قسمت چهارم

تا تو ز درون وفای او می‌جویی		وانگه ز برون جفای او میجویی
زان کی برهی که نیک و بد با اویی		از پنبه همی کشتن آتش جویی

□

غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی		یا کی مرد آنکه زندگانیش تویی
در نسیه‌ی آن جهان کجا بندد دل		آنرا که به نقد این جهانیش تویی

□

بیزار شو از خود که زیان تو تویی		کم شو ز ستاره کاسمان تو تویی
پیدا دگران راست نهان تو تویی		خوش باش که در جمله جهان تو تویی

□

مردی که برای دین سوارست تویی		شخصی که جمال روزگارست تویی
چرخی که به ذات کامگارست تویی		شمسی که زنجم یادگارست تویی

□

چون حمله دهی نیک سوارا که تویی		چون بوسه دهی ظریف یارا که تویی
در صلح شکر بوسه شکارا که تویی		در جنگ قوی ستیزه گارا که تویی

□

خود ماه بود چنین منور که تویی		یا مهر بود چنین سمنبر که تویی
گفتی که برو نکوتری گیر از من		الله الله ازین نکوتر که تویی

□

روشن‌تر از آفتاب و ماهی گویی		پدرام‌تر از مسند و گاهی گویی
آراسته از لطف الاهی گویی		تا خود به کجا رسید خواهی گویی

□

جایی که نمودی آن رخ روح‌افزای		بنمای دلی را که نبردی از جای
ز آنروز بیندیش که بی‌علت و دای		خصمی دل بندگان کند بر تو خدای

□

با خصم تو از پی تو ای دهر آرای		مهرافزایم گر چه بود کین‌افزای
ور تیغ دورویه کرد از سر تا پای		خود را چو کمر در دل او سازم جای

□

در عشق تو ای شکر لب روح افزای		نالان چو کمانچه‌ام خروشان چون نای
تا چون بر بط بسازیم بر بر جای		چون چنگ ستاده‌ام به خدمت بر پای