قسمت هفدهم

دوش از درم درآمد سرمست و بی‌قرار

□

سخن ز آسمان‌ها فرود آمده‌ست

□

ای ترک می بیار که عیدست و بهمنست

□

بگفت این و زان جایگه برگرفت

□

به سمرقند اگر بگذری ای باد سحر

□

به جائی رسید عشق که بر جای جان نشست

□

ای خداوندی که هرکه از طاعتت سربرکشد

□

همی رفت منزل به منزل به راه

□

عید بر بدر دین مبارک باد

□

عجب اژدهایی ست کلک دو سر

□

صاحبا جنبشت همایون باد

□

همی چاره جست آن شب دیریاز

□

این همایون مقصد دنیا و دین معمور باد

□

اهل بر روی زمین جستیم نیست

□

دی چون بشکست شهنشاه فلک نوبت بار

□

چو شد روی کشور به کردار قیر

□

زهی دست وزارت از تو معمور

□

بر دل غم فراقت آسان چگونه باشد

□

شب و شمع و شکر و بوی گل و باد بهار

□

چو آن پاسخ نامه دارا بخواند

□

تیر ستم فلک خدنگست

□

عشق تو به گرد هر که برگردد

□

ای به خوبی و خرمی چو بهار

□

کنون آفرین جهان‌آفرین

□

خیزید که هنگام صبوح دگر آمد

□

مکن کز چشم من بر خاک سیل آتشین خیزد

□

خراب کرد به یکبار بخل کشور جود

□

سکندر چو بر تخت بنشست گفت

□

ملک هم بر ملک قرار گرفت

□

انصاف در جبلت عالم نیامده است

□

باغ سرمایه‌ی دگر دارد

□

ز راه بیابان به شهری رسید

□

ای بر اعدا و اولیا پیروز

□

جانا لب تو پیش‌کش از ما چه ستاند

□

ایام زیر رایت رای امیر باد

□

چنان بد که بی‌ماه روی اردوان

□

بر من آمد خورشید نیکوان شبگیر

□

عشقت آتش ز جان برانگیزد

□

شرف گوهر اولاد نظام

□

یکی نامور بود نامش سباک

□

ای سپاهت را ظفر لشکرکش و نصرت یزک

□

چون مانع دل‌رمیده مجنون

□

ای بهمت برتر از چرخ اثیر

□

چو برگشت و آمد به درگاه قصر

□

ای به نسبت با تو هرچه اندر ضمیر آمد حقیر

□

روی تو را در رکاب شمس و قمر می‌رود

□

زندگانی ولی نعمت من باد دراز

□

سکندر بیامد دلی همچو کوه

□

هندویی کز مژگان کرد مرا لاله قطار

□

سکندر که صیتش جهان را گرفت

□

مبارک باد و میمون باد و خرم

□

چو شد کار آن سرو بن ساخته

□

ملکا مملکت به کام تو باد

□

زخم زمانه را در مرهم پدید نیست

□

مست شبانه بودم افتاده بی‌خبر

□

چو لشکر شد از خواسته بی‌نیاز

□

خدایگانا سال نوت همایون باد

□

به زبان چرب جانا بنواز جان ما را

□

حبل متین ملک دو تا کرد روزگار

□

چو دارا به رزم اندرون کشته شد

□

متمن اسعد بن اسماعیل

□

مست تمام آمده است بر در من نیم شب

□

چو از دوران این نیلی دوایر

□

بفرمود تا رفت پیشش پزشک

□

ای گرفته عالم از عدلت نظام

□

ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست

□

اگر در حیز گیتی کمالست

□

دلارای چون آن سخنها شنید

□

ملک مصونست و حصن ملک حصین است

□

بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم

□

ای در هنر مقدم اعیان روزگار

□

چو بشنید مهران ز کید این سخن

□

ای به هستی داده گیتی را کمال

□

چرا ننهم؟ نهم دل بر خیالت

□

ای ز رای تو ملک و دین معمور

□

شد از جنگ نیزه‌وران تا به روم

□

ملک اکنون شرف و مرتبه و نام گرفت

□

در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست

□

مقدری نه به آلت به قدرت مطلق

□

بخندید قیدافه از کار اوی

□

خسروا روزت همه نوروز باد

□

مه نجویم، مه مرا روی تو بس

□

ملک یوسف ای حاتم طی غلامت

□

بپرسید هرچیز و دریا بدید

□

ای در نبرد حیدر کرار روزگار

□

بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت

□

ای به رفعت ز آسمان برتر

□

به بیماری اندر بمرد اردشیر

□

خسروا بخت همنشین تو باد

□

به بقراط شد علم طب آشکار

□

هرچه زاب و آتش و خاک و هوای عالمست

□

پسر بد مر او را یکی همچو شیر

□

ابشروا یا اهل نیشابور اذا جاء البشیر

□

رامشگر این ترانه‌ی خوش

□

شبی گذاشته‌ام دوش در غم دلبر

□

چو نزدیکی نرم‌پایان رسید

□

صاحبا عید بر تو خرم باد

□

گوهر کش این علاقه‌ی در

□

موکب عالی دستور جهان آمد باز

□

الا ای برآورده چرخ بلند

□

در دین چو اعتصام به حبل متین کنند

□

آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست

□

ای شادی جان آفرینش

□

ازان پس بفرمود کان جام زرد

□

زهی ز بارگه ملک تو سفیر سفیر

□

آن کز می خواجگی است سرمست

□

هرکرا در دور گردون ذکر مقصد می‌رود

□

چو شب روز شد بامداد پگاه

□

ای عید دین و دولت عیدت خجسته باد

□

بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را

□

خوشا نواحی بغداد جای فضل و هنر

□

وزان روی لشکر سوی چین کشید

□

آب چشمم گشت پر خون زاتش هجران یار

□

طغراکش این فراق‌نامه

□

بازآمد آنکه دولت و دین در پناه اوست

□

همی رفت یک ماه پویان به راه

□

گر دل و دست بحر و کان باشد

□

چه آفتی تو که کمتر غم تو هجران است

□

رییس مشرق و مغرب ضیاء الدین منصور

□

چو نامه بر کید هندی رسید

□

زهی دست تو بر سر آفرینش

□

ذره نماید آفتاب ار به جمال تو رسد

□

روز عیش و طرب و بستانست

□

ببین این شگفتی که دهقان چه گفت

□

اکنون که ماه روزه به نقصان در اوفتاد

□

سکندر که گنجینه‌ی راز بود

□

ای گشته نوک کلک تو صورت‌نگار ملک

□

فرستاده برگشت زان مرز و بوم

□

ای به شاهی ز همه شاهان فرد

□

دبیر خردمند دانش‌پژوه

□

به فال نیک درآمد به شهر موکب میر

□

چو خورشید شد زرد لشکر براند

□

تا آمد از عدم به وجود اصل پیکرم

□

روز عمرم در شب افتاده است باز

□

خدای جل جلاله ز من چنین داند

□

چو اسکندر آمد به نزدیک فور

□

دوش در هجر آن بت عیار

□

دردی است درد عشق که درمان پذیر نیست

□

ای بهمت ورای چرخ اثیر

□

چو پاسخ به نزد سکندر رسید

□

هزار سال زیادت بقای خاتون باد

□

سکندر چو زد از وصیت نفس

□

چون مراد خویش را با ملک ری کردم قیاس

□

چو آن نامه برخواند فور سترگ

□

ای ترا کرده خداوند خدای متعال

□

دل کشید آخر عنان چون مرد میدانت نبود

□

باد شبگیری نسیم آورد باز از جویبار

□

چو اسکندر آن نامه‌ی او بخواند

□

طبعم به عرضه کردن دریا و کان رسید

□

هر چند چو بحر تلخکامی،

□

نوش لب لعل تو قیمت شکر شکست

□

چو بیگاه گازر بیامد ز رود

□

دی بامداد عید که بر صدر روزگار

□

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت

□

چو زیر مرکز چرخ مدور

□

بفرمود تا پیش او شد دبیر

□

ای به استحقاق شاه شرق را قایم مقام

□

رحم کن رحم، نظر باز مگیر

□

آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد

□

سکندر سپه را به بابل کشید

□

ای نمودار سپهر لاجورد

□

به یکی نامه‌ی خودم دریاب

□

ای نهان گشته در بزرگی خویش

□

چو دارا ز پیش سکندر برفت

□

دوش سرمست آمدم به وثاق

□

دل را ز دم تو دام روزی است

□

خدای خواست که گیرد زمانه جاه و جلال

□

به گازر چنین گفت روزی که من

□

حبذا کارنامه‌ی ارتنگ

□

عیسی لبی و مرده دلم در برابرت

□

ای کرده درد عشق تو اشکم به خون بدل

□

به نزدیک اسکندر آمد وزیر

□

به نیک طالع و فرخنده روز و فرخ فال

□

اول از خود بری توانم شد

□

مملکت را به کلک داد نظام

□

وزان جایگه رفت خورشیدفش

□

دوش سلطان چرخ آینه فام

□

چنین است در سفرهای قدیم

□

مرحبا نو شدن و آمدن عید صیام

□

سکندر چو بشنید کامد سپاه

□

ای زرین نعل آهنین سم

□

جو به جو عشقت شمار دم زدن بر من گرفت

□

ای خنجر مظفر تو پشت ملک عالم

□

سکندر چو کرد اندر ایران نگاه

□

ای رایت رفیعت بنیاد نظم عالم

□

نگارینا به صحرا رو که صحرا حله می‌پوشد

□

ای کلک تو پشت ملک عالم

□

گزین کرد زان رومیان مرد چند

□

ای فخر همه نژاد آدم

□

ای آتش سودای تو خون کرده جگرها

□

ای بارگاه صاحب عادل خود این منم

□

به مرد اندرون چند گه فیلقوس

□

من که این صفه‌ی همایونم

□

مجنون به هزار نامرادی

□

آفرین باد بر چو تو مخدوم

□

وزین سو به دریا رسید اردشیر

□

اختیار ملوک هفت اقلیم

□

پای گریز نیست که گردون کمان‌کش است

□

به حکم دعوی زیج و گواهی تقویم

□

چو طینوش گفت سکندر شنید

□

نماز شام چو خورشید گنبد گردان

□

مرا وصلت به جانی برنیاید

□

سه ماهه فراقت بر اهل خراسان

□

سوی باختر شد چو خاور بدید

□

مرحبا موکب خاتون اجل

□

یارب آن خال بر آن لب چه خوش است

□

سایه افکند مه روزه و روز تحویل

□

چو آگه شد از هفتواد اردشیر

□

نماز شام چو کردم بسیج راه سفر

□

ای دل آن زنار نگسستی هنوز

□

طغرل تگین به تیغ جهان را نظام داد

□

سپاهی ز اصطخر بی‌مر ببرد

□

جرم خورشید چو از حوت درآید به حمل

□

ای باد صبح بین که کجا می‌فرستمت

□

تا ملک جهان را مدار باشد

□

جهانجوی ده نامور برگزید

□

جرم خورشید دوش چون گه شام

□

خیز و به ایام گل باده‌ی گلگون بیار

□

ذوق خرد نجویم کز غمکشان عشقم

□

وزان جایگه بازگشتند شاد

□

خیز، که در میرسد موکب سلطان گل

□

طبال سرای این عروسی

□

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد

□

ز کرمان کس آمد سوی اصفهان

□

چنان بد که ابلیس روزی پگاه

□

لیلی چو ز باغ مرگ مجنون

□

بتم چو روی سوی خانه‌ی کتاب آرد

□

چو نه ماه بگذشت بر ماه‌چهر

□

دل ببردی و یکی کار دگر خواهم کرد

□

خوش‌نغمه مغنی حجازی

□

چو بگذشت سال ازبرم شست و پنج

□

به بابل هم‌ان روز شد دردمند

□

چنین داد پاسخ به کاووس کی

□

کشد مو بر تن نخجیر تیر از شوق پیکانش

□

خبری ده به من ای باد که جانان چون است؟

□

سکندر چو از کارش آگاه شد

□

با زلف او مردانگی باد صبا را می‌رسد

□

حصن جان ساز در جهان خلوت

□

مرد همه جا سر کار به

□

سکندر چو بشنید شد سوی کوه

□

چو آگاه شد دختر گژدهم

□

گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا

□

بازآن سوار مست به نخجیر می‌رود

□

شبی خفته بد ماه با شهریار

□

نبض دل شوریده‌ی محرور گرفتم

□

شمع شب‌ها بجز خیال تو نیست

□

با چون تو مهی یک شب گر خواب توان کردن

□

چو آگاهی آمد سوی اردوان

□

تهمتن برانگیخت رخش از شتاب

□

خوش خوش خرامان می‌روی، ای شاه خوبان تا کجا

□

کار حسن تو رسیدست به جایی که سزد

□

چنان بد که از تازیان صدهزار

□

آن دوست که می‌بینم، آن دوست که می‌دانم

□

ای قول دل به رفیع‌الدرجات

□

سرو در باغ اگر هم‌چو تو موزون خیزد

□

چنین گفت گوینده‌ی پهلوی

□

چو نامه به مهر اندر آورد شاه

□

سکندر چو بر هند لشکر کشید

□

عاقبت را بر زمین گردی نماند

□

ز درگاه پرده فروهشت شاه

□

به من از دولت وصل تو مقرر می‌شد

□

باغ جان را صبوحی آب دهید

□

تن پیر گشت و آرزوی دل جوان هنوز

□

بدانست کش مرگ نزدیک شد

□

چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه

□

زان زلف مشک رنگ نسیمی به ما فرست

□

خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا

□

ز عموریه مادرش را بخواند

□

تا رسم جگرخواری پیش تو روا باشد

□

دل رفت و می‌ندانم حالش که خود کجا شد

□

تنگ نبات چون بود؟ لب بگشا که همچنین

□

وزان جایگه لشکر اندر کشید

□

سپهدار ترکان دو دیده پرآب

□

تا جهان است از جهان اهل وفائی برنخاست

□

چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش

□

چو دارا به دل سوک داراب داشت

□

مگذر، ای ساربان، ز منزل یار

□

صد یک حسن تو نوبهار ندارد

□

ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است

□

ازان پس بیامد دوان مادرش

□

چو از آفرین گشت پرداخته

□

طبع تو دمساز نیست عاشق دلسوز را

□

آن سخن گفتن تو هست هنوزم در گوش

□

وزان جایگه شاد لشگر براند

□

هر که با عارض زیبای تو خوکرده بود

□

مرا دانه‌ی دل بر آتش فتاده است

□

باز گل می آید دل در بلا خواهد فتاد

□

سکندر چو بشنید از یادگیر

□

چو یک پاس بگذشت از تیره شب

□

ترک خواهش کن و با راحت و آرام بخسب

□

وفا در نیکوان چندان نباشد

□

سکندر سوی روشنایی رسید

□

ماهرویا، عاشق آن صورت پاک توام

□

در این عهد از وفا بوئی نمانده است

□

ترک عاشق کش من ترک جفا خوش باشد

□

کنون ای سراینده فرتوت مرد

□

وزان جایگه تنگ بسته کمر

□

هر دل که غم تو داغ کردش

□

ای همرهان که اگه از آن رفته‌ی منید

□

دبیر جهاندیده را پیش خواند

□

پر از دل مپرس، ای پری، من چه دانم؟

□

ای پار دوست بوده و امسال آشنا

□

مبصران که مزاج جهان شناخته‌اند

□

چو خورشید برزد سر از کوه و راغ

□

گرازان بدرگاه شاه آمدند

□

دهان شیشه گشا صبح شد شراب بریز

□

با یار ز من خبر بگویید

□

فرستاده آمد به کردار باد

□

باید که مال دنیا مسمار دل نباشد

□

فلاطون که فر الهی‌ش بود

□

از یاد تو دل جدا نخواهد شد

□

کنون پادشاه جهان را ستای

□

یکی راه پیش آمدش ناگزیر

□

چشم ما بر دوخت عشق و پرده‌ی ما بردرید

□

گر چه شد از بهر چنین نامه‌ای

□

چو آمد به نزدیکی بارگاه

□

یار ز پیمان ما گر چه سری می‌کشد

□

شوری ز دو عشق در سر ماست

□

روا مدار که از دیدنت شوم محروم

□

یکی کاخ بود اردوان را بلند

□

نگه کرد گرسیوز نامدار

□

هر که به سودای چون تو یار بپرداخت

□

تا کی به زبان طاعت و اندر دل جام

□

به جهرم یکی مرد بد بدنژاد

□

چون ز بغداد و لب دجله دلم یار کند

□

لعل او بازار جان خواهد شکست

□

من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را

□

پراندیشه بود آن شب از کرم شاه

□

برفتند و روی هوا تیره گشت

□

سکندر ز اقصای یونان زمین

□

من نشنیدم که خط برآب نویسند

□

چنان بد که روزی یکی تندباد

□

پیری که پریرم ز مناجات بر آورد

□

آتش عیاره‌ای آب عیارم ببرد

□

گم شدم در سر آن کوی مجویید مرا

□

چو آگاه شد لشکر از درد شاه

□

وزانجا سوی پارس اندر کشید

□

بر سریر نیاز می‌غلطم

□

نرگست مست رسید و به هوش خویش نبود

□

چو آمد سکندر به اسکندری

□

چو نام او همی گویی به نام خود قلم در کش

□

درد زده است جان من میوه‌ی جان من کجا

□

کوس شه خالی و بانک غلغلش درد سر است

□

ز شهر کجاران برآمد نفیر

□

یکی نامه‌ای بر حریر سپید

□

کو صبح که بار شب کشیدم

□

خبرم شدست کامشب سر یار خواهی آمد

□

وزان جایگه شد سوی جنگ کرم

□

من نخواهم برد جان از دست دل

□

رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب

□

ز اهل عقل نپسندد خردمند

□

ز میلاد چون باد لشکر براند

□

چنین گفت موبد که یک روز طوس

□

خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد

□

نو بهار است و گل و موسم عید ای ساقی

□

بدان جایگه شاه ماهی بماند

□

صبا، رمزی بگو از من به دلداری که خود داند

□

دلم ز هوای تو بر نمی‌گردد

□

تا سوختن عشق ز پروانه به دیدم

□

کفر است راز عشقت پنهان چرا ندارم

□

هیونی بیاراست کاووس شاه

□

جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا

□

نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل دردست

□

تاطرف کلاه برشکستی

□

سر زلف خود بگیری همه پیچ و خم برآید

□

الهی! کمال الهی تو راست

□

درد دلم را طبیب چاره ندانست

□

عالم افروز بهارا که تویی

□

ز گفتار دهقان یکی داستان

□

عشق تو به هر دلی فرو ناید

□

وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا

□

به رخت چه چشم دارم که نظر دریغ داری

□

چو چشمش راه دل می‌زد من بیدل کجا بودم؟

□

رخ تو رونق قمر بشکست

□

ای چهره‌ی زیبای تو رشک بتان آذری

□

کار من بالا نمی‌گیرد در این شیب بلا

□

چو خورشید تابنده بنمود پشت

□

سخن با او به موئی درنگیرد

□

آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند

□

ای باد بوی یوسف دلها به ما رسان

□

منم غریب دیار تو، ای غریب‌نواز

□

تیره زلفا باده‌ی روشن کجاست

□

لعل شیرینی چو خندان می‌شود

□

رخش به هرا بتاخت بر سر صبح آفتاب

□

چو افگند خور سوی بالا کمند

□

سر و زر کو که منت یارم جست

□

هر مژه از غمزه‌ی خون ریز تو ناوک زنی است

□

ماه نو و صبح بین پیاله و باده

□

گر نقش روی خوب تو بر منظری کنند

□

خه که دگر باره دل، درد تو در برگرفت

□

دی دلبر من که سر فرازی می‌کرد

□

طبع تو دمساز نیست چاره چه سازم

□

دگر روز لشکر بیاراستند

□

چون یک چندی بر این برآمد

□

شاخ گل از نسیم جلوه گر است

□

آخر چه خون کرد این دلم کامد به ناخن خون او

□

هر دم برم به گریه پناه از فراق یار

□

در عشق تو عافیت حرام است

□

خانه چو خورشید به جوزا گرفت

□

نازی است تو را در سر، کمتر نکنی دانم

□

بیامد سوی پارس کاووس کی

□

از این ده رنگ‌تر یاری نپندارم که دارد کس

□

کشته‌ی تیغ جفایت دل درویش من است

□

خاک شدم در تو را آب رخم چرا بری

□

دلا، دگر قدم از کوی دوست بازمکش

□

روی تو دارد ز حسن آنچه پری آن نداشت

□

سخت دشوار ست تنها ماندن از دلدار خویش

□

گلی از باغ وفا آمده‌ای

□

خبر شد به نزدیک افراسیاب

□

از کف ایام امان کس نیافت

□

آن که شنا سنده‌ی این گوهر ست

□

بانگ آمد از قنینه کباد بر خرابی

□

تن به تو دادم، دل و جانش مبر

□

گهرسنج این گنج گوهرفشان

□

بعد دو روزی که رسیدم ز راه

□

جبهه‌ی زرین نمود چهره‌ی صبح از نقاب

□

یکی نامه فرمود پس شهریار

□

چه گویی ز لب دوست شکر وام توان خواست

□

صفتی است آب حیوان ز دهان نو شخندت

□

زین نیم جان که دارم جانان چه خواست گوئی

□

سوز تو شبی بسازم آورد

□

سر سودای تو را سینه‌ی ما محرم نیست

□

سرو را با قد تو هستی نیست

□

ای صفت زلف تو غارت ایمان ما

□

بیاورد گرسیوز آن خواسته

□

دل پیشکش تو جان نهاده است

□

روی نیکوی تو ز مه کم نیست

□

از زلف هر کجا گرهی برگشاده‌ای

□

چون قد تو در چمن نباشد

□

بخت بدرنگ من امروز گم است

□

ابری خوشست و وقت خوش است و هوای خوش

□

سوختم چون بوی برناید ز من

□

غمی بد دل شاه هاماوران

□

دلم در بحر سودای تو غرق است

□

بهار بی رخ گلرنگ و چه کار آید

□

چه کرده‌ام که مرا پایمال غم کردی

□

دی رفتم اندر کوی او سرمست، ناگه جنگ شد

□

آن‌ها که محققان راهند

□

ای زندگانی بخش من ، لعل شکر گفتار تو

□

خیز تا رخت دل براندازیم

□

همی کرد پوزش ز بهر گناه

□

مرد که با عشق دست در کمر آید

□

نسیما آن گل شبگیر چون است؟

□

درا تا سیل بنشانم ز دیده

□

آن سست عهد سخت کمان اوفتاد باز

□

من ندانستم که عشق این رنگ داشت

□

منت ایزد را که شه بر تخت سلطانی نشست

□

ماهی که مه از قفای او بینی

□

به آوردگه رفت نیزه بکفت

□

دل پرده‌ی عشق توست برگیر

□

گوش من از پی نام تو به هر کوی بماند

□

زره‌ی زلف بر قبا شکنی

□

گر آن کاری که من دانم بر آید

□

لعلت اندر سخن شکر خاید

□

شوق توأم باز گریبان گرفت

□

نیست اقلیم سخن را بهتر از من پادشا

□

چه گفت آن سراینده مرد دلیر

□

سکندر چو ز آلایش جهل پاک

□

گر چه بربود عقل و دین مرا

□

زین تنگنای وحشت اگر باز رستمی

□

سر نگردانم ازو، گر به سرم گرداند

□

بوسه گه آسمان نعل سمند تو باد

□

بت من بت پرست را چه زنی

□

تو چه دانی که من از وفا چه نمودم به جای تو

□

ز دشت اندر آمد یکی اژدها

□

پرده‌ی نو ساخت عشق، زخمه‌ی نو در فزود

□

دل به زلفت سپر دم رفتم

□

تو را افتد که با ما سر برآری

□

جرعه مده، که وقت شد اشتر من که عف کند

□

عشق تو چون درآید شور از جهان برآید

□

ای لعل لبت چو بر شکر شیر

□

با هیچ دوست دست به پیمان نمی‌دهی

□

چو آگاهی آمد به کاووس شاه

□

دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت

□

مهی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت

□

روی درکش ز دهر دشمن روی

□

به سر زلف سیه دوش گره برزده بود

□

سر به عدم درنه و یاران طلب

□

گر مرا با بخت کاری نیست گو هرگز مباش

□

آن لعل شکر خنده گر از هم بگشایی

□

برون رفت پس پهلو نیمروز

□

ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد

□

دل شکیبا نمی‌توان کردن

□

ای صبح مرا حدیث آن مه کن

□

هر کس که در محبت او دم برآورد

□

رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا

□

چنین دادخوانیم بر یزدگرد

□

طبع کافی که عسکر هنر است

□

چو بشنید این گفتهای درشت

□

دل عاشق به جان فرو ناید

□

گمراه شدم ره سوی جانان ز که پرسم؟

□

سرمستم و تشنه، آب در ده

□

بسیار بد کردی ولی نیکو سرانجامت کنم

□

خوی او از خام‌کاری کم نکرد

□

برفت آن دل که با صبر آشنا بود

□

سینه پر آتشم چو میغ از تو

□

چو کاووس در شهر ایران رسید

□

مجنون چو به حکم آن دل‌افروز

□

ای باد که از کوی وفا می‌آیی

□

غصه‌ی آسمان خورم دم نزنم، دریغ من

□

نگفتم: کین چنین زودت به جان اندر بکارم دل؟

□

در خوشاب را لبت سخت خوش آب می‌دهد

□

مرا دل ده که من سنگی ندارم

□

داور جانی، پس این فریاد جان چون نشنوی

□

فرستاده شد نزد قیصر ز شاه

□

به دو میگون لب و پسته دهنت

□

صبا آمد ولی دل باز نامد

□

از بوالعجبی هردم رنگ دگر آمیزی

□

از عشق تو جان نمی‌توان برد

□

در سایه‌ی غم شکست روزم

□

هنوزت ناز گرد چشم خواب آلود می‌گردد

□

غصه بر هر دلی که کار کند

□

چو خورشید گشت از جهان ناپدید

□

ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است

□

نی پای آنکه از سر کویت سفر کنم

□

به میدان وفا یارم چنان آمد که من خواهم

□

من درین شهر پای بند توام

□

آوازه‌ی جمالت اندر جهان فتاد

□

چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا

□

یارب از عشق چه سرمستم و بی‌خویشتنم

□

دگر باره اسپان ببستند سخت

□

نیرنگ‌زن بیاض این راز

□

لیک اگر پند من آری به گوش

□

دردی که مرا هست به مرهم نفروشم

□

حدیث آرزومندی قلم دشوار بنویسد

□

فلک در نیکوئی انصاف دادت

□

رفت دل نیست روشنم حالش

□

شد آبروی عاشقان از خوی آتش‌ناک تو

□

بفرمود رستم که تا پیشکار

□

مشاطه‌ی این عروس طناز

□

بیدار شو دلا که جهان جای خواب نیست

□

به فلک تخته در ندوخته‌اند

□

مردم شهرم به می‌خوردن ملامت می‌کنند

□

از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح‌دم

□

یک دل به سر کوی تو آباد نیابند

□

طاقتی کو که به سر منزل جانان برسم

□

چو زال سپهبد ز پهلو برفت

□

دلبر آن به که کسش نشناسد

□

گر کنی یاری و گر آزار بر من بگذرد

□

لاله رخا سمن برا سرو روان کیستی

□

کرا بر تو فرستم که شرح حال کند؟

□

خون‌ریزی و نندیشی، عیار چنین خوش‌تر

□

خشخاش که آرایش حلواش کنند

□

جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی

□

چو یک بهره از تیره شب در گذشت

□

شناسای تاریخ‌های کهن

□

ندانم تا چه بادست این که ازگلزار می‌آید؟

□

ای رخ نورپاش تو پیشه گرفته دلبری

□

رنگین‌تر از رخ تو گل در چمن نباشد

□

به باغ وصل تو خاری، رقیب صد ورد است

□

آنجاست دل من و هم آنجاست

□

قلم بخت من شکسته سر است

□

اگر تندبادی براید ز کنج

□

زهی گنج حکمت که سقراط بود

□

آن لاله و گل که بوستان ساخت همه

□

نافه‌ی آهو شده است ناف زمین از صبا

□

که میبرد خبر عاشقان شیفته حالش؟

□

می وقت صبوح راوقی باید

□

سری دارم که سامان نیست او را

□

مرا روزی نپرسی کخر ای غم‌خوار من چونی

□

ازان پس چنین کرد کاووس رای

□

سر نیست کز تو بر سر خنجر نمی‌شود

□

ای صوفی سیمی به صفائی نرسی

□

دیوانه شوم چون تو پری‌وار نمایی

□

مرا از بخت اگر کاری برآید

□

بیا ساقی و، طرح نو درفکن!

□

ای شمع رخ تو مطلع نور

□

یا وصل تو را نشانه بایستی

□

یکی مغفری خسروی بر سرش

□

بوی وفا ز گلبن عالم نیافت کس

□

بهار پرده بر انداخت روی نیکو را

□

سریر فقر تو را سرکشد به تاج رضا

□

دیده گر لایق آن نیست که منزل کنمش

□

اری فی‌النوم ما طالت نواها

□

چوکارهای جهانست جمله بی بنیاد

□

در عشق، فتوح چیست؟ دانی

□

چو نزدیک شهر سمنگان رسید

□

کار گیتی را نوائی مانده نیست

□

آورده‌ام شفیع دل زار خویش را

□

مرا ز هاتف همت رسد به گوش خطاب

□

چه عشقست این که در دل شد؟

□

زآتش اندیشه جانم سوخته است

□

ای نسیم صبح‌دم یارم کجاست؟

□

بر سر بازار عشق آزاد نتوان آمدن

□

وزان جایگه شاه لشکر براند

□

طره مفشان که غرامت بر ماست

□

شهسوارانی که فتح قلعه‌ی دین کرده‌اند

□

دلم خاک تو شد گو باش من خون می‌خورم باری

□

یار ار نمی‌کند به حدیث تو گوش باز

□

سکندر چو نامه به مادر نوشت

□

با غمش خو کردم امشب گرچه در زاری گذشت

□

گرچه جانی از نظر پنهان مشو

□

ازان پس به کاووس گوینده گفت

□

فرمان ملک چه ساحری ساخت

□

وصیت میکنم گر بشنود ابرو کمان من

□

تا لوح جفا درست کردی

□

از باده در فصل خزان افتان و خیزان نیک‌تر

□

عیسی لب است یار و دم از من دریغ داشت

□

زمستان می رود ایام شادی پیش می‌آید

□

نزل عشقت جان شیرین آورم

□

به گودرز گفت آن زمان پهلوان

□

دست قبا در جهان نافه گشای آمده است

□

دل من ز زلف و رویت شد اسیر و چون نگردد

□

هرگز بود به شوخی چشم تو عبهری

□

رخ تو بجز جور و خواری نداند

□

از حال خود شکسته دلان را خبر فرست

□

صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم

□

دوش چون خورشید را مصروع خاور ساختند

□

چو خورشید تابان برآورد پر

□

عشاق بجز یار سر انداز نخواهند

□

آن کسان کز بر آن روی بدم می گویند

□

روی است بنامیزد یا ماه تمام است آن

□

سرم سودای او دارد، زهی سودا که من دارم!

□

دل شد از دست و نه جای سخن است

□

دیت از خوبرویان جست باید

□

گر بر در وصالت امید بار بودی

□

به مهر اندرون بود شاه جهان

□

آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست

□

بیداد غم از دلم بگوید

□

غم بنیاد آب و گل چه خوری

□

چو دل در دیگری بستی نگاهش دار، من رفتم

□

گر هیچ شبی وصل دلارام توان یافت

□

باد آمد و بویی ز نگارم نرسانید

□

امروز دو هفته است که روی تو ندیدم

□

ازان پس جهانجوی خسته جگر

□

عشق تو قضای آسمانی است

□

خوبان گمان مبرکه زاولاد آدمند

□

گفتم به ری مراد دل آسان برآورم

□

دیوانه می‌شد از غم او گاه گاه دل

□

می‌خور که جهان حریف جوی است

□

گل و شکوفه همه هست و یار نیست چه سود

□

در دستت اوفتادم چون مرغ پر بریده

□

چو برگشت سهراب گژدهم پیر

□

هر که در عاشقی قدم نزده است

□

شبها که گرد کوی تو گردم به یک قدم

□

شاهد سرمست من صبح درآمد ز خواب

□

هر کرا چون تو پریزاده ز در باز آید

□

علم عشق عالی افتاده است

□

ای دل ز وعده‌ی کنج آن شوخ یاد کن

□

داد مرا روزگار مالش دست جفا

□

بدین داستان نیز شب برگذشت

□

بتی کز طرف شب مه را وطن ساخت

□

چون بگیتی هر چه می‌آید روان خواهد گذشت

□

یکی بخرام در بستان که تا سرو روان بینی

□

گر یار شوی با من، در عهد تو یار آیم

□

با او دلم به مهر و محبت نشانه بود

□

شکل مناره چو ستونی ز سنگ

□

فلک کژروتر است از خط ترسا

□

بسی برنیمد برین روزگار

□

طریق عشق رهبر برنتابد

□

آرام جانم میرود، جان را صبوری چون بود

□

خرمی کان فلک دهد غم دان

□

گر دستها چو زلف در آرم به گردنش

□

عقل در عشق تو سرگردان بماند

□

آن کیست که می آید صد لشکر دل با او

□

نیم شب پی گم کنان در کوی جانان آمدم

□

چو رستم ز مازندران گشت باز

□

دولت عشق تو آمد عالم جان تازه کرد

□

جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را

□

خون دلم مخور که غمان تو می‌خورم

□

خسروم با لب شیرین به شکار آمده بود

□

کار عشق از وصل و هجران درگذشت

□

عاشق شدم و محرم اینکار ندارم

□

شه اختران زان زر افشان نماید

□

همی رفت پیش اندرون زال زر

□

دل پیش خیال تو صد دیده برافشاند

□

گر ای نسیم ترا ره دهند درحرمش

□

ای زیر نقاب مه نموده

□

خاک آن بادیم کوبر آستانت بگذرد

□

تب دوشین در آن بت چون اثر کرد

□

آنکه از جان دو ستر میدارمش

□

چه کرده‌ام بجای تو که نیستم سزای تو

□

چنین گفت پس گیو با پهلوان

□

هر تار ز مژگانش تیری دگر اندازد

□

چو کار جهان نیست جز بی‌وفایی

□

روز دانش به ازین بایستی

□

زلف مشکینت چو دامست، ای پسر

□

عذر از که توان خواست که دلبر نپذیرد

□

باد آمد و زان سرو خرامان خبرآورد

□

شب روان چو رخ صبح آینه سیما بینند

□

کنون ای سخن گوی بیدار مغز

□

آن زمان کو زلف را سر می‌برد

□

گر خاک وجودم زپس مرگ ببیزند

□

خود لطف بود چندان ای جان که تو داری

□

ما در بر وی خلق فرو بسته‌ایم باز

□

هر زمانی بر دلم باری رسد

□

ای سر از آئین وفا تافته !

□

دلا با عشق پیمان تازه گردان

□

دگر روز فرمود تا گیو و طوس

□

فروغ جمالت نظر برنتابد

□

که ره نمود ندانم قبای تنگ ترا

□

مرا گوئی چه سر داری، سر سودای او دارم

□

دل باز در سودای او افتاد و باری می‌برد

□

حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد

□

ما نا که بگشاید دلم بندی ز گیسو باز کن

□

ای لعل تو پرده‌دار پروین

□

وزانجا سوی راه بنهاد روی

□

با یاد تو زهر بر شکر خندد

□

نگارا از من مسکین چه خیزد

□

اذا ما الطیر غنت فی‌الصباح

□

مدتی من به کام خود بودم

□

پیش صبا نثار کنم جان شکوفه‌وار

□

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را

□

گر قصد جان نداری، خونم چرا خوری

□

درخت برومند چون شد بلند

□

مهر تو بر دیگران نتوان نهاد

□

مهمی گذشت که چشمم خبر زخواب ندارد

□

تعاطی الکاس من شان الصبوح

□

خود را ز بد و نیک جدا کردم و رفتم

□

دل که در دام تو افتاد غم جان نبرد

□

لب لعلت به لطافت گرو از جان ببرد

□

تب‌ها کشم از هجر تو شب‌های جدائی

□

یکی مرد بیدار جوینده راه

□

آن بانوی حجله‌ی نکویی

□

بت نو رسیده‌ی من هوس شکار دارد

□

من در طلب یارم ز اغیار نیندیشم

□

سر عشق از خرد برون باشد

□

دل زخم تو را سپر ندارد

□

شد زن مطرب به نوا پروری

□

تا مرا سودای تو خالی نگرداند ز من

□

ماییم و خراباتی پر باده‌ی جوشیده

□

با کفر زلفت ای جان ایمان چه کار دارد

□

تیغ بر گیر تاز سر برهم

□

دل روی مراد از آن ندیده است

□

آنرا که جام صافی صهباش می‌دهند

□

آوازه‌ی جمالت چون از جهان برآمد

□

شربت و صلت نجویم کار من خون خوردنست

□

خطی بر سوسن از عنبر کشیدی

□

جان را ستیزه‌ی تو ندارد نهایتی

□

وصل تو به وهم در نمی‌آید

□

تر کن من دی سخن به ره می گفت

□

چون تلخ سخن رانی تنگ شکرت خوانم

□

عشق را پا و سر پدید نشد

□

دوست مرا رطل عشق تا خط بغداد داد

□

قدری بخند و ازرخ قمری نمای ما را!

□

پشت پایی زد خرد را روی تو

□

دل از ما بر گرفتی، یاد می‌دار

□

دل از آن راحت جان نشکیبد

□

ور هوس مثنویت در دل ست

□

در عشق ز تیغ و سر نیندیشم

□

جهان از باد نوروزی جوان شد

□

لب جانان دوای جان بخشد

□

ما درین شهر پای بند توایم

□

ای دل ای دل هلاک تن کردی

□

شیرین‌تر از دلدار من دلدار نتوان یافتن

□

دل سکه‌ی عشق می نگرداند

□

دل ز تن بردی و درجانی هنوز

□

ما انصف ندمانی لو انکر ادمانی

□

آنکه دلم برد و جور کرد و جدا شد

□

دلا دیده‌ی دوربین برگشای!

□

سرو منی و ازدل بستان خودت خوانم

□

رخش حسن ای جان شگرفی را به میدان درفکن

□

زهی! نادیده از خوبان کسی مثل تو در خیلی

□

دل از آن دلستان به کس نرسد

□

آنکه دلم شیفته‌ی روی اوست

□

گفتم آه آتشین بس کن، نه من خاک توام

□

مرا گر ز وصل تو رنگی برآید

□

عشق تو دست از میان کار برآورد

□

روز عید ست به من ده می نابی چو گلاب

□

هدیه‌ی پای تو زر بایستی

□

ای ز سودای تو در هر گوشه‌ای آواره من

□

تو را نازی است اندر سر که عالم بر نمی‌تابد

□

درشهر فتنه‌یی شد می‌دانم از که باشد

□

صبح دمان دوش خضر بر درم آمد به تاب

□

بی تو دل من دمی قرار نگیرد

□

چه روح افزا و راحت باری ای باد

□

دل ز تو بی‌غم نتوانیم کرد

□

گر زیر زلف بند او باد صبا جا یافتی

□

ای اوفتاده در غم عشقت ز پای من

□

چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد

□

باز آمد آنکه سوخته‌ی اوست ؟ جان من

□

در عشق داستانم و بر تو به نیم جو

□

کیست کز آن بت بمن خبر برساند؟

□

دل نام تو بر نگین نویسد

□

ای صبا بوسه زن ز من در او را

□

خاک بغداد در آب بصرم بایستی

□

او را که در سماع سخن نیست حالتی

□

خسته‌ام نیک از بد ایام خویش

□

جماعتی که ز هم صحبتان جدا باشند

□

بسته‌ی زلف اوست دل، ای دل از آن کیست او

□

چون دو زلفش سر بر آن رخسار گلگون می‌نهند

□

فراقت ز خون‌ریز من در نماند

□

بشگفت گل در بوستان آن غنچه‌ی خندان کجا؟

□

ما دل به دست مهر تو زان باز داده‌ایم

□

کردم اندیشه تاکنون باری

□

آتش عشق تو دید صبرم و سیماب شد

□

بیا کز رفتنت جانم خراب است

□

هر روز به هر دستی رنگی دگر آمیزی

□

من چو همین حرف الف دیده‌ام

□

دل بسته‌ی زلف تو شد از من چه نویسد

□

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را

□

شب من دام خورشید است گوئی زلف یار است این

□

تخت شاهی دارد آن ترک ختن

□

اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند

□

دل من رفت نتوان یافت بازش

□

دلم که مرغ تو آمد به دام باز گرفتی

□

روز وداع گریه نه در حد دیده بود

□

دلم آخر به وصالش برسد

□

دزدانه در آمد از درم دوش

□

گر رحم کنی جانا جان بر سرت افشانم

□

دمشق عشق شد این شهر و مصر زیبایی

□

سر زلفت چو در جولان بیاید

□

گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را

□

ای تماشاگه جان بر طرف لاله‌ستان تو

□

نه پیش ازین من بیگانه آشنای تو بودم؟

□

دل دادم و کار برنیامد

□

باد بازآمد و بوی گل وریحان آورد

□

ای دیده ره ز ظلمت غم چون برون بری

□

ضرورت خود یقینست این و آن را

□

مرا غم تو به خمار خانه باز آورد

□

لب از تو وز شکر پیمانه‌یی چند

□

چه کردم کاستین بر من فشاندی

□

ز دور ار ترا ناتوانی ببیند

□

کیست که در کوی تو فتنه‌ی روی نیست

□

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد

□

راحت از راه دل چنان برخاست

□

ای خرمن گل خوشه‌چین پیش تن و اندام تو

□

شور عشق تو در جهان افتاد

□

شاه به رویش چو نظر کرد چست

□

دارم سر آنکه سر برآرم

□

نیست عیب ار دوست می‌دارم منش

□

عقل ز دست غمت دست به سر می‌رود

□

کس آمد به ماهوی سوری بگفت

□

ما از عراق جان غم آلود می‌بریم

□

ز برنا پیشگان آموز و رندان رسم سربازی

□

تا مرا عشق یار غار افتاد

□

یارب غم آن سرو خرامان به که گویم ؟

□

قم بکرة و خذها با کورة الحیات

□

هر زمان آشفته‌دل نامم کند

□

نقش تو خیال برنتابد

□

جعد مرغولت که در هربند او صد حلقه است

□

دلم دردمند است باری برافکن

□

عشق را فرسوده‌ای باید چو من

□

روی تو چون نوبهار جلوه‌گری می‌کند

□

ای دل غمین مباش که جانان رسیدنی است

□

تا من پی آن زلف سرافکنده همی دارم

□

اگر نوبهاری ببینیم باز

□

زین وجودت به جان خلاص دهند

□

خطی که بر سمن آن گل عذار بنویسد

□

ناز جنگ‌آمیز جانان برنتابد هر دلی

□

ای بر فلک از رخ علم نور کشیده

□

روزم به نیابت شب آمد

□

نی پای آنکه از سرکویت سفر کنم

□

یارب لیل مظلم قد قلت یارب ارحم

□

بیدلان را چاره از روی دلارامی نباشد

□

گر مدعی نه‌ای غم جانان به جان طلب

□

دیوانه میکنی دل و جان خراب را

□

خاکم که مرا منی نیابی

□

همچو گل صد گونه رنگ آورده‌ای

□

ماه را با نور رویش بیش مقداری نماند

□

مست من چون باده نوشی جرعه برمن بریز

□

ز باغ عافیت بوئی ندارم

□

یک شبم دادی به عمری پیش خود بار، ای پسر

□

ز خوبان جز جفاکاری نیاید

□

نگارا صحبت از اغیار بگسل

□

زنگ دل از آب روی شستیم

□

نمی‌یابم برت چندان مجالی

□

خار غم تو گل طرب دارد

□

تن پاکت که زیر پیرهن است

□

ای راحت جان‌ها به تو، آرام جان کیستی

□

ای که رفتی و نرفتی نفسی از یادم

□

زهر با یاد تو شکر گردد

□

ای که عمر از پی‌سودای تو دادیم بباد

□

جان از تنم برآید چون از درم درآئی

□

جفا بر کسی بیش ازین چون کنی؟

□

عشقت چو درآمد ز دلم صبر بدر شد

□

دی می‌گذشت و سوی او دلها روان ازهر طرف

□

این پرده کاسمان جلال آستان اوست

□

هر که مشغول تو گشت از دگران باز آید

□

آن را که غم‌گسار تو باشی چه غم خورد

□

کرد چوره در سرطان آفتاب

□

شوریده کرد ما را عشق پری جمالی

□

دلبرا، روز جدایی یاد ما می‌کرده‌ای

□

آنچه تو کردی بتا نه شرط وفا بود

□

رفته و باز آمده در یک زمان

□

دل نداند تو را چنان که توئی

□

هرگز از عشقی مرا پایی چنین در گل نشد

□

رخ به زلف سیاه می‌پوشد

□

نام سرچشمه‌ی حیوان چه بری با دهنش

□

تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن

□

اگر با عقل داری آشنایی

□

آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد

□

لشکر اسلام که آنجا رسید

□

ای رای تو صیقل اختران را

□

تا بر آن عارض زیبا نظر انداخته‌ایم

□

آنچه عشق دوست با من می‌کند

□

مرا کاریست مشکل با دلی خویش

□

آب و سنگم داد بر باد آتش سودای من

□

ای غنچه با لب تو ز دل کرده همدمی

□

عشق تو اندر دلم شاخ کنون می‌زند

□

چو نام تو در نامه‌یی دیده‌ام

□

دل صید زلف اوست به خون در نکوتر است

□

پرسش خسته‌ای روا باشد

□

نی دست من به شاخ وصال تو بر رسید

□

این جفا کاریت نو به نو است

□

دشوار عشق بر دلم آسان نمی‌کنی

□

تا به کنون پرده‌نشین بود یار

□

این عشق آتشینم دود از جهان برآرد

□

سروی چنین یا سوسنی یا از گل تر خرمنی

□

عروس عافیت آنگه قبول کرد مرا

□

مسلمانان، سلامت به، چو بتوانید، من گفتم

□

صبح چون جیب آسمان بگشاد

□

بهر گشاد عالمی بگشا ز زلف خود خمی

□

مگر به ساحت گیتی نماند بوی وفا

□

گر چه در کوی وفا جا نگرفتی و سرایی

□

آن دم که صبح بینش من بال برگشاد

□

روز چو آخر شد و گرما گذشت

□

از تف دل آتشین دهانم

□

عشق همان به که به زاری بود

□

زان بخششی که بر در عالم شد

□

مسجد جامع که ز فیض اله

□

ما پیشکش تو جان فرستیم

□

دل من دردمند تست درمانش نمی‌سازی

□

آباد بر آن شب که شب وصلت ما بود

□

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا

□

ای دل به جفات جان نهاده

□

آنرا که چون تو لاله رخی در سرا بود

□

عافیت کس نشان دهد؟ ندهد

□

از درشه با همه شرمندگی

□

الصبوح ای دل که ما بزم قلندر ساختیم

□

ای رشک گل تازه رخ چون سمن تو

□

دل ز گیتی وفاجویی ندارد

□

آمدی باز و به نظاره برون آمد دل

□

هر زمان بر جان من باری نهی

□

فاش گشت آن ماجری، کز مرد و زن پوشیده‌ام

□

دل جام جام، زهر غمان هر زمان کشد

□

بادشه شرق، که آن مژده یافت

□

زد نفس سر به مهر صبح ملمع نقاب

□

ای از دهان تنگت شهری شکر گرفته

□

آمد نفس صبح و سلامت نرسانید

□

گر چه ز خوی نازکت سوخته گشت جان من

□

دوش برون شد ز دلو یوسف زرین نقاب

□

گر مرغ این هوایی، بال و پرت بسوزم

□

آن کو چو تو دلربای دارد

□

بی معرفی سخن مسلسل چکنم

□

رخت تمنای دل بر در عشاق نه

□

روز عید آن ترک را دیدم پگاه آراسته

□

از هستی خود که یاد دارم

□

تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت

□

از روی تو فروزد شمع سرای عیسی

□

ای به خار هجر ما را سفته دل

□

چون زلف یار گیرم دستم به یارب آید

□

گل ز رخساره‌ی تو بی آبست

□

تو را در دوستی رائی نمی‌بینم، نمی‌بینم

□

به نشاط باده چو صبح‌دم سوی بوستان گذری کنی

□

با درد تو کس منت مرهم نپذیرد

□

رسید دوش ندایی از ین بلند رواق

□

خوش خوش از عشق تو جانی می‌کنم

□

امروز گم شدم: تو بر آهم مدار گوش

□

پیش لب تو حلقه به گوشم بنفشه‌وار

□

خوش خلعتی است جسم ولی استوار نیست

□

ترک سن سن گوی توسن خوی سوسن بوی من

□

جور دیدم، تا بدید آن خسرو خوبان که؟ من

□

حدیث توبه رها کن سبوی باده بیار

□

هر کس آنجا که می و شاهد و گلشن آنجاست

□

جوشن صورت برون کن در صف مردان درآ

□

هر نقش که پیش آید گویم: مگر او باشد

□

آن خال جو سنگش ببین، آن روی گندمگون نگر

□

ای رفته و ترک من بد نام گرفته

□

گرنه تو ای زود سیر تشنه‌ی خون منی

□

چرا پنهان شدی از من؟ تو با چندین هویدایی

□

سرهای سراندازان در پای تو اولی‌تر

□

برگ زیرآمد و برگ گل و گلزار برفت

□

مرا تا جان بود جانان تو باشی

□

هیچ نقاشی نیامیزد چنین رنگ، ای پسر

□

فتاده‌ام به طلسم کشاکش تقدیر

□

جوان و پیر که در بند مال و فرزندند

□

چو عمر رفته تو کس را به هیچ کار نیایی

□

در هر چه دیده‌ام تو پدیدار بوده‌ای

□

عقل ما سلطان جان می‌خواندش

□

نفسی که با نگاری گذرد به شادمانی

□

دیدی که هیچگونه مراعات من نکردی

□

آن تخم، که در باغ وفا کاشته بودم

□

چو به خنده بازیابم اثر دهان تنگش

□

عاشق و دیوانه‌ام سلسله یار کو

□

می و مشک است که با صبح برآمیخته‌اند

□

چه شود کز سر رحمت به سرم باز آیی؟

□

نه رای آنکه ز عشق تو روی برتابم

□

کسی که دل زخم زلف او برون آرد

□

به خرد راه عشق می‌پوئی

□

صد بار ز مهرت ار بمیرم

□

از دهر غدر پیشه وفائی نیافتم

□

ترا جان گفتم ای دلبر تو دانی

□

دیده در کار لب و خالش کنم

□

شاد گردم که هر به ایامی

□

از گشت چرخ کار به سامان نیافتم

□

مرا داغ تو بر جان یادگار است

□

چه کرد این بنده جز آزاد مردی

□

صفات قلندر نشان برنگیرد

□

با بخت در عتابم و با روزگار هم

□

هر کرا کن مکن و هوش و خرد در کار است

□

از گلستان وصل نسیمی شنیده‌ام

□

کجایی؟ ای ز رخت آب ارغوان رفته

□

در سینه نفس چنان شکستم

□

شب من سیه شد از غم مه من کجات جویم

□

از عشق دوست بین که چه آمد به روی من

□

چون ساعدت مساعد آنست رشته‌ایم

□

چه نشینم که فتنه بر پای است

□

شب ! وفتاد و غمت باز کار خواهد کرد

□

دست از دو جهان کشیده خواهم

□

چو آتشست به گرمی هوای تابستان

□

ز خاک پاشی در دستخون فروماندیم

□

با لای تست این پیش من یا سرو بستانیست این

□

افدی بنفس من بدت فی‌المهد عنی غافله

□

عنایتیست خدا را به حال ما امروز

□

گر به عیار کسان از همه کس کمتریم

□

ستمگری که دلم شاد نیست جز به غمش

□

صبح است کمانکش اختران را

□

خواستم بوسی ز لعلت دست پیشم داشتی

□

تا چند ستم رسیده باشم

□

شمشیر کین باز آن صنم برقصه دلها می کشد

□

دلا زارت برون نتوان نهادن

□

هر که در حلقه‌ی زلف تو گرفتار بماند

□

نماند اهل رنگی که من داشتم

□

ای شه‌ی مشرق شده چون آفتاب

□

ز بدخوئی دمی خو وانکردی

□

ای ترک، دل ما را خوش‌دار به جان تو

□

گرچه به دست کرشمه‌ی تو اسیرم

□

گر نه کمند بلاست بر دل عشاق تو

□

طفلی هنوز بسته‌ی گهواره‌ی فنا

□

غیر ازو هر چه هست بازی بود

□

چنین گفت دانشور روم و روس

□

شبی در کوی آن مه روی رفتم

□

خیال روی توام غم‌گسار و روی تو نه

□

آن سرو سهی چه نام دارد؟

□

بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر

□

جوهری شام به سودا گری

□

به کوی عشق تو جان در میان راه نهم

□

گر او پیدا شود بر من به شیدایی کشد کارم

□

چنین داد داننده، داد سخن

□

باز بوی گل مرا دیوانه کرد

□

ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی

□

سوگند من شکستی، عهدم به باد دادی

□

ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا

□

بیا بیا که مرا طاقت جدایی نیست

□

دشت موقف را لباس از جوهر جان دیده‌اند

□

به دشمنان نتوان رفت و این شکایت کرد

□

بگشا نقاب رخ که ز ره بر در آیمت

□

گر خود سخن ز زهره و از ماد بشنوم

□

ای از پی آشوب ما از رخ نقاب انداخته

□

عالمی را به فراق رخ خود می‌سوزی

□

سیاح حدود این ولایت

□

جان تشنگی از شربت عناب تو دارد

□

دوست داری که دوستدار کشی

□

هیچ روز آن رخ به فرمانم نشد

□

منم آن کز طرب غمین باشم

□

نرگس مست تو خواب آلودست

□

از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما

□

ای داده روی خوب تو از حسن داد دیده

□

کرد چون دانا حکیم نیک‌خواه

□

سبزه همان وگل و صحرا همان

□

دل به سودای بتان دربسته‌ام

□

نازنین، عیب نباشد، که کند ناز، ای دل

□

باشد اندر دار و گیر روز و شب

□

ببستی چشم من ز افسون زبان هم

□

ز باغت بجز بوی و رنگی نبینم

□

هر قصه می‌نیوشی و در گوش میکنی

□

پیش سوداییان تخت جلال

□

چون دل شب حامله‌ی مهر گشت

□

ای قوم الغیاث که کار اوفتاده‌ایم

□

نه به اندازه‌ی خود یار گزیدی، ای دل

□

چو یوسف را گرفت آن مرد سرهنگ

□

نمی‌داند مه نامهربانم

□

نام تو چون بر زبان می‌آیدم

□

ای داده بر وی تو قمر داو تمامی

□

ای گرو کرده زبان را به دروغ!

□

ای آرزوی دل شکسته

□

تا غبار از چتر شاه اختران افشانده‌اند

□

بباد صبا گفتم از شوق دوش

□

قافیه‌سنجان چو در دل زنند

□

از دوری خود جانا حال دل من بشنو

□

صبح تا آستین برافشانده است

□

ازین گفتن، خدایا، شرم دارم

□

بسم الله الرحمن الرحیم

□

مستی او مایه‌ی هشیاریش

□

مشتی خسیس ریزه که اهل سخن نیند

□

هر نفسی عشق او بی‌دل و دینم کند

□

بوتراب آن گهر بحر شرف

□

آتش اندر آب هرگز دیده‌ای

□

خاک توام مرا چه خوری خون به دوستی

□

از تو میسر نشد کنار گرفتن

□

ای ز گلزار سخن یافته بوی!

□

روی ای صبا و سلامم به دلنواز رسان

□

ای ترک دلستان ز شبستان کیستی

□

از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند

□

شهریاری بود در یونان زمین

□

ای باد صبح‌دم خبر آشنا بیار

□

هست به دور تو عقل نام شکسته

□

آن گل سوریست در کلاله نهفته

□

چو دولت‌گیر شد دام زلیخا

□

که می آید چنین یارب مگر مه بر زمین آمد

□

کاشکی جز تو کسی داشتمی

□

دی ره می‌خانه باز یافته بودم

□

نقش شفانامه‌ی عیسی‌ست این

□

در کین گشاد چشمت به خیال خود بگو تا

□

گوئیی کز عشق او یک شهر جان افشانده‌اند

□

چمن پر گهر شد ز باران ژاله

□

بود یکی شاه که در ملک و مال

□

ای گل صفت حسنت بر وجه حسن گویم

□

صبح خیزان کز دو عالم خلوتی برساختند

□

گر تو گل چهره در آیی به چمن مست امروز

□

خوش است از بخردان این نکته گفتن

□

بیکار دلی باشد کو را نبود دردی

□

به صفت، عاشق جمال توایم

□

به نام آنکه ما را نام بخشید

□

رونق ایام جوانی‌ست عشق

□

چرخ نداند در و دیوار کس

□

چه سبب سوی خراسان شدنم نگذارند

□

دل از فراق شما دردمند خواهد بود

□

سخن دیباچه‌ی دیوان عشق است

□

دلم برون شد از غمت غمت زدل برون نشد

□

درآ کز یک نظر جان تازه کردی

□

هرگزت عادت نبود این بی‌وفایی

□

این محیط کرم‌ات عرش صدف!

□

من و پیچاک زلف آن بت و بیداری شبها

□

طره مفشان کز هلالت عید جان برساختند

□

دل سرمست من آن نیست که باهوش آید

□

چون سلامان را شد اسباب جمال

□

من آن ترک طناز را می شناسم

□

مرا صبح دم شاهد جان نماید

□

نگارینا، به وصل خود دمی ما را ز ما بستان

□

شحنه‌ای گفت که عیاری را

□

عاشق سوخته دل زنده به جان دگر است

□

دوش بر گردون رنگی دگر آمیخته‌اند

□

روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود

□

جامی! از شعر و شاعری بازآی!

□

سالها خون خورده‌ام ازبخت بی سامان خویش

□

بانوی تاجدار مرا طوقدار کرد

□

هزار بار بگفتم که: به ز جان عزیزی

□

دامت آثارک، ای طرفه قلم!

□

دل در هوایت ای بت عیار جان دهد

□

آن مصر مملکت که تو دیدی خراب شد

□

به مسجد ره نمی‌دانم، گرفتار خراباتم

□

دلا تا کی درین کاخ مجازی

□

چو ماهوی دل را برآورد گرد

□

نوروز برقع از رخ زیبا برافکند

□

قومی که ره به عالم تحقیق می‌برند

□

چو از مصر آمد آن مرد خردمند

□

دل‌بران مهرنمایند و وفا نیز کنند

□

کردی نخست با ما عهدی چنان که دانی

□

من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر

□

خوش آن دل کاندر او منزل کند عشق

□

دل نیست که در روی غم دلدار نگنجد

□

صفتی است حسن او را که به وهم در نیاید

□

ای از تو مرا هر نفسی بادی و دردی

□

ای دل اهل ارادت به تو شاد!

□

ای بوده در قفای تو دایم دعای من

□

صبح چون زلف شب براندازد

□

دگر رخت ازین خانه بر در نهادم

□

چو با آن کشته‌ی سودای یوسف

□

ستمی کز تو کشد مرد ستم نتوان گفت

□

دل به سودای تو سر اندازد

□

به خرابات گذارم ندهند از خامی

□

ای صفت خاص تو واجب به ذات!

□

جانب سایه شده مردم روان

□

گردون نقاب صبح به عمدا برافکند

□

ما تا جمال آن رخ گلرنگ دیده‌ایم

□

«ای پسر ملک جهان جاوید نیست

□

خوش بود باده‌ی گلرنگ در ایام بهار

□

مقصد اینجاست ندای طلب اینجا شنوند

□

باز به رسم سرکشان راه جفا گرفته‌ای

□

سخن پرداز این کاشانه‌ی راز

□

هر شب از شوق جامه پاره کنم

□

الصبوح ای دل که جان خواهم فشاند

□

سودای عشق خوبان از سربدر کن، ای دل

□

ولی اول جمال خود بیاراست

□

مشک براطراف مه آورده‌ای

□

نه به دولت نظری خواهم داشت

□

ای از عرب و از عجمت مثل نزاده

□

ای حیات دل هر زنده دلی

□

کرد چو ره در سرطان آفتاب

□

شاه را تاج ثنا دادم نخواهم بازخواست

□

ای کون و مکان از تو، اندر چه مکانی خود؟

□

چون سنائی شه اقلیم سخن

□

پیل چو کوهی که بود بی‌سکون

□

در صبوح آن راح ریحانی بخواه

□

جوانی خار کن بر خار می‌خفت

□

روز بهان فارس میدان عشق

□

ساخته از حکمت کار آگهان

□

این چه شور است آخر ای جان کز جهان انگیختی

□

دل به کسی سپرده‌ام کو همه قصد جان کند

□

عزیز آمد به فر شهریاری

□

گرم‌ترین کارگزاران خوان

□

راه نفسم بستهشد از آه جگر تاب

□

باز به قول کیست این جور و ستم که میکنی؟

□

ای درین خوابگه بی‌خبران!

□

رخش طلب کرد شه کام گار

□

شهری به فتنه شد که فلانی از آن ماست

□

منازل سفرت پیش دیده می‌آرم

□

ای پر از فیض وجود تو جهان!

□

تو می روی و به نظاره‌ی تو چشم جهانی

□

عتاب رنگ به من نامه‌ای فرستادی

□

به جان من، به جان من، به جان تو، به جان تو

□

شاهد خلوتگه غیب از نخست

□

کزپدر اول برسانش سلام

□

دلم غارتیدی ز بس ترک‌تازی

□

چون عشق در آید، قدم سر بنماند

□

ای ز بس بار تو انبوه شده،

□

گفت به حاجب که بشه باز پوی

□

ای پنج نوبه کوفته در دار ملک لا

□

تا ندانی ز جسم و جان مردن

□

زلیخا کرد بعد از ره‌نشینی

□

بیره تنبول که صد برگ بست

□

یک زبان داری و صد عشوه‌گری

□

دلبر من بر گذشت همچو بهاری دگر

□

چون سلامان ماند ز ابسال اینچنین

□

گر چه پدر بر سر تختش کشید

□

خسرو بدار ملک جم ایوان تازه کرد

□

دل جفت درد و غم شد زان دیلمی کلاله

□

ز مادر هر که دولتمند زاید

□

گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل

□

رستم و بهرام را بهم چه مصاف است

□

در هر ولایتی ز شرف نام ما رود

□

چو پا بر دامن صحرا نهادند

□

امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت

□

در یک سخن آن همه عتیبش بین

□

باز آمدی، که خونم بر خاک در بریزی

□

صادقی را غم شبگیر گرفت

□

شه به چنین وقت برآهنگ می

□

صبح خیزان کاستین بر آسمان افشانده‌اند

□

کسی که چشمه‌ی چشمش چنین ز گریه بجوشد

□

چون سلامان با همه حلم و وقار

□

در وسط ماه ربیع نخست

□

یک نظر دوش از شکنج زلف او دزدیده‌ام

□

مرا رهبان دیر امشب فرستادست پیغامی

□

ای که از طبع فرومایه‌ی خویش

□

من که به حکم تو درین کارگاه

□

تا بیش دل خراب داری

□

تا دل مجروح من عاشق زار تو شد

□

چون به تدبیر حکیم نامدار

□

پیش رو کوکبه انبیاء

□

شب روان در صبح صادق کعبه‌ی جان دیده‌اند

□

نقشی ز صورت خود هر جا پدید کردی

□

زنده‌دلی از صف افسردگان

□

برو ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را

□

بر دیده ره خیال بستی

□

هر چه گویم من، ای دبیر، امروز

□

سحر چون زاغ شب پرواز برداشت

□

آخر نگاهی بر حال ما کن

□

عشق بیفشرد پا بر نمط کبریا

□

عارف چو بحر باید: لب خشک و رخ گشاده

□

زاغی از آنجا که فراغی گزید

□

یاری دل ما به رایگان برد

□

ز من گسستی و با دیگران بپیوستی

□

تیر از کمان به من اندازد

□

ای رهائی ده هر بیهوشی!

□

آب در از تاج و قبا و کمر

□

ای جفت دل من از تو فردم

□

ای در دل من چو جان کجایی؟

□

هر کجا از عشق جانی در هم است

□

تیغ خوش و تیغ زبان ناخوش است

□

باز از کرشمه زخمه‌ی نو در فزوده‌ای

□

دلم از لعل تو یک بوسه تمنا نکند

□

بسته به صد مهر بر اطراف شط

□

خسرو من! بگذر از بن گفتگوی

□

جانا ز سر مهر تو گشتن نتوانم

□

چون یاد کنم طبع طربناک ترا

□

ای رقم کرده‌ی تو حرف گناه!

□

حضرت دهلی کنف دین و داد

□

باز از نوای دلبری سازی دگرگون می‌زنی

□

پسته‌ی آن ماه مروارید گوش

□

ای دلت شاه سراپرده‌ی عشق

□

چنین تا به بیژن رسید آگهی

□

تا خیال کعبه نقش دیده‌ی جان دیده‌اند

□

ای که دیگر بی‌گناه از من عنان پیچیده‌ای

□

پور عمران به دلی غرقه‌ی نور

□

حمد خداوند سرایم نخست

□

گویم همه دل منی و جانی

□

ما نور چشم مادر این خاک تیره‌ایم

□

در رهی می‌گذشت پیغمبر

□

دل باز سوی آن بت خو چه می‌دود

□

دل بشد از دست دوست را به چه جویم

□

مرا جویی و از من دور مانی

□

چون پدر روی سلامان را بدید

□

ور غزلت یاد جوانی دهد

□

ای چشم پر خمارت دلها فگار کرده

□

تا دل اندر پیچ آن زلف به تاب انداختم

□

یوسف کنعان چو به مصر آرمید

□

عمر به پایان رسید در هوس روی دوست

□

ز دلت چه داد خواهم که نه داور منی

□

مسلمانان، سلامت به، چو بتوانید، من گفتم

□

ای به یادت تازه جان عاشقان!

□

آنچه زسر جوش دل نقشبند

□

درد دل گویم از نهان بشنو

□

چو دل شد زان او هرگز نمیرد

□

بعد شش سال، معتمر، یا هفت

□

سرآن قامت چون سرو روان خواهم گشت

□

صید توام فکندی و در خون گذاشتی

□

من که باشم؟ در زیان افتاده‌ای

□

ای قوی ربقه‌ی اخلاص به تو

□

گرمی دل نیست چو حاصل مرا

□

دل را به غم تو باز بستیم

□

ترکم به خنده چون دهن تنگ باز کرد

□

چمن پیرای باغ این حکایت

□

باش به کامم که به کام توام

□

این خود چه صورت است که من پای‌بست اویم

□

یاران و دوستداران جمعند و جام گردان

□

چون سلامان مایل ابسال شد

□

خنده را سوختن جان من آموخته‌ای

□

ای برقرار خوبی، با تو قرار من چه

□

گر چه در پای هوی و هوست می‌میرم

□

چنین زد خامه نقش این فسانه

□

شب چو وداع مه و سیاه کرد

□

تا حلقه‌های بهم برشکسته‌ای

□

عاشقی، خیز و حلقه بر در زن

□

سه روز آن ماه در چه بود تا شب

□

رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را

□

برون از جهان تکیه جایی طلب کن

□

مطرب، مهل که محنت و غم قصد جان کند

□

عزیز مصر چون افگند سایه

□

در کمر سنگ میان دو کوه

□

باده‌ی گلگون مرا و طلعت سلمی

□

زمستان ز مستان نبیند زبونی

□

درین نوبتگه صورت پرستی

□

شبها که گرد کوی تو گردم به یکقدم

□

از دم جان بخش نی‌دل را صفائی میرسد

□

همیشه تا تن من برقرار خواهد بود

□

چون سلامان هفته‌ای محمل براند

□

ای باد برقع برفگن آن روی آتش‌ناک را

□

پیوسته چشم شوخت ما را فکار دارد

□

بار بربستیم، ازین منزل به در باید شدن

□

ضعف پیری قوت طبعم شکست

□

دل بی‌عشق را من دل نگویم

□

مردم به عیش و شادی و من در بلای قرض

□

با عارض و زلفت قمر و قیر چه باشد؟

□

بود در جود و سخا دریا کفی

□

چون بسخن رفت بسی داوری

□

ای شکوهت خیمه بر بالای هفت اختر زده

□

دوست با کاروان کن فیکون

□

نقش سراپرده‌ی شاهی‌ست حسن

□

ایزد که به زلفت شکن و تاب نهاد

□

بتی فرخ رخی فرخنده رائی

□

من دلداده از آنروز که دیدار تو دیدم

□

جامی این پرده‌سرایی تا چند؟

□

چند گهم بود به دل این خیال

□

ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت

□

دلا،خوش کرده ای منزل به کوی وصل دلداران

□

شیر خدا شاه ولایت علی

□

برقع برافگن ای پری حسن بلاانگیز را

□

من کیم زاری نزار افتاده‌ئی

□

دلی که با سر زلف تو آشنا باشد

□

زلیخا داشت از دل بر جگر داغ

□

تا به سریر عرب آن جسم نشست

□

منگر به حدیث خرقه پوشان

□

در سر و سرای خود نگذاشتم الاالله

□

صبحدم چون شاه این نیلی تتق

□

سخن می گفتم از لبهایش در کام زبان گم شد

□

قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام

□

دو هفته‌ی دگر از بوی باد مشک فروش

□

شبی یوسف به پیش چشم یعقوب

□

دل من به جانانی آویختست

□

نقش روی توام از پیش نظر می‌نرود

□

گر برافرازی به چرخم ور بیندازی ز بامی

□

دبیر خامه ز استاد کهن زاد

□

دیده که نادیده‌ی دیدار تست

□

ای دل اگر دیو نی ملک سلیمان چکنی

□

معراج ما به روح و روان بود صبح دم

□

باشد اندر صورت هر قصه‌ای

□

سر در خمار شب به کنار که بوده‌ای ؟

□

نماند هیچ کریمی که پای خاطر من

□

دشمن دون گر نگفتی حال من

□

ای درین کارگه هوش‌ربای

□

چو بشنید ماهوی بیدادگر

□

ترکم چو قصد خون دل عاشقان کند

□

مرا کجا سر زلفت به زیر چنگ آید؟

□

والی مصر ولایت، ذوالنون

□

گر خود سخن ززهره و از ما بشنوم

□

بساز چاره‌ی این دردمند بیچاره

□

به چشم سر هدف سازم دل خود را به جان تو

□

چو فرمان یافت یوسف از خداوند

□

پنج طرف چتر چو مهر سپهر

□

اگر تو عشق نبازی بعمر خویش چه نازی

□

نمی‌بینم بت خود را، نمی‌دانم کجا باشد؟

□

دلی کز دلبری ناشاد باشد

□

تعالی‌الله چه دولت داشتم دوش

□

در علم حساب ار زانک رای تو تبه باشد

□

تبم دادی،نمیپرسی که: ای بیمار من چونی؟

□

آن عرابی به شتر قانع و شیر

□

ای ز نسب گشته سزای سریر

□

صبحدم کز حد خاور خسرو نیلی حصار

□

تا کی از هجر تو بی‌خواب و خورم باید بود؟

□

دل فارغ ز درد عشق، دل نیست

□

با علم فتح دران راه دور

□

عبید این حرص مال و جاه تاکی

□

به بوی وصل بودم شادمانه

□

صانع بیچون چو عالم آفرید

□

آهوی مشکین و سرش باد شاخ

□

ای کاخ روح‌پرور و ای قصر دلگشای

□

کام دلم نشد ز دهانت روا هنوز

□

می‌شد اندر حشم حشمت و جاه

□

مردم او جمله فرشته سرشت

□

الهی دل بلا بی دل بلا بی

□

ز چشم سوکوار اشکی چو باران

□

زلیخا بود ازین صورت، تهی‌دل

□

ز هجرش بس که در خود گم شدم آگاهیم نبود

□

ز رارض دار سعدی یا بارق الغوادی

□

خانه خالی شد و در کوی دل اغیار نماند

□

هست یکی نیمه‌ی عمر تو روز

□

جان من از بی‌دلان آخر گهی یادی بکن

□

خم ابروی ا و در جان فزائی

□

تو ای مهجور سر گردان، کدامی؟

□

حاتم آن بحر جود و کان عطا

□

بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت

□

گرم عنایت او در بروی بگشاید

□

سحر گه چون نسیم زلف آن دلدار میید

□

ای درین دامگه وهم و خیال

□

عود قماری که همی داد دود

□

جفا مکن که جفا رسم دلربائی نیست

□

چو بشنید این سخن، بر زاری او

□

چون سلامان شد حریف ابسال را

□

امشب سوی دوست راه گیریم

□

بفیروزی در این قصر همایون

□

آن فروغ دیده و آن راحت دل می‌رود

□

چون سلامان گشت تسلیم حکیم

□

رخی که برکف پای تو سیم تن مالم

□

یار پیمان شکنم با سر پیمان آمد

□

به گل گفتند: بلبل بس حقیرست

□

ای به سرت افسر فرماندهی!

□

من ز پی شرم خداوند خویش

□

دوش اشگم سر به جیحون میکشید

□

باد بویی از دو زلفت وام کرد

□

چنین گفت آن سخن‌دان سخن‌سنج

□

باده نوشین به صفا خواست کرد

□

دلداده را ز تیر ملامت گزند نیست

□

زان شکرین لب گر شبی کردم شکار بوسه‌ای

□

زنگی‌ای روی چون در دوزخ

□

قبا و پیرهن او که می‌رسد به تنش

□

شاید آنزلف شکن بر شکن ار می‌شکنی

□

دوشم از وصل کار چون زر بود

□

درین دیر کهن رسمی‌ست دیرین

□

چو بیژن سپه را همه راست کرد

□

برآمد ماهم از میدان سواره

□

جهد بکن تا که به جایی رسی

□

بود در عهد بوعلی سینا

□

ذوق خرد نجویم کز غمکشان عشقم

□

ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی

□

گلت بنده گردید و شمشاد نیز

□

زلیخا بود یوسف را ندیده

□

سیم خیال تو بس با قمر چکار مرا؟

□

صبح وصل از افق مهر بر آید روزی

□

بس که بعد از تو خزانی و بهاری باشد

□

داشت غوکی به لب بحر وطن

□

فلک با کس دل یکتا ندارد

□

نخستین روز کاین چشم بلاکش

□

اگر به مجلس قاضی نموده‌اند که: مستم

□

الهی غنچه‌ی امید بگشای!

□

ای زلف تو دام دل دانا و خردمند

□

از مشک سوده دام بر آتش نهاده‌ئی

□

با دشمنان ما شد هم خانه آشنایی

□

کیست در عالم ز عاشق خوارتر؟

□

برگ ریز آمد و برگ گل و گلزار برفت

□

همیشه تا سپر مهر زرفشان باشد

□

دیریست که یار ما نمی‌آید

□

پیشترین نغمه‌ی باغ سخن

□

ای دل علم به ملک قناعت بلند کن

□

میرسد نوروز عید و میدهد بوی بهار

□

ای خواجه، چه آوردی زین خانه بدر بودن؟

□

از کمانداران خاص اندر زمان

□

در شب هجر که از روز قیامت بتر است

□

چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی

□

عاشق کسی بود که چو عشقش ندی کند

□

سخن‌پرداز این شیرین‌فسانه

□

ناز کم کن که نکویی به کسی دیر نماند

□

در باغ چون بالای تو سروی ندیدم راستی

□

مشنو که: از کوی تو من هرگز به در دانم شدن

□

سعدی آن بلبل «شیراز سخن»

□

جان برلب است عاشق بخت آزمای را

□

ای از حیای لعل لبت آب گشته می

□

نیک میخواهی که: از خود دورم اندازی دگر

□

حمد ایزد نه کار توست، ای دل!

□

شکر گویم که به توفیق خداوند جهان

□

باز ترک عهد و پیمان کرده بود

□

بر سر کویت ای پسر، پی سپرم، دریغ من!

□

زلیخا گرچه عشق آشفت حالش

□

یافت خبر خسرو مشرق پناه

□

هرگز کسی به خوبی چون یار ما نباشد

□

باز قلندر شدیم، خانه بر انداختیم

□

بود مردانه‌زنی در موصل

□

تن ز غنیمت به هزیمت سپرد

□

بیش از این از ملک هر سالی مرا

□

ببخشا، ای من مسکین به دل در دامت افتاده

□

شبانگه کز سواد شعر گلریز

□

دردیده چه کار آید این اشک چو بارانم

□

هرگه که شبی خود را در میکده اندازیم

□

او همانا نابه‌ی شبهای من نشنیده باشد

□

چو از دستان آن ببریده‌دستان

□

دل بازبهوش آمد جانان که می‌آید؟

□

تا فلک را میسر است مدار

□

لاف دانش می‌زنی، خود را نمی‌دانی چه سود؟

□

زلیخا چون ز یوسف کام دل یافت

□

آمد بهار و سرو برآراست قامتی

□

نه عهد کرده‌ئی آخر که قصد ما نکنی

□

دلبران جمله غلام لب چون نوش تواند

□

بحمدالله که بر رغم زمانه

□

امروز باز شکل دگر گشت یار من

□

ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خرخشه

□

زهی! گرد جهان سر گشته از من

□

ای خاک تو تاج سربلندان!

□

دوش می‌رفت وآه می‌کردم

□

ما را ز شوق یار بغیر التفات نیست

□

در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند

□

تاریخ‌نویس عشقبازان

□

سرو بستان ملاحت قامت رعنای تست

□

گرد ماه از مشک چنبر کرده‌ئی

□

آشنایی جمله را، با من چرا بیگانه‌ای؟

□

چون عیسی صبح، دم برآورد

□

در چمن جان من سرو خرامان یکی است

□

پری رخا منه از دست یکزمان شیشه

□

گفتم: که: بی‌وصال تو ما را به سر شود

□

عنوان‌کش این صحیفه‌ی درد

□

ای فراق تو یار دیرینه

□

زلفت به پریشانی دل برد به پیشانی

□

ای ز گل سوری دهنت غنچه نمایی

□

سر فتنه‌ی نیکوان آفاق

□

باد! همه وقت، به شادی و ناز

□

دارم بتی به چهره‌ی صد ماه و آفتاب

□

تو چیزی دیگری، ور نه بسی خوبان که من دیدم

□

مسکین پدرش خبر چو ز آن یافت

□

هنگام گلست باده باید

□

ز تو با بتو راز گویم بزبان بیزبانی

□

مرا با جمع رندانی که در دیرند ضم کردی

□

چو دل با دلبری آرام گیرد

□

ای بر سر خوبان جهان سر چشمت

□

سلطان تاج بخش جهاندار امیر شیخ

□

هوست معتکف خانه‌ی خمارم کرد

□

چو یوسف شد به خوبی گرم‌بازار

□

به باغ سایه‌ی بیدست و آب در سایه

□

گفتمش از چه دلم بردی و خونم خوردی

□

ای مکان تو از مکان بیرون

□

کی پرده‌ی عاشقی شود ساز

□

مهر بگشای لعل میگون را

□

مهر سلمی ورزی و دعوی سلمانی کنی

□

نازنینا، حسن و خوبی با وفا بهتر بود

□

خارکش پیری با دلق درشت

□

ز عشقت بی‌قرارم با که گویم

□

ای آفتاب رویت در اوج دلفروزی

□

غلامی میکنم تا زنده باشم

□

چون رسیدم شب بدین جا زین خطاب

□

داد جوابی ادب آمیخته

□

خجسته بارگه پادشاه هفت اقلیم

□

جانا، ضمیرت حال ما نیکو نمیداند مگر؟

□

نسازد عشق را کنج سلامت

□

چون هنر مرغ فراوان شود

□

دل همان به که گرفتار هوائی باشد

□

زود شود باز بسته‌ی تو

□

بود در دل چنان، که این دفتر

□

ترکی و خوب روی کسی کاینچنین بود

□

خدایگان جهان رکن دین عمیدالملک

□

نبودم مرد این میدان و آورد او به میدانم

□

«دیده‌ی اقبال من روشن به توست

□

بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را

□

از حد گذشت درد و به درمان نمیرسیم

□

ترا رسد گره مشک بر قمر بستن

□

به حکم آنکه امت‌پروری را

□

گر سر زلف تو از باد پریشان نشود

□

ترک سر مستم که ساغر میگرفت

□

روزی بر آن شمع چو پروانه بسوزم

□

به نام آنکه نامش حرز جان‌هاست

□

عمری در آرزوی تو رفتست و می‌رود

□

دوش لعلت نفسی خاطر ما خوش میکرد

□

ای نافه‌ی چینی ز سر زلف تو بویی

□

شبی خوش همچو صبح زندگانی

□

باغمت شادی جهان هوس است

□

از لب شیرین چون شکر نبات آورده‌ئی

□

یار آن کسی بود که به کارت نگه کند

□

پیری از نور هدا بیگانه

□

یارب که داد آینه آن بت پرست را

□

خرامنده سروی به رخ گلستانی

□

سرم بی‌دولتست، ار نه ز پایت کی شدی خالی؟

□

حسدورزان یوسف بامدادان

□

بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شبها

□

خوشوقت عاشقی که دمی یاریار اوست

□

ای رخت خرم و دهانت خوش

□

ای به زبان نکته گذار آمده!

□

دانم ای دوست که در خانه شرابت باشد

□

مرا قرض هست و دگر هیچ نیست

□

چشم صاحب دولتان بیدار باشد صبحدم

□

بود در مرو شاه جان زالی

□

از کجا مست آمدی ای مه که غارت شد نماز

□

چه کرده‌ام که بیکبارم از نظر بفکندی

□

اگر آن یار سیه چرده ببیند رخ زردم

□

شه چو شد آگاه بعد از چند گاه

□

کرشمه‌های سر زلف در بنا گوشش

□

در دلم بود کزین پس ندهم دل بکسی

□

زهی! حسن ترا گل خاک کویی

□

زلیخا یک شبی نی صبر و نی هوش

□

زهی ملک خوش چون دو سلطان یکی شد

□

دارد به سوی یاری مسکین دلم هوائی

□

رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد

□

شب که زد تیرگی مهره‌ی گل

□

عشق آمد و گرد فتنه بر جایم ریخت

□

دوش سلطان خیالش باز غوغا کرده بود

□

ای روشن از رخ تو زمین و زمان همه

□

چشم بر پرده‌ی امل منهید

□

نامه تمام گشت ، به جانان که می‌برد؟

□

ای لاله زار آتش روی تو آب روی

□

ترا چه تحفه فرستم که دلپذیر شود؟

□

هر صبح پای صبر به دامن درآورم

□

شفاعت آمدم ای دوست دیده‌ی خود را

□

شبی شوقم شبیخون بر سر آورد

□

زنهار خوارگان را زنهار خوار دار

□

بیدقی مدح شاه می‌گوید

□

هر سخن کان نیست قرآن با حدیث مصطفی

□

رمید صبر و دل از من چو دلنواز برفت

□

آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟

□

با آنکه به موی مانم از غم

□

ای چو عقل اول از آلایش نقصان بری

□

گر بفریب می‌کشی ور بعتاب می‌کشی

□

از تو مرا تا به کی بی‌سر و سامان شدن؟

□

صبح ز مشرق چو کرد بیرق روز آشکار

□

تو مرا گر پیاده‌ام منکوه

□

تو چون قربان نمی‌گردی کجا همکیش ما باشی

□

نه آخر دل من خراب از تو شد؟

□

تا درد و محنت است در این تنگنای خاک

□

مقبلی آنکه روز و شب ادبار

□

چون نداری جان معنی معنی جانرا چه دانی

□

شب می‌بینم اندر خواب و می‌گویم: وصالست این

□

کژ خاطران که عین خطا شد صوابشان

□

ای تیغ تو ملک عجم گرفته

□

ما که رندان کیسه پردازیم

□

تا دلم بر رخ چون ماه تمامت باشد

□

در آبگون قفس بین طاووس آتشین پر

□

رتبت و تمیکن صدر موئتمن

□

ای از گل رخسار تو خون در دل لاله

□

عارت آمد که دمی قصه‌ی ما گوش کنی؟

□

رخسار صبح را نگر از برقع زرش

□

آمد به سلامت بر من ترک من از راه

□

کجا باز آید آن مرغی که با من همقفس بودی

□

زهی! ز دست رقیبان گذر به کوی تو مشکل

□

صبح وارم کفتابی در نهان آورده‌ام

□

ای کریمی که در عطا دادن

□

مردیم و یار هیچ عنایت نمیکند

□

اگر هزار یکی زان جمال داشتمی

□

مرغ شد اندر هوا رقص کنان صبح‌دم

□

کرا عقل باشد زبر دست شهوت

□

دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد

□

دشمن بی‌حاصلم را شرم باد از کار خویش

□

طفلی و طفیل توست آدم

□

از آن سپس که به تعریض یک دوبارم رفت

□

این چه بویست ای صبا از مرغزار آورده‌ئی

□

دلها بربودند و برفتند سواران

□

صبح گاهی سر خوناب جگر بگشایید

□

آن شنیدستی که روزی زیرکی با ابلهی

□

وقت آن شد که کار دریابیم

□

آن کس که دلیش بوده باشد

□

ای نهان داشتگان موی ز سر بگشایید

□

روز را رایگان ز دست مده

□

صاحبقران و صاحب دیوان عمید ملک

□

چو بد کنی و ندانی که : نیک نیست که کردی

□

بهر صبوح از درم مست در آمد نگار

□

ای ممالک را مبارک پادشاه

□

دیشب ای باد صبا گوئی که جائی بوده‌ئی

□

بنده‌ی عشقیم و سالهاست که هستیم

□

دل من پیر تعلیم است و من طفل زبان دانش

□

ای سروری که کوکبه‌ی کبریات را

□

مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

□

شنیدم کز هوسناکان جوانی

□

گرچه کان خرد مرا دانی

□

ای فخر کرده دین خدای از مکان تو

□

سیاه چرده بتم را نمک ز حد بگذشت

□

در وفا داری نکردی آنچه می‌گفتی تو نیز

□

من کیم باری که گوئی ز آفرینش برترم

□

ای کریمی که در زمین امید

□

ز کوی یار زمانی کرانه نتوان کرد

□

به خر گفتند: کیمخت از چه بستی؟

□

در پرده‌ی دل آمد دامن کشان خیالش

□

ای ز تیغ تو در سرافرازی

□

آنکه گردون فراشت و انجم کرد

□

دلی که در سر زلف شما همی آید

□

حضرت ستر معلا دیده‌ام

□

دوش خوابی دیده‌ام گو نیک دیدی نیک باد

□

ای خوشه چین سنبل پرچینت سنبله

□

رخت گویم به زیبایی، لبت گویم به شیرینی

□

دل ز راحت نشان نخواهد داد

□

از خواص سخای مجد کرم

□

کجا کسیکه مرا مژده‌ی چمانه دهد

□

نقش لب تو از شکر و پسته بسته‌اند

□

از همه عالم کران خواهم گزید

□

ای بزرگی که جود بحر محیط

□

دلم زین بیش غوغا برنتابد

□

دل من خسته‌ی یاریست بی‌تو

□

ای عندلیب جان‌ها طاووس بسته زیور

□

به خدایی که معول به همه چیز بدوست

□

هیچ شکر چو آن دهان دیدی

□

نگار من به یکی لحظه صد بهانه کند

□

ای لب و زلفین تو مهره و افعی بهم

□

حاجبت رگ ز دست دانستم

□

دی سیر برآمد دلم از روز جوانی

□

مباش بنده‌ی آن کز غم تو آزادست

□

کرد خزان تاختن بر صف خیل بهار

□

دو عیدست ما را ز روی دو معنی

□

ایا صبا خبری کن مرا از آن که تو دانی

□

کاکل کافرانه بین، زیور گوش او نگر

□

به درد دلم کاشنائی نبینم

□

مقلوب لفظ پارس به تصحیف از کفت

□

یاد باد آنکه دلم را مدد جان بودی

□

تو از رنگی که بر گردی کجا همرنگ ما باشی؟

□

ای کعبه‌ی جهان گرد، وی زمزم رسن در

□

ای همای همتت سر بر سپهر افراخته

□

ای عبید این گل صد برگ بر اطراف چمن

□

تو آفتابی و خلقت چو سایه بر اثرند

□

هر صبح سر ز گلشن سودا برآورم

□

آن شد که جهان لاف همی زد که من آنم

□

ما گدایان بعد از این از کار و بار آسوده‌ایم

□

چه خوش باشد! سخن در پرده گفتن

□

اینک مواقف عرفات است بنگرش

□

به خدایی که بی‌ارادت او

□

ای آسمان جنیبه کش کبریای تو

□

به یک نظر چو ببردی دل زبون ز برم

□

سر حد بادیه است روان پاش بر سرش

□

نگر تا حلقه‌ی اقبال ناممکن نجنبانی

□

آتش اندر آب هرگز دیده‌ئی

□

چو پیش عاشق آمد نامه‌ی دوست

□

هین کز جهان علامت انصاف شد نهان

□

بوالحسن ای کسی که در احسان

□

یا حادی‌النیاق قد ذبت فی‌الفراق

□

گر به کام دل رسید از یار خود یاری چه شد؟

□

حاصل عمر چه دارید خبر باز دهید

□

ای جوانمردی که هرگز چرخ پیر

□

ای دوش چرخ غاشیه گردان جاه تو

□

ای مرغزار جانها لعل تو آب داده

□

ای شحنه‌ی شش جهات عالم

□

درخت دولت شاه عجم سر بر فلک دارد

□

ای صبا با بلبل خوشگوی گوی

□

ای زاهد مستور، زمن دور، که مستم

□

صبح چو کام قنینه خنده برآورد

□

ای سراپرده‌ی سپید و سیاه

□

بیمن معدلت پادشاه بنده نواز

□

در کعبه گر ز دوست نبودی نشانه‌ای

□

در این دامگاه ارچه همدم ندارم

□

گفته بودی که کاه و جو بدهم

□

مرا ز وصل تو حاصل بجز تمنا نیست

□

گفتی: ز عشق بازی کاری نمی‌گشاید

□

صبح هزار عید وجود است جوهرش

□

گر اندک صلتی بخشد امیرت

□

در آن شبهای تار از بیقراری

□

نظری گر ز سر لطف به کارم کردی

□

هر زمان زین سبز گلشن رخت بیرون می‌برم

□

سپاس ایزد کاندر ضمان دولت و جاه

□

رفتم از خطه‌ی شیراز و به جان در خطرم

□

دیگی که پار پختم چون ناتمام بود

□

صبح حمایل فلکت آهیخت خنجرش

□

خرد را دوش می‌گفتم که ای اکسیر دانایی

□

بی روی یار صبر میسر نمی‌شود

□

ای کس ما، چون شدی باز مطیع کسان؟

□

هین که به میدان حسن رخش درافکند یار

□

حکم یزدان اقتضا آن کرده بودست از سری

□

چون در این دنیا عزیزم داشتی یارب به لطف

□

رخت دل بدزدد نهان شود

□

سر چه سنجد که هوش می‌بشود

□

ای شاه جهان حیه‌ی صندوق خزانت

□

برو ای باد بهاری بدیاری که تو دانی

□

ز لعلش بوسه‌ای جستم، بگفت: آری، بگفتم: کی

□

آن مه نو بین که آفتاب برآورد

□

با خاک در تو آشنایی

□

دوش پیری یافتم در گوشه‌ی میخانه‌ئی

□

دل می‌برد امشب ز من آن ماه، بگیرید

□

هر صبح که نو جهان ببینم

□

به کلاهی بزرگ کرد مرا

□

جوق قلندرانیم در ما ریا نباشد

□

اگر حقایق معنی به گوش جان شنوی

□

ای پرده‌ی معظم بانوی روزگار

□

ای سروری که از گل دل قامت قلم

□

چو شقه‌ی شب عنبر نثار بگشایند

□

در ضمیر ما نمیگنجد بغیر از دوست کس

□

آن پیر ما که صبح لقائی است خضر نام

□

ای بزرگی کز آب و خاک چو تو

□

دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه

□

ای به مهر تو آسمان در بند

□

کو دلی کانده کسارم بود و بس

□

صفی‌الدین موفق را چو بینی

□

گر آن مه در نظر بودی چه بودی

□

چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد

□

روزم فرو شد از غم، هم غم‌خواری ندارم

□

میر حیدر ایا که خیزد جود

□

مرا دلیست گرفتار خطه‌ی شیراز

□

برآرم دست تا رویت به غارت

□

غصه بندد نفس افغان چکنم؟

□

من به الماس طبع تا بزیم

□

عزم کجا کرده‌ای باز که برخاستی

□

بهار و بوستان ما سر کوی تو بس باشد

□

آمد دواسبه عید و خزان شد علم برش

□

خاص سلطان علاء دین اله

□

ای شمع چگل دوش در ایوان که بودی

□

مرا مپرس که: چون شرمسارم از یاران؟

□

دست صبا برفروخت مشعله‌ی نوبهار

□

از در شاهی در طغرل تکین

□

وای بر من که روز شب شده‌ام

□

مست آمدم امشب، که سر راه بگیرم

□

بی‌باغ رخت جهان مبینام

□

جشن عید اندرین همایون جای

□

منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم

□

این دلبران که می‌کشدم چشم مستشان

□

بس وفا پرورد یاری داشتم

□

از محاق قضا برون شد ماه

□

سعادت روی با دین تو دارد

□

ای دل، بیا و در رخ آن حور می‌نگر

□

قحط وفاست در بنه‌ی آخر الزمان

□

یافت احوال جهان رونق جاویدانی

□

چه خوش باشد در این فرخنده ایوان

□

نشاید در تو پیوستن به یاری

□

زین بیش آبروی نریزم برای نان

□

شاها صبوح فتح و ظفر کن شراب خواه

□

شبست و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ساقی

□

با یار بی‌وفا نتوان گفت حال خویش

□

سنت عشاق چیست؟ برگ عدم ساختن

□

آفتاب سخا حمیدالدین

□

میپزد باز سرم بیهده سودای دگر

□

بخت یار ما باشد گر تو یار ما باشی

□

ضمان‌دار سلامت شد دل من

□

ای برادر نسل آدم را خدی از روی لطف

□

زهی لعل لبت درج لالی

□

غافل چرایی؟ جانا، ز دردم

□

رهروم مقصد امکان به خراسان یابم

□

ای جهانی پر از مکارم تو

□

دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست

□

دو بوسه گر ز لب آن نگار بستدمی

□

الامان ای دل که وحشت زحمت آورد الامان

□

صاحبا ماجرای دشمن تو

□

ای دل ز اهل و اولاد دیگر مکش ملامه

□

اول فطرت که نقش صورت چین بسته‌اند

□

نطع بگسترد عشق پای فرو کوب هان

□

شمس بی نور و خواجه‌ی بی‌اصل

□

تا زمان برقرار خواهد بود

□

گر چه زان ما گشتی، سر ما چه دانی تو؟

□

ای لب و خالت بهم طوطی و هندوستان

□

درآمد موکب عید همایون

□

پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی

□

آن پرده برانداز، که ما نور پرستیم

□

ناگذران دل است نوبت غم داشتن

□

ز مردمان مشمر خویش را به هیات و شکل

□

دلا در عشق تو صد دفترستم

□

ساقیا، خیز و یک دو جام بده

□

بخ بخ ای بخت و خه خه ای دل دار

□

ای برادر بشنوی رمزی ز شعر و شاعری

□

تشنه‌ام تا بکی آخر بده آبی ساقی

□

ای سحری دعای من، در دلش آن جفا مهل

□

تا نفخات ربیع صور دمید از دهان

□

چو شاه زنگ برآورد لشکر از ممکن

□

جان پرورم گهی که تو جانان من شوی

□

گفتم: از عشق توسرگشته چو گویم، تو چه گویی؟

□

عیدی است فتنه‌زا ز هلال معنبرش

□

ای ز کلک توراست کار جهان

□

گر آن مه را وفا بودی چه بودی

□

بهار و باغ با ترکان گل رخسار خوش باشد

□

عالم جان خاص توست نوبه فرو کوب هین

□

گره عهد آسمان سست است

□

دولت قرین دولت صاحبقران ماست

□

بر در می‌خانه این غلغل و آن طنطنه

□

غارت دل می‌کنی شرط وفا نیست این

□

ای قبله‌ی کوی خاکی و آبی

□

بیش از این بد عهد و پیمانی مکن

□

دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید

□

تا رقم حسن تو زد آسمان

□

ای برده ز شاهان سبق شاهی

□

تجلت من سمات الامانی

□

دور مرو، دور مرو، یار ببین، یار ببین

□

از همه عالم شده‌ام بر کران

□

بازآمد آنکه دولت و دین در پناه اوست

□

کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی

□

چو بر سفینه‌ی دل نقش صورت تو نبشتم

□

شاعر ساحر منم اندر جهان

□

چون بهاء الدین اعز را شاخ عزت بارور شد

□

جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست

□

نگارا، یاد می‌داری که یاد ما نمی‌کردی؟

□

گرنه شب از عین عید ساخت طلسمی بخم

□

نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی

□

ساقی بیار باده‌ی و پر کن بیاد عید

□

من که باشم؟ که به من نامه فرستند و سلام

□

کوی عشق آمد شد ما برنتابد بیش از این

□

چار شهرست خراسان را در چارطرف

□

خدایا دارم از لطف تو امید

□

شبی پروانه‌ای با شمع شد جفت

□

ای نایب عیسی از دو مرجان

□

حبذا بخت مساعد که سوی حضرت شاه

□

دمید باد دلاویز و بوی جان آورد

□

باشد آن روز که گویم به تو راز دل خویش؟

□

اکنون که گشاد گل گریبان

□

ای بر سر کتاب ترا منصب شاهی

□

خم ابروی او در جانفزائی

□

به نام ایزد! چه رویست این؟ که حیرانند ازو حوران

□

یعقوب دلم، ندیم احزان

□

نزد طبیب عقل مبارک قدم شدم

□

چون ز بهر فال بگشائی کتاب

□

بیار آن، باده، تا دل را به نور او بر افروزم

□

نکهت حور است یا هوای صفاهان

□

گفتم چو لطف بار خدایم قبول کرد

□

خوش بود گر تو یار ما باشی

□

ز جام عاشقی مستم دگر بار

□

هان ای دل عبرت بین از دیده نظر کن هان

□

جریده‌ایست نهاد سیه سپید جهان

□

ایکه گوئی کز چه رو سر گشته می‌کردی چو گوی

□

بیا، که صفه‌ی ما بوریای میکده بس

□

دیده بانان این کبود حصار

□

دیده‌ی جان بوعلی سینا

□

لعل نوشینش چو خندان میشود

□

ای ماه و مشتری ز جمالت قرینه‌ای

□

عافیت را نشان نمی‌یابم

□

دی گفت به طنز نجم قوال

□

بتا تا زار چون تو دلبرستم

□

باز پیوند، که دوری به نهایت برسید

□

صدری که قدر کان شکند گوهر سخاش

□

ای ز یزدان تا ابد ملک سلیمان یافته

□

باز هر چند که در دست شهان دارد جای

□

رخ و زلفت، ای پریرخ، سمنست و مشک چینی

□

صبح‌دم چون کله بندد آه دود آسای من

□

تابش رای سایه‌ی یزدان

□

گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی

□

دل من فتنه شد بر یار دیگر

□

به دل در خواص بقا می‌گریزم

□

با یکی مردک کناس همی گفتم دی

□

حاصل ز زندگانی ما جز وبال نیست

□

ز راه دوستی گفتم: دلم را چاره بر باشی

□

ای باغ جان که به ز لبت نوبری ندارم

□

شاها بدان خدای که بر دست قدرتش

□

چه خوش باشد دمی با دوستداری

□

فرش زمردین به زمین در کشیده‌اند

□

الصبوح الصبوح کامد کار

□

ای خداوندی که درمعراج قدر و منزلت

□

باز به صحرا رسید کوکبه‌ی نوبهار

□

دوستی با دشمنان ما مکن

□

جام طرب کش که صبح کام برآمد

□

حبذا بزمی کزو هردم دگرگون زیوری

□

جهان خوشست و چمن خرمست و بلبل شاد

□

دیگر مرا به ضربت شمشیر غم بزد

□

من صید آنکه کعبه‌ی جان‌هاست منظرش

□

ای جهان را عدل تو آراسته

□

به سر ماه فکنده طیلسانی

□

کام دل تنگ از آن تنگ دهانم بده

□

ای قبله‌ی جان کجات جویم

□

ای صدر نایبی به ولایت فرست زود

□

از شکوفه شاهدان باغ معجز بسته‌اند

□

هر که آن قامت و بالای بلندش باشد

□

صحن ارم ندیدی در باغ شاه بنگر

□

صاحبا رای رفیعت که به معیار خرد

□

پس از عمری که دل خونابه میخورد

□

عاشقان درد کش را دردی می‌خانه ده

□

چون آه عاشقان شد صبح آتش معنبر

□

به خدایی که روز را دامن

□

دلا باز آشفته کاری مکن

□

ناله‌ی بلبل شوریده به جایی برسید

□

ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق

□

دستار خوان بود ز دو گز کم به روستا

□

چمن دل بردن آیین میکند باز

□

ببر دل از همه خوبان، اگر خردمندی

□

از آن قبل که سر عالم بقا دارم

□

شادمانی گزین و نیک خویی

□

تبسمت الزهر والمزن باک

□

من همان داغ محبت که تو دیدی دارم

□

هرگز دلم ز کوی تو جائی دگر نرفت

□

هرکه سعی بد کند در حق خلق

□

باد صبا جیب سمن برگشاد

□

شنیدم حاجییی احرام بسته

□

چو دست قدرت خراط حقه‌ی مینا

□

قدر می‌خواست تا کار دو عالم

□

مو احوالم خرابه گر تو جویی

□

چون من سر تو دارم سامانم از که باشد؟

□

دلا بر عالم جان زن علم زین دیر جسمانی

□

ای ترا گشته مسخر حشم دیو و پری

□

چون نی سر گشته‌ی چوگان چو گوی

□

ای مدد تیره شب از موی تو

□

در خانه تا قرابه‌ی ما پر شراب نیست

□

آلوده‌ی منت کسان کم شو

□

تو آن ماه زهره جبینی و آن سرو لاله عذاری

□

هزار قطره‌ی خونم ز چشم تر بچکد

□

از برای دلم ای مطربه‌ی پرده‌سرای

□

من و نگار من امروز هر دو رگ زده‌ایم

□

دلکم برد بغارت ز برم دلبرکی

□

تومینالی و کس را زان خبر نه

□

با ما نکرد آن بت سرکش وفا هنوز

□

زهی کلک تو اندر چشم دولت کحل بیداری

□

مهست یا رخ آن آفتاب مهر افزای

□

وصف روی آن پسر خواهیم کرد

□

ای سبزه دمانیده بگرد قمر از موی

□

ای به گوهر تا به آدم پادشاه

□

در خود نمی‌بینم که من بی او توانم ساختن

□

اگر صد چون تومیرد غم ندارم

□

یا باری البرایا یا زاری الذراری

□

ایا خسروی کز پی جاه خویش

□

قصه‌ی درد دل و غصه‌ی شبهای دراز

□

گر بنگری در آینه روزی صفای خویش

□

آمد نسیم و نکهت گل در جهان فکند

□

قطعه‌ی صدر اجل قاضی قضاة شرق و غرب

□

خوشا آنانکه الله یارشان بی

□

نزدیک یار اگر نه چنین خوار و خردمی

□

دلا تا طلعت سلمی نیابی

□

صفی محمد تاریخی از خدای بترس

□

چون نیست ما را با او وصالی

□

چو تیغ بر کشد آن بی‌وفا به قصد سرم

□

مرا دلیست ره عافیت رها کرده

□

ای جهان خاتم جان‌بخش ترا زیر نگین

□

آب رخ ما بری و باد شماری

□

بپرسیدند از محمود غازی:

□

پیش از آن کین کار بر این سقف مینا کرده‌اند

□

ای به دندان دولت آمده خوش

□

پرده ابر سیاه از مه تابان بگشای

□

صنما، به دلنوازی نفسی بگیر دستم

□

دلی که بسته‌ی زنجیر زلف یاری نیست

□

من واین نفس که با قحبه‌ی رعنای جهان

□

ای دلم بسته ز زلف سیهت زناری

□

چو گوش ماهرخ پر شد ز زاری

□

بکشت غمزه‌ی آن شوخ بی‌گناه مرا

□

اعتقادی درست دار چنانک

□

ای میان تو چو یک موی و دهان یکسر موی

□

امروز عید ماست، که قربان او شدیم

□

سپیده‌دم به صبوحی شراب خوش باشد

□

ای جهان را جمال و جاه تو زین

□

بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش

□

روزی قرار و قاعده‌ی ما دگر شود

□

دوش بر طرف چمن گلبانگ می‌زد بلبلی

□

ای خداوندی کز غایت احسان و سخا

□

نفخات نسیم عنبر بار

□

دست عشقت قدحی داد و ببرد از هوشم

□

ای پیک عاشقان اگر از حالم آگهی

□

این مجلس خواجه‌ی جهانست

□

خدایا تو ما را صفائی بده

□

هر به عمری نزد خود روزی به مهمانم بری

□

خرم آن کس که غم عشق تو در دل دارد

□

جلال صدر وزارت جمال حضرت شاه

□

ز حد گذشت جدائی ز حد گذشت جفا

□

ترک ستم پرست من ترک جفا نمی‌کند

□

چه تفاوت کند ار زانکه بیائی بر ما

□

ای خداوندی که بنای جهان یعنی خدای

□

شرم دار ایدل از این دهر رهائی تا چند

□

همانا، دیگری داری، نگارا

□

وصل جانان باشدم جان گو مباش

□

افتخار زمان و فخر زمین

□

افتاده بازم در سر هوائی

□

به رخ شمع شبستانم تویی بس

□

ساقیا موسم عیش است بده جام شراب

□

زهی ز عدل تو خلق خدای آسوده

□

ای روضه‌ی رضوان ز سر کوی تو بابی

□

بر خسته‌ای ملامت چندین چه می‌پسندی؟

□

بدیدم چشم مستت رفتم از دست

□

کو آصف جم گو بیا ببین

□

جوقی قلندرانیم بر ما قلم نباشد

□

هر چند به کوی او دیرست که پی بردم

□

بیش از این برگ فراق رخ جانانم نیست

□

تو آن فرزانه‌ی آزاد مردی

□

در این چنین سره فصلی و نوبهاری خوش

□

ز دست کس نکشیدم جفا و مسکینی

□

بنای و نی همه عمرم گذشت و میگفتم

□

زهی بگرفته از مه تا به ماهی

□

ای آینه قدرت بیچون الهی

□

هر که او بیدق این عرصه شود شاه شود

□

ای عاشقان رویت بر مهر دل نهاده

□

گرچه در دور تو ای دریادل کان دستگاه

□

گهم رانی و گه دشنام خوانی

□

مگر با ما سر یاری نداری؟

□

خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی

□

ایا دقیق نظر مهتری که گاه سخا

□

شوریده کرد شیوه‌ی آن نازنین مرا

□

گمان مبر که: به جور از بر تو برخیزم

□

ای نفس مشک بیز باد بهاری

□

ای شمس دین و شمس فلک آسمان تو

□

سر نخوانیم که سودا زده‌ی موئی نیست

□

چرخ گردان روشن از رای منست

□

شه سریر چهارم که شاه انجم اوست

□

کی بود کین سپهر حادثه زای

□

گیتی ز یمن عاطفت شاه کامکار

□

ترا که گفت؟ من بی‌تو می‌توانم بود

□

ضمیر پاک آن مرغ سخن ساز

□

به خدایی که از میان دو حرف

□

خدایا تا از این فیروزه ایوان

□

حلقه‌ی زرین بر آن گوش گهربندش ببین

□

نه به ز شیوه‌ی مستان طریق ورائی هست

□

طوطی ای آنکه ز انصاف تو هر نیم‌شبی

□

ز زلف و روی تو خواهم شبی و مهتابی

□

تو از دست که می‌خوردی؟ که خشم آلوده‌ای دیگر

□

گر تو شیرین شکر لب بشکر خنده در آئی

□

ای سروری که چون تو به رادی سحاب نیست

□

راه بی پایان عشقت را نیابم منزلی

□

سنت آنست که خاک کف پایش باشی

□

خوش آن نسیم که بوئی ز زلف یار آرد

□

مرا مقصود فرزندان آدم

□

چگونه سرو روان گویمت که عین روانی

□

دل خود را به دیدار تو حاجت‌مند میدانم

□

نه بر هرخان و خاقان میبرم رشک

□

آخر ای قوم نه از بهر من از بهر خدای

□

دوشم غم تو ملک سویدا گرفته بود

□

کیست آن مه؟ که می‌رود نازان

□

در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما

□

ای بر عقاب کرده تقدم ثواب را

□

بخوبی چو یار من نباشد یاری

□

مردی به هوش بودم و خاطر بجای خویش

□

بیار ای لعبت ساقی شرابی

□

ای باد خاک مرکب گردون شتاب تو

□

باز فکند در چمن، بلبل مست غلغله

□

خانه‌ی تحقیق را ماه شبستان تویی

□

چو زلف خویشتن ناگه برآشفت

□

ای بزرگی که در بزرگی و جاه

□

زهی لعل لب نازک میانت

□

من کشته‌ی عشقم،خبرم هیچ مپرسید

□

دلم زین بیش غوغا بر نتابد

□

رئیس دولت و دین ای اسیر دست اجل

□

یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی

□

از مردم این مرحله دلساز نبینی

□

یا ملولا عن سلامی انت فی‌الدنیا مرامی

□

صاحب روزگار و صدر زمین

□

ز سوز عشق من جانت بسوزد

□

در عشق اگر زبان تو با دل یکی شود

□

هرکس که سر زلف تو آورد بدست

□

فریدالدین کاتب دام عزه

□

چون پیکر مطبوعت در معنی زیبائی

□

ای تن و اندامت از گل خرمنی

□

ای اقچه گرد روی کانی

□

ای خصم تو پست و قدر والا

□

گوئیا خلد برینست این همایون بارگاه

□

میان ما و تو دوری به اختیار نبود

□

سقی الله ایام وصل الغوانی

□

آنکه او دست و دلت را سبب روزی کرد

□

ای مهر ماه روی ترا زهره مشتری

□

چشمم کنار دجله شد، جز یاد بغدادم مکن

□

زهی اشکم ز شوق لعل میگون تو عنابی

□

میر طغرل بمرد و من گفتم

□

ای خط و خال خوشت مایه‌ی سودای ما

□

ما چشم جهانیم، که این راز بدیدیم

□

حریم قلعه‌ی دارالامان که در عالم

□

در جهان چندان که گویی بی‌شمار

□

نشستن با نشاط و کامرانی

□

سوی من شادی نیاید،تا نیایم سوی تو

□

ز سوز عشق من جانت بسوزد

□

خدایگانا مهمان بنده بودستند

□

ای ترک چشم مستت بیمار خانه‌ی دل

□

زلف را تاب دام و خم برزد

□

هزاران غم بدل اندوته دیرم

□

ای آنکه لقب تاش ثاقب تو

□

ز من مپرس که بر من چه حال میگذرد

□

ببر، ای باد صبح‌دم، بده ای پیک نیک‌پی

□

خوشا وقتی که از بستانسرائی

□

گفت با خواجه یکی روز ازین خوش مردی

□

ای که بر دیده‌ی صاحب‌نظران می‌گذری

□

ای صبا، یار مرا از من بی‌یار بپرس

□

اروض الخلدام مغنی الغوانی

□

ای سرافرازی که از یک سعی تو

□

وداع کعبه‌ی جان چون توان کرد

□

این آسمان صدق و درو اختر صفاست؟

□

میکند سلسله‌ی زلف تو دیوانه مرا

□

بفرستم ای امیر به تعجیل شربتی

□

گوئی آن یار که هر دو ز غمش خسته‌تریم

□

بی‌روی تو جان در تن بیمار همی باشد

□

ای سر زلف ترا پیشه سمن فرسائی

□

آنکه بر سلطان گردون نور رایش غالبست

□

نسیم باد سحر عزم بوستان دارد

□

مشتاق آن نگارم آیا کجاست گویی؟

□

گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامی

□

رای مجدالملک در ترتیب ملک

□

میزند غمزه‌ی مرد افکن او تیر مرا

□

عمریست تا ز دست غمت جامه می‌درم

□

ترا آن به که راه خویش گیری

□

نشوی سرور اندرین گیتی

□

چو صبح رایت خورشید آشکار کند

□

پدید نیست اسیران عشق را خانه

□

دردا که درد ما به دوائی نمیرسد

□

خسروا این چه حلم و خاموشیست

□

حال خود بس تباه می‌بینم

□

من باده‌ی عشق نوش کردم

□

بدینسان که از ما جهانی جهانی

□

هر جمال و شرف که دارد ملک

□

سپیده‌دم علم صبح چون روان کردند

□

گر بدینصورت، که هستی، صرف خواهد شد جوانی

□

گل سوری دگر بجلوه گری

□

بدان خدای که در جست و جوی قدرت او

□

صباح عید و رخ یار و روزگار شباب

□

گفتم: به چابکی ببرم جان ز دست عشق

□

سپیده‌دم که شهنشاه گنبد گردان

□

ای سعد سپهر دین کجایی

□

کس به نیکی نبرد نام من از بدنامی

□

حال دل پیش تو گفتم، که تو یارم باشی

□

یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی

□

عنصری گربه شعر می صله یافت

□

خود پرستی مکن ار زانکه خدا می‌طلبی

□

دشمنان گویی دگر در کار ما کوشیده‌اند

□

عاشق شوریده ترک یار نتوانست کرد

□

به خدایی که در پرستش خویش

□

نسیم خاک مصلی و آب رکن آباد

□

منم آنکه گلشن عشق را چمنم، ببین

□

مبارکست نظر بر تو بامداد پگاه

□

بهاء الدین علی کز چرخ جودش

□

به فر معدلت خسرو زمین و زمان

□

عرق چو از رخت، ای سرو دلستان، بچکد

□

ما سریر سلطنت در بینوائی یافتیم

□

کمال دین محمد محمد آنکه برای

□

گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی

□

سر بگذرانم از سر گردون به گردنی

□

کرد فارغ گل رویت ز گلستان ما را

□

ای بزرگی که دین یزدان را

□

چو چشم مست تو با خواب می‌کند بازی

□

صبری کنیم تا ستم او چه می‌کند؟

□

نه آخر تو آنی که ما را زیانی

□

هر کرا ریدنی بگیرد سخت

□

بدین صفت سر و چشمی و قد و بالائی

□

گل در قرق عرق کند از شرم روی تو

□

ای رفته پیش چشمه‌ی نوش تو آب می

□

جهان ز رفتن مودود شه موئید دین

□

ترک صورت کن اگر عالم معنی طلبی

□

گر یار بلند آمد، من پستم و من پستم

□

در این مقام فرح‌بخش و جای روحفزای

□

چاشتگه در شهر مرو آن نامور فخر زمان

□

خدایا تا خم طاق دو رنگی

□

به قدر حسن خوبان دلفروزند

□

علی‌الصباح که نرگس پیاله بردارد

□

به خدایی که از صنایع او

□

میا در قلب عشق ایدل که بازی نیست جانبازی

□

به غم خویش چنان شیفته کردی بازم

□

دلا با مغان آشنائی طلب

□

با آنکه چند سال بدیدم بتجربت

□

ایکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئی

□

یا به نزد خویشتن راهم بده

□

یارب از کرده به لطف تو پناه آوردیم

□

ای عاقله‌ی چرخ به نام تو مباهی

□

دلم ز عشق تبرا نمی‌تواند کرد

□

ای ساربان، که رنج کشیدی ز راه دور

□

رسید رایت منصور شاه بنده نواز

□

خداوندا تو می‌دانی که بنده

□

بیمن طالع فیروز و بخت فرخ فال

□

سر در کف پایت نهم، ای یار یگانه

□

چو این پیغامها در گوش کردم

□

ای بس که جهان جبه‌ی درویش گرفته

□

علی‌الصباح که سلطان چرخ آینه فام

□

چاره سگالیدنم فایده‌ای چون نکرد

□

گذشت روزه و سرما رسید عید و بهار

□

در حدود ری یکی دیوانه بود

□

شد ملک فارس باز به تایید کردگار

□

کسی کو آزمود، آنگاه پیوست

□

باز گل جلوه‌کنان روی به صحرا دارد

□

سراجی ای ز مقیمان حضرت ترمد

□

برخیز که بنشیند فریاد ز هر سوئی

□

ای صبا، از من آشفته فلان را میپرس

□

دگر بار از سر سوزی که دانی

□

مکرم مفصل سدیدالدین سپهر سروری

□

بنوش باده که فصل بهار میید

□

باغ جهان روی تست، رای گلستان مکن

□

خدای تا خم این برکشیده ایوان کرد

□

خسروا گوهر ثنای ترا

□

مگر بدیده مجنون نظر کنی ورنی

□

ز بلبل بوستان پر ناله و فریاد خواهد شد

□

لطف تو از حد برون حسن تویی منتهاست

□

گفتم آن تو نیست خواجه صلاح

□

در باز جان گر آرزوی جان طلب کنی

□

نگارا، گر چه می‌دانم که بس بی‌مهری و پیوندی

□

ای بر در تو دولت و اقبال پاسبان

□

خسروا روزی ز عمرم گر سپهر افزون کند

□

روی تو گر بدیدمی جان بتو بر فشاندمی

□

سر دردم بر طبیب آسان نبود

□

ای جوانبخت وزیری که کند افسر سر

□

گفتی اجل شهاب موئید که آن فلان

□

ای ترک پریچهره بدین سلسله موئی

□

ز بهر آنکه ناچارست دیدن

□

ترا که گفت که با ما وفا نشاید کرد

□

ای ز جانم عزیزتر خاکی

□

ناگاه هوش و صبر من آن دلربا ببرد

□

دلم خرقه‌ای دارد از پیر عشق

□

ساقیا باز خرابیم بده جامی چند

□

ای به تو مخصوص اعجاز سخن

□

خوشا کسیکه ز عشقش دمی رهائی نیست

□

به روی خود نظر کن، تا بلای عقل و دین بینی

□

حریفان مست و مدهوشند و شادروان خراب از می

□

اندرین عصر هرکه شعر برد

□

سحر چون باد عیسی دم کند با روح دمسازی

□

مرد این ره آن باشد کو به فرق سر خیزد

□

باز در میکده سر حلقه‌ی رندان شده‌ام

□

ای خداوندی که هر کز خدمتت گردن کشید

□

چو دستان برکشد مرغ صراحی

□

بر آستان در او کسی که راهش هست

□

چو از سروبن دور گشت آفتاب

□

طاعت پادشاه وقت به وقت

□

ندیدمت که بکردی وفا بدان چه بگفتی

□

مستیم و مستی ما از جام عشق باشد

□

بنام خداوند خورشید و ماه

□

ای ملک پادشه شده ثابت‌قدم به تو

□

نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم

□

چه سود خاطر ما را به جانبت نگرانی؟

□

چو با گیو کیخسرو آمد به زم

□

ای مقر عز تو از خرمی دارالقرار

□

هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش

□

زین بیش نباید خفت، ای یار که دزد آمد

□

چو آگاهی آمد به آزادگان

□

مجد دین ای جهان جود و کرم

□

تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود

□

دگر بار آن بت از خواری پشیمان

□

چو آگاهی آمد به کاووس شاه

□

کلبه‌ای کاندرو به روز و به شب

□

سرمست بتی لطیف ساده

□

باز شادروان گل بر روی خار انداختند

□

شبی قیرگون ماه پنهان شده

□

ای زمان فرع زندگانی تو

□

عهد کردیم که بی دوست به صحرا نرویم

□

طبیبی با یکی از دردمندان

□

چو از لشگر آگه شد افراسیاب

□

مبشر آمد و اخبار فتح ختلان داد

□

نه چندان آرزومندم که وصفش در بیان آید

□

دیریست تا ز دست غمت جان نمی‌بریم

□

سواران گزین کرد پیران هزار

□

آن خداوندی که سال و ماه را

□

پیوند روح می‌کند این باد مشک بیز

□

نه پیمان بسته‌ای با من؟ که در پیمان من باشی

□

دبیر پژوهنده را پیش خواند

□

امیرالجبال آنکه با جاه جودش

□

میل بین کان سروبالا می‌کند

□

چشم جان بر اثرت می‌دارم

□

به پالیز چون برکشد سرو شاخ

□

مذلت از طمع خیزد همیشه

□

درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند

□

مشو عاشق، که جانت را بسوزد

□

چنان دید گودرز یک شب به خواب

□

مثال عالی دستور چون به بنده رسید

□

گر من ز محبتت بمیرم

□

دلدار دل ببرد و زما پرده می‌کند

□

چو لشکر بیامد ز دشت نبرد

□

درین دو روزه توقف که بو که خود نبود

□

گر متصور شدی با تو درآمیختن

□

ای رنج ناکشیده، که میراث می‌خوری

□

چو خورشید برزد سر از کوهسار

□

ای مسلمانان فغان از دور چرخ چنبری

□

ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد

□

عشرت بهار کن، که شود روزگار خوش

□

کنون ای خردمند روشن‌روان

□

تو آن کریمی کز التفات خاطر تو

□

برآمد باد صبح و بوی نوروز

□

میان کار فروبند و کار راه بساز

□

جهانجوی چون شد سرافراز و گرد

□

به خدایی که از شب تیره

□

کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند

□

فتنه بود آن چشم و ابرو نیز یارش میشود

□

بسا رنجها کز جهان دیده‌اند

□

قلتبانی هم به خواهر هم بزن

□

نبایستی هم اول مهر بستن

□

آمد بهار، خیمه بزن بر کنار جوی

□

تو بر کردگار روان و خرد

□

جهان گر مضطرب شد گو همی شو

□

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

□

به آن سرم که: سر خود ز می چو مست کنم

□

جهان چون بزاری برآید همی

□

هر که به ورزیدن کمال نهد روی

□

گو خلق بدانند که من عاشق و مستم

□

ای میر ترکان عجم، ترک وفاداری مکن

□

شبی چون شبه روی شسته بقیر

□

مدت عالم به آخر می‌رسد بی‌هیچ شک

□

بی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبول

□

همه عالم پرست ازین منظور

□

بتی دارم که یک ساعت مرا بی‌غم بنگذارد

□

جور یکسر جهان چنان بگرفت

□

آن کس که از او صبر محالست و سکونم

□

آن تیر غمزه را دل خلقی نشانه بین

□

چون کسی نیست که از عشق تو فریاد رسد

□

ای زتو بنهاده کلاه منی

□

گر غصه روزگار گویم

□

چو میل او کنم، از من به عشوه بگریزد

□

عشق تو بی‌روی تو درد دلیست

□

اگر در خدمتت تقصیر کردم

□

روز برآمد بلند ای پسر هوشمند

□

پری، با آنکه واقف می‌شد از دوست

□

صبا به سبزه بیاراست دار دنیی را

□

اوحدالدین که در سوئال و جواب

□

مبارکتر شب و خرمترین روز

□

من از دیوانگی خالی نخواهم بود تا هستم

□

مرا با دلبری کاری بیفتاد

□

افتخار جهان حمیدالدین

□

بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم

□

ای نسیم سحر، چه میگویی؟

□

به جان آمد مرا کار از دل خویش

□

انوری را خدایگان جهان

□

تو را نادیدن ما غم نباشد

□

موسم گل دو سه روزست ،به سر خواهد شد

□

ای دوست‌تر از جانم زین بیش مرنجانم

□

با جلال تو ای حمیدالدین

□

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

□

شب شد، به مستان اندکی تریاک بیداری بده

□

تا رنگ مهر از رخ روشن گرفته‌ام

□

جفای گنبد گردان به پایه‌ای برسید

□

یک امشبی که در آغوش شاهد شکرم

□

گمان مبر که ز مهر تو دست وادارم

□

ای دلبر عیار ترا یار توان بود

□

و علیک السلام فخر الدین

□

آخر ای سنگ دل سیم زنخدان تا چند

□

زهی! زلف و رخت قدری و عیدی

□

یک زمان از غم نیاسایم همی

□

ای رفته به فرخی و فیروزی

□

سرمست اگر درآیی عالم به هم برآید

□

ز حسن تو پیدا شد آیین عشق

□

جانا اگر به جانت بیابم گران نباشی

□

اختیار سکندر ثانی

□

شرطست جفا کشیدن از یار

□

گرد مغان گرد و بادهای مغانه

□

مست از درم درآمد دوش آن مه تمام

□

ای نهال مملکت از عدل تو بر یافته

□

ای چشم تو دلفریب و جادو

□

ز عشقت روز اول من به شهر اندر ندی کردم

□

ای جهان را به حضرت تو نیاز

□

ای ملک ترا عرصه‌ی عالم سرکویی

□

من خود ای ساقی از این شوق که دارم مستم

□

بخوابم دوش پرسیدی، ببیداری چه میگویی؟

□

آنچه بر من در غم آن نامسلمان می‌رود

□

به جای باده‌ی نابم تو سرکه دادی ناب

□

دیدم امروز بر زمین قمری

□

نی بین که چون به درد فغانی همی کند؟

□

هرچه مرا روی تو به روی رساند

□

آن بزرگانی که در خاک خراسان خفته‌اند

□

من ایستاده‌ام اینک به خدمتت مشغول

□

ای هر سر مویت را رویی به پریشانی

□

یعلم‌الله که دوست‌دار توام

□

ای رایت دولت ز تو بر چرخ رسیده

□

خطا کردی به قول دشمنان گوش

□

همه کامیم برآید، چو در آیی ز درم

□

زلف تو تکیه بر قمر دارد

□

کمال کل ممالک جمال حضرت شاه

□

نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود

□

دل به تو دادیم و شکستی، برو

□

زیر بار غمی گرفتارم

□

چون برگهای طوبی طبعم به نام تو

□

سرو بلند بین که چه رفتار می‌کند

□

ای مردم کور، این چه بهارست ببینید

□

روی برگشتنم از روی تو نیست

□

چون شمع روز روشن از ایوان آسمان

□

خلاف دوستی کردن به ترک دوستان گفتن

□

از بند زلفش پای ما مشکل گشاید بعد ازین

□

درمان دل خود از که جویم

□

ای به نیک اختر شده هم سلف سلطان جهان

□

آن که مرا آرزوست دیر میسر شود

□

جز لبم شرح میان او نکرد

□

جانا دلم از خال سیاه تو به حالیست

□

میر یوسف سخن دراز مکش

□

به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید

□

با این چنین بلایی، بعد از چنان عذابی

□

صبر با عشق بس نمی‌آید

□

خطابی با فلک کردم که از راه جفا کشتی

□

ای صبر پای دار که پیمان شکست یار

□

باد بهار می‌دمد و من ز یار دور

□

آب جمال جمله به جوی تو می‌رود

□

ای خداوندی که بر درگاه جاهت بنده‌وار

□

خلاف سرو را روزی خرامان سوی بستان آی

□

زهی! از جام مهرت مست گشته

□

گر عزیزم بر تو گر خوارم

□

گرچه شب سقطه‌ی من هر که دید

□

امروز مبارکست فالم

□

مستم از باده‌ی مهر تو، مرا مست مهل

□

تا ماه‌رویم از من رخ در حجیب دارد

□

ای جهان را ایمنی از دولت طغرلتکین

□

من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم

□

ای فراق تو مرا عقل و بصارت برده

□

ای جان من به جان تو کز آرزوی تو

□

در جهان با مردمانی که چون باید گذاشت

□

می‌برزند ز مشرق شمع فلک زبانه

□

گدایی را که دل در بند یار محتشم باشد

□

عشقم این بار جهان بخواهد برد

□

ای به همت بر آفتابت دست

□

دل پیش تو و دیده به جای دگرستم

□

بکوش و روی مگردان ز جور و بارکشی

□

نه دل کم عشق یار می‌گیرد

□

ای به درگاه تو بر قصه‌رسان صاحب ری

□

شب دراز به امید صبح بیدارم

□

دوش بی‌روی تو باغ عیش را آبی نبود

□

مرا گر چون تو دلداری نباشد

□

ویحک ای صورت منصوریه باغی و سرای

□

نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی

□

تا به کی این بستن و بگسیختن؟

□

زردرویم ز چرخ دندان‌خای

□

ربع مسکون آدمی را بود دیو و دد گرفت

□

تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم

□

بی تو دل و جان من زیر و زبر میشود

□

تخته‌ی عشق برنوشتم باز

□

می‌نبینی که روزگار چه کرد

□

کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند

□

حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو

□

دل به عشقش رخ به خون تر می‌کند

□

این فلک پیش طالع نیکت

□

زلف او بر رخ چو جولان می‌کند

□

گر چه دورم، نه صبورم ز تو، ای بدر منیر

□

چون وقت صبح چشم جهان سیر شد ز خواب

□

گر خداوند عصمةالدین را

□

من از دست کمانداران ابرو

□

بر گذشت از من و بنمود چو ماه از سر کوی

□

مرا مرنجان کایزد ترا برنجاند

□

دوش در خواب من پیمبر را

□

سل المصانع رکبا تهیم فی الفلوات

□

نگشتی روز من تیره، ندانستی کسی رازم

□

چو کاری ز یارم همی برنیاید

□

شمس را چیزکی است بر گردن

□

آن را که غمی چون غم من نیست چه داند

□

ای پیک نامه بر، خبر او به ما رسان

□

هرکس که ز حال من خبر یابد

□

برترین مایه مرد را عقلست

□

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار

□

مادر غم هجران تو، گر زانکه بمیریم

□

تو دانی که من جز تو کس را ندانم

□

ایا صدری که از روی بزرگی

□

سهل باشد به ترک جان گفتن

□

ما با تو رسم یاری گفتیم اگر شنیدی

□

سر آن دارم کامروز بر یار شوم

□

زهی نم کرمت در سخا بهارانگیز

□

قیامت باشد آن قامت در آغوش

□

دمشق فتنه شد بغداد و توفان بلا آبش

□

نه وعده‌ی وصلت انتظار ارزد

□

آیت مجد آیتی است مبین

□

گر گویمت که سروی سرو این چنین نباشد

□

ویحک! ای قبه‌ی زمرد رنگ

□

اینکه می بینم به بیداریست یارب یا به خواب

□

دلم ای دوست تو داری دانی

□

کاروانی شکر از مصر به شیراز آید

□

بید بشکفت و گل به بار آمد

□

سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا

□

الا ای یوسف مصری از این دریای ظلمانی

□

که دست تشنه می‌گیرد به آبی

□

چو آمد نامه‌ی معشوق چالاک

□

یار با من چون سر یاری نداشت

□

این زرد تن لاغر گل خوار سیه سار

□

از دست دوست هر چه ستانی شکر بود

□

من از پیوستگان دل غریبی در سفر دارم

□

گشت از دل من قرار غایب

□

جمع مکن تو برف را بر خود تا که نفسری

□

نشسته بودم و خاطر به خویشتن مشغول

□

سرم خزینه‌ی خوفست و دل سفینه‌ی بیم

□

قیامت می‌کنی ای کافر امروز

□

دام است جهان تو، ای پسر، دام

□

یار با ما بی‌وفایی می‌کند

□

ای پیکر خجسته، چه نامی؟ فدیت لک

□

بی‌عشق توام به سر نخواهد شد

□

این جا کسی است پنهان دامان من گرفته

□

یا رب آن رویست یا برگ سمن

□

نفسم گرفت ازین غم، نفسی هوای من کن

□

زلفت چو به دلبری درآمد

□

ای متحیر شده در کار خویش

□

ساقی سیمتن چه خسبی خیز

□

کو دیده‌ای که بی‌تو به خون تر نمی‌شود؟

□

باز دوش آن صنم باده‌فروش

□

ای طبل رحیل از طرف چرخ شنیده

□

بکن چندان که خواهی جور بر من

□

در فراق روی جانان بر نتابد بیش ازین

□

جان ز رازت خبر نمی‌یابد

□

بنالم به تو ای علیم قدیر

□

روی گشاده ای صنم طاقت خلق می‌بری

□

دلم جز تو آهنگ یاری نکرد

□

به عمری در کفم یاری نیاید

□

ای آنک تو را ما ز همه کون گزیده

□

هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود

□

دگر بوی بهار آورده‌ای، باد

□

روی تو آرام دلها می‌برد

□

پند بدادمت من، ای پور، پار

□

چه باز در دلت آمد که مهر برکندی

□

دلبرا، قیمت وصل تو کنون دانستم

□

حسن تو عشق من افزون می‌کند

□

هر موی من از عشقت بیت و غزلی گشته

□

بخت این کند که رای تو با ما یکی شود

□

نباید دوستان را دل شکستن

□

طاقت عشق تو زین بیشم نماند

□

ای گشته جهان و خوانده دفتر

□

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم

□

حسن بدکان نشست، عشق پدیدار شد

□

چاره‌ی عشق تو نداند کس

□

آن عشق جگرخواره کز خون شود او فربه

□

مرا راحت از زندگی دوش بود

□

چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی

□

بیا که با سر زلف تو کارها دارم

□

ای یار سرود و آب انگور

□

هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر

□

عیب من نیست که: در عشق تو تیمار کشم

□

جان نقش رخ تو بر نگین دارد

□

صنما از آنچ خوردی بهل اندکی به ما ده

□

منم یا رب در این دولت که روی یار می‌بینم

□

ای صبا، حال من بدو برسان

□

روی ندارم که روی از تو بتابم

□

ای هفت مدبر که بر این پرده سرائید

□

چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم

□

شهر بگرفت آن کمان ابرو به بالای چو تیر

□

بی‌مهر جمال تو دلی نیست

□

چشم بگشا جان‌ها بین از بدن بگریخته

□

ای صورتت ز گوهر معنی خزینه‌ای

□

دیده بسیار نگه کرد به هر بام و دری

□

یار در خوبی قیامت می‌کند

□

ای خوانده بسی علم و جهان گشته سراسر،

□

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم

□

این چنین نقشی اگر در چین بود

□

باز کی گیرم اندر آغوشت

□

ای تو برای آبرو آب حیات ریخته

□

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

□

گدایی گشت با شهزاده‌ای جفت

□

دست در روزگار می‌نشود

□

تا مرد خر و کور کر نباشد

□

اگر آن عهدشکن با سر میثاق آید

□

من مستم و ز مستی در یار می‌گریزم

□

در دور تو کم کسی امان یابد

□

امسی و اصبح بالجوی اتعذب

□

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی

□

چه باک؟ امروز اگر ره دور باشد

□

سخت خوشی چشم بدت دورباد

□

پشتم قوی به فضل خدای است و طاعتش

□

جانان هزاران آفرین بر جانت از سر تا قدم

□

درهجر تو درمان دل خسته ندانم

□

از بس که کشیدم از تو بیداد

□

تو استظهار آن داری که رو از ما بگردانی

□

گفتم به عقل پای برآرم ز بند او

□

امشب از پیش من شیفته دل دور مرو

□

زلفش اندر جور تلقین می‌کند

□

ای خواجه جهان حیل بسی داند

□

تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم

□

یارب، تو حاضری که ز دستش چه میکشم؟

□

وصلت به آب دیده میسر نمی‌شود

□

یکی فرهنگ دیگر نو برآر ای اصل دانایی

□

طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن

□

خیانتگر خیانت کرد و ما دل در خدا بسته

□

کس نداند کز غمت چون سوختم

□

گر دگرگون بود حالت پارسال

□

سرو بستانی تو یا مه یا پری

□

گر درد سر نباشدت، ای باد صبحدم

□

جانا به غریبستان چندین بنماند کس

□

بنامیزد نگویم من که تو آنی که هر باری

□

من همان روز که آن خال بدیدم گفتم

□

گل بین، گرفته گلشن ازو آب و رونقی

□

ره فراکار خود نمی‌دانم

□

این چه خلق و چه جهان است، ای کریم؟

□

یکی را دست حسرت بر بناگوش

□

هر که از برگ و از نوا گوید

□

یار گرد وفا نمی‌گردد

□

ننشیند آتشم چو ز حق خاست آرزو

□

منم این بی تو که پروای تماشا دارم

□

چیست آن شهریار در پرده؟

□

حسنت اندر جهان نمی‌گنجد

□

چون همی بوده‌ها بفرساید

□

دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی‌بینم

□

شبم ز شهر برون برد و راه خانه نمود

□

ای مردمان بگویید آرام جان من کو

□

فریاد ز یار خشم کرده

□

بوی بهار آمد بنال ای بلبل شیرین نفس

□

تو ز آه من ار هراسانی

□

مرا تا کی فلک رنجور دارد

□

ای بسته‌ی خود کرده دل خلق به ناموس

□

هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی

□

حال این پیکر از آن بتگر دانا پرسیم

□

با قد تو قد سرو خم دارد

□

رها کن ماجرا ای جان فروکن سر ز بالایی

□

میان باغ حرامست بی تو گردیدن

□

بسیار دشمنست مرا و تو دوست نه

□

جانا دهان تنگت صد تنگ شکر ارزد

□

لشکر پیری فگند و قافله ذل

□

آنک از جنت فردوس یکی می‌آید

□

روزی که از لب تو بر ما سلام باشد

□

یار با هرکسی سری دارد

□

روز ما را دیگران را شب شده

□

ناچار هر که صاحب روی نکو بود

□

تو در شهری و ما محروم از آن روی

□

صبر کن ای تن که آن بیداد هجران بگذرد

□

ای به سر برده خیره عمر طویل

□

راستی گویم به سروی ماند این بالای تو

□

سخن بگوی چو من در سخن نمی‌باشم

□

تا کار مرا وصل تو تیمار ندارد

□

باده بده ساقیا عشوه و بادم مده

□

پیش رویت دگران صورت بر دیوارند

□

به دست قاصدی داد این حکایت

□

سهل می‌گیرم چو با ما کرده‌ای

□

نشنوده‌ای که دید یکی زیرک

□

رفیق مهربان و یار همدم

□

یوسف ما را به چاه انداختند

□

در همه آفاق دلداری نماند

□

یا رشا فدیته من زمن رایته

□

آن سرو که گویند به بالای تو ماند

□

چو با من رای پیوندی نداری

□

ز عهد تو بوی وفا می‌نیاید

□

صبا باز با گل چه بازار دارد؟

□

به فلک می‌رسد از روی چو خورشید تو نور

□

روز هجران آن نگار این بود

□

حلقه‌ی زلف تو بر گوش همی جان ببرد

□

پیش از آنک از عدم کرد وجودها سری

□

اگر سروی به بالای تو باشد

□

دولت ز در باز آمدی ما را پس از بی‌دولتی

□

تا به کوی تو رهگذر دارم

□

هر که جان خفته را از خواب جهل آوا کند

□

هر که بی او زندگانی می‌کند

□

گر کسی در عشق آهی می‌کند

□

عشق ترا خرد نباید شمرد

□

این چه باد صرصر است از آسمان پویان شده

□

صید بیابان عشق چون بخورد تیر او

□

که یار بیوفا با مهر شد جفت

□

ای مانده من از جمال تو فرد

□

ای حجت بسیار سخن، دفتر پیش آر

□

قیمت گل برود چون تو به گلزار آیی

□

زاهدان را گذاشتیم به جنگ

□

درد تو صدهزار جان ارزد

□

ای دیده راست راست دیده

□

چه خوش بود دو دلارام دست در گردن

□

این چرخ گرد گرد کواکب نگار چیست؟

□

حسن تو بر ماه لشکر می‌کشد

□

گنبد پیروزه‌گون پر ز مشاعل

□

کس درنیامدست بدین خوبی از دری

□

اگر جان را حجاب تن ز پیش کار برخیزد

□

مرا صوت نمی‌بندد که دل یاری دگر گیرد

□

بربند دهان از نان کمد شکر روزه

□

آن که نقشی دیگرش جایی مصور می‌شود

□

آن چشم مست بین، که دلم گشت زار ازو

□

دل راه صلاح برنمی‌گیرد

□

این طارم بی‌قرار ازرق

□

چشم که بر تو می‌کنم چشم حسود می‌کنم

□

عشقت چو ستم کرد و جفا بر تن و توشم

□

از وصل تو آتش جگر خیزد

□

آمد مه و لشکر ستاره

□

خانه صاحب نظران می‌بری

□

چو دید آن عاشق دلسوز خسته

□

ای باد صبحدم خبری ده ز یار من

□

چند گردی گردم ای خیمه‌ی بلند؟

□

رفتی و نمی‌شوی فراموش

□

سرم در عهد ترسایی شبی مهمان عشق آمد

□

کارم به جان رسید و به جانان نمی‌رسم

□

قرابه باز دانا هش دار آبگینه

□

امشب مگر به وقت نمی‌خواند این خروس

□

راه گم کردم، چه باشد گر به راه آری مرا؟

□

دلبر هنوز ما را از خود نمی‌شمارد

□

فرو مایه چون سیر خورده بباشد

□

همه چشمیم تا برون آیی

□

می‌خانه را بگشای در، کامروز مخمور آمدم

□

آخر در زهد و توبه دربستم

□

ای سر مردان برگو برگو

□

باز از شراب دوشین در سر خمار دارم

□

جانا، به حق دوستی، کان عهد و پیمان تازه کن

□

بدرود شب دوش که چون ماه برآمد

□

گویمت چگونه شود زنده کو هلاک شود:

□

در وصف نیاید که چه شیرین دهنست آن

□

پیشتر از عاشقی عافیتی داشتم

□

عاشقی چیست مبتلا بودن

□

مررت بدر فی هواه بحار

□

من از این جا به ملامت نروم

□

که روز غم بسر خواهد شد آخر

□

آن شوخ دیده دیده چو بر هم نمی‌زند

□

ای کهن گشته تن و دیده بسی نعمت و ناز

□

من از آن روز که دربند توام آزادم

□

هر سحرم ز هجر تو ناله بر آسمان رسد

□

عشق تو ز دل برید نتواند

□

بر دیوانگان امروز آمد شاه پنهانی

□

می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم

□

من از مادری زادم که پارم پدر بود او

□

عجب عجب که ترا یاد دوستان آمد

□

صعب‌تر عیب جهان سوی خرد چیست ؟ فناش

□

گر یکی از عشق برآرد خروش

□

چنین که بسته شدم باز من به زلف چو بندش

□

دل از خوبان دیگر برگرفتم

□

ای شهسوار خاص بک کز عالم جان تاختی

□

هر که بی دوست می‌برد خوابش

□

ای جان من ز هجر تو در تن بسوخته

□

عالمی در ره تو حیرانند

□

گرامی چو مال و قوی چون جبال

□

پروانه نمی‌شکیبد از دور

□

عمری که نه با تست کسش عمر نخواند

□

حسن تو گر بر همین قرار بماند

□

ای دلبر بی‌صورت صورتگر ساده

□

عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم

□

چون همه ملک وجود خانه‌ی شاهست و شاه

□

گل رخسار تو چون دسته بستند

□

برآمد سپاه بخار از بحار

□

هفته‌ای می‌رود از عمر و به ده روز کشید

□

کی مرا نزد تو همچون دگران بگذارند؟

□

درد تو دلا نهان نماند

□

هله ای طالب سمو بگداز از غمش چو مو

□

نه از چینم حکایت کن نه از روم

□

ترا گذاشته بودم که کار ساز شوی

□

چون نیستی آنچنان که می‌باید

□

ای شده چاکر آن درگه انبوه بلند

□

سست پیمانا به یک ره دل ز ما برداشتی

□

هر که صید او شود با دیگری کارش نباشد

□

نوبت حسن ترا لطف تو گر پنج کند

□

عارف گوینده اگر تا سحر صبر کنی

□

وقت‌ها یک دم برآسودی تنم

□

سر دل گویی، ز جان اندیشه کن

□

بیا ای راحت جانم که جان را بر تو افشانم

□

جهان را دگرگونه شد کارو بارش

□

هر که به خویشتن رود ره نبرد به سوی او

□

. . .

□

مکن ای دل که عشق کار تو نیست

□

ساقی جان غیر آن رطل گرانم مده

□

گر برود به هر قدم در ره دیدنت سری

□

اگر نتوان به دیر و زود کردن

□

گرد ترا دل همی چنان خواهد

□

ای تو را آروزی نعمت و ناز

□

دست با سرو روان چون نرسد در گردن

□

به حسن عارض چون ماه و زیب چهره‌ی‌چون خور

□

جان وصال تو تقاضا می‌کند

□

آمد یار و بر کفش جام میی چو مشعله

□

که برگذشت که بوی عبیر می‌آید

□

برای او چه باشی اشک ریزان؟

□

ترا من دوست می‌دارم ندانم چیست درمانم

□

بر دشمنی دشمنت چو دیدی

□

خرم آن روز که چون گل به چمن بازآیی

□

خوبرویان جفا پیشه وفا نیز کنند

□

یارم این بار، بار می‌ندهد

□

نیست بجز دوام جان ز اهل دلان روایتی

□

نه دسترسی به یار دارم

□

ازین نرگس و گل غرورم مده

□

درد دل هر زمان فزون دارم

□

چه بود این چرخ گردان را که دیگر گشت سامانش؟

□

در پای تو افتادن شایسته دمی باشد

□

نسپردم از خرابی دل خود به چشم مستش

□

دوستی یک دلم همی باید

□

کعبه طواف می‌کند بر سر کوی یک بتی

□

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

□

دوش از نسیم گل دم عنبر به من رسید

□

دل در هوست ز جان برآید

□

من دگرم یا دگر شده‌است جهانم

□

شاید این طلعت میمون که به فالش دارند

□

به دکان می‌فروشان گروست هر چه دارم

□

طاقتم در فراق تو برسید

□

هان ای جمال دلبر ای شاد وقت تو

□

من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود

□

درین لشکر، که می‌بینی، سواری نیست غیر از تو

□

غارت عشقت به دل و جان رسید

□

هوشیاران ز خواب بیدارند

□

مگر دگر سخن دشمنان نیوشیدی

□

بیا، بیا که ز مهرت به جان همی گردم

□

آنرا که غمت ز در درآید

□

سر و پا گم کند آن کس که شود دلخوش از او

□

یاری به دست کن که به امید راحتش

□

کاکل آن پسر ز پیشانی

□

در همه مملکت مرا جانیست

□

کسی پر خانه دشتی دید هرگز

□

امیدوار چنانم که کار بسته برآید

□

عقل صوفی را مهار اندر کشیم

□

از نازکی که رنگ رخ یار می‌نماید

□

پیغام زاهدان را کمد بلای توبه

□

کسی که روی تو دیدست حال من داند

□

نخواهم با تو پیوستن به یاری

□

ساقیا باده‌ی صبوح بیار

□

اصل نفع و ضر و مایه‌ی خوب و زشت و خیر و شر

□

گر تیغ برکشد که محبان همی‌زنم

□

صنمی که مهر او را ز جهان گزیده دارم

□

هیچ دانی که سر صحبت ما دارد یار

□

درآمد در میان شهر آدم زفت سیلابی

□

برخیز که می‌رود زمستان

□

روی در پرده و از پرده برون می‌نگری

□

سلام علیک ای جفا پیشه یار

□

بر ره مکر و حسد مپوی ازیراک

□

ای یار جفاکرده پیوندبریده

□

مرا مجال نباشد که: یار او باشم

□

عشقت اندر میان جان دارم

□

دوش خوابی دیده‌ام خود عاشقان را خواب کو

□

تا کیم انتظار فرمایی

□

دل آن ماه نیز این فکر میکرد

□

هم مصلحت نبینی رویی به ما نمودن

□

نندیشم از کسی که به نادانی

□

یا رب شب دوشین چه مبارک سحری بود

□

گل ز روی او شرمسار شد

□

ای پسر برده‌ی قلندر گیر

□

یک ساعت ار دو قبلکی از عقل و جان برخاستی

□

آن نه عشقست که از دل به دهان می‌آید

□

کاکل مشکین نقاب چشم و ابرو ساختی

□

جمالت عشق می‌افزاید امروز

□

کسی کز راز این دولاب پیروزه خبر دارد

□

سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم

□

برخیزم و دلها را در ولوله اندازم

□

ای برده دل من و جفا کرده

□

شحنه عشق می‌کشد از دو جهان مصادره

□

چه سروست آن که بالا می‌نماید

□

ای در غم عشقت مرا اندیشه‌ی بهبود نه

□

نگارا بر سر عهد و وفا باش

□

نبینی بر درخت این جهان بار

□

گر دست دهد هزار جانم

□

ای چاه زنخدانت زندان دل ریشم

□

دوش در ره نگارم آمد پیش

□

ای مه و ای آفتاب پیش رخت مسخره

□

آن کیست که می‌رود به نخجیر

□

بنگر بدان دو ابروی همچون کمان او

□

ساقی اندر خواب شد خیز ای غلام

□

چو شمشیر بایدت بود، ای برادر،

□

من اگر نظر حرامست بسی گناه دارم

□

وه! که امروز چه آشفته و بی‌خویشتنم

□

ای زلف تابدار ترا صدهزار خم

□

باز چه شد تو را دلا باز چه مکر اندری

□

تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند

□

آن نفس را، که ناطقه گویند، بازیاب

□

ایمن ز عارض تو این خط سیاه تو

□

بفریفت این زمان چو آهرمنش

□

به تو مشغول و با تو همراهم

□

فتنه از چرخ و قیامت ز زمین برخیزد

□

هرچند به جای تو وفا دارم

□

دزدید جمله رخت ما لولی و لولی زاده‌ای

□

تو از هر در که بازآیی بدین خوبی و زیبایی

□

باغ بهشت بیند بی‌داغ انتظاری

□

هرچند غم عشقت پوشیده همی دارم

□

حاجیان آمدند با تعظیم

□

هزار عهد کردم که گرد عشق نگردم

□

ما به ابد می‌بریم عشق ترا از ازل

□

جز سر پیوند آن نگار ندارم

□

هل طربا لعاشق وافقه زمانه

□

آن دوست که من دارم وان یار که من دانم

□

خوشا آن عشرت و آن کامرانی

□

یارم تویی به عالم یار دگر ندارم

□

مرد را خوار چه دارد؟ تن خوش خوارش

□

تو مپندار کز این در به ملامت بروم

□

دوشم از کوی مغان دست به دست آوردند

□

بیا تا ببینی که من بر چه کارم

□

امروز مستان را نگر در مست ما آویخته

□

تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن

□

گریان در آخر شب، چون ابر نوبهاری

□

پای بر جای نیست همنفسم

□

مردم سفله به سان گرسنه گربه

□

من دوست می‌دارم جفا کز دست جانان می‌برم

□

به یک نظر دل شهری شکاردانی کرد

□

عمر بی‌تو به سر چگونه برم

□

طوبی لمن آواه سر فاده

□

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو

□

ای ترک حور زاده، ز تندی و کودکی

□

دل رفت و این بتر بر دلبر نمی‌رسم

□

مانده به یمگان به میان جبال

□

ای ولوله عشق تو بر هر سر کویی

□

سخت زیبا دلبرست او، چشم بد دور از رخش

□

کار جهان نگر که جفای که می‌کشم

□

گر عشق بزد راهم ور عقل شد از مستی

□

تو را خود یک زمان با ما سر صحرا نمی‌باشد

□

ای دل مکن، بهر ستمی این نفیر ازو

□

نو به نو هر روز باری می‌کشم

□

با خویشتن شمار کن ای هوشیار پیر

□

با دوست باش گر همه آفاق دشمنند

□

که رساند به من شیفته‌ی مسکین حال؟

□

جانا ز غم عشق تو امروز چنانم

□

یا رب چه کس است آن مه یا رب چه کس است آن مه

□

خجلست سرو بستان بر قامت بلندش

□

دلی می‌باید اندر عشق جان را وقف غم کرده

□

از عشقت ای شیرین صنم گرچه بر سر برمی‌زنم

□

مرد چون با خویشتن شمار کند

□

آن که هلاک من همی‌خواهد و من سلامتش

□

توبه کردم ز توبه کردن خام

□

من که باشم که تمنای وصال تو کنم

□

تا که درآمد به باغ چهره گلنار تو

□

از همه باشد به حقیقت گزیر

□

بار بسیارست و راه دور در پیش، ای جوان

□

باز چون در خورد همت می‌کنم

□

گردش این گنبد و مکر و دهاش

□

دلم خیال تو را ره نمای می‌داند

□

کجاست منزل آن کوچ کرده؟ تا برویم

□

بی‌تو جانا زندگانی می‌کنم

□

سر عثمان تو مست است بر او ریز کدو

□

هرگز این صورت کند صورتگری

□

تو از من چون به زودی سیر گشتی

□

به بیل عشق تو دل گل ندارد

□

هر کس به نسب نیک ندانی و به آلش

□

به حسن دلبر من هیچ در نمی‌باید

□

صنما، بی‌تو مرا کار به جان آمده گیر

□

دل را به غمت نیاز می‌بینم

□

غلام پاسبانانم که یارم پاسبانستی

□

دلی که دید که غایب شدست از این درویش

□

هر شبی تا به سحر زار بگریم ز غمت

□

برآنم کز تو هرگز برنگردم

□

ای ذات تو ناشده مصور

□

نگفتم روزه بسیاری نپاید

□

بریدن حیفم آید بعد از آن عهد

□

روز دو از عشق پشیمان شوم

□

کی بود خاک صنم با خون ما آمیخته

□

تو را سریست که با ما فرو نمی‌آید

□

خلاف دشمنان روزی نظر بر دوستان افگن

□

چه گویی با تو درگیرد که از بندی برون آیم

□

پانزده سال برآمد که به یمگانم

□

انتبه قبل السحر یا ذالمنام

□

وقت گلست، ای غلام، روز می است، ای پسر

□

تا رخت دل اندر سر زلف تو نهادیم

□

ای همه سرگشتگان مهمان تو

□

چو بلبل سحری برگرفت نوبت بام

□

شب قدرست و روز عید زلف و روی این ترکان

□

آخر به مراد دل رسیدیم

□

نگذاشت خواهد ایدرش

□

مجلس ما دگر امروز به بستان ماند

□

هزار نامه نوشتم، یکی جواب نیامد

□

ای روی خوب تو سبب زندگانیم

□

در خانه دل ای جان آن کیست ایستاده

□

عیبی نباشد از تو که بر ما جفا رود

□

دانه‌ای بر روی دام انداختی

□

دل بدادیم و جان نمی‌خواهیم

□

ای به هوا و مراد این تن غدار

□

گردن افراشته‌ام بر فلک از طالع خویش

□

اگر گوش بر دشمنانت نباشد

□

مرا تاثیر عشقت بر دل آمد

□

آینه جان شده چهره تابان تو

□

ای طراوت برده از فردوس اعلا روی تو

□

ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو

□

ای بنده‌ی روی تو خداوندان

□

این دهر باشگونه چو بستیزد

□

آخر نگهی به سوی ما کن

□

دوش بگذشت و دل از دور تماشایی کرد

□

هرکه دل بر چون تو دلداری نهد

□

مرا پرسید آن سلطان به نرمی و سخن خایی

□

آن نه رویست که من وصف جمالش دانم

□

ای شهر شگرفان را غیر از تو امیری نه

□

عشق بر من سر نخواهد آمدن

□

ای خداوند این کبود خراس

□

شوخی مکن ای یار که صاحب نظرانند

□

تا میسر گشت در گرمابه وصل آن نگارم

□

ای بت یغما دلم یغما مکن

□

سیر نیم سیر نی از لب خندان تو

□

خوشا و خرما وقت حبیبان

□

ای عید، بنمودی به من دی صورت ابروی او

□

ز من حجره‌ی خویش پنهان مکن

□

گسستم ز دنیای جافی امل

□

از در درآمدی و من از خود به درشدم

□

تو دامن از کف من دوش در کشیدی و گفتم

□

روی خوب خویش را پنهان مکن

□

دیدی که چه کرد آن یگانه

□

دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند

□

تا برگذشت پیشم باز آن پری خرامان

□

شرم دار آخر جفا چندین مکن

□

از بهر چه این خر رمه بی‌بند و فسارند؟

□

امشب آن نیست که در خواب رود چشم ندیم

□

جماعتی که مرا توبه کار می‌خوانند

□

ز من برگشتی ای دلبر دریغا روزگار من

□

امیر دل همی‌گوید تو را گر تو دلی داری

□

مرا به عاقبت این شوخ سیمتن بکشد

□

هوس کعبه و آن منزل و آنجاست مرا

□

ای آرزوی جانم در آرزوی آنم

□

ز بند آز بجز عاقلان نرسته‌ستند

□

گر به رخسار چو ماهت صنما می‌نگرم

□

جفت شادیست بعید، آنکه تو داری شادش

□

چو کرد خیمه‌ی حسنت طناب خویش مکین

□

هست به خطه عدم شور و غبار و غارتی

□

عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

□

یک سخن زان لعل خاموشم بگوی

□

زان پس که قضا شکل دگر کرد جهان را

□

وعده‌ی این چرخ همه باد بود

□

وه که در عشق چنان می‌سوزم

□

پاکبازان را چه خارا و چه خز؟

□

ترک من ای من سگ هندوی تو

□

دایم پیش خود نهی آینه را هرآینه

□

تو با این لطف طبع و دلربایی

□

خیز و کار رفتنت را ساز ده

□

جرم رهی دوستی روی تو

□

چون گشت جهان را دگر احوال عیانیش؟

□

بلبلی بی‌دل نوایی می‌زند

□

من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟

□

ای ایزد از لطافت محضت بیافریده

□

تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی

□

گواهی امینست بر درد من

□

دلا، زین بدایت چه دیدی؟ بگوی

□

ای رخت رشک آفتاب شده

□

به راه دین نبی رفت ازان نمی‌یاریم

□

هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری

□

ز داغ و درد تو بر جان و دل نشان دارم

□

هرگز از دل خبر نداشته‌ای

□

دامن کشانم می‌کشد در بتکده عیاره‌ای

□

اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم

□

عمر که بی‌او گذشت، ذوق ندیدیم ازو

□

تا دل من برده‌ای قصد جفا کرده‌ای

□

ای شسته سر و روی به آب زمزم

□

دی به چمن برگذشت سرو سخنگوی من

□

مرا با دوست میباید که رویارو سخن گویم

□

ما را تو به هر صفت که داری

□

من بیخود و تو بیخود ما را کی برد خانه

□

ما نتوانیم و عشق پنجه درانداختن

□

پادشاهست آنکه دارد در چنین خرم بهاری

□

مسکین دلم به داغ جفا ریش کرده‌ای

□

برکن زخواب غفلت پورا سر

□

روندگان مقیم از بلا نپرهیزند

□

ای سنگدل، به حق وفا کز وفا مگرد

□

بر مه از عنبر عذار آورده‌ای

□

کجا شد عهد و پیمانی که کردی دوش با بنده

□

هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش

□

بر ما ستم و خواری، ای طرفه پسر تا کی؟

□

تا که دستم زیر سنگ آورده‌ای

□

این روزگار بی‌خطر و کار بی‌نظام

□

چشم اگر با دوست داری گوش با دشمن مکن

□

دل اسیر حلقه‌ی آن زلف چون زنحیر شد

□

دامن اندر پای صبر آورده‌ای

□

این کیست چنین مست ز خمار رسیده

□

ما دگر کس نگرفتیم به جای تو ندیم

□

اگر چه از برمن بارها چو تیر بجستی

□

جانا به کمال صورتی‌ای

□

یکی خانه کردند بس خوب و دلبر

□

شیرین دهان آن بت عیار بنگرید

□

چو بدیدی که: ز غشقت به چه شکل و به چه سانم

□

گر مرا روزگار یارستی

□

ای داده جان را لطف تو خوشتر ز مستی حالتی

□

ای پسر دلربا وی قمر دلپذیر

□

چشم دولت را اگر زین به نظر هستی به من

□

یا بدان رخ نظری بایستی

□

دل ز افتعال اهل زمانه ملا شدم

□

به خدا اگر بمیرم که دل از تو برنگیرم

□

زلف مشکینت چو دامست، ای صنم

□

هرکرا عشقت به هم برمی‌زند

□

اگر الطاف شمس الدین بدیده برفتادستی

□

تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد

□

در جهان تا که سایه‌ی شاهست

□

ای دیر به دست آمده بس زود برفتی

□

چو تنها بوی گربه‌ات مونس آید

□

ای خسته دلم در خم چوگان تو گویی

□

تختگاه حسن را قد تو شاهست، ای صنم

□

چه نازست آنکه اندر سرگرفتی

□

ای دوست ز شهر ما ناگه به سفر رفتی

□

آن سرو ناز بین که چه خوش می‌رود به راه

□

آن دل که مرا بود و توی دیده سلبوه

□

ای دل تو مرا به باد دادی

□

وبال است بر مرد عمر درازش

□

چه خوشست بوی عشق از نفس نیازمندان

□

تو گلشن حسنی و ما چون خار و خاشاک، ای صنم

□

دیدی که پای از خط فرمان برون نهادی

□

ایا دلی چو صبا ذوق صبح‌ها دیده

□

هر که نازک بود تن یارش

□

در آن مدت، که بود از محنت تب

□

ای دوست به کام دشمنم کردی

□

ای نام شنوده عاجل و آجل

□

این جا شکری هست که چندین مگسانند

□

گر شبی چاره‌ی این درد جدایی بکنم

□

گر ترا روزی ز ما یاد آمدی

□

ای همه منزل شده از تو ره بی‌رهه

□

چنان در قید مهرت پای بندم

□

سمن بر تند شد از گفتن او

□

بس دل‌افروز و دلارام آمدی

□

این باز سیه پیسه نگر بی‌پر و چنگال

□

چونست حال بستان ای باد نوبهاری

□

به تازه باد جدایی گلی ببرد ز باغم

□

گر ترا طبع داوری بودی

□

یکی گنجی پدید آمد در آن دکان زرکوبی

□

حکایت از لب شیرین دهان سیم اندام

□

گر گناهی کردم و دارم، خداوندا، ببخش

□

یاد می‌دار کانچه بنمودی

□

ای کهن گشته در سرای غرور

□

حسن تو دایم بدین قرار نماند

□

من دل به ننگ دارم و از نام فارغم

□

بی‌دلم ای یار همچنان که تو دیدی

□

ای که غریب آتشی در دل و جان ما زدی

□

گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود

□

آنکه میخواست مرا بیدل و بی‌یار شده

□

آتش ای دلبر مرا بر جان مزن

□

ای عجب ار دشمن من خود منم

□

فتنه‌ام بر زلف و بالای تو ای بدر منیر

□

صبا، چو برگذری سوی غمگسار دلم

□

دلم بردی نگارا وارمیدی

□

ای برادر عاشقی را درد باید درد کو

□

گرم قبول کنی ور برانی از بر خویش

□

در صدد هلاک من شیوه‌ی چشم مست تو

□

بدخوی‌تری مگر خبر داری

□

ای زده تکیه بر بلند سریر

□

دل برگرفتی از برم ای دوست دست گیر

□

جای آن دارد که: من بر دیدها جایت کنم

□

رایت حسن تو از مه برگذشت

□

آمد آمد نگار پوشیده

□

ما به روی دوستان از بوستان آسوده‌ایم

□

خانه‌ی صبر مرا باز برانداخته‌ای

□

روی چون ماه آسمان داری

□

هشیار باش و خفته مرو تیز بر ستور

□

چه جرم رفت که با ما سخن نمی‌گویی

□

آمده‌ام که صف این صفه‌ی بار بشکنم

□

تو گر دوست داری مرا ور نداری

□

هله طبل وفا بزن که بیامد اوان تو

□

ای مرهم ریش و مونس جانم

□

چون مرا غمناک بیند شاد گردد یار من

□

گرفتم کز غم من غم نداری

□

ای خردمند و هنر پیشه و بیدار و بصیر

□

بخت بازآید از آن در که یکی چون درآید

□

شد زنده جان من به می، زان یاد بسیارش کنم

□

یک دم به مراعات دلم گرم نداری

□

در خلاصه عشق آخر شیوه اسلام کو

□

آفتاب از کوه سر بر می‌زند

□

جانا؛ غم ما نداشتن تا کی؟

□

ندارم جز غم تو غمگساری

□

طمع ندارم ازین پس زخلق جاه و محل

□

هر که نامهربان بود یارش

□

نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم

□

ای کار غم تو غمگساری

□

کی افسون خواند در گوشت که ابرو پرگره داری

□

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

□

دل سرای خاص شد، از مجلس عامش مگو

□

دست در وصل یار می‌نرسد

□

ای خفته همه عمر و شده خیره و مدهوش

□

یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی

□

قلندران تهی سر کلاه دارانند

□

با من اندر گرفته‌ای کاری

□

شدم از دست یک باره ز دست عشق تا دانی

□

زهی سعادت من کم تو آمدی به سلام

□

ز تورانیان تنگ چشمی سواری

□

با روی دلفروزت سامان بنمی‌ماند

□

ای چنبر گردنده بدین گوی مدور

□

یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش

□

فراق روی تو می‌سوزدم جگر، چه کنم؟

□

نگفتی کزین پس کنم سازگاری

□

فدیتتک یا ستی الناسیه

□

دو چشم مست میگونت ببرد آرام هشیاران

□

گر سوی من چنین نگرد چشم مست تو

□

ای عاشقان گیتی یاری دهید یاری

□

آمد بهار و نوبت صحرا شد

□

خرامان از درم بازآ کت از جان آرزومندم

□

تیر تدبیر تو در کیش ندارم، چه کنم؟

□

الحق نه دروغ محتشم یاری

□

مگر دانید با دلبر به حق صحبت و یاری

□

من این طمع نکنم کز تو کام برگیرم

□

ز تو بی‌وفا چه جوییم نشان مهربانی؟

□

گرفتم سر به پیمان درنیاری

□

ای فگنده امل دراز آهنگ

□

کس ندیدست به شیرینی و لطف و نازش

□

از عشق دوری چون کنم؟ کین عشق مستوری شکن

□

مرا وقتی خوشست امروز و حالی

□

سحرگه گفتم آن مه را که ای من جسم و تو جانی

□

آفتابست آن پری رخ یا ملایک یا بشر

□

ثوابست پرسیدن خسته‌ای

□

گر جان و دل به دست غم تو ندادمی

□

بسی رفتم پس آز اندر این پیروزه گون پشکم

□

ما در خلوت به روی خلق ببستیم

□

درمان درد دوری آن یار می‌کنم

□

بختی نه بس مساعد یاری چنان که دانی

□

گر باغ از او واقف بدی از شاخ تر خون آمدی

□

ای روی تو راحت دل من

□

ای ز زلفت عقل در دام آمده

□

آگه نه‌ای ز حالم ای جان و زندگانی

□

گر مستمند و با دل غمگینم

□

خبر از عیش ندارد که ندارد یاری

□

گفتم: ز درد عشق تو گشتم چنین به حال

□

بنامیزد به چشم من چنانی

□

عشق تو از بس کشش جان آمده

□

خوبرویان جفاپیشه وفا نیز کنند

□

ترا می‌زیبد از خوبان غرور و ناز و تن داری

□

رنگ عاشق چو زعفران باشد

□

از بهر چه این کبود طارم

□

عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند

□

در بند غم عشق تو بسیار کسانند

□

ای غایت عیش این جهانی

□

چون دل من جست ز تن بازنگشتی چه شدی

□

سروی چو تو می‌باید تا باغ بیاراید

□

به پیمانی نمی‌پویی، به پیوندی نمی‌پایی

□

کرا در شهر برگویم غم دل

□

امتت را چون نبینی بر چه سانند؟ ای رسول

□

هر که مجموع نباشد به تماشا نرود

□

به ذکر تو من شادمانی کنم

□

گرد ماه از مشک خرمن می‌زنی

□

آه خجسته ساعتی که صنما به من رسی

□

پنجه با ساعد سیمین که نیندازی به

□

گر آن جهان طلبی، کار این جهان دریاب

□

دلم بردی و برگشتی زهی دلدار بی‌معنی

□

اگر کار بوده است و رفته قلم

□

دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش

□

ای نرگست به شوخی صدبار خورده خونم

□

نام وصل اندر زبانی افکنی

□

مطرب مهتاب رو آنچ شنیدی بگو

□

ساقیا می ده که مرغ صبح بام

□

گر دهد یارت امان ایمن مشو

□

سر آن داری کامروز مرا شاد کنی

□

ای بار خدای و کردگارم

□

شکست عهد مودت نگار دلبندم

□

درد تو برآورد ز دنیا و ز دینم

□

بی‌گناه از من تبرا می‌کنی

□

مرا سودای آن دلبر ز دانایی و قرایی

□

از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم

□

ای برون از بلندی و پستی

□

دلم را انده جان می‌ندارد

□

از من برمید غمگسارم

□

بس که در منظر تو حیرانم

□

از آن لب چون به یک بوسه من بیمار خرسندم

□

آخر ای جان جهان با من جفا تا کی کنی

□

ای بمرده هر چه جان در پای او

□

خلاف شرط محبت چه مصلحت دیدی

□

آن خط عنبرین که چو آبش نبشته‌ای

□

از من ای جان روی پنهان می‌کنی

□

اگر بر تن خویش سالار و میرم

□

من با تو نه مرد پنجه بودم

□

دشمن از بهر تو گر طعنه زند بر دل و دینم

□

ناز از اندازه بیرون می‌کنی

□

اگر گل‌های رخسارش از آن گلشن بخندیدی

□

ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی

□

دلخسته همی باشم زین ملک بهم رفته

□

ای غم تو جسم را جانی دگر

□

گر تو ای چرخ گردان مادرم

□

وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من

□

ز چشم خلق هوس می‌کند که گوشه گزینم

□

باز آهنگ بلایی می‌کنی

□

اگر یار مرا از من غم و سودا نبایستی

□

ای سروبالای سهی کز صورت حال آگهی

□

با چنان شیوه و شیرینی و دلبندی و شنگی

□

دردم فزود و دست به درمان نمی‌رسد

□

اگر با خرد جفت و اندر خوریم

□

خواب خوش من ای پسر دستخوش خیال شد

□

نه مانند تو زیبایی ببینم

□

دوستا گر دوستی گر دشمنی

□

دریوزه‌ای دارم ز تو در اقتضای آشتی

□

چه رویست آن که دیدارش ببرد از من شکیبایی

□

روی زیبا نتوان داشت نهان پیوسته

□

تا نپنداری که دستان می‌کنم

□

من چو نادانان بر درد جوانی ننوم

□

شمع بخواهد نشست بازنشین ای غلام

□

برین دل هر دم از هجر تو دیگر گونه خار آید

□

در حسن قرین نوبهار آیی

□

مقام خلوت و یار و سماع و تو خفته

□

نظر از مدعیان بر تو نمی‌اندازم

□

برید دوست چون آورد نامه

□

این همه چابکی و زیبایی

□

نگه کن زده صف دو انبوه لشکر

□

خوش بود یاری و یاری بر کنار سبزه زاری

□

زلف تو اگر به تاب می‌بینم

□

ای همه دلبری و زیبایی

□

مثال باز رنجورم زمین بر من ز بیماری

□

فراق دوستانش باد و یاران

□

شاخ ریحانی تو، یا برگ گل سوری؟ بگوی

□

دردا و دریغا که دل از دست بدادم

□

جز که هشیار حکیمان خبر از کار ندارند

□

ای باغ حسن چون تو نهالی نیافته

□

مشتاق یارم و به در یار می‌روم

□

خه مرحبا و اهلا آخر تو خود کجایی

□

کجا باشد دورویان را میان عاشقان جایی

□

به عمر خویش ندیدم شبی که مرغ دلم

□

سر بارندگی دارد دو چشم تند بار من

□

نصر فزاینده باد ناصر دین را

□

ز بهار جان خبر ده هله ای دم بهاری

□

چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش

□

به پیشگاه قبول ار چه کم دهد راهم

□

جمالش از جهان غوغا برآورد

□

بر آنم کز دل و دیده شوم بیزار یک باره

□

توانگران که به جنب سرای درویشند

□

روزی ببینی زلف او در دست من پیچان شده

□

ای روی تو آیت نکویی

□

ای خیره نظر در جو پیش آ و بخور آبی

□

ای به دیدار تو روشن چشم عالم بین من

□

تا کی به در تو سوکوار آیم؟

□

ای خوبتر ز خوبی نیکوتر از نکویی

□

هر آن بیمار مسکین را که از حد رفت بیماری

□

ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته‌ای

□

کدامین نقشبند این نقش بستی؟

□

قرطه بگشای و زمانی بنشین بیش مگوی

□

سالی دارم ای خواجه خدایی

□

اگر تو برشکنی دوستان سلام کنند

□

گر ز من جان طلبد دوست، روانی بدهم

□

شهر پرفتنه و پر مشغله و پر غوغاست

□

هله بحری شو و در رو مکن از دور نظاره

□

گلبنان پیرایه بر خود کرده‌اند

□

یارب! تو دوش با که به شادی نشسته‌ای؟

□

عشق تو بر هرکه عافیت به‌سر آرد

□

از هوای شمس دین بنگر تو این دیوانگی

□

خنک آن روز که در پای تو جان اندازم

□

عشق بی‌علت ترنج دوستی بار آورد

□

همچون سر زلف خود شکستی

□

ای آفتاب سرکشان با کهکشان آمیختی

□

ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر

□

ساقی، بده شرابم، کندر چنین بهاری

□

جانا دلم از غمت به جان آمد

□

ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی

□

ساقی بده آن شراب گلرنگ

□

معشوقه پی وفا نباشد

□

درد سر دل به سر نمی‌آید

□

ای غایب از این محضر از مات سلام الله

□

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

□

دلم از چشم مستش زار و پردم چشمش از مستی

□

ای داده به دست هجر ما را

□

ای بداده دیده‌های خلق را حیرانیی

□

کدام کس به تو ماند که گویمت که چنویی

□

کمان مهر ترا چرخ چنبری نکشد

□

دوش آنکه همه جهان ما بود

□

به وقت خواب بگیری مرا که هین برگو

□

آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

□

نخواهی گشت با وصلم هم آواز

□

هرچ از وفا به جای من آن بی‌وفا کند

□

چون سوی برادری بپویی

□

ماه چنین کس ندید خوش سخن و کش خرام

□

قاصرات الطرف فی حجب الخیام

□

ای قاعده‌ی تازه ز دست تو کرم را

□

چرا چون ای حیات جان در این عالم وطن داری

□

آمد گه آن که بوی گلزار

□

ای دلبر سنگین دل، فریاد ز دست تو

□

گر من اندر عشق جز درد یاری دارمی

□

با هر کی تو درسازی می‌دانک نیاسایی

□

گرم بازآمدی محبوب سیم اندام سنگین دل

□

آن نه من باشم که چون میرم به تابوتم برند

□

آخر ای خاک خراسان داد یزدانت نجات

□

من پیش از این می‌خواستم گفتار خود را مشتری

□

اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی

□

کأس می در دست و کوس عشق بر بامستمان

□

ز عمرم بی‌تو درد دل فزاید

□

گفتم که بجست آن مه از خانه چو عیاری

□

سخت به ذوق می‌دهد باد ز بوستان نشان

□

تو آن گم کرده را مشنو که بی‌زاری پدید آید

□

باز این چه جوانی و جمالست جهان را

□

حجاب از چشم بگشایی که سبحان الذی اسری

□

هر که را باغچه‌ای هست به بستان نرود

□

همان سنگین دل نامهربانم

□

ز هجران تو جانم می‌برآید

□

ای خدایی که مفرح بخش رنجوران تویی

□

عمرها در پی مقصود به جان گردیدیم

□

بگشای ز رخ نقاب دیدار

□

دلدار به طبع گشت رام آخر

□

مها یک دم رعیت شو مرا شه دان و سالاری

□

امروز در فراق تو دیگر به شام شد

□

عاشقم، از عشق من گر به گمانی بگوی

□

هرچه با من کنی روا باشد

□

نگارا تو در اندیشه درازی

□

دو چشم مست تو برداشت رسم هشیاری

□

دل به خیالی دگر خانه جدا کرده بود

□

رخ خوبت خدای می‌داند

□

ای جبرئیل از عشق تو اندر سما پا کوفته

□

چه روی و موی و بناگوش و خط و خالست این

□

ای کرده به خون دشمنان خارالعل

□

آن روزگار کو که مرا یار یار بود

□

بر من نیستی یارا کجایی

□

رها نمی‌کند ایام در کنار منش

□

دلم زندان عشق تست و زندانی درو جانم

□

ای شده از رخ تو تاب قمر

□

طوطی و طوطی بچه‌ای قند به صد ناز خوری

□

دوش بی روی تو آتش به سرم بر می‌شد

□

صبح دمی که گرد رخ زلف شکسته خم زنی

□

سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا

□

از هر چه ترنجیدی با دل تو بگو حالی

□

زنده کدامست بر هوشیار

□

جان و دل را بوی وصل آن دل و جان کی رسد؟

□

من آن نیم که مرا بی‌تو جان تواند بود

□

فصل بهاران شد ببین بستان پر از حور و پری

□

آخر نگاهی بازکن وقتی که بر ما بگذری

□

گفتم که: بگذرانم روزی به نام و ننگی؟

□

ای از کمال حسن تو جزوی در آفتاب

□

به حق و حرمت آنک همگان را جانی

□

فراق را دلی از سنگ سختتر باید

□

خواهم شبی بر آن دهن تنگ میر شد

□

باز دستم به زیر سنگ آورد

□

طیب الله عیشکم لا وحش الله منکم

□

نشاید که خوبان به صحرا روند

□

مستان خواب را خبری از وصال نیست

□

به عمری آخرم روزی وفا کن

□

منم غرقه درون جوی باری

□

ای ساربان آهسته رو کرام جانم می‌رود

□

صاحب روی خوب و زلف دراز

□

ای از رخت فکنده سپر ماه و آفتاب

□

یک جام ز صد هزار جان به

□

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم

□

قصه‌ی یار سبک روح نگفتم به گرانان

□

داری خبر که در غمت از خود خبر ندارم

□

ساقی این جا هست ای مولا بلی

□

ای برق اگر به گوشه آن بام بگذری

□

ما بغیر از یار اول کس نمیگیریم یار

□

ای جهان عدل را انصاف تو مالک رقاب

□

شنیدم کاشتری گم شد ز کردی در بیابانی

□

یار باید که هر چه یار کند

□

دگر نوبت، چو باد نوبهاری

□

ای مسلمانان ز جان سیر آمدم

□

ای ملامت گر تو عاشق را سبک پنداشتی

□

در من این عیب قدیمست و به در می‌نرود

□

باغ بسان مصر شد از رخ یوسف سمن

□

گر وفا با جمال یار کند

□

بازآمد آن مغنی با چنگ سازکرده

□

مرا دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام

□

با دل تنگ من از تنگ شکر هیچ مگوی

□

نه چو شیرین لبت شکر باشد

□

چه دلشادم به دلدار خدایی

□

نشان بخت بلندست و طالع میمون

□

درین همسایه شمعی هست و جمعی عاشق از دورش

□

دوش تا صبح یار در بر بود

□

ای دل بی‌قرار من راست بگو چه گوهری

□

دریچه‌ای ز بهشتش به روی بگشایی

□

ای دل، تویی و من، بنشین کژ، بگوی راست

□

ای زمان شهریاری روزگارت

□

نه آتش‌های ما را ترجمانی

□

ای به خلق از جهانیان ممتاز

□

تویی که از لب لعلت گلاب می‌ریزد

□

دل باز به عاشقی درافکندم

□

از انبهی ماهی دریا به نهان گشته

□

اینان مگر ز رحمت محض آفریده‌اند

□

ای ز چین و حلقه‌ی زلف سیاه

□

اگر محول حال جهانیان نه قضاست

□

ای دهان آلوده جانی از کجا می خورده‌ای

□

دو هفته می‌گذرد کان مه دوهفته ندیدم

□

من بدین خواری و این غربت از آن راه دراز

□

حسنش از رخ چو پرده برگیرد

□

به لاله دوش نسرین گفت برخیزیم مستانه

□

دیگر به کجا می‌رود این سرو خرامان

□

تا فاش گشت ذکر دهان چو قند تو

□

یار دل در میان نمی‌آرد

□

گویم سخن لب تو یا نی

□

ای رخ چون آینه افروخته

□

شب دوشینه در سودای او خفتم

□

اگر نقش رخت بر جان ندارم

□

مشنو حیلت خواجه هله ای دزد شبانه

□

یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم

□

با دگری بر غم من عقد وصال بسته‌ای

□

روز می خوردن و شادی و نشاط و طربست

□

همه چون ذره روزن ز غمت گشته هوایی

□

خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار

□

هر که او عاشق آن روی بود صبر نداند

□

زمانه‌ی گذران بس حقیر و مختصرست

□

شکر ایزد را که دیدم روی تو

□

گرم راحت رسانی ور گزایی

□

عشق نورزیده بود جان سبکبار من

□

منصب از منصبت رفیع‌ترست

□

مثل ذره روزن همگان گشته هوایی

□

مرا تا نقره باشد می‌فشانم

□

درون خود نپسندم که از تو باز آرم

□

یارب این بارگاه دستورست

□

رندان همه جمعند در این دیر مغانه

□

هر که شیرینی فروشد مشتری بر وی بجوشد

□

کیست دگر باره این؟ بر لب بام آمده

□

ای ملک بهین رکن ترا کلک وزیرست

□

اقتلونی یا ثقاتی ان فی قتلی حیاتی

□

عمری به بوی یاری کردیم انتظاری

□

روزگاری شد ز چشم اعتبار افتاده‌ام

□

منت از کردگار دادگرست

□

در دل خیالش زان بود تا تو به هر سو ننگری

□

مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل

□

من به هر جوری نخواهم کرد زاری

□

می بیاور که جشن دستورست

□

مجلس چو چراغ و تو چو آبی

□

تعالی الله چه رویست آن که گویی آفتابستی

□

یکی شد تا به کویت بانگ زاغ و نغمه‌ی بلبل

□

صدری که ازو دولت و دین جفت ثباتست

□

بوقلمون چند از انکار تو

□

روزگاریست که سودازده روی توام

□

میی کو ترا میرهاند ز مستی

□

شاها زمانه بنده‌ی درگاه جاه تست

□

دلا در روزه مهمان خدایی

□

ای که ز دیده غایبی در دل ما نشسته‌ای

□

هر کجا نام ز دانش همه افلاک حجاب

□

گرچرخ را در این حرکت هیچ مقصدست

□

به باغ و چشمه حیوان چرا این چشم نگشایی

□

خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان

□

در پیرزن نگه کن و آن چرخ پرده گر

□

عرصه‌ی مملکت غور چه نامحدودست

□

چو عشق آمد که جان با من سپاری

□

ما دل دوستان به جان بخریم

□

حضور دل نبود با عبادتی که مراست

□

در دست غم یار دلارام بماندم

□

جان به فدای عاشقان خوش هوسی است عاشقی

□

خوشست درد که باشد امید درمانش

□

مرحبا، ای گل نورسته، که چون سرو روانی

□

یار ما را به هیچ برنگرفت

□

به کوی دل فرورفتم زمانی

□

ای حسن خط از دفتر اخلاق تو بابی

□

در کدامین چمن ای سرو به بار آمده‌ای؟

□

بدو چشم تو که تا زنده‌ام

□

آن آتشی که داری در عشق صاف و ساده

□

به بوی آن که شبی در حرم بیاسایند

□

هر شب ز عشق روی تو این چشم لعبت باز من

□

نگارا جز تو دلداری ندارم

□

گر این سلطان ما را بنده باشی

□

مرو به خواب که خوابت ز چشم برباید

□

هزار افسوس کز بیداد گردون

□

تا به مهر تو تولا کرده‌ام

□

زهی لواء و علم لا اله الا الله

□

من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم

□

دل سرای خاص داشت از مجلس عامش مگوی

□

هر کرا با تو کار درگیرد

□

ای خواجه تو چه مرغی نامت چه چرا شایی

□

مرا دلیست گرفتار عشق دلداری

□

ز خار زار تعلق کشیده دامان باش

□

نه در وصال تو بختم به کام دل برساند

□

ای بکرده رخت عشاقان گرو

□

متقلب درون جامه ناز

□

ای دل پر هوش ما با همه فرزانگی

□

آرزوی روی تو جانم ببرد

□

صفت خدای داری چو به سینه‌ای درآیی

□

بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند

□

افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست

□

یا وصل ترا عنایتی باید

□

ناله ای کن عاشقانه درد محرومی بگو

□

من چون تو به دلبری ندیدم

□

گر چه امید ندارم که: شوم شاد از تو

□

بدیدم جهان را نوایی ندارد

□

امروز سماع است و مدام است و سقایی

□

حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای

□

زان سفله حذر کن که توانگر شده باشد

□

معشوق دل ببرد و همی قصد دین کند

□

بتاب ای ماه بر یارم بگو یارا اغا پوسی

□

بهست آن یا زنخ یا سیب سیمین

□

رخ باز نهادم به سماوات الهی

□

دلا در عاشقی جانی زیان‌گیر

□

ای بر سر هر سنگی از لعل لبت نوری

□

بزرگ دولت آن کز درش تو آیی باز

□

ما گل به دست خود ز نهالی نچیده‌ایم

□

بدان عزمم که دیگر ره به میخانه کمر بندم

□

رفتم به کوی خواجه و گفتم که خواجه کو

□

من اندر خود نمی‌یابم که روی از دوست برتابم

□

نسیم باد نوروزی، چه داری؟

□

ای قبای حسن بر بالای تو

□

من پار بخورده‌ام شرابی

□

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

□

بیایید ای کبوترهای دلخواه!

□

ترا کز نیکوان یاری نباشد

□

ای در طواف ماه تو ماه و سپهر مشتری

□

ما گدایان خیل سلطانیم

□

چو دیده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل

□

عشق هر محنتی به روی آرد

□

ای یار یگانه چند خسبی

□

مشتاق توام با همه جوری و جفایی

□

تا از خودی خود نبریدند عزیزان

□

هر غم که ز عشق یار می‌بینم

□

کی باشد من با تو باده به گرو خورده

□

سروبالایی به صحرا می‌رود

□

به ترک وصل آن تنگ شکر کردن، توان؟ نتوان

□

تمییز و هوش و فکرت و بیداری

□

کجایید ای شهیدان خدایی

□

دولت جان پرورست صحبت آموزگار

□

هزار افسوس کز بزم جهان ناگاه بیرون شد

□

صوفیی از فقر چون در غم شود

□

چو سرمست منی ای جان ز خیر و شر چه اندیشی

□

جزای آن که نگفتیم شکر روز وصال

□

خسروی طاهر و وزیری پاک

□

بگسل رسن از بی‌فسار عامه

□

گر تو ما را به جفای صنمان ترسانی

□

زینهار از دهان خندانش

□

دل را نگاه گرم تو دیوانه می‌کند

□

هین مکن زین پس فراگیر احتراز

□

مرا اگر تو نیابی به پیش یار بجو

□

ما همه چشمیم و تو نور ای صنم

□

ای روزه‌دار، اگر تو یک ریزه راز داری

□

گشتن این گنبد نیلوفری

□

مرغ اندیشه که اندر همه دل‌ها بپری

□

ای کودک خوبروی حیران

□

جدا از زلف و رخسار تو جان دادم به ناکامی

□

خانه بر کن کز عقیق این یمن

□

پرده بگردان و بزن ساز نو

□

گفتم آهن دلی کنم چندی

□

قل هوالله لامره قد قال

□

کارو کردار تو ای گنبد زنگاری

□

وقت آن شد که بدان روح فزا آمیزی

□

دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری

□

نشاط دهر به زخم ندامت آغشته است

□

احمد آخر زمان را انتقال

□

ایا نزدیک جان و دل چنین دوری روا داری

□

دانمت آستین چرا پیش جمال می‌بری

□

بر کوفه و خاک علی، ای باد صبح، ار بگذری

□

چه گوئی؟ ای شده زین گوی گردان پشت تو چوگان

□

ای تو جان صد گلستان از سمن پنهان شدی

□

گر کنم در سر وفات سری

□

خجلت ز عشق پاک گهر می‌بریم ما

□

دوست از دشمن همی نشناخت او

□

گر ز تو بوسه ای خرد صد مه و مهر و مشتری

□

رفتی و همچنان به خیال من اندری

□

بر گل از عنبر کمندی بسته‌ای

□

چرخ پنداری بخواهد شیفتن

□

جانا نظری فرما چون جان نظرهایی

□

ای که بر دوستان همی‌گذری

□

بگریست ابر تیره به دشت اندر

□

باز اسپیدی به کمپیری دهی

□

من آن نیم که بگویم حدیث نعمت او

□

جور بر من می‌پسندد دلبری

□

نه بیگانه‌ای، ای بت خانگی

□

از کین بت‌پرستان در هند و چین و ماچین

□

ما گوش شماییم شما تن زده تا کی

□

بخت آیینه ندارم که در او می‌نگری

□

یا رب از دل مشرق نور هدایت کن مرا

□

هر کجا خدا دوزخ کند

□

مطربا اسرار ما را بازگو

□

من از تو روی نپیچم گرم بیازاری

□

در آن ایام کز من دور شد بخت

□

گشت جهان کودکی دوازده ساله

□

دیدی که چه کرد یار ما دیدی

□

ای باد که بر خاک در دوست گذشتی

□

منصور باد لشکر آن چشم کینه‌خواه

□

جوهر صدقت خفی شد در دروغ

□

هر طربی که در جهان گشت ندیم کهتری

□

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

□

ای آنکه ز هجر تو ندیدیم رهایی

□

ای خورده خوش و کرده فراوان فره

□

ز غم تو زار زارم هله تا تو شاد باشی

□

ای باد بامدادی خوش می‌روی به شادی

□

یکی زیبا خروسی بود جنگی

□

هیچ نقاشی نگارد زین نقش

□

جان ما را هر نفس بستان نو

□

مپرس از من که هیچم یاد کردی

□

ما را چو توانی که ز خود دور فرستی

□

گر خرد را بر سر هشیار خویش افسر کنی

□

بکشید یار گوشم که تو امشب آن مایی

□

مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردی

□

خورشید برکشید سر از باره‌ی بره

□

حکم اغلب راست چون غالب بدند

□

یک حمله و یک حمله کمد شب و تاریکی

□

دیدی که وفا به جا نیاوردی

□

نگفتمت که: منه دل برین خراب آباد؟

□

ناید هگرز از این یله گو باره

□

ای دلبر بی‌دلان صوفی

□

تو هیچ عهد نبستی که عاقبت نشکستی

□

چون ز بیداد چرخ بدرنسا

□

آن شنیدی داستان بایزید

□

یکی ماهی همی‌بینم برون از دیده در دیده

□

یاد می‌داری که با من جنگ در سر داشتی

□

بدان آتش رخ آوردند چون دود

□

سفله جهانا چو گرد گرد بنائی

□

ای سوخته یوسف در آتش یعقوبی

□

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

□

چاره‌ی دل عقل پر تدبیر نتوانست کرد

□

آن یکی آمد زمین را می‌شکافت

□

یک چند رندند این طرف در ظل دل پنهان شده

□

تو خون خلق بریزی و روی درتابی

□

ای صوفی سرد نارسیده

□

امهات و نبات با حیوان

□

ای مونس ما خواجه ابوبکر ربابی

□

تو پری زاده ندانم ز کجا می‌آیی

□

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را

□

پرتو مستی بی‌حد نبی

□

آنک بخورد دم به دم سنگ جفای صدمنی

□

صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین

□

آن تیر بالا را ببین: ز ابرو کمانها ساخته

□

ای مر تورا گرفته بت خوش زبان زبون،

□

ای دشمن عقل من وی داروی بی‌هوشی

□

اخترانی که به شب در نظر ما آیند

□

مهربانی از میان خلق دامن چیده است

□

هم‌چنان آمد که او فرموده بود

□

ای ز رویت تافته در هر زمانی نور نو

□

به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

□

از آن دلدار هر جایی چه خیزد؟

□

پیشه‌ی این چرخ چیست؟ مفتعلی

□

ببین این فتح ز استفتاح تا کی

□

چه کند بنده که بر جور تحمل نکند

□

شهری عشقم، چو مجنون در بیابان نیستم

□

چنبره‌ی دید جهان ادراک تست

□

دیدم رخ ترسا را با ما چو گل اشکفته

□

کاش کان دلبر عیار که من کشته اویم

□

نسیم صبح، کرم باشد آن چنان که تو دانی

□

ای کرده سرت خو به بی‌فساری

□

بانگ می‌زن ای منادی بر سر هر رسته‌ای

□

چون خراباتی نباشد زاهدی

□

گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا

□

هم‌چنان کن زاهد اندر سال قحط

□

این نیم شبان کیست چو مهتاب رسیده

□

سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد

□

ای که تیر بی‌وفایی در کمان پیوسته‌ای

□

ای آنکه به تن ز ارزوی مال چو نالی

□

تو هر روزی از آن پشته برآیی

□

چون من به نفس خویشتن این کار می‌کنم

□

از محمدعلی آن گلبن بی‌خار افسوس

□

گفت زین سو بوی یاری می‌رسد

□

خواجه ترش مرا بگو سرکه به چند می‌دهی

□

هر که هست التفات بر جانش

□

آن کمان ابرو به تیر انداختن

□

ای غره شده به پادشائی

□

شب و روز آن نکوتر که به پیش یار باشی

□

مرا چو آرزوی روی آن نگار آید

□

شوق می از بهار گل‌اندام تازه شد

□

باز گفت او این سخن با ایسیه

□

جان آمده در جهان ساده

□

نه تو گفتی که به جای آرم و گفتم که نیاری

□

گلا، عنان عزیمت به بوستان چه دهی؟

□

دور باش ای خواجه زین بی‌مر گله

□

ای که جان‌ها خاک پایت صورت اندیش آمدی

□

چشم خدا بر تو ای بدیع شمایل

□

پیرانه‌سر همای سعادت به من رسید

□

عقل می‌گفتش حماقت با توست

□

صبح چو آفتاب زد رایت روشناییی

□

چند بشاید به صبر دیده فرودوختن

□

شب هجرانت، ای دلبر، شب یلداست پنداری

□

گرگ آمده است گرسنه و دشت پر بره

□

برخیز که جان است و جهان است و جوانی

□

ازان پس چو گسترده شد دست شاه

□

نه گل، نه لاله درین خارزار می‌ماند

□

او شنیده بود از دور این خبر

□

سوخت یکی جهان به غم آتش غم پدید نی

□

چوبشنید شیروی بگریست سخت

□

از چهره لاله سازی و از زلف سنبلی

□

گر نخواهی ای پسر تا خویشتن مجنون کنی

□

نگفتم دوش ای زین بخاری

□

بدان نامور گفت پاسخ شنو

□

نادمت اهل الحمی یوما بذی سلم

□

گفت با هامان چون تنهااش بدید

□

ای بی تو حیات‌ها فسرده

□

چو بشنید خاقان که بهرام را

□

بگویم با تو سر سینه‌ی خویش

□

بر جانور و نبات و ارکان

□

دی عهد و توبه کردی امروز درشکستی

□

کهن گشته این نامه‌ی باستان

□

به کام من بر، یک چند گشت گیهان بود

□

ز آهن تیره بقدرت می‌نمود

□

ز بردابرد عشق او چو بشنید این دل پاره

□

چویک ماه شد نامه پاسخ نوشت

□

بس ازین عمر سرسری که به تقلید زیستی

□

چو رسم جهان جهان پیش بینی

□

امروز سماع است و شراب است و صراحی

□

هم آنگه ز کوه اندر آمد سپاه

□

حیف از هدیه آن گل رعنا

□

قصه‌ی آن آبگیرست ای عنود

□

آه چه دیوانه شدم در طلب سلسله‌ای

□

دو هفته برآمد بدو گفت شاه

□

باز دوشم ز راه مهمانی

□

شادی و جوانی و پیشگاهی

□

گر علم خرابات تو را همنفسستی

□

چنین تا خبرها به ایران رسید

□

نیستم غمگین که خالی چون کدویم می‌کنند

□

دی یکی می‌گفت عالم حادثست

□

آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی

□

چنان بد که یک روز پرویز شاه

□

برون کردی مرا از دل چو دل با دیگری داری

□

از بهر چه، ای پیر هشیوار هنربین،

□

عاقبت از عاشقان بگریختی

□

کنون از بزرگی خسرو سخن

□

آبها آیینه‌ی سرو خرامان تواند

□

پادشاهی بر ندیمی خشم کرد

□

یا قمرا لوعه للقمرین سکن

□

عمر سعد وقاس را با سپاه

□

نه بی‌یادت برآید یک دم از من

□

دگر ره باز با هر کوهساری

□

هر دم ای دل سوی جانان می‌روی

□

به قیصر یکی نامه فرمود شاه

□

چه شود اگر که بری ز دل همه دردهای نهانیم

□

دیدم اندر خانه من نقش و نگار

□

این کیست این این کیست این شیرین و زیبا آمده

□

چنین تا برآمد برین چندگاه

□

تو سروی ، بر نشاید چیدن از تو

□

چه چیز بهتر و نیکوتر است در دنیی؟

□

چو یقین شده‌ست دل را که تو جان جان جانی

□

چو چندی برآمد برین روزگار

□

شرح دشت دلگشای عشق را از ما مپرس

□

آن امیران عرب گرد آمدند

□

چو آفتاب برآمد ز قعر آب سیاه

□

هر آنکس که بد کرد با شهریار

□

حاصل از عشقت نمی‌بینم بجز غم خوردنی

□

آسایشت نبینم ای چرخ آسیائی

□

ای بر سر و پا گشته داری سر حیرانی

□

وزان پس جوان و خردمند زن

□

خان جم کوکبه عبدالرزاق

□

پیش‌بینی این خرد تا گور بود

□

ای دوش ز دست ما رهیده

□

همی هر زمان شاه برتر گذشت

□

ای مردگان، کجایید؟ اینک مسیح زنده

□

این گنبد پیروزه‌ی بی‌روزن گردان

□

از دلبر نهانی گر بوی جان بیابی

□

بدان نامور تخت و جای مهی

□

خیز و طعنه بر مه و پروین زن

□

آن یکی مرغی گرفت از مکر و دام

□

ساقی جان فزای من بهر خدا ز کوثری

□

دگر روز خسرو بیاراست گاه

□

ای بر شفق نهاده از شام زلف خالی

□

ای آنکه ندیم باده و جامی

□

به شکرخنده اگر می‌ببرد دل ز کسی

□

قلون بستد آن مهر وت ازان چو غرو

□

ترک سر کردم، ز جیب آسمان سر بر زدم

□

زانک هر کره پی مادر رود

□

طرب اندر طرب است او که در عقل شکست او

□

از ایوان خسرو کنون داستان

□

عمر گذشت، ای دل شکسته، چه داری؟

□

بسی کردم گه و بیگه نظاره

□

خواهم که روم زین جا پایم بگرفتستی

□

همان زاد فرخ بدرگاه بر

□

در نمود نقشها بی‌اختیار افتاده‌ام

□

رفت پیش از نامه پیش مطبخی

□

هله صیاد نگویی که چه دام است و چه دانه

□

چو پیدا شد ازآسمان گرد ماه

□

زهی، سودای من گم کرده نامت

□

شاید که حال و کار دگر سان کنم

□

گر روشنی تو یارا یا خود سیه ضمیری

□

چو آوردم این روز خسرو ببن

□

سعدیا! چون تو کجا نادره گفتاری هست؟

□

مشورت می‌کرد شخصی با کسی

□

ای کهربای عشقت دل را به خود کشیده

□

پس آگاهی به نزد گر از

□

چو آن شیرین سخن این نامه بر خواند

□

چون فروماندی ز بد کردار خویش

□

بده ای دوست شرابی که خدایی است خدایی

□

چو آگاهی آمد ز خسرو به راه

□

گرامی‌ترین یاری از دوستان

□

نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان

□

ز رنگ روی شمس الدین گرم خود بو و رنگستی

□

چنین تا بیامد مه فوردین

□

صاحب ابر دست دریا کف

□

چند کنی جای چنین به گزین؟

□

تا بنستانی تو انصاف از جهود خیبری

□

چو خورشید روشن بیاراست گاه

□

شمعیم و دلی مشعله‌افروز و دگر هیچ

□

چون پیمبر سروری کرد از هذیل

□

ای گشته دلت چو سنگ خاره

□

کنون داستانهای دیرینه گوی

□

دل عاشق بدان فکرت چو برخاست

□

ای عورت کفر و عیب نادانی

□

در عشق هر آنک شد فدایی

□

ازان پس چو بشنید بهرام گرد

□

دریغ و درد که دور سپهر فاطمه را

□

گفت موسی سحر هم حیران‌کنیست

□

ای جان تو جانم را از خویش خبر کرده

□

کنون داستان گوی در داستان

□

کسی فرهاد را گفتا: کزین سنگ

□

جهان را نیست جز مردم شکاری

□

تو نقشی نقش بندان را چه دانی

□

ازان پس فزون شد بزرگی شاه

□

سیه مست جنونم، وادی و منزل نمی‌دانم

□

من خلیل وقتم و او جبرئیل

□

چشم تو خواب می‌رود یا که تو ناز می‌کنی

□

برآمد برین روزگاری دراز

□

خبر دادند مجنون را که: لیلی

□

نماند کار دنیا جز به بازی

□

در شرابم چیز دیگر ریختی درریختی

□

چو شیروی بنشست برتخت ناز

□

مبند دل به حیاتی که جاودانی نیست

□

گفت موسی که اولین آن چهار

□

که بوده است تو را دوش یار و همخوابه

□

چو آگاهی آمد به شاه بزرگ

□

چو بشنید این حدیث از هوش رفته

□

ایا گشته غره به مکر زمانه

□

بازم صنما چه می‌فریبی

□

مرا سال بگذشت برشست و پنج

□

سحابی قیرگون بر شد ز دریا

□

یک زنی آمد به پیش مرتضی

□

ز من و تو شرری زاد در این دل ز چنان رو

□

فرایین چو تاج کیان برنهاد

□

جهان خالیست، من در گوشه زانم

□

از دهر جفا پیشه زی که نالم؟

□

به جان تو پس گردن نخاری

□

چوشب دامن تیره اندر کشید

□

خان والا گهر محمدخان

□

گفت موسی لطف بنمودیم وجود

□

برجه ز خواب و بنگر صبحی دگر دمیده

□

ز جهرم فرخ زاد راخواندند

□

به زودی قاصدی این نامه چون باد

□

بگذر ای باد دل‌افروز خراسانی

□

با چنین رفتن به منزل کی رسی

□

ازآن پس چو خاقان به پردخت دل

□

ما خنده را به مردم بی‌غم گذاشتیم

□

هست بازیهای آن شیر علم

□

پنهان به میان ما می‌گردد سلطانی

□

وزان روی بهرام شد تا به مرو

□

سبک خیز، ای نسیم نوبهاری

□

به فرش و اسپ و استام و خزینه

□

تیغ را گر تو چو خورشید دمی رنده زنی

□

ازآن پس به آرام بنشست شاه

□

نه آسمان سبوکش میخانه‌ی تواند

□

چونک با کودک سر و کارم فتاد

□

ای دل نگویی چون شدی ور عشق روزافزون شدی

□

یکی پهلوان بود گسترده کام

□

همانا با منت یاری همین بود

□

این چه خیمه است این که گوئی پر گهر دریاستی

□

در دو چشم من نشین ای آن که از من منتری

□

وزان پس بسوی خراسان کسی

□

ساقی از رطل گرانسنگی سبکدل کن مرا

□

کل عالم صورت عقل کلست

□

هلا ساقی بیا ساغر مرا ده

□

یکی دخت دیگر بد آزرم نام

□

خداوندا، به ارواح بزرگان

□

تا کی کنی گله که نه خوب است کار من

□

آن چهره و پیشانی شد قبله حیرانی

□

بدانست هم زاد فرخ که شاه

□

خار در پیراهن فرزانه می‌ریزیم ما

□

عاقل آن باشد که او با مشعله‌ست

□

آخر مراعاتی بکن مر بی‌دلان را ساعتی

□

چوخراد بر زین به خسرو رسید

□

ای خرد را تو کار سازنده

□

ای گشت زمان زمن چه می‌خواهی؟

□

ای آنک امام عشقی تکبیر کن که مستی

□

وزان جایگه برکشیدند کوس

□

ازباد دستی خود، ما میکشان خرابیم

□

حمله بردند اسپه جسمانیان

□

سوی اطفال بیامد به کرم مادر روزه

□

بخراد برزین بفرمود شاه

□

اوحدی، گر سر لجاجت نیست

□

حکمتی بشنو به فضل ای مستعین

□

ز کجا آمده‌ای می‌دانی

□

چو بر پادشاهیش شد پنج‌سال

□

به تایید دارای گردون سپهر

□

ای برادر دانک شه‌زاده توی

□

با همگان فضولکی چون که به ما ملولکی

□

یکی نامه بنوشت دیگر بطوس

□

ای نخستینه فیض عالم جود

□

ای شده مفتون به قول‌های فلاطون،

□

خنک آن دم که به رحمت سر عشاق بخاری

□

ازین سوی خسرو بران رزمگاه

□

پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش

□

بو مسیلم گفت خود من احمدم

□

الا ای نقش روحانی چرا از ما گریزانی

□

کنون شیرین بار بد گوش دار

□

عنایت‌ها توقع دارم از تو

□

تا کی خوری دریغ ز برنائی؟

□

تو آن ماهی که در گردون نگنجی

□

ز لشکر بسی زینهاری شدند

□

خوش آن که از دو جهان گوشه‌ی غمی دارد

□

مادر شه‌زاده گفت از نقص عقل

□

تو بمال گوش بربط که عظیم کاهل است او

□

چو بگذشت زو شاه شد یزدگرد

□

امشب ز هجر یار بخواهم گریستن

□

درد گنه را نیافتند حکیمان

□

چون روی آتشین را یک دم تو می‌نپوشی

□

یکی دختری بود پوران بنام

□

از زمین اوج گرفته است غباری که مراست

□

گفت موسی را به وحی دل خدا

□

ای روی تو رویم را چون روی قمر کرده

□

فرستاده‌ی نیز چون برق و رعد

□

سر پیوند ما ندارد یار

□

ای شده مشغول به ناکردنی،

□

هلا ای آب حیوان از نوایی

□

چو بشنید سعد آن گرانمایه مرد

□

ایرجا! رفتی و اشعار تو ماند

□

گفت ماهی دگر وقت بلا

□

ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی می‌روی

□

بفرمود تابرکشیدند نای

□

او شوی چو خود را تو از میانه بر گیری

□

چرخ گردنده و اجرام و چهار ارکان

□

سخن تلخ مگو ای لب تو حلوایی

□

دبیر جهاندیده راپیش خواند

□

ای به روی و به موی، لاله و سوسن!

□

یک سریه می‌فرستادش رسول

□

بیا دل بر دل پردرد من نه

□

فرخ زاد هر مزد با آب چشم

□

گر صبر و زر بودی مرا، کارم چو زر می‌شد ز تو

□

ای افسر کوه و چرخ را جوشن

□

ای دل تو در این غارت و تاراج چه دیدی

□

چو بنشست بر تخت شاه اردشیر

□

توبه از می به چه تدبیر توانم کردن؟

□

در وضو هر عضو را وردی جدا

□

این کیست این این کیست این در حلقه ناگاه آمده

□

دوان و قلم خواست ناباک زن

□

مردم نشسته فارغ و من در بلای دل

□

عقل چه آورد ز گردون پیام

□

ای آنک تو خواب ما ببستی

□

چو پیروز شد سوی ایران کشید

□

سنبل داری به گوشه‌ی چمن اندر

□

گفت موسی ای خداوند حساب

□

ای غذای جان مستم نام تو

□

همی‌بود خسرو بران مرغزار

□

سهل باشد روزه از نانی و آبی داشتن

□

بنگر بدین رباط و بدین صعب کاروان

□

روز ار دو هزار بار می‌آیی

□

آن یکی در وقت استنجا بگفت

□

حیف از فاطمه آن نخل جوان

□

ای دل و هوش و خرد داده به شیطان رجیم

□

سراندازان همی‌آیی نگارین جگرخواره

□

با مریدان آن فقیر محتشم

□

گر تو سری میکشی تا نکنی آشتی

□

ای شده مشغول به کار جهان

□

ساقیا بر خاک ما چون جرعه‌ها می‌ریختی

□

آن یکی با دلق آمد از عراق

□

رخ تو دخلی به مه ندارد

□

شبی تاری چو بی‌ساحل دمان پر قیر دریائی

□

صوفیانیم آمده در کوی تو

□

پادشاهی داشت یک برنا پسر

□

بر من نمی‌نشینی نفسی به دلنوازی

□

ای زود گرد گنبد بر رفته

□

دلاراما چنین زیبا چرایی

□

پس چو آهن گرچه تیره‌هیکلی

□

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا

□

از صحبت خلق دل گسستم

□

ماییم قدیم عشق باره

□

گفت قبطی تو دعایی کن که من

□

از غمزه تیر سازی و ز ابرو کمان کنی

□

فریاد به لااله الا هو

□

خبری است نورسیده تو مگر خبر نداری

□

در حضور مصطفای قندخو

□

دو عالم شد ز یاد آن سمن سیما فراموشم

□

مر جان مرا روان مسکین

□

دل دست به یک کاسه با شهره صنم کرده

□

این بیابان خود ندارد پا و سر

□

آنخان خانان را ببین، بر صندلی یللی بلی

□

جهان دامگاهی است بس پر چنه

□

بی گهان شد هر رفتن سوی روزن ننگری

□

این طبیبان بدن دانش‌ورند

□

دل را به زلف پرچین، تسخیر می‌توان کرد

□

ای ستمگر فلک ای خواهر آهرمن

□

بوسیسی افندیمو هم محسن و هم مه رو

□

عقل ضد شهوتست ای پهلوان

□

ای نور چشم من ز رخ لاله‌رنگ تو

□

ای مانده به کوری و تنگ حالی

□

عشق است دلاور و فدایی

□

باد بر تخت سلیمان رفت کژ

□

نه چون بید از تهیدستی درین گلزار می‌لرزم

□

که پرسد زین غریب خوار محزون

□

ای ز هندستان زلفت رهزنان برخاسته

□

من شنیدم که در آمد قبطیی

□

نوای عشق بلبل را دلی باید بلا دیده

□

داری سخنی خوب گوش یا نه؟

□

آمد مه ما مستی دستی فلکا دستی

□

که آمدش پیغام از وحی مهم

□

دل ز هر نقش گشته ساده مرا

□

ای تن تیره اگر شریفی اگر دون

□

ای شاه مسلمانان وی جان مسلمانی

□

پس عروسی خواست باید بهر او

□

می‌نالم ازین کار به سامان نرسیده

□

بشنو که چه گوید همیت دوران

□

در دلت چیست عجب که چو شکر می‌خندی

□

هم‌چو پوران عزیز اندر گذر

□

ز بی‌عشقی بهار زندگی دامن کشید از من

□

گرت باید که تن خویش به زندان ندهی

□

ای از تو خاکی تن شده تن فکرت و گفتن شده

□

هم‌چو پیغامبر ز گفتن وز نثار

□

چون فتنه شدم بر رخت، ای حور بهشتی

□

ای آدمی به صورت و بی‌هیچ مردمی

□

در خانه خود یافتم از شاه نشانی

□

گفت استر راست گفتی ای شتر

□

ساده لوحان جنون از بیم محشر فارغند

□

دوش تا هنگام صبح از وقت شام

□

ساقی فرخ رخ من جام چو گلنار بده

□

آمده اول به اقلیم جماد

□

زین دایره تا بدر نیفتی

□

بر جستن مراد دل ای مسکین

□

ای باغ همی‌دانی کز باد کی رقصانی

□

اشتری را دید روزی استری

□

خان ذیجاه فلک مرتبه عبدالرزاق

□

ای دننده همچو دن کرده رخان از خون دن

□

مرا گویی که چونی تو لطیف و لمتر و تازه

□

پس برو خاموش باش از انقیاد

□

چمن ز باد خزان زرد و زار خواهد ماند

□

ز من معزول شد سلطان شیطان

□

بار دیگر عزم رفتن کرده‌ای

□

رفت ذوالقرنین سوی کوه قاف

□

شکرلله که جهان را ز قدوم

□

غریبی می چه خواهد یارب از من؟

□

چنین می‌زن دو دستک تا سحرگاه

□

آن زنی می‌خواست تا با مول خود

□

نگارا، چرا شدی نهان از نهان من؟

□

مکر جهان را پدید نیست کرانه

□

گر یار لطیف و باوفایی

□

هین ز من بپذیر یک چیز و بیار

□

آخر از جور تو عالم را خبر خواهیم کرد

□

مکر و حسد را ز دل آوار کن

□

از بس که مطرب دل از عشق کرد ناله

□

این سخن پایان ندارد موسیا

□

ترا گزید دل من،مرا گزید غم تو

□

ایا دیده تا روز شب‌های تاری

□

چاره‌ای کو بهتر از دیوانگی

□

دستی که به عهد دوست دادیم

□

تا چند گرد کعبه بگردم به بوی دل؟

□

چیست آن لشکر فریشتگان

□

خنک آن جان که رود مست و خرامان بر او

□

تا کی از ناموس هیهات ای پسر

□

دلم زخم بلا دارد ز چشم تیر بالایی

□

سوار سخن را ضمیر است میدان

□

قره العین منی ای جان بلی

□

از آن پس کاین جهان را آزمودی گر خردمندی

□

ساقی دمید صبح، علاج خمار کن

□

جوانی شد، او را فراموش کن

□

ای یار اگر نیکو کنی اقبال خود صدتو کنی

□

تا بر آن روی چو ماه آموختم

□

چرا بر زورمندی تند گردی؟

□

بدخو جهان تو را ندهد دسته

□

مندیش از آن بت مسیحایی

□

ماه شب گمرهان عارض زیبای تست

□

فخر سادات رفیع الدرجات

□

در دلم تا به سحرگاه شب دوشین

□

بویی ز گردون می‌رسد با پرسش و دلداریی

□

عشق رخ تو بابت هر مختصری نیست

□

چو دل نمی‌دهد از کوی دوست برگشتن

□

ای طمع کرده ز نادانی به عمر هرگزی

□

نه آتش‌های ما را ترجمانی

□

هر کرا درد بی نهایت نیست

□

ای آفتاب گردون! تاری شو و متاب

□

آمد و پیغام حجت گوش‌دار ای ناصبی

□

می‌دوید از هر طرف در جست و جو

□

عاشق و یار یار باید بود

□

گر نخواهی که نظر با من درویش کنی

□

آن جنگی مرد شایگانی

□

بیا ای غم که تو بس باوفایی

□

نیست بی دیدار تو در دل شکیبایی مرا

□

بار غم از دلم می گلرنگ برنداشت

□

این کهن گیتی ببرد از تازه فرزندان ئوی

□

ای که لب تو چون شکر هان که قرابه نشکنی

□

سبب عاشقان نه نیکوییست

□

در خرابات عاشقان کوییست

□

دیوی است جهان پیر و غداری

□

ماییم در این گوشه پنهان شده از مستی

□

هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون شود

□

ای دفتر حسن ترا، فهرست خط و خالها

□

جهانا عهد با من جز چنین بستی

□

ای عاشقان ای عاشقان دیوانه‌ام کو سلسله

□

صنما تا بزیم بنده‌ی دیدار توام

□

باز به تنها چنین عزم کجا کرده‌ای؟

□

ای گرد گرد گنبد طارونی

□

ای حیله‌هات شیرین تا کی مرا فریبی

□

اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد

□

نداد عشق گریبان به دست کس ما را

□

اگر زگردش جافی فلک همی ترسی

□

چو از سر بگیرم بود سرور او

□

چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را

□

هرگز به جان فرا نرسی بی‌فروتنی

□

آن قوت جوانی وان صورت بهشتی

□

بمشو همره مرغان که چنین بی‌پر و بالی

□

ترا باری چو من گر یار باید

□

چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما

□

ای به خطاها بصیر و جلد وملی

□

هزار بار کشیده‌ست عشق کافرخو

□

این تن من تو مگر بچه‌ی گردونی

□

جهان به دست تو دادند، تا ثواب کنی

□

جهان بازی گری داند مکن با این جهان بازی

□

در رخ عشق نگر تا به صفت مرد شوی

□

ماهی که ز رخسارش فتنه‌ست به چین اندر

□

چون آقا صادق آن فروزان اختر

□

دیر بماندم در این سرای کهن من

□

امروز بت خندان می‌بخش کند خنده

□

سوال کرد دل من که دوست با تو چه کرد

□

دلم فارغ ز قید کفر و دین است

□

چون من و چون تو شد ای دوست چمن

□

منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی

□

بینی آن باد که گوئی دم یارستی

□

جویای تو با کعبه‌ی گل کار ندارد

□

بس کنید آخر محال ای جملگی اصحاب مال

□

ماییم و دو چشم و جان خیره

□

ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را

□

اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها

□

ذات عشق ازلی را چون می‌آمد گهرش

□

تو ز عشق خود نپرسی که چه خوب و دلربایی

□

زهی چابک زهی شیرین بنامیزد بنامیزد

□

گوهر این نه صدف آقا عزیز

□

ای امیرالمومنین ای شمع دین ای بوالحسن

□

آب تو ده گسسته را در دو جهان سقا تویی

□

هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود

□

الطرب ای خاصگان خاصه به هنگام صبح

□

تا چند معزای معزی که خدایش

□

ای آنک تو خواب ما ببستی

□

جانا ز غم عشق تو من زارم من زار

□

عقل سالم ز می ناب نیاید بیرون

□

چون مردان بشکن این زندان یکی آهنگ صحرا کن

□

دلم چو دیده و تو چون خیال در دیده

□

گفتم از عشقش مگر بگریختم

□

قسم تو ریاست از ریاست

□

ای منزه ذات تو «اما یقول الظالمون»

□

ای آنک به دل‌ها ز حسد خار خلیدی

□

چه رسمست آن نهادن زلف بر دوش

□

آزاده‌ی ما برگ سفر هیچ ندارد

□

ای خدایی که بجز تو ملک‌العرش ندانم

□

هر بشری که صاف شد در دو جهان ورا دلی

□

صحبت معشوق انتظار نیرزد

□

گرفت خط رخ زیبای گل عذار مرا

□

ای گزیده مر ترا از خلق رب‌العالمین

□

در میان جان نشین کامروز جان دیگری

□

ای سنایی خواجگی در عشق جانان شرط نیست

□

موج شراب و موجه‌ی آب بقا یکی است

□

ای کس به سزا وصف تو ناکرده بیانی

□

ای خداوند یکی یار جفاکارش ده

□

ای دل اندر نیستی چون دم زنی خمار باش

□

تا حلقه‌ی زنجیر دل آن زلف دراز است

□

ای برادر زکی بمرد و بشد

□

به تن با ما به دل در مرغزاری

□

بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند

□

چون صراحی رخت در میخانه می‌باید کشید

□

عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن

□

ایا گم گشتگان راه و بیراه

□

جام می پر کن که بی جام میم انجام نیست

□

کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را

□

روح مجرد شد خواجه زکی

□

بیاموز از پیمبر کیمیایی

□

دلم برد آن دلارامی که در چاه زنخدانش

□

دیوانه‌ی خموش به عاقل برابرست

□

ای امین شاه و سلطان و امیر ملک و دین

□

چو در دل پای بنهادی بشد از دست اندیشه

□

ساقیا می ده و نمی کم گیر

□

من گرفته‌ام بر کف نقد جان شیرین را

□

ز باده بده ساقیا زود دادم

□

تو نفس نفس بر این دل هوسی دگر گماری

□

عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادراک زد

□

عقده‌ای نگشود آزادی ز کارم همچو سرو

□

چرخ نارد به حکم صدر دوران

□

دل پردرد من امشب بنوشیده‌ست یک دردی

□

باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را

□

افاق زیر خاتم خوارزم شاهی است

□

معجزی خود ز معجز ادبار

□

آخر ای دلبر تو ما را می‌نجویی اندکی

□

دوش رفتم به سر کوی به نظاره‌ی دوست

□

ما گرانی از دل صحرای امکان می‌بریم

□

گر درخت صف زده لشکر دیو و پری

□

چو مست روی توام ای حکیم فرزانه

□

الا ای ساقی دلبر مدار از می تهی دستم

□

خطت دمید از اثر دود آه ما

□

شگفت آید مرا بر دل ازین زندان سلطانی

□

عاشقان را آتشی وآنگه چه پنهان آتشی

□

ای ساقی می بیار پیوست

□

امروز خدایگان عالم

□

خواجه منصور بپژمرد ز مرگ

□

این عشق گردان کو به کو بر سر نهاده طبله‌ای

□

معشوق مرا ره قلندر زد

□

آن نه روی است آنکه آشوب جهان است آنچنان

□

مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی

□

دلا تا نازکی و نازنینی

□

در زلف تو دادند نگارا خبر دل

□

در غمش هر شب به گردون پیک آهم می‌رسد

□

ای که چون اندر بنان آری قصب هنگام نظم

□

دیدم نگار خود را می‌گشت گرد خانه

□

بیهوده چه شینید اگر مرد مصافید

□

بکت الرباب فقلت ای بکاء

□

نه از اینجا نه از آنجا دل من برد مهی

□

ساقیا شد عقل‌ها هم خانه دیوانگی

□

ای من غریب کوی تو از کوی تو بر من عسس

□

ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم

□

مقدسی که قدیمست از صفات کمال

□

به حریفان بنشین خواب مرو

□

ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

□

جمال شاه سخا بود و بود تاج سرم

□

ای سنایی خویشتن را بی سر و سامان مکن

□

بوی مشکی در جهان افکنده‌ای

□

در عشق تو ای نگار خاموش

□

ما درد را به ذوق می ناب می‌کشیم

□

ضربت گردون دون آزادگان را خسته کرد

□

هله ای شاه مپیچان سر و دستار مرو

□

حلقه‌ی زلف تو در گوش ای پسر

□

اعاد روحی هواء بغداد

□

کی باشد کین قفس بپردازم

□

عاشق شو و عاشق شو بگذار زحیری

□

ای از بنفشه ساخته بر گل مثالها

□

چو عبدالباقی آن خان فلک قدر

□

هر که را ملک قناعت شد مسلم بر زمین

□

الیوم من الوصل نسیم و سعود

□

تا نقش خیال دوست با ماست

□

فرزند بمرد و مقتدا هم

□

ای جوان زیر چرخ پیر مباش

□

چون عشق کند شکرفشانی

□

تا کی کنم از طره‌ی تو فریاد

□

خواری از اغیار بهر یار می‌باید کشید

□

دوش چون صبح بر کشید علم

□

ای خاک کف پایت رشک فلکی بوده

□

ای سنایی خیز و در ده آن شراب بی خمار

□

این جان ز دام گلخن تن درگذشتنی است

□

ای ز آواز و جمال تو جهان پر طربی

□

مانده شدم از گفتن تا تو بر ما مانی

□

من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم

□

دیده‌ی ما سیر چشمان، شان دنیا بشکند

□

با چشم چو بحرم ز گهر خنده نگاری

□

آن سفره بیار و در میان نه

□

نور تا کیست که آن پرده‌ی روی تو بود

□

زره ز زلف گره گیر بر تن است تو را

□

لب روح الله ست یا دم صور

□

چه حریصی که مرا بی‌خور و بی‌خواب کنی

□

ای سنایی دل بدادی در پی دلدار باش

□

اگر تو رخ بنمایی ستم نخواهد شد

□

ایا از چنبر اسلام دایم برده سر بیرون

□

دلم همچون قلم آمد در انگشتان دلداری

□

از حل و از حرام گذشتست کام عشق

□

ای ظلم تو مخرب ملک یزیدیان

□

ذات رومی محرم آمد پاک دل کرباس را

□

ماها چو به چرخ دل برآیی

□

نگارینا دلم بردی خدایم بر تو داور باد

□

دست خدای احد لم یزل

□

پیش پریشان مکن از پی آشوب من

□

ای پاک از آب و از گل پایی در این گلم نه

□

بنده‌ی یک دل منم بند قبای ترا

□

قصد همه وصل حور و خلد برین است

□

گر شراب دوست را در دست تو نبود ثمن

□

مرا بگرفت روحانی نگاری

□

ای پسر میخواره و قلاش باش

□

میرزا صادق که پیش قامتش

□

تا کی این لاف در سخن رانی

□

عجب دلی که به عشق بت است پیوسته

□

ای گشته سوار جلد بر تازی

□

قاعده‌ی قد تو فتنه به پا کردن است

□

چون به صحرا شد جمال سید کون از عدم

□

رو رو که از این جهان گذشتی

□

غریبیم چون حسنت ای خوش پسر

□

زمین به لرزه درآید ز دل تپیدن من

□

ای دل ار در بند عشقی عقل را تمکین مکن

□

بانکی عجب از آسمان در می‌رسد هر ساعتی

□

ما باز دگر باره برستیم ز غمها

□

هر چه کردم به ره عشق وفا بود، وفا

□

این چه بود ای جان که ناگه آتش اندر من زدی

□

گر نرگس خون خوارش دربند امانستی

□

دلم با عشق آن بت کار دارد

□

فلک به آبله‌ی خار دیده می‌ماند

□

چرا چو روز بهار ای نگار خرگاهی

□

صد خمار است و طرب در نظر آن دیده

□

تا لب تو آنچه بهتر آن برد

□

خواجه موشی است زیر بر به کمین

□

گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی

□

ای بهار سبز و تر شاد آمدی

□

روی خوبت نهان چه خواهی کرد

□

از جنون این عالم بیگانه را گم کرده‌ام

□

ای به آرام تو زمین را سنگ

□

ای ترک ماه چهره چه گردد که صبح تو

□

در ده پسرا می مروق را

□

زین کلک من که سحر طرازی است راستین

□

پیش ازین گفتم سه بوسش را همی

□

اندرآ در خانه یارا ساعتی

□

ترا دل دادم ای دلبر شبت خوش باد من رفتم

□

دست در دامن رنگین بهاری نزدم

□

بنه چوگان ز دست ای دل که گمشد گوی در میدان

□

خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو

□

پسرا خیز تا صبوح کنیم

□

غمخوار توام غمان من من دانم

□

مست گشتم ز لطف دشنامش

□

کژزخمه مباش تا توانی

□

دوش ما را در خراباتی شب معراج بود

□

مگر می‌کند بوستان زرگری

□

گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم

□

مگر مستی نمی‌دانی که چون زنجیر جنبانی

□

جهانا چه در خورد و بایسته‌ای!

□

گر در شمار آرم شبی نام شهیدان تو را

□

ای بنده به درگاه من آنگاه بر آیی

□

متاز ای دل سوی دریای ناری

□

ای ز ما سیر آمده بدرود باش

□

یارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده

□

دین را حرمیست در خراسان

□

عیش جهان پیسه بود گاه خوشی گاه بدی

□

در مهر ماه زهدم و دینم خراب شد

□

تا دیدن آن ماه فروزنده محال است

□

ای سنایی نشود کار تو امروز چو چنگ

□

هله پاسبان منزل تو چگونه پاسبانی

□

ای جور گرفته مذهب و کیش

□

هر چه دیدیم درین باغ، ندیدن به بود

□

درین لافگاه ارچه پیروز روزم

□

چو بی گه آمدی باری درآ مردانه‌ای ساقی

□

چون سخنگویی از آن لب لطف باری ای پسر

□

عمری که صرف عشق نگردد بطالت است

□

کجایی ای همه هوشت به سوی طبل و علم

□

روز طرب است و سال شادی

□

ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش

□

حیف و صد حیف کز نهیب اجل

□

مرحبا ای رایت تحقیق رایت را حشم

□

مستی ده و هستی ده‌ای غمزه خماره

□

مردمان دوستی چنین نکنند

□

دوش به خواب دیده‌ام روی ندیده‌ی تو را

□

ای عمیدی که باز غزنین را

□

گر شراب عشق کار جان حیوانیستی

□

با تابش زلف و رخت ای ماه دلفروز

□

با تجرد چون مسیح آزار سوزن می‌کشم

□

ای ایزدت را رحمت آفریده

□

جانا به غریبستان چندین به چه می‌مانی

□

راحتی جان را به گفتار ای پسر

□

حور تویی، بوستان بهشت برین است

□

فضل یحیاست بر ضعیف و قوی

□

سبک بنواز ای مطرب ربایی

□

معشوق به سامان شد تا باد چنین باد

□

زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده است

□

نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم

□

تلخ کنی دهان من قند به دیگران دهی

□

باز در دام بلای تو فتادیم ای پسر

□

دلا از جان چه برخیزد؟ یکی جویای جانان شو

□

ای گرفتار نیاز و آز و حرص و حقد و مال

□

برخیز که صبح است و صبوح است و سکاری

□

تا به رخسار تو نگه کردم

□

در کشاکش از زبان آتشین بودم چو شمع

□

دی ز دلتنگی زمانی طوف کردم در چمن

□

رو بنمودی به تو گر همگی نه جانمی

□

روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست

□

با دلم چشم از نهان می‌گفت کز مرگ عماد

□

شیفته کرد مرا هندوکی همچو پری

□

اگر درد مرا درمان فرستی

□

خوبت آراست ای غلام ایزد

□

برو کار می‌کن، مگو چیست کار

□

ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل

□

مسلمانان مسلمانان مرا ترکی است یغمایی

□

هر آن روزی که باشم در خرابات

□

چراغ کیان کشته شد کاش من

□

ای همیشه دل به حرص و آز کرده مرتهن

□

چون زخمه رجا را بر تار می‌کشانی

□

چون رخ به سراب آری ای مه به شراب اندر

□

بر تختگاه تجرد، سلطان نامورم من

□

ای برده عقل ما اجل ناگهان تو

□

ای رونق هر گلشنی وی روزن هر خانه‌ای

□

تا دل من صید شد در دام عشق

□

ای بلخیک سقط چه فرستی به شهر ما

□

ای ز راه لطف و رحمت متصل با عقل و جان

□

مطرب چو زخمه‌ها را بر تار می‌کشانی

□

نور رخ تو قمر ندارد

□

دریغا که شد در نقاب تراب

□

خجسته باد بهاری بهار ارسنجان

□

نکو بنگر به روی من نه آنم من که هر باری

□

زان چشم پر از خمار سرمست

□

هر که را من به مهر خواندم دوست

□

گوهر روح بود خواجه وزیر

□

طبع چیزی نو به نو خواهد همی

□

انعم‌الله صباح ای پسرا

□

ای خامه! دو تا شو و به خط مگذر

□

گفت بر دوخته مرا شعری

□

زهی بزم خداوندی زهی می‌های شاهانه

□

برندارم دل ز مهرت دلبرا تا زنده‌ام

□

اگر مردان نمی بردند امتحانش را

□

کرد نوروز چو بتخانه چمن

□

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان ز کسی

□

عاشق مشوید اگر توانید

□

ما کنج دل به روضه‌ی رضوان نمی‌دهیم

□

ای محمد نام و احمد خلق و محمودی شیم

□

آن دم که دررباید باد از رخ تو پرده

□

هزار سال به امید تو توانم بود

□

دردی است مرا به دل دوایم بکنید

□

ما فرش بزرگی به جهان باز کشیدیم

□

گر گریزی به ملولی ز من سودایی

□

به دردم به دردم که اندیشه دارم

□

بی قدر ساخت خود را، نخوت فزود ما را

□

الا یا خیمه‌ی گردان به گرد بیستون مسکن

□

گر رود دیده و عقل و خرد و جان تو مرو

□

از دوست به هر جوری بیزار نباید شد

□

زهی عقد فرهنگیان را میانه

□

ای دل غافل مباش خفته درین مرحله

□

ای بر سر بازارت صد خرقه به زناری

□

ای خواجه، تو را در دل اگر هست صفائی

□

از هر صدا نبازم، چون کوه‌ی لنگر خویش

□

آمد هلال دلها ناگه پدید ناگه

□

ای دو چشمت جاودان را نکته‌ها آموخته

□

هر که در راه عشق صادق نیست

□

بی زحمت تو با تو وصالی است مرا

□

هستی به حقیقت ای سنایی

□

برسید لک لک جان که بهار شد کجایی

□

از عشق روی دوست حدیثی به دست ماست

□

دایم ز خود سفر چو شرر می‌کنیم ما

□

گرتیر فلک داد کلاهی به معزی

□

ای تو ملول از کار من من تشنه تر هر ساعتی

□

کار دل باز ای نگارینا ز بازی در گذشت

□

جان به لب آمد و بوسید لب جانان را

□

گنده پیریست تیره روی جهان

□

ای که تو چشمه حیوان و بهار چمنی

□

ای سنایی جان ده و در بند کام دل مباش

□

دعوی چه کنی؟ داعیه‌داران همه رفتند

□

دیگ خواجه ز گوشت دوشیزه‌ست

□

ریگ ز آب سیر شد من نشدم زهی زهی

□

چون درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست

□

اهل بغداد را زنان بینی

□

زهی سزای محامد محمدبن خطیب

□

که شکیبد ز تو ای جان که جگرگوشه جانی

□

منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد

□

ما نقل باده را ز لب جام کرده‌ایم

□

کار عاقل نیست در دل مهر دلبر داشتن

□

ای نقد تو را زکات نسیه

□

دلیت باید پر عقل و سر ز جهل تهی

□

پسر داشتم چون بلند آفتابی

□

ویحک ای پرده‌ی پرده‌در در ما نگران

□

به خدا کسی نجنبد چو تو تن زنی نجنبی

□

بر دوزخ هم کفر و هم ایمان تراست

□

هنگام فرودین که رساند ز ما درود؟

□

از بس غر و غر زن که به بلخند ادیبانش

□

بی‌دل شده‌ام بهر دل تو

□

فریاد از آن دو چشمک جادوی دلفریب

□

کار من تا به زلف یار من است

□

تا سرا پرده زد به علیین

□

آن شمع چو شد طرب فزایی

□

چه رنگهاست که آن شوخ دیده نامیزد

□

آه که از جور چرخ، وز ستم روزگار

□

سرخ گویی همیشه غر باشد

□

ای دیده من جمال خود اندر جمال تو

□

چند گردی گرد این بیچارگان؟

□

دی فرد و خفته بخت سوی ارمن آمدم

□

در میان کفر و دین بی اتفاق آن و این

□

هر روز بگه ای شه دلدار درآیی

□

ای به بر کرده بی وفایی را

□

باز بر شاخسار حیله و فن

□

جهان پر درد می‌بینم دوا کو

□

سراندازان همی‌آیی ز راه سینه در دیده

□

چنین در کارها بسیار مندیش

□

بر کوس نوای نو بردار به صبح اندر

□

جوینده‌ی جان آمده ای عقل زهی کو

□

مگریز ز آتش که چنین خام بمانی

□

هر که در عاشقی تمام بود

□

زهی رویت بهار زندگانی

□

ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت

□

سماع آمد هلا ای یار برجه

□

آن کژدم زلف تو که زد بر دل من نیش

□

غرق مهر شاه دیدم آفتاب و ماه را

□

ای ز عشق دین سوی بیت‌الحرام آورده رای

□

ای دیده ز نم زبون نگشتی

□

دوش یارم به بر خویش مرا بار نداد

□

هزار حیف که از گلشن جهان آخر

□

در همه ملک ندید از مه مردان شاه

□

ای گرد عاشقانت از رشک تخته بسته

□

دوست چنان باید کان منست

□

آب شهوت مریز خاقانی

□

ای پدیدار آمده همچون پری با دلبری

□

ای نرفته از دل من اندرآ شاد آمدی

□

ای یار سر مهر و مراعات تو دارم

□

بوی گل و نسیم صبا می‌توان شدن

□

ای جهانی پر از حکایت تو

□

بده آن باده جانی که چنانیم همه

□

آنرا که خدا از قلم لطف نگارد

□

خنده‌ی سر به مهر زد دم صبح

□

ای دل اندر بیم جان از بهر دل بگداخته

□

گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی

□

دل به تحفه هر که او در منزل جانان کشد

□

نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا

□

مردی و جوانمردی آئین و ره ماست

□

آن یار غریب من آمد به سوی خانه

□

هر کو به خرابات مرا راه نماید

□

باعث مردن بلای عشق باشد مرا

□

همه جانست سر تا پای جانان

□

سلام علیک ای مقصود هستی

□

چنین زرد و نوان مانند نالی

□

به گلگشت جنان گل می‌فرستم

□

آن طبع را که علم و سخاوت شعار نیست

□

در پرده خاک ای جان عیشی است به پنهانی

□

نرگسین چشما به گرد نرگس تو تیر چیست

□

جو به جو راز جهان بنمود صبح

□

به درگاه عشقت چه نامی چه ننگی

□

آن ماه همی‌تابد بر چرخ و زمین یا نی

□

باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را

□

مکن منع تماشایی ز دیدن

□

بی صحبت تو جهان نخواهم

□

ز لقمه‌ای که بشد دیده تو را پرده

□

تا سوی خرابات شد آن شاه خرابات

□

گویند کز تبی ملک الشرق درگذشت

□

گرچه از جمع بی نیازانیم

□

کسی کو را بود در طبع سستی

□

گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند

□

صد هزار افسوس کز بی‌مهری گردون نهاد

□

بتا پای این ره نداری چه پویی

□

برگذری درنگری جز دل خوبان نبری

□

بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مرکبش

□

ساقیا کمتر می امشب از کرم دادی مرا

□

ای بنده ره شوق ملک بی خطری نیست

□

ای یار غلط کردی با یار دگر رفتی

□

همواره جفا کردن تا کی بود ای دلبر

□

خدایا قطره‌ام را شورش دریا کرامت کن

□

تخم بد کردن نباید کاشتن

□

الا ای جان قدس آخر به سوی من نمی‌آیی

□

ناز را رویی بباید همچو ورد

□

در دهر سیه سپیدم افکند

□

ما همه راه لب آن دلبر یغما زنیم

□

بیا ای یار کامروز آن مایی

□

چون نهی زلف تافته بر گوش

□

دریغ از حاجی ابراهیم آن دانای روشندل

□

ای شکسته رونق بازار جان بازار تو

□

برآ بر بام ای عارف بکن هر نیم شب زاری

□

ای یار بی تکلف ما را نبید باید

□

بنشست و ز رخ پرده برانداخته برخاست

□

من نه ارزیزم ز کان انگیخته

□

ای آنک جمله عالم از توست یک نشانی

□

روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم

□

چه بود هستی فانی که نثار تو کنم؟

□

لبیک زنان عشق ماییم

□

هین که خروس بانگ زد وقت صبوح یافتی

□

معشوقه از آن ظریفتر نیست

□

دوش در آغوشم آمد آن مه نخشب

□

در راه عشق ای عاشقان خواهی شفا خواهی الم

□

افند کلیمیرا از زحمت ما چونی

□

ای مسلمانان مرا در عشق آب بت غیر تست

□

مانده‌ام در شکنج رنج و تعب

□

غریب و عاشقم بر من نظر کن

□

دل آتش پرست من که در آتش چو گوگردی

□

دارم سر خاک پایت ای دوست

□

دبیران را منم استاد و میران را منم قدوه

□

ای مسلمانان خلایق حال دیگر کرده‌اند

□

چون تو آن روبند را از روی چون مه برکنی

□

الا ای دلربای خوش بیا کامد بهاری خوش

□

نه پشت پای بر اندیشه می‌توانم زد

□

ای ناگزران عقل و جانم

□

تن مزن ای پسر خوش دم خوش کام بگو

□

روی او ماهست اگر بر ماه مشک افشان بود

□

رضیت بما قسم الله لی

□

ای نقاب از روی ماه آویخته

□

ای ساکن جان من آخر به کجا رفتی

□

با او دلم به مهر و مودت یگانه بود

□

گر به کوه اندر پلنگی بودمی

□

کودکی داشتم خراباتی

□

ای آنک اندر باغ جان آلاجقی برساختی

□

ای همه گفتار خوب بی‌کردار،

□

یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما

□

بند ترکش یک زمان ای ترک زیبا باز کن

□

گیرم که نبینی رخ آن دختر چینی

□

اندر دل من عشق تو نور یقینست

□

با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است

□

کفر و ایمان دو طریقیست که آن پنهان نیست

□

آمد خیال آن رخ چون گلستان تو

□

از آن می خوردن عشقست دایم کار من هر شب

□

ای روز رفتگان جگر شب فرو درید

□

خاک را از باد بوی مهربانی آمدست

□

آن را که به لطف سر بخاری

□

الحق نه دروغ سخت زارم

□

دلربایانه دگر بر سر ناز آمده‌ای

□

ای یوسف ایام ز عشق تو سنایی

□

ای جان و دل از عشق تو در بزم تو پا کوفته

□

زینهار ای یار گلرخ زینهار

□

ای زلف تو بر هم زن فرزانگی ما

□

ای همه انصاف‌جویان بنده‌ی بیداد تو

□

هر کی از نیستی آید به سوی او خبری

□

چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس

□

با حلقه‌ی ارادت ساغر به گوش کن

□

خورشید تویی و ذره ماییم

□

نور دل ما روی خوش تو

□

ایام چو من عاشق جانباز نیابد

□

تا به مستی نرسد بر لب ساقی لب ما

□

الا ای لعبت ساقی ز می پر کن مرا جامی

□

گر وسوسه ره دهی به گوشی

□

ای گنبد زنگارگون ای پرجنون پرفنون

□

ما از امیدها همه یکجا گذشته‌ایم

□

او چنان داند که ما در عشق او کمتر زنیم

□

بگردان ساقی مه روی جام

□

ماهرویا در جهان آوازه‌ی تست

□

طالب جانان به جان خریده الم را

□

نی‌نی به ازین باید با دوست وفا کردن

□

بیا جانا که امروز آن مایی

□

صبح پیروزی برآمد زود بر خیز ای پسر

□

طاقت کجاست روی عرقناک دیده را؟

□

ای دوست ره جفا رها کن

□

مبارک باشد آن رو را بدیدن بامدادانی

□

تا جهان باشد نخواهم در جهان هجران عشق

□

برقع زرنگار بندد صبح

□

او کیست مرا یارب او کیست مرا یارب

□

در عشق کجا باشد مانند تو عشقینی

□

هر که در بند خویشتن نبود

□

نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم!

□

بردیم باز از مسلمانی زهی کافر بچه

□

باز ترش شدی مگر یار دگر گزیده‌ای

□

مرحبا مرحبا برای هلالا

□

خوان خسرو فلک مثال و در او

□

حلقه‌ی ارواح بینم گرد حلقه‌ی گوش تو

□

ز ما برگشتی و با گل فتادی

□

رازی ز ازل در دل عشاق نهانست

□

فلک کینه گرا دوش به آهنگ جفا

□

تا بد و نیک جهان پیش تو یکسان نشود

□

تو دیده گشته و ما را بکرده نادیده

□

ای من غلام روی تو تا در تنم باشد نفس

□

من که خاقانیم جفای وطن

□

ساقیا برخیز و می در جام کن

□

زان جای بیا خواجه بدین جای نه جایی

□

تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط

□

کنون که از کمر کوه، موج لاله گذشت

□

غالیه بر عاج برآمیختی

□

خدایا مطربان را انگبین ده

□

تا بدیدم بتکده بی بت دلم آتشکدست

□

من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام

□

ای پسر گونه ز عشقت دست بر سر دارمی

□

ای جان و جهان آخر از روی نکوکاری

□

تا جایزی همی نشناسی ز لایجوز

□

محیط مروت که جوید نقاب

□

ای دو زلفت دراز و بالا هم

□

چهره زرد مرا بین و مرا هیچ مگو

□

اگر نه بسته‌ی این بی‌هنر جهان شده‌ای

□

نه دست آن که بگیریم زلف ماهی را

□

ای سنایی جهد کن تا پیش سلطان ضمیر

□

اگر خورشید جاویدان نگشتی

□

تا هلاک عاشقان از طره‌ی شبرنگ تست

□

خار بدرودن به مژگان خاره فرسودن به دست

□

ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی

□

اگر امروز دلدارم کند چون دوش بدمستی

□

سرگران از چشم دلبر دوش چون بر ما گذشت

□

گر باغبان نظر به گلستان کند تو را

□

مسلم کن دل از هستی مسلم

□

رقصان شو ای قراضه کز اصل اصل کانی

□

هر زمان چنگ بر کنار مگیر

□

دل را کجا به زلف رسا می‌توان رساند؟

□

باز ماندم در بلایی الغیاث ای دوستان

□

تا چه عشق است آن صنم را با دل پرخون شده

□

شور در شهر فگند آن بت زنارپرست

□

آمد به جلوه شاهد بالا بلند ما

□

ای شوخ دیده اسب جفا بیش زین مکن

□

هیچ خمری بی‌خماری دیده‌ای

□

مارا مدار خوار که ما عاشقیم و زار

□

با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست

□

تا به گرد روی آن شیرین پسر گردم همی

□

بی‌برگی بستان بین کمد دی دیوانه

□

می ده ای ساقی که می به درد عشق آمیز را

□

رشیدکا ز تهی مغزی و سبک خردی

□

آن جام لبالب کن و بردار مرا ده

□

با من ای عشق امتحان‌ها می‌کنی

□

جمع خراباتیان سوز نفس کم کنید

□

ای نگار روحانی! خیز و پرده بالا زن

□

ساقیا مستان خواب‌آلوده را آواز ده

□

جانا تویی کلیم و منم چون عصای تو

□

من ترا ام حلقه در گوش ای پسر

□

به تعریض گفتی که خاقانیا

□

خنده گریند همی لاف زنان بر در تو

□

ای بی‌تو محال جان فزایی

□

هر که او معشوق دارد گو چو من عیار دار

□

ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن

□

باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی

□

خواجه اگر تو همچو ما بیخود و شوخ و مستی

□

تا کی از آرزوی جاه و خطر

□

بوسه آخر نزدم آن دهن نوشین را

□

ما را میفگنید که ما اوفتاده‌ایم

□

نه چرخ زمرد را محبوس هوا کردی

□

این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشان نهاد

□

از سر کوی تو گر عزم سفر می‌داشتم

□

سنایی سنای خرد را سزاست

□

چون درشوی در باغ دل مانند گل خوش بو شوی

□

زلف پر تابت ما در تاب کرد

□

وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا

□

وجود عشق عاشق را وجود اندر عدم سازد

□

در جهان گر بازجویی نیست بی‌سودا سری

□

زلف چون زنجیر و چون قیر ای پسر

□

آن می‌کشد ار دور ز کوی تو بمیرم

□

در جهان دردی طلب کان عشق سوز جان بود

□

پیش جوش عفو بی‌حد تو شاه

□

تا رقم عاشقی در دلم آمد پدید

□

آن که مرادش تویی از همه جویاتر است

□

ای من مه نو به روی تو دیده

□

چنان گشتم ز مستی و خرابی

□

روزی بت من مست به بازار برآمد

□

در خیابان باغ، فصل بهار

□

چیست آن زلف بر آن روی پریشان کردن

□

با زر غم و بی‌زر غم آخر غم با زر به

□

ای داده دل و هوش بدین جای سپنجی

□

آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را

□

اگر ذاتی تواند بود کز هستی توان دارد

□

باغ است و بهار و سرو عالی

□

ای زلف تو بند و دام عاشق

□

ما نقش دلپذیر ورق‌های ساده‌ایم

□

ای چشم و چراغ آن جهانی

□

دل من دل من دل من بر تو

□

ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام نیست

□

ای جهان داوری که دوران را

□

جانا ز لب آموز کنون بنده خریدن

□

نیستی عاشق ای جلف شکم خوار گدای

□

گر سال عمر من به سر آید روا بود

□

حیف ز حاجی نبی گوهر بحر وجود

□

تا مسند کفر اندر اسلام نهادستی

□

جود الشموس علی الوری اشراق

□

ماه رویا گرد آن رخ زلف چون زنجیر چیست

□

مرگ بر بالین وجانان غافل است

□

غلاما خیز و ساقی را خبر کن

□

برون کن سر که جان سرخوشانی

□

مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

□

از یار ز ناسازی اغیار گذشتیم

□

سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جان ای جان

□

آمده‌ای که راز من بر همگان بیان کنی

□

گر تو پنداری که جز تو غمگسارم نیست هست

□

تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را

□

ما قد ترا بنده‌تر از سرو روانیم

□

ای خوشا عیشی که باشد ای خوشا نظاره‌ای

□

بسته‌ی یار قلندر مانده‌ام

□

به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم

□

تا کی ز هر کسی ز پی سیم بیم ما

□

ناگاه درافتادم زان قصر و سراپرده

□

ای ساقی خیز و پر کن آن جام

□

از جلوه حسنت که بری از همه عیب است

□

مهر بنده‌ی آن رخ چون ماه باد

□

نی تو شکلی دگری سنگ نباشی تو زری

□

من کیستم ای نگار چالاک

□

ماهم اگر به قهر شد از لطف باز گشت

□

سوز شوق ملکی بر دلت آسان نشود

□

ای دل تو بگو هستم چون ماهی بر تابه

□

ای صنم در دلبری هم دست و هم دستان تراست

□

ز گفته‌ی تو بجوشید طبع خاقانی

□

اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی

□

هله هشدار که با بی‌خبران نستیزی

□

با من بت من تیغ جفا آخته دارد

□

ز خال عنبرین افزون ز زلف یار می‌ترسم

□

دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده‌ایم

□

گرم سیم و درم بودی مرا مونس چه کم بودی

□

ای لعبت صافی صفات ای خوشتر از آب حیات

□

جام ز می دو قله کن خاص برای صبح‌دم

□

مرا عشقت بنامیزد بدانسان پرورید ای جان

□

چرا ز اندیشه ای بیچاره گشتی

□

هر شب نماز شام بود شادیم تمام

□

رسید موکب نوروز و چشم فتنه غنود

□

دیده نبیند همی، نقش نهان ترا

□

از آتش ناپیدا دارم دل بریانی

□

ای بس قدح درد که کردست دلم نوش

□

میفشان جعد عنبر فام را

□

ما کلاه خواجگی اکنون ز سر بنهاده‌ایم

□

مرا در خنده می‌آرد بهاری

□

روزی دل من مرا نشان داد

□

تاج دولت تا ز خاک درگهش بر سر زدم

□

ای به راه عشق خوبان گام بر میخواره زن

□

ای دل به کجایی تو آگاه هیی یا نه

□

هر کرا در دل بود بازار یار

□

من که مشتاقم به جان برگشته مژگان تو را

□

دی ناگه از نگارم اندر رسید نامه

□

بت من ز در درآمد به مبارکی و شادی

□

مردم اگر این تن ساسیستی

□

ای ضیاء السلطنه ای بانوی گیتی مدار

□

از پی تو ز عدم ما به جهان آمده‌ایم

□

عشق بین با عاشقان آمیخته

□

مرا عشق نگارینم چو آتش در جگر بندد

□

کیفیت نگاه تو از جام خوش‌تر است

□

ای شادی و غم ز صلح و جنگ تو

□

در رنگ یار بنگر تا رنگ زندگانی

□

ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری

□

پی وصل تو ما را زور و زری نیست

□

ربی و ربک‌الله ای ماه تو چه ماهی

□

ایا خورشید بر گردون سواره

□

بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته‌ام

□

مکن حجاب وجودت لباس دیبا را

□

ای بی سببی از بر ما رفته به آزار

□

گوید آن دلبر که چون همدل شدی

□

دگر گردی روا باشد دلم غمگین چرا باشد

□

هر که در زنجیر آن مشکین سلاسل ماند، ماند

□

خه خه ای جان علیک عین‌الله

□

برو برو که به بز لایق است بزغاله

□

تا خیال آن بت قصاب در چشم منست

□

نخست نغمه‌ی عشاق فصل گل این است

□

نشود پیش دو خورشید و دو مه تاری تیر

□

صنما چگونه گویم که تو نور جان مایی

□

دلبرا تا نامه‌ی عزل از وصالت خوانده‌ام

□

همی ریزد به روی یکدگر دلهای مجروحان

□

دلا تا کی سر گفتار داری

□

ای از تو من برسته ای هم توام بخورده

□

جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی؟

□

شاعر مفلق منم، خوان معانی مراست

□

ای سنایی خیز و بشکن زود قفل میکده

□

ای شاه تو ترکی عجمی وار چرایی

□

خویشتن داری کنید ای عاشقان با درد عشق

□

خوشا فصل بهار و رود کارون

□

جانا دل دشمنان حزین کن

□

بنشسته به گوشه‌ای دو سه مست ترانه گو

□

لشکر شب رفت و صبح اندر رسید

□

این غر غرچه جغد دمن است

□

ای مهر تو بر سینه‌ی من مهر نهاده

□

چو نماز شام هر کس بنهد چراغ و خوانی

□

ماه مجلس خوانمت یا سرو بستان ای پسر

□

بدرود گفت فر جوانی

□

تماشا را یکی بخرام در بستان جان ای جان

□

من سرخوش و تو دلخوش غم بی‌دل و بی‌سر به

□

از همت عشق بافتوحم

□

ای باغ داد و بیضه‌ی بغداد مرحبا

□

آن دلبر عیار من ار یار منستی

□

مکن ای دوست نشاید که بخوانند و نیایی

□

از هر چه گمان بر دلم یار نه آن بود

□

باز به پا کرد نوبهار، سرادق

□

ای مونس جان من خیال تو

□

باده بده باد مده وز خودمان یاد مده

□

وصال حالت اگر عاشقی حلال کند

□

یک اشارت و تو بر قتل جهان بسیار است

□

ای ز آب زندگانی آتشی افروخته

□

چه جمال جان فزایی که میان جان مایی

□

از فلک در تاب بودم دی و دوش

□

خان احمد دون کز ستم و ظلم پیاپی

□

بیخ اقبال که چون شاخ زد از باغ هنر

□

ای ز هجرانت زمین و آسمان بگریسته

□

زینهاد این یادگار از دست رفت

□

هر جا کشند صورت زیبای شاه را

□

چشمکان پیش من پر آب مکن

□

شکنی شیشه مردم گرو از من گیری

□

کیوان چو قران به برج خاکی افگند

□

ما اختیار خویش به صهبا گذاشتیم

□

آخر شرمی بدار چند ازین بدخویی

□

هر روز فقیران را هم عید و هم آدینه

□

چه خواهی کرد قرایی و طامات

□

بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم

□

مکن آن زلف را چو دال مکن

□

امروز در این شهر نفیر است و فغانی

□

جاودان خدمت کنند آن چشم سحر آمیز را

□

مغز من اقلیم دانش، فکرتم بیدای او

□

سنایی کنون با ضیا و سناست

□

هم نظری هم خبری هم قران را قمری

□

جمالت کرد جانا هست ما را

□

تا طرف نقاب از رخ رخشان تو برخاست

□

گاه آن آمد بتا کاندر خرابی دم زنی

□

بدید این دل درون دل بهاری

□

تا گل لعل روی بنمودست

□

سخن بزرگ شود چون درست باشد و راست

□

زهی سروی که از شرمت همه خوبان سرافگنده

□

هم صدوا هم عتبوا عتابا ما له سبب

□

در دل آن را که روشنایی نیست

□

کارم از دست پایمرد گذشت

□

باش تا حسن نگارم خیمه بر صحرا زند

□

گر سران را بی‌سری درواستی

□

بر مرکبی به تندی شیطانی

□

خسرو کشور سخن مشتاق

□

جانا نخست ما را مرد مدام گردان

□

هشیار شدم ساقی دستار به من واده

□

زهی حسن و زهی عشق و زهی نور و زهی نار

□

سر چو آه عاشقان برکرد صبح

□

از عشق آن دو نرجس وز مهر آن دو لاله

□

ای ماه اگر باز بر این شکل بتابی

□

نگه کن سحرگه به زرین حسامی

□

ما ز غفلت رهزنان را کاروان پنداشتیم

□

آراست جهاندار دگرباره جهان را

□

از دار ملک لم یزل ای شاه سلطان آمدی

□

ای همه خوبی در آغوش شما

□

یا صفوة الرحمن شافع خلقه

□

تا ما به سر کوی تو آرام گرفتیم

□

با تو عتاب دارم جانا چرا چنینی

□

آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر بود

□

تو آن شهریاری که از آستینت

□

تو آفت عقل و جان و دینی

□

یکی طوطی مژده آور یکی مرغی خوش آوازی

□

عشق بازیچه و حکایت نیست

□

دوستی کو تا به جان دربستمی

□

ای دریغا گر رسیدی دی به من پیغام تو

□

ای پرده در پرده بنگر که چه‌ها کردی

□

گر تو پنداری ترا لطف خدایی نیست هست

□

دگر باره خیاط باد صبا

□

موی چون کافور دارم از سر زلفین تو

□

هر لحظه یکی صورت می‌بینی و زادن نی

□

بهار دل دوستدار علی

□

رفیقا شناسی که من ز اهل شروان

□

ای سنایی در ره ایمان قدم هشیار زن

□

کجا شد عهد و پیمانی که کردی

□

ای پسر عشق را شکایت نیست

□

دیدن روی تو ظلم است و ندیدن مشکل است

□

یار اگر در کار من بیمار ازین به داشتی

□

همه خوردند و برفتند و بماندم من و تو

□

تا نگار من ز محفل پای در محمل نهاد

□

ترک چشم تو بیارست صف مژگان را

□

مبارز او بود کاول غزا با جان و تن گیرد

□

آه کان سایه خدا گوهردلی پرمایه‌ای

□

احسنت و زه ای نگار زیبا

□

الهی ازین ششپر بی‌نظیر

□

آمد بر من جهان و جانم

□

این ترک ماجرا ز دو حکمت برون نبو

□

ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام را

□

گنج عمری داشتی خاقانیا

□

عاشقی گر خواهد از دیدار معشوقی نشان

□

خضری به میان سینه داری

□

کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشتن خندد

□

اگر به بندگی ارشاد می‌کنیم ترا

□

جان جز پیش خود چمانه منه

□

مبارک باد آمد ماه روزه

□

راه فقرست ای برادر فاقه در وی رفتنست

□

تا خانه‌ی تقدیر بساط چمن آراست

□

زان خط که تو بر عارض گلنار کشیدی

□

مه ما نیست منور تو مگر چرخ درآیی

□

ای من غلام عشق که روزی هزار بار

□

به غم نشاط من خاکسار نزدیک است

□

به صفت گر چه نقش بی جانم

□

گل را نگر ز لطف سوی خار آمده

□

برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش

□

به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پیمان را

□

چشم روشن بادمان کز خود رهایی یافتیم

□

گر چه به زیر دلقی شاهی و کیقبادی

□

هر زمان از عشق جانانم وفایی دیگرست

□

خاکی به لب گور فشاندیم و گذشتیم

□

پر کن صنما هلاقنینه

□

خلاصه دو جهان است آن پری چهره

□

این چه جمالست و ناز کز تو در ایام تست

□

دی در میان مستی خنجر کشیده برخاست

□

مرحبا بحری که از آب و گلش گوهر برند

□

چنین باشد چنین گوید منادی

□

عاشقی تا در دل ما راه کرد

□

گفت فیاض خان والا شان

□

ای دل ار مولای عشقی یاد سلطانی مکن

□

از بامدادان ساغری پر کرد خوش خماره‌ای

□

من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم

□

به هر غمی که رسد از تو خاطرم شاد است

□

صنما آن خط مشکین که فراز آوردی

□

گر من از اسرار عشقش نیک دانا بودمی

□

هر که در کوی خرابات مرا بار دهد

□

دامن قاتل به دست آمد دم بسمل مرا

□

دلم بربود شیرینی نگاری سرو سیمینی

□

ای ز گلزار جمالت یاسمین پا کوفته

□

ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد

□

اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام امشب

□

ای قوم مرا رنجه مدارید علی‌الله

□

ای پرده در پرده بنگر که چه‌ها کردی

□

در کوی ما که مسکن خوبان سعتریست

□

سپهر مجد و خورشید سماحت اختر عزت

□

تا کی از عشوه و بهانه‌ی تو

□

بیا ای عارف مطرب چه باشد گر ز خوش خویی

□

عشق ازین معشوقگان بی وفا دل بر گرفت

□

پایه عمر گران‌مایه بر آب است برآب

□

ای وصل تو دستگیر مهجوران

□

چون بسته کنی راهی آخر بشنو آهی

□

توبه‌ی من جزع و لعل و زلف و رخسارت شکست

□

ای از لب تو به خون رخ لعل خضاب

□

ای برادر در ره معنی قدم هشیار زن

□

من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری

□

میر خوبان را کنون منشور خوبی در رسید

□

جستیم راه میکده و خانقاه را

□

تا شیفته‌ی عارض گلرنگ فلانم

□

کجا شد عهد و پیمان را چه کردی

□

معشوق که او چابک و چالاک نباشد

□

از سر خرده‌ی جان سخت دلیرانه گذشت

□

ای راه ترا دلیل دردی

□

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

□

بر من از عشقت شبیخون بود دوش

□

عطسه‌ی سحر حلال من فلکی بود

□

ای خدایی که رهیت افسر دو جهان نشود

□

هله ای پری شب رو که ز خلق ناپدیدی

□

هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود

□

از پختگی است گر نشد آواز ما بلند

□

عربی‌وار دلم برد یکی ماه عرب

□

یا عاشقین المقصد سیحوا الی ما ترشدوا

□

تا من به تو ای بت اقتدی کردم

□

لاف از دم عاشقان زند صبح

□

جانا اگر چه یار دگر می‌کنی مکن

□

دلا رو رو همان خون شو که بودی

□

آنکس که ز عاشقی خبر دارد

□

سبکروان به زمینی که پا گذاشته‌اند

□

الا ای نقش کشمیری الا ای حور خرگاهی

□

ای جنبش هر شاخی از لون دگر میوه

□

آنچه‌ت بکار نیست چرا جوئی؟

□

طبیب اهل دل آن چشم مردم آزار است

□

منسوخ شد مروت و معدوم شد وفا

□

می‌زن سه تا که یکتا گشتم مکن دوتایی

□

چون دو زلفین تو کمند بود

□

جذبه‌ی شوق اگر از جانب کنعان نرسد

□

عاشقم بر لعل شکرخای تو

□

زرگر آفتاب را بسته گاز می‌کنی

□

ای بلبل وصل تو طربناک

□

شیوه‌ی خوش منظران چهره نشان دادن است

□

هر گه که به تو در نگرم خیره بمانم

□

ای خیالی که به دل می‌گذری

□

نخواهم من طریق و راه طامات

□

گردباد دامن صحرای بی‌سامانیم

□

ای بنام و خوی خوش میراث دار مصطفا

□

روزی تو مرا بینی میخانه درافتاده

□

دوش تا روز من از عشق تو بودم به خروش

□

چشمه‌ی خون ز دلم شیفته‌تر کس را نی

□

روشن آن بدری که کمتر منزلش عالم بود

□

گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

□

جانا بجز از عشق تو دیگر هوسم نیست

□

از فسون عالم اسباب خوابم می‌برد

□

تا معتکف راه خرابات نگردی

□

ای جان ای جان فی ستر الله

□

دلبر من عین کمالست و بس

□

گر به تیغت می‌زند گردن بنه تسلیم را

□

گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خانه‌ای

□

چو اسم شمس دین اسما تو دیدی

□

ساقیا دانی که مخموریم در ده جام را

□

روی کار دیگران و پشت کار من یکی است

□

رورو که دل از مهر تو بد عهد گسستیم

□

ای بخاری را تو جان پنداشته

□

من کیم کاندیشه‌ی تو هم نفس باشد مرا

□

نازم خدنگ غمزه‌ی آن دل‌پذیر را

□

ای نهاده پای همت بر سر اوج سما

□

به شکرخنده بتا نرخ شکر می‌شکنی

□

ای جهان افروز دلبر ای بت خورشید فش

□

دل رفت و ز خون دیده ما را

□

ای نموده عاشقی بر زلف و چاک پیرهن

□

چو سرمست منی ای جان ز درد سر چه غم داری

□

دوش مرا عشق تو از جامه برانگیخت

□

ترک چشمش که مست و مخمور است

□

عاشق نشوی اگر توانی

□

یک روز مرا بر لب خود میر نکردی

□

چو دانستم که گردنده‌ست عالم

□

به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی

□

ای هوایی یار یک ره تو هوای یار زن

□

ای خواجه سلام علیک از زحمت ما چونی

□

این رنگ نگر که زلفش آمیخت

□

دی به رهش فکنده‌ام طفل سرشک دیده را

□

باز افتادیم در سودای تو

□

آفتابا سوی مه رویان شدی

□

راه عشق از روی عقل از بهر آن بس مشکلست

□

دوشینه ز رنج دهر بدخواه

□

ای سنایی ز جسم و جان تا چند

□

بیامد عید ای ساقی عنایت را نمی‌دانی

□

ای پر در گوش من ز چنگت

□

چون خاک می‌شود به رهت جان پاک ما

□

همچو مردان یک قدم در راه دین باید نهاد

□

ای شه جاودانی وی مه آسمانی

□

ای پیک عاشقان گذری کن به بام دوست

□

دردا که بود خاصیت این چشم ترم را

□

طلب ای عاشقان خوش رفتار

□

ای دل سرگشته شده در طلب یاوه روی

□

ای سنایی کفر و دین در عاشقی یکسان شمر

□

هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا برخاست

□

زیبد ار بی مایه عطاری کند پیوسته یار

□

گل گفت مرا نرمی از خار چه می‌جویی

□

ای ز خوبی مست هان هشیار باش

□

ما چو صبح از راست گفتاری علم در عالمیم

□

خیز ای بت و در کوی خرابی قدمی زن

□

چو بی‌گاه است و باران خانه خانه

□

ای یوسف حسن و کشی خورشید خوی خوش سیر

□

صف مژگان تو بشکست چنان دل‌ها را

□

روی چو ماه داری زلف سیاه داری

□

ساقی انصاف خوش لقایی

□

گل به باغ آمده تقصیر چراست

□

چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی

□

بی تو یک روز بود نتوانم

□

هر روز پری زادی از سوی سراپرده

□

دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت

□

ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما

□

لولو خوشاب من از چنگ شد یکبارگی

□

مگر تو یوسفان را دلستانی

□

ای مستان خیزید که هنگام صبوحست

□

رفتی و در رکاب تو رفت آبروی گل

□

طالع از طالعت عجایب‌تر

□

چه افسردی در آن گوشه چرا تو هم نمی‌گردی

□

آنی که چو تو گردش ایام ندارد

□

در سینه دلت مایل هر شعله‌ی آهی است

□

مکن در جسم و جان منزل، که این دونست و آن والا

□

جانا تو بگو رمزی از آتش همراهی

□

هر دل که قرین غم نباشد

□

آن بت گل چهره یارب بسته از سنبل نقاب

□

تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد

□

یاور من تویی بکن بهر خدای یاریی

□

ای کم شده وفای تو این نیز بگذرد

□

از دل سخت تو کز سنگ سیه سخت‌تر است

□

ای رفیقان دوش ما را در سرایی سور بود

□

ای صورت روحانی امروز چه آوردی

□

دگر بار ای مسلمانان به قلاشی در افتادم

□

مجوش ای فرومایه گر من تو را

□

صبر کم گشت و عشق روز افزون

□

امروز من و باده و آن یار پری زاده

□

ما عاشق همت بلندیم

□

کاش آن صنم آماده شدی جلوه‌گری را

□

ای رشک رخ حورا آخر چه جمالست این

□

یا ساقی شرف بشراباتک زندی

□

خیز تا ما یک قدم بر فرق این عالم زنیم

□

چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما

□

باز جانها شکار خواهد کرد

□

خوش بود فرش تن نور دیده

□

خیز تا بر یاد عشق خوبرویان می‌زنیم

□

آن که لبش مایه‌ی حلاوت قند است

□

جاوید زی ای تو جان شیرین

□

آتشینا آب حیوان از کجا آورده‌ای

□

خیز تا در صف عقل و عافیت جولان کنیم

□

صد گل به باد رفت و گلابی ندید کس

□

از عشق ندانم که کیم یا به که مانم

□

اگر آب و گل ما را چو جان و دل پری بودی

□

می ده پسرا که در خمارم

□

بر سر شه ره عجزیم کمر بربندیم

□

گر رهی خواهی زدن بر پرده‌ی عشاق زن

□

با دل گفتم چرا چنینی

□

فراق آمد کنون از وصل برخوردار چون باشم

□

هوا چکیده‌ی نورست در شب مهتاب

□

ای ماه ماهان چند ازین ای شاه شاهان چند ازین

□

الا یا ساقیا انی لظمن و مشتاق

□

روا داری که بی روی تو باشم

□

مهمانسجت دروع مجد فی‌السماء

□

سینه مکن گرچه سمن سینه‌ای

□

به بخت و طالع ما ای افندی

□

سکوت معنویان را بیا و کار بساز

□

می‌کند یادش دل بیتاب و از خود می‌رود

□

ای گشته ز تابش صفای تو

□

مسلمانان مسلمانان مرا جانی است سودایی

□

چو آمد روی بر رویم که باشم من که من باشم

□

گر نه زلفش پی شبیخون است

□

عاشقا قفل تجرد بر در آمال زن

□

صنما چونک فریبی همه عیار فریبی

□

کار تو پیوسته آزارست گویی نیست هست

□

صبح و شامی و ماه‌رخساری

□

ایا معمار دین اول دل و دین را عمارت کن

□

ای کرده چهره تو چو گلنار شرم تو

□

ای نهاده بر گل از مشک سیه پیچان دو مار

□

انی لاخدم ناصح الخلفاء

□

سر بر خط عاشقی نهادیم

□

بر یکی بوسه حقستت که چنان می‌لرزی

□

زهی مه رخ زهی زیبا بنامیزد بنامیزد

□

گر چه از وعده‌ی احسان فلک پیر شدیم

□

زهی پیمان شکن دلبر نکوپیمان به سر بردی

□

یا رجلا حصیده مجبنه و مبخله

□

ای چهره‌ی تو چراغ عالم

□

امشرب الخضر ماء بغداد

□

عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره‌ای

□

با این همه مهر و مهربانی

□

ای ز عشقت روح را آزارها

□

به زیر چرخ دل شادمان نمی‌باشد

□

ای گردن احرار به شکر تو گرانبار

□

ناموس مکن پیش آ ای عاشق بیچاره

□

ای جان جهان کبر تو هر روز فزونست

□

یاسیف ناظرة کصبح مسفر

□

دگر بار ای مسلمانان ستمگر گشت جانانم

□

در کوی کی می‌گردی ای خواجه چه می‌خواهی

□

نه سیم نه دل نه یار داریم

□

حیف از حاجی محمد صادق روش ضمیر

□

ای چون تو ندیده جم آخر چه جمالست این

□

به قرار تو او رسد که بود بی‌قرار تو

□

ای خداوندان مال الاعتبار الاعتبار

□

چشم بیمار تو شد باعث بیماری ما

□

چون در معشوق کوبی حلقه عاشق‌وار زن

□

خداوندا زکات شهریاری

□

ما فوطه و فوطه پوش دیدیم

□

بیخود ز نوای دل دیوانه‌ی خویشم

□

دلم بردی و جان بر کار داری

□

ای سراندازان همه در عشق تو پا کوفته

□

شاه را خواهی که بینی، خاک شو درگاه را

□

وها فارسیا بالحجازی اشفع

□

این چه رنگست برین گونه که آمیخته‌ای

□

گر شمس و قمر خواهی نک شمس و قمر باری

□

تا ز سر شادی برون ننهند مردان صفا

□

عزیزم بهر آزارم نهانی

□

چنگ در فتراک عشق هیچ بت رویی مزن

□

ای صد هزار خرمن‌ها را بسوخته

□

برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی

□

رضع الموالی غیاث الخلق طرا

□

ای کعبه‌ی من در سرای تو

□

مرا چون ناف بر مستی بریدی

□

ای رخ تو بهار و گلشن من

□

ما تازه روی چون صدف از دانه‌ی خودیم

□

ای جان و جهان من کجایی

□

مکن راز مرا ای جان فسانه

□

آبرویی کان شود بی علم و بی عقل آشکار

□

غض الزمان و غض عین کماله

□

چرا ز روی لطافت بدین غریب نسازی

□

صنما تو همچو آتش قدح مدام داری

□

چون همی از باغ بوی زلف یار ما زند

□

مرگ سبکروان طلب، آرمیدن است

□

کر ناگه گنبد بسیار سال عمر خوار

□

ای بر سر بازاری دستار چنان کرده

□

جانا نگویی آخر ما را که تو کجایی

□

تا اختیار کردم سر منزل رضا را

□

تا بدیدم زلف عنبرسای تو

□

صنما چنان لطیفی که به جان ما درآیی

□

ای آنکه رخ چو ماه داری

□

شمع بزم اهل دل آقا علی‌اکبر که بود

□

خورشید چو از حوت به برج حمل آمد

□

ابناء ربیعنا تعالوا

□

عقل کل در نقش روی دلبرم حیران بماند

□

به جان تا شوق جانان است ما را

□

بتی که گر فکند یک نظر بر آتش و آب

□

هست اندر غم تو دلشده دانشمندی

□

آمد گه آنکه ساغر آریم

□

بهارا! بهل تا گیاهی برآید

□

خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین

□

آورد طبیب جان یک طبله ره آوردی

□

ای نگار دلبر زیبای من

□

در خلوتی که ره نیست پیغمبر صبا را

□

مرد هشیار در این عهد کمست

□

پیش شمع نور جان دل هست چون پروانه‌ای

□

روزی من آخر این دل و جان را خطر کنم

□

امیر داد گستر خان عادل

□

صنما چبود اگر بوسگکی وام دهی

□

افتاد دل و جانم در فتنه طراری

□

جام را نام ای سنایی گنج کن

□

نگارم گر به چین با طره‌ی پرچین شود پیدا

□

ما عشق روی آن نگاریم

□

تو کیی در این ضمیرم که فزونتر از جهانی

□

در ره روش عشق چه میری چه اسیری

□

آه که از جور فلک شد به باد

□

بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

□

چو دید آن طره کافر مسلمان شد مسلمانی

□

گر کار بجز مستی اسکندر می من

□

چنان بر صد مرغ دل فکند آن زلف پرچین را

□

نیست عشق لایزالی را در آن دل هیچ کار

□

بشنیده بدم که جان جانی

□

ای زبده‌ی راز آسمانی

□

غم نه گر خاکم به باد از تندی خوی تو رفت

□

ای مسلمانان ندانم چاره‌ی دل چون کنم

□

همرنگ جماعت شو تا لذت جان بینی

□

ای ببرده آب آتش روی تو

□

بار محبت از همه باری گران‌تر است

□

صبحدمان مست برآمد ز کوی

□

آه از عشق جمال حوریی

□

این ابلهان که بی‌سبب دشمن منند

□

نهفته روی به برگ اندرون گلی محجوب

□

روز بر عاشقان سیاه کند

□

یکی دودی پدید آمد سحرگاهی به هامونی

□

گفتی که نخواهیم ترا گر بت چینی

□

پیام باد بهار از وصال جانان است

□

نگویی تا به گلبن بر چه غلغل دارد آن قمری

□

آه از آن رخسار برق انداز خوش عیاره‌ای

□

روزی که جان من ز فراقش بلا کشد

□

ز دوری تو دو چشمم چو رود جیحون است

□

ساقیا مستان خواب آلوده را بیدار کن

□

زهی چشم مرا حاصل شده آیین خون ریزی

□

تا چرخ برگشاد گریبان نوبهار

□

چونان ز وحشت عشقت دلم هراسان است

□

باد عنبر برد خاک کوی تو

□

چو به شهر تو رسیدم تو ز من گوشه گزیدی

□

خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین

□

به دامن می‌دود اشکم، گریبان می‌درد هوشم

□

قصه‌ی یوسف مصری همه در چاه کنید

□

من پای همی‌کوبم ای جان و جهان دستی

□

ز دست مکر وز دستان جانان

□

شب جدایی تو روز واپسین من است

□

ای کرده دلم سوخته‌ی درد جدایی

□

ندارد مجلس ما بی‌تو نوری

□

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم در صفا

□

می‌طپد از شوق دل در سینه‌ام گوئی که باز

□

این که فرمودت که رو با عاشقان بیداد کن

□

هر آن چشمی که گریان است در عشق دلارامی

□

خیز تا دامن ز چرخ هفتمین برتر کشیم

□

شربتی در دو لعل جانان است

□

خیز تا می خوریم و غم نخوریم

□

نگارا تو گلی یا جمله قندی

□

از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی

□

هر که دولت یافت، شست از لوح خاطر نام ما

□

ای لعل ترا هر دم دعوی خدایی

□

دلی یا دیده عقلی تو یا نور خدابینی

□

ای در دل مشتاقان از عشق تو بستانها

□

امشب ز رخش انجمنم خلد برین است

□

اسب را باز کشیدی در زین

□

ای مهی کاندر نکویی از صفت افزوده‌ای

□

خانه‌ی طاعات عمارت مکن

□

نخلی که قد افراشت، به پستی نگراید

□

باز متواری روان عشق صحرایی شدند

□

کجا شد عهد و پیمانی که می‌کردی نمی‌گویی

□

گر خسته دل همی نپسندی بیار رو

□

مرا زمانه در آن آستانه جا داده‌ست

□

ای دل خرقه سوز مخرقه ساز

□

بخوردم از کف دلبر شرابی

□

ای چو نعمان‌بن ثابت در شریعت مقتدا

□

یک بار بی خبر به شبستان من درآ

□

قومی که به افلاس گراید دل ایشان

□

مروت نیست در سرها که اندازند دستاری

□

عشق و شراب و یار و خرابات و کافری

□

یا رب این عید همیون چه مبارک عید است

□

ای لعبت مشکین کله بگشای گوی از آن کله

□

مرا اندر جگر بنشست خاری

□

تا کی ز تو من عذاب بینم

□

ماه مصرم، در حجاب چاه کنعان مانده‌ام

□

ای خواب ز چشم من برون شو

□

چو شیر و انگبین جانا چه باشد گر درآمیزی

□

ای سنایی گر همی جویی ز لطف حق سنا

□

هر دم ای گل از تو در گلشن فغان تازه است

□

ای پیشه‌ی تو جفانمایی

□

باوفاتر گشت یارم اندکی

□

جوانی کردم اندر کار جانان

□

فرستد مژده‌ی وصلی چو خو کردم به هجرانش

□

ای گل آبدار نوروزی

□

الا ای جان جان جان چو می‌بینی چه می‌پرسی

□

چون سخن زان زلف و رخ گویی مگو از کفر و دین

□

طوطی وظیفه خوار لب نوشخند تست

□

مرد کی گردد به گرد هفت کشور نامور

□

ای شادی آن روزی کز راه تو بازآیی

□

ای خردمند موحد پاک دین هوشیار

□

ز هر مژگان کند صد رخنه در دل

□

عقل را تدبیر باید عشق را تدبیر نیست

□

اگر زهر است اگر شکر چه شیرین است بی‌خویشی

□

ای خنده زنان بوس تو بر تنگ شکر بر

□

ساقی فرخنده پی تاب کفش ساغر است

□

عاشقانت سوی تو تحفه اگر جان آرند

□

آورد خبر شکرستایی

□

دوش سرمست نگارین من آن طرفه پسر

□

مرغ سرح ناله سر کن

□

دل بی لطف تو جان ندارد

□

مرا آن دلبر پنهان همی‌گوید به پنهانی

□

از خلافست اینهمه شر در نهاد بوالبشر

□

امشب ز روی مهر مهی در سرای ماست

□

درگه خلق همه زرق و فریبست و هوس

□

صلا ای صوفیان کامروز باری

□

به آب ماند یار مرا صفات و صفاش

□

ما رخت خود به گوشه‌ی عزلت کشیده‌ایم

□

ای ذات تو ناشده مصور

□

بیا ای شاه خودکامه نشین بر تخت خودکامی

□

در کف خذلان و ذل فتح و ظفر گشتی اسیر

□

دادیم به یک جلوه‌ی رویت دل و دین را

□

ای دل به کوی فقر زمانی قرار گیر

□

از این تنگین قفص جانا پریدی

□

مسلمانان سرای عمر، در گیتی دو در دارد

□

تجافی طبیبی نائیا عن‌دوائیا

□

دی دل ما فگار خواهد کرد

□

اگر بی‌من خوشی یارا به صد دامم چه می‌بندی

□

انصاف بده که نیک یاری

□

اهل دلی ز اهل روزگار نیابی

□

ای دیدن تو حیات جانم

□

اگر او ماه منستی شب من روز شدستی

□

ای سنایی چو تو در بند دل و جان باشی

□

تو ای نسیم صباحی که پیک دلشدگانی

□

ای به رخسار کفر و ایمان هم

□

ای که به لطف و دلبری از دو جهان زیاده‌ای

□

گر نشد عاشق دو زلف یار بر رخسار او

□

کف بر کف جانانه و لب بر لب جام است

□

ای باد به کوی او گذر کن

□

سوی باغ ما سفر کن بنگر بهار باری

□

درین مقام طرب بی تعب نخواهی دید

□

شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید

□

بود لقمان پیش خواجه‌ی خویشتن

□

سنگ مزن بر طرف کارگه شیشه گری

□

چو ماه از بر تخت سیمین نشست

□

شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا

□

بانگ می‌آمد که ای طالب بیا

□

باز چون گل سوی گلشن می‌روی

□

چو بشنید رستم ز بهمن سخن

□

از من گرفت گیتی یارم را

□

آن کری را گفت افزون مایه‌ای

□

جسته‌اند دیوانگان از سلسله

□

به شبگیر هنگام بانگ خروس

□

دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است

□

بشنو الفاظ حکیم پرده‌ای

□

ای برده اختیارم تو اختیار مایی

□

غم آمد همه بهره‌ی گرگسار

□

صدهزار افسوس کز جور سپهر واژگون

□

باز آمد کای علی زودم بکش

□

ای روز مبارک و خجسته

□

چو از رستم اسفندیار این شنید

□

چون یوسف سپهر چهارم ز چاه دی

□

این سخن پایان ندارد خیز زید

□

باز گردد عاقبت این در بلی

□

چو شب شد چو آهرمن کینه‌خواه

□

زنگیی با دو ترک و دو هندو

□

چشم آدم بر بلیسی کو شقی‌ست

□

رخ نفسی بر رخ این مست نه

□

همی بود بهمن به زابلستان

□

تا لعل تو باده داده یاران را

□

فازن بالحرة پی این شد مثل

□

بگفتم با دلم آخر قراری

□

ازان کار پر درد شد گرگسار

□

به قید زلف تو آن دل که پای بند شود

□

چونک صوفی بر نشست و شد روان

□

ای به میدان‌های وحدت گوی شاهی باخته

□

چو آن نامه برخواند اسفندیار

□

خوش خوش به روی ساقیان دیدند خندان صبح را

□

دزدکی از مارگیری مار برد

□

چه باشد گر چو عقل و جان نخسبی

□

زنی بود گشتاسپ را هوشمند

□

تابه فکر خود فتادم، روزگار از دست رفت

□

بر لب جو بوده دیواری بلند

□

ای بود تو از کی نی وی ملک تو تا کی نی

□

چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

□

آشنا خواهی گر ای دل با خود آن بیگانه را

□

ماه روزه گشت در عهد عمر

□

چه باشد ای برادر یک شب اگر نخسپی

□

بفرمود تا بهمن آمدش پیش

□

گردنکشی به سرو سرافراز می‌رسد

□

گشت با عیسی یکی ابله رفیق

□

مطرب جان‌های دل برده

□

بدانگه که رزم یلان شد دراز

□

بخ بخ ار فاروق ثانی را کنم مدحت به جان

□

مشورت می‌رفت در ایجاد خلق

□

گفتی شکار گیرم رفتی شکار گشتی

□

بفرمود تا پیش او گرگسار

□

عرق‌فشانی آن گلعذار را دریاب

□

حلقه‌ی آن صوفیان مستفید

□

چون عزم سفر کردی فی لطف امان الله

□

بدو گفت رستم که آرام گیر

□

کسی که در سر او چشم مصلحت بین است

□

من چنان مردم که بر خونی خویش

□

از مرگ چه اندیشی چون جان بقا داری

□

وز انجا بیامد به پرده‌سرای

□

پیامی ز مژگان تر می‌فرستم

□

مدتی این مثنوی تاخیر شد

□

گر آبت بر جگر بودی دل تو پس چه کاره ستی

□

کتایون چو بشنید شد پر ز خشم

□

زین حلاوتها که در کنج لب شیرین تست

□

این چنین ذاالنون مصری را فتاد

□

ز هر چیزی ملول است آن فضولی

□

ز رستم چو بشنید بهمن سخن

□

دانسته‌ام غرور خریدار خویش را

□

دین نه آن بازیست کو از شه گریخت

□

خدایا رحمت خود را به من ده

□

کنون خورد باید می خوشگوار

□

چنین که برده شراب لبت ز دست مرا

□

پس بگفت آن نو مسلمان ولی

□

شنودم من که چاکر را ستودی

□

یکی نغز تابوت کرد آهنین

□

دریغ و درد کز بیداد گردون

□

زید را اکنون نیابی کو گریخت

□

ای یوسف خوش نام هی در ره میا بی‌همرهی

□

ازان پس بفرمود تا گرگسار

□

در قمار عشق آخر، باختم دل و دین را

□

نقش درویشست او نه اهل نان

□

ای چشم و چراغ شهریاری

□

چو شد روز رستم بپوشید گبر

□

ما دستخوش سبحه و زنار نگشتیم

□

بود شیخی دایما او وامدار

□

حد البشیر بشاره یا جار

□

جهانجوی پیش جهان‌آفرین

□

تو و آن قامتی که موزون است

□

گفت پیغامبر صباحی زید را

□

رخ‌ها بنگر تو زعفرانی

□

سخن گوی دهقان چو بنهاد خوان

□

فغان ز جغد جنگ و مرغوای او

□

آن یکی آمد در یاری بزد

□

قلم از عشق بشکند چو نویسد نشان تو

□

چو رستم بدر شد ز پرده‌سرای

□

همه جا جلوه‌ی آن صاحب وجه حسن است

□

زاهدی را گفت یاری در عمل

□

باد بین اندر سرم از باده‌ای

□

به فرزند پاسخ چنین داد شاه

□

عمری است حلقه‌ی در میخانه‌ایم ما

□

خواند عیسی نام حق بر استخوان

□

سرکه هفت ساله را از لب او حلاوتی

□

نشست از بر رخش چون پیل مست

□

چون بمیری ازین جواهر خمس

□

چون خلیفه دید و احوالش شنید

□

امشب پریان را من تا روز به دلداری

□

ببودند هر دو بران رای مند

□

من نمی‌آیم به هوش از پند، بیهوشم گذار

□

روستایی گاو در آخر ببست

□

ای زده مطرب غمت در دل ما ترانه‌ای

□

چو رستم برفت از لب هیرمند

□

خوبرویان چو رخ همی پوشند

□

صوفیی در خانقاه از ره رسید

□

هله تا ظن نبری کز کف من بگریزی

□

بفرمود کاسپ سیه زین کنید

□

در شهربند مهر و وفا دلبری نماند

□

شیر و گرگ و روبهی بهر شکار

□

چو گشتاسپ را داد لهراسپ تخت

□

چو تاریکتر شد شب اسفندیار

□

به ریا روی در خدای مکن

□

از علی آموز اخلاص عمل

□

ای جان و جهان چه می‌گریزی

□

بدانست رستم که لابه به کار

□

جان و دل بیرون کس ازدست تو مشکل می‌برد

□

با وکیل قاضی ادراک‌مند

□

چو بشنید قیصر بر آن برنهاد

□

ازان پس بیامد به پرده‌سرای

□

میکشد چرخ ازین زمین و بحار

□

آن غریبی خانه می‌جست از شتاب

□

بت من به طعنه گوید چه میان ره فتادی

□

کنون زین سپس هفتخوان آورم

□

عمر حقیقت به سر شد

□

آن یکی از خشم مادر را بکشت

□

چو از بلخ بامی به جیحون رسید

□

چنین گوید آن پیر دانش‌پژوه

□

زمره‌ای از بلا هلاک شوند

□

پادشاهی دو غلام ارزان خرید

□

ما می‌نرویم ای جان زین خانه دگر جایی

□

یکی پیر بد نامش آزاد سرو

□

شبی چشم کیوان ز فکرت نخفت

□

آن غلامک را چو دید اهل ذکا

□

چو یک چند سالان برآمد برین

□

چنین پاسخ آوردش اسفندیار

□

ای که بر قصر کوشک سازی تو

□

دوستان در قصه‌ی ذاالنون شدند

□

هله آن به که خوری این می و از دست روی

□

شب آمد یکی آتشی برفروخت

□

از جوانی داغها بر سینه‌ی ما مانده است

□

چون رسیدند آن نفر نزدیک او

□

سخن چون بسر برد شاه زمین

□

سرانجام گشتاسپ بنمود پشت

□

ظلمت ظلم تیره دارد راه

□

همچو آن شخص درشت خوش‌سخن

□

برو ای عشق که تا شحنه خوبان شده‌ای

□

دبیر جهاندیده را پیش خواند

□

کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا

□

قصه‌ی شاه و امیران و حسد

□

چنان دید گوینده یک شب به خواب

□

یکی مایه‌ور پور اسفندیار

□

همه روی زمین نفاق گرفت

□

چینیان گفتند ما نقاش‌تر

□

ای درآورده جهانی را ز پای

□

سپیده همانگه ز که بر دمید

□

آب خضر و می شبانه یکی است

□

رحمت صد تو بر آن بلقیس باد

□

چو خورشید شد بر سر کوه زرد

□

ز بلبل شنیدم یکی داستان

□

بود روزی مسیح و یارانش

□

مقریی می‌خواند از روی کتاب

□

برخیز و بزن یکی نوایی

□

چو شد روزگار تهمتن به سر

□

ما فقیران که روز در تعبیم

□

دید موسی یک شبانی را براه

□

شب تیره شبدیز لهراسپی

□

برآمد بران تند بالا فراز

□

پی تقلید رفتن از کوریست

□

وحی آمد سوی موسی از خدا

□

ای قلب و درست را روایی

□

چو رستم بیامد به ایوان خویش

□

به حکم بنده‌ی خلاق آن رزاق بی‌منت

□

آمد از آفاق یار مهربان

□

برین نیز بگذشت چندی سپهر

□

یکی کوه بد پیش مرد جوان

□

زن به چشم تو گر چه خوب شود

□

بعد از آن در سر موسی حق نهفت

□

صلا ای صوفیان کامروز باری

□

چنین گفت با رستم اسفندیار

□

در زمان خدیو دارا شان

□

نی که لقمان را که بنده‌ی پاک بود

□

کی نامبردار فرخنده شاه

□

چو آمد به نزدیکی هیرمند

□

باده کم خور، خرد به باد مده

□

گفت موسی ای کریم کارساز

□

رو رو ای جان سبک خیز غریب سفری

□

چو بهمن به تخت نیا بر نشست

□

شب و روز من آن داند که دیده است

□

عاقلی بر اسپ می‌آمد سوار

□

چنان بود قیصر بدانگه برای

□

سخنهای آن نامور پیشگاه

□

چو به کسب علوم داری میل

□

گرگ را بر کند سر آن سرفراز

□

ای وصل تو اصل شادمانی

□

بداختر چو از شهر کابل برفت

□

مکتوب من به خدمت جانان که می‌برد؟

□

اژدهایی خرس را در می‌کشید

□

چو آگاهی آمد به گشتاسپ شاه

□

چنین گفت با رستم اسفندیار

□

ای پژوهنده‌ی حقایق کن

□

بود کوری کو همی‌گفت الامان

□

تو جانا بی‌وصالش در چه کاری

□

چو بگذشت شب گرد کرده عنان

□

جز غبار از سفر خاک چه حاصل کردیم؟

□

آن مسلمان ترک ابله کرد و تفت

□

یکی رومی بود میرین به نام

□

چو یک پاس بگذشت از تیره شب

□

چند باشی به این و آن نگران؟

□

خرس هم از اژدها چون وا رهید

□

به مبارکی و شادی بستان ز عشق جامی

□

چو با خستگی چشمها برگشاد

□

مکش ز حسرت تیغ خودم که تاب ندارم

□

گفت موسی با یکی مست خیال

□

ز میرین یکی بود کهتر به سال

□

ازان نامداران سواری بجست

□

آب کارت مبر، که گردی پیر

□

گفت جالینوس با اصحاب خود

□

می‌زنم حلقه در هر خانه‌ای

□

فرامرز چون سوک رستم بداشت

□

زال زمستان گریخت از دم بهمن

□

مرد گفت آری سبو را سر ببند

□

یکی روز بنشست کی شهریار

□

چنین گفت رودابه روزی به زال

□

ساده ترکی ز ده به شهر آمد

□

پادشاهان را چنان عادت بود

□

دلا چون واقف اسرار گشتی

□

غمی شد فرامرز در مرز بست

□

عاشق سلسله‌ی زلف گرهگیرم من

□

چون گناه و فسق خلقان جهان

□

چو نزدیک شد بیشه و جای گرگ

□

گامی پشوتن که دستور بود

□

ای همایون سرای فرخنده

□

آن حکیمی گفت دیدم هم تکی

□

قدر غم گر چشم سر بگریستی

□

وزان روی رستم به ایوان رسید

□

آمد هزار تیر تو بر جسم چاک چاک

□

گفت قاضی مفلسی را وا نما

□

چو لهراسپ بنشست بر تخت داد

□

چنین گفت رستم به اسفندیار

□

وین چهار آخشیج را به درست

□

بود شخصی مفلسی بی خان و مان

□

تو دوش رهیدی و شب دوش رهیدی

□

کمان برگرفتند و تیر خدنگ

□

سیراب در محیط شدم ز آبروی خویش

□

همچو هاروت و چو ماروت شهیر

□

بدان روزگار اندر اسفندیار

□

دو قبیله کاوس و خزرج نام داشت

□

نفس نطقیست، بی‌زبان گویاست

□

هر طعامی کوریدندی بوی

□

مرا هر لحظه قربان است جانی

□

چون پیمبر دید آن بیمار را

□

درون گنبد گردون فتنه بار مخسب

□

ای ضیاء الحق حسام الدین بگیر

□

بشد اهرن و هرچ گشتاسپ خواست

□

آن سبا ز اهل صبا بودند و خام

□

چون تعلق برید جان از جسم

□

گفت پیغامبر علی را کای علی

□

کریما تو گلی یا جمله قندی

□

چون یکی حس در روش بگشاد بند

□

بیار وعده خلافم گر اتفاق افتاد

□

کی گذارد آنک رشک روشنیست

□

چو چندی برآمد برین روزگار

□

آن بلال صدق در بانگ نماز

□

دوستی را یگانه شو با دوست

□

این حکایت بشنو از صاحب بیان

□

دگرباره شه ساقی رسیدی

□

یک سواری با سلاح و بس مهیب

□

بلبل گویای این باغ آذر از دور سپهر

□

جهد پیغامبر بفتح مکه هم

□

چو آگاه شد شاه کامد پسر

□

گفت ابلیسش گشای این عقده‌ها

□

عشق و دل را یک اختیار بود

□

بلعم با عور را خلق جهان

□

به دغل کی بگزیند دل یارم یاری

□

اشتری گم کردی و جستیش چست

□

دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم

□

اول آن کس کین قیاسکها نمود

□

دو فرزند بودش به کردار ماه

□

گفت ما اول فرشته بوده‌ایم

□

«شعر در نفس خویشتن بد نیست»

□

آتشی افتاد در عهد عمر

□

ای وصل تو آب زندگانی

□

چون پدید آمد که آن مسجد نبود

□

چون خان جهان پناه از دور زمان

□

پادشاهی بنده‌ای را از کرم

□

چو برخاست قیصر به گشتاسپ گفت

□

پس عزازیلش بگفت ای میر راد

□

قوت دل ز عقل و جان باشد

□

گفت شیر ای گرگ این را بخش کن

□

از قصه حال ما نپرسی

□

گفت دانایی برای داستان

□

کو جنون تا خاک بازیگاه طفلانم کنند؟

□

باز رو سوی علی و خونیش

□

همی رفت گشتاسپ پرتاب و خشم

□

این بداند کانک اهل خاطرست

□

آن شیندی که شاه کیخسرو

□

گفت نه والله بالله العظیم

□

گر چه در مستی خسی را تو مراعاتی کنی

□

جهد فرعونی چو بی توفیق بود

□

زبان چو پسته شود سبز در دهن بی‌تو

□

آن سبوی آب را در پیش داشت

□

دو هفته برآمد برین کارزار

□

گفت آن طالب که آخر یک نفس

□

عشق از آنسوی عقل گیرد دوست

□

پیش از عثمان یکی نساخ بود

□

دریغا کز میان ای یار رفتی

□

یک سگی در کوی بر کور گدا

□

بیا تا جهان را به هم برزنیم

□

گفت یوسف هین بیاور ارمغان

□

چو اندر گذشت آن شب و بود روز

□

همچنانک هر کسی در معرفت

□

آه ازین واعظان منبر کوب!

□

آن یکی نحوی به کشتی در نشست

□

ای آنک تو خواب ما ببستی

□

آن یکی می‌گفت در عهد شعیب

□

نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا

□

گفت امیر الممنین با آن جوان

□

به قیصر خزر بود نزدیکتر

□

اشتری گم کرده‌ای ای معتمد

□

ای گرامی بهشت مسجد نام

□

گفت نوح ای سرکشان من من نیم

□

به تن این جا به باطن در چه کاری

□

چار هندو در یکی مسجد شدند

□

سینه‌ای چاک نکردیم درین فصل بهار

□

صوفیی می‌گشت در دور افق

□

پر اندیشه بنشست لهراسپ دیر

□

هر که زیشان گفت از عیب و گناه

□

ای که گشتی بد آن قدر خرسند

□

عاشقان کل نه عشاق جزو

□

ای دریغا در این خانه دمی بگشودی

□

یک عرابی بار کرده اشتری

□

دایم ستیزه با دل افگار می‌کنی

□

شخص خفت و خرس می‌راندش مگس

□

برین ایستادند ترکان چین

□

پوست دنبه یافت شخصی مستهان

□

خوردن باده گر شود ناچار

□

گفت پیغامبر که اصحابی نجوم

□

مبارک باد بر ما این عروسی

□

خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت

□

هر ساغری به آن لب خندان نمی‌رسد

□

گفت من تیغ از پی حق می‌زنم

□

همان چون بگفت این سخن شهریار

□

تا یکی یاری ز یاران رسول

□

مخلصانی که در مراقبتند

□

آن عرابی از بیابان بعید

□

باوفا یارا جفا آموختی

□

تو نخواندی قصه‌ی اهل سبا

□

چو حوری جهان آن پسندیده زن

□

گفت زن صدق آن بود کز بود خویش

□

چو جاماسپ گفت این سپیده دمید

□

سوی مکه شیخ امت بایزید

□

صرف طاعت کن این جوانی را

□

اعجمی ترکی سحر آگاه شد

□

تو ز هر ذره وجودت بشنو ناله و زاری

□

این حدیثش همچو دودست ای اله

□

دنبال دل کمند نگاه کسی مباد

□

اندر آمد پیش پیغامبر ضریر

□

بیامد سر سروران سپاه

□

آن شغالی رفت اندر خم رنگ

□

حکمت از فکر راست‌بین باشد

□

زن چو عاجز شد بگفت احوال را

□

مگیر ای ساقی از مستان کرانی

□

بود شیخی عالمی قطبی کریم

□

دل از مشاهده‌ی لاله‌زار نگشاید

□

گفت آری لیک کو دور یزید

□

پس آگاهی آمد به اسفندیار

□

باز گوید بط را کز آب خیز

□

ذکر بیفکر علم بی‌عملست

□

چند روزی هم بر آن بد بعد از آن

□

چو مرا ز عشق کهنه صنما به یاد دادی

□

عایشه روزی به پیغامبر بگفت

□

این غافلان که جود فراموش کرده‌اند

□

گفت ایاز ای مهتران نامور

□

چو اسفندیار آن گو تهمتن

□

از صحابه خواجه‌ای بیمار شد

□

هم چو شمع از غمت بسوزاند

□

روز عاشورا همه اهل حلب

□

هم پهلوی خم سر نه‌ای خواجه هرجایی

□

شه شبانگه باز آمد شادمان

□

ما هوش خود با باده‌ی گلرنگ داده‌ایم

□

چون امیران از حسد جوشان شدند

□

بدو داد پس شاه بهزاد را

□

گفت امیر ای راه‌زن حجت مگو

□

سخنی کز سر معامله نیست

□

ای حیات دل حسام‌الدین بسی

□

نظاره چه می‌آیی در حلقه بیداری

□

ماجرای شمع با پروانه تو

□

سلمی علی رحلها و الرحل محمول

□

شاه با خود آمد استغفار کرد

□

چو بازآورید آن گرانمایه کین

□

همچو مجنون کو سگی را می‌نواخت

□

عرش رحمن دلست، اگر دانی

□

قهقهه زد آن جهود سنگ‌دل

□

مست می عشق را حیا نی

□

صوفیان بر صوفیی شنعه زدند

□

نکشد دل به جز آن سرو قدم جای دگر

□

مرغ گفتش خواجه در خلوت مه‌ایست

□

چو ترکان بدیدند کارجاسپ رفت

□

آن غزان ترک خون‌ریز آمدند

□

حال و کار جهان خیالاتست

□

خواجه‌ای را بود هندو بنده‌ای

□

ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی

□

بر فلک پیدا شد آن استاره‌اش

□

خان احمدبیک چون به جنت

□

گفت پیغامبر برای امتحان

□

کی نامبردار زان روزگار

□

آن یکی الله می‌گفتی شبی

□

در قیامت کجا رود با نفس؟

□

شاه روزی جانب دیوان شتافت

□

اگر امشب بر من باشی و خانه نروی

□

این بدان ماند که شخصی دزد دید

□

می‌کنم دل خرج، تا سیمین بری پیدا کنم

□

نعره‌ی لا ضیر بشنید آسمان

□

برآمد بسی روزگاری بدوی

□

گفت پیری مر طبیبی را که من

□

ورندارد ز دین و دانش بهر

□

گفت ای صدیق آخر گفتمت

□

بوی باغ و گلستان آید همی

□

ای ضیاء الحق حسام الدین بیار

□

ای زده زنار بر، ز مشک به رخسار!

□

من کی آرم رحم خلم آلود را

□

چو این نامه‌ا فتاد در دست من

□

ای برادر بود اندر ما مضی

□

طالبی، ترک سروری کن و جاه

□

چون رسول آمد به پیش پهلوان

□

دل بی‌قرار را گو که چو مستقر نداری

□

قصه‌ی اصحاب ضروان خوانده‌ای

□

ما درین وحشت سرا آتش عنان افتاده‌ایم

□

گر بدش سستی نری خران

□

کنون زرم ارجاسپ را نو کنیم

□

آن یکی یک شیخ را تهمت نهاد

□

خوان اینان که خون دل پالود

□

گفت خواجه صبر کن با او بگو

□

ناگهان اندردویدم پیش وی

□

زاهدی بد در میان بادیه

□

ای دیو سپید پای در بند!

□

پس بگفتند آن امیران کین فنیست

□

بپیچید و نامه بکردش نشان

□

گفت با امر حقم اشراک نیست

□

علم بالست مرغ جانت را

□

اولم این جزر و مد از تو رسید

□

ای چنگیان غیبی از راه خوش نوایی

□

گفت فرعونش چرا تو ای کلیم

□

سپهر فضل و هنر آفتاب عز و شرف

□

زن بدید آن سستی او از شگفت

□

همی بود گشتاسپ دل مستمند

□

چونک موسی بازگشت و او بماند

□

ای در علم و خانه‌ی دستور

□

مور بر دانه بدان لرزان شود

□

من نیت آن کردم تا باشم سودایی

□

تا بفرعون آمدند آن ساحران

□

بهار گشت، ز خود عارفانه بیرون آی

□

گشت قاضی طیره صوفی گفت هی

□

چو گشتاسپ نزدیک دریا رسید

□

گفت فرعونش ورق درحکم ماست

□

امتزاج این دو روح را با هم

□

رفت مرغی در میان مرغزار

□

هست در حلقه ما حلقه ربایی عجبی

□

گفت موسی این مرا دستور نیست

□

ز گل فزود مرا خارخار خنده‌ی تو

□

کلما هم اوقدوا نار الوغی

□

شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبایی کنم

□

گفتشان در خواب کای اولاد من

□

چون شد این اعتقادنامه درست

□

شرفه‌ای بشنید در شب معتمد

□

هم تو شمعی هم تو شاهد هم تو می

□

گفت نه نه مهلتم باید نهاد

□

در عهد خان دوران فرمانروای گیتی

□

واعظی را گفت روزی سایلی

□

جمع گشتند آن زمان جمله وحوش

□

آن یکی می‌گفت خواهم عاقلی

□

راستی کن، که راستان رستند

□

گفت آن مرغ این سزای او بود

□

ای آنک تو شاه مطربانی

□

گفت امر آمد برو مهلت ترا

□

جفا و جور تو عمری بدین امید کشیدم

□

تن فدای خار می‌کرد آن بلال

□

تا چند به غمخانه‌ی حسرت بنشینم

□

بعد از آن گفتند ای مادر بیا

□

پیش ازین کردمت ز حال آگاه

□

عاشقی بودست در ایام پیش

□

ز مهجوران نمی‌جویی نشانی

□

مصطفی را وعده کرد الطاف حق

□

یاد رخسار ترا در دل نهان داریم ما

□

گفت قاضی واجب آیدمان رضا

□

گفت بسم الله بیا تا او کجاست

□

شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد

□

باز چون در مزاج این ارکان

□

مطرب آغازید پیش ترک مست

□

بیا ای آنک سلطان جمالی

□

این عیادت از برای این صله‌ست

□

نه آن جنسم که در قحط خریدار از بها افتم

□

مصطفی گفتش کای اقبال‌جو

□

مریض عشق اگر سد بود علاج یکیست

□

کنک زفتی کودکی را یافت فرد

□

قطره چون آب شد به تابستان

□

ای ایاز اکنون نگویی کین گهر

□

گر روی بگردانی تو پشت قوی داری

□

باز وحی آمد که در آبش فکن

□

مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است

□

جان بسی کندی و اندر پرده‌ای

□

گفت یا عمر چه حکمت بود و سر

□

بعد نه مه شه برون آورد تخت

□

اول استاد، پس گهر سفتن

□

بعد از آن صدیق پیش مصطفی

□

عیسی چو تویی جانا ای دولت ترسایی

□

یک حکایت بشنو از تاریخ‌گوی

□

طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند

□

آن یکی اسپی طلب کرد از امیر

□

چون منی را فلک بیازارد

□

خود زن عمران که موسی برده بود

□

نوبهارست و روز عیش امروز

□

چون شنیدی بعضی اوصاف بلال

□

ننگ هر قافله در شش دره ابلیسی

□

شب برفت و او بر آن درگاه خفت

□

از جلوه‌ی تو برگ ز پیوند بگسلد

□

حجتش اینست گوید هر دمی

□

کرد بازرگان تجارت را تمام

□

این صدا جان مرا تغییر کرد

□

بود در روم پیش ازین سر و کار

□

آن‌چنان که کاروانی می‌رسید

□

در فنای محض افشانند مردان آستی

□

همچنان کاینجا مغول حیله‌دان

□

باد بهار مرهم دلهای خسته است

□

از قضا رنجور و ناخوش شد هلال

□

قدر اهل درد صاحب درد می‌داند که چیست

□

و آن شغال رنگ‌رنگ آمد نهفت

□

چون مزاج جهان بدانستم

□

رفت پیغامبر به رغبت بهر او

□

گر در آب و گر در آتش می‌روی

□

همچو فرعونی مرصع کرده ریش

□

با حریفی که بی‌سبب دارد

□

هم‌چو عیسی بر سرش گیرد فرات

□

گفت هر رازی نشاید باز گفت

□

پیش ازین زان گفته بودیم اندکی

□

شیوه‌ی واعظ آن بود که نخست

□

بود کمپیری نودساله کلان

□

خبر واده کز این دنیای فانی

□

گفت ای موسی ز من می‌جو پناه

□

تا به کی درخواب سنگین روزگارم بگذرد

□

آن یکی می‌زد سحوری بر دری

□

تازه شد آوازه‌ی خوبی ، گلستان ترا

□

از بن دندان بگفتش بهر آن

□

خنک آن پیشه کار حاجتمند

□

پس ایاز مهرافزا بر جهید

□

ای جان گذرکرده از این گنبد ناری

□

آمد از حق سوی موسی این عتاب

□

اشک است، درین مزرعه، تخمی که فشانیم

□

گفت یک روزی به خواجه‌ی گیلیی

□

گفت آری گر توکل رهبرست

□

یک مثال دیگر اندر کژروی

□

پر دلی باید از عوایق دور

□

چونک مجلس بی چنین پیغاره نیست

□

بار دیگر ملتی برساختی برساختی

□

گفت با دلقک شبی سید اجل

□

به یاد روی تو بر مه شبی نظر کردم

□

سایلی آمد به سوی خانه‌ای

□

در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد

□

خواجه و بچگان جهازی ساختند

□

چون شوی آنچنان که میبایی

□

چون عروسی خواست رفتن آن خریف

□

روزی که مرا ز من ستانی

□

هر دهان را پیل بویی می‌کند

□

فخر زمان میرزا صادق نیکو سرشت

□

آن یکی رنجور شد سوی طبیب

□

این سخن پایان ندارد هوش‌دار

□

گفت ناصح بشنوید این پند من

□

مکن، ای خواجه، بر غلامان جور

□

باز گرد و قصه‌ی رنجور گو

□

منم فانی و غرقه در ثبوتی

□

صومعه‌ی عیسیست خوان اهل دل

□

ساکن کنعان مهجوری خلیل

□

ای ضیاء الحق حسام‌الدین بیا

□

ابروی تو جنبید و خدنگی ز کمان جست

□

چون نفاذ امر شیخ آن میر دید

□

جامی از گفت و گو ببند زبان!

□

آن خلیفه کرد رای اجتماع

□

تو فقیری تو فقیری تو فقیر ابن فقیری

□

کودکی در پیش تابوت پدر

□

به پیغامی مرا دریاب اگر مکتوب نفرستی

□

پاسبانی خفت و دزد اسباب برد

□

قوم گفتندش که ای خرگوش دار

□

محتسب در نیم شب جایی رسید

□

ای پسر، چون ملازم شاهی

□

رحمة الله علیه گفته است

□

چند روز است که شطرنج عجب می‌بازی

□

پیل اندر خانه‌ی تاریک بود

□

صدهزار افسوس از فخر زمان زینت که بود

□

آن یکی قج داشت از پس می‌کشید

□

این بس که تماشایی بستان تو باشم

□

آن خبیث از شیخ می‌لایید ژاژ

□

پیش ازین مردمی چنین بودست

□

گفت صوفی چون ز یک کانست زر

□

اگر یار مرا از من برآری

□

قاضیی بنشاندند و می‌گریست

□

سوختی در عرق شرم و حیا ای ساقی

□

راست گفتست آن سپهدار بشر

□

گفت پیغامبر که زن بر عاقلان

□

گفت یزدان مر نبی را در مساق

□

خلق را چون نظر به صورت بود

□

چون بپیوستی بدان ای زینهار

□

اندر مصاف ما را در پیش رو سپر نی

□

باغبانی چون نظر در باغ کرد

□

ای شمع طور از آتش حسنت زبانه‌ای

□

گفت صوفی در قصاص یک قفا

□

گو حرمت خود، ناصح فرزانه نگه دار

□

تو چرا بیدار کردی مر مرا

□

ایکه بر تخت مملکت شاهی

□

حاش لله ایش شاء الله کان

□

برفتیم ای عقیق لامکانی

□

گفت پیغامبر مر آن بیمار را

□

صبح شد برخیز مطرب گوشمال ساز ده

□

چونک بر کوهش بسوی مرج برد

□

طایفه‌ی نخچیر در وادی خوش

□

پس فقیر آن شیخ را احوال گفت

□

شکر کن، تا شکر مذاق شوی

□

چون دل آن آب زینها خالیست

□

صلا ای صوفیان کامروز باری

□

بعد ماهی چون رسیدند آن طرف

□

ای جهانی محو رویت، محو سیمای که‌ای؟

□

تا دو سال این کار کرد آن مرد کار

□

دلم خود را به نیش غمزه‌ای افکار می‌خواهد

□

مادر یحیی به مریم در نهفت

□

قصه‌ی عاشقان خوش است بسی

□

کافر جبری جواب آغاز کرد

□

به چه روی پشت آرم به کسی که از گزینی

□

موشکی در کف مهار اشتری

□

یارب آشفتگی زلف به دستارش ده

□

قول بنده ایش شاء الله کان

□

گفت ای شه بر من عور گدای

□

خانه‌ای نو ساخت روزی نو مرید

□

پدری داری اندرین بالا

□

بود امیری خوش دلی می‌باره‌ای

□

ای بی‌تو حرام زندگانی

□

گر تو هستی آشنای جان من

□

به ساغر نقل کرد از خم، شراب آهسته آهسته

□

سر چارق را بیان کن ای ایاز

□

بر سر نکشت درتب غم هیچکس مرا

□

گفت غیر راستی نرهاندت

□

طلبت چون درست باشد و راست

□

برد خر را روبهک تا پیش شیر

□

سحر است خیز ساقی بکن آنچ خوی داری

□

گفت پیغامبر مر آن بیمار را

□

موج دریا را نباشد اختیار خویشتن

□

گفت روبه این حکایت را بهل

□

مرد گفتش کای امیرالممنین

□

یک نظر قانع مشو زین سقف نور

□

ای شب و روز عالم از تو بساز

□

آن یکی می‌رفت بالای درخت

□

برجه که بهار زد صلایی

□

ای اسیران سوی میدانگه روید

□

بده می که بر قلب گردون زنیم!

□

آن یکی در خانه‌ای در می‌گریخت

□

دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمی‌داند

□

گفت اینک راست پذرفتم بجان

□

شرم دار، ای پدر، ز فرزندان

□

آن یکی می‌خورد نان فخفره

□

بوی کباب داری تو نیز دل کبابی

□

وا مگردان هیچ ازینها دم مزن

□

چشم امید به مژگان‌تر خود داریم

□

حاجت خود گر نگفتی آن فقیر

□

گفت ای یاران مرا مهلت دهید

□

در خبر آمد که خال ممنان

□

نامه‌ی اولیاست این نامه

□

کنده‌ای را لوطیی در خانه برد

□

ساخت بغراقان به رسم عید بغراقانیی

□

چار کس را داد مردی یک درم

□

حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی

□

گفت روبه صاف ما را درد نیست

□

شاعران بینوا خوانند شعر با نوا

□

بود درویشی درون کشتیی

□

از خموشی رسیده‌اند وز سیر

□

آن یکی پرسید اشتر را که هی

□

ای ساقی باده معانی

□

آن شنیدی تو که در هندوستان

□

هر ذره ازو در سر، سودای دگر دارد

□

گفت من به از توکل بر ربی

□

سنگها اندر کف بوجهل بود

□

گفت هر مردی که باشد بد گمان

□

پسری با پدر به زاری گفت

□

آن یکی با شمع برمی‌گشت روز

□

هر دلی را گر سوی گلزار جانان خاستی

□

ابلهان گویند کین افسانه را

□

چون سرو بغیر از کف افسوس، برم نیست

□

نقض میثاق و شکست توبه‌ها

□

کار خوبی نه بگفت دگران باید کرد

□

بلعم باعور و ابلیس لعین

□

نرم باش، ای پسر، به رفتن، نرم

□

پس بیامد زود روبه سوی خر

□

خوشی آخر بگو ای یار چونی

□

بر رسول حق فسونها خواندند

□

سودا به کوه و دشت صلا می‌دهد مرا

□

شد چنین شیخی گدای کو به کو

□

جمله عالم زان غیور آمد که حق

□

گفت هنگام نماز آخر رسید

□

عز ناخفتن، ار تو هستی کس

□

گفت رو رو هین ز پیشم ای عدو

□

در خون دلم رسید فتوی

□

هم ز ابراهیم ادهم آمدست

□

یک روز گل از یاسمن نچیدی

□

ای ایاز این مهرها بر چارقی

□

طراز سبزه‌ی بر گلشن عذار خوش است

□

گفت امیر او را که اینها راستست

□

ای دل، از حکم زیجهای کهن

□

ابلهان گفتند مجنون را ز جهل

□

مرغ دل پران مبا جز در هوای بیخودی

□

تخم بطی گر چه مرغ خانه‌ات

□

گر درد طلب رهبر این قافله بودی

□

آن ضیاء دلق خوش الهام بود

□

قوم گفتندش که چندین گاه ما

□

آن یکی می‌رفت در مسجد درون

□

خرسی از حرص طعمه بر لب رود

□

واعظی بد بس گزیده در بیان

□

هست امروز آنچ می‌باید بلی

□

یک جزیره‌ی سبز هست اندر جهان

□

ما در شکست گوهر یکدانه‌ی خودیم

□

بود گبری در زمان بایزید

□

لطف پنهانی او در حق من بسیار است

□

یک مذن داشت بس آواز بد

□

مکن، ای شاهد شکر پاره

□

میر چون آتش شد و برجست راست

□

سر نهاده بر قدم‌های بت چین نیستی

□

شاه با دلقک همی شطرنج باخت

□

باز دل برد از کفم زلف نگار تازه‌ای

□

بود مردی کدخدا او را زنی

□

آن رسول از خود بشد زین یک دو جام

□

خر بسی کوشید و او را دفع گفت

□

باشدش کار از اول پایه

□

گفت ممن بشنو ای جبری خطاب

□

ز کجایی ز کجایی هله ای مجلس سامی

□

میر گفت او کیست کو سنگی زند

□

از خون چو داغ لاله حصار دل من است

□

درک وجدانی به جای حس بود

□

چو زرین بال عنقای سرافراز

□

آن شفیعان از دم هیهای او

□

حبذا! مفلسان آواره

□

این سخن از حد و اندازه‌ست بیش

□

آخر گل و خار را بدیدی

□

هست مهمان‌خانه این تن ای جوان

□

چندان که چو خورشید به آفاق دویدیم

□

آن یکی را بیگهان آمد قنق

□

اهل نار و خلد را بین همدکان

□

گفت نه نه من حریف آن میم

□

پادشاهان که گنج پردازند

□

قوم گفتندش به پیکار و نبرد

□

هر چند بی‌گه آیی بی‌گاه خیز مایی

□

گفت عیاضی نود بار آمدم

□

از روی نرم، سرزنش خار می‌کشم

□

آن یکی بودش به کف در چل درم

□

ملک دل را سپه ناز به یغما آمد

□

روبه اندر حیله پای خود فشرد

□

تا ترا شهوت و غضب یارست

□

آن جهان چون ذره ذره زنده‌اند

□

آمد ز نای دولت بار دگر نوایی

□

هر دمی فکری چو مهمان عزیز

□

صبح در خواب عدم بود که بیدار شدیم

□

ای ایاز پر نیاز صدق‌کیش

□

ماجرای مرد و زن را مخلصی

□

خواجه‌ای بودست او را دختری

□

ترک آزار کردن خواجه

□

این بگفت و گریه در شد های های

□

دل را تمام برکن ای جان ز نیک نامی

□

رفت یک صوفی به لشکر در غزا

□

بگرفت شب ز چهره‌ی انجم نقابها

□

هم‌چنین تاویل قد جف القلم

□

شد یار به اغیار دل آزار مصاحب

□

مصطفی را هجر چون بفراختی

□

من شنیدم که صاحب دیذی

□

گفت دزدی شحنه را کای پادشاه

□

دی دامنش گرفتم کای گوهر عطایی

□

زاهدی در غزنی از دانش مزی

□

پسری را پدر سلاح آموخت

□

مر مغی را گفت مردی کای فلان

□

چونک شیر اندر بر خویشش کشید

□

آن یکی گستاخ رو اندر هری

□

پر مذبذب مباش و سر گردان

□

رو به شهر آورد آن فرمان‌پذیر

□

اندر شکست جان شد پیدا لطیف جانی

□

شیخ روزی چار کرت چون فقیر

□

شاعری چیست؟ بر در دونان

□

مر خلیفه‌ی مصر را غماز گفت

□

گر ریخت پر عقابی ، فر هما بماند

□

شیخ می‌شد با مریدی بی‌درنگ

□

ای پدر، خود پز این سرشته‌ی تو

□

جوع خود سلطان داروهاست هین

□

یا من عجب فتادم یا تو عجب فتادی

□

شیخ نورانی ز ره آگه کند

□

دوش کردم به خرمی عزمی

□

چو بهرام با دخت شنگل بساخت

□

گر ولی زهری خورد نوشی شود

□

چون تو را میل و مرا از تو شکیبایی نیست؟!

□

شد غلام ملک به می خوردن

□

سپهبد فرستاده را پیش خواند

□

ای کرده رو چو سرکه چه گردد ار بخندی

□

ای ز تو مه پای کوبان وز تو زهره دف زنان

□

مرکب راه را فرو کش تنگ

□

چو زین آگهی شد به فغفور چین

□

گر چه می‌دانم که می‌رنجی و مشکل می‌شود

□

نور رخ تو قمر ندارد

□

نور با جان اگر چه همرنگست

□

چو از کار رومی بپردخت شاه

□

در غیب هست عودی کاین عشق از او است دودی

□

ای محو راه گشته از محو هم سفر کن

□

چون ندانی ز خود سفر کردن

□

بیامد یکی مرد مزدک بنام

□

مرد گفت اکنون گذشتم از خلاف

□

هلال حسن به عهد رخ تو یافت کمال

□

چیست مردی؟ ز مردمان بررس

□

چنین گفت موبد که بر تخت عاج

□

ای آنک جان ما را در گلشکر کشیدی

□

چو بگشادم نظر از شیوه تو

□

شیخکی بر فسانه بود وگزاف

□

ازان پس به هرسو یکی نامه کرد

□

بخت آن کو که کشم رخش و سوارش سازم

□

یکی گوهر فروشی، ثروت اندوز

□

ای کشیده به کلک وهم و خیال

□

چو شد پادشا بر جهان یزدگرد

□

زان خاک تو شدم تا بر من گهر بباری

□

اگر سزای لب تو نبود گفته من

□

زن خود را به سنگ زد مردش

□

یکی اژدها بود بر خشک و آب

□

دید احمد را ابوجهل و بگفت

□

آن نشنیدید که یک قطره اشک

□

راه حیرت مرو، نظر بگشای

□

بیامد بتخت کیی برنشست

□

گر از شراب دوشین در سر خمار داری

□

فقر را در خواب دیدم دوش من

□

تا ندانی اله را ز نخست

□

اگر شاه دیدی وگر زیردست

□

شکفتگیش چو هر روز نیست حالی هست

□

شنیدستم یکی چوپان نادان

□

روز شد، ای حکیم،از آن منزل

□

همان شاه شنگل دلی پر ز درد

□

بازآمدی که ما را درهم زنی به شوری

□

ز زخم دف کفم بدرید ای جان

□

بشنو، ای گوش بر فسانه‌ی عشق!

□

ز بهرام شنگل شد اندرگمان

□

زاغ چون بشنود آمد از حسد

□

ببام قلعه‌ای، باز شکاری

□

بی‌درم باش، ارت سرد نیست

□

یکی کرگ بود اندران شهر شاه

□

گرمی مجوی الا از سوزش درونی

□

بوی آن باغ و بهار و گلبن رعناست این

□

عاشقی کو سخن باو شنود

□

چنین گفت پرمایه دهقان پیر

□

لب بجنبان که سر تنگ شکر بگشاید

□

ای که از سیم خام تن داری

□

زهدت آن باشد، ای سعادت جوی

□

چنین گفت شاهوی بیداردل

□

ای مبدعی که سگ را بر شیر می‌فزایی

□

راز چون با من نگوید یار من

□

در نواحی مصر شیرزنی

□

نگر خواب را بیهده نشمری

□

یک خلیفه بود در ایام پیش

□

سرو خندید سحر، بر گل سرخ

□

تا ندانی که کیست همسایه

□

چو خورشید بر چرخ بنمود دست

□

با صد هزار دستان آمد خیال یاری

□

بیش مکن همچنان خانه درآ همچنین

□

گر مریدی ز دار دور شود

□

چو بر تخت بنشست فرخ قباد

□

یاد او کردم ز جان سد آه درد آلود خاست

□

برخیز و بیا بتا برای دل ما

□

از در معرفت مگردان روی

□

چو بشنید شد نامه را خواستار

□

می‌آید سنجق بهاری

□

گلسن بنده ستایک غرضم یق اشد رسن

□

یاری از غیر حق نه از دینست

□

چو بشنید شنگل به بهرام گفت

□

بهر این گفتند دانایان بفن

□

کیست کاندر دو جهان عاشق دیدار تو نیست

□

ساقی ار صاف نیست، زان دردی

□

نگه کن که شادان برزین چه گفت

□

ای گوهر خدایی آیینه معانی

□

ای قاعده مستان در همدگر افتادن

□

پیش ازین آدمی و این آدم

□

چو باز آمد از راه بهرامشاه

□

اینست کزو رخنه به کاشانه‌ی من شد

□

یکی مرغ زیرک، ز کوتاه بامی

□

شیخ را علم شرع باید و دین

□

به نرسی چنین گفت یک روز شاه

□

ما را مسلم آمد هم عیش و هم عروسی

□

تا تو حریف من شدی ای مه دلستان من

□

رفت کسری ز خط شهر به دشت

□

چو هرمز برآمد به تخت پدر

□

آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند

□

نخوانده فرق سر از پای، عزم کو کردیم

□

چیست گیتی؟ سرای محنت و غم

□

چو بنشست با سوگ ماهی بلاش

□

ای نوبهار خندان از لامکان رسیدی

□

از چشمه جان ره شد در خانه هر مسکین

□

دزد را پیش رخت راه مده

□

چو کسری نشست از بر تخت عاج

□

شخصی به هزار غم گرفتارم

□

نارونی بود به هندوستان

□

بینش اوست غایت عرفان

□

چو بنهاد بر نامه‌بر مهر شاه

□

از بهر مرغ خانه چون خانه‌ای بسازی

□

جان من جان تو جانت جان من

□

گر بپرسد کسی که: هر دو جهان

□

وزیر خردمند بر پای خاست

□

چونک نزد چاه آمد شیر دید

□

کرد آسیا ز آب، سحرگاه باز خواست

□

داشت عیسی خری کبود به رنگ

□

سواری ز قنوج تازان برفت

□

آن مه چو در دل آید او را عجب شناسی

□

به خدا گل ز تو آموخت شکر خندیدن

□

خنک آن پردلان دین پرور

□

چو آگاهی آمد به ایران که شاه

□

روزی این بیگانگی بیرون کند از خوی خویش

□

با مور گفت مار، سحرگه بمرغزار

□

مطرب، آخر تو نیز شادم کن

□

برین سان همی خورد شست و سه سال

□

ای دلی کز گلشکر پرورده‌ای

□

به خدا میل ندارم نه به چرب و نه به شیرین

□

خاطر پاک ساکنان قبور

□

چنان بد که کسری بدان روزگار

□

جمله گفتند ای حکیم با خبر

□

گربه‌ی پیری، ز شکار اوفتاد

□

با چنین فقر و این تهی دستی

□

پس آگاه شد شنگل از کار شاه

□

با یار بساز تا توانی

□

آن کس که تو را بیند وانگه نظرش بر تن

□

یارب، این نوبر نو آیین را

□

بیامد ز میدان چو تیر از کمان

□

پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد

□

ای خجل از روی خوبت آفتاب

□

لله الحمد قبل کل کلام

□

شنیدم کجا کسری شهریار

□

خوش بود گر کاهلی یک سو نهی

□

ز مکر حق مباش ایمن اگر صد بخت بینی تو

□

سر مقصود را مراقبه کن!

□

یکی پیر بد پهلوانی سخن

□

شیر اندر آتش و در خشم و شور

□

ای چشم من از رخ تو روشن

□

مرشدی را ملامتی افتاد

□

چنین گفت موبد که یک روز شاه

□

آنچ در سینه نهان می‌داری

□

چون چنگ شدم جانا آن چنگ تو دروا کن

□

خسرو صبح چو علم برزد

□

شبی چون سینه‌ی عشاق پر دود

□

آه شراره بارم کان از درون برآمد

□

ای رقعه‌ی حسن را رخت شاه

□

کوش تا تکیه بر قضا ندهی

□

گرت در سینه چشمی هست روشن

□

مرحبا ای پرده تو آن پرده‌ای

□

چرا منکر شدی ای میر کوران

□

معتمر نام، مهتری ز عرب

□

دگر گفت کامروز در هر دیار

□

بعد از آن گفتند کای خرگوش چست

□

صبحدم، صاحبدلی در گلشنی

□

قوت نفس را مقاماتست

□

یکی را خانه بود آتش گرفته

□

تو چرا جمله نبات و شکری

□

چهار شعر بگفتم بگفت نی به از این

□

هر که از پرورنده رنج ندید

□

گرفتن سهل باشد، این جهان را

□

چه لطفها که در این شیوه نهانی نیست

□

صبحدم، تازه گلی خودبین گفت

□

عقل را دل گزیده فرزندیست

□

صبا چون باغ را پیرایه نو کرد

□

فارغم گر گشت دل آواره‌ای

□

آمد آمد در میان خوب ختن

□

گر دعا جمله مستجاب شدی

□

چو مرد آید برون از عهده‌ی عهد

□

گفت ای زن تو زنی یا بوالحزن

□

شمع بگریست گه سوز و گداز

□

آن بود اختیار در هر کار

□

ای دو جهان ذره‌یی از راه تو

□

بده ای کف تو را قاعده لطف افزایی

□

یار شو و یار بین دل شو و دلدار بین

□

جرم خورشید گرد پیکر خاک

□

هوای دلبر نو کرده در دل

□

ای دل به بند دوری او جاودانه باش

□

پیام داد سگ گله را، شبی گرگی

□

واعظی وصف حوریان میکرد

□

سر نامه به نام آن خداوند

□

سحری کرد ندایی عجب آن رشک پری

□

حرام است ای مسلمانان از این خانه برون رفتن

□

شه چو تنگ آمدی ز تنگی کار

□

خدایا چون به منشور الهی

□

گفت آری گر وفا بینم نه مکر

□

ای ز آفتاب رویت مه برده شرمساری

□

برآسود پس لشکر از هر دو روی

□

مبادا آسمان را خانه معمور

□

هله ای دلی که خفته تو به زیر ظل مایی

□

ای برادر تو چه مرغی خویشتن را بازبین

□

لعل پیوند این علاقه در

□

همیشه دور چرخ لاجوردی

□

نیازی کز هوس خیزد کدامش آبرو باشد

□

غنچه‌ای گفت به پژمرده گلی

□

میان سپهدار و آن سرو بن

□

هند چو فردوس شد از صحبت من

□

ای رها کرده تو باغی از پی انجیرکی

□

عشق است بر آسمان پریدن

□

چون زمین از گلیم گرد آلود

□

چو خوش باشد که یابد تشنه دیر

□

چون سلیمان را سراپرده زدند

□

آب نالید، وقت جوشیدن

□

چو خورشید تابان برآمد ز کوه

□

خداوندا چو جان دادی دلم بخش

□

تو تا بنشسته‌ای بر دار فانی

□

می تلخی که تلخی‌ها بدو گردد همه شیرین

□

چون فروزنده شد به عکس و عیار

□

مبارک بامدادی کاختر روز

□

دو هفته رفت که ننواختی به نیم نگاهم

□

دل تنگم و ز عشق توام بار بر دل است

□

برآمد برین نیز یک چندگاه

□

به حمد الله که از عون الهی

□

شاد آن صبحی که جان را چاره آموزی کنی

□

من از کی باک دارم خاصه که یار با من

□

بیا ساقی آن آب یاقوت‌وار

□

شه آن را دان که گفت از جان آزاد

□

چون حکیمک اعتقادی کرده است

□

پدر آن تیشه که بر خاک تو زد دست اجل

□

بیامد یکی موبدی چرب دست

□

مبارک روز شنبه گاه پیشین

□

این چه چتر است این که بر ملک ابد برداشتی

□

خداوندا چو تو صاحب قران کو

□

خدایا جهان پادشاهی تو راست

□

شراب عشق بازان آب تیغ است

□

مست آن ترک به کاشانه من بود امروز

□

ایا نموده دهانت ز لعل خندان در

□

فرستاده‌ی سلم چون گشت باز

□

پس از دیباچه‌ی نعت رسالت

□

مرا هر لحظه منزل آسمانی

□

یا تو ترش کرده رو مایه ده شکران

□

بزرگا بزرگی دها بی کسم

□

شکر خدا را که ز فضل خدای

□

هین بملک نوبتی شادی مکن

□

ای چو فرهاد دلم عاشق شیرین لبت

□

چو دشت از گیا گشت چون پرنیان

□

هر چه درین چره کهن ساختند

□

هله عاشقان بشارت که نماند این جدایی

□

ای دل من در هوایت همچو آب و ماهیان

□

فرستاده خاص پروردگار

□

زاهدی از خوان رضا توشه گیر

□

جستم از دام ، به دام آر گرفتار دگر

□

ای جسم سیاه مومیائی

□

پرستنده برخاست از پیش اوی

□

چو بنشست بر تخت قطب زمانه

□

ز یزدان بران شاه باد آفرین

□

راز تو فاش می کنم صبر نماند بیش از این

□

شبی کاسمان مجلس افروز کرد

□

گلخنی کرد به شاهی نگاه

□

زن چو دید او را که تند و توسنست

□

چو رنگ از رخ روز، پرواز کرد

□

کنون پرشگفتی یکی داستان

□

از پی میراث یکی خشم ناک

□

ای ابر گه بگریی و گه خندی

□

بی او نتوان رفتن بی‌او نتوان گفتن

□

بیا ساقی آن ارغوانی شراب

□

کعبه روی چند به گرمای تیز

□

ناقه‌ی صالح بصورت بد شتر

□

ای سعادت مددی کن که بدان یار رسم

□

بدان گه که روشن جهان تیره گشت

□

گشت چو ثابت که به هند است هوا

□

دگر بار آن فسونگر مرغ چالاک

□

مکن ای دوست ز جور این دلم آواره مکن

□

بیا ساقی آن می نشان ده مرا

□

بود یدالله بوغا در مصاف

□

مرد زان گفتن پیشمان شد چنان

□

کبوتری، سحر اندر هوای پروازی

□

پس آگاهی آمد به شاه بزرگ

□

داشت شبانی رمه در کوهسار

□

آنکه بی ما دید بزم عیش و در عشرت نشست

□

دیر آمده‌ای مرو شتابان

□

بیا ساقی آن راوق روح بخش

□

صبح دمی رفت مسیحا به دشت

□

زاد مردی چاشتگاهی در رسید

□

نهاد کودک خردی بسر، ز گل تاجی

□

چو آمد ز درگاه مهراب شاد

□

باغ در ایام بهاران خوش است

□

کوهکن بر یاد شیرین و لب جان پرورش

□

مرغ خانه با هما پر وا مکن

□

بیا ساقی از سر بنه خواب را

□

کشور هند است بهشتی به زمین

□

یک دو پندش داد طوطی بی‌نفاق

□

ای نهال آرزو، خوش زی که بار آورده‌ای

□

پس آگاهی آمد سوی شهریار

□

یارب از آیین صواب خودم

□

چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود

□

بده آن مرد ترش را قدحی ای شه شیرین

□

اولین شخص گفت با بهرام

□

به نام آنکه جان را زندگی داد

□

آن جهود سگ ببین چه رای کرد

□

دل ز غمت زنده شد ای غم تو جان دل

□

منوچهر یک هفته با درد بود

□

سخن آن به که بهر ارجمندی

□

بسیار گرم پیش منه در هلاک ما

□

شنیدی تو که خط آمد ز خاقان

□

بیا ساقی آن راحت‌انگیز روح

□

جهان بی عشق سامانی ندارد

□

ساعتی تاخیر کرد اندر شدن

□

شاهدی گفت بشمعی کامشب

□

چنان بد که مهراب روزی پگاه

□

به تاریخ عجم داننده‌ی راز

□

درون دل به غیر از یار و فکر یار کی گنجد

□

کجا خواهی ز چنگ ما پریدن

□

بیا ساقی از خنب دهقان پیر

□

چو بر هرمز سر آمد پادشاهی

□

گفت شیر آری ولی رب العباد

□

جانم از عشقت پریشانی گرفت

□

چنین گفت پس شاه گردن فراز

□

چو صورتگر نمود آن صورت حال

□

گرد آن خانه بگردم که در او خلوت تست

□

هست ما را هر زمانی از نگار راستین

□

بیا ساقی آن آب حیوان گوار

□

شناسای معانی موبد پیر

□

مکر دیگر آن وزیر از خود ببست

□

کودکی کوزه‌ای شکست و گریست

□

به مهراب و دستان رسید این سخن

□

حلاوت سنج شیرین شکر خند

□

چه گویمت که چه با جانم اشتیاق نکرد

□

آن ساعد سیمین را در گردن ما افکن

□

بیا ساقی آن راح ریحان سرشت

□

چو قیصر دید ز اوج پایه‌ی خویش

□

گفت حجتهای خود کوته کنید

□

براهی در، سلیمان دید موری

□

چنان بد که روزی چنان کرد رای

□

چو خندان گشت صبح عالم افروز

□

بار فراق بستم و ، جز پای خویش را

□

ای سنجق نصرالله وی مشعله یاسین

□

بیا ساقی که لعل پالوده را

□

شکر پاسخ ز شکر بند بگشاد

□

قصه‌ی طوطی جان زین سان بود

□

آنچه ز تست حال من گفت نمی‌توانمش

□

رسیدند خوبان به درگاه کاخ

□

سخن پرداز گویای خردمند

□

آنکه هرگز یاد مشتاقان به مکتوبی نکرد

□

مانده شده‌ست گوش من از پی انتظار آن

□

بیا ساقی از خود رهائیم ده

□

چه فرخ روزگاری باشد آن روز

□

لیک نادر طالب آید کز فروغ

□

در باغ، وقت صبح چنین گفت گل به خار

□

زمانی پر اندیشه شد زال زر

□

برون آمد چو صبح عالم افروز

□

مبادا یارب آن روزی که من از چشم یار افتم

□

خرامان می روی در دل چراغ افروز جان و تن

□

بیا ساقی آن شربت جانفزای

□

به صد خواهشگری شهرا پریروی

□

کرد حق و کرد ما هر دو ببین

□

جوانی چنین گفت روزی به پیری

□

یکایک به شاه آمد این آگهی

□

حکایت فاش گشت اندر زمانه

□

چرا خود را کسی در دام سد بی نسبت اندازد

□

هر چه کنی تو کرده من دان

□

بیا ساقی آن می‌که رومی وشست

□

به نام آنکه تن را نور جان داد

□

در شدن خرگوش بس تاخیر کرد

□

زهی با لعل میگونت شکر هیچ

□

سپیده چو از تیره شب بردمید

□

عروس صبح دم چون پرده برداشت

□

نوید آشنایی می‌دهد چشم سخنگویت

□

ای تو امان هر بلا ما همه در امان تو

□

به نامه بزرگ ایزد داد بخش

□

خبر شد چون به شیرین مشوش

□

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول

□

جانا به یک کرشمه دل و جان همی بری

□

سپه چون به نزدیک ایران کشید

□

به نام نقشبندی لوح هستی

□

من اندر عیش و بختم در کمین بود

□

از بدی‌ها آن چه گویم هست قصدم خویشتن

□

بیا ساقی از باده بردار بند

□

خداوندا دلم را چشم بگشای

□

صاحب دل را ندارد آن زیان

□

دوشم اسباب عیش نیکو بود

□

چو در کابل این داستان فاش گشت

□

چو در ار من رسید از جنبش تیز

□

خوش صید غافلی به سر تیر آمدست

□

جانا نخست ما را مرد مدام گردان

□

بیا ساقی از می مرا مست کن

□

شهنشه گفت کز بخت دل فروز

□

بس دراز است این حدیث خواجه گو

□

ای شکر لب نظری سوی من مسکین کن

□

بشد ویسه سالار توران سپاه

□

که چون فرهاد روز خود به سر برد

□

خود رنجم و خود صلح کنم عادتم اینست

□

ای ساقی و دستگیر مستان

□

بیا ساقی آن جام آیینه فام

□

شبی تاریک چون دریائی از قیر

□

بود در انجیل نام مصطفی

□

بزندان تاریک، در بند سخت

□

چو شد ساخته کار خود بر نشست

□

چو بستان تازه گشت از باد نوروز

□

چون مشرف است همت بر رازم

□

هر صبوحی ارغنون‌ها را برنجان همچنین

□

سرنامه نام جهاندار پاک

□

به زاری گفت کای جانم بتو شاد

□

گفت ای یاران حقم الهام داد

□

ای بدل کرده آشنایی را

□

ز ترکان طلایه بسی بد براه

□

جوابی با هزاران عذر چون قند

□

تن اگر نبود ز نزدکان چو شد گو دور باش

□

با رخ چون مشعله بر در ما کیست آن

□

بیا ساقی از من مرا دور کن

□

چو فرخ ساعتی باشد که تقدیر

□

گفت پیغامبر که دایم بهر پند

□

فتاد طائری از لانه و ز درد تپید

□

چو آگاهی آمد به سام دلیر

□

ملک فرمود کاید موبدی زود

□

عتاب اگر چه همان در مقام خونریز است

□

تو جام عشق را بستان و می‌رو

□

بیا ساقی آن می‌که فرخ پیست

□

چو مه در چادر شب رفت در خواب

□

وانگهانی آن امیران را بخواند

□

از آن شکر که تو در پسته‌ی دهان داری

□

و دیگر که از شهر ارمان شدند

□

چو مه در جلوه شد با نازنینان

□

عزلت ما شده سر تاسر دنیا مشهور

□

نحن الی سیدنا راجعون

□

شبی چون سحر زیور آراسته

□

چو اصحاب غرض گفتند هر چیز

□

آمد او آنجا و از دور ایستاد

□

دوش در مجلس ما بود ز روی دلبر

□

به رستم چنین گفت فرخنده زال

□

به پرسیدم من از پیروزی بخت

□

با جوانی چند در عین وفا می‌بینمش

□

سیر گشتم ز نازهای خسان

□

بیا ساقی آن آتش توبه سوز

□

درامد قاصد اقبال سرمست

□

شیر گفت آری ولیکن هم ببین

□

عاقلی، دیوانه‌ای را داد پند

□

چو برخاست از خواب با موبدان

□

ای چاره ده ماهه زرگانی

□

بر قول مدعی مکش ای فتنه گر مرا

□

ای ببرده دل تو قصد جان مکن

□

چون به تثلیث مشتری و زحل

□

ای داده به دل خزینه‌ی راز

□

آن وزیر از اندرون آواز داد

□

ای مه و خور به روی تو محتاج

□

چو رستم بدید آنک قارن چه کرد

□

چون من بدو نامه زین ورق پیش

□

تا ابد دولت نواب ولی سلطان باد

□

ای سرده صد سودا دستار چنین می کن

□

بیا ساقی آن جام زرین بیار

□

خوشا هندوستان و رونق دین

□

ای شهان کشتیم ما خصم برون

□

نگار من چو اندر من نظر کرد

□

فریدون نهاده دو دیده به راه

□

ای عذر پذیر عذرخواهان

□

یارب مه مسافر من همزبان کیست ؟

□

صنما بیار باده بنشان خمار مستان

□

بیا ساقی آن آب آتش خیال

□

شاهی که، به نصرت خدایی،

□

گفت خرگوش الامان عذریم هست

□

هر که با پاکدلان، صبح و مسائی داد

□

پس آن نامه‌ی سام پاسخ نوشت

□

چون گوهر مدح خواجه سفتم

□

آمدم از سرنو بر سر پیوند قدیم

□

آمده‌ام به عذر تو ای طرب و قرار جان

□

بیا ساقی آن می‌که جان پرور است

□

شاه رسل و شفیع مرسل

□

باز گرد و حال مطرب گوش‌دار

□

ای منور به روی تو هر چشم

□

به سلم و به تور آمد این آگهی

□

فرخنده شبی که آن جهان گیر

□

از عرض نیازم چه بلا بی‌خبرش داشت

□

ای ز هجران تو مردن طرب و راحت من

□

بیا ساقی آن خون رنگین رز

□

ای ز ازل گوهر پاک آمده

□

آن زمان حق بر عمر خوابی گماشت

□

ای ز زلفت حلقه‌ای بر پای دل

□

پسر بود زو را یکی خویش کام

□

محمد کایت نورست رویش

□

چو بشنید این سخن را سرو آزاد

□

ما شادتریم یا تو ای جان

□

بیا ساقی آن باده بر دست گیر

□

ملک را بود زنکی پاسبانی

□

تن قفص‌شکلست تن شد خار جان

□

هر که در عشق نمیرد به بقایی نرسد

□

چو خورشید تابنده شد ناپدید

□

چو شیرین که گهی پیشش رسیدی

□

ما را دو روزه دوری دیدار می‌کشد

□

عیش‌هاتان نوش بادا هر زمان ای عاشقان

□

چنین بود در نامه‌ی شاه روم

□

شبی همچون سواد چشم پاکان

□

جمله گفتند ای حکیم رخنه‌جو

□

برزگری پند به فرزند داد

□

تهی شد ز کینه سر کینه دار

□

چه خوش باشد در آغاز جوانی

□

دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست

□

بانگ برآمد ز خرابات من

□

دگر روز کاین ساقی صبح خیز

□

شبی داده جهان را زیور و روز

□

این عجایب دید آن شاه جهود

□

بیا که بی‌تو مرا کار بر نمی‌آید

□

به شاه آفریدون یکی نامه کرد

□

بسی دیدم درین گردنده دولاب

□

من آن مرغم که افکندم به دام سد بلا خود را

□

گران جانی مکن ای یار برگو

□

بیا ساقی آن صرف بیجاده رنگ

□

زهی بستان آن شه را جمالی

□

گفت هان ای سخرگان گفت و گو

□

شنیدم بود در دامان راغی

□

بفرمود تا موبدان و ردان

□

سر فرمان سپاس باد شاهی

□

هست از رویت مرا سد گونه حیرانی هنوز

□

مرا در دل همی‌آید که من دل را کنم قربان

□

بیا ساقی از می‌دلم تازه کن

□

کنون از فتح هندوستان دهم شرح

□

قوم گفتندش که کسب از ضعف خلق

□

این حسن و آن لطافت در حور عین نباشد

□

چو برداشت پرده ز پیش آفتاب

□

دلیری کاو صف مردان بدیده‌ست

□

چو سوده دوده به روی هوا برافشانند

□

ای دل ز شاه حوران یا قبله صبوران

□

بیا ساقی آن آب جوی بهشت

□

علای دیدن و دنیا، شاه والا

□

گفت پیغامبر ز سرمای بهار

□

دلبرا حسن رخت می‌ندهد دستوری

□

چو از روز رخشنده نیمی برفت

□

چون تن آدم ز گل آراستند

□

گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت

□

جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان

□

بیا ساقی آن شب‌چراغ مغان

□

چو صبح از پرده راه عاشقان کرد

□

پس عمر گفتش که این زاری تو

□

ای کوی تو ز رویت بازار گل فروشان

□

منوچهر را سال شد بر دو شست

□

شبی همچون سواد دیده پر نور

□

شمع بزم غیر شد با روی آتشناک، حیف

□

می‌آیدم ز رنگ تو ای یار بوی آن

□

دگر روز کاین ترک سلطان شکوه

□

ایا چشم و چراغ دیده‌ی من

□

بود بازرگان و او را طوطیی

□

صبح آمد و مرغ صبحگاهی

□

پس آنگه ز مرگ منوچهر شاه

□

ای یار قمرسیما ای مطرب شکرخا

□

مگر من بلبلم کز گفتگوی گل زبان بندد

□

بازشکستند خلق سلسله یا مسلمین

□

بیا ساقی آن زر بگداخته

□

بتان به مملکت حسن پادشاهانند

□

مصطفی روزی به گورستان برفت

□

دلم بوسه ز آن لعل نوشین خوهد

□

سوی شاه ترکان رسید آگهی

□

اگر نه عشق شمس الدین بدی در روز و شب ما را

□

مهرم ز حرمان شد فزون شوقی ز حسرت کم نشد

□

در پرده دل بنگر صد دختر آبستان

□

بیا ساقی آن جام کیخسروی

□

تشنگان ستمت زندگی از سر گیرند

□

گفت پیغامبر که نفحتهای حق

□

دی، مرغکی بمادر خود گفت، تا بچند

□

برفت از لب رود نزد پشنگ

□

هر لحظه وحی آسمان آید به سر جان‌ها

□

یار دور افتاده مان حل مراد ما نکرد

□

نی نی به از این باید با دوست وفا کردن

□

بیا ساقی از باده جامی بیار

□

نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد

□

جمله گفتند ای وزیر انکار نیست

□

یار من خسرو خوبان و لبش شیرین است

□

ازان پس بیاسود لشکر دو روز

□

با تو حیات و زندگی بی‌تو فنا و مردنا

□

بود آن وقتی که دشنام تو خاطر خواه بود

□

مطربا بردار چنگ و لحن موسیقار زن

□

سپیده چو سر برزد از باختر

□

قدح باده اگر چشم بت ساده نبود

□

غیب را ابری و آبی دیگرست

□

نگارا دل همی خواهد که عشقت را نهان دارد

□

سپیده چو از کوه سر برکشید

□

چون خون نخسپد خسروا چشمم کجا خسپد مها

□

می‌توانم که لب از آب خضر تر نکنم

□

دم ده و عشوه ده ای دلبر سیمین بر من

□

بیا ساقی از شادی نوش و ناز

□

من این عهدی که با موی تو بستم

□

یک شب اعرابی زنی مر شوی را

□

گلی، خندید در باغی سحرگاه

□

ورا پنج ترک پرستنده بود

□

گر تو ملولی ای پدر جانب یار من بیا

□

تاب رخ او مهر جهانتاب ندارد

□

صنما به چشم شوخت که به چشم اشارتی کن

□

باید ساقی آن شیر شنگرف گون

□

مانع رفتن بجز مهر و وفای من نبود

□

یک زنی با طفل آورد آن جهود

□

گل سرخ، روزی ز گرما فسرد

□

به سلم آگهی رفت ازین رزمگاه

□

جمله یاران تو سنگند و توی مرجان چرا

□

در راسته ناز فروشان که بتانند

□

ای خدا این وصل را هجران مکن

□

بیا ساقی آن آب چون ارغوان

□

گر بدین گونه سر زلف تو افشان ماند

□

گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود

□

حدیث عشق در گفتن نیاید

□

چو تنگ اندر آمد به نزدیکشان

□

ساقیا گردان کن آخر آن شراب صاف را

□

ای سرد و گرم چرخ کشیده

□

گرت هست سر ما سر و ریش بجنبان

□

بیا ساقی آن می‌که جان پرورست

□

تا با کمان ابرو بنشست در کمینم

□

آن شنیدستی که در عهد عمر

□

گر کسی را حسد آید که تو را می‌نگرم

□

یکی نامه بنوشت شاه زمین

□

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

□

از کاه ، کهربا بگریزد به بخت ما

□

ای روی تو نوبهار خندان

□

بیا ساقی امشب به می‌کن شتاب

□

بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند

□

بعد از آنش از قفص بیرون فکند

□

بزرگمهر، به شیروان نوشت که خلق

□

همی رند دستان گرفته شتاب

□

چون همه عشق روی تست جمله رضای نفس ما

□

ز پیش دیده تا جانان من رفت

□

ای روی مه تو شاد خندان

□

بیا ساقی آن جام گوهر فشان

□

غمش را غیر دل سر منزلی نیست

□

استن حنانه از هجر رسول

□

چنان عشقش پریشان کرد ما را

□

چو سوگ پدر شاه نوذر بداشت

□

عشق تو آورد قدح پر ز بلاها

□

یار ما بی رحم یاری بوده است

□

اگر امروز دلدارم درآید همچو دی خندان

□

بیا ساقی آن می‌که محنت برست

□

هر سر که به سودای خط و خال تو افتد

□

مطربی کز وی جهان شد پر طرب

□

تا نقش تو هست در ضمیرم

□

بزد نای مهراب و بربست کوس

□

ای دل رفته ز جا بازمیا

□

شده‌ام سگ غزالی که نگشته رام هرگز

□

گفت لبم ناگهان نام گل و گلستان

□

بیا ساقی آن باده‌ی چون گلاب

□

دادن باده حرام است به نادانی چند

□

یک شه دیگر ز نسل آن جهود

□

مادر موسی، چو موسی را به نیل

□

بسی برنیامد برین روزگار

□

دلارام نهان گشته ز غوغا

□

خونخواره راهی می‌روم تا خود به پایان کی رسد

□

نعیم تو نه از آن است که سیر گردد جان

□

بیا ساقی آن بکر پوشیده روی

□

کفر زلفش رهزن دین است گویی نیست هست

□

شوی گفتش چند جویی دخل و کشت

□

محتسب، مستی به ره دید و گریبانش گرفت

□

چو بشنید نوذر که قارن برفت

□

شب قدر است جسم تو کز او یابند دولت‌ها

□

جنونی داشتم زین پیش بازم آن جنون آمد

□

برای چشم تو صد چشم بد توان دیدن

□

بیا ساقی آزاد کن گردنم

□

مزرع امید را یک دانه به زان خال نیست

□

چونک خرگوش از رهایی شاد گشت

□

بصحرا، سرود اینچنین خارکن

□

به گستهم و طوس آمد این آگهی

□

هلا ای زهره زهرا بکش آن گوش زهرا را

□

چون تو مستغنی ز دل بودی دل آرایی چه بود

□

ای سرو و گل بستان بنگر به تهی دستان

□

بیا ساقی آن زیبق تافته

□

در عالم محبت دانی چه کار کردم

□

ساحران در عهد فرعون لعین

□

جرعه‌ای می نخورده از دستش

□

چو اغریرث آمد ز آمل به ری

□

بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را

□

دوش در کویی عجب بی لطفیی در کار بود

□

از این پستی به سوی آسمان شو

□

چو خورشید برزد سر از سبز میل

□

یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت

□

زن برو زد بانگ کای ناموس‌کیش

□

ای رخ تو شاه ملک دلبری

□

شبی زال بنشست هنگام خواب

□

بروید ای حریفان بکشید یار ما را

□

تو خون به کاسه‌ی من کن که غیرتاب ندارد

□

عید نمای عید را ای تو هلال عید من

□

دگر روز کین طاق پیروزه رنگ

□

زلف و خط دلکشش دام بنی آدمند

□

جمله با وی بانگها بر داشتند

□

دردمندان غم عشق دوا می‌خواهند

□

چنان شد ز گفتار او پهلوان

□

آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا

□

عشق کو تا شحنه‌ی حسرت به زندانم کشد

□

فقیر است او فقیر است او فقیر ابن الفقیر است او

□

چنین تا یکی روز کاین چرخ پیر

□

ای کاش پی قتل من آن سیم تن افتد

□

آن مگس بر برگ کاه و بول خر

□

قومی که جان به حضرت جانان همی برند

□

بزد مهره در جام بر پشت پیل

□

رسید آن شه رسید آن شه بیارایید ایوان را

□

ما گل به پاسبان گلستان گذاشتیم

□

آن خوب را طلب کن اندر میان حوران

□

بیا ساقی آن جام رخشنده می

□

عهد همه بشکستم در بستن پیمانت

□

بوالبشر کو علم الاسما بگست

□

ای دل، اول قدم نیکدلان

□

به شاهی نشست از برش کیقباد

□

تو از خواری همی‌نالی نمی‌بینی عنایت‌ها

□

تو زمن پرس قدر روز وصال

□

از دخول هر غری افسرده‌ای در کار من

□

بیا ساقی آن خاک ظلمات رنگ

□

دیری است که دیوانه آن چشم کبودم

□

موسی و فرعون معنی را رهی

□

در حلقه‌ی زلف تو هر دل خطری دارد

□

فرستاده نزدیک دستان رسید

□

تا چند تو پس روی به پیش آ

□

گهی از مهر یاد عاشق شیدا کند یا رب

□

ای کار من از تو زر ای سیمبر مستان

□

بیا ساقی آن می‌که او دلکشست

□

نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می‌کرد

□

شیر گفتش تو ز اسباب مرض

□

شنیدستم که اندر معدنی تنگ

□

عزمها و قصدها در ماجرا

□

من دی نگفتم مر تو را کای بی‌نظیر خوش لقا

□

مستغنی است از همه عالم گدای عشق

□

نمی‌گفتی مرا روزی که ما را یار غاری تو

□

بیا ساقی آن باده بردار زود

□

خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد

□

بعد از آن چل روز دیگر در ببست

□

ای مرغ صبح بشکن ناقوس پاسبانان

□

گفت پیغامبر که ان فی البیان

□

چه چیزست آنک عکس او حلاوت داد صورت را

□

بگذران دانسته از ما گر ادایی سرزدست

□

ای عاشقان ای عاشقان آن کس که بیند روی او

□

بیا ساقی آن رنگ داده عبیر

□

گرفته تا ره بغداد ماه نوسفرم

□

رو بتش کرد شه کای تندخو

□

تبارک‌الله از آن روی دلستان که توراست

□

از درون کعبه آوازش رسید

□

تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا

□

شهر، بیم است کزین حسن پرآشوب شود

□

آنچ می آید ز وصفت این زمانم در دهن

□

بیا ساقی آن می‌که ناز آورد

□

چون بتان دستی به ناز زلف پر چین می‌برند

□

زین نمط بسیار برهان گفت شیر

□

آه درد مرا دوا که کند؟

□

گوید ای اجزای پست فرشیم

□

تو را ساقی جان گوید برای ننگ و نامی را

□

ناگه خروس روزی در باغ جست

□

آن کیست ای خدای کز این دام خامشان

□

آن یکی را یار پیش خود نشاند

□

در عالم عشق تو کفر است و نه اسلام

□

گفت زن یک آفتابی تافتست

□

همای دید سوی ماکیان بقلعه و گفت

□

ای ضیاء الحق حسام الدین توی

□

چو او باشد دل دلسوز ما را

□

دوش اندک شکوه‌ای از یار می‌بایست کرد

□

امروز سرکشان را عشقت جلوه کردن

□

در تحیات و سلام الصالحین

□

دوش زلف سیهت بنده‌نوازیها کرد

□

بعد ماهی خلق گفتند ای مهان

□

ای رفته رونق از گل روی تو باغ را

□

گرچه بر ناید به جهد و زور تو

□

خبر کن ای ستاره یار ما را

□

در ره پر خطر عشق بتان بیم سر است

□

گرم درآ و دم مده ساقی بردبار من

□

یادم آمد آن حکایت کان فقیر

□

چندان به سر کوی خرابات خرابم

□

چون شنید آن مرغ کان طوطی چه کرد

□

نهفتن بعمری غم آشکاری

□

باز گردید ای رسولان خجل

□

کاهل و ناداشت بدم کام درآورد مرا

□

آیین دستگیری ز اهل جهان نیاید

□

ای زیان و ای زیان و ای زیان و ای زیان

□

بینی اندر دلق مهتر زاده‌ای

□

گر به کاری نزنم دست به جز عشق تو شاید

□

چونک تا اقصای هندستان رسید

□

ای تو را تعبیه در تنگ شکر مروارید

□

آنک گویند اولیا در که بوند

□

چه باشد گر نگارینم بگیرد دست من فردا

□

بست زبان شکوه ام لب به سخن گشادنش

□

چون جان تو می‌ستانی چون شکر است مردن

□

بعد دیری گشت آنها هفت مرد

□

ترک کمان کشیده دو چشم سیاه تست

□

همچو آن خرگوش کو بر شیر زد

□

آن نگاری کو رخ گلرنگ داشت

□

گفت عاشق امتحان کردم مگیر

□

برات آمد برات آمد بنه شمع براتی را

□

هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد

□

تو سبب سازی و دانایی آن سلطان بین

□

اصلشان بد بود آن اهل سبا

□

چنان به کوی تو آسوده از بهشت برینم

□

این همه گفتیم لیک اندر بسیچ

□

شباهنگام، کاین فیروزه گلشن

□

باز گو کان پاک‌باز شیرمرد

□

می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا

□

امروز ناز را به نیازم نظر نبود

□

بیا بوسه به چند است از آن لعل مثمن

□

سجده کردند و بگفتند ای کریم

□

فرخنده شکاری که ز پیکان تو افتد

□

یک امیری زان امیران پیش رفت

□

در شهر اگر زمانی آن خوش پسر برآید

□

هدیه‌ی بلقیس چل استر بدست

□

ای مطرب دل برای یاری را

□

اغیار را آسان کشد عاشق چو ترک جان کند

□

اگر تو عاشقی غم را رها کن

□

رفت لقمان سوی داود صفا

□

نذر کردم گر ز دست محنت هجران نمیرم

□

بار دیگر ما به قصه آمدیم

□

چو بیند روی تو ای نازنین گل

□

پس سلیمان گفت ای زیبادوی

□

آمد بت میخانه تا خانه برد ما را

□

ما چو پیمان با کسی بستیم دیگر نشکنیم

□

بازم صنما چه می‌فریبی تو

□

می‌کشیدش تا به داود نبی

□

با وجود نگه مست تو هشیار نماند

□

ای فلک چند ز بیداد تو بینم آزار

□

سپیده‌دم، نسیمی روح پرور

□

زانک استعداد تبدیل و نبرد

□

آخر بشنید آن مه آه سحر ما را

□

خرم دل آن کس که ز بستان تو آید

□

بازآمد آستین فشانان

□

گفت آن زیرک که ای قوم پسند

□

آزادی اگر خواهی از عقل گریزان باش

□

ای مخادیم که از راه شرف

□

چو روی تو گل رنگین ندیدم

□

هم‌چو مجنون‌اند و چون ناقه‌ش یقین

□

آب حیوان باید مر روح فزایی را

□

بازم غم بیهوده به همخانگی آمد

□

صبحدم شد زود برخیز ای جوان

□

گفت استر با شتر کای خوش رفیق

□

عید آمد و مرغان ره گل‌زار گرفتند

□

گهی از بزم بر می‌خیز و طرف بام جا می‌کن

□

باغبانی، قطره‌ای بر برگ گل

□

بدگهر را علم و فن آموختن

□

میندیش میندیش که اندیشه گری‌ها

□

شد مشک شب چو عنبر اشهب

□

هله نیم مست گشتم قدحی دگر مدد کن

□

سر آن خرگوش دان دیو فضول

□

گر نه آن ترک سیه چشم سر یغما داشت

□

آتش به جگر زان رخ افروخته دارم

□

نهان کرد دیوانه در جیب، سنگی

□

خواند مزمل نبی را زین سبب

□

ای خواجه نمی‌بینی این روز قیامت را

□

بی رخ جان پرور جانان مرا از جان چه حظ

□

به پیشت نام جان گویم زهی رو

□

روز گشت و آمدند آن کودکان

□

هر خم زلف تو یک جمع پریشان دارد

□

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست ترا

□

موشکی را بمهر، مادر گفت

□

کندن گوری که کمتر پیشه بود

□

امروز گزافی ده آن باده نابی را

□

دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود

□

یارکان رقصی کنید اندر غمم خوشتر از این

□

هفت شمع از دور دیدم ناگهان

□

تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد

□

کسی مسیح شود در سراچه افلاک

□

زاغی بطرف باغ، بطاوس طعنه زد

□

هر صباحی چون سلیمان آمدی

□

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

□

ای حیدر ای عزیز گرانمایه یار من

□

العشق یقول لی تزین

□

در عریش او را یکی زایر بیافت

□

دلا موافق آن زلف عنبرافشان باش

□

جایی روم که جنس وفا را خرد کسی

□

نهفت چهره گلی زیر برگ و بلبل گفت

□

در نغولی بود آب آن تشنه راند

□

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

□

خوش آن روزی که زنجیر جنون بر پای من باشد

□

باده چو هست ای صنم بازمگیر و نی مگو

□

گفت موسی را یکی مرد جوان

□

ساقی بده رطل گران، زان می که دهقان پرورد

□

تفت رشک ریاض رضوان است

□

نیکنامی نباشد، از ره عجب

□

ورچه عقلت هست با عقل دگر

□

از بهر خدا بنگر در روی چو زر جانا

□

زان عهد یاد باد که از ما به کین نبود

□

دلا تو شهد منه در دهان رنجوران

□

گفت بخشیدم بدو ایمان نعم

□

شبی که دل به برم یاد زلف دلبر کرد

□

می‌یابم از خود حسرتی باز از فراق کیست این

□

ترکی است یار من که نداند کس از گلش

□

بود شاهی بود او را بنده‌ای

□

ای گشته ز تو خندان بستان و گل رعنا

□

دوش پر عربده‌ای بود و نه آنست امروز

□

کیف اتوب یا اخی من سکر کارجوان

□

میرشد محتاج گرمابه سحر

□

ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ دهانت

□

دیریست که رندانه شرابی نکشیدیم

□

گفت با خاک، صبحگاهی باد

□

آنچنانک گفت جالینوس راد

□

جانا سر تو یارا مگذار چنین ما را

□

عزت مبردر کار دل این لطف بیش از پیش را

□

دل دل دل تو دل مرا مرنجان

□

آن نیاز مریمی بودست و درد

□

ما و هوس شاهد و می تا نفسی هست

□

چه شود گرم نوازی به عنایت خطابی

□

دید موری طاسک لغزنده‌ای

□

در حدیث آمد که یزدان مجید

□

شاد آمدی ای مه رو ای شادی جان شاد آ

□

دگر بار آن فسون پرداز استاد

□

به پیشت نام جان گویم زهی رو

□

که لیمان در جفا صافی شوند

□

بر سر هر مژه چندین گل رنگین دارم

□

زیب عالم علم شاه خلیل الله است

□

ای که تو جان جهانی و جهان جانی

□

شاعری آورد شعری پیش شاه

□

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا

□

مصلحت دیده چنین صبر که سویش نروم

□

یک غزل آغاز کن بر صفت حاضران

□

چون برون رفتند سوی آن درخت

□

آنان که در محبت او سنگ می‌خورند

□

چند ای خر گدا توان گفتن

□

ز درد پای، پیرزنی ناله کرد زار

□

بعد سالی چند بهر رزق و کشت

□

رفتم به سوی مصر و خریدم شکری را

□

هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم

□

ظلمت شب پرتو ظلمات من

□

بود شیخی رهنمایی پیش ازین

□

جمعی که مرهم جگر خسته‌ی منند

□

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم

□

شنیده‌اید میان دو قطره خون چه گذشت

□

گفت من مستسقیم آبم کشد

□

ساقی ز شراب حق پر دار شرابی را

□

باغ ترا نظارگیانی که دیده‌اند

□

سر فروکرد از فلک آن ماه روی سیمتن

□

قوم گفتند این همه زرقست و مکر

□

مو به مو بسته‌ی آن زلف گره گیر شدم

□

گذشتم از درت بر خاک سد جا چشم تر مانده

□

ای پیش تو ماه آسمان خیره

□

خاک گوید خاک تن را باز گرد

□

بیا ای جان نو داده جهان را

□

مرا وصلی نمی‌باید من و هجر و ملال خود

□

بیا بیا که ز هجرت نه عقل ماند نه دین

□

آنچنانک ناگهان شیری رسید

□

لب تشنه‌ای که شد لب جانان میسرش

□

یک همدم و همنفس ندارم

□

دزد عیاری، بفکر دستبرد

□

آن سگی در کو گدای کور دید

□

بسوزانیم سودا و جنون را

□

کدام رنج که آن مر مرا نگشت نصیب

□

چه باشد پیشه عاشق بجز دیوانگی کردن

□

پیش در شد آن دقوقی در نماز

□

کسی که در دل شب چشم خون فشان دارد

□

ای داده سپهر شرع را نور

□

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم

□

قصه گویم از سبا مشتاق‌وار

□

چون گل همه تن خندم نه از راه دهان تنها

□

شکل مستانه و انکار شرابش نگرید

□

شب که جهان است پر از لولیان

□

آن یکی در عهد داوود نبی

□

تا کفر سر زلفت زد راه دل و دینم

□

جانا چه واقعست بگو تا چه کرده‌ایم

□

شب شد و پیر رفوگر ناله کرد

□

هم‌چنان که شه سلیمان در نبرد

□

مرا حلوا هوس کردست حلوا

□

چه کم گردد خدایا از خدائیت

□

ای زیان و ای زیان و ای زیان

□

سجده‌ی خلق از زن و از طفل و مرد

□

تویی آن آیت رحمت که نتوان کرد تفسیرش

□

چون کوه غم تاب آورد جسمی بدین فرسودگی

□

بگشای لب شیرین بازار شکر بشکن

□

چون سلیمان کرد آغاز بنا

□

ماه درست را ببین کو بشکست خواب ما

□

ننموده استخوان ز تن ناتوان مرا

□

از زنگ لشکر آمد بر قلب لشکرش زن

□

پس همینجا دست و پایت در گزند

□

به امیدی که وفا خواهم دید

□

ای که دل بردی ز دلدار من آزارش مکن

□

ز حیله، بر در موشی نشست گربه و گفت

□

صوفیی آمد به سوی خانه روز

□

امیر حسن خندان کن چشم را

□

باده کو تا خرد این دعوی بیجا ببرد

□

ای جانک من چونی یک بوسه به چند ای جان

□

بعد از آن داود گفتش کای عنود

□

لب پیمانه اگر بر لب جانانه نبود

□

تو پاک دامن نوگلی من بلبل نالان تو

□

بلبلی گفت سحر با گل سرخ

□

پیرمردی پیشش آمد با عصا

□

بکت عینی غداه البین دمعا

□

گر دیده به دریوزه‌ی دیدار نیاید

□

هست عاقل هر زمانی در غم پیدا شدن

□

چون دقوقی آن قیامت را بدید

□

کی دل از حلقه‌ی آن زلف دو تا خواهد رفت

□

پشت من بشکست کوه درد جان فرسای من

□

به کرم پیله شنیدم که طعنه زد حلزون

□

پیش عطاری یکی گل‌خوار رفت

□

برای تو فدا کردیم جان‌ها

□

چشم او قصد عقل و دین دارد

□

تو نقد قلب را از زر برون کن

□

سگ زمستان جمع گردد استخوانش

□

اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می‌کردم

□

ز کویت رخت بربستم نگاهی زاد راهم کن

□

ای که در باغ نکویی به تو نبود مانند

□

بشنو اکنون قصه‌ی آن بانگ سخت

□

ز روی تست عید آثار ما را

□

اوصاف جهان سخت نیک دانم

□

باز بهار می کشد زندگی از بهار من

□

تا که روزی ناگهان در چاشتگاه

□

تا با تو آرمیده‌ام از خود رمیده‌ام

□

سرورا از حاجب و دربان عالی حضرتت

□

با مرغکان خویش، چنین گفت ماکیان

□

گفت عفریتی که تختش را به فن

□

ایه یا اهل الفرادیس اقرا منشورنا

□

شرح ضعفم از سگان آستان خود بپرس

□

در سفر هوای تو بی‌خبرم به جان تو

□

کر امل را دان که مرگ ما شنید

□

دل به ابروی تو ای تازه جوان باید داد

□

آنکه جان بخش و جان ستان باشد

□

ای نامه‌ی نو رسیده از یار

□

تو چو عزم دین کنی با اجتهاد

□

اندر دل ما تویی نگارا

□

به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد

□

چیست که هر دمی چنین می‌کشدم به سوی او

□

چونک داود نبی آمد برون

□

مدام ذکر ملک این کلام شیرین باد

□

حسن ترا که آمده خط گرد لشکرش

□

چون برآمد آفتاب از مشرق پیراهنش

□

بهر این فرمود پیغامبر که من

□

دیدم رخ خوب گلشنی را

□

نفروخته خود را ز غمت باز خریدیم

□

مال است و زر است مکسب تن

□

باز می‌دیدم که می‌شد هفت یک

□

گرنه خورشید فلک خاک نشین ره تست

□

گر طی کنم طریق ادب را چه می‌کنی

□

اشک طرف دیده را گردید و رفت

□

اندر آن بودیم کان شخص از عسس

□

ای جان و قوام جمله جان‌ها

□

ای دل بی جرم زندانی، تو در بندی هنوز

□

گر چه اندر فغان و نالیدن

□

ساحران را نه که فرعون لعین

□

تا دهان او لبالب شد ز نوش

□

سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده‌ای

□

قاضی بغداد، شد بیمار سخت

□

قصه‌ی عثمان که بر منبر برفت

□

خدمت شمس حق و دین یادگارت ساقیا

□

کی اهل دل به کام خود از دوستان برند

□

بیا ای رونق گلزار از این سو

□

آن یکی مرد دومو آمد شتاب

□

پیشتر زآن که مهی جلوه در این محفل داشت

□

نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان

□

جعل پیر گفت با انگشت

□

کان جوان در جست و جو بد هفت سال

□

چون خانه روی ز خانه ما

□

در وفات محمد علوی

□

یا رب من بدانمی‌چیست مراد یار من

□

چون رهید آن کشتی و آمد بکام

□

نظر ز روی تو صاحب نظر نمی‌بندد

□

ساقی بده آن باده که اکسیر وجود است

□

گفت با صید قفس، مرغ چمن

□

گفت عیسی را یکی هشیار سر

□

از دور بدیده شمس دین را

□

مده از خنده فریب و مزن از غمزه خدنگ

□

دیدی که چه کرد آن پری رو

□

قوم گفتند از شما سعد خودیت

□

ای خنده تو راهزن کاروان قند

□

خامه برآورد صدای صریر

□

مست عشقت به خود نیاید باز

□

آمدش پیغام از دولت که رو

□

بنمود وفا از این جا

□

مژده‌ی وصل توام ساخته بیتاب امشب

□

همه خوردند و بخفتند و تهی گشت وطن

□

دی سالی کرد سایل مر مرا

□

هر جا سخنی از آن دهان رفت

□

چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی‌دیدی

□

ای گل، تو ز جمعیت گلزار، چه دیدی

□

قصه کوته کن برای آن غلام

□

ما را سفری فتاد بی‌ما

□

در مانده‌ام به درد دل بی علاج خویش

□

بوسه بده خویش را ای صنم سیمتن

□

بامدادان آمدند آن مادران

□

از آن به خدمت میخوارگان کمر بستم

□

باد فرخنده عید و فصل بهار

□

حق که این روی دلستان به تو داد

□

گفت پیغامبر که معراج مرا

□

روح زیتونیست عاشق نار را

□

هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند

□

سیر نشد چشم و دل از نظر شاه من

□

شیخ گفت او را مپندار ای رفیق

□

هر کس که دید روی تو آهی ز جان کشید

□

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

□

کیست درین دور پیر اهل معانی

□

دید پیغامبر یکی جوقی اسیر

□

برخیز و صبوح را بیارا

□

که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید

□

چه شکر داد عجب یوسف خوبی به لبان

□

این بدان ماند که خرگوشی بگفت

□

روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد

□

نادره گویی ز سخن گستران

□

در آن سرای که زن نیست، انس و شفقت نیست

□

همچو گویی سجده کن بر رو و سر

□

ابصرت روحی ملیحا زلزلت زلزالها

□

چو این ناخوش خبر در گوشم آمد

□

گر این جا حاضری سر همچنین کن

□

بشنو اکنون قصه‌ی آن ره‌روان

□

دلم به کوی تو هر شام تا سحر می‌گشت

□

تا به روی توشد برابر گل

□

نوگلی، روزی ز شورستان دمید

□

آن یکی درویش گفت اندر سمر

□

از فراق شمس دین افتاده‌ام در تنگنا

□

چو خواهم کز ره شوقش دمی بر گرد سر گردم

□

دروازه هستی را جز ذوق مدان ای جان

□

انبیا گویند روز چاره رفت

□

هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند

□

چه دیدی ای که هرگز بد نبینی

□

کاشکی، وقت را شتاب نبود

□

ای رسولان می‌فرستمتان رسول

□

دیدم شه خوب خوش لقا را

□

هیچکس چشم به سوی من بیمار نکرد

□

ای دم به دم مصور جان از درون تن

□

گفت داود این سخنها را بشو

□

کیفیتی که دیدم از آن چشم نیم مست

□

ای از گل عذرات هر مرغ را نوایی

□

بچشم عجب، سوی کاه کرد کوه نگاه

□

در جوابش بر گشاد آن یار لب

□

دوش من پیغام کردم سوی تو استاره را

□

آیینه‌ی جمال ترا آن صفا نماند

□

والله ملولم من کنون از جام و سغراق و کدو

□

اندرین بودند کواز صلا

□

به بوسه‌ای ز دهان تو آرزومندم

□

آتشی در جان ما افروختی

□

گه احرام، روز عید قربان

□

یک حکایت گوش کن ای نیک‌پی

□

عطارد مشتری باید متاع آسمانی را

□

تیر و تیغ است بر دل و جگرم

□

نتانی آمدن این راه با من

□

اختلاف عقلها در اصل بود

□

امشب نگه افتاد بر آن غیرت ماهم

□

من که چون شمع از تف دل جانگدازی می‌کنم

□

سحرگه، غنچه‌ای در طرف گلزار

□

از بتان و از خدا در خواستیم

□

کو مطرب عشق چست دانا

□

طی زمان کن ای فلک ، مژده‌ی وصل یار را

□

ای دوست عتاب را رها کن

□

هفت شمع اندر نظر شد هفت مرد

□

خوش است اگر ز تو ما را دل غمینی هست

□

دریغ از جان قلی کز جور گردون

□

به جغذ گفت شبانگاه طوطی از سر خشم

□

چون سلیمان سوی مرغان سبا

□

مشکن دل مرد مشتری را

□

ما را به سوی خود خم موی تو می‌کشد

□

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

□

انبیا گفتند کاری آفرید

□

پیکی مرا به سوی تو غیر از نسیم نیست

□

دلا عزم سفر دارم از آن در گفتم آگه شو

□

به سوزنی ز ره شکوه گفت پیرهنی

□

آن غریب شهر سربالا طلب

□

دولتی همسایه شد همسایگان را الصلا

□

چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن؟

□

جانا بیار باده و بختم تمام کن

□

گفت ای یاران زمان آن رسید

□

گر هلاک من است عنوانش

□

غضنفر کلجاری به طبع همچو پلنگ

□

سیر، یک روز طعنه زد به پیاز

□

ای سگ طاعن تو عو عو می‌کنی

□

بیدار کنید مستیان را

□

بهر دلم که درد کش و داغدار تست

□

با روی تو کفر است به معنی نگریدن

□

آن دقوقی در امامت کرد ساز

□

یک باره گر از سبحه در انکار نبودم

□

شد صرف عمرم در وفا بیداد جانان همچنان

□

اینکه خاک سیهش بالین است

□

پس به صورت عالم اصغر توی

□

از سینه پاک کردم افکار فلسفی را

□

از نظر افتاده‌ی یاریم مدتها شدست

□

مکن مکن که روا نیست بی‌گنه کشتن

□

آن دقوقی داشت خوش دیباجه‌ای

□

کمتر فکن به چاه زنخدان نگاه خویش

□

گو جان ستان از من که من تن در بلای او دهم

□

من ز عشق تو رستم از غم خویش

□

ای سلیمان مسجد اقصی بساز

□

در میان پرده خون عشق را گلزارها

□

گرمابه سه داشتم به لوهور

□

چرا کوشد مسلمان در مسلمان را فریبیدن

□

مرد مهمان صبرکرد و ناگهان

□

تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد

□

بود سفیهی به سفاهت علم

□

بطرف گلشنی، در نوبهاری

□

قوم گفتندش مکن جلدی برو

□

غمزه عشقت بدان آرد یکی محتاج را

□

به لب بگوی که آن خنده‌ی نهان نکند

□

رو قرار از دل مستان بستان

□

هم بدان تیغش بفرمود او قصاص

□

کسی به زیر فلک دست بر قضا دارد

□

طرح نوی در سخن انداختم

□

تو را من دوست می‌دارم چو بلبل مر گلستان را

□

هین بیا که من رسولم دعوتی

□

ساقیا در نوش آور شیره عنقود را

□

پنجاه و هفت رفت ز تاریخ عمر من

□

ساقیا چون مست گشتی خویش را بر من بزن

□

گفت او را ناصحی ای بی‌خبر

□

چراغی کاین همه پروانه دارد

□

من و از دور تماشای گلستان کسی

□

ای پسته‌ی دهانت شیرین و انگبین لب

□

بنگر اندر نخودی در دیگ چون

□

پرده دیگر مزن جز پرده دلدار ما

□

سرخیی کان ز نی تیر تو پیدا باشد

□

عاشقا دو چشم بگشا چارجو در خود ببین

□

قوم گفتند ای نصوحان بس بود

□

لعل تو به سر چشمه‌ی زمزم نتوان داد

□

آمده نو به شحنگی در دلم آرزوی تو

□

روز شکار، پیرزنی با قباد گفت

□

ملک برهم زن تو ادهم‌وار زود

□

با چنین شمشیر دولت تو زبون مانی چرا

□

ای همنفسان بودن وآسودن ما چیست

□

شیرمردا تو چه ترسی ز سگ لاغرشان

□

بود درویشی بکهساری مقیم

□

کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند

□

سد دشنه بر دل می‌خورم و ز خویش پنهان می‌کنم

□

به گربه گفت ز راه عتاب، شیر ژیان

□

یک فقیهی ژنده‌ها در چیده بود

□

ای وصالت یک زمان بوده فراقت سال‌ها

□

در آغاز محبت گر وفا کردی چه می‌کردم

□

یک قوصره پر دارم ز سخن

□

گفت باری نطق سگ کو بر درست

□

هر سر موی تو را پیوندی از گیسوی تست

□

از آنرو شد به آبادی بدل ویرانی کرمان

□

تاجری در کشور هندوستان

□

صوفیی در باغ از بهر گشاد

□

ای سخت گرفته جادوی را

□

ما در مقام صبر فشردیم گام خویش

□

روی او فتوی دهد کز کعبه بر بتخانه زن

□

شمع مریم را بهل افروخته

□

وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم

□

نماز شام که سیمین همای زرین بال

□

رفتی و دل ربودی یک شهر مبتلا را

□

چند آن فرعون می‌شد نرم و رام

□

نام شتر به ترکی چه بود بگو دوا

□

دلم امروز از آن لب هر زمان شکری دگر دارد

□

ای عربده کرده دوش با من

□

گفت ای ناصح خمش کن چند چند

□

تا پرده ز صورتش برافتاد

□

طواف درگه پیر حقیقت

□

نخودی گفت لوبیائی را

□

بر سر تختی شنید آن نیک‌نام

□

در صفای باده بنما ساقیا تو رنگ ما

□

خیز و به ناز جلوه ده قامت دلنواز را

□

به صلح آمد آن ترک تند عربده کن

□

گفت معشوقی به عاشق کای فتی

□

سر بیمار گر آن چشم دل آزار نداشت

□

بر درخانه قدح نوشی

□

دی، کودکی بدامن مادر گریست زار

□

قوم گفتندش که هین اینجا مخسپ

□

در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا

□

امروز هیچ خلق چو من نیست

□

جنتی کرد جهان را ز شکر خندیدن

□

چند چند آخر دروغ و مکر تو

□

چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد

□

دل و طبعی که من دارم اگر دریا و کان باشد

□

دلبرا عشق تو نه کار من است

□

آنک فرمودست او اندر خطاب

□

از پی شمس حق و دین دیده گریان ما

□

معروف‌تر از من به جهان نیست خردمند

□

دل معشوق سوزیده است بر من

□

سجده کرد و گفت کای دانای سوز

□

آشوب شهر طلعت زیبای او بود

□

آن را که خدا نگاهبان است

□

چو شد به خنده شکر بار پسته‌ی دهنش

□

آن یکی واعظ چو بر تخت آمدی

□

درد شمس الدین بود سرمایه درمان ما

□

تو جفاکن که از اینسوی وفاداری هست

□

هین کژ و راست می‌روی باز چه خورده‌ای بگو

□

اندر آخر حمزه چون در صف شدی

□

دوشینه مهی به خواب دیدم

□

جمشید فلک سریر شاه اسمعیل

□

پیرمردی، مفلس و برگشته بخت

□

چادر خود را برو افکند زود

□

شمع دیدم گرد او پروانه‌ها چون جمع‌ها

□

آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ

□

بانگ برآمد ز دل و جان من

□

چون شنید اینها دوان شد تیز و تفت

□

بر سر راه تو افتاده سری نیست که نیست

□

یک بار نباشد که نیازرده‌ام از تو

□

از پسته تنگ خود آن یار شکر بوسه

□

آدمی همچون عصای موسی‌است

□

دیده حاصل کن دلا آنگه ببین تبریز را

□

یک ره سال کن گنه بی‌گناه خود

□

بیدار شو بیدار شو هین رفت شب بیدار شو

□

لیک فردا خواهد او مردن یقین

□

هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد

□

بر زمین گشتیم تا زد جسم محزون آبله

□

دوست سلطان و دل ولایت اوست

□

همچو شیطان در سپه شد صد یکم

□

ای هوس‌های دلم باری بیا رویی نما

□

کسی از دور تا کی چین ابروی کسی بیند

□

نبود چنین مه در جهان ای دل همین جا لنگ شو

□

هم از آن ده یک زنی از کافران

□

صورتگران که صورت دل خواه می‌کشند

□

آورده اقبالم دگر تا سجده‌ی این در کنم

□

ایا خلاصه‌ی خوبان کراست در همه دنیی

□

آن بخاری نیز خود بر شمع زد

□

امتزاج روح‌ها در وقت صلح و جنگ‌ها

□

دارد که چون تو پادشهی بنده‌ات شوم

□

امروز تو خوشتری و یا من

□

موسی آمد در مناجات آن سحر

□

تا بر اطراف رخت جعد چلیپایی هست

□

مرا زد راه عشق خردسالی

□

گفت گرگی با سگی، دور از رمه

□

چونک تنهااش بدید آن ساده مرد

□

ای ز مقدارت هزاران فخر بی‌مقدار را

□

وه که دامن می‌کشد آن سرو ناز از من هنوز

□

عقل از کف عشق خورد افیون

□

آن زنی هر سال زاییدی پسر

□

شاهد به کام و شیشه به دست و سبو به دوش

□

شرفا ساقی عنایت تو

□

طوطی خجل فروماند از بلبل زبانت

□

دزد قهرخواجه کرد و زر کشید

□

مفروشید کمان و زره و تیغ زنان را

□

ز عشق من به تو اغیار بدگمان شده‌اند

□

مهره‌ای از جان ربودم بی‌دهان و بی‌دهان

□

یادم آمد قصه‌ی اهل سبا

□

دلا مقید آن گیسوان پرچین باش

□

دلم دارد به چین کاکلش سد گونه حیرانی

□

دل سقیم شفا یابد از اشارت عشق

□

گفت ای عنقای حق جان را مطاف

□

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را

□

به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ

□

مات خود را صنما مات مکن

□

بر ملولان این مکرر کردنست

□

تا حریفان بر در می‌خانه ماوا کرده‌اند

□

ترسم جنون غالب شود طغیان کند سودای تو

□

دلم بربود دوش آن نرگس مست

□

آن ستی گوید ورا که پیش ازین

□

چو مرا به سوی زندان بکشید تن ز بالا

□

خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را

□

چه نشستی دور چون بیگانگان

□

ظاهرست آثار و میوه‌ی رحمتش

□

هر جا حدیث حسن تو تقریر می‌کنند

□

گر چه کردم ذوقها از آشناییهای او

□

ای سعادت ز پی زینت و زیبایی را

□

گفت عبدالله شیخ مغربی

□

اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا

□

گر چه دوری می‌کنم بی‌صبر و آرامم هنوز

□

اگر نه عاشق اویم چه می‌پویم به کوی او

□

نفی آن یک چیز و اثباتش رواست

□

تا مه روی تو از چاک گریبان سر زد

□

مکن مکن لب مارا به شکوه باز مکن

□

همچو من وصل تو را هیچ سزاواری هست؟

□

چون خبر یابید جد مصطفی

□

چمنی که تا قیامت گل او به بار بادا

□

خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری همنشین باشد

□

چند گریزی ای قمر هر طرفی ز کوی من

□

خواجه از دورش بدید و خیره ماند

□

دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش

□

لله الحمد کز حضیض خطر

□

در سمن با آن طراوت حسن این رخسار نیست

□

پیش از آنک این قصه تا مخلص رسد

□

به خانه خانه می‌آرد چو بیذق شاه جان ما را

□

پرسیدن حال دل ریشم بگذارید

□

روز است ای دو دیده در روزنم نظر کن

□

مر علی را در مثالی شیر خواند

□

همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود

□

خوش است چشم به چشم تو و نگاه نهانی

□

دی یکی گفت، که از عشق خبرها دارد،

□

شهوت دنیا مثال گلخنست

□

کی بپرسد جز تو خسته و رنجور تو را

□

به نظم و نثر کسی را گر افتخار سزاست

□

ما دست تو را خواجه بخواهیم کشیدن

□

چون بلال از ضعف شد همچون هلال

□

گر به گل‌زار رخش افتد نگاه گاه گاهم

□

زهی پایه چتر اقبال تو

□

دل بی رخ خوب تو سر خویش ندارد

□

خیز بلقیسا بیا و ملک بین

□

به برج دل رسیدی بیست این جا

□

باز این عتاب و شیوه عاشق گداز چیست

□

سیمبرا ز سیم تو سیمبرم به جان تو

□

گفت قایل در جهان درویش نیست

□

دل در اندیشه‌ی آن زلف گره گیر افتاد

□

دیده گو اشک ندامت شو و بیرون فرما

□

کسی کو همچو تو جانان ندارد

□

آمدیم اینجا که در صدر جهان

□

ای بروییده به ناخواست به مانند گیا

□

ز کوی آن پری دیوانه رفتم

□

چراغ عالم افروزم نمی‌تابد چنین روشن

□

غفلت از تن بود چون تن روح شد

□

گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون دارد

□

می‌رسم از راه و دارم استری کز باب جوع

□

چشم تو کو جز دل سیاه ندارد

□

خلق را می‌راند از وی آن جوان

□

رو ترش کن که همه روترشانند این جا

□

چو عزم کاری کردم مرا که دارد باز؟

□

رو مذهب عاشق را برعکس روش‌ها دان

□

اسپ داند بانگ و بوی شیر را

□

هر جان که بر لب آمد، واقف از آن دهان شد

□

رفت محیا شبی به خانه و دید

□

مشکل است این که کسی را به کسی دل برود

□

گفت ای یاران از آن دیوان نیم

□

بر چشمه ضمیرت کرد آن پری وثاقی

□

ناتوان موری به پابوس سلیمان آمدست

□

موی بر سر شد سپید و روی من بگرفت چین

□

همچو مریم گوی پیش از فوت ملک

□

خاکم به ره آن بت چالاک نکردند

□

خواجه وجه برات خود بدهد

□

رفتی و نام تو ز زبانم نمی‌رود

□

پس سلیمان دید اندر گوشه‌ای

□

تا به شب ای عارف شیرین نوا

□

این عقل در یقین زمانه گمان نداشت

□

می‌بینمت که عزم جفا می‌کنی مکن

□

ای غلام اکنون تو پر بین مشک خود

□

دی چو تیر از برم آن ترک کمان دار گذشت

□

آمد آمد حسن در رخش غرور انگیختن

□

ای رخ خوب تو آفتاب جهان سوز

□

گرچه نشنید آن موکل آن سخن

□

چون نمایی آن رخ گلرنگ را

□

المنةلله که شب هجر سر آمد

□

تو هر جزو جهان را بر گذر بین

□

من چو آدم بودم اول حبس کرب

□

آخر این ناله‌ی سوزنده اثرها دارد

□

دوستان چرخ همان دشمن جان است که بود

□

گر چه جان می‌دهم از آرزوی دیدارش

□

تا یکی مهمان در آمد وقت شب

□

در میان عاشقان عاقل مبا

□

نزدیک ما سگان درت جا نمی‌کنند

□

نشانی‌هاست در چشمش نشانش کن نشانش کن

□

همچو گرمابه که تفسیده بود

□

ای خوش آن دم که به بستان تو می‌نالیدم

□

کردم از سجده‌ی راه تو جبین آرایی

□

قند خجل می‌شود از لب چون شکرش

□

هین بیا بلقیس ورنه بد شود

□

از یکی آتش برآوردم تو را

□

ابر است و اعتدال هوای خزانی است

□

جان حیوان که ندیده است بجز کاه و عطن

□

در بخارا بنده‌ی صدر جهان

□

روز مردن سویم از رحمت نگاهی کرد و رفت

□

کاری مکن که رخصت آه سحر دهم

□

شبی از مجلس مستان برآمد ناله‌ی چنگش

□

آن یکی درویش هیزم می‌کشید

□

ز آتش شهوت برآوردم تو را

□

از پی بهبود درد ما دوا سودی نداشت

□

ای به انکار سوی ما نگران

□

آن یکی یاری پیمبر را بگفت

□

مگر خدا ز رقیبان تو را جدا بکند

□

گرفته رنگ ز خون دلم چو لاله پیاله

□

تنی داری بسان خرمن گل

□

یک جوانی بر زنی مجنون بدست

□

از ورای سر دل بین شیوه‌ها

□

چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند

□

ای رخ خندان تو مایه صد گلستان

□

این عجب‌تر که بریشان می‌گذشت

□

هیچ سر نیست که با زلف تو در سودا نیست

□

ای پیش همت تو متاع سرای دهر

□

ای غم تو روغن چراغ ضمیرم

□

گفت او ای ناصحان من بی ندم

□

ای بگفته در دلم اسرارها

□

چو با همراز خود همداستان شد

□

هر شب که بود قاعده سفره نهادن

□

قوم دیگر سخت پنهان می‌روند

□

به حلقه‌ی سر زلف تو پای‌بند شدم

□

مبارک باد می‌گویند شه را

□

دی مرا گفت آن مه ختنی

□

آن یکی افتاد بیهوش و خمید

□

لب را تو به هر بوسه و هر لوت میالا

□

یاران خدای را به سوی او گذر کنید

□

توی که بدرقه باشی گهی گهی رهزن

□

آن دقوقی رحمة الله علیه

□

عشق بگسست چنان سلسله تدبیرم

□

دل از عشق کهن بگرفت از نو دلستانی کو

□

از عشق دل افروزم، چون شمع همی سوزم

□

روی داود از فرش تابان شده

□

می‌شدی غافل ز اسرار قضا

□

ای سرخ گشته از تو به خون روی زرد ما

□

ای صید رخ تو شیر و آهو

□

اندر آن وادی گروهی از عرب

□

به کویش دوش یا رب یا ربی بود

□

میان مردمانم خوار کردی عزت من کو

□

گر عیب کنی که زار می‌نالم

□

گفت گفتم من چنین عذری و او

□

گر تو عودی سوی این مجمر بیا

□

طایر بستان پرستم لیکنم پر باز نیست

□

می پرد این مرغ دیگر در جنان عاشقان

□

انبیا گفتند با خاطر که چند

□

تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد

□

خواجه‌ی کم کاسه‌ی ما آنکه از بهر طعام

□

عشق تو زیر و زبر دارد دلم

□

چون درآمد عزم داودی به تنگ

□

ای تو آب زندگانی فاسقنا

□

آگاه نیست آدمی از گشت روزگار

□

من کجا بودم عجب بی‌تو این چندین زمان

□

داعی هر پیشه اومیدست و بوک

□

از بناگوش تو هر شب گله سر خواهم کرد

□

چو پیش نقش شیرین کوهکن عرض بلا کردی

□

مرا گر دولتی باشد که روزی با تو بنشینم

□

مرتضی را گفت روزی یک عنود

□

دل چو دانه ما مثال آسیا

□

کشیده عشق در زنجیر، جان ناشکیبا را

□

آفتابا بار دیگر خانه را پرنور کن

□

باز هر یک مرد شد شکل درخت

□

این چه تابی است که آن حلقه‌ی گیسو دارد

□

نام جویا کنون که دیده ابر

□

ای گشته نهان از من پیدات همی جویم

□

می‌کشید از بیهشی‌اش در بیان

□

در میان عاشقان عاقل مبا

□

وصلم میسر است ولی بر مراد نیست

□

ای چراغ آسمان و رحمت حق بر زمین

□

صوفیی بر میخ روزی سفره دید

□

بگشا به تبسم لب شیرین شکربار

□

ما اجنبی ز قاعده‌ی کار عالمیم

□

از لطف و حسن یارم در جمع گل عذاران

□

گفت بنمودم دغل لیکن ترا

□

من رسیدم به لب جوی وفا

□

گردن و گوش غزل و مدح را

□

سخت خوش است چشم تو و آن رخ گلفشان تو

□

یا به حال اولینان بنگرید

□

رسید قاصد و پیغام وصل جانان گفت

□

فراغت بایدت جا در سر کوی قناعت کن

□

بپوش آن رخ و دلربایی مکن

□

سگ شکاری نیست او را طوق نیست

□

از بس که ریخت جرعه بر خاک ما ز بالا

□

ز شبهای دگر دارم تب غم بیشتر امشب

□

پروانه شد در آتش گفتا که همچنین کن

□

آنچ یعقوب از رخ یوسف بدید

□

یار اگر جلوه کند دادن این همه نیست

□

خواهد دگر به دامگهی بال بسته ای

□

ای لب لعلت شکرستان من!

□

پشه آمد از حدیقه وز گیاه

□

ای میرآب بگشا آن چشمه روان را

□

به طوف کعبه من خاکسار خواهم رفت

□

من ز گوش او بدزدم حلقه دیگر نهان

□

قوم گفتند ای گروه این رنج ما

□

هر که را که بخت، دیده می‌دهد، در رخ تو بیننده می‌کند

□

شد بی‌حساب کشور جانها خراب از او

□

مرغ دلم صید کرد غمزه‌ی چون تیر او

□

از پی آن گفت حق خود را بصیر

□

ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما

□

منع مهر غیر نتوان کرد یار خویش را

□

تو را پندی دهم ای طالب دین

□

انبیا گفتند نومیدی بدست

□

قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده‌اند

□

شاه انجم چو زرافشان شود از برج حمل

□

به رنگ خود نیم زان رو وز آن مو

□

حرف قرآن را بدان که ظاهریست

□

ای بگرفته از وفا گوشه کران چرا چرا

□

به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت خویشم

□

عید نمی‌دهد فرح بی‌نظر هلال تو

□

رو نهاد آن عاشق خونابه‌ریز

□

غم روی تو به عالم ندهم

□

عید خرم تر از این یاد ندارد ایام

□

چو هیچ می‌نکنی التفات با ما تو

□

قصه‌ی راز حلیمه گویمت

□

آمد بهار جان‌ها ای شاخ تر به رقص آ

□

هجران رفیق بخت زبون کسی مباد

□

همه خوردند و بخفتند و تهی گشت وطن

□

انبیا گفتند فال زشت و بد

□

ای خوش آنان که قدم در ره میخانه‌ی زدند

□

ای جوان ترک وش میر کدامین لشکری

□

ای پسته‌ی دهانت نرخ شکر شکسته

□

کی رسدتان این مثلها ساختن

□

با آن که می‌رسانی آن باده بقا را

□

کوچنان یاری که داند قدر اهل درد چیست

□

صد گوش نوم باز شد از راز شنودن

□

علم را دو پر گمان را یک پرست

□

ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد

□

سد خانه‌ی دین سوخت به هر رهگذر از تو

□

ای در سخن دهانت تنگ شکر گشاده

□

پنج روز آن باد امرودی نریخت

□

بیدار کن طرب را بر من بزن تو خود را

□

از آن تر شد به خون دیده دامانی که دارم

□

ای نفس چو سگ آخر تا چند زنی دندان

□

بانگ بر وی زد نمودار کرم

□

ای خواجه برو بنده‌ی آن زهره جبین باش

□

به من از تو مهر خواهم نه تو بگذری ز کین هم

□

بکنج مطبخ تاریک، تابه گفت به دیگ

□

عیسی مریم به کوهی می‌گریخت

□

بشکن سبو و کوزه ای میرآب جان‌ها

□

با غیر دوش اینهمه گردیدنش چه بود

□

آن وعده که کرده‌ای مرا کو

□

دید در ایام آن شیخ فقیر

□

ای جز می مشک بر سر دوش

□

یک جهان جان خواهم و چندان امان از روزگار

□

اگر دل است به جان می‌خرد هوای تو را

□

بیست از دزدان بدند آنجا و بیش

□

جانا قبول گردان این جست و جوی ما را

□

گفتم تو مرا مرثیت کنی

□

ساقی من خیزد بی‌گفت من

□

پس خروسش گفت تن زن غم مخور

□

زان سبب جان آفرینش جان روشن لطف کرد

□

زری که می‌طلبم دوش لطف فرمودی

□

بخویش، هیمه گه سوختن بزاری گفت

□

گفت حمزه چونک بودم من جوان

□

خواهم گرفتن اکنون آن مایه صور را

□

ای ملک ملک چون نگار کرده

□

عشق شمس الدین است یا نور کف موسی است آن

□

باز مرغی فوق دیواری نشست

□

مصوری که تو را چین زلف مشکین داد

□

فرض بود بر همه شکر و سپاس

□

ز دامی دید گنجشگی همائی

□

گشت استا سست از وهم و ز بیم

□

عقل دریابد تو را یا عشق یا جان صفا

□

شوقم گرفت و از در عقلم برون کشید

□

نوبهارا جان مایی جان‌ها را تازه کن

□

نفس خود را کش جهانی را زنده کن

□

رنج بیهوده مکش، گه به حرم گاه به دیر

□

اساس این بنای بخت بنیاد

□

مرا که در تن بی‌قوت است جانی خشک

□

عبرتست آن قصه ای جان مر ترا

□

شهوت که با تو رانند صدتو کنند جان را

□

دلم را بود از آن پیمان گسل امید یاریها

□

چو آمد روی مه رویم کی باشم من که باشم من

□

قوم گفتند ای گروه مدعی

□

آن که در عشق سزاوار سر دار نشد

□

می‌روم نزدیک و حال خویش می‌گویم به او

□

ایا به حسن چو شیرین به ملک چون پرویز

□

گفت یزدان تو بده بایست او

□

در جنبش اندرآور زلف عبرفشان را

□

برزن ای دل دامن کوشش که کاری کرده‌ام

□

هر کجا که پا نهی ای جان من

□

آنچنانک حق ز گوشت و استخوان

□

فریاد که رفت خونم از یاد

□

عقل و دولت ساعت سعدی نمودند اختیار

□

ای صبا قصه‌ی عشاق بر یار بگو

□

اندر آمد در بخارا شادمان

□

ای بنده بازگرد به درگاه ما بیا

□

ترسم در این دلهای شب از سینه آهی سرزند

□

ای دشمن عقل و جان شیرین

□

تا بدانی که تن آمد چون لباس

□

چشم تماشای خلق در رخ زیبای اوست

□

دل پر حسرت از کوی تو برگردیدم و رفتم

□

با بنفشه، لاله گفت ای بیخبر

□

نوح اندر بادیه کشتی بساخت

□

ای صوفیان عشق بدرید خرقه‌ها

□

کی تبسم دور از آن شیرین تکلم می‌کنم

□

واقعه‌ای بدیده‌ام لایق لطف و آفرین

□

گفت بهلول آن یکی درویش را

□

گر در آید شب عید از درم آن صبح امید

□

صبح عید است و تماشاگه گیتی در شاه

□

عشق را حمل بر مجاز مکن

□

در صحابه کم بدی حافظ کسی

□

ای خان و مان بمانده و از شهر خود جدا

□

بازم از نو خم ابروی کسی در نظر است

□

می گزید او آستین را شرمگین در آمدن

□

ای تقاضاگر درون همچون جنین

□

دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش

□

بهار آمد و گشت عالم گلستان

□

مه نکویی ز روی او دارد

□

اندر آن که بود اشجار و ثمار

□

شب رفت و هم تمام نشد ماجرای ما

□

انجام حسن او شد پایان عشق من هم

□

باز فروریخت عشق از در و دیوار من

□

از کلیم حق بیاموز ای کریم

□

بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد

□

از برای خاطر اغیار خوارم می‌کنی

□

گر چه دل خون کنی از خاک درت نگریزیم

□

این مثل بشنو که شب دزدی عنید

□

ببین ذرات روحانی که شد تابان از این صحرا

□

بتان که اهل تعلق به قید شان بندند

□

با من صنما دل یک دله کن

□

در فرو بست و برفت آنگه شتاب

□

مردان خدا پرده‌ی پندار دریدند

□

بکش زارم چه دایم حرف از آزار می‌گویی

□

مرا جز عشق تو جانی نمی‌بینم نمی‌بینم

□

سیزده پیغامبر آنجا آمدند

□

ساقی تو شراب لامکان را

□

در دل همان محبت پیشینه باقی است

□

عشق شمس حق و دین کان گوهر کانی است آن

□

آن یکی آمد به پیش زرگری

□

خوش‌تر از دانه‌ی اشکم گهری پیدا نیست

□

منفعل دل خودم چند کشد جفای تو

□

ای لب لعل تو را بنده بجان شیرینی

□

این سخن پایان ندارد تیز دو

□

سبق الجد الینا نزل الحب علینا

□

آن مستی تو دوش ز پیمانه‌ی که بود

□

ای سنگ دل تو جان را دریای پرگهر کن

□

کودکان مکتبی از اوستاد

□

هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد

□

خداوندا گنهکاریم جمله

□

کردم گذری به میکده دوش

□

گفت داودش خمش کن رو بهل

□

هر روز بامداد سلام علیکما

□

عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده‌ایم

□

بیا ساقی می ما را بگردان

□

هین عزیرا در نگر اندر خرت

□

چندین هزار صید فتد از قفای تو

□

منم با خاک ره یکسان غباری

□

از در یار گذر نتوان کرد

□

نص وحی روح قدسی دان یقین

□

سر بر گریبان درست صوفی اسرار را

□

خیالی بود و خوابی وصل یاران

□

گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران

□

ای دریغا که دوا در رنجتان

□

تا شکن زلف تو است سلسله جنبان دل

□

ای مرغ سحر حسرت بستان که داری

□

ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟

□

جامه خواب آورد و گسترد آن عجوز

□

چند گریزی ز ما چند روی جا به جا

□

کسی خود جان نبرد از شیوه‌ی چشم فسون سازت

□

گر تنگ بدی این سینه من

□

گفت راندم پیشتر من نیکبخت

□

چه غنچه‌ها که نپرود باغ نسرینش

□

ای آنکه عرض حال من زار کرده‌ای

□

ای مرد فقر! هست تو را خرقه‌ی تو تاج

□

از انس فرزند مالک آمدست

□

ای همه خوبی تو را پس تو کرایی که را

□

عمرم همی قصیر کند این شب طویل

□

ای آنک از میانه کران می‌کنی مکن

□

چنین گفت بهرام کای مهتران

□

می فروشان آن چه از صهبای گلگون کرده‌اند

□

ای ظفر در رکاب دولت تو

□

ساقی، ار جام می، دمادم نیست

□

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

□

ای که به هنگام درد راحت جانی مرا

□

همرهی با غیر و از من احتراز از بهر چیست

□

دو چیز نخواهد بد در هر دو جهان می دان

□

به شبگیر شاپور یل برنشست

□

به جلوه کاش درآید مه نکوسیرم

□

ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو

□

عروس چمن راست زیور شکوفه

□

ناگهانی خود عسس او را گرفت

□

از جهت ره زدن راه درآرد مرا

□

چون نای بی‌نوایم از این نای بینوا

□

نازنینی را رها کن با شهان نازنین

□

گذشت آن شب و بامداد پگاه

□

آتش‌زدگان ستم آب از تو نخواهند

□

چو آن زرین قلم از خانه‌ی زر

□

با من دلشده گر یار نسازد چه کنم؟

□

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را

□

ای در ما را زده شمع سرایی درآ

□

عاشق یکرنگ را یار وفادار هست

□

به شکرخنده ببردی دل من

□

چو شاپور شد همچو سرو بلند

□

کو جوانی که ز سودای غمت پیر نشد

□

مردمی فرموده جا در چشم گریان کرده‌ای

□

جانا، نظری، که دل فگار است

□

رو به هم کردند هر سه مفتتن

□

گر نه تهی باشدی بیشترین جوی‌ها

□

جز غیر کسی همره آن عربده جو نیست

□

ای شعشعه نور فلق در قبه مینای تو

□

ببود آن شب و خورد و گفت و شنید

□

ز تجلی جمالش از دو کون بستم

□

بلبلی را که همین با گل بستان کار است

□

چو بگذشت از غم دنیا به غفلت روزگار تو

□

رونق عهد شباب است دگر بستان را

□

ای که تو ماه آسمان ماه کجا و تو کجا

□

دور از چمن وصل یکی مرغ اسیرم

□

حیلت رها کن عاشقا دیوانه شو دیوانه شو

□

برانوش چون پاسخ نامه دید

□

ای ز رخت صبح و شام کاسته شمس و قمر

□

سبوی باده‌ای گویا به هر پیمانه‌ای خوردی

□

رخ سوی خرابات نهادیم دگربار

□

این سخن پایان ندارد آن فریق

□

باز بنفشه رسید جانب سوسن دوتا

□

نیستیم از دوریت با داغ حرمان نیستیم

□

بازرسید آن بت زیبای من

□

کنون از خردمندی اردشیر

□

تا به رخ چین سر زلف تو لرزان نشود

□

آتشی خواهم دل افسرده را بریان در او

□

تا کی کشم جفای تو؟ این نیز بگذرد

□

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت

□

سر برون کن از دریچه جان ببین عشاق را

□

چرا ستمگر من با کسی جفا نکند

□

مست رسید آن بت بی‌باک من

□

دگر هفته آمد به نخچیرگاه

□

خوش آن که باده بنوشد به روی چون ماهش

□

چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم

□

شاید که به درگاه تو عمری بنشینم

□

پادشاهی مست اندر بزم خوش

□

اسیر شیشه کن آن جنیان دانا را

□

سرت از غرور خوبی به کسی فرو نیاید

□

به جان تو که از این دلشده کرانه مکن

□

چو شاپور بنشست بر جای عم

□

نرگس مست تو راه دل هشیاران زد

□

جهان چرا نبود در پناه امن و امان

□

عشق شوقی در نهاد ما نهاد

□

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

□

یک پند ز من بشنو خواهی نشوی رسوا

□

بر تو سیدحسن دلم گرید

□

شاه ما باری برای کاهلان

□

چو بنشست بهرام بهرامیان

□

بر زلف تو باید که ره شانه ببندند

□

جاهلی از گنج خرد تنگدست

□

ناخورده شراب می‌خروشیم

□

ای بسا مخلص که نالد در دعا

□

درخت اگر متحرک بدی ز جای به جا

□

ریخت خونم را و برد از پیش آن بیداد کیش

□

یار خود را خواب دیدم ای برادر دوش من

□

الا ای خریدار مغز سخن

□

نه دست آن که بر آرم دل از چه ذقنش

□

مدعا زین سه چار بیتک سهل

□

دو اسبه پیک نظر می‌دوانم از چپ و راست

□

مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست

□

مسلمانان مسلمانان چه باید گفت یاری را

□

وداع جان و تنم استماع رفتن تست

□

اطیب الاعمار عمر فی طریق العاشقین

□

چو بهرام و خسرو به هامون شدند

□

دست در حلقه‌ی آن جعد چلیپا زده‌ام

□

ای خواجه هجو ریشه فرو می‌برد، بترس

□

ما را به بوسه چون بگرفتیم در برش

□

مرد میراثی چو خورد و شد فقیر

□

من از کجا غم و شادی این جهان ز کجا

□

کجا در بزم او جای چو من دیوانه‌ای باشد

□

چو افتم من ز عشق دل به پای دلربای من

□

چو بر گاه رفت اورمزد بزرگ

□

من کیم، پروانه‌ی شمعی که در کاشانه نیست

□

به میدان تاز و سر در آتشم ده باد جولان را

□

ای مرا یک بارگی از خویشتن کرده جدا

□

آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

□

چون نالد این مسکین که تا رحم آید آن دلدار را

□

از تندی خوی تو گهی یاد نکردم

□

نشاید از تو چندین جور کردن

□

چو بر تخت بنشست بهرام گور

□

بس که دل سوختگی ز آتش هجران دارم

□

در بزم وصل اگر چه همین در میان منم

□

دل، چو در دام عشق منظور است

□

قصه‌ی آن خواب و گنج زر بگفت

□

انا لا اقسم الا برجال صدقونا

□

سحرگاهی که باد صبحگاهی

□

چون ببینی آفتاب از روی دلبر یاد کن

□

یکی مرد بود از نژاد سران

□

قطع نظر ز دشمن ما کرد چشم دوست

□

ای مقیمان این خجسته مقام

□

شود میسر و گویی که در جهان بینم؟

□

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

□

روم به حجره خیاط عاشقان فردا

□

چه کین است با من فلک را به دل؟

□

ای امتان باطل بر نان زنید بر نان

□

چو شب دامن روز اندر کشید

□

عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره‌ام

□

با مدعی به صلح بدل گشت جنگ تو

□

جز دیدن روی تو مرا رای دگر نیست

□

باز گشت از مصر تا بغداد او

□

اگر تو عاشق عشقی و عشق را جویا

□

خوش نیست هرزمان زدن از جور یار داد

□

به باغ آییم فردا جمله یاران

□

خود و شاه بهرام با رای‌زن

□

غلام آن نظربازم که خاطر با یکی دارد

□

ایا آفتاب معلا جناب

□

بر من، ای دل، بند جان نتوان نهاد

□

روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

□

ای عاشقان ای عاشقان آمد گه وصل و لقا

□

ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را

□

با عاشقان نشین و همه عاشقی گزین

□

چو در دخمه شد شهریار جهان

□

تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم

□

لازم شده کسر حرمت تو

□

ایندم منم که بیدل و بی‌یار مانده‌ام

□

گفت با درویش روزی یک خسی

□

چه نیکبخت کسی که خدای خواند تو را

□

سوز تب فراق تو درمان پذیر نیست

□

ای در غم بیهوده رو کم ترکوا برخوان

□

بیامد به شبگیر دستور شاه

□

گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند

□

از من مرنج ای ز تو شادی جان من

□

ای که اندر ملک گفتی می‌نهم قانون عدل

□

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

□

ز بهر غیرت آموخت آدم اسما را

□

ای مدعی از طعن تو ما را چه ملالست

□

چون دل جانا بنشین بنشین

□

چو شد ساخته کار آتشکده

□

گر آن صنم ز پرده پدیدار می‌شود

□

آه ای فلک ز دست تو و جور اخترت

□

ای ز لعل تو چاشنی قند و شکر

□

مکر زن پایان ندارد رفت شب

□

چو اندرآید یارم چه خوش بود به خدا

□

تو منکری ولیک ، به من مهربانیت

□

دل آتش پذیر از توست برق و سنگ و آهن تو

□

وزان پس پراگنده شد آگهی

□

امروز ندارم غم فردای قیامت

□

مهی که از افق طبع بنده طالع شد

□

امروز مرا در دل جز یار نمی‌گنجد

□

روشنی طلعت تو ماه ندارد

□

ز بامداد سعادت سه بوسه داد مرا

□

ای دیده ، دشتبان نگاهت به راه کیست

□

شب محنت که بد طبیب و تو افکار یاد کن

□

برین‌گونه یک چند گیتی بخورد

□

چشم مستش اگر از خواب گران برخیزد

□

صبر در کارها چه نیک و چه بد

□

بدین زبان صفت حسن یار نتوان کرد

□

نایب آمد گفت صندوقت به چند

□

مرا تو گوش گرفتی همی‌کشی به کجا

□

این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست

□

پرده بردار ای حیات جان و جان افزای من

□

ز شاپور زان‌گونه شد روزگار

□

تا خبردار ز سر لب جانان شده‌ایم

□

رقم سازی که این زیبا رقم زد

□

تا کی از دست تو خونابه خورم؟

□

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

□

رویم و خانه بگیریم پهلوی دریا

□

ز کمال ناتوانی به لب آمدست جانم

□

بفریفتیم دوش و پرندوش به دستان

□

پدر آرزو کرد بهرام را

□

تا دلم در خم آن زلف سیه‌نام افتاد

□

آخر ای بیگانه خو ناآشنایی اینهمه

□

نرسد به هر زبانی سخن دهان تنگش

□

حق به عزرائیل می‌گفت ای نقیب

□

کجاست مطرب جان تا ز نعره‌های صلا

□

یک التفات ز فرماندهان نازم نیست

□

چه دانی تو خراباتی که هست از شش جهت بیرون

□

چنین گفت بهرام کای مهتران

□

مستان بزم عشق شرابی نداشتند

□

به دل دیرین بنایی بود کندم

□

ای هشت خلد را به یکی نان فروخته!

□

اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

□

چه خیره می‌نگری در رخ من ای برنا

□

خوار می‌کن ، زار می‌کش، منتت بر جان ماست

□

اگر خواهی مرا می در هوا کن

□

همی بود شاپور با داد و رای

□

من نمی‌گویم که عاقل باش یا دیوانه باش

□

تند سویم به غضب دید که برخیز و برو

□

دل گم شد، ازو نشان نیابم

□

زین سبب پیغامبر با اجتهاد

□

بپخته است خدا بهر صوفیان حلوا

□

تا قسمتم ز میکده‌ی آرزوی کیست

□

دانی که کجا جویی ما را به گه جستن

□

ز شاهیش بگذشت پنجاه سال

□

چندی از صومعه در دیر مغان باید رفت

□

به استغنات میرم سرو استغنا بلند من

□

راحت سر مردمی ندارد

□

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

□

سلیمانا بیار انگشتری را

□

کس نزد هرگز در غمخانه‌ی اهل وفا

□

می بده ای ساقی آخرزمان

□

چو هنگامه زادن آمد فراز

□

نه حسرت وصالش از دل به در توان کرد

□

چنین گفت آن ادیب نکته پرداز

□

هر زمان جوری ز خوبان می‌کشم

□

هم‌چو آن شیبان که از گرگ عنید

□

مولانا مولانا اغنانا اغنانا

□

به بهتر طالع و فرخنده‌تر فال

□

به من نگر به دو رخسار زعفرانی من

□

چو بنشست می خواست از بامداد

□

مهره توان برد، مار اگر بگذارد

□

ز بی کاهی امشب ستور فقیر

□

ای شده حسن تو را پیشه جهان آرایی

□

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

□

من چو موسی در زمان آتش شوق و لقا

□

دریغ آن روزگار شادمانی

□

هر چه آن سرخوش کند بویی بود از یار من

□

عرض‌گاه و دیوان بیاراستند

□

بر در می‌خانه تا مقام گرفتم

□

ای صبا خواجه را ز بنده بگو

□

بیا بیا، که نسیم بهار می‌گذرد

□

حاصل آن روضه چو باغ عارفان

□

برفت یار من و یادگار ماند مرا

□

ترک ما کردی برو همصحبت اغیار باش

□

برخیز و صبوح را برنجان

□

برو نیز بگذشت سال دراز

□

گر ز غلامیش نشانت دهند

□

خوشا در پای او مردن خدایا بخت آنم ده

□

گر نظر کردم به روی ماه رخساری چه شد؟

□

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد

□

چو فرستاد عنایت به زمین مشعله‌ها را

□

راندی ز نظر، چشم بلا دیده‌ی ما را

□

خوی با ما کن و با بی‌خبران خوی مکن

□

چو یوز شکاری به کار آمدش

□

کسی ز فتنه‌ی آخر زمان خبر دارد

□

الاهی تا زمین باد و زمان باد

□

آن بخت کو که بر در تو باز بگذرم؟

□

قصه کوته کن که رای نفس کور

□

به جان پاک تو ای معدن سخا و وفا

□

هر چند ناز کردی ، نیازم زیاده شد

□

دیدی چه گفت بهمن هیزم بنه چو خرمن

□

چنان بد که یک روز با تاج و گنج

□

همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد

□

زیباتر آنچه مانده ز بابا از آن تو

□

عشق سیمرغ است، کورا دام نیست

□

سحر بلبل حکایت با صبا کرد

□

بیار آن که قرین را سوی قرین کشدا

□

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم

□

جان و سر تو ای پسر نیست کسی به پای تو

□

چو دانست کز مرگ نتوان گریخت

□

زان غنچه‌دهان دلم به تنگ آمد

□

سال نو و اول بهار است

□

هر که همچون من و تو از عدم آمد به وجود

□

کوچکین رنجور بود و آن وسط

□

شراب داد خدا مر مرا تو را سرکا

□

تو و هر روز و بزم عشرت خویش

□

وقت آمد توبه را شکستن

□

وزانجا برانگیخت شبرنگ را

□

تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری چند

□

تا شنید از باد پیغام وصال یار گل

□

در حلقه‌ی فقیران قیصر چه کار دارد؟

□

رواق منظر چشم من آشیانه توست

□

ز سوز شوق دل من همی‌زند عللا

□

جداگانه سوزم ز هر اختری

□

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون

□

ز شاهیش بگذشت چون هفت سال

□

پیش من کام رقیب از لعل خندان می‌دهد

□

دبیر مکتب نادر بیانی

□

این حادثه بین که زاد ما را

□

آن یکی شخص به وقت مرگ خویش

□

سبکتری تو از آن دم که می‌رسد ز صبا

□

ای لاوهور ویحک بی من چگونه‌ای

□

مطرب خوش نوای من عشق نواز همچنین

□

چو سال اندر آمد به هفتاد و هشت

□

هر که افتاده‌ی آن جنبش قامت باشد

□

اهل دلی ترک جهان کرده بود

□

بر من نظری کن، که منت عاشق زارم

□

بنال بلبل اگر با منت سر یاریست

□

چو عشق را تو ندانی بپرس از شب‌ها

□

چنین زیبا نگاری دلستانی

□

سوی بیماران خود شد شاه مه رویان من

□

بسی برنیامد برین روزگار

□

از تو ای ترک ختن لعبت چین خوش‌تر نیست

□

چو وحشی سر به زانو دوش بودم در خیال تو

□

اگر خورشید و مه نبود برین گردون مینایی

□

آنچنان که گفت مادر بچه را

□

گر زان که نه‌ای طالب جوینده شوی با ما

□

شبی چون شام در فریاد و زاری

□

در ستایش‌های شمس الدین نباشم مفتتن

□

برین‌گونه بگذشت سالی تمام

□

منت خدای را که خداوند بی‌نیاز

□

چه در گوش گل گفت باد خزانی

□

کشیدم رنج بسیاری دریغا

□

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

□

ای شاد که ما هستیم اندر غم تو جانا

□

دریغا جوانی و آن روزگار

□

کاشکی از غیر تو آگه نبودی جان من

□

به هشتم بیامد به دشت شکار

□

کاشکی ساقی ز لعلش می به جام من کند

□

راحت اگر بایدت خلوت عنقا طلب

□

با پرتو جمالت برهان چه کار دارد؟

□

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها

□

یا منیر الخد یا روح البقا

□

پی خدنگ جگر گون به خون مردم کرد

□

چون بجهد خنده ز من خنده نهان دارم از او

□

چو یک چند بگذشت بر شاه روز

□

هم به حرم هم به دیر بدر دجا دیدمت

□

باز وقت است که از آمدن باد بهار

□

عشق سلطان کرد بر ملک سخن رانی مرا

□

به آب روشن می عارفی طهارت کرد

□

طوق جنون سلسله شد باز مکن سلسله را

□

مغرور کسی به که درت جا نکند کس

□

از آتش روی خود اندر دلم آتش زن

□

بیامد سوم روز شبگیر شاه

□

نگه داشت غزالی دل مرا به نگاهش

□

ساقیا روز نشاط آمد و شد دور به کام

□

ایا نموده ز یاقوت درفشان گوهر

□

ای طایران قدس را عشقت فزوده بال‌ها

□

کجاست ساقی جان تا به هم زند ما را

□

عشق می‌فرمایدم مستغنی از دیدار باش

□

نک بهاران شد صلا ای لولیان

□

برفت و بیامد به ایوان خویش

□

تا به در میکده جا کرده‌ام

□

ای حریم خوش نسیم و ای فضای خوش هوا

□

آن خداوندی که عالم آن اوست

□

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست

□

ای یار ما دلدار ما ای عالم اسرار ما

□

منفعل گشت بسی دوش چو مستش دیدم

□

شمس دین بر یوسفان و نازنینان نازنین

□

به بغداد بنشست بر تخت عاج

□

چون صبا شانه زند طره‌ی عنبربارش

□

هست هنوز ماه من چشم و چراغ دیگران

□

دلا گر دولتی داری طلب کن جای درویشان

□

ای دل چه اندیشیده‌ای در عذر آن تقصیرها

□

ز جام ساقی باقی چو خورده‌ای تو دلا

□

دگر آن شبست امشب که ز پی سحر ندارد

□

بشنیده‌ام که عزم سفر می‌کنی مکن

□

کنون بشنو از دخت مهرک سخن

□

ما دل خود را به دست شوق شکستیم

□

قلب سپه ماست به یک حمله شکسته

□

در ملک لایزالی دیدم من آنچه دیدم

□

صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

□

مرا بدید و نپرسید آن نگار چرا

□

رسید و آن خم ابرو بلند کرد و گذشت

□

بگویم مثالی از این عشق سوزان

□

بدانگه که شاه اردوان را بکشت

□

ای بنده‌ی بالای تو زرین کمری چند

□

روزیست اینکه حادثه کوس بلازده‌ست

□

بیا، که عمر من خاکسار می‌گذرد

□

این سخن پایان ندارد آن گروه

□

تو بشکن چنگ ما را ای معلا

□

بر عمر خویش گریم یا بر وفات تو؟

□

باز درآمد ز راه فتنه برانگیز من

□

وزان پس غم و شادی یزدگرد

□

خداخوان تا خدادان فرق دارد

□

هاتف غیبم سحرگه مژده‌ای آورده است

□

ای ز عکس روی تو چون مه منور آینه

□

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

□

مبارکی که بود در همه عروسی‌ها

□

بگذشت دور یوسف و دوران حسن تست

□

دل و جان را طربگاه و مقام او

□

چو بنشست بر گاه شاه اردشیر

□

ایمن از تیر نگاه تو دل زاری نیست

□

ای که هر خلعتی که در بر توست

□

چند گفتم که فراموش کنم صحبت یار

□

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

□

یار ما دلدار ما عالم اسرار ما

□

ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست

□

سنگ شکاف می‌کند در هوس لقای تو

□

به روز سدیگر برون رفت شاه

□

عاشقی کز خون دل جام شرابش می‌دهند

□

نوا پرداز قانون فصاحت

□

بی‌رخت جان در میان نتوان نهاد

□

ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست

□

ای ساقی جان پر کن آن ساغر پیشین را

□

هنوز عاشقی‌و دلرباییی نشدست

□

در میان ظلمت جان تو نور چیست آن

□

چو بشنید زو این سخن یزدگرد

□

مرا با چشم گریان آفریدند

□

صاف طرب آماده کن ترتیب عشرتخانه ده

□

هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد

□

آن شکل بین وان شیوه بین وان قد و خد و دست و پا

□

چندان بنالم ناله‌ها چندان برآرم رنگ‌ها

□

می‌توانم بود بی تو ، تاب تنهاییم هست

□

در این دم همدمی آمد خمش کن

□

دگر هفته با لشکری سرفراز

□

بر دوش تو تا زلف زره‌پوش تو افتاد

□

شغلی که مطمح نظر کیمیاگر است

□

شوری ز شراب خانه برخاست

□

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

□

هله ای کیا نفسی بیا

□

ماه من گفتم که با من مهربان باشد ، نبود

□

از ما مرو ای چراغ روشن

□

چو شد پادشا بر جهان یزدگرد

□

تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد

□

هجر خدایا بس است زود وصالی بده

□

زهی بر جمال تو افشانده جان گل

□

یا درین ره آیدم آن کام من

□

ای خواجه نمی‌بینی این روز قیامت را

□

ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد

□

ای یار مقامردل پیش آ و دمی کم زن

□

ز خاور چو خورشید بنمود تاج

□

مشاطه تا به روی تو زلف دوتا نهاد

□

ای اجل از قید زندان غمم آزاد کن

□

در کوی خرابات، کسی را که نیاز است

□

دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

□

کرانی ندارد بیابان ما

□

چون طفل اشک پرده در راز نیستم

□

دل دی خراب و مست و خوش هر سو همی‌افتاد از او

□

چو پالیزبان گفت و موبد شنید

□

جان سپاری به ره غمزه‌ی جانان باید

□

ای قامت تو جلوه ده شیوه‌های حسن

□

زهی خورشید را داده رخ تو حسن و زیبایی

□

بگریز ای میر اجل از ننگ ما از ننگ ما

□

سکه رخسار ما جز زر مبادا بی‌شما

□

اگر داری تو عقل و دانش و هوش

□

چهار روز ببودم به پیش تو مهمان

□

چو شاپور بنشست بر تخت داد

□

دامن کشان شبی گذر افتاد بر منش

□

زهی اراده‌ی تو نایب قضا و قدر

□

خرم تن آن کس که دل ریش ندارد

□

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

□

تو جان و جهانی کریما مرا

□

نرخ بالا کن متاع غمزه‌ی غماز را

□

مرا هر دم همی‌گویی که برگو قطعه شیرین

□

چو نرسی نشست از بر تخت عاج

□

عید مولود علی را تا شه والا گرفت

□

دلا برخیز تا کنجی نشینیم

□

دل، که دایم عشق می‌ورزید رفت

□

بنشسته‌ام من بر درت تا بوک برجوشد وفا

□

یا ساقی المدامه حی علی الصلا

□

آنچه کردی ، آنچه گفتی غایت مطلوب بود

□

هیچ باشد که رسد آن شکر و پسته من

□

جز از گوی و میدان نبودیش کار

□

هر که را کار بدان چشم دل آزار بود

□

شبی چون روز شادی عشرت افزای

□

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد

□

دل از من برد و روی از من نهان کرد

□

باده ده آن یار قدح باره را

□

پاک ساز از غیر دل ، وز خود تهی شو چون حباب

□

دگرباره چو مه کردیم خرمن

□

سر گاه و دیهیم شاه اورمزد

□

ای فتنه‌ی هر دوری از قامت فتانت

□

لاله‌اش از سیلیت نیلوفری شد آه آه

□

ای باد صبا، به کوی آن یار

□

جز وی چه باشد کز اجل اندررباید کل ما

□

در آب فکن ساقی بط زاده آبی را

□

چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را

□

ببردی دلم را بدادی به زاغان

□

چو بهرام در سوک بهرامشاه

□

زلف پر چین تو مشاطه شبی شانه نکرد

□

پادشهی بود ملایک سپاه

□

ندیدم در جهان کامی دریغا

□

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

□

نرد کف تو بردست مرا

□

احوال جهان بادگیر، باد!

□

برو ای دل به سوی دلبر من

□

بدو گفت موبد که ای شهریار

□

بسته‌ی زلف تو شوریده سرانند هنوز

□

ای بخت خفته خیز و نشین خوش به اعتبار

□

به نزد همت من خردی ای بزرگ امیر!

□

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا

□

خیک دل ما مشک تن ما

□

اسیر جلوه‌ی هر حسن عشقبازی هست

□

تا چه خیال بسته‌ای ای بت بدگمان من

□

چو بر تخت بنشست شاه اردشیر

□

دل نام سر زلف ترا مشک ختا کرد

□

رشک می‌بردند شهری بر من و احوال من

□

باز دلم عیش و طرب می‌کند

□

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

□

بگشا در بیا درآ که مبا عیش بی‌شما

□

تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است

□

در زیر نقاب شب این زنگیکان را بین

□

به گفتار این نامدار اردشیر

□

تو و آن حسن دل آویز که تغییرش نیست

□

دریغ از شمسه‌ی ایوان عصمت

□

چنین که غمزه‌ی تو خون خلق می‌ریزد

□

مهمان شاهم هر شبی بر خوان احسان و وفا

□

چه شدی گر تو همچون من شدییی عاشق ای فتا

□

از تو همین تواضع عامی مرا بس است

□

ندا آمد به جان از چرخ پروین

□

ز پیش سواران چو ره برگرفت

□

تا لب می‌پرست او داد شراب مستیم

□

چو طفل روز رفت از مکتب خاک

□

که کرد در عسل عشق آن نگار انگشت

□

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

□

رنج تن دور از تو ای تو راحت جان‌های ما

□

در آن مجلس که او را همدم اغیار می‌دیدم

□

جان منی جان منی جان من

□

چو بر زد سر از برج شیر آفتاب

□

دل نداند که فدای سر جانان چه کند

□

چو این گنج هنر ترتیب دادم

□

با عشق عقل‌فرسا دیوانه‌ای چه سنجد؟

□

ای طوطی عیسی نفس وی بلبل شیرین نوا

□

از برای صلاح مجنون را

□

بند دیگر دارم از عشقت به هر پیوند خویش

□

چو بربندند ناگاهت زنخدان

□

چو ایرانیان آگهی یافتند

□

ز اختران جگرم چند پر شرر ماند

□

درون خیمه سوداگران نیست

□

بنمای به من رویت، یارات نمی‌افتد

□

برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

□

صد دهل می‌زنند در دل ما

□

زهر در چشم و چین بر ابرو چیست

□

ایها الساقی ادر کأس الحمیا نصف من

□

چو آگاه شد زان سخن هفتواد

□

چون سر زلف تو آشفته خیالی دارم

□

ز بحر بسکه برد آب سوی دشت سحاب

□

گر چه ز جهان جوی نداریم

□

ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما

□

خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا

□

ای خواجه بوالفرج نکنی یاد من

□

هر که را گشت سر از غایت برگردیدن

□

بسی برنیامد برین روزگار

□

دل به حسرت ز سر کوی کسی می‌آید

□

ای تماشاییان جاه و جلال

□

ناگه بت من مست به بازار برآمد

□

رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

□

بانگ تسبیح بشنو از بالا

□

روزها شد تا کسم پیرامن این در ندید

□

افندس مسین کاغا یومیندن

□

بفرمود تا تخت شاهنشهی

□

در میکده خدمت کن بی معرکه سلطان باش

□

مرا با خار غم بگذار و گشت باغ و گلشن کن

□

نمی‌دانم که چون باشد به معدن زر فرستادن

□

ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما

□

از آن مایی ای مولا اگر امروز اگر فردا

□

هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد

□

جانا بیار باده و بختم بلند کن

□

چنین تا برآمد برین چندگاه

□

امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم

□

ناوکت بر سینه‌ی این ناتوان آمد همه

□

دلبرا تا تو یار خویشتنی

□

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

□

گوش من منتظر پیام تو را

□

دلم ز انده بی‌حد همی نیاساید

□

بشنو از دل نکته‌های بی‌سخن

□

چنان بد که روزی به نخچیر شیر

□

گر به چین بویی از آن سنبل مشکین آرند

□

گله‌ای دارم از تو و گله‌ای

□

در بزم قلندران قلاش

□

ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما

□

یا من لواء عشقک لا زال عالیا

□

دلا تا چند از این صورت پرستی

□

توقع دارم از لطف تو ای صدر نکوآیین

□

دگر روز چون تاج بفروخت هور

□

کسی پا به کوی وفا می‌گذارد

□

اینچنین گر جانب اغیار خواهی داشتن

□

بتم از غمزه و ابرو، همه تیر و کمان سازد

□

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست

□

دل بر ما شدست دلبر ما

□

تا به آخر نفسم ترک تو در خاطر نیست

□

مقام ناز نداری برو تو ناز مکن

□

چنان بد که یک روز در بزمگاه

□

ای خوشا وقتی که بگشایم نظر در روی دوست

□

ای برسر سپهر برین برده ترکتاز

□

پشت بر روزگار باید کرد

□

جوحی هر سالی ز درویشی به فن

□

آن خواجه را در کوی ما در گل فرورفتست پا

□

کی دیدمش که قصد دل زار من نکرد

□

گر چه بسی نشستم در نار تا به گردن

□

به دل گفت موبد که بد روزگار

□

آخر از کعبه مقیم در خمار شدیم

□

شبی سامان ده سد ماتم وغم

□

از میکده تا چه شور برخاست؟

□

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

□

هین که منم بر در در برگشا

□

دلی و طاقت سد آه آتشین دارم

□

ساقی اگر کم شد میت دستار ما بستان گرو

□

پس آگاهی آمد به بهرام گور

□

چینیان گر به کف از جعد تو یک تار آرند

□

هزار شکر که بر مسند جهانبانی

□

هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد

□

امردی و کوسه‌ای در انجمن

□

گفتی که گزیده‌ای تو بر ما

□

دلم از نیستی چو ترسانیست

□

می‌نروم هیچ از این خانه من

□

چو بهرام بنشست بر تخت زر

□

هر جا که به طنازی، آن سرو روان آید

□

زلف پیش پای او بر خاک می‌ساید جبین

□

ایا ندیده ز قرآن دلت ورای حروف!

□

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

□

پیشتر آ پیشتر ای بوالوفا

□

مرغ ما دوش سراینده‌ی بستانی بود

□

باز برآمد ز کوه خسرو شیرین من

□

بخفت آن شب و بامداد پگاه

□

آن را که اول از همه خواندی به سوی خویش

□

بر آن سرم که نیاسایم از مشقت راه

□

نیم چون یک نفس بی غم دلم خون خوار اولی‌تر

□

ای نوش کرده نیش را بی‌خویش کن باخویش را

□

ای از نظرت مست شده اسم و مسما

□

خوش است بزم ولی پر ز خائن راز است

□

بی جا شو در وحدت در عین فنا جا کن

□

دگر هفته تنها به نخچیر شد

□

در سر کوی وفا با کوه کن هم گام باش

□

شاه تهماسب خسرو عادل

□

طره‌ی یار پریشان چه خوش است

□

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

□

نذر کند یار که امشب تو را

□

که جان برد اگر آن مست سرگران بدرآید

□

جان جان‌هایی تو جان را برشکن

□

همی بود یک چند با مهتران

□

کاش می‌داد خدا هر نفسم جانی چند

□

ای کیدی مستراح بردار

□

با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟

□

ای یوسف آخر سوی این یعقوب نابینا بیا

□

چند نهان داری آن خنده را

□

ناز برگیرد کمان در وقت ترکش بستنت

□

چهره شرمگین تو بستد شرمگان من

□

وزان روی بهرام بیدار بود

□

کس نیست کاو به لعل تو خونش سبیل نیست

□

از آنرو صبح این روشندلی یافت

□

منم یارا بدین سان اوفتاده

□

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

□

ای شاه جسم و جان ما خندان کن دندان ما

□

هلاکم ساز گر بر خاطرت باری ز من باشد

□

یا صغیر السن یا رطب البدن

□

بیاسود در مرو بهرام‌گور

□

هر دل شیدا که شد به روی تو مایل

□

تغافلها زد اما شد نگاهی عذر خواه من

□

آخر این تیره شب هجر به پایان آید

□

امرء القیس از ممالک خشک‌لب

□

ای هوس‌های دلم بیا بیا بیا بیا

□

ز کار بسته‌ی ما عقده‌ی حرمان که بگشاید

□

ای سنایی عاشقان را درد باید درد کو

□

چو شد کار توران زمین ساخته

□

تو و چشم سیه مستی که نتوان دید هشیارش

□

در این فکرم که خواهی ماند با من مهربان یا نه

□

ما دگرباره توبه بشکستیم

□

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

□

خیز صبوحی کن و درده صلا

□

عیاذباله از روزی که عشقم در جنون آرد

□

بشنو از بوالهوسان قصه میر عسسان

□

سیوم روز بزم ردان ساختند

□

در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد

□

به ما خواجه تا چند خواهید گفت

□

کار ما، بنگر، که خام افتاد باز

□

آمد ندا از آسمان جان را که بازآ الصلا

□

داد دهی ساغر و پیمانه را

□

گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد

□

آمده‌ای بی‌گه خامش مشین

□

دگر هفته با موبدان و ردان

□

هر کس که به جان دسترسی داشته باشد

□

یارب که بقای جاودانی بادا

□

ملک دنیا و مردمان در وی

□

به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد

□

ای از ورای پرده‌ها تاب تو تابستان ما

□

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط

□

روشنی خانه تویی خانه بمگذار و مرو

□

دگر روز چون بردمید آفتاب

□

هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد

□

ما را میازار اینهمه چندین جفا بر ما مکن

□

حسن هر جا که در جهان برود

□

طالب الدنیا و توفیراتها

□

جاء الربیع مفتخرا فی جوارنا

□

الاهی از میان ناپسندان بر کران دارش

□

جام پر کن ساقیا آتش بزن اندر غمان

□

خردمند و شایسته بهرامشاه

□

نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد

□

غیاث الدین محمد منبع فیض

□

باز غم بگرفت دامانم، دریغ

□

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

□

لعل لبش داد کنون مر مرا

□

مقصور شد مصالح کار جهانیان

□

دلبر بیگانه صورت مهر دارد در نهان

□

به شاهی برو آفرین خواندند

□

دل دیوانه‌ی من قابل زنجیر نبود

□

چه کم می‌گردد از حشمت بلاگردان نازم کن

□

ای دل، چو در خانه‌ی خمار گشادند

□

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

□

دوش آن جانان ما افتان و خیزان یک قبا

□

می‌کشم زان تند خو گر صد تغافل می‌کند

□

دوش چه خورده‌ای دلا راست بگو نهان مکن

□

چو از روم وز چین وز ترک و هند

□

آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام

□

زن جلبی رفته و در همچو من

□

گر سایه‌ی جمال تو افتد بر آفتاب

□

چه مستیست ندانم که رو به ما آورد

□

گر بنخسبی شبی ای مه لقا

□

در راه عشق با دل شیدا فتاده‌ایم

□

ای دلارام من و ای دل شکن

□

وزین روی بنشست بهرام گرد

□

خوشا دلی که تو باشی نگار پرده‌نشینش

□

من اگر این بار رفتم ، رفتم آزارم مکن

□

هر که او دعوی مستی می‌کند

□

امروز دیدم یار را آن رونق هر کار را

□

دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را

□

عشق گو بی عزتم کن ، عشق و خواری گفته‌اند

□

دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو

□

چوخورشید برزد سراز تیره کوه

□

چشم عقلم خیره شد از عکس روی تابناکش

□

آمدم سر تا قدم در بند سودا همچنان

□

آه، به یک‌بارگی یار کم ما گرفت!

□

صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد

□

گستاخ مکن تو ناکسان را

□

خنده‌ات برما و بر داغ دل درمانده چیست

□

ای هوس عشق تو کرده جهان را زبون

□

چوگستهم وبندوی به آذرگشسپ

□

در پا مریز حلقه‌ی زلف بلند خویش

□

شوقیست غالب بر دلم ازنو، به دل جا کرده‌ای

□

چه خواهد کرد با شاهان ندانم

□

آن بزرگین گفت ای اخوان خیر

□

اخی رایت جمالا سبا القلوب سبا

□

جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد

□

مست شدی عاقبت آمدی اندر میان

□

چو آن نامه نزدیک خسرو رسید

□

در راه عشق من نگذشتم ز کام خویش

□

از چه رو خاک سیه گردون به فرق ماه کرد

□

سر به سر از لطف جانی ساقیا

□

ساقیا آمدن عید مبارک بادت

□

بادا مبارک در جهان سور و عروسی‌های ما

□

چندین عنایت از پی چندین جفا چه بود

□

برآ بر بام و اکنون ماه نو بین

□

چو خسرو نشست از برتخت زر

□

بس که بنشسته تا پر بر تنم پیکان عشق

□

بر کسانی که ببینند به روی تو هلال

□

ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب

□

چندانک خواهی جنگ کن یا گرم کن تهدید را

□

پیش کش آن شاه شکرخانه را

□

کردیم نامزد به تو نابود و بود خویش

□

ای تو خموش پرسخن چیست خبر بیا بگو

□

چو خورشید گردنده بی‌رنگ شد

□

خاک سر راهت شدم ای لعبت چالاک

□

سد زبان خواهم که سازم یک به یک گوهر نثار

□

باز مرا در غمت واقعه جانی است

□

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

□

دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتی

□

آنکس که دامن از پی کین تو بر زند

□

عاشقان را مژده‌ای از سرفراز راستین

□

چوپیدا شد آن چادر قیرگون

□

شبان تیره به سر وقت چشم جادویش

□

نوشته حضرت آصف برات من به کسی

□

ز غم زار و حقیرم، با که گویم؟

□

جرمی ندارم بیش از این کز دل هوا دارم تو را

□

چرخ فلک با همه کار و کیا

□

به تنگ آمد دلم ، یک خنجر کاری طمع دارد

□

ای صبا بادی که داری در سر از یاری بگو

□

همی‌تاخت خسرو به پیش اندرون

□

پرده بگشای که من سوخته‌ی روی توام

□

اهل دارالعباده غیر از شاه

□

چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟

□

روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست

□

دل و جان را در این حضرت بپالا

□

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

□

مستی ببینی رازدان می‌دانک باشد مست او

□

چوقیصر نگه کرد و نامه بخواند

□

من خراب نگه نرگس شهلای توام

□

سپهر قصد من زار ناتوان دارد

□

ناگه بت من مست به بازار برآمد

□

آن دو گفتندش که اندر جان ما

□

هان ای طبیب عاشقان سوداییی دیدی چو ما

□

نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید

□

تنت زین جهان است و دل زان جهان

□

ز بیگانه قیصر به پرداخت جای

□

تا بدان طره‌ی طرار گرفتار شدیم

□

زهی نام تو سر دیوان هستی

□

یاد آن شیرین پسر خواهیم کرد

□

نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد

□

فیما تری فیما تری یا من یری و لا یری

□

از بهر چه در مجلس جانانه نباشم

□

چو افتم من ز عشق دل به پای دلربای من

□

چو خورشید خنجر کشید از نیام

□

ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم

□

ایا مدهوش جام خواب غفلت

□

در شب زلف تو قمر دیدن

□

آن بزرگین گفت ای اخوان من

□

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان مرا

□

غلام عشق حاشا کز جفای یار بگریزد

□

اینک آن انجم روشن که فلک چاکرشان

□

یکی پیر بد مرزبان هری

□

بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم

□

پیش تو بسی از همه کس خوارترم من

□

در سرم عشق تو سودایی خوش است

□

یارم چو قدح به دست گیرد

□

لی حبیب حبه یشوی الحشا

□

تا کی دل خسته در گمان بندم

□

منم آن حلقه در گوش و نشسته گوش شمس الدین

□

ز لشکر گزین کرد بهرام شیر

□

جانی که خلاص از شب هجران تو کردم

□

هله کیدی غلام ناقابل

□

با شمع روی خوبان پروانه‌ای چه سنجد؟

□

زآتش عاشق ازین رو ای صفی

□

اتاک عید وصال فلا تذق حزنا

□

دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود

□

تو آب روشنی تو در این آب گل مکن

□

رسیدند بهرام و خسرو بهم

□

دیشب به خواب شیرین نوشین لبش مکیدم

□

نشستم دوش در کنجی که سازم

□

باز هجر یار دامانم گرفت

□

دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد

□

راح بفیها و الروح فیها

□

به جور، ترک محبت خلاف عادت ماست

□

عاشقان نالان چو نای و عشق همچون نای زن

□

دبیر جهاندیده را پیش خواند

□

دوش از لب نوشش سختی چند شنیدم

□

من اندوهگین را قصد جان کردی ، نکو کردی

□

ای امید جان، عنایت از عراقی وامگیر

□

شاه‌زاده پیش شه حیران این

□

از این اقبالگاه خوش مشو یک دم دلا تنها

□

در آن دیار که هجران بود حیات نباشد

□

بانگ آید هر زمانی زین رواق آبگون

□

همی‌بود بندوی بسته چو یوز

□

جنون گسسته بدانسان کمند تدبیرم

□

بی درمی خار کشیدی به پشت

□

با درد خستگانت درمان چه کار دارد؟

□

حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

□

چو شست عشق در جانم شناسا گشت شستش را

□

دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم

□

ای مرغ آسمانی آمد گه پریدن

□

چوروی زمین گشت خورشید فام

□

هر کجا دم زدم از چشم بت کشمیرم

□

اگر مساعدت بخت نبود و اقبال

□

اندرین ره هر که او یکتا شود

□

این بگفتند و روان گشتند زود

□

هیج نومی و نفی ریح علی الغور هفا

□

غمزه‌ی او حشر فتنه به هر جا ببرد

□

کار جهان هر چه شود کار تو کو بار تو کو

□

چوبهرام رفت اندر ایوان شاه

□

آن که یک ذره غمت در دل پر غم دارد

□

یگانه‌ی دو جهان زبده و خلاصه عهد

□

افسوس! که باز از در تو دور بماندیم

□

ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

□

قد اشرقت الدنیا من نور حمیانا

□

گر آن مه را وفا بودی چه بودی

□

دل خون خواره را یک باره بستان

□

چوخواهرش بشنید کامد ز راه

□

من بر سر کوی تو ندیدم

□

زینسان که تند می‌گذرد خوشخرام من

□

به خرابات شدم دوش مرا بار نبود

□

بعد سالی باز جوحی از محن

□

آمد بهار خرم آمد نگار ما

□

قصه‌ی می خوردن شبها و گشت ماهتاب

□

کی ز جهان برون شود جزو جهان هله بگو

□

چنین گوید از نامه‌ی باستان

□

تا تو به گلشن آمدی، با همه در کشاکشم

□

همچو گل در زیر گل باشید ای گلها نهان

□

می روان کن ساقیا، کین دم روان خواهیم کرد

□

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

□

فدیتک یا ذا الوحی آیاته تتری

□

جان رفت و ما به آرزوی دل نمی رسیم

□

من گوش کشان گشتم از لیلی و از مجنون

□

چوبشنید بهرام کز روزگار

□

وصل تو نصیب دل صاحب نظری نیست

□

چه فروشدی به کلفت چه شدت چه حال داری

□

چو دلبرم سر درج مقال بگشاید

□

چون مسلم گشت بی‌بیع و شری

□

تعالوا بنا نصفوا نخلی التدللا

□

سد حشر جان ز پی یکه سواری رسید

□

در گذر آمد خیالش گفت جان این است او

□

چو پنهان شد آن چادر آبنوس

□

دوش از در می‌خانه کشیدند به دوشم

□

به دست آور بتی جان بخش و عیش جاودانی کن

□

گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک

□

دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

□

رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلا

□

روزگاری است سخت بی‌بنیاد

□

گفتی مرا که چونی در روی ما نظر کن

□

بخندید تموز بر سرخ سیب

□

سروش عشق تو یک نکته گفت در گوشم

□

المنة لله که این ماه خزانست

□

خسروا خلق در ضمان تواند

□

بود یک میراثی مال و عقار

□

زهی باغ زهی باغ که بشکفت ز بالا

□

سحر کجاست که فراش جلوگاه توام

□

ای دل چو نمی‌گردد در شرح زبان من

□

چو بر زد ز دریا درفش سپید

□

من ساده پرست و باده نوشم

□

همی‌ریزد میان باغ، للها به زنبرها

□

صلای عشق، که ساقی ز لعل خندانش

□

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

□

ایا نور رخ موسی مکن اعمی صفورا را

□

بر میان دامن زدن بینند و چابک رفتنش

□

مستی و عاشقی و جوانی و جنس این

□

وزان روی شد شهریار جوان

□

من مست می‌پرستم، من رند باده نوشم

□

چو آن مه بر فراز بیستون شد

□

رخ نگار مرا هر زمان دگر رنگ است

□

در بخارا خوی آن خواجیم اجل

□

افدی قمرا لاح علینا و تلالا

□

کاری نشد از پیش و ز کف نقد بقا شد

□

خواجه غلط کرده‌ای در روش یار من

□

وزان جایگه شد به پیش پدر

□

ای خط تو را دایره‌ی حسن مسلم

□

صنما بی تو دلم هیچ شکیبا نشود

□

درین دور احسان نخواهیم یافت

□

خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست

□

یا خفی الحسن بین الناس یا نور الدجی

□

کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید

□

چند بوسه وظیفه تعیین کن

□

چو بگذشت لشکر بران تازه بوم

□

تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم

□

نوروز روز خرمی بیعدد بود

□

ز دلتنگی به جانم با که گویم؟

□

صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار

□

تعالوا کلنا ذا الیوم سکری

□

کس به بزم دلبران از دور گردان پیش نیست

□

الا ای باد شبگیرم بیار اخبار شمس الدین

□

ببود اندر آن شهر خسرو سه روز

□

ای کعبه‌ی مقصودم، وی قبله‌ی آمالم

□

هنگام بهارست و جهان چون بت فرخاز

□

نیست کاری به آنم و اینم

□

سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

□

حداء الحادی صباحا بهواکم فاتینا

□

غم هجوم آورده می‌دانم که زارم می‌کشد

□

شب شد ای خواجه ز کی آخر آن یار تو کو

□

چوآمد بران شارستان شهریار

□

در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق دادم

□

اگر خواهی بماند راز پنهان

□

ای جان تو مسافر مهمان سرای خاک!

□

زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم

□

یا من بنا قصر الکمال مشیدا

□

این دل که دوستی به تو خون خواره می‌کند

□

بیا ای مونس جان‌های مستان

□

هم آنگه یکی نامه بنوشت زود

□

جهان عشق ندانم چه زیر سر دارد

□

چو از فرهاد، شیرین قصه بشنید

□

ز خواب، نرگس مست تو سر گران برخاست

□

جز آستان توام در جهان پناهی نیست

□

طال ما بتنا بلاکم یا کرامی و شتنا

□

برو که با دل پر درد و روی زرد بیایم

□

هر خوشی که فوت شد از تو مباش اندوهگین

□

بدو گفت قیصر که جاوید زی

□

ای که می‌پرسی ز من کیفیت چشم غزالم

□

این قصر خجسته که بنا کرده‌ای امسال

□

مرا گر یار بنوازد، زهی دولت زهی دولت

□

زبان خامه ندارد سر بیان فراق

□

شمع جهان دوش نبد نور تو در حلقه ما

□

مشورت با غمزه چشمت را پی تسخیر کیست

□

به پیش آر سغراق گلگون من

□

وزان پس چو دانست کامد سپاه

□

تا از دو چشم مستت بیمار و دردمندیم

□

نوبهار آمد و آورد گل و یاسمنا

□

صبا وقت سحر گویی ز کوی یار می‌آید

□

به ملازمان سلطان که رساند این دعا را

□

کار تو داری صنما قدر تو باری صنما

□

ای خروس ایچ ندانم چه کنی

□

ای هفت دریا گوهر عطا کن

□

بهشتم بیاراست خورشید چهر

□

مشغول رخ ساقی، سرگرم خط جامم

□

می ده پسرا! برگل، گل چون مل و مل چون گل

□

اگر یکبار زلف یار از رخسار برخیزد

□

گشته در راهت غبار آلود روی زرد ما

□

آخر از هجران به وصلش دررسیدستی دلا

□

ای دلارای روزن زندان

□

آن دلبر من آمد بر من

□

چوآمد به بهرام زین آگهی

□

از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم

□

چو از زلف شب بازشد تابها

□

شاد کن جان من، که غمگین است

□

ساقی به نور باده برافروز جام ما

□

ورد البشیر مبشرا ببشاره

□

اول گردون ز رنج در تابم کرد

□

تازه شد از او باغ و بر من

□

بیامد به نزدیک چوبینه مرد

□

نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم

□

ای با عدوی ما گذرنده ز کوی ما

□

ای صبا با دم من کن نفسی همراهی

□

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس

□

درد ما را در جهان درمان مبادا بی‌شما

□

چند به دل فرو خورم این تف سینه تاب را

□

ساقیا برخیز و می در جام کن

□

فعل و قول آمد گواهان ضمیر

□

تا هست نشانی از نشانم

□

به فال نیک و به روز مبارک شنبد

□

دنیا که من و تو را مکان است

□

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

□

با لب او چه خوش بود گفت و شنید و ماجرا

□

هست امید قوتی بخت ضعیف حال را

□

ای جهان برهم زده سودای تو سودای تو

□

چون نیست شدی هست ببودی صنما

□

فدای قاصد جانان کز او آسوده شد جانم

□

چو نازل شد به فرش سبزه چون گل

□

نگارینی که با ما می‌نپاید

□

بیرون شدم از بزمت ای شمع صراحی گردنان

□

یا کالمینا یا حاکمینا

□

از کرده‌ی خویشتن پشیمانم

□

چون خیال تو درآید به دلم رقص کنان

□

چون ملک از لوح محفوظ آن خرد

□

گر دست دهد دامن آن سرو روانم

□

که بر رویم نگاهی کن خدا را

□

ناگه از میکده فغان برخاست

□

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

□

برآمد بر شجر طوطی که تا خطبه شکر گوید

□

هر دلی کز عشق جان شعله اندوزش نبود

□

چند نظاره جهان کردن

□

نفس گفتست بسی ژاژ و بسی مبهم

□

چون ترک تیر افکن تویی، باید به خون غلطیدنم

□

به گرمی گفتش ار کار دگر هست

□

جانا، حدیث شوقت در داستان نگنجد

□

ای که دایم به خویش مغروری

□

خاک آن کس شو که آب زندگانش روشنست

□

آنکس که مرا از نظر انداخته اینست

□

چیست با عشق آشنا بودن

□

این تفاوت عقلها را نیک دان

□

ای به دل ها زده مژگان تو پیکانی چند

□

روزی بس خرمست، می‌گیر از بامداد

□

اکوس تلالات بمدام

□

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت

□

اگر چرخ وجود من از این گردش فروماند

□

بسته بر فتراک و می‌پرسد که صیاد تو کیست

□

ای تو پناه همه روز محن

□

ای سیه مار جهان را شده افسونگر

□

حق ز رخت کرده ظهور ای صنم

□

غرابا مزن بیشتر زین نعیقا

□

آن را که غمت ز در براند

□

سحرگاهان که مخمور شبانه

□

ساقیا این می از انگور کدامین پشته‌ست

□

مدتی شد کز گلستانی جدا افتاده‌ام

□

پیشتر آ ای صنم شنگ من

□

آن عزیز مصر می‌دیدی به خواب

□

شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم

□

دوستان! وقت عصیرست و کباب

□

چنین که حال من زار در خرابات است

□

راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد

□

اگر صد همچو من گردد هلاک او را چه غم دارد

□

در این اندیشه شب را روز کردم

□

بانگ برآمد ز خرابات من

□

در دست بانوئی، به نخی گفت سوزنی

□

دامن خمیه سفر از در دوست می‌کنم

□

در خمار می دوشینم ای نیک حبیب

□

مست خراب یابد هر لحظه در خرابات

□

حالیا مصلحت وقت در آن می‌بینم

□

آن را که درون دل عشق و طلبی باشد

□

دوال رحلت چون بر زدم به کوس سفر

□

ای تو چو خورشید و شه خاص من

□

آهوی را کرد صیادی شکار

□

گهی به دیر و گهی جلوه در حرم دارد

□

ای ترک ترا با دل احرار چه کارست

□

از پرده برون آمد ساقی، قدحی در دست

□

اگر روم ز پی اش فتنه‌ها برانگیزد

□

یار آمد به صلح ای اصحاب

□

مست آمدی که موجب چندین ملال چیست

□

چنگ خردم بگسل تاری من و تاری تو

□

دید موری در رهی پیلی سترک

□

من از کمال شوق ندانم که این تویی

□

الا وقت صبوحست، نه گرمست و نه سردست

□

غلام حلقه به گوش تو زار باز آمد

□

شده خلقت چو گریبان کش دلهای همه

□

نفسی بهوی الحبیب فارت

□

وقت برقع ز رخ کشیدن نیست

□

ای یار قلندردل دلتنگ چرایی تو

□

مصطفی صبح آمد و در را گشاد

□

به دیر و حرم، فارغ از کفر و دینم

□

چرخست ولیکن نه درو طالع نحسست

□

ای دوست، بیا، که ما توراییم

□

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

□

بگذشت روز با تو جانا به صد سعادت

□

بازم زبان شکر به جنبش درآمدست

□

خزان عاشقان را نوبهار او

□

نخواست هیچ خردمند وام از ایام

□

زان پرده می‌گشاید دل بند نازنیم

□

ساقی بیا که امشب ساقی به کار باشد

□

چه خوش بودی، دریغا، روزگارم؟

□

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی

□

کار ندارم جز این کارگه و کارم اوست

□

پر گشت دل از راز نهانی که مرا هست

□

تو کمترخواره‌ای هشیار می‌رو

□

کافران مهمان پیغامبر شدند

□

نه به دیر همدمم شد، نه به کعبه هم نشینم

□

ابر آذاری چمنها را پر از حورا کند

□

هر سحر ناله و زاری کنم پیش صبا

□

به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

□

دود دل ما نشان سوداست

□

می‌نماید چند روزی شد که آزاریت هست

□

در این رقص و در این های و در این هو

□

تا ببازار جهان سوداگریم

□

یارب آن نامهربانان مه دل فراگیرد ز کینم

□

باد نوروزی همی در بوستان سامر شود

□

سر به سر از لطف جانی ای پسر

□

به روز شنبه‌ی سادس ز ماه ذی الحجه

□

خلق‌های خوب تو پیشت دود بعد از وفات

□

بردری ز آمد شد بسیار آزاریم هست

□

در خشکی ما بنگر و آن پرده تر برگو

□

تو خلیل وقتی ای خورشیدهش

□

بخت سیه به کین من، چشم سیاه یار هم

□

ابر آذاری برآمد از کران کوهسار

□

آن را که چو تو نگار باشد

□

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد

□

رسیدم در بیابانی که عشق از وی پدید آید

□

قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست

□

آن دلبر عیار جگرخواره ما کو

□

سوخت اوراق دل از اخگر پنداری چند

□

چون دم تیغ تو قصد جان ستانی می‌کند

□

شبی گیسو فروهشته به دامن

□

زهی ز طره‌ی تو آفتاب در سایه

□

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم

□

عاشق به سوی عاشق زنجیر همی‌درد

□

نیستم یک دم ز درد و محنت هجران خلاص

□

ای رونق نوبهار برگو

□

شهوتی است او و بس شهوت‌پرست

□

ای آب زندگانی یک نکته از دهانت

□

شنیدم عاقلی گفتا به مجنون

□

کی از تو جان غمگینی شود شاد؟

□

المنه لله که در میکده باز است

□

عید آمد و عید آمد وان بخت سعید آمد

□

امروز ناز عذر جفاهای رفته خواست

□

هر شش جهتم ای جان منقوش جمال تو

□

ای خوش اندر گنج دل زر معانی داشتن

□

درد جانان عین درمان است گویی نیست هست

□

وقت بهارست و وقت ورد مورد

□

تا بر قرار حسنی دل بی‌قرار باشد

□

نکته‌ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین

□

یا مخجل البدر اشرقنا بلالا

□

گرم آمد و بر آتش شوقم نشاند و رفت

□

گشته‌ست طپان جانم ای جان و جهان برگو

□

هم‌چو هاروت و چو ماروت آن دو پاک

□

هر دلی کز عشق ماهی اندرو راهی نباشد

□

بگفت از راز من پوشیده دارید

□

دل در غم چون تو بی‌وفایی

□

کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت

□

هیچ می‌دانی چه می‌گوید رباب

□

هرگزم یارب از آن دیدار مهجوری مباد

□

هم آگه و هم ناگه مهمان من آمد او

□

ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن

□

از دادن جان خدمت جانانه رسیدیم

□

آمد شب و از خواب مرا رنج و عذابست

□

تماشا می‌کند هر دم دلم در باغ رخسارش

□

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین

□

جان پیش تو هر ساعت می‌ریزد و می‌روید

□

شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد

□

ای عارف خوش کلام برگو

□

این سخن پایان ندارد مصطفی

□

شب که در حلقه‌ی ما زلف دل آرام نبود

□

با رخت ای دلبر عیار یار

□

بیا، کاین دل سر هجران ندارد

□

من و انکار شراب این چه حکایت باشد

□

اندر دل هر کس که از این عشق اثر نیست

□

به زیر لب حدیق تلخ ، کان بیدادگر دارد

□

ایا بدر الدجی بل انت احسن

□

شالوده‌ی کاخ جهان بر آبست

□

در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد

□

به دهقان کدیور گفت انگور

□

ای قوم درین عزا بگریید

□

آن چه هر شب بگذرد از چرخ فریاد منست

□

امروز شهر ما را صد رونق‌ست و جانست

□

خوش آن نیاز که رفع حیا تواند کرد

□

چو شیرینتر نمود ای جان مها شور و بلای تو

□

گفت درویشی به درویشی که تو

□

ای خوشا رندی که رو در ساحت می‌خانه کرد

□

نوروز فرخ آمدو نغز آمد و هژیر

□

بیا بلبل که وقت گفتن تست

□

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

□

به شاه نهانی رسیدی که نوشت

□

روم به جای دگر ، دل دهم به یار دگر

□

دگرباره بشوریدم بدان سانم به جان تو

□

دختری خرد، بمهمانی رفت

□

چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش

□

نوبهار آمد و آورد گل تازه فراز

□

در من نگرد یار دگربار که داند

□

به من سلام فرستاد دوستی امروز

□

امشب عجبست ای جان گر خواب رهی یابد

□

مستحق کشتنم خود قائلم زارم بکش

□

اگر بگذشت روز ای جان به شب مهمان مستان شو

□

این سخن پایان ندارد آن عرب

□

همه جا تیر تو بر سینه‌ی ما می‌آید

□

سپیده‌دم که وقت کار عامست

□

ای راحت روانم، دور از تو ناتوانم

□

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

□

کار من اینست که کاریم نیست

□

خوشست آن مه به اغیار آزمودم

□

آن کون خر کز حاسدی عیسی بود تشویش او

□

گویند عارفان هنر و علم کیمیاست

□

از سایه‌ی عاشقان اگر دور شوی

□

عاشقا رو دیده از سنگ و دل از فولاد ساز

□

این درد مرا دوا که داند؟

□

خوشا شیراز و وضع بی‌مثالش

□

گر ماه شب افروزان روپوش روا دارد

□

صبرم نماند و نیست دگر تاب فرقتم

□

ندیدم در جهان کس را که تا سر پر نبوده‌ست او

□

مرغکی اندر شکار کرم بود

□

دل روشن من چو برگشت ازوی

□

آمدت نوروز و آمد جشن نوروزی فراز

□

با عشق قرار در نگنجد

□

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

□

طبیب درد بی‌درمان کدامست

□

آخر ای مغرور گاهی زیر پای خود نگر

□

اطیب الاسفار عندی انتقالی من مکان

□

گفت ماهیخوار با ماهی ز دور

□

ای عارف گوینده نوائی برگو

□

بیار ساقی زرین نبید و سیمین کاس

□

غلام روی توام، ای غلام، باده بیار

□

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی

□

امسی و اصبح بالجوی اتعذب

□

نبود طلوع از برج ما، آن ماه مهر افروز را

□

جسم و جان با خود نخواهم خانه خمار کو

□

مصطفی می‌گفت پیش جبرئیل

□

برآمد برین روزگار دراز

□

سمنبوی آن سر زلفش که مشکین کرد آفاقش

□

نخستین باده کاندر جام کردند

□

کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد

□

گر تو پنداری به حسن تو نگاری هست نیست

□

من این کوشش که در تسخیر آن خودکام می‌کردم

□

ابشر ثم ابشر یا متمن

□

بر سر راهی، گدائی تیره‌روز

□

روزی که خیال دلستان رقص کند

□

ای خداوند خراسان و شهنشاه عراق

□

ای صبا گر سوی تبریز افتدت روزی گذر

□

سپیده‌دم که صبا بوی لطف جان گیرد

□

صوفی چرا هوشیار شد ساقی چرا بی‌کار شد

□

سد حیف از محبت بیش از قیاس ما

□

ای تو را گردن زده آن تسخرت بر گرد نان

□

لیک نور سالکی کز حد گذشت

□

بدین نامه چون دست کردم دراز

□

بینی آن ترکی که او چون برزند بر چنگ، چنگ

□

صبا وقت سحر، گویی، ز کوی یار می‌آید

□

خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد

□

ای که رویت چو گل و زلف تو چون شمشادست

□

کی بود کز تو جان فکاری نداشتم

□

ای شکران ای شکران کان شکر دارم از او

□

شبی بمردمک چشم، طعنه زد مژگان

□

چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

□

بهر جا وصل از دوری نکوتر

□

دل، دولت خرمی ندارد

□

گر دست رسد در سر زلفین تو بازم

□

از اول امروز حریفان خرابات

□

نالم ز دل چو نای من اندر حصار نای

□

خوش خرامان می‌روی ای جان جان بی‌من مرو

□

مورکی بر کاغذی دید او قلم

□

چو بگذشت ازان بر فریدون دو هشت

□

نوبهار از خوید و گل‌آراست گیتی رنگ رنگ

□

مشو، مشو، ز من خسته‌دل جدا ای دوست

□

روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

□

علونا سماء الود من غیر سلم

□

دل و طبع خویش را گو که شوند نرم خوتر

□

از حلاوت‌ها که هست از خشم و از دشنام او

□

وقت سحر، به آینه‌ای گفت شانه‌ای

□

چو ضحاک شد بر جهان شهریار

□

شبی دراز، می سرخ من گرفته به چنگ

□

بیا، ای دیده، تا یک دم بگرییم

□

گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم

□

به حق آن که در این دل بجز ولای تو نیست

□

خواهم آن عشق که هستی ز سرما ببرد

□

ای خراب اسرارم از اسرار تو اسرار تو

□

آن یکی عاشق به پیش یار خود

□

تا خواسته‌ام از تو ترا خواسته‌ام

□

الا یا خیمگی! خیمه فروهل

□

نگارا، بی‌تو برگ جان که دارد؟

□

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

□

چون نداری تاب دانش چشم بگشا در صفات

□

قیمت اهل وفا یار ندانست دریغ

□

جمله خشم از کبر خیزد از تکبر پاک شو

□

در آبگیر، سحرگاه بط بماهی گفت

□

و هو معکم از او خبر می‌آید

□

آمد نوروز ماه با گل سوری به هم

□

تو قبله‌ی دل و جانی چو روی بنمایی

□

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی

□

گر دیو و پری حارس باتیغ و سپر باشد

□

الا ای باد عنبر بوی مشکین

□

مطربا نرمک بزن تا روح بازآید به تن

□

نیست را بنمود هست و محتشم

□

جهان آفرین تا جهان آفرید

□

حاسدان بر من حسد کردندو من فردم چنین

□

من آن قلاش و رند بی‌نوایم

□

گل بی رخ یار خوش نباشد

□

دل آمد و دی به گوش جان گفت

□

ز هم پرواز اگر مرغی فتد دور

□

ای عشق تو موزونتری یا باغ و سیبستان تو

□

هفته‌ها کردیم ماه و سالها کردیم پار

□

با دل گفتم اگر بود جای سخن

□

خیز بترویا! تا مجلس زی سبزه بریم

□

هر که در بند زلف یار بود

□

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم

□

بی یار مهل ما را بی‌یار مخسب امشب

□

نه هر دل کاشف اسرار «اسرا» ست

□

آرایش باغ آمد این روی چه روی است این

□

آمدیم اکنون به طاوس دورنگ

□

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

□

ای دل چو هست حاصل کار جهان عدم

□

نگارا، بی تو برگ جان که دارد؟

□

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد

□

هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت

□

به نام چاشنی بخش زبانها

□

من که ستیزه روترم در طلب لقای تو

□

ای بی خبر ز منزل و پیش آهنگ

□

خندید فرح تا بزنی انگشتک

□

ای بت زنجیر جعد، ای آفتاب نیکوان

□

روی ننمود یار چتوان کرد

□

حال خونین دلان که گوید باز

□

مبر رنج ای برادر خواجه سختست

□

یکی میل است با هر ذره رقاص

□

فرود آ تو ز مرکب بار می بین

□

عاشقان را شادمانی و غم اوست

□

از آن پس برآمد ز ایران خروش

□

برآمد ز کوه ابر مازندران

□

ای که ز من می‌کنی سال حقیقت

□

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

□

کیست که او بنده رای تو نیست

□

مرا زین گفتگوی عشق بنیاد

□

عدو توبه و صبرم مرا امروز ناگاهان

□

ای شده شیفته‌ی گیتی و دورانش

□

یکی روز شاه جهان سوی کوه

□

ای باده! فدای تو همه جان و تن من

□

نگارا، بی‌تو برگ جان ندارم

□

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

□

ز بعد وقت نومیدی امیدیست

□

سوار رخش تاز دشت دعوی

□

ای تن و جان بنده او بند شکرخنده او

□

آن سگی می‌مرد و گریان آن عرب

□

لطفی که مرا شبانه اندوخته‌ای

□

ای نهاده بر میان فرق جان خویشتن

□

من بلبلم و رخ تو گلزار

□

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

□

یار مرا می‌نهلد تا که بخارم سر خود

□

حریص گنج بنای گهر سنج

□

عاشقی بر من پریشانت کنم نیکو شنو

□

ای عجب! این راه نه راه خداست

□

آن روز که جانم ره کیوان گیرد

□

دلم ای دوست تو دانی که هوای توکند

□

بر درت افتاده‌ام خوار و حقیر

□

حسن تو چند زینت هر انجمن بود

□

ساقی و سردهی ز لب یارم آرزوست

□

خوشا عشق خوش آغاز خوش انجام

□

مردم چشم جهان بین پدر

□

پس هنر آمد هلاکت خام را

□

ترا دانش و دین رهاند درست

□

بهار دلکش و باغ معانی

□

ای خوشا دل کاندر او از عشق تو جانی بود

□

روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

□

بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

□

یکی فرهاد را در بیستون دید

□

هر نفس می‌کرد چون از تاب مرگ

□

بی روی دوست، دوش شب ما سحر نداشت

□

چراغست مر تیره شب را بسیچ

□

فغان ازین غراب بین و وای او

□

بسی نماند ز اشعار عاشقانه‌ی تو

□

زان حبه خضرا خور کز روی سبک روحی

□

ای خواب به جان تو زحمت ببری امشب

□

شبی روشنتر از سرچشمه‌ی نور

□

دولت چو سر به ذروه فتح و ظفر کشید

□

آب چون پیگار کرد و شد نجس

□

صد بار بگفتمت ز مستان مگریز

□

رسم بهمن گیر و از نو تازه کن بهمنجنه

□

دیدی چو من خرابی افتاده در خرابات

□

اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

□

مگر این دم سر آن زلف پریشان شده است

□

سخن صیقلگر مرآت روح است

□

میر حیدر گوهر درج ورع

□

دختری خرد، شکایت سر کرد

□

برجه که سماع روح برپای شده است

□

ماه رمضان رفت و مرا رفتن او به

□

روی ننمود یار چتوان کرد؟

□

هر کجا حیرانم اندر چشم گریانم توئی

□

مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد

□

بیا وحشی خموشی تا کی و چند

□

دهنده‌ای که به گل نکهت و به گل جان داد

□

پر طاوست مبین و پای بین

□

نشد سیر ضحاک از آن جست جوی

□

برخیز هان ای جاریه، می در فکن در باطیه

□

بی‌جمال تو، ای جهان افروز

□

گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

□

عاشق چو منی باید می‌سوزد و می‌سازد

□

به مجنون گفت روزی عیب جویی

□

باز نوبت زن دی بر افق کاخ فلک

□

کار مده نفس تبه کار را

□

خجسته سیامک یکی پور داشت

□

نبیذ پیش من آمد به شاطی برکه

□

دل در گره زلف تو بستیم دگر بار

□

کنون که خنجر بیداد یار خونریز است

□

همه خوف آدمی را از درونست

□

زبان دان رموز کیمیا کیست

□

میر ملک رتبه که ممتاز بود

□

بلک از چفسیدگی در خان و مان

□

ما عاشق خود را به عدو بسپاریم

□

خوشا قدح نبیذ بوشنجه

□

کم خور غم تنی که حیاتش به جان بود

□

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

□

چه گوهری تو که کس را به کف بهای تو نیست

□

زلیخا را چو پیری ناتوان کرد

□

سهی بالای بزم آرای مه سیمای مهرآسا

□

فلک، ای دوست، ز بس بیحد و بیمر گردد

□

چو زین بگذری مردم آمد پدید

□

بینی آن بیجاده عارض لعبت حمری قبای

□

باز در دام بلا افتاده‌ام

□

بود دی در چمن ای قبله‌ی حاجتمندان

□

اگر مر تو را صلح آهنگ نیست

□

ز شاخی عندلیبی کرد پرواز

□

به شاه شه نشان تا باشد ارزانی جهانبانی

□

کافرک را هیکلی بد یادگار

□

گر آنکه امین و محرم این رازی

□

ای لعبت حصاری، شغلی دگر نداری

□

مهر مهر دلبری بر جان ماست

□

حال دل با تو گفتنم هوس است

□

مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند

□

خوشا بی‌صبری عشق درون سوز

□

گل حدیقه دل خواجگی که بود قدش

□

مرغی بباغ رفت و یکی میوه کند و خورد

□

پسر بد مراو را یکی هوشمند

□

می بر کف من نه که طرب را سبب اینست

□

تا کی همه مدح خویش گوییم؟

□

بیا و کشتی ما در شط شراب انداز

□

باز درآمد به بزم مجلسیان دوست دوست

□

هزاران پرده بر قانون عشق است

□

سلطان محمد آن شمع کز پرتو وجودش

□

لیک گر باشد طبیبش نور حق

□

سخن هر چه گویم همه گفته‌اند

□

خواهم که بدانم من جانا که چه خوداری

□

هر که را جام می به دست افتاد

□

گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد

□

چشم از پی آن باید تا چیز عجب بیند

□

عجب دردیست خو با کام کردن

□

ای دهر پیر عیش ز سر گیر کاسمان

□

آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز

□

گرانمایه جمشید فرزند او

□

نوروز درآمد ای منوچهری

□

زهی از نور روی تو چراغ آسمان روشن

□

به جان پیر خرابات و حق صحبت او

□

این رخ رنگ رنگ من هر نفسی چه می‌شود

□

بت پر شکوه ماه پر شکایت

□

شیخ حیدر کز کمال اعتقاد

□

گرچه آن مطعوم جانست و نظر

□

به نام خداوند جان و خرد

□

چنین خواندم امروز در دفتری

□

ای پادشاه عالم، ای عالم خبیر

□

ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

□

به خدا کت نگذارم که روی راه سلامت

□

همایون دشتی و خوش مرغزاری

□

مه اوج سیادت میر جعفر

□

نهان شد از گل زردی گلی سپید که ما

□

چنان بد که ضحاک را روز و شب

□

بزن ای ترک آهو چشم آهو از سر تیری

□

بیا، که بی‌رخ زیبات دل به جان آمد

□

ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می

□

چو با ما یار ما امروز جفتست

□

خوش آن بی‌دلی که عشقش کافر ماست

□

از بس که چهره سوده تو را بر در آفتاب

□

هم‌چو قومی که تحری می‌کنند

□

سخن گوی دهقان چه گوید نخست

□

بساز چنگ و بیاور دوبیتی و رجزی

□

زهی رخت به دلم رهنمای اندیشه

□

یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

□

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست

□

بدو فرهاد گفت که ای سرو نوخیز

□

دی قاصدی به کلبه‌ی این ناتوان رسید

□

خلید خار درشتی بپای طفلی خرد

□

برآمد برین روزگار دراز

□

رفت سرما و بهار آمد چون طاووسی

□

در خانه‌ی دل عشق تو مجمع دارد

□

چو دلگشای رقیبان شوی به لطف نهانی

□

چشم پرنور که مست نظر جانانست

□

خداوندا نه لوح و نه قلم بود

□

بود به چنگ درنگ جیب مهم جهان

□

بر مکن پر را و دل بر کن ازو

□

چو از دفتر این داستانها بسی

□

گاه توبه کردن آمد از مدایح و ز هجی

□

دلی یا دلبری، یا جان و یا جانان، نمی‌دانم

□

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

□

زان شاهد شکرلب زان ساقی خوش مذهب

□

گهر پاشی که این گوهر گزین کرد

□

مژده‌ای اهل زمین که اقبال بر هفت آسمان

□

بالماس میزد چکش زرگری

□

چوکشور ز ضحاک بودی تهی

□

به نام خداوند یزدان اعلی

□

به جای سخن گر به تو جان فرستم

□

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

□

ای دل فرورو در غمش کالصبر مفتاح الفرج

□

اثرها دارد این آه شبانه

□

مرا غمی است ز بیداد چرخ بی‌بنیاد

□

چون فناش از فقر پیرایه شود

□

بی‌عشق نشاط و طرب افزون نشود

□

نوروز برنگاشت به صحرا به مشک و می

□

ساقی، چو نمی‌دهی شرابم

□

صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

□

بار دگر آن مست به بازار درآمد

□

سمند ره نورد این بیانان

□

داد کوشش اندر عزت مور ذلیل

□

پرده‌ی کس نشد این پرده‌ی میناگون

□

کنون ای خردمند وصف خرد

□

نوروز، روزگار مجدد کند همی

□

وه! که کارم ز دست می‌برود

□

باز جائی رفته‌ام کز روی یارم شرمسار

□

طرب ای بحر اصل آب حیات

□

فسون سازی که این افسون نماید

□

ایا ستوده وزیری که دور گردون را

□

این سخن را نیست پایان و فراغ

□

از آغاز باید که دانی درست

□

جهانا چه بدمهر و بدخو جهانی

□

باز دل از در تو دور افتاد

□

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

□

دلبری و بی‌دلی اسرار ماست

□

سفر سازنده‌ی این طرفه صحرا

□

وقت آن شد که به شمشیر زبان

□

گنجشک خرد گفت سحر با کبوتری

□

جهاندار هوشنگ با رای و داد

□

که از ما آفرین بر آن خداوند

□

ای دل بنه سر و مکش از کوی یار پای

□

دلا دیدی که آن فرزانه فرزند

□

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

□

حدا گوینده‌ی این طرفه محمل

□

یارب از عزالهی قرنها دارد نگاه

□

قسم او خاکست گر دی گر بهار

□

یکی مرد بود اندر آن روزگار

□

بر لشکر زمستان نوروز نامدار

□

الا ای شمع دل را روشنایی

□

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد

□

یکی گولی همی‌خواهم که در دلبر نظر دارد

□

اسیر درد شبهای جدایی

□

ایا ملاذ سلاطین که کردگار تو را

□

به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر

□

چو ابلیس پیوسته دید آن سخن

□

آمد ای سید احرار! شب جشن سده

□

کی ببینم چهره‌ی زیبای دوست؟

□

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم

□

آنک چنان می‌رود ای عجب او جان کیست

□

عروس نظم را جویای این بکر

□

صد شکر کز شفای شهنشاه کامران

□

پر خود می‌کند طاوسی به دشت

□

چو از روزگارش چهل سال ماند

□

چو شیرین کوهکن را دید با خویش

□

به یک گره که دو چشمت بر ابروان انداخت

□

دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

□

رندان سلامت می‌کنند جان را غلامت می‌کنند

□

یکی صیاد مرغی بسته پر داشت

□

بیا ای رسول از در مهربانی

□

ای دوست، دزد حاجب و دربان نمی‌شود

□

فریدون به خورشید بر برد سر

□

جز به چشم عظمت هر که درو در نگرد

□

ما چو قدر وصلت، ای جان و جهان، نشناختیم

□

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم

□

ای مبارک ز تو صبوح و صباح

□

صف آراینده‌ی این طرفه لشکر

□

در وثاق خاص خود گرد یساق افشاند باز

□

یک کنیزک یک خری بر خود فکند

□

چو آمد به نزدیک اروندرود

□

برد ره نکته ساز معنی اندیش

□

ای پسر از مردم زمانه حذر گیر

□

ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

□

ملولان همه رفتند در خانه ببندید

□

چو شیرین خیمه زد بر طرف کهسار

□

ز خاک هر سر خاری که میشود پیدا

□

گفت دیوار قصر پادشهی

□

طلسمی که ضحاک سازیده بود

□

نوا آموز این دلکش ترانه

□

هر دلی کو به عشق مایل نیست

□

گدا اگر گهر پاک داشتی در اصل

□

چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند

□

به جست و جوی آن مجنون گمنام

□

روزه رفت و آمد از نزدیک مخدوم الانام

□

شاه پرسیدش که باری وحی چیست

□

جهاندار ضحاک ازان گفت‌گوی

□

دلا بر عکس ابنای زمان باش

□

در عجبم تا خود آن زمان چه زمان بود

□

عشق تو نهال حیرت آمد

□

خدمت بی‌دوستی را قدر و قیمت هست نیست

□

بنایی را که باشد حسن بانی

□

به عنوان عیادت ساخت مقدار مرا افزون

□

در آنساعت که چشم روز میخفت

□

فریدون چو شد بر جهان کامگار

□

سلاسل ساز این فرخنده تحریر

□

با حسن چو لطف یار کردی،

□

ای دل به کوی عشق گذاری نمی‌کنی

□

یا راهبا انظر الی مصباح

□

ز ره پیمای این صحرای دلگیر

□

آن که درد همه کس رابه تو فرمود علاج

□

آدم حسن و ملک ساجد شده

□

ز سالش چو یک پنجه اندر کشید

□

چنین از یاری کلک جوانبخت

□

آشکارا نهان کنم تا چند؟

□

در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

□

ایا سر کرده از جانم تو را خانه کجا باشد

□

الاهی سینه‌ای ده آتش افروز

□

شد عراق آباد روزی کز خراسان شد روان

□

شنیدستم که وقت برگریزان

□

فرستاده‌ی شاه را پیش خواند

□

حکیم عقل کز یونان زمین است

□

چو آفتاب رخت سایه بر جهان انداخت

□

صبح آن که داشت پیش تو جام شراب را

□

بد دوش بی‌تو تیره شب و روشنی نداشت

□

به حربا گفت خفاشی که تا چند

□

امیر اعدل اعظم پناه ملک و ملل

□

زین بفرمودست آن آگه رسول

□

سوی خانه رفتند هر سه چوباد

□

بحمدالله که گر دیدیم رنجی

□

بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش

□

کنون که بر کف گل جام باده صاف است

□

بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد

□

خوشا خاکی و خوش آب و هوایی

□

در بارگه امام شافع

□

عاقل از کار بزرگی طلبید

□

نهفته چو بیرون کشید از نهان

□

چو دید آن نوش لب شوخ پریزاد

□

برون زین جهان یک جهانی خوش است

□

نخل قد خم گشته که پرورده دردست

□

بریده شد از این جوی جهان آب

□

صوفیی بدرید جبه در حرج

□

تا نقش ناتوانی من چرخ زد بر آب

□

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

□

از یاقوت سرخست چرخ کبود

□

ای خوش از تن کوچ کردن، خانه در جان داشتن

□

ما، کانده تو نیاز داریم

□

شوق درون به سوی دری می‌کشد مرا

□

چند گویی که چه چاره‌ست و مرا درمان چیست

□

گفت پیغامبر که رحم آرید بر

□

شبی به دایتش از روزگار هجر به تر

□

مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد

□

چنان بد که هر شب دو مرد جوان

□

سود خود را چه شماری که زیانکاری

□

نگارا، جسمت از جان آفریدند

□

چراغ خود دگر در بزم او بی‌نور می‌بینم

□

برات عاشق نو کن رسید روز برات

□

یا رسول‌الله در آن نادی کسان

□

چون شاه نطق دست به تیغ زبان کند

□

صبا به تهنیت پیر می فروش آمد

□

ای غنچه غلام خنده‌ی تو

□

لاله‌ای با نرگس پژمرده گفت

□

ز اشتیاق تو، جانا، دلم به جان آمد

□

چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش

□

مهمان توام ای جان زنهار مخسب امشب

□

ناله از باطن برآرد کای خدا

□

گشت در مهد گران جنبش دهر آخر کار

□

شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

□

که می‌رود به شفاعت که دوست بازآرد

□

کبوتر بچه‌ای با شوق پرواز

□

گهی درد تو درمان می‌نماید

□

می‌فکن بر صف رندان نظری بهتر از این

□

جور و جفا و دوریی کان کنکار می‌کند

□

چون ز گریه فارغ آمد گفت رو

□

ایا صبا برسان تحفه‌ی درود و سلام

□

سحرم دولت بیدار به بالین آمد

□

گه به دندان در عدن شکنی

□

ز سری، موی سپیدی روئید

□

یک لحظه دیدن رخ جانانم آرزوست

□

عمر بگذشت به بی‌حاصلی و بوالهوسی

□

ابشروا یا قوم هذا فتح باب

□

این نماز و روزه و حج و جهاد

□

هر هنر من که زانگیز طبع

□

نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

□

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

□

ز قلعه، ماکیانی شد به دیوار

□

تا کی از ما یار ما پنهان بود؟

□

آن میوه‌ی بهشتی کمد به دستت ای جان

□

هر کتش من دارد او خرقه ز من دارد

□

ای خدای بی‌نظیر ایثار کن

□

همای آشیان سلطنت شهزاده سلطانم

□

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست

□

ای آفتاب رویت از غایت نکویی

□

آنکس که چو سیمرغ بی نشانست

□

عراقی بار دیگر توبه بشکست

□

مقام امن و می بی‌غش و رفیق شفیق

□

جان سوی جسم آمد و تن سوی جان نرفت

□

روی نفس مطمنه در جسد

□

ناگهان بر گرد بخت ملک سر از مهد خواب

□

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است

□

مرا خود با تو چیزی در میان هست

□

به درویشی، بزرگی جامه‌ای داد

□

به سوی حضرت رسول‌الله

□

دلم که بی‌تو لگدکوب محنت و الم است

□

مرا دلبر چنان باید که جان فتراک او گیرد

□

شد محمد الپ الغ خوارزمشاه

□

محتشم تا کی کشم از ناسزاگویان عذاب

□

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

□

چون نیست کسی مرا به جای تو

□

رهائیت باید، رها کن جهانرا

□

عشق، شوری در نهاد ما نهاد

□

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم

□

در شهر شما یکی نگاریست

□

یک مریدی اندر آمد پیش پیر

□

ای همایون فارس میدان دولت کاورند

□

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

□

با من دو هزار عشوه بفروخته‌ای

□

ای شده سوخته‌ی آتش نفسانی

□

من رنجور را یک دم نپرسد یار چتوان کرد؟

□

ای ز دل رفته که دی سوختی از ناز مرا

□

آواز داد اختر بس روشنست امشب

□

آن یکی پرسید از مفتی به راز

□

گلبرگ نو دمیده‌ی محمد تقی که بود

□

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

□

جان به لب آورده‌ام تا از لبم جانی دهی

□

مرغی نهاد روی بباغی ز خرمنی

□

دیده تحمل نمی‌کند نظرت را

□

سحرگه ره روی در سرزمینی

□

تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

□

شه حسام‌الدین که نور انجمست

□

دوش ز ره قاصدی خرم و خندان رسید

□

ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

□

اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست

□

گفت تیری با کمان، روز نبرد

□

ای تو را در کار دنیا بوده دست افزار دین

□

در خرابات مغان گر گذر افتد بازم

□

چون دلت با من نباشد همنشینی سود نیست

□

او همی گوید که از اشکال تو

□

تا رخش طبعم از پی معنی تکاور است

□

بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند

□

چون روی بود بدان نکویی

□

گفت سوزن با رفوگر وقت شام

□

یاران، غمم خورید، که غمخوار مانده‌ام

□

ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر

□

عاشقان را جست و جو از خویش نیست

□

پس پیمبر گفت بهر این طریق

□

سده‌ی آصفیش بود سلیمان به سجود

□

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

□

مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست

□

ای کنده سیل فتنه ز بنیادت

□

امروز مرا در دل جز یار نمی‌گنجد

□

حسن که تابان ز سراپای توست

□

دل من چون صدف باشد خیال دوست در باشد

□

ای مبدل کرده خاکی را به زر

□

گل گلشن لطف عبدالغنی

□

ای هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

□

هرچه هست اوست و هرچه اوست توی

□

بدامان گلستانی شبانگاه

□

سزد که وزن نیارد به نزد گوهر سنگ

□

بگو ای باد آن سر خیل رعنا پادشاهان را

□

آن خواجه را از نیم شب بیماریی پیدا شده‌ست

□

روزها آن آهوی خوش‌ناف نر

□

ای نثار شام گیسویت خراج مصر و شام

□

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند

□

سرو چمن پیش اعتدال تو پستست

□

در خانه شحنه خفته و دزدان بکوی و بام

□

به دست غم گرفتارم، بیا ای یار، دستم گیر

□

به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می

□

زهی می کاندر آن دستست هیهات

□

وافیان را چون ببینی کرده سود

□

همایون باد شغل آصفی بر آصف عادل

□

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

□

چون لبت به پسته اندر صفت گهر نبینی

□

با دوک خویشن، پیرزنی گفت وقت کار

□

ایا نگار صدف سینه‌ی گهر دندان

□

حسن روزافزون نگر کان خسرو زرین طناب

□

نباشد عیب پرسیدن تو را خانه کجا باشد

□

ای دهنده‌ی قوت و تمکین و ثبات

□

افتخار اهل دولت خواجه احمد آن که بود

□

ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت

□

یار من آن که لطف خداوند یار اوست

□

بنفشه صبحدم افسرد و باغبان گفتش

□

تنگ آمدم از وجود خود، تنگ

□

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم

□

صوفیان آمدند از چپ و راست

□

یک سپد پر نان ترا بی‌فرق سر

□

رفتی به حرب باد رفیقت درین سفر

□

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند

□

چاره‌ی کار من آن زمان که توانی

□

بلبلی از جلوه‌ی گل بی قرار

□

دل در گره زلف تو بستیم دگربار

□

بزم پر فتنه از آن طرز نگاهست امشب

□

با وی از ایمان و کفر باخبری کافریست

□

گر زلیخا بست درها هر طرف

□

ای ماه چارده ز جمال تو در حجاب

□

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند

□

چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

□

تو چو زری، ای روان تابناک

□

اگر فرصت دهد، جانا، فراقت روزکی چندم

□

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش

□

گر می‌نکند لبم بیانت

□

آن یکی می‌گفت من پیغامبرم

□

بده داد طرب چون شد بلند از لطف ربانی

□

صلاح کار کجا و من خراب کجا

□

ای چراغ خلد ازین مشکوةمظلم کن کنار

□

ای مرغک خرد، ز اشیانه

□

ساقی، ز شکر خنده شراب طرب انگیز

□

لبش می‌بوسم و در می‌کشم می

□

ساربانا اشتران بین سر به سر قطار مست

□

هوش را توزیع کردی بر جهات

□

دوستان مژده که از موهبت سبحانی

□

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

□

کی برست این گل خندان و چنین زیبا شد

□

بلبلی گفت بکنج قفسی

□

نظر ز حال من ناتوان دریغ مدار

□

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم

□

ای که ز یک تابش تو کوه احد پاره شود

□

این جنایت بر تن و عرض ویست

□

ای مالک ملک سپه مملکت مدار

□

ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما

□

گر من اندر عشق مرد کارمی

□

بادی وزید و لانه‌ی خردی خراب کرد

□

مرا درد تو درمان می‌نماید

□

عجب گیرنده راهی بود در عاشق ربائیها

□

جامم بشکست ای جان پهلوش خلل دارد

□

کن میان مجرمان حکم ای ایاز

□

یارب امشب از علامتها چه می‌بیند به خواب

□

خیال روی تو در هر طریق همره ماست

□

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

□

عدسی وقت پختن، از ماشی

□

در حسن رخ خوبان پیدا همه او دیدم

□

گر چه ما بندگان پادشهیم

□

ای قوم به حج رفته کجایید کجایید

□

زانک پیلم دید هندستان به خواب

□

سرای دهر که در تحت این نه ایوان است

□

به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

□

مورچه‌ی قیرفام بر قمر آورده‌ای

□

برد دزدی را سوی قاضی عسس

□

ندیده‌ام رخ خوب تو، روزکی چند است

□

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی

□

بده یک جام ای پیر خرابات

□

گفت ای شه جملگی فرمان تراست

□

ز پرگار فلک نقشی به روی کار می‌آید

□

میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

□

آه اگر دست دل من به تمنا نرسد

□

گفت با زنجیر، در زندان شبی دیوانه‌ای

□

مبتلای هجر یارم، الغیاث ای دوستان

□

سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ

□

شیر خدا بند گسستن گرفت

□

چند پختی تلخ و تیز و شورگز

□

به صبر یافت نهال امید نشو و نمائی

□

گر می فروش حاجت رندان روا کند

□

رخ تو چگونه ببینم که تو در نظر نیایی

□

ای خوشا خاطر ز نور علم مشحون داشتن

□

ای بلبل بوستان معقول

□

غم زمانه که هیچش کران نمی‌بینم

□

آن روح را که عشق حقیقی شعار نیست

□

زاهدی را یک زنی بد بس غیور

□

چو دی نسیم سحر خورد بر مشام جهان

□

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

□

هجر تو خوشست اگر چه زارم دارد

□

دل اگر توشه و توانی داشت

□

ساقی قدحی شراب در دست

□

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

□

هر آنک از سبب وحشت غمی تنهاست

□

آن یکی می‌دید خواب اندر چله

□

گرت هواست که دایم درین وسیع فضا

□

چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

□

گر مرد راه عشقی ره پیش بر به مردی

□

به ماه دی، گلستان گفت با برف

□

دیده‌ی بختم، دریغا کور شد

□

خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز

□

هین که گردن سست کردی کو کبابت کو شرابت

□

بود مردی پیش ازین نامش نصوح

□

سرور عادیان سر غولان

□

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

□

ای چو ماهی نشسته در خرگاه

□

دزد تو شد این زمانه‌ی ریمن

□

با عشق تو ناز در نگنجد

□

در عین وصل جز من راضی به مرگ خود کیست

□

اندرآ ای مه که بی‌تو ماه را استاره نیست

□

بود مردی صالحی ربانیی

□

تا بدن دستگاه جان باشد

□

طایر دولت اگر باز گذاری بکند

□

خواجه‌ی شرع آفتاب جمع دین

□

بلبلی شیفته میگفت به گل

□

مرا، گرچه ز غم جان می‌برآید

□

چون پیش یار قید و رهائی برابر است

□

الا ای روی تو صد ماه و مهتاب

□

آن دعا از هفت گردون در گذشت

□

داده فزون از فلک زیب زمان و زمین

□

صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

□

روز وصلم قرار دیدن نیست

□

شکایت کرد روزی دیده با دل

□

زان پیش که دل ز جان برآید

□

پادشاها لشکر توفیق همراه تو اند

□

ز میخانه دگربار این چه بویست

□

چاره‌ی آن دل عطای مبدلیست

□

زهی محیط شکوه تو را فلک معبر

□

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

□

ای که ز سودای عشق بی سر و پا مانده‌ای

□

حکایت کرد سرهنگی به کسری

□

بی‌دلی را بی سبب آزرده گیر

□

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی

□

عاشق شده ای ای دل سودات مبارک باد

□

جمله را جستیم پیش آی ای نصوح

□

خوش آن زبان که شود چون زبان لوح و قلم

□

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

□

گر صبر دل از تو هست و گر نیست

□

اینچنین خواندم که روزی روبهی

□

ای مطرب درد، پرده بنواز

□

مهر که سرگرم مه روی توست

□

عاشقی و بی‌وفایی کار ماست

□

بعد از آن خوفی هلاک جان بده

□

ز تاب مشگل اگر نگسلد رگ جانم

□

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند

□

باز پیش جمع آمد سر فراز

□

یکی پرسید از سقراط کز مردن چه خواندستی

□

آب حیوان است، آن لب، یا شکر؟

□

ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار

□

بر عاشقان فریضه بود جست و جوی دوست

□

ای خروسان از وی آموزید بانگ

□

چو گل ز صد طرفم چاک در گریبانست

□

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

□

نه آن شبست که کس در میان ما گنجد

□

شنیده‌اید که روزی بچشمه‌ی خورشید

□

چون تو کردی حدیث عشق آغاز

□

ساقیا باده که اکسیر حیات است بیار

□

غیر عشقت راه بین جستیم نیست

□

بعد از آن آمد کسی کز مرحمت

□

چرخ را باز مه روی تو حیران دارد

□

سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند

□

ماه را در مشک پنهان کرده‌ای

□

بطعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین

□

اگر شکسته دلانت هزار جان دارند

□

اگر شراب خوری جرعه‌ای فشان بر خاک

□

بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

□

گازری بود و مر او را یک خری

□

ملک اگر جسم و عدل جان باشد

□

در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

□

در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست

□

کسی که بر سر نرد جهان قمار نکرد

□

حبذا عشق و حبذا عشاق

□

گفتا برون شدی به تماشای ماه نو

□

بر چرخ سحرگاه یکی ماه عیان شد

□

گفت یزدان زو عزرائیل را

□

مژده‌ی عالم را که دهر از امر رب‌العالمین

□

مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

□

ای بوس تو اصل هر شماری

□

ای گربه، ترا چه شد که ناگاه

□

بیا، که خانه‌ی دل پاک کردم از خاشاک

□

هزار جهد بکردم که یار من باشی

□

ماه دیدم شد مرا سودای چرخ

□

قطب شیر و صید کردن کار او

□

رسید باز به گوش زمان نوید امان

□

درد ما را نیست درمان الغیاث

□

کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد

□

کودکی در بر، قبائی سرخ داشت

□

بیا، که خانه‌ی دل پاک کردم از خاشاک

□

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

□

ای غم اگر مو شوی پیش منت بار نیست

□

بود سقایی مرورا یک خری

□

بر آصف سخی دل به اذل بود سه عید

□

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

□

ای لب گلگونت جام خسروی

□

قاضی کشمر ز محضر، شامگاه

□

دلی، که آتش عشق تواش بسوزد پاک

□

هرگز از زلف کجت بی‌پیچ و تابی نیستم

□

آن شنیدی که خضر تخته کشتی بشکست

□

گفت روبه جستن رزق حلال

□

جهان جهان دگر شد چو گشت زینت یاب

□

معاشران ز حریف شبانه یاد آرید

□

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

□

اگر روی طلب زائینه‌ی معنی نگردانی

□

در جام جهان نمای اول

□

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی

□

فعل نیکان محرض نیکیست

□

قوم یونس را چو پیدا شد بلا

□

چو از جوزا برون تازد تکاور خسرو خاور

□

تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

□

ای ز صفات لبت عقل به جان آمده

□

مرد باید که جگر سوخته چندان بودا

□

ای دیده، بدار ماتم دل

□

گر به تکلیف لب جام به لب سوده تو را

□

بی تو به سر می نشود با دگری می‌نشود

□

گفت معشوقی به عاشق ز امتحان

□

به ساحل خواهد افتادن دگر بار

□

غلام نرگس مست تو تاجدارانند

□

ای پیشرو هر چه نکوییست جمالت

□

ای دل عبث مخور غم دنیا را

□

مبند، ای دل، بجز در یار خود دل

□

سال‌ها پیروی مذهب رندان کردم

□

آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد

□

چونک صانع خواست ایجاد بشر

□

اگر چه مادر ایام خوش نتیجه فتاد

□

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

□

خورد بر یک جایگه روزی بلال

□

عالمی طعنه زد به نادانی

□

خوشتر از خلد برین آراستند ایوان دل

□

ای گل امروز اداهای تو بی‌چیزی نیست

□

چو برقی می‌جهد چیزی عجب آن دلستان باشد

□

گفت از ضعف توکل باشد آن

□

بر همچو زنی لب لعاب افشان را

□

روضه خلد برین خلوت درویشان است

□

دلی که دید که پیرامن خطر می‌گشت

□

اگر چه در ره هستی هزار دشواریست

□

از دل و جان عاشق زار توام

□

برای خاطر غیرم به صد جفا کشتی

□

سعادت جو دگر باشد و عاشق خود دگر باشد

□

گفت یزدان آنک باشد اصل دان

□

بدر فلک شرف خلیفه

□

اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

□

خواجه‌ی دنیا و دین گنج وفا

□

به سر خاک پدر، دخترکی

□

دل گم شد، ازو نشان نمی‌یابم

□

شب یلدای غمم را سحری پیدا نیست

□

آمد رمضان و عید با ماست

□

گفت میکائیل را تو رو به زیر

□

آیت اقبال شد رایت سلطان حسن

□

شاهدان گر دلبری زین سان کنند

□

آتش عشق بتی برد آبروی دین ما

□

شنیده‌اید که آسایش بزرگان چیست:

□

بر در یار من سحر مست و خراب می‌روم

□

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو

□

مرغ دلم باز پریدن گرفت

□

آن یکی می‌گفت خوش بودی جهان

□

چو خواجه میر حسن آن جهان عز و وقار

□

دل من در هوای روی فرخ

□

ای جان جان جانم تو جان جان جانی

□

آهوی روزگار نه آهوست، اژدر است

□

هیهات! کزین دیار رفتم

□

الا ای آهوی وحشی کجایی

□

رغبت به عاشقان کن ای جان صدر غایب

□

گفت روبه آن توکل نادرست

□

من و دو اسبه دوانیدن کمیت قلم

□

گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

□

خیال روی توام دوش در نظر می‌گشت

□

حاصل عمر تو افسوس شد و حرمان

□

کجایی؟ای ز جان خوشتر ، شبت خوش باد ، من رفتم

□

مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم

□

برون شو ای غم از سینه که لطف یار می‌آید

□

وا رهی زین روزی ریزه‌ی کثیف

□

بر دوش حاملان فلک باد پایدار

□

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

□

ای بلبل خوشنوا فغان کن

□

همی با عقل در چون و چرائی

□

من باز ره خانه‌ی خمار گرفتم

□

جز نقش تو در نظر نیامد ما را

□

آمده‌ام که تا به خود گوش کشان کشانمت

□

احمقانه از سنان رحمت مجو

□

کاشان که مصر روی زمین است در جهان

□

صوفی بیا که آینه صافیست جام را

□

بگذشت و باز آتش در خرمن سکون زد

□

روزی گذشت پادشهی از گذرگهی

□

من چه دانم که چرا از تو جدا افتادم؟

□

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان

□

ببستی چشم یعنی وقت خوابست

□

در حدیث آمد که روز رستخیز

□

دارم از گلشن ایام درین فصل بهار

□

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

□

سبحان قادری که صفاتش ز کبریا

□

به آب روان گفت گل کاز تو خواهم

□

کجایی، ای دل و جانم، که از غم تو بجانم

□

چرا نه در پی عزم دیار خود باشم

□

در این خانه کژی ای دل گهی راست

□

گفت این معکوس می‌گویی بدان

□

بیماری به پای حضورم شکسته خار

□

به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

□

گر آن مراد شبی در کنار ما باشد

□

دانی که را سزد صفت پاکی:

□

من که هر لحظه زار می‌گریم

□

ببرد از من قرار و طاقت و هوش

□

زان شاه که او را هوس طبل و علم نیست

□

آن یکی زاهد شنود از مصطفی

□

دلا چو ابر بهاری به نوحه و زاری

□

دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد

□

ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او

□

کارها بود در این کارگه اخضر

□

گر ز شمعت چراغی افروزیم

□

برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز

□

ای از کرم تو کار ما راست

□

آن ایاز از زیرکی انگیخته

□

وقت کم بختی که مرغ دولتم می‌ریخت پر

□

بیا که رایت منصور پادشاه رسید

□

مگر نسیم سحر بوی یار من دارد

□

دگر باره شد از تاراج بهمن

□

ناخورده شراب می‌خروشیم

□

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

□

آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد

□

طوطیی در آینه می‌بیند او

□

ای به فر ذات بی‌همتا دو عالم را مقر

□

دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

□

خطاب هاتف دولت رسید دوش به ما

□

به نومیدی، سحرگه گفت امید

□

خیزید، عاشقان، نفسی شور و شر کنیم

□

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی

□

رو آن ربابی را بگو مستان سلامت می‌کنند

□

بازگردان قصه‌ی عشق ایاز

□

در نسبت است خسرو شاهان نامدار

□

شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

□

جان ندارد هر که جانانیش نیست

□

گرت ایدوست بود دیده‌ی روشن بین

□

خیز، تا قصد کوی یار کنیم

□

کسی ز روی چنان منع چون کند ما را

□

چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید

□

گفت اسرافیل را یزدان ما

□

باد مسعود و همایون خلعت شاه جهان

□

شراب و عیش نهان چیست کار بی‌بنیاد

□

بوی زلفت در جهان افکنده‌ای

□

گردون نرهد ز تند رفتاری

□

تا کی از دست فراق تو ستم‌ها بینیم؟

□

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک

□

عشق جز دولت و عنایت نیست

□

شعله می‌زد آتش جان سفیه

□

شب دوش از فغانم آن چنان عالم به جان آمد

□

بود آیا که در میکده‌ها بگشایند

□

چه دل‌ها بردی ای ساقی به ساق فتنه انگیزت

□

بسوز اندرین تیه، ای دل نهانی

□

مقصود دل عاشق شیدا همه او دان

□

خسروا دادگرا شیردلا بحرکفا

□

ای بی‌وفا جانی که او بر ذوالوفا عاشق نشد

□

جسم مجنون را ز رنج و دوریی

□

ای جهان را به دولت تو نظام

□

سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

□

آنچه با من می‌کند سودای تو

□

بلبل آهسته به گل گفت شبی

□

شهری است بزرگ و ما دروییم

□

به عزم رقص چو آن فتنه زمین برخاست

□

با تلخی معزولی میری بنمی ارزد

□

آن امینان بر در حجره شدند

□

به که درین گفته معجز بیان

□

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

□

چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست

□

ای خوشا سودای دل از دیده پنهان داشتن

□

بگذر ای غافل ز یاد این و آن

□

بالابلند عشوه گر نقش باز من

□

از دل به دل برادر گویند روزنیست

□

شاه قاصد گفت هین احوال چیست

□

خسروا شاها جوان دل شهریارا سرورا

□

دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد

□

خواجه‌ی اول که اول یار اوست

□

جهاندیده کشاورزی بدشتی

□

جانا، نظری که ناتوانم

□

دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم

□

گر جام سپهر زهرپیماست

□

رحم کن ار زخم شوم سر به سر

□

دوش تا صبح از صوامع قدس

□

یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

□

این که تو داری قیامتست نه قامت

□

از ساحت پاک آشیانی

□

از غم عشقت جگر خون است باز

□

یارب چه مهر خوبان حسن از جهان برافتد

□

مطربا این پرده زن کان یار ما مست آمدست

□

چنان مستم چنان مستم من امروز

□

شهسواری که عرصه‌ی گردون

□

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

□

هدهد رهبر چنین گفت آن زمان

□

نهال تازه رسی گفت با درختی خشک

□

ای ز بازار جهان حاصل تو گفتاری

□

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی

□

در دل و جان خانه کردی عاقبت

□

نه که مهمان غریبم تو مرا یار مگیر

□

خورشید آسمان وزارت که روی ملک

□

روز وصل دوستداران یاد باد

□

ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت

□

سخن گفت با خویش، دلوی بنخوت

□

مرا از هر چه می‌بینم رخ دلدار اولی‌تر

□

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

□

ای غم اگر مو شوی پیش منت بار نیست

□

باز شد در عاشقی بابی دگر

□

ای کریمی که ز لطفت همه ذرات جهان

□

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

□

شب را ز تیغ صبحدم خون است عمدا ریخته

□

آن نشنیدید که در شیروان

□

چو چشم مست تو آغاز کبر و ناز کند

□

بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی

□

تا نلغزی که ز خون راه پس و پیش‌ترست

□

خوی بد دارم ملولم تو مرا معذور دار

□

ای به ذات کریم بی‌همتا

□

جمالت آفتاب هر نظر باد

□

عشق در دل ماند و یار از دست رفت

□

خمید نرگس پژمرده‌ای ز انده و شرم

□

در کف جور تو افتادم، تو دان

□

آن که چشمت را ز خواب ناز بیداری نداد

□

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

□

آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم

□

ای بر سبیل حاجت صد محتشم گدایت

□

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

□

ای همه راحت روان، سرو روان کیستی

□

بزرگی داد یک درهم گدا را

□

روزم خجسته بود، که دیدم ز بامداد

□

روح القدس آن سروش فرخ

□

ما را کنار گیر تو را خود کنار نیست

□

اندرآ با ما نشان ده راستک

□

بهر جمعی عیب جویان بستم این احرام دوش

□

می‌دمد صبح و کله بست سحاب

□

خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او

□

بغاری تیره، درویشی دمی خفت

□

چرا مخلوق را گویند واصل

□

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم

□

مهتاب برآمد کلک از گور برآمد

□

ای خواجه تو عاقلانه می‌باش

□

سرو را از نوید خلعت خاص

□

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

□

ترسا بچه‌ای به دلستانی

□

ای که عمریست راه پیمائی

□

بود محبوس طفل شیرخواره

□

سال و فال و مال و حال و اصل و نسل و تخت و بخت

□

بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید

□

کی باشد اختری در اقطار

□

صبا به خدمت خدام خواجگی برسان

□

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

□

کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

□

تو بلند آوازه بودی، ای روان

□

کدامین فکر ما را شرط راه است

□

چندان که گفتم غم با طبیبان

□

سماع از بهر جان بی‌قرارست

□

یار نخواهم که بود بدخو و غمخوار و ترش

□

حبذا مرز و بوم دارالمرز

□

خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

□

درج یاقوت درفشان کردی

□

ای دل، بقا دوام و بقائی چنان نداشت

□

دوش چون چشم او کمان برداشت

□

ای آفتاب آینه دار جمال تو

□

آن عشق که از پاکی از روح حشم دارد

□

چو رو نمود به منصور وصل دلدارش

□

شکر کز فیض کرد بار دگر

□

بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید

□

تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد

□

بشکوه گفت جوانی فقیر با پیری

□

مکن از برم جدایی، مرو از کنارم امشب

□

زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی

□

باز به بط گفت که صحرا خوشست

□

تاخت رخ آفتاب گشت جهان مست وار

□

ازین شش رباعی که کلکم نگاشت

□

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

□

ای ز شراب غفلت مست و خراب مانده

□

بد منشانند زیر گنبد گردان

□

چه جزو است آنکه او از کل فزون است

□

ای بی‌خبر بکوش که صاحب خبر شوی

□

دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود

□

شدست نور محمد هزار شاخ هزار

□

آن سپهر ایوانکه از بخت بلند

□

روزگاریست که سودای بتان دین من است

□

به حدیث درنیایی که لبت شکر نریزد

□

کاهلی در گوشه‌ای افتاد سست

□

غم عشقت، ای پسر، بسوزد همی مرا

□

زانطره دل سوی ذقنت رفته رفته رفت

□

ساقی بیار باده که ایام بس خوشست

□

به آفتاب شهم گفت هین مکن این ناز

□

تبارک‌الله ازین حوض خانه‌ی دلکش

□

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

□

ای جگر گوشه‌ی جانم غم تو

□

تا بکی جان کندن اندر آفتاب ای رنجبر

□

آن سیه چهره که خلقی نگرانند او را

□

چو ناز او به میان تیغ دلستانی بست

□

مرا عهدیست با شادی که شادی آن من باشد

□

مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر

□

گوشوار گوش دوران درةالتاج جهان

□

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

□

جز من به جهان نبود کس در خور عشق

□

سرو عقل گر خدمت جان کنند

□

قدیم و محدث از هم چون جدا شد

□

دلم رمیده لولی‌وشیست شورانگیز

□

سودای تو در جوی جان چون آب حیوان می‌رود

□

دام دگر نهاده‌ام تا که مگر بگیرمش

□

باز طوفان اجل نابود ساخت

□

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

□

گر تو خلوتخانه‌ی توحید را محرم شوی

□

بارید ابر بر گل پژمرده‌ای و گفت

□

اگر خواهی که بینی چشمه‌ی خور

□

ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک

□

صلا جان‌های مشتاقان که نک دلدار خوب آمد

□

گرم در گفتار آمد آن صنم این الفرار

□

اشعث طماع عهد خود جمال قصه خوان

□

منم که گوشه میخانه خانقاه من است

□

دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت

□

ای دل، فلک سفله کجمدار است

□

حدیث زلف جانان بس دراز است

□

سلیمی منذ حلت بالعراق

□

ای دل به غمش ده جان یعنی بنمی ارزد

□

بیا با تو مرا کارست امروز

□

باز فلک سلسله‌ای زد به هم

□

حسن تو همیشه در فزون باد

□

پادشاهی بود بس صاحب جمال

□

هر کس که نهد پای بر آن خاک سر کو

□

نظر کردم بدیدم اصل هر کار

□

دانسته باش ای دل کزان نامهربانت می‌برم

□

گر ندید آن شادجان این گلستان را شاد چیست

□

هر کی در او نیست از این عشق رنگ

□

آه کامسال اندرین بستان سرای

□

یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود

□

من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را

□

اندر آمد نوبهاری چون مهی

□

وجود آن جزو دان کز کل فزون است

□

ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی

□

چو آمد روی مه رویم چه باشد جان که جان باشد

□

در بگشا کمد خامی دگر

□

خورشید اوج حسن محمد امین که بود

□

گوهر مخزن اسرار همان است که بود

□

هزاران جان سزد در هر زمانی

□

مژگان مردم افکن، چشمان کافرش بین

□

کسی مرد تمام است کز تمامی

□

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان

□

بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

□

دوش چه خورده‌ای بگو ای بت همچو شکرم

□

دو بیننده نخل کثیرالثمر

□

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

□

کس این کند که دل از یار خویش بردارد

□

آن بی تن و جان چیست کو روان است؟

□

من و ما و تو او هست یک چیز

□

دلت امروز به جا نیست دگر چیزی هست

□

پیش چنین ماه رو گیج شدن واجبست

□

ما به سلیمان خوشیم دیو و پری گو مباش

□

دل‌افروز شمع شبستان انس

□

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود

□

گفت چون اسکندر آن صاحب قبول

□

امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای

□

عاشقان صورت او را ز جان اندیشه نیست

□

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

□

یار مرا چو اشتران باز مهار می‌کشد

□

ما دو سه رند عشرتی جمع شدیم این طرف

□

خلوت افروز گوشه‌ی وحدت

□

به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود

□

دل نماندست که گوی خم چوگان تو نیست

□

ای نشسته خوش و بر تخت کشیده نخ

□

تو گویی هست این افلاک دوار

□

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

□

آن نفسی که باخودی یار چو خار آیدت

□

اختران را شب وصلست و نثارست و نثار

□

قاضی آن عالم اسرار قدر

□

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را

□

چون ایاز از چشم بد رنجور شد

□

برگرفت از روی دریا ابر فروردین سفر

□

نه هفته‌ایست، نه ماهی، که رفته‌ای زبر ما

□

وصل چون شد عام از هجران بود ناخوشترک

□

هر آنچ دور کند مر تو را ز دوست بدست

□

خواجه چرا کرده‌ای روی تو بر ما ترش

□

قیمتی گوهر بساط وجود

□

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

□

کس این کند که ز یار و دیار برگردد

□

هر که چون خر فتنه‌ی خواب و خور است

□

پس از مشقت دوشین که داشت گوش امشب؟

□

سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی

□

کار همه محبان همچون زرست امشب

□

آنک جانش داده‌ای آن را مکش

□

پادشه ملک صباحت که بود

□

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست

□

درآمد دوش دلدارم به یاری

□

برآمد پیلگون ابری ز روی نیلگون دریا

□

مطرب، چو بر سماع تو کردیم گوش را

□

خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم

□

سماع آرام جان زندگانیست

□

دلی کز تو سوزد چه باشد دوایش

□

والدمن خواجه میراحمد که بود از اعتقاد

□

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

□

دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت

□

ای پیر، نگه کن که چرخ برنا

□

شیوه عاجز کشی از خسروان زیبنده نیست

□

بی‌پرده برآئی چو به صحرای قیامت

□

این چنین پابند جان میدان کیست

□

ای ناطق الهی و ای دیده حقایق

□

از باغ جلال ملت آن تازه نهال

□

دیر است که دلدار پیامی نفرستاد

□

تو را تا سر بود برجا کجا داری کله داری

□

از بس که در خیال مکیدم لبان او

□

بنه آیینه‌ای اندر برابر

□

دیدار شد میسر و بوس و کنار هم

□

سجده کنم پیشکش آن قد و بالا چه شود

□

ای خیالت در دل من هر سحور

□

می‌شد چو رضیع رازق پاک جلیل

□

آن یار کز او خانه ما جای پری بود

□

انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد

□

چونکه نکو ننگری جهان چون شد؟

□

ای غم عشق تو یار غار ما

□

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

□

آن صبح سعادت‌ها چون نورفشان آید

□

آن مطرب ما خوشست و چنگش

□

ذوق مشکل که گذارد دو نفس زنده مرا

□

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

□

ای چشم بد را برقعی بر روی ماه آویخته

□

دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی

□

چه دستها، که ز دست غم تو بر سر نیست؟

□

ای خونبهای نافه چین خاک راه تو

□

من سر نخورم که سر گران‌ست

□

اگر گم گردد این بی‌دل از آن دلدار جوییدش

□

ای مهین آصفی که عالم را

□

مسلمانان مرا وقتی دلی بود

□

چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را

□

یکی سخنت بگویم گر از رهی شنوی

□

چه خواهد اهل معنی زان عبارت

□

خوش خبر باشی ای نسیم شمال

□

جمع باشید ای حریفان زانک وقت خواب نیست

□

چون سر کس نیستت فتنه مکن دل مبر

□

ای جهان را از تو در گوش امید

□

در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود

□

ای صبا برگرد امشب گرد سر تاپای او

□

دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری

□

یا بپوش آن روی زیبا در نقاب

□

هاتفی از گوشه میخانه دوش

□

تو را در دلبری دستی تمامست

□

آینه چینی تو را با زنگی اعشی چه کار

□

ای تو را قدر و جلال از چرخ ذی قدرت زیاد

□

به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

□

روی تو خوش می‌نماید آینه ما

□

ای ترک من امروز نگویی به کجایی

□

تبه گردد سراسر مغز بادام

□

تا همتم به دست طلب زد در بلا

□

این خانه که پیوسته در او بانگ چغانه‌ست

□

هر آن کو صبر کرد ای دل ز شهوت‌ها در این منزل

□

ای فلک حشمت که در دکان نظم محتشم

□

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

□

بحری است عشق و عقل ازو برکناره‌ای

□

سر از کمند نپیچم اگر تو صیادی

□

تا بر دوست بار نتوان یافت

□

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی

□

ای چنگ پرده‌های سپاهانم آرزوست

□

چو دررسید ز تبریز شمس دین چو قمر

□

ای شهریار ذیشان کز غایت بزرگی

□

معاشران گره از زلف یار باز کنید

□

چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت

□

خیزید و خز آرید که هنگام خزانست

□

چه بحر است آنکه نطقش ساحل آمد

□

یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان

□

آن بنده آواره بازآمد و بازآمد

□

چه مایه رنج کشیدم ز یار تا این کار

□

ای نمایان سهیل اوج وجود

□

کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود

□

تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی

□

شاه جم جاه کلامی که بیان فرماید

□

بگرفت به چنگ چنگ و بنشست

□

فرمود مرا سجده‌ی خویش آن بت رعنا

□

خوابم ببسته‌ای بگشا ای قمر نقاب

□

برو برو که نفورم ز عشق عارآمیز

□

مسافران سبک سیر عالم ملکوت

□

از دیده خون دل همه بر روی ما رود

□

آن را که میسر نشود صبر و قناعت

□

بلی، بی‌گمان این جهان چون گیاست

□

عمر به پایان رسید، راه به پایان نرفت

□

عشقت زهم برآورد یاران مهربان را

□

تدبیر کند بنده و تقدیر نداند

□

عشق را با گفت و با ایما چه کار

□

ای جوان بخت سرافراز که بر خاک درت

□

خم زلف تو دام کفر و دین است

□

گفتم بخرم غمت به جانی

□

من پار دلی داشتم بسامان

□

مبارک روز بود امروز، یارا

□

کدام سرو ز سنبل نهاده بند به پایت

□

درآ تا خرقه قالب دراندازم همین ساعت

□

راز را اندر میان نه وامگیر

□

ای عطا پیشه که دریای سخا و کرمت

□

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

□

خوش می‌رود این پسر که برخاست

□

هر که گوید که چرخ بی‌کار است

□

هر آن چیزی که در عالم عیان است

□

کتبت قصه شوقی و مدمعی باکی

□

آمد بهار عاشقان تا خاکدان بستان شود

□

نوریست میان شعر احمر

□

صاحبا من که بهر پیشکشت

□

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد

□

چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است

□

ز وصل و هجر خود آسایش و عذاب منی

□

جامه پر صورت دهر، ای جوان

□

بیا ساقی آن می که حال آورد

□

چشم تو ناز می‌کند ناز جهان تو را رسد

□

ما نعره به شب زنیم و خاموش

□

ای بلند اختر سپهر وجود

□

از سر کوی تو هر کو به ملالت برود

□

رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما

□

آمد نوروز هم از بامداد

□

شنیدم من که اندر ماه نیسان

□

بس که مجنون الفتی با مردم دنیا نداشت

□

همچو گل سرخ برو دست دست

□

ایا هوای تو در جان‌ها سلام علیک

□

سرا سروران جد اعلای تو

□

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

□

ای گرفتار تعصب مانده

□

گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای

□

شراب و شمع و شاهد را چه معنی است

□

ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو

□

سه روز شد که نگارین من دگرگونست

□

رشاء العشق حبیبی لشرود و مضل

□

صاحب از راه خداوند زمین و آب کن

□

دل سراپرده محبت اوست

□

این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

□

ای غریب آب غریبی ز تو بربود شباب

□

گر سری در سر کار تو شود چندان نیست

□

من که از آتش دل چون خم می در جوشم

□

کالبد ما ز خواب کاهل و مشغول خاست

□

باز از آن کوه قاف آمد عنقای عشق

□

خان حاتم دل جم جاه که جبار جلیل

□

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

□

ای دلم مستغرق سودای تو

□

تا درین زندان فانی زندگانی باشدت

□

به وقت گل پی معشوق و باده باید رفت

□

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر

□

مخسب ای یار مهمان دار امشب

□

چه دارد در دل آن خواجه که می‌تابد ز رخسارش

□

آن خداوند محتشم چاکر

□

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

□

سرمست درآمد از درم دوست

□

شاد باشید که جشن مهرگان آمد

□

آن ستمگر، که وفای منش از یاد برفت

□

ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

□

دگربار این دلم آتش گرفتست

□

سست مکن زه که من تیر توام چارپر

□

بر روی فرش اغبری مستدیر سقف

□

خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود

□

در راه تو مردانند از خویش نهان مانده

□

هرکه بود از یمین دولت شاد

□

شراب و شمع و شاهد عین معنی است

□

خدا را کم نشین با خرقه پوشان

□

دوش آمد بر من آنک شب افروز منست

□

وجهک مثل القمر قلبک مثل الحجر

□

ای بخت می‌رساند از اشفاق بی‌قیاس

□

همای اوج سعادت به دام ما افتد

□

هر چه خواهی کن که ما را با تو روی جنگ نیست

□

آزردن ما زمانه خو دارد

□

نمیرد هر که در گیتی تو باشی یادگار او را

□

آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی

□

چشمه‌ای خواهم که از وی جمله را افزایش است

□

ای ساقی روشن دلان بردار سغراق کرم

□

ای شمع سرکشان که به سر پنجه‌ی جفا

□

ساقی حدیث سرو و گل و لاله می‌رود

□

رفتند سران به بزم سلطان

□

مو به مو دام فریب دل دانای منی

□

ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد

□

دل می‌شود هر روز خون تا او ز دل بیرون شود

□

زهره عشق هر سحر بر در ما چه می‌کند

□

نزدیک توام مرا مبین دور

□

ای شهسوار عرصه همت که می‌کشند

□

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

□

هزار سختی اگر بر من آید آسانست

□

بر من بیچاره گشت سال و ماه و روز و شب

□

یکی دریاست هستی نطق ساحل

□

شب وصل است و طی شد نامه هجر

□

قبله امروز جز شهنشه نیست

□

کشید این دل گریبانم به سوی کوی آن یارم

□

ای جوان بخت مدبر که در اصلاح امور

□

آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست

□

هرکه بر پسته‌ی خندان تو دندان دارد

□

من به غیر از تو کسی یار نگیرم، آری

□

دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت

□

شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان

□

که دید ای عاشقان شهری که شهر نیکبختانست

□

ما دو سه مست خلوتی جمع شدیم این طرف

□

خان جم جاه پادشاه منش

□

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

□

حاجت صد هزار ... قوی

□

مر چرخ را ضرر نیست وز گردشش خبر نیست

□

عالمی را دشمنی با من ز بهر روی تست

□

یا مبسما یحاکی درجا من اللالی

□

این طرفه آتشی که دمی برقرار نیست

□

عمرک یا واحدا فی درجات الکمال

□

آن شه حسن کز غلامی اوست

□

گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود

□

آفرین جان آفرین پاک را

□

وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من

□

پیر ریاضت ما عشق تو بود، یارا

□

ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی

□

ای لولیان ای لولیان یک لولیی دیوانه شد

□

دو چشم اگر بگشادی به آفتاب وصال

□

سپهر حوصله آن ابر دست دریا دل

□

الا ای طوطی گویای اسرار

□

بازت ندانم از سر پیمان ما که برد

□

آن چیست یکی دختر دوشیزه‌ی زیبا

□

شبی به ترک سر خویشتن بخواهم گفت

□

به عزت نامزد شد هرکه نامد مدتی سویت

□

ورای پرده جانت دلا خلقان پنهانند

□

مجوی شادی چون در غمست میل نگار

□

حریف غالب اولاد ساقی کوثر

□

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود

□

ترسا بچه‌ای شنگی زین نادره دلداری

□

با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن

□

اگر خواهی که این معنی بدانی

□

من و دیدن رقیبان هوسناک تو را

□

جانا جمال روح بسی خوب و بافرست

□

چنان مستم چنان مستم من امروز

□

دلا بنگر این بی‌محابا فلک را

□

کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد

□

با همه مهر و با منش کینست

□

نیز نگیرد جهان شکار مرا

□

به اصل خویش یک ره نیک بنگر

□

امشب دگر حریف شرابت که بوده است

□

گر آتش دل برزند بر ممن و کافر زند

□

چون تو شادی بنده گو غمخوار باش

□

زین زمانه شیخ جمال آن که کس ندید

□

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد

□

ای گشته نهان از همه از بس که عیانی

□

برفت یار من و من نژند و شیفته‌وار

□

زمانی خاطرم خوش کن به وصل روی گل رنگت

□

اگر خواهی دعای من کنی بر مدعای من

□

ای گشته ز شاه عشق شهمات

□

امروز بحمدالله از دی بترست این دل

□

گلبن گلزار سیادت که بود

□

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید

□

تفاوتی نکند قدر پادشایی را

□

خوب یکی نکته یادم است زاستاد

□

خراباتی شدن از خود رهایی است

□

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم

□

من نشستم ز طلب وین دل پیچان ننشست

□

ای تو ولی احسان دل ای حسن رویت دام دل

□

ای دل انصاف ده که چون نبود

□

ساقیا برخیز و درده جام را

□

صد قلزم سیماب بین بر طارم زر ریخته

□

خواست تا زلف پریشان تو بی‌سامانیم

□

ترک عجمی کاکل ترکانه برانداخت

□

شممت روح وداد و شمت برق وصال

□

شکایت‌ها همی‌کردی که بهمن برگ ریز آمد

□

روستایی بچه‌ای هست درون بازار

□

چون خواجه امیر آن مه خورشید نظیر

□

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

□

خسرو آنست که در صحبت او شیرینیست

□

خردمند را می چه گوید خرد؟

□

کاروان شهید رفت از پیش

□

منم کز دل وداع کشور امن دامان کردم

□

چون بر رخ ما عکس جمال تو برآید

□

عشق گزین عشق و در او کوکبه می‌ران و مترس

□

فارس میدان معنی حامدی بی‌نظیر

□

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

□

گر کسی یابد درین کو خانه‌ای

□

ای روی نکو! روی سوی من کن و بنشین

□

وصال حق ز خلقیت جدایی است

□

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

□

واجب کند چو عشق مرا کرد دل خراب

□

در چمن آیید و بربندید دید

□

دلا دقیقه شناسی و نکته‌پردازی

□

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید

□

ز من مپرس که در دست او دلت چونست

□

شاخ شجر دهر غم و مشغله بار است

□

نبوت را ظهور از آدم آمد

□

شوم هلاک چو غیری خورد خدنگ تو را

□

هر ذره که بر بالا می‌نوشد و پا کوبد

□

جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر

□

اگر خرمنی را تبه کرد برقی

□

بر سر آنم که گر ز دست برآید

□

خطی از غالیه بر غالیه‌دان آوردی

□

رفتی بر غیر و ترک ما کردی

□

چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد

□

در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش

□

در خانه غم بودن از همت دون باشد

□

لحظه لحظه می برون آمد ز پرده شهریار

□

ز ارباب دنیا که دارد جهان

□

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید

□

ای نفس خرم باد صبا

□

ای به خور مشغول دایم چون نبات

□

تا سمو سر برآورید از دشت

□

گر من از سرزنش مدعیان اندیشم

□

صلا رندان دگرباره که آن شاه قمار آمد

□

از آن مقام که نبود گشاد زود گذر

□

زین الانام خواجه قلیخان که جد او

□

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

□

ای سراسیمه مه از رخسار تو

□

سر راهش افتادم از ناتوانی

□

ای زیر زلف عنبرین پوشیده مشکین خال را

□

ای قصه بهشت ز کویت حکایتی

□

چو آن کان کرم ما را شکارست

□

درخت و آتشی دیدم ندا آمد که جانانم

□

محیط دولت اقبال خواجه میر حسن

□

ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید

□

معلمت همه شوخی و دلبری آموخت

□

بر تو این خوردن و این رفتن و این خفتن و خاست

□

نبی چون آفتاب آمد ولی ماه

□

مبین به چشم کم ای شوخ نازنین ما را

□

صبر مرا آینه بیماریست

□

ای ظریف جهان سلام علیک

□

ای مهر سپهر پادشاهی

□

جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید

□

نگاری مست لایعقل چو ماهی

□

زیب غزل کردم این سه بیت ملک را

□

نیست در آبگینه آتش و آب

□

پای یکی به علت ادبار نارواست

□

امروز چرخ را ز مه ما تحیریست

□

فریفت یار شکربار من مرا به طریق

□

سرورا ادعیه‌ات تا برسانم به نصاب

□

آن کس که به دست جام دارد

□

آب حیات منست خاک سر کوی دوست

□

نیکوی تو چیست و خوش چه، ای برنا؟

□

ای شب تیره فرع گیسیویت

□

بترس از آن که درآرد سر از دهان من آتش

□

هر نفس آواز عشق می‌رسد از چپ و راست

□

ای یار شگرف در همه کار

□

درین ضعف آن قدر دارم ز بیماری گر انباری

□

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

□

خواجه‌ی حق پیشوای راستین

□

هم از سعادت و اقبال بود و بخت جوان

□

بد میکنند مردم زان بی‌وفا حکایت

□

باز این چه زلف از طرف رخ نمودن است

□

ایمان بر کفر تو ای شاه چه کس باشد

□

چون بزند گردنم سجده کند گردنش

□

دمید صبحی و از پرتو دمیدن آن

□

چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید

□

آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد

□

این تخت سخت گنبد گردان سرای ماست

□

بود اعور و کوسج و لنگ و پس من

□

ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر

□

بیا کامروز ما را روز عیدست

□

باده ده ای ساقی جان باده بی‌درد و دغل

□

باد در عیش مدام از بهجت عید صیام

□

دارم امید عاطفتی از جانب دوست

□

ای آتش سودای تو دود از جهان انگیخته

□

خواستم از لعل او دو بوسه و گفتم

□

نومید نیستیم ز احسان نوبهار

□

چل سال بیش رفت که من لاف می‌زنم

□

امشب از چشم و مغز خواب گریخت

□

گر لاش نمود راه قلاش

□

ای فلک آستان که خاک درت

□

دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

□

ای که رحمت می‌نیاید بر منت

□

ای آنکه جز طرب نه همی بینمت طلب

□

چه نور آفتاب از شب جدا شد

□

به خوبی ذره‌ای بودی چه در کوی تو جا کردم

□

ای در غم تو به سوز و یارب

□

سوی آن سلطان خوبان الرحیل

□

از آنم شکوه است از طول ایام پریشانی

□

زهی خجسته زمانی که یار بازآید

□

ای دل مبتلای من شیفته‌ی هوای تو

□

ای ترک حق نعمت عاشق شناختی

□

ای آنکه پیشه‌ی تو بجز کبر و ناز نیست

□

به افسون محو کردی شکوه‌های بیکرانم را

□

عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود

□

در این سرما سر ما داری امروز

□

زمانه را دگر آبی به روی کار آمد

□

اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید

□

بخت جوان دارد آن که با تو قرینست

□

گویند عقابی به در شهری برخاست

□

ز ترسایی غرض تجرید دیدم

□

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی

□

هر نکته که از زهر اجل تلختر آید

□

کاری ندارد این جهان تا چند گل کاری کنم

□

باز شد چشم جهان ای بخت خواب آلودهان

□

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد

□

خال مشکین بر گلستان می زنی

□

تنگ شد از غم دل جای به من

□

هم خانه‌ایم، روی گرفتن حلال نیست

□

ز دست کوته خود زیر بارم

□

عجب ای ساقی جان مطرب ما را چه شدست

□

مطرب عاشقان بجنبان تار

□

ناگاه سمند جان بهر سفر عقبی

□

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت

□

چشمت چو تیغ غمزه خون خوار برگرفت

□

در درج سخن بگشای بر پند

□

دلم در دام عشق افتاد هیلا

□

با بد آموزت مگر قانون الفت ساز نیست

□

پرسید کسی که ره کدامست

□

تا نزند آفتاب خیمه نور جلال

□

اقبال بین که از پی طی ره وصال

□

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست

□

ای جهانی خلق حیران مانده

□

گر عارف حق بینی چشم از همه بر هم زن

□

یاد تو ما را چو در خیال بگردد

□

حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

□

بوسه‌ای داد مرا دلبر عیار و برفت

□

ایها النور فی الفاد تعال

□

بر اشراف این عید و آن کامکاری

□

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

□

زهی رفیق که با چون تو سروبالاییست

□

نوروز بزرگم بزن ای مطرب، امروز

□

ای عید روزه‌داران ابروی چون هلالت

□

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

□

به حق چشم خمار لطیف تابانت

□

امروز روز شادی و امسال سال گل

□

میر عالی رتبه آن مهر سپهر عز و جان

□

هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

□

با خط سرسبز بیرون آمدی

□

دی ز لشکرگه آمد آن دلبر

□

ای بلبل خوش آوا، آوا ده

□

گدای شهر را دانسته خلقی پادشاه من

□

کاری نداریم ای پدر جز خدمت ساقی خود

□

ساقیا باده چون نار بیار

□

زین زمان خلاصه ذریت نبی

□

عید است و آخر گل و یاران در انتظار

□

خواجه غلط کرده است در چه؟ در ابروی او

□

بالای هفت چرخ مدور دو گوهرند

□

بت ترسا بچه نوری است باهر

□

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

□

نگار خوب شکربار چونست

□

مست گشتم ز ذوق دشنامش

□

ابوالفتح بیک آن گرامی جوان

□

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

□

بلبل شیدا درآمد مست مست

□

چه خلاف سر زد از ما که در سرای بستی

□

بخاری مرتفع گردد ز دریا

□

چنین است اقتضا رعنائی قد بلندش را

□

عشق اندر فضل و علم و دفتر و اوراق نیست

□

سیر نگشت جان من بس مکن و مگو که بس

□

رایت فتح جدید گفت شه کامران

□

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

□

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را

□

سلام کن ز من ای باد مر خراسان را

□

نخست از فکر خویشم در تحیر

□

ای پری غم نیست گر مثل منت دیوانه ایست

□

از بهر خدا عشق دگر یار مدارید

□

قرین مه دو مریخند و آن دو چشمت ای دلکش

□

زیب اتراک جهان فخر هنرمندان عصر

□

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

□

چون جدا افتاد یوسف از پدر

□

توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم

□

مرا حدیث غم یار من بباید گفت

□

سلام الله ما کر اللیالی

□

دگرباره سر مستان ز مستی در سجود آمد

□

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

□

تا هست جهان به کام خان باد

□

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد

□

ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست

□

هست ایام عید و فصل بهار

□

تو از عالم همین لفظی شنیدی

□

دردم از یار است و درمان نیز هم

□

ز عشق روی تو روشن دل بنین و بنات

□

بیامدیم دگربار چون نسیم بهار

□

ای چراغ منتظر سوزان که می‌باید مرا

□

به نال ای دل که دیگر ماتم آمد

□

ای حلقه‌ی درگاه تو هفت آسمان سبحانه

□

یک جام با تو خوردن یک عمر می‌پرستی

□

چه شد آن سرو سهی؟ کز لب این بام برفت

□

جهان آرا شدی چون ماه و ننمودی به من خود را

□

در ره معشوق ما ترسندگان را کار نیست

□

آن مایی همچو ما دلشاد باش

□

هرکه از بهر خواجگان زمان

□

ابذلوا اروا حکم یا عاشقین

□

هر که خصم اندر او کمند انداخت

□

صنما! گرد سرم چند همی‌گردانی

□

چندان نظر تمام، که دل نقش او گرفت

□

دارای جهان نصرت دین خسرو کامل

□

تا نقش خیال دوست با ماست

□

عمرک یا واحدا فی درجات الکمال

□

ز آهم بر عذار نازکش زلف آن چنان لرزد

□

ایها اللاهی عن العهد القدیم

□

خواجه‌ی سنت که نور مطلق است

□

ای طلعت نکوی تو نیکوتر از پری

□

در چرخ کن چو عیسی زین جا رخ طلب را

□

ما بی غمان مست دل از دست داده‌ایم

□

خواب از پی آن آید تا عقل تو بستاند

□

از کنار خویش یابم هر دمی من بوی یار

□

ناگه از طبعم مشام دل شنید

□

نان و حلوا چیست، دانی ای پسر؟

□

ای خرد را جمال و جان را زین

□

ای گشته جهان و دیده دامش را

□

ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت

□

سبت سلمی بصدغیها فادی

□

پنبه ز گوش دور کن بانگ نجات می‌رسد

□

ساقیا باده گلرنگ بیار

□

شکر خدا که پایه‌ی دولت ز آسمان

□

ای صاحب مسله! تو بشنو از ما

□

شهریاری دختری چون ماه داشت

□

دلم که بسته تعلق به زلف پرچینی

□

گفته بودم با من: کان جا نباید رفتنت

□

بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن

□

آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد

□

بر سر ره دیدمش تیزروان چون قمر

□

گه ره دیر و گهی راه حرم می‌پویم

□

ای کرده به علم مجازی خوی

□

دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت

□

به چه ماند جهان مگر به سراب

□

زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت

□

به قصد جان من در جلوه آمد قد رعنایت

□

گر چپ و راست طعنه و تشنیع بیهده‌ست

□

انجیرفروش را چه بهتر

□

ای یار، مکن، بر من بی‌یار ببخشای

□

حلی بندی که بی‌جنبیدن دست

□

بود آن دیوانه‌ی عالی مقام

□

رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای

□

کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد

□

من نه آن صیدم که بودم پاسدار اکنون مرا

□

آنک بی‌باده کند جان مرا مست کجاست

□

اندرآ ای اصل اصل شادمانی شاد باش

□

پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی

□

بگذر ز علم رسمی، که تمام قیل و قال است

□

مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار

□

نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی

□

رخ اینجا مظهر حسن خدایی است

□

دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی

□

حالت ده و حیرت ده ای مبدع بی‌حالت

□

الا ای شمع گریان گرم می‌سوز

□

حبذا شهری که سالار است در وی سروری

□

یک دمک، با خودآ، ببین چه کسی

□

دردی است درین دلم نهانی

□

شهر غزنین نه همانست که من دیدم پار

□

نگر: مگرد گر آن سر و سیم بر بگذشت؟

□

خط عذار یار که بگرفت ماه از او

□

آن مه که ز پیدایی در چشم نمی‌آید

□

آمد آن خواجه سیماترش

□

آن مونس غمگسار جان کو؟

□

هر که را توفیق حق آمد دلیل

□

هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد

□

خداوندی که در وحدت قدیم است از همه اشیا

□

قراری چون ندارد جانم اینجا

□

بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی

□

مرا چون تا قیامت یار اینست

□

ز بامداد چه دشمن کشست دیدن یار

□

چار یارش، که مرشد دینند

□

ساقیا! بده جامی، زان شراب روحانی

□

شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌ای

□

امسال تازه رویتر آمد همی بهار

□

حاتم طایی تویی اندر سخا

□

دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش

□

بازآمد آن مهی که ندیدش فلک به خواب

□

گر تو خواهی وطن پر از دلدار

□

ساقیا، باده‌ی صبوح بده

□

مقصود و مراد کون دیدیم

□

ای کاب زندگانی من در دهان توست

□

باز جهان تیز پر و خلق شکار است

□

چو زلف ماتمیان درهم است کار جهان

□

به چشم کرده‌ام ابروی ماه سیمایی

□

گر جان عاشق دم زند آتش در این عالم زند

□

گر نه‌ای دیوانه رو مر خویش را دیوانه ساز

□

در کوی تو لولیی، گدایی

□

علم یابد زیب از فقر، ای پسر

□

ای در میان جانم وز جان من نهانی

□

به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو

□

دود از دلم برآمد، دادی بده دلم را

□

گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم

□

شمس و قمرم آمد سمع و بصرم آمد

□

ای ظریف جهان سلام علیک

□

با چشم تو گهی که به رویت نظر کنم

□

دلم از قال و قیل گشته ملول

□

المستغات ای ساربان چون کار من آمد به جان

□

ای خوانده کتاب زند و پازند

□

ای طیره‌ی شب طره‌ی خورشید پناهت

□

ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت

□

ای ز بگه خاسته سر مست مست

□

انجیرفروش را چه بهتر

□

بتان نخست چو در دلبری میان بستند

□

من آینه‌ی طلعت معشوق وجودم

□

هر زمان لاف وفایی می زنی

□

لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر شد هوای من

□

به خرابات برید از در این خانه مرا

□

حوصله کو که دل دهم عشق جنون فزای را

□

بیا که عاشق ماهست وز اختران پیداست

□

مطرب عشق ابدم زخمه عشرت بزنم

□

تو ای وحشی غزال و هر قدم از من رمیدن‌ها

□

ایهاالمأثور فی قید الذنوب

□

ای دل ار جانانت باید منزل اندر جان مکن

□

بکرده راست با مزمار شهرود

□

هرکه نامخت ازگذشت روزگار

□

به دعوی آمده ترکی که صید خود کندم

□

اندرآ عیش بی‌تو شادان نیست

□

عقل آمد عاشقا خود را بپوش

□

جنت قرب جای ایشان است

□

ای نسیم صبح، خوشبو می‌رسی

□

ای پای دل ز عشق تو در گل بمانده

□

زان سر زلف مرا بی سرو سامان کردی

□

دیگر آن حلقه و آن دانه‌ی در در گوشت

□

چو گل هر دم به بویت جامه در تن

□

ای مرده‌ای که در تو ز جان هیچ بوی نیست

□

عمر که بی‌عشق رفت هیچ حسابش مگیر

□

الا قم، واغتنم یوم التلاقی

□

آتش به جانم افکند، شوق لقای دلدار

□

گر ماه من برافکند از رخ نقاب را

□

خواهی که نیاری به سوی خویش زیان را

□

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

□

اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول

□

طوطی جان مست من از شکری چه می‌شود

□

صنما این چه گمانست فرودست حقیر

□

نمی‌دانم چه بد کردم، که نیکم زار می‌داری؟

□

پای امیدم، بیابان طلب گم کرده‌ای

□

ای لبت ختم کرده دلبندی

□

همی نسیم گل آرد به باغ بوی بهار

□

گو: هر که در جهان به تماشا رویدو گشت

□

این چه چوگان سر زلف و چه گوی ذقن است

□

صلا یا ایها العشاق کان مه رو نگار آمد

□

شادیی کان از جهان اندر دلت آید مخر

□

از غم دلدار زارم، مرگ به زین زندگی

□

نان و حلوا چیست؟ جاه و مال تو

□

چو نیست راه برون آمدن ز میدانت

□

چون تیغ به دست آری مردم نتوان کشت

□

سری که دید؟ که در پای دلستانی رفت

□

رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

□

بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

□

جان و سر تو که بگو بی‌نفاق

□

ای آرزوی جان و دلم ز آرزوی تو

□

تاکی به تمنای وصال تو یگانه

□

بط به صد پاکی برون آمد ز آب

□

تا ز شاه این پنج بیت الحق شنیدم

□

اگرچه خور به چرخ چارمین است

□

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

□

مر عاشق را ز ره چه بیمست

□

پریشان باد پیوسته دل از زلف پریشانش

□

در کار من درهم آخر نظری فرمای

□

یک گل ز باغ دوست، کسی بو نمی‌کند

□

کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد

□

گرفتمت که رسیدی بدانچه می‌طلبی

□

ز من بشنو حدیث بی کم و بیش

□

نمی‌گفتم که خواهد دوخت غیرت چشمم از رویت

□

آه از این زشتان که مه رو می‌نمایند از نقاب

□

تعال یا مدد العیش و السرور تعال

□

به ره او چه غم آن را که ز جان می‌گذرد

□

درین دامگاه عجیب و غریب

□

ای روی تو فتنه‌ی جهانی

□

دل آن ترک نه اندر خور سیمین بر اوست

□

اصول خلق نیک آمد عدالت

□

به وقت گل شدم از توبه شراب خجل

□

امروز روز نوبت دیدار دلبرست

□

در این سرما سر ما داری امروز

□

راه باریک است و شب تاریک و مرکب لنگ و پیر

□

آنها که ربوده‌ی الستند

□

با فراقت چند سازم برگ تنهاییم نیست

□

نوای تو ای خوب ترک نوآیین

□

گر وصل آن نگار میسر شود مرا

□

دو روزی شد که با هجران جانان صحبتی دارم

□

خیال ترک من هر شب صفات ذات من گردد

□

سوی لبش هر آنک شد زخم خورد ز پیش و پس

□

دل عشاق روا نیست که دلبر شکند

□

از ملک ملوک ما درین بیت جلیل

□

طوطی آمد با دهان پر شکر

□

من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی

□

که باشم من مرا از من خبر کن

□

عمریست تا به راه غمت رو نهاده‌ایم

□

بر شکرت جمع مگس‌ها چراست

□

از لب یار شکر را چه خبر

□

آن غریبان منزل دنیی

□

عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود

□

تا دست‌ها کمر نکنی بر میان دوست

□

چون در جهان نگه نکنی چون است؟

□

بت اینجا مظهر عشق است و وحدت

□

گلبن عیش می‌دمد ساقی گلعذار کو

□

یا وصال یار باید یا حریفان را شراب

□

توبه من درست نیست خموش

□

جان من چون به عالم دل شد

□

نان و حلوا چیست؟ این اعمال تو

□

ندارد درد من درمان دریغا

□

زاهد و سبحه صد دانه و ذکر سحری

□

آخر، ای ماه پری پیکر، که چون جانی مرا

□

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش

□

گم شدن در گم شدن دین منست

□

گر به خلوت دیدمی او را به جایی سیر سیر

□

بود مردی همیشه در گلخن

□

بحمدالله که قیوم توانا

□

علم و عمل خواجه اسماعیل شنیزی

□

نوروز روزگار نشاطست و ایمنی

□

گرچه بشتر را عطا باران بود

□

روی تو که اختر زمین است

□

خیز که امروز جهان آن ماست

□

ای سنایی گر نیابی یار یار خویش باش

□

چه خوش باشد دلا کز عشق یار مهربان میری

□

نان و حلوا چیست؟ ای نیکو سرشت

□

ای سیه گر سپید کاری تو

□

چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی

□

مرا گفتی بگو چبود تفکر

□

ای پیک راستان خبر یار ما بگو

□

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد

□

میل هواش می کنم طال بقاش می زنم

□

الا، قد طال عهدی بالوصال

□

تازه گردید از نسیم صبحگاهی، جان من

□

ای کسوت زیبایی بر قامت چالاکت

□

آمد بانگ خروس مذن میخوارگان

□

مرد مرادی، نه همانا که مرد

□

سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی

□

ای گل تو را اگر چه رخسار نازکست

□

این بوالعجب کاندر خزان شد آفتاب اندر حمل

□

دل و جانی است با من مشتاق

□

عادت ما نیست، رنجیدن ز کس

□

دلی پر گوهر اسرار دارم

□

تیغ به دست آمدی و مست شرابی

□

کسی بر سر وحدت گشت واقف

□

بهر تسخیر دلم پادشهی تازه رسید

□

زشت کسی کو نشد مسخره یار خوب

□

گر تو تنگ آیی ز ما زوتر برون رو ای حریف

□

رفت کار دل ز دست، اکنون تو دان

□

ای بلند اختر سپهر وجود

□

چو ترک دلبر من شاهدی به شنگی نیست

□

جان و خرد رونده بر این چرخ اخضرند

□

عشق و درویشی و تنهایی و درد

□

سلامی چو بوی خوش آشنایی

□

کیست در این شهر که او مست نیست

□

ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش

□

آن جام طرب فزای ساقی

□

با دف و نی، دوش آن مرد عرب

□

آفتاب رویت ای سرو سهی

□

تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای

□

... این مصرع ساقط شده ...

□

گر دست دهد خاک کف پای نگارم

□

آفتاب امروز بر شکل دگر تابان شدست

□

باده نمی‌بایدم فارغم از درد و صاف

□

از تو مهرم چو در نهاد بود

□

در تکیه‌گه واسع این بزم جلیل

□

فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد

□

این رقیبان که بر این گنبد پیروزه درند

□

که شد بر سر وحدت واقف آخر

□

این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی

□

عشوه دشمن بخوردی عاقبت

□

رحم بر یار کی کند هم یار

□

ای همه میل دل من سوی تو

□

دلا! باز این همه افسردگی چیست؟

□

ای لبت حقه‌ی گهر بسته

□

بدین خرمی جهان، بدین تازگی بهار

□

مگر پیر سجاده حال نداشت؟

□

عمریست تا من در طلب هر روز گامی می‌زنم

□

از دفتر عمر ما یکتا ورقی مانده‌ست

□

روزی خوشست رویت از نور روز خوشتر

□

سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را

□

یکدمک با خود آ، ببین چه کسی

□

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

□

ای روی داده صحبت دنیا را

□

دگر کردی سال از من که من چیست

□

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن

□

مرغان که کنون از قفص خویش جدایید

□

اندرآمد شاه شیرینان ترش

□

چه بود گر نقاب بگشایی؟

□

من آن اعرابیم اندر دل بر

□

خواجه تا چند حساب زر و دینار کنی

□

ای دل ناشکیب مژده بیار

□

از آن گلشن گرفتم شمه‌ای باز

□

ز در درآ و شبستان ما منور کن

□

چو عید و چون عرفه عارفان این عرفات

□

ای خفته به یاد یار برخیز

□

آن پری، بعد از آنکه تیر انداخت

□

گر نبود خنگ مطلی لگام

□

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را

□

پادشا بر کام‌های دل که باشد؟ پارسا

□

به نام آن که جان را فکرت آموخت

□

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

□

امروز جنون نو رسیده‌ست

□

برخیز ز خواب و ساز کن چنگ

□

ماهرخان، که داد عشق، عارض لاله رنگشان

□

هرچه در عالم بود، لیلی بود

□

ای هرشکنی از سر زلف تو جهانی

□

من بنده‌ی آنم که ببوسد دهن تو

□

چاه این بادیه از نقش قدم بیشترست

□

گرچه دیدم بر عذار عصمتت خال گناه

□

این چنین پابند جان میدان کیست

□

پر ده آن جام می را ساقیا بار دیگر

□

ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی

□

می‌کشد شوقم عنان باد این کشش در ازدیاد

□

دردیست درد عشق که هیچش طبیب نیست

□

آنکه بنا کرد جهان زین چه خواست؟

□

ز تو هر فعل که اول گشت صادر

□

چند چشمت بسته بیند چشم سرگردان من

□

در این جو دل چو دولاب خرابست

□

آنک بیرون از جهان بد در جهان آوردمش

□

ما مقیم آستان توایم

□

ای نام تو در هر لغتی ذکر انام

□

ماییم دل بریده ز پیوند و ناز تو

□

ای ملک گیتی، گیتی تراست

□

وصال ممکن و واجب به هم چیست

□

بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع

□

به جان تو که مرو از میان کار مخسب

□

بهر شهوت جان خود را می‌دهی همچون ستور

□

قبله‌ی روی صوفیان بارگه صفای او

□

باز آفتی به اهل جهان از جهان رسید

□

پیش رویت قمر نمی‌تابد

□

ای روا کرده فریبنده جهان بر تو فریب،

□

مشو محبوس ارکان و طبایع

□

مهی برفت ازین شهر و شور شهر دگر شد

□

جان و جهان چو روی تو در دو جهان کجا بود

□

باز درآمد ز راه بیخود و سرمست دوش

□

حبذا صفه‌ی سرای کمال

□

امسال نیست سوز محرم بسان پار

□

منم از عشق سرگردان بمانده

□

از بس عرق شمر نشسته‌ست به رویم

□

زهی! شب نسخه‌ای از زلف و خالت

□

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس

□

نک ماه رجب آمد تا ماه عجب بیند

□

آید هر دم رسول از طرف شهر یار

□

ترک من، ای من غلام روی تو

□

یا ندیمی ضاع عمری وانقضی

□

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را

□

مردم نبود صورت مردم حکما اند

□

ای حلقه کرده دلها در حلقهای گوشت

□

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور

□

برانید برانید که تا بازنمانید

□

ساقیا هستند خلقان از می ما دور دور

□

عکس هر مویت، ای بت رعنا

□

به شهر عافیت، مأوی ندارم

□

ای روی درکشیده به بازار آمده

□

اگر ناصح نظر بر منظر جانان من کردی

□

در خرابات عاشقان کوییست

□

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم

□

روز و شب خدمت تو بی‌سر و بی‌پا چه خوشست

□

بشنو خبر صادق از گفته پیغامبر

□

گر ز شمعت چراغی افروزیم

□

بحمدالله کز الطاف الهی

□

چو ابر زلف تو پیرامن قمر می‌گشت

□

ای کرده قال و قیل تو را شیدا

□

پیش‌آر، ساقی، آن می چون زنگ را

□

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم

□

نومید مشو جانا کاومید پدید آمد

□

درخت اگر متحرک بدی به پا و به پر

□

شب وصل است و با دلبر مرا لب بر لب است امشب

□

نگشود مرا ز یاریت کار

□

چه عجب کسی تو جانا که ندانمت چه چیزی

□

آن کمر باز کن بتا ز میان

□

باد سهند بین که : برین مرغزارها

□

عاشق روی جوانی خوش نوخاسته‌ام

□

از سقاهم ربهم بین جمله ابرار مست

□

روی تو جان جانست از جان نهان مدارش

□

ز دل، جانا، غم عشقت رها کردن توان؟ نتوان

□

نان و حلوا چیست ای شوریده سر؟

□

ای لاف زنی که هر کجا هستی

□

گزینم قران است و دین محمد

□

تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات

□

چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی

□

بخند بر همه عالم که جای خنده تو راست

□

بر منبرست این دم مذکر مذکر

□

پیش ازینم خوشترک می‌داشتی

□

ستیزه گر فلکا از جفا و جور تو داد

□

جانا دلم ببردی در قعر جان نشستی

□

این چه دامی است که از سنبل مشکین داری

□

قدیم و محدث از هم خود جدا نیست

□

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

□

بهار آمد بهار آمد بهار خوش عذار آمد

□

نیم شب از عشق تا دانی چه می‌گوید خروس

□

نگارا، گر چه از ما برشکستی

□

دل گر ره عشق او نپوید چه کند

□

سر جانان ندارد هر که او را خوف جان باشد

□

به چشم نهان بین نهان جهان را

□

بر آن رخ نقطه‌ی خالش بسیط است

□

زان می عشق کز او پخته شود هر خامی

□

عاشق آن قند تو جان شکرخای ماست

□

خواجه غلط کرده‌ای در صفت یار خویش

□

عشق ار به تو رخ عیان نماید

□

راه مقصد دور و پای سعی لنگ

□

آن را که نیست در دل ازین سر سکینه‌ای

□

همی‌گفتم که کی باشد که خرم روزگار آید

□

ای پرتو روح‌القدس تابان ز رخسار شما

□

دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور

□

بادست مرا زان سر اندر سر و در سبلت

□

گفت لبم چون شکر ارزد گنج گهر

□

جوانی بگذرد یارب به کام دل جوانی را

□

هرگز نرسیده‌ام من سوخته جان،

□

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

□

ای پسر ار عمر تو یک ساعت است

□

نیشکر آن روز دل ز بند بر آرد

□

کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش

□

کو همه لطف که در روی تو دیدم همه شب

□

چشم تو با چشم من هر دم بی‌قیل و قال

□

ای هوای تو مونس جانم

□

دلا تا به کی، از در دوست دوری

□

بعد از آن طاوس آمد زرنگار

□

در دلم بنشسته‌ای بیرون میا

□

یارب، این مهمان چون ماه از کجاست؟

□

فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم

□

ایا ساقی توی قاضی حاجات

□

ماییم فداییان جانباز

□

گر به رخسار تو، ای دوست، نظر داشتمی

□

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

□

ای جمال معاشران چونست

□

آب آنگور بیارید که آبانماهست

□

پرده بر انداخت ز رخ یار نهان گشته‌ی ما

□

گوی میدان محبت سر اهل نظر است

□

مه دی رفت و بهمن هم بیا که نوبهار آمد

□

عشق جانست عشق تو جانتر

□

چو برقع از رخ زیبای خود براندازی

□

روح بخشی، ای نسیم صبحدم

□

ای که با عاشقان نه پیوندی

□

با آن که می از شیشه به پیمانه نکردی

□

تا لعل باده رنگ تو شکرفروش گشت

□

خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن

□

ز همراهان جدایی مصلحت نیست

□

آخر کی شود از آن لقا سیر

□

ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته

□

چه خوش بودی ارباده‌ی کهنه سال

□

افسوس بر آن دیده که روی تو ندیدست

□

آمد بهار خرم و آورد خرمی

□

شب و روز مونس من غم آن نگار بادا

□

در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم

□

گر یک سر موی از رخ تو روی نماید

□

بانگ زدم نیم شبان کیست در این خانه دل

□

هر شبم ناله‌ی زاری است که گفتن نتوان

□

ای مرکز دایره‌ی امکان

□

گر چنین سنگدل بمانی تو

□

گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی

□

درد سری می‌دهیم باد صبا را

□

به جان او که گرم دسترس به جان بودی

□

قصد سرم داری خنجر به مشت

□

می‌گفت چشم شوخش با طره سیاهش

□

جان و دلم از عشقت ناشاد و حزین بادا

□

جاء البرید مبشرا من بعد ما طال المدا

□

ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست

□

این جهان خواب است، خواب، ای پور باب

□

بر قتل چون منی چه گماری رقیب را؟

□

با من بدی امروز زاطوار تو پیداست

□

مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند

□

ای صبا حالی ز خد و خال شمس الدین بیار

□

ناقه‌ی آن محمل نشین چون راند از منزل مرا

□

تا سرو قباپوش تو را دیده‌ام امروز

□

زلف تیره بر رخ روشن نهی

□

بنفشه زلف من آن سرو قد سیم اندام

□

بدان اول که تا چون گشت موجود

□

سرای مدرسه و بحث علم و طاق و رواق

□

امروز جمال تو بر دیده مبارک باد

□

دوش رفتم در میان مجلس سلطان خویش

□

هان! راز دل خسته‌ی ما فاش مکن

□

خدمت مولوی، چه صبح و چه شام

□

گر جان طلبی فدای جانت

□

ای شب تازان چو ز هجران طناب

□

در فراق تو مرا هیچ نه خوردست و نه خفت

□

خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه

□

آن را که در آخرش خری هست

□

آن یار ترش رو را این سوی کشانیدش

□

روشنان آینه‌ی دل چو مصفا بینند

□

از سمور و حریر بیزارم

□

دلی کایینه‌ی اسرار گردد

□

گدایی از در می‌خانه باید دم به دم کردن

□

نگر کز چشم شاهد چیست پیدا

□

تو نیک و بد خود هم از خود بپرس

□

در این سلام مرا با تو دار و گیر جداست

□

مرا می‌گفت دوش آن یار عیار

□

مهی کز دوریش در خاک خواهم کرد جا امشب

□

ای فلک کز جور و بیدادست و کین بنیاد تو

□

دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت

□

حکیمان را چه می‌گویند چرخ پیر و دوران‌ها

□

اگر معروف و عارف ذات پاک است

□

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی

□

بیایید بیایید که گلزار دمیده‌ست

□

حال ما بی‌آن مه زیبا مپرس

□

ای به تو زنده جسم و جان، مونس جان کیستی؟

□

ناگهان برخاست ظلمانی غباری از جهان

□

دم عیسی است که بوی گل تر می‌آرد

□

ای صورت زیبا که به سیرت ملکستی

□

به نزد آنکه جانش در تجلی است

□

شعله‌ی حسن تو بالاتر ازین می‌باید

□

آن کیست آن آن کیست آن کو سینه را غمگین کند

□

تو شاخ خشک چرایی به روی یار نگر

□

قاصد به خاک بر سر کویش فتاده کیست

□

شب که بودم با هزاران کوه درد

□

از تو دل برنکنم تا دل و جانم باشد

□

از گردش گیتی گله روا نیست

□

مکن بر نعمت حق ناسپاسی

□

هر نکته‌ای که گفتم در وصف آن شمایل

□

بگو دل را که گرد غم نگردد

□

یار درآمد ز باغ بیخود و سرمست دوش

□

سحر از کوه خاور تیغ اسکندر چو شد پیدا

□

می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل

□

گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی

□

گل به جوش آمد و مرغان به خروش از همه سوی

□

بت و زنار و ترسایی در این کوی

□

به مهر غیر در اخلاص من خلل کردی

□

تشنه بر لب جو بین که چه در خواب شدست

□

به دلجویی و دلداری درآمد یار پنهانک

□

جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم

□

نوجوانی از خواص پادشاه

□

دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد

□

ز جور لشکر خرداد و مرداد

□

گذشته هفت و ده از هفتصد سال

□

چو افکنده ببیند در خون تنم را

□

رباب مشرب عشقست و مونس اصحاب

□

گر جان بجز تو خواهد از خویش برکنیمش

□

دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم

□

نان و حلوا چیست؟ قیل و قال تو

□

هیچ گوهر رانبود آن سروری

□

شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی

□

زخمی، که بر دل آید ، مرهم نباشد او را

□

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

□

آخر ای دلبر نه وقت عشرت انگیزی شدست

□

یار شدم یار شدم با غم تو یار شدم

□

گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت

□

زین رنج عظیم، خلاصی جو

□

ایا کشیخان بد اصل ای سه بوسش

□

ای قبه‌ی گردنده‌ی بی‌روزن خضرا

□

زان دوست که غمگینم، غم خوار کنش، یارب

□

آصف عهد زمان جان جهان تورانشاه

□

چیست صلای چاشتگه خواجه به گور می‌رود

□

باز درآمد طبیب از در ایوب خویش

□

هنوز باغ جهان را نبود نام و نشان

□

ای باد صبا، به پیام کسی

□

گر مرد این حدیثی زنار کفر بندی

□

بر صفحه‌ی رخ از خط مشکین رقم مزن

□

اگر خورشید بر یک حال بودی

□

درخشان شیشه‌ای خواهم می رخشان در و پیدا

□

چون نظر کردن همه اوصاف خوب اندر دلست

□

ای جان جان جان‌ها جانی و چیز دیگر

□

ای خوش و فارغ، از غم ما پرس

□

عابدی، در کوه لبنان بد مقیم

□

چشمت خوشست و بر اثر خواب خوشترست

□

جز جفا با اهل دانش مر فلک را کار نیست

□

هر دم از خانه رخ بدر دارد

□

شدم از گریه نابینا چراغ دیده‌ی من کو

□

پیشتر آ روی تو جز نور نیست

□

چون سر کس نیستت فتنه مکن دل مبر

□

لاح صباح الوصال در شموس القراب

□

ای مانده ز مقصد اصلی دور!

□

الا ای یوسف قدسی برآی از چاه ظلمانی

□

دوش تا اول سپیده‌ی بام

□

ندارد باورت اکمه ز الوان

□

خاست غوغائی و زیبا پسری آمد و رفت

□

اندر این جمع شررها ز کجاست

□

عشق خامش طرفه‌تر یا نکته‌های چنگ چنگ

□

بود مه روی آن زیبا جوان چارده ساله

□

عشاق جمالک احترقوا

□

باد آمد و بوی عنبر آورد

□

هر کار که هست جز به کام تو مباد

□

مرا جود او تازه دارد همی

□

ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی

□

چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند

□

دلا مشتاق دیدارم غریب و عاشق و مستم

□

روز وصلم به تن آرام نباشد جان را

□

ای داده خلاصه‌ی عمر به باد

□

ای زلف تو دام ماه افکنده

□

ثواب من همه شد عین رو سیاهی من

□

مرادم ار چه نخواهد روا شدن ز شما

□

چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری

□

اگر تو مست وصالی رخ تو ترش چراست

□

برخیز و صبوح را برانگیز

□

نگار از سر کویت گذر کردن توان؟ نتوان

□

ایها القلب الحزین المبتلا

□

هر آن ناظر که منظوری ندارد

□

باز دگر باره مهر ماه در آمد

□

مسافر چون بود رهرو کدام است

□

دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن

□

اگر حوا بدانستی ز رنگت

□

عاشقی در خشم شد از یار خود معشوق وار

□

هرگزم امید و بیم از وصل و هجر یار نیست

□

نان و حلوا چیست؟ ای فرزانه مرد

□

آنچه در قعر جان همی‌یابم

□

ای دل من ترا بشارت داد

□

ماییم و سرکویی، پر فتنه‌ی ناپیدا

□

مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش

□

خانه دل باز کبوتر گرفت

□

من از سخنان مهرانگیز

□

دلی دارم، چه دل؟ محنت سرایی

□

این ساعی اگرچه باشد از حسن قلیل

□

ای سنایی بگذر از جان در پناه تن مباش

□

ای باز کرده چشم و دل خفته را ز خواب،

□

ای چراغ چشم توفان بار ما

□

بهاء الحق و الدین طاب مثواه

□

ز آفتاب سعادت مرا شراباتست

□

گفتی که زیان کنی زیان گیر

□

آفت عاشقی نه از سر ماست

□

ای که روز و شب زنی از علم لاف

□

گر از همه عاشقان وفا دیدی

□

مهر از تو ندیدم و وفا هم

□

دگر گفتی مسافر کیست در راه

□

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم

□

شاه گشادست رو دیده شه بین که راست

□

داد جاروبی به دستم آن نگار

□

در جهان گر نه یار داشتمی

□

عابدی از قوم اسرائیلیان

□

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را

□

آفرین زان مرکب شبدیز فعل رخش خوی

□

چون نیست یار در غم او هیچ کس مرا

□

عیشم مدام است از لعل دلخواه

□

هله صدر و بدر عالم منشین مخسب امشب

□

عرض لشکر می‌دهد مر عاشقان را عشق یار

□

ای رند قلندر کیش،می نوش ز کس مندیش

□

چیست دانی عقل در نزد حکیم؟

□

ای دل اندر عشق غوغا چون کنی

□

با من اگر خواجه سری داشتی

□

باز کی بینم رخ آن ماه مهر افروز را؟

□

انت روائح رند الحمی و زاد غرامی

□

مطرب و نوحه گر عاشق و شوریده خوش است

□

لجکنن اغلن هی بزه کلکل

□

نگارا، وقت آن آمد که یکدم ز آن من باشی

□

« مشورت می‌کرد، شخصی با یکی

□

از هر چه می‌رود سخن دوست خوشترست

□

سبحان‌الله جهان نبینی چون شد

□

دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟

□

گر تیغ بارد در کوی آن ماه

□

تو مردی و نظرت در جهان جان نگریست

□

ای دل بی‌بهره از بهرام ترس

□

صاحبا، راز اندرون ز نهفت

□

اگر کنم گله من از زمانه‌ی غدار

□

ابتدای کار سیمرغ ای عجب

□

ای فتنه دست پرور چشم سیاه تو

□

شبی دیرند و ظلمت را مهیا

□

قوت شاعره‌ی من سحر از فرط ملال

□

بار دگر آن دلبر عیار مرا یافت

□

روی بنما به ما مکن مستور

□

عاشقان در کمین معشوقند

□

الهی الهی، به حق پیمبر

□

گر از جفای تو روزی دلم بیازارد

□

آزرده کرد کژدم غربت جگر مرا

□

سلام علیک، ای نسیم صبا

□

دلم آزاد از دامش نمی‌گردد چه دامست این

□

سر از بهر هوس باید چو خالی گشت سر چه بود

□

حلقه دل زدم شبی در هوس سلام دل

□

عاشق بی‌قرار، از سر درد

□

عقلها را داده ایزد اعتداد

□

دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نمانی تو

□

گفتی که وقت سحر سویت کنم گذری

□

گر تو طالب عشقی، غم دمادمست اینجا

□

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

□

به جان تو که سوگند عظیمست

□

شد پی این لولیان در حرم ذوالجلال

□

اندوهگنی چرا؟ عراقی

□

بی‌نمازی با یکی از اهل راز

□

هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد

□

خرد چون به جان و تنم بنگریست

□

چگونه دل نسپارم به صورت تو، نگارا؟

□

ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

□

هم به بر این بت زیبا خوشکست

□

انجیرفروش را چه بهتر

□

پسری داشت شحنه‌ی تبریز

□

قد صرفت العمر فی قیل و قال

□

گه به کرشمه دلم ز بر بربایی

□

شاه بیت غزل بنده سه بیت از شاه است

□

باندا نمودند و خشور را

□

زخم جفای یار که بر سینه مرهم است

□

دو چشم آهوانش شیرگیرست

□

رویش خوش و مویش خوش وان طره جعدینش

□

از کرم در من بیچاره نظر کن نفسی

□

ای خوشا نفسی که شد در جستجو

□

کسی به عیب من از خویشتن نپردازد

□

بوستانبانا امروز به بستان بده‌ای؟

□

اگر یک سو کنی زان رخ سر زلف چو سنبل را

□

می خواه و گل افشان کن از دهر چه می‌جویی

□

دلم امروز خوی یار دارد

□

علی الله ای مسلمانان از آن هجران پرآتش

□

در میکده با حریف قلاش

□

ای لوای اجتهاد افراشته

□

ای ذره‌ای از نور تو بر عرش اعظم تافته

□

تو شکر لب که با خسرو بسی شیرین سخن داری

□

حاشا! که جز هوای تو باشد هوس مرا

□

دلم رمیده شد و غافلم من درویش

□

ای کرده میان سینه غارت

□

صد هزاران همچو ما غرقه در این دریای دل

□

دل ما، چون چراغ عشق افروخت

□

دست او، طوق گردن جانت

□

رفت قاضی بلمعالی ای سنایی آه کو

□

کسی که قصد ز عالم به خواب و خور دارد

□

با که گویم سرگذشت این دل سرگشته را؟

□

خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم

□

مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند

□

پیام کرد مرا بامداد بحر عسل

□

عاشقی دانی چه باشد؟ بی‌دل و جان زیستن

□

می‌برد تا به خدمت ذوالمن

□

خورد عیاری بدان دل‌خسته باز

□

خادم دیر مغانم، هنری بهتر از این

□

از ما به فتنه سرمکش، ای ناگزیر ما

□

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری

□

از بامداد روی تو دیدن حیات ماست

□

کعبه جان‌ها تویی گرد تو آرم طواف

□

ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، کجایی؟

□

هان، مدان بیگار تکلیفان عام

□

ماه رویا روی خوب از من متاب

□

جهانا چون دگر شد حال و سانت؟

□

چون کژ کنی به شیوه به سر بر کلاه را

□

به بازی آفتاب را چه گفتم ماه رنجیدی

□

یاران سحر خیزان تا صبح کی دریابد

□

هر نفسی تازه ترم کز سر روزن بپرم

□

سر او در سر یقین و گمان

□

ای خاک درت سرمه‌ی ارباب بصارت

□

گر نقاب از جمال باز کنی

□

ز صحن این چمن آن سرو قامت را تمنا کن

□

ای نرگس تو فتنه و در فتنه خوابها

□

رحمان لایموت چو آن پادشاه را

□

مجلس خوش کن از آن دو پاره چوب

□

سرمست شد نگارم بنگر به نرگسانش

□

ساقی، بیار می، که فرو رفت آفتاب

□

هر یک از موجود، با طوری وجود

□

تابوت مرا باز کن ای خواجه زمانی

□

ای خردمند نگه کن که جهان برگذر است

□

سخت به حالم از تو من، ای مدد حال بیا

□

بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش

□

در هوایت بی‌قرارم روز و شب

□

عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

□

گرنه سودای یار داشتمی

□

داشت هر ذاتی، چو در علم ازل

□

ای روی تو زهر سو رویی دگر نموده

□

سرو ساقی و ماه رودنواز

□

نوبهارست و دل پر هوس و باده‌ی ناب

□

دوستم با تو به حدی که ز حد بیرونست

□

یوسف کنعانیم روی چو ماهم گواست

□

بگفتم حال دل گویم از آن نوعی که دانستم

□

اگر، ای آرزوی جان که تویی

□

بار الها، ما ظلوم و هم جهول

□

معجز معجزی پدید آمد

□

اگر بزرگی و جاه و جلال در درم است

□

هر بامداد روی تو دیدن چو آفتاب

□

سرور اهل عمایم شمع جمع انجمن

□

گفتا که کیست بر در گفتم کمین غلامت

□

ندا رسید به جان‌ها ز خسرو منصور

□

آنکه ایشان برو نظر کردند

□

وا فریادا ز عشق وا فریادا

□

ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای

□

تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای

□

امروز چون گذشتی برما؟ عجب، عجب!

□

هلالی بودی اول صد بلند اختر هوادارت

□

مرا چو زندگی از یاد روی چون مه توست

□

نه در وفات گذارد نه در جفا دلدار

□

شبی فرخنده و روزی همایون روزگاری خوش

□

ای دل سخن از شه نجف کن

□

نظر خدای بینان طلب هوا نباشد

□

سفله جهان، ای پسر، چو چشمه شور است

□

بیار باده، که ما را به هیچ حال امشب

□

شد عرصه‌ی زمین چو بساط ارم جوان

□

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد

□

روان شد اشک یاقوتی ز راه دیدگان اینک

□

ای ز روی تو آفتاب خجل

□

آن راه که از حال سهیلی است جمیل

□

ای کاش درد عشقت درمان‌پذیر بودی

□

عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بریدنی

□

تو مشغولی به حسن خود، چه غم داری ز کار ما؟

□

آزرده‌ام به شکوه دل دلستان خود

□

خامی سوی پالیز جان آمد که تا خربز خورد

□

جان منست او هی مزنیدش

□

هر که بر خوان این هوس خام است

□

در حضرت پادشاه دوران ماییم

□

صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست

□

از اهل ملک در این خیمه‌ی کبود که بود

□

شاهد من در جهان نظیر ندارد

□

ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن

□

وجود من به کف یار جز که ساغر نیست

□

عاشقی و آنگهانی نام و ننگ

□

ساقی، قدحی می مغان کو؟

□

مضی فی غفلة عمری، کذلک یذهب الباقی

□

پاک رایی بود بر راه صواب

□

دلم افتاد به دنبال سوار عجبی

□

مهر گسل گشت یار، عهد شکن شد حبیب

□

دارم از دست تو بر سر افسر بی‌غیرتی

□

ای دوست شکر بهتر یا آنک شکر سازد

□

هان ای طبیب عاشقان دستی فروکش بر برم

□

ای ز غم فراق تو جان مرا شکایتی

□

روی تو گل تازه و خط سبزه‌ی نوخیز

□

شد باز گهر طبع گهرزای معزی

□

یکی بی‌جان و بی‌تن ابلق اسپی کو نفرساید

□

اشک ما آبیست روشن در هوات

□

تو را که هر چه مراد است در جهان داری

□

هر کی بالاست مر او را چه غمست

□

شب گشت ولیک پیش اغیار

□

شیخ السلام امام غزالی

□

السلام ای عالم اسرار رب‌العالمین

□

تا تو خود را خوارتر از جمله‌ی عالم نباشی

□

گه جلوه‌گر ز بام و گه از منظر آمدی

□

حسن خود عرضه کن، ای ماه پسندیده صفات

□

زلف و قد راست ای بت سرکش چشم و رخت راست ای گل رعنا

□

آن ره که بیامدم کدامست

□

مطربا عیش و نوش از سر گیر

□

ای عشق، کجا به من فتادی؟

□

دارم گنهان ز قطره باران بیش

□

خوش می‌روی به تنها تن‌ها فدای جانت

□

آن کن ای جویای حکمت کاهل حکمت آن کنند

□

بگذاشته‌ام، تا چه کند نرگس مستت؟

□

به عهد سلطنت شاه شیخ ابواسحاق

□

بیا کامشب به جان بخشی به زلف یار می‌ماند

□

ای محو عشق گشته جانی و چیز دیگر

□

چه کرده‌ام که دلم از فراق خون کردی؟

□

به عالم هر دلی کاو هوشمند است

□

تا دل ز دست بیفتاد از تو

□

تا سراسیمه‌ی آن طره‌ی پیچان نشوی

□

روزگار از رخ تو شمعی ساخت

□

امشب ای شمع طرب دوست که همخانه‌ی توست

□

تو را که عشق نداری تو را رواست بخسب

□

عقل بند ره روان و عاشقانست ای پسر

□

پس از چندی کند یک لحظه با من یار دورانش

□

اشف قلبی، ایها الساقی الرحیم

□

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست

□

در این مقام اگر می مقام باید کرد

□

رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت

□

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

□

آن خواجه اگر چه تیزگوش است

□

نیست در آخرزمان فریادرس

□

عاشقی ترک خواب و خور کرده

□

بود در شهر هری، بیوه زنی

□

ای یک کرشمه تو غارتگر جهانی

□

خونم بتی ریخت کش داده بی چون

□

جانا، دلم ز درد فراق تو کم نسوخت

□

هرزه نقاب رخ مکن طره‌ی نیم تاب را

□

همی‌بینیم ساقی را که گرد جام می‌گردد

□

ای روترش به پیشم بد گفته‌ای مرا پس

□

دل دیوانه باز بر در عشق

□

نان و حلوا چیست؟ این تدریس تو

□

مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست

□

چند گوئی که؟ چو ایام بهار آید

□

تا دل ما با تو کرد روی ارادت

□

نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

□

من پری زاده‌ام و خواب ندانم که کجا است

□

تتار اگر چه جهان را خراب کرد به جنگ

□

هر که را نیست عیش خوش بی‌دوست

□

دیروز که چشم تو بمن در نگریست

□

ای روی همچو ماهت یک پرده بر گرفته

□

ای اهل نظر کشته‌ی تیر نگه تو

□

چون گشت با تو ما را پیوند دل زیادت

□

عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام

□

جهان و کار جهان سر به سر اگر بادست

□

رو رو که نه‌ای عاشق ای زلفک و ای خالک

□

ای که از لطف سراسر جانی

□

درین گلزار کز تاثیر صحبت

□

جان من جان من فدای تو باد

□

بوستانبانا! حال و خبر بستان چیست

□

ز پاسبانی همسایه گرد بام و درت

□

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم

□

بازرسیدیم ز میخانه مست

□

اگر کی در فرینداش یوقسا یاوز

□

سهل گفتی به ترک جان گفتن

□

آنانکه شمع آرزو در بزم عشق افروختند

□

دیده‌ور مردی به دریا شد فرود

□

از کشت عمل بس است یک خوشه مرا

□

گرچه صد بارم برانند از برت

□

گرچه بیش از حد امکان التفات یار هست

□

نثرنا فی ربیع الوصل بالورد

□

ای یوسف مه رویان ای جاه و جمالت خوش

□

مپرس ای گل ز من کز گلشن کویت چسان رفتم

□

این زمین پربلا را نام دشت کربلاست

□

نه خود اندر زمین نظیر تو نیست

□

این جهان بی‌وفا را بر گزیدو بد گزید

□

نیامد وقت آن کز من بخواهی عذرآزارت؟

□

وصال او ز عمر جاودان به

□

چنان کاین دل از آن دلدار مستست

□

شتران مست شدستند ببین رقص جمل

□

به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم

□

عارفی از منعمی کرد این سال:

□

ای مرا زندگی جان از تو

□

نه از جمال تو قطع نظر توان کردن

□

ای ز لعلت قیمت یاقوت پست

□

خسروا گوی فلک در خم چوگان توشد

□

در تابش خورشیدش رقصم به چه می‌باید

□

ای آینه فقیری جانی و چیز دیگر

□

تا توانی هیچ درمانم مکن

□

ای که هستی، روز و شب، جویای علم

□

جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت

□

نکوهش مکن چرخ نیلوفری را

□

حال دل پیش که گویم؟ که دل ریش ندارد

□

اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش

□

مستان می ما را هم ساقی ما باید

□

ز هدهدان تفکر چو دررسید نشانش

□

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی

□

شبی ز تیرگی دل سیاه گشت چنان

□

اگر ز گلبن خلقش گلی به بار رسد

□

گفتم که چیست راهزن عقل و دین من

□

بهار آمد و باغ پیرایه بست

□

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی

□

سر مپیچان و مجنبان که کنون نوبت تو است

□

آمد بهار ای دوستان منزل به سروستان کنیم

□

ای جلالت فرش عزت جاودان انداخته

□

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید

□

هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست

□

هر چه دور از خرد همه بند است

□

چو آشفته دیدی که شد کار ما

□

ما ز یاران چشم یاری داشتیم

□

امروز خندانیم و خوش کان بخت خندان می‌رسد

□

زلفی که به جان ارزد هر تار بشوریدش

□

آن دلبر محمل‌نشین چون جای در محمل کند

□

نان و حلوا چیست؟ اسباب جهان

□

ای راه تو را دراز نایی

□

چه فسون ساختند و باز چه رنگ

□

بی تو نکردیم به جایی نشست

□

اگر دل بر صف مژگان سیاهی می‌زند خود را

□

آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد

□

هر کس به جنس خویش درآمیخت ای نگار

□

خوشا دردی!که درمانش تو باشی

□

دنیا طلبان ز حرص مستند همه

□

کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست

□

چشم خوشش مست نیست لیک چو مستان خوش است

□

آمد نسیم گل به دمیدن ز چپ و راست

□

کسی هم بوده کز شوخی بزور یک نظر کردن

□

تا باد سعادت ز محمد خبر افکند

□

گر ز سر عشق او داری خبر

□

ای غم تو مجاور دل من

□

بی شک الفست احد، ازو جوی مدد

□

هر دمم مست به بازار کشی

□

آشتی کردم با دوست پس از جنگ دراز

□

آن زخم، که از تو بر دل ماست

□

چابکسواری آمد و لعبی نمود و رفت

□

در حلقه عشاق به ناگه خبر افتاد

□

به گوش دل پنهانی بگفت رحمت کل

□

بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان

□

خدا اگر چه ز پاکان دعا قبول کند

□

اعتقاد محمد بهروز

□

گر آه کنم زبان بسوزد

□

این همه پروانها، سوخته از چپ و راست

□

دادگرا تو را فلک جرعه کش پیاله باد

□

در خانه نشسته بت عیار کی دارد

□

به من نگر که منم مونس تو اندر گور

□

حبذا صفه‌ی بهشت مثال

□

آسودگان چو نشه درد آرزو کنند

□

سرمست درآمد از سر کوی

□

ما ز چشم تو مست یک نگهیم

□

پیراهن ار ز یاسمن و گل کند رواست

□

ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش

□

در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد

□

ای نفس کل صورت مکن وی عقل کل بشکن قلم

□

زهی! جمال تو رشک بتان یغمایی

□

زهی ربوده لعل تو صد فسون پرداز

□

صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست

□

دوش ناگه آمد و در جان نشست

□

کار ما امروز زان رخ با نواست

□

صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری

□

تا نقش تو در سینه ما خانه نشین شد

□

سوی خانه خویش آمد عشق آن عاشق نواز

□

گر آن گلبرگ خندان در گلستانی دمی خندد

□

شغل دهقان چیست ز آب و گل نهال انگیختن

□

گر یار چنین سرکش و عیار نبودی

□

یک دو بیت از شاه می‌خوانم نگارا گوش کن

□

مدتی شد تا دل ما صورت آن سرو راست

□

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

□

بار دگر آن آب به دولاب درآمد

□

چون نبینم من جمالت صد جهان خود دیده گیر

□

ای شده چشم جان من به تو باز

□

هیچ میگویی اسیری داشتم حالش چه شد

□

بی تو حرامست به خلوت نشست

□

عقل مست لعل جان افزای توست

□

باز مخمورم، کجا شد ساقی؟ آن ساغر کجاست؟

□

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

□

ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد

□

مطربا عشقبازی از سر گیر

□

گل خواهد کرد از گل ما

□

شبهای هجران همنشین از مهر او یادم مده

□

ای از شکنج زلفت هرجا که انقلابی

□

چین زلف مشکین را بر رخ نگارم بین

□

ای نسیم صبح دم، یارم کجاست؟

□

داردم در زیر تیغ امروز جلاد فراق

□

بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد

□

هله زیرک هله زیرک هله زیرک زوتر

□

هر که جان دارد و روان دارد

□

جلوه‌ی آن حور پیکر خونم از دل ریخته

□

عشقست مرا بهینه‌تر کیش بتا

□

خطش مشک از زنخدان می برآرد

□

نوبهارست و چمن خرم و گلزار اینجاست

□

اعظم قوام دولت و دین آنکه بر درش

□

از سرو مرا بوی بالای تو می‌آید

□

کجکنن اغلن اودیا کلکل

□

ای باد برو، اگر توانی

□

رسید باز طپاننده کبوتر دل

□

هر دل که در حظیره‌ی حضرت حضور یافت

□

بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی

□

نهان از نهان کیست؟ دلدار ماست

□

گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن

□

ای خواجه بازرگان از مصر شکر آمد

□

بیا بیا که تویی جان جان سماع

□

ترسا بچه‌ای، شنگی، شوخی، شکرستانی

□

از بهر حسرت دادنم هر لحظه منشین با کسی

□

ای کودک زیبا سلب سیمین بر و بیجاده لب

□

چو ترک سیم برم صبحدم ز خواب درآمد

□

وجود حقیقت نشانی ندارد

□

صلاح از ما چه می‌جویی که مستان را صلا گفتیم

□

گویند به بلا ساقون ترکی دو کمان دارد

□

بیا بشنو که من پیش و پس اسبت چرا گردم

□

ماهرویا، رخ ز من پنهان مکن

□

ای تو نکرده جز جفا آن چه نکرده‌ای بکن

□

زهی روز قیامت روز بارت

□

خداوند ما شاه کشورستان

□

روزه‌داران را هلال عید ابروی شماست

□

ناگهان پرده برانداخته‌ای یعنی چه

□

ای دوست شکر خوشتر یا آنک شکر سازد

□

تا من بدیدم روی تو ای ماه و شمع روشنم

□

مانا دمید بوی گلستان صبح گاه

□

لشگر عشقت سیاهی می‌کند از دور باز

□

هر که دلارام دید از دلش آرام رفت

□

هر که را ذره‌ای ازین سوز است

□

تا زنده‌ایم، یاد لبش بر زبان ماست

□

بعد هزار انتظار این فلک بی وفا

□

هرک آتش من دارد او خرقه ز من دارد

□

تمام اوست که فانی شدست آثارش

□

اگر وقت سحر بادی ز کوی یار در جنبد

□

دی به دنبال یکی کبک خرام افتادم

□

آتش تر می‌دمد از طبع چون آب ترم

□

یمین دولت شاه زمانه با دل شاد

□

لاله افیون در شراب انداختست

□

شب که ز گریه می‌کنم دجله کنار خویش را

□

بگو ای یار همراز این چه شیوه‌ست

□

انتم الشمس و القمر منکم السمع و البصر

□

سحرگه بر در راحت سرایی

□

به رهی کان سفری سرو روان خواهد شد

□

غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد

□

کشتی عمر ما کنار افتاد

□

آن ترک پری چهره، که مانند فرشتست

□

بیا با ما مورز این کینه داری

□

امروز جمال تو سیمای دگر دارد

□

چند از این قیل و قال عشق پرست و ببال

□

جانا، نظری به ما نکردی

□

ای نرد حسن باخته با افتاب و ماه

□

ای حسن تو آب زندگانی

□

ای نیمشب گریخته از رضوان

□

دلم ز هر دو جهان مهر پروریده‌ی تست

□

بر درت کانجا سیاست مانع از داد من است

□

شنیدم مر مرا لطفت دعا گفت

□

عقل بند ره روانست ای پسر

□

تا کی، ای مست خواب غفلت و جهل

□

منتظری عمرها گر بگذاری نشست

□

زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد

□

خاصیت عشقت که برون از دو جهان است

□

آن فروغ لاله‌ی یا برگ سمن، یا روی تست؟

□

مالک المک شوم چون ز جنون هامون را

□

اگر خواب آیدم امشب سزای ریش خود بیند

□

ساقیا بی‌گه رسیدی می بده مردانه باش

□

چه بد کردم؟ چه شد؟ از من چه دیدی؟

□

به بزمش دوش رنگ‌آمیزی بسیار می‌کردم

□

وقت کوچ است الرحیل ای دل ازین جای خراب

□

محبان را نصیب است از حبیبان

□

بنگرید این فتنه را کز نو پدیدار آمدست

□

که زد بر یاری ما چشم زخمی ای چنین یارا

□

بی همگان به سر شود بی‌تو به سر نمی‌شود

□

مه روزه اندرآمد هله ای بت چو شکر

□

منم آن رند قدح نوش که از کهنه و نو

□

دوش چشمم هم به خواب از فکر و هم بیدار بود

□

شب فراق نخواهم دواج دیبا را

□

پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد

□

این نوبت آب دیده ز هنجار دیگرست

□

برین در می‌کشند امشب جهان‌پیما سمندی را

□

صرفه مکن صرفه مکن صرفه گدارویی بود

□

ای عاشقان ای عاشقان من خاک را گوهر کنم

□

«انما العاشقون مذبوحون»

□

زاهدان منع ز دیر و می نابم مکنید

□

ای جان ما شرابی از جام تو کشیده

□

تو پری چهره اگر دست به آیینه بری

□

ترک گندم گون من هر دم به جنگی دیگرست

□

به سمع خواجه رسان ای ندیم وقت‌شناس

□

ز دام چند بپرسی و دانه را چه شدست

□

جانم به چه آرامد ای یار به آمیزش

□

شکست پیر مغان گر سرم به ساغر می

□

گشته در عشق کار من مشکل

□

کیست آن کش سر پیوند تو در خاطر نیست

□

جانا شعاع رویت در جسم و جان نگنجد

□

دل به صحرا می‌رود، در خانه نتوانم نشست

□

مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام

□

چشم‌ها وا نمی‌شود از خواب

□

کار مرا چو او کند کار دگر چرا کنم

□

چه شود به چهره‌ی زرد من نظری برای خدا کنی

□

فلک به من نفسی گرچه سر گرانش کرد

□

ای دل اندر عشق، دل در یار ده

□

دامن کشان شبی به کنارم نیامدی

□

صورت او را ز معنی آشنایی با دلست

□

احمد الله علی معدله السلطان

□

چه بویست این چه بویست این مگر آن یار می‌آید

□

عاشقان را شد مسلم شب نشستن تا به روز

□

چه خوش باشد! که دلدارم تو باشی

□

شبم ز روز گرفتارتر به مشغله‌ی تو

□

مویت رها مکن که چنین بر هم اوفتد

□

دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت

□

هم ز وصف لبت زبان خجلست

□

با چنین جرمی نراندم از دل ویران تو را

□

پنهان مشو که روی تو بر ما مبارکست

□

دست بنه بر دلم از غم دلبر مپرس

□

بر دست کس افتد چو تو یاری نه و هرگز

□

رخت را آفتاب سایه‌گستر می‌توان گفتن

□

ای جهانی پشت گرم از روی تو

□

مرحبا ای بلخ بامی همره باد بهار

□

انجمن شهر ملای گلست

□

همچو شمعم هست شبها بی‌رخ آن آفتاب

□

هر جور کز تو آید بر خود نهم غرامت

□

آن مه که هست گردون گردان و بی‌قرارش

□

بی‌رخت جانا، دلم غمگین مکن

□

رخت که صورت صنع آشکار از آن پیداست

□

اگر تو فارغی از حال دوستان یارا

□

نگارم دوش شوریده درآمد

□

بمیرم چشم مستت را که جانم زنده می‌دارد

□

قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع

□

نقش بند جان که جان‌ها جانب او مایلست

□

طواف حاجیان دارم بگرد یار می گردم

□

نیست کاری به آنم و اینم

□

ای هنوزت مژه از صف شکنی بر سر ناز

□

بعد از آن مرغان دیگر سر به سر

□

یا که دندان طمع را از لب جانان بکن

□

از جام عشق بین همه باغ و بهار مست

□

به دور لاله قدح گیر و بی‌ریا می‌باش

□

ذوق روی ترشش بین که ز صد قند گذشت

□

عار بادا جهانیان را عار

□

با حریفان چو نشینی و زنی جامی چند

□

خط اگرت سبزه طرف لاله نهفته

□

با جوانی سرخوشست این پیر بی تدبیر را

□

چون پرده ز روی ماه برگیرد

□

دل مست و دیده مست و تن بی‌قرار مست

□

شمه‌ای از داستان عشق شورانگیز ماست

□

چونک درآییم به غوغای شب

□

شده‌ام سپند حسنت وطنم میان آتش

□

دارم از آسمان زنگاری

□

ز دیده در دلم ای سرو دل ربا بنشین

□

دوش از سر خم صدا برآمد

□

چون نرقصد جانم از شادی که جانانم تویی

□

روی تو، که قبله‌ی جهانست

□

در سرای مغان رفته بود و آب زده

□

گویم سخن شکرنباتت

□

چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار

□

گفت استاد عالم عاقل:

□

آینه‌ی جان به جز آن روی نیست

□

با کاروان مصری چندین شکر نباشد

□

عزیزا هر دو عالم سایه‌ی توست

□

من چه گویم جفا و جنگ ترا؟

□

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

□

قرار زندگانی آن نگارست

□

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم

□

دانی که دلبر با دلم چون کرد و من چون کردمش

□

ای بستم دل تو خوش تیغ بکش مرا بکش

□

ای آنکه هیچ جایی آرام جان ندیدی

□

ای شکر خوشه‌چین گفتارت

□

ماهی، که لبش بجای جانست

□

بی‌تصرف حسن را در هیچ دل تاثیر نیست

□

هر دم سلام آرد کاین نامه از فلانست

□

امروز روز شادی و امسال سال لاغ

□

یا نسیم خوش بهار وزید

□

ساخت شب مرا سیه دود دل فکار من

□

امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را

□

مرا در عشق او کاری فتادست

□

حسن خوبان عزیز چندانست

□

ما به یارانیم مشغول و رقیب ما به یار

□

صدایی کز کمان آید نذیریست

□

وقتت خوش وقتت خوش حلوایی و شکرکش

□

ای ربوده دلم به رعنایی

□

هر کسی چیزی به پای آن پسر میفکند

□

ما مست شراب جان فزاییم

□

مطربی زمزمه سر کرد سحر در گل‌زار

□

به خرابات گرو شد سر و دستار مرا

□

چون جلوه‌گر گردد بلا از قامت فتان تو

□

ستیزه کن که ز خوبان ستیزه شیرینست

□

روحیست بی‌نشان و ما غرقه در نشانش

□

میان یک دله یاران بسی حکایت‌هاست

□

که گمان داشت که روزی تو سفر خواهی کرد

□

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

□

بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد

□

درد دلم را طبیب چاره ندانست

□

روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر

□

می‌دان که زمانه نقش سوداست

□

همه صیدها بکردی هله میر بار دیگر

□

کوی جانان از رقیبان پاک بودی کاشکی

□

تو به زور حسن ایمن مشو از سپاه آهم

□

هر زمان شوری دگر دارم ز تو

□

خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی

□

این باغ سراسر همه پر باد وزانست

□

به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم

□

نوبت وصل و لقاست نوبت حشر و بقاست

□

عزم رفتن کرده‌ای چون عمر شیرین یاد دار

□

ای راحت روح هر شکسته

□

شبی که می‌فکند بی تو در دلم الم آتش

□

ساقی بده آن کوزه یاقوت روان را

□

در ده خبر است این که ز مه ده خبری نیست

□

عشق روی تو نه در خورد دل خام منست

□

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی

□

عاشقان را گر چه در باطن جهانی دیگرست

□

دل ناظر جمال تو آن گاه انتظار

□

ای جمالت برقع از رخ ناگهان انداخته

□

آخر ای پیمان گسل یاران به یاران این کنند

□

درآمد از در دل چون خرابی

□

پرده برانداختی، چهره برافروختی

□

گر به دست آوریم دامن دوست

□

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن

□

آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است

□

ندا رسید به عاشق ز عالم رازش

□

منم ز عشق سر از عرش برتر آورده

□

منم آن گدا که باشد سر کوی او پناهم

□

کمان سخت که داد آن لطیف بازو را

□

اگر درمان کنم امکان ندارد

□

سروی که ازو و حور و پری بار برند اوست

□

ای که در کوی خرابات مقامی داری

□

جان و جهان! دوش کجا بوده‌ی

□

چو زد فراق تو بر سر مرا به نیرو سنگ

□

آن شنیدی که عاشقی جانباز

□

با وجود وصل شد زندان حرمان جای من

□

ای خم چرخ از خم ابروی تو

□

جشن سده و سال نو و ماه محرم

□

روی خود بنمود و هوش از ما ببرد

□

ما درس سحر در ره میخانه نهادیم

□

مستیان در عربده، رفتند و رفتم گوشه‌ی

□

خلق را زیر گنبد دوار

□

بیا، که بی‌تو به جان آمدم ز تنهایی

□

یگانه‌ای در دل می‌زند به دست ارادت

□

هر چه در روی تو گویند به زیبایی هست

□

لعل تو به جان فزایی آمد

□

آن بت وفا نکرد، که دل در وفای اوست

□

برشکن طرف کله چون بفکنی از رخ نقاب

□

لا یغرنک سد هوس عن رایی

□

بیا بیا که تویی جان جان جان سماع

□

کجایی در شب هجران که زاری‌های من بینی

□

به فنا بنده رهی می‌دانم

□

زهی سلطان دارالملک افلاک

□

شعار عشق بازان چیست، خوبان را دعا کردن

□

آنکه رخ عاشقان خاک کف پای اوست

□

روی ناشسته چو ماهش نگرید

□

گاه چو اشتر در وحل آیی

□

آفتابی برآمد از اسرار

□

ای یار، بیا و یاریی کن

□

خوش آن بیداد کز فریاد من جانان برون آید

□

لاابالی چه کند دفتر دانایی را

□

دل بگسل از جهان که جهان پایدار نیست

□

مرا سر بلندی ز سودای اوست

□

بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

□

شیردلا صد هزار شیردلی کرده‌ای

□

مرا بگاه ده ای ساقی کریم عقار

□

دوش مانا شنید فریادم

□

ای دهانت را موکل خضر خط بر سلسبیل

□

زین پیش که از جهان پرغم

□

ای عجب دردی است دل را بس عجب

□

دل بسته شد به دام دو زلف چو دال دوست

□

صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش

□

ماه رمضان آمد ای یار قمر سیما

□

بیا بیا که تویی شیر شیر شیر مصاف

□

تا تو در حسن و جمال افزوده‌ای

□

گفتم ز پند من شود تغییر در اطوار تو

□

در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست

□

هر که در راه حقیقت از حقیقت بی‌نشان شد

□

در گمانی که: به غیر از تو کسی یارم هست؟

□

صبح است و ژاله می‌چکد از ابر بهمنی

□

بیا بیا که شدم در غم تو سودایی

□

تو مرا می بده و مست بخوابان و بهل

□

در هوای تو جان و تن بارست

□

گر پا نهی ز لطف به مهمانسرای دل

□

ای دو عالم پرتوی از روی تو

□

گر به دنبال دل آن زلف رود هیچ مگوی

□

پیداست حال مردم رند، آن چنان که هست

□

سخن طی می‌کنم ناگاه در خواب

□

ای دل سرمست، کجا می‌پری؟

□

آمدم من بی‌دل و جان ای پسر

□

حبذا عشق و حبذا عشاق

□

بر روی یار اغیار را چشمی به آن آلودگی

□

وقتی دل سودایی می‌رفت به بستان‌ها

□

دوش کان شمع نیکوان برخاست

□

با من از شادی وصل تو اثر چیزی نیست

□

دل منه بر دنیی و اسباب او

□

زهی دریا زهی بحر حیاتی

□

حریف جنگ گزیند تو هم درآ در جنگ

□

کشید کار ز تنهاییم به شیدایی

□

بیش ازین منت وصل و از رخ آن ماه مکش

□

گر تو نسیمی ز زلف یار نیابی

□

تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو

□

ماه کشمیری رخ من، از ستمکاری که هست

□

ای نگهت تیغ تیز غمزه‌ی غماز را

□

اندر قمارخانه چون آمدی به بازی

□

ای عاشقان ای عاشقان پیمانه را گم کرده‌ام

□

چنانم از هوس لعل شکرستانی

□

جدائی تو هلاکم ز اشتیاق تو کرد

□

اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب

□

عشق را گوهر ز کانی دیگر است

□

ز عشق اگر چه به هر گوشه داستانی هست

□

ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای

□

هذا طبیبی، عند الدوآء

□

به شکرخنده اگر می‌ببرد جان رسدش

□

چون شیشه‌ی دل نه از ستم آسمان پر است

□

درین کز دل بدی با من شکی نیست

□

ساقیا گر پخته‌ای می خام ده

□

خوشا شبی که به آرامگاه من باشی

□

هر کرا با تو نه پیوندی و پیمانی هست

□

گرچه پای بندی عشق تو بی‌زنجیر نیست

□

تو خدای خویی تو صفات هویی

□

اگر درآید ناگه صنم زهی اقبال

□

ای زده خیمه‌ی حدوث و قدم

□

ای قدت همچو نیشکر نازک

□

ما را همه شب نمی‌برد خواب

□

عشق تو ز سقسین و ز بلغار برآمد

□

دلبر، چندین عتاب و جنگ و خشم و ناز چیست؟

□

دگر از بهر من زد دار عبرت سرو بالائی

□

کردم با کان گهر آشتی

□

میر خرابات تویی ای نگار

□

آن غزال این غزل چو زیبا دید

□

آن که هرگز نزد از شرم در معشوقی

□

منم و گوشه‌ای و سودایی

□

ای که ز آب زندگی لعل تو می‌دهد نشان

□

ای دل، از هجران او زارم همی باید گریست

□

درآ که در دل خسته توان درآید باز

□

رهید جان دوم از خودی و از هستی

□

هنگام صبوح آمد ای مرغ سحرخوانش

□

بی‌مهری اگر چه بی‌وفا هم

□

ز چوگان بازی آمد زلف بر رخسار آشفته

□

سرمست درآمد از خرابات

□

تا دل من راه جانان بازیافت

□

آنکه دل من ببرد، از همه خوبان، یکیست

□

چو بر زندانیان رانی سیاست یاد کن ما را

□

از مه من مست دو صد مشتری

□

ای سگ قصاب هجر خون مرا خوش بلیس

□

مبدا امر جوهر انسان

□

زهی ز دست کرم گسترت کرم باران

□

چون خط شبرنگ بر گلگون کشی

□

ای پیک سحرگاهی پیغامی از و سرکن

□

ز ما بودی، جدا بودن روا نیست

□

به صد اندیشه افکند امشبم آن تیز دیدنها

□

من مرید توام مراد تویی

□

آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک

□

شستم ز می‌در پای خم، دامن ز هر آلودگی

□

رهی دارم که از دوری به پایان دیر می‌آید

□

متناسبند و موزون حرکات دلفریبت

□

عشق جمال جانان دریای آتشین است

□

جز نقش تو در خیال نیست

□

ز دلبری نتوان لاف زد به آسانی

□

فرست باده جان را به رسم دلداری

□

مطربا در پیش شاهان چون شدستی پرده دار

□

شدم از عشق تو شیدا، کجایی؟

□

بلا به من که ندارم غم بقا چکند

□

فداک ابی و امی این تمشی

□

هر مرغ کز آن گلبن نو باخبرستی

□

ای مدعی، دلت گر ازین باده مست نیست

□

ای که مهجوری عشاق روا می‌داری

□

شب مست یار بودم و در های های او

□

اگر آتش است یارت تو برو در او همی‌سوز

□

گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم

□

سرو خرامان من طره پریشان رسید

□

بنده وار آمدم به زنهارت

□

بس نظر تیز که تقدیر کرد

□

رخ خوب خویشتن را بچه پوشی از نظرها؟

□

چون من کجاست بوالعجبی در بسیط خاک

□

ز بامداد دلم می‌جهد به سودایی

□

الا ای رو ترش کرده که تا نبود مرا مدخل

□

دل تو را دوست‌تر ز جان دارد

□

هنوزت به ما کینه برجاست گوئی

□

سید عالم بخواست از کردگار

□

گر کان نمک خواهی لعل نمکینش بین

□

سرشک دیده دلیلست و رنگ چهره علامت

□

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع

□

ای که تو عشاق را همچو شکر می‌کشی

□

بقا اندر بقا باشد طریق کم زنان ای دل

□

ای رخ جان فزای تو گشته خجسته فال من

□

عرق از برگ گل انگیختنش را نگرید

□

مپندار از لب شیرین عبارت

□

شمع رویت را دلم پروانه‌ای است

□

ای سر تو پیوسته با جان، ز که پرسیمت؟

□

حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

□

شوری فتاد در فلک ای مه چه شسته‌ای

□

مدارم یک زمان از کار فارغ

□

سر عشقت کس تواند گفت؟ نی

□

بعد چندین انتظار آن مه به خاک ما گذشت

□

کرد از دیوانه‌ای مردی سال

□

برخیز نگارا که ز فرموده‌ی خسرو

□

هر کسی را می‌نوازد لطف و خاطر جستنت

□

با رقیب آمد و این غمکده را در زد و رفت

□

ای جان و ای دو دیده بینا چگونه‌ای

□

بکش بکش که چه خوش می‌کشی بیار بیار

□

همی گردم به گرد هر سرایی

□

هوسم رخ به رخ شاه خیال تو نشاند

□

حادثه‌ی چرخ بین فایده‌ی روزگار

□

در سرم از عشقت این سودا خوش است

□

بیا، که دیدن رویت مبارکست صباح

□

دوش رفتم به در میکده خواب آلوده

□

ببرد عقل و دلم را براق عشق معانی

□

سیمرغ کوه قاف رسیدن گرفت باز

□

بود در کنج خانه صبح دمی

□

صدامید از تو داشتم در دل

□

گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گویمی

□

زلف مسلسل ریخته، عنبرفشانی را ببین

□

باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد

□

روزگاری که رخت قبله‌ی جان بود مرا

□

هله نوش کن شرابی، شده آتشی به تیزی

□

دفع مده دفع مده من نروم تا نخورم

□

حق تعالی میان هر عصری

□

بس که همیشه در غمت فکر محال می‌کنم

□

دیر آمدی‌ای نگار سرمست

□

دلی کز عشق تو جان برفشاند

□

هیچ اربه صید دلها در زلف تابت افتد

□

بخت چون بر نقد دولت سکه‌ی اقبال زد

□

تو برو، که من ازینجا بنمی‌روم به جایی

□

چند از این راه نو روزگار

□

با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا

□

حسن پری جلوه کرد دیو جنونم گرفت

□

هر نفسی شور عشق در دو جهان افکنی

□

کاشکی کردمی از عشق حذر

□

دلی، که میل به دیدار دوستان دارد

□

بشری اذ السلامه حلت بذی سلم

□

هر چند شیر بیشه و خورشیدطلعتی

□

تو تا دوری ز من جانا چنین بی‌جان همی‌گردم

□

یا رب، این بوی خوش ز گلستان آید؟

□

بس که روز و شبم از دل سپه غم گذرد

□

نشاید گفتن آن کس را دلی هست

□

لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد

□

موی فشانم دگر عشق به درها ببرد

□

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی

□

یا ملک‌المحشر، ترحم لا ترتشی

□

یا ربا این لطف‌ها را از لبش پاینده دار

□

حرف غمت از دهان ما جست

□

پند گوی تو چه‌ها تا به تو فهمانیده

□

ترسا بچه‌ی لولی همچون بت روحانی

□

گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود

□

انا الحق کشف اسرار است مطلق

□

رفته مهر از شکرت در شکرستان تو کیست

□

به جان تو که بگویی وطن کجا داری

□

درون ظلمتی می‌جو صفاتش

□

فمالی لم اطا سبع الطباقی

□

یک صبح ببام آی و ز رخ پرده برانداز

□

بوی گل و بانگ مرغ برخاست

□

هم بلای تو به جان بی قراران می‌رسد

□

بت خورشید رخ من بگذارست امشب

□

بر سر بازار جانبازان منادی می‌زنند

□

اتاک الصوم فی حلل السعود

□

بیا که دانه لطیفست رو ز دام مترس

□

ای ملامت کنان بی‌حاصل

□

صبا تحیت بلبل به بوستان برسان

□

پادشاهی بود بس عالی گهر

□

نیلگون پرده برکشید هوا

□

حلوای نباتست لبت، پسته دهانا

□

هرچند خون عاشق بی‌دل حلال نیست

□

ای کاشکی تو خویش زمانی بدانیی

□

میر شکار من که مرا کرده‌ای شکار

□

به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران

□

مباش ای مدعی خوش دل که از من رنجه شد خویش

□

دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست

□

اسرار تو در زبان نمی‌گنجد

□

عشرت خلوت و دیدار عزیزان شاهیست

□

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز

□

گل سرخ دیدم شدم زعفرانی

□

در عشق آتشینش آتش نخورده آتش

□

در جام جهان‌نمای اول

□

ای گردن بلند قدان در کمند تو

□

دی ز دیر آمد برون سنگین دلی

□

دگر فرود نیاید سرم به هیچ کمندی

□

جنبیدن این پرده دل افروز گواهیست

□

خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم

□

ترش ترش بنشستی بهانه دربستی

□

گر لب او شکند نرخ شکر می‌رسدش

□

صبوری کردم و بستم نظر از ماه سیمایی

□

شد پرده درم سوز درون از تو چه پنهان

□

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست

□

آتش سودای تو عالم جان در گرفت

□

ای سفر کرده، دلم بی‌تو بفرسود،بیا

□

روزگاریست که ما را نگران می‌داری

□

پیشتر آ پیشتر چند از این رهزنی

□

مرحبا ای جان باقی پادشاه کامیار

□

کی بود کین درد را درمان کنی؟

□

مهی که شمع رخش نور دیده‌ی من بود

□

هر دمم در امتحان چندی کشی

□

گفتم: مرا سه بوسه ده ای شمسه‌ی بتان!

□

در آلا فکر کردن شرط راه است

□

ای نور چشم من سخنی هست گوش کن

□

ای آن که مر مرا تو به از جان و دیده‌ای

□

سری برآر که تا ما رویم بر سر عیش

□

ای در میان جانم گنجی نهان نهاده

□

به خود دوشینه لطفی از ادای یار فهمیدم

□

خرم آن بقعه که آرامگه یار آن جاست

□

دلم در عشق تو جان برنتابد

□

کدامین نقطه را نطق است «اناالحق»

□

کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن

□

سلطان منی سلطان منی

□

صد سال اگر گریزی و نایی بتا به پیش

□

من پس از عزت و حرمت شدم ار خار کسی

□

حسن می‌نازد به رخسارت چه رخسارست این

□

ای در غرور نفس به سر برده روزگار

□

ماه غلام رخ زیبای تو

□

دراز شد سفر یار دور گشته‌ی ما

□

برادر خواجه عادل طاب مثواه

□

نگاهبان دو دیده‌ست چشم دلداری

□

ای نهاده بر سر زانو تو سر

□

چو دل ز دایره‌ی عقل بی تو شد بیرون

□

صبح مرا به ظن غلط شام کرده‌ی

□

عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست

□

صبح بر شب شتاب می‌آرد

□

چون ندیدم خبری زین دل رنجور ترا

□

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

□

ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی

□

آن که مه غاشیه زین چو غلامان کشدش

□

نیم بی‌تو دمی بی‌غم، کجایی؟

□

هرتار که در طره عنبر شکستنش

□

پس درآمد زود بوتیمار پیش

□

کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی

□

طراوت رخت آب سمن تمام ببرد

□

روزگاری شد که در میخانه خدمت می‌کنم

□

ماییم و بخت خندان، تا تو امیر مایی

□

هله زیرک هله زیرک هله زیرک هله زوتر

□

شهبازم و شکار جهان نیست در خورم

□

گرچه بر رویم در لطف از توجه بازداشت

□

آن نه زلفست و بناگوش که روزست و شب‌ست

□

خطی کان سرو بالا می‌درآرد

□

ترک من ترک من خسته‌دل زار گرفت

□

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

□

زین دودناک خانه گشادند روزنی

□

کس بی‌کسی نماند می‌دان تو این قدر

□

بپرس از دلم آخر، چه دل؟ که قطره‌ی خون

□

زخم نگهت نهفته خوردم

□

هر شبم سرمست در کوی افکنی

□

گفتم رخ تو بهار خندان منست

□

چه کردم؟ دلبرا، از من چه دیدی؟

□

گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی

□

جهان اندر گشاده شد جهانی

□

کسی بگفت ز ما یا از اوست نیکی و شر

□

کدام عهد نکویان عهد ما بستند

□

چشمت چو شهر غمزه را آرایش مژگان کند

□

آن ماه دوهفته در نقابست

□

حدیث فقر را محرم نباشد

□

مهر رخسار و مه جبین شده‌ای

□

بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

□

بتا گر مرا تو ببینی ندانی

□

بیار ساقی بادت فدا سر و دستار

□

روز و شب خون جگر می‌خورم از درد جدایی

□

بیش از دی گرم استغنا زدن گریده‌ی

□

سر پا برهنگانیم اندر جهان فتاده

□

نشه‌ای داده به من دست از این مطلع شاه

□

چه کنم که دل نسازم هدف خدنگ او من؟

□

ساربانا پرشتابان بار ازین منزل مبند

□

چند اندر میان غوغایی

□

بگفتم عذر با دلبر که بی‌گه بود و ترسیدم

□

ای رخت مجمع جمال شده

□

چون دم جان دادنم آهی ز جانان برنخاست

□

دیدار تو حل مشکلاتست

□

مفشان سر زلف خویش سرمست

□

گفتیم درد تو عشق است و دوا نتوان کرد

□

بر تو خوانم ز دفتر اخلاق

□

یا ملک المغرب والمشرق

□

جاء الربیع و البطر زال الشتاء و الخطر

□

ای که مشتاق وصل دلبندی

□

دیشب که بر لبت لب جام شراب بود

□

ای خرد را زندگی جان ز تو

□

شبها به بزم مدعی ای بی مروت جا مکن

□

چو نی نالدم استخوان از جدایی

□

چو دی ز عشق من آگه شد و شناخت مرا

□

بیا بیا که چو آب حیات درخوردی

□

کل عقل بوصلکم مدهش

□

لقد فاح الربیع و دار ساقی

□

ز دل دودی بلند آویخته زلف نگون سازش

□

آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد

□

شکن زلف چو زنار بتم پیدا شد

□

گفتم که چاره غم هجران شود نشد

□

از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای

□

نسیم‌الصبح جد بابتشار

□

باز فرود آمدیم بر در سلطان خویش

□

نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد

□

ای از می غرور تو لبریز جام ناز

□

ز عشقت سوختم ای جان کجایی

□

من ندانم که عاشقی چه بلاست

□

ای هر دهن ز یاد لبت پر عسل شده

□

قیاس خوبی آن مه ازین کن کز جفای او

□

اخلائی! اخلائی! صفونی عند مولایی

□

هر اول روز ای جان صد بار سلام علیک

□

نگویی باز: کای غم خوار چونی؟

□

ای گل به کس این خوبی بسیار نمی‌ماند

□

ای سه بوسش به آدمی ناژی

□

عکس روی تو بر نگین افتاد

□

بازم از غصه جگر خون کرده‌ای

□

مجد دین سرور و سلطان قضات اسماعیل

□

نه ز عاقلانم که ز من بگیری

□

فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر

□

آمد به درت امیدواری

□

صیدی که لعب عشق فکندش به بند تو

□

غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

□

جنس گران بهای خود ارزان نمی‌کنی

□

گواهی دهد چهره‌ی زرد من

□

این منم کز عصمت دل در دلت جا کرده‌ام

□

آن به که مرا تمکین نکنی

□

مست توام نه از می و نه از کوکنار

□

از دل رودم یاد تو بیرون نه و هرگز

□

ای در درون جان ز دل من کرانه چیست

□

مجنون عشق را دگر امروز حالتست

□

از تو کارم همچو زر بایست نیست

□

در صومعه نگنجد، رند شرابخانه

□

دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم

□

سلب‌العشق فادی، حصل‌الیوم مرادی

□

به خدمت لبت آمد به انتجاع شکر

□

درین ره گر بترک خود بگویی

□

تا بر سپهر از زر انجم بود نشان

□

ای پرده‌ساز گشته درین دیر پرده در

□

زندگی بی او ندارد حاصلی

□

بیا، تا بیدلان را زار بینی

□

به تیغم گر کشد دستش نگیرم

□

عجب‌العجایب توی در کیایی

□

این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده‌ام

□

فرستاد دریای فضل و هنر

□

پرده‌ی ما میدری کائین زیبائیست این

□

اتفاقم به سر کوی کسی افتادست

□

عشق جز بخشش خدایی نیست

□

یکی از عاشقان جمالت را

□

خوش کرد یاوری فلکت روز داوری

□

بداد پندم استاد عشق از استادی

□

گر خمار آرد صداعی بر سر سودای عشق

□

نکند جز که شوق دیدارت

□

دل را اگر ز صبر به جان آورد کسی

□

زلف را تاب داد چندانی

□

ساقی دل نرگس شهلای تو

□

ای باده ز خون من به جامت

□

در ظل همائی که بر او میل جهانی است

□

آدمیی، آدمیی، آدمی

□

مستیم و بیخودیم و جمال تو پرده در

□

دلا در بزم عشق یار، هان، تا جان برافشانی

□

با وجود آن که پیوند آن پری از من برید

□

این تویی یا سرو بستانی به رفتار آمدست

□

عزم خرابات بی‌قنا نتوان کرد

□

درین ره گر به ترک خود بگویی

□

بلبل و سرو و سمن یاسمن و لاله و گل

□

اگر به خشم شود چرخ هفتم از تو بری

□

سر برآور ای حریف و روی من بین همچو زر

□

شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید

□

از قید عهد بنده‌ی تو خود رسته بوده‌ی

□

در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی

□

در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی

□

امروز ما را گر کشی بی‌جرم از ما بگذرد

□

من ترک عشق شاهد و ساغر نمی‌کنم

□

الا یا مالکا رق‌الزمان

□

بس که می‌انگیخت آن مه شور و شر

□

ای خوشتر از جان، آخر کجایی؟

□

مرا به دست غم خود گذاشتی رفتی

□

شب فراق که داند که تا سحر چندست

□

ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوشتر است

□

با من ار هم آشیان می‌داشت ما را در قفس

□

دامن کشان همی‌شد در شرب زرکشیده

□

در لطف اگر بروی شاه همه چمنی

□

بده آن باده به ما باده به ما اولیتر

□

ای دل، بنشین چو سوکواری

□

دلا نخل امل بنشان که باز آن سروناز آمد

□

ای ساقی از آن قدح که دانی

□

شب چارده غلامی ز مه تمام داری

□

دو چشمم خون فشان از دوری آن دلستانستی

□

نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی

□

گر چه تو نیم شب رسیدستی

□

ای مست ماه روی تو استاره و گردون خوش

□

بود صاحبدلی به دانش و هوش

□

به جرم این که گفتم سوز خود با عالم‌افروزی

□

شادی به روزگار گدایان کوی دوست

□

تا زلف تو همچو مار می‌پیچد

□

جانا، ز منت ملال تا کی؟

□

منم که دیده به دیدار دوست کردم باز

□

ای از جمال حسن تو عالم نشانه‌ای

□

ای مونس و غمگسار عاشق

□

طاب روح النسیم بالاسحار

□

این است که خوار و زارم از وی

□

ای دو عالم یک فروغ از روی تو

□

گر چون تو به ترکستان ای ترک نگاریست

□

چه گویمت که دلم از جدائیت چون است

□

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم

□

هزار جان مقدس هزار گوهر کانی

□

دعا گویی است کار من بگویم تا نطق دارم

□

لبم خموش ز آواز مدعا طلبی است

□

تو چون رفتی به سلطان خیالت ملک دل دادم

□

ای لعبت خندان لب لعلت که مزیدست

□

ندانم تا چه کارم اوفتادست

□

چون سکندر ز منزل عادات

□

خیالش را به نوعی انس در جان من است امشب

□

منم که کار ندارم به غیر بی‌کاری

□

آینه‌ام من آینه‌ام من تا که بدیدم روی چو ماهش

□

دل من، چون به عشق مایل شد

□

صبا از کشور آن پاکدامان دیر می‌آید

□

دست نمی‌دهد مرا بی تو نفس زدن دمی

□

آمد آن نو بهار توبه شکن

□

ای حسن تو بی‌پایان، آخر چه جمال است این؟

□

آن که شد تا حشر لازم صبر در هجران او

□

بزم و شراب لعل و خرابات و کافری

□

شکست نرخ شکر را بتم به روی ترش

□

تا ز جان و دل من نام و نشان خواهد بود

□

این آینه‌گون سقف که آبیست معلق

□

عیب یاران و دوستان هنرست

□

شیر در کار عشق مسکین است

□

به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما

□

نشانده شام غمت گرد دل سپاهی را

□

مستی و عاشقی و جوانی و یار ما

□

نیشکر باید که بندد پیش آن لب‌ها کمر

□

در صومعه نگنجد رند شرابخانه

□

آفت من یک نگه زان نرگس مستانه ساز

□

ای مرغ روح بر پر ازین دام پر بلا

□

کسی که دامنش آلوده‌ی شرابستی

□

هر دلی کان به عشق مایل نیست

□

درهمی گرم غضب کرده نگاه که تو را

□

یا ساقی الحی اسمع سالی

□

آمد بهار خرم و آمد رسول یار

□

خوش آنکه نشینیم میان گل و لاله

□

منم از مهر به غم خوردنت ای یار حریص

□

گر کسی سرو شنیدست که رفتست اینست

□

بار دگر پیر ما رخت به خمار برد

□

به قصد کوی تو بی‌رحم عاشقان ز وطن‌ها

□

گر بهم می‌زدم امشب مژه‌ی پر نم را

□

اضحکنی بنظرة، قلت له فهکذی

□

بر ملک نیست نهان حال دل و نیک و بدش

□

کرده‌است یا قاصد نهان مکتوب جانان در بغل

□

بس که به من زر فشاند دست زرافشان خان

□

برخاست شوری در جهان از زلف شورانگیز تو

□

برقع از ماه برانداز امشب

□

ای ربوده دلم به رعنایی

□

دیشبش در خواب دیدم با رخ چون آفتاب

□

یا ویح نفسنا بفوات الفضائل

□

یا مکثر الدلال علی الخلق بالنشوز

□

بود آیا که خرامان ز درم بازآیی؟

□

امشب که چشم مست تو در مهد خواب بود

□

فریاد من از فراق یارست

□

هر شور وشری که در جهان است

□

مرحبا! مرحبا! محبت دوست

□

نیست امروز شکست دلم از چشم پرآب

□

عشق تو خواند مرا کز من چه می‌گذری

□

مهم را لطف در لطفست از آنم بی‌قرار ای دل

□

طرب، ای دل، که نوبهار آمد

□

آن شاه ملک دل ستم از من دریغ داشت

□

کبک بس خرم خرامان در رسید

□

ای سر زلف تو سر رشته‌ی هر سودایی

□

تا چند عشق بازیم بر روی هر نگاری؟

□

حرف عشقت مگر امشب ز یکی سرزده است

□

یا ساقی الراح خذ و امرلاء به طاسی

□

اندک اندک راه زد سیم و زرش

□

گردد کسی کی کامیاب از وصل یاری همچو تو

□

در بزم چون به کین تو غالب گمان شدم

□

عشرت خوشست و بر طرف جوی خوشترست

□

مرا سودای تو جان می بسوزد

□

گر از زلف پریشانت صبا بر هم زند مویی

□

ای گوهر نام تو تاج سر دیوان‌ها

□

گفت مرا آن طبیب رو ترشی خورده‌ای

□

گویند شاه عشق ندارد وفا دروغ

□

عاشقان ره به عشق می‌پویند

□

خانه‌ی دوری دل از همه پرداخته‌ام

□

جانا دهنی چو پسته داری

□

دل‌ها فتاده در پی آن دل ربا ببین

□

پیر شیراز، شیخ روزبهان

□

چو هجر راه من تشنه در سراب انداخت

□

به خاک پای تو ای مه هر آن شبی که بتابی

□

غره وجه سلبت قلب جمیع البشر

□

که برد از من بی‌دل بر جانان خبری؟

□

بس که ما از روی رسوائی نقاب افکنده‌ام

□

ای که از سرو روان قد تو چالاکترست

□

هر دلی کز عشق تو آگاه نیست

□

عاشقان چون بر در دل حلقه‌ی سودا زنند

□

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

□

صنما خرگه توم که بسازی و برکنی

□

عشقا تو را قاضی برم کاشکستیم همچون صنم

□

چون ننالم؟ چرا نگریم زار؟

□

بهر دعا از درت چون به درون آمدم

□

الصلا ای دل اگر در عشق او اقرار داری

□

چه عقده‌هاست به کار دلم ز بخت سیاه

□

نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟

□

رخش در غیر و چشم التفاتش در من است امشب

□

ز اول بامداد سر مستی

□

چگونه برنپرد جان چو از جناب جلال

□

مطلب و مقصود ما از دو جهان، اوست اوست

□

باز امشب ز اقتضای شوخ طبعی‌های او

□

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگست

□

بت ترسای من مست شبانه است

□

می بیاور ساقیا، تا خویشتن را کم زنیم

□

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی

□

به عاقبت بپریدی و در نهان رفتی

□

ز خود شدم ز جمال پر از صفا ای دل

□

نگارا، کی بود کامیدواری

□

ای در زمان خط تو بازار فتنه تیز

□

چون عمر پیش اویس آمد به جوش

□

گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن

□

تیری، ای دوست، برکش از ترکش

□

طفیل هستی عشقند آدمی و پری

□

رویش ندیده پس مکنیدم ملامتی

□

سر فروکن به سحر کز سر بازار نظر

□

بوده است یار بی من اگر دوش با رقیب

□

چو ممکن نیست کانمه پاسبان محفل سازد

□

از این تعلق بیهوده تا به من چه رسد

□

گر نبودی در جهان امکان گفت

□

نسیمی به دل می‌خورد روح‌پرور

□

ای سرو ناز حسن که خوش می‌روی به ناز

□

کالی تیشی آینوسای افندی چلبی

□

توبه سفر گیرد با پای لنگ

□

زهی مقصود اصلی از وجود آدم و حوا

□

گر شود از دیده نهان ماه من

□

مادری را طفل در آب اوفتاد

□

دوش مستانه چه خوش گفت قدح پیمایی

□

کرده‌ام از کوی یار بیهده عزم سفر

□

من از رغم غزالی شهسواری کرده‌ام پیدا

□

چه آفتاب جمالی که از مجره گشادی

□

نگاری را که می‌جویم به جانش

□

رو ای باد صبا ای پیک مشتاقان سوی گلشن

□

دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین

□

پای سرو بوستانی در گلست

□

تا گل از ابر آب حیوان یافت

□

نسیم صبح عنبر بیز شد بر توده‌ی غبرا

□

خاطری جمع ز شبه آن که تو میدانی داشت

□

آن دم که دل کند سوی دلبر اشارتی

□

کوه نیم سنگ نیم چونک گدازان نشوم

□

ای که در جام رقیبان می پیاپی می‌کنی

□

مطرب بگو که این تری و این ترانه چیست

□

به هر کویی مرا تا کی دوانی

□

گفتم: گلست، یا سمنست آن رخ و ذقن؟

□

دل زارم بود در صیدگاه عشق نخجیری

□

صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم

□

ببست خواب مرا جاودانه دلداری

□

مستی امروز من نیست چو مستی دوش

□

زهی از رخ تو پیدا همه آیت خدایی

□

دلی دارم که از تنگی درو جز غم نمی‌گنجد

□

دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکلست

□

دل ز هوای تو یک زمان نشکیبد

□

ای فدای تو هم دل و هم جان

□

الهی تا ز حسن و عشق در عالم نشان باشد

□

بار منست او بچه نغزی، خواجه اگرچه همه مغزی

□

رفت عمرم در سر سودای دل

□

بود معروف زاده‌ای عاقل

□

ز لطف و قهر او و در خندهای گریه آلودم

□

گرد مه خط معنبر می کشی

□

ای که هم آغوش یار حور سرشتی

□

رفتی و دارم ای پسر بی تو دل شکسته‌ای

□

از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه

□

هر روز بامداد به آیین دلبری

□

تو را سعادت بادا در آن جمال و جلال

□

آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن

□

ز بس کان جنگجو را احتزاز از صلح من باشد

□

شراب از دست خوبان سلسبیلست

□

ای دل ز جان در آی که جانان پدید نیست

□

ای گمشده دل کجات جویم

□

در این ظلمت‌سرا تا کی به بوی دوست بنشینم

□

ما انصف ندمانی، لو انکر ادمانی

□

در سماع عاشقان زد فر و تابش بر اثیر

□

سرو قدی که بود دیده‌ی دلها به رهش

□

آن منتظر گدازی چشم سیاه او

□

از غمت روز و شب به تنهایی

□

عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر بسوخت

□

شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم

□

وصلم نصیب شد ز مددکاری رقیب

□

کسی که باده خورد بامداد زین ساقی

□

نرم نرمک سوی رخسارش نگر

□

غم عشق نکویان چون کند در سینه‌ای منزل

□

تیر او تا به سرا پرده‌ی دل ماوا داشت

□

کارم چو زلف یار پریشان و درهمست

□

گر جمله تویی همه جهان چیست

□

طاب روح‌النسیم بالاسحار

□

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف

□

دلا همای وصالی بپر چرا نپری

□

آمد بهار ای دوستان منزل سوی بستان کنیم

□

رسید یار و ندیدیم روی یار افسوس

□

بهتر است از هرچه دهقان در چمن می‌پرورد

□

جانا منم ز مستی سر در جهان نهاده

□

صورتت یک باره از آدم نمود از قید هستی

□

گریه جانسوز مرا ناله ز دنباله نگر

□

نامسلمان پسری خون دلم خورد چو آب

□

به حق آنک تو جان و جهان جانداری

□

یا منیر البدر قد اوضحت بالبلبال بال

□

داغ عشق تو نهان در دل و جان خواهد ماند

□

نخواهم از جمال عالم آشوبت نقاب افتد

□

سخن را به خواب اندرون دوش گفتم

□

اینت گم گشته دهانی که توراست

□

دل بوی او سحر ز نسیم صبا نشنید

□

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

□

صنما بر همه جهان تو چو خورشید سروری

□

ای با من و پنهان چو دل از دل سلامت می کنم

□

در پیش بیدلان جان، قدری چنان ندارد

□

مدعی چند بود با سگ آن کو مخصوص

□

زو یکی پرسید کای صاحب قبول

□

این سر که به تن دارم مست می ناب اولی

□

شود از باد تا شمشاد گاهی راست گاهی کج

□

بر رخ پر عرق مکش سنبل نیم تاب را

□

بیا بیا که نیابی چو ما دگر یاری

□

جان خراباتی و عمر بهار

□

ای دل و جان عاشقان شیفته‌ی جمال تو

□

از نسیم آن خطم در حیرت از صنع اله

□

یارا بهشت صحبت یاران همدمست

□

تا دل لایعقلم دیوانه شد

□

ز غمزه، چشم تو یک تیر در کمان نگذاشت

□

ای معرا اصل عالی جوهرت از حرص و آز

□

قصر بود روح ما نی تل ویرانه‌ای

□

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم

□

جان به جانان کی رسد جانان کجا و جان کجا

□

کارش یارم از ستم دایم مکدر داشتی

□

چون کشته شدم هزار باره

□

گر جلوه‌گر به عرصه‌ی محشر گذرکنی

□

به گردون می‌رسد فریاد یارب یاربم شب‌ها

□

به گوش جان رهی منهی ای ندا در داد

□

باز این دل سرمستم دیوانه‌ی آن بندست

□

سیدی انی کلیل انت فی زی النهار

□

نوید آمدن یار دلستان مرا

□

عشق کهن به کوی تو می‌آردم هنوز

□

بر من که صبوحی زده‌ام خرقه حرامست

□

بوی زلف یار آمد یارم اینک می‌رسد

□

دل چو در دام عشق منظور است

□

نوش کن جام شراب یک منی

□

ز اول بامداد سرمستی

□

شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش

□

یک گریبان نیست کز بیداد آن مه پاره نیست

□

دوش چون دیدم نهان در روی آتشناک او

□

به سر زلف دلربای منی

□

دوش در میکده با آن صنم قافیه‌دان

□

مرحبا! مرحبا! نسیم صبا

□

ساقیا پیمانه پر کن زانکه صاحب مجلست

□

آن دل که گم شده‌ست هم از جان خویش جوی

□

اندیشه را رها کن اندر دلش مگیر

□

سهل گفتی به ترک جان گفتن

□

کاش مرگم سازد امشب از فغان کردن خلاص

□

طرفه می‌دارند یاران صبر من بر داغ و درد

□

آیینه‌ی تو سیاه رویی است

□

جز حدیث تو من نمی‌دانم

□

گر با توام ز دیدن غیرم گزیر نیست

□

جان خاک آن مهی که خداش است مشتری

□

قدح شکست و شرابم نماند و من مخمور

□

چون درآمد به شهر دوست فقیر

□

فغان که همسفر غیر شد حبیب و برفت

□

می‌روم بر خاک دل پر خون ز تو

□

هنگامی گلست ای به دو رخ چون گل خودروی

□

آشکارا نهان کنم تا چند؟

□

نخست آنکس که شد در بند انکار تو من بودم

□

اگر مرا تو ندانی بپرس از شب تاری

□

جمع تو دیدم پس از این هیچ پریشان نشوم

□

دیده‌ای پاک بین همی باید

□

بهترین طاقی که زیر طاق گردون بسته‌اند

□

امشب به راستی شب ما روز روشنست

□

مرکب لنگ است و راه دور است

□

بی جمال تو، ای جهان افروز

□

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم

□

به من نگر که بجز من به هر کی درنگری

□

گر عاشقی از جان و دل جور و جفای یار کش

□

تا غمت با من آشنایی کرد

□

بس که چشم امشب به چشم عشوه‌سازش داشتم

□

پروانه شبی ز بی قراری

□

چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را

□

مطربا، نغمه‌ی حزین بر دار

□

چراغ روی تو را شمع گشت پروانه

□

دلا گر مرا تو ببینی ندانی

□

باز درآمد طبیب از در رنجور خویش

□

چون بدید این غزل بدین سان خوب

□

بت پرستی را شعار خود کنم تا یار من

□

این باد بهار بوستانست

□

آن را که ز وصل او خبر بود

□

ای دل و جان عاشقان شیفته‌ی لقای تو

□

به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم

□

بستگی این سماع هست ز بیگانه‌ای

□

هین که آمد به سر کوی تو مجنون دگر

□

تا زخوبی دل ز من بربوده‌ای

□

من شیدا چرا از عقل و دین یک باره برگشتم

□

در ده می عشق یک دم ای ساقی

□

چون پرند نیلگون بر روی پوشد مرغزار

□

نه از تو به من رسید بویی

□

شراب تلخ می‌خواهم که مردافکن بود زورش

□

ای خجل از تو شکر و آزادی

□

قضا آمد شنو طبل نفیرش

□

بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد

□

اگر شراب خوری صد جگر کباب شود

□

این خط شریف از آن بنانست

□

هر که را عشق تو سرگردان کرد

□

نقل کن از وبال کفر بدین

□

چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من

□

گر نه شکار غم دلدارمی

□

تو چشم شیخ را دیدن میاموز

□

دلربایی دل ز من ناگه ربودی کاشکی

□

سرلشگر حسن است نگاهی که تو داری

□

جانا بسوخت جان من از آرزوی تو

□

دوش متواریک به وقت سحر

□

ای صبا جلوه ده گلستان را

□

آن مه که صورتش ز مقابل نمی‌رود

□

بغداد همانست که دیدی و شنیدی

□

برای عاشق و دزدست شب فراخ و دراز

□

گر فاش شود عیوب پنهانی ما

□

آن کوست قبله‌ی همه کس قبله‌ی جود رو

□

چه رویست آن که پیش کاروانست

□

چو قفل لعل بر درج گهر زد

□

به نام آنکه هستی نام ازو یافت

□

حکمی که همچو آب روان در دیار اوست

□

تو هر چند صدری شه مجلسی

□

برفتم دی به پیشش سخت پرجوش

□

من دزد دیدم کو برد مال و متاع مردمان

□

به اقبال از سفر چون مرکب آن نازنین آید

□

از من بی خبر چه می‌طلبی

□

دل من همی داد گفتی گوایی

□

سخن گوینده پیر پارسی خوان

□

ناصحا از سر بالین من این پند ببر

□

پذیرفت این دل ز عشقت خرابی

□

هست کسی صافی و زیبانظر

□

سر قدم کردیم و آخر سوی جیحون تاختیم

□

بر هر دلی که بند نهاد از نگاه خود

□

مگر نسیم سحر بوی زلف یار منست

□

قبله‌ی ذرات عالم روی توست

□

مرا چون هاتف دل دید دمساز

□

ز بس که مهر تو با این و آن یقین دارم

□

لاله ستانست از عکس تو هر شوره‌ای

□

تا کی به حبس این جهان من خویش زندانی کنم

□

همیشه من چنین مجنون نبودم

□

بزم کین آرا و در ساغر می بیداد ریز

□

بس نادره جهانی ای جان و زندگانی

□

نگار من آن لعبت سیمتن

□

چو مشگین جعد شب را شانه کردند

□

ز دستت جیب گل پیراهنانرا چاک می‌بینم

□

وقتت خوش ای حبیبی، بشنو بحق یاری

□

من توام تو منی ای دوست مرو از بر خویش

□

منم آن کس که نبینم بزنم فاخته گیرم

□

آن که اشگم از پیش منزل به منزل می‌رود

□

با خردمندی و خوبی پارسا و نیک خوست

□

زهی زیبا جمالی این چه روی است

□

ملک را گرم کرد آن آتش تیز

□

ای سنگ دل ز پرسش روز جزا بترس

□

سیمرغ و کیمیا و مقام قلندری

□

ساقی روحانیان روح شدم خیز خیز

□

رفتم به طبیب جان گفتم که ببین دستم

□

آخر ای سنگ دل از کشتن ما چیست غرض

□

گر علی بود و اگر صدیق بود

□

غافل گذشتی از دل امیدوار من

□

دانی چه گفته‌اند بنی عوف در عرب

□

چو در چوگان زدن آن مه نگون گردد ز پشت زین

□

آنچ دیدی تو ز درد دلم افزود بیا

□

بباید عشق را ای دوست دردک

□

چند قبا بر قد دل دوختم

□

لعل تو رد شکست من زمزمه بس نمی‌کند

□

بتا هلاک شود دوست در محبت دوست

□

آنکه چندین نقش ازو برخاسته است

□

مهین بانو دلش دادی شب و روز

□

فضای کلبه‌ی فقر آن قدر صفا دارد

□

برست جان و دلم از خودی و از هستی

□

به سوی ما نگر چشمی برانداز

□

به خدایی که در ازل بوده‌ست

□

چون به رخ عرق فشان میکشی آستین فرو

□

مصطفا جایی فرود آمد به راه

□

روز و شب چون غافلی از روز و شب

□

خلیلی الهدی انجی و اصلح

□

ما به عهدت خانه‌ی دل از طرب پرداختیم

□

ایا ملتقی العیش کم تبعدی

□

بگردان شراب ای صنم بی‌درنگ

□

ما قحطیان تشنه و بسیارخواره‌ایم

□

زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت

□

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

□

عشق تو به سینه تاختن برد

□

چنین گفت آن سخن گوی کهن زاد

□

مدعی در مجلسم جا می‌دهد پهلوی تو

□

چو مهر عشق سلیمان به هر دو کون تو داری

□

چه دانی تو که در باطن چه شاهی همنشین دارم

□

در عشق سلیمانی من همدم مرغانم

□

خنک آن نسیم بشارتی که ز غایب از نظری رسد

□

دوش از سر بیهوشی و ز غایت خودرایی

□

چو در میناست می، یاقوت رخشان است پنداری

□

ز نزدیکان خود با محرمی چند

□

ای نگاهت آهوان را گرم بازی ساختن

□

ای عشق پرده در که تو در زیر چادری

□

من از اقلیم بالایم سر عالم نمی‌دارم

□

گر بی‌دل و بی‌دستم وز عشق تو پابستم

□

بردوش آن قدر دل من بار غم گرفت

□

کس به چشم در نمی‌آید که گویم مثل اوست

□

تا دوست بر دلم در عالم فراز کرد

□

محمد کافرینش هست خاکش

□

جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا

□

رضیت بما قسم‌الله لی

□

هر شب و هر سحر تو را من به دعا بخواستم

□

آوازه جمالت از جان خود شنیدیم

□

خوش آن شبی که ز رویش نقاب برخیزد

□

نگر تا ای دل بیچاره چونی

□

باغ دیبا رخ پرند سلب

□

سفینه‌ی حکمیات و نظم و نثر لطیف

□

چو عشق کوس سکون از گران عیاری زد

□

غدرالعشق فزلت قدمی

□

دوش چه خورده‌ای بگو ای بت همچو شکرم

□

خوش می گریزی هر طرف از حلقه ما نی مکن

□

شهریار من مرا پابست هجران کرد و رفت

□

خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست

□

تا چشم برندوزی از هرچه در جهان است

□

خداوندیست تدبیر جهان را

□

روزی که گشت بر همه‌ی عالم نماز فرض

□

با شیر رو به شانگی آوردمان دیوانگی

□

تا به کی ای شکر چو تن بی‌دل و جان فغان کنم

□

به گوشه‌ای بروم گوش آن قدح گیرم

□

رو ای صبا بر آن سرو دلستان که تو دانی

□

زهی خاک درت تریاک اعظم

□

آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت

□

سخن به ذکر تو آراستن مراد آنست

□

دیده‌ام مست و سرانداز و غزل خوان برهی

□

خورانمت می جان تا دگر تو غم نخوری

□

ای تو بداده در سحر از کف خویش باده‌ام

□

آن عشرت نو که برگرفتیم

□

کاکل که سر نهاده به طرف جبین تو

□

آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست

□

چون نظر بر روی جانان اوفتاد

□

چو برزد بامدادان خازن چین

□

مفتون چشم کم نگه پر فتنه‌ات شوم

□

جای دگر بوده‌ای زانک تهی روده‌ای

□

ترش رویی و خشمینی چنین شیرین ندیدستم

□

من با تو حدیث بی‌زبان گویم

□

گر بدانی که گرفتار کمندت دل کیست

□

ای هر دهان ز یاد لبت پر عسل شده

□

حلقه‌ی زلف سیاهش بر رخ انور ببین

□

چو سر بر کرد ماه از برج ماهی

□

با او شبی از دیر می‌خواهم خراب آیم برون

□

حکم نو کن که شاه دورانی

□

اگر شد سود و سرمایه چه غمگینی چو من هستم

□

از آن باده ندانم چون فنایم

□

دردا که وصل یار به جز یک نفس نبود

□

ز هر چه هست گزیرست و ناگزیر از دوست

□

آنها که پای در ره تقوی نهاده‌اند

□

یارب کمال عافیتت بر دوام باد

□

ز خانه ماه به ماه آفتاب من بدر آید

□

یا مالک دمة الزمان

□

به حق روی تو که من چنین رویی ندیدستم

□

من پاکباز عشقم تخم غرض نکارم

□

دوش سرگرم از وثاق آن کوکب گیتی فروز

□

ای گرد قمر خطی کشیده

□

مسجد مقام عجب است، می‌خانه جای مستی

□

پیری اندر قبیله‌ی ما بود

□

ای مرا دلبر و دل آرا تو

□

پیکان آسمان که به اسرار ما درند

□

گرم درآ و دم مده باده بیار ای صنم

□

ای گوش من گرفته تویی چشم روشنم

□

تا اختیار خود به رقیب آن نگار داد

□

هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد

□

سرمست به بوستان برآمد

□

تو آن نکرده‌ای از فعل خیر با من و غیر

□

باز سرگشته‌ی مژگان سیهی گردیدم

□

بیا بیا که پشیمان شوی از این دوری

□

ز فرزین بند آن رخ من چه شهماتم چه شهماتم

□

یک دمی خوش چو گلستان کندم

□

دهد اگرچه برون در بی‌شمار صدف

□

ای اشتیاق رویت از چشم خواب برده

□

تا از مژه‌ی دلکش تیری به کمان داری

□

ای چشم و چراغ اهل بینش

□

باز ای دل شورانگیز رو سوی کسی داری

□

شد جادوی حرام و حق از جادوی بری

□

بیا هر کس که می خواهد که تا با وی گرو بندم

□

ای نور افلاک و زمین چشم و چراغ غیب بین

□

دور بر بسترم از هجر تو رنجور انداخت

□

صبحی مبارکست نظر بر جمال دوست

□

ای زلف تو دام و دانه خالت

□

در آن مدت که من در بسته بودم

□

من نه مجنونم که خواهم روی در صحراکنم

□

خیره چرا گشته‌ای خواجه مگر عاشقی

□

بازآمدم بازآمدم از پیش آن یار آمدم

□

گر مرا خار زند آن گل خندان بکشم

□

دل در بدن کباب و مرا دیده تر هنوز

□

چونک آن بدبخت آخر از قضا

□

گشت فراق و وصل تو مرگ و بقای عاشقان

□

نخستین بار گفتش کز کجائی

□

چون تو سروی در جهان ای نازنین اندام نیست

□

هله، رفتیم و گرانی ز جمالت بردیم

□

باز در اسرار روم جانب آن یار روم

□

امروز چنانم که خر از بار ندانم

□

زهی بالا بلندان سر به پیش از اعتدال تو

□

گفتم مگر به خواب ببینم خیال دوست

□

شرح لب لعلت به زبان می‌نتوان داد

□

فرنگیس اولین مرکب روان کرد

□

خبر از رفتن آن سرو روانم مدهید

□

پدید گشت یکی آهوی در این وادی

□

زین دو هزاران من و ما ای عجبا من چه منم

□

نهادم پای در عشق که بر عشاق سر باشم

□

صبر در جور و جفای تو غلط بود غلط

□

نه پای آنکه از کره‌ی خاک بگذرم

□

ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی

□

هر که در بند تو شد بسته‌ی جاوید بماند

□

دارم سری پر از شور از طفل کج کلاهی

□

دوش همه شب دوش همه شب گشتم من بر بام حبیبی

□

هرگز ندانم راندن مستی که افتد بر درم

□

من اگر مستم اگر هشیارم

□

مدعی که آتش اعراض فروزنده‌ی توست

□

بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست

□

ای به وصفت گمشده هرجان که هست

□

فرو زنده شبی روشنتر از روز

□

روزگاری رفت و از ما نامدت یک بار یاد

□

گهی به سینه درآیی گهی ز روح برآیی

□

ای آسمان این چرخ من زان ماه رو آموختم

□

زهی حلاوت پنهان در این خلای شکم

□

یار بیدردی غیر و غم ما می‌داند

□

جهان جمله تویی تو در جهان نه

□

تا خزان تاختن آورد سوی باد شمال

□

به فرح فالی و فیروزمندی

□

گوش کردن سخنان تو غلط بود غلط

□

ز حد چون بگذشتی بیا بگوی که چونی

□

بس جهد می کردم که من آیینه نیکی شوم

□

روز شادی است بیا تا همگان یار شویم

□

دم جاندان آن بت بر سرم با تیغ کین آمد

□

صبح می‌خندد و من گریه کنان از غم دوست

□

هر دل که ز خویشتن فنا گردد

□

خوشا ملکا که ملک زندگانی است

□

حسن را گر ناز او کالای دکان می‌شود

□

ای که تو از عالم ما می‌روی

□

ای پاک رو چون جام جم وز عشق آن مه متهم

□

ایا یاری که در تو ناپدیدم

□

رساند جان به لبم روزگار فرقت تو

□

هم تن مویم از آن میان که نداری

□

ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را

□

چون سلطان جوان شاه جوانبخت

□

در پرده‌ی عشق آهنگ زدای فتنه قانون ساز کن

□

هذا سیدی، هذا سندی

□

هین خیره خیره می نگر اندر رخ صفراییم

□

در عشق قدیم سال خوردیم

□

کو دل که محو نرگس جادو فنت شوم

□

کیست آن لعبت خندان که پری وار برفت

□

این گره کز تو بر دل افتادست

□

خدایا چون گل ما را سرشتی

□

ای هزارت چشم در هر گوشه سرگردان چشم

□

هر روز بامداد درآید یکی پری

□

آمد خیال خوش که من از گلشن یار آمدم

□

سفر کردم به هر شهری دویدم

□

به دست دیده عنان دل فکار مده

□

ترسا بچه‌ای دیدم زنار کمر کرده

□

ای ندیمان شهریار جهان

□

مراکز عشق به ناید شعاری

□

ز بس کز توست زیر بارجان مبتلای من

□

اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری

□

دی بر سرم تاج زری بنهاده است آن دلبرم

□

این شکل که من دارم ای خواجه که را مانم

□

چو نتوانم به مردم قصه آن بی‌وفا گویم

□

آفرین خدای بر جانت

□

تا دل ز کمال تو نشان یافت

□

زمین بوسید شاپور سخندان

□

گفتمش تیر تو خواهد به دل زار نشست

□

چو عشقش برآرد سر از بی‌قراری

□

همه بازان عجب ماندند در آهنگ پروازم

□

به خدا کز غم عشقت نگریزم نگریزم

□

دی باد چو بوی تو ز بزم دگر آورد

□

مرحبا ای هدهد هادی شده

□

ای خامه‌ی مشک افشان چون نامه نگار آیی

□

آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست

□

آخر ای بی‌رحم حال ناتوان خود بپرس

□

تماشا مرو نک تماشا تویی

□

چه کارستان که داری اندر این دل

□

می گریزد از ما و ما قوامش داریم

□

من و ملکی و خریداری مژگان سیهی

□

ای جان خردمندان گوی خم چوگانت

□

هر آن دردی که دلدارم فرستد

□

ندیمی خاص بودش نام شاپور

□

زین نقش‌خانه کی من دیوانه جویمت

□

در غم یار، یار بایستی

□

الحذر از عشق حذر هر کی نشانی بودش

□

گر آخر آمد عشق تو گردد ز اول‌ها فزون

□

گر شود پامال هجر این تن همان گیرم نبود

□

بس کز جگرم خون دگرگونه چکیده است

□

چون به رخ چین سر زلف چلیپا فکنی

□

زهی دارنده اورنگ شاهی

□

برای نیم نگاهی چو عذر خواه تو گردم

□

ای بس فراز و شیب که کردم طلب گری

□

امروز خوش است دل که تو دوش

□

کو خر من کو خر من پار بمرد آن خر من

□

باز ما را جان به استقبال جانان می‌رود

□

بیا که نوبت صلحست و دوستی و عنایت

□

روی در زیر زلف پنهان کرد

□

در آمد باربد چون بلبل مست

□

عقل در میدان عشق آهسته می‌راند فرس

□

خواجه سلام علیک گنج وفا یافتی

□

دارد درویش نوش دیگر

□

نو به نو هر روز باری می کشم

□

به هجر یار که از غیر آن ندارم حظ

□

آن کیست بر آن سپهر اعظم

□

ساقی انجمن شد، شوخ شکر کلامی

□

چون بر شیرین مقرر گشت شاهی

□

روز من زان زلف میدانم سیه خواهد شدن

□

مستی و عاشقانه می‌گویی

□

عیسی روح گرسنه‌ست چو زاغ

□

چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم

□

گه رفتن آن پری رو بوداع ما نیامد

□

سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت

□

چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رواست

□

سبک باش ای نسیم صبح گاهی

□

مراست رشته‌ی جان کاکل معنبر او

□

نیست عجب صف زده پیش سلیمان پری

□

معده را پر کرده‌ای دوش از خمیر و از فطیر

□

بیا کامروز گرد یار گردیم

□

باز آشفته‌ام از خوی تو چندان که مپرس

□

جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی

□

چندانکه جهانست ملک شاه جهان باد

□

چو آمد زلف شب در عطر رسائی

□

صورت به این لطافت سیرت به این نکوئی

□

شبی که دررسد از عشق پیک بیداری

□

گر خورد آن شیر عشقت خون ما را خورده گیر

□

سر برمزن از هستی تا راه نگردد گم

□

رندان که نقد جان به می ناب می‌دهند

□

حدیث عشق به طومار در نمی‌گنجد

□

از قوت مستیم ز هستیم خبر نیست

□

یا اسعد الناس جدا ما سعی قدم

□

نه می‌نهم از دست عشق جام نشاط

□

ای جان، چندان خوبی، نوباوه‌ی یعقوبی

□

نبشتست خدا گرد چهره دلدار

□

خوش سوی ما آ دمی ز آنچ که ما هم خوشیم

□

دلا گذشت شب هجر و یار از سفر آمد

□

خاک کوی توام تو می‌دانی

□

خرم آن عاشق که آشوب دل و دینش تویی

□

یکی شب از شب نوروز خوشتر

□

ای سرو گلندام که داری کمر از مو

□

چو صبحدم خندیدی در بلا بندیدی

□

رفتم آن جا مست و گفتم ای نگار

□

بازآمدم خرامان تا پیش تو بمیرم

□

از باده عیشم بود مستانه به کف جامی

□

هر که می با تو خورد عربده کرد

□

چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آورد

□

چو خسرو دید کان خواری بر او رفت

□

شاهانه رخش راندن آن خردسال بین

□

بیا بیا که تو از نادرات ایامی

□

پرده خوش آن بود کز پس آن پرده دار

□

ای خواجه بفرما به کی مانم به کی مانم

□

طبیب من ز هجر خود مرارنجور می‌دارد

□

ذره‌ای نادیده گنج روی تو

□

تابش صبح بناگوشش ببین

□

نشسته شاه روزی نیم هشیار

□

من منفعل که پیشت دو جهان گناه دارم

□

خشم مرو خواجه! پشیمان شوی

□

تیز دوم تیز دوم تا به سواران برسم

□

ساقیا عربده کردیم که در جنگ شویم

□

بریدی از من آن پیوند با بدخواه هم کردی

□

آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد

□

عزم آن دارم که امشب نیم مست

□

چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ

□

به وجود پاکت شه من ز بدان گزندی نرسد

□

ترکبن طبقا عن طبق مولائی

□

ای جهان را دلگشا اقبال عشق

□

گه چرخ زنان همچون فلکم

□

آن شوخ جانان آشنا سوزد دل بیگانه هم

□

عشق را گر سری پدیدستی

□

شبی گذاشته‌ام دوش خوش به روی نگار

□

لحا الله بعض الناس یأتی جهالة

□

با خط آن سلطان خوبان را جمالی دیگر است

□

اگر تو همره بلبل ز بهر گلزاری

□

شنو پندی ز من ای یار خوش کیش

□

سفر کردم به هر شهری دویدم

□

من بی‌تو ندارم از چمن حظ

□

هر کسی را نتوان گفت که صاحب نظرست

□

ای دلشده دلربای من کیست

□

کلید رای فتح آمد پدید است

□

چنان مکن که مرا هم نفس به آه کنی

□

آه که چه شیرین بتیست در تتق زرکشی

□

ببین دلی که نگردد ز جان سپاری سیر

□

ساقی ز پی عشق روان است روانم

□

سروی از یزد گذر کرد به کاشانه‌ی ما

□

تا در سر زلف تاب بینی

□

ای زینهارخوار بدین روزگار

□

چو پیر سبز پوش آسمانی

□

زندگانی بی غم عشق بتان یکدم مباد

□

قالت الکأس ارفعونی کم تحبسونی

□

ای شب خوش رو که تویی مهتر و سالار حبش

□

در فروبند که ما عاشق این میکده‌ایم

□

سیه چشمی که شادم داشت گاهی از نگاه خود

□

زنده شود هر که پیش دوست بمیرد

□

بی لعل لبت وصف شکر می‌نتوان کرد

□

مثل وقوفک عندالله فی ملاء

□

دادم از دست برون دامن دلبر به عبث

□

ای دل ز بامداد تو بر حال دیگری

□

یا بدیع الحسن قد اوضحت بالبلبال بال

□

در مجلس آن رستم در عربده بنشستم

□

با من از ابنای عالم دلبری مانده است و بس

□

دوش درآمد ز درم صبحگاه

□

به که باشم بی قرار از زلف یار خویشتن

□

چهارم روز مجلس تازه کردند

□

یک دم ای سرو ز غمهای تو آزاد که بود

□

نگارا، چرا قول دشمن شنیدی؟!

□

نه آن بی‌بهره دلدارم که از دلدار بگریزم

□

ما عاشق و بی‌دل و فقیریم

□

تا به کی جان کسی دل بری از هیچ کسان

□

کدام چاره سگالم که با تو درگیرد

□

عشق تو مست جاودانم کرد

□

چو شیرین را ز قصر آورد شاپور

□

نکشد ناز مسیح آن که تو جانش باشی

□

ز بامداد درآورد دلبرم جامی

□

مباد با کس دیگر ثنا و دشنامش

□

من اشتر مست شهریارم

□

هر که دیدم چونی از غم به فغانست که تو

□

ای درس عشقت هر شبم تا روز تکرار آمده

□

نرگس بیمار تو گشته پرستار من

□

قضا را از قضا یک روز شادان

□

جز من آن کس که به وصل تو نشد شاد که بود

□

ای صنم گلزاری چند مرا آزاری

□

جانا بیار باده که ایام می‌رود

□

عشق تو آورد قدح پر ز بلای دل من

□

بر سر کوی تو هرگاه که پیدا گشتم

□

شورش بلبلان سحر باشد

□

دلی کز عشق جانان دردمند است

□

چو خسرو دور شد زان چشمه آب

□

زلفش مرا به کوشش خود می‌کشد به بند

□

آنکه چون ابر خواند کف ترا

□

از چشم پرخمارت دل را قرار ماند

□

گر تو کنی روی ترش زحمت از این جا ببرم

□

اقبال ظفر پیوند در کار جهانبانی

□

سر برهنه کرده‌ام به سودایی

□

آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره

□

چو بر زد بامدادن بور گلرنگ

□

به من حیفست شمشیر سیاست‌دار عبرت هم

□

زان باده‌ی صوفی بود از جام، مجرد

□

بگو به گوش کسانی که نور چشم منند

□

امروز خوشم با تو جان تو و فردا هم

□

نقد غمت که حاصل دنیا و دین ماست

□

شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد

□

دل درد تو یادگار دارد

□

نظر که با همه داری به چشم بخشایش

□

چون طلوع آن آفتاب از مطلع اقبال کرد

□

کسی کو را بود خلق خدایی

□

شهر پر شد لولیان عقل دزد

□

به پیش باد تو ما همچو گردیم

□

دلم از غمش چه گویم که ره نفس ندارد

□

جانا دلم ببردی و جانم بسوختی

□

سوختی جانم چه می‌سازی مرا

□

شباهنگام کاین عنقای فرتوت

□

گرچه در دیده‌ی‌تر جای تو نتوان کردن

□

هرگز ندانستم که مه آید به صورت بر زمین

□

ساقیان سرمست در کار آمدند

□

این چه کژطبعی بود که صد هزاران غم خوریم

□

گرچه قرب درگهت حدمن مهجور نیست

□

تا حال منت خبر نباشد

□

دست در دامن جان خواهم زد

□

چو طالع موکب دولت روان کرد

□

سالها از پی وصل تو دویدم به عبث

□

حرام گشت از این پس فغان و غمخواری

□

ز رویت دسته گل می‌توان کرد

□

مرا چون کم فرستی غم حزین و تنگ دل باشم

□

اول منزل عشقست بیابان فنا

□

دوش آمد زلف تاب داده

□

بشنو ای تازه غزال این غزل تازه‌ی شاه

□

شفاعت کرد روزی شه به شاپور

□

زلف معنبر برفشان گو جان ما بر باد شو

□

آه که دلم برد غمزه‌های نگاری

□

چو عشق را هوس بوسه و کنار بود

□

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم

□

چو می‌نماید، که هست با من، جفا و جورت، ز روی یاری

□

چه کسی که هیچ کس را به تو بر نظر نباشد

□

بیچاره دلم در سر آن زلف به خم شد

□

چو شد پرداخته فرهاد را چنگ

□

آن پری بگذشت و سوی ما نگاهی هم نکرد

□

گر مه و گز زهره و گر فرقدی

□

بار دیگر یار ما هنباز کرد

□

خوشی خوشی تو ولی من هزار چندانم

□

ساربان بر ناقه می‌بندد به سرعت محملی

□

دلا گذر کن ازین خاکدان مردم خوار

□

ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا

□

چو شد معلوم کز حکم الهی

□

ای پری راه دیار آن پری پیکر بپرس

□

یا ساقیةالمدام هاتی

□

مکن یار مکن یار مرو ای مه عیار

□

نی سیم و نه زر نه مال خواهیم

□

داغ بر دست خود آن شوخ چو در صحبت سوخت

□

آن به که نظر باشد و گفتار نباشد

□

اگر ز پیش جمالت نقاب برخیزد

□

خبر داری که سیاحان افلاک

□

مهر بیگانگی آغاز تو را بنده شوم

□

روی من از روی تو دارد صد روشنی

□

یکی لحظه از او دوری نباید

□

اگر زمین و فلک را پر از سلام کنیم

□

بس که چون باران نیسان ای سحاب خوش مطر

□

به وادییی که درو گوی راه سر بینی

□

با رقیب آمدی به محفل من

□

چو بدر از جیب گردون سر برآورد

□

عاشقان نرد محبت چو به دلبر بازند

□

نشانت کی جوید که تو بی‌نشانی

□

ساقی برخیز کان مه آمد

□

نیم ز کار تو فارغ همیشه در کارم

□

افکن گذر به کلبه ما تا بهم رسد

□

دوشم آن سنگ دل پریشان داشت

□

جهان از باد نوروزی جوان شد

□

چنین در دفتر آورد آن سخن‌سنج

□

سخن کز حال خود گویم ز حرفم بوی درد آید

□

من آن نیم که تو دیدی چو بینیم نشناسی

□

هر کی از حلقه ما جای دگر بگریزد

□

از شهنشه شمس دین من ساغری را یافتم

□

کو اجل تا من نقاب تن ز جان خود کشم

□

مکن مدار برای من ای پسر روز

□

زلف مشکین تو زان عارض تابنده چو ماه

□

ملک عزم تماشا کرد روزی

□

در شکار امروز صید آهوان او که بود

□

طواف کعبه دل کن اگر دلی داری

□

آه که بار دگر آتش در من فتاد

□

گر از غم عشق عار داریم

□

دارم از طبع ستم خیز تو حظی و چه حظ

□

اول دفتر به نام ایزد دانا

□

جان در مقام عشق به جانان نمی‌رسد

□

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست

□

مرا حرص نگه هردم به رغبت می‌برد جائی

□

ای بانگ و صلای آن جهانی

□

آن خواجه خوش لقا چه دارد

□

می شناسد پرده جان آن صنم

□

زخم او یکبارگی امروز بر جان می‌رسد

□

ای شکر با لب تو شیرین نه

□

وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی

□

به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود

□

حرف در مجلس نگویم جز به هم زانوی او

□

طیب‌الله عیشکم، لا اوحش‌الله من ابی

□

شب شد و هنگام خلوتگاه شد

□

اه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم

□

آن قدر شوق گل روی تو دارم که مپرس

□

این بوی روح پرور از آن خوی دلبرست

□

اگر تو عاشقی معشوق دور است

□

چو شیرین در مداین مهد بگشاد

□

چو گریم بی تو اشگم از بن مژگان فرو ریزد

□

هله خیزید که تا خویش ز خود دور کنیم

□

شرح دهم من که شب از چه سیه دل بود

□

من اگر پرغم اگر شادانم

□

زهی طغیان حسنت بر شکیب کار من باعث

□

کجایی ای دل و جانم مگر که در دل و جانی

□

دانی که چیست رشته‌ی عمر دراز من

□

شبی از جمله شبهای بهاری

□

به سینه داغ نهانی که داشتم ز تو دارم

□

ای قد و بالای تو حسرت سرو بلند

□

نام آن کس بر که مرده از جمالش زنده شد

□

هله رفتیم و گرانی ز جمالت بردیم

□

گنج وصل او به چون من بی‌وفائی حیف بود

□

وه که گر من بازبینم روی یار خویش را

□

حسن تو رونق جهان بشکست

□

چو دهقان دانه در گل پاک ریزد

□

مرا صید افکنی زد زخم و بند افند در گردن

□

مسلم آمد یار مرا دل افروزی

□

همه خفتند و من دلشده را خواب نبرد

□

بزن آن پرده دوشین که من امروز خموشم

□

پیش او نیک و بد عاشق اگر ظاهر شود

□

گر یک شکر از لعلت در کار کنی حالی

□

فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر

□

یارب تو هر چه بهتر و نیکوترش بده

□

شبی کان سرو سیم اندام را درخواب می‌دیدم

□

هر روز بامداد طلبکار ما تویی

□

دل من کار تو دارد گل و گلنار تو دارد

□

بدار دست ز ریشم که باده‌ای خوردم

□

زهی ز سلطنتت روزگار منت دار

□

ای قوم ازین سرای حوادث گذر کنید

□

ای آفتاب طفلی در سایه‌ی جمالت

□

گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای

□

آن که بود از تو به یک حرف زبانی قانع

□

شاها بکش قطار که شهوار می‌کشی

□

بیا ای زیرک و بر گول می‌خند

□

زان می که ز بوی او شوریده و سرمستم

□

دی ز شوخی بر من آن توسن دوانیدن چه بود

□

ای جلوه‌گر عالم، طاوس جمال تو

□

گر تو زان تنگ شکر خنده مکرر نکنی

□

برآمد ناگه مرغ فسون ساز

□

دور از تو بر روی بتان چون چشم پرخون افکنم

□

درهم شکن چو شیشه خود را، چو مست جامی

□

بانگ زدم من که دل مست کجا می‌رود

□

من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم

□

رسید نغمه ای از باده‌نوشی تو به گوشم

□

گر شاخ بدسگال آرایش بستان شود

□

لعلت از شهد و شکر نیکوتر است

□

الا گر بختمند و هوشیاری

□

ز اشک سرخ برای نزول جانانی

□

چه باک دارد عاشق ز ننگ و بدنامی

□

ای آن که از عزیزی در دیده جات کردند

□

از شهر تو رفتیم تو را سیر ندیدیم

□

اگر لطفت ز پای اشک و آهم شعله برگیرد

□

تورا گر نیست با من هیچ کاری

□

از پی تهنیت روز نو آمد بر شاه

□

خداوند در توفیق بگشای

□

خوش آن که هم زبان به تو شیرین بیان شوم

□

تو عاشقی چه کسی از کجا رسیدستی

□

جامه سیه کرد کفر نور محمد رسید

□

بیخود شده‌ام لیکن بیخودتر از این خواهم

□

چراغی آمد و بر آفتاب پهلو زد

□

جنگ از طرف دوست دل آزار نباشد

□

هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد

□

چنین گوید جهان دیده سخنگوی

□

ای جمالت قبله‌ی جان ابرویت محراب دل

□

سلمک الله نیست مثل تو یاری

□

وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد

□

ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم

□

شهریارا صاحبا رفتی خدا یار تو باد

□

ترسا بچه‌ایم افکند از زهد به ترسایی

□

غم نادیدن آن ماه دیدار

□

فلک چون کار سازیها نماید

□

خوش آن ساعت که خندان پیشت ای سیمین بدن میرم

□

رو، مسلم تراست بی‌کاری

□

ز خاک من اگر گندم برآید

□

تو خود دانی که من بی‌تو عدم باشم عدم باشم

□

یارب آن مه را که خواهم زد قضا در کوی او

□

ده برادر قحطشان کرده نفور

□

دل دست به کافری بر آورد

□

پری پیکر نگار پرنیان پوش

□

درختان تا شوند از باد گاهی راست گاهی کج

□

هر نفسی از درون دلبر روحانیی

□

بر آستانه اسرار آسمان نرسد

□

من خوشم از گفت خسان وز لب و لنج ترشان

□

دی به شیرین عشوه هر دم سوی من دیدن چه بود

□

کرد شاگردی سال از اوستاد

□

به جان تو که نیارم تمام کرد نگاه

□

چو دل در مهر شیرین بست فرهاد

□

چون باز خواهد کز طلب جوینده را دور افکند

□

رها کن ناز، تا تنها نمانی

□

مرگ ما هست عروسی ابد

□

شب دوشینه ما بیدار بودیم

□

ز کج بینی به زلفت نسبت چین ختن کردم

□

چون شد آن حلاج بر دار آن زمان

□

بیا که قبله‌ی ما گوشه‌ی خرابات است

□

یکی محرم ز نزدیکان درگاه

□

خموشیت گره افکند در دل همه کس

□

عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و مرجانی

□

آن کس که ز جان خود نترسد

□

پیش چنین جمال جان بخش چون نمیرم

□

گدایان را بود از آستانها پاسبان مانع

□

ای هم‌نفسان تا اجل آمد به سر من

□

یکی گوهری چون گل بوستانی

□

چو روزی چند شاه آنجا طرب کرد

□

از سر کوی تو با صدگونه سودا می‌روم

□

یا ساقی اسقنی براح

□

مطربم سرمست شد انگشت بر رق می‌زند

□

صبح است و صبوح است بر این بام برآییم

□

خط ز رخت سر کشید سرکشی ای گل بس است

□

خواجه‌ای می‌گفت در وقت نماز

□

در عشق قرار بی‌قراری است

□

دوم موبد به قصری کرد مانند

□

چون برفروزد آینه زان آفتاب رو

□

چند دویدم سوی افندی

□

جهان را بدیدم وفایی ندارد

□

از اصل چو حورزاد باشیم

□

مرا خیال تو شبها به خواب نگذارد

□

گاهیم به لطف می نوازی

□

گل بخندید و باغ شد پدرام

□

سخن چون شد به معصومان حوالت

□

چون شدم صیدت به گیسوی خودت دربند کن

□

زندگانی مجلس سامی

□

اگر عالم همه پرخار باشد

□

این کیست این این کیست این هذا جنون العاشقین

□

من که از ادعیه خوانان دگر ممتازم

□

در بر شیخی سگی می‌شد پلید

□

دست با تو در کمر خواهیم کرد

□

خداوندی که خلاق‌الوجود است

□

حسن روزافزون او ترسم جهان برهم زند

□

آن لحظه کفتاب و چراغ جهان شوی

□

سخن که خیزد از جان ز جان حجاب کند

□

منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادم

□

زد به درونم آتش تنگ قبا سواری

□

ای یک کرشمه‌ی تو صد خون حلال کرده

□

به من بازگرد ای چو جان و جوانی

□

سعادت چون گلی پرورد خواهد

□

ای شربت جفای تو هم تلخ و هم لذیذ

□

به جان تو ای طایی که سوی ما بازآیی

□

یک خانه پر ز مستان مستان نو رسیدند

□

اگر عشقت به جای جان ندارم

□

اغیار را به صحبت جانان چه احتیاج

□

خونیی را کشت شاهی در عقاب

□

هر که درین دیرخانه مرد یگانه است

□

دلا از روشنی شمعی برافروز

□

عجب که دولت من بی‌بقائی نکند

□

حد و اندازه ندارد نالها و آه را

□

مها به دل نظری کن که دل تو را دارد

□

در فروبند که ما عاشق این انجمنیم

□

تا کی کشی به بی گنهان از عتاب تیغ

□

ای مرقع پوش در خمار شو

□

خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی

□

چهارم مرد موبد گفت کاین راز

□

ای زیر مشق سر خط حسن تو افتاب

□

نهان شدند معانی ز یار بی‌معنی

□

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد

□

عاشقی بر من پریشانت کنم

□

ای شمع بتان تا کی بر گرد درت گردم

□

صوفیی می‌رفت چون بی‌حاصلی

□

دل کمال از لعل میگون تو یافت

□

ملک بار دگر گفت از دل افروز

□

ز مهیست داغ بر دل که ندیده‌ام هنوزش

□

ای که ازین تنگ قفص می‌پری

□

چندان حلاوت و مزه و مستی و گشاد

□

آینه‌ای بزدایم از جهت منظر من

□

گل چهره‌ای که مرغ دلم صید دام اوست

□

ای راه تو بحر بی کرانه

□

بوسه‌ای از دوست ببردم به نرد

□

ای شاه سوار ملک هستی

□

گرچه ناچار از درت ای سرو رعنا می‌روم

□

مه طلعتی و شهره قبایی بدیده‌ای

□

بر سر آتش تو سوختم و دود نکرد

□

من و تو دوش شب بیدار بودیم

□

رفتی و رفت بی‌رخت از دیده روشنی

□

دیده‌ی آن عنکبوت بی‌قرار

□

در دلم تا برق عشق او بجست

□

دگر ره گفت اگر جان هست حاصل

□

دل خود رای مرا برده گل خودروئی

□

ای نای خوش نوای که دلدار و دلخوشی

□

نماز شام چو خورشید در غروب آید

□

بستان قدح از دستم ای مست که من مستم

□

لب پر سوال بر سر راهی نشسته‌ام

□

در کنج اعتکاف دلی بردبار کو

□

ای دوستی نموده و پیوسته دشمنی

□

در اندیش ای حکیم از کار ایام

□

کنم چو شرح غم او سواد بر کاغذ

□

ز صبحگاه فتادم به دست سرمستی

□

قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند

□

من از این خانه به در می نروم

□

یک دلان خوش دلی از فتح سلطان یافتند

□

بود آن دیوانه دل برخاسته

□

عاشقی و بی نوایی کار ماست

□

نکیسا چون زد این افسانه بر ساز

□

یک جهان شوخی به یک عالم حیا آمیختند

□

اگر چه لطیفی و زیبالقایی

□

میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

□

خوش بنوشم تو اگر زهر نهی در جامم

□

محل گرمی جولان بزیر سرو بلندش

□

زهی از عرش اعلی بر گذشته

□

ای جهانی ز تو به آزادی

□

چو خسرو دید کان معشوق طناز

□

ای پارسای کعبه رو عزم سر آن کو مکن

□

به اهل پرده اسرارها ببر خبری

□

تویی نقشی که جان‌ها برنتابد

□

ما شاخ گلیم نی گیاهیم

□

زین بیشتر رکاب ستم سر گران مدار

□

آن یکی دانم ز بی‌خویشی خویش

□

چه رخساره که از بدر منیر است

□

به خدمت شمسه خوبان خلخ

□

تو کشیده تیغ و مرا هوس که ز قید جان برهانیم

□

اسفا لقلبی یوما هجرالحبیب داری

□

مادر عشق طفل عاشق را

□

جانم به فدا بادا آن را که نمی‌گویم

□

رخش شمعی است دود آن کمند عنبر آلودش

□

ای دل و جان کاملان، گم شده در کمال تو

□

ز باغ ای باغبان ما را همی بوی بهار آید

□

جهان خسرو که تا گردون کمر بست

□

آمد از مجلس برون در سر هوای سیر باغ

□

هر روز بگه ز در درآیی

□

گر نخسپی شبکی جان چه شود

□

بیا ای آنک بردی تو قرارم

□

آهوی چشم بتان چشم تو را نخجیر است

□

پاسبانی بود عاشق گشت زار

□

دل خون شد از توام خبر نیست

□

شباهنگام کاهوی ختن گرد

□

باز بر من نظر افکنده شکار اندازی

□

فرست باده‌ی جان را به رسم دلداری

□

دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد

□

ای جان لطیف و ای جهانم

□

دل مایل تو شد که سیه رو چو دیده باد

□

ماییم ز عالم معالی

□

گر سیر نشد تو را دل از ما

□

شبی رخ تافته زین دیر فانی

□

چون من به در هجر ز بیداد تو رفتم

□

رسید ترکم با چهره‌های گل وردی

□

چندان حلاوت و مزه و مستی و گشاد

□

ما آفت جان عاشقانیم

□

گلخنیان تو را نیست به بزم احتیاج

□

گفت مردی مرد را از اهل راز

□

این چه سوداست کز تو در سر ماست

□

خبر ده کاولین جنبش چه چیز است

□

شبی که بر دلم آن ماه پاره می‌گذرد

□

ای دل چون آهنت بوده چو آیینه‌ای

□

ز اول روز که مخموری مستان باشد

□

گهی در گیرم و گه بام گیرم

□

بر رخ به قصد دل منه زلف دو تا را بیش ازین

□

ترسا بچه‌ای دیشب در غایت ترسایی

□

گفتم اندر محنت و خواری مرا

□

سراینده چنین افکند بنیاد

□

ای به من صدق و صفای تو دروغ

□

یا ملک المبعث والمحشر

□

خلق می‌جنبند مانا روز شد

□

بار دگر جانب یار آمدیم

□

افکنده ره به کلبه‌ی درویش خاکسار

□

مادری بر خاک دختر می‌گریست

□

چون لعل توام هزار جان داد

□

ای نام تو بهترین سرآغاز

□

تائبم از می به دور نرگس غماز او

□

باده ده، ای ساقی هر متقی

□

ای اهل صبوح در چه کارید

□

ما زنده به نور کبریاییم

□

توسن حسن کرده زین طفل غیور سرکشی

□

صعوه آمد دل ضعیف و تن نزار

□

بار دگر شور آورید این پیر درد آشام را

□

چو خسرو نامه شیرین فرو خواند

□

ای زهر خنده‌ی تو چو شهد و شکر لذیذ

□

کدیه‌ی می‌کنم سبک بشنو

□

از دل رفته نشان می‌آید

□

من آنم کز خیالاتش تراشنده وثن باشم

□

آمد ز خانه بیرون در بر قبای زرکش

□

غافلی شد پیش آن صاحب چله

□

طریق عشق جانا بی بلا نیست

□

دگر باره جهاندار از سر مهر

□

تو را بسوی رقیبان گذار بسیار است

□

اندر میان جمع چه جان است آن یکی

□

به حرم به خود کشید و مرا آشنا ببرد

□

ای چرخ عیب جویم وی سقف پرستیزم

□

ز آب دو دیده گل کنم خاک در سرای او

□

بر گذر ای دل غافل که جهان برگذر است

□

چون شدستی ز من جدا صنما

□

مبارک روزی از خوش روزگاران

□

وصل کو تا بی‌نیاز از وصل آن دلبر شوم

□

ای سیرگشته از ما ما سخت مشتهی

□

مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند

□

به حق آنک بخواندی مرا ز گوشه بام

□

آینه بردار و حسن جان فزای خویش بین

□

بود اندر مصر شاهی نامدار

□

چون باد صبا سوی چمن تاختن آورد

□

شبی تاریک نور از ماه برده

□

به گوشم مژده‌ی وصل از در و دیوار می‌آید

□

بلندتر شده‌ست آفتاب انسانی

□

در دلم چون غمت ای سرو روان برخیزد

□

با روی تو ز سبزه و گلزار فارغیم

□

ملامت گو که گاهی همچو ماه از روزنت بیند

□

ای دل به میان جان فرو شو

□

در دلم افتاد آتش ساقیا

□

چنین گفت آن سخن پرداز شبخیز

□

چون متاع دو جهان را به خرد سنجیدم

□

میان تیرگی خواب و نور بیداری

□

نگفتمت مرو آن جا که مبتلات کنند

□

گر تو بنمی خسپی بنشین تو که من خفتم

□

ز خواب دیده گشاد وز رخ نقاب کشید

□

دیده باشی کان حکیم بی خرد

□

تا عشق تودر میان جان است

□

دگر ره گفت کز دور فلک خیز

□

گر به دردم نرسد آن بت غافل چه علاج

□

خوشدلم از یار همچنانک تو دیدی

□

ای آنک پیش حسنت حوری قدم دو آید

□

خلقان همه نیکند جز این تن که گزیدیم

□

بر دل فکنده پرتو نادیده آفتابی

□

ز سگان کویت ای جان که دهد مرا نشانی

□

چه شاهدی است که با ماست در میان امشب

□

دگر ره لعبت طاوس پیکر

□

ای ابرویت به وقت اشارت زبان حسن

□

اگر تو یار نداری چرا طلب نکنی

□

از سوی دل لشکر جان آمدند

□

بیا کامروز شه را ما شکاریم

□

نیست پیوند گسل مرغ دل شیدائی

□

خسروی کافاق در فرمانش بود

□

فرو رفتم به دریایی که نه پای و نه سر دارد

□

چو خسرو دید کان یار گرامی

□

از عاشقان حوالی آن خانه پر شده است

□

خواهیم یارا کامشب نخسپی

□

دلی دارم که گرد غم نگردد

□

چون بدیدم صبح رویت در زمان برخیستم

□

نمی‌دانم ز خود افتادگان داری خبر یا نه

□

اگر به مدت جاوید ذره‌های جهان

□

اندر آمد به باغ باد خزان

□

دگر ره گفت کای دریای دربار

□

گر بر من آرمیده سمندش گذر کند

□

هله درده می بگزیده که مهمان توم

□

آن جا که چو تو نگار باشد

□

عقل گوید که من او را به زبان بفریبم

□

به هجران کرده بودم خو که ناگه روی او دیدم

□

بی‌خودی می‌گفت در پیش خدای

□

گر نکوییت بیشتر گردد

□

تو کز عبرت بدین افسانه مانی

□

زان آستان که قبله‌ی ارباب دولت است

□

بلبل سرمست برای خدا

□

از بهر چه در غم و زحیرید

□

بار دگر از راه سوی چاه رسیدیم

□

از سپاه حسن آخر یک سوار آمد برون

□

دلا در راه حق گیر آشنایی

□

زهی ماه در مهر سرو بلندت

□

چو عالم بر زد آن زرین علم را

□

ای همچو آهوان دلم دم شکار تو

□

جان جانی و جان صد جانی

□

ننگ عالم شدن از بهر تو ننگی نبود

□

مخمورم پرخواره اندازه نمی‌دانم

□

ازین لیلی و شانم خاطر ناشاد نگشاید

□

چون زلیخا حشمت واعزاز داشت

□

گر پرده ز خورشید جمال تو برافتد

□

نکیسا چون زد این طیاره بر چنگ

□

ز بس که نور ز حسن تو در جهان بدود

□

هم روت خوش هم خوت خوش هم پیچ زلف و هم قفا

□

دل با دل دوست در حنین باشد

□

ز یکی پسته دهانی صنمی بسته دهانم

□

تنی زلال‌وش آن سرو گل قبا دارد

□

جانم ز سر کون به سودا در اوفتاد

□

دم مزن گر همدمی می‌بایدت

□

جهان سالار خسرو هر زمانی

□

سبکجولان سمندی کان پری در زیر ران دارد

□

به هر دلی که درآیی چو عشق بنشینی

□

چون مرا جمعی خریدار آمدند

□

دم به دم از ره دل پیک خیالش رسدم

□

ز لاله‌زار مرا بی‌جمال دل نواز چه فیض

□

کرده بود آن مرد بسیاری گناه

□

ای بی نشان محض نشان از که جویمت

□

چو داد اندیشه جادو دماغم

□

باز علم زد ز بیابان عشق

□

ای یار گرم دار، و دلارام گرم دار

□

کی باشد کاین قفص چمن گردد

□

گفته‌ای من یار دیگر می کنم

□

رفتی جهان پناها اقبال رهبرت باد

□

اگر از نسیم زلفت اثری به جان فرستی

□

بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌بایدت

□

چو خسرو تخته حکمت در آموخت

□

زهی ز تو دل ناوک سزای من مجروح

□

ایا مربی جان از صداع جان چونی

□

گر تو را بخت یار خواهد بود

□

ساقی چو شه من بد بیش از دگران خوردم

□

بس که ماندیم به زنجیر جنون پیر شدیم

□

زین سخن مرغان وادی سر به سر

□

از می عشق نیستی هر که خروش می‌زند

□

چو بر زد باربد زین سان نوائی

□

بعد مرگ من نکرد آن مه تاسف برطرف

□

عزیزی و کریم و لطف داری

□

سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد

□

آمدستیم تا چنان گردیم

□

باز برخاسته از دشت بلا گرد سپاه

□

کی باشد ازین نشیب نمناک

□

تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت

□

نکیسا بر طریقی کان صنم خواست

□

سرگرمی کو تا نهم از کنج عزلت پا برون

□

اگر سوزد درون تو چو عود خام، ای ساقی

□

پنج در چه فایده چون هجر را شش تو کند

□

ما عاشق و سرگشته و شیدای دمشقیم

□

به مرگ کوه کن کزوی المها یاد می‌آید

□

راه بینی وقت پیچاپیچ مرگ

□

پیشگاه عشق را پیشان که یافت

□

به آیین جهانداران یکی روز

□

امشب اندر بزم آن پرهیز فرما پادشاه

□

بجه بجه ز جهان تا شه جهان باشی

□

جز لطف و جز حلاوت خود از شکر چه آید

□

آری ستیزه می کن تا من همی‌ستیزم

□

قضا از آسمان هرگه در بیداد بگشاید

□

هر روز ز دلتنگی جایی دگرم بینی

□

دولت عاشقان هوای تو است

□

بزرگ امید چون گلبرگ بشکفت

□

از اشگ گرم چشم ترم کان آتش است

□

ای ساقیان مشفق سودا فزود سودا

□

خنک آن کس که چو ما شد همه تسلیم و رضا شد

□

امروز نیم ملول شادم

□

مهی که زینت حسنست گرمی خویش

□

بعد ازین وادی عشق آید پدید

□

هر دیده که بر تو یک نظر داشت

□

دگر ره باز پرسیدش که جانها

□

در سیر چمن دیدم سرو چمن آرائی

□

تو آسمان منی من زمین به حیرانی

□

سفره کهنه کجا درخور نان تو بود

□

من اگر پرغم اگر خندانم

□

ساز خروش کرده دل ناز پرورم

□

من کیم اندر جهان سرگشته‌ای

□

دلبرم در حسن طاق افتاده است

□

ملک چون دید ناز آن نیازی

□

ای گل خود رو چه بد کردم که خوارم ساختی

□

اگر تو مست شرابی چرا حشر نکنی

□

آن شعله نور می‌خرامد

□

ما سر و پنجه و قوت نه از این جان داریم

□

بیا ای عشق تمکین مرا از گرد ره بشکن

□

وقت مردن بوعلی رودبار

□

پی آن گیر کاین ره پیش بردست

□

به نزهت بود روزی با دل‌افروز

□

آن پری را گوهر عصمت ز کف شد حیف حیف

□

ای درد دهنده‌ام دوا ده

□

جان من و جان تو بود یکی ز اتحاد

□

بت بی‌نقش و نگارم جز تو یار ندارم

□

چو تیر غمزه افکندی به جان ناتوان آمد

□

حقه‌ی زر داشت مردی بی‌خبر

□

پیچان درختی نام او نارون

□

ز راه پاسخ آن ماه قصب پوش

□

به جائی امن آرامیده مرغی داشت ماوایی

□

حدی نداری در خوش لقایی

□

هر سینه که سیمبر ندارد

□

دگربار دگربار ز زنجیر بجستم

□

پیشت از سهوی که کردم ای خدیو کامکار

□

داد از خود پیرتر کستان خبر

□

درد من از عشق تو درمان نبرد

□

دگر باره بگفتش کای خردمند

□

دانم اگر از دلبری قانع به جانی ای پسر

□

یار در آخرزمان کرد طرب سازیی

□

خنک جانی که او یاری پسندد

□

بویی همی‌آید مرا مانا که باشد یار من

□

به بزم او حریفان را ز مستی دست و پا بوسم

□

ای ز سودای تو دل شیدا شده

□

با کاروان حله برفتم ز سیستان

□

سوم موبد چنان زد داستانی

□

زین گونه چو در مشق جنون حلقه چو نونم

□

گر من ز دست بازی هر غم پژولمی

□

یار مرا عارض و عذار نه این بود

□

من جز احد صمد نخواهم

□

دور از تو خاک ره ز جنون می‌کنم به سر

□

عاشقی روزی مگر خون می‌گریست

□

پیر ما وقت سحر بیدار شد

□

یکی گفتا بدان ماند که در خواب

□

دوش گفتند سخنها ز زبان تو صریح

□

از پگه ای یار زان عقار سمایی

□

شاخ گلی باغ ز تو سبز و شاد

□

ما صحبت همدگر گزینیم

□

هر خون که از درون ز دل مبتلا چکد

□

دوش سرمست به وقت سحری

□

چون بسیج راه کردم سوی بست از سیستان

□

دگرباره به پرسیدش جهاندار

□

صد سال ز من دارد اگر هجر نهانش

□

ای ساقیی که آن می احمر گرفته‌ای

□

دوست همان به که بلاکش بود

□

بیا تا عاشقی از سر بگیریم

□

زهی به دور تو آئین دلبران منسوخ

□

یک شبی محمود دل پر تاب شد

□

در ره عشاق نام و ننگ نیست

□

دگر ره گفت کاجرام کواکب

□

همنشین امشب اگر آن بت چنین خواهد بود

□

نامه رسید زان جهان بهر مراجعت برم

□

ای مطرب جان چو دف به دست آمد

□

قصد جفاها نکنی ور بکنی با دل من

□

چو تو را به قصد جولان سم بادپا بجنبد

□

ای غذای جان مستم نام تو

□

مجلس بساز ای بهار پدرام

□

چو صبح از خواب نوشین سر برآورد

□

چنین که من ز تو خود را نموده‌ام بیزار

□

لا قی‌الفراش نارا کن هکذا حبیبی

□

ای رخت فکنده تو بر اومید و حذر بر

□

فان وفق الله الکریم وصالکم

□

آمدم با ناله‌های زار هم دم هم چنان

□

پاک دینی گفت مشتی حیله‌جوی

□

راه عشق او که اکسیر بلاست

□

در نوبت بار عام دادن

□

رویت که هست صورت چین شرمسار از آن

□

هست کسی کو چو من اشکار نیست

□

به باغ بلبل از این پس نوای ما گوید

□

علم عشق برآمد برهانم ز زحیرم

□

تا به سر منزل چشمم کنی ای سرو گذار

□

هرگز بود ای رفیق والا

□

تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای

□

حکایت بر گرفته شاه و شاپور

□

به زبان خرد این نکته صریح است صریح

□

سیدی ایم هو کی، خذیدی ایم هو کی

□

خیاط روزگار به بالای هیچ مرد

□

به کوی عشق تو من نامدم که بازروم

□

بر در دل می‌زنند نوبت سلطان عشق

□

بود آن دیوانه خون از دل چکان

□

سر عشقت مشکلی بس مشکل است

□

ملک دانسته بود از رای پر نور

□

از باده‌ی لاله تو چو در ژاله میرود

□

ای که مستک شدی و می‌گویی

□

گل خندان که نخندد چه کند

□

اگر سرمست اگر مخمور باشم

□

دست به دست همچو گل آن بت مست می‌رود

□

کوف آمد پیش چون دیوانه‌ای

□

به خون تپیده ز بازوی قاتلی تن من

□

به پیروزی چو بر پیروزه گون تخت

□

بر در درج قفل زدم یک چندی

□

به دست هجر تو زارم تو نیز می‌دانی

□

خبرت هست که در شهر شکر ارزان شد

□

کون خر را نظام دین گفتم

□

ای رشگ بتان به کج کلاهی

□

ناگهی محمود شد سوی شکار

□

کسی کز حقیقت خبردار باشد

□

چو رود باربد این پرده پرداخت

□

چو غافل از اجل صیدی سوی صیاد می‌آید

□

ز آب تشنه گرفته‌ست خشم می‌بینی

□

سپیده دم بدمید و سپیده می‌ساید

□

رفتم تصدیع از جهان بردم

□

ای طور تو را جهان خریدار

□

دوش وقت صبح چون دل داده‌ای

□

ای بهشتی رخ طوبی قد خورشید لقا

□

نکیسا چون ز شاه آتش برانگیخت

□

یارم طریق سرکشی از سر گرفت و رفت

□

اگر دمی بگذاری هوا و نااهلی

□

مر بحر را ز ماهی دایم گزیر باشد

□

تا کی گریزی از اجل در ارغوان و ارغنون

□

همچو شمع از مجلست گریان و سوزان می‌رویم

□

راه بینی بود بس عالی نفس

□

ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست

□

جوابش داد سرو لاله رخسار

□

شطرنج صحبت من و آن مایه‌ی سرور

□

روزن دل! آه چه خوش روزنی

□

پرده دل می‌زند زهره هم از بامداد

□

من که حیران ز ملاقات توام

□

به قد فتنه گر چون در خرام آن نازنین آید

□

ساقی سخن از می مغان گفت

□

آن نه روی است ماه دو هفته است

□

ببین ای هفت ساله قره‌العین

□

پری وشی دل دیوانه می‌کشد سویش

□

گهی پرده‌سوزی، گهی پرده‌داری

□

چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد

□

چو آمد روی مه رویم که باشم من که من باشم

□

دل خود را هنوز اندر تمنای تو می‌بینم

□

گفت لقمان سرخسی کای اله

□

ای به خود زنده مرده باید شد

□

نظامی هان و هان تا زنده باشی

□

زهی کرشمه‌ی تو را سرمه‌سای چشم سیاه

□

آن دل که شد او قابل انوار خدا

□

شعر من نان مصر را ماند

□

ببسته است پری نهانیی پایم

□

آن شاه حسن بین و به تمکین نشستنش

□

ای دلبر ماهروی طناز

□

بگشای گوش هوش و بیا در سرای ما

□

اجازت داد شیرین باز لب را

□

زهی ز عشق جهانی تو را به جان مشتاق

□

ای آسمان که بر سر ما چرخ می‌زنی

□

ما مست شدیم و دل جدا شد

□

چون ذره به رقص اندرآییم

□

غیر مگذار که در بزم تو آید گستاخ

□

بود شیخی خرقه پوش و نامدار

□

گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد

□

چه می‌گفتم سخن محمل کجا راند

□

اگر آگه ز اخلاص من آزرده دل گردی

□

ربود عقل و دلم را جمال آن عربی

□

ای کز تو همه جفا وفا شد

□

در آینه چون بینم نقش تو به گفت آرم

□

این صید هنوز نیم رام است

□

گفت روزی شاه مسعود از قضا

□

گر چشم سیاهش را از چشم صفا بینی

□

نکیسا چون زد این افسانه بر چنگ

□

خلل به دولت خان جهانستان مرساد

□

هزار جان مقدس فدای سلطانی

□

دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد

□

بیا امروز ما مهمان میریم

□

در ملک بودی اگر یک ذره عشق یار من

□

یک شبی روح الامین در سد ره بود

□

چون دلبر من سبز خط و پسته دهان است

□

دگر ره گفت بعد از زندگانی

□

دوش گر بزمم گذر کرد آن مه مجلس فروز

□

کالی تیشبی آپانسو، ای افندی چلبی

□

هر که را ذوق دین پدید آید

□

کافرم ار در دو جهان عشق بود خوشتر از این

□

ساقیا چون جام جمشیدی پر از می میکنی

□

شیخ سمعان پیرعهد خویش بود

□

مرا چه وقت خزان و چه روزگار بهار

□

دگر ره گفت ما اینجا چرائیم

□

بی‌وفا یارا وفا و یاریت معلوم شد

□

رو که به مهمان تو می‌نروم ای اخی

□

رسید ساقی جان ما خمار خواب آلود

□

ای توبه‌ام شکسته از تو کجا گریزم

□

تا شده ای گل به تو اغیار یار

□

مقتدای دین، جنید، آن بحر ژرف

□

در صفت عشق تو شرح و بیان نمی‌رسد

□

نکیسا در ترنم جادوی ساخت

□

به من که آتش عشقش نکرده دود هنوز

□

الا حریم لیلی، علیکم سلامی

□

سحر این دل من ز سودا چه می‌شد

□

بار دیگر از دل و از عقل و جان برخاستیم

□

هرکس نکرد ترک سر از اهل درد نیست

□

چون شنودند این سخن مرغان همه

□

هر روز مرا عشق نگاری به سر آید

□

همان صاحب سخن پیر کهن سال

□

ز تب نالان شدی جانان عاشق

□

بیا، که باز جانها را شهنشه باز می‌خواند

□

صنما گر ز خط و خال تو فرمان آرند

□

تو گواه باش خواجه که ز توبه توبه کردم

□

ای تو مجموعه‌ی شوخی و سراپای تو شوخ

□

یافتند آن بت که نامش بود لات

□

زین دم عیسی که هر ساعت سحر می‌آورد

□

روزی به مبارکی و شادی

□

کمان ناز به زه نازنین سوار من آمد

□

صد دل و صد جان بدمی دادمی

□

افزود آتش من آب را خبر ببرید

□

به جان عشق که از بهر عشق دانه و دام

□

دی باز جرعه نوش ز جام که بوده

□

بایزید آمد شبی بیرون ز شهر

□

بنفشه زلف من آن آفتاب ترکستان

□

سر خیل سپاه تاجداران

□

ای صبا درد من خسته به درمان برسان

□

بگو ای تازه رو، کم کن ملولی

□

خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود

□

ای دریغا که شب آمد همه از هم ببریم

□

نگشتی یار من تا طور یاریهای من بینی

□

مالک دینار را گفت آن عزیز

□

تو را در ره خراباتی خراب است

□

ای عالم جان و جان عالم

□

اگر مقدار عشق پاک را دلدار دانستی

□

تو چنین نبودی تو چنین چرایی

□

چمن جز عشق تو کاری ندارد

□

از بت باخبر من خبری می رسدم

□

نفیر مرغ سحر خوان چو شد بلندنوا

□

شهری است وجود آدمی زاد

□

دی به سلام آمد نزدیک من

□

چون گوهر سرخ صبحگاهی

□

عاشق از حسرت دیدار تو آهی نکند

□

ای تو ز خوبی خویش آینه را مشتری

□

گیرم که بود میر تو را زر به خروار

□

ما آب دریم ما چه دانیم

□

روز محشر که خدا پرسش ما خواهد کرد

□

یک شبی خفاش گفت از هیچ باب

□

ره میخانه و مسجد کدام است

□

بر جوش دلا که وقت جوش است

□

من آنم که جز عشق کاری ندارم

□

ای ساقیی که آن می احمر گرفته‌ای

□

آتش افکند در جهان جمشید

□

هی چه گریزی چندین یک نفس این جا بنشین

□

به زبان غمزه رانی چو روم به عشوه خوانی

□

این خاک ز لطف نور برخاست

□

ترک من بر دل من کامروا گشت و رواست

□

چو خسرو دید ماه خرگهی را

□

از آن پیش رقیبان مهر ورزدیار من با من

□

این طریق دارهم یا سندی و سیدی

□

چشمم همی‌پرد مگر آن یار می‌رسد

□

بیایید بیایید به گلزار بگردیم

□

او کشیده خنجر و من جامه جان کرده چاک

□

شیخ غوری، آن به کلی گشته کل

□

عشق را پیر و جوان یکسان بود

□

دگر باره شه بیدار بختش

□

آهوی او که بود بیشه دل صید گهش

□

جان و جهان می‌روی جان و جهان می‌بری

□

بدرد مرده کفن را به سر گور برآید

□

ای دل صافی دم ثابت قدم

□

دوست با من دشمن و با دشمن من گشته دوست

□

پیش جمع آمد همای سایه بخش

□

گرد مه خط سیهکار نداری، داری

□

در میان شاه و او پیغامها

□

ای لبت زنده کرده نام مسیح

□

ای دلزار محنت و بلا داری

□

ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید

□

من دلق گرو کردم عریان خراباتم

□

عمرها فکر وصال تو عبث بود عبث

□

وقت مردن بود شبلی بی‌قرار

□

نه به کویم گذرت می‌افتد

□

ای بنسیمی علم افراخته

□

دم بسمل شدن در قبله باید روی قربانی

□

یا من یزید حسنک حقا تحیری

□

گر نخسبی ز تواضع شبکی جان چه شود

□

همه جمال تو بینم چو چشم باز کنم

□

دل وجان و سرو تن گر به فدای تو شوند

□

ای هجر تو وصل جاودانی

□

ای آنکه همی قصه‌ی من پرسی هموار

□

دل بدو دادند ترسایان تمام

□

محتشم چون عمر صرف خدمت وی میکنی

□

عشق در کفر کرد اظهاری

□

عشق عاشق را ز غیرت نیک دشمن رو کند

□

می بسازد جان و دل را بس عجایب کان صیام

□

قلم نسخ بران بر ورق حسن همه

□

بعد از آن بنمایدت پیش نظر

□

جهانی جان چو پروانه از آن است

□

شه چو عجز آن حکیمان را بدید

□

فتنه می‌خیزد از آن ترکانه دامن برزدن

□

سوگند خورده‌ای که از این پس جفا کنی

□

میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

□

گفتم به مهی کز تو صد گونه طرب دارم

□

غمزه‌اش دست چو بر غارت جان بگشاید

□

ساقی بشکن خمار جان را

□

لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی

□

رهروی از جمله پیران کار

□

مژده ای صبر که شد هجرت هجران نزدیک

□

جان جان مایی، خوشتر از حلوایی

□

بار دگر آمدیم تا شود اقبال شاد

□

افتادم افتادم در آبی افتادم

□

آه از آن لحظه که مجلس به غضب در شکند

□

چون فرو آیی به وادی طلب

□

ای چو چشم سوزن عیسی دهانت

□

هر نفس این پرده چابک رقیب

□

به عزم رقص چون در جنبش آید نخل بالایش

□

هم ایثار کردی هم ایثار گفتی

□

گرمابه دهر جان فزا بود

□

به گرد دل همی‌گردی چه خواهی کرد می دانم

□

دلا زان گل بریدی خاطرت آسود پنداری

□

مورچه‌ی خط تو، کرد چو موری مرا

□

این چار رباعی از شه تاجور است

□

در چمن باغ چو گلبن شکفت

□

به دوستی خودم میکشی که رای منست این

□

اخرج عن‌المکان، یا صارم‌الزمان

□

روزم به عیادت شب آمد

□

حکیمیم طبیبیم ز بغداد رسیدیم

□

به دشمن یارئی در قتل خود از یار می‌فهمم

□

آن مگس می‌شد ز بهر توشه‌ای

□

آن دهان نیست که تنگ شکر است

□

در طرف شام یکی پیر بود

□

قاصد رساند مژده که جانان ما رسید

□

نگفتمت که تو سلطان خوبرویانی

□

اندک اندک جمع مستان می‌رسند

□

من ز وصلت چون به هجران می روم

□

آن که بزم غیر را روشن چو گلشن کرده است

□

زهی مه را رخت تنویر داده

□

سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای

□

ما که به خود دست برافشانده‌ایم

□

ز عنبر آتش حسنت نکرده دود هنوز

□

دوش همه شب دوش همه شب

□

رو چشم جان را برگشا در بی‌دلان اندرنگر

□

دل را ز من بپوشی یعنی که من ندانم

□

ای روی تو از می ارغوان رنگ

□

پاک دینی گفت سی سال تمام

□

ای دلم مست چشمه‌ی نوشت

□

چون سپر انداختن آفتاب

□

ای خدنگ مژه‌ات عقده گشای دل من

□

کار به پیری و جوانیستی

□

گفتم مکن چنین‌ها ای جان چنین نباشد

□

بیا ما چند کس با هم بسازیم

□

به زیر لب سخنگویان گذشت آن دلربا از من

□

ای آفتاب از ورق رویت آیتی

□

ای برگذشته از ملکان پایگاه تو

□

هر که صاحب ذوق بود از گفت او

□

شوق می‌گرداندم بر گرد شمع سرکشی

□

می‌رسد ای جان باد بهاری

□

ای دریغا که حریفان همه سر بنهادند

□

بگشای چشم خود که از آن چشم روشنیم

□

چشمم چو روز واقعه در خواب می‌شود

□

نایبی را چون اجل آمد فراز

□

زان پیش که بودها نبودست

□

ای شده خشنود به یکبارگی

□

از جیب حسن سرو قدی سر بدر نکرد

□

بیامدیم دگربار سوی مولایی

□

بگیر دامن لطفش که ناگهان بگریزد

□

خداوندا مده آن یار را غم

□

بزم برهم زده‌ای ای دل بر خشم به جوش

□

اهل دل را خبر از عالم جان آوردیم

□

این غزل فرموده‌ی شاه است بشنو

□

ای ملک جانوران رای تو

□

گر من به مردن دل نهم آسوده جانی را چه غم

□

تو جان مایی، ماه سمایی

□

آمد بهار خرم و رحمت نثار شد

□

ای خواجه سلام علیک من عزم سفر دارم

□

گفتم تو را متاعی بهتر ز ناز باشد

□

دید مجنون را عزیزی دردناک

□

دلی کز عشق او دیوانه گردد

□

یک نفس ای خواجه دامن کشان

□

من کیستم به دوزخ هجران فتاده

□

ز بامداد دلم می‌پرد به سودایی

□

سماع صوفیان می درنگیرد

□

بیا تا قدر یک دیگر بدانیم

□

ز دور یاسمنت سبزه سر نکرده هنوز

□

این چه بادست کزو بوی شما می‌شنوم

□

گر خون من ز شیشه بریزد به جام او

□

صبحدمی با دو سه اهل درون

□

تا میان من و آن مه شده کلفت واقع

□

ای دریغا که شب آمد همه گشتیم جدا

□

از رسن زلف تو خلق به جان آمدند

□

علی اهل نجد الثنا و سلام

□

بود شهری و مهی آن نیز محمل بست و رفت

□

حق تعالی گفت با موسی به راز

□

پشت بر روی جهان خواهیم کرد

□

او وزیری داشت گبر و عشوه ده

□

چو یار تیغ ستیز از نیام کین بدر آرد

□

الا میر خوبان هلا تا نرنجی

□

به حسن تو نباشد یار دیگر

□

آب حیات عشق را در رگ ما روانه کن

□

گر از درج دهانش دم زنم از من به تنگ آید

□

من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم

□

ز آفتاب جدا بود ماه چندین شب

□

ای مدنی برقع و مکی نقاب

□

درهم است آن بت طناز نمی‌دانم چیست

□

اتی‌النیروز مسرورالجنان

□

آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود

□

چونک در باغت به زیر سایه طوبیستم

□

گفتمش دم به دم آزار دل زار مکن

□

رفت شیخ بصره پیش رابعه

□

زنده‌ی عشق تو آب زندگانی کی خورد

□

بعد از آن برخاست و عزم شاه کرد

□

چه باشد گر سنان غمزه را زین تیزتر سازی

□

خدایگان جمال و خلاصه خوبی

□

خنک آن کس که چو ما شد همگی لطف و رضا شد

□

منم آن دزد که شب نقب زدم ببریدم

□

به پیش اختر حسن تو مهر تاب ندارد

□

برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار

□

تا کی از صومعه خمار کجاست

□

بشنو این نی چون شکایت می‌کند

□

ای به بالا فتنه سرگردان بالای تو من

□

بازرهان خلق را از سر و از سرکشی

□

هر کجا بوی خدا می‌آید

□

آمد سرمست سحر دلبرم

□

ما که می‌سازیم خود را در فراق او هلاک

□

بس سبک مردی گران جان می‌دوید

□

لعل گلرنگت شکربار آمدست

□

ای سپهر افکنده ز مردانگی

□

یار از جعد سمن‌سا مشک بر گل ریخته

□

تا چند از فراق مرا کار بشکنی

□

هر چه آن خسرو کند شیرین کند

□

بیار باده که دیر است در خمار توام

□

ز خانه تاخت برون کرده ساغری دو سه نوش

□

چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال

□

یاد باد آن شب کان شمسه‌ی خوبان طراز

□

چونکه نسخته سخن سرسری

□

این طلعت و رخسار که دارد که تو داری

□

ای جان مرا از غم و اندیشه خریده

□

عشرتی هست در این گوشه غنیمت دارید

□

جز جانب دل به دل نیاییم

□

اگر می‌بینمت با غیر غیرت می‌کشد زارم

□

بعد ازین وادی فقرست و فنا

□

هر که بر روی او نظر دارد

□

کشتن آن مرد بر دست حکیم

□

کدام صحبت پنهان تو را چنین دارد

□

قد اسکرنی ربی من قهوة مد راری

□

ز بانگ پست تو ای دل بلند گشت وجود

□

عاشق روی جان فزای توییم

□

جانا مران رخش جفا بر خاکساران بیش ازین

□

ای زلف تو زنجیر دل حلقه ربایان

□

نقد غمت خریدم با صد هزار شادی

□

شمسه نه مسند هفت اختران

□

نهال گلشن دل نخل نو رسیده‌ی اوست

□

ای مرغ گیر دام نهانی نهاده‌ای

□

به روح‌های مقدس ز من سلام برید

□

هوسی است در سر من که سر بشر ندارم

□

دی صبح دم که عارض او بی‌نقاب بود

□

شیخ مهنه بود در قبضی عظیم

□

در عشق به سر نخواهم آمد

□

ای فلک آهسته‌تر این دور چند

□

بر مه روی تو خط مشگ بار

□

ای آنک ما را از زمین بر چرخ اخضر می‌کشی

□

عید آمد و خوش آمد دلدار دلکش آمد

□

تا دلبر خویش را نبینیم

□

هزارگونه متاع است ناز را به دکانش

□

ای تتق بسته از تیره شب برقمر

□

سحرگاهی شدم سوی خرابات

□

لعبت بازی پس این پرده هست

□

ای طاعت تو بر همه‌ی کائنات فرض

□

ساقی بیار باده سغراق ده منی

□

مشو ای دل تو دگرگون که دل یار بداند

□

روی نیکت بد کند من نیک را بر بد نهم

□

چو بر من زد آن ترک خون خوار تیغ

□

گشت عاشق بر ایاز آن مفلسی

□

عشق آمد و آتشی به دل در زد

□

صیدکنان مرکب نوشیروان

□

اگر دوری ز من در آرزویت زار می‌میرم

□

طارت حیلی و زال حیلی

□

دل من که باشد که تو را نباشد

□

من از این خانه به در می نروم

□

گر پرده‌ی گردون ز سرشگم نکشدنم

□

خادمه‌ی عود سوز مطربه‌ی عود ساز

□

عرضه دادم در بر جانان وفای خویشتن

□

ساخت طوماری به نام هر یکی

□

ز خاک کوی تو گریان سفر گزیدم و رفتم

□

بیار آن می که ما را تو بدان بفریفتی ز اول

□

روی تو به رنگریز کان ماند

□

اگر تو نیستی در عاشقی خام

□

زدی به دست ارادت چو حلقه بر در دل

□

واسطی می‌رفت سرگردان شده

□

چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد

□

پیشتر از پیشتران وجود

□

یارب که خواند آیت عجر و نیاز من

□

بگو به جان مسافر ز رنج‌ها چونی

□

آنچ گل سرخ قبا می‌کند

□

اگر چه ما نه خروس و نه ماکیان داریم

□

گر شود ریش درون رخنه گر بیرونم

□

ای شام زلفت بتخانه‌ی چین

□

سروی شنیده‌ای که بود ماه بار او؟

□

صید گری بود عجب تیز بین

□

چو کار به رغم از امید وصل تنگ شود

□

فتاد این دل به عشق پادشاهی

□

هله نومید نباشی که تو را یار براند

□

میان ما درآ ما عاشقانیم

□

گر از جمال جهانتاب او نقاب کشند

□

از پس تابوت می‌شد سوگوار

□

در راه عشق هر دل کو خصم خویشتن شد

□

دور خلافت چو به هارون رسید

□

مردم و بر دل من باز غم یار هنوز

□

با چرخ گردان تیره هوایی

□

مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد

□

ما در جهان موافقت کس نمی‌کنیم

□

بیچاره باشد همواره عاشق

□

آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود

□

پنج بیت از شه والاست در این تازه غزل

□

ای ز شب وصل گرانمایه‌تر

□

دیگر که هوای گل خود روی تو دارد

□

گر دلت گیرد و گر گردی مول

□

کس با چو تو یار راز گوید

□

چه نزدیک است جان تو به جانم

□

تا دست را حنا بست دل برد ازین شکسته

□

شد مگر محمود در ویرانه‌ای

□

آنرا که ز وصل او نشان بود

□

صبحک الله صباح ای دبیر

□

اجل خواهم مزاج خوی آن بیدادگر گیرد

□

ای خواب به روز همدمانم

□

اگر دمی بنوازد مرا نگار چه باشد

□

ای برده نماز من ز هنگام

□

چند عمرم در شب هجران به ماتم بگذرد

□

ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم

□

به شکر خنده دل بردی ز هر زیبا نگارینی

□

روز خوش عمر به شبخوش رسید

□

چون نمودی رخ به من یک لحظه بدخوئی مکن

□

ادر کاسی و دعنی عن فنونی

□

عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند

□

ما همه از الست همدستیم

□

به مجلس بحث از آن خصمانه اغیار می‌کردم

□

گم شد از بغداد شبلی چندگاه

□

پیر ما بار دگر روی به خمار نهاد

□

ای به زمین بر چو فلک نازنین

□

حسن را تکیه‌گه آن طرف کلاهست امروز

□

به حیلت تو خواهی که در را ببندی

□

ز سر بگیرم عیشی چو پا به گنج فروشد

□

تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی‌دانم

□

گذری بناز و گوئی ز چه باز دلگرانی

□

عاقلان کی دل بدست زلف دلداران دهند

□

زان فشانم اشک در هر رهگذاری

□

کودکی از جمله آزادگان

□

به خاکم آن بت اگر با رقیب درگذر آید

□

الام طماعیة العاذل

□

بگرد فتنه می‌گردی دگربار

□

من به سوی باغ و گلشن می روم

□

سحر به کوچه بیگانه‌ای فتادم دوش

□

صوفیی می‌رفت در بغداد زود

□

از سر زلف دلکشت بوی به ما نمی‌رسد

□

ای ز خدا غافل و از خویشتن

□

آمد به تیغ کین ره ارباب دین زده

□

چه باده بود که در دور از بگه دادی

□

دو ماه پهلوی همدیگرند بر در عید

□

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم

□

چو می‌خواهد که نامم نشنود بیگانه رای من

□

شمسه‌ی چین را طلوع ازطرف بغتاقش نگر

□

اولین گام ار سمند عقل را پی می‌کنی

□

قوم عیسی را بد اندر دار و گیر

□

در فراقش چون ندادم جان خود را ای فلک

□

امروز به قونیه، می‌خندد صد مه رو

□

روبهکی دنبه برد شیر مگر خفته بود

□

بجوشید بجوشید که ما اهل شعاریم

□

آن که آیینه‌ی صنع از روی نیکوی تو ساخت

□

با کسی عباسه گفت ای مرد عشق

□

هر روز غم عشقت بر ما حشر انگیزد

□

با دو حکیم از سر همخانگی

□

به جائی دلت گرم سوداست گوئی

□

شدم به سوی چه آب همچو سقایی

□

شب رفت حریفکان کجایید

□

چه دیدم خواب شب کامروز مستم

□

یکی خرده بر شاه غزنین گرفت

□

چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش

□

از بدان نیک ترس خاقانی

□

پیری عالم نگر و تنگیش

□

آن یکی بیچاره‌ی مفلس ز درد

□

تو نور دیده جان یا دو دیده مایی

□

دوش از بت من جهان چه می‌شد

□

چو غلام آفتابم هم از آفتاب گویم

□

اگر چه دل به کسی داد، جان ماست هنوز

□

یک شبی محمود می‌شد بی‌سپاه

□

تا در تو خیال خاص و عام است

□

کعبه روی عزم ره آغاز کرد

□

گفت صوفی قادرست آن مستعان

□

تو در عقیله ترتیب کفش و دستاری

□

می‌رسد یوسف مصری همه اقرار دهید

□

گر به خوبی می بلافد لا نسلم لا نسلم

□

بزرگی هنرمند آفاق بود

□

بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن

□

دوش آن زمان که چشمه‌ی زراب آسمان

□

گفت لیلی را خلیفه کان توی

□

سوی جامع می‌شد آن یک شهریار

□

شاهنشه مایی تو و به گلبرگ مایی

□

رو ترش کردی مگر دی باده‌ات گیرا نبود

□

عالم گرفت نورم بنگر به چشم‌هایم

□

یکی از بزرگان اهل تمیز

□

یوسف همدان، امام روزگار

□

طرقوا یا عاشقان کین منزل جانان ماست

□

شه فرستاد آن طرف یک دو رسول

□

پس خلیفه ساخت صاحب‌سینه‌ای

□

ای نای بس خوش است کز اسرار آگهی

□

آن یوسف خوش عذار آمد

□

بر گرد گل می گشت دی نقش خیال یار من

□

شنیدم که وقتی سحرگاه عید

□

ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر

□

موکب شاه اختران، رفت به کاخ مشتری

□

مجلس خلوت نگر آراسته

□

واقعه‌ی آن وام او مشهور شد

□

ای عشق کز قدیم تو با ما یگانه‌ای

□

خنده از لطفت حکایت می‌کند

□

من از این خانه پرنور به در می نروم

□

حکایت کنند از یکی نیکمرد

□

حق تعالی گفت ای داود پاک

□

هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمی‌برد

□

جنبش اول که قلم برگفت

□

گفت خیاطیست نامش پور شش

□

از این درخت بدان شاخ و بر نمی‌بینی

□

رجب بیرون شد و شعبان درآمد

□

توبه نکنم هرگز زین جرم که من دارم

□

شنیدم که در وقت نزع روان

□

آندم که نه شمع و نه لگن بود

□

هان ای زمانه دولت شاه اخستان نگر

□

مسجدیی بسته آفات شد

□

بانگ زد بر وی جوان و گفت بس

□

خواهی ز جنون بویی ببری

□

گر نخسپی شبکی جان چه شود

□

چند گهی فاتحه خوانت کنم

□

شکر خنده‌ای انگبین می‌فروخت

□

عاشقی از فرط عشق آشفته بود

□

خاک کویت هر دو عالم در نیافت

□

پای مسیحا که جهان می‌نبشت

□

گفت قاضی گر نبودی امر مر

□

الا فی‌الغشق تشریفی و عیدی

□

برجه ز خواب و بنگر نک روز روشن آمد

□

چو رعد و برق می خندد ثنا و حمد می خوانم

□

یکی پنجه‌ی آهنین راست کرد

□

دیشب همه منزل من کوی مغان بود

□

عشق بهین گوهری است، گوهر دل کان او

□

بشنوید ای دوستان این داستان

□

اندرین بود او که شیخ نامدار

□

الا هات حمرا کالعندم

□

وقتی خوشست ما را لابد نبید باید

□

طبیبیم حکیمیم طبیبان قدیمیم

□

فرخ صباح آن که تو بر وی نظر کنی

□

بود مجنونی عجب در کوه سار

□

همه عالم خروش و جوش از آن است

□

عمر بر آن فرش ازل بافته

□

جذب سمعست ار کسی را خوش لبیست

□

مست و خوشی باده کجا خورده‌ی؟

□

هر کی در ذوق عشق دنگ آمد

□

سماع چیست ز پنهانیان دل پیغام

□

میان دو بد خواه کوتاه دست

□

مستم ز دو چشم نیمه مستش

□

در عجم کیست کو چو طفل عرب

□

ای شرف گوهر آدم به تو

□

یک حکایت بشنو اینجا ای پسر

□

بحر ما را کنار بایستی

□

جان از سفر دراز آمد

□

ای بس که از آواز دش وامانده‌ام زین راه من

□

کریم السجایا جمیل الشیم

□

یوسف همدان که چشم راه داشت

□

خطت خورشید را در دامن آورد

□

دادگری دید برای صواب

□

اندرین بود او که الهام آمدش

□

آوخ آوخ چو من وفاداری

□

مرا عقیق تو باید شکر چه سود کند

□

چه نزدیک است جان تو به جانم

□

اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی

□

دلا از جان زبان درکش که جانان

□

نه معن زائده دانم نه حاتم طائی

□

رایض من چون ادب آغاز کرد

□

عارفی پرسید از آن پیر کشیش

□

ساقیا ساقیا روا داری

□

گفت کسی خواجه سنایی بمرد

□

ندارد پای عشق او دل بی‌دست و بی‌پایم

□

یکی را چو سعدی دلی ساده بود

□

یافت مردی گورکن عمری دراز

□

ره عشاق راهی بی‌کنار است

□

خاصگیی محرم جمشید بود

□

گر عمر نامی تو اندر شهر کاش

□

تا شدستی امیر چوگانی

□

گفتی که در چه کاری با تو چه کار ماند

□

از اول امروز چو آشفته و مستیم

□

تو کی بشنوی ناله‌ی دادخواه

□

چو برکشی علم قربت از حریم حرم

□

منتظری تا ز روزگار چه خیزد

□

قلب زنی چند که برخاستند

□

گفت آن درویش ای دانای راز

□

در غم یار یار بایستی

□

آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود

□

مادرم بخت بده است و پدرم جود و کرم

□

اگر به تحفه جانان هزار جان آری

□

یک شبی عباسه گفت ای حاضران

□

درج لعلت دلگشای مردم است

□

پیرزنی را ستمی درگرفت

□

آن یکی زن شوی خود را گفت هی

□

املا قدح البقا ندیمی!

□

ما نه زان محتشمانیم که ساغر گیرند

□

من خفته وشم اما بس آگه و بیدارم

□

به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی

□

چشمت دل پر ز تاب خواهد

□

پیش بین دختر نو آمد من

□

ای گهر تاج فرستادگان

□

چونک رقعه‌ی گنج پر آشوب را

□

نسیت الیوم من عشقی صلاتی

□

خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد

□

چرا شاید چو ما شه زادگانیم

□

ما سپر انداختیم گر تو کمان می‌کشی

□

آن مریدی شیخ را گفت از حضور

□

روی تو شمع آفتاب بس است

□

پادشهی بود رعیت شکن

□

گفت درزی ای طواشی بر گذر

□

خامشی ناطقی مگر جانی

□

سلام بر تو که سین سلام بر تو رسید

□

آتشی نو در وجود اندرزدیم

□

خبر یافت گردن‌کشی در عراق

□

یکدم ز قال بگذر اگر واقفی ز حال

□

باز از تف زرین صدف، شد آب دریا ریخته

□

گفت ای شه خلوتی کن خانه را

□

اندر آن رقعه نبشته بود این

□

در دل من پرده‌ی نو می‌زنی

□

از دلبر ما نشان کی دارد

□

هرچ گویی از بهانه لا نسلم لا نسلم

□

شنیدم که لقمان سیه‌فام بود

□

گفت چون در آتش افروخته

□

دم عیسی است که با باد سحر می‌گذرد

□

قصد شنیدم که در اقصای مرو

□

اطلس عمرت به مقراض شهور

□

قلت له مصیحا یا ملک‌المشرق

□

دوش دل عربده گر با کی بود

□

ای مطرب این غزل گو کی یار توبه کردم

□

گروهی برآنند از اهل سخن

□

مهی چون او به ماهی برنیاید

□

دوش چو سلطان چرخ تافت به مغرب عنان

□

باد نقاب از طرفی برگرفت

□

چونک تعویق آمد اندر عرض و طول

□

یا ولی نعمتی و سلطانی

□

میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد

□

دانی کامروز از چه زردم

□

چه درد دلست اینچه من درفتادم

□

شیخ خرقانی که عرش ایوانش بود

□

در زیر بار عشقت هر توسنی چه سنجد

□

منکه سراینده این نوگلم

□

از قضا موشی و چغزی با وفا

□

مستم از باده‌های پنهانی

□

مرا همچون پدر بنگر نه همچون شوهر مادر

□

به جان جمله مستان که مستم

□

یکی در نجوم اندکی دست داشت

□

اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند

□

جان عطارد از تپش خاطر وحید

□

روزی از آنجا که فراغی رسید

□

آن غریب ممتحن از بیم وام

□

پادشاهی بود نیکو شیوه‌ای

□

پریر آن چهره یارم چه خوش بود

□

تا به جان مست عشق آن یارم

□

شبی دود خلق آتشی برفروخت

□

هرکه شد با ساکنان عالم علوی قرین

□

اگر دردت دوای جان نگردد

□

بود بقالی و وی را طوطیی

□

گفت صوفی که چه بودی کین جهان

□

آن عزیزی گفت شد هفتاد سال

□

ز جان سوخته‌ام خلق را حذار کنید

□

امشب ای دلدار مهمان توییم

□

به قلم راست نیاید صفت مشتاقی

□

ای رخ تو قبله‌ی خورشید پرستان

□

ای ریزه‌ی روزی تو بوده

□

بود شاهی در جهودان ظلم‌ساز

□

گفت کای یار عزیز مهرکار

□

بعد ازین وادی حیرت آیدت

□

ای عشق که جمله از تو شادند

□

ای خوشا روز که پیش چو تو سلطان میرم

□

کسی دید صحرای محشر به خواب

□

هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من

□

دل به سودای تو جان در بازد

□

پس بگویم من بسر نصرانیم

□

ممنان از دست باد ضایره

□

بود مستی سخت لایعقل، خراب

□

عشق اکنون مهربانی می‌کند

□

من دوش به تازه عهد کردم

□

چو شمشیر پیکار برداشتی

□

دل به دست غم سودای تو دادیم و شدیم

□

صبح‌دم آب خضر نوش از لب جام گوهری

□

صد هزاران مرد ترسا سوی او

□

آن یکی می‌شد به ره سوی دکان

□

نیم شب دیوانه‌ای خوش می‌گریست

□

این عشق جمله عاقل و بیدار می‌کشد

□

می خرامد جان مجلس سوی مجلس گام گام

□

سرو ایستاده به چو تو رفتار می‌کنی

□

چو چشم مست تو می پرستم

□

لب تو مردمی دیده دارد

□

آن وزیرک از حسد بودش نژاد

□

اشکش از دیده بجست و گفت او

□

هست ققنس طرفه مرغی دلستان

□

دیده‌ها شب فراز باید کرد

□

خیزید عاشقان که سوی آسمان رویم

□

زنده بی دوست خفته در وطنی

□

مرا که نیست بخاک درت امید وصول

□

خواجه اسعد چو می خورد پیوست

□

او ز یک رنگی عیسی بو نداشت

□

ترک خندیدن گرفت از داستان

□

بنده‌ای را خلعتی بخشید شاه

□

بر سر کوی تو عقل از سر جان برخیزد

□

مرا گویی که رایی من چه دانم

□

کس از این نمک ندارد که تو ای غلام داری

□

دلم بی وصل جانان جان نخواهد

□

تاب روی تو آفتاب نداشت

□

همچو شه نادان و غافل بد وزیر

□

گفت قاضی صوفیا خیره مشو

□

در خراسان بود دولت بر مزید

□

صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد

□

ما به تماشای تو بازآمدیم

□

شنیدم که دیناری از مفلسی

□

وفات به بود آنرا که در وفای تو نبود

□

صورت نمی‌بندد مرا کان شوخ پیمان نشکند

□

میوه فروشی که یمن جاش بود

□

اشتر و گاو و قجی در پیش راه

□

رابعه در راه کعبه هفت سال

□

برخیز که ساقی اندرآمد

□

ما به خرمنگاه جان بازآمدیم

□

من از تو هیچ نبریدم که هستی یار دلبندم

□

ای ز سنبل بسته شادروان مشکین بر سمن

□

تا آفتاب روی تو مشکین نقاب بست

□

دست بگشاد و کنارانش گرفت

□

گاو آبی گوهر از بحر آورد

□

نو مریدی داشت اندک مایه زر

□

چو شب شد جملگان در خواب رفتند

□

تو ز من ملول گشتی که من از تو ناشتابم

□

یکی پر طمع پیش خوارزمشاه

□

بزن بنوک خدنگم که پیش دست تو میرم

□

این آتشین کاسه نگر، دولاب مینا داشته

□

قصه‌ی رنجور و رنجوری بخواند

□

گفت قاضی بس تهی‌رو صوفیی

□

پاک دینی گفت آن نیکوترست

□

خشمین بر آن کسی شو کز وی گزیر باشد

□

یک لحظه و یک ساعت دست از تو نمی‌دارم

□

شنیدم که مردی است پاکیزه بوم

□

مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش

□

خراباتی است پر رندان سرمست

□

از خدا جوییم توفیق ادب

□

پس مسلمان گفت ای یاران من

□

عود می‌سوخت آن یکی غافل بسی

□

حبیب کعبه جانست اگر نمی‌دانید

□

من این ایوان نه تو را نمی‌دانم نمی‌دانم

□

شنیدم که مغروری از کبر مست

□

ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو سرمستم

□

خرمی در جوهر عالم نخواهی یافتن

□

خیز و بساط فلکی درنورد

□

دید در خواب او شبی و خواب کو

□

بود عالی همتی صاحب کمال

□

دشمن خویشیم و یار آنک ما را می‌کشد

□

بیار مطرب بر ما کریم باش کریم

□

یکی خوب کردار، خوش خوی بود

□

ای دل مکن انکار و از این کار میندیش

□

دل برای تو ز جان برخیزد

□

مبدی از کشور هندوستان

□

شب چو شه محمود برمی‌گشت فرد

□

صوفیی را گفت مردی نامدار

□

آنک عکس رخ او راه ثریا بزند

□

المنه لله که ز پیکار رهیدیم

□

شنیدستم که از راویان کلام

□

ای شده بر مه ز شبه مهره ساز

□

سلسله‌ی ابر گشت زلف زره سان او

□

خیز ووداعی بکن ایام را

□

بعد از آن پرسان شد او از هر کسی

□

گفت چون محمود شاه خسروان

□

برنشست آن شاه عشق و دام ظلمت بردرید

□

بر آن بودم که فرهنگی بجویم

□

چشم رضا و مرحمت بر همه باز می‌کنی

□

گشت معلوم کنون قیمت ایام وصال

□

نه قدر وصال تو هر مختصری داند

□

من که درین دایره دهربند

□

صوفیی را گفت خواجه‌ی سیم‌پاش

□

حق تعالی گفت قارون زار زار

□

زهره من بر فلک شکل دگر می‌رود

□

گر دم از شادی وگر از غم زنیم

□

ای سرو بلند قامت دوست

□

گر شدیم از کویت ای ترک ختا باز آمدیم

□

سرفکنده شدم چو دختر زاد

□

ای تن تو پاک‌تر از جان پاک

□

آنچنان که یوسف از زندانیی

□

خواجه زنگی را غلامی چست بود

□

هر چند که بلبلان گزینند

□

بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم

□

شنیدم که در دشت صنعا جنید

□

چه خوشست باده خوردن به صبوح در گلستان

□

آفتاب رخ تو پنهان نیست

□

اول کاین عشق پرستی نبود

□

پس خبر کردند سلطان را ازین

□

داشت ریشی بس بزرگ آن ابلهی

□

اگر مرا تو نخواهی دلم تو را نگذارد

□

بیا بیا دلدار من دلدار من درآ درآ در کار من در کار من

□

شنیدم در ایام حاتم که بود

□

باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم

□

شهر زوری گدا بود خاصه

□

خواجه یکی شب به تمنای جنس

□

عزم ره کردند آن هر سه پسر

□

در ده ما بود برنایی چو ماه

□

کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد

□

درده شراب یک سان تا جمله جمع باشیم

□

عمرم به آخر آمد عشقم هنوز باقی

□

روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه

□

درد من هیچ دوا نپذیرد

□

زهی آفتابی که از دور دست

□

بود شاهی شاه را بد سه پسر

□

چون بمرد آن مرد مفسد در گناه

□

به یارکان صفا جز می صفا مدهید

□

تا که ما از نظر و خوبی تو باخبریم

□

شنیدم که در خاک وخش از مهان

□

این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم

□

شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است

□

مغنی بدان ساز تیمار سوز

□

حبذا کاریز اصل چیزها

□

ژنده‌ای پوشید، می‌شد پیر راه

□

گفت کسی خواجه سنایی بمرد

□

تا عشق تو سوخت همچو عودم

□

حدیث یا شکرست آن که در دهان داری

□

یا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول

□

عشق تو پرده، صد هزار نهاد

□

مغنی بیار آن ره باستان

□

بشنو اکنون داد مهمان جدید

□

گفت ایاز خاص را محمود خواند

□

دیدن روی تو هم از بامداد

□

گر تو خواهی که تو را بی‌کس و تنها نکنم

□

سروقدی میان انجمنی

□

در پای تو هرکس که سر انداز نیاید

□

ای همه نیست‌ها به صنع تو هست

□

مغنی دگر باره بنواز رود

□

رفت درویشی ز شهر طالقان

□

گر راه بود بر سر کوی تو صبا را

□

سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد

□

ما که باده ز دست یار خوریم

□

یکی را خری در گل افتاده بود

□

زهی روی تو صبح شب نشینان

□

شمع رویت ختم زیبایی بس است

□

ببار ای مغنی نوائی شگفت

□

چون به هوش آمد بگفت ای کردگار

□

گفت چون حق می‌دمید این جان پاک

□

پرکندگی از نفاق خیزد

□

دوش می گفت جانم کی سپهر معظم

□

قضا را من و پیری از فاریاب

□

بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند

□

میر کشور گشای رکن الدین

□

نیم شبی کان ملک نیمروز

□

این سخن پایان ندارد گفت موش

□

گفت ذو النون می‌شدم در بادیه

□

فراغتی دهدم عشق تو ز خویشاوند

□

گفتم که عهد بستم وز عهد بد برستم

□

خبرداری از خسروان عجم

□

رخت شمع شبستان می‌نهندش

□

ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت

□

مغنی برآرای لحنی درست

□

آن یکی درویش ز اطراف دیار

□

خواجه‌ای کز تخمه‌ی اکاف بود

□

به باغ بلبل از این پس حدیث ما گوید

□

چند روی بی‌خبر آخر بنگر به بام

□

ز تاج ملک زاده‌ای در ملاخ

□

پرده از رخ بفکن ای خود پرده‌ی رخسار خویش

□

جان سگ دارم به سختی ورنه سگ‌جان بودمی

□

مغنی دل تنگ را چاره نیست

□

بود عبدالغوث هم‌جنس پری

□

خواجه‌ای از خان و مان آواره شد

□

نی دیده هر دلی را دیدار می‌نماید

□

من آن ماهم که اندر لامکانم

□

یکی بربطی در بغل داشت مست

□

بوستان جنتست و سروم حور

□

رهی کان ره نهان اندر نهان است

□

مغنی یکی نغمه بنواز زود

□

آن سرشته‌ی عشق رشته می‌کشد

□

گفت شیخ مهنه را آن پیرزن

□

مخسب شب که شبی صد هزار جان ارزد

□

در طریقت دو صد کمین دارم

□

دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی

□

زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار

□

دست درافشان چو زی تیغ درفشان آورد

□

مغنی ره مش جان بساز

□

نک خیال آن فقیرم بی‌ریا

□

رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را

□

عمر بر اومید فردا می‌رود

□

مگردان روی خود ای دیده رویم

□

چنین یاد دارم که سقای نیل

□

به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو

□

اگر ز زلف توام حلقه‌ای به گوش رسد

□

نظامی بر این در مجنبان کلید

□

بی‌نهایت آمد این خوش سرگذشت

□

بوعلی طوسی که پیر عهد بود

□

دلم را ناله سرنای باید

□

هر که گوید کان چراغ دیده‌ها را دیده‌ام

□

کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی

□

پیش عاقل نیاز چیست نماز

□

صبح خیزان بین به صدر کعبه مهمان آمده

□

مغنی دلم سیر گشت از نفیر

□

چونک جعفر رفت سوی قلعه‌ای

□

خالق آفاق من فوق الحجاب

□

منم از جان خود بیزار بیزار

□

بیا کز غیر تو بیزار گشتم

□

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

□

اشکست که می‌گردد در کوی تو همرازم

□

چه دانستم که این دریای بی پایان چنین باشد

□

مغنی مدار از غنا دست باز

□

بود امیری را یکی اسپی گزین

□

وقت صبوح شد بیار آن خورمه نقاب ار

□

هزار جان مقدس فدای روی تو باد

□

ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان

□

روزی به زنخدانت گفتم به سیمینی

□

نسیم صبح کز بویش مشام جان شود مشکین

□

علم دین کیمیاست خاقانی

□

مغنی بر آهنگ خود ساز گیر

□

سید ترمد که آنجا شاه بود

□

احمد حنبل امام عصر بود

□

چمنی که جمله گل‌ها به پناه او گریزد

□

سیر نمی‌شوم ز تو ای مه جان فزای من

□

ای دریغا گر شبی در بر خرابت دیدمی

□

سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل

□

غم بسی دارم چه جای صد غم است

□

چنین راند والیس دانا سخن

□

از جان برون نیامده جانانت آرزوست

□

می‌شد آن سقا مگر آبی به کف

□

بعد از سماع گویی کان شورها کجا شد

□

من آن شب سیاهم کز ماه خشم کردم

□

یکی را تب آمد ز صاحبدلان

□

سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید

□

شاخ دولت به نزد خاقانی

□

محمد که بی‌دعوی تخت و تاج

□

ان هوی النفس یقد العقال

□

گفت روزی فرخ و مسعود بود

□

آنچ روی تو کند نور رخ خور نکند

□

تا چهره آن یگانه دیدم

□

ره عقل جز پیچ بر پیچ نیست

□

رند و دردی کش و مستم چه توان کرد چو هستم

□

آتش عشق تو در جان خوشتر است

□

بلیناس دانا به زانو نشست

□

امطلع شمس باب دارک ام بدر؟

□

شیخ نوقانی بنیشابور شد

□

هین که هنگام صابران آمد

□

شد ز غمت خانه سودا دلم

□

یکی مشت زن بخت روزی نداشت

□

ای بت یاقوت لب وی مه نامهربان

□

بهشت صدرا تا دولت تو در دربست

□

دگر روز کز عطسه‌ی آفتاب

□

قضا زنده‌ای رگ جان برید

□

عابدی بودست در وقت کلیم

□

رفتیم بقیه را بقا باد

□

آن خانه که صد بار در او مایده خوردیم

□

چو عشقی که بنیاد آن بر هواست

□

ای چشم تو بند مستان

□

چون کنم معشوق عیار آمدست

□

ارسطوی روشندل هوشمند

□

شکر و فضل خدای غزوجل

□

سایلی بنشست در پیش جنید

□

گفتم که ای جان خود جان چه باشد

□

روز باران است و ما جو می کنیم

□

من این نامه که اکنون می‌نویسم

□

سرو را پای به گل می‌رود از رفتارش

□

ماه نو دیدی حمایل ز آسمان انگیخته

□

فلاطون که بر جمله بود اوستاد

□

خوشا سپیده‌دمی باشد آنکه بینم باز

□

در عجم افتاد خلقی از عرب

□

ای طربناکان ز مطرب التماس می‌کنید

□

هذیان که گفت دشمن به درون دل شنیدم

□

دل دیوانگیم هست و سر ناباکی

□

سبحان من تقدس بالعز و الجلال

□

ترسا بچه‌ی مستم گر پرده براندازد

□

مغنی بیا ز اول صبح بام

□

تن آدمی شریفست به جان آدمیت

□

من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب

□

بگویم خفیه تا خواجه نرنجد

□

بزن آن پرده نوشین که من از نوش تو مستم

□

به شهری در از شام غوغا فتاد

□

جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید

□

راز دلم جور روزگار برافکند

□

مغنی بیار آن نوای غریب

□

احمدالله تعالی که به ارغام حسود

□

عابدی کز حق سعادت داشت او

□

ای دیده مرا بر در واپس بکشیده سر

□

بیا کامروز بیرون از جهانم

□

بلند اختری نام او بختیار

□

جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید

□

مرا با عشق تو جان درنگنجد

□

مغنی سماعی برانگیز گرم

□

شکر به شکر نهم در دهان مژده دهان

□

اهل لیلی نیز مجنون را دمی

□

ز باد حضرت قدسی بنفشه زار چه می‌شد

□

من چو در گور درون خفته همی‌فرسایم

□

فرو کوفت پیری پسر را به چوب

□

ای دلم جان و جهان در راه جانان باخته

□

سر تابوت مرا باز گشائید همه

□

بیا ساقی آن جام روشن چو ماه

□

یکی پیش داود طائی نشست

□

بعد ازین وادی استغنا بود

□

چه توقفست زین پس همه کاروان روان شد

□

بیا کز عشق تو دیوانه گشتم

□

دیدی ای دل که دگر باره چه آمد پیشم

□

مشنو که چراغ دل من روی تو نبود

□

عشق را اندر دو عالم هیچ پذرفتار نیست

□

چو ختم سخن قرعه بر شاه زد

□

فقیهی بر افتاده مستی گذشت

□

آن دو روبه چون به هم هم برشدند

□

امروز مرده بین که چه سان زنده می‌شود

□

هله دوشت یله کردم شب دوشت یله کردم

□

هرگز نبود سرو به بالا که تو داری

□

تنم تنها نمی‌خواهد که در کاشانه بنشیند

□

نسبت از علم گیر خاقانی

□

سر فیلسوفان یونان گروه

□

ای یار ناگزیر که دل در هوای تست

□

گفت آن دیوانه‌ی تن برهنه

□

اینک آن جویی که چرخ سبز را گردان کند

□

ناله بلبل بهار کنیم

□

در اقصای گیتی بگشتم بسی

□

هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید

□

سرو چون قد خرامان تو نیست

□

مغنی سحرگاه بر بانگ رود

□

تمام گشت و مزین شد این خجسته مکان

□

شهریاری کرد قصری زرنگار

□

هر آن نوی که رسد سوی تو قدید شود

□

ای جهان آب و گل تا من تو را بشناختم

□

یکی را حکایت کنند از ملوک

□

کجا بود من مدهوش را حضور نماز

□

رفت آنکه فیلسوف جهان بود و بر جهان

□

مغنی ره رامش آور پدید

□

بس بگردید و بگردد روزگار

□

هندوان را پادشاهی بود پیر

□

عاشقان پیدا و دلبر ناپدید

□

به غم فرونروم باز سوی یار روم

□

زبان دانی آمد به صاحبدلی

□

آورده ایم روی بسوی دیار خویش

□

شادی به روزگار شناسندگان مست

□

مغنی بیا چنگ را ساز کن

□

ز ره باز پس مانده‌ای می‌گریست

□

گفت یوسف را چو می‌بفروختند

□

روی تو چون روی مار خوی تو زهر قدید

□

بیا با هم سخن از جان بگوییم

□

تو را عشق همچون خودی ز آب و گل

□

مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار

□

آه و دردا که شبیخون اجل

□

چو قفل آزمائی به هرمس رسید

□

از صومعه رختم به خرابات برآرید

□

خاست اندر مصر قحطی ناگهان

□

فخر جمله ساقیانی ساغرت در کار باد

□

گر جان منکرانت شد خصم جان مستم

□

الا تا بغفلت نخفتی که نوم

□

حکایت رخت از آفتاب می‌شنوم

□

جانا حدیث حسنت در داستان نگنجد

□

ای به ازل بوده و نابوده ما

□

تو را ز دست اجل کی فرار خواهد بود

□

دردم آخر که جان آمد به لب

□

چنان کز غم دل دانا گریزد

□

هم به درد این درد را درمان کنم

□

ز حد بگذشت مشتاقی و صبر اندر غمت یارا

□

سنبل سیه بر سمن مزن

□

دور فلک ده جام را از نور عذرا داشته

□

مغنی غنا را درآور به جوش

□

بناز ای خداوند اقبال سرمد

□

دردمندی پیش شبلی می‌گریست

□

ما را خدا از بهر چه آورد بهر شور و شر

□

اشکم دهل شده‌ست از این جام دم به دم

□

خوشا وقت شوریدگان غمش

□

کیست که گوید ببارگاه سلاطین

□

هر دل که ز عشق بی نشان رفت

□

شنیدم که بالای این سبز فرش

□

چو مرد رهرو اندر راه حق ثابت قدم گردد

□

همچو بالات بگویم سخنی راست ترا

□

یا رب این بوی که امروز به ما می‌آید

□

به گرد تو چو نگردم به گرد خود گردم

□

شبست و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

□

خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بین

□

کسرای عهد بین که در ایوان نو نشست

□

پس آنگه که خاک زمین داد بوس

□

جوانی سر از رأی مادر بتافت

□

پیش تابوت پدر می‌شد پسر

□

صبحدمی همچو صبح پرده ظلمت درید

□

چندان بگردم گرد دل کز گردش بسیار من

□

جمعی که تو در میان ایشانی

□

شمع بنشست ز باد سحری خیز ندیم

□

قصه‌ی عشق تو چون بسیار شد

□

خرد هر کجا گنجی آرد پدید

□

تو پس پرده و ما خون جگر می‌ریزیم

□

بود مردی شیردل خصم افکنی

□

آه در آن شمع منور چه بود

□

ساقیا ما ز ثریا به زمین افتادیم

□

چه آوردم از بصره دانی عجب

□

بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم

□

دی جدل با معطلی کردم

□

چنین بود در نامه‌ی رهنمای

□

نادر از عالم توحید کسی برخیزد

□

می‌ندانم هیچ‌کس در کون یافت

□

همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد

□

خبری اگر شنیدی ز جمال و حسن یارم

□

شنیدم که بر لحن خنیاگری

□

امروز که من عاشق و دیوانه و مستم

□

درد دل من از حد و اندازه درگذشت

□

خدایا توئی بنده را دستگیر

□

تا بدین غایت که رفت از من نیامد هیچ کار

□

شیخ نصرآباد را بگرفت درد

□

جانی که ز نور مصطفی زاد

□

خیزید مخسپید که نزدیک رسیدیم

□

تا کی روم از عشق تو شوریده به هر سوی

□

نوبتی صبح برآمد ببام

□

زخم بر دل رسید خاقانی

□

چو گوهر برون آمد از کان کوه

□

یکی را به چوگان مه دامغان

□

چون برفت از دار دنیا بایزید

□

مرا اقبال خندانید آخر

□

پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من

□

هر ساعتم اندرون بجوشد خون را

□

آن لب شیرین همچون جان شیرین

□

نقد قدم از مخزن اسرار برآمد، چون گنج عیان شد

□

مغنی ره باستانی بزن

□

ایهاالناس جهان جای تن آسانی نیست

□

گفت عباسه که روز رستخیز

□

آه کان طوطی دل بی‌شکرستان چه کند

□

با آن سبک روحی گل وان لطف شه برگ سمن

□

عشق جانان در جهان هرگز نبودی کاشکی

□

زهی طناب سراپرده‌ی تو گیسوی حور

□

ای که هر دم ز تبت خلقت

□

چو سقراط را داد نوبت سخن

□

عمرها در سینه پنهان داشتیم اسرار دل

□

پاک دینی کرد از نوری سال

□

ای دل اگر کم آیی کارت کمال گیرد

□

چنان مست است از آن دم جان آدم

□

کسی مشکلی برد پیش علی

□

سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن

□

بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت

□

مغنی دلم دور گشت از شکیب

□

نهاده‌ست باری شفا در عسل

□

یک شبی معشوق طوس، آن بحر راز

□

شدم ز عشق به جایی که عشق نیز نداند

□

انا فتحنا بابکم لا تهجروا اصحابکم

□

تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری

□

رقیب اگر بجفا باز داردم ز درش

□

مهر است یا زرین صدف خرچنگ را یار آمده

□

مغنی بدان ساز غمگین نواز

□

دنیی آن قدر ندارد که برو رشک برند

□

گفت مجنون گر همه روی زمین

□

عشق تو مست و کف زنانم کرد

□

تا عاشق آن یارم بی‌کارم و بر کارم

□

می‌ندانم چکنم چاره من این دستان را

□

آفتابست یا ستاره‌ی بام

□

قد تو به آزادی بر سرو چمن خندد

□

درآرای مغنی سرم را ز خواب

□

شنیدم که مستی ز تاب نبید

□

جمله‌ی پرندگان روزگار

□

دی شد و بهمن گذشت فصل بهاران رسید

□

من طربم طرب منم زهره زند نوای من

□

شنیدم که در مرزی از باختر

□

به شهریار بگوئید حال این درویش

□

عارضه‌ی تازه بین که رخ به من آورد

□

بسم‌الله الرحمن الرحیم

□

فلک را این همه تمکین نباشد

□

صوفیی را گفت آن پیر کهن

□

کدام لب که از او بوی جان نمی‌آید

□

به گوش من برسانید هجر تلخ پیام

□

بیا بیا که ز عشقت چنان پریشانم

□

نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم

□

ذوق وصلت به هیچ جان نرسد

□

چو فیاض دریا درآمد به موج

□

یکی برد با پادشاهی ستیز

□

یوسفی کانجم سپندش سوختند

□

خوش باش که هر که راز داند

□

هر کی بمیرد شود دشمن او دوستکام

□

در اخبار شاهان پیشینه هست

□

به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید

□

صاحبا نو به نو تحیت من

□

مغنی درین پرده دیرسال

□

نظر دریغ مدار از من ای مه منظور

□

چون سلیمان کرد با چندان کمال

□

گر عید وصل تست منم خود غلام عید

□

دزدیده چون جان می روی اندر میان جان من

□

دلاور که باری تهور نمود

□

نسیم زلف تو از نوبهار می‌شنوم

□

چون ز مرغ سحر فغان برخاست

□

بساز ای مغنی ره دلپسند

□

فرو رفت جم را یکی نازنین

□

یک شبی پروانگان جمع آمدند

□

هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند

□

مرا خواندی ز در تو خستی از بام

□

یکی مرد درویش در خاک کیش

□

نرگس مستت فتنه‌ی مستان

□

گنج فضائل افضل ساوی شناس و بس

□

سحرگه که سربرگرفتم ز خواب

□

اگر در جهان از جهان رسته‌ای است،

□

آن نقش بین که فتنه کند نقش‌بند را

□

کسی خراب خرابات و مست می‌باشد

□

مرا پرسی که چونی بین که چونم

□

گدایی شنیدم که در تنگ جای

□

برآمد بانگ مرغ و نوبت بام

□

نور ایمان از بیاض روی اوست

□

مغنی بساز ازدم جان‌فزای

□

بسی صورت بگردیدست عالم

□

ای ماه قیچاقی شبست از سر بنه بغطاق را

□

باز آفتاب دولت بر آسمان برآمد

□

خویش را چون خار دیدم سوی گل بگریختم

□

سخت زیبا می‌روی یک بارگی

□

زهی ز باده‌ی لعلت در آتش آب زلال

□

مدار ملک جهان بر مجاهد الدین است

□

مغنی توئی مرغ ساعت شناس

□

زن خوب فرمانبر پارسا

□

چو در نظر نبود روی دوستان ما را

□

خسروانی که فتنه‌ای چینید

□

آن سو مرو این سو بیا ای گلبن خندان من

□

امروز چنانی ای پری روی

□

تخفیف کن از دور من این باده که مستم

□

تا که عشق تو حاصل افتادست

□

مغنی یک امشب برآواز چنگ

□

کدام باغ به دیدار دوستان ماند

□

پادشاهی بود عالم زان او

□

یا رب این بوی خوش از روضه جان می‌آید

□

با آنک از پیوستگی من عشق گشتم عشق من

□

ای سرو حدیقه معانی

□

ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار

□

مرد آن بود که از سر دردی قدم زند

□

ای همت هستی زتو پیدا شده

□

هر کسی در حرم عشق تو محرم نشود

□

کردی ای اعطار بر عالم نثار

□

به ساقی درنگر در مست منگر

□

بشکسته سر خلقی سر بسته که رنجورم

□

گرت خویش دشمن شود دوستدار

□

نه درد عشق می‌یارم نهفتن

□

ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت

□

تخته اول که الف نقش بست

□

سخن در صلاح است و تدبیر وخوی

□

چون به نزغ افتاد آن دانای دین

□

مست آمد دلبرم تا دل برد از بامداد

□

دو هزار عهد کردم که سر جنون نخارم

□

ز بنگاه حاتم یکی پیرمرد

□

مدتی شد که درین شهر گرفتار توایم

□

ای در عجم سلاله‌ی اصل کیان شده

□

مغنی بدان جره‌ی جان نواز

□

به صنعا درم طفلی اندر گذشت

□

چون بمرد اسکندر اندر راه دین

□

بیا که ساقی عشق شراب باره رسید

□

گر ناز تو را به گفت نارم

□

شنیدم که بگریست سلطان روم

□

ای بوستان عارض تو گلستان جان

□

وشاقی اعجمی با دشنه در دست

□

به هر مدتی گردش روزگار

□

هر روز باد می‌برد از بوستان گلی

□

چون بشد شبلی ازین جای خراب

□

مها به دل نظری کن که دل تو را دارد

□

رفتم ز دست خود من در بیخودی فتادم

□

بزارید وقتی زنی پیش شوی

□

ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم

□

گر به قدر سوزش دل چشم من بگریستی

□

سوم روز کین طاق بازیچه رنگ

□

بسا نفس خردمندان که در بند هوا ماند

□

در رهی می‌رفت پیری راهبر

□

لحظه‌ای قصه کنان قصه تبریز کنید

□

عاشقم از عاشقان نگریختم

□

خواهم اندر پایش افتادن چو گوی

□

به آب گل رخ آن گلعذار می‌شویند

□

چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد

□

چنان مستم چنان مستم من این دم

□

چه دعا گویمت ای سایه‌ی میمون همای

□

پادشاهی ماه وش، خورشید فر

□

صبر با عشق بس نمی‌آید

□

ز فلک قوت بگیرم دهن از لوت ببندم

□

شنیدم که طی در زمان رسول

□

وهم بسی رفت و مکانش ندید

□

لشکر غم ران گشاد و آمد دوران او

□

عشوه دادستی که من در بی‌وفایی نیستم

□

برخیز تا به عهد امانت وفا کنیم

□

ای کرده مه را از تیره شب نقاب

□

دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود

□

این کیست این این کیست این این یوسف ثانی است این

□

بر آنم گر تو بازآیی که در پایت کنم جانی

□

دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود

□

بر در حق هر که کار و بار ندارد

□

چند خسپیم صبوح است صلا برخیزیم

□

یکی پارسا سیرت حق پرست

□

بوسعید مهنه با مردان راه

□

هر آن دل‌ها که بی‌تو شاد باشد

□

هین دف بزن هین کف بزن کاقبال خواهی یافتن

□

به ره در یکی پیشم آمد جوان

□

ای روی تو چشمه‌ی خور چشم

□

ای تیر باران غمت، خون دل ما ریخته

□

بنه ای سبز خنگ من فراز آسمان‌ها سم

□

به هیچ باغ نبود آن درخت مانندش

□

آن عزیزی گفت فردا ذوالجلال

□

بوی دلدار ما نمی‌آید

□

منم فتنه هزاران فتنه زادم

□

این چه رفتارست کارامیدن از من می‌بری

□

گهیکه جان رود از چشم ناتوان بیرون

□

هرچه دارم در میان خواهم نهاد

□

می رسد بوی جگر از دو لبم

□

ببین تا یک انگشت از چند بند

□

چون نظام الملک در نزع اوفتاد

□

ساقی زان می که می‌چریدند

□

ای باغبان ای باغبان آمد خزان آمد خزان

□

روی بپوش ای قمر خانگی

□

نی نگر با اهل دل هر دم بمعنی در سخن

□

صبح خیزان بین قیامت در جهان انگیخته

□

ما ز بالاییم و بالا می رویم

□

درد عشق از تندرسیت خوشترست

□

بوسعید مهنه در حمام بود

□

آن کس که به بندگیت آید

□

کجایی ساقیا درده مدامم

□

هرگز آن دل بنمیرد که تو جانش باشی

□

گر یار یار باشدت ای یار غم مخور

□

کم شدن در کم شدن دین من است

□

گر گمشدگان روزگاریم

□

ذوق شراب انست، وقتی اگر بباشد

□

ای غره ماه از اثر صنع تو غرا

□

هزار جان مقدس فدای روی تو باد

□

بر آن شده‌ست دلم کتشی بگیرانم

□

فقیهی کهن جامه‌ای تنگدست

□

گلزار جنتست رخ حور پیکرش

□

ای تاجدار خسرو مغرب که شاه چرخ

□

از ما مشو ملول که ما سخت شاهدیم

□

اگر پای در دامن آری چو کوه

□

صل علی محمد دره تاج الاصطفا

□

آن کز دهن تو رنگ دارد

□

ما آتش عشقیم که در موم رسیدیم

□

ای یار ناسامان من از من چرا رنجیده‌ای؟

□

بنده محمودست و سلطان در ره معنی ایاز

□

عشق تو قلاوز جهان است

□

ز زندان خلق را آزاد کردم

□

آن روی بین که حسن بپوشید ماه را

□

ای صبح صادقان رخ زیبای مصطفی

□

حکم البین بموتی و عمد

□

من سر خم را ببستم باز شد پهلوی خم

□

چنین گفت پیش زغن کرکسی

□

به بزمگاه صبوحی کنون بمجلس خاص

□

میر چون هفت بیت من خوانده است

□

یا رب چه یار دارم شیرین شکار دارم

□

یکی مال مردم به تلبیس خورد

□

تاجری مالی و ملکی چند داشت

□

سخن به نزد سخندان بزرگوار بود

□

هر کی ز حور پرسدت رخ بنما که همچنین

□

تو با خلق سهلی کن ای نیکبخت

□

قدحی ده ای برآتش تتقی ز آب بسته

□

ترسا بچه‌ای ناگه قصد دل و جانم کرد

□

چه کسم من چه کسم من که بسی وسوسه مندم

□

بربود دلم در چمنی سرو روانی

□

صوفیی می‌رفت، آوازی شنید

□

نیک بدست آنک او شد تلف نیک و بد

□

پایی به میان درنه تا عیش ز سر گیرم

□

یکی سیرت نیکمردان شنو

□

بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص

□

پیش که صبح بر درد شقه‌ی چتر عنبری

□

من از عالم تو را تنها گزینم

□

بد اندر حق مردم نیک و بد

□

طوبی لک ای پیک صبا خرم رسیدی مرحبا

□

مرا آن اصل بیداری دگرباره به خواب اندر

□

بار دگر ذره وار رقص کنان آمدیم

□

من خسته چون ندارم، نفسی قرار بی‌تو

□

ای لاله برگ خویش نظرت گلستان چشم

□

از کمان ابروش چون تیر مژگان بگذرد

□

بوی آن خوب ختن می آیدم

□

ره به خرابات برد، عابد پرهیزگار

□

این چه خلدست که چندین همه حورست اینجا

□

سگ ار چه بی‌فغان و شر نباشد

□

منم آن عاشق عشقت که جز این کار ندارم

□

ای مسلمانان فغان زان نرگس جادو فریب

□

صبح چون گلشن جمال تو دید

□

ماه به ماه می‌کند شاه فلک کدیوری

□

مرا گویی چه سانی من چه دانم

□

دریغ روز جوانی و عهد برنایی

□

بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا

□

لطفی نماند کان صنم خوش لقا نکرد

□

روزی که گذر کنی به گورم

□

بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی

□

هر زمان آهنگ بیزاریش بین

□

بی تو از صد شادیم یک غم به است

□

چون در عدم آییم و سر از یار برآریم

□

نخست او ارادت به دل در نهاد

□

مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ را

□

اینک آن مرغان که ایشان بیضه‌ها زرین کنند

□

امشب جان را ببر از تن چاکر تمام

□

جوانی به دانگی کرم کرده بود

□

دوری از ما مکن ای چشم بد از روی تو دور

□

امام ملت چارم که آسمان ششم

□

مرا اگر تو نخواهی منت به جان خواهم

□

بیا ای که عمرت به هفتاد رفت

□

دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا

□

صنما سپاه عشقت به حصار دل درآمد

□

صد بار مردم ای جان وین را بیازمودم

□

قیامتست سفر کردن از دیار حبیب

□

تبت یا ذا الجلال و الا کرام

□

سخن عشق جز اشارت نیست

□

اقبل الساقی علینا حاملا کاس المدام

□

آن را که جای نیست همه شهر جای اوست

□

یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا

□

شاد شد جانم که چشمت وعده احسان نهاد

□

جز ز فتان دو چشمت ز کی مفتون باشیم

□

چنان خوب رویی بدان دلربایی

□

ای سواد خط توشرح مصابیح جمال

□

آوازه‌ی رحیل شنیدم به صبح‌گاه

□

دوش عشق شمس دین می باختیم

□

دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم

□

ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را

□

امروز نگار ما نیامد

□

رحت انا من بینکم غبت کذا من عینکم

□

یکی نیشکر داشت در طیفری

□

آن ماه بین که فتنه شود مهر انورش

□

حدیث عشق در دفتر نگنجد

□

چشم بگشا جان نگر کش سوی جانان می برم

□

یا ملوک الجمال رفقا باسری

□

برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب

□

گرفت خشم ز بستان سرخری و برون شد

□

بنه ای سبز خنگ من فراز آسمان‌ها سم

□

تو در کمند نیفتاده‌ای و معذوری

□

دوش چون از لعل میگون تو می‌گفتم سخن

□

این تویی کز غمزه غوغا در جهان انگیخته

□

ای دشمن روزه و نمازم

□

ملک الهوی قلبی وجاش مغیرا

□

ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را

□

از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود

□

در غیب پر این سو مپر ای طایر چالاک من

□

چه خوش گفت شاگرد منسوج باف

□

دیگرانرا عیش و شادی گر چه در صحرا بود

□

طمع وصل تو مجالم نیست

□

فلکا بگو که تا کی گله‌های یار گویم

□

برخیز تا طریق تکلف رها کنیم

□

مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا

□

برنشین ای عزم و منشین ای امید

□

امروز مها خویش ز بیگانه ندانیم

□

بنده‌ام گر به لطف می‌خوانی

□

با لعل او ز جوهر جان در گذشته‌ایم

□

دل‌های ما قرارگه درد کرده‌اند

□

دست من گیر ای پسر خوش نیستم

□

حبست بجفنی المدامع لاتجری

□

میرود آب رخ از باده‌ی گلرنگ مرا

□

اول نظر ار چه سرسری بود

□

چو یکی ساغر مردی ز خم یار برآرم

□

جهان ای پسر ملک جاوید نیست

□

شبی با یار در خلوت مرا عیشی نهانی بود

□

ای مشک خطا خط سیاهت

□

اندر دو کون جانا بی‌تو طرب ندیدم

□

چوانی هنرمند فرزانه بود

□

کجا خبر بود از حال ما حبیبانرا

□

عید بر عاشقان مبارک باد

□

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم

□

گلست آن یاسمن یا ماه یا روی

□

روز عیش و طرب و عید صیامست امروز

□

شنوده‌ای دم خاقانی از مدیح کسان

□

حسودان را ز غم آزاد کردم

□

علی ظاهری صبر کنسج العناکب

□

بگوئید ای رفیقان ساربان را

□

این قافله بار ما ندارد

□

غلامم خواجه را آزاد کردم

□

مرا طبع از این نوع خواهان نبود

□

ای لب و گفتار تو کام دل و قوت جان

□

رطل گران ده صبوح زانکه رسیده است صبح

□

لولیکان توییم در بگشا ای صنم

□

وجود عاریتی دل درو نشاید بست

□

آخر ای یار فراموش مکن یارانرا

□

نه فلک مر عاشقان را بنده باد

□

ورا خواهم دگر یاری نخواهم

□

ای دست تو آتش زده در خرمن من

□

جادوئی چون نرگس مستت به بیماری که دید

□

دلنواز من بیمار شمائید همه

□

شراب شیره انگور خواهم

□

ای صوفی سرگردان، در بند نکونامی

□

بود مردی سنگ شد در کوه چین

□

هر زمان کز غیب عشق یار ما خنجر کشد

□

نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم

□

هر شبی با دلی و صد زاری

□

پیداست که از دود دم ما چه برآید

□

گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد

□

بیار باده که اندر خمار خمارم

□

انا دلادل ابنة الکرم لابناء الکرام

□

ای بناوک زده چشم تو یک اندازانرا

□

زندگانی صدر عالی باد

□

فضول گشته‌ام امروز جنگ می جویم

□

شنیدم که یک هفته ابن‌السبیل

□

زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال

□

ناگذران دل توئی کز طرب آشناتری

□

چون ز صورت برتر آمد آفتاب و اخترم

□

بر سر آنم که پای صبر در دامن کشم

□

شبی که راه هم آه آتش افشان را

□

ز عشق آن رخ خوب تو ای اصول مراد

□

شاگرد تو می باشم گر کودن و کژپوزم

□

یکی را ز مردان روشن ضمیر

□

از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم

□

عاشق تو جان مختصر که پسندد

□

دیده از خلق ببستم چو جمالش دیدم

□

گناه کردن پنهان به از عبادت فاش

□

اگر در جلوه میری سمند باد جولانرا

□

عجب آن دلبر زیبا کجا شد

□

زهی سرگشته در عالم سر و سامان که من دارم

□

ترحم ذلتی یا ذا المعالی

□

تا چند به شادی می غمهای تو نوشم

□

سر چه سنجد که هوش می بشود

□

بشکن قدح باده که امروز چنانیم

□

الحمدالله رب العالمین علی

□

چو در گره فکنی آن کمند پر چین را

□

آن ماه کو ز خوبی بر جمله می‌دواند

□

اگر چه شرط نهادیم و امتحان کردیم

□

عبادت به اخلاص نیت نکوست

□

ای از شب قمرسا بر مه نقاب بسته

□

بودی که ز خود نبود گردد

□

برخیز تا شراب به رطل و سبو خوریم

□

آن به که چون منی نرسد در وصال دوست

□

بعد از این وادی توحید آیدت

□

یوسف آخرزمان خرامان شد

□

اتیناکم اتیناکم فحیونا نحییکم

□

سگی پای صحرا نشینی گزید

□

آن رفت که میل دل من سوی شما بود

□

چون صبح‌دم عید کند نافه گشائی

□

ای تو ترش کرده رو تا که بترسانیم

□

مرا در نظامیه ادرار بود

□

آنکه بر هر طرفی منتظرانند او را

□

واقف سرمد تا مدرسه عشق گشود

□

ای گزیده یار چونت یافتم

□

چشم تو طلسم جاودانست

□

روزگاری روی در روی نگاری داشتم

□

سر زلف تو بوی گلزار دارد

□

عاقبت ای جان فزا نشکیفتم

□

ملک زاده‌ای ز اسب ادهم فتاد

□

رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را

□

درخت و برگ برآید ز خاک این گوید

□

بشستم تخته هستی سر عالم نمی‌دارم

□

شتر بچه با مادر خویش گفت:

□

طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار

□

ای در دل سودائیان، از غمزه غوغا داشته

□

تا با تو قرین شده‌ست جانم

□

مادام ینسرح الغزلان فی الوادی

□

بده آن راح روان پرور ریحانی را

□

تا چند خرقه بردرم از بیم و از امید

□

نه آن شیرم که با دشمن برآیم

□

ما بی تو به دل برنزدیم آب صبوری

□

ایکه چو موی شد تنم در هوس میان تو

□

زین درد کسی خبر ندارد

□

اگر به عقل و کفایت پی جنون باشم

□

کسی گفت حجاج خون‌خواره‌ای است

□

گفت آن دیوانه را مردی عزیز

□

قومی که بر براق بصیرت سفر کنند

□

دل چه خورده‌ست عجب دوش که من مخمورم

□

کسی راه معروف کرخی بجست

□

بسالی کی چنان ماهی برآید

□

وقت مردن رشید را گفتم

□

امروز مرا چه شد چه دانم

□

شبی و شمعی و گوینده‌ای و زیبایی

□

از قضا افتاد معشوقی در آب

□

آمد شهر صیام سنجق سلطان رسید

□

چو آب آهسته زیر که درآیم

□

به پیکار دشمن دلیران فرست

□

زهی زلفت شکسته نرخ سنبل

□

آتش عشق آب کارم برد

□

یکی مطرب همی‌خواهم در این دم

□

شبی در جوانی و طیب نعم

□

رفت دوشم نفسی دیده‌ی گریان در خواب

□

مرا وصال تو باید صبا چه سود کند

□

ای عشق که کردستی تو زیر و زبر خوابم

□

یکی نان خورش جز پیازی نداشت

□

گردون کنایتی ز سر بام ما بود

□

یکی دو زایند آبستنان مادر طبع

□

چه روز باشد کاین جسم و رسم بنوردیم

□

خلاف راستی باشد، خلاف رای درویشان

□

خرقه رهن خانه‌ی خمار دارد پیر ما

□

پیش از آن کاندر جهان باغ و می و انگور بود

□

گر تو مستی بر ما آی که ما مستانیم

□

شنیدم که فرزانه‌ای حق پرست

□

بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع

□

نام وصلش به زبان نتوان برد

□

ظننتم ایا عذال ان قد عدلتم

□

میان دو تن دشمنی بود و جنگ

□

آب آتش میبرد خورشید شب‌پوش شما

□

سحری چو شاه خوبان به وثاق ما درآمد

□

باز نگار می کشد چون شتران مهار من

□

شبی زیت فکرت همی سوختم

□

هندوی آن کاکل ترکانه می‌باید شدن

□

دوات من ز برون جدول و درون دریاست

□

روی تو چو نوبهار دیدم

□

تو را که گفت که برقع برافکن ای فتان

□

آن تن ماست یا میان شما

□

عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند

□

زنهار مرا مگو که پیرم

□

یکی رفت و دینار از او صد هزار

□

شب رحیل ز افغان خستگان مراحل

□

خطی سبز از زنخدان می بر آورد

□

وقت آن آمد که من سوگندها را بشکنم

□

تکش با غلامان یکی راز گفت

□

اگر سرم برود در سر وفای شما

□

به صورت یار من چون خشمگین شد

□

خیز تا فتنه‌ای برانگیزیم

□

در عهد تو ای نگار دلبند

□

مرا وقتی نگاری خرگهی بود

□

همه کارم ز دور آسمانی

□

هذا رشاد الکافرین هذا جزاء الصابرین

□

به نوبت‌اند ملوک اندرین سپنج سرای

□

آن ماه مهر پیکر نامهربان ما

□

نگشتم از تو هرگز ای صنم سیر

□

یا رب توبه چرا شکستم

□

شنیدم که مردی غم خانه خورد

□

ای هیچ در میان نه ز موی میان تو

□

یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد

□

خواهم که کفک خونین از دیگ جان برآرم

□

بتی دیدم از عاج در سومنات

□

بود در کاریز بی‌سرمایه‌ای

□

ای خدا از عاشقان خشنود باد

□

سالکان راه را محرم شدم

□

بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی

□

ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته‌ایم

□

گفتم ای دل بهر دربان جلال

□

نی تو گفتی از جفای آن جفاگر نشکنم

□

المنةلله که نمردیم و بدیدیم

□

مغنی وقت آن آمد که بنوازی رباب

□

به پیش تو چه زند جان و جان کدام بود

□

تلخی نکند شیرین ذقنم

□

شکایت کند نوعروسی جوان

□

هر دل غمزده کان غمزه بود غمازش

□

در راه تو هر که راهبر شد

□

تشنه خویش کن مده آبم

□

خدای را چه توان گفت شکر فضل و کرم

□

ای دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب

□

به میان دل خیال مه دلگشا درآمد

□

آمدم باز تا چنان گردم

□

مرا در سپاهان یکی یار بود

□

می‌درم جامه و از مدعیان می‌پوشم

□

جهان پیمانه را ماند به عینه

□

آتشی از تو در دهان دارم

□

وجودم به تنگ آمد از جور تنگی

□

طلع الصبح من وراء حجاب

□

مده به دست فراقت دل مرا که نشاید

□

همتم شد بلند و تدبیرم

□

یکی پادشه‌زاده در گنجه بود

□

ای چشم می پرستت آشوب چشم بندان

□

چون عشق تو داعی عدم شد

□

ای شده از جفای تو جانب چرخ دود من

□

بیا تا برآریم دستی ز دل

□

دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب

□

بیچاره کسی که زر ندارد

□

دوش چه خورده‌ای دلا راست بگو نهان مکن

□

مرحبا ای نسیم عنبربوی

□

صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم

□

خاقانی ار زبان ز سخن بست حق اوست

□

سیر نمی‌شوم ز تو نیست جز این گناه من

□

رفتی و صدهزار دلت دست در رکیب

□

ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب

□

یا من نعماه غیر معدود

□

در وصالت چرا بیاموزم

□

هر سلطنت که خواهی می‌کن که دلپذیری

□

ای چیده سنبل تر در باغ دسته بسته

□

گر در صف دین داران دین دار نخواهم شد

□

قصد جفاها نکنی ور بکنی با دل من

□

نه هر چه جانورند آدمیتی دارند

□

ساقی سیمبر بیار شراب

□

در عشق زنده باید کز مرده هیچ ناید

□

بخت نگار و چشم من هر دو نخسبد در زمن

□

به تدبیر جنگ بد اندیش کوش

□

مستم ز در خانه‌ی خمار برآرید

□

مادرم کرد وقت نزع، دعا

□

دلدار من در باغ دی می گشت و می گفت ای چمن

□

در میان صومعه سالوس پر دعوی منم

□

ای جان من بیاد لبت تشنه بر شراب

□

طرفه گرمابه بانی کو ز خلوت برآید

□

ای دل شکایت‌ها مکن تا نشنود دلدار من

□

حالم از شرح غمت افسانه ایست

□

باغبان گو برو باد مپیما کز گل

□

تا نور او دیدم دو کون از چشم من افتاده شد

□

ای یار من ای یار من ای یار بی‌زنهار من

□

شب از بهر آسایش تست و روز

□

هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب

□

هر که ز عشاق گریزان شود

□

آن شاخ خشک است و سیه‌هان ای صبا بر وی مزن

□

وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوی

□

برافکن سایبان ظلمت از نور

□

لطف ملک العرش به من سایه برافکند

□

دلدار من در باغ دی می گشت و می گفت ای چمن

□

پاکیزه روی را که بود پاکدامنی

□

ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب

□

زان ازلی نور که پرورده‌اند

□

قد رجعنا قد رجعنا جائیا من طورکم

□

مرا تو جان عزیزی و یار محترمی

□

سبزه پیرامن سرچشمه‌ی نوشش نگرید

□

عشقت ایمان و جان به ما بخشد

□

مکن ای دوست غریبم سر سودای تو دارم

□

به جهان خرم از آنم که جهان خرم ازوست

□

دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب

□

امسال بلبلان چه خبرها همی‌دهند

□

ایها العشاق آتش گشته چون استاره‌ایم

□

یکی گربه در خانه‌ی زال بود

□

ای سر زلف تو لیلی و جهانی مجنون

□

الوداع ای کعبه کاینک وقت هجران آمده

□

من اگر نالم اگر عذر آرم

□

خوشست عمر دریغا که جاودانی نیست

□

صوفیی چون جامه شستی گاه گاه

□

دی میان عاشقان ساقی و مطرب میر بود

□

چون آینه رازنما باشد جانم

□

یکی در بیان سگی تشنه یافت

□

بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار

□

در عشق تو عقل سرنگون گشت

□

گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من

□

جوانی ز ناسازگاری جفت

□

خسروی می‌رفت در دشت شکار

□

پیرهن یوسف و بو می‌رسد

□

پیشتر آ می لبا تا همه شیدا شویم

□

جوانی خردمند پاکیزه بوم

□

راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود

□

های خاقانی تو را جای شکر ریز است و شکر

□

روز آن است که ما خویش بر آن یار زنیم

□

شنیدم که از پارسایان یکی

□

از نبی در خواست مردی پر نیاز

□

چه پادشاست که از خاک پادشا سازد

□

ای کرده تو مهمانم در پیش درآ جانم

□

ز دریای عمان برآمد کسی

□

این غزل یک دو نوبت از سرسوز

□

هر زمانم عشق ماهی در کشاکش می‌کشد

□

چیزی مگو که گنج نهانی خریده‌ام

□

شکر و سپاس و منت و عزت خدای را

□

محتسب آن مرد را می‌زد به زور

□

آتش عشق تو قلاووز شد

□

تو چه دانی که ما چه مرغانیم

□

اگر گلاله مشکین ز رخ براندازی

□

ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرده‌ایم

□

عید است و پیش از صبح‌دم مژده به خمار آمده

□

ناآمده سیل تر شدستیم

□

دنیا نیرزد آنکه پریشان کنی دلی

□

چون خلیل الله درنزع اوفتاد

□

هم دلم ره می‌نماید هم دلم ره می‌زند

□

ز قند یار تا شاخی نخایم

□

حکایت کنند از جفا گستری

□

ای می لعل تو کام رندان

□

هر زمان عشق تو در کارم کشد

□

مرگ از آن به که مرا از تو خجل باید بود

□

سعدی اینک به قدم رفت و به سر باز آمد

□

رابعه گفتی که ای دانای راز

□

دل بی‌لطف تو جان ندارد

□

کهتر و مهتر و وضیع و شریف

□

شنیدم که نابالغی روزه داشت

□

داریم دلی پر غم و غمخوار نداریم

□

جهان را آه آه از دل برآمد

□

ای خداوندی که از ایام اگر خواهی بیابی

□

پسر چون زده بر گذشتش سنین

□

ای ز چشمت رفته خواب از چشم خواب

□

صحرا خوشست لیک چو خورشید فر دهد

□

ای خداوندی که از روی تفاخر بنده‌وار

□

خردمند مردی در اقصای شام

□

رقم ز غالیه بر طرف لاله زار مکش

□

قوت بار عشق تو مرکب جان نمی‌کشد

□

بزرگا گر خطایی کرده آمد

□

به طفلی درم رغبت روزه خاست

□

خورد عیسی آبی از جویی خوش آب

□

آتش پریر گفت نهانی به گوش دود

□

به خدایی که دست قدرت او

□

یکی زهره‌ی خرج کردن نداشت

□

بیار باده که وقت گلست و موسم باغ

□

از مرگ براهیم که علامه‌ی دین بود

□

هر بلایی کز آسمان آید

□

به خرمی و به خیر آمدی و آزادی

□

غازیی از کافری بس سرفراز

□

در این سرما و باران یار خوشتر

□

عادت کن از جهان سه خصلت را

□

یکی را چو من دل به دست کسی

□

بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور

□

نور روی تو را نظر نکشد

□

گویند که چیست حاصل تو

□

عشقبازی چیست سر در پای جانان باختن

□

رفت پیش بوعلی آن پیر زن

□

هله هش دار که در شهر دو سه طرارند

□

گرچه دربستم در مدح و غزل یکبارگی

□

شنیدم که در مصر میری اجل

□

سرو را گل یار نبود گر بود نبود چنین

□

نیک بد رائی با خلق جهان

□

عقل صد مسهل به طبعم بیش دارد

□

فضل خدای را که تواند شمار کرد؟

□

بود درویشی ز فرط عشق زار

□

هم لبان می‌فروشت باده را ارزان کند

□

منعمی بر پیر دهقانی گذشت اندر دهی

□

خسته‌ی تیغ فراقم سخت مشتاقم به غایت

□

گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید

□

نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد

□

ای نمودار ارتفاع فلک

□

ان لم امت یوم الوداع تأسفا

□

نو مریدی بود دل چون آفتاب

□

نعره آن بلبلان از سوی بستان رسید

□

ای جهان را عدل تو آراسته

□

یکی طفل دندان برآورده بود

□

به من رسید نوید وصال دلداران

□

دوش که صبح چاک زد صدره‌ی چرخ عنبری

□

جایی که من نشینم بیکار کی نشینم

□

ثنا و حمد بی‌پایان خدا را

□

خسروی می‌شد به شهر خویش باز

□

اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد

□

شاهدی دارم ای بزرگ چنانک

□

می‌میرم و همچنان نظر بر چپ و راست

□

ای سنبل تازه دسته بسته

□

در قعر جان مستم دردی پدید آمد

□

آزرده رفت مانا تاج‌الزمان ز ما

□

یکی خوب خلق خلق پوش بود

□

شیخ بوبکر نشابوری به راه

□

این کبوتربچه هم عزم هوا کرد و پرید

□

بنده گر درهنر عطارد نیست

□

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی

□

ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم

□

ایام نظام ممالک قوام روی زمین

□

سگ خشم و خر شهوت که زبون‌گیری نیست

□

همی یادم آید ز عهد صغر

□

بود در کنجی یکی دیوانه خوار

□

ذره ذره آفتاب عشق دردی خوار باد

□

مفتی شرع کرم عاقله‌ی ملت جود

□

نه بر حکم شرع آب خوردن خطاست

□

گر چه تنگست دلم چون دهن خندانش

□

کارم از عشق تو به جان آمد

□

شعر دور از تو حیض مردانست

□

اگر لذت ترک لذت بدانی

□

گفت چون سقراط در نزع اوفتاد

□

عاشقانی که باخبر میرند

□

گنبد پیروزه گون بااختران سیم رنگ

□

امیدوارم اگر صد رهم بیندازی

□

بستیم دل در آن سر زلف دراز باز

□

دلسوز ما که آتش گویاست قند او

□

من بدعهد را چه می‌گویی

□

باد گلبوی سحر خوش می‌وزد خیز ای ندیم

□

در خصومت آمدند و در جفا

□

چو درد گیرد دندان تو عدو گردد

□

حسام دولت و دین ای خدای داده ترا

□

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

□

ما مست می لعل روان پرور یاریم

□

هر دل که وصال تو طلب کرد

□

دوش مهمان خواجه‌ای بودم

□

ای بیش از آنکه در قلم آید ثنای تو

□

کرد آن بازاریی آشفته کار

□

می‌خرامد آفتاب خوبرویان ره کنید

□

دی از کسان خواجه بکردم یکی سوئال

□

سرو سیمینا به صحرا می‌روی

□

در جهان قصه حسن تو نشد فاش هنوز

□

به خراسان شوم انشاء الله

□

امیر زنگی چون بامداد باز آید

□

علم دولت نوروز به صحرا برخاست

□

ای چشم نیم‌خواب تو از من ربوده خواب

□

اول نظر ار چه سرسری بود

□

جاییست نشسته چاکر تو

□

طبیبی پری چهره در مرو بود

□

نقش رویت بچه رو از دل پر خون برود

□

ره عشاق بی ما و من آمد

□

ای پایه‌ی دانش از دلت عالی

□

برخیز تا تفرج بستان کنیم و باغ

□

ترکم از غمزه چو ناوک بکمان در فکند

□

ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود

□

روزی پسری با پدر خویش چنین گفت

□

سیهکاری از نردبانی فتاد

□

بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن

□

ما را دلی است زله خور خوان صبح‌گاه

□

خداوند که داند خواست عذر لطف دوشینت

□

تعذر صمت الواجدین فصاحوا

□

ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست

□

خداوند خداوندان اسرار

□

ای خدایت به پادشاهی خلق

□

رئیس دهی با پسر در رهی

□

یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود

□

دی پیر من از کوی خرابات برآمد

□

زهی نفاذ تو در سر کارهای ممالک

□

بیفکن خیمه تا محمل برانند

□

چون ترک من سپاه حبش برختن زند

□

گر ساعتی ببری ز اندیشه‌ها چه باشد

□

به خدایی که قدر قدرت او

□

شنیدم که وقتی گدا زاده‌ای

□

چو هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار

□

در این منزل اهل وفائی نیابی

□

دوش در خواب دیو شهوت را

□

اگر خدای نباشد ز بنده‌ای خشنود

□

ما هم از شب سایبان برآفتاب انداختست

□

هر که بهر تو انتظار کند

□

خسرو از اصطبل معمورت که آن معمور باد

□

طمع برد شوخی به صاحبدلی

□

بدانکه بوی تو آورد صبحدم بادم

□

مستغرقی که از خود هرگز به سر نیامد

□

مرا دی یاسمن پیغام دادست

□

کهن سالی آمد به نزد طبیب

□

دلبرا سنبل هندوی تودر تاب چراست

□

اگر حریف منی پس بگو که دوش چه بود

□

حبذا کارنامه‌ی ارژنگ

□

به نام خدایی که جان آفرید

□

آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید

□

از افق ملکت ار ستاره فرو شد

□

ای بر در بامداد پندار

□

صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت

□

بشکست دل تنگ من خسته کزین دست

□

چو دیوم عاشق آن یک پری شد

□

من از تاثیر این گردنده گردون

□

می‌روم با درد و حسرت از دیارت خیر باد

□

ای دل من بسته در آن زنجیر سمن‌سا دل

□

دلا دیدی که جانانم نیامد

□

ای فلک قدری که در انگشت قدر و همتت

□

اصبحت مفتونا باعین اهیفا

□

ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد

□

مطربا این پرده زن کز رهزنان فریاد و داد

□

ای صاحبی که صدر وزارت ز جاه تو

□

قزل ارسلان قلعه‌ای سخت داشت

□

پندم به چه عقل می‌دهد پیر

□

هرگز به باغ دهر گیائی وفا نکرد

□

خصم تو و قاعده‌ی ملک تو

□

نداند کسی قدر روز خوشی

□

غره‌ی ما جز آن عارض شهرآرا نیست

□

به حارسان نکوروی من خطاب کنید

□

انوری بهر قبول عامه چند از ننگ شعر

□

ما ترک سر بگفتیم، تا دردسر نباشد

□

خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته

□

عاشقان زنده‌دل به نام تو اند

□

به خدایی که بازگشت بدوست

□

یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری

□

در شب زلف تو مهتابی خوشست

□

شاه ما از جمله شاهان پیش بود و بیش بود

□

علم آصف گنج قارون صبر ایوب رسول

□

کبر یک سو نه اگر شاهد درویشانی

□

زهی خطی به خطا برده سوی خطه‌ی چین

□

دهر سیه کاسه‌ای است ما همه مهمان او

□

منم امروز و شاهدی زیبا

□

گر مرا دنیا نباشد خاکدانی گو مباش

□

هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند

□

هر که را اسرار عشق اظهار شد

□

احمد مرسل ز خاک مکه چون هجرت گزید

□

به مجنون کسی گفت کای نیک پی

□

چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده‌ایم

□

آنها که در هوای تو جان‌ها بداده‌اند

□

ای خردمند اگر گوش سوی من داری

□

گرین خیال محقق شود به بیداری

□

گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست

□

هر چه دلبر کرد ناخوش چون بود

□

خداوندا به فر دولت تو

□

یکی شاهدی در سمرقند داشت

□

خوشا به مجلس شوریدگان درد آشام

□

نه دل از سلامت نشان می‌دهد

□

ای به اقلیم کبریای تو در

□

ای به باد هوس درافتاده

□

شوریده‌ئیست زلف تو کز بند جسته است

□

چو کارزار کند شاه روم با شمشاد

□

این همایون در فرخنده‌سرای

□

ای باد صبحدم خبر دلستان بگوی

□

چون آتش خور شعله زد از شیشه شفاف

□

عاشقان از خویشتن بیگانه‌اند

□

مریخ سلاح چاوشان تو برد

□

شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز

□

هیچ داری خبر ای یار که آن یار برفت

□

چونک کمند تو دلم را کشید

□

به خدایی که عقل کلی را

□

تو خود به صحبت امثال ما نپردازی

□

من بار هجر می‌کشم و ناقه محملم

□

مشو خاقانیا مغرور دولت

□

ای ز نور شرابخانه‌ی تو

□

هر که هر بامداد پیش کسیست

□

دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد

□

باز شیری با شکر آمیختند

□

ای خواجه‌ی مبارک بر بندگان شفیق

□

شنیدم که پیری شبی زنده داشت

□

به خشم رفته‌ی ما گر به صلح باز آید

□

پیش رفتن را چو پیشان بسته‌اند

□

آنی که گر بخواهی از اقبال و سروری

□

یکی ناسزا گفت در وقت جنگ

□

کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند

□

خسروانی که فتنه‌ای چینید

□

ای کریمی که جرم هفت اختر

□

چنین نقل دارم ز مردان راه

□

برگ نسرین ترا بی خار می‌یابم هنوز

□

سیزده جنس نهاده است نبی

□

تو وزیری و منت مدحت گوی

□

یکی غله مرداد مه توده کرد

□

لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد

□

وسوسه تن گذشت غلغله جان رسید

□

ای ترا آفتاب حاجب بار

□

بنالید درویشی از ضعف حال

□

در چمن دوش ببوی تو گذر می‌کردم

□

ز لعلت زکاتی شکر می‌ستاند

□

مرحبا مرحبا درآی درآی

□

ما امید از طاعت و چشم از ثواب افکنده‌ایم

□

کار ما بی قد زیبات نمی آید راست

□

هله پیوسته سرت سبز و لبت خندان باد

□

شجاعی ای خط و شعر تو دام و دانه‌ی عقل

□

مگو جاهی از سلطنت بیش نیست

□

صید شیران می‌کند آهوی روبه باز او

□

خورشید کسری تاج بین ایوان نو پرداخته

□

یک دو منک می سه تن به چار جوانب

□

توانگری نه به مالست پیش اهل کمال

□

چون خط سبز تو بر آفتاب بنویسند

□

عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند

□

تو آن سپهر اثر صاحبی که پیک قدر

□

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی

□

بر اشکم کهربا آبیست روشن

□

روی تو کافتاب را ماند

□

ای جوان بخت پیر ملت و ملک

□

ای دل به کام خویش جهان را تو دیده گیر

□

دوش پیری ز خرابات برون آمد مست

□

آن کس که ز تو نشان ندارد

□

ممسکی جست مر مرا در بلخ

□

بخت و دولت به برم زآب روان باز آمد

□

ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می‌رود

□

اقضی‌القضاة عمر عبد العزیز راست

□

شعرم به همه جهان رسیدست

□

ای نفس اگر به دیده‌ی تحقیق بنگری

□

کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد

□

مرغی که ناگهانی در دام ما درآمد

□

ای خواجه مکن تا بتوانی طلب علم

□

اگر هوشمندی به معنی گرای

□

بگشا بشکر خنده لب لعل شکرریز

□

گر از گره زلفت جانم کمری سازد

□

خدای کار چو بر بنده‌ای فرو بندد

□

شبی خفته بودم به عزم سفر

□

اگر ترا غم امثال ما بود غم نیست

□

علتی باشد که آن اندر بهاران بد شود

□

چاکر ز روی عجز سوئالی همی کند

□

یکی را کرم بود و قوت نبود

□

می‌گذشتی و من از دور نظر می‌کردم

□

خاقانیا به دولت ایام دل منه

□

گویند که در طوس گه شدت گرما

□

کسی که او نظر مهر در زمانه کند

□

زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست

□

صبح آمد و صحیفه مصقول برکشید

□

مرا پیام فرستی همی که پرسش تو

□

شنیدم که پیری به راه حجاز

□

به گدائی به سر کوی شما آمده‌ایم

□

عقل در عشق تو سرگردان بماند

□

ندارد مجلس ما بی‌تو نوری

□

ما قلم در سر کشیدیم اختیار خویش را

□

ایکه لبت آب شکر ریختست

□

سپاس آن عدمی را که هست ما بربود

□

تو در قوادگی ای سرخ کافر

□

اگرم حیات بخشی و گرم هلاک خواهی

□

مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود

□

ای با دل سودائیان عشق تو در کار آمده

□

ای خداوندی که از دریای دستت روزگار

□

ما هذه الدنیا بدار مخلد

□

هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد

□

ز بعد خاک شدن یا زیان بود یا سود

□

شاها بدیده‌ای که دلم را خدای داد

□

ملک صالح از پادشاهان شام

□

اکنون که از بهشت نشان می‌دهد نسیم

□

دلم بی عشق تو یک دم نماند

□

هر که تواند که فرشته شود

□

من آن بدیع صفت را به ترک چون گویم

□

ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

□

سپاس و شکر خدا را که بندها بگشاد

□

هرکه مخلوق را کند خدمت

□

شنیدم که فرماندهی دادگر

□

دوش چون موکب سلطان خیالش برسید

□

آب حیوان مجوی خاقانی

□

ای جهان را دفین به دست تو در

□

طریقت شناسان ثابت قدم

□

می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند

□

ذاتت عسلست ای جان گفتت عسلی دیگر

□

حکایت است به فضل استماع فرمایند

□

ای که به حسن قامتت سرو ندیده‌ام سهی

□

آه از آن یار که نبود خبر از یارانش

□

گرد ره تو کعبه و خمار نماند

□

شعرهای کمالی آن به سخن

□

متی جمع شملی بالحبیب المغاضب

□

وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد

□

بلبل نگر که جانب گلزار می‌رود

□

صفه‌ای را نقش می‌کردند نقاشان چین

□

اتابک محمد شه نیکبخت

□

مگر که صبح من امشب اسیر گشت بشام

□

جمال صفاهان نظام دوم

□

ای برادر گر مزاج از فضله خالی آمدی

□

شبی دعوتی بود در کوی من

□

زلال مشربم از لفظ آبدار خودست

□

ای خدایی که چو حاجات به تو برگیرند

□

انوری شعر و حرص دانی چیست

□

ندانم که گفت این حکایت به من

□

بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید

□

آن را که غمت به خویش خواند

□

سرورا از می سخاوت تو

□

روزی که زیر خاک تن ما نهان شود

□

قصه غصه فرهاد بشیرین که برد

□

وصف آن مخدوم می‌کن گر چه می‌رنجد حسود

□

یکی و پنج و سی وز بیست نیمی

□

تا کی ای آتش سودا به سرم برخیزی

□

چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بیداران

□

ای خواجه حساب عمر برگیر

□

در مرثیه‌ی موئیدالدین

□

جوانا ره طاعت امروز گیر

□

این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان می‌رسد

□

آن خواجه خوش لقا چه دارد

□

جهان را دلم گفت لطفی کن آخر

□

چو دور خلافت به مأمون رسید

□

ای سر زلف تو درحلقه و تاب افتاده

□

چون تتق از روی آن شمع جهان برداشتند

□

یارب بده مرا به دل نعمتی که بود

□

ساقیا می ده که ما دردی کش میخانه‌ایم

□

بهار دهر بباد خزان نمی‌ارزد

□

هست مستی که مرا جانب میخانه برد

□

ای کریمی که از نوال کفت

□

رفت آن کم بر تو آبی بود

□

به عقل کی متصور شود فنون جنون

□

در جهان کس نیست اندوه جهان کس مخور

□

صاحبا دین و ملک بی‌تو مباد

□

یکی متفق بود بر منکری

□

جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند

□

نگارا مردگان از جان چه دانند

□

بزرگوارا با آنکه معرضم ز سخن

□

تو کدامی و چه نامی که چنین خوب خرامی

□

آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم

□

چون سیمبران روی به گلزار نهادند

□

خداوندا حریفان آمدستند

□

عضد را پسر سخت رنجور بود

□

ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت

□

کسی که عاشق آن رونق چمن باشد

□

ای همه سیرت تو هنگ و ثبات

□

شنیدم که صاحبدلی نیکمرد

□

نشست شمع سحر ای چراغ مجلسیان خیز

□

دریغ میوه‌ی عمرم رشید کز سر پای

□

پس دریده بریده پیشی چند

□

آستین بر روی و نقشی در میان افکنده‌ای

□

یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد

□

بیمار رنج صفرا ذوق شکر نداند

□

به نظم مرثیه‌ای در که چون ز موجب آن

□

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

□

ای نغمه‌ی خوشت دم داود را شعار

□

عاشقانی کز نسیم دوست جان می‌پرورند

□

ای به جود و به قدر بر ز فلک

□

هر که با یار آشنا شد گو ز خود بیگانه باش

□

روی زمین و خون دلم نم گرفته است

□

ببرد خواب مرا عشق و عشق خواب برد

□

ای خداوندی که کمتر بنده در فرمان تو

□

همی تا برآید به تدبیر کار

□

شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق

□

در ساخت زمانه ز راحت نشان مخواه

□

ما را برون ز حکمت یونانیان چو هست

□

در بهشت گشادند در جهان ناگاه

□

گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد

□

عشق را جان بی‌قرار بود

□

ای برقد تو راست قبای سخا و جود

□

شنیدم که یک بار در حله‌ای

□

عشق آن بت ساکن میخانه می‌گرداندم

□

چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جان توست

□

دراز گشت حدیث درازدستی ما

□

شبی در خرقه رندآسا، گذر کردم به میخانه

□

رخ دل‌فروز تو ماهی خوشست

□

دیر آمده‌ای سفر مکن زود

□

ز روزگار به یک نامه‌ی تو خرسندم

□

مها زورمندی مکن با کهان

□

ترا که گفت که قصد دل شکسته‌ی ما کن

□

در کام صبح از ناف شب مشک است عمدا ریخته

□

خواجه اسفندیار می‌دانی

□

ان هجرت الناس واخترت النوی

□

هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد

□

آن شکرپاسخ نباتم می‌دهد

□

چهار چیز ز ارکان بارگاه تو باد

□

گر درون سوخته‌ای با تو برآرد نفسی

□

دلم مرید مرادست و دیده رهبر دل

□

چون لبش درج گهر باز کند

□

امید و بیم دهد خلق را مسخر خویش

□

خبر داری ای استخوانی قفس

□

چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد

□

بیچاره کسی که می ندارد

□

ای جهانت به مهر دل جویان

□

نشنیده‌ام که ماهی بر سر نهد کلاهی

□

کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم

□

خاقانیا به سوک خراسان سیاه پوش

□

نرسد گرد سر فراز همی

□

بزن که قوت بازوی سلطنت داری

□

آه کز آهم مه و پروین بسوخت

□

دیده خون گشت و خون نمی‌خسبد

□

ایا به عالم عهد از تو نوبهاروفا

□

یکی روبهی دید بی دست و پای

□

معلوم نگردد سخن عشق بتقریر

□

هر که درین دایره دوران کند

□

شعری بسان دیبه‌ی زربفت بافتم

□

یاری آنست که زهر از قبلش نوش کنی

□

لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست

□

رسم نو بین که شهریار نهاد

□

خدایگانا سالی مقیم بنشستم

□

همه کس را تن و اندام و جمالست و جوانی

□

تشنه‌ی غنچه سیراب ترا آب چه سود

□

خاقانیا به جاه مشو غره غمروار

□

بردم به کدوی تر بدو حاجت

□

مطرب مجلس بساز زمزمه‌ی عود

□

پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد

□

ز شمس دین طرب نوبهار بازآید

□

خدایگان وزیران و پادشاه صدور

□

یاد دارم که روزگاری بود

□

عارض ترکان نگر در چین جعد مشک فام

□

آفتاب رخ آشکاره کند

□

هیچ می‌دانی که در گیتی ز مرگ بوالحسن

□

شنیدم که طغرل شبی در خزان

□

پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد

□

شاهدی بین که در زمانه بزاد

□

اگر بیایی و من بنده را دهی تشریف

□

یکی سلطنت ران صاحب شکوه

□

اگر او سخن نگوید سخنست در دهانش

□

دردا که دل نماند و بر او نام درد ماند

□

کردگارا مشته رندی ده جهان را خوش تراش

□

قوماء اسقیانی علی الریحان واس

□

آن ترک پریچهره مگر لعبت چینست

□

من بسازم ولیک کی شاید

□

ای حکم ترا قضای یزدان

□

یکی را پسر گم شد از راحله

□

دلم ربودی و رفتی ولی نمی‌روی از دل

□

هر زمانی زلف را بندی کند

□

فخر دین یک التماسست از توام

□

اگر مطالعه خواهد کسی بهشت برین را

□

همه گنج جهان ماری نیرزد

□

نیمیت ز زهر آمد نیمی دگر از شکر

□

ای خاک درت سرمه شده چشم ولی را

□

نگویم آب و گلست آن وجود روحانی

□

ای غمزه‌ی جادویت افسونگر بیماران

□

تا دل من دل به قناعت نهاد

□

نکنم خواجه را به شعر هجا

□

هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل

□

صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌ریخت

□

جفا از سر گرفتی یاد می‌دار

□

انوری ای سخن تو به سخا ارزانی

□

شبی یاد دارم که چشمم نخفت

□

خدا را از سر زاری بگوئید

□

نیم شبی سیم برم نیم مست

□

گر بنده به خدمتت نیامد

□

خرابت کند شاهد خانه کن

□

اهل دل را از لب شیرین جانان چاره نیست

□

بگردان ساقیا آن جام دیگر

□

به خدایی که در موجودات

□

چون تنگ نباشد دل مسکین حمامی

□

خیز تا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم

□

خوی فلک بین که چه ناپاک شد

□

گمان مبر که ز بی‌عیبی عمادست آن

□

خرما نتوان خوردن ازین خار که کشتیم

□

اگر آن ماه مهربان گردد

□

مرا یارا چنین بی‌یار مگذار

□

چو غزنینی به محشر زنده گردد

□

به خشم از ملک بنده‌ای سربتافت

□

من ز دست دیده و دل در بلا افتاده‌ام

□

زلف تو مرا بند دل و غارت جان کرد

□

آسمان آن بخیل بدفعلست

□

خوشتر از دوران عشق ایام نیست

□

سپیده‌دم که صبا بر چمن گذر می‌کرد

□

جان من و جان تو بستست به همدیگر

□

کرد عالی بنای این مجدود

□

نکوکار مردم نباشد بدش

□

عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید

□

ایام خط فتنه به فرق جهان کشید

□

تو ای سیف زنگ اجل چون نگیری

□

بسیار سالها به سر خاک ما رود

□

گمان مبر که دلم میل دوستان نکند

□

ای عاشق بیچاره شده زار به زر بر

□

ای شاه ز نقدها که باشد

□

ببخش ای پسر کدمی زاده صید

□

اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود

□

دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند

□

آن خواجه کز آستین رغبت

□

سه کس را شنیدم که غیبت رواست

□

نشان بی نشانان بی نشانیست

□

تا چند زنی بر من ز انکار تو خار آخر

□

ای بزرگی که کلک وهمت تو

□

همی‌زنم نفس سرد بر امید کسی

□

فتاده‌ام من دیوانه در غم تو اسیر

□

عهد عشق نیکوان بدرود باد

□

اگر به رنج ندارد اجل نجیب‌الدین

□

ماه فروماند از جمال محمد

□

بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست

□

عشق جانان مرا ز جان ببرید

□

من توانم که نگویم بد کس در همه عمر

□

خسرو من چون به بارگاه برآید

□

باز هشیار برون رفته و مست آمده‌ایم

□

هر که عزم عشق رویش می‌کند

□

ز جنس مردمان مشمار خود را

□

مبارک ساعتی باشد که با منظور بنشینی

□

ابر نیسان باغ را در للی لالا گرفت

□

گر چه نه به دریاییم دانه گهریم آخر

□

ای کمال زمان بیا و ببین

□

ز خاک آفریدت خداوند پاک

□

حدیث شمع از پروانه پرسید

□

دیر خبر یافتی که یار تو گم شد

□

باده خوردن به ساتکینی در

□

ای که انکار کنی عالم درویشان را

□

با منت کینه و با جمله صفاست

□

جان بر کف خود داری ای مونس جان زوتر

□

عادت طرح شعر آوردند

□

خدا را ندانست و طاعت نکرد

□

ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن

□

عشق توام داغ چنان می‌کند

□

ای به تدبیر قطب آن گردون

□

زلیخا چو گشت از می عشق مست

□

ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد

□

یغمابک ترکستان بر زنگ بزد لشکر

□

ای بزرگی که شد دل و رایت

□

ز ویرانه‌ی عارفی ژنده پوش

□

ای ماه تو مهر انور دل

□

امروز مال و جاه خسان دارند

□

گر نیستی زمانه به جنگ و نبرد خلق

□

به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار

□

چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ما دارد

□

ای تو نگار خانگی خانه درآ از این سفر

□

پنج قالاشیم در بیغوله‌ای

□

گزیری به چاهی در افتاده بود

□

ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق

□

زلف شبرنگش شبیخون می‌کند

□

آنکه سایه‌اش کس ندید از غایت ستر و صلاح

□

شرف نفس به جودست و کرامت به سجود

□

توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد

□

اگر باده خوری باری ز دست دلبر ما خور

□

در کف خشم و شهوت و خور و خواب

□

یکی تشنه می‌گفت و جان می‌سپرد

□

حن فی روض الهوی قلبی کماناح الحمام

□

در کفم نیست آنچه می‌باید

□

غم به تکلیف به سر من مبار

□

صاحبا عمر عزیزست غنیمت دانش

□

ز حال بی‌خبرانت خبر نمی‌باشد

□

گرم درآ و دم مده باده بیار و غم ببر

□

راحت چگونه یابم فضلست مانعم

□

به سرهنگ سلطان چنین گفت زن

□

گر می‌کشندم ور می‌کشندم

□

گر فلک دیده بر آن چهره‌ی زیبا فکند

□

هرگز گمان مبر که کمال‌الزمان بمرد

□

مغی در به روی از جهان بسته بود

□

گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب

□

طارت الکتب الکرام من کرام یا عباد

□

خاطری چون آتشم هست و زبانی همچو آب

□

ندانم از من خسته جگر چه می‌خواهی

□

چو حرفی بخوانی ز طومار عشق

□

بردار زلفش از رخ تا جان تازه بینی

□

تو اگر شعر نگویی چه کنی خواجه حکیم

□

شبی خوابم اندر بیابان فید

□

نسیم باد صبا جان من فدای تو باد

□

من رای درا تلالا نوره وسط الفاد

□

خداوندا همی دانم که چیزی نیست در دستت

□

یکی قطره باران ز ابری چکید

□

ای دلم را شکر جان‌پرورت چون جان عزیز

□

چو تاب در سر آن زلف دلستان فکند

□

مرا دوستی گفت آخر کجایی

□

در این شهرباری به سمعم رسید

□

در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست

□

میر خوبان را دگر منشور خوبی دررسید

□

دی ز من پرسید معروفی ز معروفان بلخ

□

نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی

□

برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر

□

تشنه‌ی دل به آب می‌نرسد

□

دی مرا عاشقکی گفت غزل می‌گویی

□

تبارک الله از آن نقشبند ماء مهین

□

هیچ می‌دانی چرا اشکم ز چشم افتاده است

□

یا شبه الطیف لی انت قریب بعید

□

ای ز دست تجاسر خادم

□

صاحب نظر نباشد دربند نیک نامی

□

باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود

□

برقع از خورشید رویش دور شد

□

ای خداوندی که پیش لطف خاک پای تو

□

هران نصیبه که پیش از وجود ننهادست

□

سحرگه ماه عقرب زلف من مست

□

آمد ترش رویی دگر یا زمهریر است او مگر

□

زن چو میغست و مرد چون ماهست

□

دو تن، پرور ای شاه کشور گشای

□

دگر وجود ندارد لطیفه‌ئی ز دهانش

□

بس بس ای طالع خاقانی چند

□

ای نمودار آفتاب بلند

□

غریبان را دل از بهر تو خونست

□

کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست

□

ای شاهد سیمین ذقن درده شرابی همچو زر

□

ای فلک با کمال تو ناقص

□

یار گرفته‌ام بسی چون تو ندیده‌ام کسی

□

من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم

□

دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند

□

روبهی می‌دوید از غم جان

□

ز عهد پدر یادم آید همی

□

سنبلش برگ ارغوان بگرفت

□

انا فتحنا عینکم فاستبصروا الغیب البصر

□

کم عیالی سعادتیست که مرد

□

کمال است در نفس مرد کریم

□

سبحان من یسبحه الرمل فی القفار

□

آمد بهار و بخت که عشرت فزا شود

□

خدایگانا نزدیک شد که صبح ظفر

□

بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار

□

ایکه از شرمت خوی از رخساره‌ی خور می‌چکد

□

غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

□

ای مستفاد لطف تو اقبال آسمان

□

متی حللت به شیراز یا نسیم الصبح

□

چون برقع شبرنگ ز عارض بگشاید

□

سر مستی ما مردم هشیار ندانند

□

ای ز قدر تو آسمان در گو

□

چون عیش گدایان به جهان سلطنتی نیست

□

آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست

□

صاف جان‌ها سوی گردون می‌رود

□

تویی آن صدر که بر پایه‌ی قدرت نرسد

□

چنان قحط شد سالی اندر دمشق

□

تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران

□

ای فتی فتوی غدرت ندهم

□

اوحدالدین انوری ای من مرید طبع تو

□

جهان بر آب نهادست و زندگی بر باد

□

سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند

□

خنب‌های لایزالی جوش باد

□

شهاب دولت و دین ای کسی که هست مدام

□

گره بر سر بند احسان مزن

□

ما جرعه چشانیم ولی خضر و شانیم

□

عاشقان چون به هوش باز آیند

□

نشاید بهر آداب ندیمی

□

شنیدم که دزدی درآمد ز دشت

□

چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست

□

آخر گهر وفا ببارید

□

خداوندا تو آنی کافرینش

□

شنیدم که دارای فرخ تبار

□

سخن یار ز اغیار بباید پوشید

□

شاها معظما ملک الشرق خسروا

□

آن چیست کز آن طبق همی تابد

□

شنیدم که در بزم ترکان مست

□

طوطی از پسته‌ی تنگ تو شکر گرد آورد

□

از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود

□

احکام دین چو از شرف‌الدین شرف گرفت

□

باد بهاری وزید، از طرف مرغزار

□

وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن

□

هر که در بادیه‌ی عشق تو سرگردان شد

□

ای به طالع چو نام خود مسعود

□

ای که پنجاه رفت و در خوابی

□

بتی که طره او مجمع پریشانیست

□

عشق مرا بر همگان برگزید

□

مار نون نکاح چو بزدت

□

اگر مرد عشقی کم خویش گیر

□

ما بدرگاه تو از کوی نیاز آمده‌ایم

□

سلام من که رساند به پهلوان جهان

□

هیچ دانی ارشدالدین کز کف و طبع تو دوش

□

یکی گفت با صوفیی در صفا

□

تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد

□

صد بار بگفتمت نگهدار

□

تو با من نسازی که از صحبت من

□

شکر لب جوانی نی آموختی

□

همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید

□

اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند

□

خداوند من عصمةالدین همیشه

□

نفس می‌نیارم زد از شکر دوست

□

گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است

□

اگر مرا تو نخواهی دلم تو را خواهد

□

ای شجاعی کز تو بددل‌تر ندیدم در جهان

□

کسی گفت پروانه را کای حقیر

□

ای صبا احوال دل با آن صنم تقریر کن

□

خاک سیاه بر سر آب و هوای ری

□

چه خیر باشد در خیل و لشکری که درو

□

چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند

□

گره‌ی زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست

□

صوفیان در دمی دو عید کنند

□

چون ترا روزگار داد به داد

□

عزیزی در اقصای تبریز بود

□

نسیم باد صبا چون ز بوستان آید

□

آنها که در حقیقت اسرار می‌روند

□

ای بزرگی که رای روشن تو

□

چو کسی درآمد از پای و تو دستگاه داری

□

بهار روی تو بازار مشتری بشکست

□

هر زمان لطفت همی در پی رسد

□

یک چند روزگار نه از راه مکرمت

□

یکی آهنین پنجه در اردبیل

□

خیزید ای میخوارگان تا خیمه بر گردون زنیم

□

با آینه‌ی ضمیر مخدوم

□

ای کریمی که رای همت تو

□

سیه چرده‌ای را کسی زشت خواند

□

ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

□

کسی که غیر این سوداش نبود

□

ایا کان مروت صدر والا

□

شبی کردی از درد پهلو نخفت

□

ز لعل عیسویان قصه مسیحا پرس

□

صبح دم زد ساقیا هین الصبوح

□

به خدایی که ذات لم یزلش

□

مقصود عاشقان دو عالم لقای تست

□

دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد

□

گر یکی شاخی شکستم من ز گلزاری چه شد

□

ای رای ملک شه معظم

□

یکی روستایی سقط شد خرش

□

وقتست کز ورای سراپرده‌ی عدم

□

ضمانش کرد به صد سال عمر و مهر نهاد

□

قاضی از من نصیحتی بشنو

□

دوکس گرد دیدند و آشوب و جنگ

□

مراد بین که به پیش مرید باز آمد

□

وقت آن شد که ز خورشید ضیایی برسد

□

شادباش ای خسرو عادل عماد دین و داد

□

شکم صوفیی را زبون کرد و فرج

□

ای لبت خنده بر شراب زده

□

دل ز جان برگیر تا راهت دهند

□

تا نشست خواجه در گلشن بود

□

چنین گفت پیری پسندیده دوش

□

جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافتست

□

دی سحری بر گذری گفت مرا یار

□

ای به دریای عقل کرده شناه

□

مرا حاجیی شانه‌ی عاج داد

□

تا ترا برگ ما نخواهد بود

□

ای شده ... چپ سلطان

□

به خشک ریش گری در هری ندیدستی

□

پلیدی کند گربه بر جای پاک

□

تا چین آن دو زلف سمن‌سا پدید شد

□

پیمانه ایست این جان پیمانه این چه داند

□

ای رفته به فرخی و فیروزی

□

نگویم ز جنگ بد اندیش ترس

□

گر چه من آب رخ از خاک درت یافته‌ام

□

قومی که در فنا به دل یکدگر زیند

□

از آرزوی خیال تو روز دراز

□

خداوندی چنین بخشنده داریم

□

با تو نقشی که در تصور ماست

□

موشکی صندوق را سوراخ کرد

□

بودن اندر عذاب چون جرجیس

□

یکی در نشابور دانی چه گفت

□

ما به نظاره‌ی رویت بجهان آمده‌ایم

□

سرورانی که مرا تاج سرند

□

آن ماه که ماه نو سزد یاره‌ی او

□

ای روبهک چرا ننشینی به جای خویش

□

چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب

□

صد مصر مملکت ز تعدی خراب شد

□

بار خدایا به فضل بنده‌ی خود را

□

ایا نسیم سحر بوی زلف یار بیار

□

چه خوش باشد میان لاله زاران

□

هر که سرگردان این سودا بود

□

ای بدیع‌الزمان بیا و ببین

□

یکی را عسس دست بر بسته بود

□

یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آمدت

□

من که خاقانیم آزاد دلم

□

اندرین دور بی‌کرانه که هست

□

حکایت کنند از بزرگان دین

□

ایکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود

□

شبی کز زلف تو عالم چو شب بود

□

از سخنهای عذب شکر طعم

□

غافلند از زندگی مستان خواب

□

بر مه از سنبل پر چین تو پر چین بگرفت

□

من که خاقانیم به منت شاه

□

چهار چیزست آیین مردم هنری

□

شنیدم که از پادشاهان غور

□

بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش

□

عشق بی درد ناتمام بود

□

ای جهان را موسم آزادگی ایام تو

□

جهان بگشتم و آفاق سر به سر دیدم

□

بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست

□

دوست دشمن گشت و دشمن دوست شد خاقانیا

□

به خدایی که زنده و باقیست

□

میان دوعم زاده وصلت فتاد

□

طفل بود در نظر پیر عشق

□

زلف تو که فتنه‌ی جهان بود

□

سحرگاهی به نزد خواجه رفتم

□

هر چیز کزان بتر نباشد

□

چنانکه صید دل آن چشم آهوانه کند

□

دو گهر دان پیمبری و کرم

□

خرد دوش از من بپرسید و گفتا

□

پدرمرده را سایه بر سر فکن

□

با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر

□

آنچه نقد سینه‌ی مردان بود

□

ای غلامت چو شاد بخت فلک

□

الحمدلله رب العالمین علی

□

سپیده‌دم که صبا دامن سمن بدرد

□

خاقانیا ز دل سبکی سر گران مباش

□

زندگانی مجلس سامی در اقبال تمام

□

چرا به سرکشی از من عنان بگردانی

□

کشتی ما کو که ما زورق درآب افکنده‌ایم

□

هر که را ذره‌ای وجود بود

□

خون خواجه کعبه است و نان او بیت‌الحرام

□

رضینا من وصالک بالوعود

□

دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست

□

دل درد زده است از غم زنهار نگه دارش

□

ای مقصد کشور چهارم

□

چو الپ ارسلان جان به جان‌بخش داد

□

معنی این صورت از صورتگران چین بپرس

□

هر که را با لب تو پیمان بود

□

خداوندا همی خواهم که از دل

□

حدائق روضات النعیم وطیبها

□

هر که او دیده‌ی مردم کش مستت دیدست

□

این گربه چشمک این سگک غوری غرک

□

ای بزرگی که از شمایل و قدر

□

شنیدم که از نیکمردی فقیر

□

قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار

□

هر که را اندیشه‌ی درمان بود

□

پیشی ز هنر طلب نه از مال

□

فاح نشر الحمی و هب النسیم

□

زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست

□

خسروا خاقانی عذرا سخن هندوی توست

□

ای انوری تویی که به فضل و هنر سزند

□

آسوده خاطرم که تو در خاطر منی

□

ای غم عشق تو آتش زده در خرمن دل

□

چون شراب عشق در دل کار کرد

□

غذای روح بود باده‌ی رحیق‌الحق

□

عیب علی و عدوان علی‌الناس

□

در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست

□

چو آسمان ورق عهد مقتفی بنوشت

□

هست در دیده‌ی من خوب‌تر از روی سپید

□

اگر تو پرده بر این زلف و رخ نمی‌پوشی

□

من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم

□

چو به خنده لب گشایی دو جهان شکر بگیرد

□

گیتی به سر سنان گشادیم

□

جاء الشتاء ببرد لامرد له

□

تا درد نیابند دوا را نشناسند

□

هم چنین فرد باش خاقانی

□

چند مهتاب بر تو پیماید

□

شنیدم ز پیران شیرین سخن

□

آن عید نیکوان بدر آمد بعیدگاه

□

چو طوطی خط او پر بر آورد

□

نه نجیب از پی آن شد به فلک بر کورا

□

دردی به دل رسید که آرام جان برفت

□

زلف هندوی تو در تابست و ما را تاب نیست

□

من که خاقانیم عزیز حقم

□

بافلک دی نیازمندی گفت

□

چون برآمد ز ماه تا ماهی

□

خویش را در کوی بیخویشی فکن

□

مرد ره عشق تو از دامن تر ترسد

□

چون من به ره سخن فراز آیم

□

به اتفاق دگر دل به کس نباید داد

□

سوز غم تو آتشم از جان بر آورد

□

حبذا قصر شمسه‌ی ملکات

□

به حمد و ثنا چون کنم رای نظمی

□

چارشنبه که از شکوفه مهر

□

با روی چون گلنارش از برگ سمن باز آمدم

□

دلم قوت کار می‌برنتابد

□

ای هنر از آتش تو بویا همچو عود

□

دل شکسته که مرهم نهد دگربارش؟

□

چو آن فتنه از خواب سر بر گرفت

□

خاقانی آن کسان که طریق تو می‌روند

□

ای پسر تا به فلک ظن سخاوت نبری

□

شاه روزی رسیده بود ز دشت

□

رحمتی گر نکند بر دلم آن سنگین دل

□

دلی کز عشق جانان جان ندارد

□

ترا هجا نکند انوری معاذالله

□

آسمان را حق بود گر خون بگرید بر زمین

□

گر سردر آورد سرم آنجا که پای اوست

□

گر نشستی ورای خاقانی

□

زهی صاحب ملک پرور که گیتی

□

روز آدینه کاین مقرنس بید

□

ای نسیم سحری بوی بهارم برسان

□

عشق تو ز اختیار بیرون است

□

طبع مهتاب را دو خاصیت است

□

منزل عشق از جهانی دیگرست

□

گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد

□

خاقانیا جوانی و امن و کفاف هست

□

ای خداوندی که بر روی زمین فرمان تو

□

چون ز بهرام گور با پدرش

□

هر کو نظر کند بتو صاحب‌نظر شود

□

هر که درین درد گرفتار نیست

□

کسی که مدت سی سال شعر باطل گفت

□

فلک با بخت من دایم به کینست

□

از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت

□

نظیر سعد اکبر میرگشتاسب

□

کار کار ملک و دوران دوران وزیر

□

روزی از روضه بهشتی خویش

□

رخشنده‌تر از مهر رخش ماه ندیدم

□

هر که را در عشق تو کاری بود

□

کامل العصر نیک نیک بدان

□

روی در مسجد و دل ساکن خمار چه سود؟

□

ساقیا ساغر شراب کجاست

□

ای شاه بانوی ایران به هفت جد

□

ایا رادی که اندر ناف آهو

□

شاه روزی شکار کرد پسند

□

ترک من گوئی که بازش خاطر نخجیر بود

□

کیست که از عشق تو پرده‌ی او پاره نیست

□

ای رخ و فرزین نهاده چرخ را در حل و عقد

□

این منتی بر اهل زمین بود از آسمان

□

اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست

□

کسی که از پس احمد روا بود مرسل

□

ای زمین را ز بهر خدمت تو

□

چون سهیل جمال بهرامی

□

باز برافراختیم رایت سلطان عشق

□

قصه‌ی عشق تو از بر چون کنم

□

هر کس که جگر خورد و به خردی هنر آموخت

□

ای محافل را به دیدار تو زین

□

یارش نتوان گفت که از یار بنالد

□

ولینعمتم کیست خاقان اعظم

□

به خدایی که از مشیت او

□

بامدادان که صبح زرین تاج

□

آنکه جز نام نیابند نشان از دهنش

□

ای برده به آب‌روی آبم

□

ای بر سر سروران یگانه

□

برهنه تنی یک درم وام کرد

□

چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد

□

خاقانیا عروس صفا را به دست فقر

□

بزرگوارا دانی کز آفت نقرس

□

بس کن ای جادوی سخن پیوند

□

که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو

□

ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود

□

صاحبا از نیکخواه و بدسگالت یک مثال

□

برگ تحویل می‌کند رمضان

□

در راه قربت ما ره‌بان چه کار دارد

□

خبر برآمد کان آفتاب شرع فرو شد

□

ایا خورشید و مه در پیش رایت تیره و تاری

□

روز پنجشنبه است روزی خوب

□

یا رب این هدهد میمون ز کجا می‌آید

□

گر نه از خاک درت باد صبا می‌آید

□

پیوسته حدیث من به گوشت بادا

□

وقت آنست که ضعف آید و نیرو برود

□

شمع ما مامول هر پروانه نیست

□

ای شفیع صد هزار امت چو خاقانی به حشر

□

بیدلی گردل ز دلبر برنگیرد گومگیر

□

روزی از طالع مبارک بخت

□

حدیث جان بجز جانان نداند

□

نیست ره عشق را برگ و نوا ساختن

□

زبان خامه نتواند حدیث دل بیان کردن

□

علی قلبی العدوان من عینی التی

□

چون سایبان آفتاب از مشک تاتاری کند

□

سلاطین نژادا خلیفه پناها

□

ای صبا غلغل بلبل بگلستان برسان

□

چونکه روز دوشنبه آمد شاه

□

خطر بادیه‌ی عشق تو بیش از پیشست

□

دوش آمد و ز مسجدم اندر کران کشید

□

منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار

□

یکی کرد بر پارسایی گذر

□

تاجداری کند آنکس که ز سردر گذرد

□

خاقانی بلند سخن در جهان منم

□

اشارت کرده بودی تا بیایم

□

چونکه خواننده خواند نامه تمام

□

منزل ار یار قرینست چه دوزخ چه بهشت

□

ای پسر این رخ به آفتاب درافکن

□

ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ئی نفس

□

دریغ صحبت دیرین و حق دید و شناخت

□

چو سرچشمه‌ی چشم من دیده است

□

ای دل به سر مویی آزاد نخواهی شد

□

حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش

□

روزی از روزهای دیماهی

□

ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست

□

بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش

□

بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود

□

کجا همی رود این شاهد شکر گفتار؟

□

من خاک آن بادم که او بوی دلارام آورد

□

چو گل بیش ندهم سران را صداعی

□

آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید

□

چو گریبان کوه و دامن دشت

□

طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست

□

خبرت هست که خون شد جگرم

□

سلامی به جانان فرستاده‌ام

□

غریب آمدم در سواد حبش

□

سپیده دم که جهان بوی نوبهار گرفت

□

چون من خطر زدم به فراق از پی وحید

□

خیز تا باده در پیاله کنیم

□

شاه بهرام روزی از سر تخت

□

بدایت غم عشاق را نهایت نیست

□

عشق تو مرا ستد ز من باز

□

گر من خمار خود ز لب یار بشکنم

□

یکی صورتی دید صاحب جمال

□

من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست

□

خاک بر سر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک

□

مرا که راه نماید کنون به خانه‌ی دل

□

طالع تخت و پادشاهی او

□

طمع مدار که دوری گزینم از رخ خوب

□

خال مشکین بر آفتاب مزن

□

ترک من خاقان نگر در حلقه عشاق او

□

یا ندیمی قم تنبه واسقنی واسق الندامی

□

وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست

□

ای در حرمت نشان کعبه

□

خط زنگاری نگر از سبزه بر گرد سمن

□

شه به ناز و نشاط شد مشغول

□

مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست بیرون شد

□

چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم

□

بی رخ حور بجنت نفسی نتوان بود

□

فریدون وزیری پسندیده داشت

□

با درد دردنوشان درمان چه کار دارد

□

کو آنکه نقد او به ترازوی هفت چرخ

□

تحیتی چو هوای ریاض خلد برین

□

چونکه بهرام شد نشاط پرست

□

شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه نیست

□

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

□

ما ز رخ کار خویش پرده بر انداختیم

□

صراف سخن به لفظ چون زر

□

گل نهالی به بوستان آورد

□

بترس از بد خلق خاقانیا

□

ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر

□

اول نامه بود نام خدای

□

جانم از غم بلب رسیده‌ی تست

□

دل رفت وز جان خبر ندارم

□

به فلک می‌رسد خروش خروس

□

بود اول آن خجسته پرگار

□

ماه من مشک سیه در دامن گل می‌کند

□

چون زمان، عهد سنائی درنوشت

□

یا رب ز باغ وصل نسیمی بمن رسان

□

روزی از صبح فتح نورانی

□

چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگیرد

□

تا بر رخ تو نظر فکندم

□

یاد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ بود

□

شبگیر که چرخ لاجوردی

□

خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد

□

نثار اشک من هر شب شکر ریزی است پنهانی

□

دوشم بشمع روی چو ماهت نیاز بود

□

دانای سخن چنین کند یاد

□

هیچ روئی نیست کز چرخ سیه رو زرد نیست

□

دوش دل را در بلایی یافتم

□

سری بالعیس اصحابی ولی فی العیس معشوق

□

چون دید پدر به حال فرزند

□

چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد

□

جان پیشکشت سازم اگر پیش من آئی

□

ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم

□

سلطان سریر صبح خیزان

□

دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

□

صبح برانداخت نقاب ای غلام

□

ای خوش وصل یار و فصل بهار

□

چون نور چراغ آسمان گرد

□

گرچه کاری چو عشقبازی نیست

□

به جوی سلامت کس آبی نبیند

□

نه مرا بر سر کوی تو بجز سایه جلیس

□

لیلی نه که لعبت حصاری

□

وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد

□

گر بوی یک شکن ز سر زلف دلبرم

□

گلی به رنگ تو از غنچه بر نمی‌آید

□

چون شاهسوار چرخ گردان

□

کفر سر زلف تو ایمان ماست

□

قطب سپهر رفعت یعنی رکاب شاه

□

نشان دل بی نشان از که جویم

□

مادر چو ز دور در پسر دید

□

مسیح روح را مریم حجابست

□

دلبرم رخ گشاده می‌آید

□

امشب ای یار قصد خواب مکن

□

روزی ز قضا به وقت شبگیر

□

نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد

□

ما فتنه بر توایم و تو فتنه بر آینه

□

گر مرا بخت درین واقعه یاور نشود

□

هر روز که صبح بردمیدی

□

مردان این قدم را باید که سر نباشد

□

ای لب تو نگین خاتم عشق

□

حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار

□

غواص جواهر معانی

□

دلا سود عالم زیانی نیرزد

□

مرد یک موی تو فلک نبود

□

گر نگویم دوستی از دوستانت بوده‌ام

□

فهرست کش نشاط این باغ

□

عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای دوست

□

ای پیر مناجاتی رختت به قلندر کش

□

ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش

□

دهقان فصیح پارسی زاد

□

کس نیست که دست من غمخوار بگیرد

□

چو دریا شور در جانم میفکن

□

نکنم حدیث شکر چو لبت گزیدم

□

ای دل از این خیال سازی چند

□

ای جان جهان جان وجهان برخی جانت

□

نه از وصل تو نشان می‌یابم

□

دامن خرگه برافکن ای بت کشمیر

□

گنجینه گشای این خزینه

□

ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخواران بسند

□

هرچه در هر دو جهان جانان نمود

□

ما دلی ایثار او کردیم و جانی یافتیم

□

شاها ملکا جهان پناها

□

گر حرص زیردست و طمع زیر پای تست

□

فریاد کز غم تو فریادرس ندارم

□

ای سرو خرامنده‌ی بستان حقایق

□

انگشت کش سخن سرایان

□

طره مشکین نباشد بر رخ جانان غریب

□

عشق آبم برد گو آبم ببر

□

گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل

□

صاحب خبر فسانه پرداز

□

خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد

□

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش

□

کیست که با من حدیث یار بگوید

□

چون رایت عشق آن جهانگیر

□

ترک من ترک من گرفت و خطا کرد

□

باده ناخورده مست آمده‌ایم

□

روزی به سر کوی خرابات رسیدم

□

چون اشارت رسید پنهانی

□

دلا جان در ره جانان حجابست

□

دلم دردی که دارد با که گوید

□

گرمی خسرو و شیرین بشکر کم نشود

□

مجنون چو شنید بوی آزرم

□

گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند

□

عاشق لعل شکربار توام

□

کار من شکسته بسامان رسید باز

□

سازنده ارغنون این ساز

□

چو از برگ گلش سنبل دمیدست

□

محلم نیست که خورشید جمالت بینم

□

این چه بادست که از سوی چمن می‌آید

□

مجنون چو شنید پند خویشان

□

کو دل که او بدام غمت پای بند نیست

□

کجایی ساقیا می ده مدامم

□

جان بده یا دگر اندیشه‌ی جانانه مکن

□

فرزانه سخن سرای بغداد

□

ای بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست

□

ای روی تو شمع تاج داران

□

من بیدل نگر از صحبت جانان محروم

□

چون راه دیار دوست بستند

□

درد غم عشق را طبیب نباشد

□

گر در سر عشق رفت جانم

□

خوشا با دوستان در بوستان گل

□

لیلی پس پرده عماری

□

این همه مستی ما مستی مستی دگرست

□

تا عشق تو را به جان ربودم

□

نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم

□

نوفل ز چنین عتاب دلکش

□

ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست

□

یک غمت را هزار جان گفتم

□

ز شهریار که آید که حال یار بگوید

□

هر نکته که بر نشان کاریست

□

نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت

□

ای دل ز دلبران جهانت گزیده باز

□

هیچ می‌دانی که دیشب در غمش چون بوده‌ام

□

روزی و چه روز عالم افروز

□

عقل مرغی ز آشیانه‌ی ماست

□

ای نهان از دیده و در دل عیان

□

دلداده‌ایم وز پی دلدار می‌رویم

□

نقطه خط اولین پرگار

□

درد محبت درمان ندارد

□

ما ز خرابات عشق مست الست آمدیم

□

مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل

□

سر دفتر آیت نکوئی

□

هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست

□

ای تو را با هر دلی کاری دگر

□

ای شب زلفت غالیه سا وی مه رویت غالیه پوش

□

چون نگنجید در جهان تاجش

□

آن جوهر جانست که در گوهر کانست

□

گر از میان آتش دل دم برآورم

□

نکهت روضه‌ی خلدست که می‌بیزد مشک

□

آیا تو کجا و ما کجائیم

□

مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست

□

غیرت آمد بر دلم زد دور باش

□

در تابم از دو هندوی آتش پرستشان

□

ای جهان دیده بود خویش از تو

□

جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست

□

ای در درون جانم و جان از تو بی خبر

□

دوشم وطن بجز در دیر مغان نبود

□

رخشنده شبی چو روز روشن

□

چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد

□

سر مویی سر عالم ندارم

□

دوش می‌کردم سوال از جان که آن جانانه کو

□

شرطست که وقت برگ‌ریزان

□

ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست

□

چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود

□

مائیم و عشق و کنج خرابات و روی یار

□

کبکی به دهن گرفت موری

□

ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست

□

از عشق تو من به دیر بنشستم

□

مردیم در خمار و شرابی نیافتیم

□

گوینده داستان چنین گفت

□

هیچ دل نیست که میلش بدلارائی نیست

□

زلف به انگشت پریشان مکن

□

ای شب قدر بیدلان طره‌ی دلربای تو

□

ای چارده ساله قره‌العین

□

سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند

□

در عشق روی او ز حدوث و قدم مپرس

□

کدام دل که ز دوری به جان نمی‌آید

□

ای پسر هان و هان ترا گفتم

□

ای که از سرچشمه‌ی نوشت برفت آب نبات

□

قطره گم گردان چو دریا شد پدید

□

نشان روی تو جستم به هر کجا که رسیدم

□

گوهر آمای گنج خانه راز

□

دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد

□

چون قصه‌ی زلف تو دراز است چگویم

□

چو نام تو در نامه‌ئی دیده‌ام

□

رفت منذر به اتفاق پدر

□

خیمه‌ی نوروز بر صحرا زدند

□

هر که زو داد یک نشانی باز

□

الوداع ای دلبر نامهربان بدرود باش

□

چون خورنق به فر بهرامی

□

مه چنین دلستان نمی‌افتد

□

صبح از پرده به در می‌آید

□

مدام آن نرگس سرمست را در خواب می‌بینم

□

ساقی به کجا که می‌پرستم

□

منزلگه جانست که جانان من آنجاست

□

بس که جان در خاک این در سوختیم

□

ای شبت غالیه آسا و مهت غالیه پوش

□

چون دید پدر که دردمند است

□

دلم با مردم چشمت چنانست

□

دوش درون صومعه، دیر مغانه یافتم

□

آب آتش می‌رود زان لعل آتش فام او

□

آنچه او هم نوست و هم کهن است

□

چو شام شد بشبستان باید کرد

□

هر مرد که نیست امتحانش

□

وه چه شیرینست لعلش اندرو پنهان نمک

□

دلم چون به گوهر کشی خاص گشت

□

بسکه مرغ سحری در غم گلزار بسوخت

□

تا عشق تو سوخت همچو عودم

□

بلبل خوش سرای شد مطرب مجلس چمن

□

ای گشاینده‌ی خزاین جود

□

کاف ونون جزوی از اوراق کتب خانه ماست

□

از در جان درآی تا جانم

□

عجب از قافله دارم که بدر می‌نشود

□

چون ماند پری‌وش حصاری

□

شام شکستگان را هرگز سحر نباشد

□

خاصگان محرم سلطان عشق

□

ای باد سحرگاهی زینجا گذری کن

□

ای برادر عشق سودایی خوشست

□

کسی کو دل بر جانان ندارد

□

ای جان ز جهان کجات جویم

□

بی گلبن وصلت بگلستان نتوان بود

□

گوینده چنین فگند بنیاد

□

آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد

□

الا ای زاهدان دین دلی بیدار بنمایید

□

درد دل خویش با که گویم

□

بدو داد پس شاه بهزاد را

□

ترا با ما اگر صلحست جنگست

□

شیفته‌ی حلقه‌ی گوش توام

□

کارم از بی سیمی ار چون زر نباشد گومباش

□

چو باز آورید آن گرانمایه کین

□

گر نه مرغ چمن از همنفس خویش جداست

□

گر مرد رهی ز رهروان باش

□

آنکه لعلش عین آب زندگانی یافتیم

□

چون رفت به گوش هر کس این راز

□

ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست

□

بیم است که صد آه برآرم ز جگر من

□

آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر

□

چو ترکان بدیدند کار جاسپ رفت

□

بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد

□

نشستی در دل من چونت جویم

□

ای کرده تیره شب را بر آفتاب منزل

□

خواننده‌ی حرف آشنایی

□

بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست

□

خط مکش در وفا کزآن توام

□

گلی به رنگ تو در بوستان نمی‌بینم

□

کی نامبردار فرخنده شاه

□

شعاع چشمه‌ی مهر از فروغ رخسارست

□

کسی کو خویش بیند بنده نبود

□

خوشا چشمی که بیند روی ترکان

□

گوینده‌ی این حدیث زیبا

□

دلم دیده از دوستان برنگیرد

□

خویش را چند ز اندیشه به سر گردانم

□

ای دل ار صحبت جانان طلبی جان درباز

□

آغاز سخن به نام شاهی

□

مگذر ز ما که خاطر ما در قفای تست

□

تیر عشقت بر دل و جان می‌خورم

□

بلبلان که رساند نسیم باغ ارم

□

توقیع کش مثال این حرف

□

مرا یاقوت او قوت روانست

□

سواد خط تو چون نافع نظر دیدم

□

مرا دلیست که تا جان برون نمی‌آید

□

کی نامبردار زان روزگار

□

طره‌های تو کمند افکن طرارانند

□

چشم از پی آن دارم تا روی تو می‌بینم

□

مرغ جم باز حدیثی ز سبا می‌گوید

□

افسانه سرای شکرین گفت

□

بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت

□

هر که دایم نیست ناپروای عشق

□

نفحه‌ی گلشن عشق از نفس ما بشنو

□

شکر حق را که از خزاین غیب

□

گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد

□

چون دربسته است درج ناپدیدش

□

هردم آرد باد صبح از روضه‌ی رضوان پیام

□

چنان دید گوینده یک شب به خواب

□

ای پیک صبا حال پری چهره‌ی ما چیست

□

دریاب که رخت برنهادم

□

آن ماه پری رخ را در خانه نمی‌بینم

□

چون نافه گشاد باد نوروز

□

آن نه رویست مگر فتنه‌ی دور قمرست

□

تو بلندی عظیم و من پستم

□

دیدم از دور بتی کاکلکش مشکینک

□

بیا ای جان بیا ای جان بیا فریاد رس ما را

□

بر سر کوی خرابات محبت کوئیست

□

تا به دام عشق او آویختیم

□

ای دو چشم خوش پر خواب تو درخوابی خوش

□

چو گشتاسپ را داد لهراسپ تخت

□

از روضه‌ی نعیم جمالش روایتیست

□

تا دردی درد او چشیدیم

□

ما را ز پرده‌ی تو دل از پرده شد بدر

□

آغاز صحیفه‌ی معانی

□

دلم که حلقه‌ی گیسوی یار می‌گیرد

□

ای به روی تو عالمی نگران

□

دست گیرید و بدستم می گلفام دهید

□

چون بر سر چرخ لاجوردی

□

ای که شهد شکربن تو برد آب نبات

□

برکناری شو ز هر نقشی که آن آید پدید

□

ز باد نکهت دو تات می‌جوئیم

□

گویند که، در عرب، جوانی

□

عشق سلطانیست کو را حاجت دستور نیست

□

رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود

□

هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل

□

یکی روز بنشست کی شهریار

□

ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست

□

ما در غمت به شادی جان باز ننگریم

□

ای حلقه زده افعی مشکین تو بر دوش

□

بدان روزگار اندر اسفندیار

□

به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد

□

آن ماه برای کس نمی‌آید

□

یار ما را گر غمی از یار نبود گو مباش

□

ای کرده در جهان غم عشقت سمر مرا

□

یاد باد آنکه نیاورد ز من روزی یاد

□

بی تو زمانی سر زمانه ندارم

□

زهی لعل تو در درج منضود

□

جانا به جان رسید ز عشق تو کار ما

□

آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد

□

ای جان و جهان رویت پیدا نکنی دانم

□

ما نوای خویش را در بینوائی یافتیم

□

ای غارت عشق تو جهانها

□

این باد کدامست که از کوی شما خاست

□

در عشق تو من توام تو من باش

□

ماه یا جنتست یا رخسار

□

چو اندر گذشت آن شب و بود روز

□

گویند که صبرآتش عشقت بنشاند

□

بر درد تو دل از آن نهادم

□

ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر

□

ای از بنفشه ساخته گلبرگ را نقاب

□

مائیم آن گدای که سلطان گدای ماست

□

ای ز عشقت این دل دیوانه خوش

□

ایدل ار خواهی به دولتخانه‌ی جانت برم

□

خه‌خه به نام ایزد آن روی کیست یارب

□

رخش با آب و آتش در نقابست

□

عشق بالای کفر و دین دیدم

□

چشم پرخواب گشودی و ببستی خوابم

□

رخت مه را رخ و فرزین نهادست

□

مستم آنجا مبر ای یار که سرمستانند

□

پیر ما می‌رفت هنگام سحر

□

ای سنبله‌ی زلف تو خرمن زده بر ماه

□

گلبن عشق تو بی‌خار آمدست

□

دلبرا خورشیدتابان ذره‌ئی از روی تست

□

فتنه‌ی زلف دلربای توام

□

ای روانم بلب لعل تو آورده پناه

□

معشوقه به رنگ روزگارست

□

یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد

□

عقل کجا پی برد شیوه‌ی سودای عشق

□

ای حبش بر چین و چین در زنگبار انداخته

□

گوینده‌ی این کهن فسانه

□

آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد

□

تا با غم عشق آشنا گشتیم

□

مه بی مهر من ز شعر سیاه

□

پیر از دل دردمند برخاست

□

مرغ جانرا هر دو عالم آشیانی بیش نیست

□

هرگز دل پر خون را خرم نکنی دانم

□

برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو

□

ز عشق تو نهانم آشکارست

□

اینجا نماز زنده‌دلان جز نیاز نیست

□

می‌شد سر زلف در زمین کش

□

ای چراغ دیده‌ی جان روی تو

□

ای یار مرا غم تو یارست

□

روز رخسار تو ماهی روشنست

□

برق عشق از آتش و از خون جهد

□

ای صبا حال جگر گوشه‌ی ما چیست بگو

□

هر شکن در زلف تو از مشک دالی دیگرست

□

یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست

□

دل ندارم، صبر بی دل چون کنم

□

ای ملک دلم خراب کرده

□

امید وصل تو کاری درازست

□

رخت خورشید را یات جمالست

□

هر که سر رشته‌ی تو یابد باز

□

مرا ز هجر تو امید زندگانی کو

□

هرکه چون من به کفرش ایمانست

□

دیشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت

□

قدم درنه اگر مردی درین کار

□

ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو

□

مرا دانی که بی‌تو حال چونست

□

دل من زحمت جان برنتابد

□

چه سازم که سوی تو راهی ندارم

□

صبحست ساقیا می چون آفتاب کو

□

بیامد سر سروران سپاه

□

جمشید بنده در دولتسرای ماست

□

دست در عشقت ز جان افشانده‌ایم

□

تخت خیری بین دگر بر تخته‌ی خارا زده

□

دو هفته برآمد برین کارزار

□

عجب دارم گر او حالم نداند

□

رفت وجودم به عدم چون کنم

□

ای روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ

□

جمالت بر سر خوبی کلاهست

□

کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت

□

ای عشق تو قبله‌ی قبولم

□

ای پرده سرایان که درین پرده سرائید

□

عشق تو دل را نکو پیرایه‌ایست

□

چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند

□

دردا که ز یک همدم آثار نمی‌بینم

□

ای خوشا مست و خراب اندر خرابات آمده

□

هرکس که غم ترا فسانه‌ست

□

ماه من دوش سر از جیب ملاحت برکرد

□

روزی که عتاب یار درگیرم

□

آن ترک بلغاری نگر با چشم خونخوار آمده

□

پس آگاهی آمد به اسفندیار

□

به بوستان جمالت بهار بسیارست

□

ای عشق تو با وجود هم تنگ

□

چون سنبلت که دید سیاهی سر آمده

□

چو اسفندیار آن گو تهمتن

□

طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد

□

ز تو گر یک نظر آید به جانم

□

ای پسر دامن اهل قدم از دست مده

□

ماتم کده شد جهان نهان نیست

□

هر نسخه که در وصف خط یار نویسند

□

با لب لعلت سخن در جان رود

□

بی تو مرا پر آب دیده

□

سرم خاک مستان فرخنده پی

□

هم عفی الله نی که ما را مرحبائی می‌زند

□

درآمد دوش ترک نیم مستم

□

زهی روی دل افروزت چراغ و چشم هر دیده

□

یک روز، به گاه نیم روزان،

□

دل من باز هوای سر کوئی دارد

□

گر دلبرم به یک شکر از لب زبان دهد

□

زهی ربوده خیال تو خوابم از دیده

□

دندانه گشای قفل این راز

□

خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت

□

من نمیرم زانکه بی جان می‌زیم

□

ناله‌ئی کان ز دل چنگ برون می‌آید

□

آمد چو خزان به غارت باغ

□

گل اندامی که گلگون می‌دواند

□

چه مقصود ار چه بسیاری دویدیم

□

دو جان وقف حریم حرم او کردیم

□

بازماندم در غم و تیمار او تدبیر چیست

□

هندوئی را باغبان سوی گلستان می‌فرستد

□

آن روی به جز قمر که آراید

□

خرم آنروز که از خطه‌ی کرمان بروم

□

جهان پادشاها خدایی تراست

□

یاران همه مخمور و قدح پر می نابست

□

تا که گشت این خیال‌خانه پدید

□

سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش

□

گوینده‌ی حکایت آن چنان کرد

□

رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست

□

در خطت تا دل به جان در بسته‌ام

□

چون کوتهست دستم از آن گیسوی دراز

□

خرامان شو ای خامه‌ی گنج ریز

□

روی نکو بی وجود ناز نباشد

□

منم اندر قلندری شده فاش

□

دوش می‌آید نگار بربرم

□

چون گنج هنر گشاد بختم

□

ز زلفش نافه‌ی تاتار تاریست

□

ازین دریا که غرق اوست جانم

□

زهی مستی من ز بادام مستش

□

دل بی‌تو به صدهزار زاریست

□

کدام یار که ما را پیام یار آرد

□

درد دل را دوا نمی‌دانم

□

نیستی آنکه زنی شیشه‌ی هستی برسنگ

□

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم ترا

□

آنزمان مهر تو می‌جست که پیمان می‌بست

□

اگر عشقت به جای جان ندارم

□

زهی جمال تو خورشید مشرق دیده

□

ای کرده خجل بتان چین را

□

پیش اسبت رخ نهم ز آنرو که غم نبود زمات

□

ما ز عشقت آتشین دل مانده‌ایم

□

دل گل زنده گردد از دم خم

□

ما هیچ کسان کوی یاریم

□

گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست

□

ای عشق تو پیشوای دردم

□

ببوستان می گل بوی لاله گون مستان

□

از دور بدیدم آن پری را

□

پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست

□

میی درده که در ده نیست هشیار

□

خوشا صبح و صبوحی با همالان

□

گر باز دگرباره ببینم مگر اورا

□

جان توجه بروی مهوش کرد

□

تشنه را از سراب چگشاید

□

ای رخت شمع بت پرستان شمع برون بر از شبستان

□

ماه چون چهره‌ی زیبای تو نیست

□

ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند

□

خیز و از می آتشی در ما فکن

□

ای کفر سر زلف تو غارتگر ایمان

□

خواننده‌ی این خط کهن‌سال

□

ایکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست

□

ساقیا توبه شکستم، جرعه‌ای می ده به دستم

□

کسی را از تو کامی برنیاید

□

حسن را از وفا چه آزارست

□

صوفی اگرش باده‌ی صافی نچشانند

□

کفر است ز بی نشان نشان دادن

□

خوشا کشته برطرف میدان او

□

خه از کجات پرسم چونست روزگارت

□

نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست

□

دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود

□

مهره‌ی مهر چو از حقه مینا بنمود

□

در همه عالم وفاداری کجاست

□

برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ

□

زیر بار ستمت می‌میرم

□

ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونیازست

□

دل در آن یار دلاویز آویخت

□

چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد

□

ای عقل گرفته از رخت فال

□

آنکه هرگز نظری با من شیدا نکند

□

غم عشق تو از غمها نجاتست

□

در آن مجلس که جام عشق نوشند

□

من پای همی ز سر نمی‌دانم

□

شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست

□

از تو بریدن صنما روی نیست

□

چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد

□

آتش عشق تو دلم، کرد کباب ای پسر

□

منزل پیر مغان کوی خرابات فناست

□

تا دل مسکین من در کار تست

□

صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد

□

صورت نبندد ای صنم، بی زلف تو آرام دل

□

باز عزم شراب خواهم کرد

□

جرم رهی دوستی روی تست

□

ای قمر تابی از بناگوشت

□

گر سر این کار داری کار کن

□

چو بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت

□

بدو گفت کاری ز رای بلند

□

چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند

□

آخر ای صوفی مرقع پوش

□

آن نگینی که منش می‌طلبم با جم نیست

□

بازم غم عشق در سر افتاد

□

این بوی بهارست که از صحن چمن خاست

□

به دریایی در اوفتادم که پایانش نمی‌بینم

□

روضه‌ی خلد برین بستانسرائی بیش نیست

□

برآمد بسی روزگاران بدوی

□

برسر کوی عشق بازاریست

□

ای روی تو شمع پرده‌ی راز

□

بر سر کوی تو اندیشه‌ی جان نتوان کرد

□

تا بود در عشق آن دلبر گرفتاری مرا

□

ماه فرو رفت و آفتاب برآمد

□

دریغا کانچه جستم آن ندیدم

□

ای من ز دو چشم نیم مستت مست

□

ای به دیده‌ی دریغ خاک درت

□

خطت که کتابه‌ی جمالست

□

جانا مرا چه سوزی چون بال و پر ندارم

□

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

□

پایم از عشق تو در سنگ آمدست

□

از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد

□

تا دیده‌ام رخ تو کم جان گرفته‌ام

□

میانش موئی و شیرین دهان هیچ

□

کارم ز غمت به جان رسیدست

□

هنوزت نرگس اندر عین خوابست

□

دل ز دستم رفت و جان هم، بی دل و جان چون کنم

□

مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد

□

چو آگاه شد شاه کامد پسر

□

دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد

□

منم آن گبر دیرینه که بتخانه بنا کردم

□

از لعل آبدار تو نعلم برآتشست

□

یارب چه بلا که عشق یارست

□

سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست

□

تا سر زلف تو درهم می‌رود

□

حذر کن ز یاری که یاریش نیست

□

مهرت به دل و به جان دریغست

□

ساقیان چون دم از شراب زنند

□

در چه طلسم است که ما مانده‌ایم

□

جانم از باده‌ی لعل تو خراب افتادست

□

کار دل از آرزوی دوست به جانست

□

لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت

□

تا نرگست به دشنه چون شمع کشت زارم

□

ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت

□

عشق تو از ملک جهان خوشترست

□

تا برآید نفس از عشق دمی باید زد

□

ترسا بچه‌ی شکر لبم دوش

□

هر کو بصری دارد با او نظری دارد

□

عشق تو قضای آسمانست

□

اسیر قید محبت ز جان نیندیشد

□

دی در صف اوباش زمانی بنشستم

□

کسی کزان سر زلف دو تا نمی‌ترسد

□

دردا که درین بادیه بسیار دویدیم

□

بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد

□

ای جگرگوشه‌ی جگرخواران

□

بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح

□

زلف را چون به قصد تاب دهد

□

ورطه‌ی پر خطر عشق ترا ساحل نیست

□

تا روی تو قبله‌ی نظر کردم

□

بسته‌ی بند تو از هر دو جهان آزادست

□

درین نشیمن خاکی بدین صفت که منم

□

مرغ در راه او پر اندازد

□

دستم نرسد به زلف چون شستش

□

ترا که طره‌ی مشکین و خط زنگاریست

□

گاه لاف از آشنایی می‌زنیم

□

کارم از دست دل فرو بستست

□

دو جهان بی‌توام نمی‌باید

□

خطی کز تیره شب برخور نوشتست

□

نیست مرا به هیچ رو، بی تو قرار ای پسر

□

چون طره عنبر شکنش در شکن افتد

□

عشق تو در جان من ای جان من

□

هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غافلست

□

آه گر من زعشق آه کنم

□

چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند

□

اگر خورشید خواهی سایه بگذار

□

فروغ عارض او یا سپیده سحرست

□

کار چو از دست من برفت چه سازم

□

بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست

□

نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم

□

حسن تو نهایت جمالست

□

واقعه‌ی عشق را نیست نشانی پدید

□

بوقت صبح می روشن آفتاب منست

□

یک شکر زان لب به صد جان می‌دهد

□

نظری کن اگرت خاطر درویشانست

□

چه سازی سرای و چه گویی سرود

□

لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد

□

آتشی در جمله‌ی آفاق زن

□

خسرو انجم بگه بام برآمد

□

مرا قلاش می‌خوانند، هستم

□

از صومعه پیری بخرابات درآمد

□

تا ز سر عشق سرگردان شدم

□

بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد

□

ای شیوه‌ی تو کرشمه و ناز

□

عید آمد و آنماه دلافروز نیامد

□

از عشق در اندرون جانم

□

سریست مرا با تو که اغیار نداند

□

آنکه سر دارد کلاهت نرسدش

□

کس حال من سوخته جز شمع نداند

□

بجز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمی‌دانم

□

که می‌رود که پیامم به شهریار رساند

□

دل و جانم ببرد جان و دلم

□

درد من دلخسته بدرمان که رساند

□

از می عشق تو مست افتاده‌ام

□

ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست

□

اگر برشمارم غم بیشمارم

□

ماجرائی که دل سوخته می‌پوشاند

□

چند باشم در انتظار تو من

□

دل بدست یار و غم در دل بماند

□

جان به لب آوردم ای جان درنگر

□

پای کوبان در سراندازی چو سربازی کنند

□

تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم

□

ما برکنار و با تو کمر در میان بماند

□

دست می ندهد که بی تو دم زنم

□

حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند

□

با این دل بی خبر چه سازم

□

هر که را سکه درستست بزر باز نماند

□

ای برده به زلف کفر و دینم

□

اگر ز پیش برانی مرا که برخواند

□

ما ترک مقامات و کرامات گرفتیم

□

آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند

□

از پس پرده‌ی دل دوش بدیدم رخ یار

□

نور رویت تاب در شمع شبستان افکند

□

از می عشق تو چنان مستم

□

نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست

□

بیچاره دلم که نرگس مستش

□

رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند

□

ای صدف لعل تو حقه‌ی در یتیم

□

خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند

□

زهی در کوی عشقت مسکن دل

□

شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده‌اند

□

گر نسیم یوسفم پیدا شود

□

زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مرده‌اند

□

هر شبی عشقت جگر می‌سوزدم

□

خورشید را به سایه‌ی شب در نشانده‌اند

□

تا به عشق تو قدم برداشتیم

□

این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند

□

مست شدم تا به خرابات دوش

□

زهی زلفت گرهگیری پر از بند

□

بی تو نیست آرامم کز جهان تو را دارم

□

جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست

□

آن در که بسته باید تا چند باز دارم

□

ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند

□

تا خطت آمد به شبرنگی پدید

□

عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند

□

در دل دارم جهانی بی‌تو من

□

همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاشتند

□

گر رخ او ذره‌ای جمال نماید

□

دل مجروح مرا آگهی از جان دادند

□

گرفتم عشق روی تو ز سر باز

□

مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند

□

اگر دلم ببرد یار دلبری رسدش

□

دوش چون در شکن طره‌ی شب چین دادند

□

گر ز سر عشق او داری خبر

□

پری رخان که برخ رشک لعبت چینند

□

ما چو بی‌ماییم از ما ایمنیم

□

این چه نامه‌ست که از کشور یار آوردند

□

کار بر خود سخت مشکل کرده‌ام

□

شکر تنگ تو تنگ شکر آمد

□

هر که را ذوق دین پدید آید

□

نقاش که او صورت ارژنگ نگارد

□

ای زلف تو شبی خوش وانگه به روز حاصل

□

این چنین صورت گر از آب و گلست

□

کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی‌دانم

□

ز کفر زلفت ایمان می‌توان یافت

□

عزم عشق دلستانی داشتم

□

خدنگ غمزه‌ی جادو چو در کمان آرد

□

گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم

□

باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست

□

ذره‌ای دوستی آن دمساز

□

پشت بر یار گمان ابرو ما نتوان کرد

□

درآمد دوش ترکم مست و هشیار

□

گر از جور جانان ننالی رواست

□

از بس که چو شمع از غم تو زار بسوزم

□

حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح

□

در ره عشق تو پایان کس ندید

□

سحاب سیل فشان چشم رودبار منست

□

بی رخت در جهان نظر چکنم

□

اهل دل پیش تو مردن ز خدا می‌خواهند

□

این دل پر درد را چندان که درمان می‌کنم

□

رخسار تو شمع کایناتست

□

هر گدایی مرد سلطان کی شود

□

گل بستان خرد لفظ دلارای منست

□

بر هرچه که دل نهاده باشیم

□

شامش از صبح فروزنده درآویخته است

□

من شراب از ساغر جان خورده‌ام

□

ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند

□

دلی کامد ز عشق دوست در جوش

□

رمضان آمد و شد کار صراحی از دست

□

زلف و رخت از شام و سحر باز ندانم

□

ای لبت میگون و جانم می پرست

□

در سفر عشق چنان گم شدم

□

حدیث آرزومندی جوابی هم نمی‌ارزد

□

عشق جانی داد و بستد والسلام

□

هر کرا یار یار می‌افتد

□

یا دست به زیر سنگم آید

□

کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد

□

تا ما سر ننگ و نام داریم

□

پشتا پشت است با تو کارم

□

گر با تو بگویم غم افزون شده‌ی من

□

من با تو هزار کار دارم

□

دوش چشم خود ز خون دریای گوهر یافتم

□

بی دل و بی قراری مانده‌ام

□

ای دل ز جفای یار مندیش

□

عشق تو به جان دریغم آید

□

رخت را ماه نایب می‌نماید

□

گر مردی خویشتن ببینیم

□

هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید

□

چون ندارم سر یک موی خبر زانچه منم

□

بی لبت از آب حیوان می‌بسم

□

گر مرد نام و ننگی از کوی ما گذر کن

□

من این دانم که مویی می ندانم

□

صبح رخ از پرده نمود ای غلام

□

جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز

□

ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم

□

در ره او بی سر و پا می‌روم

□

چون من ز همه عالم ترسا بچه‌ای دارم

□

بیا تا رند هر جایی بباشیم

□

دلا در سر عشق از سر میندیش

□

ای دل و جان زندگانی من

□

عشق آن باشد که غایت نبودش

□

دل ز عشق تو خون توان کردن

□

ازین کاری که من دارم نه جان دارم نه تن دارم

□

ما ننگ وجود روزگاریم

□

باد شمال می‌وزد، طره‌ی یاسمن نگر

□

سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید

□

دل چه خواهی کرد چون دلبر رسید

□

میل درکش روی آن دلبر ببین

□

با تو سری در میان خواهد بدن

□

عمر رفت و تو منی داری هنوز

□

ما گبر قدیم نامسلمانیم

□

نه یار هرکسی را رخسار می‌نماید

□

بیشتر عمر چنان بوده‌ام

□

ای گرفته حسن تو هر دو جهان

□

بیار آن جام می تا جان فشانیم

□

ترسا بچه‌ای کشید در کارم

□

هر که را دانه‌ی نار تو به دندان آید

□

چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود

□

ما بار دگر گوشه‌ی خمار گرفتیم

□

دوش آمد و گفت از آن ما باش

□

بردار صراحیی ز خمار

□

وقت آن آمد که ما آن ماه را مهمان کنیم

□

ما رند و مقامر و مباحی‌ایم

□

بار دیگر روی زیبایی ببین

□

ای از همه بیش و از همه پیش

□

هرچه همه عمر همی ساختیم

□

چاره نیست از توام چه چاره کنم

□

عشق چیست از خویش بیرون آمدن

□

هر آن نقشی که بر صحرا نهادیم

□

ما درد فروش هر خراباتیم

□

ما به عهد حسن تو ترک دل و جان گفته‌ایم

□

ما ره ز قبله سوی خرابات می‌کنیم

□

زهره ندارم که سلامت کنم

□

هرگاه که مست آن لقا باشم

□

گرچه در عشق تو جان درباختیم

□

ای عشق تو کیمیای اسرار

□

گشت جهان همچو نگار ای غلام

□

عاشقی نه دل نه دین می‌بایدش

□

اکنون که نشانه‌ی ملامیم

□

چند جویی در جهان یاری ز کس

□

ای روی تو شمع بت‌پرستان

□

هر شبی وقت سحر در کوی جانان می‌روم

□

یک ذره نور رویت گر ز آسمان برآید

□

هر که صید چون تو دلداری شود

□

ای روی تو آفتاب کونین

□

تا عشق تو در میان جان دارم

□

خورد بر شب صبحدم شام ای غلام

□

ساقیا گه جام ده گه جام خور

□

عاشقی چیست ترک جان گفتن

□

آنچه من در عشق جانان یافتم

□

در عشق تو گم شدم به یکبار

□

چو خود را پاک دامن می ندانم

□

سر زلف تو پر خون می‌نماید

□

چو از جیبش مه تابان برآید

□

هر که هست اندر پی بهبود خویش

□

تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم

□

درد کو تا دردوار خواهم رسید

□

دوش از وثاق دلبری سرمست بیرون آمدم

□

ترک قلندر من دوش درآمد از درم

□

دوش، چون گردون کنار خویش پر خون یافتم

□

آفتاب عاشقان روی تو بس

□

چو پیشه‌ی تو شیوه و ناز است چه تدبیر

□

ساقیا خیز که تا رخت به خمار کشیم

□

صبح بر افراخت علم ای غلام

□

روی تو در حسن چنان دیده‌ام

□

دامن دل از تو در خون می‌کشم

□

قصد کرد از سرکشی یارم به جان

□

چون نیاید سر عشقت در بیان

□

ما هرچه آن ماست ز ره بر گرفته‌ایم

□

گنج دزدیده ز جایی پی برم

□

بندگی چیست به فرمان رفتن

□

هر زمان بی خود هوایی می‌کنم

□

هر که جان درباخت بر دیدار او

□

رفتم به زیر پرده و بیرون نیامدم

□

دل ز عشقت بی خبر شد چون کنم

□

رخ ز زیر نقاب بنماید

□

یک حاجتم ز وصل میسر نمی‌شود

□

مسلمانان من آن گبرم که دین را خوار می‌دارم

□

اشک ریز آمدم چو ابر بهار

□

درکش سر زلف دلستانش

□

در عشق همی بلا همی جویم

□

چون نام تو بر زبان برانم

□

هر روز که جلوه می‌کند رویش

□

ای روی تو شمع پاکبازان

□

عشق را بی‌خویشتن باید شدن

□

کاری است قوی ز خود بریدن

□

باز آمده‌ای از آن جهانم من

□

ترسا بچه‌ای ناگه چون دید عیان من

□

لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من

□

در رهت حیران شدم ای جان من

□

تا ما ره عشق تو سپردیم

□

ما مرد کلیسیا و زناریم

□

ای یاد تو کار کاردانان

□

کافری است از عشق دل برداشتن

□

نیست آسان عشق جانان باختن

□

ما می از کاس سعادت خورده‌ایم

□

در درد عشق یک دل بیدار می نبینم

□

چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید

□

از بس که روز و شب غم بر غم کشیده‌ام

□

تو می‌دانی که در کار تو چون مضطر فرو ماندم

□

کسی کو هرچه دید از چشم جان دید

□

عقل را در رهت قدم برسید

□

ای چو گویی گشته در میدان او

□

از حقارت وز زیافت بنگریست

□

شهنشاه بنشست و بگشاد راز

□

می‌فشاند آن میوه را دزدانه سخت

□

نقش پیوند کارگاه وجود

□

که ترا رنجور شد همسایه‌ای

□

مصحفی در خانه‌ی پیری ضریر

□

سخت طناز و پلید و ره‌زنی

□

بر جمال یوسفی تابی دگر

□

با یکی زان دو سخن گفت و شنید

□

یکی انجمن کرد با بخردان

□

چیست آخر هم‌چو بر بت عاشقی

□

زان شعله چنین کشد زبانه

□

سر همانجا نه که باده خورده‌ای

□

خاص او بد آن به اخوان کی رسید

□

او بدادی و بدانستی ضمیر

□

خسته شو گر مرهمی می‌بایدت

□

بر براق ناطقه بر بند قید

□

مر آن ماه رخ را به می کرد مست

□

کهف هر مخمور و هر بیچاره‌ای

□

که هزمان همی تیره‌تر گشت کار

□

سوی آن کمپیر کو می آرد بیخت

□

که ندارند اعتراضی در جهان

□

گفت سایل چون بدین استت شره

□

نه که فلاح توام سرور و سالار مگیر

□

سغبه شد مانند عیسی زمان

□

بپیوندم از گفته‌ی باستان

□

حاکم آمد در مکان و لامکان

□

که جهانم به یکی موی تو نیست

□

مهلتی بایست تا خون شیر شد

□

بیند او اسرار را بی هیچ بد

□

پاره‌پاره کردش آن شیر دلیر

□

صد بار به زندگی بمردیم

□

شیر گاوش خورد و بر جایش نشست

□

پدر کرده بودیش گرشاسپ نام

□

جوع در جان نه چنین خوارش مبین

□

خداوند اورنگ با سهم و تن

□

ز ابلهی آن را غنیمت می‌شمرد

□

که به پیش نفس تو آمد رسول

□

بد محمد نام و کفیت سررزی

□

چون سوی چرخ عروسیست ز ماه ده و چار

□

چونک در وجد و طرب آخر رسید

□

سخن گفت بسیار ز افراسیاب

□

لیک تخییلات وهمی خورد نیست

□

کان لحظه کزان غریب ناشاد

□

در میان ره نشاند او خاربن

□

که چنان طفلی سخن آغاز کرد

□

بعد از آن امر آمدش از کردگار

□

یاقوت فام شد لب گوهرفشان او

□

بر سر دیوار تشنه‌ی دردمند

□

ز مهراب و دستان سام سترگ

□

خویش را از کوه می‌انداختی

□

سیه جوشن و خود پولاد را

□

در میان بندگانش خوارتن

□

جمله در قعده پی یزدان فرد

□

سوی شهری نان بدانجا بود تنگ

□

اوزن یلداسنا بو در قلاوز

□

بر سر کوهی دویدند آن نفر

□

وزان کارها آگهی یافت کی

□

با چنین زهره که تو داری مگرد

□

بر اسپ زریری برافگند زین

□

رو در افتادن گرفت او هر زمان

□

مدح جمله‌ی انبیا آمد عجین

□

می‌ندانم در دو عالم مکسبی

□

مویم گرفت و در صف دردی کشان کشید

□

تا شبی در خانقاهی شد قنق

□

زنی بود گوینده شیرین سخن

□

بهر آن نبود که تنبل کن در آن

□

همی آید از هر سوی تیغ تفت

□

جانشان در بحر قدرت تا به حلق

□

بی زره سرمست در غزو آمدی

□

زرد رو و لب کبود و رنگ ریخت

□

زین شکرستان برو هست کس این جا ترش

□

از سر مستی و لذت با علی

□

طلایه پراگنده بر گرد دشت

□

که از آن حیران شد آن منطیق مرد

□

سوی گاه بازآمد از رزمگاه

□

نوش لطف من نشد در قهر نیش

□

مرگ می‌دیدم وداع این جهان

□

آید اندر سینه‌ات هر روز نیز

□

مگر آگه ز دل بی سر و سامان شده‌ای

□

گفت یارش کیستی ای معتمد

□

بدان چاره بی‌چاره بنهاد روی

□

گرد بازاری دلش پر عشق و سوز

□

فرود آمد از تخت و بربست رخت

□

هم به زخم خنجر و هم زخم مشت

□

نطق مرغ خانگی کاهل پرست

□

سرنگون افکندش و در وی فشرد

□

ماجرا را در میان نه راستک

□

کیف اصبحت ای رفیق با صفا

□

برفت و بیامد ازان بارگاه

□

موجب لعنت شود در انتها

□

ز الماس زبان، گهر چنین سفت:

□

کم گری تا چشم را ناید خلل

□

مصطفی بشنید از سوی علا

□

حسن لیلی نیست چندان هست سهل

□

تاب در زلف داده می‌آید

□

از برای التماس آن جوان

□

که آمد ز ره زال سام سوار

□

هر صباحی ضیف نو آید دوان

□

ریخت چندان جواهرم در جیب

□

مرکب خود برد و در آخر کشید

□

حجت شرعی درین دعوی بگو

□

هین مسلمان شو بباش از ممنان

□

خوی من کی خوش شود بی‌روی خوبت ای نگار

□

در طریق و عادت قزوینیان

□

ابا لشکری نامور کینه‌خواه

□

تا کند شیرش به حمله خرد و مرد

□

که یک جام می داشتی چون گلاب

□

تا نماند دوسری و امتیاز

□

نامه بیرون کرد و پیش یار خواند

□

نکته‌دانند و سخن گوینده‌اند

□

یعنی بهای بوسه به صد جان نمی‌کنی

□

اهل زندان در شکایت آمدند

□

که در پادشاهی بجنبد ز جای

□

پیش چارق چیستت چندین نیاز

□

بشکفت بهار عالم افروز

□

تا نبینم آن دم و وقت ترش

□

ز آتش جوعش صبوری می‌گریخت

□

گفت او را یک مسلمان سعید

□

چون بی‌خبری ز شور اوباش

□

بر غلام خاص و سلطان خرد

□

به دست اندرون هر یک از گل دو شاخ

□

گفت بنما خانه‌ی زاهد کجاست

□

زین گونه نگاشت روی دیبا:

□

دوستی بردش سوی خانه‌ی خراب

□

درس خوانید و کنید آوا بلند

□

در میان کافرستان بانگ زد

□

دانی که کجا شد دل در زلف نگونسارش

□

از جوامردی که بود آن نامدار

□

همی کرد از زال بسیار یاد

□

مات کردش زود خشم شه بتاخت

□

که کشته شد آن شاه نیزه گزار

□

رفته بودند از طلب در کوهسار

□

روز و شب می‌کرد افغان و نفیر

□

اندرو گاویست تنها خوش‌دهان

□

چو تشنه تو باشد که باشد سقایش

□

آن دگر را کرد اشارت که بیا

□

کزین هر چه گفتید دارید راز

□

بر سبوی ما سبو را بشکند

□

به در سفتن الماس را دار تیز

□

شیر حقی پهلوان پردلی

□

دید کو می‌کرد ز آهن حلقه‌ها

□

چند بوسیدند دست و پای او

□

پس آنگه جان شیرین را به شکرخنده بستانی

□

مالک الملک و به رحمان و رحیم

□

دو چشمش پر آب و رخش زرد بود

□

که شه موصل به حوری گشت جفت

□

وز هر طرفی برآمد آواز

□

بر گزیده بود بر جمله‌ی حشم

□

کو بهر دو دست می زنبیل بافت

□

داد کاغذ اندرو نقش و نشان

□

امروز در این سودا رنگی دگرست این دل

□

کاندرو شور و جنونی نو بزاد

□

برفتند روز دوم جنگجوی

□

ساخت او را هم‌چو طوق اندر عنق

□

بتابید خورشید گیهان فروز

□

بانگ بر زد هی کیانید اتقو

□

چون وفا بینند خود جافی شوند

□

من به ذوق این خوشی قانع نیم

□

وی آتش عشق تو دلم سوخته چون عود

□

روز و شب در بندگی چالاک بود

□

که آزاده سرو اندر آمد به بار

□

هر شب افکندی یکی در آب یم

□

به دریای اندیشه غواص گشت

□

نقش سگ را تو مینداز استخوان

□

در فراز و شیب و در راه دقیق

□

ریش خر بگرفت و آن خر را ببرد

□

گر چه صد ره مات گشتی مهره دیگر بباز

□

که خدایش عقل صد مرده بداد

□

که شاه و سپهبد فگندند بن

□

تن برهنه بوک زخمی آیدم

□

از تا ابد پادشاهی تراست

□

ماکم غورا ز چشمه بندم آب

□

ور بود درویش آن درویش نیست

□

بهر کدیه رفت در قصر امیر

□

پای تا سر پی تسخیر سراپای منی

□

بنده‌ی ما را ز ما کردی جدا

□

چو پرنده مرغ و چو کشتی برآب

□

گفت خر از چون تو یاری الحذر

□

همه سوگند من به جان و سرت

□

جود محتاج گدایان چون گدا

□

جمله مال خویش او را بخش زود

□

ای ایاز اکنون بگو احوال خویش

□

چون لحد و گور مغان تنگ و دل افشار و ترش

□

رازهایی گفت کان ناید به گفت

□

چو گردی به مردی میان را ببست

□

صدق تو از بحر و از کوهست بیش

□

از همه خلق او مسلمانست

□

ای که یکدم ذکر تو عمر دراز

□

خلوت او را بود هم خواب و ندیم

□

هر دو در یک جدول ای عم می‌رود

□

نام‌آور کفر و ننگ ایمانیم

□

مر مرا تا آن فلان دارو دهد

□

همانگه خبر با فریدون رسید

□

زهره‌خدی مه‌رخی سیمین‌بری

□

وصل تو بقای جاودانست

□

در دهان خفته‌ای می‌رفت مار

□

نزد هر دانا و پیش هر غبی

□

ناگهان آمد قطاریق و وغا

□

یوک بلمسک دغدغ کز کل

□

همچو چوب خشک می‌خورد او حجر

□

که سام آمد از کوه با فرهی

□

دادر آن تاج شیخ اسلام بود

□

دستخوش آفت زمانه‌ست

□

شیر مردی رفت و فریادش رسید

□

رنگ مرگ افتاد بر روی بلال

□

اشک غلطان بر رخ او جای جای

□

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

□

زیر لب لاحول گویان باز رفت

□

ببستند گردان توران میان

□

تا نبینم روی تو ای زشت‌رو

□

پس تهم جاماسپ دستور شاه

□

من دو کوری دارم ای اهل زمان

□

شد نماز آن جماعت هم تمام

□

بهر تحریضست بر شغل اهم

□

روا بود که رساند به اصل دل دارش

□

وآن کرم زان مرد مردانه بدید

□

که برگیر کوپال و بفراز یال

□

عکس روها از برون در آب جست

□

به هر مژگان هزاران قطره خونست

□

مانده در زندان و بند بی امان

□

ناقص آمد ظن به پرواز ابترست

□

آنچ کردم بود آن حکم اله

□

وافگند مرا ز جان و تن باز

□

کای بداندیش از شقاوت وز ضلال

□

برآورد یال و بگسترد بر

□

زیر منبر جمع مردان و زنان

□

بازگشتم عاجز اندر کار او تدبیر چیست

□

گفت اینک اهل زندانت گوا

□

مرد را بربود و در بیشه کشید

□

لیک جوع الکلب با خر بود جفت

□

روح را با صورت اسما چه کار

□

در بیابان زاغ را با لکلکی

□

سر مرزبان پر ز پرخاش گشت

□

عشق آمد لاابالی اتقوا

□

جان در کف صدهزار خواریست

□

می‌شدی بر هر دو روشن آن زمان

□

چون تقاضا می‌کنی اتمام این

□

آن خود گفتی نک آوردم جواب

□

بر روی زمین غیرت ماه فلکستی

□

وز ستیز آمد مگس زو باز پس

□

بشد آگهی تا به توران سپاه

□

از کجا می‌آیی ای اقبال پی

□

بنامیزد نه رویست آن که ماهست

□

این شنیده باشی ار یادت بود

□

نحس مایید و ضدیت و مرتدیت

□

شهر غزنین گشت از رویش منیر

□

بر مثل ذره‌ها رقص کنان پیش یار

□

واندر آن بیماریش چون تار شد

□

بیاراست لشکر چو چشم خروس

□

با سخن هم نور را همره کند

□

دیده را دیدار تو سرمایه‌ایست

□

کای طلوع ماه دیده تو ز جیب

□

بخش می‌کردند مسروقات خویش

□

چون بدیدی او غلام مهتری

□

وز می عشق تو چون بی خبرم

□

فاسرق الدرة بدین شد منتقل

□

دمان از پسش روی بنهاد و تفت

□

دو جوال زفت از دانه پری

□

مشک چون زلف گل‌آرای تو نیست

□

سوی زندان و در آن رایی زدند

□

گفت هین چونست این احوال چون

□

هرچه او می‌دوخت آن تفتیق بود

□

گرفته هر دو جهان از کنار تا به کنار

□

کس سوی لقمان فرستادی ز پی

□

شگفتی سخنهای فرخ نوشت

□

ای سواره بر نی این سو ران فرس

□

کامروز بر آنم که نه دل نقطه‌ی خالیست

□

تخم خدمت رادر آن حضرت بکاشت

□

گفت دستش را سپس بندید سخت

□

یک ز دیگر جان خون‌آشام داشت

□

به باغ رفتم با درد و داغ رفتن یار

□

تا بگویم آنچ فرض و گفتنیست

□

طلایه به پیش دهستان رسید

□

مکر خود اندر میان باید نهاد

□

مشکل عشق تو مشکل مشکلیست

□

کی بود در حب دنیا متهم

□

قوم همچون اطلس آمد او طراز

□

بر ستوران جانب ده تاختند

□

منم فرزند عشق جان ولی پیش از پدر باشم

□

دید چون دزدان بباغ خود سه مرد

□

سپاه و کلاه آرزومند شاه

□

راه طاعت را بجان پیموده‌ایم

□

ماتم زده کیست کاز جهان نیست

□

آن سبو را پر ز زر کرد و مزید

□

اینچ گفتید ار درین ده کس بود

□

خوش نوازش کرد یار غار را

□

هندوی خویش کند هر دم به دلبریم

□

استخوانها دید در حفره‌ی عمیق

□

ستاره‌شناسان و هم بخردان

□

من محکم قلب را و نقد را

□

هر زمان پای‌بند جانانیست

□

پیش انوار خدا ابلیس بود

□

این دعا می‌کرد با زاری و آه

□

ز آمد ماهی شدش وجدی پدید

□

نعره بلبل شنوم در گل و گلزار روم

□

شیر حق را دان مطهر از دغل

□

کزان نامداران جهان شد تهی

□

خفته بد در قصر بر بستر ستان

□

عشق تو ز عالم اختیارست

□

از بطر خوردند زهرآلود تیر

□

آسمانی شمع بر روی زمین

□

این سوم دفتر که سنت شد سه بار

□

دادم تسلی دل در عین بی قراری

□

یک دو کاغذ بر فزا در وصف پیر

□

که شد روشن آن تخت شاهنشهی

□

ما بقی حسها همه مبدل شوند

□

بنیاد صبوریم بر افتاد

□

رومیان گفتند ما را کر و فر

□

در دل داود انداز آن فروز

□

غایب آفاق او را حاضرست

□

نزد خدا نیست بجز چوب و سنگ

□

یوسف صدیق را شد میهمان

□

ازو برشد آواز تا چند میل

□

شاید ار از نقل قرآن بشنوی

□

در حجره‌ی غم به سوگواری

□

کو به نسخ وحی جدی می‌نمود

□

تو به غربت دیده‌ای بس شهرها

□

نیم‌شب آمد پی دیدنش جفت

□

صبحدم مشک‌فشان پس ز کجا می‌آید

□

او ز شرم این تقاضا زد فغان

□

ز مشک و ز عنبر سر خامه کرد

□

زرد شد کودک ز بیم قصد مرد

□

کی بود ممکن که باشد خویشتن‌داری مرا

□

معدلت را نو کن ای گرگ کهن

□

زانک عاشق بود او بر ماجرا

□

یا رسول الله تو پیدا و نهفت

□

بانگ خیزاخیز آمد در عدم این الفرار

□

ره‌روان را شمع و شیطان را رجوم

□

که گفتی برافشاند خواهد روان

□

هر صباحی چرب کردی سبلتان

□

خورشید نهاد رو به زردی

□

رو به کشتیبان نهاد آن خودپرست

□

سوی آن درگاه پاک انداختن

□

هان و هان ای مبتلا این در مهل

□

اما نمی‌توان گفت با هیچ نکته‌دانی

□

ماند از کل آنک شد مشتاق جزو

□

که شد پور دستان همانند شیر

□

مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت

□

که شویند نقش خرد را به می

□

که به هنگام نبرد ای پهلوان

□

کی خدا نایب کند از زید و بکر

□

در بن دیوار مستی خفته دید

□

پیشکشی کن دو سه جامی دگر

□

وان کرم با خونی و افزونیش

□

به کینه سوی زابلستان شدند

□

حمله می‌آورد چون شیر وغا

□

بار خود را ببر که بار تو نیست

□

بنده‌ی حقم نه مامور تنم

□

که بیا ای ظالم گیج غبی

□

خانه‌ی حیلت بد و دام جهود

□

وصل را از وعده باور چون کنم

□

من ز جان مردم بجانان می‌زیم

□

سپیده برآمد به پالود خواب

□

داد سوی راستی می‌خواندت

□

در نامه، سخن چنین کند صرف

□

جست از صف نعال و نعل ریخت

□

مرگ خود نشنید و نقل خود ندید

□

رخش دستان و حیل می‌راندند

□

آنک بجست از کفم بار دگر بگیرمش

□

بر در دار الخلافه چون رسید

□

دل هر دو جنگی ز کینه بتفت

□

وز دل چون سنگ وز جان سیاه

□

کانجم شد از افتاب سوزان

□

کو همی‌گفت ای گزیننده اله

□

می‌شکافد نور او جیب فلک

□

بهر طاعت راکع و ساجد شدند

□

بنام ایزد، چه زیبایی، تعالی الله چه شیرینی

□

خریدار بازار او در گذشت

□

ز گیتی همی بار رفتن ببست

□

اندر آن منزل که آیس شد ندیم

□

کار است چو چرخ بارگاهی

□

بیامد بداندیش و بد روزگار

□

تا که راضی باشی در حکم خدا

□

اندر آن خم کرد یک ساعت درنگ

□

رخش کنار ندارد از او کنار مگیر

□

به نخچیر گر با می و گلستان

□

در حجره بستند و گم شد کلید

□

حی را هی همی‌خواند از نیاز

□

زین گونه کند سخن سرایی

□

کجا زنده شد مرده اسفندیار

□

دور بادا از تو رنجوری و بیم

□

تا ببینی دشتها را قندریز

□

وز نرگس نیم خواب خوابم

□

خردمند وز بد زبانش به بند

□

گریزان همی رفت سوی حصار

□

می‌کند موصوف غیبی را صفت

□

بی‌مهر هوای تو گلی نیست

□

کمر با میان بست و بگشاد دست

□

رحم او جوشید و اشک او دوید

□

یا بخواندی و ندیدی جز صدا

□

مرا سودای گلزارست امروز

□

نیاید همی پیش اسفندیار

□

به کردار آتش دلش بردمید

□

کامشبان حملست و دورند از زنان

□

نشست از بر گاه آن شهریار

□

همی دیر شد رستم سرفراز

□

پیش یک آیینه دار مستطاب

□

می‌شد اندر بیشه بر اسپی نجیب

□

از کمال شرفش نقش نگین باید کرد

□

مر او را بران گونه دستان بدید

□

وزان تیرگی کاندر آمد به ماه

□

که خدا از من بسی دیدست عیب

□

ما سوختگان خام کاریم

□

ببخشید دینار و برساخت کار

□

خفته استا همچو بیمار گران

□

من بجای خود شدم رستی ز ما

□

تا همه عمر بعد از این من شب و روز از آن خورم

□

که تفش همی آسمان را بسوخت

□

شبستان ایرج نگه کرد شاه

□

عذر را با آن غرامت کرد جفت

□

بر نام خدای جاودانی

□

ورا پندها داد ز اندازه بیش

□

که بخارا می‌رود آن سوخته

□

در زحیرم از دماغ خویشتن

□

می‌ده و برخیز ز خواب ای غلام

□

پراندیشه شد نامدار کهن

□

برفتند گردان همه همگروه

□

بر بناگوش ملامت‌گر بکفت

□

به رامش بخورد او می خوشگوار

□

بیامد بر نامور شهریار

□

سر برهنه در بلا افتاده‌ای

□

تا که شیرین می‌شد از ذکرش لبی

□

که گر تو روی بپوشی کنیم ما رو باز

□

بگسترد فرشی ز دیبای چین

□

میان شب تیره اندر خمید

□

در وثاق اندر پی او می‌دوید

□

ذره‌ای در دل وفاداری نداشت

□

گهی شد پیاده گهی برنشست

□

وصفهایی که نتان زان سر کشید

□

از غم و اندوه تلخم پیر کرد

□

رخ از هلاک نتابم اگر تو جلادی

□

ز بیگانه پردخت کردند جای

□

همان تاج گوهر به سر برنهاد

□

بارها بنگر ببین هل من فطور

□

لبت بیجاده را صد ضربه دادست

□

خروش جرس خاست از بارگاه

□

چرخ می‌زد جامه‌ها را می‌درید

□

کوری فرعون و مکر و چاره‌اش

□

حلقه به گوش و عاشقم طبل وفاش می زنم

□

چه گویی سخنهای نادلپذیر

□

که تیره شد آن فر شاهنشهی

□

بشنو و معنی گزین ز افسانه تو

□

توقع همین باشد از هوشمند

□

روان گشت با موبد پاک‌تن

□

نورشان می‌شد به سقف لاژورد

□

گفت نایب قاضیا گریه ز چیست

□

باده‌ی گلرنگ چون گلاب درافکن

□

که می‌بوی مشک آید از جویبار

□

زبان پر ز گفتار و کوتاه چنگ

□

کژ نماید راست در پیش کژان

□

به دشت اندرون بد ز بهر شکار

□

به پیش پسر شد پر از آب چشم

□

که منم در بیعها با غبن جفت

□

برتر از عیسی پریده از خریش

□

وگر اندررمد عاشق به کوی یار جوییدش

□

هنرمند و گوینده و با شکوه

□

نبود آگه از رای تاریکشان

□

در عبادت غرق چون عبادیه

□

زانکه چو رویت به جهان روی نیست

□

سه پاس از شب تیره اندر گذشت

□

یا سوی آخر بحزمی در پرید

□

خط بکش زیرا دروغست و خطا

□

تویی که مایه‌ی تسکین و اضطراب منی

□

ز گرگان جنگی و اسفندیار

□

پرستنده و مهربان بنده بود

□

خود چه گوییم از هزارانش یکی

□

که خسرو سوی سیستان کرد روی

□

سپه را همه سوی هامون گذاشت

□

بانگ زد سنقر هلا بردار سر

□

دادشان تشریفهای بس گران

□

که از چنبر برون جستم من امروز

□

به بالای او زین زرین کنید

□

رسید اندر ایشان یل صف پناه

□

کارشان کفران نعمت با کرام

□

کان خسته چو باد پدر روان کرد

□

که از راستی بگذری نیست راه

□

بر وفاق سنیان باید شنود

□

عرضه را آورده بودندش هنود

□

خانه چون ماتم سرایی یافتم

□

زمانی همی بود بر در به پای

□

ز کیوان کلاه کیی برفراشت

□

گر بریزد خونم امرش باک نیست

□

اشتر طلبید و محمل آراست

□

بخندید و شادان دلش بردمید

□

کی کند مکرش ز علم حق خلاص

□

اهل رای و مشورت را پیش خواند

□

زین قلزم پرآتش ای چاره خلایق

□

بمالید چندی رخ اندر زمین

□

به خاور خدای و به سالار چین

□

عشوه‌ها کم ده تو کم پیمای باد

□

چو ما را یک نفس باشد نباشی یک نفس ما را

□

یکی داستان راند از هفتخوان

□

پند کم ده زانک بس سختست بند

□

پیش شیخ خانقاهی آمدند

□

پرنیان هفترنگ اندر سر آرد کوهسار

□

ز هرگونه انداخت با شاه رای

□

چه‌گونه بود ساز ننگ و نبرد

□

گر بمیری تو نمیرد این سبق

□

کی بیارم به دست چون دوشت

□

بپوشید نو جامه‌ی کارزار

□

پر شد اکنون نسل جانم شرق و غرب

□

روستایی خواجه را بین خانه برد

□

لابه بنده گوش کن گوش مخار ای صنم

□

نگهبان تن کرد بر گبر ببر

□

سه دیگر چو بفروخت گیتی فروز

□

روی در اومید دار و مو مکن

□

عقل را با تو قبا تنگ آمدست

□

که با احمد سهل بودی به مرو

□

چشمم از سبزی ایشان نیکبخت

□

تا بری زین راز سرپوشیده بوی

□

چه یک دریغ که هر دم هزاربار دریغ

□

پراندیشه شد نامدار بلند

□

تا خرد ابلوج قند خاص زفت

□

سوی میدان و منادی کرد سخت

□

نوباوه‌ی غیب گشت رختم

□

سخنهای نغز و جوان آورم

□

من رسول ماهم و با ماه جفت

□

دامن اندر چید از آن آشوب و دود

□

حسن تو از حد گذشت شیوه گری گو مباش

□

سپهبد برآمد به بالا بلند

□

که نرفت از جا بدان آن نیکبخت

□

پس چرا در حیله‌جویی مانده‌ای

□

ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم ترا

□

که گفتار بیشی نیاید به کار

□

گرچه می‌دانم که هم آبم کشد

□

مر ترا ره نیست در من ره مجو

□

کنج عزلت گیر تا گنج معانی باشدت

□

برانگیخت آن باره را پهلوان

□

زر شما را دل به من آرید دل

□

چون عیادت کرد یار زار را

□

با من این جور تو از حد درگذشت

□

میان شب تیره اندر چمید

□

کشف گشتش حال مشکل در زمان

□

دشمن بیداریی تو ای دغا

□

می‌خرامد همچو مه یک پاره نور

□

ز درگاه برخاست آوای کوس

□

نوگیاهی رسته هم‌چون خوشه‌ای

□

تا نیاید بر من و تو صد حزن

□

بازار شکسته حور عین را

□

بدید آن بداندیش روی شغاد

□

عاقبت اندیش اگر داری هنر

□

گفت می‌جویم کسی از مصریان

□

از تولا و تبرا ایمنیم

□

بدانگه که شد روزگارش درشت

□

گاه گاهی راست می‌آید ترا

□

خلق را کشتی و افکندی تو بیم

□

بر باد غم تو خان و مانها

□

ازان چاره و چنگ چندی براند

□

زخم سرما خرد گرداند چنانش

□

یک نشانی سهل‌تر ز اهل نفاق

□

که سنگ خاره جان گیرد بپیوند خداوندم

□

به پیش آورم داستانی دگر

□

تا ببینم تو حریفی یا ستیر

□

نیست دعوی گفت معنی‌لان من

□

آن سحر چشم و آن رخ آن زلف و خال و آن لب

□

که برخواند از گفته‌ی باستان

□

هین نماز آمد دقوقی پیش رو

□

هر کسی ز اشتر نشانت می‌دهد

□

چنین بهار نیاید به هیچ بستانی

□

که نوش آذرش خواندی شهریار

□

خانه یک در بود و زن با کفش‌دوز

□

گرد معده‌ی هر بشر بر می‌تند

□

ما را دو دیده باری خون شد در انتظارت

□

چو روی پدر دید بردش نماز

□

کز دم احمق صباشان شد وبا

□

در دلش انکار آمد زان نکول

□

دیوانه شود دل از ترنگش

□

نگه کرد چندی به دیوان خویش

□

اندر آن مسجد چه بنمودش چه کرد

□

وین صله از صد محبت حامله‌ست

□

آفت سودای دلش موی تست

□

که از زاغ و سوک تهمتن بنال

□

پیش معشوق خود و دارالامان

□

چون بیابی چون ندانی کان تست

□

گنه خود کرد تاوان از که جوید

□

که این نیک دل مهتر نامدار

□

چیست در هستی ز جمله صعب‌تر

□

لیک بخش تو ازینها کاستست

□

بنشست به جای بلبلان زاغ

□

بدان دشت نخچیر شد شاه تفت

□

جانب آن صدر شد با چشم تر

□

نیست ممکن ظاهر این را دم زدن

□

چونک ببردی دلی باز مرانش ز در

□

چو بشنید بهمن بیامد به راه

□

که سوی شه بر نوشتست او پیام

□

شهریی با روستایی آشنا

□

کلاه کیان برنهاده به سر

□

یکی گرزه‌ی گاو پیکر به دست

□

که بیاموزم زبان جانوران

□

کژنگر باشد همیشه عقل کاژ

□

ز آسمان بر بوستان بارید مروارید تر

□

که اکنون سرآمد مرا روزگار

□

بودش از پستی و آن را فوت کرد

□

دفتر و دیوان حکم این دم مراست

□

وی کرده دست عشق تو زیر و زبر مرا

□

به پیش اندر آمد خروش جلب

□

گاو خواهد کشت وارث در حنین

□

پیر آمد خانه‌ی او را بدید

□

ور ندادی نقش بی‌جان را مکش

□

برآورد خورشید رخشان سنان

□

از نصیحت باز گفتم ماجرا

□

تا دل و جانتان نگردد ممتحن

□

دارم ز سر شادی بر فرق سر او را

□

که کردار ماند ز ما یادگار

□

کای خدا ایمان ازو مستان مبر

□

این بگو کای سهل‌کن دشوار را

□

دامن ز دو کون در کشیدیم

□

فرستاده‌یی برگزید ارجمند

□

تا ز چشم مردمان پنهان شوند

□

گور بابا کو تو ما را ره نما

□

دردا که نیستت خبر از روزگار ما

□

ز در دنیا دست کین را بشست

□

رو بجو لابس لباسی را ملیس

□

قحبه‌ای را خواستی تو از عجل

□

ببست شمس و قمر پیش بندگیش کمر

□

ز کشتن دلش سخت رنجور بود

□

که برون آ از گلیم ای بوالهرب

□

کردمت بیدار می‌دان ای فلان

□

وز شب تپانچه‌ها زده بر روی آفتاب

□

که ساسان همی خواندی اردشیر

□

مسجدی بد بر کنار شهر ری

□

بهر یغما بر دهی ناگه زدند

□

چندین هزار احسنت می‌بایدت کشیدن

□

ببردند از روی خورشید رنگ

□

در عمامه‌ی خویش در پیچیده بود

□

دست گیر ار نه گلیمم شد سیاه

□

مرا خاک درت آب حیاتست

□

دین احمد را ترهب نیک نیست

□

برگشا در اختیار آن دست او

□

آن یکی گفت این بانگوری دهم

□

بنده را هر لحظه از بالا مگیر

□

سر نشاید باد دادن از عمی

□

از خیال وصل گشته چون خیال

□

در ربود و شد روان او از مری

□

غم به خروارست غمخواری کجاست

□

شد پشیمان او از آن جرم گران

□

که امین حضرتم از من مرم

□

بنده‌ام امهال تو مامور نیست

□

تو یقین می‌دان که آن از جان نمود

□

هر قفا و هر جفا کارد قضا

□

دود و گندی آمد از اهل حسد

□

کو بدست و نیست بر راه رشاد

□

آرزوی جان من دیدار تست

□

حکم تو عدلست لاشپک نیست غی

□

نقش را کالعوذ بالرحمن منک

□

ساخته از رخت مردی پشتیی

□

بر آب دیده و خون جگر گرفت قرار

□

اطفاء الله نارهم حتی انطفا

□

مرده عقلی بود و شهوت‌زنده‌ای

□

پیشتر از وضع حمل خویش گفت

□

فتنه اینست که آن یار انگیخت

□

این چرا نفعست و آن دیگر ضرر

□

لیک کی داند جز او ماهیتش

□

که درختی هست در هندوستان

□

تلخ شد کام حسود از مردن شیرین من

□

کی بدست این غم چه دیر اینجا رسید

□

خلق عالم را سه گونه آفرید

□

کو ز راهی بر لب دریا نشست

□

وانچه گفتیم هیچ درنگرفت

□

خواجه‌اش می‌زد برای گوشمال

□

که ندارم رحم و مهر و دل شفیق

□

نشنود او راست را با صد نشان

□

چون شتران رو به رو پوز نهاده در علف

□

یاد جرم و زلت و اصرار کرد

□

چون شنیدی او ز موسی آن کلام

□

بوسه‌اش می‌داد و پیشش می‌گداخت

□

فریاد بر آسمان رسیدست

□

کای تو منبر را سنی‌تر قایلی

□

از تحیر اهل آن ده را بخواند

□

ز امتحان آخرین گشته مهین

□

کفار بشنوند نگروند کافرم

□

وز خمار خمر مطرب‌خواه شد

□

از هوای این جهان و از مراد

□

از برای حج و عمره می‌دوید

□

که همه ساله با جفا یارست

□

یک مثالی در بیان این شنو

□

چونی ای درویش واقف کن مرا

□

بی‌نوا ایشان ستوران بی علف

□

نیکوست حال ما که نکو باد حال گل

□

جمله ارکان را در آن دیوان بیافت

□

صوفیانه روی بر زانو نهاد

□

سوی مسجد زود می‌باید دوید

□

هر گلی را صد خریدار آمدست

□

چرخ گویی شد پی آن صولجان

□

کان سر مکتوم او گردد پدید

□

کرد زیر پر چو دایه تربیت

□

دل به مهر جمال ملت داد

□

ورنه ساکن بود این بحر ای مجید

□

سحرا و حق گفت آن خوش پهلوان

□

زار می‌نالید و بر می‌کوفت سر

□

با گردش روزگار یارست

□

از عنایتهاش کار جهد نیست

□

متهم شد گشت از صدرش نهان

□

کز شهانشه دیدن و جودست امید

□

چو غم بر من فروریزی ز لطف غم خجل باشم

□

پیش تخت آن الغ سلطان دوید

□

دیو بانگت بر زند اندر نهاد

□

مردم از مسجد همی‌آمد برون

□

ز وصل تو نصیبم انتظارست

□

میل می‌جوشد به قسم سادسی

□

تنگ آیی جانت پخسیده شود

□

دید دانایی گروهی دوستان

□

با که نفس برآرم چون همنفس ندارم

□

کای نوابخش تنور هر خمیر

□

کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

□

با دهانی که نکردی تو گناه

□

زو عقل به درد و جان فکارست

□

درگهی بود و رواق مهتری

□

شهره‌ی خلقان ظاهر کی شوند

□

مشورت آرم بدو در مشکلی

□

در من نگر در من نگر بهر تو غمخوار آمدم

□

ره نمایم حلم علم‌اندود را

□

بر درخت جوز جوزی می‌فشاند

□

پروریده کرده او را زنده‌ای

□

زین گونه نمود صورت حال

□

بود آنجا دام از بهر شکار

□

صد هزاران خلق از صحرا و دشت

□

که ازو ببریم و بدهیمش به تو

□

همت آن است که الا تو نگیرد یاری

□

چند نالی در ندامت زار زار

□

ترک جان کن سوی ما آ همچو گرد

□

امر شه بهتر به قیمت یا گهر

□

امید الحق نشیبی بی‌فرازست

□

برگرفت آتش‌زنه که آتش زند

□

گشت زهر قهر جان آهنجتان

□

که فسون زاهدان را بشنود

□

غلام می‌خری ارزان بها سلام علیک

□

آمد اندر قهقهه خنده‌ش گرفت

□

جذب خیل و لشکر بلقیس کرد

□

باب انطاکیه اندر تا به شب

□

سال و مه و روز و شبت سور باد

□

رختها را زیر هر خاکی فشرد

□

گرچه گردنشان ز کوشش شد چو دوک

□

پاسبان عهد اندر عهد خویش

□

که من از جان غلامت را غلامم

□

عاقبت بر شاه خود طعنه زدند

□

وز سلیمان گشت پشه دادخواه

□

او نمی‌بیند ترا کم شو نهان

□

هر نظر از چشم تو سحر حلالی دیگرست

□

از سر افسوس و طنز و غش و غل

□

فضل و رحمتهای باری بی‌حدست

□

که ز خرمنهای خوش اعمی بود

□

کر مادرزاد را با ناله سرنا چه کار

□

که مرا انباز کن در مکرمت

□

که ز لا حولی ضعیف آید پیم

□

ابروی رحمت گشادی جاودان

□

عشق تو به این و آن دریغست

□

گفت رو آن اسپ اشهب را بگیر

□

می‌دهیم این را و آن را وعظ و پند

□

بشنو اکنون قصه‌ی ضعف هلال

□

ای ترک ختن بسی خطا کردنی

□

سوی آن زن رفت از بهر جماع

□

حاضر آرم تا تو زین مجلس شدن

□

مصطفی را وحی شد غماز حال

□

دوزخ اندر عاشقی جایی خوشست

□

اندر آخر وآمد اندر جست و جو

□

از میان جانتان دارد مدد

□

خالی از فطنت چو کاف کوفیی

□

عوض دیدست او حاصل به جان زان سوی آب و گل

□

که ایمنی از غرقه در آب حیات

□

خام و ناجوشیده جز بی‌ذوق نیست

□

پر تشنج روی و رنگش زعفران

□

آن رشک بتان آزری را

□

نان پرستی نر گدا زنبیلیی

□

خشک شد از قحط بارانشان قرب

□

از حدیث پست نازل چاره نیست

□

نه ز هجر تو امان می‌یابم

□

خشک نانه خواست یا تر نانه‌ای

□

رد من بهتر شما را از قبول

□

بود او را مردی پیغامبران

□

تا چه شود عاقبت که کار در آنست

□

موی ابرو پاک کرد آن مستخیف

□

اندر آن ساحل شتابیدم بدان

□

گرمی و جد معلم از صبیست

□

برو برو گل سرخی ولیک خارآمیز

□

گر بدی چیزی دگر هم دیدمی

□

کی ز فکر و حیله و اندیشه بود

□

مردی آن رستم صد زال را

□

رنج تو از راحت جان خوشترست

□

گفت نبضم را فرو بین ای لبیب

□

کو شنیده بود آن صیت عجب

□

گفت حال آن بلال با وفا

□

پس چرا بر سر ایشان به درنگ آمده‌ای

□

در دهی آمد دری را باز دید

□

خضریان را من بدیدم خواب در

□

در حجاب نغمه اسرار الست

□

یا رب این تاثیر دولت در کدامین کوکب است

□

ذکر شه محمود غازی سفته است

□

بیش از شش مه نبودی عمرور

□

ای صقال روح و سلطان الهدی

□

کل قلب لهواه وجد الصبر یصل

□

دزد قج را برد حبلش را برید

□

چون خلافت یافت بشتابید تفت

□

اندرین من می‌شوم انباز تو

□

رفتم از شهر به صحرا و به دام افتادم

□

با طبیب آگه ستارخو

□

نیست زان رنجی که بپذیرد دوا

□

چند می‌ارزد بدین تاب و هنر

□

روز آرام و به شب خوابم ببر

□

زانک مردن اصل بد ناورده‌ای

□

شاعر از فقر و عوز محتاج گشت

□

که هر آنک کرد از دنیا گذر

□

باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد

□

رخساره زمین چو تو خالی نیافته

□

تا نگویی درشکایت نیک و بد

□

به دست سالیان شسته زمان از موی تو قطران

□

باز برآمد ز جان نعره و هیهای عشق

□

چو در دل داشتی پیمان شکستن

□

کز سوی ما روز سوی تست شب

□

لاله‌ی سیراب من بی‌رنگ شد یکبارگی

□

ره به آرام‌گهی می‌دانم

□

اختری می‌گذرد یا ملکی می‌آید

□

خود نپرد جز دروغ از وکر تو

□

پر درد گشت جانت رخ زرد و روی پر چین

□

وزین ضعف کردم بسی کامرانی

□

دهان چون غنچه بگشای و چو گلبن در گلستان آی

□

امر حق باید که از جان بشنوی

□

آفتاب و ماه بینم حامل شبپوش تو

□

بیار نفحه‌ای از گیسوی معنبر دوست

□

سرو بین کاهنگ صحرا می‌کند

□

نزد من عمر مکرر بردنست

□

زین چاه آرزو ز چه برنائی؟

□

تو عزیزی صد چو ما گو خوار باش

□

جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند

□

خاضع اندر مسجد اقصی شدی

□

کافزون شوی ولیکن هرگز چنو نکاهی

□

خطت را سایه‌ی خورشیدپرور می‌توان گفتن

□

نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

□

بر در موسی کلیم الله رفت

□

زان همی پوشد لباس پر درن

□

هزاران عرش در مویی عیان دید

□

نه طاقت انتظار دارم

□

گفت می‌خسپم درین مسجد بشب

□

جان شیرین را ز تن در کار دل پرداخته

□

تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست

□

حیف نبودی وجود در قدمت ریختن

□

چاره آنجا بود و دست‌افزار زفت

□

اکنون که رفت عمر چه گوئی که چه؟

□

دغلی لاف زنی سخره کنی بس عیار

□

گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود

□

می‌کشد آن پیش و این واپس به کین

□

جان ملکان زنده به دولت‌کده‌ی ماست

□

کوثر و خلد من این است عذابم مکنید

□

آوازه درستست که من توبه شکستم

□

بر جهید و می‌کشانید او گلیم

□

از سمنش روی وز بنفشه گلاله

□

تا به مهر آید دل پرخشم و کینت

□

بی تماشاگه رویش به تماشا نرویم

□

آدمی همچون فسون عیسی‌است

□

گه ز شکر و گه از شکایت تو

□

بنده طلعت آن باش که آنی دارد

□

به کام دوستان و بخت پیروز

□

تا نکوبد جانستانت همچو کسپ

□

بخار آورد پیدا خار خاری

□

که در دو پنجه شیری تو ای عزیز شکار

□

ز عشق سیر نباشد ز عیش بس نکند

□

لشکر بلقیس آمد در نماز

□

رفتم آنجا گر چه راهی صعب و شب دیجور بود

□

صنع یزدان نخل با این اعتدال انگیختن

□

چه خیال‌ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

□

خواجه را کشتست او را بنده کن

□

سخت زود از چرخ گردان، ای پسر، سر بر کنی

□

دل از دو جهان برکن دردی ببر اندر کش

□

راست گویی به تن مرده روان بازآمد

□

که بود دید ویت هر دم نذیر

□

از آن جز جان نشاید جای جانان

□

هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد

□

برفت در همه عالم به بی دلی خبرم

□

شیر مثل او نباشد گرچه راند

□

بهتر بنگر که خود کجائی

□

صبر فروافتد در چاه تنگ

□

رسم بود کز آدمی روی نهان کند پری

□

پس به معنی عالم اکبر توی

□

شکر او را به بوسه هر شبی یغما زنیم

□

همسایه را دردسر از افغان و فریادم مده

□

تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی

□

زد دل فرعون را رنجور کرد

□

بیخ و شاخند و بارشان انسان

□

که دل نبستم بر گلستان و لاله‌ستان

□

ندانمت چه مکافات این گنه یابی

□

تا بیابی هم‌چو او ملک خلود

□

پشت بر عاشق نباید داشتن

□

در غنچه‌ای هنوز و صدت عندلیب هست

□

بگذشت ده انگشت فروبرده به خونم

□

که ترازو ده که بر سنجم زری

□

نایدش از خلق شرم و نه خجلی

□

برآ به چرخ حقایق دگر مگو ز خیال

□

من گوش استماع ندارم لمن یقول

□

چون اجل شهوت‌کشم نه شهوتی

□

دیدنت فرخی و فیروزی

□

خسته‌ی من نیمه جانی داشت احوالش چه شد

□

بجز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم

□

کو گواه علم طب و نافعی

□

تا کی بود این جهل و بادساری؟

□

ز سودا در بیابانم میفکن

□

که عهد دوستان کردی فراموش

□

می‌جهد بالا چو شد ز آتش زبون

□

من عزیزم از فلک بگریخته

□

پیش تو گل رونق گیاه ندارد

□

نگران تو چه اندیشه و بیم از دگرانش

□

می‌رمیدندی ز اسباب لقا

□

چون داد خیره خیره تو را باری؟

□

روی مگردان که من یک دله‌ام نی دوسر

□

گرم ببود آفتاب خیمه به رویش ببند

□

که بکن ما را اگر ناراستیم

□

دلا جان آن بت ندانی چه گویی

□

خون من غریب مریز از خدا بترس

□

خاک وجود ما را گرد از عدم برآید

□

صد مثل‌گو از پی تسخیر بتاخت

□

نه همی بینم جز مکرو ستم‌گاری

□

تا غزلم صدر هر مراسله باشد

□

گرم چو عود بر آتش نهند غم نخورم

□

طعن قرآن را برون‌شو می‌کنی

□

به نزد جلالت چه شاهی چه شنگی

□

گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

□

می‌روم و نمی‌رود ناقه به زیر محملم

□

گرچه شوقی بود جانشان را بسی

□

که‌ت نیاید چیز حاصل جز گله

□

که پیروزه نمی‌دانم ز پیروز

□

به استقبالم آمد بخت پیروز

□

او بدان مشغول خود والی رسید

□

عاشق عشق و عشقبازانیم

□

درهم شده کار و بارم از وی

□

تو ز ما فارغ و ما از تو پریشان تا چند

□

این مسلمان را ز گاوت کن بحل

□

تو خوش بدو سپرده دل مهربان ربون

□

فتنه‌ی زلف نگونسار توام

□

خمرست و خمار و گلبن و خار

□

پاک چون کعبه همایون چون منی

□

عالمی دلسوخته از خامی گفتار تو

□

دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

□

همچو سروی روان به رهگذری

□

شیرگویی خون او می‌خواست ریخت

□

از من چو ستم خود کنی از بهر چه نالی؟

□

در آن کویی که می خوردم گرو شد کفش و دستارم

□

وین چه مرا در سرست عمر در این سر شود

□

من چو تو بودم ز اجزای زمین

□

معشوق مرا پیش من آرید علی‌الله

□

زمین گوید ثنا گردون دعا روح‌الامین آمین

□

با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود

□

در بن دیوار حفره می‌برید

□

هم بسر آئی اگر چه دیر بپائی

□

سخن او نه ز جنس لب چون شکر اوست

□

امید نیست که دیگر به عقل بازآید

□

از حلیمه وز فغانش بر ملا

□

از گریبان تاج سازی وز بن دامن سریر

□

زبان خموش ولیکن دهان پر از عربیست

□

نبایستی نمود این روی و دیگربار بنهفتن

□

گفت سافرت مدی فی خافقیه

□

سالار که کردت ای سخن‌دان؟

□

خون دل ما بخورده‌ای نوش

□

در چشم تو خیره چشم آهو

□

راند اندر باغ از خوفی فرس

□

به نزد عاشقان یک شب گذر کن

□

سبک کننده‌ی تمکین ز صبر لنگر دل

□

وان ماه محتشم که چه گفتار می‌کند

□

اندر آن ساحل در آمد در نماز

□

افتاده در رمه، رمه رفته به شب چره

□

زلف تو کمند سرفرازان

□

رای رای توست خواهی جنگ خواهی آشتی

□

شکر که باز آمدی زان کوه قاف

□

احرام گرفته در وفاییم

□

بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد

□

مرا از آن چه که خدمت قبول یا نه قبول

□

بین چه می‌گوید ز مشتاقی کلیم

□

حذر کن ز بدهاش اگر پیش‌بینی

□

ای دل تو آیت حق مصحف کژ خوان و مترس

□

تو به یک جرعه دیگر ببری از دستم

□

تو ز منع این ظفر غمگین مشو

□

جان بی تو سر جهان ندارد

□

که چون خم می و چو ننای نی به جوش و خروشم

□

کارم ز دست رفت و نیامد به دست یار

□

سوی محراب و دعای مستجاب

□

پشت پیش این و آن پس چون همی چون نون کنی؟

□

ذکرش همه این است که گم گشته دلم کو

□

گویی که در برابر چشمم مصوری

□

گشته بود از عشقش آسان آن کبد

□

ماننده‌ی یعقوب شد از درد جدایی

□

نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد

□

که هر کس با دلارامی سری دارند و سودایی

□

از شهان باب صغیری ساخت هان

□

گر نه همی خواهد گشت اسپری

□

که شعر تازه بگو و بگیر جام عتیق

□

شراب سلسبیل از چشمه نوش

□

لیک مسجد را برآرد پور تو

□

صبح را با ماهتاب آمیخته

□

تیغ بکش به خون ما آن چه نکرده‌ای بکن

□

تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم

□

بر ضمیر تو گواهی می‌دهند

□

چون است چو بستان گه و گاهی چو بیابان؟

□

بو که باری اثر عکس خیالت بینم

□

تا بشنود حسود و بر او ناوکی شود

□

کو ز تعظیم خدا آگه نبود

□

کفر در دیده‌ی انصاف تو پنهان نشود

□

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

□

چه شد که یار قدیم از نظر بیفکندی

□

که خدا بدهد عوض زینت دگر

□

خود سوده می‌نگردی ما را همی بسائی

□

باز اندر پرده می‌شد همچنین تا هشت بار

□

ای ساقی صبوحی درده می شبانه

□

قاطعان راه را داعی شدی

□

فرق این هر دو بنزدیک خرد آسان نیست

□

دعا کنم من و گویم خدا قبول کند

□

این بود وفاداری و عهد تو ندیده

□

وان قیاس عقل جزوی تحت این

□

چنین به سان ستوران چرا همی خفسی؟

□

یک دل و این همه غم وای به من

□

که آن ماه رویم در آغوش بود

□

زود او قصد کنار و بوسه کرد

□

با رهی یک دم بساز و خرمی را ساز کن

□

ساقی کجاست گو سبب انتظار چیست

□

تو خود چه آدمیی کز عشق بی‌خبری

□

چون جهت شد مختلف نسبت دوتاست

□

چونی به فعل دیو چو فرزند آدمی؟

□

عدم خود قابل هست است از آن هم نیز کم باشم

□

هنگام نوبت سحرست ای ندیم خیز

□

مرد را زن ساخت و در را بر گشود

□

می کش و کمزن و خرافاتی

□

در میان خواب و بیداری دلم با یار بود

□

کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم

□

بر همین فکرت ز خانه تا دکان

□

خواهی و ضعیفی و غم نخواهی

□

شادی عمر جاودان گفتم

□

بگشای در سرای بستان

□

خواند افسون که اننی جار لکم

□

در بند چه چیزی و کجایی

□

که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد

□

در دست گرفته جام باده

□

عاشق و صاحب کرامت خواجه‌ای

□

ندیدم کار دنیا را کناره

□

چه خوردست او که می‌پیچد دو نرگسدان خمارش

□

مثل تو کیست در جهان تا ز تو مهر بگسلم

□

تا نگردد جامه و جانت گرو

□

بیکار چند باشی دنبال کار گیر

□

که می‌گفت از می و مستی و من انکار می‌کردم

□

تا دگربار که بیند که به ما پیوندند

□

که به مهمانی او شخصی شدست

□

تا عمر مگر برین بفرجامی

□

کارایش دیوان قضا و قدر است

□

مگر که بوی تو آرد نسیم اسحارم

□

کره و مادر همی‌خوردند آب

□

یا دو چنگ از جور او در دامن دیگر زنیم

□

ببین تفاوت ره کز کجاست تا به کجا

□

نمی‌یارم گذر کردن به هر سو

□

دیده سوی دانه دامی ببست

□

هرچ آن به است قصد سوی آن کنم

□

تا نیفتد بر جماعت هر نظر

□

مشک را در شهر ارزان می‌کند

□

نیست بر معراج یونس اجتبا

□

بی روی تو روی کی نماییم

□

دایره‌ی ماه را به هاله نهفته

□

که ما را بیش از این طاقت نماندست آرزومندی

□

از جهان زندگی سیر آمدم

□

پارسا گشتی کنون و نیک خو

□

روی تو آفتاب عالم عشق

□

خداوندان فضل آخر ثوابی

□

که ازو حمام تقوی روشنست

□

که پیدا نیست کارم را درین گیتی سرانجامی

□

چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

□

یا رب آن قدست یا سرو چمن

□

بس مرودی کوهی آنجا بی‌شمار

□

که‌ش نیست به مکر و جادوی یاری

□

من فضل رب عنده کل الخطایا تغتفر

□

ترک جانان نمی‌توان گفتن

□

بر لب دریای یزدان در بچین

□

در ده آن آتش که آب زندگانی آمدست

□

دگر به راه تلافی سبک عنانش کرد

□

بی‌گناه از من جدایی می‌کند

□

ور تو خواهی این زمان زنده‌ش کنم

□

چه افزاری چنین ای خواجه سینه؟

□

چون دل به یکی دادی، آتش به دو عالم زن

□

در سرای به هم کرده از خروج و دخول

□

یار باش و مشورت کن ای پدر

□

رویش خوش و مویش خوش باز از همه خوشتر لب

□

هلال عید به دور قدح اشارت کرد

□

آب شادی بر آتش غم ریز

□

کرد تهدید سیاست بر زمین

□

بر اسپ هوا کرد دلت بار دگر زین؟

□

حاجت ندارد یار من تا که منش یاری کنم

□

وز دست غیر دوست تبرزد تبر بود

□

که همی‌بردند و ایشان در نفیر

□

کردیم بندی و زندانی زهی کافر بچه

□

گوشه‌ی چشم تو دنباله کش لشگر ناز

□

ترک رضای خویش کند در رضای یار

□

گم‌رهان را جمله رهبر می‌شدند

□

ای بی‌خرد تن من از دست چون بهشتی؟

□

بر در دل روز و شب منتظر یار باش

□

که دستت بر نمی‌دارم ز دامن

□

کوهها اندر پیش نالان شده

□

زاد جان رادمردان حسن مادرزاد تو

□

به قصد جان من زار ناتوان انداخت

□

کز شوق توام دیده چه شب می‌گذراند

□

دل‌طپان سوی بخارا گرم و تیز

□

ز مکرش به دل گشتی آگاه یا نه

□

برو به سوی خریدار خویش همچون زر

□

اگر آن یار سفرکرده ما بازآید

□

شصت سال از شب ندیدم من شبی

□

یا نی کم ازین باید آهنگ جفا کردن

□

مردن آسان و زیستن مشکل

□

تا منتهای کار من از عشق چون شود

□

گر چه حیوانست الا نادرا

□

چون نروی سوی سرائی جز این؟

□

صدره‌ی سبز باز کرد از بر

□

کافتاد نظر بر آن جمالم

□

گر نبودی جذب آن عاشق نهان

□

پس به جان و دل بخر گر عاقلی ارزان بود

□

که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست

□

چون پس پرده می‌روی پرده صبر می‌دری

□

که بپوسیدست و ریزیده برت

□

بر یکی مانده به یمگان دره زندانی

□

ای غریب زمان سلام علیک

□

فراز سرو سیمینش گلی بر بار می‌بینم

□

که بسازد مسجد اقصی به سنگ

□

عاشقان را عقل تر دامن گریبان‌گیر نیست

□

نشان دقت صورت نگار از آن پیداست

□

چو تو ایستاده باشی ادب آن که من بیفتم

□

باز شد آن هفت جمله یک درخت

□

بقائی نیستش هر چون طرازی

□

بی درد تو یک نفس نبودم

□

یا مه به صفای رخ زیبا که تو داری

□

رفت در گوشی که آن بد من لدن

□

هفت کشور را به دور ساغری اندر کشیم

□

علی الصباح که میخانه را زیارت کرد

□

ما را ز داغ عشق تو در دل دفینه‌ای

□

گفت امکان نه و باطن پر ز سوز

□

گویم ز که کرده‌است نال نالم؟

□

ای هر دو جهان غلام آن لاش

□

و گر ز کینه دشمن به جان رسد کارم

□

چونک در بازار عطاران رسید

□

گاه عشرت پیش تو بر دست ساغر دارمی

□

منت این و آن مکش تیغ بکش مرا بکش

□

جان رفتست که با قالب مشتاق آید

□

سوی پیغامبر دوان شد ز امتحان

□

یکبارگی بدین عجبی چونی؟

□

کبوتری است معلق به چنگ شاهینی

□

با وجودش ز من آواز نیاید که منم

□

خسته و مانده ز بیشه در رسید

□

جانرا به دو شکر ز غم هجر نباتی

□

بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد

□

وصال چون به سر آمد فراق هم به سر آید

□

رنج دیدند از ملال و اجتهاد

□

نه جز خور هست کس را نیز کاری

□

چون شتران رو به رو پوز نهاده در علف

□

یکی با آن که می‌خواهد در آغوش

□

بر امید خلعت و اکرام و جاه

□

واندر تو ماه نو بخندیده

□

روزم اگر چنین بود وای به روزگار من

□

روی خلاص نیست بجهد از کمند او

□

جهان از می‌لعل پر نور کن

□

پوشیده به جامه‌ی مسلمانی

□

عاشق و می پرست آمده‌ایم

□

با شهد می‌رود ز دهانت به در سخن

□

می‌ندادش روزگار وصل دست

□

در خرابات خراب آرام کن

□

جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

□

که من از دست تو فردا بروم جای دگر

□

توئی یاوری بخش و یاری رسم

□

آن به آید که دل خویش به شیطان ندهی

□

آن منست او هی مبریدش

□

صانع خدایی کاین وجود آورد بیرون از عدم

□

دادن تیغی به دست راه‌زن

□

از هوای بی وفایی الغیاث ای دوستان

□

که من ضعیف پیکر ملک قوی سپاهم

□

یا ملک یا دفتر صورتگری

□

به کام دلم درفشان چون درخش

□

دام جهان را زمانه بینم دانه

□

رفتم از کیش مسلمانی به دین تازه‌ای

□

دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمی‌بینم

□

یک صفیری کرد بست آن جمله را

□

روز را از روی خویش و سوز ایشان ساز ده

□

باد غیرت به صدش خار پریشان دل کرد

□

پیوند روح کردی پیغام دوست دادی

□

در افکن بدان جام یاقوت بار

□

بر این تخت سخت این مدور عماری

□

کز بهر این آورده‌ای ما را ز صحرای عدم

□

ور پایبندی همچو من فریاد می‌خوان از قفس

□

حمله می‌آورد و دلقش می‌درید

□

اندک تو خودرای ساقی و بسیار مرا ده

□

روز ما را ز شب تیره بتر خواهی کرد

□

کافرم گر دل باغ و سر صحرا دارم

□

کای شده دشمن تو دشمن کام

□

خود تیره به روی و فعل تو روشن

□

پیوسته با تو و ز دو عالم بریده باز

□

بیم آنست بدین دانه که در دام افتم

□

گفت ای جوینده آن طفل رشید

□

گر برد ذره‌ای از خاطر مختاری تیر

□

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها

□

ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی

□

رساننده حجت استوار

□

پاک چون ماء معین از بومعین

□

گر چه ملول گشته‌ای کم نزنی ز هیچ کس

□

و گر صد نامه بنویسم حکایت بیش از آن آید

□

چون صبا آمد به سوی لاله‌زار

□

چون قلم گرد سر کویش به سر گردم همی

□

شاه ملک افسر گدای ملک سر می‌افکند

□

یا گناهیست که اول من مسکین کردم

□

به چندین دعای سحر خواسته

□

فلک چون پر ز نسرین برگ نیل اندوده صحرائی

□

نیکو نگاه‌دار دلی را که می‌بری

□

که جمال سرو بستان و کمال ماه داری

□

بار آنها جمله خشت زر بدست

□

مورچه از عاج برانگیختی

□

نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

□

بر سر آتش نه غریبست جوش

□

از آن داروی بیهشان ده مرا

□

گرد جهان بیهده تا کی دنی؟

□

حلقه مرغان روز کی بزند پر و بال

□

هرگز قدمی پیش تو رفتن نتواند

□

گفت نه من نیستم اسباب جو

□

گریه خندند همی سوختگان در بر تو

□

که تا سحر به خیال تو می‌کنم کله تو

□

نه چنین صورت و معنی که تو داری دارند

□

شاه انجم ز حوت شد به حمل

□

حال جهان باز چون شده است دگرگون؟

□

کرده غم تو ز جان ملولم

□

گر نمی‌میرد گرانی می‌کند

□

تا علاجش را نبینند آن کسان

□

آشوب دل ما را بر جوش نهادستی

□

می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

□

همه کس دوست می‌دارند و من هم

□

می ناب ده عاشق ناب را

□

نیزم مفروش زرق و روباهی

□

بزن آتش به ممن و کفار

□

قل هو الله احد چشم بد از روی تو دور

□

تا زداید داستان او غمت

□

ما را چو چشم خویش نژند و حزین مکن

□

ز آه من به فلک می‌رود علم علم آتش

□

سر نتواند کشید پای ز زنجیر او

□

یک سواره برون شدی به شکار

□

وز تیر ماه تیره‌تر آمد بهار من؟

□

نی برون آی از دلم در خون میا

□

همه گوشیم تا چه فرمایی

□

طقطقی و های و هویی شب ز بام

□

طرف گلزار به زیر کله پنهان کردن

□

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

□

به هم نشستن و حلوای آشتی خوردن

□

به من ده که تا مست گردم خراب

□

جز که پشیمانی، ای برادر، درمان

□

مرا می خواند آن آتش مگر موسی عمرانم

□

و آب شیرین چو تو در خنده و گفتار آیی

□

اندک اندک از کرم صدر جهان

□

وی طنز کنان نوش تو بر رنگ گهر بر

□

نشیمنی است ز مردم تهی بیا بنشین

□

نقش او در چشم ما هر روز خوشتر می‌شود

□

سایه گل بر آفتاب اندود

□

مشغول چه باشی به بارنامه؟

□

بشکن در درج درفشانش

□

شکر خدا که باز شد دیده بخت روشنم

□

غربت من تلختر من عرشیم

□

کز زلف بیاموخته‌ای پرده دریدن

□

تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

□

دیگر نیاورد چو تو فرزند مادری

□

بده تا صبوحی کنم در صبوح

□

خانه‌ی وفا به دست جفا رفته

□

دل عیش و تماشا داری امروز

□

اینست که دور از لب و دندان منست آن

□

هم‌چو کشتی‌ام به طوفان زمن

□

در کار عشق تن به بلاها نهاده‌ایم

□

دوستان بی موجبی با دوستداران این کنند

□

وز باغ وصل جانان گل در کنار دارم

□

میی در قدح ریز چون شهد و شیر

□

غره چرائی به جهان جهان؟

□

ساقیا آخر کجائی هین بیا

□

می‌آیی و می‌روم من از هوش

□

لشکرت خصمت شود مرتد شود

□

ز عشق دانه‌ی دو جهان میان دام جان ای جان

□

حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالیست

□

عشاق بس نکرده هنوز از کنار و بوس

□

به دولت سرای سکندر سپار

□

خاصه سوی خاص نهانی ز عام؟

□

روحک روح البقا حسنک نور البصر

□

که من این جا به امیدی گروم

□

که گذشت از مه به نورت مثنوی

□

در کام دلم زهری ناکام نهادستی

□

درود بنده بخان جهانستان برسان

□

پادشاهم که به دست تو اسیر افتادم

□

به من ده که بر یادم آمد بهشت

□

تا چونکه سال و ماه دوانند هردوان

□

چه عالم چون سر خود هم ندارم

□

هوشم از دل می‌ربایی عقلم از تن می‌بری

□

زیر ظاهر باطنی بس قاهریست

□

حقیقت نیست آن عشقی که بر هستی رقم سازد

□

خدا را با که این بازی توان کرد

□

هر جا که بگذرد همه چشمی در او بود

□

به آتشگه مغز من برفروز

□

روی بر تافته از رحمت رحمان رحیم

□

یا رب آن می بهست یا جامش

□

همچنان صبر هست و پایابش

□

ز دریای چین کوهه برزد به کوه

□

جمالش جهان را جمال و بهاست

□

رشحه‌ای بر دوزخ آسایان هجران کن سبیل

□

بینش ما نیاورد طاقت حسن روی او

□

کز گهر کرد گوش گیتی پر

□

کان جان است، چنین باشد جان را کان

□

ندارد انتهایی خواهش بی منتهای من

□

یا به بستان به در حجره من بازآیی

□

به من ده که پایم درآمد به سنگ

□

که با یاد تو در دوزخ توانم آرمید ای جان

□

در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست

□

چاره‌ای نیست بجز دیدن و حسرت خوردن

□

ز رخشنده می روشنائیم ده

□

پاسخش ده گر توانی، سر مخار، ای ناصبی؟

□

دفع غم را تو ز اسرار بیار

□

که من دل با یکی دارم در این بوم

□

که از خوردنش نیست کس را گزیر

□

تا بد و نیک جهان پیش تو یکسان نشود

□

پیش تو جان به پیشکش آرم چه جای دل

□

که می‌رود که چنین دلپذیر می‌آید

□

که ما را ز هر دانش او داد بخش

□

زین بی‌معنی زمانه‌ی بدخو

□

خرقه‌ی پیروز را دام ریا ساختن

□

قال مولائی لطرفی لا تنم

□

که نورش دهد دیدگان را نوی

□

جان فدای آن لب دلخواه باد

□

به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

□

سر نه چیزست که شایسته پای تو بود

□

به من ده که دارم غمی جانگزای

□

چون نگوئی که چه افتاد تو را با من؟

□

ای از کرم پرسان دل وی پرسشت آرام دل

□

سروران بر در سودای تو خاک قدمند

□

به من ده که می در جوانی خوشست

□

من آن ذاتم که او از نیستی جان و روان دارد

□

ز طور تازه تو طور دیگران منسوخ

□

در دل اندیشه و در دیده خیالش دارند

□

ز ما خدمت آید خدائی تو راست

□

دانی که چه کرد دوش تلقین؟

□

چه فتاده‌ست که امسال دگرگون شده کار

□

من نه حریف رفتنم از در تو به هر دری

□

بیاور ز من برمیاور فغان

□

وز بیم سیم گشته ندامت ندیم ما

□

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

□

کز گلستان صفا بوی وفایی ندمید

□

به من ده که طبعم چو زنگی خوشست

□

طمع در چنه‌ی او مدار از بنه

□

بدان هاروت و ماروتت لجوجان را به بابل کش

□

آخر ای بدعهد سنگین دل چرا برداشتی

□

کزو پیر فرتوت گردد جوان

□

مرا بر دل درین عالم همه دشخوار خوارستی

□

فریب خورده چشمت هزار شعبده باز

□

که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند

□

به من ده که داروی مردم میست

□

کامروز نه هشیاری از شبانه

□

همچو پروانه بر تو افشانم

□

واجب کند که صبر کنی بر جراحتش

□

به چون من کسی ده که محنت خورست

□

رحم کن بر ما که بس جان خسته و دل مرده‌ایم

□

صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد

□

اول کسی که لاف محبت زند منم

□

برازنده رستنیها ز خاک

□

بر من ز چه همواره بد سگالی

□

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

□

همه صید عقل گیرد خم زلف چون کمندش

□

به ترکیب من گوهری در نشان

□

به سر تو که همی زیره به کرمان آرند

□

غلطان به خاک احباب را اشگی به آن پالودگی

□

وقت آن نامد که روی بنمایی

□

نقد این گنجه خیز رومی کار

□

خراسان را که بی‌من حال تو چون؟

□

هنگام آمدن نه بدینگونه بود پار

□

از آن به قوت بازوی خویش مغروری

□

درافکن بدان کهرباگون سفال

□

وی داد و ستد ز سیم و سنگ تو

□

مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

□

جز این دقیقه که با دوستان نمی‌پاید

□

شب از روشنی دعوی روز کرد

□

نبسه‌ی گردونی و نبیره‌ی گردون

□

در گلستان همچو سرو آزاد باش

□

وز تو بخشایش تو می‌خواهم

□

که گوگرد سرخست ازو ساخته

□

باز خرما را زمانی زین غمان بیهده

□

تخفیف یابد اندکی بد خوشی بسیار تو

□

در عبارت می‌نیاید چهره زیبای تو

□

بپیمای پیمودن باد چند

□

ندارم نیز شیطان را به سلطان

□

زخم زیر پرده پنهان می‌خورم

□

مرا بر آتش سوزان نشاندی و ننشستی

□

سپاهی به خاور فرو برد سر

□

که بر وی ز سلطان سنت ثناست

□

یاد حریف شهر و رفیق سفر نکرد

□

همی‌برابرم آید خیال روی تو هر دم

□

چو می در دهی نقل بر دست کن

□

جز درد و رنج عاقل بیچاره

□

شیر خورد خون من ذوق من از خوردنش

□

که خار با تو مرا به که بی تو گل چیدن

□

که ماند از فریدون و جم یادگار

□

گر نشان خواهی در آنجا جان و دل بیرون نشان

□

نفیر دادخواهان سر کشد سلطان برون آید

□

وان نه عاشق که ز معشوق به جان می‌آید

□

بیاور بشوی این غم آلوده را

□

وین تن خفته‌ت را بیدار کن

□

شهید عشق تو را نیست خون‌بها جز تو

□

عنان از دست دل‌ها می‌رباید

□

به کف گیر بر نغمه‌ی نای و نی

□

نز برای طرب و لهو و فغان آمده‌ایم

□

دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست

□

ندهم دل به هیچ دلبندی

□

به من ده که بر دست به جای جام

□

نایدت از کار خویش، خود خجلی

□

قد نزل الهم بی یا سندی قم تعال

□

چه کنم نمی‌توانم که نظر نگاه دارم

□

درافکن بدانجام آتش سرشت

□

با دل غمگنان جدال مکن

□

گر کشد هجر تو را جان بده و آه مکش

□

پای دل دوستان به زنجیر

□

زمی کرد بر خاک یاقوت ریز

□

که با من روز و شب بسته است دامن

□

وانگشت نمای خاص و عامیم

□

سهل باشد زیان مختصری

□

ز بیجاده گون گل پیامی بیار

□

ابدال جهان را همه در کار کشیدی

□

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

□

بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی تو

□

چو آب روان تشنه را درخور است

□

پیغام ازین چرخ گرد گردان

□

قد نزل الهم بی یا سندی قم تعال

□

طاقت نمی‌دارم ولی افتان و خیزان می‌برم

□

برآورد یاقوت رخشان ز سنگ

□

شور در میراث خواران بنی آدم زنی

□

که جای موکب حسنش ز طرف ماست زیادت

□

که روی چون قمر از دستان بپوشیدی

□

به لفظی کزو گشت خارا چو موم

□

که در مانی به دام او اگرچه تیز پر بازی

□

طبع من مستغنی از در ثمین شد

□

رفتی و خلاف دوستی کردی

□

در این ره صبوری به اندازه کن

□

بوسه نیابد همی، شکل دهان ترا

□

شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد

□

روی تو ببرد از دل ما هر غم رویی

□

به من ده گرش هست پروای شوی

□

خون دن خونت بخواهد ریخت گرد دن مدن

□

چون نگیرم خویش را من هر شبی اندر کنار

□

کش به شب از در درآید شاهدی

□

برآورد گوهر ز دریای قیر

□

کوس «لمن الملک» زدن کار منستی

□

لقبم شه گدایان که گدای پادشاهم

□

در وصف شمایلت سخندان

□

به من ده که چون جان مرا درخورست

□

چوگانت گشت پشت و رخان پرچین

□

وز تو جهان پر است و جهان از تو بی خبر

□

دلم این جاست بده تا به سلامت بروم

□

بر افشان به من تا درآیم ز خواب

□

با خود شبکی مرا قرین کن

□

وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

□

و گر ملول شوی صاحبی دگر گیرند

□

درافکن به مغزم چو آتش بخز

□

سر ناتوانی در آگوش کن

□

برآمدیم چو خورشید با صد استظهار

□

کو مرهمست اگر دگران نیش می‌زنند

□

یکی شربت‌آمیز عاشق نواز

□

تا که در بند کله‌دوزی اسیر افتاده‌ایم

□

برکنار آب حیوان تشنه‌ی مردم وای من

□

شیرین دهنی دارد دور از لب و دندانم

□

که عکسش درآرد به سیماب خون

□

که بیایند از آسمان پران

□

خاطرم جمع نشد تا تو پریشان کردی

□

که ندارد دل من طاقت هجران دیدن

□

به شنگرف کاری عمل یافته

□

ای عشق تو از دیده‌ی من آب گشاده

□

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

□

یا چنین شاهد بود در کشوری

□

که رنگش ز خون داد دهقان پیر

□

سوارش چه چیز است؟ جان سخن دان

□

مکن ای شه مکافاتم مکن ای شه مکافاتم

□

تا به هر غمزه‌ای دلی ببری

□

فرو شست گردون قبا را ز نیل

□

ببین در زیر پای خویش جان افشان جان ای جان

□

تو با من آن چه نکردی غم فراق تو کرد

□

مرا دلی که صبوری از او نمی‌آید

□

که با درد سر واجب آمد گلاب

□

هیچ نارامید این خاطر روشن بین

□

نعره‌ی مستانه در بالا فکن

□

مجنون از آستانه لیلی کجا رود

□

بجوی و بیار آب حیوان به چنگ

□

خوشتر ز جهان جان وصال تو

□

در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست

□

خاک بازار نیرزم که بر او می‌گذری

□

که بی باده شادی نشاید نمود

□

یا هزاران شمع در پنگان از میناستی

□

خلاص شمع نزدیکست شد روز

□

گرفته از سر مستی و عاشقی سر خویش

□

جوانی دهد عمر باز آورد

□

طریق دیدن و کردار داری

□

اطاقه باد جولان خورده و دستار آشفته

□

ریاضت بگذرد سختی سر آید

□

سرشک قدح ریز در دامنم

□

تا تو ز دست او نشوی رسته

□

بهار چهر منا! خیز و جام باده بیار

□

کو را به سر کشته هجران گذری بود

□

به من ده به یاد زمین بوس شاه

□

وی حله‌ی عقل پر معانی

□

که خاک میکده کحل بصر توانی کرد

□

نوبت عشرت بزن پیش آر جام

□

از فروغ عشق، خورشید قیامت کن مرا

□

با فزونی و کمی مر هرگزی را کی سزی؟

□

گفتم بهر خدا یک دمه آهسته تر

□

وز تو نباشد که نداری نظیر

□

که: سه روحند جسم را همراه

□

نور معنی را ز دعوی در میان زنار زن

□

شد از خون گرمم شرر بار تیغ

□

هر چه کند ز شاهدی کس نکند ملامتش

□

که نیست خنده‌ی گل در شمار خنده‌ی تو

□

معروف شده به پاسبانی

□

یعنی ای نااهل ازین در دور باش

□

جز این طریق ندانم خدای می‌داند

□

به تف مهر گونه گونه بخار

□

چرا تابی سر زلفین چرا سوزی دل بنده

□

که بود ساقی و این باده از کجا آورد

□

کاین منم با تو گرفته ره صحرا در پیش

□

ز یربار دل سرآمد روزگارم همچو سرو

□

ما کهن گشتیم و او نو اینت زیبا جادوی!

□

اندرآ ای آب آب زندگانی شاد باش

□

این حدیث از دگری پرس که من حیرانم

□

عدل باید جناح و قلب سپاه

□

شورها بینی که اندر حبة الماوا زند

□

گرچه درد انتظار از حد گذشت اما گذشت

□

نادرست اندر نگارستان دنیی روی تو

□

زیب نو داد محمد کاظم

□

سپاه نی ملکی نی ضیاع نی رمه نی

□

وز هر دهنی نشنود الا سخن تو

□

در دست خوبرویان دولت بود اسیری

□

زشت باشد چو خانه روب شود

□

وانگه مدام در ده مست مدام گردان

□

آن جا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

□

هزار فتنه به هر گوشه‌ای برانگیزند

□

گره چو نقطه شود رشته‌ی سخن بی‌تو

□

نیاری یاد از آن پیمان که کرده‌ستی

□

داروی درد دل تنگ بیار

□

گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم

□

کار این آب را تو سهل مگیر

□

زندگانی تلخ دارم از لب شیرین تو

□

آب و آتش بهم آمیختنش را نگرید

□

به بوی صبح و بانگ عندلیبان

□

ناخنی بر دل گلزار چو خاری نزدم

□

خر پیش سوار علم چون تازی؟

□

چون شیوه‌ی چشمت همه ناز است چگویم

□

بیگانه و خویش از پس و پیشت نگرانند

□

وندرین خاکساری و پستی

□

اندر صف دلسوختگان نام گرفتیم

□

دل شوریده ما را به بو در کار می‌آورد

□

عیش خلوت به تماشای گلستان ماند

□

ای ماه! برگشای سوی باغ پنجره

□

گشتم بگرد دهر فراوانی

□

تا همه سال روز و شب باقی عمر از آن خورم

□

خواب در روضه رضوان نکند اهل نعیم

□

پیه بر دنبه میگدازی تو

□

ز کوی تن برون آید به شهر دل وطن گیرد

□

سائل نیم به وعده ماهی نشسته‌ام

□

به حقیقت اثر لطف خدا می‌نگرم

□

چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده

□

تا کهنم کرد صحبت دی و بهمن

□

مانده در اندیشه‌ی آن روز و شب

□

ز توبه خانه تنهایی آمدم بر بام

□

پیش اهل دل این سخن رد نیست

□

تو رشک پری و حور عینی

□

وان مواعید که کردی مرواد از یادت

□

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

□

اخگر دل‌زنده‌ام، محتاج دامان نیستم

□

نفس کلی را بدل بر نقش شادروان کنیم

□

تعال یا فرج الهم فاتح الاقفال

□

آن که بمیرد به سر کوی یار

□

از همه لذتی فرو چین ذیل

□

دوش زاری کردمی در آرزوی نام تو

□

کاروان طرب و شادی از آن کم گذرد

□

وان چشم آهوانه که چون می‌کند نگاه

□

در حلقه‌ی تصرف پیمانه‌ی تواند

□

از بند نفاق برگشادیم

□

زنار مغانه‌ی بر میان بستم

□

چه قد و قامت و رفتار و اعتدالست این

□

خویش را یاد او به یاد مده

□

چو خلد برین کرد، زمین را و زمان را

□

که روز محنت و غم رو به کوتهی آورد

□

قامتست آن یا قیامت عنبرست آن یا عبیر

□

این که گردن می‌کشی، پیمانه می‌باید کشید

□

زلف سیه زو چرا بدر دو تا هست

□

تو حکم می کردی که من خمخانه سیکی شوم

□

الحذر از آه من سوخته

□

نفسی رخ درین دقایق کن

□

در مسلمانی قدم با مرد دعوی‌دار زن

□

سلسله‌ی عشق را سلسله جنبان رسید

□

بار دوم ز بار نخستین نکوتری

□

فریاد که فریادرسی پیدا نیست

□

ازین به مر مرا تیمار باید

□

من و شوق تو اگر نور و اگر نیرانی

□

برو ای طبیبم از سر که دوا نمی‌پذیرم

□

عاشقان در طلب همی کوشند

□

که جیش شب گذشت و باده در کن

□

بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

□

وان دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود

□

بدن کافورگون، پاها چو شنگرف

□

عشق بازی را بکرد و خاک بر افلاک زد

□

خانه را رو تهی کن از اغیار

□

از همه باشد گریز وز تو نباشد گزیر

□

پیش شیخی تمام بهر آمد

□

بی خواب و بی‌قرارم چون بر گلت کلاله

□

خون قطره قطره در جگر لاله میرود

□

تیرباران قضا را جز رضا جوشن مکن

□

نگاه حسرتی داریم و آهی

□

راح را همنشین روح کنیم

□

خانه ویران کن چو صحرا شد پدید

□

کنند در قدمت عاشقان سراندازی

□

چون پدید آمد امتزاجی رست

□

کار این دلخسته را بسیار ازین به داشتی

□

منت خاک درت بر بصری نیست که نیست

□

در در میان لعل شکربار بنگرید

□

گل را به شوخ چشمی شبنم گذاشتیم

□

بامدادان جام می هات ای پسر

□

شادیی کان از دلت آید زهی کان شکر

□

دردی به ارادتی دوا کن

□

در هراس خلاف عاقبتند

□

قالت: رای فوادی من هجرک القیامه

□

ده که از صد یکی نشد حاصل

□

چنین سنگین دل و سرکش چرایی

□

تفصیلها پنهان شده، در پرده‌ی اجمالها

□

بچه‌ی گردونی زیرا سوی من دونی

□

من و پیمودن پیمانه و دیوانه‌گری

□

من بی‌کار گرفتار هوای دل خویش

□

کاولین گام عاشقان اینست

□

در مغاک خاک تیره روشنایی یافتیم

□

بازار بتان شکست گیرد

□

الله الله تو فراموش مکن عهد قدیم

□

نه خرم از تو در صبحی نه دلشاد از تو در شامی

□

یاش بر تبت و خرخیز گذارستی

□

بشارتیست ز عمر عزیز روی نگار

□

قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم

□

زاده‌ی عقل و داده‌ی دین را

□

پس آنگه خیز و رندن را سحرگاهی زیارت کن

□

هنوزت سرکشتن ماست گوئی

□

یا بوالعجبی کاین همه صاحب هوسانند

□

از آفتاب دامن تر می‌بریم ما

□

تا زمانی کم کنم این زهد رنگ آمیز را

□

یک ذره نماند از وجودم

□

تفاوتی نکند گر دعاست یا دشنام

□

مردمی ترک اتفاق گرفت

□

در ره آزادگان بسیار ویرانی مکن

□

ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد

□

گرفتگان ارادت به جور نگریزند

□

وز کوه خاست خنده‌ی کبک نر

□

باز بر خورشید پوش آن جوشن شمشاد را

□

تا که رسیدم بر تو از همه بیزار شدم

□

دل از انتظار خونین دهن از امید خندان

□

بنگر آنروز ناتوانی را

□

بر گل از غلیه گوی که طراز آوردی

□

فدای دست و دلت جان این درم داران

□

که گویی آهوی سر در کمندم

□

هر چند پرده‌هاست مخالف، نوا یکی است

□

از توده‌ی سیسنبر در بارم در بار

□

آهوان را همه خون در جگر انداخته‌ای

□

بی فایده‌ام پیش تو چون بیهده گویی

□

این بداند کسی که او جویاست

□

هجر تو فزود عبرت دوران

□

عارفان را همه در شرب مدام اندازد

□

تا از سر صوفی برود علت هستی

□

از کثرت خار از گل بی خار گذشتیم

□

وین فتنه نگر که چشمش انگیخت

□

آب حیاتست عشق در دل و جانش پذیر

□

روی میمون تو دیدن در دولت بگشاید

□

دل بیعشق چشم پر سبلست

□

چند ازین لابه و فسانه‌ی تو

□

سری کز بی سرانجامی به سامان دیر می‌آید

□

دامن به قیامتت بگیرم

□

ز جور اختر و بیداد گردون میرعبدالله

□

وی پر گل چشم من زرنگت

□

خوابی و خوری است در جهانش

□

کز دست می‌رود سرم ای دوست دست گیر

□

قوت تن ز آب و نان باشد

□

وی مانده ز آزار تو ما سوخته و زار

□

باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست

□

وان چنان پای گرفتست که مشکل برود

□

کنار دشت را از دامن محمل نمی‌دانم

□

ور نداری درد گرد مذهب رندان مگرد

□

ان دائی و صحتی بیدیک

□

گر بهار آید و گر باد خزان آسوده‌ایم

□

شرمشان نیست خود ز منبر و چوب

□

تا بر حسب تو فرش قدمش جان نشود

□

هجر تو را ز بی‌خودی وصل خیال می‌کنم

□

کز بلبلان برآمد فریاد بی‌قراری

□

گرفت این می پرزور، چون عسس ما را

□

پیش خود میدار و مفروش ای پسر

□

تشنه‌ی خون کدام خانه خرابی

□

خوش آمدی و علیک السلام و الاکرام

□

در هر کس زدن ز بیزوریست

□

شگرفی چابکی چستی وفاداری به آیینی

□

به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی‌ارزد

□

نگردم از تو و گر خود فدا کنم سر خویش

□

از تکلف، آشنایی برطرف گردیده است

□

زهی خسرو زهی شیرین بنامیزد بنامیزد

□

من دم دهم فلان را تو درربا کلاهش

□

دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی

□

از صفا چون دو مغز در یک پوست

□

برگذر زین دو بی‌نوا در بند

□

آوازه به عالم زن و خورشید برانداز

□

ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش

□

نه اینکه رفتی و رو بر مه دگر کردم

□

ساعتی آرام ده این عمر بی آرام را

□

روی بدان خوبی پنهان مکن

□

دو خواب آلوده بربودند عقل از دست بیداران

□

چون ز معنی بیافت ملکی نو

□

فردی تو و آشنات فردی

□

عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

□

کادمیزاده نباشد به چنین زیبایی

□

به مانند عقاب از تیزچنگی

□

بفزود مرا غمان و شد هوش

□

چه مانی تو بدان صورت که از مردم شنیدستم

□

سرشک روان بر رخ زرد من

□

کوش تا نگذرد حریف از چار

□

آب صفوت پسری چه زنخی شکر لب

□

کسی که دم ز فنا زد باو بلا چکند

□

زور با من می‌کند زورآوری

□

آیینه‌ی ما روی به دیوار ندارد

□

وز سر زلف خود خمی کم گیر

□

ز بیم چشم رسیدن بدان دو چشم سیاه

□

مست تو جاوید در خمار نماند

□

گه کشد، گاه برفروزاند

□

در صف آزادگان چون دم زنی بیدار زن

□

وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست

□

کز سنگ گریه خیزد روز وداع یاران

□

پیوسته باد دولت آن ابروی سیاه

□

صورت جوریست کو بر عدل نوشروان نهاد

□

وگر برناورم فردا سر خویش از گریبانش

□

چندین به مفارقت مرنجانم

□

عقل را اندرو مجامله نیست

□

به دل سنگی به بر سیمی به قد سروی به رخ ماهی

□

کز منت باز به این مرتبه رنجانیده

□

جنایت از طرف ماست یا تو بدخویی

□

تمام سجده‌ی سهوست طاعتی که مراست

□

زان راه به جانم آتش اندر زد

□

دل چو خون کردیم و در بر سوختیم

□

طریق وصل گشادی من آمدم تو برفتی

□

در مراعات سر دین باشد

□

طبع جز بر می مغانه منه

□

تاب آن زلف پریشان تو بی چیزی نیست

□

ماه روی انگشت بر در می‌زند

□

که ز دنیا به جوانی به سوی عقبی شد

□

بامدادان پگه دست منست و دامنت

□

چونک بهارم تو شهی باغ توام شاخ ترم

□

واجبست احتمال آزارش

□

نظری کن که: این چه حالاتست؟

□

گر نبودی هر دو را اقبال خواجه دستگیر

□

رعنائی آفریده قد بلند تو

□

که برگذشتی و از دوستان نپرسیدی

□

ویران اگر نمی‌کنی آباد کن مرا

□

وز طره‌ی طرارش رخنه‌ست بدین اندر

□

برق غیرت زدی به حاصل من

□

کس نبیند که نخواهد که ببیند بازش

□

خرنه‌ای خرس را کلاه مده

□

که چندان لحن می‌سازد همی نالد ز کم صبری

□

به دست مرحمت یارم در امیدواران زد

□

به کسان درد فرستند و دوا نیز کنند

□

کز می گلرنگ، صاحب آبرویم می‌کنند

□

بوی گل و لاله زخم خار نیرزد

□

در کرم و حسن چرایی تو طاق

□

به دیدار تو خوشنودم به گفتار تو خرسندم

□

که کسی خواندت به دانشمند

□

زین هر دو مانده نام چو سیمرغ و کیمیا

□

ز دیده رفت و مرا سوخت این چه رفتن بود

□

مگر ببینمت از دور و گام برگیرم

□

پیوند بوسه‌ها به لب جام تازه شد

□

چرات بینم با اشک سرخ و با رخ زرد

□

مست می‌آیند از ایوان عشق

□

قامتست آن یا قیامت یا الف یا نیشکر

□

دل باقی، نه این دل فانی

□

فتنه‌ام بر قامت رعنای تو

□

سر مرا بجز این در حواله گاهی نیست

□

از همه بازآمدیم و با تو نشستیم

□

از توشه بجز دامن خود بر کمرم نیست

□

تا رنج وقت او همه اندر بلا شود

□

سر عیش و تماشا داری امروز

□

دل نخوانند که صیدش نکند دلداری

□

دیو بود و فرشته در عالم

□

گر چه پژمرده شود باز قبول آرد بر

□

افتاده دل از پرده برون از تو چه پنهان

□

بادپیمایی هوایی می‌زند

□

یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را

□

حیلت چه سازم تا مگر با تو برآرم یک نفس

□

حکم تو بر هرچه تو خواهی رواست

□

صورتت را صفت نمی‌دانم

□

متضاعف شد اعتدال و توان

□

اسباب عشق زیر و زبر می‌کنی مکن

□

فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید

□

حق را به روزگار تو با ما عنایتی

□

شد ز عالم به جنت الماوی

□

خود به دام آمد کنون آویختم

□

ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم

□

برید مهر و وفا یار سست پیوندم

□

عقل و جان را دویی حصار بود

□

بر تو عاشق هر دو گیتی و تو عاشق بر سخا

□

که شمشیر و کفن در گردن اینک می‌روم سویش

□

رخ نمود از بیضه زنگارفام

□

وقت زوال، سایه‌ی دولت به من رسید

□

هیچ کس دیدی که بر مه چنبر از عنبر کند

□

نثاری بر سر جانان نشانیم

□

همچو پروانه که می‌سوزم و در پروازم

□

گشت آن آب سوی بحر روان

□

شایسته‌ی ارباب کرامات نگردی

□

خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

□

وز هر که در عالم بهی ما نیز هم بد نیستیم

□

که پری چهره بود و حور سرشت

□

چشم بد دورخه به نام ایزد

□

زانک حوالی عسل نیش زنان بود مگس

□

من خود این پیدا همی‌گویم که پنهان گفته‌اند

□

ندهد لقمه جز که زهر آلود

□

عاشقی آری ولیکن بر مراد خویشتن

□

مرگ پیش من به از عمری که در غم بگذرد

□

یار با یار سفرکرده به تنها نرود

□

موج ریگ خشک را آب روان پنداشتیم

□

سلطان چو تو معشوق دلارام ندارد

□

زین غم و وسوسه مرا برهان

□

روی تو دیدن به صبح روز نماید تمام

□

همچو مردان مرد خودشکنی

□

آتشی بفروز و اندر خرمن اغیار زن

□

شعری بخوان که با او رطل گران توان زد

□

گواهی می‌دهد صورت بر اخلاقش به زیبایی

□

که کند دیدن او جان تازه

□

یک زمان از دوش برگیر ای پسر

□

ز افسون‌هاش مجنونم ز افسان‌هاش سرمستم

□

تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

□

بر سپهر او برد روانت را

□

حبذا کانی کزو پاکیزه سیم و زر برند

□

ذکرت بر اهل صومعه و سومنات فرض

□

با توانای معربد نکنی بازی به

□

فارفتهم و ندیمی بعدهم ندم

□

هزاران یوسف مصرست پیدا در گریبانش

□

همه مستند در پندار یک هشیار بنمایید

□

تا نگویند که من با تو نظر می‌بازم

□

چونکه در اعتدال شد محکم

□

وز دام هوای تو بجستیم و برستیم

□

ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

□

بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش

□

که با زمانه مرا عهد بود و پیمان بود

□

جان اسیر عشق گشته دل به کیوان شرط نیست

□

در جهان هر مرد و کاری مرد کار خویش باش

□

که ما را دور کرد از دوستداران

□

در جهان راستان قوی دستند

□

با همه کس آشنا با ما چرا بیگانه‌ای

□

دود برآرد ز جهان آه من

□

نخواند بر گل رویت چه جای بلبل باغ

□

هیچ کس را دل نمی‌سوزد به سرگردانیم

□

در این پر گرد و ناخوش جای دل خیره چرا بندی؟

□

کجا آگاهی از شوریده حال کوه کن داری

□

مهربانان روی بر هم وز حسودان برکناری

□

باز گردم به کار و بار نخست

□

وی گرفته ملک حکمت گشته در وی مقتدا

□

و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

□

عقل در دمدمه خلق جهان اندازم

□

خضر این ویرانه را تعمیر نتوانست کرد

□

تا زمانی می خوریم از دست ساقی بی شمار

□

خونم به جوش آمد کند در جوی تن رقص الجمل

□

به کمند تو گرفتار و به دام تو اسیر

□

به کم و بیش ازین جهان خرسند

□

دیده بر خط «هدی للمتقین» باید نهاد

□

به روان بخشی کلام فصیح

□

ور در همه باغستان سروی نبود شاید

□

بادها مشاطه‌ی زلف پریشان تواند

□

آنکه مستغنی بد از ما هم به ما محتاج بود

□

ماند محجوب جاودانی باز

□

بس قصه بی شمار گویم

□

صاحبی نان ده و فتوت یار

□

از نشاط آن رخ زیبای تو

□

تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

□

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی

□

که قیر اندود زو روی دنیا

□

عالمی افگنده در جوش ای پسر

□

وز رخش شمس و قمر را چه خبر

□

تا کی ای ناله زار از جگرم برخیزی

□

بهل این اضطراب و طیش امروز

□

فخر آل گنبدی را بی‌جمال عمر خوار

□

آیند و خاک کشته‌ی تیغ تو بو کنند

□

که جور قاعده باشد که بر غلام کنند

□

شب تا به سحر گریه‌ی جانسوز و دگر هیچ

□

ما را همه عمر خود تماشاست

□

جهان از سر جوان گردد بهار غمگسار آید

□

چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش

□

از صریر قلم ترانه‌ی عشق!

□

پس ما به جهان چه کار داریم

□

منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

□

مطرب بزن آن نوای بر چنگ

□

که روشن روان است و صاحب نظر

□

مشک خود کیست که آن بنده‌ی موی تو بود

□

من بی‌توبه را به کس مفروش

□

ز هر که در نظر آید گذشته‌ای به نکویی

□

تا درین خلوتش دهند حضور

□

نمیدانم سر و سامان جانان

□

بر آتش حسد دل عاشق کباب بود

□

رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم

□

به خاطر آنچه می‌گردید، شد یکجا فراموشم

□

در بادیه‌ی عشق نهادیم قدمها

□

اثر آه سحر می‌آید

□

آخرت رحمی نیاید بر دل مسکین من

□

تا نباید به درد سر خفتن

□

کسیه بی سیم گشت و دل پرخون

□

پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

□

صبح دمید و روز شد خیز و چراغ وانشان

□

دویدنی به نسیم بهار می‌ماند

□

یکی از سر لطف بر ما نگر

□

توبه کنان توبه را سیل ببردست دوش

□

مروتست که هر وقت از او بیندیشند

□

چون تو با خویشتن نمییی؟

□

از عالمیش فخر و ز زفتیش عار نیست

□

تا توانست از درم بیرون به حکم نازداشت

□

گل از خارم برآوردی و خار از پا و پا از گل

□

مردان به دیگری نگذارند کار خویش

□

بر گرد بنده‌وار به گرد مقام دوست

□

کامد آن شمسه‌ی بتان تتار

□

دشمن از دوست ندانسته و نشناخته‌ای

□

که بدین شکل و سان نماند دور

□

من نخواهم جفت را از جفت بگذر طاق زن

□

شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است

□

تا برفتی ز برم صورت بی‌جان بودم

□

آیینه را رخ تو پریخانه می‌کند

□

قطره‌ها گردد ز راه دیدگان بیرون شود

□

تا به چه شیوه‌ها تو را من ز خدا بخواستم

□

چه تفاوت کند اندر شکرستان مگسی

□

نتوان بود غافل و ساهی

□

از جان قدمی ساز که به زین سفری نیست

□

وز آن یک لطف صد بی‌تابی از اغیار فهمیدم

□

زمین را از کمالیت شرف بر آسمانستی

□

به کام ریخت به ناکام شربت فرقت

□

یاران موافق موفق را

□

سوخته‌ی چشمه‌ی نوش توام

□

ماه مبارک طلوع سرو قیامت قیام

□

فعل خود را کند به قول، درست

□

آیینه‌ی روی ما قفای تو

□

غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد

□

بلبلان را در سماع آورده‌اند

□

بی گره چون رشته گشتم، غوطه در گوهر زدم

□

شب هزیمت شده دیدم ز دو رخساره‌ی دوست

□

کز ترش رویی همی‌رنجد دلارام ظریف

□

دوست در خانه و ما گرد جهان گردیدیم

□

از تنش جان جدا کنند به قهر

□

زان که نه مهری که همه کینه‌ای

□

فتنه می‌بارد ز رفتارت چه رفتارست این

□

که خود هیچم فرامش می‌نگردی

□

از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

□

که من دل را دگرباره به دام عشق بربستم

□

به جای هر نصیحت رحمتی بر جان من کردی

□

هر که مجموع نشستست پریشان نرود

□

هیچ سودی ندیده، چند زیان؟

□

دلم از عاشقی کباب مکن

□

بشکست عهد وز غم ما هیچ غم نداشت

□

شاکر نعمت و پرورده احسان بودم

□

گل به دامن بر سر دیوانه می‌ریزیم ما

□

چاکر یکتا منم زلف دو تای ترا

□

نیست در دین و دنیا همچو تو یار دیگر

□

همه کس شناسند و هر جا روند

□

رسم اهل فتوت این بودست

□

در صف مردان قدم بر جاده‌ی اهوال زن

□

صد رخنه زین آئین مرا در کشور ایمان کند

□

مرا دلیست که با شوق بر نمی‌آید

□

حلقه‌ی بیرون این دنیای باطل کن مرا

□

دامن او گیر و از هر دو جهان بیزار باش

□

در پرده‌ی سر خون نهان باش

□

تا نکند گل غرور رنگ من و بوی من

□

وطن و منزلی ضرورت بود

□

در محنت و رنج اوفتادیم

□

ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

□

در پای مبارکت فشانم

□

که ازو بود ملک و دین معمور

□

تا کی کشم از غمزه‌ی تو بیداد

□

آه بیمار کی شنود بیمار

□

که داد خود بستانم به بوسه از دهنش

□

خود در اول قدم مراد تراست

□

پندت سزای بند گشت آخر نگیری پند ازین

□

غالبا امروز در آیینه خود را دیده‌ی

□

و گر نه فتنه ندیدی به خواب بیداری

□

از آه سر منت مهتاب می‌کشیم

□

در همه کار یار باید بود

□

بی خبر از دو جهانم، هنری بهتر از این

□

که به یک شعله جهان می‌سوزم

□

دانش اندوز و راز دارانش

□

مرا بستی و رخت دل سوی یار دگر بردی

□

من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت

□

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم

□

روی خود تازه به آب گهر خود داریم

□

به دست هجر بسپردی خدایم بر تو داور باد

□

و آنک می‌کرد او کرانه در میان آوردمش

□

که بامداد پگاهش تو روی بنمایی

□

عدل کن، گر ز ایزد آگاهی

□

تا به شکرانه‌ی نخست اندر نبازی جان و تن

□

پنهان نگهی دگر که مردم

□

تو مستریح و به افسوس می‌رود ایام

□

در کاسه سرنگونی، همچشم با حبابیم

□

کز سمن بالین و از شمشاد بستر داشتم

□

به یک بوسه توان کرد کلیدش

□

علی الصباح نظر بر جمال روزافزون

□

نام کفران مبر، که عاق شوی

□

وی چون تو به عالم کم آخر چه کمالست این

□

نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد

□

چندین دل صاحب نظرش دست به دامان

□

که لطفش بود آب این سبز کشت

□

یا تمنای وصال چون تو کس باشد مرا

□

دست عنایت نهاد بر سر مهجور خویش

□

به جان رسیدم از آن تا به خدمتش نرسیدم

□

عقل و نفست نپاید اندر رمس

□

گر جمال آشکار خواهد کرد

□

دایم گل رعنایی بر بار نمی‌ماند

□

چشم خلقی به روی خوب تو باز

□

در دست دیگران گلی از دور دیده‌ایم

□

در آفتاب کرده ز عنبر کلالها

□

اهل نظر نشانه‌ی تیر نگاه تو

□

کرام جان و انس دل و نور دیده‌اند

□

نبود حال جان برون زد و قسم:

□

چون در بتخانه جویی چنگ در زنار زن

□

یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

□

بر مراد خود اختیار کند

□

که زندگانی ده روزه زندگانی نیست

□

کس ندانم کز لب تو جان برد

□

چو هر خاری از او گل شد چرا من یاسمن باشم

□

زان دو لب شیرینت صد شور برانگیزم

□

و آن کزان سوی عقل باشد اوست

□

تسبیح مراییان شنیدیم

□

شیرین ز تلخی تو لب حسن و کام ناز

□

چون نتواند کشید دست در آغوش یار

□

این شیر را به مویی، زنجیر می‌توان کرد

□

وگر چند با کس نپایسته‌ای

□

زلف تو طلسم بی‌قراران

□

که مرا بی می و معشوق به سر می‌نرود

□

شب و روزی به کار ما پرداز

□

تحقیق ترا همره و توفیق ترا یار

□

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

□

و گر مه را حیا بودی ز شرمش در نقابستی

□

که بر بی‌حاصلی می‌لرزم و بسیار می‌لرزم

□

این کبر فرو نه از سر خویش

□

جان شیرینم فدای آن ترش

□

که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل

□

ناپسندیده هیچ مپسند آن

□

تو خود جای دگر بازار داری

□

خدا گرداندم یارب بلا گردان هر تارش

□

شمع چنین نیامدست از در هیچ مجلسی

□

مهره‌ی مومم به دست روزگار افتاده‌ام

□

وای مسکین عاشقی کو را دل اندر چنگ تست

□

چون ببینی نیز نگذاری مرا

□

خوابگه نیست مگر خاک سر کوی توام

□

علم هر بوالفضول و هر با خفس

□

با شیفتگان سر این راه دمی زن

□

که در دستت بجز ساغر نباشد

□

چه خبر دارد از شبان دراز

□

شراب خوردن ما شیشه خوردن است اینجا

□

ساقیا جام می لعل کجاست

□

کان فتنه مه عذار گلرنگ

□

حسن تو جلوه می‌کند وین همه پرده بسته‌ای

□

گشته در اصل و در گهر والا

□

زان که هر جای این دو رنگ آمد نه آن ماند نه این

□

ساخته روزم چو شب از غصه تار

□

شیرینی از اوصاف تو حرفی ز کتابی

□

دست بردار از عنان گیر و دار خویشتن

□

خیزید همی گرد در دوست طوافید

□

چکنم تا به تو رسد دستم

□

زان انتظار ما را نگشود هیچ کاری

□

سخن عشق دلکش است بسی

□

باد دستی خاکیی بی آبی آتشپاره‌ای

□

زان رو که مرا بر در او روی نیاز است

□

ور جهان دشمنست غم نخوریم

□

نرگس کاری به برگ یاسمن اندر

□

دی که بودم روزه‌دار امروز هستم بت‌پرست

□

می‌آید یار غار برخیز

□

دراز نیست بیابان که هست پایانش

□

که: مرا یار شو به همسر و جفت

□

ز آبرو آبی بزن درگاه شاهنشاه را

□

عالمی را ساختی رسوا چه رسوائی است این

□

کاین شب دراز باشد بر چشم پاسبانان

□

دو جهان از نظر فتاده مرا

□

دلم پر نیش گشت و طبع پر نوش

□

پس چرا نافه‌ی چین است بدین ارزانی

□

سمن بری صنمی گلرخی جفاکاری

□

زکریا و مردم اندر دیر

□

وز خلافست آدمی در چنگ جنگ و شور و شر

□

ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت

□

محبت بر محبت می‌فزایی

□

که خم از باد اجل شد ناگاه

□

ایمان و کفر من همه رود و شراب شد

□

وای ما ای وای ما از عقل و هوش

□

گرت مشاهده خویش در خیال آید

□

مبر این را به شهر هنگامه

□

وی جان بیدلان را در زلفتان پناهی

□

جائی چنین کراست درون آبهانه چیست

□

حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

□

همیشه سر به گریبان ماتمی دارد

□

هستی و نیستی ست حلال و حرام عشق

□

روایتی که ازو رفت معتبر دیدم

□

تو را تا بوسه باشد می‌ستانم

□

از مضیق گمان برون نه پای

□

دست نتوانند زد در بارگاه مصطفا

□

سلام فیه حتی مطلع الفجر

□

لبست آن یا شکر یا جان شیرین

□

شود سپهر زمین‌گیر از آرمیدن من

□

در میان حلقه‌ی اوباش باش

□

چو در بتان زند آتش بتم زهی اقبال

□

یا خون بی دلیست که دربند کشته‌ای

□

دانش او سرایت عرفان

□

همچو جانست عشق در تن من

□

چو شمع استاده‌ام گریان که خواهد کشتنم روزی

□

برقع افکن تا بهشت از حور زیور برکند

□

که مه دو زلف سیه ندارد

□

پس به شوخی لب چرا خاموش داری ای پسر

□

فغان که چشمه رحمت نزد بر آتشم آبی

□

گو دل ما خوش مباش گر تو بدین دلخوشی

□

حرف زاید به لوح دل همه سال!

□

ای خداخوانان قال الاعتذار الاعتذار

□

بی باده بهار خوش نباشد

□

هزار بادیه سهلست اگر بپیمایند

□

خورشید را ز پرده‌ی شب آشکار کن

□

ای روی تو ناز و کام عاشق

□

وز برای جان خود که می‌دهی وانگه به زور

□

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

□

بشدند از پیش به پی کردن

□

این چه شورست که ناگاه برانگیخته‌ای

□

کنج ویرانه‌ی ما شاه نشین خواهد بود

□

رفتنش بین تا چه زیبا می‌رود

□

سبزه داری نهفته در خز ادکن

□

هر زمان اسب هجر زین نکنند

□

صبر و دل در عشق حاصل چون کنم

□

منسوخ کند گلاب عطار

□

دل و دین را بعشوه آواره

□

آخر بر من چرا نیایی

□

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

□

بدار ای دوست دست از من که طاقت رفت و پایابم

□

ایمن از سیلی موج است کناری که مراست

□

ناگهانم در برآوردی و ماندی در بساط

□

با فرح وصل دوست با قدح شهریار

□

محبوب منی با همه جرمی و خطایی

□

پند گیر از گذشتن دگران

□

جان و تن و دل مرا برای تو

□

ضبط تو دید و جست برون از کمند تو

□

شهربند هوای جانانیم

□

بیم رسوایی نباشد نامه‌ی ننوشته را

□

که او با عاشقان پیکار دارد

□

بر نامه‌ی حیات محبان قلم مزن

□

شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال

□

« روح الله روحهم بالنور »

□

گویند ز سر باز جهان در عمل آمد

□

عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

□

خلوت بی مدعی سفره بی انتظار

□

عیشهای شب پریشان گشته را آواز ده

□

سرو دل عاشقان قامت رعنای تست

□

سست گمان بوده‌ای عاقبت کار خویش

□

ور قصد کند بسوزدش نور

□

طلب شیر و جستن دایه

□

زلف پژولیده و ناشسته روی

□

عهدی نهفته هم به کسی بسته بوده‌ی

□

خبر از پای ندارم که زمین می‌سپرم

□

کوچ کردی تو و آثار تو ماند

□

کان یار عزیز توبه بشکست

□

تا بی تو چرا می‌برم این عمر به سر من

□

گو دل نازنین نگه دارش

□

پیش یزدان به زرق جای مکن

□

هرگز دل تو مباد غمگین

□

آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

□

گلبرگ چنین طری ندیدم

□

جز دامن خالی به کمر هیچ ندارد

□

تو دانی با دل غمخور شبت خوش باد من رفتم

□

اندر صفت ممن الممن کالمزهر

□

افکندم و مردی آزمودم

□

هم کمربست و هم کلاهش دوخت

□

در مذهب عاشق چه جوانی و چه پیری

□

گر ز مهرش سر کشم باید سرم از تن برید

□

محقرست نشاید که بر زبان آری

□

ز دنیا قدوه‌ی اهل زمین رفت

□

شورش عاشقان چه خواهی کرد

□

رو بط باده به چنگ آر و بت ساده بجوی

□

که بار دیگرم از روی لطف بنوازی

□

به بلا از گناه پاک شوند

□

وی سرو سمن سیما آخر چه کمالست این

□

قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

□

که یاد ناورد از من به سال‌ها نفسی

□

تزویج نمود دختری مه‌پیکر

□

ای جعد تو حلقه گشته بر دوش

□

همه مهرست و دلداری همه عیش است و آسایش

□

نظر به حال پریشان ما نیندازی

□

که ثباتست سیرت مردان

□

بر سرو ماه داری بر سر کلاه داری

□

به زان که درد دل به زبان آورد کسی

□

دل ریش عاشقان را نمکی تمام داری

□

صد پله خاکسارتر از آستانه‌ایم

□

وصل لب تو در خور هر بی خبری نیست

□

دل را همه میل جان با سوی تو می‌بینم

□

چون سنگ دلان دل بنهادیم به دوری

□

رسم باشد که شهر و ده سازند

□

که روی خویش ببینی چو بنگری بقفاش

□

می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست

□

دوم به لطف نگویم که در جهان داری

□

می‌شوی دیوانه، از دامان آن صحرا مپرس

□

دل در خود و در جهان چه بندیم

□

تشنه خون خودم آمد وقت مصاف

□

و آتش لعل و آب دندانش

□

هر زمان توبه‌ایت در کارست

□

بس بوالفضول و یافه‌درای و زنخ زنند

□

غرض از چشم اگر رفتی نخواهی رفت از یادم

□

چشم بد از روی تو دور ای صنم

□

دریای آرمیده به ساحل برابرست

□

از ضربت آن زخم دل نازک من ریش

□

که خواجه در غضب آمد ز بی گناهی من

□

که خوش بود ز عزیزان تحمل خواری

□

نص یا «ایهاالمزمل» بس

□

وان خجسته طلعت زیبای تو

□

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

□

نیکبخت آن که تو در هر دو جهانش باشی

□

بحر گران وقارم، در پاس گوهر خویش

□

پس ز راه دیده باغ دوستی را پی زنیم

□

چه خواهی کرد دل را خون و رخ را زرد می دانم

□

پندارمت از روضه بستان بهشتی

□

خانه‌ی کرد و حکمت یونان

□

کز تو ببرد آتش عشق تو آب مایی

□

دست در نثار تو بادا درم فشان

□

عقل و طبعم خیره گشت از صنع رب العالمین

□

از دل من چه به جا مانده که باز آمده‌ای

□

نیست بی‌گفتار تو در دل توانایی مرا

□

او چه داند قیمت سودای عشق

□

چشم تو چراغ منزل من

□

تو بهی باغبان کشته‌ی تو

□

جان ز جانی توبه کرد آنک بر جانان بماند

□

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

□

قوت او می‌کند بر سر ما تاختن

□

برآمد از پس کوه آفتاب آهسته آهسته

□

از وجود نیستی باید که خط بر جان کشد

□

وان شکرش گشته چو سرکا ترش

□

دل اگر تنگ شود مهر تبدل نکند

□

داشت ناپاکزاده تلمیذی

□

نه برآشوبی هر ساعت و دشنام دهی

□

مستعد مستیم کارم به یک پیمانه ساز

□

پرده پرهیزکنان می‌دری

□

خلق را از طره‌ات آشفته‌تر خواهیم کرد

□

قوت جانم زد و یاقوت شکر بار نداد

□

در بزم کسی نیست که دیوانه نکردی

□

یا کبر منعت می‌کند کز دوستان یاد آوری

□

که بدین جام نو کنم بزمی

□

شود ز لطف جمالش مصور آتش و آب

□

دل رمیده ما را رفیق و مونس شد

□

به طاقتی که ندارم کدام بار کشم

□

زان موم بیندیش که عنبر شده باشد

□

پر خون دارم دو دیده پیوست

□

زان جمال و زان کمال و فر و سیما دور دور

□

بیا بیا که به خیر آمدی کجایی باز

□

کز متاع جهان بتابی روی

□

ور کسی هست بدین متهمست

□

مهد زمین ز گریه‌ی من غرق آب بود

□

پیش خورشید محالست که پیدا آیند

□

کز برج دین بتافت یکی روشن آفتاب

□

نکرده‌ستم غم دلبر غزالی

□

زان دم دمار از همه عالم برآورم

□

عهد و پیمان و وفاداری و دلبندی و یاری

□

هر چه وارد شود نکو شنود

□

آواز چو عاشقان برآریم

□

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

□

آن جا که باد زهره ندارد خبر بری

□

در دل من آذر برزین زن

□

عشق نهانی چه نهان منست

□

نه رنج اره کشیدی نه زخمه‌های تبر

□

ز من بریدی و با هیچ کس نپیوستم

□

تا نگردد دلت به رفتن گرم

□

رخساره‌ی من چو کاه داری

□

تو هم ای خان باز آ که عمر رفته باز آمد

□

بر فعل دیگران به چه انکار می‌کنم

□

این گوشه را به ملک سلیمان نمی‌دهیم

□

آفت دلبران نه مه روییست

□

ترسم ز پی نرسد این شام را سحری

□

چو بلبلم هوس ناله‌های زار آید

□

در مریدی در آن حضور شود

□

شمع شهرافروز شهرآرای من

□

ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت

□

گو مزن لاف مهر جانانش

□

می‌کشد سر از گریبان ز آنچه دامن می‌کشم

□

عیش بر خویشتن تبه کردم

□

باده نکوست لیکن ساقی ز می نکوتر

□

عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

□

شد دوان، پیش قاضی آوردش

□

توشه‌ی جانها در آن گوشه‌ی شبپوش بین

□

نسبت به من تشنه سرابیست معلق

□

به هتک پرده صاحب دلان همی‌کوشی

□

باده از جوش نشاط افتاد و در جوشیم ما

□

همی نالم چو موسی در مناجات

□

جان و دل را فتنه‌ها انگیختیم

□

به زیر پای هجرانش لگدکوب ستم کردی

□

بایدت بر جهان گذر کردن

□

مست چون قصد خوابگاه کند

□

بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر

□

بار دیگر بگذشتی که کند زنده به بویم

□

عادت به تلخکامی از ایام کرده‌ایم

□

اقبال گیا روید در عین سراب اندر

□

آه ندارم گهر گفت نداری بخر

□

خرمن ما را نماند حیله بجز سوختن

□

خبری ده که چون گذشت این دل

□

راح در ده روح را بی رنج کن

□

غم جهان همه بر من گماشت رفتی

□

یار من و شمع جمع و شاه قبایل

□

ناز خورشید از در و دیوار می‌باید کشید

□

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین باد

□

که ترا من به دوست خواهم داد

□

که ترا کار با نظام‌ترست

□

این گواهی نیاید از تو درست

□

زو هیچ مگو که خوش نگاری

□

بسوختیم در این آرزوی خام و نشد

□

کردم همه حیله درنمی‌گیرد

□

که این گل کم نمی‌گردد به چیدن

□

پخته خوانش اگر چه خام بود

□

گستاخ و دلیر و جسم پرداز

□

دل ببرد از من و بیمست که ایمان ببرد

□

که برون شد ز شهر پیش آهنگ

□

ترک خندان لب من آمد هین راه کند

□

جان در میان نهادم و خود برکران شدم

□

گل با همه لطافت او خار می‌نماید

□

شیعه‌ی یکرنگ علی ولی

□

عشق را پس برو عنایت نیست

□

در پس هر پرده غمخواری دگر

□

دل به دست تست قصد جان مکن

□

با تنش نیز صحبتی تنگست

□

بیش ازین گردی کوی آز متاز

□

درده قدح که موسم ناموس و نام رفت

□

جانم مباد اگر به عزیزی چو جان نباشی

□

ز حسن و خوبی تو هیچ کم نخواهد شد

□

تا در غم عاشقی نمانید

□

خیز شب را زنده دار و روز روشن نستکوس

□

خروش عمر برآمد ز آسمان و زمین

□

مردمی چیست؟ گر بدانی بس

□

آتش دوزخ بود آن آبرو از هر شمار

□

ز یوسف بوی پیراهن به کنعان دیر می‌آید

□

خورشید در جنیبت روی تو می‌رود

□

آستان برترش از ذروه کیوان بنگر

□

صیدیست بس شگرف نه در خورد شست ماست

□

چون بمردم ز اشتیاقت مرده را ماتم رواست

□

پرده از روی کارها برگیر

□

چشم بر هم نهاده میزد لاف

□

اثبات تو کرده عقل باور

□

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

□

باده را در جام جان ریز ای غلام

□

که روی اوست چون گل زیب این باغ

□

هر دم که درین حال زنی دام فتوحست

□

آنچ از جهان فزونست اندر جهان درآرش

□

آن به خوبی ز ماه گردون بیش

□

به عمارت تلف مکن مایه

□

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار

□

تو غلط مهر به غمخواری اغیار حریص

□

پس به بیداد آستین برکرده‌ای

□

همچو جوهر نقش را آیینه‌ی ما بشکند

□

تا درد عاشقی نچشد مرد مرد نیست

□

وز تحیر دل خود زیر و زبر گردانم

□

پای نشاط بر سر گردون نهادمی

□

کام جویی، به شهر عرفان پوی

□

عالمی در آتشند از خوی تو

□

که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

□

تا جهان بر من چو زندان می‌کنی

□

صبرکن، ای دل! شبی آخر به ما هم می‌رسد

□

هر آنگهی که بیایم هنوز باشد زود

□

چون چشمه روانه مطهر مطهر

□

هر زمانیت منصبی دگرست

□

رفت تا روضه‌ی نبی یک شب

□

هر که متواریست اکنون خیمه بر صحرا زند

□

جانیست در تن نگه گاه‌گاه او

□

دست عهد از دامن صحبت رها تا کی کنی

□

بر فرق نهاد تاج « لولاک »

□

از یار به هر زخمی افگار نباید شد

□

اقلیم ملاحت را در زیر نگینش بین

□

عاشق زار بی‌قرار توام

□

دفتر کفر راست دیباجه

□

معشوق مرا ز من خبر کن

□

از سر پیمان برفت با سر پیمانه شد

□

از دست تو آمدم به فریاد

□

ازین شیشه چون رنگ بیرون زنیم

□

شد حقیقت عشق و از حد مجازی در گذشت

□

دارد در درس عشق بحث و جواب و سال

□

ناخوش و خوش‌دل به‌روی خوش بستاند

□

لشکر شام را به هم برزد

□

خرم آن صدری که قبله‌ش حضرت اعظم بود

□

دست امید مرا دوخت به دامان خان

□

مرا بیکار بگذارد سر کاری دگر گیرد

□

سرو باشد چون نهال کوتهی

□

جز مرایی و جز منافق نیست

□

نام بلی چون بریم چون همه مست آمدیم

□

کان سنگدل دلم را خواری نمود خواری

□

بهر ماهی گرفتن آمده بود

□

تا در غم عاشقی نمانی

□

هلال عید در ابروی یار باید دید

□

که اگر در جهان به کس ماند

□

آسمان سیرم، زمین خانه را گم کرده‌ام

□

راه رو چون زندگان چون مرده بر منزل مباش

□

چه بت‌ها می‌نگاری اندر این دل

□

غمی کز وی دلم بیند فتوح عمر پندارد

□

که بود فاعل اندر آن مختار

□

زان خسته و زار و دلفگاریم

□

یا دلم تاب فراق آن ستمگر داشتی

□

لب تو لذت شکر دارد

□

زمین به دامن در خون کشیده می‌ماند

□

مرا می باید و مسکن خرابات

□

زنهار ز من دور مدار آن لب شیرین

□

افسانه‌ی خویش با که گویم

□

با سواران ز هر طرف میگشت

□

از فروغ باده رنگ رویشان گلنار کن

□

خبر دل شنفتنم هوس است

□

پای از گل عشق برنمی‌آید

□

هر گل تازه که چیدیم، نچیدن به بود

□

وین تن مجروح را از مفلسی مرهم زنیم

□

آنچ رفت از عشق او بر ما مپرس

□

در جاه تو تا قیامت باز

□

روح را هم یگانه دلبندیست

□

ور معجزه شعرستی پیغمبر می من

□

بر سر غوغاست با من چشم بر غوغای او

□

احوال ما نپرسی نزدیک ما نیایی

□

این سیل هرگز از ره من سنگ برنداشت

□

کز آن یاسمین بر تهی شد کنارم

□

روی از عالم بدر نهادم

□

آفتاب از رخت به تاب شده

□

زحمت او فزون و راحت کم

□

ما خد ترا سغبه‌تر از عقل و روانیم

□

کز حضرت سلیمان عشرت اشارت آمد

□

کاندرو دم زدن نمی‌آرم

□

یوسف بی‌قیمت خود را ز کنعان می‌بریم

□

بر دو لب هم درد و هم درمان تراست

□

گفت منم کز رخ من شد مه و خورشید خجل

□

منم همچنان بر سر دوستداری

□

جامه و جان پاره در پاره

□

ظنم نه چنان بود که با ما تو چنینی

□

بکوشم تا سگ دنباله گیر محملم سازد

□

تا که هستم باده پیمایم همی

□

که دارد به دامان زر جعفری؟

□

بر هستی آن چونکه تو را نیست ضیائی؟

□

که نامی بدو گشت زاولستان

□

وز تو بجز غم تو نصیبی دگر ندارم

□

هر دمی عالمی خراب شدی

□

از لاله بست دامن کهپایه‌ها ازار

□

روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

□

نه دیده خواب یابد نه دل شکیب دارد

□

آه افسوس است سرو جویبار زندگی

□

ز یاد تو نبوم فرد اگر بوم ز تو فرد

□

سگ عاشق به از شیران هشیار

□

ز روی دلبرم مهجور دارد

□

گفته‌ای کندر آدمیست نهان

□

لعل شکروش نگر سنبل خور جوش بین

□

دلم به غمزه آن رفت و دین به عشوه‌ی این

□

وز جگر خوردن دلم خون می‌کنی

□

زان سیب ذقن قسمت ما دست بریده است

□

زان دو چشمش مست و کافر مانده‌ام

□

در ازل چندین صبوحی کرده‌ایم

□

نازت بکشم که جان آن داری

□

به فریب عمل رضا ندهی

□

آنروز عرش غاشیه‌ی کبریا شد

□

گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست

□

هم از تو توقع جفا دارم

□

بر ما و خود ستم کرد، هر کس ستود ما را

□

اگرت آرزوست امر و نهی و گاه و شهی

□

لطف درمان وز تو درمانتر

□

بجز تو در جهان یاری ندارم

□

حکمتی کان بود درست و متین

□

نیست دارالملک جز رخسار و زلف مصطفا

□

وین شعله در رگ و پی چنگ و چغانه چیست

□

کاندر خم زلف تو توان کرد نهانم

□

با دهان خشک مردن بر لب دریا خوش است

□

فریاد از آن دو کافر غازی با نهیب

□

که به هر حلقه‌ی آن صد دل مسکین داری

□

چون قد تو باغ، سرو کم دارد

□

نقد اوقات را محاسبه کن!

□

آب آتش ریخت رنگ روی تو

□

وصل تو کمال حیرت آمد

□

وی جان غمگسار مرا صدهزار غم

□

وی نامه! دژم شو و ز هم بردر

□

نمودن روز را در زیر شب پوش

□

توبه کنان توبه را سیل ببردست دوش

□

دلم را روز بازاری بیفتاد

□

حق «ایاک نستعین» اینست

□

از محنت تو نیست مرا روی رهایی

□

بی‌تاب مرا گنهی نام کرده‌ی

□

نه با دگری قرار می‌گیرد

□

نقد حیات صرف سفر می‌کنیم ما

□

از شام تو قدر آید وز صبح تو نوروز

□

بلکه سر عمر جاودانه ندارم

□

هزاران درد دل باری نباشد

□

سر آن معجز و کراماتست

□

برخاسته از راه تو چونی و چرایی

□

وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است

□

برد نامم نشان بخواهد برد

□

که سرمایه‌ی جاودانی است کار

□

تا فتنه‌ی آن بت عیارم

□

تو برگ زرد چرایی به نوبهار نگر

□

جان ز جورش خاک بر سر می‌کند

□

در مریدان قیامتی افتاد

□

قدم زین هر دو بیرون نه نه آنجا باش و نه اینجا

□

قوت نطقم نماند لال برون آمدم

□

نی بر من بوده‌ای نی غم من خورده‌ای

□

این زر قلب چه باشد که به کار تو کنم؟

□

همواره منم معتکف راه خرابات

□

که فروزنده‌تر از گوهر شهوار بود

□

دیوانه‌ی زلف تو خردمندان

□

دل بدین صرف کرده، جان بر سر

□

از سر بی‌حرمتی معروف منکر کرده‌اند

□

کار چراغ خلوتیان باز درگرفت

□

قصد آزار من مسکین مکن

□

کی پای ترا پرده‌ی خواب آبله بودی؟

□

چون نداری گرد بدخویی مگرد

□

بر کف ساقی بدیدم در صراحی جان خویش

□

بس راحتی ندارم باری ز زندگانی

□

که نرفتی دو روز یک فرسنگ

□

بلبل به سر گلبن و بر شاخ ندا کرد

□

آن چه آن نازک بدن در پیرهن می‌پرورد

□

ز من مگرد که احوال تو بگرداند

□

دل خون گشته و مژگان خونپالا کرامت کن

□

ما نه خشنودیم تو خشنود باش

□

کو با غم خویش بس نمی‌آید

□

برنویس ای نگار تخته‌ی ناز

□

به سر روضه‌ی نبی می‌رفت

□

وانده روز نامده نبریم

□

حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

□

بگسسته شد ز خیمه‌ی مشکین شب طناب

□

چون نی به مقامی نرسیدند عزیزان

□

بی‌مزه‌ای و نکو چو دستنبوی

□

وزین سرگشته مجنون چه می خواهی نمی‌دانم

□

قاعده‌ی عشق استوار بماند

□

بینی‌ای همچو موری مطبخ

□

هر روز همی بینم رنجی و عنایی

□

انجام دور حسن تو آغاز رستخیز

□

دل کجا از غم به فریاد آمدی

□

شو بار سفر بند که یاران همه رفتند

□

صدهزاران ماه آن شب خدمت ماهی کند

□

گرد برگشت گرد شاخ رزان

□

نیایی میا برگ این هم ندارم

□

نبود از نصف اولین کمتر

□

زان که هر تاری ز زلفش نافه دارد صد هزار

□

هدهد خوش خبر از طرف سبا بازآمد

□

با خوی تو خوی در نخواهد شد

□

رخ عالم‌آرای سیدعلی

□

شاید که به خود زحمت مشاطه نیارد

□

عنبر و مشک ختن از چین به قسطنطین بیار

□

جانم ز تو بر سر جهان آمد

□

هر چه کار تو، بار توست، ای دل!

□

وز حجت بی‌چونی در صنع تو برهانها

□

غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی‌گنجد

□

آنچه از خواریست با ما می‌کنی

□

بر مرغزار دیلم و طرف سپیدرود

□

وین قفل رنج ما را امشب کلید باید

□

تا جان و جهانی را شیدا نکنی دانم

□

توبه کنم باز و به سامان شوم

□

رخ به هر مشکلی مپیچ ز راه

□

که بس غریب نباشد ز تو غریب نوازی

□

آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

□

حاجتی زو روا نمی‌گردد

□

تا کی به سینه سنگ زنم ز آرزوی دل؟

□

مشک پاشان از دور زلف و بوسه باران از لبش

□

شب آمد چون مه تابان شه خون خوار پنهانک

□

پا از این گل برنخواهد آمدن

□

در جهان جز غم و شکنج ندید

□

طرب ای شاهدان شیرین‌کار

□

که من دیوانه گردم بازو خلقی در عذاب افتد

□

کان به عمری کند ستمکاری

□

کشتی کاغذی از آب نیاید بیرون

□

که تا مگر دلم از صحبتش بپرهیزد

□

به زیر سایه‌اش بنشین، قیامت را تماشا کن

□

نه خمر هوای تو خمار ارزد

□

همچون زال جهان کهنسالی

□

راه را کردی بر خانه گزین

□

که موسم طرب و عیش و ناز و نوش آمد

□

زانکه چو روی تو در زمانه نیابم

□

انجمن کرده‌اند زاغ و زغن

□

آفتی دل را به کردار ای پسر

□

صد رحمت هر ساعت بر جانش و بر دینش

□

نامه‌ی وصل تو نخواند کس

□

به صفات الجلال و الاکرام

□

کعبه‌ی آفاق زیارت مکن

□

کز گل انسان برآورد این عبیرافشان گیاه

□

بیش از این بی‌تو سر خویشم نماند

□

خسرو ملک وجود، شد به دیار عدم

□

منقطع کرده آشنایی را

□

فتنه‌ی خط دلستان توام

□

عشق او حالم دگرگون می‌کند

□

مدتی چون بگشت با افلاک

□

که جای نیک و بدست و سرای پاک و پلید

□

گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

□

ور آید جز جگرخواری نیاید

□

آفتاب عمر یوسف میرزا رو در زوال

□

بی گنه بر من مکن تیزی چو خار

□

ور چرخ سرکش آید بر همدگر زنیمش

□

زلف تو زنهار جانها می‌خورد

□

شرح حسن عمل بیان میکرد

□

تقصیر گذشته را قضا کن

□

نهان با من به خشم و آشکارا در سخن باشد

□

عقل خوی تو درنمی‌یابد

□

می‌زدم بر بخت خود پایی که برمی‌داشتم

□

باز آبی بر زن آن روی جهان افروز را

□

خون همه در عهده‌ی چشم سیه تو

□

سنگ بر دل بی‌تو بسیاری نهد

□

برنیامد ز دست من کاری

□

باز سرپوشیدگان عقل سودایی شدند

□

به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است

□

اندوه تو جاودان نماند

□

که پیچ و تاب به زنجیرها کشیده مرا

□

ای دولت دل خدمت و طاعات تو دارم

□

چونک ببردی دلی پرده او را مدر

□

دل داغ غم تو بر سرین دارد

□

غنچه‌وارم دل به تنگ آورده‌ای

□

تیمار عاشقی ز رهی باز دار رو

□

نمی‌یابم که مقبولم نمی‌دانم که مردودم

□

در عشق تو کم دلی زبان یابد

□

به رضوان شاخ سنبل می‌فرستم

□

چون نهی جعد بافته بر دوش

□

تا تو را نقاش مطلق زان میان آید پدید

□

پای عمر استوارمی‌نشود

□

اگر روی ترا دیدی چو من مجنون شدی لیلی

□

وی بحجت پیشوای شرع و دین مصطفا

□

نه هر که آینه سازد سکندری داند

□

ز عشق روی تو در سر خمارها دارم

□

گر بگذری ز خویشتن، چها می‌توان شدن

□

مگو ورنه بکن کاری که گفتی

□

زین ساغر خندان رو جامی بچشانیدش

□

حسن بر خوبان غرامت می‌کند

□

در بها بیفزایی، تا بهانه بر گیری

□

که هست اندر دلم بازار جانان

□

اهل حرمت همه محروم همین او مخصوص

□

غم من نیستت به غم زانم

□

چو گل به باد خزان رفت میرزامهدی

□

وان سیاهی اندرو پیوسته همچون قیر چیست

□

آسمان کبود و آب چو زنگ

□

که همی بی‌تو روز و شب شمرم

□

ز حسن طلعت این دلبران یغمایی

□

هر کس که یافت شد ز همه اندهان بری

□

فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت

□

کز هجر او شدست پژولیده کار من

□

آرام نیست کشتی طوفان رسیده را

□

دلداده چنو دلبر طناز نیابد

□

وی کیمیای کان‌ها کانی و چیز دیگر

□

کس نداند که من چه سر دارم

□

سر و پای خصومت را به زنجیر وفا بسته

□

وی شاهد و شمع آسمانی

□

و آن روست قبله‌ای که کند کعبه‌ی رودررو

□

بدعهدی تو به جمله دریابد

□

همه شب پای فرو هشت به کاشانه‌ی ما

□

آیم به در سرایت ای دوست

□

قصد او را من خریدارم به جان

□

نامت اندر دهان نمی‌گنجد

□

در وصلی بگشایی ز درم باز آیی؟

□

می خور ز جام و بلبله با ما خور و با ما نشین

□

وان که این کار ندانست در انکار بماند

□

چه کنم صبر کنم گر ز تو بیداد رسد

□

چون داغ لاله از جگر درد زاده‌ایم

□

زان عشوه‌فروش و عشوه خر نیست

□

آتش ساده عجبتر یا رخ من رنگ رنگ

□

از بس که نمودی اوستادی

□

قامتت را ببینم از بامی

□

ای مهر درین دلم فزون شو

□

از خدای خود نترسد چون کند آزار من

□

عشق بزرگان نبود کار خرد

□

از آخرت بریده ز دنیا گذشته‌ایم

□

قد او سروست اگر بر سرو لالستان بود

□

صد جام برهم نوش کرد از خون دل پر جام ما

□

خلوتی جز نهان نمی‌خواهیم

□

کناری گیر و با هجران همی ساز

□

جز کوی حقیقت نبود منزل ایشان

□

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

□

اندام سیم رنگت خروارها زر ارزد

□

زین بلا وارهان مرا، یارب!

□

که بی من در خراباتست دایم یار من هر شب

□

یوسف کنعان رسید جانب یعقوب خویش

□

در همه روی زمین یاری نماند

□

فریاد و رقص او نبود جز ضلالتی

□

ای گلستان علیک عین‌الله

□

وگر تو مست شوی عالمی خراب شود

□

قدحها پر کنید و حجره خالی

□

با سیرت ملکوتی، در صورت بشرم من

□

بر سر کویت خروشان ایستادیم ای پسر

□

کو روی را ز دیر به خلقان نمی‌نمود

□

سر به پیوند من فرو نارد

□

با غم رویت از جهان میگذرم، دریغ من!

□

عقل را قربان کن اندر بارگاه مصطفا

□

سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست

□

خویشتن در چه بلا اندوختم

□

نه این درخت غم از ریشه می‌توانم زد

□

عشقبازی نیست کاین خود حیرت اندر حیرتست

□

جان بخش زمانه را و مستیز

□

باز آی که در غربت قدر تو نداند کس

□

غم عشق استخوانت را بسوزد

□

ا زامام دین حق یک حجت از من گوش دار

□

ترکش کش او چشم سیاهی که تو داری

□

راحت تن چون که بگذشت آفت جان بگذرد

□

سخت فک و تیز چنگی بودمی

□

بر دیده‌ی من نام تو چون نقش نگینست

□

از هر دری به غارت دلها درآمدی

□

گرچه می‌گیرم که عمدا کرده‌ای

□

بلبل نخواند، وصف گل تا من نگویم نام تو

□

کس ندیدی عجایب دیگر

□

بازآید و برهاندم از بند ملامت

□

چنان کاید جهانی می‌گذارد

□

که زاد از مادر ایام با ایمان و دین توام

□

شراب تلخ ما را ده که هست این روزگاری خوش

□

ناز رها کن ای صنم راست بگو که داده‌ام

□

رخ پیاده حسن فرزین می‌کند

□

تا من چو نام بوسه برم قصد جان کنی

□

با یکی پیرهن زورقی طرفه به سر

□

از نگه کردن بسوی غیر بازش داشتم

□

خویشتن را در چنین نعمت پس از چندین عذاب

□

این پا شکسته را به کجا می‌توان رساند؟

□

زنگ غم و تیمار ز جانم بزداید

□

در عشق تو به هر دو جهان باز ننگریم

□

در آیین نکوعهدی چو ما باش

□

حدیث بی‌لب و گفتار بی‌زبان شنوی

□

کار درگاه خداوند جهان دارد و بس

□

صراحی می ناب و سفینه غزل است

□

هجران تو جفت محنتم کرد

□

که رباینده‌تر از خواب بهار آمده‌ای

□

بی‌کسان را جوئی از بس بی‌کسی!

□

بانگ رسید کیست آن گفتم من غلام دل

□

گرد تو نور دیدگان ارزد

□

گرت سودای آن دارد که: عشق آن پسر بازی

□

دوستانرا رنجه دار و دشمنان را شاد کن

□

به رندی سر برآوردم به رسوائی سمر گشتم

□

ماه واخجلتاه درگیرد

□

کار ایران با خداست

□

رو که ازین دلبران کار تو داری و بس

□

آگه از حالت هر بی‌سروسامان نشوی

□

عشق تو بر عقل خنجر می‌کشد

□

کجا پنهان توانی شد؟ که همچون روز پیدایی

□

یا ز دورانش در نفیر مباش

□

مشتاقم از برای خدا یک شکر بخند

□

راحت‌فزای هرکس محنت‌رسان من کو

□

گلشن طبع تو جاویدان بهار است، ای حکیم!

□

ور ز مستی خفته‌ای بیدار باش

□

ریش طرب شانه کنم سبلت غم را بکنم

□

وز بند قبول آن و این رستم

□

ز سوز و آه خود بسیار سرد و گرمها دیده

□

یارب آن می بهست یا جامش

□

واندر صف سگان تو می‌داردم هنوز

□

ناخوانده نگارم ز در حجره درآمد

□

بیار کشتی می، نوبت پیاله گذشت

□

پیوسته بلا کردن تا کی بود ای دلبر

□

یک پیرهن است گو دو تن باش

□

وز هجر تو ناله‌ی سحر خیزد

□

یا چو از ما دور گشتی دل جدا می‌کرده‌ای

□

وز ستم سوگوار خواهد کرد

□

که به بالای چمان از بن و بیخم برکند

□

دردم ز حد گذشت و به درمان نمی‌رسم

□

در برومندی ز قحط برگ و بار اندیشه کن

□

آن روز دل خلق و سر خویش ندارم

□

ای به هفت آسمان چو مه مشهور

□

برگ آزار تو کرا باشد

□

ما نبردیم ز کوی طلبت رخت به جایی

□

تا بود زین هشت حرف اوصاف دانش بی‌خبر

□

یافت کز جان عاشقم من سگ ادراک او

□

که از خوی تو جز جفا می‌نیاید

□

در سرادق لاهوت کوس «لا» و «الا» زن

□

باده شد جان من اندر جام عشق

□

یار و کمان کشیدنی، ما و به خون تپیدنی

□

با او چه کرد شاید با او که گفت یارد

□

در مشقت بوده‌ای باید چو من

□

که خاص و عام و نیک و بد بدین هر دو گذر دارد

□

بنگر که از کجا به کجا می‌فرستمت

□

بس کس که ز جان و دل برآمد

□

کز ستم آسمان گشت نهان در زمین

□

سیمرغ عشق را دل من آشیانه بود

□

در چشم مست من نگر کز کوی خمار آمدم

□

کارم نشود به از نوایب

□

زلف تو قلم در شب دیجور کشیده

□

زان آب حیات راستینه

□

تا سگش از درد سر آسوده گردد من خلاص

□

زایینه‌ی دل ما زنگار غم زدودن

□

می‌چمید آن گراز پست‌شعار

□

درمان من در دست تست آخر مرا فریاد رس

□

نباید این جهان و آن جهانم

□

شهری از ولوله آورد به جوش

□

دلت بر وی نمی‌سوزد به فرمانش نمی‌سازی

□

واندر او ایمان و کفر عاشقان را سوخته

□

محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند

□

علاء دین که سپهریست از سنا و علا

□

یا عاقلانه ترک در میفروش کن

□

خوش لب و شیرین زبان خوش عیش و خوش گفتار دار

□

وز شهان در ساعت اکرام ترس

□

وصل تو به جان خرید نتواند

□

مسکین‌تر از من عاشقی غم‌خوار نتوان یافتن

□

کی سزاوار هوای رخ جانان باشی

□

بر فراز منظر آن چشم میگون بسته‌اند

□

من بر کنار از غم و او در کنار بود

□

سینه دریای هنر، دل گوهر یکتای او

□

جلالت کرد ماها پست ما را

□

شه سوار عجبی کرده شکار عجبی

□

درآ درآ که ز تو کار ما به جان آمد

□

که هر دم به نوعی دلش خون کنی

□

چون تو من و من توام چند منی و تویی

□

واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

□

پیش و پس هیچ ره نمی‌دانند

□

چون نبض، زندگانی ما در تپیدن است

□

چرا که همچو جهان از هنر جهان شده‌ای؟

□

کنون عزم لقا دارم من اینک رخت بربستم

□

بهار و باغ در ماتم نشستند

□

گل وام کرده از رخ خوب تو خرمی

□

چون ز ما پنهان کند هر ساعتی دیدار او

□

خونریز عاشقان تبه روزگار اوست

□

عاقبت چون حلقه بر در می‌زند

□

افق از پرتو خورشید، گلگون

□

زان راز خبر یافت کسی را که عیانست

□

دل فتنه شد بر زلف تو، ای فتنه‌ی ایام دل

□

تن در دادم چنانکه می‌آید

□

نام رخ تو گل را از خاک برگرفته

□

که ز بخشایش در توبه‌ست باز

□

سلطان جهانم به چنین روز غلام است

□

عشق تو خاک تلف بر سر هر گنج کند

□

هر کجا ذکر به نامش همه آفاق حیا

□

یا سلامت خود مسلم نیست مر عشاق را

□

دغدن دغدا هی کزه کلکل

□

که دل از بنده رایگان خواهد

□

عرعر خجل از قد چو سرو چمن تو

□

او ببرد ناخنش بهر بهی

□

از دیده گرچه می‌رود از دل نمی‌رود

□

کز جهانش بی‌تو سودا می‌کند

□

چیدن این گل گناه است و نچیدن مشکل است

□

بلبل از خرمی نیاسودست

□

مژگان خون ریز در ریزش خون

□

دل صبر پیشه کرد و کنون دم نمی‌زند

□

بسر تو کین دل‌خسته را به نسیم خود خبری کنی

□

نرد را کورانه کژ می‌باخت او

□

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

□

جان در غمت از جهان برآید

□

در حلقه‌ی تقلید گرفتار نگشتیم

□

صبر از دل من جمله برون تاخته دارد

□

چو چرخ صاف پرنورم به گرد ماه گردانم

□

کان می‌کنم ولیک به گوهر نمی‌رسم

□

چاره‌ی‌کارم نه نیکو می‌کنی، بیچاره من!

□

نزد پیغامبر منازع می‌شدند

□

خفته بیدار به افسانه نگردد هرگز

□

آراسته میهمان ما بود

□

سستی گرفت چیره‌زبانی

□

فرقت نامهربانی آتشم در جان ز دست

□

باز نیابی به عقل سر معمای عشق

□

بالله ار با موئمن اندر کافرستان می‌رود

□

با این ستیزه رویی روز و شبم به یادی

□

خود خداوندیت را روزی نبود

□

گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

□

دستم به حیله‌های دگر درنمی‌شود

□

ای ضیاء دولت شاهی ز رویت آشکار

□

زنده کن در می پرستی سنت پرویز را

□

که موج موج عسل بین به چشم خلق غزل

□

آب ز دامن به گریبان رسید

□

جز رند خراباتی آن باده ننوشیده

□

هم‌چو طعم روغن اندر طعم دوغ

□

به دوستی تو با کائنات کین دارم

□

وگرم خون دل خورد شاید

□

هر جا که بوی خون شنوی منزل من است