشه نشیند

□

رسم وفا بنیاد کن آواره‌ای را یاد کن

□

امروز شنید گوش خاتم

□

که ای تاریک رای، این گمرهی چیست

□

باغ و خرمن چه خواهی و ده ازو؟

□

عنان بخت هر بی دل که بینی دلبری دارد

□

آنکه از نورالهی روی اوست

□

تا تخته‌ی خاک است حصارش فضلا را

□

در غمش دیوانه گشتم، بیرخش مجنون شدم

□

زده بر قلب سپاهی و دلیل است برین

□

ناله‌ی ما حلقه در گوش اجابت می‌کشد

□

روز و شب، بیهوده سوزن میزنی

□

ما بارکرده رخت و طلب‌گار روی تو

□

سال خرم فال نیکو مال وافر حال خوش

□

از نسیمی دفتر ایام برهم می‌خورد

□

هر جا که خرامان گذری با سپه ناز

□

رنج دل شعیف من گشت فزون ز عشق تو

□

بود خاک غفلتم در دیده‌ی جوهر شناس

□

برون ز زلف تو یک حلقه هم نخواهد رفت

□

ایمن چه نشینی درین سفینه

□

گفتی: چو کارت افتد من دستگیر باشم

□

جنت نقد است اینجا عیش و عشرت تازه کن

□

قانع به تلخ و شور شدیم از جهان خاک

□

دل‌ها به نیل رنگ‌رزان درکشید از آنک

□

در دهن کوچک چو پسته‌ی او بین

□

مکن چون لاله چاکم در دل پرخون که می‌ترسم

□

چون فلاخن سنگ باشد شهپر پرواز من

□

فرخنده طائری که بدین بال و پر پرد

□

من هم اول روز دانستم که بر من

□

دل گشاده دار چون جام شراب

□

از سنگ بود بی‌ثمری دست حمایت

□

تا در اثباتی تو بس نامحرمی

□

ز شبنم فرو هشت نسرین حمایل

□

همانا در کمال عشق نقصی بود مجنون را

□

نکنم چشم به هر نقش سبکسیر سیاه

□

که نه پیوند و نه مادر دارم

□

ز سود من، نپندارم، ترا هرگز زیان دارد

□

در بزرگی کی روا باشد که تشریفات را

□

ما را ز شب وصل چه حاصل،که تو از ناز

□

به صفت چون خری بماند راست

□

صوفی رندم و معروف به شاهدبازی

□

چو به محشر اندر آئی دو جهان بناز کشته

□

نقش حیران را خبر از حالت نقاش نیست

□

آخر این فتنه، سیه کاری کیست

□

مرا سریست کزان خاک آستانه نریزم

□

در تب عشقم هوس فرمود نا پرهیزیی

□

به کان اندر، آن مایه زر توده نیست

□

در بندگی عشقت از دست رفت کارم

□

خلقی متحیرند در وی

□

بر خاک درگه تو به سر می‌کند رقیب

□

در گرفتش ز خلق عالم و کرد

□

سبکدانه در مزرع خود بیفشان

□

از برم صبر و قرار و دل و دانش بردی

□

ز بس بر جستم در رقص دارد چون سپند امشب

□

از شور عشق، سلسله‌جنبان عالمم

□

آخر گیتی است نشانی بدانک

□

تو خورشیدی و میخواهی که ناپیدا شوی از من

□

سر ز سوداهای باطل رفته بر باد و مرا

□

ای فکر! دگر به هیچ ره مگرای

□

دیگری آمد و در خانه نشست

□

نای دلم مگیر به چنگ جفا چنین

□

در هجر اینچنینم و در وصل آن چنان

□

رخنه در ملک وجودم ز قفس بیشترست

□

فغان که دور فتادم ز کوی ماهوشی

□

به روز روشن از هجر تو من بس تیره حالم، تو

□

من به رهش چو بی‌دلان رفته ز دست و آن پری

□

گفتم از بهر چکار آمده‌ای گفت که جور

□

در راه راست، کج چه روی چندین

□

بی‌تو کارم به کام دشمن شد

□

ازین دیار سفر کرد و کشت اهل وفا را

□

بی حسن نیست خلوت آیینه‌مشربان

□

محیی‌الدین کو دهان دین به در آکنده بود

□

بس غصه داد و رنجم،زان منزل سپنجم

□

بار دلم از کوه فزونست عجب نیست

□

آن ز عباد به تقوی در پیش

□

روح زان کاسته گردید و تن افزونی خواست

□

زمستان بهاریست آنجاکه باشد

□

به دشت و کوه چو از داغ عشق گریم و نالم

□

همچو گل یک چند خندیدیم در گلشن، بس است

□

دلها تمام اگر تو ندزدیده‌ای چرا

□

زور بر ما ناپسند آمد که از روی قیاس

□

می‌کرد شبی نسبت خود شمع به خوبان

□

نگر تا که دهقان دانا چه گفت

□

میان شاخه‌ها خود را نهان داشت

□

خواهم که: گذر بر سر خاک تو کنم

□

نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد

□

آن گرد شتابنده که در دامن صحراست

□

آستان خاص سلطان سلاطین داده بوس

□

کردی ز برم کناره چونی؟

□

رایت شاه جنون جلوه نما شد ز دور

□

سنگین دلی، وگرنه ازان لعل آبدار

□

که من گنجم، چو خاکم پست مشمار

□

تو، خود گیرم، که همچون آفتابی

□

اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد

□

زاغ خفته در آشیان هزار

□

دل گرفته‌ی من وا نشد ز هیچ بهاری

□

هر ساعتی به شکلی، هر لحظه‌ای بینگی

□

تحریر یافت صورت و زلفت ولی هنوز

□

کز سبزه و بنفشه و گلهای رنگ رنگ

□

زاغ سپهر، گوهر پاک بسی وجود

□

دل من بوسه‌ای زان لب تمنی می‌کند، لیکن

□

زدند از من حریفان بیشتر لاف خریداری

□

گه پی صید گوزنی رفتمی

□

در آب خضر آتش زده، خم‌خانه زو مریمکده

□

از خاک در گذشته، افلاک در نوشته

□

سخت از ذوق گرفتاری من می‌کوشد

□

دریغا که گم شد در این خاکدان

□

ما را زمانه رنجکش و تیره روز کرد

□

رای آن دارم که روی از زخم شمشیرت نپیچم

□

خرد که قید مجانین عشق می‌فرمود

□

افتد ز طوف کعبه و بتخانه در بدر

□

گریه‌ی ابر سیه خیمه نگر دشت به دشت

□

عور گشت از لباس بی‌چونی

□

تنگ دل تا نشوی در دل تنگم زد و چشم

□

عالم آب از نسیمی می‌خورد بر یکدگر

□

قافله بس رفت از این راه، لیک

□

حب این خواجه پایمرد تو بس

□

به جان او که به شکرانه جان برافشانم

□

از ما مجو تردد خاطر که عمرهاست

□

نیست یک دم که بنده خاقانی

□

ز سنگ بیستون سر چون توان تافت؟

□

کارم درین بساط به شاهی فتاده است

□

چون عمر سبکسیر ازین عالم پرشور

□

نفس دیویست فریبنده از او بگریز

□

میدان که: سر ما و نشان قدم تست

□

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

□

با سینه‌ی گشاده در آماجگاه خاک

□

من کیم یک شبنم از دریای بی‌پایان تو

□

به مال و جاه چندینی نباید غره گردیدن

□

آن تیر غمزه پرکش و از منتظر کشی است

□

به هندوستان فضل و خلر علم

□

ز قفای من و تو، گرد جهان را بسیار

□

تا هر کسی نداند سر پرستش تو

□

تا به گیسوی تو دست ناسزایان کم رسد

□

کوه آهن پیش ازین بر من سبک چون سایه بود

□

قصه‌ی درد من رسید به تو

□

پادشاهی تو، ازین عیب نباشد که دمی

□

تو بسته میان به کشتن من

□

ماه اوج عزت از دور سپهر بی‌درنگ

□

ز چشمش برد، وحشت روشنائی

□

چو واقف شد پریرو راز او را

□

از سر کشته خود می‌گذری همچون باد

□

با گل روی عرقناک، که چشمش مرساد!

□

خواهم که با تو شبی در پرده باده خورم

□

در صفات تو محو شد صفتم

□

من پا بسته روز وعده‌ات آن مضطرب صیدم

□

در وصل و هجر، سوختگان گریه می‌کنند

□

ما میرویم تا که بدوزیم پاره‌ای

□

روزی هزار نوبت از شمع عارض خود

□

شیوه حور و پری گر چه لطیف است ولی

□

درگلشنی که خرمن گل می‌رود به باد

□

در دلو نور افشان شده، ز آنجا به ماهی دان شده

□

نه خوی آن که از من عذر خواهی

□

دو حاجب تو کمین گاه لشگر فتنه

□

چون موجه‌ی سرابیم، در شوره‌زار عالم

□

جواب داد که ما زود رفتنی بودیم

□

چون بیشمار از لعل خود دادی به هر کس بوسها

□

واله و شیداست دایم همچو بلبل در قفس

□

چو جام اول مینا، سپهر سنگین‌دل

□

رز دژمروی گشت و لرزه گرفت

□

گر ز قرب و قبول آن حضرت

□

چو آید بعد ایامی برون خلقی فتد در خون

□

سالی دو عید مردم هشیار می‌کنند

□

بساط حلقه و دامست یکسر این صحرا

□

بر سر آن کوچه بسی برگهاست

□

با هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم

□

فروغ محفل آل رسول بود و دریغ

□

ورنه جانم آهنین بودی به آه آتشین

□

شاه دیوارت، ای عمارت خیر

□

نسیم آشنائی لرزه می‌اندازدم بر تن

□

این عالم بشری را من زاده‌ی گل و خاکم

□

یافتیم ار یک گهر، همسنگ شد با صد خزف

□

از غیر به جای او نگذاشت کسی را دل

□

گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست

□

به خصم گل زدن از دست من نمی‌آید

□

تو بدو شادمانه‌ای به جهان

□

دلم سنگست، نرمش چون توان کرد؟

□

شد رقیبم خصم و گفتنی جانبت دارم نگاه

□

دلم آمد در این خرابه به جان

□

مهر بلند، چهره ز خاور نمینمود

□

آن جماعت را که در سینه ز شوق آتش بود

□

گوشه ابروی توست منزل جانم

□

نیست زین سبز چمن کلفت ما امروزی

□

این همه زنگار غم بر آینه‌ی دل

□

طاق کسری ز دفترت کسریست

□

من نه آنم کز تو پیوند محبت بگسلم

□

سپهر فتوت محمدحسین

□

فکند بر گل خودروی دیده‌ی امید

□

دلت چون بت‌پرست آمد به شهر ما گذر، کان جا

□

دارم امید بر این اشک چو باران که دگر

□

آن بهاری کاعتدالش ز آفتاب حکمت است

□

ای خانه شهری نگهت برده به یغما

□

ز هر سو فتنه‌ای برخاست در ایام حسنت، من

□

نهان ز چشم بدان صورت تو را این است

□

چون می درین دو هفته که محبوس این خمی

□

من به پیوند تو یک رای شدم

□

به دام اندر کشیدی خسته‌ای را

□

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت

□

درین محیط پر از خون، بهار عمر مرا

□

گو محرمان بخرده کفن بر کتف کشند

□

دگر ره تازه زهری بر شکر زد

□

سوی تو که یوسف جهانی

□

مذهب شاهنشه ایران ز مذهبها جداست

□

پیام ار فرستد، پیامش بیاری

□

نفس را بریان و حلوا می‌دهی، او دشمنست

□

مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند

□

در ترانه معنی دم ز سر مولا زن

□

ای ز سر زلف چلیپای تو

□

نهادی مجلس بزمی بر آواز رباب و نی

□

این ماه هنوز نو طلوع است

□

بلبلی چند از قفای گراز

□

کشته نکودار که موش هوی

□

در وجودی و از وجود به در

□

کو حریفی کش سرمست که پیش کرمش

□

در گران قیمتی بود و سپهر از جفا

□

از خام کاری خوی او افغان کنم در کوی او

□

رونق گل می‌برد همیشه

□

در انجمن که نباشد مغنی گل رخ

□

شد نرم همچو شاخه‌ی سوسن

□

بلای فقر، تنم خسته کرد و روح بکشت

□

شوق تو ز بس جامه که بر ما بدرانید

□

پری نهفته رخ و دیو در کرشمه حسن

□

یک داغ جگرسوز درین لاله‌ستان نیست

□

شکست و بست، دل و دست شه سواران را

□

هر دو عالم در سر کار تو کردم، گر چه تو

□

در تن زارم جگر صدچاک و دل صد پاره شد

□

از حیف و میل، پله‌ی میزان ما تهی است

□

گر نکو بازارگانیم از چه روی

□

ترا به باغ حقیقت چه کار و گلشن معنی؟

□

اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر

□

دست افسوس است برگ ما و بار دل ثمر

□

بر سر سبزه‌ی باغ رخ من کبک مثال

□

مرا گفتی که: یاری مهربانم

□

بی تو از عمرم دمی باقیست آه ار بعد ازین

□

تا وارهم از خمار جانکاه

□

من بدین زنجیر ارزیدم که بستندم بپای

□

از خود ترا به چشم یقین دیده عاشقان

□

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز

□

طبل زد از نیمروز لشکر نوروز

□

زرد و خمیده گشتم از غم عشق

□

مرغان آن هوا به زمین چون کنند میل؟

□

ز شهرت حسد اهل حسن برتو شده

□

به گرد خاطر ما آرزو نمی‌گردید

□

از گرگ چه آمدست جز گرگی

□

مرا اگر چو تو در حسن حالتی بودی

□

از آن رنگ رخم خون در دل افتاد

□

آزاده‌ام، مرا سر و برگ لباس نیست

□

تحفه‌ای تازه کمد از ره غیب

□

دهان یا نوش، قد یا سرو، تن یا سیم خامست آن؟

□

آن چه با خرمن جانم بنگاهی کردی

□

هر کجا شخصت سپهر اندر سپهر آمد حیا

□

نرفته نیمرهی، باد سرنگونش کرد

□

مریز آب دو چشم از برای او در خاک

□

هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار

□

ز بیدردی دلم شد پاره‌ای از تن، خوشا عهدی

□

« دل من مایل آن لعبت فرخار بود

□

بدین ریش تراشیده قلندر کی شوی؟ چون تو

□

ز سوز ناله‌ی عاشق گدازت

□

با تشنگی بساز که در ساغر سپهر

□

بگفت مادرش این رنج اولین قدم است

□

هر زر که دشمنی دهد و گل که ناکسی

□

قلب بی‌حاصل ما را بزن اکسیر مراد

□

روز از برون خیمه دراستاد و جابه‌جای

□

آمد همای رایت شاهنشهی پدید

□

رویت به یک لطیفه مه را سپر شکسته

□

امشب از چشم سیه چاشنی غمزه فشاند

□

چه جد، چه هزل، درآید به آزمایش کج

□

چون توئی را به نیم جو نخرند

□

جاودان گفتمی آن خنجر و بازو را شکر

□

جانا به حاجتی که تو را هست با خدا

□

ز عکس نخلها بر صفحه‌ی آب

□

از دمیدن خطش اشک من به دامن ریخت

□

به عارض حیرت حور و به قامت غیرت طوبی

□

یقین داری که دارم از خیالت پیکری با خود

□

مصفا کن ز عقل و هوش ارواح مقدس را

□

بنفشه مژده‌ی نوروز میدهد ما را

□

مرا گوییکه: بی‌من جان همی ده

□

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد

□

شبنمی نیست درین باغ به محرومی من

□

در غم سرای عاریت از شادی

□

سنگین دل تو در همه عمر از طریق مهر

□

زان دو هندوی سیه مست که مردم فکنند

□

قطب سادات آن که می‌بخشید

□

در فکرت توشی و توانی

□

خانه جدا میکنی،طاقت اینم ببخش

□

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود

□

کم نه‌ای از لاله، صاف و درد این میخانه را

□

تا دل نیابد از تو خلاصی به هیچ راه

□

گفتم: آرام دلم نیست ز عشق تو، چه درمان؟

□

ز آمد شد خیال تو در شاه راه چشم

□

خواهی به کعبه رو کن و خواهی به سومنات

□

ز سعی من، این مرز گردید گلشن

□

دل چو در بلا افتد، رحمتی کنی بر دل

□

در آن زمین که نسیمی وزد ز طره دوست

□

یکی را به بر ارغوانی سلب

□

قریشی هدی از رایت تو کرد شرف

□

هر نامه‌ی جمال که در باب حسن تست

□

زان لعل اگر دهد همه دشنام آن نگار

□

پیشانی عفو ترا، پرچین نسازد جرم ما

□

عنکبوتی دید بر در، گرم کار

□

به زمانی که عقد دین بستی

□

همین که ساغر زرین خور نهان گردید

□

به یک رطل گران بردار بار هستی از دوشم

□

دانی کدام سال سرآید به فرخی

□

دهن همچو قند را بگشای

□

نامه ذره به خورشید جهان‌آرا بر

□

چو از خون گردان و از گرد میدان

□

کای خدا، بی خانه و بی روزیم

□

کجاست از لب شیرین یار تریاکی؟

□

بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه

□

خوش آن گروه که چون موج دامن خود را

□

خون ز رگ آرزو براندم و زین روی

□

کار فرمای هفت چرخ مشید

□

ندارم به جز عاشقی اعتباری

□

در شبستان جهان، عمر گرانمایه‌ی ما

□

ویرانه‌ی تن از چه ره آباد میکنی

□

گر ز حریفان ماست، با دل یک رنگ و راست

□

طوطی ای را به خیال شکری دل خوش بود

□

شعر من انگیخته موجی است از دریای ذوق

□

روزی کشتگان او ضربت تیغ خوردنی

□

چو جانت می‌سپرد این تن بجز خونش نمی‌خوردی؟

□

جان غم دیده که آمد به لب از هجرانت

□

پای ما نقطه صفت در گرو دامن بود

□

بپای نهالی که باری نیارد

□

چون ز خود نشد خالی هیچ نفس خودبینت

□

حالیا خانه برانداز دل و دین من است

□

ناز دم مسیح گران است بر دلم

□

مه را گرفته دیدم گفتم ز تیغ میر

□

رفته بر خط استوار عرشت

□

توسن عمر آن جهان‌پیما ستور باد پا

□

به کتف دشت یکی جوشنی است مینا رنگ

□

پنداشت چینه‌ایست، بچالاکیش ربود

□

گر ز دل آگاه شدی، هم‌سفر ماه شدی

□

به شکر آن که شکفتی به کام بخت ای گل

□

یکی است چشم فرو بستن و گشادن من

□

« قد سرو آسای تو زین سان که جولان می‌کند

□

دل سخت تو کی بخشد بر آب چشم بیدارم؟

□

جهان دل و جان می‌رود به باد که دیگر

□

تو با شکستگی پا قدم به راه گذار

□

پرید از شاخکی بر شاخساری

□

بر سر آنم که: شوم یک سحر

□

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی

□

جستم از خاک درش خاصیت آب بقا

□

پنجه‌ی شیران شکست قوت سودای او

□

تو اگر در آب روزی نظری کنی بر آن رخ

□

ندادی اختیار کشتن من ترک چشمت را

□

چشم و دل من به یاد دندان و لبت

□

هر کجا در دید، بر دیوار زد

□

بگفتا: چون که از وی ناگزیرست

□

به هرزه بی می و معشوق عمر می‌گذرد

□

پاکشیدن مشکل است از خاک دامنگیر عشق

□

جمعی از صورت حال تو پریشان نشوند

□

شب تاریک او بیدار تا روز

□

طلایه‌دار سپاه حبش که بود قمر

□

عالمی را روی دل در قبله‌ی ابروی توست

□

ایمن نشد از دزد جز سبکبار

□

بی‌او ز جان ملول شدم، کو خیال او؟

□

آن چه سعی است من اندر طلبت بنمایم

□

سبزه‌ی خوابیده را بیدار سازد آب و من

□

عنقا به باغ بخت و سلیمان به تخت عز

□

هر آن نظر که به دیدار دوست کردی باز

□

ز صبر او دل من آب شد که دی ره صلح

□

هر که چون شبنم درین گلزار چشمی باز کرد

□

تیرها بودت قرین، ای بوالهوس

□

گر می‌زنی به تیغ، نداریم سر دریغ

□

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل

□

سپهر جام بلوری است پر می روشن

□

راه نجات مرا از همه سو بسته‌ای

□

مرا دولت ز خود پرتاب میکرد

□

عجب عیبی است غافل بودن از آغاز رقص او

□

سنگین نمی‌شد اینهمه خواب ستمگران

□

گفت قاضی کاین خطاکاری چه بود

□

نگار ماهرخ، ترک پریوش

□

مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او

□

دل بستگیم تازه به دام تو شد اکنون

□

او غلام داغ بر رخ عنبر درگاه توست

□

بسته بر هم گردن شهری، دل دیوانه را

□

دم خون ریختن از دیدن رویت مکن منعم

□

در مقامی که ضعیفان کمر کین بندند

□

همچو جان نیکو نگه میداشتش

□

چو دیده‌ی همه کس دیدن تو میخواهد

□

شب تنهاییم در قصد جان بود

□

ازان ز دامن مقصود کوته افتاده است

□

برده هوش از سر من زلف پری سیمایی

□

به هوش آمد، بنالید از خطابش

□

آنجا که بود بهر تو در خاک دامها

□

از دوریت چو شام غریبان گرفته‌ایم

□

نه بقائیست به اسفند مه و بهمن

□

من دلی دارم که در وی روی شادی هیچ نیست

□

چون چشم تو دل می‌برد از گوشه نشینان

□

ملکی که کهن گشت، دگر تازه نگردد

□

گرز او در قلعه‌ی البرز زلزال افکند

□

تو آتش میزنی در خرمن خویش

□

غم غمین از خبر فرقت دوری شد و گشت

□

می‌خورد چون خون دل هر کس به قدر دستگاه

□

همچو عیسی بی پر و بی بال بر گردون شدن

□

گر نخواهی که به حسرت سر انگشت گزی

□

آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول

□

از ما گله‌ی بی‌ثمری کس نشینده است

□

باز عرشی گر سر جبریل داری پر برآر

□

گردن و گوش عروس نطق را

□

از بدآموزی آن غمزه نمی‌گردد سیر

□

خروش سیل حوادث بلند می‌گوید

□

بحر مواج ازل را گوهری

□

کار من گوشه و کناری بود

□

دل برگرفته بودم از ایام گل ولی

□

در این تیرگی صبر کن شام غم را

□

درگاه توست قبله‌ی پاکان و جان من

□

از ره صورت ترا آدم خاکیست نام

□

زان رخم حیران آن صانع که پیدا کرده است

□

آنکه تا جا داشت جان آگهش در جسم پاک

□

که ای امید بخش دوستداران

□

دلش با آن گران پاسخ دژم بود

□

سیل سرشک ما ز دلش کین به درنبرد

□

گفتگوی توبه می‌ریزد نمک در ساغرم

□

بی باده دیدی چشمان سرمست

□

بر آن بیچاره رحمت کرد و بخشود

□

به این بخت زبون و طالع پستی که من دارم

□

اعتمادی نیست بر شیرازه‌ی موج سراب

□

سر این رشته گرفتی و ندانستی

□

این جان و تن، که صحبت دیرینه داشتند

□

یا بخت من طریق مروت فروگذاشت

□

هر گوهری که راحت بی‌قیمتی شناخت

□

در وجد و حال بین چو کبوتر زنند چرخ

□

به دام عاقلی افتاده بودم

□

گر اشارت کند آن غمزه به فصاد نظر

□

در ملک عشق خواجگی و بندگی کدام

□

روشن ضمیر آنکه ازین خوان گونه گون

□

چو پیوندی و آنگاه آزمایی

□

میان او که خدا آفریده است از هیچ

□

هر چه جز معشوق باشد پرده‌ی بیگانگی است

□

زانچه کرده‌ست پشیمان شد و عذر همه خواست

□

دل که بالای تو و روی تو دید

□

ترک چشمش دارد آیا از کدام استاد یاد

□

بلای مرغ زیرک دام زیر خاک می‌باشد

□

آفاق روشن است، چه خسبی به تیرگی

□

مرا تا خار دامن گیر گشتست

□

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است

□

آه که بر خاک هلاک اوفتاد

□

حرز امت محمد آنکه ز حلم

□

تا کی زن و فرزند و برادر؟ که ازین قوم

□

همه جای تو چه رخسار تو واقع شده‌اند

□

تبخال زد از آه جگر سوز لب صبح

□

بوقت غله، خرمن توده کردی

□

روح در مکتبت نو آموزی

□

تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

□

چون بلبل از ترانه‌ی خود مست می‌شویم

□

من و او هر دو به حجره درو می مونس ما

□

کی بری ره سوی معنی؟ چون تو از کوتاه چشمی

□

به مهی درگذری یک نظر افکندم دوش

□

زان روز که گردیده‌ام از خانه بدوشان

□

هر که مانند من سرافرازد

□

چنان ز فرقت آن آشنا بنالیدم

□

آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت

□

ره گریز نبسته است هیچ کس بر من

□

از خسان چو سار شور انگیز

□

ای خواجه‌ی فسرده، خوبی دلت نبرده

□

تو بر خود بسته‌ای یک باره راه اشگ ای دیده

□

گلشن خلدش شود گر جا، نیاساید دگر

□

گر برتریت دهد فروتن شو

□

تو و او که باشد؟ ازین دویی چه کنی سخن؟

□

اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد

□

ز تاب و جلوه اگر چند مانده بود جدا

□

نازنده چون بالای آن زاد سرو

□

اگر در بند آن شیرین زبانی

□

سالها قطره زدن مور ضعیفی چو مرا

□

گفت هاتف برای تاریخش

□

نیش این مار هر آنکس که خورد میرد

□

ز من آن شوخ دیده را چو ببینی بگوی تو:

□

آمد از پرده به مجلس عرقش پاک کنید

□

در بغل شیشه و در دست قدح، در بر چنگ

□

با خدا اعتقاد پاکان دار

□

من که سوزنده چو شمعم خود ازین غصه تو نیز

□

قدت به سرو آزاد تشریف بندگی داد

□

سنگ راه من نگردد سختی راه طلب

□

ترا دادست دست شوق بر باد

□

گر از معشوق صد جور و جفا خاست

□

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است

□

آمد چو موج، دامن ساحل به دست ما

□

ز خمه‌ی رودزن نه پست و نه تیز

□

ما در هوای رویش چون ذره گشته پیدا

□

از تلخی هجرم چه باک آن شوخ شکرخنده را

□

بریده باد نای او و تا ابد

□

در دام روزگار چرا چونان

□

در شانه دید موی تو صافی و زان زمان

□

نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل

□

مشکل به تازیانه‌ی محشر روان شود

□

تب زده لرزم چو آفتاب همه شب

□

از دهانت چون نمی‌یابم نشان

□

ازین بی‌وقت مجلس بر شکستن در هلاک خود

□

از عزیزان هیچ‌کس خوابی برای من ندید

□

هنر شد خواسته، تمییز بازار و تو بازرگان

□

در صورت خوبان همه نوریست الهی

□

در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست

□

می‌کند از شوق رشحه حرز جان تعویذ عمر

□

«ساقی بیار باده‌ی سرخی برای ما

□

تا در دلم خیال رخ او قرار یافت

□

به گرد مشگ نیالوده دامن رخسار

□

از نورسیدگان خرابات نیستیم

□

در چمن آمد غزلی نغز خواند

□

سر و دل خواستی از من، اشارت کن، که در ساعت

□

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است

□

تا کمر بستم، غبار از کاروان بر جا نبود

□

گر زبان او جنابت داشت از هر جانبی

□

بدان دل کت فرستادم نه‌ای خرسند، می‌دانم

□

خوش وداع دیده کن ای اشک کز سفر

□

بنی ام قد ابکی دما و تروننی

□

زنده‌دلی، عالم و فرخ ضمیر

□

گناه کرده به خروار، هیچ طاعت نه

□

مباش بی می و مطرب که زیر طاق سپهر

□

هرچند بی‌صداست چو آیینه آب عمر

□

از تو در ما فتاده شور و شری

□

ز جنبش تو سبق بردنی نیاید، لیک

□

ای بت چین جانی و جسم بتان

□

بلند نام تو در حسن شد خوشا روزی

□

جواب داد که ما نیز چون تو بی گنهیم

□

چو تن در محنتی افتد، تنم را باز جویی دل

□

تو نیز باده به چنگ آر و راه صحرا گیر

□

ویرانه ساخت یکسره کاخم را

□

ای صد یک از عشقت خرد، جان صیدت از یک تا به صد

□

لبی بگشود چون شکر که با عناب گیرد خو

□

خون من ریزد اگر آن گل رعنا بر خاک

□

صاحبدلی چو نیست، چه سود از وجود دل؟

□

گر عاقلی، چرا بردت توسن هوی

□

همه خوبان عالم را بدیدم

□

هر گه که دل به عشق دهی خوش دمی بود

□

بافته ابریشمش از زلف حور

□

ساقی نوش لبم دوش به یک باده نواخت

□

چون ماه عید جویم هر شب ترا، ولیکن

□

تشریف وصل در بر اغیار دیده‌ای

□

به اندک روزگاری بادبان کشتی می شد

□

دیده گر دفتر قضا میخواند

□

هر چه بجز می، بلاشناس و مصیبت

□

من آن شکل صنوبر را ز باغ دیده برکندم

□

زآه شرربار این قفس را

□

ماه نوار در حجاب غرب نهان شد

□

روی سیاه چرده و زلف سیاه کار

□

لب شهد و حدیثت شکر است ای گل خندان

□

یک بار نجست از دل ما ناوک آهی

□

نام را ننگ بکشت و تو شدی بدنام

□

که: پیش از تجربت چون دوست گیری

□

بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر

□

اضطرابم زیر تیغش نی ز بیم کشتن است

□

من از این بخت سیه خواجه‌ی شهر جبشم

□

می‌چار فصل عیش فزاید، به می‌گرای

□

گرمیش شعله‌ی فروزان ز رخ ماه شعاع

□

ازین ویرانه منزل رخت بربست

□

از بس که بر تو خم شدم و چشم دوختم

□

که: دندان چون به درد آرد دهانت

□

به مطربان صبوحی دهیم جامه چاک

□

چو من کی با تو باشد عشق اغیار

□

صد هزاران دیده بایستی دل ریش مرا

□

زین حرفهای لاله گون چون لاله میسوزد دلم

□

به گرد ماه عذارت نگشته هاله‌ی زلف

□

درون خانه خزان و بهار یکرنگ است

□

بس روز گذشت و هفته و ماه

□

به جز آن کم ز غم بخواهد کشت

□

نکته‌ای روح فزا از دهن دوست بگو

□

سوی آشنایان ملک محبت

□

با سماعی که از حلاوت بود

□

داد دل از پیش تو می‌خواستم

□

در دور خط تو می‌نماید

□

به ذوق ناله‌ی من آسمان مستانه می‌رقصد

□

همچو موسی بودن از نور تجلی تابناک

□

دل را چو با دیدار او پیوند و پیمان تازه شد

□

ناظر روی تو صاحب نظرانند آری

□

از سیم به سر یکی کله خود

□

با نه افلاک همبرند مرا

□

کرده هر هفت سر هفته و گرمابه زده

□

زبانش خامش از شرم ولبش در جنبش از خوبی

□

ندارم عقل در کف ای خوشا دی

□

چرا بر خویش پیچی ژنده و دلق

□

در سینه نهان کردم سودای تو مه، لیکن

□

هر کس که بدید چشم او گفت

□

تاجداران شامل البرکات

□

اطوار تطاول را در طره‌ی او یابی

□

به راستی سر ازین دامگاه دامن‌گیر

□

همچو خاشاکی که بادش در رباید ناگهان

□

امیر بی‌نظیر مرحمت‌پرور که از دادش

□

حیله‌ی روباهیش از یاد رفت

□

صد نامه مشق کردم در شرح مهربانی

□

روز اول رفت دینم در سر زلفین تو

□

ما را غریبی از وطن خود نمی‌برد

□

چرب و شیرین خوانچه‌ی دنیا

□

من از مستی نمیدانم حدیث خویشتن گفتن

□

گفتی که آتشت بنشانم به آب تیغ

□

در شاهراه عشق ز افتادگی مترس

□

خونین به لانه آمد و سر زیر پر کشید

□

بر دل شیفته هجر تو جفاها کرده

□

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

□

نحوست زده هاله بر گرد اوی

□

گفتم: ز بهر بوسه جهانی دگر مخواه

□

خم ابروت کمانیست، که دایم باشد

□

گفتمش چند توان طعنه ز اغیار شنید

□

بر دل ماست چشم، خوبان را

□

خردی و ضعف تو از رنج شناست

□

او جمع کرد و چون به نمی‌خورد ازو بماند

□

خدا را ای نصیحتگو حدیث ساغر و می گو

□

آتشی سوزانده‌ام وین گیتی آتش پرست

□

دیدم دو بحر، بحر ایادی و بحر آب

□

گفتی که: باز دارم گوشی به جانب تو

□

تو خود آن نیستی کز بهر همچون من سیه بختی

□

خور به فلک تاخت همچو رای پشوتن

□

آن یک افکند بر ابروی گره

□

چو اختیار دلت عشق روی دلداریست

□

در شگفتم که در این مدت ایام فراق

□

گر یار یاورم بود از آسمان چه بیم

□

درست گفتی کز عارضش برآمده بود

□

کارگاه تر از کونی تو

□

ز پند پشت کمانت که سخت کرده چنین

□

دیوانه‌ای به تازگی از بند جسته است

□

کز من دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی

□

بگفتا: بلبلی کز من زند لاف

□

ور چنین زیر خم زلف نهد دانه خال

□

چون ریشه‌ی درخت که ماند به جای خویش

□

نی نی تو را زبیده نخوانم کز این قیاس

□

داشت در پیش رویم آینه‌ای

□

زند چو غمزه‌ی و خویش را به لشگر دلها

□

از دل بیدار و اشک آتشین و آه گرم

□

بنالید الماس کای تیره رای

□

هان! ای حکیم، هرچه بپرسم ترا، بگوی

□

از دل و جان شرف صحبت جانان غرض است

□

هست بیماری مرا صحت چو چشم دلبران

□

با وجودت دو جهان بی‌خبر از خویشتنند

□

نقاب طره‌ی شبرنگ زیر چهره چه سود؟

□

گذر بروادی ناز افکنی دامن‌کشان واندم

□

از انتظار، دیده‌ی یعقوب شد سفید

□

گفت، امروز که زیبا و خوشم

□

بر کوه و کمر برده به هنگام شکار

□

به کوی می فروشانش به جامی بر نمی‌گیرند

□

سرمه‌ی خاموشی من از سواد شهرهاست

□

گرچه دلت شکست ز مشتی شکسته نام

□

چون ذره در هوای تو خورشید آسمانی

□

به پردازم به تیر از دل کشیدن کو برآرد پر

□

خرد بهر تاریخ فوتش نوشت

□

چرا ز گوشه‌ی عزلت، برون نمیئی

□

با چنین تلخی، که طبع ما کشید از دست هجر

□

جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت

□

ناله‌ی عاشق، ناز معشوق

□

تا بود عشقت میان جان ما

□

وز کارگاه صنع به بستان کشیده‌اند

□

با وجود جلوه‌ی تو خلق حیران منند

□

در تاریخش بگفت هاتف

□

رسید بر پرش از دور، ناوکی جانسوز

□

هر زمان بار می‌دهد، لیکن

□

از لبت شیر روان بود که من می‌گفتم

□

نرود رشحه بجز آن سر کو جای دگر

□

شروان که زنده کرده‌ی شمشیر توست و بس

□

دیگری از نظرم گر برود باکی نیست

□

زا لطافت گشته عنب بیز و مشک افشان هوا

□

هزار مرحله را چون جرس دل شبها

□

تا کی حرکات کودکانه

□

غنوده بخت شد بیدار ما را

□

چو پیش صبح روشن شد که حال مهر گردون چیست

□

در حفظ آبرو ز گهر باش سخت‌تر

□

ای خوشا آن نوبهار خرم نوشاد بلخ

□

سنگ و شانه‌ای باید تا ز پا و سر گویی

□

لطف او در رنگ استغنا و بر من عکس غیر

□

فلک ز کاهکشان تیغ بر کف استاده است

□

همیشه بار جفا بردن و نیاسودن

□

به دست خود سزای خویش دیدم

□

هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم

□

تودع الصحب فی لهف و فی اسف

□

هجای بولهب ایزد بگفت و می‌شایست

□

سخن باید که بر بنیاد باشد

□

خمار رفته ز سر تازه نشاء از می تلخ

□

کلک هاتف برای تاریخ نوشت

□

فراریهای چابک را گرفتیم

□

خبر محنت ما در همه آفاق برفت

□

عدو چو تیغ کشد من سپر بیندازم

□

طراز مسند اجلال بد در این محفل

□

در پیش زلف خم به خمت عقده‌های دل

□

می‌زیبد او را سلطنت، زیرا که پیش درگهش

□

مهر لیلی بین که اشگش بر سر راه وداع

□

زلف نگونسار کرده‌ای و ندانی

□

کنج قفس چو نیک بیندیشی

□

من سال و ماه در سخن و گفت و گوی تو

□

خرم آن روز که با دیده گریان بروم

□

بجز شک نیفزود از این درس و بحث

□

بر بساط ناز و در میدان کام

□

به بویت شاد میگردم همانا

□

صد عشوه کرد لیک مرا زان میانه کشت

□

در چنین راهی که مردان توشه از دل کرده‌اند

□

بسر برشو این گنبد آبگون را

□

دل اندر مهر من بستی و آنگاه

□

بر آستان جانان گر سر توان نهادن

□

شاخ از شکوفه پنبه سرانجام می‌کند

□

تو سروی و بر پای نکوتر که بود سرو

□

می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه

□

نماید در زمان ما و تو بازیچه‌ی طفلان

□

سزای آن که تو را برگزیدم از همه عالم

□

اگر زین خاکدان پست روزی بر پری بینی

□

چرا در رخ کشیدی پرده‌ی ناز؟

□

و گر به رهگذری یک دم از وفاداری

□

زهد خشک از خاطرم هرگز غباری برنداشت

□

که مرد را رگ چشم است بسته بر رگ کون

□

چو من در خاک خاموشی نشستم

□

گداختم ز جفا تا وفا به عهد تو کردم

□

طفل از نظاره‌ی تو ز مادر شود جدا

□

لرزید پیکری و تبه گشت فرصتی

□

بلایی باشد و مشکل بلایی!

□

ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون

□

تا به روشنگر دریا نرساند خود را

□

گر من میان اهل محبت نبودمی

□

نهال آرزو در سینه و دل

□

دیشب از شست خیالش ناوکی خوردم به خواب

□

آه این چه غفلت است که پیران عهد ما

□

پای بسی را شکسته‌اند به نیرنگ

□

رقم زد بر بیاض نامه چون زر

□

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست

□

ز اختیار جهان، عقده‌ای است در دل من

□

صبح پیش از وقتشان عید از درون برخاسته

□

گرد از تنم به قد برآورد و همچنان

□

یارب که گوید از من مسکین خاکسار

□

بر روی دست باد مرادست سیر ما

□

زینهمه خواری که بینی زافتاب و خاک و باد

□

ز عالم همی جستم نشان دل آرایش

□

اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‌اند

□

رنگ شکسته می‌شکند شیشه در جگر

□

ای سرو نارسیده به تو آفت

□

زلف از دست بدادیم و ز دل خون بچکید

□

هرچه دارم من مهجور ز عشقت بادا

□

نه به ناز تکیه کند گلی نه به ناله دلشده بلبلی

□

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم

□

جانا، سخنست این همه سوراخ ببینید

□

فدای پیرهن چاک ماه رویان باد

□

چو یوسفم که به چاه افتد از کنار پدر

□

هر که چنین لشکرش نعل در آتش نهاد

□

به گرد خاطرت اکنون خود آن نمیگردد

□

از بهر دیدنت چو سراسیمه عاشقان

□

تا به ما خسته دلان بهتر ازین پردازد

□

چرا بدین صفت از آفتاب سوخته‌ای

□

بر سمند فتنه زین دلبری بستی، ولی

□

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش

□

کار مرا به مرگ نخواهد گذاشت عشق

□

«مجلس ما چو بهشت است در این فصل بهار

□

انگشت می‌گزد به تحیر کمان چرخ

□

چهره‌ات افروخته ماه درخشان را عذار

□

دست رغبت کس نمی‌سازد به سوی من دراز

□

آب نوشید چو نوشابه نیافت

□

خلق بر ظاهر حسن تو سخنها گویند

□

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

□

شد سبز و خوشه کرد و به خرمن کشید رخت

□

هرچه یارب ندای حق راندم

□

گفتی: به دیر و زود من دلشاد گردانم ترا

□

خون آن بنان که چو در خامه آورد جنبش

□

بود رفیق سبکروح تازیانه‌ی شوق

□

نزد شاهین محبت بی پر و بال آمدن

□

نگویی: کین چه سودای محالست؟

□

ای نازنین پسر تو چه مذهب گرفته‌ای

□

چون ابر بهار آنچه ازین بحر گرفتیم

□

من صفتی جز وفا هیچ نیاموختم

□

به نمودار راست، بی تخمین

□

چهره‌ای داری از شراب صبوح

□

باغ و بهار من نفس آرمیده است

□

وقت ضایع نکند هیچ هنرپیشه

□

رخش زرد و تنش باریک میشد

□

من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم

□

خوشم به وعده‌ی خشکی ز شیشه خانه‌ی گردون

□

غدر نقابی بنیاد وفاست

□

کیش بر بستی که نفس دیگری قربان کنی

□

ترسم ز دماغ دل من دود برآرد

□

چند اوقات گرامی همچو طفل نوسواد

□

همی کار تو کار ناستوده است

□

آن دوست گر به تیر کند قصد دشمنی

□

یا رب مگیرش ار چه دل چون کبوترم

□

اگر ز دل نکشم یک دم آه آتشبار

□

گر ز بیخم بکند، دل نکنم زان خم زلف

□

او را ز خود چو بازشناسی درو گریز

□

چو سنگ تفرقه بخت افکند به راه وصال

□

استارگان تافته بر چرخ لاجورد

□

بسی باریده‌ای بر گلشن و راغ

□

به ننگ و نام خود لختی نظر کرد

□

تا به غایت ره میخانه نمی‌دانستم

□

قد نهال خم از بار منت ثمرست

□

بر شاخ عمر برق گذشت و خزان رسید

□

جفای دلبری هر روز کارش بر هم آشفته

□

در چمن از عشق تو گل سینه چاک

□

وان که هست از تیشه‌ی صبر و شکیب

□

بهر سو دست شوقی بود بستی

□

شهری به مراد تو گردیده مرید، آنگه

□

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش

□

خود را به سراپرده‌ی خورشید رساندیم

□

بس که طوطی جان بزد پر و بال

□

بر صید گاه دولت نگرفته‌اند هرگز

□

کردم نگاهی آرزو و آن هم نکردی از جفا

□

محو نتوان ساختن از صفحه‌ی خاطر مرا

□

یکی خندید و گفت این درهم خرد

□

تا شود سجاده و تسبیح رد

□

صوفی ما که ز ورد سحری مست شدی

□

در حلقه‌ی زلف او، دل راست عجب شوری

□

مس زنگار خورده داری نفس

□

دلت جگر بگرفتست، ورنه راز سپهر

□

چون دست آن گلندام صورت چگونه بندد

□

بر ما ستمی کرده، خون دل ما خورده

□

بچشم عقل درین رهگذر تیره ببین

□

عید من آن رخسار بس، تا درتنم باشد نفس

□

گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز

□

دل چون ز سر محرم اسرار انس شد

□

روی او چون پرتو افکند اینت روز

□

بر دهانم نه لب و سری که هست

□

حال من زار و به بالین رقیب آمد یار

□

نزدیک او چو رفتم، خاکش به دیده رفتم

□

پریرویان ز طرف مرغزاران

□

سفر کردم به امید غنیمت

□

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم

□

حریف چستی، اندر عشق چست آی

□

نقش زلفت بر رخ و نقش رخت در چشم من

□

بگشای زلف و غارت دلها ببین، اگر

□

بر هم زده دارد گل نازک ورقت را

□

نوش کن جام صبوح و کوش کز شاخ گل‌تر

□

دزد ایام گرفتست گریبانت

□

و آن دیده‌ی دریا شده را درد و غم او

□

از لعل تو گر یابم انگشتری زنهار

□

مرغ گل را در زمین پوشیده‌دار

□

کار جنون ما به تماشا کشیده است

□

درآمدم که نشینم، برون شدی به شکایت

□

به جانان می‌نویسم شرح سوز خویش و می‌ترسم

□

پای خجلت را روایی نیست بر درگاه تو

□

دیبه‌ها بی کارگاه و دوک و جولا بافتن

□

ازین چار لشکر چه داری؟ بیار

□

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش

□

دست تمنای ما شاخ امیدی نشاند

□

آستین فضول می‌افشاند

□

ز فیض خود دلم پر نور گردان

□

قدم به زمین ریخت از دو شیشه‌ی دیده

□

دل چو در خانه مست شد زین می

□

عقل را دیباچه‌ی اوراق هستی ساختن

□

به دست من ندادی زلف و بامن

□

زمان خوشدلی دریاب و در یاب

□

دلم مصباح گشت و فکرتم زیت

□

کمان نهم به کمان زلف ز نیروی عشق

□

شاخ طرب از زمین جانها تو

□

در آرزوست مه خرگهی که بر گردون

□

هر دم از دور مرا بینی و نادیده کنی

□

صحبت تن تا توانست از تو کاست

□

غیرت دل نشاندم بر سر آتشی دگر

□

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی

□

دو جهان را صلای عید زدند

□

آن را مسلم است تماشا به باغ عشق

□

اثری هم بکند زود یقین، می‌دانم

□

تا ز بالا و قدش درزند آتش به جهان

□

بوی خون میید از چاه زنخدانت، بلی

□

جوانی و تدبیر و نیروت هست

□

با چنان بالا و دیدار بهشتی کان تست

□

طرف چمن و طواف بستان

□

آن فلک را کشیده اندر سلک

□

بتان شکسته و بتخانه‌ها فکنده ز پای

□

خوش تحفه‌ای ز آن آب و گل، بوسیده، برداری به دل

□

دل و دیده نیست ممکن که شوند سیر از تو

□

آمد بهار و خاطر هر کس کشد به باغ

□

خوش آنکه از گل مسموم باغ دهر رمید

□

آن زمان کت گوید: ای من جمله تو

□

منزل سلمی که بادش هر دم از ما صد سلام

□

بدیشان گفت: اگر معشوق جافیست

□

با بختیان همت و با پختگان درد

□

آهوی چشم تو، ای ترک کمربند کمانکش

□

گردون نگردد روزی که گردد

□

تو غافلی و رفیقان به کار سازی راه

□

تو به خوابی، که چنین بیخبری از خود

□

تو پود پرده می‌دری از صبح تا به شام

□

گل بخندید که از راست نرنجیم ولی

□

که کافر نکردست بر دین پرستی

□

گفتم لب شکرین تو آن منست

□

در دل آهنگ حجازست و زهی یاری بخت

□

همچو عضو تو سر و قد زیبا

□

یک بنده نمی‌یابم، هنجار وفا دیده

□

بکاخ دهر که آلایش است بنیادش

□

دل من مهر او جوید که خواهم

□

ارغوان جام عقیقی به سمن خواهد داد

□

اقبال در کار آمده، دولت خریدار آمده

□

این صد هزار نرگسه بر سقف این حصار

□

نخواهم در تو پیوستن بیاری

□

دلم افتد ز پا هرگه بلرزد زلف او آری

□

رفت از دهان تنگش بار و خرم به غارت

□

بکاهند گر دیده و دل ز آز

□

سواران چابک سرد، گردمی

□

دلا در عاشقی ثابت قدم باش

□

که چو قاصدی فرستیم به دشمنی برآیی

□

به کوه اندرون مانده‌ی دیرگاهی

□

کی راست شود کارم؟ زین غصه که من دارم

□

سگی از تو شهسوارم به قبول و رد چکارم

□

به جان در غیرتم از دل، که پیش اوست پیوسته

□

من چنین خرد و نزارم زانسبب

□

منتظرم تا مگر پیش من آیی شبی

□

رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت

□

دینت خدای داد و زبان داد و عقل داد

□

بیش جان را نکنم زنگ زده

□

کافر چشم مست تو چون هوس جفا کند

□

تو را مستی هست پنهان نه پیدا

□

حاصل ما ز زلف و عارض اوست

□

از بهر شستن رخ پاکیزه‌ات ز گرد

□

از روی عشوه بند قبا را گشاده باز

□

نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت

□

مرغ جان ما، که از تار بدن بودش قفس

□

باد بر باغ همی عرضه کند زر عیار

□

به نور جان شدست این نقش ممتاز

□

هم دستی دو نرگس او بین که وقت کار

□

یاری لطیف باید، گوینده‌ای موافق

□

ماش خندید و گفت غره مشو

□

رخت و خر خود را همه بگذاشتم اینجا

□

تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین

□

نازکست اندام سیمینت چو گل

□

پیش که غمزه زن شود چشم ستاره‌ی سحر

□

عقل در وادی محبت تو

□

ز رغم من به نوعی مدعی را کام می‌بخشی

□

با ساز و برگ بودی سالی، سزد کزین پس

□

گرچه نفس واحدیم از روی جان

□

محتاج قید نیست، که زندانیان عشق

□

آن همه ناز و تنعم که خزان می‌فرمود

□

بر همه ارباب عشق حاکم و والی شده

□

شادیم ز فرخندگی بخت که ما را

□

چند گویی که: حدیث تو به زر نیک شود؟

□

از آن چون کوکبم پیوسته اشک از دیده می‌ریزد

□

گر خواب و خورد بود مراد، این کمال نیست

□

آن یکی را در قیامت ز انتباه

□

گرهوس شکار دل نیست ترا؟ ز بهر چه

□

صراحی ای و حریفی گرت به چنگ افتد

□

ما چو خراباتییم گر ننشیند رواست

□

دلم از خون چه خم به جوش آمد

□

بت تست نفس تو در کعبه‌ی تن

□

می‌کنم گر بیخ عیش خویش میگوئی بکن

□

در سر زلف تو صد لیلی اسیر

□

زان ز غیرت پاس شوهر داشتی

□

مرغ جان ما، که از بار بدن بودش قفس

□

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

□

طاق ابرو را ز شوخی چون هلالی داده خم

□

روشنایی آسمان را باشد و امشب همی

□

گفته‌ای: خونت بریزم،سهل باشد

□

ز بختم با حریفان کار مشکل شد که پی در پی

□

گفته بودی که: به فریاد تو روزی برسم

□

برق می‌انداخت می‌سوزید سنگ

□

فکر کردم که بگویم: بچه مانی تو؟ ولیکن

□

برق عشق ار خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت

□

رحمت آری، اگر این گریه ببینی، لیکن

□

خانه‌ی دل به چار حد وقف غم تو کرده‌ام

□

روز بیهوده صرف کرده‌ای، اکنون

□

مال میراثی ندارد خود وفا

□

ز دل چو دیده بر نجست و تن ز هر دو به درد

□

زهره کی بود یا عطارد یا شهاب

□

از لب لعل و دهان تنگ، خوش

□

به لابه گفت شبی میر مجلس تو شوم

□

احد غیر واجب باحد

□

ای دریغا که من از دست شدم

□

چه محتاجی به آرایش؟ که پیش نقش روی تو

□

گر نگوییم آن نیاید راست نرد

□

جان در بلای زلف او تن، مبتلای زلف او

□

بانگ آمد ناگهان که رفت بیم

□

ای که نچیدی گلش،، در گل خود کن نظر

□

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم

□

خود نخواهی هیچ وقتم ور بخوانی ساعتی

□

جان خاک نعل مرکبت وز آب طوق غبغبت

□

پیام من برسانی، بدان صفت که تو گویی

□

چون سلاحت هست رو صیدی بگیر

□

ما دل صد آشنا بهر تو بگذاشتیم

□

در ده ضروان به نزدیک یمن

□

چو گفتم: عاشقم، بر تو، شدی بر خون من چیره

□

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست

□

همه شب گفتگوی توده و باغست و مال و زر

□

تا شانه را به جعد معنبر کشیده‌ای

□

چو بیمار عشقم علاجم بکن

□

تا بیامد خشت می‌زد در تبوک

□

دلت ز دام بلا گرچه میرمید، ببین

□

دختر شاهت همی‌خواند بیا

□

سلامی دید، دور از هر سلامت

□

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم

□

در وعده‌ی فردای تو این صبر که کردیم

□

گلشن شود نشیمن سلطان نوبهار

□

تو گر پایمردی نکردی به لطف

□

اتفاقا اندر آن شب‌های تار

□

درین دو هفته نثاری نبینی اندر باغ

□

در میان سنگ لاخ بی‌گیاه

□

هر آن کس را که میدانی شماری برگرفت از خود

□

شکسته گشت چو پشت هلال قامت من

□

نیست صافی، مهل که جوش کنم

□

قامت به ناز افراخته، خلقی ز پا انداخته

□

من آشفته دل را تا کی آخر

□

پس درین قسمت چو بگماری نظر

□

چو عاشق دید کار خویش مشکل

□

هم‌چو دیوار شکسته در فتاد

□

ز سرو راست تری، یاد نسترن چه کنی

□

طمع خام بین که قصه فاش

□

عاقل به آفتاب نکردی دگر نگاه

□

استاد حکمت آمد و شاگرد حکم دین

□

قدم بالای چون سرو تو خم کردست و این مشکل

□

صبر بگزیدند و صدیقین شدند

□

گر به شمشیر فراقم پی کنی صد پی روان

□

پشتش از بار گران صد جای ریش

□

زنار او کمندی در حلق جان کشیده

□

صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست

□

دوش فرمودی که خواهم کشتن آن شوریده را

□

تن همه چشم است به صحن چمن

□

به نور خود بر افروزنده‌ی دل

□

تا رود بالای این سقف برین

□

هر چند مرا هیچ نخوانی که: بیایم

□

عالم اسباب و چیزی بی‌سبب

□

گفتی که: مرید پرورم من

□

خاک وجود ما را از آب دیده گل کن

□

خود به طلب دیدم و راهی نبود

□

جو به جو راز دلش دانستی

□

ز خلق آن ماه چون اندیشه میکرد

□

هیچ ممکن نه ببحثی لب گشود

□

بدان سر خیل خوبان بر سلامی

□

تا توانی در رضای قطب کوش

□

به خشم از سر گرفت آن تندخویی

□

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد

□

بزرگش دار در دانش چو یوسف

□

نیکوست که در پیش تو خوانم غزل شاه

□

اگر بودی چنان چون بود ازین پیش

□

زن دو شمع و نقل مجلس راست کرد

□

چو سنگ از آب هر سیلی چه رنجی؟

□

خون بجوش آمد ز شعله‌ی اشتیاق

□

کجا رفت آن که شب خوابت نمی‌برد؟

□

گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود

□

بداند، هر که او آگاه باشد

□

غیاث ملت، اقضی القضاة عز الدین

□

نوشت این نامه‌ی دلسوز را باز

□

من نمی‌آیم فروتر از هزار

□

چه مرغی وز کجایی؟ چیست حالت؟

□

هر که جوید پادشاهی و ظفر

□

به جوش آمد دلش از درد و اندوه

□

بس غرقه حال وصل کخر

□

چو اندر کیسه اندک دید سیمش

□

آبدان گشت نیلگون رخسار

□

هوس دارم که هر روزت ببینم

□

خود کی کوبد این در رحمت‌نثار

□

چو صورت هست معنی نیز باید

□

گرد نادر گشتن از نادانی است

□

گر چه هرگز نکرد یاد از ما

□

آن شمع سرگرفته دگر چهره برفروخت

□

دل نگهدار، که بر شاهد دنیی ننهی

□

بر سر بازار دهر نقد جفا می‌رود

□

هر چه پرسم ترا بهانه مجوی

□

بوی صدقش آمد از سوگند او

□

علم دل را به جای جان باشد

□

دست دادستت خدا کاری بکن

□

اندرین نامه بدیع سرشت

□

از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار

□

خود ازین آمدن مراد چه بود؟

□

غمی نمانده مرا با وجود زلف تو آری

□

از من نشان دل طلبیدند بیدلان

□

جمله ره حیران و مست او زین عجب

□

ز صد شهرت خبر دادند و چون رفتم نه در شهری

□

از قناعت هیچ کس بی‌جان نشد

□

نکنی گوش به جایی که رود قصه‌ی من

□

که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست

□

عزیزی پیش من چون جان اگر چه

□

ز آن یکی خرس که بد خنثی طبع

□

کریاس دلها موی او، اردوی جانها کوی او

□

گفت او گر می‌نداند عامیم

□

بر دل ما مکن جنایت پر

□

کسب شکرش را نمی‌دانم ندید

□

کار ما با یکیست در همه شهر

□

از صبا هر دم مشام جان ما خوش می‌شود

□

گر یک نظر به جان بخریم از لبت، هنوز

□

فانی مطلق شود از خویشتن

□

در دهر سوکوار نباشد به حال من

□

تا برون ناید از آن خط گوسفند

□

سخت به جوش اندری، تا چه هوس میپزی؟

□

گر بخواهی ور نخواهی رزق تو

□

طریق جان‌گذاری را ز راه شوق واجسته

□

برکش ای مرغ سحر نغمه داوودی باز

□

آب و خاکش ز عکس تافته شد

□

در خون نشسته‌ام که چرا خوش نشسته‌ام

□

این داغ سینه‌ی اسدالله و فاطمه است؟

□

گفت بر جمله دلم سوزد به درد

□

همه سر بر آستان تو نهاده‌ایم، تا خود

□

در پس آیینه آن استا نهان

□

طوقداران چشم آن ماهند

□

افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع

□

فلک چو نامه فرستد ز مشکلی به جهان

□

در رهت افتاده‌ام بر بوی آنک

□

زنهار ! قصد کندن بیخ کسان مکن

□

یک پلنگی طفلکان نو زاده بود

□

بدان کان پای من باشد به دام زلف او، گر تو

□

که آن دعای شیخ نه چون هر دعاست

□

متاب روی و سر از من،مباش بی‌خبر از من

□

هوا مسیح نفس گشت و باد نافه گشای

□

سودی کن ازین سفر، که هرگز

□

من او را باربد خوانم نه حاشا

□

لگام این دل خیره به دست صبر وا داده

□

شاه چون از محو شد سوی وجود

□

زان روی همچون مشتری گر پرده برمی‌داشتی

□

ناگهان آواز سگ‌بچگان شنید

□

دست بر نبض هر کسی که نهاد

□

قدحی درکش و سرخوش به تماشا بخرام

□

چو دست گهر بار او نیست گردون

□

بعد از آن معلوم من شد کان حدیث

□

پرسید از چنار که تو چند روزه‌ای

□

سه پسر بودش چو سه سرو روان

□

صنعت و حرفت ما هر دو تو می‌دانی چیست

□

گفت از حمام گرم کوی تو

□

روزگاری به حل و عقد و سزد

□

بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گیر

□

دل و دستت که شاد باد و قوی

□

چون هر سه داری از همه کس شکر بیش کن

□

سایه‌ی آفتاب حکمت او

□

یا بگورستان و جای سهمگین

□

در خاطرم که بلبل بستان نعت تست

□

ور نهان کردید دینار و تسو

□

مجد دین خواجه‌ی جهان که سزاست

□

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست

□

زمانه نی در مردی در کرم بشکست

□

مقیم کوی تو تشویش صبح و شام ندارد

□

گفت ای خواجه زن خوب تو داری امروز

□

آن وظیفه‌ی پار را تجدید کن

□

در جهانداریت گردون فتنه در سر داشته

□

مر مرا تو دوست‌تر داری عجب

□

بزرگ بارخدایی کنی و بفرستی

□

حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر

□

دور بین چون کرکس و خصم افکنی همچون عقاب

□

نه راحت دمی همدمی می‌کند

□

دست این روزهای کوتاهست

□

کرد اشارت کش درین مجلس کشید

□

عاقبت عافیت‌آموز را

□

آن ضعیف زال ظالم را بیاب

□

دور دور خشکسال دین و قحط دانشست

□

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن

□

سنایی گرچه از وجه مناجاتی همی گوید

□

از پی آن که یکی بسته به دو رسته شود

□

امیر عادل و صدر اجل مهذب دین

□

امروز خندان آمدی مفتاح زندان آمدی

□

کاستینها در غم او ترکنند از آب گرم

□

بلک شرط قابلیت داد اوست

□

که به اقطاع نخواهم نه جهان بلکه فلک

□

خلوت دل نیست جای صحبت اضداد

□

جز تو از ارکان دولت فتح را

□

عجوز جهان در نکاح فلک شد

□

در زنگوله‌ی نشید دانی

□

در لا احب افلین پاکی ز صورت‌ها یقین

□

کاین دل ریش آرزومندم

□

گرچه خویش را عامه پنهان کرده‌ای

□

شیرین و ترش گشته دو جوهر به هم رفیق

□

دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش

□

وی جهان شادمان به صحبت تو

□

یارب چه سواری تو که بر غارت دلها

□

بازم ز زمانه کم گرفتی

□

زان سوی او چندان کرم زین سو خلاف و بیش و کم

□

ای کرده ملک را متمکن مکان تو

□

می‌رود هر روز در حجره‌ی برین

□

جان شیرین من به تلخ چو آب

□

من ار چه در نظر یار خاکسار شدم

□

پیشش بدل دیو و دام و دد

□

عیسی کده خرگاه او وز دلو یوسف چاه او

□

همایون یکی عید تشریف سلطان

□

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

□

از کفایت آنچه دارد طبع تو

□

گر هزاران رطل لوتش می‌خوری

□

ای کرده به خدمت همایونت

□

از دیده گر سرشک چو باران چکد رواست

□

لیکن عجب ز خواجه از آن آیدم همی

□

هین بیا کز آرزوی روی تو

□

اشک اعمی دان مقامات حریری و بدیع

□

مشتغل ماندند قوم منتجب

□

اقبال جناب ترا گزیده

□

آن دگر گفت ار نبودی مرگ هیچ

□

خرد سزای تو نا معنییی به دست آرد

□

سرم به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید

□

ازین یک غلام تو یعنی جهان

□

مجد الدین افتخار اسلام

□

یارب اندر ناکسی چون کیست او

□

از سرو گویم یا چمن از لاله گویم یا سمن

□

بهتر از گوهر تو دست قضا

□

باسنان و تیغ لابه چون کنی

□

دارد از غصه آسمان دندان

□

خاک ره آن یار سفرکرده بیارید

□

چه داند آنکه ندیدست کاندرین مدت

□

خوش آن که از کمین به در آیی کمان به دست

□

رگ زند هرکه او بود محرور

□

داد بسیار و عطای بی‌شمار

□

صفی موفق سبعی چو بارها می‌گفت

□

چونک میکائیل شد تا خاکدان

□

مسند تست آن کزو عالی نسب شد کبریا

□

ز رقیب دیوسیرت به خدای خود پناهم

□

زانکه ما تجربت بسی کردیم

□

صبح است گل‌گون تاخته، شمشیر بیرون آخته

□

آنکه گردون در انتظام امور

□

از حمله‌های جند او وز زخم‌های تند او

□

واکنون همه شب منتظرم تا بفروزند

□

جبرئیل صدق را فرمود رو

□

حالتی دادم اندرو که در آن

□

جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است

□

عطای او بود چون ختنه کردن

□

مشک با زلف سیاهش نه سیاهست و نه خوش

□

از باده‌ی نعیم تو شد چون به خانه مست

□

غرقست جانم بر درت در بوی مشک و عنبرت

□

که مرا در فراق خدمت تو

□

نه غلط گفتم که بد قهر خدا

□

که بهتر آن کسی باشد که هردم

□

طوبی ز قامت تو نیارد که دم زند

□

شعله‌ی صبح روزگار دو رنگ

□

جز رصدان سیه سپید نشاندن

□

دوستت انوری که نگشاید

□

رقصان سوی گردون شوم زان جا سوی بی‌چون شوم

□

زمام حل و عقد خود نهادی در کف جمعی

□

نفخ صور امرست از یزدان پاک

□

چه گویی در وجود آن کیست کو شایستگی دارد

□

صفیر مرغ برآمد بط شراب کجاست

□

بر ستوران و اقربات مدام

□

دگر دهد باده کنون ساقی سیمین بدنم

□

جنبش آسمان به نفس خودست

□

بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان

□

آنچنان افزون ز روی مرتبت ز ابنای عصر

□

می‌رود هر روز در حجره‌ی خلا

□

بادا همیشه ملک جمال تو منتظم

□

حیف است طایری چو تو در خاکدان غم

□

دیده رخ راز مه ببیند

□

شاه یک اسبه بر فلک خون ریخت دی را نیست شک

□

زانکه در نسبت ملک تو که باقی بادا

□

گویدش بگذر سبک ای محتشم

□

هم فتح ترا بر عدد افزونی

□

کیف یاتی النظم لی والقافیه

□

وز بزرگی که نفس حادثه راست

□

حاجت مطرب و می نیست تو برقع بگشا

□

عیال زن خویش باشد هرآنکس

□

نقد جان تا ندهی کام تو جانان ندهد

□

هم نکو خواهانت را دایم به روی تو نشاط

□

بر خوان شیران یک شبی بوزینه‌ای همراه شد

□

تا ببینند خواجه کجاست

□

آمد اسرافیل هم سوی زمین

□

به گرمایی چنین در چار طاقش

□

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید

□

دوستان گر به دوستان نرسند

□

عید آمد از خلد برین، شد شحنه‌ی روی زمین

□

گفت چون نیست گفتم از پی آنک

□

دعوی خوبی کن بیا تا صد عدو و آشنا

□

سید و صدر روزگار که هست

□

گر دو صد بارت بجوشم در عمل

□

آفتابش در سخاوت مقتدیست

□

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند

□

راضی نشود به هیچ بد نفسی

□

ای پسندیدگان خسرو شرق

□

برهانید مردمان را زو

□

از حشم هر که به ما کردی گله

□

از تو باز آمدن که یارد خواست

□

صبح کاذب آید و نفریبدش

□

دست حکمش به کیله‌ی خورشید

□

گو شمع میارید در این جمع که امشب

□

وز فلک چندان که خواهی بی‌قیاس

□

چون به غزنین ساحری شد زیر خاک

□

مودودشه موئید دین پهلوان شرق

□

گفت هر کو را منم مولا و دوست

□

تو عطا گر دهی و گر ندهی

□

بود روی او چو رخسار زنان

□

هرکه هستند در نشیمن خاک

□

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک

□

جهان به تیغ درآورده جمله زیر نگین

□

نعوذبالله از این زاهدان جامه سفید

□

نام تو اوراق سعادت نبشت

□

ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس

□

چون قوی‌دل بود به رحمت تو

□

قفل را برمی‌گشادند از هوس

□

چو زین بگذشت و ما و مطرب و می

□

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت

□

در زمان دو سپهدار که از گرد سپاه

□

از آن گشت شروان سمرقند اعظم

□

آنکه بگشاد هیچ وقت نبست

□

ای گل ز اصل شکری تو با شکر لایقتری

□

سپهر مجد مجدالدین که شاهان

□

یکی چون بهشت عدن یکی چون هوای دوست

□

بر پایه‌ی تو پای توهم نسپرده

□

مصلحت دید من آن است که یاران همه کار

□

زانکه این دو ودیعتند که خلق

□

گفتی که به درد دل صبر است طبیب اما

□

احتباس روزی خلق آسمان آغاز کرد

□

بوک موقوفست کامم بر سفر

□

سرافرازی و غواصی سزد شاخی و بیخی را

□

مگر از سیاه روزی تو مرا نجات بخشی

□

بعد ما کز سر حسرت همه روز افکندی

□

ساقی به جام عدل بده باده تا گدا

□

نفاذ حکم و قضا و قدرت قدر وسع آنک

□

لبم بی‌آب چون دندان شانه است

□

حلقه‌ی شبرنگ زلف پرچمت

□

گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود

□

ای یافته هرچه جسته از گیتی

□

به مستی از لب دردی‌کشی شنیدم دوش

□

فرخ و خرم و همایون باد

□

گشته‌ام در جهان و آخر کار

□

چو او اندیشه‌ی برخاستن کرد

□

با من پلنگ سارک و روباه طبعک است

□

آخر افسوستان نیاید از آنک

□

هر سه در یک فکر و یک سودا ندیم

□

گفتم چو صبح وعده‌ی انعام او دمید

□

دیده بر راه نهادم همه روز

□

هر کسی را کنیت و نام و لقب در خورد اوست

□

گفته بودی کی بمیری پیش من تعجیل چیست

□

تا چو پرویز نست او که مدام

□

او زبده‌ی جلال و چو تقدیر ذو الجلال

□

گفته‌ام در سه بیت چار لطیف

□

تشریف ده عشاق را پرنور کن آفاق را

□

فرماندهی که در خم چوگان حکم اوست

□

عشق لیلی موجب دیوانگی است

□

نوبتی ملک به زین اندرست

□

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش

□

به دست احمد مرسل به کافران قریش

□

هر آفتاب زردم عیدی بود تمام

□

ای نهفته مخدرات سخنت

□

خوب‌تر زان دیده بودند آن فریق

□

خاک‌پای تست آنکش کیمیا داند خرد

□

فسانه‌ی کهن و کارنامه‌ی به دروغ

□

رحمت سایه‌ی خدای برو

□

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه‌ام

□

پشت چرخ از نهیب تیر قضا

□

گر به ما ... کج کنی ما را

□

آسمانیست آفتابش رای

□

از هجر روزم قیر شد دل چون کمان بد تیر شد

□

بنده را بی‌شک از عذاب خدای

□

از رخ و زلف تو در دیر و حرم آشوبی

□

کردگارش در خور وی این دو گوهر داد و هرگز

□

کمال سر محبت ببین نه نقص گناه

□

چو برکشید شفق دامن از بسیط هوا

□

خیاط روزگار به بالای هیچ کس

□

بی‌قلم بر بساط آینه فام

□

شاه دیدش گفت قاصد کین کیست

□

کشوری و عالمی را هم زمین هم آسمان

□

شکر گدای آن لب شکرفشان نگر

□

در و دست تو مقصد آمال

□

ای گلبشکر آن که تویی پادشاه حسن

□

ای ز رشک رونق بزمت سلیمان را خدای

□

به سوی این دو یگانه به موصل و شروان

□

جود و بخل از کف تو هر دو مخنث شده‌اند

□

سمعا و طاعه ای ندا هر دم دو صد جانت فدا

□

واندرین دوران که انصاف تو روی اندر کشید

□

چون بنا گوش نیکوان شد باغ

□

خواجه‌ی ملت حمیدالدین که از روی قوام

□

عزم دیدار تو دارد جان بر لب آمده

□

حال من بنده به وجهی که توان کشف کنید

□

امیر عادل سلطان دل و خلیفه همم

□

زلزله‌ی حرص اگر زهم ببرد کوه

□

ای بحر پرمرجان من والله سبک شد جان من

□

طیره از طره‌ی خوشبوی تو عطار ختن

□

سر شانه را شکستم به بهانه‌ی تطاول

□

آسمان همت خداوندی که همچون آسمان

□

به نوک خامه رقم کرده‌ای سلام مرا

□

گردون کجاست بر در قدر بلند تو

□

دفتر آز از بر من برگرفت

□

ستر میمونت حریم ایزدست

□

خورشید از رویش خجل گردون مشبک همچو دل

□

ای شبان رمه آنکه تویی سایه‌ی او

□

ور چون تو به چین کرده ز نقاشان نقشیست

□

به بزرگی جواب این فتوی

□

دیده را دستگه در و گهر گر چه نماند

□

گرچه مستغنیم از این سوگند

□

شاخ را پشت خم کند میوه

□

به پیش دست سخی تو از خجالت و شرم

□

ور خود برآید بر سما کی تیره گردد آسمان

□

نیست اندر زمانه محمودی

□

گفتم: در آن دو زلف شکن بیش یا گره؟

□

ای چرخ پست همبر رای رفیع تو

□

زمانه افسر رندی نداد جز به کسی

□

تصحیف قافیه که به مصراع آخرست

□

روز و شب است سیم سیاه و زر سپید

□

عقل با دانش تو بی‌دانش

□

یا این دل خون خواره را لطف و مراعاتی بکن

□

بر جمادات فضل آدمیان

□

همرنگ رخسار خویش گردان

□

قدرت دادن اگر نیست مرا باکی نیست

□

به رغم مدعیانی که منع عشق کنند

□

آستان ساحت جاه ترا چون برکشید

□

گفت کو عمر کارزو خواهم

□

در مستی ار ز بنده خطایی پدید شد

□

بر مرکب عشق تو دل می‌راند و این مرکبش

□

نی شکر گفته‌ای و می نرسید

□

این است اگر ساقی، می خور ز حساب افزون

□

مهمان رسیده‌اند تنی چندم این زمان

□

قاصد منزل سلمی که سلامت بادش

□

دان که از کناس ناکس در ممالک چاره نیست

□

در داغ دل بسوز و ز مرهم اثر مجوی

□

چرا قبول کنم از کس آنکه عاقبتش

□

قوت می‌خوردی ز نور جان شاه

□

بر لاله‌ی رمح و سبزه‌ی خنجر

□

کاش آن‌قدر به خواب رود چشم روزگار

□

بوی کافور و عود و مشک آورد

□

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

□

گفت چون باشد گدا آن کز کلاهش تکمه‌ای

□

کنون از مرگ صدر الدین تهی گشت

□

دلت گر یک زمان در بند ما شد

□

گر لب فروبندم کنون جانم به جوش آید درون

□

جهانداری که خورشیدست و سایه

□

کلید باغ را فردا هزاران خواستار آید

□

مشکل و حل آسمان و زمین

□

اول به بانگ نای و نی آرد به دل پیغام وی

□

صورت فتح و قبه‌ی ظفری

□

بودم از عجز چون خر اندر گل

□

چرخ مردم‌خوار گویی خصم ماست

□

خورشید چون افروزدم تا هجر کمتر سوزدم

□

از دست آنکه غیرت ماهست و آفتاب

□

«برقع از روی برافکن که همه خلق جهان

□

سزای حمد محمد که از محامد او

□

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد

□

طاهربن المظفر آنکه ظفر

□

چون طرب در دل و دل در ملکوت

□

یافت از دست اجل جان گرامیش خلاص

□

امروز صد چندان شدی حاجب بدی سلطان شدی

□

به دلی صحبت تو نیست گران

□

راه ده ما را اگر چه مفلسان حضرتیم

□

رای تو در نظام ممالک براستی

□

دی گله‌ای ز طره‌اش کردم و از سر فسوس

□

خویشتن را دیدمی بر تیغ کوهی گفتیی

□

به حکم هدیه‌ی نوروزی آسمان هر سال

□

دانکه از هیچ روی نتوان گفت

□

هر کز گران جانان بود چون درد در پایان بود

□

از سر روزگار گرد برآر

□

با زنخی چون سمن و با تنی

□

پنداشتم که بازوی احسان قوی‌ترست

□

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن

□

باده فرمود و شعر خواست ازو

□

عیسی به حکم رنگرزی بر مصیبتش

□

پای باست زین اگر بر خنگ ایام افکند

□

جباروار و زفت او دامن کشان می‌رفت او

□

دست در دامن جاه تو زند هرکه ورا

□

عشقش آتش بود کردم مجمرش از دل چو عود

□

بشنو از من اگر سری طلبی

□

قدر مجموعه گل مرغ سحر داند و بس

□

موئمن به زبان بر پس اذاجاء

□

نوبت راحت و کرم بگذشت

□

آنکه آب کلاهداری چرخ

□

لا ابالی گشته‌ام صبرم نماند

□

جریده‌ایست نهاد سیه سپید جهان

□

آنچنان بی خبرم ساخت نگاه ساقی

□

چند گویی خواهر من پارساست

□

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

□

رفته از تاریخ هجرت پانصد و پنجاه و دو

□

شعبه‌ی برق و روز نو، غرتش از مبارکی

□

تخمی از لطف در زمین کمال

□

به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند

□

در تموز و دی به سالی یک دو بار

□

راست گفتی شده‌ست خیمه‌ی من

□

حدیث فخری منحول اندرو کرده

□

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

□

دی چو خورشید در حجاب غروب

□

خو کرده به تنگنای شروان

□

ولیکن چون به چیزی حاجت افتد

□

دین و دل بردند و قصد جان کنند

□

شکست پای یکی زود تا نه دیر رسد

□

حق میان من و تو آگاه است

□

گر توانم سجده‌گاه شکر سازم ساحتت

□

تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز

□

آنچه بامن زلطف کرد امروز

□

کاندر جهان چو بهمن و جمشید صد هزار

□

سمت درگاهت سعود چرخ را

□

شکرفروش که عمرش دراز باد چرا

□

چون چیز اندکی به هم افتاد باز برد

□

جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان

□

پیش شطرنجی تدبیر چو بر نطع امور

□

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش

□

وانجا که فتد مال تو در معرض قسمت

□

دل جوابم داد کز نعل پی‌اش

□

چار آلت بیایدش ورنه

□

من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق

□

ساحت عالم از طراوت تو

□

فرمان دگر کس همی‌برد دل

□

شرم دارد زمانه با چو تویی

□

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی

□

درخت رقص‌کنان گشت و مرغ نعره‌زنان

□

چو هم‌زانو شوم با غم، گریبان را کنم دامن

□

مر موالید جهان را سیزده

□

گنج عزلت که طلسمات عجایب دارد

□

باز فراش عافیت طی کرد

□

سحرگه عزم بستان کن صبوحی در گلستان کن

□

دلم را انده امروز بس نیست

□

سواد زلف سیاه تو جاعل الظلمات

□

طمع آرد به روی مرد زردی

□

جان شد نهنگ بحرکش از جام نیم شب

□

خدای عزوجل را چو کرد سجده‌ی شکر

□

هر کجا آن شاخ نرگس بشکفد

□

طلعت فضل و چهره‌ی دانش

□

با سپاه غمزه بازآمد پی تسخیر دل

□

از سر جوی عشوه‌ی آب ببند

□

زان باده که در میکده عشق فروشند

□

روزی خلق چون مقدر شد

□

من چو موئی و ز من تا به اجل یک سر موی

□

از یک احسان تو شکسته‌دلان

□

به وقت سرخوشی از آه و ناله عشاق

□

آن بدان از بد ستاره‌ی نحس

□

فرخنده پر آن مرغی کش غرقه به خون سازی

□

گر سموم قهر تو بر بحر و کان یابد گذر

□

گفتم خراج مصر طلب می‌کند لبت

□

از چپ و راست خلق می‌رانند

□

تا تو دولت داری آن کت دوست‌تر دشمن‌تر است

□

کنون به خیمه زدن دانه‌ای پراکندی

□

بجز هندوی زلفش هیچ کس نیست

□

نان و آبش مخور که هرکه خورد

□

دوش در وقت سحر آهی برآوردم ز دل

□

بدترین مرد اندر این عالم

□

مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس

□

در کیسه‌ی عمر انوری نیست

□

یک سو فکن دو زلفش و ایمانت تازه گردان

□

یا منشاء ملک و نشو دین است

□

ناموس عشق و رونق عشاق می‌برند

□

کاندرین روزگار زن کردن

□

تا زلف تاب مشتاقان برد در حال جنبش

□

لغزی گفته‌ام که تشبیهش

□

گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ

□

آن کاملست او که نماند جهان جهل

□

خیز دلا شمع برکن از تف سینه

□

روزگار بی‌نوایی وصل را هجران دهد

□

من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سیاه

□

فصیح و گنگ به تعریض چند گویندت

□

تا به کی بار خم زلف کشی بر سر دوش

□

زان ستمها که گردش تو کند

□

ز وصل روی جوانان تمتعی بردار

□

آفتاب رای و ابر دست گوهربار تو

□

دعوی نسبت ز عم کن نز پدر زیرا تو را

□

خرد چو مورچه در تشت حیرتست ازآنک

□

گره ز دل بگشا و از سپهر یاد مکن

□

کار آب نافع اندر مشرب من آتشیست

□

ترسید زلف تو که کند چشم بد اثر

□

دهان لاله رخانم به خنده بازگشای

□

اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود

□

مجیر دولت و دنیا و اندر دیده‌ی دولت

□

یکان یکان حبشی چهره و یمانی اصل

□

آن مکان کز تو فلک قدر و زمین بسطت شده است

□

اگر از بهر دل زاهد خودبین بستند

□

اختران در هوس پایه‌ی اعلای سپهر

□

در کوی می فروشان نه کفری و نه دینی

□

جاه تو و اقطاع جهان یوسف و زندان

□

گرت ز دست برآید مراد خاطر ما

□

جهان نثار گل تیره کرد آب سیاه

□

دامن اندر چین، بساط احتشام کس مبین

□

خجل از قدر و رایت چرخ و انجم

□

نیکی پیر مغان بین که چو ما بدمستان

□

از برای نزول میر عمید

□

« ای ساقی خوش منظر مست می نابم کن

□

آنکه در دست او سخا مضمر

□

شکنج زلف پریشان به دست باد مده

□

زرهای بی‌شمار به افسوس می‌برد

□

صبا کبوتر این نامه شد بدان درگاه

□

عاقلان با تجارب عالمان ذوفنون

□

جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت

□

ای چهره‌ی ملک از قلم کاه‌ربایت

□

اوفتاده در رهی بی پای و سر

□

نعمت انصاف عالم را ز عدل عام اوست

□

کارم بدان رسید که همراز خود کنم

□

این به انواع هنر معروف در فرزانگی

□

هیچ در صبر دل نبندم از آنک

□

خواجه منصور عامر آنکه کفش

□

یاد باد آن که چو چشمت به عتابم می‌کشت

□

تیغ خونخوارت پذیرفتار فتح

□

شورش عشاق در عهد لب شیرین لبت

□

همی گفت ای به وقت کودکی راد

□

حلقه پیر مغان از ازلم در گوش است

□

دل را چو از عفونت اخلاط آرزو

□

ز دور خامه‌ی تو شرق و غرب بیرون نیست

□

گر به عینه نه بهشتی نه جهانی که جهان

□

راز درون پرده ز رندان مست پرس

□

زان روز که قصد فلک از غصه‌ی رتبت

□

تا بود ملک شهرده و شهرستان بود

□

دان که من بنده را خداوندی

□

شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز

□

بر سر آدمی مسلط کرد

□

وفا طبع گردان و ایمن مباش

□

بنده را فخرالزمان اسحق و چندین کس جز او

□

کامم از تلخی غم چون زهر گشت

□

شدی مصوص تنم بی‌گمان ز خوردن آن

□

شبی که اول آن شب شراب بود و سرود

□

گرچه معمور و خرابش همه مردم دارند

□

یاد باد آن صحبت شب‌ها که با نوشین لبان

□

به طبع خرم و خندان شراب نوشیدند

□

برآمد هر شب افغان از دل طور

□

خداوند اوحدالدین خواجه‌اسحق

□

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک

□

نه از بزرگی تو زانک از معایب تو

□

کی با تو می‌توان گفت اسرار نیستی را

□

در ذمت ملوک جهان دین طاعتت

□

همای زلف شاهین شهپرت را

□

زلعل نگین تو درحکم مطلق

□

زان پس که تاخت رخش به هرا چو نوبهار

□

بی‌موکب جاه تو فلک بیهده تازی

□

ما جفا از تو ندیدیم و تو خود نپسندی

□

دلش با بحر اخضر توامانست

□

یکدل همی‌چرند کنون آهوان

□

چون سرو سهی قامت و شایسته‌تر از سرو

□

من دیوانه چو زلف تو رها می‌کردم

□

همچنین فرمود ایزد در نبی

□

قطعه‌ای کز ثنا طرازیدم

□

به حسن ظاهر و باطن مسلمت نکنند

□

آن که یک جرعه می از دست تواند دادن

□

فتح باب کفت به بار آرد

□

گه دهد آب را ز گل خلعت

□

گفتمش ای بزرگ چت بودست

□

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

□

هیچ دانی درو چه شاید بود

□

نبیند دل آوخ به خواب اهل دردی

□

غرضم حاصل و دلم فارغ

□

دل که از ناوک مژگان تو در خون می‌گشت

□

بیداریم چه دانی، ای خفته‌ای که شبها

□

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان

□

که گر به ذکر تو دیگر قلم بگردانم

□

رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی

□

چو افتد در بلورین کاسه عکس طلعت ساقی

□

نگویمت که همه ساله می پرستی کن

□

همتت در جهان نمی‌گنجد

□

در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ

□

حلقه‌ی زلف زره سازش نگر

□

سلامت همه آفاق در سلامت توست

□

از ره گوش آمدت بر راه چشم این حادثه

□

ای شاه حسن چشم به حال گدا فکن

□

دشنه‌ی او تشنه‌ی خون دل است

□

می‌چکد ژاله بر رخ لاله

□

بر واقعه‌ی رشید مویم

□

از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب

□

جان و دل پر درد دارم هم تو در من می‌نگر

□

اندر سر ما خیال عشقت

□

به درد پسر مادرش چون فروشد

□

عاشقان زمره ارباب امانت باشند

□

در ازل چون بسرشتند ملایک گل تو

□

گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک

□

با بخت سیه عتاب کردم

□

چهل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت

□

به خبر دادن نوروز نگارین سوی میر

□

حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنیست

□

چون کلاغ است نجس خوار و حسود

□

دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش

□

خون ناحق کشتگانت را غرامت دادمی

□

صد نامه فرستادم و آن شاه سواران

□

عمود صبح ندیدی سواد شام در او

□

به یاد لعل تو و چشم مست میگونت

□

همه را نیش محبت زده‌ای بر دل ریش

□

به گردابی چو می‌افتادم از غم

□

خطائی نکردم به‌حمدالله آنجا

□

در نعل سمند او شکل مه نو پیدا

□

شب تاری همه کس خواب یابد

□

از راه نظر مرغ دلم گشت هواگیر

□

جان وحید را به فلک برد ذو الجلال

□

من همان ساعت که از می خواستم شد توبه کار

□

با حله‌ای بریشم ترکیب او سخن

□

بنوش جام صبوحی به ناله دف و چنگ

□

چو صبح صادق دین را نهفت ظل ابد

□

حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد

□

همرنگ رخ خویش تو گل یابی لیکن

□

حضور خلوت انس است و دوستان جمعند

□

هر دو را کوهسار مغز بشر

□

ما در درون سینه هوایی نهفته‌ایم

□

من اندر فراق تو ناچیز کردم

□

چو ماه نو ره بیچارگان نظاره

□

آن جام صدف ده که بخندد چو رخ صبح

□

جمالت معجز حسن است لیکن

□

خوشا با رفیقان یکدل نشستن

□

روندگان طریقت ره بلا سپرند

□

چه کنی غمزه‌ی کمانکش یار

□

کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا

□

چون ز دل بیرون نمی‌آیی دمی

□

وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت

□

علوی را که نیست علم علی

□

از دماغ من سرگشته خیال دهنت

□

خمیده گشته ز هجران و زرد گشته ز غم

□

سرشک من که ز طوفان نوح دست برد

□

چو قحط کرم دید در مرز دهر

□

طمع در آن لب شیرین نکردنم اولی

□

گفت یکی بس بود و گر دو ستانی

□

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا

□

رسول شروان چون خوانی آن بزرگی را

□

من که سر درنیاورم به دو کون

□

دل پیش من نهادی و بفریفتی مرا

□

می ده که نوعروس چمن حد حسن یافت

□

نکرد با من ازین ناکسان کس احسانی

□

حباب وار براندازم از نشاط کلاه

□

دل من دادی و نبود مرا

□

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

□

ضرب الرقاب داد شیاطین آز را

□

رندی آموز و کرم کن که نه چندان هنر است

□

بلی هر چه خواهد رسیدن به مردم

□

چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان

□

مادر تاجدار کیخسرو

□

سرت سبز و دلت خوش باد جاوید

□

در آتش دل بسر همی گرد

□

یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند

□

دل گفت له الحمد که بگذشتم از آن خوف

□

از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم

□

بر سر پایم چو کرسی ز انتظار

□

چو خامه در ره فرمان او سر طاعت

□

بلقیس روزگار توئی کز جلال و قدر

□

نیازمند بلا گو رخ از غبار مشوی

□

کردار من به پای سپردی و کوفتی

□

گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار

□

سر نعل بهای سم اسبت کنم آن روز

□

جهانیان همه گر منع من کنند از عشق

□

پیش ماه دو هفته‌ی رخ تو

□

گر چه شیرین دهنان پادشهانند ولی

□

به لقا و به لقب عالم را

□

زلف خاتون ظفر شیفته پرچم توست

□

کیمیای سعادت دو جهان

□

گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز

□

از تو نیکان را جز بد نرسید

□

سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس

□

بگیر آن خانه تا ظاهر ببینی

□

گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست

□

شاهد طارم فلک رست ز دیو هفت سر

□

فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل

□

این تویی جزوی به نفس و آن تویی کلی به دل

□

طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه

□

هر کجا در پیشگاه شرع دانش پیشه‌ای است

□

ای دل اندربند زلفش از پریشانی منال

□

نیکویی را در همه روی زمین

□

بیا که فرقت تو چشم من چنان در بست

□

در عافیت آبادت از رخنه درآمد غم

□

شرمش از چشم می پرستان باد

□

میل خلق هر دو عالم تا ابد

□

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

□

ای کمتر خادمان بزمت

□

مرا به کشتی باده درافکن ای ساقی

□

چون ز پرده دم به دم می تافته است

□

آبی که خضر حیات از او یافت

□

بس طفل کارزوی ترازوی زر کند

□

نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر

□

پیاله‌ای‌دو به من ده که صبح پرده درید

□

به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم

□

به دولت هر که شد غره چنان دان

□

به خط و خال گدایان مده خزینه دل

□

هزار بادیه در پیش بیش داری تو

□

به بوی نافه‌ای کاخر صبا زان طره بگشاید

□

تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش

□

غبار خط بپوشانید خورشید رخش یا رب

□

گو لبت بر من جهان بفروش ازانک

□

دانم که بگذرد ز سر جرم من که او

□

جز خط مزور شب و روز

□

ساغر می بر کفم نه تا ز بر

□

آب از دیده‌ها از آن باریم

□

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان

□

در بیع گاه دهر به بادی بداد عمر

□

حریم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است

□

سرخی رخساره‌ی آن ماهروی

□

خوش می‌دهد نشان جلال و جمال یار

□

برون آمد از خیمه و از دو زلف

□

خوابم بشد از دیده در این فکر جگرسوز

□

خاک را چون ناف آهو مشک زاید بیقیاس

□

سماط دهر دون پرور ندارد شهد آسایش

□

من دیدم و شنیدم، این هر دو، آن بتیست

□

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست

□

« تو اگر پای به دشت آری شیران دژم

□

عالم از ناله عشاق مبادا خالی

□

تا چند چو کاه گرد خرمن گردیم

□

فرستاد و گردنکشان را بخواند

□

به هوای لب بامت که نشیمن نتوان

□

چوکردند و با او دبیران شمار

□

چون راست کاندر کار شد وز کعبه در خمار شد

□

چو آواز دارنده‌ی پاس خاست

□

ور در به دو سه قفل گرانسنگ ببندم

□

جهاندیده‌ای نام او بود ماخ

□

بهار من رخ او بود و دور ماندم ازو

□

تبیره زنان از دو پرده سرای

□

ناگشاده هنوز یک گرهم

□

که آن دسته گل بوقت بهار

□

مرا از انجمن در گوشه‌ی خلوت نشانیدی

□

چنین تا بیامد بران شارستان

□

چون بنویسی دهنده‌ی کام دل است

□

گرانمایگان را همه خواندند

□

صاحب این حسن را سزد که بگوید

□

به ایرانیان گفت کامروز مهر

□

که دگرگون شدند و دیگرسان

□

سپهبد بپرسید زان سرکشان

□

ماه منیر صورت ماه درفش تو

□

که چیزی کزین مرز باید بخواه

□

زلفت از هر حلقه می‌بندد اسیری

□

همانگه ز لشکر یکی نامجوی

□

چیزیکه همی‌دانی بیهوده چه پرسی

□

یکی خانه دارم در ایوان شگفت

□

شاهنشه گیتی ملک عالم مسعود

□

که در شب به نزدیک خسرو شود

□

ما به دور چشم مستت فارغ از می‌خانه‌ایم

□

زره‌دار و شمشیر زن سی‌هزار

□

با من سخن ز لعل روان بخش یار کن

□

چو روی پدر دید بردش نماز

□

مات خط تو بودم در نشه‌ی نباتی

□

نشسته جهاندار بر خنگ عاج

□

نگهبان بندوی بهرام بود

□

ببهرام گفت ای جهاندیده مرد

□

چو مرد جهانجوی نامه بخواند

□

که با موبد یکدل و پاک رای

□

همه مهتران را زلشکر بخواند

□

جهانگیر شد تابنزد پدر

□

بابر اندر آورد برنده تیغ

□

عنان را بدان باره کرده یله

□

بفرمود تا نامه پاسخ نوشت

□

ز درگاه برخاست آوای کوس

□

نهادند بر چشم روشنش داغ

□

به موبد چنین گفت کای دادخواه

□

به فرمود قیصر به نیرنگ ساز

□

گزین کرد زان رومیان صدهزار

□

بینداخت آن نامدار افسرش

□

که آگاهی آمد به آباد بوم

□

ازان پس بدستور پرمایه گفت

□

وزان روی بهرام لشکر براند

□

که گفتی زمین گشت گردان سپهر

□

در داد که گرد از من و از ذات بر آورد

□

بیماری بد باشد هر روز بتر بودن

□

وین خار خلنده یاسمن گردد

□

لیک زین رفتند در بحر عمیق

□

ذکر شیرینی تو هست چو در آب شکر

□

شیر ز دام جسته‌ای، مرغ هوا گرفته‌ای

□

سنبل سیراب تو برطرف گلستان

□

قلم خواست بهرام و قرطاس خواست

□

در ازل کرد این نظر بر منظرت

□

طواف خانه کن و زحمت حجاز مکش

□

کان یار بهانه جو بر تو گنهی یابد

□

که فتح باب وصالت مگر گشاید باز

□

عالم همه حبه‌ای شماریم

□

وز چشم عرب لعل تو صد چشمه گشاده

□

گو بوق ملامت بزن و کوس شناعت

□

بر آن تاج نو گوهر افشاندند

□

به پیش سوسن و سرو و سمن بخواهم گفت

□

زیرا نشود زایل آن چیز اگر او باشد

□

شهری که در میانش آن صارم زمانست

□

که نیابد در اجابت صد بهار

□

که هر ساعت شب قدرست اندر روزگار تو

□

که مقصود از جهان عشقست و باقی سر بسر بازی

□

مرا بکوزه کشان شرابخانه فروش

□

نهانش پر ازدرد وخسته جگر

□

مجنبانید زنجیر مجانین

□

برساند خبری خیر و دلم شاد کند

□

کرسی و عرش اعظمش کالصبر مفتاح الفرج

□

یعنی از خاک در دوست نشانی به من آر

□

تو خود بگوی که: بی تو چگونه زنده بمانم؟

□

ورنه من مسکین کیم از سرخی و زردی؟

□

دل شوریدگان سپر باشد

□

ز گیتی گرفتست ما را پناه

□

لیکن چه کنم؟ چو سال ما نیست

□

ز کوی چند و چون بگذر، زبان از بیش و کم در کش

□

سزای بنده مده گر چه او سزای تو نیست

□

بر مستمندان آمدی چون بخشش و فضل خدا

□

نیست پروای عقلم و دینم

□

بر سینه‌ی این کشته‌ی پیکان نرسیده

□

مشک اگر در حلقه آید بشکند بازار خویش

□

که آمد زخویشان شما را نشان

□

در بر من، شکر گویم دولت پیروز را

□

از آنچه هست سر سوزنی نمی‌کاهم

□

چهره او آفتاب طره او عنبریست

□

اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست

□

ساغری پر کن، که عزم آن جهان خواهیم کرد

□

من در تعجبم که غم او چرا خورند؟

□

بیچاره فروماند چو عشقش به سر افتاد

□

برانگه که برخاست از دشت گرد

□

ولایت اندر او پیدا نه مخفی است

□

بغیر از من کرا گیرند؟ چون من در سرا بودم

□

درون گرگی‌ست کو در قصد خونست

□

لیک جان با جان دمی خامش نبود

□

وز فروغ روی تو خورشید پیکر آینه

□

گویی آن زلف رگی بود به جان پیوسته

□

به مسکین حالی و زاری بگوئید

□

گر از تیغها تیره شد روی مهر

□

بر چنین دیوار کوتاه از کجاست؟

□

صید را گر چه بگیرند رها نیز کنند

□

مدرس ملکوتست و بر غیوب حفیست

□

هر دلی از حلقه‌ای در ذکر یارب یارب است

□

در کف صد گونه بیدادم، تو دان

□

که شب روز گردانم بواویلاه و واویلی

□

مگر نسیم صبا کاین پیام بگذارد

□

که قیصر ورا خواندی کارستان

□

زیرا که با چنان رخ دل کم نباشد او را

□

خود حدیثی گفتنی بود این که من پوشیده‌ام

□

چشم خوشت مخمور شد چشم دگر خمار شد

□

پیش قاضی از گله‌ی من گو سخن

□

واله‌ای از عشق رویت مرده گیر

□

روشن چو آفتاب بیابد ولایتی

□

هندوان زلف عنبر چنبر شب باز او

□

بدان تا شوند از پس شهریار

□

بما سر در نیاوردی و سرها رفت در کارت

□

خود از آشفته‌ای چون من نمیدانم چه کار آید؟

□

و النفس بنوره استنارت

□

چه توان کرد که عمر است و شتابی دارد

□

بر جان من دلشده ای یار، ببخشای

□

صد سرمه در آن نرگس،مخمور کشیده

□

وز حبیبم سر بریدن نیست

□

کزین برتو را ندازه نتوان گرفت

□

چون مریم ار ببندی روزی دو کام و لب را

□

اشک خونین و دیده‌ی‌خونبار

□

جز که همین شیر شکاریم نیست

□

بوی مجمر از انین المذنبین

□

هیچ اثر نمی‌کند در دل همچو سنگشان

□

که چو گل شکفته ز عکس می به چمن چمان گذری کنی

□

لعل تو جانفزای تن و دلستان جان

□

بمرد آن چراغ دو نرگس بباغ

□

ابر نیسان را همی ماند، ز خون باری که هست

□

کز نسیمش نفس مشک بر آید به مشام

□

بدان در پیش خورشیدش همی‌دارم که نم دارد

□

خوبی آن است و لطافت که فلانی دارد

□

ورنه بر خاک در تو ره کجا یابد صبا؟

□

باده‌ای گر می‌دهی، بر یاد آن جانانه ده

□

با آن همه خار سر درآورد

□

دگرگونه گردد همی برسپهر

□

زیرا که یار فتنه‌ی آخر زمان ماست

□

در شهر چون او دلبری عیار نتوان یافتن

□

آتش بود فراقت حقا و زان زیادت

□

چون بناکام از گذشته شد جدا

□

نظری کن که خوشی از سر و جان برخیزیم

□

به لطف شکر تنگ تو در شکر خایی

□

که پریشان سر زلف سیه کار توایم

□

بیاورد فرمانبری چادرش

□

ناهید برج شادی روی قمر مثالت

□

از عقل اگر زمانی تیمار دل نباشد

□

تو بازآیی اگر دل در گشاید

□

یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد

□

وصلش ار با من بیچاره نسازد چه کنم؟

□

ماهی ز طاق آسمان،ماهی ز طرف بام تو

□

آبروی نیک نامان در خرابات آب جوست

□

نگه کرد با دانش و آب روی

□

گر درنگری، بجای آنست

□

گر چه به ناز از برم دوش و بری می‌کشد

□

آهن سرد چه کوبی که وی از پند گذشت

□

ز انعکاس روزی و راه طلب

□

برای ما لب نوشین شکر افشانش

□

مشک و سمن چو عنبر و کافور خادمی

□

آستین برآسمان افشان و دامن بر زمین

□

همی‌بود پیشش زمانی دراز

□

آه! از تو، گر نیایی روزی بدین عیادت

□

دیده میگرید روان از دست دل

□

ولی تو آفتابی بین که بر ذره پدید آید

□

طوطی طبعم ز عشق شکر و بادام دوست

□

چون هیچ نماند از ما آمد بر ما بنشست

□

به صحرا دوانی و مجنون کنی

□

به نقد اندر بهشتست آن که یاری مهربان دارد

□

بیاراست چون مرغزار بهشت

□

بر خوردن از سیمین برش بند قبا را می‌رسد

□

هم به می باید حریفان را شرابی داشتن

□

آن دل نبود مگر که دریاست

□

سوز او پیدا شد و اسپند او

□

اندرین ره هر که او بینا شود

□

با که می‌بودی؟ بگو: عشرت کجا می‌کرده‌ای؟

□

چون سکندر ز لب چشمه‌ی حیوان محروم

□

بمستی همی‌داشتی درکنار

□

ز بس کشیدن بار بلا چو چنبر نیست؟

□

هر که او چین سر زلف تو بو کرده بود

□

که چو زهرست نشاط همگان را کشته‌ست

□

چون من در آن دیار هزاران غریب هست

□

وگرنه طاقت هجران ندارم

□

بنیاد فتنه باشد روی قمر گرفته

□

بامداد از در من صلح کنان بازآمد

□

برفتند با پیل و باکرنای

□

توان خورشید تابان دید در آب

□

بعد ازین جانم نگنجد در بدن

□

هلا بر علت و معلول می‌خند

□

دیده بد مردم ز شب‌دزدان ضرار

□

شکوفه ز زیور ز زیور شکوفه

□

جهان بر چشم او تاریک میشد

□

صبا رامین و ویس دلستان گل

□

کزان بند او نیک ناکام بود

□

ز آب وگل کند یک ظرف دیگر

□

که عذرم خود ترا گوید که: من روشن‌تر از روزم

□

ور بی‌ادبی آرد سیلی و ادب بیند

□

خوشتر از این گوشه پادشاه ندارد

□

وصال و هجر یکسان می‌نماید

□

بوی شکن طره‌ی‌عنبر شکن تو

□

پیغام وصل جانان پیوند روح دارد

□

فریدون یل بود با فر وتاج

□

بی او چه باشد؟ ازین عیش بس مرا

□

به میان خوب رویان سخن از عدم برآید

□

بلبل بویا شدم چون گل و گلزارم اوست

□

خویش را من نیک می‌دانم کیم

□

خوش باش کز جفای تو، این نیز بگذرد

□

چنین باشد جواب تندگویی

□

بی خطا پیوسته چین در ابروی طاقش نگر

□

سخن‌دان و با فر و با یال و شاخ

□

از سر زلف سیاه تو به در چیزی نیست

□

بارم چو کوه و روی چو کاه از فراق یار

□

ز زلفت مشک و عنبر می‌توان کرد

□

عاشق سوخته دل نام تمنا ببرد

□

دام دل شکستگان طره‌ی دلربای تو

□

لشکری دیگر به جنگ آورده‌ای

□

با یاد تو افتادم از یاد برفت آن‌ها

□

که این راز را بازخواه از نهفت

□

که از وحدت ندارد جز درونی

□

به شرط آنکه ز کارم نظر نگیری باز

□

میان بندد به خدمت روز و شب‌ها این سمر گوید

□

تا بدوشانیم از صید تو شیر

□

جرعه‌ای هم مرا مسلم نیست

□

در سینه‌ی تو نیز بکردی سرایتی

□

که در هوای تو سیمرغ بفکند پر و بال

□

جهانجوی شد سوی راه وریغ

□

در رو کشند جمله ز شرمت نقابها

□

چندان نظر نماند، که بر دیگری کنند

□

وان دگر از لعل و شکر پیش بازآرد زکات

□

زمانه تا قصب نرگس قبای تو بست

□

نابوده دمی خرم، آخر نظری فرمای

□

هنوز اندر وفا ثابت قدم بود

□

که چون تو سرو ندیدم که در قبا گنجد

□

سزاوار بر تخت شاهی نشاند

□

دستی به دهان نمی‌توان برد

□

مگو: از حسرتت چون شد گرفتاری که خود داند

□

هر یک چو رخ حوری و چون لعبت چین شد

□

ور بگوییم آن دلت آید به درد

□

بنگر: چگونه می‌تپد از آرزوی تو؟

□

خوبان طرب سازش رخسار نپوشیده

□

رخت خلوت بخرابات مغان آوردیم

□

بنزد جهاندار کسری ز روم

□

ز هر گلی که به باغی و بوستانی هست

□

درمانت آن بود که بر آری خروش باز

□

آنست که امسال عرب وار برآمد

□

بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست

□

بجز تو در همه گیتی دگر جانان نمی‌دانم

□

چون نشود فزون؟ از آن پرسش کم که میکنی

□

نتوان گفت که زیباتر از این می‌گذرد

□

از ایران به آگاهی نو شود

□

وز شمار خرد هزاران بیش

□

در زیرش آونگی دگر از لعل و مرجان نیک‌تر

□

وی خوار عزیزی که در این ظل شجر نیست

□

گفت ما مستیم بی این آب‌خورد

□

هزار سال در آتش قدم زند بی‌باک

□

مکن اینها، که نکردیم نگاهت به خطایی

□

ور غمم دست ندارد ز دل خسته چه غم

□

برتخت شاهی به زانو نشاند

□

کان سزا در دامن هر ناسزا خواهد نهاد

□

که گوی او به چوگانم برآید

□

چرخ را جز خدمت خاک تو کاری هست نیست

□

نرگس مست اگر بروید باز

□

تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد

□

عجب دارم ز کیش تو که: قربانش نمی‌سازی؟

□

وین عجب کان وقت می‌گریم که کس بیدار نیست

□

ز دیم از بد و نیک ناباک رای

□

دل را، که پیش عارض او دم برآورد

□

باز آن بت دلجوی من، بنگر: چه شوخ و شنگ شد؟

□

میان گلستان کشیدی که نوشت

□

گر خریداری گشا کیسه بیار

□

بیخود از سر کنند با عشاق

□

ز دست من سر زلف تو رایگان رفته

□

خون چشمم بدود گرم و بگیرد سر راه

□

که پیش آرد اندیشه‌های دراز

□

وین غرض در دوستی نقصان بسیار آورد

□

کشته‌ی آن لب چو قند توام

□

تنورش بیت مستانه سراید

□

چگونه کشتی از این ورطه بلا ببرد

□

و آنگاه از ملوک جهان می‌ستان خراج

□

ولی در دوستی می‌آزمودش

□

عمر ضایع مکن ای دل که جهان می‌گذرد

□

همی‌راند ناکام تا به اهله

□

به کار افتاده گویم: کز میان کار بنویسد

□

راه در آن خانه‌ی معمور گرفتم

□

مسلمات ممنات قانتات تائبات

□

لیک ترسم امر را اهمال کرد

□

برده خوابم نرگس جادوی تو

□

بزرگی کو بدانستی کم از بیش

□

در ده قدحی از لب شیرین شکرریز

□

همه نامدار ازدرکارزار

□

نهد حق بر سرش تاج خلافت

□

سه آتشند، که خواری کنند با مستان

□

غیر پیمودن باد هوس تو بادست

□

ببریده‌اند بر قد سروت قبای ناز

□

شد، دریغا! دل ز دست، اکنون تو دان

□

و آن روی چو گل خندان بر سرو روان تو

□

نه پای تو گیرم نه سر خویش بتا

□

سپه بود شمشیر زن صد هزار

□

بنیاد وجود دگران از گل و خشتست

□

شیرین تر از آن دهن نباشد

□

که به یک جرعه بپرد همه طراری و هوشت

□

نه در آید گرگ و دزد با گزند

□

او دست در بر من و من دست در برش

□

که میمون طالع و بخت و همایون طلعت و فالی

□

جان نیز بدادیم و بجانان نرسیدیم

□

هوارا بخواند وخرد را براند

□

دین تو بنده سوزی، ای من غلام دینت

□

حلقه‌ی آن زلف تابدار گرفتن

□

جهان عاشقان بر کار باشد

□

و از آن گلشن به خارم مبتلا کرد

□

زیبایی هر چهره‌ی زیبا همه او دان

□

گر ماه ببیند که تو در گوشه‌ی بامی

□

ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را

□

به روز اندرون روشنایی نماند

□

وین دولت از میانه ببینیم تا کراست؟

□

اول بازیست، روانش مبر

□

سوزنده آنک در نهان گفت

□

ورنه ز آتش‌های تو مرد آتشم

□

کین جا نخرند زرق، مفروش

□

زو چه خواهی که باشد آن به ازو؟

□

ولی عجب که رسد کام بیدلان بحصول

□

همان خیمه بر پای بر بس ندید

□

هنوز تا غم هجران چه آورد به سر ما؟

□

عنبرین خال که بر برگ گل تر زده بود

□

این قبله دل کیست بگو جان خرابات

□

کس را وقوف نیست که انجام کار چیست

□

بازپرس آخر که: چون شد حال آن بیمار ما؟

□

سخن باید که جز شیرین نرانی

□

ور نسازد می‌بباید ساختن با خوی دوست

□

هواشد زگرد سپاه آبنوس

□

انا الحق اندر او صوت و صدا شد

□

ای که مهار می‌کشی، عفو کنش چو عف کند

□

دانسته‌ای که سایه عنقا مبارکست

□

چشم مریخیش آن خون کرده بود

□

شعاع خور ننماید، اگر نباشد خاک

□

چون به دل کینه کشی، پس به چه مهر اندوزی؟

□

روی در بادیه‌ی عشق نهادیم و شدیم

□

مدار آرزو را ز شاهان نگاه

□

که نقش از نقشبند خود جدا نیست

□

زشت باشد که چنین‌ها به چنانی بدهم

□

مباد چشمم روشن اگر سقای تو نیست

□

ز تاب جعد مشکینش چه خون افتاد در دل‌ها

□

در آتش عنا دل و جانم بسوختی

□

که سود تست سود من، زیان من زیان تو

□

بدین صفت که تو داری کمان ابرو را

□

خود را به وبال من گرو کرد

□

آ ب رخ خورشید ز خاک سر راهت

□

سر به صحراها نهادم فاش گردید آن که؟ من

□

ولیکن سخت بی‌میوه درختست

□

وقف ایشان کرده او جان و روان

□

همچو صحت از مرض، دورند از قانون عدل

□

زود پیوندی، ولی دیری نپایی

□

برخاست قیامت از نشستش

□

سمندی بزرگ اندر آورده زیر

□

به زندگی نتوانم رها شدن ز شما

□

ظلمیست که بر خراب می‌بینم

□

که هزاران قمر غیب درخشان شده است

□

باشد که بازبینیم دیدار آشنا را

□

به چشم جان رخ راحت فزای تو بینم؟

□

ز سنبل بر افگند سوسن کلاله

□

زین غنچه که از طرف چمنزار برآمد

□

از پی آن حدیث چون شکرت

□

نه این است و نه آن پس کیست آن عکس

□

اندر درون پرده‌ی جان اوفتاد باز

□

لولی گری طره طرارم آرزوست

□

با ملک گفتند شاهی از ملوک

□

گرچه از چشم ظاهرم دور است

□

روی نیکو را به زیبایی چو ماه آراسته

□

صبح تبسم نمای مرغ ترنم نواز

□

آب اندوه توام از سر گذشت

□

بنه کفشی، که من مهمانم اینجا

□

پیشوایانی که مردم را امامت می‌کنند

□

در لرزه چو خورشید و چو سیماب درآمد

□

کخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

□

پس بیهده ما چه می‌خروشیم؟

□

خود با حکایت من دیگر نیوفتادی

□

به سمع مردم هشیار در نمی‌گنجد

□

کنون کین او خواست خواهد همی

□

نامه فرستادم و دل، بنگر و در حال بیا

□

نمی‌رسد نظر هیچکس به کنه کمالش

□

در سر کوی شب روان از عسسی چه می‌شود

□

هر سه از یک رنج و یک علت سقیم

□

در سرا و شهر ما چون پا نهاد

□

رسته‌ی دندان همچو ژاله نهفته

□

چو تاب مهر تحمل نمی‌کند خاره

□

یک رقم زان جریده‌ی جبروت

□

نه سر به جایی می‌کشد، نه ره به کاری می‌برد

□

گفتی: از دل بدرت می‌دارم

□

سیه نادیده کی داند سپیدیست

□

که خاک میکده عشق را زیارت کرد

□

بشتاب، که اندر نفس باز پسینم

□

وانگه نهفته خود تو درین بار بوده‌ای

□

این نیز مزاج روزگارم دارد

□

که بجز روی تو چون روی تو نیست

□

همچو آیینه با تو رو در روست

□

کزان تست جان من، گرت فردا نیارم دل

□

اندر سخا هم بی‌شکی پنهان عوض جویی بود

□

از تابش او آب و گل افزون ز آتش در ضیا

□

مقبل آن کشور که او را چون تو سلطانی بود

□

چون من در آتشم تو چرا جوش میکنی؟

□

شمیم باغ بهشتست یا نسیم ارم

□

با همه بیداد و جور جان جهانست

□

بر فرقت از شکوفه بریزد نثارها

□

از آنسر رنجه کن پایی، وزین سر مزد پابستان

□

معشوق تو عاشق شد شیخ تو مرید آمد

□

نسیم وصل ز مرغ سحر دریغ مدار

□

در دیر مغان روزه گشادیم دگربار

□

عاشق مستم و مشهور به درد آشامی

□

کجا روم که نمیرم بر آستان عبادت

□

به زاری به پیش اندر افگند سر

□

وجه آن گشته روشن از رویت

□

وقت شمشیر زدن گر سپرم گرداند

□

حال دل بی‌هوش را هرگز نداند هوشمند

□

تو خیالی بینی اسود پر ز کین

□

چو من نمانم حسن تو با که ناز کند؟

□

اگر تو بر سرم آن خاک آستانه ببیزی

□

که همچو چشم تو نیمه مستم

□

سیه رنگ بهزاد را بر نشست

□

کسی که اندر مقامات است و احوال

□

آب حیات کس را در پیرهن نباشد

□

تعبیه‌های عجب یار مرا خوست خوست

□

کاری بکرد همت پاکان روزه دار

□

بعد از آن دیده بر رخت افکند

□

زبانم را ز باطل دور گردان

□

بلبل خوش سخن و طوطی شکرخا شد

□

با همره‌ی عشق در عدم رفت

□

سرکش و بیدادگر به طالع ما شد

□

وآنگه از عشق او نهان مردن

□

خدای جهان را جهان تنگ نیست

□

غیر دنیا باشد این علم ای پدر

□

شر و شوری در جهان نتوان نهاد

□

شراب ارغوانی، سماع ارغنونی

□

مترس از خار خار باغبانان

□

به سه بهره کرد آن کیانی سپاه

□

اگر مغزش بر آری بر کنی پوست

□

که کام یاری از یاری برآید

□

وگر جانست پس جانان کدامست

□

زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

□

به جست و جو طلب وصل یار نتوان کرد

□

بوالمحامد محمد بن رشید

□

هیچ کس نیست که مطلوب مرا جویان نیست

□

سرها همه در سر زبانها

□

چون روز وصل باشد، ترسم که خوابت افتد

□

من از یارمندی، که یاری نداند

□

گاه مرا پیش کند شاه چو سرلشکر خود

□

وان شراب لعل را با او چشید

□

ز تو لطفی و احسانی نمی‌بینم نمی‌بینم

□

که شیرین را درین تلخی توان یافت

□

نقشی بدین جمال و جمالی بدین کمال

□

به پیش گو اسفندیار آمدند

□

بنشین، که آن به یاد تو خوردیم و نوش گشت

□

بدین صورت تماشایی ببینم

□

باغ مست و راغ مست و غنچه مست و خار مست

□

چه جای دم زدن نافه‌های تاتاریست

□

من نه مرد جنگ و آزار توام

□

نام اینها نبرم گر به برم باز آیی

□

بسیار مگویید که بسیار نباشد

□

آراست، گلوی گل، حمایل

□

به رخش تعلق من، نه یکی، هزار بادا

□

اگر زین بند نتوانم که: پای خود برون آرم

□

بر آب چشم من پل می‌توان کرد

□

در دیده‌های غیب بین هر دم ز تو تمثال‌ها

□

بر گوشه‌ی دل نهاد ما را

□

وز دهانت نیافتم کامی

□

مرساد چشم زخمی بدو چشم چشم بندش

□

کرد از همه سو خزنده را تیز

□

ای حورزاده، عشق بیاموز ادیب را

□

کو را ستمی نسوده باشد

□

از خنبش روحانی صد گونه گوا دارد

□

هلال عید به دور قدح اشارت کرد

□

گر نبیند بلبل شوریده، گلزاری چه شد؟

□

پنجه‌ی مسکین و دست ناتوان پیچیده‌ای

□

ولیکن چون تو در عالم نباشد

□

در سایه خزان به پشت کوزی

□

که بی‌روی آن نازنین خار ماست

□

چو با من در نمیسازی، مساز، اینبار من رفتم

□

پا از پی آن باید کز یار تعب بیند

□

زان سوی او چندان نعم زین سوی تو چندین خطا

□

این لحظه هنوز ما خموشیم

□

هشت جنت ز گلشنت قصریست

□

ولی ما غرقه‌ی خون بر کناره

□

سوی کشور نامور کش سپاه

□

وین خرده ندانسته که: در پرده چه شاهیست؟

□

غم نیست، که عاقبت به کار آیم

□

گفت آری من قصابم گردران با گردنست

□

زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد

□

شکستی پشت من، چون برشکستی

□

به صد جایت نشان گفتند و جون جستم نه در جایی

□

وی مرغ آشنا مگرت نامه در پرست

□

بزرگان و شاهان مهتر نژاد

□

که وصلش وجود جهان برنگیرد

□

کو را به آب دیده‌ی خونین سرشته‌ایم

□

دو صد دریا بشوراند ز موج بحر نگریزد

□

روز رفت و شد زمانه ثلث شب

□

خود جان و جهان نغمه‌ی آن پرده‌نواز است

□

ماه چهارده شب، حور دو هفت ساله

□

رختم بسر کوی خرابات مغان آر

□

کردم این پنج گنج مالامال

□

مشتری مشنو که: از پیش دکانت بگذرد

□

مانند سایه بر در و دیوار می‌روم

□

هله ای یار قلندر بشنو طبل ملامت

□

ناگهش سیل فنا نقش امل باطل کرد

□

دو دیده از هوس روی او پر آب چراست؟

□

رفتی بدر از میان کجایی؟

□

وین نپندارم که بینم جز به خواب

□

آن کشته به خواب بی خودی خفت

□

ز تاب سینه بسوزم که سوز در قلم افتد

□

چو یاد آن لب و رخسار و زلف و خال کند

□

دزد مرا دست ببستن گرفت

□

جوشی بنه در شور ما تا می‌شود انگور ما

□

جز بر سر کوی تو تماشای دگر نیست

□

گم شد اندر ره تو معرفتم

□

کس باز نیاورد بزنجیر

□

که یزدان پرستان بدان روزگار

□

اگر چه پیش روی تو سربازیست کاکل را

□

روز برخاسته از خواب و خمار آمده بود

□

جمالت را جهان‌ها برنتابد

□

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

□

در مجلس خموشان منبر چه کار دارد؟

□

کم نه روی اعتراضست و نه روی انتقامی

□

مکن که مظلمه خلق را جزایی هست

□

چون در غم دوست ماند بی‌تاب

□

ولی چه سود؟ که ناگه شتاب کرد و برفت

□

پس تو پنداشتی که چون باشد؟

□

ور چیز دگر خواهی آن چیز دگر آمد

□

از شمع گویم یا لگن یا رقص گل پیش صبا

□

مدار منتظرم، وقت کار می‌گذرد

□

ما را بسوخت همچون پروانه آشنایی

□

زو همه وصف گل روی شما می‌شنوم

□

که بوسد به جرأت کف پای شاه

□

گفتی که: ندارم من و می‌بینم و هستت

□

تا زمین بوس رخ و سجده‌ی محمل کنمش

□

او چیز دگر داند او چیز دگر سازد

□

تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست

□

کاندر آن صحرا نشان گام نیست

□

نظر او دوای درد تو بس

□

یا نکهت دهان تو یا بوی لادنست

□

همی دید زان کوه گشتاسپ شاه

□

اگر آیینه را صفا باشد

□

او را چو خران سر به چرا کردم و رفتم

□

کز بهر چه شاه کرد ماتت

□

بعد از آن سوی بلاد چین شدند

□

جز رحمت تو که‌ام رهاند؟

□

دوداز دلم برآری، خون از جگر بریزی

□

لالای او شد از بن دندان چنانکه من

□

گرچه او گرد ما نمی‌گردد

□

این دل شوریده اعتبار نگیرد

□

روشنایی باز می‌دارد ز ادراک توام

□

کو یکی وصف لایق چو تو ذات

□

بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد

□

کان سود بر این زیان برآید

□

وامق بیافریدی، عذرا پدید کردی

□

این را شکیب نیست گر آن را ملالتست

□

که دریا تهی گشت و آفاق پر

□

مثالش در تن و جان تو پیداست

□

که غیر از نقش یک رنگی، نه او دارد، نه من دارم

□

یا طربی کان ز رجای تو نیست

□

سالم نماند یک رگت بر چنگ ما بر چنگ ما

□

بی‌کنارت در میان نتوان نهاد

□

یک باره روح گشته، تن را طلاق داده

□

زده از مشک بر قمر خرگاه

□

در طریق عشق کمتر پایه‌ایست

□

شاید از پیر مغان هم ندهد بار مرا

□

روز ازل به مردم قلاش می‌دهند

□

کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

□

که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد

□

کز هر طرفی هزار غوغاست

□

نمی‌گویم سخن بی‌زر، که می‌دانم زبان تو

□

پرده برانداختی کار به اتمام رفت

□

ترا هم نیم شب هم چاشتگاهست

□

از هر چه بجز تو بازم آورد

□

هر شام سازم صبح تو، تا دردی آشامت کنم

□

به امر شاه لشکرها از آن بالا فروآید

□

تا به شب بودی ز جودش زر نثار

□

زان بگو خوشتر چه باشد؟ روی تو

□

ز گرد این و آن دامن برافشانید، من گفتم

□

ما بمهرت از ره صدق و صفا باز آمدیم

□

دلم در دست عشق تو زبونست

□

دلم که آه زد از دست او جنایت کرد

□

گر به پهلو گشت باید ور به سر باید شدن

□

که جز با عاشقان همدم نگردد

□

این قدر هست که تغییر قضا نتوان کرد

□

تو دوزخی، بهشت به یک نان فروخته

□

خیز و برو، تا به نوایی رسی

□

که توبه در ره عشق آبگینه بر سنگست

□

از عیش زمانه بر کرانه‌ست

□

آفتاب ار باز گشت از آسمان اندیشه نیست

□

تا غره‌ی خود باشی، مشنو که به کار آیم

□

خود گرفتم کاین دل ما جز که و جز خاره نیست

□

ای صد هزاران مرحمت بر روی خوبت دایما

□

شد آمد از سر کویت رها کردن توان؟ نتوان

□

رتبتی یافت خوب کرداری

□

باده در جام و ما چنین مخمور

□

دیده‌ی شوخ‌کش خونخوار او تدبیر چیست

□

خوشا کسی که دهانش به لب رسیده‌ی تست!

□

چو ذره شیفته عمری نه در هوای تو بودم؟

□

بر حریفان مجلس تو مباح

□

که گفته‌اند نکویی کن و در آب انداز

□

رنج ز من شکسته‌ای، راحت جان کیستی؟

□

یا خود خطا باشد ترا کردن شکار بوسه‌ای

□

فتنه در آفاق نیست جز خم ابروی دوست

□

الحق ز هزار گونه یاریست

□

برون ریزد ز نص و نقل و اخبار

□

وین قوم را به لطفی از لب غلام گردان

□

زلف چلیپا و شش آفت ایمان کیست

□

صبر و قرارم برده‌ای ای میزبان زودتر بیا

□

مرد، همکاسه‌ی نعمت نشود با محمود

□

شب تیره ز دست نالهای زار من چونی؟

□

هندوستان سیاهی برنیاید

□

که چو من بنده و مولای تو نیست

□

با لب لعلش سخن کند به مدارا

□

باز پوشید کسوت چه و چون

□

تا بر همه مه رویان می‌چربد و می‌نازد

□

لطیفه‌های عجب زیر دام و دانه توست

□

چو در کون و مکان باشی نیابی جای درویشان

□

کجا ایمن توانم بود در ایامت افتاده؟

□

ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند

□

حقا که تنم راست چو در خواب خیالیست

□

که هر چیزی به جای خویش نیکوست

□

گر چه صورت نگار خود بودم

□

تیغ غم تو از سر صد شاه سر افکند

□

یعقوب مسکین پیر شد ای یوسف برنا بیا

□

به لب رسید و غم دل فگار می‌گذرد

□

وز خار به جای خود نگذاشتم الاالله

□

گشته آب از لب درفشانت گهر

□

می‌نیارد مگر نمی‌یابد

□

از غم روی زلیخا؟ که چو یوسف چاهیست

□

زهی!بوی وفاداری، زهی!خاک وفاداران

□

چون گوش حسود در کمین باشد

□

عکس خود دید گمان برد که مشکین خالیست

□

فرو خواند بلبل برافشاند جان گل

□

چلیپاییست در هر توی و ناقوسی بهر بامی

□

روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را

□

وز تو در هر کوی پایی در گلیست

□

که به زنجیر ببندد دل دیوانه مرا؟

□

اگرم بر سر آتش بنشانی بنشینم

□

نوفروشانیم و این بازار ماست

□

دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا

□

آنچ از تو پذیرند در آن کوی نیاز است

□

در کوی تو هر جا که سری بینی و پایی

□

بجز ساغر کجا گیرد کسی از همدمان دستم

□

گرچه این هم به اختیار تو نیست

□

آب چشمست که چون دجله‌ی بغداد برفت

□

خشک سلامی به چشم تر برساند

□

کان بلبل خوش لحن به تکرار درآمد

□

خیالش لطف‌های بی‌کران کرد

□

وز آب دیده سینه‌ی تفسیده تر کنیم

□

بن و بیخ کنشت کنده و دیر

□

که به هر حلقه موییت گرفتاری هست

□

جز عمر گذشته حاصلی نیست

□

ای جمله ترا از هم‌پرستان، ز که پرسیمت؟

□

باری ز بند خوبان ما را نمی‌گشاید

□

هیچ خدمت جز محبت در جهان پیوست نیست

□

استیزه رو گر نیستی او از کجا شیر از کجا

□

در چمن ناله کند مرغ جدا مانده ز یار

□

دشمنان را دادن حلوا و بریانی، چه سود

□

هندوی زنگی صفتت ترکتاز

□

اندازه کرا، که واستاند

□

گر نمی‌خواهی جهانی را خراب

□

مایه‌ی صد صبح و شامست، ای پسر

□

چنان آمیختم با او که دل با من نیامیزد

□

خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

□

رخ خوب او نبیند بجز از دو چشم شنگش

□

نی کهنه رها کرد که پوشیم و نه نویی

□

گرش به خواب ببینم که در کنار منست

□

هیچ‌کس کس را بدین خواری نداشت

□

غنچه دل تنگ و ارغوان خجلست

□

مگر گل فتنه‌ی آخر زمان شد؟

□

دست زنید ای صنمان دست دست

□

با چهره‌ای چون زعفران با چشم تر آید گوا

□

ندیدم روی دلداری دریغا

□

حال درویش بپرسی و دعا گوش کنی

□

گرم بتیغ برانی کجا روم که اسیرم

□

بر من ز تو ای نگار بیداد

□

که سیمرغ بقا را آشیان است

□

ما را مبین که ساکن و آهسته‌ایم باز

□

بارخدا تو حکم کن تا به ابد همین کند

□

همراه تو بودن گنه از جانب ما نیست

□

سخن بگویی گردد شکرفشان گوهر

□

چو لعلت میر مجلس شد به می دادن ستم کردی

□

گر در آیینه ببینی برود دل ز برت

□

نزدیک به مرگ و از خرد دور

□

راه عشقت نه به پای دل در دام منست

□

این جرم دیده بود،ندارد گناه دل

□

رخ ماه ببوسید چو بر بام بلندید

□

ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا

□

مدارم بیش ازین گریان، بیا، کت آرزومندم

□

خود نمی‌گویی که هستی در دو عالم یا نه‌ای؟

□

چون یار بدست آید از اغیار میندیش

□

او رنگ نشین بی خزینه

□

هر آنچ آمد به آخر پیش می‌بین

□

آن کو خبر ندارد ازین غم خنک تنش!

□

ماه از سوی چرخ بت پرست آمد

□

بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد

□

ز ملک خویش سلطان را بدر کردن توان؟ نتوان

□

عارض چون لاله دسته‌ی تو

□

که احتمال نماندست ناشکیبا را

□

نوعی ز جفای روزگارست

□

عشق تو افزون شدست و مهر زیادت

□

این دل شوریده را در آتش و خون می‌نهند

□

و سبی النهی یا لطف‌ها من راح

□

شکر خوش و گل هم خوش و از هر دو شیرینتر وفا

□

بر دولت آشیان شما نیز بگذرد

□

کارگاه سوز دل بر کار باشد صبحدم

□

نیست ممکن که فراموش کنم عهد وصال

□

دل در جان می‌زند آن خوشترست

□

به روی بحر بنشیند دهن باز

□

جهان را بینگ توینگی برآید

□

تو خود این را روا داری وانگه این روا باشد

□

حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز

□

با وصل جانفزایت هجران چه کار دارد؟

□

که گر بر آتش سوزنده در شوی بادست

□

دریاب کز حیات جهان حاصل آن دمست

□

جانم شده گیر اگر ظفر یابد

□

دگر کسی نشنیدم به بوستانی رفت

□

شب نیک تاریکست با نور قمر دانم شدن

□

چو این و آن نبود هست نوبت حسرات

□

چون سفر کردم بیابم در حضر

□

چون ز خاک افتاده را برداشتی

□

تا در میان دام نبینند دانه‌ای

□

نمی‌باید نمودن زر به طرار

□

دلم را ناگهان کاری بیفتاد

□

به جز واجب دگر چیزی نماند

□

حکایت شب هجر چو سال ما امروز

□

در حبس بود این دل و دل دادنی نداشت

□

در سنگ خاره قطره باران اثر نکرد

□

نبیند هر که غمخواری، چو من غمخوار اولی‌تر

□

کین نه یاریست که او را غم یاری باشد

□

وی قطره باران بهاری به نظافت

□

زانکه در عقل و جان نمی‌گنجد

□

چو نقطه در جهان دوری دگر کرد

□

بیرون مگذار از ضمیرم

□

در میان جو درآیی آب بینی سود نیست

□

مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا

□

من چه کردم که ز وصل تو جدا افتادم؟

□

ماهی چنان نبیند جوینده، جز به سالی

□

دل خسته چون شکیبد ز بتان نار پستان

□

زان‌کس که ز تو همی نشان یابد

□

گهی گردد مغنی گاه ساقی

□

من نخواهم داشت دست از دامنش

□

زهی پیدای پنهانم تو را خانه کجا باشد

□

یا او به شاهراه طریقت گذر نکرد

□

یادآورد از من دگر آن یار که داند؟

□

یا باغ میوه‌ی دل زهرا و مرتضاست؟

□

همین بسست که او غمگسار ما باشد

□

با لب خشک و چشم تر دارد

□

چون قامتش بدید به رغبت نماز کرده

□

از دور هر که ناله‌ی زارم شنیده بود

□

وز دلبران خوش باشتر مستان سلامت می‌کنند

□

که از آن بحرست و این هم ماهیست

□

و آن آرزوی همه جهان کو؟

□

و افتاده از یقین خود اندر گمان همه

□

ماننده‌ی زر در دهن گاز نیاید

□

تا سحرگه ز دیده طوفانیست

□

به نزد وی نباشد جز سیاهی

□

در جهانی و از جهان بیرون

□

میندیش از کسی غماز خفته‌ست

□

آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد

□

وی در کف تو عنان معقول

□

به رخ سرمایه‌ی مهر و به دل پیرایه‌ی کینی

□

نقاش صبا چمن بیاراست

□

هم پای زندگانی جان در رکیب دارد

□

آن مهر که اندک شد، بسیار کنش، یارب

□

همچو الف بر همه خندیده‌ام

□

دل سنگین نمی‌خواهم که پندار گهر دارد

□

بر زهر زن تریاق را چیزی بده درویش را

□

وز غمش ناله‌های زار کنیم

□

با خود ار زانکه ببری چو شکارم کردی

□

و آهوان نخجیر آن ترکان مست تیغ زن

□

همه عمرم در آن مخمور دارد

□

چون توان پوشیدن این آب ز سر بگذشته را؟

□

بعد ازان پوشیده پیغامم کند

□

خود نباشد هوس آنک بدانی جان چیست

□

دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست

□

اینجا چو مور خانه مکن در سرای خاک!

□

چشمت به نیم غمزه دل را جواب داده

□

این شادی کسی که در این دور خرمست

□

تا هجر تو روی در عدم دارد

□

بت پرست ار معنی بت بازیابد واصلست

□

به مستی بسی گل بچینیم باز

□

وز بهر یکی سر کس دست از تو کجا شوید

□

یک بار دیگر بانگ زن تا برپرم بر هل اتی

□

بی‌روی تو گلهای چمن خار شمارم

□

جوالی موی در پوشی و مشتی پشم بتراشی

□

این چه مرغیست کزو حال سبا می‌شنوم

□

صد گونه هنر در آستین دارد

□

دم در کشد مسیحا از شکر خموشت

□

دوست که در مهد و عماری بود

□

عجب دارم که می‌گوید حدیث حق مر باشد

□

گر چه از خون دل ریش دمی طاهر نیست

□

کین همه شادی و طرب می‌کند؟

□

که فتنه‌ی چمن لاله و حدیقه‌ی دردی

□

باری نکشیدم که به هجران تو ماند

□

که بخواند به لطف و بگذارد

□

تا پزند از سمو طعامک چاشت

□

رخت را به شادی زمانی ببیند

□

که آمد موسی جانم به میقات

□

این جان سرگردان من از گردش این آسیا

□

بس جان که ز عشق رخ او زار برآمد

□

به مشتی گل کجا بتوان که خورشیدی بیندایی؟

□

روزی گرت بکعبه‌ی قربت بود وصول

□

تلخ از چه سبب گوید چندین شکر او را

□

از سر زلف کژت، پنجاه شست

□

لطف کن،ما را به حال خویش مگذار، ای پسر

□

جز کشتن خلق چیست کارت

□

تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد

□

یا رخ خوب نگاری دید رفت

□

چرا شکسته‌دلان را به حال داشتمی؟

□

صورت بدین شگرفی در کفر و دین نباشد

□

وز باده‌ی غم خراب گشته

□

تو خود معاینه دانی که بی‌وفا باشد

□

بر چنین آتش گذشتن کار هر خامی نباشد

□

باده صوفیان ز خم خداست

□

کز دود آورد آسمان چندان لطیفی و ضیا

□

تا شیفته‌ای شود سرافراز

□

آن زر چو خاک بفکن و آن گل چوخار دار

□

میانت نکته باریک بینان

□

عمرم هلاک چشمش تا گرد از او برآرد

□

دستی بزن برآور این پای در گلم را

□

به سر دانه‌ی خال تو سبک باز آید

□

که بی‌شادی دهان کس نخندد

□

طلب از گمشدگان لب دریا می‌کرد

□

ور همه خون کنی دلم، هم نکنم شکایتی

□

کرا خود غیر ازین کاریست بی‌تو؟

□

بر چشم من به سحر ببستند خواب را

□

برداشت ز فرق دوست سایه

□

که سرگردان او هرگز نمیرد

□

ای کاج! بدانم تا: بر روی که حیرانم؟

□

هم در زمین فروشد و بر آسمان نرفت

□

یا قوت صبرش بده در یفعل الله ما یشا

□

سوز دل را مرهم از مژگان دیده ساختیم

□

غم چو فتنه انگیزد، غمگسار ما باشی

□

از سر تیغ زبانش بچکد خون سیاه

□

پروانه صفت بر آتش تیز

□

تا آفتاب و ماه مسخر شود مرا

□

ز گرد این و آن دامن بیفشانید، من گفتم

□

در حقیقت کفر و دین و کیش نیست

□

در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

□

ساختن با درد و پس با بوی درمان زیستن

□

نوشت این چند بین اندر جوابش

□

وی خاک پسندیده‌ی ما چاکر خالت

□

در درس ادب دوید یک چند

□

ماهش چو مشتری به خریدن در اوفتد

□

هر کس که آید سوی من، چون خود گرفتارش کنم

□

هر باغی را از او بهاریست

□

ماه جانش هم‌چو از خورشید ماه

□

همچنان برقرار خویشتنی

□

که بود این ده زبانی، آن دو رویی

□

چرا جمعی پریشان می‌نهندش

□

جهان خرد را به جام شراب

□

فریاد عندلیب ز هر جانبی بخاست

□

نیست خاکی کان ز آب دیده‌ی من گل نشد

□

جامی دگر آن ساقی در زیر بغل دارد

□

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

□

در دمش جان نثار باید کرد

□

خاک نسیمی که دهد بوی تو

□

بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را

□

بر برگ لاله ریخته از قیر ناب آب

□

زوال و عصر و مغرب شد پدیدار

□

واقعه‌ای مشکلست: دیدن و نادان شدن

□

گفتا که چند جوشی گفتم که تا قیامت

□

در هر قدم می‌بگذرد زان سوی جان فرسنگ‌ها

□

ولیکن روزها کردم تامل در فرستادن

□

که داد از آن سر زلف چو مار بستدمی

□

کی کند هر حاجبی با شاه خاور خرخشه

□

که جاماسپ را کرد خسرو گسی

□

سرای سینه به کلی و ملک دل به تمامت

□

گو: مینداز، که ما خود سپر انداخته‌ایم

□

سر نیزه زحل پستست هیهات

□

بدین ترانه غم از دل به در توانی کرد

□

درین طبع پریشان اوفتاده

□

چو خوانت می‌نهاد این دل بجز یغما نمی‌کردی؟

□

و آتش زده در لباس طامات

□

کاریست که جز هجر تو بر بار ندارد

□

کار ما چون نگار نتوان یافت

□

سرمه‌وارش همه در دیده‌ی بیدار کشم

□

چونک به قهرش نگری موم تو خود خاره شود

□

ور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش را

□

آخر این گردش ما نیز به پایان آید

□

به زمینی که اندرو هستی

□

ما بکام دوستان با گل ببستان آمدیم

□

بماننده‌ی پور دستان سام

□

ما را شبی بر آن لب شیرین گمار، مست

□

جبین یا زهره، رخ یا ماه، ابرو یا هلالست این؟

□

دل دیوانه‌ای دارم که بند و پند نپذیرد

□

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

□

با عیش عاشقانت رضوان چه کار دارد؟

□

سایه‌ی نور چون بدان انداخت

□

دروغ گفت گر از خویشتن خبر دارد

□

گوی نامجو آزموده به رزم

□

تا خود جواب آن چه رساند بشیر ما

□

وین صفت‌ها بهانه‌سازی بود

□

حیلت بکند لیک خدایی بنداند

□

ابن عم من علی مولای اوست

□

وآنچه دارم ز دست می‌برود

□

بدین سان نکتهای تازه و تر

□

ز سوز سینه‌ام آتش گرفت میلامیل

□

بودی همه وقت دل شکسته

□

مسلسل گشتن زلف چو دالت

□

در پای من بمیری، من در برت بسوزم

□

کان معتمد سدره از عرش مجید آمد

□

که مرغ نغمه سرا ساز خوش نوا آورد

□

نیز خیالش کنون ترک دل ما گرفت

□

همچو منش مست کن، رود بر طل و منه

□

نیافتست اگرش بعد از آن تمناییست

□

کار من این بود دیگر کار تست

□

به سودایی گرفتار و به دردی مبتلا باشد

□

سر اندر سالها بنهفته دل

□

در بادیه سرگشته شما در چه هوایید

□

دل حیلتی آموزدم کز سر بگیرم کار را

□

چرا مژگان کند ناوک چرا ابرو کمان سازد؟

□

همدم خطه‌ی بقا فرشت

□

صبحدم می‌زد این غزل برساز

□

گر به ایمان خویشت ایمانست

□

ما خاک آن سگیم که پیش سرای اوست

□

ما دیده به راه و همه شب روز شماران

□

ولیکن زین خبر دارم چه خوش بود

□

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست

□

دم به دم از غم تو زارترم

□

بی‌دلان به بوسه کام بده

□

گر بهلی بازنیاید به دست

□

همه زندو استا به نزدیک خویش

□

میر خواهم که بماند به جهان در اثرا

□

گر سرو با کلاه و سمن در قبا بود

□

اگر مردی برو آن جا که یارست

□

هم یوسف کنعان شدی هم فر نور مصطفی

□

به ملک عالم معنی نگر ورای حروف

□

از خدا سفر کردن، در خدا چه دانی تو؟

□

بیخود آوردم و در حلقه‌ی زلفت بستم

□

از روزی خویشتن بدین روز

□

کو را چو موم بنگدازد

□

ز من چون تو داناتری، من چه دانم؟

□

در جان بقای خویش جنات

□

که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می‌آورد

□

بس زحمت و دردسر که دادی

□

چو آنساعت که من گریم تو در خواب سحر باشی

□

دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

□

در این راه و دلم آن دل ندارد

□

چه باشد آخرت چون است دنیی

□

یاری که به خون جگرش داشته بودم

□

یار ز حکم و داوری با تو چه یار می‌کند

□

آنگه رود بالای خم کان درد او یابد صفا

□

درد من می‌بین و درمانم مکن

□

آه از سخن نپروریده!

□

دردیکش مستان کرد آن غمزه‌ی غمازم

□

کند موبدان را بدانجا گوا

□

گرد جهان گر هزار سال بگردد

□

و امشب نگاه کن که: دگر میدوم به دوش

□

هیچ کسی را ز دلم خود خبری می‌نشود

□

بدین نوید که باد سحرگهی آورد

□

کمر عاشقانه بر بستیم

□

تا جان خود به دست خیالش سپردمی

□

بامدادان روی او دیدن صباح مقبلست

□

در زیر پای عشق تو گم گشت سر مرا

□

تیر غم در دیده‌ی بهرام کرد

□

سرخ رویان را ببرد از چهره‌ها رنگ، ای پسر

□

سجده گاه ملک و قبله هر انسانست

□

تسخرکنان بر عاشقان بازیچه دیده عشق را

□

مرا جز غصه‌آشامی دریغا

□

گفت: درمان تو آنست که: آرام نجویی

□

وان قادری که قدرت او هست بر کمال

□

روزی ده‌ی جانور شب و روز

□

به چشم خود بهشت آشکارا

□

از دغا باختن چشم تو عیار بماند

□

چه مرده‌ست آن که او یاری ندارد

□

نامه‌ای خوش خبر از عالم اسرار بیار

□

نگذاشت روزگار که گردد میسرم

□

سر بی‌علم بدگمان باشد

□

وز حله به کوفه می‌رود آب

□

وز عشق تو نه بس باشد ز هجران تو بس ما را

□

که چرخ غاشیه‌ی ما کشد به دوش امشب

□

گر ابروت جویم کمان شود

□

کان چنان را این چنین جستیم نیست

□

از بلا و فقر و خوف و زلزله

□

پیغام من شکسته بگزار

□

هوست کجا گذارد که : کسی دگر ببینی؟

□

ز آئینه رخسار تو آئینه زدایان

□

جانا چه خواهد شد فزون، آخر ز آزارم ترا

□

کز آب چشم خود سیلی به ده فرسنگ دربندد

□

قصد آن کردم که برخوانم، نشد

□

بی کار و بار عشق بر دوست بار نیست

□

سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست

□

کان روی تو از در تماشاست

□

ضرورتست که از دیگران فرو بندی

□

مرغ سلیمان چه خبر از سبا

□

دگر بارش همانا می‌بخارد

□

اثر قول حسودست که برکار گرفت

□

من هیچ نمی‌گویم، دانم که تو دانی خود

□

مرا از فرط عشق او ز شادی عار می‌آید

□

چون دیدمت می‌گفت دل جاء القضا جاء القضا

□

آن کس که به امیدی بر خاک درت افتد

□

سر چون توان کشید ز مهری به کینه‌ای؟

□

گفت خوش باش که اکنون ز کفم جان بردی

□

برخاسته فتنه‌ی زمین را

□

شعله‌ای در قلم افتاد، که طومار بسوخت

□

چون تو درین راه شدی خوبی رفتار ببین

□

ور نه این خورشید را چه جای چرخ

□

کو محتسبی که مست گیرد

□

کی تواند به ترک جان گفتن؟

□

که: پا پیش از گلیم خود کشیدم

□

خلیل من همه بت‌های آزری بشکست

□

یک شبی دیگر اندر آغوشت

□

گره بر دمم زدی، رها کن دمی مرا

□

هیچ شک نیست که نورش به بصر باز آید

□

ای گفت و گوی ما همگی گفت و گوی دوست

□

تا آب رحمت برزند از صحن آتشدان ما

□

جان فشانیم، اگر آن رخ زیبا بینیم

□

بوسه بها میکنی، مکنت آنم بده

□

عناب تو کام تنگدستان

□

ای چون زمانه بد، نظری کن به کار ما

□

باد گل بوی و هوا غالیه بارست امشب

□

تا غلام تو شدم زین دگران آزادم

□

تن تو توده خاکست و دمدمه ش چو هواست

□

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

□

سبزه و چشمه‌ی حیوان چه خوش است

□

کسی چه عیب تو گوید؟ که: خویشتن بینی

□

بهر خروشی خواهم همی زدن سنگی

□

صد قافله ماه و مشتری را

□

جای آنست که بر دیده نشانند او را

□

بر آستان تو از زحمت طلب‌گاران

□

ولیکن چشم مستت را شتاب‌ست

□

زیرا که داری رشک‌ها بر ماه رخساران ما

□

رو، که شیرین دلستانی ساقیا

□

ابد از مد مدتت روزی

□

نیست جز حلقه‌ی گیسوی بتم ز نارش

□

بر سر کوی تو عمرها به‌سر آرد

□

چشم سوی تو و گوشم به سلامت باشد

□

او به آواز تو چون گوش نخواهد کردن

□

دو چشم عشق پرآتش که در خون جگر باشد

□

که نقشی در خیال ما از این خوشتر نمی‌گیرد

□

عشق بر کف نهاده جان برود

□

در پناه رخ انگشت نمایش باشی

□

یا سخن یا آمدن یا رفتنت

□

که یک چند با تو برارم نفس

□

تویی، که نام تو هر بند را بود مفتاح

□

که سودای او بردم از مغز هوش

□

بربود مرا آن مه و بر چرخ دوان شد

□

هر شب عروسیی دگر از شاه خوش سیمای ما

□

چو با او مهر ورزیدیم کین کرد

□

صورتی را هرکجا بینی درو حیران بمانی

□

که جز بزر نتوان کرد دست در کمرش

□

حاصلست از عشق دلداری کجاست

□

وین همه آشوب چه؟ گر ملک از شهر ماست

□

نظری کرد، که پوشیده و پیدا بنماند

□

از بد و نیک شاکر و شاکیست

□

کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

□

که در میانه یکی گرد برنمی‌خیزد

□

راستی را شگرف کاری بود

□

دریغا معزی دریغا معزی

□

بر آن جام می داستانها زدی

□

خم ابروی تو، گر طاق برآید، یا جفت

□

بیدل از آن می‌شوم، عاشق ازینم کند

□

سلسله عقل دریدن گرفت

□

گفتم او را شیر ده طاعت نمود

□

دشمن بد گو کدام افتاد باز؟

□

چونکه به معنی رسی صورت رحمان تویی

□

نتوان گفتن و با غیر نیاید گفتن

□

گشتند بهم ز خویش پیوند

□

لب لعل تو به یک عشوه، که در کارم کرد

□

گفت که: در دیار ما جور چنین فلان کند

□

وان نور که دیده دید با ماست

□

ای بسا مرغ خرد را که به دام اندازد

□

باید که شوی تو نیز قلاش

□

زین و زیب از نطق زیبای منست

□

که بلند از نظر مردم کوته بینست

□

پای و پیشانی به دیوار آمدست

□

من جز تو کس ندارم پنهان و آشکارا

□

باده‌ای در ده، که عقلم هست و آگاهم دگر

□

صافیست و مثل درد به پستی بنشست

□

مر مرا این صبر در آتش نشاند

□

هست زندان تو ممان در وی

□

کی فرود آید به سرو و سوسنی؟

□

ز چشم خویش یکایک جواب می‌شنوم

□

چون ز من بربود آن دلبر به طراری مرا

□

نی، که رستم نیست در جنگ تو مرد

□

کمند عشق بیفگند و درکشید ز زینم

□

مکوپ این دست تا پا برنگیرد

□

غرض این است وگرنه دل و جان این همه نیست

□

با جور و جفا، باری، هم‌رات نمی‌افتد؟

□

از هم جدا شوند و سخن مختصر شود

□

با غمزه بگو تا دل مردم نستاند

□

چه بندست آنکه خوشتر از نجاتست

□

آیت این نمک و لطف که در شانی هست

□

هر چه به عمری دراز یافته بودم

□

غم همه آن جا رود کان بت عیار نیست

□

می تا خلاص بخشدم از مایی و منی

□

در کعبه مرو، چون در خمار گشادند

□

جز خانه برو خانه برانداز نبینی

□

کی آمدست ز اردوی ایلخان بیرون

□

عشق تو هم این و هم آنم ببرد

□

بر او افتد شود ترکیب با هم

□

بیگانه می‌کنی دگر، ای آشنا، ز خود؟

□

امروز قد سروت بالای دگر دارد

□

زهی سجاده تقوا که یک ساغر نمی‌ارزد

□

اگرچه حور بود ز اهل دوزخ است امیر

□

غیر از آن ساعت که آرد باد صبحم بوی تو

□

چو مرغ حلق بریده به خاک بر می‌گشت

□

بر چرخ حسن آن رخ خورشید برج کوکب

□

قد او در لطف چون سروست، بنمودیم راست

□

دل ببری،قصد جان ما مکن

□

کان یوسف خوبان من از شهر کنعان می‌رسد

□

قصد این قوم خطا باشد هان تا نکنی

□

بشتاب، که سخت ناتوانم

□

که خسته شد جگر آشنا و بیگانه

□

ما و می مغانه و روی نگار خویش

□

کوی تو گویی که همان کوی نیست

□

کواکب گرم و سرد و خشک و تر نیست

□

ولی پوشیده میدارم نشان دردش از دوران

□

زمین و آسمان پرهای و هوی‌ست

□

تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز

□

هر نفس صدگونه هستی می‌کند

□

عجب از حال بیدلان، که چنین غافلی تو، هی!

□

سپاس دار که فضلی بود کبیر از دوست

□

رخت بر سر به یکی پای گریخت

□

به بالا نیامد، که بالی نداشت

□

عجب از دیگ هوس نیست که در جوش آید

□

که چون قندیل نورانی معلق ز آسمان باشد

□

وزیر کامل ابونصر خواجه فتح الله

□

سر ز جیب یار بر خواهیم کرد

□

چه ضرورت که فروزنده‌ی نارم باشی؟

□

در فصل بهاران ز چمن باز نیاید

□

در همه دلها هوس روی تست

□

در جهان آب رخ معدن و حیوان و نبات

□

که در تصرف هر ناپسند خواهد بود

□

از جای برو که جای این جاست

□

عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

□

کین شور و شغب از سر بازار برآمد

□

گر درد ما بنوشی، بر درد ما نخندی

□

از بهر نظاره روی و رای آری

□

تا که کارم به جان نمی‌آرد

□

دل چونه مرد تو بود راه که بتوان نرفت

□

خراباتیست یار من، از آن یار خراباتم

□

هر چند که صد لشکر در کتم عدم دارد

□

ور بگویم بازپوشان بازپوشاند ز من

□

با درد اشتیاقت درمان چه کار دارد؟

□

بکن ور خود بود شیرین چو جانت

□

شراب چشمه‌ی خورشید و آسمان شیشه

□

آری از نامم ترا ننگ آمدست

□

مرا از هر که در جنت نظر سوی تو بس باشد

□

نقد را باش، که من می‌روم از دست امروز

□

وانگشتی تا نکردی عاقبت

□

این شکر گرد نمکدان تو بی چیزی نیست

□

بر سر خوان غمت باز به مهمانی است

□

سرم بر آستان خویش و دل بر آستین بینی

□

ز پی تو هیچ مرغی نپرد که پر نریزد

□

پیچان و سوگوارم چون زلف تابدارت

□

هم چنان وقت وفا داری بجاست

□

آشفته بر کوه و کمر مانند فرهادم مکن

□

آنست که امسال عرب وار برآمد

□

تا طبیبش به سر آریم و دوایی بکنیم

□

خیال روی تو باری ز جان دریغ مدار

□

بوسه‌ای زان روی چون ماهم بده

□

کمان کشیدی و چون ناوکم بدور فکندی

□

سه روز از مرکب خوبی پیادست

□

ز آب چشم مظلومان چاه زمزمست اینجا

□

در میان حلقهای زلف چون بندش ببین

□

کو بدین شیوه بر ما بارها مست آمدست

□

برآمد خنده خوش بر غرور کامگاران زد

□

هم به روی خود برآراید نگارستان دل

□

وین قصه خود بر او باد هواست گویی

□

بازم به یک شبیخون بر ملک اندرون زد

□

از دل به سر زبان رسیدست

□

که از ما نیست بیرون خوبرویی

□

که سیل گریه‌ی این دیده‌ی بیدار میید

□

گر فاضل زمانه بود گول و کودنیست

□

وای اگر بر دل گرم تو بود جای همه

□

بر در وصلت تقاضایی خوش است

□

که گر جان نیز بفرستم نخواهد بود خرسندی

□

وز سر دیوانگی ملک سلیمان باخته

□

وین که در عادتست گفتارست

□

پس از روح اضافی گشت دانا

□

تا ساغر شراب و دف و چنگ دیده‌ایم

□

وز زخمه کون خر کی بانگ نماز آید

□

برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت

□

که دامان که گیرم؟ با که گویم؟

□

مسکین دلم قرار ندارد به مسکنی

□

نپندارم که همتای تو باشد

□

که آنجا گفتگوی از بهر خارست

□

ای بسا دل! که در آن کوچه به جاه اندازد

□

زین کار غصه بینی، کار دگر کن، ای دل

□

قبله ما غیر آن دلبر عیار نیست

□

گفت چشم شیرگیر و غنج آن آهو ببین

□

ولی نگاه نداری تو خود دل غمناک

□

از شمع رخت می‌زند آن نور زبانه

□

تفقدی بزبان قلم دریغ مدار

□

پرده از روی کار برنگرفت

□

مرا از دست دل فریاد هیلا

□

پیکر او سایه‌ی عقلست و هوش

□

بهر گل پژمرده با خار همی‌سازد

□

دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست

□

هجرش اندر تاخت، دامانم گرفت

□

برسینه سنگ می‌زند از شوق موی تو

□

قامتی نیست که چون تو به دلارایی هست

□

فریاد که ظلم آشکارست

□

نی، به این‌ها برنیاید کارما

□

دگر دست غارت به دل در نهادم

□

نقشی بدید آخر که او بر نقش‌ها عاشق نشد

□

قانع یکی ز دور به یک ذره پرتو است

□

از فراق خود مرا بی‌جان مکن

□

عرق و آب چکانش چو گلاب از سر و موی

□

اهل دلرا نکشد میل به جنات نعیم

□

عشق تو غمست و غمگسارست

□

یارم ز در درآمد و کارم به هم بزد

□

هر فیض را که تا ابد آمد پذیره‌ایم

□

شافعی را در او روایت نیست

□

هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش

□

از فراقت دیده‌ام خونین مکن

□

رخی بنمود چون شیرین که از شبنم پذیرد خوی

□

کز خوان پادشاهان راحت بود گدا را

□

روی سرکش که روی این دارد

□

ایثار کن روان، که درین راه پست نیست

□

جز رنج دل شیفته تعبیر چه باشد؟

□

بر عارض نازکت نشان ماند

□

جامی به یاد گوشه محراب می‌زدم

□

کز روی تو، ای دوست، چنین دور بماندیم

□

بر آن طوبی ندارد کس مزیدی

□

گر شبی بر سر کوی تو برآرم نفسی

□

در خیال هرکس از هریک خیالی دیگرست

□

سزا بود که دل از مهر ما بپردازد

□

رحمتی کن، که ز هجر تو چو موییست تنم

□

وان عمر باقی را بگو مستان سلامت می‌کنند

□

که آب زندگیم در نظر نمی‌آید

□

غرقه‌ی دریای هجرم، دستگیرا، دست گیر

□

هر چه بجز عشق، باد دان و فسانه

□

تو خود شکری یا عسلست آب دهانت

□

که در اندرون بوریایی ندارد

□

وندر خجالتیم هنوز از جمال دوست

□

کش نیک و بد و ممن و کافر بنماند

□

ور راستیی خواهی آن سرو چمن دارد

□

فراغ برده ز من آن دو جادوی مکحول

□

آفتاب از شکاف در دیدن

□

چو جانم زحمتی یابد، تو جان جان من باشی

□

از این طوافگه اهرمن نکرده عبور

□

تمنا را زبان باری درازست

□

بمن انداز، که من دیده سپر خواهم کرد

□

ناگهان بر دلم افتاد و چو مرغان بتپیدم

□

تا ملک ملک گویند تنهات مبارک باد

□

که تیغ ما بجز از ناله‌ای و آهی نیست

□

گفتم به بی‌زبانی، بی گوش هم شنیدم

□

تا منکشف شود که درین پود و تار چیست؟

□

گوییا آستین مرجان داشت

□

هر چند لباس ژنده پوشیم

□

سرانجام تفکر را چه خوانی

□

در استخوان تن من به کار خواهد بود

□

که تا تختست و تا بختست او سلطان من باشد

□

یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

□

تن خود چه قیمت آرد؟ویرانه‌ای چه سنجد؟

□

گل پنج روز بیش نپاید، به باغ پوی

□

ساز بر آواز خروسان بام

□

زاب چشم خویش دریایی خوشست

□

مگر آن روی که بر پای سمندش باشد

□

تنی که این همه گرمی درو کنند بخوشد

□

مرغ دلم بر می‌پرد چون ذکر مرغان می‌رود

□

گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد

□

ز بی‌یاری به جانم، با که گویم؟

□

مگر ببخشدم از لطف خود خدای کریم

□

ننشیند از کشیدن خاطر به سوی دوست

□

کان ملک بدین جهان دریغست

□

آیت دردش پرست، نسخه‌ی درمان یکیست

□

زخم، که شاید،مزن، جور، که بتوان، مکن

□

رو آن جا که نه گرما و نه سرماست

□

صیت مسعودی و آوازه‌ی شه سلطانی

□

ز رخ برقع براندازد، زهی دولت زهی دولت

□

زان خط مشک رنگ جوابش نبشته‌ای

□

تو نیز کام دل از لذت جهان بستان

□

خاک کف پای تو کافور باد

□

چون بار مستولی شود مسکین کند حمال را

□

همه اوست این نه تویی، بدان، نه منم، ببین

□

بس هم سخن است با نهایت

□

روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

□

با اهل مصطبه چه به انکار مانده‌ام؟

□

چه شنیدی؟ دگر چه میگویی؟

□

گر چه از خواسته چو قارونی

□

دور از تو بلای ناگهانست

□

که دیدن تو دل از خواجه و غلام ببرد

□

دست هجرش به جان ما یازان

□

یا همگی رنگ شود یا همه آوازه شود

□

که بر هربی بصر بارد ثرم نخل ثمر بارت

□

پیدا و نهان نشان نیابم

□

روی تو ما را لاله بس، ممزوج گلناری بده

□

ورم به تیر زنی ناظر کمان تو باشم

□

در ریختن آمد از سر شاخ

□

تا رنگ پوش ما بسوزد رنگ را

□

آنجا مجال نیست که پیغام ما رود

□

شب ترک تازی‌ها بکن کان ترک در خرگاه شد

□

چو گرد در پی اش افتم چو باد بگریزد

□

تشنه‌ی روی توام، باز مدار از من آب

□

نادیده از تو هرگز یک نامه را جوابی

□

که تنورم مگر نمی‌تابد

□

بر او پارسایی گذر کرد و گفت

□

که هر صبحی تو برخیزی چو خورشید از کنار او را

□

که گرفتارم و اسیر امروز

□

سنگ و گوهر هر دو را از فضل او بخشایش است

□

حرف راحت را ز برگ نرگس جانان من

□

آرزویت غلغلی در آسمان انداخته

□

بس درد که برخیزد زین آتش پنهانی

□

تا باده پرستی کنم و خود نپرستم

□

از طمع می‌گفت هر جا سرگذشت

□

چو لب تو گشت ساقی نکند خمارم امشب

□

به وقت صبح چو مرغان برآورند خروش

□

از نفخه او دمدمه صور برآمد

□

گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

□

که از نظارگیان ناله و فغان برخاست

□

بکوش تا ز رفیقان خود نمانی باز

□

چندان که زدیم بازننشست

□

تو خواه از سخنم پند گیر و خواه ملال

□

وین جگر خوردن که می‌بینم هم از پهلوی تست

□

از چشم غیر اگرچه نهان بود صبح دم

□

در را بمبند ای جان زیرا به نیاز آمد

□

که به عقل عقیله مشهوری

□

ازین سبب دل عشاق در جهان تنگ است

□

چون بت بیداد پرستی، برو

□

که زهره نغمه سرایست و مشتری رقاص

□

جست‌الاقی تا شود او مستتم

□

گرنه تیری، ای پسر، تنها نباید رفتنت

□

بر ما گرفته گیر که وصلی زیان کند

□

ای بحر بی‌امان که تو را زینهار نیست

□

گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت

□

وگر زلفش برآشوبد ز جان زنهار برخیزد

□

با روی تو من صبر نمایم به چه پشتی؟

□

فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد

□

چه حاجتست به مشاطه روی زیبا را

□

به جزو اندر بدیدن کل مطلق

□

گفت: نیارم، که هست به ز تو یاری دگر

□

وز آتش عشق جان چه می‌شد

□

بهر وی اندر کمین شیر شکاری نشست

□

خوش نعره‌ای است نعره‌ی مستان صبحگاه

□

کسی برد که ز توفیق او پناهش هست

□

قامتی را جوی کاید سرو پیشش در نماز

□

این عمر را نان فروشید از کرم

□

اکنون که حال با تو بگفتیم، بازیاب

□

بس که این توفان خون در راه خواب انداختم

□

به خاک پای آن دلبر که آن کس سنگ و چوب آمد

□

کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

□

از آن دو شکر شیرین مقال بگشاید

□

هم کمان مهره و هم ناوک و هم تیر درو

□

خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست

□

پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار

□

سر نهادیم به بند تو، که این بند آن نیست

□

چو بتر شد، به ازین چاره گرم باید بود

□

راه تو پیما که سرت ناخوشست

□

آن که هر دم می‌کشد از سوز پنهانم توئی

□

یا خود از هیچ کسی هیچ کسم در نگشود

□

دریاب کز تو باز نماند چو بگذری

□

برگشا دیده و آن صورت زیبا را بین

□

همرهی کردند با هم در سفر

□

ما را بغیر ازین سخنی در خیال نیست

□

که هر چه صورت زیبا کند بینگ آید

□

دم عشق و دم غفران درآمد

□

آتش طور کجا موعد دیدار کجاست

□

که آواز خوش از هر سو ز خلقی زار می‌آید

□

ای بی‌وفا چه داری؟ گفتیم اگر شنیدی

□

که آدمی که تو بیند نظر بپوشاند

□

یا نگویم که تو خود واقف اسرار ضمیری

□

وجود مطلق او را در شهود است

□

گل به دست آمد و در پای دلم خار نماند

□

خود چه دارند کسی را که ز خود بی‌خبرست

□

کمان قدرت پروردگار از آن پیداست

□

که بسی خلق در ضمان تواند

□

از تن سوخته مهر تو مهارت برده

□

از جام لعل فام عقیق مذاب کو

□

تا در قلعه ببستند از حذر

□

که تا ممدوح حق گردی در آیات

□

وآن ماه شوخ دیده نگشت آشنا هنوز

□

گوید دل که از مهی کز نظرت نهان بود

□

داغ سودای توام سر سویدا باشد

□

ما زنده بدان نسیم و بوییم

□

ضرورتست که جورش به اختیار کشی

□

مگر اندر سخن آیی و بداند که لب‌ست

□

به تدبیر رفتن نپرداختی

□

که: آستانه پرستی کنم چو خاک درت

□

جمله را خر در خلاب و بار در گل می‌رود

□

گر بخورم نقد و نیندیشم فردا چه شود

□

که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی

□

زمانی بر دل پر غم بگرییم

□

تو در باب من مسکین که هشیاری، چه میگویی؟

□

که از نیاز نمی‌باشدم خبر ز نماز

□

می‌چرد از سنبل و سوسن شتاب

□

قدح در دست و مطرب مست و ساقی یار خوش باشد

□

که پند کس ننیوشم کنون که توبه شکستم

□

پس هزاران صومعه در محو جان آباد چیست

□

کت خون ما حلالتر از شیر مادر است

□

آنکه روزم سیه کند این است

□

مشرف کرد خواهد یار ما را

□

بدین صفت که تو دل می‌بری ورای حجاب

□

اگر مردی این یک سخن گوش دار

□

به لفظ من کنند از وی عبارت

□

فکرم ازان روز باز روز شمار تو شد

□

او روی خود آن لحظه ز من باز نهان کرد

□

ز شهر هستیش کردم روانه

□

سلطان چه عجب گر سر درویش ندارد؟

□

تا بدیدم درو به آسانی

□

دسته بسته بر کنار لاله زار انداخته

□

که سر رشته به دست آورده‌ام

□

لیک خود روزی بحمدالله نمی‌خوانی مرا

□

کس ندانم که جفا داند و بر ما نکند

□

هر دمم از چنگ او تن تننن واجبست

□

افکند و کشت و عزت صید حرم نداشت

□

بر دل من صد شبیخون است باز

□

که یاری محتشم گیرد گدایی

□

به دوستی که نخواهم شکست پیمانت

□

کز پی هر شکری چون مگسی برخیزد

□

شکر شیرین دهان او ز تنگی دیگرست

□

ستم چندان که من بردم، بلا چندانکه من دیدم

□

تو لطف آفتابی بین که در شب‌ها نهان باشد

□

به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق

□

در بازگشای، تا درآییم

□

چو با او بر نمی‌آیی، رها کن

□

بگل خورشید چون شاید نهفتن

□

بسته بهر او دو سه پاره گهر

□

بر سر کس کی گذشت این گرم و سرد؟

□

چشم سیاه تنگ خوش جاودانه بین

□

مجلس چو چرخ روشن و دلدار مه وشست

□

ور نه مستوری ما تا به چه غایت باشد

□

یادم کن و حق‌گزاریی کن

□

که چون ستاره‌ی روشن ز زیر می‌تابی

□

به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد

□

جهان گاهی چنان گاهی چنینست

□

سعی‌ها کردست گردون در صفات

□

در دانه دل نبستم و از دام فارغم

□

من نور خورم که قوت جان‌ست

□

سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

□

از پریشانی این ملک بده آگاهی

□

به آه سرد گرمش چون توان کرد؟

□

که او پرواز نتواند که دائم در قفس بودی

□

شب قرار و سلوت و خوابم توی

□

توجفا کرده و من داشته معذور ترا

□

داد از تو خواهم، گویی چه کردم؟

□

که او خفته میان بوستان‌ست

□

هزار جامه تقوا و خرقه پرهیز

□

با تاب بند مویت دیوانه‌ای چه سنجد؟

□

نیست امکان بار درپرده

□

با تو همچون شکر بشاید خورد

□

وین باد مختلف بکشد روزی این چراغ

□

به سر نام من قلم برزد

□

عشق در جان و شور در سر بود

□

کز این خاک برآیید سماوات بگیرید

□

افق ز عکس شفق رنگ گلستان گیرد

□

وقت سحر به کوی او بهر جواب می‌روم

□

هر جا که بود زرد و بنفشی و ازرقی

□

این عین غزال آمد و آن رشک غزاله

□

کای خداوند و نگهبان رعا

□

کسی کو متصف گردد بدین چار

□

با من مسکین سر گردان نمیسازی دگر

□

برخیز ز لعل و کان یعنی بنمی ارزد

□

شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد

□

تا به کلی ز خود نکرد بروز

□

کس نداند که: از چو لونی تو؟

□

درویش که بازارش با محتشمی باشد

□

جوان سر برآورد کای پیرمد

□

هر چه هست از دل به در خواهیم کرد

□

هم به زلف تو، که دیوانه‌ی آن زنجیرم

□

او ملکست یا بشر بر در ما چه می‌کند

□

چرا ز خانه‌ی خواجه به در نمی‌آیی

□

می‌بیز هر سحرگاه خاک در خرابات

□

تو، که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو

□

کزو شامه مشک تتار می‌شنوم

□

و آن دگر را بر دریدی پیرهن

□

در کمین بود عشق، بیرون تاخت

□

که به زخمی چو کبوتر برمیدی، ای دل

□

کشتن و حشر بندگان لاجرم از خدا رسد

□

که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد

□

در من یزید عشقش پیش دکان نهاده

□

هر شب خروش عاشقان باشد چو کوس نوبتی

□

مگر شمایل قد نگار من دارد

□

چو فریاد و زاری رسیدش به گوش

□

جز ازحق جمله اسم بی‌مسماست

□

که من ز دیده برو آب مهر می‌بارم

□

تا قصه خوبان که بنامند برافتاد

□

روی دگر ماه و شان روی نیست

□

تا کی دهی از جگر کبابم؟

□

که چه دیدیم ز دست ستم بی‌خبری؟

□

حرامی از عقب و روز گرم و ره در پیش

□

رفت و می‌پیچید در سودای خویش

□

زلف چو مفتول تو عاشق و مفتون نکرد

□

لیکن عجب ارپند نکوخواه بگیرم

□

عشق می‌داند که او گردان کیست

□

دیو چو بیرون رود فرشته درآید

□

که خسته طاقت هجران ندارد

□

که به ترکت کنیم اگر جانی

□

هر که در خانه چنو سرو روانی دارد

□

بر زمین مالنده فرق فرقدین

□

ز فیضش خاک آدم گشت گلشن

□

زان آشنا بیار و بدین آشنا رسان

□

چو پخته گشت از این پس بدانک پوست بدست

□

بی‌ثباتی‌های صبر سست بنیاد منست

□

که از وصل تو دلتنگی شود شاد

□

پا و سر چو گم گردد سنگ و شانه برگیری

□

گرم بتیغ زنی همچو سایه از بر تو

□

بس چنین کشتی و طوفان دارد او

□

غیرتش بندم از زبان برداشت

□

تا سحر بر رخ او غالیه سایی بکنم

□

همه شب سوی آن محراب رفتند

□

مژده رحمت برساند سروش

□

کاشکسته‌ترم ز هر شکسته

□

وانگه تو با کسی که درین گفت و گوست نه

□

یا سپیدی ز سیاهی بشناسد بصرست

□

قضا حالتی صعبش آورد پیش

□

هر کجا بسته طاق ابروییست

□

مشکل خیال روی تو از دل بدر شود

□

تن گرد چو بنشاند جانان بر جان آید

□

حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

□

امروز درین عزا بگریید

□

ره دوزخ پدید و راه بهشت

□

وگر زخمت شود مرهم روان ریش ما باشی

□

پشت او در شهر و در در فدفدست

□

شود در نفس تو چیزی مدخر

□

نه طرفه گر دل من رغبت گناه کند

□

ای جان بی‌آرام رو کان یار خلوت خواه شد

□

صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

□

درخت لطف تو را هر دو کون در سایه

□

زدندم چوب، تا کیمخت بستم

□

سینه سپر کرد پیش تیر ملامت

□

چه میان نقش دیوار و میان آدمیت

□

کامروز ترا هزار فرداست

□

مهر که با زهره بود بر قمر انداختیم

□

هر که او گردان و نالان شیوه دولاب نیست

□

چین قبای قیصر و طرف کلاه کی

□

که خستگان را لطف تو در کارساز آمد

□

نمیدانم که بادت میبرد بوی

□

ولی چه سود که آن جز بخواب نتوان دید

□

در سخا و در وغا و کر و فر

□

صد بار نامه در کف من با قلم نسوخت

□

در چشم ما جز روی او بازی نماید بعد ازین

□

گردن من به بست او تا به چه کار می‌کشد

□

که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت

□

عشوه مده، که می‌دهد هجر تو گوشمال من

□

بر دل نمی‌شود متصور گذار ازو

□

چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

□

شهوت آتشگاه جانست و هوا زنار دل

□

ز هر چیزی مگر بر وضع اول

□

هم کمر بسته‌ی آن قد قباپوش تواند

□

حرامست و حرامست و حرامست

□

که یاد کوه‌کنش به ز وصل پرویز است

□

درآ به مجلس و پیش از طعام باده بیار

□

خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا

□

بدست پختگان ده باده خام

□

که فلانی گنج‌نامه یافتست

□

پیش رود، سر به آن کمند برآرد

□

این زمان دل به یکی دادم و ترک همه کردم

□

هم سنگ لعل کان شود هم جسم جمله جان شود

□

هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

□

همه در بند آن باشد که گردد گرد رخسارش

□

وین جهان را نظام داده به کلک

□

تو نه آنی که دگر کس بنشیند به مکانت

□

حرص بهشت نیست که شوق لقای تست

□

زان سبب سیب زنخدانش به از پار آمدست

□

خود بوی بهار ما نمی‌آید

□

معنی چه دست گیرد چون آشکار نیست

□

که در دستش کمان خشم را پرزور می‌بینم

□

های و هویی ازین و آن برخاست

□

چو رخ بنمود عذر جرمها خواست

□

قتیل عشق نباشد ز تیغ تیزش بیم

□

اسمانها سجده کردند از شگفت

□

وین شیوه دلنوازی پیغام عشق باشد

□

گر پیش ازین میکرده‌ای، اکنونکه بیماری مکن

□

سبو ببردم و دیدم که چشمه پرخونست

□

که دایم در صدف گوهر نباشد

□

شراب بیخودی در جام کردند

□

که آب و سبزه به زیر نثار خواهد ماند

□

شمع دلش را ز شاهدی نگزیرد

□

مستان صبوحی به مناجات برآرید

□

چو سبزه برست از سیاهی برست

□

زخمها، لیکن کرا یارای آهست؟ ای صنم

□

چون کلیدش را شکستی از کی باشد فتح بابت

□

که بر وی از تو زخم ناوکی نیست

□

بر کف می چون رنگ رخ یار گرفتم

□

خود ندانند که از کوی تصور بدری

□

می‌سوزم و می‌سازم و با دست بدستم

□

با کلیم حق و نرد عشق باخت

□

هر چند که صورتگر رخسار رزانست

□

هزار آفرین بر لبت باد نیز

□

بی پرده عیان طاقت دیدار کی دارد

□

وان می که در آن جاست حقیقت نه مجاز است

□

فریاد رسم ازین دل تنگ

□

حمله‌ی اول ز شوخی بر سر ما تاختی

□

سر مویی به غلط در همه اندامم نیست

□

ولی درد مردن ندارد علاج

□

ترتیب عقل باطل، گر می‌کنم شکایت

□

قلاب چندین دل ترا هم باز گرداند مگر

□

من هدهدم صفیر سلیمانم آرزوست

□

چون نباشم تا ابد در دوزخ حرمان او

□

کای همه ایام تو میمون‌تر از روز ظفر

□

مگر به روز بیاییم و گرنه کی تو بخوانی؟

□

کوی تو ما را گلشن و بستان

□

زانک در اسرار همراز ویم

□

اگر مرد است همراه پدر شد

□

نقش دیواری ز صد ترک ختا بهتر بود

□

حیله بکند لیک خدایی نتواند

□

بی لاله عذار خوش نباشد

□

بیا که بر تو فشانم روان، بیا ای دوست

□

او تار پرده می‌تند از شام تا سحر

□

ز بی مرادی امثال ما چه غم دارد

□

حیوان را خبر از عالم انسانی نیست

□

جماعتی که تحمل نمی‌کنند بلا را

□

ولوله‌ی اهل عشق، دبدبه‌ی حارسان

□

همه خفتند و یک کس آگه نیست

□

درازدستی این کوته آستینان بین

□

نیست جز غصه گوارانم، دریغ

□

که هیچ پیش رفیقان خود فراز شوی

□

شرح زیبائی یوسف ز زلیخا بشنو

□

بی ز ریشی بس جهان را دیده‌ام

□

تاریک دیده‌ای که بر وی تو باز نیست

□

هزار بار تنم گر ز غصه پیر شود

□

که عقلم ابر سوداوش گرفتست

□

هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

□

به چه حیله واستانم دل خود ز چنگ او من؟

□

راز این طفل نورسیده ببین

□

نه خصمی کز کمندش می‌توان رست

□

که بفرمایی تا از سر جان برخیزیم

□

وز او شد خط نفس و قلب آدم

□

دیگر کمند زلف چو شستش چه میکشم؟

□

تیر تو از چرخ برون جست جست

□

در دست سر مویی از آن عمر درازم

□

هر که را جرعه‌ای به دست افتاد

□

در مهر کوش، ای با تو من در بند دیر و زود نه

□

خلایق را گمان افتد که فردوسست و حور العین

□

مهر صد دینار را فا او سپرد

□

به سگانت نظری هست و بمانیست چرا؟

□

روز بلا به گریه‌ی زارت نگه کند

□

چاشنی بخش وطن‌هاست اگر بی‌وطنست

□

پرصدای ساربانان بینی و بانگ جرس

□

نپرسد حال من، جانم برآید

□

ز نور او بیفزاید جمالت

□

کجا روند که یار از تو خوبتر گیرند

□

نیست الا آنکه بخشایش کند پروردگار

□

بیندیش و دیده‌ی خرد برگمار

□

شیوه‌ی چشم ناتوانت خوش

□

این همه بویش کند دیدن او خود جداست

□

لبم بر لب نه ای ساقی و بستان جان شیرینم

□

کز رخ دلبر جدا افتاده‌ام

□

به مویی در گرفتی، یاد می‌دار

□

شمشاد روان و عبهر چشم

□

دام گولان و کمند گمرهی

□

وگر برش بنشینم به طیره برخیزد

□

چون که نشان تو یافتیم نشستیم

□

سخت پنهان ولیک پنهان نیست

□

چشم نرگس به شقایق نگران خواهد شد

□

در هم آمیخت رنگ جام، مدام

□

این جمله مریدان را جز عشق تو پیری نه

□

تکیه بر بالش بی دوست نه بس تمکینیست

□

گزین احد یاور دین احمد

□

رسید بر فلکم آه و از قمر بگذشت

□

بیندازد دگر بار و کند در خاک غلتانم

□

کز آتش عشق او تقصیر همی‌درد

□

شراب صحبت ما تلخ در مذاق تو کرد

□

چرا یک بارگی از من بریدی؟

□

وفای عاشق بیچاره کافیست

□

و او چون من دستان زن بستانسرای انجمن

□

تو درون آب داری ترک‌تاز

□

منتظرم تا چه برآید ز آب؟

□

چو چین زلف تو در هم، چو بند موی تو مشکل

□

چه‌هاست نعره برآورده کان چه‌هاست چه‌هاست

□

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد

□

تا در زمین جسم تو آب روان بود

□

خود را ازو چو فرق کنی، رخ ز خود بتاب

□

همی‌بینم که خرما بر نخیلست

□

دری ز شادی بر روی خلق بگشادی

□

حال دل غرقه از کناره ندانست

□

تو ز بوسه هر چه داری همه در بهای من کن

□

که بزم روح گستردند و باده بی‌خمار آمد

□

کار بد مصلحت آن است که مطلق نکنیم

□

رو که شیرین دلستانی ای پسر

□

به چشم خلق گیتی خوارم از تو

□

بگوش جان من آمد ز روضه بانگ بلال

□

یا که فردا چاشتگاهی سه درم

□

از آنجا قرب و بعد و بیش و کم شد

□

شور این شیرین زبانان بر نتابد بیش ازین

□

بنازید بنازید که خوبان جهانید

□

که در این ره نباشد کار بی اجر

□

که آواز خوش بلبل ز هر سو زار می‌آید

□

جرعه‌ای در کاس و جام انداختی

□

گر بزند حاکمست ور بنوازد رواست

□

به هر حرفی که پیش آید به تارک چون قلم گردد

□

باز دیگر بر سر ما این کلوخ انداز چیست؟

□

شاد گردد یک زمان از دیدن دلدار خویش

□

تا جام شراب وصل برجاست

□

شیرافکن آهوی تو که روبه فکن بود

□

یاری چو تو در کنار باشد

□

ز ذره ذره‌ی گیتی زمان زمان شنوی

□

سلام من برسان و پیام من بگزار

□

وانگه از ظلمت ضدش بنهاد او

□

گر چو زلف تو شبی سر بنهم بر دوشت

□

با خویش در آمیزم و بیگانه بسوزم

□

که دل او روشن یا تاریست

□

کس واقف ما نیست که از دیده چه‌ها رفت

□

گشت آن همه نقش‌ها مشکل

□

گاه صبرش دهند و گاهی شهد

□

ور کشی زار چه دولت به از آنم باشد

□

جزع سودی ندارد صبر کن تا

□

بنده آن چشم ترک و زلف هندوی شماست

□

هر ساعتم ز روی وفا اتصال بود

□

وجود اندر فنا رفت و فنا اندر وجود آمد

□

دم به دم بر چهره می‌بندد ز آه سرد ما

□

درد آن دلدار ما درمان ماست

□

چرا باید که روی از من بتابی؟

□

غرقه‌ی خون گشت و سنانش ندید

□

رقعه‌ای در مشق وراقان طلب

□

همایون دولتی کش چون تو باغی در حرم باشد

□

تنگ شکر چه میکنی؟ لعل خموش او نگر

□

ترسابچه گوید که بپوشان که نشاید

□

عاقبت در قدم باد بهار آخر شد

□

نبودی در شب تیره چراغ آسمان روشن

□

سر پیش‌دار و روی مگردان به تیر ازو

□

سر برنکند خورشید الا ز گریبانت

□

عارفان گویند مستی خوشترست

□

او همه جانست، از آن در همه دل جای اوست

□

گرفتار چندین عذاب از تو شد؟

□

صبح سعادت دمید وقت وصال و لقاست

□

میانه‌ی من و او نگسلد کمند ارادت

□

صد سجده کرده هر دم در پیش عزی ولات

□

رخش چون کاه گشت و غصه چون کوه

□

اندک بنوش باده و بسیار غم مخور

□

هیچ آن کفو عطای تو نبود

□

هر چند ز چشم سرنهانست

□

همچو دوران با من مسکین برآشفتی تو نیز

□

عجب آن طره طرار چونست

□

وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست

□

وین زلف چو عنبر تو عطار

□

بلای گلرخی هر لحظه خارش در قدم کرده

□

مگر کز خوبی خویشت نگه در ما نمی‌باشد

□

که انگشت بر حرف صنعش نهی

□

جای خود بر آستان او نکرد

□

گویی که از شکار رسیده‌اند و خسته‌اند

□

هر چه خویش ما کنون اغیار ماست

□

آن که بالای دو رخ طاق دو ابروی تو ساخت

□

مشاطه‌ی جمال تو لطف ازل شده

□

تو خواهی گریه میکن، خواه زاری

□

و آب نبات می‌چکد زان لب لعل آتشی

□

هیچ کس از ما نگردد سیر ازین

□

چو مرغ سلیمان گذر بر سبا

□

کز آستان تو اندر سرا همی آید

□

کز آن ناله جمال جان نماید

□

به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است

□

نپذیرفت یار، چتوان کرد؟

□

شاهان به باز و شاهین زین خوب‌ترشکاری

□

نقره فایق نگشت تا نگداخت

□

لاف ایمان زدنش بر سر بازار چه سود؟

□

سر حواریون نهان در بحر گفتار شما

□

هر آنگهی که سر زلف را به شانه کند

□

عجب ای چشم غماز این چه شیوه‌ست

□

نقد وصالت ریختم در دامن تر دامنان

□

حکم تو بی‌منازع و ملک تو بی‌وزیر

□

این نامه نبشتم که: بخوانی و بیایی

□

آزاد کرده‌ی قد همچون صنوبرش

□

هر صباحی گوشه‌ای می‌آمدند

□

زاهد نداشت چیزی و ما را گمان که هست

□

من خرقه‌ی پوشیده به زنار ببستم

□

میان بندد دگرباره که اینک وقت کار آمد

□

به غمزه مسله آموز صد مدرس شد

□

بستان مرا ز من باز زان چشم جاودانه

□

نمیدانم: دگر بار این چه حالست؟

□

زان که کامل بهر آن شد چیز تا نقصان شود

□

می‌بردش سوی یمین و شمال

□

نقل حضور صوفی پشمینه پوش را

□

دانه‌ی خال سیه بر قرص سیمین بسته‌اند

□

کان نور که عیسی را بر چرخ کشید آمد

□

چرا تهی ز می خوشگوار بایستی

□

بیهوده فسانه چند گوییم؟

□

جوابی پر عتاب و عشوه و ناز

□

چون ز خویش و آشنا بیگانه می‌گرداندم

□

از طویله‌ی مخلصان بیرون شدند

□

از خود و تو و من او جمله بی‌خبر خیزد

□

نگاه دار دلم را، که سوختی جگرم

□

نهد چون قصد ما بر بام یارست

□

تا دید محتسب که سبو می‌کشد به دوش

□

بیا، که بی‌تو دلم جمله در میان آمد

□

کنون بنشین، که آن خود کشیدی

□

او کرده دل ما چو دل باز گریزی

□

که بر وی بگرید به زاری و سوز

□

کز نور روی خویش به خورشید وام داد

□

گر شمع فرو میرد، ازین آه، بگیرید

□

وقت سحری آید یا نیم شبی باشد

□

که اثر نیست درین داغ کهن مرهم را

□

کنون کز دست بیرون شد نگارم

□

ز دام عشق بیرون جسته‌ای را

□

درد تو درمان دردمندان

□

رقعه را از خشم پیش او فکند

□

گر بدانیم که باز آن گل بی‌خار اینجاست

□

چو عالم شدم بر وی ز عالم به در بود او

□

بر ذره ذره وحدت حسنش مقرریست

□

جور شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت

□

به دلدار صاحب دلان جان فرستم

□

آن سر سر بمهر مستر به من رسید

□

خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد

□

که ای سست مهر فراموش عهد

□

زانکه امید به وصل تو چه بسیارم هست!

□

آنچه من گویمت، بگو، برسان

□

که نیکی تو را جانا خدا گفت

□

باز ظفر به دست و شکاری نمی‌کنی

□

ورای هر دو عالم جوی منزل

□

نفس خود قربان کن و بر گرد ازین کیش، ای جوان

□

شام بر نیمروز و چین در شام

□

هرچه زان صد کم شود کاهد خوشی

□

ز لعلش گشت پیدا عین هستی

□

ای که بی‌یاد تو هرگز بر نیاوردم نفس

□

که روز خوش هم از اول پدیدست

□

شدم به رغبت خویشش کمین غلام و نشد

□

بهر خرابی نحوس را چه قران بود؟!

□

چو دیر از کار می‌آیی، درست آی

□

ای برادر که نقش بر حجرست

□

شاخ مواظبت را، وقتی ثمر بباشد

□

تماشای گل در بهاری نکرد

□

بیدلی گر بوسه‌ای بستد ز دلداری چه شد؟

□

بی نمک بود از این کباب گریخت

□

که در این دامگه حادثه چون افتادم

□

چنان که هر که ببیند برو بگرید خون

□

از زبان خویش در گوشم بگوی

□

ذره بی سر و پا را بهوا باز گذار

□

رفت تا هیزم کشد از کوهسار

□

ولیکن خاک می‌یابد ز خور تاب

□

بنشین، در آن دو نرگس مخمور می‌نگر

□

بر آتش تو هر دو ماننده خس باشد

□

خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

□

خجلت‌زده‌ای، گناهکاری

□

از بند زلف دل‌شکن خویش درشکی

□

اگر چه همچو سگم هرزه لای می‌داند

□

خانه تحویل کرد و جامه بدل

□

ز خود صافی شود چون آتش از دود

□

کان زهدهای پار من از بهر نام بود

□

درون خانه تن پر شود چراغ حیات

□

مرید خرقه دردی کشان خوش خویم

□

آسایش و خرمی ندارد

□

غنیمت عمر بود و گشت فانی

□

رشک برگ سمن و لاله‌ی نعمان بودی

□

بود در تبریز بدرالدین عمر

□

شاد آمدی و خرم، فرما، عجب، عجب!

□

زیرا که یک دمم نگذارد به حال خویش

□

در جست رضای آن همامست

□

عمری که بی حضور صراحی و جام رفت

□

زلال ذوق ز اشعار عاشقانه‌ی تو

□

ندانی این و آنت را بسوزد

□

قضای عشق درآمد بدوخت چشم درایت

□

که یارب به فردوس اعلی برم

□

چیزی که دوست خواهد، بر ما حرام باشد

□

آن عادت پیشینه را، پیش آر و پیمان تازه کن

□

ترازو کان گوهر را نسنجد

□

سخت خوب است ولیکن قدری بهتر از این

□

با سوز تو ساز در نگنجد

□

مرغ دل را در فلک پرواز ده

□

در هر طرف که روی کند دیدبان چشم

□

خفته اومیدش فراز گل ستان

□

مراتب همچو آیات وقوف است

□

با زاهد خرقه‌پوش کردم

□

چون خشک نانه ناگهان در حوض ما ترنانه شد

□

از رقیبان نهفتنم هوس است

□

تو باش هم به سخن رهنمای اندیشه

□

بلبلی هر دم بنالد، بلکه چون بلبل هزاری

□

خوی جمیل از جمال روی تو پیدا

□

بر جور روزگار بباید تحملی

□

کالبد تیره به مادر سپرد

□

چو ترک من بکنی از سر تو برخیزم

□

زود از رسن زلف تو بر چرخ برآید

□

شاهبازان طریقت به مقام مگسی

□

خوردیم می و جام شکستیم دگربار

□

صد بار به دستان مصیبت صلبوه

□

از لبم آب زندگانی بچکید

□

پیش شه گردد امورت مستوی

□

که تا اکنون کسی دیگر نگفته است

□

صد بار سر خود را از رشد به غی بردم

□

این شجر را تکیه بر عرش و ثری و ساق نیست

□

باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد

□

هزار جان به لب آری، ز کس نداری باک

□

برون شدم که بیایم، درم به روی ببستی

□

گو ببین در چه زنخدانت

□

و شفاه الزهر تفتر من‌الضحک ابتساما

□

ولی از بند عشق او دلم دشوار برخیزد

□

از خدای غیب دان اندیشه کن

□

هر چند که جور تو بس تند قدم دارد

□

ساغر افکندن و می ریختنش را نگرید

□

تا شود درد دلم درمان پذیر

□

لیک به هنگام کار میوه نچیدیم ازو

□

وی آفتاب روی تو طالع ز سنبله

□

نی تانی جست و نی آهستگی

□

یا مه نو، یا هلال وسمه، یا ابروی تست؟

□

با فراق تو کرا خواب میسر می‌شد؟

□

این همه حسن و دلبری بر بت ما چرا بود

□

تا زنم آب در میکده یک بار دگر

□

اکنون که من از قرار رفتم

□

دیگر ز سر گرفتم آیین سوکواری

□

رخساره من به خون نگارست

□

ترک و تجرید مشایخ به تو معلم نشود؟

□

نبودی هیچ فرق از مغز تا پوست

□

همچو گل برگریه‌ی شبگیر من خندیده باشد

□

کز رخ نوربخش او نور نثار می‌رسد

□

با تو به زحمت قرین وز تو به حسرت جدا

□

از تیغ دوست گردن و از بند یار پای

□

ما بر ستمت پرده میپوش و مدر، تا کی؟

□

نیست از باده شکیبم چکنم باده پرستم

□

وآن یتیمانش ز مرگش در سمر

□

نافهای مشک ناب انداختست

□

به چاره ساختن آن دوست را به دست کنم

□

بر شکل عصا آید وان مار دوسر باشد

□

ویرانسرای دل را گاه عمارت آمد

□

نظمی است که از روی تو مطلع دارد

□

و زان هفت آیت چه دیدی؟ بگوی

□

عیدست و آنک ابروی همچون هلال دوست

□

اگر خودنمای است و گر حق پرست

□

با کسی دست در کمر دارد

□

عمر آن لاله‌ی بهار این بود

□

در پیشه‌ای بی‌پیشگی کردست ما را نام زد

□

گر مرهم هر خسته به اندازه‌ی درد است

□

که هر که جان و دلی داشت در میان انداخت

□

دست حاجت پیش می‌دارم، خداوندا، ببخش

□

سروی که بر سمن فتد از مشک چنبرش

□

کی بگفتندت که اندر کش تو زه

□

یاریی‌ده، کز غم یارم همی باید گریست

□

این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل

□

بد و نیک همه را نعره مطرب مدد است

□

بار بربست و به گردش نرسیدیم و برفت

□

کی نهم یک لحظه سر بر پای دوست؟

□

برکندن و غصه کاشتن تا کی؟

□

دلم آن جاست که آن دلبر عیار آن جاست

□

که سودا دل روشنش تیره کرد

□

شود توحید عین بت‌پرستی

□

گر جان کنند در سر کارش کری کند

□

که تعبیه‌ست در آن لعل شکرافشانت

□

که گم می‌خواهی از روی زمین نام و نشانم را

□

ز من دلخسته یاد آور، شبت خوش باد من رفتم

□

رخ به صحرا نهاد و من در پی

□

گذری کن ای ز بویت دم مشک ناب بسته

□

بهر دید شیخ با صدق و نیاز

□

ناوک چشم شوخ شنگ ترا

□

ز انگشت رنگ داده و انگشتوان او

□

بود انصاف و انصاف آن پسندد

□

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

□

کو دیده‌ی مردمی ندارد

□

گریه های شب این دیده‌ی بیدار شده

□

کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را

□

همی گفت هر دم به زاری و سوز

□

نه ساکن گشت سوز دل، نه کمتر شد خمار ما

□

قصه‌ی درد و غم دور و دراز دل خویش

□

در مجلس دین مذهب کفار مدارید

□

به مصر دلبری یوسف عذاری کرده‌ام پیدا

□

چون نگیرد قرار چتوان کرد؟

□

بدین پرتو بگفتم پانصد بیت

□

چشم ترک تو ختائی و ترا زنگی خال

□

ناگهان دید اسپ را خوارزمشاه

□

بی‌فتنه و ماجرا نباشد

□

آن کس که نقش زلف و لب و چهره بستشان

□

مه را چه جرم خاصیت سگ چنین بده‌ست

□

کمان ابروی یارم چو وسمه بازکشید

□

تا چه بد کرد کز تو دور افتاد

□

که در دام بلا پیچید بالت

□

که از لطافت خوی تو وحش نگریزند

□

به عید وصل تو من خویشتن کنم قربان

□

فردا که هیچ عذر نباشد گناه را

□

ما صبر نداریم که از دور پرستیم

□

نزد این اقبال ما فرخندگی جز عار نیست

□

آن چه بی‌خورشید روی او ز غم بر ما گذشت

□

ای حسن رخت زیبا، آخر چه جمال است این؟

□

سکه بر نام بوسعید زدند

□

زانرو که در عراقست آن لعبت عراقی

□

از پی تدبیر دیوان و معاش

□

کدام سرو چنین قد دلستان دارد؟

□

که اندر پیش گیری کار دیگر

□

چو ما را دید جا از جا گریزد

□

هم بر سر حال حیرت آمد

□

کرد از من کنار، می‌گریم

□

تنم پر تب، دلم پرتاب میکرد

□

افگنده در شور و شغب جان و دل عشاق را

□

دیگر فروتنی به در کبریا کنیم

□

خورشید در طلوع و فلک ذره‌وار مست

□

تا دگر بار به گوشت چه حکایت برسید؟

□

و آنک سوگند من و توبه‌ام اشکست کجاست

□

که از نهفته نگه‌های برگزیده‌ی اوست

□

بپرسیدی دمی حال فگارم

□

خویش را نیک به جایی دگر انداخته‌ای

□

لاله را این همه در سایه‌ی ریحان مگذار

□

گفت شه من هم یکی‌ام از شما

□

دلیری نمودن به آزار ما

□

هلال عید را ماند خم ابروی این ترکان

□

آدم نماند و آدمی گر خویش با آدم زند

□

ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

□

خلوتگه جمالت در جسم و جان نگنجد

□

سر این هجر و این بعاد چه بود؟

□

به قهر اگر بستیزد هزار تن بکشد

□

شیشه‌ی پنهان بیار، تا بخوریم آشکار

□

ز سوز سینه همچون تنور کشته ما

□

زین غصه گر بمیرم تاوانم از که باشد؟

□

در تو ز سوز عشق یکی تای موی نیست

□

از صفا تابده پنجه‌ی ماهست امشب

□

به میکده شدنم بهترین طاعات است

□

دردا! که بر نیامد خروار من به تنگی

□

ماه خوش نغمه نواساز و حریفان رقاص

□

بر سر هیزم نشسته آن سعید

□

گرد رخت از مشک زقمهاست چه خوانا؟

□

کشیدم بند و مشکل شد

□

او را که خدای جان ندیمست

□

وین پیر سالخورده جوانی ز سر گرفت

□

چو حلقه بین که بمانده است بر در تو کنون

□

ره غلط می‌کند ز سرمستی

□

گر به دوزخ بگذرانی آتشی بینند سرد

□

سلام علی سکان ارضی و خلتی

□

گر خبر داری، بگو دارم، کجاست؟

□

گواه باش که: زنار در میانم بود

□

خیره بمانده‌ام که او از گهری چه می‌شود

□

خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم

□

بنما مقامری را، راه قمارخانه

□

لبم احوال او گوید که دانم

□

زانکه در بستان عشرت نوبهاری داشتم

□

که نتوان بریدن به تیغ این کمند

□

چو ملول گشتی از ما، ببریم درد سرها

□

حضور و صحبت رند و گدای میکده بس

□

شکر به غلامی حلوای تو می‌آید

□

کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد

□

یکبار خلوت خوش جانانم آرزوست

□

به شادی بارور خواهد شد آخر

□

یا از دهان آن که شنید از دهان دوست

□

بر فرق آفتاب ندیدم کلاه را

□

گر زیانست درین آمدن از سود، بیا

□

بر سر نهاده، پیش صنوبر کشیده‌اند

□

خرامان ساقی مه رو به ایثار عقار آمد

□

که می‌رسند ز پی رهزنان بهمن و دی

□

هزار فتنه و آشوب در جهان انداخت

□

چون یار مسیحم، بسم این چهره‌ی کاهی

□

لیک با طلعت تو نار جهنم همه نور

□

که فرو مانده به حال دل تنگ خویشم

□

ما کجاییم، ای مسلمانان، و آن کافر کجاست؟

□

دم در کشیم، تا تو بگویی ثنای خویش

□

زین روی دل عاشق از عرش فزون باشد

□

آری آری طیب انفاس هواداران خوش است

□

کز سوز غم تو ساز داریم

□

به سنگ انداز هجران کرد بیمش

□

خاصه از دست حریفی که به رضوان ماند

□

که ماهی گورش چو یونس نخورد

□

زارم و بی‌روی گل زار بود عندلیب

□

این سرو ماه چهره، که مهمان او شدیم

□

که چه چاره که چاره گر چنین شد

□

تفرقه چونم شناخت حادثه چونم گرفت

□

که از ما یار آرامی نماید

□

یک خواجه نمی‌بینم بر صوب کرم رفته

□

وز عقل پیر و بخت جوان در گذشته‌ایم

□

به تلخی رود روزگارم بسر

□

تا درین عرصه نگردی تو بهر مویی مات

□

سواد مردمک دیده کز بصر بچکد

□

چو شاگردی که بی‌استاد باشد

□

که سلیمان گل از باد هوا بازآمد

□

تو نشسته درون پرده به ناز

□

چه خفته‌ای؟ که برون رفت کاروان، دریاب

□

یک موی به هر که در جهانت

□

که شوخ دیده نظر با کسیست هر چندش

□

تا سواری چو تو از خانه‌ی زین برخیزد

□

وین خاک کوی او که نسیمش عبیر شد

□

هر آنک گوید کو کو بدانک نابیناست

□

همچو کان کریم زر بخشش

□

بگذار تا برآید در آرزوت جانم

□

که دشمن نکردست با دوستداری

□

گر به آب دیده‌ی ساغر بشویندش کفن

□

چو حبل اندر آن بست دستار خویش

□

به شیوه معجزه با خنده یار دانی کرد

□

تو در آن، گمان که: من خود ز کمند عشق جستم

□

هم خیره همی‌خندد هم دست همی‌خاید

□

شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت

□

جز خون جگر دگر چه حاصل؟

□

اگر مجنونی از لیلی چه رنجی؟

□

چون مرغ بر پریده مقر بر قمر کنید

□

که هرگز ندیدم چنین ابلهی

□

هر موی که زلفش ز سرشانه برانداخت

□

تا ز پیوستن گل بوی وفایی برسید

□

رخا زر زن تو را دینار اینست

□

سرشگ رانی آن سر پاکدامن بود

□

وز لعل شکربار می و نقل فرو ریز

□

وزان طومار دل پرداز او را

□

باز آی که تا پیش رخت جان بسپاریم

□

سرآورده عمری ز تاریخ عمرو

□

گر چه کوته دیده‌ای دیوار ما

□

لب خشک مرا ترساز و بوسی در دهان افگن

□

کو سر دل بداند و دلدار نازکست

□

سخت می‌گردد جهان بر مردمان سختکوش

□

به جای خرقه دل و دیده در میان آمد

□

جمله مکرست، آن زمان ایمن مشو

□

اسیر عشق چه تاب شب دراز آرد

□

او را گدا مگوی که سلطان گدای اوست

□

ماه چنان طلعت منیر ندارد

□

که کسی نیست که: هر روز برد بر دوشم

□

بهر روان عاشقان صد صلوات می‌رسد

□

سرجمله‌اش فروخوان از میوه‌ی بهشتی

□

رحمی کنید، کز غم او زار مانده‌ام

□

دل شیران بیابان برباید ز پلنگی

□

بر ماه ز مشکش گره جعد مغانه

□

که بر برق پیشی گرفتی همی

□

چشم مرا مثل تو صورت نبست

□

تا ازین واقعه خود جان که آگاه شود؟

□

سبز خنگ چرخ در زین منست

□

درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

□

همه دشوارش آسان می‌نماید

□

یک ماه خویشتن را بی‌برگ و ساز داری

□

کس دیگر نتواند که بگیرد جایت

□

ان احسنوه و ان لم یحسنوا عملا

□

بزن و مرد مخوانش که سری پیش ندارد

□

غم تو کوی به کویم ببرد و دربدرم

□

آن گوهری کو آب شد آب بر گوهر زند

□

ولی کنی به توجه دل رقیب نشانی

□

تا بوی تو نیابد دل بی‌قرار باشد

□

پیش من کج نشین و راست بگوی

□

بر بیاض صبح صادق خط زنگاری که دید

□

که نطعش بینداز و ریگش بریز

□

رسید از خدمت اهل خراسان

□

تا پرده‌ی ز رخ برنکنی هیچ نبینم

□

ای پرگل و صد چون گل خندیده مبارک باد

□

تا ببینی که نگارت به چه آیین آمد

□

چنین است، ای مسلمانان مرا غمخوار چتوان کرد؟

□

که چو قصه‌ای نویسیم به دشمنان رسانی

□

ممن ز دست عشق تو زنار برگرفت

□

چون من اندر کوی وحدت گوی تنهایی زدم

□

یاران، مدد، که این ستم از یار دیگرست

□

چندان که دارم دسترس باشم به جست و جوی او

□

کار آن دارد آن کز طلب آن ننشست

□

که در شیشه برآرد اربعینی

□

وگرنه طاقت هجران که دارد؟

□

بسازند با پای آهسته‌ای

□

هندوی آتش نشین کوثر آتش نشان

□

که می‌برد بر زیردستان حسد

□

که التفاتی به چو من بی سر و بی‌پایی کرد

□

یاد تو از خیال و خیال تو از سرم

□

عروسی دارد این عالم که بستان پرجهیز آمد

□

که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

□

در دلش بس که خار خار بود

□

از چه ما را کرده‌ای در دوزخ ای حوری، بگوی

□

کز عالم جان این همه دل با تو روان کرد

□

که هیچ سرو ندیدم که این بدان ماند

□

بهاری که بیم خزانی ندارد

□

بیا، گو: بلبل مشتاق اگر داماد خواهد شد

□

ماهی صفتان یک دم از این آب برآیید

□

هزار بار من این نکته کرده‌ام تحقیق

□

جستجویی در درون ما نهاد

□

بر من به ز ده سیمرغ در قاف

□

گر او را این خبر بودی چه بودی

□

نه در بند آسایش خویش باش

□

از سر عشقت، نه برای گلست

□

گر خصم بود پنجه، من شستم و من شستم

□

وان را که بترساند دندان به دعا کوبد

□

کلاه داری و آیین سروری داند

□

در حقیقت نیستی ذاکر، بدان

□

با ما به بازار آمده، آن دلبر پنهان شده

□

تا مدعیان هیچ نگویند جوان را

□

و قهرتم محاسن الورد نشرا

□

که بخندد لبی که خندانست

□

کنون پیدا و پنهانم تویی بس

□

به پیش روت آب اندر شتابست

□

خازن میکده فردا نکند در بازم

□

به مراد، اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش

□

گرین غیرت بدیدی او بغیر ما نپیوستی

□

که مرا دیدن آن ماه تمامست امروز

□

غریب است سودای بلبل بر اوی!

□

در وی دل جانبازان تنها شده از تنها

□

ناوک چشم مست او هیچ خطا نمی‌کند

□

سوی این مردان چو مردی عاقبت

□

چه وقت مدرسه و بحث کشف کشاف است

□

ترک دنیا کن که نبود جبه و دستار دین

□

یاد خدای کن به زبانی که لال نیست

□

که میل امروز با حوری ندارد

□

که دنیا را اساسی نیست محکم

□

چنان شاخ گل و سرو سهی نازنده می‌دارد

□

زلف چون دامش در اندازد همی شستی به من

□

حامله چون مریم آبست نیست

□

آن چه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

□

محنت و درد دل و هجران بود؟

□

گر بتوانی بیا ور نتوانی بگوی

□

به مشک بر ورق لاله‌ات مثال جمال

□

خرم ولایتی که تو آن جا سفر کنی

□

ما نقش دیگران ز ورق کرده‌ایم گشت

□

دیدیم و بی‌غروب نبودند و بی‌افول

□

پهلوی جوال‌ها دریده‌ست

□

کنایتیست که از روزگار هجران گفت

□

تو را خوبی دو چندان آفریدند

□

که دلها را به دلها راه باشد

□

گر تو را قوت این هست مرا امکان نیست

□

و ذراع صبری لایزال قصیرا

□

تنگی که ازو قند به خروار برند اوست

□

کای دل به قتل خویشتنی رهنمای خویش

□

کاین کیسه زر دارد وان کاسه و خوان دارد

□

گشود لب به تبسم که یا نصیب و برفت

□

خراب چشم خوبان است پیوست

□

در همه اسباب حسن چست و تمام آمده

□

من سلسله‌ی زلف ترا حلقه بگوشم

□

برفتیم قاصد به دیدار مرد

□

مطرب ما این نوا برزد و زرها ببرد

□

که به پایان رسد، ار عمر به پایان آرم

□

چون همه رو گرفته‌ای روی دگر کجا بود

□

شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

□

پیدا و نهان نشان نمی‌یابم

□

اشک چون خون و چشم چون خانی

□

گر تو اشارت کنی که قبله چنینست

□

کی از بنده چیزی به غیری رسد؟

□

که فتنه زآن سر زلف به تاب می‌ریزد

□

اگر دشمن ندانستی که بی ما بوده‌ای دیگر

□

یار چوگان زلف مه رو میر این میدان شدست

□

اکنون کسی که در جنگ ما را کند مدد کیست

□

در جان خراب من جز یار نمی‌گنجد

□

وز راه شیوه طرف کله بر شکسته‌ای

□

کهینه خادم خلوتسرای ماست سرور

□

نشان مهر وی اندر دلم چراست هنوز؟

□

پیوند ما گزین وز پیوند ما مگرد

□

این بود که گفتم، دگرم هیچ مپرسید

□

مسلمان شد دگر کافر نباشد

□

رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

□

وندر نظر وامق عذرا همه او دیدم

□

تا می‌تواند از تن کردن بدل گذاری

□

اگر فروگسلانند در که آویزند

□

باز یکچندی زبان در کام چون سوسن کشم

□

زان میان بگذاشتیمش تا ببرد

□

به منزلی، که هوا را در آن گذار نبود

□

آن چیز که او دارد او داند او داند

□

بیار باده که مستظهرم به همت او

□

چو خاک کوی تو سنجم بسازم از زر سنگ

□

و گرنه کی چنین در دل نشستی؟

□

بود که بوی عفافش برون رود ز دماغ

□

شود دست کوتاه ایشان دراز

□

چون به آواز خوش مرغ درآیی از خواب

□

پیش آن نرگس جادو رو و بیمار بپرس

□

چیز دگر ار خواهی چیز دگرم آمد

□

هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است

□

تماشای رخ دلدار از آن بسیار اولی‌تر

□

باز دست شاه گشت، از دانه و دامش مگو

□

هر جا که هست بی تو نباشد نشست ما

□

وفا ز مردم این عهد اگر دیدم

□

سود تو می‌بری، بهل کز تو مرا زیان رسد

□

هر نفس میرو و آن جان جهان را میپرس

□

کجا شد ای عجب بی‌ما کجا شد

□

دی که ساغر زده از کلبه‌ی من سر زد و رفت

□

همچون سر زلف خویش بشکست

□

ای سرا پایت به اندام آمده

□

ولی چو شمع نباشد چه آگهی ز سماع

□

جوانی جهان سوز پیکار ساز

□

باز گو تا: بوی،پیراهن به کنعان کی رسد؟

□

گل شکر فرمود و آن درمان نبود

□

شیرین شهی کاین تلخ را در دم نکوآیین کند

□

تا چشم جهان بین کنمش جای اقامت

□

چه خوش دلند که مثل تو دلستان دارند

□

خفته باشی تو، چو بیدار بگریم ز غمت

□

کس ندانم که در آن کوی مجالی دارد

□

و نهار الفراق لیل بهیم

□

بالای چنین، رعنا در شهر بلا باشد

□

روزی که نمی‌بیند بیمار همی باشد

□

ای عجب اندر خم چوگان کیست

□

وز کلک خویش یک رقم از من دریغ داشت

□

وز جام می لعل تو مستیم دگربار

□

ز من حاصل بجز خون جگر نه

□

نظر بر طلعتت نور علی نور

□

امین خدا، مهبط جبرئیل

□

چه سودست ازین‌ها؟ چو آنت نباشد

□

جرعه‌ای در کار ایشان کن، که بس خوشیده‌اند

□

برای کارگزاری ز قاضی الحاجات

□

که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس

□

آب چشمم به خاک آن درگاه

□

روی زرین مرا بین وز زر هیچ مگوی

□

زیان و سود باشد در تجارت

□

چنان نشست که در جان نشست سوفارش

□

که مهر زر نمی‌ورزد دل بی‌مهر چون سنگت

□

هر نفسی که بنگرم با دگری نشست او

□

خم و کوزه حوض کوثر از می جبار مست

□

دور باش مجلس خاصم بر آن در بازداشت

□

که ز گل عندلیب غافل نیست

□

روان گردان، به امیدی که داری

□

بر مهر سایبانی از مشک ناب بسته

□

اگر دادخواهی برآرد خروش

□

ببین شاهد که از کس نیست پنهان

□

هم لهجه‌ی او در همه آواز بدیدیم

□

جز نظری کو ز ازل بود راست

□

کاندر غمت چو برق بشد روزگار عمر

□

به یک کرشمه دل از غمزه‌ی تو خرسند است

□

زلف چو دام خویش را دانه‌ی خال بسته‌ای؟

□

باشد که گذر باشد یک روز بر آن خاکت

□

شرم بادت که قطره‌ی آبی

□

محال محض دان تحصیل حاصل

□

آن کو گل آفریند با گل یکی شود

□

امروز لطف مطلق و بیچاره پرورست

□

مملکت آشوب ز بالای توست

□

نگاه‌دار لب خویش را ز هر دندان

□

ور علم و حکمتست غرض، کاهلی چراست؟

□

شراب راوقی از دست لعبتان رواقی

□

چو آزادگان دست از او بر گرفت

□

می‌کنم، تاهیچ کس جز من خریدارش نباشد

□

گوییا با اشک بیرون میرود اسرار من

□

و آنک بشد غرق عشق قامت و بالای ماست

□

تبارک الله از این فتنه‌ها که در سر ماست

□

دی را به نفس بهار کردی

□

گر یک آهنگ درین پرده شود راست مرا

□

عاشق آنست که بر دیده نهد پیکان را

□

الحق انصاف توان داد که صاحبنظرند

□

سالها نتوان، اگر روزی بباید شستنت

□

دم در کشیده تا الم او چه می‌کند؟

□

شه شطرنج هفت اختر به حرفی مات من گردد

□

قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم

□

آب حیوان پیش آن لب یا شکر؟

□

تیر تو توان از نمر و جان ازو عل

□

گرد ماه آن خط زنگاریش بین

□

که دکان ما را گزندی نبود

□

باخته شد در نظری آن تن جان گشته‌ی ما

□

به بوی آب حیاتی کزان دهان بچکد

□

سایه سرو خوش نادره بالا چه خوشست

□

پیاله گیر که عمر عزیز بی‌بدل است

□

جانم از تیمار و غم خون کرده‌ای

□

در زنخدان تو صد یوسف به چاه

□

که چو بالای دلپذیر تو نیست

□

وقاطع البر محتاج الی الزاد

□

مرا نماز حرامست و می حلال امشب

□

وین جای خیمها که درو دیده‌ایم حور

□

پس شاهی گدایی مصلحت نیست

□

که در نهایت حرمان به وصل متهم است

□

بر سر کوش گذر نتوان کرد

□

خلیل خدایی، گر این بت شکستی

□

ذات پاکت بری ز کو و کدام

□

به تندی و آتش در آن نی زدی

□

که رواج شکر و قیمت بادام برفت

□

هیچ شک نیست که چون روز بداند رازم

□

که آدمی و پری در ره تو بی‌سر و پاست

□

زین قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند

□

جز بر در تو رهی نداند

□

گریه‌ی بیهوده چیست در شب تاری؟

□

پنجه با ساعدی که سیمینست

□

عجب گر دامنش مشکین نباشد

□

در آن بهشت به روی گشاده باید رفت

□

آنرا که زخم بر جگر آمد ز شست عشق

□

وقت آن کز لطف خود با ما درآمیزی شدست

□

دل غمین خاطر حزین تن در بلاجان در عذاب

□

راحت جان خستگان یافتن وصال تو

□

باز دست شاه گشت از دانه و دامش مگوی

□

سرو در گلبار نبود ور بود نبود چنین

□

پس امید بر در نشینان برآر

□

کفتابش فروغ بخشد و تاب

□

آتش به جانم در زدی این آه برق‌انداز من

□

که نشناسم اشارات از عبارات

□

که به رقص آوردم آتش رویت چو سپند

□

ننگرد در من نگارم، الغیاث ای دوستان

□

بعد ازین گر بر سرم شمشیر باری

□

طالعش میمون و فالش مقبلست

□

گر حافظ قرآنی، یا عابد اصنامی

□

که «التوحید اسقاط الاضافات»

□

از آن نیکی نمیبینم، که بد بود اختیار من

□

بر مثل خار چرایی درشت

□

صبر خواهم کرد من اما که خواهد کرد خواب

□

با باده خمار در نگنجد

□

صمد لم یلد و لم یولد

□

چون شمع آتش دل ازین در گرفته‌ایم

□

فرو هشته ظلمت بر آفاق ذیل

□

تو خواهی مست گیر و خواه مخمور

□

از درد دوری تو دلم را همان رسید

□

در ارس بی‌خبر از آب چو دولاب شدست

□

مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

□

تیغ بیفگن، برای دفع سپر گیر

□

زهی! نامهربان، یاری همین بود؟

□

نتواند ز سر راه ملامت برخاست

□

ما نیز جامه‌های تصوف قبا کنیم

□

محتسب داند که: من پیرانه نتوانم نشست

□

میلی کی او کند که بود پای بست تو؟

□

صبا برخواند افسونی که گلشن بی‌قرار آمد

□

جان قدح طپان و دل شیشه آب بود

□

چو کار از دست شد بیرون، بیا ای یار، دستم گیر

□

پیش خراباتیان آن صنم خانگی

□

آن دو آهوی پلنگ افکن روبه بازش

□

زبون دید و در کار گل داشتش

□

گر بی‌غمت ز سینه بر آید نفس مرا

□

این مایه بس که: یاد تو در خاطر آوریم

□

مستی که هر دو دست را پابند دامت می‌کند

□

همچو سرو چمن خلد سراپای تو خوش

□

حریف پاکباز کم دغایم

□

متحیر نه چنانم که بدانم: بچه مانی؟

□

کان که در پای تو میرد جان به شیرینی سپارد

□

که دوستان خدا ممکن‌اند در او باش

□

که بر مهر روی دلارای اوست

□

پشتم از بار غم هجر تو بشکست، مهل

□

زین در همه خارش وگری هست

□

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

□

و آن راحت جان ناتوان کو؟

□

شکرش بگشوده، قندی بسته‌ای

□

کشیده سر ز کافور تو سنبل

□

دامی نهاده‌ای که گرفتار می‌کنی

□

ضرورتست که با مرد و زن بباید گفت

□

شاهست و حکم بر خدم و برده می‌کند

□

آن سوخته را جز غم تو کار نماند

□

زین جا به آشیان وفا می‌فرستمت

□

گر جمال خود به کس ننموده‌ای

□

بت گل روی سیم اندام سرکش

□

کاین همه درد به جان من تنها نرسد

□

ملکت غنی لاتکبرن علی فقری

□

دردا! کز اشتیاق تو عمرم به باد رفت

□

گرد بر گرد آن هزاران سور

□

به دشت آب و گل بنگر که پرنقش و نگار آمد

□

چرا که مصلحت خود در آن نمی‌بینم

□

چه شد که جان حزینم ز غصه خون کردی؟

□

نه عشق باد و نه عاشق، نه دیده باد و نه دل

□

چه غم از موعظه‌ی زاهد ازرق پوشم

□

بر او زد به سرباری از طیره بانگ

□

از دیگری مگوی، که این خانه او گرفت

□

با قوم ما بگویید احوال دل به دامان

□

صلای سایه زلفین او که جناتست

□

فغان فتاد به بلبل نقاب گل که کشید

□

یک کار برای ما نکردی

□

چه گوید کس؟ که جای مرحمت بود

□

مشک غمازست نتواند نهفتن بوی را

□

چه توان گفت کرمهای خداوندی را

□

آن به که خار، جای گزیند به شوره‌زار

□

سخره‌ی هر دغل شدم، ای فلک دغا مهل

□

که سور او بجز ماتم نگردد

□

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

□

چرا یکبارگی از من رمیدی؟

□

چو غم‌خوار مهرم سرورم مده

□

زنجیر کشانم بسردار برآرید

□

دماغ از تبش می‌برآمد به جوش

□

شکرش قوت روان بود و گلش حظ نظر

□

پیغام بده تا: ننشینند به گوشم

□

از این شادی دل غمخوار مستست

□

هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

□

بی کار چه مانده‌ای تو، باری؟

□

ای که ندیدی رخش، در دل خود کن نگاه

□

ترس تنهاییست ور نه بیم رسواییم نیست

□

یاقوت لبی، سنگ دلی، تنگ دهانی

□

دلم با چشمت، این دیوانه آن مست

□

مباحست خونم به تقریر عشق

□

بنمای یک صفت که به ذاتش برابرست

□

انیس خاطر امیدوار من باشی

□

مسکین کسی کزان گل قانع شود به خاری!

□

نمی‌رنجم کنون از تو،که این شوخی ز من داری

□

آسمان را سبزه‌ای برگوشه‌ی خوان یافتم

□

که از من به نوعی دلش مانده بود

□

و آن دو عقیق شیرین دروی شکر فروشان

□

از سر شادی طبقهای نثار انداختند

□

به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

□

باده از جام تجلی صفاتم دادند

□

به کام دل رسد امیدواری؟

□

چه سود این دلیری و مردانگی؟

□

که چشم شوخ من از عاشقی حذر گیرد

□

چرا چو چشم بد افتاده‌ام ز روی تو دور

□

بکدار نطعی، ز خون سرخ فامی

□

می‌به، که او تمام نشد جز به ماه شش

□

دبدبه فر سلیمان ماست

□

بندی سلسله‌ی زلف پریشان تو کیست

□

تا نبیند دشمنم کو کور شد

□

ز اشک دیده سیلابت همی برد؟

□

یاقوت قند ریزت نرخ شکر شکسته

□

جوانمرد را تنگدستی مباد

□

زین همایون میوه، کز هر شاخسار آورده‌ای

□

اگر آن ساعد و دست تو بسازد کمرم

□

کاین مخالف شده سرها ز کجاست

□

در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است

□

وندر دلم از مستی جز یار نمی‌گنجد

□

برون از حسن خیلی چیز باید

□

همچو آیینه درون تاری برون روشن مباش

□

نگشتی سرش تا نگشتی بدن

□

ملاقاتی لبت را با شکر هیچ

□

خون در کنار دارم و او از کنار دور

□

همه عالم شدی زنگی ز زنگت

□

نه کس را می‌توانم دید با وی

□

چه غم خواری؟ که هر ساعت تنم را در بلا داری

□

تازان هوای معتدل پیش هواداران بری

□

کی بود نزول تو و در شان که بودی

□

به دست تو شوخ ستمگر فتادم؟

□

که تو در پیرهن چه تن داری

□

گر بنوشد صوفی آن صافی که در جا مستمان

□

ز بوی رنگ و ز چشم و فتادن از چپ و راست

□

باور مکن که دست ز دامن بدارمت

□

جام غم هر شب دگرسان می‌کشم

□

ما را تو مبادا که بر حور فرستی

□

عاقلی باید که پای اندر شکیبایی کشد

□

تو نیز با گدای محلت برابری

□

همچنان است که در آب روان شیرینی

□

ای کار مرا ویران بنیاد ز دست تو

□

به لعلت آرزومند عظیمست

□

باری از من گریه کم سرزد که طوفان برنخاست

□

دریاب کنون، که وقت کار است

□

که: هم به دانه نظر کرد و هم به دام افتاد

□

چون کبک هوا گیر و بکهسار فرود آی

□

مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را

□

که در تو خیره می‌ماند چو من چشم تماشایی

□

مرا ز غیر چه اندیشه؟ چون ترا دارم

□

وز تتق بریشمین سوی قبور می‌رود

□

با من راه نشین باده مستانه زدند

□

نکند فایده گر خرج کنی گفتاری

□

که بالای تو گر گوید: نکردم، راست پنداری

□

گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می‌برد

□

کجاست در همه عالم وثوق اهل بها

□

تعلق دل از آن روی دلستان که توراست

□

بهتر از خاک درت روی مرا آبی نبود

□

وان را که منم چاره بیچاره نخواهد شد

□

جز عشق در زمان تو شغل زمانه چیست

□

غمت را هر شبی مهمان که دارد؟

□

فلک اندر کمین محنت تست

□

یاقوت جان فزایت کام نیازمندان

□

عجب دارم ار شب به پایان برد

□

غیر وصلش مرا دوا که کند؟

□

همه پر زهره و برجیس و قمر خواهد شد

□

گرد زیر و بم مطرب به چه پیچیده خوش است

□

بگذارند و خم طره یاری گیرند

□

روی خوب خود به من ننموده‌ای

□

در حلقهای زلف او، دل خان و مانها ساخته

□

هر زمانی صید دیگر می‌زند

□

کاین شوخ دیده چند ببیند جمال دوست

□

هرگز استاره به خورشید نباشد مانند

□

که هم گرگم و هم شبانی کنم

□

والله که کلاه از شه بستاند و برباید

□

که بر این چاکر دیرینه کسی نگزینی

□

آتشی، کز درون برافروزیم

□

ضرورت نامه‌ای در مهربانی

□

وی دلارای بوستان افروز

□

فرو مانده در قیمتش جوهری

□

زان پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما

□

گفتیم: مشوطیره، زنهار، که دزد آمد

□

بر سر زانوی شه تکیه و بالین که راست

□

غیرت نیاورد که جهان پربلا کند

□

جهان آرای گیتی پرورنده

□

ناقوس او خروشی در آسمان فگنده

□

ور هست پیش اهل حقیقت کنار اوست

□

خلاف آن به در آید که خلق پندارند

□

دلی پر خون لبی خندان ندارد

□

لا جرم دل در سر زلف چو مارش میشود

□

این چنین عیش مهیا خوشکست

□

جام گیتی نما و خاک رهیم

□

بوده اهل کرمت قطره فشان همواره

□

ز لاله خوب‌تری دل به ارغوان چه دهی؟

□

پیش شمع عارضش پروانه می‌باید شدن

□

عشق حقیقتست اگر حمل مجاز می‌کنی

□

از خیره گشتن تو، مرا وزن و قدر کاست

□

تا تو نگویی: مرا بی‌تو به سر می‌شود

□

کرکس زرین فلک پر گرفت

□

خوش تقاضا می‌کنی پیش تقاضا میرمت

□

بر متاع خود از چرخ در سجود آرند

□

سلام من برسانی، بدان زبان که تودانی

□

زنهار مرو که ره به در نیست

□

یکابد سهران اللیالی الغیاهب

□

یاسمین و خیری و ریحان و ورد

□

کدامین را توانم زد؟ که نه تیرست و نه شستم

□

مشکل این ترک هوا و کاشف هر مشکلست

□

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم

□

تاریخش از معرف شیرین ادا بجو

□

جمال کعبه نیکو عذر خواهست

□

بیا و رنگ کن و زحمت نگار مکش

□

فرومانده عاجز چو روباه پیر

□

جمع نشد حال پریشان من

□

که ماتش نکردی به فرزین عشق

□

هر ذره از آن لذت صد ذره همی‌زاید

□

بار عشق و مفلسی صعب است می‌باید کشید

□

هم مطمن رافت و هم ایمن از خطر

□

در تو پیوندم، که صد رگ با روان پیوسته‌ای

□

چو نیک درنگری چون دلم به تنگی نیست

□

ز شوخی در افگنده غلغل به کوی

□

دیر باید که مرا نقش تو از دل برود

□

امروز یکی را که هزارست ببینید

□

نوای آن سگ کو پاسبان درگه توست

□

عصمت افکنده در آتش به گناه که تو را

□

ز پای تخت سلیمان کامکار آمد

□

جام دردم بده، که نوش کنم

□

تو هم ببوی قناعت کن از نسیم بهار

□

نهان صلح جستند و پیدا مصاف

□

بنده را هست به تو میل و شکیبایی نیست

□

تا بتو گوید درست روی چو دینار من

□

سفر از خویشتن باید چو با خویشی سفر چه بود

□

که یک کرشمه تلافی صد جفا بکند

□

بی‌نظیر از حسن سیرت در بسیط بحر و بر

□

به زاری با دل خود گفت: کای دل

□

کی رسم چون روزگار از دست رفت

□

گردن نهاده بر خط و فرمان ایلخان

□

گاه در افتاد و زمانی دوید

□

آری، برسم، گر ز غمت زنده بمانم

□

طرب و حالت ایشان مدد حالت تو است

□

به سر خواجه که تا آن ندهی نستانی

□

کردم در آخر اما کسب ظرافت از تو

□

گر در رخ تو نیک بکردی تاملی

□

آنچه از باده‌ی دوشینه بماند باقی

□

جز احسنت گفتن طریقی ندید

□

گر آفتاب ازین پس پیش از سحر برآید

□

من جای خویش دیدم، هشیار میگریزم

□

که بلبل آن طرف تکرار دارد

□

که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند

□

کهنه‌ها را تمام بخشیدم

□

از پس سالی عف‌الله! نیک یاد آوردنی

□

لاابالی داغ کرد از کبر بر تمکین ما

□

آن را که یک نفس نبود طاقت عتیب

□

دل به تو لایق که تو آن دلی آن دل

□

بیرون نمی‌روند به جور از کمند تو

□

مستی که هر دو دست را پابند دامت می‌کند

□

تا پای شهسوار بلا در رکاب بود

□

صد ساله بعد داشت ز سر حد احتمال

□

شکیبایی و دوری پیشه میکرد

□

کاندیشه ز دین و غم دینار نداریم

□

هر سرو سهی که بر لب جوست

□

دزد قضا و قدرش راه بست

□

وز زیر لب دعای جهانی همی کند

□

که از سوز دل ایشان خرد از کار می‌ماند

□

گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش

□

پیش او صد نواله ماحضری

□

کس از حیرت نمی‌داند که بر تن زیوری داری

□

جای این مردان مگیر و رای این میدان مکن

□

نبینی در همه عالم، مگر سیمای درویشان

□

نهد پیش رخت رو بر زمین گل

□

که خانی بر سر راهت ز خون دل بنی کردم

□

برون پرید عقلش را سری شد

□

غافل ز حفظ جانب یاران خود مشو

□

از هدایت بر رخش درها گشود

□

بر حال من نسوخته و آهن بسوخته

□

دین و دنیا در سر جام مصفا کرده‌ایم

□

که پیشش فرستاد تنگی شکر

□

خیره با هم ننشستیم، ای دوست

□

عظیم آشفته‌ام، لیکن خلاص از بند میدانم

□

راستتر از سروقد نیست نشانی راست

□

که کارخانه دوران مباد بی رقمت

□

طفل نامجرم ایمن ز عذاب

□

بوی خون آید که چندین دل درو انباشتی

□

صورت خوب آفرید و سیرت زیبا

□

که بر هر دو تنگ آمدی آسمان

□

هر چند دیده‌ام چو تو جنبندگان هزار

□

وانگاه خاک پای تو بوسند یک به یک

□

زان میوه‌های نادره زیرک دل و گربز خورد

□

طاق ابروی تو را گفته و ساغر زده است

□

رقم‌های محبت را قلم بر سر زدی اکثر

□

بسیار در فراز و نشیب جهان دویده

□

بهشت منزل یارست و وصل یار نعیم

□

دگر روی بر خاک مالید و خاست

□

روز را خیره شود چشم چو رخ بنمایی

□

پنجه بگشود و در شکار آمد

□

گواهانند کو بر جان امیرست

□

با بلبلان بی‌دل شیدا مکن غرور

□

دل را نوید خرمی جاودان رسید

□

تو نگویی به خویشتن که: گرفتار چیستی؟

□

از من جدا شد ناگهان بر من جهان شد چون قفس

□

که صورت نبندد از آن خوبتر

□

تا باد هوای تو بر من گذری دارد

□

جان چه چیزست؟ که زودش نفرستند به جانان

□

تا آب خورد از جو خود عکس قمر یابد

□

چون قرینم با رقیبان بی‌عذابی نیستم

□

وز مطلع جبینش نور فلاح پیدا

□

راه طلب داشتم از پرده دار

□

در گل از حسرت روی تو نظر می‌کردم

□

چو قیدش نهادند بر پای و دست

□

مانند تو یک پسر ندارد

□

زان زلف خاک نیست که عنبر نمی‌شود

□

به دست عشق که زرد و نزار و لاغر نیست

□

بخورد خونی و تدبیر نثاری بکند

□

آن سخن سنج به یک بنده مدحت گو داد

□

در ساعت و بر سر کنم آن خاک ترا

□

جواب تلخ تو شیرینتر از شکر می‌گشت

□

که بی برگ ماند ز سرمای سخت

□

آنچنان خیره که چشم از آفتاب

□

با ما به جفا پنجه مینداز، که پیریم

□

حق تو زمین داند یا چرخ سما داند

□

آینه‌دار رخ نیکوی توست

□

می‌دواند به حدود از دمه چون دود برگ

□

سخن‌هایی، که بود، از دل بدر کرد

□

عاقلان طره‌ی لیلی صفتت را مجنون

□

جوابش بگفت از سر علم و رای

□

مملکت نتوان به آسانی گرفت

□

گفتار تلخ و لعل تو زهرست و تریاک، ای صنم

□

ایمن گشتم که او خموش است

□

دلبری برگزیده‌ام که مپرس

□

پیکری در خاک چون سرو سهی

□

مکن، کز پرده بیرون افتدت راز

□

پیش وجودت چراغ باز نشستست

□

عاشق نغمه‌ی مرغان سحر باز آمد

□

شمعی به پیش کوران گنجی به دست ماران

□

که گر سنگم به تنگ آیم و گر پولاد بگدازم

□

که از این سو همه لطف و کرمست

□

که بی‌دریغ زند روزگار تیغ هلاک

□

پاسبان آستانش را سپاس

□

ز دام عاقلی جستم دگر بار

□

جز کمر هیچ در میان دیدی

□

به تاریکی آن روشنایی بیافت

□

از عشق آنچه دارم و از حسن آنچه داری

□

چون بدید او را، ز من آشفته دل‌تر شد امیر

□

دخل و خرج است چنین شیوه و تدبیر سزا است

□

که سرفرازی عالم در این کله دانست

□

ز روی مصلحت و رای مصلحت‌دان داد

□

بر سر من سپر کشی، بر دل من علم زنی

□

که بر باد صبا تختش روانست

□

ز شرم چون تو پریزاده می‌رود پنهان

□

تو از آن پسته مرا طوطی شکرچین کن

□

خود را بهرچه هست گرفتار میکنم

□

امروز هر چه عاشق شیدا کند سزاست

□

در درد تیره فام شراب شبانه چیست

□

برنیارم تا دمار از دشمنان خود به هجو

□

تا خود هوس کدام دارد؟

□

زیور برگ گل غالیه پوشش نگرید

□

خوشا و خرما آن دل که باشد صید دلبندم

□

لطفی‌ست به من رسیده از یار

□

کو ترا سر این سرا گوید

□

یا آنک برآرد گل صد نرگس تر سازد

□

بازگردد یا برآید چیست فرمان شما

□

دوران به کام شاه جوان بخت کامران

□

حدیثی سر به سر جنگ و ملامت

□

خاطر بلبل که نوبهار نماند

□

با منات و با سواع و لات و با عزی منم

□

بسی مقایسه کردیم و اشتباهی نیست

□

کی به فریاد رسی؟ ای همه فریاد از تو

□

ز بعد ششصد و پنجاه سخت بنیادست

□

کاین گوشه نیست درخور خیل خیال تو

□

کز سر نهادنم به زمین هم گذشته کار

□

گل اندر خاطرم کمتر گذشتست

□

کشیده است سر زلف دلبران بسلاسل

□

نه آن ظلم بر روستایی بماند

□

ز مه تا بماهی، سیاهی گرفت

□

کنون چون در میان رفتم حذر کردن، توان؟ نتوان

□

که آن ماه دل و جان‌ها به گرد بام می‌گردد

□

چه شود گر به سلامی دل ما شاد کند

□

سرو حسد بر قد آن خوش‌خرام

□

خون چشم من بریزی، تا که بر خوانم بری

□

که خار دشت محبت گلست و ریحانست

□

چندین هزار صورت الوان نگار کرد

□

سوی هر برزن و کویش گذر است

□

که گه در خاک میجویم نشان و گاه در آبش

□

درآ در دین بی‌خویشی که بس بی‌خویش خویشانند

□

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

□

نصرت شعار فتح دثار ظفر مدار

□

همی گفت این سخن با گریه و سوز

□

چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم

□

که باقی شوی گر هلاکت کند

□

نگارستان فردوس است یا رو

□

مشتری، یا زهره، یا پروین بود؟

□

زیرا رسن زلفش در دست رسن دارد

□

جمال چهره تو حجت موجه ماست

□

وی به ذات فیض گستر سایه‌ی پروردگار

□

آن پریچهره یاد باد از ما

□

به تیغ مرگ شود دست من رها ای دوست

□

شاهد بود هر آنچه نظر بر وی افکنی

□

ز آن لعل همچو آتش للی تر گشاده

□

صنع یزدان را نگاهی می‌کند

□

والله که میان خانه صحراست

□

مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی

□

تیغ زن و صف‌شکن شیردل و نوجوان

□

نه بوی آن که بر من رحمت آری

□

چون مه نو بهمه شهر شد انگشت نمای

□

بیفتاد و عاجزتر از خود ندید

□

در عالم انزوا چرائی

□

چه کنم؟ چون دل شوریده پریشانستم

□

کاثر جستن عصای هر ضریریست

□

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

□

با رخ گلفام و چشم شوخ و قد خوش خرام

□

حروف مهر و کین بر یک دگر زد

□

دارم سر آنکه سر کنم در سر عشق

□

در آشوب خلق از پدر گم شدم

□

نه رهی دارم از برای فرار

□

واقعه انبوه گشت داعیه بسیار شد

□

سینه عشاق او را غیب دانی دیگرست

□

کرده هویدا صنع جمالت در گل سوری عنبر سارا

□

آن که از طبع جهان آشوب من دارد قزان

□

تبش اندر دو گانه یافته شد

□

هندوی رسن باز تو بر مه زده خرگاه

□

چنین گفت خندان به ناطور دشت

□

ز چه رو، کاستی و گشتی خرد

□

که دست من درین میثاق در پیمان عشق آمد

□

گوش طرب به دست تو بی‌تو به سر نمی‌شود

□

وان گه به یک پیمانه می با من وفاداری کند

□

به غیر قادر دانا کسی نمی‌داند

□

جنبش راست کار ایشان شد

□

چون تو در عالم نباشد ور نه عالم تنگ نیست

□

به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه

□

کوزه‌ی آب ازوست، از من نیست

□

صورت حور بشکنم، سوره‌ی نار بشکنم

□

نه از خرمن فقر دانه چینند

□

آگهی و خدمت دلهای آگه می‌کنی

□

وانکه چو فرماندهان آمده شوکت قرین

□

مدد روح رستنیها داد

□

ولی چه سود که در دست نیست جز بادم

□

بر سنگدل برد یک مشت سیم

□

عیبش مکن، که حاصل و خرمن نداشتم

□

بر خیز و بسته کن به دل احرام آن حرم

□

همرنگ تو پادشه نژادند

□

گفت که این سیاه کج گوش به من نمی‌کند

□

قامت دولتش آراست به تشریف خلود

□

هر کجا بسته طاق ابروییست

□

کز خنده شکوفه سیراب خوشترست

□

که بار بازپسین دشمنیست جمله ربای؟

□

که معنیش جز وقت پیری ندانی

□

کاروانی را به راه انداختند

□

طشتی که ز بام درنیفتاد

□

گو شرم بادش از عندلیبان

□

به نام خود او را رئوف و رحیم

□

بس به هوس میروی، تا چه هوا کرده‌ای؟

□

که می‌نشکیبم از صاحب جمالان

□

ور قصد جان کنی طرب انگیز می‌کنی

□

دوختم جامه و بر تن کردم

□

چه رنجها که به من گردش زمانه نمود

□

آزادی جست سرو آزاد

□

ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش

□

زمانه را فزع دادخواه رفت از یاد

□

ترسی کزان معامله چیزی زیان کنی

□

در شهر هر که کشته شود در ضمان توست

□

وگر رعد چوگان زند، برق تیغ

□

روی تو جلوه کرده بر هر چشم

□

یا چه اسمست؟ کسی نیست کزو وا پرسیم

□

با عمر عزیز جنگ دارد

□

چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

□

که دست من ز جنون جانب گریبانم

□

من نیز بیدلم، چه نوازم نوای دل؟

□

لیک بما نمی‌رسد نکهت بوستان تو

□

ز خاک آفریدندت آتش مباش

□

برویم دگر باره، در بسته شد

□

نی غم می خوریم و نه ننگ

□

بویی ز بهار ما ندارد

□

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

□

کاهش به ماه طلعتش از هیچ باب ره

□

گمرهی، از کاروان افتاده‌ای

□

هر لحظه پیش مردم هشیار بگذرد

□

تا دل مرده مگر زنده کنی کاین دم ازوست

□

ببستش سخت و سوی مخزنش برد

□

دل منست، که شادی به روزگار دلم

□

در مذهب عاشقان حرامست

□

چو تنها بیندم مهر سکوتش بر دهن باشد

□

به آن تازگی پا ز دنیا کشید

□

به نار بیدلی سوزنده‌ی دل

□

زان عقیق لب در پوش گهر پاش هنوز

□

چه در بند پیکار بیگانه‌ای؟

□

ندید در دل شوریده‌ام چه طوفانی است

□

نوک مژگانش ز بهر کشتن من تیر شد

□

طوطیست ولی شکر ندارد

□

بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش

□

رو بتابند اگر قبله و محراب ز من

□

ای که ز بیگانگی هیچ بنگذاشتی

□

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را

□

خدایگان معظم اتابک اعظم

□

آن زیب و زینت است کز اشکوفه باغ را

□

ولی زینها کسی خود در شماری نیست غیر از تو

□

بی خوان تو آب و نان ندارد

□

به شهر خود روم و شهریار خود باشم

□

مهین خدیو زمینت خدایگان زمان

□

میران غلام روی او، از بیدلی یللی بلی

□

اگر چه آتش سوزان به نی نتوان نهان کردن

□

به کشتی و درویش بگذاشتند

□

شدی همواره زان خفتن، خبردار

□

گلم از خاک سر کوی تو کردند خمیر

□

آن بام که نردبان ندارد

□

عشق داند که در این دایره سرگردانند

□

به نبض من نتواند طبیب دست نهاد

□

زیرا که بیخ خویشتنست آنکه می‌کنی

□

ملامتش نکنند ار ز خار برگردد

□

بس فاتحه خواندیم و به اخلاص دمیدیم

□

ز تنهائی، بسی اندهناکم

□

ز شرم سرخ برآید، ز خوی گلاب برندش

□

پرداخته کن خانه هین نوبت ما آمد

□

گرچه از نازکی او را کمری پیدا نیست

□

گنج در گنج خانه می‌خواهم

□

به فکر خویشتن آن نامه را جواب کنی

□

نروید گلبنی بر جویباری

□

زرش همچو گندم به پیمانه بود

□

دشوار می‌نمایی و آسان همی بری

□

نتوان به خانه رفتن، که ز خواجه شرم دارم

□

تنور آتش عشق و زبانه را چه شدست

□

که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست

□

چنان ملول کز ادراک من نمانده اثر

□

وان یکی تن نمیدهد در کار

□

گفتا که آب چشمه حیوان دهان توست

□

ایوان و قصر سر به فلک بر کشیده گیر

□

ولیکن عود نتواند که دود خود نهان دارد

□

به نام روی تو صد دفتر نیاز نبشتم

□

وین ابر کرم بر او نبارد

□

دد و دامت کمین از پیش و از پس

□

شاهد معصومی او کاینات

□

طناب این دل وحشی به میخ شکر وابسته

□

که مرد پخته نگردد مگر ز باده خام

□

بایستم تو خداوندوار بنشینی

□

یکی ابر خرد، از سرش میگذشت

□

حرامست ار ز حال خود سر مویی خبر دارم

□

رختش بطلب که تا چه دارد

□

که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

□

خرم و دلشاد با آل علی

□

بگو: کز خیل مشتاقان غلامی

□

در خود به غلط شدم که این اوست

□

گر التفات کند چون تو مجلس آرایی

□

رخساره گل شکفته بر ماه

□

به گرد کوی تو چون پاسبان همی گردم

□

رختش بطلب که تا چه دارد

□

با صد هزار سال جدائی برابر است

□

مالک دریا کف فرمان ده عالم پناه

□

ازین پس ما غلامیم، او امیرست

□

تفاوتی نکند از دنو و بعد مزار

□

ولی خرده گیرند اهل قیاس

□

دست تقدیر به صد لطف زده پرگارش

□

بر من اسایش حرامست، ای صنم

□

چون ناز دو شد طلاق خیزد

□

وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

□

لباس چرخ کبود از مصیبت و ماتم

□

که چون بی‌اصل رانی باد باشد

□

معتقد می‌شوم دگربارت

□

توبه کارم توبه کار از عشق پنهان باختن

□

در دوکونش می‌نگنجد پای دل

□

نقش دگر نهادن پیش نگار دستش

□

از حاسد و از حسد نترسد

□

چراغ انجمن افروز عشق ما کشتی

□

تا تو را می‌رسد از روی زمین پا به رکاب

□

تو رخ که بر فروزی و سر که بر فرازی؟

□

گشوده‌اند سر طبله‌های عطاران

□

چرخ مه و خورشیدی باغ گل و نسرینی

□

میدوانندت ز پی فرسنگها

□

جان سرگشته ز هجرت به دهان آمده گیر

□

باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست

□

ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند

□

شرق و غرب و بحر و بر را گر فرو گیرد سحاب

□

مگر آن گوش که بر قول بداندیش کنی

□

توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را

□

کریما منعما آمرزگارا

□

نوبت خون خوردن و رنج شماست

□

ز اشک چشمه‌ی چشمم بمیرد آتش اختر

□

چون رحمت بی‌کنار باشد

□

گو نفسی که روح را می‌کنم از پی اش روان

□

که نقد علم ازو بس تازه رو شد

□

ز حیرت دست خود بسیار خایی

□

تا سر بود از دامن او دست نداریم

□

یکی دیگرش ناطلب کرده یافت

□

هر سحر چون شب قدرش به دعا می‌خواهند

□

گر چه سر آید زمان ور چه در آید اجل

□

که ز شیرینی آن لب بشکافید و بکفت

□

الغیاث از جور خوبان الغیاث

□

زهی در چشم دقت اشرف است و ارفع از گردون

□

رموز عشق بازی را ز روی مهر وادیده

□

که نه از غمزه خون ریز تو ناباکترست

□

رزاق بنده‌پرور و خلاق رهنما

□

ملک خسرو طلبد شکر رنگین لبت

□

طبل در کوچه و علم بر بام

□

بی روی تو سورها عزا شد

□

عاقبت دست ز دامان من شیدا داشت

□

سرور اهل کرم سردار و سرخیل کرام

□

عزیز مصر گردانش چو یوسف

□

گنج لطفست از آن جای بود ویرانش

□

که بیرون کند دست حاجت به خلق

□

به جانبخشی، چو مهر دلنوازان

□

از سمند فخر و عار اندر کشیم

□

از یارب من به یارب آمد

□

و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند

□

مصلحی از مصلحات کامله

□

ز دستی بشنوی روزی که: زنجیریست بر پایی

□

تا تبسم چه کنی بی‌خبر از مبسم دوست

□

انی علی فرط ایام مضت اس

□

پیش رخ تو سجده‌ی خدمت هر آفتاب

□

میان خاک و خون غلتیدن از تو؟

□

بر موکب نوبهار آمد

□

که ساخت عشق تو آواره‌ی جهان ما را

□

کز تو امسال روا حاجت آینده شود

□

بنه گردن، که پیش دوست میری

□

زمین سپاهان ندانم چه خاکی

□

به از جور روی ترش بردنم

□

شکفتم روز و وقت شب فسردم

□

که پشت لشکر معنی چنین سوارانند

□

تن را بود چو خلعت جان را بود سلامت

□

به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج

□

خانه‌ی صحت من کرد به حکمت تاراج

□

در بهتر ازین سفر نیفتی

□

که کید سحر به ضحاک و سامری آموخت

□

و ابکوا لحی فارق المتألفا

□

مرگ، گرگ تو شد، ای یوسف کنعانی من

□

آخرم خواهد چو تیر انداختن

□

بادام و نبات و شکر آمد

□

گفت با این همه از سابقه نومید مشو

□

با فروغ آفتاب دولت حاسد گداز

□

و گر هر روز نتوان، هر به سالی

□

دشت را از روضه‌ی فردوس خوشتر یافته

□

نهادند رختش به جایی عزیز

□

فرهاد جان سپرده و مجنون بی‌دل است

□

رخ چو بنماید، خجل گردد بسی حور از رخش

□

از گنج عدم به گاز آمد

□

باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

□

که با باد صرصر کند همعنانی

□

از بدیهایش در پناه برد

□

برخاستم به طالع فرخنده فال دوست

□

مدام رونق نوباوه‌ی جوانی نیست

□

رفتن از کوی تو عشقم ندهد دستوری

□

به شرط آنکه گویی: مرهم از من

□

باقیات الصالحات است آنک در دل حاصلست

□

حالیا نیرنگ نقشی خوش بر آب انداختی

□

مهر زمین فروغ ده ماه آسمان

□

جنبش و اضطراب و شور کند

□

زین پس مگر سفینه رساند بمنزلم

□

تو را گریه و سوز باری چراست؟

□

کان ماه رو نترسد ز آواز صبح خوانان

□

بر ورق سینه جز نقش تو ننگاشتم

□

از بر ما تا بر خود دست دست

□

چارتکبیر زدم یک سره بر هر چه که هست

□

زیر ران امل از رایض صبرم رهوار

□

قاف تا قاف نام مستوری

□

جان رقص می‌کند به سماع کلام دوست

□

کنت امشی و قوامی غصن بان

□

چو خالت نقطه‌ی مشکین ندیدم

□

ضرورتست که: چون مرغ در هوا برویم

□

که این سودا نه آن سودای پارست

□

دلق آلوده صوفی به می ناب بشوی

□

محال‌ها همه را آشتی با مکان داد

□

زن شوخ آفت زمانه بود

□

تا خرقه رهن خانه خمار کرده‌ایم

□

نه آن سوزست کاکنون می‌نویسم

□

در سعی و رنج ساختن آشیانه‌ای

□

چون بر اسب خوبی سوار شد

□

کان ماه ز دور می‌خرامد

□

فتح آن در نظر رحمت درویشان است

□

در هوای آن جهان زین آشیان برداشت ظل

□

بازگرداندت به هر رویی

□

نتواند که کند عشق و شکیبایی را

□

گرت باز باشد دری آسمانی

□

و آن کافر زلف را اسیرم

□

به زودی تازه کن باری همان عهد

□

امشب به کنار ما نیامد

□

زان سوی هفت پرده به بازار می‌کشی

□

میوه‌ای بایسته از اشجار علم

□

نقش او باژگونه بینی از آب

□

خوشترست اما منش بیمار می‌یابم هنوز

□

که فردا قلم نیست بر بی زبان

□

تو بی‌زیور چنان خوبی که عالم را بیارایی

□

این بشارت به من باده پرست آوردند

□

شاکر هر دم شکر ستاند

□

بیاض روی چو ماه تو فالق الاصباح

□

شد از جام دورش همان جا نصیب

□

گرد دهد پند غیر، نیست شگفت

□

گر بگفتندی که مجموعم پریشان گفته‌اند

□

در قیامت بر صراطت جای تشویشست و بیم

□

به خنده زهر عیشم را شکر کرد

□

ارباب ملامت را خر در کله اندازم

□

زان خنب که اولیا چشیدند

□

تا از درخت نکته توحید بشنوی

□

بنیاد من رساند سپهر نگون به آب

□

دل تست، این رواست گردانی

□

بلبلان را بر فراز نارون یاد آورید

□

ز هر خرمنی خوشه‌ای یافتم

□

غیر من هر چه بود نیکو بود

□

تو چنان خفته که واقف نه‌ای از فریادش

□

آخر نه به روی آن پری بود

□

گلرخانش دیده نرگسدان کنند

□

مهم آصفی را بگذراند از سلیمانی

□

به فضیحت خراب خواهد بود

□

آهسته تا نبود خبر رندان شاهدباز را

□

آزار مرمان نکند جز مغفلی

□

هر که از خود نرود هیچ به جایی نرسد

□

با من بیچاره بر آویختن؟

□

آخر نه به روی آن پری بود

□

بیستون طاق دو ابروی تو را چون بسته‌اند

□

با یک جهان شمامه به طوف مشام تو

□

بی‌ریا هیچ دم نخواهی زد

□

کهوی شب افتاد کنون نافه‌اش از ناف

□

ولی چون تو جورم کنی چاره چیست؟

□

شد پر همای روز، زرین

□

خود را چو ماتم داشتم، بیخود درین سور آمدم

□

از بینی‌ها برآمده دود

□

گفتا در این معامله کمتر زیان کنند

□

ناوکی از رشک رسد بر جگر

□

چون به گردون نمیرسد خاکست

□

شهد شیرین و به شیرینی گفتار تو نیست

□

و ان غلب الشوق الشدید فباحوا

□

گفت: جرم راه رفتن نیست، ره هموار نیست

□

روی زمین پر زهره و شمس و قمر می‌شد ز تو

□

چون تو گهری فلک نزاید

□

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

□

که صد دیده گردیده چون ابر نیسان

□

در میان جست ترکمان بیفکر

□

بنفشه‌ات خط ریحان نوشته بر نسرین

□

بترس از زبردستی روزگار

□

سخن تلخ چو جان در دل من شیرین است

□

به پند عقلم ازین کار منع نتوانند

□

که معلوم‌ست تعبیرش اگر او نیک و بد بیند

□

به صوت و نغمه چنگ و چغانه یاد آرید

□

اول ستایش شه گیتی ستان کند

□

شد به منکر عنان او مصروف

□

که هر چه دوست پسندد به جای دوست نکوست

□

که چون گرگ در یوسف افتاده بود

□

چه حاجت است که تعمیر بارگاه کنند

□

هنوز در دو جهان شرمسار او باشم

□

و یا یوسف بدین زودی از آن بازار می‌آید

□

آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم

□

فیض به پست و بلند از اثر آن رسید

□

مگر از باز جستن صفتش

□

چرا برفتی و با دشمنان صفا کردی

□

که روزی محال است خوردن به مشت

□

گفت کای فرزند خرد بی‌گناه

□

دور نشسته در شما می‌نگرم، دریغ من!

□

هین ترک تازیی بکن کان ترک در خرگاه شد

□

که دل به دست کمان ابروییست کافرکیش

□

کوه می‌بندد خیال اما نمی‌بندد کمر

□

پر بود کان قضا بلا گردد

□

این چندین عشوه از که آموخته‌ای

□

که تو می‌بینی ازین گلبن خوشبو برود

□

که چو چشمت به جهان فتنه‌ی بیداری هست

□

در گلی دیدم، کزان گل راه بیرون شد ندارم

□

پیش میا پس به مرو دور نیست

□

حقا که به چشم در نیامد ما را

□

سه همایون درخت افکنده

□

ننهادی، هنر کجا یابی؟

□

کس نگیرد به می دست من بی سر و پای

□

بیا ببین که ز غم بر چه سان پریشانم

□

به غمزه تیر باران کرد ما را

□

کس را چه سخن با من؟ من مرد سر خویشم

□

دوان باشد اگر چه پاش نبود

□

که برخوردار شد از روی فرخ

□

رو به ساحل چو نجم نورانی

□

با وجود چنان حضور و نماز

□

در وصف نیاید که چه مطبوع و چه زیباست

□

سگ نیم بر خوانچه‌ی رزق استخوانی گو مباش

□

الا بدین حدیث زبانم نمی‌رود

□

باده‌ی صافی بیار، جامه‌ی صوفی ببر

□

تخم ستم و جفا مکارید

□

هم زخم زخم کاری و هم کار کار اوست

□

از تو بستانم و کارت سازم

□

راستی روغن چراغ تو اوست

□

شراب مشک نسیمست و مشک غالیه آمیز

□

گذشتیم بر طرف خرماستان

□

نه آن سگم که تو تیمار من به نان داری

□

جامه خود دانی، تو مردم را مرز

□

بیا جان قدر تو ایشان چه دانند

□

توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند

□

کز اجل دی میر زرین افسران

□

هوشیاری تو، باده کم نوشی

□

این به چه زیردست گشت آن به چه پایمال شد

□

مباش غره که ناپایدار خواهد بود

□

ز آن پسته پر شکر طبق روی چون گلش

□

ز شکرش چه نمکها که بر کباب نیامد؟

□

صبح سعادت دمید صبح چه نور خداست

□

فرو نشست چو آن سرو نازنین برخاست

□

جهان علم و عمل کاشف حلال و حرام

□

آبش از جرعه‌ی حمیم بود

□

سنبل زنگی وش هندوی تو

□

چو یاد آیدش مهر پیوند خویش

□

پلنگ شب، برون آمد ز ممکن

□

دام سازد، کجا شود دمساز؟

□

بینی دراز کردن آیین نر خرانست

□

عیب جوان و سرزنش پیر می‌کنند

□

شعر ابهر طمع آن همه می‌کوشیدند

□

برد حالی به صید ماهی دست

□

که یاد می‌نکند عهد آشیان ای دوست

□

که بار ایمنی آرد نه جور قحط و نیاز

□

آز را پشت سر انداختن است

□

وین سایه که بر سرست بردار

□

بیرون همه کوه قاف و عنقاست

□

نذر کردم که هم از راه به میخانه روم

□

ببر تشریف لم یمسسنی از بس پاکدامانی

□

مصحفی ماند و کهنه گوری چند

□

در من بچشم معنی بنگر که من نه آنم

□

که رنجیده دشمن نداند ز دوست

□

فگنده آتش اندر خرمن گل

□

ور بگویم سخنی هم ز زبان تو بود

□

به جای فاتحه و کاف‌ها و یاسینست

□

گفتا قبول کن سخن و هر چه باد باد

□

فلک سرادق کرسی بساط عرش ایوان

□

هم ازین دام و دانه‌ای دارم

□

با پریشانی دل شوریده چشمم خواب داشت

□

تو را بازی همین باشد که چون عصفور بنشینی

□

شد ز شرم روی تو پنهان پری

□

در کف باد شمالست، خنک باد شمال!

□

می‌بینمت ای عشوه ده ما که کجایی

□

از حفظ تو تعویضی در گردن ایمانها

□

بی‌تعلل می‌دهد از مخزن احسان خویش

□

نیستی جست و هر چه هست بداد؟

□

می‌دهد جانرا پیام از روضه‌ی دارالسلام

□

دیوانه شده دوان به هر سوی

□

تو را ز پسته شکر وز عقیق خندان در

□

که او بنشیند و من سر بر آن زانو سخن گویم

□

خنده‌ی‌شیرین نوش راست بفرما، بچند؟

□

هزار شکر که یاران شهر بی‌گنهند

□

تا به دستور ستور من نیفتد از توان

□

میکن آنچت خدای گفت و رسول

□

خبر نداری اگر خسته‌اند و گر ریشند

□

واستنبط الدر من غایات دأمائه

□

که از تاب که شد، چهرت فروزان

□

بیا، که حلقه بکوبیم ازین کمر بستن

□

اذا انحدرت کاسها عن فمی

□

داغ درون نماند سوز نهان برافتد

□

راستان دو عالمند گواه

□

در دهن زوق و در قدم رفتار

□

خطا گفتم که سیمابیست روشن

□

میندای گلگونه بر روی زشت

□

روشن است این که به چشم تو، تو را می‌نگرم

□

اگر نظر به تن خاکسار خویش کنم

□

تو نیز آدمیی مردمی و جان داری

□

که فکر هیچ مهندس چنین گره نگشاد

□

پس از شان خود ایزد یک به یک در شان او نازل

□

دل بر آن دوستی امین نبود

□

مگر آدمی نباشد که برنجد از عتیبت

□

طلوع اختر سعدش هنوز جان می‌داد

□

که جز به یاری تو کار بر نمی‌آید

□

ناوکت را سپر پدید نشد

□

بدان جهان که جهان هم جدا شود ز جهانی

□

از تو امروز جدا نیست دگر چیزی هست

□

در قرب جوار از مقیمان

□

عین شوخی و محض نادانیست

□

رانده ازین دیده پرخون سیل به دریا دل

□

نکو روی و دانا و شمشیرزن

□

دیوانه دل عاقبت اندیش ندارد

□

دلم نماند، ز هجر تو صبر بر چه کنم؟

□

باده‌ی شاهنشهی راوقی

□

دل قوی دار که از بهر خدا بگشایند

□

از تند باد حادثه ناگاه شد به باد

□

تن خالی فروغ و نور دهد

□

مگر از دود دلم روی تو سودا بگرفت

□

خط عارضش خوشتر از خط دست

□

کزین پس راستی در گفتن تست

□

دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو

□

ز غم و جنایت همه را بشویی

□

قدرتت یک ذره بر ترک جفا کاری نداد

□

نهال خزان دیده پیش از خزان

□

در کرامات و کشف والاتر

□

جمالست یا مه و پروین گلاله‌ست یا شب تاری

□

فلان یار بر من حسد می‌برد

□

کنون چه رفت که ما را نه ساق ماند و نه سر

□

ای عزیزان، چو من این کیش ندارم چه کنم؟

□

نقد ده نقد، که عباس حرمدان توم

□

ببین که جام زجاجی چه طرفه‌اش بشکست

□

که چو حاتم به بذل معتادی

□

دل فانی ازین محله جداست

□

هنوز در تک و پوی غمی دگر می‌گشت

□

برادر خواندگان کاروانند

□

زد بوسه‌ی تو ما را چون نان در انگبین لب

□

چون حدیث پسته‌ی تنگ شکر خایت کنم

□

ز آتشها برون روید گیاهی

□

فصمت‌ها هنا لسان القال

□

چرخ ناخوش خوی از بی‌خش برید

□

ساقیی نغز و مطربی خوش گوی

□

که درین ره ز سر صدق و صفا آمده‌ایم

□

وگر نیکمردست بد می‌کنی

□

به عهد خسرو چون کار خر کند شبدیز؟

□

عاجز شدم ز دستت، با آنکه ذوفنونم

□

دایه‌ی هر جان و تو از جان بری

□

که در کمینگه عمر است مکر عالم پیر

□

مکین حکم و تاج سروری و چتر سلطانی

□

آنکه فاعل چو فعل را نگریست،

□

که هم آواز شما در قفسی افتادست

□

الا به زیر سایه‌ی همچون همای تو

□

مه ز گلگونه گل ز اسپیداج

□

هر شب هزار بار بخواهم گریستن

□

شیر در مرغزار بایستی

□

چون نسوزم کاین سعادت یک شبم مقدور نیست

□

که می‌برد از ایشان جهانی ضیا

□

عزتش را فرشته کرد سجود

□

یار باید که بود آگهی از یارانش

□

تابه خون دل من رنگ کند دستان را

□

ز آنک بر زر سخن شد سکه سلطانی مرا

□

سر سویدای دلم سودای آن ترک ختن

□

آن همه حسن و نیکوی نست مناسب بدی

□

به دست باش که خیری به جای خویشتن است

□

سودائی سلاسل موی تو مشگناب

□

به دل اثبات ذات حق کردن

□

نظری معاف دارند و دوم روا نباشد

□

چه سهل است پیش خداوند مال

□

در روی تو چشم مردمان خیره

□

نالهای این تن چون نال من

□

که از پگه دل من گشت آتش افزایی

□

بنده معتقد و چاکر دولتخواهم

□

افتاد با سر آمد ارباب احتشام

□

چون نگیرد خوردنده را تا سه؟

□

وگرنه پرده برافکندی از دریچه‌ی بام

□

به یک روز شد منتشر در جهان

□

نه یکشب در قفس بگرفته آرام

□

همی بر نداشتی دهان از دهان من

□

زهی بلند که جان گشت در چنین پستی

□

هر چه کردیم به چشم کرمش زیبا بود

□

پاینده دار دولت آل پیامبر است

□

غول راهند و غل گردن تو

□

بی‌زمانی دراز و بی‌خبری

□

... متعفف البر الاجل الامجد

□

مرگ، با هستی من توام نیست

□

از جهان آسوده‌ای باید چو من

□

صد جان و جهان نو ، در می‌رسد از هر سو

□

رسیدم چون به غرقاب بلا لنگر گران کردم

□

جهان فروزی او ذره‌ای نداشت خفا

□

خویش را پیش آن پدر یابی

□

در موسمی چنین که روان پرورد نسیم

□

سبق برد اگر خود همین بود و بس

□

لاله در صحن چمن مانند آن رخسار نیست

□

کز چنگ محنت تو ننالم چو نای من

□

درون روزن دل‌ها برای بیداری

□

معجز عیسویت در لب شکرخا بود

□

از خاکروب دیر کشیشان مخمر است

□

دل او را ز غصه ریش مکن

□

من در میان جمع و دلم جای دیگرست

□

که پایم همی بر نیاید ز جای

□

به گلستان چو درآیی سخن خار بگو

□

آتش عشقت که در دل دارم از گهواره من

□

ببین ببین که چه بی‌طاقتم ز شیدایی

□

گر نه بیزد خاک شرکت بر سر عاشق فلک

□

فکند ظل همایون برو بزرگ همائی

□

گله‌ی ما ز حلق پر گل تست

□

و اندیشه کن ز آتش چون دود گشت بادی

□

ندارد ز پیکار یأجوج باک

□

چون عمر نمی‌کنی وفایی

□

چون رخ بنمایی همه در هم گسلاند

□

کاین در بسته را گشاد تویی

□

کمال عدل به فریاد دادخواه رسید

□

چون مسخره کاورد برون طفلان را

□

قصه‌ی عشق می‌کند تقریر

□

هوش میخواران مجلس برده‌اند

□

در خیال خدای ننهاده

□

چو واو عمرو در گفتن نیاید

□

ز دیده اشک ببارید و من چو گل بشکفتم

□

زانک نظرخواه را تو به نظر می‌کشی

□

با یار آشنا سخن آشنا بگو

□

همچو پروانه‌ی جانباز مه نورانی

□

جای رحمست بر چنان مستی

□

بترک کینه کن اکنون و عهد خویش وفا کن

□

تو و مهر شمع از کجا تا کجا؟

□

که نهان، فتنه‌ها به پیش و قفاست

□

از وصال تو، گرین جمله بران بگذارند

□

بگو برو که همی‌ترسم از جگرخواری

□

هر شام برق لامع و هر بامداد باد

□

که یافت لذت از آن صدهزار کام و زبان

□

نه به تدبیر و غور عقل بود

□

که اندرون جراحت رسیدگان چونست

□

که به غواصی ابر از دل دریا برخاست

□

شیر سیاه است عشق، با همه نخجیر او

□

چنان که گویی در پیرهن نمی‌باشم

□

به هر برج می‌شد به چرخ معانی

□

که نیست صبر جمیلم ز اشتیاق جمال

□

خواندست پادشاه خوانین روزگار

□

کج‌روان نیم پخته خام شوند

□

عجب نبود که در بستان بخندد غنچه از باران

□

چه کردی بدین هر دو دینار؟ گفت

□

ای بس آلوده، که پاکیزه ردائی دارد

□

یک روز برون آی و ببین تا به چه سانند؟

□

چو خوری، چنان بیفتی که به حشر بر نخیزی

□

بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود

□

زبان خامه‌ی حکم تو هم زبان قدر

□

کز جهان جز نصیب نتوان خورد

□

کز رقت اندرون ضعیفم چو جام شد

□

موری نه‌ای و ملک سلیمانت آرزوست

□

هر چه به من رسد ز تو دولت خویشن دانمش

□

به آخر اندک اندک زو طلب‌گاری پدید آید

□

بنگر سوی حلوایی تا کی طلبی حلوا

□

که ز اندیشه‌ی دل بر حذر آسوده تو را

□

اساس قوت شاهی به پای کار می‌آید

□

تن چو نال‌ام ز شر ایشان کاست

□

مشنو که هیچ نبود بلطافت دهانش

□

خدایا تو بستان از او داد خلق

□

بکوی عشق تو عمری است داستان شده‌ایم

□

که از فراق عزیزان مشوشست دماغم

□

ز بعد نوش کند نیش اوت فصادی

□

آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش

□

لطف پروردگار شامل شد

□

پر ز سنگ و ز آلت کشتی

□

بیان کند که چه بودست ناشکیبا را

□

گمان مبر که تفاوت کند سر مویم

□

از من چو شوی پنهان پیدات همی جویم

□

در شهر غمگسار نباشد بی‌نگ تو

□

یا معتمدی و یا شفایی

□

چندان گریست دیده که این طاق نم گرفت

□

چو با میرزا احمد افتاد کار

□

تا مگر خویش را بدانی تو

□

آتشی در دل بریان کباب افتاده

□

در ره مشتاق پیکان گو بروی

□

هر آنچه ریشته‌ای، عاقبت ترا کفن است

□

ز سوز مهر تو آتش در استخوان دارم

□

مگیر سخت مرا ز آنچ رفت در مستی

□

مگو که خاطر عشاق گو پریشان باش

□

جانده پوزش طلب و جانستان

□

خاطرم را ازو سروری بخش

□

که دستبوس کند تا بدان دهن چه رسد

□

سر برآور وین قیامت در میان خلق بین

□

تو، گرفتار ما و ما آزاد

□

گفتا: به وصل روز کنم این شب چو سال

□

یک جان چه بود صد جان منی

□

رهی نموده ز روی وفا به سایل کویت

□

شاعری کرد و خواجگی را دید

□

سخن آب و نان نیندیشد

□

قلمم را ز سر تیغ زبان خون بچکید

□

که به هیچ وجه جانم، نکند قرار بی‌تو

□

اندرین بحر که این بحر گهرها دارد

□

چو تیغ فتنه کشی در مقابلش سپرند

□

از چه گریزد چنین روشنی از روشنی

□

تفقدی نکند طوطی شکرخا را

□

بهم نشینی دارای پادشاه نشان

□

مخلصان راست این هدایت و بس

□

در ماتم طبع طرب افزای معزی

□

اهوی و ان غضب الرقیب و عنفا

□

اول وظیفه، رسم و ره دانه چیدن است

□

به ملامت ز سر کوچه کجا گردم باز؟

□

چو استخوان دل و جان را به سگ سپردندی

□

دل نخجیر را هر نغمه زان ناوک سائیها

□

در بلاد سداد سد سدید

□

پند گیر از خلایق، از من نه

□

دامن کوه پر از لعل و گهر می‌کردم

□

معرف گرفت آستینش که خیز

□

که هست همچو شکر مغز پسته‌ی دهنش

□

حدیث من چه کند؟ گر به کافری نکشد

□

بیا بیا بنما کز کجاش پروردی

□

بانگ نوش شادخواران یاد باد

□

چو لاله‌ی سرخ ز خوناب داغ پنهان است

□

زود باشد که مرد کار شود

□

باز می‌بینم که در عالم پدیدار آمدست

□

یکی منم که به مدحش کنم شکرباری

□

این زیب و رنگ را نتوان گفت دلرباست

□

تا بنماید به خود هر چه خدا کرده بود

□

من اگر حقیرم، نکنم حقیری

□

کسی که ساخت سر سروری کجا دارد

□

از سمک رخش راند تا به سماک

□

این به عیسی و آن به یوحنا

□

که دستگیر تواند شد از سر اشفاق

□

گروهی سگان حلقه پیرامنش

□

وقت کوشش، ز کار واماندن

□

گل خجالت برد و بید عرقها بچکاند

□

فی ورق مدرک جل عن المنقش

□

بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود

□

گریان شد و گفت حیف از خواجه امیر

□

ادب بندگی بجا آورد

□

که حرامست بر آن کش نظری طاهر نیست

□

دل به دریا و سپر بر روی آب افکنده‌ایم

□

عشق جمال تو آتشی است جهان سوز

□

نه چو من که خاک آن در ز برای دیده دارم

□

رو بپرسش که در چه سودایی

□

کامروز یا فردا از آن نازک میانت می‌برم

□

هزار صنع در او آشکار و پنهان است

□

نهلند از خلاف و ظلم آثار

□

بدان نگار پریچهره گو که دل مربای

□

بیا تا چه بینی بر اطراف دشت

□

که آب دیده کشد آتش هوای تو را

□

روان عاشقان مست از فریب چشم مخمورش

□

شکر که پذرفت شکر آشتی

□

هر که دل بردن او دید و در انکار من است

□

از دو عالم صد طریق و صد صراط و صد سبیل

□

دست در کار کرده، سر در پیش

□

پیش بیگانه زینهار کند

□

که بر چشم مردم جهان تیره کرد

□

براه سعی و عمل، فکر برگ و ساز کنیم

□

از برای آزمایش همچو یاقوتم برند

□

چو طوفان بر سرم بارد، غم و سودا ز بالایی

□

ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

□

گندم نمای روکش قلاب جو فروش

□

حق یک شکر نا توانستن

□

که کل عقل عقیله‌ست و عقل کل جنون

□

چون کمال چاچیان ابروی دارد پرعتیب

□

هم کله میبرد و هم سر میشکست

□

اگر دستم رسد در پای او افتم

□

تا مست مرا غمگین نکنی

□

دل شاهان عالم زیر پر باد

□

ز شهریار فلک مسند رفیع جناب

□

گرد سنگی بزرگ، کرده نشست

□

صورتی دارد ولی جانیش نیست

□

نگون بخت کالیوه، خرمن بسوخت

□

وصل تو لذت باقی ز جهان فانی

□

سگم خوانی دعا گویم، بدم گویی ثنا خوانم

□

هله ای مژده شیرین، چه نسیمی و چه بادی!

□

صد آبرو در انجمنت رفته رفته رفت

□

کنده حکاک قضا الملک منی بر نگین

□

مگذران بر فسوس عمر عزیز

□

در آن مپیچ که دارد گذر بچنبر دل

□

به عیبش فتادند در پوستین

□

این مفلسان که تحفه بدو جان همی برند

□

که روز و شب دل و چشمم در آتشست ونم تو

□

بجز تو که داند ره دلگشایی

□

بر زبان بود مرا آن چه تو را در دل بود

□

با قدومی از نجوم آسمان مسعودتر

□

نامشان بر سر زبانی نیست

□

سیبی گزیدن از رخ چون بوستان دوست

□

تن درست و دل شاد باد و بخت جوان

□

وز درون، تاریکی و دود و دم است

□

تو مرا گر نشانسی بشناسد کسانم

□

چو مرده‌ای که درافتاد در نمکساری

□

هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی

□

نازان به محبت حسین است

□

بی‌زن و خادمی نگیرد نور

□

قهار سختگیری ستار بردباری

□

بس که چشمم کند گهرباری

□

شوق از خانه به در کرد شکیبایی را

□

و گرنه من در گیتی به روی خود فرو بندم

□

بشکن سوگند را گر به خدا خورده‌ای

□

آن چه در مذهب ارباب طریقت نبود

□

چون توانم کرد آب صاحبی را صاحبی

□

تا نگردد لیم و فاحشه گوی

□

تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

□

چو یأجوج بگذشتم از سد سنگی

□

وی به خوبی ز نیکوان ممتاز

□

هر زمان عهدی و پیمانی نیاید سازگار

□

بود که ناگه از آن رخ تو دولتی ببری

□

تا او به سر درآید بر رخش پا بگردان

□

زره سازی کند آسان‌تر از داود آهنگر

□

ورنه در خاک خوار ماند و پست

□

در فصل بهاران بجز از ناله شبگیر

□

خود در دل سنگین تو نگرفت سر موی

□

بی دلبر گل عذار می‌نالم

□

به بوی تست شبی گر به روز می‌آرم

□

در جهان دلم پدیدستی

□

هیچ لایقترم از حلقه زنجیر نبود

□

بینوائی بر در از ایوب صبر اندوزتر

□

فاش میگفت و پس نهان میکرد

□

که به اتفاق بینی دل عالمی سپندت

□

علی‌الثری نقطة من مرشف الحاسی

□

جانی اگر چه جان را صورت چنین نباشد

□

رنگ روی و زلف ایشان صبح و شام

□

این بی‌نمکی ز شور بختی منست

□

ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی

□

تاریخ رحلتش ولد شیخ بابویه

□

کز جهان با تو میشود همراه

□

و اعجاز عیسوی ز دمت گشته آشکار

□

در کنار آنچنان دردانه ایست

□

من اوفتاده‌ام اینجا، ز دست تاجوری

□

چو سایه عار ندارم ز دربدر گشتن

□

فانی من لباس الجد عاری

□

دست با شاهد مقصود در آغوشش باد

□

بهره ازو سامعه خاص و عام

□

دل ازین چار قید رسته شود

□

وین شاهدی و شنگی در ماه و خور نباشد

□

کانچنان را حریف چون تو بسیست

□

دوش، بر خندیدنم بلبل گریست

□

بر صفت بهشت شد، باغ، به صد هزار فن

□

چو ماه غیب نمایی ز پرده‌های نهانی

□

ای من فدای شیوه چشم سیاه تو

□

شمه‌ای از موشکافی‌های پنهان فاش کرد

□

کی ز سودای خویش سود کنند؟

□

ساعد سیمین بخون ما چه نگاری

□

لعل لبت حلوای من از من چرا رنجیده‌ای؟

□

لمن الملک بشنو از غم خویش

□

من وخاک در می‌خانه و بدنامی‌ها

□

که ساقی می گلگون و رشک گلزاری

□

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

□

گام خبرها سبک گوش فلکها گران

□

بوریایی نیرزد، ار بریاست

□

با یکی افتاده‌ام کو بگسلد زنجیر را

□

دگر ره نگردد به سعی تو صید

□

تحقیق حال گوشه‌نشینان گناه نیست

□

چون قمر اندر میان خانه‌ی عقرب

□

ز پیر چرخ ندیدم به غیر مکاری

□

یعنی آن جان ز تن رفته به تن بازرسان

□

نسخه‌ی لطف کردگار ودود

□

بر وی از یک دو لشکری المی

□

تا بشویم جامه‌ی جانرا بب چشم جام

□

جز این قلعه در شهر با من نماند

□

همیشه، روی تو زرد است و روزگار، سیاه

□

گشته چو مال کریم حرص من از اندکی

□

عشق تجلی من ذی‌الجلال

□

باز مشتاق کمانخانه ابروی تو بود

□

دود برآمد ز زمان و زمین

□

ساحت قدس او از آن پاک است

□

که در به روی ببندند آشنایی را

□

از آنکه چون سگ صیدی نمی‌رود به شکار

□

صحبت من، با نخ و با سوزن است

□

هم از خط تو باد صبا نافه به جیب است

□

یقین بدانک تو در عشق شاه مختصری

□

الی رکبانکم طال اشتیاقی

□

که کار زمین و زمان ساخت مشکل

□

پیش کوران حدیث چاه مگوی

□

بگذر ز سر شمع و بپروانه رها کن

□

که جاسوس همکاسه دیدم بسی

□

در خدمت تو روزی طوطی شکر شکسته

□

زنجیر بیارید و به پایم بکنید

□

که جان ز من ببری والله که جان نبری

□

کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

□

زبان کلک را دیگر به گفتار

□

نتوان جز به آب استغفار

□

پیراهنی که بر قد ایشان بریده‌اند

□

گو طمع کم کن که زحمت بیش باشد بیش را

□

چو صوفی دلم چرب و شیرین خوهد

□

زندان یوسف کردمی چاه زنخدان تو را

□

نائلک الاشرف بالک لم یغلق

□

منم ز عالم و این گوشه معین چشم

□

شیر گردون کمینه صید کمند

□

وین سخن باز می‌کنم تکرار

□

در آب رود مردمک چشم من شناه

□

که مسکین پریشان شوند از وطن

□

برای مرد کمال و برای زن نقصان

□

روزم از آفتاب زرد گذشت

□

و گهی بر فراز کوه برآری و برزنی

□

حریف باده رسید ای رفیق توبه وداع

□

حیز افزون ز ساحت اوهام

□

هم مثوبات باشد و هم نام

□

سرو هرگز چنین نرفت آزاد

□

همی به عالم علوی رود ز عالم پست

□

همنشین بودن با خار خطاست

□

جمعیت دل‌های پراکنده محال است

□

عکس برون می‌زند گر چه تو در پرده‌ای

□

هر قبله‌ای که بینی بهتر ز خودپرستی

□

مرده‌ی صد ساله را روح در آید به تن

□

یا ببیگانه رای و روی مکن

□

زلفت بدلاویزی دلبند جگر خواران

□

به شب چه می‌گذراند علی‌الخصوص غریب ؟

□

این زمان شوری دگر دارد دلم

□

من آگهم که از خر دجال دم تویی

□

باده بی‌صرفه، صرف خوردستی

□

جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

□

کز تر و خشک من زار برآورده دمار

□

سر خر به، که پای بیگانه

□

هر که درمان می‌پذیرد یا نصیحت می‌نیوشد

□

بدین سخن سخنی در نمی‌توان افزود

□

من از آن دوست به یاقوت شکربار رسم

□

فارغ از دسته‌ی گران بینی

□

گه عمامه و نیزه در کف که غریبم عربی

□

بر منتهای همت خود کامران شدم

□

مهین داور کشور نامداری

□

طبع را دادن عذاب و شکنج

□

فتاد در نی کلکم ز آه آتش بار

□

دگر نافر و سرکش افتاده بود

□

نام طوفان و انقلاب نبود

□

لعذارها فخیالها المتنفر

□

شکم خاک کان شود چو تو بر خاک بگذری

□

نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

□

چاکر خاندان شاه نجف

□

بر زبان چشمه‌ی سخن جاری

□

آب گلزار بشد رونق عطار برفت

□

هر کجا در مجلسی شمعیست ما پروانه‌ایم

□

آن شربت هجران را تلخی به شکر بشکن

□

شد سپیدی چهره‌ی سلوت سیاه

□

هزار رسم دل افزا بدان چمن بنهادی

□

تا هوس پیشه بداند که دلت مایل کیست

□

نیامد است فرو سر به هیچ در گاهم

□

روز لطفی چنانکه دانی کن

□

وز حرارت تاب دل در آفتاب افکنده‌ایم

□

که نقشش معلم ز بالا نبست

□

همه را سوی ما نگاه مکن

□

فردای رستخیز به جان عذر خواه تست

□

یک چه باشد هزار بایستی

□

به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد

□

از طبعم خواست

□

پر هنر بر سرش مصیبت و رنج

□

گیسوش کمند عقل داناست

□

همانکه صورت آدم کند سلاله‌ی طین را

□

با هفت هزار سالگان سر بسریم

□

صبح شما جام می، حلقه‌ی مه جام صبح

□

باقی، همه دیک آن مزه دارد که چشیدی

□

کردند تیز برهم صد همزبان را

□

هزار حیف ازان نونهال گلشن جان

□

چون بلازوست، با بلا خوش باش

□

زانکه با دست نسیم چمن و بوی بهار

□

که در پرده باشی و بیرون نیایی

□

که در تو خیره شود دیده‌ی تماشایی

□

کش قدم بر فرق نسرین است گویی نیست هست

□

آن جام سفالین کو؟ وان راوق ریحانی

□

رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود

□

هوای خلد برین کرد ازین خجسته چمن

□

گشت قاضی میانشان ناظر

□

یا قوس قزح بر آفتابست

□

یار درآمد ز در به طالع مسعود

□

سوی فتیل زبان چراغ ضمیرم

□

کس نیست درین عرصه به مردانگی ما

□

املی الهوی اسقا یوم النوی بدنی

□

به یاد طاقت ما عهد هم عنانی بست

□

دست قدر بیاری خلاق انس و جان

□

نقد هستی تمامش از کف شد

□

معنی کفر ار نمی‌دانی ز اهل دین بپرس

□

مگر باز گویند صاحبدلان

□

راه بود بی شک از صور به معانی

□

صبح محشر شام هجران است گویی نیست هست

□

چنانک کعبه بیاید به نزد آفاقی

□

سه ماه می خور و نه ماه پارسا می‌باش

□

زدود نقش فریبش ز صفحه‌ی خاطر

□

علم او را خزانه دارانند

□

عنوان کمال حسن ذاتست

□

هکذا یا طالب الوصل احتمل ضیق الغرام

□

چو در میانه مسافت همین منم تا تو

□

ز ممدوح صاحب‌قران عنصری

□

و مافی‌الکون ظرف کالاوانی

□

که بود گرد سجود تو بر جبین ما را

□

توتیا بخش چشم اجرام است

□

کز یسار تو ناظرند و یمین

□

ریحان درآب شسته ز شرم خطت ورق

□

به خیل اندرش دختری بود خرد

□

ممنی بی‌وضو نماز مکن

□

تا سایه‌ی‌تو بر سر خورشیدسای ماست

□

فان صحوت فهذا نوبة الیاس

□

کاین گوش بس حکایت شاه و گدا شنید

□

کز ره صدق نمی‌کرد عدول

□

تو چه دانی که چند خواهی زیست؟

□

وان گه ز دست هجر تو چندین جفا که برد

□

رو چو صورت محو کردی با ملک همخانه باش

□

مسخر گشت بی‌لشکر ولایت چون تو سلطان را

□

گرچه او از بهر انصاف جهان است آنچنان

□

به شکل دل شده‌ای تا هزار دل ببری

□

بر معرکه معرکه آرای قیامت

□

دارای آفتاب سریر فلک جناب

□

خوبتر زین دو نفی و اثباتی

□

عاشقی را پیشه کن وز کفر و ایمان درگذر

□

که بستان و چون دست یابی بده

□

چون بخندی بنمایی ز شکر مروارید

□

زان که دل درد تو را چاره شراب است، شراب

□

مرا به حلقه مستان و سرخوشان داری

□

لاجرم چشم گهربار همان است که بود

□

قدم زد برون هشت افزون بران

□

که به نزدیکشان نهی بنیاد

□

که باز در همه عمرش سر تماشاییست

□

تو چه یاری که چو دیگ از غم دل جوش کنی

□

غره‌ای در طره‌ی شبرنگ داشت

□

از بانگ پشه دبدبه‌ی کوس سنجری

□

چون بگدازد چو سیل پست کند خانه‌ای

□

یا به آن راه که او رفته نشانم مدهید

□

رست از اخذ و جهید آن خر گدای زرپرست

□

هوس بیشه کرد و کشتن شیر

□

چشم روشن می‌شود نرگس ببوی پیرهن

□

جگر گرم و آه از تف سینه سرد

□

بهار و باغ را فصل جوانی است

□

از می کهن پرکن، کاسه‌ی سفالین را

□

جز که دل پردلی رستم مردانه‌ای

□

هر روز که باد در فزون باد

□

داشت امید شفاعت زان شفیع‌المذنبین

□

با تو گوید زبان قدرت او

□

کدام سرو به بالای دوست مانندست

□

و نار جوانحی ذات الوقود

□

جز مشتری سفله، ببازار چه دیدی

□

حلی بر جبین شباهنگ بسته

□

که نیست نقد تو را پیش غیر بازاری

□

گنجی عجب مدان که ز ویرانه جویمت

□

دهر آن همه افکند به شاه اسمعیل

□

هر دم «الحمد» را چه میخوانی؟

□

اگر بوصف خطت شمه‌ئی کنم تحریر

□

که صید آزموده‌ست گرگ کهن

□

تنگ کردی بی ضرورت، جای ما

□

مردن به ملامت ز غم عشق یقین است

□

چون تو چشمان عشق بگشادی

□

بر سر کشته خویش آی و ز خاکش برگیر

□

بروی از خلق سبک روح گذار اندازد

□

بر سر قبرشان گذار افگند

□

نی در کنار یار سمن بوی خوشترست

□

در نهاد بلبل فریاد خوان افکنده‌ای

□

میان جان و تن رسم جدایی

□

بر سر هر کس که چشم حادثه بین است

□

دوش گویی که صرف خوردستی

□

دیرگاه است کز این جام هلالی مستم

□

اسلام را مدد کن و کفار را بشکن

□

لاف کافوری ار زدی انگشت

□

پریشانی زلف از شانه پرسید

□

ندیدی کسم بارکش در قطار

□

زان ره از خلق، عیب میجوئی

□

خواهد کجا شنیدن داد دل گدا را

□

من سر تو بهتر ازین خارمی

□

المدام المدام یا احباب

□

ملک تو جهان ز قاف تا قاف

□

این زیارت که خلق میگویند

□

که ز دوستی بمیریم و تو را خبر نباشد

□

به لرزش در افتاده همچون سهیل

□

شد چشم چو آب دیده روشن،

□

که زلف و روی تو آیات کفر و دین من است

□

کمینه اشک و رخ زرد و لاغری و نزاری

□

از کلاه خسروی رخسار مه سیمای تو

□

هوای معتدلش چون هوای عالم جان

□

اوست مردم که مردوار بود

□

خود را ز خجالت آب کرده

□

به گردش چو پروانه جویان نور

□

که مرا طاقت نادیدن دیدار تو نیست

□

به که به دیده جا دهم تازه رسیده‌ی تو را

□

درآ مفلسانه اگر مفلسی

□

تدبیر ما به دست شراب دوساله بود

□

برگرفت آن نهایت احسان

□

حرمت و آب رخ بکاستمش

□

گر هر دو جهان باشد در پای یکی ریزد

□

چو میدان فراخ است گویی بزن

□

محضرش، خالی ز عمرو زید ماند

□

آرد سجود من سر بندار ری نشین

□

علی علی هجران فخرالقبایل

□

وان نگه کردن مرا صد رخنه در جان کرد و رفت

□

شکل هلال او در فردوس را کلید

□

دید اسیریی به پای سلسله‌ای

□

مست جام لبت از عهد الست آمده‌ایم

□

دیگر به کرشمه در نهانست

□

هر چه خواهی سخنش شیرین است

□

کان صنعت نغز ای عجب کرده است خندان صبح را

□

عارف دل ما باشد، کوبی عدد و چندست

□

نوای من به سحر آه عذرخواه من است

□

در استقلال نواب همایون

□

چاره‌جو رو به مسجد احزاب

□

دیگر چه کنیم اگر نباشد

□

بر بوستان که سرو بلند از میان برفت

□

ز چشم ژاله‌ی اشک وز گوشم ناله‌ی چنگش

□

نومید مکن امیدواران را

□

ز جان هم بریدم که جان را تو جانی

□

پرتو جام جهان بین دهدت آگاهی

□

وزان دولت و رفعتش شد زیاد

□

هست، ازین قصه کی شوم خاموش؟

□

اگر نه قصه‌ی مشک ختن خطاست بگو

□

همی شستن آموختم دست و روی

□

ملک دو عالم بهاست یک نظرت را

□

واه درون به صدق مقالم دلالت است

□

چو تنگ شکرقندی توام درون کناری

□

به ناله دف و نی در خروش و ولوله بود

□

گمانی هم به آب خوش نمی‌برد

□

خویشتن را ورای بحر ندید

□

گویی خط روی دلستانست

□

در نظر قدر با کمال محمد

□

چون ناخن عروسان از هجر تو نگارا!

□

پیوند خیال با خیالی است مرا

□

ناسوتک سلم الامانی

□

جامم به دست باشد و زلف نگار هم

□

که هرجا زیور بد رفت برباد

□

اعتقادی درست دارم و راست

□

لیکن ضرورتست کنار از میان تو

□

که این جو فروش است گندم نمای

□

دل ز کسب و کار خود، یکباره کند

□

که کرده هر سر موی تو پای بست مرا

□

شادآ، که رسول لامکانی

□

بنماید رخ گیتی به هزاران انواع

□

جهان را تازه شد داغ مصیبت

□

دست بگشا به کسب توشه‌ی خویش!

□

وز عوانان ملین و باژی

□

پس از غرور جوانی و دست بالایی

□

چو بلبل که در بوستانی خوش است

□

هر طرف می‌نگری جلوه روی مه تست

□

ای تو عمر من و سرمایه‌ی هر سود بیا

□

شب جام‌گیر و برفکن از رخ نقاب را

□

سرور مسعود بخت نیک رای نیک نام

□

و اعترف بالقصور عن حمده!

□

وانگه ز ماه نو طلب آفتاب کن

□

نپوشید و دستش ببوسید و گفت:

□

کام دلم خوش کند پسته‌ی پر شکرش

□

فغدوت مرتدیا بدینک ثانیا

□

اننی انصح بالصمت علی الاخفاء

□

دیده فتح ابد عاشق جولان تو باد

□

ز دولت سر به اوج رفعت افراخت

□

کردی از هر یکی بیانی چند

□

از ساحت یار مهربانست

□

که آیا خجل گشتم از شیخ کوی!

□

چو جدامان کند دو پیرهنی؟!

□

این یکی موش گربه چشم ببین

□

کله زدی به زمین بر قبا دریدستی

□

آب خضر ز نوش لبانت کنایتی

□

از پاس دعوت خلق چون پاسبانی من

□

دل تو زین عزیمت آگاهست

□

وایوان ز رویت پرماه و پروین

□

نمی‌دانم دلت سنگست یا روی

□

رهین منت گندم فروش و دهقانند

□

و فی ظلها الارواح و النور جمع

□

من غمزة لحظک السقیم

□

که خوش نقشی نمودی از خط یار

□

کرده آهنگ و عزم راه جنان

□

تر و نازک چو خط دلبندان

□

چه جای جامه که بر خویشتن بدرد پوست

□

آن خیر بود که شر نباشد

□

که نه در باغ و نه در سبزه، کس است

□

به آسیب یک دم زدن کشتمی

□

که در تو هیچ نماند کدورت بشری

□

که برکشایم یک زمان روی زمین جیحون شود

□

آسمان عز و تمکین پادشاه انس و جان

□

موی چون میبری به پیشانی؟

□

در همه مصرم کسی چون یوسف کنعان عزیز

□

که دانگی از او بر دلم ده من است

□

عروس پرده‌ی بزم وصالم

□

چه دم دوستان خورد به سخن

□

ربی الوصل! ما حان ان تهتدی؟!

□

بیچاره ندانست که یارش سفری بود

□

بگذار حدیث این و آن را

□

تخته‌ی نقش‌های گوناگون!

□

زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست

□

به هیچ کار نیاید حیات بی‌حاصل

□

فروزنده، چو بر افلاک اختر

□

تاج سر محمود و کف پای ایاز است

□

زهی بلند که جان گشت در چنین پستی

□

تهمت آلود گنه کاین همه شرمنده‌ی توست

□

من دیوانه از عرض حکایت‌های طولانی

□

پشت بر فضله‌ی مجاز کنی

□

بلبلان گلبانگ بر طوطی شکر خا زده

□

خیالش فرو برده دندان به کام

□

هماره فکر تو، بر پهلوئی فرو شدن است

□

تو گشوده‌ای بر رخ طره‌های پرچین را

□

حاکمان قالب‌اند و تو جانی

□

و ان یکاد بخوانید و در فراز کنید

□

ولی در آخر او صبح پیشتر ز سحر

□

جای در باغ و در قصور دهند

□

سلسله پای جمع زلف پریشان اوست

□

حاصل آنست که دایم نبود دورانش

□

بستد لب خشک من ز آن شکر تر بوسه

□

روی امیدم به هر سویی که باشد سوی تست

□

دل چه بدو داده‌ای رو که نیاسوده‌ای

□

وز این هر دو بی‌حاصل افتاده‌ام

□

اجل هم برنمی‌دارد معاذالله ازین خواری

□

مفلس و عور و مست و دیوانه

□

منصور کرد بریزک خیل زنگبار

□

گرفتند از ایشان گروهی اسیر

□

بباغ و راغ، بد پیغام آور

□

خبر نی‌ام که در آفاق کفر و دینی است

□

کذالک یحسن فیما بقی

□

پیکی ندوانید و سلامی نفرستاد

□

سر به زانوی حجاب از اثر آن دارد

□

شد ز ماخولیا پریشانحال

□

بنشیند و سرگشته چو پرگار نباشد

□

که محالست در این مرحله امکان خلود

□

رنگ را با بوی توام کرده‌اند

□

دوخته‌ام به یکدگر سینه‌ی پاره پاره را

□

خدای ناصر و هر سو شراب منصوری

□

من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم

□

به تو در ملک خود سلیمانی

□

عشق خود ز آشیان بدر نرود

□

چو در میدان عشق آیم فرس برآسمان رانم

□

بر آتش دل خصم از او چون کباب

□

دو کون از سر راهت به یک اشارت عشق

□

از پی قتلم کشیده خیل حشم را

□

پر بگشادی به کجا می‌روی؟

□

به تدبیرش امید ساحلی بود

□

چون خنجر زبان مرا آب داده‌ای

□

اندرین باب نظم بیش از من

□

همه شب ذکر تو می‌رفت و مکرر می‌شد

□

عشق را آغاز هست انجام نیست

□

بسوی مطبخ شه، یا به کلبه‌ی دهقان

□

جز بر دو گوپیازه‌ی بلخیت دستگاه

□

کاش بدانستیی بر چه قمر عاشقی

□

ظن مردم این که لیلی چهره‌ی زیبا نداشت

□

که مشکل است بیانش به صدهزار زبان

□

به کمی سوی خود نظر کرده

□

از گلندامی ندارد چاره و ما از گلی

□

زین بیش جفا و جور مپسند

□

هم بلای فقر و هم تیمار بود

□

آن تو تو دانی، آن من من دانم

□

ز دریا نترسد چنین مرغ آبی

□

ز جام غم می لعلی که می‌خورم خون است

□

در دو عالم نماند آبادی

□

به توکل نشسته سر در پیش

□

از خون دل ما شده چون لاله ستانی

□

اگر چه آب حیاتست از آن کرانه کند

□

چون شمع ز هجر او می‌گریم و می‌سوزم

□

احضار کند روح هوا فوج پری را

□

بجهد و جد نه چون تو که سست افتادی

□

مردم و هرگز نکردی از من بیمار یاد

□

بلبلی با بلبلی می‌گفت در وقت سحر

□

چون بدین جا رسید سر بشکست

□

سنبل غالیه سا بر گل خود روی مسای

□

به امیدش اندر گدایی صبور

□

از ازل تا ابد ولایت اوست

□

ای مرگ ناگهان تو تباهی چنین کنی

□

سری برآر ز موجی که موج قلزم خونی

□

وز قد بلند او بالای صنوبر پست

□

تاریخ وفاتش نیز منصوری شاعر شد

□

کانچه داری جزو براندازی

□

علی الخصوص که پیرایه‌ای بر او بستند

□

پهلوی کبائر حسناتی ننوشتیم

□

آنچه از حسن روی او دارد

□

من و خاک قدمت گر همه خون در هدر است

□

یافت فراغت ز رنج وز غم درمان پری

□

دهقان جهان کاش که این تخم نکشتی

□

سر خیل اعاظم زمان بود

□

بازدان رنگ و بوی رشدازغی

□

که درین بادیه با سوز و گداز آمده‌ایم

□

قفا خورد و سر بر نکرد از سکون

□

چاره‌ای نیست، با زمانه بساز

□

هوا را از بن دندان حریف آب دندان شو

□

چون نباشد حرام جادویی

□

ای دیده نگه کن که به دام که درافتاد

□

برخلاف ماسلف آزارها خواهم کشید

□

نشوی بر مراد خود پیروز

□

تشنه بازآمدن از چشمه حیوان تا چند

□

که به شمشیر میسر نشود سلطان را

□

آن تیر طعنه، زخم کم از نیشتر نداشت

□

صورت زیبای تو از همه زیباتر است

□

وگر بهار نوی مذهب خزان گیری

□

تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم

□

مرکز عالم گزین معیار پرگار جهان

□

حاصل روزگار من عشق است

□

نمی‌رسد خرد دوربین بکنه بیانش

□

برو طبخی از خوان یغما بیار

□

روز من است آن شبی که ماه ندارد

□

قسمت من ز در دوست بلا بود، بلا

□

لا تمزجها من‌الفرات

□

گفتم این شاخ ار دهد باری پشیمانی بود

□

ننهاد پای سعی جز اندر ره صواب

□

وز پی خصم او برون جستند

□

خیمه را همچو دل از صحبت ما برکندند

□

پای ریاضتت به چه در قید دامنست؟

□

اگر اقبال بنهادی ز زانوی تو بالینم

□

که این معامله را هم به آشنا داده‌ست

□

مدمن جوهر و مرجان

□

ایا منازل سلمی فاین سلماک

□

هیچ یک را احتیاج صنعت دلاله نیست

□

سرو مغزی منزه از خشکی

□

ما راهبر بادیه‌ی عالم جانیم

□

به خواب اندرش پای بند خیال

□

آرزوی تو در کنار من است

□

عقل طفلی است که دانا شده در مکتب ما

□

رها کن خرد و عقل سیر و رهواری

□

ببوس غبغب ساقی به نغمه نی و عود

□

مرا هر حرف کز سوز دل خود بر زبان آمد

□

اوستادت فراق اینان بس

□

تا تو را یار گرفتم همه خلق اغیارند

□

زهره بایستی امروز که بنوازد عود

□

خوی کردستیم با خیره‌سری

□

کز دم عاشق نشان بنمود صبح

□

کز فر آفتاب سعادت، چه با فرند!

□

به یکی ساغرم آن نرگس مخمور انداخت

□

مالشی ده چشم غفلت را و سر بردار از آن

□

بهر آن شعر، مو شکافتن است

□

لیکن چو آهو سر در کمندم

□

به ده برد انبان گندم به دوش

□

که جهان آفرین جهان به تو داد

□

کتش به گلاب آرد خمار به صبح اندر

□

دل امسال پار بایستی

□

این همه نقش در آیینه اوهام افتاد

□

بی‌کس و بی‌خان و بی‌مانت کنم نیکو شنو

□

خوبرویان را شده سرمایه‌ای

□

یا مگر آینه در پیش جمالش دارند

□

که آنچه رفت به غفلت دگر نیاید باز

□

هلال ابروی تو همچو غره‌ی شوال

□

تا دل از عالم بدان دربستمی

□

که گویی که هرگز مرا خود ندیدی

□

صد چشمه آب حیوان از قطره سیاهی

□

تا سحرگه بوده‌ام مدهوش من

□

بر لبم حرف سخنرانی نماند

□

از دل نرود تا ابدش حسرت یاران

□

که در پوشی از بهر پندار خلق

□

دست در آغوش او بی‌زحمت پیراهنش

□

گر باده به اندازه ننوشی عسسی هست

□

گهی نه این و نه آنی چه آفتی چه بلایی

□

بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود

□

هر چه به عالم ترشی دورم و بیزارم از او

□

پاک و روشن چون ضمیر اهل راز

□

و اندرونم مرحبایی می‌زند

□

بر خاک دیگران به تکبر چرا رود؟

□

درون تیره و دندان خون فشان دارم

□

که از ستم ندهد داد دادخواهی را

□

هستی اشیایی سر فتنه‌ی غوغایی

□

خوشا وقت قبای می فروشان

□

ور نه دیدی ز چه بودیش به سر گردیدن

□

روح پیوند شو به عالم خیر

□

کان قبائیست که ناچار بباید پوشید

□

مگر بینوایی در آید ز راه

□

که ببرند آشنایی را

□

کذلک یحسن فیما بقی

□

اگر چه می خلدت عاقبت کند یاری

□

رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

□

بر دو چشم کژ او فرض بود خندیدن

□

که به غفلت گذشته یا به حضور!

□

تا پیش رویت آسمان آن خال اختر برکند

□

زمام شتر بر سرم زد که خیز

□

که دل فروز چو دینی و دل‌ربای چو دنیی

□

کاش پنداری نبود این خواب شیرین مرا

□

یا منیة الفاد، دار ولا تمار

□

ما حل له شارعنا فیه شرعنا

□

این دعای خوش است آمین کن

□

دل داننده را نه در خوردست

□

در دیده‌ی بیدار من دلشده خوابی

□

که می‌آرد اندر پیت گوسفند

□

از بهر عذاب زندگان است

□

وه که از هر طرفت طرفه تماشایی هست

□

چند به دل آموزی مغلطه و طراری

□

زند به گوشه ابرو و در نقاب رود

□

زلف که را گشوده‌ای حلقه به حلقه مو به مو

□

چو آمد به نزدیک مازندران

□

گرش به تیغ زنی روی بازپس نکند

□

که از دست شکیبایی برونست

□

کیت عز و علا در شان اوست

□

پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

□

که مقصود از این جا و آن جا تویی

□

ز رهگذر که در پاخلیده خارجفایت

□

گرو گل ز گلستان بستان

□

ز مشک سیه بر سرش افسرست

□

گرد آن نقطه‌ی موهوم کشد پرگاری

□

صاحب دوست روی دشمن خوی

□

زدیم در عسل وصل آن نگار انگشت

□

تا به طاق آسمان زد قبه خرگاه را

□

درد و غم چون تو یار و دلبر باری

□

بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

□

بر شاخ درخت انار خندان

□

روان سراینده رامش برد

□

وجودم رفت و مهرت همچنان هست

□

که در تأمل او خیره می‌شود ابصار

□

درو عدل و احسان نخواهیم یافت

□

که نهد بر سپهر خوان مگر او

□

نه نقل او چو خسیسان به قند و بادامی

□

نمی‌بیند دل وی جز کشش از زلف دلجویت

□

امیر است او امیر است او امیر ملک گیر است او

□

بدو آگهی آورد زان سپاه

□

گو باغبان بیا ودر بوستان بگیر

□

کز او بر دل خلق بینی گزند

□

نطق زبان آور است لال حقیقت

□

مرا آن دم سوی جان داد عز الدین بوعمران

□

ورنه چو جغدان سوی ویران شوی

□

به تجمل بنشیند به جلالت برود

□

خون سگان کی خورد ضیغم خون خوار من

□

برآشفت و پاسخ نداد ایچ باز

□

شیرینتر از این خربزه هرگز نبریدست

□

که تا قصر دماغ ایمن بود ز آواز بیگانه

□

تمام عمر، نشستیم و گفتگو کردیم

□

که خرابی نرسد مملکت ویران را

□

اننی لست احب المفتری لا تظلمونی

□

دی که در بزم میان من و اغیار نشست

□

اسرار به هم گفته شاباش زهی آیین

□

ز گردان فرستاده‌ای برگزید

□

کنم مراد دل از خاک آستان تو حاصل

□

بزرگ آمدش طاعت از طفل خرد

□

حسن همه نکویان رنگی ز گلستانت

□

که از این خاک توان یافت سر و سامان را

□

گه مست می‌فتادم بر خاک پای او

□

حدیث غمزه‌ات سحر مبین است

□

ترفق ساعه و اسال وصل من باد بالهجران

□

بلرزید بر جای آرام و خواب

□

یا هوای دوستی ورزند باری چون تو دوست

□

یقایس مسلوب الفاد بلاعب

□

توبه گر سنگ بود بشکستش

□

فرخی صبح عید با تو صفا کردن است

□

تو همی‌بخشی و همی‌خندی

□

به که بیرون فکنم از دل صد چاک تو را

□

نه سنگی هم گشاید آب حیوان

□

به چهره بسان بت آزری

□

هر دم عروس غنچه برون آید از حرم

□

شب از بیم او خواب مردم حرام

□

که حاصلم همه چشمی تر است و جانی خشک

□

بنگر چه می‌کند عشق سلطان محتشم را

□

مثال ده که کند ابر غم گهرباری

□

هم تواند کرمش داد من غمگین داد

□

چلبی قللرن استر چلبی نه سز سن

□

مکن سستی اندر گه کارزار

□

هیچ مجموع ندانم که پریشان تو نیست

□

ز بهرم یکی خاتم و زر خرید

□

به روی چو مه دلربایی مکن

□

گه تمیز قبل از دبر نمی‌دانی

□

چگونه باشد یوسف به دست کور نخاسی

□

به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم

□

که زهی جود و سماحت عجبا قدرت و تمکین

□

بران نره دیوان گشته گروه

□

زانکه چون صبح به سحرت یافته‌ام

□

گر او هست حقا که من نیستم

□

جایگهش ایمن و آباد بود

□

پس چرا از گره‌ی زلف زره پوشیده‌ست

□

کیف یروی کبد ذاب من استسقاء

□

به جفای فلک و غصه دوران نرود

□

به هر دم پخته‌تر از شیوه تو

□

نخستین بران کینه بندد کمر

□

سپر انداخت عقل از دست ناوک‌های خون ریزت

□

که گرگ و میش به توفیق او هم‌آوازند

□

ساخت چون زاد محمد کاظم

□

یک صید نیم‌جان ز کمین‌گاه او نجست

□

که کفست صورت به بحر معانی

□

کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

□

از زمین نبود مگر از جانب بالا است این

□

خم منزل جادو اندر گرفت

□

روان نیست نقدی ببازار عشق

□

بر او مشتری از مگس بیشتر

□

گلخن جسم را همی تابید

□

دست پرورد روزگار من است

□

جان و دل چون قازغان شد جوش اندر جوشه‌ی

□

ولی چگونه مگس از پی شکر نرود

□

صد تیغ اگر ببینی هم دیده را سپر کن

□

نیارامد از تاختن یک زمان

□

نه آدمیست که بر تو نظر نیندازد

□

و بینی و بین الحی بید اجوبها

□

که در بزم سبک روحان نکو نبود گران جانی

□

گوی زر یافت جیب ملحم صبح

□

رهیدم از کله و از سر و کله دوزی

□

اخگری در گوشه‌ی گلخن همان گیرم نبود

□

بر روزن دلبر رو در خانه خود منشین

□

کیان را بدان جایگه فخر بود

□

طعنه بر ابر و آفتاب زده

□

داند که چه درد می‌کشد مجنون را؟

□

در جهان خود ز دست عشق که رست؟

□

من و تحسین تو تا کار زبان گفتار است

□

همی کوبند کوس کبریایی

□

ز لوح سینه نیارست نقش مهر تو شست

□

وه که خجل نمی‌شود میل من از ملال تو

□

که رستم یکی روز از بامداد

□

فریاد در نهاد بنی آدم اوفتد

□

کاندر نظر هیچکسش منزلتی نیست

□

که نماند بیش ما را سر زهد و پارسایی

□

مدد از کبریا فرستادی

□

که تا به واسطه آن دلی به دست آری

□

پیشت که گشته مست و خرابت که بوده است

□

تا کی ز دستان آخر وفا کن

□

پدید آورید اندرو زشت و خوب

□

گفت اینک شمع را روشن ببین پروانه کو

□

سریر سلیمان علیه‌السلام؟

□

شهریارش دلنوازی والیش جان پروری

□

تو گویی گریه‌ام در آستین است

□

پس نیست عجیب گر قدح و جام نگنجد

□

درش ببست و کلیدش به دلستانی داد

□

اول قدم از قدم بریدن

□

رخ تیغ هندی بشویی همی

□

وز حسن خود بماند انگشت در دهانت

□

که بازماند ازو در جهان به نیکی یاد

□

ور به دست آید وصالش جان به پشت پا زنند

□

آینه بر عذار بندد صبح

□

وین خیال غم و غم را همه در گور کنیم

□

دیگر به جای پرخطری می‌کشد مرا

□

آیین گل است در گلستان

□

بشد شادمان تا سیاووش گرد

□

نبود خبر از حادثه‌ی دور زمانش

□

غلامان سلطان زدندش به تیر

□

مهره گرد آمده به ششدر عشق

□

سرمایه‌ی ثواب شد آخر گناه ما

□

نهنگ فقر چه ترسد ز دوزخ آشامی

□

کار این زمان ز صنعت دلاله می‌رود

□

من سکر یلقب‌ام الفتن

□

ز گرما و از تشنگی شد ز کار

□

حسرت امشب چو دوش محنت فردا چو دی

□

دیر ننشست نازنین مهمان

□

به زاری کردنم شادی، از آنم زار می‌داری

□

برند اگر به خنجر کین بندبند ما

□

هیچ نگنجد چنین محیط به غاری

□

تا خود چه نقش بازد این صورت خیالی

□

جان طلب کن جان و لاف تن مزن

□

به شادی و خوردن دل اندر نهاد

□

شراب را ابدی دان و جام را ازلی

□

همچنان کز من شنیدی پیش آن دلبر روایت

□

می بی من اگر خوری حرامت

□

کتش و مشک زد به هم نافه‌گشای صبح‌دم

□

که به میزان نهند با زر جو

□

گردنم زیر بار منت اوست

□

ستیران را چه نسبت با ستوران

□

هزاران هزارم فزون لشکرست

□

سر و جان خواه که دیوانه تأمل نکند

□

نام در عالم و خود در کنف ستر خدای

□

دل من عشق گشت و او دل شد

□

ور نه چشم و لب و رخسار و دهان این همه نیست

□

سخنی گو، خمش مکن، که به غایت شکر لبی

□

نگاهی کرد و دانستم که چشمش برمنست امشب

□

انفسنا نحن له بایعون

□

وگر سام شیرست و گر نیرم‌ست

□

الا ای باغبان در نو بهاران

□

ز بیماریش تا به مرگ اندکی

□

زو کرامات اولیا لامع

□

وا حسرتا اگر بگذارد چنین مرا

□

کن کالقدح مذیقا للقوم فی‌القیام

□

اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

□

خفته کند ناله خوش خفته بیدار تو کو

□

همیشه به جنگ اندرون نامدار

□

ما را غمت ای ماه پری چهره تمامست

□

که هرچه حاکم عادل کند نه بیدادست

□

بی لب شیرین یارم، مرگ به زین زندگی

□

که بتی چهره نیفروخت به زیبایی ما

□

آن قلم را چه حاجت از یاری؟

□

ای کاج هر چه زودتر از در درآمدی

□

شهره شهری شده ما کو چنین بد شد چنان

□

نکردی ز بیمش برو دیو راه

□

از پی آن دل پرخون بنشان آمده‌ایم

□

بدی، سر که در روی مالیده‌ای

□

در وجودم جنین روحانی

□

این سپیداب پست شهوت جوی

□

سپارم به تو جان که جان را تو جانی

□

آری شود ولیک به خون جگر شود

□

خشم چرا کرده‌ای چیست چرا همچنین

□

جهاندار و پرورده‌ی روزگار

□

که جان من دل از این کار بر نمی‌گیرد

□

تمنیت لو کانت تمر علی قبری

□

وز می اشتیاق تو مستم

□

بدین بهانه سیه کرد روزگار مرا

□

وگر رباب ننالد چراش ادب نکنی

□

که ننشینم ز پا تا جان دهم از مهر در پایت

□

پیشکشی کن قماش رونق تجار بین

□

همی رای شمشیر و تیر آیدش

□

داستان آه سردم دمبدم تقریر کن

□

در سرایت خود گل افشانست سبزی گو مروی

□

کتاب آفرینش را به نام نامیت طغرا

□

هر سو نگری روی وی از پرده هویداست

□

به ظلمت لحد خود چراغ ایمانی

□

حیوانی که ننوشد می و انسان نشود

□

در شب تاریک گویی شمع یا مهتاب کو

□

فرستاده آمد به نزدیک شاه

□

پروای قول ناصح و پند ادیب نیست

□

که نه وقتست که در خانه بخفتی بیکار

□

از جهان رفت حیف بدرنسا

□

آتش عنبرفشان برکرد صبح

□

مسافران فلک را تو آتشی و تو آبی

□

راندن از چشم و برون کردن ز دل نتوان تو را

□

کز کبر برآید او بالا مثل روغن

□

شب تیره را روز پنداشتی

□

سرشک ما نگر و ماجرای دریا پرس

□

که زر برفشاندی به رویش چو خاک

□

تن من خاک پای ایشان است

□

بوسیدن لب تو به ابرام خوش‌تر است

□

چه گوش‌ها بگرفتی به عیش دان بکشیدی

□

مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش

□

کی غم خورد دل من و آن غمگسار با من

□

برفتند با لشکری گشن و کوس

□

دانند که دیوانه چرا جامه دریدست

□

محکوم حکم و حلقه به گوش گدای تست

□

به کدام امیدواری غم خود به یار گویم

□

قبله‌ی مجنون عشق خیمه‌ی لیلای اوست

□

زانک ندارد گل رعنا وفا

□

ما درین فکریم و مردم را خیالی دیگر است

□

اما چو به گفت آییم یاری من و یاری تو

□

به کوتاه نیزه همی بافتند

□

از چار حد نه فلک یکدم علم بیرون زنیم

□

به گنج قناعت فرو رفته پای

□

خستگان را دمی ببخشایی؟

□

طوطی به هوای شکرستان تو برخاست

□

هذا شرابی، هذا غذایی

□

که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد

□

زیرا که تو هشیاری هر لحظه کشی گردن

□

بیفگند و آمد به جای نشست

□

همچو موسی ارنی گوی به میقات آیند

□

چگونه به هر موی شکری کنم؟

□

دست گلچین روزگار نهشت

□

چرخ چهارمی نه که فردوس هشتمی

□

گزاف نیست برادر چنین نکونامی

□

رشته‌ای برپای این گنجشک نوپرواز نیست

□

در جهان او را چو حق بی‌مثل و بی‌انباز بین

□

نشست از بر چرمه‌ی سنگ رنگ

□

جان که بود شارح تفسیر عشق

□

به جهل و ضلالت سر آورده بود

□

به زیر پای هجرم چند مالی؟

□

خاکی که آفتاب خورد خون او خورید

□

یکی شمعی فرستادش، براتی

□

گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود

□

یار درآمد به مراعات من

□

که اندر جهان روشنایی ندید

□

ولی روز روی تو ماهی خوشست

□

نترسی که بر وی فتد دیده‌ها

□

نغمه‌ای گو، ز پرده‌ی عشاق

□

معنی نمود آیت خورشید و ماه را

□

دو سه قدم نه این سو رضای این مستان جو

□

زان که در پیراهن حور این چنین اندام نیست

□

عاشقان را صبر نبود در فراق دلستان

□

گذر کرد ازان پس به مکران زمین

□

قد یارم نگر و سرو خرامان کم گیر

□

که باشند در بحر معنی غریق؟

□

هستی خود ملول کرد مرا

□

چندان که من ز شست دل‌آرام تیر را

□

که من بجستم عمری ندیده‌ام باری

□

که کیمیای مراد است خاک کوی نیاز

□

هرچ بینی غیر من گردن بزن

□

یکی لشکری ساخته بر دو میل

□

از خسروی ملکت پرویز خوشترست

□

که عیبم شماری که بد کرده‌ام

□

آویخته جان من به مویی

□

خونی که ریختی ز دل چاک چاک ما

□

آن های تو کو که وقت هیهات شده است

□

گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

□

که نداند لب بالا و نجنبد لب زیرین

□

کسی کاو بنازد بران مرز و بوم

□

نافه گشائی کنی و مشک نثاری

□

شرم می‌دارم ز روی گلعذارت خیر باد

□

نیست جز گیسوی تو برخوردار

□

سروی است چو با قامت افراخته برخاست

□

چند ازین زندگی سرسری؟!

□

اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد

□

نه بنده راست ملالت نه لطف راست کران

□

به کرسی زر پیکرش برنشاند

□

دراز دستی آن زلف پرشکن چه خوشست

□

با نفس خود کند به مراد و هوای خویش

□

جو از رخ پرده برگیرد به پیشش شادمان میری

□

آه که کم عمر بود عطسه‌ی من آه

□

وفا زو چه جویی ببین بی‌وفایی

□

شود زبانه‌کش از مغز استخوان من آتش

□

شکر خواهم که باشد سخت ارزان

□

گرفتند هر دو دوال کمر

□

در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم

□

چو خور زرد شد بس نماند ز روز

□

گرچه از چشم ظاهرم دور است

□

تیغ در دست طفل نادان است

□

نزل السهیل سهلا و اقام فی جواری

□

نهاده‌ایم مگر او به تیغ بردارد

□

وز مری تو خویش را رسوا مکن

□

کشیدن سپه سر نهادن به راه

□

که در این ره سر و سامان حجابست

□

که شخصی همی نالد از دست تنگ

□

نمی‌دانم که می‌سازد؟ همان ساعت پشیمانش

□

هوشیاری مشکل است البته مستان تو را

□

به پیش قامت زیباش آسمان پستی

□

یار ما این دارد و آن نیز هم

□

اندر طلب آن مه رفته به میان کو

□

چو آمد بر لشکر نامجوی

□

حلقه‌ی زلف شکن بر شکنت معدن دل

□

مروت نباشد که بگذارمش

□

آتشی کز درون برافروزیم

□

چون ... رئیس گشتی اکنون

□

برای طلعت آن آفتاب در سمری

□

خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب

□

تو را حاجت به دوران و زمان کو

□

زن و مرد شد پیش او با خروش

□

دل شوریده حال من خستست

□

خانه آبادان و عقل از وی خراب

□

زدن از توست و از من آهی خوش

□

رخصتی بر صید مرغان حرم دادی مرا

□

رهبر ما شد بوی افندی

□

رخ خود زرد سازد مردمش خوانند ماه من

□

چون شدی غرق شکر رو همه تن می‌چش از او

□

در خوابگه نرم کردند باز

□

که دمد سنبل سیراب ز برگ سنمش

□

دگر با حریفان نشستن گرفت

□

که ز گل، عندلیب غافل نیست

□

می‌خورم در آشنایی حسرت بیگانه را

□

چشمی که درد دارد، او را چو توتیایی

□

من آن کنم که خداوندگار فرماید

□

تا که عسل پر کند آن شه شکرلبان

□

هنرمند دانیمش ار بی‌هنر

□

گر چه بی روی تو ما را سر بازار نبود

□

آن دم که عازم سفر آن جهان شود

□

مراد جام زجاجی و باده‌ی عنبی است

□

بر سری نیست که از تیغ تو منت‌ها نیست

□

نادیده بیاورده دگرباره، بدیده

□

و دار باللوی فوق الرمال

□

جان و سر قصد سر این دل غمخواره مکن

□

بخوابید و آمد به نزدیک شاه

□

یاری آنست که ما را شب غم یاد کنید

□

نه از چشم بیمار خویشش خبر

□

زنم فریاد و گریم خون کشم آه و کنم ناله

□

بی‌خبر باش که صاحب خبری پیدا نیست

□

گفت بروید هر چه بکاری

□

گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید

□

صد گون شکر بجوشد از تلخی صبوران

□

به مژگان همی از جگر خون کشید

□

ظاهرآنست که از نسل بنی آدم نیست

□

مگر از دیار دنیا، که سر دو راه داری

□

شب و روز در آشیان از جدایی

□

همیشه چشم امیدش به دست گل‌چین است

□

دران غمزه چه داری تو؟ به زیر لب چه می‌خوانی؟

□

باز این چه داغ بر دل عاشق فزودن است

□

نی به حق ذوالجلال و ذوالکمال و ذوالمنن

□

برفتند شاد از در شهریار

□

اگر چه بنده باقبال می‌شود مقبل

□

خود چنینی یا به عمدا می‌روی

□

نیم مستیم کو کرشمه‌ی یار؟

□

که نگرفته‌ست دست هیچ سلطانی عنانش را

□

اضحکنی نور فادی، اسکرنی شربة ربی

□

او سلیمان زمان است که خاتم با اوست

□

در آینه کی گنجد اشکال کمال تو

□

نشسته بر اورنگ بر شادکام

□

که یقین درگمان نمی‌افتد

□

گر به توانگری رسد، نوبتی از گداییت

□

طراز قامت رعناش کسوت عصمت

□

به هیچ آخر گرفتم کام خود ار

□

گفتم: « تا بیامدم، دلشده و مسافرم

□

نگارین گلشنش روی است و مشکین سایبان ابرو

□

در روی خودیم مست و حیران

□

میان بسته‌ی جنگ و دل کینه خواه

□

شمسه‌ئی زان گره غالیه بارم برسان

□

در ذکر بیچاره‌ای باز کرد

□

بیا، که چشم مرا بی‌تو نیست بینایی

□

به خلیفة الله المطاع المهتدی

□

عاقبت آخر در عمل آیی

□

تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش

□

ای که کفرت همچنان و ای که ایمان همچنین

□

بشد نامداری ز کندآوران

□

که شنیدست عقابی که شکار مگسیست

□

بختت بلند و گردش گیتی به کام باد

□

با آنکه نرفته بود جایی

□

از آن برگشته مژگان است ما را

□

روشن و پیدا نکردی همچو روز آن راه را

□

کامشب از درد درین کوی به فریاد که بود

□

که تا ز خنده وصلش گشاده گشت دهن

□

سرش سوی پستی گراید نخست

□

از صوامع بدر میکده آواز کنیم

□

قباهای اطلس، کمرهای زر

□

ز بیم خوی او خاموش و در دل ماند مطلب‌ها

□

در گنبد جان ستان زند صبح

□

ز ابر دل قطرات حیات می‌باری

□

خواجه آن است که باشد غم خدمتگارش

□

هیچ سروی این ندارد خوش قد و بالا است این

□

ز یاقوت و زر افسری برنهاد

□

لیک معلوم ندارم که کند یا نکند

□

تنی چند مسکین بر او پای بند

□

کم جو ز گلبنی که بر آن آشیان پر است

□

که نقل مجلس فرهاد نقل شیرین است

□

آن ز خری دان که تو سر واخری

□

مرا هم خوانده گویا نبوت قتل منست امشب

□

آن پرنمک و پرفن و عیاره ما کو

□

سپه را همه سوی هامون کشید

□

برفکن پرده از آنروی که من دانم و تو

□

الا تا نداری ز کشتنش باک

□

یافته نور انبیا روشنی از ضیای او

□

ولو بلغ الرفیع ذری الرفیع

□

بهارش را نگرداند خزانی

□

مذاق حرص و آز ای دل بشو از تلخ و از شورش

□

قصد این مستان و این بستان مکن

□

برافگند پوینده مردی به راه

□

من هیچ ندیدم به لطافت چو دهانت

□

به گرما بپختم در این زیر خام

□

اکنون که اسیر توست رسواش مکن

□

زان که بر دامانت از خونش نشان تازه است

□

نعل معکوس و خفیه می‌رانی

□

آید به هیچ معنی زین خوبتر مثالی

□

و آن دگر را که رئیس است نگویم تو بگو

□

نشست از بر ژنده پیل ژیان

□

بوسه گاهی نیست الا کوکب بشماق او

□

ز شوخیش بنیاد تقوی خراب

□

هر دم به تو رایگان نماید

□

هیچ زر رشته ازین تافته‌تر کس را نی

□

طلسم دلبریی یا تو گنج جانانی

□

که عمر خضر می‌بخشد زلالش

□

حضرت چون من شهی وآنگه یاد فلان

□

بگویش که مارا چه آمد به سر

□

واجب آن باشد که یاران یاری یاران دهند

□

که همچون ذره در مهرش گرفتار هوا ماند

□

هر مرغ کز آشیان ما جست

□

فغان که دوست به خواب است و خصم بیدار است

□

که مرا ز دست عشقش بنماند دست و پایی

□

روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

□

نفخه صور است یا عیسی ثانی است آن

□

گزیده ز ترکان شمرده سوار

□

نیست در شهر این نفس بی‌جست و جویت محفلی

□

کریم خطا بخش پوزش پذیر

□

که سترش عفاف است و زیبش هنر

□

که صف شکن مژه‌ی لشگر افکن است تو را

□

بدادمی عجب آورد گفت گستردی

□

که دل چه می‌کشد از روزگار هجرانش

□

این دو بگفتم باقی می‌دان

□

ز وام خرد جانش آزاد کرد

□

تا ببینی چشمه‌ها را کاب دریا برده‌اند

□

بیا تا هم بدین درگه بزاریم

□

من و شب‌ها و درد انتظار و دل طپیدن‌ها

□

کز سر کوی تو فردوس برین خوش‌تر نیست

□

در گل و گلزار همچنانک تو دیدی

□

از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

□

ای دوست خمارم را از لعل لبت بشکن

□

به رنج و به سختیست با شهریار

□

تا چه افتادست کز چشم شما افتاده‌ام

□

برسم عرب نیمه بر بسته روی

□

سایه‌ی چتر جلالت جاودان انداخته

□

کامی که خواستیم روا کرد چشم دوست

□

خوبیم و زیبا کامشب نخسپی

□

دور باد آفت دور فلک از جان و تنش

□

رخش هر لحظه می‌گوید که گلزار مخلد بین

□

به نزدیک دستان و رستم درود

□

هر دمم در کنار می‌افتد

□

که آسمان به سروقتشان دو اسبه نتاخت

□

می بده «مای» ما ز ما بستان

□

غم لیلی نشاط مجنون است

□

سخت لطیفی، ز کجا آمدی؟

□

بر روی زمین روزنه جان و در دل

□

ای هزاران جان فدای جان تو

□

سپه برنشاند و بنه برنهاد

□

و ایمن از خویش و بری از نفی و اثبات آمده

□

دگر زور در پنجه در خود ندید

□

«این تحریمه علی‌العشاق»؟

□

ترک سمرقند یا سوار خجند است

□

بر سر زار زار بیماری

□

ظریفی مه وشی ترکی قباپوش

□

بس تشنه شدند می پرستان

□

به نخچرگه زو رمیدست رخش

□

برخیز که نوبت سحر بنشست

□

کنی ظلام و کیسی قل مافیه

□

خصوص اصفهان رشک باغ بهشت

□

که مو به موی تو در علم غمزه استاد است

□

که جمله محض خرد بود و نور هشیاری

□

وگر نه سر به شیدایی برآرم

□

تا نیفتند اندر او مگسان

□

نمانم که آید بدین روی آب

□

شب فراق دریغا اگر بود خوابی

□

به سر بر کلاه مهی داشتم

□

از جفای فلکش خار اجل برپا شد

□

حسرتم جانکاه و دردم قاتل است

□

می‌روید از زمین و ز کهسار کیمیا

□

که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ

□

هم تو بنا نهادی هم تو تمام گردان

□

می‌گزد همچو مار، جاده مرا

□

سنبل سیراب را در پیچ وتاب انداختست

□

زیر هر داری جوانی دیگرست

□

که جان جمله جهان ز انتظار بگدازی

□

بانگ عشاق نغمه‌ی صور است

□

که می‌رسد به تو ای ماه مهربان چونی

□

و واصلنی علی رغم الاعادی

□

ای رفته برون از جا آخر به کجایی تو

□

چون رگ تاک نکردیم درین فصل بهار

□

ور ز پای او سرم سر برنگیرد گو مگیر

□

ز هر جنس در نفس پاکش علوم

□

باری، از بی‌خبری کاش خبر داشتمی؟

□

زیرا که عشق از همه کس پهلوان‌تر است

□

ز هشیاران نیاید هیچ یاری

□

کز آتش درونم دود از کفن برآید

□

بنه گردن رها کن سر کشیدن

□

می‌زدم بر سینه هر سنگی که برمی‌داشتم

□

خود را چو کمر گر چه به زر بر تو توان بست

□

منت چه وصف بگویم تو خود در آینه بین

□

برد سوی عبادت خاصش

□

من و این دیده‌ای که مفتون است

□

گردد دیوار سیه منطقی

□

مشرب عشرت من گشت مکدر به عبث

□

که به جوش اندرآمد فلک از عقار مستان

□

بعد از هزار دور که نوبت به من رسید

□

ندانی باز اگر فردا بیایم

□

یاد شکر مکن سخنی زان دهان بگوی

□

می‌گذشت او به راه خود ناگاه

□

نتوان کشیدن این همه بار گناه را

□

ندما فی ندم فی ندم

□

در میکده جو که جام دارد

□

این بنده تو را گوید آن می کن و این می کن

□

به غیر از بخت گمره، خضر راهی

□

اگر نه صبر بفریاد من رسد فریاد

□

که در حمایت صاحبدلان بسیاری

□

بعد از آن دیده بر رخ تو فکند

□

ثم الخاء لزمرة الخلطاء

□

هست دلی کو چو دلم زار نیست؟

□

ز خود برون شد و بر خود درید پیراهن

□

جان منی چون یکی است جان من و جان تو

□

برای جنگ و پرخاش آفریده

□

آتشی در جان هشیاران فکن

□

چو مردی چه سیراب و چه خشک لب

□

فغان که نیست اثر ناله و فغان مرا

□

گهی رخسارش آتش می‌زند یک باغ نسرین را

□

و نعمة احاطت جمیعة الانام

□

نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست

□

درد خود مفرستم و درمان مکن

□

رحم کن بر جگر تشنه‌ی ما ای ساقی

□

که به گل چشمه‌ی خورشید نهان نتوان کرد

□

ببخشید درویش پیراهنش

□

جان فشانند بر او کان رخ زیبا بینند

□

مردن چه فرق دارد با زندگانی ما

□

ای ماه روی سروقد ای جان‌فزای دلگشا

□

هر کجا مرغیست سرگردان آب و دانه ایست

□

تا جدا گردد آن جان نزارش ز بدن

□

در شبستان جهان تا چشم بگشودم چو شمع

□

قرین و محرمم از شام تا سحر دیوار

□

به نعمت بباید در فتنه بست

□

به تو مشغول وز جهان فارغ

□

به کمند تو مگر تازه گرفتاری نیست

□

هنگام کار آمد مردانه باش مولا

□

چو از میان چمن بوی آن کلاله برآید

□

برگذشت از عرش و فرش این کاروان ای عاشقان

□

کز غلط بینی قفس را آشیان پنداشتیم

□

باشد که مرا یکنفس از خود برهاند

□

سوی صحرا شد از سرمستی

□

ز ما و می‌شنوی زین سبب ز خلق سخن‌ها

□

به چه امید توان هر سحر از جا بر خاست

□

که م دوش گفتی هی تو کجایی

□

صد خار غم به قوت غمخواری رقیب

□

رفت ز حد ذوق مناجات من

□

چنگ را بگذار، قانون محبت ساز ده

□

آن ندارد ز لطافت که در آن جامه تنش

□

که خار مغیلان نکندی ز پای

□

ز بیم صبح چشم دیگرم بر کوکب است امشب

□

که عقل بر سر بازار عشق حیران است

□

فی سناسیمائکم نهتدی، ایم هو کی

□

بدان امید که آن شهسوار بازآید

□

نعره‌های آتشین و چهره‌های زرد کو

□

از مغز خود گرانی دستار می‌کشم

□

بسیار قلب صف‌شکنان کو شکسته است

□

خیمه زد در سواد عباسی

□

مرگ مرا که می‌طلبد از خدا رقیب

□

گنج غمت اندر دل ویرانه‌ام امشب

□

زمین ز آب تو باید گل و گلستانی

□

که آتش غضب افروخته است رنگ تو را

□

من دست از او نشویم تو فتنه را مشوران

□

ما را به گوشه‌ی چشم، تسخیر می‌توان کرد

□

و گر زمانه نی شرط مهربانی کو

□

جهاندیده‌ای گفتش ای خودپرست

□

با تو سودای لاابالی کرد

□

گرفتی از همه عضوت مراد اعضا را

□

باغ چه صد هزار چندانی

□

به دست شاهوشی ده که محترم دارد

□

بر سر او تو عصای محو موسی وار زن

□

خونی که در دلم تو ستمکار می‌کنی

□

مترصد که پیامم ز بر او چه رسد

□

صید بین تا چگونه صیدش ساخت

□

داد ز لعل خودم در عقیق مذاب

□

عاقبت درد محبت عین درمان شد مرا

□

چو ز اختری بجهی قلب آسمان باشی

□

در اولین قدم نفس آخرین ماست

□

حکایت‌های آن گلزار برگو

□

کنون قربی که هست او را فراهم بود ایامی

□

گوی دل افکنده‌ایم در خم چوگان عشق

□

کزاین خانه بهتر کنی، گفت بس

□

گر به کف در نگار داشتمی؟

□

کان سر زلف دام شد پای دل رمیده را

□

دور بگردان که آفتاب لقایی

□

برق دولت که برفت از نظرم بازآید

□

چو کشتی نوحی به جیحون من

□

تمام خاک درت را ز گریه تر کردم

□

دلم این لحظه نگهدار که دلدار برفت

□

سبز در سبز چون فرشته باغ

□

وفا با بی‌وفایان، بی‌وفائی با وفاداران

□

گر به چنگ آورم آن سلسله پرچین را

□

خدای را تو ببینی به رغم معتزلی

□

آن که روئی به کف پای تو ننهاد که بود

□

نتواند غیر تو تدبیر دوا کردن

□

پیداست که در خانه کسی پیدا نیست

□

چو خالش کو مهره‌ئی چو زلفش ماری

□

خیالت دگر گشت و میلی نماند؟

□

عالم جان و جان عالم بود

□

خلاف رای تو کردن خلاف امکان است

□

که وقت آمد که از قشلق بییلا رخت گرداند

□

بقای جاودانش ده که حسن جاودان دارد

□

بر رو و سر پویان شود چون آب اندر جوی او

□

ز بیم چشم بد بر دیده‌ی بیدار می‌لرزم

□

سواد زلف تو گوئی که رای بوالحکمست

□

تاج بخشی و تاجداری بود

□

مرهم اندورن ریشش شد

□

و محامد مقرونة بدعاء

□

والدمع منه سارا کن هکذا حبیبی

□

کوچ کن کوچ که از صد طرف آوازه رسید

□

التفات او به دانه طوف او بر دام کو

□

گر چه چون پرتو به خاک از آسمان افتاده‌ایم

□

ور ازین پس ندهد داد دلم مسکین دل

□

که افتادگان را بود دستگیر

□

طالب اصل کار و تارک فرع

□

که ز مژگان سیاه تو نگونسارتر است

□

ز آسمان چهارم چرا گذر نکنی

□

برکشم این دلق ازرق فام را

□

که چارجوی بهشت است از تکش جوشان

□

آب دریا در مذاق ماهی دریا خوش است

□

طاق ابروی تو محرابی خوشست

□

کام تو عطرسازی کام تو بس

□

که در عالم نیابد دل‌ربایی

□

جنت حکایتی ز رخ دل پسند تست

□

نماند صبر و قرارم، تو نیز می‌دانی

□

آن جا بمال چهره و حاجت بخواه از او

□

غذای جمله را داده تمام او

□

دیوانگی به جای دگر می‌بریم ما

□

مردم چو شمع انجمن وز انجمن باز آمدم

□

بالاتر از سیاهی، رنگی دگر نباشد

□

پنجه با چنگال ضیغم غوص در کام نهنگ

□

کز صف زده مژگان تو هر گونه سپاهی است

□

ز اندیشه گشت عیش تو اشکسته گردنی

□

گر چه سخن همی‌برد قصه من به هر طرف

□

تو عاقلی و فاضلی دربند نام و ننگ شو

□

به عقبی شد جوان از گیتی دون میرعبدالله

□

لیک چون نکهت انفاس تو روح‌افزا نیست

□

جامه پیروزه‌گون ز پیروزی

□

سر و سر حلقه‌ی اهل یقین رفت

□

سخت آزادی ما بند گرفتاری ما

□

زهی حماقت و ادبیر و جهل و گر کینی

□

گر نوازش می‌کنی زین پس به این قانون مرا

□

پشتم خم است و سینه کبودم چو آسمان

□

وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی

□

تا صبحدم خروشم هذا نصیب لیلی

□

بپیچید و بر طرف بامی فگند

□

چه زیان دارد اگر سود کند از تو کسی؟

□

بعین ظبی نساء بغداد

□

میان گنج زری مس قلب می‌چینی

□

گر چه پریوش است ولیکن فرشته خوست

□

سر به گردون رسدم چونک بخاری سر من

□

ابر سیه چو رایت اسکندر

□

این خیالست که سر در سر سودا نکند

□

زنده شد نام نامداران را

□

خلفای مطهرند همه

□

و آنجا که سر زلف تو صبحم همه شام است

□

نحو جنی غصنک کی نجتنی

□

دوش خرگه بر طرف شد دی نقاب امشب حجاب

□

در حرم جان ما بر چه رسیدی بگو

□

خواب سنگینی چو کوه قاف بر جا مانده است

□

خاموش تا به چند نشینی درین قفس

□

حق این است و صاحبدلان بشنوند

□

کی رساند دلیل نابینا؟

□

من بهشتی را نمی‌خواهم به غیر از کوی دوست

□

گه عمامه و نیزه‌ی که غریبم عربی

□

کسی آن آستان بوسد که جان در آستین دارد

□

کجا پنهان شود آن روی نیکو

□

گر ناله‌ی شبگیر درین مرحله بودی

□

ز من مپرس که آن در بیان نمی‌گنجد

□

هم قوی‌دست و هم قوی‌رایان

□

که جان من ز غم عاشقی بخواهد کاست

□

من و این خواب پراکنده که تعبیرش نیست

□

چنین داند که تو مغرور و گولی

□

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم

□

چونک تو هستی آن ما نیست غم از کسان تو

□

چمن را پاک کن از سبزه‌ی بیگانه ای ساقی

□

در حلقه‌ی گیسوی او صد دل گرفتار آمده

□

ز چوگان سختی بخستی چو گوی

□

تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را

□

کاکل پیچان او پنداری از دنبال نیست

□

در خاک خویش تخم سخا و وفا بکار

□

بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست

□

سوی گور این شهیدان بگذر زیارتی کن

□

آن‌گه که شب ز مشرق بیرون کشد سپاه

□

گفت کان زلف و جبین نیست که شام و سحرست

□

از پی بخت بود داشته پاس

□

نشیند به دامان او گرد من

□

آری به چشم من همه چشمی کحیل نیست

□

جمله گل و عشق و هوش زادمی

□

از آن کمانچه ابرو رسد به طغرایی

□

ور زانک بزاد زاد خندان

□

از وعده‌ی دروغ، دلی شاد کن مرا

□

دمادم قاصدی باید ز خون دل روان کردن

□

می اندر سر و ساتگینی به دست

□

گاهی که بر ما بگذری دانی چه بر ما بگذرد

□

الا کسی که صاحب ذوق سلیم نیست

□

بیرون جهد، عشاق را غرفه کند در خون چنین؟

□

خوش می‌کند حکایت عز و وقار دوست

□

همه عقلم همه عشقم همه جانم به جان تو

□

یا به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را

□

کانک رنج تو کشد راه بدرمان نبرد

□

خازن از جستجوی آن رسته

□

به روی من همه درهای آسمان بستند

□

که نهان با تو کسی را نظری نیست که نیست

□

کنون چو مست و خرابم صلای بی‌ادبی

□

بس سخنها که برای تو شیندم به عبث

□

با سگان بر در وفا بودن

□

غیر از کشش بحر دگر راهبرم نیست

□

که هر دم می‌کند دوران شتابی

□

باز پیرانه سرم بخت جوان باز آمد

□

خجل از ذوق او نعیم وصال

□

هر کسی را در طلب این همت مردانه نیست

□

بی چپ و راست را همی‌جویی

□

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

□

ای خدا هیهای او هیهای او

□

به گرد من فرود آیید چون برف

□

یا شه روم از طرف شام برآمد

□

خنک آن روز یاد باد آن روز

□

دمی از جسم من بیرون مرو شاید که یار آید

□

کی از صحن چمن سروی بدین تمکین شود پیدا

□

توی قهر و لطفش، بیا تا چه داری

□

من از دلدار دور افتاده‌ام خوش حالتی دارم

□

همه لطف و کمال است زهی نادره سلطان

□

ز عمر رفته به غفلت ندامتی که مراست

□

که جان را بجانان فرستاده‌ام

□

شیر که پایبند شد تن بدهد به روبهی

□

تا کیم خون دل از دیده روان خواهد بود

□

کز کوی تیره بختان می‌ناچشیده برخاست

□

ز بوی پیرهنش دیده گشت بینایی

□

که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

□

هر طرف تو نعره خونین شنو

□

شسته رو چون گوهر از باران رحمت کن مرا

□

بر ورق جان من انگیختست

□

ناف هفته مگر سه‌شنبه بود

□

سر دو جهان، ولی مکن فاش

□

لب تشنه قناعت نکند ماء معین را

□

مکن ای دل، اگر خدا داری

□

خون دل عکس برون می‌دهد از رخسارم

□

باور نمی‌داری مرا اینک سوی بازار شو

□

مادر بی‌مهر خون را شیر نتوانست کرد

□

دندان چرخ سرکش خونخوار بشکنم

□

به صورت درش هیچ معنی نبود

□

که حیات است نفس ناطقه را

□

یشکو استمال الصخرة الصماء

□

دعوت عقل تو مسیحیستی

□

کاغوش که شد منزل آسایش و خوابت

□

هر که خواهد گو بخوان و گو بخوان و گو بخوان

□

تا به شکرانه همان لحظه نثار تو کنم

□

فرهاد شورانگیز را شیرین بمهمان می‌رسد

□

عود را سوخت خاک صندل سای

□

لوح خوانان سر نه کرسی

□

بر گردن من منت شام و سحری نیست

□

ندانم تو دلاراما که چونی

□

چو مستان جامه را بدرید بر تن

□

تا تو بگوییش که رقاص من

□

آغوش‌سازی طمع خام تازه شد

□

تا بکی خون خوریم و ناله کنیم

□

که در چنبر عنکبوتی فتاد

□

زاغ در باغ و زغن در گلشن و ما در قفس

□

کافرم ، کافر، اگر نوش کنم خرما را

□

فکرست اصل علت فزایی

□

از طرز نگاه تو چه فهمیده‌ام امروز

□

توبه شکست من کیم سنگ من و سبوی او

□

هست چون گل به گلستان تازه

□

مردم چشم من از لعل و گهر قارونست

□

داد چون زیرکان شکیبائی

□

گردید مهی قرین مهر انور

□

مطلب این تشنه کام آن لب جان پرور است

□

کو جمله به نمک‌زار خدا

□

ساغر تهی نشد ز می صاف روشنم

□

یک لحظه سجده کردن یک لحظه باده خوردن

□

ابرها چتر پریزاد سلیمان تواند

□

و ارغوان و گلش از راهگذر می‌روید

□

چه دانی که گوهر کدام است و سنگ؟

□

تا بکلی ز خود نکرد بروز

□

آمد که آمد آن فلک ملک پروری

□

که جان جان دعایی و نور آمینی

□

فوق همه باد درک شاه اسمعیل

□

شیرین نظران را بین هین شرح شکر برگو

□

نه در هزار چمن یک هزاردستان بود

□

که هر که فرض کنی شاه و شهریار خودست

□

پس به تدبیر کار خود پرداخت

□

ناله هر دم هزار داشتمی

□

رخش جان را به دلش نعل سفر بربندیم

□

هیچ کس را نداد زنهاری

□

که یک فسون ز لبش زنده ابد کندم

□

مرا چه جای دل باشد چو دل گشته‌ست جای تو

□

هاجرتهم نادما بالهم و السدم

□

مگیرید عیبم که در بند اویم

□

چو زلف عروسان رهش پیچ پیچ

□

ز هجر جان من اینک به لب رسید کجایی؟

□

چون طفل غازیانت ز چنبر گذشتنی است

□

در دیک چه می‌پزی، چه دانم

□

ایوار را به شبگیر، شبگیر را به ایوار

□

پی ادب لب او را فروبرد سوزن

□

که هر عضوی چو دل از بیقراری می‌تپید از من

□

داد از آن بیدادگر کز سرکشی دادم نداد

□

زیر زر شد چو آفتاب نهان

□

بود گر خوشتر از خلد برین باغ

□

دست نسیم، گل به سرافشان کند تو را

□

لک العمر المبد بالخلود

□

خاک بی‌باک دلیر آمد و بر دوش گرفت

□

از وظیفه مدح یارم این دل هشیار من

□

با شیشه‌ایم یکدل، یکرنگ با شرابیم

□

خبرآدم سرگشته برضوان برسان

□

به دولت جوان و به تدبیر پیر

□

مرا جان آن زمان باشد که تو جانان من باشی

□

چون تو بجوئی به اختیار نیابی

□

که تا چون گرگ در صحرا نمانی

□

ای زبان وقت فغان وی دیده هنگام بکاست

□

در زیانی در زیانی در زیان

□

بنگر که از کجا به کجا می‌توان شدن

□

که خاک بر سر آنکس که خاک پای تو نبود

□

شد سوی گنبد سپید فراز

□

اندرین ره بسان خر باشد

□

در دل آسوده‌ام نه مهر و نه کین است

□

که هست در سرم امروز شور و صفرایی

□

جان فشان پیش خدنگ جانستان او که بود

□

تا نماند هوشیاری عاقلی اندر جهان

□

به که ننشینم ز پا تا کافری پیدا کنم

□

همچو مه برطارم پیروزه منزل کرده گیر

□

ز دیبای چینی قبایی بدوز

□

یا دردم از وصال تو درمان شود نشد

□

که پوشیده‌ست خاکش عیب هر آلوده دامان را

□

بجوشد مهر در جانم مثال شیر در مرجل

□

دل، پر از نومیدی دیدار او

□

پیش نور رخ او اختر را پنهان بین

□

هان ای پسر! سپند بسوزان به مجمره

□

ولی چو روی مرض در شفا بود غم نیست

□

نیستی یافته به در هستی

□

یکبار دیگر گیردت تا پیر کنعان در بغل

□

و طوبی هواء بغداد

□

امددنی بنصرة، قلت له فهکذی

□

آشیان گرم کند طایر وحشی وش خواب

□

دست غم را ز پس ببستن

□

خانه‌پردازتر از سیل بهار آمده‌ای

□

بر گرد روی خوب تو هم دیو و هم پری

□

که بگذار مرغان وحشی ز بند

□

هر کس ازو نشانی دارد نشان ندارد

□

تا سیر خود نکردم، نشناختم خدا را

□

چو چرخه و رسن حسن را بگردانی

□

و بغیر جمالک ما عرفوا

□

له رهنا اذا ما کنت ترهن

□

در کمین جذبه‌ی خورشید تابان نیستم

□

داد بر باد و فرو هشت و رها کرد و برفت

□

شیر برنا و گرگ پیر شداست

□

کز آسمان جام برآید صد آفتاب

□

قد افراخته‌اش غیرت سرو چمن است

□

انی اری دنوا انی من‌التدانی

□

که آن حسن ستم فرماست بر آزار من باعث

□

باغ است و آب حیوان گر آذر است مردن

□

پای خواب آلوده‌ی دامان منزل کن مرا

□

وفوق النوق خیمات و فی الخیمات معشوق

□

فرستاد سلطان به کشتنگهش

□

وحشیان را نگه آن آهوی وحشی نگهش

□

نرخ چنین گوهری نقد روان دادن است

□

حیات جهانی به هر جا که افتی

□

بر فرق فریدون ننشیند ز حقارت

□

از جمع سرکشان به سوی جمع سرخوشان

□

به دوزخ رخنه کرد و ریخت آنجا

□

ننهاد سر که همچو قلم ترک سرنکرد

□

شور می‌کرد و گور می‌انداخت

□

کالبدهای ما چو مزبل‌ها

□

نیک‌بخت آن سر که شبها بر سر بالین تست

□

سرده مستانی، و افت سرهایی

□

نیم ز شاهد و ساقی به هیچ باب خجل

□

تو عالم باش و عالم را رها کن

□

در یک پیاله کرده و بر سر کشیده‌ایم

□

ماهیست که آن طلعت چون ماه ندیدم

□

هر دمی با منت عتابی بود

□

در هوای تو می‌کند پرواز

□

کان خم ابروی واجب کرده این تعظیم را

□

کجا رسد به مه چرخ دست یا پایی

□

آنچنان برافشانم، کز طلب خجل مانی

□

شوم جان مجرد برون آیم از این تن

□

جامه‌ها پاکیزه و دل‌ها به خون غلتیده است

□

گر چه چشم من دل سوخته خونریزترست

□

شمشیر کشید و درع پوشید

□

محروم من که از تو نه این رسد نه آنم

□

هر کجا سنگی است در کار سبویم می‌کنند

□

تو نخسپی هله ای شاه جهان مونس ما

□

از موج سرشکم که رساند به کنارم

□

خوگرم من به خویش دزدیدن

□

در پرده یکی وعده‌ی مرموز و دگر هیچ

□

تحیتی چو نسیم روایح نسرین

□

تو هزار خون ناحق بکنی و بی گناهی

□

کی تواند به ترک جان گفتن؟

□

مخمور ز لعل لب دلدار گذشتیم

□

ای که تو سلطان وفا بوده‌ای

□

هفته هفته، ماه ماه و سال سال

□

ویران کن صد هزار دکان

□

می‌نهد آتشی از خویش به جا

□

این خیالیست که در خاطر ما بنشیند

□

روزش چو شبی شد از سیاهی

□

فتنه‌ای؟ شنقصه‌ای؟ فتانی؟

□

دیوانه غمگساری دیوانه می‌کند

□

هوا گرفتی و سوی جهان جان رفتی

□

دامی به راهی می‌نهم مرغی به دامی می‌زنم

□

لطیف و صاف همچون جان و می‌رو

□

بس که خود را در سراغ او به یکدیگر زدم

□

کی تواند شد مقابل با رخت از ناتمامی

□

که باری حکایت کن از سرگذشت

□

در شب تیره نور دیده و دل

□

گلاب تلخ ز گل یادگار می‌ماند

□

به کف بر، جامهای شادمانی

□

سیاه روی نماید چو خال ماهرخان

□

وز شراب عشق او این جان من بی‌خویشتن

□

ما غافلان به خواب ز افسانه‌ی خودیم

□

روز و شب خدمت دربان چه کند گر نکند

□

ریحان سراچه سفالین

□

بر بساط لامکان شکل مکان انداخته

□

ما که هر گام درین راه دو منزل کردیم

□

که سر را نخارم نگارا نرنجی

□

در کنج خراباتی افتاده خراب اولی

□

نه وصی آدمی تو بنشین و کار خود کن

□

به تماشای تو سرگشته چو پرگار شدیم

□

و آتش دیوانگی در خرد انداختیم

□

به عقل خردمند بازی کنی

□

که رقیب در نیاید به بهانه‌ی گدایی

□

آبروی خویش در میخانه می‌ریزیم ما

□

بیا بیا که تو چشم و چراغ یعقوبی

□

از بیم و امید، باز رستند

□

از دوزخ همچو شمع وز قدح همچو جان

□

لاله‌ی تو شکفته در بن سوسن

□

لیکن نه کمانی که ببازوی تو باشد

□

کی از تو رسیده جفت با جفت!

□

در این محفل به کام دل دمی گر بیغمی خندد

□

که سر به جیب کشیدن چه عالمی دارد

□

بهانه راست مکن کژ مگو به استادی

□

دل من زین کشاکش بگسلد پیوند از مویت

□

زلت و انکار و جنایات من

□

از بار گنه همچو کمان گر چه خمیدیم

□

که جام باده رهائی دهد ز خویشتنم

□

به فریاد خواهان باران شدند

□

از جگرخواری و دل‌آزاری

□

لاله نشاند به شاخ نسترن اندر

□

آن چشم ضریر را صفا ده

□

که نمک بر جراحتم پاشد

□

یافت نور از نرگس جادوی تو

□

شراب تلخ کم از آب زندگانی نیست

□

سزای مهربانان مهربانیست

□

کان رشته تب پر از گره بود

□

شکیب آمد علاج هجر دانم کو شکیب اما

□

هر چند که چون بید سراپای زبانیم

□

بگیری خلق ربانی، به رسم خوب اخلاقی

□

شحنه‌ی ملک دل کنم عشق ستیزه رای را

□

مرو مرو ز پیشم کتف چنین مجنبان

□

در جهان خیل نکویان را شاه

□

وصف می لعل خوشگوار بگوید

□

که گر دست یابد برآیی به هیچ

□

از تن خویش بی‌خبر کرده

□

در بهشتم تا ز اوج اعتبار افتاده‌ام

□

ما جت هنا الا کی تکشف اسراری

□

اذ قال الله: قل هو الله احد

□

که از حسن بتان گویم زهی رو

□

کف خاک مرا پیشانی صحرا کرامت کن

□

مرغ را آگهی از لاله و نسرین که برد

□

تا کنم بر در سلیمان جای

□

خوشا ملکی! که سلطانش تو باشی

□

از ورق گردانی لیل و نهار اندیشه کن

□

عقل‌ها را ز پیش برداری

□

وین چه چشمست که با اهل نظر در سخنست

□

ای دوست مرا چه می‌فریبی تو

□

چه کند سیل حوادث به حصاری که مراست؟

□

از طعنه‌ی بدگویان زنهار مترس ای دل

□

برآورد دزد سیهکار بانگ:

□

داده و بنهاده‌ام ره سوی خوف و خطر

□

ترنج ماه به نار کفیده می‌ماند

□

کیف اخبرکم انا بلیلی

□

بسته‌شان در ربقه‌ی صم و بکم

□

زندان با دوست هست گلشن

□

مردم خراب نرگس مستانه‌ی تواند

□

چونست که عید آمد و نوروز نیامد

□

از هفت خلیفه جامگی خوار

□

دایما بسته‌ی بلای تو باد

□

من افتاده را مگذار زیر بار ای ساقی

□

ملامت رها کن، اگر عاقلی

□

و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی

□

خدای دور بود از بر خدادوران

□

عاجز به دست گریه‌ی بی‌اختیار خویش

□

راستی را از سهی سروی روانی یافتیم

□

غلامان و چون دف زدندش به روی

□

گر دل به یاری کس دهد باری به یاری همچو تو

□

رفتند و به دنبال ندیدند عزیزان

□

که بر چرخ آیی قمر را ببندی

□

مشنو حدیث زاهد، که شنیدنش وبال است

□

بر دست گرفت جام برگو

□

صد تشنه را به آب بقا می‌توان رساند

□

پیوسته دامن من پرغم گرفته است

□

آفاق به رنگ سرخ گل کرد

□

به گاه جلوه‌گری دیده‌ی تماشایی

□

گفتم از بهر چه تقصیر بود گفت: وفا

□

جانت نکند زرین کمری

□

کلک نقاش دل خلق به این صورت سوخت

□

ز بامش تو بران وز در برون کن

□

چون رسیدیم به مضمون، نشنیدن به بود

□

قصه کوته کن و شتاب مکن

□

چه دیدم؟ پلیدی سیاهی دراز

□

دریاب حیات جاودانی

□

آنچه از عمر سبک‌رفتار می‌ماند به جا

□

ز مکر و فعل جهودان بگو مرا چونی

□

کی شود حاصل کسی را در لباس

□

خنده نهان کردم من اشک همی‌بارم از او

□

مصرع برجسته‌ی باغ و بهارم همچو سرو

□

صد چین در آن دو سلسله‌ی مشک‌فام اوست

□

زنجیری کوی عشقبازی

□

روضه‌ی انس و بارگاه وصال

□

پس جهانی را ز شوقت پر شرر خواهیم کرد

□

هذا ازلی، هذا ابدی

□

در راه جام و ساقی مه رو نهاده‌ایم

□

که آن به شرح نگنجد بیا به چشم ببین

□

بگشود چهره‌ای و ز بینش گشود باب

□

ابرویش حاجب و هندوی سیاهش چاوش

□

ز گردن‌کشی بر وی آشفته بود

□

روی او شد وجود و پشت عدم

□

دل مرا و من دل دیوانه را گم کرده‌ام

□

خوردم می از جام افندی

□

ماجرای مشورت، با من بگو

□

از جمال و از کمال و لطف مخدومی بگو

□

معشوق در کنار بود پاک دیده را

□

روز سپید از شب سیاه برآمد

□

هیچ فرزند خوبتر ز سخن

□

مسند شهبازخان خان جمیل الشیم

□

آن کلک همچو تیغ یمانی

□

االروح لاح من قمرالحسن فابصر

□

گوش سخن شنو کجا دیده اعتبار کو

□

یا من من یشربها من الممات و الهوان

□

بی‌اضطراب همچو هدف ایستاده‌ایم

□

ز تو چون توان بریدن چو ز خود بریدم

□

ببر درکشیدش به ناز و عتیب

□

که به اغیار توان کرد و به ما نتوان کرد

□

کز آرزوی وسوسه فرما گذشته‌ایم

□

دو چشم در تو نهاده‌ست و گشته هرجایی

□

در نمازش، بود رغبت بیشمار

□

لا تله عن الیقین بالظن

□

شدم خاک و نشد آن قامت رعنا فراموشم

□

همه اجزای من زبان گردد

□

چون بر سر تاج در مکنون

□

تابع حکم ببین بنده‌ی فرمان بنگر

□

نور رخش چون مه تابان جلی

□

وز لطف غبغبهای تو آخر کجا فرزانگی؟!

□

آب از بازیچه‌اش بر لب رسانیدن چه بود

□

از آتش دل خود در خشک و در ترش زن

□

آگهی بخش دل هر آگهی

□

تا نپنداری که دور از آشیانت بوده‌ام

□

دلی پر ارادت، سری پر غرور

□

جان نثار تو، چون تویی جانان

□

چون کعبه دل به چشمه‌ی زمزم گذاشتیم

□

تو دو صد چنین را صنما سزایی

□

ساختی، افتادی اندر مهلکه

□

ای دل این عیش و طرب حدی ندارد تن بزن

□

این امیدی که به دامان‌تر خود داریم

□

که سوز آتش پروانه شمع می‌داند

□

شد هر بصری چو شب چراغی

□

فارغ آییم از خود و هر دو جهان را کم زنیم

□

این پریشان سیر را در بزم وحدت بار ده

□

انا معود حمد الجفایی

□

کاهنده‌ی سرو راستین است

□

امروز شدند هر دو مجنون

□

« لولاک لما خلقت الافلاک »

□

پیش رامین نبود هیچ گل الا رخ ویس

□

که طبع لیمش دگرگون شود

□

ز هر کویی دو صد بی‌دل روان افگار در جنبد

□

کز پس آن نوبت روز سیاهم می‌رسد

□

نجی‌المحدود بالعین الحدید

□

از شش جهت گذشت و به هفت آسمان رسید

□

در جنت فردوس حرام است پریدن

□

سرجوش زندگانی خود صرف جوش کن

□

گر ترا تختگه عالم ایمان باید

□

جبرئیل آمده براق به دست

□

وز ناز و دلال او واله شده هر جانی

□

کز سحرخیزان آن صبح بناگوشیم ما

□

سر این دور را تو می‌دانی

□

و اندرین باب تقاضای تو بی چیزی نیست

□

در حسن خلیل آزری رو

□

آسوده درختی که ثمر هیچ ندارد

□

که بر نیل و نمک پوشد قبای موج سیمابی

□

هر روزش از گریبان سر برنکرد ماهی

□

در ساغر گل کرده و پیمانه‌ی لاله

□

نگارین کردن سرپنجه‌ی قاتل نمی‌دانم

□

هین روان باش و رها کن مول مول

□

تو چه خواهی ز اختلاط این و آن؟

□

ور بیاید مست گیر اندرکشان

□

معنی پوشیده را از صورت دیبا مپرس

□

پیش ارباب نظر ملک سلیمان ارزد

□

وآن آینه زنگ خورد گشته

□

آنکه گاهی ز در دیر مغان می‌گذرد

□

میل غلمان و حور کلبعلی

□

زهر چون از کف او بود، به شادی خوردیم

□

تا نشیند هر کسی اکنون به جای خویشتن

□

عاشقان را کار و پیشه غرقه دریا شدن

□

محو یک نقش چو آیینه‌ی تصویرم من

□

تا تو یک ره ز سر لطف در ایشان نگری

□

هر زمانیم کار و باری بود

□

ز آتش عشق دوست مشتعلند

□

زان قطره مجو آب که گوهر شده باشد

□

چو از عشق خوردی یکی جام کاری

□

ناله‌ی ایوب دردم، راه لب گم کرده‌ای

□

که از حسن بتان گویم زهی رو

□

تا باز کنی بند قبا، صبح دمیده است

□

زانکه پیش از همه سیلاب بمنزل می‌شد

□

دره‌التاج عقل و تاج سخن

□

صمد لم یلد و لم یولد

□

این سبو امروز اگر نشکست، فردا بشکند

□

واجب آمد وفای پنهانی

□

بدان شمع خلوتگه پارسایی

□

ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن

□

که باشد در این دکه‌ی زرگری

□

نرگس مستت بلای جادوی کشمیر

□

فرو ریختند از سرایی به سر

□

بلبل اندر هوای گل میرد

□

مدتی هم غنچه سان سر در گریبان می‌بریم

□

گلشکر نادره پرورده‌ای

□

خیر دارینی بدو واصل کنی

□

بوسه جان بایدت بر دهن خویش زن

□

کم از دهان تو یک ذره هم نخواهد شد

□

توبه‌ی من چو سر زلف چلیپا بشکست

□

چون ماه دو هفته کرده هر هفت

□

گفتم که با خون جگر از دیده بیرون کردمش

□

مرغی مرا ندید که آهنگ برنداشت

□

یا رب، چه لطیف و خوش، بلایی!

□

بدین راه و روش می‌رو که با دلدار پیوندی

□

ساقیی چون تو و هر دم باده منصور نو

□

در سر مستی نفس هشیار می‌باید کشید

□

در گلشن ابداع توئی برگ شقائق

□

گرفت آتش شمع در دامنش

□

به یک نگاه نکردند و می‌توانستند

□

وی وهم! دگر به هیچ سو مگذر

□

آن دمیی باش اگر محرمی

□

پس جام جهان نمای خلقان ماییم

□

بیا ای تنگ شکر همچنین کن

□

هست در وقت گرانبها سبک جولانیم

□

آئینه جانش رخ دلجوری تو نبود

□

بیرون چکد از مسام سوراخ

□

دلی پر آتش از ترس خدا و دیده‌ی پرنم

□

گوید : « چه نشینی؟ که سواران همه رفتند»

□

نامیست ز من بر من و باقی همه اوست

□

تاریخ این معامله رحمان لایموت

□

مانده اندر عجبش خیره همه بوالعجبان

□

به فرزندگان چون همی خواست خفت

□

زلفت به دلبری ز جهان بر سر آمده

□

خبر کن حریص جهانگرد را

□

که از قتل کهن پیری چه خیزد نوجوانی را

□

در فکر جمع خار و خس آشیانه‌ایم

□

و نثری منک یاقوت الزکاة

□

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

□

گر چه درون آتشم جمله زرم به جان تو

□

می موز و قرنفل می‌فرستم

□

یا زو خبر به یوسف کنعان که می‌برد

□

ریحانی او ترنجی از زر

□

باز گو تا ازو چه می‌دانی؟

□

به کفی خاک چه تعمیر توانم کردن؟

□

یافتند اصفیا نکونامی

□

تن اهل وفا در خون ولی بر خود جفا کردم

□

خویشتن را لاابالی نام کن

□

گویی بهشت آمده از آسمان فرود

□

وین سخن نیست خطا زانکه ز چین خیزد مشک

□

به دف بر زدندش به دیوانگی

□

ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

□

خار رسته به جایگاه سمن

□

سوز نهد در جگر کافری

□

واملا الاقداح منها یا غلام

□

خواهی بیا ببخشا خواهی برو جفا کن

□

در هر پیاله عید دگر می‌کنیم ما

□

رفت و صد باره از آن سوخته‌تر باز آمد

□

قرابه می‌نهاد بر طاق

□

شفای جان بیمارم تو باشی

□

که شمع‌سان ز میان رفت میرزامهدی

□

هر نفسی شکل دگر می‌کنی

□

حقیقت آنکه نیابد به زور منصب و جاه

□

یعنی مخیلات مصورشده ببین

□

کز بود بهره‌ای نیست، غیر از نمود ما را

□

درد ما را بجز از صبر دوا چیست بگو

□

که بی سعی هرگز به منزل رسی

□

عاشق هجر یار، لیک به بند

□

از بهر شمع، خلوت و محفل برابرست

□

امروز و بالاترم، کامروز خوشتر می‌کشی

□

گرد آمده بود وقف شاه اسمعیل

□

دماغ ما ز خمار تو است آبستن

□

به خاک راهگذر ریخت ناچشیده مرا

□

خبر یار سفر کرده به یار آوردند

□

یک موی نگشته از یکی موی

□

صد ره از سنگ جفای تو گرم سر شکند

□

جانم آمد در این مغاک به لب

□

ز حق مگذر که خوش روز و شبی بود

□

گرم به هر سر مویی هزار جان بودی

□

تو حدیث دلگشا را بازگو

□

ثمین در یکتای سیدعلی

□

ساخته با جفای تو سوخته در وفای تو

□

که در دوده قایم مقامی نداشت

□

خبریم بودی آن روز اگر از شب جدایی

□

لیکن ز جان و دل پاک از عالم دگرم من

□

که دست بر سر آن زلف خم به خم دارد

□

می‌کند کار سمندر، بلبل بستان من

□

تو را عرشی نماید او و گر باشی زمینی تو

□

و آن گه از غدیر خم باده‌ی تولا زن

□

یا در شکن کاکل او نور جبینست

□

لیلی به وقایه در خبر یافت

□

یا سر زلف یار در جنبید

□

به جمع کردن دامن چو داغ لاله گذشت

□

هر دیده که بر نامه‌ی اعمال تو افتد

□

که از جهان ره و رسم سفر براندازم

□

دفع کسوف دل کن و مه را غلام کن

□

گاه در دنبال رنگی بودمی

□

جادوان نرگس مخمور خون آشام او

□

مرد توانگر ز مال و جاه برآید

□

همه سر مست عشق دلربایی

□

این زمان از سایه‌ی خود کوه آهن می‌کشم

□

خانه به دوشان عشق با ستمش خرمند

□

تا چه مقدار است؟ ای مرد غنی!

□

که لذت زمانی و هم قبله زمن

□

وگرنه بر سر خود تیشه می توانم زد

□

که کس با شمع نتواند که بی پروانه بنشیند

□

در شیفتگی تمامتر گشت

□

نصیب غیر شد آخر وصال یار افسوس

□

جهان کرم‌خان والا جناب

□

من سر زلف تو گیرم، اگر از دست برآید

□

چو دست بست گلیم مرا در آب انداخت

□

همه تا حلق درآییم و در این حلقه نشست او

□

سرگشته‌ای که راه نیابد به کوی دل

□

تا ابد دم ز وفای تو زنم گر نزنم

□

به شمشیر زن گفت خونش بریز

□

شکست بر سر من می فروش ساغر می

□

بر سر شاخ گل مدیح‌طراز

□

بامدادان عذر می‌خواهد ز من روی نکویش

□

یاد ایام خرقه پوشیها

□

که چشم من به روی توست روشن

□

کار ایران با خداست

□

از نور شمع در شب دیجور خوشترست

□

بسم‌الله اگر حریف مائی

□

ز دین و دل گذشتم قصد جان کرد

□

از نسیم مهرگانی برکنار است، ای حکیم!

□

یا خواجه‌ی فرمانده یا بنده‌ی فرمان باش

□

چون می‌نهاد بر سر من افسر بلا

□

ما را ز بلا و غم جدا کن

□

که دلم خون شد و بر لاله عذاری نزدم

□

بوفا از پی خصمان جفا کار مرو

□

چو کژدم که با خانه کمتر رود

□

مهر تو و بی‌مهری گردون نه و هرگز

□

به دست آب روان قضا گذاشته‌اند

□

داد از این سنگ که لعلش به ترازو دارد

□

از کتب، آیا کدامین خواندنی است؟

□

تا فلان گوید چنان و آن فلان گوید چنین

□

وز حد مغرب گرفت تا حد مشرق

□

از سر زلف دلاویز پریشان تو باد

□

بیننده بدو شگفت درماند

□

هر که بی هم چو تویی صبح کند شامی چند

□

هر کجا ذاتت جهان اندر جهان آمد وقار

□

یک طایفه از چشم تو در خانه‌ی خمار

□

کشد نقش مرا فرهاد گاهی راست گاهی کج

□

خنجر و شمشیر کند در میان

□

این خار را نگر که گرفته است خوی گل

□

هزار بار سبق برده‌ئی بکبک خرامی

□

نعره زنان فاخته، بر سر بید و چنار

□

چو صبح خرم و خندان شتاب سوی صباحی

□

لب تو ریخت به دل، رنگ صد هوس ما را

□

ور شغل تو عدل است چه حاصل ز ثوابم

□

تا شود طی هم زمان و هم مکان

□

از آن دو لعل شکربار از این سو

□

به خم تکیه همچون فلاطون زنیم

□

بفال سعد برفت و سعید باز آمد

□

یعقوب ز یوسف اوفتاده

□

ز بس نامهربانی دیدم ای نامهربان رفتم

□

هر جا که روم معتکف خانه‌ی خویشم

□

و گر نه مساله را مختصر توان کردن

□

همچو موی خویشتن بر خویش پیچیدن چه بود

□

فرقی خود نیست از تو تا من

□

شد آب سرد، گرمی بازار خویش را

□

چرا آن زلف عنبربیز را در تاب می‌بینم

□

بدل گفت دارای فرخنده کیش

□

هزاران خسته جان افشان و خیزان از پی محمل

□

با لب خندان به یک پیمانه می‌باید کشید

□

که پیش روی تو گل های گلستان خوارند

□

جان در تن تو، بگو کجا دارد جا

□

روز روزش گوهر و مرجان نو

□

تیرگی از دل سیلاب نیاید بیرون

□

دهان غنچه پر از خرده‌های زر می‌کرد

□

پیری سره بود خال مجنون

□

دیده او چون دل من پاک بودی کاشکی

□

پنبه بردار از سر مینا و در گوشم گذار

□

ابروی تو جان را سپر تیغ بلا کرد

□

زلف شمشادقدی ساعد سیم اندامی

□

بی‌زحمت شاخ خار برگو

□

نمایان صدهزاران نخل وارون

□

در ده آن جام همچو چشم خروس

□

یکی در میان آمد و سر شکست

□

آن قرین دل و قریب احد

□

یکی را به تن خسروانی ردا

□

حاجت بدان نشد که بتازی سمند خویش

□

گنج عزت را ز عزلت یافته

□

که او زنجیر نپذیرد مگر زنجیر موی او

□

از اختلاف راه چه غم، رهنما یکی است

□

خرقه بفروشد و در حلقه‌ی زنار آید

□

در یکی سنگ و در یکی گهرست

□

قالب لفظ را ز معنی جان

□

هر آن سخن که نپیوست با معانی راست

□

چه حلقه‌ها که نیاویخت زلف پرچینش

□

تا به اقلیم وجود این همه راه آمده‌ایم

□

گیری سر خود ای بی‌سر و بن

□

آیینه کی برهم خورد، از زشتی تمثالها؟

□

ز توبه لذت تقوی نیابی

□

ندانسته بهتر که دشمن چه گفت

□

ز سرنوشت قلم نامه گشت سودایی

□

پایی که ما به دامن عزلت کشیده‌ایم

□

تا بدانی که چه‌ها بر مگسی می‌آید

□

لا یبالی بالبلایا و المحن

□

هیچ بجز آب نیست لذت و دلخواه من

□

هر که را چون سرو این‌جا پای در گل ماند، ماند

□

بلبل خوش نغمه آهنگ هزار آوا گرفت

□

خورشید دوم به بی‌نظیری

□

سر خودی ز در بیخودی در آورده

□

شود دشت دریا شود بحر چون بر

□

هم غمزه‌اش ز جا کند بنیاد عقل و دینم

□

چه پردلی که حمایت کند سپاهی را

□

در خشم چنین مکوش با من

□

این میکده یک ساغر سرشار ندارد

□

چون در خط سبز و لب لعلش نگریدم

□

درآمد که درویش صالح کجاست؟

□

نفسی با نسیم بگشادم

□

می‌شود از آتش گل آب و از خود می‌رود

□

میان جان و جانان حایلی نیست

□

میباید مرد و باز میباید زیست

□

ز همان روی که مردم کندم زنده همان رو

□

چون شوم مست از شراب ناب خوابم می‌برد

□

ذره را از طلعت خورشید رخشان چاره نیست

□

دور به ز این خیالها نظرم

□

خلاصم ده ازین زهد نفاقی

□

که ما به جاذبه امداد می‌کنیم ترا

□

مگر آن حلقه که ساقی زده دورانی چند

□

این صورت از آئینه‌ی رخسار تو پیداست

□

کز او شد موم جان سنگ و آهن

□

چشم بد دور که بسیار بساز آمده‌ای

□

بخاک پات که از خاک پات می‌جوئیم

□

ز روزگار من آشفته‌تر چه می‌خواهی

□

بس سینه پر از آتش و بس دیده پر از نم

□

که نشکند قدح گل، خمار خنده‌ی تو

□

نوک مژگان را به خون آب جگر خواهم گرفت

□

لاف تقوی، از پی تعظیم شاه

□

با توست آن حیله مکن این جا مجو آن جا مجو

□

به مرگ، زندگیم چون شرار نزدیک است

□

سرشک دیده ز ما برکنار خواهد ماند

□

از نوفلیان چو شد بریده

□

چگونه جمع کند خاطر پریشانی؟

□

به فرق کوه یکی مغفری است سیم اندرود

□

بزرگی زین شرف بر ثابت و سیاره می‌کردم

□

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

□

همه دیوند که ابلیس بود مهترشان

□

بسیار دیده‌ام من، در زیر پا سر خویش

□

قد اتضحت لنا ای اتضاح

□

که بی حاصلی، رو سر خویش گیر

□

دوباره خون به دلم پرسیم دلت چون است

□

شود ارزان متاع سرگرانی

□

لقمه‌ای هرگز بقدر اشتهای من نبود

□

هودج خاک گران جنبش نهد بر دوش باد

□

عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن

□

من شناور چون نهنگان بر سر دریای او

□

که بنده با گل رویش ز سوسنست آزاد

□

مهر نام محمدی داری

□

جامه تقویی که من در همه عمر بافتم

□

آتش غیرت به جان زمزم و کوثر زدم

□

من به فکر مهر او، او در خیال کین من

□

اگر حیات گران مایه جاودان بودی

□

در خونم ای دو دیده چرا می‌کنی مکن

□

این در خوشاب ریزد آن لعل مذاب

□

روی خوب تو یا مهست این چین زلف تو با شبست آن

□

که دانا و شمشیر زن پرورند

□

ای که در روز وصل خرسندی

□

گر می‌شد از شکستن دلها صدا بلند

□

این چه قیام است و چه شور ای صنم

□

در عبادت، مزد از حق خواستن

□

به پیش شاه خود بنهاده سر بین

□

هر چه در خواب نشد صرف، به افسانه گذشت

□

بگرد ساقی و جام شراب می‌گردد

□

ایمن از گرمی و گداز و گزند

□

هم تویی راز خویش را محرم

□

تا اختیار خویش به دریا گذاشتیم

□

یکی دویده به دنبال چشم آهویش

□

فرسوده خشتی از لب دیوار و بام اوست

□

تا بدیدم سیم هفت اندام تو

□

آه اگر مور به فریاد سلیمان نرسد!

□

یک روز مرهمی بدل ریش من رسان

□

که در گنج بخشی نظیرش نبود

□

نیابم نیز آن دم را بقایی

□

زمین قلمرو نورست در شب مهتاب

□

سهل است در محبت پیراهنی دریدن

□

دگر بتوان شکست، آزردگی چیست؟

□

صدفی است بحرپیما که در آورد به دست او

□

صلح از دهان یار به پیغام کرده‌ایم

□

اگر ز سود و زیان بگذرد زیان نکند

□

کردی همه شب غزل‌سرائی

□

دست برد اندرون و پای گرفت

□

که پیش خلق درازست دست حاجت ما

□

که به یک خنده جهان را شکرستان می‌کرد

□

شه اشفته حالان خسرو مجنون سپاهان را

□

عشق گوید سنگ ما بستان و بر گوهر بزن

□

کز سنگ جفا ریخته‌ای بال و پرم را

□

آسمانی در هوا از دود دل افزوده‌ام

□

همی کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب

□

خاطرش کاشف دقایق بود

□

غیر از دل گداخته، آبی ندید کس

□

چشم همه را پرآب دیدم

□

تو گلی، گل، نه خاری و نه خسی

□

تاج سر من شه و سلطان من

□

تیر غمزه بر من غمگین زن

□

گوئی محرران سکندر نوشته‌اند

□

دیوانه ماه نو ندیده

□

امروز چو کیمیات جویم

□

چون خشت، پا شکسته‌ی میخانه‌ایم ما

□

ای بسا گوی که در حسرت چوگان ماند

□

چون کنم آه که یک پرده و صد پرده در است

□

جان چه باشد این هوس و آن گاه جان

□

گسسته و شکسته پر و پای او

□

کنم دیده را جای پیکان او

□

که لب تر نکردند زرع و نخیل

□

چه کند؟ دسترس همان دارد

□

ز تار سبحه بیش از رشته‌ی زنار می‌ترسم

□

غیرت برم از چاکی کش دوخته پیکانت

□

ناشسته مرا به خاک بسپار

□

کب خوبی نیست جز در جوی تو

□

بوی یوسف را ز پیراهن شنیدن مشکل است

□

خطا کردست کان برخور نوشست

□

در پرده نای و چنگ رفته

□

ربیع گلشن عالم بهار عالم امکان

□

که از دامن شرق ماهی برآید

□

کوه‌کن را بر سر بازار شیرین می‌برند

□

جامه چو گل میدرم صبر و تحمل بس است

□

ما بر همه چون صبح بخواهیم دمیدن

□

محمود بین چگونه غلام ایاز گشت

□

ترک پیمان کن و جان در سر پیمانه مکن

□

دگر پاس فرمان شه داشتی

□

خاک درگاهت تواند رفت؟ نی

□

دل منه بر جلوه‌ی ناپایدار زندگی

□

هر دیده که بر چاک گریبان تو افتد

□

تو مگر می‌آیی از ملک عرب؟

□

دل ز غیرت چشم را گوید که رویش را مبین

□

که خواب امن درین خاکدان نمی‌باشد

□

نسیم مشک تتاری بارمغانی برد

□

کاین مرده چه می‌کند کفن را

□

شوریده مگر ز اشتیاقی؟

□

اسیر بند گران وفای خویشتنم

□

وان جا که وجود تو نه آغاز و نه انجام

□

نیست چون آینه‌ام روی ز آهن چه کنم

□

گزید لب که رها کن حدیث بی‌سر و بن

□

در لطف و هوای بوستانی

□

لیکن بجز سرشک جوابی نیافتیم

□

نه جای نشستن بد آماجگاه

□

این نهنگ و نهنگ خون آشام

□

ولی ز نکهت او باغ عنبرآگین بود

□

نامه می‌کردم گر از روی وفا می‌خوانیم

□

انها فی جید حبل من مسد

□

منگر به گاو و ماهی وز صد چنین گذر کن

□

کوه و صحرا پیش سیل بیقرار من یکی است

□

به کفر زلف سیه فتنه‌ی مسلمانیست

□

یعنی به هزار غم گرفتار

□

ره چاره از شش جهت بسته باد

□

رشحه‌ی مسکین که محروم از سر کوی تو رفت

□

پی آن گوهر یک دانه به دریا زده‌ام

□

که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه

□

دست رحمت بر سرم نه یا بجنبان آستین

□

زین بیشتر چگونه کند سعی، دانه‌ای؟

□

مشک سیه برماه مسا سنبل تر برلاله مپوش

□

که فرزند کانت نظر بر رهند

□

بی‌دلی را کی دوای جان کنی؟

□

مرکب نی بار باشد بر سوار خویشتن

□

عنبرین طره‌ی تو غالیه سازیها کرد

□

واجعلن عقلی لها مهرا حلال

□

بیمی تی پاتیس بیمی تی خسس

□

باش کوچکتر ز جام دیگران، گو جام ما

□

گر چه کار دیده از خونابه‌ی دل می‌گشود

□

کو داد گهر به سنگ خارا

□

گشت این همه نقش‌ها ممثل

□

آیینه گو مباش چو اسکندری نماند

□

چشم از همه بربندد و بینای تو باشد

□

گو نه دل باش و نه ایام چه خواهد بودن

□

از دو هزار یک بود آنچ کنم به جای تو

□

از رفتنش به گوش من آواز می‌رسد

□

چه غم ز شدت اعراب و اختلاف قبائل

□

چو یاری موافق بود در برت

□

یا خود این بوی ز خاک خوش کمجان آید

□

سنگ جوری کز جفای پاسبانی می‌رسد

□

سر با هزار منت در پای او نهادم

□

که تا قیامتم از مرگ یاد خواهد کرد

□

از در حق به یک سبو کم نشده‌ست آب جو

□

از در گشاده‌روی چو صبح وطن درآ

□

کمانکش جادوش را تیر در شست

□

شد خرمنی از سرشک دانه

□

خون من گر همه ریزد به قدح نوشش باد

□

چو پیر شود مرد، دگر دیر نپاید

□

چندین هزار دل شده پابست چنبرش

□

خنجر ناز تو براتر ازین می‌باید

□

هر چه بینی بگذر چون و چرا هیچ مگو

□

که در جهان به وفا نام تو بلند شود

□

بمرغ زار حدیثی ز مرغزار بگوید

□

چنان می‌برم کسیا سنگ زیر

□

از دوست چه دشنام؟ چه نفرین؟ چه دعا؟

□

فما بالکم لاترحمون بکائیا

□

سرش ز دست قضا پایمال شاهین باد

□

دیگر ز شراب معاصی بس

□

خار خسک نسرین شود صد جان فدای جان تو

□

ز شهر غریبی خبر می‌فرستم

□

بر قمر زاغش آشیان بگرفت

□

وافرینش بهار چین خواندش

□

علت حکم کاف و نون عشق است

□

آشفته کرد یکسره کارم را

□

عجب سر رشته‌ای آمد به دستم

□

که به همت عزیزان برسم به نیک نامی

□

دشمن خواب می‌شود دیده من برای تو

□

برشکن و زیر و زبر کن

□

حلقه‌ی گوش ترا شاه فلک حلقه بگوش

□

که تا چشم بر هم زنی خانه سوخت

□

درر از عشق دوست می‌سفتم

□

ز لطف ساقیان، سجاده‌ی تزویر بر دوشم

□

آن که صد تنگ شکر در لب شکرخا داشت

□

روی آسایش نبینی در جهان

□

وان پناه دستگیر روز مسکینی است آن

□

شوق تیغ اوست تاب از جان بسمل می‌برد

□

ولیک چشم تو بر سیم و زر نمی‌باشد

□

یافت آنچ از سهیل یافت ادیم

□

چو کردم با مسیحا هم وثاقی

□

ز خویش خیمه برون زن، بهار را دریاب

□

هر بنده که بر خواست به فکر گنه افتاد

□

کشتی چو شد شکسته به طوفان چه احتیاج

□

تا روان دیدی روان گشته روان عاشقان

□

از کمین تا سر برآوردم، شکار از دست رفت

□

کز این دیار بیدل و بی یار می‌رویم

□

به گردون شد از عاشقان های و هوی

□

به نام تو این سکه بر زر زدم

□

بسته بر او پرده‌ی موزون ز نور

□

چه شعله‌ها که پیاپی نخاست از جگرم

□

آنچه بدادند دیر، باز گرفتند زود

□

که در او مرده نماند وثنی و نه وثن

□

ز آهن به میان یکی کمر بند

□

چاره کارم بساز اکنون که کار افتاده است

□

بادش نفس مسیح دیده

□

بر نشاند به مسندش شاهی

□

گر چه عمری شد که چون یوسف به زندان مانده‌ام

□

برو به عالم صورت، شبیه ایشان باش

□

روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم

□

او به قصد جان عاشق سو به سو

□

نیاید کار عیسی از خری چند

□

می‌برند آب لاله برگ طری

□

که هر بامدادش بود بلبلی

□

چون کند آن شهسوار آهنگ چوگان باختن

□

از می خزان چهره‌ی ما را بهار کن

□

دست تطاول تو و جیب دریده‌ام

□

آن دم که ملائک همه کردند سجودم

□

ای تو سرمایه جمله شکران

□

تصدیع آستان بزرگان نمی‌دهیم

□

کشید قامت و چون سرو در چمن بنشست

□

کی کبک تو این چنین ندانی

□

در خیل غلامان تو از خیل غلامان

□

شد زندگی و طول امل برقرار ماند

□

ور نه صد مساله با مردم صاحب دل داشت

□

برون نیاید و تیغ آزمایی نکند

□

کفر بود نیت بیرون شدن

□

ندارم هوش در سر ای خوشا دوش

□

برو و همدم خود باش و دم از دست مده

□

در مسجدی دید و آواز داد

□

غیر ازین خاطری و یادی نیست

□

می‌شوم معمورتر چندان که ویرانم کنند

□

ولی ز فرقت جان سوز جسم گاهانند

□

آیینه انا الشمس نگوید چه کند

□

و آنگهان بنویسی تو جرم آن بر من

□

شهریاران کامل النسبیم

□

مهر رخسار تو در دور قمر گرد آورد

□

زرین شده چرخ را شمایل

□

همی جویم تو را هر جا، کجایی؟

□

آن سقف خیمه‌اش را عمدا بسوزنید

□

سپاه غمزی کشیدی به غارت دل و دینم

□

وین همه منصب از آن حور پریوش دارم

□

گر چه ازرق پوش شد شیخ ما چون آسمان

□

دستگاه زندگی چون شمع خاموشم تهی است

□

مرغ مراد من بگلستان رسید باز

□

هرچند حلال نیست در گردن من

□

گفت: ذوقت مزید و پاینده

□

که هیچ وجه شبه ندارد

□

هم بانگ اناالحق را بر دار معظم زن

□

انها تهدی الی خیر السبیل

□

ینتن الماء الزلال طول حبس فی الجنان

□

رده بسته ناکامیش پیش روی

□

بجامهای می خوشگوار می‌شویند

□

در نهایت نهایت همه چیز

□

شاکر خوت لایزال شده

□

این مژده را به حلقه‌ی طفلان که می‌برد؟

□

مست آن چنان شدم که نجستم مقام خویش

□

و یرزقه من حیث لا یحتسب

□

جان برهنه خوش است تا چه کنی جامه دان

□

آتش زردشت دی فسرد به گلشن

□

چون سگ از پیش برانند بدشمن کامی

□

چو شب شد سپه بر سر خفته راند

□

اگر دارد شرابی مستیی ناخوش خماری خوش

□

هر زمان پنهان کند در زیر خاکستر مرا

□

هوای طره‌ی او می‌کشد به هر سویم

□

آه آتش بار ناید یاد ما

□

بار دیگر غوره‌ها را پخته و انگور کن

□

ما درین بستانسرا گویا که نخل ماتمیم

□

به مشک بر ورق لاله زار بنویسد

□

درجی است ز درجهای مقصود

□

صورت لطف و صنع بیچونی

□

صد کماندار را نشانه یکی است

□

که جام از من تو بستانی و من کام از تو بستانم

□

که اعتماد بر آن مایه‌ی حیل کردی

□

همچو موسی قدم صدق زند بر در او

□

کز پا فتادن تو به منزل رسیدن است

□

زانرو که آفتاب بود زیر دستشان

□

بدین دست و پای از کجا می‌خورد؟

□

پیش رخ جان فزای ساقی

□

گر دوست مهربان بود از دشمنان چه باک

□

که سراسر همه اسباب وی آماده نبود

□

دانند به لاف مهر شاه اسمعیل

□

می‌گفت نرم نرمک با ما که همچنین کن

□

که جز به گریه‌ی بی‌اختیار نگشاید

□

از نی کلکم نظر کن کاب شکر می‌چکد

□

بود است به خوب‌تر دیاری

□

الم یعلم بان الله یعلم

□

از بهر داغ لاله که در خون نشسته است

□

پس چرا گوی قمر در خم چوگان دارد

□

آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل

□

می‌بند نقاب توی بر تو

□

غنچه بودیم درین باغ، که دلگیر شدیم

□

تاب طره بر نسترن مزن

□

نه دادی، که فردا بکار آیدش

□

گذری کن: که خیالی شدم از تنهایی

□

چون موج تا عنان به کف بحر داده‌ایم

□

که صید مرغ دل از جعد دام گستر کرد

□

ز عشاق دگر، پروا ندارم

□

صورتش چون گویم آخر چون همه معنی است آن

□

جهان به دیده‌ی من تار می‌شود، چه کنم

□

کسی بشهر نیامد که شهر بند تو نیست

□

پیامی از آن مهروی گلعذار بیار

□

در ره عشق دوست جویان بود

□

کمانی را که نتوانی کشیدن

□

نه به جز یاد سر زلف تو فکری در ضمیرم

□

از دوستان جانی مشکل توان بریدن

□

که جان گرگین شود از جان گرگین

□

به زیر سایه‌ی شمشیر آبدار مخسب

□

سرا پای آن نامه بوسیده‌ام

□

همی راند رهوار و ماری به دست

□

جای در زیر زمین آخر ز دور آسمان

□

چون جرس گلبانگ عشرت در سفر باشد مرا

□

که در می‌خانه دایم صدر مجلس بود جای من

□

کو آن نوای زاری و آن ناله‌های زار

□

کس زین نکرد سود زیان می‌کنی مکن

□

ساده لوحی بین که فکر آب و نان داریم ما

□

که کام جان من از جام خوشگوار برآید

□

که علم و ادب می‌فروشد به نان

□

از دست روزگار چرا غصه می‌خورم؟

□

گر دو روزی بروم جای دگر ناچارم

□

نام او خوش تر ز الهام سروش

□

خلاف نیست که علم نظر در آنجا نیست

□

بشنود آواز دلم بی‌دهن

□

هر دو دروغ و بی‌اثر شد

□

گر چه دارد نسبتی لیکن ندارد آن نمک

□

به روزی دو مسکین شدندی تلف

□

نپچید آسمانش سر ز فرمان

□

مادر ز دیدن تو ز فرزند بگسلد

□

وز بوی سمن طاقت عطار گرفتند

□

الفرار از قرب شاهان، الفرار

□

زان زلف خوشت یک سلسله کن

□

و قلبها بی عن‌الاصحاب مشغول

□

التماس از در سلطان نکند چون نکند

□

بود تازه بی بیخ هرگز درخت؟

□

غیرت آن و رشک این شده‌ای

□

همان به که آتش به دفتر زنیم

□

قربان خدنگی که رها شد ز کمانت

□

که هر گه باد ننشیند شود طوفان درو پیدا

□

مانند مسیحا ز فلک مایده دادن

□

کو دل خلقی ز خویش کرده نگونسار

□

چه جورها که ز دست تو در جهان نکشیدم

□

که شبنم بر اردیبهشتی ورق

□

جدا افتاده از دلدار چونی؟

□

برون ز خانه دود شمع انجمن بی‌تو

□

کش خضر در ظلمات دن، چون آب حیوان پرورد

□

چند گردم بهر لیلی گرد حی

□

زین سپس پنهان ندارم هر کی خواند گو بخوان

□

ملامت همه عالم ببین چگونه شنیدم

□

حاصل از ذکر زبان چیست چو دل ذاکر نیست

□

بر میهمان شد خداوند باغ

□

که خوش گشت از نسیم او عراقی

□

کاین آب رفته باز نیاید به جوی خویش

□

کس نیامد بر کنار از بحر بی‌پایان عشق

□

توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم

□

که دل و جان زمانیم و سپهدار زمن

□

هیچ آفریده چشم به راه کسی مباد

□

اثر از رنج ندیدی و شفا می‌طلبی

□

به خاک سیه بر فلک لاله کشت

□

بیخود از سر کنند پا عشاق

□

تو چنین حیران ابروی دلارای که‌ای؟

□

هم زنده به انفاس خوشت عیسی مریم

□

حیث یروی من احادیث الحبیب

□

چو در جنگ آیم بود خنجر او

□

چونان که اندر آب ز باران حبابها

□

رخی چون زر بدیناری نیرزد

□

درفشان درفش سیه بر سرش

□

همراه او سوار کدام و پیاده کیست

□

توان برید به آواز دل تپیدن من

□

حلقه‌های موی او مار حلق شیطان شد

□

که به گلشن شد و این گلخن پر دود بهشت

□

گر یک زمان پنهان شود نالند چون فرهاد از او

□

امید گوهر سیراب ازین سراب ندارم

□

دل بسختی می‌نهیم ای دلستان بدرود باش

□

یکی کودک آمد به بالای اوی

□

دیگر کجا آید فرود از محمل و منزل کند

□

جهان ماتمسرا گردد اگر من از نوا افتم

□

آن که شب تا سحر از عشق تو بیدار نماند

□

الهی الهی، به زهرای اطهر

□

بی صبا جنبش ندارند هین صبا را تازه کن

□

این کشتی شکسته به طوفان نمی‌رسد

□

خویشتن را بفضولی بمیان در فکند

□

شب و روز تنهاش نگذاشتی

□

شد پری واله و ملک مایل

□

اگر به چرخ برآیم ز آستانه خویش

□

من با وجود مطرب کی پند می‌نیوشم

□

هد هد نادان نشست صاحب تختست و تاج

□

وان خیال چو مه تو به میان چرخ زنان

□

در کعبه‌ایم و ساکن بتخانه‌ی خودیم

□

این پنج روز غایت مقصود دل شمار

□

چو باد خزان آمد از شاخ برگ

□

آنکه باید بشنود افغان من بیدار نیست

□

در جیب صدف پاک فشاندیم و گذشتیم

□

ور به دام وی درافتم، طایر فرخنده فالم

□

فرق که و مه داد به شاه اسمعیل

□

خوش حامله می گردد اجزا ز ستودن

□

چون گل پژمرده بر روی مزار افتاده‌ام

□

حال لیلی گو که مجنون همچنان در جستجوست

□

فروزنده شد دولت شهریار

□

که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانیم

□

نگشته است صبا تا روانه بیرون آی

□

تنگ شکر از آن دهن تنگ می‌خورند

□

شعله‌ی آتش رخشان شرری آمد و رفت

□

بازگردد یا کبوتر یا زغن

□

دلی از سنگ خدایا به پرستارش ده

□

قرطه‌ی زنگارگون در بر نباشد گو مباش

□

جهاندیده و رای‌زن موبدان

□

به رویت آرزومندم، کجایی؟

□

چون شبنم گل، بار به گلزار نگشتیم

□

خیلی که از دو زلف خداوند جوشنند

□

وین غرور نفس و علم بی‌عمل

□

مرا مگیر ز بالا و خشک شانه مکن

□

هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست

□

در گداز آید چو موم ار فی المثل خارا بود

□

سوی راستش موبد پاک‌رای

□

اختری با دو تیره ابر و دو ماه

□

در سلسله دیوانه، غوغای دگر دارد

□

گوشمالی به همه سبزخطان باید داد

□

بر اهل فضل و ارباب براعت

□

تا ببینی روز روشن ما و من بی‌ما و من

□

از سنگ، ناز گوهر سیراب می‌کشیم

□

قدحی می بمن می کش بدنام دهید

□

بگسترد بر هر سوی مهر و داد

□

کو گریبانی کز آن چاک گریبان پاره نیست

□

با قد خم سجود فراموش کرده‌اند

□

عمری است که زنجیری آن سلسله مویم

□

به تو در ملک خود سلیمانی

□

آن عهد پلاس را وفا کو

□

تو اگر به طرف چمن دمی بنشینی و بنشانیم

□

مدام ار می نمی‌نوشد قدح بر کف چرا دارد

□

یکی نامه بنوشت شادان به مهر

□

کاش از مرگ به پایان رسدم روز جدایی

□

بیماری نسیم، شفا می‌دهد مرا

□

غیر را کامروا خواهم دید

□

گه جام زر کش گه لعل دلخواه

□

وآنگه بیا با عاشقان هم خانه شو هم خانه شو

□

در ورق گردانی لیل و نهارم بگذرد؟

□

ندیده بر فلک روزی چو رخسارت قمر دیده

□

پس لشکر اندر همی رفت شاه

□

درین ره در نگنجی، گر چه مویی

□

که خواهد خورد خونم چون کباب آهسته آهسته

□

که چرخ نقشی ازین خوب تر نمی‌بندد

□

در خیالش، زهر ورق سبقی

□

در رخ او باغ و تماشای من

□

ثمر قبول مکن، سرو این گلستان باش

□

بگشود برقع از رخ و غوغا پدید شد

□

نهان گشت کردار آهرمنی

□

دل بیچارگان بیمار بینی

□

گل زرد را ارغوانی کنم

□

من و خواب پریشانی که نتوان کرد تعبیرش

□

به نیم چشم زدن از شماره می‌گذرد

□

تا از تو نشان دهد به تعیین

□

کی برو والی حشر انگیختی

□

غرق این بحر شو ار در تمنی طلبی

□

نخواهد همی با کسی آرمید

□

کو به دام تو خود گرفتار است

□

به سیماب خون ناخنی رشته‌ام

□

پای هر دل که در آن زلف رسا خواهد رفت

□

بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

□

کشته زار در میان زان کمرم به جان تو

□

کوری تن فرج استر را دهید

□

یا بنفشه‌ست که پیرامن نسرین بگرفت

□

برفتند صد مرد زان مرز و بوم

□

چار تیره شب و دو روشن ماه

□

که هم آتش آمد به گوهر هم آب

□

هر شام ز اشک خود همسایه‌ی پروینم

□

آدم صفت از روضه رضوان به درآیی

□

گنج بی‌رنج است و سود بی‌زیان

□

عادت الاولاد صوب اصلها

□

پای ننهاده از اول سر و سامان درباز

□

ورا همچو دستور بودی وزیر

□

خیمه‌ی اجلال بیرون زد به صوب لامکان

□

بدو بخت خود را جوان‌تر کنم

□

که شعله را نتواند کسی نهان دارد

□

با دو کف دست، توان خورد آب

□

تشنه خون گشت باز این دل سگسار من

□

گام خود بر چرخ هفتم می‌نهند

□

حریق آتش مهر از دخان نیندیشد

□

هشیوار دستور روشن‌روان

□

سر برآرد دلم به شیدایی

□

نه آن می که در سر خمار آورد

□

یک جهان مست به هر گوشه‌ی می‌خانه نبود

□

ز سحر چشم تو هر گوشه‌ای و بیماری

□

هیچ به خود منگر غمناک من

□

شد ملول از صورت خوابش فضول

□

چرا بگوشه‌ی محراب می‌کند بازی

□

چنان شد که یک ماه ماند او به دشت

□

از هیچکس نشنیده‌ام حرفی بدین بیهودگی

□

ز محنت زمانی امانم دهد

□

با همه سعی از آن دهن، هیچ نیافتم نشان

□

از بخشش حق، بدان رسیدیم

□

افتاد دو صد خارش در دیده کوران

□

که اسیر رنج و درویشی شوی

□

همچو ثعبان برکف موسی عمران تافتست

□

که پیدا نبد این ازان اندکی

□

سر زند آه آتشین از دل دلشکسته‌ای

□

به جوش آرد این خون افسرده را

□

صبح امید من از شام غریبان سر زد

□

فروغ چشم و نور دل از آن ماه ختن دارم

□

کشیده سوی خود بی‌اختیار او

□

نک فلان قلعه فلان بقعه تراست

□

چون طوطی شوریده هوای شکری کن

□

چو باد دمان با گرازی به دست

□

از تو گوییم و هم ز تو شنویم

□

برآمد سیاه اژدهائی به زیر

□

حوری بچه‌ای تو یا پریزاد

□

وز نفس و هوی ز خدا دوران

□

شراب پاک بالا را بگردان

□

پس روان شد زود پیر نیکبخت

□

بلبلانرا خبری از گل نسرین دادند

□

که هرچند مانیم نزد تو دیر

□

که دارد همی ز آب کوثر اثر

□

ز گوران همه دشت کردند گور

□

ترسد که مبادا نفسی داشته باشد

□

غیرتم بنگر که دیگر می‌کنم سویت نگاه

□

دانم من این قدر که به ترکی است آب سو

□

زین سپس از بهر رزقم نیست غم

□

دست از دل خسته چون نشویم

□

به هامون خرامید بازی به دست

□

از پیش او گریزد چون شیر دیده روباه

□

قناعت به خوناب خم کرده‌ام

□

تیر هلاک بر دل صید حرم مزن

□

کاین وجود و هستیش، سنگ ره است

□

رو به چشم جان نگر کان دولت جانی است آن

□

این جگرها را ز ماتم سوختی

□

شور از نهاد قلزم و عمان بر آورد

□

سرش پر ز کین و دلش پر ز باد

□

مصفا ساز در گلشن به آب چشمه‌ی روشن

□

دهد رنگ و آبش مرا آب و رنگ

□

عطار صبا مشک ختن در دهنش کرد

□

صف مژگان درازت که پر آن تیر است

□

آن زمانی که درآییم به بستان من و تو

□

عقل بی‌تمییز را بینا کنم

□

تشنه‌ی چشمه‌ی نوش تو ز نیشش چه خبر

□

زبان و روانش پر از بند بود

□

ورنه پای ما کجا وین راه بی‌پایان کجا

□

به من ده کز آن آب و آتش ترم

□

که در گدایی او بود پادشاهی من

□

شمع تابانی که دورانش نکشت از باد تو

□

رقصان و غلطان آمده تا ساحل دریای تو

□

تا بگردیدش سر و بر جا فتاد

□

آنست رای اهل مودت که رای اوست

□

قلم خواست و انقاس و مشک و حریر

□

جز نسیم از بر دلدار که آرد خبری؟

□

گشادند باز از کمینها کمان

□

عمری به طلب بر سر هر کوچه دویدم

□

چو من از ریسمانت رفتم اندر چاه رنجیدی

□

از یکی سو لاله زار و از یکی سو یاسمن

□

که ز دستت برنیاید این مکان

□

طالع شود ز مطلع جام آفتاب می

□

به ایران خرامند با انجمن

□

شود بی‌باک آهوبره گرگ پیر را مهمان

□

بدو شاید اندوه را شست پاک

□

هم صبح جهان آرا، هم شام غریبان باش

□

کند بیخ خرمی تا دامن آخر زمان

□

نی‌های بی‌زبان را زان شهد پرشکر کن

□

شیر خر از نیم زیرینه رسد

□

می اندر جام یاقوتی تو گوئی لعل کانی بود

□

ز قربان کمان کیان برکشید

□

این می‌کشد مرا که ازو آشنا شنید

□

کند چاره کار بیچارگان

□

خواهی که نیش غم نخوری جام می بنوش

□

من المبلغ عنی الی سعاد سلامی

□

به تو آمد پر و بالش بمکن

□

هردو مطرب مست در عشق شهی

□

نافه‌ی مشکست یا زلفین مشکین

□

همی نام کرمان شهش خواندند

□

وای بر حال کسی کوست گرفتار کسی

□

مس خویش را کیمیائی کنم

□

دامن پاک تو در دامن محشر گیرند

□

و امروز اهل میکده، رندی ز من آموختند

□

ماری شوم چو افکندم اصطفای تو

□

می‌فرستد پیش شاه نازنین

□

طناب چنبری بر مشتری بند

□

پدر را نکوهش کنم در خورست

□

که امشب گریه‌های زار و زاری‌های من بینی

□

ز بیجاده رنگم چو بیجاده کن

□

خلقی آغشته به خون از مژه فتانش

□

در دست کس نیفتد زین خوبتر نگاری

□

سوگند نخوردی که بجویم دل مستان

□

بانگ زد هم بی‌وفایی خویش گفت

□

در اردو هایاهوی ترکان

□

ز بس کوشش و جنگ و نیرنگ اوی

□

به دل داغ فراق لاله‌رویی سرو بالایی

□

به مستی توان کردن این خواب را

□

بازار وفا گرم شد از شعله‌ی آهم

□

تا از غبار میکده، دارو نمی‌کند

□

هیزم دریغت آید هیزم به است یا تن

□

می‌کشد این را خدا داند کجا

□

ابر در چشم جهان بین ثریا افتاد

□

به شاپور بسپرد گنج و سپاه

□

وز پیش دیده به حسرت نگران خواهد ماند

□

چو بیجاده از سنگ یابم گریز

□

آسوده ز وردم از دعا هم

□

با هزاران گله از ملک سلیمان می‌رفت

□

وانگهان از دست کی از ساقیان ذوالمنن

□

که جهان جسمیست سرگردان تو هوش

□

قصه‌ی حضرت سلطان بگدا می‌گوید

□

ورا نام بهرام بهرام بود

□

بر صبر من احتمال تا کی؟

□

ز بیغولها نعره برخاسته

□

از هم جدا جدا شد و ببریده بندبند

□

حرف دروغی از لب جانان بگو بهر خدا

□

گر رود این فلک و اختر تابان تو مرو

□

آن فرشته‌ست او نداند جز سجود

□

وانگاه ببین تا ز دم ما چه برآید

□

جهاندار و بیدار و بیننده را

□

صاحب جبرئیل، امین خدا

□

وزین زندگی زنده‌تر کن مرا

□

اینجاست که تقریر زبان هیچ ندادند

□

غیر زورق کشی خویش به ساحل چه علاج

□

ای زمین بی‌من مروی و ای زمان بی‌من مرو

□

به که زان تن وا رهی و زان تری

□

ما مست و ترا خراب دیده

□

نهاده یکی افسر اندر میان

□

هر سو دوانم، آخر کجایی؟

□

که اندیشه را سوی او نیست راه

□

غیر مشتی پر ازو در شکن دام نماند

□

نه بر چهره از خاک آن کوی، گردی

□

آن آدمی بود کو جوید عقیق و مرجان

□

غره‌ی اول مشو آخر نگر

□

سروش بلند و سنبل پرتاب و پیچ مست

□

بخندید و آن راز با کس نگفت

□

شمع بزم غیر و می‌خواهی در آن محفل مرا

□

چو صبحم دماغ دو مغزی دهد

□

ور ساقی مشتاق تویی مست توان شد

□

به گدایی ز در میکده زادی طلبیم

□

که خه مر آهوی ما را چو آهو خوش شکاری تو

□

لیک کی باشد خبر هم‌چون عیان

□

وانگه از قند تو درحسرت جلابی خوش

□

چرا بخشش اکنون برای شماست

□

عاقبت خاموش گشت از نغمه‌ی دلخواه آه

□

به من ده که می‌خوردن آموختم

□

خوشا دوری که این پیمانه دارد

□

دلسرد ز حکمت ایمانی

□

زر را چه کنم با حاصل تو

□

بانگ می‌آمد همی دید او حباب

□

محراب روان گوشه‌ی ابروی شما بود

□

خود و نامداران و آزادگان

□

به صبح اگرچه نکردم به شام خواهم کرد

□

بنه پیش کیخسرو روزگار

□

شهید عشق کجا فکر خون بها دارد

□

چه سود از این که بگرد تو خار بسیار است

□

صلای عاشقان و حق گزاران

□

از زر سرخ و کرامات و نثار

□

نارون را در مقام ناروانی یافتیم

□

یکی خسروآیین و روشن‌روان

□

چون روز سیاهم شب تاری نه و هرگز

□

علم بر کشیدند چون بیستون

□

برای دوستان اسباب عشرت را مهیا کن

□

جمله اسباب تنعم پیش و پس

□

گرمابه رفته هر سحری از وصال تو

□

عذر او اندر بهیمی روشنیست

□

دل شکسته‌ی صاحبدلان نشانه کند

□

که دادی فلک را به شمشیر دل

□

نیم مستیم کو کرشمه‌ی یار؟

□

که تشنه ز شربت ندارد شکیب

□

مستان تو را جام دمادم نتوان داد

□

لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی

□

از برای جان خود زین جان لاغر یاد کن

□

حاضر آرم پیش تو در یک دمش

□

مه را بسان ماهی بینم در آب منزل

□

دلش رای رزم بخارا گزید

□

شادش چو نمی‌خواهی غمگین‌تر ازین بادا

□

فرو شوید از دامن آلودگی

□

مردم همی خیال تو تصویر می‌کنند

□

به صفات کمال رحیمی تو

□

ای فکنده آتشی در جمله اجزای من

□

طبلکی در دفع مرغان می‌زدی

□

در دلم زان لب شیرین چه تمناست که نیست

□

که پیدا کند در جهان هور دین

□

که بدان نیک را ز بد بگزید

□

ز چنگ اجل رستگاریم ده

□

سرگرانی ز گران باری این بار نداشت

□

که ریخت خون من و تیغ خود به آب کشید

□

آن را که پرده نیست برو روی او ببین

□

به که آید علم ناکس را به دست

□

بگرد کوی تو همچون کبوتران حرم

□

پراگنده شد فر و اورنگ شاد

□

که از روی تو تا ماه از زمین تا آسمانستی

□

به می‌ده چراغ مرا روشنی

□

بی می شنیدی لبهای میگون

□

خورشید مظاهر لاهوتی

□

ای خوش سیما بنشین بنشین

□

که برآمد موجها از بحر جود

□

من دانم و یعقوب فراق رخ فرزند

□

بفرمود کامدش بهرام پیش

□

بود با او حکیم یونانی

□

در اندیشه زان مردم آهنج دیو

□

هم ز تاثیر مداوا هم ز تدبیر طبیبم

□

صورت دشمنی آن به که نگویم چونست

□

چون زن فاحشه هر شب تو دگر شوی مکن

□

اندر آن یک حجره از وسواس تن

□

سرک زلفک عنبر شکنش مشکینک

□

که چون او مصور نبیند زمین

□

به جنات عدن از جهان حور شد

□

به بکر این چنین دست باید کشید

□

سر مست و خراب از این جهان رفت

□

اندر طلبش، تا کی پویی؟

□

دوساله پیش تو دارم قضا کن

□

حفظ حق را واقفی ای هوشمند

□

وز مصر نسیمی سوی کنعان که رساند

□

بفرمود تا شد ستاره‌شناس

□

سر بر آرد دلم به شیدایی

□

دوای همه درد سرها به دوست

□

آن که کرده‌ست خرابم، بکند تعمیرم

□

در قید اختلاط ز قید معلم است

□

مرا خنبک مزن ای یار می‌رو

□

میل ناقه پس پی کره دوان

□

چو مهر روی تو برآسمان نمی‌بینم

□

ورا پندها داد ز اندازه بیش

□

بیگانه کشی و آشنا هم

□

چو شنگرف سوده به کارش برم

□

پنداشتم حساب تو را می‌توان کشید

□

ز غمهای پی در پی بی‌کران

□

بر مایده قدیم بنشان

□

خوش بجوشم یاریم ده راستی

□

مهراج را بمسند خان برنشانده‌اند

□

کمان را به زه کرد و اندر کشید

□

روز روشن شب تاری است که گفتن نتوان

□

که زنگار گوهر به گوهر شود

□

تا سایه‌ی شیرین به سر کوه کن افتد

□

همچو مورانند گرد سلسبیل

□

ای می تو نردبان آسمان

□

جن و انس آمد بدن در کار داد

□

که کبک خسته نتواند که با بازان کند بازی

□

سوی طیسفون کاردیده مهان

□

خان احمد جانب جنان شد

□

به یاد شه آن جام زرین کشم

□

در خیل کشتگانش آخر گذار کردم

□

شرع و دین مقصود دانسته به فرع

□

ریخت بر روی زمین یک جرعه از خمار من

□

می نظر کردند در وی زیر زیر

□

نسیم باد صبا در دمش دهن بدرد

□

ز روز گذشته فراوان براند

□

می‌توانی، به لطف دستم گیر

□

چراغ دلم را ازو روغنست

□

سر مویت به عالمی ندهیم

□

لیکن چه چاره با بخت گمراه

□

جان‌های عاشقان چون سیل‌ها غلطان شده

□

موضع سنگ ترازو بود گل

□

وی هندوی ریحان خط سبز تو سنبل

□

سپه را ز دشمن نهان داشتی

□

تو دریایی و پنداری که جویی

□

بی‌خبر از راه حیران در اله

□

ترسم از این مسافرت جان به در آید از تنم

□

کان بیابد زیب ز اسباب جهان

□

وگر نی سهل دارم جان سپردن

□

که از آن دوزخ همی لرزد چو ما

□

چو او پرنیان در صنوبر گرفت

□

بماندم چو او بازماند از شکار

□

غافل از حسرت یعقوب مه کنعان را

□

باز بر پرد دو گامی یا فزون

□

تا نچشم از این نمک، چیز دگر نمی‌چشم

□

که در طریقت ما کافریست رنجیدن

□

مطربا بهر خدا بر دف بزن ضرب حزین

□

جست و جوی آزموده بهترست

□

خاصه این ساعت که صحن باغ شد دارالسلام

□

کجا پشت گوری همی بر درید

□

شد خان جهان‌پناه در بزم جنان

□

تا درآید اول آن یار مصر

□

من به تصدیق نظر محو تماشای توام

□

از معانی، آنچه می‌تابد بر آن

□

زاد طیبا من جنان فی قیان حور عین

□

نه اسیر شهوت روی بتم

□

پختگان سوخته و افسرده دلان می‌جوشند

□

نهادند زیر گلفشان درخت

□

دامن‌گیر است منزل ما

□

پس بلالش گفت نه نه وا طرب

□

کز طره‌ی تو دست به اکراه می‌کشند

□

فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری

□

که باد خاک قدم‌هاش این جوانی من

□

پس پذیرا گشتم و اندر خوری

□

ور سرو گویمت نبود سرو سیمبر

□

به مرد و همه نام شاهی ببرد

□

نسیمی چو دامان مریم مطهر

□

همچو سحرست و ز راهم می‌برد

□

ما و سری که بر سر سودای او بود

□

کل ما حصلتموها وسوسه

□

به شادی ساکن دارالامان شو

□

گفت با خود این چنین زهره کرا

□

دو چشم اشک فشان ساغر شراب منست

□

به ایران پدر پور فرخ به دشت

□

نه به هر دیده آن توان دیدن

□

باز صبری کرد و خود را وا کشید

□

خود روز رستخیز شوم عذرخواه خویش

□

جهد کن که از دولت داد عیش بستانی

□

لولیان را کی پذیرد خان و مان

□

رفت بوبکر و دوم پایه نشست

□

وز گیسوی او موئی در شانه نمی‌بینم

□

همان نامه‌ی باستان خواستی

□

نخواهم زیست خواهم مرد یا امروز یا امشب

□

هر دو زاهد جمع گشته چند روز

□

دعوی گردن کشی با چرخ مینا کرده‌اند

□

من از شنیدن آن، گشته‌ام ز خود بیزار

□

طوطی جان نسکلد از شکر و بادام او

□

باطنا بهر ثمر شد شاخ هست

□

سرم آنجا بود ایدوست که پایت باشد

□

همان چهر او جز در گاه نیست

□

دریغ و درد که برچیدش آسمان مسند

□

شاه گشتم قصر باید بهر شاه

□

کشتی نرود چو لنگر افتاد

□

که جان خویش بپرورد و داد عیش بداد

□

می‌شکند دیگ من کاسه و کفلیز من

□

بار دیگر نیتت را بشکند

□

همچون تذرو گشت گرفتار باز باز

□

خورش خانه و خمهای نبید

□

هین تماشا که نوبهار آمد

□

از چپ و از راست از بهر فراغ

□

اسیر حلقه‌ی آن چین زلف مشکین باش

□

آفتی آمد به مالم، ناگهان

□

که تو چونی هله ای بی‌دل و پابسته من

□

از جری‌ام آیدش اندر نظر

□

که مرا مردم این دیده‌ی حسرت دیدست

□

ورا میوه آورد چندی ز ده

□

ز لطف باد نوروزی جهان پیر شد برنا

□

روز فردا سیر خور کم کن حزن

□

بر سرم بین که ز دست تو چه‌ها می‌آید

□

که بخار مژه‌ی جاروب کش خانه‌ی توست

□

شیشه دل مشکن قصه آن جام بگو

□

باز گویید از بیابان ذهب

□

مگر این کز پی آن مایه‌ی درمان بروم

□

بر پایه‌ی تخت زرین نشاند

□

از آن به گلبن این گلشن آشیان نگذاشت

□

کوزه‌ها در یک لگن در ریخته

□

کس نداده‌ست به مستان شکری بهتر از این

□

حق ورا دانست، ناحق را گذاشت

□

بودمی بی‌دام و بی‌خاشاک در عمان من

□

از کجا نوشم که نبود آن وبال

□

پیش ما روشن شد این ساعت که او را آب نیست

□

به نخچیرگه رفت با چنگ زن

□

راتبی می‌برد به عادت خویش

□

گاو من در خانه او در فتاد

□

درین معامله تا ممکن است می‌کوشم

□

نه من یابم که صبح است آن نه دل داند که شامست این

□

جان و جهان چه بی‌خبرند از جهان تو

□

مشنو از خصمی تو بی خصمی دگر

□

هر تف آتش خلیلی هر کف خاک آدمی

□

بدو داد پرمایه بهرام را

□

نیست پروای عقل، یا دینم

□

نیست گشته وصف او در وصف هو

□

یا همی چشم از جمال یوسف کنعان بکن

□

میوه‌شان نفس و طبع را توبیخ

□

نی پراکنده چو سیلاب مرو

□

از خوشی آن کلام بی‌نظیر

□

کانزمان از خویش غائب می‌شوم کو حاضرست

□

بزرگان فرزانه و موبدان

□

تا نبینم جمال روی تو باز

□

گر دو صد بارش کند مات و خراب

□

ور نیفتد بر رخش آه از نگاه واپسینم

□

چون لاله گر زبان نکشم از دهان خود

□

بخندانید عالم را چو گلشن

□

هر که دست اندر زند یابد فتوح

□

کوته نشود دست فقیران ز کریمان

□

ز درد پدر سوکوار آمدند

□

... خر را به ... خویش مخار

□

زانک بس مردانه و جان سیر بود

□

تا آگهی از چاک گریبان تو دارد

□

غیر مختص، نه به زید ونه به عمرو

□

در میان واصلان لطف رحمان نازنین

□

قلب مومن هست بین اصبعین

□

نه از سیبش مرا روی بهی بود

□

به درگاه رفتند سیصد سوار

□

گو به میخانه در آی و ز نی و چنگ شنو

□

همچو پروانه مسوزان خویش را

□

لاغریهای مرا دوست به یک مو نخرید

□

که می خورند حریفان و من نظاره کنم

□

بگویی بگویم علامات مستان

□

حارسان بر بام اندر دار و گیر

□

وز باغ نخیزد چو تو شمشاد قبا پوش

□

پر از درد با ناله و با خروش

□

وگر نه بی‌تو از عیشم نه رنگی ماند و نه بویی

□

رو خمش کن حق ستاری بدان

□

کز دست غمش جامه‌ی جان چاک نکردند

□

در ازل ممتاز از غیرش به ذات

□

قند منی لایق دندان من

□

کعبه‌ی حاجت‌روای من شوی

□

کز سوخته حالی بمن سوخته ماند

□

زبان و روانش پر از داد بود

□

دیده بی‌نور ماند و دل بی‌یار

□

در عریشم آمده سر کرده پیش

□

که به یک جلوه مرا از دو جهان غافل کرد

□

پرده‌ی رخ که پیش او باد برد نقاب را

□

تو را بی‌خویش بنشاند خمش کن

□

عاقبت جوینده یابنده بود

□

صید آن آهوان مردمدار

□

نباشد مگر پاک و یزدان پرست

□

شدی در بیستون فرهاد گاهی راست گاهی کج

□

بانگ ما استاد را دارد زیان

□

که ره قافله‌ی دیر و حرم سوی تو بود

□

تا میسر سازدش در لایزال

□

که تا نیفتد این دل به صد هزار گمان

□

نصرتش ده نصرت او را بجو

□

کجا از تیره شب ماهی برآید

□

همی بود ازان مرگ ناشاد شاد

□

دم بدم خون در دل از جور پیاپی می‌کنی

□

و آن بکین از بهر او چه می‌کند

□

خندید که از هیچ که را بهره توان داد

□

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

□

قصد کدام خسته جگر می‌کنی مکن

□

در دل صدر جهان مهر آمده

□

لیک دل همچون دل ریش من دلتنگ تنگ

□

سپهبد ز نخچیر برگشت نرم

□

زینت دهر و زیب دوران داد

□

ز آهن پولاد آن شاه بلند

□

هر خون دل که خوردم از دیده‌ام روان شد

□

ور نه من و عشق هر چه بادا بادا

□

وصف او چون نوبهار و وصف اجزا یاسمن

□

کز غمش این در عنا بد هشت سال

□

مشتاق گل آن نیست که از خار بنالد

□

خردمند و شایسته و شادکام

□

دامان بی‌نیازی بر این و آن فشانم

□

بی شکار و رنج و کسب و انتقال

□

گفتمش مه چیست، گفتا سایه پرورد کلاهم

□

ز شست خاطر ناوک گشای من مجروح

□

به کار است آتش به شب‌ها و روزان

□

زانک قرب حق برونست از حساب

□

در جوار قرب جانان آشنائی یافتیم

□

که بهرام شه بود زیشان ستوه

□

گبران متنفر از مسلمانی ما

□

چون خدا بگماشت پرده‌ی خشم را

□

که در آتشکده‌ی سینه شررها دارد

□

از دوستی حرص شکستند همه

□

که هر مسکین بدان سو یافت مسکن

□

بر بدان و مفسدان و طاغیان

□

کانجا که قاف عشقست دستان چه کار دارد

□

ازان بد که عهدش فراوان نبود

□

مادر دهر در مرور دهور

□

پای‌بند مرغ بیگانه فخست

□

دادخواهی عرض حالش را به شاهی کرد و رفت

□

همچو من پهلو نهد بر بستر بی‌غیرتی

□

صد نرگس و یاسمین و سوسن

□

چون در آید سوی محفل در حطیم

□

لب ساقی و جام نوشگوار

□

هم از ایستادن شتاب آمدش

□

جود به هر بی‌نصیب، فیض به هر بینوا

□

کس نداند جز بثار و مثال

□

که من از گردش آن نرگس رهزن کردم

□

بر تنم، نقش بوریاست هوس

□

خط‌هایی دارم از اقرار تو اقرار تو

□

سخت پیدا چون شتر بر نردبان

□

از رشحه‌ی مقاطر اقلام ما بود

□

نشستند یک با دگر همگروه

□

آن ز اعلام به دانش سابق

□

خود بداند از نشان و از اثر

□

شب و روزم همه در حسرت دیدار گذشت

□

که حکم بر سر آزادگان روان داری

□

هم تو ببین جمال خود هم تو بگو ثنای تو

□

پس بگفتی نام و نفع خود بگو

□

گر طبیبی را غم از بیمار نبود گو مباش

□

بدو گفت کای شاه یزدان‌پرست

□

ناگه از اوج شرف رو کرد در برج و بال

□

عبرتی حاصل کنم در دین خود

□

که روزگار تو را با من آشنا بکند

□

تو در افتاده در ضلال بعید

□

تا تو بگوییش که دلتنگ من

□

بر شیاطین و آدمی‌زاد و پری

□

گر چه پیوسته کمان بر مه و خورشید کشیدست

□

قلم خواست با مشک و چینی حریر

□

در دل خاکش نهاد ساخت چو گنجش دفین

□

بر شده خوش تا عنان آسمان

□

از کار فروبسته‌ی دل عقده گشادم

□

ازین سخن دگر آیا چه مدعا دارد

□

زعفران را گل کنم از چشمه حیوان من

□

می‌ربود آن سبزیش نور از بصر

□

ریحان تو سایه گستر دل

□

برفتند پیشش کمر بر میان

□

یکدم از فرمان حق فارغ نبودش جسم و جان

□

کس نداند برد بر خالق سبق

□

هم جامه را دریدم، هم شیشه را شکستم

□

آستان رویت بطرف آستین روح‌الامین

□

کو بسوزد پرده را از بیخ و بن

□

تو بمرداری چه سلطانی کنی

□

سهلست دل بردن ولی باید که دلداری کند

□

کسی را نبد با جهاندار تاو

□

سرو سهی قامت این بوستان

□

تو همان اندیش ای استاد دین

□

چه کند بنده که در پنجه‌ی تقدیر افتاد

□

که شوید ز آلودگی دامنم را

□

چون زنی بر نام شمس الدین تبریزی بزن

□

زانک در گرمابه است و در نقاست

□

کاب سرچشمه‌ی حیوان نکند سیرابم

□

چنین گفت بر تخت شاهنشهی

□

قامتش سرو سهی بالای بستان جهان

□

همچو مرغان در هوای دانه‌ها

□

سری با ناله‌های عندلیبان

□

افکنده طرب نامه‌ی شاه اسمعیل

□

باطرب است جام تو بانمک است نان تو

□

نه به روز و نه به شب نه ز اعتلال

□

بزلیخا خبر از یوسف کنعان دادند

□

همی بود میخواره و با سپاه

□

به سوی باغ طوبی میر ممن

□

تا لوای عدل بر صحرا زنم

□

که پریشانی او عالم دیگر دارد

□

که راز دوست از دشمن نهان به

□

بگو بگیر و درآشام خمس با خمسین

□

خاطر ساده‌دلی را پی کند

□

نمی‌رود همه شب آفتابم از دیده

□

دل زیردستان به ما شاد کن

□

نمایان شد میان مهد زرین طلعت عیسی

□

ز آب حیوانی که از وی خضر خورد

□

دل‌ها مسخر ساخته، کشورستانی را ببین

□

لذت جان در عبادت یافته

□

به سوی او بیا مرو مکن انکار یاد کن

□

تا ببندی لب ز گفتار شنیع

□

طوطی خطش از چه رو پر بر شکر می‌گسترد

□

فرستاده را خواند پیش مهان

□

راه جانان به جان همی سپرند

□

تا کیانند و چه دارند از جهان

□

از شر زمانه در امانم

□

مگرش هم ز سر زلف تو زنجیر کنم

□

کرده‌ست اندر شهر ما دکان و خان و مان گرو

□

بهر اسپان که هلا هین آب خور

□

تا بپیروزی برین پیروزه ایوانت برم

□

خرد یافته موبد پرگهر

□

گفتم چه بود حاصل آن گفت ندامت

□

تا نگردد ظاهر از وی استمت

□

خاک را خون شهیدان تو گلگون دارد

□

غبار خاک کوی او، پسند است

□

زان که مرا خوانده بود سوره یاسین من

□

ممنان را اتصالی دان قدیم

□

لب شکر شکنت عذر دهانت گفتست

□

به ترک و به چین و به آباد بوم

□

در بد و نیک این سخن می‌راند

□

برگ هم گم گشته از میوه‌ی فراخ

□

مشک چین را از خجالت خاک بر سر کرده‌اند

□

کاندرین بستان گل بی‌خار را هم خار هست

□

آتش بیار و چاره مشتی سپند کن

□

کی نهادی بر سر او هابیل را

□

قد تو صنوبری خجسته

□

بزرگان جوینده از جشن بهر

□

کوه اندوه و بلا را کوه کن

□

عقل در تن آور و با خویش آ

□

سال ها خواجگی دور قمر خواهم کرد

□

چون گلشن است مرغ شکیبا را

□

تا بدمد سبزه ز آب و ز طین

□

بود بر من بس مبارک مژده‌ور

□

مرهمی بردل ما نه که بغایت ریشست

□

کو اسیر آمد به دست آن سنی

□

تا نظاره کند گلستان را

□

عیب خلقان و بگوید کو بکو

□

یار نازنین هر چه می‌کند، جمله را خوشانده می‌کنند

□

صاحب‌قران خسرو و شاه خدایگان

□

هر دو را چون نردبان زیر آر و بر افلاک شو

□

یا ز پنجه‌ی قهر او ایمان بری

□

عالم بروی دلستان چون گلستان آراستی

□

زنده به وجود جان ما باش

□

ز آن سرای راحت‌آباد قدم جویم نصیر

□

شاخ زد بشکست دربند و کلید

□

فتنه عشق چو گیسوی تواش بر هم زد

□

با نام تو کارها تمامند تمام

□

جدا از شهر و از یاران پیشین

□

کی دوان باز آمدی سوی وثاق

□

که از روی خوب تو ببریده است

□

کو برون آید به پیش آفتاب

□

جذبه‌ی حسنش مرا از من ربودی کاشکی

□

جست از خواب آن عجایب را بدید

□

وز هوا شیر علم هیچ ندارد تشویش

□

که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

□

قانع نگشت از من دلدار تا به گردن

□

مرد غرقه گشته چون خسپد بجو

□

سنبل زنگیک پستک او کافرکی

□

سرو با قد بلندش نه بلندست و نه راست

□

در آن نفس که ز جان جهان نبود نشان

□

در گشای روضه‌ی دار الجنان

□

که زیب عارضت از خط عنبرآگین باد

□

نه تدقیقات مشائی، نه تحقیقات اشراقی

□

هله چون سبزه و چون بید مرو زین لب جو

□

که مرو گستاخ ادب را هوش دار

□

چرا که کشتی دریا کشان درآب افتاد

□

دست کرد او تا که برباید از آن

□

سنگ بستان باقیان را برشکن

□

گفت آن شهری که در وی دلبرست

□

که وصف شهر سبا را بر سلیمان گفت

□

توان به دست تو دادن گرش نکو داری

□

شب و روز از طلبش هر طرفی جامه دران

□

زان بود که اصل او آمد از آن

□

از خاک کویش باد شمالی

□

هم پریشان گشته‌ایم و هم پریشان گفته‌ایم

□

وگر نی جان از این بیچاره بستان

□

در پی آن مقتدای نامدار

□

پشت پا بر فلک از همت مردانه زدند

□

می‌رسی گویا ز اقلیم عراق

□

نیند از زمین و نه از آسمان

□

فرش آن را جمله زر پخته دید

□

هر که او از آشنا بیگانه نیست

□

مشت خاکی از زمین بستان گرو

□

یا برکنی ز خویش تو آن کین تو به تو

□

اندر افکندی براز ای مفضلم

□

سر پیچم از این فرمان، فرمایش دیگر کن

□

حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

□

بررود بر چرخ بویش مست گردد آسمان

□

پیش بینایان چرا می‌آوری

□

زانکه زبانه می‌زند شمع زمردین لگن

□

اندیشه‌ی خون آشنا کردی

□

جان و دلم را به غم و غصه بمسپار و مرو

□

جزو جزوت گفت دارد در نهفت

□

کز دست غمت نخفته‌ام دوش

□

یک روز سفید

□

این چنین پرمهر دشمن من ندیدم در جهان

□

جان تو با تو به جان خصمی کند

□

دلم چو مرغ چمن روز و شب در افغانست

□

یا که خود را راست گو یا ذا الکرب

□

وانما جان کسی از دی و فردا فرد کو

□

مستی و حیرانی من زفت شد

□

کی می‌توان از دامنت دست طمع ببریدنم

□

چو شبنمی است که بر بحر می‌کشد رقمی

□

رنج را باید امتحان کردن

□

نی فسرده چون بناهای دگر

□

که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی

□

زاری مرا تمام است چون زور و زر ندارم

□

ای شه پیدا و نهان کیله و انبار تو کو

□

سر ببسته رو کشیده در سجاف

□

کز تماشای رخت صورت دیوار نشد

□

نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید

□

دیلمی الشعر رومی الذقن

□

آنک حافظ بود و یعقوبش کشید

□

چون سرو من از خانه خرامان بدر آید

□

مردی خود را همی‌کرد او نهان

□

هست نقاد بصیر و هست گاز راستین

□

ثروتی بی رنج روزی کن مرا

□

فرصتش بادا که نیکیهای بی پایان کند

□

دیده‌ی فتح ابد عاشق جولان تو باد

□

رود بوی خوشش تا چین و ماچین

□

تا دهل ترسد که زخم او را رسید

□

بزن دستی و از رندان تفرج کن سراندازی

□

که شوخی ندیدم بدین شخ کمانی

□

عاقبت امر جست تیر مراد از کمان

□

آب و گل کو خالق افلاک کو

□

به مداوای دمادم ندهم

□

تو در خور خود کنی و ما در خور خویش

□

ز آنک تو شمعی و جان و دل لگن

□

یا چو ماهی گنگ بود از اصل کر

□

موج طوفان سرشکش ز کمر در گذرد

□

هوش و عقلش رفت شد او چون جماد

□

با دل پرخون ما پیغام دلداری بگو

□

دستشان گیر ای شه نیکو نشان

□

شهری که خبر نکرده باشم

□

راه وثاقش از پی بیگانه پر شده است

□

از می لب‌هاش باری مست شد سرنای من

□

زر نثار آوردمت دامن گشا

□

درون کعبه چه باک از مخالفان حجازی

□

وز تغیر همچو دریا ایمنیم

□

مشک وجود بردران ترک دو سه سقا بگو

□

که عقول از اصل دارند اعتدال

□

یک چند مقیم در می‌خانه‌ی چین باش

□

این بود مرا فایده از دیدن تبریز

□

به زیر خاک دررفتم نرفتم من بیا من تو

□

ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق

□

رود را بر ساز کن مطرب که دل دادم برود

□

ظاهرا دورم ازین سود و زیان

□

می‌دانک آن سر را یقین خاریده باشد دست او

□

تا بر آن سر نهان واقف شویم

□

وز یاد لبت خاطر عشاق طربناک

□

همنشینی نیک کردار و ندیمی نیک نام

□

ولی در گلشن جانشان شقایق‌های تو بر تو

□

بر سر دیگ و برآرد صد خروش

□

گرد آئینه‌ی روی تو در آید روزی

□

در سلسله‌ی زلف شکن بر شکن تو

□

شب قدری کن این شب را چراغ بیت احزان شو

□

در دمیدن در قفض هین تا بکی

□

دل به عذر قدمش از سر جان برخیزد

□

آنکه از راه هدی دورت کند

□

زبان مرغ می‌دانم سلیمانم به جان تو

□

ما به حرص و جمع نه چون عامه‌ایم

□

از چشم من روان شد و چشمم درآن بماند

□

تا پدید آمد بر آن مجنون خناق

□

بگذر ز آفریده بنگر در آفریدن

□

تا مزین گردد از تو روزگار

□

سینه‌ی مشتاق تو، تیر بلا را سپر

□

در زلف بی‌قرار تو پیدا قرار حسن

□

همچو خورشید به هر خانه فتد لشکرشان

□

پس نهاد آن چیز بر بینی او

□

چون چنگم ار بسازی چون عودم ار بسوزی

□

ترک خود گفتن و آسان رفتن

□

تایبون العابدون الحامدون السایحون

□

یا تقاضا را بهل بر ما منه

□

سیلی است که در کندن بنیاد من آمد

□

مشعلی از شمع جستن، ابلهی است

□

بلرزد شاخ دیگر را دل از بیم

□

که بمیلی می‌رسید از وی صدا

□

چو بلبل سحری نالهای زار گرفت

□

یافت شد گم گشته آن در یتیم

□

سراسر جان او پرخار می بین

□

جان‌فزایی دلربایی در خلا

□

دست از پی آزردنم در گردن مینا مکن

□

که لعلت را تصور کرد و آتش در دهان آمد

□

ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو

□

شد مکرر بهر تاکید خبر

□

صبح دوم در طلوع مرغ سحر در فغان

□

این چه نوشی است که در چشمه‌ی نوشین داری

□

ز شمع روی خود سیمای مستان

□

آنچنان کردش ز وهمی منهتک

□

حلقه‌ی موی تو گر سلسله جنبان نشود

□

که به تحریک نشیننده‌ی محمل برود

□

تا در خمخانه می‌تازد ولیکن بار کو

□

بد سگالیدی نکو پنداشتی

□

ز هر چه عقل تصور کند لطیف‌ترست

□

شهره اندر صدقه و خلق حسن

□

دل را و خویش را ز عزیزان خجل مکن

□

کین فضولی کیست از ما ای پدر

□

گه به کار من و گاهی به دل یاران زد

□

تواند در دل جن و ملک مهرش اثر کردن

□

چون برید از شیر آمد آن ز خمر و انگبین

□

خود چرا دارد ز اول عشق کین

□

بباد داد دل خسته در هوای سمن

□

دردم افزون می‌شود چندان که درمان می‌کنم

□

خون کن و می‌شوی تو خون دلم را به خون

□

در غم افکندید ما را و عنا

□

طعنه زد جزع تو بر ناله‌ی بی‌تاثیرم

□

که نرگسش شده گویا و خامش است زبانش

□

سوی او از نور جان‌ها کای فلان این است او

□

پای خود بر اوج گردونها نهی

□

حدیث شکر شیرین بجز حکایت نیست

□

تا سرش شویی کنون ای پارسا

□

ای فتنه من شور و شر من

□

از دو آن گیری که دورست از خباط

□

خونین کفنان هیچ حساب از تو نخواهند

□

کتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

□

آب حیوان از کوثر من

□

بر کفش برداشت چون ریحان و ورد

□

بس که گهر بدیدگان در قدمت فشاندمی

□

دست ندهد جز به دشواری مرا

□

قطره آن الفت مرد است و زن

□

کش بسوزد یا برآویزد ورا

□

من از لب تو سلیمان باده بر دستم

□

باد اگر از سر آن طره پرخم گذرد

□

دوزخ تبشی از کینه من

□

مسجد و ما را مکن زین متهم

□

نه روی آنکه تنم پشت بر دیار کند

□

تا قوی گردد کند صید وحوش

□

تا چند کشی گوشم ای گوش کشان برگو

□

بنهم اندر شهر باطل سنتی

□

عنبر غلام آن سر زلف دوتا ببین

□

چند به چشم تشنگان جلوه دهد سراب را

□

چون گل چرا دمید ز رخسار شرم تو

□

که درو گردد خردها جمله گم

□

از کف سرو قدی گلرخ مشکین کاکل

□

اغلوطه‌ی ده بزرگواران

□

من دوستدار خواجه‌ام آخر نیم عدو

□

لیک چون از حد بشد پیدا کند

□

ز فر عشق تو فرمانروای تقدیرم

□

که شد عیان علم پادشاه کشور دل

□

گر گوهری ببین که چه دریاست آرزو

□

در شکنجه برادرم را کشت

□

که مدهوشان خداوندان هوشند

□

روز تا شب بی‌نوا و بی‌پناه

□

خوش باد دور چرخ کز او زاد وقت تو

□

بود از انفاس مرد و زن ملول

□

تیغ بردار که منت کش بازوی توام

□

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

□

پشت بنفشه به خم از کشش بار تو

□

بدان جام روشن جهان بین شوم

□

یکره بسرائید چو مرغ دو سرائید

□

قطع امید مرا از همه جا کرده‌ای

□

عقل که او خواجه بود بنده و دربان تو

□

شب‌روان راگشته زو روشن روان

□

دل از مشاهده مدهوش و بی خبر می‌گشت

□

ز سیه گلیم محنت زده‌اند بارگاهم

□

جان سخن دان برگو برگو

□

آن صدا باز داد با بهرام

□

ورنی خدنگ غمزه چرا در کمان نهاد

□

با دو صد فرهنگ و دانش چند کس

□

تو گوش من بگشایی که قصه از سر گو

□

که کسی مبغوض می‌گردد رضی

□

عجزها کردم و از عجب ندادی دادم

□

راهروان وهم را راه هزار ساله باد

□

گرفته گوش مرا سخت همچو گوش سبو

□

چو رومی و زنگی نباشد دو رنگ

□

آری چه تدبیر ای پسر هذا نصیبی لیلتی

□

می‌نگذارد مرا به من باز

□

مکن آزار مکن جانب اغیار مرو

□

از صلابت نورها را می‌سترد

□

که خوش دلم ز نظرهای گاه و بی گاهش

□

سوار عزم تو را چرخ گشته غاشیه‌دار

□

به زیر سایه آن سرو پایدار بجو

□

همه نیستند آنچه هستی توئی

□

ناله‌ی کبک دری در کوه و در خواهد فتاد

□

می‌نباید پس مهم باشد طلب

□

که همچو چنگم من بر کنار رحمت او

□

که به آخر سخت باشد ره‌گذر

□

کار بشد ز دست من، چاره‌ی نظم کار هم

□

چون شیشه‌های دیده ما پرگلاب کن

□

مشک و گل ما بوی خوش تو

□

گرامی‌تر از آدمیزادگان

□

از سر سوزم چو شمع بر سر بالین

□

ز دفتر دو جهان فرد انتخاب منی

□

بدهم بدهم به جان و سر تو

□

اژدها در قصد تو از سوی سر

□

تنگ دستان داستان از گنج قارون کرده‌اند

□

رقابت با هوسناکی چو خسرو عار دانستی

□

فتد از جنگ و عربده سر مستان میان کو

□

برآموده گوهر به چینی حریر

□

سری دارد سر و سامان ندارد

□

عاشق و جویان روز مرگ خویش

□

تلفش از خزان تو طربش از بهار تو

□

هر دو لشکر در ملاقان آمدند

□

اگر ز پرده درآید نگار پرده‌درم

□

این چنین با همه درساخته‌ای یعنی چه

□

چیست مراد دل ما دولت پاینده او

□

چشمه‌ی آب زندگانی یافت

□

گفت بگذار ای جوان تا بگذرم

□

چون سر زلف تو زیر و زبرم

□

یا بول خر را بو کند یا گه بود تفتیش او

□

که ز کون استری بینم جهان

□

گو اهل نصیحت لب از افسانه ببندند

□

همه‌ی گلهای زمین آینه‌دان خواهد شد

□

نماز خود را از خویش بی‌نماز مکن

□

برون ریخته نافه از ناف خاک

□

جام می زنگ غم از آئینه جان می‌زدود

□

مکسبی کن یاری یاری بکن

□

مادر فتنه شده‌ست حامله یا مسلمین

□

که نه فرزندش شدی آن شب یتیم

□

کی آن‌قدر تطاول با آشنا توان کرد

□

آخر این رسم نهان شد به زمان تو صریح

□

چند بینی سایه خود نور او را هم ببین

□

به دوزخ درش طلق آتش کنم

□

گفتم این فتنه ندارد دل مسکینان گوش

□

پس چرا با همه تاب این همه لرزان شده‌ای

□

ای دل من ز عشق خون خون مرا به خون مشو

□

که بگردیم از دروغی ممتحن

□

یک باره راز هر دو جهان آشکاره کن

□

که می‌نخورده از آنجا برون برند به دوشم

□

نام شمس الدین چو شمع و جان بنده چون لگن

□

مگر خویشتن را فراموش کنم

□

در ملک بی زبانان فرمان چه کار دارد

□

از حریصی هیچ کس سلطان نشد

□

کس بی‌تو خوش نباشد رو قصه دگر کن

□

پیش اژدرها برهنه کی شود

□

تا مرا کار بدان دلبر خودکام افتاد

□

دور دور از بارگاه خاطرت یاد من است

□

عفو کن هیچ مکافات مکن

□

بهر چار مذهب حلال آمده است

□

تا تیمم بغبار قدم او کردیم

□

سوی چشم خونفشان خون می‌کشم

□

کی رهد از کمین تو کی کشد خود کمان تو

□

عشق را نشناخت دانشمند تو

□

سرمست و سبک روح و سبک بار نبودم

□

پادشاه عشق برپا رایت منصور باز

□

با تو می‌گوید دل هشیار من

□

خشت نمناک شد ز غمناکی

□

ورنه مجنون را چو نیکو بنگری دیوانه نیست

□

هر کسی را کی ره سلطانی است

□

تسخر و خنده زده بر آینه چون ابلهان

□

از چنین خوش محرمان خود درمکش

□

کشوری نیست که در دست تو تسخیر نشد

□

عشق طغیان کند و دارد از آن باز مرا

□

چرا با ما کند در خواب ناورد

□

خراباتیان را صلائی زنم

□

تا بکی چنگ زنی در گره گیسوی چنگ

□

دلم به نرگس بر شیفته شده‌ست و تباه

□

هر چند میان مردمان گویم

□

ناله کرد آن زن که افغان ای اله

□

ور وصال گنج خواهی سر به سر ویرانه باش

□

که ذکر عشق می‌کرد و من استغفار می‌کردم

□

به نوروز این غزل در ساخت با چنگ

□

حلالست اگر تا به محشر کنم

□

جامی نداد و زهر جدائی چشاند و رفت

□

کم نیاید لقمه‌ی نان ای پسر

□

زود به صحرای تو بازآمدیم

□

نطق این هر دو شود بر تو پدید

□

مستوجب مژده‌ی سروشم

□

زان خاک در گه سرمه‌ی اهل بصیرت است

□

روان کرد این غزل را در سپاهان

□

غمی چند را در نوردم بساط

□

و او از نیاز فارغ و از ناز بی نیاز

□

افتاده چو ماهیی ز آبم

□

همچنین رقص کنان جانب بازار شویم

□

گه خراسان گه کهستان گاه دشت

□

که حسن پرده‌نشینان پرده در دارد

□

ای گریه بر آبم مران ای آه بر بادم مده

□

به زین سخنی کجاست امروز

□

به میراث خوار سکندر دهد

□

زانکه بالاتر ازین هر دو مکانی دگرست

□

پیش تو آید دوان از عشق تو

□

دل را ز تو بی‌قرار دیدم

□

خاک از تاب مکرر زر شود

□

روز سفید خود را آخر سیاه کردم

□

به صحرا می‌برد از شهر بند صید بندی را

□

در افکند این غزل را در ره راست

□

میی کاصل مذهب بدو شد تمام

□

هلال ابروی تو طاق منظر دیده

□

گر ز حقیقت خبری داشتی

□

من ابر همچو خونم بر تو چرا بریزم

□

از گلیمی سایه‌بان می‌ساختند

□

افزون نمود گریه بی اختیار من

□

آن دو شهلا نرگس از باغ جمال انگیختن

□

به آهنگ عراق این بانگ برداشت

□

وگر غرقه گردم بهشتی شوم

□

وانکه عاقل بود بر ساحل بماند

□

تا کشد رزق خدا رزق و مزید

□

بیا تا ترک خاص و عام گیرم

□

پس کجا شد بنده‌ی زنگی‌جبین

□

بگرفت به کف جام که جمشید زمانم

□

ظرف مرا به آن می تند آزمود و رفت

□

براقی برق سیر آورده از نور

□

به آزردگان مومیائی دهد

□

خون لعلست اشک مریم خم

□

جام پیاپی کن و شراب درافکن

□

دمی دیگر چو خورشیدی برآیم

□

گرچه جان جمله کافر نعمتست

□

کاش استخوان سینه ما را نشان کند

□

ناز او را با نیاز من سخن بسیار بود

□

گهر می‌بست و مروارید می‌ریخت

□

مرا او خورد خاک روزی بود

□

یک طربناکست برگردون و آنهم مرد نیست

□

چارقت اینست منگر درعلا

□

مست و خوش و بی‌خبر گرفتیم

□

روز فردا نک رسیدت لوت زفت

□

وه که ز مرگ هم نشد در ره عشق چاره‌ام

□

دست به دوش دیگران سر خوش و مست می‌رود

□

ندارد سودش از کوشیدن سخت

□

کاب گیرد ز نقش او دستم

□

پراکنده حالم ز مرغول شستش

□

شوریدگان عشقش مرغان شاخساری

□

چنانک بی‌لب و ساغر نخست می خوردیم

□

بر امید و بوک روزی می‌دود

□

که گل نشسته به خون از لطافت بدنش

□

یا چو رفتی مرغ دل فریاد کمتر داشتی

□

بر این سبزه شدند آرامگه گیر

□

ز قندیل او برفروزد چراغ

□

که پیش عاشقان محرم حجابست

□

گفت خود پیداست در زانوی تو

□

کل من ارداه عسر نال من میسورکم

□

تابه گرمابه رویم ای ناگزیر

□

که از زلف رسای او به کف مستمسکی دارد

□

که خواهم بر سر کوی تو کشتن بی سخن خود را

□

کمر بسته بدین کار است گردون

□

سفالین زمین خاک ریحان اوست

□

سمن عارض پدید آید ز گلبرگش گلاب از می

□

تاریک شود همه جهانم

□

چنین دیوانه و مفتون نبودم

□

دست در فتراک این رحمت زنید

□

وقتی اگر ببینی معشوق بی‌قرینم

□

کجا نیاز من بینوا قبول کند

□

نگردد کشف هم با پرده میساز

□

که چون شمع بر فرقم آتش بود

□

اگر سواد کنم قصه‌ئی دراز آید

□

فانی است و گفت او گفت خداست

□

مرغ گشاده پایم برگ قفص ندارم

□

خانه‌ای از سنگ باید کردنم

□

سقر شعله‌ای از دم آتشینم

□

گرت باور بود ور نه سخن این بود و ما گفتیم

□

طریق العقل واحد یادم آمد

□

ندیده به جز آفتاب آتشی

□

بر قلندر راه افتادش مگر

□

آتشی از همه جهان برخاست

□

نعره زنان در سینه دل استدرکوا عین الیقین

□

کودکی دو ماه زن را بر کنار

□

بلعجب بین که در آب آتش سوزان دارم

□

بی خبر از درم درا آن چه نکرده‌ای بکن

□

رطب را قند داد و قند را قوت

□

پناهنده را از درش ناگزیر

□

هر که بر طرف سراپرده‌ی سلطان گذرد

□

ابر می‌غرید رخ می‌ریخت رنگ

□

همه اشکال فلک را به یکایک بپذیرم

□

آب جیحون پیش او چون آبگیر

□

مسجد رواق خانه‌ی خمار می‌شود

□

آن که می‌زیبد اگر جان جهانش خوانی

□

کز او چنگ نیکسا شد نگونسار

□

چون شدی شاد سوی خانه شدی

□

گرچه بود از میغ صد غم خوارگی

□

در نافه‌ی زلف او دل گشت جگرخوارش

□

نه ناله آید از آن چنگ پر نه زیر و نه بم

□

می‌دمید از لامکان ایمان او

□

یعنی که مجو در طلبش راه سلامت

□

لبت که در عرب افکنده شور و در عجم آتش

□

که صد ره خوبتر زانی که گوئی

□

گشاینده‌ی دیده‌ی هوشمند

□

کان نه ماریست که از حلقه بافسون برود

□

مشت خاکی هین بیاور با شتاب

□

تا بگسلد یک بارگی هم پود من هم تار من

□

سخت‌تر می‌گشت زان هر لحظه بند

□

تا بدانی که چرا کشته‌ی شمشیر شدم

□

آه من تیره کند آینه‌ی گردون را

□

فسون بردن به بابل کی کند سود

□

مگر زین خرابات یابم خلاص

□

نیم زنده مرده را می‌خورده بود

□

چو گردان گردباد تندگردی تیره اندروا

□

پای کوبان شوم و سوز سپندان بکشم

□

جانب قصه‌ی دقوقی ای جوان

□

موکب لشکر نگر، جمعیت سلطان ببین

□

ماه و شان نشانه‌ی وش تیغ بکش مرا بکش

□

جز نام تو نیست بر زبانم

□

همه دل برند او غم دل برد

□

خط سبزش حکم بر دور تسلسل می‌کند

□

بعد ما ضاعت اصول العافیه

□

هر جا که منزل می کنی آییم آن جا نی مکن

□

که بعلم سر و جهر او آیتست

□

کرده‌ای از تغافلی قصد فنای عاشقان

□

به نکته‌ای که دلش را بدان رضا باشد

□

پس آنگاهی نهد بر فرق شاهی

□

تو دادی همه چیز من چیز توست

□

شد چو شاخ خیزران باریک و زرد

□

چون صبح بر آفتاب نازان

□

در سایه لوای کرم طبل می زنم

□

مه کنارش گیرد و گوید که گیر

□

طره افشاند که سر حلقه‌ی طرارانم

□

که من لجه‌کش از یک دو سه جام افتاده‌ام

□

مگر کز خوشدلی یابی نشانی

□

بسی از جهان آفرین کرد یاد

□

غنچه را آب در دهان آورد

□

در کف جوشت نیابم یک دغل

□

گه به کران تاختیم گه به میان آمدیم

□

که همی‌دوزند و گاهی می‌درند

□

عید مولود علی عالی اعلی گرفت

□

به اشارات نهانی ز عبارات صریح

□

به پیشش پنج صف بر پای بودی

□

که با شهد حنظل برآمیختی

□

مه را که دید ساخته از تیره شب نقاب

□

عاشقی کفر نباشد نه چنین باید کرد

□

به هر چه باشد از این دو چو شهد و چون شیرم

□

چون ببینی واقعه‌ی بد ناگهان

□

غم بود نشاطی که به دوران تو کردم

□

نرد شوخی است که خوبان سمنبر بازند

□

کمر بسته کله‌داران اطراف

□

چنان چون بود ساز جنگ کیان

□

نقشی از ابروی خمیده‌ی تست

□

داد لب و قابلیت هست پوست

□

گنبدی کردیم و سوی چرخ گردون تاختیم

□

که مرا فریاد رس زین ای کلیم

□

نظم دربار شهنشاه جهاندار بود

□

بسان شعله‌ی آتش من مجنون رسوا را

□

شد اندر نیمه ره کافوردان خرد

□

وزان ناهمالان گشته همال

□

در خروش آمد که کو آزاده‌ای

□

تا کرد چو ذره‌ی عجولم

□

جان بنده تبریز شد مخدوم جانم شمس دین

□

نفی و اثباتست و هر دو مثبتست

□

شرم آیدم ز دعوی مهر و وفای خویش

□

این زمان اختلاط من مشکل

□

به صاحب دولتی صاحبقران باش

□

ز پهلو به هامون گذارد سپاه

□

قامت سروست یا سرو قد رعنای دوست

□

پیش روشن‌دیدگان هم پرده‌ای

□

از خود و جان و جهان بیزارم

□

قحطها و دردها را نک دوا

□

گرد گل‌زار تو می‌گشتم و گل می‌چیدم

□

که از او خصم به دام آمد و معشوقه به کام

□

چو شیران ابخر و شیرویه نامش

□

بیاورد لختی به کابلستان

□

در هوای رخ لیلی به شب تار بسوخت

□

از بس که وصف او را گفتم به هر زبانی

□

بر ما تو مخوان که مرد مردیم

□

آن سر و دم و دو گوش و پاش را

□

هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند

□

دمی دگر به من اقبال هم زبانش کرد

□

که مرغی نازنین گم شد ز باغش

□

که فرجام این بر چه باشد گذر

□

براهل معنی بنانی نیرزد

□

که نیرزیدی جهان پیچ‌پیچ

□

ننگ را من بر سر آن عشرت بی‌حد نهم

□

در فکندی در صف شمشیر خویش

□

ساغر صهبا علی الدوام گرفتم

□

ولی ز ترک کله چتر بر سحاب زده

□

ز طالع تهمت تقصیر برخاست

□

همه ساز و آرایش جنگ بود

□

که دیده بود که ما را درین عذاب انداخت

□

یک موی ازو خبر ندارم

□

بوی باغ و یاسمن می آیدم

□

دست و رو را شست او زان آب سرد

□

واقف از خاصیت چشمه‌ی حیوان شده‌ایم

□

هزار سال به دولت درین سرا بنشین

□

پشت من و پشت زاده من

□

ابا جوشن و تیغ و رومی کلاه

□

لب تو نامزد قند عسکری بشکست

□

می‌روی پاک و سبک هم‌چون پری

□

با یار چنانم که خود از یار ندانم

□

خویشتن را خواجه کردست و مهین

□

که به عالم مشیت تو چنان و من چنینم

□

از آن گوهر که در گنجینه داری

□

ز بیم جان زند در کنگره چنگ

□

یکایک بگفتند با بدگمان

□

خانه‌ای سازد به کنجی خویش را

□

نبرده پنجه‌ی شید تو هیچ شیادی

□

ترنج و دست بیخود می بریدم

□

سهو کرد و خیره‌رویی و غلو

□

که زنده می‌کندم از نگاه بی گه و گاهش

□

خط اجازت ده حسنت شود ازکشور ناز

□

سخن‌هائی نگارین‌تر ز دیبا

□

وزان جایگه برگرفتند راه

□

زانکه سلطان جهان بنده‌ی درویشانست

□

که بر آرید ای ذرایر سر ز خاک

□

دل شده‌ست سر به سر آب و گل گران من

□

غیر ظاهر دست و پای دیگرست

□

خواجگی هر دو جهانت دهند

□

کافرم گر بعد ازین یاری کنم الا به یار

□

به امید بزرگش پیش بنشاند

□

کجا نام او بود ماه‌آفرید

□

خلق را این پند امروزین تمام

□

گفت بوی آشنایی یافتم

□

من زان ویم نی مشترکم

□

ترک ما گو خون ما اندر مشو

□

پرده را برداشتم از روی کار خویشتن

□

داغ تو در آستین چو لاله نهفته

□

به نسبت دین او با دین ما چیست؟

□

یکی گرزه‌ی گاو پیکر به چنگ

□

گر چشانندش از آن پس شکر ناب چه سود

□

باز آغازید خاکستان حنین

□

ما خیال یار خود را پیش خود بنشاندیم

□

من همی‌آیم بسر در چون غوی

□

نه آه سوختگان در دلت اثر دارد

□

دوستان از راست می‌رنجد نگارم چون کنم

□

از آتش خانه خطر نشستی

□

همه گفتها پیش او بازراند

□

درکش می و خاموش کن فرهنگ بی‌فرهنگ را

□

بر میان تو از کشیدن آن

□

دانم که نگویم نتوانم که ندانم

□

بر مراد او رود کار جهان

□

هر طرف بر قتل من از غمزه فرمان می‌دهد

□

آینه‌ی سپهر را تیره کند غبار من

□

بدو در یافته دیوانگی راه

□

هم از گرزداران خاور زمین

□

دلم خون گشت و زین دستم نگار از دست بیرون شد

□

سگ‌بچه اندر شکم بد ناپدید

□

گر تو نیایی به خود مات از این سو کشیم

□

همچو ما باشید در ده می‌چرید

□

به تن درست نباید که مومیایی داد

□

آنچه آن زلف دراز و خال مشکین کرده‌اند

□

زمینی و هوائی چند پرسی

□

یکی باره زیراندرش همچو باد

□

یک لحظه نبودیم جدا ز آتش و از آب

□

به هر نفس که زنم بی تو صد هزار دریغ

□

گر آتش دل بر او گماریم

□

بر نیفتد بر کیاشان یک نفس

□

که به هر تار وی افتاده گرفتاری چند

□

خانه‌ی عیش مرا زیر وزبر خواهی کرد

□

که خواب دیده را با کس نگفتند

□

سر زلف برگل بپیراستند

□

که گشته‌ام بهوای تو در وطن معتاد

□

در کف آید نامه‌ی عصیان سیاه

□

نیست ز گاو و شکمش بوی خوش عنبر من

□

نه شب و نه سایه باشد نه دلک

□

پاک شو پاک که در عالم جان باید رفت

□

کان مه پی رقیب بد اختر گرفت و رفت

□

تخت تو فزون ز تخت جمشید

□

بخواند انجمن را و دینار داد

□

وانک آتش نیست عیشش خوش مباد

□

یعنی نداد کام دلم را دهان او

□

از این پس ابلهی باشد برای آزمون رفتن

□

من بدین حالم نپرسید و نجست

□

یک چند از آن سر کو عزم سفر توان کرد

□

میان سعی من افتاده و مساهله‌ی تو

□

کلوخ‌انداز را پاداش سنگست

□

ابا رای زن سرو شاه یمن

□

پیش صاحبدلان مجازی نیست

□

تا ببیند چارقی با پوستین

□

طنبور دل ما را هم ناله سرنا کن

□

کاروانی مرگ خود بر خوانده

□

چشم پر از خواب خویش دیده‌ی بیدار من

□

برقع از چهره‌ی شرم تو گشاید گستاخ

□

از افتادن چگونه بر سر آمد

□

هم از پهلوان سوی سرو روان

□

روی دفتر گردد از نوک قلم پر مشک ناب

□

زیرا که نه مرد ننگ و نامیم

□

به گرد خانه خمار گردیم

□

مردم شحنه بر افتادند زود

□

جلوه‌ی سرو قبا پوشش ببین

□

چون سحرگه باد از آن رخ پرده بر می‌افکند

□

که ای روشن چراغ عالم‌افروز

□

سوی سیستان روی بنهاد و تفت

□

خوش سرائیست که در پرده‌سرا می‌نالد

□

علتی را پیش آوردن چرا

□

دگرباره بدین دولت رسیدم

□

کاندرین جا هر که خفت آمد زوال

□

عشق تو لشکر کشید بر سر سلطان دل

□

آخرم کشتی و جانب داریت معلوم شد

□

دیوان نظامیم نهاده

□

وزان پهلوانان و یاران خویش

□

خوب و زشت و آشکارا و نهان

□

جمال و جوانی، دریغا جوانی

□

هله تا روز قیامت نه بنوشم نه بریزم

□

روح او را کی شود زیر نظر

□

کز فضل کردگار بود عمر او دراز

□

درها گشاده بر حرم کبریای دل

□

مطلق ملک الملوک عالم

□

پذیره نرفتند با فرهی

□

ز آتش رخسارش آب چشمه‌ی خور می‌رود

□

صبح کاذب عالم و نیک و بدش

□

رخ می رنگ نما تا همگان دنگ شویم

□

زان تبش تنگ آیدت جان و کلیل

□

خانه‌ای نیست که سودای تو ویرانه نکرد

□

من کرده در زیر زبان جان را فدای جان تو

□

ز رامش سوی دانش کوش یک چند

□

به سر بر نهاد آن کیانی کلاه

□

که می لعل برون آورد از رنگ مرا

□

بسیار درین واقعه مردانه چخیدیم

□

بر امید نوبهاری می کشم

□

می‌کند کشتی چه نادان و ابلهیست

□

آواز نی و نوای چنگ آمد

□

دهانت را ز تنگی تنگ شکر می‌توان گفتن

□

نشاید گفتن الا از شنیده

□

بسر بر نهاد آن کیانی کلاه

□

بر سر آتشم فکند و رها کرد

□

تا حدیثت را شود نورش روی

□

با جنید و بایزید و شبلی و ادهم خوریم

□

گفت میزان ده برین تسخر مه‌ایست

□

ایمنی از هول فردای حسابش می‌دهند

□

ما را ز جام باده گلگون خراب کن

□

حلوای پسین و ملح اول

□

چه بازی نمود ای پسر گوش دار

□

چار دست و پای او انداختند

□

بنفشه دارد و زیر بنفشه لاله نهان

□

جز رعد تو نخواهم جز جعد تو نگیرم

□

اقمشه و املاک خود بفروخته

□

کاش دوزخ را خدا یک جا مقام من کند

□

بر جان من آتش فشان از خوی آتش بار تو

□

طبرزد با طبر خون همنشین باد

□

دو رخ را به خون جگر داد نم

□

کو را خبر ز حال من مستمند نیست

□

با کنیزک خلوتش نگذاشتی

□

ای دوست بمشکن به جفاهات کمانم

□

تا معلم در فتد در اضطرار

□

که حریفان همه در خواب گرانند هنوز

□

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

□

گلابی تلخ بر شیرین فشاندن

□

رخش پژمریده دل آشفته دید

□

فقر تو ارزان خریدستی مگر

□

از دست تو بال و پر فکندم

□

ز نادانی بسی غربت کشیدم

□

اینت زیبا قوم و بگزیده امام

□

حیف از آن کشته که چشمش به غرامت باشد

□

بر من افسانه مخوانید و بخوابم مکنید

□

بهشتی وار در بر خلق بسته

□

سپهرش مگر زیر پی نسپرد

□

باز ناید وگر آید ز سر ناز آید

□

حرف می‌گوید ادیب خوش‌زبان

□

سر کرده صورت‌های او از بحر جان آبگون

□

چونک سجده‌ی کبریا را دشمنند

□

صد بار سراسیمه در آغوش تو افتاد

□

کانچه مقصود دل است از حسن در تصویر نیست

□

جمال مصطفی را دید در خواب

□

برآورده سر تا به چرخ کبود

□

گفت رحمت می‌بپوشی زود ازو

□

ز شغل خویش بماند به روزگار خزان

□

ز تأثیر خزانت سرد و زردیم

□

این زمان زنده کنم بهر ترا

□

دیده به خود دوختم، عین خدا دیدمت

□

گردیده خزان بهارم از وی

□

عروس عالم از زر یاره کردن

□

بدین شیر مردی و گردی ندید

□

رخت ما پیش از نزول ما بمنزل برده‌اند

□

فر شادی در رخ و رخسار کو

□

چو طوفان من خراب صد سرایم

□

طالب خضرم ز خودبینی بری

□

تو را خورشید تابان آفریدند

□

پاک کن از غبار من راهگذار خویش را

□

نه بر تو نام من نام خدا باد

□

همه خشم رودابه بر وی براند

□

برفلک بهرام را زوبین بسوخت

□

تا نفس خوار خواری هر خاکدان کشید

□

من غرقه بحر شهد و شیرم

□

ورنه می‌گردد بناخواه این فلک

□

اول از قاتل گرفتم خون بهای خویشتن

□

که اشگ من به درد صدهزار پرده‌ی راز

□

وز اول پرده بیرون ماندگانیم

□

همان ژنده پیلان و هندی درای

□

جیب من دلخسته‌ی بیمار بگیرد

□

ای هم خر و خربنده آهسته که سرمستم

□

آن رخ تو چو خوب چین وین رخ من پر است چین

□

دید انس دستارخوان را زردفام

□

خون خواریش نظر کن، طبع ستمگرش بین

□

محملی کز ناز آن شیرین شمایل بست و رفت

□

که دی رفت و نخواهد ماند امروز

□

همی تاخت با لشکری جنگجوی

□

در بهشتم مسندی بنهاده‌اند

□

گه به روی آسمان اندر کشد سیمین سپر

□

به خدا کز سفر دور و دراز آمده‌ایم

□

در پیت کس نیست چه گریزی چو طیر

□

عقل گوید که مرو بر دم پیچان مارش

□

ز آهم دوش بود آشفته وبسیار آشفته

□

نگهدارنده این نقشها کیست؟

□

همه پرسش موبدان کرد یاد

□

خیال روی توام در خیال خواهد بود

□

چو حسن خویش بنماید چه بند بوالحسن باشم

□

کل هوی یهویه ذاک جمیل و کرم

□

که بگو تو اعتقادت وا مگیر

□

که واجب تا به امکان فرق دارد

□

آن چنان تنگ که گلشن بودش چنگ عقاب

□

ز تنهائی مگر تنگ آید آن ماه

□

به زاری بریدند و برگشت کار

□

پس از و خشتی به حاصل کرده‌ام

□

دل ندارم، قصد دلبر چون کنم

□

چیست کو را نبود تاش بدان بفریبم

□

من چه سان می‌گشتم ازحیرت همی

□

از سر جان خاستیم و با تو نشستیم

□

به سجود سربلندی ز بتان کج کلاهم

□

جداگانه زمین و آسمانیست

□

بتابید مر بچه را سر ز راه

□

اکنون که لاله پرده برافکند و گل شکفت

□

همره ما شو دو سه گامی دگر

□

تعریف چه می باید چون جمله تویی تعیین

□

گشت واقف بر سزای انتقام

□

چشم بد روزگار اگر بگذار

□

نبیند چشم نابینا خصوص اسرار پنهانی

□

ریحان همه وجود گشتن

□

همی گشت بر گرد بستان خویش

□

گفت آنک از تو قفایی خورد او

□

میر ما را نوید خدمت داد

□

اینک چنین بگداختی حیران فی هذا الزمن

□

جمله نخجیران بدند اندر وبال

□

بالای هم افتاده تنی چند و سری چند

□

دست منعش در برون صد تیشه زد بر پای من

□

در آویزد شبان با او به پیکار

□

که بودند در پادشاهی نشان

□

اما ز جانان امکان ندارد

□

گر خطاها رفت آن از ما مگیر

□

تو فسون بر ما مخوان و برمدم

□

پس در آویزم ندارمتان معاف

□

بر لب رسید جانم تا خدمتش رسیدم

□

پیاله‌ای بدهش گو دماغ را تر کن

□

حکیمی کاخرش مقطع ندارد

□

دلش را غم و رنج بسپرده شد

□

در مه چارده تا روز نظر بود مرا

□

در کنج فنا بیارمیدیم

□

یک دمی طفل دبستان کندم

□

یک نظر حرصش به دانه می‌کشد

□

شوریدگان شراب و کبابی نداشتند

□

ز آتش هجران خلل می‌کرد در کار خلیل

□

غبار فتنه از گیتی فرو روفت

□

همه رای بیهوده انداختند

□

چه غم خورند چو شادی خوران جام جمند

□

ساعت یاری نبود خایف و فرار و ترش

□

تلخ و گوارنده و خوش همچو وفای دل من

□

عهد کردم زین نچینم در زمن

□

یک جمع پریشانند از زلف پریشانت

□

کند دنبال دام اجل پیچان کمندش را

□

چنین بکری بر آورد از عماری

□

چو دستان و چون قارن رزم‌زن

□

گفت ای غافل کی این در بسته بود

□

شه از روی صفاتی آیه‌ی توست

□

گر بی‌رخ تو قرار داریم

□

طقطق آهسته‌اش را می‌شنود

□

دامن کفر رها کن گرت ایمان باید

□

که داد دادخواهان داده از ایوان برون آید

□

جهان جان و جان آفرینش

□

که با او یکی بودشان رای و کیش

□

که برون از دو جهان جای نشستی دگرست

□

بر سر گردون زدیم خیمه و ایوان خویش

□

ما اسب بدادیم و بدان شاه رسیدیم

□

در فسانه بشنوی از کودکان

□

شیران شکار شیوه‌ی آهوی پر فنش

□

دلق بسطامی و سجاده طامات بریم

□

فلک با صد هزاران دیده شبکور

□

به بیچارگی جنگ بایست کرد

□

آنک می‌گویند از مردان مدام

□

هر دلی را که شادمان گفتم

□

خانه سوزیم و چو آتش سوی میخانه شویم

□

مرکب شکر ار بخسپد حرکوا

□

پس در رخ تو این همه خوبی چرا نهاد

□

گو وصالی که چنین است به یک ماه مکش

□

درونش جانور بیرون او کیست

□

زبان کرد گستاخ و دل کرد تنگ

□

به غمزه پرده‌ی خلقی دریدست

□

زان شد که تو می دانی آهسته که سرمستم

□

دانی که غریم بی‌امانم

□

عافیت کم جوی از منبل براه

□

گفتا که تار طره زنجیر ساز من

□

ریخت ذرات وجودم را ز هم باد فراق

□

چون گل به چمن حواله بودی

□

که شد ساخته کار بگذار گام

□

پس بزن پنجاه چوب محکمش

□

گرد هوای خویش گرفتی و تاختی

□

کو شنود سماع خوش هم ز زمین هم آسمان

□

رو سوی صدر جهان می‌کن گریز

□

باز بر سر هوس ضربت دیگر باشد

□

گفتن آن حکایت مشکل

□

در مذهب عاشقان حلالست

□

گرامیش را کشته افگنده دید

□

همچو موی آشفته بر کوه و کمر بگذاشتند

□

اشیت بندن قراقوزیم قراقوز

□

ز جان و دیده و دل حلقه‌های دام کنیم

□

ور نگویم جد شود این ماجرا

□

چرخ اگر روی کند روی من و خاک رهش

□

در نصف ماه ذی‌قعد از عرصه‌ی وجود

□

ز شیرینان شکایت چون توان کرد

□

کزو خواست کردن سخن خواستار

□

روی گردانیده بایستی مدام

□

در غمش هم خشک و هم تر سوختیم

□

اگرم تاج دهی نستانم

□

فروهشته لفج و برآورده یال

□

چهره نشان نمی‌دهد تا به حجاب هستیم

□

صد ترک تند خوش به دنباله میرود

□

چنان کز زیر ابر آید برون ماه

□

پدر زان سخن خود کی آگاه بود

□

سر برآر از خواب و می در ده که بیداران بسند

□

رنگ تو تا بدیده‌ام دنگ شده‌ست این سرم

□

ز کله چشم فرازم ز کله دوز خموشم

□

ترا بود ازین جنگ جستن گناه

□

من آشفته عجب شیفته حالی دارم

□

جهان بهم زده سلطان کامکار من آمد

□

تن پیل و شکوه شیر بادت

□

که اختر همی رفت سوی نشیب

□

آن زمان کان قوم ایمان یافتند

□

عقربی، میرشبی، بلعجبی، جراری

□

در شکر همچو چشمه و در صبر خاره‌ایم

□

سپه سربسر باز بردند پیش

□

تا می صاف محبت در وجودم خانه کرد

□

مهرت ز دل من سر موئی نشود کم

□

به دل بر می‌زد از سنگین دلی سنگ

□

که دیده بشویند هر دو ز شرم

□

رخش امل مران که اجل در قفای تست

□

تا همه دود دل شدم تا سوی آسمان شدم

□

کو میان اندر این میان که منم

□

همی ز آسمان داستانها زدند

□

لب تشنه جهانی را از ماه معینش بین

□

که کرد از هزیمت مرغ جانم

□

که پنهان دارمش چون لعل در درج

□

که با من جهان پهلوانا بگوی

□

انگیخته برصفحه‌ی کن صورت اشیا

□

در حال بند کند در دام کافریم

□

گردش بس بوالعجب آموختم

□

خداوند خوبی و پاکی و داد

□

نه منصور است هر جسمی که بفرازند بردارش

□

ز ضعفم چاک پیراهن به دامان دیر می‌آید

□

به هرمز داد تخت پادشاهی

□

دمان و دنان برگرفتند راه

□

پیوسته گشته خوابگه جادوان مست

□

عشق تراشید ز آیینه زنگ

□

ز آفتاب روی او آن درد را درمان کنیم

□

زمین شد بهشت از کران تا کران

□

بس تن که ز بازوی توانای تو افتاد

□

شرط آن بود که جز ره آن شیوه نسپریم

□

دلش دربند و جانش در هوس ماند

□

به هر کار پیروز برسان شیر

□

مینماید گرد آتش گردی از عنبردرآب

□

بید را چون پر طوطی برگ روید بیشمار

□

گوید که بیا من جامه کنم

□

که بگشاد خواهم نهان از نهفت

□

گر بدین حسن تو را بر سر بازار آرند

□

طرز گران خرامی رعنا سمند تو

□

شکوفه‌ای نشکفت و شمامه‌ای ندمید

□

فرسته به ایران چنان چون سزید

□

یا چشم قدح چشمه‌ی یاقوت روانست

□

ببویید بوی و نبینید رنگ

□

بر حکم تو احتمال خواهیم

□

به کار سپهری پژوهش کنند

□

حیف و صد حیف که ما دیر خبردار شدیم

□

ما عاشقیم و در خور ما غیر درد نیست

□

زمین را باز کرد آن گنج برداشت

□

کجا هست و باشد همیشه به جای

□

گفت از سر برفکن آن تو بره

□

پس به سر می‌گرد در میدان او

□

زهی صحرای پرعبهر زهی بستان پرسوسن

□

گزین کن یکی لشکر همگروه

□

حسرت خاتم لعل تو سلیمانی چند

□

که سیم ناب و زر سرخ از آن بود باران

□

نه آن بادی که بنشاند چراغش

□

همه زند و استا به نزدیک خویش

□

برهم زند چو سنبل تر بر سمن زند

□

همچو تیری کید از زه راستک

□

ولی ز چشم جهان همچو روح پنهانم

□

پس چرا محروم ماندند از زمن

□

تا دهان تو به سرچشمه‌ی حیوان چه کند

□

کس رطب بی‌خار از این بستان نچید

□

همه جائی تماشا گاه باشد

□

گوی پیر و جادو ستنبه سترگ

□

زانک دربستست این بر خاک راه

□

عاشق معشوق به که یکدله باشد

□

دل خسته به تو دادیم و خیالت بردیم

□

چرا که عاشق تو دارد اعتبار دگر

□

بتی را پادشاهی دادن و خود را گدا کردن

□

سرو قباپوش من برزده دامان رسید

□

بر آمد گرد شیرین از دگر سو

□

به زاری به پیش اندر افگند سر

□

کانرا که غم عشق کسی نیست کسی نیست

□

آنک دیدم دوش من خوابی دگر

□

به پیشگاه خرابات روی آوردم

□

سوی هندستان شدن آغاز کرد

□

کز رهگذر خوبان حسرت نگران آید

□

همه‌ی اعضای تو شیرین همه‌ی اجزای تو شوخ

□

بدارالملک خود شد بر سر تخت

□

بسی بیت ناتندرست آمدم

□

چون به شربت نیست هرگز رغبتت

□

شوق شراب چو گلاب ای غلام

□

ندیم طره طرار بودیم

□

نعمت این خوان گوارا باد مهمان ترا

□

وز تو آسان نگشت مشکل من

□

صورت یار می‌کشم دفع ملال می‌کنم

□

ندیمی چند موزون طبع و دلخواه

□

که پور جهاندار مهراس بود

□

جام یاقوت ترا هر راح ریحانی که هست

□

زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

□

وز باغ تو از بیم نگهبان نچریدیم

□

چیست از تسلیم خود محبوب‌تر

□

ور نه در بازارها رسوای خاص و عام باش

□

تا بدانی که به چندین هنر آراسته‌ام

□

گواهی مطلق آمد بر وجودش

□

بپوشید بر چهره‌ی سندروس

□

هرکرا دیدم که گفت از تو سخن

□

سپر انداخته‌ام تا تو به جنگ آمده‌ای

□

نیست بجز هوای تو قبله و افتخار جان

□

دل می‌برند و چشم به بالا نمی‌کنند

□

سینه با داغ تو کی خواهش مرهم دارد

□

دامان لیلی پاک ماند از تهمت آلودگی

□

حکیمان پند درویشان پذیرند

□

سوی کشور نامور کش سپاه

□

خطبه‌ی توحید را خطیب نباشد

□

با ناخن زشت خویش مخراش

□

تو چون میی من آبم تو شهد و من چو شیرم

□

تا من اسپ و رخت را آنجا کشم

□

که منت بر آب بقا می‌گذارد

□

دوان عریان تنی ژولیده موئی وحشی آسائی

□

به پرسش کردن آن سرو آزاد

□

ز تاج اندر آویخت پر همای

□

یوسف و چاه و زنخدان بر سری

□

وز سر زلفش نشانی آر ما را زان او

□

ساقی مستقبل من کو قدح احمر من

□

خوش نمودی داشت اما آنچنان بودی نداشت

□

که در فراق تو یک شام تا سحر ماند

□

پوشیده نشد سوز درون از تو چه پنهان

□

گرم دریا به پیش آید گر آتش

□

یکی روستا دید نزدیک شهر

□

که شراب اهل مودت مدام خواهد بود

□

رقص کنان هر درخت دست زنان هر چنار

□

و غادرکم انواره فضللتم

□

یا ز بخت ما دگر شد نیتت

□

گله‌ای بود ولی قدرت تقریر نبود

□

رفت تا گیرد سر خود، هان و هان حاضر شوید

□

طراز کار گاه آفرینش

□

به پیش گو اسفندیار آمدند

□

فاتقوا الله یا اولی الالباب

□

این جهانت گر نباشد آن جهانی باشدت

□

نه خمیرم نه خمارم نه چنینم نه چنانم

□

هم محرم مجلس شوم هم باده پیمایی کنم

□

آن که اندیشه نیست از جانش

□

گوزه ز کمان اجل ایام برانداز

□

به گلزار مهین بانو دگر بار

□

کند موبدان را بدانجا گوا

□

در دیر مغان رفت و بطاعات درآمد

□

هزار راهب و قسیس بردرد زنار

□

خوش خوش خوش خوشم پیش تو ای شاه خوشان

□

زانک هشیاری گناهی دیگرست

□

بر روی خویش بسته‌ام آبی ز جوی خویش

□

به امیدی که در این ره به خدا می‌داری

□

نمی‌آمد ز دستش هیچ کاری

□

برفتند یارانش با او ز جای

□

ریزه در گلخن همی‌افشاند خوش

□

در دل نهم چو دیده و در جان بپرورم

□

چون مگس بی‌خان و بی‌مانت کنم

□

در سر دریوزه ، گر از ما دعایی سرزدست

□

مهر فروزنده از جمال تو زایل

□

من ایستاده که آن شوخ بی‌وفا چکند

□

نخوردی هیچ خوردی خوشتر از شیر

□

به سه بهره کرد آن کیانی سپاه

□

شمع عالمتاب گردون در شبستان افکند

□

هل طربی که برکند بیخ خمار ای صنم

□

غم عشق تو را پنهان ندارم

□

خاک را می‌کند و می‌غرید شیر

□

من از جماعت عشاق سخت پیوندم

□

در کار چنگ و بربط و آواز نی کنم

□

فلک بد عهد و عالم زود سیرست

□

کسی باشد اندر جهان سربسر

□

گفت زیر پل چه قومند این گروه

□

چو قد سرو روانت نبود بالایی

□

یک دم که از این سو آ یک دم که قدح بستان

□

بعد عمری کامدی بنشین زمانی پیش ما

□

وه وه که چه نیکو شد آغازم و انجامم

□

سر جنگ و آهنگ غوغاست گوئی

□

بگفت انده خرند و جان فروشند

□

که در دین ما این نباشد هژیر

□

طوطیانرا شکر از لفظ شکر خای منست

□

که روز لطف و ایثارست امروز

□

نقل و می مجلس الهیم

□

من گزیده‌ی زخم مار و کزدمم

□

هاله بر مهش بنگر، لاله در کنارم بین

□

چون به پرسیدن ارباب نیاز آمده‌ای

□

جزای آن به خود بر فرض کردی

□

خشاش یلش را فرستاد پیش

□

برمن خسته بگرید ز سر سوز امشب

□

یا در صف رندان شو یا خرقه ز سر برکش

□

سرو و سوسن چه کم آید چو میان چمنیم

□

قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را

□

هم دل آزرده‌ی آن چشم دل آزار شدیم

□

عاشق روی ز شمشیر نگردانیده

□

سعادت داده از تثلیث و تسدیس

□

که تا زنده‌ای زین جهان بهر جوی

□

در پرده‌ئی هر زمزمه‌ی عشق سراید

□

درآ چو شیر بجز شیر نر شکار مگیر

□

نمی‌بینی که از غم سنگسارم

□

کان بهاران با درختان می‌کند

□

قابل قیمت نگشت گوهر یک دانه‌ام

□

در شب تار به مژگان رگ جان بگشاید

□

نهان شد کعبتین سندروسی

□

که یزدان پرستان بدان روزگار

□

بود اندر کنج گلخن روزنی

□

جوش آتش ز ارغوان برخاست

□

به پیش طره طرار بودیم

□

چون بنگرم عجایب گیتی کران نداشت

□

به مخموران قدح دادن به مسکینان کرم کردن

□

که باز از سر گرفتم سجده‌ی محراب ابرویش

□

بعد از آن پشت طاقتش بشکست

□

نیابی ز من گنج و تاج و نگین

□

که کس درد مرا درمان نداند

□

همی‌گوید که جان داند که من بیش از شجر باشم

□

بر ورق عشق ازل چون قلم

□

طالب مسکین میان تب درست

□

ور زنده کوی تو روم مایه‌ی ننگم

□

کانچه مس را زر تواند ساخت جز اکسیر نیست

□

مهمان أبیت عند ربی

□

گوی نامجو آزموده به رزم

□

آن زمان کو را پدر سر می‌برید

□

تشنه‌ی وصل تو جان می‌یابم

□

وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من

□

آسوده دلا بین که ز تو راحتم اینست

□

هم دیده به جان آمد از گریه‌ی سیالم

□

آفتابی و مهی می‌دانم

□

زدم بر نام شاهنشه رقم را

□

بدین چاره بشتاب وایدر مه‌ایست

□

وانکه او بر خفتگان گلبانک می‌زد چنگ بود

□

گر چه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش

□

من از او جای دگر می نروم

□

هر درمشان را عوض ده صد هزار

□

توفان نمونه‌ای بود از چشم پر نمم

□

حال کسی که سوخته باشد ز هجر پاک

□

بدین مهره چگونه حقه بازیم

□

همی دید زان کوه گشتاسپ شاه

□

سرنهادی تشنه دل در آستانش

□

نوحه و بانگ و خروشی که کند روح فگار

□

می پنداری که ما ندانیم

□

هر گام پای بادیه پیمای خویش را

□

جامه‌ی پرهیز قبا کرده‌ام

□

من آن صیدم که هرجا می‌روم در دام صیادم

□

نه از روز جوانی روزگاری

□

که زیر آوریدی سر نره شیر

□

در دیر مغان همسبق مغبچگانند

□

صد آفتاب شود آن زمان سیاه و مجاز

□

سنقر دانه نیم ایبک بند دامم

□

تیره گردد زود با ما آینه

□

تیغ فراق منقطعش از میانه کرد

□

مست باز آید و غوغا کند و درشکند

□

ولایت گیر ملک زندگانی

□

نیایش ورا در فزایش گرفت

□

طوطی گردون، مگس اینجا بود

□

جان خوشی زان لعل سیرابم ببر

□

بر یوسف مصر برفزاییم

□

این داغ که بر جان غم اندوخته دارم

□

نه قدرتی که به رخساره‌ات نظاره کنم

□

نوعی که جز تو کس ننماید نکو درو

□

گو رخت منه که بار می‌باید بست

□

ببودم بر شاه ایران زمین

□

نخورد باده هرآنکو ز خمار اندیشد

□

مرا گل گفت می دانی تو باری کز چه می خندم

□

که از او من تن خود را ز شکر بازندانم

□

مرکب استیزه را چندین مران

□

زین جا کجا توان رفت زیرا که پای‌بندیم

□

کان گران تمکین در این مضطرب احوال زد

□

همه زندانیان آزاد گشتند

□

بران جام می داستانها زدی

□

هر نفس سنبل نقاب ارغوان می‌آمدت

□

که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

□

به مردی گرد از دریا برآریم

□

می‌کنم دوری از آن شوخ چو تنها باشد

□

وای بر حالت مرغی که در این دام نبود

□

به آن گزیده سوار سبک عنان برسان

□

که دارد بر ثریا بارگاهی

□

ز تخم بزرگان رویین تنا

□

اگر رحمت نماید می‌تواند

□

خانه بسوزم بروم تا به بیابان برسم

□

گه سجودش می کنم گاهی به سر می ایستم

□

پیش نقش مرده‌ای کم نه طبق

□

گر دیده از شمایل خوب تو برکنم

□

تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم

□

گهی ستر ملایک می‌دریدم

□

کنون کین او خواست خواهد همی

□

تا دم صبح سرافکنده و گریان همه شب

□

چون یاریم کند کس چون هیچکس ندارم

□

زیرا همه رنج از هوس بیهده دیدیم

□

گیرم که استوار بود پای جرأتم

□

سوار می‌گذرد ترک ناوک‌افکن من

□

که از میل من شد خبردار تیغ

□

زمین گشت از جواهر چون ثریا

□

به ایوان او با هم اندر شوید

□

شک نیست که ماهیت ما را نشناسند

□

چنانستم چنانستم من امروز

□

ای خیال خوش تو محرابم

□

همچو خوبان کینه جویند صاف

□

حسرت وعده فردای به من

□

کان پری با من به چشم و ابرو اندر گفتگوست

□

که هر یک بر سر کاری دگر بود

□

جوانمرد و بیدار و با رای و کام

□

مختلف گردد ز بسیاری راه

□

سوسنی از میان سیسنبر

□

که شد قمر کمرت را چو من کمینه غلام

□

آزرده دلان را سر گلگشت چمن نیست

□

گفتا که الحذر ز دل آهنین من

□

رخساره چون پنجه ماهی که تو داری

□

که در عالم حدیثش داستان شد

□

از ایران به آن مرز بگذارشان

□

هر نیمشب از نافه‌ی تاتار نویسند

□

همی‌کشند ز هر سو تو را سلام علیک

□

دکان خراب کرده و از کار فارغیم

□

اندر آب از شیر و او در تافت تاب

□

به امید عهد سستش همه عهده شکستم

□

که بر قلب دل من گاه گاهی می‌زند خود را

□

به سرسبزی در آرد سرخ گلزار

□

سمندی بزرگ اندر آورده زیر

□

زلف و رخ مهوشت تیره شب و ماهتاب

□

هر روز پیش روی تو بر سر دویده باز

□

صدق من و ریای من قفل من و کلید من

□

نگه را با نگه در وقت فرصت آشنا می‌کن

□

کز سر زلف دو تا چین به سر چین آرند

□

خود را به تو این زمان سپردم

□

ز تیغت تا عدم موئی مسافت

□

فرود آمد از باره بر شد به گاه

□

از آه جگر سوختگان زنگ بگیرد

□

تا شکند زورق عقل به دریای عشق

□

بر کف همچو بحر نه بلبله عقار من

□

بس گلاب لطف بر جیبش زدند

□

دعوی زورآوری در ناتوانی می‌کند

□

به مردمی نه به فرمان چنان بران که تو دانی

□

مبادا چشم بد را سوی او راه

□

بزرگان و شاهان مهترنژاد

□

تیره شد شام من از صبح سحرپوش شما

□

که ز مژگان سیه فتنه‌ی فردای منی

□

چو با یاد تو اندر گور باشم

□

سد تلخ گفت دلبر شیرین کلام من

□

من هم از دولت عشقت تن رویین دارم

□

کز نار چو گل چینند جز خار نمی‌ماند

□

که عمرش آستین بر دولت افشاند

□

که من سرفرازم به گنج و به نام

□

بر روی ما نظر فکن و نقش زر مبند

□

بسوخت عقل و سر و پایم از کلهوارش

□

شکر ایزد را که من زین دلبری را یافتم

□

تا گشاید شه بهدیه روزه را

□

آسمان نیکویی را چون رخت ماهی نباشد

□

با خاک کوی دوست برابر نمی‌کنم

□

جهان بی‌خاک عشق آبی ندارد

□

درختی گشن بود بسیار شاخ

□

گفت لیلی را همی‌جویم یقین

□

رو در دل برگشای حاضر و بیدار باش

□

چون سر دل ندانم کاندر میان جانم

□

کز دور مگس ران سر خوان تو باشم

□

کامم به چه خوش باشد اگر باده ننوشم

□

حجاب آلوده تغییری در آن رخسار فهمیدم

□

ز صد قالب کلاه خسروی به

□

درخت و گل و سبزه و آب دید

□

کجا ز دست من می پرست برخیزد

□

با این همه علت‌ها در شنقصه پیوستم

□

گر میر من است و اوستادم

□

باقیان فی لبس من خلق جدید

□

وآب حیات دارد لعل گهرفشانت

□

بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم

□

به رسامی در اقلیدس گشاده

□

سیه رنگ بهزاد را برنشست

□

زغلغل بلبل فریاد خوان را

□

زنجیر محبت را بر گردن ما بینی

□

اگرم تاج دهی نستانم

□

که مرا قوت دویدن نیست

□

زان سرو خرامان چه ثمرها که نچیدیم

□

بهر گامی که بر می‌دارد از جا نخل گل بارش

□

شدن را کرده با خود نقش بینی

□

به ماننده‌ی پور دستان سام

□

نقطه‌ئی برشکر افکنده که این مهره‌ی مارست

□

جان را تو دستگیری از آفت علایق

□

تا بشد صد هزار سر معلوم

□

هر کنیزک را ببخشید او نشان

□

که رستم از همه تا صید این کمند شدم

□

خوش دل شکن آهنگی و دل گاه فغانیست

□

قید الاساری و اخوان علی سرر

□

بدیدی که آمدش هنگام شوی

□

می‌دویدی آن گدای حق شناس

□

کار عشاق بی‌تو ماتم عشق

□

وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من

□

حسبه‌لله به سوی مبتلای خود نگر

□

بشکنی رونق بازار گلستانی چند

□

قدسیان را مرغ گلزارت چه گلزارست این

□

به زر چون زر مهیا کرد کارش

□

که جاماسپ را کرد خسرو گسی

□

چون شدم کشته ز تیغم به چه می‌ترسانند

□

بدان دیگر وطن دارد که او خوشتر بدش در دل

□

که من تو را نگذارم به لطف بردارم

□

در میانشان کوه قاف انگیخته

□

آب حیات را چه کند تشنه کام او

□

جنبش پر کلاهش نگرید

□

پدر پاداش او بر جای خود کرد

□

بود پیش سالار آن انجمن

□

دل شوریده‌دلان می‌شد و در پا می‌ریخت

□

به روزگار خزان و به روزگار بهار

□

یا سرو بستان‌هاست این یا صورت روح الامین

□

این سرزنش میانه‌ی عشاق بس مرا

□

چه باده‌ها که کشیدم ز لعل باده گسارش

□

بیچاره آن کسان که به لطف تو خو کنند

□

کردن حریر ممتل ورق الورد

□

به کردار ترکان میان را ببست

□

که خط سبز تو از دور تسلسل بابیست

□

آتش و شور افکند وانگه چه شور

□

ما آتش عشق زو پذیریم

□

ملکت و سرمایه و اسباب تو

□

گهی ز باده رنگین قدح دهی به یمینش

□

گفت بیدار شو ای ره رو خواب آلوده

□

و انت صاحب خیر الزم العاده

□

بزد کوس بر پیل و لشکر کشید

□

زانکه از کشتن بقا حاصل شود جرجیس را

□

به پای پیل هجرانم میفکن

□

شعله‌هایی که در نهان دارم

□

طالع خود دیده‌ام، شاهد این حال هست

□

جان در طمع لعل شکرخای تو افتاد

□

ز سوز آتش دل سینه‌ام کباب شود

□

یکی به موجب خدمت یکی به حق قدیم

□

که آن اژدها را نشیمن کجاست

□

رخت گلدسته‌ی بستان جانست

□

زلفت اگر سر کشد عشوه هندو مخر

□

فالیه نتراجع و الیه نتحاکم

□

که مده غیر مرا این ملک دست

□

آن جذبه خاک باشد اغلب

□

چون قطره‌های شبنم بر برگ گل چکیده

□

مگر به عین عنایت قبول فرمایند

□

بزرگی ز نامش ببالد همی

□

آنگهی من نکته آرم در میان

□

او از مدد حسن، سیه چشم و سیه مو

□

والله که گر بخسپی این باده بر تو ریزم

□

من نمی‌دانم که روزی چند بارم می‌کشد

□

حتی تنادم فی اخذ و اعطا

□

با نرگس فتان بگو تا غمزه را پنهان کند

□

بریدی کوه بر یاد دلارام

□

کو چشم که تا کند نظاره

□

فروغ مشتری از عکس روی دلدارست

□

جان زرینم بس است مهر زری گو مباش

□

نسیم از مشک و از عنبر بگیریم

□

نان کور و آب کور ایشان بدند

□

که دستم بست و پایم هم کف هجران پابرجا

□

به خاتمی نتوان زد دم سلیمانی

□

جهان بستد سپیدی از سیاهی

□

حمال گرفته رخت برده

□

لعل آبدارش بین ماه نیمروزی را

□

که ندانم که دمی گرد وصالت بینم

□

بس چمن نام هر چمین گفتم

□

گر نیست هجران کسی پس طمطراق کیست این

□

نه از کف و نه از نای نه دف‌هاست خدایا

□

بر جز و جزو از حرکات تو نام ناز

□

وزین آمد شدن مقصودشان چیست

□

بسی طوطی که آموزند از قندت شکرخایی

□

نقاب نسترن و گیسوی بنفشه گشاد

□

سنه الهجر طویل و مدید و ممل

□

هوسی نیست جز اینم جز از این کار ندارم

□

اندرین قلعه ز آفات آمنست

□

تا بشکند ز باده گلگون خمار ما

□

دیده‌ای کان سست عهد امروز روشن است

□

گزیده کرد سی لحن خوش آواز

□

که می‌سوزد در آن جا خوش به هر اطراف ذاالنونی

□

ز آستان از چه کنی دور پرستارانرا

□

خلوتی دارند با خلوت نشین تازه‌ای

□

سبحات رخ تابنده ز سبحان داریم

□

ترا نوید که بر خاطرش خیالی هست

□

جوش نمود نوش را نور فزود دیده را

□

این که با غیر الفتت فهمیده‌ام فهمیده‌ی

□

ز نومیدی دلش رنجورتر گشت

□

جز آنک شوند پاره پاره

□

با آفتاب دست در آغوش کرده‌اند

□

مقام دیدن حق یافت دیده‌های بشر

□

هر شام و سحر مست سحرهای دمشقیم

□

تا به پایان جان او را داد دست

□

ناله کنان ز درد تو لابه کنان که ای خدا

□

این چنین عزت صاحب نظران می‌داری

□

ترنج مه زلیخا وار بشکست

□

عاشق و بیخودم مرا هرزه چه پند می‌دهی

□

هنوز بر نکنم دل ز خاک پای شما

□

تا جانت فرو شود به جانش

□

عاشقی را قصد و بی‌سر می کنم

□

گر شماری یک دوباری بوده است

□

و الیوم نای عنی عزا و جلالا

□

که در وداع بنامم گذاشتی رفتی

□

بنوشانوش می‌در جام کردند

□

خورشید چو درتابد فانی شود استاره

□

امروز دلی نیست که دیگر برباید

□

چشم و دلم سیر کنی سخره این خوان نشوم

□

تا چهره همدگر ببینیم

□

آن رسول اینجا رسید و شاه شد

□

تا کشد در پای معشوق اطلس و دیباج را

□

که به مه طلعت او نازد و خندد بر گل

□

هرچ آن تو را پسند نیاید برو مران

□

انت النهی و بلاک لا اتهذب

□

گفت آخر می‌بپرسی شرم دار

□

عالم بالا و پایین عنبرین شد

□

چو قضا حکم روانم نه امیرم نه وزیرم

□

غلط می‌گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

□

آب مده به تشنگان عشق بس است آب ما

□

در بزم کرده آن چه توانسته بوده‌ی

□

قدح برداشته ماه شب‌افروز

□

هر ذره ز خورشیدت صاحب عملی گشته

□

نه آخر پسته در بازار تنگست

□

هزار درد و دریغ و بلا و نامش یار

□

به سوی ظلمت از آن شمع صدطراز روم

□

بازگو رایی که اندیشیده‌ای

□

آن نه یک روحست تنها بلک گشتستند جدا

□

پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن

□

کی آلوده شود در دامن خاک

□

صد هزاران خویشتن بی‌خویشتن بگریخته

□

ده رهش هم سنگ زر می‌خواستند

□

روز و شب پیوسته در کار توام

□

وی گردنم ببسته از تو کجا گریزم

□

پرسیده راه خانه و خود بر در آمدست

□

او چو بفروزد رخ عاشق بریزد دمع‌ها

□

گر سرم خواهد به جور آن ترک صید افکن برید

□

بپیوست از زمین بر آسمان گرد

□

وگر ناچیز و معدومم بیابم از تو من چیزی

□

اهل دل را بجز از دوست تمنائی نیست

□

کای یگانه اهل ایمان را مکش

□

بی‌نشان را یافتیم و از نشان برخاستیم

□

ور به علم آییم آن ایوان اوست

□

سیف الدلائل لا تظلمونا

□

خدا راضی ز افعال و صفاتش

□

زبانی کافرینت را سراید

□

تیر جست و مر کمان را شب شده

□

هیچ خلق آن حشمت و آن عز نداشت

□

حلال گردد بر عاشقان به وقت بهار

□

یا نسیمی است که از روز وصالش رسدم

□

رفته از عمان و دیگر سوی عمان آمدست

□

باغ و گل و ثمار من آرد سوی جان صبا

□

روی افسرده کی کان مایه‌ی سوز و گداز آمد

□

نشان آشنائی دادش از دور

□

گر نگشایم گره هیچ گشادم مده

□

مجلس افروز سراپرده‌ی اصحاب شود

□

ما بی‌دل و دل با تو با ما هم و بی‌ما هم

□

جز باده که او دهد نخواهم

□

سجده آوردند و گفتندش که هان

□

دمی الهام امر قل دمی تشریف اعطینا

□

در حسن آدمی کش او اعتدال نیست

□

شده سودای شیرین در سرش نو

□

کان جام نیاشامد جز عاشق رسوایی

□

چاره‌ای می‌خواستند از تنگ حال

□

وز شوق الست در سجودم

□

جان من و جان همه حیران شده در کار من

□

گرچه بر من چو ابر غم بارد

□

مگر دریای غفرانی کز او شویند زلت‌ها

□

هرچه میخواهی ز من غیر از نگه بیگانه ساز

□

دهی خرم ز دور آمد پدیدار

□

ثم اتاه لیله من قمر امانه

□

ای بسا چین که در آن طره مشگین دارد

□

زهر خاری مپرسیدش در آن گلزار جوییدش

□

تا چند چینی دانه‌ها دام اجل کردت زبون

□

آن نباشد شیر را و گور را

□

خم پر از باد کی سرخ کند روی‌ها

□

یک دو روز دیگری این رخت ازین ساحل مبند

□

چنانک آید ز هر گرمی و سردی

□

بحر گهر وفاست دیده

□

بس پشیمان گشت و بس بیچاره شد

□

هم پرده می‌گذاری و هم پرده می‌دری

□

فبالله ارحموا ذلی و عشقی فما لکم

□

وداعی نام نه این را و چشمی بر نگاهم کن

□

ببیند بی‌قرینه او قرینان نهانی را

□

افغان که طعمه‌ی مگسانست قند تو

□

نخست از رنج بردش یاد خواهد

□

از پی آب پارگین آب فرات ریخته

□

مقصود ما ز دنیی و عقبی رضای تست

□

چون شتران فکنده لب مست و برآوریده کف

□

که به گرد عهد و توبه نروم دگر نگردم

□

چون خبر داری ز راز آسمان

□

بده آن عشق و بستان تو چو فرعون این ولایت‌ها

□

در کمینم و انتظار وقت فرصت می‌کنم

□

شش اندازی بجای شیشه بازی

□

زشتی تو پیدا شد بگذار تو نکالی

□

پادشاهی کن که این کشور تراست

□

که نه بهر نشست آمده‌ایم

□

دوست شود جلوه از آن پوست شود پرزر از این

□

عاشقی را رکن اعظم بردباری گفته‌اند

□

گهی بر رکن بام تو گهی بگرفته صحرا را

□

میر مجلس اگر آن زهره جبین خواهد بود

□

ز بیرون رفتن خسرو خبر یافت

□

محتجب بصده عنی اذا اتیته

□

بخون چشم صراحی خضاب باید کرد

□

جدا فتاد ز جنت که بود مارآمیز

□

ز اول روز خماریم به شب زان بتریم

□

ماند این میراث فرزندانتان

□

که تا شربت دهد بیمار ما را

□

تا مشورت به خوی تو بیدادگر نکرد

□

چو دریا گشت هر کوهی طرازی

□

هم بدو زنده شده‌ست و هم بدو بی‌جان شده

□

وین دگر یک نیست جز فرزند من

□

که آفتاب فلک را نکرده تمکینی

□

اه که بی‌دل ز مراعات توام

□

که قفل تافته افتاده است و در باز است

□

ببین معشوق و عاشق را ببین آن شاه و آن طغرا

□

تا تن به زیر بار گران آورد کسی

□

ز هندوستان حکایت کرد با پیل

□

آن طره که دل دزدد ماننده طراری

□

گر آن مه ز خور سایبان برنگیرد

□

هوای تو مرا نگذاشت تا من آب و گل باشم

□

ازیرا ما نه قربان حقیریم

□

خشمگین و تند و تیز و ترش‌رو

□

پیشتر آ تا نه تو باشی نه ما

□

کرشمه صد سپه فتنه از کمین بدر آرد

□

ساده و یک‌رنگ گشتی چون صبا

□

جز از جگر عاشق آن رنج نگردد به

□

سنگ گردد اشک آن مرد آشکار

□

که بر بخت بدم خوش خوش بموید

□

به جان عشق که بالاست از حلال و حرام

□

ولی فرسنگها افغان من رفت

□

فرح ده روی زردم را ز صفرا

□

من محفل تو را ز برون پاسبان شدم

□

تخت زده غالیه آمیخته

□

مجروح و خسته گردد این خود بود کمینه

□

گر چه هر ساعت میانش در کناری دیگرست

□

تا چشم ما نبیند دیگر زوال گل

□

و چون حدیث تو آید سخن دراز کنم

□

زانک ایشان تند و بس خیره روند

□

نمایی صورتی هر دم چه باحسن و چه بابالا

□

کرده قانون دگر ساز نمی‌دانم چیست

□

نکته گفتی با همه سوداگران

□

بربند میان زوتر کمد کمر روزه

□

گم شدی در خود کسی کانجا شدی

□

تا تو از سنبل تر مشک به دامان کردی

□

خود مستتریم ما چه دانیم

□

ای از همه بی رحم تر رسم نوی پیدا مکن

□

چون ننالم در فراق و در عذاب

□

ای جهانی کشته قدت چه رعنائی است این

□

زهر او در جان مسکینان رسد

□

از آن گر فارغستی او ز پیش من چه کم بودی

□

کافتابیست که در عقده‌ی راس افتادست

□

ور بنهی پا بنهم هر چه بیابم شکنم

□

تا خویش را ز عشق بر آن سینه برزنیم

□

فقر و حاجت از جهان بر داشته

□

فرات و کوثر آب حیات جان افزا

□

ای خسرو خوبان که تو شیرین زمانی

□

در ره این خاک غباری نبود

□

هر سوی یکی ساقی هر سوی یکی حوری

□

در خوی خجلت افکند چشمه‌ی آفتاب را

□

ورنه بر جان تو آید دور باش

□

بر خاک نیم بر آسمانم

□

زین گونه که گردیده به اغیار مصاحب

□

اصل و فرع و سر آن دین شیوه‌ها

□

گریزاریست مرا دیده‌ی خونبار حریص

□

حاضر آریم از پی این درد را

□

صد یوسف کنعانی اندر تک آن خوش چه

□

برات می بعقیق مذاب بنویسند

□

تا سر خم باز شود گل ز سرش دور کنم

□

تو خوی شکر داری بالله که بخند ای جان

□

هست جبری بودن اینجا طمع خام

□

فتعاشقنا بغنج فسبونا و سبینا

□

رخصت یک عشوه ده چشم فسون ساز را

□

دین خود را از ملک پنهان کنند

□

که تاریک ابد گردی اگر با او تو بستیزی

□

در آرزوی نرگس مست تو در شراب

□

شب چو اسکندر همی‌لشکر کشید اندر زمان

□

شکری در دهن است و دگری می رسدم

□

در هر هنری تربیت کنی

□

سحر آمد سحر آمد بهل خواب سباتی را

□

چرا آن شهسوار افکن به میدان دیر می‌آید

□

وز مقام و راه پرسیدن گرفت

□

یک جو نبری زین دو بی‌کوشش و اسبابی

□

تو چه آیتی که هرگز نشنیده‌ام بیانت

□

عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده‌ام

□

به صورتم چو کبوتر به خلق عنقایم

□

از تو من اومید دیگر داشتم

□

چون تو رفتی جمله افتادند در افغان چرا

□

ملامت از زبان خنجر جلاد کن ما را

□

با قلمم بوقلمونی کند

□

فلک را از فلک بگسل که جان آتش اندامی

□

پس خطش بدهند و آزادش کنند

□

هر که در قطره هویدا شد پدید

□

دانک اسب تازی تو هست در میدان صیام

□

که به دامان وفا کرده نثارش سازم

□

اگر از تابش عشقش نبودی تاب و تب ما را

□

ذات تو را بهر سر مو صد نشان ز شان

□

بر در او درج شدی بامداد

□

تو آینه ناقص کژشکل خریده

□

خطش طوطیست یا هندوستانست

□

یک سخنم چون قضا نی اگرم نی مگر

□

همچون خورشید ما برآییم

□

گفت حق بر جان فسون خواند و قصص

□

این بار ببین چونیم این بار مخسب امشب

□

حاصل از زندگی خویش همان بود مرا

□

کز همه عالم ملکش برکشید

□

یا رب که چه رو داری یا رب که چه بو داری

□

دردی دردی بنوش ار زانک درمان بایدت

□

چو بگذشت بادی به مشکین کمندت

□

بر خم نی بر می نی پیوسته بنیادم

□

نمی‌خواهم که بر دوش کسی باری ز من باشد

□

تا بود چنین بودی تا روز مشین از پا

□

چون قطره آبی ز سحابیست معلق

□

ملک نه و تخت سلیمان زده

□

برست از دی و از فردا چو شد بیدار از خوابی

□

که چو دریا شد و چون کان گهر باز آمد

□

تو ز کجا آمدی ابرو و سیما ترش

□

زنده شویم از تلقین بازرهیم از تکفین

□

وآنش گوید نی منم انباز تو

□

تراشیدست عالم را و معجون کرده زان ما را

□

پیراهن صبوری ایشان دریده‌ای

□

داد بضاعت به امینان خاک

□

من اشترم و اشتر کی پرد ای طایی

□

تا بدادش نیم بادنجان به زور

□

زنار چرا همیشه نپرستم

□

مبادا سرو جان از باغ ما کم

□

پنجه گر ساخته باشند ز خارا ببرد

□

بر مرده زن چو عیسی افسون معتمد را

□

او عنان عشوه‌ی خود من عنان دل نگاه

□

جمله در این خانه طفیل تواند

□

تو سبلتان برتافتی هم سوی ایشان تاختی

□

شاه هفت اقلیم گردون بنده‌ی هندوی تست

□

کنون در حلقه زلفش گرفتارم گرفتارم

□

تا نپنداری که خواهان می روم

□

این زمان آیند در پیش شهان

□

ور زان که خداوندی هم بنده شوی با ما

□

یک ذره و صد مستی یک دانه و صد سیمرغ

□

نایب عیسیش می‌پنداشتند

□

چرخ زند ز بوی او بر سر چرخ سنبله

□

شرمت نیامد از رخ چون گلستان ما

□

عشق تو نگذاشت در میانه حجابی

□

برد هوای دلبری هم دل و هم قرار من

□

گفتیم مگر دوست شود دشمن ما شد

□

شنید آن سرو از سوسن قیام آورد مستان را

□

کایت فتح قریب آمده در شان خان

□

وز سپر او سپرک رنگ‌تر

□

جان بهارم ز تو رسم خزانم مده

□

تو مپندار که از خواب و خورم یاد آمد

□

دکان تو جوید لب قندخایش

□

چو عیسی با چنین مریم بسازیم

□

مر مرا اکنون نمودی راه نو

□

این عرصه کجا شاید پرواز همایی را

□

مرا دل‌بستگی افزون به زلف دلگشای او

□

بود در خلوت چهل پنجاه روز

□

و یعشق ذاک الماء ما هو نار

□

دید او را خفته وز خود رفته باز

□

که از خون جگر پر گشت جامم

□

من از او جای دگر می نروم

□

چون لاله قدح بر لب آبی نکشیدیم

□

جز آب نمی‌سازد مر مردم آبی را

□

که دیبا گر بپوشی سایه‌ات بر آفتاب افتد

□

نکته که سنجیده و موزون بود

□

آن دست بر آن دل نه ای کاش دلی هستی

□

زانکه کس در دور چشم مست او مستور نیست

□

چون کند آن چنگ ترنگاترنگ

□

نباشد در جهان یک دانه بی‌دام

□

کفتاب شرق ترکی‌تاز کرد

□

ای خواب در این مجلس تا درنپری امشب

□

بیرون شدی نمای ز ظلمات حیرتم

□

آخر برداشت فرو داشتیست

□

چه شود گر کفی زنی که سلام علیکم

□

بندگی کردن نه زشتستی مرا

□

بی‌فرش و بی‌تجمل و بی‌رنگ و بی‌نگار

□

زان کار دست شستم زین کار توبه کردم

□

امر کرشمه‌ی تو و فرمان ناز چیست

□

باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا

□

عبارت است ز ابداع مبدع اشیا

□

آه آهست از میان جان روان

□

و آن در که نمی‌گویم در سینه گشاده

□

وز میان تن من تا بمیانش موئیست

□

همره دل گردم خوش جانب دلدار روم

□

چرا با آینه ما روگرانیم

□

کل بود او کز کله سازد پناه

□

که فکند در دماغم هوسش هزار سودا

□

من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم

□

آهوکی دید فریدون شکار

□

بر شکرش نبات‌ها چون مگسی است زحمتی

□

گفتیی خوشتر نخورد او زان طعام

□

در جان و در دلی دل و جان از تو بی خبر

□

چون گمره عشق آن بهینیم

□

خانه‌ی پر رخنه‌ی کوتاه دیواریم هست

□

بس است این جان جان افروز ما را

□

ایذای من به نامه و پیغام کرده‌ی

□

خاک چنین تعبیه بسیار کرد

□

چون هست عاشقان را کاری ورای توبه

□

ز بسکه از دل پرخون من بجان آید

□

در این ره نیست جز مجنون قلاوز

□

من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم

□

برتر از هفت انجمش نوبت زنند

□

تا جامه نیالایی از خون جگر جانا

□

خبر ز جنبش دریای اضطراب ندارد

□

خسرو و دستور و دگر هیچکس

□

آخر بنگویید که این قاعده تا کی

□

ور زنیست ای بس که مرد آید ازو

□

چرخ پنداری نمی‌داند که مهمانم تویی

□

ذوق پدر و مادر کردت مهمان ای جان

□

کز سر بالین من آن سست پیمان زود خاست

□

ای صورت عشق کل اندر دل ما یاد آ

□

که از همراهی خود با رقیبان غافلم سازد

□

ور گهری تاج الهی طلب

□

بولهب وسوسه را تا نکنی راه زنی

□

لیکن نظر بغیر تو کردن جنایتیست

□

بر رو دویدن سوی او زان آب جو آموختم

□

جام فلک نمای شو وز دو جهان کرانه کن

□

راست گفتی گرچه کار افزاستی

□

کاندر فلک افکندم صد آتش و صد غوغا

□

قابل نظاره آن روی زیبا کرده‌ام

□

گر بگویم آسمان را من زمین

□

که صافی گشته بود آوازم از انفاس حیوانی

□

هر چند کام مست نباشد مگر شراب

□

و آن زلف دوتا هرگز یکتا نکنی دانم

□

ای در خطر ما را سپر ای ابر شکربار من

□

گو جای خود آن گوهر یکدانه نگه دار

□

که تا جمله نیستان نماید شکری‌ها

□

با دو چشم واله‌ی من نرگس شهلای او

□

بر گل و شکر نفس افکنده‌ای

□

پس بر عاشقان شود راحت جان مصادره

□

که یقینست که آن جمع پری دارانند

□

قبول کن تو مر آن را به جای مشک تتار

□

گفتا که پرسش‌های ما بیرون ز گوش است و دهن

□

تا به گوش شیر گوید یک دو راز

□

که صوفی را صفا آرد نه صفرا

□

که برون رفت از این خانه‌ی بی‌نظم و نسق

□

جلوت اول به سخن ساختند

□

وای ار بیفتد در کفش چون من سلیمی ساده‌ای

□

دیده ور می‌بنگرد در هرچ هست

□

من و درد تو که هم دردی و هم درمانی

□

بهر چه کار می کشد هر طرفی مهار من

□

جیب ما بگذاشت تا دیگر گریبانگیر کیست

□

تا بشنود احوالم ای دوست مخسب امشب

□

چیست گر نیست نهان با تو پری رو مخصوص

□

سر انگلیون و زنار و نماز

□

تدریس با تقدیس او بالاتر از اسماستی

□

تا نگوئی درصدف هر قطره‌ئی گوهر شود

□

حریف ظن بد باشم ندیم هر ندم باشم

□

چو بدیدم رخ یوسف کف خود ببریدم

□

پس مگو کس را چرا کردی چنان

□

بیا بار دگر پر کن کمان را

□

که پیش ما همه دم ابروی تو چنین دارد

□

مملکتی یافت مزور بساط

□

باز چو نور اختران سوی حضیض می‌پری

□

چه احتیاج بارسال قاصد و مکتوب

□

که جان بر جام جان‌افشان فشانیم

□

ولی چشمش نمی‌خواهد گران جان را فریبیدن

□

گر به کاشانه‌ی خود آتش موسا ببرد

□

ز صحبت فلک آمد ستاره خوش سیما

□

یکی ز عین حیا غنچه است پرده‌نشین

□

ملک بر او شیفته چون روزگار

□

ای صد هزاران جان و دل اندر شما آویخته

□

وانکو ز پا درآمد در بند سر نباشد

□

ای جسته ز دست من دریاب کز آن دستم

□

بی‌برگ شدیم و بانواییم

□

شیر باطن سخره‌ی خرگوش نیست

□

که بشکافند سقف سبزگون را

□

در انتظار نگاه دگر گداخت مرا

□

خشت زدی روزی از آن یافتی

□

شبه المسیح و صدره کمهاده

□

جمع کرد آن جمله پیش روی او

□

زلف او چون سایه انداخت اینت شب

□

بیا نزدیک و بنگر در نشانم

□

به یاد قامت آن گلعذار خواهم رفت

□

سوی تو ای خضر ثانی فاسقنا

□

که در جائی به این تنگی متاع کم نمی‌گنجد

□

مهر دل و مهره پشتش شکست

□

هم شاهی و سلطانی هم حاجب و چاووشی

□

فرس بر شاه گردون می‌دواند

□

کارهای عاشقان گو زار باش

□

ز پروانه بیاموزید آن مردانگی کردن

□

وز صدایش هوش جان حیران شدی

□

منور کن سرای شش دری را

□

گو بر تو باد تا غم افتادگان خوری

□

برتر از آن شد که تو پنداشتی

□

جهانی را به یک غمزه قرانی را به یک خنده

□

زانک من زین کار آزادم مدام

□

سایه‌ی خورشید درافشان مکن

□

جمله از یک شراب سرمستیم

□

به لطف گاه به گاه و نگاه ماه به ماهم

□

تو دیدی هیچ وامق را که عذرا خواهد از عذرا

□

صد رستخیز خاسته از هر نشست و خیز

□

بحر پر از گوهر و غواص نه

□

گه غوطه خوری عریان در چشمه ایوبی

□

کام جانم روا نخواهد بود

□

چه باتابست آن گردون ز عکس بحر دربارش

□

من برای شمع روشن می روم

□

بر سر جان من لگدها چون زدم

□

مرحبا بدر الدجی من لیله ادهشتنا

□

که پیش دست و بازویت بمیرم

□

گوی چرا برده‌ای آخر به باز

□

باغی به من نموده ایوان من گرفته

□

تشنگی بیحدست آب کجاست

□

مگذر از عالم شیدایی و شوریده‌سری

□

ملاحته للعاشقین قوام

□

که گوید عاشق روی گلم و ز خار بگریزد

□

من حبیب عنده‌ام الکتاب

□

در آب و آتش از امید بود و بیم نابودم

□

سایه خورشید بر آهو گرفت

□

رها کن صرفه جویی را که برناید بدین کاری

□

گوید که مگر خازن فردوس بلالست

□

برریز جامی بر سرش ای ساقی همچون شکر

□

ای بر تو حلال خون بیاشام

□

من نهادم سر ببر این گردنم

□

ظفر ده شادی صاحب علم را

□

کلاه گوشه به آیین سروری بشکن

□

ملک دنیا بودش و هم ملک دین

□

ای یوسف ایام به صد ره به از آنی

□

چون ز منکر درگذشتی وز نکیر

□

تا مغز بود در استخوانش

□

آب روان و سبزه‌ها وز هر طرف وجه الحسن

□

چاره‌ی کار منش ناچار می‌بایست کرد

□

ز نادانی کشیدی بیست این جا

□

بیضه‌ی خورشید را زاغ و زغن می‌پرورد

□

سوی وجود آمد و در باز کرد

□

با گهرهای صفای باوفا آمیخته

□

در بیخبری کوشد هر کو خبری دارد

□

زخم‌ها از چشم هر بی‌پا و سر

□

بنگر به عزت من کان را همی‌بخایم

□

گرچه جان پنداشت و آن آمد جسد

□

بان غمضتها یوم التقینا

□

عسی الایام ان یرجعن قوما کالذی کانوا

□

تا دهد چون خاک ایشان را به باد

□

خاک کف پای شه کی باشد سردستی

□

عاقبت ز آنجا بر آوردش کسی

□

بهاری کاندرو هر روز می را خواستار آید

□

که ما خورشید را همسایگانیم

□

گرت می‌بود دردی سوی او هرگز نمی‌دیدی

□

چه کم آید بر ما چنگ و سرنا

□

بس که پاس غمزه‌ی مردم نوازش داشتم

□

وز تو همه ساله ستم دیده‌ام

□

هان مپذیر دمدمه ز آنک کند شکایتی

□

که بکوه آید و برسنگ نویسد فرهاد

□

در خدمتت افتاده بر روی زمین خواهم

□

بس کرده‌اند جمله و ما بس نمی‌کنیم

□

بود ذکر غزو و صوم و اکل او

□

ای سودکن همه زیان‌ها

□

با من چه کرد دیده معشوقه باز من

□

غافل از این دایره لاجورد

□

الخلد لکم فلا تزالوا

□

هیچ نادیده جهان بیرون شدی

□

می‌خرامند از بر سلطان عشق

□

به عاقبت به من آیی که منتهات منم

□

کار چون افتاد با دل بخت فیروزش نبود

□

رسیده تیر کاری زان کمان‌ها

□

دیدن به دست میل عنان نگاه او

□

خواستهای به دعا خواسته

□

تنم از لطف جان گشتی و جان من بخندیدی

□

کنار از آن بت لاغر میان نشاید کرد

□

نه رنج اره کشیدی نه زخمه‌های تبر

□

تو جمله جانی و ما از تو نیم جان داریم

□

آنچ دیدند از جفا و گرم و سرد

□

گل چیدنست امشب می خوردنست امشب

□

نگهدار عنان بخت بر گردیده‌ی من کو

□

هیچ مگو جنبش او تا لبست

□

شعار زهد پوشیدم پی خیرات افزایی

□

گفت حالم می‌بنتوان گفت هیچ

□

چشمت از هر گوشه می‌گیرد شکاری

□

در پیچش او چرا نشستم

□

گرد حرمانی که بر رویم در این مدت نشست

□

ای شاه همه خوبان زنهار مخسب امشب

□

جغد دلگیر ز ویرانه نگردد هرگز

□

خصلت انصاف ز خصلش مجوی

□

ریخته گلگونه‌اش یاوه شده قنجره

□

که از شب سایبان برآفتابست

□

ری بهل و واو بهل شو همگی جان و مترس

□

زانک در زندان نیاید جز مگر بدنام و ظالم

□

بنده‌ی ما را ز حاجت باز خر

□

همدم شو بلبل بهاری را

□

بر جگر به سکه در آن حبس فشردم دندان

□

در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

□

فلک با جمله گوهرهاش پیش من گدایستی

□

پس نماند هیچ رشدش در وجود

□

بر خاک فتاده در سجودم

□

من از او گر بکشی جای دگر می نروم

□

اعتمادی لیک بر ترکان خونخوارش مکن

□

ما جز تو ندیده‌ایم یارا

□

من از تو دست تظلم در آستین دارم

□

تا چه برون آید از این پرده راز

□

او ماند و دو سه پری خانه

□

معینست که آن مور را خبر نشود

□

که بر زنگی ظلمت‌هاست پیروز

□

که خوابم نیست تا این درد هستم

□

جان صافی بسته‌ی ابدان شده

□

سنگ گوید آب داند ماجرا

□

هزار منت از آن چشم نیم خواب کشند

□

کز سر دیوار گذشت آفتاب

□

چو شور و شوق من هستت ز شور و شر چه غم داری

□

جان بداده جمله بر یک جایگاه

□

چنان بر من نظر کردی که سلطانی به مسکینی

□

پنهان از او بپرسم به شما جواب گویم

□

ز بند خانه ما دیگرش نجات نباشد

□

ندیدست و نبیند آن چنان آب

□

الماس ریزه از مژه می‌باردم هنوز

□

صد چو عالم هست گرداند بدم

□

وگر گم گشت دستارت کند عشق تو دستاری

□

یا خضر خطی بسوی آب حیوان می‌فرستد

□

همه دیوان و پریان را به قهر اندر سلاسل کش

□

گفت که تو نقشی و من آزرم

□

در ربایید این چنین نفحات را

□

دم‌های او سوزان شده گویی که در آتشکده‌ست

□

ز خاک لاله بروید ز سنگ ناله برآید

□

وز تعصب کرد قصد جان من

□

در دل و جان و در نظر منظره هست و جای نه

□

عاشقانرا ز در خویش برانی ز چه باب

□

که گویی عمر جز یک دم ندارم

□

همه از پیش خویش برخیزیم

□

عجز نگاه حسرت من بی اثر نبود

□

فشکرا ثم شکرا ثم شکرا

□

تا شود آن نامسلمان راضی از اطوار من

□

گفت خامش چون تو مجنون نیستی

□

زان مه که نمودستی زان راز که گفتستی

□

که دامن من شوریده کار می‌گیرد

□

چگونه عاق شوم با حیات کان و عقیق

□

پر شد این شهر و بیابان سپه و طبل و علم

□

جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم

□

بکشید سوی خانه مه خوب خوش لقا را

□

می‌رسید و نامه‌ای می‌بود بربالش چه شد

□

کلبه بقال نگه داشتی

□

یا یوسف مصری است ز بازار رسیده

□

دلم آورد و به زنجیر فرو بست اینجا

□

زره از طره‌ی طرار نداری، داری

□

سرده بزم سرخوشان گردم

□

ازین خونخوار مردم هر که غمخواری طمع دارد

□

لو رات فی جنح لیل او نهار حورنا

□

جلوه‌ی مخصوص منست از قامت چالاک او

□

تا نیامد امر و الهام اله

□

گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی

□

دیدم به صورتی که ز عالم خبر نداشت

□

اگر در پیش محرابم وگر کنج خراباتم

□

نباشم یار صادق گر ندانم

□

در نیاوردند اندر خاطر آن

□

ای ساقی خوب خوب سیما

□

شهسواران در روش با خاکساران این کنند

□

تا بپرسم زین کنیزک چیزها

□

آن ساعتی پاک از کی و تا کی عجایب ساعتی

□

کاین همه آب رخ از رهگذر ماست ترا

□

دلشده‌ی بی تن و توش توام

□

ما نه نیکیم ای برادر نی بدیم

□

باران شوی چه نادره آوندی

□

رخ بر رخ ما نهاد بی‌ما

□

من ز دل فارغ دل از جان رسته جان از تن خلاص

□

زنده به عمری که بقائیش نیست

□

وگر نشنیده‌ای بستان به جان تو که بستانی

□

هر چند بیشتر شکند تیزتر شود

□

از بهر تن نزار عاشق

□

که پوشیده نمی‌ماند در آن حالت سر سوزن

□

زانک هر دو همچو سیلی بگذرد

□

آخر تو به اصل اصل خویش آ

□

دلق ریا به آب خرابات برکشیم

□

بند حس از چشم خود بیرون کنید

□

سایه ز آفتاب او کی نگرد شرارتی

□

همچونی در وی بسی سوراخ باز

□

همان دردی که دادی عاقبت درمان من کردی

□

آن شتران مست را جمله در این قطار من

□

این سیه‌رو دردمندان را چه رسوا می‌کند

□

از رخش و ز تازیانه ما

□

دمی کان سرو آزاد زمین بر روی زین آید

□

پیش آن زرگر ز شاهنشه بشیر

□

سیمرغ جهان در نظر تو مگسستی

□

گر خون من مسکین با خاک برآمیزد

□

جانست جهان تو یک نفس باش

□

گشاده گردد از این زخمه در وجود مسام

□

ای ترا الطاف و علم من لدن

□

زان دل ما قویست در بر ما

□

اگر چه در پی ام افتند هر دم انجمنی

□

بنده گشته میر خود را از طمع

□

یک لحظه مستم می‌کند خودکامه‌ای خماره‌ای

□

زانک چون ما نیست و می‌داند به حق

□

از پی دیدار حق دلق و عصا ساختن

□

چه شد دریا چو ما مرغابیانیم

□

این فتنه دگر چیست که از خواب گران جست

□

هم ز تو ماه گشتنا هم ز تو مهره بردنا

□

عالم به باد داده ز گرد سپاه خود

□

نه شکم آبستن یک راز تست

□

وز بهر چنان مشکی جان عنبر حیرانی

□

کوه را گرچه ز هر سوی که بینی کمرست

□

چهل سال است چون موسی به گرد این بیابانم

□

وعده‌ست این بی‌نشانه لا نسلم لا نسلم

□

ور نیارد در دل آتش نشست

□

چرا نمود دو تا آن یگانه یکتا را

□

روز آدینه به حکم کردگار ذوالمنن

□

در جلاب قند زهری ریخته

□

زین بیش نمی‌دانم ای مه تو که را مانی

□

ای بس که در عهد تو ما یاد آوریم آن جاق را

□

اینت شوریده جهانی که توراست

□

به جان رستگارانش که رستم

□

نکو رفتی الاهی بد نبینی

□

سرمست و روانه کن روان را

□

بسیار دست و پا زد و محمل نمی‌رود

□

ساعتی از محتشمی دور باش

□

بر روی زنان هر یک از جفت دگر بیوه

□

که بدامن گهر اندر قدمت نفشاند

□

چند بپیماییش نیست فزون کم شمر

□

هر نفسی برون کشی از عدمی هزار فن

□

کالبد از جان پذیرد نیک و بد

□

بر نقد بزن مگو که فردا

□

زکاتم ده که مسکین و فقیرم

□

دسته گل مینگری واتشست

□

قامت سروی گرفت کودکک یک مهه

□

می‌پزیم از جهل خود سودا درو

□

پیش بدر عارض زیبای تو

□

این مشکلات ار حل شود دشمن نماند در زمن

□

دیده را نادیده کرد و رفت این آزار بود

□

چون کودکان دوان شده‌ایم از پی قضا

□

آمد سجود تو ز جمیع جهات فرض

□

برنگرفت از سر این رشته پای

□

هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

□

یا دم عیسوی از باد صبا می‌آید

□

زود ای ساقی دلدار بیار

□

وه که چه شاد می شود از تلف وجود من

□

آن مثال نفس خود می‌دان و عقل

□

در گور شدم بدین تمنا

□

عجب آیینه‌ای از صورت انسانی داشت

□

جان موسی او و موسی جان او

□

تا ز دست دست او خون دلم جیحون شده

□

کوکب دری زمین دری کوکب سما

□

هر چه درین گیتی مدح و ثناست

□

سوی اصل و سوی آغاز آمدیم

□

از ما چه کار سرزده بیجا چه کرده‌ایم

□

قربان نکنند لاغری را

□

سگ شوخی شدم از شومی دل در به در گشتم

□

در شبت از روز مظالم چه کرد

□

که یعنی من گران گوشم سخن را بازفرمایی

□

موئی بمیان آمده یا موی میانست

□

همرنگ شو ای خواجه گر فوقم اگر پستم

□

نوحه کنان از هر طرف صد بی‌زبان صد بی‌زبان

□

و اندرون او سلیمان با سپاه

□

برکند از بیخ هستی چو کوه قاف را

□

مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

□

مبلغ یک بدره دینار داشت

□

در تو نظری کرد او در نور نظر رفتی

□

با خداوندیش پیوندیم هست

□

چنان کز اندرون هستید در بازار بنمایید

□

زین هر دو بگذریم و بدان باغبان رویم

□

بیش ازین طاقت ندارم گفته‌ام سد بار بیش

□

در سجودافتادگان و منتظر مر بار را

□

من رخ از عرصه‌ی راحت طلبی تابیدم

□

هم علاماتش هم اسبابش شنید

□

که جان یوسف از عشقش برآرد شور یعقوبی

□

حال دل مجنون پراکنده‌ی ما چیست

□

پرده از روی مصلحت بردار

□

گه سجودش می کنم گاهی به سر می ایستم

□

پیش او یک یک بجان بشتافتند

□

انما یوم اجزای اذا اسکرها

□

اصل ثابت نسل باقی تخت عالی بخت رام

□

دیده در آن سجده تحیات خوان

□

گوهر سنگ را بود با فلک آشناییی

□

همچنان می‌داشت او زر در نهفت

□

آمد آن گلبن خمیده ز بار

□

به عشقم چون برآیی من چه دانم

□

در مرکز دولت قرار کرده

□

از خم قدیم گیر آن را

□

منم عاشق که رویت را به چشم پاک می‌بینم

□

بر سر کویت جرسی میزنم

□

بفشانیم میوه‌ها ز درخت جوان تو

□

خیال او گذر صبر بر دلم در بست

□

چون شتران مست لب سست فکنده کرده کف

□

غلام همت و داد بزرگوار توام

□

نایب عیسی منم اندر زمن

□

می‌نهد بر خاک پنهانی جبین تبریز را

□

فلک بر سر نهادش لوح سنگین

□

خیز که بر پای نکوتر علم

□

ز صحن سینه پرغم دهد پیغام بیماری

□

جای آن هست که بر چشم نشانند او را

□

عاشق یاقوت جان افزای تو

□

می نگرد جانب بالا دلم

□

ساکن شدن و راه نپیمودن ما چیست

□

الصلا ای پاکبازان الصلا

□

آه گر افتد به گمان ماه من

□

تخت بر این تخته مینا نهاد

□

بدین سرکای نه ساله نداند کرد خرسندی

□

خفته‌اند این دم از آن روی که سرمستانند

□

وی از حیات نام تو جانی گرفته نام دل

□

دستی به جان ما بر بنگر چه‌ها بریدیم

□

ساحران او را مکرم داشتند

□

در خارزار چند دوی ای برهنه پا

□

ظهور دامنش تا دامن آخر زمان باشد

□

یوسفش از چه بدر افتاده دید

□

چه بس بی‌باک سلطانی همین می‌کن که تو آنی

□

تا تو آخ گویی بسوخت این عود زار

□

بوک بر گیری و بنوازی مرا

□

صنما چه زودسیری که ز سیریت خرابم

□

گر نمی‌داند که آگاهم چنین شرمنده چیست

□

ما در میان رقصیم رقصان کن آن میان را

□

بر زمین غلطان چو مرغ نیم به سمل می‌رود

□

بر ضعیفان قدر قوت کار نه

□

تذکرنی صفوه ناسیه

□

کاین ره بپای اهل طریقت دراز نیست

□

آن سقط‌های تلخ آشامش

□

گل و گلزار خاکیان گردیم

□

یک طرب ز آواز خوبش صد شدی

□

طار فی جو الهوی و استقلعت اثقالها

□

در آن دیار ستاد و بلای اهل نظر شد

□

کز همه یاران و خویشان باش فرد

□

خود او داند که سودایی چه گوید در شب تاری

□

بایزید و ترمدی را در رهی

□

در جهان جانی و در جانی جهان

□

چونک در سایه آن سرو گلستان میرم

□

یاد آن اظهار قرب و خودنماییهای او

□

تا که کنار گیرمت خوش خوش و می‌فشانمت

□

می‌تواند کم به بسمل ساختن پرداختن

□

نایب حق و خلیفه‌ی من توی

□

تو خود اسلام اسلامی تو خود ایمان ایمانی

□

چرا پیوسته ابرویت هلالست

□

چو آسایش مهیا داری امروز

□

ما گهی گنج گاه ویرانیم

□

سوره بر خوان واسما ذات البروج

□

تا بگردد جمله گل این خارخارت ساقیا

□

لیست دموع عینی هذا لنا العلامه

□

کای من بیچاره مرا چاره چیست

□

ذره به ذره در هوا لیلی و مجنون آمدی

□

کان سرو گلعذار مرا بوستان کجاست

□

محو شو گر محرمی می‌بایدت

□

تشنه‌تر است هر زمان ماهی آب خواه من

□

حسن و جمال ترا ناز تو در کارهست

□

آن عشرت و جای ایمنی را

□

پروای این ناکس کند مثل تو بی‌پروا کسی

□

بلک آتش در همه آفاق زد

□

به قدوست کشم آخر که خانه زاده قدسی

□

گه ز چشم جادوش صد فتنه در کشمیر بود

□

خانه نشستن کنون هست وبال وبال

□

از پیروی تو تا حشر غلام نظریم

□

این ز غیب افتاد بی مقصود نیست

□

اندر آتش امتحان کن چوب را و عود را

□

دگر مانده است بر عمر تو افزاید خدای من

□

خوشتر ازین حجره دری باز کن

□

فارغ و آزاد بدی خواجه ز هر نیک و بدی

□

تا به وقت صبح می‌کردی نماز

□

یا تو هم چون دهی نشانی باز

□

بیا ای حاسد ار مردی نهانش کن نهانش کن

□

وز آه سرد اندر جگر آن قطره پیکان می‌کنم

□

چو پنهان شد درآید غم نبینی شاد صورت را

□

صد بازی از دو چشم تو خوردم به یک نگاه

□

بر سر گورش قیامتگاه شد

□

از آب دهان دام مگس گیر تنیدی

□

و آندم که قبا پوشی پیش کمرت میرد

□

در گشاد دل چو عشق استاد باش

□

مشنو ای پخته از این پس وعده‌های خام خام

□

آن سلام و آن امانت باز داد

□

چون نه مرداری تو بلک باز جانانی چرا

□

در دولت و حشمت مخلد

□

سجده‌گاه از اشک شه پر آب شد

□

گر باده اثر کردی در دل تن از او رستی

□

به آستین نکند دور از آستان ما را

□

که تو یک بار مرا گرد سرت گردانی

□

گه سکه آفتاب سودم

□

کز خون ناحق کشتگان گل شد سر میدان تو

□

چو درفتاد از آن دیگ در دهان حلوا

□

تا به تقریب سخن چشم افکنم بر روی تو

□

حرف نگهدار ز انگشتشان

□

زین سفر چو آتشت کی تو بدین وطن رسی

□

عنان از کوی جانان برنتابد

□

فکنده غلغل و شادی میانه گلزار

□

مانند سر بریان گشته که منم خندان

□

کو ستاند حاصلت را از خسی

□

کو به تابش زر کند مر سنگ‌های خاره را

□

آن باد مخالف که گذر سوی تو دارد

□

روی در آسایش گرمابه کرد

□

وز غایت مستی تو همکاسه مسکینی

□

بازآمد جنگ هر دم بیش کرد

□

گر مرد رهی تو آن چنان باش

□

دل من مشکن اگر نه قدح و شیشه شکستم

□

آه اگر داند که با او عشقبازی می‌کنم

□

آن که جان می‌جست او را در خلاء و در م

□

بعد از آن خاکسترم در ره گذار باد ریز

□

سایه ولی فر همائیم نیست

□

وین نقش چرا بندی گر ز آنک همه جانی

□

بینوایانرا ز بی برگی نوائی می‌زند

□

ناصح ایزدی ورا کرد عتاب در عبس

□

وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

□

نیمشب فرعون هم گریان بده

□

احسنت زهی خوابی شاباش زهی زیبا

□

که بنده را نخرد کس به عیب بی‌هنری

□

این خلاف آن ز پایان تا به سر

□

و آن خلوت چون شکر یا لب شکران کرده

□

گفت ؛ چون شد در حسابم کار سخت

□

به نهاد و به خوی و گونه و رنگ

□

ما شاخ یک درختیم ما جمله خواجه تاشیم

□

در بسته باغ خلد به رضوان گذاشتیم

□

مست و خرامان و خوش سبزقبایان ما

□

پس ازین یاری و اظهار وفا چیست غرض

□

ملک یکی بود و دوی برنتافت

□

مخمور می چه خواهد جز نقل و جام و باده

□

مدتی شد که وطن بر سر کوئی دارد

□

هین که هزاران هزار منت آن بر منش

□

تویی تویی هم کیش من هم کیش من تویی تویی هم خویش من هم خویش من

□

پس سلیمان گفت ای خواجه چه بود

□

پرده خوبان مه رو را دریدستی دلا

□

چاره آن است که سجاده به می بفروشیم

□

دست و دامن را به دست او دهیم

□

رخ خورشید چو دیدی هله گم شو چو ستاره

□

سرو قامت، سیم ساعد، مشک بوی

□

در ره او بت‌شکن باید شدن

□

به پیش آ تا به گوش تو بگویم

□

بی اعتبار کرده فلک اینقدر مرا

□

خوی چو آب جو نگر جمله طراوت و صفا

□

باز بر خاک رهی قرعه‌ی صفت گردیدم

□

بریشم کشم روم را در طراز

□

ولی پرسعادت او در آن عالم نزادستی

□

که مرا تا نکشند از غم خویشم نرهانند

□

تا تو بمانی چو عشق در دو جهان بی‌زوال

□

می باقی بی‌خمار خوریم

□

زیر خاک آن دانه‌اش را زنده کرد

□

چونک هستی‌ها نماند از پی طوفان ما

□

زانکه در جنت خدا بر بنده ننویسد گناه

□

ز هرچ آفرید است بالا و پست

□

کمر ببسته و در کوه کهربا دیده

□

در سخن کی کردمی عمری تلف

□

گر رسد بویی از آن دریا به یک شبنم رواست

□

یار ما گر کم زند ما کم زنیم

□

کو صبر که در گوشه‌ی طاقت بنشینم

□

هم امیر مجلس و هم ساقی گردان ما

□

غیرت میان ما به جدائی قرار داد

□

از آن مرغ سغدی برآور خروش

□

چو بر بام فلک رفتی ز بحر و بر چه اندیشی

□

گه به معراجم ز بام مسجد اقصی برند

□

زیرا که فکرت جان خورد جان را کند هر لحظه کم

□

اما چگونه گیرم چون من شکسته دستم

□

رو توکل کن توکل بهترست

□

چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا

□

سر گرفته چند چون خم دنی

□

به تاریک شب روشنائی دهد

□

آن سیل ز بحرها زیاده

□

چون کند تشریف رویت آشکار

□

در میان فتنه سر غوغای عشق

□

هر لحظه معجونی کند بهر دل بیمار من

□

کرد بی باکانه جا در جمع هر بی باک، حیف

□

خاک ره می‌گشت مست و پیش او می‌کوفت پا

□

شاه به خانه‌ی گدا نامده این چنین فرو

□

فروبارد از اشک من ژاله‌ای

□

یکی تابش بر آه سرد من نه

□

چه حالتست که او را خمار بسیارست

□

وجهک بدر تمام ریقک خمر حلال

□

کژ مباز ای کژ کژباز مکن تا نکنم

□

خاصه خودلاف دروغین و محال

□

شناسد او همه را و سزا دهد به سزا

□

به سویم گرم از شست آن ناوک رسیدنها

□

ببخشای بر خاک بخشودنی

□

مه و خورشید را بنگر چه گردی گرد مه پاره

□

هر دمی اینجا دریغی باشدت

□

چون مرغ بس است دانه‌ای توشه مرا

□

چو دل مباش مسافر مقیم باش مقیم

□

که زود آخر شود این باده و من در خمار افتم

□

در دیده نهاده‌ای دوی را

□

یاز دهشت خویش را در اضطراب افکنده‌ایم

□

که در بزم خسرو زدی باربد

□

از گور تو آن نرگس و آن لاله دمیده

□

صبحدم باد صبا دامن او پر زر کرد

□

ای تو چو خورشید و خور سایه ز ما زو مبر

□

بر تنت در شکایت نیلیی رسم ماتم

□

پای را واپس مکش پیش اندر آ

□

خورشید دگر بنما این گنبد خضرا را

□

از فرشته بازگیری آنگهی بخشی به دیو

□

ما بتو قائم چو تو قائم بذات

□

آتش خویش را بگو کب حیات آمدی

□

نه خبر یابند از جان نه اثر

□

گر یک خروش از دل پر غم برآورم

□

تو را من جز به سوی تو نخوانم

□

به اعتماد نگه‌های رغبت آمیز است

□

چه کند عورت مسکین سپر و گرز و سنان را

□

با من خسته میکنی شعله به خس نمی‌کند

□

گرامی کن و گرمتر کن هوا

□

از دل ببرد سستی وز رخ ببرد زردی

□

که هم بکوی تو مستم بخاک بسپارند

□

از خواب به هر سویی می جنبم و می افتم

□

کردم یکی بهانه وز راه خشم کردم

□

چرخ می‌زد شادمان تا مرغزار

□

آن جان و جهان جان فزا را

□

کاین زمان تا حشر از آن پرهیزگارم شرمسار

□

سفت فلک غاشیه گردان تست

□

احسنت زهی منظر از مات سلام الله

□

جمله سر از یک گریبان برکنند

□

مرغ را پایدام و دل را دام

□

ور خاک درآیم من آن خاک شود سوزان

□

تو هم از حد درازی ای شب اندوه کوته شو

□

ذوقست دو چشم را از این جا

□

دل خسته‌ای چنین دو نفس هم نفس نبود

□

طوق ز دال و کمر از میم داد

□

بزم ز آغاز نهم چون تو به آغاز دری

□

خاک آن باد شوم کو به من آرد بویت

□

ورت بیند مرده هم داند که جانی شاد باش

□

تا دررسم در دولتت در ماه و خرمنگاه من

□

جبر را بگذاشتند و قیل و قال

□

به هر مسجد ز خورشیدست محراب

□

بسته باشد در میان آتش سوزنده آب

□

نوائی دگر در جهان نو کند

□

مست خلیلم من کنون سیر آمدم از آزری

□

خشک لب ، تر دامنی‌ام مانده

□

گر نسیمی آوری از زلف عنبرسای او

□

من پس گوش از خجالت تا سحر خاریده‌ام

□

گر زمن باور نداری از سگان خود بپرس

□

دومش نعوذبالله چه کنم صفت سوم را

□

بدر آید از طرفی دگر که شب مرا سحری رسد

□

بدان ناله زین ناله دانیم رست

□

دم‌ها زده آهسته زان راز که گفتستی

□

ولی هر چین ز شامش زنگباریست

□

خویشتن را پس نشان و پیش بار خویش باش

□

نگیرد رنگ و بوی خوش نگیرد خوی خندیدن

□

صد پراکنده همی‌گفت این چنین

□

گشتست پیش حسنت مستغرق عجایب

□

خوش آن که هجر و وصل تواش در ضمیر نیست

□

بر این داستان ره به پایان برم

□

چرا از وی نمی‌داری دو دست خود نمی‌شویی

□

یا بوئی از آن سلسله غالیه‌سا خاست

□

ولی با مدعی خوش خلوتی در انجمن داری

□

چونک تو سایه افکنی بر سرم ای همای من

□

تو برو بهر علاج دل بیمار دگر

□

وان نفسی که بیخودی پیل شکار آیدت

□

در ز درون بسته بود من به فسون آمدم

□

به روشن دلی در جهان طاق بود

□

چون تو مسلمانان خوش بیرون شده از کافری

□

چشمم ز شام تا بگه صبح باز بود

□

مرده و پژمرده است گر چه بود او وزیر

□

مکن ای سنگ دل مشکن سبویم