| همنام تو از پیرهنی چشم پدر را | با نور قرین کرد و من این عار ندارم | |
| تو چشم مرا نیز بمالیده ازاری | روشن کن ازیرا که من ایزار ندارم | |
| این مکرمت و لطف بجا آر ز حری | هر چند به نزدیک تو بازار ندارم | |
| کین گوهر در رسته بخرد به همه شعر | جز مکرمت و جود تو ادرار ندارم | |
| با این همه جز مدح تو اندیشه ندارم | من قدر ترا جز فلک نار ندارم | |
| بادات دو صد خلعت از ایام که آنرا | جز گوهر ناسفته من ایثار ندارم | |
| خود چرخ همی گوید کز حادثه‌ی خویش | او را به همه عمر دل آزار ندارم |
□
| عمر دو نیمه‌ست و ازین بیش نیست | اول و آخر، چو همی بنگرم | |
| نیمی از آن کردم در مدح تو | نیمی در وعده به پایان برم | |
| عمر چو در وعده و مدح تو شد | صله مگر روز قیامت خورم |
□
| چند روزی درین جهان بودم | بر سر خاک باد پیمودم | |
| بدویدم بسی و دیدم رنج | یک شب از آز خویش نغنودم | |
| نه یکی را بخشم کردم هجو | نه یکی را به طمع بستودم | |
| به هوا و به شهوت نفسی | جان پاکیزه را نیالودم | |
| هر زمانی به طمع آسایش | رنج بر خویشتن نیفزودم | |
| و آخرم چون اجل فراز آمد | رفتم و تخم کشته بدرودم | |
| یار شد گوهرم به گوهر خویش | باز رستم ز رنج و آسودم | |
| من ندانم که من کجا رفتم | کس نداند که من کجا بودم |
□
| از زهر به مغزم رسید بویی | بفگند هم اندر زمان ز پایم | |
| زهری که به بویی بیازمودم | آن به که به خوردن نیازمایم |