| حنجر ادبار را خنجر اقبال زن | سلسله‌ی جاه در کنگر سدره فگن | |
| ناز همالان مکش زان که به هر انجمن | از همه در علم و فضل افضلی و اوحدی | |
| آیت بختت نمود از عز برهان خویش | سیرت زیبات یافت از خط سامان خویش | |
| عادت خوبت براند بر دل فرمان خویش | دیده‌ی اقبال را اکنون چون اثمدی | |
| حافظ چون خاطری صافی چون جوهری | ساکن چون کوه و کان روشن چون آذری | |
| نرم چو آب روان زان به گه شاعری | ناب تو چون لولوی صاف تو چون عسجدی | |
| کبر حیا شد چو دید آن دل و طبع و سخات | سحر مبین چو یافت خاطر شعر و ثنات | |
| عیش هنی شد چو یافت سیرت و زیب و لقات | دیو زیان شد چو یافت در تو فر مرشدی | |
| حاسد تا در جهان نیست چو ناصح به دل | ساخته با نیک و بد راست چو با آب، گل | |
| نیست به چهره حبش بابت چین و چگل | تا نبود نزد عقل راد بسان ردی | |
| حربه‌ی اقبال گیر ساز ز طبعش فسان | شو ز نحوست بری کن به سعادت مکان | |
| نامه‌ی اقبال خوان زان که تویی خوش زبان | کعبه‌ی زوار را تو حجرالاسودی | |
| گردش گردون و دهر جز به رضایت مباد | سیر کواکب به سعد دور ز رایت مباد | |
| عون عنایت به تو جز ز خدایت مباد | دین خداییت باد با روش احمدی | |
| حسرت و رنج و بدی یار و صدیقت مباد | سیرت و رسم بدان کار و طریقت مباد | |
| نیکی یار تو باد نحس رفیقت مباد | بخش تو نیکی و سعد سهم حسودت بدی |