| حادثه‌ی چرخ بین فایده‌ی روزگار | سیر ز انجم شناس حکم ز پروردگار | |
| نیز نباشد مدام هست چو بر ما گذار | حسرت امشب چو دوش محنت فردا چو دی | |
| اسب قناعت بتاز پیش سپاه قدر | عدل خداوند را ساز ز فضلش سپر | |
| یافه‌مگوی و مبین از فلک این خیر و شر | سایق علم‌ست این منتهی و مبتدی | |
| حال فلک را مجوی سیر ملک را مگوی | سلک جواهی مگیر بر ره معنی بپوی | |
| نادره شعری بگوی حسن سعادت بجوی | نزد ظریفی خرام چون حسن اسعدی | |
| آنکه ز الماس عقل در معانی بسفت | سوسن اقبال و بخت در چمن او شکفت | |
| عقل چون آن حال دید در سر با خود بگفت | دیر زیاد آنکه شد در ره من مهتدی | |
| حاجت عقل اندرو گشت روا ای عجب | ساخت هم از بهر خویش از دل و طبعش سلب | |
| نزد همه کس سخنش گشت روا زین سبب | عقلش چون مقتداست طبع ورا مقتدی | |
| او سبب عز دهر یافته از بخت خویش | ساخته بر اوج چرخ همت او تخت خویش | |
| عالم علوی کشد خاطر او رخت خویش | دیده مجال سخن در وطن مفردی | |
| خط سخنهای خوب یافت ز گنج کلام | بحر معانی گرفت همت طبعش تمام | |
| نزدش باز آمد او کرد چو آنجا مقام | گویی بر اوج ساخت جایگه عابدی | |
| آفت ادبار و نحس کرد ز پیشش رحیل | سعد نجوم فلک جست مر او را دلیل | |
| عاجز او شد حسود دشمن او شد دلیل | دید چو در دولتش قاعده‌ی سرمدی | |
| حد و کمال دو چیز خاطر و آن همتش | ساحت آن عرش گشت مسکین این فکرتش | |
| نیست عجب کز فلک از قبل رفعتش | نازد بر همتش حاسد آن حاسدی | |
| ای شده اشکال شعر از دل و طبعت بیان | ساخته از عقل و فضل بر تن و جان قهرمان | |
| عین سعادت چو گشت طبع ترا ترجمان | دیوانها ساز زود ز آن همم فرقدی |