| اول دفتر به نام ایزد دانا | صانع پروردگار حی توانا | |
| اکبر و اعظم خدای عالم و آدم | صورت خوب آفرید و سیرت زیبا | |
| از در بخشندگی و بنده نوازی | مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا | |
| قسمت خود می‌خورند منعم و درویش | روزی خود می‌برند پشه و عنقا | |
| حاجت موری به علم غیب بداند | در بن چاهی به زیر صخره صما | |
| جانور از نطفه می‌کند شکر از نی | برگ‌تر از چوب خشک و چشمه ز خارا | |
| شربت نوش آفرید از مگس نحل | نخل تناور کند ز دانه خرما | |
| از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق | از همه عالم نهان و بر همه پیدا | |
| پرتو نور سرادقات جلالش | از عظمت ماورای فکرت دانا | |
| خود نه زبان در دهان عارف مدهوش | حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا | |
| هر که نداند سپاس نعمت امروز | حیف خورد بر نصیب رحمت فردا | |
| بارخدایا مهیمنی و مدبر | وز همه عیبی مقدسی و مبرا | |
| ما نتوانیم حق حمد تو گفتن | با همه کروبیان عالم بالا | |
| سعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت | ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا |